Η αρχή της Ινδίκτου και αρχή μετανοίας

Η αρχή της Ινδίκτου πρέπει να συμβαδίζει με το τέλος της

αυτοκριτικής μας και την αρχή της μετανοίας μας…!
Είμαστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι, εντός και εκτός Εκκλησίας,
αγνοούν ότι η 1η Σεπτεμβρίου είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους
για την Εκκλησία μας. Λίγοι γνωρίζουν πραγματικά ότι «Πρωτοχρονιά»
για την Εκκλησία μας, είναι η 1η Σεπτεμβρίου κάθε έτους, όπου
λέγεται «Αρχή της Ινδίκτου». Ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του,
γράφει τα έξης σχετικά και κατατοπιστικά για την Ίνδικτο: «Λέξις
λατινική (indictio) ορισμόν σημαίνουσα καθ’ όν κατά δεκαπενταετή
περίοδο πληρώνονταν εις τους αυτοκράτορας των Ρωμαίων οι φόροι.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, την αρχήν της ίνδικτιώνος
είσήγαγεν ό Αύγουστος Καίσαρ (1 -14), όταν διέταξε την γενική των
κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους απογραφή και την είσπραξη των
φόρων, κατά την πρώτην του Σεπτεμβρίου μηνός. Από του Μεγάλου
Κωνσταντίνου (313) έγινε επισήμως η χρήση της Ινδικτιώνος ως
χρονολογίας, έκτοτε δε ή εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του νυν
εορτάζει την α’ Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους.
«Ινδικτον ημιν ευλόγει νέου χρόνου, ώ και παλαιέ και δι’ ανθρώπους
νέε».
Η Ινδικτιώνα λοιπόν, είναι ένας γενικότερος τρόπος μέτρησης του
χρόνου ανά 15ετίες με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού ή για την
ακρίβεια από το 3 π.Χ.. Στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις και άλλα
απαραίτητα στοιχεία που δείχνουν την ιστορική εξέλιξη και την
εκκλησιαστικοποίηση της κοσμικής αυτής περιόδου: Στην περιοχή της
Ανατολής τα περισσότερα ημερολόγια είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η
Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή όμως η 23 η
ήταν η γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η
πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, η οποία και
καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της περιόδου του
ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για 15 έτη. Έτσι
Ίνδικτος κατάντησε να σημαίνει αργότερα το έτος και αρχή της
Ινδίκτου την Πρωτοχρονιά. Αυτή την Πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία
και της έδωσε χριστιανικό περιεχόμενο, αφού τοποθέτησε σ’ αυτήν την
εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου, που αποτελεί και το πρώτο
γεγονός της Ευαγγελικής Ιστορίας. Αργότερα, το 462 μ. Χ., για
πρακτικούς λόγους και για να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την
πρώτη του μηνός, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1 η
Σεπτεμβρίου. Διευκρινίζεται ότι η πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου
έχει Ρωμαϊκή προέλευση και ήρθε στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα
νεότερα χρόνια. Η εκκλησιαστική ακολουθία για το νέο έτος τελείται
την 1η Σεπτεμβρίου, μια ακολουθία απαράμιλλου κάλλους ως προς το
υμνογραφικό υλικό. Σημειωτέον ότι πριν από λίγα χρόνια η Εκκλησία
μας όρισε την 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα αφιερωμένη στο φυσικό
περιβάλλον».
Τέλος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ανακεφαλαιώνει τα
παραπάνω και οριστικοποιεί τους 3 λόγους που η Εκκλησία εορτάζει
την 1η Σεπτεμβρίου: «Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου.
Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή
εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκή, ήτοι λατινική
γλώσσα, θέλει να πει ο ορισμός. Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτη η
Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινή ημέρα, πήγε ο Kύριος ημών
Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγή των Iουδαίων, και εδόθη εις
αυτόν το Bιβλίο του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής
Λουκάς (Λουκ. δ΄). Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία
του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμηση της Iνδίκτου, και εορτάζει την
αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας,
οπού προσφέρομε εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως
εις ημάς, και ευλογήσει τον νέον χρόνο, και χαρίσει τούτον εις ημάς
ευτυχή και γεμάτο από όλα τα σωματικά αγαθά.
 Για να φωτίσει τας διανοίας μας, εις το να περάσουμε όλον τον
χρόνο καθαρώς και με αγαθή συνείδηση, και εις το να ευαρεστήσουμε
τω Θεώ, με την φύλαξη των εντολών του και ούτω να τύχουμε των εν
Oυρανοίς αιωνίων αγαθών».
Πέρα από την παράθεση της απαραίτητης ιστορικής γνώσης για
την αρχή της Ινδίκτου, πιο μεγάλη σημασία έχει τον τρόπο που ο κάθε
ένας πιστός θα εορτάσει αυτό το γεγονός, στην προσωπική του ζωή.
Έχουμε ξαναπεί ότι η Εκκλησία μας ότι εορτάζει και προβάλλει,
γίνεται πάντα με σκοπό την σωτηρία μας. Αυτή η σωτηρία όμως δεν
προέρχεται μαγικά, αλλά εκτός από την απαραίτητη θεία Χάρη που
στέλνει ο Τριαδικός μας Θεός μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας
και τις Ιερές της Ακολουθίες, χρειάζεται και εκ μέρος μας μια
απαραίτητη αυτοκριτική. Η 31η Αυγούστου (τελευταία μέρα του
Εκκλησιαστικού έτους) και 1η Σεπτεμβρίου (πρώτη μέρα του
Εκκλησιαστικού έτους) είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβούμε
στην απαραίτητη αυτοκριτική μας, για το πώς περάσαμε όλη αυτή την
εκκλησιαστική χρονιά που φεύγει. Τι κάναμε σωστά; Που υστερήσαμε;
Τι λάθη και σφάλματα έγιναν και πρέπει να διορθωθούν και να
αποφευχθούν κατά την νέα Εκκλησιαστική χρονιά που μόλις ήρθε;
Ποιους πικράναμε και στεναχωρήσαμε; Ποιους αδικήσαμε; Τι
μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το πράξαμε; Πόσο εφαρμόσαμε τον
Ευαγγελικό λόγο και τις εντολές Του Θεού στη ζωή μας; Πόσο και που
σπαταλήσαμε το χρόνο άσκοπα ή μόνο για προσωπική μας
ευχαρίστηση χωρίς να ν μοιραστούμε με τον αδελφό μας, ιδιαίτερα
αυτόν που είχε ιδιαίτερη ανάγκη π.χ. όπως επίσκεψη σε ασθενή ή σε
φυλακισμένο ή σε αναξιοπαθούντα κτλ.;
Αλλοίμονο αν ο χρόνος και τα έτη περνούν και εμείς δεν
συνειδητοποιούμε σε πιο επίπεδο είμαστε και δεν φροντίζουμε να
ετοιμαζόμαστε να πάμε εκεί που μας θέλει ο Θεός. Τι νόημα έχει να
εορτάζουμε κάτι επιφανειακά και δεν μεταμορφώνεται εσωτερικά με
την καλή αλλοίωση της θείας χάριτος όλη η ύπαρξή μας; Γι αυτό
αδελφοί μου καλό θα είναι, αν όχι κάθε βράδυ, αν όχι κάθε εβδομάδα,
αν όχι κάθε μήνα, τουλάχιστον κάθε χρόνο να κάνουμε την αυτοκριτική
μας, ώστε η αρχή κάθε εκκλησιαστικού έτους, να ταυτίζεται και με την
αρχή της μετανοίας μας, με την αρχή του νέου ανακαινισμένου ευατού
μας, που πνευματικά είναι βελτιωμένος από την χρονιά που έφυγε ή
τουλάχιστον να έχει πάρει την απόφαση έστω να γίνει καλύτερος…
πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου, Θεολόγος

Λόγος στήν Παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου και

Ζωοποιού Σταυρού
Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί ὅλο τό πλήρωμα τῆς
Ἐκκλησίας καταφωτίζεται. Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί
ὅλη ἡ οἰκουμένη φωταγωγεῖται καί γεμίζει μέ ἀκτίνες θεϊκῆς χαρᾶς.
Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου τό
σκοτάδι (τῆς ἁμαρτίας) διώχθηκε, καί ἦλθε τό φῶς (τῆς ἀρετῆς).
Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί ὑψούμεθα πνευματικά
μαζί μέ τόν Σταυρωθέντα Σωτήρα μας, ἀφήνοντας κάτω τή γῆ μέ τήν
ἁμαρτία, γιά νά κερδίσουμε τά ἄνω ἀγαθά.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ὑψώνει μαζί του τήν ἀνθρωπότητα, πού
λόγω τῆς ἁμαρτίας της, ἦταν πεσμένη κάτω. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί
ταπεινώνει τήν αὐθάδη ἔπαρση τῶν δαιμόνων. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός,
καί ἡ ἐναντία δύναμη τοῦ πονηροῦ ὑποχωρεῖ καί ταπεινώνεται.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συναθροίζεται τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί οἱ πόλεις ἑορτάζουν πανηγυρικά· οἱ δέ
λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τίς ἀναίμακτες θυσίες στόν Θεό. Διότι
καί μόνη ἡ μνήμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὑπόθεση μεγάλης χαρᾶς, καί
ἀποδίωξη τῆς λύπης.
Ἀλλά καί τό νά βλέπει κανείς τόν τύπο τοῦ Σταυροῦ, πόσο μεγάλο
πράγμα εἶναι! Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τό Σταυρό, γεμίζει ἀνδρεία καί
διώχνει τή δειλία. Τόσο μεγάλο πράγμα εἶναι ὁ Σταυρός! Καί αὐτός
πού τόν κάνει κτῆμα του, θά ἔχει ἀποκτήσει ἕνα θησαυρό. Ἴσως νά
νομίζετε ὅτι ὀνομάζω θησαυρό τό χρυσό, ἤ τά μαργαριτάρια, τούς
βαρύτιμους ἰνδικούς λίθους, γιά τά ὁποῖα χαίρουν οἱ σαρκικοί
ἄνθρωποι, ἀσχολούμενοι μέ τά μικρά καί ἀνάξια λόγου πράγματα.
 Ἐγώ ὅμως ὀνομάζω θησαυρό –καί δίκαια– ἐκεῖνο τό ὡραιότατο
καί πολύτιμο πράγμα καί ὄνομα ἐπάνω στό ὁποῖο καί μέ τό ὁποῖο
ἐπιτεύχθηκε ὅλη ἡ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας.
Γιατί τά λέγω αὐτά; Ἐάν δέν ὑπῆρχε Σταυρός, δέν θά συντριβόταν
ὁ θάνατος, δέν θά γυμνωνόταν ὁ ἅδης, δέν θά νεκρωνόταν τό πονηρό
φίδι, ὁ διάβολος. Γι᾽ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί τίμιο πράγμα ὁ
Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά ἀγαθά καί εὐεργεσίες ἔγιναν δι᾽
αὐτοῦ. Τόσο πολλά, καθόσο καί τά θαύματα καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ
ὑπερνικοῦν κάθε δύναμη λόγου καί ἔκφρασης. Εἶναι τίμιο, ἐπίσης, διότι
ὁ Σταυρός σημαίνει θεῖο Πάθος καί τρόπαιο. Πάθος, λόγω τοῦ ὅτι ὁ
ἀπαθής Χριστός, ἑκούσια ὑπέστη σταυρικό θάνατο· τρόπαιο δέ, διότι ὁ
διάβολος τραυματίσθηκε διά τοῦ Σταυροῦ, καί μαζί του νικήθηκε καί ὁ
θάνατος. Συνετρίβησαν ἐπίσης οἱ πύλες τοῦ ἅδη, καί τέλος, ὁ Σταυρός
ἔγινε γιά ὅλο τόν κόσμο κοινή σωτηρία.
Ὁ Σταυρός εἶναι ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν, σωτήρας τῶν ἀπεγνω-
σμένων, λιμάνι γι᾽ αὐτούς πού βρίσκονται σέ δύσκολες βιοτικές
περιστάσεις, ἰατρός γιά τούς ἀσθενεῖς· ἀπομακρύνει τά πάθη, δίνει τήν
ὑγεία, δίνει τή ζωή στούς πνευματικά νεκρούς, καθοδηγεῖ πρός τήν
εὐσέβεια, ἀποστομώνει τή βλασφημία.
Ὁ Σταυρός εἶναι σκάλα πού ἀνεβάζει στούς οὐρανούς· ὁδός πού
ὁδηγεῖ πρός τήν ἀρετή· εἶναι πρόξενος ζωῆς πνευματικῆς· κατάργηση
τοῦ θανάτου, ἀπαλλαγή ἀπό τή φθορά. Ἔχει τή δύναμη νά σβήσει τή
φλόγα τῶν παθῶν καί τοῦ αἰώνιου πνευματικοῦ θανάτου· δίνει στήν
ψυχή τήν παρρησία πρός τόν Θεό· εἶναι τό κλειδί γιά τή Βασιλεία τῶν
οὐρανῶν.
Ὁ Σταυρός εἶναι φύλακας κατά τή νύκτα, πύργος κατά τήν ἡμέρα,
χειραγωγός μέσα στό σκοτάδι, χαλινάρι σέ περιπτώσεις ὑπερβολικῆς
χαρᾶς, ψυχαγωγός σέ περιστάσεις θλίψεων, συντελεῖ σέ συμφιλίωση·
εἶναι παρακλητικός, φιλικός, ὑπερασπιστής· μᾶς προφυλάσσει καί μᾶς
βοηθεῖ.
Ὁ Σταυρός εἶναι φύλακας τῶν πόλεων, ἀσφάλεια τῶν σπιτιῶν,
σύνδεσμος τῆς φιλίας, ὀχύρωμα κατά τῶν ἐχθρῶν, ἀντίπαλος τῶν
πολεμίων, διώκτης τῶν παθῶν, σκόνταμα καί ἐμπόδιο τῶν βαρβάρων,
βραβευτής τῆς εἰρήνης, συμφιλίωση τοῦ κόσμου, κατάργηση τῶν
ὁρίων, παροχή καί ἐξασφάλιση τῆς ἀγάπης, ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, βάθος
τῆς γῆς, σύνθεση ὅλης τῆς κτίσης, τοῦ μήκους αὐτῆς πού βλέπουμε, καί
τοῦ πλάτους τῆς οἰκουμένης· καί γιά νά πῶ μέ λίγα λόγια, ὁ Σταυρός
εἶναι τό κεφάλαιο τῶν Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ κορυφή
τῶν θαυμάτων πού ἔγιναν γιά ἐμᾶς.
Ὑψώνεται λοιπόν ὁ Σταυρός σήμερα, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Χριστός.
Δέν ὑψώνεται ὁ Χριστός, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Σταυρός· ἀλλά ὑψώνεται ὁ
Σταυρός, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Χριστός. Δοξάζεται δέ ὁ Χριστός, γιά νά
ὑψώσει καί μᾶς μαζί μέ τόν ἑαυτό Του.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί μαζί του ὑψώνει καί τό φρόνημα τῶν
εὐσεβῶν χριστιανῶν. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί δοξάζει μαζί Του καί
αὐτούς πού Τόν δοξάζουν.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συντρίβει τήν ὑπερηφάνεια τῶν
δαιμόνων. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί ντροπιάζει τόν ἀρχέκακο διάβολο.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἀνορθώνει ἐκείνους πού καταπίπτουν.
Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί διαλύει τήν ντροπή ἐκείνων πού ἔπεσαν στήν
ἁμαρτία. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί γκρεμίζονται τά εἴδωλα. Δοξάζεται
ὁ Χριστός, καί τραυματίζεται ὁ διάβολος. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, ὄχι
μόνο διότι ὑψώθηκε ὁ Χριστός ἐπάνω σ’ αὐτόν, ἀλλά γιατί μέ τή
φανέρωσή του, ἔλεγξε τή μωρία καί τήν ὑπερηφάνεια τῶν Ἰουδαίων.
Ἀπό ποῦ φανερώθηκε; Ἀπό τά ἔγκατα τῆς γῆς. Πότε φανερώθηκε;
Στήν ἐποχή τῶν Βασιλέων πού πίστευσαν στόν Χριστό· ὄχι ὅπως
μερικοί ἔπλασαν τάχα μέ τή φαντασία τους, ἐξαπατώντας τούς πολλούς
μέ πιθανολογίες, ἀλλά μέ μιά θεία καί ἁπλή δύναμη, μέ μιά ὄντως
ἐπινόηση σταθερῆς πίστης· διότι ἐπρόκειτο γιά θεϊκό κειμήλιο.
Φανερώθηκε ὁ κοινός αὐτός θησαυρός, αὐτός λέγω ὁ Τίμιος τοῦ
Κυρίου Σταυρός, ὁ ὁποῖος σήμερα ὑψώνεται σέ ὅλο τόν κόσμο, μαζί
μέ ὅλα ἐκεῖνα πού συνετέλεσαν στήν οἰκονομία τοῦ μακάριου καί
σωτήριου γιά τόν κόσμο θείου Πάθους. Αὐτό λοιπόν ἑορτάζουμε
σήμερα· γιά τοῦτο πανηγυρίζουμε· γιά τό ὅτι φανερώθηκε σήμερα τό
ἅγιο ἐκεῖνο Ξύλο πού ἀπό παλαιά ἐκρύπτετο· γιά τό ὅτι ὁ κρυμμένος
θησαυρός ἔλαμψε σάν ἄλλος χρυσός μέσα ἀπό τά σπλάχνα τῆς γῆς· γιά
τό ὅτι ἀποκαλύφθηκε τό μέχρι τώρα θαμμένο ἐπίσημο λάβαρο τῆς
χριστιανοσύνης· γιά τό ὅτι ἡ ἀλαζονεία καί ἡ ἔπαρση τῶν δαιμόνων
ἠρέμησε μέ τή φανέρωση τοῦ Σταυροῦ· γιά τό ὅτι αὐτό πού ἀπό τή
φύση του εἶναι ξίφος κατά τῶν ἐχθρῶν, φανερώθηκε μέσα ἀπό τή γῆ·
γιά τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε πάλι τό στολισμό της.
Αὐτός εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, τό Δεσποτικό «σημεῖο», τό
σωτήριο ὅπλο, ἡ βασιλική δύναμη, τό τρόπαιο τῆς νίκης, τό σημεῖο
διαχωρισμοῦ ἀλλά καί τῆς ἑνώσεως τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων, ἡ
νομοθεσία τῶν πιστῶν, ἡ κορυφή καί ὁ ἐπίλογος τῶν Ἀποστόλων, τό
τηλεσκόπιο τῶν Προφητῶν, τό στεφάνι τῶν Μαρτύρων, ὁ ἀρραβώνας
τῶν προσκυνούντων τόν Χριστό.
Ἀπό τότε πού ἔχουμε τό Σταυρό, ὁ Χριστός προσκυνεῖται· ὁ Υἱός
τοῦ Θεοῦ γνωρίσθηκε καί πιστεύθηκε· ἡ Ἰουδαϊκή θρησκεία
καταργήθηκε· ἡ εἰδωλολατρία ἔσβησε· ἡ χριστιανική πίστη καί ζωή
ἀνέτειλε καί ἐπικράτησε· γευθήκαμε τήν ἀναίμακτη λατρεία. Καί γιατί
νά λέγω πολλά; Ἀπό τότε πού ἔχουμε τό Σταυρό, οἱ ἄνθρωποι
συμπολιτεύονται μέ τούς Ἀγγέλους, καί αὐτός ὁ οὐρανός εἶναι πλέον
προσιτός γιά τούς ἐπιγείους· ὁ δέ Θεός, διά τῆς θείας Χάριτος καί
ἐνεργείας του, γίνεται πλέον μεθεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Πράγματι ὁ Σταυρός εἶναι κάτι πολύ μεγάλο, καί σέ πολλά μέρη
τῆς Ἁγίας Γραφῆς μαρτυρεῖται ἤ προτυποῦται, καί πολλά θαύματα
γίνονται καθημερινῶς μέ τή δύναμή του. Πρέπει νά προσκυνοῦμε
λοιπόν τό Σταυρό, διότι δι’ αὐτοῦ γνωρίσαμε τόν Κύριο. Πρέπει νά
προσκυνεῖται ὁ Σταυρός, διότι δι’ αὐτοῦ δοξάζουμε τόν Χριστό.
Προσκυνοῦμε τό Σταυρό, διότι δι’ αὐτοῦ λάβαμε τήν εὐλογία, καί
ἐλευθερωθήκαμε ἀπό τήν κατάρα. Προσκυνοῦμε τό Σταυρό, διότι δι’
αὐτοῦ ἀποβάλαμε τήν πικρή γεύση τοῦ «ξύλου τῆς παρακοῆς», καί
γευθήκαμε τή γλυκύτητα τῆς σωτηρίας.
Εὐλογημένο εἶναι τό Ξύλο ἀπό τό ὁποῖο κατασκευάσθηκε ἡ
νοητή κιβωτός τῆς Ἐκκλησίας, καί ἡ ὁποία ἔχει τή δύναμη νά διασώζει
τόν κόσμο ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας. Ὑψῶστε, λοιπόν,
σήμερα μαζί μου τή φωνή, καί ἄς ἀπευθύνουμε μαζί μέ τήν Ἁγία
Γραφή τά λόγια της πρός τό θησαυρό τοῦ Σταυροῦ. Καί θησαυρό τοῦ
Σταυροῦ, ὀνομάζω τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό, πρός τόν Ὁποῖον
πρέπει νά ἀπευθύνουμε τά λόγια μας λέγοντες: «Πάντα τά ἔθνη, ὅσα
ἐποίησας, ἥξουσι καί προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, Κύριε, καί
δοξάσουσι τό ὄνομα σου, ὅτι μέγας εἶ Σύ καί ποιῶν θαυμάσια, Σύ εἶ
Θεός μόνος» (Ψαλμ. 85,9-10). Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες
τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Ἱεροσολυμίτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης,

Λόγος Ι΄, εἰς τήν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ
Σταυροῦ, PG 97, 1017-36. Ἀπόσπασμα στή νεοελληνική.

ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ
►Ωρολόγιο πρόγραμμα Ακολουθιών μηνός ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ:
Όρθρος: 07:00π.μ. & Εσπερινός 18:00μ.μ.
►Τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου και ώρα 5.30 το απόγευμα
στο Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας θα προσφερθεί τσάι για
την ενίσχυση του έργου της Ενορίας με τιμή πρόσκλησης
5€.
►Τη Δευτέρα, 11 Σεπτεμβρίου και ώρα 5:30 το απόγευμα
στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πόρου, θα πραγματοποιηθεί
προβολή με θέμα: «Μονή Τιμίου Σταυρού στην Αγία Πόλη
Ιερουσαλήμ», την προβολή θα κάνει, ο πρωτοπρεσβύτερος
Ιωάννης Νικολάου Εφημέριος Παναγίας Μπεντεβή. Είσοδος
Ελεύθερη.
►Το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί
ημερήσια Εκδρομή της Ενορίας στα Χανιά. Τιμή
συμμετοχής 15€.
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ
ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ