ფარსმანის არსაკიძესთან შეხევდრა (33 თავი)

ფარსმან სპარსი ნაწარმეობის ერთ-ერთო ყველაზე იდუმალი პერსონაჟია , რომელიც

მუდამ ირიბად საუბრობს და მისი სიტყვაც ყველაზე მწარედ სჭრის. გამსახურდიამ
ბოლოსიტყვაში აღნიშნა, „რომ ფარსმან სპარსისათვის კონსტანტინე არსაკიძის
დაპირისპირება გაგებულ უნდა იქნას, როგორც ერთგვარი ტეზა და ანტიტეზა რომანში “,
თუმცა ფარსმანის სოფისტიურმა პარადოქსებმა გააჩინა კითხვისნიშნები მკითხველში . ამ
მონაკვეთში ჩვენ ვკითხულობთ შეფარულ შერკინებას ყოფილ ოსტატსა და შეგირდს
შორის, სწორედ ეს იყო ფარსმანის სიძულვილის მთავარი მიზეზი „როცა მეჯადაგეები
ოსტატები ხდებიან, ოსტატებმა რევანდის ოყნა უნდა გაუკეთონ შავარდნებს“, ის კი
დააქვეითა არსაკიძის აღმავსვლამ და მეფის წყალობამ, თუმცა ამავდროულად
აფრთხილებს კიდეც: „ვინც მეფეთა სამსახურისთვის თავს გადასდებს, მას საკუთარი
სახლის უკან მზად უნდა ჰქონდეს დილეგიც. რადგან ქარის ქროლვას ემსგავსება მეფეთ
წყალობა, ხან აღმა მიჰქრის ეს ნიავი, ხანაც - თავდაღმა“. თითქოს წინაწარმეტყველურიც
გამოდგა ეს ისტყვებია, რაც შეგვიძლია ვთქვათ არსაკიძის ფინალიდან გამომდინარე .
„სხვათა ომის მამაცმა შლეგმა“ ფარსმანმაც ეს გზა გაიარა. ის ფარულად ცდილობს
დაჩრდილოს არსაკიძის შემოქმედება, სვეტიცხოველი: „ყველაფერზე უფრო ძვირფასი
მხატვრისთვის მაინც იგია, რაც არც მელქისედეკ კათალიკოსს შეუკვეთია და არც მეფე
გიორგის, ის, რასაც მოცალოების ჟამს დახატავს იგი თამაშით“, არსაკიძე კი მიუხვდა
აზრს, რომ ფარსმანმა მიახვედრა „ეს რამდენიმე ხაზიც სჯობიაო შენ მიერ აგებულ
სვეტიცხოველს“. თუმცა სწორედ ეს „რამდენიმე ხაზი“ აღმოჩნდა დიდი მისტიკის
მატარებელი. არსაკიძეს გამოესახა კოჭლი იაკობის შერკინება ღმერთთან, იაკობი
საკუთარი სახისთვის დაუმსგავესბია, ხოლო ღმერთი მექლისედეკისთვის. ამ თავის
დასაწყისში წამძღვანებული ეპიგრაფიც ამ სათქმელს უკავშირდება : „უფრთხილდით ,
კაცნო, უფლისა და ადამიანის გამოსახვას. ნება გეძლევათ ხატოთ მარტოოდენ ხენი ,
ყვავილნი და ქმნილებანი უჰასაკონი...“. რადგან „შეიმუსვრებიან“ სამი ჯურის ადამიანები :
ქედმაღალნი, მრავალგვართა თაყვანისმცემნი და მხატვარნი“. ვინაიდან, ადამიანის
სახისა და მით უმეტეს ღმერთის სახის გამოსახვა და წაბაძვა მკრეხელობად მიიჩნევა
რელიგიურ ასპეკტში. ფარსმანის მონათხრობიც ამავე აზრს უკავშირდება : „ვაი მას , ვინც
გამოხატოს ცოცხალი არსი. განკითხვის დღეს მხატვრის მიერ გამოსახული პირები
გაცოცხლდებიან... და დამხატველს მოსთხოვენ სულს“. ჩემი აზრით, ღმერთთან „ჭიდაობა“
გულისხმობს უკვდავებასთან ზიარების წყურვილს. არსაკიძეს ამ შერკინებით მწერალი
გამოხატავს იმ აზრს, რომ შემოქმედი ცდილობს, შექმნას ისეთი რამ, რაც ღვთის შექმნილს
გაუტოლდება ანუ შემოქმედს ემსგავსება ადამიანი თავისი შემოქმდებით და ამგვარად
მოიხელთებს უკვდავებას. არსაკიძემ მოიპოვა უკვდავება, როგორც ხელოვანმა, ტაძარმა
გაუძლო საუკუნეებს და ისიც მარადისობას ეზიარა.

+ ბალღები და მოხუცების მსგავსება

+ სხვის ომშ მამაცი შლეგი

+ „მაინც მოცალეობა და ფანტაზიაა შემოქმედების მკვიდრი მშობელი“

საბჭოთა სოსტემას დაუპირისპირდება მოცალეობა და ფანტაზია , რომელიც აკრძალული

იყო იმ რეალობაში ,რადგან ნაკლები ფანტაზია გჭირდებოდა იმის გადაკოპირებაში
რასაც ხედავდი.

ჩვენს აზნაურებს რო ურჩევნიათ, ანუ რო არავინ არ შეხედავს მის სურათს, ანუ ხელოვნების
მიმართ საზოგადოების დამომკიდებულებაში, ამაშც მართალია ფარსმანი.

1. ფანტაზია და მოცალეობა
2. არ აინტერესებთ ჭეშამრიტი ხელოვნება, უფრო პოპ ხელოვნება. დღეს რაც იყიდება იმას
ქმნიან.

ბასილი კეისრის ნაცვლად სტალინის და ლენინის ბიუსტები და სურათები უნდა

მოვისაზროთ. რომ ბასილის სურათი ყველგან უნდა ჰქონოდათ. დღეს (კიმ ჩენ ინი)

ხელმწიფის ნავში უნდა ჩამსახურყვნენ ხელოვანებიმ გეგმაშ უნდა ჩამსხადირყვნენ.

რასაც მიბღაზნებს იმას ვაკეებდიო ამბობს ფარსამნი ანუ ისიც იმიშ შემსრულებბლი იყო
რასაც ავალებდნენ რმ გადაერჩინა საკუტარი თავი.

საზოგადოების გულგრილი დამოკიდებულება მნიშვნელობა არ აქვს ვაჭარი ხარ

პატრიციუსი თუ ეპისკოპისო, ჭეშმარიი ხელოვნებიის ნიმუშად არ მიჩნევენ რაც
მოცალოების ჟამს დახატე.

თებრონია - ცოდვის შვილი.

ძირითად მოტივები

ხელოვნების ფარსმანისეული ხედვა. ფარსამნის რომელი მოსაზრება შეიძ₾ებოდა ყოფილიყო

საბჭოთა რეოალობაშ და რადმენად აქტუალურია ეს შეხედულებები დღეს. რამდენად
კრიტიკური შეიძ₾ებოდა ყპფილიყო ფარსამნის შეხედულება იმ ეპოქაში და არის თუ არა
აქტუალური ეს შეხედულებები დღესაც.

ხელოვანები პარტიის ინერესბეს რომ გამოხატავენ. ხელოვნების მწამრსი ხომ უნდა გქონდეს.

სკოლის წიგნიდან წასაკითხი - გურამ კანკავას მოსაზრება ... 293 გვერდამდე

შურიანი კაცის დამოკიდებულება ხელოვნებისადმი. ნიჭი და შური. ნიჭიერია მაგრამ შური

ჯაბნის ფარსმანს. ეს ნიჭი, გარდა იმისა, რომ არის ღვღისგან ბოძებული ტალანტის
გამრავლება არის ამავდროულად ადამიანის ცხონების გზა (ტალანტის გამრავლება
ბიბლიური). როცა შურიანია ის ვეღარ ამრავლებს ამ ტალანტს, მაგრამ არ შეუძლია ამ
ტალანტის რეალიზება როგორც კულტურის ძეგლის და მადლის. ხელოვნება მადლია,
რომლეიც უნდა გამოადგეს ქვეყანას.

შურიანი ფარსმანის დამოკიდებუკება ხელოვნებისდა და სვეტიცხოეველის მიმართ.

როგორ შეიძლება გავიგოთ რატომ დასცხო პანღურები მეფემ ფარსმანს. შურიანი კაცის და
მარტყარა ადამიანის შეხვედრა მეფესტან და მეფემ დასაჯა იმსი გამო რომ არ იყო
გულწრფელი მის მიმართ. არშემდგარი ხელოვანის შურითა და ბოღმით სავსე ტრაგედია.

5 სიკდბვილი და 3 შეხვედრა

1. არსაკიძეს და შორენას შეხვედრები

2. სიკდვილები