Onschuldigen doden vanuit een

kamer, voor het goede doel

Filmrecensie

EYE IN THE SKY

Regie Gavin Hood. Met Helen Mirren, Alan

Rickman, Aaron Paul   ★ ★ ★ ★ ★

5 Dit is een verhaal over een meisje en een raket. Het meisje woont met haar
ouders in een buitenwijk van Nairobi. Op straat verkoopt ze brood. Studeren
doet ze stiekem met haar vader, want buiten patrouilleren de
fundamentalisten van Al-Shabaab. Die willen niet dat meisjes leren. Spelen
met een hoelahoep mag ook niet. Hun God houdt niet van hoelahoeps,
10 weten de mannen met automatische geweren.
Kilometers boven het meisje vliegt een drone. Als de piloot in de
Amerikaanse Nevadawoestijn het bevel krijgt, lanceert hij een raket. De
beelden van de drone worden niet alleen door de piloot gezien. In een
ondergrondse bunker van een Britse militaire basis kijkt kolonel Katherine
15 Powell mee (Helen Mirren). Wat haar betreft kan het bevel om te lanceren niet
snel genoeg komen. Iets verderop, in het centrum van Londen, zit luitenant-
generaal Frank Benson (Alan Rickman) samen met politici. Zij beslissen of de
raket gelanceerd wordt.

Het meisje weet dat niet. Ze weet niet dat in het huis achter de muur waar
20 ze het brood verkoopt twee zelfmoordterroristen bomgordels omdoen voor
een aanslag. Ze weet vooral niet dat ze met haar broden binnen het bereik
van de raket zit en dat Europeanen en Amerikanen tot op het hoogste niveau
overleggen over de vraag of ze haar mogen offeren om de terroristen te
kunnen doden. Dat zij, Fatima Mo’Allim, collateral damage wordt genoemd:
25 bijkomende schade.
‘Eye in the Sky’ volgt de gebeurtenissen op de grond in Nairobi en de
onderhandelingen over de vraag of je een bom mag laten vallen op
onschuldige mensen als anderen daarmee gered kunnen worden. Het decor
van de film overtuigt niet altijd. Met een budget van bijna 25 miljoen dollar
30 had dat beter gekund. Maar het stoort niet. Want dit is geen actiefilm. Het is
geen film over personages. Behalve over Fatima en over de dronepiloot kom
je over niemand iets persoonlijks te weten. Dat hoeft ook niet.
Dit is een film over een proces, een keten van beslissingen die bepaalt of
iemand leeft of sterft. Proces klinkt misschien niet al te spannend, maar het is
35 goed beschouwd een keiharde thriller. Een emotionele film, die gevoelens zo
lang mogelijk vermijdt, juist omdat de onderhandelaars dat ook doen.

“Een emotionele film waarin voor emoties heel lang geen plaats is”

Ronald Rovers

Uit: Trouw.