Οι Πυραμίδες είναι ναοί, γεωμετρικές μορφές προσαρμοσμένες στα σύμβολα

της φύσης. Πυραμίδα =Φωτιά =Πνεύμα =Πύρινη δύναμη του Ήλιου (σε σχέση
με το ηλιακό μας σύστημα). Οι τέσσερις έδρες της αναφέρονται στα 4
πρωταρχικά στοιχεία (Γη, Νερό, Αέρας και Φωτιά) και στους 4 δρόμους
ανάβασης: θρησκεία, επιστήμη, εξουσία και τέχνη. Η τετράγωνη βάση είναι
σύμβολο της Γης, της ύλης, ενώ τα μονοπάτια αναζήτησης λεπταίνουν καθώς
πλησιάζουν στην κορυφή, στην Αλήθεια. Αυτό που φαίνεται ξεχωριστό στην
βάση, είναι μοναδικό και ενιαίο στην κορυφή.

Όλες οι Πυραμίδες αλλά κυρίως η Μεγάλη, είναι μια πραγματεία για την
γεωμετρία την αστρονομία και την αστρολογία.  Όλοι αυτοί οι ναοί ήταν μια
μορφική και μαθηματική έκφραση της μετάλλαξης που έπρεπε να υποστεί ο
άνθρωπος για να φτάσει σε ανώτερες βαθμίδες εξέλιξης.

Η αυλή, η αίθουσα με τους κίονες, η υπόστυλη αίθουσα, το ιερό και το άδυτο

ήταν διαδοχικά βήματα για την συνάντηση με τον θεό ή με τον εσωτερικό
εαυτό του ανθρώπου. Διάδρομοι, μυστικές αίθουσες, κρύπτες ολοκλήρωναν
την διαδικασία των ψυχολογικών δοκιμασιών που έπρεπε να ξεπεράσει ο
υποψήφιος αυτός που ήταν πραγματικά διψασμένος να μάθει και να φτάσει
στην ψυχή του.

Ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά της αιγυπτιακής γλυπτικής, αυτό που

ξεχωρίζει αμέσως είναι η μετωπικότητα των περισσότερων
επιζωγραφισμένων αγαλμάτων. Οι μορφές απεικονίζονται είτε όρθιες με το
αριστερό πόδι προτεταμένο, είτε καθιστές αλλά ακίνητες και ευθυτενείς (οι
βασιλείς σε θρόνους και οι αξιωματούχοι όπως οι γραφείς και οι γιατροί
οκλαδόν), ενώ σε όλες τις περιπτώσεις κυριαρχεί η αίσθηση της ακαμψίας η
οποία συνδυάζεται με την ιερατική αυστηρότητα που αποπνέουν τα
πρόσωπα.

Η στάση αυτή θα γίνει το σήμα κατατεθέν της αιγυπτιακής τέχνης, από την
οποία απουσιάζει γενικότερα η έννοια της προοπτικής.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι όπως ήδη είπαμε, αποδέχονταν πλήρως την ιδέα της
μετενσάρκωσης. Για τον λόγο αυτό ανακάλυψαν την τεχνική της
μουμιοποίησης ώστε ο νεκρός να βρίσκει το σώμα του στην επόμενη ζωή του.

έσα από τις δυσδιάστατες ζωγραφικές παραστάσεις,  προσπαθούσαν να

εξοπλίσουν τον τάφο του νεκρού με μη αναλώσιμα είδη και να καταγράψουν
παράλληλα την κοινωνική του θέση. Οι παραστάσεις που συναντά κανείς είναι
κυρίως νεκρικά συμπόσια, ενώ οι γυναίκες όταν εικονίζονται παρουσιάζονται
ως σύζυγοι, κόρες ή υπηρέτριες. Με την πάροδο του χρόνου η θεματολογία
αρχίζει να περιλαμβάνει σκηνές από την καθημερινή δραστηριότητα της
οικογένειας, ενώ στα χρόνια της 5ης Δυναστείας το φάσμα διευρύνεται κι
άλλο, με σκηνές υπαίθρου, κυνηγιού, από τη ζωή στο σπίτι και την εργασία.
Έτσι  αναπτύχθηκε η τέχνη της τοιχογραφίας που απεικόνιζε όλες αυτές τις
δραστηριότητες, όπως, κυνήγια, αγροτική ζωή, χοροί, πολεμικοί θρίαμβοι κλπ.

Οι απεικονίσεις αυτές με τον καιρό εξαπλώθηκαν και έξω από τους τάφους,
διακοσμώντας ναούς, κτήρια κλπ.
Ο ρόλος των εργατών ήταν πολύ συγκεκριμένος. Πάντα δούλευαν, όπως και
οι υπηρέτες, χωρίς να έχουν δικαίωμα να παίρνουν μέρος σε θρησκευτικές ή
άλλες τελετές. Ωστόσο, απεικονίζονταν σε ζωγραφικές παραστάσεις και σε
ανάγλυφα συνοδεύοντας τους άρχοντές τους στη μεταθανάτια ζωή, μένοντας
γνωστοί με το όνομα σάμπτι ή σαβάμπτι ή ουσάμπτι . Οι καλλιτέχνες -με τον
αρχιτέκτονα να έχει υψηλότερη θέση ανάμεσα στους κρατικούς
αξιωματούχους- όπως και οι τεχνίτες θεωρούνταν επίσης υπηρέτες του
φαραώ και αποτυπώνονταν εικαστικά στους τοίχους των τάφων.

Η ενσωμάτωση των τεχνών στις πολιτικο-θρησκευτικές δομές του κράτους

ήταν τόσο απόλυτη, ώστε κάθε αναταραχή στην άσκηση της εξουσίας και
ανατροπή των προηγούμενων ισορροπιών, προκαλούσε και αντίστοιχη
παρακμή της τέχνης. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στη μεταβατική
περίοδο (1640-1532 π.Χ.) που ακολούθησε της αποσύνθεσης του Μέσου
Βασιλείου. Αλλά και η αναβίωση της μετά από κάθε παρόμοια περίοδο είναι
αδιάψευστος μάρτυρας της ανθεκτικότητας και της δύναμης των παραδόσεων
της αιγυπτιακής τέχνης.

Οι Αιγύπτιοι, ποτέ δεν έδωσαν πραγματική σημασία στην κατασκευή των

σπιτιών τους. Τα θεωρούσαν εφήμεραν οικοδομήματα που φιλοξενούσαν
εφήμερα σώματα, οι πραγματικές κατοικίες τους ήταν οι τάφοι τους και γιαυτό
έδειχναν εντυπωσιακό σεβασμό στην τήρηση των ταφικών εθίμων τους.

Οι Πυραμίδες είναι το πιο ανθεκτικό ανθρώπινο μνημείο στον χρόνο.

Στέκονται περήφανες, ακίνητες κάτω από τον έναστρο ουρανό, πάνω στην
καυτή γη αυτής της χώρας που γέννησε την τέχνη και τον μυστικισμό,
μάρτυρες της ακμής και της παρακμής του ανθρώπινου γένους, αιώνιοι
ακοίμητοι φύλακες της πορείας του ανθρώπου στην εσωτερική του
αναζήτηση.