Μέσα στα σύννεφα της μνήμης.

Αναστασία Βενέτη Β’1

- <<Καλησπέρα κυρία Ελένη ! Σας έχουμε σήμερα εδώ μαζί για να μας περιγράψετε
λεπτομερειακώς την δίκη σας εμπειρία από τον πόλεμο της Σμύρνης μετά από δυο
χρόνια .>>

-<<καλησπέρα και από εμένα ! Ας ξεκινήσουμε …

Πριν δυο χρόνια περίπου ζούσαμε εγώ και η οικογένεια μου σε ένα γραφικό χωριό
κάπου στην Σμύρνη . Δεν εμένα πολλά άτομα τριγύρω κύριος της τρίτης ηλικίας . Εγώ
δούλευα σε ένα γραφείο ως γραμματέας και ο άντρας μου ήταν μηχανικός . Ένα
απόγευμα καθόμουν αμέριμνη στον καναπέ μαζί με τα παιδιά μου την Μίνα και τον
Αχιλλέα και τον άντρα μου τον Άρη . Ξαφνικά ακούσαμε έναν τόσο έντονο ήχο που ποτέ
κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν είναι προετοιμασμένος να ακούσει .. Γινόταν πόλεμος
είπα και οι σειρήνες όλο και δυνάμωναν .Ο Άρης προσπάθησε να καθησυχάσει τα
παιδιά . Άρχισα να τρέχω πάνω κάτω πανικόβλητη προσπαθώντας να πακετάρω δυο τρία
ρουχαλάκια των παιδιών και μερικά δικά μου και του συντρόφου μου . Δεν είχαμε και
μεγάλη περιουσία …

-<<Συγγνώμη που σας διακόπτω αλλά τυχαίνει να πήρατε μαζί σας κάποιο αντικείμενο
ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας ;>>

-<<Ναι φυσικά … πήρα μαζί μου τα κλειδιά του σπιτιού μου γιατί πάντα πίστευα πως
κάποτε θα γυρνούσα πίσω . επίσης μου είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου η συγχωρεμένος
ένα μενταγιόν ! Που μέσα έχει μια φωτογραφία λίγο φθαρμένη επειδή είναι παλιά αλλά
δείχνει όταν πήρα το πρώτο μου σπίτι μαζί με τον Άρη και είχαν έρθει και οι γονείς μου
να μας επισκεφθούν .

-<<Πολύ ωραία μενταγιόν ! Να σας ρωτήσω ηουλή που έχετε πάνω στο μάγουλό σας τι
είναι ; >>

-<<Αχ ναι … πάνω στην βιασύνη μου να φύγω χωρίς να ξεχάσω κάτι τραυματίστηκα
ελαφρώς από την αναστάτωση μου . Δεν ένιωθα αληθινή εκείνη την στιγμή δεν πίστευα
ότι αυτά όντως συμβαίναν ,τότε τέλη Αυγούστου του 1922 ώρα οχτώ το απόγευμα
έπεσαν οι πρώτες βόμβες . Δεν ξέραμε που να πάμε και που να κρυφτούμε . Οι γείτονες
μας παραήταν μεγάλοι και έμειναν σπίτια τους , αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την
πατρίδα τους
. Στην συνέχεια πέρασε ένα βανάκι παλιό και σκουριασμένο και μάζεψε όσους
περισσότερους πολίτες μπορούσε . Καθώς περνούσαμε από την Σμύρνη βλέπαμε τα
πάντα να καταρρέουν σπίτια να καίγονται και ανθρώπους να τρέχουν να σωθούν . Δεν
άντεξα να τα αντικρίζω άλλο αυτά και κάλυψα με τα γδαρμένα χέρια μου τα μάτια των
παιδιών μου …
Μετά από πολλές ώρες ταξιδιού με τον βαν φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη και εκεί μας
άφησαν πεινασμένους , διψασμένους και αβοήθητους στην μέση του πουθενά . Κανείς
δεν σταμάτησε να μας βοηθήσει . Ήταν επίσημο έπρεπε να κάνουμε μια νέα αρχή με
λιγοστά χρήματα στην άκρη…
Ύστερα από λίγη ώρα βρήκαμε ένα μεγάλο εγκαταλελειμένο σπίτι και μείναμε εκεί με
μερικούς ακόμα πρόσφυγες … Ο Άρης βγήκε να ψάξει για φαγητό όσο εγώ προσπαθούσα
να εξηγήσω στα παιδιά μου τι γινόταν γιατί ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν … Το
κτήριο δεν είχε γέρους τοίχους αλλά τα δωμάτια ήταν μεγάλα και τα μοιραζόμασταν και
με αλλά άτομα . Ο Άρης γύρισε αλλά δεν κρατούσε φαγητό όμως είχε ένα χαμόγελο μέχρι
τα αυτιά . Είχε βρει μια βαλίτσα με εκατό χιλιάδες ευρώ μέσα . Είχα μείνει δεν πίστευα
στα αυτιά μου . Μπορούσαμε να αρχίσουμε μια νέα ζωή και να σώσουμε ζωές . Έτσι και
κάναμε δώσαμε ένα ποσό σε μερικούς πρόσφυγες και φύγαμε … >>

-<< Αυτό που σας συνέβαινε είναι απίστευτο πραγματικά ! Αλήθεια τι κάνατε με αυτά τα
χρήματα ;

-<<Μετά από εβδομάδες καταφέραμε να αγοράσουμε ένα μικρό σπιτάκι στο κέντρο της
Θεσσαλονίκης και στείλαμε τα παιδιά στο σχολείο . Α! και ο Άρης έπιασε δουλειά ως
μηχανικός και πάλι . Εγώ καθόμουν σπίτι και κοιτούσα τα κλειδιά που είχα πάρει μαζί μου
… Η Σμύρνη είχε καεί ολοσχερώς οι γείτονες μου σκοτώθηκαν και άλλοι δεν κατάφεραν
να επιβιώσουν . Ένιωθα την ψυχή μου βαριά ο τόπος που μεγάλωσα , η Σμύρνη μου είχε
καεί και δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν …
Σταθήκαμε στα πόδια μας και στήσαμε μια ζωή καλύτερη και από την προηγούμενη
αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε ότι έχουμε ζήσει ως σήμερα . Η νέα μας ζωή
ήταν τώρα στην Θεσσαλονίκη .

-<< Ευχαριστούμε πολύ κυρία Ελένη για αυτή την υπέροχη συνέντευξη >>