Rycerze w średniowieczu, w dzisiejszych czasach kojarzą się nam z odwagą, męstwem

oraz honorem. Ale skupmy się na honorze i czym od właściwie jest. Honor ma swoje korzenie
w kulturze starożytnego Rzymu oraz Grecji, występuje w wielu kulturach i epokach po dziś
dzień. Słowo „honor” w języku łacińskim oznacza „chwałę, uznanie, wyróżnienie”. Honor był i
jest uważany za wartość, którą człowiek musiał zdobył poprzez swoje postępowanie oraz
czyny. Również jest to wartość, dzięki której jednostka jest w stanie czuć się godnym siebie
oraz być szanowanym przez innych. Także często jest uważany za wyzwanie, które dana osoba
podejmuje, aby utrzymać swoją reputacje wśród innych osób oraz jest wartość, która od
zarania dziejów odgrywała bardzo ważną rolę w ludzkim życiu. W szczególności dla rycerzy
żyjących w czasach średniowiecza. Dla nich wartość ta była nieodłącznym elementem kultury
oraz sposobem w jaki prowadzili swoje życie. Jednak dla średniowiecznych rycerzy honor był
czymś więcej niż tylko wartością, albowiem był to dla nich najważniejszy element etosu
rycerskiego, który stanowił dla nich fundament podejmowania przez nich decyzji oraz ich
postępowania.
Był on uważany za najważniejszą wartością dla średniowiecznego rycerza. Starali się
oni zawsze bronić go za wszelką cenę, ponieważ utrata honoru mogła się wiązać z utratą
przez rycerza jego pozycji politycznej oraz tej społecznej. W kulturze rycerskiej stracenie
przez rycerza honoru było uznawane za zdradę przez co tracił on wpływy w społeczeństwie,
gdyż nie był postrzegany jako godny zaufania oraz szacunku. Rycerz straciwszy honor, musiał
podjąć się próby odzyskania go poprzez pojedynek, bądź wykonanie innych aktów uważanych
za bohaterskie, które miały mu pomóc w zrehabilitowaniu jego reputacji. Oczywiście były
przypadki, w których rycerz nie był w stanie swojego honoru odzyskać, a w takich
przypadkach mógł zostać zmuszony do opuszczenia dworu lub mógł być wykluczony z
rycerskiej społeczności. W innych przypadkach utrata honoru mogła się wiązać z
zakończeniem przez rycerza jego kariery rycerskiej lub ostatecznie z wygnaniem ze
społeczności.
Oczywistym jest również to, że rycerz nie był honorowy od momentu swoich
narodzin. Aby uzyskać status honorowego rycerza musiał zostać pasowany na rycerza, jednak
najpierw musiał zdobyć odpowiednie doświadczenie oraz umiejętności, które można było
nabyć poprzez szkolenie podczas którego uczył się także o rycerskiej kulturze, etyce oraz
honorze. Jednak jak powszechnie wiadomo nie każdy chłopiec mógł takowym rycerzem
zostać. Aby zostać rycerzem młody chłopiec musiał pochodzić z wyższych warstw społecznych
i stopniowo awansować w szczeblach swojej rycerskiej kariery, a dopiero w wieku 21 lat mógł
być pasowany na rycerza i zdobyć status honorowego rycerza.
Honor to kluczowa wartość moralna, która pokazywała postawę oraz zachowanie
rycerza. Rycerz był uznawany za honorowego, ponieważ był wojownikiem, który towarzyszył
królowi. Był również uważany za wyznacznik etyki rycerskiej, która nakazywała mu
przestrzeganie etosu rycerskiego oraz wcielanie jego zasad we własnym życiu codziennym
oraz służbowym. Rycerz także reprezentował swojego władcę oraz jego królestwo dlatego
postawa rycerza oraz zachowanie znacznie wpływały na prestiż, a także wizerunek
rządzącego w oczach nie tylko poddanych, ale również innych władców. Dlatego rycerz musiał
się godnie zachowywać nie tylko po to, aby bronić swojego honoru, ale także honoru swojego
władcy.
Rycerze często musieli pokazać, że bronią i będą bronić swojego honoru za wszelką
cenę, dlatego byli oni wystawiani na wszelakie próby udowodnienia tego faktu. Mogli
dowieść tego poprzez różnorakie pojedynki, które podejmowali. Miały na celu wyłonić
zwycięzcę oraz odbywały się wedle określonych reguł. Osoba, która wygrała pojedynek mogła
potwierdzić swoją wyższość nad przeciwnikiem oraz obronić swój honor. Rycerze walcząc
podczas wojen nie tylko walczyli, aby bronić terytorium swojego państwa, ale również po to
aby zachować swój honor. Uczestnictwo w turniejach rycerskich, w którym rycerze
konkurowali ze sobą w wielu dziedzinach. Zwycięzca takiego turnieju mógł cieszyć się
uznaniem oraz dopełnieniem obowiązku obrony swojego honoru. Bronienie słabszych także
było uznawane w kręgu rycerzy za ich obowiązek i broniąc ich mogli równocześnie bronić
swój honor.
Podsumowując, honor był dla rycerzy elementem nieodzownym. Stanowił on o ich
moralności oraz wpływał na to jak inni ludzie danego rycerza postrzegają. Dla wielu z rycerzy
brak lub utrata honoru była jedną z największych porażek oraz upokorzeń jakich
średniowieczny rycerz mógł doświadczyć, ponieważ uważali, iż utrata honoru gorsza jest od
śmierci dlatego zawsze starali się go bronić za wszelką cenę. Wiadomym jest, że etos rycerski
jako zbiór wartości już dawno przestał obowiązywać jednak mimo upływu wieków idea
honoru wciąż pozostaje ważna w dzisiejszym społeczeństwie.