JB2: The Generals Affair [BXB] [√]

Juariz Bachelors: 2
Hello po! Ito ang pangalawang kwento sa Juariz Bachelors. Hindi ako ganoon ka
bihasa sa pagsusulat pero gusto ko lang talagang ibahagi ang mga ganap dito sa utak
ko. Sana ay mapasaya, mapakilig at mapaiyak ko kayo sa kwento kong ito. I created
The cold hearted father kasi one time gusto kong makabasa ng dahdie na may baby boy
at naka focus talaga sa family affair kaso medyo kaunti lang ang ganoong genre so
ayon nabuo ang The Cold Hearted Father. I never expect it to be noticed by people
and I thank everyone for the comments and votes. It truly inspired me to continue
writing and challenge myself. Thank you po talaga.

Maraming salamat po talaga kong binasa mo ang The Cold Hearted Father which is the
first part of this series hindi pa iyon tapos hahaha. So ayun nga, since I am not a
professional writer and I don't have any editors with me it's expected that you'll
encounter typos, wrong grammars, mistakes in punctuation usage, plot holes and so
on. But, I assure you that I'll give time to edit this out after I'm done writing.

I am very open to critics and constructive criticism but I am not patient and
tolerant to people who are rude and hateful.

Thank you so much po sa pagbabasa! Labyu!

I would like to express my deepest gratitude to Angelo Bautista for creating

wonderful book covers for my Juariz Bachelors. The image below was the former book
cover of this book. The current book covers you saw on my Juarix Bachelors books
are created by Angelo.

You can follow him on WP with his username user52504436 ❤

Roan Dela Mercid

This is my Roan Dela Mercid ߘ Ewan ko kung sino ito HAHAHA! Nakita ko lang siya sa
Pinterest.

You are free to imagine your ideal Roan Dela Mercid guys. I just want to share my
ideal Roan Dela Mercid sa inyo.

P.S. I have an update tomorrow po ͢‫ݤ‬

AXEL ZEIN JUARIZ

Goncalo Teixeira as my Axel Zein Juariz. ❤ dahdie ߘ

Saka may mga tattoo po si Axel.

You guys are free to imagine your own Axel. He's my personal visual reference while
writing.
Prologue
Roan Dela Mercid

Nagising ako dahil parang may kung anong maasim na umaakyat sa lalamunan ko.
Nahihilo pa akong napatakbo sa banyo at mabilis na sumuka sa bowl. Suka lang ako ng
suka hanggang sa manghina na nga ako.

Halos isang buwan na akong nagkakaganito. Naduduwal tuwing umaga, kumakain ng mga
kakaibang pagkain, nagki-crave at sensitive ang pang-amoy. Simula ng mag-file ako
ng resignation letter sa law firm ni sir Nathan ay nagkulong na ako dito sa maliit
na bahay sa probinsya. Malayo sa syudad at malayo sa kanya.

Mas nakakapag-isip ako dito ng tama. Dito hindi ako nakikihati, hindi nanlilimos ng
pagmamahal at hindi isang salot sa lipunan. Dito, ako si Roan Dela Mercid isang
bagong salta at tahimik na namumuhay.

Ng mahimasmasan na ako, doon na ako tumayo at saglit pang napahawak sa lababo ng cr

dahil nahilo ulit ako. Napatingin ako sa repleksyon ko sa salamin. Ang laki ng
pinagbago ng katawan ko. Maraming nabawas sa aking timbang pero ang ipinagtataka ko
ay ang medyo umuumbok kong tiyan.

Bigla naman akong kinutuban. Hindi kay...hindi kaya buntis ako? Oo, mahirap
paniwalaan pero noong labing-walong taong gulang ako pinakuha kami ng medical
certificate para sa recquirements ng school doon ko nalaman na isa akong carrier.

Lalaki ako biologically pero dahil may abnormalities ang chromosomes ko kaya
nagkaroon ako ng kakayahang magdalang tao. Pero sabi sa akin ng doctor noon maliit
lang ang tyansang mabuntis ako dahil most of my organs are for males kaso heto...

Napagdesisyonan kong pumunta muna sa bayan pagkatapos kong mag-agahan. Nag grocery
muna ako bago dumiretso sa isang maliit na ob/ gyne clinic. Kailangan kong malaman
kung buntis ba ako o ano.

"Hello! You are?" Nakangiti akong binati ng doktora pagkapasok ko. Ako pa lang kasi
ang pasyente. Maganda ito kahit medyo tumatanda na. May kaputian ito at singkit ang
mga mata.

"Hello po, doc. Ako po si Roan Dela Mercid." pagpapakilala ko dito at kinamayan
siya na malugod naman nitong tinanggap.

"I'm Doctora Helena Uy but you can call me doc Helen. So, what do you want to
consult, ijo?" Tanong niya matapos siyang magpakilala sa akin.
Inayos niya rin ang stethoscope na nakasampay sa kanyang leeg.
"Doc..kasi when I was eighteen nalaman kong isa akong carrier. And almost a month
na akong naduduwal at napaka sensitive ko rin sa amoy. I think I'm pregnant po."
Paliwanag ko dito.

"I see.We will do some test muna, ijo, para malaman natin if you're really pregnant
and kong ilang months na. Is that okay with you?" Tanong niya na tinanguan ko lang.
Bigla tuloy akong kinabahan, hindi ko alam kong bakit. Dahil ba sa excitement na
baka magkakababy ako? O dahil sa takot? Hindi ko alam.

Pagkatapos ng check-up at mga tests na ginawa ni doc Helen ay mabilis lang lumabas
ang resulta. Wala rin kasing gaanong tao dito sa clinic at kahit na maliit kumpleto
naman sa gamit.

"So here, it says na you're already a month and a week pregnant, ijo.
Congratulations!" Para akong nabingi sa narinig ko. I'm pregnant? May buhay talaga
dito sa sinapupunan ko?

"Pero you have to remember also na iba ang pagbubuntis ng mga carrier. A carrier's
pregnancy is more delicate compared sa aming mga babae kaya I advice you to visit
the clinic every month. May idadagdag pa ako, ijo. You have to gain weight,
makakasama sa inyo ng bata iyan. Underweight ka and sa iyo nakadepende ang
nutrients na makukuha ni baby. Bawal ka ring mastress." Paliwanag nito sa akin.
Habang ipinapakita ang kuha ng ultrasound kanina. Ito daw yung gestational sac na
pwede mong makita sa unang apat na linggo ng pagbubuntis.

"Maraming salamat po, doc." pagpapasalamat ko noong papaalis na ako sa clinic.

Lutang akong napauwi sa bahay. Napaupo nalang ako sa sofa at napatitig sa kawalan.
Pinigilan kong pumatak ang luha ko dahil bawal daw sa akin ang mastress. Tumayo na
ako at tinungo ang kusina para ilagay ang mga pinamili kong grocery. Pagbalik ko sa
sala ay binuksan ko ang TV. Imbes na magandang teleserya ay isang masamang
bangungot‚ ang bamungad sa akin.

Parang lahat ng effort ko para mawala at makalimutan ang nararamdaman ko para sa

kanya ay walang silbi. Lahat ng sakit at lungkot bumalik.

Pero..in the first place, hindi naman siguro nawala ang sakit at lungkot. It was
still there but I was already numb to the point na hindi ko na ito napansin.

"Both families of the ballad royalty Francheska Ching and General Axel Juariz have
announced the official engagement of the long-term couple this morning. The sudden
announcement caused a boom in every social media platforms worldwide. The fans have
expressed their joy for the soon-to-be-married couple and even trended the hashtag
#JuarizforChing worldwide. We would also like to congratulate the couple for the
next chapter of their lovestory. This is Chloe Magnanao of Entertainment News
Flash."

Hindi ko namalayang tumulo na pala ng tuluyan ang luha ko. Kaya ko 'to kahit wala
akong taong masasandalan. I have a child now at kailangan kong maging matatag para
sa kaniya. I need to be strong for my baby.

Pinahiran ko ang mga naglandas na luha sa aking pisnge at hinaplos ang aking tiyan.

"Anak, thank you for coming into my life. We can do it together. Mahal na mahal
kita." Nakangiting sabi ko dito kahit alam kong hindi naman ako nito maririnig.

-----------------------------------------------------------
Hey guys! It's your gurl pikachyowwwwwwww oh yeah! Napadpad ka na sa ikalawang
kwento ng Juariz Bachelors congrats sayo gurl! Pero expect the expected. Yes, hindi
siya unexpected dahil may pagka clich itong kwentong ito. Compared sa first story
ng Juariz Bachelors mas madrama itong kwento ni Roan kasi feel ko lang siya
paiyakin. Lol! Bully lang. Anyway, thank you sa pagbabasa. Ciao!
1
Roan Dela Mercid

"More..ahh..I'm coming.." Pabilis ng pabilis ang kanyang galaw sa ibabaw ko. Hindi
ko alam kung saan ko ibabaling ang ulo ko sa kakaibang sarap na kasalukuyan kong
nararamdaman.

Ang kaninang mabilis na sayaw ay napalitan ng mabagal ngunit buong-buong pagsalakay

ng kanyang pagaari sa lagusan ko. Hanggang sa may kung anong malapot ang pumuno sa
kaloob-looban ko.

Tagaktak ang pawis naming dalawa matapos ang makamundong gawain. Habol hiningang
gumulong siya sa tabi ko. Tumagilid ako ng higa at napatanga sa kawalan.

Kailan nga ba nagsimula itong laro namin? five? four years ago? Hindi ko alam. Ang
tanging natatandaan ko lang ay nabulag ako sa labis na pag-ibig. Nagpadala ako sa
tuksong nagngangalang Axel Juariz.

"Hey..are you asleep already?" Ang tanong ng huli sa akin. Naramdaman ko ang
pagpulupot ng kanyang mga bisig sa katawan ko. I can feel him rubbing behind me.
Wala bang kapaguran ang lalaking ito?

"Xel, may trabaho pa ako bukas." Paos ang boses kong sabi dito. Inabot ko ang water
bottle mula sa katabi kong lamesa at ininom iyon.

"Alam ko. But I told you to never turn your back on me." Malapit ang kanyang labi
sa tenga ko na marahan niyang hinahalikan dahilan para mapa-ungol ako.

"Axel, please." Frustrated kong sabi dito. Tumigil naman ito sa ginagawang
paghalik. Naramdaman ko ang paglundag at pagtunog ng kama. Pagtingin ko sa kaliwa
ay wala na si Axel, nakatayo na ito at pinupulot ang mga damit na nakakalat.

"I'll be going, Ro. I promised to meet Cheska pagkatapos ng kanyang photoshoot."

Sabi nito habang binobutones ang kanyang long sleeve polo.

Cheska.ɂ Kahit kailan, it will always be Cheska.

"S-sige. Mag-ingat ka sa pagda-drive medyo gabi na rin kasi." Pilit kong tinatago
ang disappointment sa boses ko. Nararamdaman kong parang pinipiga ang lalamunan ko
habang sinasabi ang mga katagang iyon.

"Yes, sir. Take care of yourself too. Bye." Hinalikan muna ako nito sa noo bago
lumabas ng kwarto ko.

Kahit kailan hindi ko malalagyan ng malisya ang mga pinapakitang gestures niya sa
akin. He will never love me romantically. I'm just Roan Dela Mercid the best friend
slash fuck buddy ng isang Axel Zein Juariz. Fuck buddy? More like kabit.

Napatawa nalang ako ng pagak ng maalala ko ang mga pangyayari five years ago.

Flashback

"———Year 20XX————

Medyo kinakabahan ako habang pumapasok sa bar na pagmamay-ari ng kaibigan ni Axel.

Dito kasi niya naisipan i-celebrate ang kanyang 24th birthday. Hindi naman ako
makatanggi baka kasi magtampo iyon sa akin.

Nineteen na nanaman ako kaya walang problema ang pagpasok ko dito. Sabi niya
exclusive lang daw sa mga kakilala niya ang bar ngayon kaya halos kakilala ko na
rin ang mga nandito. What I mean is, kilala ko sila pero hindi nila ako kilala,
okay?

"Roan! Himala at napadpad ka dito." Medyo gulat na sabi ni Vince. Isa ito sa
barkada ni Axel. Mabait ito at hindi others kaya nagkakasundo kami.

"Hi Vince! Wala akong choice, baka kasi magtampo iyong kaibigan mo. Nasaan ba
siya?" Tanong ko dito at nagpalinga-linga sa paligid. Malakas ang music dito at
nasa dancefloor halos lahat ng mga bisita ni Axel. Merong mga naghahalikan, meron
ding kulang nalang sa dance floor na gumawa ng milagro. Idagdag pa ang mga kitang
kaluluwang damit ng mga babae.

Composed at organized type of person si Axel pero may mga instances talaga na
nagloloko ang lalaking iyon. Nature na siguro 'yon ng mga lalaki. lol. Kung
makapagsalita ako parang walang lawit. Kaso hindi naman ako tunay na lalaki. I'm
gay.

Despite the fact that I'm gay tinanggap ako ni Axel. We remained our friendship and
that made me glad to have him as my bestfriend.

"Nandoon si Axel, Roan. Kasama niya si Cheska." Itinuro niya ang isang sofa roon at
doon ko nakita si Axel. His arms were wrapped around Cheska's waist while they were
kissing.

Parang piniga ang puso ko sa nakita ko. Gusto kong tumakbo palabas at doon umiyak.
Isang sikretong ibabaon ko kasama sa aking huling hantongan ay ang lihim kong
pagtingin sa kaibigan ko.

"Nako, mukhang busy pa ang lovebirds. Huwag na nating abalahin. May makakain ba
dito?" Tanong ko nalang para ma-divert ang atensyon ko. Baka kasi bigla nalang
akong umiyak sa harap nila. Nakakahiya naman 'yon.

"Yup. Come on, doon tayo." itinuro niya ang mahabang lamesa malapit sa counter ng
bar. Doon nakalagay ang mga pagkain.

Doon lang ako sa lamesa malapit sa mga pagkain hanggang sa isa-isa ng nagsiuwian
ang mga tao sa bar. Nakita kong papalapit si Axel sa akin kasama si Cheska.

"Ro! Kanina ka pa dumating? Bakit hindi ka lumapit sa table namin?" Tanong nito ng
makalapit sila sa akin.

"Roan! It's good to see you here." Nakangiting sabi sa akin ni Cheska. Nakangiti
nga pero halata namang pilit. Francheska Ching will always be the two-faced bitch
ever since we were kids.

"Hi Cheska. Kadadating ko lang, don't worry." pagsisinungaling ko. In fact gustong-
gusto ko na talagang umuwi at magmukmuk sa kwarto kaso hindi pa ako nakaka greet sa
kanya.

"I'll just drive Cheska home then wait for me so we can go home together after the
party."

Ngumiti lang ako dito at tumango.

Dalawang oras ang lumipas bago nakabalik si Axel. Nakiparty pa ito hanggang alas
dos ng umaga.

"Oi, okay ka lang?" Tanong ko dito ng makalapit ito sa akin. Kakatapos pa lang ng
party at mga barkada at mga tagalinis na lang ang nandito.

"I'm okay. Sa alak lang 'to." Hindi ako naniwala sa sinabi niya dahil pulang-pula
talaga siya at medyo mabilis ang kanyang paghinga. Namunungay pa ang kanyang mga
mata. Muntik itong matumba kaya mabilis akong tumayo at tinulungan siya.

"Anak ng tokwa. Umayos ka nga!" Bulyaw ko dito at isinampay ang kamay niya sa leeg
ko. Ang bigat ng hudas!

"Too hot..mhm.." Bulong niya sa akin. Nagsitayuan lahat ng balhibo ko sa katawan ng

maramdaman kong dinilaan niya ang tenga ko.

"T-teka Xel..."

"Anong nangyayari, Roan?" Nag-aalalang tanong ni Yves na may-ari ng bar.

"Mukhang tinamaan na itong kaibigan niyo. Hindi ko alam kung paano ito iuuwi."
Paliwanag ko sa kanya.

"May kwarto sa second floor. Doon muna kayo magpalipas hanggang sa mahimasmasan ang
mokong." Sabi niya at kinuha si Axel mula sa akin. Sa liit ng katawan ko, hindi ko
makakayang dalhin siya sa itaas ng mag-isa.

Pumasok kami sa loob ng isang kwartong may maitim na pintuan. Tanging kama, cabinet
at lampshade lang ang nandoon.

Inihiga niya si Axel at lumabas para ipagpatuloy ang inuman nila sa baba.
Nilinisan ko muna ang loko at pinalitan ng damit na kinuha ko mula sa loob ng
cabinet. Sanay na ako sa ganitong gawain. Bukod kasi sa pagiging bestfriend niya ay
personal alalay din niya ako. Pagkatapos ko siyang palitan ng damit ay tumayo na
ako para sana umuwi ng biglang hawakan ako nito sa may palapulsohan at hinila
papunta sa kanya.

Sa sobrang bigla ko hindi ako nakareact kaagad. Pinilit kong makawala sa mga bisig
niya pero masyado siyang malakas.

"R-roan..hah..help me..it's too hot." bulong niya sa akin sa namamaos na boses.

Namula ako when he started to grind on me.

"A-xel...hmmm.."

Mas lalo akong nabaliw ng halakin niya ako. Labi sa labi. Ngipin sa ngipin at dila
sa dila ang ginawa namin. It was wild and passionate.

"Mmm..Cheska...hah.." Doon ako nabalik sa reyalidad. I avoided his kisses. Mali

itong ginagawa ko. May girlfriend si Axel at kababata ko pa ito. I grew up
witnessing their blooming love. Gaano ko man kamahal si Axel hindi ko makakayang
sumira ng relasyon. Isa pa wala sa tamang pag-iisip ito.

Hindi tumigil sa paghalik si Axel. His kisses went down from my neck to my exposed
buds. Shit. Kailan pa ito nabuksan?

"Ngh..haa..oh.." malalaswang ungol na lamang ang lumalabas sa bibig ko.

Hanggang sa makita ko nalang na pareho kaming hubo't-hubad. Nasa ilalim na ako

ngayon ni Axel habang hinahalikan nito ang leeg ko. Magkahalong sarap at sakit ang
bawat kagat nito sa akin.

My head is a mess. Gusto kong manlaban sa temptasyon pero hindi sumasangayon ang
katawan ko sa aking isip. Before he owned me...I was crying silently. I was begging
god to forgive me. I'm a sinner. Wala akong kwenta. Nagpadala ako sa kabaliwan ng
puso ko.

Kinaumagahan wala kaming kibuan ni Axel habang pinupulot ang mga nakakalat naming
damit.

"Roan, let's talk." Nagpakawala ito ng isang malalim na buntong hininga.

Humarap ako dito at hindi ko maiwasang maiyak. I feel so wronged and guilty.
Diring-diri ako sa sarili ko.

"I'm so sorry. Axel, patawarin mo ako. I gave in. Napakarupok ko. I took advantage
of you. I'm so sorry." I was crying so hard as I kneel in front of him.

I felt scared. Ayokong masira ang pagkakaibigan namin at mas lalong ayokong mawala
siya sa akin. Medyo nahihirapan na akong huminga dahil nagpa-panic na ako sa loob-
loob ko.

"Roan! What are you doing?! Come on, hun. Breath properly. Don't worry okay? Wala
kang ginawang masama." Binuhat niya ako at dinala sa kama.

Sinunod ko ang sinabi niya at niregulate ang aking paghinga.

"Good boy." Bulong niya at hinalikan ako sa noo ko. I felt safe and loved.

"Ro, let's just forget about what happened. Nadala lang tayo sa tukso. You don't
have to worry, okay? You didn't do anything wrong."

Let's just forget about it. That was a one time thing. It was just a casual sex at
wala ng iba pa. Pagkatapos ng tagpong iyon, umuwi kami ng matiwasay.

It's been a month already. We didn't get the chance to talk after that dahil
bumalik na sa trabaho si Axel. Marami siyang ginagawa dahil sa pagkakaalam ko
malapit na siyang maging general. And I am happy for him. Simula pagkabata iyan na
ang gusto niyang propesyon.

Nasa university ako ngayon. Kakatapos lang ng last subject namin and I'm on my way
to sir Nathan's law firm. Nagpa-part time na ako doon simula noong fifteen years
old palang ako. Si sir Nathan Juariz ay ang nakababatang kapatid ni Axel. Siya ang
ikatlo sa magkakapatid. Hindi kami lumaki nito ng sabay dahil sa ibang bansa ito
nag-aral. Nag-skip kasi ito ng year dahil iba ang learning speed nito compared sa
isang normal na tao. Sir Nathan is considered a prodigy. He graduated in college at
the age of sixteen at naging isang ganap na lawyer noong 21 siya. He decided to
take over his father's law firm business at pinalago iyon.

Nagtaka ako ng makita ang isang pamilyar na sasakyan na nakaparada sa harap ng

gate. Anong ginagawa ni Axel dito? Cool na cool pa itong nakasandal dito.

"Tapos na ba ang klase mo?" Umayos ito ng tayo pagkalapit ko. Kinuha nito ang dala-
dala kong bag.

"Oo, kakatapos lang."

"Good. Come on, samahan mo ako." Sabi nito at pinagbuksan ako ng pintuan ng
sasakyan.
"Saan tayo pupunta? May trabaho pa ako." Ani ko pagkaupo ko sa loob ng sasakyan.

Hindi siya sumagot at pinaharurot ang sasakyan sa kung saan. Narating namin an
isang maliit na bungalow house. Nakasunod lang ako sa kanya hanggang makapasok
kami. Dumiretso siya sa kusina at kumuha ng maraming canned beer sa ref.

"May problema ka ba?" Mahinang tanong ko dito at tinabihan siya ng upo.

"Cheska wants to break up." Dire-diretso niyang ininom ang isang can ng beer.

"Bakit daw? Pumayag ka ba?" Kumuha na rin ako ng beer at tumungga doon. It tastes
so bad and bitter. Nakikiayon sa nararamdaman ko ngayon.

"No, I didn't. I can't let her go, Roan. I can't lost her. Gusto niyang mag-focus
muna sa career. I told her we can work things out habang nagta-trabaho siya."

Ako kaya? Kaya niya kaya akong mawala sa buhay niya? Will he find me when I'm gone?

I didn't respond and just keep on drinking beers. Hindi ko alam kong ano ang
sasabihin sa kanya. I'm broken too. Tahimik lang kaming umiinom. It was silent and
gloomy but strangely comforting.

Kinabukasan nagising ako na masakit ang ulo at katawan. I was also naked. Nanlalaki
ang mga mata kong napatingin sa katabi ko. It was Axel in his naked glory.
Mahimbing itong natutulog.

Marahas na lamang akong napahilamos sa sarili. I did it again. Shit.

Pinilit kong maglakad at pumasok sa cr. Puno ng kagat at love bites ang katawan ko.
Sa halip na kiligin napaiyak nalang ako.

Antanga ko. Sobra.

-----------------------------------------------------------
Two thousand word count guys hahaha. Gift ko sa inyo para sa narecieve kong super
love para sa kwentong ito. Maraming salamat po sa pag vote at comment sa prologue.
Pati na rin sa The Cold Hearted Father, maraming salamat po sa support na ipinakita
niyo. Thank you so so much. Labyu ol. Mwuah!

2
Roan Dela Mercid
—Present—

Tumayo na ako mula sa pagkakahiga sa kama at nagdesisyon na maghanda na para sa

pagpasok ko sa office. Ayaw kasi ni sir Nathan na nauuna siya kesa sa akin.

Pagtayo ko naramdaman ko pa ang pagtulo ng katas ni Axel mula sa lagusan ko.

Napabuntong hininga nalang ako at paika-ikang naglakad papunta sa cr. Wala talagang
awa ang damuhong 'yon pagdating sa kama.

Pagkatapos kong maligo at magpalit ng suit isinuot ko na ang eyeglasses ko dahil

mahirap gumalaw-galaw kapag wala ito. Medyo mataas na kasi ang grado ng mata ko.
Natatakot naman akong gumamit ng contact lens. Hindi na ako kumain at dumiretso na
sa office. Marami kasing meeting ngayon si sir kaya kailangan ko itong i-organize.

"Good morning, babe. " Nakangiting bati sa akin ni Kurt ng makasakay ako sa
elevator papunta sa 18th floor ng building . Siya ang pinsan ni sir Nathan at Axel
at kasalukuyang vice-president ng Juariz Law Firm.

"Good morning, Kurt. Kahit kailan talaga loko-loko ka." Ang natatawa ko ring bati
dito pabalik.

"Grabe babe, kailan mo ba ako seseryosohin? Nasasaktan na ako ugh!" May pahawak
effect pa ito sa dibdib niya at umaktong nasasaktan. Gago talaga hahaha.

"Baliw ka talaga. Hahaha! Umayos ka nga baka ano pang sabihin ng mga emloyee mo
sayo." saway ko dito na natatawa pa rin.

"The world is so unfair, how could God give you the most beautiful smile when you
can't be mine?" Seryosong tanong nito sa akin. Namula naman ang pisnge ko sa sinabi
niya. Ang galing talagang mambola ng isang 'to.

"Ewan ko sayo." pabiro ko itong inirapan na tinawanan lang niya.

"Anyways, tomorrow is Axel's birthday. For sure pupunta ka naman sa party diba?"
Tanong nito sa akin. Tumango lang ako bilang sagot. I mean, kailan ba ako hindi
nakapunta sa birthday ng lalaking 'yon?

Hindi na nasundan ang usapan namin dahil nakarating na ako sa 18th floor kung saan
nakalagay ang desk ko at opisina ni sir. Saktong pag-upo ko ay dumating rin si sir.

"Good morning, sir. Do I have to prepare a cup of coffee sir?" Mabilis akong tumayo
ulit at tinabihan ito sa pagpasok sa kanyang opisina bitbit ko ang isang maliit na
planner.

"Good morning, Roan. Don't bother, I had my meal at home. What's my schedule for
today?" Tanong niya ng makaupo siya sa harap ng kanyang lamesa.

"Sir, for today you have a meeting at 8 with the board of directors, at 10 you will
have to meet with Atty. Johnson, Dimagiba, Hernandez and Gibo. You also have a
scheduled meeting with Mr. Lao at 1 pm and after that sir we will have to proceed
at Collins Suits and Tie for fitting with Austine and your son, Noah." Nangunot ang
noo nito pagkarinig sa huling linya.

"Bakit nasa schedule ko 'yan?"

I pushed up my glasses a bit and cough,"Tit—Senyora Nathalie insisted, sir. I'm

afraid I couldn't reject her."

Nagpakawala ito ng isang malalim na buntong hininga. I know sir Nathan love her
mother very much na naging rule na sa amin ang sundin lahat ng utos ni Senyora but
sometimes he just feels frustrated sa mga iniutos nito.

"Whatever."

Katulad nga ng nasa schedule ni sir kailangan naming dumiretso sa Collins' Suit and
Tie para bukas sa birthday ni Axel. Formal party kasi ang theme ng birthday ni Axel
na sure akong si tita ang nag-suggest.

Pagdating namin doon sinalubong kami ni tita at Noah na mabilis na nagpakarga kay
sir.

"Where's Austine?" Narinig kong tanong ni sir kay tita.

"He's inside the fitting room. Sinusubukan niya ang mga suits na napili ko at ni
Jordan." Sagot nito. Binalingan naman ako ng tingin ni Tita at nginitian.

"Good thing that you're here, Roan dear. Gusto ko ring bilhan ka ng suit for
tomorrow ayokong makita ka na naman sa blue suit mo."

Ang tinutukoy niya ay ang suit na binili ko three years ago. Lagps 200,000 rin ang
presyo nun kaya gamit na gamit ko talaga everytime na may dadaluhan akong event.
Ayoko namang sayangin ang pera ko para sa isang gamitan lang.

"Naku, tita, nakakahiya na po sa inyo." Nakakahiya na talaga kay tita palagi nalang
akong binibilhan ng mga gamit. Minsan nga pinapadalhan ako nito ng mga mamahaling
sapatos, relo at mga damit pati nga ang sasakyang gamit-gamit ko ay galing sa
kanilang mag-asawa ng maka-top ako board exam.

"Ngayon ka pa ba mahihiya? Hala sige, mamili ka na. I'll ask Kate to assist you.
Kate?" Tinawag nito ang isang chinitang babae. Halos magkasing tangkad lang kami
nito.

"Yes, ma'am?"

"Assist him please. Dress him well ha. Dapat ma-enhance ang beauty ng anak ko."
Sabi nito na ikinapula ng mukha ko. Anong beauty? Wala naman ako nun.

In the end isang three-piece black and gold suit ang napili ko. Hindi ko nalang
tiningnan ang presyo dahil magkaka-nosebleed lang ako.Pag-uwi inihatid muna ako
nila tita sa bahay ko. Si Mang Ronald na ang nag-dala ng sasakyan ko pauwi dito.

Maaga akong natulog kasi kailangan ko raw samahan sila tita at Austine sa kanilang
beauty care kuno. Day off ko rin kasi bukas. Vibes na vibes talaga sila Austine at
tita dahil parehong kikay. Magaan ang loob ko kay Austine, not just because he's
gay like me but because he remained true and humble despite the things he have
achieved. Matulungin rin ito at matatakbuhan mo sa oras ng problema kaso minsan
napapasubo lang talaga ako sa kalokohan niya. May pagka loka-loka kasi ito.

-
Ala-singko na kami natapos sa aming beauty care na nagpaloka sa akin. Hindi ko
kinaya ang energy nilang dalawa. Sa halip na marelax ka eh naii-stress pa ako lalo
pero masaya naman kaso napapahilamos nalang ako ng mukha sa mga pinapagawa nila.
Pina-wax ba naman ang paa at kili-kili ko. Hindi naman ako masyadong mabuhok pero
meron talaga. Ang sakit lang kasi eh hindi rin naman makikita ito doon. Mabuti
nalang talaga at hindi ako nilagyan ng chikinini ni Axel dahil lagot talaga ako.

Sumakay kami sa limo kasama sila sir Nathan at Noah na gwapong-gwapo rin sa
kanilang Black suit. Pareho sila ng design kaya para tuloyng mini me si Noah ni
sir. Si Austine at tita lang ang nag-uusap at paminsan-minsay sinasali nila ako.
Matipid ko lang silang sinasagot dahil medyo kinakabahan ako. Ewan ko kung bakit
pero feeling ko talaga may masamang mangyayari mamaya. Hindi ko lang alam kong ano.
Napaparanoid lang siguro ako.

Mga private photographer at videographer lang ang present ngayon. Walang mga medya
dahil baka makagulo sa selebrasyon. Manghang-mangha naman ako sa venue. Pang
vintage ang style. Pati ang tugtog nakakarelax. Mga kilalang tao ang present ngayon
sa party na mas lalong nagpakaba sa akin. Weird.

Umupo ako kasama si Austine sa katabing table nila sir Nathan. May sarili kasing
table ang family nila. Umalis muna si Austine dahil kukuha daw ito ng mga pagkain.
Takaw talaga ng isang 'yon, hindi pa nga nagsisimula ang party nauna ng kumain.
Baliw talaga.

"Ladies and gentleman, good evening to all of you. Today, we are gathered here to
celebrate the 29th birthday of one of the most respectable and outstanding son of
the Juariz family. Let us all welcome, Sir Axel Zein Juariz." Pagkatapos magsalita
ng emcee tumugtog ang orchestra version ng Happy Birthday.  Tumayo kaming lahat at
nagpalakpakan.

And from where I stand, I saw the guy I loved ever since. The guy who made me a
sinner. The guy who made me stupidly inlove. He look so handsome in his velvet
suit. Naka-angkla naman sa kanya si Cheska na nakasuot rin ng isang velvet slitted
gown. They look so perfect together. A match made in heaven ika nga nila and I am
the sinner whose tearing them apart.

And...I think it's time to end this. I have to end this today. Hindi ko na kaya.
Mali itong lahat.

Kumuha ako ng isang baso ng wine sa waiter at inubos iyon. Hindi ako umiinom pero
paminsan-minsan kailangan kong uminom para sa trabaho specially kapag may mga
meeting si sir sa mga restaurant. Ako ang sumasalo sa mga inumin na ibinibigay sa
kanya.

Lumapit si Kurt sa akin at umupo katabi ko.

"Hey, you alright babe?" Kinuha ni Kurt mula sa kamay ko ang kupita at ibinigay
iyon sa dumaang waiter.

"Okay lang ako. Nauuhaw kasi ako bigla. By the way, you look handsome tonight."
Compliment ko sa kanya para hindi na siya magtanong pa. Napaka observant pa naman
nito.

"Stop lying. May tubig sa harapan mo, Roan. Hindi kita pipiliting sabihin sa akin
kung ano man ang problema mo but always remember that I'm always available for
you." Kurt...he will always be my knight and shining armor. Simula pagkabata kahit
pilyo ay inaalagan niya ako na parang isang tunay na kapatid. I'm so thankful to
have a friend like him.

"Thank you so much, Kirtkirt." Natawa naman siya noong tinawag ko ang palayaw niya.

Buong gabi kami lang ni Kurt at Austine ang magkausap. Thankful ako doon dahil
hindi ko masyadong napapansin ang sumisibol na selos at lungkot dito sa puso ko.

Nagulat ako ng bigla akong tinawag ng emcee sa harapan. Nasa akin lahat ng atensyon
nila kaya kahit na medyo nakakahiya eh pumunta na ako doon.

"So Mr. Dela Mercid, do you have any message for your bestfriend?" Tanong sa akin
ng emcee.

"Oh..I think meron. I did not expecr this kaya hindi ako nakapag handa ng speech
kaya pagpasensyahan niyo po sana. Anyways, I want to thank everyone for being here
tonight and to Axel, I will always pray for your safety and good health. Whatever
happens, I will always be here for you. Happy birthday, Xel." Nagpalakpakan naman
lahat pagkatapos kong magsalita. Sunod na tinawag ay si Cheska na mas lalong
nagpalakas ng palakpak.

"First of all, I want to request my friend Roan to stay here in front for a bit."
Napatigil ako sa paghakbang at nagtatakang tiningnan si Cheska. Nakangiti lang ito
sa akin pero iba ang pakiramdam ko sa ngiti niya.

"Axel and I..we've known each other since we were just little kids. We started as
friends until we became each other's puppy love. Roan was one of the people who
have witness how are friendship became love." May ipinapakita itong mga pictures
namin noong mga bata pa kami sa malaking screen projector.

"But...I..hindi ko inaasahang ang taong akala kong unang susuporta sa relasyon

namin ay siya ring sisira nito. Dahil ba hindi ko nabibigay ang physical needs mo,
Axel gagawin mo na sa aiin ito?" Nagsimulang umiyak si Cheska sa harapan ng mga tao
and I was left there standing. Gulat at takot ang nararamdaman ko habang nakatingin
sa mga litrato sa harapan. It was Axel and I doing the deed in his apartment. Gusto
kong tumakbo. Gusto kong umiyak. Gusto kong mag-explain pero wala akong magawa.
Kahit saang anggulo mong tingnan I was in the losing side. Ako ang masama.

"Cheska.." naiiyak kong banggit sa pangalan niya.

"Don't you dare call my name with that dirty mouth of yours! You're a traitor! Ahas
ka Roan! You're a bitch!" Galit niyang sigaw sa akin at sinampal ako. Masakit ang
sampal niya pero mas masakit ang puso ko.

"I'm sorry..I'm so sorry." umiiyak kong sabi dito.

"Babe, please. Huwag kang mag-eskandalo dito." Awat ni Axel at pinagitnaan kami.

"SHUT UP, YOU CHEATER!" galit na sigaw ni Cheska dito. "And you, Roan. Anak ka nga
talaga ng nanay mo. Like mother, like son. Mga kabit!"

Hindi ko napigilang sampalin siya pabalik. Tawagin niya man ako ng kahit ano, wala
akong paki-alam. Tatanggapin ko iyon. Pero ang tawagin niyang kabit ang nanay ko
kahit wala naman siyang alam? Iyon ang hindi ko matatanggap.

"ROAN, ENOUGH!" Natahimik ang lahat ng sumigaw na si Axel pero wala akong paki-
alam. Tama na. Ayoko na. Ayoko na dito.

"Kabit? Oo, naging kabit nga ako pero wala kang karapatang magsalita ng masama sa
mama ko. Wala kang alam. Isa pa, wag kang magmalinis dito Cheska dahil alam ko ang
mga kababoyan na ginagawa mo bago pa mangyari lahat ng 'yab. Akala mo hindi ko alam
ang relasyon niyo ni Gelo? Ha?"

Naalala ko pa noong nahuli ko silang gumagawa ng milagro sa bahay nila Gelo noong
nineteen ako. Natakot akong isumbong sila kay Axel dahil kitang-kita ko kung gaano
kamahal ni Axel si Cheska at ayokong masira ang relasyon nila. And knowing Cheska,
I know gagawa siya ng paraan para palabasin na nagsisinungaling ako. But right now,
wala na akong pakialam kung paniniwalaan nila ako. 

Nakita ko naman ang gulat sa mukha ni Cheska pero napalitan kaagad iyon ng kaawa-
awang ekspresyon.

"Cheska? Is that true?" Seryosong tanong ni Axel dito.

"How low could you step? Ngayon gumagawa ka na ng kwento para malinis lang ang
pangalan mo? And you actually believe him, ha? Axel?"
Hindi sumagot si Axel dito at nanatiling tahimik.

"This is enough! Masyado niyo ng pinahiya ang pamilyang ito." Si Don Allistain na
ang nagsalita. "The party is over." Sabi nito sa madla at nag walk-out.

"Roan, I'm so disappointed with you." Naiiling na sabi ni tita at sumunod sa asawa
nito.

Napaluha nalang ako. Yes. I'm such a disappointment. Wala na siguro akong tamang
ginawa sa buhay ko lahat nalang mali. Tumakbo ako palabas ng venue. Tumakbo ako ng
tumakbo papunta sa kawalan. Gusto ko lang makatakas.

Gusto kong lang makatakas sa sakit, lungkot at guilt.

-----------------------------------------------------------

Hey guys! I hope nag make sense ang mga pangyayari dito. I'm not really satisfied
with Roan's character development here. Hindi ko alam kong saan ako nagkulang o
nagkamali. I'll just read it over nalang hahahaha. Sana magustuhan niyo ito. Thank
you so mucb po. Ciao!

Please support my other story too; The Cold Hearted Father. Thanks powxz mwuah!

3
Roan Dela Mercid

Nagising ako dahil sa malakas na katok mula sa pintuan ng kwarto ko. Masakit pa rin
ang mata ko dahil sa kakaiyak kagabi.

Pagbukas ko ng pintuan, nakita ko si Axel na nakalukot ang mukha at magkasalubong

ang kilay.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Let's talk." malamig niya sabi sa akin.

"Wala ng dapat pang pag-usapan, Axel." Sabi ko dito at matamlay na naglakad pabalik
sa loob ng kwarto. Naramdaman kong sumunod siya sa akin papasok. Dumungaw ako doon
sa may bintana at pinanood ang mga halaman na pinalaki namin sa aking maliit na
hardin.

"Anong wala? We have a lot to talk. Specially sa ginawa mo kagabi. You shouldn't
have done that to her! Hindi mo na sana siya pinatulan, Roan" Galit na sigaw niya
sa akin. Magkasalubong ang kilay kong hinarap siya.

"At ano ha? Hayaan siyang insultuhin ang mama ko? Alam mo ang totoo, Axel. Buong
buhay ko hindi ko pinangarap na manakit ng kahit na sino pero sana wag nila akong
kantian. Tao lang din naman ako, Axel, napupuno din ako." Naiiyak kong sabi dito.

Sa totoo lang, ayoko na siyang makausap pa. Masyado ring magulo ang isipan ko at
pagod ako dahil wala akong maayos na tulog kagabi. Walang magandang patutunguhan
itong dikusyon namin.

"But do you really have to lie?  Kailangan mo pa ba talagang gumawa ng kwento para
lang masalba ka sa kahihiyan? Do you have to shame her?!" Nanlilisik ang mga mata
nito habang tinatanong ako.

Mas lalo akong nasaktan sa sinabi niya. Mas kilala niya ako kumpara sa ibang tao
pero kung makapanghusga siya parang wala kaming pinagsamahan. Naging magkaibigan ba
talaga kami?

"Alam mong hindi ko magagawa 'yan. Axel You know me better than anyone else. Hindi
ako nagsisinungaling. I really saw them having sex inside Gelo's room! She's never
the virgin you knew she was." Hindi ko maiwasang magtaas ng boses dahil sa inis.

"Yeah..I thought I know you better too pero mukhang nagkamali ako. I don't know you
at all. Tell me, huh? Ganyan ka na ba kadesperado para makuha ang atensyon at
sinisiraan mo na si Cheska sa akin?" He place his hand below my chin and grip it
tight habang dinuduro ako. It was so damn painful. Masakit isipin na posible pala
niya akong saktan physically at duruin. Joke lang ba lahat ng pag-aalaga at pag-
iingat na ipinakita niya sa akin?

Desperado? Doon na tumulo ang luha ko. Oo, nagpadala ako sa emosyon ko at pumasok
sa isang makasalanang relasyon pero sa una pa lang alam ko namang hindi niya ako
pipiliin. Sa simula pa lang ng laro namin alam ko ng talo ako. Lahat ng pag-asa ay
ibinaon ko na sa kinaibuturan ng puso ko. Alam kong kailan man, he won't choose me
over Cheska.Pero siguro nga sa mata ng mga tao, naging desperado ako. Isa akong
salot at mang-aagaw.

"Please, umalis ka muna, Axel. Hanggang dito nalang itong pag-uusap natin. Pareho
tayong wala sa tamang pag-iisip at pagod ako... Pagod na pagod na ako. Tapusin na
natin 'to lahat, please? Maawa ka naman sa akin." Makahulugang pakiusap ko dito.
Saglit siyang napatigil at napatitig sa akin. Nakita ko ang paglambot ng ekspresyon
niya pero mabilis niya rin itong binawi.

"Fine." Sabi niya at tumalikod pero bago pa man siya tuluyang makalabas tinawag ko
siya. "What?"

"Axel...I'm sorry for everthing, please be happy."

"Are you really sure about this, Roan?" Tanong ni Kurt. Nahihimigan kong malungkot
siya sa desisyon ko pero para sa akin ito ang tamang gawin. Hindi lang para sa
kanila kundi para sa sarili ko rin.

Nagpasa kasi ako ngayon ng resignation letter na mabilis inaprobahan ni sir Nathan.
Hindi ko alam kong ano ang comment niya sa issue namin pero I'm glad that he didn't
said anything about it. Sa tingin ko naman ay pilit iniintindi ni sir ang
sitwasyon. I'm being unprofessional right now at alam ko iyon pero wala na akong
pakialam. I can't work properly with my condition. Baka maka-affect pa ito sa
kompanya.

"So what's your plan after this? Aalis ka?" Malungkot niyang tanong.

Tumango ako, "Oo. Pupunta siguro ako ng probinsya. Hindi ko alam. Ang gusto ko lang
ay makalayo dito.Gusto kong makawala sa lahat ng ito. I want to start again."

Hindi nagsalita si Kurt at tumitig lang sa kawalan. I know I'm being selfish right
now at dinadamay ko pa talaga siya sa mga problema ko.

"I think I can help you." Mabilis akong napalingon sa kanya. "I bought a land there
in Negros Occidental noong pinadala ako doon ni Nathan. Tanging ako at si Nathan
lang ang nakakaalam sa lupang iyon. It's far from the city but vehicles are
available. Hindi rin gaanong matao doon. Tanging ang pamilya lang ng mga magsasaka
ang naroon. Basic needs are very accesible too."

"Ayokong maabala ka. At isa pa, paano nalang pag nalaman nila tita 'to? Paano
nalang pag naparusahan ka sa pagtulong sa akin?" Nag-aalalang tanong ko dito. I was
one of the people who have potentially almost ruined their family's name. At alam
kong hindi nila sinasanto ang mga taong katulad ko.

"Roan, you saved my life when we were young. Muntik mo ng ibigay ang buhay mo
kapalit ng buhay ko. This is the least that I can do for you kaya sana hayaan mo na
akong tulungan ka." Seryoso niyang sabi sa akin habang inalala ang mga nangyari 16
years ago. Sana nga kinuha nalang ako ni Lord nuon para hindi na akong naging
ganito.

Negros Occidental...malayo ito sa Manila. Malayo sa kanya. They won't think of

looking for that place kung sakaling may maghanap sa akin.  Doon walang
nakakakilala sa akin. I could start a new life there. Maybe I can find myself there
again.

"Pwede na ba akong pumunta ngayong gabi?" mahinang tanong ko. I saw him smiled
brightly na tila sinasabi na tama ang desisyon ko. Sa tingin ko rin ay tama ang
desisyon kong pumunta doon. Sana nga.

"Good job, babe. I know you can get through this." Aniya at hinila ako para
mayakap.

Sinamahan ako ni Kurt pauwi sa bahay at tinulungang mag-impake. Five na kasi kaming
nakarating dito sa bahay kaya nagmadali na kami. I placed all the things that
aren't needed inside a box. Nandito lahat ng mga albums na pinuno namin ni Axel at
mga regalong ibinigay niya sa akin. Gusto ko man silang dalhin sa pag-alis ko...I
know I couldn't move forward and start a new life again kapag dinala ko ito. I will
always be insecure looking at this things so I guess it's better to let go of this
things first before I let my feelings go.

Mabilisan ko ring tinakpan ng mga puting tela ang mga sofa at kama sa bahay. Wala
kasing kasiguraduhan ang kung kailan ako makakabalik. Heto at aalis na ako sa bahay
kung saan nagsimula ang lahat. I will miss this house. Ito kasi ang unang binili ko
noong nakaipon na ako ng kunti. Kasama ko pa si Axel noong binili ko ito. He told
me how much he love this house dahil nakapa-homy daw ng feeling.

"You're done?" Tanong ni Kurt na nanggaling sa kusina. Chineck niya kasi ang
kuryente kung naka-off ba.
Tumango lang ako sa kanya at ngumite.

"Good, I've booked a flight to Bacolod. We're flying at nine." Lumapit siya sa akin
at kinuha ang maleta ko. Sumunod ako sa kanya papalabas ng bahay hanggang sa
makasakay kami sa loob ng kanyang sasakyan.

Habang nasa byahe hindi ko maiwasang mapa-isip sa mga nangyari. Grabe..ang bilis.
Parang kanina lang inaway pa ako ni Axel tapos ngayon ay papaalis na nga ako ng
Manila.

Saktong 9 na kami nakarating sa airport kaya nagtatakbo kaming dalawa ni Kurt. Nag-
insist pa kasing mag lunch ang mokong. Sa may business class kami naka-upo dalawa.

"Maraming salamat, Kurt. Thank you for everything." Naluluha kong pasalamat sa
kanya habang nasa byahe kami.
"Basta ikaw, babe. Come on, matulog ka muna." Sabi niya at pinahilig ang ulo ko sa
balikat niya.

"Wala ka bang trabaho ngayon?"  Nagtataka kong tanong dito. Hindi kasi ako
makatulog kaagad. Nakapikit lang ang mata ko.

"Nagpaalam ako kay, Nathan." Sabi niya kaya napa-upo tuloy ako ng tuwid.

"A-alam ni sir? P-paano kong isumbong ka niya?" Kinakabahang tanong ko. As much as
possible ayokong mapahamak si Kurt ng dahil sa akin. Ayoko siyang madamay sa
kamalasan ng buhay ko.

"Relax. Nathan knows when to shut his mouth and to mind his own business."
paliwanag niya. Doon lang ako kumalma sa sinabi niya. "Come on, matulog ka na."

Hindi na ako tumanggi pa at humilig na nga sa balikat nito. Doon lamang ako dinalaw
ng antok. I felt safe, warm and in peace. Payapa akong nakatulog knowing that I
still have someone who I can rely on at hindi ako nag-iisa dito. Sa pag-gising ko
sana mawala na itong lahat ng sakit at lungkot sa puso ko. I hope I could be happy
this time.

-----------------------------------------------------------
Hi guys! Nag double update ang lola niyo mga sis. Mabilisang type lang at baka
mawala ang idea. Mas shorter ito compared sa chapter two pero sana maintindihan
niyo dahil tuyong-tuyo na nga itong utak ko. Kaya guys, hahaha, good night! Love
you all. Ciao!
4
Axel Juariz

It's been two weeks simula nang makipag-usap ako kay Roan sa bahay niya. I know
that I've hurt his feelings. It was heart breaking for me to see him like that pero
I wasn't in the right state of mind. Parang nagising ako sa mga kabaliwang ginawa
ko. I was so guilty for cheating on Cheska with my own bestfriend na hindi ko alam
kong saan ko ibabaling ang nararamdaman ko. I was too engrossed with the thought of
pleasing Cheska because I was afraid of losing her. Ayokong iwan niya ako. And I
know Roan will understand me kong bakit ganun na lamang ang reaksyon ko. Unlike
Cheska, Roan will never leave me.

I should have talked to Roan a week ago pero ipinatawag ako sa trabaho for a whole
damn week. Ngayon lang ako nagkaroon ng kaunting oras. I parked my car infront of
his house. Dire-diretso lang akong pumasok sa gate. Every step I take were heavy.
Habang papalapit ako sa bahay mas lalong bumibilis ang puso ko. I know something is
wrong. The sorrounding was too quite and empty. Marami na ring mga dahong nakakalat
sa harapan ng bahay. I know Roan would never be this messy, araw-araw siyang
naglilinis ng bahay at lalo na ngayong day-off niya.

Ginamit ko ang susing ibinigay niya sa akin para mabukas ang pintuan papasok sa
bahay. I was greeted with an empty house. Mas lalo akong kinabahan. I tried to look
for Roan's presence in every corner of the house.Pero ni anino niya ay wala akong
makita. Wala na ring gamit ang loob ng bahay. I know he wasn't in any business trip
right now. The house looks so cold and empty. Wala itong kabuhay- buhay. He
couldn't have leave me right?

"Fuck! Roan, where are you?!" ang nag-aalalang sabi ko sa sarili. I tried to call
his number but it wouldn't get through. Palagi itong out of coverage. Even his
office number ay tinawagan ko pero iba ang sumagot dito.

Nagmadali akong lumabas ng bahay at ini-lock iyon. Nagdrive ako papunta sa mansion
kong saan naroroon ngayon si Nathan at ang pamilya ko.
"Nasaan si Nathan?" Bungad kong tanong kay Austine.

"Nasa sala kasama sila tita at tito."

Sagot niya at sumunod sa akin papasok. Naabutan ko sila Nathan at papa na naglalaro
ng chess. Si mama naman ay nanonood lang sa kanila.

"Hey, mom." Bati ko kay mama at hinagkan ang noo nito. Nagmano naman ako kay Dad.

"You have no work na, ijo?" Tanong niya sa akin ng maka-upo ako katabi ni papa. I
rubbed face with my palm and looked at Nathan helplessly.

"Nathan, nasaan si Roan?"

He didn't spared me any glance before talking, "He filed a resignation a week ago
na mabilis kong inaprobahan."

"WHAT?! Bakit mo ginawa 'yon? How could you let him go that easily? Hindi ba't
sekretary mo siya?" mas nagduda pa ako ng sabihin iyon ni Nathan.

"Wala na siyang silbi sa company. With his state of mind, babagsak lang ang
kompanya ko. Mas makakabuti kong i-releave na siya sa kanyang posisyon and give it
to someone more professional." He said seriously at nagpatuloy lang sa laro nila
papa. I stood up at nakapamewang na napatingin sa kawalan. He is gone. Iniwan niya
ako. Kinuha ko ang basong may lamang alak at inibos iyon.

"Damn it!" itinapon ko ang baso sa sahig at galit na napaupo sa sofa. Saan ko siya
hahanapin ngayon? I can't lose, Roan. Hindi siya pwedeng mawala sa tabi ko. He
promised me! Paano kong may masamang nangyari sa kanya?

"Ano bang problema,ijo? Didn't I told you to minimize your interaction with Roan
muna if you want to keep your relationship with Cheska?" Sabi ni mama sa seryosong
boses. I know that she's worried for me pero hindi ko maiwasang mainis sa sinabi
niya. Ni hindi ko nga mahanap si Roan.

"Mom, he's gone, okay? I don't know where the fuck he is. When I arrived at his
house it was empty. I don't know if he is okay. Paano kong may mangyari na namang
masama sa kanya? I can't lose him again, ma." Pagod kong sagot dito. Naalala ko na
naman ang araw na pinaka kinakatakutan ko.

Sixteen years ago na-involve siya sa isang kidnapping incident. Kasama niya noon
ang pinsan kong si Kurt. It was a kidnap-for-ransom kidnapping incident. Si Kurt
talaga ang pakay nila at nadamay lang si Roan. Nandoon ako at pinanood si Roan na
sinalo ang limang bala para kay Kurt. Nakita kasi nila na nagdala kami ng mga
police. Nablanko ang utak ko noon. I was too afraid of the thought that I am going
to lose him that day. Mabuti nalang at mabilis namin siyang naitakbo sa hospital. I
was just there in the hospital for a whole week. Hindi rin ako mapigil nila mama
dahil mas hindi ako nakakatulog kapag pinauwi nila ako.

Nagkaroon ako ng insomnia dahil doon. Until now, evertime na nawawala sa paningin
ko o hindi ko nache-check si Roan palagi ko nalang naaalala ang batang Roan na
naliligo sa sarili niyang dugo. Pati na ang paminsan-minsang pag-flat line ng
heartbeat monitor sa hospital. Sa may bandang puso at ulo kasi ang isa sa mga
tinamaan. Napaparanoid ako kapag hindi ko siya nakikita na okay.

"Baka nagbakasyon lang, ijo. You know naman ang nangyari. Maybe he needs space para
makapag-isip ng tama." mahinahong sabi ni mama.

"I don't know. Kailangan kong malaman kung nasaan siya, ma. Kung kinakailangang
halughugin ko ang buong mundo gagawin ko." Seryosong sabi ko at dire-diretsong
ininom ang alak sa bote.

Roan Dela Mercid

Guadalupe, Negros Occidental

Maaga akong nagising dahil kailangan ko pang maglinis ng kulungan ng mga baboy. Ang
sabi ni Kurt sa kanya daw ang mga ito at ang pag-aalaga ng limang baboy ang kapalit
dito sa pagtira ko sa bahay niya. Nag-igib muna ako ng tubig sa may poso bago
pumunta sa kulungan ng baboy na nasa harapan ng bahay.

Simula nang tumira ako dito two weeks ago my life has been simple and peaceful.
Kagaya nga ng sinabi ni Kurt medyo malayo nga ito sa syudad. Maliit lang naman din
ang San Carlos kumpara sa Manila pero sa tingin ko mas maganda ito at mas malinis. 
Malinis ang buong paligid at environment friendly. Fresh na fresh ang hangin dahil
maraming pananim. Iilan lang din ang jeep dito at ang ways of transpo ay through
tricycle na malaki at super unique ng design at habal-habal.

Kailangan ko pang dumaan sa isang maliit na sapa bago ko marating ang tindahan
dito. Malalayo kasi ang mga bahay-bahay dito. Ang isa ko pa ngang kapit-bahay ay
nasa may bundok.

"Roan, ijo. Kumusta ka naman dito? Bakit hindi ka pumunta kagabi sa birtdei ni
Rico? Naghintay pa naman sa iyo ang isang 'yon." Nanghihinayang na sabi ni nana
Luz. Siya ang tagapangalaga nitong mga hayop ni Kurt noong wala pa ako at si Rico
ang anak nito na kasing-edad ko rin. Isa itong supervisor sa malaking grocery store
sa bayan. Minsan ay tinutulungan nila ako dito pero paminsan-minsan lang si Rico
dahil sa trabaho nito.

"Pasensya na po talaga kayo, nana. Masama lang po kasi ang pakiramdam ko nitong mga
nagdaang araw." Paumanhin ko dito. Totoo naman din kasing masama ang pakiramdam ko.
Palagi akong nahihilo at nasusuka. Minsan ay wala rin akong ganang kumain kaya't
hito at nangangayayat na ako.

"Ikawng bata ka, alagaan mo naman ng mabuti ang sarili mo. Ang payat-payat mo na
oo. Heto may mga dala akong pagkain kagabi. Initin mo nalang ito ulit." Iniabot
niya sa akin ang isang paper bag na may mga lamang tupperware. Nagpasalamat naman
ako dito.

"Aysus, walang ano man. O siya, aalis na ako. Marami pa kasing kailangang linisin
sa bahay. Babalik na lang ulit ako mamaya." sabi ni nana at umalis na nga. Pumasok
nalang muna ako sa bahay at inilagay sa maliit na ref ang mga pagkain. Mamaya ko na
ito iinitin dahil hindi pa naman ako nagugutom.

Nang papalabas ako ng bahay nakatanggap ako ng tawag mula kay Austine. Bumili ako
ng bagong cellphone at simcard at tanging sila Austine, Rico, Kurt at Nana Luz lang
ang laman ng contacts.

"Hello, sis? Kamusta ka na?" Narinig kong sabi niya sa kabilang linya. Napatawa
nalang ako sa tawag niya sa akin. Baliw loko talaga ang isang 'to.

"I'm okay, Austine. Kayo? Kamusta kayo diyan?" Tanong ko pabalik. Lumabas ako ng
bahay at dumiretso sa likuran nito. Mayroon itong malawak na space at duyan na
sinabit sa isang kamansilis tree.

"Heto at medyo stress dahil nag-aar ulit ang lola mo para magka doctorate. Okay
lang naman, maganda pa rin ako at hindi nauubosan ng kamandag." Napatawa naman ako
doon ng malakas. Ibang klase talaga ang confidence ng isang to.
"I'm happy for you."

"Dapat lang sis noh. By the way, may chika ako tungkol sa Cheskati na 'yon. Aba
kulang nalang tumira dito sa mansion. Tapos ang likot ng kamay pag wala si Axel at
si Nathan ang nalalapit sa kanya. Naku ha. Kakalbuhin ko na talaga ang babaeng 'to
akala niya siguro hindi ko napapansin iyang kalandian niya. I'm so triggered." Pag
ra-rant nito. Natatawang napapailing nalang ako.

I'm happy that they're back. Siguro naman ngayon they'll be stronger dahil sa
pinagdaanan ng relasyon nila. Ako kaya? Kailan kaya ako sasaya ng tuluyan?

"Babye na, sis. Labasan na kasi nila Noah eh. Talk to you latuh. Mwuah!" Sabi nito.

"Babye rin. I-kiss mo nalang ako sa inaanak ko."

Gusto ko pa sana siyang tanungin kung okay lang ba si Axel pero pinigilan ko ang
sarili ko. Kailangan kong sanayin ang sarili ko na hindi na siya parte ng buhay ko.
We have a past but there will never be a future for us.

-----------------------------------------------------------
Triple update na nga mga bakla hahaha. Sagad kung sagad na talaga ito. Busy na
talaga kami next week hahaha. Thank you po sa pagbabasa. Ciao!
5.
Axel Juariz

"Happy Birthday, babe." Ang malambing kong bati kay Francheska bago ko ito
ginawaran ng halik sa labi.

"Thank you, baby." Aniya at hinalikan ako pabalik. I kissed her deeper but after a
few more minutes she stopped kissing me. "Baby, I told you naman diba? After we get
married pa pwede?" She said while catching her breath.

I just cursed in my mind dahil alam kong walang mapupuntahan itong init ko kundi sa
shower.

"Why? Handa ka na bang pakasalan ako Cheska?" I asked lowly. Feeling the skin on
her waist with my palm.

"Hmmm dependi. If you'll ask me properly, babe." I know she wants a fancy and
romantic proposal. Iyong tipong gagastos ka talaga. Wala naman akong problema doon.
Money isn't my problem. The problem is me.

Biglang tumunog ang cellphone ni Cheska kaya nagpaalam muna ito na sasagutin ang
tawag.

"Babe, I'll just take this call."

"Sure. Don't take too long." Paalala ko dito.

Kahit nagpaparinig na si Cheska na gusto na niyang magpakasal hindi ko magawang

maging masaya ng tuluyan. Hindi ko magawang maging masaya habang hindi ko nakikita
si Roan. Halos isang buwan na rin simula ng umalis siya sa tinitirhan niya and we
couldn't even trace him. Kahit si Derick nahihirapan ring hanapin siya.

Kinuha ko ang isang kahon sa aking bulsa at nilaro iyon. I want to marry Cheska.
Cheska has been with me ever since we were kids. I have always imagine her with me,
waiting in our house with our children. She has always been my ideal wife simula ng
sagutin niya ako. What I didn't imagine is Roan being out of the picture. Akala ko
nandito lang siya palagi sa tabi ko like what he has been doing for almost 20
years. He would be standing beside me while I wait for Cheska walking on the aisle.
That he would be the godfather of my kids. That what we had would end smoothly
without problems. I didn't forsee this. It felt like I lost a peice of my future.

"OMG!! AXEL! I-is that..." I snapped back to reality ng marinig ko ang malakas na
tili ni Cheska which hurt ny ears so fucking bad.

I looked up to her and smiled widely. Sasabihin ko sanang hindi ito engagement ring
kung hindi isang regalo lang kaso biglang nay nagpaputok ng fireworks sa labas ng
hotel room kung saan ko siya sinorpresa sa birthday niya.

"Cheska, I'm not proposing yet.This is just a gift. " I don't know if she heard it
properly dahil sa ingay ng fireworks. Nasa 46th floor kasi kami kaya malapit kami
sa fireworks.

"YES, Yes! Yes, I Do." fuck. I didn't expect this.

Mahigpit niya akong niyakap kaya wala na akong ginawa kung hindi hayaan nalang.
Dito rin naman papunta ang relasyon namin.

But why does my heart say otherwise?

Biglang tumunog ang cellphone ko. Hindi ko sana tatanggapin because Cheska is
having the time of her life pero noong makita ko kung sino tumawag mabilis akong
nagpaalam kay Cheska at lumabas sa may veranda.

"Derick. Any news?" Mabilis kong tanong dito.

"Meron akong nakuha. That day when Nathan approved his resignation letter, many of
Nathan's employees saw him leaving the building with Kurt. That very same day sabi
ng mga kapitbahay ni Roan, he left at around 6 and was seen riding inside Kurt's
car." Mahabang sabi ni Derick sa kabilang linya. Napasalubong naman ang kilay ko
pagkarinig sa pangalan ni Kurt.

Kurt Montelvan-Juariz. The little devil na palaging nakabuntot kay Roan. I should
have known better kong sino ang may lakas ng loob para itago si Roan sa akin.

----------------------------
Roan Dela Mercid

Nagising ako dahil parang may kung anong maasim na umaakyat sa lalamunan ko.
Nahihilo pa akong napatakbo sa banyo at mabilis na sumuka sa bowl. Suka lang ako ng
suka hanggang sa manghina na nga ako.

Halos isang buwan na akong nagkakaganito. Naduduwal tuwing umaga, kumakain ng mga
kakaibang pagkain, nagki-crave at sensitive ang pang-amoy. Simula ng mag-file ako
ng resignation letter sa law firm ni sir Nathan ay nagkulong na ako dito sa maliit
na bahay sa probinsya. Malayo sa syudad at malayo sa kanya.

Mas nakakapag-isip ako dito ng tama. Dito hindi ako nakikihati, hindi nanlilimos ng
pagmamahal at hindi isang salot sa lipunan. Dito, ako si Roan Dela Mercid isang
bagong salta at tahimik na namumuhay.

Ng mahimasmasan na ako, doon na ako tumayo at saglit pang napahawak sa lababo ng cr

dahil nahilo ulit ako. Napatingin ako sa repleksyon ko sa salamin. Ang laki ng
pinagbago ng katawan ko. Maraming nabawas sa aking timbang pero ang ipinagtataka ko
ay ang medyo umuumbok kong tiyan.

Bigla naman akong kinutuban. Hindi kay...hindi kaya buntis ako? Oo, mahirap
paniwalaan pero noong labing-walong taong gulang ako pinakuha kami ng medical
certificate para sa recquirements ng school doon ko nalaman na isa akong carrier.

Lalaki ako biologically pero dahil may abnormalities ang chromosomes ko kaya
nagkaroon ako ng kakayahang magdalang tao. Pero sabi sa akin ng doctor noon maliit
lang ang tyansang mabuntis ako dahil most of my organs are for males kaso heto...

Napagdesisyonan kong pumunta muna sa bayan pagkatapos kong mag-agahan. Nag grocery
muna ako bago dumiretso sa isang maliit na ob/ gyne clinic. Kailangan kong malaman
kung buntis ba ako o ano.

"Hello! You are?" Nakangiti akong binati ng doktora pagkapasok ko. Ako pa lang kasi
ang pasyente. Maganda ito kahit medyo tumatanda na. May kaputian ito at singkit ang
mga mata.

"Hello po, doc. Ako po si Roan Dela Mercid." pagpapakilala ko dito at kinamayan
siya na malugod naman nitong tinanggap.

"I'm Doctora Helena Uy but you can call me doc Helen. So, what do you want to
consult, ijo?" Tanong niya matapos siyang magpakilala sa akin.
Inayos niya rin ang stethoscope na nakasampay sa kanyang leeg.

"Doc..kasi when I was eighteen nalaman kong isa akong carrier. And almost a month
na akong naduduwal at napaka sensitive ko rin sa amoy. I think I'm pregnant po."
Paliwanag ko dito.

"I see.We will do some test muna, ijo, para malaman natin if you're really pregnant
and kong ilang months na. Is that okay with you?" Tanong niya na tinanguan ko lang.
Bigla tuloy akong kinabahan, hindi ko alam kong bakit. Dahil ba sa excitement na
baka magkakababy ako? O dahil sa takot? Hindi ko alam.

Pagkatapos ng check-up at mga tests na ginawa ni doc Helen ay mabilis lang lumabas
ang resulta. Wala rin kasing gaanong tao dito sa clinic at kahit na maliit kumpleto
naman sa gamit.

"So here, it says na you're already a month and a week pregnant, ijo.
Congratulations!" Para akong nabingi sa narinig ko. I'm pregnant? May buhay talaga
dito sa sinapupunan ko?

"Pero you have to remember also na iba ang pagbubuntis ng mga carrier. A carrier's
pregnancy is more delicate compared sa aming mga babae kaya I advice you to visit
the clinic every month. May idadagdag pa ako, ijo. You have to gain weight,
makakasama sa inyo ng bata iyan. Underweight ka and sa iyo nakadepende ang
nutrients na makukuha ni baby. Bawal ka ring mastress." Paliwanag nito sa akin.
Habang ipinapakita ang kuha ng ultrasound kanina. Ito daw yung gestational sac na
pwede mong makita sa unang apat na linggo ng pagbubuntis.

"Maraming salamat po, doc." pagpapasalamat ko noong papaalis na ako sa clinic.

Lutang akong napauwi sa bahay. Napaupo nalang ako sa sofa at napatitig sa kawalan.
Pinigilan kong pumatak ang luha ko dahil bawal daw sa akin ang mastress. Tumayo na
ako at tinungo ang kusina para ilagay ang mga pinamili kong grocery. Pagbalik ko sa
sala ay binuksan ko ang TV. Imbes na magandang teleserya ang papanoorin ko ay isang
masamang bangungot ang bamungad sa akin.

Parang lahat ng effort ko para mawala at makalimutan ang nararamdaman ko para sa

kanya ay walang silbi. Lahat ng sakit at lungkot bumalik.

Pero..in the first place, hindi naman siguro nawala ang sakit at lungkot. It was
still there but I was already numb to the point na hindi ko na ito napansin.

"Both families of the ballad royalty Francheska Ching and General Axel Juariz have
announced the official engagement of the long-term couple this morning. The sudden
announcement caused a boom in every social media platforms worldwide. The fans have
expressed their joy for the soon-to-be-married couple and even trended the hashtag
#JuarizforChing worldwide. We would also like to congratulate the couple for the
next chapter of their lovestory. This is Chloe Magnanao of Entertainment News
Flash."

Hindi ko namalayang tumulo na pala ng tuluyan ang luha ko. Kaya ko 'to kahit wala
akong taong masasandalan. I have a child now at kailangan kong maging matatag para
sa kaniya. I need to be strong for my baby.

Pinahiran ko ang mga naglandas na luha sa aking pisnge at hinaplos ang aking tiyan.

"Anak, thank you for coming into my life. We can do it together. Mahal na mahal
kita." Nakangiting sabi ko dito kahit alam kong hindi naman ako nito maririnig.

Nakita ko ang incoming call mula sa isang unknown caller kaya mabilis ko itong
sinagot. Minsan kasi ay gumagamit ng mga unknown number si Kurt dahil may kutob
siya na pinapahanap ako ni Axel at Francheska separately. Hindi ko alam kong ano pa
ang kailangan nila sakin gayong kusa na nga akong lumalayo sa kanila.

"Hello? Kurt? Ikaw ba to?" Tanong ko sa kabilang linya. Pero hindi ito sumagot.
Tiningnan ko kong na endcall ko ba pero hindi naman.

"Hello? Kurt andiyan ka ba? Bakit ka napatawag?"

Pero sa halip na boses ni Kurt ang maririnig ko ibang boses ang narinig kong
sumagot. Boses na kilalang-kilala ko. Boses na kayang magpalambot ng puso ko kahit
anong sakit ang maibigay niya sa akin. Boses na nagdala sa akin sa impyerno at
langit.

"Roan.." narinig kong sabi nito. Ramdam ko ang pangungulila sa mga ito. Tila
tinatawag ako na bumalik sa tabi niya.

Pero kailangan kong tatagan ang sarili ko. May kanya-kanya na kaming buhay. May
bago ng pahina ang nabuksan at sa pahina na iyon wala na kami sa tabi ng isa't-isa.
May kanya-kanya na kaming kwentong pagbibidahan.

Mabilis kong tinapos ang tawag at malakas na umiyak. Ang sakit-sakit pa rin pala.
Akala ko tanggap ko na na hindi siya magiging akin. Akala ko kaya ko na na ako lang
mag-isa kahit wala na siya sa tabi ko. Pero ang hirap. Ang hirap-hirap dahil buong
buhay ko siyang kasama at kasangga.

We were more than each other's bed warmer. We were bestfriends to begin with and
there's nothing more painful than losing your bestfriend.

"Roan.." Napalingon ako sa pintuan at doon ko nakita si Kurt. Hinahabol nito ang
kanyang hininga habang papalapit sa akin.

Mabilis akong lumapit dito at yumakap. Sa mga bisig niya ako umiyak ng umiyak.
Kahit naging ganito ang buhay ko nagpapasalamat pa rin ako na may naiwan pa rin sa
aking mga kaibigan.

"Tahan na, Roro. I'm here." Pag-aalo nito sa akin habang patuloy pa rin akong
niyayakap.
"Kurt, ang sakit-sakit pa rin pala. Akala ko kaya kong maging masaya para sa kanya.
Akala ko kaya kong makita siyang masaya sa piling ng iba pero ang hirap-hirap.
Masamang tao na ba ako, Kurt? Kung hihilingin ko na sana ako nalang ang nasa tabi
niya at nagpapasaya sa kanya?" Umiiyak kong tanong dito.

"Hindi, Roan. Nagmahal ka lang. Nagmahal lang tayo at sa pagmamahal nagiging

selfish tayo." Aniya at hinalikan ang noo ko.

Dahil sa pagmamahal naging makasalanan ako. Dahil sa pagmamahal naging makasarili

ako. Dahil sa pagmamahal nasaktan ko ang maraming tao. Dahil sa pagmamahal halos
masira ko na ang sarili ko. Dahil sa pagmamahal nawalan ako ng kaibigan.

-----------------------------------------------------------
Tanginaaaaa!! Naiiyak ako habang sinusulat ko ang chapter na'to. Axel is an
asshole. Period. Lock. Tapon susi. Naaawa ako kay Roan. Habang iniimagine ko to
kanina hindi ko na nahintay ang bukas kailangan ko ng i-update ito like now na.
Hehe. So ayon nga sana masaktan rin kayo sa chapter na'to. Damay-damay na to sis.

6
Axel Juariz

"Hello? Kurt? Ikaw ba to?" Narinig kong tanong nito sa kabilang linya. I heard a
little pause from the other side and I panicked a little. Akala ko ay papatayin na
niya ang tawag.

"Hello? Kurt andiyan ka ba? Bakit ka napatawag?"

Hindi ko sukat akalain na mami-miss ko siya ng sobra. I miss his fucking voice. I
miss everything about him.

"Roan..." I said helplessly. Please come back. I'll be good to you, just please
come back. Gusto ko sanang idagdag ang mga salitang iyon pero hindi ko magawa.
Parang may biglang bumara sa lalamunan ko.

Narinig ko nalang na tinapos na nito ang tawag. And I never regretted so much in my
life. Gusto ko pang makausap siya. I wanna ask if he's okay. Kung kumakain pa ba
siya ng tama. I wanna ask everything that happened in his life after he left.

"Nakuha mo ba ang location niya?" Tanong ko kay Derick.

"Sorry bro. Naka-off ang gps niya pati parang may nilagay around sa location niya
para hindi matrack. All I know is nasa Visayas siya. It's either Sa Cebu, Bohol or
Negros. Hanggang doon lang ang kaya kong madeduce. That Kurt is a smart shit." Sabi
nito habang nililigpit ang laptop niya.

Kurt. I can still remember that smug he wears on his face that I'd love to tear off
with my fist.

——————
Flashback
——————

Mabilis akong nag paalam kay Cheska pagkatapos kong matanggap ang tawag ni Derick.
Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin niya dahil pakiramdam ko ay tuluyan ng
mawawala sa akin si Roan pag pinagbukas ko pa ang pagpunta kay Kurt.

"Derick, magkita tayo sa Sheriff Scape. Asap." sabi ko kay Derick at pinaharurot
ang sasakyan ko papunta sa village nila Kurt.

It's past 10 already kaya wala ng gaanong sasakyan. I even broke some of the rules
but I don't care. I can't care about it now. I have to get Roan. Nagkita kami ni
Derick sa may gate ng Sheriff Scape. Mabilis kaming pinapasok ng guard dahil kilala
naman kami nito. Nakasunod lang sa akin si Derick habang papasok kami sa village.

Naabutan ko pa ang kumag na si Kurt na pababa ng sasakyan niya.

"Kurt you fucker!" Dadambahan ko na sana ito ng suntok kaso pinigilan ako ni
Derick.

"Bro, we can settle this in another way. Ayaw mo naman sigurong masira ang
reputasyon ng pamilya niyo dahil dito."

Hindi ko ito pinansin at masamang tiningnan si Kurt. Ngumisi pa ang gago ng makita.

"Wow! I'm so glad to have the great Axel Juariz as my guest. Dami mo naman yatang
oras para mag gala. I think your work recquires quite a lot of your precious time
yet you're here." Kinalma ko ang sarili ko dahil baka mas lumala pa ang sitwasyon.

"Nasaan si Roan? Give him back to me, Kurt!" galit kong sigaw dito.

"Give him back to you? Masyado ka naman yatang nagpapatawa, Axel. Roan...he was
never yours. Walang nagmamay-ari kay Roan dahil hindi siya gamit. You stupid
fucker!" Aniya at dinambahan ako ng suntok. I glared at him at sinuntok siya
pabalik.

Hindi na siya nakasuntok pabalik dahil pinigilan siya ni Derick. 

"Will the both of you stop?! Putangina niyong dalawa para kayong mga bata!" sigaw
nito na nakapagpatigil sa amin. I wipe off my mouth dahil may tumulong dugo mula
dito.

"Bro, ano ba naman? Nandito tayo para kunin si Roan or any informations about him.
Hindi tayo nandito para makipag-awag. Heneral ka pa naman. Ano nalang ang sasabihin
ng mga tao sayo?" dagdag pa nito na nakapagpakalma sa akin. I'm here for Roan. I
have to be rational and sensible right now.

"Kung nandito kayo para kay Roan, ako na ang nagsasabi sa inyo. Wala siya dito
kahit halughugin niyo man ang bahay ko." Singit ni Kurt.

"Wag ka ng magsinungaling bugok ka. Ikaw ang huling nakitang kasama niya." nakakuni
Ot noong sabi ko. Ako pa talaga ang niloko ng hayop.

"I can't tell you his whereabouts but I can give you his number. Hanggang doon lang
ang pwede kong maibigay sa inyo. " Aniya at iniabot sa amin ang isang card na may
number.

Walang sabi-sabing hinablot ko iyon bago siya tinapunan ng isang nagdududang

tingin.

"Let's go, bro. That's more than enough. Pwede nating ma-identify ang location ni
Roan kahit hindi sabihin sa atin ni Kurt." pabulong na sabi sa akin ni Derick bago
dumiretso sa sasakyan niya.
Tinapunnan ko pa ng tingin ang bahay ni Kurt bago dumiretso sa sarili kong
sasakyan. Saglit akong napatigil sa loob at napatulala na lang.

How could Roan leave me? Paanong mas alam pa ni Kurt ang kasalukuyang nangyayari sa
kanya kesa sa akin? Hindi ba't ako ang bestfriend niya?

Just imagining Roan living together with Kurt makes my palm itch. Gusto kong kunin
ito sa kung asan man siyang sulok dito sa mundo at itali sa tabi ko. I can't even
imagine him being with someone else other than me.

Wala pa naman itong awareness sa paligid niya. He always trust people kahit hindi
niya ito kilala. Kahit iyong mga pinapayagan niyang maka date siya palagi nalang
nauuwi sa masamang scenario. It's either they will force him to do it with them o
sasaktan siya ng mga ito physically. Kaya ayaw na ayaw kong mapunta si Roan kahit
kanino. He will never be safe without me.

Frustrated kong pinukpok ang manibela bago tuluyang nilisan ang village.

End of flashback

"Hello, Aaron? It's me, Axel. Magpadala ka ng mga tauhan sa Bohol, Cebu at Negros.
Hanapan niyo si Roan Dela Mericid. I know you know him so I expect you to keep him
safe by the time you find him. Don't worry, you'll receive fifty million in
exchange. Nagpadala ako ng sampung milyon para ganahan 'yang mga tauhan mo."

Roan...I'll find you and once I did, hinding-hindi ka na makakawala pa sa akin.

Never again.

Roan Dela Mercid

Isang linggo na rin simula ng dumating dito si Kurt. May pasa pa ito sa pisnge niya
ng dumating dito sa bahay. Nagpapasalamat naman ako ng lubos dahil sa kabila ng
lungkot na nararamdaman ko eh nandiyan siya para aluin ako at pangitiin.

"KURT! KAKAIN NA!" Sigaw ko mula sa may pintuan dahil busy ito sa pagpapakain sa
baka niya.

Simula ng dumating ito sa bahay, ito na ang palaging naglilinis sa mga hayop at
paminsan-minsan nalang akong tumutulong. Nagpapasalamat naman ako doon dahil lately
talaga ay madali akong napupuyat at palaging inaantok.

Hindi ko pa rin sinasabi sa kanya ang tungkol sa pagbubuntis ko. Hindi dahil sa
natatakot ako o nahihiya pero hindi pa kasi ako nakakahanap ng tamang oras. Seryoso
itong bagay at hindi lahat ng makakarinig o makakaalam nito ay makakaintindi sa
sitwasyon ko.

"YES, SIR! I'll be there in a minute!" Sigaw nito pabalik. Napailing nalang ako.
Kahit kailan talaga masyado itong masipag.

Nilinis ko nalang muna ang mga pinag lutuan ko kanina at mga pinagkainan kagabi
para kaunti nalang 'yong hugasin mamaya ni Kurt. Natapos na lang akong maghugas
hindi pa rin dumadalo si Kurt dito sa may kusina kaya pinuntahan ko ito sa labas.
Naligo pala ang kumag sa may poso. Kung wala sigurong Axel sa buhay ko baka itong
si Kurt ang naging pantasya ng puso ko.

Bumalik nalang ako sa loob at nanood ng tv.

"Babe? What did you cook?" Tanong nito ng matapos itong magpalit ng damit.
Ng makalapit ito sa akin biglang bumaliktad ang sikmura ko dahil sa pangit ng amoy
niya. Tumakbo ako sa kusina at doon sumuka. Nag-aalala naman itong sumunod sa akin.

"Roan, simula ng dumating ako dito walang araw na hindi kita nakikitang sumusuka.
Are you really okay? Magpacheck-up na kaya tayo sa doctor?" Nag-aalalang tanong
nito sa akin at inalalayan akong umupo sa harap ng lamesa.

"Kurt.." Nagtama ang aming mga mata na nagpukaw sa konsensya ko. Kurt is my friend
at nandito siya palagi sa tabi ko tuwing kailangan ko siya and I think he deserves
the truth. Nasa kanya na kung tatanggapin niya ako o pandidirian."M-may dapat kang
malaman tungkol sa akin."

"W-what is it? Mamatay ka na ba? You have cancer? Roan, please.." Paranoid nitong
sabi. Gusto ko mang magseryoso pero masyado kasing nakakatawa ang loko.

"Gago ka! Hahaha. Hindi ako mamamatay, baliw! Kaya huminahon ka diyan mister.
Kumain muna tayo, mamaya ko nalang sasabihin sa iyo." Sabi ko dito at inayos ang
hapag. Reluctant pa itong umupo kaharap ko.

"Upo na."

Tahimik lang nitong nilantakan ang niluto kong ginisang manok at sinabawang gulay.
Halos sabay lang din kaming natapos dahil kunti lang naman ang kinain ko.

"So ano 'yong importante mong sasabihin?" Tanong nito ng makaupo kami sa sofa.

Ito na ba ang tamang oras para sabihin ko sa kanya ang tungkol sa kalagayan ko?
Saglit pa akong natahimik at mariing nag-isip. Kahit anong araw naman siguro ay
pwede maging right time. Tayo lang naman siguro ang hindi handang harapin ang
katotohanan.

"Kurt..'wag ka sanang mabibigla." Kinakabahang sabi ko.

"Why? Don't beat around the bush, Roan. I'm getting nervous."

Tinitigan ko muna ito bago nagsalita, "Naniniwala ka ba sa mga carriers?" Tanong ko

dito.

"I've heard of them. Kahit may mga prejudice sa kanila still they are branded as
the most expensive kind of human being."

Napatango lang ako bilang pag-sang ayon sa sinabi niya. Sa mga black market ang
isang carrier ay nagkakahalaga ng tumataginting na isang bilyon. Kadalasang
bumibili sa mga katulad namin ay ang mga negosyante na gustong magkaroon ng anak na
sobrang katulad nila. Halos lahat kasi ng traits ng magiging anak ng isang carrier
ay nanggagaling sa kanilang mga ama. Businessmen mostly want them because of the
lack of competent heir.

"I am one of them, Kurt." And finally! I dropped the bomb.

"So what kung isang kang car——"

"And I'm pregnant." I cut him off.

"Congrats—wait, what?!" biglang sigaw niya ng marealize niya ang pasabog ko.

"Do you hate me now? Nandidiri ka na ba sa akin, Kurt?" Ang nalulungkot kong tanong
dito.
"What? No! Hindi kita kayang pandirihan o kamuhian. You didn't do anything wrong,
babe. I'm very happy and proud of you." Lumapit ito sa akin at niyakap ako. Yumakap
din ako dito pabalik at pumikit. I always feel safe whenever I'm in his arms.

"Si Axel ba ang ama?" Tanong nito habang nakayakap pa rin sa akin.

Hindi ako sumagot kaagad dito. Alam na naman siya siguro. I never do it with anyone
else other than Axel.

"He is. Sana huwag mong sabihin sa kanya." Pakiusap ko dito.

"I know and I'll make sure that you and the baby will be safe."

Thank you for being my friend, Kurt. Thank you for accepting me. Thank you for
accepting my baby.

Baby, I'll make sure na kung maging lalaki ka man lalaki kang katulad ni Kurt and
not like your douche father.

-----------------------------------------------------------
Hi guys! Wala talaga akong plano mag-update ngayon because my head is a mess.
Masyadong madaming nangyari ngayong araw para makapag-isip ng ibang bagay.

To be honest, TGA is hard to write. I started on the wrong foot at nahihirapan

akong imake sense ang mga scenarios dito. Mahirap din isulat ang mga characters.
Pati din, kailangan ko kasing iconnect ang story ng magkakapatid. And it's hard to
write TGA without finishing TCHF.

Pero dahil mahal ko kayo at may nasave akong 500+ word draft kaya pinagpatuloy ko
nalang isulat. Maraming salamat talaga, guys. Huhuhu. Thank you mwuah meuah kahit
ampangit ng chapter na to.
7.
Roan Dela Mercid

Napangiti ako habang pinagmamasdan ang aking kahubadan sa harap ng salamin. If this
was 3 months ago baka pandirihan ko lang ang sarili ko. Pero right now all I feel
is happiness and contentment.

Nearly three months ago Axel called me. Akala ko babalik na naman ako sa dati.
Iyong magpapakalunod sa anxiett at depresyon but no. I became stronger. I pick up
the broken peices of myself slowly. Hindi ko na maibabalik ang dating nitong anyo
but I can always tape it back together. It's not as pretty as it used to be but it
will always be my greatest masterpiece. I am my parents and friends greatest
masterpiece. 

I am no longer underweight and it's all thanks to Kurt. Ikaw ba naman pakainin ng
halos isang kaldero sa isang araw di ka kaya tumaba? Sinasamahan niya rin ako
tuwing magpapa check up ako sa bayan every month na pinapasalamatan ko talaga ng
husto dahil sa sobrang excitement ko minsan hindi na ako nakikinig sa doctor.

Nagpalit na ako ng pang lakad na damit dahil nagugutom na naman ako ulit. Hindi pa
din kasi dumadating si Kurt.

Nalalagi lang dito si Kurt tatlo hanggang sa isang linggo every month. May trabaho
kasi siya firm ni sir Nathan at ayoko namang pabayaan niya ang trabaho dahil sa
akin. Buti at pinapahiram ni sir Nathan ang isang private chopper niya kay Kurt. 
Lumabas na ako ng kwarto suot-suot ang isang maluwag na itim na sweater. Dumiretso
ako sa kusina at kumuha ng pagkain doon at pumunta sa sala. Ng mailagay ko na ang
mga pagkain sa ibabaw ng coffee table binuksan ko ang tv para manood sana ng
teleserye. Nagsimula na rin akong kumain. Kung noon, subsub ako sa trabaho at pag-
aaral ngayon naman ay halos ubusin ko na lahat ng pelikula at libro. Ayaw ko mang
aminin but I'm starting to like this lifestyle. Masarap din naman palang maging
tamad paminsan-minsan.

Biglang tumunog ang cellphone ko kaya napatigil ako sa pagsubo. Pagtingin ko sa

screen ng cellphone ay ang pangalan ni Kurt ang naka-register doon.

"Hello, Kurt? Nasaan ka na?" Tanong ko dito.

"Hey, babe. I don't think I can go with you today. Hindi ako pinayagan ni Nathan
umalis dahil nagka-emergency pero may ipinadala naman daw siyang makakasama mo. I
really wanna go with you pero ayoko namang suwayin itong Nathaniel nato." Nahimigan
ko pa ang pagkadismaya sa kanyang boses. Napangiti nalang tuloy ako. Ngayon araw
kasi malalaman ang gender ng baby.

"Kirtkirt, it's okay. Kung gusto mo next month ko nalang ipapareveal ang gender ng
babies." Suggestion ko nalang dito. Kahit ako man ay excited na rin pero alam kong
mas excited si Kurt.

"No, it's okay. I want to know today basta padalhan mo lang ako ng picture."

"Sige ba. Sino daw ipapadala ni sir Nathan?" Nagtataka kong tanong. Bakit naman daw
ako papadalhin ni sir Nathan eh kaya ko namang mag-isi.

"Hindi ko al——"

"TAO PO?! NANDIYAN BA SI ROAN?! AN-AN? BUNI? ALIPONGA?"

Naputol ang sinasabi ni Kurt dahil sa malakas na sigaw mula sa labas ng bahay.
Napatampal na lang ako sa noo ko ng mapagtanto kung sino ito.

"Is that Austine?" Nagtatakang tanong ni Kurt sa kabilang linya. Marahil ay narinig
din niya ang malakas nitong sigaw. Buti nalang talaga at malayo ang mga kapit-bahay
kung hindi ay baka natapunan na ito ng tubig.

Hindi ako sumagot at tumayo mula sa pagkakaupo. Lumabas ako ng bahay at doon ko nga
nakita ang bakla na naka jogger pants at t-shirt. May suot rin itong salakol.

"Si Austine nga." Ang nangingiti kong sagot sa kabilang linya. Narinig kong tinawag
ang pangalan ni Kurt ng sa tingin ko ay assistant niya. Magsisimula na siguro ang
meeting nila.

"I have to go, babe. See you. Alagaan mo ng mabuti ang sarili mo." Aniya at pinatay
na ang linya.

Nakalapit na rin sa akin si Austine na nakinig sa sinabi ni Kurt. Naka loudspeaker

kasi ang cellphone ko.

"Ang gara! Sana ol may babes!" Tukso niya sa akin at sinundot-sundot ang tiyan ko.

"Baliw! Walang malisya 'yun noh."

Ang natatawa ko nalang na sabi dito. "Pasok ka sa loob." Aya ko sa kanya.

Nauna na akong pumasok at siya namay nakasunod bitbit ang napakalaking gray na
maleta.

"Bakit ang laki ng maleta mo Austine? Dito ka na ba titira? Nag-away ba kayo ni sir
Nathan?" Ang nagtataka kong tanong dito habang hindi pa rin inaalis ang paningin sa
dala niyang maleta.

"Hindi noh, nagdala lang ako ng damit pangbuntis. Masyado ka namang judger, Roan."
Sabi nito at umupo sa sofa. Siya rin ang sumubo ng pagkaing nasa kutsara ko. Bilib
talaga ako kakapalan ng mukha ng isang to haha.

"Ewan ko sayo." Naiiling kong sabi sa kanya. Umupo na rin ako at tiningnan siyang
kumain. Mabuti at nakakain na ako kanina.

"Anong oras tayo aalis?" Tanong niya habang ngumunguya.

"Hoy bawal magsalita habang kumakain. Pagkatapos mong kainin ang PAGKAIN KO aalis
na tayo." Sabi ko pero parang walang narinig ang loko at nagpatuloy lang talaga sa
pagkain.

Hindi na siya sumagot pa at tumayo na pagkatapos kumain.

"Bakla, pasensya ka na ha, nagmadali kasi akong pumunta dito dahil 2pm daw yung
sched mo. Nakakahiya sayo inubos ko pa talaga. Anyways, arats na. Gusto ko ng
malaman ang gender ng baby mo. Excited na akong maging ninang, Roan. Oh em gee."
Ngayon pa talaga siya nahiya na ubos na ang pagkain. Baliw talaga haha.

"Sira! Parang hindi pa ako sanay sayo. Tsaka para namang hindi kita kaibigan noh,
takot ko lang kay sir Nathan kapag ginutom ka." Ang natatawa kong sagot dito.

Nagpaalam lang ako saglit para magsipilyo at siya namay inilagay ang bag sa
kwartong ginagamit ni Kurt kapag andito ito. Pagkatapos naming magawa ang mga 'yon
ay tuluyan na nga naming nilisan ang bahay. Mga ala una y media na rin nang umalis
kami kaya medyo mainit. Mabuti nalang at may driver na dala si Austine.

Binati kami ni Jannah pagkarating namin sa clinic ni Doc Helena. Wala pa ito nang
makarating kami dahil may pasyente daw ito sa isang ospital kaya halos isang oras
din kaming naghintay sa kanya. Pinagtitinginan din kami ng ibang mga pasyente dito
dahil pareho kaming lalaki ni Austine.

"Hello, Roan dear. Pasensya ka na talaga at natagalan ako. I had some emergency
kasi, I hope you won't mind." Apologetic na sabi nito habang kami ay nakasunod sa
kanya. Pina VIP list kasi ako ni Kurt kaya ako ang inuuna sa check up.

"Naku okay lang po." Nakangiti kong sabi sa kanya at umupo sa isang upuan malapit
sa kanyang lamesa.

Napatingin naman ito kay Austine habang inaayos ang mga gamit niya.

"And this is..?"

"Kaibigan ko po. Austine siya si Doc Helen ang OB ko and Doc siya po si Austine."
Pagpapakilala ko sa kanilang dalawa. Nakipag kamay naman si Austine kay doktora na
malugod nitong tinanggap.

"Oh? You also have flower-shaped mole in your pinky. Are you a carrier?" Napatigil
naman si Austine pagkarinig noon. Pati ako ay natigilan rin.

"Paano niyo po nalaman?" Nagtataka kong tanong dito.

"Hindi niyo siguro napansin but one unique characteristic of a carrier is their
flower shaped mole na nakalagay sa iba't-ibang parte ng kanilang katawan." Naalala
ko na naman ang nunal ko sa balikat. Katulad na katulad rin ito ng kay Austine.

"Anyway, today malalaman na natin ang gender ng mga baby mo ijo. Are you excited na
ba?" bibong tanong nito.

Tumango lang ako bilang sagot dahil medyo kinakabahan rin ako. Nagkaroon muna ako
ng mabilisang check up bago kami nag proceed sa ultrasound. Isang maginaw na jelly
ang ipinahid sa tiyan ko, and a wand is passed over my bump. Nakita ko naman sa
screen katabi ng kama ang  grainy image ng mga baby ko.

Yes. Mga baby. I'm carrying two little angels in my tummy. Sharp shooter ang lokong
Axel na 'yon. But I never felt so blessed before. Gusto ko tuloy maiyak ng makita
silang gumagalaw.

"Your babies are very healthy. Both babies are boys, ijo. Congratulations!"
Masayang sabi ni Doc.

Seeing my two little angels and seeing them slowly developing inside me healthily
made my emotions burst. Being pregnant isn't easy lalo pa't isa akong lalaki. My
self-confidence and my mental health isn't very well noong nalaman kong buntis ako
idagdag pa ang social pressure. Akala ko hindi ko kakayanin yet here I am today.

Hindi ko tuloy mapigilang umiyak. I'm just glad na nandito si Austine.

Axel Juariz

Puyat akong napadampot sa basong may lamang alak sa gilid ng laptop ko at diretsing
ininom iyon. Ramdam na ramdam ko ang pait at init na dumaan sa lalamunan ko.

Hindi ako makatulog ng maayos sa apat na buwan na wala akong kaalam-alam sa

kinaroroonan ni Roan.

"Bro, I think alam ni Nathan kong nasaan si Roan." Napatigil ako sa pagtipa sa
aking laptop at napatingin kay Derick nakakapasok lang sa opisina ko.

"What do you mean?" Naguguluhan kong tanong dito. I don't think that bastard would
ever want to be involved in this shitty mess.

"Sa tingin ko siya ang nagba-block ng mga location ni Kurt tuwing umaalis ito."

"Ano naman ang maukuha niya sa pangingialam niya ng issue ko sa buhay?" Kunot noo
kong tanong kay Kurt at sarili ko. "How about kay Cheska? Anong nakuha mong
impormasyon sa pinaiimbestigahan ko sa iyo?" dagdag ko.

"I don't know, bro. Hindi ko alam ang intensyon ng kapatid mo. And about Cheska.
Here are some pictures. Bro, let me tell you something bilang kababata mo. You
should use your heart with your brain." Aniya na ikinatigil ko. Parang nakaramdaman
ako na may hindi magandang mangyayari kapag binuksan ko ang envelope na 'to.

"Alis na ako, Axel. I have more works to do. Adios. "

Use yout heart with your brain huh. I don't know what he truly means with that pero
sa tingin ko ay isa itong warning.

And Nathan...sa oras na malaman kong may kinalaman siya sa pagtatago kay Roan ay
malilintikan talaga sa akin ang pesteng yon.
Just wait, Roan. I'll find you. Just wait a bit more.

----------------------------------------------------------
Before anything else gusto ko lang pong sabihin sa inyo na baka hanggang 20
chapters lang itong TGA. Ayon lang guys antok na talaga ako good nightt. Labyu ol
mwuah. Walang kalaman laman itong update na to pero sana mapagtyagaan niyo muna.
Labyu ol mwuah.
Bangs
Hi guys gusto ko lang sabihin sa inyo na mag a-update sana ako ngayon kaso
hahahahaha nakakita kasi ako ng video ng korean na nag ba bangs kaya ayon nag bangs
ako sa sarili ko hanggang sa nagpabangs rin ang tita ko, kapatid ko at pinsan ko.
Sa huli, sabay-sabay kaming nagsisi apat hehe. Ayon lang hahaha. Sorry talaga try
ko tapusin ito ngayon o bukas.
8
Axel Juariz

I stared at Cheska while she was busy looking after her face. Ingat na ingat niyang
ipinahid ang mga kolorite niya sa mukha while smiling widely. I don't understand
how she could still be  happy gayong isang linggo na nga kaming hindi
nagkakaunawaan.

She kept on pestering me on my home kahit alam nitong may confidential akong
tinatrabaho. She kept on insisting that I am cheating on her. Idagdag pa ang
pagtatanong niya ng paulit-ulit sa kasal.

Kasal huh.

After I attended my mom and dad's wedding I always dreamed of waiting for someone
in the altar, exchanging vows and promises with them. I became the hopeless
romantic. Noong mga bata kami, I saw the qualities of the woman I wanted to marry
kay Francheska. I pursued her thinking that she's almost the same as my mom so I
should marry her.

Tama nga siguro iyong sinabi nilang matalino ka sa pag-aaral pero bobo ka naman sa
pag-ibig. And I never felt so dumb before. I never felt so hurt and foolish. Karma
ko na ba ito sa ginawa ko kay Roan?

"You look so happy."

She turned her head on my side and looked at me na para bang nahihibang na ako.

"Why can't I be happy?" Taas kilay niyang tanong sa akin at bumalik sa kanyang
ginagawa.

"Cheska, I came here to talk about us. I want to clear everything between us." I
said exhaustedly. I was so stressed the whole night noong nalaman ko ang buong
katotohanan. Ni hindi ko magawang makapag-isip ng tama.

"It's okay, baby. I forgive you already. Also, give me the date na for our wedding
so I can talk about the plans with tita and mommy." She said while smiling brightly
at me.

I sighed deeply. I wish I was the reason behind that beautiful smile. Sadly, it's
impossible.

"I'm sorry to break it to you, hun, but there will be no longer a wedding." Seryoso
kong sabi dito. Nakita ko ang pagkalusaw ng ngiti ni Cheska. Her face is now filled
with shock, fear and confusion.
And I never felt so satisfied in my life. Hindi ako isang santo at mas lalong hindi
ako tanga. Maybe, I was. At some point in my life naging tanga ako but not now.

I should always remember that I'm a Juariz. A Juariz should never be fooled. Baliw
lang ang mangga-gago sa amin.

"W-what do you mean babe? Anong walang kasal?! Axel you can't do this to me!"
hysterical niyang sigaw at tumayo mula sa kanyang upuan.

"And why can't I, Cheska?" Tiim bagang kong tanong dito.

"Because you love me! You promised me. Diba? You said I'm gonna be your queen, ako
ang magiging katuwang mo habang buhay." She said while crying. Kung ibang
pagkakataon ito baka hindi ko siya matiis at bawiin lahat ng sinabi ko.

Pero alam ko na ngayon ang totoo. Kung gago ako, mas putangina ang malanding ito.

"Habang buhay huh? And then what?! Gagaguhin mo rin ako habang buhay?! Putang ina
ka. Hindi ako nagsisi sa ginawa ko sayo what I regret is losing my bestfriend
because of your shits!" Itinapon ko sa kanya ang mga litratong ipinadala sa akin ni
Derick. Pati ang isang ultra-sound picture.

Isa-isa niya itong pinulot at gulat na gulat na tiningnan ang mga ito.

"No.No.No. This is not me Axel. It's no me! This is edited! Tell me, who sent you
this? Si Roan ba ha? Do you really believe that bit—" Hindi na ako nakapag pigil at
sinampal siya.

Yes. I respect women. But I only respect those who are worthy of it.

"Roan isn't a bitch and a liar like you! I won't do anything to you Cheska dahil
kahit papaano'y minahal kita at alam kong may pagkakamali ako but the next time you
do me dirty, I'm telling you. Mapapaaga ang pagkikita niyo ni kamatayan. Tandaan mo
yan." Galit kong sabi dito at lumabas na sa lungga niya.

The next thing I should do is ask for Roan's whereabouts at ang gagong si Nathan
lang ang makakapagsabi sa akin nun dahil kahit patayin ko si Kurt hinding-hindi
magsasalita ang gago.

Pinaharurot ko ang sasakyan ko papunta sa firm ni Nathan at nagmamadaling tinungo

ang kanyang opisina. Unlike before, mas naliliwanagan na ako sa mga bagay-bagay. 4
months of reflecting is enough. It's time for me to go home, in the arms of Roan.

"Si—" Kakausapin sana ako ng sekretarya ni Nathan pero hindi ko ito pinansin at
dire-diretso lang na pumasok sa opisina nito.

"Hey, shithead." Bati nito sa akin habang nagpatuloy lang sa pagpirma ng isang
dokumento. Ni hindi man lang ako nito tinapunan ng tingin.

"Don't start with me asshole. I have something to ask." I sat down in front of his
desk kaya napatingin ito sa akin. Nangungunot pa ang kanyang noo.

"Wala kang appointment but I'll let it pass because unfortunately you are my
brother at dahil kapatid kita isang daang libo ang consultation fee mo." Seryosong
sabi niya.

What the fuck? Napaka gahaman talaga sa pera ng pesteng ito.

"I'm not here for consultation."

"Then umalis ka na. Busy akong tao unlike you." Pagtataboy nito sa akin at bumalik
sa pagbabasa.

"Look Nathan, I'm resigning." Nabitin sa ire ang kanyang kamay at gulat na
napatingin sa akin.

"Your're going to what? Alam ba nila mama at papa 'to?"

"Not yet. Sasabihin ko mamaya pag-uwi ko. Right now ang gusto ko lang malaman ay
kung nasaan si Roan. Alam kong ikaw ang humaharang sa mga informations patungkol sa
mga lakad ni Kurt." Diretsahan kong sabi sa kanya.

"You don't have any proof. So?"

"Nathan, please. I've been a mess for four months already. I have to see Roan. I
need to see him." Despirado kong pakiusap sa kanya.

"Are you aware that you already have a fiancee?"

"We broke up. Wala ng namamagitan sa aming dalawa. I found out that she's cheating
on me with my mortal enemy."

"Okay. If I tell you about Roan's whereabouts ano namang makukuha kung kapalit?"
Taas kilay nitong tanong sa akin. Humalukipkip pa ito at sumandal sa upuan.

"Ibibigay ko sa iyo ang lupang ipinamana ni lola sa akin sa Italy. Hindi ba't
matagal mo ng gustong kunin 'yon?" Noong mamatay sa lola may mga ipinamana ito sa
aming magpipinsan. Isang ancestral house ang iniwan ni lola kay Nathan.

"How can you make sure na hindi mo ulit gagaguhin si Roan? I treat Roan as my
brother at kung hindi lang nagalit si papa noong birthday mo baka nasuntok na
kita." Seryoso nitong banggit. Nathan rarely cares for someone and I know if he
does he will protect them in all that he can.

"Bro, damn it. Apat na buwan na akong nangungulila sa kanya. Hindi ko na kaya pang
saktan siya."

Saglit pa itong napaisip.

"Deal. Nasa Guadalupe, Negros Occidental si Roan. Ikaw na ang bahalang tumunton sa
kanya."

Para akong naubosan ng lakas pagkarinig nun. I wanted to cry dahil sa sobrang saya.
Finally, I'll get to see him again.

"Thanks Nate. I'll bring back Roan."

Roan Dela Mercid

Dalawang linggo na ang lumipas simula noong nagpunta kami ni Austine sa OB at

ngayon nga ay uuwi na ito pabalik sa manila. Hinahanap na kasi siya ng kanyang
pamilya.

"Maraming salamat talaga, Austine ha? Ikamusta mo nalang ako sa kanila." Nakangiti
kong sabi dito habang tinutulungan siyang mag-impake dito sa may sala.

"Wala 'yon noh! Nag-enjoy naman ako dito. Nga pala Roan, narinig mo ba 'yong balita
kagabi?"

"Balita?"

"Oo, bakla! Si bhosxz Axel nagresign na sa trabaho niya." Nabigla ako sa sinabi
niya kaya nabitiwan ko ang lotion niya na ilalagay ko sana sa bag. Buti at gawa ito
sa plastic kaya hindi nabiyak.

"A-ano?"

Paanong nagresign? It was his dream. Pinag-aralan at pinagtrabahuan niya ito ng

mabuti maabot lang niya ang kinaroroonan niya ngayon.

"Hindi lang yan, break na rin sila ng Cheskati na 'yon. May nag-viral pa itong sex
video ngayon."

Anong nangyayari? Hindi ba't ikakasal sila?! They're suppose to be together and
happy. Iyon ang nararapat sa kanila.

"Bakit daw?" Tanong ko dito.

"Hindi ko alam. Bakit hindi si bhosx Axel ang tanungin mo." Sabi niya habang
nilalagay ang mga tiniklop na damit sa maleta.

Napatawa nalang ako ng pagak sa sinabi niya. Hindi ko alam kung kailan kami ulit
magkikita ni Axel. Baka nga hindi na eh. Ayoko pa siyang harapan pero hindi ko
maitatangging namimiss ko pa rin siya.

Pero kahit ganun, I alreadt have a mini Axels in my stomach. Hindi lang isa kung
hindi dalawa pa.
-----------------------------------------------------------

Hi guys so kanina nga ay namali ako ng pindot hahaha bigla kong napublish kahit
hindi pa ako tapos. Yes po, ganyan ako katanga hahaha. Wala pong mali sa wattpad
app niyo at hindi pa rin po ubos ang load niyo. Ako po ang problema hahaha sorry
guys labyu ol! Mwuah mwuah ߘͰߤ ciao!

9
Roan Dela Mercid
Guadalupe, Negros Occidental

"The prominent Juariz family has once again prove that they are one of the most
powerful and successful family not only in our country but globally as well. Just
recently, forbes has released it's latest list of real time billionaires. Bill
Gates topped the list with a net worth of 112 billion dollars and was followed by
our very own Sir Alistain Juariz with a net worth of 109 billion dollars..."ׂ

Napatingin ako kay Kurt dahil biglaan nitong pinatay ang TV.

"Anong problema?" Nagtatakang tanong ko dito. Nakatitig lang kasi siya sa kawala.

Noong isang linggo pa ito dumating kasama ang sumundo kay Austine at kahapon pa rin
ito balisa. Hindi ko naman alam kung bakit siya nagkakaganito dahil ayaw naman
niyang sabihin sa akin.

"Roan.. Alam mo naman sigurong nagbitiw na sa tungkulin si Axel hindi ba?" Tanong
niya sa akin habang nakatingin pa rin sa kawalan.

"Mmm. Anong meron?"

"Axel completely took over their security and detective agency. I think, he'll find
you sooner than expected." Seryoso siyang nakatitig habang sinasabi iyon sa akin.

Napatawa nalang ako ng mahina sa narinig ko. It was full of bitterness.

"Bakit naman niya ako hahanapin? I almost ruined his relationship with Cheska,
muntik ko na ring isugal ang pangalan ng pamilya niyo. I don't think he wants
something to do with me anymore." Bakit naman gugustuhin ng iang taong makita pa
ulit 'yong taong naging tinik sa buhay niya?

"Roro, I can't hide you forever." Aniya habang nakatingin sa malayo.

"Hindi naman ako nagtatago, Kurt, dahil hindi naman ako isang kriminal. Tanggap
kong nagkamali ako pero hindi ako naging isang kriminal para magtago." Sabi ko dito
at humilig sa kanyang balikat.

Ganito nalang sana palagi. Tahimik. Walang gulo, wala gaanong problema, simple at
malayo sa sakit ng puso. Dito lang ako nakaramdam ng serinity sa buong buhay ko.

I have always been calculitative with my life. Everything should be in order. As

much as possible, huwag akong magkamali dahil sa kaunting pagkakamali na 'yan
pweding mawala ang lahat sa akin. My career, my studies, and everything that I own,
natatakot akong sa isang iglap mawala iyon sa akin lahat. And here I am, nagkatotoo
nga ang pangamba ko noon.

I lost everything but I found myself. I lost everything but I have two little
angels coming to life and there's nothing more I could ask. That one single mistake
changed my whole life and I'm glad. In God's plan, everything is set to happen.

I don't know what real love is. Hindi ko iyon natanggap sa pamilya ko so I tried to
find it kay Axel because he was showing me my ideal love. Akala ko iyon na 'yon
pero hindi pa pala. Maybe I truly love him pero hindi ko magawang mahalin siya ng
buo at totoo dahil mismong sarili ko hindi ko mahal at tanggap. Kaya siguro okay
lang sa akin na gawin akong kabit dahil ang liit ng tingin ko sa sarili ko. I
didn't value myself.

"Tama ka. But I don't want to see you getting hurt, Roro. You are like my little
brother at ayokong inaapi ka ng mundo. Hindi ko hahayaang saktan ka ni Axel ng
ganun-ganun lang that's why I'm trying my best to keep you safe and away from
Axel's world." Aniya at niyakap ako.

Nawalan man ako ng mga taong matatawag kong pamilya but I thank God for giving
Kurt. At kung ito man ang kapalit sa pagsalo ng mga balang iyon then this is more
than enough.

"Kirtkirt, mag promise ka nga na hindi mo pababayaan ang sarili mo. Maghanap ka na
rin ng girlfriend." Pag-iiba ko sa topic. Naramdaman ko ang pag-vibrate ng katawan
niya na sinamahan ng mahihinang tawa.

"Anong girlfriend? It doesn't have to be a girl. It can be you, Roro." Sabi niya at
hinalikan ako sa noo. Kung handa lang sana ako. Kung hindi ko lang sana mahal si
Axel maybe...maybe I can learn how to love Kurt.

"Che! Bolero ka." Natatawang sabi ko dito at umalis na mula sa pagkakayakap sa

kanya. Dahan-dahan lang akong tumayo dahil medyo mabigat-bigat na nga itong tiyan
ko.

"Hey, be careful. Gusto mo bang mag gala? Gusto ko ng mamili ng mga damit ng
kambal." Tanong niya sa akin at tumayo na rin mula sa pagkakaupo.

"Nakikita ko na sa future ikaw ang unang-unang mang i-ispoil nitong dalawa."

"Bakit hindi? Iyong moderate lang naman haha. Anyways, deal or no deal?"

Napaisip naman ako saglit kung may kailangan pa ba akong dapat gawin sa araw na
'to. Natapos na naman ako sa paglalaba dahil tinulungan ako ni Kurt. Nalinis ko na
rin ang bahay, bakuran at harap ng bahay. I think it's time for me to reward
myself. Hindi rin naman biro ang gumalaw-galaw habang buntis noh.

"Okay."

---------

Isang makapal na dark blue loose sweater ang isinuot ko na pinarisan ko ng itim na
jogging pants. Sa isang hindi kalakihang mall lang naman kami pupunta at mostly
naman sa mga nandoon ay halos naka pangbahay lang kaya hindi ako masyadong na
conscious sa fashion sense ko ngayong araw.

Sa dala niyang ecosport kami sumakay dahil hindi ko talaga kakayanin ang init pati
na rin ang matagalang pagtayo.

"Kailan ka pala babalik sa Manila?" Tanong ko habang binabaybay namin ang daan.

"The day after tomorrow, babe. Matagal-tagal rin bago ako makadalaw sa iyo dito.
Nathan wants me to go to Italy para sa pagtayo ng office doon." Sagot niya habang
nasa daan pa rin ang tingin. There was a hint of excitement in his voice.

Kurt is an adventurer. Gusto nitong nagagala at medyo nahihiya ako dahil nandito
lang siya palagi sa tabi ko for a week almost every month.

"Ilang buwan ka rin doon?" Tanong ko. To be honest, I am very proud of Kurt. There
was a little feud between their family and I know medyo na apektuhan ang
relationship nilang magpi-pinsan dahil doon. I think sir Nathan is slowly trusting
Kurt now.

"I'll be away for a maximum of three months but I'll try to be back earlier. I know
mahirap na ang pag galaw-galaw mo by that time. Magpadala nalang kaya ako ng kasama
mo dito?" Nag-aalalang tanong niya sa akin.

"Ano ka ba. Kurt, hindi lang sa akin umiikot ang mundo mo. Isipin mo rin ang sarili
mo and have fun there in Italy. Huwag kang mag-alala sa akin dahil kaya ko ang
sarili ko. Isa pa, alam mo namang hindi ako komportable kapag may kasama akong
hindi kakilala." Nakangiti kong sabi dito.

"Okay. I'll try to finish my business there earlier. We're here." Aniya at inihinto
ang sasakyan sa harap ng mall.

Hindi ko na lang siya kinontra dahil alam kong wala akong laban sa katigasan ng
ulo.

Pagkapasok namin sa mall, dumiretso kaagad kami sa department store. Dahil tanghali
pa naman at weekdays pa, hindi gaanong matao ang mall ng dumating kami. Nasa
trabaho at paaralan ang mga tao ngayon which I'm glad dahil hindi ako mako-
conscious.
"Hey, babe. Look at this." Napatingin ako sa hawak-hawak nitong dalawang kulay blue
na bear onesie. Ang cute naman!

"Ang ganda!" Magiliw kong tugon at hinawakan iyon. Nai-imagine ko na ang dalawa
kapag sinuot nila ito.

"Yup, like you." Ang nakangisi niyang sabi na tinawanan ko lang.

"Bolero ka! Hahaha. Bibilhin mo ba 'yan?"

"Yup, but you'll have to treat me sa mang inasal." Aniya at bumalik sa pagpili ng
mga damit.

Nakaramdam ako ng pagtawag ni mother nature kaya nagpaalam muna ako sa kanya na mag
c-cr. Katabi lang naman nitong department store ang cr kaya hindi na siya gaanong
nagdrama.

Pumasok ako sa cr na intended for the members of the LGBT community. Mabuti at
hindi ko na kailangang makipagsiksikan sa mga mapangmatang nilalang.

Pagkatapos kung mag cr, lumabas na ako mula dito pero bago pa man ako makapasok
ulit aa department store napatigil ako sa taong nakita kong lumapit kay Kurt at
kumausap dito. Hindi ko gaanong nakita ang ekspresyon nito sa mukha dahil
nakatigilid ito mula sa akin.

Axel Zein Juariz.

What the heck is he doing here?

-----------------------------------------------------------

Updated na!! Ahhhhhh!!!!! Excited na ako sa pagkikita nilang dalawa uwu. Ayon lang.
Wala na akong ibang masabi pa. Hahaha! Anyways, gusto ko lang talaga magpasalamat
sa inyong lahat. I have never been this motivated in writing. Marami po talagang
salamat sa inyo dahil isa kayo sa dahilan kung bakit naiisusulat ko ang mga ideas
ko. Thank you po! Ciao!
10
Roan Dela Mercid

Mabilis akong umalis papalayo sa lugar na 'yon ng makita kong lilingon si Axel
papaharap sa direksyon ko. Balisa akong naglakad papasok sa isang fast food chain
at naupo sa loob nito.

Tagaktak ang pawis ko kahit sobrang ginaw dito sa loob ng mall. Medyo sumakit rin
ang tiyan ko. Kaya hinimas-himas ko ito para kumalma ang puso ko.

Bakit siya nandito? Bakit nakarating siya dito?

Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito. Wala na kaming ugnayan sa isa't-isa.
Tinapos ko na ito noong galit niya akong sinugod sa bahay ko sa Manila. Wala naman
akong problema kung mag kita kami pero may pangamba at takot sa puso ko.

Kung magkaharap nga kami, ano namang sasabihin ko sa kanya? Welcome? Please enjoy
your stay? Let's be friends again? Hindi naman siguro ganun kadali ang lahat. As
much as possible ayoko pang makita siya o makausap dahil nahihiya pa ako dito.
Matapos ang ginawa kong pagsira sa relasyon nilang dalawa ni Cheska, I don't think
I still have the face to talk to him casually.
Naramdaman ko ang pag vibrate ng cellphone ko mula sa aking bulsa kaya kinuha ko
ito at sinagot ang paparating na tawag mula kay Kurt.

"Hello, Roro? Nasaan ka ngayon?" Tanong nito sa akin mula sa kabilang linya.
Napakagat ako sa labi ko at iginala ang paningin sa loob ng mall. Balisa akong
pumasok dito kaya hindi ko alam kung nasaan ako.

"Nandito ako sa Jollibee. Gusto mo bang lumipat ako sa Mang Inasal?"

Tanong ko dito pabalik habang sapu ang umbok ng aking tiyan. Sumasakit na naman
kasi.

"No! Just stay there. Diyan ka lang, okay?" Halata ang pagkataranta sa boses nito
kaya hindi na ako umalma sa pakiusap niyam

"Mmm. Dito lang ako." Sagot ko dito. Ayoko rin namang maglakad-lakad sa labas
knowing that Axel is lurking around.

Matapos ang paghihintay ng ilang minuto ay dumating si Kurt na hingal na hingal.

Mukhang tumakbo ito mula sa itaas papunta rito. Balisa itong lumingon-lingon sa
paligid bago niya ako nakita at mabilis na nilapitan. Isang mahigpit na yakap ang
iginawad niya sa akin ng tuluyab na nga siyang makalapit.

"B-bakit? Anong problema?" Tanong ko dito habang hinahagod ang kanyang likuran.

Hindi kaagad siya sumagot at nanatili lang sa pagkakayakap sa akin. Ilang segundo
din kami sa ganoong posisyon at kahit na pinagtitinginan na nga kami ng ibang
kumakain dito ay hindi ko pa rin siya sinisita.

"Nothing. Akala ko kasi ay kung ano nang nangyari sa'yo dahil 'di ka na bumalik sa
department store." Aniya ng tuluyan na siyang kumalas mula sa pagkakayakap sa akin.

"Medyo sumakit nga ang tiyan ko kanina kaya naghanap ako ng pweding
mapagpahingahan. Pero okay na naman ako kaya wag ka ng mag-alala." Sabi ko dito
habang himas-himas ang tiyan ko.

"Baka nagutom na si baby. Let's eat na lang muna then let's just go home after.
Baka mapano ka pa." May halong amusement ang nag-aalala nitong mukha. I know he was
just trying to lighten the mood.

"Hahaha baka nga."

Hindi na nga kami lumipat ng ibang lugar at dito na kumain. Habang kumakain kami,
halata ang pagkabalisa at pagkawala sa sarili ni Kurt. Gusto ko sana siyang
tanungin tungkol kay Axel pero mas pinili ko nalang na itikom ang bibig ko at isa
puso ang kung ano mang katanungan ang namumuo sa aking isipan.

Wala pa ring kibo si Kurt hanggang maka uwi kami sa bahay. Sobrang lalim ng pag-
iisip nito, muntakan na nga itong makabangga buti at nakapreno ito kaagad.

"I-I'm sorry...are you okay?" Hinging paumanhin nito at sinuri ang buo kong katawan
kung may mga pasa ba o mga sugat.

"Okay lang ako, Kurt. Kung ano man ang bumabagabag sa'yo just remember that I'm
always here to listen."

"Thank you, Roro. Let's go home. Gusto mo bang kumain ng sinigang sa hapunan?"
Tanong nito sa akin habang alanganing ngumite.

"Sinigang?Bakit?" Nagtataka kong tanong dito, eh hindi naman kasi ito marunong
magluto. Parang kanina lang sobrang lalim ng iniisip nito

"Di ka kasi kinikilig sa akin baka madaan kita sa kilig ng aking sinigang."
Nakangisi nitong sabi sa akin na ikinahagalpak ko ng tawa.

Seryoso ba 'to?!

"Baliw! Dahil ba diyan kaya sobrang tahimik mo kanina?" Ang natatawa ko pa ring
tanong sa kanya habang pinapahiran ang luha ko.

"Yeah. I was trying to recall my Nana Mabeth's sinigang recipe.

Di ba you like to eat it?"

"Oo. Miss na miss ko na nga ang sinigang ni Nana. Nagke-crave pa naman ako ng
maaalat at maaasim na pagkain lately."

Si Nana Mabeth ang yaya ni Kurt at kapag dumadayo ako sa kanila lagi ako nitong
pinaghahandaan ng sinigang o di kaya ay mga dessert ni nito na kay sarap.

Kinahapunan, ito nga ang nakatuka sa kusina. Tinulungan ko itong maghiwa ng mga
sangkap dahil naaawa ako sa mga gulay na hindi maayos ang pagkakahiwa at natu-
torture lang sa mga kamay niya. Hindi talaga para sa kusina ang lalaking ito,
natatakot ako at baka mahiwa ang daliri niya.

"Ganito ang tamang paghiwa okay?" Sabi ko dito at ipinakita ang tamang paghawak ng
kutsilyo at kung paano maghiwa.

Seryosong-seryoso itong nakamasid sa kamay ko. May sarili din itong kutsilyo na
hawak-hawak. Paminsan-minsa'y ginagaya niya ang paraan ng pagkakahiwa ko. Di
kalaunan ay natuto na nga ito kung papaano.

"Holy shit! Sana pala nag chef nalang ako." Namamangha nitong sabi habang
kasalukuyang hinihiwa ang radish.

"Kapal naman! Umiyak ka pa nga kanina habang hinihiwa ang sibuyas eh." Tukso ko
dito habang tumatawa.

"I was just sad okay? I feel bad for my wasted talent." Palusot nito at tumayo para
tingnan ang pinapakuluan niyang baboy.

"Wasted talent, ewan ko sayo." Ang naiiling kong sabi habang papunta sa water
dispenser para uminom ng tubig.

Habang umiinom ako narinig ko ang malakas na katok na nanggagaling mula sa front
door ng bahay. Hindi rin naman kalakihan itong bahay kaya rinig na rinig ko talaga
ang mga kaganapan sa labas.

Ibinaba ko ang baso sa sink at dumayo papunta sa front door.

Pagbukas ko ng pinto halos takasan na ako ng hininga.Parang tumigil ang mundo ko ng

makita ang taong nakatayo sa harapan ko.

"A-axel anong g-ginagawa m-mo dito?" Nauutal kong tanong dito, hindi ko pa rin
maialis ang paningin ko sa kanya.

He looks more mature now at mas lalo itong gumwapo sa aking paningin. After all
this time, he can still take my breath away. Effortless.

"R-roan..."
Hindi ko alam but I thought I saw longing and sadness flashed on his eyes.

-----------------------------------------------------------
Hi guys! This is only a short update to make up for my long absence. Because of
COVID-19 nangangamba ang kalusugan nating lahat kaya guys please, please by all
means always stay clean and drink or take some vitamins C. Kung hindi naman
kailangan lumabas at magpunta sa mga crowded places like malls and such just stay
at home. Huwag rin kayong magpapaniwala at mag share ng mga news na hindi galing sa
legit sites at sources. Huwag rin kayong mag ho-hoard ng products like alcohol,
sanitizers, masks. Walang silbi ang mga yan if we are still unhygenic. Maligo tayo
araw-araw kung maaari at ugaliing maghugas ng kamay at plato (para hindi mabulls
eye ng tsinelas ni mama HAHAHA). Please take care of your health everyone. I love
you all! Ciao!

Suspended muna COVID sa amin dito sa Cebu dahil may klase pa kami next week.
Hahahahaha chos!

So mau to giubo ko tagbaw tawn kog pugong pugong sa jeep kay basig palayason kos
drayber. Wala ho akong korona huehuehue plema lang meron.
11
Roan Dela Mercid

"Babe? What took you so long? Si Nana Luz ba yan?" Ang narinig kong tanong ni Kurt.
Narinig ko ang mahinang yapak ng kanyang mga paa papunta sa kinatatayuan ko.

Gusto kong magsalita. Gusto kong sagutin si Kurt na nandito ang taong naging
dahilan ng pagkabasag ng puso ko. Gusto kong isara ang pinto at magtago palayo sa
lalaking kaharap ko pero hindi ko magawa. Nanatili lang akong nakatayo sa may
pintuan at nakatitig sa kanya. Para akong nakakita ng multo. No, he's worst than
any ghost.

"Axel? W-what are you doing here?" Gulat na tanong ni Kurt dito at mabilis na
ipinulupot ang kanyang kamay sabewang ko.

Nakita kong sinundan ni Axel ng tingin ang kamay ni Kurt at ang pagtagis ng kanyang
mga bagang. Bumalik ang tingin niya sa mga mukha namin na tila ba sinusuri kami.
Iyong klase ng tingin na ibinibigay mo sa isang tao kapag nahuli mo itong may
ginagawang masama.

"Alam ba ni tito na may binabahay kang lalaki dito sa probinsya?" Maangas nitong
tanong. Hindi ko tuloy maiwasang mahiya at mag-alala kay Kurt.

Palihim ko itong sinulyapan. Akala ko ay matatakot ito pero sa halip ay kalmado

lang ang mukha niya. Mas hinigpitan pa nito lalo ang kapit sa bewang ko.

"It's none of your business, Axel." Kalmado pa rin si Kurt pero hindi siya
nakangiti. Ramdam na ramdam ko ang tension sa paligid dahil sa pagtatagisan ng mga
titig.

"It's my business, Montelvan. Kaibigan ko si Roan."

Magkasalubong ang makakapal na kilay ni Axel habang sinasabi 'yon. Hindi ko naman
mapigilan ang mapangiti ng mapakla sa narinig ko. Kaibigan? Matagal nang sira ang
pagkakaibigan naming dalawa. Noong una palang na may nangyari sa amin sinira ko na
ang tiwala niya at ang pagkakaibigan namin. Natuldukan lang ito noong sinugod niya
ako sa bahay.

"Kurt, I'm not here for a fight. I just want to visit you guys while I'm doing
business here in Negros. We will be seeing each more frequently." Dagdag niya
habang nakatitig sa akin. Iyong klase ng titig na anong oras man ay lalapain ka
niya.

"G-ganun ba? Then it's nice to see you again, Axel." Binawi ko ang paningin ko sa
kanya at tumungo. Hindi pa rin ako komportableng kausap ito.

Binalot kami saglit ng katahimakan. Nabasag lang ito ng tumikhim si Kurt sa tabi
ko. "So uhm how about we get inside? Dito ka na rin maghapunan, Axel."

Alanganin kong tiningnan si Axel. Akala ko ay tatanggi ito at aalis na.

"Sure. Nagugutom na rin kasi ako. I did not eat my lunch this afternoon because I
was too busy looking for my..." nagtagpo na naman ulit ang mga mata namin at halos
matunaw na ako sa paraan ng pagkakatitig nito "..kitten."

"Kailan ka pa nahilig sa mga hayop? As far as I can remember halos ibalibag mo na

ngayong kuting dati ni Roan." Nakakunot-noong tanong ni Kurt dito.

"Kinagat ng kuting na 'yon si Roan."

Hindi na sumagot pa si Kurt at pinapasok ito. May dala-dala pa itong strawberry

cheesecake at strawberry jam na nagpalaway sa akin. Kung hindi lang niya sinabi na
ipinabaon ito ni tita sa kanya ay baka nag-isip na ako na para ito sakin. Alam na
alam kasi nitong kahinaan ko ang strawberry. Tuwing may hindi kami pinagkakasunduan
noon palagi niya akong sinusulsulan ng kung anu-anong may kinalaman sa strawberry.

"Roro,ikaw na muna ang bahala kay Axel. Sasagutin ko lang itong tawag ni Nathan."
Paalam sa akin ni Kurt bago lumabas ng bahay para maghanap ng signal.

"Ano...tatapusin ko muna 'yong niluluto ni Kurt. Io-on ko nalang itong TV para

hindi ka mainip." Sabi ko dito. Aalis na sana ako para paandarin ang TV ng pigilan
niya ako.

"Bakit?" Nagtataka kong tanong.

"I'll go with you. I'll help you cook." Aniya na ikinabigla ko. Tutulong? Buong
buhay naming dalawa habang magkasama hindi ko pa 'to nakitang sumubok magluto.
Pumapasok lang naman ito sa kusina para kumain.

"Ay naku wag na. Bisita ka namin kaya dito ka nalang. Isa pa nakakahiya sa iyo."
Pagtanggi ko kahit ang totoo'y ayaw ko lang talaga siyang makasama. Naramdaman ko
na naman kasi ang pagbilis ng puso ko. Ayoko na ng ganito, ayoko na siyang makita.
Gusto ko ng makawala sa nakakamatay na pag-ibig na'to.

Isa pa ay natatakot akong mahalata niya ang lumalaki kong tiyan. Natatakot akong
magtanong siya tungkol dito at masabi ko ang totoo. Natatakot akong harap-harapan
niya akong pandirihan at itanggi ang mga magiging anak namin.

"Roan, please?" Pakiusap nito. Lumambot ang kanyang ekspresyon habang nakatingin sa
akin.

Napakagat ako sa labi ko bago tumango na lang ako bilang pagsang ayon sa kanya.
Sana naman huwag ko itong pagsisihan. Dinala ko muna ang ibinigay niyang cake at
jam sa papunta sa kusina at nilagay sa ref bago ako nagtungo sa may stove. Naka-on
pa ito habang nakapatong ang may katam-tamang laking kaldero sa ibabaw.

Kinuha ko ang mga gulay na hindi pa nailalagay ni Kurt at inilagay sa loob.

"May relasyon ba kayo ni Kurt?" Ang narinig kong tanong niya.Hindi ko siya
tiningnan o sinagot at nagpatuloy lang sa pagtuon ng atensyon sa niluluto ko.

"Matagal mo na ba akong ginagago, Roan? After we had sex, nakikipagmilagro ka rin

ba sa gagong 'yon?" Pang-aakusa niya kaya hindi ko maiwasang pag-initan ng ulo.
Hinarap ko siya at sinampal ng malakas. Sobrang lutong ng tunog nito at pansin na
pansin ang pamumula ng kanyang kaliwang pisnge. Kung may lakas lang sana ako ay
baka nasuntok ko na 'to.

"Simula't-sapol, Axel ikaw lang ang nakagalaw sa akin. Oo, pumatol ako sa'yo na may
nobya. Inaaman kong pagkakamali ko 'yon pero hindi naman ako ganyan kababa! Alam mo
na hindi ko magagawa 'yan! Kung nandito ka lang din naman para akusahan ako ng kung
anu-ano mas mabuti pang umalis ka nalang. Tapos na tayo! Let's just treat each
other as strangers. Our friendship...it's gone. Matagal na." Umiiyak kong sabi
dito. Pinatay ko ang stove at mabilis na tinungo ang kwarto.

Umupo ako sa higaan ko at napahawak sa tiyan ko. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak.

Bakit ganun ang papa niyo nak? Bakit kailangan pa niyang magpakita sa atin at
guluhin ang nananahimik nating buhay? Lumalayo na nga tayo di ba?

Lumayo na ako eh. Lumayo na ako kasi ayoko na ng gulo. Pagod na ako sa mga
kasalanan ko. Pero bakit kung kailan nagsisimula na akong mabuo ulit doon naman
siya magpapakita at maninira? Hindi pa ba siya napapagod? Kasi ako pagod na pagod
na eh.

Narinig ko ang malakas na pagkatok sa pintuan ko pero hindi ko ito pinansin.

Inihiga ko nalang ang sarili ko at ipinikit ang mata.

"Roan...sweety, please. I'm sorry. Come out and talk to me." Ang narinig kong sabi
niya sa labas habang malakas na kumakatok.

Come out and then what? Aakusahan na naman niya ako? Sasaktan? Mas mabuting hindi
na lang kami magkita pa para hindi namin masira ang isa't-isa lalo na ang sarili
ko. Dala-dala ko ang mga anak namin at bawal sa akin ang ma-stress dahil kumplikado
ang pagbubuntis ko.

Nasaan ka na ba, Kurt?

Saglit na natahimik ang labas ng kwarto ko. Napagod siguro ito at napagdesisyonang
umalis na lang. Sino ba naman ako para pag-laanan niya ng oras? Isa lang naman
akong dakilang home-wrecker at malanding ex-bestfriend niya.

Naramdaman kong may biglang mainit, mabango at mabigat na bagay na dumagan sa akin
kaya ay napamulat ako. Nagulat ako ng makita si Axel na nakayapos sa tagilirin ko.
Patagilid kasi akong nakahiga. Isinubsob nito ang mukha sa pagitan ng aking leeg at
batok dahilan para magsitaasan ang balahibo ko sa braso.

"I'm sorry..I'm so sorry, sweety. Hindi ko lang talaga makontrol ang pangungulila
ko sa'yo. I've been looking for you everywhere tapos malalaman kong tinatago ka
lang pala ng gagong Kurt na 'yon." Bulong niya. Ramdam na ramdam ko rin ang mainit
niyang hininga na tumatama sa balat ko.

I hate myself. I hate how my body responds to his little touch. I hate how even
after all the things that I've been through because of him my body still wishes
more of his touch. My heart still yearned for him. Traydor ang puso't katawan ko sa
gustong mangyari ng utak ko.

"Why? Why Axel? Bakit mo 'to ginagawa?"

"I want you back, Roan. I want my bestfriend back. I want our friendship back."

Bestfriend. I can't be your bestfriend again, Axel. Hindi ako karapat-dapat maging
kaibigan mo. I broke our friendship because of my selfishness and you broke me just
the same.

"I can't go back. We can never be friends again.I'm sorry."

There"s so many things over the past months that I’d like to share with him like I
always do but things have changed. We have changed. There's already a strain in our
relationship that can't be fixed.

-----------------------------------------------------------
Waleeeyyy!! Waley na waley ang update hahahaha ewan ko nalang sa sarili ko hanap
muna ako ng inspirations para mas intense ang next update. Alam mo yung may plano
ka na about what's gonna happen next pero hindi mo ma gawa-gawa ? may mga churva-
churva pa kasing dapat ihalo para magkaroon naman ng sense at direksyon ang kwento
mo. Alam niyo yung ganun? O baliw lang talaga ako? Anywayss hahaha keep safe
everyone. Love you all! Mwuah mwuah!

Kung may suggestions kayo about sa kwento feel free to comment down yo! Break it
down.

Ciao!
12
Axel Zein Juariz

"I can't go back. We can never be friends again.I'm sorry." Naramdaman ko ang
panginginig ng kanyang katawan na sinundan ng ingay ng kanyang hagulgol.

Para ring pinupunit ang puso ko habang pinapakinggan ang iyak niya. Nothing can
break my heart but seeing him hurt. I will always be vurnerable to a crying Roan.
Wala akong ibang masisi kung hindi ang sarili. I was the one who pushed our
unusualy friendship to it's end. All I can do right now is to fix everything
between us. No matter how long it will take, I'm going to have Roan once again.

"Shhh...I'm sorry. It's okay, sweety. It's okay." Bulong ko sa kanya at pinudpod ng
halik ang kanyang mukha.

It's okay if you don't want to rekindle our friendship. It's not the only
relationship we can have. We can have more than that.

I let him cry till he fell asleep. Inayos ko muna ang kumot sa kanyang katawan bago
ko siya hinalikan sa noo. Tinitigan ko lang ang mukha nito habang mahimbing na
natutulog. Namumula pa ang matangos nitong ilong. He looks so ethereal while
sleeping.

I scan his whole body. Akala ko ay papayat ng husto si Roan. May tendency kasi
itong makalimutan ang kumain dahil mas inuuna nitong tapusin ang kanyang mga school
works at trabaho. Kung hindi ko pa ito tatawagan ay hindi ito kakain. The Roan I
saw earlier and the Roan sleeping in front of me looks very healthy. Mas may laman
nga ito kumpara noong nasa Manila siya. His complexions looks very healthy as well.

Nadako ang paningin ko sa bandang tiyan niya. Kanina ko pa ito napapansin. It looks
abnormally big kumpara sa kasalukuyan niyang katawan. Hindi naman siya mukhang may
sakit...o baka meron at hindi ko lang alam? May tumor ba ito? Bloated?

"Axel, pwedi bang makipag-usap sa'yo?" Narinig kong sabi ni Kurt mula sa pintuan ng
kwarto. Huminga ako ng malalim dahil baka mawalan ako ng kontrol sa sarili at bigla
na lang itong masuntok.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa higaan ni Roan at naglakad patungo sa pintuan.

Nilagpasan ko ito at nagtuloy-tuloy lang sa paglalakad palabas ng bahay. I stood in
front of their garden na kaharap sa sapa.

Sobrang tahimik na ng paligid kahit ala-siete pa lang naman ng gabi. It's very
different from Manila's loud and busy streets and I think I kinda understand why
Roan chose to live here.

I pulled out a pack of cigarrete from my pocket and pulled out a stick. Kinuha ko
rin ang lighter mula sa bulsa ng pantalon ko at sinindihan ang sigarilyo na naka-
ipit sa bibig ko. Humithit ako at pinausok 'yon

Hindi ako naninigarilyo dati pero simula ng mawala si Roan my lips felt so empty. I
tried to kiss and fuck other people to fill in the emptiness that I felt from
losing Roan pero hindi ko magawa. It's still the same. The same feeling of
emptiness and loneliness.

"You know Roan is trying to get away from you. Bakit sinundan mo pa rin siya dito?
How much do you want him to suffer because of you?" Galit na tanong nito sa akin.

"I'm here because Roan ran away from me. Nandito ako dahil gusto kong bumawi kay
Roan. I'm going to get him back.I'm going to get back what's mine." Seryoso kong
tugon dito.

"Hindi mo siya pag-aari, Juariz." Magkasalubong na ang kilay nito at halatang-

halata na nagsisimula na itong mainis sa akin.

I smirked at him.

"Hahaha! Montelvan, are you threatened?" Pang-aasar ko dito. Nakita ko naman ang
pagtagis ng kanyang bagang.

Yes. That's right Kurt Montelvan-Juariz. Mainis ka sakin hanggang sa hindi mo na

makayanan at mailabas mo ang tunay mong kulay.    I'm going to make you regret
touching what's mine with your filthy hands.

Lumapit ako dito at itinapat ang bibig ko sa tenga niya.

"Thanks for taking care of my baby, Kurt. I'll be taking over from now on. Kung ako
rin sayo maghahanap na ako ng pwedi kung pagtaguan." Bulong ko dito bago mahinang
tumawa. Yes, I'm an asshole and I won't even deny that.

Hindi ko na hinintay ang sagot niya at naglakad paalis sa lugar na 'yon. I'm gonna
win back Roan slowly. I don't want to be aggressive at baka tumakbo lang ito ulit
palayo sa akin.

Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa ng aking jacket at tinawagan ang isa sa
mga tauhan ko.

"Palibutan niyo ang bahay na pinanggalingan ko. Protecting and guarding Roan will
be your top priority, Flores. This will be your job until I say when." Utos ko
dito.

Walang ilaw at sobrang dilim ng dinaraanan ko kaya kinakailangan ko pang gumamit ng

flashlight mula sa aking cellphone.
"Nga pala, Flores, gusto kong bukas na bukas rin ay malagyan ng ilaw dito sa may
hagdanan papunta sa sapa. Baka madisgrasya pa si Roan dito. Maglagay rin kayo ng
maliit na tawiran sa sapa. I don't want Roan slipping in the water." Dagdag kong
utos.

Hindi na kasi ito naaabot ng ilaw na nanggagaling sa buwan, natatabunan rin ito ng
mga naglalakihang puno ng Narra.

"Copy, boss." Sagot nito bago ko pinatay ang tawag.

Pagkatapos kong matawid ang sapa dumiretso na ako sa sasakyan kong nakaparada
malapit sa malaking taniman ng tubo. If you have a faint heart ay hindi mo
kakayaning maglakad mag-isa sa lugar na ito. Matataas na rin kasi ang mga tubo at
wala pang ilaw.

Pagkapasok ko sa sasakyan, agad ko itong pinaandar at tinungo ang bungalow house na

minadali kong pinatayo dito. Isang kilometro ang layo nito mula sa bahay ni Roan. I
know he's not comfortable with me yet. He's guarding himself against me and I
totally understand that. I'll have to start from scratch but I don't mind.
Pahirapan man niya ako handa akong harapin 'yon. If that's the only way to get him
back then I'll gladly do it. .

Pagdating ko sa bahay dumiretso ako sa kwarto at binuksan ang skype sa computer ko.
Isa sa kondisyon ng gagong si Nathaniel ay ang pagtawag kila mama gabi-gabi.

"Axel, how's Roan?" Bungad agad na tanong ni mama sa akin.

"He's fine, mom. He's healthier than he was in Manila." Sagot ko dito. Nakita ko pa
si Dad na dumaan sa likuran ni mama karga-karga ang pamangkin ko.

"That's good. Kamusta naman ang environment? Is it clean? How about the house that
he's staying is it comfortable there? Napaka sakitin pa naman ng batang 'yon. Baka
anong mangyari sa apo ko." Sunod-sunod nitong tanong sa nag-aalalang boses.
Napakunot naman ang noo ko sa huling sinabi.

"Apo? What are you talking about mom?"

"Ha? A-ano w-what I m-mean is si Noah. Tama, si Noah nga. Nakikipag wrestling na
naman kasi sa dad niya. Napaka-isip bata niyo talaga. Answer my question na nga,
Axel. Nag-aalala ako sa batang 'yon napakalaki pa naman ng kasalan ko sa kanya
noong party." Malungkot na sabi ni mama.

"It's okay, ma. You can talk to him properly kapag naayos ko na ang problema namin.
To answer your questions, Roan is living in a decent house. Ang problema ay ang
kasama niya sa bahay at ang paligid nito. Napakalayo ng mga kapit-bahay niya, mom.
Wala ring malapit na tindahan dito. Ang mga daanan ay wala ring mga ilaw. The roads
are steep and rocky. Kailangan rin nitong tumawid sa sapa before he can reach a
small sari-sari store." Pagkwe-kwento ko dito at hindi ko maiwasang mapaisip ng
masama habang inaalala ang lugar na 'yon. Kung umaga siguro ay baka matolerate ko
pa ito pero sa gabi ay hindi. Uso pa naman ang patayan sa mga probinsya.

"Oh my god...ginawan mo ba ng paraan? Pinabantayan mo na ba siya?"

Tumango ako, "I did, mom. There are five of my men there. I personally trained them
kaya mapagkakatiwalaan mo sila. Inutusan ko na rin silang maglagay ng maliit na
tawiran at ilaw doon."

"That's good. Here's Nathan, may sasabihin daw siya sayo." Umalis si mama sa harap
ng screen. Pinalitan ito ni Nathan na parang binagyo ang buhok.
"Saang gyera ka nanggaling?" Ang natatawa kong tanong dito. Nakasimangot pa ito.

"Shut up, asshole. Anong ginawa mo sa grand entrance mo at napatawag sa akin si

Kurt? He asked me kung pwede daw bang iba nalang ang mag-handle ng project namin sa
Italy." Anito at napapailing pa sa bandang huli.

"At pumayag ka naman?"

"Of course not. That guy need some serious help kaya nga ipapadala ko siya sa
Italy. Kahit papaano'y pinsan ko pa rin ang gagong 'yon." Sagot nito na tinanguan
ko lang.

"Paano kung mag-resign ito?"

"He won't. Si Dad na ang nakipag-usap dito tungkol doon. Dad made sure na hindi
siya magdududa. While he's outside the country, make use of your time. Tama na ang
pagiging bobo, Axel. Napagaalaman na sampid ka lang." Nakangisi niyang sabi at kung
nandito lang siya sa tabi ko ay baka matagal ko na itong sinakal.

"Tangina mo gago. Baka gusto mong ipakain ko sayo ang mga uno ko sa UP." inis kong
balik dito na tinawanan lang ng gago.

"Kakain muna ako. Ikamusta mo nalang ako sa iba diyan." Paalam ko dito matapos
marinig ang malakas na pagkalam ng tiyan ko.

"Sure. Hope you can sleep properly tonight. Huwag mo sana ipahalata na masyado kang
excited sa pag-alis ng karibal mo." Tuko ni Nathan bago pinatay ang tawag.

Roan Dela Mercid

"Kurt, mag ingat ka 'don ha? Kapag may oras ka tawagan mo ako. Kumain ka ng tama at
wag magpapa-stress baka sumpungin ka na naman ng sakit mo." Paalala ko dito habang
umiiyak. Hindi ko alam kong bakit sobrang gusto kong umiyak. Eh kani-kanina lang
naman ay sobrang lakas ko pang tumawa dahil sa pag-utot nito. Isa siguro to sa
epekto ng pagbubuntis ko.

Tinutulungan ko kasi itong mag-impake dahil hindi na ako makakahatid sa kanya

papunta sa sa sakayan ng barko. Doon daw kasi sa Cebu makikipag-kita si sir Nathan
sa kanya.

"Babe, calm down. I'll be okay. Hindi ko kakalimutang tumawag sa'yo, I'll eat
properly and take my meds. Stop crying at baka hindi na talaga ako pupunta sa
Italy." Pabirong banta niya. Kinalma ko ang sarili ko at pinahiran ang luha gamit
ang t-shirt niya.

"Promise mo 'yan ah? Mamimiss kita ng sobra-sobra."

Ngumite siya sa akin at niyakap ako.

"I promise. Take care of yourself and the babies too. Don't forget your check-ups
and exercise. I'll do my best and finish my work early para makabalik kaagad ako."
Aniya habang nakayakap pa rin sa akin.

Ilang minuto rin kami sa ganoong posisyon ng may tumikhim sa likuran ko.

"That's enough. Nandito na ang sundo ni Kurt tumawag na rin si Nathan. He's now in
Cebu."
Nilingon ko ang taong 'yon at tiningnan siya ng masama. Bakit nandito siya? Wala ba
siyang trabaho? Matalim ang binibigay nitong tingin kay Kurt kaya hindi ko
maiwasang mainis dito. Wala namang ginagawa si Kurt sa kanya pero kung maka-asta ay
parang naagawan ng laruan.

Hindi ko siya pinansin at tinulungan si Kurt na isara ang maleta niya. Lumabas na
kami ng kwarto na hindi pinapansin si Axel. Hanggang sa may pintuan ko lang hinatid
si Kurt.   

"Mamimiss kita, Kirtkirt." Gusto ko na naman tuloy maiyak. Ano bang problema ko?

"Ang drama mo! Hahaha! But I'm gonna miss you too, Roro." Nakangiti niyang sabi sa
akin at ginulo ang buhok ko.

Pag-alis ni Kurt, hinarap ko naman si Axel na prenting-prenting nakaupo sa harap ng

TV. Nakapatung pa ang paa niya sa maliit na lamesa.

"Wala ka bang trabaho? Bakit ka nandito?" Mahinahong tanong ko dito. Hindi ko alam
pero simula ng makita ko ito kaninang umaga ay ibayong inis na ang nararamdaman ko.
Alam mo 'yong gusto mo siyang tirisin ng pinong-pino. Sobrang sarap niyang sigawan
pero natatakot akong gawin. Sino ba ako para sigaw-sigawan ang anak ng
pinakamakapangyarihang tao sa buong mundo?

"I have. I'm just waiting for their reports. Pinakiusapan ako ni Nathan na samahan
ka dito. I hope we could get along."

Hindi ko alam pero sa mga oras na 'yon parang gusto ko nalang sumama kay Kurt. God,
why are you doing this to me?

-----------------------------------------------------------
Ahhhhh!!!!!! Nasurvive nga ang 2kwords update hahahaha! Ayan na guys. May pagbabago
sa character development ng isang character diyan. Sana mag make sense pa rin ang
kwento kahit may pagbabago. Enjoy! Antok much na si me. Love you ol mwuah! Ciao.
13
Roan Dela Mercid

Lagpas isang linggo nang nandito si Axel sa bahay ni Kurt. Wala ring araw na hindi
niya ako kinukulit kaya minsan ay hindi ko maiwasang mapalo siya ng kung anu-ano.
Noong una ay hindi ko pa siya pinapansin pero palagi niya akong kinukulit kaya wala
akong nagawa kung hindi ang pansinin siya.

"Hun, ako na ang magbibitbit niyan. Maliligo ka ba?" Tanong niya sa akin at inagaw
ang dala-dala kong balde na may lamang tubig.

"May CR sa loob bakit ang maliligo dito sa labas?" Taas kilay kong tanong dito
pabalik.

"Okay, okay. I'm sorry." Aniya habang tumatawa. Nagulat ako ng bigla akong nakawan
nito ng halik sa aking pisngi.

"AXEL!" Gulat kong sigaw at akmang papaluin siya gamit ang dala-dala kong tabo.

Hindi ko na naabutan ang lalaking 'yon dahil mabilis itong tumakbo papalayo sa
akin. Parang walang dala-dalang balde ng tubig ang mokong. Inilagay nito ang balde
sa harap ng kulungan ng baboy.

"Salamat dito pwede ka ng umalis. 'Di ba may trabaho ka pa?" Pagtataboy ko dito at
akmang papasok na sa kulungan ng pigilan niya ako.
"Wait, wait, wait a minute, hun. Papasok ka diyan?! Inside that dirty..." Nandidiri
niyang minatahan ang kulungan bago ibinalik sa akin ang kanyang paningin. Inirapan
ko lang siya at pinagpatuloy ang pagpasok sa loob.

Nagsilapitan sa akin ang mga baboy at nagsisigawan nakita ko namang parang

nataranta si Axel kaya palihim akong tumawa.

"Ro, labas ka na diyan please. Ako na lang ang maglilinis. I'll sacrifice myself."
Aniya at inabot ang kamay braso ko.

Anong sacrifice myself ang pinagsasabi ng lalaking 'to? Hindi naman ito kulto o
ano.

Binigyan ko naman siya ng isang nagdududang tingin. "Sigurado ka, Axel?"

Alam kong napaka arte ng lalaking ito. He hated dirt the most dahil may pagka
germaphobe kasi ito. Kaya nga naglilinis ako ng maigi sa bahay ko noon dahil
ayokong mandiri siya sa paligid ko. Iniisip ko pa nga noon na baka magustuhan niya
ako kapag nakita niyang sobrang linis ng bahay ko. Baka dahil doon sa akin na siya
uuwi.

But of course, kay Cheska pa rin ang bagsak niya. And I...I will always be the
bestfriend.

"Come on, Ro. Lumabas ka na diyan, please. Look at that fucking pig he's already
chewing your slippers." Aniya at pilit akong pinapalabas sa kulungan. He had a
horrified expression on his face.

"Ano ka ba, Axel. Hindi naman 'yan nangngain ng tao. Ikaw ang kakain diyan." Ang
nakangiti kong sabi dito at lumabas na ng kulungan. I'll sacrifice myseld daw eh.
Edi pagbigyan.

Ewan ko ba, sa loob ng isang linggo na na nandito siya ay walang araw na hindi ako
naiinis kapag nakikita siya. Hindi ko rin maiwasang matuwa kapag nakikita siyang
nahihirapan. Minsan rin ay nabubulyawan ko ito at natitiris sa tagiliran niya.

"FXCK! THIS IS SO DISGUSTING!" Malakas niyang sigaw ng makatapak siya ng dumi ng

baboy. Pinalibutan kaagad siya ng limang baboy sa kulangan at todo hiyaw naman ang
ginawa niya.

"Heto ang walis at tabo. Linisin mo na yan para makapananghalian tayo." Inabot ko
sa kanya ang walis at tabo na hawak-hawak ko.

Tatawa-tawa lang ako habang tinitingnan siyang naglilinis. Sinong mag-aakala na

nagawa kong palinisin ng kulungan ng baboy ang pinaka maarte sa magkakapatid na
Juariz. Palagi kasi nitong inaasa sa mga maid at sa akin ang paglilinis ng mga
gamit niya. Ang arte-arte pero di magawang maglinis ng sariling kalat.

"Stop chewing my shirt! Hindi yan pagkain." Inis niyang sabi sa baboy at tinampal
ito. Pero hindi tumigil ang baboy sa pagnguya ng tshirt niya. Para itong batang
nakikipaghilahan ng laruan.

Dahil yata sa inis ay hinubad na lang ni Axel ang t-shirt niya. Tumigil na rin sa
pagnguya ang baboy. Iniinis lang yata si Axel haha.

"You stupid pig. Humanda ka sa akin at ipapaihaw kita." banta niya dito bago
bumalik sa paglilinis.

Habang naglilinis siya ay hindi ko maiwasang pagmasdan ang kanyang likuran na

nakaharap sa akin. His body glistined from the sweat and water. Sikreto akong
napalunok ng laway habang binabaybay ng tingin ang kanyang katawan. Napatigil ako
sa tattoo na nakaukit sa gilid ng kanyang tiyan na umabot hanggang sa likuran. Isa
itong tigre na niyayapos ng puting ahas.

I just can't deny the fact that Axel Zein Juariz is hot. That guy is one hell of a
sexy beast.

"Hun, ang laway mo tumutulo. Pakipunasan." Narinig kong sabi niya sa akin.
Nakaharap na pala ito sa akin at nahuli pa talaga akong nakatitig sa kanya.

Wala sa sariling hinawakan ko ang gilid ng aking labi para icheck kung may tumulo
nga ba talagang laway.
Pinamulahan ako ng mapagtantong niloloko lang pala ako nito.

"If you want to taste me, you can just eat me directly, hon. Promise, hindi ako
magagalit sa'yo." Aniya habang nakangiti ng nakakaakit. If things didn't change
between us ay baka matagal na ako bumigay sa kanya.

"S-sinong gustong t-tumikim sa'yo? Eh mas mabaho ka pa nga ngayon sa baboy." Ang
nauutal kong sabi dito habang hindi pa rin tumitingin sa kanya.

"That's because I just cleaned this shitty pig pen. Pulubi na ba ang Montelvan na
'yon at hindi niya magawang mag-hire ng taga linis dito?" himutok niya habang
palabas ng kulungan ng baboy.

"Montelvan ka ng Montelvan eh Juariz naman talaga si Kurt." Inabot ko sa kanya ang

isang towel na nakasampay malapit sa may kahoy ng sampalok na kaharap lang sa
kulungan ng baboy.

"I don't care. I don't like him." Magkasalubong ang kanyang kilay habang
pinupunasan ang kanyang katawan.

"Para kang bata." Ang sabi ko dito habang nilalagyan ng pagkain ang mga baboy.

"I can make babies now, hun." 

Hindi ako nakapagsalita dahil naalala ko na naman ang problema ko. As much as
possible ayokong malaman ni Axel ang tungkol sa magiging mga anak namin. There's a
possibility that he might see me as a freak and reject my children pero hindi rin
mawawala ang posibilidad na maaari niya ring kunin sa akin ang mga bata. Wala akong
laban sa kaniya o sa pamilya nila.

Tuwing tinatanong niya ako tungkol sa medyo obvious ko ng tiyan ay iniiba ko ang
usapan. Bahala na kung ano ang isipin niya.

"Hey, you okay? Maliligo lang ako sa loob." paalam niya.

"Sige, susunod ako pagkatapos ko dito."

Pagkatapos kong pakainin ang mga alagang baboy ni Kurt, sunod kong pinakain ang mga
manok at bebe na nandito. Sila nana Luz naman ang nag-aalaga sa mga baka ni Kurt.
Pagpasok ko sa bahay ay tapos ng maligo si Axel, kasalukuyan itong nakaharap sa
kanyang laptop.

Naglinis muna ako ng kamay pagkatapos ay inihanda ko na ang pagkain namin. Ayoko
siyang patapakin dito sa kusina dahil last time na pinatulong ko siya dito natapos
lahat ng kanin namin.
"Axel, kakain na." Tawag ko dito.

"Btw, hun, I'm going out tomorrow. I'm gonna meet someone for work." Sabi niya
pagkaupo sa harap ng lamesa.

"Hindi mo naman kailangan magpaalam sa akin." Ang mahina kong sagot.

Axel is free to do whatever he wanted kahit na casual na ang pag-uusap naming

dalawa there's still a barrier between us. My guard is still up around him. Ayoko
ng umasa, pagod na akong umasa at bigyan ng ibang kahulugan ang mga pinapakita niya
sa akin na kabutihan.

"But I wanted you to know."

Kinabukasan, alas sais palang ng umaga umalis na si Axel para magtungo daw sa
Bacolod. Mabuti nalang din at ngayong araw rin ang check up ko.

Habang naghahanda ako ay nakatanggap ako ng tawag mula sa sekretary ni Doc Helen.

"Good morning. This is Paula Quijano Dr.Helena Uy's secretary, can I talk to Mr.
Roan Dela Mercid?" Tanong nito sa kabilang linya.

"Ah yes. This is Roan Dela Mercid. Bakit po?"

"Doc Helen have some changes in her schedule. Your appointment at 1 pm was moved to
12 pm. Are you okay with this, sir?"

Tiningnan ko ang wall clock na nakalagay sa ibabaw ng TV. It's already 11:30 mabuti
nalang at nakapag palit na ako. Dadaan pa sana kasi ako sa grocery bago pumunta sa
clinic.

"Yes, it's okay. Thank you."

Sinigurado ko munang nakalock ng mabuti ang mga pinto bago ako umalis ng bahay.
Habang naglalakad ako patawid sa kabilang bahagi ng sapa ay hindi ko maiwasang
hindi mapakali. Para kasing may sumusunod at nakamasid sa akin. Nagpalinga-linga
ako sa paligid pero wala naman akong makita.

"Guni-guni ko lang siguro 'yon." bulong ko sa sarili at nagpatuloy na sa

paglalakad.

Mabilis akong nakasakay ng tricycle papuntang bayan dahil may inihatid itong isang
pamilya sa may kambyahan.

"Ikaw ba 'yong bagong may-ari diyan sa may malaking kamansilis, ijo?" biglang
tanong sa akin ng driver habang binabaybay namin ang daan.

"Kaibigan po ako ng may-ari. Nakikituloy lang ako sa kanya."

"Ahh..akala ko ikaw. Sabi-sabi kasi eh papatigilin na ang pagtatanim diyan.

Malaking lupa kasi nabili ng kaibigan mo, pati iyong katabing buhol ay nabili rin
niya kahapon. Isa kasi ang anak ko sa nangungupahan ng lupa diyan para magtanim ng
mga gulay." pagkwe-kwento niya.

Akala ko ay simula sa may kahoy ng sampalok hanggang sa may kahoy ng kamansilis

lang ang lupang nabili ni Kurt. Pati rin pala iyong buhol at ang ibaba nito na
taniman ng gulay.
"Naku, hindi niya po iyon gagawin. Huwag kayong mag-aalala kung sakaling gawin niya
man 'yun ay pakikiusapan ko po ito."

"Aba'y maraming salamat, ijo."

Pagdating ko sa loob ng clinic ay saktong tinawag ang pangalan ko para pumasok.

"Good morning po, Doc."

"Roan, ijo! You're glowing ha at super healthy na rin ng body mo." Ang sabi sa akin
ni Doc pagpasok ko sa loob.

"Thank you po."

"Wala ka bang kasama? How about that Kurt——"

Hindi natapos ang sasabihin ni Doc dahil biglang tumunog ang pintuan at bumukas.
Halos maubusan ako ng dugo sa katawan ng makita kung sino.

"Good afternoon, Doc. I'm Axel, I'm the baby's father."

He looked at me seriously. Hindi ko alam kung galit siya sa akin o ano. Tahimik
itong umupo sa tabi ko.

"It's nice to finally meet you but you look very familiar, ijo. Are you perhaps
General Axel Juariz? You really look like him." tanong ni Doc habang nakatitig kay
Axel.

"Yes, doc. That's me." Sagot niya at bahagyan ngumite.

"Oh. I see. Anyways, let's get to the point na."

Habang chine-check up ako mi doc ay tahimik lang na nakamasid sa amin si Axel.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko habang chine-check ni doc ang heartbeat ko.
Hindi ko alam kung ano ang iniisip ni Axel ngayon. Iniisip ko rin kung ano ang
sasabihin ko sa kanya.

"Your twins are very healthy, ijo. But, expect na you're still going to experience
vomitting and neausea. Sometimes you may experience leg cramps rin. As much as
possible do some light exercise na din para hindi ka mahirapan sa panganganak.
Bawal mastress, bawal madepress bawal ang mag skip ng meals." Ang mahabang paalala
ni Doc sa akin. Puro tango at opo lang ang naisagot ko.

"That's all. See you next month mga ijo."

Tumayo ako at kinamayan si doc. "Thank you, doc. See you next month po."

Tumayo rin si Axel katabi ko at kinamayan si Doc. Naramdaman ko pa ang paglapat ng

katawan niya sa likuran ko. I could feel that familiar buzzing sensation running
through my spine.

"Thank you for taking care of him, doc. Let's see each other again next month."

Tahimik lang kaming dalawa habang binabaybay ang daan patungo sa kanyang sasakyan.

"A-axel..."

"Save your words for later, Roan. We're going home at doon natin ito pag-uusapan."
He said blantly at sumakay na papasok sa kanyang sasakyan.

-----------------------------------------------------------

Sorry guys sa matagal na update. Hehe. Hindi ko po kasi alam kung ano ang isusulat
ko hahahaha. Sinubukan ko kasing ayusin ulit ang flow ng kwento kasi hindi ako
satisfied sa original flow nito. After making the whole flow of the story again
napagtanto ko na baka this will become lighter compared to Austine and Den's story.
I'm not yet sure baka magbago pa ho ang isipan ko hahaha. Alam niyo na pabago-bago
ang mga desisyon ko sa buhay. Anyways, maraming salamat po sa patuloy na
paghihintay at pagsubaybay sa mga kwento ko.

Medyo sabaw ho ang chapter na ito pero at least, na isulat ko naman ang agenda para
sa chapter na ito hahahaha. Thank you so much po. Labyu ol. Mwuah! Ciao!

14
Roan Dela Mercid

Pabagsak na isinara ni Axel ang pintuan ng kanyang sasakyan at naunang naglakad

pababa sa may sapa. Lakad-takbo naman ang ginawa ko para makaabot sa kanya.

Tahimik lang akong nakasunod sa kanya hanggang sa makarating kami ng bahay. Ramdam
ko ang namumuong pawis sa aking palad at ang malakas na pagkabog ng puso ko.

Umupo ito sa sofa at tumingala habang nakapikit. Nanatili lang akong nakatayo at
kagat-labing nakayuko sa harap niya, sapu-sapo ko rin ang aking tiyan.

"Ilang buwan na?" Narinig kong tanong niya. Hindi pa rin ito gumagalaw sa kanyang
posisyon.

"L-limang buwan na." Sagot ko dito at huminga ng malalim.

"Five months...hah! May plano ka bang sabihin sa akin ang tungkol dito Roan?"
Binuksan niya ang kanyang mga mata at magkasalubong ang kilay na tinitigan ako. 

Mas lalong napadiin ang pagkagat kp sa aking labi dahil sa sobrang kaba na
nararamdaman. "W-wala...I-I don't know.."

Malakas niyang pinalo ang maliit na coffee table at tumayo."WALA?! Roan, kung hindi
pa ako pumunta dito hindi ko malalaman ang tungkol dito, ganun ba? I had a hunch
that you're pregnant at kung hindi sinabi ng tauhan ko na hindi ka bumisita sa
isang OB GYNE patuloy mo pa ring itatago ito sa akin? What the hell, Roan." Ang
hindi makapaniwalang tanong nito sa akin.

Wala akong masabi. Wala akong nagawa kung hindi ang umiyak sa kayang harapan. I
know he has the right to get mad at me. Magulang din siya ng mga magiging anak ko
and I am taking his right to be part of my children's life by not informing him.
Pero masisi niyo ba ako? Masisi niyo ba ako kung natatakot na ako sa magiging
hinaharap ng mga anak ko na kasali si Axel? I'm afraid of what he can do.

Paano kung hanapin ng mga anak ko ang ama nila? Ano ang sasabihin ko sa kanila? Na
ayaw ng ama niyo sa inyo? Na isa kayong salot sa buhay niya at ayaw niya kayong
makita. I don't have the courage to tell my children that their father rejected
them.

I couldn't help but think like that lalo na at nanggaling si Axel sa pamilya na may
masamang nakaraan sa mga katulad ko.

Paano rin kung kunin nila sa akin ang mga bata? Hindi ko kakayaning mawala ang mga
anak ko. Sila na lang ang meron ako. Wala akong kalaban-laban sa pamilya nila. Wala
sa kalingkingan nila ang kakayahan ko.

"Why? Bakit ayaw mong sabihin sa akin?" Malumanay at mahina na ang kanyang boses sa
pagkakataong ito.

Pero hindi ko siya nagawang sagutin kaagad. I just keep on crying in front of him.
Medyo nahihirapan na rin akong huminga dahil sa tindi ng pag-iyak ko.

Naglakad ito papalapit sa akin at sinubukan akong hawakan. I flinched when he tried
to touch my arms. I would be lying if I say that I'm not afraid of him. Simula
noong tagpo namin sa bahay ko sa Manila pakiramdam ko ay hindi ko na kilala si
Axel.

He tried to hold me again and this time tuluyan na nga niya akong nahawakan sa
aking balikat. He place his other hand below my chin and lift it up. His touches
were light, para itong humahawak ng isang babasaging bagay.

"I'm sorry for shouting at you. Stop crying, hun. Makakasama sa mga baby natin
'yan." Aniya sa pabulong na paraan habang pinupudpud ng halik ang buong mukha ko.

Saglit akong nakipagtitigan sa kanya pero agad ko ring iniwas ang tingin ko.
"Natakot ako. N-natakot ako, Axel. Natakot ako sa maraming posibilidad kapag sinabi
ko sa iyo. Natakot ako na baka pandirihan mo kami ng mga anak ko and reject them.
Bahala na kung hindi mo sila makilala basta hindi ko lang direktang marinig sayo na
ayaw mo sa kanila. Natatakot rin ako na baka kunin mo sila sa akin, Axel."

Naramdaman ko na naman ang pagtulo ng mga luha ko. Pero mabilis ko iyong pinunasan.

"You know I won't do that, hun." He said helplessly. He was staring at me and I
stared back. Saglit kong hinanap ang kasinungalingan sa kanyang mga mata but I
couldn't.

"I don't know, Axel. Noong sinugod mo ako sa bahay ko sa Manila, I feel like I
don't know you anymore. Axel, alam mong nag-iisa nalang ako. Iniwan na ako ng nanay
ko. Ang mga anak ko nalang ang meron ako." Ang lumuluha kong sabi.

I don't know what a parental love is. Hindi ko alam ang pakiramdam na arugain ng
mga magulang. But I want my children to experience my childhood dream. Gusto kong
alagaan sila sa paraan kung paano ko gustong alagaan ako ng mga magulang ko.

Hindi ko na nakilala ang totoo kong ama at ang mama ko naman ay saglit ko lang
nakasama sa mansyon ng mga Juariz. Noong namatay kasi sila lolo at lola na nag-
alaga sa akin ay kinuha ako ni mama at pinatira kasama niya sa mansyon nila Axel.
Ilang buwan ang nakalipas ay iniwan nalang niya ako doon. Sobrang natakot ako na
baka palayasin ako sa bahay nila at maiwang palaboy-laboy sa daan.

"Roan, calm down. Listen to me. You have me, okay? Nandito ako para sa iyo at para
sa mga anak natin. I'm sorry if I scared you. I was so blinded at that time pero
pinagsisihan ko na lahat 'yon." Aniya at marahan akong hinatak papalapit sa kanya
para ikulong sa kanyang mga bisig.

I miss this. I miss his hugs. I miss his kisses. I miss everything about him.
Parang nabalewala lahat ng effort ko na makalimutan ang nararamdaman ko sa kanya.
Everything that I tried to forget about him are coming back.

"Tahan ka na please." Pag-aalo niya habang hinalik-halikan ako sa toktok ng aking

noo.

"Axel... Bitaw.. Ang baho-baho mo." bulong ko dito. Ang baho talaga! Medyo nahihilo
na rin ako dahil sa mga nangyari.

"What the fuck?" Ang hindi makapaniwala niyang sabi at lumayo sa akin. Inamoy-amoy
pa niya ang sarili niya.

"Babe, I don't smell bad." giit niya pero wala akong paki. Basta mabaho siya.
Humalukipkip ako at umupo sa sofa.

"Basta mabaho ka. Wag ka munang lumapit sa akin please." Pakiusap ko dito.

"Seriously? You're really doing this to me." Aniya at tinuro pa talaga ang sarili.

"Pasalamat ka at msvshveshnsj.." Bulong niya pero hindi ko narinig ng maayos dahil

sobrang hina ng boses nito.

"Ano?"

"Wala. Maliligo lang ako at magpapalit ng damit mahal kong prinsipe." Sabi niya at
yumuko sa harapan ko.

Kinabukasan ay nadatnan ko si Axel na nakadamit panglakad habang nakaupo sa sofa at

nakaharap na naman sa laptop niya. May hawak-hawak rin siyang mug na sigurado akong
may lamang kape.

"Good morning." Bati ko sa kanya.

"Good morning, Ro. Aalis nga pala ako mamaya. I'm going to San Carlos City later
may ime-meet akong client." Aniya habang nakatuon pa rin ang pansin sa laptop niya.

"Sige."

Gusto ko sanang sabihin na sasama sana ako para mag-grocery pero naalala kong
nakapangako na ako kay Nana Luz na sasama ako sa kanila ni Rico ngayon. 

Alas nuebe ng umaga umalis si Axel mula dito sa bahay.  Pag alis niya ay doon na
ako nagsimulang mag-ayos ng sarili 10:30 kasi ang usapan namin ni nana Luz. Sale
daw ngayon kaya magandang i-grocery. Mabuti nalang at hindi ako natuloy kahapon.

"Tao po? Roan? Nandiyan ka ba?" Narinig kong tawag sa akin mula sa may pintuan.
Sumilip muna ako sa bintana bago ito pinagbuksan.

"Good morning, Rico. Aalis na ba tayo?" Tanong ko dito. Ngumite naman ito sa akin
at tumango.

"Oo, sana. Tapos ka na ba?"

"Hmm. Tapos na ako. Tayo na."

Ikinandado ko muna ang bahay bago ko siya inayang gumayak patungo sa may hover. Ito
yung tawag namin sa lugar sa kabilang bahagi ng sapa. May isang tindahan na
nakapwesto doon at maraming tanim na tubo. Doon rin pumaparada ang mga sasakyan.

"Magandang umaga po, Nana Luz." Bati ko kay Nana pagsakay ko sa jeep na pagmamay
ari nila.

"Magandang umaga din, ijo. Aba tumataba ka na. Mas gwapo kang tingnan kapag may
laman ka." Sabi niya dahilan para mapangiti ako. Hindi naman madali ang magpataba
lalo na at payatin talaga ako. May mga pagkakataon rin na nakakawalang gana
talagang kumain.

"Maraming salamat po, nana."

Hinintay muna namin saglit ang iba pa nilang kapitbahay na makikisakay rin
papuntang bayan. Karamihan sa kanila ay mga magsasaka na ihahatid ang mga naani
roon para ibenta.

Pagdating namin sa supermarket ay humiwalay na ako kina Nana.

"Roan, sa sasakyan nalang tayo magkita-kita ha." Paalala ni Nana. "Kung mabigat ang
dala mo magpatulong ka nalang sa mga bagger."

"Opo."

"Roan, hahanapin nalang kita mamaya. Uunahin ko munang tulungan si mama." Sabi ni
Rico sa akin tulak-tulak ang isang cart.

"Sige, Rico. Na, kita-kita na lang po."

Una kong pinuntahan ang mga sabon. Tambak na ang labahan ko sa bahay lalo na ang
mga damit ni Axel. Kung hahayaan ko siyang labhan ang sarili niyang mga damit ay
uubusin lang nito ang sabon na walang dumi na natatanggal sa mga damit niya. Mabuti
nalang at may washing machine at dryer na binili si Kurt noong nakaraang buwan.

Bumili rin ako ng mga kailangan ni Axel katulad ng kape, shampoo at sabon na
ginagamit niya. Alam ko kasing hindi komportable ang loko sa safeguard na ginagamit
ko. Nakita kong may mga pula-pula ito sa balat. Matapos kung mabili ang iba pang
mga kailangan dumaan ako papunta sa dairy sections. Mahilig kasi akong uminom ng
gatas kaya bumibili ako ng isang gallon nito.

Nanlumo ako ng makitang nasa pinaka itaas na parte ito ng shelf. Hindi naman kasi
ako kataasan para maabot iyon. Wala ring dumadaan na mga store clerk dito.

"Roan, kailangan mo ba ng tulong?" Napalingon ako sa likuran ko at nakita ang

nakangiting Rico na papalapit sa akin.

"Oo, sana." Nahihiya kong sabi sa kanya.

"Ano ba ang kukunin mo dito?" Tanong niya at lumapit sa tabi ko.

"'Yong gatas sana, Ric."

Walang kahirap-hirap na kinuha nito ang dalawang gallon ng gatas sa pinakataas na

bahagi ng shelf.

"Ito na." Aabotin ko na sana ito mula sa kamay niya ng may ibang kamay ang naunang
kumuha nito.
"Thanks for helping him pero pwedi ka ng umalis. Kaya kong tulungan siya." Sabi ng
isang boses na napaka pamilyar sa akin.

Kabute ba ang lalaking ito at pasulpot-sulpot na lang kung saan-saan.

"Pasensya ka na, Rico. Wag mo nalang 'yan pansinin may topak kasi 'yan. Thank you.
Balik kana kay Nana Luz. Pasensya na talaga." Sabi ko dito at alanganing ngumite.

"Kilala mo ba 'yan, Roan? Hindi ka ba sinasaktan niyan o ano?" Kunot-noong tanong

nito sa akin habang nakatingin pa rin siya kay Axel na ganun din ang ginawa.
Nagsusukutan sila ng tingin.

"H-hindi naman. Kilala ko 'yan, Rico. K-kaibigan ko sa Manila." sagot ko dito.

"Sigurado ka? Kung kailangan mo ng tulong tawagan mo lang ako." Aniya at ginulo ang
buhok ko.

"He doesn't need your help. Kaya ko siyang tulungan kaya umalis ka na." Sabat ni
Axel at hinala ako papalayo kay Rico.

"Hindi ikaw ang kausap ko kaya 'wag kang sumabat." inis na balik dito ni Rico.
Naramdaman ko na ang mabigat na tensyon sa pagitan nilang dalawa.

"Rico, please. Baka hinahanap ka na ni Nana. Magkita nalang tayo sa sasakyan

mamaya." Pakiusap ko dito. Tumango at nagpakawal ito ng malalim na buntong hininga
bago tumalikod at umalis. Hinarap ko si Axel at hinablot mula sa kamay niya ang
gallon ng gatas.

"Hun anong magkikita kayo mamaya? You're going to ride with me. At sino ba 'yong
asungot na 'yon ha?" Maktol niya at tinulak ang dala-dala kong cart.

"Tumahimik ka nga, Axel. Para kang bata." Inis kong sabi dito.

"I don't like that guy."

"Halos lahat naman ng tao ayaw mo." irap ko sa kanya habang kumukuha ng mga canned
foods.

"I don't like seeing other guys hanging around you. Gusto ko ako lang." Aniya sa
mababang boses pero tinawanan ko lang ito.

You can't always be around me, Axel. At some point maghihiwalay rin ulit ang buhay
natin. You'll have your own life and I will have mine. Ang mga anak lang namin ang
mananatiling ugnayan namin.

-----------------------------------------------------------
Pasensya na kayo sa update na ito guys hahahaha. Nakakawalang gana kasing tapusin
ito. Nag hang kasi ang wattpad tas biglang nagrestart nawala ang original na tinype
ko huehuehue.
Moving on—char! Sana oils naka move on.

Gusto ko lang ho sanang batiin ang sarili ko ng Happy Birthday hahaha. Kahit
malungkot ang birthday kong 'to dahil sa kasalukuyang nangyayari sa world I'm still
thankful sa mga ibinigay sa akin ngayong 2020. Isa na dito ang unexpected na
pagkakaroon ko ng mga kyut na kyut na readers hahaha. Thank you so much po sa
pagtya-tyaga ng mga kwento ko.

Ayon lang! God bless us ol po! Labyu ol mwua mwuah! Ciao!

If may mga typo, grammatical error at kung anu-ano pa pagpasensyahan niyo na po
sana hahaha. Edit ko nalang pagkatapos ko kasi wala na akong load.

15
Bago niyo basahin ang update, may maliit na pa game lang po ako hahaha! Sa
interested lang naman at 'yong nasa Pilipinas lang din po.

Kung sino ang unang makakasagot sa tatlong tanong ko sa ibaba mamaya, bibigyan ko
po ng Regular 50 na load in any network. Iyan lang po dahil isa lang po akong
young, dumbo, broke hayskul kid.

-----------------------------------------------------------

Roan Dela Mercid

"Ro, galit ka pa rin ba sa akin?" Tanong nito sa akin habang palabas na kami ng
supermarket. Hindi ko siya pinansin at nagpalinga-linga sa paligid.

Bitbit nito sa magkabilang kamay ang dalawang carton na may lamang mga supply.

Hinahanap ko sila nana Luz at Rico para sana magpaalam. Kahit naman sumakay ako
kina Rico, pipilitin lang naman ako ng lalaking 'to. May tendency pa naman itong
maghamon kaagad ng away kapag hindi nasusunod ang gusto niya.

"Hindi ako galit." Sagot ko sa kanya na hindi pa rin tumitingin sa kanyang

direksyon. Hinahanap pa rin ng paningin ko sila Rico.

"Rico!" Sigaw ko pagkakita kina nana at Rico na tulak-tulak ang isang shopping cart
na may lamang dalawang carton at eco bags palabas ng supermarket.

Iniwan ko muna si Axel at lumapit kina Nana.

"Na, Rico, hindi na ho ako makakasabay sa inyo eh. Dumating ho kasi 'yong kaibigan
ko." Paalam ko sa kanila, nilingon ko si Axel na nakabusangot ang pagmumukha habang
nakatingin kay Rico.

"Kaibigan?" Napatingin rin ito kay Axel na ngayon ay nakangiti na. Ibinaba nito ang
dala-dalang mga carton at nagmano kay Nana.

"Good afternoon po. Ako po si Axel, pinsan po ako ni Kurt galing Manila." Ang
magalang niya pakilala dito.

"Aba eh kigwapong bata nito! Isa nga pala ako sa tagapangalaga ng lugar na
tinitirhan ninyo ngayon. Pwede mo akong tawaging, Nana Luz. Ito naman ang anak ko
si Rico." Ang pagpapakilala ni Nana at kinuha ang kamay ni Rico para ilahad sa
harap ni Axel.

"It's nice meeting you, Rico." Parehong seryoso ang kanilang mukha. Parehong
nagsusukatan ng tingin. Sobrang higpit rin ng pagkakahawak nila sa kamay ng isa't-
isa.

"It's nice meeting you too, Axel." Kulang nalang magka balian sila ng buto sa kamay
dahil sa mahigpit na pagkakahawak.

Hinawakan ko ang braso ni Axel at mahinang hinila para hindi mahalata ni nana na
may mali. Ayoko namang magka bad image si Axel dito. Mabuti naman at nakuha nito
ang ibig kong sabihin. Ito na ang kusang bumitaw sa kamay ni Rico.

"A-ah..m-mauuna na po kami, N-na, Rico. Maraming salamat po sa pagpapasakay

kanina." Hinging pasalamat ko at hinila si Axel paalis doon. Sinulyapan ko muna si
Rico and gave him an apologetic smile noong magtagpo ang mga mata namin.

"Roan!" Ang inis na tawag ni Axel sa akin. Pero hindi ko ito pinansin at sa halip
ay hinarap muli sila Nana Luz na sabay ring tinawag ang pangalan ko.

"Bakit po, Na?" Tanong ko dito.

"Doon na kayo sa bahay maghapunan mamaya. May kaunting handaan kasi. Birthday ng
pinsan nitong si Rico na nasa Dubai. Aasahan ko kayo doon, mga anak." Ang
pagpapaalam ni Nana sa amin.

"Opo, Na. Pupunta po kami. Sige po, magkita-kita nalang po tayo mamayang hapon.
Maraming salamat po ulit." Pagpapaalam ko sa kanila at tuluyan ng tumalikod.

"Nasaan ang sasakyan mo?" Tanong ko sa kasama ko na sobrang sira ng ekspresyon sa

mukha.

"Nasa parking lot, just wait here. Kukunin ko lang." Aniya at binitbit kasama niya
paalis ang dalawang carton.Sumang ayon naman ako dahil medyo sumasakit na rin ang
paa ko kakalakad kanina sa loob at malayo-layo pa ang parking lot. Pumwesto na
lamang ako tabi ni manong guard.

Habang hinihintay si Axel ay may lumapit sa aking batang lalaki. Tantya ko ay nasa
dalawa o tatlong gulang ito. Maumbok at pisngi nito at malalaki ang mga mata habang
nakatingala sa akin. May pagka chubby at kaputian rin ito.

"Hello, baby." bahagya akong umupo para mapantayan ko ang taas nito. Mas lalo itong
naging cute sa malapitan. Para itong manika.

"Hi!" Ngumite ito sa akin ng pagkalaki-laki at kumaway. "Pwetty!" Aniya at

ikinulong ang mukha ko sa maliliit nitong mga kamay.

Pakiramdam ko ay natunaw ang puso
ng mga bata dahil sa aura ko. May
trabaho. Taliwas sa iniisip nila,
ko alam kung alam ba 'yon ni Axel
lang ako.
ko sa kakyutan nito. Hindi ako ganoon ka lapitin
pagka malamig kasi ako at seryoso lalo na sa
mahilig ako sa malalambot at cute na bagay. Hindi
o ano. Ayaw ko kasing ipagsabi kasi baka tuksuhin

"Thank you! Nasaan si mama at papa mo, baby?" Tanong ko dito pero umiling ito at
nagpalinga-linga sa paligid.

"Papa there!" Tinuro niya ang isang lalaki sa di kalayuan na hapong-hapo habang
inilibot ang paningin sa buon lugar. Tumigil ang pangin nito sa pwesto namin at
patakbong tinungo.

"Frank! Ano ka ba namang bata ka? Halos mamatay na ako sa nerbyos at takot. Diyos
ko naman." Sabi nito at lumuhod para mayakap ang bata.

"Papa, advwenchu ako. Look pwetty, like papa." Ngumite ang bata dito at itinuro
ako. Wala sa sariling napakaway ako dito. Pinunasan muna nito ang luha bago lumapit
sa akin.
"Maraming salamat po sa pag entertain sa anak ko at baka kung saan pa ito napunta."
Aniya at sensirong ngumite sa akin.

"Wala iyon. Kusa namang lumapit sa akin ang bata, nagtataka lang ako kung bakit
wala siyang kasamang nakakatanda." Sagot ko dito. Nakangiti ito para halata namang
hindi pa rin humuhupa ang kaba.

"Papa, dede ako." Napayuko kaming dalawa sa bata na nakahilig sa mga paa ng papa
nito. Namumungay na rin ang mga mata nito. Hindi ko tuloy maiwasang mapamulahan
dahil sa kakyutan nito.

"Roan? Who is he?" Nilingo ko si Axel na naglakad papalapit sa amin. Kinabig ako
nito sa aking bewang at idinikit ang likuran ko sa kanya.

"Ah..kakilala lang namin. Nawala kasi itong anak niya na nakausap ko habang wala
ka." Sagot ko sa kanya at pilit na kumakawala sa kanyang braso na nakapulopot sa
bewang ko.

"Hi, I'm Tyga Xerxes Jua—Mondejar at ito naman ang anak kong si Frank."
Pagpapakilala niya at inilahad ang kamay sa amin.

"I'm Roan Dela Mercid. It's nice to meet you Tyga." Inabot ko ang kanyang kamay at
nakipag kamay dito.

"I'm Axel. It's nice to meet you too." Malamig at may bahid ng pagdududa ang boses
nito habang nakikipag kamay dito.

"It's nice to meet you guys pero kailangan ko na talagang umalis. Mukhang napagod
kasi itong chikiting ko sa adventure niya. Marami talagang salamat." Aniya at
kinarga ang chikiting. Nakita ko pang medyo nahirapan ito dahil sa lusog ng bata.

"Mag bye ka na sa kanila, anak. Say thank you rin." Utos niya dito.

"Bye-bye. Eynk you vewy much, pwetty." Ang pagsunod ng bata habang humihikab.
Sumiksik kaagad ito sa leeg ng kanyang ama.

"Bye, baby. Take care."

Pagkaalis nila ay nilingon ko si Axel para ayain na itong umuwi. Medyo nakakaramdam
na kasi ako ng pagod.

"Are you tired? Let's go home, shall we?" Nasa bewang ko pa rin ang kamay niya na
gusto-gusto ko ng tanggalin.

"Axel, can you please take your hands off from me?" Inis kong pakiusap dito. Heto
at sinusumpong na naman ako ng pagiging iritable ko pagdating kay Axel.

"What's wrong?" Ang nag-aalalang tanong niya pero inirapan ko lang ito.

"Pakitanggal ng kamay mo please. Pinagtitinginan na tayo ng mga tao. Baka may

makakilala sa iyo dito." Ang mahinahon kong paliwanag dito habang naglalakad kami
patungo sa isang maserati levante.

"Ro, I've been doing this to you since forever. Ngayon ka pa ba mag-iisip ng
ganyan?" Buntong hininga niya.

"Noon 'yon, Axel. Noong kaibigan mo lang ako sa paningin ng ibang tao at hindi
kabit. Hindi sila mag-iisip ng iba noon pero iba na ngayon. Nagawa pa nga tayong
mahuli sa loob ng condo mo. Paano nalang kaya dito?" Ang mahabang sabi ko dito.
Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko kung bakit ko nasabi ang lahat ng ito.

Tahimik akong pumasok sa loob ng sasakyan. Sa likuran ako umupo at hindi sa tabi ng
driver's seat.

"Ro...move beside me." Utos niya sa akin pagkaupo sa may driver's seat. Grabe!
Insensitive ba ang lalaking ito? Hindi ba siya nakakaramdam na hindi ako
komportable sa kanya ngayon?

"Please." I really should learn how to handle my feelings. Ang bilis kong rumupok
sa taong ito. Kulang pa. Kulang na kulang pa ang panahon na ginugol ko para
paalisin ang pesteng pag-ibig na 'to.

Pabagsak kong isinara ang pintuan malapit sa may shotgun seat at diretsong tumingin
sa harap.

"I can't handle another humiliation, Axel, kaya nga nagpaka layo-layo na ako sa
iyo..sa inyo. I acknowledge you as the father of my children...pero hanggang doon
lang 'yon." Ang sabi ko dito sa gitna ng byahe namin pauwi.

"You know I won't allow that. I'll do anything to have your trust again, Roan.
Gagawin ko ang lahat maibalik lang tayo sa dati." Nakita ko ang paghigpit ng kapit
niya sa manibela habang seryosong nakatuon ang tingin sa daan.

Malungkot akong napangiti habang pinagmasdan ang nga nadadaanan naming tanim ng
tubo.

"Anong dati, Axel? Iyong kabit mo pa ako?" Ang natatawa kong tanong.

"Roan, hindi ka kabit! We..we just had some special relationship." Hindi ko alam
kung matatawa o maiiyak ako sa special relationship niya.

"Axel, you just sugar coated the word kabit. Bali-baliktarin man ang mundo alam
natin na we're fucking behind Cheska's back! Si Cheska na girlfriend mo. Si Cheska
na mahal mo. Si Cheska na tunay na nag ma-may ari sayo. Eh ako? Parausan mo lang
ako kapag binibitin ka ni Cheska. Hindi ba? Feeling ko nga personal pokpok mo ako."
Pagbibiro ko at mahinang tunawa.

"Roan..please. 'Wag mong sabihin 'yan. You're my bestfriend and I want my

bestfriend back. I want to see your smiles again, iyong mga panahong halos lahat ng
sikreto ay alam natin sa isa't-isa. Noong komportable ka pa sa akin. Back when
there was still no wall between us." Ang sabi niya dahilan para mapangiti ako ng
mapakla. Nakakarinding friendship yan.

"Axel, alam mong kahit kailan hindi na 'yan maibabalik. I don't want you as my
friend. I hate being your friend! I want to be with you. I want you to be my
boyfriend. I want you to be my husband. I want a fucking romantic relationship with
you! So don't give me hope kung pagkakaibigan lang ang maibibigay mo sa akin. Give
me some time to get over you!" I finally bursted. Napamura pa ako dahil sa tindi ng
frustamration na nararamdaman ko. Hindi ko na kaya pang itago ang katotohanan. I'm
still in love with him and I don't think friendship can mend my broken heart.

Wala na siyang sinabi pa pagkatapos ng mahabang sinabi ko. And I'm so frustrated
dahil hindi ko mabasa ang mukha niya. Hindi ko mahulaan ang iniisi niya. He
remained silent all through out our ride.

Nauna akong bumaba ng sasakyan at naglakad papuntang bahay. Dumiretso ako sa kwarto
ko at naglock. Tinanggal ko isa-isa ang mga saplot ko sa katawan hanggang sa boxers
shorts ko na lang ang natira. Humarap ako sa malaking salamin at tiningnan ang
kabuuan ko.

I look and feel better. Better than ever, actually. Kahit ganoon ang response ni
Axel hindi ito ganoon kasakit kumpara noong una.Habang pinagmamasdan ko ang sarili
ko hindi ko maiwasang mapaiyak. Niyakap ko ang lumalaki kong tiyan at umiyak. I
cried thinking na kahit halos wala na ako lahat may dumating namang mga blessings
sa akin. Heaven is so good to me.

Sila ang naging bunga ng kamalian ko.  Despite the fact that they're made out of
sin, they're my angels sent from heaven. My babies made me realize my worth. My
babies made me better.

"I love you mga anak. Sorry kung ang demanding ko sa daddy niyo. I may not give you
a complete family but I'll do my best to be the best papa para sa inyo."

-----------------------------------------------------------
Alam niyo kung ano ang pinaka ayaw kong i-update? Hahaha! Ito po. Hindi ko alam
pero parang ang flat ng kwento, wala pa akong maisip na maayos na twist haha
palaging nagbabago.

Ayon nga po, may isang spoiler diyaan. Hahaha!

Ganito po dapat kayo sumagot:

1.___
2.___
3.___

Ilagay lang po sila sa iisang comment box sa panghuling question (3). Dito ho mismo
sa comment box ng the general's affair.

Para sa ipinangako kong regular 50 na load, ito na po ang mga tanong:

1. Ano ang tunay na pangalan ni Lovely sa the Cold Hearted Father?

2. Sino ang nag kidnap sa magkakapatid na Juariz at pumatay sa lola nila?

3.Ano ang full name ng asawa ni Don Allistain?

16
Roan Dela Mercid

Napapikit ako ng mariin ng marinig ang boses ni Axel sa kabilang dako ng pinto na
sunod-sunod niyang kinakatok.

"Don't skip your meals, Roan. Get out here at kumain ka." Utos niya sa akin.

Hindi ba niya maintindihan na ayaw kong makita ang pagmumukha niya? I want him out
of here. I want him out of my life. I can take care of myself without him. Nagawa
ko ngang alagan ang sarili ko sa ilang buwang pamamalagi dito, magagawa ko rin ito
sa mahabang panahon.

Kahit pa ayaw ko siyang makita bumangon na ako dahil mag-aalas dos na ng tanghali.
Mahigpit pa namang bilin ni doc na dapat ay kumain ako sa tamang oras.

Tahimik akong lumabas at hinarap si Axel. Sinuri ko ang kabuuan nito. Parang wala
kaming nagawang sagutan kanina sa sasakyan.
"Pasensya na kung nasigawan kita kanina." Hinging paumanhin ko dito. I know he
didn't mean any harm to me. Masyado lang siguro akong tinamaan ng sumpong.

"It's fine. Let's eat. Ininit ko nalang ang pagkain natin kanina. Fortunately, wala
namang masamang nangyari sa kusina. Do you have any request?" Hindi ko alam kung
bakit iniiwasan niya ang pakikipag-usap tungkol sa nangyari kanina.

I want to know his reaction. Pilit ko mang itanggi, may maliit na parte pa rin sa
puso ko na umaasa na baka pwede kami. Napakarupok ko ba?

Umiling ako dito at dumiretso sa kusina para kumain. Magkaharap kaming kumain pero
wala kaming imikan hindi kagaya ng mga nakaraang araw.

Pagkatapos kong kumain ay dumiretso na ako sa sink at naghugas ng pinagkainan.

Matapos kong mailagay ang plato, kutsara at mga baso sa lalagyan nito ay nakaramdam
na naman ako ng gutom.

Gusto kong kumain ng strawberry ice cream na may strawberry jam at strawberry.

Binuksan ko ang ref para icheck kung nandoon pa ba 'yong dinala na jam ni Axel. May
kaunti pang jam at icecream pero walang strawberry. Napasimanhot ako habang
hinahalukay ang ref. Wala talaga akong makitang strawberry. Kung nandito lang sana
si Kurt...napakagat labi ako ng maalala si Kurt. Hindi pa ito tumatawag sa akin,
isang linggo na ang nakalipas.

"Ro, anong problema?" Ang nag-aalalang tanong ni Axel sa akin ng makitang nakatanga
lang ako sa harap ng ref.

"Si Kurt..." Ang sagot ko dito.

"What? Anong problema sa lalaking 'yon?" Ang seryoso niyang tanong.

"Si Kurt... k-kapag gusto kong kumain ng kung ano palagi 'yon nabibigay ni Kurt."
Ang naluluha kong sagot dito. Totoo naman eh. Nasa Manila man ito o dito, palagi
kaagad niyang nahahanap at nabibili ang lahat ng gusto kong kainin. Isa na rin
siguro siya sa dahilan kung bakit tumataba na ako.

Nilingon ko si Axel na nakatayo sa gilid ko at tumingala. Nakakunot ang noo nito

habang nakatingin sa akin.

"Ano'ng ano, Roan? Anong gusto kong kumain ng ano?" Aniya sa naiinis na tono. Anong
problema ng lalaking 'to?

"Pagkain, syempre! Ano bang iniisip mo?" Ang tanong ko pabalik dito. Iyong ano
siguro ang iniisip ng bisugong ito. Napaka bastos talaga ng pag-iisip.

Ang kaninang tila mangangagat na tigre ay naging isang maamong kuting. Lumambot ang
ekspresyon nito at mas lalong lumapit sa akin.

"Good. Ano bang gusto mong kainin? I'm the father of your babies kaya
responsibilidad ko ang ibigay lahat ng pangangailangan niyo." Aniya habang
nakakulong ang mukha ko sa pagitan ng kanyang mga palad.

Hinuli niya ang paningin ko at nakipagtitigan sa akin. His eyes are smiling. It's
not bored, serious or lustful like it used to be in Manila and I could feel my
heart thumping hardly inside my ribs. There's this tingly sensation inside me. Para
akong tinutunaw sa paraan ng pagtitig niya.
"What do you want to eat, sweety?" Tanong niya sa mababang boses. It sounds so sexy
in my ears. Hindi ko tuloy maiwasang mapalunok.

"I-ikaw.."

Ha? Anong ikaw?

"What?" Nakita ko ang pagtaas ng kanyang mga labi. Isang pilyong ngiti ang
nakapinta sa kanyang mukha habang nakatingin sa akin.

Agad kong iniwas ang paningin ko sa kanya at baka kung saan pa 'to mapunta.

"I mean, i-ikaw ba ang bibili? Wala na kasing strawberry." Palusot ko nalang.

Pero saan ba kami makakahanap ng strawberry sa panahong 'to?

"Mukhang wala namang strawberry ngayon. Kalimutan mo nalang 'yon. Ito nalang ice
cream at jam." Akmang kukunin ko na sana ang ice cream at jam ng pigilan niya ang
kamay ko.

"Give me an hour and a half.    Manuod ka muna ng T.V or something." Aniya at

isinara ang ref.

Nilagay niya muna sa sink ang pinagkainan at lumabas ng bahay. Hindi ko alam kung
saan siya pupunta kaya hinayaan ko nalang. Napahawak ako sa dibdib ko at napahugot
ng malalim na hininga.

Hinayaan ko siya kasi parang gusto kong makitang mag-effort siya para sa mga anak
namin..sa akin.

Parang kanina lang, nagka sagutan pa kami sa sasakyan niya tapos ngayon hinahanapan
na niya ako ng pagkain.

Hinugasan ko muna ang pinagkainan ng lalaking 'yon at ina-arrange ang mga pinamili
namin. Balak ko sanang magluto ng kare-kare na paborito nito pero mukhang kina nana
Luz kami maghahaponan.

Pagkatapos kong ma arrange ang mga pinamili ko lumabas ako ng bahay para pakainin
ang mga hayop. Pinakain ko 'yung mga baboy, manok at bebe. Nagwalis rin ako kaunti
dahil marami na naman ang mga dahon na nalagas.

"Roro, 'wag ka ngang masyadong magalaw." Nakita ko si Axel na may kasunod na isang
lalaki. May bitbit itong isang kahon ng sa tingin ko ay strawberry.

"C'mon, let's eat." Binawi niya mula sa kamay ko ang walis at hinila ako papasok sa
loob. Pinaupo niya ako at siya na mismo ang naghanda ng ice cream.

"Salamat po." Pagpapasalamat ko sa lalaking may bitbit ng kahon.

"Walang ano man ho, sir." Sagot nito at nagpaalam. Binigyan pa ito ng limang libo
ni Axel bago pinaalis.

"Here." Inilagay niya sa harapan ko ang isang bowl na may lamang strawberry ice
cream na may jam at strawberry. Kulang nalang ay tumulo ang laway ko. "Dig in."

Sunod-sunod na pag scoop ang ginawa ko dito. I feel so satisfied after taking a few
scoops. Hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit sobrang saya ko na dito. "Ang
sarap! Thank you."
"I'm glad you like it pero hinay-hinay lang sa pagkain." Inilapit niya ang kanyang
kamay sa mukha ko papunta sa aking labi at may pinunasan mula doon gamit ang
kanyang hintuturo. Binawi niya ang kanyang kamay at itinapat iyon sa bibig niya.
"Sweet."

Malagkit ang kanyang tingin na ipinupukol sa akin at natatakot ako sa pwedeng

patunguhan nito.

"M-magpapahinga muna ako."    Paalam ko dito at mabilis na tinungo ang aking kwarto.

Ano bang pinag-iisip ng lalaking 'yon? Sinabi ko na sa kanya ang tunay kong
nararamdaman. Bakit pilit pa rin niya akong ginugulo? Bakit pilit pa rin niyang
ginugulo ang puso ko?

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa kama kakaisip kay Axel at sa mga
pinaggagawa nito.

Pag gising ko ay ala sais na ng gabi. Dali-dali naman akong bumangon dahil pupunta
pa pala ako kila nana Luz. Nagpalit muna ako ng malaking damit na itim at jacket
bago lumabas ng kwarto. Nadatnan ko roon si Axel na nakatihaya sa sofa habang
nanonood ng TV.

"Matutuloy pa ba tayo kina nana Luz?" Tanong niya sa akin, tumango naman ako bilang
sagot.

"Let's go." Aniya. Hindi ko na pinatay ang ilaw dahil gabi na rin naman. Inilock
niya muna ang pinto bago naunang maglakad hawak-hawak ang isang malaking
flashlight.

Sumakay na lang kami sa sasakyan niya dahil delikado ng lakarin ang daan patungo
kina Nana. Gabi na kasi at wala pang ilaw. Medyo may kalayuan ito mula sa bahay na
tinitirhan namin.

Pagdating namin doon ay sinalubong kami ng masiglang atmospera ng paligid.

Napakaliwanag at maingay din dito. Nakita ko si Rico at ilang taga rito na nag-
iinom sa harap ng kanilang bahay. Kasama nito ang asawa ng pinsan ni Rico.

"Roan! Axel, pare. Mabuti at nakadalo kayo." Tumayo si Rico sa kanyang kinauupuan
at lumapit sa amin.

"Oo. Pakisaba nga pala sa pinsan mo, happy birthday." Ang sabi ko dito.

"Makakaabot 'yan. Sige, pasok muna kayo at maghapunan. Marami silanh hinanda."

Inihatid niya muna kami sa loob ng may kalakihang bahay bago muling lumabas.

"Roan, Axel! Mabuti at nandito na kayo. Pasok, pasok at maghapunan na kayo."

Iginaya niya kami sa isang lamesa doon na may ibang bisita ring nakaupo. Nakalagay
dito ang iba't-ibang uri ng pagkain. "Ito ang plato at kutsara. Kayo na ang
bahalang pumili ng mga gusto niyong kainin."

"Maraming salamat po sa pag-imbita, na." Sabi ko dito. Kinuha ko mula sa kanya ang
dalawang plato at dalawang pares ng kubyertos.

"Thanks for inviting us, Nana Luz." Sabi ni Axel dito at nagmano.

"Walang anuman. Oh sya! Magpakabusog kayo at akin munang aakasuhin ang iba pang
bisita."
Umalis na si nana Luz sa harapan namin at kami nama'y naupo na sa harap ng lapag.

"Hi, mga bago ba kayong salta dito?" Tanong ng babaeng katabi ni Axel. Nakita ko pa
ang paghagod ng tingin nito sa kabuuan ni Axel kagat-kagat ang kanyang labi.

"Nah, we're on a vacation." Sagot ni Axel dito na hindi man lang ito tinapunan ng
tingin. Patuloy lang ito sa paglalagay ng kanin sa mga plato namin. "Is that
enough? Anong gusto mong ulam?" Tanong niya sa akin.

Tumango ako dito."Gusto ko 'yong adobo, lumpia, pancit at chapsuey, please."

Palihim kong tiningnan ang reaksyon ng babae at kitang-kita ko ang pagtataka at

pagkainis dito.

"Kumain ka na, sabihan mo lang ako kung may iba ka pang gustong kainin." Aniya at
inabala na rin ang sarili sa sariling plato.

"A-ah...by the way, ako nga pala si Clara." Inilahad nito ang kanyang kamay kay
Axel. Tiningnan muna ni Axel ang kamay nito bago tinanggap. Nakita ko pa ang
pagpula ng kanyang buong mukha.

Hindi ko alam but I feel bitter inside. Gusto kong palayuin sa lugar na'to. Isa pa,
bakit si Axel lang kinakausap niya? Pareho naman kaming bagong salta dito?

"I'm Axel, and this is Roan." Itinuro niya ako. Ngumite ng pilit sa akin ang
babaeng nagngangalang Clara at kumaway.

"Hi, it's nice to meet you." Kaway ko pabalik pero hindi ako nito pinansin nakatuon
lang ulit kay Axel ang atensyon nito.

"Magpinsan ba kayo? Magkapatid? Or magkaibigan?" Muling tanong nito kay Axel na

sumusubo na ng sariling pagkain.

"No." Sagot nito pagkatapos ngumuya. "You don't have to know cause it's none of
your business. Kung hindi ka nakakaintindi ng english ang ibig kong sabihin ay wala
kang pakialam sa relasyon ko. I hope you'll let me eat peacefully." Ang sagot nito
dito. Kita ko namang parang nainsulto si Clara sa paraan ng pagsagot sa kanya ni
Axel.

Nasa amin na rin ang atensyon ng ibang kumakain doon sa lamesa na nakikinig lang.

"Eat your food, Roan."

Hindi na muling umimik pa ang babae at kami naman ay nagpatuloy lang ang pagkain
hanggang sa niyaya na si Axel na sumali sa inuman sa labas.

"Okay lang ba?" Tanong niya sa akin. Nabigla naman ako doon. Bakit naman ako ang
tinatanong tungkol dito?

"Ha? Ewan ko sayo."

"Ro! Yung totoo nga. Oo o hindi?" Ang makulit niyang tanong sa akin.

"

Oo na, baka masabihan ka pang others." Sagot ko dito at tinulak mula sa kanyang
upuan.

"Grabe naman. Ganyan ka na ba ka atat na mawala ako? Sabihin mo lang sa akin kapag
gusto mo ng umuwi. Nasa labas lang ako." Aniya at tumayo. Ginulo pa niya ang buhok
ko bago tumalikod.

"Axel!" Tawag ko sa kanya. Nilingon niya ako at nagtaas ng kilay. "'Unti lang
inumin mo."

"Yes boss!" Aniya at sumalodo pa sa akin. Hindi ko tuloy maiwasang kiligin. Para
kasing...para kasing--

"Hoy bakla, jowa mo?" Napatingin ako kay Clara na nakatayo sa harapan ko hawak-
hawak ang isang mug na may lamang ice cream.

"Hindi. Kapatid lang 'yun ng boss ko." Sagot ko dito at tumayo na rin para ihatid
ang mga pinagkainan namin sa lababo.

"Alam mo, type ko siya. Penge nga number niya." Hindi ko maiwasang mainis sa paraan
ng pakikipag-usap niya sa akin. Parang kung sinong senyorita kung makapag deman ng
number ni Axel.

"Wala akong number niya. Hindi kami close." Sagot ko dito at lumayas sa kanyang
harapan. Pumunta ako sa lababo kung saan naabutan ko si Nana na naghuhugas ng
tambak na hugasin.

"Na, tulungan na po kita." Sabi ko dito pagkalapit.

"Naku, ijo. 'Wag na. Bisita kita dito kaya dapat ay magliwaliw ka." Aniya habang
nagsasabon ng plato.

"Sige na, na. Alam mo namang mahiyain ako. Ikaw lang naman po ang kakilala ko
dito." Pakiusap ko dito. Nahihiya kasi akong makipag salamuha sa ibang tao dito.

"O sige na nga! Tulungan mo nalang akong banlawan ito tutal ay ikaw naman ang
malapit sa gripo." Pagsang-ayon niya. Ibinigay niya sa akin ang mga platong may
sabon na itinapat ko sa may gripo.

Maingat kong nilinis ang mga plato at inilagay iyon sa katabing malaking planggana.

"Hoy bakla! Ang lakas naman ng loob mong talikuran ako ke bago-bago mo dito tapos
mag-iinarte ka siguro may gusto ka dun no?" Napabuntong hininga ako. Ayokong
patulan ang ganitong uri ng tao.

"Hoy ka rin, Clara. Ikawng bata ka, ang maldita mo talaga.'Wag mong ginaganyan
itong bisita ko ha? Napaka walang modo mong bata ka. Umuwi ka na sa inyo at 'wag
mong dalhin dito ang pagka pokpok mo." Ang sermon dito ni Nana Luz habang dinuduro-
duro ito ng sandok.

Pabagsak nitong inilabag ang mug sa lababo at inismiran si Nana.

"Arte!" Sigaw nito at nag walk-out.

Napapailing nalang kaming dalawa ni nana Luz.

"Pagpasensyahan mo na sana ang batang 'yon. Spoiled kasi 'yon. Masyadong feelingera
porket mas lamang kaunti ang itsura dito sa amin. Sus, kung babae ka lang ay baka
mas lalong ma-inis sa iyo ang batang 'yon. Ayaw kasing magpalamang, na-insecure
yata sa iyo." Kwento nito. Napangiti nalang ako. Bakit naman siya mai-insecure sa
kagaya ko? Siya na nga ang nagsabi na bakla ako. Bakla lang ako. Siya, tunay na
babae at may ipagmamalaki naman talaga.
"Okay lang po 'yun, na."

Marami pa kaming napag-usapan ni Nana. Matapos kaming maghugas sa kusina ay dumalo

kami sa mga kaibigan niya na nag-uusap sa may sala. Ipinakilala niya ako sa mga
ito, medyo awkward nga lang kasi ako lang ang medyo bata at lalaki pa. Marami
silang itinanong sa akin, actually parang ako nga ang naging center of attention
nila. Dahil sa kadal-dalan nila ay unti-unti na rin akong naging komportable at
kahit papaano'y nakapag-open up rin.

"Na, mga tita, una na po ako. Gabi na po kasi." Paalam ko sa kanila.

"O siya sige. Puntahan mo na doon ang kaibigan mo at baka nilasing na nila Rico
'yon." Aniya. Muli akong nagpaalam sa kanila bago tuluyang lumabas ng bahay at
tinungo ang pwesto nila Axel. Medyo namumula na ang mukha nito dahil sa pag-inum.

"Rico, Kanor, maraming salamat po sa pag-imbita niyo sa amin. Kukunin ko na po

itong kasama ko" Pasasalamat ko kay Rico at sa katabi nito pagkalapit ko sa kanila.

"Walang ano man, Roan. Sa uulitin. Sandali last shot nalang" Ang sagot ni Kanor na
inaabutan ng baso si Axel.

"Axel, uwi na tayo?" Tawag ko dito. Hindi ako nito sinagot at ininom muna nito ang
tinagay ni Kanor.

Habang umiinom ito ay may naramdaman akong kamay na gumapang sa likurang bahagi ng
hita ko pataas sa pwet ko. Pinisil-pisil pa nito ang aking pwet. Sa gulat ko ay
hindi ako agad nakapag react. Doon lang ako natauhan ng mas diniin nito ang
pagpisil ng pwet ko.

"Bastos!" Sigaw ko at mabilis na lumayo sa lalaking 'yon. Naiwan pa sa eri ang

kamay nito, palatandaan na may ginawa siya sa akin. Nasa kabilang dako nakaupo si
Axel    kaya sa tingin ko ay hindi nito napansin ang ginawang pambabastos sa akin
kanina.

Iyon ang akala ko. Nakita ko nalang si Axel na nanlilisik ang matang binasag ang
baso sa ulo ng lalaking nambastos sa akin.

"Tangina mo gago! Bastos!" Sigaw niya at dinambahan ito ng suntok. Hindi

makapanlaban ang lalaki dahil sa lasing at lakas ni Axel.

Nagsilabasan na rin ang mga bisita at ang mga lalaki ay nagtulungang awatin ang
dalawa. Nasa amin na ang atensyon ng lahat. Paulit-ulit na sinuntok ni Axel ang
lalaki hanggang sa puro nalang dugo ang mukha nito. Dala na rin siguro iyong sa mga
bubog mula sa nabasag na baso.

"AXEL! AXEL TAMA NA PLEASE! MAPAPATAY MO NA SIYA!" Ang umiiyak kong sigaw. Sobrang
takot at nerbyos ang nararamdaman ko habang pinapanood sila. Gustuhin ko mang
lumapit ay natatakot rin ako para sa mga anak ko.

"Fuck you!" Inis niyang sigaw sa lalaki at dinuraan ito. Aalis na sana siya palayo
sa lalaking 'yon ng makakuha ito ng kutsilyo sa kung saan at iwinagayway kay Axel.
Mabuti nalang at mabilis itong naka-ilag at tinadyakan ang lalaki.

Naglakad ito palapit sa akin at hinila ako paalis sa lugar na 'yon.

Pagpasok namin sa sasakyan ay mas lalong lumakas ang iyak ko. Parang lahat ng takot
sa katawan ko ay bumuhos.
"Shhh..I'm sorry if I scared you." Aniya at pinugpog ng halik ang mukha ko.

"Akala ko masasaktan ka kanina. Sana hindi mo nalang siya pinatan." Ang iyak ko.

"Tapos ano? Hayaan lang siya na hawak-hawakan ang pagmamay-ari ko? No one can touch
you, Roan, except me." Bulong niya at hinagkan ang likuran ng leeg ko.

Why are you doing this to me, Axel? Why are you making this hard for me?

-----------------------------------------------------------

Watdapaking shet! 3000 word count dafuq gurl hahahahaha! Sobrang labo na ng
paningin ko. Kaninang umaga pa ako nagta-type huhuhu. Sana magustuhan niyo guys.
Kanina ay nagkamali ako ng publish dito wag niyong isipin na may mali. hahaha! I'm
sorry. Love you all! Mwuah mwuah! Ciao!

Congrats nga pala kay lollyPurl! ❤ߎ

17
Roan Dela Mercid

"Tapos ano? Hayaan lang siya na hawak-hawakan ang pagmamay-ari ko? No one can touch
you, Roan, except me." Bulong niya at hinagkan ang likuran ng leeg ko.

Why are you doing this to me, Axel? Why are you making this hard for me?

"You know that's impossible, Axel. Stop acting like there's something going on
between us!" Inilayo ko ang sarili sa kanya at sumiksik malapit sa pintuan ng
sasakyan.

Saglit itong napatigil at natameme. Tinitigan niya ako na para bang hinihintay kung
ano ang kasunod kong reaksyon. Hindi ako gumalaw at diretso lang ang paningin sa
windshield.

"We're going home."

Wala kaming imikan hanggang sa makauwi kami ng bahay. Sumasakit ang ulo ko dahil sa
nangyari kanina.
Isasara ko na sana ang pintuan ng kwarto ko ng may kamay na pumigil dito.

"Axel, matutulog na ako.Please." Ang pagod kong pakiusap dito.

"Let me sleep with you."

Nahihibang na ba talaga ng lalaking 'to?! Dahil sa pagkabigla ko nawalan ako ng

lakas para itulak pasara ang pintuan. Madaling nabuksan iyon ni Axel at pumasok.

"Go out, Axel. May sarili kang higaan. Bakit kailangan mo pang ipagsiksikan ang
sarili sa akin?" Napapikit ako dahil sa nararamdamang pagod. Sobrang daming
nangyari ngayong araw at gusto ko nalang matulog.

"Let's sleep, sweety. I'm too tired. Ilang buwan rin akong walang maayos na tulog."
Ang malimbing nitong sabi sa akin at hinila ako papunta sa kama. I should have
known how stubborn this guy can get.

Una niya akong pinahiga kaya katabi ko ang dingding. Sunod siyang tumabi sa akin at
pinatay ang ilaw ng lampara. I was facing the wall ng iangat niya ang ulo ko at
inilagay sa ilalim ang kanyang braso. Idinikit niya ang kanyang sa likuran ko kaya
ramdam na ramdam ko ang init na nanggagaling sa kanyang katawan. The smell of
alcohol and his natural masculine scent made me feel hot. He wrapped his other arm
on my stomach and rubbed it gently. Axel's hand is rough and heavy pero sobrang
gaan nito ngayon.

"I miss you so damn much, Roan. I miss this. I miss your warmth. I miss everything
about you. Natatakot akong kinabukasan mawawala ka na naman sa akin. Roan, I was a
stupid asshole. Marami akong kasalanan sa iyo but let me make up for it. I can't
say that I love you yet because I'm still confuse and that would be unfair to you
kung hindi pa ako sigurado sa sarili ko. All I know is that I can't bear to lose
you more than anyone, kayo ng mga magiging anak natin. Hayaan mo akong makabawi sa
inyo. Help me understand what I'm feeling towards you." Aniya sa pabulong na
paraan. I heard him well and I understand his point. I wanted to say something but
his voice sounded like a lullaby in my ears. Hinihila ako nito paantok.

There was a smile on my lips as I fell asleep.

Ilang araw na rin ang nagdaan simula noong kaguluhan sa kaarawan ng pinsan ni Nana.
Tinutupad ni Axel ang pangako niyang babawi sa akin. I'm just not sure if flirting
with me is his way of understanding his feelings.

I let him do whatever he wanted to do with my life. I'm risking my heart for him
again. I want to try and work this out. I'm risking my heart again because I know I
now have a chance to win his heart.

"Xel, 'wag mo namang ubusin ang sabon. Limang scoop lang." Ang turo ko dito dahil
balak niya sanang ibuhos lahat ng laman ng apat na kilong detergent powder.

"Eh hindi pa kasi bumubula, sweety!" Pangangatwiran niya sa akin at itinuro ang
plangganang may tubig at detergent powder.

Napapikit nalang ako dahil feeling ko ay tataas ang dugo ko sa lalaking ito.
Pinagsisihan ko na tuloy ang pag-utos sa kanyang labhan ang mga damit namin. Gusto
ko sanang isama sa lalabhan ko ang damit na suot-suot niya kaso sobrang tagal
gumising. Sobrang liit pa naman ng pasensya ko sa kanya nitong nagdaang araw. Ayon
nainis ako dito at inutusan siyang labhan ito ng mano-mano. Hindi naman siya
umangal.

"Ilagay mo ang kamay mo sa tubig tas parang magwave ka bubula 'yan." Ibang klase
talaga pag buong buhay mo nakaasa lang sa maid ang mga gawain. Paano ba nagsurvive
sa army ang lalaking 'to?

"Holy shit! Bumula nga!" Mangha nitong sabi and I couldn't help but to roll my eyes
at him. lihim rin akong napangiti. Parang bata eh ang laki-laki ng katawan.

"Oh tapos lagay mo na 'yong mga damit damit natin tapos pwede mo ng simulang kusuin
yan." Utos ko sa kanya at matamis siyang ngitinitan ng tumingala siya sa akin.

"Sweety, may washing machine naman why do I have to do this?" Ang nakakunot noo
nitong tanong habang kinukusot ang mga damit namin. Mahina lang akong tumawa habang
nakaupo sa isang plastic stool at pinagmamasdan siya.

"Ayaw mo? Ako nalang maglalaba." Tumayo ako at lumapit sa kanya. "Pwede ka ng
tumayo diyan tas panoorin mo nalang ako. Total mukhang napipilitan ka lang naman.
Baka sabihin ng pamilya mo kinakawawa kita. Mas maganda nga kung umuwi ka nalang sa
Manila." Pangongunsensya ko dito.
Uupo na sana ako sa isang bangkito doon nang nagmamadali itong tumayo at pinigilan
ako sa pag-upo.

"Woah! Woah! I was just kidding. Syempre ginagawa ko 'to para sayo at sa anak
natin. Ayokong napapagod ka." Iginaya niya ako pabalik sa upuan ko kanina at
pinaupo.

"Mabuti naman at nagkakaintindihan tayo. Sige na bumalik ka na doon." Tinulak-tulak

ko siya at pinagtabuyan pabalik sa harap ng kanyang labahin pero nanatili lang
itong nakatayo sa harap ko. Nakanguso pa ito sa harapan ko. Ano na namang trip
nito?

Pinaningkitan ko ito ng mata. "Ano 'yan?"

"Kiss." Napaubo ako sa masyadong pagiging straightforward nito.

"A-anong kiss?" maang-maangan kong tanong dito.

"You know what I mean, sweety. Para ganahan naman akong maglaba." Bumaba ang ulo
nito sa mukha ko at tinitigan ang mata ko. Hindi ko tuloy maiwasang pamulahan. I
blocked his face with my hands dahil nahihiya ako sa ginawang pagtitig nito.

Hindi talaga ako sanay sa Axel na ganito. Sweet ito sa akin noon pero iba pa rin
ang turing niya sa akin kumpara sa girlfriend niya. Alam kong walang halong malisya
ang gestures niya sa akin dati. It was clear to him na kaibigan niya lang ako. Pero
ngayon...

"Roan. Stop thinking of things that are not related to me. Ako lang dapat ang nasa
isip mo." Hinawi niya ang kamay ko at ikinulong ang aking mukha sa kanyang mga
kamay.

"I'm not thinking of--" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil inilapat na niya
ang kanyang labi sa labi ko.

His lips brushed against mine gently, carefully, just long enough that I could feel
the softness of his lips against mine.

He withdraw his lips away from mine and my heart longed for another kiss. Gusto ko
pa. I want more of him. Ramdam na ramdam ko ang malakas na pagtibok ng puso ko.

Hindi ko siya hinayaang makalayo sa akin. I snaked my arms on his neck and smashed
my lips against him. Gusto ko lang matikman pa lalo ang labi niya. We kissed again.
His tongue slips inside my mouth and I welcome it with equal enthusiasm. Para akong
matutunaw sa paraan ng paghalik niya mabuti nalang at nakasuporta ang kanyang mga
bisig sa akin dahil pakiramdam ko ay matutumba na ako dito sa kinauupuan ko.I move
my mouth against his, our tongues fighting for dominance. My fingers grip his hair,
pulling him closer. We are kissing each other harder, deeper, with a passionate
demand to invade each others' mouth. His face has the slightest bit of beard and it
rubs against my skin pero wala akong pakialam. I want to feel him more. All I want
is to quenched my thirst at tanging labi niya lang ang makakagawa nun. The hungry
kiss mixed with his delicious smell made me dizzy.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming naghahalakin.May laway pa ngang nakakunekta
sa mga dila namin noong inilayo nito ang kanyang mukha. Pareho kaming humihingal
pagkatapos ng halik na 'yon. Sobrang lapad ng kanyang ngiti habang nakatingin sa
akin.

"Thank you, sweety. That was hot. Ganadong-ganado na akong maglaba. Kahit gawin mo
pa akong labandero mo habang buhay if I'd get to have that kiss then why not."
Hindi ako makapagsalita dahil masyado pa akong na overwhelmed sa nangyaring halikan
sa pagitan namin.

I was never that aggressive before. Kahit noong may nangyayaring patagong melagro
sa amin ay siya palagi ang nagi-iniate.

"M-maglaba ka na nga." Inilihis ko ang aking paningin sa ibanh direksyon at

itinulak siya palayo sa akin.

"Yes, boss!" Muli ako nitong hinalikan sa noo at leeg bago ito bumalik sa harap ng
labahin. Pasipol-sipol pa ito habang kinukusot ang damit.

Kahit paglalaba lang ang ginagawa nito ay hindi pa rin nabawasan ang ang angkin
niyang kakisigan. He's biceps would bulge from time to time as he rub the clothes
vigorously. The sunlight kissing his skin made him shine in my eyes. Damn. Wala
kasi itong saplot pang-itas. Daddy na daddy ang dating nito. This guy is very
attractive. Hindi nagpapahuli ang kagwapohan nito kay Kuya Jonas.

"Roan, you're drooling." Awtomatikong napaangat ang kamay ko sa gilid ng aking labi
para icheck kung may laway nga ba. Doon ko lang napagtanto na pinagloloko lang pala
ako ng lalaking 'to.

Kumuha ako ng maliliit na bato at tinapon 'yon isa-isa sa kanya.

"Bwiset ka! Wag kang makalapitlapit sa akin."

"Ouch! Fxck! I'm sorry! Aray naman sweetheart!" Sigaw niya habang umiilag sa mga
batong binabato ko sa kanya.

"Roan! What are you doing?! Are you out of your mind?!" Nabitin sa ire ang kamay ko
dahil sa isang pamilyar na boses.

W-why is she here? Paano niya nalaman na nandito kami?

I stared at the newly-arrived guest as she walked towards us. Pati si Axel ay
napalingon dito. Nakakunot pa ang kanyang noo habang pinagmamasdan ang babaeng
napaka out-of-place ng pananamit. Nakasuot ito ng salakot at camisa de chino na
pinarisan ng denim shorts. Naka-bota rin ito.

"Kuya Axel, are you okay?" Nag-aalalang sinuri nito ang kabuuan ni Axel na para
bang singlaki ng kamao ko ang binato kong bato dito.

"Isabel, what are you doing here? Paano mo nalaman na nandito ako?"

Hindi nito sinagot ang tanong ni Axel at sa halip ay lumapit sa akin at dinuro ako.

"You idiot! Are you out of your mind? Baka nakakalimutan mo kung sino yang taong
binabato mo? Know your place, Roan. Hindi dahil kinama ka na ni kuya ay pwede mo na
siyang alilain at saktan. Matuto ka namang rumespeto sa kanya. 'Wag mong ipakita
ang pagiging walang mod--" Napatigil ito ng marahas siyang hilahin palayo sa akin
ni Axel. Pumagitna sa aming dalawa si Axel at ako nama'y nakatungo lang. Mariin
akong napapikit dahil sa takot na nararamdaman.

"ISABEL. ENOUGH!"

Isabel Montelvan Juariz. Adopted sister ito ni Kurt at tinuturing na pinsan nila
Axel. Isabel hated me. May gusto kasi ito kay Axel at naiinis siya sa akin dahil
malapit ako dito. She hated me dahil mas pinipili ako ni Axel kesa sa kanya na
'pinsan' daw nito. But she hated Cheska more than me. Close naman sila ni Axel,
sadyang mas close lang talaga kami.

"I-I'm sorry, kuya. I was just worried kasi at kanina pa akong madaling araw
nagpalibot-libot dito. Naglakad lang ako mula sa waiting shed t-tapos may
nakasalubong pa akong manyakis." Nakayuko ito at parang maluluha na anytime. She
looks so pitiful and vulnerable.

Hindi ito magiging best actress noong college para sa wala. Isabel knows how to
play her cards well. Kung hindi ko ito kilala ay baka naniwala na ako sa
pinagagagawa nito.

"Don't do that again. Wag mong dinuduro si Roan, Isabel because I can chop off your
fingers. Ako ang nag insist na maglaba ng damit namin. Wala siyang kinalaman.
Nagkukulitan lang din kami kanina. Humingi ka ng paumanhin sa kanya." Sermong nito
dito at itinuro ako.

Lumapit sa akin si Isabel at mahigpit akong niyakap. Umiyak pa ito sa balikat ko.
"I-I'm sorry, Roan. Hindi ko sinasadya. I'm just tired kasi tas nakita ko pa kayo
ni kuya. Akala ko inaaway mo siya."

Is there really a need to cry? Akala mo inaaway ko siya? O baka naman nagseselos
ka?

"It's fine. Hindi ko naman siya inaaway, it's just our way of teasing each other."

Ganito naman lagi. She'd act pitiful in front of him, she'd ask forgiveness at
patatawarin ko naman kahit na alam kong nagpapakitang tao lang ito. Ayaw ko na na
kasi ng gulo. Isa pa, ampon man si Isabel isa pa rin siyang Juariz.

"I'll put you in your place, Roan, na dapat ay matagal ko ng ginawa."

-----------------------------------------------------------
Hello! Finally matapos ang ilang beses na pabura-bura ng draft na finalize ko na
rin ang magiging takbo ng kwento ni Roan hahaha!

Isa pa, I pray for everyone's safety. Guys, please stay safe. Nangangamba na kami
ngayon dito dahil palapit ng palapit sa amin ang mga kaso ng COVID. May isang
baranggay sa amin na halos lahat ng nasa isang sitio ay nag positive. May residente
na nakatakas sa lockdown area at tumakbo dito sa amin. Be vigilant of your
sorroundings po at wag mag kakalat ng mga fake news. God bless you guys. Let's pray
na matapos na po ito. Let's pray for everyone's safety. Let's pray for our
frontliners. Let's take this war seriously po.

Love you all! Mwua mwuah! Ciao!

18
Roan Dela Mercid

Ganito naman lagi. She'd act pitiful in front of him, she'd ask forgiveness at
patatawarin ko naman kahit na alam kong nagpapakitang tao lang ito. Ayaw ko na na
kasi ng gulo. Isa pa, ampon man si Isabel isa pa rin siyang Juariz.

"I'll put you in your place, Roan, na dapat ay matagal ko ng ginawa." Aniya bago
inilayo ang kanyang mukha sa akin.

"Roan, papasukin mo muna si Isabel at pakainin. I'll finish the laundry first then
I'll join you after." Ang utos sa akin ni Axel bago niya ako hinalikan sa noo at
tinalikuran para bumalik sa paglalaba.

Nginitian ko muna si Isabel bago ako tumayo at naglakad patungo sa loob ng bahay.
Pagkapasok namin, mabilis kong isinara ang pinto at hinila siya papunta sa kusina.

"Anong kalokohan na naman ang nasa utak mo, Isabel? At ano na namang role ang
nakuha mo para pagpraktisan kami ng ganun." Sobrang sira ang mukha ko habang
tiningnan siyang printeng naka-upo sa harap ng hapag.

"Duh, you know na kung ano, Roro. As always, kontrabida na naman ako. Tsaka ano
bang pinuputok ng butsi mo? You know naman me, 'di ba? You guys are the most
effective people to practice with." Ang maarteng sabi nito. Napairap nalang ako sa
hangin sa katwirang ibinigay niya sa akin.

Kung hindi ko lang kilala ang babaeng 'to baka naniwala na ako sa acting niya
kanina. Mabuti nalang at nasanay na akong pagpraktisan niya o kung hindi ay ang
kanyang mga pinsan o si Kurt.

"We're not your workshop, Isabel." ang naiiling kong sabi sa kanya.

"I don't care tsaka don't you feel proud ba, Ro? You have a great contribution kung
bakit best actress ako." Anito na tinawanan ko lang.

"Whatever, Isabel." Ang nakangiti kong sabi dito bago siya tinalikuran para ihanda
ang kanyang makakain.

Isabel Montelvan Juariz o mas kilala bilang si Bella Montelvan sa telebisyon.

Isabel hates me. She hates me dahil mas close ako kay Axel at hindi sa kanya na
girl bestfriend ko daw. Unang tapak ko pa lang sa mansyon nila noong mga bata kami
inanunsyo na niyang mag-bestfriend daw kami whether I like it or not. Malaki ang
naging kontribusyon niya kung bakit ako naging bakla.

She likes dressing me up at siya ang unang nagsabi sa akin na may crush daw ako kay
Axel. Isabel is a brat at saksakan ito ng arte but she has a good heart. Siya lang
ang pinagsabihan ko sa tunay na namamagitan sa amin ni Axel noon. Siya din ang
gumagawa ng mga paraan para mas lalo pa akong mahulog kay Axel. Katulad kanina.
Kaya nga minsan naiinis ako sa babaeng ito.

"You know what, Ro. If nandoon lang ako sa party ni Axel baka sinabunutan ko na ang
babaeng 'yon. I always hate that bitch. Akala mo kung sinong santa eh puta naman."
Napasinghap ako sa mga salitang ginamit ni Isabel. Kahit kailan talaga ang bibig ng
babaeng 'to.

"Axel should have known na hindi lang si Gelo ang tumitira sa ex niya. Boyfriend ko
nga pinatulan niya. God! Sideline niya yata ang pagiging pokpok." Ang nanggagalaiti
nitong sabi bago nilantakan ang pagkaing inilagay ko sa hapag.

Umupo ako sa kanyang harapan at tiningnan siyang ganadong kumain. Kung naging
straight ako ay baka isa na rin ako sa naghahabol sa babaeng 'to. Isabel is
beautiful. Bagay na bagay sa kanya ang may pagka morenang balat. Maliit ang kanyang
mukha at bagsak na bagsak ang kanyang itim na buhok.

"Sinong nagsabi sa iyo na nandito ako, Isabel? Si Kurt, nakausap mo na ba siya?

Kamusta na sila sa Manila?" Ang sunod-sunod kong tanong sa kanya.

Saglit pa itong ngumuya at lumunok bago niya ako sinagot. "Kuya Nathan. I asked him
about your location kasi hindi kita macontact at wala ka na rin sa dating bahay mo.
Ayaw ring sabihin sa akin ni kuya Kurt kung nasaan ka. Nakakapag tampo ka ha! Bakit
si kuya Kurt, Nathan at Austine alam kung nasaan ka tapos ako itong BESTFRIEND mo,
ni hindi mo man lang mapadalhan ng text."

Her tone made me feel guilty. Gusto ko naman talaga siyang sabihan but I don't want
to bother her. Alam kong sa oras na sinabi ko yon sa kanya, hindi siya mag-
aatubling sundan ako dito.

"I'm sorry. Nahihiya kasi ako sa'yo. Ilang beses mo na akong pinagsabihan na
putulin ang relasyon namin ni Axel pero hindi ako nakinig sa'yo. You warned me
about this but I brushed it off. Sana pala nakinig na lang ako sa iyo." Ang buong
pagsisisi kong sabi sa kanya. Ano kayang mangyayari kong maaga kong pinutol ang
makasalanang relasyon namin ni Axel? Mabubuntis kaya ako? Matutuloy kaya ang kasal
nila Cheska?

"Whatever, it's in the past na naman. About kay kuya naman, hindi ko pa rin siya
macontact. Busy siguro ito doon. Manila is fine except Cheska. Kinukulit niya ako
about kuya Axel's whereabout. Ang kapal talaga ng mukha ng babaeng 'yon." Ang inis
nitong sabi.

Bigla akong natigilan sa sinabi ni Isabel. Muli na namang binalot ng takot at

pangamba ang puso ko. Babawiin ba ni Axel ang pangako niya sa akin noong nagdaang
gabi kapag nagkita sila ulit ni Cheska?

"Roan, I know kuya Axel is feeling something for you na. Stop your doubts. Isa sa
kapalit ng pagbibigay ni kuya Nathan sa akin ng location mo ay ang pahirapan si
kuya Axel. Let me guess, sinabi siguro niya sa'yo na hindi pa siya sure?" Ang taas
kilay niyang tanong na ikinatango ko. Minsan talaga ay hindi ko maiwasang mamangha
sa instinct ng mga babae. Girl's are scary.

"Ganyan naman talaga ang lalaking 'yan. He doesn't know how to handle his emotions
well. Dati ko pa siyang napapansin. Just trust me, okay? I will leave him no choice
but get his shits together."

"Hindi naman ako nagmamadali." Ang mahinahon kong sagot sa kanya.

"Hindi nagmamadali? Eh ang laki-laki na nga ng tiyan mo." Aniya at minatahan ang
umbok ng aking tiyan. Wala sa sariling napayakap ako doon.

"This is not just for you and kuya Axel. This is also about my pamangkins, okay? I
want them to have a complete fam. Paglabas ng baby ninyo, you won't have enough
time to deal with his uncertain feelings. Do you understand?"

As always, napatango na lang ako sa kanya. What Isabel wants, Isabel gets pa naman
ang motto niya sa buhay. Hindi man ito kadugo ng mga Juariz, katulad na katulad
naman niya ang mga ugali nito.

"Oh! By the way, your mom is back."

Malakas na kumabog ang puso ko pagkarinig sa sinabi niya tungkol sa mama ko. Ang
mama ko na matagal ko ng hindi nakikita.ɂ Ang babaeng inakala kong patay na.

"A-ano? Totoo ba 'yan? You're not lying, right?"

She rolled her eyes at me at maarteng tinuro ang kanyang sarili, "Why would I lie
about your mom? I know your mom's appearance is a sensitive issue for you. Pero
advice lang ha, wag kang magpapaniwala sa sasabihin ng mama mo, Roan. The last time
you trusted her, muntik ka ng mamatay."

"H-hindi niya 'yon sinasadya, Bel. Alam mo namang may sakit sa pag-iisip si mama."
Ang depensa ko dito.

"I don't want to argue with you about that. Alam ko namang dedepensahan mo pa rin
ang mama mo." Ang tila pagod niyang sabi sa akin at nagpatuloy sa paglamon.
"Anong meron sa mama mo, sweety?" Napatingin ako kay Axel na papasok sa bahay dala-
dala ang balde na may lamang mga damit.

"Sweety?" Hindi ko pinansin ang nanunuksong tingin ni Isabel at itinuon ang pansin
sa katawan ni Axel na kumikinang sa pawis.

"B-bakit mo yan ipinasok?" Ang pag-iiba ko ng usapan dahil ayokong sagutin ang alin
mang tanong nilang dalawa.

Yunuko ito at sinimangutan ang dala-dalang labahin. "Let's just use the washing
machine, Ro. Hindi ko talaga kaya ang maglaba."

Sa laki ng katawan niya imposibleng hindi niya kaya pero dahil dakilang senyorito
at tamad itong lalaking 'to hindi na lang ako aasa.

"Maiwan muna kita, Bel." pagpapaalam ko kay Isabel bago tumayo ako mula sa aking
inuupuan. Naglakad papunta sa may cr kung saan nakalagay ang washing machine at
nilagpasan si Axel.

Ramdam kong sumunod siya sa akin niligay sa gilid ko ang balde habang hinahayaan
akong kalikotin ang machine. Nang mapaandar ko na ito kinuha ko na isa-isa ang mga
damit at inilagay iyon sa loobg washing machine.

Habang abala ako sa ginagawa ko, naramdaman kong ipinatong ni Axel ang kanyang mga
palad sa magkabilang bahagi ng bewang ko mula sa aking likuran at marahan itong
hinagod.

"Are you mad at me?" Ang bulong niya sa tenga ko dahilan para manindig ang balahibo
ko sa batok. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga doon.

"H-hindi. Bakit naman ako magagalit? Tsaka l-lumayo ka nga sa akin. Baka makita
tayo ni Isabel at ano pang sabihin nun." Ang saway ko dito at sinubukang tanggalin
ang kanyang mga kamay na nakakapit sa bewang ko.

Sinubukan ko. Sinubukan ko pero masyado siyang malakas kumpara sa akin. Ang
kaninang nakakapit sa bewang kong mga kamay ay lumingkis sa buong bewang ko. Mas
lalo pang idiniin ni Axel ang katawan niya sa likuran ko at hinalik-halikan ako sa
leeg. Alam na alam ko ang galawan ng lalaking 'to. He's like this kapag gusto
niyang maka-isa noong nasa Manila pa kami. Ang mga ganito niyang mga galawan ang
dahilan kung bakit nahihirapan ako noong itigil ang kalokohan namin.

At ilang araw ko na ring napapansin na unti-unting nanumbalik ang mga ganitong

galawan ni Axel. Ngunit iba na ang sitwasyon namin ngayon. We are no longer
involved in such things at hindi rin ako sigurado kong handa na rin ako.

"Roan, stop looking at Isabel like you did before. You even gave her a smile. I
don't like it." Bulong niya at hinalikan ako sa pisngi ko.

Napakunot ang noo ko sa una niyang sinabi. Anong meron sa tingin ko kay Isabel?
Wala naman akong maisip na rason para masabi niya ito. As far as I could remember,
hindi ko binigyan ng ano mang kakaibang tingin si Isabel maliban sa pagkamangha at
pagkagulat.

"Anong pinagsasabi mo, Axel?" Ang naguguluhan kong tanong dito bago malakas na
napaungol ng kagatin niya ang tenga ko at halikan. "Ahhhmm...w-what the heck are
you doing?!" Ang nagpapanic kong tanong at mahigpit na napakapit sa mga braso niya.

"Stop looking at Isabel like she's the most amusing and amazing thing you've seen.
Stop giving her that tender smiles, sweetheart. Ako lang dapat ang ngitian mo ng
ganyan. Noon pa man, you two always had a mysterious relationship and it drives me
crazy." Aniya sa mababang tono. Ipinatong niya ang kanyang ulo sa balikat ko at
mahigpit akong niyakap mula sa aking likuran.

Gusto ko sanang sabihin sa kanya na baka namamalikmata lang siya't napaparanoid

pero mas pinili ko nalang tapikin ang kanyang braso at ang kanyang noo.

"Hmmm...okay." Ang sagot ko sa mahinang boses na tama lang para marinig niya.
"Umalis ka na sa pagkakayakap sa akin at baka palabhan ko ito ng mano-mano."
Pagbabanta ko habang nakangiti.

Mabilis naman niyang inialis ang kamay mula sa bewang ko at lumayo.

"Sa kusina lang ako." Aniya at hinalikan ako sa pisnge bago umalis para daluhan si
Isabel doon.

Isinasara ko na ang takip ng washing machine ng marinig ko ang papalapit na boses

ni Isabel na tinatawag ang pangalan ko.

"Roan, May naghahanap sa'yo." Ang pagpapaalam niya sa akin pag dating sa harapan
ko.

"Sino?"

"I don't know, SWEETY. I just got here like awhile ago." Aniya sa nang-aasar na
tinig at ngumise.

Napailing ako dito at nilagpasan siya para pumunta sa may pintuan. Papalapit pa
lang ako ay namumukhaan ko na ang matipunong katawan ni Rico. Kasalukuyan itong
kinakausap ni Axel. Ngumite ito sa akin at kumaway ng mapansin niya ako.

"Hi, Rico. May maitutulong ba kami sa iyo?" Ang tanong ko dito pagkalapit kay Axel
na agad akong inakbayan.

"Gusto lang sana kitang ayain na manuod ng liga namin sa baranggay bukas. Si Axel,
inaya kong maglaro sa grupo namin." Mabilis kong nilingon ang katabi ko at tinaasan
ng kilay.

"Marunong ka?"

"Naglalaro kami dati ng mga katrabaho ko. At palagi kaming panalo." Ang mahanging
niyang sagot.

"Sige, susubukan ko. Anong oras ba?"

"Alas syete ng gabi. Punta ka ah?"

ang nasasabik nitong tanong sa akin. Pasikreto akong natawa dahil para itong bata
na sabik bilhan ng laruan.

"Sure."

Hindi na rin siya nagtagal at tumanggi nang ayain ko itong kumain sa loob ng bahay.
May trabaho pa raw kasi ito sa bayan.

"Sweety, pagnanalo kami....can I ask for a reward?" May pilyong ngiti na sumilay sa
kanyang mga labi at hindi ko maiwasang kilabutan sa ngiting 'yon.

-----------------------------------------------------------
Hi guyses!!! Hahaha! Balik na naman tayo kina Roan at sa iba ko pang power bottom.
Sana suportahan niyo rin sila katulad ng pagsuporta ninyo kay Austine. Thank you
po! Labyuuu! Mwua! mwauh! Ciao! "‫❤ݤ‬

19
Roan Dela Mercid

Habang hinihintay namin ni Isabel na magconnect ang video call kay Austine, hindi
ko maiwasang pansinin ang nakasimangot na mukha ni Axel habang may nakatuon ang buo
nitong pansin sa kanyang laptop.

Kagabi pa ito ganito hanggang sa paggising namin kaninang umaga. Hindi rin niya ako
kinikibo, para siyang batang nagtatampo. Hindi ko pinansin ang ginagawa niyang pag-
iinarte dahil napakawalang kwenta ng pinagtatampuhan niya.

"Psst, Roan. Closer ka nga." Ang tawag ni Isabel na sinunod ko naman. Umusog ako
kaunti papalapit sa kanya hanggang sa magkadikit ba ang mga balat namin sa braso.

"Anong problem ni kuya?" Ang bulong niya sa tenga ko. Hindi muna ako sumagot at
muling binalingan ng tingin si Axel na nakatingin rin pala sa amin. Nakatingin ng
masama.

Binawi ko ang paningin ko sa kanya at pabulong na sumagot kay Isabel. "Ewan ko.
Hayaan mo na 'yan, ganyan talaga yan pag tinotopak."

"Okay. Ah! Nandito na si bakla!" Ang masayang tili ni Isabel at kumaway sa kanyang
laptop. 

Napangiti ako ng makita ko doon ang isang taong gulang na anak nitong si Nigel
Christian. Tumutulo pa ang laway nito habang pilit inaabot ang keyboard ng laptop
ni Austine.

"Wazzup mga bakla!" Ang bati nito sa sa amin matapos magtipa sa hawak-hawak nitong
cellphone. Inayos niya ang pagkakakandong kay Nigel at binigyan iyon ng laruan.

"Hi, Tine! Hi, baby!" Ang nakangiti  naming bati ni Isabel sa dalawa na mukhang
mag-aaway dahil kinagat ni Nigel ang dibdib ni Austine.

"Paking tape..ang sakit!" Ang daing ni Austine at naiiyak na inilayo ang tumatawang
bata sa kanya. Pati kami ay napatawa na rin. Manang-mana talaga ang bulilit na 'to
kay sir Nathan. "Gusto mo bang ibalik kita sa pwet ko ha, bata? Gusto mo 'yon?
Gusto mo 'yon? Gusto mong ipaampon kita? No, no bite mama okay? No. No." Ang galit-
galitan nitong sermon sa bata na tinawanan lang ulit siya.

"Myghad! Mukha ba akong clown, Isabelat at Roan? " Ang tanong nito sa amin at
itinuro ang sariling mukha. Lumaki ang butas ng ilong nito at nakakunot ang noong
nakaturo sa sarili. Muling tumawa si Nigel dahilan para lumagapak din kami sa
pagtawa. Loko-loko talaga ang isang 'to.

"Walang duda, bakla!" Ang nang-aasar na sagot ni Isabel na ikinasimangot lalo ni

Austine.

"Hoy! Isabelat na bahog belat, sinasabi ko sa'yong bakla ka, magre-resign na talaga
ako bilang presidente ng fanclub mo." Ang pananakot nito kay Isabel ba tinawanan
lang ng gaga. Tuwang-tuwa talaga siya kay Austine simula noong ipakilala siya dito
sa mansion.

"Che! Nabasa ko pa nga comment mo sa youtube kagabi sa isang interview ko. Sinabi
mong mabuhok ang kili-kili ko. Ganun ba trabaho ng club president?"
Mahina akong napatawa sa gulat na mukha ni Austine. Nakilala kasi ni Isabel si
Austine dahil admin daw ito dati ng isang page na inis kay Isabel. Ibig sabihin,
dating basher ito ni Isabel.

"H-hoy! Judger ka masyado belat ha. Hindi ako 'yon no. Nag bagong buhay na ako.
Tsaka wala na akong rason para maging basher kasi hindi ko na crush si Cerso.
Iyong-iyo na! May jumbo hotdog na ako 'no." Ang depensa nito na tinawanan lang
namin.

"Kamusta na kayo diyan, Austine?" Ang tanong ko dito dahil baka mapikon pa ito
kapag nagpatuloy pa silang mag-usap ni Isabel.

"Ako? Ito maganda, sexy, masarap at makipot pa rin. Sila mommy at dahdie naman ay
tinatrabaho ang divorce paper nila. Nandiyan ba si bhosxz Axel?"  Humina ang boses
niya noong tinanong niya ang huling bahagi. Saglit kong sinulyapan ang tahimik at
seryosong lalaki sa tabi bago tumango. Hindi naman yata ito nakikinig kasi
nakasalampak sa tenga niya ang pares ng earphones.

"Nakita namin kahapon ang ex niya, 'yong si Cheskati? Naku dae! Sinasabi ko sa
inyo, makati pa rin hanggang ngayon. Nakita ko siyang nakipaglaplapan sa isang
matabang gangster sa parking lot sa mall. Hindi niya yata alam na nakita ko sila
kasi may gana pa talaga siyang habulin ako at tanungin ang number ni bhosx Axel."
sumbong niya sa nanunudyong tono. Bakas sa mukha niya ang dismaya at pandidiri.

"See? I told you! Sideline niya talaga ang pagiging pokpok." Ang taas noo at
nakangiting tagumpay na sabi ni Isabel sa akin.

"Advice ko lang sa'yo, bakla, gapangin mo na 'yang si bhosxz Axel dahil marami-rami
na ang babaeng nagpabalik-balik dito sa mansion. Ilang pakete na ng chaa at juice
ang naubos ko para painuman ang mga hitad. Bilis-bilisan mo na ang galaw mo at
ipakita mo na 'yong lingerie na briefs na binili ko." Ang pabulong niyang sabi sa
amin.

Bigla akong nasamid sa sariling laway dahil sa kabaliwang narinig ko. Kaya pala
nawala lahat ng boxers ko at napalitan ng malalaswang briefs. Simula ng mawala si
Austine iyon na ang palagi kong isinusuot dahil iyon lang ang meron sa drawer ko.
Noong una ay hindi ako mapakali habang suot-suot 'yon pero kalaunan ay nakasanayan
ko na rin. Patago ko lang nilalabhan at pinapatayo ang mga 'yon dahil nahihiya ako.

"W-walang hiya ka talaga, Austine." Ramdam ko ang pagtipon ng dugo ko sa aking

mukha dahil sa sinabi ni Austine. Minsan talaga hindi ko maiwasang hilingin na sana
may lakas ako ng loob na sakalin ito.

"Aysus! Hiya-hiya! Nakakambal nga kayong dalawa eh. Hindi ka makakatikim ng hotdog
sa hiya." Mas lalong uminit ang mukha ko sa sinabi niya. Wala talagang preno ang
kahalayan ng bibig nitong baklitang 'to.

"Tama! Pareho kasing mga pabebe." Ang pagsang-ayon ni Isabela dito. Napailing
nalang ako sa dalawa at hinayaan silang mag-usap. Nakakapagod makipag-usap kay
Austine, maiinis ka na matatawa.

Hindi naman sa nagpapapabebe si Axel, naiintindihan ko naman kung bakit niya ako
pinapahintay. Hindi naman kasi minamadali ang pagmamahal pero hindi rin ibig
sabihin nun habang buhay akong maghihintay sa kanya. Tama si Isabel. Hindi lang kay
Axel iikot ang buhay ko pagkatapos kong manganak.

Umabot pa ng oras ang usapan nilang dalawa bago nagpaalam si Austine dahil
nakatulog na si Nigel at kailangan pa raw niyang makipag skype sa koreano niyang
estudyante.

"Ro, I'm just going to do a script analysis sa kwarto ni kuya Axel. Pakitawag
nalang ako mamayang hapon kapag kakain na tayo." Aniya at humihikab na umalis dala-
dala ang kanyang laptop.

Pumunta rin ako sa kusina para ipaghanda ng lunch si Axel. Hindi kasi siya kumain
kanina. Inilagay ko sa isang tray ang mangkok na may lamang menudo, plato na may
kanin, juice at kutsara't tinidor. Tahimik kong inilapag sa coffee table ang tray
at tinabihan siya sa sofa.

"Xel, kumain ka muna at magpahinga. Kanina ka pa nakatutok diyan sa laptop mo."

Pag-aaya ko dito pero hindi pa rin niya ako pinansin. Patuloy pa rin itong
nagtitipa sa kanyang laptop.

"Galit ka ba sa akin?" An mahinang tanong ko dito at marahang hinagod ang kanyang

braso.

Napatigil ito saglit bago inayos ang suot-suot niyang salamin at muling nagtrabaho.

Ang hirap talagang suyuin ng lalaking ito. Hindi ko maintindihan kung bakit ko to
ginagawa eh di ba dapat ay ako ang sinusuyo nito? Hays. Bahala na nga.

Mas lumapit ako sa kanya at tahimik na inihilig ang ulo ko sa balikat niya. Sobrang
bilis ng tibok ng puso ko habang pinagmamasdan ang kanyang mga daliri na tumitipa
sa keyboard.

Pumikit ako at ikinalma ang sarili ko sa kanyang balikat. Pinakiramdaman kung

itutulak niya ba ako palayo. Pero ilang minuto na ang lumipas ganun pa rin ang
posisyon namin. Minulat ko ang mga mata ko at tiningnan ang screen ng laptop.

Lullien Melendez Communications.

"'Wag mo silang tatanggapin." Wala sa sariling sabi ko.

"Why?"

Hindi ako sumagot. Paano ko naman masasabi na hinarass at binastos ako ng CEO ng
kompanyang 'yan? He even forced me to sleep with him, mabuti nalang at naabutan ako
ni Kurt sa parking lot.

"Wala. Kalimutan mo nalang 'yon." Ang sagot ko at nilanghap ang kanyang amoy. Iniba
niya ang ginagamat na pabango at deodorant kasi hindi ko talaga masikmura ang baho
ng dati niyang pabango.

"Should I ask dad to close them hmm? I know what they did to you, Roan. Alam rin
ito ni Nathan. We bought all of their stocks secretly. It's for you to decide kung
anong gusto mong gawin sa kanila." Aniya at muling bumalik sa pagbabasa ng isang
report.

Kinalma ko nalang ang sarili ko sa kabaliwang narinig ko kay Axel. Bakit ko ba

nakalimutan na anak to ng isang makapangyarihang tao?

"Wala. Wala akong gustong gawin sa kanila. Pero galit ka pa rin ba sa akin?"

Ilang minuto na ang lumipas pero hindi pa rin ito sumagot sa akin. Bumuntong
hininga ako at bahagyang tumingala para tumapat ang bibig ko sa tenga niya. Just
enough for my lips to lightly touch his lobule.
"Sweety..sweetheart?" I tried my best to sound pleasing and inviting. Tingnan natin
kung hindi mo pa rin ako kikibuin.

I can feel how his body tensed after he heard me. Lihim akong napangiti dito.
Sunod-sunod ang ginawa nitong paglunok at dahan-dahang isinara ang kanyang laptop
bago inilagay sa maliit na lamesa.

Hindi ako nakapagprotesta kaagad ng bigla niya akong itulak pahiga sa sofa. His
strong arms secured my baby bump. Itinukod niya ang kanyang mga kamay sa gilid ko
and lightly press his body on me.

"I told you, ako ang tatabi sa iyo pero kumampi ka sa bubwit na 'yon." aniya sa
pagitan ng malalalim na hininga.

"Magkaibigan lang kami." Ang paliwanag ko.

"Magkaibigan lang din tayo noon." Ang bulong niya at hinalikan ako sa pisnge ko.

"Magkaibigan tayo pero I don't see them they way I see you, Axel. Ikaw lang naman
ang nag-iisip na magkaibigan tayo. I see you more than my friend, Axel. Bakit ka
magseselos kay Isabel?" hindi ko mapigilang mapangiti.

Nakakatakot ang ganitong pakiramdam. Iyong abot na abot mo na 'yong kasiyahan pero
aware ka naman sa sakit na kapalit nito. Natatakot ka kasi minsan mo ng naranasan
ang sakit na 'yon at ayaw mo na itong maulit pa pero gusto mong pagbigyan ang
sarili mong sumaya. Gusto kong sumaya sa piling ni Axel na walang kahati at walang
inililihim. I want love him freely and proudly. Iyong totoong akin siya.

"I don't know, sweety. Naalala mo si Carla? Iyong babaeng niligawan mo nung first
year highschool ka pa lang? You told me you're gay but you got attracted to that
girl. Hindi malabong magkagusto ka rin kay Isabel. She's pretty, smart and witty.
She can make anyone fall head over heels for her. Even you, Roan. Even you." Ang
bulong niya at isiniksik ang ulo sa leeg ko.

Bigla kong naalala si Carla. Ang kaisa-isang babaeng naging karelasyon ko. Carla is
an amazing person kaso hiniwalayan niya ako dahil naka arrange marriage na pala ito
sa moroccan din naming kaklase. Sa kanya ko lang naisip na baka may pag-asa pa
akong tumuwid pero mukhang hindi talaga para sa akin ang pagiging tunay na lalaki.

"That won't happen." Ang pagpapanatag ko dito.

"Really? Then can I ask you what I wanted for my reward later, sweety?" Napalunok
ako ng kagatin niya ang kanyang labi at dinilaan ito. Malalim ang ginawang niyang
pagtitig sa mga mata ko, para akong hinihipnotismo ng kanyang mga maiitim na mata.

Damn this sexy beast!

"P-para ka namang mananalo. M-masyado ka yatang b-bilib sa sarili mo, X-Xel." I

tried to joke around kahit ang totoo'y gusto ng kumawala ang puso ko sa tadyang ko.

"Let me hold you again, Roan Dela Mercid. Ipapanalo ko mamaya. Sisiguraduhin ko."
Ang determinado niyang banggit. Natameme ako sa request niya. Hindi ako makasagot,
hindi ko alam ang isasagot.

Roan, akala ko ba ayaw mo na? Akala ko ba hindi ka pa handa? Bakit ka naguguluhan

ngayon?

"B-buntis ako." Ang tangi ko lang naisagot.

"Sabi ni doc okay lang daw. I called her yesterday." Bulong niya sa tila paos na
boses. Mababa at malamig, para ako nitong iniinganyo ulit na sumuko sa kanya.

-----------------------------------------------------------

Hi guyses! Survived kina Roan at Axel na ako. Halu na kina Gov at Den. Yieeeksss!
Labyu ol! Mwua mwua! Chup chup! Ciao!

20
Roan Dela Mercid

Mula sa loob ng sasakyan tanaw na tanaw ko ang masiglang basketball court ng

baranggay. Nakakaaliw tingnan ang maiilaw na street vendors, mga nagsisiksikan na
mga tao sa paligid ng court at mga batang masaya pa ring naglalaro kahit gabi na.
Ito ang unang beses na nakadalo ako sa ganitong uri ng event.

School, bahay at firm lang kasi ang palaging destinasyon ko noong nag-aaral pa lang
ako. Wala akong time mag-gala except kapag pinipilit na ako ni Axel sa mga
pangmayaman niyang lakwatsa. Pagka-graduate ko ng college dinadala na ako ni sir
Nathan sa iba't-bang bansa. Pero hindi ko magawang magliwaliw kahit na binigyang
permiso na ako ni sir. Tinutulog ko nalang 'yong free time ko at iniipon ang pocket
money para sa bahay ko.

Nilingon ko si Isabel sa backseat at napangiti ng makita ang tuwang-tuwa nitong

ekspresyon sa mukha. Para itong bata na first time dinala sa disneyland.

"Oh wow! It's so lively!" Ang manghang tili ni Isabel habang nakatanaw sa labas.

"Kuya, can I eat their pagkain ba?" Ang maarteng tanong niya kay Axel habang
nagtatanggal ng kanyang seatbelt.

"Kaya ba ng bituka mo? You can have a taste but don't over eat. Tikman mo lang. May
cash ka ba?" Saglit nitong sinilip si Isabel gamit ang front mirror na inaayos ang
suot na mask at hoodie. Mahirap na at baka mamukhaan siya ng mga tao dito.

"Yes, kuya. "

Binawi ni Axel ang tingin niya sa front mirror at nagsimulang tanggalin ang kanyang
seat belt.

"Good. You can go out first and have fun there. May pag-uusapan lang kami ni Roan."
Nakatingin lang sa akin si Axel habang sinasabi niya 'yon kay Isabel. Sinuklian ko
naman siya ng isang nagtatakang tingin.

"Okay. Here, may condom ako. You have 15 minutes to do a quickie." Itinapon nito
kay Axel ang isang box ng condom na mabilis nitong nasalo. He turned his head
towards Isabel and gave her a little smirk before she went out.

Napatakip nalang ako ng mukha ko dahil sa hiya. Ramdam ko ang pag-akyat ng lahat ng
dugo ko sa aking mukha dahil sa kagagahan nitong si Isabel. Where the heck did she
get that? And why does she have something like that?

Nilingon ko si Axel na nagtatanggal na ng jacket niyang pinailaliman ng suot na

asul na jersey. He slightly turned his back on me kaya kitang-kita ko ang pangalan
nitong Axel at ang numero nitong 28. Axel and Cheska's anniversary.

Parang may kung anong kumirot dito sa puso ko. I know Axel asked me to be patient
and wait for him but he can't blame me if I have this little doubt in my heart. I
have known him and Cheska before. I was there when their love story began to bloom.
They were once madly inlove with each other...or atleast Axel was damn madly inlove
with Cheska. At natatakot ako na baka kaunting paawa lang ni Cheska kakalimutan na
ako ni Axel. I'm afraid he'd leave me and forget about his promises to me.

"Ro, come closer, sweety." Dahil sa malalim na pag-iisip wala sa sarili akong
napasunod sa iniutos niya sa akin.

Everything happened so fast, the next thing I knew magkalapat na ang mga labi
namin. Hindi ako makapag-react kaagad. It was a soft and gently kiss at first pero
unti-unting naging agresibo ang paghalik nito. He's slowly pushing me back hanggang
sa maisandal niya ako sa pintuan. He dominated my mouth with his skillful tongue,
invading every sanity I have at the moment. He's showing his superiority with his
hot kisses that I was left with no choice but to submit to him.

The kiss lasted for more than a minute. Pareho naming hinahabol ang hininga ng
maghiwalay ang mga labi namin.

"A-ano 'yon?" Ang lutang kong tanong dito at napahawak sa labi kong namamaga't
namamasa.

"Goodluck charm. Come on, magsisimula na yata ang laro." Nauna siyang lumabas sa
sasakyan at umikot papunta sa pintuan ko. Pinagbuksan niya ako at inalalayan sa
pagbaba.

Iniwaksi ko ang nangyari kanina at napangiti muli ng marinig ang ingay na

nanggagaling sa paligid. It was a mixture of nature's crickets and humans' chatter.
Nayakap ko ang sarili ng umihip ang preskong hangin. Dahil sa open court sila
maglalaro, ramdam na ramdam ko ang ginaw ng gabi.

"Wait for a minute." Muli niyang binuksan ang sasakyan at kinuha ang suot-suot na
jacket kanina. Hindi ako nagsalita at hinintay lang ang susunod niyang gagawin.

Lumapit ito sa akin dala-dala ang jacket. Akala ko papahawakin niya 'yon sa akin
pero ipinasuot niya 'yon sa akin.

"Your sweater's too thin. It's not good for you." Aniya pagkatapos i-zip ang
jacket. "Let's go."

Nakaakbay lang si Axel sa akin hanggang sa makaupo ako sa likuran ng mga bench
players ng team nila.

"Axel, mabuti at dumating ka." Ang masayang bati ni Rico dito pero tinanguan lang
siya ni Axel. Ang suplado talaga. Mahina ko itong kinurot sa gilid. "Oi, Roan!"

Ngumite ako dito at kumaway. Rico and his family has been good to me. He's very
welcoming too kahit na inii-snob ito ni Axel. Walang rason para pagsupladuhan siya
ng huli.

"Bro, pakilala muna kita sa team. Roan, hiramin ko muna itong kaibigan mo." Ang
paalam niya sa akin. Tumango lang ako dito bilang sagot.

Nagkasalubong pa ang mga mata namin ni Axel bago ako nito tinanguan bilang
pagpapaalam.

Ilang saglit lang nag-ingay na ang mga tao ng ipakilala nila ang mga miyembro ng
bawat team. Saglit silang binigyan ng oras para makapag handa.

"Ang gwapo no'ng Axel, shet!" Ang narinig kong sabi ng katabi ko.

Napailing nalang ako. Nilingon-lingon ko ang paligid para hanapin si Isabel. Dahil
sa dami ng tao nahihirapan akong hanapin ito. Ilang minuto rin akong hanap ng hanap
sa babaeng 'yon ng makita ko ito di kalayuan na may bitbit na mga supot.
Nagpalinga-linga din ito sa paligid bago tumigil ang paningin niya sa akin.
Pinaningkitan pa niya ako ng mata habang nakatitig sa direksyon ko. Kumaway ito sa
akin ng makurpirmang ako nga ang hinahanap niya.

"OMG! Roro, ang sarap nitong color orange nilang eggs. You should try. Here." Aniya
at iniabot sa akin ang isang malaking plastic cup na may lamang kulay orange na
bilog.

"Hindi ba 'to makakasama sa baby?" Ang nag-aalala kong tanong dito.

"One bite lang. Sige na. Try another egg naman wag puro egg ni Kuya Axel." Nahampas
ko ito sa balikat dahil sa kahihiyang pinagsasabi nito.

Hindi na ako nag-inarte at kumagat ng isang bilog doon. Napasinghap pa ako sa

sarap.

"Masarap right?" Tanong ni Isabel sa akin. Sasagot na sana ako nang biglang pumito
ang sa tingin ko ay referee. Naagaw nito ang atensyon naming lahat. Magsisimula na
yata ang laro.

Mga malalaking tao din ang mga nasa kabilang team katulad ng sa team nila Axel.
Todo hiyawan, tilian at palakpakan ang ginagawa ng mga nanonood. Tahimik lang ako
habang nanonood pero itong si Isabel kulang nalang sumali sa laro nila. Masyadong
intense.

Hindi nga nagbibiro si Axel nang sinabi niyang marunong siyang maglaro. Hirap
makapuntos ang kabilang grupo dahil sa kanya at kay Rico. Tuwimg nakakashoot silang
dalawa sobrang lakas tumili ng mga babae. May instant cheerleader nga sila dito.

"WE LOVE YOU, AXEL! RICO! LABAN!" Nilingon ko ang kumpol ng babae at binabae na
nakaupo malapit sa ring at napailing.

Natapos ang first half na lamang ng anim ang team nila Axel. Mukhang may nagaganap
pa ngang pustahan dito sa likuran ko dahil sa ginagawa nilang ingay pagkatapos ng
first half.

"Roan, pwedeng pakilagay ng towel sa likuran ko?" Ang humihingal ng pakiusap sa

akin ni Rico pagkalapit niya sa bench.

Sinilip ko si Axel pero kausap ito ng isang babae. Hindi ko ito mamukhaan dahil
nakatalikod sa akin ang babae. Maiksi ang buhok nito at may kaputian ang balat.
Suot-suot niya ang isang hapit na t-shit na pinarisan ng sobrang ikling shorts.

Binawi ko ang tingin sa kanila at tinanggap ang towel ni Rico.

"Talikod ka." Ang utos ko dito. Tumalikod ito sa akin at itinaas ang kanyang suot
na jersey.

Wala sa sarili akong napalunok pagkakita doon.Nangingintab sa pawis ang kanyang

kayumangging likuran. Halatang alagang-alaga ang katawan ni Rico dahil sa ganda ng
hulma nito. Napaigtad ako ng sikuhin ako ni Isabel.

"Type mo 'no?" Ang nakangising tanong nito sa akin. I gave her an odd look at
pinuntahan si Rico.

Pigil hininga kong pinunasan ang likuran nito bago ito nilagyan ng towel.

"Maraming salamat." Anito pagkatapos kong  ayusin ang damit niya.

"Wala 'yon."

Pag-angat ko ng tingin ang matalim at nagngingitngit na mga mga mata ni Axel ang
sumalubong sa akin. Nauna akong nagbawi ng tingin at ibinaba ang noo. I really hate
that kind of stare. Iyon kasi ang uri ng mga tingin ni Axel kapag galit siya.

Bumalik ulit ako sa pag-upo at tahimik na pinagmasdan ang ngayon ay nakatalikod ng

Axel. Nakikinig ito sa sinasabi ng coach yata nila.

Muling nagsimula ang second half ng laro. Maliksi pa ring maglaro si Axel pero may
kakaiba dito. Hindi na ito kasing relax sa unang parte ng laro. Sobrang seryoso ng
aura nito. Agaw, dribble, at shoot. Hindi niya pinapasahan ng bola ang mga kagrupo
kapag nasapakanya ito. Halos lahat ng puntos ay sa kanya. Tatlong beses lang din
nakapuntos ang kabilang team. Lahat ay napamaang sa ginawang laro ni Axel.

Pagkatapos ng laro, walang sabi-sabing hinatak niya ako paalis doon. Ni hindi nga
niya hinintay ang announcement ng pagkapanalo nila. May sumubok pang magpapicture
dito pero hindi niya ito pinansin.

"Sakay." Utos nito sa akin sa ma-awtoridad na boses. Napakagat ako ng labi at hindi
nagpatinag sa kinatatayuan.

"Si Isabel?" Ang lakas-loob kong tanong dito. Hindi ko kaso nakita itong sumunod sa
akin.

"Stop talking about other people and get inside the car,Roan Dela Mercid!" Mas
lalong sumama ang tingin na ibinibigay niya sa akin.

Ano bang problema niya?!

"Ano bang problema mo at nagkakaganyan ka?! We can't leave without Isabelle! Hindi
niya alam ang pauwi sa bahay. Nahihibang ka na ba talaga?" Ang naiinis kong tanong
dito.

"Yes, damn it! I lose my mind when it comes to you!" Ang singhal nito sa akin.

Natameme ako doon. Hindi ko alam kung ano ang dapit kong sabihin sa kanya. S-Should
I be happy?

Saglit itong tumahimik at humugot ng malalim na hininga. Marahan nitong hinaplos

ang pisnge ko. "She'll sleep in my house tonight. I don't want any disturbance
while I'm claiming my prize. So go now sweety, sumakay ka na." Yumuko ito at
hinalikan ang pisnge ko.

Nakakakilabot ang malambing nitong boses. Mabilis kong inilayo ang sarili sa kanya
at sumakay sa sasakyan. Sapo-sapo ko ang dibdib ko habang hinihintay siyang
makapasok sa loob ng sasakyan.

Napatingin ako sa gawi nito ng hawakan niya ang kamay ko habang bumabyahe kami.
Sinubukan kong bawiin ang kamay ko pero pinigilan niya ako. Nang lumiko kami sa may
waiting shed lumipat ang kamay niya sa hita ko. Mahina niya itong minasahe hanggang
sa umabot sa singit ko. Napasinghap ako at napahampas sa kanyang braso.

"AXEL!" Tili ko dito.

Tumigil ang sasakyan namin. Naunang lumabas si Axel sa akin at umikot para
pagbuksan ako.

Nagulat ako ng bigla niya akong siilin ng halik pagbaba. Isinandal niya ako sa
sasakyan at nilaliman pa ang halikan namin.

"Fuck! Let's go home, sweety." Bulong niya sa pagitan ng halikan namin.

I wanna go home too.

Sunod ko nalang nalaman nasa loob na kami ng kwarto ko. Isinandal niya ako sa
pintuan habang patuloy pa rin akong hinahalikan. Itinaas niya ang damit ko at
tinanggal iyon, ganun rin ang sa kanya.

"Axel...nghh.." ungol ko ng lumipat ang halik niya sa leeg ko. Tumingala ako para
mas malaya niyang mahalikan ang leeg ko. He grabbed my hands and placed it on his
chest. Dahil walang aircon itong kwarto kaya medyo mainit. Namamasa ito sa malapot
niyang pawis. It was hot. It was too hot.

"It's all yours, sweety. Sayong-sayo na yan ngayon." Bulong niya sa akin bago
hinalikan ang leeg ko at sinipsip. While he's busy kissing, biting and sucking on
my neck ako naman ay nagpakasasa sa katawan niya.

Pinalandas ko ang kamay ko sa mababato niyang dibdib at walong pandesal. Parang

pinapaso sa init ang kamay ko habang naglalandas sa katawan niya. Pinatigil ko ang
kamay ko sa nipples niya at pinaglaruan iyon. I gently rubbed his nipples and
tugged it.

"Yes, sweety!" Ungol niya bago kinagat at sinipsip ang sensitibong parte ng aking
leeg.

"Oh god! Axel! Ah..." Ungol ko ng mahina niyang halik-halikan ang parteng sinipsip.
It was making me tingle with pleasure. Namamasa na ang pagitan ng binti ko dahil sa
pre-cum.

Sabi ni doc na mas sensitive daw kami pag buntis. We are more sexually active lalo
na kapag palagi naming nakaka contact ang taong nakabuntis sa amin.

"Come on, let's move to the bed." Walang kahirap-hirap niya akong binuhat papunta
sa kama at dahan-dahan akong inihiga doon.

Lumuhod ito sa harap ko at hinila pababa ang suot-suot kong pantalon. Ginawa niya
lahat ng 'yon ng hindi pinuputol ang titig niya sa akin. Sunod-sunod ang ginagawa
kong paghinga.

Bumaba ang tingin niya sa suot-suot kong underwear. Katulad ito ng design sa mga
victoria secret's na sexy panty. Napataki na lang ako sa mukha dahil sa hiya.
Walang hiya talaga tong si Austine.

"Look at me, sweety." Ang malambing niyang tawag sa akin.

"Ayoko." Ang nahihiya kong sabi dito. Baka isipin niyang nagsusuot ako ng ganito
para sa kanya.

"Please?" Hinawi niya ang kamay ko palayo sa aking mukha. Sumilay ang isang
malanding ngiti sa kanyang mukha ng magkatinginan kami.

"You're well prepared for me, sweety. And you look beautiful." Aniya sa mababang
boses bago siya yumuko sa ibabang parte ng aking katawan. Hinalikan niya muna ang
aking tiyan.

Napaungol ako ng paulanan niya ng halik ang hita ko. Mas lalong nangati ang loob ko
sa binibigay niyang mumuntint halik pataas ng aking hita. Napasinghap ako ng
kagatin at sipsip niya ang may singit ko. Napakapit ang kamay ko sa kanyang buhok.
Gusto ko nalang isubsob ang mukha niya sa namamasa ko ring butas.

"Axel please...stop teasing me.." Ang iyak ko dito. Sobrang init na ng pakiramdam
ko. Gusto ko ng maramdamam ang laki niya sa loob ko.

"What do you want me to do, sweety?" Aniya habang hinahalik-halikan ang briefs ko.
Napakagat ako ng labi at napaungol.

"Take it off, Axel. Take off my briefs and own me. Shower my insides with your cum.
Please...please..."

Hinalikan niya ang gitna ng briefs ko. Saktong-sakto sa namamasa ko ng pagkalalaki.

I move my foot towards his shorts at minasahe ang kanyang pagkalalaki. Dahil
manipis lang ang jersey shorts na suot nito malaya kong naramdaman ang kahabaan
niya. Katulad ko ay namamasa na rin ito. I miss my big fat friend below.

"Putangina, Roan! Ahhhh....shit..." Ungol niya dahilan para mapangisi ako. Mas lalo
ko pang ginalingan ang pagkiskis at pagtapak dito.

"You naughty boy! Ahhh..fuck!" Pigil ang aking ngisi sa pagkakakagat ko sa aking
labi. Nakapikit niyang pinigilan ang aking paa at hinawi iyon. Muli itong umayos sa
pagkakaluhod at tuluyan ng tinanggal ang suot-suot kong underwear.

Hinagod niya ng tingin ang kabuuan ko habang tinatanggal rin ang suot na jersey
shorts at boxer. His stares were clouded with lust, pleasure, adoration......and
love? Tinakpan ko ang aking tayong-tayo ng pagkalalake at namimilog na tiyan.
Nanuot na sa akin ang hiya.

"Don't hide it. You're so fucking beautiful, sweety. You look perfect." Aniya sa
namamaos na tinig bago niya muling inangkin ang labi ko.

Hindi ko alam kung totoo ba 'yong sinabi niya o marupok lang ako but I was
overwhelmed with joy nang sabihin niyang maganda ako.

Maganda ako kahit ganito ako.

Lumaban na ako sa mapupusok niyang halik. I tried to fight his tongue with mine.

"Ohhh..yeah..ahh.." Ungol ko ng kumadyot siya sa pagitan ng halikan namin. Kumiskis

ang naghuhumindig niyang alaga sa tiyan ko. Napasabunot  ako sa kanyang buhok ng
mas pinalaliman pa ang halikan namin.

Nahihilo na ako sa sobrang libog na nadarama kaya pumikit na lang ako. I know we're
still in an uncertain stage of our relationship but I wouldn't mind if he owns me
again. If my body helps him realize his feelings for me then I won't mind. Kahit
umayaw man ang isip ko pero deep inside me alam kong gusto ko rin ng puso ko ang
nangyayari. I love Axel and I love feeling his body against me. I love how his body
reacts towards me.

"Haaa...ahhh..ba't ang sarap-sarap mo, Roan? No girls can make me want them like
this. Ikaw lang. Ikaw na ikaw lang. You made me want to own you, possess
you...dominate your every being, sweety." Bulong niya sa tenga ko bago niya iyon
kinagat.

"Then own me. Make me yours, Axel." Ang nakapikit kong sagot dito sa pagitan ng
aking eratikong paghinga.

Isinubsub niya ang kanyang mukha sa dibdib ko at sinuso iyon. He licked my nipple
and gently bit on it.

"AH!" Singhap ko ng hilahin niya ito gamit ang kanyang ngipin. Inabot niya ang
kabila kong dibdib at pinaglaruan din iyon. "nyaaaahh... Xel...moree..suck me more,
sweety"

Sobrang landi ng boses ko habang sinasabi iyon. Boses na ngayon ko lang nalaman na
kaya ko palang ilabas.

"Fuck your nipples.. they have milk." Mas lalo akong nabaliw ng tumindi pa ang
pagsipsip niya dito. Parang sinasagad niya lahat ng gatas doon.

"Yaaahh...sige paaa...dedein mo na lahat, Axel. Ahhhh..uhmm.." Lumipat siya sa

kabilang dibdib ko at sinagad din ang pagsipsip, dila, hila at kagat doon.

Puro ungol na lang namin ang naririnig doon. My moans and screams muted the
crickets. Sila na siguro ang nahiya sa ginagawa naming kalaswaan.

Matapos magpakasasa sa dibdib ko bumaba ang kanyang halik sa aking pagkalalaki

hanggang sa aking butas. Pasikreto akong naglinis kanina habang nagha-half bath.
It's been a long time since I had something inside  my ass. Kahit pa nag e-excrete
ng sarili niyang lubricant ang butas ko kailangan ko pa rin 'yong ihanda sa...may
kalakihang alaga ni Axel.

"AHHH AXEL! YES, SWEETY! EAT MY ASS. Ohhhh..." The best part of having sex with
Axel is when he eats my ass without disgust. Ang galing magtrabaho ng bibig at dila
niya. He's eating my ass habang sinasalsal ang naglalawa ko ng pagkalalaki.

Hindi ko na alam kung saan ibabaling ang ulo ko. Napasabunot pa ako kay Axel sa
sarap. Isinubsub ko sa ang mukha niya lalo sa pwet ko. Kumalat ang kakaibang
kuryente sa aking katawan ng tamaan niya ang sensitibong parte ng aking kaloob-
looban. Ang parte na nangangati sa atensyon ni Axel.

"ohhh....oh goshh..oh gosh..Axel, hit it again. Too good! It's too good..." Para na
akong nagdedeliryo habang sinasabi iyon.

"Your asshole is twitching so bad...hindi naman halatang namimiss ako nito. Hmmm?"
Ang mapanukso niyang banggit bago muling kinain ang pwerta ko.

Napaungol ako ng muli iyong abutin ng kanyang makasalanang dila. Paulit-ulit niya
iyong kinamot gamit ang kanyang dila habang patuloy pa rin ang kanyang mahigpit na
pagsalsal. Mas lalong lumalim ang aking paghinga ng maramdaman ang pamumuo ng kung
ano sa aking puson.

"Axel...hnggg.stop...I'm cumming..I'm almost the—ah! Ah! Ah!..." Hindi ito

nagpatinag at  nagpatuloy lang sa pagtaas baba ang kanyang mga kamay.
Nang muli niyang abutin ang aking g-spot doon na sunod-sunod na pumalandit ang
puting likido palabas ng aking pagkalalaki.

"Ahhhhhhhh....."

"Did you feel good?" Tanong niya habang inaabot ang bote ng tubig sa gilid ng kama.
Inimumog niya iyon bago iniluwa sa trashcan. He likes to kiss me while he's
penetrating inside me pero minsan ay nandidiri ako. Specially after he eats my
ass.Hahaha!

Swabe nitong ibinalik ang water bottle sa tabi at kumuha ng condom.

He tear off the sachet with his teeth habang binibigyan akong mg isang malagkit na
tingin. Namumungay na rin ang kanyang mata at tagaktak ang pawis sa buong katawan.
Sumunod ang mata ko sa kanyang pagkalalaki.

I silently prayed while eyeing his enormous buddy. Kahit ilang beses ng may
mangyari sa amin napapasinghap pa rin ako sa laki at taba niya. Kagat labi kong
tiningnan ang ginawa niyang pagsalsal doon.

"You like this, sweety?" He asked me while smirking sexily at me. Sinalubong ko ang
kanyang mga tingin at tumango.

"Please, Axel...let me have your dick inside me... I want it..." Sinubukan kung
abutin ang pagkalalaki niya pero pinigilan niya ang kamay ko.

"Behave, Roan. You'll have a taste later. Let me do the job." Wala akong nagawa
kung hindi ang maghintay sa grasya.

Isinuot na niya ng tuluyan ang condom at inayos ang pagkakabuka ng mga hita ko.
Saglit pa niyang ikiniskis ang ulo ng kanyang pagkalalaki sa butas ko dahilan para
mas lalo pa akong manabik.

Ipinulipot ko ang aking paa sa kanyang pwet at kinabig siya papalapit sa akin.
Dahil basang-basa na ng sarili kong katas at ng laway niya ang lagusan ko madali na
nitong naipasok ang ulo ng kanyang pagkalalaki.

"OHHH!"

"Fuck Roan!"

Sabay kaming napaungol ng pumasok ang ulo ng pagkalalaki niya.

"I'm going in, sweety." Anunsyo niya at napasuklay pa sa buhok. Inayos niya ang
pagkakahawak sa aking bewang.

Guminhawa ako ng malalim at sinubukang mag-relax nang dahan-dahan na niyang

ipinasok ang kanyang kabuuan.

"nghh....haaa...it's so big." Ungol ko ng isagad niya ang kanyang kabuuan sa loob

ko.

"Tangina..ang sikip...ang init...you're sucking me off. Ahh.." Saglit siyang

tumigil para makapag-adjust ako.

"Xel, move...fuck me..fuck me hard please.." Pagmamakaawa ko dito. Kumakati na

naman ang loob ko. I want him to scratch it with his dick.

"Hah...ahhhhh...As you wish, sweety." Nagsimula itong kumadyot ng mabagal. Dahan-

dahan at puno ng pag-iingat. But I wasn't satisfied with it. Kulang pa. Kulang na
kulang pa.

"Ahhh...haa...faster, Axel, please.."

"Oh..fuck..Hindi pwede, sweety. You're pregnant." Aniya. Sa halip na makinig ay

sinalubong ko pa ang pag-ulos niya. "AH! Fuck! Yeah!"

"Ah! Sige na please.." Ang pagmamakaawa ko dito.

Tinitigan niya ako bago mariing pumikit. "Puta bahala na!" Dahan-dahan niyang
inilabas ang pagkalalaki hanggang ulo nalang ang natira sa loob bago 'yon inisang
bagsak.

"Ah! Ganyan nga!" Kinabig ko ang kanyang ulo at siniil ito ng halik. Patuloy ang
ginawa niyang paglabas-masok habang nakikipagpalitan ng laway sa akin.

"OH!" Napahigit ako ng hininga ng tamaan na naman niya ang g-spot ko.

"You love it here, hmm?" Muli niyang tinamaan ang g-spot ko na nagpahiyaw na naman
sa akin. Ang galing niya talagang hanapin 'yon.

"Yes! I love it. Ah! Ah!" Hinalikan niya ako at paulit-ulit na nilabas-masok ang
kanyang pagkalalaki ng mas mabilis. Paulit-ulit na rin niyang tinatamaan ang g-spot
ko.

All I can hear inside is the lewd sounds of out bodies slapping against each other
and our wet kisses. Mas pinalala ng musikang ito ang init sa aking katawan. Ilang
beses pa akong binayo ni Axel bago ko maramdaman ang pamumuo ulit ng aking orgasmo.

"Shit...I think I'm cumming..." Ang bulong niya sa pagitan ng halikan namin.

"Ako rin....ah..ah..AAHHH!"

I bit my lips as I see white. I rolled my eyes at pumikit. Dinama ko ang pagpulso
ng aking ari habang patuloy itong nagpapalabas ng puting likido.

Mas lalo siyang dumagan sa akin at mabilis na bumayo. Napayakap lang ako dito at
napasabunot ng buhok habang umuungol.

"Ohhh..oh! Ah!"

"I'm cumming, sweety. AH!" Ilang beses pa itong kumadyot bago tuluyang bumagsak sa
tabi ko.

Pareho kaming habol ang hininga pagkatapos ng malanding ehersisyo. Inayos niya ang
ulo ko at ipinaunan sa kanyang braso. Itinaas niya ang kumot paibabaw sa aming
hubad na katawan.

"Okay ka lang?" Tanong niya. Hinalik-halikan pa nito ang ulo ko.

"Mmm..Okay lang ako." sagot ko dito habang nakapikit at nakapulupot ang kamay sa
kanya.

"I like you, Roan."

I'll wait until for you, Axel. I'll wait for you until your like becomes love.

"I love you t——OH MY GOD! Naramdaman mo ba 'yon?" Gulat kong tanong dito at
napahawak sa aking tiyan.

"Yes. HAHAHA! Nagselos yata ang mga anak natin." Ang natatawang sabi nito bago
ipinatong ang kanyang kamay sa kamay ko. "Love you, boys. Daddy can't wait to spank
your asses."

Sana ganito na lang palagi.

-----------------------------------------------------------
Grabeng pawis ko sa chapter na 'to! Leche hahahahahaha! Thank you nga pala sa mga
gay erotic writers dito sa WP. HAHAHAHA!

Thank you kay mayordamiel at sa mga writer ng sumusunod na kwento: Lihim, Uncle
Robert at Bugso ng Laman na currently kong sinusundan. Thank you sa mga words of
wisdom at aral sa mga libro niyo po. HAHAHAHA!

I know this is not the best bed scene but I really tried my best po. Ngayon lang
ako nagsulat ng medyo detailed talaga na BS kumpara doon kina Austine.
Pagpasensyahan niyo na kung medyo awkward basahin hahaha.

Saka! Maraming salamat kay Angelo Bautista aka @user52504436 for the book covers. I
love it!❤

May GC po kami baka gusto niyong sumali hahaha char!

Ayon lang! Thank you all! Mwuah mwuah! Chupchup!

21
Axel Zein Juariz

"Ugh! So annoying."

Napagising ako mula sa malalim na pagkakatulog dahil sa ingay na nanggagaling sa

telepono ko. Saglit akong napatigil ng gumalaw si Roan sa tabi ko. Napangiti ako ng
sumimangot ito at tumalikod mula sa akin. My heart pounded like crazy again. It's
been like this for awhile now, simula ng dumating ako dito.

I want to make this official. I didn't told him I love you because I wanted to save
it for later. Ang surpresang ipinaayos ko kagabi ni Isabel.

I don't think I can handle Roan being with another man again. Hindi ko alam kung
makakaya ko pa siyang pakawalan sa puntong ito. Just imagining Roan in another
guy's arms again makes my blood boil. Iniisip ko pa lang na kaya siyang buntisin ng
ibang lalaki maliban sa akin...makes me want to tear them down. Roan made me become
a possessive and jealous man. I'm not even like this with Francheska before. Sa
kanya lang. Sa kanya lang ako nagkakaganito.

Dahan-dahan kung tinanggal ang braso ko sa ilalim ng kanyang ulo at umayos ng upo.
Napabuntong hininga ako habang tinitingnan ko ang nakaregister na pangalan ng
tumawag kanina. Nathan.

I called him back since I missed the call awhile ago. That idiot wouldn't call me
for the second time if it's not about Austine or my nephews.

"Tagal mong sumagot, gago." His voice sounds so pissed. Ito ba 'yong tamang pagbati
sa kuya mo? Gago to ah.

"What do you need? Ang aga mong mang istorbo." Tanong ko dito bago tumayo para
pulutin ang boxers kong itinapon ko kung saan kagabi. Hindi ko maiwasang mapangisi
ng maalala ang ginawa namin kagabi.

"Anong una mong gustong malaman? Bad news o bad news?" Anito na nagpakunot sa noo
ko. Kung nandito lang tong hayop na 'to baka matagal ko na siyang nasapak.

"Just get to the point, idiot." Tumayo ako mula sa kama at kumuha ng panibagong
boxer sa drawer ni Roan. Sinira ko ang cabinet sa kabilang kwarto so I could place
my clothes here at para may rason akong pumasok dito.

"Rica Dela Mercid is back and Kurt is gone." Napatigil ako sa pagkuha ng boxer mula
sa cabinet pagkarinig sa sinabi ni Nathan.

How could Kurt be gone?! Just thinking about how these two people are lurking
around freely made me fear Roan's safety. Ang mas lalo kong pinag-aaalala ay ito
ang mga taong pinagkakatiwalaan at pinapahalagahan ni Roan. I doubt it if he'll
believe me kapag sinabi ko na ang totoo. Nakaukit sa utak ni Roan na mabubiti
silang tao when all they do is bring danger to my man.

Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga at tumingin kay Roan. He looks so

peaceful and calm. Roan, is very delicate right now. Hindi lang ito ang manganganib
if I take them too lightly. Roan is carrying our children. Pati buhay ng mga anak
namin manganganib.

"And?"

"Rica is silently looking for Roan.   Hindi ko alam kung ano ang plano niya but I
have a bad feeling about this. I really don't trust that manipulative drug addict
slut. The last time she talked to Roan muntik na niya itong patayin. Kapag sinabi
mo kay Roan na sinubukan ng mama niyang gapangin si dad noon baka mastress lang
'yan. And about Kurt...tumakas ito si mental facility. It's up to you now kung ano
ang gagawin mo sa kanya. I gave him a chance as a respect to tito Albert pero
mukhang hindi nadala ang gago." There was a clear disappointment laced in his
voice.

"Kapag sinaktan ng isa sa kanila si Roan, I won't show mercy. Ikaw na ang magsabi
kay dad. I might kill Kurt kapag may ginawa ito kay Roan. I know he cares for that
psycho dahil sa kanya ito inihabilin ni tito but I just can't let him live and risk
my future family's life." Nakatuon ang pansin ko kay Roan habang sinasabi iyon.

Roan...I'm going to build a family with this man. If I have to kill the people he
cares in exchange of his and my kids safety then I will.

"Just...Just be careful, man. Ingatan mo ng mabuti si Roan. It would be better kung

dadalhin mo na siya dito. You have more allys here and we could look after him and
my nephews. And Rica...she looks fine to me pero knowing her head napakalaki ng
sira nun." Anito dahilan para mapatingala ako at mapabuga ng hangin. Kung kailan
gusto ko ng mag settle down doon naman nang-aaragabyado ang mga hayop na 'to.

"Tomorrow. We'll go home tomorrow after my proposal. Help me keep an eye on Rica.
Thanks, asshole."

Pinatay na nito ang tawag at ako naman ay naisipan nalang na maligo. I need to cool
my head first so I'll have a clear decision later.

Habang papunta sa banyo, napatigil pa ako saglit sa litrato na nakasabit dito sa

bahay ni Kurt. It was me and my brothers with Kurt, Isabelle and Roan noong mga
bata kami. Kurt looks so innocent here hindi mo aakalaing nakapatay na ito ng anim
na tao. He hides so well na noong isang linggo ko lang ito nalaman. I know he's
sick in the head kaya ipinadala ito ni dad sa Italy ....but a serial killer?
Putangina. We don't have that in our family. We kill with reasons. We kill those
who endangers our family. Hindi kami pumapatay ng mga inosenteng tao dahil lang
trip namin.

His victims looks so identical with Roan. Every 6 months lilitaw ang katawan ng mga
biktim nito without their tongue, eyes, ears and heart. They were also raped or
were engaged in a sexual intercourse before they died. Napakalinis trumabaho ng
gago na nagawa nito ang krimen sa loob ng tatlong taon ng walang ano mang
ebidensyang nahahanap ang kapulisan. Just thinking what he could have done while
the two of them were alone here makes me lose my mind. This place is a perfect spot
to kill someone. He could have killed Roan and I we wouldn't know. Bangkay na lang
siguro ni Roan ang maaabutan ko dito pag nagkataon.

I took care of Roan like a delicate flower. Noong iniwan siya ng ina niya, ako ang
nagmakaawa kay dad na hindi siya ipadala sa bahay ampunan na sinusupurtahan ng
pamilya namin.  I became a general because of him. I strived harder to become what
I am today so I could protect him from danger. I will protect Roan and our children
with my life.

They are now my life. My family. And whoever tries to harm my family, kahit pamilya
ko pa sila, will have to meet Satan a little bit early.

Roan Dela Mercid

"Hmmm..Axel..Ano ba, nakikiliti ako." Sinubukan kong itulak ang mukha niya papalayo
sa akin pero patuloy lang ito sa ginagawang paghalik sa leeg ko.

Ibinuka ko ang aking mga mata at sinimangutan ito. Mukhang kakaligo lang nito dahil
basa pa ang magulo nitong buhok. He also smells so good.

"Goodmorning, sweety." Matamis ang ngiting ibinigay nito sa akin bago ako nito
sinubukang hagkan sa labi. Mabilis kong inilihis ang aking mukha kaya sa pisnge ko
nag-landing ang halik niya.

"Don't try to kiss me on my lips kapag bagong gising ako, hindi pa ako nakapag-
toothbrush eh." Ang  nahihiya kong saway dito.

"I don't care. Your lips tastes the same anyways. It tastes even better when you
have my cum on it." Anito habang hinalik-halikan ang leeg kong sigurado akong puno
ng hickeys. Dahil sa hiya nasapak ko ito sa noo. Ang bastos talaga ng gagong 'to.

Napaayos tuloy ito ng upo dahil doon.

"Put—Ang sakit mo namang kiligin, sweetheart." Daing niya habang hinimas-himas ang
parte ng noo niyang sinapak ko.

"Weh? Di nga?" Ang nakangisi kong biro dito at mahinang tumawa. Nakita kong
natigilan ito at napatitig sa akin.

Napatigil ako sa pagtawa at nagtatakang napatitig rin dito. "Anong problema? May
masama ba sa mukha ko?"

"Masama?" Tinaasan niya ako ng kilay. "There's nothing wrong on your face. You make
everything right and beautiful, sweety."

Sa halip na mahiya o pamulahan sa sinabi niya, natawa na lang ako dito. "Asus,
sinabi mo na kaya yan kay Cheska noon eh." Ang pang-aasar ko dito. God! I miss this
playful moments with Axel.
Nanlaki ang mata nito sa sinabi nito. "What?! Ganun ako kasinungaling sa kanya?"
Aniya at ngumise rin. HAHAHA! Gago talaga.

"HAHAHA! Baliw! Parang hindi kayo naglaplapan sa harap ko dati ah." Ang natatawa
kong sabi dito habang sinusundot ang bewang niya.

"Yup. Baliw nga ako. Baliw na baliw sa'yo."

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Natauhan na lang ako na pinailaliman  na ako ni

Axel habang sakop-sakop niya ang bibig ko at hawak-hawak ang aking mga palapulsohan
sa ibabaw ng aking ulo. He's kissing me like a hungry predator eating it's prey.

"Pagbalik natin sa Manila, let's invite Cheska tas maglaplapan din tayo sa harap
niya." Aniya pagkatapos ng halikan namin. Loko-loko talaga.

Natatawa nalang ako habang ipinupulupot ang braso ko sa leeg niya. I stared at his
eyes before I pulled him a little bit towards me. Marahan kong hinalikan ang
kanyang noo sunod ay ang tungki ng kanyang ilong at panghuli ay ang kanyang labi.

"Hindi mo na ba talaga mahal si Cheska, Xel? Sana hindi na kasi nakakatakot

masaktan. Ayoko ng masaktan. Pagod na akong masaktan." Ang pabulong kong sabi dito
sa seryosong boses. He gave me another peck in the lips before staring back
seriously.

"I don't love her anymore, sweety. Ikaw lang. Ikaw na ikaw na lang ngayon. I'm
sorry for hurting you before. I'll make it up to you until my very last breath.
Pangako ko 'yan sayo." His voice is serious while telling me those pero may halong
lambing ang pagkakasabi niya nun. This may sound cheesy but it's making my heart
feel warm.

This reality..this reality is better than my dreams. He used to be the man of my

dreams yet now he's about to become my reality. He's imperfect and possesses a lot
of flaws but I can't help but fall in love with him over and over again. Masyado
akong marupok para sa lalaking ito.

Pagkatapos niya akong tulungang maglinis ng aking katawan, inalalayan niya ako sa
pagluluto dahil sobrang sakit pa rin kasi ng katawan ko para gumalaw-galaw. Mago-
order sana siya kaso mas gusto kong kumain ng lutong bahay. Kaya ito, wala siyang
choice kung hindi ang matuto kung paano hindi sirain ang kusina.

"Sweety, tapos ko ng hiwain ang patatas. What should I do next?" Tanong niya habang
papalapit sa akin dala-dala ang isang bowl na may lamang patatas.

Napatingin ako dito at hindi maiwasang maglaway sa nakakatakam nitong pustura. He

looks so damn delectable with that black apron. Wala pa itong saplot sa ilalim
maliban sa kanyang boxers.

"You can eat me later, Roan. Pakainin muna natin ang mga anak natin." Aniya sa
nang-aasar na boses ng mahuli niya akong pinagnanasaan ang kanyang katawan. Ugh!
Nakakahiya!

Mabilis kong iniwas ang namumula kong mukha sa kanya at tumabi para bigyan siya ng
daan palapit sa stove. May nakapatong na doong malinis na frying pan na may
kaunting mantika.
Kakatapos ko lang kasing magluto ng itlog.

"Una mo munang gisahin ang bawang tapos isunod mo 'yong sibuyas. Akin na muna yang
patatas." Kinuha ko mula sa kamay niya ang patatas at hinayaan siyang humawak ng
turner.
"Nag-aalalangan nitong kinuha ang platong may nakalagay na hiniwang sibuyas at
bawang. He loves onions kaya halos magkalahati rin ang sibuyas na nandoon.

Nag-aalangan pa nitong kinuha ang plato. "I don't want to poison you and our kids,
sweety." He sounds so helpless.

Napailing nalang ako habang nakangiti. Umupo ako sa stool na inihanda niya sa akin
kanina.

"Sige na! Nagugutom na kami ng mga anak mo." Ang naiinis ko ng sabi dito.

"A-Alright..." Sobrang layo ng katawan nito habang inilalagay ang sibuyas at bawang
sa kawali. Hindi rin maipinta ang takot sa kanyang mukha.

Seryoso? Ito ba yong dating Heneral ng Pilipinas? Baka na-scam lang kami ng loko-
lokong to.

"What should I do next, sweety?" Tanong nito habang ginigisa ang bawang at sibuyas
sa napakalayong distansya. Ang dulo pa ng turner ang hawak-hawak nito.

"Baliw! Hindi ka masusunog o mapapaso diyan. Trust me! Lapit ka kaunti para maayos
mong magisa taposn ito ilagay mo naman." Utos ko at ibinigay ang patatas sa kanya.

Tahimik niyang sinunod ang sinabi ko. Lumapit nga ito doon at idinagdag niya ang
patatas sa kawali. Sobrang seryoso ng mukha nito habang nagluluto. Sobrang hot
nitong tingnan habang seryosong nagluluto.

Pasikreto kong inabot ang aking cellphone at kinunan siya ng litrato. Nakangiti ako
habang pinipicturan siya. Nagulat ako ng bigla siyang humarap sa akin na may
mukhang tagumpay. Makalaglag panty itong ngumise sa camera. Hindi ko sinayang ang
pagkakataon at kinunan iyon.

"You really love me don't you?" Ang nanunukso niyang tanong sa akin.

Tumango ako dito at ngumite. "Mmm..I love you."

Bakas sa mukha nito ang gulat sa sagot ko. Hindi niya siguro inakalang sasagutin ko
ang pang-aasar niya ng ganun. Lumapit ito sa akin at hinalikan ang pisnge ko.

"Anong sunod kong ilalagay mahal...na hari?" Tanong niya pagkatapos.

"Yong corned beef po mahal kong hari then a pinch of salt. Pakibilisan please kasi
gutom na talaga kami ng mga mahal na prinsipe." Ang natatawa kong sabi dito habang
hinihimas ang tiyan ko. Sumipa na na naman kasi sila. Tama na muna daw ang landi.

"Kung hindi ka lang buntis baka matagal na kitang kinain dito, Roan." He almost
growled while saying that. He was eyeing me hungrily before he turned his attention
back to the frying pan.

Then eat me.

Napakagat na lang ako ng labi sa kalandiang naiisip ko.

"HOLY—Sweety, look!" Para itong batang ipinakita sa akin ang kawali na may lamang
kakaluto lang na ulam. "I cooked a fucking decent food. Damn!"

"Masaya ka na niyan?" Biro ko dito.

Natatawa akong lumapit dito bitbit ang kutsara at tinikman ang niluto niya. I gave
him a thumbs up for doing a good job.

"Magpatayo na kaya ako ng restaurant?"

Seryoso ba to?

-----------------------------------------------------------
Hello! Helloooo! Gusto ko lang pong ipaalam na malapit ng matapos ang kwento nila
Roan at Axel. So far ito ang pinakagusto kong chapter sa kwento nila. HAHAHA! Nag-
enjoy ako habang nagsusulat at kinikilig habang ini-imagine silang dalawa. HAHAHA
china oils may nagluluto ng cornbep. Yiekkssss. Ayon lang! Thank you all! Labyu!
Mwuah mwuah! Chup chup! ❤❤❤ Ciao!
22
Roan Dela Mercid

"Saan ba kasi tayo pupunta, Isa? Bakit kailangan ko pang magsuot ng ganito?" Ang
naiinis ko ng tanong kay Isa habang sinisipat niya ang kabuuan ko.

"Oh, here. You wear this." Kinuha niya ang kamay ko at isinuot ang isang mamahaling
relos. Kakulay ito ng suot-suot kong satin dress shirt na may ribbon sa gitna.
Pagkatapos niya itong maisuot bahagya siyang lumayo sa akin.

Muli akong tiningnan ni Isabel mula ulo hanggang paa at ngumite ng pagkalaki-laki.
Kanina pa ako nawi-weirdohan sa kanya. Kanina ay pinilit niya akong samahan siya sa
bayan dahil may bibilhin daw siya.

"Nasaan na ba kasi si Kuya Axel? He should see you in this. Pose ka nga, Roro."
Itinaas niya ang kanyang cellphone at itinutok ang camera n'on sa akin. Napatakip
na lang ako sa mukha ko dahil sa pinaghalong hiya at inis. Ginawa pa akong bata ng
babaeng 'to.

Pagkatapos naming kumain ng agahan na niluto ni Axel kanina ay nakatanggap ito ng

tawag na may kinalaman sa trabaho. Pagkaalis ni Axel ay siya namang pagdating
nitong si Isabel na sobrang lawak din ng ngiti.

"Roro, please? Minsan lang ako humingi ng please eh." Kinurap-kurap pa nito ang
kanyang mga mata at tila nagpapa-cute sa akin. As if tatablan naman ako niyan.
Nakalilmuntan niya yatang bakla ako at tanging sa mga pa-cute lang ng lalaki ako
nadadala.

"Ang arte mo naman, Roan. I only want one picture from you. Iniwan niyo pa ako ni
kuya kagabi." Ang dismayado nitong sabi at ibinaba ang kanyang cellphone.
"Nevermind. Wag na nga lang." Dagdag niya.

Hito na naman po siya't nag-iinarte. I rolled my eye at het and let out a sigh. "S-
sige na nga. Ang bilis mo namang magtampo."

So ayon nga po, ilang oras din akong napasubo sa babaeng ito. Iyong pagpi-picture
niya lang sana sa damit ko ay nauwi sa isang maternity shoot. Napunta pa kami sa
kung saan-saan doon sa labas para makapag-picture. Ang cellphone niya ay pinalitan
niya rin ng dala-dalang DSLR cam.

"Okay! Good! Perfect! Ibebenta ko to kay kuya. I'll just change really quick then
we're good to go." Napakamot nalang sa noo ng tumakbo ito papasok ng bahay. Hindi
ko talaga magets ang utak ng mga babae. They're scary, manipulative at may iba't-
ibang personalidad. Papalit-palit rin ang mood nila. Sometimes they're sweet and
funny then they get really mad.
Susunod na rin sana ako papasok sa bahay ng tumunog ang cellphone ko. Napakunot ang
noo ko ng makitang galing ito sa isang unknown caller.
Kahit hindi ko ito kilala ay pinindot ko pa rin ang call button. Baka si Austine
ito o si sir Nathan.

"Hello? Sino 'to?" Masakit na ang paa ko kakatayo kanina kaya umupo muna ako sa
upuang ginawa ni Axel dito sa labas.

"R-Roan? Anak? I-ikaw ba 'to?" Napasinghap ako ng marinig ang boses...ang boses ng
mama ko.

"M-mama? Mama ako 'to si Roan." Napatakip ako sa bibig ko para mapagilan ang sarili
na humagulgol. Ang mama ko. Miss na miss ko na ang mama ko.

Kahit hind man kami nagkakasama ng matagal dahil sa kundisyon niya, mahal na mahal
ko pa rin ang mama ko. Kahit na ipinagtutulakan niya ako palayo mahal ko pa rin
siya. Kahit ilang beses na niya akong muntik ipahamak mahal ko pa rin siya. Alam
kong may problema na si mama sa pag-iisip.  Hindi na ito magiging normal pa ulit
kailanman at tanggap ko iyon. Ang tanging magagawa ko nalang ay unawain ito.

Nang kinuha ako noon ni mama mula sa mama ng aking pumanaw na ama ay dinala niya
ako sa mansion ng mga Juariz. Ilang buwan pagkatapos noon ay ipinakilala niya sa
akin ang bago niyang kasintahan. Ang lalaking sumira sa buhay naming dalawa. Driver
dati nila Axel ang naging kasintahan ni mama at siya rin ang nagturo nito tungkol
sa droga. Iniwan...iniwan ako ni mama para sa lalaking 'yon. Ipinahamak ako ni mama
dahil sa lalaking 'yon at sa drogang kinababaliwan niya.

"Anak..Roan...miss na miss ka na ni mama. Gusto kitang makita. Pinuntahan kita sa

buhay mo pero wala ka doon. Nasaan ka ba anak?" Napangiti ako ng marinig ang maayos
nitong boses. Hindi ito nagmamadali kagaya noong huli niyang tawag sa akin five
years ago.

"Nagpapahinga lang ako saglit, ma. K-kamusta ka na po? Nasaan ka ngayon? Kamusta na
ang pakiramdam mo?" Sunod-sunod kong tanong dito. Patuloy pa ring tumutulo ang mga
luha ko dahil sa nararamdamang saya.

"O-okay lang naman si mama mo, nak. Pasensya ka na sa nagawa ko noon. Hindi ko
sinasadya anak ko. Patawarin mo si mama, Roan. Patawarin mo ako" Saglit siyang
tumigil at malakas na umiyak. Ako naman ay napapikit ng mariin ng marinig ang
salitang anak. Tinawag niya akong anak niya.

"Pinatawad na po kita, ma. Matagal na po. Akala...akala ko wala ka na, ma. Miss na
miss na po kita." Buong pangungulila kong sabi dito.

"Ako rin anak..gustong-gusto na kitang mak—" Hindi pa man nito natapos ang
sasabihin ng mamatay ang tawag. Nanlalaki at dismayado akong napatitig sa aking
cellphone na naka-x ang signal bar.

"Roan? What's the matter with you? Bakit ka umiiyak?" Ang nag-aalalang tanong sa
akin ni Isabel. Mukhang tapos na itong magpalit ng damit. She's now wearing a cute
white sundress.

Gusto kong ikwento sa kanya ang ginawang pag-uusap namin ni mama but I know how
much Isabel hated my mother dahil sa nangyari noon.

"W-Wala 'to. Naalala ko lang si Kurt. I miss him." Ang sagot ko dito. Pero totoo
rin namang namimiss ko si Kurt. Ilamg ulit ko rin siyang kinontact pero walang Kurt
ang sumagot. Siguro ay naging busy ito masyado sa trabaho.
Tumabi ito sa akin at niyakap ako. "I miss him too pero busy lang talaga siguro si
kuya. Bugbugin natin siya pagbalik. Don't cry na. Baka awayin ako ni kuya Axel."

Napatawa na lang ako sa sinabi nito. "Alis na nga tayo. Gumagabi na oh. Ano ba
kasing bibilhin mo?" Tumayo ako sa aking kinauupuan at lihim na napadaing ng
bahagyang kumirot ang pang-upo ko. Ugh! Axel!

"Basta! Tayo na, dali! Excited na ako."

Inalalayan ako nito hanggang sa makasakay kami sa isang hindi pamilyar na sasakyan.
Bagong-bago pa ang dating nito.

"Kanino 'to, Isabel?" Tanong ko sa kanya habang dahan-dahan itong nagmamaneho sa

aking tabi.

"Hmm? Ito yong ginamit ng tauhan ni kuya Axel para sunduin ako sa basketball court
nang iwanan niyo ako doon." Napataas ang kilay ko ng makita itong kinikilig. Hindi
ko rin maiwasng mapansin ang preskong chikinining malapit sa kanyang dibdib.

"Eh bakit ka kinikilig? Did you get laid last night?" Pangi-intrega ko dito.

Malakas itong tumawa at mahinang tinulak ang balikat ko. Mahina akong napadaing sa
pagiging brutal nito. Walang hiya talaga tong babaeng 'to.

"Duh! You think ikaw lang ang nadiligan? You know Esmero right? 'Yong kaibigan ni
kuya Axel na business partner na niya ngayon?" Biglang pumasok sa aking isipan ang
imahe ng gwapong lalaki na kasing suplado ni Axel. Dati pang may gusto si Isabel
doon, unfortunately may fiancee na pala ito.Dahil kay Esmero kaya naging palikera
ang babaeng ito.

"May fiancée na 'yon 'di ba? Isabel, ikakasal na sila next month. 'Wag kang sumunod
sa yapak ko,please? You deserve better." Ang nagaalala kong sabi dito.

"I know, Roro. Thank you. Pero isang gabi lang 'yon. Hindi na mauulit. Promise!"

Pinaikot ko ang aking mata dito bago marahang umiling. "Kapag ginago ka
niya...buong angkan ng Juariz ang makakalaban ni Esmero."

Tumawa lang ang ito at hindi na nagsalita pa. Ako naman ay napatingin sa labas at
malayang tinatanaw ang napakalawak na tubuhan at fish pond. Panaka-naka kong chine-
check ang cellphone ko at baka tumawag ulit si mama. Pero halos mag-iisang oras na
kami sa byahe hindi pa rin ito tumawag ulit. Sinubukan ko rin siyang kontakin pero
ayaw ring sumagot.

"Isabel, hindi naman ito ang daan papunta sa bayan ah? Sabi mo kanina naalala mo
yong daan?" Ang nagtataka kong tanong dito.

"Really? I really thought dito yon bakit hindi ka nagsabi?" Aniya but there wasn't
any concern in her eyes. Nakangiti pa ito habang patuloy lang sa pagda-drive.
"Relax, sweety. Matulog ka muna or something. I change my mind kasi. Gusto kong
mag-gala."

Napahilamos na lang ako sa aking mukha at napa-himas sa aking tiyan. Mga anak, your
tita is stressing me out.

"Don't worry nga! Para sa future naman to ng mga inaanak ko no."

Kailan pa nagung future ng mga anak ko ang paggala niya? Hindi ko nalang pinansin
si Isabel dahil naiinis ako dito. I'm getting hungry again. Tapos malalaman kong
gusto lang pala niyang maggala?!

We travelled for more than 2 hours bago ito tumigil sa ibabaw ng isang burol. Wala
itong katao-tao at medyo madilim. Tanging ang liwanag lang na nanggagaling sa buwan
ang naging ilaw ng lugar. Nauna akong lumabas dahil nangangalay na ako kakaupo at
naiinis pa rin ako kay Isabel.

Pumikit ako at lumanghap ng hangin. Mabuti nalang at presko ang hangin dito at
gumaan kahit papaano ang pakiramdam ko.

"Hey, Roan! Have fun!" Sigaw ni Isabel mula sa loob ng sasakyan dahilan para
mangunot ang noo ko. Anong have fun ang sinasabi nito?

Napanganga ako ng muli nitong pinaandar ang sasakyan at nag-drive pabalik sa

dinaanan namin kanina.

"Anong....ISABEL!" Napapadyak ako sa lupa dahil sa inis na nararamdaman. Bakit niya

ako iniwan dito?! Anong iniisip ng babaeng 'yon.

Bago pa ako tuluyang mapa-iyak, naagaw ang atensyon ko sa mga ilaw na isa-isang
nagliliwanag. Pati ang lupa ay may mga candle-like lights na isa-isang umiilaw
patungo sa isang gazebo na ngayon ko lang napansin. Isa-isa ring nagliwanag ang mga
ilaw sa gazebo. It's that far from me kaya kitang-kita ko ang nandoon. May dalawang
lalaking nakaabang sa entrance at pinapatugtog ang little things ng One Direction
gamit ang kanilang biyolin. Ito yong kantang ilang araw ko ng naririnig na
kinakanta ni Axel sa bahay. Which I don't mind dahil maganda naman ang boses nito.

Dahan-dahan akong naglakad papunta doon. There were rose petals scattered on the
aisle papunta sa  gazebo. Nilagpasan ko ang dalawang biyolinista at inilibot ang
aking paningin sa loob ng gazebo.

May lamesa sa gitna na may nakapatong na mga utensils, bulaklak at kandila.

Napatingala naman ako sa mga nakasabit na mga pictures namin ni Axel dati. I could
clearly see the dark sky and stars through the roof. Everything around here was my
ideal date. Dati ko ng pinangarap na makasubok ng ganito but my exes never did
something like this. Walang ni isa sa kanila ang nag-effort na ipaghanda ako ng
ganito.

"You never love yourself half as much as I love you. You'll never treat yourself
right darling but I want you to. If I let you know, I'm here for you. Maybe you'll
love yourself like I love you oh" Napalingon ako sa pinanggagalingan ng boses at
sunod-sunod na napalunok. Axel looks so damn hot in that black suit. Sobrang ganda
din ng boses nito.

Tumigil ito sa harap ko at iginaya ang aking mga kamay sa kanyang mga balikat.
After he did that he placed his hands on the sides of my waist and pulled me closer
to him.

"I've just let these little things slip out of my mouth. Because it's you, oh it's
you, it's you they add up to
And I'm in love with you." Nakatitig ito sa akin habang kinakanta niya ang liriko
ng kanta at marahan akong isinasayaw.

Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko sa sobrang saya na nararamdaman. This is too

much. This is too beautiful to be true. Pakiramdam ko panaginip lang ito at muli na
naman akong gigising na si Cheska pa rin ang kasintahan nito.

"I won't let these little things slip out of my mouth but if it's true, it's you,
it's you they add up to.
I'm in love with you, and all your little things." Pakiramdam ko totoong sinasabi
niya na mahal niya ako. Na..na tanggap na niya ang pagmamahal na nararamdaman sa
akin. Na handa na siyang subukan ang relasyon na mas higit pa sa pagkakaibigan.
Relasyong hindi lang pangkama.

Bahagya itong lumayo sa akin at lumuhod sa harapan ko. Kagat labi kong hinintay ang
susunod niyang gagawin. Pakiramdam ko iiyak na ako ano mang oras.

"Roan Dela Mercid...bata pa lang tayo nakuha mo na ang atensyon ko. Bata pa lang
tayo gusto na kitang protektahan at alagaan. I thought becoming your bestfriend,
I'd be able to protect and care for you. But I realized becoming your bestfriend is
not enough. Iniisip ko pa lang na mapupunta ka sa ibang lalaki ay naiinis na ako.
Roan, alam kong naging gago ako sayo. I made a mistake and I hurt you so bad. But I
want to make up to you. Gusto kong bumawi, Roan. Let me make up for all of my
mistakes by devoting all myself to you and our kids. Roan, I won't ask you to be my
boyfriend."  Saglit itong tumigil at may kinuha mula sa kanyang bulsa. What does he
mean with I won't ask you to be my boyfriend? Eh ano pala ang lahat ng ito? Prank?!

"Sweety, this is not a prank." Tumawa muna ito bago binuksan ang isang red velvet
na box kung saan nakalagay ang isang napakagandang singsing. Doon na tuluyang
bumagsak ang mga luha ko. "Roan Dela Mercid, please take me and my surname. Marry
me, Roan. Marry me at sa iyo lang ako hanggang kamatayan. You can ask me to make
love to you any time and anywhere kapag pinakasalan mo ako. Roan Dela Mercid please
be my Roan Juariz. Roan, let me love you for a lifetime."

Napatigil ako sa pag-iyak dahil sa kabastusang pinagsasabi ng lalaking ito.

Tinuktukan ko muna ito sa ulo bago iniabot ang aking kamay. Mag-iinarte pa ba ako?!
I have been dreaming this my whole life.

Akala ko sa panaginip lang ito mangyayari but no, here is my own Juariz. My Axel
Juariz asking my hand for marriage and I never felt so lucky before. I know I am
not perfect. May kasalanan din naman akong nagawa  sa ibang tao. Kasi...kasi tao
din naman ako. Gaano ko man subukang gawing perpekto ang sarili ko hinding-hindi ko
iyon makakamtam. Hindi ko iyon makakamtan kasi hindi ako Diyos.

Simpleng tao lang ako na nagmahal.  Despite my flaws and mistakes may karapatan din
naman siguro akong sumaya 'di ba? May karapatan din naman siguro akong sumaya sa
piling ng lalaking pinangarap ko.

"I wanna hear my own wedding bells, Axel. Make me your Roan Juariz." Mabilis nitong
isinuot ang ang singsing sa palasingsingan sa aking kaliwang kamay at tumayo.

"I love you, Roan. I didn't say it last night because I wanna say it today. I
couldn't make our first kiss special kaya bumabawi ako ngayon." He kissed me on my
forehead before sealing my mouth with his.

Ito na siguro ang pinaka-matamis na halik na natanggap ko mula kay Axel. Halik na
kusa at hindi tawag ng laman. Walang halong libog, walang pagmamadali, walang
pagaalinlangan.

"I love you, Axel. I love you. I love you. I love you and our babies." Ang naiiyak
kong sabi dito bago ko isinandal ang aking ulo sa kanyang balikat.

Napunta ang kamay ni Axel sa umbok ko at hinimas iyon. "I love you and our babies.
I can't wait to build a family with you. I'm gonna start learning how to cook."

Damn, ikakasal na ako kay Axel.

-----------------------------------------------------------

Sheeett!!! Road to ending na rin sila Roan at Axel hahahaha!

Tatlong story po muna ako magfo-focus ng update ngayon. Kay Axel, Jonas at Ian po
muna ako.

Ayon lang! Thank you all! Mwua mwua! Chupchup! Ciao!!!

Btw, @biisoo na po ang username ko. Hindi po ako nawala sa wattpad nagchange lang
ako ng username.

23
Roan Dela Mercid

"Isabel, kinakabahan ako." Ang seryoso kong sabi kay Isabel habang nasa loob kami
ng sasakyan.

Pagkatapos ng proposal ni Axel, inaya niya akong bumalik sa Manila. Ayoko pa sanang
iwan ang Negros dahil napamahal na rin ako sa lugar na 'yon pero sabi ni Axel mas
mabuti daw na dito upang mapaghandaan din namin ang panganganak ko.

"Why ba? It's not like it's your first time to meet his family. Doon ka kaya
lumaki." Ang nagtatakang tanong ni Isabel sa akin.

Hindi naman siya nagkakamali but we parted in a bad way. Lalo na sa mga magulang ni
Axel. I know I disappointed them noong birthday party ni Axel. Kaya nahihiya akong
makita sila ulit.

"Nevermind. Saka bakit ba andaming nakasunod sa ating mga sasakyan?" Ang nagtataka
kong tanong dito.

Pinapagitnaan ng dalawang motor ang sasakyan namin. Sa unahan namin ay dalawang

itim na sasakyan at dalawang motor din. Ganun rin ang set-up sa likuran namin.
Hindi kaya masyadong oa ito?

"It's better to be safe than sorry, sweety. You'll have to get used to this." Si
Axel na ang sumagot sa akin.

Nakaupo ito sa harapan katabi ang kaibigan nitong si Esmero na diretso lamang ang
tingin sa daan. Pero panaka-naka itong tumitingin sa front mirror para silipin si
Isabel na busy sa cellphone niya.

Sa hindi kalayuan muli kong natanaw ang mansyon na tinirhan ko ng ilang taon. Ang
mansyon kung saan nabuo at nagsimula ang pagtingin ko kay Axel. The place where I
grew up. The place I used to call home.

Napahimas na lang ako sa aking tiyan dahil sa pinaghalong kaba at excitement.

Huminto ang aming sasakyan sa harap ng mansyon. Naunang lumabas si Axel at

pinagbuksan ako ng pintuan.

"Ayos ka lang?" Tanong niya habang pinupunasan ang namumuong pawis sa aking noo.
Kinakabahan talaga kasi ako. Lalo pa't ipapaalam rin ngayon ni Axel sa kanila ang
tungkol sa amin. Hindi ko alam kung tatanggapin nila kami.

"Medyo nahihilo lang ako ng kaunti." Ang sagot ko dito.

"Okay, lovebirds sa loob na kayo maglandian because I'm already hungry." Napalingon
ako kay Isabel st sarkastikong ngumite dito. She smiled back at me with the same
level of sarcasm bago nito isinuot ang kanyang mamahaling salamin at naglakad
patungo sa pintuan ng mansyon.

Nakaalalay lang si Axel si akin habang nilalandas namin ang daan patungo sa
pintuan. We stopped beside Isabel before Axel pushed the big door wide open.
Nalungkot ako nang makitang walang sumalubong sa amin. Kahit si Austine man lang ay
hindi ko nakita. Sinabi ko naman sa kanya na pupunta kami dito pero...baka may iba
itong ginagawa o busy.

Naglakad si Isabel papunta ng dining hall at kami naman dalawa ni Axel at tahimik
lang na nakasunod dito. It's already past 1 at kaunti lang ang kinain ko kanins sa
eroplano.

Pagbukas ni Isabel sa pinto ng dining hall sunod-sunod na putok ng confetti ang

narinig at nakita ko.

"CONGRATULATIONS!!!" Ang malakas na sigaw ng mga tao dito sa loob ng dining hall.

Nakita ko ang mga magulang at lahat ng kapatid ni Axel maliban kay kuya Jonas.
Nandoon rin ang kasintahan ni Ian na si Melisa, ang buong pamilya ni Austine, isang
babae at lalaking hindi ko kilala at si tito Christian na karga-karga si Nigel.

Napatakip ako sa aking mukha dahil tuluyan na akong napa-iyak. Wala man akong
sariling pamilya pero ang mga taong ito ay sapat na. Hindi ko man sila kaano-ano o
kadugo pero itinuring nila akong pamilya. Para sa akin sapat na 'yon. Ayoko ng
humingi pa ng labis-labis.

"Are you happy?" Niyakap ako ni Axel habang nakatakip pa rin ang aking kamay sa
mukha ko at umiiyak.
Tumango ako dito bilang sagot. Hindi lang ako masaya. Sobrang saya ko!

Pinunasan ko ang aking mukha at humarap sa kanilang lahat. Lahat sila ay nakaabang
sa sasabihin ko.

"Thank you po sa inyong lahat. Hindi ko talaga alam ang sasabihin ko...Pero thank
you po talaga." Ang nakangiti kong sabi sa kanilang lahat.

Lumapit sa akin si Senyora at Don Allistain at niyakap kaming dalawa ni Axel.

"Congratulations, ijo. Welcome to the family." Tinapik pa ako ni Don Allistain sa

likuran.

"Congratulations, ijo. Welcome to the family. Nakakapagod na rin kasama si Austine.

Call me mama na lang, ha?" Ang may kalakasang sabi ni...mama sa akin. Kinikilig
akong napangiti dito at tumango.

"Opo."

"Chosera ka, mama! Natalo ka lang sa mahjong magsisimula ka na ng family feud." Ang
sigaw ni Austine na sinusubuan ng pagkain si Noah. Nagtawanan naman lahat
pagkatapos nitong magsalita. Baliw talaga HAHAHA!

"Anyways, kumain na tayo! I'm very hungry na." Sigaw ni tita bago umangkla sa aking
braso at hinila ako papalayo kay Axel. " Kanina pa namin kayo hinihintay. Axel told
me na by eleven or twelve kayo makakarating dito sa bahay."  Naglakad kami papunta
sa lamesa kung saan may nakahandang pagkain.
"Sobrang tagal kasing maligo ni Isabel, tita." Ang sumbong ko dito. Mariin namang
umiling si Isabel na may bitbit na plato bago umupo sa lamesa kasama ang pamilya ni
Austine. 

Dinagdagan nila ng isa pang lamesa ang dining hall para yata ma-ukupa ang dami ng
bisita. Everything here is decorated with royal blue mula sa mga balloons at mga
anu-ano pang mga designs. May cake rin sa harapan at may dalawang figurines ng
nakadapang baby sa ibabaw nito. May hawak-hawak pa na singsing ang dalawa.

Nilingon ko si Isabel ar tinitigan. I won't be surprised kung si Isabel ang nagsabi

nito sa kanila. Sa daldal ba naman ng babaeng 'yon.

Nilingon ako ni Isabel at tinaasan ng kilay. "Oh? It's not me ha! Si kuya Axel ang
nag-utos sa amin ni Austine. Right bakla?" Kinalabit nito si Austine na lumingon sa
akin at tumango.

"Mmm! Tag 10k kami ni Isabel." Ang tapat nito na ikinatawa ko. Pinagkakitaan pa
talaga ako. Walanghiya talaga!

"Kumain ka na." Napatingin ako kay Axel habang nilalagyan niya rin ang sarili
niyang plato ng pagkain pagkatapos niyang lagyan ang sa akin.

"Thank you." Humalik ako sa pisnge nito bago nagsimulang kumain.

Pagkatapos namng kumain napuno ng usapan at tawanan ang dining hall sa pasimono ni
Austine. "By the way, ijo. This is Nathalie Marie, my daughter. Ate nila Axel.
Itong binatang katabi niya ay ang anak niya, si Kirby, apo ko."

Umayos ako ng tayo at nakipag-kamay sa kapatid nila Axel. Para silang pinagbiyak na
bunga ni tita. Sobrang ganda rin nito at ang binatang katabi niya ay hindi rin
magpapahuli kina Axel.

"Hello! It's nice to meet you. Masaya ako na makadalo sa importanteng event sa
buhay ng kapatid ko." Lumapit ito sa akin at yumakap.

"I-It's nice to meet you, too. Roan nga pala." Pagpapakilala ko dito matapos niyang
kumalas sa yakap. Hindi lang sila magkamukha ni tita, pareho rin sila ng
personalidad. Pagkatapos naming magkamay sunod nitong pinuntahan si Axel.

"Congrats, kapatid. I know hindi pa tayo ganoon ka close since bago pa lang tayo
nagkakilala but I'm happy for you." Ang sabi nito kay Axel at tinapik ang kanyang
balikat. Akala ko ay pasasalamatan lang nito ang kapatid pero nagulat ako ng
niyakap niya ito.

"Thanks, Nat. I'm sorry I wasn't here on your welcome party. Kinailangan ko pa
kasing sunduin ang asawa ko." Aniya at tumingin sa akin. Mabilis akong umiwas nang
bigyan ako ng loko ng malanding ngiti.

"It's fine. It's fine."

Pagkatapos ng pagko-congratulate sa amin ng mga bisita at kaunting speech ay nag

grupo-grupo na kaming lahat. Si Axel ay inaya ng mga kapatid niyang mag-inom kasama
ang kanyang ama, kapatid ni Austine, boyfriend ni Chammy at ang papa ni Austine.

Sila mama naman ay nakipaglaro ng mahjong kay tito Christian at mama ni Austine.
Ang mga bata ay kasama ni Kirby sa kwarto ni Noah. Sila Chammy, Isabel at Nathalie
naman ay iniwan ko sa ibaba dahil hindi ako makasabay sa usapan nila tungkol sa mga
kolorete ng mukha. Kaya ito at napasubo kami ni Lovely kay Austine.
"Dae, sinasabi ko naman sa inyo 'di ba? Effective talaga itong pang malanding
brief. Proven and tested mula pa kay Lovely." Ang sabi ni Austine sa amin habang
isa-isang nilapag ang mga brief sa harap namin ni Lovely. "Pag ito sinuot niyo
sureball, lulubo iyang mga tiyan niyo." Ang dagdag nito dahilan para pareho kaming
mapaubo ni Lovely.

Ibang klase talaga ang tabil ng dila ng isang 'to.

"Gaga! Eh buntis na 'tong si Roan nang ibinagay mo yan sa kanya. Anong kinalaman
niyang brief mo?" Taas kilay na tanong ni Lovely dito. Karga-karga pa niya ang anak
na lalaki na cute na cute na dumedede sa feeding bottle.

"Wala,pero napahiyaw naman kayo pareho sa sarap. Ano? Order na ba kayo?" Aniya at
tinaas ang brief sa harap naming dalawa. Napatakip na lang ako sa hiya dahil dito
kay Austine.

"Kinakarer mo talaga ang pagiging business partner ni tita, ano?"

"Syempre, bakla! Di tayo papakabog kay Dyna gurl." Ang sabi nito.

Si Dyna Wang kasi talaga ang dapat na business partner ni tita pero dahil sa mga
nangyari dati, nag-take over si Austine at pamilya nito. There clothing business is
flourishing with tita and Austine's family's hardwork.

"Mahirap ba ang pagbubuntis mo?" Nabaling ang paningan ko kay Lovely. Nakangiti
itong nakatingin sa akin.

"Noong una nahihirapan at natatakot ako. Wala kasi akong kasama o makakausap
tungkol dito. Pero okay na naman ako ngayon." Ang sagot ko dito.

"Mabuti naman, iyong unang tatlong buwan kasi talaga ang pinakamahirap. Kapag nasa
sixth month ka na, advice ko lang ha...wag ka munang makipag-sex kasi masilan rin
ang buwan na 'yon para sa atin." Aniya dahilan para manlaki ang mata ko na sinundan
ng pamumula ng aking mukha.

"H-Hin—"

"Ows! Kitang-kita nga namin chikinini mo eh." Itinuro nito ang leeg ko at mas
lalong namula. Sinabi ko naman kay Axel na huwag na umisa kaninang umaga pero ayaw
magpa-awat. "Okay lang yan, 'no! Wag kang mahiya, masarap talagang makipag-jugjugan
pag buntit pero dahan-dahan lang. Muntikan na kasi akong makunan 'nong sinakyan ko
si Nathan." Kumuha si Lovely ng brief sa kama at itinapon iyon sa mukha ni Austine.

"Pabili nga nitong binibenta mo at nang mailagay ko sa bunganga mo. Ang bastos eh."
Ang naiiling na sabi ni Lovely dito. Napatawa na lang ako.
"Roan, lipat lang ako sa guestroom ah? Tulog na kasi si Alvin. Ikaw rin Austine,
sama ka na sa akin palabas para makapagpahinga si Roan."

Pinulot muna ni Austine ang mga nagkalat na brief sa sahig bago naglakad patungo sa
pintuan. Akala ko ay tuluyan na itong umalis pero noong pahiga na ako sa kama ni
Axel muling bumukas ang pinto at iniluwa doon ang baliw na si Austine.

"Ayaw mo talaga? May 25% discount ka sa akin." Ang tanong niya habang winawasiwas
ang itim na lacey brief.

Natatawa ko na lang itong tinanggihan at itinaboy. Kulit talaga. Bilib na ako kay
sir Nathan sa pasensya niya kay Austine.

Papaidlip na sana ako nang marinig kong tumunog ang cellphon ko. Napakunot ang noo
ko ng makita ang text mula sa unknown number. Akala ko ay galing ito kay mama kaya
walang pagaalinlangan ko itong binuksan. Mas lalong napakunong ang noo ko nang
makita ang nakapaloob sa text.

"A-Ano 'to?"

I've searched for thousand pair of eyes

But they can never be compared with yours
Your eyes who only sees one man
There is so much loyalty and love

I want to have your eyes

I want to have that pretty eyes
I want to carve it out and make it mine
So you'll only see me as your man

May kasama pa itong litrato ng ulo ng  lalaking kapareho ko ng buhok at mukha pero
wala na itong mata. Katabi nito ang pares ng mga mata na nakalagay sa isang metal
tray.

P-prank lang ito hindi ba?

-----------------------------------------------------------
Napa-poet pa ako ng wala sa oras HAHAHA! Pasensya na po kung lame ang poem ng
secret admirer ni Roro. HAHAHA! Hindi ko kasi yan forte HAHAHA! Dati lang. Ayon
lang. Super lapit ng matapos nito sheeet excited na ako huhuhu. Ayon lang! Thank
you all! Mwuah mwuah!Ciao!

24
Roan Dela Mercid

"Bye, ma. Mag-ingat po kayo. Sabi po ni Axel sasamahan niya akong makipag-kita sa
inyo bukas pa—."

"Wag!" Ang aburido nitong sigaw. Ni hindi man lang ako nito pinatapos sa
pagsasalita.

"Po?"

"I-ibig kong sabihin 'wag mo munang ibaba. Bakit gustong sumama ni Axel? Hindi mo
na sana inabala ang tao, Roan. Alam mo namang busy iyon. Saka alam mo namang ayaw
n'ong tao sa akin di ba? Paano kung ipapapatay niya ako? Paano kung sasaktan niya
ako? Ayoko pang mamatay, Roan! Nag-iisip ka ba, ha?!" Ang sigaw nito sa kabilang
linya.

Tuluyan ng nalusaw ang ngiti sa mga labi ko. Napabuga ako ng hangin at napa-hilot
sa aking sintido.

"Ma...m-magpapakasal na kasi kami. Gusto niya ring kausapin kayo tungkol doon. Mama
kita at may karapatan ka ring makilala ang taong gusto kong makasama habang buhay."
Ang kagat-labi kong paliwanag dito. Akala ko, tuluyan ng naging maayos ang
pakiramdam ni mama pero habang nag-uusap kami kahapon at ngayon ay pansin ko pa rin
ang pagsumpong ng sakit niya.

"M-Mabuti! Mabuti 'yan. M-masaya ako na ikakasal ka na. Dati ko ring pinangarap na
maikasal sa tatay nila." Hindi ko gaanong narinig ang huli nitong sinabi dahil
humina ang boses ni mama at may kumatok sa pintuan ng kwarto ni Axel.

"Ano po yon, ma? Hindi pa naman po huli para magpakasal kayo. Sigurado naman akong
makakahanap pa kayo ng taong maiintindihan ang kalagayan nito."

Tumayo ako at naglakad papunta sa harap ng pintuan para pagbuksan ang kung sino man
ang kumakatok. Isang maid na may hawak-hawak na puting envelope ang bumungad sa
akin. Bahagya kong inilayo ang cellphone sa aking bibig para magpasalamat sa maid.

Muli kong ini-lock ang pintuan sa kwarto at dumiretso sa balkonahe ng kwarto ni

Axel. Hindi ako makatulog, hinihintay ko pa si Axel dumating.

"Anong kalagayan? Walang problema sa akin, Roan. Sila ang may problema. Hindi nila
ako maintindihan. Ikaw nalang ang nakakaintindi sa akin, anak."  Malumanay ang
pagkakasabi niya sa salitang anak. I wanted to disagree with her pero noong marinig
ko ang salitang anak, hindi ko maiwasang mapangiti.

"Hmm..opo, mama. Hindi ka po nila maintindihan. Mabuti po ang kalagayan ninyo. Sige
na, ma, alas nuebe na po. Kailangan niyo ng magpahinga." Tumingala ako at tiningnan
ang mga bituin sa langit.

"Sige, anak. Goodnight. I love you."

Mas lalong lumaki ang ngiti ko sa sinabi nito.

"I love you din po, ma. Goodnight po."

Pagkatapos patayin ni mama ang tawag saka ko lang ibinaling ang aking pansin sa
puting sobre na natanggap ko kanina. Pagbukas ko dito ay kunot-noo kong kinuha ang
laman nito. Nalalantang begonia flower lamang ang nakasilid dito.

"Kanino nanggaling 'to?" Bulong ko sa sarili habang sinusuri ang puting sobre. May
kakaiba ring amoy na nanggagaling dito. Parang mabakal na amoy na may halong
chlorox? Hindi ko matanto ang tawag pero ganoon ang pumapasok sa utak ko.

"Meow."

Napataas ang aking paningin at inilibot ito sa balkonahe. Sigurado akong may pusa
akong narinig.

"Meow." Tumigil ang aking paningin aa kaharap na upuan. Nandoon ang isang itim na
pusa at diretsong nakatingin sa mga mata ko.

Iniwas nito ang kanyang mga mata at yumuko. Parang may kinukuha itong kung ano.
Ilang segundo ang nakalipas, tumalon ito sa lamesa na may uwak na bitbit sa kanyang
bibig. Napahigit ako ng hininga nang makita ang walang buhay na ibon. Tumutulo pa
ang dugo nito ng ilagay niya sa harapan ko.

Hindi nagtagal ang pusa at mabilis itong tumalon pababa ng lamesa at naglakad
papunta sa dulo ng balkonahe. Mula doon ay tumalon pababa ang pusa.

Gusto kong tingnan kung anong nangyari sa pusa pero hindi makagalaw ang paa ko.
Tuluyan na akong napako sa aking upuan dahil sa labis na takot na nararamdaman. Sa
lagpas isang linggo kong pananatili dito sa mansyon, walang araw na hindi ako
nakakatanggap ng mga kakaibang mensahe at litrato sa cellphone ko. Ang
nakakapagtaka pa ay matapos ko itong mabuksan ay kusa itong mawawala. Akala ko may
sira ang cellphone ko pero noong pinatingnan namin ito ay maayos lang naman.

Ikwinento ko rin ito kay Axel pero noong ikinunsulta namin ito kay Derick ay wala
naman daw itong matrace na may nagsend sa akin. As in wala. Hindi ako makapaniwala
dahil paulit-ulit ko itong natatanggap. Kanina ay kinuha ni Axel ang cellphone ko
para mahuli ang taong nasa likod ng mga nakakatakot na mensahe at binigyan ako ng
bago.

Bumalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang pagtunog ng message ringtone ng aking
cellphone. Agad na nagsitayuan ang balahibo ko nang umihip ng malakas ang hangin at
nang makita ko ang naging pamilyar na na numero.

P-Paano niya nalaman ang numero ko?

Kaunti lang ang nakakaalam sa bago kong numero.

I can't wait to have your body in my altar along with your saints. I will devote
myself to you. I will pray to you. I will love you eternally. You have my loyalty
and faith. Roan, you are my religion. My one and only true God.

Napatutop ako sa aking bibig ng makita ang mga puso, mata at dila na nakasilid sa
isang glass box. Pinagpatong-patong ito hanggang makabuo ng isang pyramid. May mga
larawan ding nakakabit sa bawat box.

Nabitiwan ko ang aking cellphone nang kusa itong mabura at nagmamadaling pumasok ng
kwarto. Sinigurado kong naka-lock ng mabuti ang pinto at nagtalukbong ng kumot sa
kama. Nanginginig ang aking katawan habang humagulgol ng iyak. Natatakot ako pero
hindi ko alam kung saan o kanino ako hihingi ng tulong sa mga oras na 'to.

Bumangon ako at inabot ko ang telepono. Sinubukan kong tawagan ang opisina ni Axel
pero ang sekretarya niya ang sumagot dito. Wala na daw ito doon at kakaalis lang.

Axel, nasaan ka na ba?

Kinabukasan, nagising ako na nakayakap sa isang pamilyar na katawan. Hinigpitan ko

ang yakap sa kanya at saglit na dinama ang init na nanggagaling sa katawan niya.
Pakiramdam ko ay ligtas ako sa lahat ng kapahamakan sa mga bisig nito. Walang
makakapanakit sa amin ng mga anak ko.

Muling nagbalik sa isipan ko ang nangyari kagabi. Kusa na namang tumulo ang mga
luha ko. Napapagod na akong matakot. Natatakot ako para sa mga anak ko.

"Roan, anong problema? Why are you crying, sweety?" Napatingala ako kay Axel na
kakagising lang at nakakunot pa ang noo.

"Natatakot ako, Axel. Nakatanggap na naman ako ng mensahe mula sa kanya. Hindi ko
na alam ang gagawin ko." Ang umiiyak kong sagot sa kanya.

Triple ang nararamdaman kong takot dahil may mga anghel dito sa sinapupunan ko.
Kahit nandito lang ako sa mansyon pakiramdam ko ay may nakatingin sa akin. Palagi
akong alerto sa paligid at natatakot na akong lumabas. Pati ang mga kasambahay ay
pinagdududuhan ko. Hindi ko na alam kung sino ang pagkakatiwalaan sa kanila.

Napabangon si Axel mula sa pagkakahiga at halata ang pagtataka sa kanyang mukha.

"Nakatanggap rin kami ni Derick ng mensahe kahapon mula sa isang unknown number
pero hindi ito ang numerong ibinigay mo sa amin. May mensahe rin ito sa email nila
dad, Nathan, Francis, Ian at Jonas but it wasn't about you." Ang naiiling nitong
sabi.
"It's about tito Christian. The unknown sender sent an image of tito tied upside
down habang tumutulo ang dugo mula sa katawan niyo. Sabi ng anak nito, dalawang
araw na raw siyang nawawala. We gathered all our experts and tried to locate the
sender but it's impossible."

Ang huling kita namin kay Tito Christian ay noong party, after that ay tumatawag
ito paminsan-minsan kay mama at Austine para mangamusta.

"A-ano bang nangyayari?" biglang na blanko ang utak ko. Hindi ko na alam ang
iisipin. "P-paano 'yong cellphone ko na nasa iyo? Wala ba 'yong natanggap?" Ang
nag-aaalala kong tanong.

"Meron. Katulad rin ito ng natanggap namin. We waited for that psycho pero hindi
ito nagtext, nag e-mail o tumawag." He sound so frustrated as well. Napahilamos ito
ng kanyang mukha bago ito muling nahiga sa tabi ko. He snaked his arms around me
securely at hinalikan ang noo ko.

"I was always brave and confident but when it comes to you, hindi ko maiwasang
matakot, Roan. I'd die if I lose you and our kids." Ang bulong niya at muli akong
hinalikan sa noo.

-----------

"Ma? Pasok po muna kayo. Hindi naman kayo sasaktan sa loob eh." Ang pangungumbinse
ko kay mama na aligagang lumilingon-lingon sa paligid.

Kahit gustuhin ko mang puntahan ito sa bahay niya kanina, hindi ko magawa dahil
wala si Axel. Hindi niya ako hinayaang makalabas ng mansyon ng wala siya. Hindi
naman ako umalma dito dahil ako rin mismo ay natatakot lumabas ng wala siya.

Nagulat nalang ako ng tawagan ako ni mama na nandito na raw siya sa backgate at
hinihintay ako. Nakasunod sa akin ang dalawang dalawang body guard na in-assign ni
Axel. May tatlo pa raw pero nagtatago lang.

Bahagya kong binuksan ang gate at lumapit kay mama para yumakap dito.

"Ma? Mas gumanda pa po kayo kesa sa dati." Ang naiiyak kong sabi sa kanya habang
mahigpit na nakayakap.

Hindi na ito buto't-balat kagaya ng dati. Nagkalaman na ito at muling bumalik ang
ganda nito. Kagaya ng dati. Kagaya ng mama ko dati na hindi pa nalulong sa droga.

Kumalas ito ng yakap sa akin at sinapo ang magkabilang pisngi ko gamit ang kanyang
malambot ng kamay. She scanned my face and for a moment I saw the mother that I was
craving for. She looked at me tenderly with her teary eyes.

"Roan? Ang laki-laki mo na pala, anak." There was regret in her eyes, for a second
there was love.

Napahawak ako sa kamay nito na sapo ang aking mukha at napayuko. Muling tumulo ang
mga luha sa mata ko. Noong bata ako isa lang ang hinihiling ko tuwing dadaan ang
eroplano sa langit; gusto kong gumaling si mama. Gusto kong makaranas ng pagmamahal
niya. Gusto kong maranasan kung paano alagaan ng sariling ina.

"Roan, tumingin ka sa akin, anak." Ibiniba nito ang isa niyang kamay at kumuha ng
panyo mula sa kanyang jacket. Inilapit niya ito sa mukha ko at sinimulang punasan
ang mga luha ko. Mariin akong napapikit ng malanghap ang kakaibang amoy na
nanggagaling dito.
"Pasensya ka na, Roan, anak." Ang mahina niyang sabi bago itinakip ang panyo sa
ilong ko. Ang isa niyang kamay ay nasa likuran ng aking ulo.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng unti-unti ko ng nararamdaman ang pagkawala

ng paningin ko. I feel lightheaded at sigurado akong tuluyan na akong mawawalan ng
malay.

Bago pa ako tuluyang bumagsak nagawa ko pang lumingon sa mga guard sa likuran ko
but I didn't see them. I didn't see them conscious.

"Roan,Roan, uto-uto ka talagang bata ka kahit kailan. Masyado kang marupok."

Ma, sa susunod na buhay sana hindi na kita makita doon.

Third Person POV

Napalinga-linga si Isabel ng makitang tahimik ang loob ng mansyon. Walang ibang tao
doon maliban sa mga maids na naglilinis at ang nga gwardyang naglalakad. Tumawag
ang kanyang kuya Axel na bisitahin si Roan para hindi raw ito mabagot. Wala kasi
doon si Austine at ang mga bata dahil nasa bagong bahay ng kanyang kuya ito. Wala
din doon si Doña Nathalie dahil binisita nito ang dating asawa kasama ang kanyang
anak at apo.

Maraming gwardya ang naglalakad sa loob at labas ng bahay at naiintindihan niya

kung bakit ganoon na lang ang ginagawa nitong paghihigpit.

"Ate, where's Roan?" Tanong niya sa isa sa maid na nanggaling sa itaas.

"Naglalakad ho sa likuran ng mansyon ma'am kasama ang mga guard niya."

Nagpasalamat muna siya sa babae bago ito tinalikuran at naglakad patungo sa

likurang bahagi ng mansyon. Pasado ala singko na ng hapon kaya medyo makulimlim na
ang kalangitan.

Napakunot ang noo niya nang makita na wala masyadong nagbabantay sa parteng ito.
There was a human size maze after the garden bago ka makarating sa backgate ng
mansyon. Noong hindi niya makita si Roan sa garden ay diretso siyang pumasok doon
sa maze. They used to play and walk here when they were kids kaya alam na niya ang
pasikot-sikot dito. The maze leads to the backgate of the mansion.

Mas lalo siyang nagtaka ng mapansing walang guard sa loob ng maze. Unti-unting
nabuhay ang masamang kutob sa kanyang dibdib, lakad takbo ang ginawa niya para
makaabot sa dulo ng maze.

Napatigil siya ng makita ang mga  walang buhay na guard na nakahiga sa lupa.
Napatutop siya ng bibig at mabilis na nagtago ng lumingon ang lalaking naka-leather
jacket. Buhat-buhat nito ang walang malay na si Roan.

"Bilisan na natin." Nanindig ang balahibo niya ng marinig ang malalim na boses ng
lalaki.

She wanted to run after them ngunit pinangungunahan siya ng takot. Walang kalaban-
laban ang patpatin niyang katawan sa lalaking ito. Kung sisigaw rin siya ay
sigurado rin siyang useless ito. The distance between the garden and the backgate
is too big. There were no guards around at kung meron man ay sigurado siyang
kasamahan ito ng lalaki. Mas lalo siyang pinagpawisan ng tumunog ang kanyang
cellphone. Mabilis niya itong kinuha at pinatay.
"Diyos ko.." impit siyang napaiyak habang hawak-hawak ang kanyang cellphone at
nakatakip ang kamay sa bibig.

"Ay! Ako pala 'yon. Esmero, nandito na raw ang sasakyan. Tayo na." Ang huli niyang
narinig mula kay Rica Dela Mercid.

Esmero, you fucking traitor.

-----------------------------------------------------------

Kagabi pa po ako stress nito hahahahaha. Akala ko hindi ako makakapag-update

ngayon. Hindi ko po kasi alam kung paano ito i-put into words. Buti na lang
nalagpasan ko ang panandalian pag lag ng utak hahahaha! Pasensya na po. Ayon lang.
Tenkyu ol. Labyu. Mwuah mwuah! Ciao!

25
Roan Dela Mercid

"Ma!? Mama?!" Sigaw ko ng magising ako sa isang hindi pamilyar na kwarto. Sobrang
lakas ng kabog ng puso ko at mahigpit ang yakap ko sa aking tiyan.

Walang masyadong kagamitan sa loob nito bukod sa mga kahone, isang upuan at
mahabang bakal na lamesa. Ang buwan lang ang nagsilbing ilaw nitong kwarto.
Napakagat ako ng labi nang makaramdam ng kirot sa tiyan ko.

"U-ugh.." Napalingon-lingon ako sa paligid nang marinig ang isang mahinang daing.

"S-sino 'yan?" Ang buong tapang kong tanong sa kawalan habang nakapikit ng mariin.

"R-Roan? Ha..a-anak? I-Ikaw ba 'yan?" Mabilis akong napadilat ulit nang marinig ang
isang pamilyar na boses.

Si Tito Christian!

"T-Tito! Tito! Tito, Diyos ko po!" Ang tili ko nang makita itong papalapit sa akin.
Kahit nanghihina ay buong lakas akong tumayo at tinulungan itong makaupo sa pwesto
ko kanina at makasandal.

Naliligo na sa sariling dugo si tito at halata ang panghihina. Pero kahit nasa
ganoon siyang kalagayan ay hindi pa rin nito nakalimutang ngumite sa kanya.

"R-Roan, n-natakot ka s-siguro, anak." Hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok sa
aking mukha at mas ngumite. "I'm sorry y-you have to go through all of that, anak."

"T-tito..." Hindi ko maiwasang mapahikbi ng makita ang saksak sa kamay nito. "A-ano
pong ginawa nila sa inyo?" Ang umiiyak kong tanong habang sinusuri ang kabuuan
niya.

Kahit na mas mahirap pa ang kalagayan nito kumpara sa akin nagawa pa rin niya akong
aluin.

"I..I d-don't know. H-Hindi ko rin alam k-kung ano ang a-atraso ko sa k-kanila."
Ang naiiyak nitong sumbong sa akin habang marahang umiiling. "B-Bigla nalang nila
a-akong hinampas ng kung ano. T-They stabbed my hands, b-binitay nila ako p-
patiwarak at g-ginawang punching bag." His voice cracked towards the end before
crying loudly.

"S-Sabi ng isang b-babae na in—" Hindi natapos ni tito ang sasabihin niya nang
pabagsak na bumukas ang pintuang gawa sa bakal.
Pumasok doon ang isang babae na sigurado akong mama ko at dalawang lalaki na
pamilya na pamilyar ako. Mabilis akong tumabi kay tito at sumiksik sa gilid niya
dahil sa takot.

"A-Anong g-gagawin ninyo?!" Ang sigaw narinig kong sigaw ni tito sa dalawa habang
yakap-yakap ako.

"Tumahimik ka matandang bakla! Kulang pa yata 'yang mga bogbog mo sa katawan eh.
Ano?! Sagot?!" Dumagundong sa buong kwarto ang malaking boses ni Rico. Pareho
kaming napa-urong ni tito sa takot.

"Bilis na! Mamaya na kayo mangbugbug. Naghihintay na si bossing! Kunin niyo na

'yang abnormal na bakla!" Ang sigaw ni mama gamit ang kanyang matinis na boses.

Habang nakikinig ako sa boses niya hindi maiwasang manginig ng aking katawan sa
labis na galit at takot na nararamdaman. Kung ako lang mag-isa at hindi buntis ay
baka sumubok pa akong manlaban pero buntis ako. Ayokong mapahamak ang mga anak ko.

"Roan, kahit papaano'y naging magkaibigan rin tayo dati. Ayaw kitang saktan kaya
ayus-ayosin mo iyang mga desisyon mo. Tatayo ka ba diyan at susunod sa amin ng
maayos o kakaladkarin ka namin?"
Ang maangas na tanong ni Rico sa akin habang hinihila nito ang kamay ko patayo.

Marahas ko itong nilingon at binigyan ng isang masamang tingin."Kaibigan?! Pwede

ba, Rico? Wala akong kaibigang kagaya mo!"

Pak!

Isang malutong na sampal ang natanggap ko pagkatapos kong isigaw iyon sa pagmimukha
niya. Nalasahan ko pa ang mabakal na lasa ng dugo sa bibig ko.

"Wala rin akong kaibigang abnormal! Bobo!" Sigaw niya sa mukha ko habang buong
lakas na hila-hila ang buhok ko palabas ng kwarto.

"R-Roan! M-maawa kayo b-buntis ang batang 'yan." Ang narinig kong pakiusap ni tito
Christian pero tinadyakan lang siya ni Esmero bago ito sumunod sa amin.

"Ayan! Sumagot ka pa. Masyado kasing pabibo." Tiningnan ko ng masama si mama noong
madaanan namin ito sa pintuan.

Pumasok kaming tatlo sa loob ng isang magarang kwarto. Hindi ko rin maiwasang
mapansin ang mga pinatong-patong na transparent glass box laman ang puso, dila at
mata ng tao. Sobrang dami ring kandila sa paligid at umaalingasaw ang nakakasukang
amoy ng patay na daga.

"Boss, andito na ho siya." Ang anunsyo ni Rico sa lalaking nakatalikod sa amin at

nakatanaw sa labas.

Dahan-dahan itong lumingon sa direksyon namin at ngumite. Parang bumagsak ang puso
ko ng makilala kung sino ito. Pauli-ulit ko pang kinusot-kusot ang mata ko para
masiguradong hindi ako namamalikmata.

"K-Kurt..a-anong ibig sabihin nito?" Ang nauutal kong tanong dito nang lumapit ito
sa akin. "Mali ang iniisip ko hindi b-ba?" Ang umaasa kong dagdag.

Hindi ito nagsalita at sa halip ay tumitig lamang sa mukha ko habang nakangiti.

Sinubukan pa niyang haplusin ang pisnge ko but I flinch away from him. Sobrang sama
na ng pakiramdam ko.
"No, baby. You are right. Ang ganda-ganda mo talaga. Prettier than women. Tastier.
Sweeter. You are better than anyone else, Roan. Axel doesn't deserve you, baby. He
doesn't deserve you." Ang naiiling nitong sabi sa akin. Sinubukan niya ulit akong
hawakan sa mukha pero mabilis ko iyong tinampal.

"At sino ang deserving sa akin? Ikaw?! Pinagkatiwalaan kita, Kurt! Akala ko tunay
kitang kaibigan. Baliw ka palang hayop ka! Mamamatay tao!" Sa ikalawang pagkakataon
ay muli na naman akong nasampal. Hilong-hilo na ako at pakiramdam ko ay muli na
naman akong babagsak. Wala na akong lakas pero matatag pa rin itong puso. Sa kabila
ng takot, galit at pagod na nararamdaman ko pinipilit ko pa ring kumalma para sa
mga batang dinadala ko.

Mariin nitong ikinulong ang panga ko sa kanyang kamay at inilapit sa kanyang mukha.
"Hindi ako baliw! Hindi ako baliw! Mahal lang kita! Mahal na mahal kita, Roan!
Gagawin ko ang lahat para sa iyo."

"Hindi ganito ang pagmamahal, Kurt." Ang mahina kong sabi sa kanya habang lumuluha.

"Hindi niyo naiintindihan. Ganito ako magmahal, Roan.Ito ako. Hindi ko alam kung
bakit iyong si Axel pa ang pinili mo! Ako ang nauna sa kanya! Ako! Ako!" Sigaw niya
sa mukha ko bago ito malakas na binitiwan."Kung hindi lang sana nakialam sila Axel
dati magkasama sana tayong namatay. Wala na sanang makakapaghiwalay sa atin, Roan!
Sinira nila ang pagmamahalan nating dalawa." Magkasalubong ang kilay at nanlilisik
ang kanyang mga mata habang binibigkas iyon.

"Wala kang puso, Kurt! You don't love me! You're obssessed with me at hindi normal
iyon! Kung mahal mo ako hahayaan mo akong maging masaya!"

"Ha..HAHAHA! Hahayaan kang maging masaya? Paano naman ako ha?! Habang buhay akong
magiging miserable kung wala ka, Roan! At kung kamatayan lang ang paraan para hindi
ka mapunta sa iba then so be it!" Nanlaki ang mata ko ng ibalibag niya ako sa kama
at dinaganan.

"Kurt!...K-Kur—AHCK!" Mahigpit niyang sinakal ang leeg ko habang nakaupo sa umbok

ng aking tiyan.

Pinalo-palo ko pa ang kamay niya pero ayaw pa rin niyang bumitaw sa pagkakasakal sa
akin. Mas tumaas ang lebel ng takot ko nang maramdaman ko ang kumirot ng aking
tiyan.

Ang mga anak ko... God, please keep them safe. Kahit ang mga anak ko nalang. Kahit
hindi na ako.

I prayed so damn hard bago ako muling mawalan ng malay. I just hope Axel will find
us in time. Sana hindi pa huli ang lahat kapag nahanap na niya ako.

Third Person POV

Nagmamadaling tinungo ng magkakapatid na Juariz ang mansyon nila nang tawagan ng

umiiyak na Isabel si Axel. Lakad-takbo ang ginawal nilang lima papasok sa loob ng
mansyon patungo sa sala.

"K-kuya...si Roan..si Roan!" Ang iyak ng babae habang nakayakap ng mahigpit kay
Axel.

Hindi alam ni Axel kung ano ang iisipin. Gusto niyang magsisi, gusto niyang
magwala, gusto niyang umiyak but he can't. The situation didn't allow him to do so.
He needs to be strong right now para sa mag-ama niya. There's no time to cry or to
regret. He needs to calm down and think clearly.

"Calm down, Isabelle. We got you." Pagpapakalma ni Nathan sa pinsan. Tinulungan

nila itong maka-upo ulit at pinainom ng tubig. They waited for her to calm down
bago ito pinakwento.

"Pagdating ko dito, the maid told me nasa likuran daw si Roan kasama ang mga
bodyguard niya at naglalakad. When I get there nagtaka ako kasi kaunti lang ang
guards doon and I didn't see Roan. I thought sa loob ng maze ito naglalakad but I
was horrified when I saw the dead bodies lying on the floor. Tapos...tapos.."
Muling tumulo ang mga luha ng dalaga nang bumalik sa alaala niya ang walang malay
na katawan ng kaibigan. "I..I saw Esmero, kuya, at si Rica. I saw them and I heard
them. Nandoon na raw ang van."

"FUCK!" Malakas na sinipa ni Axel ang katabing lamesang may nakapatong na vase at
lumapit sa leader ng security team. Walang sali-salitang pinadapo niya ang kamao sa
mukha nito.

"Paano nangyari 'yon?! How the fuck did that happened?! Gusto niyo ba talagang
mamatay?! I told you to tighten the security around the house!" Ang galit niyang
sigaw sa nakahigang lalaki.

"D-dumating ho kasi si sir Esmero kasama ang sampung lalaki. Pinadadagdag niyo raw
ho sa likuran bahagi ng mansyon. Ang totoo nga po niyan ay tinawagan pa po niya
kayo sa harapan namin kaya hindi ho kami nagduda."

Hindi siya makapaniwalang ilang taon siyang nag-aalaga ng ahas. He trusted Esmero
like a fucking brother pero ginago lang siya nito.

"Kuya, sa control room tayo." Napalingon siya kay Francis na nakatayo sa kanyang
likuran. Binigyan pa niya ng isang masamang tingin ang leader ng security team bago
tumalikod.

"Bakit tayo nasa study ni, Dad. Francis? Nasa thirdfloor ang control room." Ang
nagtatakang tanong ni Ian sa kapatid nang dumiretso sila sa pribadong kwarto ng
ama.

"May ibang control room si dad. Decoy niya lang ang kwartong iyon. Sigurado rin
akong walang nakuha ang monitor d'on." Ang sagot nito at dumiretso sa isang
bookshelf ng kwarto.

Hinintay nila ang susunod nitong gagawin. They thought he'd pull some books or push
the shelf like what they usually see in movies. But Francis didn't do any of those.
Kumuha ito ng hagdan at ipwenisto iyon sa dingding. He climbed on it and pushed the
ceiling open.

Isa-isa silang umakyat doon at napanganga sa napakaraming monitor ng kwarto.

"What the fuck. This is insane..." Ang manghang bulong ni Nathan habang inililibot
ang paningin sa buong kwarto. "When did you learn about this?" Nilingon niya ang
kapatid na busy kakatipa sa harap ng isang computer.

"Noong nag-away si Dyna at Austine. When Dyna messed up the monitors in our control
room." Sagot ni Francis dito.

Habang nanonood si Axel sa monitor hindi niya maiwasang manggalaiti sa pagmumukha

ng isa sa mga peste ng buhay niya. Halos mag-iisang oras din silang nakababad sa
lugar na 'yon habang nire-review ang mga CCTV footages nang makatanggap siya ng
videocall request mula kay Derick.
"What is it?"

"I think I found him." Ang sagot nito.

Halatang walang maayos na tulog ang huli dahil sa ayos nito. Magulo ang buhok nito
at namumula ang mata. Nangngitim na rin ang ilalim ng mga mata nito.

"Sino?"

"Si Kurt. Nasa kanya si sir Moore at siya rin ang nagpapadala ng mga mensahe kay
Roan. He attached some strange chip on Roan's old phone kaya hindi ko matukoy ang
lugar niya. Mabuti na lang at ibinigay mo sa akin ang bagong cellphone ni Roan.
Unlike his old phone, walang chip na nakaattach dito. He can delete the message
cleanly but his trails are visible in my computer. Ganun din iyong mga mensaheng
natanggap natin. Muli kong sinubukang i-locate iyon and both lead to one place."
Saglit silang natahimik lahat ng tumigil ito.

"Rozal ancestral house. Your grandmother's home."

Rozal ancestral house. Simula noong mangyari ang muntikang massacre ng kanilang
pamilya, inabandona na ito ng kanilang ama. Another tragedy is about to happen
again but Axel won't make it happen. Kung may dugo mang muling dadanak sa lugar na
'yon sisiguraduhin niyang kay Rica, Esmero at Kurt iyon.

Just wait a little bit, sweety.

-----------------------------------------------------------
Hallu! Hallu! Dalawang update na lang ang natitira sa kwento ni Roan at Axel. Hindi
po muna ako mag-uupdate sa Governor's Secret. Yieeekssss! Excited na akong matapos
'to HAHAHAHAHA! SHET. Ayon lang po. Tenkyu powxzxzx. Labyu ol! Mwuah mwuah! Ciao!
26
Christian Balbueno

"Putangina kang bakla ka! Hindi pa nga ako natira ni Allistain susulpot ka na ha?
Bwiset ka! Bwiset ka! BWISET!" Ang malakas niyang tili habang paulit-ulit na
tinatadyakan ang tiyan ko.

Sa halos tatlong araw kong pananatili dito, walang araw na hindi ako nakakatanggap
ng sakit sa katawan. Paulit-ulit nila akong tinatadyakan, sinusuntok at pinapalo.
Hindi na ako bata at alam kong kaunti na lang rin ang oras ko dito sa mundo.

I have a lot regrets it the past but I think I have lived enough. May mga mapapait
mang nangyari sa buhay ko dati but I found my rainbow after that storm. My only
regret right now ay ang kung kailan ko kailangan maging malakas ay doon rin ito
wala. I want to help Roan but I'm useless right now.

I don't think I can even lift a finger. Literal na lantang gulay na itong katawan
ko.Ni hindi ko na magawang umiyak dahil naubos na ang mga luha ko. Nakatulog na
lamang ako na puno ng tadyak at pasa ang aking katawan.

"Christian. Christian, mahal. Wake up. Oh, God. Please, wake up, baby." Labis na
pagod na ang nararamdaman ko at gusto ko ng matulog habang buhay.

Gusto ko ng magpahinga pero may ibang dinidikta ang katawan ko.

Kahit pago ay sinunod ko ang pakiusap nito.Dahan-dahan kong ibinuka ang mata ko at
nakita si Allistain na umiiyak. Bakas ang labis na pag-aaalala sa gwapo nitong
mukha.
"Allistain...si Roan.." Ang humihikbi kong bulong sa kanya habang  mahigpit na
kumapit sa leeg niya.

Kahit kailan ay hindi makakalimutan ng katawan ko kung paano iparamdamn ng katawani

ni Allistain ang kakaibang init at seguridad na nararamdaman ko tuwing nasa mga
bisig niya. Siya lang at ang kakaibang mahika na dala ng presensya niya.

"Alam ko, alam ko, mahal. Sila Axel at ang mga kapatid niya ang bahala doon. Ikaw
ang prayoridad ko ngayon." Ang bulong nito habang paulit-ulit niya akong
hinahalikan sa noo. Muli akong nakatulog sa bisig niya. Alam kong protektado ako
doon.
Alam kong hindi nila pababayaan si Roan at ang mga anak nito.

Axel Zein Juariz

"Axel, be careful." Ang paalala sa akin ni Jonas bago ako tuluyang lumabas ng
sasakyan.

Kanina pa nakapasok sila dad at ang mga tauhan niya sa east wing ng mansyon kung
saan naroroon si tito Christian. They have infiltrated that part of the house.
Unfortunately, Roan's on the west wing. Ayon kay Rico na nakuha namin kanina.

"Sandali, kuya! Saan namin itatapon ang katawan nito?" Napalingon ako kay Francis
na hila-hila ang katawan ni Rico. Nasa tabi nito si Ian na abala sa paghithit ng
sigarilyo.

"Anywhere you want. Pwede niyo rin 'yang ipalapa kay Luciano at Char." Ang malamig
kong sagot dito bago ipinagpatuloy ang paglalakad papasok sa kanlurang entrada ng
mansyon. Luciano and Char are Bengal Tigers na iniregalo ni lolo kay dad noong
kasal nila mama.

Tahimik at buong pag-iingat akong pumasok sa loob mansyon. It's been ages since I
was here and it brought back a lot of painful memories. Ayoko ng dagdagan pa 'yon.
I don't want anyone important to me to die here. Kung may mamamatay man dito
sisiguraduhin kong sila Kurt iyon.

Mabilis akong nagtago sa likuran ng haligi ng sala nang marinig ang mga yapak ng
mga tauhan ni Kurt. As much as I wanted to fight them, it would take me so much
time. Wala akong oras makipag-buno sa mga walang silbing nilalang. Every second is
important.

Nang makita kong nakasunod na sa akin ang mga tauha ko, doon na ako tumigil sa
pagtatago at tinakbo ang hagdanan.

"Hoy!" Hindi ako nag-abalang lingunin ito nang makarinig ako ng sunod-sunod na
putok ng baril.

Malalaking hakbang ang ginawa ko paakyat sa ikatlong palapag ng bahay. But I failed
to step on the floor nang harangin ako ng limang lalaki with the same built as
mine. Mas lalong nag-init ang ulo ko nang makilala ang lalaking nasa gitna at
nakangisi.

Esmero.

"Axel, pare. It's good to see you here. Hindi pa rin ako makapaniwalang naubos niyo
kaagad ang kalahati ng mga tauhan ko. I shouldn't have underestimated your old man.
" Naglakad ito pababa papunta sa harapan ko. Akmang hahawakan niya ang balikat ko
ng hilahin ko ito at  buong lakas siyang binalibag sa railing ng hagdanan.
"Tangina mo, Esmero. Anong ginawa ko sayong gago ka para traydorin mo ako ng
ganito?!" Ang galit kong sigaw sa mukha niya. Sakal-sakal ko ang leeg nito habang
itinataaaas ang kanyang katawan sa railings ng hagdanan. Ang sarap-sarap ihulog ng
gago.

"HAHAHAHA BAKIT?! BAKIT?! GUSTO KITANG MAGDUSA HABANG BUHAY!PAPATAYIN KO SI ROAN

LIKE WHAT YOUR FATHER DID TO MY MO—" Hindi ko ito pinatapos sa pagsasalita dahil
sunod-sunod kong pinadapo ang aking kamao sa kanyang mukha.

"Alam mo kung ano ang kasalanan ng mama mo, Esmero! Hindi lang ang pamilya ko ang
sinaktan nito. She almost killed you and your father! Wala kang utang na loob!
Hayop ka!" Hindi ko ito muling nasuntok dahil sa naramdamang sakit nang dumapo ang
isang mabigat na bagay sa likuran ko. Nawalan ako ng balanse at kamuntikan pang
mahulog sa hagdanan. Mabuti na lang at nahawakan ko iyong pumalo sa akin at hinila
ito para makatayo ulit. Walang pasabang itinulak ko ito sa railings ng hagdanan.

Sabay-sabay na sumulong ang tatlong kasama ni Esmero sa akin. Nakangisi lang sa

tabi ang gago. Nagsisi akong hindi ko pa siya tuluyang inihulog kanina. May pito pa
akong nakitang paparating sa pwesto namin. Fuck!

Kinuha ko ang baril ko at inunahan ng putok ang lalaking nakadungaw sa railing ng

ikatlong palapag. Sinubukang agawin ng mga hayop ang baril ko pero hindi nila ito
magagawa hangga't hindi pumuputok ang bungo nila. Napatumba ko ang unang tatlo pero
sunod-sunod namang umabante ang lima bitbit ang  mga tubo, baril at kutsilyo.

Tangina! Ba't ang tagal nila Nathan, Francis at Ian?

"Boss Esmero! Naubos ho ang grupo nila sa ibaba! Nawawala rin ho iyong bomba."

Isang malakas na tili ang dumagundong sa buong kabahayan at kilalang-kilala ko kung

kaninong tili iyon. Rica Dela Mercid. Nakita ko ang pagtagis ng bagang ni Esmero
habang nakatingin sa direksyon ko. Itinaas ang kanyang kamay na may hawak hawak na
baril at pinaulanan ako ng bala. Hinila ko ang dalawag lalaking nasa tabi ko at
ginamit silang pangga mula kay Esmero.

"PUTANGINA NIYONG MGA JUARIZ! MGA MAMAMATAY TAO! AAHHH!"

Isa...

Dalawa...

Tatlo...

Apat..

Lima..

Limang sunod-sunod na putok ng bala ang muli kong narinig bago sabay-sabay na
napaluhod ang mga lalaking nasa harapan ko. Pati si Esmero. Lahat sila ay may tama
sa noo.

"Yow, kuya!" Sumaludo si Francis sa akin habang nakangisi. Winagayway pa nito ang
hawak-hawak na baril. "Look what we've got." May binuhat ito mula sa ibaba at
inihulog iyon mula sa ikatlong palapag.

Inihulog nito mula sa ikatlong palapag ang katawan ni Rica Dela Mercid. Roan's
mother. May nakataling lubid sa kanyang leeg nang ihulog ito ni Axel. Lumambitin
ang katawan nito hanggang sa ikalawang palapag. Akala ko ay patay na ito pero
nakita ko pa ang pagtaas ng mga kamay niya sabay hawak sa lubid sa kanyang leeg.
Tiningala ko si Francis at nakita itong nakangiting demonyo habang tinatali ang
lubid sa railings ng ikatlog palapag.

Naiiling akong tumakbo paakyat sa ikatlong palapag. Sumunod sa akin si Francis at

tinulungan akong buksan ang mga kwarto sa palapag. Nakasalubong pa namin si Nathan
at Ian sa dulo ng lobby patungo sa ibang lugar dito sa palapag.

"Wala sila dito pero may napulot ako sa dating kwarto ni lola." Inabot sa akin ni
Nathan ang duguang engagement ring ni Roan. Fuck.

"Wait, I think nasa rooftop sila." Itinuro ni Ian ang mga bakas ng dugo patungo sa
hagdanan papuntang rooftop. Agad kaming nagkatinginan sa isa't-isa bago mabilis na
tinakbo ang direksyon na 'yon.

Napatigil kami sa may pintuan at nagpalinga-linga sa paligid. Puno ito ng kandila

at lantang bulaklak. Napatigil ang paningin ko sa madugong likuran ni Kurt.
Nangunot ang noo ko nang makita ang ginagawa ng hayop. He's arranging flowers
around Roan's lifeless body.

Mabilis akong tumakbo patungo dito at hinila ang kanyang likuran palayo kay Roan.
Mabilis ko itong dinaganan at pinagsusuntok. Nakataas ang kanyang kamay at sinasalo
ang bawat suntok ko but it was impossible to stop my fist. Not when I'm angry.

"FUCK YOU! FUCK YOU, KURT!" Ang nanggagalaiti kong sigaw sa mukha niya pero tumawa
lang ang gago.

"KUYA!"

Malakas akong napadaing ng may ipukpok ito sa ko. Kumalat ang mga basag na salamin
at mga organs ng tao sa sa hinihigaan ko. Nakatayo ang hayop at muling tumawa ng
malakas.

"Sige! Sige subukan niyo mga ungas kayo! Get near me at sabog tayong lahat dito."
Itinaas niya ang remote ng bomba at ngumise.

"What do you want, Kurt?" Mahinahong tanong ni Nathan dito. I saw Ian checking
Roan's pulse and Francis eyeing the bomb.

"What I want? You know what I want, Nate. I thought you were on my side pero
trinaydor mo ako. You told that motherfucker our whereabout! Pinadala niyo pa ako
sa mental like I'm sick in the head!" Nanlilisik ang mga mata nito at nanginginig
ang kamay habang nakatutok kay Nathan ang isang baril na binunot niya sa kanyang
likuran.

"Dude,we wanted to help you. We don't mean any harm. Ayaw kang pabayaan ni dad
because he promised your dad we'll take care of you."

While Nathan is busy distracting Kurt's attention, I moved slowly to the side so he
won't see me coming for him. I know Francis is trying to diffuse the bomb but I
have to make sure Kurt won't have anyway to turn the tables.

"But I told you I'm not sick! Hindi ako baliw, Nathan! Hindi! Hindi!" Pinukpok pa
niya ang sariling noo habang pabalik-balik na naglalakad sa pwesto niya. Sinong
niloloko ng baliw na 'to? Mas lalo lang siyang nagmumukhang baliw sa ginagawa niya.

May mga pulis ng pumapasok dito sa itaas pero sinenyasan ko itong magtago muna at
tumahimik. Kurt's still holding the remote, baka pindutin nito ang remote kapag
nakita ang grupo ng mga tauhan ko.
"Calm down. You're not crazy, Kurt. You just need a little professional help."

Tumigil si Kurt sa paglalakad si Kurt at muling hinarap si Nathan.

"Y-Yes. Yes, you're right. I-I'm not crazy. I-I—" I rolled my eyes at Nathan before
hitting the back part of Kurt's neck hard, enough to knock him off.

Mabilis kong kinuha ang baril at remote palayo sa kanya at dinaganan ang kanyang
likuran. I placed his arms behind his back in case he wakes up. Hindi pa ako tapos
sa kanya. Dali-daling nagsilabasan ang mga tauhan ko at tumakbo papalapit sa amin.

"Hawakan niyo 'yan ng maayos. Ako ang tatapos diyan." Utos ko sa kanila bago
lumapit kay Roan.

Hindi magkamayaw ang galit ko habang nakatingin sa marka ng mga kamay sa paligid ng
leeg nito. May mga sugat at pasa rin ito sa braso at mukha.

"H-How is he, Ian?"

"He's still alive but he's in a critical condition kailangan natin siyang madala
kaagad sa hospital. May bleeding akong nakita sa pantalon niya." Ang seryoso niyang
sagot.

God, my babies.

"I diffused the bomb! Let's go!" Ang sigaw ni Francis bago itinabi ang bomba.
Nagmamadali kong binuhat si Roan mula sa kinahihigaan nito.

"KURT! PUT THAT DOWN!" Napatigil ako nang marinig ang sigaw ni Ian.

Agad na umalingawngaw ang putok ng baril sa buong lugar pagkatapos niyang sumigaw.

------------

Aside from the battlefield, I will always hate the smell of hospitals. I hate it
when I unconsciously hear the EKG monitor's tone when the line goes flat. I hate
the cries, the screams, the groans of pain from my loved ones. I hate it when
doctors gets out of the room with a solemn look and their heads down.

"I'm sorry, but he didn't make it."

I hate it.

-----------------------------------------------------------

No comment po ako sa fight scene nila HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA! Kailangan ko na

talagang manood ng mga action movies HAHAHAHA bwiset. Ayon lang. Epilogue na po
bukas! Yieeeksssss. Ayon lang ❤❤ Thank you all! mwuah mwuah! Ciao!
EPILOGUE
Life is a gamble. It'a a win or lose. Hindi mo malalaman kung kailan ka matatalo o
kailan ka mananalo.We get happy, excited, joyful and confident when we win. We get
angry, sad, doubtful, regretful and shameful when we lose. Some people lose more
and some people win more.
That's the unfair reality of life.

Pero hindi lahat ng nanalo tunay na nagiging masaya. Hindi lahat ng natatalo ay
nawawalan ng pag-asa. Sometimes, losing pushes you to gamble more. You become more
eager to gamble and see what happiness awaits you after your many lost.

Some people will lose theirselves the more they gamble. They lose theirselves
because they could no longer handle the pressure. They could no longer handle the
pain of losing the game.

"Roro, ang sakit-sakit pa rin pala." Ang malakas na iyak ni Isabel habang tinatanaw
ang kawalan kung saan niya sinaboy ang mga labi ni Kurt dati. "Wala na ang kuya ko.
Wala na si mama at papa. Wala na akong pamilya, Roan."

Hindi ako nagsalita at napayuko na lang habang impit na napa-iyak. I wasn't

supposed to be here. Pero binabagabag ako ng konsensya ko. Maraming di kaaya-ayang
bagay ang nagawa si Kurt ngunit hindi ko rin maikakaila na minsan ko rin siyang
naging kaibigan. Kaibigan man ako sa paningin niya o hindi but I did consider him
as my friend. Naging takbuhan ko rin si Kurt dati kung may mga problema ako kay
Axel o kung hindi ko makausap si Axel.

Whether Kurt is faking those moments or not, I find still find him genuine and
sincere that time. Iyon ang Kurt na naging kaibigan ko.

"You still have us, Isabelle. Kami nila Roan, ng mga kapatid ko, nila dad at mama."
Ang sinserong sabi ni Axel dito habang mahigpit itong niyayakap.

"T-Thank you, kuya." Anito habang pinupunasan ang kanyang luha.

Tatlong buwan na ang lumipas nang mangyari ang isang masalimuot na paksa ng aming
buhay. It was a scary, tragic and painful history of our lives. It was a nightmare.
For months ay araw-araw akong binabangungot ng araw na 'yon. I dreamed of losing
Axel. I dreamed of losing my kids. I dreamed of losing my life.

Those dreams could have become a reality kung hindi nabaril ng mga tauhan ni Axel
si Kurt. He was shot multiple times.

Ngayon lang ako nakadalaw dito dahil  kinailangan ko pang magpagaling ng ilang
buwan. Na-busy rin kami sa pag-aalaga ng kambal nakalagay sa NICU ng hospital ng
pamilya nila Axel.

I wanted to visit Kurt and let him know that I have forgiven him. For me
forgiveness is letting go and acceptance. Wala akong mapapala kung magtatanim ako
ng galit dito sa puso ko. Patuloy akong babangungutin ng nakaraan kung patuloy ko
itong kikimkimin sa puso ko.

----------

"Damn, I think I'm going to cry." Ang buntong hininga ni Axel habang hinihintay
namin ang pagdating ng kambal.
Ngayong araw na raw namin pwedeng iuwi ang kambal. The twins are born prematurely
kaya kinailangan nitong manatili ng ilang buwan sa ospital. Matapos nga ang ilang
buwang paghihintay at paghahanda, finally makakasama na namin ang dalawa.

And as expected, umiyak nga si Axel noong una niya itong mahawakan. Buong pag-
iingat pa niyang kinarga ang dalawa habang binubigyan niya ito ng magagaang halik
sa mundo. Iyon na siguro ang pinakamalambot na ekspresyon na nakita ko kay Axel.

"Ang liit nila. I think I'd crush them kapag namali ako ng galaw." Ang mangha
niyang sabi habang nakatitig sa isa sa kambal.

Alexandro Rain Juariz

Alexander Raze Juariz

My boys are identical twins and I wouldn't be surprised kung magiging kamukha ni
Axel ang dalawa. Sana lang ay hindi nila mamana ang pagiging suplado ng ama.

When we brought them back home labis ang tuwa ng lahat. Nigel's reaction seeing the
babies is epic. Noong una ay mukha itong nagseselos dahil nakita nito si Austine na
masayang kinakarga ang isa but he became a protective kuya after. Bago sila matulog
ni Noah, dumadaan muna sila sa kwarto namin.

We decided to postpone the wedding first. Napag-usapan naming mag-focus muna sa

kambal dahil kailangan nila ng dobleng pag-aalaga. They have greater risks of
complications dahil mga premie babies sila. Lahat kami ay tutok na tutok sa pag-
aalaga sa kanila.

"Kami na ni Christian ang magpapa-araw sa kambal. Sige na, magpahinga ka muna." Ang
pagtataboy ni mama sa akin. Nakaupo silang dalawa ni tito Christian sa garden
habang karga-karga sa bawat bisig ng isa ang kambal.

"Sige na, ijo. Kaming dalawa na Nathalie dito." dagdag ni tito habang nakangiti ng
malaki sa kambal.

Mabuti na lang at nandito sila mama at paminsan-minsan ay si tito Christian na

tumutulong sa amin sa pag-aalaga ng kambal. Tinuturuan din nila ako pati paminsan-
minsan. Pati si Austine ay tumutulong din sa akin.

"Thank you po. Iidlip lang ho ako saglit." Ang pasasalamat ko sa kanila bago
pumasok sa loob ng bahay.

Umalis kasi si Axel kahapon para sa isang business conference kaya ako lang mag-isa
ang nag-alaga kagabi sa kambal. Isang buwan matapos naming maiuwi ang kambal, unti-
unti na ring bumabawi si Axel sa business niya.

Bago pa man ako tuluyang makaakyat sa itaas napansin ko si Kirby na tahimik na

nakaupo sa hagdan habang nakamasid kay Ethan na nakikipaglaro kay Noah at Nigel. Si
Ethan ang anak ni tito Christian. Palagi itong sumasama kay tito kapag gumagala
dito.

"Kuya, hindi ka po mag bre-breakfast?" tawag ni Kirby sa akin nang mapansin

"Mamaya na pagkagising ko. Ikaw? Tapos ka na bang kumain, Kirby?"

"Tapos na po ako."

Tahimik at masunuring bata si Kirby. Kapag iniiwan siya dito mag-isa ng mama niya
para magtrabaho, tumutulong ito sa mga maids kahit pinipigilan namin siya. Sanay
daw kasi siya sa mga gawaing dahil siya ang naglilinis ng bahay nila dati. Nathalie
had him when she was still sixteen.

Pagkatapos kong magpaalam sa kanya dumiretso na ako sa kwarto ni Axel at natulog.

Kailangan ko ng sapat na lakas para sa kambal.

----------

"Sa tingin ko mas maganda ang pink tas gray." Ang suhestyon ni Isabel.

"Ah basta, mas maganda ang peach at white!" Ang pagkontra naman ni Austine.
Napakamot na lang ako sa noo dahil kanina pa sila nagtatalo sa kung ano ang color
scheme ng magiging kasal ko.

"Hep! hep! Tumahimik nga muna kayong dalawa. Bakit hindi na lang kaya kayo ang
magpakasal?" Ang pagpapatigil ni Lovely sa dalawa. Isang ngiting pasasalamat ang
ibinigay ko sa kanya nang magkasalubong ang mga mata namin.

"Ready na akong magpakasal, okay? Ang groom ko na lang ang kulang." Nakangusong
saad ni Isabel habang binubuklat ang isang magazine.

"Choosy mo kasi! Di ba nililigawan ka n'ong direktor. Tuwad na agad, gurl! Daks

kaya yon." Ang kinikilig na sabi ni Austine habang hinahampas si Isabel.

Sa di kalayuan ay nakita ko ang papalapit na Nathan, Axel at Arvy. Isang masamang

ngiti ang sumilay sa mga labi ni Nathan habang naglalakad papunta sa likuran ni
Austine.

"Yes, baby? Saan mo nalaman na daks ang Rigor na 'yon?"

Sa halip na sagutin si Nathan walang pasabing sinapo ni Austine ang pagkalalaki

nito at ngumite ng pagkalaki-laki sa amin.

"Syempre mas daks pa rin itong asawa ko. 10 inches to mga bakla! Payt me." Ang taas
noo nitong pagmamalaki sa amin.

Lahat kami ay napaubo at napatawa sa malaki nitong bibig. Hindi na ako magtataka
kong masusundan kaagad si Nigel.

Hinalikan muna ako sa noo at labi ni Axel bago siya umupo sa tabi ko. "Nakapili na
ba kayo, sweety?"

"Hmmm..hindi pa eh. Kanina pa nagtatalo si Isabel at Austine tungkol sa kulay." Ang

sagot ko dito habang nakasandal sa balikat niya.

"Ikaw? Ano bang kulay gusto mo?"

"Black at gray. Ayoko namang magmukhang halloween ang kasal natin kaya sila ang
pinapili ko ng kulay."

Wala naman kasi akong talent pagdating sa mga ganitong bagay. I'm not an artistic
person. Saka I'm too afraid to plan my own wedding. I don't want to mess this up.

"Ikaw, Kirby? Anong kulay ba ang gusto mo?" Tanong ko sa binatang dumaan sa likuran
namin karga-karga ang limang buwan kong anak na si Alexandro.

Isa sa napansin ko sa batang ito ay ang pagkahilig niya sa mga bata at pagiging
malapit dito. Kahit pa palaging walang emosyon ang mukha nito, madali nitong
nakakasundo ang mga bata sa bahay.
Nagmano muna ito sa lahat bago niya iniabot si Alexandro kay Axel at sumagot.
"Dirty blue at white po."

Dahil sa sagot niya, nagpatuloy ang pagpla-plano ng kasal. Sinunod namin ang
suhestyon nitong kulay dahil pareho namin itong nagustuhan ni Axel. Preparing a
wedding is an exhausting thing to do. Kailangan itong pagplanuhan ng maigi hanggang
sa maliliit na detalye. But nothing could beat that feeling kapag nakita mo na ang
resulta ng ilang linggo mong pinaghirapang buuhin.

"Tito...kinakabahan po ako." Ang bulong ko kay tito Christian habang naglalakad

kami sa pasilyo papunta kay Axel.

"You're doing great, ijo. Just enjoy your wedding." He squeezed my hand and gave me
a warm smile.

Wala man akong mga magulang but tito Christian made me feel like I have one. Kaya
siguro in love na in love pa rin si Dad sa kanya. He has a heart of gold and tito
deserves every good things in the world.

"Tito, thank you for everything. Thank you for being here with me." buong
sinseridad kong pasasalamat dito.

"Walang ano man, anak. I'm happy to be a part of your life."

Sa isang resort nila Axel namin napiling magpakasal. Isang beach wedding na matagal
ko ng pinangarap. Parang kailan lang noong palihim akong umiiyak tuwing
nagpapatulong si Axel sa akin para surpresahin si Cheska. Everything used to be a
dream back then. Having kids with him, kissing him, creating a family with him and
marrying him.

Axel used to be the man of my dreams but he is my man now. It's no longer a dream.
It's real. He's real and I can't ask for more. Sapat na sa akin ang lalaking to at
ang mga anak namin.

"You look so beautiful, sweety." Bulong niya nang salubungin niya kami ni tito.
"Thank you po, tito." Niyakap niya muna si tito bago hinawakan ang kamay ko.

"You're welcome, anak."

Labis na kaba at saya ang nararamdaman ko habang sinisimulan ng wedding officiant

ang kasal. Kung anu-anong mga scenario na lang ang pumapasok dito sa isipan ko
habang nagsasalita ito sa harapan. Paano kung may tumutol? Paano kung may
magtangkang sirain itong kasal namin? Paano kung may kabit si Axel a—

"Sweety, wala akong kabit. Walang masamang mangyayari." Ang natatawa niyang bulong
sa akin. Napansin niya siguro ang pagkabalisa ko.

"Malay ko ba." irap ko dito para pagtakpan ang kabaliwan ko. Tumawa lang

"Ladies and gentleman, let us listen  to Roan and Axel as they pledge their vows to
each other before us today." Ang anunsyo ng wedding officiant. Lumapit sa amin si
Noah at Anisto bitbit ang mga singsing namin.

"Thank you, kiddos." Ang pasasalamat ni Axel bago nito kinuha ang singsing kay
Noah.

"Thank you po." Nginitian ko silang dalawa bago kinuha mula kay Aniston ang
singsing ko.
"Ho!" Sigaw ni Axel bago niya ako binigyan ng isang kabadong ngiti. "First of all,
sweety, thank you for giving me two wonderful angels. Thank you for giving me
another chance to prove myself to you. To prove that I can be a good father to our
children, to prove that I can become your husband and to prove that I can love you
forever. Thank you for keeping up with my problematic self for a long time. Alam
kong marami akong naging kasalanan sa iyo. Alam kong nasaktan kita ng maraming
beses and yet you still chose to be with me. Kaya habang buhay kong papatunayan
sa'yo na karapat-dapat ako sa pagmamahal mo. Roan, today I give myself to you and
ask for your tomorrows. I promise to love you above all others, to give you my
strength and ask yours in return, to stand by you in good times and in bad. I give
you all my trust and unconditional love. May this ring be a token of my undying
love for you." Matapos niya iyong banggitin, isinuot niya sa kamay ko ang wedding
ring namin. Habang sinusuot niya ito sa akin, hindi ko maiwasang mapaiyak. Damn,
he's officially mine.

Pinunasan muna nito ang aking luha bago ako nagpatuloy sa pagsasalita. "Axel, you
were always the man of my dreams. Having you here with me, exchanging vows and
exchanging rings, it was always my dream. At lahat ng pangarap ko lagi mong
tinutupad. From my first kiss to having my own family, tinupad mo lahat iyon at
wala na akong iba pang mahihiling. Maraming salamat kasi pinili mong mahalin ako.
Maraming salamat kasi ibinigay mo rin sa akin ang kambal. Ipapangako kong gagawin
ko ang lahat upang maging mabuting katuwang mo sa buhay. Mamahalin ka, iintindihin
ka at pagsisilbihan kita hanggang kamatayan. Kayo ng mga anak natin, kayo na ang
buhay ko ngayon. Axel, I love you. Mahal kita at hindi ako magsasawang sabihin iyan
sa iyo araw-araw. I give you this ring as a token and a pledge of my abundant love,
and I promise from this day forward, to love, to honor, to cherish and respect you,
in sickness and in health, wealth and poverty, for all the days of our lives."
Hindi ko maiwasang mapaiyak sa saya habang isinusuot ko sa kamay ang singsing niya.
The ring that will bind us till death.

"Roan and Axel, you have expressed your love to one another through the commitment
and promises you have just made. It is with these in mind that I pronounce you
husband and husband.

You have kissed a thousand times, maybe more. But today the feeling is new. No
longer simply partners and best friends, you have become husbands and can now seal
the agreement with a kiss." Ang deklara ng officiant bago nagpalakpakan ang lahat.

Habang palubog ang araw, sinakop ni Axel ang labi ko. Kagaya ng pagsakop niya sa
buong buhay ko. Ito na yata ang pinakamatamis at pinakamasarap ba halik na
natanggap ko mula sa kanya.

Ramdam kong akin siya ng buong-buo. Walang kahati at hindi sekreto.

"I love y——"

"UWAAAAHHHH!! UWAAAHHH!!"

Hindi natapos ang sasabihin ni Axel dahil biglang pumalahaw ng iyak ang kambal.
Mukha postpone muna ang honeymoon namin.

-----------------------------------------------------------

The End.

Thank You!
Finally! Sa wakas at natapos ko na rin si boss Axel. Ibang klaseng fullfilment ang
nararamdaman ko habang sinusulat ang epilogue. Hindi ko ito matatapos kung hindi
dahil sa suporta ninyong lahat. Maraming- maraming salamat po sa inyo. Maraming
salamat po sa mga komento, suhestyon, votes at load. Lahat ng 'yon naging dahilan
para makaabot ako hanggang epilogue.

Sobrang dami kong natutunan habang sinusulat ang kwentong ito na naging dahilan
para pag-igihan ko pa sa iba ko pang kwento.

Marami akong pinag-daming ups and downs akong nadaanan hindi lang sa pagsusulat
kung hindi sa totoong buhay rin. Reading and writing became my escape from my real
life. Minsan gusto ko nalang mag-breakdown pero ayokong maging mahina. Kaya
nagsusulat na lang ako dito o di kaya ay nagbabasa.

Ang mga komento niyo at ang mga mensahe niyo ang distraction ko. Pasensya na kung
hindi ko po nare-replyan lahat ng mga komento at mensahe ninyo sa akin. May mga
araw rin kasi na gusto ko nalang matulog ng isang buong araw para makalimutan ang
mga problema ko. Nakakainis kasi kahit anong gawin kong pagtakas, pa ulit-ulit ko
pa ring hinaharap ang problema na hindi naman dapat para sa akin.

Kung may mga araw mang hindi ako makapag-update, iyon po ay dahil nagpapahinga ako
saglit. Napapagod rin po kasi ako. Hindi lang sa pagsusulat pati na rin sa totoong
buhay. Napapagod na akong marinig ang iyak ng mama ko. Ang sigawan nila.
Nakakapagod isipin na unti-unti na palang nasisira ang pamilya mo. Bilang panganay,
nakakapagod rin pakinggan ang mga magulang mo na nagpaparinig ng mga habilin sa
iyo. Ang sarap nilang unahan.

Hindi po ako nagpapa-awa o ano man. You can choose to forget this part of my thank
you letter pero ito lang po kasi ang naiisip kong paraan para gumaan kahit papaano
ang pakiramdam ko. Gusto kong makipag-usap sa mga kaibigan ko pero ayokong abalahin
sila sa problema ko. Alam kong may sarili rin silang problema.

Maraming salamat po!

Sana suportahan niyo pa rin ang iba ko pong on-going na libro. Hehe!

Ito po ang mga ongoing books ko po:

•The Governor's Secret

•The Lost Doctor

•Set Me Free, Mr. Businessman

•Where To Find

•Parasitism

Mag fo-focus po muna ako sa The Governor's Secret, The Lost Doctor at Where to
Find.

Special Chapter
Roan Dela Mercid

"Hello, Axel? Where are you? Papunta ka na ba?" Ang tanong ko sa kabilang linya.

I peeked outside the tinted window of my car para tingnan kung nasaan na kami
ngayon. I heaved out a frustrated sigh nang matantong malayo pa kami sa aming
patutunguhan.

"I'm on my way. Calm down. Don't stress yourself too much, sweetheart. Buntis ka."
Ang paalala ng asawa ko sa akin. His voice is enough to calm me down.

Kahit hindi niya ako nakikita ay tumango pa rin ako. Hinimas ko ang aking tiyan
nang maramdaman ko ang pagkirot nito. "Okay, mag-ingat ka. Love you."

"Love you too. See you later."

Ako na ang nagkusang putulin ang tawag naming dalawa. He might be driving his own
car right now at sigurado akong hindi niya iyon ibaba kung hindi ko pa siya
uunahan. As much as I want to talk to him, I want to meet him in whole later. Baka
mapaanak ako ng maaga dahil sa inis mamaya.

Before I could place my phone inside my bag, muli na naman itong tumunog. I looked
at the caller and saw that it was the same person who have called me a couple of
times today.

"Hello, teacher Yeh?"

"Mr. Juariz, may I know if you're still coming today?" Her soft voice that I
admired back then sounded so bad in my head right now.

"Teacher Yeh, malapit na po ako."

"Sige, sir, thank you."

Napahilot ako ng aking sintido matapos niyang ibaba ang tawag. Muli akong tumingin
sa labas ng sasakyan habang hinihimas ang malaking umbok ng aking tiyan para ikalma
ang sarili ko.

Papunta kami ngayon sa school ng panganay naming kambal dahil sa ikasampung

pagkakataon sa school year na ito, nasangkot na naman sa gulo si Raze. Ika limang
buwan palang ito ng pasukan pero ang bubwit na 'yon todo-todong sakit ng ulo na ang
ibinibigay sa amin.

Raze and Rain are already in third grade. Ayaw silang ipasok ni Axel sa advance
program ng school dahil gusto daw niyang maranasan ng mga 'to ang hindi niya
naranasan dati. Hindi rin naman umalma ang dalawa.

"Sir, nandito na po tayo," anunsyo ni Rolan na driver at bodyguard ko.

Bubuksan ko na dapat ang pintuan sa side ko nang may magbukas nito para sa akin.
Hindi ko kaagad nakita ang mukha nito, sa halip ay ang puti nitong dress shirt at
itim na pantalon ang sumalubong sa aking paningin.

Bahagya itong yumukod dahilan para makita ko ang kanyang mukha. "Axel,"

Inilahad niya ang kanyang kamay sa akin at tinulungan akong makababa sa sasakyan.
Kinuha niya rin ang bag ko at isinukbit iyon sa kanyang balikat. He kissed my
temple as he wrap his arms around my waist.

"I miss you," ang sabi niya sa malambing na boses.

"Miss you too. Pero may problema pa tayo. Kanina pa tayo hinihintay ni Miss Yeh," 
ang sagot ko sa kanya. There's already a smile on my lips.

Siya naman ngayon ang nagpakawala ng malakas na buntong hininga. "Ano na naman kaya
ang ginawa ng kutong lupa na 'yon. Malilintikan talaga siya sa akin pag-uwi."

Hinampas ko ang mabato niyang tiyan nang sabihin niya 'yon. "Wag mong hahampasin ng
sinturon. Sinasabi ko sa'yo, Axel."

Last month kasi ay tinodo niya ang pag-sinturon sa makulit na Raze ayon hindi siya
pinansin ng ilang linggo.  Ilag ang bata sa kanya dahil natakot yata. Nasugatan
kasi niya ito habang hinahampas ng sinturon.

Alam ko namang hindi niya sinasadyang masugatan ang bata. Saka hindi rin naman siya
nanghahampas ng basta-basta na lamang. Dalawang beses niya lang nahampas ang
dalawa. Napuno lang talaga siguro siya noong araw na 'yon.

Pinagtripan kasi ni Raze ang isa sa mga maid namin. Itinulak niya sa pool at
sinampahan. Eh hindi marunong lumangoy iyong si Tere, ayon, kamuntikan ng malunod.
Mabuti nalang at kaagad siyang nakita at natulungan ng asawa ko. Saktong bad trip
rin sa trabaho si Axel sa araw na 'yon, kaya ayon. Nahampas niya ng todo-todo.

"Mr. and Mr. Juariz," ang tawag sa amin ng guidance counsilor pagkapasok namin sa
guidance office.

"Mrs. Jennings," Pilit akong ngumite sa kanya nang salubungin niya kami at nakipag-
kamay.

Saglit pa akong nagpalinga-linga sa loob ng malawak na opisina nang hindi ko makita

ang anak ko.
Kadalasan ay sinasalubong kami nito nang yakap at isang matamis na ngite na akala
mo walang masamang ginawa. Muli akong tumingin kay Mrs. Jennings na nakatayo pa rin
ngayon sa aming harapan.

"Ang...Ang anak po namin?"

Ngumite siya matapos niyang ayusin ang kanyang salamin. Sinenyasan niya kaming
sumunod sa kanya papasok sa isa pang pinto.

Pagpasok namin doon, agad kong nakita ang bubwit na si Raze na nakahiga sa tiled
floor habang nanonood ng TV. Nakade-kwatro ito habang nakahiga at ang isang kamay
ay naka-unan sa kanyang ulo. Iyong isa naman niyang kamay ay ang ginagamit niya
para isubo ang chichirya sa kanyang tabi.

Pumikit ako at humugot ng hangin. Kumapit ako ng mariin sa braso ni Axel para
kumalma.

"Relax. Don't stress yourself too much. Makakasama sa bata 'yan," ang paalala ng
asawa ko sa akon habang hinahagod ang likuran ko.

"Alexander Raze," ang pagtawag ko sa atensyon ng anak ko.

Agad itong lumingon sa direksyon namin at ngumise. "Mama! Dad! Why are you here?"

Gumulong pa ito ng isang beses bago tumayo at pinagpagan ang puti niyang dress
shirt at itim na slacks. Napahilot ako sa ulo ko nang mapansin kung gaano kadumi
ang damit niya.

"Hindi ba't kami ang dapat na magtanong sa iyo niyan, Raze? What did you do this
time!?"

Umasim ang mukha nito saka umastang nililinisan ang tenga gamit ang hinliliit niya.
"I did not do anything, mama. Naging good boy po ako ngayon but they're making me a
bad guy again."

And there goes his infamous puppy eyes and pout again. Palaging lumalambot ang puso
ko kapag nagiging ganito siya sa akin but not this time.

"Mr. Juariz, please take a sit. Nandito na rin ang mga magulang ng isa pang
student."

Lumingon ako sa likuran ko at nakita ang medyo may kalakihang ginang na sobrang
sama ng tingin sa akin. Katabi niya ang isang chubby na baby boy na kumakain ng
burger. Naka-ipit pa sa kili-kili nito ang plastic cup na sa tingin ko ay may
lamang juice.   Tumabi ako nang maglakad ito papunta sa direksyon ko. Nilagpasan
niya ako at naunang naupo sa sofa.

Pinaupo ako ni Axel sa isang one sitter sofa at saka naupo sa arm rest ng upuan.
Ang anak naman namin ay tumabi pa talaga sa batang sa tingin ko ay ang batang
inaway niya.

"Hoy, tabachoy, di ba friends na tayo? Bakit mo pinatawag mama ko ah?" Ang maangas
na tanong ng anak ko sa katabi niya saka nito kinurot ang pisnge ng bata.

"Alexander!" Pinanlakihan ko ito mata.

Tumikhim ang principal para kunin ang atensyon naming lahat. Hindi na ito
nagpaligoy-ligoy pa at agad na sinabi ang kawalangyaang ginawa ng anak ko sa
kaklase nito. Palagi daw nitong tinatawag na tabachoy ang transferee. Sinusundan
nito ang bata kung saan-saan para tawagin lang na tabachoy.

Nong kinausap daw ito ng teacher niya, sinabihan niya ito na itapat muna ang ulo sa
aircon para lumamig. Tapos ito daw ang naglead sa buong klase na maglaro sila ng
mannequin dance sa classroom, masyadong daw nitong nilakasan ang pagtapon ng
sapatos kaya ayon, sapul ang TV.

"Sir, wala po talagang problema sa kanya kung sa academic ang pag-uusapan natin.
Siya at ang kapatid niya ang nangunguna sa klase. Pero, sir, ngayon lang ako naka-
encounter ng ganito kakulit na bata sir. I tried to give him a lot of activities
dahil akala ko bored lang siya pero mabilis niya iyong tinatapos saka pagtri-tripan
na naman ang mga kaklase."

Ramdam ko ang labis na frustration ni Teacher habang kini-kwento iyon. I feel bad.
Pati rin naman ako ay nafru-frustrate din sa inaasal ng anak ko.

Matapos ang discussion namin sa loob ng principal's office. Maayos kaming nag-
paalam sa kaklase niya at ina nito. Mabuti nalang at humingi siya dito ng patawad.
Nagmano rin siya sa nanay ng bata bago ito nagpaalam.

Dinaanan muna namin ang kapatid niya na natutulog sa clinic at saka kami umuwi.
Tahimik kaming lahat habang binabaybay namin ang daan pauwi.

Ako ang naunang bumaba sa sasakyan pagdating namin. Inabangan ko ang bubwit na si
Raze at saka ito piningot sa tenga. Nakahawak lang ako sa tenga niya hanggang
makapasok kami sa loob ng bahay.

"A-Aray! Aray, ma! ARAAAAYYYY, MAMAAAA!!"

"Aray-Aray!? Ha!? Papatayin mo ba talaga ako sa galit Alexander?! Saan ba ako

nagkamali sa pagpapalaki sa iyo ha?! Did I do anything bad to you at ganito ang
naging behaviour mo!?" Ang bulyaw ko dito matapos kong bitawan ang tenga niya.
"Gusto ko lang naman makipag-friends sa tabachoy na 'yon. Is that bad, mama?"

Namaywang ako sa harapan niya at huminga ng malalim.

"Raze, wanting to be friends with that kid isn't bad. Ang mali ay ang pagtawag mo
ng tabachoy sa kanya." Pareho kaming lumingon kay Axel na nakaupo sa sofa at
seryoso ring nakamasid sa amin.

"Tabachoy naman talaga siya, dad. You told me to be honest all the time."

"Raze, may pangalan ang kaklase mo. Bakit nagawa ni Rain na pumirmi sa upuan niya
at rumespeto sa ibang tao at ikaw hindi?" Ang inis kong tanong sa kanya. "Simula
noong grade one ka ilang beses na kaming pabalik-balik ng dad mo sa guidance at
principal's office. Suking-suki na kami doon, Raze."

"Then don't! You don't have to come again, mama. You hate me right?! You hate me
because I'm not like Rain! You hate me because I'm like this. You hate me because I
always take up your time kahit may importante kayong trabaho ni dad. Galit kayo sa
akin kasi papansin ako. You hate me! You hate me! You hate me! Fuck!" Ang sigaw
niya bago tumakbo paakyat sa hagdanan.

Gulat na gulat akong napasapo ng bibig ko habang sinusundan ng tingin ang kanyang
dinaanan. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong ire-react. Hindi ko alam kung saan
ako unang magre-react sa sinabi niya.

"ALEXANDER RAZE! COME BACK HERE YOU BRAT!"

Tumingin ako sa asawa kong nakapameywang na nakatayo ngayon sa aking tabi. His
labored breathing,  his clenched jaw, the bulging veins in his neck, it was a sign
that he's truly mad right now. But his eyes looks confused, shocked, at katulad ko
ay mukhang hindi rin siya makapaniwala sa nasabi ng anak namin.

Nanghihina akong napakapit sa braso ni Axel nang maramdaman ko ang panlalambot ng

mga binti ko. "Axel..." I called him with a shaky breath before closing my eyes,
pushing my tears out from it.

"Sweetheart, stop crying. I'll talk to him, hm?" He cupped my face with his big,
rough hands before carefully placing a kiss on my forehead.

He left me there para sundan ang anak namin habang ako naman ay dumiretso sa kusina
para gawan siya ng paborito niyang cheesecake. Hindi ko inaasahan na ganoon na pala
ang iniisip niya. Hindi ko tuloy maiwasang magalit sa aking sarili. I feel like I
failed as a parent. Habang busy ako sa pagaasikaso ng resto, hindi ko na namalayang
nane-neglect ko na pala ang mga anak ko.

May pagdududang umusbong dito sa puso ko. What if gan'on din ang maramdaman ng anak
ko dito sa aking sinapupunan? Paano kong mamali ako sa pagpapalaki sa kanila? I
don't want them to resent me. Ayokong malayo ang loob sa akin ng mga anak ko. Mahal
na mahal ko sila. Hindi ko kakayanin.

Habang naghahapunan kaming lahat, wala kaming imikan. Pasulyap-sulyap lang ako sa
pwesto ng anak ko na tahimik na kumamain. Usually ay si Raze ang palaging nag-
iingay habang kumakain kami. Palagi niyang nilalaglag ang kapatid tuwing hapunan
minsan naman ay ang ama niya ang binibiro pero ngayon ay sobrang tahimik nito. 
Tanging ang kalampag ng mga kubyertos lang ang naririnig sa buong dining area.

"Tapos na po ako."

"But mom made blueberry cheesecake," ang sabi ni Rain sa kapatid.

"I'm already full. You can have my share," ang malamig na tugon ni Raze sa kapatid
bago nagsimulang maglakad.

Nakasunod ang paningin naming tatlo sa kanya habang naglalakad siya papalayo sa
amin. Napabuntong hininga ako at napahilamos sa aking mukha. I need to talk to him.
Hindi pwedeng ipagbukas ang bagay na 'to.

Kinagabihan, habang bitbit ang blueberry cheese cake na ginawa ko sa isang kamay,
sunod-sunod ang ginawa kong pagkatok sa kangang pintuan. I knocked on his door many
times pero walang Raze ang sumagot o nagbukas.

Mariin akong pumikit bago pinihit ang knob ng pintuan niya. Madilim na ang kanyang
kwarto pagpasok ko doon. Maingat akong naglakad papunta sa kama niya at naupo doon.
Inilagay ko naman sa kanyang bedside table ang blueberry cheese cake na bitbit ko.

Pinagmasdan ko lang siyang natutulog. Raze will surely grow up as a handsome young
man kagaya ng daddy niya. Kuhang-kuha nila ng kanyang kapatid ang halos lahat ng
features ni Axel. Hindi naman ako nagre-reklamo. Masaya akong magkaroon ng mga mga
bulilit version ni Axel. Ika nga nila, the more the merrier.

Umayos ako ng higa sa tabi ng anak ko at niyakap siya mula sa kanyang likuran.
"Nak, sorry if mama made you feel that way. I will never hate you, baby. Mahal na
mahal kita. I brought you here in this world because I love you a lot. I'm sorry
kung naco-compare kita kay Rain. Hindi naman kasi perfect mama si mama. I make
mistakes din, anak, kasi tao lang din si mama. I'm going to try my hardest from now
on, okay? I'm sorry."

Hindi ko na mapigilan ang sarili na muling maiyak. Gusto kong maging perpektong
magulang sa mga anak ko pero wala naman kasing tutorial sa youtube kung paano
maging gan'on. Walang guide book kung paano maging isang perpektong magulang sa
kambal ko.

Napatigil ako sa pag-iyak ng pumihit paharap sa akin ang aking anak at yumakap.
Rinig na rinig ko ang mahina niyang paghikbi sa aking dibdib. "I'm sorry, mama.
Hindi ko na po uulitin 'yon. Okay lang po kung papaluin ako ni dad. Nagkamali po
ako. I'm sorry for making you feel that way po. I'm sorry for making you cry."

"Oh Raze..." Mahigpit akong napayakap sa kanya at saka hinalikan siya sa kanyang
noo.

"I'm sorry too, anak. Marami akong naging pagkakamali at pagkukulang sa inyo. Hindi
mo kailangang ikompara ang sarili kay Rain kasi magkaiba kayo ng kapatid mo. You
are you and Rain is Rain. You guys are unique in your own ways and whatever your
differences are, I love you still. I love you guys more than your dad."

Nag-angat siya ng tingin mula sa pagkakasubsob sa aking dibdib at ngumise. "Really,

ma?"

Mahina akong natawa at tumango. "Really."

"Pst! Hoy! Narinig ko 'yon." Sabay kaming dalawa ng anak kong napatingin sa pintuan
kung saan nakatayo si Axel habang naka-akbay kay Rain na halatang ginising ng ama
niya.

Muli akong tumingin kay Raze at saka siya hinalikan sa noo. It didn't take long
nang makalapit sa amin sila Axel at Rain na sumampa na rin sa kama.

Hindi man ako nagkaroon ng kompletong pamilya habang lumalaki, pero bawing-bawi
naman ngayon sa pamilyang meron ako. I will protect this family at all cost until I
die.

-----------------------------------------------------------

Matagal na po siyang naka-imbak sa drafts ko kaya ito na po siya. HAHAHAHA. Stay

healthy, keep safe and God bless you always powxszx.