BIBLIOTEKA

Kompresja H.264 - poznaj i wykorzystaj w praktyce!

Obecnie standardem w rejestratorach stała się kompresja H.264. Urządzenia z wyższej

półki pozwalają użytkownikowi na coraz większą kontrolę nad stopniem kompresji, oraz
nad parametrami strumienia wideo odbieranego przez sieć. Aby zrozumieć, jaki wpływ
mają zmiany, jakie wolno wprowadzić, należy zrozumieć ogólne zasady działania tej
metody kompresji.

Ogólna zasada działania kompresji H.264

H.264 to obecnie najpopularniejszy i najwydajniejszy standard kompresji. Pierwsza wersja

wypuszczona została w 2003 roku. H.264, zwany też MPEG-4 pt. 10 lub AVC, miał
pierwotnie służyć do przesyłu danych wideo po sieci, takich jak konferencje, filmy,
streaming. Znalazł również zastosowanie przy kompresji filmów w wysokiej rozdzielczości,
m.in. na dyskach BlueRay.
H.264 zawdzięcza swoją wydajność wykorzystaniu metod przewidywania i estymacji
wybranych klatek obrazu. Normalny, niezakodowany strumień wideo składa się z klatek
obrazu wyświetlanych jedna po drugiej w odpowiedniej sekwencji w czasie.

Normalny strumień wideo bez kompresji.

W H.264 wyróżnić możemy 3 rodzaje ramek: I – Intra Coded, P – Predictive, B –

Bi - predictive. Ramki I zawierają kompletne informacje o danym obrazie, bez kodowania,
ramki P niosą w sobie informacje o zmianach pomiędzy sąsiednimi ramkami P lub I,
a właściwy obraz tworzony jest na podstawie tych informacji, ramki B są uzupełnieniem
informacji o zmianach obrazu w czasie i mają za zadanie upłynnić przejście pomiędzy
ramkami P i P, I i P. Rozmiar poszczególnych ramek zależy od wielu czynników, lecz
przyjąć można, że ramki P stanowią około 60% rozmiaru ramek I, a ramki B mogą mieć
nawet tylko 10% ich objętości.

Kodowany strumień wideo.

Dekodowany – wyświetlany strumień wideo.

Biblioteka - DIPOL strona 1

Algorytm H.264 jest skomplikowany. Występuje kilka rodzajów i stopni kompresji
a rozkodowanie strumienia wymaga dość dużej mocy obliczeniowej. W urządzeniach
takich jak rejestratory cyfrowe interfejs użytkownika został przystosowany tak, aby
konfiguracja była prosta i szybka. Pamiętać należy, że:

• im więcej ruchu w polu widzenia kamery tym więcej danych jest potrzebnych do
jego opisu,
• im rzadziej występuje ramka I, tym mniej odwołań do rzeczywistych obrazów,
• informacje o obrazie dzielone są przed wysłaniem w sieć na fragmenty i
umieszczane w pakietach, których nagłówki również wpływają (niekiedy znacznie)
na ilość transferowanych danych.
Kontrola H.264 w praktyce

Poniżej omówione zostaną najczęściej spotykane parametry, jakie użytkownik może

wybrać oraz regulować. Dla przykładu zostanie wykorzystany rejestrator DS-8108HDI-S
firmy Hikvision, jednak poniższy opis z powodzeniem można odnieść do innych
rejestratorów pracujących w oparciu o kompresję H.264.

Dla przykładowego rejestratora Hikvision możliwości ustawienia parametrów obrazu

wyglądają następująco (zdalna konfiguracja urządzenia przy pomocy oprogramowania
iVMS4000):

Typ strumienia – w większości rejestratorów do sieci wysyłane może być kilka

niezależnych strumieni. Jeśli przepustowość łącza wychodzącego jest zbyt mała lub
download w miejscu monitorowania jest niewystarczający, wybrać można strumień
dodatkowy o mniejszych wymaganiach łącza. Strumień główny jest utożsamiany

Biblioteka - DIPOL strona 2

z ustawieniami rejestracji lokalnej w urządzeniu.

Typ strumienia – Video lub Audio i Wideo. Dzięki tej opcji limitować można wysyłanie
dźwięku z rejestratora w sieć. Opcje ustawień nagrywania dźwięku są dostępne jedynie
z poziomu menu lokalnego. Strumień audio jest znikomo mały w porównaniu do potrzeb
przepustowości sieci, jakie wymaga strumień wideo, dlatego tę opcję należy traktować
jedynie jako dodatkowe zabezpieczenie przed wysyłaniem niepożądanych danych.

Rozdzielczość – ilość pikseli dla jednej klatki obrazu. We współczesnych rejestratorach

cyfrowych zwykło się podawać ją w formie akronimu nazwy. Najpopularniejsza z nich to:

• CIF (Common Intermediate Format): 352x288 (0.1 MPix)

Pozostałe nazwy tworzone są na podstawie wielokrotności ilości pikseli dla danego
obrazu:
• 2CIF: 704x288 (202752 piksele – 0.2 MPix)
• DCIF (Double CIF): 528x384 (202752 piksele – 0.2 MPix). Identyczna ilość pikseli
jak w 2CIF, ale inny format obrazu.
• 4CIF: 704x576 (0.4 MPix) – obecnie uważany za maksymalną rozdzielczość dla
analogowej CCTV.
• D1: 720x576 – często mylona i zamiennie stosowana z nazwą 4CIF.
Rozdzielczość D1 ma swoją genezę wywodzącą się z dokumentu wydanego przez ITU-R
(International Telecommunication Union - Radiocommunication Sector) o zwyczajowej
nazwie Rec.601 (BT.601). Dokument ten wydany w 1982 roku miał za zadanie określać
metody cyfryzacji analogowego sygnału wideo z przeplotem. Jednym z określonych
parametrów była macierz YCrCb definiująca informacje o obrazie (składowa limunancji
i dwie składowe chrominancji obrazu w odniesieniu do kolorów niebieskiego
i czerwonego). Standard definiował, że dla każdej linii obrazu niesione będzie 720 próbek
informacji luminancji i 320 chrominancji. Rozdzielczość D1 analogowej telewizji
przemysłowej dla systemu PAL wykorzystywana w urządzeniach (z początku Sony
i Bosch) została określona jako D1: 720x576 pikseli. Z czasem popularność zyskała
rozdzielczość 4CIF.

Warto w tym miejscu wspomnieć o kamerach analogowych CCTV, których jednym z

parametrów jest ilość linii pionowych TVL. Często mylony jest on z rozdzielczością.
Kamery wysyłają sygnał analogowy w systemie PAL, który określa sposób przesyłu
danych, między innymi metodę przenoszenia informacji o składowych barwy (czerwonej i
niebieskiej). Najpopularniejszym dla tego systemu jest sygnał składający się z 625 linii
poziomych z przeplotem, generowanych z częstotliwością 50Hz, z czego aktywnych jest w
sumie 576. Determinuje to, między innymi, czas generowania jednej linii (częstotliwość
15,625kHz) oraz ilość klatek na sekundę (25). W systemie PAL przesłać można obraz o
innych, wyższych parametrach, lecz ze względu na komplikacje techniczne i prostsze
alternatywne rozwiązania, idea ta nie weszła do powszechnego użytku.

576 linii poziomych generowanych w najpopularniejszej formie sygnału analogowego PAL

w praktyce jest w stanie oddać mniejszą ilość szczegółów obrazu. Wynika to z ograniczeń
dokładnego odzwierciedlenia rzeczywistego obiektu przez urządzenia cyfrowe - szczegóły
obrazu nie leżą idealnie w punktach skanowania. Miarą rzeczywistej ilości TVL kamery
(zarówno poziomych jak i pionowych) jest umiejętność odróżnienia określonej ilości
czarnych i białych linii.

Aby teoretycznie określić rzeczywistą liczbę linii poziomych, należy przemnożyć ich ilość
przez współczynink Kella, który standardowo został określony na poziomie 0,7.

Biblioteka - DIPOL strona 3

Ostatecznie otrzymujemy wartość 403 HTVL (poziomych linii obrazu). Oznacza to, że
patrząc na obraz z kamery jest się w stanie odróżnić maksymalnie 400 poziomych linii (na
przemian 200 czarnych oraz 200 białych).

W przypadku linii pionowych nie można przyjąć żadnej wartości pozwalającej na

algebraiczne wyznaczenie ich ilości. Liczba ta jest bezpośrednio związana z ilością
informacji niesioną przez każdą generowaną linię poziomą. Najprostszym, a zarazem
najbardziej miarodajnym sposobem sprawdzenia VTVL jest analiza obrazu planszy
testowej definiowanej przez EIA-1956. W praktyce ilość linii pionowych, tak samo jak w
przypadku linii poziomych, oznacza ilość możliwych do odróżnienia na przemian
położonych czarnych i białych linii biegnących równolegle do bocznej krawędzi ekranu.
Różnica natomiast polega na odcinku pomiarowym - mierzy się je na takiej samej
długości, jak pionowa krawędź obrazu. Ponieważ dla analogowej CCTV standardem wciąż
jest format 4:3, liczba linii pionowych dla kamery oznacza ich ilość na 3/4 szerokości
obrazu.

Produkowane są kamery o różnej ilości TVL. Ich ilość wpływa na szczegółowość obrazu.
Sygnał wideo zwykle trafia do rejestratora cyfrowego, który obraz analogowy zamienia na
cyfrowy – wówczas dopiero można mówić o rozdzielczości. Kamery o większej ilości TVL
odpowiadającej liczbie pikseli dla rejestrowanej rozdzielczości zapewniają większą ilość
danych potrzebną DVR-owi do konwersji analog-cyfra, przez co materiał wideo jest lepszej
jakości niż z kamer o mniejszej ilości TVL. Przykładowo: kamera 540TVL na całej
szerokości obrazu jest w stanie odróżnić 4/3 * 540 = 720 linii pionowych.

Przepływność (bitrate) – zmienna lub stała. Rejestrator potrafi wykryć parametry sygnału
analogowego z kamer i dopasować stopień kompresji urządzenia (zwiększyć ilość bitów
definiujących jedną sekundę nagrania), przez co obraz oglądany przez sieć, a także
rejestrowany, jest wyższej jakości.

Maks. przepływność (maksymalny bitrate) – określa jaką maksymalnie ilość bitów na

sekundę powinien osiągnąć kompresowany strumień obrazu. Wartość ta, z racji
charakteru kompresji H.264, jest szacunkowa i może zostać przekroczona. Część
urządzeń nie pozwala na ustawienie zbyt niskiej wartości i próg minimalny jest regulowany
automatycznie.

Ilość klatek na sekundę określa prędkość zapisu. Dla ludzkiego oka obraz płynny to 25
kl./s. Jednak urządzenia mogące zapisać tak płynny obraz z 8 lub 16 kanałów
jednocześnie, są drogie. Stosowanie ich ma uzasadnienie w przypadku, gdy potencjalne
rejestrowane sytuacje charakteryzować się mogą wysoką dynamiką i zmiennością sceny.
W większości przypadków parametr ten może być niższy, często okazuje się że nawet
6kl./s jest wystarczające. Istotna w tym przypadku jest prędkość migawki kamery, bowiem
każda klatka obrazu powinna być ostra, aby umożliwiła poprawną identyfikację osób
i obiektów.

Jakość wideo to parametr aktywny wówczas, gdy wybrana jest opcja VBR. Im wyższa
jakość wideo tym niższy priorytet zachowania większej kompresji obrazu. W przypadku
monitoringu CCTV rejestratory dla opcji VBR automatycznie dostosowują jakość obrazu
i nie pozwalają na jej zejście poniżej fabrycznie ustawionego progu.

Typ klatek, odstęp ramek I – ustawienia strumienia. Parametry te odnoszą się do rodzaju
strumienia transmitowanego przez sieć z rejestratora do PC. Część rejestratorów pozwala
na konfigurację tego parametru. Liczba ramek typu I wpływa na jakość wideo, lecz
jednocześnie zmienia zapotrzebowanie na moc obliczeniową potrzebną do dekodowania
strumienia przez komputer odbiorcy. W większości przypadków ustawienia te są

Biblioteka - DIPOL strona 4

zastrzeżone i strumień jest automatycznie generowany przez urządzenie.

Konfiguracja parametrów do potrzeb indywidualnych

Monitoring montowany może być w różnej lokalizacji, dlatego każdorazowo parametry

kodowania powinny być ustawiane dla rzeczywistego obrazu. Obraz wyświetlany przez
rejestrator 'na żywo' nie jest skompresowany dlatego efekt zmian parametrów zauważyć
można przy transmisji przez sieć lub odtwarzając nagrania.

Najczęściej początkujący użytkownicy zadają dwa pytania:

• Jak ustawić parametry wideo aby jakość była jak najlepsza i optymalnie
dostosowana do przepustowości sieci?
• Jak duże łącze potrzebuję, aby zdalnie móc korzystać z rejestratora?

Pierwszym kryterium, jakim należy się kierować przy ustawianiu parametrów rejestratora,
jest jakość nagrywanego materiału. Monitoring zapisywać ma dane, które służyć mają do
późniejszej identyfikacji osób i zdarzeń. W drugiej kolejności pod uwagę brać należy
ciągły, zdalny nadzór, gdyż do tego celu nie jest konieczna najwyższa jakość wideo.
Konfiguracja parametrów obrazu pod kątem transmisji w sieci powinna być zawsze sprawą
drugorzędną.

Rozdzielczość powinna być dobrana zależnie od sceny, jaką widzi kamera. Według normy
EN-50132-7 obiekt kontrolowany zajmować powinien 5% pola widzenia kamery, obiekt
rozpoznany 50%, natomiast w celu poprawnej weryfikacji osoby i jej identyfikacji, powinna
ona zajmować 120% kadru. Jeśli ułożenie kamery i posiadany przez nią obiektyw nie
pozwala na tak dokładne obserwowanie obiektów, rozdzielczość dla tych kamer można
z powodzeniem zmniejszyć.

Ilość klatek na sekundę, jaką wybrać powinien użytkownik powinna być uzależniona od
szybkości zmian zdarzeń widzianych przez kamerę. Zwykle jest to wartość maksymalna
oferowana przez rejestrator przy najwyższej rozdzielczości.

Przykładowe zastosowanie różnych prędkości nagrywania:

6kl./s 12kl./s 25kl./s

• sklepy osiedlowe
• domy jednorodzinne
• biura
• osiedla
• place zabaw
• magazyny
• hale produkcyjne
• większe sklepy
• parkingi
• obiekty o średnim
natężeniu ruchu
• dworce
• stadiony
• hale koncertowe
• dyskoteki
• miasta
• obiekty o wysokim
natężeniu ruchu

Bitrate oraz ustawienia odstępu ramek typu I są ze sobą ściśle związane. W związku
z tym, że obraz w kompresji H.264 składa się z klatek kompresowanych oraz z klatek
generowanych na podstawie (między innymi) wektorów przemieszczeń, należy pamiętać,
że ustawienia kompresji zależeć muszą od dynamiki obrazu. Niekiedy ilość informacji
potrzebna do wygenerowania ramki P lub B jest na tyle duża, że przekracza ilość danych
opisujący właściwy obraz. Jednocześnie zbyt częste wyświetlanie ramki I, poza utratą
wysokiego stopnia kompresji, rzutuje na jakość obrazu.

Biblioteka - DIPOL strona 5

Przykładem mogą być poniższe zdjęcia:

Zdjęcie 1 - Ramka I co 25 klatek pasmo 3,5 Mb/s.

Zdjęcie 2 - gorsza jakość – widać smużenie i piksele,

ramka I co drugą klatkę, pasmo 5.8 Mb/s.

Oba obrazy pochodzą z kamery megapikselowej. Oba mają tą samą rozdzielczość

1600x1200, przy ustawionym tym samym bitracie (3Mb/s), oraz tej samej ilości klatek na
sekundę (25kl./s). Zdjęcie pierwsze przedstawia obraz z ustawionym powtarzaniem
ramki I co 25 klatek, czyli raz na sekundę. Zdjęcie 2 pokazuje obraz z kamery przy
ramce I ustawionej co drugą klatkę. Obraz na Zdjęciu 2, mimo iż generowany na

Biblioteka - DIPOL strona 6

podstawie większej ilości danych z klatek w pełni transmitowanych jest gorszej jakości –
widać smużenie i piksele. Ponadto wykorzystywany transfer danych z sieci wzrósł: dla
obrazu ze Zdjęcia 1 wynosił on 3,5Mb/s, podczas gdy dla obrazu ze Zdjęcia 2 aż 5.8Mb/s.

Optymalnym ustawieniem częstotliwości pojawiania się ramek I jest 0,5-1Hz. Ostatecznie

wartość należy dobrać oceniając jakość właściwego obrazu i znając ilość klatek na
sekundę.

Bitrate odnosi się zarówno do transferu danych przez sieć jak i do stopnia kompresji
zapisywanego lokalnie strumienia wideo. Ustawienia bitrate'u dla tych samych
rozdzielczości mogą być inne, jeśli kompresowany obraz jest mniej lub bardziej
szczegółowy.

Zdjęcie 3 - bitrate 256kb/s.

Zdjęcie 4 bitrate 896kb/s.

Biblioteka - DIPOL strona 7

Na Zdjęciach 3 i 4 przedstawione są obrazy z kamer nagrane w rozdzielczości 4CIF,
12kl./s. Bitrate dla wideo przedstawionego na Zdjęciu 3 ustawiony został na 256kb/s, na
Zdjęciu 4 na 896kb/s. Obserwowanie sceny o średniej dynamice ruchu, gdzie obiekty są
nieruchome lub ruch jest niewielki, nie mają wysokich wymagań. Jednocześnie zajętość
pasma przez obraz ze Zdjęcia 1 to 290kb/s, a ze Zdjęcia 2 970kb/s.

Na Zdjęciu 5 zauważyć można efekt rozmazania obrazu w miejscu, gdzie występuje ruch.
Spowodowane jest to zbyt niską wartością bitrate'u – obraz dekompresowany nie posiada
dostatecznej ilości danych do wygenerowania klatek przewidywanych w zadanej
rozdzielczości, dlatego estymuje wartości pobrane z otoczenia obszaru.

Zdjęcie 5 - zbyt niski bitrate - obiekt ruchomy rozmyty.

Dla obszarów, gdzie monitoring ma spełniać rolę prewencyjną (konieczna jest obserwacja
otoczenia i bieżące reagowanie na zagrożenia, lub gdy interesuje nas jedynie kontrola
i detekcja), ustawienie niskiego bitrate'u jest wskazane.

Obszary wymagające wysokiego bitrate'u to nie tylko te o wysokiej dynamice, ale również
sceny statyczne, gdzie konieczna jest identyfikacja i rozpoznanie tekstów, obiektów, osób.
Na Rysunkach 6 i 7 przedstawione są obrazy z kamer skierowanych na plansze testowe
oraz na pilota od rejestratora.

Biblioteka - DIPOL strona 8

 Zdjęcie 6 - zbyt niski bitrate, szczegóły obrazu statycznego są rozmyte.

Zdjęcie 7 - bitrate dobrany prawidłowo.

Ustawienia wideo są dokładnie takie same jak dla Zdjęć 3 i 4 (odpowiednio dla 6 i 7).
Różnice w odczycie szczegółów są jednak znaczące. Na Zdjęciu 1 nie widać podpisów
pod klawiszami funkcyjnymi pilota, linie na planszy testowej, jak i też niektóre znaki na
tablicy są niewyraźne, zamazane i mogą został łatwo pomylone. Na jednolitym tle podczas

Biblioteka - DIPOL strona 9

odtwarzania pojawia się szum. Zajętość sieci jest taka sama, t.j. 3,5Mb/s, i odpowiednio
5.8Mb/s.

Obraz statyczny ma jednak inną zaletę – można zmniejszyć ilość klatek na sekundę, oraz
jednocześnie odpowiednio bitrate, przez co otrzymujemy identycznej jakości obraz,
a transfer przez sieć zostaje odpowiednio zmniejszony.

Wszystkie operacje regulacji bitrate'u, rozdzielczości i ilości klatek na sekundę są

bezpośrednio związane z możliwym czasem archiwizacji przy określonej przestrzeni
dyskowej.

Zalecane wartości bitrate'ów dla rozdzielczości i szybkości oraz szacowany rozmiar nagrania.

25 kl./s 12kl./s 6kl./s

3Mb/s – 9Mb/s 4096kb/s 3072kb/s
1080P (1920x1080)
32 – 10 dni 23 dni 31 dni
3Mb/s – 9Mb/s 4096kb/s 3072kb/s
UXGA (1600x1200)
32 – 10 dni 23 dni 31 dni
2Mb/s – 6Mb/s 1792kb/s 1536kb/s
720P (1280x720)
47 – 16 dni 54 dni 63 dni
1536kb/s – 2048kb/s 896kb/s 640kb/s
4CIF (704x576)
63 – 47 dni 107 dni 151 dni
768kb/s – 1024kb/s 448kb/s 320kb/s
2CIF (704x288)
126 – 94 dni 215 dni 303 dni
512kb/s – 768kb/s 320kb/s 160kb/s
CIF (352x288)
189 – 126 dni 303 dni 606 dni
160kb/s – 224kb/s 96kb/s 80kb/s
QCIF (176x144)
606 – 433 dni 1011 dni 1213 dni
Podane zostały także czasy nagrań dla jednego kanału o podanej rozdzielczości, prędkości nagrywania
i bitracie, dla 1TB wolnej pamięci. Wartości ze względu na rodzaj kompresji należy traktować orientacyjnie.

Chcąc podglądać obraz w najwyższej oferowanej przez urządzenie jakości w sieci, należy
uwzględnić sumarycznie wartości dla każdej z kamery. Powyższe dane tyczą się
strumienia wideo, który do przesyłu w sieci musi zostać jeszcze dodatkowo podzielony na
pakiety, stąd rzeczywisty wymagany transfer należy szacować jako 120% otrzymanego
wcześniej. Tak dla 16 kamer nagrywających w rozdzielczości 4CIF z prędkością 12kl./s
i bitrate'm 640kb/s każda, wymagany transfer to:

1,2 · 16 · 640 = 12288 [kb/s] co szacować można na poziomie 13 Mb/s

Łącza z download'em o takiej prędkości są standardem nawet w instalacjach domowych,

ale rzadko spotykane są łącza o takiej prędkości upload'u.

Zwykle podgląd przez sieć realizuje się wykorzystując strumień dodatkowy, o niższych
parametrach. Jeśli wyświetli się obraz z 16 kamer (w klasycznym podziale 4 x 4), nawet na
ekranie w rozdzielczości FullHD 1920x1080, to jedno okno będzie miało rozdzielczość
480x 270. Przesyłanie rozdzielczości 4CIF nie ma sensu.

Biblioteka - DIPOL strona 10

Oczywiście istnieją metody alternatywne – dla rutynowego monitorowania obszaru
przesyła się obraz w strumieniu dodatkowym: zwykle CIF@6kl./s, co w praktyce oznacza
zapewnienie łącza upload dla rejestratora:

1,3 · 16 · 160 = 3072 [kb/s] czyli około 3 Mb/s

W razie konieczności można zamknąć podgląd ze wszystkich 16 kamer i uruchomić

przekaz w strumieniu głównym jedynie dla wybranych kilku punktów wizyjnych.
Ograniczenia te dotyczą jedynie sieci globalnych. W sieciach LAN zwykle stosuje się
standard FastEthernet (100Mbit/s) lub szybszy, tak więc należy jedynie zwracać uwagę na
obciążenie ruchu sieciowego pod kątem innych lokalnych zastosowań.

UWAGA: należy pamiętać, że dla rejestratora istotna jest prędkość wysyłania danych,
czyli UPLOAD, a dla klienta czyli odbiorcy sygnału wideo istotny jest parametr
DOWNLOAD czyli prędkość pobierania.

Podgląd przez telefon komórkowy

Możliwość zdalnego podglądu stała się standardem w CCTV od momentu pojawienia się
na rynku telefonów z systemami operacyjnymi. Instalowanie aplikacji oraz możliwość ich
tworzenia w prostych językach programowania sprawiła, że na rynku znajdziemy
rozwiązania dedykowane, darmowe, jak i komercyjne, zaawansowane aplikacje.

Dla przeciętnego użytkownika przy podglądzie przez telefon znaczenie ma odpowiedź na

dwa pytania:
• Jak szybkiego łącza będę potrzebował?
• Jak wiele danych zostanie przesłanych, gdy podglądany będzie jeden kanał?

Z rejestratora, na telefon komórkowy, wysyłany jest zwykle obraz ze strumienia

dodatkowego. Aplikacje w zależności od systemu operacyjnego telefonu, jego wersji oraz
od modelu rejestratora pozwalają na odbieranie strumienia z różnej ilości kamer
jednocześnie.

Rozdzielczość strumienia pomocniczego zwykle nie może być większa niż CIF. Pozwala to
jednak na przesył obrazu o większej płynności. Obrazem o najlepszym stosunku zajętości
pasma do jakości obrazu jest CIF@12kl./s przy strumieniu 320kb/s. Podglądając online
jeden kanał takich parametrach należy liczyć się z transferem na poziomie 2.5MB/minutę.
W tym przypadku wymagane jest połączenie z siecią 3G (UMTS) w celu zapewnienia
odpowiedniej prędkości pobierania danych. Możliwe jest oczywiście ograniczenie
strumienia do minimalnego poziomu (np. QCIF@6kl./s 64kb./s). Wówczas połączenie
2.5G (EDGE) zapewnić może wystarczający transfer pozwalający na poglądową
obserwację.

Więcej na www.dipol.com.pl

Biblioteka - DIPOL strona 11