Historia Narciarstwa

1. Dwie najważniejsze postaci nurtu skandynawskiego.

Sondre Nordheim (skoczek narciarski), Fridtjof Nansen (opisał swoją 39-dniową podróż na
Grenlandię) – wymyślili telemark i christianię.

2. Kto jest określany mianem ojca narsiarstwa alpejskiego i dlaczego?

Mathias Zdarsky – człowiek renesansu, mieszkał w okolicy St. Polten w Austrii, pochodzenia
czeskiego. Przyczytał książkę Nansena, lecz nie potrafił poradzić sobie z długimi norweskimi nartami,
które nie sprawdzały się na stromych stokach. Wymyślił łuk alpejski, który lepiej nadawał się do
stromych zbocz i gdzie jedna noga była „czujką terenu”.

3. Opisz dowolną technikę jazdy zjazdowej w nurcie skandynawskim.

Telemark – łagodny łuk wykonywany w głębokim śniegu na niezbyt stromym terenie z wąskiej,
wysokiej pozycji narciarz wykonywał głęboki wypad nartą zew lekko skośnie skierowane w stronę
zamierzonego skrętu klękając na narcie wew; skręt jest wywołany przez wypad nogi; ciężar ciała
spoczywa na wew narcie, zew jest sterem; w skrócie: górna jest wysunięta do przodu, narciarz klęka
na dolnej.

4. Technika narciarska, której nazwa przez 100 lat była synonim skrętu. Jej historyczne
zastosowanie.

Christiania – pochodzi z nurtu skandynawskiego, była wykorzystywana w trakcie polowań, działań

wojennych i migracji ludności po niezbyt stromych górach, kij był wykorzystywany jako broń lub
łopata; technicznie: odwrotność telemarku,wew narta wysunięta do przodu, rotacja ciała, odchylenie
tułowia, odciążenie dziobów nart, długi łagodny skręt – totalnie odwrotnie od obecnej techniki,
podstawowe błędy początkujących.

5. Łuk alpejski: twórca i elementy.

Mathias Zdarsky, elementy:

a) w pozycji w skos stoku szybkie przeniesienie ciężaru ciała na nartę dolną przez nagłe ugięcie
kolana nogi dolnej
b) przerzucenie tułowia w dół, w przód, do środka skrętu połączone z wetknięciem kija po
stronie wew zamierzonego skrętu i wsparcie się na nim
c) cofnięcie i odstawienie do oporu odciążonej narty zew
d) przekroczenie lini spadku stoku w tej pozycji.

6. Łuk oporowy: elementy i z jakiego nurtu pochodzi.

Nurt skandynawski, wywodzi się z christianii. Elementy: opór narty górnej, wysunięcie jej do przodu,
odchylenie, rotacja ciała w stronę skrętu, zastosowanie dwóch kijów.
 7. Christiania z oporu.

Hybryda łuku oporowego i chrystianii, którą wymyslił Niemiec, C.J. Luther. Elementy: opór górną
nartą, rozmach, NW, łączenie nart, wychylenie, pod koniec sterowanie zgięcie w pasie.

8. Technika rozmachowo-wychyleniowa: elementy i inicjator.

Toni Seelos (4-krotny mistrz świata w slalomie i kombinacji alpejskiej) zapoczątkował tą technikę.
Elementy:

a) Wąskie prowadzenie nart i obniżenie pozycji

b) Rozmach (skręt tułowia przeciwny do zamierzonego skrętu)
c) NW
d) Rotacja i wychylenie do wewnątrz
e) Zwiększenie zakrawędziowania i skierowanie kolan do środka skrętu
f) Wąsko prowadzone narty na wew krawędziach
g) Kolana do przodu
h) Obciążenie narty zew.

9. Ruade.

Wierzgnięcie. Pochodzi od Emile Allais, reprezentanta francuskiej szkoły lat 40-tych (unowocześnił on
technikę rotacyjną poprzez umiejętne zblokowanie rotacji ciała przez uda). Podciągnięcie tyłów nart
nogami tak, aby utraciły kontakt ze śniegiem i mogły się swobodnie obracać wokół spoczywających
na śniegu dziobów.

10. „Biodrówka”.

Zapoczątkowana przez norwega Stein Eriksena, technika równoległa i oporowa. Elementy: obrót nart
wywołany przez rotację, narty blisko siebie, nogi proste, NW i wsparcie na kijku. Wykorzystana w
1952 roku na igrzyskach olimpijskich w Oslo przez Steina Eriksena, któr zdobył wtedy złoty medal.

11. Technika wewnątrzramienna.

Zapoczątkował ją austriak, Toni Sailer na zawodach w Cortina d’Ampezzo w 1956 roku. Elementy:
kolana i biodra pochylone do środka skrętu, kontrrotacja z wew ramieniem w przodzie, wyciągnięta
w przód wew ręka przegina tyczkę, ręka zew z tyłu w górze przygotowuje się do ataku na kolejną
tyczkę. Zgięta sylwetka narciarza przypominała kształt przecinka.

12. Wedeln.

„Machanie ogonem”, zalążek śmigu. Austriak, Stefan Kruckenhauser, zaprezentował ją na III-cim

kongresie narciarskim w Val d’Isere w 1955 roku. Elementy: krótkie, rytmiczne skrętu, narty
prowadzone bardzo wąsko, ruchome kolana, kontrrotacja tułowia.

13. Avalement technik.

„Czwórka alpejska”, (pol.: „połknięcie”), opracowana przez francuskiego propagatora narciarstwa,
Georgesa Jouberta. Elementy: narty równoległe, wąsko prowadzone, WN/kompensacja, odchylenie,
między udami i łydkami tworzy się „4”.

14. Technika Ingemara Stenmara w Pucharze Świata.

„Przesiadka”, znana w Polsce jako odbicie, była popularną techniką w latach 60-tych. Ingemar
Stenmar posługując się tą techniką osiągnął rekordową liczbę zwycięstw w Pucharze swiata – 86.
Elementy: jazda w pozycji obniżonej, równolegle i na krawędziach z mocnym obciążeniem narty zew,
odstawienie narty zew zamierzonego skrętu, NW i wsparcie na wew kijku, przeniesienie ciężaru ciała
na nartę zew, dostawienie narty odciążonej i rotacja nóg, przyjęcie układu dośrodkowego.

15. Carving

Jazda bez kijów, ślad cięty, frontalne ustawienie ciała, zakrawędziowanie przez pochylenie całego
ciała do środka skręty, szerokie prowadzenie nart, brak odciążenia, równomierne obciążenie nart.

16. Narty taliowane. Kiedy powstały, kto stworzył, itp.

Wyprodukowały je najpierw firmy Elan i Kneissl w połowie lat 90-tych, Puchar Świata, sezon 2000/01
w slalomie gigancie, promotorem był niemiecki działacz, dr Walter Kuchler

17. Szkoły narciarskie w Europie w poł. XX-tego wieku.

Austriacka – kontrrotacyjna, wąskie prowadzenie nart, śmig, np. wedeln

Francuska – rotacyjna, niezależne prowadzenie nart, narty równoległe, długie promienie skrętu, np.
ruade

18. Cztery

- rozwój: techniki, infrastruktury, sportu, sytuacja ekonomicznz

19. Pierwsze kątowe ewolucje z nurtu alpejskiego.

Łuk oporowy, christiania oprową, łuk alpejski

20. Telemark – skąd wywodzi się nazwa.

Prowincja w Norwegii. Pierwszy raz w 1986 w trakcie Mistrzostw Norwegii. Sondre Nordheim,
zawdzięczamy: Sondre Nordheim, Fridtjof Nansen.