ELEMENTY MUROWE CERAMICZNE

WYMAGANIA DOTYCZĄCE ELEMENTÓW MUROWYCH CERAMICZNYCH

(elementów LD, HD) wg PN-EN 771-1

A.WYMIARY I ODCHYŁKI
1. Określić długość (lu), szerokość (wu) i wysokość (hu) cegły w [mm].
2. Przy ustalaniu wymiarów stosować następującą procedurę:

Jeżeli co najmniej dwa wymiary nominalne elementu nie są większe niż 250 mm,
125 mm i 100 mm, wówczas pomiar należy wykonać w przybliżeniu w środku
każdej próbki w położeniu pokazanym na (Rys. 1) wg PN-EN 772-16 z wyjątkiem
pomiaru wysokości, która jest określana jako średnia z dwóch pomiarów, przy czym
drugi pomiar jest wykonywany w płaszczyźnie poprzecznej do poprzedniego
pomiaru, w środku elementu wg PN-EN 771-1

Rys. 1

W przypadku wszystkich innych elementów należy stosować sposób opisany w PN-

EN 772-16 (Rys. 2).

Rys. 2
3. Obliczyć średnią z dwóch wymiarów i odnotować odchyłki od wartości średniej dla
długości, szerokości i wysokości.
4. Obliczyć normowe tolerancje wymiarowe dla kategorii T1+ oraz T2+ w [mm] oraz
zaklasyfikować cegłę do odpowiedniej kategorii. Obliczona wartość powinna być
zaokrąglona do 1 mm.
Uwaga: wymiar nominalny jest to wymiar względem którego odnosi się odchyłki, czyli
w przypadku badanego elementu 250, 120, 65mm.
 T1+: 0,40 (wymiar nominalny) mm lub 3 mm dla długości lub szerokości,
przyjmuje się tę wartość, która jest większa,
0,05 (wymiar nominalny) mm lub 1 mm dla wysokości, przyjmuje
się tę wartość, która jest większa.

T2+: 0,25 (wymiar nominalny) mm lub 2 mm dla długości lub szerokości,

przyjmuje się tę wartość, która jest większa,
0,05 (wymiar nominalny) mm lub 1 mm dla wysokości, przyjmuje się
tę wartość która jest większa.

Wartość odchyłki nie powinna być większa niż wartość normowej tolerancji uzyskanej dla
deklarowanej kategorii.

5. Płaskość powierzchni i kładzenia, wg PN-EN 772-20

Z powierzchni próbki usnąć wszelkie zbędne materiały.

Stabilnie ustawić element murowy.
Zmierzyć długości dwóch przekątnych każdej powierzchni, używając
wyskalowanego przymiaru liniowego, wynik podać w zaokrągleniu do 0,5 mm.
Umieścić przymiar liniowy kolejno na każdej przekątnej w celu zmierzenia
szczelinomierzem odstępu pomiędzy powierzchniami elementu murowego
a przymiarem.
Gdy powierzchnia elementu jest wklęsła, zmierzyć największą odległość między
badaną powierzchnią a przymiarem i wynik podać w zaokrągleniu do 0,05 mm.
Gdy powierzchnia elementu jest wypukła, umieścić przymiar w taki sposób, aby
największe odległości do badanej powierzchni, po obu stronach punktu styku
przymiaru z powierzchnią, były w przybliżeniu równe. Zmierzyć te odległości
i wynik podać w zaokrągleniu do 0,05 mm,
Obliczyć średnią długość przekątnych z dokładnością do 1 mm, średnie odchylenie
od płaskości powierzchni jako średnią maksymalnych odległości powierzchni
danego elementu od przymiaru na każdej przekątnej z dokładnością do 0,1 mm.

6. Kształt i budowa (elementu LD i HD )

Przykłady elementu LD

Przykłady elementu HD
B.OZNACZENIE GĘSTOŚCI NETTO I BRUTTO wg PN-EN 772-13.

Uwaga: Czynności 1-2 zostały wykonane przed zajęciami laboratoryjnymi. Masa suchych
próbek (mdry,u [g]) zapisana jest na próbkach.

1. Wysuszoną próbkę do stałej masy mdry.u w temp 105 oC ± 5 oC, zważyć z dokł. do
0,1% masy próbki w gramach.
2. Próbkę zanurzyć w zbiorniku z wodą co najmniej na 1 godzinę
3. Określić długość (lu), szerokość (wu) i wysokość (hu) w [mm] po wyjęciu próbki z
wody,
4. Zważyć próbkę na wadze hydrostatycznej (Mwu [g]),
5. Usunąć wodę z powierzchni próbki wilgotną ścierką i zważyć próbki w powietrzu
(Mau [g])
6. Obliczyć objętość próbki netto (Vnu[dm3]) wg. wzoru:

M au M wu
Vnu
w
gdzie:
Mau - masę próbki ważonej w powietrzu
Mwu - masę próbki ważonej w wodzie
ρw = 1g/cm3 – gęstość wody

Wartość średnią podać z dokładnością do 0,001 dm3

7. Obliczyć objętość brutto próbki (Vgu [dm3]) przez pomnożenie długości (lu) przez
szerokość (wu) i wysokość (hu) z dokładnością do 0,001 dm3, odejmując objętość
otworów, drążeń, wgłębień czy wcięć przeznaczonych do wypełnienia zaprawą,
określonych dowolną metodą.

Vgu = lu * wu * hu

8. Określić gęstość netto w stanie suchym elementu murowego ρ n,u wg wzoru:

mdry ,u
n ,u [kg/m3]
Vn ,u

9. Określić gęstość brutto w stanie suchym elementu murowego ρ g,u wg wzoru:

m dry ,u
g ,u [kg/m3]
V g ,u
C.OKREŚLENIE ABSORPCJI WODY

Uwaga: Do wykonania badania wykorzystywane są te same próbki co w ćwiczeniu B.

Oznaczenie gęstości netto i brutto. Do obliczeń podanych w punkcie 5. należy wykorzystać
pomiary uzyskane w ćwiczeniu B.

1. Wysuszyć próbki w temperaturze 105 ºC ± 5 ºC do stanu stałej masy,

2. Próbki zważyć i zarejestrować ich masę w stanie suchym, md.
3. Umieścić każdy element w zbiorniku z wodą w temperaturze pokojowej na 24 h
w całkowitym zanurzeniu.
4. Po wyjęciu próbki z wody usunąć wodę z powierzchni próbki wilgotną ścierką
i określić masę próbki w stanie nasyconym mw
5. Obliczyć absorpcję wody Wm każdego elementu z dokładnością do 1% wg wzoru:

M au mdry ,u
Wm *100%
mdry ,u

6. Obliczyć średnią wartość absorpcji wody z dokładnością do 1%,

7. Zbadać 3 elementy murowe.

D.PRZYGOTOWANIE PRÓBEK DO BADANIA WYTRZYMAŁOŚCI NA ŚCISKANIE

(ELEMENTÓW MUROWYCH HD np. CEGŁY PEŁNEJ), wg PN-EN 772-1

Przygotowanie powierzchni
Należy stosować zaprawę z cementu CEM I klasy 32,5 (stosunek cementu do
piasku powinien wynosić 1:1).
Każdą próbkę położyć powierzchnią podstawy na równej, sztywnej
i wypoziomowanej płycie szklanej lub ze stali nierdzewnej powlec płytę
powłoką oleju.
Nałożyć na płytę równomierną warstwę zaprawy o grubości około 5mm, około
25 mm dłuższą niż element i około 10 mm szerszą od elementu.
Położyć próbkę i mocno docisnąć jedną powierzchnią kładzenia do warstwy
zaprawy, tak aby pionowa oś próbki była prostopadła do płaszczyzny płyty.
Sprawdzić ten warunek z użyciem kątownika lub poziomic.
Upewnić się, że grubość warstwy zaprawy wynosi co najmniej 3 mm. Zbędną
zaprawę usunąć ze wszystkich boków elementu murowego .
Próbkę z zaprawą przykryć wilgotną tkaniną.
Gdy zaprawa wystarczająco stwardnieje, należy sprawdzić czy warstwa
zaprawy jest wolna od uszkodzeń, pęknięć i wówczas nałożyć drugą warstwę
zaprawy na przeciwległą powierzchnię w ten sam sposób jak poprzednio. Użyć
 zaprawy o tych samych parametrów i po zdjęciu próbki z płyty sprawdzić, czy
warstwa zaprawy jest wolna od wad.

E.BADANIE WYTRZYMAŁOŚCI NA ŚCISKANIE (ELEMENTÓW MUROWYCH HD

np. CEGŁY PEŁNEJ), wg PN-EN 772-1

1. Z powierzchni próbki usnąć wszelkie zbędne materiały.

2. Sprawdzić płaskość powierzchni próbki do których przykładane jest obciążenie
w granicach tolerancji 0,1 mm na każde 100 mm.
3. Sprawdzić równoległość dwóch płaszczyzn górnej i dolnej badanej próbki, odchyłki od
równoległości nie większej niż 1mm od siebie na każde 100 mm.
4. Jeśli powierzchnie badawcze elementu murowego nie spełniają tego wymagania,
wówczas powierzchnie należy przygotować przez szlifowanie albo przez wyrównanie
zaprawą,
5. Pole obciążanej powierzchni powinno być obliczone w milimetrach kwadratowych, przez
pomnożenie długości lu przez szerokość wu próbki
6. Przeprowadzając badanie układamy próbki starannie w maszynie wytrzymałościowej nie
stosując żadnych materiałów przekładkowych.
7. Obciążenie:
Na początku przyłożyć zwykle stosowany przyrost obciążenia a kiedy obciążenie osiągnie
około połowę oczekiwanego maksymalnego obciążenia, wyregulować jego przyrost, tak
aby maksymalne obciążenie zostało osiągnięte w czasie nie krótszym niż około 1 min.
Tablica 1: Zakres obciążenia
Oczekiwana wytrzymałość na Przyrost obciążenia
2
ściskanie (N/mm ) (N/mm2)
<10 0,05
11 do 20 0,15
21 do 40 0,3
41 do 80 0,6
>80 1,0

8. Wytrzymałość na ściskanie obliczyć ze wzoru:

P
Rc
F

Wynik podać z dokładnością do 0,1 N/mm2

9. Klasyfikacja elementów murowych ceramicznych według wytrzymałości na
ściskanie wg tablicy 2.
Tablica 2: Klasy wytrzymałości na ściskanie w zależności od znormalizowanej wytrzymałości
na ściskanie .
Klasy wytrzymałości Znormalizowana wytrzymałość na
na ściskanie ściskanie w N/mm2 nie mniejsza niż
5 5,0
7,5 7,5
10 10,0
15 15,0
20 20,0
25 25,0
30 30,0
35 35,0
40 40,0
45 45,0
50 50,0
60 60,0
75 75,0

F.BADANIE OBECNOŚCI SZKODLIWEJ ZAWARTOŚCI ROZPUSZCZONYCH SOLI,

wg PN-EN 771-1.

Uwaga: czynności opisane w punktach 1-7 zostały wykonane wcześniej przed zajęciami
laboratoryjnymi. Próbka przygotowana do badania znajduje się na stole laboratoryjnym.
Pierwsze wykwity pojawiły się po 7 dniach.

1. Suszyć próbki przez 6 godz. w temp 105 oC 5 oC i zważyć je z dokł. do 0,1 % masy
próbki (G [kg]).
2. Powierzchnie próbek dokładnie oczyścić z zanieczyszczeń.
3. Wlać wodę destylowaną do czystego naczynia tak, aby na każdy kilogram badanego
wyrobu przypadało 250 cm3 destylowanej wody.
4. Ustawić w wodzie próbki w pozycji pionowej tak, aby nie dotykały się wzajemnie i nie
dotykały ścianek naczynia. Cegły powinny być zanurzone w wodzie do wysokości co
najmniej 5 cm oraz powinny wystawać ponad krawędź naczynia.
5. Pokryć powierzchnię wody cienką warstwą roztopionej parafiny (najwyżej 3 mm) tak, aby
nie zanieczyścić powierzchni próbek parafiną.
6. Po zakrzepnięciu parafiny naczynie z próbkami należy umieścić w pomieszczeniu
o temperaturze i wilgotności pokojowej, w miejscu gdzie jest zapewniona duża wymiana
powietrza. Zapisać datę rozpoczęcia badania.
7. Badanie powinno trwać do chwili wyparowania wody i wyschnięcia próbek, tj. 48 godz.
po całkowitym wyparowaniu wody.
8. Zbadać, czy wystąpiły na powierzchni próbki wykwity i naloty soli rozpuszczalnych.
Jeżeli tak, należy określić:
a. miejsce występowania wykwitów i nalotów,
b. barwę wykwitu,
c. grubość wykwitów i ich charakter (igiełki, kożuchowate),
d. powierzchnie w cm2 na jakiej wystąpiły wykwity,
e. liczbę dni, po których pojawiły się pierwsze wykwity,
f. stwierdzenie, czy wykwity dają się zdjąć z powierzchni ostrym narzędziem.