Postupci mekog tkiva

Postupci mobilizacije mekog tkiva koriste manuelnu primenu sile usmerenu na to da utiče na
specifično tkivo mišićno-koštanog sistema ili, perifernom stimulacijom, unapređenjem nekih
oblika refleksnog mehanizma koji menja biološku funkciju. Direktni postupci uključuju masažu,
Efleraž, gnječenje, istezanje, frikcija i tako dalje. Ovi postupci mogu pripremiti tkiva za dodatnu
specifičnu zglobnu mobilizaciju ili mogu biti terapeutski same za sebe. Terapeutski ciljevi su da
se prevaziđe kongestija smanji spazam mišića, poboljša mobilnost tkiva, poboljša cirkulaciju i
tonizira tkivo. Ovi postupci su neki od prvih naučenih i praktikovanih od strane lekara manuelne
medicine i mogu se efikasno koristiti u različitim stanjima pacijenta. Opisani su brojni refleksni
mehanizmi koji stimulišu periferna tkiva i mišićno-koštani sistem. Oni uključuju akupunkturu,
refleksku terapiju, Chapman reflekse, Travell-ove trigger tačke i tako dalje. U ovim postupcima
se, mehanički ili električni stimulansi primenjuju na određene oblasti tela kako bi se pojačao
terapijski odgovor. Neki od ovih sistema su postavljeni za neurološke modele, limfne modele,
neuroendokrine modele i, u nekim slučajevima, bez ikakvog objašnjenja za posmatranje
kliničkih fenomeni.

* Šta je Effleurage? Effleurage je tehnika laganog trenja koja se obično koristi za početak
tretmana masaže. Effleurage se sastoji od dugih pokreta milovanja koji se izvode ravnom rukom
ili prstima. Effleurage se koristi za povećanje protoka limfnog sistema

Specifična zajednička mobilizacija

Specifični zajednički postupci mobilizacije imaju dva zajednička elemenata: metoda, odnosno
metoda približavanja graničnoj barijeri i aktivirajuće sile, odnosno koriščenjem unutrašnje ili
spoljašnje sile.

Metode

Specifične metode mobilizacije za zglobne mobilizacije su sledeće.

1. Direktna metoda: Svi direktni postupci angažuju restriktivnu barijeru i pokušavaju da

primenom neke sile da premeste restriktivnu barijeru u pravcu gubitka pokreta.

2. METODA Preterivanja: Ovaj terapeutski napor koristi silu protiv normalne Fiziološke barijere
u pravcu suprotno od gubitka pokreta. Sila je obično velike brzine, niske amplitude potiska i bila
je prilično uspešna. Postoje sistemi manuelne medicine koji samo pružaju terapijsku silu u
pravcu kretanja bez bola i u okviru ove metode preterivanje takva terapija izgleda da je
operativna.

3. Indirektna metoda: U ovim postupcima, operater pomera segment dalje od restriktivne barijere
u rasponu "slobode" ili "lakoće" kretanja do tačke uravnotežene napetosti ("plutajući" segment
[s]. Segment se tada može održati u toj poziciji 5 do 90 sekundi da popusti napetost u tkivima
oko zgloba, tako da dolazi do poboljšanje pokretljivosti. Postupci korišćenja ove metode se
nazivaju "Funkcionalna tehnika", "" "Tehnika balansa i zadržavanja," i "tehniku pozicioniranja
oslobađanja".

4. Kombinovani metod: Ponekad je korisno koristiti kombinacije direktnih, preterivanja i

indirektnih metoda u nizu za pomoć u krajnjem terapijskom ishodu. Često, kombinovana metoda
niza ili serija procedura je efikasnija od više aplikacija istog metoda.

5. Metoda fiziološkog odgovora: Ovi postupci primenjuju pozicioniranje pacijenta i smer

kretanja da bi se dobio terapijski rezultat. Niz telesnih pozicija može da koristi ne neutralnu
mehaniku za obnovu neutralne mehanike na kičmeni kompleks mišićno-koštanog sistema. Drugi
primer fiziološke metode je upotreba respiratornih napora da utiče na mobilnost segmenata
pršljena unutar kičmene krivine. Udisanje unapređuje ispravljanje krivina i otuda kretanje unazad
u torakalnoj kičmi i naprijed savijanje u vratu i lumbalnoj kičmi; izdisanje uzrokuje potpuno
obrnuto.

Aktivirajuće sile

Sile za aktiviranje mogu se kategorisati kao spoljašnje i unutrašnje. Spoljašnje sile su one koje se
nanose izvan pacijentovog tela direktno pacijentu. One mogu da uključuju

1. Rad operatora, kao što su vođenje, izviranje i potiskivanje

2. Dodaci, kao što su kaiševi, jastučići, trakcije i tako dalje

3. Gravitacija, što je težina dela tela, i položaj pacijenta.

Unutrašnja grupa uključuje sile koje se javljaju u pacijentovom telu i koriste se za njihovu
terapijsku efikasnost. One su klasifikovani kao:

1. inherentne sile ili tendencija prirode prema ravnoteži i homeostazi

2. Respiratorna sila

a. Udisanje, koje ispravlja krivinu u kičmenom stubu i eksterno rotira ekstremitete

b. Izdisavanje, koji povećava krivinu u kičmenom stubu i interno rotira ekstremitete

3. Sila mišića pacijenta

a. Saradnja mišića

b. Energija mišića, posebno izometrijska

4. Refleksna aktivnost

a. Kretanje očiju
b. Aktiviranje mišića

Aferentni postupci redukcije

Čini se da su postupni postupci smanjenja rada na modelu smanjenja aberantne aferentne

aktivnosti iz različitih mehanoreceptora koji su pronađeni unutar različitih tkiva mišićno-
koštanog sistema. Radna hipoteza je da izmenjeno ponašanje mišićno-koštanog sistema pruža
aberantnu stimulaciju u centralni nervni sistem koji menja programiranje mišićno-koštane
funkcije. Prepoznavanje različitih pozicija i manevara koji smanjuju aferentno bombardovanje
prema kičmenoj moždini i centralnim nivoima mogu pružiti priliku da obnove normalnije
ponašanje. Misli se da su mnogi indirektni pristupi, uključujući dinamične funkcionalne tehnike,
tehnike ravnoteže i držanja i tehnike pozicioniranja, rade kroz ovaj mehanizam.

Faktori koji utiču na vrstu Manipulativne procedure

Pored širokog spektra vrsta i stilova priručničkih postupaka medicine i niz različitih kliničkih
ciljeva, drugi faktori utiču na vrstu manuelne medicinske procedure.

1. Starost pacijenta

2. AKUTNOST ili Hroničnost problema

3. Opšte fizičko stanje pacijenta

4. Veličina i sposobnost operatera

5. Lokacija (kancelarija, kuća, bolnica itd.)

6. Efikasnost prethodne i / ili sadašnje terapije