You are on page 1of 263

WISH UPON A STORM (Montenegro...

Preview [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            A drop of tear fell into the invitation I am reading. Umiiyak na pala ako.
Ilang buwan at gabi na ba akong umiiyak. Ilang buwan na din silang engaged pero
hindi ko matanggap.

YOU ARE INVITED TO OUR WEDDING

Paris Marie Sy and Dalfon Storm Montenegro

At bukas na sila ikakasal

Why can't I just be happy for my sister? For my twin sister?

Bakit ba iisa lang kasi ang minahal namin?

And kahit alam kong masasaktan ko sya, gagawin ko pa din ang lahat. Dalfon Storm,
he will be mine.

Nagmamadali akong nag ayos.


Mali man, I will make sure to take him away from my sister.

That night, I went to his condo.


Dressed up and looking like my good little sister.

"Paris, babe why are you here, it's late, baka nakakalimutan mo, kasal natin
bukas?" sabi nito.

I just smiled at him and kissed him right away, pushing him inside his condo.

Bumitaw ako sa kanya and looked at him straight in the eyes.

"We'll be married tomorrow, so take me now" walang pag-aalangan kong sabi dito.

"What? Are you serious?"

"Ayaw mo?"

"Of course not, but are you being serious babe? I mean do you really trust me?"

"I trust you"


At muli ko syang hinalikan. This time he responded back. Binuhat nya ko and I heard
that he locked the door behind us and in that moment,

I know I'll win.

I'm Dakota Heather Sy, I just wished for him to look at me and love me like how
much I love him.

I just wished and I thought it was a wish upon a star.

What can you expect in loving someone like the Great Billionaire Dalfon Storm
Montenegro.

You need no star.


What you need is to WISH UPON A STORM.

- 08/31/2020

        Chapter 1 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Emergency! Dra. Sy and Dra. Montenegro, room 306 and 107" sigaw nung nurse.

"I know" mataray na sagot ni Celestine, at umikot pa ang paningin nito, "Anong
tingin mo di ko naiintindihan yang alarm na yan?" sabay turo doon sa dashboard
namin.

"Sorry po Dra" sabi nito at yumuko.

"Tabi" sabi ni Celestine at naglakad na, rinig na rinig ko ang lagatok ng heels nya
sa tiles naming lapag.

"Pasensya ka na, hayaan mo na yung si Celestine, wala kasing boyfriend kaya ganyan"
sabi ko at humagikgik habang tinatapik sa balikat ang nurse.

"Dra Sy" sabi nito na tila maiiyak na pero pinipigilan ng ang pagtawa.

"Dakota!" sigaw sakin ni Celestine.

"Ito na nga eh!" sabi ko at humabol sa kaibigan kong dalaga pa pero parang
menopausal na. "Ang sungit sungit mo!" pagbibiro ko dito.
"Tsk, makapagbiro ka sakin na wala pa kong boyfriend, akala mo ikaw meron na" sabi
nito at tumawa ng mahina.

That's Celestine Snow Montenegro, co-owner namin ang pamilya nya sa hospital na
ito. She is also a doctor, She's older than me ng ilang taon. She's still single
and you guessed it right, dahil sa pagiging picky at sobrang sungit nya.

"Meron no!" sabi ko dito, tinaasan naman nya ako ng kilay.

"Sino? Tagal na nating magkaibigan, alam kong patay na patay ka sa kapatid ko, kaya
wag ako. Layas, doon ka sa 306. Ako na dito sa 107. See you later" sabi nito at
pumasok na sa room.

Naglakad ako patungo sa elevator para marating ang 3rd floor.

I looked at myself in the mirror ng elevator.

I am Dakota Heather Sy, isa din akong doktor and I am also a well know harpist.
Hindi ko pa ata nasasabi, meron pala akong kakambal. We're identical, up until now
nako confused pa din samin ang mga tao. My twin sister's name is Paris Marie Sy,
she's an architech, madalas kaming mapagkumpara dahil sya ang paboritong anak nila
mama, she grew up with a heart ailment pero dahil sa yaman at kapangyarihan namin,
gumaling sya nung teenager na kami.

Pagpasok ko sa room ay nagkakagulo ang mga tao. I wore my gloves and mask.

Being a doctor is giving most of your time sa ibang tao. You have to accept na
madalas ay makakapagligtas ka ng buhay pero minsan hindi mo talaga sila maisasalba.

When I experienced that, kung saan unang beses akong mamatayan ng pasyente. It was
really heartbreaking. I was crying the whole day and that's when I first met
Celestine.

"Oh, anong iniiyak-iyak mo dyan? Kamag anak ka ba?" nagulat ako ng naka-pamewang
ito at halos umabot sa kisame ang taas ng kilay. Baguhan pa lang ako nun at kilala
na sya bilang head doctor, she is just not beautiful and powerful but really a
smart one. "Don't you know na sa oras na iniiyak mo, you could've save more, being
a doctor doesn't end here. We are more than just life saver, kaya please wag kang
mag inarte dyan at tumayo ka na dahil hindi ako nagpa pacify ng mada-drama"

See? That's how mean she is pero as years go by, nakilala ko sya. She is really
soft-hearted and caring pero you just have to break the walls. She is a very loving
daughter, sobrang close nya ang parents nya. Speaking of her parents, isa sila sa
mga nagpapaniwala sakin na, marriage is not boring, Tito Thunder and Tita Akira is
a proof na kapag nahanap mo na ang the one mo, kahit na ano pang mangyari, kayo at
kayo pa din.
And I know you are all curious. Yes, Celestine have a brother na a year older than
me and that is no other than,

Dalfon Storm Montenegro

Tagapagmana ng S&M - isang multi-billion dollar company. He is also a graduate of


Engineering pero hindi nya na ginamit ang degree nya, he is really focused sa
pagmamana at pagha handle ng company nila. He also likes outdoor activities like
hiking, kayaking, surfing and other stuff. Sabi ni Tita Akira, namana nya daw ang
kasungitan ni Tito Thunder pero I think he is much more masungit or baka nag mellow
na si Tito Thunder?

Maybe you are wondering, how do I know so much about him?

Well, ever since lang naman tumuntong ako ng grade school kung saan nakita ko syang
sumali sa laban ng fencing, hindi na yata nawala ang paningin ko sa kanya. I've
always wanted to be around him pero masyado syang mailap, lahat halos ng
Montenegro, maliban lang siguro kay Tita Akira at Tito Cloud na kapatid ni Tito
Thunder, may asawa ito na kahit tingnan ka palang nakakatakot na, si Tita Luna.

Kita mo naman diba? Napaka trying hard ka na ultimo sa pamilya nya ay naging close
ako.

Lumaki din kasi ako na araw-araw kaming nagkikita dahil halos araw-araw ako sa
bahay nila pero bata pa lang masungit na sya at distant kaya di pa din kami naging
close.

We became close nung mag attempt akong sumali sa Polo Group na kinabibilangan nya,
hindi ako marunong mangabayo pero just to be with him, gagawin ko talaga lahat. He
decided to teach me pero ang kapalit ay I'll help him with his English Lit and
History Class na to be honest kaya nya naman kaso nabo bored nga daw syang aralin.

We became so close na minsan napapagkamalan kaming mag boyfriend-girlfriend

Not until my dear sister came back from the US after her treatment.

At doon, walang pasabi, inagaw nya ang atensyon ni Storm.

Sa isang iglap parang ako yung naging saling pusa sa kwento, pero hindi ko gustong
saktan ang kapatid ko, hindi ko gustong magkasakit sya ng dahil sakin kaya hinayaan
ko.

Akala ko kakayanin ko at baka mawala nalang na parang bula ang nararamdaman ko pero
as the years go by, mas lumalalim, mas nasasaktan ako kapag nakikita ko silang
magkasama, nagtatawanan at close na close.
And last 2 years ago ng officially, Paris became Storm's girlfriend. In a snap,
parang gumuho ang mundo ko.

Paris knew how much I love him, I wrote letters and emails to her nung nasa US sya
tapos pag uwi nya, ganun na lang? Kukunin na lang nya bigla sakin lahat?

In the last 2 years, sinubukan kong umiwas sa kanila, pati sa pamilya ko. I
dedicated myself on studying and working as a doctor.

Natapos ko agad ang emergency sa room na iyon kaya napagdesisyunan kong umakyat sa
opisina ni Celestine, tapos na din siguro sya.

Nung makarating ako doon, I knocked pero walang sumagot, I decided na doon na lang
maghintay sa kanya dahil pabalik na din naman siguro ito.

As I was walking to her table ay may nakita akong gold and white na sobre, I was
about to ignore it but I accidentally read my sister's name. Kinuha ko iyon at
binasa.

You are invited to our wedding

Paris Marie Sy and Dalfon Storm Montenegro

Hindi ko napansin na tuloy-tuloy na pala ang pagbagsak ng luha ko.

Are they really getting married?

Sa sobrang pag iyak ko ay hindi ko namalayan ang pagpasok ni Celestine.

"I heard Stormy proposed to her about a month ago nung nagbakasyon sila sa US,
hindi ko agad nalaman agad dahil alam nilang tututol ako. I'm sorry for the word, I
don't like your sister, you know the reason why, hindi ko mapapatawad basta basta
ang tulad ng kapatid mong mang aagaw"

I am still looking at the invitation.

I remembered that Celestine told me na he was being courted by someone for years
and when she was about to say yes to him, my sister started flirting/dating that
guy.

"Celestine, hindi ko to kaya" sabi ko.

Lumapit sya sakin at pinunasan ang mga luha ko.


"I love him, I love your brother, more than anything, anyone" dagdag ko.

"I know, and kaya naniniwala ako na nobody else except from you deserve him pero
lunod na lunod sya sa kakambal mo" sabi nito at niyakap ako. "I already told you,
I'm not good at comforting people"

"I know, it's just that-

"Our mom said, Storm is like our Dad but worst, mom always joked that making him
love you is like wishing upon a storm, cause listen to me, he is a Montenegro, isa
syang delubyo"

I was willing to go and face anything for him. I was willing to break my own heart
just to be with him.

"D, my brother, he is something else. Don't get me wrong, he is loving and all pero
he can break you. I don't want him to-" she stop. "Please, don't do anything
stupid"

What does it take for him to love me?

--------
To be continued.

Let me know what you think

Vote and comment!

09/01/2020

- Noona KayeEinstein

        Chapter 2 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Good evening Ms. Dakota" pagbati sakin ng guard na nagbukas ng gate ng mansion
namin.

Ngumiti ako dito.

"Kumain ka na po ba Kuya Danny?" tanong ko dito.


Nahihiya naman itong umiling at nagkamot ulo.

"Sa bahay na lang po siguro miss, parating na din naman si Berto para palitan ako
sa duty" sabi nito.

"Kuya Danny naman eh" sabi ko at kinuha ko yung 2 bucket ng chicken at bilao ng
palabok na dinala sakin ng isa kong pasyenteng may ari ng isang fast food chain
kanina, inabot ko ito sa kanya. "Ayan, paghatian nyo yan ni Kuya Berto. Next time
wag kayong magpapalipas ng kain, mahalaga kayo samin kasi kayo ang nagpo protekta
samin"

"Salamat po Ms. Dakota, napaka swerte namin sa inyo ibang iba talaga kayo kay Ms.
Paris" sabi nito.

"Mapagbiro ka talaga kuya, sige po. Una na ako" sabi ko at sinarado na ang window
ko at ipinasok na sa garahe namin ang kotse ko.

Nung makalabas ako ng sasakyan ay doon ko lang narealize na tila mas madami kesa sa
usual na kotse namin ang naka park ngayon.

Ipinagbalewala ko na lang iyon dahil baka tauhan or kliyente nila Dad ito.

Umakyat ako sa front door at binuksan iyon.

"I'm home!" sigaw ko pero halos hatakin ko pabalik ang pagsigaw ko nung marealize
ko kung sino ang nasa living room.

Ang mga Montenegro kasama ang pamilya ko.

"Dakota!" nagulat ako ng may mabilis na yumakap sakin. "I miss you so much my
little sister"

Pinigilan kong tumaas ang kilay ko, just because you're 8 mins early sa paglabas ko
eh mas matanda ka na sakin.

I looked at her, she is smiling brightly to me. Mas nainis ako sa katotohanan na
she died her hair black again kaya looking at her feels like I am looking in a
mirror.

"Aww natulala sya, nagandahan ka sakin sis? Same na tayo ng hair color dahil ayoko
namang blonde hair ako sa wedding day ko" sabi nito and that hit me.

Sa sobrang ginugugol ko ang oras ko sa kaka trabaho trying to forget.


I wanted to just move on and just forget about him. Nakipag date ako, lumabas, nag
party pero wala. Sya pa din.

"I miss you too" sabi ko at lumapit para yakapin si Paris. I sincerely missed her.
Alam naming dalawa na nasasaktan ako pero kapatid ko pa din sya, I can hate her
forever but I will always care for her.

Paris smiled at me genuinely.

"Daki" nagulat ako sa tumawag sakin, alam ko ng nandito sya pero nung tawagin nya
ko at sa nickname pa na binigay nya sakin. "The last time I saw you hindi ka pa
ganito kaganda" biro nya.

I faked a smile. Seeing him makes my heart beats so fast as well as hindi ko
mapigilan ang unti-unti nitong pagkadurog.

"Storm" formal kong pagtawag sa kanya.

"Why so formal?" natatawa nyang sabi at niyakap ako na syang nagpagulat pa sakin.
Gusto kong maiyak kasi ito yung totoo eh.

Ito lang ako sa kanya. Isa lang akong kababata, isa lang akong kaibigan at ang
mahal nya ay ang kapatid ko.

Si Paris ang nagpahiwalay sa amin.

"Babe, let my sister, say hi to your parents" sabi ni Paris.

"Oh sorry babe" sabi ni Storm na umakbay sa kakambal ko.

"Tita Aki, Tito Thunder, good evening po" sabi ko.

"Dakota, you are doing great sa medical industry, just knowing that I almost watch
you grew, makes me proud" sabi ni Tito Thunder.

"Thanks Tito" sabi ko at bahagya naman nitong ginulo ang buhok ko bago dumiretso
kay Dad.

Paglampas ni Tito, ay doon ko lang nakita ang isang babaeng ngiting-ngiti sa


harapan ko.

"I miss you my favorite second daughter!" pagtawag nito sakin at niyakap ako ng
mahigpit.

Mrs. Akira Sapphire Santos.

Who doesn't know her, kung may batayan ng ganda nung panahon sya. Sya yun! Timeless
beauty, people say, she's the only one who can tame the dragon. The great Thunder
Rein Montenegro.

My family became close to their family dahil sa mga business deal and I feel lucky
na I grew up na kasama sila.

Madalas kasing nasa abroad sila Mom and Dad at naiiwan ako sa pinas dahil nag aaral
ako at nasa US naman si Paris para magpagamot. Madalas ay mga katulong at guards
ang kasama ko pero dahil naging ka close namin sila at halos kapitbahay noon ay nag
volunteer si Tita Akira to look after me dahil si Celestine ay sa ibang bansa din
nag aaral kasama ang Lolo at Lola nya.

That's why I grew up with Dalfon Storm, ako ang madalas kasama nya sa bahay
hanggang school pero in the end na friendzone lang ako.

"Tita, namiss ko po kayo" sabi ko at mas hinigpitan ang yakap dito. "Na perfect ko
na po yung ginagawa nyong brownies at carrot cake"

Naghiwalay kami at tiningnan nya ko ng maigi na para bang kinakabisado nya ang
mukha ko.

Nagkita kami last month ata bago sya umalis ng bansa for business purpose. Kung
nasaan si Tito, nandoon din sya. Lumabas kami para magpa spa sa isa mga hotel ni
Tito Cloud.

"Ya! Pumayat ka, masyado ka yatang lunod sa trabaho" sabi nito. She is like a mom
to me and she always say na I am her second daughter.

"Busy po, alam po ba ni Celestine na pupunta kayo dito?" tanong ko.

"Ewan ko ba doon kay Ate, she kept ignoring my calls. As she grow old, mas
sumusungit, hanapan mo na nga ng boyfriend iyon, Daki" sabi ni Storm na ipinatong
pa ang kamay sa balikat ko.

Ngumiti ako ng pilit.

"Dalfon! Pano mo papahanapan ng boyfriend ang ate mo, eh ito ngang si Dakota ay
wala pa" sabi ni Tita Akira.

Tita naman! Huhuhu wag mo kong ipahiya ng ganito.


"Dinner is ready" announce ng cook namin at thank you talaga dahil di ko alam anong
isasagot ko pag tinanong kung bakit wala pa kong boyfriend.

"I'm here" nagulat ako ng pumasok sa loob ng bahay si Celestine na akala mo


pagmamay ari nya ito.

Well, madalas syang nandito dahil hindi ako mahilig mag drive at talagang sinusundo
mya pa ako.

Lumapit sya sa mga magulang nila at humalik bago gumitna at walang sabing tapikin
ang kamay ng kapatid nya.

"Hands off sa bestfriend ko" sabi nito.

"But we are bestfriends first!" sabi ni Storm.

"No, that's all in the past now little brother, ayoko ng nakikihati, ayun si Paris
ang i bestfriend mo" sabi nito at kinindatan ako.

Siraulo talaga.

Nasa mesa kaming lahat at nasa magkabilang dulo ang padre de pamilya at nasa kanan
nila ang mga asawa. Nasa tapat namin ni Celestine si Storm at Paris.

Nag usap ang mga magulang namin regarding business at nagsimula na akong kumain.

"I can't believe na ikakasal na ang panganay ko" sabi ni mommy at nginitian si
Paris na humilig naman sa balikat ni Storm.

"Me too, I mean, kahit medyo mabilis ay nakakatuwa pa din, naaalala ko pa dati na
lagi akong kinukulit nitong bunso ko kasi he always wanted to marry Dakota"

Nag choke ako sa kinakain ko kaya mabilis na tinapik tapik ni Celestine ang likod
ko.

"Mom!" sigaw ni Storm.

"What? Nagsasabi lang ako ng totoo, tingnan mo kakakulit mo, God blessed you to
have Paris as your soon to be wife. Same face pa rin naman, different personality
lang"
"Are you okay now?" tanong sakin ni Celestine. Tumango tango ako.

"Excuse me po, mag restroom lang ako" sabi ko at tumayo.

Pumasok ako sa loob ng banyo at naghilamos.

I didn't know that Storm wanted me to marry him when we were kids. He is always
serious and kinda protective to me noon.

Umiling na lang ako.

Pinapaasa mo na naman ang sarili mo Dakota.

Lumabas na ako ng banyo at saktong nakita ko si Storm na papuntang balcony.

Hindi ko alam pero sumunod ako.

Mabilis akong nagtago sa gilid ng makita kong di sya nag iisa. He is with my
sister.

"So you always wanted to marry my sister?" ramdam ko ang pagka irita sa boses ni
Paris.

"Babe, ano ba! That was years ago!"

"So it's true? Na gusto mo ngang pakasalan si Dakota, so nagkagusto ka sa kapatid


ko?"

"No, ano bang iniisip mo Paris, bata pa kami noon. You know how close we are"

"I know kaya nga may uncertainties ako kasi baka mamaya nakikita mo lang ang
kakambal ko sakin kaya ako ang pinili mo"

"Babe, no! Please stop thinking like that. You'll be my wife in a few days. Nagbiro
lang si mom"

"Let me just ask you this one question, ano mang magiging sagot mo, I won't take it
againsts you. Sabi mo nga close lang kayo and kung nagkagusto ka that was years
ago. So let me ask you this, kung sakali bang nagkaroon ka ng guts na mag confess
sa kapatid ko at hindi ako umuwi mula amerika, ano sa tingin mo ang nangyari sa
inyo?"
"Paris-

"Answer me Dalfon, please!"

"I could've married her, Dakota would've been my bride"

And that's it.

-------------
To be continued

        Chapter 3 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            PS. I CHANGED THE TITLE OF THIS BOOK.


Why? Kasi gusto ko HAHAHAHA

Dakota's POV.

Tumalikod ako at hindi na nakinig pa sa kanila, pakiramdam ko ay sasabog ang puso


ko.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko pagkatapos ko iyong marinig.

I was lost, naiinis ako sa sarili ko. I was with him for years and I never had the
guts to confess at ang masakit, yun lang pala ang kailangan mangyari and I could've
ended up with him.

"What's with you?" tanong sakin ni Celestine ng makasalubong nya ko.

Nakataas ang kilay nito at naka crossed arms. Every one can be intimidated by her
but not me, matagal na kaming mag bestfriend and deep inside her lies the truth.

Ang katotohanan kung bakit katulad ko ay ilang taon na ding single ang isang
Celestine Snow Montenegro.

"Celsestine" tawag ko sa kanya. I cleared my throat, I won't let her see me on my


worst state, bestfriend ko sya at kapatid nya ang dahilan ng pagsakit ng puso ko.

"You know where I've been and what I went through Dakota" lumapit sya sakin and
there I saw her facial expression soften. Hinawakan nya ang mukha ko. "Don't break
yourself by loving him, don't make my brother kill the Dakota we know"
A tear escaped and fell down to my cheeks.

"How can you be so strong?"

"I have to" seryoso nyang sabi. "Who else would do that for me? I don't want my
parents know, you know Dad will kill for me and I am Celestine Montenegro, the
great Millionaire Doctor, I cannot let anyone see my downfall. You are Dakota
Heather Sy, you wouldn't be my friend for nothing, you have your standards, don't
let Storm get into you because it will be very hard for me. I love you both" bumeso
sya sakin. "I am going, fix yourself, magpapatalo ka na lang sa ganda, sa
kamukhang-kamukha mo pa"

Pinunasan ko ang luha ko at bahagyang natawa sa kanya.

She bit her side lip and smiled at me, before she went out.

"Dakota" papasok na ako sa kwarto ko ng harangin ako ng kapatid ko na


nakapameywang.

"Paris" I called her and tried to smile. "Medyo madami kasi akong pasyente kanina
kaya ayos lang ba kung magpapahinga na ako"

Akmang lalampasan ko na sya para pumasok sa kwarto ko pero hinawakan nya ko.

"You cannot forever run from me or from him. He will be a family, utang na loob
naman Dakota, baka may feelings ka pa sa mapapangasawa ko?" iritable na ang
expression nya.

"Hindi ka ba nakokonsensya? All those years, I was sending emails and letters to
you, talking about him. Alam mo kung ano si Dalfon sakin yet you came back and just
took him away like that. Lagi kitang pinagbibigyan Paris, ikaw ang laging priority
ng parents natin. Ikaw muna, bago ako. Isang tao na lang ang meron ako pero hindi
mo pinalampas"

"Ikakasal na kami!"

"I know" simple kong sagot.

"You know! Kaya lumayo ka sa kanya, he is mine Dakota. Kahit kailan, hindi ka nya
mamahalin gaya ng pagmamahal nya sakin!"

"Paris-

"And you are not coming to our wedding! I don't wanna see your face there"
Sunod-sunod akong napailing at mabilis syang nilampasan. I slammed the door behind
me at mabilis na sumubsob sa kama.

"Can you please go home and take a rest Dakota!" sinalubong ako ni Celestine with
her normal nakasimangot look.

"Tapos ka na mag rounds?" I asked trying to switch our topic.

"You've been taking double shifts for the week and you freakin' sleep here! Sabihin
mo lang and I'll be more than happy to hit your sister for you"

"C, umiiwas lang ako" sabi ko. "Okay lang naman ako dito, my mind is busy and I can
take my mind off the fact that they are getting married tomorrow"

"I know pero please go home or go my unit na lang and sleep there, please?"
Celestine almost sound begging na very rare nyang ginagawa.

"Fine" pag surrender ko at inabot ang key card ng condo nya. She smiled and just
watch me go out of her office.

Mabilis naman akong nakapag maneho sa condo nya na nearby lang din sa ospital.

Hinubad ko ang coat and heels ko at mabilis na tinakbo ang shower room nya.
Natutulog din ako rito paminsan-minsan lalo na pag loaded kami sa pasyente kaya
hindi na bago sakin ang condo ni Celestine.

Nagsuot na lang ako ng robe at dumiretso sa kama para matulog. Hindi naman ako
nahirapan dahil na rin sa pagod ay nakatulog ako.

Nagising ako bandang alas nuebe na ng gabi, madilim ang buong paligid dahil di ako
nagbukas ng ilaw pero ramdam ko ang lamig ng aircon at ang lungkot.

I just curled to the bed like a baby and started crying. Ikakasal na sila bukas,
ikakasal na sya sa kapatid ko.

Inabot ko ang cellphone ko and stared at his picture, it was my wallpaper. I was
staring at it for a moment ng mag pop-up ang notification ko sa instagram.
I opened my IG and saw posts about my twin sister having her late bachelorette
party somewhere with her friends. Hindi ko alam kung maiinis ako na hindi nya
talaga ako in-invite kahit pa alam kong hindi ako pupunta kahit imbitahin nya ko.

I was staring at my sister's happy face when something struck my mind.

I bit my lip at sunod-sunod na umiling sa naisip ko.

It Paris is with her friends, then it means Storm is not with her.

Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa naisip ko. Am I this desperate?

Pero hindi ko alam kung ano pang pwede kong gawin, hindi ko alam kung ano pang
pwede kong gawin.

I just wanna have him, just atleast one night. Isang gabi lang. I wanna stay beside
him. I wanna feel his love, I wanna know how it feels to be loved by Dalfon Storm.

I sat down for a moment in front of Celestine and Dalfon's photo in her room,
drinking her Jack on the rocks. Halos maubos ko na ito nung magpasya akong tumayo.

It's now or never.

Mabilis akong nag-ayos. Good thing with C's condo. Everything is here, I wore
something similar to what my sister is wearing and applied some make up. Saglit
kong tinitigan ang sarili ko sa salamin.

I look like Paris Marie Sy, the one who holds his heart.

I drove to his condo and knocked on the door, not knowing if he will even be here.

Parang tumalon ang puso ko ng magbukas sya ng pinto, parehas kaming natigilan but
then he smiled at me.

"Paris, babe why are you here? it's late, baka nakakalimutan mo, kasal natin
bukas?" sabi nito.

Tama, bukas ay sa kanya ka na and I will be a great big loser.

I just smiled at him and kissed him right away, pushing him inside his condo.

That was our first kiss.


Bumitaw ako sa kanya and looked at him straight in the eyes.

"Hey, mukhang marami ang nainom nyo sa party mo kaya pala hindi ka sumasagot sa mga
tawag ko"

Tumango-tango lang ako. I stared at him, memorizing his face.

Parang umere sa tenga ko yung kanta ng the script na

How can I move on, when I'm still inlove with you?

"You're beautiful" he said staring at my face. "Paganda ka ng paganda"

Hindi ko alam pero parang mas dinudurog ang puso ko.

"We'll be married tomorrow, so take me now" walang pag-aalangan kong sabi dito.

Shock was written all over his face.


So it means they never did it.

"What? Are you serious?"

"Ayaw mo?"

"Of course not, but are you being serious babe? I mean do you really trust me?"

"I trust you"

At muli ko syang hinalikan. This time he responded back. Binuhat nya ko and I heard
that he locked the door behind us and in that moment.

I know I'll win or I just felt like I won.

Every touch and kiss that Storm showered me earlier still can be felt in my body,
para akong nakukuryente and when we finally did it, when he was able to penetrate
me, it was painful but he was very, very, very careful and gentle.

Pumatak ang luha ko while looking at him sleeping peacefully beside me. Nakayakap
pa ang isang kamay nya sa bewang ko ja parang takot na takot syang mawala ako.

Pero hindi ako sya, hindi ako yung mahal mo. Pinigilan kong gumawa ng kahit na
anong ingay na magiging dahilan para magising sya.

Hindi ako halos makalakad ng maayos pero nagawa ko pa ring magbihis.

Hindi namin parehas namalayan ang oras dahil pagtingin ko sa relo ko ay past 3 AM
na.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at hinalikan sya sa pisngi.

Binigyan ko pa sya ng isang tingin bago dahan-dahang lumabas sa unit na iyon pero
napahinto ako ng bumukas ang unit.

"I am pretty sure that Storm is not here, so dito na lang ako magpapa ayos,
malamang kila Tita Akira sya natulog, medyo clingy kasi yung mommy nun" I heard
Paris said and then the whole condo lit up.

"She will be your mother-in-" nahinto silang lahat ng tuluyan akong makita.

It's Paris and her friends. Dinunggol ng matinding kaba ang puso ko.

"What the hell are you doing here?!" mabilis na lumapit sakin si Paris.

Hindi ako alam ang sasabihin ko kaya mabilis akong nilampasan ni Paris at pumasok
sa kwarto kung nasaan si Storm.

Hindi ko na inalintana ang tingin sakin ng mga kaibigan nya lalo na nung
magsimulang umiyak si Paris sa kwarto.

"Babe" boses ni Storm iyon na tila nagising.  "What's wrong?"

"H-how can you do this to me?! How can you both do this to me!"

"Damn it, ano ba?" Storm.

Nagulat ako ng lumabas si Paris at mabilis na ginawaran ako ng malakas na sampal.

"I hate you! Dakota, I will make your life a hell!"

Nagsimula ng magbagsakan ang luha ko. I was a fool. I am really a fool.

"Paris"
Naramdaman ko ang paglabas ni Storm ng kwarto. He is wearing a white v-neck shirt
and a plain shorts pero hindi yun ang nakatawag ng pansin ko, it was the way he
looks at me.

"Dakota" malamig nyang tawag sakin.

He was mad, really mad.

"You destroyed everything!" sigaw ni Paris bago sya nagmamadaling lumabas.

"Babe, please!" I heard Storm as he followed her.

Nawalan ako ng guts na pigilin sya dahil sa kwentong ito, ako ang mali.

Ako ang kontrabida.


At sila ang tunay na bida.

---------
To be continued.

Some of you will say Dakota is not the ideal heroine and all but remember, you are
at the first part of the story.

- Noona

        Chapter 4 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"I want to try the new pasta shop sa Ayala" sabi ni Celestine while we are washing
our hands. Kakalabas lang kasi namin ng operating room, the surgery took about 4
hours.

"We can go, ako na lang mag drive" sabi ko sa kanya.

Mahigit isang buwan na rin ang lumipas pagkatapos yung ginawa kong kagagahan. Paris
ran away and Storm followed her, their wedding got called off pero dahil parehas
silang galing sa mayayaman at malalakas na pamilya ng bansa, walang lumabas na
balita. The only sad part was, itinakwil na ako ng mga magulang namin, my Dad was
so mad at me, he said I was a disgrace and that he wish na hindi nya ako naging
anak. I was hurt pero naiintindihan ko ang magulang ko, natatakot lang sila for
Paris, ayaw nilang sumama ang loob nito dahil sa history ng sakit nya. They took
all of my credit cards, ari-arian, even my own condo. What was left is my car na
binili at inipon ko years ago.
I was really thankful na pinag-aral nila ako and I was really passionate about my
work. Hindi nila ako inalis sa ospital, maybe they wanted to but this hospital is
owned by Celestine now. Nagalit din sya sakin, she said I was stupid and impulsive,
na nasaktan ko din ang kapatid nya. Isa o dalawang linggo rin syang galit sakin
pero she did forgive me.

I am currently renting Celestine's condo, she is giving it to me na or I can pick


whatever condo I want daw and she'll pay for it pero tumanggi ako, I still insisted
to pay her for the monthly rent.

May chineck-up pa si Celestine kaya naman naiwan ako rito sa opisina ko mag isa.

Naisipan kong buksan ang IG ko.

I smiled ng makita ko ang bio ko rito.


So cliche but cute.

Hindi ko sinasadyang ma click ang refresh button ng homepage kaya naman nag refresh
ito at bumungad sakin ang instagram post ni Dalfon Storm.

Surprisingly na hindi nya ko blinock sa social media nya. I felt the familiar pain
ng mag load na ang post nya mismo.

It was my sister in the photo, sitting down from somewhere, drinking coffee. It
looks like a stolen shot, if I didn't dye my hair brown again ay maiisip ko na ako
ang nasa picture na iyon.

I smiled bitterly when I read his caption.

Two of my favorites in one picture. Coffee and her  ߖ

Huminga ako ng malalim, kahit papano ay nabawasan ang bigat sa loob ko. They we're
able to fix their relationship. Para siguro talaga sila sa isa't isa.

Tumayo na ako at kinuha ang bag ko pero napahinto ako ng parang biglang umikot ang
paningin ko pero ilang saglit lang ay nawala rin ito. Nahihilo siguro ako dahil sa
kakaisip at bihira lang din akong makatulog ng maayos, pagod pa dahil sa propesyon
ko.

Napalingon ako ng makarinig ng katok sa pintuan ng opisina ko na bukas na pala.


Celestine is standing there at wala ng suot na coat, she is just wearing his normal
black pants and pink polo. Nangangamoy ang chanel perfume nito sa buong opisina ko
na dumadagdag sa sakit ng ulo ko.
"You okay?" she asked. Tumango naman ako dito. "You don't look fine to me,
namumutla ka"

"Nahihilo at sumasakit lang ulo ko"

"Double shift pa, I already told you kasi na wag mo na kong bayaran sa condo. I am
not using it, I know it's hard for you, you're a Sy! Just like me, born with a
golden spoon. Hindi ko din magets si tito at tita, how come they can do this to
you, parehas lang naman kayong anak"

Hindi maayos na pumapasok sa utak ko ang sinasabi ni Celestine pero ayoko ng


sumagot sa kanya. Ayoko lang isipin ang magulang ko dahil masakit ito para sakin.

"Let's just eat sa condo mo, ako na lang mag drive since you don't feel good. I
will cook na lang and mom sent your favorite carrot cake"

I smiled at her at nung medyo mas maging okay ang pakiramdam ko ay nagtungo na kami
sa sasakyan nya para umuwi.

I was watching Stranger Things from Netflix, nasa parte na ako na niregaluhan ni
Nancy si Jonathan ng camera ng tawagin ako ni Celestine.

Papasok pa lang ako sa kusina ng maamoy ko yung niluluto nya ay tila may humalukaw
sa sikmura ko at nagtuloy ako para sumuka sa lababo.

Suka ako ng suka to the point na parang internals ko na ang isusuka ko dahil di pa
ko kumakain.

Mabilis akong magmumog ng tumigil na ang pagsuka ko.

I was wiping my mouth with tissue ng magtama ang mata namin ni Celestine, naka
kunot ang noo nya at may hawak pa itong sandok.

"What?" I asked her.

Mas kumunot ang noo nya by this point ay kahawig na kahawig nya na si Tito Thunder.
Celestine got Tito Thunder's brown eyes while Dalfon Storm got Tita Akira's black
eyes.

"Don't move, madulas sa part na yan" sabi nito.

"Ano?" confused ko syang tiningnan.


"Kailan pa yang pagsusuka na yan?"

"Isang linggo na? Maybe because I am not eating properly-

Inilapag nya ang hawak nyang sandok at lumapit sakin ng mabilis and then she held
my face using her two hands and the weirdest thing happened, she smiled so wide.

"OMG, OMG, OMG! Magha hyperventilate ako. Magiging tita na ko. OMG, nasa pamilya
ata namin ang pagiging sharp shooter! OMG, mana talaga si Storm kay Daddy!"

Mas na confused ako pero dumadagundong na ang puso ko sa kaba.

"Are you saying that?-

"You're pregnant? I am not really sure pero let's get you tested, as in now na!
Pero although I am pretty sure na malaki ang chance, cause of my family history-

"Stop hyperventilating, will you? Hindi pa naman tayo sigurado!" awat ko dito.

Huminga sya ng malalim. Nag inhale-exhale pa sya.

"I'm okay now, I'm okay pero let's go. Let's go back to the hospital. I'll have you
check ASAP"

"C" sabi ko dito at hinawakan sya. I bit my lip.

Nakakaramdam ako ng matinding kaba at hindi ko malaman kung saan nanggagaling ang
tuwa. Delayed ako pero dahil hindi naman ako regular period.

"Don't be scared, I will be with you" Celestine hugged me. Hindi ko namalayang
nagbabagsakan na ang luha ko.

"Natatakot ako" sabi ko. "What if totoo? Pano kung buntis talaga ako, hindi mo ba
naiisip, hindi naman kami ng kapatid mo, ni hindi nya nga ako gusto"

Nakataas ang kilay na humarap sakin si Celestine.

"It doesn't matter, hindi ka man nya tanggapin. Ako, tanggap ko agad yan. He is
just Storm, you will do great yourself. Isang MONTENEGRO ang dinadala mo kung
totoong buntis ka. I will be with you"

She held my hand.


"Alam mo kung lalaki ka lang, malamang tayo ang nagkatuluyan" sabi ko at tumawa,
nag roll eyes naman sya.

"Kung lalaki ako, malamang tatanda pa din ako mag isa, feeling ko minsan mas
masungit ako kay Daddy" she laughed.

As Celestine wanted we went back to the hospital kahit gabi na. She called the head
of the OB and made sure that this will be a discreet check up.

Wala pang isang oras ay hawak na ni Celestine ang result ko na nagniningning ang
mata sa tuwa.

It's positive.
I am pregnant.
I am carrying one of the Montenegro's now.

Lumipas pa ang dalawang linggo at halos pilitin na ni Celestine tumira kasama ko


pero hindi ako pumayag.

Dalaga sya at dapat ini-enjoy nya ang buhay. She is very strict and much more
caring to me. Pumayag rin sya sa desisyon kong wag ng sabihin kahit kanino ang
tungkol sa baby ko. Labag man sa loob nya at kahit sakin, I know Tita Akira will be
excited about having her apo, hindi naman matutuwa si Storm at ang kapatid ko dito.

Storm gave me a gift na walang makakatumbas. Hindi man nya ko minahal, hindi man
sya napunta sakin. He gave me someone I can love more than anyone.

Celestine had to go abroad dahil may bagong ospital syang bubuksan sa Cambodia.
Dalawang araw lang naman sya doon pero ang habilin sakin akala mo ay taon sya doon.

Day off ko ngayon dahil na din sa pamimilit ng bestfriend ko. It was a regular
Tuesday morning for me. I am sitting in the couch, eating non-stop macaroni salad,
na hindi ko naman kinakain dati pero sobrang pinagki crave-an ko ngayon. Nanood pa
din ako ng stranger things. Nahinto lang iyon ng mag alarm ang phone ko kaya kinuha
ko iyon.

I snoozed it ng makita kong reminder iyon na sinet ni Celestine for my check-up.


The OB needs to see me because may mga times na I feel cramps, yung parang sa
menstruation, which is dapat hindi. The OB said, need nya i check ulit if tama ang
findings nya sakin. The baby is fine, I just need to be careful.

Bumalik ako sa panood sa netflix ng magulat ako ng bumukas ang pintuan sa condo.
Mabilis akong tumayo dahil baka magnanakaw iyon or baka bumalik agad si Celestine.
I was just wearing a plain white v-neck shirt and a black shorts as I walked slowly
to the main area.

Pero napahinto ako ng makita kung kaninong likod ang bumungad sakin.

"Ate!" napahinto yata ang pagtibok ng puso ko ng magsalita sya at dahan-dahang


lumingon sa akin.

We both literally stared at each other for a second.

Nagbaba ako ng tingin at napabuga ng hangin.

"Dakota"

He called me na parang pangalan ko ang pinakamagandang pangalan sa lahat.

Baby, your dad is here.

Dalfon Storm Montenegro is back.

--------
To be continued.

Vote and comment!

- Noona

        Chapter 5 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Mabilis akong nagda-dampot ng mga damit kong nagkalat sa unit.

"Ah-uhm wala kasi si Celestine, she went to Cambodia. Opening ng hospital nya" sabi
ko habang nakatalikod at patuloy na nagpupulot pero to be honest, ayoko lang syang
tingnan.

I feel so guilty and awkward.

Nung hindi ko marinig ang pagsagot nya ay napilitan akong humarap, baka mamaya
nilayasan na pala ako. Todo kwento pa ko dito.
I instantly stopped breathing ng pagharap ko ay malapit na pala sya sakin. Iilang
dipa na lang ang pagitan namin at sinalubong ako ng seryosong pares ng mata nya.

I immediately stepped away, hindi ko alam pano ko yun nagawa. Mabilis kong hinagis
sa basket yung mga damit at coats kong pinagpupulot ko kanina.

"I can call her and let her know you're here, sige aalis na din ako" sabi ko at
akmang tatalikuran na sya ng-

"Why are you here?" he asked.

Hindi ko alam pano kong nagawang titigan sya, I smiled. Wala siguro syang alam
tungkol sa naging kapalit ng ginawa kong kalokohan and it's better that way.

"Ah, I just need a place to stay near the hospital dahil madalas na ang shift ko,
hindi naman pwedeng magdrive pauwi lagi pero I can go now, uuwi rin talaga ako sa
amin" sabi ko na lang.

"Okay, I am spending a week or two in here to do something and since malapit tong
condo ni Ate sa area na kailangan ako, I am planning to stay here and ayoko ng
bigyan si Paris ng kahit na anong dahilan para magalit, I don't wanna be associated
with you"

I bit my lip hoping that will stop my heart from breaking. Pakiramdam ko ay nasu
suffocate ako and I just want to breakdown right in front of him pero I managed to
smile.

"Yeah, tamang-tama. Aalis na din kasi talaga ako kaya pwede mo ng gamitin to, let
me just pack up some clothes and I'll leave right away"

Kahit na nasasaktan ako, nahihiya ako. Nahihiya ako sa ginawa ko at para sakin wala
akong karapatan na makaramdam ng kahit na ano. It was my fault. May karapatan syang
magalit at itaboy ako.

Hindi sya sumagot pero nanatiling nakatingin ito sakin kaya dahan-dahan akong
humakbang papalayo at nagmamadaling tinungo ang dressing room to pack my clothes.
Mabilis akong nagpalit ng pants and wore a white polo. Hinanda ko din ang maleta ko
and sadly hindi kasya kahit kalahati ng damit ko na narito sa condo but I still
pack kung anong kasya at ilang necessities ko.

Hila hila ko ang maleta ko at palabas na ng marinig kong mag-alarm ang cellphone
ko. I immediately ran for it, I snoozed the freaking reminder!

Eksaktong papalapit doon si Storm ng mabilis ko itong damputin para itago. Weird
nya naman akong tiningnan. Habol-habol ko pa ang hininga ko bago nagmamadaling i
turn off yung reminder. Mabuti ay mabilis ako and I got there before him.

I mentally apologized to the little one in my womb.

Anak, nasa harapan natin si Daddy, can you feel him? Remember this anak, hindi
kasalanan ni Daddy na hindi nya tayo kayang piliin.

Hindi rin dapat pang malaman ni Dalfon Storm ang tungkol sa anak namin, they are
okay. Okay at masaya na sila at hindi ko na kaya pang maging dahilan ng panibagong
sakit sa kanya.

For him, it was a mistake but for me it was something to remember, it was a
blessing. Painful yet worth it.

Mas kumunot pa ang noo nya ng umatras na ulit ako at ngumiti sa kanya.

"Sorry about that, I'll go ahead, babalikan ko na lang yung ibang damit ko-

"There is no need for that, I'll have someone send it to your house, hindi na
kailangan pang bumalik ka dito" natigilan ako sa seryoso nitong pagkakasabi. "I
know what kind of woman you are now Dakota, please don't act all innocent and kind"

Nararamdaman ko ang pagbaon ng kuko koĂ sa palad ko. I am out of words. Ganito na
talaga kababa ang tingin nya sakin at kasalanan ko lahat iyon.

"You're kinda absurd if you ask me. How can you still be close to my sister? Sa
tingin mo ba kung malapit ka kay ate, I will forgive you or worst will love you?
Wake up Dakota! It won't happen!"

"I know! Hindi mo na kailangang ipagduldulan sa mukha ko yan. I made a mistake that
night-

"Yeah, that's all it is! A mistake!"

Pinigil ko ang sarili kong sumagot dahil baka hindi ko mapigil ang sarili kong
emosyon.

"Aalis na ako" sabi ko na lang at tumalikod pero muli akong napahinto.

"How can you do that to me Dakota? I trusted you-

Humarap ako sa kanya and I felt tears starting to pour out of my eyes.
"Hindi pa ba malinaw sayo kung bakit ako nagpaka desperada ng gabing yun? I was
stupidly inlove with you for years and for once I just wanted to feel loved by you
so I pretended to be my sister! Mali, alam kong mali pero it's done and as of the
moment, I do not regret everything about it"

Nagsisisi ako pero hindi sa lahat nung nangyari nung gabing yun lalo na sa naging
resulta nito, ang anak namin.

"You are an impossible woman!" umiiling nyang sabi.

"I am what I am to you, wala na kong magagawa pa doon and I won't stand in your
way, hindi na kita guguluhin pa" sabi ko bago nagmamadali syang tinalikuran at
lumabas ng condo.

I was still wiping my tears as I waited for the elevator to open up for me. I was
trying to calm myself down, ayokong maka apekto ito sa baby ko.

Celestine called me nung hapon and it looks like hindi nya pa alam na nakabalik na
ng bansa ang kapatid nya, hindi ko na lang sinabi pati na rin ang pag alis ko sa
condo, ayoko namang umuwi ito ng biglaan lalo na at ang purpose ng pagtawag nya is
to let me know that she might extend her stay in Cambodia to monitor and guide her
doctors there.

Nagising ako nung madaling araw with a heavy head at sinisipon, sa opisina ko sa
ospital ako nag stay, maybe until makahanap ako ng available and affordable na
lilipatan. Kumuha ako ng tissue at pinunasan ang panay pagtulo ng sipon ko,
centralized aircon kasi ang buong hospital. The air-conditioning system dito ay
controlled ng IT and hindi ko naman mapa adjust dahil baka mamaya ay magreport pa
ang mga ito kay Celestine na ganitong oras na ay nandto pa ko.

I felt a little better nung mag umaga, sinisinat na lang ako at hindi na ganoon
kalala ang sipon ko. Nakita ko ang missed calls ng OB ko because I missed my
session yesterday. Nagtext na lang ako ng something came up and I will need to re-
schedule it next week.

Nagsimula na akong mag rounds nung umaga and natapos ako before mag 11 AM.

Pabalik na sana ako ng opisina ng may humarang na nurse sakin.

"Dra Sy. Wala na po kasing available physician, nagkaroon kasi ng bar fight, kaya
baka pwede po pa assist sa ER"

"Yeah sure" sabi ko na lang dito at sumunod.

Pagpasok ko pa lang ng ER ay sinalubong agad ako ng amoy ng alak at alcohol. Gusto


kong masuka pero pinigilan ko.

Tumambad sa harapan ko ang nasa 7 hanggang 8 lalaki na ina attendan ng mga nurse at
ibang doktor namin dito.

I immediately wore my gloves and looked around, napatingin ako sa lalaking nakaupo
sa isang kama, nakasimangot ito at totoong nakaka intimidate kaya naman siguro
walang lumalapit na nurse dito.

Lumapit ako dito and smiled kahit pa naka mask ako, para namang makikita nito.

"Hello, I am Dra. Sy" sabi ko dito at mabilis syang lumingon sakin. Nakakunot ang
noo nito. "Patingin ako ng injury mo" utos ko rito.

Mabilis naman syang gumilid kaya nakita ko ang dumudugo nitong noo.

I examined it for a couple of minutes.

"Mukha namang hindi nito kailangan ng tahi" sabi ko. Mabilis kong kinuha yung
cotton balls na may alcohol and started cleaning his wound.

"Ouch, ano ba? Magdahan-dahan ka nga!" sabi nito.

I stopped myself from rolling my eyes, isa pang reklamo nito, ipapasok ko yung
bulak sa ulo nya.

"If only you didn't drink ng umagang umaga and got into a bar fight, edi sana hindi
masakit" hindi ko napigilan ang sarili kong patulan ito.

Lumingon ito sakin ng nakakunot ang noo pero tinaasan ko lang sya ng kilay.

Nung matapos ako sa ER ay tinanggal ko ang coat ko.

"Magla lunch lang ako, I'll be back in an hour or two pag may emergency, call me"
sabi ko sa front desk namin.

"Happy lunch po Dra. Sy"

I smiled and then I headed out. Iba pa rin talaga ang pakiramdam pag wala kang mask
na suot.

Hindi na ako magko kotse dahil sa nearby restaurant na lang sana ako kakain ng may
humarang sa daan ko.
Kusa namang napataas yung kilay ko ng makilala ito.

Ito yung masungit na lalaking ginamot ko sa ER kanina.

"Yes, how can I help you?" I tried to sound as politely as possible.

To be honest, pogi yung lalaking nasa harapan ko. Yung poging kayang lumevel kay
Storm pero still sya pa din ang kinababaliwan ko. Juskong puso!

Huminga ito ng malalim at ngumiti sakin revealing his dimples.

"Okay, you're Dra. Sy, right? I am sorry about how I acted earlier it was just
naiirita ako, I just got back here in the Philippines and then these people started
fighting while I was just simply having fun, I mean that is not so great for day
one of return here"

Tumango-tango ako.

Totoo naman kahit siguro ako maiinis kapag dinamay ako sa isang bagay na hindi ko
alam and worst na injured pa sya.

"I see, apology accepted" sabi ko and smiled at him. "I'm sorry, I have to go, I
need to have my lunch and get back here asap"

"Yeah, maybe I can treat you for lunch?" nahihiyang tanong nito na nagpataas ng
kilay ko. "Yun is kung okay lang sayo"

"I'm sorry, pasyente lang kita kanina and it is not really cool to eat lunch with
you know patients? I didn't even get your name-

"Well, sorry about that. Let me formally introduce myself, I am Hunter Leonardo
Hermosa but you can just call me Leo"

Tila natigilan ako sa sinabi nya.

Hermosa?

------------
To be continued.

And ang sabi nila, history repeats itself charoooot wag kayong naniniwala sakin
HAHAHA
VOTE AND COMMENT

- KAYEEINSTEIN

        Chapter 6 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Please don't tell Ate Celestine that I was here, makakarating kay Mom, okay lang
sana kung si Dad lang ang makakaalam but mom? No way" sabi nito bago kumain ng
fries.

Natatawa ko naman syang tiningnan. Ang takaw nitong kumain grabe, kumain na lang
kasi kami sa Mcdo. Nag crave ako ng McFlurry and Nuggets.

"I really can't believe, been hearing a lot from you kapag umuuwi dito si Astrid
tuwing vacation nung maliit pa kami. You grew up outside the country with Ate
Celestine"

"Small world, gusto ko lang talagang mag apologize dahil nasungitan kita kanina
didn't know that you are really close with Tito Thunder's family lalo na kay Ate
Celestine"

Napangiti ako, Leo is the first born of Tito Cloud and Tita Luna, nakakatandaang
kapatid ni Danica Astrid. She is younger than us ng 6 years. Remember nung sinabi
kong Celestine grew up abroad dahil inaalagaan sila ng Lola Sunshine and Lolo Saros
nila, it turns out di lang pala sya ang nag iisang apo doon. Leo grew up with her.
I know Astrid because sya ang madalas bitbit pauwi ng bansa nila Tita Luna.

"So are you also close with Storm?"

Muntik ng matapon yung iinumin kong tubig dahil sa tanong sakin ni Leo. I faked a
smile at dahan-dahang umiling.

"Hindi"

Pagsisinungaling ko.

Kung hindi siguro kami lumaki ng magkasama hindi ako mapi friendzone ng ganito.

"I see, iba kasi yung pinsan ko na yun, he is aloof and always masungit but he is
cool. Hindi kasi kami masyadong close dahil hindi naman kami lumaki ng magkasama"
"I see" yun na lang ang sinagot ko. Ayoko na kasi talagang pag usapan pa si Storm.

Nagsimula na akong mag cut ng chicken fillet ko pero parang nahihirapan pa ko kaya
nagulat ako ng kuhanin yun ni Leo and he did the work for me.

"There" he said as he handed my food back.

Napatigil ako ng ngumiti ito sakin, revealing his dimples na for sure ay galing kay
Tito Cloud but he got this feisty eyes na naghuhumiyaw na anak sya ni Luna
Valderama-Hermosa.

Ano ba naman yung genes ng pamilyang to, nakakainggit!

"Thank you" sabi ko dito.

"So why are you back here in the Philippines?" tanong ko.

"To see you" diretso nyang sagot muntik na kong ma choke. "Just kidding" tapos
tumawa ito.

Tinarayan ko naman ito. Bwisit, mapang-asar pero nakakatuwa na I can sense he is a


good person. Magaan ang pakiramdam ko sa kanya.

"Bakit ka nga nandito?" tanong ko ulit.

"I got an offer from a prestige hospital here in the country" sabi nito.

"Are you saying na, doktor ka din?" para akong batang nakangiti sa kanya habang
tumatango-tango naman sya.

"Pediatrician to be exact" sabi nito at nilabas ang license nya na galing pa sa


amerika.

"Bakit di mo sinabi agad?! Kaya mo naman palang gamutin ang sarili mo, jusko
naman!" sabi ko pa at binato sya ng tissue.

"I already told the nurses that I can handle myself, kita mo walang lumalapit sakin
kaso ikaw yung lumapit and napaka demanding ng itsura mo kaya wala na kong nagawa,
isa pa hindi naman dapat ako pupunta doon kaso kailangan yung statement ko ng
police kaya sinama na ko sa ospital" mahaba nitong explanation. "Now I know why God
want me to be there" he looked at me intently.

Yung mga tingin na para bang kilalang kilala nya ang bawat parte ng mukha ko.
"W-why?" hindi ko alam kung saan galing ang kaba sa dibdib ko.

"So I can be a resident there, kaya pala ang lakas ng loob ko i decline yung
hospital na yun" sabi pa nito.

"Seryoso ka ba? Sa ospital ka namin magwowork? Hindi kami private hospital, that
hospital was built to help people-

"The more I like it" sabi nito.

"Now that you've mention it, in need talaga kami ng pedia for kids and if you
really want hindi ka namin tatanggihan no!" sabi ko.

That was the day I met Leo, that was 3 weeks ago and

"Ano ba naman Leo, ibaba mo yang bata dahil baka mahulog!" pinandidilatan ko na sya
sa inis.

"C'mon Dakota" sabi nito habang binababa ang batang karga nya sa balikat kanina,
nadumihan na ang puti nyang coat dahil sa sapatos nito. "Chill, we are just having
fun, diba?" tanong nya sa bata at nag high five pa sila. "Ang sungit sungit ni
doctora no?"

"Oo nga po, pero po ang bait po ni dok sakin kaya nag e enjoy po ako" sabi nito
sakin bago ngumiti.

Napangiti naman ako sa cute na batang ito.

"Ikaw" turo ko kay Leo na nginitian lang ako. "Pinipilit mo pang kampihan ka ng
bata"

"Hindi po doktora, mabait po si dok, kaya nga po bagay na bagay kayo" sabi nung
bata.

Naningkit naman ang mata ko lalo dahil sa sinabi nito.

"Kita nyo na, hindi lang kami nagsasabing bagay kayo" sabi ni Nurse Hana kaya
nilingon ko sya.

Kasalukuyan kasi akong nasa front desk at may mga pinipirmahan, habang naglalaro
naman si Leo at yung patient nya sa harapan ko.
"Oo nga, looking at the three of you doktora, para kayong isang pamilya,
nakakatuwa" Nurse Bea added.

"See, bagay tayo" sabi ni Leo at tumabi pa sakin, akmang aakbayan ako pero siniko
ko sya. "Aww babe"

Mas tinukso pa tuloy kami lalo dahil sa tinawag nito sakin, nag roll eyes na lang
ako kay Leo.

"Salamat po Doc Hermosa sa pagbabantay dito" bungad samin nung nanay ng pasyenteng
kalaro ni Leo. Umalis kasi ito saglit to buy medicine.

"Wala pong problema, sundin nyo na lang po yung payo ko and come back after two
weeks para ma check ko ulit si Lenlen" Leo said.

"Sige po, salamat po ulit dok, doktora" sabi nito at nagpaalam na samin.

"Bye dok pogi, bye dok ganda, kailangan kasal na kayo pagbalik ko ha" sabi ni
Lenlen kaya natawa naman kami.

"Sige, pag pumayag na si dok ganda, bukas papakasalan ko na sya" biro ni Leo habang
kumakaway sa bata.

"Ikaw" turo ko dito. "Pasaway ka" kinurot ko ito sa gilid.

"Kailan mo ba balak lumagay sa tahimik Doktora Sy?" tanong naman sakin ni Nurse
Joana.

Napansin kong naglalapitan na ang mga nurse sa amin, medyo wala kasing pasyente
dahil hapon, hindi katulad kaninang umaga.

Nagkibit balikat ako. Wala naman kasi akong isasagot sa kanila. Single ako,
magiging single mom pa. Pwede bang i consider yun na paglagay sa tahimik?

Hindi pa rin nakakabalik si Celestine ng bansa, madalas itong tumawag sakin pero
hindi ko na alam kung totoong busy sya sa ospital or doon sa namamahala ng ospital
na kalaban nya. She is really curious with that guy, mamaya saan sya dalhin ng
curiosity nya. Nasabi ko na rin ang tungkol kay Leo sa kanya, natuwa pa nga ito
dahil sa wakas daw ay mapapanatag sya na may maaasahan syang tumingin sakin.

Hindi na rin ako bumalik sa condo, I am staying sa office ko. Nag iipon pa kasi ako
ng pang down para sa condo. Wala rin akong naririnig na balita kay Storm, siguro ay
bumalik na ito sa ibang bansa dahil sabi nya isang linggo sya dito.
"Ikaw Doc Hermosa, kailan ka lalagay sa tahimik, ready naman na ako anytime"
pagbibiro ni Angelie kaya natawa kami.

"Kapag ready na syang lumagay sa tahimik"

Tila tumahimik silang lahat habang tumatawa pa din ako kaya naman nilingon ko si
Leo only to find him looking at me.

Mabilis na nag akyatan ang dugo sa mukha ko. Ano bang sinasabi nitong loko-loko na
to.

"Kinikilig si doktora, first time to" pang-aasar pa sakin ni Nurse Nina.

"Kayo talaga, sige na at babalik na ko sa trabaho ko, nagpapaniwala kayo dito kay
Leo" sabi ko at kinuha na yung mga patients file ko.

Mabilis akong naglakad papunta sa office ko dahil ang weird ng pakiramdam ko.

Two weeks ko pa lang nakikilala si Leo pero sobrang gaan ng pakiramdam ko at sa mga
simpleng biro nya ay hindi ko maitanggi ang kaba at kakaibang pagtibok ng puso ko.

Dahil ba all my life ay isang tao lang ang minahal ko? Dahil di ako nagpaligaw sa
iba? Kaya ngayon ko lang officially nararamdaman ang kilig?

Bakit naman ako kikiligin?

My thoughts was interrupted when somebody grabbed my hand at marahang iniharap ako.

Naging sunod-sunod ang paglunok ko ng makita ko kung sino iyon.

"L-Leo" tawag ko sa kanya.

He smiled at me showing his dimples.

"Are you mad?" he asked, mabilis na nagpalit ang ekspresyon nya at kita ko ang pag
aalinlangaan doon.

Hawak nya pa rin ang kamay ko.


I tried to pull it pero matindi ang pagkakahawak nya dito.
Mabilis na nilingon ko ang paligid at nakahinga ng maluwag ng wala akong makitang
ibang tao sa hallway bukod samin.

"Can we talk? Somewhere private?" he asked me kaya tumango na lang ako.


Hinila nya ako and nilapag ko sa isang nearby doctor's table yung files na hawak
ko.

I bit my lip, nasa likuran ako ni Leo while nauuna syang maglakad, leading the way,
while holding my hands.

Ano ba to? Hindi ako mapakali.

We ended up in the rooftop.


Humarap sya sakin at dahil sa maliwanag dito ay mas evident ang pag-aalala sa mukha
nya.

"Are you mad?" he asked me again.

"H-hindi" sabi ko as I tried to pull away and I was successful this time dahil
napabitaw ko sya. Nilampasan ko sya at lumakad ako papunta sa veranda kung saan
makikita ko ang edge at ang baba. "It's just that baka mamaya seryosohin nung mga
tao sa paligid natin yung mga biro mo"

"Anong biro?" he asked.

"Yung mga biro mo about settling down, yung mga biro mong gusto mo ko-

"Nasaan ang biro doon Dakota?"

Kusa akong napaharap sa kanya at nasalubong ang seryoso nyang mata. I was out of
words.

"That, yun nga-

"When I say gusto kita, do you really think everything was a joke? Na nagbibiro
lang ako for the sake of fun?"

"Leo-

"Well then let me tell you this Dakota Heather Sy"

Lumapit sya sakin na halos ilang dipa na lang ang layo namin. Amoy na amoy ko ang
pabango nyang kabisadong kabisado ko na dahil sa dalas naming magkasama. I felt
like I stopped breathing.

"Gusto kita Dakota, gustong gusto kita"


Ramdam na ramdam ko ang malakas na pagkabog ng dibdib ko kasabay nun ang pagbagsak
ng luha ko.

Mabilis akong tumalikod para punasan iyon.

"Hindi mo ko pwedeng gustuhin" I said between my sobs.

"Why?"

I can clearly hear his baritone voice kahit nakatalikod ako.

"You cannot love somebody who isn't done loving someone else, you cannot love
somebody who is impregnated by someone else" humarap ako sa kanya while I am still
crying. "Buntis ako"

Shock was written in his face, natatakot ako sa sasabihin nya pero hindi ko na
kayang magsinungaling pa. Hindi naman nya kailangang malaman na kay Storm ang bata
but the fact that I am telling him the truth bago pa sya mas lalong mahulog sakin
ang pinakamabuti para sa amin.

Huminga sya ng malalim at sandaling yumuko. I bit my lip kasi napakadali namang
mang basted kung di napalapit sakin. Nung nag angat sya ng tingin ay diretso syang
lumapit sakin.

"Leo"

"Do you remember when I said I was waiting for you so I could settle down?" tumango
ako. "Because all my life I had waited for someone like you, and now that you are
here, even if God forbids it, I am going to have you"

"A-ano?"

"So what if you're pregnant? I'm good with kids, I am gonna be a great dad" he said
smiling na mas lalong nagpaiyak sakin.

Hinampas ko ang chest nya.

"Leo naman"

"Chance, chance is all I need and I'll take care of both of you for the rest of my
life"
Ano bang problema ng Hermosa na to?
Pinapasaya nya yung puso ko.

-----------
T

o be continued.

Ihanda nyo na ang mga barko nyo!


Anak ni Ulap yan charrrrrr!
Ship ko na din to char
Bias ka noona! Haha

Vote and comment!

- KayeEinstein

        Chapter 7 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Before you, my life was like a puzzle jigsaw puzzle with a missing piece. You were
the missing piece to it, thank you for completing my puzzle babe. With love,
Leonardo Hermosa"

"Sige, gusto mo i announce mo na sa buong ospital" sabi ko habang sinasamaan ng


tingin tong si Nurse Jennifer.

Nginitian lang ako nito at niyakap ang bouquet at hinalikan pa yung card na kalakip
nito na malakas nya lang namang binasa.

"Feel na feel mo yan girl?" tanong ni Nurse Joana bago hinatak yung bulaklak dito
at inabot sakin.

I smiled nung makita ko ulit ang letter at ang bouquet of lilium stargazers.

"Ang epal mo talaga, nakiki-kilig na nga lang ako kay Dok Dakota, sinisira mo pa"
Nurse Jen said.

"Maghanap ka na kasi ng jowa mo, gusto mo ireto kita?" tanong ni Nurse Angelie.

"Eew wag na, baka mamaya isa pa sa mga naging boyfriend mo ang ibigay mo sakin"
Nurse Jen said.
"Nurses, ginugulo nyo na naman ba itong pinakamagandang doktor natin" Head Nurse
Icy came from somewhere holding patient's file.

"Head nurse" sabay sabay nilang sabi at nahihiyang yumuko.

"Hindi ba maganda din si Doktora Celestine?" narinig kong bulong ni Nurse Lyseelah.

"Sssh, hindi ko naman sinabing i pag compare mo si Ms. Celestine, magkaiba sila ng
ganda, Dra. Montenegro is the sophisticated and mataray na maganda while Dra. Sy is
the gentle and dalagang filipina beauty" Nurse Icy said.

Say that to my one night stand with Storm. Nasaan po ang dalagang filipina doon?
Nag init ang mukha ko dahil sa papuri nila at dahil pakiramdam ko ay di ko deserve
ang papuri nila.

"Himala at wala si Doc Leo, hindi yata nakasunod sayo yung boyfriend mo Doktora"
puna naman ni Nurse Yien.

"Hindi ko pa sya boyfriend-

"Ayieee" sabay sabay nilang sabi.

"Ayan narinig nyo ha, hindi PA, ibig sabihin may pag-asa talaga si Doc Hermosa dito
kay doktora, mai chat nga" sabi ni Nurse Jane.

"Huy wag, ano ba uhm" I cleared my throat. "Busy kasi si Leo ngayon, birthday nya
today, alam ko kasama nya ang family nya ngayon"

"Alam na alam dok ha" pang-aasar naman sakin ni Nurse Nina. "Pero kung birthday ni
Doc Pogi, bakit nandito ka?"

"Nag rounds lang ako ngayong morning shift pero ano-" napahinto ako ng makita kong
titig na titig sila sakin. "Ano, pupuntahan ko naman si Leo sa party nya"

"Matamis na oo mo na ba ang sagot mo sa kanya?" tanong ni Nurse Nina.

Umiiling-iling na lang akong niligpit ang gamit ko, natatawa ako sa mga reaksyon
nila. Para kaming live love story ni Leo kung usigin nila ako.

"Bye guys, work hard" sabi ko habang bitbit ang stethoscope ko at bag ko.

"Doctora Sy naman!" narinig kong pagsigaw pa ng ilan sa kanila.


"Everyone, get back to your post" sita ni Nurse Icy sa kanila.

Pumasok lang ako sa opisina ko para hubarin ang coat ko at tapusin ang notes ko
para may reference si Dok Sarah pagpasok nya.

Ilang linggo na rin nanliligaw sakin si Leo, after nung confession nya, parang
hindi sya tumatanggap ng rejection or basted. He said, hindi naman daw sya
nanliligaw para malaman ang sagot ko, nililigawan nya ko para maipakita nya yung
feelings nya para sakin. I smiled nung sinilip ko ang bulaklak na inayos ko sa vase
sa office ko, stargazers my favorite, pagdating talaga sakin, lahat ay natatandaan
nya.

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko para sa kanya, masyadong mabilis pero
masaya, masaya akong nandyan sya at alam kong hindi ako pinapabayaan. Tandang-tanda
ko pa kung paano nya ko kulitin na sumama para sa check up ng baby ko.

"There, ayan sya" turo nung OB ko sa ultrasound machine. "And now, paparinig ko sa
inyo ang heartbeat ng baby"

Gusto kong maiyak ng marinig ko ang heartbeat ng anak ko, ang sarap sa tenga nun.

Lumapit si Leo doon sa ultrasound machine.

"Itong maliit na to, ito yung baby namin diba dok?" nakangiting bumaling si Leo sa
OB ko.

I bit my lip sa tanong nya.


Baby namin.

Tumango ang OB ko.

"Hi baby, ako yung daddy mo, grabe sobrang excited ko ng makita ka!" sabi ni Leo
habang nakatingin sa machine.

Bumaling naman sakin ang OB ko at ngumiti.

"Ang swerte mo sa asawa mo Dakota, mahal na mahal nya kayo ng magiging anak nyo"

Nabagsak ko ang pen ko nung makaramdam ako ng kirot sa puso.

I was being taken care of and being love by Leonardo yet I was longing for the love
and care from Storm.
Stupid self.
Stupid heart.
Stupid feelings.

Huminga ako ng malalim. I should tell Leo about the truth, hindi ko rin naman
maitatago ng matagal lalo na at pinsan nya si Storm. If I talk to him and he still
wants me, mas magiging madali ang pagtatago ko sa bata, Leo will often say he will
claim the child as his. I just hope Celestine will understand me. Ayoko ng guluhin
pa ang buhay ng kapatid nya at kapatid ko.

I will just focus with Leo and my baby. I deserve to be happy. I will someday
deserve the love that Leo is giving me.

Birthday ni Leo today kaya naman nag decide na lang akong magsuot ng off shoulder
dress. Hindi pa naman malaki ang tiyan ko, hindi pa rin halata ito kaya naman
normal pa rin ang mga suot ko.

Dumaan na lang ako sa isang salon at pina curl ang brown hair ko. Nagsuot lang din
ako ng two-inches hills na open dahil baka sitahin na naman ako ni Leo kapag nag
heels ako. He is all overprotective with the baby and I find it really cute and
amazing.

Pabalik na sana ako ng hospital to get my car dahil ang sabi ni Leo, imi meet ko na
lang sya sa isang restaurant.

Laking gulat ko ng may sumalubong saking lalaki, he told me that he is here to


fetch me, nakakunot ko syang tinitingnan, ayokong maniwala dahil baka mamaya anong
mangyari sakin ng mag ring ang phone ko. I answered it ng makitang si Leo yun.

"Hey babe, nandyan na ba yung driver ko?"

"Bakit di mo sinabing ipapasundo mo ko, hindi naman kailangan" sagot ko dito.

"Please, sige na sumama ka na, dadalhin ka nya dito. Gusto din kasi kitang ipakita
uli kila mom"

Mom? OMG! Si Tita Luna! Lumakas ang kabog ng dibdib ko, sino ba namang hindi? Bata
pa lang ako nakaka intimidate na si Tita Luna, the way she looks, the way she
talks, nakakakaba. Alam mo yun? Parang lagi syang may alam na hindi mo alam.

"Uy, akala ko ba tayo lang magdi dinner" sabi ko.

Narinig ko ang tawa nya.


Leo's laugh always put my heart at ease.

"Bihira lang naman kasi sa bansa sila mom and dad, nandito din si Astrid. I am
gonna surprise her, sige na babe"

"Isa pang babe mo dyan" sabi ko dito.

"Sorry na, pero kapag girlfriend na kita, pwede na diba?"

Natawa ako sa sa kakulitan nito.

"Ha? Kapag girlfriend na kita, I will call you every endearment I know, I will call
you baby, babe, mahal, hon, sweety pie-

"Ano ba Hermosa!"

"Bakit Mrs. Hermosa?"

Napailing na lang ako, napakalambing nito.

"Sige na, sasama na ko sa driver mo"

"Okay, see you and baby later, I love you"

Namula naman ang mukha ko sa sinabi nya, ang casual nya lang sabihin sakin iyon
pero ramdam ko ang sinseridad.

"When you're ready, maririnig ko din yan sayo, be safe"

Leo added and then he made a kiss sound. I smiled as I ended the call.

When I am ready, hindi mo na kailangang hilinging sabihin ko sayo yun.

Hindi mahirap mahilin ang isang Hunter Leonardo Hermosa.

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa biyahe and when I woke up, nagising
akong papasok na pala kami ng Tagaytay.

I smiled dahil sa sobrang busy ko sa propesyon ko ay hindi ko na naranasang makapag


travel kaya gandang ganda ako sa lugar na iyon.

Mahaba ang naging biyahe kaya naman padilim na ng makarating kami sa rest house ng
pamilya ni Leo.
Iginiya naman ako ng maid nila ng makababa ako ng sasakyan papasok sa loob.

"OMG! Ate Dakota! Ang gandaaaaaaa mo!" napatingin ako sa pababa na si Astrid.

Dalagang-dalaga na ito at tila kumikinang dahil sa kinis ng balat, naka crop top at
shorts na maong lang ito. Tinakbo ako nito at niyakap.

"Wow, you're getting prettier!" sabi ko dito.

"Of course, I knew it, naramdaman ko na talaga na ikaw ang papunta today"

"How?"

"Well, bukod sa sinabi nyang may dadating na nililigawan nya eh alam ko naman ng
patay na patay sayo si Kuya sayo dati pa, I brought our picture dati nung kids pa
tayo and he saw it, he immediately got interested sayo, kaya siguro limited lang at
hindi seryoso ang girlfriends and fling nya" tuloy na tuloy na kwento ni Astrid.

"Dakota" napalingon ako sa tumawag sakin and sinalubong ako ng ngiti ni Tito Cloud.
Kamukhang kamukha nya tuloy si Leo. "Sabi ko na nga ba at magaling pumili ang anak
ko, parehas na parehas ko" he said at tinap ang ulo ko. "How have you been young
lady?"

"Ayos lang po tito, doktor na po"

"Matchy with my son" pang aasar na sabi nito.

Namula naman ang mukha ko dahil dito.

"Oh she's here?" tila bumaon ako sa kinatatayuan ko ng malingunan ko ang pababa na
si Tita Luna.

Luna Serenity Valderama-Hermosa.


Hindi yata uso ang pagtanda sa kanila ni Tita Akira, sino kayang nag aalaga sa
kanila? Si Belo ba?

Bumaba ito ng hagdan at tumayo ng may distansya sakin. Tiningnan ako nito mula ulo
hanggang paa.

"Wife, wag mong takutin si Dakota, baka bastedin ang panganay mo" Tito Cloud said.
"Welcome her"

"Why should I welcome her?"


Mas lalong bumilis ang kabog ng dibdib ko, sabi ko na eh, mataray ito at masungit.

Pero mas nagulat ako ng biglang ngumiti si Tita Luna sakin at lumapit.

"She had been always part of the family, no need to welcome her, parang anak na
namin ni Akira ito" she said. "Kamusta Dakota?" she asked nung niyakap nya ko na
nakapagpahinga sakin ng maluwag.

"Pinakaba mo naman ako tita, ayos lang po, masaya akong makita kayo ulit"

"Mas masaya akong makita, finally a ray of hope! Sana tumino talaga yang si Leo at
mag settle down na" Tita Luna said.

"I told you mom, seryoso si Kuya sa kanya, you should see his room sa US. jusko
puro cut out picture mo nung bata to nagdadalaga-oops, I am saying too much" Astrid
said.

"Where Is Leonardo?" nakataas ang kilay na baling ni Tita Luna sa asawa nya.

"He said he had to pick up something, pabalik na iyon lalo na at tinext kong
nandito na si Dakota"

"Do you wanna eat na?" tanong sakin ni Tita Luna, umiling lang ako.

"All good pa po, wait ko na lang po si Leo"

"Okay then, samahan mo muna ang Ate Dakota mo, Astrid"

"Tara Ate, sa backyard tayo, nag set up kami ng bonfire at maganda mag star gaze
doon" pagyaya sakin ni Astrid, hawak nito ang kamay ko as she guided me sa likurang
bahagi ng bahay.

Na amaze ako ng makita ko iyon, it was a fully grass backyard, may mga parang
maliit na ilaw sa paligid at mabilis na binalot ng lamig ang katawan ko dahil naka
off shoulder ako, labas na labas ang balikat ko.

Nakita ko agad yung bonfire nila at sa paligid nito ay may mga hindi kataasang mini
bench na gawa sa kahoy. Ang cute tingnan. May nga snacks and drinks din. Lumingon
ako sa loob at nakita kong nagbukas si Tito Cloud ng pinto at na disappoint ako ng
di si Leo yun. Mga ilang tao yun babae at lalaki na kasing edad nila.

"Parents tend to do that party and business" Astrid told me kaya tinawanan ko sya.
"That's okay, I invited some of my friends too, pati si Kuya"
Nagugulat man ay tumango tango na lang ako.

Naupo ako sa harap ng bonfire doon sa mini bench, bale ang ayos nito ay nasa left
side ako may bench sa gitna ng bonfire na nasa kanan ko at meron ding nasa harap
ko.

I immediately grabbed yung mangkok ng cut out fruits. I was craving for mango bits
and kiwi buti na lang meron dito.

"Astrid, you're friends are here!" narinig kong sigaw ni Tita Luna.

"Oops, sorry Ate, will you be fine alone?" tanong nito sakin.

Tumango tango naman ako habang kumakain.

"Yeah, pabalik na rin siguro ang kuya mo, I'm good sige na"

"Okay, thanks Ate" she said as she hurried back to go inside the house.

Kumakain lang ako at nakatitig sa bonfire ng.

"Here" napatingala ako ng may mag abot ng beer sakin. Kumunot naman ang noo ko
dahil hindi ko sya kilala pero tinanggap ko ang beer, ang rude lang kasi hinihintay
nya ko. Umupo ito sa kanan ko, yung kabilang bench.

Bukas na ang beer at naamoy ko na ito, gusto kong masuka, hindi dahil di pa ko
umiinom kundi dahil sa weird feelings ko dahil buntis ako.

Napatingin ako sa lalaki dahil nakatingin ito sakin.

"I'm sorry, ako nga pala si Brent Zamora" pagpapakilala nya sakin habang inaabot
ang kamay.

"Dakota" pakilala ko na.

"Sabi ko na nga ba ikaw si Dakota eh, magaling talaga sa chicks iyong si Leonardo"
sabi nito.

"Magkakilala kayo ni Leo?" I asked him.

"Of course-
"Hey man" na interrupt kami ng may umupo sa tabi nya.

Hindi sa pagiging malandi pero parehas silang gwapo. Ano bang meron sa circle ng
friends ni Leo.

"Hey man" bati ni Brent dito, kumuha ito ng beer sa gilid nya. May ice box pala
doon na may alak. Inabot nya ito sa bagong dating.

"Who is she, girlfriend mo?" tanong nung bagong dating.

"Hindi no! Si Dakota, nililigawan ni Leo"

"Nililigawan? Kailan pa natutong manligaw yun? I'm sorry" sabi nito ng mapansing
nakatingin na ko sa kanila. "I'm Audi Valderama" pakilala nito sabay abot ng kamay,
tinanggap ko na lang. "Pinsan ako ni Leo"

Napaangat ako ng tingin tas naalala kong may kapatid nga pala si Tita Luna, which
si Perseus Valderama, ang may ari ng Valderama Medical Group. Meaning to say, the
guy I am looking now is the great Karson Yuri Valderama AKA AUDI, AKA Top Surgeon
ng bansa.

Mabilis akong nag iwas ng tingin sa kanila. The other one must be Brent na anak ni
Tita Sanya and Tito Josh.

Tumingin ako sa relo ko dahil panay ang kwentuhan ng dalawa. They were laughing and
really close. Malamig na dahil gabi na at dahil na rin sa suot ko.

Nakatitig ako sa hawak kong beer na hindi ko pa rin iniinom pero nauuhaw na ko.

Huminga ako ng malalim at tumitig lang sa apoy na naglalaro ng may umupo sa harap
ko.

Muntik ko ng mabitawan yung bote ng alak ng magtama ang mga mata namin.

The same serious black eyes.


The commanding look.
The eyes that I wanted to look at me forever.

Dalfon Storm Montenegro was sitting across me.

Sa pagitan namin ay ang naglalarong apoy at sa likod ng apoy ay diretsong


nakatingin ang seryoso nyang mata sa akin.
Anong ginagawa nya dito? Bakit pa sya nandito? Of all places!

"Storm!" sabay na bati nung dalawa. Tinanguan lang sila ni Storm that cause to
break our eyes. Pakiramdam ko ay natuyuan ako ng laway.

"Buti nakarating ka" Brent said.

"Nahanap mo na ba yung hinahanap mo?" Audi asked as he gave him a beer na mabilis
na ininom ni Storm.

Nag iwas ako ng tingin bago pa man panoorin ang pag galaw ng adam's apple nito.

Hinawakan ko lang ng maigi ang beer ko.

"Nahanap na" Storm said kaya nag angat ako ng tingin to see him throwing a deadly
stare at me.

Pero mas nagulat ako ng maramdaman ko ang mabilis at munting halik sa balikat ko
kaya mabilis akong napalingon sa likod ko.

"Hey babe" nakangiting salubong sakin ni Leo.

Kumabog ang dibdib ko. Ayoko sa sitwasyong ito. Hindi ko kayang makasama sila sa
iisang lugar.

"You okay?" Leo asked me with concerned in his eyes kaya naman nagawa kong ngumiti
at tumango. Umikot ito para umupo sa tabi ko. Isinandal nya sa hamba ng upuan ang
kamay nya kaya mukhang naka akbay ito sakin.

Hindi sinasadyang matapunan ko ang diretsong panonood sa amin ni Storm.

"Hey, no beer" nagulat ako ng kuhanin ni Leo sa kamay ko ang alak. "Sino nagbigay
sayo nito?" bumaling sya sa dalawa. "Tss"

Tumikhim si Storm kaya naman tumingin sa kanya si Leo.

I feel so uncomfortable, bakit ba ako pumunta dito?

"Cous, buti nakapunta ka, sayang wala si Ate Celestine" Leo said, ininom na nito
ang alak na kanina ko pa hawak.

"Yun nga din sabi ko, ang alam ko kasi busy ito dahil may hinahanap sya kanina nung
pagpunta ko sa S&M" Brent said.
"Ano bang hinahanap mo? Maybe I can help you" Leo said, bahagya nitong idinantay
ang ulo nya sa balikat ko, sanay naman na ako dahil lagi syang ganyan maglambing
pero ngayon ay dumadagdag ito sa kaba ko.

"You already helped me, believe me Leonardo" Storm said kaya napahinga ako ng
malalim.

"I see, that's nice, di ko nga lang alam pano kita natulungan, anyway, meet Dakota,
baka nga kilala mo sya kasi close sila ni Ate Celestine" Leo said.

"Of course I know her, how can I forget?" Storm seriously said while staring at me.

Hindi ko to gusto, hindi ko gusto ang nangyayari. Lalagay na ko sa tahimik. Hindi


ka na namin ginugulo pa, bakit bumalik ka pa?

Totoong hindi mahirap mahalin si Leo.

Pero

Totoong mas mahirap kalimutan si Storm.

---------------
To be continued.

LET'S HEAR YOUR VOTE.

SINONG MANOK?

Dalfon Storm

Or

Hunter Leonardo?

What will happen next?

Vote and comment!

- KayeEinstein
Please like my facebook page @kayeeinstein 0ߖ

        Chapter 8 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Leonardo's POV.

When she told me that she was pregnant, I must admit I was shocked.

I have always been a playboy. At my age, I bed too many woman already, madalas na
dahilan para pagalitan ako ni Mom.

Dad was always cool with it, he often tell mom to let me go dahil I am having the
time of my life. I should enjoy dating and all, dahil ang alam ko. Dalawang beses
pa lang nai inlove si Daddy, hindi ko alam kung sino yung una pero alam kong si
mommy ang pangalawa at huli.

They call me playboy and other stuff pero kapag nakikita ko ang magulang ko,
naniniwala ako na may tamang tao para sakin and I already found her, years ago.

It was her.
All my life, I waited to finally be the man for her.

For Dakota Heather Sy.

Gusto ko kapag nakilala nya na ko, yung handa na ko at tapos na ko sa lahat ng


kalokohan ko. I promised to myself, I'll make her my queen. She will be my wife and
the mother of my kids.

Nung dinala ni Astrid nung bata pa kami yung picture nilang magkasama, galing sya
ng pinas noon while I stay in states to study. When I saw that smile, nagka crush
na agad ako hanggang sa nagdalaga na sya, I will often stalk her social media.
Hindi sya pala post unlike nung kapatid nya. As time goes by, sa sobrang
pagkakagusto ko siguro kay Dakota, hindi na talaga ako nako confused sa kanilang
kambal, kahit same color and dress pa sila. I can easily distinguish her, yun nga
lang di nya ko kilala.

When she told me about her pregnancy, hindi sumagi sa isip ko na tanungin sino yung
ama cause she's hiding it, it clearly means, that guy lost her and Dakota is for me
to keep.

I promised to give them the life they deserve. I will love her hanggang sa
makalimutan nya yung pagmamahal na meron sya sa taong yun. Pupunan ko lahat ng
kulang, magpapakatino ako dahil sa kanya, dahil mahal ko sya.

"Where is she?" tanong ko ng maabutan ko si Dad sa dining, nakikipag kwentuhan na


si mom sa mga business partners nila sa sala.
"Nasa backyard, dumating na din ang mga pinsan mo" sabi ni Dad na nilingon ang
backyard. Mula sa dining namin ay kitang kita ko ang bonfire. Nasa gitnang bench si
Brent at Audi and nasa kanan si Dakota at sa tapat nito ay kitang kita ko ang
seryosong pagkakatitig sa kanya ng pinsan kong si Storm.

Hindi ko mawari ang kabang bumalot sa puso ko ng oras na iyon pero pinagkibit
balikat ko.

Dakota said they are not close.

"You do know that your mom is not my first love, right?" nagulat ako sa tanong ni
Dad.

Weird ko naman syang nilingon. He is holding a bottle of beer. Tumango ako sa


kanya.

"Mom told us every crush and fling she had pero ikaw hindi nagku kwento dad, why?
Baka mag away kayo ni mom?"

Natawa si dad at umiling.

"Ang mommy mo, magagalit? Ang lakas ng bilib nyan sa sarili nya" he said. "Just
kidding! Hindi magagalit ang mommy mo dahil mayabang sya, well maybe konti pero it
is because she knows how much I love her"

"So sino nga ang first love mo dad?"

Seryoso itong tumingin sakin.

"It was Akira Sapphire Santos"

Napanganga ako sa sinabi nya.

"Are you really saying na si Tita Akira na asawa ni Tito Thunder?" namamangha kong
tanong.

Tumango-tango sya.

"She was my first love, college even until lumaki ang Ate Celestine mo, I even took
care of her nung di pa sila okay ni Thunder"

"That is so f-ck up, totoo ba? Hindi naman nakwento ni Ate Celestine"
"Because ang weird, imagine your Dad had a crush with your aunt, right? So para
wala na lang masyadong issue nung maliliit pa kayo, di na namin kinukwento pero we
really are all good now, masaya na kaming lahat. We have our own family"

"No wonder Tita Sanya often joke that Tita Akira is pinakamaganda sa balat ng lupa"
I said and laugh. "Pero bakit nag decide kang ikwento sakin Dad?"

Sinundan ko ang bote ng alak nya na itinuro nya sa direksyon kung nasaan si Dakota.

"I know my brother so well, katulad mo may mga traits kang namana sakin and by just
looking sa pamangkin ko" uminom si Dad. "That's a Montenegro territorial look"

"What do you mean Dad?"

Tumawa si Dad ng weird.

"Now both of your parents will be hands off, now this battle will be all yours"

"Ang weird mo dad, di talaga kita naiintindihan"

"Son, it looks like, history is about to repeat itself. Isang Montenegro laban sa
Hermosa" he finished his beer at malakas na nilapag iyon sa mesa. "It's just up to
you kung ipapanalo mo na ang laban na to" he chuckled and then he tapped my
shoulder. "Have a great night anak, please no punching and broken glasses,
magagalit ang mommy mo, now we don't want that"

Ilang segundo na ang lumipas nung umalis si Dad pero pina process pa rin ng utak ko
ang sinabi ng tatay ko.

Bumaling ako ng tingin and shook my head, Dad was drunk at hindi ako dapat magpa
apekto sa mga sinabi nya.

Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa kanila, busy sila sa pakikinig sa kwento ni


Brent, he is the madaldal in the group, manang mana sa mama nya.

I was able to get close to Dakota and I was able to smell her familiar vanilla
scent. She looks so beautiful tonight. I went close and gave her a kiss on the
shoulder na ikinagulat nya naman.

I sat down beside her at sinadya kong ipatong ang kamay ko sa likod nya, I even
rested my head on her shoulder.

Nakakahinga naman ako ng maluwag kapag nag iiwas ng tingin si Storm.


Dad might be wrong but still Dakota is my girl and this is how a Hermosa starts
being a territorial.

---------
To be continued.

Pinapakita ko lang sa inyo POV ng bebe nyooooo!

Pano pa kaya pag POV na ni Storm yung nandito CHAROOOOT

ABANGAN

Umaandar na ang barkooooo

Ang cute nung name na binigay nung ibang readers.

Hermosa+Sy = Team HERSHEY daw.


So pano naman sa
Montenegro+Sy= Team MONTEREY?????

Pagkain ba labanan dito?


Gutom kayoool guys?

Ano kayang name ng mga ship?


Ideas?

Vote and comment.

- KayeEinstein.

        Chapter 9 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Oh, so you know each other?" Leo asked. Uminom si Leo ng beer.

Nakahinga na ako ng maluwag kanina dahil nagtuloy na silang mag inuman at hindi
nila pinansin ang komento ni Storm kanina.

Mabilis na naubos ni Leo yung beer at nilapag sa gilid nya, he was about to open
another bottle pero kusang gumalaw ang kamay ko para awatin sya.
Nakangiti akong nilingon nito.

"Too much, magda drive pa tayo pabalik" sabi ko dito. "Tipsy ka na"

Napigil ko ang paghinga ko ng isandal nya ang ulo nya sa balikat ko at naramdaman
ko ang paghinga nya sa leeg ko.

Mabilis na lumibot ang mata ko sa paligid. I saw Brent and Audi laughing at huling
bumagsak ang tingin ko kay Storm na nasa harapan ako, napalunok pa ako nung ubusin
nya yung alak ng nakatingin sakin ng diretso.

"Leo" bumaling ako sa nasa tabi ko. He is being clingy and cute.

"You always smell good, I can't wait to always wake up next to you" bulong nya
sakin, nasa ganoon pa din syang posisyon at halos yakapin na ko.

Nagulat ako ng basain ng tubig ni Brent si Leo kaya napabangon ito.

"Hoy Leonardo! Matutulog ka na, umiinom pa tayo!" Brent said.

"Narinig mo ba ang sabi ng misis ko, tama na daw uuwi pa kami-

"Are you guys living together?" natigil kaming lahat sa tanong ni Storm.

"Not yet" Leo answered. Hawak nya ang bote ng alak pero hindi na umiinom dito. "Why
so curious cous, how do you know each other ba?"

Tila natigilan si Storm sa tanong, maski ako ay hindi makakilos, nagsasalit-salitan


ang tingin nya samin.

"She's- kakambal sya ng dapat mapapangasawa ko" Storm answered.

And that broke my heart again, yun lang naman talaga ako sa kanya, kakambal lang ni
Paris. Umiwas ako ng tingin at pinigil ang emosyon ko.

"Babe, you didn't tell me that!" baling ni Leo sakin at nag pout pa. Natuwa ako sa
arte nito dahil parang bata.

"I told you diba, my sister and I are not in good terms kaya yun" pagdadahilan ko
na lang.

"Kaya pala curious na curious itong si Storm kay Dakota, kamukha naman pala ng bebe
nya" Brent said, lasing na ito.
Hindi ko mawaring pano nilang nagagawang magkwentuhan ng kaswal na parang hindi
sila matagal nagkahiwa-hiwalay. Ganoon ba pag lalaki? Or ganoon pag magpipinsan?
Wala kasi kaming pinsan kaya hindi ko alam ang pakiramdam.

"Nagugutom ka na ba?" bulong sakin ni Leo. Nakasandal naman ngayon ang baba nito sa
balikat ko.

"Ang bigat mo" mahinang bulong ko dito pero mas dinantay nito ang baba nito.

"Kumain ka na ba? Pinakain ka ba nila mama?" tanong nito sakin.

Hindi ko napansin ang oras, tatlong oras mahigit na pala ang lumipas simula ng
dumating ako rito.

"Nagugutom na" sabi ko. Nagulat ako ng tumayo ito at i offer sakin ang kamay nya.
"Tara na" he asked me kaya naman kinuha ko na ang kamay nya at tumayo na ko.

Pero parang mali iyon dahil mas nakaramdam ako ng hilo na tila nabibingi ako at
sumisikip ang paligid. I held my two hands kay Leo and I felt him supported me.

Madalas kasi akong magsuka at mahilo.

"Kakain muna sya sa loob, not sure if makakabalik pa ko baka kasi mag drive na kami
pauwi, hindi kasi maganda ang pakiramdam ni Dakota" I can hear him explaining pero
naka focus ako sa hilo ko.

Napabitaw yung isang kamay ko kay Leo and I was about to lose my balance ng may
humawak sa pulsuhan ko to stop myself from falling.

Nung nag-angat ako ng tingin ay nakita ko ang seryosong tingin sakin ni Storm,
saglit akong natigilan sa posisyon naming tatlo. Leo was still holding my other
hand habang hawak namin Ni Storm ang kabila kong kamay.

Sumipol si Brent kaya naman napatayo ako ng maayos at tila nawala ang hilo ko.
Mabilis kong inalis ang kamay ko sa kanilang dalawa.

I awkwardly smiled.

"Wala pa kasi akong tulog at kain, kakain muna ako sa loob" sabi ko at
nagmamadaling tumalikod sa kanilang apat.

"Daki" I heard Storm called my using his nickname to me pero hindi ako huminto.
"I think I can take care of my girl cous" I heard Leo and mabilis kong naramdaman
ang pag catch up nya sakin. "Do you wanna go home?" tumango ako.

Hindi ko kayang nasa iisang lugar kami, parang binabasa nya ang mga kilos ko at
pakiramdam ko ay mabubuko ako.

"Okay, kumain ka muna ha?" Leo told me, hawak nya na ulit ang braso ko.

We sat down sa table and he asked me what I wanted to eat and I just went with my
favorite steak.

I was eating and already half way through it ng makita ko yung dugo sa steak na
syang nagpabaliktad ng sikmura ko and Leo saw that so he immediately stood up to
guide me to the sink.

Nagsimula na akong sumuka and he was just gently tapping my back.

"Nasaan yung bag mo?" Leo asked me, tumuro lang ako kung saan dahil panay pa din
ang pagsuka ko.

"Is everything alright?" I heard Brent asked.

"Yeah, may nakain lang syang di maganda" Leo said.

"Lagot ka Leonardo, mukhang iba yan, handa na ba si Tita Luna maging Lola-

"Shut up man, get lost" sabi ni Leo.

"Binibiro ka lang eh, may beer pa ba?" Brent asked.

"Dyan sa ref" Leo said na naiirita na ang boses. He gave me tissue after kong
maglinis ng bibig. "Inumin mo lahat yang alak hanggang sa magka cancer ka"

"Ang sama mo dude, nung wala pa si Dakota, akala ko talaga tayo magkakatuluyan"
pagbibiro ni Brent na umaarte pa ngayong sumasakit ang puso. "Are you okay na
Dakota?" he asked me.

Tumango ako.

"Yeah, I'm fine" sagot ko na lang pero lumalakas ang kabog ng dibdib ko. Mabuti na
lang at hindi si Storm ang pumasok.
Pero what's make me so scared? Para namang maiisip nun na mabubuntis nya ko, baka
nga hindi maniwala iyon na anak nya itong dala-dala ko.

I sat down and started drinking the milk that Leo gave me.

I smiled at him.

"Thank you for taking care of me" I told him.

"Lahat, para sayo, para sa inyo" he said, he held my hand at mabilis nyang dinala
iyon sa labi nya para halikan. "Someday I'll put a wedding ring on this hand"

I smiled at him, kinukurot ang puso ko. Totoong kinikilig ako kay Leo at
nakakaramdam ako ng paminsan-minsang pagbilis ng tibok ng puso pero alam ko sa
sarili ko na hindi pa sapat iyon para sabihin kong mahal ko na sya.

Katulad ng sinabi ko nung una, I am still trying to move on, hihintayin kong kusang
mapagod ang puso kong mahalin si Storm at kapag handa na ko, mamahalin ko si Leo ng
mas higit pa sa kung anong pagmamahal ang nakaya kong ibigay sa iba, because this
guy deserves it. Karapatan nyang mahalin sya ng walang pag-aalinlangan at walang
kahati.

"Oh buti nandito kayo, anyway, hindi na kayo uuwi ngayong gabi, bukas na kayo
bumiyahe ng umaga at nakainom ka Leonardo" sumulpot sa kung saan si Tita Luna,
nagtaas-baba pa ang kilay nito. "Klaro naman ako diba, okay then mabuti, pinaayos
ko na ang tutulugan nyo" pagkasabi nito ay tumalikod agad ito.

"Now you know why people are scared of her" biro ni Leo.

Astrid let me borrow her clothes, isa lang iyong itim na v-neck shirt at white soft
shorts para maging pantulog ko.

Nauna na akong ihatid ni Leo sa kwartong tutulugan ko dahil hinayaan ko na syang


uminom na kasama ang mga pinsan nya.

Marahil dahil sa pagod ay nakatulog agad ako pero nagising ako ng makarinig ako ng
sigaw.

"C'mon Brent, tell me!"

Napabalikwas ako at dahan-dahan kong inayos ang buhok ko sa isang bun at dahan-
dahang sumilip sa baba. Nadaanan ko pa ang isang malaking relo na nagsasabing alas
dos na ng madaling araw.

Halos mapako ako sa kinatatayuan ko ng makita ko kung sino ang nasa baba.
It was the Hermosa's, Zamora's, Valderama's,Ă and Montenegro's.

I bit my lip ng masilip si Tito Thunder at Tita Akira, they definitely know what I
did to Storm and Paris kaya nga umiiwas ako.

"I heard you, you said buntis!" Tita Sanya asked him again. Nakataas ang kilay nito
at ang boses nito ang gumising sakin.

"Sans, baka naman nagbibiro lang ang anak natin" Tito Josh said, trying to calm his
wife down.

"No Josh, ayan kasi puro kalokohan ang tinuro mo sa batang ito, baka nga nakabuntis
itong si Brent at tinatago satin" sabi ni Tita Sanya.

"Ma naman, hindi nga" Brent said and he really looked annoyed. "Bakit kasi bigla
kang sumusulpot sa kung saan-saan, tas nakikinig ka pa sa amin"

"At bakit? Hoy Brent Lexus Zamora, nanay mo ko, habang buhay kang magsa suffer sa
bunganga ko" Sanya said.

"Sans, give him a break" Tita Akira told her.

"Sige, ibi break ko ang buto mo Brent kapag hindi mo pa sinabi yang narinig ko
about buntis, umamin ka na, sinong nabuntis mo? Mayaman tayo kaya kahit ayaw mo
sige akin na ang apo ko" Sanya.

"Tita, it was not him" kumabog lalo ang dibdib ko ng magsalita na si Leo. He stood
up kaya naman napatingin sa kanya ang magulang nya. Tito Cloud and Luna was looking
at him intently.

"What do you mean Leonardo?" Tita Luna asked, may hawak itong champagne.

"Ate, isn't it obvious" Tito Perseus said, katabi ang asawa nya na si Tita Amanda.

"Ssh, let's all calm down" sabi ni Tito Cloud. "Go on anak"

Pakiramdam ko ay hindi na ko humihinga.

Isinandal ni Tita Akira ang likod nya sa balikat ni Tito Thunder na seryoso lang na
umiinom ng alak.

Anong oras na! Bakit power house pa din ang laman ng bahay?
"Well, Brent saw" Leo stopped. "Brent saw Dakota earlier, sumusuka sya and he was
teasing me all night na buntis si Dakota, yun yung narinig mo Tita Sanya"

"Dakota is here?" Tita Akira asked.

Tahimik ko silang pinapanood sa taas pero laking gulat ko ng tumingala si Leo at


nasaktuhan ako nito and the next thing I knew all of them is looking at me.

"Hey" Leo called me. He is asking me to go down and kahit gusto kong umiling at
magkulong sa kwarto ko ay nakaka intimidate ang tingin ng lahat sakin.

Hindi naman in a bad way, I grew up almost knowing every one of them, mabubuti
silang tao pero hello, itong apat na pamilya na ito ay kabilang si pinakamayayaman
at pinakamakapangyarihang pamilya sa asya at amerika.

I just found myself slowly going down.


Nung makababa ako ay mabilis akong inakbayan ni Leonardo.

"OMG" Tita Sanya said.

"So, are you saying na buntis sya?"

Leo smiled at me as if telling me to trust him. I wanted to cry.

"Yes, Dakota is pregnant and I am going to marry her, I wanna settle down with this
wonderful woman"

"Leo"

"OMG talaga!" Tita Sanya.

"Finally" Tito Perseus said.

"May makakapagpatino pa pala sayo sayo Leonardo" Tita Josh joked.

"So kelan ang kasal?" Tita Amanda asked.

Iniiwasan kong tingnan sila Tita Akira and Tito Thunder.

Leo was about to answer.


"Sorry cous" napahinto ang lahat maski anf tibok ng puso ko ng marinig ko ang boses
nya at ng maramdaman ko sya sa likod ko.

Mabilis akong humarap dito ganoon din si Leo.

"Storm" Leo called him.

"I cannot let you do that, you all know the saying, ang sa Montenegro ay sa
Montenegro" tumingin sya sakin at bumaba sa tiyan ko.

"Storm" I warned him.

"Sorry Dakota, nobody else can be the father of my child"

I heard their gasps.

"Montenegro ang dinadala nya" he announced bago bumaling kay Leo. "Sorry cous, but
they are mine, both Dakota and our baby"

--------------
To be continued.

ANG TANONG!

WHAT CAN LEO DO?


WHAT WILL STORM DO?

SHIPPERS NG MGA MONTENEGRO,


SIGE NA LABAS NA.

VOTE AND COMMENT.

- NOONA

        Chapter 10 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Leo please, let's talk" sabi ko kay Leo habang hinahabol ko sya, mabilis syang
naglalakad. Mas binilisan ko ang lakad ko.
"Leonardo"
I pulled him and nagulat ako na napalakas iyon kaya napaharap sya sakin.

"Why Dakota? Why?" he asked that with so much pain in his eyes.

"Leo, hindi ko naman sinasadya, gusto kong sabihin pero hindi ko alam-

"How can you break me so easily Dakota?" natigilan ako ng magbagsakan ang luha
niya. "I was always the one who is used to leaving someone pero bakit ngayon tngina
iiwan na nga kita pero parang ikamamatay ko pa yata"

Hindi ko na napigilan ang luha ko.

"Leo, please" niyakap ko na sya. Nasasaktan ako, nasasaktan ako dahil hindi ko
gustong mangyari ito. Hindi ko sya gustong saktan ng ganito.

"Have you really considered to love me back? Or was I just a stepping stone para
makabalik ka sa kanya?" he asked that with so much pain pero binaon ko lang ang
mukha ko sa chest and I cried harder habang umiiling.

"God knows how much I wanted to choose you, God knows how I prayed na ako yung
tamang babae para sayo pero look what I've done. I'm sorry, I am really so sorry"

"You do know what Storm want! You do know that he wants you to freaking marry you
just for the baby"

"I know pero hindi nama ako pumapayag sa gusto nya"

"I also know too kung anong stand nya sa buhay mo at ang posibilidad na pumayag ka
sa gusto nya dahil" he stopped. "dahil sya ang totoong mahal mo"

Naramdaman ko ang pagbagsak ng luha nya sa braso ko.

I felt him hugged me pero nanlumo ako ng dahan-dahan nya kong pabitawin sa
pagkakayakap sa kanya.

Pero he looked at me and held my face using his two hands.

Pinagdikit nya ang mga noo namin and then he closed his eyes.

"Mahal na mahal kita, alam mo ba yun? I didn't know that I cannot love someone as
much as I love you now"
Tumango ako at ipinikit rin ang mata ko.

Kusang kumabog ang dibdib ko ng dahan-dahan nyang halikan ang labi ko.

Leonardo Hermosa is kissing me.

I did not contest, sa halik na yun naramdaman ko ang dalawang emosyon nya yung
sakit at pagmamahal nya.

Nanatiling magkadikit ang noo namin.

"Who will you really choose this time?"

Storm's POV.

"She needs time, sumama muna sya kay Leonardo, may operation daw sila ng maaga" yun
ang anunsyo ni Tito Cloud when he came back in.

"That's a really impulsive way Dalfon" napatingin ako ng seryosong lumapit sakin si
Dad. "What's going on with your head? We appreciate you for being man enough to be
responsible for Dakota pero hindi tamang sinabi mo iyon in front of all the people
and worst you asked her to marry you like that"

"I get it Dad, mali ako. I will never be as good as you, I will never be the
perfect Thunder Montenegro"

Tila natigilan ito sa sinabi ko, huminga sya ng malalim.

"I am not perfect, I am telling you all of these because I have been there! I made
mistakes and chose wrong decision and let me tell you kung anong muntik ng maging
kapalit non? It was your mom, your Ate and you. Don't be to impulsive and take your
time Dalfon Storm" He said bago sumunod kay Tito Cloud kung nasaan si Mom at Tita
Luna.

I walked to the terrace kung saan kanina ay natanaw ko ang paalis na sasakyan ng
pinsan kong si Leo lulan si Dakota.

She chose to go to him.

Huminga ako ng malalim at bumalik sa ala-ala ko ang nangyari kanina.


Flashback

"Hindi mo na lang sya pwedeng ariin ng ganoon lang? Just because you want to claim
the baby doesn't give you any right to claim her"

I smirked on what Leo just said.

"Dakota" I called her, she looked at me in disbelief and it was as if she was about
to cry. "Let me take responsibility, I will marry you"

I was taken back nung mabilis akong sapakin ni Leo.

"Leonardo, stop!" I heard the commanding voice of Tita Luna.

"Leo wait" I heard Dakota and saktong pagtayo ko ay nakita ko ang paghabol ni
Dakota kay Leo.

Mom gave me a disappointed look.

END OF FLASHBACK.

"Oh" Brent came in and gave me a bottle of beer. "That was a really douche move
man"

Ininom ko yung alak at isinandal ang mga braso ko sa veranda.

Bumalik sa ala-ala ko yung unang beses kong nakita si Dakota. Same kami ng school
nung gradeschool. I was really charmed by her performance playing lyre, for me
complicated at mahirap gawin iyon pero parang sa kanya ay napakadali lang. I often
see her sa mga polo sports and then she went to join the horseback riding club I'm
in and that's where it started. We got really close dahil hindi naman ako
palakaibigan, paminsan-minsan lang din umuwi ng bansa ang kapatid ko at mga pinsan
ko.

Ayoko sa US dahil nung bata ako, mama's boy talaga ako. Lagi akong kadikit ni
mommy, kung nasaan sya nandoon ako. I really don't like Christmas dahil although
nag uuwian sa bansa ang lahat ng kamag anak ko, yun naman yung panahon na aalis si
Dakota para magpasko kasama ang kakambal nya sa US.

I really did have a crush on her when we were kids, I really liked how positive and
strong she is, hindi ko kasi ma imagine na iniiwan lang ako ni mom and dad noon sa
katulong. Ganoon kasi si Dakota, she was left here in the Philippines to study
while busy ang magulang nya sa kapatid nya na may sakit na ipinagagamot sa ibang
bansa. I wanted to be always there for her kaya nung bata pa ko, lagi kong
kinukulit si mom na ipakasal sakin si Dakota so that I can take care of her so that
she will never be alone.

But that was childhood crush, I always felt comfortable around her. She knows me
the best, yun ang madalas kong pagdi describe sa kanya. Sabi nasa marrying age na
ko at single pa din ako at sya. I will definitely ask her to marry me. She is a
special woman, although nagkaiba kami ng school nung college, communication was
constant. Lagi kaming tinutukso na we have a relationship pero ayokong magmadali.
Ayoko ring biglain sya at ayokong ma put to waste ang friendship namin.

Everything changed nung isang araw I decided to visit Dakota, I had been away for
too long and I missed her. Natuwa ako ng makita ko itong nakatayo sa kotse may
kausap sa cellphone and she is wearing crop top and maong green shorts. Mabilis ko
syang inakbayan mula sa likod and hugged her tight at laking gulat ko ng sikuhin
ako nito at itulak pa tayo, it turned out it was not Dakota, it was Paris and she
is staying for good, on the other hand I heard Dakota volunteered to do her
internship sa isang provincial hospital kaya wala ito.

Paris and Dakota are different, sa way nilang kumain, sa pananamit, sa choices and
decision, magkaibang-magkaiba pero parehas na parehas sila ng mukha. Paris will
often reach out to me simula noon saying she doesn't know anybody sa lugar namin or
hindi nya alam kung saan ang mga dapat nyang puntahan. I was not that busy, tapos
na ko sa kurso kong Engineering and paminsan-minsan ay tini train na ako ni Dad to
run the S&M. I was really amazed with Paris lalo na ng malaman kong architech ito,
kalinya sya ng tinapos ko kaya mapa personal or work related ay nagkakasundo kami.
She was sick for a very long time, heart condition na naayos na pero I have been
very protective and caring and soon we just found ourselves falling inlove with
each other.

If I didn't met Paris, I really could have married her, sabi ko nga kilalang-kilala
ako ni Dakota na she was able to trick me that night. That night where everything
changed.

"I know what you're doing now Storm" natigil ang pag-iisip ko ng magsalita si
Brent. "Itigil mo na hanggat maaga, maraming madadamay"

"What do you know?"

"I didn't know Paris personally, I haven't met her and hindi ko din alam na may
kakambal sya pero bestfriend mo ko, I know what happened with you and Paris, ngayon
alam ko na din bakit hindi natuloy ang kasal nyo, dahil kay Dakota. Hindi ko man
alam panong nabuntis mo sya-

"Because she tricked me! She pretended to be Paris!"

"Kaya sa tingin mo tama lang na gamitin mo sya para makaganti sa kakambal nya?"
Natigilan ako sa sinabi nya.

"I heard she is seeing someone else now kaya ba nagmamadali kang makuha si Dakota?"
nagsindi ito ng sigarilyo.

Huminga ako ng malalim. I felt the pain in my chest.

I truly love Paris kaya hindi ko matanggap na kung kailan akala ko magiging maayos
na kami doon nya mas piniling itigil ang relasyon namin. It was a mistake,
kasalanan ko! I should have been a keen observant! Now I lost her, she said she was
tired of me na hindi nya na ko kayang mahalin pa ulit, na kapag nakikita nya ko ay
naaalala nya yung kasalanan namin ni Dakota.

I am more than willing to prove to her how much I love her na kahit nagmumukha
akong tanga kakasunod sa kanya and how easily I can be happy when we spend time
together. Akala ko magiging maayos na kami, we even stayed together in abroad pero
biglang umayaw na lang sya.

Now she's dating somebody else!


I will not let that happen, kailangan ko syang mapabalik sakin.
And I just know the right person that can help me do that.
It was Dakota.
Pero nung nagkita kami pagkabalik ko ay naramdaman ko pa din ang galit sa kanya
kaya hindi ko na control ang mga sinabi ko.

Nagkamali ako dahil mabilis itong umiwas.

I was about to just forget about the plan and just go back to where Paris is and
beg her to come back to me ng makakita ako ng mga laboratory test.

I thought it was for Ate Celestine not until I saw Dakota's name and the
ultrasound. I felt really weird in that moment.

She was pregnant!


Base sa weeks, I knew it was mine.

I was completely lost for weeks. I was looking for a way to get back to Paris and
having a baby with her sister will really put an end to us.

Hindi ko alam kung kailan ako nagka guts na hanapin si Dakota to confront her.
Hindi ko alam why she is keeping the truth when she can use that to have me.

I don't really know her anymore.


I was mad at her, she caused all of this and now she wanna hide my own child.

I just know what to do with her, I will make sure to use her and I will do
everything to have the full custody of my kid.

I went over to the hospital she is working pero sinabi ng mga nurses na nag early
out daw ito. I don't freaking know where she is, hindi naman ako pwedeng tumuntong
sa mansion ng mga Sy dahil sa nangyari.

Naabutan ako ni Brent trying to look for a good private investigator kaya akala
nito ay may pinapahanap lanv ako na kung sino.

He was there to remind me of Leo's birthday, so we drove over there.

Nasa entrance pa lang ako ng makita ko na ang pamilyar na babae, tahimik lang ito
at nakikinig, holding a beer in hand. Hindi ako makapaniwalang sa iilang buwan pa
lang ay nababawasan ang pagiging exact replica nila Paris. Ako lang ba or talagang
ngayon ko lang napansin ang pagkakaiba ng tingin at ngiti nila. She dyed her hair
brown. Shock was written all over her face ng makita nya ko and I was also shock
when Leo came over and kissed her shoulder and that's where I found out who she is
to him.

I though Leo just see her as another girl for the night. Isa sa mga laruan nya.
Not until he told everybody about her pregnancy at ang plano nyang mag settle for
good with Dakota.
I won't let Leonardo ruin my plans.
So I had to do what I did.

"You do know that Dakota loves you na kung sakaling gumana ang plano mo, you will
destroy that woman" Brent said.

"Wag kang makailam"

"Leo loves her, don't you think mas okay na mag end up sila together?"

"Dakota ruined everything, she can go back to Leo if she want pero for now she will
be mine"

"Storm"

"I just want Paris back, my kid too"

"We need to go" nagulat kami sa biglang pagpasok ni Audi.

"What?" Brent asked him.

"Bumangga yung sinasakyan ni Leo at Dakota, we need to go to the hospital"


Natigilan ako at kusa kong nabitawan ang alak na hawak ko.

Hindi ko malaman kung saan nanggagaling ang kaba sa puso ko.


Marahil dahil dinadala ni Dakota ang anak ko. That's all the reason for this.

I bit my lip.
Is this your plan Leo? Do you badly wanna have Dakota that you wanted to kill our
baby?

-----------
To be continued.

What happened?

Okay guys lumabas na ang mga ship


May bagyo charooot.

Who are you rooting for this time?

Hermosa or Montenegro?

- KayeEinstein

        Chapter 11 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Brent's POV.

As soon as we got inside the hospital ay nakaagaw na kami agad ng atensyon.

Bukod sa malalakas na paglagatok ng heels ni Tita Luna at Tita Akira ay may mga
ilan kaming kasamang bodyguards. You can call it OA, pero we are part of the
powerful family clans.

We all stopped nung salubungin ng ilang doktor si Tita Luna, beside her is Tito
Cloud.

"Where are they?" Tita Luna asked.

"Ms. Dakota Sy, is in a private room just turn left"

"How about my son?" Tito Cloud asked.


"I'm so sorry Mr. Hermosa, Leo is still critical as of the moment"

Tila nawalan ng balanse si Tita Luna, we all held her to support her. Even the
toughest one become vulnerable sa mga taong importante sa kanila.

"Can we see him?" she asked.

"Follow me" sabi nung doktor.

Sumunod naman agad ang mag-asawa.

"We will check on Leo, please check how's Dakota and the baby" Tita Akira commanded
both Storm and I.

He was acting strange, not really strange though, he was extra pretty quiet and
serious.

"I'll check on them mom" Storm answered bago ito naglakad sa direksyon ng kwarto ni
Dakota.

I followed him quietly, may topak kasi itong bestfriend ko kaya wala akong balak
bwisitin sya today.

Basta nya lang binuksan ang pintuan ng room without knocking. Let's talk about
manners, kung si mom lang ang nanay nya malamang piningot na sya good thing her mom
was not Sanya Zamora, who's my mom, maingay and always overreacting but she just
really loves me, only child kasi ako.

When we stepped in doon ko lang nakita ang natutulog na si Dakota, naka oxygen mask
ito at may mga ilang sugat sa katawan.

She looks really beautiful if you ask me, she kinda give me the Akira Montenegro
vibe, she is kind and loving, I can see that in her eyes.

"How is she?" Storm asked.

Sumandal ako sa isang gilid to look at him, palipat-lipat ang tingin nito sa doktor
at kay Dakota, now that maliwanag na, I can see uneasiness in his eyes. Mana to kay
Tito eh kaya to see him like this, sino ba talaga ang totoong laman ng puso mo
dude?

"How are you related to the patient?" tanong nung doktor na inaayos ang IV ni
Dakota.
"She-she will be my wife"

Sumipol ako at sinamaan nya ko ng tingin.

"What? Ang smooth" pang-aasar ko.

"I see, she's your fianc. Well, we're still waiting for her CT-scan to see if there
is any head trauma but the main thing is we are checking her lungs, she seems to
have difficulty in breathing kanina but she is all good now."

"And the baby?"

Nahinto yung doktor sa ginagawa nya and bumaling ng seryoso kay Storm.

"Luckily, the baby is fine"

Parehas kaming nakahinga ng maluwag ni Storm when she said that.

"I'll leave for now" paalam nung doktor kaya tinanguan ko sya dahil naka focus na
si Storm kay Dakota.

He sat down just beside her bed na para bang kailangan nyang bantayan ito or else
mawawala ito sa paningin nya.

Montenegro's don't just suddenly act territorial, unless that person is someone
really special to them.

Dakota's POV.

I immediately sat down when I woke up, mabilis kong hinubad ang oxygen mask. Ramdam
na ramdam ko ang kaba as the memory of the accident flashes back to me.

Leo and I are quietly driving. I decided to come with him dahil nakatanggap kami ng
call habang nagtatalo kanina, kailangan kami sa ospital as soon as possible for a
surgery.

"Leo" I called him. "Slow down please?"

Huminga sya ng malalim and then naramdaman ko ang pagbagal namin.


"I'm sorry Dakota" he said. "It was not your fault"

Napalingon ako sa kanya, naka diretso lang ang tingin nya habang nagmamaneho.

"Hindi mo kasalanan na mahal mo yung pinsan ko, unang-una, minahal mo na sya even
before I came in to the picture, I was just really surprised with everything that
happened"

"I understand you Leo, I really do" sabi ko bumaling sya sakin at seryosong
tumingin.

"Naiintindihan din kita and I want you to know how serious I am with you, na gusto
kong ingatan ka at lagi kang masaya. Maybe you love him first or ngayon pero it
doesn't mean na sya na ang end game mo? It can always change ka-

Kumunot ang noo ko ng matigilan sya.

"Damn" he said. Nagulat ako ng mabilis nya kong niyakap and the next thing I knew
something hit us really hard kaya tumilapon ang sasakyan namin pero I felt Leo's
arms around me hanggang sa tuluyan akong mawalan ng malay.

"Dakota" mabilis akong napalingon sa tumawag sakin. "Calm down"

"C" I cried harder ng makita ko sya, mabilis akong yumakap sa tagiliran nya.

I felt Celestine hugged me back.

"I'm really sorry I was gone for too long" sabi nito sakin.

"How's my baby?" nag-aalalang tanong ko kay Celestine.

Bumitaw sya sakin to look at me and then she smiled.

"The baby is fine"

"Si Leo? Nasaan si Leo?" I asked her.

Huminga sya ng malalim.

"Don't stress yourself out for now ha? Baka makasama sa inyo
"Please C? Leo protected me, I wanna know how he is doing?"

"He is in the ICU"

Mas naiyak ako sa sinabi ni Celestine. I couldn't help but blame myself for it.
Isinubsob ko ang mukha ko sa palad ko. Naramdaman ko ang haplos ni Celestine sa
likod ko.

After a couple of minutes ay kusang tumigil ako sa pag iyak. I felt really tired.
Pinunasan ko ang luha ko.

"Alam ba ng parents ko?"

"We did tell them, your mom visited you yesterday, I know it was secretly dahil she
came alone, mukhang hindi alam ni tito. We didn't tell her about the pregnancy"

"Ilang araw akong walang malay?"

"Two days"

Dad must really hate me. How can he be like that to me? I made a mistake pero how
come it felt like he really did forgot about me. I shook my head with that thought,
I shouldn't stress myself para sa anak ko.

"Thank you for taking care of me C, napauwi ka pa tuloy ng bansa"

"I'm sorry, hindi agad ako nakauwi, gumuho kasi yung pinapatayo kong east wing ng
ospital, luckily nobody died pero may mga nasugatang manggagagawa and I am dealing
with that pa pero as soon as I heard what happened to you, I tried to go home as
soon as possible"

Tiningnan ko ang kaibigan ko, I am really lucky by having her.

"C, hindi ka na dapat umuwi, you have your other duties"

"D, it's okay, I just got here about two hours ago and good thing nagising ka na. I
honestly I was surprised to see and know that my brother was here taking care of
you. He never likes hospital"

Napabaling ako ng kusa sa likod nya at tila huminto ang pagtibok ng puso ko ng
makita ko ang payapang pagtulog ni Storm sa isang single couch, naka sandal ito at
nakahalukipkip.

"Sya ang nagbantay sakin?" I asked her.


"Yep"

I must admit, hindi ko nagustuhan ang biglaan nitong pagyayang magpakasal sakin, I
mean I am still inlove with him pero I was so ready to let him go. Hindi ko alam
kung anong nasa utak nya or kung anong nangyari sa kanila ng kakambal ko.

I bit my lip looking at him, he looks uncomfortable pero dalawang araw syang
nagtiis to take care of me.

Nag iwas ako ng tingin dahil napapansin ko ang mga perfect feature nya in a short
period of time.

"I wanna see Leo" pagbaling ko kay Celestine.

Mabilis na isang linggo ang lumipas, Leo is still in coma, nagka head injury ito.
Wala na ito sa ICU at nilipat sa private room that the Hermosa's requested,
nakabantay din sa kanya ang mga doktor.

"Dakota, please go home" nagising ako sa mahihinang tapik sa balikat ko, nung nag-
angat ako ng tingin ay sinalubong ako ng maliit na ngiti ni Tita Luna. "Go home"

"Po? But tita, hindi pa din nagigising si Leo, I just wanna stay here-

"Dakota, simula ng ma discharge ka and prior mo ma discharge, nandito ka na,


looking after him, we appreciate it pero you have to take care of yourself, you
also have, we assure you, we will take care of Leo"

"I know tita pero-

"No more buts, please take care of yourself, my son wouldn't like knowing you spent
restless nights for him. As soon as he wakes up, I will let you know so you guys
can talk" she held my hand and smiled at me.

Huminga ako ng malalim at tumango.

May pumasok na doktor kaya naman lumapit si Tita Luna doon, humarap ako kay Leo and
touched his face.
I kissed him in the cheeks before silently walking away, Tita Luna was still busy
sa doktor kaya naman hindi ko na nagawang magpaalam.

Halos mapatalon ako ng makita ko si Storm sa labas, nakatayo ito at tila nagulat
din ng lumabas ako doon.

I was out of words, iniiwasan ko sya. Hindi ko alam anong sasabihin ko sa kanya.

"Finally" he said.

"Storm"

"No more running this time Dakota"

Hindi ko alam kung paanong nagagawa kong maghintay ngayon sa labas ng ospital
katabi si Storm.

Diretso lang akong nakatingin sa daanan habang busy si Storm sa cellphone nya. It
is almost 10 PM na pala kaya malamig na ang paligid. Napayakap ako sa mga braso ko,
I am wearing a sleeveless dress dahil ito na ang last sa damit na dinala ni C for
me, kinailangan nya din umalis ng bansa ulit dahil doon sa ospital nyang nagka
problem.ɂ

Palihim kong sinisilip sa gilid ng mata ko si Storm, he looks also tired. I know
that he is busy training/running their business sa umaga and he goes here to try to
convince me to go back to Manila everyday.

"Where are you?!" narinig ko ang inis sa boses ni Storm. "You told me that you are
just going to borrow it, where the hell is my car, Brent?" napalingon ako sa kanya
ng diretso. "Sinong nagsabi sayong uminom ka?! No, don't drive my car while you're
drunk! If I see single scratch on it Zamora, I'm gonna kill you!" nilingon ako nito
kaya naman nagbaba ako ng tingin. "Can you just please fcking book us a grab!" mas
kumunot ang noo nito. "Wala akong panahon sa pang-aasar mo, book us a car and make
it ASAP" medyo humina ang boses nito. "Hurry asshole, she might catch a cold"

Napatayo ako ng diretso ng ibaba nya ang tawag at lumingon sakin.

"Brent took my car but he did book us a car that will be here in a couple of
minutes" he said explaining.

Tumango lang ako at mas napakapit pa ng malakas na umihip ang malamig na hangin.

"Are you cold?" he asked.


Mas cold ka pa din boss storm
I almost said that pero natawa na lang ako nung maisip ko ang magiging reaksyon
nya.

"A little" I said, trying to avoid his stare.

"Me too" sabi nito.

I almost rolled my eyes, akala ko naman ibibigay na nito ang jacket nya sakin.
Well, what can you expect? Si Paris ba ako?

Pero nagulat na lang ako ng hatakin nya ko at yakapin and that's when I felt he
hugged me and he covered me with his jacket.

So we are basically sharing a jacket pero nakayakap kami sa isa't isa.

Nagsubok ako pumiglas pero hinigpitan nya lang ang yakap sakin at nung nag-angat
ako ng tingin ay nakatingin na sya sakin.

"Tsk, don't move" he gave me a warning tone.

"Let me go" sabi ko dito. "Masikip"

"So what? You always like invading my space and it's cold"

"Ano ba? Mainit na, okay na ako" I told him as I try to pull away.

"Ang bilis mo naman mag init doktora"

Natigilan ako sa pagpalag dahil sa sinabi nito, he was trying to stop himself from
grinning habang ang sama-sama ng tingin ko sa kanya.

"Omo, ang sweet nila sis, ang pogi nung guy"

"Bagay naman kasi sila"

"Kahit ako pag ganyan kapogi ang boyfriend ko, makiki share na lang din ako ng
jacket"

Napalingon ako sa tatlong babae na nagbubulungan habang dumadaan, nakita nila ako
kaya naman mas binilisan nila ang paglalakad.
Bwisit tong mga to.

Bumaling ako kay Storm na nakatingin na ulit sakin.

"Bitawan mo na ko, nakakahiya, napapansin na tayo ng mga tao"

"What? There is nothing wrong, you will be my wife soon-

"Sino bang nagsabi sayo? Pumayag ba ko?"

"As if you have a choice, you do want to give our kid a family, right?"

Nahinto ako sa tanong nya, tila may humaplos sa puso ko. Lumaki ako sa maayos na
pamilya, at bilang isang ina, at some point I wanna give my kid a whole family pero
Storm is a complicated man.

"Bitaw na nga" pag iiba ko ng topic.

"I will let you go when I want to, sa ngayon you have to bear with me a little,
cause I am holding on you and our baby tightly"

I bit my lip habang naglalaban ang tingin namin, nakaramdam ako ng kilabot at
ramdam ko ang malakas na pagtibok ng puso ko.

"The car's here" sabi nya, niluwagan nya ang pagkakayakap sakin pero mabilis nyang
hinawakan ang pulsuhan ko and guided me to the car.

"Himala, wala si Mr. Montenegro today?" napalingon ako kay Nurse Joan habang
naglalakad kami.

"Ah, may business meeting" sagot ko.

"Pero susunduin ka mamaya?" tanong nito sakin.

"Ang tsismosa ha" sabi ko at tumawa. Natawa naman ito.

"Dok, alam mo, ikaw na ang basehan namin ng ganda ngayon, una si Dok Leo ngayon
naman Mr. Montenegro is pursuing you tas magkaka baby na kayo. OMG! goals talaga"

Huminga ako ng malalim.


Dalawang linggo na simula ng makabalik ako sa trabaho, Storm is true to his words,
he had been bugging me to marry or atleast stay with him. Everyone from the
hospital suddenly was aware of my pregnancy dahil sa pagiging OA nya to check the
whole establishment.

"Dok, kung ayaw mo syang pakasalan, tumatanggap naman ako ng donasyon na asawa"
sabi nito.

"Ikaw talaga" sabi ko dito.

Napahinto ako sa paglalakad ng makita ko ang pagliko nya papasok sa isang hallway.

"OMG" Joan exlaimed.

"I'll talk to you later" sabi ko at nagmamadaling hinabol sya at iniwan.

"OMG, nakabalik na si Doc Hermosa?" I heard Joan asked sa nursing station pero mas
binilisan ko ang paglalakad to catch him.

How come he is back? Hindi ako binalitaan nila Tita Luna? They transferred him to
US for better medical treatment pero sabi ni Tita as soon as he wakes up, tatawagan
nila ako. I will go to him naman right away.

"Leo" I called him. Mabilis itong humarap at ngumiti sakin. Mabilis na nagbagsakan
ang luha ko and mabilis akong tumakbo to hug him. "Bakit di ka tumawag agad,
pupuntahan naman agad kita"

Bumitaw ako sa pagkakayap ko sa kanya at pinunasan ang luha ko to look at him but I
was surprised to see ang pagkakunot ng noo nito.

"Sorry, can you tell me how do we know each other?"

Nahinto ako at maya maya lang ay sinuntok sya sa chest.

"Ano ba, sorry na, wag ka namang ganyan" I told him.

"Sorry miss, really can't seem to remember you, who are you again?"

----------
To be continued.
Bawi ako, I slept over the weekend.

Vote and comment.

What is happening?
Share your thoughts.

- Noona

        Chapter 12 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Oops, sorry" napa roll eyes ako ng mauna pa sya sakin to grab his orange juice.
"Uy doktora" he greeted me.

I pretended a smile bago ko kinuha ang orange juice sa harapan ko.

Tinalikuran ko na sya.

"Dra. Sy" he called me as he try to catch up with me.

Huminto ako para harapin sya.

"What now?"

"Bakit ba ang sungit mo sakin? Did I do anything wrong to you?" he asked.

Pakiramdam ko ay namumula na ako sa dahil sa emosyong nararamdaman ko, I was about


to burst into tears just by looking at him. How can he forget about me?
Walanghiyang selective amnesia yan, bakit naman kasi ako pa.

"Hey Leo" magsasalita na sana ako ng may lumapit kay Leo at humalik sa pisngi nito.

I tried to kept a straight face.

"Hey Leah, thank you for last night, did you like the steak?"

"Of course I did, one of the best date I've ever had, so kelan ulit?"

I wanted to mimick how she act and say the words pero nasa harap nila ako and I
feel terrible. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, hindi na to si Leo.

Bumalik sya sa ugali nyang babaero, he is still good with me pero not in a romantic
way, casual friends ganoon. Nasasaktan ako at some point, maybe because at the back
of my mind, I wanted to really start over with him, na baka kaya hindi ako nagawang
mahalin ni Storm ay dahil sya yung para sakin.

And now this whole selective amnesia happened.

"Dakota" napa-angat ako ng tingin nung tawagin nya ko.

"Storm" I called him, mabilis itong lumapit sa amin, in that moment I kinda felt
like Storm was my savior. Nung bumalik si Leo, Storm was gone for a week. Hindi ko
alam kung saan sya nagpunta.

"Cous, what are you doing here?" Leo asked him. "You guys know each other?"

Napalunok ako and pa simple kong hinila si Storm para lumevel sya sakin at
mabulungan ko.

"Selective amnesia" bulong ko, nagulat ako ng bahagya itong bumaling sakin kaya
muntik ng tumama ang labi ko sa ilong nya. He smiled at me.

"I heard baby" he answered before going back to his original position, nagulat ako
ng akbayan ako ni Storm. "Yeah, we are getting married"

Kinurot ko sa gilid si Storm pero tinitigan lang ako nito saglit.

"Paging Dra. Sy, room 245 please" I heard someone called me sa intercom sa
cafeteria.

"Oops sorry, duty call" sabi ko at mabilis na iniwan yung tatlo, pinigilan ko ngang
banggain yung Leah.

"You don't like the food?" tanong sakin ni Storm.

Marahan kong binaba ang tinidor at kutsilyo na pinanghihiwa ko ng pork.

"I'm just tired" sabi ko.


Totoo namang napagod ako. It was Saturday night, kailangan i disinfect ang ilang
part ng hospital including my office and staff sleeping quarter, hindi ako pwede
doon for 24 hours dahil na rin buntis ako. I am already at my 4th month of
pregnancy. May bump na ko pero napakaliit pa nito.

Kasalukuyan kaming kumakain sa isang restaurant ni Storm, he picked me up. To be


honest, hindi ko alam kung ano kami ngayon, pero nagsisimula na naman akong maging
tanga sa kanya. Ang bilis kong ma appreciate yung mga simpleng pagsundo-sundo nya
sakin at pagsama sa pagkain.

Leo is still the same, hindi ko na sinabi sa kanya what we are before, nung nasa
ligawan stage kami, I think it is for the best, hindi ko na sya masasaktan pa.

"Hindi mo naman kasi kailangang magtrabaho" he said wiping his lips with the use of
table napkin.

"I know, pero kailangan ako to save lives"

"How about your health? The baby's health?"

"We are fine, in a few months magli leave na din naman ako"

"Bakit ba ayaw mo na lang magpakasal sakin?"

"Why are you so eager to marry me now? The last time I checked you hated me to the
roots, you know my feelings for you Dalfon Storm and I know who I am to you"

"You do not know what I feel and who you are to me Dakota Heather"

"You shouldn't ask me to marry you, nabuntis mo lang ako, I won't deny your rights
sa bata if that is what you are thinking"

"Can you please just freaking believe me Daki? I will be honest, I didn't like what
happened before and that resulted sa bad break up namin ng kakambal mo but that was
already done, I wanna focus on our baby, I wanna give him or her a family"

Napahinga ako ng malalim, pakiramdam ko ay nagiging emosyonal ako.

"Are you really sure sa tinatanong mo sakin? This is marriage and commitment Storm"

Hindi naman ako magpapaka impokrito, I love this guy to the bones. All my life, I
spent wanting to be with him and now he is offering his hand for me to take.
"I know what I am asking you, I want to give this a try" nagulat ako ng maglabas
sya ng kulay red velvet box.

Kusang kumabog ang puso ko.

"Marry me Dakota and I will do my best to fall inlove with you"

Naramdaman kong nagbagsakan ang luha ko. Ano bang sinasabi ng lalaking ito? Hindi
nya ba alam kung anong ginagawa nya sa puso ko?

Saglit akong nag-isip, it was a chance, not just for me but for our baby, chance to
have a complete family.

Naramdaman ko na lang na tumatango-tango ako as he slip the ring on my finger, he


held my hand and then he brought it to his lips to kiss.

Yun naman ang importante, makakasama na namin sya and eventually he will love me
back. Matututunan din nya kong mahalin.

Napatingin ako sa labas, malakas na palang bumubuhos ang ulan.

Saglit na nagpalit-palitan ang tingin ko sa labas at kay Storm.

I won't be able to find a shooting star right now, not even a star to wish but the
rain is pouring down so hard it was as if we actually have a storm.

I held his hand and smiled at him bago tumingin sa labas.

I do not need a wishing star, I'll wish upon a storm, this storm.

I pray to end up with this man.


I wish that I can be a good wife and a mom.
I hope that he will really love me back.

Bakit ko nga naman kakailanganin ng bituin? Mismong bagyo ang hinihiling ko.

I will be the wife of Dalfon Storm Montenegro.


Leonardo's POV.

"Thank you for coming, we are glad you are able to join us today" my dad said as he
shook hand sa mga taong paparating.

He and mom was standing just beside Tito Thunder and Tita Akira.

Mom looked beautiful in her navy blue gown. All of the women are wearing blue gown
while the men like me are wearing white suits.

It is my cousin Storm and Dra. Dakota Heather Sy's wedding.

It was rush pero dahil parehas mayaman ang pamilya, ano ba naman ang 18 million for
this wedding?

"Leo" napalingon ako it was Storm.

"Cous, congrats" nakangiti kong sabi bago nakipagkamay sa kanya. "Sineryoso mo


talaga si Dra. Sy"

He just smiled and looked at me intently.

"Good thing, you are at that state or else"

"Ano?" tanong ko.

"Nothing" sabi nito. "I am just glad you are here"

"Dumaan lang talaga ako, I need to head back sa hospital, as you know mostly ng
doctor at nurses ay nandito, kailangan ako doon dahil may mga pending operations
ako"

"I already told him to clear his schedule" mom interrupted us.

"Sorry mom" bumeso ako dito. "Habol na lang ako sa reception, alis na ko"

"Leonardo, mag i start na" I heard mom's voice bago ako nagmamadaling lumabas ng
simbahan, dahan-dahan ko pang sinarado ang pintuan.

Narinig ko ng nagsimula na ang pag-andar ng entourage.


When I was about to walk down the stairs.

There I saw her.

Dra. Dakota Heather Sy.

Nag-angat ito ng tingin sakin at tila napako ang mata nito so I smiled at her.

Bumaba ako to meet her.

She looks like an angel in her long white gown, hindi mo din mahahalata na buntis
sya ngayon. Long sleeves ang gown nito at off shoulder.

"Hey" pagbati ko. Lumapit ako sa kanya para bumeso kaya nagulat ako ng yakapin ako
nito, ng bumitaw ito ay tila maiiyak ito.

"Leo" she called me.

"Sorry hindi ako makakasama, alam mo naman need ako sa ospital pero congrats sa
inyo ni cous, really I am happy for you" sabi ko dito ng nakangiti.

"Thank You Leo" she told me.

"Future Mrs. Montenegro, dito na po tayo" sigaw nung baklang wedding planner nya.

Tumango and I tapped her back bago ko sya nilampasan.

Naglakad na ako papunta sa kotse ko pero huminto ako to look at her.

Nakaakyat na ito ng hagdan at kasalukuyang nasa tapat ng pintuan ng simbahan.


Nakayuko habang hawak ang bulaklak. She is praying.

Lumingon sya kung nasaan ako and I gave her a smile at doon nagbukas ang pintuan ng
simbahan.

0ߎTake my hand
Take my whole life too
For I can't help falling in love with youְߎ

She stepped inside and people stood up to welcome her.

Dahan-dahang sumarado ang pintuan ng simbahan. Dahan-dahan ko ring nakikita ang


paglakad nya palayo. Papalapit sa altar, papalapit sa mapapangasawa nya.

"Like a river flows


Surely to the sea
Darling, so it goes
Some things are meant to be"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko as I sang the next part of the song. Kusang
nagbagsakan ang mga luha ko and I felt like dying over and over again.

"Why did you lie then?" I knew it was Audi. "Bakit ka nagsinungaling na may amnesia
ka Leo?"

"So that" I cannot even finish the sentence. "So that she will not think twice to
choose her own happiness, she loves him. She loves my cousin so much. Ayokong
mahirapan sya, ayokong piliin nya ko dahil lang sa mahal ko sya"

"You are stupid"

"I am" I answered. "I just love her so much that I am willing to let her go, mahal
na mahal ko si Dakota that I cannot see her walk down that aisle"

"Sa tingin mo titigil kang mahalin sya kapag ni let go mo sya?"

Umiling ako.

"I will just continue to love and protect her from the distant, I am giving Storm
this chance, dahil kapag nagkamali sya, hinding-hindi nya na makukuha sakin ulit si
Dakota"

-----------
To be continued.

Awww Leo halika dito bebe irereto kita.


Charooot.

Leo or Storm?

- Noona

<amp-youtube data-videoid="tyoAsprwDRc" layout="responsive" width="480"


height="270"></amp-youtube>

        Chapter 13 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]


            Dakota's POV.

"Ang aga mo naman atang bumalik galing sa honeymoon?" sinalubong ako ng nakakunot
noong si Celestine.

I looked at her flashed a smile.

"Dra. Montenegro! Good morning!" nakangiting tawag sakin ni Nurse Gelie. "Ay, shoot
parehas po pala kayo" naiilang nitong sabi ng makitang si Celestine ang kausap ko.

"It's alright, let Dakota use that moving forward and you all can call me. Dra.
Celestine, tell everyone that" utos ni Celestine na mabilis na tinanguan ni Gelie
bago tumakbo palayo.

"Tinakot mo na naman" sabi ko sa kaibigan ko.

"Ano bang nakakatakot sakin? Ang bait ko kayang boss" sabi nito at humalukipkip.

"Yeah, alisin mo yang kilay mong pag tumaas parang tatama sa ceiling"

"Hmm, anyway you don't have to worry dahil I will be staying mostly outside the
country"

Kumunot naman ang noo ko.

"Hmm that's weird, why do you suddenly wanna stay abroad?"

"May peste" sagot nito sakin at nag roll eyes pa.

"Anong klaseng peste naman ito? Gwapong peste ba?" pang-aasar ko dito.

"Please D, nakakairita lang kasi sobra yung guy from the other hospital ugh
whatever enough about me, hindi mo sinagot ang tanong ko, why are you back earlier?
Nag away ba kayo ni Storm?"

"No" sagot ko dito. "Storm is good, we are good, we just needed to go back dahil
kailangan sya sa company nyo"

"Really? Hindi pa naman magreretire si daddy ha?"

"Tini train nga sya ni" tumikhim ako dahil hindi pa ko sanay tawagin si Tito
Thunder ng ganito. "ni D-dad to handle it diba?"
"So you two are all good?" she asked.

"We are"

"Don't you dare lie, ayokong umalis na baka nahihirapan ka sa kapatid ko, I am only
leaving cause he promised to take care of the both of you" sabi nito.

"I am fine, we are fine kaya go on na sa future lovelife mo" pang-aasar ko dito.

"D!" she warned me pero tinawanan ko lang sya. Lumapit ako at niyakap sya. "Aww, I
cannot believe sister-in-law na kita"

"I love you C" sinserong sabi ko.

"I love you more D, I always got your back kahit laban sa kapatid ko, ipagtatanggol
kita, kayo ng pamangkin ko"

I just smiled sa sinabi nya.

Celestine Snow Montenegro, she said she is one of the toughest woman you will ever
meet pero once you break the wall, you'll be surprised on how much love she can
give.

Maya-maya lang ay kinailangan na ni Celestine umalis dahil hinintay nya lang akong
dumating. Nag rounds lang ako saglit sa mga pasyente namin ni Celestine. I am a
general surgeon.

I sat down sa office ko dahil pakiramdam ko ay hinihingal agad ako, ang bilis kong
mapagod.

Nilabas ko ang phone ko and texted Storm if he will pick me up.

To: Husband

Hey, just wondering if you will pick me up later?

I sent that message pero hindi ko pa man din nabababa ang cellphone ko ay nagreply
na ito. That was fast.

From: Husband
I asked my driver to drop off your car there, I won't be able to pick you up, I am
busy.

Mabilis na napalis ang ngiti ko ng mabasa ko ang reply nya.

What was that? Ano ba itong pinasok ko?


I closed my eyes trying to remember how sweet his smiles are nung araw ng kasal
namin and how quickly it changed when our parents drop us off sa airport.

My dad and my mom came to my wedding, my dad said he was okay with everything dahil
ang main goal nya pa rin naman is to be associated with the Montenegro's. He said
he found out that Paris and Storm is done but he was glad that I am pregnant so he
did everything for my wedding to take place as soon as possible. I know that was
unfair pero ayoko na lang dumagdag sa disappointment na meron sila sakin and I do
know that the company is not doing good, that's why Celestine owns the whole
hospital na dati ay kahati kami. I am not sure what is happening, hindi ako
makapagtanong sa kanila dahil pakiramdam ko ay wala akong karapatan.

Napalingon ako sa wedding picture namin ni Storm, ang gwapo nya sa picture na yun
and I look pretty and happy, hindi halatang buntis ako.

If only I realized that Storm was just lying when he asked me to marry him, and if
only hindi ako naging sakim, I won't be in this desperate hole.

Hindi ko kayang sabihin sa bestfriend ko, sa magulang ko or kahit sa magulang nya


what happened as soon as we landed sa hongkong kung saan namin napiling mag
honeymoon, ito kasi ang pinakamalapit, ayoko ng mahabang flight dahil nahihilo ako
at mabilis mapagod.

I closed my eyes remembering the look and the words he said to me.

Kakatapos ko lang maligo and my heart was pounding through my chest, nagpabango pa
ko bago lumabas ng banyo, nakasuot ako ng silk robe at sa loob noon ay ang silk
nighties ko.

Importanteng gabi ito, hindi nya ko kinausap during flight, I figured na pagod lang
sya, na kailangan nya magpahinga.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya, nasa balcony sya ng suite namin, nakatalikod
sya sakin at may hawak na wine ang kanan nyang kamay.

"Storm" I called him, mabilis naman itong humarap sakin surveying my whole body,
pakiramdam ko ay manlalambot ang tuhod ko.
"Who do we have here" sabi nya, inilapag nya ang hawak nyang wine at lumapit sakin,
diretso at walang emosyon syang nakatingin sakin. He held my face using my chin,
making me look in his eyes. "Isn't this my wife?"

I tried to smile kahit na naiilang ako.

"Are you drunk?" I asked him.

Instead of answering nag smirk sya sakin.

"Now that you are married to me, we can both drop the act, alam ko naman how much
you wanted to marry me, how much your parents want you to carry my surname, so I
will drop the act and make you face the consequence of ruining my life Dakota"

Mabilis na tinambol ng kaba at takot ang puso ko.

"W-what are you saying?"

"Wife? Ang sarap siguro sa pandinig mo but you don't know how disgusted I feel
right now"

"Storm, why are you saying this now?" lumayo ako sa kanya, sa pagkakahawak nya
sakin, I feel so much pain. "Asawa mo na ko, kinasal na tayo"

"And I should have been married to her already!" he shouted at me kaya mabilis ko
syang hinarap.

I scoffed.

"S-so this is still about her?! So this is still about my twin sister?! Si Paris pa
din?!"

"Yes! Cause all my life, sya lang yung gusto kong makasama, sya yung gusto kong
dalhin sa altar, sya yung gusto kong maging asawa at maging ina ng mga anak ko and
now I am married to you!"

"You wanted to marry me! You asked me!"

"Of course, I cannot be a disappointment to my parents, I had to take


responsibility sa batang dinadala mo, I needed you to marry me so that baka magbago
ang isip ng kakambal mo and come back to me"

"You are unbelievable! And what happened to your great plan? Bumalik ba sya? No!
Pero ako ang nandito, ako na ang asawa mo, shouldn't we make this work?"
"Yeah you can try that all you want"

Pinigilan kong maiyak sa harapan nya.

"I love you Storm"

"I know and do you know what your love did to me? It made the one I love throw me
away"

"Storm"

"I love her" he told me with so much pain in his eyes.

Lumapit ako sa kanya and held his face.

"I'll make you love me, matututunan mo din akong mahalin, just let me show you,
give me time"

Inuntog ko ng bahagya ang ulo ko sa desk ko. I know that was desperate pero
nagmamahal lang ako, I wanted to give it all so that if matanggal na ang helmet ko,
there will be no regrets.

Nagbukas na lang ako ng instagram ko at nag post ng picture ng coat ko, one is may
apelyido ko as Sy and the new one is naka apelyido na as Montenegro. I put a
caption on it.

"Back in the office, not sure which surname to use now"

In a couple of seconds, my colleagues and frieds started congratulating me in the


comment section.

Nagpunta na lang ako sa homepage to see anong updates sa mga taong pina follow ko.
I was scrolling and was shocked to see Storm posted a photo of me in the reception,
I was smiling widely probably talking to someone. Nag caption lang sya doon ng,
wife.
I had the urge to open up the comment section, just like mine people are saying
congratulations pero I bit my lip when I saw comments from other people that I am
not familiar with.

So happy that you and Paris tied the knot na.

Sya pa rin pala ang endgame mo pare, Storm in Paris ֢‫ݤ‬

Nagkita lang tayong tatlo nung nakaraan, ikakasal na pala kayo nun, congrats!

Storm and Paris lang malakas talaga, sana all haha congratzzzz

I did not see my name on it, hindi nila ako kilala maybe dahil lowkey type akong
tao and not everybody know na may kakambal si Paris.

Sinarado ko na lang yung app dahil nagiging emosyonal na naman ako, ano ba namang
nag heart react lang sya sa mga nag comment na ako si Paris.

I felt like a joke. 

Itetext ko sana sya to confront him pero I realized na baka mas lumayo lang ang
loob nya sakin.

I just texted him ng take care and drive safely.

Hindi ko namalayan ang oras kaya naman nagulat ako ng pagsilip ko sa relo ko ay 7PM
na. Tumayo na ako at lumabas.

I drove myself home, kumuha ng bahay na dalawang palapag lang si Storm, may
kalayuan nga lang sa ospital pero it was okay, sakin pa din naman sya uuwi.

If you ask about the honeymoon, he actually left me the next morning. I travelled
hongkong alone, hindi ko masabi kahit kanino cause I feel like a joke, ayoko ring
mag-away silang magkapatid dahil sakin. Mahal na mahal ni Celestine si Storm, they
are close to each other.

Nung makapasok ako ng bahay ay nakita ko si Storm na nasa sala, he is doing


something in his iPad.

"Hi" pagbati ko sa kanya pero hindi man lang nya ko pinansin, nilapag ko ang
carkeys at wallet ko sa kitchen counter. Nagulat ako ng makitang nandoon ang phone
nya.

"Kumain ka na ba? I'll cook" hindi pa rin ako nakakuha ng sagot sa kanya pero
nagsimula na akong maglabas ng ingredients sa ref.

I will just cook adobo para mabilis dahil baka gutom na sya.

Nagulat ako ng mag ring ang iPad nya, somebody is face timing him. He immediately
answered it.

"Hey man!" pagbati ni Storm.

"Hey married man!" sabi nito. Nakikita ko ito dahil nakatalikod si Storm sakin. I
kinda know his friends, this is his other bestfriend na nakilala nya nung college,
si Zach. I kinda like to stalk him kaya medyo kilala ko na ang friends nya. "Hindi
mo man lang ako in-invite sa kasal nyo ni Paris!"

Napahinto ako sa paghihiwa dahil sa narinig ko.

"Grabe, hey is that Paris?" nagulat ako at napatingin sa kanila, that Zach guy is
looking at me now, nahagip siguro ako ng camera. "Oh my, nagluluto na si Paris?!
Isang malaking himala! Meron ka na talagang may bahay, ang swerte mo sa kanya pare"

I bit my lip, hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman sa oras na iyon.

Storm stood up at nagsimula na syang umakyat ng hagdan.

"Swerte mo kay Paris" I heard the guy from the call.

"Of course, that's why I love her" narinig kong mahinang sagot ni Storm hanggang sa
tuluyan na itong maka akyat sa taas.

Huminga ako ng malalim to stop my tears from falling.

"It's okay, okay lang Dakota, kaya mo to" I told myself.

He wants people to think he married my sister, he is so ashamed to let them know


the truth.

Inabot ko ang cellphone nya. May password pero bago ko pa ibalik ay bumalik sa
lockscreen kung saan makikita mo ang notifications.

I bit my lip as tears started falling.

From: Dra. Sy
Take care, drive safely.

Just how much do you hate me Storm?

-----------
To be continued.

Sorry something came up.

Vote and comment.

- Noona

        Chapter 14 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

I woke up extra early dahil malayo pa ang idadrive ko at ayokong abutan ng rush
hour sa daan. Natapos akong maligo around 4 AM, masyadong maaga pa pero bumaba na
ako at nagluto ng almusal.

Hindi ko alam kung anong kinakain ni Storm for breakfast so I just cooked fried
rice and bacon at nag toast na din ako ng bread.

Hindi pa rin sya nagigising, we didn't stay in the same room, gamit nya ang master
bedroom and I am using one of the guestroom.

Hindi nya ko kinausap unless kailangan at natatakot akong mag reach out sa kanya.
Ayoko na lang galitin pa sya at mas lalong lumayo ang loob nya sakin.

Kumain na lang ako ng bread dahil wala akong gana masyado pag umaga, isusuka ko
lang din naman.

I drove early dahil may scheduled surgery ako, I just wanna make sure that
everything is all good dahil hindi basta basta ang operation ko.

I yawned. I barely slept dahil may mga kinailangan akong basahin at idagdag mo pa
ang ilang araw ko ng pagdadamdam sa mga nangyayari samin ni Storm.
I kept saying to myself na emosyonal lang ako, na sarili ko lang ang iniintindi ko
at hindi ko napapansin ang efforts nya pero kapag mag isa na lang ako, all I feel
was coldness and loneliness. Dalawa kami sa bahay pero parang mag isa lang ako.

Hinawakan ko ang bump ko, I cannot wait to see you my little one, all of this, para
sayo, para magkaroon ka ng buong pamilya, sana bago ka maipanganak, ayos na kami ng
daddy mo.

Maayos naman akong nakapag park at nung makababa ako ay nagulat ako ng makita ko si
Leo. Nakasandal ito sa kotse nya at nakatingin ng diretso sakin.

He quickly smiled nung magtama ang paningin namin, mabilis syang lumapit sakin.

"Good morning Dakota" he greeted me. Sumabay sya sa paglalakad ko.

"Good morning Doc Leo" I answered. "How was your vacation?"

"Wish you were there"

Napahinto ako dahil sa sinabi nya. Nilingon ko sya, nasa entrance kami ng ospital
ngayon.

"What did-

Pero bago pa ako makapagtanong ay mabilis nya kong hinila papalapit sa kanya kaya
mabilis na tumama ang mukha ko sa chest nya, making me inhale all of his manly
perfume.

"Please look where you are going, muntik mo na syang mabangga, she is pregnant"
narinig kong seryoso nyang sabi kaya napalingon ako at nakita ko yung isang babaeng
bata lang siguro ng kaunti, holding her cellphone.

"Sorry po" sabi na lang nito at pumasok na sa ospital.

Mabilis na nag-angat ako ng tingin kay Leo only to find him looking at me.

"You okay?" tanong nya pero hindi agad ako nakasagot dahil sa distansya naming
dalawa. I can almost smell his mint breath. "Dakota"

I felt a familiar heartbeat dahil sa mga titig nya sakin, does he remember who I
am?

I slowly pulled myself away from him.


"D-do you remember me?" I asked him.

Huminga sya ng malalim at ngumiti bago hinawakan ng palad nya ang mukha ko.

"Nobody will ever forget a face like yours Dakota"

I bit my lip, hindi nya pa din ako naaalala dahil pagka chickboy na naman nya ang
umiiral.

"Ugh, papasok na nga ako" sabi ko pero nagulat ako ng hawakan nya ulit ang kamay
ko. 

"We'll talk" seryosong sabi nya. "I'll wait for you after your operation"

Tumango-tango na lang ako dahil nakita ko ang oras, prep time na para sa operation.

"Dra. Montenegro"

I removed my mask and threw it in to the trash bin. Sinandal ko ang mga braso ko sa
wash area dahil pagod na pagod ako. Akala ko isang operation lang ang naka schedule
hanggang sa nag pile up na. Tumingin ako sa digital clock sa na nakasabit sa pader
ng ospital. Past 12 AM na pala. Naghugas ako ng kamay ko hanggang braso at nag
sanitize.

Lumabas na ako ng OR at sinalubong ako ng pamilya ng bata.

"Doc, kamusta po sya?" tanong sakin nung nanay.

"Ayos na po sya, maya maya lamang po ay ililipay na sya sa isang pribadong kwarto"
I told them, nagulat ako ng yakapin ako nito.

"Salamat po talaga dok" sabi nito, tinapik ko lamang ang likod nito at ngumiti sa
pamilya nung bata.

Naglakad na ko, I sat down sa isang hallway na may upuan, rarely daanan ng tao ito
dahil papunta ito sa restricted area namin. I sat down there at sinandal ang likod
ko, pinikit ko ang mata ko. Nasa third floor ako at pagod na pagod akong bumaba sa
opisina ko.

Napadilat ako ng makaramdam ako ng malamig na bagay sa pisngi ko, only to see him
smiling brightly at me, holding a bottle of cold water na nakadikit sa pisngi ko.

"Leo" I called him.


He sat down beside me, binuksan nya yung tubig at inabot sakin. I drank it at
naubos ko. I am really tired.

Leonardo's POV.

Pagkaubos nya ng tubig ay muli nyang sinandal ang likod nya. She looks exhausted.

"Do you remember me now?" she asked me again, nilingon ko sya pero nakapikit lang
ang mata nya.

I stared at her for a moment, kinakabisado bawat parte ng mukha nya.

"You never left my mind, not for a single second" diretso kong sabi sa kanya.

I wanted to tell her now, ayoko ng magsinungaling pa. I was expecting her to be
shocked or mad pero nanatiling nakapikit ang mga mata nya.

Dakota is the most beatiful and purest woman I had ever seen.

She smiled weakly.

"I knew it, no, I felt it pero pinagsa walang bahala ko, I thought na if you don't
remember, hindi ka na masasaktan, hindi na kita masasaktan" huminga sya ng malalim.
"Why did you lie Leo?"

I touched her face slowly using the back of my hand.

"I wanted you to have a choice, I know what kind of a person you are, you put other
people first before you, I know how much you love him and you know how much I love
you. Alam ko nung gabing yun, pipiliin mo ko"

She bit her lip, her eyes is still closed, bahagyang nakatingala ang ulo nya sa
kisame.

"I wanted you to have a choice, ayokong piliin mo lang ako because you are pitying
me, I am more than that Dakota-

"And what made you think I don't have a choice? No, what made you think I made the
right choice?" she asked, this time lumingon na sya sakin and a tear fell from her
eyes. I was quick to wipe it. "What made you think na by not choosing you, I made
the right choice?"
"Dakota" I called her, umayos sya ng upo ag nagsimulang punasan ang sariling luha.
"Tell me, is he bad to you? Anong ginawa ni Storm? Tell me, please?"

Tell me, sabihin mo sakin and I'll take you away, ngayon na mismo, hindi ka na nya
mahahawakan pa.

Umiling sya ng dahan-dahan.

"He is not doing anything" she answered. "I'm all good, we are good" she said,
trying to convince me pero mas kailangan nyang kumbinsihin ang sarili nya.

I feel like she is hiding something.

Hinarap ko sya sakin.

"Tell me, kapag di mo na kaya, tell me and I'll take you away" I told her.

She smiled at me.

"I'll keep that noted doc" sagot nya.

Huminga sya ng malalim and I just found myself, hugging her from the side,
nakabalot ang kaliwang kamay ko sa kanya habang nakasandal ang ulo nya sa balikat
ko almost touching my neck.

She fell asleep.


Pagod na pagod na sya.
Why do I feel like hindi lang operasyon ngayon ang pumapagod sa kanya?

I just let her sleep in my arms.


Dahil sa oras na to, I am sure she is safe.
Kahit saglit na oras, I wanna be her comfort. I will be your safe haven.

That's how much I love her.

Storm's POV.

I sighed heavily as I heard the operator saying for me to leave voicemail dahil for
the nth time ay hindi na naman sinagot ni Dakota ang tawag ko.
I have been calling her since this afternoon dahil supposedly ay magdi dinner kami
kila mom, pero hindi ko na na attend-an dahil nga hindi sya nagrereply.

She is becoming more of a headache these days. She is not demanding and too quiet.
Hindi ko alam anong umaandar sa utak nya, it seems like she is planning something,
and I am definitely not letting her win.

Mabilis akong bumaba sa sasakyan ko at pumasok sa ospital, dumiretso ako sa nurse


station nila.

Tila nataranta naman ang mga nurses nung makita ako.

"Mr. Montenegro" they greeted me.

"Where's Dakota?" I asked them.

"Alam ko po ay may on-going operation kanina si Dra. Montenegro, pero baka tapos na
po" the nurse with the name tag Niña answered me.

"Where is that?"

"Sa third floor po"

Mabilis akong naglakad papunta roon.

Dra. Montenegro? So that's what she wanne be called. She is really claiming it.

Enjoy it while you can still use it Dakota.

I was on my way to the ER ng madaanan ko yung isang hallway, I immediately stopped


ng makita ko si Leonardo.

I slowly walked closer at lumingon sya sakin, there I found beside her my dear wife
sleeping peacefully in the arms of my cousin.

She really got the nerve to play with me.


What more can I expect from you Dakota?

Leonardo signalled a hush sign with me, asking me to be quiet, I couldn't help but
smirked at him.

"Wake her up" I told him.


"Why would I? Can't you see how tired she is?" may diin yet mahinang pagkakasabi
nya.

"Don't pity her, hindi naman kayo close-

"I already stopped acting, I realized I gave you a chance and to be honest, it
doesn't look like you value that. So as of today, I will stop acting like I do not
know her and I will stick with her and protect her from you"

I chuckled.
He is really my cousin, matalino sya at nagawa nya kong paniwalain.

"I do not have time for your bullsht Leo, wake my wife up" may inis kong sabi.

"Wife?" he smirked.

"Dakota!" I called her kaya mabilis na dumilat ito at gulat na gulat na tumingin
sakin.

"Storm, sorry uhm-" she was panicking as she stood up.

"Be careful" Leo helped her up pero mabilis kong pinagbitaw ang kamay nila.

"Enough flirting Hermosa, back off" sabi ko, nilagay ko si Dakota sa likod ko, Leo
stood up, magkaharap kami.

"Enough being a douche bag Montenegro"

"Stop it" Dakota is now in the middle of us.

Mas nag igting ang panga ko sa inis. I pulled her away.

"Storm, slow down please" I heard her pero hinatak ko pa din sya.

Some nurses will stop to look at us.

"Storm, please slow down, I am pregnant!"

Finally nasa parking lot na kami.


"Ginusto ko ba yan?!" I shouted at her.

Shock was written all over her face. I was also taken back by what I said.

Where the hell did that come from?

"Get inside the car Dakota" I ordered her, binuksan ko ang pintuan ng passenger
side for her to get it. "Now Dakota!"

Huminga sya ng malalim.

"Hindi tamang madamay ang anak natin sa galit mo sakin" she said with a hurtful
tone. "Inosente ang anak mo sakin Storm, don't hate our baby dahil ako ang ina"

And then she went inside the passenger side and closed the door herself.

Kahit heavy tinted ang sasakyan ko, dahil siguro malapit ako, I saw her wiping her
tears.

Why do I have to feel guilty now?


She brought this to herself.
Sya ang nagsimula ng lahat ng to?
Why do I feel like I am doing something wrong?

--------------
To be continued.

Team Leo or Team Storm?

Vote and comment!

- KayeEinstein

        Chapter 15 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

I just got off mula sa tawag sakin ni Celestine, she is calling consistently to
check on me.

Hindi ko alam kung hanggang kelan ako magsisinungaling na ayos pa ako, na ayos kami
ng kapatid nya.
I just don't want to bother her anymore, she is finally starting to have a life at
ayokong mas magalit pa sakin si Storm.

"Dakota here" nakangiting kumakaway sakin sakin si Leo habang itinuturo sakin ang
available na spot sa bus.

May medical mission kasi kami sa isang province na sinalanta ng bagyo lately.
Celestine wanted to come home to lead this project pero sabi ko I can go ahead and
do it on her behalf, Leo, volunteered too.

"Thank you" sabi ko as I sat down beside him. I held my tummy na super visible na
talaga dahil 5th month ko na.

"How's baby?" tanong ni Leo, nagsimula na din umandar ang bus at nag cheer pa ang
mga doctors and medical staff na kasama namin. He opened up a bottle of water for
me. "Did he come home last night?"

Inabot ko na lang ang tubig sa kanya at ininom iyon, avoiding his question.

"Heather" he called me again. "Hindi na naman no?"

"Geez, I know my name Hunter" pagbibiro ko sa kanya, trying to ease up the


atmosphere by calling him sa first name nya since he called me sa second name ko.

"Why don't you tell us, kay Tita Akira, kay Tito or even kay Ate Celestine" Leo
started. "He is making you miserable, pinakasalan ka ba nya para ganyanin lang?"

"Ssssh" sabi ko telling him to tone down his voice pero hindi kami pansin ng iba
dahil busy sila at nasa unahan kami. "Let's just focus, let's just focus and be
excited on helping those people"

"Yeah right, you help others and yet you forget the help that you need"

"Leo naman" sabi ko at tumingin sa kanya. "Hindi ako nakatulog kagabi, please wala
munang sermon today?"

He sighed and looked back at me.

"Okay, okay" he said in defeat. "You can always tell me anything, anything Dakota!
Kapag handa ka na"

Tumango ako at sumandal ng bahagya sa seat ko, I closed my eyes trying to sleep
dahil madaling araw pa. Naramdaman ko naman na hinawakan ni Leo ang ulo ko at
isinandal sa balikat nya, hindi na ko umalma as I really need to rest for a bit.
Ayoko namang maging completely useless mamaya.

"Just tell me, just tell me and I'll forget that I am a Hermosa, I'll forget he's a
Montenegro and I'll take you both"

I heard what Leo said but I pretended to be sleeping.

What he said just added to the pain I am feeling. Storm is really difficult, he is
always blaming me for everything, kapag nakikita nya ko parang gusto nyang masuka.
He will just talk to me kapag tungkol sa baby namin. Hindi rin sya madalas umuwi sa
bahay, kung uuwi man ay late na late at maagang umaalis, as if avoiding na magkita
kami.

I love him, kaya hanggat kaya ko, hanggat kaya kong tiisin, titiisin ko, para na
rin sa anak namin. He wouldn't marry me if hindi nya nakikitang may chance kami,
right?

Si Storm pa rin ang umaandar sa utak ko hanggang sa tuluyan na akong makatulog.

I woke up na medyo ngalay ang leeg, nasa bus pa din kami at kasalukuyang umaandar
pa rin, naka sandal pa rin ako kay Leo, I can smell his manly perfume na lately
kinakahiligan ko.

He will often joke na sya ang pinaglilihian ko. I think so too pero hindi ko naman
sinasabi dahil baka asarin nya ako.

I cannot also tell that to Storm dahil he once said that I am flirting with his
cousin. Leo is extra caring to me pero he knows where he stand.

Nag angat ako ng ulo at nakitang lahat halos ng kasama namin ay umiidlip din, most
of us are sleep deprived kaya naman siguro ay nagbabawi sila ng lakas. Tulog rin si
Leo at hindi sya nagising sa paggalaw ko.

I opened my facebook and took a photo of the people on our bus.

Rest well doctors! Medical mission 101 with the team ߖ

I received comments from my colleagues and friends telling us to have a safe trip,
specially now that I am pregnant.

I have always been active since college sa mga volunteer stuff. Pakiramdam ko kasi
ay lumaki akong privileged masyado and I wanna know the real world, kaya nga siguro
I started saving ng maaga dahil hindi naman ako ang magmamana ng kompanya namin.
Hindi naman siguradong habang buhay akong mayaman.
I decided to stalk my sister Paris, naka public ang facebook nito kahit hindi kami
friends. She is kinda popular kesa sakin, miss friendly of the year ika nga, while
me, I am the lowkey type.

Nagpagupit sya ng buhok, above shoulders na lang ang natural na itim nyang buhok,
she looks hot and very pretty, sa unang tingin mo na tuloy ay hindi mo na
mahahalatang kambal kami.

I clicked her "my day"

She received some early gifts from her friends, doon ko lang narealize na I was so
busy na hindi ko napansin na malapit na ang birthday namin.

Hindi naman kasi talaga ako mahilig sa fancy parties and all. I want my birthdays
to be more intimate, yung kasama lang ang pamilya at mga totoong kaibigan, this
time, I was hoping na maybe I can spend it with Storm, a nice dinner without
fighting and his cold stares will do.

Naaalala kaya ni Storm na birthday ko?

Marami syang pictures ng event na pinuntahan nya maybe ngayong araw o kahapon but
what caught my attention was the last two photos sa my day nya.

The first one was a photo of white box with ribbon. May gift note doon na ang
tanging nakita ko lang ay ang salitang I miss you.

I bit my lip when I read the text that Paris put on that photo.

So sweet Engr. Montenegro!


- Kilig si Architect Sy

On the next photo, Paris showed what's inside the box. It was a blueprint.

I know that blueprint, it is what Storm had been working for a week. Hindi ako
nagtanong but Brent asked one time what he is doing, we all know he took
engineering but he is not using that, he will run the S&M soon kaya nagtataka din
kami why he was so busy.

Now I know.

I bit my lip to stop myself from crying, pero nakalusot pa din ang pagpatak ng luha
ko.

Our dream house.


Kung nagtino ka sana İߤ

Paris wrote that kasama ng photo.

Sinarado ko na lang ang facebook app, hindi ko na dapat sya in-stalk pa, mas
luminaw lang sakin ang katotohanan.

He still wants to get back to her, pinaplano nya pa din ang buhay nya kasama ang
kapatid ko kahit ako ang asawa nya.

Huminga ako ng malalim, stopping my sobs, ayokong marinig ni Leo, ayokong pati sya
ay madamay at malaman kung gaano kasakit ang nararamdaman ko.

I was so stupid. I was so inlove.


But I will never regret this child.

Nagising si Leo ng huminto na ang bus dahil narating na namin ang destinasyon. I
put up a smiling face dahil ayokong mahalata nya how destroyed I am right now.

Our day started just like that, medyo na late kami dahil sa traffic kaya pagpunta
namin doon ay matao na. Nagtayo kami ng medical tents at naghanda na rin ng pagkain
and donations para sa mga tao.

Both Leo and I gave our three months salary para rito, some doctors and medical
stafr donated too. We hope it's enough dahil wala akong nakitang bangko along the
way.

Walang signal sa area, dead spot kumbaga pero nakakatuwa ang salubong ng tao samin.

Magkalayo kami ni Leo dahil pedia sya at more on surgery and minor consultation ang
sa akin.

We brought heavy medical equipments and stuff kaya naman handa kami even if may
need ng minor surgery. Two available surgeon kami and Dr. Cruz is already using one
of the tent.

"Kilala po kita" tinapos ko ang isinusulat kong reseta bago tinignan ang teenager
na nasa harapan ko, katabi ng pasyenteng kasalukuyang sinusuri ko.

"Lena, huwag ka na ngang magulo at nakaka istorbo ka kay doktora, pasensya ka na


dok" sabi naman ng matanda sa akin.

"Lola, totoo, kilala ko sya" patuloy na sabi nung Lena kaya tumingin ako sa kanya
at ngumiti. "Hindi ba ikaw si Dakota Sy?"
Tumango ako at itinuro ang pangalan sa coat ko, she obviously got that sa name tag
ko, it says Dakota Sy-Montenegro

"Hindi, kilala kita, ikaw yung magaling mag harp galing sa videos sa gusto kong
pasukang kolehiyo sa maynila, ang galing mo, gusto ko din kasi ang pagla lyre kaya
nakilala kita, ikaw iyon diba?"

Ibinaba ko ang mask ko at nginitian sya.

It has been years since I last played harp, I am really good at it, I was also
getting popular with it, hanggang sa naimbitahan akong mag opening sa isang
concert, Storm promised to be there, he said uuwi sya para panoorin ako.

And yet,

He didn't come, hindi nya ko pinuntahan, bumalik sya pero wala na ako at naging
girlfriend nya na ang kapatid ko. That concert performance was the last time I
played harp.

"Bakit huminto na po kayo? Sikat na po sana kayong harpist! Para kayong anghel
kapag hawak nyo ang harp"

"I am better in medical field" sabi ko at ngumiti.

A/N: Picture for reference

<img
src="https://img.wattpad.com/5ab924ac5d2177e47cdb86530cc01bed603a3db2/68747470733a2
f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53
746f7279496d6167652f61614e4943784e726262355778773d3d2d3937393832393132312e313634383
236313232613639353434373339303632373539333431312e6a7067" style='max-width:90%'>

"

Sana po, sana dumating ang panahon na bumalik kayo sa pagtugtog at marinig ko ulit,
may harp po kami sa bahay-

"Luma na iyon Lena, sa nanay ko pa iyon apo"

"Pero napangalagaan po namin sya, kaya po baka pwede-

"Dra Montenegro, may need po ng tulong nyo, ako muna rito" Lena was cut by Dra.
Melandro.
I just smiled shyly kay Lena at Lola nya as I stood up.

"Maybe" I told her and smiled.

Storm's POV.

"You take care of this Storm, I am not allowing you to go out of the country
anymore!" Dad firmly said.

He sat down in his table.

Sa gitna nito ay nakasulat ang pangalan nya at posisyon nya.

Thunder Rein Montenegro


CEO/Chairman of Board of Directors

"Stop controlling me dad" mahinahon kong sabi.

Pinagsaklop nya ang kamay nya at seryoso akong tiningnan.

"You are committing the same mistake I did"

"I am not like you"

"But Dakota is one of a kind"

"What do you mean by that?"

"Someone like Akira Sapphire Montenegro, someone like my wife, someone like your
mom. That kind of a woman will come just once in your life, believe me, you might
not know her value now but sooner or later you will and I don't want it to be too
late for you"

"I already found her Dad, years ago and it's Paris!"

"Then why did you marry Dakota? That's plain bullsht Storm, I know you wanted to
take responsibility sa anak mo pero destroying your wife is beyond unreasonable"
"Dad"

"Stop going abroad, stop seeing Paris secretly, respect Dakota and her family"

"How did you know that?"

He smirked.

"I don't want your mom to find out what you're up to neither your Ate, they love
her and I will remind you for the last time, Leonardo likes her, he is a good man"
tumayo ito at pumunta sa pintuan ng opisina nya at binuksan iyon. "Off you go young
man, remember I have my eyes on you, don't try to sneak out again and focus on your
family"

I closed my eyes, stopping myself from answering him, Dad is a family man pero
there is something in him that screams dominance and power, it is something scary,
everyone is afraid to unfold it, well maybe except mom.

I stood up and he tapped my shoulder nung madaan ako sa kanya.

"Take care son, I know this is difficult to understand, ayoko lang tadhana ang
magturo sayo ng leksyon"

He shut the door behind me at huminga na lang ako ng malalim.

I went to visit Paris. We spent time together and I was really having a good time
with her until Dad called me. Nakauwi na ko three days ago pero hindi pa ko umuuwi
sa bahay. I don't wanna see her, pakiramdam ko ay nagi guilty ako sa tuwing
makikita ko sya.

She is really quiet and para bang kahit na anong gawin at sabihin ko sa kanya, she
is taking it all in without objection.

Hindi ko rin malaman kung saan nanggagaling ang tuwang nararamdaman ko kapag lihim
ko syang pinagmamasdan and can see her bump growing, knowing our child is growing.

But I love Paris. Planado na ang buhay ko kasama si Paris. I decided to finish the
plan on the house she wanted for us, sinend ko na lang iyon for her birthday. That
will be my last gift for her.

My dad is serious, I know that, I know also na mali yung pagda drag ko kay Dakota
sa marriage na ito but I am here now, my child is on the way and maybe Dad is
right, maybe I should focus on them.
Dakota made a mistake that night, and I realized that I did too. How come hindi ko
narealize na hindi si Paris yun? She gave herself and maybe that's how much she
loves me.

I stood up and called her phone number, pero out of reach iyon.

I called Leo, dahil mukhang hindi sya nilulubayan ng pinsan ko. I am not really
thinking na seryoso sya kay Dakota, Leo is always the superman type of guy, so I am
guessing he is probably playing hero for her. He is also unattended.

Tinawagan ko na lang yung hospital and found out that they are on a medical mission
in a certain province. Sinilip ko ang relo ko dahil past 6 PM na at hindi pa daw
sila nakakabalik.

I just found myself, riding one of our chopper to go there as soon as possible.
When I got there all of them are in panic mode.

"What's happening?" I asked them.

"Mr. Montenegro, we are about to go home na po sana kaso hindi naman namin makita
si Dakota" one of the doctors answered me.

My heart started racing dahil sa kaba, this is a province, gabi at buntis sya.
Mabilis akong lumingon sa paligid at mas kinabahan ng makita ko si Leo, he seems to
be looking for her too. Lumingon sya sakin, mabilis syang lumapit sakin.

"What did you say to her?" he said in a low tone probably avoiding people to hear
us.

"I didn't say anything-

"Oh yeah I almost forgot, hindi mo nga pala sya inuuwian"

"You sure do know a lot about us, cous" I said giving him a serious look. "Stop
playing the good guy now Leo, tigilan mo na si Dakota"

"And why would I listen to you?"

"Dahil pinsan kita at asawa ko sya"

Huminga sya ng malalim.

"That is not the issue here now, she just left a note asking us to go ahead and
leave her here, I am not sure kung may kakilala sya rito pero-

"She does not know anybody here" I cut him off at binigyan nya lang ako ng weird
look. "Dakota is an introvert one, simula nung bata kami, she is just loud around
me pero hindi sya friendly kaya I doubt na may kakilala sya dito"

"I'll find her, you can go back and do whatever you are doing" Leo told me pero
mabilis ko syang pinigilan.

"No, I'll look for her" sabi ko. "She is still my wife, she is my responsibility
Leonardo, respect that"

He shoved my hand from his shoulder.

"I'll let this go" lumapit sya sakin. "Isa na lang and I'll forget kung magka-anu-
ano tayong dalawa Storm" he then walked away calling his fellow doctors.

"Mr. Montenegro, I do not know if this would help but she was talking to a teenager
earlier something about harp and she invited her over. I have the address mula sa
patient info, pero hindi po kasi talaga ako sure kung nandyan sya" Another doctor
came over and told me that.

"Thank you" I told her that before grabbing the paper that contains the address.

Nauna ng umalis yung bus and I had to find the address. It was hard lalo na at
gabi, idagdag mo pang di ako pamilyar sa lugar but I was able to find it.Â

Masyadong provincial pa ang lugar dahil bahay kubo ang napuntahan ko.

"Dakota" I called but somebody else opened up the door, it was an elderly woman.

"Ano hong maipaglilingkod ko sa inyo?"

"Uhm, may nakita po ba kayo, uhm" nilabas ko ang phone ko and went to my gallery to
find a photo of her.

I bit my lip when I realized na wala akong picture nya.

Great, the great Dalfon Storm Montenegro, doen't have a picture of his wife,
instead it is full of her twin sister's photos.

I decided to show her a picture of Paris, noong mahaba pa ang buhok nya.
"This woman, do you happen to see her?"

Lumapit ito para mas makita ang picture sa phone ko.

"Ay kamukha ni doktora, pero hindi si doktora, iba ang ngiti ni doktora para syang
anghel"

Napahinto ako at saglit na sinilip ang picture sa phone ko to check, I suddenly


wanted to agree with her the Dakota's smile is different with Paris. Bakit ngayon
ko lang napapansin itong mga to?

"Nandito ho ba sya?"

"Oo, sino ka ba? Ang sabi nya ay bukas na sya uuwi, pinadala ka ba nung poging
nobyong doktor nya?"

Saglit akong natigilan.


What the hell?

"What is nobyong?"

Tumawa ito.

"Ay laking amerika ata, boyfriend ba, yung doktor kanina ay boyfriend nya diba sino
nga iyon, si Dok-

I know who she is talking about.

"I am her husband po, ako ang asawa nya, nandyan po ba sya"

"Aba'y oo! Ikaw pala ang asawa ni doktora" pinagbuksan nya ako ng pinto. "Nasa
likod sila ng bahay, ikaw ay bumaba na lang at hindi kita masasamahan dahil sabi ni
doktora ay iwas-iwasan ko ang paggalaw kahit ngayong araw lang"

"Thank you" I told her, pumasok ako sa loob at doon nakita ang simpleng bahay nila,
may pintuan pa sa likod pero bago pa man ako maka abot ay nakarinig ako ng pamilyar
na instrumento.

Someone is playing harp.


And I just know one person who can play this good.

Dakota.
"Napakagaling nya, para akong hinihele ng mga anghel dahil sa pagtugtog nya, sayang
at nalaman kong huminto sya"

It also struck my mind.


Dakota and her harp, simula bata kami ay hindi mo sila mapapaghiwalay halos.
She will often play it and I will fall asleep dahil nakaka relax syang tumugtog.

Why did you stop?

Binuksan ko ang pinto at mas naging pamilyar sakin ang tugtog.

She was playing Exile by Taylor Swift.

<amp-youtube data-videoid="A029BFLK194" layout="responsive" width="480"


height="270"></amp-youtube>

Someone is with her, babae at payapang nanonood sa kanya ng may ngiti.

Dakota was so busy playing with the harp, na hindi nila ako napansin.

I just stood there and watched her fingers play with the strings. She is wearing a
white dress na pinatungan ng white coat nya.

Bumaling mula sa mga daliri nya papuntang mukha nya ang mga mata ko.
She smiled a bit nung maging perpekto ang pagtipa nya.

Nililipad ng hangin ang brown nyang buhok, have I been so focus kay Paris?
As I look intently at her, ibang-iba pala sya.

Hindi lang pagtugtog nya ang parang anghel, maski mismo sya ay parang anghel sa
harapan ko. Her white skin, her white clothes and her perfect face.

"Storm"

Hindi ko napansing natapos nya na ang kanta at nabalik lang ako sa realidad when
she called me.

"Hey" I was out of words. I felt so bad for everything.

She smiled weakly.


Yung ngiting naghatid ng kaba sakin.
What does that even mean?
Dakota's POV.

Nakangiti kong nilingon si Lena pagkatapos kong tapusin ang pangatlong tugtog ko na
exile.

I felt so connected to that song, lalo na yung part na.

0ߎI think I've seen this film before


And I didn't like the ending
I'm not your problem anymore
So who am I offending now?
You were my crown
Now I'm in exile seein' you out
I think I've seen this film before
So I'm leavin' out the side doorְߎ

Storm exiled me to his life that night, he hated me so much and I realized that
both of us don't deserve to be miserable. Nasaktan ko na sya, I already took away
his chance sa kapatid ko and now that possible pa silang magkaayos, I wanna let him
go kahit na gusto kong humawak lang sa kanya.

I want a complete family pero I cannot have Storm continuously breaking me, hindi
ko kayang makita yun ng anak namin.

I was surprised ng pag-angat ko ng tingin ay makita ko si Storm.

"Storm" I called him.

"Hey" he answered.

"Iwan ko muna kayo doktora, i check ko lang si lola" Lena told me, I smiled at her
and nodded.

Nung maiwan na lang kami ni Storm ay I started to feel awkward and afraid.

Kaya ko ba?
Kakayanin ko bang bitawan sya?

"You are still good with harps" pagsisimula nya.

I faked a smile. I became good at thid because nung bata kami, laging nasa akin ang
atensyon nya kapag tumutugtog ako. I thought kapag naging magaling na magaling ako,
mamahalin nya ko.

What a childish dream!

"How did you find me?" I asked pero maya maya lang ay umiling ako and chuckled.
"You are a Montenegro, what am I expecting"

Nakatingin lang ako sa mga strings ng harp na ito, avoiding his gaze.

"Let's go home" utos nya sakin.

Sa panahon na ito ay tumingin na ako sa kanya. I stood up and held his left cheek
softly.

Nagulat ako ng hindi sya lumayo instead tinitigan nya lang ako sa mata.

"Home?" I asked him, tumango naman sya. "But I am not your home, Storm"

"What?"

My tears started streaming down my face.

"Not because magkasama tayo sa bahay, not because dala-dala ko ang apelyido at anak
mo, changes anything" itinuro ko ang puso nya. "It's who, who holds your heart, yun
ang bahay mo and I will never be her, I will never be my sister Storm"

"Dakota"

"You married me to make me realize what is hell, you want me to realize how much I
don't deserve you dahil niloko kita? No, Storm. Alam mo kung anong narealize ko?
Myself and our child don't deserve this, hindi namin deserve yung galit mo, hindi
ko deserve masaktan sa araw-araw na ipapamukha mo sakin na you want Paris!"

Hindi sya sumagot instead nanatili syang nakatingin sakin.

"I want you to know how much I love you, mahal na mahal kita pero mas mahal ko ang
anak ko sayo, I won't let my child suffer sa isang pamilyang pinipilit kong mag-
isang buohin, hindi ko hahayaang makita nya how much you despises his or her mom at
higit sa lahat, gusto kong sumaya ka, gusto kong maging okay ka, baka dumating ang
panahon na mapatawad mo ko, baka din dumating na din yung panahon na tanggap ko na,
na hindi talaga tayo para sa isat isa"

I was almost choking dahil sa mga luha ko.


"I'll let you go" sabi ko as I caresses his cheeks. "Be a good man"

I tried to stop my tears and gave him a smile. I was about to pull away my hand ng
hawakan nya iyon at pina-natiling nasa pisngi nya. Nakapikit na ang mga mata nya.

"I do not want to let you go"

"Storm naman!"

"Please Dakota" he said, dumilat na sya. "Please stay with me and I'll make it up
with you, wag nyo kong iwan, please?" he kissed my hand. "Hmm?"

------------
To be continued.

Vote and comment!

Sorry it took a while pero kasi may pinagka-abalahan lang si noona!

What will happen next?

- KayeEinstein

        Chapter 16 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Hindi mo namimiss?" Celestine teased me.

"Alam mo, kung umuwi ka lang para asarin ako, bumalik ka na doon sa lumalandi
sayong sundalo"

"Alam mo, pasmado yang bibig mo, sasaktan kita" Celestine glared at me.

"C, alam mo, nasaktan ka. I get it but give chance to that man, he sounded serious
sayo base sa kwento mo, ang taray ng love story nyo ah, iba't ibang bansa pero
madalas kayong pinagtatagpo"

"D, bigyan mo na din kasi ng chance si Storm, malay mo naman"

Natigil ako sa pagsusulat ng diagnosis ko dahil binanggit nya na ang pangalan ng


kapatid nya.
"I want to test his patience, malay ko ba kung seryoso na sya, last time nung
niyaya nya ko sa kasal, bigla syang nagbago, hindi ko alam"

"Talk guys, alam mo naman, malulungkot si mommy kapag naghiwalay talaga kayo pero
ako, kung saan ka masaya, kahit kapatid ko sya, kapag sinaktan ka pa nya ulit,
hindi ko ipapa tolerate sayo"

I smiled at her, bahagya ko ring sinandal ang ulo ko sa balikat nya.

"Sana talaga naging lalaki ka na lang"

"Eew Dakota, spare me" sabi nya habang tumatawa. "I love you D, you know that
right?"

"Hmm" sabi ko habang tumatango.

"I will always be here for you kahit na anong mangyari, magkaibigan tayo"

"Thanks C, I love you too"

I sat down on my office and stared at the clock, kailan ba ako huling umuwi sa
bahay? That was a more than a month ago, the last time I saw Storm was more than a
week ago.

Hindi kaya nagalit sya dahil hindi ko pa rin sya kinausap? Sumuko na ba sya? Ang
bilis naman.

Dinadala ko lang naman sya, para na rin sa anak namin. If he really wants to start,
we have to do it in the right way.

Hindi pa ako ganoon ka maru-proof pero I am getting there.

I sighed. In-stretch ko ang kamay ko at hinawakan ko ang tiyan ko. Six months na
ako ngayon. 3 more months at mahahawakan na kita anak.

Hindi pa ko nakakaisip ng pangalan pero kapag ayos na talaga kami ni Storm ay


hahayaan ko syang magpangalan sa anak namin. I decided na wag na lang munang alamin
ang gender ng baby ko, balak ko sana sa susunod na check up ko ay isasaka ko si
Storm at sabay naming malalaman.
Ang rupok ko.

I stood up and went to the nursing station.

"May schedule pa ba ako for today?" I askedւ Nurse Joan.

"Ay wait dok" she opened up our scheduler file sa laptop at saglit na sinuri iyon.
"All clear ka na today doktora"

"Si Leo?"

"Ay si dok pogi? Nasa OR pa po, kaka start lang ng operation, medyo matagal po
iyon"

"I see, tell him na lang na umalis na ako, nagsend kamo ako ng text" sabi ko habang
nagsisimulang magtype ng text sa kanya dahil for sure hahanapin ako nun.

"Saan ang lakad doktora?" tanong sakin ni Nurse Jane. "Ay mukhang uuwi na sa poging
asawa" pang aasar nito na tinawanan ko na lang.

Ganun ba ako ka obvious?


Nag goodbye wave na lang ako sa kanila bago nila ako asarin pa.

Uuwi lang naman ako, ichecheck ko lang kung humihinga pa sya. Asawa nya pa rin
naman ako. I have to check on him or maybe cook a little.

I decided na mag-usap na kami and maybe fix our relationship, he said he doesn't
want us to leave him.

I felt medyo light headed pero dahil excited akong makita sya, nag drive pa din
ako. May kalayuan ang bahay namin sa ospital but that is okay. I missed him, yun
naman ang totoo. Bakit pa ako magsisinungaling?

I had to park outside the house dahil alam kong wala si Storm, he is probably at
work. Baka masyado ng mabigat ang training nya kaya buong linggo syang wala?

I'll just probably cook his favorite caldereta. Magpapahinga lang ako saglit dahil
hindi maganda ang pakiramdam ko.

I was able to get inside the house gate at mas kumunot ang noo ko ng makita ang
kotse ni Storm. Hindi ba ito ang ginamit nyang sasakyan? Is he home?

Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lamig sa katawan ko.


Pumasok ako sa loob ng bahay at mas kumunot ang noo ko sa dalawang maleta na nasa
sala namin.

0ߎSaan nagsimulang magbago ang lahat


Kailan nung ako'y 'di na naging sapat
Ba't di mo sinabi nung una pa lang
Ako ang kailangan, pero 'di ang mahalְߎ

I did my best not to make a sound habang papalapit ako sa dining room na may
dibisyon sa sala ay unti-unti ng naging malinaw sakin, hindi lang ako ang tao sa
bahay. Hindi lang si Storm, hindi lang kaming dalawa.

"Why just not tell her the truth?"

Paris is here.
Paris is back.
And he is with my husband, in our own house.

"It's not easy Paris, iba na kasi ngayon, she is pregnant. My family loves her."

"And paano ako, paano kami?"

Para akong napako sa kinatatayuan ko.


Nakalapit na ako pero hindi pa rin nila ako napapansin.

But me?
I felt like I am being torn alive.
Unti-unti akong nadudurog.

Storm is seating down, nakatayo sa harapan nya si Paris, nasa pagitan sya ng hita
ni Storm at nakayakap ito sa bewang ng kakambal ko.

They are looking at each other.


Storm is holding Paris like she is the most fragile thing in the world.
Sya at ang ipinagbubuntis nya.

ְߎSaan nag kulang ang aking pagmamahal


Lahat ay binigay nang mapangiti ka lang
Ba't 'di ko nakita na ayaw mo na
Ako ang kasama, pero hanap mo siyaְߎ

"Dakota"

Kusa kong binilisan ang pagpupunas ng mga luha kong nagbabagsakan na pala kanina
pa.
How dare him call my name!

Mabilis akong tumalikod. Hindi ko kaya, hindi ko kayang makita sila ng ganyan.

ְߎAt kung masaya ka sa piling niya


Hindi ko na pipilit pa
Ang tanging hiling ko lang sakanya
'Wag kang paluhain
At alagaan ka niyaְߎ

"Bitawan mo ko" hindi ko alam kung anong nagpatagal sa kanya, maybe he talked to
Paris bago humabol sakin kaya ngayong nasa kotse ko na ako, tsaka nya lang ako
naabutan.

"Dakota, let's talk"

"Ano pa bang pag-uusapan natin?! Ano pa? Hindi pa ba sapat na nakita ko kayo ng
kapatid ko sa bahay ko mismo! Hindi pa ba ito malaking joke Storm!"

"Y-you know I love her-

"But you used to love me first, right? Nung bata pa lang tayo diba? Anong
nangyari?"

ְߎSaan natigil ang pagiging totoo


Sa tuwing mababanggit na mahal mo ako
Ba't 'di mo inamin na merong iba
Ako ang kayakap, pero isip mo siyaְߎ

"When you said you wanted to start anew, nung sinabi mong wag ka naming iwan ng
anak mo, nung gabing yakapin mo ako at halos hindi bitawan so that I wouldn't leave
you, was it all a joke?! Was it all an act dahil ako ang gusto ng pamilya mo?!"

"Sumagot ka naman Storm oh, utang na loob naman! Nagkamali ako, nagkamali ako pero
hindi naman na tama to! Paris is my sister! How can you do this to us? To me? Samin
ng anak mo!"

I was crying really hard.

"So ano, dahil ba magkaka anak ka sa kakambal ko, you want to throw us away! You're
selfish! You're ruthless!"

ְߎAt kung masaya ka sa piling niya


Hindi ko na pipilit pa
Ang tanging hiling ko lang sakanya
'Wag kang paluhain, at alagaan ka niyaְߎ

"You could've just left me alone, hindi yung pinaasa mo ko na maaayos tayo, na
magkakapamilya ang anak natin, how can you do this? How can you break someone who
loves you truly? How much do you want to see me suffer? Hanggang kailan mo ko
lolokohin, hanggang kailan mo ko paniniwalain na balang araw matututunan mo kong
mahalin?"

Binuksan ko na ang kotse ko pero hinarang nya ang kamay nya na mabilis kong
tinabig.

"Sayo na ang apelyido mo, sayo na yang pagmamahal mo, ibuhos mo lahat sa kapatid
ko, dahil tapos na kong mamalimos sayo Storm, tapos na kong maging tanga at magpaka
manhid sayo. I am not your toy, ang dami kong binitawan at pinalagpas para sayo,
hindi na ko papayag na durugin mo ko ng paulit ulit. Ayoko na, ayoko na talaga
Storm. Tanggap ko na, sa laban na to, natalo nyo ko"

Pinunasan ko ang luha ko.

ְߎBa't 'di ko naisip na merong hanggan


Ako yung nauna, pero siya ang wakasְߎ

"I am done wishing that you will look at me the way you look at her. I am done
loving someone who isn't done loving someone else. Utang na loob Storm, tama na"

Triny nya pa kong hawakan pero I pushed him away at mabilis akong sumakay ng kotse
ko.

As I tried to fix my seatbelt, I felt pain in my back to my lower abdomen pero


ipinagwalang bahala ko iyon.

Hindi ko maintindihan, why he is crying.


Dapat nga masaya sya.
Nagawa nya na ang gusto nya.
Nakuha nya na.

ְߎAt kita naman sa 'yong mga mata


Kung bakit pinili mo siya
Mahirap labanan ang tinadhana
Pinapaubaya
Pinapaubaya
Pinapaubaya ko na sakanyaְߎ

Pinaandar ko na ang kotse ko at iniwan sya doon. Hindi ako lumingon, hindi ko sya
kayang tingnan.
When I look at him all I feel was pain.

Ako nga siguro ang nauna mong nakilala, pero sya pa rin ang wakas mo.

Sya pa rin pala.

Storm's POV.

"Wala kang mapapala dito, stop bothering us!" napahinto sya ng sapakin ko sya.
"What? Kahit anong sapak mo sakin, hindi magiging maganda ang pakiramdam mo, guilt
is eating you alive Storm, wag mo nang guluhin si Dakota!" Leo told me.

Nasa ospital ako ngayon at kasalukuyang nasa entrance but Leo is telling me to go
home. Who the hell he thinks he is?

"Let me see her, mag-uusap kami!"

"Why? What for?! Alam ko na ang totoo, I know what you did and binalaan kita, hindi
ko na hahayaang saktan mo ulit sya, hindi mo alam kung anong pinagdadaanan nya
ngayon kaya wag ka ng sumabay pa!"

"I just need a few minutes fck! I just need to talk to her, I wanna know how she is
doing! She is still my wife!"

Isang linggo, isang linggo ang lumipas. Hindi ko alam kung anong nangyari, she was
not supposed to know about Paris.
Hindi ko pa alam anong dapat ang gagawin ko. I really wanted to fix things, aayusin
ko na sana kaso bigla na lang umuwi si Paris.

"Umalis ka na Storm" Leo told me. "Wag ngayon"

"Fck off Leo, Dakota!" I called her.

"Ano ba?!" hinawakan nya ko sa kwelyo. "Alis na sabi!"

We we're interrupted when his phone started ringing, hindi nya dapat sasagutin iyon
pero we both saw Dakota's name on it.

"Dakota" he answered the call. "What? No!" tumingin sya sakin. "Are you serious?"
huminga ito ng malalim. "Fine, I'll tell him, you call me if something goes wrong"
binaba nya na ang tawag at binitawan nya na ko.
"You should have told her that I am here!"

"She knows" sagot nito. "She'll meet you at the rooftop" tila hirap na hirap syang
sabihin iyon. "J-just know, she'll call me and if you touch her, I'll kill you"

I decided to ignore him at nilampasan ko na sya. Nagmamadali akong marating ang


rooftop ng ospital.

Nung marating at buksan ko ang rooftop ay nakita ko sya, nakaharap sya at nakatayo
malapit sa edge, looking down. Nakatalikod sakin.

"Dakota" I called her.

I can hear her sobs.

"You just won't let me be, kahit sa panahon na ito, guguluhin mo pa din ako" she
said.

Palapit na ako sa kanya.


Hinahangin ang straight shoulder length hair nya. Maaga pa kaya kitang kita ko sya.

"I-I want us to-

Napatigil ako ng humarap sya, she is crying pero kusang nanghina ang tuhod ko ng
bumaba ang tingin ko sa tiyan nya.

The bump is no longer there.


The bump that shows the growth of our child.

"W-what-

I was out for words. I felt so much pain.

"What happened Dakota?!" I shouted at her. I was too emotional.

Nasaan ang anak namin?


Anong nangyari sa anak namin?

"I-it was painful, that day, I was not feeling well, I drove" she cried. "I fcking
drove to see you, pero nakita ko kayo, kayo ng kapatid ko. I was in so much pain
physically and emotionally, I was driving. I was driving ng mapansin kong dinudugo
na ko. I wanted to stop, I wanted to pero-
"You let our child die" I said in so much pain, I felt tears streaming down. "Y-you
should have told me what you are feeling, a-alam mong priority ko yung bata, alam
mo, b-bakit di mo sinabi?"

"Priority? All you cared was about yourself and my sister, kami ng anak mo ang
least priority mo, and now you are acting up na para bang nangyari ang lahat ng ito
dahil kasalanan ko?!"

"Isang linggo na Dakota! Isang linggo ng patay ang anak ko, hindi mo man lang
nagawang sabihin sakin?!"

"H-how can I? How can I talk to the person that I am blaming why all of this
happened?!" she cried. "Tell me Storm? Pano ko sasabihin sayo?"

"It's my child!"

"And you chose my sister over us!"

"D-dakota"

Lumapit sya sakin. Kinuha nya ang kamay ko at inilapag nya ang singsing nya roon.

"P-please let me go, para na lang sa anak natin, hayaan mo na kami. Parehas mo na
kaming palayain"

Hinawakan ko ang kamay nya, ayoko syang bitawan. Hindi ko alam, hindi ko kaya.

"Ayoko"

"It's not a decision for you to make, it is a decision for you to accept" she wiped
her tears. "Pinapalaya ko na tayong dalawa"

"Please"

"You wanted to be with her and maraming bagay ang na sacrifice even our child para
lang sa pagmamahal mo sa kanya! Now, all I need to do is learn to live my life
without you"

Bumitaw sya sa kamay ko. I was left there, lumakad na sya. I can hear her heels as
she walks away kaya alam ko, palayo na sya sakin at pinanatili kong nakatalikod
ako. Hindi ko alam kung kaya kong makitang talikuran nya na ko. Ang lahat.

"Storm" she called me, nanatili akong nakatalikod.


"Y-yes?"

"Let's not meet each other again"

-------------
To be continued.

VOTE AND COMMENT

Sinong may idea? What will happen next?

<amp-youtube data-videoid="-LPiLbE5xuA" layout="responsive" width="480"


height="270"></amp-youtube>

        Chapter 17 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Storm's POV.

"Storm" I was woken up by a soft voice. Marahan din akong tinapik nito.

"Mom" I called her. Mabilis akong umupo at inayos ang buhok ko. "What's wrong"

"Go downstairs, your Ate and Paris is fighting again"

"Paris is here?"

"Yep, again. Talk to her Dalfon Storm"

"Yes mom, thank you" I kissed her cheeks and stood up from my bed.

Mom stood up too and her eyes started roaming sa room ko, huminto iyon sa bedside
table ko.

Lumapit sya at inangat ang bagay na nakapatong doon.

"They really look a like, sana unang tingin ay maco confused ka pero kapag kilala
mo na talaga sila, you can easily distinguish them" Mom said. "She is really
beautiful" she is staring at her picture. "Dakota is a very kind woman, your Dad
often jokes that sya ang anak ko at hindi ate mo, kaugali ko raw kasi when we were
younger"
Lumapit ako sa kanya at sinilip yung picture na hawak nya.

It is Dakota, wearing one of her doctor's coat at kitang kita ang baby bump nya. I
stole that photo from Ate Celestine, picture nya ito noong nag medical mission
sila.

If I only held tighter, if na convince ko lang siguro sya or kung hindi ganoon ka
fcked up ang utak at puso ko 5 years ago, siguro ay kasama ko sya. Siguro ay buhay
ang anak naming dalawa. Masaya siguro kami.

Nilapag na ni mom yung picture.

"Dito ka ba ulit matutulog next week?" Mom asked.

"Nope, tinamad lang akong magdrive pero uuwi na ko sa bahay namin, mas malapit kasi
sa office"

"If Yaya Minda is still alive, malamang nag volunteer pa iyon na alagaan ka pa din
despite her age" sabi ni Mom.

"Yeah Nana Minda, I missed her too"

Sya yung yaya nila mom and dad dati, naalagaan nya pa kami ng ilang taon kaya
naging close kami sa kanya, nag retire sya years ago but Mom wanted to take care of
her kaya kinuha nya ng bahay malapit samin, even Dakota knows her. She passed away
years ago pero up until now, we still misses her.

"Get the hell out of here!"

Napatigil ang pag-iisip ko ng marinig ko ang kapatid ko. Nagsuot na ako ng t-shirt
and decided to go down.

"Hindi ikaw ang ipinunta ko rito Celestine"

"Hindi ko namang sinabing ako, ang tanga mo naman, ang sabi ko hindi ka welcome.
Comprehension sis" Ate said rolling her eyes.

"Where is Storm?"

"Nagpapahinga pa ang kapatid ko, probably spending the night, wishing Dakota is
with her instead of being stuck with a psycho like you, hindi mo ba alam gaano mo
pinapahirapan ang kapatid ko? First you lied being pregnant with his child, causing
him to lose his real child and his wife which is by the way kakambal mo"
"Wala kang alam!"

"Anong wala? Ikaw ang walang alam, my brother is suffering because of what you did,
now he is taking care of you and your child, na ayos lang naman pero stop asking
him to marry you cause that is just too much Paris, hindi ko kayang tanggapin ang
isang tulad mo. Isa lang ang sister in law ko, it's not you, it is Dakota"

Hindi ako nakababa, Celestine Montenegro is always vocal. She was really hurt, lalo
na si mom when they found out what happened between me and Dakota, lalo na nung
mamamatay ang anak namin. Dad almost took away everything, but mom had to
interfere. Lahat gagawin nya para protektahan kaming mga anak nya.

When Paris came home that day, hindi ko alam ang mararamdaman ko. She is pregnant,
magkaka-anak ako sa kanya. Hindi ko alam ang sasabihin ko. I was fixing things with
Dakota.

And fck that day! Of all days, doon pa napag decide-an ni Dakota umuwi. Hindi ko
alam, hindi ko alam ang tamang sasabihin to make her stay because I did fck up.

She moved away, umalis ng bansa, yun ang huling nalaman ko. Dad won't help me find
her, saying that he warned me about this, gusto nyang matuto ako.

Nung nawala sya, nung hindi ko na sya nakikita, nung tanging pictures at ala-ala
nya na lang ang nakikita ko. Narealize ko na, how much she means to me, na all
along, alam ko na why I am secretly visiting her room to see if she is okay, why I
will call the hospital kung nakauwi sya ng safe, why I will check the fridge, kung
kumain na ba sya and why I will often visit her social media accounts to see if she
posted something about us.

Hindi ko alam kakatulak ko sa kanya palayo, mas lalo pala akong nahuhulog na
pinapangunahan ako ng galit ko, na pinairal ko ang ibang emosyon kesa yung
katotohanan na mahal ko sya.

I was stupid. I was impulsive and that is why I lost them both.

Karma did come, Paris gave birth in a few months. It is a baby girl named Elle. I
was the one who gave her the name. Hindi ko alam kung bakit while waiting outside
the delivery room, I wasn't that excited, hindi katulad kapag nakikita ko si Dakota
and her growing tummy, it was nothing like that. It felt weird but then yeah, Elle
came pero wala pang isang buwan. Ate came to me, giving me a DNA result.

We know mali at hindi nya dapat ginawa pero she wanted the truth and the result was
negative. Elle was not mine. Hindi ko sya anak. Paris lied and I was so mad but I
realized that I deserve it. Ito siguro ang kabayaran sa lahat ng ginawa ko.

Elle is now 5 years old. She knows that I am not her real dad but she still calls
me Daddy. Paris still wanted things to work for us pero I am just here to help her,
para na lang kay Elle. I pity the kid, hindi nya deserve ipagkait sa kanya yung
totoong pagkatao nya.

"Your drunk again Paris" sabi ko kaya parehas silang natigil.

Ganyan naman si Paris, susugod sya bahay, demanding us to fix things lalo na at
lasing sya.

"Storm, babe"

"Eew" Ate exclaimed.

"We talked about this Paris" nakababa na ako. "Ano na naman to? Where's Elle?"

"S-she's with my mom" sabi ni Paris na tila iiyak.

"Please Storm, ask her to go home, ayokong nandito sya" sabi ni Ate. "Yaya,
pakilabas ang insenso ko, may dumating na demonyo!" she said walking away.

"Storm" she called me kaya bumaling ako kay Paris. "I missed you babe, diba? Ilang
taon na, ayusin na natin to please? Bigyan na natin ng maayos na pamilya si Elle"

I sighed.

"Ihahatid na kita" sabi ko, hinawakan ko sya sa braso, guiding her out of the
house.

Nung makalabas kami at halos nasa tapat na ng kotse ay pumiglas sya sakin.

"Ako naman una mong balak pakasalan, yeah you loved her first pero noong bata pa
kayo noon, ako talaga ang mahal mo pero bakit ayaw mo na sakin?"

"Paris for pete's sake! Fix yourself, alas tres ng hapon ay lasing na lasing ka!
Ano na lang ang sasabihin ni Elle sayo" I told her.

"I-I just want us to start again, para kay Elle? Please, ayusin na natin? I know I
lied about her being your daughter pero anak naman na ang tingin mo sa kanya, hindi
ba?"

"My relationship with Elle doesn't have anything to do with you, hindi naman
sapilitan na magka relasyon tayo for me to look after her"

"Storm, mahal kita"


"This is not love Paris!" I shouted at her. "Can we be honest? You do know who I
wanted to be with"

"Nagi guilty ka lang sa kanya kasi namatay ang anak nyo!"

Hindi ko napigilan ang duruin sya.

"Don't ever bring up my child like that again" I told her in a warning tone.

Just thinking of him/her brings so much pain to me.

"I'm sorry" she said. "Just bring me home, I'll pretend na hindi natin napag usapan
ito"

Hindi na ako sumagot, instead I opened up the door for her.

Thank goodness Paris didn't say anything during the ride.

Hinatid ko sya sa mansyon ng mga Sy. Dakota cut her ties with her family. To be
honest, I understand her. Masyado nga namang naging biased ang parents nila.

Paris went straight to her room, slamming the door behind pero nagkibit balikat
lang ako.

Paalis na sana ako ng makita ko si Elle with her grandmom, ang mommy nila Dakota.

"Apo, pasensya ka na, we have to cancel kasi sumasakit ang likod ni grandma" Mrs.
Sy said.

"But grandma, I want to go, please? Kahit si yaya na lang po?" Elle is about to
cry.

"Elle" I called her.

"Daddy!" mabilis itong tumakbo payakap sakin.

"Storm hijo, ginulo ka na naman ba ni Paris?" she asked. "Pasensya ka na, Elle
let's go"

"Ayos lang po" sabi ko. I bent down on one knee so I can level myself kay Elle.
"What's wrong?" I asked her.
"I want to go to this concert Daddy, mag i start na sya kaso sabi ni grandma,
masakit ang back nya so we couldn't go" sabi nito at tuluyan ng tumulo ang luha.

"Elle, apo"

"Ako na po ang bahala sa kanya mom" sabi ko dito. "I'll take her to the concert"

"Okay, salamat hijo"

I called my secretary to ask her to cancel my meetings. The great Thunder


Montenegro, retired a year ago. Ako na ang namamahala ng S&M na ngayon ay mas
kilala ng MC or Montenegro Corporations.

I made some arrangement to ensure that Elle will enjoy the concert, masyadong sikat
ang nagko concert but since we own the arena, I was able to get VIP seats for Elle
and I.

Hindi ko kilala kung sino ang nagko concert but it is like a boyband.

I just sat down there, nakikinig sa mga tugtog while Elle is having so much fun. I
am happy to see her happy.

Hindi ko namalayan na patapos na pala ang concert kung hindi lang.

"We are about to perform our last song for tonight"

The people in the arena started their "awws" and all.

"We will be singing your favorite song as our last song after this break, for now,
please enjoy our guest for tonight. Ms. Heather Sy"

"She has the same surname as I do!" Elle exlaimed.

Mabilis akong napaayos ng upo so I can visibly see the stage. My heart was racing.

The lights on the stage went off.

And when it lit up.

She was there.


She was smiling. She started playing her harp pero tila nabingi ako.

She is smiling, her hair is still brown, halos bewang nya ang haba ng buhok, naka
curl ang dulo. She is wearing a white sleeveless gown.

Parang katulad ng dati.


Para pa rin syang anghel.

Dakota Heather is playing harp in front of thousands of people.

My wife is back.

-----------
To be continued.

Papatulugin ko sana kayo ng mahimbing lahat kaso scam ako eh HAHAHAHA

- Noona.

        Chapter 18 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Heather, that was amazing" nakangiting bungad sakin nung isang member ng grupong
nagko concert ngayon.

"Yeah, I told you man, when I saw her playing abroad, I knew she is really good"
dagdag nung isa.

"Thank you for having me" sabi ko.

"No, thank you for playing for us, we will continue to get in touch with you, para
kang anghel kanina, lahat ng atensyon ng tao ay nasa iyo, napakaganda mo" their
Manager told me.

I just smiled at her. Matanda lang sya siguro sakin ng 2 or 3 taon.

"Thank you, pano, I have to go" sabi ko sa kanya.

"Na-uh, you are staying, sasama ka sa eat out namin after the concert, bawal
tumanggi, right boys?" sabi ni Manager Hazel.
Tumango naman yung ibang member.

"This is Travis, Cleo, Sam, and Emmanuel" pakilala ni Hazel sa mga nagpe perform
kanina na tinitilian ng ilang libong babae. "I am introducing you to her dahil
itong si Heather ay hindi fan ng mga boyband like ours so malamang ay hindi nya
kayo kilala"

Tumingin ako sa apat at nahihiyang ngumiti, bakit ba kasi hindi man lang ako
nakapag research sa kanila.

"Mamaya na kayo mag get to know pa, boys last song perform well ha" sabi ni Hazel.

Nag akyatan naman yung apat. Hindi man ako pamilyar sa music nila ay masasabi kong
maganda iyon, lalo na yung apat na lalaking yun, they looked nice.

"Wag ka ng tumakas Dakota, sasabunutan kita" sabi ni Hazel.

Natawa nalang ako, Hazel and I met 3 years ago. Nagsisimula pa lang sya pagiging
manager and look where she is right now.

"Should I tell them your real name, pang screen name mo lang kasi ang Heather"

"Totoong pangalan ko pa din naman yun, second name nga lang" sabi ko.

"Sure ka bang ayaw mong sumama na lang at mag continue as guest sa tour namin?"
tanong nya.

"Hmmm, I told you, may arrangements ako"

"Kapag pumayag ang magiging producer namin, papayag ka na? Pipirma ka na ng


contract with us?"

"Ugh, who am I to decline that, di naman ako mayaman, syempre kapag pumayag kayo sa
arrangement ko then deal pero humanap ka muna ng bagong producer nyo para sa world
tour na pinaplano mo"

"You're mean! Wala ka bang tiwala sakin?"

Tumawa na lang ako at umupo sa isang gilid. I can never say no to her, Hazel helped
me a lot lalo na nung nagsisimula ako. Hindi naging madali ang magsimula lalo na at
lumaki akong mayaman. I had to drop everything, ang pagiging Sy, ang pagiging
Montenegro, lahat ng bagay na makakapagpasakit sakin.
Kinailangan kong mag move on. Kinailangan kong maging matatag.
I lost so many years. I fought too many painful battles na ni isa ay hindi ko
naipanalo.

I read sa isang book,

One can give up many things for love,


But should not give up oneself.

When I fell inlove with Storm many years ago. Umikot ang mundo ko sa pangarap na
maging asawa nya lang, na maging perfect wife para sa isang Montenegro. Just
because he didn't love me back, I gave up my passion, which is playing harp. I gave
up on myself. Nakalimutan kong mahalin ang sarili ko.

I forgot what I deserve. I forgot the woman who I really am. I was all about love
and storm. Sa lahat ng bagay at desisyon ko ay nakabase kay Storm.

So when we broke up years ago, kung break up nga bang matatawag iyon dahil ako lang
naman ang nagmahal sa aming dalawa. I was able to gather my own strength, to fight
for what I deserve, to find my own worth.

Narealize ko as years go by, hindi dapat ganoon ang maging mentality ng isang
babae, na kailangan nya ang isang lalaki to be complete. I realized that what we
need as a woman is to love ourself, to be confident na we are more than what we
think we are, na we can be something greater dahil babae tayo.

Storm and my heartaches, I rolled my eyes, that's so in the past now. Five years na
akong payapa at masaya. Apat na taon akong namalagi sa amerika, salamat sa savings
ko. I pursued being a harpist, tumigil ako sa pagiging doktor, it often bring up
memories I refused to remember. I have gigs and guesting. I am surviving pero
masyadong mahal ang expenses sa amerika, you cannot just do gigs and stuff all the
time, natapos na rin ang ipinatayo kong candy shop dito sa bansa as a business. So
last year ay umuwi na ko.

It was quiet, hindi naman kami nagkita pa ever ni Storm or nung kakambal ko. I
unfollowed them on social media and I rarely use it.

"I want ramen manager!" Cleo said.

"I don't think they have ramen there pero I'll see, medyo late na kaya naman
maswerte pa tayo dahil hinintay tayong matapos ng favorite filipino restaurant mo
dito sa mall Sam" Hazel said.

"Nice! Let's go na, RIP sa ramen mo Cleo" sabi ni Sam.

They all started walking away kaya lumapit na sakin si Hazel.


"Good thing may nahanap pang bukas at hindi fast food or catering ang kakainin ko,
luckily nanonood pala yung may ari nitong mall at arena, eh fan yung anak nya kaya
naman pina open nya ng longer ang shops and restaurant" sabi ni Hazel.

"I see, ayoko ng ramen pero saan tayo kakain?" I asked her.

"Ah, filipino fine dining lang" sabi nya.

"Pwede mag take out, I mean, kakain ako with you guys, pero sa tingin mo may
macaroons doon?"

Natawa sya.

"Hindi talaga nagbabago ang favorite nya ha, anyway let's see na lang, nakakahiya
naman doon sa may-ari, they will be dining with us"

Ngumiti na lang ako at sumunod sa kanya.

We arrived at the restaurant at halos himatayin sa kilig ang mga server na babae
dahil sa mga kasama namin.

I sat beside Hazel, nasa tabi ko si Travis. Bakante ang dalawang upuan na nasa
harapan ko at ni Hazel, probably para doon sa boss.

Mukhang naka order na dahil nag start na silang mag serve ng pagkain. Hindi ko
napansing nagutom na pala ako kaya naman takam na takam ako nung nagserve sila ng
sinigang na pork belly.

Hazel handed me my own bowl at nagsimula na kong magserve ng pagkain ko when a kid
sat down in front of Hazel.

"I am so happy! I am eating with SW Band (South West)!"

"Hello" the four guys greeted the kid in front of me.

I think she is around 5-6. Maganda syang bata, mukhang bibo.

"What's your name baby?" Hazel asked.

"My name is Elle, I'm five! I want to join your band in the future!" she said all
smiling.
Natuwa naman ako, ang gaan ng pakiramdam ko sa batang ito. Napaka cute.

"Of course, when you are old enough, isasali ka na namin" Emmanuel said.

"Gurang na tayo nun" Travis said in a low tone kaya nagtawanan kami.

"Hi miss, you look like an angel earlier, parang kamukha mo nga ang mommy ko eh,
kaso parang may iba pero ewan ko pero, ang galing mo po doon sa parang big guitar"
she said to me.

"Aww thank you, that is called harp" sabi ko. Nagsimula na kong humigop ng sabaw. I
am really hungry.

"Yeah I remembered, sabi nga ni Daddy sakin harp iyon" sagot nito. I smiled at
nagpatuloy sa pagkain. "Daddy! You're right, harp nga!"

"I told you, right?"

Kusa akong nag choke sa kinakain ko ng marinig ko ang boses nya.

I felt Hazel's hand on my back. Travis handed me a glass of water pero hindi ako
makapag angat ng tingin lalo na nung maramdaman kong maupo sya sa harapan ko.

Nanatiling nakayuko ako at nagpupunas ng bibig gamit ang table napkin, nakatingin
ako sa kinakain ko.

"Hello, you must be Elle's father. The owner of the arena na everyone is dying to
get in" Hazel said.

I heard him chuckle.

"I'm Dalfon Storm Montenegro, but you can just call me Storm"

Ang bagyo.
Storm, yun ang pangalan nya sa tagalog.
He is here.
He is really here.

Elle is Paris' daughter. Anak sya ni Storm and Paris, that's why she looks good.

"Pleasure to meet you Storm, I am Hazel, manager ako ng SW. This is Cleo, Sam,
Emman, and Travis"
Naramdaman kong nag iisang tayuan yung apat to shake his hands.

So much for my "so long ago" speech kanina. Jino joke time ata ako ng tadhana, na
yung nasa isip ko lang kanina ay nasa harapan ko na ngayon.

Dimunyu.

As what Hazel will always say, kapag may maling nangyayari she will always say that
word.

"And this is Heather, she played the harp earlier"

Ukinam ka talaga Hazel!


Ano nga bang alam nya, hindi ko naman sinabi sa kanya kaya heto pinapakilala nya
ako sa ex-husband ko.

Hindi naman ako kinakabahan dahil may feelings pa ko, meron kasing mga bagay na
kahit natapos na, hindi ka na makakita ng rason para balikan or makita pa. Isa doon
si Storm, we ended our relationship years ago and I do not see any reason why we
have to cross paths.

I cleared my throat.
Ito na talaga.
Nag-angat ako ng tingin at nagtama ang paningin naming dalawa.

He is looking at me intently.

Naglakas ako ng loob to offer my hand.


Hindi naman sya siguro gagawa ng mali lalo na at kasama nya ang anak nya.

"Heather Sy" pagpapakilala ko. I tried to keep a straight face, hoping na hindi
mahalata ang kaba ko.

He smiled at me and took my hand to shake it. I was relieved. Mabuti naman at
maayos na ang utak nya.

We are still shaking hands ng ngumiti sya sakin. Mabilis akong bumitaw at bumalik
sa pagkain.

"Ang sweet nyo naman at sinamahan nyo itong anak nyo Mr. Montenegro, salamat rin ho
at talagang nag abala pa kayong pakainin kami"

"No worries" Storm said. he drank his wine. "I just didn't expect to see someone
special"
Muntik na naman akong ma choke sa kinakain ko. I decided to put down my utensil and
give him a warning stare.

"Sino naman yun? Nasa concert ba?"

"Yeah"

"Sino?" Hazel asked, kumakain sya at nakayuko, lahat sila halos busy sa pagkain
kaya hindi nila napapansin ang naglalabang tingin namin ni Storm.

"My wife"

--------------
To be continued.

- KayeEinstein.

        Chapter 19 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Wife? Mommy ni Elle?" Hazel asked.

We we're interrupted when my phone started ringing.

Lumayo ako sa kanila at lumabas ng restaurant dahil akala ko kung sino iyon. Grab
driver pa lang na in-schedule ko to pick me up, he said he will be on his way na
kaya siguradong sakto lang pagkatapos naming kumain lahat.

I don't wanna stay here. Pakiramdam ko ay nasu suffocate ako. Dinala ko na lang
sana ang kotse ko.

Saglit akong sumilip sa loob, kung saan tanaw ko si Elle. She is an adorable child,
I just somehow felt a pang of pain in my chest pero I am already loving her,
afterall pamangkin ko pa rin naman sya.

Anak sya ng kapatid ko at ng lalaking dating minamahal ko. What an irony.

Hindi na ako masyadong sumilip pa, afraid to catch a glimpse of Storm.

"You won't see me there"


Kusang nagtayuan ang balahibo ko ng marinig ko sya sa likod ko. I slowly turned to
face him, only to find out na napakalapit namin sa isa't isa. Too close that I was
able to smell the soap he used.

I took a step back.

"What the hell, ano bang ginagawa mo dyan sa likod ko?" inis kong tanong sa kanya.

"I wanted to talk to you"

"Ano ba, talk na naman? Nag usap na tayo ha" I was trying to contain my voice,
ayokong marinig ng mga tao sa loob na nag uusap kami.

Kahit si Hazel nga ay ayokong malaman nyang kilala ko si Storm.


Ang alam kasi ni Hazel ay ulila ako, nagka chance makapag abroad and you know I was
striving to survive.

"That was five years ago Dakota" he said in a serious tone. "Nagawa mong sabihin
lahat ng gusto but I didn't get the chance to say mine"

"I am not interested Dalfon Storm"

"I'll make you interested Dakota Heather"

Napahinto ako, ano bang nakain nito at ang kulit?

"We are done, wala ng saysay ang pag uusap natin, and please stop calling me wife
or whatever, may sayad ka ba? Nandyan yung anak mo, ano na lang sasabihin sakin ng
kapatid ko?"

"That's why we need to talk"

"Talk to your wife" sabi ko. He probably married her anyway. Bakit pa ba ako
nilalandi nito?

Nilalandi agad? Ano ba naman tong nasa utak ko.

"That's why I am talking to you"

"Ano ba? Niloloko mo ba ko?"

"You said talk to your wife, ikaw ang asawa ko Dakota, who else would I talk to?"
Ilang segundo akong napatitig sa kanya.

"You got to be kidding me, you got to be kidding me" sabi ko habang humahawak sa
noo ko.

"You should've known that annulment don't work that way in here, not because you
sent and sign in, it means I need to do the same"

Pinigilan kong suntukin ang dibdib nya.

"You are an asshole, I spent so much money for that!"

"Then I'll pay you back, let's just talk"

I rolled my eyes.

"Oh my goodness, bakit hindi ko finollow up, ang tanga ko" I said to myself.
"Makakasuhan pa ako kung hindi mo sinabi sakin"

Kung nagpakasal ako ulit, malamang talaga makukulong ako dahil wala akong idea sa
pinaggagawa ni Storm.

"What?"

"Anong what?!" inis kong sabi, sumilip ako sa loob. Kumakain pa rin sila. "Itanong
mo yung what sa utak mo, may sarili na tayong buhay tapos ngayon sasabihin mo
sakin, asawa mo pa rin ako?"

"I am asking what do you mean by makukulong, did you marry someone else?"

Kusang tumaas ang kilay ko.


Ano bang pinagsasabi nito?

"Did you marry Leo? Are you together?"

I chuckled bago nag cross arms.

"Mamatay ka kaka-isip" sabi ko at akmang tatalikuran na sya pero hinawakan nya ko


sa braso.

He pulled me closer.
"I'll make you come to me"

Naglaban ang tingin namin.

"Babalik ka rin sakin, we will fix this"

Tinulak ko sya ng marahan.

"Asa ka"

Tas pumiglas ako sa kanya at pumasok na sa loob. I sat down sa kinauupuan ko at


nakitang patapos na sila. Umupo na rin si Storm sa harapan ko pero hindi ko sya
pinansin.

"I have to go first guys, dumating na kasi yung sundo ko" I told them.

His brows furrowed pero hindi ko pa rin sya pinansin. Ano bang meron sa lalaking
to?
Trip na naman nya ko?

"Sir, here's the dessert you requested earlier" nilapag nung babae yung tatlong box
ng macaroons.

"Wow, daddy's favorite!" sigaw ni Elle bago kumuha ng isang piraso doon.

I bit my lip.
Utang na loob Hazel.

"Ayan na, ayan yung hinahanap mo Heather" Hazel said. "May ganito pa kayo miss? Pa
take out naman for her"

Dimunyu.
My head is exclaiming that.
Hazel and her mouth.

Hindi ko naiwasang tapunan ng tingin si Storm. Weird nya kong tinititigan.

"You can take this home" Storm said, he pushes one box of macaroons to me.

Nag-aalangan man ay tinanggap ko iyon.


"T-thank you" I said.

"Shoot, I need to go to, sabay na lang ako sayo Heather ha?" Hazel said habang
nakatutok sa phone nya.

"Y-yeah" sabi ko, napalingon pa ako kay Storm pero nag iwas na ako ng tingin. I
stood up and ganoon din si Hazel.

"Thank you Mr. Montenegro" Hazel said.

"You're welcome" tumayo si Storm. Nag shake hands pa ulit sila ni Hazel bago sya
bumaling sakin. "See you" seryoso nyang sabi.

I just faked a smile.

Mabilis akong tumalikod at sinundan naman ako ni Hazel.

"Grabe ang gwapo ni Storm Montenegro, may anak nga lang sya, sa tingin mo na okay
pa sila ng mommy ni Elle? Pwede naman akong mommy" sabi ni Hazel habang tumatawa.

I couldn't laugh with her.


How can I?
Para kasi akong pinaglalaruan ng tadhana.

Mabilis akong naligo at nagpalit ng pantulog ko.

Inilapag ko sa side table ng kama ko ang macaroons. Muntik pa kong matawa kapag
naaalala ko yung mukha ni Storm.

Matutulog na sana ako ng bumukas ang pintuan ng kwarto ko.

I smiled instantly when I saw him rubbing his eyes.

"Mommy" he said yawning.

"Did I wake you up?" tanong ko. He went up to my bed at mabilis na sumiksik sakin.

"Bring me next time, I wanna see you play in front of a big crowd"
"Opo" sabi ko.

Napatingin sya sa nasa table ko.

"I brought that for you" sabi ko ng nakangiti.

"Thank you for bringing my favorite mommy, I love you" he kissed me on the cheeks
bago isiniksik nya ang mukha nya sa leeg ko.

"I love you too" sabi ko. I started playing with his hair, para makatulog pa sya.

"Daddy's favorite!"

Tila umalingawngaw sa isipan ko ang boses ni Elle.

Nilayo man kita anak,


May mga bagay ka pa ring nakuha sa kanya.
Mula sa mata at matangos mong ilong.
Sa kulay ng buhok at pagtingin.
Montenegro ka talaga.

Archer Cygnus Sy

I kissed him on his head as my mind travelled back to what happened five years ago.

I was driving and I was in so much pain after that fight with Storm. I wanted to
stop pero hindi ko magawa lalo na nung makita ko ang dugo sa mga binti ko.

I don't wanna lose my baby, hindi ko kaya. Sya na lang ang meron ako.

Traffic at kahit gusto ko ay hindi ako aabot sa ospital namin, I called Leo. Si Leo
lang ang kaya kong tawagan. He made arrangement and luckily I was near a private
hospital.

I remember walking alone, asking for the medical staff to help me. Ayokong mawala
ang anak ko. I passed out, maybe sa pagod at pagpa panic.

When I woke up, muntik na kong mag hysterical. Wala na ang baby bump ko, Leo came
to me and I started crying dahil natatakot ako.

Leo told me right away that I did gave birth too early. I was on my sixth month.
Hindi ganoon ka posible na mabuhay sya.
Pero my boy is a fighter.
He held on. He had too many machines on him. Nasa incubator sya kung saan bantay
sarado sya ng mga especialista.

I cried so hard nung makita ko sya. He was so small, he was so fragile. Nung in
allow akong hawakan sya and his little fingers held mine. I know, I found someone
who will love me and I will love unconditionally.

So I made a promise, pinangako kong poprotektahan ko sya. He just need to fight


with me. Hindi ko hahayaang masaktan sya ng kahit na sino, kahit ng sarili nyang
ama.

I decided to end things with Storm. He already concluded na patay na ang anak namin
so I left it that way. Hindi ko naman sya sinagot ng oo at hindi ko naman
idineklara sa kanya pero baka way na din iyon para maging maayos ang lahat.

I named him Archer, just like the constellation. I still wanted to add something on
his name na may kaugnayan sa ama nya. Cygnus is also a contellation near milky way.
I am always amazed with archer, they are tough and strong and that's my son. He
fought a long battle of medicines and all for months. Nakatira ako sa ospital so
that I can be beside him at hindi nya ko binigo. My baby did survive.

He is now five.
Araw-araw pagwapo ng pagwapo.
Araw-araw mas nagiging kamukha ng tatay nyang babaero.
I chuckled nung makita ko yung macaroons.

I know Archer, don't ask about his dad. Hindi naman ako nagkukulang sa kanya kaya
pakiramdam ko ay sapat na ako sa anak ko.

Pero alam ko din na matutuwa sya kung malalaman nyang.

Hey baby, this macaroons are from your dad. Parehas kayo ng favorite.

But my smile did fade ng maalala ko si Elle.


Ayokong sirain ang pamilyang meron sya.
Ayokong masaktan si Archer kapag nalaman nyang hindi sya naalagaan ng sarili nyang
ama and he was able to take care of his other kid.

It is better this way.


Better to be distant and safe.
Malayo sa bagyo.
Malayo sa ama mo.
Malayo kay Storm.

Archer Cygnus will always be the best gift that Dalfon Storm gave me.
-------------
To be continued.

Matulog naman kayo! HAHAHAHA

Join naman kayo sa facebook group namin @Kaye einstein bibies.

Ang di mag join, mawawalan ng net! CHAR hahahaha

What do you think will happen next?

- Noona.

        Chapter 20 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Archer!" I called my son. I am cooking his favorite adobo and I am almost done.

Dahan-dahan itong bumababa ng hagdan, wearing his blue pajama. His hair is messed
up at kitang kita ang pagka brown nito kapag tinatamaan ng araw.

He is holding his iPad, busy with his learning app.

"Good afternoon baby" sabi ko. Hinalikan ko ang tuktok ng ulo nya.

"You don't have work mommy?" malambing nitong tanong sakin.

"No gig for today, wala pang schedule" sagot ko, binuhat ko sya para makaupo sya sa
high stool na nasa tapat ng kitchen counter.

Bumalik na ko sa pagluluto dahil bumalik na ang atensyon nya sa ginagawa nya sa


iPad nya.

"I wanted to see you play" sabi nito out of nowhere.

"What's that baby?" tanong ko at lumapit sa kanya.

"Next time that Tita Hazel bring you, I wanna come too. I wanna see you play" sabi
nito sakin. Seryosong seryoso sya.
His eyes. Kamukhang kamukha sya ng tatay nya. Nakakatakot pala ang mata ni Tita
Akira kapag nasa lalaki na.

It was like when I am looking at Archer, para akong nagta time travel nung bata pa
kami ni Storm.

I held his face and kissed her forehead.

"Promise" sabi ko and then he smiled at me.

Ang gwapong bata, may genes ka din namang namana sakin nak.

<img
src="https://img.wattpad.com/aa0325958b9942db3d235b118269d72499191075/68747470733a2
f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53
746f7279496d6167652f4e583469634673655831737255513d3d2d3938343131343734392e313634396
363313665346165643235313838383038303134323031312e6a7067" style='max-width:90%'>

"Good morning Ate" Kristine said to me, sya ang tagapag-alaga ni Archer. "Good
morning pogi kong alaga" she pinched Archer's cheeks na mabilis na namula. "Ang
mestizo naman" she giggled.

"I'm almost done here, gutom ka na ba?" tanong ko rito.

"Ayos lang ate. Dumating pala yung boyfriend mo" sabi nito bago umupo.

Kumunot ang noo ko at kusa akong napatigil ng makita ko yung pababa sa hagdan.

He is wearing PJs at naka topless habang pababa, revealing his perfectly fit body,
idagdag mo pa ang six pack abs nya.

Pupungas pungas pa ito.

Kristine even bit on her lips na tila attract na attract dito.

Napalunok ako ng magtama ang paningin namin and he immediately smiled.

Leonardo Hermosa.

"Hey" bati nito at akmang lalapit pero mabilis na hinarang ni Archer ang isang paa
nya kaya napahinto ito.

"Hey man, good morning"


"Good morning" plain na bati ng anak ko rito. Akmang lalapit ulit si Leo pero hindi
ibinaba ni Archer ang paa nya. "Tito Leo, I already told you, my mom is just for
me"

"Oo nga, hindi ko naman sya kukunin, you know we can share man" Leo said kaya
sinamaan ko sya ng tingin nung sumama ang mukha ni Archer.

"Stop saying that my mommy is your girlfriend, lahat naman ng older guys iiwan lang
mommy ko, just like my dad, kaya mommy hintayin mo na lang na lumaki ako. Ako na
ang mag-aalaga sayo" Archer seriously said.

Parehas kaming napahinto ni Leo. He stood up and brought me his iPad papuntang
sala.

"Oops magdidilig muna ako sa labas ate" sabi ni Kristine.

Binato ko yung basahan kay Leo bago tumalikod at bumalik sa pagluluto.

"Sorry na" sabi nito sakin.

Humarap ako sa kanya at nagulat kung gaano kami kalapit sa isa't isa. I had to push
him a bit. Ang init kaya.

"Please wear something" sabi ko.

"I will" sabi nito bago tumingin kay Archer. "He did change, isang taon lang kaming
himdi nagkita"

"Well, he is growing up at hindi magandang joke na sabihin mong boyfriend kita"


huminga ako ng malalim. "Alam mo naman gaano ka sensitive si Archer when it comes
to me getting in a relationship"

Tumalikod ako at bumalik sa niluluto ko.

"Yun lang naman yun right?" napahinto ako pero hindi pa rin ako humarap. "The
reason why I am stuck in this friendzone, the reason why we can't move forward to
be together ay dahil lang kay Archer, right?"

I felt suffocated by his question. May sagot ako sa tanong nya pero hindi ko alam
kung bakit nahihirapan akong sumagot agad.

"W-what do you mean?"


Dahan-dahan nya kong hinarap.

"The main reason why you couldn't look at me the way I look at you, dahil kay
Archer yun diba?"

"W-what else?"

"Archer's father, your first love, my cousin, si Dalfon Storm"

Pinilit kong matawa sa sinabi nya kahit pa nakakaramdam ako ng kaba dahil sa kung
saan.

Dalfon Storm and I are long done. Gusto nya lang mas paghirapin pa ako kaya hindi
sya pumayag na ipa annul agad ang kasal namin, he wanted me to suffer at ako naman
ay matagal ng naka move on sa kanya. Yun lang yun.

Yun lang naman yun.

"Ano bang sinasabi mo Leo, let's eat baka gutom ka na. Tapos na kami ni Storm"

"I hope so too" he said seriously pero mabilis nyang pinalitan ng ngiti. "I'll just
go get some clothes, I forgot to put one tapos dito na ko dumiretso, malapit kasi
to kaya naki sleep over na muna ako, ang tagal ng surgery kanina, good thing it was
successful"

"That's nice" sabi ko at pinatay ang kalan. "Go get change and talk to Archer, big
deal sakin ang anak ko"

"He is also too me, I really want to become his father, I almost raised him like he
is mine kung hindi lang ako dito naka based sa bansa nung nasa US kayo. I love him
Dakota, I love him like I love you" he kissed my head bago nagmamadaling umakyat,
probably afraid na pagalitan ko sya.

I bit my lip and smiled a little. Leo had always been vocal about his feelings.
Hindi sya kilala ni Kristine dahil she just started a few months ago at yun yung
kasagsagan ng pagka busy ni Leo sa ospital. Sya na muna ang pansamantalang
namamahala sa ospital na pinagta trabahuhan ko dati. I felt bad again nung maisip
ko si Celestine.

Knowing her, uubusin nun ang buhok ko sa galit. I left without saying goodbye at
itinago ko pa ang pamangkin nya. She will kill me.

Leo probably joked Kristine na boyfriend ko sya nung dumating ito kahapon. Archer
doesn't like the idea of me dating or having a boyfriend. He knows na hindi pa ko
handang sabihin sa kanya ang about sa dad nya. He is very smart. He also thinks na
may deeper reason why his Dad left. Ayaw nyang mag boyfriend ako kasi ang iniisip
nya I'll have another family and forget about him. Which will never happen. He is
like that, quiet and attentive. Mailap like him.

But he is okay with Leo, hindi pa lang siguro sya talaga ganoon kahanda magka
father figure.

Tatawagin ko na sana sila agad nung makapaghain ako but I stood there quietly.
Looking at their back. Archer is now laughing happily with Leo, mukhang nauto na
naman sya ni Leo na makipagbati. They are playing something sa gaming console na
regalo ni Leo sa anak ko.

I smiled.

Why do you have to show up all of a suddenւ making me doubt my own feelings?

I should give Leo a chance, he was there through it all but I do not want to be
unfair to him, gusto ko kapag handa na talaga ako, kapag kaya ko na syang mahalin
ng hindi nag aalinlangan. Yung kaya ko ng suklian at higitan pa ang pagmamahal na
binibigay nya sakin. Leo deserves the best.

I wanna be that person pero I cannot fake it. Someday, I will be ready. Ready
enough to be the woman for him if not, then I hope God blesses him with a woman way
better than me.

Hindi ko napansing nakatingin na pala sya sakin, yakap yakap nya habang kinikiliti
si Archer. I smiled at him, he smiled back and mouthed I love you.

I love you.

How I wish na kung gaano kadali sabihin ang salitang yan ay ganoon din kadaling
mapapasunod ang damdamin natin.

Kakatapos ko lang sa shop inspection ko sa isang candy store ko sa isang mall. Pang
4 na shop ko na sya within the area. I decided na sa labas na mag dine out dahil
ginabi na rin ako past 8PM na.

Leo will often come visit the house pero masyado syang busy sa pagiging doktor, he
kept asking me to go back as a doctor pero hindi pa ako handa sa ngayon. Archer is
now focus sa new hobby nya which is painting. He draws so well and he is good with
math. Anak talaga ng engineer.
Kaka birthday lang ni Archer 3 days ago, it's just a simple family gathering, hindi
naman sya mahilig sa party kaya masaya na sya na kami-kami lang nila Leo ang
bisita.

Minsan naiisip ko, naaalala kaya ni Storm ang anak namin, alam kong iniisip nyang
patay na to pero sumasagi kaya sa isipan nya? I doubt that, may masaya na syang
pamilya. May anak na sila ni Paris. Elle seems to be a nice kid, sana hindi magmana
sa kapatid ko.

Kumakain ako mag isa sa isang italian restaurant and across that ay napakaliwanag
ng nagpapalitang ilaw sa kabilang gusali, ito yung high-end bar na kilala pero
medyo pricey daw.

Hindi naman talaga ako mahilig sa bar, lalo na nung nagka anak ako. Namamangha lang
ako dahil ang ganda nung labas nito, mas kumunot ang noo ko ng makita ang isang
kotseng pamilyar sa mata ko. It's been 5 years pero kilala ko ang sasakyan na yan,
lalo na ang plaka.

Storm's car.

Pero baka hindi naman na sa kanya, maybe he sold it, mahilig naman magpalit ng
kotse iyon. I sold my car before going to US, naging dagdag din iyon sa pera naming
mag ina and to sustain Archer's medication back then.

Up until now kaya ako nag i strive harder is to secure his future.

Archer is born with a certain heart disease na nakuha nya rin because of being born
early. I am saving up para sa operation nya, I am almost there and kahit pa
magsisimula at masi zero ulit ako. I want to make sure he will have a normal life
in the future.

We avoid getting him stressed out or kahit sumama lang ang loob. Kristine is a
nurse, hindi lang sya basta baby sitter nya. I pay her more kaya mas pinili nya na
lang na mag stay samin kesa mag ospital.

Halos ma choke ako ng makita kong lumabas ng bar na iyon si Storm, iika ika ito at
halata mong lasing na lasing. Papalapit sya sa kotse, kotse nya pa din pala iyon.
Not so him na hindi nagsasawa ha.

He is actually really close lang dahil nasa tapat ko mismo ang parking. Inangat
nito yung susi sa mukha nya, maybe trying to find the key to open up the car, he
tried numerous time pero hindi bumakas iyon, wala ba syang remote key or something?

He threw the key somewhere and just sat down beside his car, lasing na lasing, his
eyes are close and narealize ko lang na hindi ko na naubos ang pagkain ko
kakapanood sa kanya.
I bit my lip as I called the waiter for the bill, I paid right away, afraid na baka
pag dumilat sya ay makita ako. I stood up right away and I went out, mabilis akong
pumara ng taxi pero nung huminto ito ay nag apologize na lang ako dahil hindi ako
sasakay.

I just found my way walking towards that parking, kung nasaan ang bagyo, kung
nasaan ang delubyo, kung nasaan si Storm.

I picked up the keys he threw away at tumayo sa harapan nya, marahan kong sinipa
ang paa nito, gumalaw naman ito pero nanatiling nakayuko.

"Storm" I called him. "Dalfon Storm!"

Instead of answering me, tinaas nito ang kamay nya, showing me his ring.

"Pass miss, I'm married"

Our wedding ring.

Napalunok ako. What the hell?


Ang feelingera ko, baka kamukha lang nung ring namin or baka binigay nya na ang
singsing ko kay Paris.

"Storm"

"Ano ba, selosa yun kahit tahimik. Doon ka na, panget ako"

He sounded so drunk.
Good Lord.

"Tatayo ka ba dyan or ipapalunok ko sayo tong susi mo?" mataray kong tanong.

Tila nagising sya at mabilis na nag angat ng tingin sakin. He is so drunk pero tila
nagulat ito na makita ako.

"Pota, iba ata yung nainom ko ngayon" he laughed, he stood up slowly. Sumandal ito
sa kotse nya. "Look, you really look like her"

"Ano ba Storm, umuwi ka na, kaya mo ba?"

Ang bobo ng tanong ko.


Pero kasi pano to uuwi?
Naiirita kong nasabunutan ang sarili ko.
Saglit pa lang napu frustrate na ko.

"You really look my wife"

Napahinto ako at tinitigan sya.

"Ang ganda talaga" he said laughing.

Of course I look like Paris.


Pero marami ang nagsasabi, nagbago na daw iyon. Paris gained weight a bit and as
for me luckily dahil sa walang sawang pagtatrabaho ay na maintain ko ang katawan ko
after Archer.

Nagulat ako ng ituro nya at dutdutin ang mukha ko, tumama ang point finger nya sa
noo ko.

"Damn" he cursed. "Ini engkanto ako, nasa harapan ko ba si Dakota or high ako?" he
said and then he laugh.

Nanlaki mata ko.

"Are you on drugs?!"

"Geez, you want my mom to kill me?" he chuckled. "I just feel like it but now you
sound exactly my wife"

"Hindi ako si Paris"

"Right, because you are Dakota Heather Sy-Montenegro, my wife"

Ilang segundo yatang nagpa ulit ulit sa tenga ko iyon bago ako nakabalik ng agawin
nya ang susi nya.

"Nababaliw na ko, nakakakita ako ng mga aparisyon"

Mabilis kong inagaw ulit yun.


I cannot leave him to drive alone, pag namatay pa sya ay konsensya ko.

"I'll drive" sabi ko.

Shock was written on his face.


"Totoo ka" he said.

Alak pa. Inurong ko sya at binuksan ang passenger seat, alam ko ang susi ng kotse.

"Pasok lasinggero" sabi ko.

"Sungit mo misis" he laughed bago pumasok muntik pang mauntog.

Ang tanga.

Umiiling-iling ako habang nagsi seatbelt.


I cannot believe I am doing this.
I cannot believe I am here driving this drunk bastard home.
Yung lalaking nananakit sakin.
The man I used to love for years.
The father of Archer Cygnus.
The well known Dalfon Storm Montenegro.

Nakasandal si Storm at nakaharap sa bintana sa side nya.

"Saan ka ihahatid? Sa bahay nila Mommy I mean Tita Akira?"

Hindi sya sumagot, akala ko tulog na.

"Sa bahay" simpleng sagot nya. He sounded so tired.

"Saang bahay jusko?!"

"Sa bahay natin"

Napalingon ako sa kanya pero mabilis na ibinalik ang daan sa pagmamaneho, ayoko
pang mamamatay may anak pa ko.

Binubuhay ko pa ang anak natin.

"Doon ka pa din pala nakatira"

"That is our house, and you will always be my home" naramdaman ko ang paglingon nya
sakin.

"What?!" mataray kong tanong sa kanya.


Pero hindi sya sumagot at binalik ang tingin sa labas.

The travel was smooth na sana dahil tahimik sya until

"Do you know what day it is?" tanong nya all of a sudden not looking at me.

Tunog lasing pa din sya pero tila may iba sa boses nya.

"What? Birthday mo ba kaya ka naglasing?" I joked. Alam ko ang birthday nya.

Napalingon ako when I heard sobs.

"H-hoy Storm, ano?" tanong ko.

"How can you forget?"

He is really crying, hindi ko man nakikita, rinig na rinig ko sa boses nya.

"A-ano bang meron ngayon?"

"How could you forget what day it is today and why I am there hoping those alcohol
and beer would drown me"

"Storm"

Lumingon sya sakin. His face is so red, he is crying.

"Hoping that something or someone will kill me, so I can be with him, na sana kahit
isang beses makita ko man lang sya"

I stopped driving, mabuti na lang at wala kami sa highway at wala ng sasakyan halos
dito.

I stopped because I know now what he is talking about.

"How could you forget?" he said in between sobs. "How could you forget the day we
lost him?" he looked at me straight. "Ngayong araw namatay yung anak natin Dakota"

Ito yung araw na nagsinungaling ako, making him believe our son died instead of
telling him Archer was born 3 days ago.
I bit my lip.

What do I don't know now?

------------
To be continued.

Vote and comment.

I am really busy re-painting my house for Christmas. Full sched din next week
because of Thanksgiving, pero I'll try to make time to update.

Sana po maintindihan.

- KayeEinstein

        Chapter 21 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Hindi ko alam how I managed to still drive for him after that conversation.
Guiltiness is eating me. Hindi ko man direktang sinabing namatay ang anak namin. I
made it look like that.

Tahimik na si Storm at pakiramdam ko ay nakatulog na talaga sya kaya kahit papano


ay nakapag drive ako ng maayos.

I was amazed na alam ko pa rin ang daan pauwi sa bahay na iyon. The last time I saw
that house was years ago and I promised na hindi na babalik pa pero ito ako ngayon
at nagpapark sa harapan nito.

Ang scam ko talaga ko.

Umiiling-iling ako habang hinuhubad ang seatbelt ko. I gently tap Storm, nung una
ay hindi sya gumalaw.

"Dalfon Storm" I called him, maya maya ay tila nagulat ito. He immediately opened
the passenger side door at dahil hindi sya naka seatbelt ay dumiretso syang bagsak
sa labas.

Ay tanga talaga.
Inom pa.
Balak ko sanang panoorin sya papasok ng bahay ng gumagapang pero hindi ko pa rin
natiis.

"Hey, let me help you" sabi ko. I slowly grabbed his arms, supporting him to stand
up.

But I was shock ng muntik na syang tumumba sakin kaya naman napasandal ako sa
kotse, I can feel his weight on me, sa pag-angat ng tingin ko ay napakalapit ng
mukha nya sakin.

He is wide awake.
He was there.
Staring at me straightly.
It felt surreal.

Tumikhim ako dahil pakiramdam ko ay mauubusan ako ng hininga sa posisyon namin.

He chuckled a bit at lumayo ng konti. He can barely support himself pero natatakot
akong hawakan sya.

"Go home" sabi nya sakin. "Take my car"

"Ha? Wag na, mag ga-grab na lang ako"

"Tsk. Dakota" he said in a warning tone.

"Ayos lang talaga, sanay naman na ako"

"Let me drive you home then"

"Siraulo ka ba? Gusto mo bang mamamatay tayong dalawa?! Sige na pumasok ka na doon"

"It's not safe for you, just bring my car"

"Storm-

"So I can also have another reason to see you"

"Eh?" tumaas ang kilay ko.

He smiled. A smile that we rarely see.


"I'm really happy to see you"

"Storm, lasing ka lang kung anu-ano ang sinasabi mo" sabi ko. Tumingin ako sa
bahay, tila nag sink in lang sakin ang lahat. What if Paris and Elle is there, she
will kill me. She will definitely!

"You do not really want me in your life anymore?"

"Storm, my life is at peace now, hindi ko na kailangan pang guluhin ako ni Paris
and also think about Elle, anong sasabihin ng anak mo-

"Elle is not my daughter"

Napahinto ako. Memories of Paris being pregnant and Elle's smiling face came
flashing in the back of my head.

"W-what?" I asked. He must be kidding. Lasing lang sya, pati anak nya dini deny
nya.

"She is not my daughter biologically but I still took care of her like she is mine,
Paris lied and I couldn't do anything anymore, you're gone. Nawala ang anak natin,
you left me and it was all too late. Oh I did one thing"

"Ano?"

"I didn't gave Elle my surname even though your sister begged me, I just couldn't.
My surname is just for him, para lang sa anak natin yun Dakota"

Tila may humaplos sa puso ko.


I felt emotional. Ano ba tong nararamdaman ko?

Archer is using my surname.


And here is his dad, telling me all of this.

"Pero wala, kinuha pa din sya satin. I am always thinking, kung nabuhay sya, ilang
taon na kaya sya? He must be five now. Mahilig kaya sya sa arts like me? Anong
paborito nyang pagkain? Sino kayang kamukha nya sating dalawa?" he chuckled. "All I
know is, kung kasama natin sya, he must be an amazing kid, I know he is. Alam ko,
sigurado ako. Anak ng doktor at engineer" tumingin sya sa langit, it was as if he
was talking to someone there.

I bit my lip. Sa lahat ng tanong mo Storm, may sagot ako.


Yes he is five now.
He loves art lalo na ang pagdo drawing at pagpi pinta, just like you.
Paborito nya ang adobo at macaroons.
And he looks exactly like you, may mga anggulong kamukha ko sya pero he is like a
replica of you.
He is a very smart kid at alam ko magiging proud ka.

Pero hindi ko kayang sabihin lahat sayo to, hindi ko kayang harapin ang ano mang
sakit pa na nararamdaman mo, lalo na ang galit mo.

"Ingat ka pauwi" nagbaba sya ng tingin kaya nagtama ang mga mata namin. He did try
to touch my face pero umiwas ako dahil sa gulat he just smiled and turned his back
on me. He waved his hand as he walk inside the house.

I just stood there, ilang minuto na ba? May kalahating oras na ba or isang oras na.
I was just looking at the front door, aalis na sana ako ng makarinig ako ng tila
may hinahagis na bagay.

I immediately walked and went inside the house, nagulat ako ng bukas ang front
door. I almost flipped over dahil may mga naapakan akong bagay. Storm is nowhere to
be found sa area na iyon.

Nung mapatingin ako sa lapag ay kumunot ang noo ko nung makita ang mga laruan, may
mga punit na gift wrapper, it was toys, mainly pang lalaki dahil big trucks, car,
remote control, nerf guns, and art materials.

Saglit akong natigil ng makita ko pa ang ibang box ng regalo, hindi pa nakabukas ng
iba.

I felt tears falling ng makakuha ako ng isa at mabasa ang note doon.

Hey,

Happy 3rd birthday young man! Dad boughf me one like this when I was kid and I used
to bring it everywhere I go. Use this son, I hope you are enjoying your stay in
heaven.

Love,

Daddy

Ps. When are you gonna visit me? I bet you visit your mom a lot. Selos ako.

Tinakpan ko lang ang bibig ko as I cry reading almost every card message on the
box.
Ito yung mga regalong iniipon nya para kay Archer. Para sa birthday nya, para sa
pasko, new year, milestone, and even for thanksgiving. Every message written in
there screams how much he longs and love our child.

He never met Archer pero parang kilalang kilala nya na base sa mga laman ng regalo.
If Archer sees this he will go crazy pero he will be more crazy to see his own
father.

Hindi ko alam paano ako nagkalakas ng loob na pulutin ang mga laruan at ilagay sa
isang basket.

Bago umakyat sa taas ay madadaanan mo ang drafting table nya. Meron syang sketch ng
plano, ito yung bahay ngayon, I think he is trying to revise it.

Dakota's garden.
Dakota's library.
Dakota's clinic.
His room, Archer's room.

I do not know how long I have been crying there. Looking at everything in this
house. I felt so guilty, nasaktan nya ako pero hindi nya deserve na pagkaitan ko
sya ng anak. Maybe Dalfon Storm and I are long done pero hindi dapat sila ng anak
nya. Archer deserves to know the truth too, pero pinanghihinaan ako ng loob.

Pinakalma ko muna ang sarili ko before I walked upstair, he is still sleeping


inside the room he used to sleep in. Akala ko nga ay magigising sya nung pumasok
ako pero dahil sa alak ay payapa ang pagtulog nya.

Ang pinagkaiba lang ng kwarto nya ngayon ay nakakapagtakang nandito lahat ang gamit
ko, mula sa kwarto ay tanaw mo ang walk in closet na kung saan tanaw na tanaw ko
ang mga luma kong damit.

"What are you up to Storm?" I murmured to myself.

I drove that night using his car, bukod sa alanganing oras na ay sobrang pahirapan
na mag book ng grab. He might be using this car pero I saw sa garage yung iba pang
mga kotse nya. I don't think he will need this car.

"Who's car in our driveway?"

Kinakabit ko ang hikaw ko ng biglang magtanong si Archer sakin.

"Did you bought a new car mommy?"


Lumunok ako bago humarap sa kanya.

"Ah, pinahiram sakin ng kaibigan ko" sabi ko.

I lied. Nagsinungaling na naman ako.

"Sinong kaibigan? Is he a man?" tanong nito, nilalagay nya sa backpack nya ang mga
gamit nya.

"Yep" sagot ko. Tinulungan ko syang ayusin ang gamit nya.

Isasama ko kasi sya ngayon sa isa sa mga store ko dahil naka day off si Kristine,
hindi ko naman sya maiwan kay Leo dahil busy ito sa ospital.

"I thought so too" he said. "Do you like this man?"

Napahinto ako at napatingin sa kanya. Hinawakan ko ang mukha nya at hinalikan sya.

"Grabe naman ang mga tanong ng anak ko, like agad? Pinahiram lang ng kotse"

"Well, pamilyar kasi yung amoy ng car mommy, same nung perfume na tinatago mo sa
room mo"

Muntik ko ng mabagsak yung iPad nya.

How did he know this?

I was really keeping a perfume, pero it was years ago. Perfume iyon ni Storm. It
was supposed to be my gift for him pero hindi ko na nabigay dahil naghiwalay kami.
I know his favorite scent and it was just there sitting at the back of my cabinet.

"Paano mo naman nasabi na same?"

"I was playing and I saw it, I really liked the smell so I kinda remembered it"
sagot nya. "Is he your boyfriend?"

"Archer" tawag ko dito.

"I was kinda hoping it was my dad's perfume" he smiled weakly. "I wanna have
something that we similarly like"

I leveled myself and touched his face.


"Anak" tawag ko dito. "D-do you want to meet your dad?"

My heart was pounding.

Tila natigilan sya.

"I want to mommy, but I know you are not okay with him, hindi ko alam why he is not
here pero mas mahal kita mommy, kaya ayos lang kahit wala akong daddy" he said.

I wanted to cry.

"Five years old ka ba talaga?" sabi ko habang pinipilit na tumawa.

"I'm smart" he laughed. "Just no boyfriends mommy, maybe someday"

"Sayo pa lang busy na ako, boyfriend pa kaya" sabi ko.

"Tito Leo like you, he is nice even if sometimes I am masungit to him, maybe
someday if he is really good. I'll allow him to court you"

"Someday?"

"Kung hindi na talaga babalik ang daddy ko" hindi ko napigilan makarinig ng lungkot
sa boses nya.

He is too young to feel this and it is not healthy.

"C'mon, we will talk about this some other time, put your medicine on your bag"
utos ko.

He have to be under maintenance hanggang hindi pa sya nakakapagpa opera. Leo


offered to help pero tumanggi ako, masyadong malaking pera iyon at masyado na syang
maraming natulong.

"Archer, limit your sweets anak" sabi ko dito. Nakita ko kasing panay ang pagtikhim
nito sa candies and gummies dito.

"So ma'am bale ito yung hinahanda naming ilabas next month"
"Okay, may enough stock naman na from supplier right?" I asked my store manager.

"Yes ma'am. They should arrive 2-3 weeks from now"

"Mommy, can I go to the car?" napalingon ako kay Archer. "I forgot my bag there"

I looked at him, naiwan pala namin ang bag nya at marahil ay nabuburyong na sya.

"Can you open it?" I asked him. Marami pa kasing kailangang i check sa shop.

"Yep, I usually stay there since dumating yun" he smiled.

Matagal na nga ang kotse samin, may ilang araw na. Hindi naman kasi ito hinahanap
ni Storm or maybe hinahanap nya, wala lang syang number at address ko. Balak ko
sanang isauli na ito bukas.

I handed Archer my keys. Nasa gilid lang naman ng store ang parking. I know dapat
sinamahan ko sya but my kid is smart, hindi sya yung tipo ng batang pasaway at
sakit sa ulo.

"Thanks mommy" sabi nito.

Sinundan ko ito ng tingin hanggang makalabas ito.

"Tara po sa storage room ma'am" my store manager called me.

Gusto ko sanang mag hintay hanggang makabalik si Archer pero kailangan ko ng


matapos dito dahil may iba pa kaming appointments.

Storm's POV.

I stepped out of my car ng finally ma reach ko ang destination.

I smiled ng makita ko yung candy shop, this is what she is busy doing now.

You are really amazing Dakota.

Bumaling ako ng tingin sa kotseng nagdala sakin dito.


GPS was on kaya naman nalaman ko na nandito sya.

Kumunot ang noo ko ng makita kong bukas ang passenger seat noon.

Really, Dakota?

Nakalimutan mo bang isara at balak mo pang ipa carnap ang sasakyan ko?

I walked slowly there pero hindi ko alam kung saan nanggagaling ang kaba at
excitement sa puso ko.

------------
To be continued.

Awwwww! HAHAHAHAHA

ABANGAN ANG SUSUNOD NA KABANATA

- KayeEinstein "‫ݤ‬

        Chapter 22 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            To: sa engineering kong reader! HAHAHAHA

Storm's POV.

I slowly walked to the car, nakita kong nakakabit pa sa pintuan ng sasakyan ang
susi, I pulled it out at mabilis kong sinarado ang passenger door.

But I stopped ng may mapansin doon.

Mabilis kong binuksan ulit yun at tumambad sakin ang isang bata.

I felt my heart pounding, it was like he was someone I know, someone I am very
familiar with.

Lumingon sya sakin. He was sitting inside. He is wearing black pants and a white
shirt. Hawak nya ang chest nya.

I immediately bent to see him better.


"Hey what's wrong?" tanong ko.

Namumutla sya. He is panting, tila naghahabol ng hininga. Nagulat ako sa gulat ng


reaksyon nya.

"Are you okay? Bakit ka nandito, sinong kasama mo?" I asked him.

Mabilis kong hinawakan ang noo nya to see if nilalagnat sya but he felt cold,
pinagpapawisan.

"M-My heart" he said. "It hurts" he is on the verge of crying.

"Oh sht, oh sht" napahawak ako sa ulo ko. "Where's your mom? Sinong mom mo. Please
stay with me, ano pang nararamdaman mo?"

Hindi ko alam kung bakit nagpapa panic ako and I couldn't think straight, ilalabas
ko na sana ang phone ko pero maybe I'll just bring him to the hospital.

"Archer!" someone called someone.

Someone I am familiar with.

Dakota's POV.

"Babalitaan ko po kayo agad ma'am kapag dumating na agad yung bago nating supplies"
sabi sakin ng store manager ko.

Kalalabas lang namin ng stock room, mga 15-20 minutes siguro kami roon to check
yung availability ng lahat ng products.

"Okay, let me know, call me agad kung may problem" sabi ko.

Luminga ako sa paligid ng store.

"Si Archer?" tanong ko sa isa sa staff ng store.

"Ay wala po dito ma'am, hindi pa po yata nakakabalik"


Biglaan ang naramdaman kong kaba pero inalintana ko iyon.

"He is probably in the car, gustong gusto kasi nun sa kotse, mauuna na ako to check
on him. Salamat, ingat kayo" I waved at mabilis akong lumabas ng shop.

Halos takbuhin ko ang parking ng makita kong bukas ang passenger seat. He probably
left it open.

"Archer" I called as soon as I came near it pero kusa akong napahinto ng makita ko
kung sino ang nasa loob nun. "Storm"

Mabilis na lumipat ang tingin nya sakin mula kay Archer.

Fck. What is he doing here? How did he know I am here?

"M-mommy" mabilis akong napalingon kay Archer pero hindi nakaligtas sa paningin ko
ang gulat sa mukha ni Storm pero hindi ko yan pinansin Archer is so pale. "Please,
excuse me" pinilit kong sumingit. "Anong masakit anak? Saan? Puso mo?"

Mas nag-aalala ako sa kanya. Naghahabol hininga sya.

"Mommy, he smells like the perfume" Archer said pointing to Storm. "The one in your
room, daddy's perfume"

I bit my lip. Hinaplos ko ang ulo nya pawis na pawis sya at mas nataranta ako ng
hawakan nya ulit ang puso nya.

Storm immediately pulled Archer away, mabilis nya itong binuhat palabas ng kotse na
pinahiram nya sakin.

Tila pagod na sinandal ni Archer ang ulo nya sa balikat ni Storm, halos lakad
takbuhin ni Storm yung kotse nya. Mabilis nyang inabot sakin si Archer and he
opened the back seat.

Hindi sya nagsalita, hindi ko rin alam kung anong nasa isip nya. Hindi ko alam pero
hindi ito ang panahon para intindihin iyon.

I carried and held Archer closely. I kept saying na wag syang matutulog, na wag
syang pipikit. I was afraid, really afraid na para bang sini send back ako sa
panahon na muntik akong makunan.

Storm is driving fast, mabilis na mabilis ang pagpapatakbo nya. In a few minutes,
nakapag park na agad sya sa ospital, he opened the passenger seat at mabilis na
kinuha sakin si Archer.
"Help, we need help" sabi nya nung salubungin sya ng mga doktor. Hiniga nya na sa
stretcher ang anak ko. Nagsimula namang kabitan ng kung ano si Archer. Nakasunod
lang ako.

"His name sir? Ilang taon? May condition po ba?"

"I DON'T KNOW!" Storm shouted kaya tila nagulat yung doktor. "He is in pain, please
do something about it, please?" he sounded begging.

That's when I stepped in, katabi ako ni Storm.

"I'm the mother, anong kailangan?"

"We will take care of him sir, I just need some information. Full Name?"

"Archer Cygnus Sy" I bit my lip, hindi ako nag hesitate to say his name.

"Age?"

"Five, he just turned five"

I felt Storm body stiffened. Hindi ko kayang lingunin sya. Nawawalan ako ng lakas,
pagkakataon na ang bumubuko sakin.

"Does he have any condition?"

"Yes, Arrhythmia"

"Fuck" I heard him cussed before he pulled away at humakbang palayo.

"We'll take care of him, mag antay na lang po muna kayo sa waiting area dahil may
mga kailangan pa po kami" the doctor said, ipinasok na sa loob si Archer.

When I was left there, mabilis na hinanap ng paningin ko si Storm.

He was sitting in the chairs, walang tao sa paligid, that's when I figured out, he
brought us to one of the exclusive hospitals in the country. Hindi lahat ng tao ay
afford rito, not even me.

Magkasaklop ang kamay nya at nakayuko. Nag iisip sya at natatakot ako, natatakot
ako sa kanya. He knows, he knows it. Inilaglag ako ng tadhana.
I slowly walked to him.

"S-storm" I still stuttered despite of trying my best to remain calm.

Mabilis syang nag angat ng tingin sakin. He is mad. He is really mad.

"Storm" I called him again, trying to construct the best words to give him para
mapangatwiranan ko ang pagtatago ng anak namin.

"What Dakota?" it was so cold. "Tngina Dakota, ano?" he stood up. he ran his hands
through his hair, sign of frustration. "Bigyan mo naman ako ng magandang rason,
please lang!"

"Y-you know what happened between us, I almost lost him Storm, I had to protect
him!"

"From whom?! From me?! Ganoon ba talaga kasama ang tingin mo sakin? Nagkamali ako
Dakota, I fcked up! Limang taon ko namang pinagdudusahan yun"

"Storm"

"I lost you, akala ko namatay yung anak ko dahil sakin, sinisisi ko ang sarili ko,
I almost lost my mind. I had to seek help from a psychiatrist dahil konti na lang,
I will lose it! Hindi mo alam how much I wanted to jump somewhere so I can just see
him pero napipigilan ako, I was thinking about you, sabi ko lagi sa sarili ko, kung
mahirap sakin, mas mahirap kay Dakota. She just needs time, kapag handa na sya, we
will work on this, sabay naming lalampasan to, we lost our child. Hinihintay kita!"

Hindi ako makapagsalita, lalo na nung napaupo sya at saluhin na ng dalawang palad
nya ang kamay nya.

"I was just supposed to meet you today, I found you thru my car's GPS tapos
maaabutan ko ganoon?"

He is crying.
Again.
Pag dating talaga sa anak namin, he is soft, he is weak. Bare.

"Takang taka ako bakit takot na takot ako, tngina sabi nya ang sakit ng puso nya,
hindi ko maintindihan! Hindi ko alam yung gagawin ko kanina. Takot na takot ako
Dakota"

Nagpupunas sya ng luha, trying to calm himself down pero nagsimula namang
magbagsakan ang luha ko. I felt so guilty and stupid.
"Nagkamali ako, sinaktan kita, you can call me whatever you want pero iba to, iba
to Daki"

"I'm sorry"

Nag angat sya ng tingin.

"I met him, nakita ko sya, hindi sa panaginip ko, unang beses ko syang makita at
naghahabol sya ng hininga. He was dying again and I couldn't do anything. Wala
akong alam!"

Nakapagpunas na sya ng luha at muli na syang tumayo.

"Wala akong alam sa sarili kong anak, ni pangalan, ni edad, I was clueless"

"Sorry, sorry talaga, hindi ko ginusto-

"Now that I am made aware of it, nobody can take him away from me, not you, not
even the universe"

"Storm"

"Anak ko sya Dakota, anak ko sya."

Pinunasan ko ang mga luhang patuloy na pumapatak.

"I am Archer's father, he is a Montenegro"

-------------

To be continued.

- Vote and Comment.

- KayeEinstein

        Chapter 23 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.
"How is he?" tanong sakin ni Leo.

Nakasalubong ko sya sa hallway ng ospital.


Inilipat ni Storm si Archer rito dahil mas komportable sya sa mga doktor.

"They had to kept him sedated. Just to be safe bago mag operation"

"I already told you, pwede naman akong tumulong sayo para napa opera na natin si
Archer"

"I know pero kung kailan malapit ko ng maabot, gumawa talaga ang tadhana para
magkita silang dalawa. It is high time na rin siguro"

"High time? You know what this means"

"What?"

"He wants you"

"He didn't say that!"

"Do you want him to say that Dakota?"

"Leo"

"I don't want to give you up, along the way, akala ko mabibigyan tayo ng chance,
before my cousin came back like this in the future. I love you Dakota and know that
I love as much as my Dad loved his first love, maybe I even love much more pero I
know when to give someone up" lumapit sya sakin at bahagyang hinalikan ang pisngi
ko. "I'll see you, hindi na ako makakapag hintay sa loob. I bet Storm knows I knew
about Archer all along, he'll kill me" lumayos sya pero mabilis na nahagip ng kamay
ko ang pulsuhan nya.

"I'm sorry Leo, hindi ibig sabihin nito ay gusto ko ng makipag ayos sa kanya. I am
simply lost and please know that I do not want to hurt you"

"Dakota, pain is part of loving someone, that's how I knew I love you pero alam mo
anong mas masakit para sakin?" he looked at me sincerely. "Is when I know you're
not happy and if my cousin really loves you, I know he'll bring back those smiles,
baka balikan mo na din ang propesyong tinalikuran mo para lang makalimutan sya"

Tears fell from my eyes ng makita kong bumagsak ang mga luha nya.

"I wanted to be the man for you, pero mahirap na kalaban ang itinadhana, you might
hate and despise him now pero we both know who he is to you. Mahal na mahal kita
Dakota at ito yung pagmamahal na kayang magpalaya, yung pagmamahal na alam kung
kailan dapat sumuko. When I gave you up and pretended I have an amnesia, I already
lost pero I wanted to give it another try pero sa pangalawang pagkakataon, I lost.
Nasasaktan ako pero gusto kong malaman mong mas maluwag ang puso ko ngayon"

"I am so sorry Leo"

"Napapayapa ang puso ko na alam kong yung babaeng mahal ko, masaya kasama ang
pamilyang pangarap nya" he bit his lip wiping his tears.

"Leo naman, hindi naman ganoon"

"You will always be my favorite girl, my favorite doctor maybe until I found
someone, someone who can look at me, the way you look at him" he stopped and
smiled. "I just sure do hope na it is not someone like my mom" he laughed. "You
know my mom is really scary"

"Nagbibiro ka pa!"

"Ako na nga tong broken hearted, ikaw pa tong umiiyak" he stepped away. "I won't
wipe your tears today, cause those tears are for me, somehow it kinda show how much
I mean to you" tumalikod na sya pagkatapos ngumiti pero I just cried even more ng
lumakad sya dahil kahit hindi ko makita, I knew he is crying.

I just broke Hunter Leonardo Hermosa's heart again.


The ultimate playboy who turned himself to an angel for me.
The one who always wanted my love and attention is now walking away from me.

Why do I feel so much pain now?


Ano to?

I sat down sa labas ng room ni Archer to calm myself down.

When I was no longer crying and calmed myself, pumasok na ako sa loob.

Archer is sleeping peacefully because of the medication they gave him.

Wala si Storm, he is away for the whole day now, hindi ko alam kung nasaan sya,
what I've heard is he is busy making arrangement for Archer's surgery.

I was busy reading a book ng pumasok si Storm. He is just wearing long sleeves na
navy blue, naka khaki short lang din sya na pinaresan nya ng top sider.
"So this is Archer" napalingon ako sa kasunod nyang lalaki. "I already read his
files, I can go ahead and arrange the surgery tonight" bumaling ito sakin. "You
must be Mrs. Montenegro"

Napaawang ang bibig ko at binalingan ng masamang tingin si Storm pero nagkibit


balikat lang ito.

"Dakota" I said taking his hand for a handshake.

"Yeah, Dakota Montenegro" he said. "I'm Dr. Augustus Justine, but you can just call
me AJ. I was abroad and this guy right here did everything to just take me home, I
couldn't say no, anak nya pala"

"Thank you" sabi ko.

"Nah, thank your husband, he is paying me" sabi nito bago ngumiti.

Ito yung tipo ng doktor na playboy na playboy ang look. Gwapo kasi at charming pero
hindi ako attracted sa kanya, just stating facts.

"Okay, I'll get going love birds. Ihahanda ko pa lahat" sabi nito bago kumaway
palabas, kung binagalan nya lang sana ay sinipa ko sya eh.

Lovebirds?
Mukha ba kaming ibon?

Bumaling ako kay Storm na ngayon ay nasa tabi na ni Archer at nakatayo,


inoobserbahan nya si Archer na para bang first time nya itong makita.

"I didn't picture him well in my imagination, my imagination sucks because my son
is perfect, he really is" he said smiling while brushing Archer's hair using his
fingers.

"Maliit na bagay" sabi ko. I joked. Masyado syang seryoso pero halos matumba ako ng
tumingin sya sakin. He chuckled.

Lumapit sya sakin and even if I wanted to step away ay tila napako ako.

"Let me use that" sabi nito. "Maliit na bagay, Dakota. Genes" and then he winked.

Napalunok ako kaya I cleared my throat, medyo lumayo ako nung makita kong nakangiti
sya.

Ang kapal ng mukha.


Genes nya?!
Hello! Archer got my- my- whatever!
Kahawig nya lang, masyadong feeling.

Nag roll eyes na lang ako, nakangiti nyang ibinalik ang tingin sa anak namin.

Anak namin talaga!


OMG DAKOTA.

While he was looking at Archer ay nagawa kong titigan ang mukha nya. Mukha syang
puyat, medyo maputla din sya pero I must say, nagiging honest lang. Gwapo pa rin
talaga.

"I didn't tell mom and dad yet, not even Ate or she'll freak out. I am planning to
tell them kapag tapos na ang surgery and Archer is safe. I hope that is okay with
you"

Dahan-dahan akong tumango.

"I can't see any reason why I should not agree, malaki na rin ang kasalanan ko sa
pamilya mo"

"I was hoping to bring you with us"

"Bakit pati ako?"

"Para happy family" sagot nya kaya naman napatitig ako sa kanya pero tumawa sya
saglit bago sumeryoso. "I know things are tough now pero kapag umayos-ayos na, we
will talk and settle things right"

And what does he mean by that?


Maghihiwalay na ba kami ng maayos or is it the other way I am thinking?

"What would Archer say kapag nakita nya na ko? Magagalit kaya sya, matutuwa or
hindi nya ko papansinin?"

He sounded nervous.

"Honestly Archer doesn't ask question about you, he is a smart kid. He cares about
me more than anything pero sa tingin ko ay matutuwa sya, he always wanted a father"

"If only I had known, I shouldn't have let you go the first place. Hindi sana ako
pumayag na lumayo ka"
I felt my heart skipped a beat.
Yung parang kinikiliti ang puso mo.

I am so weird today.
Baka may sakit na ko sa puso.

I cleared my throat.

"So ikaw nag asikaso lahat for AJ to be here"

"Yep, he is really good. In demand sya, you know Audi, right? Mga kasamahan nya
yun. AJ is a cardiologist"

"I see, I am glad this will be done soon" sabi ko. "Gusto mo bang magpahinga?"
tanong ko.

He nodded and walk past me at umupo sa single couch na nasa likod ko.

I was about to step away ng hilahin nya ko at mapaupo ako sa hita nya.

"Storm!" I was about to stand up pero hinigpitan nya lang ang hawak sakin.

He just closed his eyes and the next thing I knew ay nakayakap na sya ng mahigpit
sakin, isinandal nito ang ulo nya sa balikat ko. He can definitely smell my neck.

I can't breathe!

"Storm"

"Pagod ako, all these years, pagod na pagod na ko mag isa. I thought it was work
that is making me exhausted, I just realized it was my longing for you that makes
me feel that"

Hindi ako nakasagot, nakapikit pa din sya at animong nag i sleep talking, hindi na
ako pumiglas dahil malakas sya.

"Holding you like this, feels like I am recharging. Pagod lang ako physically pero
ganado pa kong bawiin ka"

Ito yung mga panahon na tinatanong ko ang sarili ko.


Why would my heart hurt so much for Leo?
Why would I feel like I do not want him to go away from me?

Why woukd my heart skip for Storm?


Why do I feel at ease when his arms are around me?

Kanino ba talaga tumitibok ang puso ko?


Sino na nga ba ang mahal ko?

Does it still beat faithfully for Dalfon Storm?

Or

Did it already fell for Hunter Leonardo?

I am confused.

---------
To be continued!

Kayo, what do you think?

is it for Leo or is it still for Storm?

Labanan na ng manok!

8 CHAPTERS TO GO.

VOTE AND COMMENT.

- NOONA

        Chapter 24 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Leonardo's POV.

"Thank you for doing this AJ, it really means a lot man"

"Geez, sinong tatanggi sa offer mo? Just kidding, just relax, Archer will be fine,
after this, he will be a normal kid. I'll go in. Dakota, chill"
"Thank you" she said and she smiled weakly.

I bit my lip and looked away pero iba ang presensya nya sakin. I looked at her
again.

"Do you wanna wait here or doon na lang tayo maghintay sa room nya?"

He asked. My cousin.
Her husband.
Archer's dad.
Dalfon Storm Montenegro.
The one who I wanna be with right now.
Damn lucky.

"I'm just gonna stay here. Hindi rin ako mapapakali"

He pulled her hand and I see that she tried to resist pero nung magtama ang
paningin nila ay nahinto sya.

"You're cold"

"You are the one who's use to being cold"

"Dakota"

"What Storm?"

"Let me just hold you"

Tumalikod na ko. I cannot stand and watch them. I love her. I love her so much that
I am willing to let her go so she can be happy even though it will break me.

Papalabas na ako ng hallway and maybe because I am not looking ay may nakabangga
akong babae.

Bumagsak sya kaya naman nataranta ako.

"Sorry-

"Tanga ka ba or bulag ka?" inis na tanong nito sakin. She stood up herself.

"Excuse me?"
Nakaramdam ako ng inis.

"Mag sorry ka na lang, wag ka ng magtangkang englishin pa ko, wala akong panahon
para makipag englishan sa mga sosyal na katulad mo"

Halos magsabong ang kilay ko dahil sa babaeng nasa harap ko.

She looks about my age pero hindi ko matawag na babae ito. Naka malaking t-shirt at
tokong. Her hair is long na naka bun at naka fake g-shock. Her overall look is
cheap.

"Ano magso sorry ka ba or hindi?"

"Magso sorry ako pag original na yang g-shock mo"

Her face was shocked and at the same time insulted.

That was so immature of me pero wala ako sa mood.

"Bwisit ka, ang yabang mo" sabi nito bago ako bahagyang tinulak para makadaan.

"Ate Gabriella" someone called her and she immediately went somewhere.

I honestly don't care dahil bumalik sa isipan ko si Dakota, mas lalo na si Archer.
That boy is like a son to me. I've always wanted to be his father but he always
wanted to be with his real dad.

"Dok, akala ko nakauwi na kayo" someone interrupted my thoughts again.

"I am on my way na, why?"

"May pumasok kasing pasyente dok, nahihirapan daw huminga, may history po ng heart
ailment, baka pwede nyo pong matingnan, mali late daw po si Doc Hernandez"

Doctor Hernandez is my alternate cardio doctor in here, he is new. Hindi residente


si AJ dito, galing sya sa US but he did serve here before, along with Audi.

"Sure"

I am tired honestly, tired and broken at gusto kong mapag-isa at magmukmok pero
hindi ako iresponsableng doktor. Hindi ako tumatanggi basta-basta sa pasyente. We
took oath and I am taking it seriously.

Head Nurse Icy led the way to a common room na maraming pasyenteng laman, unlike ng
mga regular VIP room namin na isang pasyente lang ang laman ay ito yung room na 3-4
people ang nagsi share.

"Hi, what's your name?" bati ko sa batang nakasuot na ng oxygen mask ngayon,
mabilis kong sinuot ang stethoscope ko.

"Jonas po dok"

"Okay Jonas, ilang taon ka na?"

"7 po dok"

"Nasaan ang parents nito?" baling ko kay Nurse Niña na nag aasikaso dito.

"May kinailangan pong asikasuhin para sa admission dok"

"I see, okay Jonas, anong nararamdaman mo, can you tell me anong nangyari before?"

Jonas is a smart boy, medyo hirap syang intindihin ang mga sinasabi ko sa english
kaya I did my best to talk to him in our languange.

"Jonas, ano okay ka na ba?" somebody came in, a teenager girl. Prolly around 12-14.
The same girl who called doon sa maangas na babae kanina.

"Hindi pa ate pero may mga nilagay sila sa swero ko na makakatulong raw" Jonas
politely answered.

"Dumating na ba ang doktor mo? Magagaling daw ang doktor dito. Naku siguradong
mamomoroblema na naman si Ate Gabriella pero wag mo ng intindihin, magpagaling ka
bunso"

I was just listening to them, nasa likod ako nung babae dahil I am writing some
info on Jonas' file.

Maybe she didn't recognize that I am the doctor dahil inalis ko na ang white coat
ko dahil pauwi na talaga ako.

"Jo" that woman called and came in, mabilis itong lumapit kay Jonas. "Kamusta ka
bunso?"
"Umaayos naman na ako ate, wag ka ng mag alala"

"Sabi ko naman sayo, wag mo kong pag-aalahanin ng ganoon"

She sounds nice, siguro ay magkakapatid sila.

Nilingon ko sila at sinarado ang file na hawak ko.

"Oh, anong ginagawa mo dito mister sosyalen?" she asked me with so much irritation.

"Uhm I'm-

"Yayabang-yabang ka pa, nandito ka rin naman pala sa public room, kung mayaman ka
talaga dapat nandoon ka sa mga VIP" she chuckle. "Muntik na kong mapaniwala nyang
rolex mo, fake din pala" tumawa pa ito.

I laughed a little.

"Ate" Jonas called her.

"Ayan, paglaki mo Jonas, wag kang tutulad sa lalaking yan, masyadong pretend na
mayaman"

"Ate"

"Ano?"

"Sya yung doktor ko" Jonas told her na unti-unting nagpawala sa ngiti nya,
napalunok pa nga sya ng magbalik ang tingin nya sakin.

"Hi, I'm Dr. Hunter Leonardo Hermosa, Cardiologist and I am definitely not wearing
fake cheap watches"

"Ang yabang, akala mo naman magugustuhan sya pag original-

"Oh, and I don't like you too" I added.

Her face turned red na para bang anytime ay susugurin nya na ako.

I don't like woman like her.


I am in love with just one person.
I will just continue to love her until the end.
Dakota Heather Sy will always be the one I wanted to end up with.

But why does this Gabriella can easily get on my nerves?

---------
To be continued.

Aww I just came back.


Honestly I was diagnosed with over fatigue and stress, guess working three jobs at
the same time, really have its consequences.

I would like to thank you for waiting, for understanding, and for respecting me.

I was able to gather my strength when I read all of your messages and I know that I
have my safe haven here in watty, with all of the people who is continuously
supporting me.

SALAMAT

at wag kang mag-alala.

Pag iigihan ko pa ang pagsulat at ibabalik ko na ang regular na update.

Mwa!

So what do you think about Gabriella?

- Noona

        Chapter 25 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Nagising ako sa mahinang yugyog sakin. I woke up slowly, I am still holding the
rosary I used for praying.

"Do you want to move to the couch?"

I was awakened by Storm, medyo napalayo ako sa kanya ng mapagtanto ko kung gaano
kami kalapit sa isa't isa.

"N-no, I'm okay here, I want to stay beside him" bumaling ang tingin ko kay Archer
na mahimbing pa rin ang tulog, marahil na din sa mga gamot na ginamit sa kanya.
Archer's operation was successful, AJ really took a good care of him.

Mas napalayo kami sa isa't isa ng may pumasok sa loob.

It was Leo. He is wearing his doctor's coat and holding a chart.

"Good morning" he formally greeted us. It was so cold, I almost felt it in my


bones. "I will check on Archer today since AJ needs to go back, I hope that is fine
with both of you"

"Bakit hindi?" nagulat ako sa naging sagot ko sa kanya. Tumingin sya sakin, nagtama
ang paningin namin and all I see is the pain he is trying to hard.

"Thank you Ms. Sy"

"Mrs. Montenegro" parehas kaming napalingon kay Storm, nakasandal na sya sa gilid
ng kama ni Archer.

"Storm-

"We are not annulled and we will never get annulled, kaya I am pretty sure, my
cousin knows that you are still my wife"

Leo's jaw clenched. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Leo then chuckled a bit.

"Stop pushing me Storm" he said in a warning tone.

"Or what?"

"Or I'll make sure that she'll be a Hermosa soon"

"Really, sa tingin mo ba gusto nya yun?" Storm stood up at straight. Nagpapalit,


palit lang ako ng tingin sa kanila.

"Let's ask her then" bumaling sakin si Leo.

"Will the both of you stop?!" inis kong baling sa kanilang dalawa. "Ano bang
problema nyo, anak ko ang priority ko dito at hindi kung ano mang tanong yan"

"Oh well, go back on checking our son, Doc Hermosa" Storm said in a tone na tila
nagmamalaki.
Leo chuckled a bit.

"No worries Mr. Montenegro, sanay naman akong alagaan si Archer, he grew up having
me, I basically raised him and acted as his father"

I think that triggered something kay Storm, he immediately went closer to Leo,
akala ko sasapakin nya ito kaya mabilis akong pumagitna sa kanila.

"Please, stop both of you!"

"You just acted as his father pero hindi mo sya dugo't laman. He is my son, anak
namin sya ni Dakota. Whether you like it or not, alam natin parehas kung naging ano
ka sa buhay ng mag ina ko"

"Storm!"

Itinulak sya ng bahagya ni Leo at akmang sasapakin sya pero tumigil ito. He is so
mad, galit na galit sya. Hindi ko malaman kung saan nanggagaling ang sakit na
nararamdaman ko.

"Leo"

Humakbang sya paatras and avoided my eyes. I know he is hurting.

"Leo" I tried to hold him pero nakaiwas sya at tumalikod.

"I'll just send someone else to check on him" he said before walking out.

Hahabol sana ako ng may pumigil at humigit sakin.

I pulled my hand, when I felt the weird tingling electricity ng magdikit kami.

"Don't do that" he said in a low-stern voice.

"Do what?! Hindi mo dapat sinabi kay Leo yun, ano bang gusto mong mangyari Storm!
You never treated me right nor love me as your wife and now bigla-bigla ka na lang
babalik, acting as if you loved me all along-

"Because that is the truth!"

"What? What are you saying?"


Naguguluhan ko syang tiningnan.

He moved a bit and walked to the window, he opened it up and stared outside. He
looks so serious. He is not saying anything pero kumakabog na naman ang dibdib ko.
I allowed myself to stare at him.

We did aged a bit pero ganoon pa din sya, mas naging strong ang facial feature nya,
giving him the dominant look. Mestizo, matangkad, matangos na ilong, mga matang
akala mo ay binabasa ang pagkatao ko, his hair is jet black and he smell just like
the old time, same scent, same man, iba ang pinapakita sakin ngayon pero pamilyar
na pamilyar sakin ang kabog ng puso ko.

Do I still have feelings for him?


Mahal ko pa din ba sya?
Nakakakaya pa din ba ng puso ko ang mahalin sya kahit na anong pinagdaanan ko at
kahit ilang taon na kaming nagkahiwalay?

Bakit? Bakit hindi ko pa din magawang umiwas?


Bakit hindi ko pa din magawang iwasan ka kahit alam kong papalapit ka na?
Bakit sa sulok ng puso ko, gusto ko pa ring makasama ka?

Dalfon Storm Montenegro.

The man I loved since childhood.


The man that was forced into marrying me.
The man who gave Archer to me.
The man I wish my heart can forget is now standing in front of me.

"Sana pala ganoon kadali sabihin at baguhin na lang ang lahat"

He said all of a sudden kaya natigil ako sa pagtitig sa kanya. Hindi pa rin sya
nakatingin sakin.

"Na sana kapag sinabi ko sayong mahal kita, we can just reset everything and get
back to where we started, kung saan malayang pinipili mo ako at malaya ko ring
sasabihin sayo lahat ng nararamdaman ko"

"I don't understand-

"You do" he answered and glanced at me. "You do understand Dakota, naiintindihan mo
kung anong ibig kong sabihin pero natatakot ka" binalik nya ang tingin nya sa
labas.

"At saan naman ako matatakot?"


"Sa katotohanan na, you still love me"

"Eh?"

"Pero mahal mo na rin sya" he stared back at me.

Ang bilis bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa kanya.

"You love Leo" he declared. "Mahal mo sya at wala ng mas sasakit pa doon"

Mabilis syang nag iwas ng tingin hindi dahil hindi nya ko kayang tingnan pero para
hindi ko makita ang emosyon nya.

"This is my karma, for hurting you, for taking you for granted, for not giving you
enough reason to stay"

Naramdaman ko na lang na nagbabagsakan ang luha ko.

"Now tell me, what do I need to do to make you choose me again?"

I held my breathe, I was out of words. Hindi ko alam kung anong isasagot ko.

Is he trying to say that he loves me?

"Mommy, are you crying?"

Mabilis akong nagpunas ng luha ng marinig ko iyon. My eyes immediately shifted from
Storm to Archer.

"Hi baby" mabilis akong lumapit sa anak ko. Hinawakan ko ang mukha nya at mas
naiyak dahil he is too young to experience all of this. "How are you feeling baby?"

"I feel numb mommy but I can no longer feel the pain like last time"

I smiled at him,

"That's good anak, you actually went under a major operation kaya gusto ko mag
behave ka lang ha, you will be a normal kid Archer, tiisin mo lang muna ito anak"

"Yes mommy" he answered, bumaling sya sa gilid nya at doon ko lang din napansin
ulit si Storm, nasa dulo sya ng kama at tila hindi maipinta ang mukha, marahil sa
kaba.

"Anak, I want you to meet-

"Hello sir, thank you for helping me" magiliw na sabi ni Archer.

"I-uhm" I wanted to laugh dahil sa itsura at pag i stutter ni Storm.

"Is he your boyfriend mom?"

"What?" nagulat ako sa tanong ng anak ko.

"Let me tell you this sir, I am not entertaining any man, even Tito Leo, is a big
NO" nag cross arms pa ang anak ko.

"Then that's good" Storm said with a smile. He sat down on the side of Archer's
bed. Tinititigan nya lang ang mukha ng anak namin, tila kinakabisado. He bit his
lips, trying to stop his emotions. "God, you're perfect"

I laughed a little, it feels like he is on the verge of crying.

"I know, you should thank my parent's for it" Archer proudly said.

Natawa kaming parehas ni Storm.

"Is he really five?" Storm asked not taking his eyes off our kid. I just smiled and
stared at them.

"You do smell like daddy's perfume" Archer said.

"Yeah?"

"Yes sir, I saw a man's perfume on mom's room and I am hundred percent sure, it
smells the same, ginagaya mo ba perfume ng daddy ko para magustuhan ka ng mommy
ko?"

I was out of words, tiningnan ako ni Storm, he smiled na tila inaasar ako kung
bakit may pabango ako nya sa kwarto ko.

He held Archer's face, nagulat ako ng hindi umiwas ang anak namin but instead
stared back at him. Now that I see them this close, magkamukhang magkamuka silang
dalawa.
"You no longer have to remembe daddy by his smell, cause I am here now, nandito na
si Daddy anak"

Storm's tears did fell no matter how hard he tried to stop it, Archer's reaction
switched from being shock to teary his eyes, he looked at me as if asking if what
Storm told him is true. I simply nodded, wiping the tears na bumabagsak, watching
them two.

"Why?" my son asked. "Bakit ngayon ka lang umuwi daddy? Akala ko hindi mo na kami
mahal ni mommy" he asked that in between his sobs.

Storm hugged him gently.

"In time, mae explain din namin sayo ng mommy mo lahat, what went wrong and what
happened, pero gusto ko lang malaman mo, how genuinely happy I am to see and meet
you, no matter how long I have been gone anak, gusto kong malaman mo na mahal na
mahal kita"

Archer cried more but hugged his dad tighter.

"Natatakot ako daddy, na baka pag binitawan kita, mawawala ka ulit"

My heart is aching.
Parehas ko silang nasaktan dahil sa takot ko. Hindi ko man lang narealize kung
gaano hinahanap ni Archer si Storm. I was so focused with my pain na hindi ko
napansin ang sakit na dinadala ng anak ko.

I am so mad at Storm pero hindi ko pinansin at pinakinggan how much he wanted to be


a dad.

"I won't let you go, gagawin ko ang lahat para sayo" Storm added.

Sa mga pagkakataon na ganito ko naiisip, ano nga ba ang nangyari if I made a


different choice?

"Gagawin ko ang lahat para mabawi kayo ng mommy mo"

---------------
To be continued.

Hello! ❤
Celestine's book can now be added to your RL para after ng WUAS, mano notify kayo
pag nag update na ko.

THE MAN IN GREEN UNIFORM.

Who will Dakota choose?

Team Storm

or

Team Leo

Honestly both of them are deserving.

Let me knowww mwa mwa! ❤

- Noona

        Chapter 26 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"I was mad really, nagtampo na din nung bigla kang nawala" Celestine started. "But
I realized na you needed your own space and time to heal, to heal from him, from
us"

"C" I called her.

"Honestly, at some point I blamed myself for leaving you alone, I should have been
there with you D, it must've been so hard dealing with Dalfon Storm, pero hindi
dahil kapatid ko sya kaya ko sasabihin ito"

Sinundan ko ng tingin ang tinitingnan nya, only to see Storm, playing with Archer,
naglalaro sila ng remote controlled plane sa garden at nasa tea area kami ni
Celestine.

Storm decided to finally let Archer meet his family. Two weeks na din after namin
makalabas ng ospital, we didn't live together, nasa bahay ko pa rin ako pero halos
araw araw ang pagbisita nya kay Archer. Kristine has been hyperventilating recently
because of Storm, na kesyo nakita nya ito sa forbes magazine at literal na dream
man nya raw ito kung hindi lang ito tatay ni Archer.
Hindi ko pa alam kung anong gagawin ko, Storm has been showing motives na gusto nya
kong i pursue at magka ayos kami pero natatakot na ko, tila ba nadala ako sa
panahong sinaktan at pinabayaan nya ko.

I can't help but think about Leo a lot, hindi na kami nakapag usap, I will often
text and call him pero hindi naman nya sinasagot or nirereplyan. I feel so vain.

I want to take it slow, hindi dahil sa malandi ako. Gusto kong pag isipan ng maigi
itong lahat.

I've always loved Storm Montenegro, simula bata, wala na akong ginusto kung hindi
sya ang makatuluyan but what I felt was hell nung pinakasalan nya ko. Napuno ng
takot at trust issue ang karanasan ko sa kanya pero hindi ko maikaila yung
excitement at pangungulila sa kanya. I still want to see his face and I still feel
the weird butterflies on my stomach kapag malapit sya.

But Leo,

Leonardo Hermosa is someone very special to me, he sacrificed a lot for me and all
he made me feel so loved and special. Hindi ko man sya nagawang piliin ng ilang
beses pero patuloy nya kong pinipili. I feel so weird that he is avoiding me, para
bang may malaking hole sakin, kulang ako kapag wala sya. Iniisip ko kung anong
ginagawa at anong nasa isip nya ngayon. With Leo, I feel secure.

At sa ngayon, hindi ko alam kung ano sa dalawang pakiramdam na iyon ang tunay na
pagmamahal.

I am afraid to choose Storm again dahil baka magbago na naman ang lahat. I cannot
afford another heartbreak.

I also do not want to risk everything with Leo, natatakot ako na baka hindi ito
yung pagmamahal na kayang tumbasan or higitan ang pagmamahal na binibigay nya at
mas masaktan ko lang sya.

"Hindi ko sana sasabihin sa iyo ito but I realized sa edad natin Dakota na time is
valuable, you might be scared pero know that my brother loves you, he was stupid
and young to let you go, but believe me he suffered from countless lonely nights,
holidays, and birthdays. Gusto nya lang na mag isa, saying he doesn't deserve to be
happy for losing you, for losing both of you. Hindi ko gustong ma guilty ka pero
sana in time, mahanap mo sa puso mo na mapatawad sya"

Nilingon ko ulit si Celestine.

"Don't make the mistakes I did" she looked at me intently and she smiled a little.
"I love both Storm and Leo, but none of them truly deserves you not unless you
decide it yourself" she stood up but held my face. "If you really want freedom, ask
him, he might hesitate but he will give it to you"
"Why?"

"Because he loves you" tumaas ang isa nyang kilay. "Ganoon naman talaga sa pag
ibig, hindi ba? Ang tanga lang" she chuckled.

"How are you? Are you still seeing Stephen?"

Ano bang last name nun?

Ah, Capt. Stephen Luke Connor

Tiningnan nya lang ako.

"You missed a lot, I'll let you catch up on my life kapag na figured out mo na ang
buhay mo D" she winked and walked away.

I just sat down there and looked at Storm and Archer.

"Mom, look at this place, does Dad really own this place?" Archer said to me kaya
sumilip ako sa bintana ng sasakyan kung saan sya nakatingin at sumalubong sakin ang
mataas na gusali na black and silver, sa taas nito ay nakasulat ng matingkad ang
pangalan.

M O N T E N E G R O  C O R P.

I smiled. Their company is getting stronger and bigger as years passed by.

Mr. Thunder Montenegro and Akira Montenegro, made sure of that. They are a loving
couple, great business partners, and awesome parents both to Celestine and Storm.
They loved Archer so much.

Hindi ko pa nasabi sa inyo na nung malaman ni Dad (Thunder) na mahilig sa art si


Archer, he bought an art studio and a personal instructor for his grandson. OA pero
that is how they are.

"Yep, kila daddy mo yan"

"So we own it too, since you and dad are married?" he asked.
Napakunot ang noo ko sa tanong nya.

"Mmm"

Papunta kami sa annual ball ng MC. Sila Mommy Akira ang nag imbita samin kaya kahit
tumanggi ako ay hindi pwede.

I wore a red satin body hugging gown na pinaresan ko ng black heels. Naka kulot ang
dulo ng buhok ko at naka bangs ako, giving me the Dakota Johnson look.

Archer is wearing a suit, he looks so adorable at naka comb ang buhok nito.

"Nandito na po tayo madam, young master" sabi samin nung driver.

Driver sya ng pamilya nila Storm at kahit umangal pa ko sa tinawag nya sakin ay
wala naman akong magagawa.

Sa labas palang ng venue ay hindi magkanda ugaga ang media. Panay ang kuha nila ng
litrato sa mga taong parating.

May mga sumabay saming guard habang papasok.

"Dakota Montenegro, anong ginagawa mo ngayong gabi rito?"

"Totoo bang nagkabalikan na kayo ni Mr. Montenegro dahil sa anal nyo?"

"Ginagamit mo ba ang bata para muling mapalapit sa asawa mo?"

"Totoo ba ang kwentong ang kakambal mo talaga ang dapat pakakasalan ni Storm?"

Tinakpan ko na lang ang tenga ni Archer dahil kahit ako mismo ay nagugulat sa
impormasyon at akusasyong ibinabato nila.

Why would I use my son for Storm?

If I was the same Dakota, malamang oo pero I've learned to love and forgive myself.
Hindi ko na kailangang ipilit kay Storm na tingnan at mahalin nya ko.

"Dakota" I was greeted by the one and only Akira Montenegro, wearing her black see
through long sleeve gown, making her stand out from the crowd. "I'm so happy you
can make it"
"Mamita" Archer called her and gave her a hug. "You look beautiful tonight"

"Manang mana sayo Thunder jusko" she laughed bago marahang siniko si tito.

"Dakota, so nice of you to join us this evening"

"Mapilit po ang anak nyo tito" sabi ko na nagpatawa saming tatlo.

"Well, he is very persistent now. Love, excuse me" he said asking permission to his
wife. "I'll be back handsome" sabi nito kay Archer bago kumindat.

Umiiling iling pa si tita ng umalis si Tito Thunder to join his colleagues.

"I often ask myself, pano ko kaya sya natitiis after all these years pero funny how
it ends with how can I live without him around me, I guess we all become weird when
we fall inlove"

"Inlove na inlove pa din kayo ni tito no?"

"If only you knew how we started, I was so determined to kick him out of my life
pero iba pa din kapag puso mo ang nagdesisyon, maswerte ka kung yung pipiliin mo ay
patuloy ka ring pipiliin" she smiled. "Enjoy the party, hinahanap ka ni Storm,
gusto ka daw nyang ipakilala, akin na muna si Archer dahil iinggitin ko si Sanya at
Luna" she waved before taking Archer away.

I chuckled. How old is she?

I just stood there watching the crowd. Napakalaki ng event na ito, maraming artista
at kilalang tao. Sumisimsim ako ng champagne at halos maibuga ko iyon ng bumukas
ang entrance door at pumasok doon

si Leonardo.

He is wearing a white suit, naka comb pataas ang buhok nya, he looks so manly and
neat. Luminga-linga sya sa paligid, I immediately smiled nung akala kong nakita nya
ako pero hindi sya huminto.

"Hunter" someone called his first name kaya nilingon nya ito, he chuckled before he
went closer. "Nagmamadali ka"

"Sorry" sabi nito before he offered his arms to the woman wearing a navy blue gown,
naka kulot ang buhok nito at tama ang height. Leo, pulled her closer dahil muntik
na nitong mabangga ang tigapag serve ng alak na nag iikot sa party. "Gabriella"
Hindi ko na narinig pa ang sinabi nya pero tumango tango yung babae bago ngumiti,
tila nabingi ako at nanatiling nakatulala sa kanila.

It was as if there is something clutching my heart na tila nahihirapan akong


huminga, what is this? Why do I need to feel this?

I feel suffocated lalo na nung magtama ang paningin ni Leo. I held back my
breathing to stop myself from crying.

Bakit ako nagseselos? Bakit ako nakakaramdam ng ganitong sakit? Do I love Leo?

Nanatili kaming nakatitig sa isa't isa.

"Hunter, kumain na tayo"

Bumaling si Leo sa katabi nyang babae bago tumango at ngumiti.

Pinapanood ko lang sila while I feel this stupid pain in my heart.

"Storm, there you are! Happy birthday man" kusa akong napalingon sa gilid ko ng
marinig ko ang boses ni Audi.

Kusang napalunok ako ng makita ko si Storm, wearing a serious face but he smiled
and thanked Audi.

He smiled but definitely a fake one.

Inilapag nya yung hawak nyang alak sa tray ng isang server bago tumalikod.

How can I do this? I totally forgot about his birthday, na sa mismong birthday nya
pinalitan ang company name ng S&M.

Mabilis kong nilapag yung alak at sumunod sa kanya. Malalaki ang hakbang nya kaya
naman nahirapan akong maka catch up agad sa kanya.

Lumabas sya sa isang pintuan, mabilis ko syang sinundan pero nahinto ako ng
paglabas ko ay hindi ko agad sya nakita. I walked around a little bit kaya naman
napahinto ako ng makita ko sya sa balcony.

Nakatalikod sya at nakatingin sa siyudad na nababalot ng gabi at iba ibang ilaw.


"Storm" I called him pero hindi sya humarap at hindi rin kumibo kaya naman mas na
guilty ako. "Sorry I forgot about your birthday"

Huminga sya ng malalim,

"Ilang taon ka palang nawawala yet it feels like you totally forgot what kind of a
person I am, do you think I will feel this, dahil lang nakalimutan mo na birthday
ko?"

I can feel so much pain in his tone.

Nakatalikod sya at pinagsalikop nya ang palad nya.

"I saw myself in you earlier, the way you look at them, the pain and jealousy in
your eyes-

I can see from his side, his jaw is clenching.

Humarap sya sakin, pinipigilan nya ang lahat ng emosyon.

"Hindi ko na alam, I am lost, hindi ko alam ano pang gagawin ko to make you choose
me, pero looking at you earlier, gustong gusto kitang piliin pero it feels like
alam ko na kung sino ang pinipili mo-

"Storm-

"Gusto kong malaman mo lang na patuloy kitang pipiliin kahit hindi ako yung piliin
mo"

------
To be continued.

BIAS ko talaga charoot.

Good morning except kay Leo charot haha.

New year is around the corner.

Gusto ko lang magpasalamat sayo, sa pagbabasa at pagsuporta sakin.

This 2020 is impacting in my career at sana kasama ko pa rin kayo sa mga susunod na
taon.
Road to 100k followers na ba?

STEPHEN LUKE CONNOR

GABRIELLA NAZNEEN LAZARO

SALAMAT,

Sabay sabay nating salubungin ang 2021!

Sino ba ang end game mo Dakota?

- Noona.

        Chapter 27 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

It was the last time I spoke with Storm, hindi ko alam kung naging sobrang busy
namin or talagang iniiwasan nya ako.

Dalawang bagay ang patuloy na bumabagabag sakin, why do I have to be uncomfortable,


dahil hindi ko malaman ang relasyon ni Gabriella and Leo, bakit tila nagseselos ako
sa tuwing nalalaman kong magkasama sila.

Pangalawa, ang ipinapakitang ugali ni Storm, hindi sya galit pero tila malayo ang
loob nito sakin. He will often pick up Archer every weekends pero hindi na kami
tulad ng dati na madalas ay kinukulit at nilalambing nya ako, ngayon ay nasa labas
lang sya ng bahay at hihintayin hanggang lumabas ang anak namin, he will just nod
and smile at me.

Akala ko ba naka move on na ako? Akala ko ba hindi ko na mararamdaman yung tila


hole na iniwan nya sa puso ko nung naghiwalay kami. Alam kong nasaktan ko sya pero
nasaktan din naman nya ako at hindi pa sapat ang lahat ng pinapakita nya para
tanggapin ko ang lahat.

"Ano ba naman, parang sobrang ganda ko naman at hindi ako makapili at makapag
desisyon" bulong ko sa sarili ko.

Bumaba ako ng bahay at naabutan ko si Archer na poging pogi sa white pants at black
shirt nya, may suot din syang backpack at nanonood ng TV sa sala. Abala naman si
Khristine sa kusina, marahil ay nililigpit ang pinag agahan ng anak ko.

"Hey there handsome" pagbati ko rito ng makababa ako.


Bumaling ang tingin sakin ng anak ko mulq sa TV.

"Good morning mommy, you look beautiful  today" he said and then smiled a bit.

Ang gwapo!

"Bolero ka na ha, turo ng daddy mo no?" pangloloko ko.

Saglit na sumeryoso ang mukha nya at totoong kamukhang kamukha nya si Storm doon.

"No" sagot nya. "He just always says that I should look after you"

"Para hindi ako mag boyfriend ng iba?"

"No mom, dad just simply wish for me to take care of you, lagi nyang sinasabi na
hindi mo deserve masaktan and my mom's smile is the most precious thing he saw"
tumingin sakin si Archer. "Mas maganda ka nga mommy kapag nakangiti ka at kapag po
nakapang doktor ka"

Mas kumunot ang noo ko dahil sa sinabi nya, how did he know that? Matalino si
Archer pero hindi ko pa kailanman binanggit ang pagiging doktor ko.

Magtatanong pa sana ako ng makarinig ako ng busina sa labas.

He's here.

Iba talaga ang dating na isang Montenegro, hindi mo pa sila nakikita pero yung
kaisipan na ang presensya nila ay nakakapagdala ng kaba at excitement.

"Dad's here!" sigaw ni Archer at mabilis na tumakbo palabas.

Saglit akong sumilip sa salamin, I am wearing a white dress na may manggas at


yumayakap sa katawan ko. Pinaresan ko iyon ng itim na 2 inches heels.

"Saan ang punta mo ate? May concert ka today?" tanong ni Khristine. "Ay hahaha, si
ate gumet up para lang kay Kuya Storm"

"Baliw ka na" pagdi deny ko.

Bakit nga ba ako nag ayos ng ganito eh napakasaglit lang nya ako tingnan, weekend
kasi ngayon kaya susunduin nya si Archer.
"Lalabas na ako, imi make sure ko lang na walang kailangan ang mag-ama ko" tila
nahinto ako sa sinabi ko dahil sa terminolohiyang ginamit ko mas natawa naman si
Khristine.

"Sige na ate, doon ka na at lumabas na, para naman makita mo ang nag uumapaw sa
kagwapuhang asawa mo"

"Hoy" pinandilatan ko sya pero tumawa lang ito bago bumalik sa ginagawa.

Lumabas na ako at nakita ko na ang kotse ni Storm, ito yung isa sa mga kotseng bago
nyang binili. Isa iyong Ford-Ranger Raptor na asul. Binili nya iyon dahil
nagustuhan ni Archer ang disenyo, nag uubos ng pera ang isang ito.

Pero laking gulat ko na ang bumaba ay hindi si Storm, sa halip ay isa sa mga tauhan
ng pamilya nila.

"Ma'am, good morning po, pinapasundo ho ni boss si young master"

Naramdaman ko na naman ang panghihinayang sa puso ko. Nag get up pa ko, isa lang
pala sa butler ng pamilya ang darating.

"Nasaan si Storm? He doesn't usually-

"Nasa opisina pa po si Mr. Montenegro, meron ho silang emergency meeting, doon ko


po dadalhin si young master"

"I see-

"Mom, if you wanna see dad, sumama ka na lang"

Kusa akong napatikhim dahil sa sinabi ng anak ko. Binigyan naman ako ng
nakakalokong ngiti ng butler.

Lumapit ako kay Archer at hinawakan sya sa magkabilang balikat mula sa likod nito,
na akala mo ay maaalis noon ang hiya ko.

"Sasabay na po ako dahil along the way lang po ang pupuntahan ko" pagsisinungaling
ko.

"Tara na po ma'am and young master" pinagbuksan kami nito ng kotse.


Nasa gitna kami ng biyahe ng ma traffic kami at sandaling huminto ang sasakyan at
saktong sa isang ice cream house kami natapat, kung saan kitang kita mo ang
masayang mga taong kumakain dito.

"I wish we can be like them" Archer said all of a sudden, while looking at a happy
family eating together. "But I guess, some people cannot have it all"

"Anak"

"It's okay mom"

Patuloy akong binagabag ng isipin kong iyon hanggang huminto kami sa tapat ng
napakataas na gusali.

Silver and black, yun ang kulay nito. Sa tuktok ay nakasulat ang pangalan nito.

M O N T E N E G R O  C O R P

Bumaba kami ng kotse at nagulat ako ng magdiretso si Archer sa pinto at makipag


fist bump sa guard.

"What's up Manong Damian?" cool na bati ng anak ko.

"Pagwapo tayo ng pagwapo young master ha" biro naman nito.

So madalas na si Archer sa kompanya, pamilyar na sya sa mga tao.

Mabilia na dumapo ang tingin sakin nung guard at mabilis na yumuko para magbigay
galang.

"Mrs. Dakota Montenegro, pleasure to finally meet you madam" nagulat ako sa pagbati
nito at mas nagulat akong kilala ako nito.

Gumanti ako ng ngiti.

"Mommy, let's go, hindi ako naniniwala na may pupuntahan ka, c'mon let's check on
daddy"

I tried to chuckle, mga ilang beses mo pa kong ilalaglag Archer Cygnus!

Hinawakan ko sa kamay si Archer, na prente at confident na pumasok sa loob.


"Ang gwapo talaga ng young master, sana ay sila ang magkatuluyan ng anak ko"

"Ano pa bang i expect mo sa bloodline ng mga Montenegro, kailan ba sila nagkaroon


ng pangit na kamag anak?"

"OMG, dumating si Mrs. Montenegro"

"Sino? Si Madam Akira?"

"Hindi, baliw si Ma'am Dakota, yung asawa ni President Storm Montenegro"

"Ang ganda nya, sobrang ganda nya"

"Doktor at magaling mag harp, hindi na ko magtataka kung bakit sya ang pinakasalan
ni boss"

"Kakambal nya yung babaeng mahilig din pumunta rito, yung laging nagpipilit magpa
schedule ng meeting"

"Si Ms. Paris, akala ko nga yun ang asawa nya dahil anak ni President si Elle
diba?"

Sinubukan kong i ignore ang mga naririnig kong bulungan. Bakit tila yata ang dami
nilang alam at napaka chismosa ng ilan.

Kada madaraanan namin ay nagbibigay galang sa amin.

Pumasok kami sa elevator at ginuide kami papunta sa floor kung nasaan ang main
office ni Storm.

Pagpasok palang namin sa floor ay natanaw ko na ang malaking pinto na kung saan
nakalagay ang pangalan nya.

DALFON STORM MONTENEGRO


Chief Executive Officer

Sa kabilang area, sa right side ay kusa akong napahinto ng makita ko ang meeting
area nila. Glass panel iyon kaya kitang kita ko ang mga taong nasa loob yun.

Hinawakan ko at tumigil kami ni Archer sa isang gilid to watch and observe them.
Them?

Him, rather.

Nasa pinaka unahan si Storm at tila may dini discuss sa loob at panay ang tango ng
mga tao.

Tila huminto ang paligid at natuon lang ang atensyon ko sa kanya. I felt this weird
longing feeling while looking at him.

From time to time he is brushing his hand through his hair, panay-panay din ang
paghila nya ng neck tie nya to loosen it. Pati ang pagkagat at pagbasa nya ng labi
ay nakukuha ang atensyon ko.

Ang gwapo nya, sobrang gwapo. Ilang taon ang lumipas pero mas gumagwapo at nagiging
matipuno lang sya but his aura is full of authority, seryoso at nakaka intimidate.

Kusa akong napalingon sa dalawang babae na kahit hindi ko naririnig ay kitang kita
kong naghahagikan at tila kinikilig sa presensya ng CEO nila.

Kusang tumaas ang kilay ko ng makita ko ang pagkagat pa ng isang babae sa ballpen
nya ng magtama ang paningin nila ni Storm.

Kaya pala di makasundo, may humaharot sa magaling na ito.

Kapag ba pinalunok ko yung ballpen sa babaeng to, titigil sya? Mukhang gutom na
gutom eh.

Muling bumalik ang tingin ko kay Storm ba bumalik na sa pagdi di discuss but then
he was cut off again ng he finally caught me staring at him. I tried my best to
smile lalo na nung magtinginan sakin ang ilang board of members.

Inilapag ni Storm ang hawak nya at seryosong tumingin sakin kaya naman tila nahugot
ko ang paghinga ko at parang isa akong tagahanga nya na kinikilig habang pinapanood
ang bawat kilos nya.

Lumapit ako ng makalapit sya sa pintuan at bahagyang buksan iyon at dahil nga glass
panel ay kitang kita ko ang nangunguwestiyon na tingin ng mga nasa loob noon.

"Hey young man" pagbati nito sa anak namin. Nag fist bump sila bago binalik ni
Archer ang mata sa Ipad, may binabasa. "Hey, hindi mo na kailangan na ihatid pa
sya, naabala ka pa"

Naiilang akong ngumiti sa kanya.


"Who is she?" narinig kong bulong nung isa sa mga babaeng halos tumulo ang laway
kay Storm.

"Just another fan girl" sagot nung isa.

Hindi ko alam kung sinasadya nilang iparinig ang bulungan sakin dahil malapit ako
at hindi napansin ni Storm iyon dahil busy sya sa pag tuturo kay Archer ng kung ano
sa Ipad nito.

"No worries, maliit na bagay para sa anak natin"

Halos bumaon sa lalamunan ko iyon dahil sa pagkakadiin ng sabi ko.

Storm just gave me a weird look.

"And I am here to ask you to take us on lunch dahil napagod kami sa biyahe"

"Hindi naman malayo ito ha-

Napapahiya akong ngumiwi.

"Nakakapagod maglakad sa napakalaking kumpanya tulad nito kaya sumabay ka samin for
lunch"

He chukled at iiling iling na pumasok ito ulit sa loob.

"Sa office na lang tayo ni Daddy mag antay mom" sabi ni Archer na nauna ng maglakad
papunta roon. Susunod na sana ako ng marinig ko sya.

"Meeting adjourned" Storm announced kaya tila nalito ang mga tao sa loob. "We will
do this another time, my wife just came in" turo nya sakin kaya nahihiya akong
ngumiti. "Nagugutom na ang misis ko, kaya next time na ito"

---------
To be continued.

Hi guys, just did this update, to invite you to my Q and A LATER sa isang facebook
page. Please join there and send your questions.

Later at 7 PM.
Here is the link for the page:

Guys, I am sincerely inviting everyone to please join me tonight doon sa page kung
saan ako ang featured author to do Q and A. ang di pumunta, hindi ako mahal hahaha.

See you all. 7PM SHARP.

Here is the link sa page.

https://www.facebook.com/wattystation/

See you all there!

Ang may magandang tanong, may special gift from Noona!

Let's roll and see you all there!

- Noona

        Chapter 28 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Hindi ko alam pero halos panghinaan ako dahil sa sinabi nya, yun lang pero kilig na
kilig ako.

"Are you okay mom?" bumaling ng tingin sakin si Archer, I smiled and nodded kaya
binalik na nito ang tingin nya sa iPad.

"Good morning young master, good morning Mrs. Montenegro" magalang na bati sakin ng
secretary nyang si Henry.

Hindi ko mawari kung bakit ang mga sekretarya ng CEO sa mga Montenegro ay lalaki.

"I will serve your food and drinks in a bit young master" dagdag pa nito na
tinanguan lang ni Archer.

Akala ko ay hihintayin pa namin si Storm kaya nagulat ako ng buksan na ng anak ko


ang opisina nito at walang sabing pumasok.

"Archer!" mahinang sigaw ko dahil patuloy na nagpapaalam ang mga tao doon sa
meeting room.
Sinundan ko ito at halos mapahinto ako ng makita ko ang loob ng opisina nya.

Malamig sa mata ang kulay ng opisina ni Storm, it is an all white with a touch of
beige, nasa gitna ang opisina nya at sa likod nito ang floor to ceiling na glass
window kung saan kita mo ang ibang nagtataasan ding building sa umaga at sa gabi ay
city lights.

Pero hindi iyon ang umagaw ng pansin ko, it was the portrait hanging inside his
office.

It is my portrait, I was smiling in that shot, wearing my doctor's coat, the baby
bump is very visible, this was taken nung nag medical mission kami sa isang
probinsya. It was a stolen shot, I looked so happy and excited.

"That's how I knew you were a doctor mom, you look so cool here" sabi ni Archer, as
she sat down to one of the mini table.

Ito yung table na katulad ng kay Storm, yung pang CEO pero kids version, at
magkatapat ang table nilang dalawa, I just find that so cute.

Muling bumalik ang tingin ko sa portrait ko. Why can't I just go back to being my
old self? Bakit hindi ko na lang magawang kalimutan ang lahat at bumalik sa kanya?

What's keeping me?

"She looks beautiful, right?" Halos mapatalon ako sa gulat ng marinig ko ang boses
ni Storm, I held my breath dahil alam kong malapit lang sya sa likod ko.

Humakbang ako paharap at dahan-dahang humarap sa kanya. Nagtama ang paningin namin
and he smiled at me.

"That's my wife, oh no, yeah that's you baby, the one and only Mrs. Dakota Heather
Sy-Montenegro"

Naramdaman ko ang mabilis na pag akyat ng dugo sa mukha ko, kaya siguradong pulang-
pula ako.

"Dalfon Storm!" suway ko dito.

"Yes misis ko?"

Sinuntok ko sya ng mahina.


"Tumigil ka, naririnig ka ni Archer" pinanlakihan ko naman sya ng mata pero he just
gave me a cute chuckle.

"Go on daddy, I'm busy" sagot ng anak ko na nilabas na ang bagong biling graphic
drawing tab ng daddy nya.

Ang sabi ko, ibili ng drawing book at hindi ibili ng almost 30k na graphic tab.
Kapag naiisip ko ay sumasakit ang ulo ko.

Bumalik ang tingin ko kay Storm.

"Ikaw, bakit ka may picture ko dito, hindi mo ko mauuto sa ganyan Montenegro"

His expression soften a bit and then he gave me another smile before pulling me
closer to me.

Huli na ng maramdaman kong nakakulong na ako sa bisig nya.

Dalfon Storm is hugging me, hindi sya mahigpit, hindi rin sya maluwag pero sapat
para pakalmahin nya ang kanina pang nagwawala kong puso.

Mas matangkad sya sakin kaya naman rinig na rinig ko ang kabog ng puso nya, mabilis
iyon at tila nae excite.

"I missed you" seryoso nyang sabi. "Konti na lang, kung hindi ka pumunta, I would
have gone to you later today"

"Storm"

"I know, in the right time, maaayos din ang lahat" he said after letting me go,
hinawakan nya ng bahagya ang baba ko. "For now, let's eat"

"Saan naman?"

"Anywhere that you like, I am taking my family on a date"

Mabilis syang lumapit kay Archer at tinulungan itong iligpit ang mga gamit nya sa
bagpack. Nagtawanan at nag fist bump pa sila pagkatapos, seeing them like this,
makes me think, how bad I am as a mom, from depriving my kid from all the love his
father can give.

Responsableng ama si Storm.


Hindi man kami naging maayos, his love for his son is limitless.
"Tara na mommy" Archer said as he walk passed me.

"Tara na mommy" hindi ko napigilang matawa, maski sya ng gayahin nya ang anak
namin. "Seriously, let's go love"

Umakbay sya sakin na pilit kong tinatanggal pero hindi sya nagpatalo kaya ending ay
akbay-akbay nya ko, habang hawak nya sa kabilang kamay si Archer.

Suot naman nya sa likod nya ang backpack ni Archer.

The CEO, Dalfon Storm Montenegro is wearing a pokemon backpack.

Habang palabas kami ay nakatingin sa amin ang mga tao pero tila walang paki si
Storm. He looks so happy.

Storm brought us to our favorite french restaurant. Kung anu-ano ang gustong
orderin ni Archer na sinusunod naman ni Storm.

"Mommy, I'm full, feeling ko I am going to burst" pag iinarte nito kaya
sinimangutan ko sya.

"See, I told you Archer Cygnus, takaw mata ka at ikaw naman, ini-spoil mo yang anak
mo porke nag iisa"

Seryosong bumaling sakin si Storm kaya nangunot ang ulo ko.

"Sige, dagdagan pa natin para hindi na sya isa"

"W-what?" hindi agad rumehistro sakin ang sinabi nya kaya nung magets ko ay
pinaghahampas ko sya. "Puro ka kalokohan! Kapag yang anak mo ginaya ka!"

Hinawakan ni Storm ang kamay ko para pigilan ako. Nagpupumiglas ako pero mas
malakas sya kaya napahinto nya ko.

"Sorry na love, I just love the look on your face kapag nagagalit ka"

"Ah gustong-gusto-

Hindi ko natuloy ang sasabihin ko ng mabilis nya kong halikan sa labi.

It was quick yet fast enough to send electrifying current all throughout my body.
"That made you shut-up" he smiled.

Lumingon ako sa paligid dahil sa hiya, luckily people are busy enjoying their food
kaya hindi nila napansin ang kaharutan nitong lalaki sa harap ko.

Huminga ako ng malalim, pinipigilan ang sariling magsalita dahil baka sabihin nyang
sinasadya kong maging madaldal para mahalikan nya ko.

Not that I don't want it but, teka?! Dakota! Maghulis-dili ka nga!

I tried to keep a straight face pero tuwing magtatawanan silang mag-ama ay napapa
roll eyes ako, stopping myself from pinching their face.

Nag shopping pa kami ng kung anu-ano, tulad ng mga damit ni Archer at kasalukuyan
kaming nasa bilihan ng mga gamit dahil nasira ang blender ko and Archer likes fresh
fruit shakes.

"I have a blender" panimula ni Storm, hawak ko si Archer na abala sa pagtingin sa


paligid.

"Ibibigay mo?" tanong ko.

"Why should I?"

"Hindi mo naman pala ibibigay eh"

"Sayo naman yun, atin yun, nasa bahay natin"

The words he used hit something like a jackpot in my heart.

"Tse" pag-iwas ko sa kung ano man itong nararamdaman ko.

"This one, you might need this too" sabi nya habang naglalagay ng mga baking tools
sa cart namin.

"What for? Hindi ako marunong mag bake"

"But I know how, mom taught me, I can bake for you and Archer"

Tiningnan ko sya ng seryoso.


"Pwedeng sa bahay natin, or sa bahay nyo pag bumisita ako" he gave me a cute smile.

I just agreed dahil nag insist syang magbabayad nito.

Hinatid kami ni Storm pauwi, habang nasa biyahe ay nakatulog si Archer, dahil sa
pagod, hindi kaka window shopping dahil lahat halos ng ituro nya ay bilhin ng ama
nya, window shopping ba iyon?

"Hi ginabi kayo ate" pagbati samin ni Kristine.

"Medyo madaming pinuntahan tapos na traffic pa kami pauwi" sabi ko.

"Hi kuya, goodevening, pagwapo tayo ng pagwapo ha" pambobola nito kay Storm, bago
kinuha sa bisig nito ang natutulog na si Archer.

"Silly, we brought something for you, si Ate mo na lang ang magbibigay"

"Kaya kita peyborit kuya eh, o'sya iaaakyat ko muna itong baby boy natin" sabi nito
bago kami iniwan.

Inisa-isa naman ni Storm na ibaba mula sa sasakyan ang pinamili namin.

Nung matapos sya ay he stood up in front of me, kaya magka face to face na kami.

"Thank you for today" sabi ko.

"No, thank you, I am really glad, sumama ka"

"I had fun"

"Me too"

Saglit syang natigil at umikot ang paningin sa bahay ko.

"My house is way bigger than yours, mas kumpleto ang gamit, maraming sasakyan but
it still feel empty, pero kapag nakikita ko ang bahay mo, it is so appealing and
somehow it makes my heart at peace, and I realized. It is because of you, you and
Archer. You guys are the only one who can fill the hole in my life, you will always
be my peace, Dakota"
Rinig na rinig ko ang kabog ng dibdib ko habang sinasabi nya iyon. There is pain,
loneliness, longing, agony, and love.

"Storm-

"Uwi na kayo" he bit his lip, maybe stopping his emotions. "Uwi na kayo sakin"

I held back my tears. Ito pa rin ang epekto nya sakin.

"But I am not that selfish anymore, take your time Dakota, if ito yung phase na
gusto mong pagdaanan ko, wag kang mag-alala, hihintayin kita, maghihintay ako
hanggang handa ka na ulit na bumalik sakin"

"Thank you Storm"

"I love you"

That conversation ended with Storm's telling me that he loves me, nung hindi ako
sumagot, he bid his goodbye.

"Flowers for you ate" bungad sakin ni Kristine, habang pababa ako ng hagdanan.

Busy ako sa cellphone ko. I received a missed call from Leo last night pero ngayon
namang tinitext at tinatawagan ko sya ay hindi nya sinasagot or hindi sya
nagrereply.

What the hell is happening to him? To me? Bakit ganito ako ka bothered! Why do I
miss him so much! Why do I feel pain kapag naiisip kong kasama nya si Gabriella.

"Leo, pick up the phone please" hindi ko alam na nasabi ko iyon kaya nag iwas ng
tingin sakin si Kristine.

Nung hindi pa rin sinagot ni Leo ay bumaling ako sa bulaklak na inaabot kanina ni
Kristine.

"Galing sa Kuya Storm mo?" I asked.


"Oo ate, tumatawag daw sya sayo kaso busy line mo"

"I see, sige ako ng bahala"

It's been two months since Storm started courting me again, mukhang seryoso na
talaga sya dahil bukod sa daily flowers ay halos dalawa or tatlong beses nya kaming
ilabas ni Archer sa isang linggo.

I know he is busy, galing sya sa France, mula sa isang business meeting at kauuwi
lang nito kaninanf madaling araw yet he was able to send flowers to me.

I called his number.

Nakailang ring iyon bago sinagot.

"Yes?" halata sa boses nito na bagong gising sya.

"Storm" I called him.

"Love!" magiliw nitong bati. "I'm sorry, I was so tired, nagpapahinga lang ako
saglit, busy day ahead. Did you got the flowers, how's Archer? Nag breakfast na
sya? Ikaw?"

"Yep, I got the flowers, these stargazer lilies are so pretty, Archer just ate his
breakfast, nasa tapat ng TV ngayon, nag breakfast na din ako. Ikaw?"

"I will, in a bit, I just need to sleep dahil mahaba ang biyahe ko from France
pauwi, I missed you!"

Tumawa lang ako sa kakulitan nya.

"Love" tawag nito sakin.

"Nawiwili ka sa tawag mo sakin ha" sabi ko dito.

"Misis na lang"

"Storm" tawag ko, giving him a warning.

"Love it is then, don't forget about our dinner tonight, please? It is really
important"
"Bakit naman?"

"You'll know when you get there, tayo lang dalawa, Mom willl pick up Archer, it
will be our date, you already agreed kaya bawal na mag back out"

"Oo na, oo na Montenegro"

"Yes! Are you sure you don't need me to pick you up?"

"Wag na, ako na, idi date mo na nga ako, gagawin pa kitang driver?"

"I can be whoever you want me to be" sabi nito. "Just kidding, see you Dakota,
please pumunta ka"

"Opo" sabi ko.

"I love you, see you!" tumawa lang din ako bago in-end ang call.

I decided to wear a black velvet fitted dress na manipis ang strap, pinaresan ko na
lang iyon ng two-inches heels. Nagpatong din ako ng white na jacket just in case
malamig dahil gabi na.

Sinilip ko ang relo ko. 6PM palang, masyado pang maaga sa usapan namin ni Storm.
Excited ata ako, ano na naman kayang pakulo ng isang iyon?

Mabilis kong dinampot ang cellphone ko ng marinig ko ang text chime nun.

From: Leo.

Can you meet me now, I just need to see and tell you something.

Mabilis na kumabog ang dibdib ko dahil sa mensahe nyang iyon.

I just found myself driving sa location na binigay ni Leo. May kalayuan iyon pero
there is something inside me na gustong gusto syang makita.

Nag park ako ng kotse at mula rito ay kitang kita ko si Leo na nakatayo at
nakatanaw sa dagat.
When I was about to go out ay nakareceive na naman ako ng text.

From: Storm

Hey love, where are you? It is almost time, sabi ni Kristine, maaga ka namang
umalis, na traffic ka lang diba? Pupunta ka naman diba? Please love.

Napahigpit ang hawak ko sa cellphone trying to stop my emotions.

I decided to leave my phone inside the car and slowly walked to Leo.

Mabilis na nagliwanag ang mukha nya ng makita ako.

He smiled like it was the first time seeing me after a hundred years.

Mabilis nyang tinakbo ang pagitan namin at niyakap ako.

"God, I missed you!"

"I missed you too"

Habang yakap yakap nya ko ay binagsak nya na ang tanong na babago ng buhay ko,
naming lahat.

"Come with me Dakota, let's forget about all of this, please run away with me"

---------------
To be continued.

Sorry natagalan ang update, busy po kasi ako sa pag usad ng self pub.

Uwuuuuu.
Sinong pipiliin mo Dakota?

Kanino ba kayo?

Vote and comment!

Gusto ng next update? Share me your thoughts!


OMG! I AM ABOUT TO HIT 100K FOLLOWERS.

MAH HEART! ߖİߖİߖ

- Noona

        Chapter 29 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Rinig na rinig ko ang malakas na paghampas ng alon sa pampang at kahit papano ay


iyon ang nagpapakalma sa utak ko lately.

Tinanaw ko ang dagat na para bang makikita ko ang dulo nun, na para bang masasagot
nito ang lahat ng katanungan sa isip ko.

Huminga ako ng malalim, trying to relax myself, trying to revert back from
remembering everything that had happened.

"Doktora!" napalingon ako sa tumatawag sakin at humahangos habang papalapit ako.

"Nurse Yien, anong problema?"

"Dok, may emergency surgery daw po kayo, kailangan na kayo sa hospital"

Binigyan ko ng isang tingin pa ang malakas na alon, tila may paparating na bagyo.

I bit my lip.
Bagyo.
Natatakot ako sa sariling bagyong tinakasan ko.
Sya mismo, ang bagyo.

"Tara na" sabi ko rito.

Mabilis kong hinubad ang mask ko pagkalabas ko ng operating room, dumaan ako sa
scrub area at nagpalit ng damit, nag disinfect na rin.

"Ang tagal ng operation na iyon doktora, apat na oras tayong nakatayo, mabuti na
lang at successful" sumabay sa paglalakad ko si Nurse Joy, habang nag-uunat-unat
pa.

"Nasabihan na ang pamilya na ililipat muna sya sa ICU, for close monitoring, hindi
pa tayo pwedeng makasiguro hangga't hindi gumigising ang pasyente"

"Nasabihan naman po Dra. D"

"Mabuti, kakain na muna ako"

"Dra, di mo ba isasabay si Doc Leo? Sabay kayong pumasok dito pero lately parang
nag iiwasan kayo, hindi ba at boyfriend mo sya?"

Napahinto ako dahil sa sinabi nya.

"Sino namang nagsabi sayo nyan?" tanong ko.

"Chismis dok, pasensya na, bagay na bagay kasi kayo ni Doc Leo, kaya- pasensya na
dok"

I tried to smile before leaving her, nauna na ako dahil hindi ako komportable sa
conversation.

I sat down quietly, putting my shoulder bag on the chair beside me, ibinaba nya
naman ang hawak na menu at nakangiting tumingin sakin.

"My favorite girl" masaya nitong bati sakin, he is smiling yet hindi na ito umaabot
sa mata nya.

"Leo" I called him and tried to smile back.

"I already ordered something for you, yung favorite mo, gambas"

Napahinto ako dahil sa sinabi nya and I chuckled a bit bago dahan-dahang umiling.

"Leo" I called him, inosente naman nya akong nginitian. "Hindi ko paborito ang
gambas, I am allergic sa shrimp"

"Oh shoot, I forgot, sorry!"

"It is not my favorite, paborito sya ni Gabriella"


Kusa nyang naibaba ang hawak na wine at diretsong tumingin sakin.

"Dakota"

"How long should we continue being like this Leo?"

"I do not understand what you are saying"

"Isang taon na ang nakalipas Leo, when I agreed to run with you and you brought me
to this island, to this people so I can find myself, so we can see if we will
really work out"

"Dakota-

"Isang taon na nating niloloko ang sarili natin na we are working out, that you and
I are happy with each other, na patuloy nating paninindigan ang pagpili sa isa't-
isa, na kalimutan ang mga bagay at taong iniwan natin, we didn't work out Leo, ni
hindi nga natin alam kung ano tayo, kung bakit tayo nandito, all we know is we took
the risk, kasi ayaw nating mabuhay sa what if, pero Leo, my what-ifs are coming
back, same as yours, umaandar na rin sa utak ko, what if I chose to stay that
night?"

Isang taon na ang nakalipas, when Leo asked me to run away with him, hindi ako nag-
isip, I took the risk, dahil hindi ko alam kung ano ba ang tunay na nararamdaman ko
sa kanya, hindi ako sigurado pero ayoko lang pagsisihan na binitawan ko sya ng
gabing iyon.

Mabilis akong umuwi, I packed up my clothes, naabutan ko si Tita Luna, akala ko si


Mommy Akira ang susundo kay Archer pero na traffic daw.

I talked to my son, sinabi ko kay Archer, what I wanted to do, I told him, we are
gonna go somewhere with Leo pero hanggang ngayon umaandar pa rin sa utak ko ang
huling sinabi ng anak ko.

"Go on mom, go to Tito Leo if he will make you happy, you can leave me here"

"Anak-

"Hindi ako nagpapaiwan dahil galit ako sayo mom, I know you'll come back for me but
I cannot go"

"Why?"
"I'm all that is left to Dad, mommy, ako na lang ang meron sya, hindi ko sya
pwedeng iwan"

When I was about to go outside, carrying my bag.

Seryoso akong nilingon ni Tita Luna.

"I won't stop you nor my son, sa tingin ko ganoon din ang mga Montenegro, pero let
me tell you this, what if you're turning your back on the wrong person? Will you
and my son be strong enough to go on and live torturing each other?" she gave me a
slight smile and held my face.

We moved into an island, hindi gaya ng iniisip nyo, Leo and I did not live in the
same house, same area kami, it was nerve-wracking and fun at first, masayang kasama
si Leo, I feel so special, but we can't give label to ourselves. He volunteered to
help in the small county hospital, hanggang sa ginuide nya ulit ako sa passion ko
sa medisina at nakabalik ako sa pagiging doktor.

From: Storm

You didn't made it love, sorry I know, you really can't make it. Happy Anniversary
Dakota.

That was the last text message I received from Storm, hindi ako nagpalit ng number
pero hindi na ako nag open pa ng phone dahil wala rin namang signal dito.

Storm and I officially annulled our marriage, seven months ago. Dahil siguro sa
pera at koneksyon, kahit hindi pa ako nag appear sa korte ay nag push through iyon.

I get letters from Archer from time to time, dahil bumibisita sakin si Kristine
pero wala na akong narinig na balita pa kay Storm, hindi nagku kwento si Kristine
at hindi ko magawang magtanong.

We broke up, we are done.

"There are nights that I wake up in darkness, natatakot ako, alam kong mag-isa ako
yet I call his name, na para bang dadating sya at tunay na papayapain kung anong
gumagambala sa isip ko" pagpapatuloy ko.

"Are you saying na we wasted a year in here-

"Hindi yun ang ibig kong sabihin Leo, you helped me, nahanap ko ang sarili ko,
bumalik ako sa pagiging doktor, pero we have to admit to ourselves na hindi
pagmamahal sa isa't isa ang nahanap natin, what we found is the truth that we had
is never love, maybe somehow we got infatuated, we thought that it was enough to
leave the people who really matters to us, don't lie, dahil halos mapag confuse mo
kami ni Gabriella"

Lumunok sya at uminom muli ng wine.

"Do you think we can just go back like that? Akala mo ba hindi ko naisip, how
impulsive I am that night, akala mo ha hindi ko naririnig at the back of my head,
yung pag-iyak ni Gabby? How she wanted me to stay but she decided to let me go,
dahil akala nya, dahil akala ko din, you will be my happiness?"

"Hindi ko sinasabing bumalik tayo but atleast let's free ourselves from the burden,
from the lies that we keep from each other, so kahit papano, you and I can live
while being killed by our regrets"

Saglit na naging emosyonal ang mata nya and in a split of second, tears started
dropping from his eyes.

"I missed her, I missed her so much"

I bit my lip, stopping myself from crying.

"I know, alam ko cause that's what I feel everytime, sa tuwing tinitingnan ko ang
dagat, iniisip ko baka nasa dulo nun si Storm, that he is patiently waiting for me"

Pinunasan nya ang luha nya.

"Basta kay Gabriella, ang lambot ko" tumawa pa sya ng mahina. "I really thought
ikaw na yung babaeng pinaka minahal ko"

"Not until you met her, I know" tumawa pa ko.

"And you thought you love me, nakokonsensya ka lang pala, you can never love
someone else, aside from my cousin Dakota"

Nahinto ako sa sinabi nya.

I atleast hope he knows that.

"Naka move on na kaya sila satin?" pabiro nitong tanong.

"Maybe, siguro, hindi ko alam, ayokong malaman"

"Naka move on man sya or hindi, I will do my best to get her, gagawin ko ang lahat"
"Of course you will"

Leo's smile became genuine, he really did fall for Gabby.

Bumalik sakin ang seryosong mukha ni Storm, noong gabing hinatid nya kami sa bahay
pagkatapos mamili.

"Uwi na kayo" he bit his lip, maybe stopping his emotions. "Uwi na kayo sakin"

Kung uuwi ba ako, tatanggapin mo pa din ba ako? Makakakaya ba kitang harapin?

"Na sanitize na ba ang mga dapat i sanitize? Maayos na ba ang lahat" our head
doctor, Dr. Samantha Nieves.

"Yes dok" sagot ng ilan sa mga nurses namin.

May papunta kasing guest ngayon na mag iikot sa ospital to see if ano ang kailangan
ng hospital para ma expand at masigurado ang maayos na kalingang medikal ng mga tao
rito.

They will support and invest on it. Whoever they are, mabuti ang kalooban ng mga
ito.

"Okay, good"

Bumalik na kami sa normal na routine namin, wala akong schedule surgery kaya
tumitingin ako sa mga files ng pasyente ko ng.

"Pina kolekta sakin ni Dok Nieves lahat ng files ng mga residente natin, at alam mo
ba ang natuklasan ko?"

Gumilid ako ng kaunti para hindi nila ako mapansin. May dalawang nurse na nag
uusap.

"Yung file ni Dra. Sy, ang status nya, separated. Meaning, ikinasal na dati!"

"OMG! Sa tingin mo ba, nalaman ni Dok Leo yun kaya hindi na sya tinuloy ligawan?"
"Baka, siguro or baka naman, mag-asawa sila ni Doc Leo dati at nagpipilit syang
ayusin ang relasyon nila"

"OMG, revelation! Akala ko pa naman pure yang si Dok D"

Sa sobrang tutok ko sa usapan nila ay hindi ko pinansin ang malakas na paglagatok


ng heels sa tiles na sahig, hindi ko kasi malaman kung bakit interesadong-
interesado sakin tong mga nurses na ito.

Napalingon ako ng may humarang sa dalawang nurse.

"I see, you're busy meddling with personal files, let me give you the information
you need" kusang huminto ang puso ko ng lingunin ako nito ng nakataas ang kilay.
"Dakota Sy, is my brother's ex-wife, meaning to say, she was the former young
madame of the Montenegro Corp, the one who owns this hospital now"

Tila pinagbagsakan ng langit at lupa yung dalawang nurse.

"Nurses! Show some respect!" mabilis na nginitian ako ni Samantha, masungit ito
sakin kaya nakakapanibago, lumapit ito sa lugar nila. "I'm so sorry, hindi na ito
mauulit, nurses, please meet Dra. Celestine Montenegro"

"C" hindi ko napigilan ang sariling tawagin sya.

Mabilis itong lumapit sakin, sa tabi nya ay si Samantha.

"Long time no see, D" she gave me a wicked smile. "I have made a decision"

"Ano po Dra?" Samantha asked.

"I won't buy the hospital anymore, instead I will fully support it, yung funds,
expansion, medical equipment, you name it, ako ang magbabayad" sabi nito,
namamangha naman syang nilingon ni Samantha.

"Totoo po?!"

"In one condition" ngumisi ito at humarap sakin. "I am taking back to Manila, two
of your doctors"

"Po? Sige po!"

She smiled at me.


"I am taking Dra. Sy, and Dr. Hermosa along with me to Manila"

Tila napigil ko ang paghinga ko dahil sa sinabi nito.

Celestine, is not someone to mess up with, which means, I am going back to my


hometown.

Kakaharapin ko na ang bagyo.


Magkikita na kami ni Storm.

--------
To be continued.

Happy 100K satin!

- Noona

        Chapter 30 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Bumalik ka na talaga doktora!" paunang sigaw ni Head Nurse Icy, na sinundan naman
ng mga sigaw ng iba pang nurses.

Mabilis akong sinalubong ng yakap nina Nurse Jen, Nurse Niăa, Nurse Joan, Nurse
Jane, Nurse Tine, Nurse LJ, at Nurse Gelie.

"Grabe miss na miss ka namin dok, masaya kami na bumalik ka na"

"Namiss ko rin kayo, wala akong option kundi bumalik dahil kilala nyo naman si
Celestine, what she wants, she will get" sabi ko sa mga ito.

"Sa true lang dok" sabi ni Nurse JD bago tumawa.

"Si Nurse Yien pala, sumama sya para dito na din magtrabaho"

"Hi Yien, welcome!" masayang bati ng kapwa nurses nya.

"Salamat, napakaganda ng ospital nyo, walang sinabi yung ospital namin sa


probinsya, pang mayaman ito"

"Oo, ginagastusan ng mga Montenegro, yung asawa ni doktora, ay oo nga pala, hiwalay
na kayo dok" sabi ni Nurse Gelie na humawak pa sa bibig nya.

Pasmado talaga ang bunganga ng isang ito, hindi nakapagpigil at pinamukha pa ulit
sakin ang katotohanan.

I faked a laugh, bago lumapit kay Nurse Gelie at mahinang kinurot ito.

"Ang bait mo talaga Gelie" bulong ko dito.

"Sayang, sana magkabalikan pa kayo ni Sir Storm" Nurse Jen said.

I just faked a laugh, sige nga, nurse i try natin, baka kainin ako ng bagyo sa
harapan nyo.

"Doc Leo!" masayang bati ni Nurse Niуa dito, patay na patay pa rin yata kay Leo
ito.

Binati rin nila ito gaya sakin.

Mukhang hindi nila alam ang totoong rason kung bakit kami naghiwalay ni Storm, as
expected the Montenegros are private as ever.

"Eh di tamang-tama, pupunta kayo sa event bukas? Nagpapalit pa talaga kami ng rest
day para makadalo" sabi ni Nurse LJ.

Napahinto ako ng marinig ko iyon. Celestine, you smart-ass witch!

Bukas ang annual anniversary ball ng Montenegro Corp, kasabay ng birthday ni Dalfon
Storm.

Mabilis na hinanap ko ang opisina ni Celestine at laking pasasalamat ko na, tanda


ko pa ito.

Pagpasok ko ay nakatayo ito sa bintana, hawak-hawak ang tila isang medal badge,
while looking at her window, inilapag nya iyon sa loob ng drawer bago nakangiting
humarap sakin.

"I figured you will need a gown, so I'll send it over to my condo" panimula nito.

"C" tawag ko dito. "Hindi pa ako handa, hindi ko alam ang sasabihin ko"

Tumawa ito bago ako binato ng tissue.


"Do you think I asked you to come here, just to meet my brother? Edi sana pinag
eye-ball ko na lang kayo, I need you and Leo here, may mga kailangan akong
asikasuhin. Don't get me wrong, nagalit at naiirita pa rin ako sayo pero I just
came to realize na tao lang tayo, we make mistakes, I need you to be there tomorrow
night, as you and Leo will be part of the board of members of this hospital, might
as well, makilala na kayo"

"C, I am really sorry"

Huminga sya ng malalim at niyakap ako.

"You know I'm a maldita, right? Why can't I just be mad and hate you forever? Maybe
because isa ka sa mga unang taong minahal ko D"

Humiwalay sya sakin as tears escaped my eyes.

"Don't cry on me Dakota!"

"You're making me!" pinunasan ko agad ito at pilit na pinakalma ang sarili ko.
Umiiling-iling ito habang tumatawa sakin. "Kamusta sya?"

"Si Archer? Hindi mo ba sya nakakausap? Sabi nya nakakausap ka nya ha!"

"Gaga, hindi ang anak ko-

"Yung asawa mo? Oops, ex-husband pala" sabi nito bago tumawa. "Sorry, that line is
so benta!"

"Ang saya mo no?" sabi ko dito.

"Sorry, haha, sorry, si Storm ba?"

"How is he?"

Sumeryoso sya.

"It's for you to see, it's for you to find out, you should meet him yourself, face
your own delubyo, Dakota"

"Tinatakot mo naman ako"

"Natatakot ka? Natatakot ka kay Storm, bakit iniwan mo?"


"Celestine"

"Just kidding! Sige na magra rounds pa ko, may briefing pa kayo, see you later,
okay?"

Dahil hindi ko naman bahay yung tinitirhan namin nila Archer ay hindi na ako
makakauwi doon, paupahan kasi kaya naman nag stay muna ako ulit sa condo unit ni
Celestine.

Kristine is staying with Archer, hindi ko alam if nakatira pa rin si Storm sa


dating bahay namin or sa mansion na sya ng mga Montenegro namamalagi.

Pagod akong humiga sa kama, miss na miss ko na si Archer at hindi na ako


makapaghintay na makita sya bukas.

Celestine sent a gown at halos maiuntog ko ang ulo ng makita ito, it is a glittery
gold gown na mataas ang slit, kapares nito ang black heels at gold glittery pouch.

<img src="https://img.wattpad.com/c663fb5e4b5d40fb7916c1ec347cf378ceb0065d/
68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d73657
2766963652f53746f7279496d6167652f7439686164516d615957496452413d3d2d3338302e31363564
6662306331343233613233323139363538323233363134342e6a7067" style='max-width:90%'>

Ano bang akala nya sa party bukas? MET gala? Sabagay, isa ang party na iyon sa
prestigious event sa bansa.

Umupo ulit ako ng mahagip ng mata ko ang cell phone ko na chinarge ko, after a
year, ngayon ko lang ito ulit bubuksan.

Natuwa ako ng bumukas iyon dahil akala ko ay nasira na.

Nag boot ito at makalipas ang sampung minuto ay sunod-sunod na nag chime ang phone
ko para sa mga incoming text.

Texts that were never read.

I received hundreds of texts pero hinanap at binasa ko lang ang mga text mula sa
kanya.

From: Storm
Was I this heartless to you? I hope not, I hope you didn't felt this so much pain
and hopelessness.

From: Storm

I am in front of your house, nakailang tawag na ako pero hindi ka pa rin lumalabas,
realization hit me, you are never coming back to me Dakota

From: Storm

Miss na miss na kita, umuwi ka lang ngayon, patatawarin kita, I will even bake your
favorite cookies.

From: Storm

Hindi na sana kita binitawan at sinama na lang sana kita sa France, para hindi ako
nawala sa paningin mo at hindi ka nawala sakin ngayon.

From: Storm

I just hope that you are happy and contented right now. Love, your smiles will
always be the most precious thing for me, kahit hindi ako ang dahilan, kahit
ikadurog ko pa.

From: Storm

Dear Dakota,

I am sending this last message to you, today we are officially annulled, that is
the last gift I can give you, I won't bother you anymore and will continue with my
life. I will be a great dad to Archer and our memories will always be with me. Take
care, stay safe my doktora Ѱߖ

Tuloy-tuloy ang pagbagsak ng luha ko habang binabasa ko ang mga mensahe nya sakin,
if I had the courage to read all of this, malamang maaga akong tumakbo pabalik sa
kanya. I am so selfish, all I thought about is myself, my pain, my needs, ni hindi
ko napansin ang effort at sakit nya.

I opened up my instagram and decided to search for him, naka follow pa rin ako sa
kanya but it looks like in-unfollow nya na ako.

Puro picture ni Archer and Elle ang wall nya, may mga picture ng venue at lugar na
pinuntahan nya.
He posted a photo last week, it was him, the venue looks familiar, this is our
school nung bata pa kami.

your.storm: Can we pause and stay like before?

Somehow his caption, gave me hope na baka hinihintay nya rin ako.

I gathered my strength and decided to call his cell number.

Akala ko ay out of reach na ito

Napahigpit ang hawak ko habang nagriring ito, it rang four times.

"Storm Montenegro speaking, who's this?"

Hindi ako nakapagsalita dahil binalot ng matinding emosyon ang puso ko, gusto kong
maiyak dahil narinig ko ang ma-awtoridad at malalim nyang boses.

God, I missed him.

"Hello?" tawag nito sa atensyon ko. "Elle, Archer, come down here, the food is
ready" narinig kong tawav nya sa background, lumayo ito pero narinig ko pa rin.
"Hello, sino ba to?"

Nung hindi pa rin ako sumagot ay ibinaba nya na ang linya.

He is doing his promise, he is doing his best to be a great dad to Archer, kahit sa
mga sulat ni Archer, hindi man nya mabanggit si Storm, ramdam kong maayos sya sa
poder ng ama nya.

That night, nagpakain lang ako sa regrets at konsensya ko hanggang sa makatulog


ako, natatakot sa paparating na unos kinakabukasan.

Pumasok pa ako para mag shift nung umaga and then nung hapon, lahat ng walang shift
ay pinauwi na, pagkarating ko sa condo ay may naghihintay sakin to fix my hair.

Nasa gitna sya ng pag-aayos sakin ng may kumatok kaya naman sinabi ko na lang na
pumasok iyon.

I was surprised to see my twin sister, her hair is dyed in blonde, hindi na rin sya
ganoon kataba katulad nung nakaraan.

She smiled at me ng magtama ang paningin namin.

"Grabeng convincing ang ginawa ko sa malditang Celestine na iyon para makita ka"
bungad nito, kaswal itong umupo sa tabi ko. "How are you?"

"What are you doing here Paris?"

"Obviously, not to fight with you sis, I just wanted to personally see you, mom and
dad are dying to see you, kailan mo balak umuwi?"

I feel so awkward and somehow at ease sa kanya. Ang weird.

"I will, soon, I'll see them soon"

"I won't take up too much of your time, I just want you to know that I am really
sorry for ruining your life, both you and Storm, had been a victim of my childish
act and decisions. I grew up, being insecure sa mga traits and achievements mo, so
I targeted Storm, kaya lang naman na baling ang atensyon sakin noon, is because you
are busy with your career and I tried to act like you, pero yung isang yun, walang
bukam-bibig kung hindi ikaw, I grew tired, nag cheat ako habang kami, one-night
stand with other boys cause he won't touch me until we get married, and then you
came back to the picture"

"Why are you saying all of this, Paris?"

"Cause I wanted you to know it all, hindi para magkabalikan kayo kundi para sa
ikapapayapa ko, I have my own life now. I am working to get Elle back but she loves
Storm a lot, and that man treats my daughter like a princess, like his own kid.
Sana maayos nyo pa, sana tanggapin ka pa nya ulit, sana hindi pa huli Dakota"

Naramdaman ko ang pagbagsak ng luha ko.

"You're making me cry, buti hindi pa ako naka make up"

"I'm sorry for everything my little twin sister, know in your heart, that I love
you"
Isang oras ng umalis si Paris pero umaandar pa rin sa isip ko ang mga sinabi nya,
she can't join the party dahil may flight ito papuntang Argentina, she is working
on a big project there as an Architect.

Nakabihis na rin ako, I am looking at myself in the mirror, I look like a goddess,
hindi makapal ang make up ko pero it was enough to make me beautiful, naka pusod
din ang buhok ko na may mga ilang nakalaylay na buhok na ikinulot.

In less than an hour ay nasa event na ako, sinalubong ako ng mga security ni
Celestine kaya nakaiwas ako sa media.

Namangha ako sa venue dahil napakaganda noon, tiyak na milyon ang ginastos para
maging successful ang gabing ito.

"Mommy!" mabilis na hinanap ng paningin ko ang tumawag sakin at halos lumundag ang
puso ko ng makita kong tumatakbo papalapit sakin si Archer.

Mabilis ko itong niyakap.

"My baby boy, I missed you, I missed you so much!" binibigyan ko sya ng mumunting
halik habang yakap-yakap.

"I missed you too mommy, I knew you will be back, and you came back early! you look
so beautiful tonight!" he looks so gwapo, his hair is fix on the side, he is
wearing a navy blue coat.

"Ang gwapo naman ng anak ko"

"Of course, genes" he laughed. "Mom, this is my sister, Elle" hinatak nito ang
babaeng bata.

Of course I know Elle, pamangkin ko sya kay Paris, we met before.

"Hi tita" she called me, she knows who I am, nahihiya ito.

"No, you will call her as mom too, okay lang naman iyon mom, right? Elle is the
daughter of Tita Paris, dad decided to take her as her daughter, she is living with
us!" excited na balita ng anak ko.

Tila na amaze ako, Storm took full custody for Elle. He is taking care of her like
her own.

"Hi Elle" bati ko dito. "I was with your mom earlier"
"Yes, we met po" magalang nitong sagot. "You look so pretty po"

"So do you baby" sabi ko rito.

"Elle, Archer! Nandito lang pala kayo, kanina ko pa kayo hinahanap" napalingon ako
sa tumawag sa kanilang babae.

She is wearing a green long gown, na tube, her hair is long and straight, she
looked familiar to me.

"Tita Lysa" magiliw na bati ni Elle dito.

Tumingin ito kay Elle at ngumiti, nagtama ang paningin namin and she smiled.

"There you are, Lysa has been looking all over the place for you two"

Kusang napatigil ang paghinga at pag galaw ko ng marinig ko ang boses nya.

He was so focused sa mga bata na hindi nya napansing nasa tabi nya na ako.

"Storm" I called him kaya mabilis nya akong hinarap.

We locked eye contact for like three seconds, I swear, pinigilan kong maiyak.

His expression changed from being surprised to a happy one. He gave me a huge
smile.

Not the reaction I was expecting.

The next thing that he did made my heart scream in pain, lumapit sya at humalik sa
pisngi ko, he then looked at me again.

"I am so happy you can make it, Ate told me you'll be taking over her spot for the
meantime, it's nice to see you again Dakota"

Halos bumaon ang kuko ko sa palad ko, stopping myself from becoming too emotional.

"Archer, Elle" I heard Mommy Akira's voice somewhere kaya nagtakbuhan ang mga bata
doon.

Leaving the two of us, no, the three of us here.


"Babe" lumapit at tumabi sa gilid nya yung babae. "Who is she?"

Nakangiti syang binalingan ni Storm, those smile that sends stabbing pain on my
chest.

"Don't you remember her, back in gradeschool! Dra. Dakota Sy, Leo's girlfriend,
Archer's mom"

"Yeah, yeah, your ex-wife" Lysa said.

I did not expect this.


I did not expect her to be here.
I did not expect this attitude from Storm, him being comfortable na para bang naka
move on na sya sakin at tapos na talaga ang lahat sa amin.

---------
To be continued.

Lysa Vergarra in the house!

Vote and comment.

Ps. Di pa po matatapos yung book, I thought oks na ko sa 30 Chaps but Dakota and
Storm is never enough for 30 chaps lang, right?

- Noona Ģ‫ݤ‬

        Chapter 31 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Nanatili ang tingin ko kay Lysa dahil sa sinabi nya. That's why she looked so
familiar, kababata rin pala namin sya pero hindi yun ang tanong ko, ano sya sa
buhay ngayon ni Storm?

Sya ba yung tinutukoy ni Storm sa post nya?

Pakiramdam ko sumisikip ang dibdib ko at nahihirapan ako sa paghinga ng may humawak


sa braso ko kaya nagbitaw ang titigan naming dalawa ni Lysa.

"Dakota" magiliw na bati nito sakin.

"Mommy-Mrs. Montenegro" pagbati ko rito, mabilis itong yumakap at bumeso sakin.


"I want you to meet some people na makakasama mo sa pagpapatakbo ng ospital, hijo,
Lysa, if you'll excuse us" Akira Montenegro pulled me from that nightmare.

Hindi ko alam kung saan nya ko dadalhin pero nagpahatak na lang ako.

Hinatak nya ko sa banquet area, walang tao halos dito dahil busy sa pakikipag
kwentuhan o pakikipagsayaw.

Kumuha sya ng plato at pinahawak sakin, she is holding the tong.

"How are you hija, you look dazzling, I am glad you made it"

"Hindi po ba kayo galit sakin?" hindi ko napigilang itanong.

Sinalubong nya ang tingin ko.

"I was hurt and kinda disappointed at first but then I remembered, I made mistakes
too and was lucky enough na mapagbigyan ng tadhana to correct it, so that's why
Thunder and I are together, naiintindihan kita Dakota"

"Mommy" gusto kong maiyak pero malamang magwala si Celestine kapag nasira ang make
up ko.

"You were hurt, you wanted to take time for yourself, you were confused and tama
lang na ginawa mo iyon, so that ngayong ready ka na, you can give your 100 percent
sa kanya, yun nga lang, decisions have consequences" she said, naglagay sya ng
muffin sa plate ko.

"W-why is she with Lysa?"

Nahinto si Mommy Aki, sa ginagawa and gave me a small smile.

"Storm, at ang lahat ng nangyari at pinagdaanan nya, yun ang consequence ng pag-
alis mo, he went through a lot at gusto ko kapag handa na sya, sya na ang magsabi
sayo pero the reason why he is with Lysa, he became so focus on the business, he
wanna acquire a new business platform and that is owned by the Vergarras, Lysa's
family, tila na-inspire ko itong si Lysa, so she asked her parents na kapalit ng
gusto ni Storm, they will set an arranged-marriage"

"Storm married Lysa?!" pinagdadasal ko na sana hindi malakas iyon, napakalakas ng


kabog ng dibdib ko.

"No, no, not yet hija, that's why Celestine brought you here, she said only you
will knock the sense out of Storm, he is making impulsive decision by agreeing on
marrying Lysa, we hope, no I hope, maayos nyo ito, para kay Archer at Elle" she
held my chin and smiled before leaving me.

She went to Thunder Montenegro, mabilis nitong in-angkla ang braso sa asawa and her
husband who is busy talking to other business tycoons, stopped to smile and look at
her before placing a kiss on top of her head. They are almost 50 but when I looked
at them, it seems like the only thing growing old are their physical appearances
but not the love they have from one another.

"Hi" kusa akong napalingon sa tumawag sakin. It is Lysa. "We're too young to
remember each other, hindi nga tayo close noon pero it was nice meeting you again
Dakota"

I tried to smile.
Ako ang dating asawa at nasa harapan ko ngayon ang bagong mapapangasawa, how
ironic!

"You look good" yun na lang ang sinabi ko at akmang aalis na ng-

"Why did you come back Dakota?" tanong nito sakin kaya humarap ulit ako sa kanya.
"Did you come back for Storm? Ikakasal na kaming dalawa, kung iniisip mo na
magiging masama akong step-mom kay Archer, please be rest assured that I will treat
him like my own"

Parang sinusuntok ang puso ko habang pinapakinggan ko sya.

"I-i-

"Masaya na kami Dakota, I can make Storm happy, you don't need to come back, you
are not needed here"

Napalunok ako sa sinabi nya.

Hindi ko magawang makasagot, I was in so much pain and regret.

"Miss, your father called, kailangan nyo daw pong umuwi as soon as possible, may
emergency daw po" a butler looking woman came and said that to Lysa.

Huminga sya ng malalim bago nagbalik ang tingin sakin.

"Ipahanda mo na ang kotse, magpapaalam lang ako sa fiancé ko" she said that with
full of pride. "Let's talk some other time Dakota"

Nasundan ko sya ng tingin, she is beautiful and worthy of all praises.


Lumapit ito kay Storm at mabilis na hinalikan sa pisngi ang dati kong asawa,
bumulong ito at tila nagpaalam, Storm excused himself sa mga kausap, bago humawak
sa likuran ng babae, to guide her out, ihahatid siguro.

Nung mawala sila sa paningin ay nanghihina akong umupo sa isang table, sa unahan.
May dumaan na waiter kaya naman kumuha ako ng alak mula sa tray nito at inisang
lagok ito.

Nilabas ko ang phone ko to call Archer's phone, and yes may cellphone ang anak ko,
for emergency purpose.

"Where are you?" tanong ko.

"Oh, mommy, uuwi na kami, I'll just see you tomorrow, Tita Astrid picked us up,
we're gonna watch the new episode of attack on titans, I love you mom"

Nagmamadali itong i end ang call bago pa man ako makapag i love you pabalik.

Nasaan ba ang daddy mo at sa kanya na lang ako mag a i love you. Charot.

"Hi there beautiful" napalingon ako sa nagsalita at tumabi sakin, natawa ako at
natawa din sya. "Mas okay ka na ngayon Dakota, your smiles are more genuine"

"Aww thank you Brent, it's nice to see you again, you look handsome" pagpuri ko.

"Where's Leo, are you together?" tanong nito.

"No" sagot ko. "He is not with me and we are not together like that"

"I see! Akala naming lahat ay kayo" sagot nito. "Bro, Storm! Dito na lang tayo
umupo!"

Halos panawan ako ng malay ng walang sabing tawagin ni Brent si Storm.

At mas lalong hindi ko kinaya na sa katapat ko, sa tabi ni Brent umupo ito.

He looks so handsome in his navy blue suit, same color ng suot ni Archer at gown ni
Elle, his hair is brushed up kaya naman kitang kita ko ang perpekto nyang mukha,
mula sa kutis, tangos ng ilong, pula ng labi at itim na itim na pares ng mata.

"Okay lang naman na magkasama kayo sa iisang table, naka move on naman na kayo sa
isa't-isa diba?"
Tngina ka Brent.

I wanna voice that out pero pinigilan ko ang sarili ko.

"Yep, Daki and I are all good, right?"

"Y-yes"

"Ayun, mabuti, hoy Audi and AJ, dito kayo!" nagtawag pa nga si loko at maya-maya
lang ay tumabi sa gilid ko si Celestine, she is wearing a red glittery gown na tube
lang, pinatungan nya lang ito ng white fur coat.

"Happy birthday brother, hindi mo ba nagustuhan ang regalo ko sayo" mapang-asar na


sabi nito kay Storm.

"Thank you so much ate, nakaka touch" puno ng sarkasmong sagot ni Storm.

Hindi ko alam kung anong pinag uusapan nila pero pakiramdam ko ay ako iyon.

"Don't mention it" sabi nito at hinampas pa ang kapatid. "D, kumain ka na ba? Wag
ka ng magpa sexy, sigurado namang hindi mawawala ang paningin nun sayo"

Mabilis na nag init ang mukha ko dahil sa sinabi nya.

"Celestine" pagsaway ko dito ng mahina, may naglapag ng isang bote ng alak sa table
namin at hindi na ako nangiming buksan iyon.

Nagsalin ako ng alak at parang tubig na ininom iyon.

"Hi, magandang gabi" naagaw ng nasa stage ang paningin ko.

It is Moira, isa sya ang guest artist ngayong gabi.

Mabilis na naghiyawan ang mga tao, I am a fan of her pero kinakabahan ako dahil
kapag ganitong broken ako, lahat ng kanta nya konektado sakin.

"Ngayong gabi, I am singing a song with I belong to the zoo, at ito yung kanta para
sa mga taong kinailangang iwanan yung mga taong mahal nila, para hanapin ang
sarili, to conquer their fears, para sa mga taong lumisan pero nagnanais na sana
may balikan pa, we will be singing, Patawad, Paalam"
Take me Lord, nananadya!
Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay maiiyak ako, hindi pa man nagsisimula ang
kanta.

"Ayun oh, Moira, dito ka kumanta sa tapat namin, baka may maka relate-Aray! bakit
mo ko siniko!" sigaw ni Brent kaya napalingon ako sa kanila, mabilis na nagtama ang
paningin namin ni Storm pero nag unahan kami sa pag iwas.

Kaninong idea ba na i guest si Moira?!

ߎNakatulong ba nung lumayo ako?


'Di ba 'yon naman ang 'yong ginusto?
Simula pa no'n, kahit hanggang ngayon
Lahat ng daan ay pabalik sa 'yoְߎ

When you got me pregnant Storm, we did not get along, I thought you wanted me gone,
pero nung handa ka ng mahalin ako ng buo, ako naman ang umiwas at lumayo.

ְߎBalang araw ay makikita mong


'Di kailangan lumayo
Kung paglisan lang ang paraan
Patawad, paalam
Kahit nasa'n ka manְߎ

Sinabayan pa yan sa pagkanta ni Brent at halos isigaw nya yan sa tenga ko.

Kung hindi ba ako umalis at pinili kita, nahanap ko pa rin ba ulit ang sarili ko.

ְߎNariyan pa ba ang pinangarap ko


Na aking tinalikuran para mabuo?
Bakit gano'n? Kahit sa'n lumingon
Lahat ng daan ay pabalik sa 'yoְߎ

"Grabe ka Moira" hindi ko napigilan ang sarili kong magkomento, tinatamaan na ko ng


alak.

"Ay, yung pangarap mo katabi ko- ano ba Storm!" sinamaan naman ng tingin ng huli si
Brent.

ְߎBalang araw ay makikita mong


'Di kailangan lumayo
Kung paglisan lang ang paraan
Patawad, patawad
Kahit nasa'n ka man

Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh
Ooh-ooh-oohְߎ

"Bro, bro kantahin mo yung next part, bagay sayo"

"Tigilan mo ko Brent Lexus" just the sound of his voice is enough to make me happy.

ְߎNahanap nga sarili mo, nawala naman ako


Masisisi mo pa ba kung ako'y susuko na?ְߎ

"Hindi mo man mapakinggan ang aking mga dahilan


Maitatanggi mo bang mahal na mahal kita?"

I started singing along with Moira, I am drunk and I have the guts now.

"Go, D!"

But I stopped singing, and the people on our table continued singing but my eyes
already locked contact with his serious black eyes.

ְߎSa aking paglayag, tiyak ika'y masasaktan


Hangad ko'y maintindihan ('Di maintindihan)
Na sa tamang panahon, hinding-hindi na iiwan
Kung 'yong pagbibigyang muli ('Di kayang pagbigyan muli)ְߎ

Can you forgive me and just take me back, Storm?

Uminom sya ng alak kaya nagbitaw ang tingin naming dalawa.

ְߎKahit anong gawin, 'di na mababalik ang dati


Paalam, salamat
Salamat sa lahatְߎ

"I will get going, hindi ako pwedeng uminom ng marami" Storm said before standing
up and leaving all of us.

Leaving me.

ְߎBalang araw ay makikita mo


'Di na sana lumayo
Kung paglisan lang ang dahilan
Sa ating hangganan
Ikaw pa rin sanaְߎ

I stayed there, kept drinking, hoping I can get drunk enough to fall asleep right
away para hindi na mag isip pa bago matulog.

I excused myself to go to the restroom, AJ, volunteered to drive me home pero


mukhang nag i enjoy pa ito sa event kaya ginawa ko na lang na excuse na magre
restroom ako, pero uuwi na talaga ako.

Pagewang-gewang akong naglalakad palabas ng venue, hinahanap ko sa pouch ang


cellphone ko to book grab, dahil hindi pa ko nakakabili ng sasakyan, humahanap pa
ako ng second hand na affordable.

Nag book na ako ng grab at sumandal sa isang pader, umiikot ang mundo ko. Nasusuka
ako.

I was about to check the status ng grab driver ko ng makita kong on a call ako.

Teka, tumawag ata ang grab driver, nasagot ko pa dahil sa kalasingan ko.

"Hello, nasaan ka na?" I sound so drunk, hayop pag alak ng mayaman, ang lakas ng
tama. "Hoy sumagot ka, aba, nasusuka na ako dito, hilong hilo na ako baka himatayin
na ako dito"

"Where are you exactly?"

"Oy english, sosyal tong driver na ito, nasa ano, saan ba ito" tumingin ako sa
paligid ko. "Saan ba, sa lampas ng fountain, sa basta, nag pin naman ako ha! Sino
ba lasing satin?! Wait, wait nasusuka ako" sabi ko pa bago sumuka nung maka revert
ako. "Ano ba, saan ka na kuya?"

"I'm not your kuya, drunk woman"

"Hoy di ako lasing, ika cancel na kita, attitude ka" sabi ko.

"I'm driving back, just stay there"

"Ayoko, cancelled ka na" sabi ko at binabaan ito ng tawag, bago sumuka ulit.

Celestine will kill me if she me like this. Kasalanan ni Moira lahat ito, seryoso
sya may kasalanan bakit ako nalasing.

Pinilit kong patinuin ang utak ko dahil baka saan ako mapadpad sa sobrang lasing.

I sat down in one of the bench to calm myself at inaantok ako.


Halos makatulog na ako ng may pumaradang sasakyan sa harap ko kaya nag angat ako ng
tingin.

Pakiramdam ko ay masusuka ulit ako ng makita kong bumaba mula rito si

"Storm"

Hindi sya sumagot at seryoso lang akong tinitigan.

"I came to pick up a drunk woman calling me in the middle of the night named
Dakota"

Kusa akong napatayo at halos matumba dahil sa pagkalango ko sa alak pero maagap sya
to grab me.

Tumama ang mukha ko sa chest nya, hindi na sya naka suit, naka white shirt na lang
ito, at amoy na amoy ko ang shaving cream nya.

"What now Dakota?" he asked.

Feeling ko sobrang lakas ng tama ko at hindi naman talaga si Storm ito, baka lasing
lang ako.

Umiling iling pa ako bago tumawa.

"Bakit ka umalis? Affected ka din doon sa kanta, I can relate" sabi ko, bago
bumungisngis.

"You're drunk"

"So what if I am, I am telling you, that song earlier, kanta ko iyon" sabi ko bago
tumawa ulit.

Sumeryoso sya at mas inayos ang pag-alalay sakin.

"That will not be your song, hindi ka nga dapat maka relate doon"

"Huh?"

"You left me not because you need to find yourself, you left me because of someone
else, iniwan mo ko para kay Leonardo"
-----------
To be continued.

Yay! Strike 3 ְߖ

What will happen now?

Do you like Lysa?

- KayeEinstein

<amp-youtube data-videoid="PF0AYGzzz4A" layout="responsive" width="480"


height="270"></amp-youtube>

        Chapter 32 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Hi mommy, good morning!" nagmulat ako, at isang gwapong anghel ang bumungad sakin.

"H-hey baby, why are you here?" nagtatakang tanong ko, while playing with his hair.

I sat down at ramdam na ramdam ko ang pananakit ng ulo ko.

Mabilis kong tiningnan ang buong kwarto, beige and white, malinis at organisado. My
eyes landed to my smiling son.

"Why did Daddy brought you home last night? Are you guys together again? Is he not
marrying Tita Lysa? You slept in the same room, are we gonna be a family again? Am
I gonna have a younger sister?"

Tila nawala ang hilo ko dahil sa sunod-sunod na tanong sakin Ni Archer.

Kaya pala pamilyar, kaya pala, dahil nasa kwarto nya ako, sa bahay namin.
Ipinikit ko ang mata ko, trying to remember what happened yesterday.

"I think I've seen this film before, and I never liked the ending, I'm not your
problem anymore, so who am I offending now?"

Nahinto ko ang pagkanta at mabilis na lumingon sa tabi ko.

Napakalapit naming dalawa pero parang mas malayo pa sya ngayon, seryoso itong
nagmamaneho, I was staring at him for a couple of minutes na bago nya akong
nagawang lingunin.

"Saan ba kita ihahatid, saan ka mag-i-stay?"

"Sa bahay ng asawa ko" diretsong sagot ko sa kanya, I am drunk and I wanna tease
him.

"Kasal na kayo ni Leo?" diretso nyang tanong.

"Why so curious Mr. Montenegro?"

Hininto nya ang kotse sa tabi at tumitig sakin ng seryoso.

"You, drunk woman, call your husband and ask him to pick you up, responsibilidad ka
nya-

"Why are you passing your responsibility to Leo? I am not married to him, I'm
married to you"

Lumunok sya, napapikit sya at sa pagdilat nya, basang-basa ko ang sakit sa mga mata
nya.

What have I done to you?

"Hiwalay na tayo Dakota, w-we just suddenly came to an end when you chose to leave
me"

"I made a mistake, nagkamali ako, I just wanted to-

"Ayoko ng marinig, ayoko ng malaman"

"Why?!"

"Dahil baka mapaniwala mo na naman ako, baka umasa na naman ako, and I know what I
did to you was also traumatizing, nasaktan kita, I lost you and hindi ko ini expect
na patawarin mo agad ako, pero hindi ko in-expect na-" nahinto sya at nag iwas ng
tingin. "I just didn't expect that you will hurt me back"

"Storm-

Huminga sya ng malalim.


"It's okay, I'm okay, ayos na ako"

"Ayos ka na? Why? Because you have Lysa? Because you are getting married again?!
Damn you and your pride!" naiinis akong bumaba sa sasakyan nya. Nagsimula na akong
maglakad at kahit hilong-hilo ako, pinangatawanan ko ang kaartehan ko.

"Dakota!" he called me. "Damn it!" naramdaman ko ang pagtakbo nya papalapit sakin
kaya naman binilisan ko maglakad at kakamadali ay muntik na akong sumubsob pero
mabilis nya akong nahatak. "What the hell is wrong with you?!"

"You, ikaw ang mali sakin"

"Ano?!"

"Mali ka sakin, masama ka para sakin, nakikita ko palang ang mga ginagawa mo, kapag
narinig pa kitang magsalita, masisiraan na ko ng ulo" hinatak ko ang kamay ko sa
kanya. "Go to your Lysa, magpakasal ka, mag anak kayo kahit bente pa, wala akong
pake, get lost!" nagsimula na akong maglakad ulit pero hinatak nya ako sa braso
kaya napaharap ulit ako sa kanya.

"Why are you acting this way?! Ikaw ang may gustong tumigil ako, ikaw ang may
gustong maghiwalay tayo, you chose to leave and God knows how much I wanted to wait
for you! Pinilit kong gawan ka ng dahilan, pinilit kong intindihin ka but I can't
understand, why you chose to run away with Leo! Alam ko yung sagot noon pa, pero
dinideny ko, pero ngayon, tanggap at alam ko na"

"What?"

"Na minahal mo ko, you loved me first and I was stupid enough to hurt you kaya-" he
bit his lips. "Kaya, nawala yung pagmamahal na yun, kaya mas minahal mo na yung
pinsan ko, you love him Dakota, you love Leo" a tear fell from his eyes pero
mabilis nyang pinunasan iyon.

"Storm-

"Saan kita ihahatid? Ihahatid na kita"

"Ayokong umuwi, ayokong umuwing mag-isa, ayoko ng mag-isa" diretsong sagot ko.

Hanggang doon lang ang naaalala ko. Pinilit ko pang isipin pero hindi ko na alam,
baka nakatulog na ako sa kotse.

"Why am I here?"
"Daddy brought you home, you are so wasted mom" tumawa pa ito. "I was awakened by
your loud voice yesterday, ayaw mong bumitaw sa pagkakabuhat sayo ni Daddy, kaya
dito ka nya pinatulog. Are you here to get daddy back?"

Lumapit ako sa kanya at marahan syang niyakap.

"Kung ganoon lang sana kadali anak, kung sa isang sorry ko lang, mawawala na lahat
ng sakit at kasalanang ginawa ko, but I don't expect you to understand, baby ka pa"

"Drink your medicine mom, I'll just go downstairs" sabi nito bago ako iwanang mag-
isa.

I looked around, namiss ko ang bahay na ito. Ininom ko ang gamot at nagpahinga pa
ng ilang minuto, when I felt better, walang paalam akong pumasok sa walk-in closet
ni Storm.

Hindi man lang talaga ako pinalitan, kung anong suot ko kagabi, yun pa rin, naka
gown pa rin ako!

I used to fix all of his clothes in here, kaya laking tuwa ko ng makita ko agad ang
T-shirt nya. It is a navy blue v-neck shirt, na halos hanggang tuhod ko, dahil
malaki si Storm sakin, naka cycling naman ako kaya, nag decide na akong bumaba.

Pababa palang ay amoy na amoy ko na ang mga mabagong niluluto kaya naman nagmadali
ako.

Pababa ako ng hagdan ng mamataan ko si Storm na busy sa kusina.

When did he learned how to cook? Mukhang totoong pinag-aralan nya iyon along with
baking.

Hindi ko namalayang napahinto ako at pinapanood lamang ang likod nya.

A successful CEO, a good cook, a man who can bake, sobrang gwapo, sobrang yaman,
and a genes to die for.

Yan lang naman ang pinakawalan ko.

But I didn't let him go for nothing, I needed that, I was able to find myself
because of that.

Naramdaman nya marahil ang pagkakatingin ko kaya naman napalingon ito sakin at tila
nataranta sya ng makita ako kaya nahawakan nya yung mainit na kawali.
"Ouch, damn!"

Mabilis naman akong bumaba at dinaluhan sya, I pulled his hands, at mabilis ko
iyong tinapat sa running water. Pinatagal ko ng ilang minuto iyon before pulling it
closer to my eyes para mas makita ko.

"Geez, why would you touch that?" tanong ko habang nakatingin pa rin sa daliri nya.

Hindi sya nakasagot ka agad kaya tumingala ako at kumunot ang noo ko ng makita kung
saan sya nakatingin.

"You pervert!" sigaw ko. "Saan-saan nakatingin yang mata mo, itong paso mo ang
intindihin mo, para hindi ka saan-saan humahawak na mainit"

"I should be careful with you too" seryoso nyang sabi, his eyes met mine. "You're
hot"

"I-I'm? You! Take your eyes off of my cleavage Mr. Montenegro!"

Nagkibit balikat lang sya bago hatakin yung kamay nya sakin, tila hindi iniinda ang
paso nya.

"Parang hindi ko naman nakita"

"Yung ano ha?! Yung ano?!" pulang-pula na ako.

"Grabe, ganito pala kaingay ang bahay kapag kayo ang mag-asawa" Kristine, who just
came in, said that.

"Sinong mag-asawa?!" sabay pa naming sabi ni Storm.

"Ay, sabay? Nag practice? Char lang, kuya nalinis ko na yung pool area, good
morning ate, ang sexy naman natin" bati sakin nito bago pumasok sa sala, kung
nasaan ang mga bata.

"Leave me alone, I can handle myself" pagbaling sakin ni Storm ng maiwan kaming
dalawa.

"Ako na, ako ang doktor satin, di mo kaya yan"

"Nakaya ko ngang wala ka ng isang taon, I was able to bury the wound you gave me,
this means nothing"
Napahinto ako ng sumeryoso ang mukha nya.

"Storm"

"Kung ayaw mo kong pabayaan mag isa, fine, dito ka na, ako na ang aalis" sabi nito,
he walked out and opened the door leading to the back kung nasaan ang pool area.

I sighed. I have to talk to him now, I have to talk to him properly, ngayong sober
na ako. I needed to know what happened, I need to tell him my side too and just
hope that we can both forgive one another and just start a new.

Kahit anong deny ko, alam ko sa sarili ko. I want him to be my end game. I want to
just go home and rest beside him after a tiring day, I want to fight with him and
yet know that I'll wake up next to him.

I followed him, naglalakad sya sa pool area, malinis na malinis ito at halatang
bagong palit ang tubig.

"Storm, talk to me, kausapin mo naman ako ng maayos!"

Huminto sya at humarap sakin.

"What now Dakota, we already talked"

"I talked, pero hindi lahat iyon ang gusto kong sabihin, I never got to hear your
side" huminto ako dahil naramdaman ko ang bigat sa puso ko. "H-how can you face and
treat me like this? How can you be so cool about seeing me? Did you already moved
on? H-how-

"Isang araw, nagising na lang ako na tanggap ko na, na hindi na masakit kapag
naririnig ko ang pangalan mo, na hindi ko na kinakailangang maghintay at umasa na
babalik ka pa at sasabihing ayos lang ang lahat satin"

Naramdaman ko ang pagbagsak ng luha ko.

"I don't know how much I said I miss you before, maybe a hundred, a thousand times?
I was wondering before, if I say it enough will you hear it?"

Hindi ko alam, pero alam ko sa sarili kong nakabuti ang pag-alis ko, pero
nakalimutan ko how much damage it will give for those people I left.

"Every night I have to ask, are we just another set of failed love story?"

Just exactly what happened to you? What have I done to you? How hurt can you be?
Storm's POV.

Sobrang saya ko habang nakatingin sa singsing na hawak ko. It is beautiful and


unique, it is a huge pink diamond, with small pink diamond around it. The
engagement ring I asked to be designed specifically for Dakota.

"Le diamant de cette bague est le plus rare, je suis săr que votre future mari‫ۃ‬e
sera ravie de le recevoir." the manager said smiling at me as he packs what I came
here for.

Translation: The diamond in this ring is the rarest, I am sure your soon to be
bride will be delighted to receive this.

"Elle est dɃjɃ ma femme mais je souhaite lui proposer correctement. Elle ne mrite
que le meilleur. Je l'aime tellement."

Translation: She is already my wife but I wish to propose to her properly. She
deserves nothing but the best. I just love her so much.

"Uuwi na agad tayo?! Yun lang bang singsing ni Dakota yung pinunta natin dito sa
France?" Brent asked me.

"Yes" diretso kong sagot sa kanya.

"Ayoko ng mainlove, nakakatakot, kung ako yan, nagpagawa na lang ako sa Quiapo,
ikaw, para sa engagement ring?! Sa Paris, France pa?!"

"My wife deserves it"

"Ako din, pagawan mo ko, tapos sabihin mo, my bestfriend deserves it, kahit gold
ring lang"

"Shut up man" pangtataboy ko dito.

"Ang ganda ng singsing mo, ang tanong, tatanggapin nya ba proposal mo" sabi pa nito
bago tumawa kaya naman sinamaan ko sya ng tingin.

"Sometimes I hate your jokes, you're like Tito Josh with the mouth of Tita Sanya"
"Hoy, mas maingay si mommy sakin!"

"Okay" sabi ko na lang bago naunang pumasok sa sasakyan na papuntang airport.

I wanna go home as soon as possible dahil saktong anniversary namin ni Dakota pag
lapag ng eroplano ko sa pinas.

Naalala nya kaya?

Some part of me hoped that she remembers it pero may nagsasabi din saking sana
nakalimutan nya para ma surprise ko sya.

Biglang pumasok sa isip ko ang tanong sakin ni Brent.

What if she says NO?

Well, I will just keep pursuing her, kahit ilang beses pa akong lumuhod at mag
propose sa kanya, hanggang taggapin nya.

I smiled at that thought. I am really crazy for her now. I just can't wait to be
with her and fix everything. I will love her with no restrictions, I will love her
with all the love I can give.

Mamahalin ko sya hanggang sa makalimutan nya kung ano man ang nararamdaman nya para
sa iba, lalong lalo na sa pinsan kong si Leo.

He is still my cousin, I somehow hoped, he will respect that pero I can never blame
him, he already gave me a chance, he is a nice man kaya natatakot akong baka sya
ang piliin at ako ang iwanan.

I just have to be positive. I will do this right. I will ask her to marry me again.

"Anak" nilingon ko si mommy habang hawak ang glass ng wine. She is almost crying,
which just added to the heaviness on my chest. "Anak, hindi na sya darating"

"Mom"
"Storm, hindi na darating si Dakota" my dad stood beside mom and said that.

Mabilis na inikot ng paningin ko ang buong venue kung nasaan, nandoon ang magulang
ko, magulang nya at mga importanteng tao samin. They all looked at me with pain and
pity.

I hate that. Hindi ko kailangang makita yan, ang kailangan ko, makita ko sya, ang
kailangan ko, dumating sya dito ngayon.

Tinalikuran ko ang parents ko and walked closely to the edge ot this building.

We are on a roof top of one of our prestige hotel, the whole area is full of her
favorite stargazer lilies. May table for two, nagluto ako ng paborito nyang
carbonara and paired it with her favorite brand of white wine.

All of our parents, relatives, and friends will be hiding until she gives an answer
to my proposal, so that she will be surprised.

Pero tila ako ang nasu surprise.

Kanina pa sya dapat nandito, nakailang akyat-panaob na ang hotel manager namin na
sasalubong dapat sa kanya sa baba para piringan sya at ihatid rito.

Kinuha ko muli ang cellphone ko at tinawagan muli ang numero nya.

"Love, please" I was saying that na para bang maririnig nya ako.

Kahit ma late pa sya, kahit ilang oras, kahit pa mag uwian na silang lahat at ako
na lang ang matira, basta magsabi syang pupunta sya, maghihintay ako.

I am praying na sana test lang ito, na para maiparamdam sakin, how she felt, na
kapag naramdaman ko na, darating na sya.

Her line just kept ringing and ringing hanggang maputol ang tawag.

Huminga ako ng malalim, pero hindi ko napigilan ang luha ko ng mapatingin ako sa
kahang pula na nasa kamay ko, kung nasaan ang engagement ring na dapat ibibigay ko
sa kanya.

I felt my shoulder shaking because I was trying to stop myself from crying when the
fireworks in the sky started booming.

She did not came that night.


She is not coming back
She left me.
I lost Dakota Montenegro that night.

----------
To be continued.

Aww there's more POV of him.

Are you ready?

- Noona.

        Chapter 33 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"You have to tell me what's on your head Storm, alam kong iniwan kita, I made a
wrong move pero you have to understand why I made that choice, I cannot just go
back to you like that" huminto ako at mas lumapit sa kanya. Kinakabahan akong
hinawakan ang mukha nya using my two hands.

He closed his eyes as if he is surrendering which made my heart jump, holding him
this close, somehow made me emotional that I wanted to cry, hindi ko pa alam kung
anong nangyari, pero gagawin ko ang lahat.

Hanggang sa mawala lahat ng sakit na naibigay namin sa isa't-isa, we will fix this.
We just need to give each other a chance.

My heart is at home, sa tabi nya, sa piling ng mga anak namin.

He was selfish and out of control at first but he found his way back to me, kung
saan naman I recklessly drove him away pero ngayon, ngayon sigurado ako, sa tabi
nya, gusto kong tumanda.

"How dare you!" nagulat ako sa sigaw na iyon kaya napabitaw ako kay Storm, he
opened his eyes na para bang nagising sya sa isang mahimbing na pagkakatulog.

We both looked at the person who shouted that.

Mabilis na sinalubong ng mata ko ang galit na tingin nya, she was almost running to
me.

Si Lysa.
Galit na galit sya habang papasugod sakin.

"You btch, you whore!" mabilis syang nakalapit sakin at dala na rin siguro ng
instinct ko, I know she will push me, kaya mabilis akong umiwas at tumagilid.

Kaya naman nagdire-diretso ito sa pool at bumagsak doon.

What the hell was that?

Itutulak nya talaga ako sa pool, hindi ako marunong lumangoy, hindi ako nagkaroon
ng panahon matutunan iyon because I was too busy following Storm and my profession.

Mabilis na naalis ang iniisip ko ng makita kong magkakawag si Lysa sa tubig.

She is drowning.

Hindi ko alam pero hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung anong
gagawin ko, I can't swim.

I hate her, pero hindi ko gustong mamatay sya.

Lilingunin ko na sana si Storm ng magulat ako ng mauna syang tumapak papalapit sa


pool at walang sabing tumalon doon.

Kasama nyang tumalon ang puso ko, I was atleast at ease na ililigtas sya ni Storm
pero unti-unting nababalot ng lungkot at sakit ang puso ko habang papalapit sya
rito.

Hindi tamang makaramdam ako ng ganito, it is a matter of life and death pero ito
ako at nagseselos. How childish you are Dakota.

Ano bang karapatan ko para magselos, na kay Lysa iyon, sya ang fiancɃ ni Storm.

I bit my lip ng mabilis na yumakap si Lysa kay Storm.

Mabilis na lumangoy sila papalapit sa akin. Naunang iangat ni Storm si Lysa before
coming up on his own.

Hindi nababali ang titig ko sa kanila at halos magwala ako ng yakapin ng mahigpit
ni Lysa si Storm at nagsimula itong umiyak.

"Oh my gosh Storm, I thought I'm gonna die"


"Sshh" pagpapatahan ni Storm dito.

Lysa is hugging him tight, while saying this, nasa bisig nya ang babaeng ito,
habang nandito ako, nakatayo at pinapanood sila.

"Storm, I'm scared, I am really scared" she cried. "Don't leave me, don't leave me"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko kaya tumalikod na ako sa kanila at nagsimulang


maglakad papasok.

I stopped myself from crying dahil bakit ako iiyak? Niligtas nya lang naman ang
babaeng iyon at iniwan ako.

I feel so bitter kaya naman sinubukan kong ngumiti ng maayos habang nagpapaalam kay
Archer at Elle.

They both looked sad as I walk outside the house. Hindi nya talaga ako sinundan. He
was busy attending his future wife.

Ex-wife lang naman ako.

Habang lulan ng taxi pauwi, doon ako mas binalot ng lungkot. Selfish siguro akong
tao, dahil pinipilit ko pang ayusin ito, pero baka sya ayaw nya na, baka handa na
sya talaga sa panibagong buhay na sisimulan nila ni Lysa.

Ilang linggo ang dumaan na hindi ko na ni look forward na magkita kaming dalawa. I
actually prayed na wag na muna kaming magkita baka maka move on ako ng mas mabilis.
Kapag hinahatid nya si Archer sakin sa hospital ay hindi na ako lumalabasɂ para
salubungin sila.

Umiiwas ako, nirerespeto ko naman silang dalawa ng mapapangasawa nya.

Sa totoo lang, isa sa mga naaapektuhan ay ang anak namin, he said it's okay na tila
nagsa-salit-salitan kami sa kanya ng daddy nya pero he is still a child, alam kong
pangarap nya ang maayos na pamilya.

I wanted to tell him na iyon din ang gusto ko pero sinayang ko na ang chance na
iyon.
"Doktora D" natigil ang pag-iisip ko ng biglang sumulpot sa harapan ko si Leo.

"What?" I asked him. He looks neat at really handsome ngayong naka suklay ang buhok
nya at naka puting coat sya. "Tapos na operation mo?"

"Yep, wala kang schedule operation?"

"Wala"

"You look tired. Nag usap na kayo?"

"Nino?" I asked him.

"Ni Lord" sagot nito kaya tumaas ang kilay ko. "Joke lang, ito naman, akala mo
naman wala tayong pinagsamahan"

"Si Storm? We did not talk na, it's okay, may kanya-kanya na kaming buhay,
magpapakasal na iyon at ako naman, magmu move on na"

"Tatandang dalaga?"

"Hindi na ako dalaga, may anak na ako, doon ka na nga! Napaka chismoso mo, akala mo
naman kinausap ka na ni Gabriella"

"Well she is tough, grabe ang sungit nun, pero atleast, pumayag sya na tawagan ko
sya, konti na lang, magiging maayos na ang lovelife ko, magkaka pamilya at anak na
ako" sabi pa nito bago tumawa ng malakas.

Sinimangutan ko sya.

"Doon ka na Doc Leo, baka hindi kita matimpla, at sayo ko iturok itong anaesthesia"

I just wish at some point, ganoon kami ni Storm, nasa speaking term man lang, baka
kahit papano ay mas may chance kami.

Ginagalaw-galaw ko ang ulo ko para tumunog ang leeg ko dahil pagod na pagod ako,
ang tagal kong nakatayo sa OR kaya naman tila namanhid ang ilang parte ng katawan
ko.
Tumigil ako sa water dispenser at nag refill ng tubig sa tumbler ko.

"Here is one of our head doctor, Dra. Sy" kaya napalingon ako sa nagsasalita.

It is a group of men na naka suit, nasa unahan nila si Dr. Saavedra na bagong pasok
na doktor sa amin, maingay, at makulit. He kept asking me out and I kept declining.

"She is a well known surgeon here. Good morning Dakota, they are from the
Montenegro Corp, nag iikot sila sa facility" sabi ni Doc Luis Saavedra.

"Good morning" bati ko na lang sa mga ito, they smiled at me, hindi ito yung mga
nasa meeting noon, siguro ito na talaga yung higher people.

"No wonder, kaya pala sikat na sikat ang ospital dahil ang gaganda ng doktor nyo,
pleasure to meet you Dra Sy." sabi nung isa na ngiting ngiti sakin.

"Join me doc, i tour natin sila, mas pamilyar ka rito sa lugar na ito" sabi ni Luis
bago ako hinila papalapit sa kanya.

I felt uncomfortable dahil hawak nya ako sa braso pero nagulat ako ng magbitaw iyon
ng biglang may dumaan sa gitna namin.

"Sorry about that call, where are we?" napahinto ako at napatitig sa kanya as his
eyes bore into my system.

Dalfon Storm is here in front of me.

"Mr. Montenegro, tamang-tama lang po, ipinakikilala ko lang po sa inyo si Dra.


Dakota" sabi nito na humawak pa sa likod ko.

Napalunok ako ng kumunot ang noo nito pero nawalan din ako ng gana ng nauna itong
tumalikod.

Kaya wala na akong nagawa kundi sumama sa kanila.

"In this section in the building, we keep our VIPs, madalas na pasyente rito ay
miyembro ng mataas na gobyerno or mga artista" sabi ko.

Ako na ngayon ang nasa unahan at nagga guide ng tour nila. Malaki ang ospital na
ito, isa sa pinakamalaki sa bansa.

"Hi doc!" nahinto ako at nakaramdam ng pagka uncomfortable ng lumapit si Leo.


Ayokong nasa pagitan nilang dalawa ni Storm. "Hey there cous"
"Leo" bored na tawag ni Storm rito. "What are you doing here?"

"Papunta sana sa isang pasyente pero nakita ko kayo, what are you guys doing?"

"Tour" plain na sagot nito, nagsasalit-salitan lang ako ng tingin sa kanila.

"I see, akala ko taguan ng feelings" sabi nito kaya sinamaan ko sya ng tingin. "See
you around Storm" he shouted before running away.

Masama naman akong tiningnan ni Storm pero hindi ko sya pinansin, ako ba ang may
pakakasalang iba?

"Weird talaga iyong si Doc Leo, hindi ko alam na pinsan nyo pala sya Mr.
Montenegro" sabi ni Luis na nagsimula na namang dumikit sakin. "Pinagpapawisan ka
Dakota, here's my handkerchief"

Nag alangan akong abutin iyon pero sa huli, tinanggap ko na din dahil ayokong
mapahiya ito.

"Yeah, it seems like marami ka pang di alam" Storm answered a little late. "Let's
resume"

Napasimangot ako dito, di ko na sya maintindihan.

Nagsimula na kaming maglakad ulit at halos nasa kalahati na kami ng tour at


kasalukuyang paraan sa emergency area ng magtakbuhan ang ilang nurses na may dala
ng stretcher.

"Excuse!" huli na ng marinig ko iyon kaya alam kong babangga sila sakin ng may
mabilis na humila sakin, kaya naman dumuldol ako sa chest nya. Hindi ko man buksan
ang mata ko, same perfume, same height.

Nag angat ako ng tingin, I was met by his cold stares, the stares that can make me
shiver, yung tingin na galing lang sa kanya.

Ramdam ko ang hawak nya sa likod ko and somehow I wanted to stay in that position.

"Dakota, ano ka ba ba naman, hindi ka nag iingat, halika nga rito" nagulat ako ng
hawakan ako sa kamay ni Luis, he was about to pull me pero nagulat ako ng mas
humigpit ang pagkakahawak sakin ni Storm na parang yakap nya na ako. "S-sir,
bakit?"

Tumingin sakin si Storm at bumaling kay Luis.


"I think I am capable of taking care of her, I do not need you touching the mother
of my kids"

Kids?

Nilingon ko si Storm.

Isa lang anak natin oy!

Or maybe he is referring to Elle?

Whatever he meant it made my heart so giddy and sad at the same time, ganoon lang
naman ako sa kanya.

Yun na lang ang papel ko sa buhay nya.

"Ay sorry sir" Luis answered in so much shame.

Nagsimula na ulit kami but this time, Storm placed me right beside him.

After that another week had passed. After ng tour di na kami nag-usap pa ni Storm.
Daig ko pa ang na ghost. Hindi ko alam anong umaandar sa utak nya.

Kasalukuyan kaming bumibiyahe para sa emergency sa isang probinsya, may bagyo


kasing dumating, kaya lumubog ang ilang area at sunod-sunod ang landslide.

I decided to open my IG to see if may ganap ba sa kanya or sa mga kaibigan ko.

On my home section, bumungad agad sakin ang IG ni Celestine. She is flaunting her
doctor's coat na dinisenyo specifically sa kanya ng Prada. This woman, kung saan-
saan sya nagpupunta, kailangan kaya ito babalik?

I decided to search for Storm's IG.


Wala naman masyadong post doon bukod sa post nya ng steering wheel.
There is a caption.

I am coming to see my home. You will always be my peace. Coming to see the most
beautiful in white.
It was posted 30 minutes ago. I felt heaviness in my chest. He is talking about
wedding gown.

Mabilis na hinanap ko ang IG ni Lysa. it was not hard at halos panghinaan ako ng
makita ko ang isa sa mga post nya.

It is her wearing a wedding gown.

Are they getting married today?


Would it really be the end for both of us?
Hindi ko alam ang gagawin ko.
I know I just wanted to cry that night.

------
Kumalma ka.

May 2 chapter pa. Hear out their POVs

Hinga malalim.

Vote and comment.

- Noona

        Chapter 34 [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Lysa's POV.

Nilalaro ko ang daliri ko sa dahil tense na tense ako as I wait for him.

"Miss, Mr. Montenegro is here" kusang napa angat ang tingin ko ng sabihin iyon ng
serbidora, sumunod ay bumukas ang pintuan ng private room ng restaurant na ito at
iniluwa si Storm.

Sobrang gwapo nya sa suot nyang suit, his smell is always enough to make me crazy
about him.

He sat down in front of me, nakahain na ang pagkain, I even bought macaroons dahil
favorite nya iyon.

"How was your day babe? Busy sa work? Alam mo bang nagsukat na ako ng gown?" I
asked him, nagsimula na akong maglagay ng pagkain sa plate nya.
"I know you have an idea why I asked you to meet me, right? I saw your post in
instagram"

"I look so pretty, right? Pero hindi yun yung susuotin ko sa kasal, I still want
you to be surprised"

"Sino kaya ang mas masu surprise satin?" he said kaya tumingin ako sa kanya at
sinalubong ang seryoso nyang tingin.

"What do you mean babe?" I tried to smile.

He smirked.

"I am not marrying you Lysa" he said it right in my face. "Surprise"

I was out of words, alam ko, alam ko ng mangyayari ito lalo na ng bumalik si Dakota
pero ito ako ngayon, unti-unti pa ring nadudurog.

"S-storm, why? Why are you deciding like this" pinigilan ko ang sariling maiyak.
"Hindi ba gusto mong mag expand, you need my help, I can help you become more
successful at isa pa iniwan ka ni Dakota, sinaktan ka nya"

"Sinabi ko na rin sayo na tigilan mo sya, you knew na hindi sya marunong lumangoy
yet you tried to push her-

"Kaya niligtas mo ako, natakot ka para sakin"

"I only saved you because I don't want Dakota to jump for you"

"Storm, hindi mo na sya mahal!"

"No" I realized. "She can make me crazy but only I can heal beside her, she can
break and make me. I would rather face the consequences of loving her than live
without peace, she is my peace, she is my home Lysa"

"No! You can't do this to me, pano ang expansion?!"

"It's up to your dad if he wanna partner up or fight until he gives up once I


pressure him kapag binili ko na ang kompanya nyo"

"Storm naman, I love you!"


"I realized when we say I love you, we wanted the other person to say it back pero
with Dakota, it doesn't matter if she doesn't say it back, as long as makikita ko
sya, regardless kung piliin nya ako or hindi, dahil ang mahalaga nasabi ko sa
kanya, ang mahalaga hindi ko na ulit sya masaktan, kahit saktan nya ako ulit"

"Babe"

"Hindi ka dapat nagmamahal para saktan yung taong yun, I do not wish nor want to
hurt her, kahit hindi kami ang magkatuluyan, ang mahalaga, hindi ko na sya nasaktan
pa"

"Paano naman ako?"

"You, you should find someone who will look at you, the way I see her" he stood up.
"I should get going"

I started crying ng maiwan akong mag isa. I love him sincerely, pero he loves her
since day one.

How lucky you are Dakota.

Storm's POV.

"Hindi ka pa rin ba makatulog?"

Lumingon ako sa pumasok sa room ko, it's my mom holding a glass of milk.

"Mom, bakit gising ka pa? Hindi ka na po dapat nag abala" I stood up and got the
milk from her hand.

"Well, medyo late na rin natulog si Archer and Elle"

"Sorry mom, ako na po ang bahala sa kanila bukas, ipa follow up ko pa nga pala ang
paglilipat ng apelyido ni Elle, baka iwan ko ulit sila dito pero pauwi naman na si
Kristine"

"Nai enroll mo na ba sya?"

"Yes mom, mag online school na lang po sya, I also want that kid to have a bright
future, so we should help her" bumalik na ko sa ginagawa ko.

"That's so nice of you Dalfon Storm, but do you have plans on getting the help that
you need?"
Kusa akong napahinto at nilingon sya.

"Mom, I am busy, please leave me alone, kailangan kong matapos ito"

"What? Yang drafting mo ng bahay nyo ni Dakota? Anak, can't you see, Dakota is not
here, hindi natin alam kung kailan sya babalik or kung babalik pa ba sya!" My mom
started becoming emotional.

I stood up and faced her.

"Mom, please, don't say that, uuwi ang asawa ko, uuwi sya mom, okay? She just needs
time"

"And you need time for yourself too, your dad is really concerned, you are not
sleeping Storm, madalas ay nakatunganga ka na lang at hinihintay sya, you are
losing weight, you are losing yourself hijo!"

"Mom!"

"Paano naman si Archer?! Yes, we are here pero God knows for how long, if you won't
fix yourself, kung hindi kita gigisingin, soon enough you'll face your downfall, at
hindi iyon pwede Storm, your kids need you! Anak, you have to redeem yourself" my
mom held my face. "We love you, we do, you have to fight this"

My mom's tears are always a heartbreak for me. Ever since na pinanganak ako, hindi
ko nakitang pinaiyak ni Dad si mom. Maybe nung bago ako pinanganak pero hindi ko
naman nakita iyon.

A month after Dakota left, I continued to look for her, I was determined to wait
for her, all I wanted was to see her and talk to her. Soon enough it led me to my
downfall, I had a really bad insomnia and depression. I do not want to go to work,
I do not want to eat. I was completely useless, and that night, that conversation
with my mom somehow awakened the inner me.

What Akira Monenegro told me, made me realize that I have to live for my kids, for
Elle and Archer.

When our marriage got annulled, tila binabaon ko sa limot ang lahat ng pagmamahal
na meron ako sa kanya. Gusto ko lang magalit, gusto ko lang makalimot.

I was fine the following months.


Maybe that's what I thought so.
Not until I got a phone call.
I did not change my phone number, binura ko na din ang number nya pero nung
rumehistro iyon, I knew it was hers, nakabisado ko at tila hindi na malilimutan pa.

I answered and pretended not to know her, hindi sya nagsalita pero sapat iyon para
guluhin ang isip ko buong gabi.

"Tell me, is she back?" pangungulit ko sa ate ko.

She rolled her eyes.

"Gosh, if I say yes, will you stop pestering me younger brother?"

"So she is back?!"

"Oh ano naman, magpapakasal ka pa rin naman diba?"

"Storm" she called me.

I did my best to smile at her and make it look like everything is okay pero wala
talagang okay ngayon.

My emotions are soaring high. I am mad, I am in pain and above all I missed her so
much.

"I am so happy you can make it, Ate told me you'll be taking over her spot for the
meantime, it's nice to see you again Dakota"

Lie, hindi naman sinabi ni Ate talaga sakin, I have to investigate myself dahil if
you know Celestine Montenegro, she likes giving boys a hard time and that includes
me, kahit kapatid nya pa ako.

I wanted to talk to her. I wanted to ask her what happened, why he chose Leo and
why she just came back now but Lysa came in and ruined my chance that night.

Nung sinundo ko naman sya ay lasing na lasing sya, pakiramdam ko hindi tamang
panahon para kausapin sya.

It always felt like, na hindi kami nabibigyan ng pagkakataon and when I felt like
she is distancing herself again, I knew I have to do something.

Something in me, ang nagsasabing she is back for me, pero me being with Lysa is
hindering it.
You can call me stupid or bobo, or impulsive pero hindi ba ganoon din naman ang
lahat ng nagmamahal, we give countless of chance at alam ko at sigurado akong mas
maraming beses ko pa syang nasaktan. I was stupid enough to give up.

Malapit ko ng daklutin sa kwelyo itong doktor na ito, sa mga pasimpleng hawak nya
kay Dakota.

Halos magdugtong na ang kilay ko sa kakadikit nito kaya naman hindi ko napigilan
ang sarili ko.

"I think I am capable of taking care of her, I do not need you touching the mother
of my kids"

Mother of my kids, yun na siguro ang pinaka akmang gamitin ko ngayon.

As much as I wanted to call her my wife, baka mabigla sya. Ayoko ng madaliin pa
sya, ayoko ng maulit ulit lahat ng nangyari saming dalawa. I don't care if we have
to take it really slow, basta hindi na sya mawala sakin.

Kids. We have two now. I am planning to have more in the future. With her only.

Maraming Montenegro haha.

"We are about to land sir" deklara sakin ng pilot ko. Naka chopper ako papunta sa
location kung saan sya nagbo volunteer ngayon.

Madilim na ang paligid pero dahil sa ilaw ng chopper na tumatama sa kanila habang
papalapag kami, ay nakita ko na agad sya.

Suot ang puting coat habang nasa loob ng bulsa noon ang kamay nya at seryosong
nakatingin sa amin.

Dakota Heather Sy, will always be the most beautiful woman in white for me.

Mapa wedding gown or ang white coat nya.

------
To be continued.

Final Chapter and Epilogue will be posted siguro tomorrow na.

Late na masyado haha.


34/35

- Noona

        Chapter 35: Finale [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

Wala talaga ako sa mood nung makarating kami sa area pero as soon as I saw the
people in need tila nawaglit sa isip ko ang lahat ng dinaramdam ko.

Doktor pa rin ako, mas kailangan nila ang konsentrasyon ko at hindi ang mga
heartbreaks ko.

"Doktora, mag set up na ho kami" tawag sakin ni Nurse Lay. Susunod na dapat ako ng
mahagip ng mata ko ang isang pamilyar na tao.

She is wearing a maong pants and a pair of black rubber shoes, she is wearing a
plain black top too. Her hair is tied in a bun pero may mga ilang hibla ng buhok
nya ang nakaladlad.

Gabriella Lazaro.

She looks beautiful at totoong nangingibabaw sya sa mga tao rito, napansin nya
siguro ang pagtitig ko kaya bumaling sya sakin ng tingin.

I was expecting her to be mad at me at mag all out rage gaya ng ginawa ni Lysa but
instead she walked slowly at ng magkatapat na kami ay ngumiti sya ng tipid.

"Doktora Sy" she called me.

"Gabriella, how are you?" I asked her.

"I'm fine, I am glad to see you back in field"

"Yes, I just came back a year ago, bakit ka nga pala nandito?" I asked nicely.

"Ah yeah, I am looking for Leonardo, he told me that Ms. Celestine asked my
presence here, may mga bata daw kasing naapektuhan, if you didn't know, I am a
psychiatrist now, yun ang tinapos kong kurso, I just want to help"

"Wow, I am really happy for you, you look good, I mean it"
"You're more beautiful than I am" she said in a soft tone.

"I wish you can forgive me, I was just really lost and Leo helped me found my way,
pero nasaktan ka dahil doon"

"To be honest, I was mad at first, I was blaming you for all the pain, pero it was
insecurity and lack of confidence. I realized that if Leo love me enough that time,
he won't walk away like that, it was not the smartest move for the four of us, it
was actually kinda stupid but it somehow led us to our own path. You found
yourself, Leo said he realized my worth, I got to focus on my study and self-being,
and Storm, was able to recover from his depression and insomnia-

"Wait, anong sinasabi mo?"

"Ha?"

"Storm had what?"

Saglit na sumeryoso sya, she fixed the sunglasses on top of her head.

"Oh yeah, I guess, he didn't tell you, Storm actually became one of my patient,
after you left, he had some serious insomnia, he said he can't sleep, pero we all
know the reason for that, he was waiting for you, nung tumagal na ay lumala na din
ang depression nya, he lost weight and all, pero I am glad na natulungan ko syang
maka recover, I guess he and I can relate to one another kaya naging madali sakin
na tulungan sya, he did his best to get better, for Archer and Elle"

Hindi ko napansin ang nagbabagsakang luha ko dahil sa sinabi nya.

Wala akong alam, ang iniintindi ko lang ay kung paano ako nahirapan, hindi ko muna
sya inintindi at ang mga pinagdaanan nila.

"Gabby, I am really sorry, and thank you for helping him"

"That's the best thing I can do, magaling man sya o hindi, he always wanted to be
with you, I guess people tend to be stupid pagdating sa pag-ibig" huminga sya ng
malalim, umikot ang paningin and when she caught Leo, na nasa malayo at busy sa pag
attend sa mga bata ay ngumiti sya ng marahan. "Sana lang yung taong
pinagpapakatangahan natin ay worth it, na kahit minsan kang naging bobo, you know
it is for the right person"

"I-I don't know, h-he is getting married" pinipigilan ko ang sarili kong umiyak pa.

"Bakit ka ba bumalik dito Dakota?"


"Kasi I want him back, I want my family back, kasi mahal ko sya, kasi sya lang yung
kaya kong mahalin ng ganito"

"Have you told him that? Na mahal na mahal mo pa rin sya?"

"N-no, I am afraid it is already too late"

"Ano pa bang pwedeng mawala sayo bukod sa pride mo? Would you rather lie to
yourself and live with regrets? If yes, sige hihintayin kitang maging pasyente ko"
she laughed.

This talk with Gabby, lit up my spirit.

"Thank you Gabriella, I will tell him, I will talk to him, tanggapin man nya ako or
hindi, ayos lang, atleast nasabi ko"

"Goodluck Dakota"

"Goodluck din sayo, sa inyo" sabi ko.

She chuckled.

"Goodluck sa kanya, doon muna ako, hinahanap na ata ako" she said and then she left
me alone.

Ilang minuto pa ang nakalipas na nakatulala lang ako at iniisip na agad ang
sasabihin ko kay Storm pagkauwi namin sa maynila bago ako tinawag dahil may mga
ibinababa ng pasyente.

It was almost 8 PM ng medyo tumumal na ang tao. I am really exhausted pero umaandar
pa rin ang isip ko sa sasabihin kay Storm.

Will Lysa be there too? Will he even talk to me? Bibigyan man lang ba nya ako ng
chance na makausap sya?

"Get away from me Hermosa, masyado ka ng madikit sakin!" narinig kong sigaw ni
Gabriella.

"What? I am tired na nga, I told you, sige na, di na kita kukulitin, dito ka na"
Leo said following her.

Hindi ko napigilan ang ngiti while looking at them. Leo said he wanted to marry
someone opposite of her mom, sabi nya kasi Tita Luna, has a strong personality na
even his dad is scared of, kaya ang gusto nya is sya ang superior, guess that is
another hoax info from him.

I sighed, kaya ko ba ang ginagawang pangungulit ni Leo kay Gabby?

"Storm, uy, kausapin mo naman ako, ganito kasi yan"

Umiling ako. Masyadong paawa.

"Storm, promise, if you give me this chance, hindi na ako aalis-

I sighed, masyadong madrama, pang teleserye.

"Love, please choose me, ako na lang pakasalan mo ulit-

Jusko, Doktor kasi ako at hindi artista, ang hirap tuloy.

"Ako, na lang end game mo please?"

Halos kaltukan ko ang sarili ko. I am going crazy.

"Storm, I wanted to just let you know na hindi man kita pinili ng panahon na yun,
it helped me realized how much you mean to me, how much I wanted to be with you, na
sa panahon na wala ka sa tabi ko, nahanap ko ang sarili ko and I was able to know
how my love for you is endless, gusto ko lang malaman mo na mahal na mahal pa rin
kita, at hindi ko sinasabi ito, para balikan mo ako, sinasabi ko ito dahil iyon ang
nararamdaman ko"

Tinipa ko pa yan sa notepad ko para wala akong makalimutan, mamaya may masabi na
naman akong mali at hindi nya magustuhan.

Mag isa ako, nasa dulo ako at malayo sa iba, dahil ang weird naman if maririnig
nila ang pagli litanya ko at baka isipin nilang baliw ako.

Baliw ako, sa kanya.


Goodness, I am really exhausted, kung anu anong pumapasok sa isip ko.

Halos sumakit ang mata ko ng makita dahil nasisilaw ako sa liwanag na nagmumula sa
taas, hindi ko makita ng maayos pero base sa tunog ay chopper yun.

Sino kayang dumating? Politika na naman? VIP? Madalas ko na kasing makita iyon, sa
dami ng medical missions ko, yung biglang may susulpot na senador o kaya
congressman na akala mo, sila ang nagpapunta sa amin doon.
Umiling-iling ako bago umiwas ng tingin doon, ilang minuto pa ay narinig ko na ang
dahan-dahang paghinto ng engine nito, hudyat na nakalapag na ito.

Pinagpag ko ang white coat ko dahil pakiramdam ko nagliparan ang mga alikabok sakin
dahil sa grand entrance ng chopper na ito.

Binalik ko ang tingin ko sa cellphone ko para alalahanin yung plinano kong speech
para kay Storm.

"Thank you so much for your hardwork"

Kusang napa-angat ang tingin ko ng marinig ko ang boses na iyon.

Mabilis na nahanap ko si Storm na sinalubong ng mga tao at kapwa ko doktor.

"Anong ginagawa nyo rito Mr. Montenegro at nadalaw kayo ng walang pasabi?" tanong
nung isang doktor namin.

"Sorry about that, balak ko sanang mag drive pero mas mabilis ang transportation ko
thru air, using our chopper" he smiled. "Excuse me" luminga ito sa paligid at
nagtama ang paningin namin.

Kusang bumilis ang tibok ng puso ko.


Hindi ko alam kung gaano at ilang beses nagsalit-salit ang tingin ko sa papalapit
na si Storm at ang cellphone ko. Muntik ko pang mailaglag iyon dahil sa kaba.

When he finally came closer to me, mas pinanghinaan ako ng loob, hindi ko alam
paano magsisimula.

Seryoso syang nakatingin sakin.

I cleared my throat, hoping it will somehow help me calm down.

"I-I didn't know, h-hindi ko alam, how much you've suffered, hindi ko alam na nagka
depression ka at-

"Hindi iyon ang ipinunta ko rito"

I sighed at nag iwas ng tingin, hindi ko naman sinabi na ako ang ipinunta nya pero
ito na kasi ang best chance ko.

"I don't care kung anong purpose ng pagpunta mo, pero gusto ko lang sabihin sayo
lahat ng nasa utak ko" I bit my lip trying to stop my emotion. "I am a fool, I was
so eager to get you simula noon pa man, I was desperate yet when I was finally
close to having you, I ran away and left you, at alam ko na kahit anong sabihin
kong dahilan, it will not be good enough for the pain I caused you, so let me say
this to you instead" naramdaman ko ang kusang pagbagsak ng mga luha ko.

His facial expression soften and somehow it gave me hope na pakikinggan nya ako.

"Mahal na mahal kita, sobrang mahal pa rin kita at kahit na anong mangyari sa ating
dalawa, I am glad I love you, I am glad to be loved by you Dalfon Storm, I don't
expect you to love me again, sapat na saking nasabi ko kung gaano kita kamahal. I
love you Storm, and I am so sorry for all the pain I caused you"

Nagbaba ako ng tingin para punasan ang mga luha ko. I probably look like a lost kid
in the wood pero it somehow made me feel better.

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at muntik pa akong mapa-atras ng mabilis


syang lumapit sakin.

He held my face, using his two hands, hawak ng magkabilang kamay nya ang pisngi ko.

"I did hurt you too, in ways more selfish, I was hurt, so you are too pero would it
be so selfish to ask you to heal with me? Would it be too much to ask you stay
until we fix everything that destroyed and hurt us? Would it be surprising if I
tell you that I would still prefer you to break and fold me rather not having you
in my life?"

I am really crying so much.

Hindi ko alam kung anong tawag sa labis na saya at pagmamahal na nararamdaman ko.

"Would you still take my hand and believe when I tell you this" l

Lumapit sya ng sobrang lapit, yakap nya na ako sa bisig nya. I can hear his
breathing at pakiramdam ko rinig na rinig nya ang puso ko.

"I love you Dakota"

Kusang napayakap ako sa kanya dahil sa sinabi nya.

"I love you more than my fears, I love you more than my doubts, and I will continue
to love you hanggang sa parehas nating mapagwagian ang lahat"

"Storm"

"We will win every battle, together, welcome home my love"


--------
EPILOGUE will be posted.

What are your thoughts?

Vote and comment!

New book cover by Mickanna! 0ߒ

<img
src="https://img.wattpad.com/ce17fe96b761eef2696145458e7c26299689bf45/68747470733a2
f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53
746f7279496d6167652f493458556a39715f78534b2d63513d3d2d313032333034373235352e3136363
16264386665356263336162333231363134333437343931382e6a7067" style='max-width:90%'>

- KayeEinstein

        EPILOGUE [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            Dakota's POV.

"Ayoko ngang puntahan yung VIP na yun, ang sungit nun"

"Sige na, ikaw na please? Ang hirap kuhanan ng dugo eh"

Napahinto ang paglalakad namin ni Celestine ng marinig namin ang bulungan ng


dalawang nurse.

"What's wrong?" nakataas na agad ang kilay nito sa dalawa, pakiramdam ko ay mas
natakot pa ito ng makita sya.

"Miss President, kayo po pala"

"What's the problem ba? Anong meron sa VIP?" I asked in a nice way.

"Nagpapatulong lang po kasi dito kay Nurse Meryl dahil po sobrang sungit sakin nung
VIP patient natin" Nurse Joy answered.

Hindi pa nakakasagot si Nurse Meryl ay narinig ko na ang lagatok ng heels papaalis


ni Celestine.
"It's okay, kaya nya na yan, ipagdasal nyo na lang yung VIP natin ha?" sabi ko bago
sila kinindatan at sumunod na kay Celestine.

"Hey, you need to calm down, baka-

Huminto ito at tumingin sakin.

"Alam mo may kailangan ako sayo" diretsa nitong sabi sakin.

"What?"

"I need you to stay right here, ako na ang pupunta doon, cause I cannot have my"
itiniklop nya pa ang dalawang daliri sa parehas na kamay na parang sinasabi nya ang
quote and unquote "little angel, while I do my thing there, so please shooo muna
Sy"

"Hoy grabe ka maka Sy" sabi ko.

She laughed.

"He is not popping the question yet? Aw, my little brother, sa tingin mo nagse
second thoughts na sya?"

"Hoy Celestine!"

Instead of answering me, tumalikod ito at nag wave hands sakin.

"Sino yan?!" narinig kong sigaw nung pasyente sa VIP room. Hindi sumagot si
Celestine at pumasok na roon. "M-miss President, w-what brought you here?"
naririnig ko pa lang ay ramdam ko na ang takot sa boses nito.

"Aigoo, I really hate noisy people, you know you can't keep shouting at my nurses
like that, mabilis mag init ang ulo ko Silvanno"

Iiling-iling ko silang iniwan doon. My day started like that, doktor pa rin ako sa
hospital. It's been a year, Storm and I are really taking it slow, we go out on
dates, family dates, or kaming dalawa lang. We still don't live in the same house,
he said he wants when I am really ready.

Ready na kaya ako, hindi ko lang alam paano sasabihin, at baka isipin nyang patay
na patay ako sa kanya.
I don't know how he can manage do be a good boyfriend and being a great dad to
Archer and Elle while he is running the Montenegro Corp.

Madalas na tanong na sakin kung magpapakasal na daw ba kami ulit pero hindi ko pa
kasi ramdam yun, pakiramdam ko yung hindi ko pagpunta noon sa supposedly grand
proposal nya ang isa sa mga dahilan.

He is either scared or he is taking time and I do not mind. Masaya naman ako,
masaya naman kami.

My sister Paris is focusing on her work and gaining popularity in architecture


industry outside the country. From time to time ay umuuwi ito visit Elle.

Elle is now an official Montenegro, she is my niece biologically pero parang anak
na rin talaga namin sya ni Storm. Ilang buwan lang ang pagitan nila ni Archer and
Archer feels like he is the kuya.

Leo and Gabriella are also attending physicians in here pero mas madalas lately ay
nasa labas sila, doing medical missions together.

Celestine is the same old Celestine, I prefer not to talk about her lovelife, dahil
she wanted to tell you all about it herself.

"Goodbye doktora, have a good evening" pagbati sakin ni Nurse Icy nung madaanan ko
sya sa station.

Pauwi na kasi ako at kasalukuyang itinitiklop ang puti kong coat.

"Thank you Icy, see you tomorrow"

Nagmamadali ako dahil ayoko namang maghintay sakin ng matagal si Storm. He is like
that, kahit gaano kahaba ang araw nya ay nagagawa nya pa rin akong sunduin, may mga
instances lang na hindi, lalo na kapag wala sya sa bansa pero kapag nandito sya, ay
walang palya.

Nakasandal na si Storm sa labas ng kotse, at halos lahat ng mapadaan sa kanya ay


hindi maaalis ang paghanga. I smiled and walk straight to him.

Mabilis ko itong niyakap na para bang hindi kami nagkita kahapon.

"How's your day, love?" he asked bago bumitaw sa yakap ko to face me.

"Tiring as ever, halos nakailang pigil ako sa ate mo na wag kainin ng buo ang nasa
paligid nya, pero I always look forward to see you"
"Me too" he said and kissed me, it was fast pero it still did send those
butterflies in my stomach. "I missed you so much" he hugged me again. "C'mon, I
have to give you something"

Kusang kumunot ang noo ko pero hindi na ako nabigla, kung anu-ano kasi ang
binibigay nito sakin, last month was the worst, he gave me a car, a luxury car!
Hindi ko naman nagamit dahil lagi nya kong sinusundo. He will often buy me bag,
shoes, and all. Akala mo, sugar daddy ko sya.

He said he loves spoiling me. I deserve it all daw for bearing up with him.

He drove using one hand while holding my hand on the other. He will let me sing
loudly on his car with my favorite song, madalas din nagkalat sa kotse nya ang mga
gamit ko. My make ups, stethoscope, at kung anu ano pa.

Dahil gabi na, hindi na ako nagtaka ng piliin nya ang paborito naming fine dining
restaurant, ang Carmona's.

Nauna na akong bumaba dahil maghahanap pa daw sya ng parking.

Nung pumasok ako sa loob ng resto ay nanibago ako, it is unusually quiet, madami
kasi laging customers dito, madalas ay nahihirapan kaming mag book pero ngayon ay
walang tao bukod sa serbidora.

Kusa akong napahinto ng makita ko ang pamilyar na babae sa maliit na entablado.

Astrid Hermosa.

She smiled and waved at me at doon na nagsimula ang tila pagkakarambola ng puso ko.

ٰߎI'll always remember


It was late afternoon
It lasted forever
And ended so soon
You were all by yourself
Staring up at a dark gray sky
I was changed

In places no one will find


All your feelings so deep inside (deep inside)
It was there that I realized
That forever was in your eyes
The moment I saw you cry

The moment that I saw you cryְߎ


Akala ko ay mai stuck na ako doon as my emotions started building up. Astrid
singing this song beautifully is making me remember everything that led us to this.

Hindi ko napigilan ang luha ko ng salubungin ako ng yakap ng dalawang anak namin.
Archer and Elle hugged me so tight. Hindi ko alam kung saan sila nanggaling pero
hindi ko na magawang magtanong dahil naiiyak na talaga ako.

ְߎIt was late in September


And I've seen you before (and you were)
You were always the cold one
But I was never that sure
You were all by yourself
Staring up at a dark gray sky
I was changed

In places no one will find


All your feelings so deep inside (deep inside)
It was there that I realized
That forever was in your eyes
The moment I saw you cryְߎ

I was shocked to see my parents, kasama ng kapatid ko. They hugged me one by one.

Gabby and Leo are both smiling brightly at me. Gabby kissed me on the cheeks.

Mabilis akong binalot ng pamilyar na yakap. Akira Montenegro hugged me with so much
happiness, Thunder Montenegro also hugged me, they both told me how happy they are.

ְߎI wanted to hold you


I wanted to make it go away
I wanted to know you
I wanted to make your everything
All right...ְߎ

She opened her arms to hug me, kaya lumapit ako at bago ko sya yakapin ay itinulak
ko muna sya ng marahan.

"Inasar-asar mo pa ko kanina"

She chuckled.

"I love you D, you deserve nothing but happiness and love, I am so happy for you
and Storm"

"Aww, I love you too C, salamat sa lahat, sa lahat ng pagmamahal"


"Please, don't go crying on me Dakota, ibang tao ang pinapaiyak ko" sabi nya before
she kissed me on the cheeks.

ְߎI'll always remember


It was late afternoon
In places no one will findְߎ

Marami pang tao ang nandoon, Tita Luna and Tito Cloud even Tita Sanya and her
family.

ְߎIn places no one will find


All your feelings so deep inside (deep inside)
It was there that I realized
That forever was in your eyes
The moment I saw you cryְߎ

When Astrid stopped singing, mabilis kong iginala ang paningin ko.

Dalfon Storm Montenegro is walking slowly towards me with a smile plastered on his
lips.

Nung makalapit sya ay marahan ko syang sinuntok.

"Dinner lang diba?" I am stopping myself from crying.

"I told you, may ibibigay ako sayo diba?"

Ano ba? Ito na ba? Lord, iniisip ko pa lang kanina, ang lakas ko talaga sayo!

Pero nangunot ang noo ko ng hindi sya lumuhod, instead nilabas nya ang hawak nya sa
likod nya.

I gave him a confused look nung ibigay nya sa akin ang doctor's coat ko.

"Bakit mo to binibigay sakin? Makalat ba sa kotse?"

He smiled and shook his head slowly.


He told me to open up the coat.

Nako confused man ay sinunod ko sya at nung tuluyan kong buksan iyon ay kusa ng
nagbagsakan ang luha ko.

Akala ko ito yung doctor's coat ko kanina, it is a doctor's coat but this time, iba
ang naka embroid na name.

Instead of my usual name, it says.

Dakota Montenegro, MD

Pinupunasan ang luhang tiningnan ko sya. Sasabog yata ang puso ko sa sobrang saya
at mas hindi ko napigilan ang paghuhurementado noon ng magsimula na syang lumuhod.

In split of seconds, nagawa kong tingnan ang lahat, everybody is emotional, pero
ramdam ko ang saya at pagka proud nila samin.

When my eyes met his eyes, I knew exactly that everything we encountered was worth
it.

"Dakota Heather Sy, I present you this ring, to ask you to grow old with me, to
fight beside me, to let me love you for as long as I live, will you please marry
me?"

Instead of answering him right away I pulled him up, and kissed him.

People started clapping around us even before we ended the kiss.

"Of course, of course, I'll marry you, I'll marry you again" I answered.

"I love you so much" he said while hugging me.

"I love you too"

"By the power vested upon me. I know pronounce you, husband and wife, you may now
kiss your bride" anunsyo sa amin ni father.

I can see his hand shaking, he is emotional too, when he saw me walk down the aisle
earlier, how he clapped and how he started wiping his tears, I know I married the
right man.

Dahan-dahan nyang itinaas ang veil ko and I am doing my best to stop myself from
crying or I will mess up my make up real bad.
He smiled and looked at me na para bang ito yung unang beses nya akong nakita.

"Thank you God, I'm good at fencing!" he shouted which made all people in the
church laugh.

Natawa rin ako dahil, that is how he got my attention nung bata pa kami.

"I love you Storm" I said.

"I love you even more love" he said before coming close.

He closed the gap and kissed me, I felt the people around us stood up as they
clapped their hands.

"I give you Mr. and Mrs. Dalfon Storm and Dakota Heather Montenegro"

We have a long way ahead. Marami pang dapat pagdaanan pero napapanatag ang puso ko
sa isiping hindi na ako mag-isa.

I have him by my side, we will continue to protect our family and our little love
story.

God gave me him. Finally, I was able to marry the man of my dreams.

Afterall, I did WISH UPON A STORM.

- Dakota Heather Sy-Montenegro, MD

WAKAS

        Final Author's Note [WISH UPON A STORM (Montenegro...]

            When I write stories, probably the hardest for me are the previews and the
endings.

I feel like I have to write good previews to attract readers and a good ending to
leave an impact for those who read the book.

Thank you for all the people who read and loved every cast of WISH UPON THE STORM.
First book kong natapos this year, and I hope makatapos ng marami pang iba.

Salamat sa patuloy na sumusuporta.

Dakota and Storm will be signing off.

Please do support my upcoming novels.

I will be working on MONTENEGRO SERIES #3

Title: The Man In Green Uniform.

Book po ito ni Celestine, so if you want something wherein we have a strong female
lead, then this is the book for you. Pa add na lang sa RL or Library to be updated.

<img src="https://img.wattpad.com/d7cb915504216b3021221f8f12459c7f6254420c/
68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d73657
2766963652f53746f7279496d6167652f3832554665575935792d4a6153773d3d2d3130323332333630
30362e313636316435613133343132316136653537303133323933383435382e6a7067" style='max-
width:90%'>

- KayeEinstein

Hi, for people wondering, sino ang mga napili kong portrayer sa mga leading man ng
books ko.

You can follow me on TikTok, I use it for WattPad purpose.

Follow me there.
@kayeeinstein.

You can also follow my YouTube channel


@KayeEinsteinWP

Finished: February 09, 2021 - 1:28 AM.

    

You might also like