lAgainst the Heart (Azucarera Series #1)

844K 18.3K 2.5K

by jonaxx

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products
of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to
actual persons, living or dead,
or actual events is purely coincidental.
Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works
from or exploit the contents
of this story in any way. Please obtain permission.
————————————————————
Note: I will write this in between Costa Leona Series and all the other series
after it depending on my pace.
1 of 3. This may include adult themes. Read at your own risk.
September 24 2019 9:23 PM Hayyyyu

P 1-1
Simula
937K 27K 23.9K
by jonaxx

Simula
"Anong gusto mo?" tanong ni Kuya akin.
Sinadya naming tumigil sa harap ng isang bagong open na cafe sa tabi lang ng bagong
bukas ding convenient
store sa Altagracia. Kanina, ako pa ang nagpipilit kay Kuya Levi na puntahan iyon
para lang makapagdala ng
isang frappe sa school. Ngayon, para akong nabuhusan ng malamig na tubig. Nawala sa
isip ko ang lahat ng
gustong gawin.
To hear that my father, Luis del Real, is having multiple affairs with some of this
town's women hurt. To see
it with my own eyes is... crippling. At iyon mismo ang nakita ko habang ang aming
Cruiser ay nakapark sa
labas lang ng cafe.
Kinatok ni Kuya ang aking bintana, hindi nakuntento sa nakababang bintana niya sa
front seat.
"Anong gusto mo?"
Tears stung my eyes. My brother looks so much like my father that it only doubled
the pain. Kitang-kita ko sa
mga mata ni Kuya Levi ang pagkakataranta nang nakita niya ang mga luha sa aking mga
mata. He forcefully
opened the door of the backseat at mabilis akong hinanapan ng sakit.
"Anong nangyari? Anong problema? Sagutin mo 'ko!" he demanded.
"Kuya, nakita ko si Dad!"
Escorted by a cheap woman, Daddy got in on his car and drove away to God-knows-
where!
"Huh? Saan?"
Luminga-linga ang kapatid ko sa paligid. Bumuhos ang mga luha ko, hindi na
napigilan. Niyakap niya agad
ako. He groaned his frustration and made me hush.
"Hayaan mo na 'yon! Baka nagkakamali ka? Kaibigan niya lang 'yon-"
"Iyan 'yong pinag-uusapan, e! The widowed woman! Mother of our schoolmate!"
"Tama na. Hayaan mo na 'yan! Ako na ang bahala, okay?" he assured but I couldn't
stop crying.
We are the picture of Altagracia's perfect family except that behind it, we have
dark secrets. Mostly, from my
Dad. Usap-usapan sa bayan na papalit-palit siya ng babae. Noong nakaraa'y sinabi'y
teacher daw sa senior
high, sunod naman ay isang trabahante sa aming asukarera, at napakarami pang iba.

P 2-1
My mom could easily do something about it. She could suggest to fire the immoral
teacher, she could fire the
worker, or she could send every damn mistress into jail but she wouldn't. Hindi
ganoong klaseng babae si
Mommy. She's very prim and proper, very classic, decent, and soft-spoken.
Iyon ang pinakamasakit para sa akin. Lalo na tuwing tahimik kong naririnig ang mga
tanong ni Mommy kay
Daddy tungkol sa mga babae niya. He would deny it to death and Mommy won't have a
choice but to stop or
it will be a never ending rejection.
Hindi ko na nasagot si Kuya Levi sa tanong niya kanina pero bumili siya ng frappe
para sa akin. Tumigil ako
sa pag-iyak at kumalma na ng konti pero nanatili akong tulala at nakayuko sa
sasakyan. Dumating na ng school
ay halos wala pa rin akong reaksyon.
Kuya Levi opened the door of the backseat for me. Naglahad siya ng kamay sa akin.
Natural na hindi na nagulat si Kuya. Hindi niya man siguro sinasabi'y, ilang ulit
niya na siguro nakita si
Daddy na may kasamang kabit. Hindi niya sinasabi dahil alam niya na ganito ang
magiging reaksyon ko. And
really, can we really do something about it? It's a choice made by an adult... our
Dad. The head of our family.
The man we look up to!
"Chayo... listen..." he crouched so our eyes would level.
Napatingin ako sa aking kapatid. His deep-set eyes made my heart ache.
"Alam nating dalawa ang mga kuwento tungkol kay Daddy at sa mga... mistress niya."
I swallowed the bile on my throat and nodded. Even when he's five years older than
me, we are still very
close to each other.
"Kahit na ganoon, mahal niya pa rin tayo, hindi ba? Inaalagaan niya pa rin tayo.
Pati si Mommy."
Nalukot ang mukha ko. Oo dahil sa bahay siya umuuwi at sweet pa rin siya sa amin.
He gives us everything
we want. He is very kind to us.
"Pero siguro nga walang perpektong pamilya... walang perpektong tao."
"If he indeed loves his family, he wouldn't cheat on his wife, Kuya! Cheating on
mommy means cheating on
us!"
Marahang pumikit ang kapatid ko. Isang beses na umiling bago siya dumilat at
nagsalitang ulit.
"Look. You don't know what our parents are going through-"
"No!" I insisted.
Nakita ko ang bahagyang pagsulyap ni Kuya sa gilid, hudyat na nariyan na ang mga
kaibigan niya. But that
didn't stop him from telling me things.
"Yes, Chayo. Dad cheated on us and he's not a good husband to Mommy. Pag-uwi natin
kakausapin ko siya
tungkol dito and let us both hope that we can change his mind regarding this. Hindi
mo dapat nakikita ang mga
P 2-2
ganitong bagay. Sobrang bata mo pa para rito. I'll talk to Dad later when we get
home."
Tumango ako. Walang ibang choice kundi ang kumalma at magpatuloy sa isang araw sa
eskwela.
"May problema ba, Levi?" ang mababang boses na iyon ay pamilyar sa akin.
Pinalis ko ang luhang lumandas sa mga mata at isa-isang sinulyapan ang naghihintay
sa kapatid. Behind the
boy who went to us where some of Levi's familiar friends. Pare-parehong anak ng mga
kilalang mayaman sa
Altagracia o saan mang karatig probinsyang malapit sa Canlaon.
There's Adriano, George, Axel... ito ang madalas kasama ng kapatid ko. Hindi lang
kasi nagkikita sa school
pero pati na rin sa mga gatherings. They are sons of the elite and wealthiest of
the region. Nga lang, nahaluan
sila ngayon ng ibang lalaki. Duda ko, practice game nila at ang ibang narito...
binalingan ko ang lumapit...
mahihirap.
"Wala naman."
Sumulyap ulit ako sa lalaking nagtanong. His dark brooding eyes looked genuinely
concerned. The grim line
of his lips made me think that he never really smiles. Pero hindi ba, ganoon naman
talaga siya kahit sa mga
laro nila ni Kuya?
"Tinatawag na tayo ni coach," sabi nito.
"Oo. Pasensya na. Pinuntahan pa namin ni Chayo ang bagong open na cafe."
The boy nodded. Nagtagal ang tingin sa akin. I sipped on my frappe, ngayon lang
naalala ang binili ng
kapatid.
I was then twelve years old and on my seventh grade. Hindi ko nga lang alam kung
may kinalaman ba ang
kinalakhang iyon sa lahat ng mga kilos ko ngayon pero siguro nga.
Kuya Levi confronted my Dad that night. Daddy said his apologies to us and to my
Mom. My mom cried
silently and then Daddy hugged her. Later that night, pumunta si Daddy sa kuwarto
at kinausap ako ng
masinsinan. Gumaan ang loob ko kay Daddy sa gabing iyon pero hindi ko nakalimutan
ang paghalik niya sa
kanyang kabit at ang harutan nila hanggang sa pumasok na sa sasakyan namin.
Hindi ko kailanman nakalimutan ang kataksilan. Hindi ko kailanman nakalimutan na
minsan kong nakita iyon.
Ang Altagracia College ay ang natatanging paaralan sa bandang ito ng Negros. Sa
katabing mga ciudad ay
mayroon ding mga malalaking paaralan pero kung bi-biyahiin araw-araw, mauubos ang
oras mo sa layo. Dito
kami pinag-aral na dalawa ni Kuya dahil bukod sa malapit lang ang aming mansion at
asukarera rito, dito rin
nag-aaral ang marami sa aming kaibigan.
"Iyan ba 'yon, Chayo?" bulong ng isa sa pinakamalapit kong kaibigang si Nan.
Nasa cafeteria kami ngayon at malayo pa lang, tanaw ko na ang isang grade 8. Simula
noong narinig ko ang
usap-usapan tungkol kay Daddy at sa Mommy nito, lagi ko na lang siyang napapansin.
She seems kind but it
annoyed me that she always smile to me. Pakiramdam ko, nanunuya siya. At ngayong
nakita ko nga si Daddy
kasama ang Mommy niya, mas lalo lang akong naiirita sa kanya.
P 2-3
"Naiirita talaga ako tuwing tumitingin 'yan dito. Lalo na tuwing friendly. I
mean... lahat ng tao naririnig ang
sabi-sabi. Huwag mong sabihing hindi niya alam at gusto niya lang makipagkaibigan
sa'yo?" bulong-bulong
ng isa pang kaibigan na si June.
Binalingan ko ang dalawang kasama. Nasa iisang grupo kami at marami kami sa lamesa
pero silang dalawa
lang ang pinakamalapit sa akin na kinikwentuhan ko sa halos lahat ng ganap sa aking
buhay.
"Anong pinag-uusapan niyo riyan?" si Edu, isa sa aming kaibigang lalaki.
Ngumisi si Nan. "Wala, Edu. Bibili lang kami ng pagkain, guys..."
Tumayo si Nan. Nag-aalinlangan naman si June sa pagtayo dahil tinitingnan niya
iyong Grade 8 na
kinaiiritahan ko.
"Ano ka ba, Nan? Dahil ba nariyan 'yan, magugutom tayong tatlo rito?" may puntong
sinabi ni June.
Tumayo na rin ako. Alam ng dalawa na mainit ang dugo ko sa babaeng iyon at
nadagdagan pa ngayon.
"Ayaw ni Chayo na malapit sa pulubing 'yan, June! Kahit ako rin naman. Nanggigigil
ako tuwing ngumingiti
sa banda natin. Hindi ko gusto ang vibe."
"Nan, sige na. Ayos lang. Isa pa..." my brow shot up. "Bakit ako ang iiwas sa
kanya? Ang Mommy niya ang
kabit at siya ang dapat na nahihiya."
"Ganoon na nga, Chayo. In this case, she isn't even ashamed to smile at you. That
means she's as aggressive
and thick faced as her mom!"
Kahit na ganoon ang sinabi ni Nan, hindi na ako nagpaawat. Pumila na rin kami sa
cafeteria. Mas lalong
kumulo ang dugo ko nang nakita ang babaeng palapit.
Ella. That's her name. First time ito sa lahat ng mga kabit ni Daddy na naging
schoolmate ko ang anak. At first
time ko ring nakita mismo na may kabit nga si Daddy. Hindi ko tuloy mapigilan ang
pagkakairita.
Nauna siya sa pila pero dahil may dalawang pila at naging mabilis ang banda namin,
halos naglebel kami.
The thick-faced girl did not even look away. She was waiting until our eyes meet to
smile!
"Ingrata!" bulong-bulong ni Nan sa akin.
Tahimik ko lang na sinimangutan si Ella. Hindi inirapan o kahit ano. Dahil
pakiramdam ko, kung magsisimula
ako ngayon, hindi ako matatapos pa.
"Anong sa'yo, Miss del Real?" tanong ng cashier.
"Fried chicken meal and water, please," marahan kong sinabi.
Tumango ang cashier. Inangat ko ang kulay pink kong wallet at kinuhanan ng pera na
ibinigay sa cashier. I
glanced at the other line and saw her, still smiling at me.
Nang ibinigay sa akin ang tray kasama ang pagkain, tumabi muna ako para hintayin
ang dalawang kaibigan.
P 2-4
Nalapit ako sa kabilang pula, kung nasaan si Ella. Mukhang may problema sa cashier
nila kaya hindi pa siya
naeentertain. However, she did not look mad at it. Instead, she was smiling... at
me.
"Hi! We have the same wallet," mahinahon niyang sinabi.
Nagulat ako roon. How dare she talk to me! And... my wallet?
Napatingin ako sa designer wallet na dala at naalala na regalo iyon ni Dad sa akin
pagkatapos ng second
grading examinations! Mayroon siya? Pareho? At sino, kung ganoon, ang nagbigay? She
answered that
question in my head.
"Bigay ni... Tito Luis."
The nerve of this girl! Hindi ako makapaniwala! Nalaglag ang panga ko sa sinabi
niya at hindi na napigilan
ang sarili.
"Are you really that stupid and insensitive?" nanginig ang boses ko.
She smiled guiltily. "Sorry, I-I just wanna be friends with you."
Para akong nabingi sa sariling galit. Mabilisang saboy ng tubig ang ginawa ko sa
kanya. I am not violent nor
a caveman but I just can't believe that this girl is that insensitive!
Kitang-kita ko ang pagkakaestatwa niya sa ginawa ko. May iilang humiyaw na mga
estudyante, tinawanan
siya. May iilang nagbulung-bulungan. Hinihila na ako ni Nan habang tahimik na
humahagikhik si June sa tabi
ko. Ella looked so shocked. Basang basa ang mukha niya pati uniporme.
"Now, you know you can't be friends with me, huh?"
Nilingon ko ang tray ni Nan at kinuha na rin ang tubig, hindi pa kuntento sa
ginawa. I was about to pour it to
her when I hand stopped my wrist.
"Tama na, Chayo!" ang kilalang baritonong boses ay binalingan.
The tall, not handsome, but ridiculously attractive, Leandro, my brother's Team
Captain, stopped me from
pouring on to Ella's uniform. Ang isang kamay niya ang umagaw sa basong hawak ko at
itinabi niya sa
counter iyon.
"I just wanna be friends with you, Ch-Chayo. T-That's all-" naiiyak na ulit ni Ella
na mas lalong nagpairita sa
akin.
Hindi ko kayang pigilan ang bugso ng damdamin ko. Inabot ko ang isa pang baso ng
tubig sa gigil na
masabuyan ulit siya. But of course, Leandro was there to stop me from doing
something that will satisfy me.
"Ano ba?" baling ko kay Leandro.
"That's not the right thing to do!" his voice was calm but thunderous.
Abot-abot ang hininga ko at hindi ko maintindihan ang sakit sa pusong naramdaman.
Dahil... ano nga ba ang
P 2-5
alam ng mga taong narito kung ano ang tamang gawin?
"Wala kang pakealam sa gusto kong gawin! Wala kang alam kaya tumabi ka riyan!
Gagawin ko ang gusto
kong gawin!"
Mabilisan at sapilitan kong sinaboy ang baso ng tubig na dala ko kay Ella. Leandro
held on to me on time and
crushed my hand with his dahilan ng pagkakayupi rin ng plastic cup na pinaglagyan
ng tubig. Hindi na
nasaboy kay Ella iyon at natapon na lang sa kinatatayuan ko.
Angrily, I pushed his hand away from mine. Bumaling sa kay Leandro at hinarap siya.
"Pinagtatanggol mo siya dahil pareho kayong mga pulubi! Pareho kayong galing
putik!" I spat.
"Chayo..." sabay hila ni June at Nan sa akin pero hindi pa ako tapos.
"You don't know how it feels to have a family broken by a crude woman, and that's
your Mom, Ella!"
"Stop it, Chayo!" sabay hila ni Leandro sa akin paalis sa kumosyong iyon pero dahil
sa dami ng nang-uusisa
at sa lakas ng paghila ko pabalik sa sarili ko, hindi siya nagtagumpay.
"You all just want to get out of the damn mud so you'd do everything to! And that's
including being the
mistress of the wealthiest man! Given a chance, right? At ikaw? Ano kayang gagawin
mo para makaangat?
Mga pulubi-"
"Shut up!" Leandro's words silenced the whole cafeteria.
Ang bulong-bulungan ay humupa at ang kumusyon ay pansamantalang natigil. Isang
beses na kuhang muli sa
palapulsuhan ko, nahigit niya na agad ako sa kinatatayuan ko.
Parang bakal ang kamay niya habang ako'y nanghihina at umiiyak. Hinatid niya ako sa
clinic. Kinausap ang
nurse saglit bago umalis nang hindi na ako tinitingnan.
I was certain then that I'd get detention... suspention or whatsoever. Kahit pa
alam kong tama lang iyon kay
Ella, may ginawa pa rin akong masama sa kanya. Ang sabi ng nurse, kinakausap na raw
ng Principal si Kuya
Levi. Baka pinatawag na rin sin Mommy at Daddy.
"Chayo?" sabay dalo ni Kuya Levi sa akin nang nadatnan sa clinic. "Anong ginawa mo?
Charlotta!"
Nagpatuloy ako sa pag-iyak. Umiling-iling na lang. Sa ilang minuto kong pagtatagal
doon, natanto ko kung
gaano kasakit ang mga salitang binitiwan ko. Kung paano deserve kong ma suspend.
Kung paano siguradong
didisiplinahin ako ni Mommy at Daddy pagdating ng bahay.
"Masususpend ba ako, Kuya? A-Anong sabi ng Principal?" tanong ko sa gitna ng mga
pag-iyak.
Hinawi ni Kuya Levi ang mga buhok na dumikit na sa aking pisngi. Kinuha niya ang
kanyang panyo at
pinunasan ang aking luha.
"Bakit ka masususpend? Anong nangyari?"

P 2-6
"H-Huh? H-Hindi mo ba nakausap ang Principal?"
"Nakausap naman..."
Nagulat ako. Tumigil ako sa paghikbi at tinitigan ang kapatid.
"Anong sabi?"
"Na magpahinga ka lang muna. Ang sabi naman ni Leandro, tinukso ka ng kaaway mo.
Hindi ikaw ang
nagpasimula... Ano ba kasi? Ba't mo pa pinatulan? Huh?"
Hindi na ako nakabalik sa paghikbi o pag-iyak. Nanatili ang titig ko kay Kuya Levi,
iniisip kung tama ba ang
narinig ko. And here I thought after the hurtful words I said, I'd get what I
deserved?
Di mo sala Leandro wao

P 2-7
Kabanata 1
554K 20.7K 11K
by jonaxx

Kabanata 1
Girlfriend
"Dapat hindi mo na 'yon ginawa, anak..." wika ni Mommy.
Nagsorry si Daddy sa akin pagkauwi namin. He did not reprimand me or anything. He
was sorry but I
wonder quietly if he was sorry enough to stop it. He hugged me tight for a long
time and then tucked me to
bed after our dinner.
Ngayon, si Mommy ang bumisita para kausapin ako at sa kanilang dalawa, si Mommy pa
talaga ang nagsabi
ng ganito?
"Bakit hindi? That girl's Mom is the reason why we are this way now, Mommy!"
Alam kong mabait si Mommy pero hindi ko matanggap na kaya niyang magparaya. Kaya
niyang palagpasin
ang lahat.
Parehong mayamang pamilya ang pamilya nina Mommy at Daddy. Parehong may pag-aaring
malawak na
asukarera at magkatabi pa. Mommy was her usual self way back her teenage years and
Daddy was a playboy.
Is a playboy.
Daddy fell in love with Mommy at sa huli, naging sila nga. Pero siguro, mahirap
talikuran ang nakasanayan.
Dad was a playboy and maybe playboys never really change.
"Pero hindi kasalanan ng bata, Chayo. Intindihin mo na lang."
"Bakit ako ang iintindi? Bakit hindi siya? Bakit hindi niya intindihin na ayaw ko
sa kanya dahil kabit ni Dad
ang Mommy niya?"
Hindi nakasagot si Mommy. Nagpatuloy siya sa paghaplos sa buhok ko.
Kung manang-mana si Kuya Levi kay Daddy, sa pisikal na anyo. Manang-mana naman ako
kay Mommy. Her
pale skin is as creamy as mine. My slim body and face looked like hers. Even my
long straight brown hair
was from her. Ang maaamong mga mata, ilong na nababagay sa maliit at payat na
mukha, thin and pink lips,
and a small chin... lahat na. I was the young Rosario del Real. Walang pinagkaiba
ang itsura naming dalawa
kung titingnan ang mga dating larawan niya.
The only striking difference between us is the attitude. I was then proud to have
inherited the del Real's angst
and drive. Proud that my attitude was from the great Luis del Real. Ngayon, hindi
ko na alam.
"We have the same wallet, that ingrata!"
P 3-1
"Chayo!" saway ni Mommy.
"Si Dad ang nagbigay sa kanya noong wallet, Mommy. And I know that her mother
doesn't have work, right?
Ginagatasan lang no'n si Daddy! They are poor and now they can afford because of
the del Real money! The
nerve of her! Hindi lang emosyon ang inaagaw sa atin-"
"Chayo, ang mga salita mo, ha! Hindi ko itinuro sa'yo 'to!" pagbabanta ni Mommy
pero sa kalmadong boses
pa rin.
Umiwas ako ng tingin, punong-puno ng poot ang batang puso. Hindi na ako nagsalita
pero napakarami ko
pang gustong sabihin.
Sumugat iyon sa bata kong puso. Kahit pa siguro magdaan ang mga buwan at mawala ang
usap-usapan sa
bayan na kabit nga ni Daddy ang Mommy ng Ella na iyon, she will forever be my one
and only mark of
bitterness in that school.
Dalawang araw sa school na hindi ko nakikita si Ella. Hindi naman daw siya absent
pero hindi siguro siya
naggala sa mga lugar kung saan ako madalas. Dapat lang. Dapat noon niya pa ginagawa
'yan. Dapat noon pa
siya umiwas sa akin.
"Manonood ka ba ulit, Chayo?" nangingiting tanong ni Nan sa akin.
Huminga ako ng malalim.
"Wala akong choice. Hihintayin ko si Kuya Levi."
Tuwing Friday ay may intra-school league sila Kuya Levi, bukod sa practice game
nila sa piling mga araw.
Gustong-gusto ng mga kaibigan kong sumamang manood sa akin. Nakakalapit kasi ako sa
players at parehong
may crush itong si Nan at June sa halos lahat ng year ng basketball team.
"Maglalaro si Edu, 'di ba? Kaya siya maagang lumabas kanina?" si Nan.
"Oo. Si Julius din ng Grade 8! Ang guwapo no'n!" si June.
Maglalaro nga ang iilan sa mga kaibigan namin. Kanina pa yata nagsimula kaso ngayon
lang ako nabagot sa
cafeteria kaya ngayon lang tumulak para roon.
Tuwing Intra-school, hinahati-hati ang mga Senior High at nilalagay kasama ang mga
lower grades na
players. Paraan daw nila iyon para mas matutukan ang pagkakatuto ng lower years.
Kuya Levi and his friends
are all in their Grade twelve kaya hinati-hati sila at isinama sa mga lower level.
May mga times na panalo sina Kuya Levi. Mayroon ding hindi. In this case, when I
saw the scores above, I
realized that they are winning.
"Uy, fourth quarter at twenty ang lamang?" si June ang nagsatinig sa nakita ko.
Dumiretso kami sa bleachers sa likod lang ng team nina Kuya. Dahil huli kami at
maraming nanonood,
mayroon nang nakaupo sa madalas naming inuupuan. I let it pass and settled behind
as my eyes swam on the
P 3-2
court to find the color of my brothers jersey.
"Kaya naman pala... Magkasama si Kuya Levi at iyong Castanier sa iisang team," sabi
ni Nan.
Napahagilap ako sa ka team ni Kuya. Nakita ko ring kasama nila si Edu, at Julius.
Then my eyes stopped on
another Grade twelve on their team.
"Ang galing maglaro ng Castanier na 'yan, 'no?" si June.
"Oo. Kasing tangkad pa sila ni Kuya Levi. Close ba sila, Chayo?"
Nagkibit lang ako ng balikat.
Ang totoo, madalas kong makitang kasama ng grupo nina Kuya iyang grupo rin ng
tinutukoy nila. Nga lang,
ligwak kapag social gatherings. Just the school stuff and the sports, maybe.
"Hindi 'yan. Sina Adriano ang laging kasama ni Kuya Levi."
Pumalakpak ang dalawa nang naka three-points si Julius. They both cheered to and
laughed again. Kalaunan,
pinag-usapan na ang mga guwapong nakita sa kabilang team. Nakisabay na rin ako sa
pinag-uusapan ng
dalawa at binalewala na ang patapos na laro.
"Hindi pa ba kayo hinahanap?" tanong ko nang natapos ang laro at nagsimula nang
umalis ang mga tao sa
gym.
"Itetext ko pa ang driver namin," si Nan.
"Ako naghihintay na si Manong. Aalis na ako, tapos na rin naman, e. Pero babatiin
ko muna si Edu at Julius."
Tumango ako at bumaba na sa bleachers para makalapit na sa benches. Pawisan sina
Kuya at pati ang
teammates niya. Nagkatuwaan pa dahil natambakan ang kalaban. Some of the players
from the other team
congratulated them dahilan kung bakit naabala ulit si Nan at June tungkol sa iilang
guwapo sa kabila.
Sa gitna ng tawa, namataan ako ni Kuya. Dahil sa pawis, nagmukhang bagong ligo ang
buhok niya. Nagtaas
siya ng kilay sa akin, nagtataka siguro kung bakit pinanatili ko ang distansya sa
benches kahit na madalas
naman akong lumapit agad.
My eyes drifted first on his surroundings. Everyone is busy so... humakbang na ako
palapit, leaving my
friends alone with their social exploits.
"Nakita mo mga three-points ko?" mayabang na tanong ni Kuya.
Umiling ako. "Fourth quarter na akong dumating. At... patapos na kaya hindi lahat
ng shot mo ang nakita ko."
He made a face, trying to be funny. Kuya Levi is as handsome and as masculine as
our Dad. However, he is
also as soft and as serious as Mommy. Lagi na lang na napapansin ng aming mga
kamag-anak kung gaano
kami ka mana sa mga magulang. Sa mukha, siya kay Dad, ako kay Mom. Sa ugali, ako
kay Dad, siya kay
Mom.

P 3-3
"Nag thank you ka na?"
Kumunot ang noo ko. "Thank you?"
Umirap siya. "Kay Leandro? Hindi pa rin?"
Nalilito talaga ako. Hindi ko kasi alam kung Thank you ba dapat o Sorry ang
sasabihin ko ron. O baka dapat
pareho? But then I just couldn't get myself to do it. I don't know what is it.
Pride? Shame?
"Mag thank you ka. Nandyan lang siya," may banta sa boses ni Kuya Levi.
Umiling ako.
"Charlotta."
"He could easily just tell on me, you know."
"But he didn't so say "Thank You" now."
Sumulyap si Kuya Levi sa kanang likod niya at nang bumalik sa akin ang titig ay
mabilis at medyo manghang
bumaling ulit sa likod, ngayon nagtagal. My brother's height is too much that I had
to step sideways and crane
my neck to see what he's looking at.
At doon ko nakita si Leandro na binibigyan ng tuwalya at inumin ng isang matangkad
at magandang babae.
My brows furrowed and stepped back.
"Ayoko," sabi ko.
Kilala ko na noon pa si Leandro bilang classmate ni Kuya Levi. Dati rati pa pero
hindi ko na pinagtuonan ng
pansin. Some of my friends agree that he's attractive but that's all there is to
it. Because I know... we all
know... they are poor.
Una, kung hindi kabilang sa sosyedad na ginagalawan ko, ibig sabihin wala silang
negosyo o kahit ano rito sa
Negros. Pangalawa, kilala ang Tatay niya bilang isang taong tinatawag lang kung may
kailangang kumpunihin
sa mga milling o sa mga aircon ng establisyimento.
I remember looking at his father one day when I was younger. Nasira ang aircon ng
opisina sa milling kaya
tinawagan siya. Nakilala agad ni Kuya Levi bilang si Tito Carlos, tatay ng matalik
niyang classmate na si
Leandro. All I remember was that his father is tall and handsome... but dirty. From
labor work, maybe... all
that grease.
Bukod doon, wala na akong ibang alam.
Matagal bago naibalik ni Kuya Levi ang mga mata niya sa akin. Nagtaas ako ng kilay.
"Magthank you ka, Charlotta!"
"Huwag mo akong pinipilit, Kuya. Isa pa, ayokong maistorbo sila ng girlfriend
niya!" naiirita nang sagot.

P 3-4
Namilog ang mga mata ni Kuya Levi. "Anong girlfriend? Kapatid niya 'yan!"
Oh.
I took another step sideways but I couldn't see them anymore. Bumalik ak kay Kuya
Levi.
"Magthank you ka!" ulit niya.
May tumapik sa likod ni Kuya. Halos napaatras ako nang nakita kung sino iyon.
Leandro's eyes serious
drifted on me for a moment.
"Good game," aniya sa kapatid ko.
"Yeah! Thanks for the assist!" si Kuya Levi sabay baling sa akin. "May sasabihin si
Chayo, Leandro."
I cannot believe this! Sinimangutan ko si Kuya Levi. Tinitigan na ako ni Leandro
ngayon, naghihintay ng
sasabihin ko. My face heated and realized that I couldn't do it. Never. No way.
Hindi na dapat ako magt-
thank you kung sinabi niya ang totoo. Sino ba kasi ang nag-utos sa kanya na
pagtakpan ako? Siya lang naman
ang gumawa no'n, ah!
Umatras lang ako.
"Chayo..." banta ni Kuya Levi.
Isang irap at tinalikuran ko na silang dalawa. Mauuna na nga ako sa sasakyan at
pinapahamak pa ako ng sarili
kong kapatid?
"Charlotta Yvonna!" galit nang sigaw ni Kuya kaya tumakbo na ako palayo roon.
"Chayo?" sabay na tawag ni Nan at June na agad ding sumunod sa takbo ko.
"Anong nangyari?" hinihiningal pa si Nan nang tinanong niya iyon sa akin pagkalabas
ng gym.
"Kuya Levi is annoying me."
"Bakit?" si June naman, hinihingal pa.
"Pinapag 'thank you' niya ako ron sa Leandro na 'yon. Ayoko nga!"
"Well, tama naman si Kuya Levi. Dapat ka nga na mag thank you. I like what you did
but you did her wrong,
physically," si Nan.
"Sino ba kasi ang nagsabi na pagtakpan ako? Sana sinumbong niya, kung ganoon!"
Nagmartsa ako palabas ng school, nakihalo na sa mga estudyanteng kalalabas lang din
ng gym.
"May point ka. Pero mabait lang talaga iyon kaya kusa kang pinagtakpan," si June.
"Close kayo, June?" si Nan naman ngayon.

P 3-5
"Hello? Top student and have you heard him show any sign of violence? Ever? Si Kuya
Levi pa siguro?"
"Once, and because Kuya was hurt in the court!" I defended my brother.
"You think hindi rin palihim na nasuntok 'yong si Castanier sa game na 'yon?" si
June.
"Altagracia versus La Carlota game ba ito?"
"He's their top player at nakita kong sinuntok siya sa tiyan noong taga kabilang
team pero hindi niya
pinatulan. So I guess even if he's from the... you know... slums... he's not the
estero-type?"
"Parang may nabalitaan ako noon na may nakaaway 'yan?" si Nan naman ngayon.
Umiling ako. "Wala akong pakealam sa lalaking iyon. I'm not thanking him. Thanks
for nothing?"
Natawa ang dalawa. Hindi naman ako nagpapatawa.
"Anyway, girlfriend niya ba iyong kanina? Ang ganda, ah? Matangkad? Anong grade ba
'yon?" si June ulit.
"It's his sister," sagot ko.
"Kapatid niya," agap din ni Nan.
Nagkatinginan kaming dalawa. Nagtaas ng kilay si Nan sa akin.
"Niligawan iyon ng pinsan ko, e. Basted. Hard-to-get daw 'yon."
Nagpatuloy sila sa mga pinag-uusapan. I stand by my decision. As much as possible,
iniiwasan ko na lang
iyon sa corridors. Magdadaan ang buwan at taon, I will not acknowledge the help as
I will always hate Ella.
Si Ella na natuto rin. Hindi na ako nilapitan o kinausap pa. Siya na rin ang kusang
lumalayo kapag
nagkakasalubong kami.
Kuya Levi graduated Senior High. Pinapili siya ni Daddy at Mommy kung saan siya mag
co-college. He can
go to Manila if he wants, or to Cebu. May college rito sa school namin pero
inasahan ni Mommy at Daddy na
gugustuhin niyang sa mas malaking syudad at sa bagong environment. We all were
shocked when Kuya Levi
insisted that he will spend his college in Altagracia College, same school, same
environment, just on the next
building.
"Sigurado ka ba riyan, Levi?" tanong ni Daddy.
"You can go to any school you want, Levi," si Mommy naman.
Naisip ko tuloy kung ako kaya ang papipiliin pagdating ng panahon? Pipiliin ko bang
lumayo? But what are
the loses and the gains, anyway? The loses will be all the gossips about Dad's
affairs. The gains will be a
new and free life.
Ilang sandali ay bumaling ako kay Mommy. Then my the bitter bile spread in my
heart. I will never leave her
here.
P 3-6
"Dito na lang po ako, Mom, Dad. Isa pa, mababantayan ko ang pagha-highschool nitong
si Chayo kapag
parehong school pa rin kami."
And that! I scowled at my smirking brother.
"Ang daming manliligaw, e. Mahirap na!"
Natawa si Mommy at umiling si Daddy.
"Tumigil ka nga, Kuya!"
I was on my Grade 8 when my brother's on his first year in college. Para nga'ng
walang nagbago. Nag-iba
lang siya ng uniform at sa ibang building na rin pumapasok. Kahit pa katabing
building lang iyon ng Junior
High.
Umihip ang mainit na panghapong hangin kasama ang mga dahon ng mahogany. Nakaupo
kami ngayon sa
ilalim ng lilim ng mga puno, sa maliliit na kiosk benches na ginawa para sa mag-
aaral. Ang katabi noon ay
ang bulletin boards at ang pathway papasok sa mga school buildings, palaging busy.
"Akin na nga 'yan!" si June nang inagaw ni Edu ang isang notebook.
Tuwid akong nakaupo habang tinitingnan ang iilang assignment. I rested my eyes on
the pathway while in
deep thought of a question that immediately slipped my mind. Sinundan ko ng tingin
ang nakita.
It was Leandro and beside him, the now Grade 9 Ella. Kunot-noo kong hinayaan ang
sariling tumingin sa
kanilang pag-uusap hanggang sa nawala na dahil natabunan na ng mga sumunod na
buildings.
"Huwag mong sabihing ang girlfriend nong si Leandro ay si Ella?"
Nagulat ako dahil nakita rin pala ni Nan ang nakita ko. Napabaling ako sa kaibigang
umiiling.
"Huh?"
"Dumaan silang dalawa. Dito! Papasok kanina! Magkasama at nag-uusap!"
Napakurap-kurap ako.
"Girlfriend niya? Hindi ba may girlfriend na 'yon, Edu?"
Napabaling ako kay Edu. Tumango siya.
"Meron. Sabi."
"Sino? Si Ella?" si June naman.
"Ewan ko. Pero madalas ko nga na makita iyong si Ella pagkatapos ng practice."
"Kaya pala pinagtanggol niya noon, ah? Gi-girlfriend-in niya pala?" sabay tawa ni
Nan.

P 3-7
Binalik ko ang tingin ko sa assignment at pilit na ibinalik din doon ang
concentration. Kaya lang... Umangat
ulit ang tingin ko. Nagtiim ang aking bagang. Niligpit ko agad ang gamit ko.
"Oh... Saan ka pupunta?"
"Saglit lang 'to..." paalam ko at tumayo na para makaalis sa grupo.
LCC HAHAHAH HUHUHU MALAPIT KMI DIYAN NA MIMISS KO NA BRGY NMIN ???? HAHAHAHA
AWKWARD

P 3-8
Kabanata 2
475K 20.7K 14.2K
by jonaxx

Kabanata 2
Unbroken
Sinundan ko sila. Sa kung saan ko sila huling nakita kanina habang nakaupo ako sa
kiosk, dumiretso ako roon
at luminga-linga.
Dito nagtatapos ang High School department. Nasa college na ang mga susunod na
building at ang malapad
na soccerfield na ang makikita. Hindi pa rin ako tumigil, ignoring the possibility
of Ella's turn for the Junior
High building. Mas madali kasing isipin ang maruming paratang para sa dalawa. They
had to be together!
Hindi gaya ng Basic Education department, may pasok ang college kahit na dapat ay
lunch break. Pero sa
piling mga courses at subjects lang. Nasisiguro kong walang pasok iyong si Leandro
dahil pumasok siya sa
school, kalagitnaan ng period na ito.
Nakalagpas na ako ng gym at sa mga kiosk sa tabi lang ng soccerfield pero hindi ko
nakita ang dalawa.
Bumaling ako sa bandang kanan kung nasaan ang mga college building. Walang pag-
aalinlangan kong tinahak
ang corridors nila kahit pa na hindi ko na maalala ang huling punta ko roon.
After the first college building, I stopped on my tracks when I saw another kiosk
with some familiar faces
around it. Si Adriano, at George! Ang dalawang ito na lang ang nanatili sa mga
kaibigan ni Kuya dahil ang
iba'y sa Bacolod o Cebu na nag-aral. Kuya Levi was expected to go to Manila for
college but he didn't.
Sa grupo, wala si Kuya pero naroon din ang mga kaibigang nasa mababang sosyedad.
Kaya naman, inisa-isa
ko ang mga iyon sa pag-iisip na naroon nga si Leandro at isinama pa ang isang
Junior High sa grupo.
"Need anything, Chayo?" a low voice spoke behind me.
I made a fast inhale and turned around quickly. Abot-abot agad ang kaba ko dahil
alam ko kung sino iyon.
Leandro Castanier stood in front of me with a dark look on his eyes. Hindi, e!
Hindi... kasama niya si Ella!
Alam ko!
I craned my neck trying to find a hidden person behind him kahit na wala naman
siyang kasama nang harapin
ako.
"Sinong kasama mo?" I said and craned my neck again on the other side of him.
Just one shot of the brow for his own question at me. He did not say a word but I
can almost hear it.
"I saw you with your girlfriend."
He looked at me straight in the eyes and the question on it remained. Tila ba
walang kahulugan ang sinabi
kong iyon at hindi niya kayang paunlakan ng kahit isang salita. He intimidated me
because of that reaction.
P 4-1
"S-Si Ella, ang girlfriend mo, hindi ba?" paratang ko para masagot ang kung anong
tanong sa itsura niya.
His lips twisted and he shook his head. "No. She's not my girlfriend."
"Huwag ka nang magkaila. Nakita ko kayong dumaang magkasama."
Habang sinasabi ko ang mga iyon, unti-unti kong naiisip kung ano ba ang
pinaglalaban ko? He denied it and I
should be done after. Kaya lang... may girlfriend kasi siya. He did not deny having
one so why won't it be
Ella, right? Lalo na dahil nasabi ni Edu na madalas si Ella sa practice nila at
nakita ko pa silang magkasama
ngayon.
"Bakit? Boyfriend mo si Edward dahil nakikita ko rin kayong magkasama." he fired
back at me.
"Of course, not! Edu is just a friend!"
He smiled. "Then, Ella is not my girlfriend."
Bago pa ako makaapila ay sinubukan niya nang lagpasan ako. The tall highschool
valedictorian firing some
learned logic in things like these, binanatan ko siya bago tuluyang makalagpas sa
akin.
"You're lying! Kaya mo siguro siya pinagtatanggol noon, 'no? Kasi girlfriend mo?"
Tumigil siya sa paglalakad at nilingon ako. I was provoking him, alright. But when
I saw him stop near me,
provoked, parang gusto kong tumakbo at magtago. Pakiramdam ko, hindi ko siya kayang
pakiharapan ng mas
malapit pa sa distansya na ito.
"Look... Ilang taon lang ang tanda ni Ella sa'yo? Isa?"
Hindi ako nakapagsalita.
"Hindi ako pumapatol sa bata, Chayo. Ang mabuti pa, bumalik ka na sa kiosk n'yo. At
huwag kang malikot."
My jaw dropped. Nilagpasan niya ako at hindi agad ako nakabawi sa sinabi ni
Leandro. Iniisip ko pa kung
ano ang maaari kong isigaw para mapahiya siya bago tumakbo. Kaya lang, nagtagal ang
pag-iisip ko at inabot
na ako ng minuto, panis na kung may sasabihin pa ako. Instead of firing back, I
walked briskly out of the
college department and then made it back on our kiosk, where he thinks I belong!
"Anong nangyari?" tanong ni Edu nang nakita ang pagmamadali ko.
Irritated at everything, binalingan ko si Edward.
"Ang sabi mo si Ella ang girlfriend niya! Hindi naman pala!"
"Huh? Paano mo nalaman?" si Nan na mukhang alam na pero hindi makapaniwala.
June laughed loudly. "You went there, didn't you? Tinanong mo si Leandro, Chayo?"
"Hindi nga? Chayo? Tinanong mo?"

P 4-2
I scowled the whole day because of that. Umukit sa utak ko ang bawat salitang
binitiwan ni Leandro.
Gusto kong aluin ang sarili ko sa katotohanang hindi si Ella ang girlfriend ni
Leandro. Kaya lang, hindi ko
alam bakit naiirita ako sa mismong mga salitang ginamit niya. Hindi ako pumapatol
sa bata. Huwag kang
malikot.
I feel like I'm a little over four years old when he talked to me that way. Bukod
pa roon... totoo naman kaya
iyong sinabi niya? Na hindi niya girlfriend si Ella?
Paano kung paraan niya ito para hindi ko malaman? Para pagtakpan ang pinakamamahal?
Dahil alam niya na
matindi ang galit ko kay Ella dahil sa history ng pamilya.
Ano pa nga ba ang pinakatamang gawin kundi ang magtanong sa kapatid na dati pa man,
close na kay
Leandro, hindi ba?
"Kuya Levi..." I called him while we're making our assignments in a long hardwood
table of our study.
Madalas, hindi naman kami nagkikita ni Kuya Levi sa study. Iba ang schedule naming
nakasanayan. At kapag
nagkikita naman sa study, halos hindi mag-usap. He's in front of his laptop while
I'm with my books. Sinadya
ko talaga ang pagsakto sa schedule niya rito para lang matanong ko siya.
"Hmm?" he said without looking at me.
"Girlfriend ba ni... Leandro... si Ella?"
Bumaling si Kuya Levi sa akin. Nagkasalubong ang kanyang mga kilay at halos iwan
ang atensyon sa laptop. I
waved my pink furry pen to let him see that I'm here to study, and not to actually
interrogate him.
"Ella?" bahagya niya pang nalimutan. "Hindi, ah!"
"Liar!" I said with a pokerface. "Hindi ko naman aawayin si Ella, e. Kung hindi
niya ako lalapitan.
Nagtatanong lang naman ako, Kuya, huwag mo nang pagtakpan ang kaibigan mo."
Natawa si Kuya Levi. "Chayo, first year college na kami. Grade nine si Ella. Halos
kasing edad mo lang
'yon. Bakit gugustuhin ni Leandro 'yon? Mag-isip ka nga..."
Wow. That was offending.
"Bakit? Hindi na ba puwedeng magkagusto ang kaedad mo sa mas bata? 'Tsaka, five
years lang naman, e!"
Tumawa si Kuya. "Puwede pero siguro mga... Grade eleven or twelve naman. Sobrang
bata naman ang
Grade nine," he said while thinking.
"Whatever! Will you just tell me if they are together or not? Honestly? I'm not
buying your reason, Kuya. It is
possible and in this case, very possible kasi nakikita si Ella sa practice games
n'yo!"
"Ano ka ba? Marami naman talagang nanonood sa practice games namin. Isa pa, ang
layo ni Keira kay
Ella..."

P 4-3
Umiiling iling si Kuya Levi at muling bumaling sa laptop.
I froze. Keira? Anong kinalaman ni Keira rito?
"S-Si... Keira ang girlfriend ni L-Leandro, Kuya?"
"Oo kaya tumigil ka na sa pagpipilit mo roon kay Ella."
My mind blanked.
Keira is one of the few girls the high society is respecting. Hindi sila mayaman o
may-ari ng kahit anong
malaking business sa Negros pero disente ang kanyang pamilya. Her father is a
regular police officer and her
mother is a public school principal. Bukod sa parehong honorable ang mga magulang
niya, mabait din siya at
kilalang matalino. She's also very sporty and she recently won as muse of the
town's prized Bailes de Luces -
an event of street dancing with lights.
Nakita ko siya sa gabing iyon. Manghang mangha ako sa ganda niya at sa graceful
moves ng kanyang sayaw.
We were all in deep awe that I begged Kuya Levi to court her. Hindi nga lang
pinatulan ni Kuya ang gusto ko.
She's simple but very fashionable. Hindi nagsusuot ng pekeng gamit pero lagi'y may
class ang dating. Minsan
siyang nagsuot noon ng one strap sandals kahit na ang uso'y puro gladiators. When I
saw her wear it, I bought
some, too. Then started wearing it, too. She is a trendsetter! At nasisiguro kong
sang-ayon si June at Nan sa
sasabihin kong ito!
"Hindi nga?" I snapped.
Hindi na ako pinansin ni Kuya Levi.
"Hindi mo ba niligawan iyon, Kuya?" kulit ko.
Umiling siya.
"Ayaw mo ba roon? Ang ganda no'n, Kuya..."
He still ignored me. Nanatili ang mga mata sa screen.
Muling sumagi ang mukha niya sa isipan ko. That jet black hair, soft features,
and... plump lips. Bahagyang
sumagi sa isipan ko ang isang eksenang madalas kong makita sa palabas! Uminit ang
pisngi ko.
Girlfriend ni Leandro si Keira? Did they kiss?
"Kuya, sana ligawan mo si Keira," I almost desperately said.
Natawa lang si Kuya Levi at umiling.
I don't buy it. Someone like Keira Abad can't like Leandro Castanier. She's too
pretty and... fabulous!
Binalingan ko ang assignment ko at nakitang halos butas na ang papel sa diin ng
signpen ko.
"Bagay!" June announced.
P 4-4
"Guwapo at maganda siguro ang magiging anak niyan kapag nagkatuluyan," si Nan
naman, tinutukoy ang
tambalang Leandro at Keira.
Hindi ko alam pero simula nang nasabi ni Kuya Levi ang tungkol sa kanila, napansin
ko na madalas nga
silang makitang magkasama. Kahit pa kasama ang grupo nila pero mapapansin mo
talagang magkatabi ang
dalawa.
"Kaya pala mukhang blooming 'yang si Keira noong Bailes. She's got a hot
boyfriend!" si June.
"Hindi sila bagay," sabi ko at nag-iwas ng tingin sa natatanaw.
"Ano kaya 'yan? Cheek tint or clay blush?" tanong ni June, nabalewala ang opinyon
ko.
Nag-angat ulit ako ng tingin sa grupong nasa harap. Nakasalubong nila ang iilang
kaibigan kaya tumigil sa
malayong harap namin at nag-uusap. I saw how Leandro is talking to Adriano. Kung
paano lumapit si Keira
sa kanila, confidently, and she laughed. Her cheeks were flushed and then I
realized that's what they were
talking about.
"Tint siguro. 'Yong bago ngayon? I have one coming. Pinaship pa from Manila. Iyon
pala kasi ang
nakalimutan ko nang nagshopping kami last week," si Nan.
"Saan ka bumili?" nakisali ako, kuryoso habang tinitingnan ang pisngi ni Keira.
"It's a drugstore brand so probably meron sa Bacolod. May binili lang din akong
damit kaya sa Manila pa
galing iyong tint."
"Pa-try muna kapag meron na sa'yo. Bibili ako kapag okay sa akin," si June.
"I bought three. I can't decide which shade is better for my complexion, e."
"P-Pa-try din. Kapag meron ka na, Nan," singit ko.
"Sure!"
"But I'm thinking, if we apply these things this early, hindi kaya mas maaga rin
ang signs of ageing natin?" si
June. "Ang bata pa natin para riyan. We should get a hypo allergenic one or
something that is mild?"
"It's for teens so I expect it is mild!" si Nan.
Nagtagal ang isip ko sa nasabi ni June. Hindi iyon agad natanggal sa isipan ko
hanggang umuwi at tahimik na
nakealam sa kuwarto nina Mommy at Daddy.
Sa loob kasi ng kuwarto, may napakalaking walk in closet, kagaya ng akin. At gaya
rin ng sa akin, ang sunod
sa walk in closet ay isang bath tub room na may view ng Mt. Canlaon. Ang kaibahan
lang, sa tapat ng bathtub
ni Mommy, naroon ang lahat lahat ng mamahaling kolorete.
Nagpaalam na ako kanina kay Mommy na may titingnan ako sa kuwarto nila. Pumayag
naman siya pero
nagpatuloy sa pagtulong sa mga kasambahay na magluto. Kaya mag-isa ako roon sa
harap ng malaking
tukador habang nilalagyan ng blush on ang mukha. I tried to put some soft eyeshadow
on my eyelids, too.
P 4-5
Maayos na ang kilay ko at hindi ako marunong ng kagaya sa ginagawa ng iba kaya
hindi ko na ginalaw. Then I
applied a soft red lipstick.
Kumatok si Mommy at hindi na hinintay ang pagpapaunlak ko sa pagpasok. She smiled
when she saw me
tinkering on her make-ups.
"Oh, ba't mo naisipan?" tanong niya sa banayad na boses.
Nasa likod ko siya ngayon, tinitingnang mabuti ang aking mukha. She lifted my chin
to check it more.
"Wala lang po."
"You really have the gift of soft touch. Kahit hindi ka sanay, maayos ang
pagkakalagay mo."
I smiled.
"Is there an event at school where you might need to put on make up?"
Umiling ako. "Nagli-lip and cheek tint na po si June at Nancy, e. Naisipan ko lang
din."
"Hmm. But you're just kids..."
"I'm thirteen, Mom," sabi ko.
Humalakhak si Mommy at umiling. "Naku, Chayo... Ano ba 'to? Alam kong may mga
manliligaw ka na pero...
may boyfriend ka na ba?"
"Wala, po, Mommy. May hinahangaan lang sa school. Iyong si... Keira Abad."
"Ah. Si Keira. Oo nga, ang gandang bata nga no'n."
"Nagli-lip and cheek tint din kaya nga naisipan din nina Nan at June iyon."
"I like that girl. She's very graceful and sweet. Pero anak, first year college na
'yon. Grade eight ka pa lang."
"I like her, too. I like her fashion sense... and the way she carries herself... I
like her name, too. Keira."
Tumawa si Mommy. "Ayaw mo ba sa pangalan mo, Charlotta?"
Sumimangot ako. I was named after my grandmother, Karlotta. The spelling of my name
is a variant of it but
it sounds the same. Pagkatapos... ang nickname kong Chayo ay masyadong pambata. It
was derived from my
Mom's name, Rosario.
"My name is a bit childish," I confessed.
"Hay naku. Why do I feel like you want to grow up so fast? Hija, do you like
someone now?"
Namilog ang mga mata ko. "Wala, Mommy!"
"Grow up slow and don't give in to the pressure of those boys. If they tease you
for being childish, let them,
P 4-6
and continue to be you."
Umiling akoat mapait na sumimangot dahil sa totoo lang, hindi ko gagawin iyan. Come
and call me childish,
you will see!
"Bakit po? Tinawag ka rin po ba ni Daddy ng ganyan noon?" Kahit na nasisiguro kong
hindi. Mommy is
nowhere childish. I just think the worst of Dad because I can picture him being a
jerk playboy on Mommy.
"Hindi, anak. Your father says the perfect words with the perfect timing," mapait
na sinabi ni Mommy habang
ngumingiti.
Nalito tuloy ako kung masaya ba siya o malungkot sa sinabi niya. Maybe both.
Because a woman so in love
with a cheating man can't be happy. Pero hindi ako makapaniwalang kahit na may
hinanakit si Mommy,
napuri niya pa rin ang paraan ng panliligaw ni Daddy sa kanya noon.
Perfect words at the perfect time, huh?
Hinaplos ni Mommy ang buhok ko.
"Ano pong pakiramdam ng magkaboyfriend?"
Napatalon si Mommy sa biglaan kong tanong. "Chayo!"
Ngumiti ako. "It's inevitable, Mommy. I am growing up. I am thirteen now and will
be fourteen soon. Then
fifteen, then sixteen, and so on... I will have a boyfriend and so on..."
"Oo, pero, Chayo ang bata mo pa!"
I remained smiling. Umiling si Mommy at nangiti na lang din sa akin.
"I cannot stop you from doing whatever you like, hija. Pero sana, huwag muna. I
don't want your heart to be
broken at a very young age. I want you to explore the depths of your feelings but
please... I hope you leave
your heart and a piece of your soul somewhere secured."
Hindi ko pa lubusang maintindihan iyon pero nakinig ako kay Mommy.
"Love an honorable man in the future... with a whole and unbroken heart," banayad
niyang sinabi.
Ay taena sakit behhh! HAHAHAHA Noted

P 4-7
Kabanata 3
416K 20.1K 18.1K
by jonaxx

Kabanata 3
Kiss
Mariing nagtagal ang titig ni Kuya Levi sa akin. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at
bababa na sana ako pero
ayaw niyang tumabi. Namumungay ang kanyang mga mata habang titig na titig sa aking
labi.
"Ano 'yan?"
Inangat niya ang baba ko at alam ko kaagad kung ano ang ibig sabihin niya. I put on
some light lip tint on me
and that's what he's talking about. Inalis ko ang kamay niya sa aking baba.
"Lip tint," sagot ko.
Binalik niya ang kamay sa aking baba at palipat-lipat natiningnan ang magkabilang
pisngi ko.
"And you put on something on your cheek?" he sounds so offended.
Tinanggal kong muli ang kamay ni Kuya Levi sa aking baba.
"I didn't! I don't need to put some! I only slapped my cheek softly once. That's
all it take to achieve pinkish
cheek. Natural! What's on my lips is just liptint, Kuya."
"Ang bata mo pa para maglagay ng ganyan-"
"Lip tint nga lang. Not lipstick! Isa pa... naggaganito na sina June at Nan, e."
"Hindi ibig sabihin na gagaya ka, Chayo."
Tinulak ko si Kuya. He's being unreasonable. Ano naman ngayon kung maglagay ako?
"Bakit? Sinasaway mo ba ang mga kaibigan mo kapag naglagay sila? Si Keira nga
naglalagay, e!"
His eyes widened. "We're already in college and you are still a Junior High!
Chayo!" tawag niya nang
nilagpasan ko na. "Huwag mong gagayahin ang mga college at batang-bata ka pa!"
My brother seems so heated. Nilingon ko siya at nginitian. He looked so pissed.
Hindi ko na kailangang
hulaan kung ano ang magiging mood niya buong araw. Lalo pa sa idadagdag ko ngayon.
"Nagpaalam na ako kay Mommy. Puwede na nga'ng magboyfriend, e, Kuya," I chuckled.
Halos pamulahan si Kuya ng mukha sa sinabi ko. Now he's so pissed. Naglakad siya
patungo sa akin kaya
tinakbuhan ko na.

P 5-1
"Subukan mo, Chayo! Bubugbugin ko ang magiging boyfriend mo!" aniya habang palayo
ako sa kanya.
Tinawanan ko siya. "Didn't know you're a caveman, Kuya!"
I laughed at my brother's threat. Kahit pa ganoon ang banta niya, kilala ko si Kuya
Levi at mas mananakit pa
siguro ako ng tao kaysa sa kanya. But then I wonder quietly if he meant what he
said. Maybe not. Having a
boyfriend isn't a big deal.
Tatlo sa masusugid kong manliligaw ay pare-parehong mayayaman din sa Altagracia.
It's so hard to decide
because they all have almost the same reputation - handsome, and cool hearthrob. At
s'yempre ang hinding-
hindi ko kayang gawin sa kanila ay ang pagsaba-sabayin. I am strictly not a fan of
infidelity, kahit pa
boyfriend pa lang.
Kung ano ang naging batayan ko para sagutin ang napiling maging unang boyfriend?
Well, it was who had
more effort.
"Yes!" sigaw na paulit-ulit ni Ralph.
Nasa gitna kami ng rectangular building ng junior high. Napapalibutan kami ng ilang
kaklase at schoolmate na
dinamay niya sa ginawa niyang surpresa. Ang mga taga ibang grade level ay tinatanaw
kami galing sa terrace
ng nakapalibot na JHS building. Ang iba ay pumapalakpak at humihiyaw.
Ralph prepared a surprise for me. Hindi ko alam na kinuntyaba niya ang mga friends
ko para bigyan ako ng
mga bulaklak every now and then with some sweet notes in it. At b-in-lindfold nila
ako pababa ng building at
dinala sa gitna, kung saan naghihintay ang mga kaibigan namin.
Nang binaba ang blindfold ko, mga balloons at bulaklak ang nasa paligid namin at
ang mga kaibigan niyang
may dalang cardboard na may nakalagay, "Will you be my girlfriend?"
"I love you, Chayo," wika ni Ralph at binigyan ako ng isang bouquet of roses.
As a smile crept on my lips, I remember my Mom's words about the man she marry, my
Dad... he says the
right words always at the right time.
Those three words are the right words and he made all of these for it to look like
the right time... to confess!
But I wasn't cheesy not a liar. Malinaw kong sinabi na hindi ko alam kung paano
talaga ang umibig. Hindi ko
alam kung ano ang dapat maramdaman ko bago ko tawagin iyong pagmamahal. For me, it
is a big deal
because I think my Dad failed to properly discover his feelings for my Mom from the
very beginning. At kahit
sabi nila'y mana ako kay Daddy, hindi ako naniniwalang kaya ko ring manahin ang
kanyang mga pagkakamali.
"Yes, Ralph," iyon ang sinabi ko kanina pagkatapos ng tanong ni Ralph dahilan kung
bakit nagpalakpakan at
naghiyawan ang lahat.
Ralph shouted a big "Yes" to the crowd and they cheered more. Niyakap ako ni Ralph
sa ending at nakitang
maging ang teachers na nanonood ay ngumiti lang at umiling para sa aming dalawa. It
was dreamy. Muntik ko
nang maisip na siguro iyon nga ang pag-ibig pero naibalik sa isipan ko ang maraming
pagkakataon na mas
masaya pa sa nararamdaman ko ngayon. They say love is the greatest happiness. If
something is happier than
this, then maybe... this isn't love yet.
P 5-2
Dahil classmate ko si Ralph, pareho kaming pumasok sa classroom pagkatapos ng
lahat. Kung wala si June at
Nan, baka mag-isa kong dinadala ang mga bulaklak at balloon. Nangaral sandali ang
aming adviser tungkol
sa young love, but nothing really about stopping us from being in a relationship at
a young age.
"Ihahatid na kita mamaya," si Ralph at tumabi sa akin.
Katatapos lang ng isang subject namin kaya wala pa ang susunod na teacher. Tumango
ako at ngumiti. Tinapik
at kinantyawan siya ng mga kaibigan niya.
"Suwerte mo, Ralph!" nag-uunahan nilang sinabi.
"Nabasted si Simon! Grabe!" Tinutukoy ng mga kaibigan niya ang classmate ni Ella na
manliligaw ko.
I also thought that Simon will be my first boyfriend. Naisip ko kasi noon na
magandang magkaroon ng
boyfriend na hindi classmate at mas matanda sa akin ng isang taon. Kaya nga lang,
mas madiskarte si Ralph at
may pasabog pa kaya siya ang sinagot ko.
"S'yempre!" mayabang na sinabi ni Ralph sa mga kaibigan.
Pagkatapos ng klase ay lumabas na kami sa Junior High building. Kasabay ko si Ralph
at sa likod namin, sina
June at Nan kasama ang mga kaibigang lalaki at mga kaibigan din ni Ralph. Bringing
my large bouquet of
roses from him, agaw pansin kami sa buong school.
Ang lahat ng nanonood, mapa college man o senior high ay talagang napapatingin. At
nang lumiko na kami sa
mga bulletin boards at pathway patungong gate, malayo pa lang napansin na agad ng
mga kaibigan ko.
"Hala, Chayo! Nandyan si Kuya Levi malapit sa guard house kasama ang mga kaibigan!"
si Nan, medyo nag-
aalala.
Ginapangan ako ng kaba dahil na rin sa banta ng Kuya. Kaya lang, kilala ko si Levi
at puwedeng pagalitan
ako pero hindi niya naman tototohanin ang pambubugbog na banta.
"Sigurado akong narinig ni Kuya Levi ang tungkol sa surpresa ni Ralph kanina.
Tinext ako ng pinsan ko, e.
Tinanong kung totoo ba. Ibig sabihin, kumalat 'yon kahit sa mga Senior High," si
June naman.
"Ayos lang 'yan. Kilala naman ako ni Kuya Levi," si Ralph na medyo naapektuhan sa
mga sinasabi ng
kaibigan.
Ngiting-ngiti pa ako kanina habang naririnig sila. Kahit naman na kabado dahil sa
reaksyon ni Kuya, mas may
tiwala naman ako na walang mangyayaring kahit ano. Kaso, nang namataan ko ang buong
grupo ni Kuya Levi
at nakita kung sino ang mga naroon, napawi ang ngiti ko.
My every step started to move fast na halos nahuhuli na si Ralph. Hindi naman siya
nagreklamo dahil siguro
pare-pareho kaming kabado. At kung puwede lang magkaheart attack sa sobrang kaba,
kanina pa siguro ako
inatake. Sa malayo pa lang kasi, kitang-kita ko ang madilim at nangmamaliit na
tingin ni Leandro sa amin.
Bakit ba ako kinakabahan, e, hindi naman talaga mambubugbog si Kuya Levi?
My eyes drifted on who's in front of Leandro and saw that it was the beautiful
Keira. Kanina lang, kaharap at
P 5-3
kausap niya si Leandro. Pero siguro nang nakitang masyadong abala si Leandro sa
tinitingnan, sinundan niya
na iyon ng tingin. Now she is also looking at me. It made me more nervous.
Nangmamaliit din ang tingin ni Kuya Levi sa mga bulaklak na dala ko.
"Hi, Kuya!" I said almost too happily.
Kuya Levi's eyes did not leave Ralph. So naturally, Ralph greeted him, too.
"Hi, Kuya Levi," Ralph said politely.
"Anong kuya? Kapatid ba kita?" he said sarcastically.
Tumawa ang mga kaibigan niya. Gusto kong makita kung sinu-sino iyon kaso abala na
ako sa pagtatalim ng
tingin para kay Kuya Levi.
"Kuya Levi!" saway ko. "You're so mean! Ralph is my boyfriend!"
"I know. The whole school knows, Chayo, with the stunt he pulled this lunchbreak."
"Pasensya na, Kuya Levi," si Ralph.
Tahimik sa likod ang mga kaibigan ko, medyo takot siyempre sa mga nakakatandang
kasalamuha. Pinigilan ko
si Ralph dahil wala naman siyang dapat ihingi ng pasensya kay Kuya o kanino man.
"That's enough, Ralph. Naninibago lang si Kuya kasi I never had a boyfriend."
Madilim pa rin ang titig ni Kuya Levi sa akin. It was as if he was dying to pinch
and twist the side of my
stomach to prove his point but he couldn't because we're in front of everyone.
"And also..."
Habang nag-eexplain ako, nahagip ng tingin ko ang banda nina Leandro at Keira. I
saw Keira's hand rested on
Leandro's forearm. Bumaba iyon sa palapulsuhan ni Leandro at sa huli, sa kanyang
palad. Her fingers fitted
perfectly on the spaces of Leandro's long fingers. Parang kumalat ang lamig sa
tiyan ko at mabilis na ibinalik
kay Kuya Levi ang titig.
"N-Nakapagpaalam na nga ako kay Mommy at pinayagan niya naman ako. Si Daddy, well,
he's not very
strict. Ikaw lang," sabi ko.
Slowly, I enumerated the things a girlfriend can do with a boyfriend. Oo, Chayo,
normal ang holding hands,
'no! Bakit parang na-ooffend ka na ganoon, e, normal naman iyon? Kahit nga halikan,
normal iyon sa
magboyfriend, e.
So... how about me and my boyfriend? Then holding hands and kissing Ralph should be
natural! Who's
stopping me, anyway?
"Halika na at umuwi na tayo!" si Kuya Levi sabay hawak sa braso ko.

P 5-4
Hinigit niya ako palayo kay Ralph. Nilingon ko ang mga kaibigan ko, my confidence
unfaltered.
"Thanks for bringing some of Ralph's gifts!" sabay ngiti ko.
Ralph took that as a cue to get everything.
"Ilalagay ko ba ito sa sasakyan n'yo?" he asked me.
I nodded. "Yes, please! Thank you."
Pare-parehong naggalawan ang mga kaibigan ko para sundin si Ralph patungo sa aming
SUV na nakaantabay
sa driveway ng school. Muling hinigit ni Kuya ang braso ko, gustong-gusto nang
iligpit sa loob ng sasakyan
pero hindi ako nagpapaanod.
"Wait lang, Kuya," I said.
Mas lalong bumusangot ang mukha ni Kuya Levi. Nang natapos ang paglalagay ng mga
kaibigan ko ng mga
gamit sa likod ng aming SUV, nagpasalamat ulit ako. And with a swift look on Kuya
Levi's friends, then back
to Ralph.
"Tara na, Chayo!" Kuya nagged.
"Yeah," I said cooly.
Umamba akong papasok sa SUV. At nang nakaani ng confidence ay ngumiti at binalingan
ulit ang iiwanang
mga kaibigan at boyfriend.
"Bye, Ralph. I had fun today. Thank you," I said and then gave him a swift kiss.
My first kiss! It's natural and inevitable kasi boyfriend ko siya, hindi ba? Bukod
sa pagho-holding hands,
pwede ring magkiss ang magboyfriend!
Kuya Levi groaned angrily. Ralph was stunned at naghiyawan ang mga kaibigan ko sa
ginawa. I did not look
back, then. Pumasok na ako sa sasakyan at hindi na nilingon pa ang mga iniwang tao
sa school.
I feel so fulfilled or something. Hindi ko nga alam kung bakit basta't ang
satisfying lang ng ginawa ko. Pumait
nga lang may naalalang eksena kanina. It was in a slowmotion in my mind and I hate
it.
"Mom! Dad! Wala ba kayong gagawin dito kay Chayo? I cannot believe you!" sunod ni
Kuya Levi sa aming
mga magulang.
Tapos na ang dinner at iyon ang bukambibig ni Kuya Levi sa hapag. Nang narinig ang
disappointment ni
Mommy at ang pagki-kibit-balikat ni Daddy, hindi niya na tinigilan ang mga ito.
"You have to ground her or something! Mom she's just Grade 8!"
"As much as I want to ground her for that, Levi, don't you think it is just
natural? At baka pa magrebelde si
Chayo kapag pinagbawalan ko?" si Mommy.

P 5-5
"Dad!"
"Levi, mag girlfriend ka na rin. Hindi naman namin kayo pinagbabawalan!" si Daddy
naman.
Ngumisi ako ng palihim. Sinundan ko sila at nakinig sa pinag-usapan. So far, Dad's
response was savage. I
can't help but laugh at Kuya Levi. Oo nga at sa guwapo niya at sa daming nagkaka-
crush sa kanya, ba't 'di siya
maggirlfriend?
"Ewan ko po sa inyong dalawa!" iritadong sinabi ni Levi.
Naramdaman ko na paparating na siya sa corridor na pinagtataguan ko. Siguro ay
magdadabog na papasok sa
kanyang kuwarto. Imbes na magtago, hinintay ko siya para makapang-asar.
"Levi, bantayan mo na lang si Chayo at 'yong boyfriend niya. Si Ralph ba na
classmate niya."
Hindi na sumagot si Kuya. Nakikita ko na siyang busangot ang mukha at palapit sa
akin.
"Kuya Levi, tama si Dad. Ba't 'di ka mag girlfriend, ha? Sino ba crush mo at nang
tulungan pa kitang
manligaw don?" panunuya ko.
Sinundan ko siya habang nagmamartsa. He looked so pissed and I like making him
angry.
"Huy! Kuya! Sige na... Sino ba? Promise, I'll help... gayahin mo si Ralph. Ang cool
at bongga kaya ng
surprise niya sa akin."
Nagpatuloy ang martsa niya at lumiko na sa kuwarto.
"Ba't ka ba kasi hindi pa nag g-girlfriend?" tanong ko.
Nabitin sa ere ang pagtulak niya sa pintuan at nilingon ako sa busangot na mukha.
"Kasi hindi ako gaya ng Ralph mo, nirerespeto ko ang edad ng babaeng gusto ko. If
she's too young for a
relationship, then I can wait for my chance!"
Napakurap-kurap ako. Sa huli, sumilay ang ngisi sa aking labi.
"Ang seryoso mo. Bakit? Magpapakasal na ba kami ni Ralph, ha?"
Inirapan niya ako at pinagsarhan ng pintuan. Ngumisi ako at masayang bumalik na
lang sa kuwarto.
I just have to remind myself na kahit sinasabing mana nga ako kay Daddy, hindi ako
gagaya sa mga ginagawa
niya ngayon. Hindi na ang Mommy ni Ella ang naririnig naming kalaguyo niya. It's
the wife of the next town's
politician. But I won't count that they will last. Sa taong ito, tatlong beses na
siyang nagpalit ng babae.
Kinabukasan, maaga ako sa school pero hindi ako sumabay kay Kuya Levi sa pagpasok.
Nagkasundo kasi
kami ni Ralph na maghintayan sa may gate bago pumasok. Wala pang estudyante dahil
lagi naman kaming
maaga. Si Ralph nga lang, hindi ganoon kaaga. He said he will try his best to be
early. That's why after a few
minutes of waiting inside our car, I then saw him go out of their SUV.

P 5-6
Pumasok na siya sa school at sa may bulletin board, tumayo at naghintay.
"Alis na ako, Manong," paalam ko at umalis na rin sa sasakyan.
Pagkababa ay dumiretso na ako sa gate. Malayo pa lang, tanaw na ako ni Ralph.
Smiling from ear to ear, he
waited for me from where he is. At sana hindi ko na lang iginala ang mga mata ko sa
paligid dahil nahagip ko
kaagad si Leandro sa unahang Kiosk, kung saan sila kahapon nina Kuya Levi. Though,
this time, he is alone.
My heart raced. Lalo na nang nagtagal ang tingin niya sa akin, hindi natatanggal.
Binalingan ko ulit si Ralph
sa pag-aakalang mawawala ang kaba ko pero hindi naman nangyari.
"Good morning!" bati ni Ralph at walang pasubaling inilapit ang mukha for an
aggressive and hungry kiss.
Hindi nalaman ang irereact at naninibago, nailagay ko ang aking kamay sa kanyang
dibdib, pinigilan siya sa
ginawa. Hindi lumapat ang labi niya sa akin.
"What's the matter?" tanong ni Ralph.
Umiling ako at medyo nagulat din sa sariling reaction. I was confident when I
kissed him yesterday in front of
many people. Bakit ngayon, parang hindi ko na magawa ulit. Dahil ba siya ang nag
initiate no'n?
"Naghalikan na tayo kahapon, ah?" then he tried to kiss me again, this time almost
forcefully.
Wait a minute! Bakit parang ayaw ko? Mas malakas na ngayon ang pagtulak ko sa
kanya. Irritated at my
sudden disagreement to his kiss, he tried again.
"T-Teka lang, Ralph! Nasasaktan ako!" sabi ko dahil nanakit ang braso ko sa diin ng
higit niya. For a
moment, I felt so forced and unsafe, the scary kind.
"Huh? Bakit?"
Sa pang-apat na beses, inulit niya pero sa pagkakataong ito, nailayo na ako sa
kanya. Someone dragged me
away from him.
Binalingan ko kung sino iyon at nakitang si Leandro. Hindi nakagalaw si Ralph sa
gulat. Ni hindi niya ako
natawag. Akala ko titigil siya pagkatapos ng matagumpay na paglayo sa akin kaso
lalagpas na kami sa Grade
school building at hindi niya pa ako binibitiwan.
"A-Anong ginagawa mo?"
Then he stopped dragging me. Binitiwan niya rin ako at hinarap.
"Sa susunod, huwag kang magboyfriend kung hindi ka pa handa!" he spat coldly.
Gulantang ay napaangat ang mga kilay ko.
"Anong hindi handa? Handa na ako 'no!"
His head tilted with a hint of annoyance. He licked his lips and his face darkened
more. Halatang may
P 5-7
sasabihin pa pero hindi na dinugtungan. Imbes, tinalikuran ako at umalis na.
Hahahha burnnnnn jelly

P 5-8
Kabanata 4
396K 19.8K 12K
by jonaxx

Kabanata 4
Coward
Hindi matanggal sa isipan ko iyong nangyari. Gusto kong isipin na baka tama si
Leandro at hindi pa ako
handa. Pero ano nga ba ang pakiramdam ng pagiging handa? Do you wake up one day and
realize that you're
ready for a relationship?
Noon bang nagising siya sa unang araw niya sa pagiging kolehiyo, naisip niya kaagad
na handa na siyang
magkaroon ng girlfriend? Kaya niya girlfriend ngayon si Keira?
Thinking about Keira somehow bothered me. I liked her but for some reason, my
perception of her is mixed
with some other foreign feeling.
"Sabay tayong kumain mamaya!" deklara ni Ralph nang nakatabi sa akin.
Bumuntong-hininga ako. Ganito ba talaga kapag may boyfriend? Gusto kong mag-isip at
mag muni-muni tapos
bigla siyang susulpot?
Isang linggo na simula noong nangyaring surpresa niya. Hindi pa humuhupa ang usap-
usapan tungkol doon. It
was all dreamy for them pero ang hindi nila alam, naging medyo demanding si Ralph.
"Tayong dalawa lang, please," dagdag niya.
Noong una, ayos lang naman na kaming dalawa lang. At pinagbigyan niya naman ako
nang sinabi kong
puwede bang sumama siya sa amin nina June at Nan sa cafeteria. Naka dalawang araw
siguro siyang sama sa
amin nang muli niyang nirequest na gusto niyang kaming dalawa ulit. At nami-miss ko
na na kaming tatlo lang
muna ni June.
When I told him that I want to be with June and Nan for that day, he got mad at me
for it.
"Ano? Mas pipiliin mo sila kaysa sa akin?"
"Huh? I just want Nan and June like the usual. Magkasama naman tayo kahapon, ah?"
naiirita na rin ako.
"Boyfriend mo ako, Chayo!"
Is this really part of it? Why will I have to compromise?
"Oo, pero lagi na tayong magkasama! Wala na akong time para sa mga kaibigan ko!"
giit ko.

P 6-1
"Hindi ka ba masaya na magkasama tayo?"
"M-Masaya pero gusto ko na munang makasama sina June at Nan!"
"Baka nagsisinungaling ka lang. Ang totoo, hindi ka talaga masaya na kasama ako.
Mas pipiliin mo ang mga
kaibigan mo! Sige! Sumama ka na sa kanila!" he then left me after the argument.
Uwian nang sinuyo niya ako. Sa totoo lang, ayos lang sa akin na hindi na muna ako
suyuin ni Ralph. It's
suffocating to see him all the time. Sa classroom, nagkikita kami. Sa cafeteria,
magkasama. Kapag pumupunta
ako sa library, nandyan din. Naghihintay ako kay Kuya, naghihintay din siya. Lahat
na lang ba ng gagawin ko,
nariyan siya?
Nakakairita! I wonder if it was better to have Simon as my boyfriend, instead? He
texted me last night, hindi
raw siya susuko. He still likes me. Maghihintay daw siya.
Naisip ko tuloy... he says the right words at the right time, too, huh. Kasi kung
kailan siya muling nagtext sa
akin, doon pa sa mismong mga araw na medyo nagdududa ako sa desisyon ko kay Ralph.
Umayos din kami kahapon nang suyuin niya ako. Nag sorry at tinanggap ko naman. Kaso
heto na naman siya
ngayon.
"Tayong dalawa lang muna, Chayo. Pambawi ko sa'yo kahapon sa pag-aaway natin,"
aniya.
His offer seems tempting. Unti-unti akong pumayag.
Ang sabi niya, sa Kiosk na kami kakain. Kaso ayaw niya sa JHS building dahil
mas'yado daw maraming
chismosa. Sang-ayon naman ako sa sinabi niya. Hindi rin naman puwedeng sa Senior
High at laging punuan
doon.
"Sa likod tayo ng soccerfield. Ano sa tingin mo?"
Ang likod ng soccerfield o pinakagilid na likod ng gym ay laging walang tao. Bukod
sa tapat na iyon ng
college department, pinamumugaran pa ng matatayog na mga puno, at sa layo at liblib
noon, napapagod na
ang mga estudyanteng pumunta. Isa pa, madalas pang mga miyembro ng frat na nagva-
vandalize o may
kalokohang ginagawa ang mga pumupunta roon.
"Ang layo noon, Ralph."
"Walang tao roon at walang dumadaang teacher. Walang chismoso. Doon na lang! Sige
na!"
I sighed. "Sige."
"Ako na ang bibili. Mauna ka na roon, okay? Para hindi ka na mapagod. Libre ko. Ano
bang gusto mo?"
Isang mainit na tanghali sa Altagracia habang tahimik akong naglalakad. Bawat
hakbang, naririnig ko ang mga
damong naaapakan. Palayo nang palayo sa pathway, mas lalong naririnig ang sayaw ng
mga dahon sa saliw
ng ihip ng hangin.
I cherished that moment. Nitong mga nakaraang araw, hindi ko alam kung bakit medyo
malungkot ako. Gusto
P 6-2
kong mapag-isa kanina at tingin ko, ito lang ang tanging oras sa araw ko na mag-isa
nga ako. Sana matagalan
si Ralph...
Medyo na-guilty ako sa iniisip kaya lang hindi ko mapigilan. Naupo ako sa sementong
bench at nilapag sa
sementong lamesa ang bag. Most of the time, I will take my phone out but this time,
I treasured that moment of
aloneness.
Pagkatapos ng ilang minuto, nakita ko na si Ralph na palapit doon. I guess the
moment of being alone was
short, huh?
Nakita ko rin na unti-unting nalalagyan ng estudyante ang mga kiosk sa hindi
kalayuan. Siguro naglunch break
na rin ang college students or something.
"Here..." si Ralph at nilapag ang aming mga pagkain sa lamesa.
Umupo siya sa tabi ko at kalaunan nagsimula na kaming kumain. Masarap namang kausap
si Ralph kapag
hindi kami nag-aaway. Nga lang, it was weird to laugh at his jokes and then feel
like he's leveling up his
touches on me.
"Hindi nga? Kanino? Baka mali ka?" tanong ko, medyo humupa ang tawa.
He was telling me about a Grade 9 student who surprised someone in their classroom.
Ginaya raw ang
surpresa niya sa akin pero dahil hindi afford ang maraming bulaklak at mga
balloons, kaonti lang ang nadala.
Habang kinikuwento niya iyon, pumapalupot ang kanyang braso sa aking baywang at
inilalapit niya ako sa
kanya. He put some strands of my hair behind my ear.
"Kay Ella. Kaya ayun at binasted niya. Gusto yata ng bonggang surprise. Hindi ba
nasabi mo na inggit iyon
sa'yo?"
Nag-iwas ako ng tingin at unti-unting tumango. Kahit na matagal na ang nangyari,
hindi ko pa rin talaga gusto
ang babaeng iyon. Hindi na yata magbabago ang tingin ko roon.
"Sorry. Badtrip ka ba kasi napag-usapan natin?" pabulong nang tanong ni Ralph.
Umiling ako. "Hindi naman."
Then he kissed my cheek. I stiffened. Oo at nakuha niya na ang unang halik ko pero
hindi pa rin ako sanay na
hinahalik-halikan lang.
"Ralph..." pigil ko sabay layo ng kaonti sa kanya.
"Chayo, sige na... wala namang nakakakita, e," he whispered and kissed me again.
Tinulak ko ang mukha niya at halatang nabadtrip agad sa kabastusan ng ginawa ko.
"Ano ba? Girlfriend kita, ah?"
"Lagi na lang kapag tayong dalawa at walang tao?"
P 6-3
"Ganoon naman talaga ang girlfriend, e. Hinahalikan?! Ako dapat ang nagrereklamo
rito kasi ang arte mo
lagi!"
Hindi ako nagsalita. Somehow, I wonder if I was really being too moody these days.
He resumed kissing me. I obliged. At kalaunan, humaba ang halikan. I was in the
middle of thinking that it
was bearable. Kissing is okay. I responded slowly pero natigil nang kalaunan ay
naramdaman ko ang kamay
niyang naglilikot sa aking blusa.
I pushed him away a bit. Nga lang, mas naging agressibo siya at natapos ang mga
unang butones. His hand
slid on my chest and I felt him on my brassiere.
"Anong nangyayari rito?" a voice thundered.
Sa takot naming pareho ni Ralph, umayos ako at napa hawak sa blusa. Si Ralph naman
ay napatayo at lumayo
sa akin. I sensed his fear. Oo nga naman at dapat siyang matakot dahil kung
malalaman ng teachers ang
pinaggagagawa namin dito, baka anong gawin ng mga magulang niya sa kanya. Lalo pa't
parehong aktibo sa
simbahan at kilalang conservative ang family nila.
Leandro Castanier's dark eyes immediately found what's wrong with my blouse.
Umawang ang labi niya at
naramdaman ko ang nanunuot na galit. Bakit ba kasi ito nandito at bakit lagi na
lang siya ang nakakahuli?
"Kuya, sorry!" pauna ni Ralph, takot na takot.
Meanwhile, I looked calm on my seat. Unti-unti kong binutones ang blusa ko at
nakita kong madilim na
tumingin si Leandro sa ginagawa ko bago binalingan si Ralph.
"I could report you to the JHS teachers and your parents will be called by our
discipline officer-"
"Kuya, sorry! Sorry talaga! Hindi naman sa ganoon... uh... huwag mong ireport,
please-" nanginginig ang labi
ni Ralph, nag-uunahan ang mga salita sa bibig at halos tatakbo na.
When Leandro stepped once, kahit wala naman siyang ginagawa, naunahan na ng takot
si Ralph.
Nagkukumahog siyang tumakbo at halos kaladkarin na ang bag. Tumayo ako at tinapos
ang pagbubutones.
Tahimik akong gumalaw at nag-ayos ng mga pinagkainan namin ni Ralph, silently
disappointed at his actions.
Sinundan ng tingin ni Leandro si Ralph at nang nawala na, bumaling sa akin.
Sumulyap ako sa kanya habang
nagliligpit doon.
"Ano kayang sasabihin ni Levi kung nalaman niya itong nangyari?" he said.
Nagtiim-bagang ako, kinakabahan sa mga banta niya. My relationship with Kuya Levi
is tainted now. Hindi
siya gaanong namamansin sa akin at kahit anong aliw ko, ayaw niya. At hindi ko na
kayang isipin kung ano
ang gagawin niya kapag nalaman na ganito nga.
"At ano ang mangyayari sa inyo ng boyfriend mo kung malaman ng mga teachers na
ganito ang ginagawa n'yo
rito?"
Isa pa, kahihiyan kapag nalaman pa ng teachers. Ipapatawag ang parents ni Ralph at
mabilis na maglalaho ang
P 6-4
usapan tungkol sa magandang sorpresa niya dahil matatabunan iyon ng eskandalo.
"We're just d-doing what boyfriends and girlfriends do."
Napasulyap ako sa kanyang mahabang mga binti nang humakbang siya at lumapit sa kung
nasaan ako. He
looked so pissed. Mas lalo lang pagkatapos marinig ang sagot ko kaya inunahan ko
na.
"Huwag mong sabihin sa teachers, please. Ayokong ipatawag si Ralph at-"
"You care so much for your coward boyfriend, huh?" malamig niyang sinabi.
"Aktibo sa simbahan ang p-parents niya at k-konserbatibo..."
Leandro's lips twisted as he listened to my stuttering words. Tumaas din ang
kanyang kilay at tila ba may
nakakatawa sa sinabi ko. O... hindi siya natatawa. Naiiritang ngiti ang pinakikita
niya.
"You think I care?"
I gritted my teeth. Hindi ko alam kung alin ba ang mas malala, ang ipatawag ako sa
principal o ang tanung-
tanungin ni Leandro. Heck, I think he is even worse than the actual disciplinary
officer.
"Ganoon ba ang tipo mo, Chayo? Tatakbuhan ka na lang at iiwan kapag may problema?"
Napakurap-kurap ako. His rhetorics bothered me but I have more bothering thoughts.
"A-At please, huwag mo akong isumbong kay Kuya Levi-"
"Hiwalayan mo ang duwag mong boyfriend, kung ganoon!" he demanded.
Natigilan ako at kahit pa marami akong pabor na hihingin sa kanya, hindi nakatakas
sa akin ang sinabi niya.
"At bakit?"
Hindi siya kumibo, hindi makapaniwala na kinikuwestyon ko siya ngayon.
"Ba't kita susundin? We did wrong, I admit it. But that doesn't mean that we can't
change our ways and be
more responsible-"
He laughed mockingly. "Ang bata mo pa. Manika pa lang dapat ang hinahawakan mo at
hindi ang duwag na
'yon!"
My face heated. This man is so... so... rude! All the wrong words in the very wrong
time!
"I'm thirteen, Leandro! At matagal na akong tapos sa manika!" I fired.
Wanting to get out of there because my anger is too overwhelming, mabilis kong
kinuha ang bag ko. Matalim
ko siyang tinitigan.
"Sige! Isumbong mo kami! Iyon naman ang gusto mo, 'di ba? Ang mapahiya ako! Ang
mag-away kami ni Kuya

P 6-5
Levi? Bahala ka!" naiiyak na ako sa iritasyon.
"The right thing to do now is to break up with that coward, Chayo! In the first
place, you won't be in this
situation if you avoided it!" he fired back at me cooly.
My pounding heart is too overwhelmed. Gigil ako sa iritasyon sa kanya kaya nang
harapin siya para sa huling
pagkakataon, bago tuluyang umalis, hinayaan ko na ang mga salitang bumuhos.
"Eh, bakit kita susundin, ha? Susundin mo ba ako kapag sinabi kong makipagbreak ka
rin sa girlfriend mo?"
Bumuhos ang luha ko sa iritasyon at sa huli, dumiretso na palayo sa kanya. Hindi na
siya nilingon ulit.
Oo at sa nangyari kanina at sa nakita ko kay Ralph, mas lalo lang akong nabigyan ng
dahilan para
makipagbreak. The stupid ran away without thinking about me! Ang gentleman mo
naman, Ralph! Kahit pa
ayaw kong maisip ni Leandro na sinunod ko ang sinabi niya, hindi ko naman kayang
balewalain ang nangyari
at magpatuloy kay Ralph!
"Break na tayo!" namumugto pa ang mga mata ko dahil sa pag-iyak ko kanina.
Nasa building na kami ng Junior High School. Kitang-kita ang pamumutla niya, hindi
pa yata nakakarecover
sa sinabi ni Leandro.
"A-Anong sabi ni Kuya Leandro? Isusumbong ba tayo?"
"Hindi ko alam," sabi ko at nanghihinang nilagpasan siya.
Hinawakan ni Ralph ang braso ko at pagod akong binalingan siya. Kita pa rin sa
mukha niya ang takot.
"Chayo, kaibigan iyon ni Kuya Levi, 'di ba? Siguro naman nakausap mo? Napakiusapan
mo na huwag tayong
isumbong?" pumiyok ang boses ni Ralph sa huling tanong.
I sighed. He did not even think about me breaking up with him. Pero sa bagay...
malaking problema nga kung
ipatawag kami sa Principal's office dahil doon. Naalala ko ang sagutan namin ni
Leandro kanina at nasisiguro
kong sa mga binitiwan kong salita, magsusumbong nga iyon.
"Gawa na lang tayo ng excuse..."
Sinapo ni Ralph ang noo niya, tila problemadong-problemado.
"Anong excuse? Shit! Nakita niya kayang nakahawak ako sa dibdib mo?"
Napalinga-linga ako dahil medyo malakas ang pagkakasabi niya noon at baka may ibang
makarinig! I cannot
believe him!
Umiling ako dahil sa totoo lang, hindi ko rin alam kung ano ang excuse namin sa
nakita ni Leandro. Bahala
na! Tinalikuran ko si Ralph at nagpatuloy sa paglalakad.
"Chayo..." sunod niya sa akin.

P 6-6
But then... the day ended but a word from our adviser or the principal about it
didn't come. Handang-handa na
ako na tanggalin sa klase. Naging paranoid din si Ralph buong afternoon class.
Tuwing may teacher, akala
niya lagi pinapatawag siya.
"Anong nangyari sa inyo? Hindi kayo nagpapansinan, ah? At... namumugto ang mga mata
mo," tahimik na
tanong ni Nan.
Suminghap ako. "Wala na kami."
"H-Huh? B-Bakit? Kaya ka umiyak?"
The weird thing was... the tears I shed earlier wasn't for that relationship. Hindi
ko na sinagot si Nan dahil
mahihirapan naman akong mag-explain kung bakit ako umiyak, kung ganoon.
Hindi na nagpumilit si Ralph na ihatid ako. Syempre dahil wala na naman kami. Si
Nan at June ulit ang
kasabay ko palabas ng school. Naroon si Kuya Levi at ang kanyang mga kaibigan sa
huling kiosk ulit, gaya ng
lagi kapag wala silang practice.
My heart hammered. I am expecting him to come at me, angry... or maybe ignore me
more. Kaya lang nang
nakalapit na kami, akbay ang iginawad ni Kuya Levi sa akin at malaking ngisi.
"Oh... I like this day already. My sister, without her boyfriend..."
Natawa ang iilang mga kaibigan niya. Nagtagal ang tingin ko kay Kuya Levi at
nakitang walang bakas ng galit
iyon.
Then my eyes went to his friends. I stopped on Leandro. His piercing eyes bore on
me.
Hindi niya sinabi? Hindi niya sinabi! Hindi ako makapaniwala... I expected him to
tell Kuya Levi and
probably the principal but...
"Uwi na tayo!" si Kuya sabay kaladkad sa akin, bago ko masuyod ang mga kaibigan
niya. Hindi ko nakita si
Keira kanina. O sa dami nila, hindi ko lang napansin?
Sis anoba!!! HAHAHAHAHA pota nagkipag break na din!!

P 6-7
Kabanata 5
373K 19K 7.6K
by jonaxx

Kabanata 5
Seriously
The news about my break up with Ralph spread like wild fire. Maraming usap-usapan
tungkol sa kung gaano
ko raw kabilis sinagot, ganoon din daw kabilis na iniwan. May iba namang umasa na
magkakabalikan kami.
But the next days after that, he didn't really try to do anything. Siguro sa takot
din.
Matagal pa bago muling nagparamdam si Ralph sa akin ng kagustuhang makipag-ayos.
However, after that, I
enjoyed being with my friends too much. Inabala ko na lang din ang sarili sa school
activities. At ngayon ko
lang naappreciate ng mabuti ang pagkakawalan ng boyfriend. In the first place,
bakit nga ba ako pumasok sa
relasyon? I couldn't remember anymore.
"Will you be my girlfriend, Chayo?"
Alfie was a constant texter like some of my other suitors. However, he's from
another section at ka-edad ko
lang din. Somehow, I told everyone of my suitor to wait because I am still not
ready for another. Simon
waited, at may iba ring naghintay, pero hindi si Alfie.
Dismayed at his sudden confession on our booth at the school's festival, ngumiti
ako. Everyone cheered for
him. Si June at Nan lang ang parehong hilaw na ngumingiti dahil alam na alam nila
ang opinyon ko rito sa
ngayon.
He bought an arc of balloons and then some flowers. Hindi kasing bongga sa surpresa
ni Ralph pero mukhang
mas mamahalin at mas magaganda.
"Thank you," sabi ko.
Naghiyawan ulit ang lahat ng nakakita. Sa booth namin na nasa gitna ng JHS building
ang surpresang iyon.
Abala kami kanina sa pagtitinda ng milk tea pagkatapos biglang dumating si Alfie
kasama ang mga
kakuntyabang classmate.
"Unfortunately..." bigo akong ngumiti. "I'm not ready for this yet."
Umalon ang disappointment sa lahat ng nanonood. Galing sa ngiti ay naging simangot
at pagkapahiya ang
itsura ni Alfie. Truth is... I'm guilty. Ayoko naman siyang pahiyain pero hindi ko
rin naman kayang sagutin
siya ng padalos-dalos.
"Sorry, Alfie. Thank you for the surprise. The flowers are beautiful. Pero ayoko
pang magboyfriend," sambit
ko.

P 7-1
"Ayyy..."
Sa malayo ay tinawanan ng mga kaibigan ni Ralph ang nangyari.
"Hindi pa 'yan nakakalimot kay Ralph!" they declared.
Napa-angat tuloy ang tingin namin sa ikalawang palapag. Nakita ko si Ralph doon,
tahimik pero nakangiti.
Pinagtutulakan ng mga kaibigan niyang nagtatawanan. I shook my head and felt more
bad for Alfie now.
"That's not true. I'm just really not into it now," sabi ko kay Alfie.
Malungkot si Alfie. Kung sana ay hindi na lang siya nagsorpresa, hindi na sana siya
napahiya pa.
"Tinding mambasted, ah!" biro ni June sa akin habang paalis kami ng building
pagkatapos ng araw.
Nagbuntong-hininga ako, niyayakap pa ang mga bulaklak na ibinigay niya. Tinanggap
ko naman iyon at hindi
binalewala. It's just that, I really have to reject him. Bukod sa hindi ako
interesado o attracted kay Alfie,
talagang hindi nga ako handa.
"Pinagkakalat na ni Ralph na hindi ka nakarecover sa break up n'yo!"
When I think about that day and remember what really pushed me to break up with
Ralph, hindi ko kayang
sabihin iyon kahit kanino. Bago pa ako nairita at umiyak, I was willing to forgive
Ralph and just start over
with a clean slate. Kaso lang... sa naramdaman ko pagkatapos sa mga sinabi ni
Leandro, parang nawalan ako
ng gana.
"Hayaan mo siya kung anong isipin niya."
May itatanong pa sana ang kaibigan kung hindi lang madrama, mayabang, at medyo
pabirong nagdabog ng
pagtatapon ng bote si Kuya Levi. Bahagya akong natawa dahil alam ko ang
kinaiiritahan niya ngayon.
"Meron na naman? Akala ko ba tapos na ako nito?" he said dramatically but I know
deep inside, he really is
in rage.
Ngumisi ako at pinagmasdan ang natatawa niyang mga kaibigan. Nagtagal ang tingin ko
kay Leandro na
nakatitig na rin sa dala kong mga bulaklak, gulat, at hindi natatawa. Ibang-iba sa
reaksyon ng mga kaibigan ni
Kuya Levi.
Lumapit ang kapatid ko sa akin, sobrang irita ang titig sa mga bulaklak. Natawa si
Nan at June sa reaksyon
niya.
"Ano ka ba, Kuya! Nanligaw lang!"
"Mawawalan ba 'yan ng manliligaw, Kuya Levi?"
Sinapo ni Kuya ang kanyang noo. I smirked.
"Binasted ko kasi hindi ko tipo. Ayos na?" panunuya ko sa kapatid at medyo bumaling
sa kanyang mga
kaibigan.
P 7-2
"Thank God!" Kuya Levi sighed.
His friends laughed again pero hindi nakitawa si Leandro. Nanatiling seryoso siya.
Sinuyod ko ulit ang mga
kaibigan at nakitang wala ulit si Keira. Laging wala iyon. Sa bagay, siguro busy sa
cheerdance. Isa pa,
nanalo ang college nila kanina kaya baka nagce-celebrate pa iyon ngayon. At siguro
noong mga nakaraang
araw, abala naman sa pag-eensayo.
More rejections and some more suitors later, naappreciate ko rin kahit paano ang
nangyari sa amin ni Ralph.
Kung hindi dahil doon, hindi ko maappreciate ang pag-eexplore. Nga lang, when I
reached Grade 9 and the
rumors of me not having a boyfriend after Ralph emerged, naapektuhan ulit ako.
Because I didn't want to appear that way, I started having boyfriends again. Hindi
nga lang kasing bulgar na
sa amin ni Ralph dahil ayaw kong gawing pulutan ang buhay ko. Hindi ko na namalayan
ang madalas na
pagpapalit ng boyfriend. I was more subtle and it wasn't big news anymore, unlike
before. Mas gusto ko nga
iyon. Hindi nakakarating kay Kuya Levi ang mga nangyayari kaya ipinagpatuloy ko.
Inayos ko ang binalot na gift kahapon pagkatapos kong magsuklay ng buhok. Unlike my
usual birthdays, Kuya
Levi's birthdays are just simple. He'd settle for a day out with his friends,
ililibre niya. O 'di kaya'y maliligo
sila sa hot spring at magpapalechon siya. Ganoon ang mga birthday niya. Sa akin
naman, mag-iibang bansa. I
like going places. Kapag nakauwi 'tsaka manlilibre sa kaibigan.
Isang katok sa aking pintuan at dahil hindi ko naman ni-lock, binuksan na agad ni
Mommy. She smiled when
she saw me in front of the mirror.
"Ang aga mo, ah? Akala ko hindi ka pa gising."
Umikot ako para tingnang mabuti ang sarili. It's a Saturday and yes, most days, I
would be laying in bed and
asleep during these hours.
"Ang aga kasi ng party ni Kuya. Bakit ba morning, Mommy?"
Tumawa si Mommy. "Ewan ko sa Kuya Levi mo pero hayaan mo na. Nag-e-enjoy naman ang
mga friends
niya sa pool."
Sa birthday na ito ni Kuya Levi, simpleng pool side party lang iyon. May handa kami
at inimbitahan ang mga
kaibigan niya. Sumungaw ang ulo ni Daddy sa pintuan at ngumiti siya nang nakita
ako. Agad kong ibinalik sa
salamin ang mga mata.
For years, I have learned to live with the rumors about Daddy. It scarred me but in
time, I got used to
ignoring it.
"Ganda naman ng anak ko," sabay pasok niya at masuyong halik sa aking noo.
"Pinapunta mo ba ang
boyfriend mo?"
"Dad, tumigil ka at baka mabadtrip si Levi sa birthday niya," banayad na banta ni
Mommy.
Ngumiti ako at binalingan silang dalawa. It was a simple birthday for Levi. Wala ni
isang kaibigan sina
Mommy at Daddy na imbitado. Talagang ang mga kaibigan lang ni Kuya Levi ang pupunta
and they expected
me to invite over all of my friends.
P 7-3
"Sina June at Nan lang, Mom. Bukod sa kahit kaibigan, ayaw ni Kuya ng boys. Hindi
ko rin gaanong close
ang iba kaya sila lang."
"Oh."
"And they both said they'll come here for lunch. Not this early kaya mamaya pa."
"So... why are you so dressed early? Akala ko maaga sila."
Naitikom ko ang bibig ko at itinuro na lang ang regalo. When Mom probed with her
eyebrow, I answered.
"Ibibigay ko na kay Kuya ang gift ko. Bababa na ako ngayon," sambit ko.
"Oh. Okay!" Tumango si Mommy at may malalim na iniisip.
Kinuha ko ang regalong nasa lamesa. Bumaba na rin sina Mommy at Daddy kasama ko.
Iyon nga lang, sa
kusina sila para tingnan kung kumusta ang mga pagkain para sa mga bisita. Papunta
pa lang ako sa sala nang
narinig ko na ang tawanan ng mga kaibigan ni Kuya Levi.
His last birthdays were spent outside of our house. Sa pinakahuli ay sa hotspring.
Sa mga pagkakataong iyon,
hindi ako sumama. Syempre hindi ako makasabay sa kanila kahit pa may mga kilala
ako. Ngayon pa lang.
Dalawang kamay ang nakahawak sa aking regalo. It's an iPod touch. There was a time
when I asked him kung
bakit hindi siya bumili nito. Ang sabi niya lang dagdag gastos at hindi na
masyadong napapakinabangan 'yan
sa market. Kaya lang, lagi kong naiisip na lagi siyang naglo-lowbat dahil sa
kakakinig niya ng music sa
cellphone. Masyado namang malaki ang iPad kaya sigurado akong ayaw niya. Kaya eto
ang binili ko. Pinag-
ipunan ko galing sa allowance at binili nang minsan kaming pumunta sa Cebu last
month.
"Hi, Chayo! OMG! You're so pretty!" bati ng isa sa mga kaklase ni Kuya.
"Thanks, Ate," I smiled sweetly and resumed walking.
Nasa pool na ang kanyang mga kaibigan. Nahanap ko si Kuya na hindi pa naliligo at
abala pa sa pagtulong sa
pag-aayos ng lamesa para sa pagkain. Both Adriano and George were already on our
pool. Ganoon din ang
halos lahat ng babae.
"Tabi pa, Leandro," nahihiyang utos ng natatanging babaeng hindi pa nagsu-swimming.
Tumutulong si Anais, isa sa mga pinakamayamang kaibigan ni Kuya Levi. Nagulat ako
dahil sa Siliman iyon
nag-aaral pero nandito siya ngayon. But then when I looked at who's on the pool, I
saw Axel. Marami pang
extended friends ni Kuya Levi ang naroon. In fact, I even saw Leandro's sister with
another girl, who, I think
is her usual friend.
"So early to greet me, huh?"
Naputol ang tingin ko sa mga tao nang yakapin ako ng mahigpit ni Kuya. Tumawa ang
kanyang mga kaibigan.
He kissed me so hard on my cheek, I had to push him away angrily.
"Stop it, Kuya!" iritado kong sinabi, forgetting that it's his birthday so I should
let it pass.
P 7-4
"Arte!" si Kuya.
"Dalaga na, Levi. Nabugbog mo na ba ang mga manliligaw?" biro ni Axel.
"Don't give him that idea, please," sabay ngiti ko at aksidenteng napabaling kay
Leandro.
Marahang tumawa si Anais pagkatapos maitabi ni Leandro ang lamesa. Tumulong kasi
siya kay Kuya Levi sa
pag-aayos nito. I caught him laughing with her a bit. His expression changed
quickly when he looked at me.
Bumaling na rin si Anais sa akin.
"Happy birthday, Kuya!" sabi ko sabay pakita sa aking gift.
Madamot itong kinuha ni Levi at agad pinaggu-gutay-gutay ang giftwrap. Nilapitan
ako ni Anais at niyakap.
"Ang laki-laki na ng dating inaaway ko tuwing may gathering, ah?"
Ngumiti ako at pahapyaw na lumingon kay Anais at nakita sa malayo si Leandro na
madilim na nakatingin sa
akin.
"Wow!" Kuya Levi's voiced boomed and then showed it to his friends near us.
Umiling si Anais sa mayabang na reaksyon ni Kuya. Umirap ako at ngumiti rin.
"That's for you para hindi ka na ma-lowbat kaka pakinig ng music sa phone mo," sabi
ko.
"Hindi naman kasi music ang dahilan kung bakit 'yan nalo-lowbat!" si Adriano sabay
tawa.
Mariing bumaling si Kuya kay Adriano. Tumawa si Adriano at nagtaas ng dalawang
kamay.
"I didn't say anything!"
Kumunot ang noo ko nang napansin ang sekretong pinag-uusapan. Ano 'yon? Magtatanong
sana ako kaso dahil
lumapit si Anais, lumapit na rin sa akin ang iilan pang kaibigan ni Kuya na babae.
"Naku, Levi, dinig na dinig ko roon sa mga tauhan namin, ha, na ligawin ito. Iyong
anak ng manager namin,
gustong-gusto itong ligawan, e."
"Sinong anak?" nagtaas ako ng kilay, hindi kilala ang tinutukoy ni Patti, isa pa
rin sa mga kaibigan ni Kuya.
Tumawa si Ciara. "Anak ba kamo ng manager, Patt? E, basted na agad 'yan kay
Charlotta. Ang bongga ng mga
regalo ng mga nagiging boyfriend niyan."
Tumawa si Anais. "Oo nga. Sabi'y ang dami mong manliligaw."
"Of course, she's a del Real. A commoner won't have a chance, Anais," si Adriano.
"Oo nga. Huwag mong papansinin. 'Yong kapitbahay namin, batang-hamog 'yon noon.
Tuwang-tuwa na
classmate kayo at baka raw may chance na siya na ligawan ka."

P 7-5
Actually, my mind isn't with them anymore. Slowly, I realized how their group lost
some people. Lahat ng
madalas kong makita na barkada ni Kuya Levi ay nandito. May isang wala! Si...
Keira.
My eyes drifted on Leandro who ignored all the banters for me. In fact, it was as
if he didn't hear any of it.
Naghubad siya ng t-shirt. My eyes widened a bit and drifted on his body.
Nakatalikod man sa akin. Mabilis
kong iniwas ang tingin, hindi alam kung bakit biglaang ninerbyos.
"Tumigil nga kayo. Huwag n'yong pag-uusapan ang tungkol sa mga manliligaw niyan sa
harap ko at hindi ko
nagugustuhan!" si Kuya Levi.
Tinawanan na lang ng lahat si Kuya. Kalaunan, tumigil sila at palihim na lang akong
tinanong ni Anais
tungkol sa kanyang mga pinsan na naging kaklase ko. Kuya Levi went inside the house
to check on the food.
Hindi pa kasi nase-serve sa inayos na lamesa.
Naglakad ako pasunod sa kanya pero sa huli ay tumigil at muling pinasadahan ang
lahat ng nasa swimming
pool. Nagkatinginan kami ng nakababatang kapatid ni Leandro. She was pretty. Even
prettier than Keira.
Hindi ko nga lang masyadong alam kung ano ang mga hilig niya dahil hindi naman siya
active noon sa school
tulad ni Keira pero siguro kung makilala ko siya, tulad ni Keira ay magugustuhan ko
rin.
But... speaking of Keira. Where is she?
When my eyes found Leandro on the edge of the pool, iniwas ko ang tingin ko at
pumasok na rin sa loob.
Dumiretso ako sa aming dining area at doon nakita ko si Kuya na tinitingnan ang mga
nakaayos na pagkain sa
lamesa. May kulang pa yata kaya hindi pa siniserve. I saw him eat something from
the fruits. Ginaya ko siya
at sa huli'y naupo sa high chair sa harap ng countertop.
Kuya Levi is busy checking on the tastes of the food. Meanwhile, I can't help it
anymore.
"Kuya..."
"Hmm?" hindi man lang nag-angat ng tingin sa akin. "Puwede na nga 'to. Ilalagay ko
na 'to roon."
"Wait..." sabi ko kaya natigilan siya at napatingin.
"Si... Keira ba? Nasaan?"
"Ah. Tumanggi, e. May gagawin daw."
I nodded slowly. So that's how mature relationship works, huh. Hayaan ang
girlfriend o boyfriend sa
ginagawa?
"Anong ginagawa?" tanong ko.
He shrugged. "I don't know. Pero... baka tumanggi lang kasi umiiwas. Like usual."
"H-Huh? Bakit umiiwas?"
Umayos ako sa pagkakaupo. Tumawa si Kuya at umiling.

P 7-6
"Wala na sila ni Leandro, 'di ba?"
Anong 'di ba? Eh hindi ko alam! Ngayon ko lang nalaman!
"Huh?" Napatayo ako sa sinabi. "K-Kailan lang?"
Umiling si Kuya sa akin, hindi makapaniwala na ito ang itinanong ko. "I don't know?
Last year? I forgot!"
"Last year!" I almost shouted it.
Bakit hindi ko 'to alam? At bakit ko nga ba kailangang alamin?
"Seryoso, Kuya?"
"Oo? Bakit ba?" medyo naguguluhang tanong ni Kuya.
"Bakit hindi ko alam? Ngayon ko lang nalaman?"
"Ewan ko sa'yo."
"A-Anong month last year? Hindi ko alam."
Umikot ang mga mata ni Kuya bago ako sinagot. "I forgot but around when we were
fighting?"
Fighting? Nag-isip akong mabuti at dahil bihira kaming mag-away, isa lang ang
naisip ko. Iyong boyfriend ko
pa si Ralph. I remembered something about it but I don't want to dwell on it too
much.
"Seriously, Kuya? Wala na si Keira at si Leandro?"
Hindi sumagot si Kuya. He smirked and then looked behind me.
"Thanks sa pagtulong, George, Leandro..."
Na estatwa ako nang natantong naroon si Leandro. He walked past me and then
dumiretso kay Kuya. Gusto
kong kainin ng lupa. Lalo na nang bumaling siya sa akin. Tinawanan ako ni George.
"Bakit natanong mo, Chayo? May maipapayo ka ba paano manuyo?"
"George, h'wag mong tanungin si Chayo at walang alam 'yan!" si Kuya Levi.
My face heated so bad. Hindi pa nakakabawi na narinig ni Leandro ang pagtatanong
ko!
"Anong walang alam? Boyfriend niyan ngayon ang pinsan kong si Seth!"
Oh no!
"Ano? May boyfriend ka ulit, Chayo?" si Kuya Levi.
My eyes went to Leandro. I bit my lip and then he looked away.

P 7-7
"Ilalabas ko 'to, Levi," si Leandro at kinuha ang isang tray at nagpatuloy na sa
dapat niyang gagawin.
ahahahahaha shet obedient hahaha

P 7-8
Kabanata 6
412K 19.5K 5.3K
by jonaxx

Kabanata 6
Friends
I can't exactly remember when he started ignoring me, though.
"Hindi ako makapaniwala! Gago rin talaga 'tong ex mo, e, 'no?" si Edu.
Nagsusulat ako ng assignment at nakitang papasok si Leandro sa school. When our
eyes met, I was about to
wave. Naisip ko kasi na sa lahat ng kaibigan ni Kuya Levi, siya lang ang hindi
medyo hindi ko makasundo.
Kaya lang, hindi niya ako pinansin, gaya ng dati.
Alam ko namang hindi na talaga kami kaswal na nagkakabatian tuwing nagkikita kami
sa school. Pero
pagkatapos noong huling birthday ni Kuya, I figured I must smile or wave at him at
school, when we meet.
Lalo na dahil close sila ni Kuya. It's just so weird to be so close to Adriana and
George but not on Leandro.
"Sinong kinakawayan mo?" si Nan, napansin ang napanis kong kaway.
Binaba ko ang kamay na may ballpen at nagsulat na lang. Umiling ako bilang sagot
kay Nan bago muling
tiningnan si Leandro na ngayon ay mawawala na patungo sa college building.
"Wala naman," sagot ko.
"Lalong tumatagal, lalong gumuguwapo si Castanier no?" si June.
Natigil ako sa pagsusulat. I wonder if they noticed how I tried to be friendly at
him.
"Kaso... ang suplado raw!" si Nan, sumang-ayon. "Nagconfess ang pinsan ko sa
kanya."
"Sino? Si Aria?"
Napatuwid ako sa pagkakaupo. Nancy's cousin Aria is one of the prettiest of their
batch. Dalawang taon ang
agwat sa batch nina Kuya Levi at freshmen sa college ngayong pasukan! She'd even
pass as the prettiest if
Chantal, Leandro's sister, isn't there.
"Sinumbong ba siya sa Dad niya? I mean, although Leandro is a good student, he
isn't well-off and isn't your
family strict about it?" natatarantang tanong ni June.
Nagkibit ng balikat si Nan. "Hindi ko na alam ang tungkol diyan. Basta narinig ko.
Todo iyak daw si Aria sa
locker room pagkatapos ng confession, e!"
Intrigued by what happened, nakapangalumbaba na ako. "Paano niya raw ginawa?"
P 8-1
"Friends na naman sila ni Leandro raw dahil kay Chantal. Tapos nilapitan daw niya
si Leandro noong mag-
isa ito sa library..."
Pa-suspense pang nagku-kuwento ni Nan. HIndi na ako mapakali at gusto ko nang
malaman ang susunod!
"Tapos?"
"Gumawa ng love letter si Aria at binigay kay Leandro. Tiningnan lang daw ni
Leandro at tinanong kung ano
'yon! Tapos sabi ng pinsan ko, love letter."
"Tapos?"
"Tapos?" I am at the edge of my seat.
"Tapos sabi ni Leandro na thank you. Kinuha ang love letter. At... 'I see you only
as my little sister, Aria'."
Parang nalukot ang puso ko sa pagkakasabi ni Nan. Hindi ako makapaniwala. I imagine
the pretty and brave
Aria crying on the locker room after that. She's pretty and would make a good
girlfriend!
"We don't really need the opinion of my uncle, do we? Unless gusto rin siya ni
Leandro."
"That's so... painful!" si June na ngumingiwi ngayon.
"Yup. And it's her first attempt to have a boyfriend. Matagal niya na raw gusto si
Leandro."
"R-Really?" my heart hurt at that.
"Naku! Mga gaya noon, hindi talaga papasa ang mas bata," si Edu.
Napalingon kaming tatlo sa kaibigan. Syempre iba kapag opinyon ng lalaki kaysa sa
aming tatlong babae.
"Ba't naman?"
"You know... explore-"
"Explore? I kiss my boyfriends, Edward. And I'm younger than Aria. That means Aria
can do it to unless
Leandro wants someone who has more experience?"
Ngumisi si Edu. "Hindi ganyan, Chayo. Iba pa!"
Kumunot ang noo ko sa kakaibang ngisi ni Edu. Kalaunan ay umirap nang naralize kung
ano ang ibig niyang
sabihin.
"Hindi naman siguro ganoon 'yon," si Nan, nakuha rin.
"We can never tell. Ang tagal nila ni Keira. Ano sa tingin n'yo? Walang nangyari
ron?"
Naeeskandalo sa mga sinasabi ni Edward, sumimangot ako.
"Ano ba 'yang pinagsasabi mo?!"
P 8-2
Hinampas ni June ng notebook si Edu. Tumawa si Edu at umilag sa pangalawa at
pangatlong hampas.
"Tumigil ka, Edward! Hindi lahat ng lalaki tulad mo!"
"Hindi lang halata sa mga 'yan, e! Tanungin mo ang Kuya Levi mo, Chayo!"
Naisip kong magtanong dahil sa hamon ni Edu pero tumigil ako. Ayoko kaya! Ano naman
kung malaman ko?!
At isa pa... ayokong malaman!
"Kung sa bagay," napaisip si June. "Leandro seems like a mature man in a
relationship. Pribadong pribado
nga ang relasyon nila noon, e."
Now that June is thinking, mas lalo lang akong kinabahan na baka totoo iyon. Hindi
ko alam kung bakit ayaw
ko. What's wrong with me?
"Possible," si Kervin na minsan lang sumingit tuwing ganito ang usapan. "Especially
because he doesn't have
a new girlfriend after Keira. Boys have this obsession with their firsts..."
I think I got scarred by that idea! Hindi na ako nakapagsalita, nanunuyo na ang
lalamunan.
While I am having different boyfriends every now and then, explore and kiss, hindi
ko kailanman naisip na
aabot sa ganyan! Ngayong naisip na gagawin ni Leandro iyon, hindi ko na alam!
"Ilang taon na ba silang wala? At si Keira rin hindi pa nagkakaboyfriend, 'di ba?"
si Edu naman ngayon na
kinaiiritahan ko na.
"Really possible. Maybe they are hung up with each other? Nag-uusap ba?" tanong ni
Kervin kay June.
Nagkibit-balikat si June. "Ewan ko! How will I know, anyway? Si Chayo oh, madalas
magkasama si Kuya
Levi at si Castanier."
Umiling ako dahil sa totoo lang, hindi ko nga nakikita si Leandro na kasama si
Keira. Minsan kapag kasama
ang grupo pero hindi iyong silang dalawa lang.
Aside from that... let's not forget the fact that he has been ignoring me for a
long time. Oo nga at hindi kami
friendly sa isa't-isa pero ilang attempt ko ng ngiti at palagi niyang binabalewala.
But... I haven't tried talking to him. Hmm...
Hindi matanggal sa isipan ko na hung up pa nga siya kay Keira. Lalo na sa
parteng... uminit ang pisngi ko.
Yumuko ako, nahihiya sa naiisip. I can vividly imagine him on Keira.
"Buti pa ang isang 'to," si June.
"Nagpapaselos lang 'yan. Hindi ko talaga nararamdaman na may something," si Nan.
Napatingin ako sa pinag-uusapan nila. Hindi nga lang natanggal ang isipan ko sa kay
Leandro at Keira.
Nakita ko si Ralph at si Ella na pumasok ng campus, magkaholding hands. Mayabang na
naglakad si Ralph at
P 8-3
tumingin sa banda namin. Umiling ako at inayos na ang mga papel.
First time kong magka boyfriend ng hindi taga rito sa school. Sa La Carlota siya
nag-aaral kaya hindi kami
nagkikita kapag ganitong eskwela. We rely on texts most days and then we meet
during the weekends sa cafe
sa bayan. However, it's been two months and I'm growing tired of it.
"Kumain na nga tayo. Nakakawalang gana 'yang si Ralph," si June.
Tumayo ako at dumiretso na kami sa cafeteria. Like our usual weekdays, isang lamesa
kaming
magkakaibigan. Masaya ngayon dahil marami kami. Madalas kasi kaming tatlo lang at
itong boys ay pipiliin
pang pumunta sa bayan para kumain. They say the food in the cafeteria is bland.
Hindi ko tuloy alam kung
ganoon nga ba o may ime-meet lang silang girls.
Habang naglalapag ng tray sa lamesa namin, hindi matanggal ang tingin ko sa
pinakagilid na lamesa sa
cafeteria. Leandro was there with some papers on his large table. May iilang
babaeng lumapit at bumati sa
kanya. He greeted them back and then waved. Ibinalik niya ang mga mata sa sheets at
kunot noong tiningnan
ang mga iyon.
"Speaking of the devil... Si Leandro, oh. Ano 'yan? Walang pasok?" tanong ni June
nang nakita ang tinititigan
ko.
Hindi naalis sa isip ko ang napag-usapan kanina kaya buong pagkain tuloy namin
tahimik ako habang
paminsan-minsan siyang tinitingnan. After eating, I went to the bathroom to freshen
up. Pagkatapos at
pagbalik sa upuan, nakita kong nandoon pa rin si Leandro.
"Tara na!" aya ng mga lalaki.
Tumayo kaming lahat. Marami kami kaya siguro napaangat ng tingin si Leandro sa
banda namin. I was
already watching her and although my heart jumped at his look, I still tried to be
nice and smile.
Kitang-kita ko na nakita niya ang ngiti ko. Nagtagal ang mga mata niya sa akin at
walang ekspresyong binawi
at binalik sa tinitingnang papel.
What is wrong with him? Okay lang kung first time niyang gawin ito pero naka ilang
beses na.
"Sandali lang, ah..." sabi ko at iniwan na ang mga kaibigan ko.
I heard Nan ask where I was going. Hindi ko na siya sinagot at siguro naman sa
nakikita nila ngayon, alam na
nila kung saan nga ako pupunta. Sumulyap si Leandro sa akin at nang nakitang
palapit na ako, nagligpit agad
ng nagkalat na papel sa lamesa.
I glanced at the blue sheets on the table and saw the label "Electrical Circuit
Drawing". Nasa harap na ako ng
lamesa niya ngayon.
"Hi!" I said, trying to be at least friendly because it bothered me that my smiles
aren't reciprocated.
He sighed and continued arranging his things.
"Uh..." nababalisa na ako. Hindi naman ako nahihirapang makisalamuha sa mga lalaki
pero nahihirapan ako
P 8-4
rito. "S-Si Kuya?"
"Nasa klase siguro," sagot niya nang hindi ako tinitingnan.
Oh. Great! At least he responds, huh?
"Saan?" hindi na ako nag-isip nang tinanong ko iyon.
He sighed heavily. His intense eyes pierced through me. Naramdaman ko tuloy na
nahahalata niya ang
ginagawa ko.
"You can text him," he said with a hint of sarcasm.
Tumayo siya at nag-ayos pa ng gamit. Bago pa ako nakapagsalita ay umalis na siya sa
harapan ko.
Nakaawang ang bibig dahil sa nabiting dagdag na tanong, pinagmasdan ko siyang
nagmamadaling umalis.
"Class?" Nan asked, hindi napansin ang medyo malamig na tungo sa akin ni Leandro.
"M-Maybe..."
Hindi na ako nilubayan ng pangyayaring iyon buong araw! Alam ko namang hindi ako
friendly sa kanya noon
at sobrang daming beses na kaming nagkasagutan at nagkairingan pero ganoon na lang
ba talaga ang tungo
niya sa akin lagi?
"Kuya, galit ba si Leandro sa akin?" I murmurred to myself, trying to practice my
question later.
Kaya lang, aabutin pa ba talaga ito ng pag-uwi kung alas tres pa lang at nasisiguro
kong mamaya pa ang labas
ni Kuya Levi sa klase?
"Hindi ka pa uuwi, Chayo?"
Kaninang lunch break iyon at ilang oras na ang lumipas, hindi pa rin ako
nakakarecover sa nangyari sa
cafeteria.
"Hindi pa. Wala pa si Kuya Levi."
"Okay! Ang daming projects! Mauna na ako!" si Nan.
I don't really mind. I have some things to do...
Hindi kalaunan, sinuyod ko na ang mga kiosk. Habang ginagawa iyon, nagtipa na rin
ako ng mga texts kay
Kuya Levi.
Ako:
Kuya, secret lang natin 'to ah. Huwag kang mag kwento na nagtanong ako. Classmate
kayo ni Leandro now?
Kuya Levi:

P 8-5
Wala 'yong prof namin sa isang subject kanina kaya wala 'yong pasok ngayon. Wag mo
akong itetext sa
klase!!! Wala
Ngumiwi ako at nagpatuloy sa pagsuyod sa mga Kiosk sa college department. When I
realized he wasn't there
and he wasn't in the cafeteria, dumiretso na ako sa aming library.
My head swung in each cabinet of books to see if he's on the column. Paulit-ulit ko
iyong ginawa hanggang sa
namataan ko siyang nakaupo sa isa sa mga lamesa, with the sheets he was reading
back in the cafeteria in
front.
Hindi siya nagligpit ng gamit. Pero hindi niya kasi ako nakitang lumapit at hindi
niya siguro inasahan. I
thought I am just imagining his sudden avoidance. Gusto kong magbuntong-hininga sa
relief na nadama pero
napawi ang relief na iyon nang umupo ako sa harap at tumuwid siya sa pagkakaup.
He then started keeping his things.
What the hell is wrong?
"Hi!" medyo naiilang ko nang bati.
Ngayon ko lang tuluyang napansin na totoo ang iniisip ko. He really is avoiding me!
His thick brows were raised. Nakasimangot siyang nagsimulang mag-ayos ng mga gamit.
Hindi ko
makaligtaan ang ayos at linis ng pagliligpit niya. But why is he suddenly leaving?
E, hindi naman siya
mukhang aalis kanina, ah?
"Are you avoiding me?" diretsahan kong sinabi.
He laughed mockingly and shook his head. "Why would I?"
Nagpatuloy pa rin siya sa pag-aayos ng gamit. Naiirita na sa ginagawa niya at medyo
naaawa ng kaunti sa
sarili...
"Mukhang hindi ka naman aalis kanina, e. Nagligpit ka agad nang nakita akong umupo
rito. G-Gaya sa
nangyari sa cafeteria?"
"I want to study," he said but still continued doing it.
"A-Am I disturbing you, then?" medyo nahihiya kong tanong at mabilis na tumayo.
Tumigil siya sa pagliligpit ng gamit. Nanatili ang mga mata niya sa sheets at
kinuha ang kanyang ballpen.
My pounding heart is physically hurting for some reason. Hindi ko alam kung bakit
medyo nakakaramdam ako
ng awa para sa sarili.
"I'm sorry... S-Sige... sa kabila na lang ako," sabi ko.
Binagalan ko ang paglipat sa pag-aakalang pipigilan niya ako. Kung bakit ko inisip
na pipigilan niya ako,
ewan ko.
P 8-6
Nilapag ko ang bag ko nang nakalayo ng ilang lamesa sa kanya. Nilingon ko siya. I
saw him watching me
darkly and then his eyes drifted back on the sheets. Nagpatuloy siya sa ginagawa,
mas seryoso ngayon at
halos hindi gumagalaw.
Umupo ako sa upuan at ilang sandaling natulala. I realized it suck to have this
kind of relationship with him. I
know I have not been very kind. Alala ko rin kung gaano ko siya minaliit at
ininsulto noon. Ito ba ang dahilan
kung bakit ganito ang tungo niya sa akin?
Nilingon ko siya at nakitang gumalaw ang ulo niya habang nakatingin sa sheets.
Tumayo ako at iniwan ang
bag. Kahit na may daanan sa kabila, sinadya kong dumaan sa harap niya. His eyes
drifted on me, expecting
that I will disturb him again. I smiled shyly.
"Dadaan lang ako. K-Kukuha ng librong babasahin," sabi ko at mabilis nang gumalaw
palabas doon.
And on the columns, silently, nagbuklat ako ng libro. Kaya lang ang mga mata ko
pumupunta sa kanya imbes
na basahin ang mayroon doon.
Binalik ko ang libro at kumuha ulit ako ng isa. This time, pinilit ko na ang mga
mata kong basahin ang libro
kaya lang muling bumalik ang tingin ko sa kay Leandro. I bit my lower lip. I wonder
if... I can be at least
friends with him?
HOY LALA Andra iz dat yu? WAHAHHAA

P 8-7
Kabanata 7
395K 20.2K 8.6K
by jonaxx

Kabanata 7
Friends

"Kuya, may kilala ka ba sa mga kaibigan mong may galit sa akin?" I asked, trying to
sound normal.
I tell you what. Simula noong sa library, mas lalo kong napatunayan na may galit
nga si Leandro sa akin.
"Huh? Sino naman?"
"Sa mga boys? Say... si Adriano ba medyo iritado sa akin?"
Litung-lito naman si Kuya Levi sa tanong ko. Malalim na nag-isip tungkol sa
kaibigang si Adriano.
"Si George kaya? Si Axel? Si... Leandro? Gano'n?"
"Bakit sila magagalit sa'yo?"
"Nagtatanong lang kung may galit ba," pilit ko.
"Wala, Chayo. Bakit naman magagalit ang mga 'yon sa'yo? May ginawa ka ba?"
Umiling agad ako. At dahil mukhang masyado nang kaduda-duda kung magtatanong pa ako
sa schedule ni
Leandro, hindi ko na ginawa iyon kay Kuya. Instead, I dedicated my boring and lazy
afternoon free time in
knowing Leandro's schedule manually.
Ilang beses niya rin akong inignora, isang bagay na talagang hindi ko matanggap. I
mean... I am Levi's sister!
Kahit ba ngiti hindi niya magagawa sa akin? Not that I want him to like me, I'm
just weirded out.
"Hi! Si Levi ba?"
Halos napatalon ako sa nagsalita. Last week during this time, nasa Kiosk si Leandro
nakaupo at nags-study
dahil pagkatapos ng oras na ito, may pasok na siya sa isa pang subject. Ngayon wala
siya rito! Wala ba o
nahuli ako o masyado akong maaga? Alin man sa mga iyon ang dahilan.
Kaya lang, nawala ang isipan ko dahil sa nakitang bumati. Chantal is beautiful. She
isn't as active as
Leandro's ex, Keira, but she is even way prettier. Tamang kulay at mahaba ang itim
na buhok. Her features
were properly highlighted even without make up and her lips were plump. Hindi na
kataka-taka kung bakit
usap-usapan din ang karamihan sa manliligaw niya. And it amazes me that she can
reject the rich boys of this
part of town. Paano ba naman kasi, karamihan sa kilala kong hindi mayayaman kapag
niligawan ng may
masasabi sa buhay, sinasagot agad.

P 9-1
"Uh, yeah."
Tumango siya. "I think may class siya..."
Tahimik din siya. Hindi gaanong nagsasalita. Mahiyain siguro dahil hindi rin
gaanong active sa kahit ano.
Tumango ako. She stepped once and waited for me to say anything. Siguro ay para
makaalis na siya kaya lang
ayaw ko pa siyang umalis dahil may kailangan akong itanong.
"Ah. Uhm. Classmates sila ni Leandro?"
Kahit na alam ko ang sagot, tinanong ko pa rin para pahabain ang usapan. Umiling
siya at tumitig pa rin sa
akin. Her cat like eyes are making me nervous. It was as if she is judging me or
whatever. Or is that her
normal way of looking at someone?
"Kung si Kuya ang hanap mo nasa library siguro siya," sabi niya.
Anong si Leandro ang hanap? Umiling agad ako.
"Ah. Hindi naman. Akala ko lang magkasama sila ni Levi," nahihiya kong sinabi at
umatras na. "Thanks, by
the way. Uh... Chantal."
"You're welcome."
Mabilis na akong umalis kahit na alam kong nakatingin pa rin siya sa akin. Kunwari
didiretso na ako sa gate
para umalis o humalo sa mga kaibigang kanina ko pa iniwan. I slowed down and looked
back. Nang nakita
kong nagpatuloy na ulit si Chantal sa paglalakad ay mabilis akong lumiko patungo sa
library.
I know where he usually sits. Hindi na ako nagtagal sa kung saan-saan at dumiretso
na roon. Dahil patapos na
ang araw, ang mga nagla-library na estudyante ay pauwi na kaya kaunti na lang ang
mga naroon. Lalo na sa
madalas niyang inuupuan dahil medyo malayo iyon at nasa secluded area ng mga
thesis.
Nang nakita ko siya roon, abala siya. Nakatayo at gumuhit ng mahabang linya gamit
ang isang mahabang ruler
sa isang malaking bond paper. Umangat ang tingin niya sa akin nang napansin ang
pagdating ko. I saw him
sigh heavily.
That hurt me a bit. Ilang beses niya na akong iniwasan at ilang beses kong
sinubukan na makipag-usap. Lagi'y
pinapatay niya ang usapan kung hindi man ay sinusuklian ako ng sarkasmo. Ayan tuloy
at hindi ko na kinaya,
napatanong na ako kay Kuya Levi noong nakaraan.
He continued what he was doing. I am pleased by that. Siguro wala lang siyang
choice kasi abala siya at
hindi puwedeng biglaang umalis. Sa harap niya ay isang laptop. Tinitigan ko ang
itim na laptop at inisip kung
kakayanin ba niyan ang software na kakailanganin sa kursong kinuha niya. He should
get a Macbook.
Napabaling ako sa bag maliit na back pack kong may nakalagay na Kate Spade. Muntik
ko nang makalimutan
na iba nga pala kami ng mundo. While I switch bags depending on the heaviness of
school day, he can't even
buy a new laptop for his important classes.
Ang laptop ko sa bahay ay bago at hindi ko gaanong ginagamit. Tumayo ako at iniwan
ang bag sa malayong
P 9-2
lamesa para malapitan siya. Tumuwid siya sa pagkakatayo at bumusangot ang mukha
nang nakita akong
palapit. Come on. I'm just being nice! What's wrong with him?
"Uh..."
Umikot ako at tiningnan ang gamit niyang laptop. It's not the latest but it looks
like it is still working. Tumaas
ang isang kilay niya nang bumaling sa akin. I nodded when realization hit me.
"Akala ko pareho tayo ng laptop," palusot ko nang naisip na baka mas lalo siyang
magalit sakin kung sabihin
kong luma na ang laptop niya. That I can lend him mine.
He laughed mockingly once and continued what he was doing. "Sa malayo pa lang alam
kong alam mo na na
hindi parehas ang gamit natin."
Uminit ang pisngi ko. So much for the damage control. Hindi na siya nagsalita at
nagpatuloy na sa ginagawa.
"Para sa next class ba 'yan?"
He sighed heavily again. Pakiramdam ko sinasadya niyang ipakita na hindi niya
nagugustuhan ang presensya
ko. The school year is almost over and all I remember for this year is my frequent
encounters with Leandro.
"Hindi."
Wala bang paliwanag?
"Para saan? Bukas?"
"Oo."
He really answers with finality. Like he doesn't want me to ask any more.
"Bakit hindi sa bahay mo gawin?" pinapahaba ang usapan.
"Dahil hindi gaya mo, marami akong gagawin sa bahay."
Dead end. Again.
"Tumutulong ka sa Papa mo?"
He nodded and looked at me darkly. "Are you bored, Chayo?"
Umiling ako.
"Go back to your friends."
"Umuwi na sila."
"Umuwi ka na rin," sabi niya nang hindi tumitingin sa akin.
Umupo ako sa pinakamalapit na upuan niya. He looked problematic now.
P 9-3
"Naghihintay ako kay Kuya Levi."
"Hindi rito ang classroom niya," supladong sagot.
"I know? Can't I wait here?"
"Go back to your friends. I'm sure they are still somewhere in the campus."
He's right, by the way. Hindi nga lang ako aamin at ano ba kasi ang problema niya?
"I'm with a friend now, Leandro," mataman kong sinabi.
Natigilan siya. Tumitig sa akin. Sinuklian ko rin ng titig ang mga mata niya. Then
he looked away to
mockingly look at our surroundings.
"May hindi ba ako nakikita?" he said with so much sarcasm.
Sinimangutan ko siya. "Why are you so rude to me when Adriano and George, both
Kuya's friends, are
friendly?"
Mas lalo yata siyang nairita. "Kay Adriano at George ka pumunta, kung ganoon."
Gusto kong umirap pero may palagay ako kung bakit ganito na lang katindi ang galit
niya sa akin. That he
can't even stand my presence near him. I know as a kid I've been so wrong with my
words but people change.
I didn't change a lot but at least I still did.
"Gusto ko rito," sabi ko.
Nagtagal ang tingin niya sa akin. He looked shocked, then pissed, then mad. Ganyan
na ba talaga siya ka
desperadong ayawan ako? I don't understand. Am I that unforgiveable. Oo at may mga
tao talagang hindi mo
kayang patawarin gaya na lang ng galit ko sa mga kabit ni Daddy pero ganoon ba ako
sa kanya?
"We are friends, right? Like... I'm friends with Adriano and George so you're a
friend, too?"
Pumikit siya ng mariin at binitiwan ang mga hinahawakan. Pinasadahan niya ng mga
daliri ang kanyang
buhok. Tinalikuran niya rin ako bago ibinalik sa akin ang galit na titig.
Should I be insulted? Was he so pissed at what I just said?
"Akala ko ba hindi ka nakikipagkaibigan sa mga pulubi at galing putik na gaya ko?"
There. I knew it. That was the reason!
"Look. I was young when I said that. I'm sorry. I'm just making up right now by
righting my wrongs."
"Forgiven," he said with a hint of dismissal.
Nagpatuloy ulit siya sa ginagawa. If he thinks I am giving up, he's wrong. Bago pa
ako makapahanap ng
sasabihin ulit, sa katahimikan ng buong library, may lumapit sa amin.
P 9-4
Isang college girl na may kasamang dalawang kaibigan. Pinagtutulakan ng mga ito ang
namumula at hiyang-
hiyang lumalapit. Sa itsura pa lang ng pinagtutulakan nila, alam ko na kung ano ang
sadya. Sa itsura at sa
pagkakaalala ko sa mga huling Grade twelve last year, I think they were freshmen of
the college department.
Pinagmasdan ko ang pag-angat ng isang kilay ni Leandro sa babaeng lumapit. Lalo pa
noong nagsalita iyon.
"Leandro, uh... pasensya na p-pero. Puwede bang mahingi ang number mo?"
It was actually harmless. Hindi naman masama ang magbigay ng numero. Nga lang,
hindi puwedeng excuse
na kailangan sa eskuwela o dahil magkaklase sila dahil halatang hindi. Halata rin
na may ibang sadya ang
babae kaya hinihingi ito. Sa madaling salita, it's a girl dying for her crush's
number.
Hindi ko alam anong mararamdaman ko. Naalala ko bigla ang pinsan ni Nan na si Aria
at ang sagot ni
Leandro rito. The girl who is asking for Leandro's number is actually not bad.
Hindi ko man kilala dahil
siguro hindi active at hindi rin anak mayaman pero hindi rin naman pangit.
Pumangalumbaba ako at hinintay ang isasagot ni Leandro. He should give his number.
Lalo na dahil may mga
kaibigan na nag-aabang. Kung hindi siya interesado, puwedeng huwag na lang reply-an
kapag nag-text. He
should do it. It sucks to be rejected in public with her friends watching, and me
over here.
Kaya naman laking gulat ko sa sinabi ni Leandro.
"Sorry, sweetie. I don't text much so I'd rather not," he was sweet with his words
but the thought was lethal.
Napawi ang ngiti ng mga babae. Nangingiti ang nanghingi at umatras. Nararamdaman
kong may sasabihin pa
sana pero dahil sa hint ulit ng dismissal sa tinig ni Leandro, tuluyan nang
umatras.
Supladong nagpatuloy si Leandro sa ginagawa at bahagya akong naantig. Lalo na nang
nakitang tahimik na
umalis ang magkakaibigan. It wasn't a harsh rejection but I felt it. Napatayo ako
roon, hindi makapaniwala sa
ginawa niya.
So! Totoo kaya na hindi niya pa talaga nakakalimutan si Keira! Sa bagay, that girl
was such a catch but it's
been more than a year! Kung tama ang sinabi ni Kuya sa akin noon.
"Anong ginawa mo?" halos maghisterya ako.
He looked at me with a question. Hindi na kailangang sabihin ang tanong.
"That girl was pretty!"
"Hindi lahat ng maganda ay gusto ko," sagot niya. "Is that how you choose a
boyfriend? Anyone handsome
and rich is fine?"
Paano napunta sa akin ang usapang ito? Hindi ako nakasagot agad.
"Umalis ka na at pumunta ka na sa boyfriend mo, Chayo."
Napakurap-kurap ako. This man isn't over his ex. I was having my very brilliant
eureka moment while I
watch his eyes darkening at me. Because I have a wrong history with him, I must
make up for it through
P 9-5
sharing my expertise in getting over exes and moving on from a relationship!
"Break na kami ng boyfriend ko, Leandro at-"
"Kaya ka nandito kasi break na kayo? You're bored," he concluded.
"I am not!" taas noo kong ulit. "I'm here to be good to you. Be a good friend to
you."
Hindi ko alam kung bakit problemadong-problemado talaga siya sa pagkakapadpad ko
rito. Hindi pa ako
kailanman nakalapit sa lalaki at naparamdaman na pabigat ako, ngayon pa lang. I
assume that it's because of
all the words I threw at him some years ago. I cannot change the past but surely, I
can change his prejudice of
me.
"I can see that you're still not over your ex!" I concluded.
Tumitig siya sa akin. Muli ay binitiwan niya ang mga hawak. Ibinigay niya ang buong
atensyon sa akin.
Nakita ko ang multo ng ngiti sa kanyang labi.
I knew it!
"Kaya hindi mo magawang mag entertain ng ibang babae. Tama ba?"
Hindi siya sumagot. Well, based on my experience and expertise, boys really hide
their feelings. Except for
Kuya Levi. I know how he feels almost all of the time.
"Agree to be my friend and I will help you out," I offered.
I smiled sweetly. Huminga siya ng malalim at humilig sa lamesa.
"I hope this is not what I'm thinking or I am gonna throw you out of here, Chayo."
I tilted my head. Ano ba ang iniisip niya.
"What is it?" he probed, now excited probably.
"Hindi ka pa nakaka move on sa kanya kaya tutulungan kitang bumalik ulit sa
pagkakaroon ng interes sa ibang
babae-"
"Paano nga?" his voice thundered.
I am kind of disappointed that he sounds so desperate for my knowledge. Ganoon ba
kahirap lumimot?
Naalala ko ang sinabi ni Edu at Kervin. Umiling ako para maalis iyon sa isip ko.
Bakit ka ba kasi nag
ganoon, Leandro? Now, I'm scared to do that to a boyfriend. I don't want to be
stuck like him.
"I will share to you my knowledge about moving on and forgetting. About starting
new friendships," medyo
mayabang kong sinabi.
Nabitin sa ere ang kung ano mang gusto niyang sasabihin. Nakaawang ang labi niya
ngayon at naestatwa na. I
feel so effective.
P 9-6
Tumikhim siya kalaunan, may multo ng ngiti ulit sa labi.
"Depends..."
"This is how I can help you. My way of correcting what I did to you some years ago.
Tingin mo, Leandro?"
He chuckled and shook his head. Hindi ko na alam anong klaseng reaksyon iyon pero
puwede kong iclassify
as kagalakan. He might be very pleased that someone is willing to help. Someone as
knowledgeable as me.
Wala sigurong kuwentang kaibigan si Kuya Levi. Sa bagay, hindi pa iyon nagkaka
girlfriend.
"Deal?" I asked.
Natatawa pa rin, unti-unti siyang tumango.
"At least you have other things to do than jumping from one boyfriend to another."
Glad that my relationship with him is actually leveling up. Hindi na ako iyong
Chayo na susupladuhan niya
kahit sa malayo. Gosh, even the rejected girls were treated better than me! Kung
ako ang lalapit sa kanya,
kung hindi sarcasm ay dini-deadma naman ako.
"Friends?" naglahad ako ng kamay.
Ilang sandaling nagtagal ang madilim niyang tingin sa akin. He shook his head in
dismay of something before
finally shaking my hand. Naghintay ako na magdeklara siyang kaibigan kami pero
hindi dumating. Maybe it's
too much to ask.
I smiled. Never minding the roughness of his large hand on me. Never minding the
racing of my heart and the
very sudden sweating of my palms. Inalis ko ang kamay ko at muling ngumisi kay
Leandro.
?????????? Sana all may kate spade??

P 9-7
Kabanata 8
419K 19.9K 8.2K
by jonaxx

Kabanata 8
Expert
I remember he agreed. Iyon ang paulit-ulit na naisip ko nang sa tamang oras sa
unang araw sa sumunod na
linggo ay naroon ulit ako sa library, kung saan siya nakikita. He wasn't there. In
fact, nobody was there.
"I told him to wait for me here today. Sa oras na ito..." bulong-bulong ko habang
pinagmamasdan ang upuang
hindi man lang nagalaw.
Umupo muna ako at pumangalumbaba. I then wonder if he only said yes so I'd stop and
leave him alone that
day? Mapait akong tumitig sa kawalan.
Hindi naman siguro. Baka may ginagawa lang. Baka busy at nakaligtaan ang usapan.
Hindi ako sigurado kung
dapat ba akong sumuko sa araw na iyon at hintayin kung kailan siya magkakaroon ng
oras para roon pero
kung hihintayin ko iyon, baka hindi na dumating. Kung dumating man, matatagalan pa.
I don't have his number
to text him about it.
Kalahati sa akin gusto nang tumigil. Halos maghari ang iniisip na baka naman
totoong pinaalis niya nga lang
ako sa araw na iyon. Pagod na siyang pakisamahan ako kaya umo-o na lang siya?
Ngayon, ang gagawin niya
na lang ay iwasan ang mga lugar na alam kong madalas niyang puntahan.
I opened my phone and saw text messages from suitors and exes. Gusto kong mag text
kay Kuya Levi pero sa
huli pinigilan ko ang sarili ko. Dahan-dahan akong tumayo at sinuot ulit ang maliit
na bag sa likod.
Sa totoo lang, hindi niya naman obligasyon na sundin ang gusto ko at tumupad sa
usapan. He's not a boyfriend
or something like that. At masasabi kong nag-iilusyon lang ako sa ipinipilit kong
pakikipagkaibigan sa kanya
noong nakaraan. It's not his obligation to not make me feel bad and I have to suck
that up.
Mapait akong lumabas ng library at tiningnan ang dalawang daanan, ang pabalik sa
gate at ang college
department buildings.
Masama ang loob ko, inaamin ko. Pero may pakiramdam akong wala namang pakealam si
Leandro kung
sumama ang loob ko. Not that he cares about how I feel even before, anyway. He'd be
more glad if I stop
this. Kaya lang... sino ba ang may atraso? Hindi ba ako? It's been years and he
could still remember the exact
words I told him and that means it got stuck on his mind.
Nagbuntong-hininga ako at nilingon na ang mga building ng college department.
Nagsimula ako sa mga kiosk
sa gilid at nakitang maraming estudyante.
"Hi, Miss. Uyy. Ganda naman ng Junior High na ito..." sabi ng isang lalaking
estudyante pero hindi pamilyar
P 10-1
sa akin.
He was all smiles at me. Nang napatingin ang mga kasama niya sa kiosk, may bumatok
sa kanyang babae.
"Tumigil ka nga, Dino!"
Nagpatuloy ako sa paglalakad, binalewala ang mga estudyante kahit na naririnig ko
ang pinag-uusapan.
"Ano? Ang ganda no'n, ah?"
"Hindi niya alam, Les. Galing ng Bacolod 'yan kaya walang alam dito!"
"Bakit?" tanong noong lalaki.
"Del Real 'yan. Kapatid ni Levi, 'yong third year."
This isn't my first time to hear things like that. Lagi pagkatapos malaman ng mga
hindi nakakikilala sa estado
namin dito sa Altagracia, tumitigil at hindi na nanunubok pa.
Nagpatuloy ako sa paglalakad. Namataan sa malayo ang iilang kaklase ni Chantal at
pinilit na huwag dumaan
doon. Kinakabahan ako kapag nagkasalubong kami noong kapatid niya. Hindi ko nga
lang alam kung bakit. I
feel some guilt or something.
Panay ang itingin ko sa relo. Paano ba naman kasi, alam kong isang oras lang iyong
break niya bago may
susunod na pasok hanggang alas sais. Ibig sabihin kung hindi ko siya mahanap sa
loob ng isang oras, papasok
na siya. Sa ngayon, naka ubos na ako ng kalahating oras.
Dumiretso ako sa malayong buildings at may mga Kiosk doon. Ihuhuli ko na ang sa
soccerfield dahil nang
tinanaw ko'y wala na naman masyadong estudyante roon.
"Hi, Chayo!" a girl greeted.
I only smiled at her and continued walking. Tahimik ang mga classroom ng college,
hindi gaya sa high school
na kahit may teacher, maingay pa rin. Nakalagpas ako sa isang classroom at napansin
ang ulong gumalaw sa
isa sa mga estudyanteng naroon. I stepped back to confirm if it is Kuya Levi. When
I saw him mouthing some
angry words at me with a matching angry expression, I smiled and waved.
Umalis din ako roon nang nakitang wala nga si Leandro roon. Sampung minuto na lang
at alas singko na. I
sighed and went to the soccer field. Umabot na ako sa parteng walang tao sa mga
Kiosk. Babalik na sana ako
at tumigil na lang pero kalaunan, sa upuang malapit sa kung saan kami nahuli ng ex
kong si Ralph noon, nakita
ko si Leandro.
Isang maliit na ngiti ang sumilay sa aking labi pero agad ding napalitan ng pait.
Bakit parang madalas siya
rito? Ngayon ko lang naisip. Paano siya napadpad dito nang nandito kami ni Ralph
noon? Siguro meeting
place nila ni Keira ito? At ngayon nandito pa rin siya sa meeting place nila?
Nagmadali ako sa paglalakad patungo sa kanya at nang nakita niya ako, malamig na
titig ang ibinigay sa akin.
He was reading a textbook seriously when his eyes went to me. Naka baba ang
dalawang butones ng polo na
uniporme at kita ang puting inner shirt.
P 10-2
"H-Hi! Nandito ka lang pala!" maligaya kong sinabi.
Nakapagligpit na siya ng gamit. Nang tumayo ay kinuha na ang mga gamit. Bahagyang
napawi ang matamis
kong ngiti habang tinitingnan ang pag-amba ng kanyang pag-alis. Suminghap ako at
nagpatuloy sa paglapit.
"Aalis na ako. May pasok pa ako," aniya.
Tumango ako. "Okay. Magpapahinga lang ako rito."
Halos isang oras akong naglakad-lakad para hanapin siya. At ngayon, bigo pa dahil
aalis na.
Hindi siya gumalaw sa kinatatayuan niya. Nilingon ko siya at nakitang busangot ang
mukha habang tinititigan
ako.
"Ba't wala ka sa library? 'Yong usapan natin?"
"Nakalimutan ko," he said coldly.
Nakalimutan.
Posible nga pala iyon.
Nanatiling nakaawang ang labi ko, sa gitna ng paghihingal at sa pagkakagulat na
nakalimutan niya iyon. Ba't
nga ba niya maaalala pa, Chayo? Hindi naman importante iyon.
"Umalis na tayo. Bukas na lang."
He stepped out of the Kiosk and looked at me. I sighed again and smiled at him.
"Bakit? Pareho ba ang schedule mo ng MWF at... TTh?"
Umiling siya. "Pero may kaunting oras ako bukas..." he trailed off so I waited for
any more words but it didn't
come.
Tumango ako at hinubad na ang bag sa likod.
"Dito muna ako. Magpapahinga lang. Sige. Bukas," sabi ko.
Yumuko ako at naisip na kunin ang numero niya. Ang hirap kasi bukas. Paano kung
makalimutan niya ulit
ako? E 'di susuyurin ko ulit ang buong campus? Chayo, at least you know that he can
be found here, too,
right?
Bahagya kong hinilot ang balikat ko. Medyo sumakit ang mga iyon. Kahit maliit lang
naman ang backpack ko,
medyo mabigat iyon sa binder at iilang notebook. At kapag matagal na nakasabit sa
likod, medyo masakit ang
leather strap. Napakurap-kurap ako nang lumapit si Leandro at kinuha ang bag kong
nakalapag sa lamesa.
"Halika na," yaya niya ulit sa akin at dinala na ang bag ko.
My eyes widened. Umiling ako at pilit na ngumiti. Hindi ko alam kung bakit ang
bilis ng pintig ng puso ko.
P 10-3
"D-Dito muna talaga ako, Leandro. Magpapahinga lang ako-"
"Ayokong nandito ka. Liblib ang lugar na ito kaya doon ka na magpahinga sa malapit
sa building namin,"
agresibo niyang agap.
Kinagat ko ang labi ko at tiningnan ang paligid. I wonder if what he's saying is
right. That's his only reason.
Or there is something else? I wonder if this place means something to him and he
doesn't want me to taint it,
somehow. O masyado ba akong malawak mag-isip?
Tumayo ako at sinubukang kuhanin ang bag kong hawak niya. Inilag niya iyon sa akin.
"Ako na nito. Ibabalik ko kapag nasa dulo na tayo."
I nodded and swallowed hard. Hindi ko maintindihan kung bakit may kakaibang
nararamdaman ako. Yumuko
ako at kahit nakatingin siya'y hindi ko na tiningnan. Sumunod ako sa kanya nang
nagpatuloy na siya, nakayuko
pa rin ako, iniisip ang kung anong nararamdaman sa nangyari.
I almost bumped into him when he suddenly faced me. Wala na ang mga estudyante sa
dulo ng Kiosk at siguro
gaya niya, nagpunta na sa kani-kanilang classroom. Inilahad niya ang bag ko. Medyo
nanginig ang kamay ko
nang tanggapin ko iyon.
"I'm sorry," his quiet husky voice shocked me.
Napaangat ako ng tingin.
"Hindi ko na uulitin," dagdag niya. "Magkita tayo bukas sa library, four thirty."
"P-Puwede namang... sa Wednesday na lang. Para mahaba ang oras."
He licked his lower lip. The expression in his eyes made me feel so lost. It was
too deep, I couldn't tell what
is he feeling in that moment.
"We'll see each other tomorrow. Then on Wednesday again, Chayo."
My jaw dropped. Sa huli, ngumisi ako ng malapad, napawi ang pagod at kung anong
nararamdaman kanina.
"Talaga?"
He sighed and shook his head to himself.
"Oo."
Tipid akong ngumiti. "Sige, Leandro."
Tumango siya at tinalikuran na ako. Dumiretso na siya sa building kung saan siya
dapat papasok. I smiled
widely and started walking back to the kiosk on the Basic Education department.
So I bought a notebook for my notes about this. Nilapag ko iyon sa harap ng tukador
ko sa gabing iyon. Isang
notebook iyon na walang linya sa bawat pahina. Gusto ko ng ganoon dahil mas marami
akong ideya at mas
P 10-4
marami ang naisusulat. No restrictions, kung baga.
In a bullet form, I wrote what I needed to do first for Leandro.
Gather information about how he courted Keira. This is essential because the
problem might lie there. How
you pursued her from the very beginning matters. Inisip ko ang mga past experiences
ko sa boyfriends ko at
agree naman ako sa naiisip ko.
Gather information about how you treated her when you were together. What were your
gifts? Enumerate.
Where were your dates? Enumerate.
Itatanong ko ba ang tungkol sa pinag-usapan namin ng mga kaibigan ko? Uminit ang
pisngi ko. That's too
private! Hindi ko na isasali. Ayoko naman ding malaman ang detalye noon. Basta alam
ko na ganoon, ayos
na!
Kinabukasan, excited akong pumunta sa eskuwela. Sa sobrang excited ko, madilim ang
tingin ni Kuya Levi sa
akin sa sasakyan.
"May bagong boyfriend ka na naman?" he concluded when he caught me smiling after
putting some lip tint
and combing my hair.
"Huh? Wala!"
"Ano 'yong kahapon? Ba't ka napadpad sa college department? Naku, Chayo, Grade 10
ka pa lang! Mamaya
college 'yong boyfriend mo! Malilintikan 'yan sa akin!"
"Ano, Kuya? Wala akong boyfriend ngayon, 'no!"
"E 'di break na kayo noong boyfriend mong taga Siliman?"
"Huh?" ngumiwi ako. "Matagal na kaming break no'n! My recent boyfriend is Tyrone-"
"'Yong taga Canlaon? Charlotta!"
Halos mapapikit ako sa taas ng boses ni Kuya Levi.
"Puwede bang magsabi ka sa akin kung sino 'yong binoboyfriend mo?!"
I smirked. "Bakit pa? Aawayin mo lang, e! Tinatakot mo! Sayang 'yong si Jed.
Maeffort pa naman kahit taga
Siliman, laging umuuwi para sa akin tapos-"
"Tumigil ka, Charlotta! Masaktuhan ko lang ang sunod na boyfriend mo, humanda ka sa
akin!" pagbabanta
niya.
Umirap ako at tumulak na sa school. Patuloy ang sermon ni Kuya Levi. Mabuti na lang
at hindi nasisira ang
mood ko. Kahit pa nakita ko si Ella at Ralph bago ako pumasok sa building namin,
hindi ko man lang
napagtuonan iyon ng pansin kung hindi tinuro ni June sa akin.
"Going strong, ah!" sabay hagikhik ng kaibigan.
P 10-5
"Good for them!" sabi ko at dumiretso na sa classroom.
"Wow! Maganda ang timpla at blooming, ah?" si June sabay ngisi. "Sinagot mo na si
Mark?"
Umiling ako. "Hindi 'no. Hindi pa ako sure, doon. Though, I really like that he's
from Siliman and we won't
see each other in school that much."
"Bakit ba ang hilig mo sa LDR? Baliktad pa tayo. Kapag LDR, laging mabilis kong
pagsasawaan. Kapag
malapit, iyon ang mas matibay."
Nagkibit ako ng balikat. Hindi ko maalala kung sino ang pinakamahabang naging
boyfriend ko na school
mate. Lalo na kapag Junior High din. Lagi'y halos linggo lang at milagro na kung
aabot pa ng buwan.
Something about seeing that person everyday makes me lose interest. Sa LDR naman,
mas ayos sa akin.
Parang mas matagal ang pagsasawa. Nga lang, nagb-break din dahil habang tumatagal,
lagi akong nasasakal
sa dami ng mga iniisip nilang ginagawa ko. Kervin was told to back off when Jed saw
us together one
afternoon last year. I didn't like what he did to a friend of mine so I broke up
with him. Paano ba naman kasi,
si Kuya tuwing nakakalaro iyon ng basketball, laging tinatakot.
"Ang daming manliligaw ni Chayo. Kung ako sa'yo, tumigil ka na at hindi kayo
magtatagal!" he teased him
that.
Nakakainis pero mas nakakainis naman ang paratang ni Jed kay Kervin. Lalo na't
talagang magkaibigan lang
din kami noon at papalit-palit din ng girlfriend sa classmates at schoolmates.
Sanay na ang mga kaibigan ko na umaalis ako agad pagkatapos ng last period. My
excuse was always about
Kuya Levi.
Alas kuwatro pa lang, nasa library na ako. Doon mismo ako umupo sa lamesa na
madalas inuupuan ni
Leandro. Sa tabi niya. He said he'll be here by four thirty and it's only four so I
took my notebook out and
started scribbling on it.
Tuwing may pupunta sa shelves, lagi akong napapatalon sa pag-iisip na siya iyon.
Madalas din akong
tumingin sa relo. I'm anticipating him too much. Hindi pa nga lumipas ang isang
minuto, nakadungaw na ulit
ako sa relo ko.
Sobrag bagal ng oras kapag hinihintay. Kaya naman nang nag 4:29pm, tuwid na tuwid
na ang pagkakaupo ko.
Anytime now...
Bumagsak nga lang ang balikat ko nang umabot na ng 4:35 at wala pa rin siya. Five
minutes with him... gone
just like that. Did he forget again? Like yesterday?
Hindi bale, Chayo. Meron pa bukas!
I lifted my thoughts up. And just when I was about to think negatively again, I saw
him appear! Darkly
attractive and very tall, Leandro went to my table. Kinuha ang upuan sa tabi ko at
kinaladkad iyon sa
kabisera, hindi siguro kumportable na tumabi sa akin.
Suddenly, narealize ko na awkward pala. Okay lang sana kung naabutan ko siyang
nags-study at guguluhin
para sa gustong gawin. Ngayon na pumunta lang siya rito, sa gitna ng kanyang klase,
para marinig ang
P 10-6
kaalaman ko... nakakailang pala.
However, I chose not to be fazed by anything. I opened my notebook. Bumagsak ang
mga mata niya roon at
nagtaas siya ng kilay.
"Let's start!" propesyunal na propesyunal akong pakinggan nang sinabi ko iyon.
"Okay..." he said it a bit longer than usual.
Ngumuso siya habang binabasa ang sinulat ko sa notebook ko. Uminit ang pisngi ko at
gusto kong ilayo iyon
sa kanya. But this right here is the mark that I know things... and that I'm taking
this help for him seriously.
"Don't mind the notebook. I'll be taking notes so I can help you effectively,"
magarbo kong sinabi.
Tumango siya at ang nguso'y napalitan na ng multo ng ngiti. I swallowed hard and
continued.
"First, I need to know how you courted her from the very beginning," seryoso kong
sinabi.
He smirked. "May magagawa ba iyan para makalimutan ko siya, Chayo?"
Lalong uminit ang pisngi ko. Bumagsak ang mga mata sa notebook at medyo nagpanic,
hindi ko alam kung
bakit.
"I'm the expert here, Leandro. Just trust me, okay?"
He licked his lips and stared at me for a long while. Mesmerized or something, I
panicked more and looked
away. Boy, he's making me so nervous.
"You're wasting our time. Tell me!" pilit ko.
PINAGYITRIPAN KALANG NYANG BATA KA HAHAHA HUTAENAAAAAA

P 10-7
Kabanata 9
411K 18.8K 6.8K
by jonaxx

Kabanata 9
Move On
"Let me see..."
He spaced out to think. Tinitigan ko siya. Seryoso ba siyang hindi niya maalala
kung paano niya niligawan si
Keira? Ako nga na nakarami na ng boyfriend, tanda pa rin paano ako niligawan ng
bawat isa!
"You don't remember it?!" I exclaimed, shocked and offended.
Kaya siya iniwan kasi ganyan! Hindi niya man lang maalala! Keira was a nice girl!
She's pretty! Madalas
kong makita sa campus pero mga kaibigang babae na ang kasama at hindi na ang grupo
nina Kuya Levi. Kung
napapahalo man sa kanila'y marami sila roon at hindi sila magkalapit ni Leandro!
Hindi tulad noon na kung
hindi malapit ay minsan nagho-holding hands pa! Kung hindi naman nagho-holding
hands, nakikita ko namang
silang dalawa magkasama. Minsan pa si Leandro ang may hawak ng mga libro ni Keira!
Minsan pa nga...
nakikita ko rin silang magkasama sa liblib na mga Kiosk.
"That's why she broke up with you!" giit ko.
His lips twisted and spaced out again.
"You can't even remember anything? Monthsary n'yo, baka 'di mo rin na-aalala?" I
said, very concerned now.
Kumunot ang noo niya habang tinititigan ako.
"One day, we just decided to be in a relationship. That's all, Chayo."
"My goodness! Kaya ka niya iniwan!" I said, very dismayed. "You didn't court her?
You didn't surprise her?"
His face darkened at that.
"Hindi lahat ng lalaki ay gaya ng mga naging boyfriend mo. At hindi rin lahat ng
mga babae, gusto ang
materyal na bagay-"
"That's the point! Girls don't want or need it but they secretly like it if they
receive it!" agap ko.
Nagkatinginan kaming dalawa. Dismayadong dismayado ako sa diskarte niya.
Ilang sandali ay naningkit ang mga mata ko. One day, they just decided to be in a
relationship? Are you
kidding me?
Hi, Ralph! Tayo na? Okay lang? I cannot imagine!

P 11-1
Or is it like this? Leandro, I like you. Do you like me, too?
Yes. I'm your boyfriend now.
Something about the latter left a bad taste in my mouth. But that's more believable
since I've seen girls
confess to him. Bukod sa chismis, nakita ko first hand paano niya tinanggihan ang
isa. Hindi pa natin isasali
si Aria, ang pinsan ni Nan. At s'yempre ang iilan pang mga naririnig kong nagtapat
sa kanya.
"Will this mean you also don't give her gifts while you were together?"
Suplado niya akong binalingan. "Is that important in a relationship, Chayo?"
Nagsapo ako ng noo. I got a feeling that I'm right with my thoughts. And he just
doesn't get it. Hindi ko pa
natatanong ang lahat ng tanong ko, parang alam ko na ang nangyari.
But then, if say Leandro is right and it doesn't really work like that for boys and
girls his age, then there could
be a direct reason.
"Based on my deductions, maybe you courted her subtly while you were friends. Then
eventually you both
decided to level it up? Am I right?"
Nagtaas siya ng kilay. Ilang sandaling nagtagal ang tingin niya sa akin bago
humilig sa upuan at marahang
tumango. Nagsulat ako sa notes ko at may napansin.
Leandro can pull it off without any grand move to a girl like Keira. Dumaloy ang
pait sa aking tiyan habang
sinusulat ang impormasyon na iyon.
"May pasok pa ako. Kailangan ko nang umalis."
"Sure!" sabi ko, nakatingin pa rin sa sinusulat.
Tumayo siya at nagsimula nang maglakad. Hindi ko na rin siya sinundan ng tingin
kahit pa tapos na akong
magsulat. Sinadya kong titigan na lang ang notebook hanggang makaalis siya.
He was able to keep her without the grand gestures and gifts. And to me, he always,
always say rude words
at the wrong time. Maybe to Keira, he's sweet at caring. Imagining him gentle to
Keira made my mood sour.
Bakit ko nga ba ikinukumpara? Siyempre mabait siya kay Keira dahil gusto niya ito.
I'm just the annoying
Grade 10 kid to him.
Hey! I'm not a kid anymore!
Napatingin tuloy ako sa aking damit. Pagkatapos sa aking maliit na backpack. Time
to give up my favorite
and try other designs, huh?
Napaisip din tuloy ako. Maybe I should start doing that with my next boyfriend.
Iyong subtle lang ang lahat?
Walang grand surprises or gifts? Besides, wala naman talaga rin akong hiniwalayan
dahil hindi ako nabigyan
ng kahit anong regalo, e. Wala rin akong hiniwalayan dahil nakalimutan ang
monthsary o kahit ano.
"Oh. Ganda ng umaga mo kanina, uuwi ka naman ngayon ng malungkot?" si Kuya Levi na
lagi'y napapansin
P 11-2
ang itsura ko. "Anong nangyari?"
"Wala, Kuya. Pagod lang ako."
Hinilig ko ang ulo sa upuan buong biyahe patungong bahay. At nang nakarating,
dumiretso na lang sa kuwarto.
Our time will be longer tomorrow. I just hope he will be there.
Bumalik din naman sa dati ang mood ko kinabukasan. Ayon sa mga pagmumuni-muni ko
kagabi, posible nga
naman siguro iyong ginagawa ni Leandro.
"Kuya Levi, sino ba ang crush mo?" tanong ko.
"H-Huh? Ba't mo natanong?" he said almost grumpily.
"Naisip ko lang. Iniisip ko kung paano ba manligaw ang mga kaedad mo."
"Oh? Bakit? May nanliligaw sa'yo na ka-edad ko, Chayo?"
Napatuwid ako sa pagkakaupo sabay iling.
"Lagi ka na lang nag co-conclude na may boyfriend ako o manliligaw, Kuya!
Nagtatanong lang naman, e!"
"Paano ba naman kasi. Lagi ka ring may boyfriend o manliligaw? Ano pa ang ineexpect
mong isipin ko?"
Umirap ako at pinagmasdan si Kuya. I actually have a feeling no who he likes for
years. His friends were
always consistent and even if some of his girl friends expressed a strong crush on
him, he seems to not
respond to anything.
"Kuya..." pangugulit ko pagkatapos ng pagtatalo namin, umagang umaga.
"Hmm?"
"Mas bata ang gusto mo 'no?"
"A-Ano?!" now he looks so offended at my conclusion. "Tumigil ka nga, Chayo. Ikaw
ha! Iyan na lang ba
talaga lagi ang laman ng isipan mo?"
Sa araw na iyon, mabuti na lang din at naroon na si Leandro sa library. Nga lang,
may tinatrabaho ulit siyang
blueprint at nandyan na naman ang laptop niyang luma.
"Hi! I hope I'm not disturbing you," sabi ko sabay sulyap sa kanya.
Nagsisi agad ako. The way he looked at me felt like he was lowkey implying that I
am disturbing him.
Tumikhim ako at ngumiti.
"I'll ask questions everytime you stop and think for your assignment," I assured
him.
"Malapit mo na bang malaman kung paano ako makakalimot?" he asked nonchalantly
while bending to check
on his laptop.
P 11-3
"I told you, I just need to know a few things before that," sabi ko at binuksan na
ang notebook.
Sinulyapan ko siya at nakitang nagkakasalubong na ang makakapal na kilay habang
tinititigan ang ginagawa
niya. He looked so passionate and engrossed of what he was doing. Medyo naiilang
tuloy akong magtanong
tanong. Why am I so soft, anyway? It doesn't matter, right?
His serious eyes then went to me. Startled, I immediately looked at my notebook.
"Where's your questions?" he probed.
Tumikhim ako at tinanggap iyon bilang cue na magpatuloy. "Did you give her gifts?
Like... say, flowers?
Chocolates? Necklace? Bracelet? Anything?"
Umiling siya. "I didn't."
Sumulat ako sa notebook. Pinagpatuloy ang ginagawa.
"Did you take her to dates?"
Tumigil siya sa ginagawa. Tumuwid ang kanyang pagkakatayo at binigay ang buong
atensyon sa akin.
"What kind of dates?"
He did! Where? Cafes? O pumunta ba sila Bacolod para manood ng sine? Uminit ang
pisngi ko nang sa
wakas ay naisip ulit ang pinag-usapan ni Kervin at Edu! Is doing it considered a
date???
"Uh, wholesome dates, of course!" halos manginig ang boses ko.
His brows furrowed. Hindi ako makatingin sa kanya. Pakiramdam ko, binabasa niya ang
mga galaw ko.
"Yeah, well... kung kasali iyon sa standard mong date, Chayo."
Standard kong date?
"Nag cafe ba kayo? Sine sa Bacolod? Trip sa Dumaguete? O La Carlota lang?"
He licked his lower lip and crouched. Hawak niya ang dulo ng lamesa.
His eyes turned into slits. "You watched a movie with your boyfriend in Bacolod?
And went on a trip with
your boyfriend in Dumaguete?"
I swallowed hard. Naisip na baka sabihin niya iyon kay Kuya Levi. Nagpaalam naman
ako kay Mommy at
Daddy. Sadyang sinabihan lang na huwag nang ipaalam kay Kuya Levi. Baka kasi sundan
pa ako gayong
kasama ko naman ang driver at noong sa Dumaguete'y bukod kay Reynante, kasama ko pa
si Manang Lupe.
"Not without a chaperone. You know..." I trailed off.
I saw fierce anger in his eyes as he watched me say it almost like a whisper. Ayan
kasi, 'di ba, Leandro? Sa
dami ng naging boyfriend ko, wala ni isa sa kanila ang ginawan ko ng gaya sa ginawa
n'yo ni Keira. I'm not
P 11-4
judging anyone but because of my parents' relationship, I have become wary of mine.
I kiss and touch, but
nothing in the dark like what this man in front of me has done.
"With Manang Lupe and Reynante," dagdag ko. "I don't do things out of their sight.
Dad's very modern but
Mom is still very virtuous."
Tambad pa rin ang galit sa kanyang mga mata.
"But I don't judge people who do it. Hindi ako, Leandro," marahan kong sinabi.
Kahit na alam ko at siguro kailangan din ng mabusising pagsusuri sa parteng iyan,
hindi ko na siya tatanungin
pa. Ayoko nga! I'd die first before I will hear his accounts of that!
"Sinong boyfriend mo ang naisama mo sa Bacolod at Dumaguete?"
"Sinong boyfriend ang naisama ko sa Bacolod? Sino naman ang naisama ko sa
Dumaguete?" pagtatama ka.
"They are different people."
His jaw clenched and he stiffened. The darkness in his eyes was unfathomable.
"Ako dapat ang nagtatanong. Saang dates?" sabi ko, medyo nawawala sa usapan.
Hindi siya kumibo. Nananatili ang titig sa akin.
"I have to know these. Baka lang makatulong."
Hindi pa rin siya nagsasalita.
"Hello?" I waved at his angry eyes.
He sighed.
"I'm wondering how is this gonna help me forget," he said it slowly and quietly.
"I told you to trust me. Ina-analyze ko ang relasyon n'yo noon. Kung saan ka
nagkulang at kung ano ang dapat
mong i-improve para sa next relationship mo," matapang kong sinabi.
A moment of silence for that. I feel so mature and intelligent after I said that.
I'm so good at this. May course
kaya sa college na ganito? Maybe this is my calling? Halos humalakhak ako.
"After this, don't worry. Pag-aaralan kong mabuti ito. Pagkatapos tutulungan din
kita sa pagdidiskarte sa
ibang babae."
Ngumuso siya at tumayo. A ghost of a smile played in his lips again as he continued
on what he was doing.
Binalik ko sa notebook ang mga mata at naghanap ulit ng maitatanong.
"So... nagcafe ba kayo?"
He sighed. "Oo."
P 11-5
Na-imagine ko siya bigla na nasa cafe. Silang dalawa lang. Bakit kapag ako at ang
boyfriend ko, parang wala
lang sa akin pero sa imagination ko sa kanilang dalawa... parang sa mga sine na
lovestory?
I sighed, too. "Out of town? La Carlota? Dumaguete? Bacolod?"
"Dito lang sa Altagracia. At minsan din sa La Carlota."
Hindi niya pa nadadala sa ibang lugar bukod sa malapit na bayan. Tahimik akong
nagsulat. Wonder why I
feel bad for my experiences like watching movies in Bacolod or eating in a
restaurant in Dumaguete. I
couldn't pin point the reason or something.
Hindi ko alam kung ilang minuto ako nanahimik. He kept on looking at me while my
eyes remained on my
notebook. Sa huli, suminghap ako.
"Do you remember your monthsaries? Always?" sabi ko.
Hindi ko kasi alam kung tatanungin ko ba siya kung bakit sila naghiwalay. Something
is telling me that I
should stop here. Puwede ko na namang matulungan siya kung gamit lang ang kaalamang
ito. Tama na naman
ito, e. From here, I can draw what kind of a boyfriend he is. I can tell him what
to improve next time and how
to move on.
"No."
"Maybe she got tired because of that?" I said.
Nagtaas siya ng kilay. For a moment, I thought he was about to say something.
Laking gulat ko nang
nagpatuloy na siya sa ginagawa.
See? He did not defend himself! Maybe he knew that it was one of the reasons why
and he couldn't accept it!
I nodded happily. Hindi ko alam bakit galing sa malamig na mood ay medyo
nabubuhayan ako.
"No offense but did you cheat?"
Nakasimangot siya nang tumingin sa akin.
"This is for records purposes only. I won't judge!"
Though, truth is... I will judge. I never liked cheaters. One rumor that a
boyfriend is cheating, I'll break up
with him.
"No."
"Did she cheat?"
"No."
Well... what an impressive couple. So can I now draw the conclusion? Iniwan siya ni
Keira dahil kulang siya
sa diskarte at makakalimutin sa mahahalagang bagay. Nakukulangan siguro siya sa
ipinapakitang pagmamahal
ni Leandro.
P 11-6
The sad part is he did not move on at all. He couldn't entertain new people and he
couldn't. I would
understand because Keira is a great girl. Hindi nga lang ibig sabihin niyan ay
hindi na siya makaka move on!
Hindi kung ako ang tutulong! Sigurado ako roon!
Isa-summarize ko na sana ang conclusion ko. Sa gitna ng pagsasalita, nabitin sa ere
ang bibig ko nang may
nakihalo sa amin. A nervous and alone college girl went to us with a thick set of
notes on her hand.
"L-Leandro, pinapabigay ni Prof ang notes," she said.
Pumangalumbaba ako at pinagmasdan ang dalawa.
"Sa Philosophy, 'to," dagdag ng nininerbyos na babae.
She's familiar. My eyes drifted to the bag on his shoulders at nakita ang label
nito. Is this the nerdy rich girl
from Isabela? I'm not sure, though. Noong highschool pa siya, naaalala ko. Ngayon,
gumanda siya, ha.
Infairness. The contact lenses, soft lipstick, and proper haircut did well with her
transformation.
"Thanks, Gela," si Leandro at kinuha na ang mga papel sa kamay ng babae.
Habang abala si Leandro sa pagbabasa ng notes, nanatili naman si Gela sa harap
niya, nakatitig at
namamangha. I glanced back at Leandro and my eyes turn into slits. This man is so
freaking oblivious to his
effects on girls!
"Ayos na. Salamat ulit," he said in a dismissive tone.
Kitang-kita ang pagpapanic ng Gela habang nalilito kung aalis ba o hindi. But
cowardice be damned, I feel
like she's extra brave today.
"Hindi k-ka pa ba papasok? S-Sabay na sana tayo."
Oh boy. I wanna face palm. Tumuwid ako sa pagkakaupo at unti-unting binalingan si
Leandro. He smiled and
shook his head.
"Mauna ka na. May tinatapos pa ako. Kita na lang tayo sa classroom."
Hindi ako huminga ng ilang minuto. At halos mabali ang leeg ko sa kasusunod ng
tingin kay Gela. Nang
tuluyan na itong nawala ay nagbuntong-hininga ako at tumingin kay Leandro.
"I cannot believe you!"
He shrugged then looked clueless.
"May gusto na naman iyon sa'yo!"
"Did she say she likes me?" he said with a hint of sarcasm.
"Hindi mo kailangang sabihin 'yan para maramdaman! Gaya na lang doon sa mga lumapit
sa'yo para hingin
ang number mo noong nakaraan! Like Aria, they all like you!"

P 11-7
Our eyes met. While mine was wondering at him, his bore intensely at me.
"How did you know about Aria?"
Oh. That's too much information.
"Pinsan ni Nan. N-Napag-usapan namin," nahihiya kong amin.
Now he looked at me with nothing but amusement and curiosity.
"Napag-usapan lang bigla. Hindi ka namin pinag-uusapan."
Sinarado ko ang notebook at k-in-onclude na ang usapang iyon. Tumuwid din siya sa
pagkakatayo, siguro'y
napansin na rin ang oras. Bukas sasabihin ko na sa kanya ang mga conclusion ko. Sa
susunod naman, mag-
iisip pa ako ng i-di-discuss. Does this mean... from now on I'm gonna see him
everyday? Or we could just
skip the Tuesdays and Thursdays dahil bitin din naman? Pero puwede ring hindi!
Excited na ako!
"We can't see each other starting tomorrow. I have group works to do in preparation
for my finals next
week."
Oops! I'm not fazed by that, though. Or offended. Or dismayed. Taas noo ko siyang
tinanguan.
"Great! Busy din ako. Magkita na lang tayo next time. Sasabihin ko kung saan at
kailan," sabi ko, urgently
dismissing everything and slightly ashamed of my previous thoughts.
"Exams mo na next week. Mag-aral ka na rin."
"Ayun nga! Mag-aaral ako kaya, sorry, medyo ma-de-delay ang pag-mo-move on mo," I
said confidently.
Ngumuso si Leandro. He nodded indulgently in the end.
Summer na nga pala! Bakit ba kasi huli ko nang naisip ito? Mabuti na lang at
natanto kong hindi naman pala
masama na summer na!
Tumunog ang alarm ko sa tamang araw at tamang oras. Pinatay ko iyon at mabilis na
umahon dahil ito ang
araw na bibisita si Levi kina Leandro. Ayaw noon na isama ako kaya noong nakaraan
pa ako nagpumilit.
Ngayon, magpupumilit ulit ako! At hinding-hindi siya puwedeng tumanggi!
MWEHEHEHEHHEHEHEHEH ??? HAHAHHAHAHAHHAHAHA

P 11-8
Kabanata 10
395K 18.8K 7.6K
by jonaxx

Kabanata 10
Bisita
"Tumigil ka nga, Chayo!" iritadong sambit ni Kuya.
Gulat na gulat siya na katatapos lang maligo'y nakabihis na ako. Nakabisita na rin
ako sa kuwarto ni Mommy
para magpaalam sa pagsama ko sa araw na iyon. At first, she was a bit shocked that
I have this plan.
"Chayo, baka may boyfriend ka na naman at ayaw mo nang magpaalam ng maayos?" may
pagbabanta sa tono
ni Mommy nang tanungin ako roon.
Umiling ako. "Wala, Mommy. I'm just really bored. Kaya nga sasama ako kay Kuya
today kina Leandro."
Tumitig si Mommy sa akin. She looked so serious. Her pale skin was pinkish early in
the morning.
Kagigising lang nila ni Daddy. When I asked for permission from Dad, umo-o siya
agad. Then he went on on
his usual routine. Jogging on the grounds of our house then to our farm. Nanatili
naman si Mommy sa kuwarto
at kinausap pa ako.
"Baka naman kapag nandoon na kayo ay tatakas ka?" pagdududa ni Mommy.
"Mom! No! I'm just really honestly bored. Isang linggo na simula nang nagsimula ang
summer at bagot na
bagot na po ako rito."
"We went to Bacolod last Wednesday for the same reason, Chayo."
"But Wednesday was a long time ago. It's Saturday now and I'm bored again! Please,
Mom!"
Kahit pa mukhang napipilitan at may pagdududa sa ginagawa ko, tumango na rin si
Mommy. Kagabi pa niya
naririnig ang pagtatalo namin ni Kuya Levi kaya alam niyang kailangan ko rin ang
tulong niya para
makumbinsi ito.
"Please, Kuya," sabi ko habang pumapasok sa kuwarto niya.
Katatapos niya lang maligo at may tuwalya pang nakapalupot sa baywang. Umupo ako sa
kanyang kama
habang sinusundan siya ng tingin.
"I'm so bored-"
"Tumigil ka sa arte mo, Chayo. Alam ko ang ginagawa mo, ha!" banta niya at dire-
diretso ang pagpunta sa
walk in closet niya.

P 12-1
Malungkot akong yumuko. Pilit akong ngumunguso at pinapungay ang mga mata.
"Alam kong sinasabi mo lang 'to ngayon tapos mamaya, aalis ka kina Leandro para
makipagdate sa boyfriend
mo!" naririnig ko siya habang nasa closet at nagbibihis.
"Hindi no! Bakit ko pa gagawin iyon kung hindi naman ako pinagbabawalan ni Mommy at
Daddy? Bakit
hindi na lang ako dumiretso sa pakikipagdate? Bakit ko pa gagawing excuse 'to?
Kuya, gusto ko lang
sumama-"
Dala niya na ang sapatos ngayon at naupo na sa sofa hindi kalayuan sa kama. Kagat
ang hindi pa naisusuot na
t-shirt at nakamaong na habang isinusuot ang sapatos.
"Kasi ayaw mo ng chaperone!" he declared.
"Huh?"
Tapos na siya sa pagsusuot ng sapatos at ngayon tumayo na para isuot ang t-shirt.
"Magpapaalam ka sa akin doon kapag busy na ako at bigla kang aalis. Tumigil ka at
sigurado akong sasang-
ayon si Leandro sa akin na pasundan ka kapag tumakas ka roon. Wala ka ring
mapapala, Chayo!"
My face heated. Kung ano-ano na lang ang iniisip ni Kuya sa akin! At anong
pasusundan nila ni Leandro?
Wala naman talaga akong plano na tumakas at iba ang pakay ko roon pero hindi ko na
napigilan ang mag-
imagine ng pagtakas at pagsunod ni Leandro sa akin. That's... my heart skipped a
beat.
"Ano? Tama ako, 'no?"
"Ano? Hindi! Wala akong boyfriend, Kuya-"
"E 'di manliligaw. Nako, Chayo!"
Kumatok si Mommy sa kuwarto ni Kuya. Hindi na siya naghintay na pagbuksan dahil
siguradong alam niya na
na nasa loob ako. Nadatnan niya kami na nagtatalo.
"Wala nga akong plano na ganoon, Kuya!" sabi ko.
Nagtagal ang iritadong titig ni Kuya Levi sa akin dahilan kung bakit sinikap kong
magmukhang kaawa-awa sa
kanya.
"Levi, pagbigyan mo na ang kapatid mo," si Mommy, tinutulungan na ako.
"Oo nga, Kuya..." sinigurado kong kita niya ang puppy eyes ko.
"Mangako ka sa Kuya mo, Chayo, na hindi ka naman aalis doon sa mga Castanier whole
day!" si Mommy.
"Promise, Kuya. Hindi ako tatakas."
Iritado akong tiningnan ni Kuya Levi. Kita sa itsura niya na kahit nagsusuplado at
umaayaw ay bahagya na
ring kinokonsidera ang pagsama ko.
P 12-2
"Hindi ako manggugulo sa inyo ni... Leandro... at Chantal," sabay ngisi ko dahil
may palagay akong hindi niya
rin naman ako guguluhin.
"I brought a notebook so I can scribble when I'm bored. Kasawa kasi mag iPad at
laptop dito sa bahay araw-
araw. At kung gagawin ko iyon whole summer, nakakabagot. Now that there's a chance
to go out, I want to."
Umiling siya at sa huli ay sumuko na. I smiled widely.
"Susundin mo lahat ng sasabihin ko pagdating natin doon, ha!"
"Promise!" halos sumigaw ako sa tuwa.
"Magpakabait ka roon!" he highlighted. "If there's a sign of disrespect from you,
I'm gonna drag you back
here!"
"Levi!" gulat na sinabi ni Mommy.
Ngumuso ako. "Grabe ka, Kuya... Mabait naman ako."
First time ko na pumunta kina Leandro. Ni hindi ko nga alam na hindi gaya sa amin
na nasa malayo ang
bahay, sila ay nasa mismong bayan ng Altagracia. Marami silang kapit-bahay at halos
tabi-tabi pa.
Nanatili ang titig ko sa kanilang bahay nang tumigil ang sasakyan namin sa tapat.
Sa tabi ng pinakabahay ay
isang parang kubo na garahe yata na maraming lumang bagay.
Lumabas ako ng sasakyan. Lumabas na rin si Kuya Levi, nanliliit ang mga mata sa
reaksyon ko.
"Be respectful, Chayo!" ulit ni Kuya Levi.
"Oo naman..." sabi ko nang hindi tinatanggal ang tingin sa kabuuan.
Ang kanilang tarangkahan ay gawa sa kahoy at may mga paso ng kulay pink na
bougainvilla. May kanal sa
harap na dumidiretso din sa mga katabing bahay sa buong block na iyon. Napatitig
ako sa paligid. Hindi
naman magulo o marumi pero ibang-iba iyon sa nakasanayan ko.
"Pasok ka, Levi," isang baritonong boses ng mas matandang lalaki ang narinig ko.
Tumawa si Kuya Levi. "Salamat, po. Nasabi ko kay Leandro na bibisita ako."
Tumuloy si Kuya Levi nang binuksan ng matandang lalaki ang tarangkahan. Hindi naman
ako makagalaw sa
tabi ng sasakyan namin. Nagkatinginan kami ng bumati kay Kuya at nakitang pamilyar
iyon sa akin. At kahit
na hindi iilang beses kong nakita ito, isang tingin pa lang, alam kong Tatay iyon
ni Leandro.
"Kasama mo pala si Chayo," he said and his eyes remained at me.
"Ah, opo. Chayo! Pasok ka na!" si Kuya Levi dahil nakitang hindi pa ako makagalaw.
Nagtagal din ang titig ko kay Tito Carlos, ang nagbukas ng tarangkahan. Dito
nagmana si Leandro. Ang alam
ko, matagal nang pumanaw ang Nanay nila at mag-isang itinataguyod ni Tito Carlos
ang pamilya. Thanks to
P 12-3
his business, and his children's intelligence, they are still able to get through
it all.
"Chayo!" Kuya Levi called again.
Ngayon ko lang napansin na nanatili pa rin pala ako sa kinatatayuan, gulat sa lahat
ng ito.
"P-Pasensya na, Tito. Itong si Chayo talaga."
Tumawa si Tito Carlos. Humakbang ako at unti-unting lumapit sa tarangkahan. Hindi
ko alam kung bakit
kinabahan ako bigla. Sinuyod ko ng tingin ang kanilang bakuran. May bermuda at
malinis naman iyon. Sa
garaheng natatanaw ko nga lang, puno ng mga sirang gamit tulad ng aircon, washing
machine, at kung anu-ano
pa. May lumang sasakyan din doon at lumang motor.
"Chayo..." mariin akong tinitigan ni Kuya Levi.
Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin kaya tumitig lang din ako sa kanya.
Tumakas ang mga mata ko
sa bahay sa likod. It was an old house and all hardwood. Walang pintura at ang mga
sliding windows ay
halata ring luma na.
"Hayaan mo na, Levi. Ayos lang," si Tito Carlos.
"Ah. Hindi pa po siya nakakapunta rito. Ngayon pa lang po kaya... Chayo. Si Tito
Carlos!" sabay kalabit ni
Kuya Levi sa akin.
Napakurap-kurap ako nang natanto kung ano ang gustong iparating ng kapatid.
"Magandang umaga po, Tito... Carlos," marahan kong sinabi.
He smiled again. Somehow, Tito Carlos is Leandro's friendlier version.
"Magandang umaga rin, Chayo. Pasensya ka na sa suot ko, may inaayos lang sa
garahe."
Pagkasabi noon ni Tito Carlos, 'tsaka ko pa lang napansin ang suot niyang magrasa.
Puti ang damit pero may
mga alikabok din. Pawisan na rin siya kahit na umagang-umaga pa.
"Si... Leandro po?" si Kuya Levi.
"Ah. Tinutulungan ako sa garahe. Si Chantal umakyat para maligo. Katatapos lang
maghanda ng merienda."
Tumawa si Kuya Levi at nagkamot. "Ano po ba ang inaayos ninyo ni Leandro, Tito?"
"Iyong motor ni Romi."
"Naku! Parang na kuwento nga po ni Leandro sa akin noong nakaraan na lagi raw
nasisira ang motor ni Mang
Romi," si Kuya.
Sumunod si Kuya sa garahe na pinuntahan ni Tito Carlos. Wala tuloy akong naging
choice kundi sumunod na
rin. Dahan-dahan at maingat ang paglalakad ko, medyo naninibago sa lugar. Nilingon
ako ni Tito Carlos at
tinimbang ang reaksyon ko. Nadatnan niya akong nakatitig sa mga sirang gamit sa
garahe.
P 12-4
While I'm busy looking at those weird things, may kumalabit sa aking siko na kung
ano. Napatalon ako sa
gulat at natantong manibela iyon ng bike. Takot at lito, lumayo ako roon habang
hinahawakan kung saan iyon
tumama sa siko ko.
"Pasensya ka na rito, Chayo. Medyo madungis dito dahil sa trabaho. Kung gusto mo sa
sala ka na lang
maghintay. Bababa rin si Chantal pagkatapos noong magbihis."
Hindi ako nakapagsalita. Kahit pa noong nakita ko ang itsura ni Kuya Levi. He
looked pissed at me now.
"Pumasok ka na sa sala nila, Chayo," may pagbabanta sa boses ni Kuya Levi sa akin.
Bago ako makapagdesisyon na pumasok na nga ay lumabas si Leandro sa garahe. I
noticed now that he a bit
taller or as tall as his father. Naka puting damit din ito at gaya ni Tito Carlos,
may mga alikabok at grasa rin
doon. Natuon ang mga mata niya sa akin. Hindi nga lang ako nakangiti agad dahil
marami ang bumagabag sa
isipan ko.
"Etong si Chayo, sumama pa. Pasensya na."
"Ayos lang," malamig na sinabi ni Leandro kay Kuya Levi.
"Akala yata gagala tayo o ano. Eh, dito lang naman at may pag-aaralan lang."
Uminit ang pisngi ko. Nagtagal ang tingin ni Leandro sa akin.
"Summer ngayon, Levi, at baka bagot si Chayo sa inyo kaya mabuti na ring nandito
siya at makalabas naman
kahit paano," si Tito Carlos na ngumiti na rin sa akin.
"Kaso nagdududa ako rito sa kapatid ko. Baka mamaya gusto lang tumakas kina
Reynante at umalis mamaya
para makipagkita sa mga kaibigan," patuloy ni Kuya.
Leandro's brow furrowed. Umiling ako at sa wakas nakahanap ng salita.
"Hindi ako aalis, ah. D-Dito lang ako. 'Tsaka... may dapat k-kaming pag-usapan ni
Leandro. Tungkol... sa
isang bagay..." sa huli natanto kong mas'yado naman akong naging bulgar sa sinabi.
Tumaas ang isang kilay ni Leandro sa narinig galing sa akin. Bumaling si Kuya Levi
kay Leandro, kunot ang
noo. Sumulyap naman si Leandro sa ama. Nagkatinginan sila saglit bago tumango sa
akin at kay Kuya Levi
naman.
"Nagpatulong lang ako..." he trailed off.
Of course he can't tell my brother what this is all about. Nakakahiya nga naman na
kinailangan niya pa ng
tulong ko bago siya maka recover sa kay Keira.
"Pumasok ka sa loob, Chayo," si Leandro.
"Kung may tinatrabaho kayo riyan, a-ayos lang ako rito!" sabi ko kahit na ang
totoo, mapapagod lang ako sa
katatayo at ayaw ko namang pumasok sa garahe.

P 12-5
"Sa sala," mariin niyang sinabi.
Umirap ako at sa huli ay tumango. Nauna si Leandro sa akin patungo sa pintuan ng
bahay nila. Pumasok siya
roon at sumunod na ako sa kanya. Itinuro niya ang upuan sa kanilang sala at
napansin ang tatlong pang
maramihang bamboo bench na na tila sofa sa kanilang sala. Sa harap ng tatlong
kawayang upuan ay isang TV.
Sa gitna ng mga upuan ay isang lamesita.
Maayos ang bahay. Gawa man sa kahoy at halos walang magarang muwebles, malinis
naman ito. Umupo ako
sa kawayang upuan, tuwid na tuwid at tiningala si Leandro.
"Dito ka lang. May tatapusin lang ako," anito.
Ngumuso ako. "Puwede naman akong sa labas maghintay."
"Maiinitan ka roon."
"Sa... garahe?" it was a question.
Nagtaas siya ng kilay at hinintay ang alam niyang idudugtong ko.
"Kaso... parang masikip doon at maraming kinakalawang na bagay. Baka matetano ako."
His jaw clenched at my remark. Nakakita ako ng multo ng ngiti sa labi pero agad
ding nawala kaya siguro'y
guni-guni ko lang iyon.
"Kaya dito ka lang."
"Matagal ba 'yang ginagawa n'yong pagkukumpuni?"
Umiling siya. "Malapit nang matapos."
Napansin ko ang throw pillow sa kanang kawayang upuan. Tinuro ko iyon.
"Sakit sa puwet ng couch n'yo. Puwede bang kunin 'yan?"
Marahan siyang pumikit saglit bago suminghap at kinuha ang throw pillow sa kabilang
upuan. Ibinigay niya
sa akin iyon. Tinanggap ko iyon at inupuan. Pagkatapos ay iginala muli ang mga mata
sa kabahayan.
He sighed and went to their kitchen. Nagtagal ang mga mata ko sa iilang frames
malapit sa TV. Bukod doon,
wala nang ibang palamuti sa mga dingding. Isang frame ang matagal-tagal na.
Parehong bata pa ang
magkapatid at nariyan pa ang kanilang ina. Another picture was more recent. Silang
tatlo na lang at noong pag
graduate yata ni Leandro sa Senior High. May isa ring picture na si Leandro at
Chantal lang.
Nilapag ni Leandro ang isang baso ng tubig sa coffee table. Saktong pagbaba naman
iyon ni Chantal galing sa
ikalawang palapag yata ng bahay. Hindi siya nagulat nang nakita ako pero bumagsak
ang mga mata niya sa
nilalapag ng kapatid sa harap ko.
"Wait here," Leandro said again.

P 12-6
I nodded and my eyes then drifted on Chantal. "Hi!"
"Hi, Chayo! Sumama ka pala."
"Oo. Bored ako sa bahay, e."
She smiled and nodded. "Mabuti at medyo marami ang hinanda kong merienda. Nagluto
ako ng camote cue."
Umalis na si Leandro at hinayaan na kami ni Chantal na magkausap. Sinundan ko ng
tingin ang kanyang
kapatid bago tuluyang magsalita.
"Marunong ka palang magluto," sabi ko.
"Oo. Ako kasi ang madalas na magluto rito. Ikaw? Hindi ka ba nagpapaturo sa inyo?"
Umiling ako. "I don't think there's a need to."
Ngumiti siya at tumango. "Yup. Sa yaman n'yo pero naisip ko lang. Puwede mo rin
kasing gamitin ang
natutunan para maipagluto ang mga kaibigan," she said.
"Like? For birthdays and picnics?"
"Puwedeng ang gift mo ay ang niluto mo. But... right, you can always afford to buy
gifts for your friends. Sa
akin kasi... pinagluluto ko na lang para hindi ako mapagastos," she chuckled.
Nasa kusina siya at inaayos yata ang niluluto pero nakakapag-usap pa kami. Kapag
nasa sala ako at nasa
kusina si Kuya Levi, hindi na kami magkakarinigan dahil malayo iyon. Dito sa
kanila, sobrang lapit lang.
"Ganoon ba si Leandro... rin sa friends? Or..."
Nagtaas ng kilay si Chantal sa akin.
Tumayo ako at marahang naglakad patungo sa kusina. This is an important information
so I must ask.
"I mean... pag may birthday... ipinagluluto niya?"
Kitang-kita ang kalituhan sa itsura ni Chantal.
Nakita ko ang camote cue na niluto niya. Marami nga iyon at mabango pa. May juice
din yata siyang handa at
nilalapag na sa isang bilugang dining table na hardwood din.
"Si Kuya? Hindi..." she laughed a bit.
"Ahh!" I nodded with relief.
"P-Pero... pag birthday niya madalas ipinagluluto siya ng mga kaibigan. Some years
ago, Keira baked a very
delicious chocolate cake for him."
"Oh!" Tumango ulit ako, hindi alam kung masaya ba sa nakuhang impormasyon ngayon.

P 12-7
Ilang saglit kaming nagkatinginan ni Chantal. Nabasag lang ang katahimikan namin
nang pumasok na ang
tatlong lalaki sa bahay. Narinig ko ang sinabi ni Tito Carlos na tapos na ang
ginagawa. Nilingon ko ulit sila. I
saw Leandro move so fast towards their staircase.
"Merienda!" agap ni Chantal.
"Maliligo muna ako."
Tumawa si Kuya at dumiretso na sa amin. Sumunod naman ang tingin ko sa kay Leandro
na nawala nang
nakaakyat na.
"Mauuna na ako sa inyo sa pagkain at may lalakarin pa ako," si Tito Carlos.
"Salamat nga po pala sa pagkukumpuni noong sa electrical problem sa opisina, Tito,"
si Kuya.
"Ayos na ba 'yon, Levi? Hindi ko na nakumusta," si Tito Carlos habang mabilis na
umiinom ng tubig
pagkatapos tikman ang niluto ng anak.
"Maayos na naman po... Hindi ko nga alam anong problema roon. Chinicheck ng mga
tauhan pero lagi na lang
nasisira. Kung hindi iyon, ang aircon naman..." malalim na inisip ni Kuya Levi.
Tumango si Tito Carlos. "Tumawag lang kayo kung... may masira ulit."
"Sige po," then Kuya Levi's eyes drifted beside me.
"Hintayin ba natin si Kuya bago mag merienda? Sana umupo muna siya rito. Sanay na
naman ako na galing
trabaho, kakain agad dito," si Chantal.
Umupo ako sa upuan sa round table. Nakatayo silang lahat at nang nakita muli ang
pag-inom ni Tito Carlos sa
juice, gusto ko tuloy uminom na rin.
"Can I have some juice?" I asked Chantal.
She smiled and got me a glass.
"Chayo! Magsalin ka ng iyo!" gulantang na sinabi ni Kuya Levi sa akin.
Tito Carlos laughed heartily at that. Gulat din ako at masamang tinitigan si Kuya
Levi. Ang OA nito! Anong
problema? Nanghingi lang naman ako?
Tumawa rin si Chantal. Kinuha ni Kuya Levi kay Chantal ang baso at ang pitsel.
"Ako na!" iritado niyang sinabi.
"Ayos lang, Levi," si Chantal.
Umiiling si Kuya Levi, problemadong-problemado bago nilapag sa aking harap ang
isang baso ng juice.
"This isn't our house, Chayo. And noone is a househelp here!" pangangaral ni Kuya
sa akin.
P 12-8
Ituturo ko na sana ang nilapag na tubig ni Leandro kanina pero nagsalita si
Chantal. Nakakahiya namang bigla
na lang akong nagsalin. E si Leandro nga ang nagsalin ng tubig para sa akin kanina!
"Okay lang. Bisita kayo."
"Levi, ayos lang 'yan..." si Tito Carlos na natatawa pa rin.
Hahahahaha tf HAHAHAHHAHHAHA GAGO

P 12-9
Kabanata 11
380K 20.4K 22.7K
by jonaxx

Kabanata 11
Standards
Natira kaming apat para sa merienda. While I cannot take my eyes off Leandro's
after shower look, tahimik
namang kumakain si Kuya Levi at Chantal. Habang maingay naman ang utak ko habang
tinititigan si Leandro
na nakatingin pinggan, naglalagay ng merienda.
"Anong gusto n'yong tanghalian mamaya, Kuya?" Chantal asked.
Bumaling si Leandro sa kapatid. Then his eyes met mine so I sat there a bit
uneasily.
"Puwede akong magluto ng menudo. Pero baka lang may iba kayong gusto?"
I was about to suggest something like Kare-kare and lechon would sound great but
Kuya Levi's look made me
shut my mouth. Nakita ko ang pagbabanta sa mga mata niya kaya tinikom ko ang bibig
ko.
"Ikaw, Chayo? May gusto ko ba?"
Pilit na pilit ang ngiti ko kay Chantal lalo na dahil naaalala ko ang itsura ni
Kuya Levi. Leandro looked at me
with suspicion in his eyes.
"Ah. Hehe. Wala naman. Ayos na ang menudo."
Chantal smiled. She looked really sweet with her spanish eyes and long hair.
"You cook really good, Chantal," seryoso na sinabi ni Kuya Levi.
Chantal flushed at that remark. Sumulyap siya sa akin bago yumuko at natahimik. I
tilted my head at her.
"Talaga? Can you teach me how to cook, then, Chantal? Manonood ako sa pagluluto mo
ng menudo ngayon,"
deklara ko.
Nabitin ang isasagot ni Chantal nang tumayo si Leandro at dumiretso sa banda ko.
Kinuha niya ang platito ko
kahit kasusubo ko pa lang ng huling piraso ng camote. Nagulat si Chantal sa ginawa
ng kapatid. Ako rin
naman, gulat na gulat sa ginawa ni Leandro.
"Bring your juice. We'll go outside," Leandro declared.
"H-Huh?" gulantang kong tanong.
Nilapag ni Leandro ang mga platito sa lababo at tatayo pa lang ako, kinukuha ang
baso ng juice, binawi niya
na iyon at siya na ang nagdala.

P 13-1
"Let's go," he ordered.
Hindi ko alam kung bakit bigla siyang na-atat pero naisip ko namang iniisip niya
lang din ang kapakanan niya.
Kailangan niya nga naman ang maipapayo ko sa lalong madaling panahon kaya atat na
siyang umalis doon.
Iminuwestra niya sa akin na mauna na ako. Sumunod naman ako sa gusto niya nga lang,
bago tuluyang
makaalis sa kusina ay nilingon ko si Chantal.
"Next time na lang ako papaturo," sabay ngiti ko.
Nahagip ko ang pagtapik ni Leandro sa likod ni Kuya Levi. Nagtagal tuloy ang tingin
ko dahil doon. But
Leandro blocked my view and immediately pressured me to walk more. Ayan tuloy at
nasa sala na kami.
Bumagal pa ulit ang paglalakad ko dahil nahihiwagaan sa pag-iwan namin kay Kuya at
Chantal pero dahil
mabilis ang lakad niya at tinatabunan niya pa ang view ko sa kusina, naidiretso ko
na ang lakad ko palabas.
"Dito na tayo," aniya at iminuwestra ang isang lumang bakal na bench sa lilim ng
isang puno ng makopa.
Nasa kaliwang banda iyon ng kanilang bahay, salungat sa side kung nasaan ang
garahe. Pinaupo niya ako roon
at nilapag sa maliit na bakal na round table ang juice na dala ko.
"Oo nga pala at may pag-uusapan tayo," sabi ko.
I wrinkled my nose when I inhaled his scent. Hindi ko mapigilan ang pagkakapansin
sa bango niya. He
always smells good, though. Ngayon nga lang mas nadepina iyon sa akin dahil bagong
ligo talaga siya at ang
presko pa ng itsura.
I can't help but compare him to my exes, then. Nawala nga lang sa isipan ko nang
nilingon niya na ako at
madilim ang kanyang mga mata.
"Well, dala ko ang notebook ko," sabi ko at binuksan ang sling bag na dala.
He sighed and nodded indulgently. Humilig siya sa upuan at sinulyapan na ang
pagbubukas ko sa notebook.
Wary of anyone overhearing us, tumayo ako para i-check na hindi nga nakikinig si
Chantal o ang kapatid ko.
"What are you doing?" he asked.
I craned my neck to check their windows. Then their door to see if Chantal is
cooking now or if my brother is
entertaining her.
"Chayo!" he pulled me down and made me sit.
Nga lang, nang napatingin ako sa kamay niyang hawak ang palapulsuhan ko, mabilis
niya iyong tinanggal na
para bang napapaso.
"I'm just checking. Baka nakikinig sila. I'm just protecting your dignity..." I
whispered.
Pumikit siya at nagsapo ng noo. Pagkatapos ng ilang sandali sa pagpikit ay ngumuso,
nagtatago ng ngiti.

P 13-2
"Hindi nakikinig ang mga iyon. Sige na. Simulan mo na!" hamon niya.
Inilingan ko siya. Ang hindi niya alam, nag-aalala lang naman talaga ako na malaman
ng lahat na hindi pa siya
nakaka-move on. Para sa kanya rin naman iyon, e. I sighed and read my conclusion on
the fifth page.
"Hindi ka pa nga nakaka-move on sa ex mo," sabi ko.
He nodded lazily, as if he's tired of hearing it. Maybe he says that to himself
every night. What a sad life,
huh? Tumikhim ako at bahagyang nabagabag sa mga naiisip tungkol sa kanya.
"You're not interested to try another relationship, or even just be friends with
any new girl. And we need to
do that!" I concluded.
"So you needed to know how my relationship was with Keira to say this?" tumaas ang
kilay niya.
"Sige, kung gusto mo ng thorough and complete assessment, ibibigay ko sa'yo.
Sinasabi ko lang ang
conclusion dahil baka iyon lang ang maiintindihan mo," mayabang kong sinabi.
He chuckled. Hindi ko na pinansin at bumalik sa pangatlong page ng notebook para
lang malaman niya ang
mga naisip ko. Nakatitig siya sa akin. He's so attentive and eager to listen.
"I got a feeling that she feels she's being neglected," sabi ko.
His lazy eyes widened a bit. Doon ko narealize na tama talaga ang mga conclusion ko
sa relasyon nila.
Ramdam na ramdam ko na tama ako.
"You see, she's not with another guy so meaning, like you, she hasn't moved on."
I didn't want to say that but I have to be honest.
"And you said cheating isn't an issue. You didn't cheat and she didn't cheat," sabi
ko habang binabasa ang
konklusyon.
Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Kitang-kita ko ang atensyon sa titig niya.
"You didn't really court her properly from the very beginning kaya doon pa lang,
neglected na siya."
Hindi pa rin siya kumibo kaya nagpatuloy na ako.
"Then you forget monthsaries. I know for sure gifts and dates aren't always
neccessary pero alam mo 'yon?"
madrama kong ipinakita sa kanya ang ekspresyon ko. "It could be a contributing
factor, pandagdag sa mga
naunang pagkukulang mo."
He sighed heavily and closed his eyes. Tumingala siya at dahil doon, nagkaroon ako
ng pagkakataong tumitig.
I saw his adam's apple move as he swallowed hard.
"Did you get me?" tanong ko, medyo mapait na ang nararamdaman.
"Uh-huh..."
P 13-3
Nagtiim-bagang ako. The fourth page is actually the next thing he must do. But I
skipped it and opened the
fifth page, the one that involves moving on. Kasi sa fourth page, ang nilagay ko ay
ang habulin siya.
He needs to... get her back.
Their relationship was lacking and it has to be on his part. If he still wants her,
like what I am suspecting, he
must win her back. Lalo dahil tingin ko, hindi pa rin naman nakaka-move on si
Keira.
Nag-angat ako ng tingin sa kanilang bahay.
How can you move on anyway... from a man like him? Nilingon ko siya. He opened his
eyes, tilted his head,
and twisted his lips. He seems so cool and manly. I feel like he's way beyond his
age. Like... a bit out of
anyone's league.
Noon, pakiramdam ko masuwerte si Keira sa kanya. Ngayon... masuwerte ang babaeng
pagbabalingan niya
ng effort niya. To me, it wasn't Keira. Siguro nga ganyan na siya. Siguro nga hindi
niya kailangan ng mga
regalo at date. Siguro nga hindi importante ang monthsary. But if he really wanted
her, one move to pursue
her is enough to win her back. For sure. But he's not doing it... and I don't want
him to do it.
Binaba ko ang tingin ko sa notebook at muling naisip ang pagiging selfish ko sa
pagtulong nito.
Ayos lang, Chayo. Anyway, kung hindi talaga siya makaka-move on, 'tsaka mo na lang
tuluyang i-apply ang
pakikipagbalikan niya kay Keira. That will be the last resort. And if my hunch is
right and she will get back
with him in a heartbeat, I'll disappear and stop all of this. Like how it should
be.
"So what's your type of girl?" tanong ko.
Nilingon niya ako, ngayon namumungay na ang mga mata.
"We need to know so I can try and match you with her."
Ang hirap nito. Kahit sino yata sa school papayag kapag si Leandro. Even the rich
girls run after him. Maybe
I should think about the meanest and richest bad bitch at school, baka iyon ang
babasted sa kanya?
But... anyway... who is the meanest rich girl at school? Isn't it... me?
Babastedin mo, Chayo? Uminit ang pisngi ko sa naiisip!
Manliligaw si Leandro sa akin? Oh my! My heart is beating so loud. Mahigpit na rin
ang hawak ko sa
notebook at ballpen. Hindi ko alam ang gagawin ko!
"Well, someone my age, for a start..." he said lazily.
Naestatwa ako sa narinig. Nakakahiya ang iniisip ko. Nakakahiya naman 'to! Kung
nababasa niya lang ang
iniisip ko baka tumakbo na ako palabas dito. At kung mamalasin, baka nahulog pa ako
sa kanal diyan sa
labas!
"O-Okay..." medyo natataranta kong isinulat iyon sa sumunod na pahina.

P 13-4
Hindi pa rin nakabalik ang wisyo ko kaya bullet lang ang naisulat ko. I thought so
hard what it is to write but
it didn't cross my mind.
"Ano nga ulit 'yon?"
"Someone my age or older is better," ulit niya, nakatitig sa akin.
Ibinagsak ko ang notebook at sa wakas ay hinarap siyang mabuti. Gathering my whole
dignity and realizing
that he really can't read my mind so this is okay, I continued the battle.
"Bakit walang chance ang mga ka-age ko, kung ganoon?"
His eyes widened and his lips parted. He looked pissed, bothered, and shocked all
at the same time. Hindi
siya nakakibo sa sinabi ko pero isinulat ko na lang din ang unang standard niya
dahil medyo awkward pala
ang nasabi ko.
"O kahit one year younger?" agap ko. "Ayos din naman iyon, ah!"
"I don't like kids, Chayo. I want a mature relationship, if that's what you want to
know."
Sinipat ko siya. If looks could kill, he's dead by now. His mood swing was very
confusing, however. Dahil
kung kanina'y sa gulat niya mukha siyang galit, ngayon ay naaaliw na yata sa
iritasyon ko.
"This isn't fair! You should reconsider younger girls!" patuloy ko.
"Are we fighting over my standards?" he fired at me.
"Dahil hindi naman kasi tama na may age limit ka-"
"Oh! Bakit? Ikaw, magbo-boyfriend ka ng ka-edad ko?" iritado niyang tanong.
Oo! Pero depende kung sino! Pero s'yempre 'di ko na sinabi iyon. Mamaya mahalata
niya pa. Ayoko nga.
"Ano pa?!" iritado ko nang tanong.
"Not necessarily pretty, but I want her smart and kind."
"Smart, kind, and very pretty!" isinulat ko iyon.
"I said looks doesn't matter to me, Chayo."
Naiirita ay binaba ko ulit ang notebook ko at hinarap siya. He looked so amused. I
don't understand why is he
looking happy when we are almost fighting over his weak standards.
"It should! Dapat maganda! Makinis, matangos ang ilong, slim body like mine, long
straight brown hair,
maamong mga mata, at kulay pink ang labi! 'Tsaka iyong cheeks, kahit wala nang
cheektint. Kahit kurutin ng
kaunti, namumula na!"
He smirked at my dramatic description.
P 13-5
"Ganoon!" sabi ko.
"Looks doesn't matter, Chayo. Substance does. It's what will stay in the future."
Nanliit ang mga mata ko, masama na siyang tinitigan ngayon. Sa huli, nagpatuloy
ako. Ako rin naman ang
magdedesisyon kung sino ang popormahan niya, e. Kaya bahala siya!
"Born in a mid-class family is fine," he added.
Parang tinaga ang puso ko sa sinabi niya. For good two seconds, I buffered as I
looked at him almost angrily.
"This is very isolating! Paano kung mayaman?!"
He smirked. "I want someone who knows what it feels like to work hard before
getting some precious
things."
"Bakit? Kapag ba mayamang tulad ko, hindi na pinaghihirapan ang mga bagay-bagay?"
He was shamelessly smirking now. Hindi pa makasagot sa argumento ko.
"Napaka-unfair mo! Ako naman, ah, naghihirap naman ako para makuha ang mga bagay!"
Ngumuso siya at hindi na kumibo. Ipinakita ko na k-in-ross out ko ang bahaging iyon
dahil ayaw ko sa
standard niyang iyon. Napaka unfair! Wala na bang pag-asa ang mga katulad ko?
"Also-" gusto niya pang dagdagan!
"Tama na! Ako na ang bahala, okay! I am already eyeing girls-"
"My age?"
"Your age! Damn it!"
"Ayaw ko rin ng nagmumura..." his face darkened at that.
Natigilan ako at ngumuso. Ang totoo, naiirita lang naman talaga kasi ako sa mga
standards niya. Lahat na
lang, e. Baka mamaya sabihin niya pa dapat honor student! Or active sa school, e
hindi naman ako ganoon. Or
worst... dapat hindi pa nagkaka-boyfriend.
Marahan niyang pinitik ang labi ko gamit ang daliri. Iniwas ko ang mukha ko.
"At ayaw ko ng maraming boyfriend," dinagdag pa niya ang ikinakatakot ko.
Frustrated now at his long list of unfair standards, I looked at him with so much
frustration.
"Wala akong boyfriend, ah..." may banta sa boses ko.
He smiled, then. It was a long while before he snapped out of it any sighed.
"Sino ang gusto mong pormahan ko?" he asked.
P 13-6
Nanatili ang mga mata ko sa kanya, sa parehong ekspresyon. This is frustrating me a
bit now. Hindi ko alam
kung bakit nagagalit ako sa mga babaeng naiisip ko. Hindi ko pa nga nasasabi at
hindi niya pa nasusubukan,
matindi na ang galit ko.
"Sa pasukan pa! Hindi ngayon!" iritado kong sinabi.
He smiled. "Yes, Chayo. But... who?"
"Ba't mo tinatanong? Excited ka?" iritadong-iritado na ako.
"I'm just curious."
"Hindi ko pa alam! Marami akong naiisip at aayusin ko pa kung sino talaga ang gusto
ko! Maghintay ka!" sabi
ko.
He chuckled. I looked at him angrily that he had to suppress his chuckle.
"Dadalas ako rito! Sasama ako lagi kay Kuya Levi. Maghihintay ka kailan ko maiisip
kung sino talaga ang
gusto ko. Huwag kang atat, Leandro!"
"I'll wait for you, then, Chayo..." he said softly.
Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at sa huli yumuko para basahin ang mga isinulat.
Hindi ko alam kung tama ba
ito. Dapat bang balikan niya na lang si Keira? Akala ko ba mas mabuti itong
paghahanap niya ng bago? Bakit
hindi ko gusto ito?
But then... isn't getting back with Keira a bit more problematic than this?
Naiirita ako. Naiinis. Nagagalit.
"Anong ginagawa n'yo?" I heard Kuya Levi's curious voice.
Nasa pintuan siya ngayon, sumungaw ang ulo at nakakunot-noong tinitingnan kami.
Tumayo ako at
magmamartsa na sana sa loob pero hinila akong muli ni Leandro.
"Wala, Levi. May pinag-uusapan lang. Bakit? May problema riyan?" Leandro asked
smoothly.
"Ah... Wala naman! Sige..." Kuya Levi immediately got back inside, without another
word.
"Papasok ako sa loob at magpapaturong magluto kay Chantal!"
Mamaya kasama pa 'yan, ha! Dapat marunong magluto? Babaliktarin ko na talaga itong
lamesa sa harap ko.
"Dito lang tayo," he commanded.
Mariin ko siyang tinitigan. He smirked again.
"Ano pa bang iniisip mong maitutulong mo sa akin?" he asked indulgently.
Hahahahahah YIIIIEEEE pano maging si chayo? HAHAHAHHAHAHA
P 13-7
P 13-8
Kabanata 12
393K 18.6K 6K
by jonaxx

Kabanata 12
Betrayal
Mabuti na lang at pinatigil ko na siya sa pag-eenumerate ng gusto niya sa isang
babae. May pakiramdam
akong kapag humaba pa ang listahang iyon, mas lalong dadami ang hindi ko
magugustuhan. Maiksi pa nga
lang, hindi ko na gusto ang mga nakikita at marami na ang naka ekis.
Needless to say, I started hanging out in their house that summer. Pero s'yempre,
'tsaka lang kapag pupunta si
Kuya. Araw-araw kong tinatanong dahil hindi pa rin nagbabago ang isipan niya sa
pagpunta ko. Ayaw niya
pa ring nariyan ako. Kahit pa halos kalahati o mahigit sa mga oras na naroon kami,
hindi naman kami
nakakasalamuha. Lagi kasi kaming abala ni Leandro kaya naiiwan siya kay Chantal.
"Kuya, saan ka pupunta? Kina Leandro?" muli ko siyang tinanong nang nakitang
nakapagbihis na.
I was lowkey ready. Hindi niya nahahalata pero ang totoo, sapatos na lang ang
kulang, read-to-go na ako.
Naka floral dress, may bag sa sala na nakahanda na, at maaga ring nagising para
rito. Noong huli kasi naming
punta ay pinagalitan niya na naman ako.
"Hindi na kita isasama next time!" he fired at me when we're inside our car.
Paano ba naman kasi, galit na galit siya nang nananghalian kami kasama ang mga
Castanier. Hindi ko naman
alam na nagdala pala siya ng icecream kaya noong inilapag na sa hapag, tuwang-tuwa
ako. I didn't know then
that it was a strawberry ice cream. I just know that there were bits of strawberry
in dream.
"Oh! Strawberry parfait!"
"Chayo..." si Kuya Levi.
Tuwang-tuwa ako pero napansin ang kawalan ng disenyo kaya bumaling kay Chantal,
nakasimangot. Kuya
Levi called me slowly but it was too late.
"Walang strawberry on top sa parfait na ito?"
Kitang-kita ko ang pamumula ni Chantal sa tanong ko. Bahagyang natawa naman si Tito
Carlos sa tanong ko.
Kung hindi nagsalita si Leandro, hindi ko pa malalaman na regular ice cream lang
iyon at dala pa ni Kuya
Levi.
"That's just a regular strawberry ice cream, Chayo. Not a parfait," he pointed out.
"Oh." Sumulyap ako kay Chantal at lumiit ang boses. "Sorry."
Pangatlong Sabado namin iyon sa mga Castanier at sa pangalawa, hindi naman ako
napagalitan. Isang
pagkakamali lang at inaway na kaagad ako ni Kuya Levi. Then he he said he won't
bring me again. Luckily,
P 14-1
it's always Saturdays. Busy raw kasi sa pagtatrabaho si Leandro kapag weekdays
kahit summer kaya Sabado
lang kaming puwede pumunta.
Ngayon, Sabado ulit at itinatanggi niya na sa mga Castanier siya pupunta. Kaya
lang... alam ko.
"Kuya, please... Isama mo na ako. Sorry na noong nakaraan," pagmamakaawa ko.
He looked at me straight. He's still pissed about what I did. Sinabi niya pa iyon
sa hapag namin at dismayado
rin si Mommy sa akin. Si Daddy ay umiling lang at nagkumento.
"Mahirap lang ang mga Castanier, hija. I don't think they even know what parfait
means!" si Dad.
"Papa, alam ni Leandro. Siya ang nagsabi sa akin na hindi iyon parfait," sabi ko
noon.
"That doesn't matter! Ang punto rito, Chayo, ay hindi ka nag-iingat sa mga sinasabi
mo-"
"That's enough, Levi. Your sister apologized, anyway," pigil ni Daddy sa akin.
Natigil si Kuya sa hapag pero bago matulog, pinasok ako ni Mommy sa kuwarto at
muling pinagsabihan. I
don't see it as a big mistake but apparently, like what they said, I might have
hurt someone's feelings. I
apologized, though. Kaya ngayon, kay Kuya naman magso-sorry.
"Hindi ko sinasadya."
"You always make remarks like that. Hindi mo naiintindihan na iba nga ang buhay
nila sa atin!" si Kuya.
Yumuko ako. Alam ko naman iyon. Hindi ko lang alam kung alin ang iba sa buhay nila
at sa buhay namin.
"I know their life is different but I didn't know what's the difference," bigo at
halos nagmamakaawa ang boses
ko.
"All luxurious things, Chayo, isn't seen in their household!" he said.
Kinagat ko ang labi ko.
"I know designer things as luxurious but a parfait isn't designer."
Binalingan ako ni Kuya. Napatitig siya sa akin ng ilang saglit. Sa huli, pumikit
siya at nagbuntong-hininga.
Nagulat ako nang lumapit siya at hinigit ang kamay ko para bumagsak sa kanyang
dibdib. My eyes widened.
He hugged me tight and tapped on my head.
"You innocent brat," he said softly.
Unti-unti akong nakaramdam ng pag-asa. Kuya Levi is sometimes always critical and
angry of me pero
mabilis din siyang manlambot. Itong usapan tungkol sa mga Castanier lang lang
talaga siya matigas.
"Please, Kuya."
He sighed again. Kumalas siya sa yakap at kinurot ang pisngi ko.
P 14-2
"I'm sorry for being so hard on you. Please, mind your tongue. It upsets other
people," marahan niyang sinabi.
Lumapad ang ngisi ko nang napansin ang matinding panlalambot at tuluyang pagbigay
ng kapatid. Kailangan
kong samantalahin iyon.
"I'm sorry. Isama mo na ako, please. I'm so bored here. Hindi ka ba naaawa sa
akin?"
Umirap siya at sa huli ay ngumiti na. While I'm doing my usual puppu eyes with sad
lips, he nodded slowly in
approval to my request. Muli ay ngumisi ako dahil sa wakas, napapayag ko nang hindi
na tinatawag si
Mommy. Maaga umalis si Daddy kaya siya lang ang makakatulong sa akin kung sakaling
talagang hindi
papayag si Kuya.
"Ano ba ang pinag-uusapan ninyo ni Leandro at bakit ka laging sumasama?"
Oops! I can't tell him that! I'm protecting Leandro's dignity. Hindi puwedeng may
makaalam sa kahinaan niya.
"Basta. Tinutulungan ko siya. Iyon lang!" medyo mayabang kong sinabi.
Nanliit ang mga mata niya. Nagtagal iyon sa akin.
"Ano naman ang maitutulong mo sa kanya? Don't tell me it's about school, Chayo.
Wala kang alam na hindi
alam no'n!"
Umirap ako. "Basta! Huwag ka nang magtanong! Just be thankful that we don't bug you
whenever we're at it!"
Ngumisi ako at tinalikuran na si Kuya para makapagsuot na ng sandals.
"H-Huh? What do y-you mean by that?"
Hindi ko na sinagot.
"Hindi ko alam ang sinasabi mo, Chayo," dagdag niya nang natantong hindi na ako
magsasalita.
So because I ran out of other things to assess for his past actions, sa linggong
ito, maglalahad na ako ng mga
babaeng irereto ko kay Leandro. He's so lucky because I can always approach these
girls with no sweat. At
walang mambabalewala sa akin na kahit sino.
Ang suwerte niya talaga sa akin! Suplado siya. Although, I'm snob sometimes, I can
build rapport
immediately if I want to. I just don't care if the rapport was from their knowledge
that I'm a Del Real or what.
Basta ang alam ko, papansinin at kakausapin ako ng kahit sino kong gusto.
Pumasok at bumati na kami sa mga Castanier pagkarating sa kanilang bahay. Nakita
kong bihis na bihis si
Tito Carlos dahilan ng paninitig ko sa kanya. Stunned by his unusual clean look,
hindi ko inasahang
mamamangha ako sa isang kasing tanda niyang lalaki.
He's very handsome. One that would really pass for a fit older male model. Nang
ngumisi siya sa akin,
napakurap-kurap ako. Pinilig ko ang ulo dahil sa mga naiisip. Then my eyes drifted
on Leandro. Kasa-shower
niya lang at kung may lalaki mang pakiramdam kong papantay o lalagpas sa kakisigan
ni Tito Carlos, si
Leandro iyon. I can already imagine him on that age.
P 14-3
Tumikhim si Leandro dahilan ng pagkakaputol ng titig ko sa kanya. He smirked.
Sinimangutan ko siya at
inirapan bago hinarap si Tito Carlos at Kuya Levi na magkausap na ngayon.
"Gusto nga pong palitan ni Dad ulit iyong sa central airconditioning kaso baka nga
raw may problema lang sa
mga koneksyon. Imposible kasi dahil kabibili lang nitong January. Last year,
dinispose na 'yon dahil lagi na
talagang nasisira."
Tito Carlos nodded. "Sige, Levi. Titingnan ko."
"Pasensya na po. Sana tuluyan nang malaman kung ano ang problema. Nakakahiya po na
lagi na lang kaming
nagpapaayos sa wiring. Sana pala bago nirenovate, ipinatingin ho muna sa inyo."
Ngumiti si Tito Carlos. "Ayos lang 'yan, Levi. Sige, titingnan ko ngayon. Aayusin
ko na rin. Magdadala ako
ng mga tao para masigurado na sa pagkakataong ito."
Nagpaalam na si Tito Carlos. Kahit sinabing doon siya magtatanghalian, alam naming
hindi na dahil
ipaghahanda naman sila ng mga tauhan niya roon sa bahay.
Naiirita ako. Ilang Sabado na 'to at kung hindi kami nagpapahangin sa labas ni
Leandro, nasa madungis at
kinakalawang na garahe kami tumatambay na dalawa! Lagi niya akong tinatanggal sa
pandinig ni Kuya at
Chantal na kung hindi sa kusina, sa sala naman. Maliit kasi ang bahay nila at kapag
nasa sala ang dalawa,
hindi puwedeng nasa kusina kami! Ayan tuloy at lagi'y nasa garahe.
Ngumiwi ako nang dinala ni Leandro roon. Nanonood kami ng TV habang nagmi-merienda.
Kaunti lang
kinain ko dahil busog pa ako sa breakfast. Napansin iyon ni Leandro na kahit hindi
pa siya tapos sa kinakain,
hinigit na agad ako sa labas at sa garahe.
"Ih!" reklamo ko sabay bawi sa kamay ko galing sa kamay niya.
Ayaw ko nang sumunod. Alam ko na kung saan ang tungo. Tumigil siya at nilingon ako.
He looked at me with
his controlled anger.
"Sabing ayaw ko rito, e!" reklamo ko kahit alam kong malilintikan ako kay Kuya
kapag narinig niya akong
nag-iinarte rito.
"Naglinis ako rito kahapon at ngayon," may pagbabanta sa boses ni Leandro.
Sumulyap ako sa loob. Well, tama siya. Nawala ang mga kinakalawang na kung ano-
anong nakita ko noong
nakaraan.
"Naglagay rin ako ng upuan para sa'yo. Sige na."
"Bakit ba kasi tayo nandito?" reklamo ko. "Sa labas na lang! Magpapahangin!"
He tilted his head, the anger etched on his eyes. "Dito naman. Mahangin naman
dito."
"May aayusin ka?"
Umiling siya.
P 14-4
"Oh, ba't tayo rito?" Tinuro ko ang itaas. "May balkonahe, oh. Do'n!"
Umiling ulit siya. "Bawal sa itaas. Nandoon ang mga kuwarto namin."
"Ano ngayon? Kung gusto mo sa kuwarto mo?" nagtaas ako ng kilay.
He glared at me, this time, he stayed silent. I know what he meant by that. Kung
kanina'y sinasagot niya pa
ako, this time, he's beyond his limit. Marahan akong lumapit sa isang monoblock
chair na may throwpillow
sa upuan at sa backrest. Pormal din akong umupo, nakasimangot. Nag-angat ako ng
tingin sa kanya.
"Oh, heto na-"
"You let your boyfriends go to your room?" nanliliit ang mga mata niya at ang tono
ay sobrang lamig.
"Wala nga akong boyfriend-"
"Exes."
Umiling ako. "Hindi. Pero bakit? Anong problema sa pagpunta ko sa kuwarto mo? Hindi
mo naman ako
girlfriend."
"Then you let your boy friends to your room, Chayo?"
Umiling ulit ako.
"Alam mo kung bakit?"
Umirap ako. Don't school me you old man with less experience! Well, in that part,
he might have a better
experience than me. Tinatanggap ko naman na hindi sa lahat ng bagay na ito ako
maalam.
"Oo na, hindi nga puwede! Bawal! Sige na. Nakaupo na ako."
He shook his head, still pissed at me. Hindi siya agad nagsalita. Tumahimik naman
ako ng ilang sandali.
Kinuha ko na lang ang notebook at unti-unting binuklat. Uminom siya sa tubig na
inihanda niya sa lamesa
roon. Nagsalin din siya sa baso ko at itinulak malapit sa akin. Nakanguso at
pinipilit na sumimangot, unti-unti
akong nag-angat ng tingin sa kanya. He still looked pissed.
"Sisimulan ko na..." marahan kong sinabi.
I expected a reaction from him but it didn't come. Nagpatuloy pa rin ako.
"Ayos lang ba sa'yo kung... nasa ibang school?"
Hindi pa yata talaga sasagot. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. I gave my usual
puppy eyes. His jaw
clenched. Sumimsim siyang muli sa tubig bago kinuha ang regular na monoblock chair.
Binaliktad niya iyon
bago naupo, nakaharap sa akin ang backrest ng upuan habang siya umayos at naghanda
sa pakikinig.
I blinked many times when I realized how ridiculously mesmerizing his move was. O
lahat na lang ba talaga
nakakamangha? Basta siya?
P 14-5
"Saang school? La Carlota?"
"Say... Silliman?"
He raised his brow. "Kilala ko ba ito?"
"Si Anais sana."
I smirked. Anais is very classy and sosyal. Bukod sa hindi madalas umuwi kaya halos
imposibleng
dumiskarte, malamang marami na iyong manliligaw sa Silliman! Walang pag-asa si
Leandro roon! I secretly
laughed.
Nag-isip siya sandali bago umiling.
"Bakit hindi?"
HIndi puwedeng si Ciara! That girl! I heard what she said some years ago. Noong
akala kong si Leandro at
Keira pa!
"I didn't want to transfer to Silliman, Anais, dahil alam kong maghihiwalay din si
Leandro at Keira. Buti
nga!" I overheard their conversation.
Nairita ako roon. Simula no'n, siya lang ang halos hindi ko pinapansin sa mga
kaibigan ni Kuya Levi. What
an evil girl! Well, I am not very kind myself but I won't rejoice in someone's
agony! Or am I too soft-hearted
when I thought of that?
Kaya lang, dahil sa narinig kong iyon, sigurado ako na may gusto si Ciara kay
Leandro. Kung irereto ko iyon,
baka sagutin niya agad!
"I said middle class."
"Pinagbigyan na kita sa ka-age mo! Tumatawad ka pa!"
He chuckled but still shook his head. "Wala bang iba?"
"Meron! Pero unahin natin si Anais!"
Little did I know that I'm just digging my own grave.
"Kaya nga lang, sayang dahil taga Silliman! Kung sana nandito siya. Ayos lang ba
sa'yo ang LDR? Hindi mo
pa nata-try pero masasanay ka rin," medyo mayabang kong sinabi.
"Kaya nga maghanap ka ng iba."
Umiling ako. Mas ayaw ni Leandro, mas ginaganahan ako. Hindi ko alam kung bakit.
"Hindi! Si Anais talaga ang gusto ko-"
"Drop other names, Chayo."
P 14-6
He hates it so, so much. I like it, Leandro.
"Ngayon na lang kaya agad? Ang tagal pa ng pasukan, e!"
He looked at me with disbelief in his eyes. I feel so high and happy.
"Give me your phone! I'll text her!" I volunteered.
"Kasali ba 'yan?"
"Hindi ka marunong dumiskarte! I'm sure you don't even know how to strike a good
conversation, you snob!"
He laughed at my remark. Unti-unti niyang kinuha ang cellphone at hindi pa man
nilalahad, inagaw ko na. The
large black android phone wasn't high end or latest but it's clean. I tried to open
it but it needs a password.
Binawi niya iyon at in-unlock. Mukhang hindi niya ibibigay kaya kinuha ko.
"Chayo..." may banta sa boses niya.
I opened the messages. Nakita ko roon ang maraming unknown number na hindi pa
nabubuksan. Bothered by
that a bit, I looked at Leandro. Sinubukan niyang kunin ang cellphone kaya hindi na
muna pinansin ang mga
iyon para maka tipa ng bagong mensahe.
Pero dahil hinanap ko ang numero ni Anais bago magtipa, roon ko nakita ang hubad na
katotohanan! Tumayo
si Leandro at mabilis na lumapit sa akin. He tried to steal his phone away from me.
"Teka lang! Ano 'yon?!" I said, the betrayal and dismay in my voice was very
evident.
"What?" he said calmly while manipulating his android phone.
"She texted you? Leandro!" sabi ko sabay bawi sa cellphone niya.
"Tss!" Umirap siya at tinitigan ako.
Lumapit siya ngayon at dinungaw na lang ang cellphone habang binabasa ko ang mga
mensahe.
Anais:
Good night, everyone! Sweet dreams!
Anais:
Wala bang summer outing diyan? Sinong magpa-plano? You want in our place?
Anais:
Busy ba si Levi, Leandro?
Leandro:

P 14-7
Not sure. But he'll reply if you text him for sure.
Anais:
Ah. Akala ko lang magkasama kayo.
Leandro:
Nope.
Anais:
Saw you! Wow! Next time we should go together! Okay lang kaya kay Chantal?
"Saan kayo nagkita at kailan?" I feel so damn betrayed!
"She's here in Altagracia. It's summer, Chayo. Nagkita kami noong nakaraan sa
simbahan."
Naestatwa ako ng ilang segundo. Horror and anger is suddenly crawling in me.
Recklessly, I typed in what
will finally make my mind rest!
Leandro: (ako ang nagtipa)
You free? Let's hang out!
"Chayo... Tss..." agap ni Leandro sabay bawi sa cellphone niya.
"Bakit ayaw mo?" I asked nosily.
He locked his phone and looked at me. We stared at each other for a good long while
bago siya nagbuntong-
hininga.
"Fine. When?" walang gana niyang tanong. "Next Saturday."
Saturdays are mine!
"Bukas!"
"Then... how are you going to share your expertise when you're not there?" he
drawled lazily.
"I'll convince Kuya Levi!"
Nagpapagood shot kasi siya chayo?????? ATABS YALAGA HAHSHAHA

P 14-8
Kabanata 13
387K 18.3K 5.3K
by jonaxx

Kabanata 13
Saturday
Nakumbinsi ko si Kuya Levi tungkol sa pakikipagkita, kahit saglit sa mga Castanier
sa Linggo. We also go to
church but there are times when we leave for Bacolod and spend our Sundays there.
Kaya ngayon, si Mommy
at Daddy lang ang gagawa no'n, nagpaiwan kaming dalawa ni Kuya sa isang excuse na
kikitain ang mga
kaibigan.
I am praying diligently not only during the mass but also on random times of the
day. Nakinig din naman ako
sa homily ng pari. You can always do two things at once, anyway. Like... listening
and watching someone
from afar?
Magkahawak kami ng kamay ni Kuya Levi ngayon para sa kanta. Kumakanta ako pero ang
mga mata'y
gumagala ng kaunti bago pumikit at niyuko para respetuin ang ginagawa.
Kung kasama namin sina Mommy at Daddy, baka nasa harap na kami nakaupo. Pero dahil
kami lang naman ni
Leandro at sina Reynante at Manang Lupe, nasa gitna kami. A perfect place to watch
the Castaniers and
Anais beside Leandro, holding his hand, for the same prayer song we are all
singing.
Namilog ang mga mata ko nang sa huli'y dapat bitiwan na ang mga kamay, medyo
nagtagal ang pagkakahawak
ni Anais kay Leandro. Kuya Levi looked at me suspiciously. Mabilis din akong
nakabawi at kinalma ang
sarili, nag concentrate na lang sa harap.
Tapos na ang misa nang sinabihan ni Kuya Levi si Manang Lupe at Reynante na kakain
kami ng lunch sa isang
malapit na cafe. Iyon ang napagkasunduan namin. Tinanggap ko na rin na hindi ko
maitatago ang kabuuan ng
usapan namin ni Leandro kay Kuya Levi kaya handa naman ako sa isasagot kung
sakaling magtanong.
"Sasabay ba sila, Chayo?" si Kuya Levi na agad nabawi ang anyaya sa akin nang
nakita ang mga kaibigan sa
harap.
"Levi!" Anais called merrily.
Anais is pretty today with her hair down and curly, a sweet floral dress and a
designer sling bag. Sabay ang
tatlong lumabas sa simbahan at sinuyod ko ang likod nila para sa chaperone o kahit
driver lang ni Anais pero
wala akong nakita.
So my plan for Leandro yesterday was to ask Anais for lunch today. Hindi ko
sinabing magsisimba sila dahil
ayaw kong sinasama niya sa pagsisimba ang babae kaya lang, hindi na napigilan dahil
nagkita sila ni Anais
kanina pa lang papasok sa simbahan!

P 15-1
"Oh! Hi!" Kuya Levi.
Ang sinabi ko kay Kuya kahapon gusto kong isama si Chantal sa lunch. He probably
expected to see Leandro
as well, pero ngayong nakita niyang kasama si Anais, nadagdagan pa kami. However,
that was not what I've
initially planned for Leandro. They will not be joining us! I regret that plan now.
Paano ko nga ba siya
mapapayuhan kung hindi kami magkasama?
"Saan kayo?" si Anais.
"Ah. Sabi kasi nitong si Chayo na nagkasundo raw sila ni Chantal na maglunch diyan
sa bagong open na
cafe."
"Oh! Ayan din yata ang pupuntahan namin ni Leandro."
I saw Kuya Levi's eyes widened, followed by a smirk as he looked at his friend. For
some reason, I didn't
like his reaction at all. Para bang sa kauna-unahang pagkakataon sa mahabang
pagkakaibigan nila, ngayon
niya lang nakita si Leandro na dumiskarte ng babae. Of course, that can't be true.
"T-Talaga?" natatawang sabi ni Kuya habang nakatingin kay Leandro.
Leandro glared at me for a few moments. I then looked at Chantal to smile.
"Kung gusto n'yo, sabay na kayo sa amin. But of course, iba kayo ng lamesa."
Anais chuckled. "Ayos lang, Levi."
"Ah. Susunduin ka ba, Anais?" Levi asked.
I looked around too to see her usual entourage of bodyguards and chaperone. Wala
nga lang akong nakita
roon.
"Ah, hindi. Pinauwi ko ang driver."
What? Is that even possible?
"Kung ganoon, gusto n'yong sumabay sa amin?" anyaya ni Kuya Levi.
Napatingin ako kay Leandro. He was watching Anais as she answered my brother.
"Hindi na. Magta-tricycle na kami ni Leandro, Levi. Si Chantal na lang since sila
ni Chayo ang may lakad,
hindi ba?"
Natawa si Kuya Levi sabay tapik sa balikat ni Leandro. Leandro chuckled with him
too and I stood there a
bit annoyed at what's happening.
"Sige at hindi ko na kayo pipilitin. Nakakahiya naman at baka makaistorbo pa sa
diskarte nitong kaibigan ko,"
si Kuya.
My face heated. I suddenly have the urge to push my brother away from them. Leandro
laughed with him.
P 15-2
"Tumigil ka nga, Levi. Sige na at baka gutom na si Chantal."
Ngiting-ngiti si Kuya Levi habang tinutukso si Leandro. He opened the door for
Chantal. Tahimik na pumasok
si Chantal sa sasakyan namin. Nilingon ni Kuya Levi ang pintuan at nang nakitang
hindi pa ako pumapasok,
iminuwestra niya ang loob.
Nagkatinginan kami ni Leandro. I do not want to leave them here nor do I want them
alone in a stupid
tricycle.
"Chayo, pasok na..." si Kuya Levi.
"Okay," walang nagawa at pumasok na rin ako.
Nag ngitian kami ni Chantal sa loob. However, I cannot maintain a great
disposition. Kahit pa pinalabas ko
itong lalabas kasama si Chantal kahit na may iba naman talaga akong pakay. Kahapon
nang niyaya ko si
Chantal, hindi na siya nakatanggi pa.
"May alam ka ba rito, Chayo?" si Kuya Levi nang nakapasok na sa sasakyan.
"Na ano?" wala sa sarili kong tanong.
"It seems so weird that you asked Chantal to have lunch after the mass today. Alam
mo ba na yayayain ni
Leandro si Anais?"
Umirap ako. Ako ang nagyaya kay Anais, 'no! But of course, that's too much
information for my brother.
Nakikinig pa si Chantal.
"Medyo."
"Huh?" Natawa si Kuya Levi. "Iyan ba ang pinag-uusapan n'yo tuwing sumasama ka sa
akin? Kaya hindi kami
makapag-usap ni Leandro dahil lagi na lang kayo ang nag-uusap."
It's as if he wanted to talk to Leandro the whole day. I think he's even thankful
that I am removing Leandro out
of his picture. Kung puwede nga lang din sana, wala na rin ako ngayon para kumpleto
na ang dalawang pares.
But I'm not going to do that... matagal nang pinatay ang huling nagpakamartyr.
"Basta, Kuya! Some things are confidential and just my business."
Tumawa si Kuya, hindi pa rin yata natatanggal sa isipan na nahuli si Leandro na
makikipagdate kay Anais.
Malapit lang ang cafe kaya agad kaming nakarating. At syempre, ang mga nagtricycle,
hindi pa.
I spotted the perfect table where we could sit. Sa gitna para kung saan man uupo si
Leandro at Anais,
maririnig ko kaagad ang pinag-uusapan! Dumiretso ako roon at umupo. Walang nagawa
si Kuya at Chantal
kundi sumunod.
"Let's order," Kuya Levi said when a waitress went to us for the menu.
Tumingin din si Chantal sa menu samantalang ako'y nakatitig sa pintuan, hinihintay
ang mga nagtricycle!
P 15-3
Nakapag-order na ang dalawa nang siniko ako ni Kuya para sa akin. Tamang pagkababa
ng dalawa sa
tricycle ay 'tsaka rin ako bumaling sa menu para maghanap ng makakain.
Another wave of Kuya Levi's teasing on Leandro and Anais before they decided to sit
on the table beside
ours. At dahil ayaw ni Leandro na naririnig siya ni Levi, sa banda ko sila umupo at
ako ang makakarinig sa
pinag-uusapan nila! Leandro glanced at me. I glared at him. Hindi nagtagal ang
tingin niya dahil kinausap na
kaagad siya ni Anais.
Nag-uusap na rin si Chantal at Kuya Levi pagkatapos kong ibigay ang order ko. Kaya
lang, wala sa kanila
ang atensyon ko. Nasa kabilang lamesa.
"Thanks for asking me out today. I'm so bored at home that I wanted an outing.
Kaso, laging nasa bakasyon
sina Ciara, kung hindi sina Adriano, kaya ang hirap makumpleto."
"No problem. I've been bored, too. Nasanay na laging nag-aaral buong taon."
Bored ka? Well, wala naman ako sa kanila ng Sundays to Fridays kaya bored ka nga!
They ordered, then.
Unti-unti namang dumating ang amin. Nauna ang drinks. Tahimik na nag-uusap si Kuya
Levi at Chantal.
Nakita ko pa ngang sumulyap si Chantal sa akin, mukhang conscious. She doesn't have
to worry. My ears are
really somewhere else.
"Ganoon ba? Hindi ka ba nagtatrabaho?"
"Nagtatrabaho naman sa bahay pero hindi buong araw."
"Oh! What time are you free?"
Leandro's gaze drifted at me. Is he asking for help? I'm not sure now. Bago ako
makailing bilang isasagot
niya sa tanong, nakasagot na siya.
"Depende. It's not always the same everyday."
"Oh. Oo nga pala at you own your time in the kind of work that you do. You can text
me when you're free, I'll
be glad to visit."
Leandro chuckled. "Sure."
Nilapag na sa akin ang pagkain pero hindi ako makagalaw. Bahagya na akong naiirita
sa naririnig. Really,
Leandro? Sure! Mamaya malalaman ko na araw-araw na silang nagkikita!
Pumayag lang naman ako na makipagkita siya kay Anais kasi hindi ko talaga inakala
na papatulan siya nito!
He's fine, alright, but I thought Anais is out of his league! Bakit ngayon parang
hindi naman? She even seems
interested with him and I don't like it!
"Chayo, kain na..." si Kuya Levi.
Doon ko pa lang napansin na kumakain na ang dalawa samantalang nananatili akong
tulala at nakikinig sa
kabilang lamesa. Para hindi mahalata, nagsimula na lang din akong kumain sa in-
order ko. Nilapag na rin ang
order nila sa lamesa.
P 15-4
They talked about how heavy the last semester was. It was a friendly talk, one that
didn't really push any
ideas for me. Masaya si Anais na huling taon niya na sa kurso ngayong pasukan.
Sa paglapag ng kanilang magkaibang shake ako medyo naging attentive. Leandro
ordered a very plain mango
shake while Anais ordered chocolate. Napatingin ako sa akin na nangangalahati nang
strawberry shake.
"Ang sarap ng shakes nila rito," si Anais. "Ang sarap nitong akin, chocolate!"
Nilingon ko ang dalawa. Leandro noticed how I turned my head.
"You wanna try mine?" si Anais.
I stiffened. I saw how she offered her straw! Ang straw lang naman na dinilaan niya
kanina! Umiling si
Leandro! Mabuti na lang!
"No, thanks. Ayos na ako sa mango shake. Don't like sweets much."
Don't like sweets!
"Ah ganoon ba? Sorry, I made you order this."
"No problem. I don't hate sweets. Hindi lang mahilig."
Anais laughed. "Buti na lang. I'm curious kung anong lasa ng sa'yo."
What a pretentious girl! Sino sa amin dito ang hindi pa nakakainom ng mango shake?
Lahat naman yata
nakainom na noon, ah!"
"It's good," si Leandro at tinulak na ang baso niya para mailahad kay Anais.
Oh no, you! Get another straw!
"K-Kuya Levi, uh... Waiter please," hindi ko na napigilan.
"Huh? May o-order-in ka pa, Chayo?"
My eyes widened at the site of Anais drinking on Leandro's mango shake straight
from his straw! Hindi ako
nakagalaw.
"Chayo?" Kuya Levi probed.
"Mmm. It's good. You're right!" si Anais. "You sure you don't want to try mine?"
"Hindi na, Anais."
Their conversation after that were then all simple and not bothering. Kaya lang,
naiwan ang isipan ko sa
ginawa ni Anais sa straw ni Leandro.
Naghintay ako na uminom ulit si Leandro sa kanyang mango shake. Hinintay ko nang
hinintay. Hinintay nang

P 15-5
hinintay nang hinintay.
But then, I cannot completely know what happened in the end. Iritado kay Kuya Levi,
nilingon ko siya. Kahit
na alam kong wala akong magagawa.
"Umuwi na tayo, Chayo. Baka hinahanap na rin ni Tito Carlos si Chantal."
Napatingin ako kay Chantal. I forgot that she's here!
"S-Si... Leandro rin? Uuwi na?" si Chantal ang tinanong ko ngayon.
"Tss. Hayaan mo na 'yan. Ihahatid pa niyan si Anais pauwi. Tara na..." anyaya ni
Kuya na hindi na
mapipigilan.
Lumapit sila kay Anais at Leandro samantalang ako, halos mag-ugat sa kinauupuan ko.
"Mauna na kami. Enjoy your date, Anais, Leandro..." tukso ni Kuya.
Tumawa si Leandro. "Tumigil ka nga, Levi."
Natawa rin si Anais. While I am biting my tongue, literally, I just couldn't help
it in the end.
"Hindi pa ba kayo aalis?" I looked at Leandro meaningfully.
Napawi ang ngiti niya galing kay Kuya. Siya ang tinatanong ko pero si Anais ang
sumagot.
"Tapusin lang namin 'to. Uuwi na rin kami..."
"Ihahatid ko muna si Anais sa kanila."
"That's so kind of you, Leandro. I can't say no. Pinauwi ko na ang driver, e."
But you can text your driver again like what we are doing!
Bago pa ako makealam doon, hinila na ako ni Kuya Levi palayo sa lamesa nila. Akbay-
akbay ako ni Kuya
palabas at alam kong kung hindi niya iyon ginawa, nanatili na akong nakatayo roon
sa harap nila.
I was agitated for the rest of the day. Pagkauwi, alam ko namang ginawa ko lang ang
lahat ng iyon para kay
Leandro. Dahil gusto niyang maka-move on. It was selfish of me to arrange him to
someone I thought who
will never like him.
Hindi ko maintindihan kung bakit ngayong nakikita kong maayos silang dalawa at
mukhang masusunod na ang
main objective ko, parang ayaw ko na. I'm selfish and unfair to a person who only
want to forget a person in
the past.
Hindi iyon natanggal sa isipan ko. Sa dinner sa araw na iyon, titig na titig ako
kay Kuya Levi, gustong-
gustong hingin ang numero ni Leandro. The thought that I will be going back to them
by the end of this week is
making me suffer. Lalo na dahil sa narinig kong may plano nga si Anais na pumunta
roon sa linggong ito.

P 15-6
"Kuya... pahingi ng number ni... uh..."
Hindi ko matuloy-tuloy iyon.
I just want to check. Walang masama kung i-text ko si Leandro para kumustahin ang
paghatid kay Anais.
Walang masama sa araw-araw na pagti-text sa kanya, para kumustahin naman kung
bumisita ba si Anais.
"Kanino?"
"Ah. Wala..."
Yumuko ako at nagpatuloy sa pagkain.
Hindi ko alam kung paano nakayanan. Sa Monday, naligo ako sa pool. Sa Tuesday,
naligo ulit, this time
niyaya na ang mga kaibigang si June at Nan. While they were excited to see each
other in the summer, I was
completely spacing out. Sa Wednesday, nasa bathtub ako, naliligo at kumakain habang
tanaw ang Canlaon. Sa
Thursday, nagsuot ng mga damit at nagpa photoshoot sa kasambahay. Sa Friday...
It's tomorrow! I cannot wait to see him!
Tahimik akong nanatili sa kama habang iniisip iyon. Ano ngayon kung oo? Anong
gagawin ko kung nagkita
sila? Isn't it nice for Leandro to finally find someone?
Isang katok ang umistorbo sa akin. I heard Mom's soft voice behind the door.
"Open po, Mommy," I called.
She opened the door. Nagulat ako nang nakitang naka formal dress siya at heels.
It's early in the morning. I
wonder where she's going. Nasagot naman agad pagkalapit niya sa aking kama at
paghalik niya sa aking noo.
"Good morning, Charlotta. Pupunta kami ng Daddy mo sa Bacolod. May kailangan siyang
gawin doon,
ganoon din ako. Do you wanna go with us? Baka sa Sunday pa ang uwi namin."
Nabuhayan ako ng loob doon. Why not skip a Saturday for Leandro? Anyway, he seems
okay now. Ano
ngayon kung hindi niya kailangan ang payo ko? Mukhang kaya niya na naman.
Nagbuntong-hininga ako sa huli. I waited painfully the whole week. Seryoso ba ako
sa iniisip kong
pakakawalan ko ang pagkakataong ito para makibalita sa kanya? Ayaw kong magdagdag
pa ng maraming
araw bago makibalita. Wala akong pakealam kung ano man ang ibabalita niya.
"Hindi na, Mom. Next time na lang. Para kayong dalawa na lang din muna ni Daddy."
She smiled at me and kissed me again. "I just thought you've been so bored here
this week."
Umiling ako. "Pupunta naman po kami kina Leandro bukas kaya... hindi na ako mabo-
bore."
She tilted her head and looked at me for a long while. "Leandro. Hindi talaga si
Chantal ang pinupuntahan mo
sa mga Castanier, kundi si Leandro?"

P 15-7
Uminit ang pisngi ko. Ngumiti ako kay Mommy.
"Si Leandro at Chantal naman, Mommy. Madalas lang kaming nag-uusap ni Leandro kaya
gano'n."
Hindi ko rin alam kung bakit kahit na buong linggo kong gustong pumunta kina
Leandro, sa mismong araw na
iyon, nang nasa tapat na kami ng bahay nila, parang ayaw ko nang pumasok.
"Chayo, tara na!" si Kuya nang nakitang hindi pa ako nakakaalis sa harap ng
sasakyan.
"Yes, Kuya," matamlay kong sabi habang unti-unting lumakad papasok.
Hindi rin ako agad dumiretso sa sala, gaya ng madalas na ginagawa. Alam kong nasa
garahe si Leandro. Lalo
na nang nakita kong bumati si Kuya Levi kay Tito Carlos doon. The past Saturdays, I
would greet them
immediately and take a look at Leandro. I've been familiar. Now it's like back to
zero.
"Chayo, pasok ka sa sala! Patapos na kami rito. Nanonood si Chantal ng TV," si Tito
Carlos.
Ngumiti ako. "Opo," matamlay kong sagot.
Hindi pa rin ako gumagalaw. Nilingon ako ni Kuya Levi.
"Chayo, pasok ka na. Naiinitan ka riyan," si Kuya.
Tumango ako at hindi na iintindihan ang pag-aalinlangan. When I was about to go
inside, Leandro went out of
the garage. Our eyes met. Then I looked away. Tahimik akong pumasok sa loob ng
kanilang bahay habang
sinusundan niya ako ng tingin.
Hahahaha bat ang saket :((

P 15-8
Kabanata 14
363K 19.1K 9.6K
by jonaxx

Kabanata 14
Mad
Naupo ako sa sala kasama si Chantal. Binati niya ako pagkapasok at nginitian. Akala
ko magtatagal pa akong
uupo roon lalo't mukhang may ginagawa si Leandro sa garahe. Nagkamali ako.
Pagkapasok ko, pumasok na rin si Leandro. He glanced at me before finally going to
the staircase. Umakyat
siya ng wala nang sinabi at hindi na rin naman ako nagtanong. Pumasok na rin si
Kuya Levi sa sala at bumati
kay Chantal.
"Ihahanda ko lang ang merienda," paalam ni Chantal.
"Tulungan na kita," Kuya Levi offered.
"A-Ayos lang. Huwag na..."
I didn't hear the next thing about their conversation after it. Paano ba naman
kasi'y kahit tumanggi si Chantal,
nagpatuloy si Kuya Levi patungo sa kusina para tulungan na si Chantal doon.
I concentrated on the television while thinking of what to say next to Leandro. My
cold reception of him a
while ago was odd. Hindi dapat ganoon ang tungo ko sa kanya. But then could I
really help it?
Ilang sandali ang lumipas, lumabas si Kuya dala ang platitong may lamang pritong
saging at isang baso ng
juice. Siguro ay para iyon kay Tito Carlos, hindi na sasabay sa amin dahil may mga
ginagawa sa garahe.
"Tara na sa kusina, Chayo," anyaya ni Kuya pagkabalik galing garahe.
Tahimik akong sumunod sa gusto ng kapatid. Kasabay nga lang ng pagtayo ko ay ang
pagbaba rin ni Leandro.
Sa puno ng hagdanan, nagkasalubong kami. Wanting so bad to make up for my odd
reception earlier, I smiled.
"Hi..." kahit anong pilit kong maging masaya, hindi ko nagawa.
Iniwas ko ang tingin kay Leandro at diniretso na sa handa ni Chantal. Pumunta ako
sa madalas na inuupuan
tuwing kumakain kami sa kanilang hapag. Nag-isip ako ng papuri para kay Chantal.
Mas tahimik kasi parang
mas weird. Kaso... hindi ko naman puwedeng sabihin na ang ganda naman ng
pagkakaprito mo sa mga saging!
That would sound so off.
Leandro immediately went to the table. Tumusok ng maraming piraso ng merienda sa
kanyang platito. Hinatak
ko ang upuan para sana makaupo na nang binalingan niya ako.
"Sa labas na tayo. Kunin mo ang juice mo. Para sa ating dalawa 'to," aniya sabay
muwestra sa platitong puno
P 16-1
ng saging ngayon.
My heart skipped a beat as I stared at my own plate. Nilipat ko ang mga mata sa
juice.
"Huh? Ayaw n'yong sumabay sa amin?" si Kuya Levi pagkatapos ng sinabi ni Leandro.
Nagkatinginan ang dalawa. For a few moments, I saw the slight defiance at my
brother's eyes. However,
Leandro's serious look remained.
"May pag-uusapan lang kami ni Chayo, Levi."
"Oh! Alright," si Kuya sabay sulyap sa akin.
Tahimik akong naghintay. Nauna si Leandro palabas at sumunod naman ako. Sinundan
ako ng tingin ni Kuya
hanggang sa nakalabas. Hindi ko nga lang maiwasan ang pagdadalawang-isip sa pag-upo
sa tabi ni Leandro
roon sa bench.
Nagkatinginan pa kami bago ako tuluyang naupo roon. I have to get a hold of myself!
This isn't right. It's odd
to have me in this kind of mood! Hindi dapat ganito at ayaw kong napapansin ng
kahit na sino na ganito ako.
"So... how was your date?" I said, trying to shift my mood.
Para hindi niya mahuli ang mga mata ko, inabala ko ang sarili ko sa saging sa
harap. He looked at me for a
long while. He didn't even answer. He stared at me while I eat a slice.
"Did you see each other sometime this week?" I probed when he still did not say
anything.
"Oo."
I tried hard to maintain a straight face. Sumubo pa ulit ako ng saging para hindi
ko na siya masulyapan.
"Nag-almusal ka ba?" he asked.
Tumango ako.
He chuckled. "You look hungry, Chayo."
For some reason, his remark made me lighter. Naisip kong hindi niya napansin ang
mood ko at sasakyan ko
iyon. Ngumisi ako at sinulyapan siya.
"Masarap kasi."
Ngumuso siya, nagpipigil ng ngiti. Sa huli, nang nakitang mas interesado pa ako sa
saging kaysa sa pakikipag-
usap sa kanya, kinuha niya ang tinidor ko. Covering my mouth as I chew on my second
to the last bite,
napatingin ako sa kanya. He finished the last bite then put my fork down. Namilog
ang mga mata ko.
Hindi ako nakapagsalita agad dahil kumakain pa. Meanwhile, he sipped on his juice
before speaking.
"Pag-usapan natin ang tungkol sa plano mo sa amin ni Anais."
P 16-2
Here it goes!
Dapat alam kong ganito ang mangyayari! At dapat naghanda nga ako!
"Ayaw ko na," aniya.
"H-Huh?"
It was the opposite of what I just expected. Anong ibig niyang sabihin na ayaw
niya?
"What do you mean?"
"I don't like her more than a friend," aniya.
"A-Ano?"
Napakurap-kurap ako. Hindi makapaniwala sa naririnig. Bigla akong na-curious kung
ano ang nangyari. At
s'yempre, umayos agad ang nararamdaman dahil sa narinig. Napabaling ako sa kanya,
buong-buo na ang
atensyon at ngayon marami na ang tanong.
"Bakit? Ano ang nangyari pagkahatid mo sa kanya noong Sabado?"
"Wala naman. Hinatid ko lang," he said it nonchalantly.
"Tapos? Kailan kayo nagkita this week? T-in-ext mo ba siya na magkita kayo?"
Umiling siya. "Dumaan siya rito at nagdala ng cake noong Wednesday-"
"You invited her?"
Umiling ulit siya.
I narrowed my eyes. "Sabi niya pupunta siya rito kapag nagtext ka. So you texted
that you're free or bored-"
"I said I didn't, Chayo. Napadaan siya at nagbigay ng cake so I made time for her."
Nanliit ang mga mata ko habang nakatitig kay Leandro. He smirked and continued
eating while my thoughts
flew.
Kung hindi ako nagkakamali, gusto nga siya ni Anais. Kung hindi siya gusto nito,
hindi iyon mag-eeffort ng
ganoon.
"You texted each other after your date?"
"I didn't."
"I don't think so. You texted her," paratang ko.
"I said I didn't," ulit niya bago kinuha ang cellphone.

P 16-3
"Talaga?" my happy voice was such a give away.
He smirked and opened his phone. Lumapit ako sa kanya at dinungaw iyon. He opened
the messages and he
clicked Anais's name. Nakita ko roon na ang huling text ay galing kay Anais.
Leandro:
Thanks for the cake. I appreciate it.
Anais:
You're welcome. I baked it for you. I hope you like it.
I scrolled up to see the history.
"Tss. Chayo!" si Leandro na hindi nagustuhan ang ginagawa ko.
Anais:
Thanks sa paghatid at sa date. I enjoyed it so much.
Leandro:
You're welcome. It was good. Thanks, too.
Anais:
Can't wait for the next one. I'm just so bored.
"I can't believe it!" bulalas ko nang nakumpirma ang hinala.
Leandro locked his phone at binalik sa bulsa. Nakatingin ako sa kawalan, nakangiwi
habang iniimagine si
Anais. I did not expect this plot twist!
"She likes you!"
"I don't," Leandro said mercilessly.
Napatingin ako sa kanya. Nagpatuloy lang siya sa pagkain ng merienda. Kita mo nga
naman. Bakit nga ba ako
magtataka? Naka ilang beses nang nakita ko siyang may pinagtatabuyang babae.
Nakailang beses din nang
narinig kong may mga binasted siya. Oo! Siya mismo ang nambabasted!
My eye palpitated when I realized that maybe he's not really hard-to-get! Talaga
lang hindi pa siya nakaka
move-on kay Keira!
Although I seem to dislike him being with other girls, I hate the thought of him
not getting over Keira more! I
would rather see him date Anais than sit still with his thoughts of his perfect ex!
"Bakit naman? You should score another date!" giit ko, hindi alam kung tama ba
iyon.

P 16-4
"I said I'm not up for it."
Kind of happy that he didn't want more of Anais, I moved on and thought of other
girls. Bakit pakiramdam ko
pagkatapos ng kay Anais, lalong walang pag-asa ang iba? She's a pretty and smart
girl, dagdagan pa ng
halatang pagkakagusto niya rin kay Leandro. That's a lethal combination! That means
anyone below her
wouldn't stand a chance for Leandro.
Pero hindi ba ang gusto kong mangyari ay tuluyan nang makamove-on si Leandro? Maybe
in the process of
meeting other girls, he'd eventually forget and move on, right? Hindi man ngayon
pero sa malayong
kinabukasan! I guess I can deal with that!
"Sigurado ka bang ayaw mo kay Anais? She seems... interested with you," I said that
to check if he meant it.
Umiling lang siya at uminom ng juice. Mukha ngang hindi talaga siya interesado.
"Dahil ba... mayaman siya?"
"Walang kinalaman 'yon dito, Chayo."
"But you said you hate rich girls. Is that the reason why?"
"Ang sinabi ko mas maganda kung hindi mayaman. Hindi ko sinabing ayaw ko sa
mayaman."
"So that standard is negotiable." I smiled widely. "Pati ba iyong age limit?"
Tumigil siya at napatingin sa akin. Uminit ang pisngi ko.
"Why? Are you going to make me date a little girl, Chayo?"
Unti-unti akong ngumiwi. "I'm just asking!"
Everything went back to normal, thankfully. Hindi ko kaagad inilahad ang susunod
kong ipapadate sa kanya
dahil abala pa ako sa pagso-sort out kung sino nga ang magandang isunod. I don't
know why I am suddenly
confident that he really isn't someone who would settle immediately.
Napatunayan ko iyon sa pasukan.
Natapos na ang summer at sa mga huling Sabado, patuloy ang pagbisita namin ni Kuya
kina Leandro. Lalo na
dahil kung halos parati na ang alis ni Mommy at Daddy. Magkasabay man o kanya-
kanya.
Padabog kong sinarado ang pintuan ng kuwarto ko pagkatapos marinig si Kuya Levi at
Daddy na nagtatalo sa
sala. Ginabi si Daddy ng uwi galing umano La Carlota, lasing, at buong araw na
usap-usapa'y kasama na
naman ang panibagong kalaguyo.
Bago ko sinarado ang pintuan, narinig ko ang mga sigaw ni Kuya kay Daddy.
"Tama na, Dad! Wala lang si Mommy, ganito ka na? Anong mangyayari kapag nalaman
niya pagkauwi niya
na ganito na naman?"

P 16-5
"Levi, kung ano man ang mga narinig n'yo, hindi 'yan totoo, okay..." natatawa si
Daddy sa kalasingan niya.
"Anong hindi totoo! Lahat ng mga kuwento tungkol sa kalaguyo mo buwan-buwan, totoo!
At ilang beses na
kitang nahuli roon?! Hindi mo ba naiisip, Dad, na babae si Chayo! Nakikita niya ang
ginagawa mo! You don't
know how she feels every time she hears things about you!"
I slammed the door shut. Later that night, I heard Dad's usual knock.
"Chayo? Anak, pasensya na. Mag-usap tayo..."
I just pretended to be asleep, like the usual thing. Kinabukasan sa hapag, saulo ko
na ang sasabihin ni Daddy.
At parang hangin na tinatanggap at binabasura lang iyon ng aking tainga, sanay na
sanay na sa mga
pangyayaring ganito.
Laking pasasalamat ko nang nagpasukan na ulit. It was comforting to know that I
won't be so bored at home
or think about my parents. I will be with friends and busy with school works. Kung
hindi, kay Leandro
naman. The outdoors, the school became my comfort.
Umiiling si Leandro sa akin malayo pa lang ako sa kinaroroonan niya. Pangalawang
reto ko na sa kanya
simula nang nagpasukan at wala pa ring nangyayari. Nilapag ko ang mga libro ko sa
lamesa at naupo na.
"Ano namang problema mo roon?" I asked.
"I don't like her," his only answer.
Pumangalumbaba ako at tinitigan siya.
"Bakit nga para sa susunod na irereto ko sa'yo, maaayos ko na!"
"Hindi ko alam. Ayaw ko lang."
Umirap ako pero sa huli ay pailalim na ngumisi. I knew it. After Anais, he's been
dating some of the finest
girls of his batch. Natuto na ako sa nauna kaya wala ako sa mga pag-uusap nila at
hindi niya ako binigo!
Ayaw niya sa kanila.
"I have another one!"
"I'm tired, Chayo."
"Next week!" giit ko.
"Next month," he glared at me.
Umirap ako. "Bakit hindi pumapasa ang brightest and prettiest girls ng batch mo?
Should I try now for the
plainest?"
He sighed and then looked at his book. Nagpatuloy siya sa pagbabasa. Sa huli tumayo
ako. Mahaba ang oras
namin ng ganito. I was about to buy milk tea at the cafeteria a while ago, while
watching him interact with my
choice of girl, when I saw him leave the table.
P 16-6
"Oh, Chayo? Akala ko ba bibili tayo ng milk tea at tatambay muna rito?" si Edu na
kasama ko sa cafeteria,
nagkataon lang na bibili rin siya.
"M-May nakalimutan ako. Sorry..." sabi ko.
Ang supladong manok ko ay nagpaalam na sa babaeng nireto kaya heto at sumunod agad
ako. Hindi na
nakabili ng gustong milk tea dahil sa kanya.
Tumayo ako para gawin ang naudlot na pagbibili. Nag-angat siya agad ng tingin nang
nakita ako.
"Saan ka pupunta?" agap niya, seryoso at busangot ang mukha.
"Bibili lang sa cafeteria noong milk tea na hindi ko nabili kanina dahil agad kang
umalis sa lamesa mo,"
mahaba kong paliwanag.
Tumayo siya at sinarado ang libro.
"Dito ka lang! Ako na ang bibili."
Kumunot ang noo ko. "Aren't you studying for your next subject?"
"I studied last night. I'm only reviewing," he said in a bit of a foul mood.
"Oh. Okay. Sige." Naupo ulit ako.
For some reason, badtrip siya ngayon. Kaya ba hindi nagwork ang date? Iyon yata ang
pinakamalala. At least
naman sa nauna rito'y nagtagal sila ng isang oras sa library. Ngayon, limang minuto
lang yata?
Because I was busy contemplating, hindi ko na nasabi sa kanya kung ano ang gusto ko
at hindi na rin siya
nabigyan ng perang pambili. I was ready with my money when I saw him walking
towards the field's kiosk.
Isa lang ang binili niyang milk tea, syempre dahil ayaw niya nga sa sweets.
I smiled at the grumpy Leandro. Ipinakita ko ang pera ko.
"Thanks!"
He ignored my money and put the milk tea in front of me.
"Bayad ko," sabi ko.
"I work on weekends to have money, Chayo."
Napakurap-kurap ako. Naupo siya at muling tumalim ang tingin sa akin bago binuksan
ang libro.
"But... I'm paying for my milk tea," sabi ko.
"I just paid for it," he said sarcastically this time.
"Ang badtrip mo ngayon. May problema ka sa school? May nakaaway ka?"

P 16-7
Then my mind wandered at something I saw just very recently... about Keira.
"Nothing!" he growled.
Ilang sandali kong tinitigan ang milk tea ko. I know they've been close friends but
I just couldn't get it out of
my mind. Nakita ko kasi si Adriano at Keira na magkasama. Silang dalawa lang. At
hindi ko kailanman
nakita ang dalawang iyon na magkasama, kung hindi sa grupo nila.
I wonder if he's mad because he realized it, too?
"Anong ginagawa n'yo ni Edu sa cafeteria kanina?" he asked while I'm sipping on my
milk tea. Natigilan ako.
"Bumibili ng milk tea?"
"Pinopormahan ka na no'n?"
"Huh? Magkaibigan lang kami ni Edu."
Ibinaling niyang muli ang tingin sa kanyang libro at patuloy na nagbasa. Tahimik
kong pinaglalaruan ang
straw ng milk tea ko habang unti-unti siyang sinulyapan.
I'm thinking... is he mad because he saw me with Edu in the cafeteria?
Sa kaisipang iyon, bahagya akong kinabahan. But then I know it's impossible for
sure. Why would he be mad
for that, anyway?
"So... uh..."
His dark smoldering eyes darted at me. He looked really pissed, alright.
"Are you mad because you saw me with Edu?" bahagyang sumilay ang ngiti sa labi ko.
"Akala ko ba wala lang 'yon?" he fired back at me, this time in a more critical
way.
"W-Wala nga!"
"Then... I'm not!"
I tilted my head and stared at him. Nagpatuloy siya sa pagbabasa.
"So... bakit ka nga badtrip?"
"Hindi nga ako badtrip, Chayo."
Ngumuso ako at sa huli, hinayaan ang sariling haka-haka na maghari.
"Is this... about Adriano and Keira?"
Kunot-noo muling lumipat ang tingin niya sa akin. He stayed silent and his eyes
remained lethal. Sa huli,
nagbuntong-hininga siya.
P 16-8
"Hindi," he said simply which made it more suspicious.
??? clingy ma

P 16-9
Kabanata 15
381K 19.4K 7.8K
by jonaxx

Kabanata 15
Someone
Leandro is very complicated. That's what I thought. Paano ba naman kasi, nasuyod ko
na rin ang plainest girls
of his batch and he didn't like anyone!
"Anong ginagawa mo, Chayo?" si June nang nadatnan akong nakatitig sa notebook namin
ni Leandro.
Mabilisan, sinarado ko iyon, takot na makita nila ang mga nakasulat. Mabilis ko
ring nilagay sa loob ng bag
habang nagpapatuloy si June na ngayon, nilapitan na rin ni Nan.
"Ayos ka lang ba?" tanong ni Nan sa akin, seryoso.
"Huh? Bakit?"
Nalilito pa ako. She sounded so concerned at sa paraan ng tingin nilang dalawa sa
akin, nararamdaman kong
may pag-uusapang seryoso. Natawa naman ako.
"Anong problema n'yong dalawa?"
Nagkatinginan silang dalawa. While Nan was silent and June was the noisy one, I
expected June to be more
aggressive and she did not fail me.
"Naririnig namin sa bayan at pati sa parents namin ang tungkol sa Daddy mo, ah?"
Ah. Iyan pala ang ibig nilang sabihin. For some reason, mas takot pa ako na malaman
nila ang ginagawa
namin ni Leandro kaysa sa mga haka-haka tungkol kay Daddy.
"What's new?" umirap ako at kinuha ang cellphone para makapagscroll ngayon.
"What's new? Your reaction!" si June.
Nan looked at me with sad eyes. Hinarap ko ang dalawa at naghanap ng maaaring
dahilan sa pagiging
sobrang concerned nila. Well, it's alarming to hear all the rumors about Daddy. At
kahit na sanay ako, alam
kong kakaiba itong ngayon. He's all out and without mercy. Kung noon, ikinakahiya
niya pa ang makita ng
ibang tao, ngayon wala na siyang pakialam.
"You seem so cool about it."
"Ilang taon na siyang ganyan, June. What do you expect? For me to cry about it
every month? I'm tired of
P 17-1
crying about it."
"Nasasanay ka na sa nangyayari, Chayo? Sa pagtataksil ng Dad mo? How's Tita
Rosario, by the way?"
Marahan akong pumikit bago nagsalita. "Just escaping the town's rumors. She's
always in Bacolod and I
understand. Kung wala lang pasok ay sasama na ako."
Hinaplos ni Nan ang likod ko, ipinapakita ang pagkakaawa sa akin. But truth is... I
got so used to it that it
doesn't matter to me anymore.
"Nakakainis pa si Ella na patuloy ang pagsasabi na binibigyan siya ng regalo ni
Tito Luis," si June.
Umirap ako. May mga binabalikang ibang babae si Daddy pero hindi ko lang inisip na
kasali roon ang Mama
ni Ella. Maybe she's that in need of money.
"Kaya ka ba walang gana these past few months?" si Nan sa tahimik na boses.
"Huh?" medyo nagulat ako sa tanong na iyon.
"I mean... you don't want to socialize so much. Kahit noong party ng Daddy ni
George ay tahimik ka. His
cousins were there and someone from Manila expressed his interest for you."
"I'm not interested."
"Kaya nga, Chayo. You seem so off these past few months at wala kang boyfriend."
"May mga manliligaw pa rin ako," sabi ko.
"Yes but you don't have a boyfriend."
Now that they both mentioned it, my two closest friends, I realized that it was
odd. Hindi nga ako interesado
na makisalamuha sa ibang lalaki. Mabilis din akong mabagot sa texts. Minsan ay
lumilipas pa ang isang araw
na hindi ako nakakabisita sa cellphone.
Kung hindi lang ako in-add ni Leandro sa Facebook ay hindi na ako bibisita roon.
However, he doesn't do
Facebook that much. His updates were from tags and nothing more. Kaya mas lalong
hindi ako interesado.
But anyway... does this odd behavior have something to do with Leandro? Simula yata
ng magkasama kami,
lagi'y wala akong inisip kundi 'yang problema niya. I'm just really preoccupied
with his predicament.
Nanghihingi siya ng tulong at tumutulong lang naman ako.
"Wala akong magustuhan."
"'Tsaka lagi kang maagang naghihintay kay Levi sa college department simula nang
nag Senior High tayo," si
June.
"Hindi. Actually end of our Grade 10, she's already always busy on the college
department."
Nagbuntong-hininga ako para sa dalawang kaibigan na nag-aalala na sa akin. Ngumisi
ako.
P 17-2
"Huwag kayong mag-alala, okay? But thanks for checking on me. I'm fine."
Siniko ako ni June ng pabiro. "Huwag mong sabihing si Julius na 'yan?"
"Huh?"
"Nanliligaw iyon sa'yo, 'di ba?
They are talking about our senior who is rumored to be interested with me. Big deal
sa kanila iyon dahil
pareho nilang gusto. Yes, he hit my inbox. I have replied a bit but nothing really
serious. Hindi rin naman
siya tulad ng mga dating nakakasalamuha kong lalaki na nakapagreply lang, dire-
diretso na sa panliligaw.
"Nagdi-date ba kayo after class kaya ka busy? Noong JHS pa tayo at Senior High
siya, kaya ka laging
pumupunta malapit sa building nila dahil doon?"
Natawa ako. Actually, I go past their building for the College department. I won't
say that, though. Mahabang
usapan iyan at ayaw ko namang ipagsabi ang problema ni Leandro. So unlikely for a
respected man of his
age. Kahit pa sabihing si Keira naman ang dahilan, hindi pa rin maganda iyon.
"Hindi 'no! Sasabihin ko sa inyo kapag nanliligaw na siya. Pero ngayon... wala
pa..."
"Ohh! That's some showbiz thing! Seriously?" si June na maingay na ngayon.
Kaya tinukso nila ako nang tinukso kay Julius. Nasa cafeteria kami for lunch nang
nakita ko si Leandro roon
kasama ang mga kaibigan ni Kuya. He spotted me immediately and I gave him a cute
wave. He didn't react,
like usual. Hinila ako ni Nan at tinuro ang pila sa mga pagkain.
Julius and his senior basketball player friends were there, too.
"Kung susungkitin mo si Julius, e 'di ipakilala mo na lang kami sa friends niya!"
sabay tawa ni June.
"Tumigil nga kayo. Ang lalandi n'yo!" si Edu.
Mabilis siyang sinimangutan ni Nan at June na panay ang tulak sa akin. "Sandali
lang, andyan si Kuya. Baka
magkagulo."
Sinulyapan ko ang banda nina Kuya. Kuye Levi was busy talking about something but
Leandro was watching
me with hawklike eyes. Marahan akong kumaway ulit kung hindi lang hinila pa ni June
para mapalapit na ako
sa pila.
"Busy si Kuya Levi. Sige na! Pipila lang naman, e!"
Pipila lang naman, e! That's what they said.
But when I was behind Julius and he turned to look at me for a wholesome
conversation, almost half of my
friends and classmates cheered. Natigil ang halos lahat ng mga tao sa cafeteria at
napatingin sa banda namin.
Nahiya si Julius at hindi na ako kinausap samantalang ramdam na ramdam ko ang
pamumula habang lumalayo
sa pilang iyon.

P 17-3
So of course Kuya Levi, the great Luis Javier Del Real, won't let it pass.
"Ano 'yan?" his voice boomed, kahit malayo ay dinig na dinig ng lahat.
I rolled my eyes. And I did not even do anything.
"Ano 'yan, Nan? June? Sinong tinutukso n'yo sa kapatid ko?"
"A-Ah... Wala, Kuya..." nahihiyang amin ni Nan.
"Edu! Sino? Kervin?"
"Ah. 'Yong grade 12, Kuya," nag-aalinlangan pang magturo si Kervin.
Kuya Levi did not make it wait. Mabilis na sumugod ng walang pag-aalinlangan kaya
mabilis din akong
humarang sa kanya.
"Kuya! Nakakahiya! Tinukso lang naman ako!" sabi ko.
"Sino 'yan? Nanliligaw sa'yo?" he said, already alarming some people around.
"Nakakainis ka naman, e. Hindi!" sabi ko. "Tinutukso lang nila."
Nagkatinginan kami ni Kuya Levi. Kahit na mainitin ang ulo at basagulero pagdating
sa akin, alam niya naman
na hindi ako nagsisinungaling. It's either I say the truth or I don't say anything.
Kaya nasisiguro kong alam niya
na nagsasabi ako ng totoo tungkol sa hindi nga ito manliligaw.
"Humanda 'yan sa akin pag nanligaw 'yan!" parinig niya sa grupo ni Julius.
It was a disaster lunch. One that I want to forget immediately. Nagmamadali tuloy
akong umalis at hindi na
sinulyapan pa ang ibang lamesa pagkabili ng pagkain. Ni hindi na nga ako kumain
doon at pinili na lang sa
kiosk sa aming building ang pagkain.
Mabuti na lang at alam kong magiging maayos naman siguro ang hapon ko. This
afternoon, I arranged a date
for Leandro and Gela. Si Gela iyong nerdy girl turned pretty girl na nagbigay ng
Philosophy notes niya last
semester. Mabilis ang panahon at patapos na ang semester na ito, wala pa rin siyang
nagugustuhan.
I am starting to question my expertise. Pero kung iisipin, may parte nga akong
hindi alam. Like how does a
guy move on from his first... you know. We can't really tell, right? Maybe because
of that, they have made a
connection... a deeper connection.
Pero bakit nga ba iyon ang magiging basehan ko. Ayon sa Siyensiya, ang mga babae
ang mas emotional at
sentimental. Kung hindi nakaka-move on ang lalaki, mas lalo dapat ang babae.
Especially if Leandro was
Keira's first, too.
Ngumuso ako. This is why it is better to preserve virginity until you are sure that
he's the one. Or the best if
you preserve it until you marry him.
Sa parteng iyan, tama nga namang hindi ako eksperto. But I'd like to believe that
through research, I can
P 17-4
supplement what I lack. It's what I have been doing for the past months. Masaya man
na hindi nagkakagusto sa
iba si Leandro, bothering din na wala pa akong nagagawang improvement for him.
Not really bothering because he is not asking for any improvement. Bothering dahil
hindi ko kayang isipin na
talagang hindi niya nga nakalilimutan si Keira. At mas masakit pa dahil ngayon,
malapit na nga ang loob niya
kay Adriano. Minsan ko na silang nakita at hindi pa man nakakapagtanong kay Kuya,
may pakiramdam nga
akong kakaiba roon.
In disguise with an advance Physics book on hand, malayo sa madalas na lamesa ni
Leandro, tanaw ko si
Gela roon, naghihintay na. She is pretty. At sa lahat siguro ng standard ni
Leandro, ang pinaka pasok ay
smart! It's seldom to find a genius level girl that's pretty. Leandro should thank
me for approaching Gela and
telling her that Leandro wants to meet her in this library.
"Go!" bulong-bulong ko nang nakita ang busangot na Leandro sa harap ko.
Nagtagal pa kasi siya samantalang late na siya ng ten minutes at kanina pa si Gela!
"Go!" ulit ko.
Looking annoyed, tumulak na nga siya gaya ng utos ko. I groaned when I realized it
is one of his bad days
again. Naisip ko tuloy kung nakita niya na naman ba si Keira at Adriano? Kaya ba
badtrip na naman siya.
Laging ganoon, e, sa mga araw na pinaghihinalaan kong nakikita niya ang dalawa.
This is a bad omen. He should be feeling good! I like Gela and he must function
somehow!
Mabuti na lang at kinamayan niya naman si Gela at nginitian niya na naman kahit
paano. Naupo siya sa harap
ni Gela at hindi na nagsalita. Gela struggled for a topic. I groaned again when I
realized that he is such a
headache!
Pumoporma ka! Hindi ka pinopormahan! Ang manok ko tuluyan na yatang naging chicken!
Ilang sandali ko silang pinagmasdan. Tipid na tipid ang usapan lalo na't hindi yata
conversationalist itong si
Gela. At kapag badtrip si Leandro, mas nagiging suplado pa siya!
"Chayo? I didn't know you spend some of your time here in the library," si Julius
na biglaag sumulpot palapit
sa akin.
Para akong nahuli na may ginagawang krimen. Nabitiwan ko ang librong hawak kaya
kahit na nakatalikod si
Leandro, napabaling siya sa amin. His eyes remained at us while I signaled him to
go on!
Go on! Damn it!
Saktong babalik na sana ang mga mata niya sa kausap na si Gela, 'tsaka naman dumaan
si Adriano at Keira na
magkasama. Kitang-kita ko ang tinginan ni Leandro at Keira. Nahuli man siya sa
sulyap pero nakita ko ang
tingin niya rito. He looked shocked for a few moments. And then he turned his gaze
on Gela. Si Keira naman,
nagtagal ang tingin sa dalawa. Kitang-kita ko ang paghawak nI Adriano sa siko ni
Keira, niyayakag siyang
umalis pero hindi ito nakagalaw.
"Chayo?" Julius chuckled beside me.
P 17-5
"A-Ah... Oo. Minsan," sambit ko.
Naupo si Julius sa tabi ko. Hinayaan ko naman dahil abalang-abala na sa nangyayari.
Nagpatuloy si Keira sa paglalakad kasama si Adriano. Naupo sila sa hindi kalayuang
lamesa at nilingon pa si
Leandro. Leandro was looking pissed when he glanced at me again. At nararamdaman ko
na 'to kanina, hindi
ko lang inakala na masasaksihan ko nga iyon... mas sigurado ngayon.
Tumayo siya. Nakita ko ang pagkakapawi ng ngiti ni Gela sa pagtayo ni Leandro at
pagpapaalam. Then he
walked out immediately, without a word, and without looking at me.
I stiffened. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
"Ano naman ang mga binabasa mo?" si Julius na halos hindi ko na narinig.
Napatingin ako kay Adriano at Keira. Keira saw Leandro's move but Adriano didn't.
Nagtagal ang tingin ni
Keira sa kung saan naglakad si Leandro hanggang sa tuluyan na itong nakalabas sa
library.
Parang pinipiga ang puso ko. The coldness of the scene seeped through my bones.
Hindi ko matatanggap.
That look on Leandro's eyes, pissed, and unforgiving as he walked away coldly. For
the first time since all of
these started, I am acknowledging something...
He is not over her.
All of these girls I let him date meant nothing to him. Even Anais. They all are
nothing because he's not over
her.
Hindi ko na inisip kung bakit at may kinalaman ba ang kahit ano sa hindi pagmo-move
on niya, pero isa lang
ang alam ko. If I had sticked to my true objective and accepted this earlier, tapos
na dapat 'to. Pero dahil
pinangunahan ako ng pait at pagiging makasarili, humaba pa ng ganito ang lahat.
Kung noon sana, sa kauna-unahang pag-uusap namin, tinanggap ko na kung ano talaga
ang dapat niyang gawin,
hindi na nakahanap ng iba si Keira. Si Keira.
I glanced at Keira. Nakita ko ang pagkakatulala niya habang kinakausap siya ni
Adriano. Kung hindi
kinawayan ni Adriano ang titig niya, hindi niya ito mapapansin.
Is he dating Adriano now? Why is she spacing out? Did Leandro's walking out made
her feel something?
"Chayo?"
"Sorry, Julius. May kailangan akong gawin. Next time..." marahan kong sinabi sabay
tayo.
Palabas ng library, parang tumigil ang mundo ko sa narealize. Bakit ko nga ba
pinigilan noong una pa lang
ito? Dapat noon pa lang, ginawa ko na nang hindi na umabot pa sa ganito.
He is clearly hurting and for sure he would deny it to me, like always. He didn't
want anyone to know that he
is not over her. And Keira, damn her if he isn't over him, and is just dating
someone to make Leandro feel
this way! Damn her, really! Damn her for everything!
P 17-6
Palabas ng library, hindi ko alam saan ko hahanapin si Leandro. Mabuti na lang at
sa unang lugar na pumasok
sa isipan ko, na pinuntahan ko rin, naroon kaagad siya. I walked slowly towards
him. He looked so pissed
and mad at me. But I know... he's just really directing it to me.
Tahimik akong naupo sa harap niya. Hindi siya nagsalita. Nilapag ko ang shoulderbag
ko sa lamesa.
"I'm sorry," marahan kog sinabi.
I didn't know then what was my apology for. But little by little, I realized that
it was for being selfish... all
this time.
He swallowed hard. "Kanina sa cafeteria, tinutukso kayong dalawa no'n."
Naguluhan ako noong una pero sa huli, naisip ko si Julius. Bahagya akong natulala
at sa huli natawa sa sarili.
"Wala nga lang 'yon. Puro tukso lang," marahan kong sinabi.
"Tss..." he opened his book and started reading.
I opened the notebook to as I watch him look at the pages with that forlorn look in
his dark eyes.
"Ayaw mo ba kay Gela?" napapaos ang boses ko dahil kahit na alam ko ang sagot,
tinanong ko pa talaga.
"Oo."
"N-Nakita mo si... Keira at Adriano."
He glared at me. "Obviously."
I then opened the fourth page of the notebook. I don't know why I'm such a coward
for not really facing this.
This is what will end it. Hindi ko ba ito gustong matapos kaya hindi ko rin ito
tuluyang in-apply? At bakit
naman ayaw kong matapos ang mga ito?
I shivered when I realized something else. My heart was beating so fast and hard
that it hurt.
"T-Tingin mo... gusto ka pa ni Keira?"
"Obviously not!" he said sounding so irritated at me.
I swallowed the bile on my throat when I realized why he is irritated and probably
why he can't tell me what
he's truly feeling.
"Do you like your senior, Chayo?" he fired at me.
Umiling ako. "Hindi 'yon nanliligaw pero kapag nanligaw, babastedin ko rin."
Nagkatinginan kami. Habang nanlalambot ang titig ko, matalim naman ang titig niya
sa akin. Nag-iwas ako ng
tingin sa huli nang natanto kung bakit agaran kong masasabi na babastedin ko iyon.
Hindi pa man nanliligaw.
At kung bakit, tama ang mga kaibigan ko... palaisipan na sa dami ng manliligaw ko,
wala pa rin akong
P 17-7
sinasagot.
It was not because of my usual family problem. Not because of anything else. But...
because of someone.
HAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA KAYA PALA
HAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAAHHAHAHAHAHAHAHAHAHA PUSANG GALA KASE LEANDRO

P 17-8
Kabanata 16
353K 19.1K 7K
by jonaxx

Kabanata 16
Move On
I don't know why I am so preoccupied with my latest decision. Alam kong iyon ang
tama pero bakit hindi ko
iyon gusto. If my real objective is to help Leandro, why do I seem so bothered with
the right thing to do?
Niyakap ko ang tuhod ko. Kanina ko pa sinusubukang matulog pero hindi ako
nakakatulog kaya umahon ako at
naupo na lang. The white sheets of my duvet is wrapped around half of my body as I
bury my eyes on my
knees.
Ano ang mangyayari sa akin kapag nagkabalikan nga sila? I can't be around him
anymore, right? They will
always be together. Where will it leave me?
Niyakap ko ng mahigpit ang aking mga tuhod. Bakit ako nag-aalala para sa sarili?
it's not like Leandro is my
world. I can be with my friends. Pero naiisip ko pa lang na tatanawin ko silang
dalawa sa malayo,
magkahawak kamay, parang may namumuong kung ano sa aking lalamunan. Naninikip ang
dibdib ko at mas
lalo akong hindi makatulog.
Nobody has ever made me this confused before... this bothered.
Kinabukasan, sinadya kong maghintay sa building ng kurso ni Keira. Hindi sila
magkaparehas ng kurso ni
Leandro at wala naman din kaming pagkikita ni Leandro sa araw na iyon kaya
nagkaroon ako ng oras para sa
kanya.
Kabado, nanatili ako sa kiosk. Hindi ko alam ang schedule niya o kung may bakante
ba siya ngayon. Kung
wala at nagmamadali lang siya sa susunod na klase, pinlano ko na kung paano ko siya
tatanungin ng hindi niya
nahahalata. Tumunog ang bell at biglaang naging abala ang mga building.
Malaki ang college department pero kung alam mo kung saan dapat maghintay, makikita
mo ang hinahanap
mo, kung hindi naman ito absent. I was right. Just a minute after the bell rang and
the corridors became busy,
I saw Keira with her classmates.
Hindi tulad sa ibang nagmamadaling maglakad, she's laughing and just slowly walking
with her girlfriends.
Iyon ang patunay, para sa akin, na wala siguro siyang susunod na klase. Tumayo ako
at imbes na dumiretso sa
kanya, lumayo at nagsimulang maglakad sa corridor at akmang sasalubungin siya.
"Hi, Chayo," some feeling close college girls greeted me.
I gave them a dry smile and continued walking. Sa malayo pa lang, nakikita na ako
ni Keira. Napawi ang
tawa niyang galing sa mga kaibigan, napalitan iyon ng tipid na ngiti. I tried hard
to respond to her smile with
P 18-1
a smile too.
Tumigil ako sa harap niya. Maybe she thinks I would ignore her just like what I did
to those other girls who
greeted me. Tumigil din siya at pinauna ang mga kaibigang kasabay dahil sa akin.
Napansin ko ang ilang
inches na tangkad niya sa akin. I remember how she was then so tall for me. Now,
maybe a few more years
and I will be as tall as her.
"Chayo..." she called with her soft voice.
I smiled. "Hi, Keira. Just wanna ask if you've seen my brother?"
Napalinga-linga siya. Si Kuya nga na lagi naming kasama ay wala pang namamalayan sa
amin ni Leandro,
ang mga kaibigan pa kaya nilang hindi naman namin laging nakikita. I am confident
that she doesn't know
anything about my plan with Leandro.
"Uh, sa building siguro ng mga Engineering," si Keira.
Marahan akong tumango. "Akala ko nandito, e. Wala kasi roon. O hindi ko lang
nakita. How about his
friends? Sina Leandro?"
Nakita ko ang mabilis na pagbabago ng itsura ni Keira. I know he still affects her,
like how she affects him.
Nauutal pa siya nang muling sumagot.
"H-Hindi, e. Hindi ko sila nakita rito."
My hand flew on my mouth for an exaggerated shocked expression.
"Akala ko sinusundo ka no'n. Lagi sila magkasama ni Kuya kaya akala ko nandito rin
si Kuya."
"H-Hindi ako sinusundo ni Leandro, Chayo."
Kinunot ko ng mabuti ang noo ko. "Hindi ba kayo?"
Umiling siya at hilaw na ngumiti. Yumuko rin siya ng kaunti. Nakaramdam ako ng
pagkapahiya.
"I'm sorry. I didn't know. Akala ko kayo pa. Lalo dahil wala naman siyang
nababalitang ibang girlfriend."
I tilted my head and then nodded with exaggeration.
"Ah! Oo nga pala! Nakalimutan ko. Kayo ni Adriano?" I smiled.
Nanlalaki ang mga mata niya sabay iling. "Hindi, Chayo. Magkaibigan lang kami ni
Adriano."
"Oh! I thought..." tumango ako at umambang aalis na habang binubulong. "Sino ba
'yong nagsabi sa akin? Si
Kuya Levi? O si Leandro?"
Palayo na ako sa kanya nang tinawag niya ako. The desperation in her voice cannot
be hidden. Marahan
akong pumikit. Hindi pa man niya dinudugtungan ang tawag, alam ko na ang dahilan.

P 18-2
"Chayo!"
I was right.
"S-Sinabi ni Leandro na kami na ni Adriano? Hindi kami! Magkaibigan lang kami ni
Adriano!"
I turned and changed my face. I put a smile in it as I wave at her.
"Hindi, Keira. Mali yata ako. Mga kaibigan ko lang yata ang nagkukuwento. Hindi si
Kuya Levi... o si
Leandro."
Ano pa nga ba ang ibang dahilan kung bakit hindi ko pinag-aayos ang dalawang taong
mahal pa ang isa't-isa?
Why am I so scared? Why does it feel like if I do this, I am going to lose Leandro?
But... anyway... was he ever mine?
Nagbuntong-hininga ako. Maingay at masayang pumasok si Kuya Levi sa sasakyan.
Nanatili naman ang mga
mata ko sa kalsada kahit na hindi pa naman tumutulak iyon.
"Kapagod!" he declared then looked at me.
Nanatili pa rin akong tulala. He wasn't used to my silence. He pulled me and kissed
my cheek. The mint from
his chewing gum attacked my nose. Tinulak ko siya at sinimangutan.
"Anong problema mo?" pabiro niyang tanong.
Umiling ako.
"Badtrip, ah!" dumikit siya lalo dahil sa nakitang reaksyon ko. "Sinong dahilan at
nang mabugbog ko!"
Ngumuso ako at napangiti nang naisip. Can my brother really punch his bestfriend? I
guess not. Lalo na
tuwing naiisip ko na noong summer, hindi naman talaga si Leandro ang sadya niya.
"Sino?" he probed again.
Umiling ako at ngumiti na lang. Pinikit ko ang mga mata ko at hinilig sa kanyang
balikat. He put his arm
around me. Hinagod ang aking braso habang sinisilip ako.
"What is it?" he whispered.
Umiling pa rin ako. Hindi ko alam kung bakit sa simpleng tanong niya, naiiyak na
ako. Nanginig ang labi ko
kaya hindi na ako nagsalita. he laughed mockingly.
"Wow! This is new. Nag-away ba kayo nina Nan at June?"
Umiling ulit ako. Hindi pa rin makapagsalita. I'm afraid that if I talk, my voice
will only break.
"Sana nag-away na lang kayo ng mga kaibigan mo, kung ganoon. Is this for a boy,
Chayo?"

P 18-3
I let out an exaggerated sigh to prove to him that it's not about a guy.
"Naku! Sana nga hindi ito tungkol sa lalaki..." nanginginig ang boses niya kahit na
natatawa.
"Hindi no..." sabi ko, sa wakas medyo umayos ang pakiramdam.
I wanted to ask him about Keira and Adriano but it would be too obvious. I didn't
want him to realize what I
am thinking right at this moment.
"Nabanggit ni Keira sa akin kanina na hinahanap mo raw ako sa building nila?"
Napadilat ako sa gulat. Hindi ko nilingon si Kuya Levi pero kinabahan ako.
"Iniisip ko palusot mo lang 'yon. Na sinadya mong tumambay sa building nila dahil
may hinihintay ka roon.
Do you have a college boyfriend, Chayo?"
Natawa ako. Iyan talaga ang naiisip niya. Mabuti na lang at kahit malapit kami ni
Leandro, hindi niya
napapansin iyon. Na may kung ano. Pero kung sabagay, ako lang naman 'yon. Maybe
he's already asked
Leandro about it and he assured him that there's just nothing. Kaya siyempre, wala
siyang problema roon.
My heart hurt more at that. Ano naman kaya ang mga sinasabi ni Leandro?
"Si Chayo? Parang nakababatang kapatid ko lang 'yan, Levi. Huwag kang mag-alala. Si
Keira pa rin."
Ngumisi ako, nanginginig ang labi. Tears pooled my eyes. I closed them and wished
they would never fall.
"Wala. Napadaan lang talaga, Kuya."
Natawa siya. Iba ang mundo ng mga college boys, Chayo. Iba rin ang pakikipag
relasyon nila. Someday,
you'll know... but definitely not for you to experience right now. You are still
grade eleven."
"More mature?" tanong ko.
"More mature, yes. And people my age don't date anymore to play, whatsoever. It's
for the future."
Umirap ako. "Kuya, mas magandang isipin ang future kapag nakapagtapos na. In the
movies, men marry
around thirties. You sound like you are in your thirties if you say that."
Tumawa si Kuya Levi. "You're right. But you know, men who marry in their thirties
have their girlfriends for
years already. Kaya ibig sabihin, sa edad kong ito, ang magiging long term
girlfriend ko, may posibilidad na
na magiging asawa ko."
"You are so sentimental..." I said, not accepting what he just said but imagining
Leandro and Keira's
relationship. "Hindi para sa lahat."
He laughed at me and stayed silent.
"Bakit? May nagugustuhan kang college? Tell me honestly."

P 18-4
I shook my head. "No. I like boys my age. Hindi ako makakarelate... kapag ka edad
mo, Kuya. Hindi kami
magkakasundo," I denied. "Hindi ako masasabayan-"
"Sa pagiging immature mo?"
Ngumiti ako.
"Grow slow, Chayo," he whispered.
"Kung ikaw ba... papipiliin, may lalaki ka bang gusto para sa akin? Someone you
think... honorable enough...
responsible and mature enough?"
Hindi nakasagot agad si Kuya Levi. Palapit na kami sa bahay at inakala kong hindi
na siya sasagot. When the
car stopped for parking, he sighed.
"Nobody would deserve you, for me."
Niyakap ko siya ng mahigpit. Somehow, I realized that my self-esteem had been so
bruised these past few
days. To know that my brother thinks I am still better than anyone else helped me.
Hindi ko inasahan ang
pagpatak ng aking mga luha. Lumabas na ang driver at si Manang Lupe at dapat,
lalabas na rin kami ni Kuya
pero alam niya na umiiyak ako. I am panicking so bad at my thoughts while breaking
down on my brother.
Oh no! I think... I'm falling so hard... for Leandro!
Masakit pala. Nakakatawa isiping hindi ko inakala na sa pinakahindi inaasahang tao
ako magkakagusto.
Hindi ko rin inisip na ganito ka tindi ang mararamdaman.
I hated that it's Leandro. Why him? He's poor! Sinisira ko sa isipan ko kahit na
alam kong hindi tatalab. I'm
better than that. I don't think our status can destroy him for me. I don't think
any of his flaw can destroy him
for me!
Hindi puwedeng siya dahil suplado! Hindi niya ako gusto! Matanda sa akin ng ilang
taon! Mature! May ibang
mahal!
He's rude. He says the wrong words at the wrong time.
Walang tumatalab!
This is why I should do my very best to remove myself from this situation! Hindi
puwedeng ganito at ang
tanging sagot ay ang tuluyan nang pagbitiw. To do that, I should do my objective
and stop all of these at once.
Matapang kong nilapag sa harap ni Leandro ang notebook. Shocked at my aggressive
movements the next
week, napaangat siya ng tingin sa akin. I smiled at him but when he caught my eyes,
I feel something heavy in
my heart.
Ayaw kong manakit o manggamit ng ibang tao para lang makalimot pero ano nga ba ang
kaibahan ng
pagkakaroon ng boyfriend na hindi ko mahal, sa ibang mga naging boyfriend ko noon?
Wala. It's just the
same. Just this time... my heart is occupied. In the past, I didn't love anyone. I
was only attracted and
entertained, nothing more. Now my heart is full of Leandro, but I will try my best
to push him away in it and
P 18-5
replace him with a new one.
Hindi ba mas maganda nga ito? I have an objective to really love my boyfriend this
time... sa kagustuhan
kong mawala si Leandro. Hindi tulad noon na nagbo-boyfriend lang ako para katuwaan.
Ngayon, magbo-
boyfriend ako... para mahalin.
"Because you seem so uninterested, I have a new plan!"
An old plan, actually. The real plan.
Nagtaas ng kilay si Leandro.
"What is it?"
Ngumiti ako. "Makikipagbalikan ka kay Keira!"
Natigilan siya. Hindi siya nakakibo. nanatili ang titig sa akin na para bang
tinitimbang ako. I smiled widely at
him, feeling so mad that he's bewildered at this idea. Mahal mo pa rin talaga, 'di
ba?
"No thanks, Chayo," he said after a long while.
"Bakit?"
"Hindi ko na gustong makipagbalikan."
Nagtiim-bagang ako.
"Dahil may Adriano na siya? Hindi sila!"
"Tss. I don't want that, Chayo."
Tinitigan ko siya at desperadang gustong kumbinsihin. Hindi siya puwedeng umayaw.
This is what will be
effective and I need it's effect now! Now that I want to get him out of me!
"Leandro, please! Just try it! Wala namang mawawala kung titingnan natin kung gusto
ka pa nga ni Keira."
"Hindi ko nga gusto ito, Chayo!"
"Just try it, Leandro! Kapag hindi naman nagwork in the end, e 'di wala!"
He glared at me. Those dark intimidating and serious eyes directed at me felt like
the world. Para bang kapag
tinitingnan ka niya ng ganyan, ikaw lang ang tao sa mundo. Ikaw lang ang mahala.
That anyone beyond you is
nothing to him. He looked arrogant, and proud. Even with his status, he had more
confidence and grace than
those other rich boys. It was as if he believed that in time, he will drive himself
to a hard-earned success. He
was sure of it. He knew.
He's got an air that will force anyone to believe in him. To trust and have faith
in him. Nag-iwas ako ng
tingin. Tumahimik ka, Chayo. Batang-bata ka pa. Maaaring mali ka sa nakikita mo sa
kanya.

P 18-6
"Promise. Hindi mo na susubukan ito ulit, kapag hindi tatalab!" ulit ko.
Dahil alam ko na sa lahat, ito ang tatalab. He still loves her, she loves him. The
ending is set and obvious.
And I will be... moving on.
Bahagya akong natawa na sa kagustuhang makapagmove-on siya, sa huli, ako pala ang
kailangang mag move-
on. Mukhang kakailanganin ko rin pala ang tulong ng notebook na ito... para sa
aking sarili.
"I say no, Chayo."
"One date! Please!"
Hindi siya kumibo. Nagpatuloy na ngayon sa binabasa.
"Tingin ko walang closure. Tingin ko hindi pa siya nakakamove on sa'yo. Tingin
ko... nasasaktan mo pa
siya." At ikaw rin, nasasaktan pa sa mga ginagawa niya.
Napatingin siya sa akin.
"You should both talk to clear things up!"
And see if it really is over. I know it's not.
gUS2 KO NA KAGAD NG KUYA :( AWKJSKSKSKKSKSKAKA

P 18-7
Kabanata 17
383K 19.4K 5.6K
by jonaxx

Kabanata 17
Deal
Sinamahan ko si Mommy isang weekend sa Bacolod. Inakala kong buong araw kami sa
Sabado magkakasama
mamili o kahit mag check sa ipinapagawang bagong mansiyon ni Daddy sa siyudad.
Hindi pala.
"Chayo, I'm sorry. May lakad ako ngayon. Will you enjoy the rest of the day
strolling the mall? You have
your card with you," she said.
Sinamantala ko ang pagkakataong iyon para makapag-isip-isip at para na rin
makapagplano sa tuluyan kong
gagawin para kay Leandro.
"Akala ko magsho-shopping tayo, Mom?"
"Pupuntahan na lang kita mamaya. May appointment pa ako."
Kahit na kay Mommy at Daddy pareho ang asukarera, hindi ko kailanman nakita si
Mommy na nagtrabaho o
nakialam sa mga desisyon at meetings doon kaya palaisipan sa akin ang madalas
niyang pagpunta sa Bacolod,
sometimes, she says for business. Sometimes for friends and entertainment.
"Appointment saan po? Kina Tita?" tanong ko dahil minsan, kung kasama ang mga
kaibigan, isinasama niya
rin naman ako.
"Hindi, anak. Sa... ospital. Just a regular check up."
"Oh. Okay." Tumango ako at ngumiti.
I strolled the mall alone for that day. Namili ng marami kaya pansamantalang naging
okupado ang isipan sa
mga damit at kung anu-ano pa. My mind flew to other shopping places like Manila or
maybe, Hong Kong, to
buy more things. Happy to be occupied with something else other than thoughts of
Leandro, I can't help but be
proud of myself. Umaabot na sa punto na naiisip kong puwede rin siguro siyang
kalimutan sa pamamagitan ng
pag-alis sa Altagracia.
But all my hopes and dreams faded when I got tired of shopping and took a quick
break in a restaurant.
Nakaaligid si Reynante at Manang Lupe na nauna nang kumain kanina habang namimili
ako. Ngayong mag-isa
ako, tumigil sa pamimili, at nagkaroon ng oras na tahimik... Leandro is all I think
about.
Seeing some handsome faces my age pass me by, I wonder if I could just forget and
direct my attention to
someone else interested or even just within my league. Sinulyapan ko ang cellphone
na may kanina pang
mensahe ni Julius.
Ako:
P 19-1
Sorry for the late reply. I'm shopping here in Bacolod. What are you doing?
Maybe pushing myself to be interested is the best idea. Naisip ko tuloy ang mga
pinapagawa ko kay Leandro
nitong mga nakaraang buwan. He pushed himself too much to try to forget Keira but
he never did. Sana hindi
ako umabot sa ganoon para sa kanya.
Napapayag ko siya sa gusto kong mangyari. If that was my being too persuasive or
his own interest to really
see through things again, hindi ko na alam.
Ilang linggo ko rin siyang kinulit. Ayaw na ayaw niya kasi at lalong ayaw niyang
pag-usapan. Nagkaroon na
rin ako ng pagkakataong kausapin si Adriano nang hindi niya namamalayan na
naniningil ako ng
impormasyon.
"It's just all friendship for Keira, Chayo. Magkasama kami sa isang group sa minor
subject na kaming dalawa
lang ang magkaklase sa grupo kaya ganoon," he shrugged.
Tumango ako.
"Inutusan ka ba ni Levi na tanungin ako?"
Ngumisi ako. "Hindi naman. I was just curious. Some days ago nakausap ko si Keira
nang hinanap si Kuya.
Humaba ang usapan at napadpad tungkol sa'yo. She was denying you as her boyfriend."
Natawa ako. "Even
though I see you most days."
Natawa rin si Adriano. "Well, Chayo. Keira is pretty and fun to be with. Pero hindi
kami at hindi ako
nanliligaw. I'm not gonna lie. I'm interested with her but I have to get to know
her more before finally
deciding in something more serious."
Namangha ako roon. This is the world Kuya Levi is trying to tell me. The world of
mature relationships and
people. In my world, I do not need to weigh things. We all get into a relationship
when we are attracted to
that someone. Meanwhile, for them, they have to weigh things and think about it
more. Eto 'yon! Hindi ko
alam ang sasabihin ko.
Nilebel ni Adriano ang mga mata namin nang siguro'y nabasa ang pagkamangha ko. He
smirked.
"You curious little girl. Akala ko nakikiusyuso na si Levi. Ikaw lang pala ang
curious. Chayo, bata ka pa, ha.
Huwag kang mag boyfriend nang magboyfriend."
I smiled. Taken aback by my cool response, napatuwid ng tayo si Adriano at seryoso
akong tiningnan.
"I'm not a little girl, Adriano. If I was then I can be dictated by anyone. I
can't. I do things my way now... and
ever since."
His lips twisted. Hindi siya nakagalaw sa gulat sa sinabi ko.
"I hope you don't mind my curiosity."
"I don't, Chayo."

P 19-2
I smiled then turned to walk away. Alam kong nakatitig pa siya sa akin pero hindi
na ako lumingon pa at
umalis na.
Walang masasagasaan si Leandro sa gagawin. Hindi nga si Adriano at Keira at lalong
hindi rin nanliligaw sa
kanya. As he said, they are getting to know each other. That means... he could
court her but just not now.
Kung papayag man si Leandro, dapat agad agad ang pagkikita nila. Hindi ko kasi alam
kung kailan tuluyang
manliligaw si Adriano. Ayaw ko namang gumulo si Leandro sa kanila kapag nangyari
iyon.
"Just one date!" ulit ko.
Nasa gitnang kiosk kami ng soccerfield. Hindi iyong pinakamalayo at nasa likod na
ng mga puno. Wala rin
masyadong tao roon pero hindi naman ganoon katago gaya nang pinagdalhan sa akin ni
Ralph noon. Dito kami
palaging nagkikita, kung hindi man dito ko rin siya madalas na natatagpuan.
Suminghap siya, bilang hindi pagsasang-ayon sa akin.
"Leandro, one date! You have to clear things up. If she has hung ups with you,
you'll settle it in this one date!
Please!"
And it's almost semestral break! I can't lose to him this day. Lalo na't finals na
next week at sigurado akong
hindi na kami magkikita dahil sa pag-aaral. I have to finally convince him.
"'Tsaka isa pa, bago naging kayo, hindi ba close na kayo? Ayaw mo bang ibalik sa
dati ang pagkakaibigan
n'yo? This one last date will do that, Leandro."
I'm not betting on it. More like... magkakabalikan kayo.
Tumitig siya sa akin. It was a weird stare. Hollow and it is telling me that
something is off. Something is
really off, though. Dahil sa likod ko pala ay may nakita siyang parating at nang
nilingon ko, nakita ko ang
pagdaan ng dalawa. My eyes drifted on a particular accessory and for a moment, my
mind went blank.
Si Ralph at Ella na mukhang nagkabalikan yata pagkatapos ng maingay na break up, ay
dumaan malapit sa
Kiosk. Kung hindi ako nagkakamali, papunta ang dalawa ngayon sa likod ng
soccerfield, kung saan ako
dinala ni Ralph bago rin kami naghiwalay noon.
A brief memory of Leandro catching us doing funny things on it flashed on my mind
before it went blank. It
went so blank because of the bag Ella was holding.
Nakaawang ang labi ko, hindi pa sana tapos sa mga sinasabi kay Leandro pero naputol
dahil sa nakita. It was
a black Kate Spade cat satchel. Iyong gayang-gaya sa akin na kabibigay lang ni
Daddy noong nakaraang alis
niya. With specific pink ears and whiskers on the middle of the satchel.
Parang tumigil ang mundo ko nang narealize na kagaya noon, may parehong gamit kami.
Ang sakit isipin na si
Daddy na naman ang dahilan. Even without Ella's words and confirmation, I don't
need it anymore.
Dagdagan pa ng ngisi ni Ralph at ipinakita lalo ang paghahawak kamay nila. It was
as if he thought what
affected me was their public display of affection.
Nag-iwas ako ng tingin at ibinaling sa bag na nakalapag sa lamesa ang mga mata ko.
Hinaplos ko ang
P 19-3
whiskers noon hanggang sah halos matanggal ko ang burda.
"Chayo..." Leandro called.
Nakalayo na ang dalawa pero hindi na ako nakapagpatuloy sa pangungumbinsi kay
Leandro dahil na distract
na roon. Nangingilid ang luha sa mga mata, nag-angat ako ng tingin kay Leandro.
Tumuwid siya sa
pagkakaupo at ilang sandali kong naramdaman ang kagustuhan niyang lumipat sa tabi
ko.
I smiled widely. My tears didn't fall. Don't be petty. Matagal ka nang hindi
umiiyak para sa Daddy mo.
Ngayon, iiyak ka, Chayo?
"Nakita mo 'yon?" natatawa kong sinabi.
Nanatiling nakatitig si Leandro sa akin.
"I'm sorry," he said.
Alam ko kaagad na nakuha niya. Na alam niya ang ibig sabihin. He didn't assume that
it's about the holding
hands. Leandro looked like a statue, staring at me, immobile. Habang ako at
nililibang ang sarili, unti-unting
pinahuhupa ang nangingilid na luha.
"Hindi na dapat pa ako naaapektuhan. Matagal na namang ganyan si Dad, e."
He sighed heavily, pushed away his book, all attention on me.
"Nasanay na ako. May mga... pagkakataon lang sigurong hindi ko mapigilan. Pero
sana... tumigas na ang puso
ko at tuluyan nang balewalain ang lahat..."
Umiling siya. "Chayo, it's okay-"
"Noong pinigilan mo ako sa canteen, ganito rin 'yon. That girl even had the
audacity to tell me that her wallet
was from my father. And that she wanted to be my friend."
He licked his lower lip, shook his head, closed his eyes, before directing his
whole attention on me again.
"I'm sorry."
"I know. Naawa ka lang siguro sa kanya kasi binastos ko."
"It's not that, Chayo. I don't want you to draw violence."
"I was hurting."
"Yes, being violent is not the solution. Not in front of other people and our
teachers... not anywhere."
Naalala ko ang ginawa niya sa huli. Naalala ko na kahit binastos ko rin siya noon,
hindi niya ako sinumbong.
"It was for you..." he said softly.
Ngumiti ako. Naalala ko na hindi pa pala ako nakakapagpasalamat sa kanya.
P 19-4
"Thank you."
For a moment, I didn't wanna say it. Gusto ko palang may hindi pa natatapos sa
amin. Gusto kong walang
closure rin. Pero alam ko na kailangan. Alam ko na aasa lang ako kung hahayaan kong
mabitin iyon.
Tinawanan ko ang sarili.
"I didn't say thank you, then. Tingin ko kasi... si Ella ang pinoprotektahan mo at
hindi ako."
"It was you that I am protecting, Chayo."
Ngumiti ako at unti-unting naiiyak sa kaunting saya. Kaunting saya na nalaman kong
kahit paano,
pinoprotektahan niya ako. Siguro... dahil kapatid nga naman ako ni Kuya Levi. Kuya
Levi would surely do
the same... and more... for Chantal.
"Now you know that it was on your favor," he added.
Tumango ako at ngumiti kay Leandro. Nawala na ang utak sa sakit na naidulot ng
pangyayari kay Ella, naghari
naman ang tungkol kay Leandro. It was as if my feelings for him is as heavy as the
hurt I felt for my father. O
siguro, masyado ko lang dinidibdib. Pero ang totoo, mabilis na natabunan ang
nararamdaman ko kanina sa
nararamdaman ko ngayon para sa kanya.
Now, I am asking you for another favor. Probably the last one. One more important
favor, Leandro.
"Bakit hindi mo ako mapagbigyan ngayon, kung ganoon?" I smirked, straying from the
serious topic.
Opening up too much won't help me. Kung puwede sana hindi na namin napag-usapan
iyon. Sana nga hindi ko
na nalaman na pinrotektahan niya pala ako no'n. Sana pala inisip ko na lang na si
Ella talaga ang
pinrotektahan niya. Lalo na't nag-uusap naman madalas ang dalawa.
"You're just bored. Lay off it, Chayo," ngayon sumeryoso lalo at tumigas ang
kanyang boses.
Kinuha niya ang librong isinantabi at muling binuksan.
"You're right, Leandro. I might be so bored I get entertained with petty things..."
sabay yuko ko, nawawalan
na ng pag-asa.
Hindi siya sumagot. Nagbuntong-hininga ako. Nagbuntong-hininga rin siya at padabog
na sinarado ang libro.
"One date, Chayo and it's over."
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot. Tumuwid ako sa pagkakaupo at
ngayon napatitig na kay
Leandro.
"Yes! One date and it's over!" sabi ko.
Hindi na ako lalapit pa sa'yo. One date and for sure, you'd resume whatever it is
you're hung up with.
"When do you want it and where?"
P 19-5
Hinatak ang bag at kinuha ang notebook. Nakapagdesisyon na ako noong nakaraan at
kailangan ko na lang
balikan para masiguradong masusunod ito.
"Semestral break. Give me your phone," sabi ko.
"No."
"How can we set a date without texting her, Leandro?"
"You tell her. Hindi ko gusto ito. Ikaw ang may gusto nito. Kaya ikaw ang magsasabi
kay Keira sa gusto mo!"
Pumangalumbaba ako at nagscribble sa pahina bago tuluyang nagdesisyon.
Is it so hard to accept that you wanted a date, Leandro? Ayaw mo bang ipakita kay
Keira na gusto mo pa rin
siya? Nahihiya ka ba na malaman niya na hindi ka pa nakaka move-on? It must hurt
his ego.
Anyway... it will be at my advantage if I tell Keira that. Walang problema. In
fact, gusto ko nga na ako ang
tuluyang magsabi sa kanya, e.
"Okay. I'll tell her."
"You will be there, too," mariin niyang sinabi.
"I will be," I am accepting his challenge.
Iyon naman kasi talaga ang plano ko.
"I will make sure it will be an unforgettable date, Leandro."
"One date."
"One date!" ulit ko.
For the last time, I'm still as selfish as I am. Ayos lang iyon. Ganoon naman
talaga ako. At least it's a
reminder that I did not lose myself in the process of all of these. I'm still the
same Chayo, only bent but not
broken.
He glared at me as I smiled softly. Nagpatuloy siya sa pagbabasa kalaunan
samantalang isinulat ko ang
ihuhulog sa locker ni Keira. Una kong nilagay kung kailan.
Three o'clock, Ruins, Talisay.
- Leandro
I smiled sadly when I realized. I will be with him almost the whole day. I will be
with him earlier but she
will be with him, three o'clock and beyond... the golden hour in a place that
celebrates eternal love.
"Deal, Leandro," sabay tayo ko.

P 19-6
He didn't look at me. I smiled and walked away to finally do it.
:((((((( Oh syit

P 19-7
Kabanata 18
353K 18.2K 5.8K
by jonaxx

Kabanata 18
Date
It is true. Sometimes, when it rains, it pours. When something decides to fail,
everything will... all at once.
"Saan ka galing?" mahinahon ang boses ni Mommy.
I pretended I was asleep. Kung sa bagay. It's past twelve and no one would think
that I went out of my room
to watch Mommy's painful waiting for Daddy. Bukas pa kasi dapat ang uwi ni Mommy
pero umuwi siya
kaninang hapon. She kept calling Daddy but he wouldn't answer.
Nasa barandilya ako ng pangalawang palapag, pilit na itinatago ang sarili sa lumang
muwebles para bantayan
si Mommy. She looked very pale and thinner than usual. Nakaroba at handa na dapat
matulog pero hindi
mapakali at pabalik-balik ang lakad kanina nang hindi pa dumadating si Daddy.
"R-Rosario, akala ko ba bukas pa ang dating mo?" halatang-halata ang gulat ni Daddy
sa presensya ni
Mommy.
"Kanina pa kita tinatawagan pero hindi ka sumasagot! At ano ngayon kung bukas pa
ang dating ko? Ibig
sabihin kapag wala ako rito, ganitong oras ng gabi ka dumadating?"
Natawa si Daddy. "Hindi naman. Nagkatuwaan lang kasama ang mga kaibigan-"
"Kaibigan? Really? When all of our employees are talking about you and your recent
mistress!"
"Chayo," I heard a whisper from behind.
Napatalon ako at nilingon si Kuya Levi. Sa itsura niya, mukhang nakatulog na at
sadyang nagising.
Hinawakan niya ako sa braso.
"Halika na. Matulog ka na."
Umiling ako at ibinalik muli ang tingin sa nag-aaway na mga magulang.
"Alam ko kung saan ka galing at huwag na tayong maglokohang dalawa. Ang tagal mo
nang ginagawa ito..."
nanginig ang boses ni Mommy.
She paused and covered her face. Nangilid din ang luha ko. Kuya Levi groaned in
front of me and
immediately hugged me from behind.
"Halika na, Chayo," marahan niyang ulit.
Hinatak niya ako patungo sa aking kuwarto. Nawalan ako ng lakas para magpumiglas o
ano pa man. To see
P 20-1
my Mom crying silently that way is painful. I felt it to my bones. At muli,
pakiramdam ko hindi ako kailanman
masasanay sa nangyari.
Kuya Levi tucked me to bed. At siguro gaya ng madalas na nangyayari'y bababa siya
para ipaglaban si
Mommy. I heard the remnants of the conversation when he opened the door to go out
of my room.
"Ikaw rin naman, e! Palagi kang umaalis patungong Bacolod! Malay ko kung ano ang
ginagawa mo roon!"
Daddy fired.
"Ilang beses kong sinabi sa'yo na nagpapatingin ako-"
Sinarado ni Kuya Levi ang pintuan at inilibing ko na lang ang mukha ko sa aking
unan, basang-basa sa mga
luha. It was the exam week and I have to study and do well... even with all the
emotional turmoil.
And in school, I have to pretend that nothing of that sort is going on. Ang
nagtatawanang kaibigan sa paligid,
ang mga manliligaw na pumuporma, at ang mga kailangang pag-aralan na mga subject,
lahat nang iyon
nangangailangan ng buong atensyon.
Minsan, sa gitna ng isang mahabang exam, nauubos ko ang ilang minuto sa
pagkakatulala habang may iniisip.
Sa huli, nagbubuntong-hininga para pakawalan ang hindi namalayang namumuong sakit.
Pagkatapos ng exams, inihanda ko na ang lahat para sa gagawin para kay Leandro. It
was a bittersweet
thought to finally put an end to this. The past few weeks had been heavy because of
it at siguro ang
pagpapakawala sa parteng ito, maiibsan din ang problema at sakit na nararamdaman
ko.
"Anong sasakyan mo papunta roon?" tanong ko.
Dahil hindi ko kayang yayain siya na sumakay sa aming sasakyan, for that would only
mean he would go back
to Altagracia with me, too. Ayaw ko. Gaya ng sabi ko, gusto ko nang itigil ito.
Pagkatapos dito... wala na.
"Pupunta rin ang Papa sa Bacolod kaya sasabay ako sa kanya."
"So... ano? Magkita na lang tayo roon?" sabay ngiti ko.
I don't know but I think this is the first time I talked to Leandro in front of
many school mates. Nagkasalubong
kami sa daanan. Palabas siya at ako'y papuntang kiosk, kung nasaan ang mga kaibigan
ko at kung saan din
dapat ako maghihintay kay Kuya Levi.
I don't care now. Ako ang naunang nagtanong at sinagot niya lang ako. Tumigil din
siya sa paglalakad nang
nakita ako. Siguro naman iisipin lang ng mga tao na nagtatanong lang ako tungkol sa
aking kapatid. At kung
may kakaiba man silang iisipin, parang wala na rin iyon ngayon. Because this is
going to be the last time.
"Eleven, right?" I reminded him.
Hindi ko sinabi sa kanya na alas tres pa ang dating ni Keira roon. At least before
everything fades, I have him
by myself for full three to four hours.
"Maaga ako roon. Alas nuebe. Kung kaya mo... sa ganoong oras ka rin pumunta."

P 20-2
Nagulat ako. I smiled.
"Alright, Leandro. See you!"
Lumakad na ako patungo sa kiosk ng mga kaibigan, naunang umalis para hindi na
madugtungan pa ang
sasabihin. Nagpatuloy na rin siya sa paglalakad at nang nakalapit ay dumagsa agad
ang tanong ng mga
kaibigan.
"Anong pinag-usapan n'yo?" si Nan na titig na titig sa akin.
"Ah. Si Kuya..." pagkasabi ko roon ay nandoon na rin si Kuya Levi sa kiosk.
Kuya Levi is looking at the gates, kung nasaan na si Leandro ngayon. Hindi na ako
umupo dahil nariyan na
naman siya. Marahang nagpaalam sa mga classmates kahit na halata kay Nan na nabitin
sa sagot ko. I waved
at them.
"Tara na, Kuya..." at lumakad na.
Nang nakaabot si Kuya ay nagtanong pa.
"Kanina habang nasa college building pa ako, nakita ko na nag-usap kayo ni
Leandro..." he said with a
serious tone.
Bahagya akong sumulyap sa banda niya pero kinalma na lang ang sarili. Dahil ano man
ang sasabihin ko,
totoo na rin naman ang lahat. Wala nang kailangang itago pa kalaunan.
"Nagtanong lang ako tungkol sa'yo."
He paused. I can almost feel his stare behind me.
"Talaga, Chayo?" mas seryoso niyang tanong.
"Oo, Kuya," seryoso ko ring sagot.
"Noong summer napansin ko ang madalas n'yong pagkakasama at... nitong sem na ito,
hindi sumasama si
Leandro sa group studies namin dahil abala raw siya sa kung ano..." he trailed off
like he wanted to say
more.
Nakalabas na ako sa gate. Siguro nakaalis na rin si Leandro. Hindi ko na
pinagmasdan ang paligid. Basta't
pumasok na lang ako sa SUV.
"At... minsan nakita ko kayo ni Leandro sa kiosk sa soccerfield."
"Ah baka 'yan 'yong may pinatulong ako sa kanya... sa isang subject," palusot ko,
hindi pa rin siya
sinusulyapan ngayon.
Nasa loob na kaming pareho at umaandar na ang sasakyan. Nakatitig pa rin siya sa
akin.
"May problema ka sa isang subject? Bakit hindi ka sa akin nagtatanong kung ganoon?
Bakit kay Leandro?"
P 20-3
Hindi ako nakasagot. Nagbuntong-hininga ako at inangat na ang tingin kay Kuya Levi.
He looked worried.
Maybe because he's his bestfriend and he knows Leandro isn't over Keira. Kung
magkakagusto ako sa
kaibigan niya, kawawa ako at iyon ang pinakahuling gustong mangyari ni Kuya.
"Sa akin ka magpaturo next time at huwag sa kanya..." he still trailed off.
Ngumiti ako at tinanguan na lang siya.
We both remained silent the whole time. Kahit na tahimik si Kuya, nararamdaman ko
ang titig niya sa akin.
Nararamdaman ko ang bawat paninimbang sa bawat galaw ko. Funny how he noticed it
now... now that I've
decided on what to finally do?
Pinili ko sa Ruins sa Talisay ang pagkikita nila ni Leandro. Bukod kasi sa alam
kong hanggang La Carlota
niya lang nai-date si Keira, maganda rin ang sinisimbolo ng lugar na iyon. I have
poured all my heart's
content for this... for him... and I couldn't afford for it to fail.
However, my selfish self still thinks it may be the best place because it is far
from Altagracia and far from
Bacolod, too. Ibig sabihin hindi ko kailangang madaanan iyon palagi, sa buong buhay
ko, kung hindi ko
naman sasadyain. If I could, I would definitely avoid that place after that.
Hinilig ko sa balikat ni Mommy ang aking ulo. Bumabiyahe na kami ngayon dahil bukas
ang date ni Leandro
at Keira. She's going to Bacolod to relax but I know that she's just avoiding
Daddy. Nitong nakaraang araw,
lagi silang nag-aaway dahil lumalala ang mga usap-usapan sa mga kalaguyo ni Daddy.
"I will go to the spa tomorrow. Do you want to come with me? I will be alone,
Chayo. Not with friends."
Umiling ako. "May lakad po ako bukas, Mom. Sa Talisay."
"Oh! Sinong kasama mo?"
"Friends po. But... I guess you can reschedule the spa for the next day? I think I
would need that."
She chuckled. "Alright."
Pinikit ko ang mga mata ko. Madalas sa biyahe ay nakakatulog ako pero ngayon, hindi
ako dinadalaw ng
antok. Kahit pa nariyan ang mararahang haplos ni Mommy.
"Chayo, is your life now the life you always wanted?" banayad at parang hangin ang
boses ni Mommy.
Dumilat ako, hindi alam kung bakit kinabahan. Siguro dahil nararamdaman kong alam
ni Mommy na malupit
ang mga naging buwan ko nitong nakaraan.
"I know you're still young to realize what is it you truly want but... I want to
know now, what does your
young heart want? This early."
Ngumiti ako sa tanong niya. Tuwing summer, nagta-travel naman kami. We have been
abroad and to some
more places in the country. I have explored more than some girls my age, maybe
because of our money and
my supportive parents. Bukod pa sa mabababaw na suliranin, wala na akong ibang
kumplikadong hangad.

P 20-4
"I'm fine here in Altagracia, Mommy. Just being with my loved ones is perfect for
me."
She chuckled again. "Ah. Ganyang-ganyan din ako noon. I didn't like going abroad or
going to any bigger city
to develop a more professional career. Hindi naman dahil sa mayaman na ang Lolo mo
at may mamanahin
ako, I'm just really satisfied with the simple life of abundance. With going abroad
and places for a vacation
every now and then. Iyon lang din ang pangarap ko."
Funny how I think Mommy and I agreed on some things now. Bukod sa pisikal na anyo,
may iba rin pala
akong minana sa kanya.
"I didn't want to take risks... I'm scared and I'm too content with what I have."
"Hindi naman po siguro masama iyon. Developing a career in the corporate world is
not for everyone.
Maybe, Mommy, your talent is in farming. Kaya nga lumago nang lumago ang negosyo
n'yo ni Daddy, hindi
po ba?"
Hinaplos ni Mommy ang aking buhok at banayad na hinalikan ang aking sentido.
"Yes. Thank you, Chayo."
?????????????? taena

P 20-5
Kabanata 19
340K 19.4K 12.6K
by jonaxx

Kabanata 19
Leave
Nauna si Leandro sa Ruins. Humigpit ang hawak ko sa sling ng bag nang nakita ko
siyang palapit sa akin.
Hindi ako sigurado kung bakit pero pakiramdam ko, ngayon ko lang siya lubusang
nakita. He's tall. I noticed
that before but not in this sense. He's wearing a dark maong pants, white sneakers,
and a gray vintage plain t-
shirt. His serious expression made his eyes darker. There is an unfamiliar and
foreign air around him so
potent at first glance. Hindi ko alam kung ano iyon. But whatever it is, it has
cost me to push myself to inhale
more and swallow hard.
I stared at him in loving awe, with the knowledge that... this might be the last I
could own him, through my
eyes.
"Kumain ka na?" his smoky voice made me smile.
Then I wonder hard if I could ever like another with the same intensity? Iyong
tipong ultimo isang galaw
niya, gusto ko. Paglalakad niya pa lang, namamangha na ako.
"Oo," namamaos ako. "Ikaw?"
Tumango siya. I sucked a deep breath as his grim expression surveyed me. I glanced
at his hand. Bago ako
lumakad at nagpatuloy, sumagi sa akin ang kagustuhan na hawakan iyon. Even for the
last time, Chayo.
Please.
I exhaled whatever it is that I am feeling and ignored the thought.
"Mamasyal muna tayo," sabi ko at nilagpasan na lang siya, nanatili ang mga kamay sa
sling ng bag.
Sumunod siya sa akin. Habang tinititigan ang malawak at berdeng bakuran, pilit kong
inisip ang mga bilin ko
sa kanya para mamaya. We can't just go on and walk around without a topic about
what will happen today.
Palapit na kami sa mga halaman malapit sa fountain at didiretso na sa natatanaw na
look at hindi ko pa rin
naayos ang iniisip. Bahala na!
"Mamaya... mag-uusap kayo ni-"
"Hindi natin pag-uusapan ang mangyayari mamaya, Chayo," he cut me off.
I stopped walking and then looked at him. Nagulat ako sa mariin niyang sinabi.

P 21-1
"Huwag mong sabihin na sa buong dalawang oras natin pag-uusapan ang tungkol
mamaya?" he tilted his head
in question.
Agad-agad sana akong sasagot pero bahagya akong nag-alala. He thinks Keira will be
here by eleven. Truth
is...
Tinalikuran ko siya, takot sa gustong sabihin. Wala akong magagawa. Kung
maghihintay ako ng alas onse
bago ko sabihin sa kanya, baka mainip na siya at magalit pa sa akin.
Wooden benches in front of what seems like a man made lake or river were lined up
cleanly. Hindi gaanong
mainit at dagdagan pa ng lilim ng isag palm tree. Umupo ako roon. Dahan-dahan din
siyang lumapit at naupo
sa kabilang gilid ng bench. Nakatanaw ako sa tubig habang siya'y bahagyang naka
anggulo ang katawan sa
akin, nakatitig, tahimik.
"Uh... Leandro."
Nilingon ko siya. His eyes remained grim as he looked at me.
"Alas tres pa ang punta rito ni Keira," tinawanan ko na lang ang sarili lalo pa
dahil napansin ko ang gulat sa
kanya. "A-Actually, sinadya ko na maaga tayo rito para sana pag-usapan ang
mangyayari mamaya kaso...
sinabi mong alas nuebe. Hindi ko na nasabi sa'yo ang naunang plano ko."
Nanatili siyang tahimik at nakatitig sa akin. Uncomfortable and scared that he's
pissed, mabilis kong
sinusulusyunan.
"B-But we can text her to come earlier, instead? Kung gusto mo, itext natin ng alas
onse o kahit ala una-"
"Huwag na."
Nagkatinginan kami. Nabitin sa ere ang labi ko galing sa pagsasalita at nagpatuloy
na lang.
"Anong huwag na?"
"Ayos na na alas tres pa siya pumunta rito. Hindi ako nagmamadali, Chayo."
Naitikom ko ang bibig ko. Nilingon ang ilog bago nakabawi at nagsalita ulit.
"Pero ang haba ng oras natin. Baka mainip ka."
"Hindi ako maiinip. Ikaw? Maiinip ka?"
Umiling ako kaagad.
Muling naghari ang katahimikan. Ngayong ayaw niyang pag-usapan ang mangyayari,
narealize kong wala
kaming ibang mapag-uusapan na. But I boast of being a good conversationalist, what
happened now? Wala
akong maisip na pag-usapan. Nahihiya ako. Hindi ko alam kung bakit ganito. On top
of that, I'm pressured to
create a topic that doesn't involve personal questions.
Pero hindi ba inagahan ko para kahit sa huling beses, masolo ko siya? Akin siya?
Ang buong atensiyon niya?
P 21-2
Ano naman ngayon kung sa mga personal na tanong, ay lalo akong mahulog sa kanya?
Ano naman ngayon kung
baon ko iyon habang nag mo-move on?
"By the end of the next semester, you'll be Grade 12, Chayo. Huling year mo bilang
highschool..." Leandro
said.
The wind blew softly. Nilingon ko siya at nakitang magaan siyang nakatitig sa ilog
sa harap. Ibang-iba sa
nararamdaman ko ngayon. I'm uncomfortable and pressured while he's at ease. I
should be at ease. Or else,
I'll lose this good oppotunity of memories.
"May naiisip ka na bang gustong kunin na kurso?"
Nagkibit ako ng balikat dahil iyon naman ang totoo. "Business management, may be?"
I said, unsure.
He chuckled at my reaction. At hindi yata maguhit ang pagkamangha ko. Hindi ko alam
kung napapansin niya
ba ang kakaibang reaksyon ko sa bawat kilos niya. Nakakahiya tuloy kung oo!
"What do you want to be when you grow up, anyway?"
"Uh... Ewan ko? Mag... mag manage ng asukarera?"
Uminit ang pisngi ko. Ngayon ko lang natanto kung gaano ka simple talaga ang mga
plano ko sa buhay na ito.
Meanwhile, I didn't need to ask him to know what's his plan. It is obvious that
he's competitive and
ambitious, in a good sense.
"You don't want to go anywhere else to develop your career?"
Parang kahapon lang pinag-usapan namin ito ni Mommy. Mas lalo akong nahiya. Yumuko
na lang ako at hindi
na sumagot.
"Chayo, it's okay if you don't. I'm just curious what you wanna be after college."
"Kung ang ibig mong sabihin ay gusto ko bang mag Manila o mag Cebu para
magtrabaho..." umiling ako.
"Mag abroad?"
Umiling ulit ako. "Bumibisita kami abroad to have a vacation and... although
everything there is such a
temptation and beauty, I still want to go home here and stay."
"Hmm..."
Nilingon ko siya. His lips twisted.
"You're lucky you've seen the world at a young age. I've never been abroad, Chayo."
Nagtagal lalo ang tingin ko sa kanya. Muntik ko nang makalimutan na magkaiba nga
pala ang estado namin.
Our wants and needs will never coincide. Nothing about us will ever be the same,
hindi lang sa ugali at
maturity, lalo pa sa pangarap.

P 21-3
"So... you want to go abroad?"
"I want to explore and see the possibilities of my career."
Parang hinihiwa ang puso ko habang naiisip na ganyan din siguro mag-isip ang mga
taong hindi naipanganak
sa karangyaan. They all want to strive. They are encouraged and challenged to do
well to live better. At
siguro ganoon din ang gusto ni Keira. Besides, she's also a great student.
"Abroad o kahit saang malalaking syudad."
Mapait akong ngumiti. "Kaya mo naman 'yan."
"Talaga?" he smiled.
Parang pinipiga ang puso ko habang tanaw siyang nakangiti. He's smiling in a
naughty and mocking way, I
couldn't take him seriously but I know he is. Inirapan ko siya at tinanguan,
isinantabi ang sumasakit na
damdamin.
"Alam ng lahat na matalino at masipag ka. Kaya... imposibleng hindi mo magagawa
'yan."
His head tilted a bit. Namungay ang kanyang mga mata habang nakatanaw sa akin. My
face heated profusely.
"Really? That's your opinion of me. I didn't know that, Chayo."
Bahagya akong natawa. "Ang yabang mo."
He smiled wider.
"Matalino, masipag, at mayabang?" he probed.
Matalim ko siyang tinitigan. I wonder what it feels like to be his girlfriend? Is
he sweeter than this? Hindi ko
na matagalan ang titig sa kanya dahil humahapdi ang mga mata ko.
"So... you want to go abroad and work?" seryoso kong wala sa topic.
"Uh-huh. Or anywhere to practice my skills and professional development."
"Aalis ka ng Altagracia pagkagraduate mo?"
Tumango siya, siguradong-sigurado. "Iyon ang gusto ko."
Kahit gaano pa siguro ka tayog ang pangarap ni Leandro, kayang-kaya niya iyong
abutin. Walang problema.
You know how he can do it swiftly.
"And you'll just stay in Altagracia, all your life?" he asked.
Ngumuso ako. "I'll take up business management then pag-aaralan na ang pagpapatakbo
ng asukarera. Bibisita
lang sa malalaking syudad... at abroad... para mag bakasyon."

P 21-4
"And settle down in Altagracia, too?"
Tumikhim ako. Kung bakit kinabahan ako sa tanong, ewan ko.
"Yeah."
"Ilang taon mo ba planong mag-asawa?"
My stupid heart is beating hard even when it's breaking. Stupid!
"Hindi ko rin alam. Kung... makahanap na ng matinong... magiging asawa?"
He smirked. "Surely, wala sa mga manliligaw mo iyon. Tama?"
Nagkibit ako ng balikat. "Hindi ko alam."
"Aalis ako rito sa Altagracia, nag-aaral ka pa. Mag-aaral ka pa, Chayo. Pag-aaralan
mo pa ang asukarera
n'yo, pagkatapos. You have no room yet for serious relationships and settling down.
Bata ka pa."
I agreed. "Baka nga."
"Babalik din ako sa Altagracia..."
"Babalik ka?" medyo nabuhayan ako roon.
He smiled. "Of course. That's my home, Chayo."
"K-Kailan? I-Ilang taon kang mawawala?"
Nagkibit siya ng balikat at bumaling sa tanawin. "Not sure, Chayo. You can suggest
when... in time."
Nagtaas ako ng kilay, naguguluhan at nalilito sa sinabi niya.
"Ilang taon mo gustong magpakasal?"
"M-Magpakasal? Wala pa akong boyfriend, Leandro!" mas lalo akong nalito.
"Alam ko. Kaya nagtatanong ako kung kailan mo gustong magpakasal, pagdating ng
panahon?"
"Hindi ko alam. W-Wala pa nga 'yan sa isipan ko."
Para nga alam niya kung kelan siya babalik hahaha GIRLFRIEND KA NA NIYA NON
HAHAHAHAHAHA

P 21-5
Kabanata 20
328K 17K 3.1K
by jonaxx

Kabanata 20
Forget
I feel guilty. Lalo na nang sinubukan naman akong kausapin ni Julius nang nasa loob
na kami ng sasakyan pero
hindi ako makausap ng mabuti.
"Are you alright, Chayo?" he asked.
Kanina pa ako tahimik. Sinusubukan kong pabalikin ang mga luha sa aking mga mata at
kapag hindi kaya'y
mabilis ko na lang pinapalis.
"I'm sorry, Julius," sambit ko. "May naaalala lang ako."
"Hindi mo pa ba nakakalimutan ang ex mo?" he asked, serious now.
Natawa ako habang pinapalis ang luha.
Funny. Ni hindi ko nga naging boyfriend 'yon.
"No, Julius. It's nothing romantic."
"Is this... about your Dad?"
Hindi ko inakala na sa dalawang problema ko, mas magaan para sa akin ang pagsang-
ayon na tungkol nga ito
kay Daddy. Siguro dahil iyon sa pagkasanay ng mga taga Altagracia sa mga
nangyayari. O siguro dahil sa
kailaliman ng puso ko, nabababawan ako sa mga luhang para kay Leandro. Somehow, I
know that crying over
my painful heart is embarrassingly weak. Ang problema sa pamilya ang mas
nangangailangang tuonan ng
pansin at maiintindihan ng lahat kung iyon nga ang dahilan ng mga luha ko... not
the matters of the heart.
"Yeah."
Magaan kasama si Julius. Hindi siya namilit na pag-usapan namin ang tungkol kay
Daddy. He respected my
privacy and waited when I started talking before he moved his advances.
"Akala ko totoo ang usapan na gusto mo pa rin Tyrone," si Julius.
"Hindi no."
"Ang sabi kasi nila, hindi ka pa nagbo-boyfriend ulit dahil sa kanya."
Natawa naman ako roon. Nasa Bacolod na kami at nags-stroll sa mall. Kanina ko pa
tini-text si Mommy at
P 22-1
hindi pa rin nagrereply. Siguro abala sa pagsho-shopping. Nag snack na lang muna
kami ni Julius sa isang
milk tea shop, hindi ko pa siya nayayayang mag dinner kasama si Mommy mamaya.
"Hindi ba puwedeng nagmature ng kaunti kaya hindi pa nag boyfriend ulit? Narealize
ko lang na hindi basta-
basta iyon. Not like a toy you can just return when you don't like it anymore."
Julius smiled. "That's good. If that's the case, I think we're on the same page,
too, Chayo."
Nanliit ang mga mata ko kay Julius dahil noong Junior High School pa lang kami,
kilala rin siya bilang
playboy. Ang dahilan na hindi siya nanliligaw ay dahil nakakasama niya si Kuya sa
basketball at alam ng
buong Altagracia kung paano si Kuya kapag manliligaw ko na ang pag-uusapan.
"Sus! Maniwala naman ako. It's okay to be yourself, Julius. I'd appreciate
honesty."
"Ikaw lang ba ang puwedeng mag mature at magbago? If you noticed, I've been single,
too, for a year now."
And I didn't notice that. I was never really interested with anyone's love life.
Kung may lalaki mang
pinagkakaabalahan kong alamin ang mga pangyayari sa buhay pag-ibig, si Leandro lang
iyon. I was
devastated when I heard he's with Keira, then was shocked to know that they broke
up!
"I didn't know."
Natawa si Julius. "Ganyan ka naman, e. Wala ka namang pakealam kahit kanino, hindi
ba?"
I don't know how to take his comment. Is that a compliment or an insult?
"Lahat ng tao, sinusubaybayan ang buhay mo. From your family life down to your
lovelife while you don't
really care about other people's lives."
Ngumiti ako. "Why should I? I have my own life to worry about, Julius. Bukod sa
hindi rin naman ako
interesado sa ibang tao. Unless if it's my friend or what."
The bitterness did not leave me. Kahit pa nang gumabi at nakapagreply na si Mommy
nanatili sa aking isipan
si Leandro.
"Madalas din pong pumunta ang pamilya ko rito sa Bacolod, Tita," si Julius, now
cozy with my Mom.
Ipinakilala ko siya rito at nalamang pareho pala kaming uuwi sa gabing iyon. Kasama
rin niya ang pamilya
simula pa kahapon sa Bacolod. Mommy's questions for him came like rain until she
was content.
"I know that my daughter Chayo already had boyfriends, before. But truth is... I
don't really agree to her being
in a relationship, hijo."
I stiffened. Hindi kailanman naging ganito ka seryoso si Mommy o naging ganito ka
diretso pero hindi ko pa
nga naman naipapakilala sa kanya ang kahit na sino sa mga naging boyfriend o kahit
manliligaw ko! So this is
how she is going to treat them? Nakitaan ko ng bahagyang takot at awkwardness si
Julius.
"Mom! We're still getting to know each other. Hindi ba, Julius?"

P 22-2
Ngumiti si Mommy. "I'm just saying, hija."
Nakakahiya pero hindi ko na siya napigilan.
"Sa edad n'yo kasing ito, medyo mapusok pa kayo. Napapangunahan ng damdamin."
Awkward na tumawa si Julius. "Don't worry, Tita. Tama si Chayo and we're still
getting to know each
other."
Mommy smiled. "That's good, hijo."
"Mom..." I called.
"I'm sorry, hija. I can't help it. I'm saying this now because we're not really
sure... what will happen in the
future."
Something about Mommy's feel is strange. Hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman
iyon pero she seems
so critical all throughout the dinner. She kept on preaching and reminding me of
the importance of education
and that love should only be given my last attention.
Hindi ko rin inasahan na uuwi kami sa gabing iyon. Sa sasakyan, malambing siya.
Bawat haplos sa akin,
ramdam na ramdam ko ang pagmamahal. Gusto kong magtext kay Kuya at sabihin sa kanya
ang nararamdaman
ko pero sa lapit namin ni Mommy, nahihirapan ako.
And I did not forget her being emotional yesterday. I wonder if something is wrong?
Ang pinakamalapit sa
iniisip ko ay ang madalas niyang pagbisita sa doktor. Is she sick? Does she have a
terminal illness?
Lahat ng kaisipang iyon gusto kong tanggalin sa utak ko kaso wala akong ibang
maisip na puwedeng
nangyayari at bakit siya ganito.
Gabing-gabi na kami nakarating sa bahay. Gaya ng mga madalas niyang biglaang uwi,
wala ulit si Daddy.
"Nasaan si Daddy, Manang?" halos bulalas ko pagkarating.
Hindi ko gusto na ganoon na nga ang nararamdaman ni Mommy, ganito pa ang bubungad
samin sa bahay. Alas
onse y media na ng gabi at kung regular na araw, dapat nakauwi na si Daddy.
"H-Hindi ko po alam."
Nilingon ko si Mommy. She smiled bitterly at me.
"That's okay, Chayo. Umakyat na tayo. Kukumustahin ko lang si Levi. Magbihis ka na
at alam kong pagod ka
sa biyahe."
Gusto kong magwala. I want my emotions to burst but because of the strange feeling
I got for Mommy, I kept
my emotions to myself. I didn't want her to realize that what's happening is
painful to me. Alam kong mas
masasaktan siya kapag nalaman na sobrang nasasaktan din ako.
"Okay, Mom."
P 22-3
I kissed her soft cheek.
"Good night."
It was an overall peaceful night. Hindi ako kaagad nakatulog dahil sa mga iniisip.
The sun was rising when
my last tear drop fell for the heartaches and the family problems that I have.
Tanghali nang sumunod na araw ako nagising. I checked my phone for texts and there
was only Julius'. I
wonder if Leandro has my number?
Bumangon kaagad ako at halos sisihin ang sarili. Bakit unang pag-iisip ko sa bungad
ng araw, iyon kaagad?
Ano ngayon kung wala siyang numero? Kung ayaw niya ng numero ko? Ano ngayon kung
ano ang nangyari sa
date nila? Ano ngayon kung hindi niya ako kinumusta o t-in-ext? Normal lang 'yon!
Baka ngayon,
nagkabalikan na sila!
But... he could at least say thank you to me!
Really, Chayo?
You'd like him to thank you?
My tears dropped like water from a faulty faucet. Namamaga at mahapdi ang mga mata
ko habang itinatapad
sa malamig na tubig ng shower. It was another day of my short semestral break.
I stopped myself from thinking about him. Instantly, I shifted to my Mommy. Naisip
ko ang pagbisita niya sa
kuwarto ni Kuya Levi kagabi. Naisip ko rin ang dapat na i-text kay Kuya Levi
kahapon.
Nagmadali ako sa pag-aayos at pagbibihis para makababa na. Tanghali na at malamig
na siguro ang
breakfast. Sa hagdanan pa lang naririnig ko na ang tubig sa swimming pool. Maybe
Kuya Levi is done with
his breakfast and he's swimming now. Kakausapin ko.
Tama nga ang hinala ko. Kakain muna ako. Naupo ako sa lamesa habang tinatanaw si
Kuya Levi sa labas. He
was like an angry swimmer cutting through the water, pabalik-balik.
Naglagay ako ng butter sa aking bagel. Nagsalin din ang kasambahay ng bago at
mainit pang gatas sa tasa ko.
Kaso... nawala kaagad ang gana ko nang nakita si Daddy na pababa na rin sa
hagdanan.
Ibinaling ko ang mga mata ko sa pagkain. Anong oras kaya siya umuwi kagabi?
Sigurado akong nag-away ulit
sila ni Mommy.
Tumayo ako at nag-utos sa kasambahay na ilagay na lang ang pagkain ko sa pool side.
Mabilis din akong
umalis doon at kahit nakita ni Daddy ang ginawa ko, hinayaan niya ako.
"Chayo..." he said with his usual soft voice, probably to make up for his mistakes.
It's not working.
Nilingon ko siya. Gusto kong ignorahin pero alam kong ganoon na ang ginagawa ni
Kuya Levi sa kanila.
Kung hindi sila nag-aaway, parang hangin na si Daddy sa kanya.
"Nakauwi ka. Mommy mo?" he asked.
P 22-4
Halos umirap ako. Bakit, Dad? Kabit mo ba ang dinala mo sa kuwarto? I'd probably
lose my mind and see
red if that day comes.
"Kagabi po kami nakauwi ni Mommy."
Kumunot ang noo niya.
"Wala siya sa kuwarto."
I shrugged. "Baka nasa guestroom. I would understand why she won't like to be in
bed with you."
"What did you say, Chayo?" tumaas bahagya ang boses ni Daddy pero bago niya pa ako
mapagalitan,
lumabas na ako at pinanood na lang si Kuya.
Tahimik akong kumain sa labas. Nagpatuloy naman si Kuya Levi sa pagsu-swimming.
Ramdam na ramdam ko
ang lalim ng iniisip niya sa paraan ng paglangoy at sa pagiging walang tigil noon.
It was as if he's punishing
himself or something. Nang lumangoy malapit sa lamesa ko, nginitian ko na.
"Morning, Kuya," matamlay kong sinabi.
"Morning. Nakuwento sa akin kagabi ni Mommy ang tungkol sa pagpapakilala mo sa
manliligaw mong si
Julius."
Ngumiti ako at uminom ng gatas. "Oo."
"Bakit sa akin, hindi mo pinapakilala?"
"Kuya, kilala mo na naman 'yon. Isa pa... hindi kami at wala pa akong planong
sagutin siya anytime soon.
We're getting to know each other."
"Tss. Sabi ni Mommy kagabi na kapag niligawan ka raw noon ngayon hanggang college,
hindi raw iyon para
sa'yo."
"Huh?"
"Oo dahil sumang-ayon daw siya kay Mommy nang sabihing dapat hindi ka pa nagbo-
boyfriend. He should
have a word of honor and for that he must follow Mommy's bidding. If he was serious
with you."
"Kuya! That's so traditional."
"Iyon ang sinabi ni Mommy sa akin, Chayo..."
Naalala ko tuloy... marami ring sinabi si Mommy sa akin.
"Kuya, maraming sinabi sa akin si Mommy kahapon at noong nakaraan. Remember my text
to you that night?"
Umahon si Kuya. He's in deep thought now, too. Hindi ko alam kung bakit kinabahan
ako lalo dahil alam
kong alam niya na ngayon ang ibig kong sabihin.

P 22-5
Bago pa kami makapagpatuloy, lumabas si Daddy. Panting and a but stressed, he
looked at us with impatient
eyes.
"Nasaan ang Mommy n'yo?"
Tumalim ang mga mata ni Kuya Levi. Kinuha ni Kuya ang tuwalya at nagpatuloy lang sa
ginagawa. Umiling
ako kay Daddy, sensing panic in his eyes. His eyes were then fixed at my brother
who did not say anything.
"Luis Javier!" he demanded.
"Did you forget Mom's face, Daddy? Dahil sa dami ng babae mo?"
It was the first time I heard and saw Kuya Levi talk back. Siguro dahil tuwing
nagkakasagutan ang dalawa,
lagi akong itinatago o 'di kaya'y pinipili kong magkulong dahil sa pighati. Kuya
Levi immediately shut his
mouth. It was as if a spur of the moment response and when he saw me, he stopped
himself from any more
bad reply.
"Anong sinabi mo?" iritado na si Daddy ngayon.
Kuya Levi stepped once. Napatayo ako, pinipigilan ang mga lalaki sa pamilya.
"Tama na! Nasa kuwarto n'yo nga! Kung wala ay baka nasa guestroom!"
"Nacheck na ng mga kasambahay ang mga kuwarto at napuntahan ko rin ang lahat, wala
siya kahit saan!" he
said.
"Tss..." medyo bastos na reception ni Kuya. "Who would want to stay here, anyway?
Baka nasa bayan o La
Carlota, Dad."
Natahimik si Daddy pero kita pa rin ang takot sa itsura niya.
"Now you know what it feels like to not know your wife's whereabouts. Mommy has
been dealing with that
for years now."
Ang pagtitimpi ni Daddy ay muntikan nang napigtas. Kung hindi lang siya nagwalk out
ay magpapatuloy
siguro si Kuya Levi at mas marami pang masasakit na salita ang masasabi niya.
Matagal kaming tahimik ni Kuya sa lamesa sa pool side nang umalis si Daddy. Tulala
kaming dalawa habang
naiisip ang bumungad sa araw na iyon pero sa huli, ako na ang nauna.
"Kuya, 'yong sa text ko. Pakiramdam ko may sakit si Mommy. Tingin mo?"
He sighed. "Ayaw kong maniwala pero ang sinabi niya sa akin kagabi... pakiramdam ko
nagpapaalam siya.
Maybe we should see the results of her tests? Kilala mo ba kung sinong doktor ang
binibisita niya sa
Bacolod?"
"I know she was asking for second opinion or some sort-"
"Second opinion, Chayo?" gulantang na tanong ni Kuya.
P 22-6
Mas lalo tuloy akong kinabahan.
"It was as if she's saying her farewells last night. Hindi matanggal sa isipan ko."
"S-So... Kuya... tama ang hinala ko?"
Nagkatinginan kami. The look on Kuya Levi's face made my heart hurt. It was too
painful. Bumuhos ang mga
luha ko at klase-klaseng idea ang pumasok sa isipan ko. Naisip kong mawawala si
Mommy. Naisip ko rin
ang pagiging payat niya masyado nitong nakaraang buwan. Ni hindi ko alam kung ano
ang nararamdaman
niya! She hushed her pain and on top of that... there's Daddy who did nothing but
stupid things!
Hinaplos ni Kuya ang likod ko. Pilit kong inayos ang sarili ko dahil marami pa
akong tanong. Lumabas si
Manang Lupe para kunin ang pinagkainan ko sa lamesa. Nagulat siya sa nakitang
itsura ko pero sa huli ay
nagsalita habang nilalagay sa tray ang pinagkainan ko.
"Lumabas ang Daddy n'yo para hanapin ang Mommy n'yo. May alam ba kayo kung nasaan
siya?" Manang
Lupe asked.
Umiling ako habang pinapalis pa rin ang mga luha.
"Ang mga damit ni Mommy, Manang?" nagulat ako sa tanong ng kapatid.
"H-Huh? Bakit, Kuya?"
"Mayroon pa, Levi pero may iilang wala at... ang isang maleta niya... wala."
Pumikit si Kuya at sandaling yumuko.
"Bakit, Kuya?" naguguluhan kong tanong ngayon.
Tumayo siya at hindi ako sinagot. Binalingan niya si Manang Lupe.
"Ang guard?"
"May inutos daw sandali ang Mommy n'yo kagabi sa dalawang guard-"
"CCTV, Manang?" natataranta na si Kuya Levi ngayon.
Umiling si Manang Lupe. "Kaya umalis ang Daddy mo kasi putol lahat ng kable ng CCTV
kaya wala ring
footage kagabi!"
"H-Huh? Saan pumunta si Daddy?"
"Hahanapin niya ang Mommy n'yo at magtatanong din sa mga Castanier kung paano
nangyaring nagkaganoon
ang CCTV."
Napatayo ako roon. Whoever did that to our CCTVs, I don't think it's the
Castaniers! Bakit hindi sisihin ni
Daddy ang mga kasambahay? Bakit si Tito Carlos?

P 22-7
"Chayo, itext mo si Mommy. Tatawagan ko ang cellphone."
"H-Huh?" litong-lito ako at takot na takot na.
Sinundan ko si Kuya na ngayon ay tumatawag na sa cellphone habang dalawang baitan
ang lakad sa
hagdanan. Mabilis din akong tumakbo habang nagtitipa ng mensahe.
Ako:
Mom? Nasaan ka?
Ako:
Mom, hinahanap ka ni Daddy. Pumunta siya sa mga Castanier.
Ako:
Mommy? Please reply.
Binuksan ko ang master's bedroom, hindi makapaniwala na kagabi lang ay magkasama
kaming umuwi.
Imposibleng wala siya rito!
Wala nga siya roon. Walang tao sa master's bedroom. Marahan akong lumapit sa
malaking walk-in closet
nila. Hinawi ko ang pintuan ng closet ni Mommy at nakita roon na halos kalahati sa
damit ang wala. I opened
the drawers to check but I saw her jewelries there. I opened everything until the
last cabinet, where they
store their bags. Matching ang mga bags nila ni Daddy. Hindi ko saulo ang lahat
pero lahat ng laki ng maleta,
dala-dalawa. Pero ang pinakamalaking maleta ay isa na lang. That means... one big
luggage is out!
"Kuya... b-baka bumalik lang ng Bacolod?" kalmado kong sinabi kahit alam kong hindi
ako maririnig ni Kuya
Levi... at alam kong hindi siya nagmamaleta papuntang Bacolod.
HOY TANGINA NAMAN FEELING KO TALAGA ANO EH TANGINA

P 22-8
Kabanata 21
410K 20.1K 14K
by jonaxx

Kabanata 21
Delubyo
Habang tumatagal, lalo akong kinakabahan. Kanina pa tumatawag sa kung kani-kanino
si Kuya, wala pa ring
balita.
"Kuya, si Leandro?" I croaked.
There is no use for tears now. Kanina pa rin ako tumatawag kay Mommy pero nagri-
ring pa iyon hanggang sa
tuluyan nang nawala ngayon. Her phone is now turned off.
"Hindi sumasagot!" sigaw ni Kuya bago tuluyang nagdesisyon.
He turned to me. He looked forlorn. I swallowed hard.
"Chayo, dito ka lang! Dito ka lang, okay? Susundan ko si Daddy at hahanapin ko rin
si Mommy."
"Kuya, sabihin mo kay Dad na hindi naman siguro ang mga Castanier. A-Ano namang
dahilan nila?
Imposibleng nakidnap si Mommy."
"Talagang imposible, Chayo dahil si Mommy mismo ang nag-utos sa mga security guards
na umalis!"
Nanginig ang labi ko.
"Kaya rito ka lang, okay? Huwag kang aalis, Chayo!"
Mabilis akong tumango. Hindi ko kailanman napansin na sobrang haba pala ng isang
araw sa paghihintay sa
pagbabalik ng buong pamilya. Panay ang tanong ko sa mga kasambahay kung nariyan na
ba sila o kung may
alam ba sila kung nasaan si Mommy o may alam ba sila sa kung sino ang pumutol sa
mga CCTV.
"Minsan kong nakita si Ma'am Rosario na kausap si Carlos Castanier," sabi ng isang
kasambahay.
Umiling ako. "Pero hindi sapat na dahilan 'yon para sabihing may sabwatang
nangyari, hindi ba?"
Nag-ilingan ang lahat, medyo takot na sa pagkakataranta ko. Lumapit si Manang Lupe
sa akin, napapansin ang
pagkakabalisa sa lahat ng nangyayaring ito.
"Chayo... magpahinga ka muna. Hintayin mo ang Daddy mo at ang Kuya mo."
Kaya lang... gustong-gusto ko nang malaman kung ano ang nangyari. Bakit pumunta si
Daddy sa mga Castanier
P 23-1
at kung ano ang nakuha ni Kuya.
Tumayo ako at sa huli'y nagdesisyon na tawagan ang mga kaibigan ni Mommy. Wala
akong numero nila pero
naghanap ako ng paraan sa internet. I also wanted to ask Leandro through Facebook
but he is not online!
Ako:
Tita, puwede po pahingi ng number? Umalis po kasi si Mommy at walang nakakaalam
kung nasaan siya.
Marami akong ch-in-at na mga kaibigan ni Mommy. Kasalukuyang ding napuno ang inbox
ko ng mga tanong
sa kaibigan.
Nan:
Chayo, galing si Tito Luis dito sa amin, hinahanap si Tita Rosario. Anong
nangyayari? Okay ka lang?
Ako:
Okay lang. Umalis kasi si Mommy na hindi nagpapaalam.
It sounds as if Mommy is just somewhere in Altagracia because of my reply. I was
hoping she is. I think she
is. Imposible namang umalis siya hindi ba? Siguro walang kinalaman ang pagkakaputol
ng CCTV?
Dumating ang gabi at bumalik na si Kuya Levi. Galit at takot pa rin ang nasa itsura
niya. Nagkukumahog
akong magtanong tungkol kay Mommy pero siya rin man, ganoon.
"Si Mommy?" sabay pa kaming dalawa.
"Hindi umuwi si Mommy?" si Kuya.
Umiling ako. "Hindi mo nahanap? Si Dad?"
Hinilot ni Kuya ang kanyang sentido at binagsak ang katawan sa sofa. For some
reason, now that he's so
serious and angry, nadagdagan ng ilang taon ang edad niya.
"Pumunta ka sa mga Castanier?"
"Oo! Nakakahiya na nagwawala si Daddy roon."
"A-Anong sabi ni Tito Carlos?" medyo gumaan ang loob ko.
"Wala si Tito Carlos. Nasa trabaho."
"S-Si Leandro? At Chantal."
"Naroon! Tang ina!" he cursed so loud. "Chayo, hindi ba nagrereply si Mommy?"
"Hindi, Kuya," takot na takot na ako.
Nakauwi rin si Daddy ng alas siete. He was calm but I know and I sensed the rage
inside of him.
P 23-2
"Dad, si Mommy?"
"Hindi pa umuuwi, Chayo?" nanginig ang boses ni Daddy nang balingan ako.
Umiling ako. "Nagtext ako kina Tita. Baka kasi nasa Bacolod siya. O... sa Iloilo.
Hinihintay ko pa ang reply."
I glanced at my phone and saw some messages there. Nakita ko ang iilang negatibong
mensahe pero hindi ko
na muna tiningnan.
"Babalik lang siguro si Rosario bukas," Dad comforted himself despite the looming
rage in his eyes.
"Why don't we report her missing?" Kuya Levi suggested.
"Kuya, baka may nilakad lang si Mommy?" alo ko sa sarili ko.
"Nilakad? Chayo, isn't it clear? The CCTVs are broken, her luggage is gone, half of
her clothes are gone, and
inutusan niya ang mga guard kagabi na pansamantalang umalis! She's gone!"
"Tumahimik ka, Levi!" Daddy's voice boomed.
Tumayo si Kuya galing sa pagkakaupo sa sofa.
"It's true! At alam mo, Dad, kung sino ang dapat na sisihin sa pag-alis ni Mommy?
Kung tama akong naglayas
siya, dahil 'yon sa'yo!"
Galit na galit din si Daddy. He was suppressing his anger so much. I can sense how
much he wanted to
devour Kuya Levi but in the end, he sighed.
"I will contact our friends. I deployed men to search for her here, in La Carlota,
and Bacolod. Magpahinga na
kayo," he said in a controlled voice.
There was no choice. I stayed up very late only to read messages from Mommy's
friends.
"Chayo, hindi ko alam pero sa huling pag-uusap namin ng Mommy mo para siyang
namamaalam sa akin.
Huwag naman sana."
"Chayo, I'm sorry, I haven't seen her. Hindi rin siya nakapagtext sa mga plano
niya.
"Chayo, you should check this doctor. Eto ang pinupuntahan niya sa Bacolod, alam ko
noong nakaraan."
Gabi na pero sinubukan ko pa ring tawagan ang doktor na tinutukoy ni Tita. Kaya
lang, walang sumagot.
Pinilit ko ang sarili kong matulog. Nang gumising kinabukasan ay nagmadali kaagad
sa paglabas para tingnan
kung nakauwi na ba si Mommy.
Bukas ang master's bedroom at tumambad sa akin ang malinis na kama. Nang dumungaw
ako sa barandilya sa
sala, may mga police na at maraming tauhan namin sa asukarera.
"Chayo..." si Kuya Levi sa likod ko.
P 23-3
Nilingon ko kaagad si Kuya. "Kuya, may numero ako sa doctor ni Mommy. Hindi ako
sinagot kagabi pero
puwede na siguro ngayong umaga. At kung hindi pa rin... puntahan na natin sa
Bacolod!"
Tumango si Kuya Levi sa akin. Nasabi rin siguro ni Tita ang tungkol sa doctor kay
Daddy kaya personal na
umalis si Daddy papuntang Bacolod habang ibinabalita na sa buong lalawigan ang
hindi pag-uwi ni Mommy
sa bahay.
"Pasensya na, hijo, pero nakausap ko na si Mr. Del Real at nasabi niya naman na
papunta siya rito. Ang
ganitong klaseng impormasyon ay mas mabuting harap-harapang pag-usapan," sagot ng
doktor pagkatapos
tanungin ni Kuya Levi.
Kuya Levi closed his eyes, very frustrated now at the information. In the end, he
sighed.
"Okay po. Naiintindihan ko. Salamat po, Doc."
"You're welcome, hijo."
Buong araw kaming nakikibalita lang sa mga kasambahay at tauhan dahil wala si Daddy
at pumuntang
Bacolod. Hindi pa nakakatulong na kailangan na rin naming mag enrol sa school para
sa next semester. I want
to stop the time because of everything that's happening but I guess the world is
that cruel. It doesn't really
care about your pain.
Hindi umuwi si Daddy sa gabing iyon pero tumawag siya sa akin. I cried so much when
I heard that the
doctor's second opinion was the same... she's in a stage four colon cancer.
I cried so hard. It's so hard to accept. My world turned upside down that the next
day, I didn't go out of my
room. Nakabalik na si Daddy galing Bacolod at patuloy ang paghahanap niya.
I feel so useless that whole day of crying. Walang magagawa ang mga luha ko para
kay Mommy. I bombarded
her phone with texts of my begging her to come home.
Ako:
Mommy, I love you so much. Please, come home. Mom... Hindi ko kaya na wala ka.
Ako:
Mommy, please. I love you. I'm sorry for being a bad daughter. I promise, I'll be
good. Please, Mom.
Bumalik ka na. You are my happiness.
Ako:
Mom, sabi ng doktor, may sakit ka. Please, come home. Please, Mommy. I love you.
Please, I'm begging you.
Ako:
Mommy... please...
"Chayo, mag enrol ka na..." si Kuya Levi nang lumipas ang tatlong araw.
P 23-4
Wala akong gana. I feel like my world has stopped and it's not going to go back to
it's usual turning without
Mommy.
"Chayo, sige na."
"Ikaw, Kuya? Mag enrol ka na rin," matamlay kong sinabi.
"Tutulong ako sa paghahanap ngayon kaya mag-enrol ka. Kapag natapos ka, ako naman
ang mag-eenrol,
okay?" he assured me.
The world doesn't stop for anyone else. Whoever you are, the cruel world will
remain turning... not giving a
fuck.
But to know that Mommy is out there, suffering, refusing to go home and be in a
hospital is killing me.
Pinagtitinginan ako ng mga estudyante pagdating ko ng school. Walang nangahas na
magtanong o mag kumento
tungkol sa nangyayari sa buhay ko.
Mabilis na lumapit si Nan at June, tahimik ako na inalalayan. It was when I smiled
bitterly at them that they
started to ask questions.
"Anong nangyari?"
I had to answer in every detail to my trusted friends. Tahimik sila at wala nang
nasabi sa mga sagot ko. Alam
ko na hindi nila alam kung paano ako aaluin.
Natapos ang mahabang araw sa enrolment sa school. Palabas na ako ng Senior High
building nang tumigil
ako sa daanan para sulyapan ang college building. I wonder if he knows what's
happening. Of course, the
whole province knows. Ano kaya ang masasabi niya? For some reason, I want to hear
him. I want his
assurance or something.
Tempted to go to their building, nilingon ko ang mga kaibigan.
"Sandali lang, ha?" sabi ko sa nanginginig na boses.
"Chayo..." they called but I left them.
Nagpatuloy ako, luminga-linga. Alam kong may posibilidad na kahapon pa siya nag
enrol o noong isang araw
pa o noong nakaraan pa... hindi ko alam. But I hoped... so hard... that he's here.
Muntik na akong mabunggo sa isang babae. Keira Abad was that girl. Mabilis kong
nilingon ang likod niya sa
kaunting pag-asa na nariyan si Leandro pero mag-isa siya. Sa normal na mga araw,
siguro hindi ko
kakausapin ng ganito si Keira. Lalo na pagkatapos sa natunghayan ko sa Ruins. I was
bitter. I didn't want to
talk to her or to Leandro. I want to move on and I want to cut the cords and burn
the bridges... but I am in so
much pain. I cannot deal with it that way.
"S-Si Leandro?" tanong ko.
"Ah..." She smiled. "Kahapon pa kami nag enrol, e. May kinuha lang ako ngayon. Nasa
bahay nila."

P 23-5
Kahapon pa sila nag enrol.
"G-Ganoon ba?"
"Bakit? May kailangan ka sa kanya?" she asked.
Umiling ako. She sighed.
"I'm sorry about your Mom. Narinig namin noong nakaraan ang nangyari at... pareho
kami ng opinyon ni
Leandro."
Yumuko ako at tumango. Parang nahati ang puso ko. Ramdam ko sa dibdib ko ang sakit.
"Na baka umalis ang Mommy mo dahil sa mga ginagawa ng Daddy mo."
"S-Sinabi niya 'yon?"
Tumango si Keira. I sighed and nodded. I think that's enough of information.
Somehow, I know it's my Dad's
fault but I never thought Leandro would comment that way.
"Salamat. Uh... Excuse me," sabi ko pero bago ako makaalis, may pahabol pa si
Keira.
"Ikaw pala ang nag set up sa amin sa Ruins, Chayo. Nalaman ko kay Leandro."
With wide eyes, I returned my gaze on Keira. Ngumiti ulit siya.
"Thank you. Dahil sa ginawa mo nagkabalikan kami. Umayos ulit kaming dalawa, gaya
ng dati."
I smiled widely and yet my shameless tears pooled. Tumango ako.
"Glad to hear that. Excuse me."
Naging malupit ang mga sumunod na mga linggo. Walang araw na hindi ako umiyak. Wala
ring araw na hindi
nag-aaway si Kuya Levi at Daddy. Tapos na ang bakasyon at nagsimula na ang school.
My world is all just
school and home because of what happened. Dinagdagan ako ng bodyguard na kahit sa
classroom, mayroon
sa labas. Hindi na rin ako hinayaan ni Daddy na maghintay kay Kuya kaya diretso ang
uwi ko pagkatapos ng
klase.
I never saw Leandro. I know he's still going to school and probably happy with
Keira but I never thought he
won't check on me.
Kung sa bagay... ako naman lagi ang pumupunta sa kanya, hindi ba?
Kailangan ba iyon pumunta sa classroom ko para tingnan ako?
Hindi. Lalo na ngayon na nagkabalikan na sila ni Keira.
But I thought he somehow cared for me... as a friend. Alam ng lahat ang nangyayari
sa pamilya ko at hindi ba
siya nag-alala sa nararamdaman ko?
P 23-6
I cried on our classroom, while the teacher is discussing, and everyone let it pass
because they all know that
my family is in deep turmoil.
Lumipas ang isang buwan, palapit na ang pasko pero wala pa ring balita kay Mommy.
Punong-puno na ang
inbox niya sa mga messages ko. We don't know anything... until that rainy night.
"Anong kinalaman ni Tito Carlos, Daddy? You are just hallucinating now! You are
throwing Mommy your
own dirt!"
Naabutan ko ang pagtatalo ni Kuya Levi at Daddy sa sala. Mabilis akong bumaba.
"Tumahimik ka, Levi at hindi mo alam!" sigaw ni Daddy. "'Yang putang inang Carlos
Castanier na 'yan ay
dating kasintahan ng Mommy mo!"
"Tama na!" I said in desperation.
"Oh, eh, ano ngayon? Hindi siya tulad mo na nangangalaguyo! Bakit hindi mo
tanggapin na nagsawa na siya!
Na ayaw ni Mommy na ubusin ang huling mga araw niya sa mundong ito kasama mo!"
Daddy punched Kuya Levi. Napasigaw at iyak ako habang pinapagitnaan ang dalawa.
Matangkad si Kuya
Levi pero ganoon din si Daddy, hindi pa kasali na mas malaki rin ang katawan ni
Daddy.
Duguan si Kuya Levi sa gilid ng labi. It was as if my heart was punched.
"Tama na! Tama na, Dad!" pagmamakaawa ko.
"Tumahimik ka, Levi! Wala kang alam kaya tumahimik ka!"
Pinalis lang ni Kuya ang dugo. Tumayo siya galing sa pagkakaupo sa sofa. Inalalayan
niya rin ako patayo at
sinubukan ko siyang yakapin pero galit na galit si Kuya.
"Bakit mo pinagtatanggol ang tang inang Castanier na 'yon, Levi? Hindi pa ba sapat
na ilang araw na ring
hindi nakikita iyon sa Altagracia! Siya ang kumuha sa Mommy n'yo-"
"For god's sake, Daddy! Hindi kinuha si Mommy! Umalis siya ng kusa! Bakit ba hindi
mo matanggap iyon!?
Ang hirap bang tanggapin? At wala na akong pakealam kung sumama nga si mommy kay
Tito Carlos! Hindi
hamak na mas mabuting lalaki siya sa'yo! Wala kang ginawa kundi mambabae!"
"Tumahimik ka, Luis Javier!" halos mapatalon ako sa sobrang lakas na sigaw ni
Daddy.
"Huwag mo akong tatawagin sa pangalang 'yan! Sana hindi mo ako pinangalan sa'yo
dahil ang huling gusto
kong mangyari ay maging kagaya mong lalaki!"
Daddy kept his cool this time but I know that his rage was overflowing already.
"Ako ang nagpapakain sa'yo, Levi. Nasa puder kita, huwag mong kalilimutan 'yan! Ako
ang ama-"
"Wala na akong pakealam!" Kuya Levi screamed. "Sa'yo na 'yang asukarera mo! Sa'yo
na 'yang pera mo!
Sa'yo na 'yang pangalan mo!"
P 23-7
"Levi!" Dad called when Kuya started marching out the house.
"Kuya!" halos bulong na lang ang naitawag ko.
Susundan sana siya ni Daddy nang saktong pagpasok ng mga tauhan sa bahay namin ang
pag-alis niya.
"Mr. Del Real, dinala ni Carlos Castanier si Mrs. del Real sa ospital kaya lang
Dead on Arrival-"
It was like the world crumbled upon me. My body numbed.
"Ang putang inang hayop na 'yon?!" Daddy's voice boomed like thunder.
May tauhang nagbigay kay Daddy ng shotgun at bago pa ako makagalaw, nag-alisan na
sila. Kasabay noon
ang tunog ng pagpihit din ng dalang pick-up ni Kuya Levi sa garahe.
Wala akong lakas. Inalu ako ng mga kasambahay habang nag-uunahan ang mga luha ko.
"Manang, p-pupuntahan ko si Mommy sa ospital," sabi ko.
May iilang pumasok na tauhan at tinawag ang natitirang bodyguard sa bahay.
"Pinapasundan din ni Sir si Levi! Halika at mabilis ang patakbo!"
Umiiling si Manang Lupe sa aking paanan, umiiyak. My eyes were wide while tears
fell in them.
"Manang, please..." pagsusumamo ko.
"Dito ka lang, Chayo."
"Manang si Mommy patay na raw! Please, gusto kong makita ang Mommy ko! Please..." I
cried so hard.
I am not sure if I realize or accepted it. I have been crying this way for days but
tonight, it was a hallow cry
of loss, grief, and sorrow.
"Please, manang. Please... si Mommy."
Nilingon ni Manang Lupe si Reynante. At siguro'y nahabag sa akin, kahit na suwayin
na ang utos ng pamilya
ko, inalalayan nila ako patungo sa isa sa mga SUV namin. I was crying hard even
with the embrace of our
househelps. It wasn't enough comfort.
Umuulan ng malakas at kumukulog din pero walang hihigit pa sa delubyong
nararamdaman. Marahan ang
andar ng sasakyan at dahil nasa malayo ang bahay namin, hindi kaagad ang dating
namin.
The tire screeched because of the sudden brake at the intersection. Mabilis kasi
ang patakbo ng sasakyang
nakita at may sumunod pang tatlo rito na pare-parehong sasakyan din namin!
Tumili ang mga tao sa paligid pagkatapos ng isang matinding pagkabangga ng siguro'y
naunang sasakyan.
"Si Levi!" sigaw ni Reynante, ang driver ng sinasakyan namin.

P 23-8
Without hesitation, he turned my SUV to the other side. Hindi na sa daanan patungo
sa ospital. Natigil ang
iyak ko.
"S-Saan si Kuya?" nanginginig ang boses ko at sa huli, nang nakalapit na sa tatlong
huling sasakyan kanina,
natanto ko.
Nabangga ang pick up ni Kuya Levi sa isang malaking puno pagkatapos nitong mahulog
sa bangin.
"Si Kuya Levi!" sigaw ko at wala nang nakapigil sa akin sa paglabas at pagtakbo.
Hindi ko na inalintana ang ulan, kulog, at kidlat. Sinigaw ni Manang Lupe ang
pangalan ko dahilan kung bakit
napigilan ako ng mga tauhan sa tatlong humabol na sasakyan. Nakapark na sila ngayon
sa likod ng umuusok at
wasak na sasakyan. Iilan sa kanila'y pilit na binubuksan ang front seat! The first
one to get rescued on the
front seat, and with a bloody face... was...
"Chantal!" sigaw ko at sinubukang kumawala sa mga tauhan ni Daddy pero hindi ko
nagawa.
What!?How?Arh grabe sobrang bigat sa pakiramdam ?? TANGINA ANG SAKIT NAMAN.

P 23-9
Kabanata 22
439K 22.4K 11K
by jonaxx

Kabanata 22
Monster
"Alisin n'yo ang bata!" I heard Manang Lupe shouting at some of the men who were
holding me tightly.
Nang nakalapit si Manang Lupe sa akin ay agad niya akong hinatak palayo sa
pangyayari. Nagwala habang
humahagulhol, halos saktan ko ang sino mang nangangahas na alisin ako roon.
My brother is inside that car! He's driving and based on the wreck in front, wala
akong ibang hiling kundi ang
paggana ng teknolohiyang pangkaligtasan sa loob nito. And I just can't wait to see
how is he. I don't want to
leave even when they were all screaming for my removal on the scene.
Ang tanging nakapagpatigil sa hiyaw ko at nagpakalat ng lamig sa aking katawan ay
ang pagdating ng
ambulansya. Kasabay rin noon ang matagumpay na pagkakatanggal ng pintuan ng
sasakyan. Nakita ko ang
maingat at pagmamadaling ilapag ang duguang katawan ni Chantak sa isang stretcher
at ang paglaylay ng
kamay niya roon. Kitang-kita ko ang pagmamadali ng mga tao habang pilit akong
hinihila palayo roon.
"Chayo, tara na," halos magmakaawa na si Manang Lupe.
"Manang si Kuya! Manang si Kuya!" I said almost hurting all the arms holding me.
"Chayo, tara na sa ospital-" and there goes the last drop of my strength. I saw my
dear brother, covered with
blood.
"Kuya..." I called softly with wide horrified eyes.
Mabilis na humarang ang mga tauhan na naroon. Nawala na sa tingin ko si Kuya at ang
huling tanaw ko sa
kanya ay ang kanyang walang kamalayan habang maingat na binubuhat, at ang mga
daliring tinutuluan ng dugo.
Wala akong lakas sa loob ng sasakyan namin habang tinatanaw ang ospital sa
bayan.Parehong hindi ko na
puwedeng bisitahin si Mommy, Kuya Levi, o si Chantal. At kahit walang utos,
posibleng hindi ko nga
kakayaning bisitahin ang sinuman sa gabing iyon. Tulala ako at hindi makausap ng
kahit nino.
"Chayo, uuwi na tayo, ha?" maingat na tanong ni Manang Lupe sa akin.
Ang iilang kasambahay na kasama sa sasakyan ay kanina pa ako tinatanong at
binibigyan ng maiinom pero
wala akong kibo. Wala rin akong kibo kay Manang Lupe. I was completely submissive
to everyone around
with my strength all gone and the trauma of watching my brother and Chantal covered
in crimson blood.
To top that... my Mom was pronounced dead earlier that night! She's dead! My Mommy!
Ni hindi ako
nakapagpaalam ng maayos. Our last trip in Bacolod, all the words she told me, those
were my last memories
of her.
P 24-1
Mommy is dead. I still couldn't accept it.
Mommy is dead.
Mommy is dead and she's not with us during her last moments.
Is she really? Pinaglalaruan ba ako ng mga tao?
Baka mali? Baka may ibang namatay at akala nila si Mommy 'yon?
Imposibleng patay na si Mommy! Mommy ko 'yon!
Then I couldn't stop my tears... is Mommy really dead?
Bakit kaya ayaw niyang kami ang makapiling sa huling hininga niya? It is easy to
blame Daddy for her misery
but I want to know why did she have to leave me and Kuya? We wanted to see her. We
wanted to take care
of her. We wanted to fight with her! Bakit hindi niya ibinigay sa amin ang
pagkakataon na gawin iyon?
And then my brother... the sight of his hand with blood trickling on it seem to
have made my mind its home.
My thoughts are on that strange loop. Balik sa simula hanggang sa kay Kuya Levi.
"Sigurado ka ba Guadalupe?"
Sa gabi ring iyon, parehong pamilya ni June at Nan ang bumisita sa bahay. With
their Dads talking to some of
their own men, trying to connect with my father, and their Moms trying to convince
Manang Lupe that I will
be better if I stay with my friends for the night.
Tahimik na pareho si June at Nan habang pinagmamasdan akong tulala sa sala. Kanina
lang, sinubukan nila
akong kausapin pero pabalik-balik ang isipan ko sa mga pangyayari na walang ni
isang salitang rumihestro sa
akin.
They stopped talking and remained concerned as they watch me with anxious eyes.
"Hindi na, Ma'am. Isa pa't nalaman kong kasalukuyan nang inaayos ang... para kay
Ma'am Rosario."
Naramdaman ko ang pag-iingat ni Manang Lupe sa sinasabi niya. Lamay. That was it.
Mommy's wake.
Mommy's... wake. Mommy is dead.
Tears stung my eyes. Napatayo si Nan at walang pag-aalinlangang lumapit at niyakap
ako. Hindi ako
nagsalita. Ang mga luhang tumutulo ay tila sigaw ng pagdadalamhati.
"Kumusta si Luis Javier?" tanong ng Mommy ni June.
Sumulyap si Manang Lupe sa akin bago ito nilingon. Hindi siya nagsalita. Hinihintay
ko pero walang
dumating. Isang singhap lang ang ibinigay nila bago ako nilingon.
"Kasama raw ang anak ni Carlos sa aksidente, hindi ba? Kumusta ang bata?"

P 24-2
Sa parehong paraan lang siya sinagot ni Manang Lupe.
"Pinaghahanap ni Sir Luis si Carlos."
"Pinaghahanap? Kung wala siyang kasalanan, bakit pa siya magtatago o tatakbo kay
Luis?"
Dahil tingin ni Manang Lupe ay mas makakabuti sa aking sa bahay na muna manatili
imbes na makitulog sa
mga kaibigan, parehong nag-offer si June at Nan na sa bahay na muna matulog para
masamahan ako. I was
unable to say yes or no. I wanted to be alone. I wanted to just stay still and wait
for the world to stop, too,
and for once, be a friend to me.
Hindi ako nakahindi kaya parehong doon sila natulog. Tahimik sila magdamag,
pinagmamasdan lang ako. But
then both of them fell asleep later while I was awake the whole night. Umahon ako
nang nakita ang unang
hudyat ng pagsikat ng araw.
Like a lifeless ghost, I graced the halls of our house weakly. I have no sleep and
no strength. Ang tanging
gusto ko lang ay ang malaman ang kalagayan ng pamilya ko. Si Mommy, si Kuya Levi,
si Chantal, si Daddy...
I stopped on the bannisters where I heard some men and some of the province's chief
and police officers.
"Natagpuan na raw ang bangkay!" I heard.
I stiffened and like a ghost, and like my usual self, I stayed behind the large jar
as I listened.
Bangkay.
There's a dead body? Someone is dead again.
Again!
Who is it?
Hindi ako huminga. Unti-unti akong umatras, hindi yata kakayanin ang maririnig.
"Sa ilog!"
"Sinasabi ko na nga ba!" sabi ng chief at mabilis na pinagtuturo ang kanyang mga
tauhan.
"Alalayan ang imbestigasyon sa pagkamatay ni Carlos Castanier!"
Like a lifeless body, I walked back to my room very silently. Marahan ang pagbukas
sa pintuan, marahan din
ang pagsara roon.
Bumalik ako sa gitna ng dalawang kaibigang mahimbing pa ang tulog. I closed my eyes
trying so hard to not
cry but it seems like I just couldn't. Hindi yata nauubos ang luha ko at kaya ko
pang lumuha ng ganito.
"Chayo..." June whispered.
Umahon siya agad. Nagising si Nan dahil doon at nilingon na ako. Tumayo si June at
nagmamadaling lumabas
ng kuwarto habang niyayakap ako ni Nan.
P 24-3
"Chayo..." she called silently.
"Patay na raw si Tito Carlos! Patay na si Mommy! P-Paano ako? Si Kuya Levi? Si
Chantal?" I asked Nan
desperately.
Nagkukumahog na umakyat ang mga kasambahay na tinawag ni June. Inalo ako ng mga
kaibigan hanggang sa
dumating si Manang Lupe at nag-utos na ng pagkain at tubig para sa amin.
Inalalayan ako pababa, tahimik na ang bahay. Wala na ang mga naabutan kaninang mga
tauhan at pulis na
pakiramdam ko'y panaginip lang ang lahat. At sana nga ay panaginip lang!
Unti-unti kong napansin ang aawa sa mga mata ng mga kaibigan. Pati sa mga sumundo
sa kanilang pamilya,
nakita ko ang awa habang tinitingnan ang ayos ko. Something about being the only
del Real left in our house
and the pity that I am receiving woke me up.
"Ayos lang po ako rito. Maraming salamat. Nagulat lang ako sa lahat ng nangyari
kahapon," pilit kong
pinatatag ang boses ko.
Wala akong pakealam kung kita ang panghihina ko.
"Chayo," si Nan.
"Salamat sa inyo."
"Nancy, that's enough. We all care for Chayo but I think she will need her privacy
on this matter," ang
Mommy ni Nan.
Yumuko ako dahil hindi ko alam paano ipapaliwanag sa mga kaibigan ang kagustuhan
kong pansamantalang
mapag-isa.
Nang umalis sila, alam kong hindi ako nakapagpasalamat ng maayos sa mga kaibigan. I
can only hope that
they will understand it. In time, maybe I can finally say my gratitude properly.
"Manang Lupe..." tawag ko nang sa wakas ay nagkaroon na ng lakas.
Nanatili ako sa sala, kung saan ako iniwan ng mga kaibigan at ng kanilang mga
pamilya. Naghintay ako na
may magsabi saa akin sa lahat ng mga nangyayari pero pinili ni Manang Lupe na
manahimik at huwag na
muna akong sabihan ng kahit ano. I was desperate for news about my brother and
Chantal. I was desperate
for news about my mother... and then Tito Carlos.
Kasabay ng pangalawang tawag ko sa kanya ay ang pagdating ng SUV ni Daddy.
Hindi ko na alam kung para saan ang mga luha ko. Siguro halo-halo na ang
nararamdaman ko. Sinalubong ko
ang pagpasok ni Daddy.
He looked so forlorn and weak. Alam niya ang nasa mga mata ko pero sinalubong niya
pa rin ako ng
kahinaan.
"Kasalanan mo 'to!" I screamed at him as I punched his chest.
P 24-4
Niyakap niya ako ng mahigpit habang panay ang tapon ko ng mga suntok. Bumuhos ang
mga luha ko at
humagulhol ako. Sa kauna-unahang pagkakataon sa araw na iyon, naibuhos ko ng buong-
buo ang sakit.
"Kasalanan mo 'to! Wala na si Mommy! Gusto ko siyang makita! Umalis siya dahil
sa'yo!" sunod-sunod ang
paratang ko.
"I'm sorry," he whispered painfully.
Isang hagulhol ang narinig ko kay daddy habang niyayakap ako. Nanginginig ang
paulit-ulit niyang mga salita.
"I'm so sorry, Charlotta. I'm... sorry."
He's shaking. My heart hurt but there's just no stopping my anger.
"At kung hindi mo pinahabol sa mga tauhan mo si Kuya Levi, hindi sana nagkaganoon!
Anong nangyari kay
Kuya? Anong nangyari sa kanya? Kasalanan mo 'to, Dad! Lahat ng ito!"
Hindi siya nagsalita. Nanatili siyang umiiyak habang nakayakap.
"Si Chantal! Daddy! Nandoon si Chantal kasama ni Kuya! Anong nangyari sa kanila?!"
Nagpatuloy ang kanyang hagulhol. My eyes widened and started with my stronger
punches.
"Anong nangyari kay Kuya at Chantal?"
"Chantal Castanier is now stable, hija. I'm sorry, Chayo," he cried still but I was
merciless.
"At si Kuya?" hindi ako huminga sa narinig na balita.
"Your brother took the critical hit. Katatapos lang operahan pero kritikal pa rin-"
"This is your fault you monster!" I screamed so broken hearted.
Pakiramdam ko mas masakit pa ang nararamdaman ko kaysa sa pagkamatay. Kung sana ay
namatay na lang
ako sa isang iglap, hindi pa ako masasaktan ng ganito! I'm pretty sure now this is
really worse than dying. I
would love to die than feel this way.
"I'm sorry, Chayo," ulit niya habang umiiyak at hindi natitinag sa mga suntok ko.
"P-Please, let me grieve for
your mother. I lost Rosario-"
"You lost Mommy a long time ago! Noong nambabae ka, Daddy!" galit na galit kong
salubong sa kanya.
Hindi na siya nagsalita. Hindi ko alam kung ano ang uunahin kong isipin. Nag-
uunahan ang pag-aalala kay
Kuya Levi at Chantal, at ang katotohanang wala na si Mommy... at ang...
I pushed Daddy away when I realized what's next. Nanghihina siya at hindi na
kasinghigpit ng yakap niya
kanina ang yakap sa akin. Napaatras siya. He looked sorrowful and in so much pain
but I am busy with my
own to worry about his!

P 24-5
"At si Tito Carlos! Pinatay mo si Tito Carlos!" paratang ko.
Dumaan ang galit sa kanyang mukha, natabunan ang lungkot at pighati.
"He deserved it!"
My jaw dropped and realized that what I heard earlier that day was true. Tito
Carlos is dead. And... Daddy
killed him?
"Damn you, Daddy! You have no right to grieve and be sorry for anything! You are a
monster!"
Hindi ko alam paano ko nakayanan ang linggong iyon. I wanted the world to stop
while I grieve for
everything but it just wouldn't.
Nagpatuloy ang pag'aayos sa lamay ni Mommy. Ako pa mismo ang nauna roon sa araw na
iyon at mag-isa
kong iniyakan ang ina.
Sa huling mga araw niya sa mundo, kapayapaan at kasiyahan ang tanging naramdaman
niya, kung
pagbabasehan sa kanyang mukha ngayon. She looked pretty in white and it looked like
she didn't struggle or
anything. She looked free.
Hindi ko nga lang alam kung bakit kahit na ganoon ang tingin ko, patuloy pa rin ang
mga luha ko. I cried and
called for her name that day as I hugged and kissed the glass partition.
Hindi ko maialis sa akin ang tampo. Bakit mo kami iniwan, Mommy? Bakit hindi mo
kami hinayaang alagaan
ka?
Hindi ko kayang sabihin na si Kuya Levi ay kasalukuyang kritikal sa ospital. But I
was sure she knew that
now.
"Mommy, please save Kuya... and Chantal!" I pleaded.
As I continue crying and grieving, the pain was becoming worse. Hinawakan ako ni
Manang Lupe habang
haalos katukin na ang kabaong ni Mommy.
"Mom, please, isama mo na ako please... Mommy... Sasama ako... Isama mo na ako,
please Mommy. I wanna
go with you please," I pleaded more like a child Charlotta who wanted to go with
her Mom to wherever she's
going.
Dahil sa kalagayan ko, hindi ako pinahintulutang bumisita kay Kuya. I wanted so bad
to go visit him but I just
didn't have enough strength to disobey anyone. Madalas pa rin kasi ang
pagkakatulala ko at ang kahit anong
away at galit, aksaya ng panahon at lakas para sa akin.
Hindi ko na kailanman kinausap si Daddy. Halos hindi ko nga siya matingnan. It's
like he's nothing to me.
Dumagsa ang mga taong nakiramay. Ako ang laging naroon samantaalang salit-salitan
naman si Daddy dahil
sa pagbibisita kay Kuya Levi.
"Pinalayas daw ang mga Castanier," naririnig kong usapan ng iilang kaibigan ni
Mommy sa lamay.
P 24-6
Nasa unahan ako at katatapos lang makipag-usap sa iilang kaibigang bumisita nang
nahagip iyon ng tainga ko.
"Galit na galit si Luis at pinasok na ang bahay nila."
Yumuko ako. I hated Daddy more and more each day.
"Nakakaawa naman. Nasa ospital pa, hindi ba, si Chantal?"
"Oo. Habang binabantayan siya ng kapatid, pinagtatapon naman ng mga tauhan ni Luis
ang mga damit at
muwebles sa bahay nila. Buti nga sa kanila! Kasalanan ni Carlos iyon! Alam niyang
may-asawa na si
Rosario, dapat kahit na pinakiusapan siya, hindi na siya nakealaam!"
"Pero malay mo, maganda naman ang intensyon ni Carlos? Kilala ko 'yon at walang
kapintasan ang bait at
paaggalang-"
"Kahit na! May asawa pa rin 'yong tao! Nothing can justify cheating!"
"Saan naman daw ang lamay niya?"
I stiffened. I have been hearing about everything but it seems like I couldn't
accept it. Tito Carlos. Dead.
And wait... am I hearing it right? Cheating? Who? Mommy? Daddy? Mommy? Tito Carlos?
Mommy and Tito
Carlos?
Impossible!
"Sa bahay pa rin nila? Kahit ganoon na? Nagkalat mga gamit sa labas?"
"Anong sa bahay? Alam ko kinuha ng kamag-anak ang bangkay ni Carlos. At siguradong
aalis na rin ang
magkapatid-"
"Ha? Eh, hindi pa maayos ang babae, ah?"
"Mapipilitan sila dahil nag deklara si Luis na palayasin ang lahat ng Castanier sa
Altagracia at sa lahat ng
karatig probinsiya! Kung hindi pa 'yon aalis sa araw na ito, naku, baka pati iyong
si Chantal, ipatapon na rin
sa labas ng ospital!"
"Kahit ganoon ang kondisyon?"
"Namatayan si Luis ng asawa kaya oo! Kahit pa naghihingalo sigurado akong
palalayasin 'yan ng walang pag-
aalinlangan ni Luis!"
Maagap akong tumayo. Nilingon ako ni Manang Lupe, hindi napapansin ang naririnig
ko. Alam kong pag
napansin n'ya 'yon, baka kanina niya pa sinaway ang mga taong nagtsi-tsismisan.
"Chayo?"
"Pupunta po ako ng ospital, Manang. Bibisitahin ko si Kuya,"sambit ko.

P 24-7
"Pero Chayo, wala pang malay si Levi at mas mabuti sa kanyang magpahinga na lang
muna," sabi ni Manang.
Truth is, I won't be there to stop Daddy or anything. I am still torn about my
feelings for Tito Carlos' action
with regards to my mother but I know Chantal and Leandro isn't involved. Bukod pa
sa nasaktan at nanganib
ang buhay ni Chantal dahil kay Kuya Levi at mga tauhang inutusan ni Daddy para
habulin sila.
I will be there to warn Leandro and ask him to go away, instead. Bago pa magpamalas
ng galit si Daddy at
may mapahamak na naman.
Daddy. I am still not done dealing with him.
Kaya lang, dumating ako sa ospital na wala na ang mga Castanier. I was told they
were thrown out because
the province's most powerful family want them out. And for that... I didn't know
what to feel.
Yumuko ako habang hinahawakan ang kamay ng kapatid na wala pa ring malay hanggang
ngayon. In that small
hospital room, I let my tears flow freely. I let go of them all like how I probably
should let go of my girlhood.
Sa sitwasyon namin ngayon, wala akong ibang maaasahan kundi ang sarili. This is
about my family, my life,
and my responsibilities... to carry on despite everything... My heart and
everything about it... is nothing.
I cried as I bid good bye to that petty day in front of an art for love, one fine
day with Leandro and his
dreams. I cried to express my farewell for the young Chayo of Altagracia.
My father, Luis del Real, is full of his stupid ego. My mother, Rosario del Real is
dead. My brother, Luis
Javier del Real, is fighting for his life. I am the only del Real sane enough to
hold my family together and that
can't be held together by my soft and small hands.
Arh Chayooooo! :< GRABE ANG SAKET

P 24-8
Kabanata 23
388K 20.6K 10.3K
by jonaxx

Kabanata 23
History

"Ma'am Chayo, tawag ka po ni Sir."

Tumango ako dahil kanina ko pa alam na tinatawag ako ni Daddy. Kahit naman sa
pagdating ko kanina,
naririnig ko na ang pagwawala niya sa veranda at ang maraming namimigil at nang-
aalong kasambahay.

"Sandali lang po," sabi ko habang unti-unting hinuhubad ang heels na suot.

Kagagaling ko lang sa Bacolod dahil may mga binili roon at kinita ko rin ang
dalawang matalik na kaibigan.
Kauuwi lang ni June galing sa kanyang out of the country trip at si Nan man ay
bibisita rin sa kanilang farm
pagkatapos manirahan ng mahabang panahon sa Maynila. Sinadya ko na dahil ilang
buwan na rin simula nang
huli kaming nagkitang tatlo at sa loob din ng ilang taon, bilang na lang sa mga
daliri ang pagkikita namin.

Ganoon nga siguro kapag tumatanda na at naging mulat na sa totoong buhay. Hindi na
gaya noon na lagi'y
magkasama kaming tatlo.

After Senior High, sa Maynila nag-aral si Nan at si June naman ay sa Cebu. Gustuhin
ko mang mag Maynila
rin pero mahirap gawin sa aming sitwasyon.

My father was one of the main suspects of Carlos Castanier's death but he swore he
didn't kill him. He
wanted to kill him and he could kill him but he didn't. Kalaunan, lumabas din ang
katotohanan. Tinakbuhan ni
Tito Carlos ang mga tauhan ni Daddy at dahil gabi at maulan iyon, nadulas siya sa
isang bangin at nanghina.
Nahulog di siya sa ilog sa kasagsagan ng malakas na ulan at dahil sugatan at
nanghihina, hindi na naka
P 25-1
survive.

Back then, I couldn't even believe Daddy's words, but it was backed up with
scientific evidences and
testimonies. After it, I still think he did it. Na maaaring pinabugbog niya si Tito
Carlos hanggang sa mawalan
ito ng malay at pinatapon sa ilog. Gusto ko siyang sisihin. Ang dali-daling isisi
sa kanya lahat. Hindi ko nga
lang alam kung dahil ba sa panahong nagdaan o sa kaisipang sa huli, ama ko pa rin
siya, unti-unti ko na ring
tinanggap ang lahat.

Mommy died in the arms of the person she loves. May kaunting kirot sa aking puso,
nagtatampo noon, dahil
hindi ako naging sapat masiyahan siya sa huling hininga. Hindi kami naging sapat ni
Kuya Levi para
masiyahan siya na kami ang kapiling niya hanggang sa huli. But like my anger for
Daddy, eventually, I have
learned to forgive her, too. I love her so much and I miss her every day. Sa iilang
taong nagdaan, minsan na
rin kaming nakapag-usap ni Daddy ng masinsinan. Alam ko na rin ang mga hinanakit
niya at ang mga dahilan.
May pagkukulang siya pero siguro wala namang perpekto sa mundong ito.

"Chayo, ilang araw na lang at babalik ka na ulit sa eskuwela, hindi ka nawawalan ng

gala," si Daddy isang
araw noong College pa ako.

Hindi ko na siya tiningnan. I didn't accepted him in a blink of an eye. It wasn't

easy. I didn't know how to
revert my feelings and my familial love for him.

"Boring dito, Daddy. Aalis kami nina Jed at may salo-salo sa kanila kasama ang mga
kaibigan," sabi ko nang
'di siya nililingon.

"Ang akala ko ba mamayang gabi pa iyon? Umaga pa at baka gusto mo namang kumain
muna tayo sa-"

"Boring nga rito, Daddy! Ayoko!" tumaas ang boses ko sa iritasyon at nilingon siya.

Iyon nga lang, nang natingnan ko siya at nakitaan ko ng hilaw na ngiti at

pagkakalungkot sa kanyang mukha,
parang kinukurot ang puso ko. It was as if he's trying to make it light even when
my shouting startled him.

P 25-2
"Pinaluto ko kasi ang paborito mo at..." he smiled sadly again.

Luis del Real is known to be a disciplinarian and strict when it comes to our
business but he never was to his
children. Simula noong nawala si Mommy, mas lalo lang siyang naging malupit sa mga
tauhan at mas lalo
ring naging malambot sa akin. Kaya lang galit ako at hanggang ngayon galit pa rin.

In that particular day, however, he looked really old to me. Ang manipis na buhok
ay purong puti na at ang
istriktong mukha, kumukulubot. Samahan pa ng ngiting pilit at malungkot na mga
mata, parang may
humahawak sa puso ko.

"Baka lang gusto mong imbitahin ang kaibigan mo rito para... makilala ko ng husto
pero... kung-" he was
about to agree to me, like usual.

Like usual, though, I ignore him and don't notice his age and his determination to
reach out. But in this
particular day, I noticed everything. I remember how it was before I lost Mommy.
And then I thought about
losing Daddy.

Oo, galit ako sa kanya at sinisisi ko siya sa lahat pero alam kong mamamatay ang
puso ko kapag nawala siya
sa akin. I have always been a Daddy's girl ever since. And it made me happy that
they all think I am his
carbon copy, in terms of attitude. Nawala lang simula noong nambabae siya. At
kalaunan, lalo lang tumaas
ang pader na nakapagitan sa aming dalawa. At ngayon, tila may dagat na rin sa
gitna.

"Kakain ako bago umalis," sabi ko at iniwas ang tingin sa kanya.

"Talaga, anak? Mabuti. Sige, handa na ang lamesa!" he said joyfully. "Sa veranda
tayo."

I immediately regretted it. Kung alam ko lang na wala rin naman akong masasabi at
hindi ko kayang
makipagplastikan sa kanya sa hapag, sana tumulak na lang ako.
Nakaupo ako sa harap niya sa isang four seater table sa veranda. This is where he
usually eats. Ayon kay
P 25-3
Manang Lupe, ayaw na raw niya sa dining table dahil mahaba iyon at siya lang ang
kumakain kapag nasa
Dumaguete ako para mag-aral.

"Handa ka na ba sa susunod na pasukan?" tanong niya.

Kanina pa siya tanong nang tanong at puro oo o hindi lang ang sagot ko nang 'di
siya tinitingnan. That's why I
regretted agreeing to do this. It's useless and pretentious.

"Opo," sabi ko habang tinitingnan ang pagkain ko.

"Balita ko maganda raw ang mga marka mo. Gusto ko talagang dito ka na mag-aral sa
Altagracia pero
kalaunan, masaya na rin ako na sa Silliman. That's where I graduated, anyway."

Hindi ko na dinugtungan ang sinabi niya. Nagpatuloy lang ako sa pag kain.

"Naaalala ko rin sa mga huling taon ng Mommy mo roon, madalas ko siyang sunduin,"
he recalled happily.

It had been years and it's been tough. I'm still not over it and I cannot even talk
about Mommy without crying
or getting mad at him. Binagsak ko ang mga kubyertos at uminom na sa baso. I hoped
he'd take the hint. Alam
niyang hindi ako kumportableng pinag-uusapan namin si Mommy lalo na kapag
nanggaling ang mga alaala sa
kanya. All I think about is his cheating and everything that he did. He didn't take
the hint, though. He
continued.

"Nagagalit pa siya dahil-"

"Puwede ba, Dad? Tama na ang pag-alala sa history n'yo ni Mommy kasi kahit anong
sabihin mo, plastik pa
rin sa pandinig ko?" hindi ko na napigilan.

P 25-4
Bumaling siya sa mga pagkain, nabitin sa ere ang ngiti at unti-unting napawi. I was
about to wipe my lips and
walk out. I regret my decision more this time but he spoke.

"I love your Mommy, Chayo. I know it's hard to believe when all I did was-"

Tinapon ko ang table napkin sa harap ko para sumbatan siya. Ilang beses na kaming
nag-away ng ganito at
lagi'y nagwo-walk out ako bago siya makadagdag. Ngayon lang na gusto kong sumumbat
din.

"If your love means being a cheater, Daddy, then I don't care about your kind of
love!"

Kitang-kita ko ang lungkot at pagsisisi sa mga mata ni Daddy. Nagpatuloy ako, uhaw
sa pananakit sa kanya.

"You were always with your mistress! You brought shame to her even in her final
days! Is that your kind of
love? Mas mahal mo pa ang mga kabit mo! I'm even surprised you didn't remarry
immediately after her
burial-"

"Chayo!" he shouted.

Kahit pa galit ako, ang sigaw ni Daddy ay dumagungdong sa buong kabahayan dahilan
ng pagkakatigil ko,
may kaunting takot na naramdaman. I saw some tears in the side of his eyes.

"Ang Mommy mo lang ang tunay na minahal ko hanggang ngayon!"

My eyes narrowed. Gusto kong matawa.

"Yes, we were a product of a pragmatic marriage but I've learned to love her,
truly. When I thought I couldn't
get myself to love a woman, I was wrong! Dahil minahal ko ang Mommy mo at hanggang
ngayon, mahal ko pa
rin siya."
P 25-5
"I don't believe you!" mariin kong sinabi.

"She was crying on the happiest day of my life, when I married her. She was crying
not because of her joy to
marry me. She cried because she wanted to marry someone else! Ang akala ko'y
magbabago iyon pagdaan ng
panahon pero sa huli, sinabi niya sa akin na kahit kailan hindi siya nawalan ng
pagmamahal sa hayop na
Castanier na iyon!"

It didn't shock me. Ilang pagtatalo namin ni Daddy, narinig ko na ito. Isa rin sa
rason kung bakit nagtampo rin
ako kay Mommy but it's no reason to cheat. He had no right to cheat on her!

"If you think her feelings for Tito Carlos could justify your cheating, then you're
wrong, Daddy!"

Pumikit siya ng mariin. Kitang-kita ko ang mga luhang bumagsak sa kanyang mga mata.

"I know, Chayo. I regret it all," his voice broke. "I couldn't see through my pain
and my hurt ego."

Humagulhol si Daddy sa pag-iyak. Ang kanyang kulubot na mukha ay mas lalong

nalukot. Then I noticed his
body is also thinning a bit. Or was I played by my imagination? Do I finally feel
pity for the person who I
think is a monster?

"Pinagsisisihan ko ang lahat lahat at kung puwede lang ibalik ang panahon,
tinanggap ko na ang tira tirang
pag-ibig niya!"

My eyes widened at that. For some reason, my heart hurt. Somehow, I remember a
familiar pain in the far
past.

"Dapat hindi ko na inisip pa ang sarili ko! Dapat sana minahal ko na lang siya
kahit na may iba siyang mahal!
P 25-6
Even if she couldn't love me the way she passionately loved him, I should have
settled!"

Funny how I am really his carbon copy, huh. Dahil tingin ko, hindi ko rin
matatanggap ang tira-tirang pag-
ibig. But unlike him, I wouldn't cheat or do stupid things.

"I regret it so much, Chayo, anak! Alam kong hanggang ngayon, sinisisi mo ako at
tama ka! Dahil ako man,
sinisisi rin ang sarili! I just wanna let you know that I love your Mom, unlike
what you always believed."

Tears trickled on my cheeks. Hindi niya na kita iyon dahil abala na siya sa
sariling sakit at mga luha.

"I cheated on her so many times because it was my way to cover up for my hurt ego-"

"That doesn't justify anything!"

"I know that now. And I truly regret it. Believe me, I truly regret it. Ang sakit
na makita ang mga mata ng
Mommy mo, kaharap si Carlos, masaya at malambot! Ang sakit na minsan ay napapansin
kong sadya ang
pagkakasira ng mga kagamitan para lang humingi siya ng oras na makita ang hayop na
'yon! Masakit na bata
pa lang kayo ni Levi, minsan ko rin silang nakitang naghahalikan at nagtatagpo!
Ilang taon ko iyong dinamdam
at ilang taon kong sinikap na tanggapin pero sa huli, nagpadala ako sa poot! Still,
I truly regret how I let
myself do the things I did!"

Suminghap ako. I still think Daddy is an asshole but I've always known that I'm
hurt with Mommy's decisions.
Cheating, after all, isn't just about having sex outside marriage. It is also about
being emotionally attached to
someone else outside of it. To know that before he cheated on her, he's seen Mommy
do physical things with
Tito Carlos hurt me more.

"I didn't love anyone of my mistress, Chayo. I was generous to them. I know this
doesn't count. Nothing I did
was right and I regret them all. Pero masakit na makitang hindi man ako pinahiya ni
Rosario, harap-harapan
niya namang inaamin na hindi niya ako kayang mahalin gaya ng pagmamahal niya kay
Carlos! Hindi niya ako
niloko dahil simula pa lang, inamin niya na sa akin na iba ang mahal niya!" Umiling
si Daddy. "But if I was
only considerate. If I've only appreciated that she stayed with me and have
children with me, this wouldn't
happen!"
P 25-7
Tumigil siya at nagpunas ng mga luha. Nanginginig ang kanyang mga kamay.

"I'm sorry if I have ruined our breakfast, anak," his voice struggled.

Marahan akong pumikit. The silence of the moment made my heart hurt. The way he
struggled to inhale
because of his tears and the whisper of the morning air from our view of Mount
Canlaon did something in
me. It had been years and my Daddy isn't perfect. Nobody is. Mommy isn't perfect,
too. But I love her, still.

Tumayo ako at unti-unting lumapit sa tumatandang ama. He is a heartless monster but

he is my father. He
loved her the wrong way but what if that is the only way he knows how to love?Sa
gilid niya, habang
pinupunasan ang mga luha, niyakap ko siya. Lalo siyang nanginig sa pag-iyak.

"Thank you for spending this morning with me, Chayo. I know I don't deserve
anything from you. Marami
akong nagawang kamalian pero sana kahit magalit ka sa akin, alam mo na mahal ko ang
Mommy mo," he said.

Hindi ko masabing ayos lang. Na naiintindihan ko ang lahat ng ginawa niya dahil sa
totoo lang, hindi iyon
tama. Pareho silang may pagkukulang ni Mommy. It complicated because of his
decisions and that was what
Kuya Levi believed. He couldn't forgive Daddy. I couldn't, too. I still blame him.
I just know that even when
I'm mad at him for it, he's still Daddy.

"Alam kong hindi n'yo ako mapapatawad ni Levi pero hindi ako mapapagod na
maparamdam sa inyo na
pinagsisisihan ko ang lahat. Hindi ako mapapagod na ipaalam sa inyo na mahal ko ang
Mommy ninyo."

Ilang buwan din ang naging recovery ni Kuya Levi pagkatapos ng aksidente. All he
thinks about was Daddy's
faults. He blamed him. He couldn't see Daddy without shouting at him or without
expressing his anger. Daddy
was submissive and he let him express his pain. At sa iilang pagtatalo nila, lagi'y
sa huli inaalala ni Daddy
ang kalagayan ni Kuya.
I blamed Daddy for Kuya Levi and Chantal's accident. Kung hindi niya inutos na
habulin ang sasakyan ni
P 25-8
Kuya, hindi mangyayari kay Kuya at Chantal iyon. Everything piled up for me that it
took me years to finally
talk to him like this.

Kuya believed that Dad killed Tito Carlos. I believed that, too. The del Real money
has no boundaries. He
could always pay everyone just so he'd come clean but in heated moments when he
tells everything truthfully,
it was always consistent. He hated Carlos Castanier and every last Castanier in the
country. He wanted to
kill him. He wanted him to die. If he was near him, he could've killed him with his
shotgun, but it was a long,
dark, and stormy night, and his men couldn't find him after they beat him. Yes, his
men did beat him up but it
wasn't enough to kill him. In fact, he was still able to run and lose them. They
were all searching for him just
so he could finally end his life but they couldn't. He didn't kill him.

And now, seeing his tantrums after years and years of memories, I feel like his
rage wasn't really tamed. He
loved Mommy so passionately, in his own way, that even after all these years, for
him it felt like yesterday.

Galing sa isang maliit at magandang dress, nagsuot ako ng isang kumportableng

racerback shirt at maong
jeans. Kahuhubad ko lang ng heels at pinalitan ko iyon ng isang itim na boots -
like how I usually look when I
visit our azucarera.

I am now managing it as Daddy is too old to do it. Kuya Levi ran away after his
recovery. He didn't want to
have anything to do with the del Real money - Dad's money. He didn't want to manage
anything Daddy
owned. He didn't completely cut our cords. He calls me often and he's now
successful on his own. Kaya
walang ibang aasahan sa asukarera kundi ako.

Bumaba ako galing sa aking kuwarto at sa paanan pa lang ng hagdanan, nakita ko na

ang mga nagkalat na
gamit. Abala ang mga kasambahay sa pagliligpit sa mga bubog pero sa dami ng naroon,
hindi pa tuluyang
naayos.

Nilingon ako ni Manang Lupe, ang ginhawa sa mukha nang nakita ako'y kitang-kita.
Umiling ako at tiningnan
si Daddy na nakatalikod at nakaupo sa wheelchair. Ang mga upuan at lamesa sa
kanyang harap ay pare-
parehong nagkalat. Wala na siyang gaanong lakas pero mukhang nagkaroon dahil sa
balitang kumalat nitong
umaga lang.

"Nasaan na si Chayo?!" he screamed and pushed a boy worker who tried to right the
table.

P 25-9
"Daddy!" saway ko.

Matanda na si Daddy at sa nagdaang panahon, hindi ko kailanman siya nakitang ganito

ka galit. I kissed his
cheek like usual and then he looked at me with fury and tears in his eyes.

"Sorry, kagagaling ko lang ng Bacolod kaya nagpahinga ako saglit."

"Ang punyetang Castanier na 'yon ay may gana pang magbalik!" sigaw niya.Huminga ako
ng malalim. Hindi
pa dapat ako uuwi pero tinawagan ako dahil may problema raw. Nalaman din ni Nan at
June ang tungkol dito
at hinayaan na akong umuwi. They offered to come to Altagracia, too, to visit me
instead. Hindi man lang
kami nakapagbakasyon ng magkasama dahil may problema ulit na ganito.

"Tito Carlos is dead, Daddy. Si Leandro siguro iyon," sabi ko.

"Wala akong pakealam!" his voice thundered.

"Alam nilang hindi na sila dapat pang bumalik ng Negros pero makakapal ang mukha at
nagbalik pa rito
mismo sa Altagracia!"

The history is indeed taboo. However, Daddy's rage is too much. Kaya lang... ano pa
ba ang babalikan ni
Leandro rito? Matagal nang ipinagbili ang bahay nila at inakala kong hindi na iyon
babalik pa.

"Hijo de puta! Naaalala ko ang lahat ng nangyari at kung hindi siya aalis ay ako
mismo ang dadayo at
magpapalayas sa animal na 'yon!"

"Daddy, anak lang siya ni Tito Carlos. Walang dahilan para magalit ka-"

"Kahit na! Alam ng mga Castanier na hindi ko na gustong makita sila rito kaya bakit
pa sila magbabalik?"
P 25-10
I wonder if Leandro knew about Mommy and Tito Carlos? But then what Daddy did to
him and Chantal in
that hospital years ago probably made him so angry. Baka nga bumalik lamang iyon
dito para makapaghiganti
sa nagawa ni Daddy.
"Palayasin mo ang hayop na iyon, Chayo! Kung hindi ay tatayo ako rito at ako ang
magpapalayas sa kanya,
kung hindi ko man iyon mapatay bago pa siya makatakbo!" Daddy's voice thundered.
"de puta" "animal" Mabuti nman ayw ko na ng sakit

P 25-11
Kabanata 24
368K 19K 5.9K
by jonaxx

Kabanata 24
Loan
I listened to Daddy's rage as I mentally mapped out what I am going to do after
this.
"Paanong nakapasok ulit ang animal na 'yan dito sa Altagracia! Naaalala ko tuloy
ang kahayupan ng Castanier
na iyon!"
Nilapitan na si Daddy ng doktor pagkatapos kong tinanguan iyon. Kanina kasi'y sa
sobrang galit niya, ang
sino mang makalapit sa kanya na hindi ako'y tuluyang masasaktan. Right now, he's
grown tired with his rage
that he could only afford curses and hysterics, no more violence.
Kung kanina'y kinakausap pa ng doktor si Daddy na may ituturok sa kanyang
pampakalma, pagkatapos kong
utusan na lumapit, diretso na siyang hinawakan para maturukan. Hindi na kinausap pa
dahil sa mga naunang
attempt, wala siyang ginawa kundi ang mag wala.
"Anong plano mo, hija?" si Manang Lupe sa likod ko habang tinitingnan ang unti-
unting pagkalma ni Daddy
habang hawak ng dalawang nurse.
I sighed and faced Manang Lupe. Sa likod niya ay sina Reynante at ang mga tauhan pa
ni Daddy na pare-
parehong naghihintay sa iuutos ko. Bago pa ako makapagsalita, naunahan na ako ni
Reynante.
"Pinatingnan kaagad ng Daddy mo sa abogado ang binentang bahay nila para tingnan
kung siya ba ang may-ari
pero hindi naman."
Months after Mommy died, Daddy made sure that there will be no trace of any
Castanier in Altagracia or if
possible in the whole of Negros. He succeeded. Kahit pa minsan sa nagdaang panahon
naisip kong hindi
maaaring panatilihing ganoon ni Daddy. I'm sure, somehow, a Castanier is living
somewhere in Negros nang
hindi nalalaman ni Daddy.
Kaya lang, ngayon ay narito mismo sa Altagracia at base sa usapan namin nina June
at Nan, nasisiguro kong
hindi lang nila ito kamag-anak o kung sino lang. It is Leandro. He's not with
Chantal. He's alone.
"Nananadya yata. Sa lahat pa ng puwedeng tirhan, dito pa talaga sa Altagracia!" si
Reynante.
Iyan din ang naisip ko. He could at least just stay in Dumaguete. Negros pa rin
pero malayo naman dito. O
kahit sa Bacolod. Daddy will find out soon and he will, again, order me to get rid
of him, but at least... not
exactly in the place where it all happened!
"Excuse me, Miss del Real," ang doktor.
Napabaling ako sa kanya. I smiled apologetically dahil alam kong naging mahirap ang
pagdalu nila kay
P 26-1
Daddy. It's been his worse state ever and all I could do is watch him get violent
and rage.
"Thank you, dok. Pasensya na sa kay Daddy."
The woman smiled at me. "It's okay. I'm used to it and it's my job. Gusto ko lang
sabihin sa'yo na hindi
magandang magalit ng ganoon ang Daddy mo. He's already getting better last week.
Ayon sa therapist,
maganda ang improvement sa motor skills niya at sayang kung dahil sa galit ay
babalik sa dati ang lahat."
I nodded.
"I suggest he shouldn't be told of bad news or anything that would trigger it
again."
"Sige po. Thank you. We will try our best."
Nilingon ko si Daddy na ngayon ay tinutulak na ang wheel chair ng mga nurse at
ililipat na siguro para
makapagpahinga sa kanyang kuwarto.
I wanted so bad to make some calls but I know that the best thing to do as of the
moment is to confirm it with
my own eyes and... probably... to finally tell him about our situation. Tell
Leandro about it.
My heart raced and I equalled it with the fast pace of walking to our frontyard.
Dahil ayaw kong
maramdaman ang mabilis at maingay na tibok ng puso ko para sa lalaking ayaw ko nang
mahalin pa.
"Chayo," tawag ni Manang Lupe na nakasunod pa rin sa akin, halos tumatakbo na dahil
sa bilis ng lakad ko.
Sa likod niya ay sina Reynante at ang mga tauhan. Tumigil ako nang nasa hagdanan na
at nakita ang paglapit
ng aking sasakyan, dala ng isa pa ulit sa mga tauhan.
"Anong gagawin mo, hija?" tanong ulit ni Manang Lupe.
Nilingon ko si Manang at nginitian na lang. Pagkatapos ay binalingan sina Reynante.
Bago ako tutulak, may
mga tanong ako. All the calls I will make, I will make later, after this.
"Kukumpirmahin ko lang po sa bayan, Manag," sagot ko sabay tingin kay Reynante. "Si
Leandro Castanier ba
talaga?"
"Oo, Chayo. Siya ang nandoon. Hindi na namin nilapitan kahit utos ni Mr. del Real
na paalisin siya. Hinintay
ka muna naming umuwi bago gumawa ng kahit ano."
The del Real men have learned to assess things before doing what is asked. Ilang
taon na rin akong tila
naging lider para sa kanila at hindi na si Daddy. Lahat naman kasi ng inutos nito
noon, na ginawa nila'y, halos
pinagsisihan ng mga tauhan.
"Sa bayan ba talaga?" tanong ko. "Hindi sa bahay nila."
"Hindi, e. Ang sabi'y nabili niya ang puwesto sa tabi ng gas station. Sa may
corner."
Inisip kong mabuti kung saan iyon at naalala ang isang medyo malaking
establisyimentong may tatlong
palapag. Grocery store iyon noon na pag-aari ng isang pamilya pero hinati-hati na
dahil tumanda na ang mga
P 26-2
anak.
"Tapos 'yong sa crossing," si Reynante ulit.
Kumunot ang noo ko. "Ilan ba ang nabili niya?" medyo nagulat na purong mga
komersyal ang nabili.
"Dalawa lang naman ang alam namin, Chayo. 'Yong nasa crossing na ginagawang bahay
noon ang tinutukoy
ko."
"Ginagawang bahay? Last year pa 'yon, ah? Ibig sabihin last year pa niya nabili?"
"Oo. Ang commercial building 'yong bago."
Wait. Iyong bahay na tinutukoy ni Reynante na ginagawa ay isang magandang bahay na
madalas kong
sulyapan at purihin dahil moderno ang disenyo. May mga glass windows doon at ang
kulay ay nasa dark
brown, at white. May mga stones pa itong kulay gray na accent, hindi pa kasali ang
mga salamin. Mabagal
ang pagkakagawa pero consistent. Bakit nga ba hindi ako na curious kung sino ang
nagpapagawa ng bahay na
iyon? I just assumed that it's someone from the town who suddenly earned and
finally put up a house!
"Paki tingnan nga at baka may ibang nabili pa? Pa0check na rin kung utang ba at
baka may magawa ako..."
sabi ko at iniisip.
Utang. Kapag inutang niya, may magagawa ako. Malaki ang impluwensiya namin sa mga
bangkong narito at
nasisiguro kong kaya kong pakiusapan. Puwedeng bayaran ko ng doble ang utang niya
at paalisin siya.
Puwede ring bilhin ang bahay at building ng doble. Kung ayaw niya, 'tsaka pa ako
lalapit sa bangko at
puwersahan nang makialam doon gaya ng pagpapaputol sa housing loan. It's probably
illegal but for sure the
lawyer can do something about it.
"Pa-check na rin kung may account siya sa mga bangko at saan. Aalis na ako at
titingnan ko roon," sabay
tingin ko kay Manang Lupe.
"Mag-ingat ka, hija..." halatang marami siyang sasabihin pero dahil aalis na ako,
pinigilan niya ang sarili.
"Babalik din po ako at may mga tatawagan pa ako," sabi ko.
"Hindi ka ba magpapasama?"
"Hindi na po."
Sa biyahe, walang laman ang isipan ko kundi ang tungkol sa pinag-usapan namin ni
Nan at June. Kailanman,
hindi na namin napag-usapan ang mga Castanier. Noong huli lang at dahil iyon sa
usapang umuwi nga si
Leandro sa Altagracia.
"Nag seaman ba?" si June na nakikitsismis kay Nan.
"Sabi?"
"So nakapagtapos siya?"

P 26-3
Tahimik lang ako. None of them knew about my... involvement with Leandro. It was
better that way. I wanted
to forget him and telling anyone else would only mean someone else's memory would
remember it. Mas
mahirap.
"Kung umuwi siya, baka para lang sa reunion nila at aalis na agad after?"
"Kailan daw ba ang reunion na 'yan?"
Nanatili si Keira sa Altagracia hanggang sa nakapagtapos at nagtrabaho. Hindi
kailanman ako nakarinig ng
usapang binisita siya ni Leandro pero tinanggap kong maaaring nagtatagpo sila kapag
umaalis siya sa
Altagracia.
"Ewan ko pero this month 'yon, eh. Kaya dapat magreunion na rin sana tayong batch!
Buti pa sila."
"Hindi kasi sila nakapag reunion kahit kailan. First nila ito, hindi ba?"
A while ago I thought it's for the reunion. Pero ngayon... may binili siyang mga
ari-arian. You can just stay in
an inn or just stay in a hotel in Bacolod for your reunion. Bumiyahe lang pa
Altagracia para makadalo! Hindi
na kailangang bumili ng ari-arian, worse, magpagawa ng bahay!
Magpagawa ng bahay! May pera siya? Nagpagawa siya ng bahay, e. Pero ang pagbili pa
lang ng loteng iyon,
ibig sabihin may pera talaga siya. Mayroon pa kaya ngayong nagpagawa siya ng bahay
at may binili pang 3-
storey building? Baka wala na? Ubos na?
Sana ubos na. That way, my offer would be appealing.
Nag seaman daw siya, ayon sa usap-usapan. Magkano ba ang suweldo ng isang seaman?
At bakit seaman
gayong Engineer siya? O nakapagtapos ba siya ng kurso sa ibang paaralan? May
Engineer ba sa barko?
My heart pounded so hard on my chest when the building loomed on me. Mauuna kong
madadaanan iyon
kaysa sa bahay na tinutukoy kaya iyon ang unang dinaanan ko. Gustong-gusto kong
umatras. Parang delubyong
nagbalik ang daan-daang alaalang ilang taon ko nang isinasantabi.
Why is he here? Maghihiganti ba siya? Sana. Sana iyon ang pakay niya para mas
madali ang gagawin ko.
Alam niyang hindi na tumatanggap ang Altagracia ng Castanier at alam niyang may
mapait na nakaraan ang
pamilya namin sa lugar na ito kaya bakit pa siya magbabalik? May pera na siya at
may trabaho. Bakit niya pa
kailangang manirahan dito? Bakit hindi sa Cebu o sa Maynila? Bakit hindi sa Bacolod
o Dumaguete o kahit
La Carlota na lang? Bakit kailangang sa lupa ng Altagracia?
Dahil gustong-gusto kong umatras, sinadya kong sa harap mismo ng building magpark.
The more I let my
heart decide, the more it will grow spoiled rotten. If it says yes, I'll go no. It
it says no, I'll say yes. So here I
am, in front of the building that obviously got revamped. Opposite of what my heart
was screaming.
At ngayon, gustong umatras ng mga paa ko kaya mabilis akong lumabas sa sasakyan at
pinasadahan ng tingin
ang mga taong nasa labas. Natahimik ang tawanan at mukhang may kaunting salo-salo.
Kitang-kita ko ang
gulat at takot sa mga itsura ng nakatingin.
I glanced back at my big Raptor and turned it off with a button before proceeding
towards the large opening.
P 26-4
Ang unang palapag ng building ay ngayo'y nahati sa dalawa. Isang glass door and
window, leading to an
airconditioned office on the left and on the right was a large opening with some
racks, like a store, probably
remnants of the grocery store. Ngayon, imbes na mga pagkain at kakailanganin ang
mayroon, ibang produkto
ang naroon - wires, CCTV cameras, switches, and many more electrical-related
pieces.
There is no doubt. Leandro Castanier is the owner of this building... and store.
Dire-diretso ang pasok ko roon. Walang pakealam sa mga nakatitig at halatang
gustong paalisin ako o pigilan
ako. Iginala ko ang mga mata sa buong tindahan at nakitang malinis ang mga rack at
kahit hindi pa arranged
ang iibang mga produkto, naayos na ito at may mga price tag na rin.
I snorted as I held on a switch and read its price. Bakit ba hindi ko ito napansin?
Organized na so ibig
sabihin matagal na ito. At nakapag angkat pa ng ganito ka raming produkto para sa
tindahang ganito ka laki!
Hindi ko naagapan!
Nararamdaman ko ang tingin sa akin. Lalo na sa lamesang nasa loob na may maraming
tao at marami ring
nakahandang pagkain.
"Si Chayo..." naririnig ko ang bulong-bulungan habang binabasa ko pa ang label ng
hinahawakan kong
produkto.
The store looks like a premium mall hardware store. Hindi isang simpleng tindahan
lang kaya medyo nagulat
ako. Paano ba kasi ito nakalagpas sa tingin ko? Paanong hindi ko namalayan na may
ganito? Bakit ko
hinayaan na makapag open ng ganito ang isang Castanier! Kung nalaman ko lang, ni
isang produkto, hindi
makakarating ng Altagracia.
"May I help you?" the low baritone couldn't startle me.
Napansin ko na na may lumapit sa akin habang tinitingnan pa ang ibang nakasabit na
produkto. Nang nagsalita
ang nasa harap ko, alam ko na agad kung sino. His voice got deeper and his body,
although, I haven't seen
him fully yet, is larger and he's taller.
Unti-unti kong inangat ang tingin. When my heart started to panic when our gaze
met, I immediately gave him
a mocking smile. Iginala ko ang mga mata ko sa paligid at nakita ang tahimik na mga
taong nanonood. These
are his friends and some of them are not from Altagracia.
How did I ever let this happen?
Hinawakan ko ulit ang ilan pang nakasabit bago nagpatuloy.
"Yes, you can help me," sabi ko bago tuluyang bumaling sa kanya.
I exhaled so cooly as I took in the expression on his eyes. Madidilim ang kanyang
mga mata, tumanda ng
maraming taon at mature na mature na ang mukha kumpara sa alaala ko. Pero ang
pinaka napansin ko ay... ang
lalong pagtindi ng kaba ko. He is taller and more massive. Isang gray na t-shirt at
faded jeans. Hapit sa
baywang ang suot at ang t-shirt ay tama para sa laki ng katawan. Our height
difference became very evident
and his shoulder width sure grew.
I noticed I let my pause too long when I saw his lips open a bit. Bumaling ulit ako
sa rack at pinasada ang
P 26-5
kamay sa mga nakasabit na mga produkto at hinayaang tumunog ang mga bakal at
plastik bago nagsalita.
"Magkano ang lahat ng ito?" I said then looked at him.
Hindi siya umimik. Alam kong pinapanood at pinapakinggan kami at wala akong
pakealam.
"Hindi lang ang mga produkto, ha. Lahat lahat ng ito. Pati ang buong three-storey
building at ang lote. You
can include the house you built, too. Magkano?"
Hindi siya sumagot. It irritated me that although his body changed, his attitude
didn't. I let my hand mockingly
whirl on the products before telling him what I am up to.
"Bibilhin ko ang lahat lahat ng mga ari-arian mo. Kung may iba pa, magsabi ka dahil
isasali ko 'yon," sabi ko.
"Sa doble o tripleng presyo. Or... you can name your price. Ibenta mo na basta
umalis ka ng Altagracia."
My heart threw in questions from the past but I know exactly what to do.
"O kung utang 'to, ako na ang kakausap sa bangko at ako na rin ang tatapos sa
pagbabayad. Babayaran din kita
kahit sa buog halata. As I said... name your price."
"Mag-usap tayo sa labas," si Leandro at sinulyapan ang mga kaibigang nakikinig.
He tried to block my way to lead me outside but I stepped in front of him to stop
him.
"Nasabi ko na ang sadya ko rito kaya hindi na hahaba pa ang usapan," sabi ko. "I'm
asking nicely. I'm asking
you to sell your properties to me."
"I am not selling my properties to you," agap niya sa mariing boses.
I smiled. "You know I could always go to the banks here and check for your loans,
right?"
Ilang sandali akong nagulat at natakot sa paraan ng titig niya sa akin. It was new.
Noon pa man, may titig na
siyang hindi ko kayang pantayan pero ang titig niya ngayon ay mas lalo pang naging
matindi. It was a mixture
of anger and probably violence. It was as if he won't think twice of hurting me or
something!
"Umalis ka rito kung hindi'y sapilitan kong paalisin ka..." tahimik ngunit may diin
kong sinabi.
"This isn't on loan so go ahead. In the mean time..." he smirked. "Ikaw na muna ang
paalisin ko rito."
Walang pag-aalinlangan niyang hinawakan ang braso ko. The way he dragged me out of
there made me feel
like a child - a little girl who got naughty. He stopped and dropped me when we're
outside, kung saan mas
maraming tao. He dropped me like my skin burnt his hand.
"Try your best to get rid of me here, Charlotta."
His eyes dropped cooly on my body. I saw an insulting gaze from him and it made me
shiver. He smirked and
it made me feel more insulted.
"Anong gagawin mo kung hindi mo ako mapapaalis?"
P 26-6
"Gagawin ko ang lahat mapaalis ka rito."
His lips curled. "Pero ikaw ang mapapaalis ko."
"Hindi ako aalis!"
I saw his eyes lit up and his lips curled more.
"Pupunta lang ako sa bangko para tingnan ang kalagayan ng mga properties na ito.
Babalik ako rito!" I said
and turned to go.
It was an ungraceful exit but that was all I could afford. Pumasok ako sa sasakyan
at mabilis iyong pinaandar,
hindi na nilingon pa ang building o kahit sinong naroon.
Dont forget daddeh hayup ka rin HAHAHAHAHA chour OK GAIZ MUNTEK NA SYA MAGING UNGOL

P 26-7
Kabanata 25
466K 20.8K 6.9K
by jonaxx

Kabanata 25
Warn
Pagkatapos kong tumawag kay Reynante, dumiretso na ako sa bangkong tinutukoy niya.
Pagkatapos makausap
ang manager doon, umuwi na muna ako para matawagan ang iilan pang mga galamay.
Halos padabog kong nilapag ang receiver pagkatapos ng panghuling tawag ko. Inubos
ko yata ang buong
hapon para lang sa bagay na ito at habang tumatagal, pakiramdam ko mababaliw na
ako.
"Anong sabi, Chayo?" si Reynante kasama ang iilan pang tauhan ay nag-aabang sa
kahit anong iuutos ko.
"Iyon na lang muna..." I trailed off, a bit lost in my thoughts.
Tahimik si Manang Lupe na nakikinig sa mga inutos ko sa iilang tauhan kanina. Pare-
pareho na silang tumulak
para gawin na ang mga ito at ang natitirang sina Reynante kasama ang iba pang
tauhan ay naghihintay pa sa
idadagdag ko.
"Tingin mo hindi lang 'yon?" si Reynante ulit.
Isang bangko lang ang may account ni Leandro Castanier sa buong Altagracia.
Pinapunta na rin namin ang
mga tauhan sa malaking karatig probinsiya at siyudad at nakitang wala siyang ni
isang account doon.
Tumawag na rin ako sa mga bangko kung nasaan ang accounts namin sa Bacolod, wala
rin doon. Sinubukan
ko sa Dumaguete at wala rin naman doon. Isa lang na account ang mayroon siya at
dito lang sa Altagracia.
"Tingin ko," ulit ko.
"Bakit, Chayo? Dahil isang milyon lang ang mayroon sa account? Maaaring naubos na
ang pera noon sa
pamimili ng ari-arian kaya isang milyon na lang."
I'm now sitting in Dad's office. Ilang taon na rin simula nang tumigil na siya sa
pagpunta rito at ako na ang
umuupo. Dito ako nagtatrabaho kung hindi dumadalaw sa asukarera.
Ang malawak na opisina o study ay nasa aming bahay. Hindi moderno ang postura ng
bahay namin dahil ito'y
matagal nang naipatayo pero sa ilang renovation, naging moderno ang interiors ng
kuwarto. Ito ang
natatanging silid na hindi na halos nirenovate dahil ang disenyo nitong 1800s
Italian architecture ay isang
bagay na gustong ipreserve ni Daddy... at kahit ako.
May isa pa akong opisina na dati ring opisina ni Daddy. Nasa asukarera iyon at
moderno na ang disenyo
kasama ng moderno rin naman ang mismong building ng pabrika. I could go there but
it's unfair since what I'm
doing right now isn't about our sugarmill.
"The money on his account is exactly one million pesos, Reynante. Walang centavo
man lang na sobra. Isa
P 27-1
pa, he opened it just a month ago. Where did he store his other money, then, noong
binili niya ang mga ari-
arian? Isa pa, kanina'y may salo-salo sa electrical shop niya, don't tell me he
didn't buy the food and all those
things? There isn't any single withdrawal at all!"
Alam kong illegal na ang mga ginagawa kong panghihimasok kay Leandro pero kailangan
kong malaman kung
may magagawa ba ako sa aspetong pera.
Hindi nga utang ang pagkakabili niya sa alin mang ari-arian kaya wala na akong
magagawa doon pa lang.
Nailipat na rin sa kanya ang titulo kaya hindi ko mapuntahan ang mga dating may-
ari. So the next thing I did is
to check on his accounts and see if he is already bankrupt or what but now we
discover a newly opened
account with a million peso on it, no withdrawals, no centavo, just a checking
account.
Ibig sabihin!!! May isa o marami pa siyang account sa ibang bangko na wala na sa
jurisdiction ko kaya hindi
ko magawang makita! Kung may isang milyong impunto siya sa account niya rito sa
Altagracia, malamang
may ibang account pa siya kung saan may mas maraming pera!
"Hindi na siya makakabili ngayon ng mga grocery sa at kakailanganin dahil inutos mo
na sa mga
establisyimento sa Altagracia na huwag siyang ientertain," si Reynante. "Pero paano
kung bumiyahe siya ng
La Carlota? May sasakyan na iyon, kung nakabili nga siya ng mga ganoong ari-arian."
I glared at Reynante, frustrated now. He's right! Kahit anong pakalat ko sa buong
Altagracia na huwag
pabilhin ng kahit tig pipisong candy si Leandro, kaya niya namang gawin iyon sa La
Carlota!
"Tatawag ako sa mga Petron," sabi ko sabay kuha sa telepono.
At iba pang gas station sa buong Altagracia! Pati krudo hindi siya makakabili at
tingnan natin kung aandar ba
ang sasakyan niya papuntang La Carlota! At kung sa La Carlota nga siya mamimili,
wala na akong pakealam.
Hindi ko na kayang isa-isahin ang establisyimento roon sa dami. Nasisiguro kong
kung hindi siya makakabili
sa La Carlota, sa ibang probinsiya siya pupunta and I can't keep on doing this to
every province! Katatapos
ko nga lang magtawag ng malalaking establisyimento rito sa Altagracia, pagod na
ako!
I cannot violently make him go away. It's not an option.
Naaalala ko tuloy noon. Hindi ko man nakita kung paano sila pinaalis ng mga tauhan
ni Daddy habang
magrerecover pa lang si Chantal, nakikinita ko na kung gaano kahirap ang kalagayan
nila. I won't do that to
him. That's not an option. But I really just want him out of here so Daddy will
stop his tantrums and my
peaceful life can continue.
Sa totoo lang kasi... bakit pa ba siya uuwi rito? Ano pa ang rason gayong kung may
pera siya at marami,
puwede siyang sa Cebu na lang magsimula o kahit saan, huwag lang dito!
"Dinig ko'y tuwang tuwa ang mga taga bayan sa pagtatayo niya ng shop at works. Wala
kasing matinong
ganoon dito o kahit sa La Carlota. Kailangan pang pumunta ng Bacolod para lang
mapacheck ang wirings at
kung ano-ano pa," si Manang Lupe.
Nagtagal ang tingin ko kay Manang dahil tama siya. Last year lang ay nagpatayo kami
ng isa pang building sa
asukarera at sakit sa ulo ang electrical works na gumawa. At ang pinakamatagal na
building ay muntik pang
nasunog dahil sa faulty wiring dahil hindi pulido ang gumawa kahit galing nang
Bacolod iyong pinaayos
P 27-2
namin.
"Hindi ko rin naman maipagkakaila, Chayo, na noong nandito pa si Carlos Castanier,
walang insidenteng
muntik nang masunog ang old building. Iyong tungkol sa laging nasisirang aircon
lang naman ang problema
noon at ang bagong pinatayong building ng Daddy mo, pulido ang pagkakagawa," si
Reynante. "Pero iyon
nga... bakit pa magtatayo ang isang Castanier ng negosyo at bahay dito? Puwede
naman siyang magsimula ng
bagong buhay sa ibang lugar, bakit dito?"
I acknowledge that Leandro and Chantal were just victims, tulad ko at ni Kuya Levi.
Wala silang kasalanan at
si Daddy at Mommy lang ang parehong may pagkakamali... at si Tito Carlos. Mommy
loved him ad she
emotionally cheated on Daddy. Daddy cheated on her as well. Biktima sina Leandro sa
nakaraan. Hindi na
dapat pa ginawa ni Daddy iyon sa kanila. My heart says he is as free to do whatever
he wants to do but I've
been so tired of it all. Finally, I've been in a better relationship with my Dad
and seeing Leandro successful
makes me think that Chantal is also in good hands. Kung sana'y sa ibang lugar na
lang siya nagpatayo ng
negosyo at bahay kung saan hindi na mauungkat pa ang nakaraan ay maiintindihan ko
pa.
"Pupuntahan ko pa po bukas," sabi ko kay Daddy nang tinanong niya ako tungkol kay
Leandro. "Pumunta ako
kanina at nakitang si Leandro po ang nandoon."
"Hindi pa ba umaalis?!"
"Dad, may... reunion po yata ang batch nila at..."
I know that's not true. He acquired assets and investments. Reunion, my ass.
"Kakausapin ko po siya bukas tungkol sa pag-alis niya pero gusto kong malaman mo na
may reunion ang
batch nila at maaaring may plano iyong dumalo. Kaya... kung mahihintay n'yo po ang
pagtatapos noon."
As expected, he wouldn't accept it. I remained quiet for the whole duration as he
expressed his anger
towards the Castanier name. In the end, I reminded him that Leandro is just Tito
Carlos' son.
"Kahit na! Pinaalam kong mabuti sa mga anak ni Carlos na hindi sila matatanggap
dito sa Altagracia! Sa laki
ng Pilipinas ang mga hayop na Castanier na 'yan, babalik at babalik pa rin talaga
dito! Paalisin mo iyon dito
at kung hindi'y ako mismo ang magpapaalis sa kanya!"
I didn't wanna get up the next day. Hindi ko na ulit naramdaman iyon sa paglipas ng
panahon pero ngayon,
habang nakatitig sa kisame, pagkadilat ng mga mata, ayan na ulit. But like what i
usually do, I got up instead
and swiftly prepared myself for the coming day.
Dumaan muna ako sa opisina at binisita na rin ang sugarmill. It's all doing well.
In fact, I'm planning to
renovate another building for the new equipments we ordered. Mas mapapadali nito
ang production at
suporta iyong mga equipment sa distillery. We have earned so much profit over the
years but last year until
now, is the largest and the most profitable years just yet.
Pagkatapos ko sa asukarera ay idiniretso ko na ang sasakyan sa shop ni Leandro.
Marami pa ring tao roon at
nang nakita ako'y may nakita akong patakbong pumasok sa loob ng opisina, siguro'y
magsasabi kung sino ang
narito.

P 27-3
Habang pinapatay ang engine, binasa ko ang bagong lagay na signage sa taas ng
opisinang parte.
"Castanier Engineering and Electrical Services, huh..."
I know it's bad to park in front of the establishment. May designated parking lot
pero sinasadya kong i-park
ang Raptop ko sa misming gitna, blocking all the parking spaces in front of the
building. Everyone in town
knows this Raptor is my car. Nobody would dare get mad for my selfish driving.
Lumabas ako at nakitang tumigil ang iilang naglalakad na tila ba may mangyayaring
eksena dahil nandito na
naman ako. Wearing my usual gray racerback shirt, black pants, black leather belt,
and black Dr. Martens, I
confidently started walking towards the store. Alam kong maaaring nasa opisina si
Leandro pero inuna ko
iyong tindahan.
Nakita kong may iilan na silang trabahante at may babaeng cashier pa. Marami ang
bumibili na tila ba mga
uhaw na taga Altagracia at ngayon lang, sa wakas, makakabili ng mga ganitong
klaseng produkto.
Bawat mamimili nakatingin sa akin. May iilang nahihiya at halos magtago. Siguro
dahil kumalat na sa buong
probinsiya na hindi ko gusto na narito si Leandro. It's natural that I would be
dismayed if people patronize
his products. But I didn't say any insulting words. All my thoughts will go
directly to Leandro.
"Si Leandro?" sabay tingin ko sa babaeng cashier.
I was almost certain that she won't tell me where he is. At hindi ko kailangan ng
sagot niya dahil kung hindi
niya sasabihin, hahalughugin ko ang buong establisyimento makita lang siya.
"N-Nasa... opisina."
I turned without a word and traced my steps back. Nilingon ko ang isang glass door
at may glass window na
hindi kita ang loob. I opened it and saw a modern reception. Nakita kong bahagyang
nagpanic ang isang may
edad nang babae at isang mas batang lalaki na naroon sa tanggapan. They know my
what my presence entails.
Dire-diretso akong lumakad at nakuha agad na kay Leandro sigurong opisina ang nasa
dulong glass door
dahil malaki iyon. Amoy pintura at bagong bago pa ang buong silid. Contemporary ang
disenyo pero hindi ko
na pinansin at pinuri ang iba dahil hindi iyon ang pakay ko rito.
"Ma'am... Ma'am..." sabay pigil ng babae sa akin. "May appointment pa po si
Engineer Castanier sa loob.
May kausap pa po. Uh... may appointment ka ba?"
"I'm not a client," sabi ko at umilag sa katawan niya para makadiretso sa hall.
Sinubukan akong hawakan noong lalaki pero hindi niya ginawa. Kilala siguro ako at
alam na sa oras na
hahawakan niya ako'y magkakagulo ang buong Altagracia. Wala siyang nagawa. Walang
nagawa ang kahit na
sino nang buksan ko ang pintuan sa opisina ni Leandro.
May kausap nga siya. His head tilted when he saw me enter. My eyes went to the old
man he's talking to.
Tumayo ang matanda at binati ako.
"Uh... Chayo, ikaw pala..."

P 27-4
"Engineer, sorry. Pinigilan ko pero..." narinig ko ang boses ng babaeng nagpigil sa
akin kanina.
"A-Ah... May pag-uusapan ba?" sabay tingin ng matanda kay Leandro.
Tumayo si Leandro at bumaling sa matanda.
"Sige... Sige... Babalik na lang ako, Engineer?" anito.
"Hindi na po... Makakapaghintay naman si Miss del Real kung may sadya siya sa
akin," he then looked at me
with heated eyes.
Natawa ang matanda. "Ang mahalaga ay naipatingin ko na sa'yo ang plano ko. Babalik
na lang ako kapag
napag-aralan mo na. Okay lang, Leandro. Isa pa'y may dadaanan pa ako sa plaza.
Napasarap lang ang
kuwento ko kaya natagalan."
Leandro looked at me again. Slowly, it dawned on me how rude my action was. Kaya
lang, hindi ko ma
imagine ang sarili na maghintay sa sofa sa baba.
"Mauna na ako. Chayo..." sabay bigay galang ng matanda sa akin.
I nodded and smiled shyly at him. "Pasensya na po."
"Okay lang," sabay ngisi niya at tuluyan nang lumabas.
Isang tingin ng babae kay Leandro ay sinarado na rin nito ang pintuan at naiwan na
kami ni Leandro na mag-
isa sa kanyang opisina. Nanatili siyang nakatayo habang tinitingnan ako, galit at
hindi nagustuhan ang medyo
rude kong pagdating.
Guilt crept in me and for a moment, I got confused. Nakalimutan ko ang matagal ko
nang naging patakaran sa
sarili. Chayo, never follow your heart.
Humalukipkip ako at lumapit pagkatapos ay naupo sa isa sa mga upuan sa harap ng
malaki niyang lamesa. It
was comfortable. Halatang mamahalin at inisip ang comfort ng kliyenteng uupo. At
ang kabuuan ng opisina'y
hindi rin tinipid. Simple ang disenyo pero halatang pinag-isipan.
"I'm sorry, did I ruin a possible client?"
"Kung narinig mo ang sinabi niya, alam mong hindi nagbago ang isip niyang maging
kliyente ko."
Nagkibit ako ng balikat. I waited for him to sit down but he didn't. He remained
standing. "Anong kailangan
mo? May ipapagawa ka?" I can hear the sarcasm in his tone.
"You know why I am here. It's obvious yesterday, right?"
He chuckled. "Akala ko titigil ka na dahil hindi ka naman bumalik pagkatapos mong
pumunta sa bangko. So...
it took you some time to think about a new plan after knowing that I've got no
loans, huh?"
Iritado dahil tama siya, I glared at him. He smiled without humor.

P 27-5
"Ano pang plano mo bukod sa pagkakalat sa buong baryo na huwag akong tangkilikin at
huwag akong
pabilhin ng mga kakailanganin?"
"Utusan kang umalis dito?" I said. "My father dislikes your presence here and for
sure you know why."
His face darkened. He grimaced and he remained silent. Kinabahan ako pero nasabi ko
na.
"Alam kong pareho tayong walang kinalaman sa nangyari noon. Malaki ang kasalanan ni
Daddy sa inyo pero
hindi na maibabalik ang kahapon. If we can turn back time, I didn't want everything
to happen but the time is
gone now. All we can do is make amends and live our lives... preferebly untangled."
Tumayo ako para maglebel ang tingin namin pero hindi nangyari. He's really so damn
tall now that it exudes
command and power.
"In behalf of my father, I want to say sorry for what happened. Malungkot ako para
sa nakaraan pero hindi na
ito malilimutan. Habang buhay na itong nakaukit sa atin at ang tanging magagawa ay
ang mamuhay ng payapa.
To do that, you have to get out of Altagracia and put up your house and business
somewhere else. I can help
you look for places. Iyong may mas malaking scope, at hindi sa maliit na
probinsiyang kagaya nito..."
Yes. I've actually gone that far on thinking about this.
"I could get you to an exclusive subdivision, too. In Cebu... Money won't matter
because I can always-"
"I don't need your damn money!" his voice boomed.
Natigil ako sa pagsasalita.
"At ano ang gagawin mo kung hindi ako aalis? Ipapahuli mo ako sa tauhan mo?" his
eyes narrowed. "At ano
ang susunod?"
My eyes widened at that. It was as if it symbolizes something.
"Daddy did not kill Tito Carlos. Gusto kong maniwala noon na ganoon ka hayop ang
ginawa ng ama ko pero-
"
"I didn't say anything like that, Chayo. But the way your desperation drives you
right now, I wonder what can
you do?"
My mouth dropped open, a bit offended with his judgement of me. Did he just say
that I could actually kill
him? Kill him? Ako? Sa huli, tinikom ko ang bibig ko at iniwas ko ang tingin sa
kanya.
A thought crossed my mind and it weakened my knees. If my Dad gets up and try to
hurt Leandro, I would
probably die first. Damn it!
I lowered my gaze to cover the rush of hot tears pooling on my eyes.
"Yes, Leandro. Think about what I can do just to get rid of you here." I chuckled.
"You'll be shocked."
Hindi siya nagsalita. I cannot even get my shit together anymore.
P 27-6
"Babalik balik ako rito at hindi kita titigilan hanggang umalis ka. I would ruin
you until you'll finally realize
that there are better and bigger towns and cities... not here. Gigipitin kita
hanggang sa mapagod ka at malugi
itong negosyo mo. And... don't say I didn't warn you."
maremmmm? ahhhahahahahaahahahhaahahha Usto nya ung part na babalik at babalik ka ??

P 27-7
Kabanata 26
400K 20.4K 12.6K
by jonaxx

Kabanata 26
Happy
Kinabukasan, ganoon pa rin ang naging routine ko. Umaga, aalis, para magtrabaho.
Usually, buong araw na
ako sa asukarera kung hindi uuwi at hayaan na ang mga tauhan na gawin ang trabaho
nila. Ngayon, may
panibagong schedule sa mga gagawin ko.
I feel stupid waiting on the reception area of his office. Kaya lang hindi ko naman
gustong mangyari ang
nangyari kahapon. Ayaw kong makaistorbo sa mga kliyente.
Bakit ba?
Tumayo ako at biglaang gustong dumiretso sa opisina ni Leandro. Ano ngayon kung may
kliyente siya?
Pakealam ko do'n?
Bahagyang nagulat ang receptionist sa biglaan kong pagtayo.
Naisip ko rin bigla ang mga pinapakalat ng mga tauhan namin. I ordered them to
spread that Leandro's
services aren't reliable. Kahit na alam kong wala sigurong maniniwala dahil alam ng
lahat ang galit ng mga
del Real sa kanya, pinagpatuloy ko pa rin. Bukod pa roon, ilang araw pa lang na
open ito kaya paanong may
matinong "review" at galing pa sa tauhan ng asukarera?
Iritado, humalukipkip ako at bumalik sa pagkakaupo. Kanina pa ako binabantayan ng
receptionist at wala
akong pakealam kung ano ang iniisip niya.
Why do I have to wait here? At... mag-iisang oras na ako rito, ah! Ganyan ba
katagal ang pakikipag-usap sa
kliyente?
Mabuti na lang at bukod sa akin, wala nang ibang naroon. Kanina nang dumating ako,
may dalawang paalis
na. Ang isa sa naunang matandang lalaki na narinig kong magpapaayos sa kanilang
talyer ay nagmamadali at
medyo natatakot pa sa akin. I wanted to remind them that they shouldn't be here but
seriously, I need to find a
reliable alternative kahit sa La Carlota lang. Nang sa ganoon ay kasabay ng
paninira ko rito, may
maisusuggest naman akong iba sa kanila.
Bakit ba ako ang namomroblema sa lahat ng ito?
Bukod pa rito, napuyat ako kagabi kakahanap ng magandang puwesto kay Leandro sa
Cebu! I even negotiated
with the owner last night. Naghahanap pa ako ng iba, in case hindi niya magustuhan
iyong nahanap kong
commercial building! Nakakainis naman ito! Ang dami kong iniisip na tingin ko hindi
ko na dapat trabaho.
"Ma'am... pasensiya na po pero baka kailangan mong bumalik na lang mamayang hapon.
Bibigyan na lang po
kita ng priority number," naglakas loob na sa wakas na magsabi ang receptionist na
kanina pa halatang may
P 28-1
gustong iparating.
It's eleven thirty and nobody went out of his office yet!
"Bakit mamayang hapon pa? Hindi pa ba matatapos 'yang kliyente niya? Papasukin ko
na lang!" banta ko.
Umiling agad ang receptionist. "Hindi, Ma'am. Aalis na rin naman 'yan ngayon dahil
lunch break ni Engineer.
K-Kaya... sana mamayang hapon ka na lang."
Ngumuso ako at inisip ang lunchbreak. My brow palpitated and realized my perfect
timing. Dapat pala hapon
na lang ako pumunta rito! After lunch, ganoon! Ako pa ang mag-aadjust! I didn't
even barge in earlier just
because I have a bit of regard for this but right now, my little good deed is being
abused!
"Hindi ba no noon break kayo? Are you fooling me so I'd leave?" bulalas ko sa
receptionist.
"Ah, hindi, Ma'am. Uh... may noon break po kami. Sa gobyerno po 'yang no noon
break."
Uminit ang pisngi ko nang natantong tama nga pala siya. This is a private business
so it has lunchbreak.
"Oh sige. Anong oras ba ang lunchbreak?"
"Eleven thirty to one po sana."
I glanced at my watch and realized a discrepancy.
"It's eleven thirty four! E 'di lunchbreak na? Bakit hindi pa lumalabas ang
kliyente niya?"
Humalukipkip ako at tumayo ulit, naiinip na. Takot na umiling ang receptionist at
binalingan ang lalaking nasa
likod niya. Nagkibit balikat ang lalaki. I narrowed my eyes.
"Palabasin n'yo na!" utos ko.
"Ma'am, si Engineer lang po ang puwedeng gumawa no'n at puwede rin po niyang
iextend ang schedule niya
kung kailangan. Kung kailangan na twelve na siya mag break, baka gagawin niya."
Ngumuso ako at mas lalo lang nairita. Anong klaseng rule 'yan? Basura. Tapos ako
pinapaalis ako rito kahit
na kanina pa ako naghihintay? Sana pala dumiretso na ako sa loob ngayon at pinaalis
ko ang naunang
kliyente!
"Bakit? Sino ba ang kliyente?" desperada ko nang tanong.
"Ma'am, sorry po pero ang mga ganitong bagay ay pribado."
I groaned and rolled my eyes. "I just want to know if I know the person so I can
just go in."
"B-Bawal po kasi 'yon kahit pa sino ang client."
I groaned again, very frustrated now.

P 28-2
"At dayo rin naman po 'yong nasa loob. Taga Dumaguete pa po para sa pinapatayong
private school kaya... b-
baka hindi n'yo kilala."
"Oh? Talaga? Ako hindi nila kilala but all of the people here in Negros can't miss
me-"
Sa kalagitnaan ng pagsasalita ko ay lumabas ang kliyente. Sabay kami ng
receptionist na bumaling. Shocked
at the image of the woman who went out, naestatwa ako sa kinatatayuan ko.
"Thank you, Engineer. We'll schedule your visit soon and I'll send you the plan so
you can coordinate with
my Architect."
Confident na naglakad ang babae paalis doon. Hindi lumabas si Leandro sa opisina
niya kaya nagkaroon ako
ng pagkakataong sipatin ang babae. She gave me a knowing look and she smiled.
"Miss del Real," she said cooly before signing something on the receptionists'
table.
Kasing edad siguro ni Leandro ang babae. Tama nga akong kilala niya ako pero
bahagya akong nafrustrate
kasi hindi ko siya kilala. Sino ba ito? Probably a rich girl from Dumaguete?
Nagpapatayo ng school?
Pinasadahan ko ng tingin ang kanyang damit na isang maiksing black tube dress and a
skimpy stilletos. The
dress made her body look like an hourglass ad her wavy hair completed her sexy
look. I swallowed hard and
realized that the woman had been inside Leandro's office, undisturbed, for hours!
Hindi ko na hinintay na makaalis ang babae o na sabihan ako ng receptionist ng
kahit ano, dumiretso na ako
sa opisina ni Leandro.
"Ma'am?" agap ng lalaking hindi ako mapigilan.
Nang buksan ko ang pintuan sa opisina ni Leandro, naabutan ko siyang hinihilot ang
kanyang batok at patayo
na galing sa pagkakaupo. Images of him using his head until it hurts that way
flashed my mind and it wasn't
very pleasant. Hindi ko nga lang alam bakit kasali iyon sa iniisip ko ngayon!
"Ang tagal n'yo, ah? Anong ginawa n'yo rito?" diretsahan kong tanong. "At bakit
masakit 'yang batok mo?"
Tumaas ang isang kilay niya at dumiretso ang tingin sa likod ko. Narinig ko ang
pagsarado ng pintuan bago
siya nagpatuloy sa paghakbang.
"We discussed what I can do for her buildings and she told me what she wants.
Matagal talaga ang mga
meeting." He smirked.
Irritated now that my questions were somehow maliscious and he probably noticed it,
mabilis kong inalis
iyon sa utak ko. Ano ba, Charlotta? Pakealam mo ba kung ano nga ang ginagawa nila
rito sa loob? Whether
it's business or something else, the heck I should care!
Naupo ako sa upuan sa harap ng kanyang lamesa, walang pakealam na nakatayo na siya
at halatang magbi-
break na.
"May nahanap akong commercial building sa Cebu. Maganda ang puwesto-"

P 28-3
"It's my lunch break. I have clients this afternoon so I can't waste time."
"Susunod ako sa'yo sa bahay mo!" sabay tayo ko dahil hindi ako puwedeng mag-aksaya
rin ng oras.
Nakahawak na siya sa door handle ngayon at lalabas na sana pero dahil sa sinabi ko,
natigilan siya. He
looked at me and I don't know why I saw amusement in his eyes and lips.
"Hindi ako uuwi. I have a small kitchen or pantry here and that's where I'll eat."
Uminit ang pisngi ko pero hindi na ako nag-aksaya ng panahong damhin ang kahihiyan.
"O, e 'di do'n!"
Ang tapat na silid na hindi naman kalayuan ang pintuan ay isa palang maliit na
kitchen. Nakita ko sa isang
maliit na pang-apatang lamesa ang hinandang pagkain. Bago siya pumasok ay narinig
kong inutos niya sa
dalawang tauhan ang lunch break. I saw how they closed the blinds of the window and
the glass door.
Walang hiya-hiyang sumunod ako sa kanya. Wala akong pagkain na dala at hindi rin
naman ako gutom. Sanay
akong malipasan dahil kapag abala sa asukarera, nakakalimutan ko minsnag
mananghalian kaya anong
kaibahan nito roon?
Naupo siya at binuksan ang nakahanda nang pagkain. May dalawang klase ng ulam doon.
Kumuha siya ng
dalawang plato sa lalagyanan at nilapag ang isa sa harap ko.
"Hindi ako kakain!" agap ko.
He only sighed. Nagpatuloy siya sa pagkuha sa mga baso, kutsara, at tinidor.
"Nandito lang naman ako para sabihin nga sa'yo na nakahanap ako ng commercial space
sa Cebu. I'm sure
you'd rather be there than here. It's a bigger city and you'd have a better chance
for your business."
"Hindi ako aalis dito," aniya habang nilalapag ang baso sa tabi ng pinggan ko.
"It's unreasonable for you to say that. Cebu is a big city and the commercial space
I am eyeing is better than
this. Maghahanap pa ako ng magandang subdivision doon para sa bahay mo naman.
Kumpara rito, mas okay
doon dahil may security-"
"Hindi ko kailangan ng subdivision o security. Dito lang ako."
My mouth dropped open. Naglagay siya ng kanin sa aking pinggan. Habang nagsasalita
ako ay pinagmasdan
ko paano siya naglagay doon.
"Kailangan mo 'yon. If you plan on being a businessman, then you have to- ano ba
'yan?!" apila ko sa
kalagitnaan ng paglalagay niya ng kanin.
"You're here and I'm eating my lunch. I'm not that rude to not give you any-"
"That's not it! I'm saying why are you giving me too much rice? Do I look that
hungry to you?"

P 28-4
He smirked and put a scoop from my plate to his.
"Isa pa, hindi kakain dito. May kailangan lang talaga akong sabihin sa'yo at kung
marami kang kliyente, ibig
sabihin hindi ako magkakaroon ng oras sa working hours mo. I'm not here to eat."
That's the last thing I'd do, actually. Eating with Leandro. Anong meron?
Pinapaalis ko ang isang ito tapos
nakikikain ako?
"It's lunch time. Don't tell me you're fasting or o a diet?"
"Hindi ko kailangang mag diet, no! Hindi ako kakain!" sabi ko habang pinagmamasdan
siyang naglalagay na
ng ulam sa akin at sa kanyang pinggan. "And where did you get these? You're not
allowed to buy food or
anything."
Matalim niya akong tiningnan pero nagpatuloy siya sa paglalagay ng pagkain sa kanya
namang pinggan.
"Forget it. La Carlota is always there for you, right? Bahala ka. As long as I know
you feel the
inconvenience."
Bahagya akong nakaramdam ng gutom lalo na noong nakitang nagsimula na siyang
kumain, walang pakealam
sa akin. Napatingin ako sa aking pinggan at nakitang nakakatakam ang ulam pero
masyadong marami talaga
siyang nilagay na kanin.
"So... the property in Cebu is in the center of the city. It's a new building so
you won't have to worry much
about renovation."
Nagpatuloy siya sa pagkain at nagpatuloy naman ako sa pagsasalita.
"I'm eyeing two exclusive subdivisions for you. Hindi nga lang malapit sa kung
nasaan ang building kaya
naghahanap pa ako ng iba."
Uminom siya ng tubig at pagkatapos bumaling sa akin. Matalim ulit ang kanyang mga
mata habang
nagpapatuloy ako sa pagsasalita.
"Kumain ka na," aniya.
"Hindi nga ako kakain," naiirita dahil nawala sa isipan ko ang mga sinasabi.
"Kumain ka o hindi ka na makakabalik dito."
Kumunot ang noo ko at ngumisi. "You really think I can't come back even with your
threat."
"I'll close the doors for you so unless you break the glass, hindi kita papapasukin
dito sa susunod kung hindi
mo kakainin 'yan," he fired back.
"I'll bring a baseball bat and swing it on your windows."
"Ganyan ka lala ang kaya mong gawin dahil lang hindi mo gustong mananghalian dito?
I allowed you to come
talk to me even with your nonsense and yet you have violent plans?"
P 28-5
Napawi ang ngiti ko. Hindi ko alam kung bakit sa lahat ng nangyayari, ang pinaka
ayaw ko ay ang isipin niya
na gaya ni Daddy, bayolente ako. I won't actually swing a baseball bat on his
windows! It's just a threat and
yet he fired an offensive remark!
Hindi pa rin talaga nagbabago. You say the wrong words at the wrong time, Leandro.
"I said I'm not hungry. Why are you forcing me to eat?"
"Magugutom ka mamaya kaya kumain ka sa tamang oras. Kahit pa hindi ka gutom
ngayon."
"Pakealam mo kung magugutom ako mamaya? E 'di kakain ako mamaya sa labas."
"Bakit hindi na lang dito? Don't worry, there's no poison. Kumain na nga ako. So
you can go on with your day
and go back to your work without interruption for another lunchbreak."
Back to work? Fortunately, magaling akong maghandle ng asukarera at lahat ng
supervisors ko, ginagawa ng
tama ang kanilang trabaho. They need less supervision that sometimes I can waste
time in other things like
sleeping for siesta!
"Hindi na ako babalik sa asukarera. Dito lang ako. We'll discuss about your new
building in Cebu."
"Tss..." aniya at nagpatuloy sa pagkain. "I have clients this afternoon."
"Then after your clients. O ngayon? Kaya nga ako nagpapatuloy sa pagsasalita rito
para malaman mo ang
tungkol sa properties na nakita ko."
"Should I just throw you out now?" he narrowed his eyes, losing his patience.
Uminom ulit siya ng tubig, naistorbo ulit ang pagkain niya.
"I let you in here even when I'm not sure I won't hear anything of what you're
talking about. Dapat ay hindi
talaga kita pinapapasok pero hinahayaan kita."
Sumubo ako ng kanin na may kaunting ulam para tumigil siya sa mga banta niya.
Slowly, his lips rose and his
eyes calmed. Nginuya kong mabuti ang kinakain kahit pa gustong-gusto nang
magsalita.
"Just eat," he said a bit calmly now.
"Happy now? I can talk now?" sabi ko nang nalunok na ang lahat.
"Ang sabi ko kumain ka na riyan."
"I am eating!"
Hindi ko alam kung dinadagdagan niya ba ng pagkain ang pinggan ko para lang
manahimik ako dahil sa
pagkain o may ibang dahilan siya. Mas madali nga lang paniwalaan ang ibang dahilan
niya.
"Huwag mo na ngang dagdagan? Anong tingin mo sa akin? Balyena?"

P 28-6
"Kaya ko dinadagdagan dahil ang payat payat mo. You should eat more nang magkalaman
ka naman."
Somehow, I pictured the woman who walked out of his office a while ago. Now, I'm
furious.
"Ganito na talaga ang katawan ko kaya huwag mo akong itulad sa mga minamanyak mong
kliyente na may
malalaking boobs at pwet!"
He chuckled. "Minamanyak? Really now?"
"Oh, don't deny it! Don't tell me you're some saint. Lahat ng lalaki lumuluwa ang
mga mata sa mga ganoong
hugis ng katawan!"
"Why? Did someone lose their eyeballs looking at your boobs?" his gaze lowered on
my boobs.
Uminit ang pisngi ko lalo na nang nakita ang pagtagal ng mga mata niya roon. The
glint on his eyes made me
shiver. I crossed my arms on my chest. He looked away with a smirk on his face.
"You pervert!"
"Sino sa atin ang nagsali ng ganoon sa usapan? Hindi ba ikaw naman? I'm here eating
and you go on talking
about lewd stuff."
"Lewd stuff? Me?" halos magwala ako.
Nanatili ang ngiting nakaplaster sa kanyang labi.
"Tigilan mo ang pag-iisip ng masama sa ginagawa ko sa kliyente ko. Hindi ko
pinaghahalo ang trabaho at
pagnanasa kaya ayusin mo ang pag-iisip mo."
"Ako pa ngayon-"
"Kumain ka na riyan o magtatawag ako ng tauhan at palalabasin kita rito," banta
niya ulit sa akin, hindi pa
nawawala ang ngiti sa kanyang labi.
Sa iritasyon ko, hindi ako makapagsalita. Tahimik akong nagpatuloy sa pagkain.
Habang nagpapatuloy naman
siya, sumusulyap sulyap siya sa akin. Nilalagyan niya ng tubig ang aking baso at
maya't-maya ang pagbalik ng
ngiti sa kanyang labi.
"Busog na ako," sabi ko nang nakalahati na ang nilagay niya sa pinggan.
"Ang konti ng kinain mo," he noted.
"Hindi nga ako gutom. Kakain naman ako kung gutom ako!" iritado ko nang ulit.
His lips curved again. "I'll finish your food, then."
Tahimik akong tinanaw siya na ilang subo lang na kinain ang pagkain ko. Uminom siya
ng tubig pagkatapos at
kalaunan, siya na rin ang naghugas ng pinagkainan namin. Nanatili ako sa upuan,
tahimik at nag-iisip pa ng
ibang sasabihin.
P 28-7
I remained there as I watch him freshen up and clean up the pantry. Fifteen minutes
till his work resumes, he
looked at me. Nagpunas siya ng kamay, katatapos lang mag toothbrush at uminom ng
tubig. Hawak ko ngayon
ang isang baso ng tubig na ibinigay niya kanina, kasabay ng pagkuha niya ng tubig
sa sarili.
"Dito ka maghihintay o sa lobby?" he asked.
"Sa lobby na."
He nodded and opened the door for us.
HAHAHHAHAHAHAHAHAHHAAHA PAG IKAA KINAIN HAHAHAHHAHAHA

P 28-8
Kabanata 27
398K 22.9K 29.6K
by jonaxx

Kabanata 27
Kill
Naghintay nga ako gaya ng sinabi ko. Hindi ko alam na marami pala talagang uhaw sa
propesyunal at
siguradong pagkakabit ng kuryente. Naisip ko tuloy kung patingnan ko kaya kay
Leandro iyong sa old building
ng asukarera?
Nababaliw ka na ba, Chayo? You are not here for his professional skills, you are
here to push him out of
town. Kung hindi ko gagawin ito ngayon, kalaunan si Daddy na ang gagawa ng paraan.
When that time comes,
I can't tell what he can do just to get rid of a Castanier.
Pero dahil nakakabagot maghintay sa lobby ng walang kausap at walang ginagawa,
hindi ko na yata napigilan
ang antok ko.
Nasaan ba ako? Unang tanong ko noong nagising at nang naalala na kaya hindi ako
nakahiga ay dahil nasa
sofa ako ng lobby, unti-unti kong dinilat ang mga mata ko. My neck hurts because of
my position yet the sofa
was incredibly comfortable enough to slowly drive me into a nap.
Kaya lang, saglit lang, at bakit imbes na ang buong lugar ang makita ko nang
dumilat ako, mukha ni Leandro
ang naaninag ko. Looking menacing as he stared at me, his touch I felt somewhere on
my cheek, pero
kalaunan mukhang buhok ko lang pala iyong naramdaman o guni-guni ko lang. Baka pati
itong si Leandro sa
harap ko, guni-guni lang din?
Hinaplos ko ang pisngi kung saan ko naramdaman ang buhok na nahulog. Aayos na sana
ako sa pagkakaupo
kaso nagustuhan ko ang anggulo ni Leandro. Nakahilig ang ulo ko sa sofa at siya'y
nasa tabi ko, sitting slanted
just to face me.
"Anong oras na? Tapos na ang trabaho mo?" the first thing I uttered because why
else would he be beside me
on the sofa of that lobby.
I tried to close my eyes to cover my guilt. Puwede na kasi talaga akong tumayo pero
nanatili akong nakahilig
doon.
"Mag aalas tres. Uuwi na ako," aniya.
I should be shocked and I should get up because of that but I didn't. Naramdaman ko
lalo ang sakit ng batok
ko dahil sa pagkakatulog doon.
"Bakit? Anong oras ba natatapos ang trabaho mo?"
"Five but I've decided to go home early just for today so I'm going home."

P 29-1
Slowly, he gathered the few strands of my hair out of my face. Nakita ko ang ginawa
niya, hindi gaya sa
nauna na parang panaginip lang. This time, I saw his eyes move on to my cheek and
his hand gently put the
strands of my hair behind my ear. Naramdaman ko rin ang mabagal na paghaplos niya
sa aking panga.
Gusto ko nang umayos nang maputol ang nararamdamang pangungulila kung saan pero
pinigilan ko ang sarili
ko. Why would I seriously want to stop it? And... which one is the voice of my
heart? The one wanting to
stop him from being gentle? Or the one telling me to stay in this position? I'm
confused!
Pumikit ako para lang matigil ang pangungulilang hindi kayang itago ng aking mga
mata.
"Sasama ako."
I was sure he'd say no. I'm sure he'd push me away and make me leave. He didn't
want to see me here in his
office. It will be his nightmare to see me in his house. Alam niya rin naman ang
pakay ko kaya alam ko na rin
ang sasabihin niya.
"Saglit lang," dagdag ko sabay diin pa lalo sa mga mata.
Hindi pa yata ako nahimasmasan galing sa pagtulog! I need to get my shit together.
"Take your time. We're not in a hurry," he said.
Napadilat ako roon. Nakita ko siyang hinilig na ang katawan sa sofa, nakatitig pa
rin sa akin! His body is
angled towards me. Napasulyap ako sa reception at nakitang wala na roon ang babae
at lalaki na receptionist
niya. Tapos na talaga ang trabaho? Umuwi na sila?
"Ang aga n'yong nag close. Huwag mo na kayang buksan kahit kailan?" medyo nahahapo
ko pang sinabi.
He smirked. Akala ko aahon siya pero nanatili siyang nakahilig doon.
"I intend to do business here and branch out more in other parts of Negros in the
future. This is a long term
plan."
Pagod akong umirap. "Ipapakita ko sa'yo ang nakita kong property sa Cebu. It's
better. Why do you have to
put up a business here in Altagracia?"
Hindi siya sumagot. Nagkatinginan kaming dalawa kaya nagpatuloy ako.
"This is a small town. It's a good idea but not the best. Especially for someone as
brilliant as you. And I
know that you have money now, you certainly can afford a better property in larger
cities. Kaya... bakit pa
rito? Mas yayaman ka sa ibang siyudad."
His lips parted. I expected for his reply but it did not come immediately. I gazed
at him for a few more
moments and noticed how he aged. Ilang taon na ba ang lumipas? I lost count.
Sinadya kong hindi na rin
bilangin dahil para saan pa? Hindi na rin naman kami magkikita. Hindi na rin naman
siya babalik. Imposible.
Pero ngayon... nandito siya sa harapan ko.
"May babalikan ako," he said slowly.

P 29-2
I blinked twice and lowered my gaze. Umawang din ang labi ko at sa wakas, inahon
ang nakahilig na ulo
galing sa sofa. Umayos ako sa pagkakaupo at naramdaman ko ang paninikip ng dibdib.
"May binalikan ako rito sa Altagracia."
Kahit may pakiramdam akong alam ko ang tinutukoy niya, pinili ko pa rin ang mas
madaling mga salita.
"Wala na kayong properties dito. Nabili na ang bahay n'yo kaya ano pang...
babalikan."
"I'm here for someone, Chayo."
I swallowed hard when I heard the whole statement. It hurt. And it hurt more when I
heard him call me that
way. Parang may naaalala ko. Ang mga alaalang matagal ko nang ibinaon. It's like
the Leandro of my
precious childhood memories again. Si Leandro na mayabang pero matalino, suplado
pero mabait, at
mahirap pero hindi ko maabot.
I am a del Real, the richest of Altagracia and of Negros, and yet I am staring at a
man that I think I don't
deserve. Today, he reminds me of that feeling again.
"I'm back in Altagracia because I'm... still in love..." he trailed off.
He said that clearly. Hindi ko tuloy siya matingnan ng mabuti. Marami akong gustong
sabihin sa kanya pero
walang lumabas sa aking bibig.
Naghintay din siya sa'yo. Ilang taon na pero wala akong narinig na nagkaboyfriend
siya. Ibig ba nitong
sabihin hindi talaga sila nag-usap man lang noong umalis siya? All this time, every
night, thoughts of Leandro
communicating with the love of his life haunted me. He never called me after Ruins.
And never after the
tragedies.
Sobrang sakit noong marinig ko minsan na nagkakausap sila ni Kuya. Pero noon pa
man, ibinaon ko na sa
puso ko ang lahat. Kasi bakit niya naman ako tatawagan o kukumustahin? Kailan ba
siya nag-alala para sa
akin? In my dreams? So maybe I fell for the Leandro my mind is making up for me.
For my loneliness. Not
him! But still... this hurts so much.
After all these years, it still hurts like hell.
"S-So... you're waiting for... your reunion?"
Hindi na kailangan. Imposibleng hindi sila nagkita simula noong dumating siya.
"Hindi na kailangan no'n."
Natawa ako dahil tama nga ako. I pulled the elastic band out of my ponytailed hair
and renewed it. Huminga
ako ng malalim bago siya nilingon, nang tapos na ang pag-aayos. His eyes darkened
and I can only imagine
how confessing to me about his love made him feel.
"Tara na sa inyo. Pag-uusapan natin ang property na tinutukoy ko sa Cebu. Wala
akong pakealam sa
nararamdaman mo. Ang gusto ko, umalis ka rito," sabi ko at tumayo na.

P 29-3
Dire-diretso ang lakad ko palabas at nakita kong naroon ang mga receptionist niya,
kausap ang ilang tindera
ng kanyang shop. Natahimik sila nang nakitang lumabas ako. Dumiretso ako sa aking
sasakyan at pinaandar na
ito.
Pinanood ko si Leandro na lumabas na rin. May binilin siya sa dalawang naroon at
pumasok na ang mga ito
bago pa nakalapit si Leandro sa sasakyan niya. I pulled the stick for reverse and
began driving out of the
parking lot.
Malapit lang ang bahay niya. Nakita kong may isang lalaki ang nagbukas ng gate
kahit na nauna ako kaysa kay
Leandro. Hindi ko na kinuwestyon iyon. Pinapasok ko na ang sasakyan ko sa bakuran
niya at inayos sa
pagkaka parking. He parked his SUV on the other side, too. Nauna siyang lumabas at
kinausap ang lalaking
nagbukas ng gate.
Lumabas ako nang umalis na ang lalaki at sumunod na ako kay Leandro sa loob. I
don't need to memorize the
whole house's architecture because I admired it for months. Nang nagsimula na ang
finishing touches at nakita
na ang ganda ng modernong bahay, lagi ko itong nililingon noon.
Malaki ang bahay. I would say it is around 400 square meters or more. Not as big as
our mansion but really
enough for a big and tight family. Inalis ko sa isipan ko iyon dahil alam ko kung
saan ang tungo noon.
Patungo siya sa kitchen kaya sumunod na rin ako roon. Amoy bagong-bago pa ang
kabahayan. Sa kitchen man,
naamoy ko ang katutuyong pintura. Wala nang alikabok galing sa finishing pero may
ganoong amoy pa rin.
I comfortably sat on a round chair on his counter top. Sumulyap siya sa akin at
nakita kong kumuha siya ng
pitsel ng tubig. Nilapag niya iyon sa harap ko, sinamahan niya ng isang baso.
Nagsalin siya roon at inilahad
sa akin.
"Magluluto na ako ng hapunan," he said.
Sumimsim ako sa tubig pero binaba ko kaagad.
"Mamaya na. Mag-usap muna tayo tungkol sa property sa Cebu!" giit ko.
"Hindi nga ako lilipat ng Cebu. Hindi ako aalis dito."
Umirap ako. Alam kong ganito na talaga ang lagi niyang sasabihin. Tinalikuran niya
ako at kumuha siya ng
frying pan.
"E 'di dalhin mo siya! Kung dahil lang sa kanya kaya ka nandito, dalhin mo!"
I'll pay for the two of you! Labag sa kalooban kong pag-aksayahan din ng pera ang
babaeng iyon pero kung
eto lang ang paraan, e 'di sige! Take my damn money!
He turned and left the pan on his new, fancy stove. Unti-unti siyang lumapit sa
akin. Napaayos ako sa
pagkakaupo. Humawak naman siya sa counter top, kumikilos na para bang may nasabi
akong hindi dapat.
"Dalhin ko? You think it's that easy?" he asked me darkly.
Natawa ako roon. Every girl is easy to get when it's Leandro Castanier. Anais
proved me that!
P 29-4
"Yes, it is."
"Sasama ka sa akin?"
Natigilan ako. My eyes narrowed. Anong sinabi niya?
His lips curved slowly. It was like he's mocking the obvious questions on my
expression.
"You want to live here in Altagracia, right?"
My heart pounded. There's something about this conversation. His lips protruded,
not allowing himself to
curve its corners more.
"Then I'll live here."
"My Daddy wants you out. I'm here pushing you away because his therapy is still on
going. Kapag nakatayo
na si Daddy, ano na lang ang gagawin niya sa'yo? Our men do not follow his orders
anymore because I'm
here but... I certainly can't make him obey me!"
Sa pagkakataranta ko, dire-diretso kong nasabi iyon.
"You think he's capable to kill someone?" he said it so lightly.
Hindi ko alam kung tinutukoy niya ba ang pagkamatay ni Tito Carlos o ano. I know he
has the right to accuse
my father of murder kahit pa sinabi ng batas at inamin ng mga tauhan na hindi.
"I know he didn't kill my father. Galit ako sa Daddy mo dahil sa ginawa niya sa
pamilya ko pero iniisip ko
kung ano rin kaya ang gagawin ko kapag nagtaksil ng ganoon ang asawa ko."
Nagulat ako roon. He... put himself on the shoes of my father?
"What he did was unjust but I will probably resort to that if that was me."
"I-I don't think so..." agap ko dahil hindi ko naman maimagine na magiging ganoon
ka lupit si Leandro. "Kuya
Levi, maybe. Not... you."
He licked his lips. Nanatili rin ang titig niya sa akin. Tinanggal niya ang mga
kamay niya sa counter top at
lumapit. Napaatras ako ng bahagya, kinakabahan na ulit.
"You think so highly of me, huh?"
"I just... mean that my father was awful. Hindi niya dapat ginawa sa inyo iyon ni
Chantal. Hindi niya rin
dapat pinahuli si Tito Carlos. What he did lead to Tito Carlos' death. Hindi niya
man pinatay si Tito, he's
still to blame for it," I explained.

Binalik ko sa kanya ang tingin ko at napansin ang titig niya. I'm not sure now if
he's even listening to me. And
my heart boomed like thunder as I continued.

P 29-5
"I can understand if you're here to mock him. O-Or... maybe to have your revenge!"
"Galit ako at hindi na mababago iyon. Tama ka at sinisi namin siya ni Chantal sa
pagkamatay ni Papa, kahit
pa hindi niya naman ito pinatay."
Tama nga ako!
"But I told you, I'm here for someone. Not for a revenge or to even mock your
father. Hindi ko pag-
aaksayahan ng panahon. I would want revenge especially now that he hasn't moved on
from it... but I am not
here for that."
"E 'di umalis na nga lang kayo?" ulit ko.
"You think he'll kill me if I stay here?"
Napasinghap ako. You think I'd let that happen, Leandro? If I had to get in the way
in between my Dad's
shotgun and him, I'd probably... do it.
Umiling ako. Nang ibalik ko ang tingin sa harap ko, wala na siya roon. His hand
went to the countertop in
front of me, then I realized that he's beside me now. Malapit kami kanina nang
gumising ako sa sofa pero mas
malapit ngayon!
Umatras ako na para bang may iaatras pa sa maliit na bar stool. Dahil sa kagustuhan
kong umatras at
makawala sa kanya, muntik na akong mahulog sa upuan! Kung hindi niya lang ako
hinawakan sa likod at
inalalayan, nabuwal na ako roon! At... hinawakan niya nga ako sa likod!
"I like Altagracia, Chayo. Like how you love it. It's our hometown. Even with the
bitter memories, I still
want it. Pero hindi sapat iyon para pabalikin ako rito. And you know what's the
strongest reason why I'm here
now?"
Hindi ako kumibo. I'm too overwhelmed to say anything. Leandro... is so close to
me.
"I'm back even when I know your Dad will probably kill me. I'm back even when right
now, you want to push
me away."
"Nasabi m-mo na, hindi ba? Kaya sinasabi ko sa'yo ngayon. Isama mo nga siya!" my
last brave attempt.
His grip on my waist tightened.
"Gusto mo rito manirahan, hindi ba? Kaya... sasama ka ba?"
My mouth dropped open. I'm going crazy I'm hearing or comprehending other things.
He licked his lips again,
and tightened his hold of me more.
"Hindi ka sasama, hindi ba? Dito mo gustong tumira. Sinabi mo sa akin noon."
Now I think I turned into a statue.
"Dito na rin ako titira, kung ganoon."
P 29-6
My questions flooded. At hindi ko alam kung dati ba'y natitigan ko siya ng ganito
katagal. His lips curved for
another disarming smile. His eyes softened.
"I miss you," he whispered.
Before I could even understand it, I heard the doorbell ring. Hindi siya gumalaw
samantalang ako, kung saan
saan na inilipat ang tingin.
"M-May tao!"
He didn't seem to mind it. He remained in front of me, looking at me like I'm some
crazy hypnotic movie.
Bahagya ko siyang itinulak. Lalo pa nang nag doorbell ulit. Pinilit kong umalis sa
bar stool at tumayo.
"May tao!" ulit ko.
Hinilot niya ang kanyang batok at pairap na nilingon ang pintuan sa tanggapan.
Umulit pa ang doorbell, this
time, hindi tinigilan sa pagpindot.
Lumabas si Leandro ng bahay. Sumunod ako pero nanatili sa pintuan. Nang nakita kung
sino ang naroon,
bahagya akong nalito sa gagawin. I did not prepare for this.
Tinawanan ni Axel ang ginawa sa doorbell. Hindi lang siya ang naroon. Kasama nito
ang mga dating
kaibigan ni Leandro. Si Adriano, Axel, George, Anais, Patti, Ciara... at... si
Keira!
"Si Chayo?" I heard Adriano said.
Napaangat ako ng tingin at nakita ko ang paglingon nila sa aking Raptor.
"Oo nga, si Chayo? Nandito?" si Anais.
Lumabas ako ng walang pag-aalinlangan. I saw Keira's eyes move towards me, the
uneasiness was evident
and I knew. Nilingon ako ni Leandro. His gaze darkened and his jaw clenched.
Don't worry about it. Obvious sa mga mata ni Keira ang nararamdaman at alam ko
naman paano itama ang
lahat ng ito.
"Chayo? Nandito ka pala!" si Adriano.
I smiled a bit before clicking my Raptor's keys. Sumulyap ako kay Keira. Any girl
would get jealous to know
that her boyfriend or apple of the eye is alone with another girl. Nagkibit ako ng
balikat.
"Bakit ka nandito, Chayo?" si Anais na medyo kritikal ang tono.
"May pinag-usapan lang kami-"
Sinapawan ko si Leandro. "I presented properties in Cebu, for him. Bibilhin ko ang
bahay na 'to at ang
commercial building. You all know my father doesn't want him here so I'm just here
to negotiate."
Bumaling ako kay Keira. Nakita ko ang pagginhawa niya. Don't be jealous now.
Ayokong makasira ng
P 29-7
relasyon. Baka isipin niyang... teka lang. Leandro has said something... something
else. When we were alone
a while ago. Tama pa ba itong iniisip ko?
Bago ko pa madugtungan ang iniisip ko, naglakad na ako patungo sa aking Raptor.
"I'll search for more, Leandro. I'll show it to you next time," sabi ko at hindi na
nilingon pa sila.
Nang nakapasok na ako sa aking sasakyan, nakita kong nasa harap na sila ng pintuan
ng bahay ni Leandro.
Halatang bibisita talaga sila. However, they are all looking at my Raptor. Then I
realized why... Leandro is
beside it. I opened my windows and glanced at him.
"Bumisita ka ulit bukas," aniya.
Umirap ako. "Babalik naman talaga ako. Sinabi ko nga kanina, 'di ba?"
Then I started the engine. I don't want to stay anymore, anyway.
Istorbo amputa HAHAHAHAHHAHAHAHA OWWWWWWW

P 29-8
Kabanata 28
390K 19.8K 20.5K
by jonaxx

Kabanata 28
Date
Hindi ako makatulog sa gabing iyon sa kakaisip sa sinabi ni Leandro. Binabalikan ng
utak ko ang tanong niya
sa akin kung sasama ba ako sa kanya. Sasama saan? At bakit ako sasama?
My question was about why can't he just take her (his girlfriend) with him.
Paaalisin ko siya at babayaran ko
silang dalawa sa kung sino man ang binalikan niya rito. I assume that it's Keira. I
saw her a while ago and I
know that look on her face. She's hoping for him. Leandro should take Keira with
him and I'm gonna pay for
it even if it's against my will.
But... instead of saying that he will take her with him, he asked me if I was
willing to come with him. Sasama
ba ako? Sasama saan? Sasama ba ako?
"I know," sabi ni Kuya Levi pagkatapos kong sabihin sa kanya ang tungkol kay
Leandro.
Pagkatapos kong maghanap ng properties kanina at makipag negotiate, hinayaan akong
aliwin ni Julius. I only
cut off our calls when I noticed I'm repeatedly zoning out while he's talking.
Hindi ko gusto ang tungo ko sa
kanya kaya minabuti kong itigil ang usapan. Now that I'm in bed, trying to sleep,
and I couldn't, I can't help
but call my brother.
"Sinabi ni Daddy?" I asked.
He sighed heavily. Over the years, they started talking. May hinanakit si Kuya kay
Daddy pero gaya ko, hindi
niya rin naman matiis. Bukod pa sa kahit nagalit si Daddy sa paglalayas niya,
nanlalambot pa rin ito at
nangungulila para kay Kuya.
"Hindi, Chayo. Sinabi sa akin ni Leandro."
This is the first time we're talking about him after all these years. Nagkakausap
kami at kinikuwento niya na
nagkita sila, hindi na rin ako nagtatanong at hindi niya naman hinahabaan ang
sinabi. Ngayon lang na siya
mismo ang topic namin.
"Naghahanap ako ng properties na puwedeng lipatan niya sa Cebu. Bibilhin ko kasi
ang properties niya rito. I
assured him he'll have better ones in a bigger city."
"At anong sinabi niya?"
"Ayaw niyang umalis." Sasama ako? Ako? "May... binalikan daw siya."
"Sino raw?" tahimik at seryoso ang boses ni Kuya.
Nagkibit ako ng balikat at niyakap ang unan. "Si... Keira? I think."
P 30-1
He chuckled. "Tanungin mo kung sino, Chayo. Uuwi ako riyan."
Nagulat ako. Halos napabalikwas! Ilang taon na at hindi siya kailanman umuwi rito!
Oo nagkakausap sila ni
Daddy pero alam kong kung puwede ay hindi niya gugustuhin. Iyon din ang dahilan
kung bakit ayaw niyang
umuwi! Tapos ngayon... uuwi siya!
"Wow! What made you say that?"
Kuya Levi chuckled again. "May babantayan yata ako."
"Huh? Sino?"
I know I can't talk about Chantal anymore with him. For some reason, I feel awkward
if we talk about
Chantal. At napapansin ko rin na ayaw niyang pag usapan pa iyon.
"Sasali rin ako sa reunion ng batch namin. Kaya uuwi ako para roon."
"O-Okay. Sabi rin ni Leandro, pupunta siya."
"At babalik ka naman bukas sa opisina niya?"
"Oo. I searched for more properties tonight and I'll show it to him."
"The bastard dragged that too much. Did he agree to you? Papayag ba siyang umalis
diyan?"
"Hindi nga, e. Ayaw niya raw umalis pero sinabi niyang bumalik ako bukas kaya...
baka gusto niyang marinig
ang mga nakita kong properties."
Kuya Levi groaned in the middle of my statements. "Ang gagong 'yon. Back to his old
tricks again."
"Old tricks?"
Natawa si Kuya. "Chayo, you've been with many boys in your high school but pretty
tamed during college so
I can understand why it's rusty. Ngayon, wala ka pa ring boyfriend. Puro na lang
manliligaw. Bakit hindi mo
gawing boyfriend 'yang si Julius?"
Bakit parang nagbabago ang ihip ng hangin, ah? Ilang sandali akong naestatwa at sa
huli natawa kay Kuya.
"Rusty? I'm still good with boys, Kuya. Kaya nga hindi pa ako nagkakaboyfriend kasi
alam ko kung ano ang
gusto ng mga manliligaw ko, 'no! And anyway, since when did you agree with Julius
being my boyfriend?"
"I did not agree to him. I still fantasize about punching that asshole's face but
for a change, why don't you just
make him your boyfriend."
"Ayaw ko. Hindi ko siya mahal, Kuya. Masaya siyang kasama pero-"
"Chayo, just treat him like a friend pero sagutin mo."

P 30-2
"Huh? Para saan? Eventually I'll like him?"
"Kinakalawang ka na nga, Chayo?"
"Huh?"
Humagalpak sa tawa si Kuya. Hindi ko naiintindihan kung ano ang nakakatawa. Anong
kinakalawang?
"Sagutin mo si Julius," he said while laughing.
I don't understand, seriously. Kahit kailan, wala siyang nagustuhan para sa akin.
Kahit pa ilang beses kong
sinabi na mabait o gentleman. I think he's still the same old Levi. Naalala ko na
wala siyang nagustuhang
kahit sino para sa akin. Nobody deserves me, as he said. Until now.
"It's about time you keep a boyfriend. You're old enough. Puwede ka na ngang mag
asawa, e."
"Hindi pa, Kuya, 'no!" agap ko.
"June is already married, Chayo. What are you waiting for? If hindi mo pa gusto,
then at least keep a
boyfriend." He chuckled so I'm not sure if he's serious about this.
Lalo tuloy akong hindi nakatulog. Tama kaya si Kuya na sagutin ko na si Julius?
Inisip ko si Julius. He's been
good to me so far. He had a few relationships back in college when I told him I'm
not really up for one. Pero
lagi'y sinasabi niyang ako talaga ang gusto niya kaya hanggang ngayon, nanliligaw
pa rin siya.
Si Leandro kaya, kailan mag-aasawa? He's of age and both Axel and George are
married. Ano pa ang
hinihintay niya? Si Keira nga pala. Nagkita sila kanina. Nagkita na kaya sila bago
ang araw na ito? Siguro
naman, hindi ba? Nakapagplano na kaya sila sa relasyon nila?
Isama mo si Keira sa Cebu, Leandro. Sasama ka ba? Ako? Bakit ako pinapasama niya?
I miss you. I missed him... more.
He misses me? Ako? Sasama ako sa kanya? Saan? Sa Cebu? Of course not. I'll stay
here in Altagracia.
And that hold on my waist. I can still feel his hand until now. I can't forget it.
Naku! Makakatulog pa ba ako
nito? Naririnig ko na ang tilaok ng mga manok!
I woke up very late. I feel damn stupid!
"Okay lang 'yan. Maayos naman 'yong mga delivery ayon kay Reynante, Chayo," si
Manang Lupe, nang
nakitang nagmamadali ako.
Alas diez na at kumakain pa ako ng agahan dito! I can't skip going to the sugarmill
just for Leandro! Ang dami
kong ichi-check. Puwede ko ngang hayaan silang lahat pero hindi ibig sabihin na
dahil abala ako kay
Leandro, liliban na ako kahit na puwede naman akong sumilip!
"Pupuntahan ko pa rin, po. Kailangan."

P 30-3
Alas dos nang tuluyan na akong natapos sa mga ginagawa. Maasahan ang lahat pero
tuwing may importanteng
gagawin, gusto kong naroon ako. Alas tres y media nang nakarating ako sa opisina ni
Leandro.
Parehong nagulat ang babae at lalaking receptionist. Bumaling ang babae sa lalaki,
tumango ang lalaki at
lumakad patungo sa opisina ni Leandro. Naupo naman ako sa sofa.
"May kliyente pa ba?" tanong ko.
"O-Opo!" ang babae.
Tumango ako at nanatili na lang doon. Laking gulat ko na hindi pa nga nag-iilang
saglit ay lumabas na ang
kliyenteng matandang babae. Kasabay nito si Leandro na nakabaling ulit sa akin.
Pinanood ko ang natatawang
matanda na may dala pang malaking payong, ginawang tungkod.
"Masaya talaga ako na nag balik ka na. Na miss ko tuloy si Carlos. Sana matulungan
mo talaga kami sa
pinapagawang bahay ng anak ko."
"Gagawin ko po iyon."
"Maraming salamat, Leandro."
"Walang anuman, po."
May mga sinabi pa ang matanda pero ang receptionist na ang kumausap sa kanya.
Leandro is walking
towards me. Natigil lang ang mga sinabi ng matandang babae nang nakita ako. I even
saw her looking scared
and at the same time angry at me, bago tuluyan nang umalis.
"Akala ko ba babalik ka?" Leandro asked.
Nagkibit ako ng balikat at tiningnan ang paligid. "I'm here."
Kunot pa rin ang noo niya, mukhang galit na naman. Suplado! Tumayo ako para
maglebel ang tingin namin
pero dahil matangkad siya, hindi nangyari. Nakatingala pa rin ako.
"You must be excited for the properties I got. I have new things to present!"
maligaya kong sinabi.
"Sa bahay na tayo mag-usap," aniya at sinulyapan ang dalawang naroon sa opisina.
Hindi kalaunan, umuwi na nga siya at s'yempre kasunod ako. Ilang sandali lang na
may binilin siya sa shop
kaya inalala ko pa na matagalan kami. I keep glancing at my wrist watch. Sana pala
bukas na lang ako
bumalik. This can wait, anyway. Baka magkulang lang ako sa oras.
Sumunod ako kay Leandro papasok sa loob ng bahay at gaya kahapon dumiretso siya sa
kitchen. Gaya rin
kahapon, naupo ako sa bar stool at pinagmasdan siyang kumuha ng pitsel ng tubig at
baso, para ilapag sa
harap ko.
"Bakit ka natagalan?" tanong niya na ikinagulat ko.
I'm preparing all those properties I researched and this is his question. I did not
prepare for this.
P 30-4
"Uh, galing ako sa asukarera. May operation na importante."
Of course, I can't mention na natagalan talaga kasi tinanghali ang boss nila. It's
not like he cares but I can't
risk him asking questions like... bakit ka tinanghali? Bakit ka puyat? Iniisip mo
ako?
That's the end of me right there!
Pinangalahatian ko ang tubig. Tumango siya at kinuha ang kalahati ng tubig at
inubos iyon. My eyes widened
at the thought of that... that indirect kiss! Pero s'yempre sa akin lang big deal
iyon dahil parang wala lang sa
kanya!
My goodness, I should seriously stop thinking about this!
Galing sina Keira rito at sigurado akong nakapag-usap na sila! Dapat ko nang
diretsuhin ang sasabihin ko.
"I have new properties I researched last night and-"
"I said I'm not leaving Altagracia," masungit niyang agap at tinalikuran ako para
magluto na naman.
Sumulyap ako sa relo. Hahaba pa yata ang usapan namin. Wala akong oras!
"Bakit? Iyan ba ang napag-usapan ninyo kagabi?"
"Napag-usapan nino?" baling niya sa akin.
Kinabahan ako bigla. Am I missing something? Is it... something about what he said
last night? Lalo pang
bumilis ang pintig ng puso ko. Please, Chayo, don't think about it!
"Ng... binalikan mo?"
Tuluyan niya ulit akong hinarap, looks like he lost his patience again. I always
seem to drive him nuts. Si
Keira kaya, lagi siyang inaamo?
"Why don't you drop a name? I'll see if you got it right?"
I sighed. "Hindi ko alam. Ilang taon tayong hindi nagkita at wala akong update
sa'yo. Malay ko kung tama ang
iniisip ko o baka nagbago na?"
Baka si Anais na?
O... hindi kaya? Ako. Oh, don't even fucking go near that, Chayo!!!
Sasama ba ako? Sasama sa kanya? Saan? Sa Cebu?
"At... may mini reunion na pala kayo kagabi, ah. Parang si Kuya Levi na lang ang
kulang at kumpleto na kayo.
Uuwi raw siya. Nagkausap kami kagabi."
His head tilted.

P 30-5
"May sinabi siya?"
"Sinabi na ano?"
"Tungkol sa akin?"
"Uh... Oo. Alam niya na pala na umuwi ka. Nasabi mo pala sa kanya noon pa."
"Ano pa?"
Ano pa ba? Wala nang tungkol sa kanya. The rest is about me and Julius.
"Iyon lang. I told him about my research for your properties."
"I told you I'm not leaving Altagracia!" sabay talikod niya at patuloy sa pagluluto
yata.
"Pinabalik mo ako ngayon, ah! E 'di ba't mo pa ako pinapabalik kung hindi mo pala
gustong marinig ang mga
hinahanap kong properties?" lito kong tanong.
Hindi siya sumagot. I took that as a hint to continue my talk.
"I got three more. Dalawang commercial building tapos isang subdivision. The cuts
of this subdivision is
only about two hundred square meters to two-fifty so I must buy two, para kasing
laki na talaga nitong bahay
mo? O mas malaki pa ba 'to sa iniisip ko? Maybe? Looking at the big garage and
probably a garden on the
backyard. Okay lang din na tatlong lote na? Lots 26-28?"
Ni hindi ako sigurado kung nakikinig ba siya sa sinasabi ko. Nagpatuloy pa rin ako.
"O sige, para hindi ka lugi, puwedeng gawing apat!" Para mas maengganyo rin siya.
"O! Lima! Sige! Wala
nang makakatanggi riyan! Kahit mansiyon pa ang gusto mo, walang problema."
He laughed at that then glanced at me.
"Hindi lahat nabibili ng pera."
Pumangalumbaba ako. Mas madali sana kung sinabi niyang kulang pa iyon. Kaso sa
paraan ng pagsasabi niya
nararamdaman kong magkano man, hindi siya papayag. Sumulyap ako sa aking relo.
Seriously, I want to stay for long. I could just cancel things but I can still do
this tomorrow. Tutal at nahuli na
rin naman ako, lubusin ko na lang ang slacking ko sa araw na ito.
"May gusto ka bang ulam?" Leandro asked as he finished cutting the onions and
garlic.
"Bakit? Magluluto ka? Nagsimula ka na, ah?"
"I'm just asking so I can prepare for tomorrow. Mahirap na at hindi pa naman ako
nakakabili sa grocery at
palengke rito," he mocked me.
I smiled mockingly, too. Umahon ako sa upuan at tumayo na. Muli, tiningnan ko ang
relo.
P 30-6
"I have no favorite in particular so anything will do. Kahit ano para bukas. Uuwi
na muna ako. Bukas ko na
ipapakita sa'yo ang mga properties. Hindi pa ako tapos sa pakikipag-usap sa agent
kaya-"
"Ang aga ah. May lakad?" he asked that nonchalantly.
Bumaling siyang muli sa hinihiwa. Kinuha niya ang iba pang kailanganin. It's
already four and I promised
dinner. I can't go out wearing these clothes, kahit pa sanay ang lahat doon.
"Uuwi pa kasi ako para maligo at magbihis. May lakad ako mamayang gabi."
His eyes darted on me. Tumigil siya sa ginagawa.
"Saan ka naman?"
"Diyan lang sa Bistro, magdi-dinner."
"Bakit hindi ka na lang dito mag dinner at umuwi na lang mamaya pagkatapos?"
I smiled at him. "May kasama ako. Magkikita kami ni Julius kaya... bukas na lang
ulit."
Aalis na sana ako kaso dinugtungan pa.
"Julius? Sino 'yan? At saan?"
"Sa Bistro nga. Si Julius?" Hindi ko alam paano ko ieexplain sa kanya kung sino
iyon. Hindi niya yata kilala
o kilala niya noon pero hindi na maalala. "Basketball team noon. One year ahead sa
akin."
"Sino nga 'yan? Boyfriend mo?"
Natawa ako. "Hindi."
Aalis na ulit ako pero may dugtong ulit siya. Hindi yata ako tatantanan. Malapit na
ako sa pintuan, dinagdagan
pa ang tanong.
"Alam ba ni Levi 'yan? Alam mong hindi gusto ng kapatid mo ang mga manliligaw mo."
Nilingon ko ulit siya, nakahawak na ngayon sa door handle ng pintuan niya.
Nakalabas na siya sa kitchen para
lang magdagdag ng tanong.
"Oo. Alam ni Kuya. And my goodness, I'm not anymore a teenager so I understand why
Kuya is more open
now. Bye! Bukas na lang."
Leandro's eyes remained on me. At gusto ko pa sana siyang panoorin kaso magmumukha
naman akong tanga
katitingin sa kanya sa labas ng pintuan para lang antayin kung anong mangyayari sa
iritadong ekspresyon.
Naroon ulit iyong lalaking hula ko ay nag-aayos ng bakuran niya. Ito ang bumukas ng
gate para makaalis na
ako. Bumosina ako ng dalawang beses bilang pamamaalam bago tuluyang niliko ang
Raptor at pinaharurot
pabalik sa amin.

P 30-7
Pinagsisihan ko naman agad ang pag-alis kina Leandro. Kung alam ko lang na walang
maghahari sa isipan ko
kundi siya ay sana talagang k-in-ancel ko na lang 'to at tinapos ang research sa
properties.
"Saan ka pupunta?" si Daddy nang nakita ako kaninang paalis ng bahay.
I'm wearing a white longsleeved and off shoulder short dress with a sweetheart
neckline. The florals were
large red flowers so I accented it with a red strappy heel and a Gucci sling bag. I
let my long hair down. Nag
blowdry ako pero dahil kapos na sa oras, basa pa ng kaunti iyon kaya hinayaan ko na
lang sa totoong ayos.
"Magkikita lang po kami ni Julius sa Bistro," sagot ko sabay halik kay Daddy.
"Boyfriend mo na ang lalaking iyon? Ang tagal na mula nang huling bumisita iyon
dito, ah?"
"Two months ago? Na busy lang yata sa negosyo nila, Dad. Kagagaling niya lang din
doon sa trip na sinasabi
ko."
"Bakit hindi ka kasi sumama roon at nang makapagpahinga ka naman sa trabaho? Even a
month long vacation
is enough, Charlotta."
"I'm not tired of it, Daddy. 'Tsaka na kapag sobrang burned out na ako. As of now,
I don't even feel the need
of a vacation. I'll reserve those trips when I need it."
"Mag-ingat ka kung ganoon."
Smooth naman ang usapan namin ni Daddy. Walang problema ang buong araw except na
lang talaga sa iniisip
ko ngayon habang nandito kami sa loob ng Bistro at nag-uusap ni Julius. My mind is
elsewhere!
"Anong order mo, Chayo? Chayo?" ulit niya nang nakitang wala na naman ako sa
sarili.
"Ah!" sabay kuha ko sa menu at baling sa waiter sa likod ko.
Iyon nga lang, nabitin sa ere ang tingin ko sa likod nang may pamilyar na anyo
akong nakita, hindi kalayuan sa
inuupuan namin. Umayos ako sa pagkakaupo at biglaang naging conscious! Why is
Leandro Castanier here?
Napatingin ako sa kanyang order. Mukhang nauna siya rito, ah! At akala ko ba kakain
siya sa kanila? Hindi
ba nagluluto iyon ng hapunan nang iwan ko? At... pina-order siya?
Halos mabali ang leeg ko katitingin sa kung sino man ang dumalo sa kanya. Nakita
kong waitress iyon at may
manager pa yatang naghatid ng drinks niya. Kumunot ang noo ko. Pairap siyang
bumaling sa akin. I gave him
my angriest look!
Hindi dapat ito nakaka-order, eh! Anong klaseng management ba meron ang Bistro na
ito? Sino nga ba ang
may-ari nito? At huwag mong sasabihin sa akin na may hinihintay siya rito? Na may
ka-date din siya?
"Chayo? Ano na ang order mo?" si Julius ulit nang nakitang hindi na nakabalik ang
ulo ko sa menu.
"Pareho na lang tayo, Julius. Saglit lang, bathroom lang," paalam ko kahit hindi.
HAHAHHAHAHAHAHAHHAHAHAHA HAHAAHHAHAHAHAH SHEEEEEET SANA OLL MAY KUYA

P 30-8
Kabanata 29
481K 24.8K 22.7K
by jonaxx

Kabanata 29
Drunk
Titig na titig si Leandro sa akin nang palapit ako sa kanya. I saw his eyes drift
slowly on my body down and
back again. It was as if this is the first time he saw me on a nice dress. Pero oo
nga pala at lagi akong naka
jeans at boots kapag nagkikita kami kaya naninibago siguro siya sa suot ko.
While Julius is busy ordering at us, I slid on the chair next to Leandro's. Mabuti
na lang at dahil nakatalikod
si Julius dito, hindi niya makikita na hindi naman talaga ako pumunta ng bathroom
at nandito lang ako.
"Bakit ka nandito?"
Umirap siya at inabala ang sarili sa inorder na alcoholic drinks. Ano 'yan? Panulak
sa hapunan niya?
"Tinatanong kita, Leandro!" mariin kong sinabi kasi napansin ko ang pagsusuplado at
pagkukunwari niyang
hangin lang ako rito sa tabi niya.
He then looked at me with that arrogant glare. Bahagya akong napaatras dahil
pakiramdam ko kahit ano
yatang gawin niya, natataranta ako.
"Why are you so concerned? Balik ka na roon sa boyfriend mo!" balik niya sa akin
bago uminom sa drinks
niya.
Nagkasalubong ang kilay ko habang pinagmamasdan siya. He looked so arrogant and
annoyed. Isang sulyap
pa at inirapan niya ako.
"Hindi ba nagluluto ka sa inyo kanina? Anong nangyari sa hiniwa mong mga sibuyas?
Bakit dito ka nag
didinner bigla?"
"If you're concerned about it, why didn't you stay to see?"
Hindi ko maintindihan. Nagkatinginan kami pero talagang blanko ang utak ko sa ibig
niyang sabihin.
"Saan naman kayo pagkatapos dito?" usisa niya.
"Uuwi? Saan pa ba? Wala namang mall dito kung saan puwedeng manood ng sine."
"Why? Would you want to watch a movie with him? Too bad, huh? No malls around?" he
said mockingly.
Umismid ako. Ano ba ang problema nito at bakit ang dami niyang sinasabi?
"Umuwi na nga tayo," anyaya niyang bigla.

P 31-1
Napaatras ako.
"Anong uuwi? May usapan kami ni Julius kaya ang weird kung uuwi ako!"
"Ano bang pag-uusapan n'yo ngayon at bakit pa kayo nagkita niyang boyfriend mo?"
"Wala lang! At... tigilan mo ngang kaka boyfriend. Hindi ko boyfriend si Julius.
Besides, kung boyfriend ko
nga, ba't mo tinatanong kung bakit kami nagkikita? Ano ngayon kung kitain ko ang
boyfriend ko? Isn't that a
normal thing in a relationship?"
Iritadong-iritado talaga siya. Pabalik balik ang inom niya kahit na hindi pa
nagagalaw ang pagkain.
"Pumunta ka rito para maglasing? Bumili ka sana ng inumin sa La Carlota at doon ka
na sa bahay mo
uminom!"
"Maghihintay ako hanggang sa nakauwi na kayo. Ihahatid kita hanggang sa inyo."
"Hanggang sa amin?!" gulantang kong sinabi. "Ihahatid ako ni Julius sa amin kaya
hindi na kailangan. Ano
bang problema mo? Hindi ko maintindihan."
Nakita kong umalis na ang waiter na dumalo sa amin. Hindi ko na hinintay ang
isasagot ni Leandro. Tumayo
na ako at dali-daling bumalik sa upuang iniwan ko sa tabi ni Julius.
Kung kanina na hindi ko alam na nandito si Leandro, hindi na ako makausap ng
matino. Lalo pa ngayon,
s'yempre!
"Chayo? Hello? You're spacing out again like what you're doing whenever I call
you."
"I'm sorry, Julius. Marami lang talaga akong pinoproblema nitong nakaraan. You
know... sa... asukarera."
"Bakit? Anong problema roon? Narinig ko kina Mommy at Daddy na it's doing really
well under your
leadership."
Kumakain ako pero hindi ko mapigilan ang ilang sulyap sa likod. Hindi ako sigurado
kung kumain ba si
Leandro. Hindi siya gaanong gumagalaw at nakatitig sa amin, para bang nakikinig sa
usapan.
"Everyone expected that Levi would manage it. Alam din ng lahat na hahawakan 'yan
ng maayos ng Kuya mo.
Walang kahit na sino ang nag-isip na sa pagdating ng panahon, ikaw ang hahawak
niyan. You're good at it,
Chayo."
"Thank you, Julius. Iyon nga dahil pinagbubutihan ko kaya mas'yadong... marami
akong iniisip tungkol doon."
Humaba pa ang usapan namin ni Julius with my occassional spacing out.
"Let's go home?" anyaya ko.
"Oh!" Natawa si Julius. "Ang bilis naman? Inuman muna tayo?"
"Medyo masakit ang ulo ko, eh," I said as an excuse.
P 31-2
"Come on, Chayo!" hindi makapaniwalang sinabi ni Julius.
Lagi ko siyang pinagbibiyan noon sa mga ganito. Wala rin naman kasi akong ibang
libangan kaya natural na
nagugulat siya sa kawalang gana ko ngayon.
"Hindi tayo maglalasing. Iinom lang ng kaunti."
"Maaga pa kasi ako bukas."
"Tss. As if that stopped you before!"
"Fine, Julius..."
My eyes drifted on where Leandro was and his face only grew darker. This time, I
really need the bathroom,
though.
"Anong sa'yo?" tanong ni Julius at tinataas na ang kamay para magtawag ulit ng
waiter.
"Uh, strawberry martini. Bathroom muna ako," sabi ko.
Tumango lang si Julius habang binabasa ang menu. Sinundan ako ng tingin ni Leandro,
baka iniisip na
pupunta ulit ako sa kanya kaya lang pumasok ako sa loob ng Bistro.
Mahilig si Julius sa labas ng Bistro. Hindi ko maitatanggi gusto ko rin naman ang
sariwang hangin kumpara
sa aircon na loob. Ayos lang sa loob kapag umaga dahil mainit sa labas. Pero kapag
gabi, mas gusto namin sa
labas.
The manager realized that it's me walking towards their counter. Nakita ko ang
bahagyang takot na dumaan sa
kanyang mga mata. Alam niya rin siguro ang gusto kong mangyari kapag nariyan si
Leandro pero hindi niya
naisip na pupunta ako ngayong gabi at mabubuking ko sila.
Wala ako sa mood makipagbangayan sa walang labang manager. Papupuntahin ko na lang
si Reynante rito
bukas para balaan sila sa ginawang ito. But my thoughts about it lasted only for a
few moments because I
really can't stop thinking about Leandro.
Bakit siya nandito? Hindi ko makuha. Naghihiwa siya ng mga sibuyas at kamatis
kanina. Anong nangyari
roon? Kumain ba siya? Night snack niya ba itong nandito ngayon?
The bathroom of the Bistro is cramped. Isang cubicle lang para sa babae, isa naman
para sa lalaki. Parehong
ang labas ng dalawang pintuan ay ang sink kung saan sa harap ay may malaking
salamin para makapag
retouch o ano man. Dalawa hanggang tatlo lang ang puwedeng tumayo roon para mag-
ayos, at kung may
katabaan pa ang kasama mo, dalawa lang talaga ang puwede.
I almost had a heart attack when I saw Leandro standing there, waiting for me to
come out of the washroom.
Nakahalukipkip siya at madilim ang mga mata. Napahawak tuloy ako sa dibdib sa
gulat.
"Umuwi na tayo."
Nang nakabawi ay humarap na lang ako sa salamin at doon siya tiningnan habang
inaayos ang buhok ko. He
P 31-3
looked at my reflection, too. I saw him watching my every move. The every comb of
my hair, everything.
"Hindi nga puwede. Kung gusto mo umuwi ka na?"
"Ihahatid kita sa inyo."
"Si Julius nga ang maghahatid sa akin!" iritado ko nang sinabi. "Nakakahiya. Ako
ang nagyaya sa kanya
ngayon tapos biglang uuwi na ako at hindi pa siya ang maghahatid."
"Ano ngayon? Sabi mo hindi mo 'yan boyfriend?"
"Oo nga! Pero kaibigan ko. Where's your manners?"
Natahimik siya ng ilang sandali, pinagmamasdan pa rin ang repleksyon ko sa harap.
"Nanliligaw sa'yo? Sasagutin mo?"
Seriously? Kailan ba ito naging concerned sa mga nangyayari sa buhay ko. I put on
my lipstick. Titig na titig
siya sa salamin at nang madrama ko siyang binalingan, nakita kong nasa labi ko na
ang mga mata niya ngayon.
"You're acting like a jealous boyfriend!"
Hindi siya kumibo. Umawang lang ang labi niya at bumaba ang tingin. Mas lalo pang
kumunot ang noo ko.
Humalukipkip ako pagkatapos ayusin ang bag sa aking balikat.
But of course, I know he's not my boyfriend nor is he jealous. Don't flatter
yourself, Chayo. I'm waiting for
him to deny what I just said but he didn't. Nanatili siyang tahimik. Ngumuso ako.
"Hindi kita pinakealaman sa kung sinong binalikan mo rito, ha! Kaya-"
He chuckled a bit. "Paano ka makekealam doon? May magagawa ka ba?"
Uminit ang pisngi ko. Hanggang ngayon talaga alam niyang wala nga akong magagawa sa
bandang iyon!
I remember how I tried my best to make him forget Keira but in the end, he
couldn't! Nagkabalikan sila noong
nasa Ruins! Hindi ko alam kung nagkasiraan ba sila o sila pa ba hanggang ngayon
wala na akong pakealam! I
don't wanna touch that part of his life anymore.
So annoyed now, when I saw the waiters and waitresses watching us, I gave them my
most intense glare.
Mabilis silang umalis doon at pumasok sa kitchen, o 'di kaya'y inabala ang sarili
sa ibang bagay. May hindi
pa tumuloy sa washroom nang nakitang nakatayo kami roon.
"Wala! Kaya nga hindi ako nakekealam hindi ba?!"
He smirked, eyes bloodshot. I wonder if he's drunk? Naka ilang baso na kaya siya?
Oh my! Is he drunk? I can
smell the alcohol on his breath. Maybe he is! Magda-drive pa ito!
I'm so torn right now. I am extremely annoyed and at the same time concerned for
him. Is that even possible?

P 31-4
"Hanggang sabi na lang ako na isama mo sa Cebu? E 'di gawin mo na-"
"Hindi ka sasama kaya hindi nga ako aalis ng Altagracia, Charlotta!" he spat, not
making me finish what I
wanna say.
I swallowed hard. There it is again!
He licked his lower lip and shut his eyes hard. He tilted his head a bit and then
looked at me again. It was as
if he's about to do something he did not plan on doing, based on the dismay on his
expression.
"Ikaw ang binalikan ko rito sa Altagracia. Walang iba."
Hinawakan ng kamay niya ang dingding na parang bang sinusubukan niyang bakuran ako.
As if I have plans to
run right now when I couldn't even move my damn feet.
Did I hear that correctly or am I drunk? Pero... hindi pa ako nakakainom!
Is he drunk? He is. He should be!
Kitang-kita ko ang diin ng pagkagat niya sa kanyang labi bago sinabi ang sunod na
kataga.
"Mahal kita. Matagal na!"
He is drunk! Ang saya niya palang malasing!
Tinawanan ko ang sinabi niya. Diin na diin ang pikit ko sa katatawanan, hindi alam
kung dahil nababaliw na
o ano. Basta natatawa lang ako. He watched me intensely while I was laughing so
hard. Kitang-kita ko ang
pag-igting ng panga niya katititig sa akin.
Nababaliw na yata ako sa kanya na nagdedeliryo na ako.
Kung wala lang ihing-ihing waiter ang lumapit ay tuluyan na akong nabaliw sa
kinatatayuan ko. Nakawala
ako at nakabalik kay Julius. Kung kanina'y wala ako sa sarili, lalo pa ngayon.
"Umuwi na nga lang tayo. You owe me another date! You spaced out too much, Chayo!"
"O-Okay."
Hindi ko alam kung bakit ayaw kong lingunin si Leandro. Kinakabahan ako. Pakiramdam
ko sasabog ang
puso ko.
Habang nakaupo sa front seat ng sasakyan ni Julius at nakikita sa salamin ang
pagsunod ng sasakyan ni
Leandro, naririnig ko ang pintig ng puso ko.
At hanggang ngayong nasa kama ako, nakaupo sa dilim, gumagalaw lang ang katawan ko
dahil sa lakas ng
pintig ng puso ko.
"He's just drunk," kalma ko sa sarili ko.

P 31-5
I should research more now... for his... commercial building. And house! For Keira
and Leandro!
He's just drunk!
Natawa ako at ginulo ko ang buhok ko. Imposible ito. Hindi siya maka move on kay
Keira, e. Nagkabalikan
sila. Umiyak nga ako noon. Si Keira ang nagbalita sa akin. Sinabi rin ni Leandro na
kasalanan ng Daddy kaya
umalis si Mommy. I remember how I felt about that. I remember everything now. What
I heard earlier to night
is just my imagination.
Bunga ng malikot na pag-iisip. Ilusyon ko. Nagdedeliryo ako. Sa dilim, nanginginig
ang mga balikat ko sa
katatawanan. Ilusyonada ka, Charlotta!
Or! Maybe he loves me! Like a brother? Like how Kuya Levi cares for me! Tama!
Protective siya sa akin at
ayaw niya kay Julius gaya ni Kuya Levi noon!
So... Leandro loves me, huh.
Bakit parang kumalma ako nang narealize iyon. Of course, I want him to... no...
no... This is better this way.
Babalik pa ako bukas para sa commercial building at bahay at hindi ko alam kung may
mukha pa akong
ihaharap kung patuloy kong iisipin na mahal niya nga ako sa ibang paraan!
Isa pa... sa CR nag confess? May ganoon bang... uh... nagmamahal ng... ganoong
paraan na sa ganyang lugar
aamin? Wala! It's familial love... indeed! Friendship!
Noong nagdate sila ni Keira sa Ruins nga, e. Imagine him whispering I love yous to
Keira while the sun is
setting on that place. Tapos sa akin... sa CR. Nakakatawa. Kaya... friendship!
Nababaliw na ako dahil kahit friendship lang, umuurong ako. Ang lakas ng bawat
kalabog ng puso ko at ayaw
ko nang bumalik sa opisina niya o sa bahay niya! Ayaw ko nang magpakita!
Should I just say yes to Julius so I won't be this crazy? Hinawakan ko ang dibdib
ko na sobrang lakas ng
pintig. I can't do that. This is my problem so why do I have to make someone else
suffer?
"Nakausap ko na ang broker sa bawat subdivision na nakita ko," sabi ko, diretsahan
pagkapasok pa lang ng
opisina niya.
Sabado at kaunti lang ang kliyente. Siguro hindi inakala na open ito ng Sabado.
Bago pa kasi kaya walang
may alam.
He's watching me intently while I can't even glance at him. I'm bringing my iPad
just so my eyes would be
busy elsewhere, at the same time, it is where I store what I need.
"Maganda ang offer at maganda ang amenities. Medyo mahal pero ganyan talaga pag
premium subdivision at
sa malaking siyudad gaya ng Cebu."
Tumayo siya. Hindi ko pa rin siya tiningnan. Mahihimatay yata ako sa tindi ng kaba
ko. Hindi ko na malaman
alin ang pipindutin sa iPad ko. Wala na roon ang iniisip ko.

P 31-6
"S-Sa... mga commercial building-"
"Umuwi na tayo."
Now, I can't do it without glaring at him.
"Bakit? Dito lang!" natataranta na.
Nagtaas siya ng kilay, titig na titig sa akin, para bang naninimbang. Mabilis kong
binawi ang tingin.
"Ayos lang dito sa opisina. Dito na lang tayo."
Heck. Now that my mind is corrupted with something else, I don't want to go to his
house.
"Pagod na ako kaya umuwi na tayo. Wala na ring kliyente at sa bahay ko na gagawin
ang mga nakuha ko sa
linggong 'to."
Nagkibit ako ng balikat. Seems reasonable enough. Nevermind my corrupted mind.
Sumang-ayon ako.
Tumayo at tahimik na lumabas. Sumunod siya, nakasunod ang mga mata sa akin tahimik.
I'm really okay but I can't feel the earth. Bawat hakbang ko parang ulap ang
natatapakan ko at wala ako sa
sarili nang pumasok sa Raptor at pinaandar iyon. Kung hindi lang ako tinawagan
noong kausap ko kaninang
may-ari noong building sa Cebu, tuluyan na akong nawala sa wisyo.
Sinarado ko ang pintuan ng Raptor habang tumatawa sa katawagan.
"Hindi naman, Sir. But... anyone would want a discount!"
Seriously, I don't need it. But the businessmind in me is telling me that if there
is a choice to have it in a
lower price, who am I to say no to it?
"Talaga? Gusto mo? Hindi ba mayayaman ang mga del Real ng Negros? You're kidding
me."
Madilim akong pinapanood ni Leandro habang binubuksan niya ang pintuan sa kanyang
bahay. Sumunod siya
sa akin ng dumiretso ako sa kusina, nasanay na dahil ilang araw na ring ganoon.
Naupo ulit ako sa bar stool at nakita ko siyang kumuha ng pitsel at baso.
"Mabibigyan kita dahil hindi naman talaga kami nangangailangan ng pera. Ibebenta
lang dahil nakakapagod
na ang maintenance at maliit na negosyo lang iyan kumpara sa mga pag-aari namin
ngayon."
And I will give that commercial building, he just called small, to Leandro. Tama
nga na maliit na negosyo ito
kumpara rin sa aming azukarera at siguro kumpara na rin sa farm nitong kausap ko
pero kailanman hindi ko
naisip pa iyon. A business is a business and everything starts in small beginnings.
"Kahit ano po, Sir-"
"Sino ba 'yang kausap mo?" singit ni Leandro, pinapanood ako.

P 31-7
"Commercial building," I whispered and pointed at my phone. "May ari."
He was about to say something but I hushed him so I could hear more.
"May kasama ka ba? May narinig akong nagsalita? Boyfriend mo?"
"Ah!" tinawanan ko ang tanong ng nasa kabilang linya. "Hindi ko 'yon boyfriend.
Wala akong boyfriend, Sir!"
"Sino 'yang kausap mo, Charlotta?!" Leandro's voice boomed. Pakiramdam ko kahit
kabilang kanto narinig
iyon ng buong-buo.
Natahimik ang kausap ko. Namilog ang mga mata ko kay Leandro. I saw him watching me
greedily, staring at
my phone, wanting to wreck it so bad or something.
"Uh..." my mind blanked that I have no other choice but to give up. "Sorry. I'll
call back."
Pinutol ko ang tawag at tuluyan nang hinarap si Leandro. A small smile played on
his lips, looking satisfied
but still a bit irritated.
WAAAAH SELOS AMPOTEK HAHAHAHAHAHAHA

P 31-8
Kabanata 30
378K 19.7K 8.4K
by jonaxx

Kabanata 30
Secret
"Nagbibigay siya ng discount, e! Naninira ka ng diskarte!" sabi ko, iritado sa
panggugulong iyon.
"Hindi ko rin naman gusto iyon kaya bakit ka pa nakikipag-usap sa may-ari?" sabay
diretso niya sa mga
hinihiwa.
Ginulo ko ang buhok ko dahil litung-lito na ako. Pinapapunta niya ako rito para
marinig ang mga offer ko
pero hindi niya pa nga nakikita ang nakita kong building, ayaw niya na kaagad?
"Hindi mo pa nakikita! Ang ganda kaya! Highway agad at mas malaki ang parking lot
kaysa sa parking lot mo
rito sa Altagracia!"
Nagpatuloy lang siya sa ginagawang paghihiwa ng kung ano ano. I swiped on my iPad
to check for the other
one.
Sumulyap ako sa kanya at unti-unting tumigil. Pumangalumbaba ako at tiningnan ang
kanyang likod. He's
grown so much. Matipuno at lalong tumangkad ngayon. He was then already
mysteriously handsome, right
now he's still that way... even more.
Naaalala ko noon, hindi ko siya gusto. I am not naturally a hater of anyone poor
but I specifically disliked
him. Hindi ko pa alam noon kung bakit. He was loved by everyone, even the rich
kids. He's smart, good-
looking, and also kind to his friends. Dapat nga gusto ko siya noon dahil ganoon
siya. Gaya ng paghanga ko
dapat kay Keira dati...
Soon, I noticed my reaction towards him. And later on, I realized that I don't
actually dislike him. I am just
uneasy because I actually like him. I am attracted and my pride couldn't take it.
My rich boys suitors paraded
and yet nothing could ever compare to the poor and handsome Leandro Castanier.
Nobody could ever
replace him... for years... even now.
"Kailangan mo na talagang magdesisyon. Bibilhin ko na siguro ang pinakagusto ko at
ipapangalan ko na
sa'yo."
"Nag-aaksaya ka lang ng pera," aniya, hindi pa rin ako nililingon.
"Hindi aksaya dahil property naman ang binili."
"Hindi ako aalis dito kaya hindi mo na kailangang bumili ng kahit ano."
I groaned.
"Paano kung ipangalan ko na sa'yo? Wala ka nang magagawa."
P 32-1
"I won't sign on anything. At subukan mo lang na magpangalan ng kahit ano sa
akin..." sumulyap siya.
I smiled.
"Bakit? Anong gagawin mo, Leandro?" panunuya ko.
Napatingin ulit siya sa akin. Nagtagal ang madilim niyang tingin. I smiled at him
cutely.
"Aawayin mo ako? Magagalit ka? Hindi mo na ako kakausapin?"
His lips parted for a few moments. Umiling siya at binalikan ang hinihiwa. Hindi
siya kumibo. Umirap ako at
kinuha ang sinalin niya kaninang tubig sa baso para uminom.
Muntik nang lumabas sa ilong ko ang tubig nang naalala ko ulit ang nangyari kagabi!
Nakakainis! Napaubo
tuloy ako. Bumaling siya sa akin at iniwan ang hinihiwa.
"Ayos ka lang?" he asked.
Pumunit siya ng tissue sa rolyong nakatayo at ibinigay sa akin. Tumayo ako at
tumango, umuubo-ubo pa.
"Nasamid lang," sabi ko. "Maghiwa ka na!"
Kumunot ang noo niya, nanonood sa akin habang nagpupunas. Pakiramdam ko pulang-pula
na ako ngayon sa
kauubo. Lumapit ako sa rolyong tissue para kumuha pa. Nagsalin naman siya ng tubig
muli sa baso
samantalang nagpunas naman ako ng counter top para sa tubig natapon.
Bumalik siya sa hinihiwa niya pero panay pa rin ang sulyap. So I'm blocking out how
I laughed crazily last
night, pati na rin ang sinabi niya sa bathroom na c-in-onclude kong pagmamahal sa
kaibigan o kapatid lang.
"Bakit ka nga pala nandoon kagabi sa Bistro? May kikitain ka ba dapat?"
Nagulat siya at binalingan ulit ako. He looked so shocked. Nagtaas ako ng kilay.
Natawa siya at umiling ulit,
bumalik sa paghihiwa.
Bumilis ang pagtrapo ko sa countertop. Sumulyap siya sa ginagawa ko.
"Si Julius... iyong... manliligaw mo na noon?" he asked.
Tinapon ko sa basurahan ang tissue at lumapit sa nakitang malinis na trapo para
magpunas naman ng kamay
ngayon. Nakita kong may sanitizer sa malapit kaya kumuha na ako nang 'di
nagpapaalam.
Natahimik ako sa tanong niya. Alam niya bang nanligaw si Julius sa akin noon?
"Iyong kinita mo sa Ruins?"
Hindi siya lumingon sa akin. Buti na lang dahil siguro'y makikita niya ang gulat
ko. Nalaglag ang panga ko,
habang iniisip kung nakita niya ba kami noon?

P 32-2
"P-Paano mo nalaman?"
Hindi siya kumibo. Nagpatuloy siya sa paghihiwa. Kumuha na rin siya ng kawali at
ipinatong sa stove.
Mukhang wala siyang planong sagutin iyon.
"Uh, oo."
"And I remember you telling me you'll wait until we're done. You didn't. Sumama ka
sa kanya?"
"Uh... Oo."
Paano naman ako mananatili roon kung alam ko na ang mangyayari? At isa pa, hindi ba
siya masaya na umalis
ako? Nagkabalikan sila ni Keira dahil sa ginawa ko at malay natin na kung hinintay
ko sila, hindi ganoon ang
mangyayari?
"Nagdate kami," dagdag ko. "Noon... after."
Bumaling siya sa akin. Nagkatinginan kami. Tumango siya at nagsimula na sa
pagluluto.
"Hindi mo pa sinasagot hanggang ngayon?"
"H-Hindi."
Oh no! I don't like this!
"Bakit? Ang dami ba nila na nalilito ka?"
Tinawanan ko na lang ang tanong niya. I can't help but realize how true that is.
Totoong hindi ko na
pinagkainteresan ang pagbo-boyfriend noon dahil sa nangyari sa pamilya namin. Pero
minsan na rin namang
umabot sa isipan ko na kung magkakaroon ako, sino ang pipiliin ko.
"Wala kang nakilala sa Silliman?"
"Mayroon din naman," sabi ko, medyo hindi comportable na ganito ang pinag-uusapan
namin.
Alam ko kung saan ang dulo nito.
Oo, at ginusto kong magkaroon ng boyfriend noon pero naging mahirap iyon. Lagi kong
iniisip na gusto ko
ang isang lalaking alam ang buong pagkatao ko. That means, I want someone from
Altagracia, at least. Dahil
alam nila na may mapait akong history sa cheating. But then, I really still can't
find anyone I like. In the end...
I know who it is.
"Eh ikaw? Kumusta ang pagbabarko mo? Wala kang nakilala roon?"
He chuckled. "Alam mo pala ang naging trabaho ko?"
"Of course, I must know. Pati nga laman ng bank account mo rito sa Altagracia, alam
ko. Pero alam ko rin
namang hindi lang iyon. Ayaw mong ipakita ang lahat."

P 32-3
"Why are you so concerned with my bank account, anyway?"
Ang bigas naman ang pinagkakaabalahan niya ngayon. Pinanood ko siya at sa bilis ng
ginawa niya, I noticed
it was a bit too easy. Madali lang palang magluto ng bigas? Maybe in time, I can do
that?
"To check if you have loans I can mess with?" diretsahan kong amin.
Ngumisi siya. "Too bad for you, I don't have any."
I smiled mockingly at him. Ang saya niya, ha! Alam niyang nahihirapan ako sa
parteng iyon.
"Umuwi ako rito na handa. May pera at may planong negosyo. May bahay rin para kapag
kinasal, wala nang
problema."
Natahimik ako. Nandito na naman tayo sa nakakatakot na topic!
Why should I get scared, anyway? Mukhang normal naman sa kanya, ah?
I admit it. I put Leandro on a pedestal. Alam ko ang tipo niya at alam ko rin na
hindi ako iyon. Lahat yata ng
ayaw niya sa babae, nasa akin, kung ayon doon sa notebook. So I think I would never
pass his standards, it's
way up high!
Pero baka naman nagbago ang standards niya? At may pag-asa na ako!
Gaga! Kahit na mayroon, paano ka niyan magugustuhan, e del Real ka! Ikaw ang sumira
sa buhay niya! Ikaw
ang dahilan ng lahat! Bukod pa riyan, nandito ka para palayasin siya sa Altagracia!
Kaya ba't ka umaasa
riyan, Charlotta?
But he said he loves me? As a sister! As a friend!
Or... he was drunk?
Nag-ayos siya ng placemat sa lamesa. Tumayo ako at kumuha ng mga pinggan, kutsara
at tinidor. Nilingon
niya ako at lumapit ako sa kanya para maglapag ng mga ganoon. Inayos ko iyon kahit
na medyo kinakabahan
dahil nakatingin siya sa akin.
"Dami ng nainom mo kagabi, ah?" kunwari natutuwa.
"Hmm. I drove safely home, though."
Ano 'yon? So lasing siya? Talagang nakapagdrive lang siya ng maayos kagabi? Ano ba?
Napasulyap ako sa kanya. Nakita kong kunot ang noo niya pero may multo ng ngiti sa
labi.
"Bakit? May problema ka sa nangyari kagabi?"
Umiling agad ako, lalong kinabahan. Tinalikuran ko siya at mabilis na lumakad
pabalik sa kusina. Sumunod
siya. Kumuha ako ng mga baso. Tiningnan niya ang niluluto niya.

P 32-4
"Baka may tanong ka?"
"W-Wala naman." Tumawa-tawa pa ako, hindi na alam anong gagawin. "Lasing ka na
kagabi kaya..."
"Try me," hamon niya.
"Hmm. Wala..." sabi ko sabay talikod at diretso na sa lamesa para ilapag ang mga
baso.
Hindi na ako bumalik doon. Kabado ako kaya minabuti kong ayusin na lang ang lamesa.
Naisip kong maganda
sana kung may vase na may mga bulaklak dito. Kaya lang, walang ganoon kina Leandro.
Walang kagaya sa
bahay na laging fresh ang flowers.
Lumabas siya sa kusina kalaunan.
"Luto na ang ulam. Ang kanin, malapit na. Maliligo muna ako. Mabilis lang 'to."
Nagkibit ako ng balikat. I remember he takes a bath really fast back then.
Pinagmasdan ko siyang umakyat sa
staircase at naisip kung ilan kaya ang bedroom sa itaas? At ano naman ngayon kung
marami iyon? Hay naku!
Bumalik ako sa kusina para i-check ang luto nang ulam. Nalalanghap ko na iyon at
kahit hindi pa lumulubog
ang araw, natatakam na ako sa hapunan. Maglalagay na sana ako sa isang bowl para
ihain na habang
hinihintay ang kanin nang biglang nagdoorbell ng isang beses.
Binaba ko ang bowl at nagmamadaling sumungaw sa pintuan. May nakita akong
nakatayong babae sa gate
pero dahil medyo malayo, kailangan ko pang lapitan at buksan iyon.
I went out of the house to see and my heart sank when I realize who it was. Keira
is here, bagong ligo, siguro
katatapos lang ng trabaho. May dala rin siyang container na sa amoy ay alam kong
ulam.
"Chayo?" she casted some shocked look.
"Good evening, Keira."
My perception of her was tarnished only because Leandro loved her. Hindi
makatarungan iyon pero wala na
akong magagawa. Hindi ko mapipilit ang sarili kong hangaan siyang muli kagaya ng
dati.
"Nandito ka ulit?" her tone was accusing.
Ngumiti ako, at alam na kaagad na hindi ulit ako makakapaghapunan dito. Not when
Keira's here. Not when I
think she's here to eat her dinner, too.
"I was about to surprise Leandro for dinner. Nandito ka, at ginugulo mo na naman
siya?"
Whoa! Hold it right there! But then she's right!
"I showed him some properties in Cebu-"
"Hindi ka pa talaga nakuntento na sinisiraan mo siya? Nagbayad ka ng mga tao, hindi
ba, para ipakalat na
faulty ang mga binibenta niya?"
P 32-5
She's right. I don't deny that. Hindi nga lang ako literal na nagbayad. Mga tauhan
sa asukarera ang
nagpapakalat noon at iyon lang ay dahil alam nilang galit si Daddy sa mga
Castanier. Naturally, they hate
Leandro, too. At least... some of the loyal ones.
"Tapos iyon pala, nandito ka gabi-gabi? Sigurado ka bang para sa pagpapaalis talaga
ni Leandro 'yan o may
iba kang dahilan?"
Nagulat ako sa paratang na iyon.

"Ano pa ba ang puwede kong dahilan, Keira? Why would I waste my time coming here
when I have no
business with Leandro?"
"I don't know. Maybe it's a personal business of yours."
My eyes narrowed. "Ano naman, kung ganoon?"
I have never told anyone I like Leandro. Not even Nan or June! Not even Leandro
himself! Nobody! If I die
now, then my secret is safe to the grave! Kaya ano ang sinasabi ni Keira?
"Kaya ka siguro bumibisita sa opisina niya halos araw-araw simula noong bumalik
siya dahil sa personal
mong gusto-"
"Anong naman iyon? Hindi ko alam ang sinasabi mo. Pumupunta ako rito para mapaalis
siya. Bakit hindi n'yo
pag-usapan ang pag-alis ninyo at nasisiguro ko sa'yong hindi kayo madedehado sa
offer-"
She laughed a bit, still with poise. "Chayo, pareho tayong babae. And I'm a few
years older than you, so I
have more wisdom. I can see clearly, even before, that you like him."
Natahimik ako. That's bullshit!
I don't believe it! Have I been obvious? I don't think so!
"You're not really pushing him out of Altagracia. Truth is, you are flirting with
him!"
"You know what? I don't really know what you're talking about but I understand
you're just scared for you
boyfriend. Masyado kang maraming iniisip kahit na hindi naman totoo."
Kinakabahan na ako lalo. Kung alam ni Keira, noon pa... hindi kaya... alam din ni
Leandro ito? Nasabi niya?
Nasabi niya na nahahalata niya na may gusto ako? Paano niya nahalata? We don't have
much interaction!
"Talaga? But I bet you'll be back in his office on Monday. Then here, afterwards-"
"He invites me here even when I don't want to!"
"You say yes because you actually want to, right?" marahan niyang sinabi na mas
nagpanginig pa sa akin.
Halata sa boses ko ang pagkakataranta samantalang nanatili namang collected ang
tono niya. She never raised
her voice. She seems very confident.
P 32-6
"It's okay. Sa dami ng nagkakagusto kay Leandro, sanay na siya sa kagaya mo. He's
naturally kind so he can't
push you away."
Kung sinampal ako ni Keira, mas hindi iyon masakit. Her words are like daggers
piercing through me.
"And over the years with him, I am also used to girls like you. Mga naghahabol at
umaasa."
She slapped me twice, that's for sure. Those words were even more than a slap!
Nagtaas ako ng kamay at umiling na. Hindi ko na kaya siyang pakinggan. I can only
imagine Leandro's
reaction. At nasisiguro kong alam na ito ni Leandro ngayon, kung noon niya pa
napansin na gusto ko si
Leandro.
Kung alam niya ang nararamdaman ko, ano kaya ang iniisip niya? Ayaw ko nang malaman
iyon. At ayaw ko
na ring ganito.
Naghahabol ako? Umaasa ako? Naghahabol ako kay Leandro kaya ako nandito?
"I'm not surprised. Naghahabol ka rin naman sa kanya noon."

Fuck!
Naalala ko iyong mga araw na hinahanap ko siya! Ang mga araw na ayaw niya pero
nanggugulo ako! Sino
ako para sabihan si Keira na mali siya? Na sinungaling siya?
"Okay, that's too much! Don't worry, hindi na ako babalik dito at mang-iistorbo sa
inyo ng boyfriend mo. Ang
gusto ko lang ay sana tanggapin n'yo na ang offer ko sa Cebu at magpakalayu-layo na
kayo rito. I don't think I
need to explain why, right?"
Pinatunog ko ang aking sasakyan ng walang pag-aalinlangan. Thoughts about Leandro
faded in an instant. I
remember an event tomorrow and decided to really ditch it. I have been ditching
that for years so why would
I go now?
"At hindi ko rin alam bakit n'yo pinagti-tiyagaan ang Altagracia kung puwede naman
kayong lumipat para
walang gulo," sabi ko at tinalikuran siya, hindi na dinamihan pa ang sinabi.
I don't want to talk about her opinion of me. At hindi na rin ako magtatanong kung
sinabi niya ba ang
nalalaman niya kay Leandro dahil sigurado akong oo. I wonder if he's then playing
with me... about what he
said last night.
It's now either, as a sister, he's drunk, or... he's toying me.
"Hindi sa'yo ang Altagracia, Chayo. At hindi sa'yo si Leandro, para sumunod siya sa
kahit anong utos mo."
Yeah, right!
Nagpupuyos ang damdamin ko habang nagmamaneho pauwi. Parang hangin ang tulin ng
patakbo ko sa Raptor
lalo na nang tumawag si Manang Lupe at ibinalita sa akin na si June, Edu, at Nan ay
nasa bahay. Akala raw
P 32-7
nila nariyan ako dahil Sabado naman.
"Pauwi na naman po ako, Manang," I answered to assure my friends.
"Mabuti naman."
Sa bahay ako naghapunan kasama ang mga kaibigan. Si Daddy ay hinatiran na lang sa
kuwarto dahil napagod
daw sa kathe-therapy buong araw.
Tahimik ako habang nag-uusap ang mga kaibigan. Ibinaling ko ang gutom ko sa luto ni
Leandro kanina sa luto
naman ni Manang Lupe ngayon. I can always ask someone else to check on Leandro,
alright. Tama si Keira at
bakit ako pa talaga ang sumasadya roon! Puwede ko namang iutos! May trabahador
naman kaming kakilala
niya!
"Huy, Chayo! Gutom na gutom, ah?" puna ni June sabay tawa, katabi ang napangasawang
si Edu.
Ngumisi ako at nagpatuloy sa pagkain.
"Talaga bang hindi ka pupunta sa birthday ni Adriano? Ngayon lang ako makakapunta
kasi nakauwi rin sa
wakas tapos... hindi ka pupunta."
"I've been ditching that for years, anyway. Why bother now?"
"You've been ditching that for years because you were always out of town. Bakit
ngayon, ayaw mo, e nandito
ka naman sa Altagracia?"
"Lalo na ngayon..." tahimik kong sinabi habang nagpapatuloy sa pagkain.
"Chayo naman! Sumama ka na! Hindi ako pupunta kapag hindi ka sasama!" si Nan.
"Ano bang meron, Chayo? Bakit ayaw mo talagang pumunta sa birthday ni Adriano? May
nakaraan ba kayo
na hindi namin alam?" usisa naman ni Edu ngayon.
June's eyes widened. "Oh my goodness! Oo nga! Bakit specific sa birthday ni Adriano
ka laging wala? Ha?"
Oh great! Of course, they'll all assume something else!
LUH GAGO KA BA PABIDA KA CHUPI

P 32-8
Kabanata 31
503K 29.2K 18.5K
by jonaxx

Kabanata 31
Girlfriend
Wala akong naging choice kundi pumunta. I promised to myself I won't stay for long,
though. Kung puwede
lang hindi na kumain, gagawin ko na talaga.
My friends bugged me for the whole two hours that night. They asked me questions
about my relationship
with Adriano based on just one date way back in college.
Sa totoo lang, pinaunlakan ko lang si Adriano noon dahil sa lubusang pangungulila.
Ngayon, alam ko na kung
saan ako nangulila. I thought, somehow, a date with him would fill the void. Dati
iyon, noong lito pa ako at
madalas kong maalala si Leandro. Hindi na rin naman nasundan iyon dahil hindi ko
talaga magawang maging
interesado. Lalo pa dahil ang alam ko'y seryoso ang hanap ni Adriano, not just a
girl who wanted to explore
and see if she can deal with it. I would be bad for him for being undecided all the
time.
Nandito na ako kaya hindi na ako kukulitin nina Edu, June, at Nan. Kabado man,
pumasok ako sa loob ng
malaki at magarang bakuran nina Adriano.
It was a garden party, gaya ng madalas naming daluhan sa ibang okasyon noong bata
pa lang ako. It's been a
long while since I last visited here and it's evident with the way some of their
househelps treated me.
"M-Ma'am Chayo!" ang matandang dati nang kasambahay nina Adriano.
"Hi, Manang Susan! Kumusta po?"
Nasa bukana pa lang ako ng abalang bakuran ay nakita na ako ng mga kasambahay na
nagse-serve. Dahil
doon, mabilis din akong nakita ng mga panauhin. Kumakain na ang mga tao at ang alam
ko'y may naunang
maiksing programme bago ang salo salo.
Of course, I wanted my visit to be as short as possible. Matagal akong pumunta, at
mabilis lang ding aalis.
Hindi ko naman inaasahan na dahil kumakain ang lahat, mas kapansin-pansin ang
pagdating ko.
Kinuha ni Manang Susan ang dala kong box na may lamang round cake. Nakakahiya nga
dahil kaninang umaga
ko pa iyon iniutos kaya nagmamadaling mag bake ang mga kasambahay at ang available
na box lang ay isang
plain brown box. Wala man lang palamuti sa labas.
"Chayo! Finally!" si Adriano na tumayo pa talaga para salubungin ako.
"Hi! Happy birthday!"
Pinasadahan ko saglit ng tingin ang mga nakaupong panauhin.
P 33-1
Iilang mga long rectangular tables ang nakahilera roon. May mga lights ding
nagsilbing tanglaw sa hardin
habang kumakain ang lahat. May mga electric candles din sa kanilang lamesa at kahit
sa ganoong ilaw lang,
naaaninag ko ang mga nakatitig na panauhin habang kumakain.
Madaling hanapin ang mga kaibigan. They are all together, with some of our batches.
Hindi ko nahanap ang
lamesa nina Leandro pero may palagay akong nasa mas malalaking lamesa iyon malapit
sa harap. Hindi ko na
iyon malalapitan dahil malapit lang naman ang lamesa. Kumaway si June at Nan sa
akin galing sa kung
nasaan sila.
"Sir, dala ni Chayo," si Manang Susan na nagagalak.
"Wow! That's so thoughtful of you, Chayo."
The music around was a sweet jazz and it was a bit soft so naturally, Adriano's
voice almost boomed the
venue. Ngumisi lang ako dahil wala nang magagawa. Nakakahiya nga naman na marinig
iyon ng lahat.
"You're so sweet. Ano 'yan? Pampalubag loob sa ilang birthday ko na hindi mo
dinaluhan?" pabirong sabi ni
Adriano.
"Will you forgive me now because of my homemade cake?"
Tumawa si Adriano at hinawakan ako sa siko.
Akala ko igigiya niya ako sa mga kaibigan ko. Handa na sana akong lumiko at
dumiretso sa kanila.
"Sandali lang at nasabi ni Manang Susan kay Mommy at Daddy na nandito ka. You
should greet them, too.
Nasa unahang lamesa."
"Ah..."
Hindi na ako nakatanggi. Iginiya niya ako patungo sa harap. Ang center aisle ay
karpetado at masyadong
agaw pansin ang paglalakbay namin. Nasa gitna na kami nang natanaw ko si Leandro.
Tama ang hinala ko at
nasa unahan nga sila kasama ang mga kaibigan at iilang ka batch.
"Hi, Chayo!" some greeted but most of them just stared curiously.
Alam kong marami sa mga kaibigan nila ang alangan sa akin. We have long tainted our
name for being
ruthless when it comes to the Castaniers. Mapapatawad kami ng panahon pero dahil sa
mga naging kilos ko
nitong nakaraang linggo, siguro naisip nilang hindi pa rin kami nagbabago.
Walang taga Altagracia ang hindi nakakaalam sa mga ginagawa kong manipulasyon para
kay Leandro. At
kahit pumapanig ang halos lahat, alam kong ang mga kaibigan ni Leandro ay talagang
kaibigan niya. Bukod pa
iyan sa mga taga bayang tahimik at palihim na tumutulong pa rin sa kanya. Sa bagay,
hindi naman sila
kailanman naging malupit kahit kanino. Kilala rin si Tito Carlos bilang matulungin
at mabait kaya kumpara sa
amin na pera at negosyo lang ang ipinagmamalaki, mas respetado sila kahit paano.
I didn't mind. So what if they all think I'm an abomination. I'm walking here
unhurt just because I'm a del Real
and I run this town.
P 33-2
Nagbeso ako kay Tita Adrina at Tito Ismael. Nagtagal ang hawak nina Tita Adrina sa
akin. Bahagya kong
naisip na ganito sana si Mommy at Daddy ngayon, parehong matanda. Mapait akong
ngumiti.
"Kumusta, hija?"
"I'm fine, Tita."
Tito Ismael can only smile. Gaya ni Daddy, nasa wheel chair na rin ito.
"Thank you sa homemade cake na ibinigay mo. Nag-abala ka pa talaga."
"Of course, Mommy. It's my birthday," mayabang na sinabi ni Adriano.
"Sigurado po akong maliit lang iyon, seeing you have so many food and cakes for
Adriano."
"Naku, kahit na! Kumusta ang Daddy mo?" maliit ang boses na tanong ni Tita.
Ngumisi ako. "He's fine, po. On therapy."
Tumango siya. "May reunion daw itong sina Adriano. Si Levi ba..."
"Uuwi po si Kuya para roon."
Ngumiti si Tita Adrina. "That's nice to hear. Your Dad must be thrilled."
Hindi ko na sinabi na hindi naman alam ni Daddy ang tungkol sa pag-uwi ni Kuya
dahil hahaba pa ang
usapan.
"Sige na, maupo ka! Adriano, pakainin mo na si Chayo at baka nahuli dahil naabala
sa cake."
Hindi na ako dumugtong. Iginiya na ako ni Adriano sa gitna at diretso ang lakad ko
pabalik sa mga kaibigan.
"Gusto mo ba riyan o sa lamesa namin?"
Natawa ako. "Doon na ako kina June at Edu, Adriano."
Mabuti na lang at hindi na naman ako pinilit. Para akong nabunutan ng tinik nang
naupo na sa tabi ng mga
kaibigan. Binigyan na ako ng pagkain samantalang sinundot na ako ni June, lahat
sila may malisyosong ngisi.
"Uy! Ano 'yon? Greet the parents?"
"Tumigil nga kayo!"
Mabuti na lang at wala na si Adriano roon. Abala ito sa mga kaibigan kaya hindi na
nagtagal sa amin. Pero
habang sumusubo ako ng pagkain patuloy naman ang pang-aasar ng mga kaibigan ko.
Lalo na pag napapalapit
ng kaunti si Adriano.
"Noong nakaraan lang pero hindi kami nagkita. I mean nakita ko lang siya at
nagbatian kami!" sagot ko nang
kinorner ako kung kailan daw kami huling "nagkita".

P 33-3
Eh, huli kaming nagkita ni Adriano kina Leandro.
"Saan naman?"
Hindi ko na puwedeng sagutin iyon. Of course, wala namang malisya kung sasagutin ko
nga pero para saan
pa? Dadami lang ang tanong.
"Basta!"
"Sus! Ayaw pang aminin na nagdate kayo sa Bistro!" si June.
"Si Julius ang ka-date ko sa Bistro. Huwag n'yo nga akong ginagawan ng istorya..."
Nagtawanan sila. "Nasaan nga pala 'yon?"
"Susunod lang daw at galing pang Bacolod."
"Sa inuman na 'yon susunod," si Nan. "Gaya ng mga pinsan ko."
"Ang tagal na ng huling inom ko!" si Edu.
Nagpatuloy ako sa pagkain. Unfortunately, I can't really stay until dawn to drink
or socialize. Kakain ako
ngayon at mamaya habang nagsisimula na silang mag-inuman o panghimagas, uunti-
untiin ko na lang ang juice
ko. Para naman hindi mukhang kumain lang at umuwi.
Kalaunan, tapos na ang kainan. Unti-unti nang s-in-erve ang inumin. Binigyan ako at
inilingan ang
kasambahay na nagserve. Pinapalitan ko ng iced tea.
Nagsitayuan na ang iilang matatandang bisita at lumapit na sa mga matatanda sa
harap. Ang iba'y dahil may
mga anak na dala, nagpapaalam na dahil antok na raw ang mga ito. Dahil nawala na
ang iilang panauhin,
hindi na mahirap tingnan ang lamesa nina Leandro. In fact, one swerve and I saw him
looking at me.
In the dark night, only lit by the dim lights of electric candles, he looked more
handsome and mysterious. And
his gazes at me took longer than neccessary.
Nagtatawanan ang mga kaibigan ko habang tahimik akong sumisimsim sa iced tea. I
equalled Leandro's gaze
when I saw him looking at me. Akala ko mauuna siyang mag-iiwas ng tingin. Nagulat
ako na kahit
nagtatawanan na rin ang mga kasama niya sa lamesa, nakatitig pa rin siya sa akin.
My heart raced so bad and I think it is so unfair. How I am always a loser when it
comes to this kind of
battle. Nauna akong mag-iwas ng tingin at saglit lang nang ibinalik ko ay nakatitig
pa rin siya. Then his eyes
drifted on his glass, too. Mesmerized by the way he looked sideways down, napainom
muli ako ng iced tea at
nag-iwas na rin ng tingin sa kanya.
"Andito na sina Julius!" Edu announced, bago tumayo.
They did the usual boy courtsy while I remained seated and greeted him and his
friends, one by one.
"Dito kayo," si Adriano sabay giya sa kanila sa malapit lang na lamesa.
P 33-4
Pumunta ang mga kaibigan ni Julius doon habang nagpaiwan naman siya sa lamesa namin
para mang usisa sa
akin.
"Kanina ka pa?"
"Kadarating lang din niyan. Late," si June na ang sumagot para sa akin.
He smiled. "Galing pa kami ng biyahe. Kapagod nga, e. Kakain lang ako saglit, hindi
pa nagdidinner. Balikan
kita pagkatapos."
Ngumiti ako kay Julius. "Ayos lang. I won't stay for long, anyway."
"Huh? Why?"
Shoot! I never thought of any response for that kind of question.
"Masama ang pakiramdam ko. Sige na, kumain ka na. Lapitan na lang kita kung aalis
na ako."
Umingay bigla sa banda nina Leandro. Isang oras na yata simula nang natapos sa
pagkain at hindi gaya sa
lamesa namin, hard drinks ang s-in-erve sa kanila. He's probably drunk again,
judging on the way his friends
laughed. Hinanap ko si Keira sa lamesa nila at nakita kong medyo malayo siya kay
Leandro. She's with some
of her girlfriends. Nakita niyang nakatingin ako. Hindi siya gaanong nakikisaya
pero napawi ang natirang
ngiti sa labi nang nagkatinginan kami.
Then I remember what happened yesterday. I hate that I even bothered to look at
her. I feel pathetic. Hindi na
kinaya ang nararamdaman para sa sarili, tumayo na ako ng walang pag-aalinlangan.
"Bisita na lang ulit kayo sa bahay. Magpapainom na lang ako roon, para makabawi sa
inyo," I said to my
friends.
"Huh? Uuwi ka na?"
I smiled and only tapped Nan's back as an answer.
"Magpapaalam muna ako kina Tita Adrina tapos kina Julius."
Mabilis na akong tumalikod, hindi na binigyan ng pagkakataong umapila ang mga
kaibigan. Halatang pagod
na si Tita Adrina at wala na si Tito Ismael sa tabi niya.
"Tita, I have to go."
She was busy entertaining some guests but she managed a smile for me.
"Ang bilis, hija."
"Ah. I have things to do at home po," sabay beso.
"Thanks for coming, kung ganoon. Nasaan na ba si Adriano?"

P 33-5
Nakalapit na si Adriano sa amin galing sa maiingay na kaibigan.
"Uuwi na ako. Happy birthday ulit."
"Ang bilis naman!" si Adriano.
I smiled. Nagbuntong-hininga siya at sa isang titig, may pakiramdam akong may rason
siya sa isipang hindi na
isinatinig.
"Ihahatid na kita sa labas kung ganoon."
Tinawanan ko siya. "Magpapaalam pa ako kay Julius at huwag mong iwan ang mga bisita
mo."
Sumunod nga lang siya sa akin kahit nang lumapit ako sa grupo ni Julius para
magpaalam. Pinilit nila akong
magtagal pero siguro may nakakita kay Leandro kaya nagbulungan ang iilan. They were
oddly quiet, then, all
of them.
"Sige. I'll text you," si Julius na hindi pa tapos kumain.
"Alright," sagot ko at napansin ang tingin niya sa likod ko, kung nasaan si
Adriano.
Didiretso na sana ako paalis ngayon nang bigla kong narinig sa likod ang isang
pamilyar na mababang boses.
"Ako na ang maghahatid sa kanya, Adriano," si Leandro.
My head snapped back to see Leandro. May pag-aalinlangan kay Adriano, siguro gulat
sa gustong mangyari
pero hindi na rin siya nakatanggi.
"O-O, sige."
Leandro's eyes then looked at me. Bahagya kong napasadahan ng tingin ang mga taong
nanonood. I even saw
Nan and June looking horrified. Ang alam lang nila gusto kong paalis si Leandro
rito. Na gagawin ko ang
lahat para makaalis siya rito, including degrading his name and putting a stain on
his profession. Lahat yata
ganoon ang tingin kaya siguro naghihintay ang lahat ng labanan sa amin ngayon. Like
he'd kill me for it or I'd
slap him for that.
"May naiwan ka kagabi sa bahay."
My iPad. Na hindi niya naman matitingnan dahil hindi niya alam ang password. But...
people are wondering
why I forgot something in his house now. Kay Keira sila magtanong, kung ganoon. May
sagot siya riyan.
"Ah. Ang iPad ko. Sige, kukunin ko," I said cooly and proceeded to walk like
nothing is happening.
Sumunod siya. Nakakabinging katahimikan ang naghari sa panauhin at tanging ang slow
jazz music lang ang
naririnig.
Nakalayo na kami ni Leandro roon. Nakasunod siya sa akin at nang nakita na ang mga
sasakyan, hinarap ko
siya pero naunahan niya ako sa pagsasalita.

P 33-6
"Sumunod ka sa akin sa sasakyan ko," at nilagpasan niya ako.
Sasabihin ko na sana sa kanya na maghihintay ako sa sasakyan ko kaso naunahan niya
ako. Ayaw ko nang
magsalita pa kaya sumunod na lang ako.
He clicked his car's key. Nakasunod ako sa kanya na nasa front seat ngayon ng
bagong SUV. Then he glanced
at me, I thought he'd hand me my iPad but he didn't.
"Sumakay ka. Mag-usap tayo."
"Anong pag-uusapan natin?"
"Sumakay ka muna, 'tsaka na tayo mag-usap."
I smiled mockingly a bit and crossed my arms. "Kunin ko lang ang iPad ko. Kung may
sasabihin ka, dito na
lang."
"Leandro, sinong kasama mo?" I heard someone calling near us.
Mabilis akong tumalikod. Hindi sumagot si Leandro at hindi ko alam kung anong
sinenyas niya kung bakit
imbes na mang-usisa ay tumahimik at siguro naglakad palayo.
"We'll be disturbed here. Saglit lang tayo. Ibabalik kita rito, para kunin ang
sasakyan mo pagkatapos."
Nagulat ako. Babalik dito? Ayaw ko nang bumalik at siguro baka siya ang gustong
bumalik para sa inuman.
"Susunod ako sa'yo, kung ganoon. Gamit ang sasakyan ko."
The sides of his lips rose a bit. "Alright, then."
Sumulyap ako sa loob ng sasakyan niya, dadayain sana at kukunin muna ang iPad but
he seems to understand
my other evil tendencies.
"Mamaya ko na ibibigay."
That's not very important! Naka log in nga ang mga social media accounts ko roon
pero hindi niya naman
mabubuksan kaya okay lang kung ayaw niyang ibigay!
Bored akong nagmaneho, nakabuntot sa kanya. Mabagal siyang mag maneho pero
pakiramdam ko sinasadya
niya. Ano? Lasing na ba kaya nag-iingat?
Halos natawa ako nang tumigil siya sa harap ng municipal hall, hindi kalayuan sa
simbahan at plaza. Kapag
umaga at hapon, laging maraming tao roon, mga bata at nagtitinda. Pero sa oras na
ito, natural na halos wala
nang sasakyang dumadaan at mistulang ghost town na dahil tulog na ang lahat.
He went out of his SUV and put the engine to rest. Ginaya ko siya. Nakikita ko
siyang pumunta sa tabi ng mga
puno, kung nasaan ang concrete bench na nakapaligid sa municipal hall. I remember
something here, though. I
remember seeing Keira here, on that night of Bailes de Luces festival. Doon ako
humanga sa kanya. Na
naglaho na rin naman ngayon, at alam kong sa hindi magandang rason sa parte ko.
P 33-7
"Iyong iPad ko?" paniningil ko.
Pareho kaming nakatayo. Maybe he wanted me to seat but I have no intention to stay
for long.
"Umuwi ka kagabi ng hindi nagpapaalam."
Umirap ako. "Nagpaalam ako, hindi mo lang narinig kasi naliligo ka."
His lips protruded. "Keira went home, too. Pagkababa ko, tinanong ko kung nasaan ka
at sinabi niya umuwi
ka na."
Ano pa kayang sinabi? Bahala na nga siya.
"Nagmamadali ka kaya mo naiwan ang iPad mo? You opened the gates and didn't even
care to go back inside
the house for your things."
May CCTV ba roon?
"I'm not in a relationship with Keira, like what you're probably thinking right
now. And I'm not back here in
Altagracia for her."
Inaamin ko, marami akong tanong pero ayaw kong magmukhang uhaw. Tama si Keira at
ang tagal tagal ko
nang naghahabol kay Leandro. Hindi man dahil sa iniisip niyang bagay pero siguro
nga, unconsciously I'm
doing it because I actually like him.
"I made that clear to you last time, sa Bistro."
"You were drunk then. You're drunk right now, too. Look, just give me my iPad so I
can go now, I'm sleepy,
resulta ng inumin."
Marahan siyang lumakad palapit sa akin. The mere thought of his presence and in
this serious state made my
heart race madly. Halos hindi ko mahabol ang hininga ko.
"Hindi ako uminom ng kahit kaunti. At alam kong hindi ka rin uminom."
Suminghap ako at nag-iwas ng tingin.
"Liligawan kita."
My eyes snapped back to him. Out of nowhere masyado ang sinabi niya. We're talking
about my iPad! His
eyes casted shadows and I couldn't decipher its depths.
Did I hear him correctly, though?
"I want to be your boyfriend, Charlotta."
Kung tinamaan siguro ako ng kidlat, mas may presence of mind pa ako habang
nanginginig at kinukuryente.
Pero eto... eto... I think I turned into a tree, the way I stood there very still.
His jaw clenched.

P 33-8
"I've been in love with you for years. I want you to be my girlfriend."
Arh!Eto yung matagal ko ng gustong marinig kay Leandro!?? ETO NAAAAAA

P 33-9
Kabanata 32
448K 23K 15.9K
by jonaxx

Kabanata 32
Torn
He's in love with me for years? He wants to be my boyfriend?
It was an awkward but peaceful moment. Tahimik ang gabi sa Altagracia at tanging
ihip lang ng malamig na
hangin ang naririnig, bukod sa malayong videoke at tahol ng aso. My heart probably
stopped beating during
those glorious moments of watching him, almost near my reach, if only I would
extend and arm and touch
him.
I am torn. Hindi ko alam kung maniniwala ba ako o sasabihing nagsisinungaling siya.
But I know Leandro,
and one of the reasons why I fell for him was that he has such high regard for
honor and truth. At hindi sila
magiging magkaibigan ni Kuya kung hindi siya ganoon.
This all boils down to this... if he says he wants to be my boyfriend... then he...
really wants to be my
boyfriend.
I can sense the growing impatience in his eyes. Like it was such a pain in the ass
to give me time to think
about what he just said in the middle of this cold night.
"Your... girlfriend?" I echoed his last words softly, still can't process it.
A ghost of a smile played on his lips. "Yes."
Madaling akusahan siya na nanloloko sa akin pero alam kong hindi siya ganoon. Or
maybe, I wanted to hear
more about this thing.
"You're in love with me... for years?" I echoed his words again.
Bahagya siyang yumuko. Tumango rin bago sumagot.
"Yes."
Kailan? Nasa barko siya at iniisip niya ako? The thought of that sent shivers down
my spine. Paano si Keira?
Her image flashed my mind and before my mood turn sour, I cut her off. Sa ilang
taon kong palihim na
pangangarap kay Leandro, gusto kong pagbigyan ang sarili ko sa sandaling ito. To
talk only about his
feelings... if somehow it reflected with mine... or even come close to mine.
"In love?" I said softly.
Nag-angat siya ng tingin sa akin.
"In love."
P 34-1
Nag-iwas ako ng tingin, para bang nasa paligid ang sagot sa mga tanong sa aking
utak. I have been in love
with him for years, too. But I wonder if it's the same kind. I mean... he probably
got it wrong.
"You know there are different kinds of love, right?" sabi ko.
Nagtaas siya ng kilay at tumango.
"Is this the kind of love you have for friends... like platonic or with no malice
or..." hindi ko naman masabi
ang susunod.
"Or?" ngumuso siya, tinatago na ang halatang ngiti.
Iritado na tingin ko natutuwa siya sa tanong ko, I narrowed my eyes. "What?"
He tilted his head. "I'm waiting for the next option. Hindi mo tinapos."
Humalukipkip ako. "Why don't you describe it instead?" Iritado kong hamon.
Hindi niya na itinago ang ngisi ngayon. Naghintay ako sa sasabihin niya. Tumikhim
siya at pilit na winawala
ang ngisi bago nagpatuloy.
"Alright, then," he said and composed himself more.
Unti-unting nagpaparinig ang malalakas na pintig ng puso ko, para bang alam nito
ang nagbabadyang
sasabihin.
"The kind of love I have for friends..."
My heart hurt as it pounded on my ribcage. Hindi ako agad nagpakawala ng hininga.
Akala ko nga lang tapos
na.
"And then the kind that's... sexual and passionate. The one with malice and
certainly not platonic. I feel all of
it only for you."
Malinaw pa sa sikat ng buwan ang narinig ko. Nag-iisip pa ako ng kahit anong
puwedeng lusutan pero
lumapit siya sa akin. The thought of him closing our distance, after that argument,
made me high. Mabuti na
lang at tumigil din naman siya at binigyan lang kami ng kaunting distansiya para sa
isa't isa.
"I said I want you to be my girlfriend, Chayo. If you want to know if I think about
you before going to bed,
then yes. When I wake up, when I'm idle at work, I think about you all of the
time."
Hindi na ako makapagsalita. This is too surreal. I have loved him for years and to
know that he feels the
same... this is impossible!
"I fantasize about you loving me," napapaos niyang dugtong.
My lips parted. My hand flew to it to cover my shock.
"I fantasize about kissing you. All the time. And sometimes, I go beyond kisses."
P 34-2
Hindi ko alam na masakit palang maging masaya. Hindi ko ito inaasahan.
"Tama ka, wala na kaming bahay dito at dapat sa Cebu na ako tumira para makaiwas sa
gulo. Pero ikaw ang
binalikan ko rito... alam kong dito mo gustong tumira kaya dito na rin ako. That's
why if push me out of here,
it will never work, Charlotta."
Nangilid ang luha ko. Hindi ko alam kung panaginip ba ito o totoo na.
"Pero siguro, may paraan para umalis nga ako rito," he smiled. "Subukan mong
umalis, susundan kita. But I
know you love this place and this is where you want to grow so, I will grow here...
with you. If you let me."
"P-Papatayin ka ni Daddy!"
He smiled more. "Bahala na."
I swallowed hard. Is this for real?
"I'm not in a hurry. I'll give you time to think if I'm worthy enough to be your
boyfriend. I may not be as rich
as your suitors, noon man at hanggang ngayon, pero makakaasa ka na magsisikap ako."
Nangangatog na ang mga binti ko. Mabuti na lang at may bench sa gilid kung wala ay
baka nanatili akong
nakalutang sa harap niya. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya yumuko ako at
naupo na lang muna
roon, sa kawalan na nakatulala ang mga mata.
My eyes snapped when he, too, went to the bench and sat beside me. Tumuwid ako sa
pagkakaupo, medyo
tensiyonado na katabi ko lang siya.
"B-Bumalik ka na s-sa party," sabi ko dahil hindi na makahagilap ng sasabihin sa
haba ng katahimikan.
"Uuwi na ako pagka uwi mo."
The struggle to make everything light so I won't lose consciousness is real. My
head turned back to him. He's
watching me intently, like weighing whatever expression he can find on my face.
"Hindi ka iinom?"
Umiling siya. "Pero kung gusto mong bumalik doon, babalik din ako. Iritado ako
kapag may kasama kang iba
pero mas gusto kong alam ko kaysa hindi."
Nagtagal ang tingin ko kay Leandro. How is he so confident telling me that when I
can't even contain it!
Binalik ko ang tingin ko sa kawalan, halos naeestatwa. I can't look at him directly
after everything!
"Uuwi na ako," I declared.
"Uuwi na rin ako. Ihahatid lang kita sa inyo."
"A-Ang iPad ko?" I remember a lighter topic.
His lips twisted. "I'll return it to you tomorrow."
P 34-3
Umiling ako at muling naalala ang sinabi ni Keira. I told myself to never go back
to his house or to his office
even for my usual reason. Alam kong mamasamain iyon kaya tama at magpapadala na
lang ako ng tauhan!
"Hindi na ako babalik doon."
"Sa bahay? Bakit?"
"M-Marami akong gagawin bukas kaya..."
"We could just meet again so I can give it to you."
Kung ganoon, bakit niya ako pinapunta rito? Ah, oo nga pala at may pinag-usapan
kami!
"Kailan?" I got startled by my own question.
He smirked. "When you're not busy. Tomorrow or the next day, you decide. I'll call
you."
Call me? Leandro calling me never existed even in my wildest dreams! Muli akong nag
hang ng kaunti sa
sinabi niya.
"You have my number?" I'm trying hard to act normal right now.
"I think I have."
Iyon naman pala. Bakit hindi ako tini-text nito? Bahala na nga siya! Tumayo ako at
naglakad na patungong
sasakyan. Tumayo rin siya at sumunod sa akin. Saktong pagtayo ko ay may umaligid na
isang pick-up. Agad
kong nakilala iyon bilang si Axel, barkada lang din nila. Mabilis akong nagtago sa
anino ng Raptor ko lalo na
nang bumagal iyon dahil namukhaan siguro ang sasakyan ko at ni Leandro.
"Leandro!" si Axel nga.
Leandro looked at me as I stood near my Raptor, trying hard not to make a sound.
Bahagya niyang naglakad
papuntang unahan ng sasakyan niya. Nanlamig ako nang narinig ang pagbukas at sarado
ng pintuan.
"Kumusta? Papunta ako kina Adriano! Akala ko nandoon ka na?"
"Galing nga ako roon."
"Oh? Uuwi ka na? Inom muna tayo! Ngayon din daw tayo mag-uusap sa plano sa
reunion!"
"Sige, kayo na lang muna. Sabihan n'yo na lang ako."
"Raptor? Kay Chayo 'to, ah? Magkasama kayo?"
Oh great! Naglakad pa si Axel para makita ng mabuti ang sasakyan ko. Wala akong
choice kundi ang
magpakita. I waved at him and then glanced at Leandro.
"Oh, ikaw pala! Magkasama kayong dalawa?" medyo walang malisyang tanong ni Axel.

P 34-4
"Yes-"
"Oo. Pauwi na rin ako, e. Enjoy kayo sa birthday ni Adriano!" sabi ko at pinatunog
ang sasakyan.
"Kailan ang uwi ni Levi, Chayo? Malapit na ang reunion, ah?"
"Ah. Hindi siya nagsabi. Magtatanong ako sa susunod na tawag," sabi ko at
napasulyap ulit kay Leandro.
He licked his lower lip and turned his car on, too.
"Sabihan n'yo na lang ako, Axel. Uuwi na rin ako, e. Ihahatid ko lang muna si
Chayo."
Padabog kong sinarado ang pintuan ng sasakyan. I can't believe him! Kitang-kita ko
ang gulat sa itsura ni
Axel. Sinasamantala ko kanina ang walang malisya niyang isipan pero ngayon,
halatang nabahiran na!
Imagine him going to Adriano's party while making a fuss about seeing us here! At
na ihahatid pa ako ni
Leandro sa bahay! Kampante akong hindi maihahatid ang istoryang ito ng mga tauhan
dahil ako na naman ang
sinusunod nila pero paano kung milagrong marinig ito ni Daddy? What will happen to
Leandro?!
Bumosina ako at nagbaba ng bintana para kawayan si Axel. Kumaway rin siya at
pumasok na sa sasakyan.
Pinaharurot ko na ang Raptor ko at sumunod naman si Leandro. Pagkaliko ko sa amin,
bumagal ang takbo niya
sa likod ko. Nang nakapasok na ako ng tuluyan, narinig ko ang matulin niyang
pagpapatakbo pabalik.
I was bombarded with texts that night. Naligo ako kaya may tatlong missed call din
si Kuya Levi sa akin. I
skimmed through my friend's texts and I knew it!
June:
Saan kayo nagpunta ni Leandro?
Nan:
Sabi ni Axel magkasama raw kayo ni Leandro. His friends are expecting him to come
back pero hindi na
bumalik. Magkasama pa kayo?
Nagtipa ako ng text para kay Kuya para sana magsabi na naligo ako kaya hindi ko
nasagot iyong tawag niya
kaso tumunog na ang cellphone ko para sa tawag ng isang hindi kilalang number. Then
I read a new message
from that same number.
Unknown Number:
Can I call now? -Leandro
Shit!
Ni hindi ko nga ma-imagine noon kung ano ang pakiramdam na tinatawagan ko tini-text
man lang niya ako
tapos ngayon, heto? Ang lakas ng pintig ng puso ko, hindi ko alam kung ano ang
gagawin ko. Nalilito na ako
ar pabalik balik ang lakad habang hawak ang cellphone na maingay at nag va-vibrate!

P 34-5
"Hello," I answered cooly even when my heart is crazily dying.
"Hi. Sorry, did I disturb you? I didn't call immediately after going home. I took a
bath and changed so..."
Shit! Is this really for real?
"Uh... Hindi naman. Uh... ganoon din ako."
Naalala ko iyong sinabi niya kanina. Pumikit ako ng mariin at tinabunan ng palad
ang mukha ko. He fantasizes
about me. I was thinking about that because I have dreamt kissing his image some
nights before. I hated
myself for having those kind of dreams. Iyon mismo ang naiisip ko kanina at siguro
ang gusto kong malaman,
at iyon nga ang nalaman ko!
"Getting ready for bed, huh?"
Mahihimatay na yata ako rito!
"Uh, oo."
"Hindi ka hinanap ng mga kaibigan mo?"
H-Hindi."
"Buti hindi sila nagtaka na hindi ka nagtagal doon? Bakit nga ba hindi ka
nagtagal?"
"Uh... w-wala lang. I mean... medyo sumama ang pakiramdam ko."
There was silence in between us.
"Masama ang pakiramdam mo? You should rest."
"H-Hindi na naman ngayon."
Ibang sama kasi iyon ng pakiramdam! But really, it was just an excuse!
"Baka napagod ka lang sa pagbi-bake mo noong ibinigay mo kay Adriano."
"Huh? Alin doon?"
"'Yong cake na binigay mo."
I hissed. Is this really for real? I can't believe this is happening!
"Ah. The homemade cake. Hindi ako noon. Ang cook lang namin. Hindi ako marunong
magluto o magbake."
He chuckled. "Oh."
Uminit ang pisngi ko at bahagyang nahiya sa inamin. Is he laughing at me because I
don't know how to cook?
Naalala ko ulit iyong dala ni Keira. I wonder if it's part of his standards, too.
For his girlfriend to know how
to cook. Paano 'yon? Eh, hindi ako marunong at iyon ang totoo. I could learn,
somehow, but right now...
P 34-6
"Hindi pa rin ako marunong..." I said bitterly. "Pero... marami diyan... uh...
marunong na noon pa man."
"That's okay. It can be learned over time and... I can cook so... ako na ang
bahala."
Kinagat ko ang labi ko.
"I'm just relieved you didn't spend so much effort for him. At noon pa, inisip ko
na gusto ko kapag natuto ka o
nag-aral ka, ako ang unang makakatikim."
I don't know if I heard that right or I am just too green or what but my face
heated so bad.
Hindi naman naging mahaba ang usapan namin ni Leandro pero mukha akong kalansay
kinabukasan,
nangingitim ang ilalim ng mga mata ko sa puyat. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng
nangyayari. Gusto ko
pang matulog pero malakas ang pintig ng puso ko at tumatakbo ang utak ko, hindi ako
makaidlip!
Imbes na manatili sa kuwarto, naligo at nagbihis ako. To forget this all, I'll
spend my whole day at work!
Mag-isa akong kumain dahil nauna na raw si Daddy kanina pa. Mabilis ang pagkain ko
at pagkatapos bumalik
sa kuwarto para sa iilan pang pag-aayos, handa na akong umalis. Dire-diretso ang
lakad ko sa sala palabas
na sana nang narinig ko si Daddy galing sa lanai.
"Saan ka pupunta, Chayo?"
Hindi ko alam kung bakit kinabahan kaagad ako. Bumaling ako sa kanya at nakitang
nasa likod niya ang
kanyang lalaking therapist. Daddy smiled at me while he's showing me that he can
now stand and walk a bit.
Lumapit ako sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.
"Sa trabaho, Dad."
"Hindi ka na bumalik sa Castanier na 'yon? Umalis na ba?" he asked me with hopeful
eyes.
Bumaba ang tingin niya sa sariling mga paa at muling nagsikap na maglakad.
Nagbuntong-hininga ako. Gusto
ko siyang kausapin tungkol dito pero alam kong hindi magbabago ang isipan niya. I
still hope, though. Ayaw
ko rin siyang sabihan agad ngayon at baka mabigla at mas lalo lang na magalit.
"Dad, do you think it's more peaceful if we let Leandro stay in Altagracia? Hindi
naman siya si-"
"Ano, Chayo? Hindi mo pa rin napapaalis ang lalaking iyon? Nandito pa rin siya?!"
he snapped back at me.
Yumuko ako. "Ang sinasabi ko lang naman, Dad, hindi makatarungan na pinapaalis
natin siya-"
"Ano bang ginagawa mo noong nakaraang linggo? Hindi ba sinabi mong paaalisin mo
siya?!"
"Daddy, kinausap ko po ng maayos dahil ayaw kong magpadalos-dalos gaya sa nangyari
noon. I offered him
places where he could do his business but I think it's really unreasonable for us
to throw him out here for our
personal satisfaction."
Hinarap ako ni Daddy.

P 34-7
"Mas hindi resonable, Charlotta, na sa dami ng lugar na puwede niyang pagtayuan ng
negosyo, dito pa sa
kung saan nangyari ang lahat ng trahedyang dapat ay pareho na nating kinalimutan!"
Pumikit ako dahil ngayon... parang alam ko ang dahilan niya sa parteng ito. And
what will happen if I tell
Daddy that? I don't know. I don't think I want to know.
"Palayasin mo ang hayop na iyon at naaalala ko sa kanya kung gaano kakulit ang ama
niyang si Carlos!"
Tulala ako sa loob ng aking opisina habang iniisip ang sinabi ni Daddy, si Leandro,
at ang nararamdaman ko.
And he texted me early this morning... I can't even call Kuya Levi because I don't
know what to tell him.
Leandro:
Good morning! Magtatrabaho ako ngayon. Are you going to work, too?
"Pasok!" sabi ko nang narinig na ang katok na sinabi ng sekretarya ko kanina.
Pumasok si Kenneth, ang isa sa mga trabahante naming ka-batch nina Leandro at Kuya
Levi. Hindi siya
napasali sa grupo nila dahil tahimik at nasa ibang section. Bukod pa siguro sa
medyo mahirap sila at dati pa
lang, kung anu-ano na ang trabaho para lang makapagtapos ng high school.
"Yes, Ma'am!" si Kenneth na wala namang kapintasan ang kabaitan.
Payat at may sumbrero pang binaba nang pumasok sa opisina ko. Naka uniporme siya ng
asukarera.
"Sasali ka ba sa reunion ng batch mo?" tanong ko.
Umiling siya at tumawa-tawa. "Naku, Ma'am. Baka hindi po, e. Wala namang
nakakaalala sa akin doon.
'Tsaka... mga mayayaman lang ang pupunta. Iyong may narating na."
Ngumuso ako. "May narating ka na rin naman, ah? Isa pa, hindi ka naman nakapag
kolehiyo, pero maganda pa
rin ang trabaho mo. Paano pa kaya kapag nakapagtapos ka?"
Tumawa ulit siya at nagkamot sa ulo, nahihiya. "'Tsaka, hindi lang mayayaman ang
pupunta. May kilala akong
classmate nina Kuya Levi na nagtatrabaho sa botika, pupunta naman iyon."
"Ah! S-Si... Thea yata ang tinutukoy mo, Ma'am. Pupunta ba 'yon?"
"Oo. At naalala ka rin ni Kuya Levi kaya maraming mag-iisip kung bakit hindi ka
pumunta gayong nandito ka
lang naman. Isa pa, minsanan lang ito."
"Sige, Ma'am. Ayos lang sa akin."
I smiled and looked at his uniform. Hindi ako makakapunta kay Leandro kaya
magpapadala na lang ako ng
tauhan.
"Umuwi ka at magbihis ng casual attire. Pasusundan ko sa'yo si Leandro Castanier.
Pero huwag kang
magpapahalata."

P 34-8
Sino na ulit yung pinsan ni jax at sibal na chismoso din? Why don't you just ask
the password instead leandro. Para easy access, naka'Log in na
lahat. Hahhaha

P 34-9
Kabanata 33
443K 24.1K 15.7K
by jonaxx

Kabanata 33
Brother
"Wala po siya sa opisina niya, Ma'am. Ang sabi'y sumama raw sa unang project para
tingnan ang tinatrabaho
ng mga tauhan," balita ni Kenneth sa akin.
"Ganoon ba? Sige, alamin mo na lang kung saan. Huwag kang pahahalata, ha. Alam mo
na."
"Yes, Ma'am Chayo."
Mabilis akong nag-isip ng maaaring rason kung bakit gusto kong pasundan si Leandro.
It's actually a mixture
of everything, now I realized. I wanted so bad to carry out my Dad's orders but I
know I can't do it so to make
up for my guilt, I hired a person to check on him. Magmamanman para kung sakaling
tanungin ako ni Daddy
kung may ginagawa ba ako para paalisin si Leandro sa Altagracia, may isasagot ako.
Nagbuntong-hininga ako at inatupag na lang ang mga kailangang trabaho sa asukarera.
In front of me is
Daddy's huge hardwood table. Nang nagkasakit siya, ako na ang pumalit sa kanyang
trabaho at pati na rin
syempre sa kanyang opisina.
I can't go to Leandro. It's not like I have a lot to do here but somehow, Keira's
words pierce through me. Ni
hindi ko namalayan na tama siya at noon pa man, ako lang naman talaga ang
nagsisikap na makita siya. Ako
lagi ang pumupunta sa kanila, ako lagi ang gustong magkausap kami. Tama siya na
maaaring gumagawa lang
ako ng excuse pero ang totoo, may gusto nga ako sa kanya!
Ibinagsak ko ang mukha ko sa lamesa at ipinikit ang mga mata.
How is he in love with me? He couldn't get over Keira for years. At nang iniwan ko
sila sa Ruins, hindi ba
nagkabalikan sila? Kailan siya nahulog sa akin kung ganoon?
He could be lying, you know. So I'd stop pushing him away or to get my sympathy...
maybe he knows that I'm
in love with him?
Pero hindi nga ganoon si Leandro. That is possible for other people but for
Leandro, it isn't. He won't lie to
anyone. He's honorable, one of the reasons why he could never be replaced in my
heart.
Ano kaya ang mangyayari kung sasagutin ko siya?
Ibig ba noong sabihin... mahahalikan ko na siya? Nanikip ang dibdib ko sa pag-iisip
na mahahalikan si
Leandro. I have never been this excited for a mere kiss!
I am still bombarded with texts from my friends. They are so curious about Leandro
that they desperately
want to talk about it.
P 35-1
June:
Pupunta kami ni Edu sa Bacolod para bisitahin si Mama. Uuwi rin kami by the end of
the week. Huwag
kayong magkikita ni Nan para pag-usapan 'to at gusto ko kasama ako!
Nan:
Magkuwento ka, please. I'm free tonight!
Julius:
Ano 'tong usapan na kayo raw ni Leandro Castanier?
Adriano:
Hinatid ka ni Leandro sa inyo pagkatapos ng birthday ko?
Wala akong nireplyan ni isa sa kanila dahil hindi ko rin naman alam kung anong
sasabihin.
Kinatulugan ko sa desk ang mga iniisip. Puyat na naman kasi ako kaiisip pagsapit ng
gabi. Nagising na lang
ako nang tumawag si Kenneth sa akin.
"Ma'am Chayo, nakausap ko na si Leandro kahit busy siya!" maligaya niyang sinabi.
"Ano raw ang sabi?" tanong ko, namamaos pa ang boses dahil naalimpungatan.
"May meeting pala sa reunion namin mamayang gabi, pinapapunta niya ako."
I sighed. I know what he wants. "Iyan na lang muna trabahuin mo. Check mo kay
kakitang babae ba, ha?"
"M-Ma'am? Bakit? Ay... sige, Ma'am. Pero etong kliyente niya ngayon Ma'am, ay
babae. Bagong bahay ito
noong ana ni Aling Mel."
"Okay. Huwag kang pahahalata. Alam mo na, ha?"
"Yes, Ma'am. Nang nagkita kami, kunwari dumaan lang ako roon sa bahay. Tapos sabi
ko... Uy! Leandro,
ikaw ba 'yan?"
Tumikhim ako dahil nararamdaman ang mahabang kuwento ni Kenneth.
"Sabi niya, oo! Kenneth? Sabi ko, kumusta pare! Sabi niya..."
I feel stupid for hiring someone to check on him. Kunwari pa ako na gusto ko lang
mapawi ang guilt ko
tungkol sa gustong mangyari ni Daddy pero ang totoo, hindi ako makapunta kaya
naghire na ako ng iba!
Chayo, it's all the same!
Parang nawala sa isipan ko ang lahat ng iyon nang nakita kong may message si
Leandro sa akin. Nanginginig
ang mga daliri ko nang tiningnan ang message.

P 35-2
Leandro:
What time will you be available later? At saan mo gustong maghapunan para doon na
tayo magkita.
Magkikita nga pala kami! Para ba ito sa iPad? Ewan ko pero iyon na lang ang iisipin
ko.
Ngumuso ako. I wonder why he didn't invite me in his house. Pero pupunta nga ba ako
kung iimbitahin niya
ako? Ayaw kong makita roon at lalong naiirita ako dahil madalas pang bumisita si
Keira roon.
Si Keira... If Leandro wants to be my boyfriend, then is Keira a person I should
accept as part of his life? His
friend. An old friend. Isn't that what a mature relationship is all about? To
ignore jealousy and have faith. To
accept that he has other girl friends and to understand. Alam kong masyadong malayo
na ang isipang ito at ni
hindi ko pa naisip na sasagutin ko nga siya pero hindi ko na napigilan.
Nakikita kong kahit na ako na ang mahal ni Leandro, at minsan niyang naging
girlfriend si Keira, nanatili ang
pagkakaibigan nila. I don't think I want to be the type of girlfriend who would
tell him to avoid a friend.
Ibinigay ko sa kanya ang isang malapit lang na lugar. I lack creativity that I
jumped to the very usual or basic
cafe. I remember he was there with Anais some years ago. I was pretty jealous,
then, watching them eat.
Hapon nang umuwi ako para magbihis na sa bahay. Nagpaalam ako kay Daddy na tumatawa
lang habang
nanonood ng pelikula sa sala. Manang Lupe watched me go out of the mansion with her
usual concerned
expression.
Naroon na si Leandro nang dumating ako. Bahagya kong iginala ang mga mata sa buong
cafe dahil napansin
na medyo punuan ito. May iilang bumati sa akin at tahimik na pinagmasdan akong
palapit kay Leandro.
For a split second, I realized how wrong it is to set this dinner here. Nakabawi
rin agad at inalalahanan ang
sarili kung bakit kami nagkita. Except that I don't look like someone who will only
get her iPad from him
with my clothes right now.
Mabilis kaming dinaluhan ng waiter. Kinuha ni Leandro ang menu pero nakatitig sa
akin.
"Anong gusto mo?" he asked.
Dinungaw ko ang menu at wala sa sariling pumili ng hapunan. I'm preoccupied with
many things including my
little decisions like coming here.
Dinagdagan ni Leandro ang order ko ng order niya at drinks din namin. Everytime I
look at some people
watching us, they turn their heads away, scared for any remark from me. Mga
chismosa!
"Bakit dito tayo? Bakit hindi sa bahay n'yo?" sabay baling ko kay Leandro.
Nagulat yata siya sa tanong ko. The corner of his lips stretched. "Do you want it
there?"
Nagkibit ako ng balikat.
"Next time, then. I just don't want you to think that I'm demanding you to come to
me when it's me who wants
a date."
P 35-3
"This..." tumikhim ako at niliitan ang boses, muntik nang mabuwal sa pagkakaupo.
"This is a date?"
I've dated so many boys in places exclusive and extravagant pero ngayon lang ako
nagkaroon ng ganitong
reaksiyon.
"I'll find a better place next time," aniya.
"H-Hindi! Ayos na 'to!" I said in an overexcited voice.
Get a hold of yourself, Charlotta! Leandro dating me is the death of me. I still
can't believe it's happening.
Napainom tuloy ako ng tubig.
"Thanks. I'll pick the place next time."
Now that it's a date, I can't even get myself to ask where my iPad is. Masyado
akong biglang naging
tensiyonado at palihim na nagdiwang na nag effort akong manamit ng maayos.
May naalala ako bigla.
"Uh, hindi ba may meeting kayo ngayon para sa reunion n'yo? Malapit na, ah."
Tumango siya. "They can have their meeting without me."
Namilog ang mga mata ko. "Hindi ka sumipot?"
"Paano mo nga pala nalaman na may meeting kami?" His eyes narrowed.
Napakurap-kurap ako. "Wala lang. Alam ko lang."
"Kaya na nila iyon. Lagi naman akong nariyan noong nakaraan at marami na sila para
makapagdesisyon."
Napainom muli ako ng tubig at inisip si Kenneth doon sa meeting. At ano naman kaya
ang iisipin nila kapag
nalaman nilang lumiban si Leandro sa meeting at nakita kaming kumakain dito? I
wonder then if Keira would
come over here and disturb us or something. Hindi na katakataka kung sakali.
"How's work?"
"Ayos lang. Paperworks lang. Hindi na lumabas sa farm. Ikaw... kumusta ang trabaho
sa bahay ng anak ni
Aling Mel?"
Agad akong naubo sa kagustuhang tumigil sa pagsasalita. Huli na nang narealize kong
kung ano ano na lang
ang sinasabi ko. His lips protruded and his eyes narrowed again.
"How did you know what I was doing?"
"Ah... N-Narinig ko lang. Buti na rin hindi ako bumisita sa opisina. Sumasama ka
pala sa mga ganyan?"
Nagtagal ng kaunti ang tingin niya sa akin bago tumango.

P 35-4
"I supervise the men. Marunong naman pero gusto ko kasing pulido ang pagkakagawa ng
mga ganyan kaya
sumama ako."
"Ahh..." I used that longer to think about another question.
Mabuti na lang at dumating agad ang order namin at nagsimula nang kumain. Hindi ako
makaisip ng isang
naging date ko na ganito ka awkward. Ni hindi ko rin naisip na awkward pala ang
ganito. Gusto ko siya at
akala ko magiging masaya ang date kung makakadate ko siya, hindi ko inakalang
bilang ang magiging kilos ko
at ultimo pagsubo ko, nakakaconscious. Lalo na kapag sumusulyap siya.
I wonder then if he ate with Keira that night? Ang sabi niya umuwi si Keira
pagkatapos, hindi ba? Hindi niya
sinabing hindi siya kumain o ano. And to think I put up those plates for us two,
iyon pala sila ang kumain?
"Ayos lang ba na sa labas ka nag dinner ngayon?" pasimple kong panimula nang hindi
na natahimik ang
kaluluwa.
Kanina pa sa opisina ko ito iniisip kaya hindi ko na tuloy napigilan.
"Hmm?" He looked confused.
"I mean..." tinusok tusok ko ang natitirang pagkain na inuunti-unti ko dahil busog
na. "Wala bang kaibigan na
sasabay dapat sa dinner mo?"
"Kaibigan? Mag-isa lang akong nakatira sa bahay ko."
"Oo pero lagi ka namang maraming bisita, hindi ba?"
"Sina Adriano ba ang tinutukoy mo? Nang binisita nila ako?"
"Sila... Sina Keira... gano'n."
Tumango siya at uminom ng tubig. Tumikhim ako at inisip na babalewalain niya iyon.
I shouldn't be nosy,
alright. It's a rule among the mature relationships to understand and accept the
other half's friends. Other half?
Grabe ka, Charlotta.
"Dalawang beses pa lang naman nakabisita si Keira sa bahay. Iyong nandoon ka na
kasama niya sina
Adriano, at noong umalis ka habang naliligo ako."
"Ohh... So anong nangyari noong nakaraan? Nagdinner kayo sa bahay mo?"
"Noong umalis ka? Hindi. Umuwi siya agad."
"Nagdala iyon ng ulam, ah."
"I cooked for us so we don't need more, Chayo."
Whoa. So they really are just friends now, huh?
"Umalis ka rin naman kaya lalong hindi ko kailangan pa ng maraming ulam. Mag-isa
akong kumain."
P 35-5
"So... you rejected the food she cooked for you?"
"I told her I have enough for myself."
Tumango ako. I wonder why Keira gave up immediately. Pagkasabi ba ni Leandro na
umuwi na siya, umuwi
rin agad siya? Hindi siya nagpumilit? The way she drived me out of there, I thought
she'd aggressively get
him back.
"Bakit? May sinabi ba siya sa'yo sa gabing iyon? At bakit ka nga ba umalis dahil
lang dumating siya?"
Dahil 'lang' dumating siya?
"Naturally, because isn't she your ex? I even thought you two are back together."
"Now you know we're not. Alam mo rin namang matagal na kaming wala. Bago pa kami
umalis dito sa
Altagracia, wala na kami, hindi ba? Magkaibigan na lang kami noon, at hanggang
ngayon, Chayo."
Napakurap-kurap ako. Tama na naman ba ang narinig ko?
"B-Bago pa umalis ng Altagracia?" ulit ko, hindi makapaniwala.
His brows furrowed. "Hindi ba alam mo na naman iyon?"
"But you couldn't get over her, right?"
He chuckled. "You concluded that, though. Wala na kami at wala rin naman akong
intensiyon noon na
makipagbalikan."
"B-But... I thought..."
His lips twisted. Sumimsim siyang muli sa inumin habang nag-iisip ako. Nagkabuhol-
buhol na ang isipan ko
pero sa huli, inuna ko ang tumatak kanina sa isipan ko.
"Hindi kayo nagkabalikan pagkatapos ng Ruins?"
"Hindi, Chayo. I told you I don't have hang ups for her. Pinagbigyan lang kita kasi
iyon ang gusto mong
mangyari noon."
Hindi ako puwedeng magkamali kasi iniyakan ko iyon kasabay sa nangyaring paglalayas
ni Mommy! Keira
said they're back together! I was sure of it! Hindi ko siya sinisiraan dahil lang
nagseselos ako o may inggit
ako sa kanya! She really did tell me that they're back together!
Thanks to me they're back together! She told me that!
"I'm confused. Nagkabalikan kayo, Leandro."
Is Leandro lying to me to get my sympathy? Pero hindi siya ganoon. He wouldn't do
that. He's logical!
"H-Hindi ba... pagkatapos noong Ruins, umayos kayo?"
P 35-6
"Pagkatapos noong Ruins, umalis ka kasama si Julius. Hindi ko gusto ang ginawa mo
pero dumami rin ang
iniisip ko gaya ng nangyari kay Papa."
"I mean... nagkabalikan kayo. Alam kong nagkabalikan kayo. Noong umalis si Mommy,
enrolment,
nagkasalubong kami ni Keira."
Kinabahan ako. Lalo na nang nakita kong titig na titig siya sa akin, hinihintay ang
sasabihin ko.
"She... thanked me for my effort. For making you date her. Dahil sa ginawa ko,
nagkabalikan kayo."
"Hindi kami nagkabalikan, Chayo."
"Sinabi niya..." marahan kong sinabi.
"Ni Keira?" he asked.
Hindi ako nakasagot. Iniisip ko pang mabuti ang nangyari sa araw na iyon at kung
tama ba ako sa paratang ko
kay Keira.
"All this time, I believed that you're together. Noong narinig ko na bumalik ka,
alam ko kaagad na siya ang
binalikan mo. Nanatili siya rito habang wala ka at umalis ka na kayo pa kaya alam
ko... na siya ang binalikan
mo."
"No, Chayo," mababa niyang sinabi. "I didn't get back together with Keira that day.
We're over. I didn't
contact her after we left Altagracia at lalong hindi siya ang binalikan ko rito."
Natahimik kami. Ilang sandali akong nag-isip at ilang sandali naman akong tinitigan
ni Leandro. I didn't know
what to say after that but I guess I didn't have to say anything because a hand
crawled on my waist and a hug
enveloped me.
"Good evening, Leandro," ang baritonong boses na pamilyar na pamilyar sa akin ang
hindi ko napalagpas.
"Kuya!" sabi ko.
He dragged a chair and put it beside me.
"Levi," tahimik na bati ni Leandro kay Kuya.
Kuya Levi with his smirk faced me. Nakaupo na siya ngayon at nanatili ang
nakapalupot na braso sa akin. He
glanced at Leandro.
"I showed up on that meeting for our reunion. Nagulat ako na wala ka kaya tumakas
saglit. Nandito ka pala...
and with my beloved beautiful sister!"
"Kuya!" sabi ko sabay yakap. "Oh my gosh! I missed you so!"
"I missed you too, Chayo," si Kuya sabay ngisi at sulyap kay Leandro.
I hugged him tighter as he kissed my cheek a bit longer. Ngumisi ako at inulit niya
pa ng ilang beses sa gitna
P 35-7
ng ngiti sabay sulyap kay Leandro.
Bahagya akong nahiya. Pansamantala kong nalimutan si Leandro dahil sa pagdating ni
Kuya. Umayos ako sa
pag-upo at sumulyap kay Leandro. He looked dark as he watched me. His jaw clenched
and his eyes dropped
on his drink.
"Kumusta, Leandro?" amusement was etched on my brother's voice.
Leandro sighed and looked at him with his usual cold eyes. "Ayos lang naman, Levi.
Ikaw?" I don't know
why I heard a bit of sarcasm when it shouldn't have.
Kuya Levi's smile widened. "Heto... Miss ang kapatid ko," aniya at kinurot ang
pisngi ko ng pabiro bago
hinagkan muli.
Sa lahat ng Jboys si leandro lang ba may ex? Yung talagangay nakarelasyon? Kahit
napilutan o sinubukan lang niya kung magwowork sila ni
keira. #rr Ganito dapat, tularan si leandro, hindi yung panay tangap para di daw
nakakahiya sa tao, pero di nila alam the more na tinatangap the
more na umaasa, ang lagay eh nasaktan yung nagbigay, pinanagisip niyo pa ng kung
ano ano yung gusto niyo. Wla lang napa'comment lang. Hihi

P 35-8
Kabanata 34
389K 20.7K 17.1K
by jonaxx

Kabanata 34
Touch
I suddenly realized how awkward it must be for Kuya to see me with Leandro. Mabuti
na lang at hindi naman
siya nagtanong kung bakit kami magkasama. Siguro ay naisip niya na na kinukumbinsi
ko iyong umalis sa
Altagracia. Hindi ko alam kung anong isasagot ko kung sakaling tatanungin niya kung
bakit kami magkasama.
Kasasabi lang ni Leandro na date ito!
"Umuwi tayo ng maaga ngayon, Chayo. I missed you and there's so much to talk
about," si Kuya Levi.
Katatapos lang nilang mag kuwentuhan ni Leandro tungkol sa nalalapit na reunion ng
batch nila. Nasabi rin ni
Kuya na aalis siya kaagad pagkatapos ng reunion dahil may iniwang trabaho. Babalik
lang din naman sa
katapusan para sa kasal ng isa nilang kaklase.
"Okay. Nakauwi ka na ba bago pumunta sa meeting ninyo? Si Daddy ba... alam na umuwi
ka?"
Kuya Levi shook his head. "Dumiretso ako sa meeting, Chayo. Hindi ako nagsabi kahit
kay Manang Lupe."
I'm speechless. I can only imagine Daddy's happiness if he knew that Kuya is back
home. Sigurado rin ako na
aasa si Daddy na maninirahan si Kuya rito ngayong nagbalik siya pero malulungkot na
aalis din siya agad.
But then he'd appreciate his presence more than his coming leave.
"Ikaw, Leandro? Pupunta ka pa ba sa meeting pagkatapos dito?"
"Hindi. Uuwi rin ako," si Leandro.
Nag ngising-aso si Kuya nang tumingin kay Leandro.
"Talaga? Inaasahan ka nina Jenna roon. Hinahanap ka nga, e."
Napatingin ako kay Kuya, medyo kuryoso na hinahanap pala si Leandro sa meeting na
iyon. Gaano ba siya ka
importante at hinahanap talaga siya?
"Daming naghahanap sa'yo roon na grupo nila. Nagsasabi nga'ng bibisitahin ka sa
inyo one of these days.
Kinuwento nila sa akin na may malaking bahay ka na raw at gusto nilang bumisita
roon. Naku, ang dali-dali
na tuloy mag-uwi ng babae ngayon, ah, dahil may bahay ka na?"
Nagkatinginan kami ni Leandro. I sipped on my water and stayed silent.
"Hindi ako interesadong magkaroon ng babae, Levi."

P 36-1
Humagalpak si Kuya at binalewala ang sinabi ni Leandro nang bumaling sa akin.
"Ikaw, Chayo? Kumusta
iyong boyfriend mong laging itinatawag sa akin? Hindi ka pa rin makatulog dahil
doon?"
"K-Kuya?" muntik ko nang maibuga ang ininom na tubig.
"Si Julius!"
"Hindi ko boyfriend si Julius, Kuya."
"Ah? Hindi mo pa ba sinasagot? Akala ko sasagutin mo na?" he looked at me dead
serious.
"Naku, hindi!"
Mabuti na lang at hindi kami nagtagal. Sino ba naman kasi ang magtatagal kung ang
laging bukambibig ni
Kuya ay ang pagod niya. Kung hindi tungkol sa mga manliligaw ko ang topic, lagi
namang niyang binabanggit
na ang sarap nang magpahinga. Leandro was then silently watching us and answers
only when asked by Kuya
Levi.
"Ang sakit ng ulo ko. Ang sarap nang matulog pero siyempre, mag-uusap pa tayo
mamaya sa bahay, Chayo.
Gusto ko na tuloy umuwi."
Nagdesisyon kami ni Leandro na umuwi na. Ihahatid niya ako, gaya ng ginagawa niya
madalas. Narinig iyon
ni Kuya Levi at akala ko biglaan siyang magtatanong kung bakit pa ako ihahatid o
sasabihin niyang huwag na
dahil nariyan naman siya pero hindi. He stayed silent or maybe he didn't really
hear it much.
Nauna ang sasakyan ko, kasunod ang SUV ni Kuya, at sa likod niya, kay Leandro.
Eventually, I became very
busy that night because of my brother's arrival.
Sobrang nagulat sina Manang Lupe nang nakita si Kuya. Halos magalit pa sa akin
dahil hindi ko raw sinabi
na nariyan siya. Ginising ang buong bahay at naghanda pa ng makakain kahit disoras
ng gabi.
Daddy, I knew it, was very pleased. He was in tears when he saw my brother. He
hugged him as he cried his
words of happiness. Kuya Levi, although affectionate, was still a bit distant.
Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataong makausap pa si Kuya. Bukod sa kinain ni
Daddy ang oras, pati pa
ang mga kasambahay at iilang mga tauhan sa asukarera ay bumisita.
"Magpahanda tayo bukas! Imbitahin mo sina Adriano-"
"Huwag na po. May reunion po kaming paparating at sapat na 'yon para sa pagkikita
namin. At baka po
manlibre na lang ako sa mga kaibigan ko sa labas, huwag na rito."
Walang umungkat sa nakaraan o nagpaalala kay Daddy na nandito si Leandro. Sa saya
rin yata ni Daddy,
pansamantala niya nga'ng nalimutan ang suliranin. His angry days are suddenly gone
and he's in a happy
disposition.
Kung sana ay ganito lagi. Kung sana ay nariyan lagi si Kuya Levi. Syempre hindi
lang dahil ayaw kong
maalala pa ni Dad ang galit kay Leandro, I missed him, too.

P 36-2
"Kumusta, Chayo?" tanong ni Kuya.
Sinamahan niya ako ngayon sa opisina. Tiningnan niya ang paligid ng lumang opisina
ni Daddy bago
bumaling sa akin. I smiled.
"Kung makapagtanong ka, parang hindi tayo laging nagkakatawagan, ah? Ayos lang,
Kuya."
"Hindi ka nagpagawa ng sarili mong opisina sa bagong building?" he asked.
"Ginagawa pa lang, Kuya. Habang hindi pa tapos ang buong building, dito muna ako."
Tumango siya at naupo sa harap ng aking lamesa. Kuya Levi looked so mature now. I
realized that was
always my impression of him. A small scar on his pretty face made him look more
like a daredevil than a
goofy angel I always thought he was.
"Makikipag-inuman ako sa barkada mamaya, alam mo na. Nagtampo sila kahapon kasi
hindi ako bumalik.
Kakain muna kami ng dinner bago inuman, sina Leandro, Axel, George, Adriano..."
"Iyon nga ang iniisip ko. They were probably thrilled to see you and saddened to
realize that you ditched
them."
"Wala kang lakad mamayang gabi?"
Umiling ako.
"Sina Edu, June... at Nan? Wala?"
"Baka by the end of the week pa kami magkikita kasi may nilakad pa si Edu at June,
Kuya."
"Si Julius?"
Umirap ako.
He smirked. "Hindi ba sinabi kong sagutin mo na iyon?"
Kinabahan ako. "Kuya..."
He laughed. "Bakit? May iba ka bang gusto at hindi mo masagot-sagot si Julius?"
Natahimik ako. It was the worst kind of silence because my face screamed the
struggle of my mind.
He laughed again.
"Sige, huwag mo munang sagutin 'yan..."
He spared me. Thank God. He grew silent for a while and that devilish smile faded.
Tumayo siya at nabitin
sa lalamunan ko ang tanong na nasa isipan ko para sa kanya.
I realized that in some parts, a wall grew between us. He's the same Levi but he
also isn't. Hindi ko siya

P 36-3
mabiro sa isang bagay na alam kong natural sa amin noon.
I want to ask about him. How he's been. Not physically, at least... but... his
heart. My brother may look
ruthless now but I know how much he sacrificed back in the day for his love. I
wonder if he stayed the same.
Or if he moved on, I wonder if he's loved again. If yes, I want to know. Kaya
lang... hindi ko talaga matanong
sa kanya.
"Bibisita ako sa mga family friends, Chayo. Mag-uusap pa tayo."
"Uuwi ako mamaya para sa lunch na hinanda ni Daddy."
"Uuwi rin ako pero aalis din dahil nangako ako kay Anais na bibisita rin sa kanila
mamayang hapon."
"Alright."
My day was the usual, aside from the lunch. Kahit na sinabi na ni Kuya na hindi na
maghanda, may kaunting
salo-salo pa rin sa bahay kung saan naimbitahan ang iilang kakilala. Nauna nga lang
akong umalis dahil may
aasikasuhin pa ako samantalang nagtagal si Kuya bago siguro tumulak kina Anais.
Leandro:
I want to meet you after work. Let's have dinner."
Ngumuso ako at naisip si Kuya. Ano ba 'tong si Leandro, hindi ba nasali sa GC at
hindi yata alam na may
dinner sila ni Kuya mamaya?
Ako:
May dinner kayo ni Kuya, hindi ba?
Leandro:
Pupuntahan ko na lang sila pagkatapos.
Bahagya akong natawa.
Ako:
My brother probably misses you. Ayokong maging dahilan ng pagliban mo.
Leandro:
Ako naman ang dahilan kung bakit ako liliban. It's my choice. I'll see them later,
anyway.
Ako:
No, Leandro. I'm not going to kill my brother's mood. But... fine, we can see each
other after work. Pero
saglit lang para makasama ka sa dinner nila.

P 36-4
My phone rang at kung may sakit ako sa puso, inatake na ako. Hindi pa rin talaga
ako sanay. I cleared my
throat before answering him.
"Hello?"
"Hello... saan tayo magkikita?"
Kinagat ko ang labi ko. "Uh, sa cafe na lang sa tabi ng, uh, Petron."
"I'm done with work so I'll wait there."
"May tatapusin pa ako."
"Huwag ka nang magbibihis."
Napatingin ako sa damit ko. I'm wearing my usual racerback, maong, and boots. Buong
araw naman ako sa
opisina at hindi gaanong napagod pero nagulat ako at nasabi niya iyon.
"Ang sabi mo hanggang dinner lang tayo. I want more time with you, Chayo."
I chuckled. "Ang pangit ng damit ko, Leandro."
"Hindi ka naman naging pangit kahit kailan."
Uminit ang pisngi ko. Bahagya akong pumikit, hindi alam ang sasabihin.
"Please..." he said huskily.
"A-Alright. Pagkatapos ko rito, tutulak na ako roon. Hindi na ako magpapalit."
Tinupad ko ang sinabi ko kay Leandro. Alas kuwatro y media ng hapon, tapos na ako
sa trabaho kaya umalis
na ako at dumiretso sa sinabi kong cafe.
Naroon na siya naghihintay sa loob. However, I noticed the angry look from the
waiter and waitresses. Binati
ako ng mga naroon ng nakangiti at mabilis na nilapitan ng takot na manager.
"Ma'am Chayo, pasensiya na. Sinubukan namin siyang paalisin pero nakakatakot kasi.
Puro pa kami babae
rito, isa lang ang lalaki, at payat pa. Baka pag maghamon ng suntukan, mabubugbog
pa siya."
Hindi ko agad nakuha ang ibig niyang sabihin. I looked at Leandro on the middle
table and I realized that the
other customers were far from him and the waitresses all avoided him.
Oo nga pala at pinagbawalan ko na papasukin siya sa mga establisyemento. And this
particular cafe, I was so
fond of that they are all loyal to me!
"Ah. Ayos lang po. Ako naman ang kikitain niya. Uh... kalimutan n'yo na po ang
bilin ng mga tauhan namin."
"Oh? Ah..." tumango ang manager kahit na halatang nalilito.

P 36-5
I smiled. "Sorry. Excuse me."
Halatang badtrip si Leandro. His jaw clenched. I thought he's angry pero nang
tingnan ako at ngumisi, alam
kong alam niya ang naging epekto niya sa lugar kaya hindi siya nagawang palabasin.
"Sorry, panimula ko."
Mabilis na ibinigay sa akin ang menu. Sumulyap siya sa natatanging waiter na
nagbigay.
"That's alright. I can always fight my way here if they don't let me sit or order,"
he said in a low baritone.
Napatingin ako sa waiter na payat nga at mukha pang matatakutin. Mabilis na pumunta
sa likod ko.
Pinandilatan ko si Leandro pero sa huli hindi ko na naitago ang ngiti. Umiling ako.
"I lifted your ban here. Happy?"
"Was I banned? Hindi naman yata," he said with sarcasm.
Pilit ko na namang itinago ang ngiti ko. "Order, Leandro."
"Coffee."
Ibinigay ko sa waiter ang menu at sinabihan ko na lang ng madalas kong order doon.
"Saan ba kayo magdidinner at mag-iinuman?"
"Sa bahay."
"Sa bahay n'yo?" nagulat ako. "E 'di sinong magluluto roon? At... nakabili ka ng
pagkain?"
"Magdadala naman daw si Levi. Pero may tagaluto rin ako kung kailangan, si Aling
Rosa."
"Nandoon na siya sa bahay mo?"
"Yes."
Oh. So... uhm... he has a cook somehow. Siguro kapag mga ganitong kailangan talaga.
"And you tried to make me say yes for dinner?"
"Nandoon si Aling Rosa sa bahay kaya kung dadating sila, kakain naman siguro sila."
"You're a rude host! You have visitors."
"It's not like I won't join them eventually."
Umirap ako. We talked mostly about what will happen that night. All boys yata
mamaya kaya sigurado akong
wala si Keira. Hindi na rin ako nagtanong kung naroon ba siya at ayaw kong pag-
usapan pa.
It was a short time, I think. Lalo na nang 5:30 P.M. ay nakatanggap ako ng text ni
Kuya Levi.
P 36-6
Kuya Levi:
Where is Leandro? Nandito na kami sa bahay niya kanina pang alas singko, wala pa
rin siya hanggang
ngayon. Pinuntahan ni Axel sa opisina niya, kanina pa raw out.
Hindi ko pa ubos ang iniinom ay agad na binitiwan dahil sa text na iyon.
"Umuwi ka na!" bulalas ko. "T-in-ext na ako ni Kuya."
"It's still five thirty."
Tumayo ako at umalis na sa upuan. Leandro's eyes surveyed me from head to foot. It
was a lazy look,
stopping in some parts. I swallowed hard but snapped out of it when I realized what
I was talking about.
Lumapit ako sa kanya.
"Sige na, Leandro!"
Nanatili kasi siyang nakaupo at tila tamad. He slowly took his wallet out and put a
bill on the table. Hindi pa
kami nanghihingi ng bill at sigurado akong sobra ang perang inilapag niya.
He then looked sideways at me with his lazy gaze.
"Leandro!" sabi ko nang nakitang lubog na ang araw sa labas at seryoso akong
kailangan niya nang umuwi.
He sighed and smiled. Tumayo siya. He towered over me. Nauna na akong maglakad at
sumunod naman siya.
Pinagtitinginan kami ng mga waitresses at kitang-kita ko ang gulat nila ng bahagya
akong inalalayan ni
Leandro. The small touch on my elbow stiffened me. Iyon ang dahilan kung bakit
bahagya akong natalisod sa
kaunting hagdan sa pintuan.
"Careful, Chayo," he reminded as he assisted me with his hand on my waist.
Gabi na sa labas at naisip ko agad na ihahatid niya ulit ako. I want to convince
him that he shouldn't do that
anymore but maybe I'm too preoccupied with his intimate touch. Mabilis niyang
tinanggal iyon ilang hakbang
lang namin sa labas at hindi ko maipagkakailang nakakatulala man iyon, nagustuhan
ko naman.
Nilingon ko siya nang palapit na kami sa sasakyan ko. But it was as if nothing
could ever penetrate his brain
as of the moment, as he looked at me intensely.
"Huwag mo na akong ihatid. Naghihintay na sina Kuya sa inyo."
Umiling siya. "Ihahatid kita. Makakapaghintay naman sila."
"Sige na, Leandro. Minsan na lang kayo magkita ni Kuya."
"Nagkikita naman kami ni Levi bago ako umuwi rito. Sila lang naman ang hindi
madalas magkita kaya
sigurado akong nagkakatuwaan na ang mga iyon. I want to spend more time with you."
Yumuko ako. Gabing-gabi na at kaunting ilaw lang ang tanglaw namin sa parteng iyon.
Nobody could see us
here dahil hindi rin naman madalas puntahan ang lugar na iyon.
P 36-7
Nakita ko ang paghakbang niya palapit pa sa akin. My eyes widened as I looked at
his shoes nearing my
boots. My heart beated like crazy. It's another mixture of pain and excitement.
Lagi na lang siya ang
makakapagbigay sa akin ng ganitong pakiramdam.
"Sorry if I made you uncomfortable. Hindi pa tayo pero hinawakan na kita ng
ganoon."
I wasn't even offended or violated, Leandro!!!
"Ayos lang naman sa akin..."
"Ayos lang?"
Tumango ako at unti-unting nag-angat ng tingin. His face was dark, not because of
the absence of light.
"I don't want you held that way by anyone who isn't your boyfriend, Chayo. Ni hindi
ko nga gustong hawakan
ka ng kahit boyfriend mo pa..."
Yumuko ako at marahang pumikit. I could say yes now and make him my boyfriend. This
is so easy. It's not
even a hard question.
Hindi niya ako kailanman hinawakan. At kung hinawakan man siguro puro aksidenteng
hawak kamay lang,
when he drags me out of their house or anywhere... before. And tonight, he holds me
only to assist me. I
wonder if he ever craved to touch me like how it was always for me.
"Ayos lang sa akin na hawakan mo ako, Leandro."
Hindi siya sumagot.
"Hello..." Kuya Levi suddenly appeared from the shadows.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. I bravely said my last statements! Kung
narinig iyon ni Kuya,
hindi ko na alam!
Mabilis kong pinatunog ang sasakyan ko. I was about to pull the door open when
Leandro stopped my hand
and put me in place.
"Nandito ka lang pala, Leandro. Kung hindi ko nakita ang Raptor nitong si Chayo,
hindi ako bababa rito," si
Kuya sabay tawa.
"Ihahatid ko lang si Chayo, Levi, at susunod lang ako."
"Oh..." Kuya Levi chuckled and glanced at our hands.
Mabilis kong binawi ang kamay ko. Ngumisi si Kuya Levi kay Leandro.
"Susunod na ako sa inyo, tutal nandito na lang din ako, 'di ba?"
"Whatever suits you."

P 36-8
Leandro opened the driver's door of my car. Hinawakan niyang muli ang kamay ko,
wala yatang pakealam na
nakatingin si Kuya. Mabilis akong pumasok sa loob.
"Buti nakita ko 'tong Raptor!" sigaw ni Kuya sabay tapik sa hood ng sasakyan ko.
"Hay! Ang galing ko
talaga!"
Leandro looked annoyed as he glanced at my brother. His tongue grazed his lower lip
before his eyes
returned to its gentleness for me.
"Take care. Tama na ang mabilis na patakbo."
Tumango ako, speechless.
"I'm right on time! Ang dilim sa lugar na ito," sabi ni Kuya sa harap ng sasakyan
ko.
Leandro tilted his head and clenched his jaw again.
"I'll text and call you when we're home."
Tumango ulit ako. Sinarado niya ang pintuan at nakita kong pabiro niyang sinunto si
Levi nang dumaan sa
harap ng sasakyan ko. Meanwhile, Kuye Levi smiled like an evil dog, stalking him.
And he stalked us all the
way home.
Naging ganoon ang eksena sa sumunod pang araw. Dumalas ang inuman nila.
Kinabukasan, sina Axel naman
ang nagpainom sa mga kaibigan kaya naroon ulit si Kuya.
Daddy's euphoria lasted. I even think it will last until Kuya is here. How I wish
he'll stay for good.
Pakiramdam ko may pag-asa kapag nandito siya.
June:
Bistro ha. Game na 'yan, Chayo. Marami kang dapat i kuwento tungkol kay Leandro. At
marami akong tanong.
Ako:
Okay.
Isang araw iyon bago ang reunion nila. Bukas ay nagyayaya sina June sa Bistro. Ayos
lang dahil hindi ko
alam kung paano ako bukas ng gabi, iniisip na nasa reunion sila at magkakasama
samantalang nasa bahay lang
ako magdamag.
Kenneth:
Ma'am, si Keira ang kinita ni Leandro!
My mood was light the past few days. Ngayon lang ako natigilan at bahagyang
nabagabag.
??????? WALA NA EPAL LEVI HAHAHAHAHHA TAKTE CHAYO YAN KA NANAMAN

P 36-9
Kabanata 35
350K 22.9K 15.3K
by jonaxx

Kabanata 35
Sorry
"Pumasok ako, Ma'am, sa cafe kung saan sila nagkita. Seryoso ang usapan nila kaya
nagkunwari akong hindi
ko sila nakita. Kaso, Ma'am, bigla silang umalis. Lumabas ako at nagtawag ng
tricycle. Sumunod ako sa
kanila kaso ang bilis ng takbo ng sasakyan ni Castanier. Nagmamadali. Huli kong
namataan, Ma'am, lumiko
sa dulong Inn malapit sa arko."
"Okay."
Hindiko maproseso ang lahat ng narinig. Tumawa-tawa si Kenneth.
"Alam mo naman ang dalawang 'yon, Ma'am. Sa Inn talaga ang tungo at nagmamadali pa,
kating-kati na
siguro."
Kumunot ang noo ko, tuluyan nang nadungisan ang kanina pang iniisip.
"Suggestion ko sa'yo, Ma'am, si Keira paalisin mo rito sa Altagracia nang sumunod
na si Castanier. Alam mo
na..."
"Kenneth," tawag ko para pigilan siya. "Sige na. Ayos na 'yan. Huwag mo nang
sundan."
"Huh? Ma'am? Nasa labas ako ng Inn ngayon, hinihintay na lumabas. Maaga pa kaya
baka isa o
pinakamatagal na ang tatlong oras sa... alam mo na. Hehe."
"Huwag mo nang hintayin sabi!" sigaw ko.
Natahimik si Kenneth ng ilang sandali.
"Ayy. Sige, po. Sorry, Sorry, Ma'am. Pero tuloy po ba ako bukas?"
"Tumuloy ka sa reunion. Huwag mo na akong balitaan. Magpapahinga ako bukas."
Pinutol ko ang tawag at agad na ibinagsak ang ulo sa backrest ng upuan. Pumikit ako
at dinama ang sakit na
nararamdaman. Ano naman kaya ang pag-uusapan ni Leandro at Keira? Lumiko sa Inn?
Bakit sila pupunta
roon? Imposibleng mag-uusap lang. Bakit hindi nila ginawa sa cafe at bakit sa Inn
pa?
'Kating-kati na siguro'...
Nanlamig ako bigla. He is her ex and I know they share a past I can't erase. Or
maybe they are still sharing it
in the present. Habang hindi ko pa siya sinasagot? Bigla akong nandiri sa sariling
pag-iisip.
I remember back the times I catch Leandro and Keira holding hands in the campus,
noong sila pa. They were
P 37-1
touchy with each other. Meanwhile, Leandro couldn't even afford to hold my hand. Oo
nga naman at may
pagkakaiba kami ni Keira. Hindi ko nga alam kung gusto ko bang alamin iyon.
Kinatulugan ko sa opisina ang pag-iisip. Kinuha ko ang cellphone ko nang nagising
at sinulyapan ang message
niya.
Leandro:
Let's see each other after work?
Nanginig ako nang naalala na galing siya sa isang Inn. Nagalit nang naisip kung ano
maaari ang ginawa nila
roon. Sinadya kong sa bahay na magreply.
Ako:
Nakauwi na ako. Next time na lang.
Then I completely ignored my phone for the next hours. Nagbabad ako sa bathtub
habang tinatanaw ang
Canlaon at ang papalubog na araw. Hanggang sa nagdilim, nanatili ako roon. Kuya
Levi was out again that
night so I didn't have a choice but to overthink after eating dinner.
Sinulyapan ko ang cellphone ko at nakita ang iilang tawag galing kay Leandro. May
text ding galing sa kanya.
Leandro:
What are you doing now?
Leandro:
Answer my calls, please. I miss you.
Hindi ko alam anong isasagot ko bukas kina June at Nan kung magtatanong sila
tungkol sa amin ni Leandro.
Yesterday I was ready to tell them that he's courting me. Right now, I'm not sure.
Paano ko pa iyon sasabihin
sa mga kaibigan ko? Or more importantly, ano pa ang sasabihin ko?
Ayaw kong lumabas kinabukasan. Kuya Levi noticed my weak energy but he never
brought it up in front of
Daddy, while we're eating our breakfast. Panay lang ang sulyap niya sa akin sabay
muwestra kung okay lang
daw ba ako. Tumango ako at nagpatuloy sa pagkain.
"Ang galing nga ni Chayo sa negosyo. I'm so proud of her. Walang palpak na gawa.
Mas mahusay pa sa akin
o kahit sa lolo n'yo."
Ngumiti ako at nagpatuloy sa pagkain.
"Like what I heard, Dad."
"Pero mas masaya sana kung pareho ninyong naaalagaan ito. Mabagal ang usad ng
distileria dahil laging mas
inuuna ang asukarera. Kung nandito ka, Levi, sana ay parehong malago na ang mga
iyon."

P 37-2
Kuya Levi glanced at me. I was really not in the mood for anything. Matagal silang
natapos sa pagkain
samantalang nauna na ako sa kuwarto para makapagbihis. Isang matamlay na araw iyon
at siguro kung hindi
ako binisita ni Kuya bago magtanghalian, baka buong araw na nga ang paninitig ko
lang sa mga mensahe ni
Leandro.
Leandro:
Kinausap ko si Keira kahapon tungkol sa nabanggit mo. It was hard to schedule to
meet her this week
because I'm busy but yesterday I finally had a chance to.
Leandro called again but I didn't answer.
Isang katok sa pintuan. Lumapit ako at unti-unting binuksan. Kuya Levi is behind
it. I opened the door wider
and let him in.
"What do you plan on doing today? Just stay here in your room?" he smirked and sat
on my bed.
Naupo na rin ako sa kama, itinago sa ilalim ng comforter ang cellphone. Ngumisi ako
at umiling.
"Magkikita kami nina June, Edu, at Nan mamaya sa Bistro. Mamayang gabi siguro."
"That's good. I thought you'll stay here the whole day. Is there something wrong,
Chayo?"
Umiling ako. "Nothing, Kuya. Hindi ba ngayong ala una ang simula ng reunion ninyo?"
I noticed his clean up. He looked dashing and ready. He nodded.
"Paalis na nga ako. Binisita lang kita. Hindi na tayo nakapag-usap ng matagal."
"Babalik ka naman, hindi ba? I mean... after the reunion, babalik ka para sa
trabaho. Tapos babalik ka rito?"
"Yes, Chayo."
Tumango ako at ngumiti. Tumayo naman siya at hinalikan ako sa noo.
"Don't be sad. I love you, Chayo," he said.
"I love you too, Kuya."
He smiled gently at me.
Matagal nang umalis si Kuya nang tumawag ulit si Leandro sa akin. Umalis pa naman
si Kuya dahil
hinahanap na siya ng mga kaibigan. Why the hell is Leandro still calling me?
I ignored his call. Bumaba ako at kumain na ng tanghalian. It was a late lunch. I
can hear my father asking for
a break of his therapy for his usual siesta. Umakyat ako sa taas pagkatapos ng
ilang saglit at pagpaplanuhan
na sana ang susuotin mamayang gabi.
Akala ko si June na ang tumatawag, pinapaalalahanan ako sa lakad namin mamayang
gabi. Laking gulat ko
P 37-3
nang si Leandro pa rin iyon. Umirap ako at gustong ignorahin ulit pero nauna ang
kuryosidad ko.
"What..." bati ko.
A huge sigh was his first reaction. "What's wrong? You don't reply to my texts or
answer my calls."
"Wala. Marami akong ginagawa."
"Galit ka ba?"
Humaba ang katahimikan. Sinadya ko iyon para sana marinig kung nasaan siya pero
tahimik ang paligid niya.
Hindi ba reunion na? Kanina pa umalis si Kuya Levi, ah?
"Nasaan ka? 'Yan na ba ang reunion o na sa ibang tahimik na lugar ka?"
"Nasa loob ako ng sasakyan, Chayo. Hindi pa ako nakakaalis sa bahay."
Umirap ako. "Kanina pa nagsimula ang reunion n'yo."
"Hindi ka sumasagot sa tawag ko. I'm... worried. What's wrong?"
Hindi ko alam kung bakit parang kinukurot sa sakit ang puso ko.
"Wala. Sige na, ibababa ko na. May mga gagawin pa ako."
Bago pa siya maka apila, binaba ko na ang tawag at humiga na ako sa kama. He called
again and I ignored it.
I quickly typed a message for my friends to tell them that I'm coming before
finally turning my phone off.
Wala akong gana. Kung puwede lang sa bahay na lang papuntahin sina June, Edu, at
Nan, ginawa ko na. Kaso
kung pag-uusapan namin si Leandro, may tsansang marinig ni Daddy iyon kapag dito
kaya mas mabuti nga na
sa labas na kami.
Pagkatapos magbihis, alas singko nang tuluyan na akong umalis sa bahay. Sa Bistro
kami nagkitang apat at
um-order na sila bago pa ako dumating. We had dinner and a little catching up, not
hitting the main topic.
Nang tapos na ang dinner, gabi na, at nagsimula nang um-order ng inumin, 'tsaka na
ako binato ng intriga.
"Kuwento ka na! Excited pa naman ako sa topic na ito! Anong mayroon?"
"Inimbitahan ko nga pala si Julius, Chayo. I hope you don't mind," si Edu.
Umiling ako at hindi na alam kung paano pa ieexplain sa mga kaibigan ang tungkol
kay Leandro.
"Ano bang gusto n'yong marinig?"
"Anong nangyari noong umalis ka kasama siya sa birthday ni Adriano?"
"Narinig ko na may naiwan ka sa bahay niya? E 'di madalas ka roon? Ano 'yon?
Panty?" sabay hagikhik ni
June.

P 37-4
"iPad 'yon! Pwede ba?" iritado kong sagot.
"Ohh. Okay! So ano 'tong kuwento ni Axel na magkasama kayo ni Leandro sa hall noong
nakaraan? Anong
ginagawa n'yo roon?"
"Anong mayroon? May usapan nga na madalas kayong makita nitong nakatraan, Chayo."
"Alam n'yo namang pinapaalis ko siya sa Altagracia, hindi ba?"
"Epektibo ba? Sa pagkakakilala ko kay Leandro, hindi iyon basta aalis dito sa
ganyang dahilan lang. Lalong
hindi mababayaran, Chayo," si Edu.
"Kaya nga madalas kong kausap para makumbinsi ko."
Ngumisi si June, may bahid ng malisya ang mga mata. "Ang guwapo ni Leandro. Kahit
si Mommy nakapuri
roon."
"Mas guwapo naman ako!" agap ni Edu.
Nagtawanan kami.
"Noong naisip ko kayong dalawa pagkatapos sabihin ni Axel 'yon, narealize ko na
bagay kayo."
"Hay naku. Ewan ko sa inyo."
"Ang tangkad nga at ang guwapo. Impressive din na nakabangon siya sa kahirapan," si
Nan. "I mean... he has
nothing, then, but look at him now. He may not be as rich as other people but I
must say that if he was given
an equal opportunity with the rich, equal resources, he probably would achieve more
than what he achieved
now."
Tumango si June. "Tama ka, Nancy. Marami sa batch natin na medyo mas may kaya sa
mga Castanier at
nanatiling ganoon lang. Not that it's bad but if you compare them to him, look at
him now."
"Ang tanong ay kung bakit ba 'yan umuwi rito? Si Keira siguro."
"Anong Keira, Edu? E, si Chayo oh!" si Nan.
Natigil kami sa kuwentuhan nang dumating si Julius. Nakisali siya sa amin at panay
ang tingin sa akin tuwing
napag-uusapan si Leandro.
"May nakakita nga raw sa inyo roon sa cafe. Nanliligaw ba sa'yo 'yon, Chayo?"
Hindi ko tuloy alam kung itatanggi ko ba iyan. Hindi ako agad nakasagot kaya
nagtagal ang titig nila sa akin.
"Buti hindi n'yo naman nasagap ang balita na si Keira naman ang kasama niya kahapon
sa isang cafe at
lumiko pa sa Inn?"
Sabay-sabay na suminghap si June at Nan. Tumawa si Edu at kumunot ang noo ni
Julius.

P 37-5
"What do you mean by that? Dalawa kayong pinopormahan ni Leandro?"
"My, Chayo! I don't think so..." agap ni Nan. "I know she's his ex but I don't
think Leandro would do that to
anyone!"
"Sinong makakapagsabi niyan, Nan? Eh, si Tito Carlos nga nagawa iyon sa Mommy ni
Chayo."
"That's enough, Julius!" agap ni June. "That's too much. We shouldn't talk about
that."
Hindi ako kumibo.
"I'm sorry. I'm just saying that everything is possible these days."
Mabuti na lang at sadyang iniba ang topic dahil sa huling sinabi ni Julius. Muli
lang akong nakisali, unti-unti.
Natigil nga lang ulit kami nang nakitang may pumaradang pamilyar na mga sasakyan.
Kay George at Adriano
iyon na may lamang maiingay na kaibigan din nila.
"Ohh. Tapos na yata ang reunion," si June habang tinitingnan ang mga lumabas.
Bumaling ako sa inumin. I sipped on my bottomless iced tea and remained calm.
"Uy, si Levi!" si June.
Napatingin tuloy ako sa parking lot at nakitang mas lalo silang dumami. I even saw
Keira. Nang
nagkatinginan kami, bahagya siyang natabunan ng mga kasama. Nagtatawanan sila at
halatang siguro'y
nakainom na.
"Baka nabitin kaya tatapusin dito sa Bistro ang inuman?" si Julius.
Tama nga siya. Naupo sila isa-isa at nagpalagay pa ng mas maraming lamesa at upuan.
"Hi, Kuya Levi!" bati ni June.
Bumati si Kuya sa lamesa namin. Iyon nga lang, hindi siya nagtagal dahil tinawag na
kaagad ni George para
sa o-orderin na inumin.
"Tapos na ang reunion namin. Nagkayayaan kaya mag iinuman lang muna," si Kuya bago
tuluyang lumapit sa
mga kaibigan.
May iilan pang dumating. Kinabahan ako bigla. I'm pretty sure Leandro will be here,
too. Sana hindi.
"Sa kina Julian daw sila. Doon malapit sa convenient store," narinig ko sa isa pang
batch nila.
Ibig sabihin, nagkawatak sila. May ilan sa batch nilang pumunta sa ibang lugar para
mag inuman. But I doubt
if Leandro goes somewhere else when his friends are all here... plus Keira.
"Ayos ka lang?" si Nan nang napansin ang halos hindi ko na pag galaw.
Tumango ako at ngumiti. Kinapa ko sa bag ang susi ng Raptor. In case. JUst when my
anticipation is at its
P 37-6
peak, everyone grew silent, them... my friends... everyone.
Ang alam ko lang, nakarinig ako ng pagsarado ng pintuan at tumahimik na.
Nakatalikod ako kaya hindi ko
sigurado kung sino ang dumating. Kumalabog ang puso ko. Nakita ko ang paghawak ni
June kay Nan at ang
gulantang sa itsura ni Nan.
The only sudden noise from that defeaning silence was a chuckle from my brother's
table. Nag-angat ako ng
tingin at kinain na ng kuryosidad, bumaling sa likod para lang makita si Leandro na
palapit sa akin at may
dalang malaking bouquet ng rosas.
Never in my wildest dreams did I imagine Leandro giving flowers. Kahit kay Keira o
kanino pa mang babae.
Lalong lalo na sa akin.
I don't think I could maintain my cool. Not when Leandro has flowers for me and
everyone is watching us.
Tumayo ako at marahang naglakad paalis doon. Walang tumawag sa akin o ano man.
I parked my car at the back of the establishment. Wala pa kasing nakapark kanina.
Sumunod si Leandro sa
akin at ayaw ko man, hindi ko siya mapigilan. Nararamdaman kong sinusundan din kami
ng tingin ng mga tao.
Kung hindi pa alam ng lahat na nanliligaw siya sa akin, ngayon buong Altagracia na
ang nakakaalam. Even
my brother!
"Chayo," he called darkly when we're out of everyone's earshot.
Nilingon ko siya. Pinasadahan ko ng tingin ang iniwan naming Bistro at may ilang
nakiusisa. Nang nakitang
nakatingin ako, mabilis silang naupong muli. I swallowed hard and looked at
Leandro. Watching him right
now with those flowers, standing in front of me... it feels so surreal. Is this
really true? This isn't the first
time I received flowers but it feels like it because it's Leandro.
Iyon nga lang... tatanggapin ko ba iyon? Bakit bigla halos kong makalimutan ang
nangyari kahapon?
"Ano?"
"Are you mad at me?"
Mariin ko siyang tinitigan. Kinailangan ko pang ungkatin ang nararamdaman ko
kahapon, at kanina para lang
maibalik iyon. I'm too overwhelmed when I saw him with the bouquet that I forgot
why I was angry at him.
Humalukipkip ako.
"Ibigay mo na kay Keira 'yang bulaklak mo."
"Para sa'yo 'to. Hindi kay Keira."
"Really?"
"Is this about me meeting Keira on that cafe?"
"Sa cafe nga lang ba? O lumiko kayo sa motel para pag-usapan 'yong sinabi ko
sa'yo?"

P 37-7
His jaw clenched. Slowly, he put the bouquet on my hood. Pinatunog ko ang sasakyan
at binuksan ang
driver's seat. Isang malakas na pagsarado ang ginawa niya para pigilan ako sa
pagsakay doon. Napaatras ako
at humakbang siya palapit sa akin. Kinabahan ako at natahimik.
"Iyan ang sinabi ni Kenneth sa'yo?"
"Iyon ang nangyari-"
"Lumiko ako sa intersection ng Inn at dumiretso sa opisina. Doon kami nag-usap!"
Napakurap-kurap ako. He noticed my shock and he took advantage.
"I can't talk to her in that cafe because I know I was mad. We'll only make a
scene! Iyong si Kenneth, tauhan
n'yo 'yon, hindi ba? Nakasunod din sa akin kanina sa reunion. What did he tell
you?"
Nangilid ang luha ko. Sinimangutan ko si Leandro.
"Wala! Hindi ko na inalam anong ginawa mo sa reunion n'yo! Bahala ka kung maglandi
ka! Pakealam ko
sa'yo!"
Sinubukan kong buksan ang pintuan pero hinarangan niya na.
"No, Charlotta. We'll only go home when you've calm down. Not right now. Please...
I'm sorry."
Sinimangutan ko lang siya at patuloy na sinubukan ang door handle. Binawi niya ang
kamay ko roon at mas
lalong inubos ang distansiya namin.
"I'm sorry I didn't tell you ahead. Hindi kasi planado. Nakita ko lang siya at
naisip ko na mas mabuting mag-
usap na kami tungkol doon. She lied to you and made you believe that we got back
together. We didn't.
Pinaalis ka rin niya sa bahay noong nakaraan. Galit ako sa ginawa niya. I can only
offer her friendship but
she's done damage to us, I can't be her friend anymore."
Natahimik ako. Naisip ko si Kenneth na nagtatricycle at sa malayo, tanging nakita
niya ang pagliko ni
Leandro sa intersection. I know Leandro. I know he's honorable but I don't know
what's gotten into me. Why
am I so vulnerable just because of an unverified information.
"Bago kami umalis ni Chantal dito, mahal na kita noon," he said.
Napasinghap ako at inalala iyon.
"Lahat ng pangako ko sa Ruins, para 'yon sa'yo. Noong sinabi ko babalik ako, para
'yon sa'yo."
HHahagxb waaaaaaawh ????

P 37-8
Kabanata 36
408K 25.1K 21.1K
by jonaxx

Kabanata 36
Yes
Nakaupo ako sa driver's seat, tahimik at nakayuko. Nasa front seat ang mga bulaklak
na ibinigay niya at ang
susi ng aking sasakyan ay hawak niya habang nakaabang siya sa mismong pintuan sa
gilid ko.
"H-Hindi ka ba sasali roon sa kanila?" sa maliit na boses kong tanong.
"Uuwi ako kapag nahatid na kita."
"Paano sina Kuya? Mag iinuman pa kayo."
"Magkasama kami kanina pa. Ayos na 'yon. Magkikita pa naman kami sa susunod."
"Kung ganoon, paano kung dito muna ako?"
Nag-angat ako ng tingin sa kanya. It took us a long while before this talk. Tahimik
lang siyang nakatayo sa
bukana ng aking sasakyan samantalang tahimik din akong nakaupo roon.
"Dito na lang din muna ako," napapaos niyang sagot. "Do you want to be with your
friends?"
Ayos na ako. Puwede nang umuwi pero baka nga naman magtampo ang mga kaibigan. I
can't remember if I
denied Leandro's courtshio or not but I can only imagine their conclusions now.
Napatingin ako sa bulaklak
sa tabi ko. Hindi ko kailanman naisip na makakapagbigay si Leandro ng bulaklak
kahit kanino. Wala naman
kasi sa itsura niya. I know they all think the same judging on the look on their
faces when they saw him.
"Saglit lang," sabi ko.
"Then let's go. I'll let you be with my friends while I'll be with mine. Magsabi ka
kung gusto mo nang umuwi
na tayo."
We can also just go home. That idea is not that bad. And he'll call me so we can
talk all night. But that would
be unfair to Kuya Levi... and my friends, too.
"Sige."
Tumahimik ulit nang bumalik kami. My keys are with Leandro. Hinatid niya ako sa
tahimik kong mga
kaibigan. Halata sa mga mata ni Nan at June ang malisya. Tahimik din ang ka-batch
ni Leandro nang lumapit
siya sa kanilang lamesa. Umingay lang nang tumawa si Kuya.
"What. Was. That?" madramang tanong ni June.
"Nanliligaw sa'yo?" si Julius.
P 38-1
"May pa flowers si mayor, ah!" kantiyaw ni June.
Tumawa si Nan. "Is this serious, Chayo?"
"Hindi ko alam na nagbibigay iyong si Leandro ng bulaklak. Sa baskeball dati, may
mga kuwentong girlfriend
niya raw bago si Keira pero kahit kailan hindi ko 'yan nakita na nanligaw. Paano pa
kapag flowers!"
"Halata naman kay Leandro na hindi nanliligaw. Iniisip ko pa lang sa pagbabarko
niya, sigurado akong
habulin 'yan! Hindi na kailangan manligaw!"
"Tama, Nan!"
"Baka naman nililigawan ka lang niyan para matigil ka sa pagpapaalis sa kanya
rito?" si Julius.
"Hindi naman ganoon si Leandro. Grabe."
"We don't know that. May bahay at negosyo na siya rito. Kung paaalisin siya, ang
laki nga naman ng
mawawala sa kanya."
"Babayaran siya ni Chayo sa pag-alis niya rito, Julius. Actually, mas pabor pa nga
sa kanya ang pag-alis niya
kaya walang dahilan kung bakit pa siya aayaw."
Mabuti na lang at hindi sila nangulit na. They have their own conclusion. Or maybe,
they find it more
entertaining to conclude things than to verify it from me.
Masyado nang nagkakatuwaan ang batch nila. Hula ko ay maagang nagsimula ang inuman.
Uminom si Kuya
pero nararamdaman kong maayos pa siya kumpara sa mga kasama niyang medyo wala na sa
sarili. And
Leandro, I don't think I've seen him drink. Now. Malay ko kanina sa reunion nila?
Palihim akong nagtipa ng message, hindi na nakayanan.
Ako:
Kenneth, nasaan ka? After party? Musta ang reunion? Uminom ba si Leandro?
Kenneth:
Nandito kami sa tindahan, Ma'am. Bistro raw sila pero andito kasi sina Thea,
videoke kami. Hehe.
Umirap ako. Ano ba 'yan!
Ako:
Ano nga ang nangyari sa reunion? Uminom ba si Leandro?
Kenneth:
Hindi, Ma'am. Naku! Tahimik sa reunion. Hindi gaano nakikisalamuha, e. Kina Levi
lang at sa barkada nila.
Nilapitan nga nina Thea para batiin sa bahay at negosyo niya, nagpasalamat lang at
'di na nangumusta kahit
P 38-2
kanino. 'Tsaka, inabutan ko ng inumin, tinanggap pero tinabi lang!
Nag-angat ako ng tingin sa kay Leandro. Nakita kong nakatingin siya sa akin. I saw
him checking his phone.
Tumikhim ako at nakisali na lang sa usapan sa grupo.
Kalaunan, nagpasiuna na si Kuya Levi magpauwi ng kaibigang tingin niya'y lasing na.
At sa huli, nang
nagdesisyon kaming umuwi na, tumayo na rin si Leandro kasama ni Kuya Levi.
Sa parking lot, nakangisi si Kuya Levi nang nakitang pinagbuksan ako ni Leandro ng
sasakyan. Tinapik niya
ang hood ng aking Raptor.
"Mauna ka, Chayo. Susunod ako sa'yo," Kuya Levi reminded.
Iyon nga ulit ang nangyari. Ako, tapos si Kuya at si Leandro sa likod. Nang lumabas
kami ni Kuya aming
kanya-kanyang sasakyan, naabutan ko siyang humihikab at naghihilot ng sentido bago
sumulyap sa akin.
Nagtagal ang tingin niya sa mga bulaklak na hawak ko.
"Maaga kang gumising bukas. Ihatid mo ako kahit hanggang La Carlota lang," ani
Kuya.
"Okay, Kuya."
It was an unusual request. Kaya lang, gusto kong makasama pa si Kuya at mas
masiguro ayos lang siya. I will
always say yes for more time with him even if it's just us in a convoy to go out of
the province.
Ibinilin ko sa kasambahay na ilagay ang mga bulaklak sa flowervase bago tuluyan
nang dumiretso sa kuwarto.
Pagkatapos ng tawag ni Leandro na nakauwi na siya sa kanila, at pagkatapos kong
maligo at magbihis ng
pantulog, hindi ko na nahintay ang sumunod na tawag. I was dead tired that I
immediately slept.
May dalawang tawag galing kay Leandro nang gumising ako. Mabilis akong nagtipa ng
reply.
Ako:
I'm sorry nakatulog ako. Good morning!
Naroon na si Kuya at Daddy sa lamesa para sa agahan. Patapos na nga si Kuya kaya
nagmadali ako. It's just
six in the morning and the sun hasn't risen much yet but it was as if Kuya Levi is
in a hurry to leave.
"Sigurado bang uuwi ka ulit dito sa katapusan?"
"Yes, Dad," pormal na sinabi ni Kuya.
He's wearing a crisp white button down shirt with a black slacks now. He looked
dashing, as usual, with a
little daredevil on his look. Tumayo siya kaya mabilis din akong napatayo.
"Magtotooth brush lang saglit, Kuya," sabi ko at uminom ng tubig bago umakyat para
gawin ang sinabi.
Hindi pa naglilimang minuto, pababa na ako. Daddy was teary eyed as he send off
Kuya Levi out of our
mansion. Sumunod naman ako sa SUV niya at bumosina na lang para sa mga kumakaway na
kasambahay.
P 38-3
Hindi ko pa rin alam bakit ako pinapasunod ni Kuya sa kanya. Hindi kami makakapag-
usap ng ganito pero
kung sa bagay ang mapanood na maayos siyang nakaalis sa probinsiya ay isang
malaking bagay na para sa
akin.
However, I noticed how he's running towards a different way. Instead of the La
Carlota road, he turned
towards the Canlaon road. Mahahabang hilera ng palayan at maisan ang nakikita ko at
sa harap ay ang
maganda at mahiwagang tanawin ng Mt. Canlaon.
Slowly... he slowed down. Gumaya ako at nang tumabi iyon sa daan at tuluyang
tumigil, gumaya rin ako.
I smiled and I realized that maybe he wanted to talk to me... out of our house.
Lumabas siya kaya gumaya naman ako. Nasa gitna siya ng aming dalawang sasakyan at
humilig sa likod ng
kanya, habang hinihintay akong makalapit. I smiled at him. Slowly, he pulled me to
his chest and hugged me
tight.
Hindi naman ako emosyonal sa pag-alis niyang ito. I know he'll come back but
there's something about the
kind of hug he's giving me now. Ramdam na ramdam ko ang pangungulila niya dahilan
kung bakit napukaw
rin ang pangungulila ko.
Gusto kong kumawala at tingnan siya para makausap pero pilit niya akong niyakap,
hindi pinapakawalan.
Nakuha ko kung bakit nang narinig ko ang panginginig sa boses niya.
"I'm sorry..." he said.
Ibinaon ko ang mukha ko sa kanyang dibdib. Hindi ko alam kung bakit kakaiba ang
sorry na iyon. Ilang beses
na siyang nagsorry sa akin tungkol sa pag-alis niya at pag-iwan niya sa akin sa mga
oras na kailangan ko siya.
Hindi ko kailanman naisip na isang pabigat ang pag-alis niya para sa akin. I know
he needed the time to heal.
I was hurting but I didn't know what kind of pain he was dealing.
"I'm still not over how I left you during those dark days, Chayo."
Humikbi ako. Kasabay sa pag-agos ng ilog sa gilid ng daanan at indayog ng
tumutubong maisan, umiyak ako.
"I left you with all our family problems just because I was hurting. I was
selfish."
Umiling ako. "You were hurting, Kuya. I understand."
"You were hurting, too, but you faced it bravely."
"Magkaiba ang sakit na naramdaman nating dalawa. Let's just forget about it. What's
important is we're here
together. I love you."
He chuckled. Kumalma ako at huminga ng malalim.
"That's the reason why this is so hard for me, Chayo. Alam ko kung paano ka
magmahal."
Nagulat ako sa sinabi niya. Unti-unti akong umahon. Pinalis niya ang luhang tira sa
aking pisngi. He smiled.
His eyes and nose were red but still he looked like a ruthless beauty.
P 38-4
"I know what's going on with you and Leandro."
I swallowed hard. He chuckled more and pinched my nose.
"Ikaw ang unang kinumusta noon noong una kaming nagkita. I have a hunch way back
but I just couldn't
imagine it so I discarded the idea. I only entertained it when he told me about his
feelings for you."
"K-Kailan?"
"Matagal na. And that's when I realized what happened... back then. Those weekends
we spent on their
house, everything."
Tumawa ulit si Kuya.
"Hindi ko sinabi sa kanya ito pero naramdaman ko rin na may gusto ka sa kanya, tama
ba ako?"
Kinagat ko ang labi ko. Marahang tumango si Kuya.
"Ang gagong 'yon. It will be my pleasure to make him suffer, Chayo. I could tell
him you like someone else or
something."
Yumuko ako.
"Akala niya papanigan ko siya dahil magkaibigan kami?"
I smiled and leveled my eyes to my brother. His smile faded slowly.
"Remember what I told you then?" he whispered.
Nanatili ang mga mata ko sa kanya.
"It's still the same, Chayo. Nothing has changed. For me, nobody could ever deserve
you."
Halos manginig ang ngiti ko. The wall I was talking about in front of me and my
brother is just the question
about Chantal. Hindi na pala iyon mahalaga. Ano man ang magiging desisyon niya,
suportado ko siya. He
will always be my Kuya Levi no matter what. Things may change but loves like this,
it's constant... like a
timeless stream of the rivers.
"But I know one day I'd have to give you away... At gusto kong malaman mo, Chayo,
na kung ibibigay nga
kita..." nabasag ang boses niya sa bandang dulo. "Si Leandro lang ang
mapagkakatiwalaan ko."
My eyes widened.
"It's too early to conclude. Ni hindi pa kayo ng gagong iyon. But I want you to
know this. Don't worry about
Dad. Pagkauwi ko rito, hindi na ako aalis. Ako na ang bahala sa kanya."
"Thank you, Kuya!" hindi ko na napigilan ang sarili ko.
Niyakap ko siya ng mahigpit. Hinagod niya ang likod ko. Ilang sandali pa bago ko
siya binitiwan. I want him
P 38-5
to eventually tell me about his feelings... his heart. For that to happen, I know I
must show him mine.
"I have... loved Leandro for too long now. Dati pa, Kuya. Back when I don't even
know what love was. I may
be a curious play girl back then but truth is, I really didn't know much about
feelings," I confessed.
Kuya Levi's eyes was gentle. Alam kong masaya siya sa pag-amin ko.
"I was confused-"
"That's alright. You were young. Chayo, masaya ako na hindi mo alam 'to noon. Paano
kung alam mo? Hindi
ko alam anong gagawin ko."
Natawa ako. "Leandro was on a pedestal for me. He wasn't rich like my suitors or my
then boyfriends but I
know he's something. Something I can't touch. Lagi akong galit noon sa kanya, I
accuse him of bad things
because I want so bad to ruin his name for me. In the end, he'll always be the
honorable Leandro and I'll
always fail."
"That's enough. You're making me jealous of him."
Tumawa ulit ako. "I just want you to know. You're right. I love him, Kuya.
Umirap si Kuya sa pag-angat ng tingin at umigting ang kanyang panga.
"Tinawag na ba kita? Hindi pa, Leandro. Gusto mo lang makinig, e!" iritado niyang
sinabi.
Mabilis akong bumaling sa likod at nakita si Leandro. Sa likod ng Raptor ko ay ang
sasakyan niya at nakatayo
na siya malapit sa amin. Uminit ang pisngi ko at pakiramdam ko naging estatwa na
ako.
"I didn't plan this up. I only invited him so someone would accompany you home.
Hindi ko planong marinig
niya ang sinabi mo sa akin, Chayo," Kuya Levi said.
Nanatili akong gulat. Leandro stood there without saying anything, too.
"But, oh well, this can't be helped..."
Kuya Levi kissed me on my cheek.
"I'll be back, okay? I just need to fix things." He paused and looked at Leandro.
"Ihatid mo si Chayo pauwi.
Hatid lang!"
"No problem, Levi."
Kuya kissed and hugged me again before turning to his car. Nanatili akong nakatayo,
hindi na alam anong
gagawin pa. Pinagmasdan ko ang pag-alis ng sasakyan ni Kuya at aatras na sana para
makadiretso sa
sasakyan nang naatrasan si Leandro sa likod ko.
"I heard what you said," he told me.
Hindi ko alam saan hahanap ng salita. Hindi ko rin alam kung tama ba na harapin ko
siya ngayon o tumakbo
P 38-6
na lang. Running is tempting, as I don't really know how to tell him my feelings
directly.
"But it's okay if you still don't want us to be together. Hindi kita minamadali,
Chayo."
"O-Okay," I said stupidly and tried to evade him again but he held my wrist and
stopped me from going
somewhere. Mabilis niya rin naman iyong binitiwan.
"Sorry," agap niya na bahagya kong kinainisan. Naaalala ko iyong sa cafe, bago
dumating si Kuya Levi.
"Did you say sorry to Keira when you held her hand before? Noong kayo pa? Sa
school?"
Nagulat siya sa diretsahan kong tanong. This has secretly bothered me for long.
"Let's not bring her up in our arguments, Chayo."
"Bakit ka nagso-sorry lagi sa akin? Ano? Ayaw mo akong hawakan?!"
Hi jaw clenched. Mabilis niyang hinawakan ang kamay ko at hinila palapit sa kanya.
"Gusto. But we're not together yet so... it's safe if we keep our distance," he
whispered huskily, contradicting
what he just did.
Sinimangutan ko siya.
"I'm not like your exes. Lalo na 'yong nagdala sa'yo sa likod ng football field!"
Naalala ko si Ralph at ang nadatnan ni Leandro noon.
"Oh! Bakit? He's my boyfriend then!"
His head tilted and the evident anger is brewing. "You were young."
"I'm not young anymore now."
"I said I'm not your boyfriend yet, Chayo. Quit it! Magtatanong din ako. Totoo bang
itinatawag mo kay Levi si
Julius?"
Napakurap-kurap ako. Parang narinig ko nga na nasabi iyon ni Kuya.
"It... bothered me a bit since then. I want to know if you call your brother to
tell him stories about your
suitor."
"Hindi."
Tumango siya at nagbuntong-hininga. Binitiwan niya ako. Iritado kong tiningnan ang
kamay niyang hindi
gumagalaw kahit na ang lapit-lapit lang ng kamay ko. Unti-unting sasabog ang utak
ko sa iritasyon. Lalo na
kung iisipin kong ako pa yata ang mauunang humawak sa kanya. At ayaw kong gawin ko
iyon!
Ano pa nga bang mawawala? Kani-kanina lang, narinig niya sa sinabi ko kay Kuya na
mahal ko siya. Alam

P 38-7
niya na at binibigyan niya pa ako ng pagkakataong magdesisyo kung gusto ko ba
siyang maging boyfriend!
Even after my confession that I love him!
"Then it's a yes, Leandro!" iritado kong sinabi.
Kumunot ang noo niya but I don't think he's that slow to understand what I said.
Ganunpaman, nilinaw ko para
hindi na uulitin pa.
"You're my boyfriend now!" sabi ko.
A smile crept on his lips. Kumalabog ang puso ko. Yumuko ako at nakita ang kamay
niyang hinawakan ang
akin. Then... slowly... a smile crept on my lips, too.
WALA TALAGANG KWENTA 'TO SI LEVI HAHAHAHHAHAA Yiee Sana all?? Sana all may kuya??

P 38-8
Kabanata 37
451K 22.6K 10K
by jonaxx

Kabanata 37
Mistakes
The beautiful rising sun's rays hurt my eyes. Sa tangkad nga lang ni Leandro,
tinabunan niya kaagad ang
natatanaw ko, at tinatalikuran niyang pagsikat ng haring araw.
Shadowed by his body, I stared at him in awe.
"Do you wanna go now?"
Hindi pa naman ganoon ka init. The sun is actually tender in it's early morning
rays. Umiling ako at ngumiti. I
wanna treasure this moment first. How beautiful it is to finally confess my
feelings to him, one fine sunrise, in
front of Mount Canlaon.
"Can we stay here a bit longer. Just until the sun is too hot to bear?" tanong ko.
Muli akong tumingin sa Canlaon, sa palayan, at sa ilog na dumadaloy sa gilid namin.
Parang pareho ang iniisip namin. I clicked my car keys and he opened the front seat
of my car. Umupo ako
roon, sa wakas naglebel ang mga mata namin. The suspension of my Raptor gave me
enough height.
Nilapag niya ang kamay naming dalawa sa aking kandungan. Nanatili ang mga mata niya
roon kaya napatingin
na rin ako.
"Nauna mo palang sinabi kay Kuya ang tungkol sa... nararamdaman mo."
Tumango siya. "I've been so worried about you. Knowing Levi left home and imagining
you alone here in
Altagracia, imbes na kalimutan kita, mas lalo lang tuloy kitang naiisip."
Nilingon niya ang tanawin sa unahan namin. Wala na roon ang sasakyan ni Kuya.
Tanging ang walang tao at
halos walang sasakyang dumadaang kalsada lang patungo sa kabilang probinsiya ang
naroon. It was a
majestic view, especially now that it's sunrise.
Malungkot akong ngumiti. Just as I thought. Pareho kaming dalawa.
"Kalimutan ako?"
"I have loved you even before I went away, Chayo."
I nodded. "And I have loved you even before you went away, too, Leandro."
Tumitig siya sa akin. My voice and words were soft yet I think that was one of the
bravest statements I have
ever uttered. And in front of him.
P 39-1
"What I mean is... like me, you tried to forget me, too?"
"Oo. Alam kong malabo na ang lahat. Given our situation. And besides, I am
preoccupied grieving for my
father's death. Isama pa ang maraming problema para sa amin ni Chantal. I want to
give her a better life, even
if it means forgetting, for a while, about my own."
Napatingin ako sa ilog. Lagi, noon, kapag napapadaan ako sa mga ilog ng Altagracia
at saan mang
karatigbayan, naaalala ko si Tito Carlos. I don't know what exactly is it that I'm
feeling for him. Sympathy?
No. But I didn't want him dead even after what happened to Mommy. I don't know.
"I'm sorry about Tito Carlos."
Nasundan ni Leandro ang tingin ko at nilingon na rin ang ilog. He sighed.
"Sa ilog natagpuan ang bangkay ni Papa noon. Nalunod siya," he voiced out the
obvious.
"For a long time, I really believed that Daddy did it. Sa galit niya sa gabing
iyon, pakiramdam ko kayang-
kaya niya ngang gawin iyon."
"And for a long time, I also believed he did," Leandro said slowly.
Yumuko ako.
"Pero sinisi ko rin ang sarili ko. Bago nangyari iyon, nararamdaman ko na kay Papa.
Hindi ko siya
makumbinsi na gawin ang tama kaya pakiramdam ko, may kasalanan din ako. I hated him
for what he did."
"Wala kang kasalanan. Ako nga hindi man lang naramdaman iyon kay Mommy. I wonder if
I'd changed her
mind if I knew what she was planning to do?"
Hindi sumagot si Leandro. Hindi ko alam kung bakit parang gumaan ang pakiramdam ko.
Unti-unti, natanto ko
na kahit kailan hindi ko pa ito nasasabi kahit kanino. Kahit kay Kuya Levi. The
past that I shared with
Leandro is intertwined and there is no other person who could understand me more
than him.
"I looked up to her so much, you know. Mahinhin at maganda si Mommy, parang hindi
niya magagawa 'yon.
That's why I am so devastated when I heard of it. More devastated when she died and
in another man's arms."
Hinaplos niya ang kamay ko. Alam kong masyado na akong maraming sinasabi pero
gumagaan ang loob ko at
gusto kong marinig ni Leandro ang lahat lahat ng mga iniisip ko noon.
"I always wonder if she had loved him so bad that she chose him, not my father or
at least her children. Kaya
lang... parang may naalala ako sa sinabi niya sa akin noon. Na may lugar na gusto
niyang puntahan. A happy
place. I thought then it's really a place, later on I realized it's a feeling...
and a person."
Suminghap ako. Kahit pala ang tagal na noon, masakit pa rin.
"Buong buhay niya, inalay niya sa kay Daddy at sa amin ni Kuya Levi. She loved us
so much that she
sacrificed her happiness. I don't really know what happened before... was she
forced to marry Daddy or what
but I know that she loved Daddy, eventually."

P 39-2
Nagkatinginan kami. He was listening intently, not interrupting me or anything. It
feels so good to say these
all.
"Kaya siguro noong nalaman niya ang tungkol sa sakit niya, and I know it was
terminal, so... she decided to
spend her last days with her lost dreams, Tito Carlos. She had been miserable. I
heard her cries every night.
Mali ang ginawa ni Mommy... pareho sila ni Daddy... pero hindi matutumbasan noon
ang lahat ng tamang
nagawa at ang pagmamahal niya sa aming pamilya."
Ngumiti ako kay Leandro. Tuluyan nang gumaan ang pakiramdam.
"My Mommy isn't perfect. She made mistakes but that doesn't invalidate the love and
care she gave us over
the past years," alu ko sa sarili ko.
Nanatili ang tingin ni Leandro sa akin. He waited for more thoughts from me but I
remained smiling at him.
Kahit wala na siyang gawin, gumagaan ang loob ko dahil lang nakikinig siya.
"I love you, Chayo," he whispered.
Napawi ang ngiti ako. Unti-unti kong naramdaman ang init sa aking tainga at mukha.
Bumagsak ang tingin ko
sa aming mga kamay, nahihiya sa diretsahan niyang sinabi.
"I loved you since then, now I think I've fallen more."
Nagtaas ako ng kilay, nakatingin pa rin sa mga daliri niyang marahan ang haplos sa
akin. Pilit kong itinago
ang sumilay na ngiti sa aking labi.
"Anong nangyari sa type mong babae no'n? Sabi mo sa akin, hindi maganda?"
He smiled. Umirap ako. I'm the most beautiful here, Leandro.
"Ang sabi mo kasing edad mo? O mas matanda? Hindi mayaman?"
Bahagya niyang hinawi ang kaunting takas na buhok sa aking pisngi. Isinabit niya
iyon sa aking tainga.
"Pinagbigyan na kita. Ang sabi mo, dapat puwedeng mas bata... dapat hindi
nagbubukod ng estado... at dapat
pinakamaganda." He chuckled.
Umirap ako. "Kung nakinig ka lang sa akin noon."
Umiling siya, nakangisi. "Buti na lang, hindi. Mahihirapan lang ako lalo, Chayo."
I gazed at him and noticed the sun's rays penetrating the windows.
"We should go. The sun is high up."
Tumango siya at tumabi nang nakitang paalis na ako sa kinauupuan. May ilang tahimik
na sandaling sa
sobrang lapit namin at tahimik ay parang slow motion ang bawat galaw.
"May gagawin ka ba mamaya?" Leandro asked.
P 39-3
I smiled. "Wala naman. Uuwi lang ngayon para ibalita kay Daddy na maayos na umalis
si Kuya."
"Alright. Ihahatid kita at mamaya tatawag ako. Magkita tayo."
Habang nagmamaneho at sinusundan ni Leandro pabalik sa amin, napansin ko ang text
ni Manang Lupe sa
akin.
Manang Lupe:
Nasaan ka, Chayo?
I don't remember promising Daddy I'll come home early. Pero siguro ay alam niyang
hinatid ko lang si Kuya
at usto niyang malaman kung maayos ba itong umalis.
We parted ways on our gate, like usual. Pinarada ko ang sasakyan sa garahe pero
halos hindi ko maayos iyon
nang nakita ang pagmamadali ni Manang Lupe, palabas ng mansiyon.
"Chayo!" she said in a worried tone.
Sinarado ko ang pintuan ng sasakyan.
"Po? Bakit po, Manang?"
"Naku, ang Daddy mo!" nanginginig ang boses niya.
Kinakabahan kung ano ang nangyari kay Daddy, mabilis ko nang tinakbo ang bakuran
patungong bahay.
Sumunod si Manang, naiiyak at nagpapatuloy sa kuwento.
"Nagwawala! Kabibisita lang ng mga kaibigan niya rito at nagkuwentuhan!"
Ilang minuto o isang oras lang na wala si Kuya, ganito na ang nadatnan ko sa bahay.
Napasinghap ako nang
nakita ang nagkalat na mga bubog sa sahig ng lanai. Ang mga nurse at kasambahay ay
makapalibot, walang
gumagalaw at halos magtago sa isa't-isa. Nakita kong ang pinakabatang kasambahay ay
umiiyak na. Lumapit
si Daddy, iika-ika sa isang malaking banga at tinumba iyon. Muntik na siyang
matumba rin, kung hindi lang
nakahawak ng mabuti sa sungkod.
Then I realized, one of the few broken vases was the vase where Leandro's were!
Kinabahan ako. Nilingon
niya ako. Sa panlilisik at matinding galit ng kanyang mga mata, alam ko na agad
kung anong problema niya.
"Ano itong nalaman ko kina Adrina, Chayo?" his voice thundered.
Tinuro niya ang nawasak na vase at nagkalat na mga bulaklak bago paunti-unting
naglakad. Nanginginig halos
ang kamay niya sa gigil at galit.
"Please, tell me they're wrong. Please, Chayo."
"Daddy, calm down-"
"Please, tell me they're lying!!!" he screamed.
P 39-4
Napapikit ako ng mariin. Pagod akong nagbuntong-hininga pagkatapos.
"Nililigawan ka ba ng hayop na Castanier na 'yon? Oo o hindi, Charlotta!!!"
I tilted my head. Ilang beses ko na itong naisip sa bawat gabing hindi ako
makatulog. Sa bawat pagkakataon,
ganitong-ganito ang nakikita ko kay Daddy.
"Asan na ang baril ko, Reynante!" he screamed.
Sumulyap ako kay Reynante na nasa malayong dako, nakayuko at hindi nakikinig kay
Daddy.
"Charlotta! Sagutin mo ako! Nililigawan ka ba-" then he laughed hysterically.
"Nililigawan ka ng putang
inang 'yon?"
I'm chewing on my lips, waiting for his pause so I could answer but it didn't come.
"Inutusan kita para paalisin iyon, kaya pala hanggang ngayon, nandito pa rin, kasi
nanliligaw sa'yo?! Sabihin
mo nga sa akin, pinapaalis mo hindi ba? Charlotta, pinapaalis mo, hindi ba?
Pinapaalis mo? Sagutin mo ako
o nagsisinungaling ka!"
"Pinapaalis ko noong nakaraan, Dad," sagot ko.
"Ganoon naman pala, e. Hindi mo naman pala gusto. E 'di ikaw na. Ang magdala! Ng
lintik kong baril doon.
Sa hayop na 'yon!"
Iritado na, hinarap ko si Daddy. "Daddy, sinabi ko na po sa'yo. Wala tayong
karapatan na paalisin si
Leandro-"
"Walang karapatan! Siya ang walang karapatan dito sa Altagracia! Ang mga hayop na
'yon!"
"Daddy, please, calm down. I don't want this to result to any accident-"
"No, I can't calm down, Charlotta! I can't calm down when all of Altagracia is
talking about my daughter, a
del Real, pursued by a Castanier!"
"Dad, hindi si Leandro si Tito Carlos-"
"And you know what they're telling me? That you! You let him pursue you!"
Pumikit ako. Lumapit siya sa akin at pinalibutan ako.
"That you didn't really make him leave! You!!! You're lying to me!" he stressed.
Dumilat ako at pagod siyang tiningnan. "Because we're blaming the wrong person,
Daddy. Wala siyang
kasalanan-"
"Isa siyang Castanier! Hijo de puta, Charlotta! Tang inang 'yan ang hirap bang
intindihin?!"
I want to shout my feelings for Leandro but I am hoping for Daddy to open his eyes.
At alam ko rin na sa oras
P 39-5
na malaman niya ang nararamdaman ko, kahit gumagapang, pupuntahan niya si Leandro
mapatay lang.
"Pero hindi nga siya si Tito Carlos, Dad! Tito Carlos' mistake was his, not his son
or his daughter! Don't you
remember? You made them leave the town on a cold night, when Chantal wasn't even
completely healed!
And they were innocent-"
Tumawa siya. "Nababaliw ka na. Nababaliw ka na, 'no? Anong sinabi sa'yo ng
Castanier na 'yon, ha?
Kinumbinsi ka? TInakot ka? Ano?"
"Wala siyang sinabi sa akin na ganoon, Dad. He isn't trying to gain my sympathy-"
"No, I think he is! You know what he's doing right now? Nililigawan ka ng hayop na
'yan para makaganti sa
pamilya natin! Sa nangyari sa kanila noon! Sa nangyari kay Carlos noon!"
"Hindi ganoon si Leandro, Dad-"
"Ang punyetang 'yan! Namatay ang hayop na Carlos na 'yon sa sariling kalampahan at
putang ina nila, ako ang
sinisisi sa katangahan!"
"Daddy, stop it!"
"Iyon ang totoo! Hindi nila matanggap ang nangyari kaya nandito 'yan, nililigawan
ka, para lokohin ka! Para
makuha ang loob mo!!!"
Lumapit siya sa mga bulaklak at tinapakan iyon hanggang sa pilit na niyang
tinadyakan sa iritasyon. I heard
the laments of the househelps who are all scared of him now.
"Ang baril ko, Reynante!"
"Dad, tama na. Hindi magandang biro 'yan-"
"At tingin mo nagbibiro ako?" he expertly glided towards me.
Mas lalo akong kinabahan sa nakita kong mabilis niyang paika-ikang paglakad patungo
sa akin.
"Ano ngayon kung makukulong ako! Let me spend the rest of my days in the prison
cell in exchange of my
revenge!"
Kumunot ang noo ko, hindi makapaniwala sa sinabi ni Daddy. He's that angry? At
hindi pa ba sapat ang
nangyari kay Tito Carlos para pagbayaran nito ang anumang atraso sa aming pamilya?
Kalabisan na nga iyon!
Labis labis na na pinalayas pa sina Leandro rito sa ganoong ayos!
May kasalanan si Mommy at Tito Carlos pero may kasalanan din si Daddy. If we don't
stop blaming now,
when will this cycle of anger stop?
For a long time, I tried to understand Daddy's wrath. At nitong nakaraan,
pinagbigyan ko siya kahit pa labas
sa kalooban ko ang lahat ng nagawa. Inintindi ko ang galit niya dahil nasaktan
siya. Hindi ko gustong
husgahan ang sakit na nararamdaman niya. Ones pain and struggle cannot be compared
from another, and I
used that logic to finally forgive him from everything that he's done.
P 39-6
It was so, so hard for me. Dahil nasaktan din ako ng lubusan, umiyak ng tahimik,
nagpakatatag ng mag-isa, at
nalagpasan ang lahat ng ito ng walang nakakaalam sa sarili kong hinanakit. For the
first time, someone heard
my struggles. Someone lifted all my pain... and it's Leandro. Ganito pa ang
mangyayari.
Ganoon ba kahirap intindihin iyon ng sarili kong ama? I know he's in pain, but for
years I kept mine... for
once, I want him to hear me.
Bumuhos ang luha ko habang tinatanaw ang walang mapaglagyang galit ni Daddy. He
even looked at me with
that glare, unchallenged by my emotional outburst.
"Ganoon ka kagalit, Dad? Kaya mong pumatay ng inosenteng tao?" mahina kong tanong.
"Anong inosente sa kanya, Charlotta?! Nakikita mo ba ang ginagawa ng hayop na 'yon
sa'yo ngayon? Ano
'tong iniiyak-iyak mo? Nababaliw ka na sa hayop na 'yon? Pumapanig ka sa kanya?"
Umiling ako. "No, Daddy! I am crying for you!"
Natigilan siya. Bumuhos pa lalo ang mga luha ko.
"For years, I have kept my pain to myself. But you never saw it! Oo at nakita mo
ang galit ko sa'yo, pero
hindi ang sakit! Ang sakit ng pagmamahal ko sa'yo habang natatanaw kang nambababae!
Ang sakit ng
paghingi mo ng tawad sa akin, at pag-uulit noon kalaunan!"
Galit pa rin siya pero hindi na nagsasalita ngayon.
"I blamed you, Dad! Alam mo po 'yon! Kasi habang nandito si Mommy, nambabae ka! May
kasalanan si
Mommy pero pareho lang kayong dalawa at dahil ikaw ang nandito, ikaw ang ang
sinisisi ko! Sa'yo ko
naipakita ang galit ko!"
Nilapitan ako ni Manang Lupe pero halos tanggihan ko ang pang-aalu niya.
"But eventually, I forgave you! You, Daddy! You who made the mistake! You who
wanted to kill Tito
Carlos! You... who did wrong things to the innocent Leandro and Chantal! You... my
father... who did wrong
things to my mother! You, who promised me everything, and yet... you, who would
always break my heart!"
Umiling siya, hindi pa rin sang-ayon sa sinabi ko.
"Pinatawad kita sa lahat ng kasalanan mo, Dad! Dahil mahal kita at umaasa ako na
kalaunan, umayos ang
relasyon nating dalawa!"
Nakita ko ang kaunting luha sa kanyang mga mata. Humikbi ako.
"Nagmadali ako rito pauwi ng Bacolod noong nalaman ko na umuwi si Leandro! Nagsikap
ako, believe
Daddy, nagsikap ako na palayasin siya sa Altagracia... para sa'yo, Dad. Dahil iyon
ang gusto mo... at para na
rin wala nang inosenteng madamay sa galit mo. Pero alam ko sa sarili ko na hindi
tama 'yon! He's innocent
and we don't own the whole province..." mahinahon kong sinabi.
Umiling siya, nanlalaban sa mga sinabi ko.

P 39-7
"At lalong hindi puwede dahil wala tayong sapat na dahilan para paalisin siya!"
"Hindi pa ba sapat na dahilan ang pagiging Castanier niya-"
"He didn't tolerate his father! He was angry at him, too!"
"Sinong may sabi niyan? Siya na nagbubuhat ng bangko para maloko ka, Charlotta?"
Pumikit ako ng mariin at punanasan ang mga luha sa aking pisngi. Ilang saglit ko
pang hinabol ang hininga ko.
"Naniwala ka naman sa hayop na 'yon? Niloloko ka ng putang inang 'yan! Para lang
tigilan mo siya sa
pagpapaalis mo sa kanya."
Nag-angat ako ng tingin kay Daddy.
"I love you, Dad. I lost all my respect for you after the tragedy but still, I
forgave you. I forgave you because I
love you. I'm happy and at peace knowing that I have finally accepted what happened
and moved on. But
now... I'm not sure if it was right to forgive someone who never learned from his
mistakes..."
Sa galit niya sa sinabi ko, napalo niya ang banga at nadurog pa ito. Nagkalat ang
mga bubog sa sahig.
I swallowed hard.
"How... dare y-you!" nanginig ang boses niya. "Get out! Get out of my sight!"
Sana ganan din ako katapang para sabihin lahat ng hinanakit ko. Naisingit pa talaga
Hahahahahahah

P 39-8
Kabanata 38
391K 22.9K 7.2K
by jonaxx

Kabanata 38
Haunting
Tahimik kong niyakap ang aking mga tuhod, hinihipan ng mainit na tanghaling hangin
ang aking buhok. Tanaw
ang malawak na tubuhan sa harap, sa kabilang dako na ito ng Altagracia. I have no
place to go. I could go and
run to Leandro, but I want to make him to be excluded from this. This is all
between me and my Dad, my
family. Hindi siya dapat kasali sa gulong ito, kahit pa sinasali siya ni Daddy.
Isang buntong-hininga ang narinig ko galing sa kaibigang kanina pa ako tinatanaw.
Tumayo si Nan at nagsalin
ng pinangalahatian kong tubig kanina.
I bit my lower lip. Kanina ko pa siya kinakausap tungkol sa problema ko at nanatili
siyang nakikinig. Nasabi
ko ang nangyari sa bahay kaya hindi na rin naiwasan nang nabanggit ko sa kanya ang
relasyon namin ni
Leandro. She didn't say a word or any funny thing about it. Maybe because she knows
what's ahead for me.
"Do you think Dad is right?" I asked softly.
Hindi sumagot si Nan. Tumabi siya sa akin at hinagod ang likod ko.
"Hindi na talaga matatanggal ang bahid ng sama ng loob sa aming pamilya. Maybe he's
asking for something
that's easy to understand but I can't just because I'm in love?"
"Chayo..."
"Maybe he's right to ask me to sacrifice this for our family? I just couldn't see
his reason because I have my
own."
"Chayo, maaaring tama na hindi na matatanggal ang bahid sa inyong pamilya pero
hindi ikaw o si Leandro
ang dapat magsakripisyo sa nangyari. Parehong nawala na si Tito Carlos at Tita
Rosario, at dapat hanggang
sa kanila lang ang kasalanan dahil sila naman ang gumawa."
Nilingon ko si Nan. Nagkatinginan kaming dalawa. She shook her head and smiled at
me.
"You both tried hard to forget each other on your own. He fled, was supposed to be
angry to your family,
explored the world and probably met wonderful women... for him to come back here
for you, despite the
danger, I think that kind of love is haunting."
Hindi natanggal ang tingin ko sa kaibigan. Her eyes were gentle and her words
coated with impact.
"You can sacrifice now and part ways, you know it will follow... and probably haunt
you forever. Will you
ever be happy, then? Cuz I think, it's the same for you."
Nangilid ang mga luha ko.
P 40-1
"Hindi ko inasahang magtatagal ka nang walang boyfriend, Chayo, college at hanggang
ngayon. Iyon pala...
may ibang nasa puso mo. Ilang taon ang lumipas, may trahedyang nangyari, pero
ngayon... mahal mo pa rin
siya. Tingin mo, kung iiwan mo ito ngayon, hindi ka babalikan kalaunan?"
It was very helpful to be with Nan in that moment.
"Mag-usap kayo ni Leandro. Alam kong ayaw mo siyang masali sa gulong ito pero
tingin ko mas mabuting
alam niya ang nararamdaman mo. Away n'yong mag-ama ito, pero kung iniisip mong iwan
si Leandro para
paluguran si Tito Luis, then you two should talk it out. Maybe you can arrive in a
better conclusion. After all,
he's smart and reasonable enough, Chayo."
Ang katahimikan din sa mansiyon nila ang naging dahilan kung bakit ako nakapagmuni-
muni. Nakapagpahinga
na rin ako sa kuwarto niya at naaalala ko noon kung paano sila naging concerned sa
kalagayan ko, sa gitna ng
trahedya.
I stared out of her room's window and slowly typed in a text for Leandro.
Ako:
Anong oras tayong magkikita? Puwede bang sa inyo na lang?
Ayaw kong masali siya sa gulong ito pero tama si Nan. I can probably open it up to
him and carefully choose
my words. Bukod pa sa nahihiya na rin akong halos buong araw nanandito sa kanila.
Madalas pa akong
napagkakamalan ng mga kasambahay na si Nan, at nagugulat kapag hindi.
Leandro:
Are you sure? You can come here anytime you want.
Ako:
Sige. Maghahanda lang ako.
It's four thirty in the afternoon and the sun is almost going down. I literally
have no other plan for today but to
go to Leandro and talk to him. Hindi na sana dahil sa away namin ni Dad pero ngayon
naisip kong
makakatulong nga siguro na mag-usap kami. Bukod pa sa nagkasundo na kami kanina na
magkikita.
Naligo at nagbihis ako sa kuwarto ni Nan. She gladly lent me some of her new
clothes. Pareho kami ng size
kaya mas naging madali.
"Paano ka uuwi mamaya?" she asked me, very concerned, as I walked towards my
Raptor.
Nilingon ko ang kaibigan.
"Hindi ko pa alam, Nan."
"Kina... Leandro ka matutulog?"

P 40-2
I never really thought of that but now I realized it's bothering her. Nagkibit ako
ng balikat.
"Hindi ko alam."
"Puwede kang umuwi rito. You can stay in my room or on one of our guestrooms.
Ihahanda ko."
"Thank you, Nan."
Niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan. Ilang sandali kaming nagngitian.
"Tuwing may ganitong pangyayari, kayo ni June ang takbuhan ko. Thank you."
"You're always welcome, Chayo. That's what friends are for."
I smiled to her before I opened my car door and entered. Hindi kalaunan, tumulak na
ako at papunta na kina
Leandro.
Kinakabahan ako. Alam ko namang hindi sumusunod ang mga tauhan kay Daddy. Hindi
lang dahil ako na ang
namumuno, kundi alam din nila na mali ang nangyari noon. Isa sila sa dahilan ng
nangyari. Pero hindi pa rin
matanggal sa isipan ko na baka may mangyari.
I parked my Raptor on my usual spot on his frontyard. Inabangan niya ako sa pintuan
ng sasakyan at
naninimbang ang tingin nang nakita akong lumabas. I'm wearing Nan's clothes, a
simple floral spaghetti
strapped dress. I couldn't help but blush. Baka akala niya naghanda talaga ako ng
ganitong damit sa pagpunta
rito. Kung walang pagtatalo sa amin ni Daddy kanina, maaari nga na naghanda ako
pero hindi naman siguro
ganito.
"You'd rather date here in my house than some cafes around?" he asked.
Ngumiti ako. "Mapapagastos ka lang. Dito na lang."
He smirked. He lead me inside his house at napansin ang amoy ng ulam na niluluto
niya. Nagbuntong-hininga
ako at ngumiti, hindi namalayan na kanina pa siya nanonood.
"Are you okay?"
Nag-iwas ako ng tingin, hindi inasahan na sa maikling interaksyon pa lang at sa
normal kong tungo, may
mapapansin siyang kakaiba. Ngumiti ako at umupo sa high chair bago tumango.
Nilapitan niya ang niluluto,
tiningnan, bago ako nilingon ulit.
"What are you thinking?"
Ilang sandali kong tinitigan si Leandro. He equalled my gaze, as well. I smiled
again.
"Naisip ko 'yong pinag-usapan natin kanina sa Canlaon."
Tumango siya at kumuha ng mga pinggan. Napansin ko na lagi na lang kaming ganito
rito sa kanila at kahit
kailan hindi pa ako nakakain hapunan. We are always interrupted. Tumayo ako para
tulungan siya sa
paghahanda.
P 40-3
"What about it?" he probed.
"Hmm. Marami, e. Tungkol sa relasyon ni Mommy at Daddy, ni Tito Carlos at Mommy,
at... ang galit ni
Daddy sa inyo," I said smoothly.
"You can tell me about it..."
Naglagay siya ng ulam sa isang mangkok. Kumuha ako ng mga baso, kutsara, at
tinidor. I put effort in
positioning the little bowls on top of the plates, table napkins, crystal glasses,
flowers, and more.
Pansamantala kong nakalimutan na pinalayas nga pala ako sa amin at mukha akong
naglalaro rito sa bahay ni
Leandro.
He smirked when he saw what I did to the table setting, all with his simple
placemats and plain tableware.
"Bumili ka ng may design na mga pinggan, at mas magandang placemat. Pati runner at
magandang vase.
Masyadong panlalaki itong vase mo."
Ngumuso siya. "You can choose my things here if you want. Samahan mo akong mamili."
Sinuyod ng mga mata ko ang buong bahay. Maganda na nga ang disenyo pero wala talaga
masyadong gamit.
Simple naman kung mayroon.
"Bagay na rin sa modern house mo pero baka may mas igaganda pa ang mga ito kapag
ako ang namili."
He chuckled. "Alright. We'll buy things, then. Soon."
Tumango ako at naupo na. I can't help but commend his cooking. Hindi naman ako
marunong ng kahit anong
ulam. Hindi ko rin nalalaman ang kaibahan masyado sa mga kinakain ko, kahit pa
magbago ng tagaluto,
pakiramdam ko laging pareho ang lasa. Pero ngayon, napansin ko na masarap ang
niluto niya!
We strayed from our original topic because of my comment for the tableware and his
cooking. Kaya naman
hindi ko inasahan nang ibalik niya sa naunang pinag-usapan.
"Anong naiisip mo kanina tungkol sa mga magulang natin?"
Natigilan ako saglit at pilit na ngumiti nang nag-angat ng tingin sa kanya.
"Wala lang naman..."
"Wala lang?" nagtaas siya ng kilay.
"Mahal ba ni Tito Carlos si Mommy kaya niya nagawa iyon o pinagbigyan niya lang
dahil... may sakit si
Mommy?" I sounded so light and normal despite my question.
Natigilan si Leandro. Ilang saglit kaming nagtitigan bago siya nagsalita.
"I don't really know, Chayo. Maybe both."
"Leandro, kapag ba... nag-asawa ako ng ibang lalaki kahit na ikaw ang mahal ko, at
nag-asawa ka rin ng
P 40-4
ibang babae-"
"Why are you thinking of doing that?" he sounded critical, immediately.
Tinawanan ko na lang ang tanong ko. "Naisip ko lang naman 'to. Hindi ko gagawin. I
wonder what would you
do if that's our case."
"I won't answer that," he said firmly.
Ngumuso ako at bahagyang sumimangot.
"Mali ang ginawa ng mga magulang natin, Chayo. There is no other way to call it but
a mistake."
Bahagya akong namangha sa sinabi niya. Alam ko naman iyon, it's just that we both
love the people who
made those mistakes.
"You know..." muli kong pagsasalita. "Noong nalaman ko na nagloloko si Daddy, bata
pa ako. The image of
men were tainted for me. I thought you men are really naturally unsatisfied
creatures."
"Hindi lahat, Chayo."
Tumango ako. Alam ko naman iyon. Kasi kung oo, bakit mayroon pa rin namang maayos
ang pagsasama. It's
just that my parents made the wrong choices for their relationships.
"For a while, they're in love, eventually they'll look for another... because they
have grown tired of the one
they're in love with." I sighed again. "Pero... nang si Mommy ang nagtaksil, gumuho
ang mundo ko."
Hindi kumibo si Leandro. Nanatili siyang seryoso.
"I realized then that infidelity isn't really exclusive to men. Everyone can cheat.
Even those who marry for
love, their feelings eventually fade with time."
Unti-unti kong tiningnan si Leandro. I wonder if we'd fade, too, eventually. If we
grow older and he grows
tired of me, I wonder if he'll find another woman. Or... will I find another man?
"You need to know, Chayo, that not everyone cheats," marahang sinabi ni Leandro,
parang pinapaintindi ako.
"Hindi maiiwasang malungkot sa relasyon, pero marami pa rin ang imbes na gustuhing
maghanap ng iba,
magsisikap na ibalik ang dating nararamdaman. Some people do cheat and stray, but
some do know what true
loving means and it is more than feelings."
In awe of his own words, not expecting to hear it from anyone, I got speechless.
"Years will pass and fights will be often for two people in love, it's inevitable
to suddenly feel lonely,
Chayo, but please remember that loving isn't about fighting each other, but
fighting together. Fighting together
for happiness, instead of fighting each other and looking for happiness in someone
else."
Napakurap-kurap ako. He smiled.
"Are you scared for us? Na mangyayari 'yan sa atin kapag... tayo ang nagkatuluyan?"
P 40-5
Bahagya akong natawa kahit pa nagtagal ang isipan ko sa sinabi ni Leandro.
"Hindi 'yan mangyayari. We just have to talk and share our feelings all the time so
whatever our problem is,
we'll find a way to compromise and solve it."
I tilted my head and realized something...
"Now tell me, what else is bugging you? Do you have a problem?"
Napangiti ako ng bahagya bago uminom ng tubig. I think I'll be an old maid if
Leandro decides to break up
with me! Nancy is right when she said that this love will haunt me. It has haunted
me for years and for sure it
will haunt me more if I don't fight for it.
"Nag-away kami ni Daddy."
Hindi siya nakasagot. Magaan kong dinugtungan.
"Pinaalis niya ako kanina sa bahay dahil... nagalit siya sa mga sinabi ko."
"What did you tell him?"
"I told him that he's taking up his revenge on the wrong person. Wala kang
kasalanan kaya dapat hindi ka niya
palayasin dito sa Altagracia."
Lumalim ang gitla sa noo niya sa pag-iisip.
"Galing ako kina Nancy kanina. Nanghiram na lang ng damit..." I laughed a bit.
"Pagkauwi ko kasi, nagtalo
agad kami. I defended you so... he got mad at me and asked me to leave."
"What's your plan now?" he asked.
Nagkibit ako ng balikat dahil sa totoo lang, wala talaga akong plano.
"Gusto mo bang samahan kitang kausapin ang Daddy mo?"
Umiling agad ako. "He's mad at you, Leandro. Isa pa... gusto kong ayusin ang
problemang ito na kami ni
Daddy lang dahil sa totoo lang, labas ka rito. He needs to understand it by
himself."
"I'm guessing I'm the reason why he's snapped at you, Chayo. Noong bumalik ako
rito, alam ko na na may
mangyayaring ganito."
"For now, I want it between us only. Dahil totoo namang wala siyang dapat isisi
sa'yo. He had been in pain
for the past years but we are all in pain, too. This will never end if we keep on
comparing the intensity of our
pains and put the blame on someone convenient."
"You have to talk to him again. Ilang taon akong galit sa Daddy mo pero alam kong
maaaring nag-aaway lang
kayo ngayon dahil gusto ka niyang protektahan laban sa akin. He's still concerned
about you, Chayo. He loves
you and you're his treasure."

P 40-6
Lumalim ang iniisip ko sa sinabi niya.
"Kahit pa pinaalis ka niya kanina, alam kong hindi ka niya kayang saktan. He'll be
the first one to die if you
get hurt, so... I know eventually, you can talk it out with him."
Tumango ako. Tama si Leandro.
"And tonight, if you won't go home, hindi siya makakatulog sa kaiisip kung ayos ka
lang ba. You should go
home, even when he made you leave earlier."
"Tama ka, uuwi ako," sagot ko, sa wakas na isip na ang gagawin.
I've decided to talk to Daddy again. Kahit pa nag offer si Leandro na sasama siya,
sinabi ko sa kanyang
babalitaan ko na lang siya kapag ano ang nangyari sa bahay.
Kinakabahan nga ako nang ihatid niya ako sa bahay, gaya ng ginagawa niya. Akala ko
nakaabang na ang mga
tauhan sa labas at hihintayin si Leandro para magawan ng masama. Mabuti na lang at
tama ako. Hindi nga
siya sinunod ng kahit sino sa mga tauhan.
"Pinapasundan ka niya, Chayo, pero sinabi lang ni Reynante na ginagawa na kahit na
hindi. Gusto niya ngang
lumuwas kanina at sumama sa pagsusunod sa'yo, mabut na lang at sumakit ang likod
kaya maagang natulog!"
si Manang Lupe. "At mabuti rin na nakauwi ka. Ang akala ko, hindi ka uuwi ngayong
gabi dahil sa pagtatalo
niya."
"Thank you, Manang. Gusto ko sanang makausap ulit si Dad pero siguro bukas na lang,
pagkagising niya."
Itinawag ko iyon kay Leandro pagkapasok ko sa kuwarto. Naghanda ako sa pagtulog. He
wished me good
luck for my talk with Daddy tomorrow over breakfast. Naaalala ko tuloy na kailangan
ko ring sabihin kay
Nan na nakauwi ako para hindi siya mag-alala.
It's eleven in the evening when I put the phone down and texted my friend. She
replied and told me she
couldn't sleep thinking about me, and that my text helps. I chuckled and apologized
to her. I mentally noted to
visit her again tomorrow.
Nakaidlip na ako nang pabalyang bumukas ang pintuan ng aking kuwarto at bumukas ang
ilaw roon. Naririnig
ko ang mabilis na pagpipigil ng ilang kasambahay, kasama si Manang Lupe.
"Mabuti naman at umuwi ka!" Daddy's scream was the first thing I heard.
Umahon ako, naalimpungatan sa biglaang nangyari. Hindi pa nag aalas dose at mukhang
ilang minuto pa ang
tulog ko.
"Ang iniisip ko'y nakipagtanan ka na sa hayop na Castanier na 'yon! At least,
you're not like your mother!"
I don't know if it's his choice of words, my losing patience because of lack of
sleep, or something else pero
tumayo ako at hinarap si Daddy. He looked relaxed but when he saw me mad at him, he
was stunned.
"Stop it, Daddy! Stop bringing the past back like you weren't an asshole yourself
in the past!"

P 40-7
"At least I didn't run from my family."
I guess this will never end if we keep on talking about it! Gustong-gusto kong
pagsalitaan siya ng masama
pero pagod na pagod na ako.
"Tama na, Dad, please?" I begged. "Nasaktan tayong lahat sa nangyari, gusto ko nang
maghilom tayong lahat.
It's the only way to go on in life. What do you want me to do? Kill the love of my
life, so you could be happy
and have your revenge? Do you want me to live miserably-"
"You... love him, Charlotta?" marahan ngunit mariin ang boses niya.
Marahan akong pumikit at yumuko. Niyugyog ako ni Daddy.
"You love him, Charlotta?!" he screamed.
"Yes, Daddy-"
"The why are you here? Ba't 'di mo ginaya si Rosario at manirahan na lang sa
punyetang Castanier na 'yan?!"
"Dahil sabi ko nga, Dad!!!" sigaw ko. "Na hindi si Tito Carlos si Leandro! Do you
know why I'm here?
Because he told me I should go home to you! Because you're my father and you're
upset and concerned for
me! Sinabi niya 'yon sa akin kaya ako nandito ngayon kahit pa buong araw... ayaw
kong umuwi!"
Awwww?? Indeed.

P 40-8
Kabanata 39
444K 23.7K 8.1K
by jonaxx

Kabanata 39
Fire
Despite the sudden adrenaline rush, hindi ko naiwasan ang hilahin ng antok
pagkatapos ng mahigit isang oras
na pagdating sa opisina.
Hindi ko gustong mang-istorbo kahit kay Nan man o kay Leandro lalo na at hatinggabi
na, siguradong tulog na
ang mga ito. I couldn't take it. I couldn't stay and hear more of Daddy's words.
Pakiramdam ko mas
magkakasakitan lang kami kung humaba pa ang usapan kaya mas mabuting ganito muna.
Mabuti na lang at may sofa sa opisina ko. Kung hindi ay sa swivel chair ako
matutulog, ihihilig lang ang ulo
sa malawak na desk. Wala akong kumot dahil hindi ko naman tinutulugan ang opisina.
Siguro ito pa ang
kauna-unahang beses na natulog ako rito ng gabi.
Hindi ko napansin kung ilang oras na ako natulog. Basta't nagising na lang ako
dahil hindi makahinga. Ilang
ubo ang pinakawalan ko nang magising at dahil sa dilim ng paligid, hindi agad
nakita kung ano ang
nangyayari.
I remembered my phone. Kinapa ko sa naaalala kong pinaglagyan pero hindi ko agad
nakuha. Ang tanging
alam ko lang, bago ako natulog, bukas ang aircon at ilaw, pero ngayon, mainit na,
amoy usok, at madilim!
Kasabay ng pagkapa ko sa cellphone ko ay ang pagkakamalay ko na ang usok na naamoy
ay galing sa sunog. I
screamed immediately when I heard a loud boom from the outside of the office.
"Sunog?!" natataranta kong sinabi.
Mabilis kong inisip ang buong building. Ito ang pinakaluma sa lahat ng building
namin at ang opisinang ito,
opisina pa ng mga ninuno ko noon. Gawa sa kahoy pero sa ilang renovation, nilagyan
na rin ng konkretong
pundasyon. We installed a fire alarm system, pero walang sprinkler gaya sa mga
bagong building namin!
Mabilis kong pinindot ang alarm na nasa opisina dahilan kung bakit umingay. Naisip
ko rin ang mga fire
extinguisher, may isa sa pintuan ng opisina. Mabilis kong tinakbuhan ang pintuan at
napaigtad nang
pagkahawak sa doorknob ay mainit na!
Nanginginig ang kamay kong sinubukan ulit at matagal bago ko tuluyang nabuksan
iyon!
Kasabay ng pagbukas ko ay ang pagguho rin ng ceiling ng mismong katabi ng pintuan
ko, sinusunog ng apoy
ang bawat nahahawakan nito. Bumagsak ang cabinet ng extinguisher kasabay sa
pagbagsak ng ceiling kanina.
Nakita ko ang extingusher nasa ilalim ng apoy. Mabilisan ko sanang kukunin nang
natantong masyado nang
mausok at pumapasok na iyon sa opisina ko!
Mabilis kong sinarado ang pintuan, then it's pitch black again with the smell of
burning wood, the loud noise
P 41-1
of the fire alarm, and me trapped in my office.
Kinalma ko ang paghinga ko, nag-iipon ng lakas na makasilip ulit sa labas at
mapulot ng tuluyan ang fire
extinguisher. Sa kisame ng opisina ko, naririnig ko ang bayolenteng pagkalat ng
apoy kung saan. Sa taas
galing? Sa wirings? Shit! Oo nga pala at may problema ang wirings dito noon pa man!
I jumped when my phone rang. Mabilis kong sinagot iyon.
"Chayo!" si Manang Lupe.
"Manang! Nasa opisina po ako!"
"Ano?! Katatawag lang ng guard at... Chayo nasusunog diyan!"
"Opo! Lalabas po ako. Saglit lang po. Tatawag ako kapag nakalabas na rito."
"Chayo!!!"
Before she could speak again, I put the phone down and started to concentrate on my
breathing. Nang
kumalma, ginamit ko ang cellphone bilang flashlight para kunin ang isa sa mga unan.
Hinubad ko ang punda at
itinabon sa ilong, para hindi maapektuhan sa makapal na usok sa labas.
I forcefully opened the door again and noticed the smoke is thicker, the fire
burned more. Naririnig ko ang
ingay sa labas ng building, hudyat na nariyan na siguro ang mga bumbero.
Kahit mainit, pilit kong kinuha ang fire extinguisher. Kailangan ng malaking bukas
sa pintuan. I risked the
comfort inside just to get the extinguisher.
Kahit mainit ang lalagyanan, binalewala ko iyon. I unlocked the fire extinguisher
and aim the nozzle on the
fire near me. Mabilis na nawala ang apoy pero mausok pa rin. Itinapat ko iyon sa
apoy na nakikita pa sa
unahan at naglakad pa palayo hanggang sa maubos iyon. I reached the door to the
right, mas malapit na ako sa
exit kaya lang mainit ang pintuan at mahirap ding buksan.
Pilit ko iyong binuksan. Sinipa at ilang beses na binangga para lang mabuksan. Nang
tuluyan ko iyong
nabuksan, nagsisi agad ako. Kumapal lalo ang usok dahil mas malaki ang apoy doon.
Hindi pa ako
nakakalapit, halos mapaso na ako sa init. Mabilis kong binalik ang pagsarado roon
at pansamantalang
nanghina dahil sa pag-uubo at sa kapal ng usok.
Kinabahan ako. Secluded ang opisina at sinadyang walang ibang daanan dahil maraming
banta sa buhay kay
Lolo noon!
Naisip ko ang hinigaan kanina, ang punda nito, at ang ano mang tela na puwedeng
basain. I used my phone
again as flashlight to pave my way towards the office. Itinapat ko ang cellphone sa
ceiling at napansin na
makapal din ang usok na nanggagaling doon.
Pumasok ako sa opisina at nagsimula nang punitin ang mga balot ng sofa. Hindi ko
alam alin ang uunahin ko
kaya sa gitna ng pagpupunit, binuksan ko naman ang gripo ng bathroom. Hinatak ko
ang balde at hinayaang
mapuno. Nagpatuloy ako sa pagpupunit habang ganoon ang nasa banyo.

P 41-2
My phone rang again and I immediately manipulated to cancel it. Kailangan ko ng
battery ng cellphone.
Walang emergency light dito kaya kung hindi ako makakakita ng kahit ano, mas lalo
akong mahihirapan!
Nanginginig ang kamay kong nagmanipula sa cellphone, nilagay sa airplane mode para
walang kahit anong
tawag na papasok.
Nang natapos sa pagpupunit, mabilis kong dinala ang buong tela at binasa ng tubig.
Binuhusan ko rin ang
sarili ng tubig. When I was satisfied, itinapis ko ang isang malaking piraso sa
akig sarili at ang
pinakamalaki'y bitbit para tabunan ang apoy.
Kaya lang, pagkalabas ko ng opisina, nakita ko na sa dadaanan ko pa lang, may
gumuhong kisame ulit.
Naiiyak na ako pero pinigilan ko ang sarili ko. Sinubukan kong dumaan doon sa gitna
ng apoy.
Ang kapal-kapal na ng usok. Nanghihina na ako nang nakarating sa pintuan. Mas lalo
pa nang ibinuhos ko ang
buong lakas ko para muling buksan ang pintuan. It's getting harder to breathe. Sa
harap ko, mabilis kong
tinabunan noong basang tela ang apoy at nakitang makakadaan na kaso bago pa ako
makahakbang, unti-unting
nagdilim ang paningin ko.
My next memory felt like an impossible dream. Sa gitna ng usok at nagbabagang apoy,
dumating si Leandro at
niyakap ako.
"Chayo!" he said with a worried tone.
Mabilis niya akong inangat at inalis sa init ng nasusunog na gusali.
My skin felt colder than usual. Dahil galing sa init, ang lamig ng ihip ng hangin
ay mas lalong nadepina para
sa akin.
"Chayo, I'm sorry!" I heard a muffled cry.
Maingay at medyo magulo. Inangat ako at parang inilipat sa mas kumportableng higaan
at parang gumaan din
ang paghinga ko.
When I opened my eyes, the first set I saw, in front of me waiting, is my father's.
His tears ran down his
wrinkled cheeks. Lalo pa nang pumikit siya ng mariin at niyakap ako.
"Chayo, I'm sorry," he said it again.
Nanghihina ako pero wala akong ibang naiisip kundi ang opisina, ang sunog, at kung
paano ako nakaalis
doon. Naaalala kong may naririnig na mga salita. Mga bumbero? At parang panaginip
nang nakita ko si
Leandro.
Sinuyod ko kaagad ang paligid. Inangat ako ni Daddy para mayakap at mabilis siyang
pinigilan ni Manang
Lupe. Naroon din si Reynante at dalawa pang kasambahay.
"Baka mapano si Chayo," si Manang Lupe at dinaluhan kami.
Nakita ko ang lumang building namin na kasalukuyan pang pinapatay ang apoy. Nakita
ko ang tatlong
ambulansiya na naroon, ang amin, sa Altagracia, at isang karating bayan. Maraming
tao, nandoon ang mga
P 41-3
tauhan pero kami lang ang malapit sa ambulansiya.
"Ayos ka lang ba, anak? Chayo?" pilit na tanong ni Daddy sa akin.
"Mr. del Real," mababang sinabi ng kung sino. "Kailangan po muna namin siyang
tingnan sa ospital."
"S-Sige. Please, hijo. Thank you!" natatarantang sinabi ni Daddy bago ako unti-
unting binaba.
Itinulak papasok sa ambulansiya ang aking hinihigaan. Nakita kong iika-ikang
sumunod si Daddy sa loob.
Nilingon siya ng ilang nurse at sa likod niya naman, si Manang Lupe at Reynante.
"Luis, sa sasakyan ka na lang. Hayaan mo na sila sa ambulansiya-"
"Hindi!" Daddy shouted stubbornly. "Sasama ako!"
Habang nagtatalo sila at kinukumbinsi ng nurse si Daddy na sa sasakyan na namin
tumuloy, natanaw ko si
Leandro sa malayo, madilim na nagmamasid. Sumigla ang mga mata ko at naisip na
totoo kaya ang nakita ko
kanina o panaginip ba iyon?
"Si Reynante na lang ang ipasama mo kay Chayo-"
"Ako ang sasama!" si Daddy.
"S-Sino po ang... naglabas sa akin sa building?" sabay linga-linga ko sa mga taong
nasa paligid ko.
"Si Leandro, hija," si Manang Lupe, pansamantalang hinayaan si Daddy sa argumento
niya.
Napakurap-kurap ako sabay baling ulit sa kung nasaan si Leandro. Daddy's eyes
turned to him, too. Nang
bumaling pabalik sa akin, nagpupuyos at mas lalong nagpumilit na siya ang sasama sa
akin sa ambulansiya!
I looked at the nurses apologetically. Wala silang nagawa kundi pagbigyan si Daddy.
Pinasama na lang ang
sarili niyang nurse para may mag-alalay sa kanya.
Sa biyahe, panay ang hingi ng tawad ni Daddy sa akin. Doon ko lang din napansin ang
sakit sa katawan. Ang
tuhod, siko, at braso ko ay pare-parehong duguan, at paminsan-minsan kong hinahabol
ang hininga.
"Pasensiya na, anak. Hinayaan kitang umalis kanina dahil lang sa pagtatalo natin.
I'm so sorry. I don't know
what I'd do... what I'd do if I..." he cried.
Pagod akong bumuntong hininga. Sa kalagayan ko ngayon, at sa bilis ng pangyayari,
ni hindi ko na naisip kung
gaano ka delikado ang nangyari. Na puwede nga pala akong mawala kung hindi ako
nasagip. It felt so
impossible. I couldn't even entertai any slight possibility, until I saw the fear
on my Daddy's eyes.
"I'd die, Charlotta! I'd die if I lost you! I'd die!" paulit-ulit niyang sinabi
habang umiiyak, at may hawak sa
kamay ko.
"Dad, ayos lang po ako."
"Anong ayos? Papatingnan ka pa! Anak, duguan ang mga tuhod mo! At... ano 'to?!" he
said looking at my arm
P 41-4
before he cried again. "Iningatan kita ng maraming taon, hindi ko kayang nakikita
kang ganito!"
Pumikit ako at pinahinga ang sarili saglit bago nagsalita sa gitna ng pag-iyak ni
Daddy.
"Maayos din ito, Dad. Maayos naman ang pakiramdam ko-"
"You should be checked! Wala kang malay paglabas kanina! Duguan ka! Paano kung
napano ka?!"
Tumango ako. "Si... Leandro po ba ang nagsagip sa akin?"
Hindi agad nagsalita si Daddy. Halatang-halata ang pinipigilan niyang galit. He
cried more and ignored my
question.
"Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko alam, Charlotta! You are my
treasure... my only girl. I love
you... I love you so much."
Nangilid ang luha sa aking mga mata. There are some I love yous I can't help but
say back, even after all
those mistakes.
"I love you, too, Daddy."
Ilang saglit akong naidlip, hinila ng pagod. Nagising na lang ulit sa silid na ng
ospital at may mga plaster na
sa bawat sugat na natamo. Binihisan na rin ako ng hospital gown at mas kumportable
na ang nararamdaman.
Si Daddy, ang nurse niya, si Manang Lupe, Reynante, at ang dalawang kasambahay ang
nasa silid, nakikinig
sa sinasabi ng tuminging doktor.
Palabas na ang doktor nang bumaling si Daddy sa akin at inalalayan ng nurse sa pag-
upo sa tabi ko sa aking
kama.
"Are- Are you okay, hija?"
"I'm feeling better, Dad," sabay ngiti ko.
Inilipat ko ang tingin kay Manang Lupe at Reynante.
"Kumusta po ang opisina?"
"Kapapatay lang daw ng apoy. Iniimbestigahan pa pero duda ay electrical wiring
dahil matagal nang may
problema roon. Laging umaga naman nakikita ang problema kaya naaagapan, Chayo.
Ngayon lang na gabi..."
Tumango ako.
"N-Nandoon naman si... Leandro. Uh... Tutulong yata siya sa pagtitingin-"
"Chayo, magpahinga ka at huwag mo munang isipin ang building natin. Ano lang 'yon
kumpara sa kalagayan
mo? Ipagigiba ko ang lintik na lumang building na iyon at nang wala nang mangyari
pa sa'yong ganito!" si
Daddy.
"Daddy, nandoon ang mga papeles sa opisina. S'yempre, kailangan pa ring i-check. At
sayang ang mga-"
P 41-5
"Marerecover natin 'yan lahat. Isang sentimo lang ang gusaling iyon para sa atin
kaya huwag mo nang isipin
pa iyon!"
"Pa-check na lang din po ng damages. Sa huling pagkakaalala ko, hindi naman nasunog
ang opisina. Doon ako
natulog at sa labas lang bumagsak ang mga kisame. Napatay ko ang apoy gamit ang
extinguisher pero
pagkalabas sa pasilyo, makapal na ang usok at apoy kaya..."
"Chayo, please?" frustrated na pigil ni Daddy sa akin. "Please, I beg you to rest
first. You are not in a good
condition to-"
Halos pabalgyang bumukas ang pintuan, naalala ko tuloy ang pabalya ring bukas ni
Daddy sa kuwarto sa
gabing iyon. Kuya Levi marched towards my bed, with dark angry eyes. Tumayo si
Daddy pero hindi siya
ganoon kabilis makatabi kaya muntik na siyang na wala sa balanse, kung hindi lang
tinulungan ng nurse at
naayos ang tungkod niya.
"Are you okay, Chayo?" Levi asked, nakaupo na sa parte ng kama kung saan nakaupo si
Daddy kanina.
"I'm okay, Kuya. Oh? Andito ka agad?" halos matawa ako.
He didn't laugh at all. Imbes ay tiningnan niya ang mga sugat ko at mas lalong
dumilim ang titig. Umigting ang
panga bago nag-angat ng tingin kay Daddy.
"Bakit siya sa opisina natulog?"
"I-I-"
"Kuya, it was my choice," agap ko.
"It was your choice but why weren't you sleeping in our house, in your room?" balik
ni Kuya Levi sa akin.
"M-May kaunting pagtatalo lang kami ni Chayo, anak," sagot ni Daddy.
"Anong klaseng pagtatalo 'yon, Dad?" mariin at malamig ang tanong ni Kuya Levi.
I sighed and covered his hand on mine. Bumagsak ang madilim niyang tingin sa akin.
"Kuya, please. It's not Daddy's fault. It's an accident."
Yumuko si Kuya at hinalikan ang kamay kong nakatabon sa kamay niya. Inabot niya rin
ang noo ko.
"An accident that may have caused you worse! Ni hindi ko alam na may ganitong
nangyari kaninang pauwi na
ako. Nabalitaan ko na lang, papasok ako sa arko! Leandro saved you?"
I smiled and shrugged. "I'm not sure."
"Oo, Levi," si Manang Lupe. "Pagdating niya kanina sa asukarera, bumaba agad sa
sasakyan niya at sumugod
sa apoy ng walang pag-aalinlangan."
Pumikit si Kuya Levi at umiling bago hinalikan ulit ang kamay ko. Nang dumilat
siya, kitang-kita ko ang mga
P 41-6
luha sa kanyang mga mata.
"Reynante, pamunuan mo ang pagrerecover ng files sa building. Dito na ako para
magbantay kay Chayo-"
utos ni Daddy na mabilis na hinarangan ni Kuya Levi.
"Manang Lupe, pakibantayan po si Chayo. Reynante, pakisamahan si Daddy at ang nurse
niya sa bahay para
siya naman ang makapagpahinga. Ako na ang bahala sa pagrerecover ng files."
Kitang-kita ang kagustuhang umalma ni Daddy pero nabitin sa ere ang sasabihin nang
tumayo si Kuya Levi at
hinarap siya. Magkasingtangkad na sila ngayon at dahil sa sakit, pumayat ng kaunti
si Daddy samantalang
matikas naman si Kuya Levi.
"Charlotta will rest and until she's okay and I will manage the sugarmill
operations. Kasali ang pagrerecover
ng mga nasunog. At ikaw po, Dad, magpahinga ka sa bahay dahil alam kong nanghihina
ka rin."
"S-Sino ang magbabantay-"
"Si Manang Lupe, Daddy. Kasama ang ilang kasambahay. Bibisita ako rito at hintayin
mo na lang ang
paglilipat ni Chayo sa bahay."
Lumapit si Reynante kay Daddy at hinintay na ang pag-alis nila.
"Hindi makakapagpahinga si Chayo pag marami tayo rito sa silid. Ang mabuti pa,
umalis na kayo ngayon ni
Daddy, Reynante. At tutulak na rin ako sa asukarera para tingnan ang damages at ang
imbestigasyon nina
Leandro. Manang Lupe..."
Tumango si Manang Lupe at may inutos sa kasambahay na kunin sa bahay.
"Let's go," Kuya Levi ordered.
Walang nagawa si Daddy kundi sumunod. His fleeting look on me, the fear mixed with
concerned made my
heart ache. I smiled to reassure him that I'm okay. He sighed and continued
walking. Sumunod si Kuya Levi
sa kanya at sinarado ang pintuan.
Hinaplos ni Manang Lupe ang aking buhok. I smiled weakly at her. She smiled weakly,
too.
"Nag-alala ng husto si Luis sa'yo, Chayo. Iyak nang iyak nang naka ilang subok ang
mga bumberong sagipin
ka, pero wala. Mabuti na lang at dumating si Leandro."
I smiled and realized it wasn't a dream.
"At... bilib ako sa batang 'yon." Ngumiti si Manang Lupe. "Mabilis na lumayo
pagkatapos kang malapag.
Hindi ka... ipinagkait. Kahit pa alam ng lahat na nagtalo kayo ng Daddy mo kaya ka
natulog sa opisina. Kahit
pa, mas nag-alala 'yon higit sa kahit sino."
Uminit ang puso ko.
Suminghap si Manang Lupe.

P 41-7
"Pasensiya na. Hindi ko napigilan. Magpahinga ka muna. Pinakuha ko ang mga damit
mo, kung sakaling
magtagal ka rito sa ospital."
"Thank you, Manang."
?? Planado to. Hahahahahaha

P 41-8
Kabanata 40
533K 28.6K 18.8K
by jonaxx

This is the final chapter. My next post will be the epilogue. Thank you for reading
my first story for the
Azucarera Series. This is an honest and light take on romance I made in between my
Costa Leona and my
frustration to go back to Alegria. This is different from Costa Leona because it's
a different series! Thank you
for this opportunity. I hope you like it.

---
Kabanata 40
Altagracia
Tulog, kain, at pahinga lang ang ginagawa ko sa silid. Palaging nagpapadala si
Daddy ng kasambahay para
makibalita at hindi sapat sa kanya ang bawat tawag na ginagawa paglipas ng isang
araw.
The investigation was immediately closed when it was proven that it's the faulty
electrical wiring, gaya ng
iniisip ko rin. Alam ko na kasi na iyon talaga ang problema ng building naming iyon
dahil na rin sa
katandaan.
"I wonder if Tito Luis secretly expressed his gratitude for Leandro," si Nan habang
tinitingnan ako ng mabuti,
nakaupo sa gilid ng kama ko.
When I was feeling better, dumagsa ang mga bisita. Kanina lang bumisita sina Tita
Adrina, kasama ang mga
magulang ni Nan, June, at Edu. Ngayon naman sila ang nandito.
I sighed at Nan's thoughts.
"Probably. Kahit sino siguro, Nan. Galit man siya sa mga Castanier, may hangganan
naman siguro iyon kung
ang pinag-uusapan ay ang buhay ni Chayo," si Edu.
"You think he'd still disagree with you and Leandro?" si June.
"Sa galit ni Daddy, baka hindi magbabago iyon," sagot ko.
"Buti na lang din talaga at nakapag-isip ka ng maayos at nakalabas ka pa ng
opisina," si Nan. "They said your
guards were roving at kung hindi umingay ang fire alarm, baka mas lalong huli na
mapansin ang sunog."
"Only forty percent of the files in your offices were recovered. But at least they
recovered some. Sa laki ng
apoy, akala ko kakalat pa sa mill," si Edu.
Iyon ang pinag-uusapan namin nang narinig ko ang katok sa pintuan. Binuksan ni
Manang Lupe iyon at
pumasok si Kuya Levi. My eyes widened when I saw Leandro behind him.

P 42-1
Hindi ko alam kung bakit sa ganitong kalagayan, sabik na sabik akong makita siya.
Alam kong tinutulungan
niya si Kuya Levi sa asukarera at siguro marami silang ginagawa kaya hindi agad
nakabisita. I just think too
much about him that I can't help but think of his visit, ngayon nandito na siya!
"How are you?" si Kuya Levi na agad dumalo sa tabi ko pagkaatras ni Nan.
"I'm fine, Kuya," sabi ko at bahagyang nilipat ang tingin sa likod niya.
Looking slightly amused and annoyed, he gave a bit of his way for Leandro. Hindi
nga lang siya tuluyang
tumabi kaya pareho ang layo nilang dalawa sa akin.
Leandro's eyes surveyed me. Tumigil sa bawat gauze na nakita, galing sa aking noo,
sa aking braso, at sa
aking mga binti. He looked critical, with every graze of his eyes on my wounded
skin. Lalong humaba ang
katahimikan at bahagyang naramdaman ang tinginan ng bawat nandoon habang ginagawa
iyon ni Leandro.
"Thanks for saving me," sabi ko sabay tipid na ngiti.
He stiffened. It was as if I said something unpleasant for him. Naupo siya sa gilid
ng aking kama. Kuya Levi
cleared his throat.
"Sa labas na lang kami maghihintay," anito.
Sinundan ko sila ng tingin. Panay ang muwestra niya sa mga kaibigan ko sa labas at
nauna pa si Manang Lupe
at ang kasambahay sa kanila. Nan smiled and waved at me before finally going out.
Si Kuya Levi ang huli at
nagsarado ng pintuan. Nang naiwan kami, ibinalik ko kay Leandro ang tingin ko. He
looked so serious, his
eyes so dark.
"Natingnan ka na bang mabuti? Ang mga sugat mo?" mababa ang boses niya.
Tumango ako. "Oo. Natingnan na. Ayos lang daw ako."
He swallowed hard and nodded. "Narinig ko ang ingay ng bumbero at ang mga sasakyan
din ng ilang taga
bayan."
"Buti at nagising ka. Ang sabi ni Manang, pumasok ka raw agad sa nasusunog na
gusali ng walang pag-
aalinlangan."
Hindi siya sumagot. Hindi ko napigilan ang ngiti ko. However, his eyes remained
serious.
"I thought I'd die without kissing you," sinamahan ko iyon ng masuyong ngiti,
akala'y gagaan ang
nararamdaman niya pagkatapos pero nanatili ang pagiging seryoso niya.
"It's not funny, Chayo. I was worried."
Ngumuso ako at bahagyang nahiya dahil hindi niya nagustuhan ang biro ko.
"Sorry."
"Nag-away kayo ng Daddy mo kaya ka roon natulog?"
P 42-2
Nagkibit ako ng balikat. "Maliit na pagtatalo lang pero medyo nainis ako kaya
umalis ng bahay."
I can see how he's gritting his teeth.
"It was late and the office is the first place that came in my mind."
Hindi siya agad nagsalita. I actually thought of his place but I know he's asleep.
"Next time, call me."
"Gabing-gabi na. Baka tulog ka na," sabi ko.
Umiling siya. "Even so. I want you to call me. You can call me anytime you want,
Chayo."
Unti-unti akong tumango at ngumiti sa kanya. I can feel his intense worry, kahit pa
kalmado at seryoso siya
ngayon.
Alam kong hindi niya gusto ang mga nangyari. Delikado iyon at puwedeng wala ako
rito o mas masama pa
ang nangyari. But to me, I feel like nothing bad really happened because I'm okay.
It's as if I couldn't grasp
the seriousness of the situation even when I experienced it first hand.
"Thank you rin sa pagtulong sa asukarera."
"Naroon ang mga tauhan ko para asikasuhin ang pag-aayos sa ilan pang lumang
building n'yo. I checked it and
made some changes. Ni-review ko na rin ang para sa mga bago n'yong building. Your
sugarmill's machinery
needs to be checked, too. Everything."
"Thank you, Leandro."
Naisip kong hindi na papakealaman ni Daddy ang mga gagawin ni Leandro. Maybe what
happened made him
too obsessed with our safety that this is beyond his anger for anyone.
"Thank you for always understanding our situation," magaan kong sinabi. "And for
always respecting my Dad
even when he hardly deserved it from you."
Hindi siya kumibo. He only looked at me as if everything makes sense just because
he's lost in my eyes.
"Because of you, I realized that it's not always black or white. You should hate
and disrespect my Dad and
my family for doing that to you, but you chose to set aside your feelings and
understand my Dad's feelings,
too." Umiling ako. "Kahit pa alam kong nasasaktan ka rin, pinili mong isipin ang
sakit na dinanas ni Daddy."
"It's not always that easy, Chayo."
"I know. But still, thank you for trying hard."
"That's because of you..."
Namungay ang kanyang mga mata, bumaba iyon sa aking labi. My heart raced and I
realized then how much
I'm longing for him that I ache for him even when we're this near.
P 42-3
He slowly leaned closer to me. My anticipation is too much that I closed my eyes
even before I could see
him try for a kiss. And when it came, my stomach tickled with happiness and
excitement. His kiss was
shallow but it was as if he reached my core.
Ngumiti ako at dumilat, pagkatapos. Hindi ko inasahan na hindi siya lumayo. His
face was so near, his breath
almost kissing me, and his tongue grazed his sensual lips slowly.
Probably unsatisfied with the first, he tried for another. This time, it was much
deeper and overwhelming. I
was shaking a bit when he stopped.
"Thank you for staying with me, too, even when your family doesn't approve of me,"
he said huskily.
My eyes widened and it immediately watered. Parang may pumipiga sa puso ko.
Sinubukan niyang lumayo,
withdrawing now to mark our distance but I stopped him. Hinawakan ko ang kanyang
damit at agad siyang
tumigil sa pag-atras, nagulat sa ginawa ko.
"I'll fight for you, Leandro," nanginig ang boses ko.
He licked his lower lip, still looking dark and serious as he watched me.
"I'm in love with you and I will fight for you."
A small smile crept on his lips. Nawala lang sa paningin ko nang muli siyang
lumapit para sa isang mas
mahabang halik.
"Kailan na raw ako puwedeng lumabas, Kuya?" mabilis kong tanong nang kalaunan ay
kinatok nila ako dahil
bumisita sina Adriano, Anais, Patti, George, at Axel.
Kinumusta nila ako at nang nasagot ko na ang mga tanong, tahimik na lang silang
umupo at nagmasid. Leandro
remained sitting beside me, while Kuya Levi is standing beside Leandro. Kuya Levi's
eyes narrowed after
my energetic question.
"Ayos na kasi ang pakiramdam ko, 'tsaka... maghihilom naman itong sugat kahit sa
bahay na ako magpahinga.
Mas manghihina ako rito sa ospital."
"You'll stay and rest in our house for the while duration, Chayo?"
Napakurap-kurap ako. I can't imagine myself staying in our house until my wounds
heal.
"No. I mean, I can always..." my eyes drifted to Leandro. "Go out whenever I like
it. That way I won't feel
too bored here."
Nagkatinginan si Kuya Levi at Leandro. Leandro's lips has a ghost of a smile while
my brother looked mad at
him or something.
"The doctor says you're fine and with no major problem. Puwede ka na bukas pero
gusto ko sanang dito ka
lang at matingnan ka ng mabuti... ng doktor. O kung uuwi ka man, hindi ka muna
masyadong... gumalaw... o
lumabas."

P 42-4
Ngumuso ako dahil mas mabuti nga na rito ako, kung ganoon pala ang plano niya! Nag-
aalala si Leandro sa
akin pero may pakiramdam akong kaya niya iyong tiisin, makikibalita na lang, kaysa
pumunta sa amin at
pasamain ang loob ni Daddy.
"Gusto ni Daddy na umuwi ka na kapag papayag na ang doktor. Hindi siya mapakali sa
bahay kaya iyon ang
bilin niya."
"Ayos na pala ako rito. May... mga bibisita naman kaya hindi na ako mababagot,"
sabay tingin ko kay
Leandro. "Bibisita ka? Pagkatapos ng trabaho mo?"
"Kami, Chayo. Bibisita kami ni Edu at Nan, palagi!" sabat ni June sabay halakhak.
Uminit ang pisngi ko nang narealize na marami nga palang nakikinig at masyado akong
excited sa mga
pagbisita ni Leandro. Lalo na kapag siya lang gaya kanina!
Lalo akong nahiya nang napansin ang tahimik na mga kaibigan ni Kuya sa likod. It
was as if they're putting
some puzzle pieces together as they watched us. Natigil lang ang pagmamasid ko sa
kanila nang marahang
hinaplos ni Leandro ang pisngi ko. My eyes drifted to his.
"Kung ayos na ang pakiramdam mo, mas maganda nga na sa bahay n'yo ang pagpapahinga
mo. You'll feel
better there compared here in the hospital."
Hindi ka naman makakabisita. I don't want to push my luck. I want to be as
understanding as him. Hindi ko
siya kayang iwan at hindi ko rin naman kayang saktan si Daddy pero sana kalaunan,
makita niya na iba si
Leandro.
"M-Makakapamasyal naman siguro ako... ng kaunti," sabay tingin kay Kuya Levi.
Kuya Levi's narrowed eyes remained. It was like daggers thrown at me. Umiling siya
bago tumingin kay
Leandro.
"Magtatrabaho itong gago mong boyfriend, Chayo, habang nagpapahinga ka sa bahay
kaya saan ka
mamamasyal?"
"Diyan lang..."
Nagtawanan na ang mga kaibigan ko. Nakita ko ang tinginan ni Adriano at Anais, ang
gulat sa mga mata nila
samantalang pareho ding nagtawanan si George at Axel.
"Sa hapon, Kuya..."
"Hindi mo pa kaya, kaya ihahatid kita kung mamasyal ka."
Leandro looked at Levi with serious eyes but with a smile on his lips.
"Kuya!" sumamo ko pero mukhang natutuwa siyang istorbohin kami ni Leandro.
Don't worry, though. I'm rich with ideas on how to get Leandro alone. Ngayon pa nga
lang, marami na akong
naiisip.
P 42-5
Nobody dared to ask about us. Kahit sa halatang kuryosong mga kaibigan ni Kuya.
Hindi ko nga lang alam
kung napag-usapan ba nila ang tungkol sa amin. Lumabas pa naman sila at iniwan ako
sa mga kaibigan ko
saglit.
"Nakakakilig si Leandro!" si June sabay lapit sa akin nang kami na lang at si
Manang Lupe ang naroon. "Bakit
ba hindi ko kailanman naisip noon na puwedeng kayong dalawa?"
Natawa na lang ako.
"Bibisita kami sa inyo at doon tayo mag kuwentuhan pa, ha! Kulang pa ang kuwentuhan
natin!"
"Oo. Bibisita kami sa inyo, Chayo. Kung uuwi ka na bukas, baka sa linggong ito rin
kami pupunta," si Nan.
"Sasama raw sina Julius at Kervin."
"At kung gusto mong mamasyal, puwedeng sunduin ka namin ni Edu at mamasyal tayo."
"Hindi tayo ang gustong pasyalan niyan, si Leandro!" si Edu sa asawa.
Nagtawanan kami. I assured them that we will go out, too. Totoo namang nakakabagot
sa bahay pero excited
lang din akong makasama si Leandro.
Huli si Leandro at Kuya Levi sa ospital. Si Manang Lupe ang kasama ko nang lumabas
si Kuya para lang
tingnan ang mga bayarin namin at kausapin ang doktor. Kaming tatlo ni Manang Lupe
ang nasa silid. Abala si
Manang Lupe sa panonood sa TV na halos walang tinig dahil kanina'y nag-uusap-usap
ang mga narito.
"Uuwi ka na?" medyo malungkot ang tono ko nang tanungin si Leandro noon.
"Ayaw mo?"
My eyes widened with happiness. Puwede ba 'yon?
"Uh-huh. Ayaw kong umuwi ka."
"I can stay here for tonight. Sasamahan ko kayo."
It is possible. Sumulyap ako kay Manang Lupe at saktong nakita ko ang paghikab nito
at ang halatang pagod
sa kulubot na mukha.
"Manang Lupe," I called without even asking Leandro's permission.
"Chayo?" agad niyang baling sa akin.
"Puwede ka pong magpahinga na muna sa mansiyon. Sabay na lang po kayo ni Kuya pag-
uwi at babantayan
daw po ako ni Leandro rito."
It left Leandro with no choice. He faced Manang Lupe. Pagod na tumawa si Manang
Lupe.
"Ah. Wala ka bang trabaho bukas, hijo?"
P 42-6
"Mayroon naman po. Pero puwede namang ayusin at aalis na lang ako kapag makakalabas
na ng ospital si
Chayo."
How I wish he didn't have work, though. Bahagya akong nalungkot dahil liliban pa
yata siya para lang
bantayan ako.
"Maaga na lang siguro akong babalik bukas. Mga alas singko ng madaling araw para
makauwi ka pa at
makapaghanda para sa trabaho mo?" si Manang Lupe.
Tumango ako, nagustuhan ang suggestion ni Manang. "Sige po para hindi na liliban si
Leandro."
"Kung masyado pong abala, kahit samahan ko na lang kayo ni Chayo ngayong gabi," si
Leandro.
Kinagat ko ang labi ko. Tama siya at gigising pa si Manang ng maaga bukas para lang
pumunta rito.
"Hindi na, Leandro. Tama si Chayo na sa mansiyon na ako magpapahinga. Mas
makakapagpahinga kasi ako
roon. At araw-araw naman akong mas maaga pa sa alas singko nagigising para mamahala
sa mansiyon kaya
sanay na ako. Isasama ko ang ilang kasambahay bukas."
"Kung iyon po ang mas magaan sa inyo," Leandro said respectfully.
Manang Lupe smiled and then her eyes went to me. Lumapit siya at hinaplos ang buhok
ko bago nagsalita.
"Magpahinga kang mabuti, ha. Kakausapin ko si Levi at baka hindi iyon sasang-ayon
kapag ikaw ang
magsabi."
"Thanks, Manang."
Manang Lupe kissed my forehead before heading towards the door to go to my brother.
At kalaunan sa gabing
iyon, pumayag nga si Kuya pero kinausap pa si Leandro saglit sa labas bago kami
tuluyang napag-isa sa silid.
Funny how even amidst the tragedy of fire, my father's wrath, and many other
things, I'm still comfortable and
happy. Maybe that is what it's all about. Loving means finding comfort in your
other half, despite the
imperfect situations.
"Sa sofa ako matutulog," aniya.
I glared at him. Ayaw ko pang matulog kahit gusto niya nang matulog na kami. Gusto
niyang nagpapahinga
ako. Kaya ko nga ipinaglaban na rito na siya para mas mahaba ang panahon namin, e.
"Matulog ka na," aniya habang inaayos ang kumot ko.
Pilit kong ginigilid ang katawan ko sa kagustuhang maupo o kahit mahiga man lang
siya saglit sa tabi ko.
"Hindi pa ako inaantok, Leandro."
He sighed. "Pero kailangan mong matulog ng maaga para umayos ang pakiramdam mo."
"Maayos na ang pakiramdam ko. May sugat lang."
P 42-7
"Para mas lalong umayos ang pakiramdam mo."
Umirap ako at sinimangutan siya. It was as if he could never be at peace because of
the face I am giving him.
"Oo nga at sa sofa ka matutulog, pero hindi pa naman ako inaantok kaya dito ka muna
at mag-usap pa tayo."
"Paano ka aantukin kung nag-uusap tayo?"
Lalo ko siyang sinimangutan. He sighed and slowly sat again beside me. Gumilid pa
lalo ako.
"You'll wait until I fall asleep, bago ka lilipat sa sofa."
"Alright," aniya at nanatiling nakaupo.
Umirap ako nang nakita ang pag-upo niya at ang distansiya namin. Alam kong alam
niya ang gusto kong
mangyari pero hindi niya lang talaga ginagawa. Tinapik ko ang tabi ko.
"Paano ako makakapagpahinga kung ganito ka, Leandro?"
It worked like magic. Marahan siyang tumabi sa akin. Nakangisi ako habang
binibigyan siya ng espasyo.
The long silent moments, with only our breathing and heart beats made me feel
better and more at peace. Sa
gitna ng mga nangyari, wala na akong hihilingin pa. I realized that's how it is, to
be in love... everything isn't
perfect but it's alright.
Marahan niya akong niyakap gamit ang kaliwang braso. Ngumiti ako at hinilig ang ulo
sa kanyang dibdib. I'm
almost trembling with happiness. With no traces of life-threatening events just
some days ago.
"I realized many things," I whispered.
"Hmm. Like what?"
"Ang... sabi mo sa akin... noong una tayong nasa bahay mo..." I smiled thinking
about it. "Noong sinabi ko na
isama mo si Keira o ang binalikan mo sa Cebu, ang sagot mo sa akin... Sasama ba
ako?"
He chuckled. "Hindi iyon si Keira."
"Akala ko si Keira. I realized now... you meant... me."
Natahimik kaming dalawa. I know he's watching me.
"Sinagot ko lang ang mga sinabi mo. I'm not counting on that, Chayo. I know then
how much you want to stay
here. That's why I built a house and my long term plans are anchored here in
Altagracia."
Hindi ako nagsalita. He thinks too highly of my principles when truth is... I could
go with him. Now.
Anywhere. I love Altagracia but I can always come back whenever I want. He...
however... is my home now.
"Pero-"

P 42-8
He put his index finger on my lips to stop me from saying anything. "I'm not going
to make you choose,
Chayo. Isa pa, umuwi ako rito na handang manatili rito para sa'yo. Umuwi rin ako
kahit alam kong galit ang
Daddy mo sa akin. Kahit alam ko ang mga puwedeng mangyari."
Kumunot ang noo ko, muling may sakit na tumusok sa puso. It will hurt leaving this
place but I can do it for
Leandro. Pero ang marinig sa kanya ito ngayon, pakiramdam ko hinding-hindi siya
mapapalitan sa puso ko.
Magdaan man ang maraming panahon at unos. Siya lang ang mamahalin ko.
"Going back here was my choice, Chayo. I chose that after thinking about the
consequences carefully. I don't
want you to go through any difficult decisions for yourself and for your family."
"Iniisip ko kasing... puwede nga namang umalis at... sasama ako," bulong ko habang
nakapikit sa kanyang
dibdib.
He hugged me tighter. "Don't worry, we'll stay here. No need to decide or choose,
Charlotta."
"I really love you, Leandro."
I hugged him back. He chuckled and kissed my cheek.
"Noon, sa Ruins, tinanong kita kung kailan mo gustong magpakasal. Ang sagot mo,
wala pa sa isipan mo
iyon..."
Hindi ako bumitiw sa pagkakayakap sa kanya. My heart raced and I think I could pass
out here in his arms.
"Sana nasa isip mo na 'yon ngayon," bulong niya.
Finally jusmiyoooo Ang issue naman naten ???? kahit sino na kay levi, magkaron lang
sya ng story, ok na ko

P 42-9
Wakas
567K 32K 29.6K
by jonaxx

Wakas

"Ba't tayo maghihiwalay? Akala ko ba susubukan mo, Leandro?"

Nag-iwas ako ng tingin kay Keira. Alam kong may kasalanan ako at nagsisisi ako
roon. This is a step to right
my wrongs. Pinabayaan ko masyado ang utak kong pangunahan ang buhay ko, pati sa
pakikipagrelasyon.
Ngayon, dahil doon maaaring makapanakit pa ako ng isang kaibigan.
"I tried, Keira. I don't want to ruin our friendship but I figured I would ruin it
more if we continue when... I'm
not really romantically in love with you."
Matapang kong tiningnan si Keira. Isa siya sa pinakamatalik kong kaibigan pero
hanggang doon lang talaga
ang nararamdaman ko. Pagkatapos niyang magtapat sa akin, pinapili niya ako kung
susubukan ko ba o iiwas
siya. I didn't want to lose a friend but I am sure I don't like her that way. Iyon
nga lang, pinairal ko ang utak
ko. Matagal na kaming tinutukso ng mga kaibigan at naisip ko ring nagkakasundo
naman kami kaya siguro
matututunan ko rin siyang mahalin.
"Why don't we try more? Pahabain muna natin, Leandro!"
Pagkakamali na nga na pumayag ako kahit alam kong hindi ko siya gusto, kung
pahahabain ko pa 'to, mas lalo
lang lalaki ang pagkakamali ko. An image of an angry Charlotta del Real flashed on
my mind and her exact
words...
"Eh, bakit kita susundin, ha? Susundin mo ba ako kapag sinabi kong makipagbreak ka
rin sa girlfriend mo?"
Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. Parang batang inaway at binantaang
isusumbong.
Ang sarap nga'ng isumbong, e. Kahit kay Levi lang. I saw how her boyfriend's hand
slipped in her blouse.
And when they got caught, he ran away while she begged me not to tell anyone. Gusto
kong matawa noon sa
iritasyon at galit. Lintik na pilyang bata! Ang aga ng pagiging kuryoso sa
seksuwalidad! Sarap paiyakin para
magtanda at huwag nang ulitin pa!
My mother talked about it candidly once. Nang nakita niya na matalik na magkaibigan
kami ni Levi. Ang sabi
niya, dating kasintahan ni Papa si Rosario del Real noon. Napilitan lang daw itong
mag-asawa sa pinili ng
mga magulang. But they are happy now like how we are happy with our family.
Simula noon, napansin kong may kakaiba akong turing sa kapatid ni Levi. I'm
friendly and sociable to almost
everyone, matanda man o bata, pero hindi sa nakababatang kapatid na babae ni Levi.
Dagdagan pa na may
tingin siyang nagmamaliit sa mga taong hindi malapit sa kanya, lumayo lalo ang loob
ko para sa kanya.
Because I'm not friendly only to her, there's an invisible glowing line for her
everytime. It's like I always
P 43-1
single her out among the crowd... Charlotta del Real, glowing on my sight, as a
reminder that I shouldn't try to
be friendly because she'll never talk to me anyway. With all her rich and fancy
friends, she won't even glance
at her brother's poor friend. Dagdagan pa ng maraming alaala ng masasakit niyang
salita para sa mga
mahihirap na kagaya ko, I don't think I could stomach to hear any more of her
opinion of me.
"Stupid! Umaasa naman siya na papansinin ko? He doesn't even exist to me!" I heard
her one time.
Nagtawanan sila ng mga kaibigan niya. Nakaupo lang ako sa isa sa mga Kiosk malapit
sa daanan, nagbabasa,
nang dumaan sila patungong cafeteria at iyon ang usapan.
"Tama! Ayaw mo nga roon kay Gelo na mayaman sa Canlaon, e. Siya pa kaya?"
"As if love letters are enough. So cheap!"
Nagtaas ako ng kilay at binagsak ang mga mata sa basahin.
"Hindi nagkalahati sa surprise ni sa'yo na sobrang bongga! Ang daming balloons
noon! Pag monthsary n'yo,
tiyak mas bongga pa! Bibigyan ka na niyan ng mamahaling necklace at maraming
maraming bulaklak!"
"And for anniversary, probably a trip to somewhere nice! Sweet!" pantasya ng mga
kaibigan niya para sa
kanya.
Of course, I heard of it. The grand gestures of her suitors for her. S'yempre, para
kay Charlotta del Real ang
lahat ng 'yan. Walang lugar ang tamang salita at mga pipitsuging love letter, gusto
niya ng engrande at
mamahaling pagpapahayag ng pagmamahal.
"Tss." I shook my head.
I'm not perfect but I'm not that petty to compare the intensity of love with the
amount of material gifts a lover
can give. At lahat ng iyon siguro nagpatong-patong sa isipan ko. I created a my own
prejudice of her while
singling her out on the crowd as someone I can't dare to be friends with... and...
someone I secretly care
about.
The thought of those dirty hands under her blouse gave me mixed emotions. The
prominent one, though, was
anger. At tuwing naririnig kong may boyfriend daw siya, lumalago pa iyon sa isipan
ko at habang tumatagal,
pumapatong pa sa mga naunang panghuhusga ko sa kanya.
All of that lead me to say yes to her crazy ideas. Ang mabuti pa, ubusin niya na
lang ang oras niya sa akin.
Bukod sa hindi siya mapapahamak, baka umayos pa ang opinyon niya sa mga bagay-
bagay. Hindi bale na
kung iisipin niyang tinutulungan niya akong makalimutan si Keira. I have no hang-
ups or whatsoever for
Keira. I don't want us to stop being friends but I know she's angry at me. It could
also be her way to forget
about me and I respect that. She should.
Halos mapaatras ako nang nakita ang walang tigil na paglapit ng mukha ni Chayo sa
akin. Nakapikit siya at
sinisinghot ako.
"What are you doing?" I said tensely.
I watched her soft resting eyes, cute narrow nose, and pink lips looming on my
chest. Her beauty is her most
P 43-2
effective weapon. Hindi niya pa alam na iyon talaga ang dahilan kung bakit ang
daming nagkakagusto sa
kanya.
"Ang bango-bango mo..." she said softly as she continued sniffing me.
Nasa labas kami ngayon. Sa isang magandang tag-init na hapon nang nagsimula na
kaming maging malapit sa
isa't-isa.
I gazed at her and I saw how beautiful she was when she opened her eyes and looked
at me. Sumimangot siya
kaya hindi ko na napigilan ang ngiti. Hindi na ako sigurado ngayon kung pinapahaba
ko ba ito para makaiwas
siya sa mga manliligaw niya o dahil gusto kong... nasa akin siya.
"Bakit ka naliligo agad pagkatapos mo sa garahe? Nagmamadali ka lagi paakyat sa
kuwarto mo!" that was
what her pouting was all about.
"What's wrong with taking a bath first?"
"Bakit? Mabaho ka ba kaya ka laging nagmamadali?"
Minsan naisip kong ang layo ng agwat naming dalawa. Hindi siguro siya kailanman
pinagpawisan sa mga
gawaing bahay o labor work. She always smells good.
"Mabaho, Chayo."
She tilted her head. I saw how her cheeks turned pink. "Mabaho ka, Leandro?"
"Kanina. Kung hindi ako naligo."
"Amoy pawis?"
"Amoy pawis at kalawang."
Ngumuso siya. Bumagsak ang mga mata ko sa kanyang labi. I can imagine her growing
up to be a fine woman.
The thought of it excites me.
"Parang hindi kita naiimagine na mabaho ka. Parang lagi kang mabango sa akin."
My eyes widened at her innocence. Inamoy-amoy niya ngayon ang palapulsuhan niya.
"Nag pe-perfume ka rin?"
"Minsan lang."
"Ako, lagi! Dito sa wrists at sa leeg para amoy na amoy," sabay turo niya sa
kanyang leeg. "Tas cologne
minsan sa shirt. Amoyin mo! Bulgari!"
Sinubukan niya ulit na ilapit ang sarili niya sa akin. I gritted my teeth and
slightly shadowed my eyes to hide
my opinion of it.

P 43-3
"No, Chayo!" mariin kong sinabi.
"Huh?" nagtaas siya ng kilay.
"Why don't we proceed to what we should talk about?"
Stop it with the damn small talk about your perfumes and your neck!
"Ang suplado mo. I'm just curious! You always smell nice. I don't. I have to put on
perfume to smell nice..."
Pumayag akong makipaglapit sa kanya para masabotahe ko ang sakit sa ulong pagbo-
boyfriend niya. Ngayon,
pakiramdam ko, ako ang nasasabotahe niya.
"You always smell nice, too, Chayo," I said.
Nagbubukas na siya ng notebook nang natigilan para simangutan ulit ako.
Nagkatinginan kami. Nag-iwas nga
lang ako ng tingin dahil sa mga naiisip.
She deserved all the flowers from her suitors. She deserved the gifts. Aabot kaya
sa panahon na makakapag-
ipon naman ako para mabigyan siya ng ganoon? The bitterness crept inside me as I
imagined a long way to
go.
"Hindi mo naman ako inamoy."
"I can smell your scent from here. No need to come near you to prove it."
Namula ang mga pisngi niya at unti-unting sumilay ang ngisi.
Nang mas lalo ko pa siyang nakilala, nakita ang sakit at kasiyahan niya, mas lalo
lang akong nahulog. I may
not be worthy of her now... not yet... but I'll make sure I will be, eventually.
Iyon ay bago nangyari ang trahedya sa gitna ng aming pamilya. She was hurting so
bad and I couldn't do a
thing about it. Abala ako sa pakikipagtalo kay Papa tungkol sa alam kong ginagawa
niya... samahan pa ng
matindi ko konsensiya para kay Chayo at Levi. I couldn't face her. She's hurting
and I know that it's because
of my father. I'm torn.
"Kumusta, Leandro?" si Levi.
Ilang taon mula noong trahedya, hindi naalis ang sakit at galit ko para kay Luis
del Real. I was also angry at
Levi for trying to elope with Chantal and ending up in that fatal accident but I
know they were victims of the
situation, too. Like me. And Chayo.
"Ayos lang."
Ilang sandali pang nagtagal ang katahimikan namin. Nang nagbuntong-hininga siya,
inangat ko ang tingin ko
galing sa inumin.
"I'm glad that you coped. I'm sorry about Tito Carlos."

P 43-4
I sighed. Mahirap tanggapin ang nangyari pero wala kaming magagawa.
"I'm sorry about Tita Rosario, too," sambit ko.
"I'm sorry for everything. At salamat sa pagpapaunlak na makipagkita sa akin
ngayon," miserableng sinabi ni
Luis Javier, ang pinaka matalik kong kaibigan na minsan kong kinamuhian pagkatapos
ng trahedya. Ganoon
din siya sa akin.
"Aaminin ko, Levi. Gago ka para gawin iyon sa kapatid ko!"
Yumuko siya at kitang-kita ang pagsisisi.
"Pero alam kong hindi mo mapipilit si Chantal kung ayaw rin niya. She is at fault,
too. Same as you-"
"But I should've known better. Mas matanda ako at mas malawak dapat ang pang-
unawa-"
"Sino ba sa atin ang malawak ang pang-unawa sa panahong iyon?" agap ko dahil ako
man marami ring
pinagsisihan sa trahedyang iyon.
"Dapat hindi ko na ginawa iyon."
Ilang sandali ang pinalipas namin sa katahimikan. The mellow music didn't do
anything good. May pinaalala
lang sa akin ang tugtuging iyon dahilan kung bakit hindi ko na napigilan.
"Kumusta si Chayo?"
Nag-angat ng tingin si Levi sa akin.
"She's fine. Gusto ko nga sanang kunin siya kay Daddy pero alam kong mas maalagaan
siya roon."
"Hindi ka pa umuuwi?"
Umiling siya.
"You should go and check on her. Lahat tayo masama ang loob sa nangyari. Masama pa
rin ang loob natin
kahit wala na tayo sa Altagracia, siya pa kaya na araw-araw na nandoon?"
"Chayo si stronger than me, Leandro. I call her every now and then-"
"Kahit para kay Chayo na lang sana, Levi!"
Alam kong mali ang iritasyon ko. Hindi pa maayos ang ugnayan ni Levi at ng kanyang
ama kaya bakit ko siya
pinipilit na umuwi kung ayaw niya.
"I'm sorry. I'm just so worried about her..."
"I didn't know you care for my sister, Leandro?"
"I care for Charlotta so much, Levi."

P 43-5
Madilim ang ipinukol kong titig sa kanya. He looked at me lightly while drinking
his whiskey at kalaunan,
muntik nang masamid sa iniinom.
"Don't tell me you like her?" halos matawa siya sa sarili niyang tanong.
Ang gagong ito! Ilang taon na ang lumipas, hindi pa rin niya nahahalata! Hindi ko
siya sinagot dahil kahit
paano alam ko ang magiging reaksiyon niya. Ayaw ko namang tanggihan dahil... iyon
ang totoo. Bakit ko pa
ililihim.
"You like my sister, Leandro?!" now he sounds so concerned.
I could say that to him but I won't. Hindi ko ibinalik ang tingin sa kanya. Uminom
na lang ako.
"Hindi ka gusto no'n! She won't even consider you!"
Ngayon pa lang ako bumaling dahil nairita sa sinabi niya.
"Kaya nga manliligaw para magustuhan. Then she'll consider me to be her boyfriend-"
Hindi na nakainom si Levi sa gulat. Nagtagal ang tingin niya sa akin. Ilang
sandali'y parang gusto niyang
magsuntukan kami rito. I can feel him reaching out and fantasizing of punching me
repeatedly. If I get punched
now, then I'll go all out.
"Wala pa akong sapat na ipon. Pagsakay ko sa susunod na buwan, doon pa lang ako
magsisimula para sa
negosyong naiisip ko. Sa Altagracia ko itatayo dahil alam kong hindi 'yon sasama
sakin kung yayayain ko-"
"Gago ka! Seryoso ka riyan?"
I smirked.
"Huwag mo akong mabiro-biro ng ganito, Leandro. Alam ko ang reputasyon mo sa mga
babae! Gago ka!"
Nagbuntong-hininga ako. "Hindi ko alam ang sinasabi mo-"
"Babastedin ka no'n kaya huwag mo nang subukan! Paglalaruan ka lang no'n! Maling
mali 'yan."
"Kung ayaw niya sa akin, hindi ko siya pipilitin. Ang importante masubukan ko-"
"Masubukan ang?" he sounds so angry.
"Masubukang manligaw, Levi. Masabi sa kanya na gusto ko siya-"
"Gusto mo lang siya?" he's now more furious.
I didn't say anything. Anong gusto niyang marinig? Na mahal ko ang kapatid niya?
Halos baliktarin niya na
itong lamesa sa gitna namin ngayon, wala pa nga akong sinasabi, e. And besides,
I'll confess to Chayo. Not to
her brother. To hell with him!
"Hindi 'yan puwede sa'kin, Leandro. Kailan ka uuwi? Iuuwian ko 'yan," banta niya.
P 43-6
Dinudungaw ang puntod ni Papa, hindi ko mapigilan ang pag-iisip na maaaring tama si
Levi. Hindi nga ako
tatanggapin ni Chayo. Naging mahirap sa akin na tuluyang magdesisyon tungkol sa
pagbalik ko ng Altagracia
dahil sa galit ko kay Luis del Real. Paano pa kaya kay Chayo?
She will never take me. She's probably angry at me and it's not wrong. I can't
blame her.
Kaya nang nagkita kami at naaninag ko ang matinding galit at poot sa kanyang mga
mata, wala akong ibang
gustong gawin kundi ang humingi ng tawad... ang pawiin ang lahat ng sakit... at
respetuin sa huli, kung ano
man ang magiging desisyon niya. But I'm not giving up without even trying.
All my efforts... paid off. Seeing her safe, loving her, making her happy, and
kissing her softly... it's all worth
it.
Matindi ang pag-aalala ko nang nalaman ang tungkol sa sunog sa azucarera. Lalo pa
nang narinig na naroon si
Chayo sa loob, natutulog.
"Leandro!" sigaw ni Manang Lupe nang nakitang tuloy-tuloy ang pasok ko, hindi na
hinintay ang mga
bumbero.
Tinawag nila ako at sinubukang awatin pero huli na ang lahat. When I saw Chayo on
the floor, in the middle
of that damned place, hindi ko alam kung guminhawa ba ang pakiramdam ko o mas
lalong tumindi ang poot.
She was unconscious when I carried her. I want so bad to take her to the hospital
myself and don't let anyone
touch her... especially her father! Her father who probably made her sleep in the
office!
Sising-sisi ako na pinauwi ko siya sa gabing iyon. I don't agree to Luis del Real
but I respect him as Chayo's
father. Ako man, ayaw kong suwayin niya ang ama niya at magrebelde para lang sa
akin. Pero ngayon... hindi
ko alam. If it almost cost her her life, then what is the point?
"Chayo! Chayo!" Luis del Real cried and went to his daughter.
Tumayo ako at labag man sa loob ko, lumayo para bigyan sila ng pagkakataon at para
na rin respetuin ang
opinyon niya sa akin.
It was so hard. Especially after seeing Chayo in that state. But then I know my
understanding and patience
will be worth it in the end, too.
Every pain in the past, every heart ache, every struggle... it's all worth it.
Malaya kong pinadaan ang tungki ng aking ilong sa kanyang leeg at nilanghap ang
kanyang bango. Her soft
skin against mine made me restless. I can feel her stiffening against my hold. I
smiled.
"Sorry..." I said to console her.
She groaned a bit and pouted. "Don't say that. You shouldn't be."
I smiled. "I got carried away. And... I can't get enough of you."
Nilingon niya ako. Hindi natanggal ang ngiti sa labi ko. Sa kaunting ilaw ng
dalawang side lamp sa paligid
P 43-7
namin, nakikita ko ang kumikinang niyang mga mata at ang pagsabog ng buhok niya sa
aming unan.
"T-Talaga?" she tried to look away. "Hindi ka napagod sa haba ng araw natin?
Mas lalo akong ngumiti at pinadaan ang labi ko sa kanyang panga patungong leeg. I
heard her moan softly.
Tumigil ako at nakitang nagpipigil siya sa nararamdaman. Biting her lower lip and
trying hard to keep her
sanity.
"Nagsisimula pa lang ang araw ko," sabi ko.
Mas lalo siyang ngumuso.
"Pagod ka na?" may panunuya sa tono ko.
Unti-unti siyang ngumisi at umiling.
"Very good. Then we can do it again, huh?"
"Ikaw..."
"I'll be more gentle this time. So I can pleasure you better."
"You pleasured me twice the first time. Ikaw, isa lang. Ilan ba dapat?"
Humalakhak ako at hinigpitan ang yakap sa kanya.
"Leandro!" sabay tampal niya sa braso ko. "Iniipit mo 'ko!"
Slowly, I let my hands cup her breasst and started my kissing again behind her
neck.
"Leandro!" she called, this time with a slight curl on her tone.
"Dito ka na uuwi sa akin simula ngayon," I said.
We are ending this day, our wedding day, on our bed, in our house... making hot
love.
Hindi naging madali ang lahat para sa amin. Gaya ng hindi madaling magpatawad,
tumanggap, at magpatuloy.
Pero gaya rin ng lahat ng iyon, hindi madali pero posible.
Luis del Real did not approve of me until the end but he was on our wedding,
approving of his beloved
daughter's happiness... escorting her to me. I respect him for allowing us that
moment and this life. Gaya niya,
may galit din ako na siguro hindi na maaalis, pero mababawasan sa pagdaan ng
panahon. Gaya niya,
matatanggap ko siya at rerespetuin ko hanggang sa huli... para kay Chayo. Para sa
aking sarili.
"Take good care of her, Leandro," iyon lang ang tanging nasabi niya pagkatapos
niyang ipaubaya si Chayo sa
akin.
Tinalikuran niya kami, hindi dahil hindi niya matanggap, kundi para itago ang mga
luha.

P 43-8
"That's what I intend to do, Sir," I said respectfully.
Life is short. Loving passionately and keeping it truly till the end, that's what I
want to do for the rest of it.
"Ah..."
I chuckled at her moan. It seemed like an unfinished sentence.
"I l-love you..." she finally completed it after some intense kissing.
"I love you even more, Charlotta," I whispered, trying to cherish this particular
moment... our moment
together... and both our dream come true.
I smiled and kissed her lips more. She kissed me back with the same intensity.
Nagdaan man ang panahon, nagkahiwalay man tayo, at nalampasan man ang trahedya,
ikaw pa rin ang mahal
ko.
Pahingi ngang Leandro dyan September 25, 2019 3:42PM

P 43-9