H ΚΛΕΨΥΔΡΑ

-------------------

Ο Τζέιμς Ρόμπερτς ήταν, στην ηλικία των 23 ετών, ένας φιλόδοξος

φοιτητής του τμήματος Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου του
Κέμπριτζ. Οι καθηγητές και οι συμφοιτητές του τον είχαν σε μεγάλη
εκτίμηση, καθώς αρκετές μελέτες του είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον για
την επιστημονική τους επάρκεια και πληρότητα. Αυτό όμως που γοήτευε
τον Τζέιμς ιδιαίτερα, ήταν το μεταφυσικό, το πραγματικά άγνωστο
ακόμα και στους πιο σοφούς αυτού του πλανήτη. Αυτό αποτελούσε τον
τελευταίο καιρό το αποκλειστικό αντικείμενο των ερευνών του, κι όχι
άδικα.

Πολλές φορές ένιωθε σε κάποια κίνηση ή απόφασή του, αλλά ακόμα και
σε ένα απλό βλέμμα, το άγγιγμα του πεπρωμένου- τη δύναμη του
αναπόφευκτου. Συχνά στα όνειρά του έβλεπε εικόνες που μετά από
μερικές ημέρες γίνονταν πραγματικότητα, τους τελευταίους όμως μήνες
γινόταν κάτι ακόμα πιο παράξενο: Λίγα δευτερόλεπτα πριν συμβεί κάτι
σημαντικό, το ένιωθε με έναν απόκοσμο και εξωπραγματικό τρόπο: Σα
να το ήξερε ήδη! Τις τελευταίες μάλιστα μέρες, η ικανότητά του αυτή
είχε επεκταθεί τόσο, που τα δευτερόλεπτα είχαν πλέον μετατραπεί σε
αρκετά λεπτά και τα γεγονότα δεν ήταν πια απαραίτητο να είναι και τόσο
σημαντικά...

Κάπου-κάπου, συνέβαινε κάτι ακόμα περισσότερο συναρπαστικό και

ανεξήγητο: Κάποιες στιγμές που αναπαυόταν σε μια άνετη πολυθρόνα ή
ξεχνιόταν σε ένα ήσυχο μέρος αφήνοντας τη σκέψη του να περιπλανηθεί
ελεύθερα, έβλεπε οράματα που συνήθως διαρκούσαν μονάχα για μια
στιγμή, από κάποια έντονη φάση της ζωής του που δεν είχε ζήσει ακόμα.
Μετά το τέλος αυτών των οραμάτων, δε θυμόταν σχεδόν τίποτα, όμως
αισθανόταν να τον λούζει ένας κρύος ιδρώτας, ενώ τα χέρια του έτρεμαν
για αρκετή ώρα μετά. ΄Οσο περισσότερο ασχολιόταν με τη μελέτη του
μεταφυσικού και του ασυνειδήτου, τόσο τα οράματα αυτά δυνάμωναν
ολοένα και περισσότερο, σπρώχνοντάς τον να ερευνήσει τις μυστικές
ικανότητες του ανθρώπινου νου με όλο και μεγαλύτερη πίστη. ΄Ενας
παράξενος κύκλος, με κέντρο τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Τζέιμς Ρόμπερτς βρισκόταν αρκετά κοντά στην ολοκλήρωση της
έρευνάς του, αλλά είχε τη διαρκή αίσθηση πως κάτι κρίσιμο έλειπε
ακόμα, κάτι χωρίς το οποίο δε θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει στο
επιθυμητό αποτέλεσμα. Πάλευε για να το βρει, όμως φαίνεται πως ήταν
πάνω από τις δυνάμεις του και το μυαλό του κόντευε να σπάσει όταν,
εντελώς απρόσμενα, είδε για μια ακόμα φορά το όραμα που τον βασάνιζε
τόσο καιρό, πιο καθαρά από ποτέ άλλοτε. ΄Ηταν καθισμένος στο γραφείο
του, ζαλισμένος από την πνευματική υπερπροσπάθεια να ανακαλύψει το
χαμένο κρίκο της αλυσίδας, όταν τα κουρασμένα μάτια του έπεσαν σε
μια μελέτη του τελευταίου τεύχους του "Επιστημονικού Κόσμου" με
ημερομηνία Απρίλιος 1996. Ξαφνικά πετάχτηκε όρθιος ενώ ολόκληρο το
πρόσωπό του έλαμπε από τη μοναδική χαρά της ανακάλυψης: Στη μελέτη
αυτή του Αμερικανού καθηγητή ΄Ελιοτ Κάρβεϋ βρισκόταν η απόδειξη
που τόσο καιρό έψαχνε: Ο χαμένος κρίκος ήταν εδώ, μπροστά του, σαν
από μηχανής θεός σε αρχαίο δράμα με χολιγουντιανό όμως happy end.
Στο σημείο αυτό, οι λέξεις της μελέτης και μαζί τους και το όραμά του,
άρχισαν σιγά-σιγά να ξεθωριάζουν, επαναφέροντας τον Τζέιμς και πάλι
στην πραγματικότητα - αν και αυτό που φαίνεται πως υπήρξε στη
φαντασία του ήταν πιο ισχυρό ακόμα κι από την ίδια την
πραγματικότητα.

Δυστυχώς, το περιεχόμενο του άρθρου δεν έμεινε στη μνήμη του, όμως
ποιος νοιάζεται; Το τεύχος Απριλίου 1996 του "Επιστημονικού Κόσμου"
θα κυκλοφορούσε αύριο κιόλας, και θυμόταν πολύ καλά πως στη σελίδα
37, σε ένα άρθρο του ΄Ελιοτ Κάρβεϋ, κρύβονταν τα όνειρα και οι ελπίδες
μιας ολόκληρης ζωής...

Τη νύχτα εκείνη ο Τζέιμς δε μπόρεσε ούτε κατά διάνοια να κλείσει μάτι.

Η ένταση που ένιωθε και το άγχος της προσμονής, δημιούργησαν
πρωτόγνωρες για αυτόν αντιδράσεις, καθώς πλησίαζε το ξημέρωμα της
μεγάλης μέρας. Ολόκληρο το κορμί του φλεγόταν, ενώ η καρδιά του
χτυπούσε τόσο γρήγορα που κόντευε κυριολεκτικά να βγει από το σώμα
του. Στις εφτά ακριβώς σηκώθηκε και κατέβηκε, πετώντας σχεδόν, τις
σκάλες του σπιτιού του κατευθυνόμενος στο περίπτερο της γωνίας. Αυτό
δεν είχε ακόμα ανοίξει, όμως το πακέτο με τις πρωινές εφημερίδες και τα
περιοδικά βρισκόταν ήδη μπροστά του. Κινδυνεύοντας να τον περάσουν
για κλέφτη, έψαξε με αγωνία για το τελευταίο τεύχος του
"Επιστημονικού Κόσμου" και πράγματι ήταν εκεί! Ακριβώς με το ίδιο
εξώφυλλο που είχε δει στο όραμά του και με την ένδειξη "Απρίλιος
1996" γραμμένη με μεγάλα γράμματα στο επάνω μέρος.

Ο Τζέιμς άνοιξε αμέσως το περιοδικό στη σελίδα 37 και, μη μπορώντας

να πιστέψει στα μάτια του, είδε μια ολοσέλιδη διαφήμιση εκεί που
έπρεπε να υπάρχει η μελέτη. Απελπισμένος έψαξε ολόκληρο το
περιοδικό, ανώφελα όμως: Το άρθρο του καθηγητή Κάρβεϋ δεν υπήρχε
πουθενά...

Το μυαλό του άρχισε να δουλεύει με ταχύτητα σε αυτή τη δύσκολη

στιγμή: ΄Ισως το άρθρο να προγραμματίστηκε για κάποιο επόμενο
τεύχος, ή ο καθηγητής να αποφάσισε να το στείλει σε άλλο περιοδικό σε
αυτόν τον κύκλο της ζωής του...

"Σε αυτόν τον κύκλο της ζωής του": Ανατρίχιασε συνειδητοποιώντας

αυτά τα τελευταία του λόγια, όμως δεν υπήρχε πολύς χρόνος για αυτού
του είδους τις σκέψεις. Αυτό που προείχε ήταν να μάθει τι απέγινε η
περίφημη μελέτη και, πρώτο του βήμα, ήταν να απευθυνθεί στα γραφεία
του "Επιστημονικού Κόσμου" για να μάθει αν το άρθρο έφτασε ως εκεί.

Ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού ήταν αρκετά γνωστός του, μιας

και του είχε δώσει μερικές μελέτες του για δημοσίευση στο παρελθόν, κι
έτσι δε συνάντησε αρκετή δυσκολία να ρωτήσει αν τυχόν έχουν λάβει
τώρα τελευταία κάποια δουλειά του καθηγητή Κάρβεϋ. Τα μάτια του
νεαρού φοιτητή όμως σκοτείνιασαν καθώς άκουσε τον διευθυντή να του
εξηγεί πως ο καθηγητής επρόκειτο πράγματι να στείλει μια μελέτη στο
περιοδικό, όμως η παράταση της παραμονής του στο Μεξικό όπου
βρισκόταν για αρχαιολογικές έρευνες, παρεμπόδισε την εξέλιξη αυτή. Ο
Τζέιμς δεν είχε πολλές εναλλακτικές λύσεις: Μπορεί το Μεξικό να μην
έπεφτε και τόσο κοντά, όμως οι σύγχρονες αεροπορικές συγκοινωνίες
μικραίνουν πολύ τις αποστάσεις.

---------------------------------------------------------------------

Η Τσιχοάτλ, παλιά παραδοσιακή πόλη των Αζτέκων, ήταν το

αρχαιολογικό ορμητήριο του καθηγητή και όχι άδικα, καθώς διατηρούσε
στο ακέραιο τη μυστηριώδη, γλαφυρή σκιά του ένδοξου παρελθόντος.
Αν και κάπου η εντύπωση αυτή διαβρωνόταν από τον τουριστικό
χαρακτήρα που είχε αποκτήσει τελευταία, αυτός δεν ήταν αρκετός για να
καταπιεί έναν βαθιά ριζωμένο πολιτισμό. Διασχίζοντας τον κεντρικό της
δρόμο, ο Τζέιμς αναρωτιόταν από πού να ξεκινήσει το ψάξιμο για την
αποστολή του καθηγητή.

Μια μικρή ξύλινη ταμπέλα τού κίνησε το ενδιαφέρον:

ΠΕΝΤΡΟ ΡΑΜΙΡΕΖ

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΗΣ - ΕΜΠΟΡΙΟ

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ

Τότε ήταν που ένιωσε ξανά ένα από τα γνωστά του οράματα που τον
παράσερναν στους ανεξερεύνητους κόσμους του ενστίκτου. Η
ξεθωριασμένη εικόνα ενός μεσήλικα διανοούμενου που δεν είχε ξαναδεί
ποτέ, τον καλούσε, του έγνεφε να διαβεί το κατώφλι της πόρτας. Η
εικόνα σύντομα διαλύθηκε, όμως ο Τζέιμς Ρόμπερτς ήξερε τι έπρεπε να
κάνει.

΄Ανοιξε την πόρτα, για να εντυπωσιαστεί αμέσως από τον πλούτο και την
ομορφιά της δουλειάς του Πέντρο: Γλυπτά σμιλευμένα σε νεφρίτη και
οψιδιανό, ασπίδες φτιαγμένες από φτερά, σαν αυτές που εθιμοτυπικά
κατείχαν οι Αζτέκοι βασιλείς στο παρελθόν, κολιέ και σκουλαρίκια από
όστρακα καθώς και αρκετά πήλινα μικροαντικείμενα τράβηξαν με μια
πρώτη ματιά την προσοχή του.

Ο τεχνίτης είχε μόλις ολοκληρώσει την κατασκευή ενός ειδωλίου και,

αντιλαμβανόμενος την παρουσία του ξένου, χαμογέλασε φιλικά προς το
μέρος του.

Η κουβέντα ξεκίνησε γρήγορα:

- Το παρελθόν μας, κ. Ρόμπερτς, είναι ιδιαίτερα ένδοξο και λαμπρό. Γι'

αυτό και όλοι εμείς οι κάτοικοι της Τσιχοάτλ, νιώθουμε μια ξεχωριστή
περηφάνια σαν απόγονοι μιας ιστορικής φυλής. Παρόλο που σήμερα
έχουμε ασπαστεί το χριστιανισμό και απολαμβάνουμε τις σύγχρονες
ανέσεις του Δυτικού Πολιτισμού, διατηρούμε στο ακέραιο πολλές από τις
παραδόσεις και τις δοξασίες μας. ΄Αλλωστε, τα ερείπια της παλιάς πόλης
των Αζτέκων και, κυρίως, η Μεγάλη Πυραμίδα, δε μας αφήνουν να
ξεχάσουμε τις ρίζες μας.
- Κι ευτυχώς που συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί αλλιώς δε θα υπήρχε
σήμερα ένας καλλιτέχνης της κλάσης σας, παρενέβη ο Τζέιμς
κολακεύοντας το συνομιλητή του.

- Α, δε νομίζω πως φτάνω τους μεγάλους δημιουργούς ούτε στο μικρό

τους δαχτυλάκι, απάντησε αυτός σεμνά. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι
δουλειές μου πάνε τόσο καλά, ώστε πλέον φτιάχνω τα έργα μου μόνο
κατά παραγγελία. Κι έχω ευτυχώς αρκετές από διακοσμητές εσωτερικών
χώρων και συλλέκτες έργων τέχνης, μέχρι ακόμα κι από διάφορους
εμπόρους τουριστικών ειδών ή μικροπωλητές που αγοράζουν κυρίως
μινιατούρες, σουβενίρ και τέτοια. Φροντίζω να έχω πάντα αρκετές
πρώτες ύλες εδώ στο εργαστήρι μου, ώστε να μπορώ άνετα να ικανοποιώ
κάθε απαίτηση.

- Αλήθεια, μήπως θυμόσαστε αν είχε περάσει κάποιος Κάρβεϋ από το

χωριό σας; Είναι καθηγητής μου, ξέρετε, και είχα μάθει πως θα ερχόταν
εδώ για έρευνες.

- Κάρβεϋ είπες; Ναι, θυμάμαι πως είχε αναφέρει το όνομά του η

Μανουέλα Μουαρέθ, η πιο ηλικιωμένη γυναίκα στο χωριό. Αν θέλεις να
τη βρεις, θα προχωρήσεις ίσια δεξιά βγαίνοντας από το εργαστήρι μου,
μέχρι να συναντήσεις στο αριστερό σου χέρι, ένα σπίτι με ένα φίδι
σκαλισμένο πάνω από την πόρτα, σαν οικόσημο. Η γριά κατάγεται
βλέπεις από ιστορική οικογένεια και της αρέσει να το δείχνει. Ωστόσο
είναι φιλόξενη και πιστεύω πως θα σε βοηθήσει να βρεις τον καθηγητή
σου.

Ο Τζέιμς ευχαρίστησε τον τεχνίτη κι ετοιμάστηκε να φύγει, όταν του

κίνησε την περιέργεια ένα κομμάτι καουτσούκ πάνω στον πάγκο.

- Αλήθεια, τι φτιάχνετε μ' αυτό, αν δε γίνομαι αδιάκριτος;

- Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Απλώς το χρησιμοποιώ για να

κατασκευάζω τις λαστιχένιες μπάλες εκείνου του παλιού παιχνιδιού που
έμοιαζε κάπως με το σημερινό μπάσκετ. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα το
γιατί, οι τουρίστες πάντα παίρνουν μαζί τους τέτοιες μπάλες σαν ενθύμιο.
Μια και το ανέφερες πάντως, θα φτιάξω μια και για σένα, έτσι για να με
θυμάσαι.

Και ο Πέντρο, κυριολεκτικά σε χρόνο μηδέν, έφτιαξε μια λαστιχένια

μπάλα και τη χάρισε στο νεαρό φοιτητή. Ο Τζέιμς ευχαρίστησε μάλλον
αμήχανα αυτή τη φορά τον τεχνίτη, καθώς σκέφτηκε πως το δώρο του
μάλλον θα έπιανε άσκοπα χώρο στα πράγματά του.

Σε λίγη ώρα, το κουδούνι της Μανουέλα Μουαρέθ χτυπούσε. Η γριά,

ακούγοντας το όνομα του Κάρβεϋ κάλεσε τον Τζέιμς να περάσει μέσα,
φαινόταν όμως αρκετά ταραγμένη και στενοχωρημένη.

- Δυστυχώς, νεαρέ μου, άργησες. Η μάλλον κάποιος άλλος έφυγε νωρίς.

Δυστυχώς, ο καθηγητής πέθανε χτες το πρωί από αυτοκινητιστικό
ατύχημα. Το είπε και η τηλεόραση, βλέπεις στις ανασκαφές του είχε
δοθεί μεγάλη δημοσιότητα...

Εκείνη τη στιγμή ο Τζέιμς Ρόμπερτς ένιωσε τη γη να χάνεται από τα

πόδια του, τον κόσμο ολόκληρο να σβήνει. Κιτρίνισε και σωριάστηκε σε
μια καρέκλα, μην μπορώντας να πιστέψει στ' αυτιά του, ανήμπορος να
αντιδράσει έστω και ψελλίζοντας στα λόγια της γριάς. Είχε κάνει όλο
αυτό το ταξίδι λοιπόν για το τίποτα; ΄Ηταν τόσο κοντά στην εκπλήρωση
του στόχου του, μόνο και μόνο για να μάθει πως όλα είχαν τελειώσει;

Η Μανουέλα όμως είχε κάτι ακόμα να πει:

- ΄Ακουσε, παιδί μου. Δεν σε ξέρω, αλλά σίγουρα θα πρέπει να

αγαπούσες πολύ τον καθηγητή. Θα σου εμπιστευθώ λοιπόν κάτι: Ο
Κάρβεϋ έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για να μάθει όσο το δυνατόν
περισσότερα για τους Αζτέκους, έτσι κι εγώ του εξομολογήθηκα το
μυστικό της Πυραμίδας, εγώ που είμαι η τελευταία που έχει μείνει
ζωντανή γνωρίζοντάς το. Ο καθηγητής όμως έφυγε, κι εγώ δε θα ζήσω
πολλά χρόνια ακόμα. Γι' αυτό θα το αποκαλύψω σε σένα, που πόνεσες
τόσο πολύ με το θάνατο αυτού του καλού ανθρώπου.

Ο Τζέιμς αναρωτήθηκε αν η γριά είχε σώας τας φρένας, αποφάσισε όμως

να ακούσει την ιστορία της με προσοχή:

- Οι Αζτέκοι είχαν ανακαλύψει μια δαιδαλώδη σπηλιά, τα τοιχώματα της

οποίας δεν ήταν από πέτρα ή από κάποιο άλλο γνωστό υλικό, αλλά από
μια μαλακή στην αφή, αλλά και ταυτόχρονα αδιαπέραστη ουσία που
μπορούσαν να χαράξουν, όχι όμως και να γκρεμίσουν. Τελικά
χαρτογράφησαν τη σπηλιά και αποφάσισαν να ζωγραφίσουν διάφορες
παραστάσεις στους τοίχους της. ΄Οταν όμως ο ζωγράφος έφτασε στην
Κεντρική Στοά έχοντας στο νου του να απεικονίσει εικόνες των Θεών,
είδε κατάπληκτος πως χαραγμένες στα τοιχώματα βρίσκονταν ήδη
ακριβώς οι ίδιες παραστάσεις που είχε στο μυαλό του ο ίδιος! ΄Εντρομος
έφυγε τρέχοντας από τη σπηλιά και διηγήθηκε τα καθέκαστα στους
αρχιερείς. Αυτοί, αφού συσκέφθηκαν, αποφάσισαν πως η στοά αυτή
έκρυβε δαιμονικές δυνάμεις και πως έπρεπε να τοποθετήσουν στη μέση
ακριβώς του Κεντρικού Θαλάμου ένα τεράστιο άγαλμα του Θεού ΄Ηλιου
που υποτίθεται πως θα εξαφάνιζε τις δυνάμεις του Κακού. ΄Οταν όμως οι
αρχιερείς μετέφεραν στη στοά το άγαλμα, είδαν άναυδοι πως αυτό
υπήρχε ήδη εκεί, εκπέμποντας μια απόκοσμη, εκτυφλωτική λάμψη.
Κάποιος πλησίασε για να το αγγίξει, αλλά βγάζοντας μια κραυγή
έκπληξης, διαπίστωσε πως ήταν άυλο, σα να μην ανήκε σ' αυτόν τον
κόσμο. Μετά από το περιστατικό αυτό, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να
σφραγίσει την είσοδο της μυστηριώδους στοάς και να χτίσει μια
Πυραμίδα πάνω στη σπηλιά, την πέμπτη μέρα του μήνα Ταύρου, γιγάντια
όσο και επιβλητική, προσβλέποντας στο να εξευμενίσει τους Θεούς. Εγώ
είμαι η τελευταία απόγονος, συνέχισε η γριά, της οικογένειας ενός εκ των
Αρχιερέων που ήταν μυημένοι στο υπερφυσικό μυστικό, το οποίο ποτέ
άλλοτε δεν έφυγε από τη φαμίλια, αλλά διαδιδόταν από γενιά σε γενιά. Ο
καημένος ο καθηγητής, ήθελε να κάνει την ιστορία μου άρθρο για τον
"Επιστημονικό Κόσμο".

Δεν πρόλαβε ο άμοιρος...

Τα τελευταία αυτά λόγια ήταν αρκετά για να κάνουν τον Τζέιμς

Ρόμπερτς να αναρριγήσει: Ξαφνικά, ένας φοβερός πόνος στο κεφάλι,
έκανε τα γόνατά του να λυγίσουν. Ναι, ήταν ακόμα ένα όραμα: Είναι ο
ίδιος που ψάχνει κάτω από το έδαφος, στο σκοτάδι, όταν ένα
εκτυφλωτικό φως που μοιάζει σα να βγαίνει από μέσα του, τον ζαλίζει
για μια στιγμή. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Τζέιμς συνειδητοποίησε πως
τα λόγια της γριάς ήταν ο χαμένος κρίκος των αναζητήσεών του:
Πάντοτε πίστευε ότι μετά το τέλος της ζωής του, ο άνθρωπος ξαναζεί και
πάλι από την αρχή με κάποιες αλλαγές στα λεγόμενα "κρίσιμα" σημεία
της ζωής του, εκεί που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε έναν ή
περισσότερους δρόμους.

Αρκεί να φανταστεί κανείς το χρόνο σα μια σειρά από ομόκεντρους

κύκλους, και τον καθένα από μας σαν μια μικρή κουκκίδα που διασχίζει
την περιφέρεια ενός από αυτούς. Κάθε κουκκίδα έχει τη δική της
ταχύτητα, το δικό της τρόπο για να καλύψει τη διαδρομή, όμως υπάρχει
ένα στοιχείο κοινό για όλες: Το σημείο της περιφέρειας όπου αρχίζει η
τροχιά, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που τελειώνει. Πιο απλά, μετά το
τέλος δε βρίσκεται το κενό, αλλά ξανά η αρχή! Και η πορεία συνεχίζεται
αιώνια, στους μοναδικούς ρυθμούς που μόνο το Σύμπαν γνωρίζει.

Αυτό ήταν το συμπέρασμα στο οποίο είχαν καταλήξει οι έρευνές του. Οι

ενδείξεις ήταν πολλές: Για παράδειγμα, τα προφητικά όνειρα ή οι
άνθρωποι με το μοναδικό εκείνο χάρισμα να προβλέπουν το μέλλον. Δε
θα μπορούσε άραγε η προφητεία να μην είναι παρά μια μορφή
ανάμνησης; Και αυτό που τα όνειρα μάς προειδοποιούν πως "θα γίνει"
δεν είναι άραγε κάτι που ήδη έχει συμβεί κάποια από τις άπειρες φορές
που διανύουμε την περιφέρεια του κύκλου μας;

΄Ελειπε όμως η οριστική απόδειξη. Και τώρα ο Τζέιμς καταλάβαινε πως

τα λόγια της γριάς ΗΤΑΝ η απόδειξη που ζητούσε: Διαβάζοντας την
ιστορία που άκουσε από τη γριά στην προηγούμενη ζωή του (ως μελέτη
του καθηγητή Κάρβεϋ) θα καταλάβαινε πως η στοά αυτή με τις "μαγικές
ιδιότητες" που βρήκαν οι Αζτέκοι, είναι το κέντρο, το μοναδικό σημείο
όπου συναντώνται οι ομόκεντροι κύκλοι των χωροχρονικών διαστάσεων,
εκεί που ό,τι υπάρξει κάποτε, θα υπάρχει για πάντα, ακόμα και στις
επόμενες διαστάσεις - στις επόμενες ζωές. Ο Τζέιμς συνειδητοποίησε
πως μόνον εκεί θα μπορούσε να επαναφέρει το ασυνείδητο στα ανώτερα
στρώματα της νόησης, πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο: Να θυμηθεί τα
πάντα από τις προηγούμενες ζωές του - να κάνει τα οράματα που τον
βασάνιζαν απτή πραγματικότητα που θα τον δικαίωνε.

---------------------------------------------------------------------

Μπροστά στον αναζητητή εκτείνονταν τα μνημεία της παλιάς πόλης των

Αζτέκων: Κίονες, τείχη, μαυσωλεία, ένα υδραγωγείο και, στο βάθος του
ορίζοντα προς τα δεξιά, διακρινόταν η μεγάλη και επιβλητική Πυραμίδα.
΄Ενας ψηλός και πυκνόφυλλος πλάτανος δίπλα της, θαρρείς πως ήταν
παλιότερος κι από τα ερείπια που τον περιστοίχιζαν. Το να κάθεται
κανείς στη σκιά του, κοιτάζοντας ολόγυρα τα απομεινάρια ενός
ιστορικού πολιτισμού, αποτελούσε ένα τουλάχιστο συγκινητικό θέαμα.

Ο Τζέιμς είχε, όμως, μια αποστολή να φέρει σε πέρας και η ώρα σίγουρα
δεν ήταν κατάλληλη για ρομαντικές παρατηρήσεις. ΄Ετσι, μετά από
αρκετό βάδισμα, με δέος αντίκρυσε τη μεγαλόπρεπη και τέλεια
συμμετρική Πυραμίδα να ορθώνεται μπροστά στα ίδια του τα μάτια.
Χτισμένη με τεράστιους ογκόλιθους και περιβαλλόμενη από λίθινο
πλακόστρωτο, θα μπορούσε δίκαια να χαρακτηριστεί ως το τελειότερο
και πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα σχεδίασης και αρχιτεκτονικής των
Αζτέκων. Η είσοδος της Πυραμίδας βρισκόταν στο βάθος ενός
πλατύσκαλου, ενώ επάνω από αυτήν ήταν σκαλισμένη η εικόνα ενός
αετού.

Μπαίνοντας μέσα στην Πυραμίδα, είδε μερικά σπάνια δείγματα της

τέχνης των Αζτέκων: Δυο σειρές από αγάλματα, στο δεξιό και αριστερό
τοίχο, απεικόνιζαν σημαντικούς Θεούς και Θεές. Πολλοί απ' αυτούς
είχαν ελαφρά σηκωμένο το ένα τους χέρι σε γροθιά, σα να κρατούσαν
κάποια αντικείμενα που πιθανότατα βρίσκονταν τώρα σε διάφορα
μουσεία του Μεξικού, αν δεν είχαν κλαπεί από τους πρώτους Ισπανούς
κατακτητές. Στο κέντρο ακριβώς της αίθουσας υπήρχε μια μεγάλη
πεζούλα, πάνω στην οποία ήταν σκαλισμένο ένα τεράστιο φίδι. Τέλος,
στον απέναντι από την είσοδο τοίχο, είδε δυο τροχούς από τους οποίους
ο αριστερός είχε δεκατρείς οδοντωτές προεξοχές κατανεμημένες
συμμετρικά στην περιφέρειά του, ενώ ο δεξιός, που ήταν πολύ
μεγαλύτερος, έφερε αντίστοιχα είκοσι εσοχές. Κάτω από κάθε προεξοχή
του αριστερού τροχού υπήρχαν μικροί κύκλοι, αυξανόμενοι προοδευτικά
κατά έναν έως τον αριθμό δεκατρία. Στο δεξιό τροχό είχαν φιλοτεχνηθεί
παραστάσεις αντικειμένων και κεφαλές ζώων, επίσης από μία για κάθε
εσοχή, δηλαδή συνολικά είκοσι.

Ο Τζέιμς υποψιάστηκε πως το σύστημα αυτό έπαιζε το ρόλο

ημερολογίου για τους Αζτέκους, αφού με την περιστροφή των τροχών,
αντιστοιχιζόταν ένας αριθμός (ημερομηνία) σε μια από τις παραστάσεις
(μήνες). Τα λόγια της γριάς άρχισαν και πάλι να στροβιλίζουν μέσα στο
μυαλό του: "Η Πυραμίδα φτιάχτηκε την πέμπτη μέρα του μήνα Ταύρου".
Κι αν... Δεν είχε πολλές πιθανότητες να ήταν σωστό αυτό που σκέφτηκε,
αλλά το να δοκιμάσει δεν του κόστιζε τίποτα: ΄Αρχισε να περιστρέφει
τους τροχούς, ώσπου η εξοχή με τους πέντε κύκλους να ενωθεί με την
εσοχή του Ταύρου. Τότε, μια δόνηση συνοδευόμενη από έναν
τρομακτικό θόρυβο, τον έκαναν να γυρίσει απότομα προς τα πίσω.

Κοιτάζοντας στο κέντρο της αίθουσας, είδε στη θέση της πεζούλας να
υπάρχει τώρα ένα μεγάλο κενό. Πλησιάζοντας πιο κοντά, παρατήρησε
έκπληκτος ότι μια σειρά από σκάλες φαίνονταν να οδηγούν σε ένα
υπόγειο μυστικό θάλαμο, αρκετά μέτρα κάτω από την επιφάνεια. ΄Ενα
θάλαμο που ίσως να ήταν ο πρώτος που τον ανακάλυψε! Τώρα ο Τζέιμς
ήταν πια σίγουρος ότι η γριά έλεγε την αλήθεια.

΄Αρχισε να κατεβαίνει σιγά-σιγά τις σκάλες, ανάβοντας το φακό του

καθώς το σκοτάδι που τον περιέβαλε γινόταν ολοένα και πυκνότερο. Η
εξερεύνηση της σπηλιάς ήταν δύσκολη, καθώς πολλές φορές οι στοές
κατέληγαν σε αδιέξοδα. Με τον κασμά του, ο νεαρός εξερευνητής
προσπάθησε να ανοίξει δρόμο σπάζοντας τη γέρικη πέτρα, αλλά μάταια:
Το υλικό των τοιχωμάτων ήταν πράγματι άφθαρτο, όπως ακριβώς είχε
πει η Μανουέλα στη διήγησή της. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν
να χαράξει μερικά σημάδια για να μη χαθεί στην περιπλάνησή του.

Σε μια από τις στοές, το έδαφος είχε υποχωρήσει, δίνοντας τη θέση του
στο απύθμενο κενό. Ο Τζέιμς ήταν αδύνατο να περάσει απέναντι για να
συνεχίσει την πορεία του και, απελπισμένος πλέον, αποφάσισε να γυρίσει
πίσω. Τότε ήταν που πρόσεξε έναν πέτρινο κρίκο, κρεμασμένο από τα
τοιχώματα της οροφής πίσω από το βάραθρο.

Θυμήθηκε τον τεχνίτη και το μικρό του δώρο, τη στρογγυλή μπάλα από
καουτσούκ. Σε μια ύστατη προσπάθεια, την πέταξε σημαδεύοντας τον
κρίκο. Η μπάλα πράγματι πέρασε ανάμεσα, για να συμβεί το απρόσμενο:
Δυο πλάκες άρχισαν να ξεπροβάλλουν από τα δεξιά και τα αριστερά, και
τελικά ενώθηκαν γεφυρώνοντας το χάος! Ο Τζέιμς πέρασε γρήγορα
απέναντι, αντικρύζοντας πάλι ένα αδιέξοδο από τέσσερεις τοίχους. Πήρε
στο χέρι για μια ακόμα φορά τον κασμά του και διαπίστωσε πως ο ένας
τοίχος γκρεμιζόταν με ευκολία, καθώς δεν ήταν φτιαγμένος από το
άφθαρτο υλικό των υπόλοιπων τοιχωμάτων, μα από κοινή πέτρα!

Η καρδιά του χτυπούσε τώρα πιο δυνατά - σχεδόν κόντευε να σπάσει.

Καταλάβαινε πως ο τοίχος αυτός ήταν χτισμένος από τους Αζτέκους και
έκρυβε πίσω του τον περιβόητο Κεντρικό Θάλαμο, στον οποίο και μπήκε
με φανερή την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Ξαφνικά, το μυαλό του Τζέιμς απελευθερώθηκε και είδε ολοζώντανες τις

μνήμες από προηγούμενες ζωές να γεμίζουν κάθε κύτταρο του νου του
και να γίνονται κτήμα του. Θυμήθηκε πως και στην προηγούμενη ζωή
του, είχε καταφέρει να φτάσει ως εδώ παρακινούμενος από το άρθρο του
Κάρβεϋ που τότε είχε προλάβει να δημοσιευτεί, όμως τον έπιασε ένα
σύγκρυο καθώς του ήταν αδύνατο να θυμηθεί τι συνέβη μετά. Η αγωνία
είχε πλέον γίνει φόβος, καθώς μια βαθιά εσωτερική διαίσθηση τον
προειδοποίησε πως το άγγιγμα του πεπρωμένου πλησίαζε. ΄Ενα χέρι τον
άγγιξε απαλά στον ώμο, κάνοντάς τον να ανατριχιάσει ολόκληρος και,
γυρνώντας, είδε δυο μαυροντυμένους άντρες να τον κοιτούν:

- Γενναίε και σοφέ θνητέ, είμαστε οι Φύλακες της Ισορροπίας,

διαχρονικές οντότητες με αποστολή να εμποδίζουμε τη ρήξη του
χωροχρονικού πλέγματος, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ισορροπία
του Σύμπαντος. Δυστυχώς, το βάρος της αλήθειας είναι αφόρητα μεγάλο
για σένα - το βάρος της α π ό λ υ τ η ς αλήθειας...

Τώρα μόνο ο Τζέιμς κατάλαβε γιατί οι μνήμες από την προηγούμενη ζωή
του σταματούσαν εδώ. Γιατί εδώ είναι το τέλος ενός κύκλου - αλλά και η
αρχή ενός επόμενου.

- Μη φοβάσαι, θνητέ, μόνο άκουσέ μας: Κάθε άνθρωπος είναι

καπετάνιος σε ένα καράβι - στο δικό του καράβι. Και αυτό που έχει
σημασία, αυτό που μετράει τελικά, είναι το ταξίδι. Εκεί είναι που
φαίνεται ο καλός καπετάνιος, στη νηνεμία αλλά και στη
φουσκοθαλασσιά, ή ακόμα και στην τρικυμία - αν τη συναντήσει. Τα
λιμάνια είναι όμορφα, αλλά το καράβι δε μένει ποτέ σ' αυτά για πολύ
καιρό, ξαναμπαρκάρει για καινούριο ταξίδι. Το πλήρωμα μπορεί ν'
αλλάξει, όπως κι ο προορισμός, όμως ο καπετάνιος είναι πάντα ο ίδιος.
Στην πορεία του θα συναντήσει άλλα πλοία κι άλλους καπετάνιους, ίσως
και κουρσάρους που θα θελήσουν να κυριέψουν το καράβι του, όμως
αυτός, ό,τι και να κάνει, θα πρέπει με κάθε τρόπο να συνεχίσει το ταξίδι.
΄Αλλωστε δε μπορεί να κάνει διαφορετικά..

Και κάποτε ο καπετάνιος θα βρεθεί πάλι στα ίδια λιμάνια, θα συναντήσει

ξανά τα ίδια πρόσωπα, όμως το ταξίδι ποτέ δε θα είναι το ίδιο. Μπορεί να
βρει μια συντομότερη ρότα ή να ξεχαστεί σε μια μακρινότερη, να πέσει
σ' έναν ύφαλο ή να τον αποφύγει, να συναντήσει έναν καινούριο φάρο ή
να μη βρει στη θέση του έναν παλιό...

΄Ο,τι και να συμβεί όμως, ένα μονάχα πράγμα πρέπει να θυμάται ο

καπετάνιος για να μην προδοθεί ποτέ στο απέραντο πέλαγος που τέλος κι
αρχή μοιάζει σα να μην έχει: πως το μόνο που έχει σημασία είναι το
ταξίδι. Γιατί αυτό, τελικά, είναι η ίδια του η ζωή...
Ακούγοντας τα λόγια αυτά, ο Τζέιμς ένιωσε τον κόσμο γύρω του να
σβήνει και να χάνεται, σα μια απλή οπτασία που ξεθώριασε, δίνοντας τη
θέση της στην πραγματικότητα. Και, σ' ένα μέρος που τα μάτια δε
μπορούν να δουν, ούτε η φαντασία να δημιουργήσει, μια μικρή
κλεψύδρα γύρισε από την άλλη μεριά, καθώς και ο τελευταίος κόκκος
είχε αλλάξει στρατόπεδο. Και η άμμος άρχισε και πάλι να κυλά αργά-
αργά, χωρίς να σταματά ποτέ την αέναη ροή της, ενώ το τέλος έγινε αρχή
για να κλείσει ένας ακόμη κύκλος μέσα στη δίνη της αιωνιότητας.

Γιατί ο χρόνος κάνει κι αυτός το δικό του ταξίδι που, όπως όλα τα
ταξίδια, δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ.

ΑΡΧΗ