Het internetfenomeen Nevada-tan

Het leven van Nevada-tan:

Nevada-tan(“Nuvada-ten” uitgesproken) is geboren op 21 november 1992 in Sasebo, Japan. Dit is niet
haar echte naam, omdat die volgens de Japanse wet beschermd moet worden. Minderjarigen die een
misdaad begaan, worden beschermd van de media, waardoor iemand die niets met de zaak te maken
heeft de familie niet kan aanvallen. Haar echte naam is echter wel op het internet te vinden, ook al is
dit niet de bedoeling. Straks wordt er hier meer over gezegd waarom dit dan wel het geval is. Een
andere bijnaam die gebruikt wordt is meisje-A, maar deze naam wordt enkel door de politie en in
zakelijke documenten gebruikt. De naam Nevada-tan komt van het internet en de media. Straks zal
hier meer duidelijkheid over komen.
Nevada was een zeer gelukkig meisje, met een vrij normale jeugd. Haar hobby’s waren sporten, met
name basketbal, maar ook andere sporten vond ze leuk. Ze was 1 van de beste basketbalsters en zat
daarom ook in het schoolteam. Hiernaast was ze ook zeer intelligent. Om een beetje duidelijkheid te
scheppen: ze had een IQ van 140(maar ongeveer 0,5% van de mensen heeft dit, ze heeft dus het
brein van een genie!). Ze leerde graag en veel en haalde altijd goede punten. Haar lagere school
bracht ze door op de Okubu elementery school. Haar ouders en de leraren waren verwonderd over
haar, maar er werd ook
veel van haar verwacht
wegens haar
intelligentie. Maar als
ze een iets lager cijfer
scoorde (laten we
zeggen minder dan een
8 op 10), begon haar
moeder al een beetje
kwaad te worden. Ze
zei ook dat dit cijfer
kwam doordat
basketbal te veel van
haar studietijd afnam,
waarna de moeder wou
dat Nevada zou stoppen met basketbal spelen en meer werken voor school. Dit apprecieerde Nevada
echter niet, omdat dit haar enige ontspanning naast haar schoolwerk was. Doordat ze dit niet meer
mocht doen, begon ze een nieuwe hobby te zoeken. Uiteindelijk vond ze haar genoegen bij het
internet(we zitten nu in het jaar 2004, Nevada was dus 11 jaar oud). Hierop keek ze naar
anime(Japanse animatieseries- en films), Manga’s(Japanse strips) en ze was ook gefacineerd door
horrorfilms. Ze was nog maar 11, dus eigenlijk was ze nog veel te jong voor dat soort films. Haar
favoriete film was “Battle Royale”, een redelijk gruwelijke film die wereldwijd bekend was, echt dé
horrorfilm van het jaar(uitgebracht in 2000). Deze film is te vergelijken met “the Hunger Games”(die
later is uitgebracht). Het gaat over een klasgroep van 42 leerlingen die op een eiland gedropt worden,
elk met een halsband die ontploft als je je niet aan de regels houdt. Het doel is dat er na 3 dagen nog
maar 1 leerling overblijft. Als er meerderen overblijven, sterft iedereen. Het is dus de bedoeling dat
ze elkaar vermoorden met een wapen dat ze gekregen hebben bij hun startpakket: iedereen kreeg
een beetje water, een beetje eten en een scherp wapen(bv. een mes of een sikkel).
Nevada Tan is zo geobsedeerd door deze 3 dingen, dat ze een eigen website maakt, de “Red Room”
genaamd(afgeleid van een Japanse horrorfilm). Hier plaatst ze allemaal horrortekeningen in
manga-stijlen zelfgeschreven horrorverhalen(meestal geïnspireerd op Battle Royale). Ze voelt zich
goed bij al die donkere thema’s.

Op een gegeven moment kan Nevada-tan haar fantasiewereld niet meer van de realiteit
onderscheiden. Op de website postte ze meermaals berichten dat ze bang was en hulp wou, maar dat
was in Japan in die tijd nog een beetje een taboe, dus er ging niet veel aandacht naar haar, ook niet
door haar klasgenoten die haar website ontdekten. Haar ouders wisten er niets van. De klasgenoten
reageerden gemengd op haar website, zeker door zij die niet zo van haar obsessie hielden. Anderen,
die ook van horror hielden, vonden het dan weer oké, maar toch vonden ook zij dat Nevada iets te
ver ging soms. Nevada werd gepest door deze interesses, ook online. Zo kon je reageren op de
berichten die Nevada postte op haar website, en daar kwam kritiek op van haar klasgenoten.
Haar beste vriendin was Satomi Mitarai. Satomi Miterai was geboren op 20 april 1992 en werd
opgevoed door
haar vader. Haar
moeder was al
enkele jaren
overleden. Ze
had 2 oudere
broers, waarvan
1 al het huis uit
was. Haar
andere broer,
die 14 was,
woonde nog bij
hen. Zij hield
ook van horror
en computers,
en was tevens ook zeer intelligent. Ze zaten in dezelfde klas (het 6de leerjaar bij ons) en in hetzelfde
basketbalteam. Satomi was enkele maanden ouder(zij was net 12 geworden, terwijl Nevada nog maar
11 was). Satomi had ook een eigen website. Allebei hadden ze een heel kleurrijke website, op de foto
zie je hoe Nevada haar website er ongeveer uitzag.
Op een moment ontstaat er een ruzie tussen de 2 vriendinnen. Satomi had namelijk aan Nevada
gezegd dat zij populairder was, en dat vond Nevada niet leuk, ze vond dat zelfs niet waar. Het gaat zo
ver, dat de ruzie zelfs voort “gestreden” wordt op het internet. Satomi plaatste als eerste een
haatreactie onder het prikbord (een plaats op een website waar je kan reageren) van Nevada’s
website. Zo schrijft ze beledigingen over haar uiterlijk en gewicht, ze noemde haar bijvoorbeeld dik
en er wordt ook gezegd dat ze haar een goody-goody heeft genoemd, dit betekent dat ze vervelend is
vanwege haar gedrag. Nevada vroeg nog om excuses, maar Satomi wou dit niet. Dit maakte Nevada
heel kwaad.
Nevada stelt zich veel vijandelijker op, sluit zich thuis op en keek ze horrorfilms, verbreekt sociale
contacten… Het was duidelijk dat ze haar niet goed voelde. Ook begon ze te vechten met klas- en
schoolgenoten, waar ze zelf om vroeg (ze daagde ze uit en vroeg letterlijk om te vechten). Het liefst
vocht ze met jongens van haar eigen leeftijd, die ze dan tegen de muur beukte of gooide, waarna ze
die begon te schoppen.
Opeens vond ze een nieuwe Japanse serie, “Monday Mistery Theatre” genaamd. Het lijkt veel op het
Amerikaanse “CSI”. Het is een politieserie met in elke aflevering een ander verhaal, bijvoorbeeld een
moord, een aanslag, een diefstal of gijzeling… met allemaal detectives, met op het einde altijd een
goede afloop. Nevada keek elke week de nieuwe aflevering, omdat ze dit zo leuk vond, vooral de
afleveringen waarin iemand werd vermoord met een scherp voorwerp (met een mes bijvoorbeeld,
wat soms echt in beeld werd gebracht). In die afleveringen ging ze meest meest op.

De misdaad:
Ten eerste is het niet voor te stellen wat er daar allemaal gebeurt is. Ik kan er gewoon niet bij hoe
zoiets ooit is kunnen gebeuren. Hier het vervolg van het verhaal:
In de zomer van 2004, op 1 juni, moet de klas van Satomi en Nevada op klasfoto (zie foto). Als beste
vrienden sta je normaal gezien naast elkaar (of toch redelijk dicht bij elkaar), maar bij Nevada en
Satomi was dit niet het geval (zie foto). Nevada is te zien in haar “Nevada” trui, Satomi draagt een
blauw vestje. Iedereen deed met zijn hand het gebaar V, wat victory betekent. Je kan het zien als dat
ze het schooljaar goed hebben doorstaan. Maar het schooljaar is natuurlijk nog niet gedaan… Op het
moment dat de foto werd gemaakt leek Nevada heel blij, terwijl ze op dat moment eigenlijk al wist
wat er die dag zou gebeuren. Het duistere plan zat al in haar hoofd… De foto werd later ook
gepubliceerd.
Het is middag en zoals gewoonlijk gaan de leerlingen gaan lunchen. Dit is niet zoals in België of
Nederland waar iedereen zijn of haar eigen brooddoos mee heeft en in een refter of buiten de
boterhammen die er in zitten opeet, want in Japan maken de leerlingen de lunch voor zichzelf
gezamenlijk klaar, waarna ze terug naar hun klas gaan en daar in klasgroep hun lunch of
boterhammen opeten. Tijdens het voorbereiden van de lunch zijn alle klaslokalen leeg, omdat
iedereen zijn of haar lunch aan het maken is, maar ook open. Nevada gaat naar Satomi en zegt dat ze
haar iets wil laten zien. Het gaat over een nieuw horrorspel dat Satomi zeer leuk zal vinden, dus
Satomi stemt in en samen gaan ze naar een klaslokaal op de 3de verdieping. In het lege klaslokaal doet
Nevada alle gordijnen dicht en zegt ze Satomi dat ze op een stoel moet gaan zitten. Nadat Satomi
haar gezet heeft, neemt Nevada haar bril af en legt deze weg op de stoel ernaast. Hierna vraagt ze of
ze Satomi zou mogen blinddoeken of een handdoek rond haar hoofd mocht binden zodat ze niets
meer kon zien (want dat hoorde namelijk bij het spel), maar dat wou Satomi liever niet. In plaats
daarvan legt Nevada dan haar hand op Satomi’s ogen. En terwijl ze haar handen op Satomi’s ogen
legt, zegt ze haar dat ze vandaag zal sterven. Satomi stelt zich hier uiteraard geen vragen bij (wie zou
dat nu wel doen?), omdat ze denkt dat het bij het spel hoort. Ze weet dat Nevada van horror houdt.
Ze kent Nevada wel. Of misschien niet? “Het hoort bij het spel,” denkt ze. Ze blijft dan maar rustig
zitten. Maar dat had ze mis: want die dag had Nevada een stanleymes meegenomen naar school, en
dit wist Satomi natuurlijk niet. Nevada haalt het stanleymes tevoorschijn (het volgende stuk is niet
voor gevoelige kijkers/lezers, in de volgende alinea kan je dan terug verder lezen), steekt Satomi neer
in haar nek, snijdt haar keel door en snijdt als laatste ook nog haar polsen door.
Dit gebeurde allemaal zo plotseling, zonder enige treuzel, dat Satomi niet de tijd had om te roepen of
zich uit de stoel te sleuren en nog proberen weg te lopen. Niemand had dus door wat daar gebeurde.
Vervolgens loopt Nevada het klaslokaal uit, gebarende dat er niets gebeurt is. Het leek allemaal vrij
normaal voor haar dat ze dat gedaan had dus. Haar klasgenoot, (beste) vriendin, laat ze letterlijk
dood achter in het klaslokaal. De kleren van Nevada waren bebloed, maar dat boeide haar niet echt.
Ze liep door het schoolgebouw, de trap af, naar de anderen. De kinderen keken haar uiteraard wel
raar aan, maar ze dachten eerder dat Nevada zichzelf iets had aangedaan. In die tijd kwamen de
eerste telefoons met camera op de markt, dus veel kinderen hadden er eentje in Japan. Toen Nevada
de trap afliep, was er een leerling die haar fotografeerde. Het beeld was natuurlijk niet zo scherp
(want de camera’s hadden toen nog niet zo veel pixels al nu), maar haar bebloede kleren waren wel
te zien. Dit beeld is nooit vrijgegeven, maar er is dus wel een foto van haar gemaakt. Nevada wandelt
dus gewoon terug naar haar klas en klasgenoten om daar te gaan lunchen, maar natuurlijk stelden de
leerlingen en de leerkracht zich wel vragen bij wat ze gedaan had (wat toen nog niet duidelijk was
dus). Natuurlijk dacht iedereen eerst dat ze zichzelf iets had aangedaan, maar dan zegt ze op een
rustige toon “Dit is niet mijn bloed” (kwestie van verwarring vermijden zou ik zeggen). De leerkracht
staat recht in paniek, omdat hij haar en Satomi al heel de middag, en ook niet bij de voorbereiding
van de lunch dus, nog niet had gezien. Ze waren allebei afwezig tijdens de middag, en opeens keert 1
van de 2 terug in die toestand, in bebloede kleren. De leerkracht wist dus al dat er iets vreselijks was
gebeurt, dus hij begint alle lokalen te doorzoeken, terwijl hij Satomi haar naam blijft roepen. Opeens
begint Nevada achter de leerkracht aan te lopen, terwijl ze schreeuwt dat ze iets verkeerd heeft
gedaan, waarna ze begint te wenen. De realiteit en fictie zijn plotseling voor Nevada dus weer
gescheiden, waardoor ze dus opeens beseft wat ze heeft gedaan. Ze geeft alles toe aan haar docent
en zegt dat het haar echt spijt. Toen de leerkracht op de 3de verdieping kwam en het lokaal van de
misdaad binnenging, was hij in schok. Daar vond hij Satomi, levensloos. Hij luisterde of ze nog een
ademhaling was, maar dat was negatief. Ook een polsslag kon hij niet vinden.
Enkele minuten later arriveert de ambulance, maar ze wordt ter plekke dood verklaart. Ze heeft het
dus niet overleeft. De school belt de vader van Satomi en ze zeggen dat er iets ergs is gebeurt met
Satomi op school, maar ze zeggen hem nog niet wat. Waarom ze dit niet hebben gedaan, is
onduidelijk, maar wat er daarna gebeurde was nog vreselijker dan wat dan ook: de vader snelde zich
naar de school toe, ging naar de klas waar het allemaal gebeurt is en zag daar zijn eigen dochter dood
liggen. Dit is het ergste dat een mens kan meemaken volgens mij, om je 12-jarig kind dood in de klas
te zien liggen. De vader was al weduwnaar, en nu verloor hij ook nog eens zijn enige dochter. Het is
echt hardverscheurend hoe het is gegaan. Je kan dit nieuws natuurlijk niet goed brengen, maar dit
was een van de slechtere manieren in mijn ogen.
Wanneer de politie toekomt, wordt ze ter plekke al ingerekend, want ze had alles natuurlijk al ter
plekke bekend aan haar leerkracht. Op het politiebureau biecht ze alles op, ze huilt, ze eet niet en is
alleen maar overstuur. Het is en blijft een meisje van 11 jaar moet ik zeggen, wat niet alles goed
maakt -zeker niet- , maar het moet voor haar ook wel een hele shock geweest zijn toen ze alles goed
en wel besefte. De fantasiewereld was gedaan, waardoor de realiteit hard binnen kwam denk ik.
Waarschijnlijk was ze ook heel bang daar, en overdonderd. De reden die Nevada-tan gaf toen de
politie vroeg waarom ze het had gedaan, was dat ze een verschrikkelijke ruzie hadden, dat Satomi
haar had beledigt over haar gewicht, dat ze daar geen sorry voor wou zeggen en dat ze dan maar
vond, op dat moment, dat haar klasgenoot daar maar moest voor boeten. Ze was ontzettend kwaad,
zei ze.

De zaak word ook wel de Sasebo-slashing genoemd, verwijzend naar de stad waar het plaatsvond.
Dit is natuurlijk een zeer erge zaak, maar om nog even duidelijk te zijn: Satomi was 12 jaar oud,
Nevada nog maar 11. Dit maakt het allemaal des te emotioneler voor mij.

Het verdict:
Omdat Nevada nog maar 11 jaar oud was, was ze volgens het Japanse rechtboek nog niet oud genoeg
om echt “gestraft” te worden, ook voor zulke misdaden niet. Hierdoor wordt Nevada naar een
instelling gestuurd voor probleemjongeren, waar ze haar dan vooral willen helpen. Zo wouden ze
haar bijvoorbeeld vaardigheden bijbrengen op sociaal gebied, maar ook keken ze waar het meisje
allemaal (psychisch) last van had. Dat bespreek ik in het stukje hierna. De problemen die ze dan
vonden, als er waren, wouden ze dan genezen of verbeteren.
Na 4 jaar mag ze de instelling verlaten, in 2008 dus. Toen was ze ongeveer 15 à 16 jaar. Toen moest ze
haar straf thuis verder uitzitten (zie het als een soort van huisarrest). De rechtbank dacht dat ze
genoeg sociale vaardigheden had verkregen in die 4 jaar (wat op zich wel een lange periode is voor
een kind, voor mij waren de laatste 4 jaar ook lang, dus voor haar zeker), zodat ze terug een beetje
meer vrijheid zou krijgen. In 2013 besliste de rechtbank dat ze haar straf volledig had uitgezeten, en
vanaf dan is ze terug vrij. Toen was ze dus rond de 20 jaar oud. Ze ging bij haar familie wonen, die
naar een onbekende plek is verhuisd.

De breinanalyse:
Na enkele testen denken de specialisten van de instelling dat ze lijdt aan het hikikomori syndroom,
beter bekend als het Japanse eenzaamheidssyndroom. Dit lijkt op pleinvreis, dus ze kampte
waarschijnlijk met sociale fobie-stoornissen. Hierdoor sloot ze zich dus af. Hierdoor verloor ze zichzelf
dan in haar horror- en fantasiewereld. Dit werd echter nooit echt bewezen, maar de kans is zeer groot
dat het wel zo is. Andere dingen waar men nog aan dacht waren Asperger, communicatieproblemen
en obsessieve interesses. Van het aggresieve gedrag weet men niet waar dit van komt, maar
waarschijnlijk door verschillende factoren, zoals het moeten stoppen met sporten en de hoge
verwachtingen. Ze leek misschien wel een gelukkig kind, maar diep vanbinnen was ze dat
waarschijnlijk niet denk ik.

Het internet:
Eerst werd ze dus aangeduid met de naam “Meisje A”, maar later noemden veel mensen haar
“Nevada-tan”. Deze naam kwam ten eerste van de sweater die ze toen aanhad (met Nevada erop) en
“tan” betekent (“tsjen” uitgesproken) in het Japans “klein vriendje” of “kleintje”, een schattig of
vriendelijk verkleinwoordje dus. Dit hadden de
mensen, de media dus bedacht.
Op een moment komt er op het internet een foto
van een Japans meisje te staan (zie foto hiernaast),
die een bebloede, grijze sweater met “Nevada”
aanheeft en waarvan er een stanleymes uit haar zak
steekt. Ook is de foto op een trap genomen. Dit is
niet de echte foto, maar een namaak, want die zijn
nooit vrijgegeven door de politie, dat mocht
namelijk niet. Ik vind het echt niet kunnen dat
mensen zich hier mee bezig hielden. Het lijkt alsof
mensen haar echt leuk vonden, en haar daarom ook
vereerden. Onbegrijpelijk in mijn ogen.

Ook werden er fanarts (tekeningen) van gemaakt,

meestal in de Japanse manga-tekenstijl. Op al deze
tekeningen ziet ze er heel schattig uit.
Als laatste is ze ook nog in de muziek gekomen,
waarvoor ik de mensen die bedacht hebben om dat
te doen echt gek wil verklaren. De band Fecal-
Matter Discorporated hebben een heel album over
Nevada Tan, genaamd “To her and all the little
Japanese girls who kill people”. Ik vind het verschrikkelijk voor de ouders van Satomi hoe ze hier ooit
zijn opgekomen, maar dit kan gewoon niet. Een andere band, een Duitse rockband, noemt zichzelf
Nevada Tan, ook verwijzend naar het voorval in Japan. Hoe kom je er bij? Vraag ik me af.
De sweater die Nevada-tan aanhad, werd verkocht in de universiteit van Nevada. Een tijdje na de
moord zijn ze gestopt met die shirts te verkopen, omdat die massaal werd gekocht door Japanners
(en vaak met verkeerde doeleinden). Enkele foto’s zie je hieronder. Ze wilen op haar lijken,
bijvoorbeeld op Halloween, maar dit kan gewoon niet. Ze werd een soort icoon, en ze had veel fans.
Enkele jaren nadien werden er ook kledingstukken en posters van haar gemaakt. Ze was dus een
soort van fenomeen.
Haar echte naam is per ongeluk vrijgegeven door een televisiezender die een reportage over haar
wou maken. In die reportage hadden ze haar kindertekeningen en haar schooltekeningen gefilmd,
maar op al die tekeningen stond haar naam, dus sindsdien staat die open en bloot op het internet,
want dat kan je natuurlijk niet tegenhouden, en nog steeds kan je hem vinden (het is niet illegaal om
hem te zoeken op internet, maar uit respect voor haar, het slachtoffer en vanwege de Japanse wet ga
ik deze niet vernoemen, en het is ook niet de bedoeling dat ik die zou vermelden).

In 2005 kreeg Satomi haar vader Satomi’s diploma nog, net zoals Nevada. Voor Satomi was er een
hele seremonie, bij Nevada gaven ze het, hopend dat ze ooit nog in de maatschappij zou kunnen
terugkeren en dat ze dan tenminste een diploma had, hoe raar het ook is/klinkt.

Nu is Nevada Tan ongeveer 29 à 30 jaar oud, dus hopelijk zit te terug in de samenleving, waar ze zich
goed thuis voelt.

https://en.wikipedia.org/wiki/Killing_of_Satomi_Mitarai
https://murderpedia.org/female.T/t/tan-nevada.htm
https://www.google.be/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwjXr5Wby-j-
AhWssKQKHQsqC3AQtwJ6BAgmEAI&url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D6yE
cS2He1GA&usg=AOvVaw3OpeENrByaHh89COW4OW2x
https://www.google.be/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwjXr5Wby-j-
AhWssKQKHQsqC3AQwqsBegQICxAB&url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3Dd-
ZtXdXqnmA&usg=AOvVaw1gW0NrAbY4rajVxFJkZN-V (Beeldmateriaal)