იმპერიის მორალური სახე, სეპარატისტების „სიმართლე“. 14 თავის მიხედვით.

მართალნი არიან, მაგრამ რატომ არის ეს ცალმხრივი სიმართლე, თუ ასე სძულსთ

იმპერია, უნდა მიიღონ მისგან ჯილდოები? გიორგის წინააღმდეგ ბრძლა ნიშნავს
ქვეყნის წინააღდეგ ბრძოლას. რადგან მეფე ითვლებოდა ღვთის სწორად.

ომი ენატრებოდა, მაგრამ არა შინაური. სამოქალაო ომში ქვეყანას გამარჯვებული არ

ყავს.

ზვიადის გეგმა უშუალიდ მისი გეგმაა ოჩანის აღება, მაჰრამ აბ=მბოზებულთან დასჯა
გიორგის გეგმაა

ზვიადის დამოკიდებულება

ქვეყნის ინტერესები გიორგისთვის და მეფისთის რაარი და სეპარატიზსტებისთვის .

ფიცს რომ დებენ და ბინზანტის ლანძღავენ, სინამდვილეშ საქართველოს იწნააღმდეგ

იყენებდნენ ბიზანტიას.

საქართველოში XI საუკუნეში ახალ საფეხურზე ავიდა ფეოდალური ურთიერთოები .

ახალჩამოყალიბებულ საქართველოს სამეფოს გამოუჩნდნენ მოწინააღმდეგენი
დიდაზნაურების, საქართველოს ეკლესიის და მტრული სახელმწიფოების სახით .
სამღვდელოებას და თავადაზნაურებს აწუხებდათ პრივილეგიების დაკარგვა , ხოლო
მეზობელ სახელმწიფოებს საქართველოს გაძლიერება. მიუხედავად შიდა
წინააღმდეგობებისა, სამეფო კარის პოლიტიკის შედეგად სამეფოს ტერიტორია
იზრდებოდა, ხოლო ბიზანტიის იმპერიის გავლენა საქართველოზე სუსტდებოდა .
ფეოდალები კი, რომლებსაც ეშინოდათ პროვილეგიების დაკარგვის და დასუსტების
სწორედ სეპარატზისტული პოლიტიკისკენნ იმხრობოდნენ. მტერს იყენებდნენ თავიანდი
მეფის წინააღდეგ, როგორც მოგეხსენებათ, მეფის წინააღმდეგ ბრძლა საქართველოს
წინააღდეგ ბრძლას ნიშნავავს, რადგან მეფე ღვთის სწორად მიიჩნეოდა . ეკლესიას
ემხრობოდა ერთმორწმუნე ბიზანტიას და გადამრჩენლად სწორედ ის ესახებოდათ . თუმცა
„სჯულის ერთობა არარას არგებს,ოდეს თვისება ერთა მის შორის სხვადასხვაობდეს“.
შავლგე ტოხაისძისა და მამაზის საუბარში ნათლად იკვეთება იმ ფეოდალების სახე ,
რომლებიც სწორედ გავლენისთვის ემხრობიან ბიზანტიას, რომე;იც თავადაც სძლთ ,
რადგან სიმდიდრესა და „ფუფვნეულობას“ ესწრაფვიან. „დამპალი ქალაქია ბიზანტიონი ...
თვალების დაბნელება, ადამიანის ცოცხლად დამარხვა, ძელზე გაყვანა , მოწამვლა ,
ორივე ხელის მოჭრა და მკვლელის მიჩენა - ეს ყოველივე ბიზანტიონში ისწავლეს ჩვენმა
მეფეებმა“. მაგრამ თუ ეს მათი სიმართლეა, თუ ამის წინააღმდეგნი არიან, რაც ნათლად
ჩანს ტოხაისძის სიტყვებში, უნდა აიღონ მათგან ჯილდოები? სწორედ ეს არის
სეპარატიზმის სახე, ეს ფეოდალების ნაწილობრივი სიმართლე და ორმხრივი სახე . ისინი
იფიცებენ, რომ მეფის წინააღმდეგ იბრძოლებენ და ამ ბრძლაში იყენებენ ბიზანტიას :
„შემომფიცე, შავლეგ, მხოლოდ იმისთვის ვიცოცხლოთ, ჭიაბერის სისხლი ვაზღვევინოთ
მეფე გიორგის“. თავად გიორგი I ძალ-ღნეს არ იშურებდა, რომ შემოეერთებინა
საქართველოს ტერიტორიები, დავით კურაპალატის მიერ მოპოვებული, ე.წ. „ზემონი
ქვეყანანი“, არც კურაპალატობის ტიტული მიუღია. საქართველოს ერთიანობას
ყოველთვის ეს უშლიდა ხელს, სხვადასხვა ინტერესები, როდესაც ეს პირადი ინტერესების
ქვეყნისაზე მაღლა დგას, სწორედ ასეთი ფეოდალების სიმრავლეს დაუღუპავს
საქართველო არაერთხელ. მეფის ინტერესები საქართველოს გაერთიანება იყო,
სეპარატისტი ფეოდალების კი საკუთარი გავლენის გზარდა „დამპალი “ ბიზანტიის
გამოყენებით. მათთის ბრძლის იარაღს არ აქვს ძალა და მათთვის „მიზანი ამართლებს
საშუალებას“. გიორგი პირველი, დავით აღმაშენებელი, ბაგრატ 4, გიორგი ბრწყინვალე ,
ვახტანგ გორგასალი და ბევრი სხვა ქართველი მეფე ებრძდა მათ და ასეთ ბრძოლაში
მტრის ტაქტიკა უნდა გამოიყენო, როგორც თავად გიორგი პირველი მოქმედებდა .
კათალიკოსიც ერთმორწმუნე ბიზანტიისკენ იხრებოდა, გიროგის აკრიტიკებდა მისი
პოლიტიკის გამო, რომ გადაუხვია ქრისტიანობის გზას, თუმცა „საერთო სენია კაცთა:
მიცალებულებს იმადაც აქებენ ხანდახან, რათა ცოცხალს მიაყენონ ჩრდილი “, თუმცა
ისტორიის ფურცლებში გიორგი პირველი მაინც მიიჩქმალა, ესეც სენია ერთგვარი ,
სიტორია ივიწყებს მათ, ვინც ბრჭიყნვალე გამარჯვება ან სასტიკი მარცხი ან იწვნიეს .

თუ გავითვალისწინებთ იმ ეპოქას, როდესაც გამსახურდია წერდა „დიდოსტატის

მარჯვენას“, რთული გამოსაცნობი არ იქნება, თუ რისი თქმა სურდა. ცნობილი ანდაზა
არსებობს: „მტერი მოყვრულად მოსული, მტერზედაც უარესია“. მტერი, რომელიც
შნიღბულია სარწმუნოებით და ჩვენც გულუბრყვილოდ ვიხრებით მისკენ. ეს იყო ბიზანტიის
იმპერიის სახე, რომელიც არაერთხელ მშველელად გვეჩვემა, თუმცა საკუთარი
პოლიტიკისთვის გვინეყებდა და გვიმორჩიელბდა. ზოგადად, ეს არის იმპერია ,
რომელსაც მხოლოდ საკუტარი ინტერესები ამოძრავებს. სეპარატისტული ქმედებები
საქართველოში დღესაც არ შეწყვეტილა.