‫زما نوم مروه شینواري ده !

‬
‫انول‬

‫د کتاب ځانګړين‬

‫د کتاب نوم ‪ ::‬زما نوم مروه شینواري ده‬

‫لیکوال ‪ ::‬متمی امرخیل‬

‫اډیټ کوونکې ‪ ::‬متمی امرخیل‬

‫چاپ اکل ‪21/40/2041 ::‬‬

‫بیدون د نرش کولو څخه یېې ټول حقوق هل لیکوال سه‬
‫خوندې دي‬
‫مینه او مننه‬
‫متمی امرخیل‬

‫د لیکوال سه کويل يش په الندي ادرسونو او منوربونو د‬

‫مشلک په وخت کې اړیکه ونیيس‬
‫تلګرام منورب‬
‫‪4030012100‬‬
‫تلګرام یوزر نمی‬
‫‪@TAMIMPADSHAH‬‬
‫د اړیکو مشریه‬
‫‪ 4001111404 ،4044004774 ،4030012100‬او‬
‫‪4000020120‬‬
‫فیس بوک اي ډي‬
Mohammad Tamim Amarkhil
 ‫ډايل دي وي هغه چاته چې زه یېې د انول لیلکو ته‬
‫وهڅومل‬

‫د لیکوال څو خوربي‬

‫په لومړي س کې د هللا (ج) څخه ډیر شکر ګذار می چې یو ځل بیا یېې ماته د انول لیلکو قوت او قدرت راکړو‬
‫بیا مه موږ په دايس یو هیواد کې اوسیږو چې ټول هل کیسو څخه ډک ده‬
‫نو ما مه دغه کیسه چې نوم یېې مه زما نوم مروه شینواري ده په ډیر شوق او عاليق سه ولیلکه او دا چې راته د کورنۍ د‬
‫غړو هل خوا څخه اجازه نه وه چې زه انول ولیمک خو بیا مه ما خپل مهت هل السه نده ورکړي او شاید زما د خپيل خوښي‬
‫پوهنځي یعين اجننریي جیولوجې معدن تر څنګه مهدا د انول لیلکو سلسهل زما تر مرګه پوري ادامه ولري او س تاسو قدرمنو‬
‫دوس تانو په تشویق سه به وکويل مش نور مه خپلو انولونو ته ادامه ورکړم‬
‫هل ټولو هغو ورونو او خویندو څخه هیهل کوم‪ ،‬کوم کسان چې ای د تلګرام فیس بوک او ای مه وتساپ ګروپونه لري زما انولونه‬
‫په خپل نوم مه نرش کوي‬
‫ځکه یو خو د لیکوال حق ده او بل زه هیڅ کس ته دا اجازه نه ورکوم چې زما انولونه په خپل نوم کړي‬
‫زما یو دوه خمکنې انولونه لکه خدجیه مړه شوه او مه ډیوه کورس دغه دوه انولونه يم مه بل کس خپل نوم ته اړويل وه او بیا یېې‬
‫په خپل چینل کې نرش کړي وه نو اتسو څخه هیهل کوم چې دا اکر مکوي او دا مو ښه اکر مه نده‬

‫په دي هیهل چې خفه شوي نه یېې‬

‫س تاسو کرش متمی امرخیل‬
‫مینه او مننه‬

‫دا چې زه نه د ادبیاتو حمصل می او مه مې نوي د‬

‫انول لیلکو سه رشوع کړي نو رضور به يم انولونه‬
‫خامیاين لري په دي هیهل چې د مشلک په وخت کې په‬
‫پورتنیو منوربونو راسه اړیکه ټینګه کړي‬

‫نور مو وخت نه نیسم دا هم تاسو او دا مو هم‬

‫زما نوم مروه شینواري ده ناول‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫بسم هللا الرحمن الرحیم‬

‫پیل‬

‫نن مو په پوهنتون کې لومړي ورځ وه زه مه د ډیرو حمصلینو په شان د طب پوهنځي ته اکمیاب‬

‫شوي وم‬
‫خو زه بیا د اکبل پوهنتون ته معويم دومه منره وم‬
‫هل ما څخه خمکې یعنې اول منره چې وه هغه د مروي په نوم یوه بهل جیيل په اکنکور کې معويم اول‬
‫منره د افغانس تان وه او زه بیا د افغانس تان معويم دومه منره وم‬
‫په اوهل ورځ چې لکه پوهنتون ته الړو نو د پوهنتون رئیس او ځینو اس تادانو ځانونه معريف کړل او‬
‫بیا یېې د پوهنتون قانون مه بیان کړو‬
‫اوهل ورځ مو درس مه نه وه ځکه ټولو اس تادانو ځانونه معريف کول او مه موږ ورته ځانونه معريف کړل‬
‫په اوهل ورځ رصف د ثقافت اس تاد درس راکړو ځکه هغه د دین عامل وه او ویل یېې چې س تاسو هل‬
‫برکته زه معاش اخمل او ابید اتسو ته درس درکړم‬
‫هغه په اوهل ورځ ډیري پوښتين په دین کې هل حمصلینو څخه وکړي مهدايس یېې هل ما څخه مه وکړي‬
‫خو دا چې ما دینې مدرسه ویلې وه او ښه پوهیدم نو په یوه پوښتنه کې مه بند رانغمل‬
‫ماته هر څه نوي شان وه اجنونې او هلاکن ګډ په یو صنف کې کیناس تل او بیا د ځینو اجنونو لوڅ‬
‫‪2‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫مخ کیناس تل او مه د هلاکنو او اجنونو ګډ جملس دا هر څه راته نوي وه‬

‫نوي خو به رضور وه ځکه ما ټول معر په میدان وردګو کې تری کړي وه په خپل معر مه اکبل ته نه‬
‫وم راغلې نن مې دومهه ورځ وه چې اکبل ته راغلې وم‬
‫خری اولینه ورځ چې لکه رخصت شوم نو س یده مې د خپيل لیلې په طرف الړم په اطاق کې راسه‬
‫دوه نور ملګرې یو د غزين وه او یو مه بیا د کندوز والیت وه دا د غزين والایت بیا حید هللا‬
‫نومیده او کندوزي بیا فیصل نومیده‬
‫ښه د ګذاري خلک ول‬
‫موږ دري واړه سه په اوهل ورځ معريف شوو چې لکه خپيل کوټې ته الړم اول يم خور ته زنګ‬
‫ووهلو د پوهنتون هل هر څه مې خوربه کړه ورته مې وویل خور زه نشم کويل چې دلته پوهنتون‬
‫ووامی ځکه دلته ټويل اجنوين لوڅ مخ راځې‬
‫خو کرشي خور مې کوثر راته وویل الال معران ابید هر څه وزمغي او دا خو څه بده نده ته خو‬
‫درس وایېې کوم بل اکر دپاره خو نه یېې تليل‬
‫ما ورته وویل نه کیږې ابید کور ته درمش خو خویندو يم تشویق کړم او راته یېې وویل ابید کوشش‬
‫وکړي اخر کې راته مرشي خور يم متنا وویل معران الال س تا لپاره يم مڼېې درولیږلې د اکاک د اوښي‬
‫په الس هغه به مه ورڅخه واخلې‬
‫ما وویل مسه ده اخمل یېې هل خویندو سه مې د خداي په امانې واخیس ته نور کرار کیناس مت ځکه کوم‬
‫درس ای کورنۍ دنده نه وه د مازدیګر وخت کې راته نعمی د اکاک اوښي زنګ ووهلو ویل یېې د لیهل‬
‫خمکې والړ می او خویندو دي درته څه امانت را لیږيل دي هغه واخهل‬
‫ما وویل مسه ده اخمل یېې‬
‫ورغمل هل هغه څخه مې مڼېې واخیس تې نور بریته خپل اطاق ته راغمل دا د لیلې او پوهنتون هر څه‬
‫راته نوي ښاکریدل ش پېي به هنه جبې وي چې په وټساپ کې مس یج وشو‬
‫السالم علیمک ورحة هللا براکتو‬
‫چې لکه وټساپ ته ننوتمل نو ګورم چې ګروپ وه خو ښه چې نوم یېې درلوده ګنې زه خو هیڅ کوم‬
‫ګروپ کې مه نه وم‬
‫‪1‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬
‫د دي ګروپ نوم مه وه حمصلنی مسسرت اول طب‬
‫په یوه دقیقه کې د لسو نفرو جواب راغلو‬
‫بیا یېې هل هامغې اي ډي څخه چې سالم راغلې وه هغې اي ډي څخه د همال ویش عکس مه‬
‫راورس یده‬
‫بیا یېې په فاريس ژبه کې وویل دا د صنف مناینده ويل ځان غلې نیولې ده؟ لږ خو ته مه ځان ته پوه‬
‫کړه چې څه وکړې؟‬
‫پوه شوم چې ماته خماطبه شوه ورته يم مس یج کې ولیلک بښ نه کوه تر اوسه ماته همال ویش نه وه‬
‫ریسديل ګنې ما به نرش کړي وه او ما سه خو د اجنونو منوربونه مه نه وه چې په ګروپ کې مې‬
‫اضافه کړې وې رصف راسه د یو څو هلاکنو منوربونه وه‬

‫هغي وویل مسه ده ما سه مه د یو څو هلاکنو منوربونه وه هغه مې په ګروپ کې اضافه کړې دې او‬
‫نور یېې س تا اکر دې‬
‫ما وویل مسه ده اوس ښه وخت‬
‫زه نور ورڅخه الړم ځکه ما نه تر اوسه کومې جیلې سه مس یج کړې وه او نه مې مه چا سه خمامخ‬
‫خوربې کړې وې‬
‫خو دلته مې ابید ځان عادت کړې وه‬
‫په دومهه ورځ چې لکه پوهنتون ته الړم نو یو ځل بیا مه د حمصلینو شور جوړ وه خو زه س یده‬
‫صنف ته الړم ځکه زما نه خوښ یدل چې بریون ودریږم‬
‫صنف کې اولنی کس زه انست وم‬
‫لس دقیقې به نه وې وتلې چې اجنونې او هلاکن یو ځاې راغلل زموږ اول منره چې مروه نومیده په‬
‫اوهل ورځ نه وه راغلې ځکه د هغې په ځاې درمی منره په اوهل ورځ هر څه اخیس تې وه لکه د‬
‫حمصلینو حارضې او مهدايس نور ش یان‬
‫نن ورځ چې هامغه درمی منره چې بنفشه نومیده هل نورو حمصلینو سه رادننه شوه په اول س کې‬
‫یېې په ما ټوکه وکړه وه یېې ویل اوهو هو ته دې ته ګوره غواړي س با خلری سه ډاکټر شې او د‬
‫خپيل مور تداوې وکړې‬
‫‪1‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ما وخندل خو یوه غوسه انکه خندا مې وکړه او دا چې د مور نوم یېې رااید کړو زه یېې د لس اکلو‬
‫خمکې ته بوتمل راته د خپلې مور مرګ او د هغې ورځې هغه سرتګې چې هل اوښکو ډکې شوې‬
‫وې او زما په وړاندې یېې خپل روح حق ته وس پاره هغه اید ته راغلو‬
‫سرتګې مې هل اوښکو ډکې شوې خو ځان مې مه اکبو کولې نشو ټولو راته کتل زه هل صنف څخه‬
‫وومت بریون مې مخ ته لږ اوبه واچولې بریته صنف ته راغمل‬
‫ګورم صنف ته اس تاد مه راغلې وه ورڅخه مې اجازه وغوښ ته‬
‫او الړم په خپهل چوکې کیناس مت خو بیا مه ټولو راته حریان حریان کتل‬
‫هل شاه طرف څخه غږ وشو اس تاد جانه دغه مو دومه منره ده‬
‫اس تاد راته وویل معران مهدرد ته یېې؟‬
‫ما وویل هو صاحب‬
‫هغه وویل کیداې شې اتسو وروس ته هل مروي څخه ځان معريف کړې ؟‬
‫ما وویل مسه ده ولې نه‬
‫مروه د ستیج س ته پورته شوه خپل ځان یېې دايس معريف کړو‬
‫زما نوم ساره ده او د جنیب هللا لور می د ننګرهار والیت د شینوارو می‬
‫هل دي وروس ته ما مه ځان معريف کړو اصيل خو مو وړمه ورځ ځانونه معريف کړې وه خو نن ورځ‬
‫مه ځکه معريف شوو چې ډیر حمصلنی پرون ورځ نه وه راغلې او مهداسې مروه مه چې اوس دلته‬
‫په ساره ابندي پژیندل کیده نه وه راغلې‬
‫چې لکه اول کرډیټ خالص شو نو هامغه درمی منره بنفشه راته راغهل او ویل یېې وبښه‬
‫ما چې شاته مخ واړولو هغې ماته کتل ما وویل څه دي؟‬
‫هغې وویل اتسو سه یو څه اکر لرم‬
‫ما وویل مسه ده وایه خو هیهل کوم زما خواته نږدي مه راځه‬

‫هغې وویل پوهیږم چې هل ما څخه خفه یېې خو بیا مه ما خپلو خوربو ته پریږده‬
‫ما په زړه کې وویل چې دا څه وایېې او زه لکه هل دي خفه می‬
‫‪0‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ورته مې وویل خور جانې شاید غلطې مو کړې وې زه هل اتسو نه می خفه شاید اتسو هل بل کس‬
‫سه اکر وي‬
‫هغې وویل معرانه اتسو سه مې اکر ده ولې دايس ځان بېې خوربه اچوې‬
‫ما وویل شاید کوم اکر یېې وې ورته مې وویل مسه ده بښ نه غواړم وایه څه مو ویل؟‬
‫دې وویل پوهیږم چې نن اتسو په هغه ټوکه چې ما وکړه خفه شوې ماته عفوه وکړه‬
‫ما ورته وویل کومه خوربه نده هر انسان هر چریه ټوکه کوې او زه هل ات نه می خفه‬
‫هغې وویل مسه ده مننه چې راته دې عفوه وکړه‬
‫ما ورته رخصت ورکړو بریته صنف ته الړم دا ځل مه لکه سهار هیڅوک په صنف کې نه وه په‬
‫خپلو کتابونو مې س ټیټ کړې وه چې د تفرحی وخت مه خالص شو او ټول حمصلنی یو ځل بیا‬
‫صنف ته راغلل‬
‫دا ځل یو وردګ ورور مه راابندې ټوکه وکړه خو نه پوهیږم د دوې زما د مور سه څه مشلک وه‬
‫هر چا به چې ټوکه کوهل زما مور ته به رس یدل او ماته به زما د مور مرګ ایدیده چې دې حصنې به‬
‫خست دردومل او حتې ژړا به مه لکه لکه نیومل‬
‫په اول مسسرت کې ښه وه کور ته به مه تلمل زما ټول د پوهنتون مرصف زما په یو اکاک وه ځکه ما پالر‬
‫نه درلوده او بل مرش ای کرش ورور مه نه وه چې اکر یېې کولو او ماته یېې د پوهنتون مرصف راکولو‬

‫خری اول مسسرت ښه په مزه خالص شو خو زما دلته یو اکر دا ښه وه چې هل ساره څخه مې اول منره‬
‫ګې مه واخیس ته او هغه مې خپل ځاې یعنې دومه منره ګې ته ولیږهل‬
‫دومه مسسرت ته چې الړو نو د پوهنتون او لیلیه هل حمیط سه مه اش نا شوم او مه پخوانیو خوربو لکه‬
‫ولې اجنونې په لوڅ مخ راځې او ای ولې هلک او جیلې په یو صنف کې درس واېېې هل دې ټولو‬
‫سه اش نا شوې وم‬
‫په دې وخت کې مه ما ځانته کوم انډیوال پیدا نکړو ځکه اول خو یېې راته خوند مه نه راکولو او بیا‬
‫ما مه نه غوښ تل چې کوم چا سه وګرمځ د دومه مسسرت په رشوع کې راته د ښه حمصل په هیث‬
‫ابندي س تاین لیک مه راکړل شو‬
‫‪7‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫چې لکه لیلې ته الړم خور ته مې زنګ ووهلو د خپل اول منره ګې او س تاین لیک هل اخیس تو څخه‬
‫مې خوربه کړه خور مې مه خوحشاهل شوه ورڅخه مې د کوثر پوښتنه وکړه چې هغه چریه ده ؟‬
‫راته یېې وویل چې ماما راغلې وه او هغه یېې ځان سه بوتهل‬
‫ما ورته وویل مسه ده‬
‫د دومه مسسرت به مو دومیه اونۍ رشوع وه چې هل بنفشه سه یوازي په صنف کې پاتې شوم‬
‫موږ دواړه خاموشه وو تر ډیره زه خاموش وم او مه هغه ما خپل درس تکرارولو ځکه بل کرډیت مو‬
‫مه کمییا درلوده هل ما څخه درس هری شو نو هل بنفيش څخه مې پوښتنه وکړه‬
‫وبښه خور جانې یوه پوښتنه کولې مش‬
‫هغې په دايس حال کې چې هل خپلې چوکې څخه زما خواته راروانه وه وویل هو ورور جانه وکړه‬
‫یېې‬
‫ما ورنه خپهل پوښتنه وکړه هغې مه ځواب راته وویل بیا یېې وویل اوس ات څخه یوه هیهل لرم که یېې‬
‫راته پوره کړې ؟‬
‫ما ورته وویل که مې په وس کې وي ولې نه او که مې هل وس څخه پورته وې نشم یېې کولې‬
‫هغې وویل نه نو ابید ووایېې چې هو پوره کوم یېې‬
‫پوه شوم چې کوم غټ مشلک لرې ای مه خوربه یېې هممه ده‬
‫ورته مې بیا مه وویل ګوره خور جانې زه وامی که مې وس کې پوره وې چې س مې مه پکې‬
‫قرابن کیږې کوم یېې خو که نه وې بس نشم یېې کولې‬
‫هغې وویل مسه ده چې داسې ده نه یېې وامی‬
‫ما وویل مسه مه یېې وایه شاید کور کې دې ورونه ای خویندې درته حل کړي‬
‫هغي وویل بیدون هل ات څخه یېې بل هیڅوک مه نشې حل کولې‬
‫ما هل ځان سه وویل دا نو کوم ډول مشلک ده چې وایېې بیدون هل ما څخه یېې بل کس نشې حل‬
‫کولې بیا مې ورته وویل مسه ده شاید کوم بل حمصل یېې درته حل کړې‬
‫هغې بیا مه وویل معران الال وامی بیدون هل ات څخه یېې بل کس نشې حل کولې بیا یېې س په‬
‫موابیل ټیټ کړو‬
‫‪3‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ما وویل ګوره وامی که مې وس کې وي حل کوم یېې ګنې نشم یېې کولې‬
‫بیا یېې س هل موابیل څخه پورته کړو ویېې ویل وامی یېې خو خوربه به خوربه وې‬
‫ما وویل خور جانې بیخې رضورت نیش ته چې ویېې وایېې داسې ګډې وډې دې رشوع کړي دې‬
‫هغې وویل مسه ده ورور جانه غوسه مکوه وامی یېې‬
‫زه یېې مه خوربو اوریدو ته ډیر ورخطا وم نو ورته مې وویل وایه یېې‬
‫هغې خپلو خوربو ته دايس ادامه ورکړه‬
‫ماته تریه ورځ ساره وویل چې زه هل معران سه ډیره مینه لرم او هغه مې خوښ ده او هغه اتسو‬
‫سه هل زړه مینه لرې خو نيش کولې خمامخ اتسو ته ووایېې بس ماته یېې وویل او ما مه اتسو ته‬
‫خورب درکړو‬
‫ما وویل دا هر څه دروغ دې او زه د دي ش یانو لپاره هل کوره نه می راغلې او نه مه خویندو دې اکر‬
‫ته رالیږيل می‬
‫هغي وویل ابور وکړه ماته ساره وویل‬
‫ما ورته وویل ګوره دا هر څه دروغ دي هغه ماته داسې جیلې نه ښاکري او هغه د یوې ښې‬
‫کورنۍ جیلې ښاکري‬

‫هغې وویل ګوره الال ابور وکړه چې ریښتیا دې‬

‫ما وویل ثبوت لري ؟‬
‫هغې وویل که غواړي د ساره هل خولې نه یېې مه اوریدلې يش‬
‫ما وویل دايس ابور کولې مش‬
‫هغې وویل مسه ده صورب شه بیا یېې غږ وکړو ساره راځه دننه راشه‬
‫ما دا هر څه لیدل په سرتګو په زړه کې مې وویل چې اکشکې خوب وې اکشکې ریښتیا نه وې‬
‫خو چې لکه ساره راغهل او په خپهل چوکې کیناس ته نو س یېې ښکته اچولې وه او بیا ورته بنفشه‬
‫وویل چې معران زما په خوربو ابور نه لري تر څو یېې خپهل ورته ونه وایېې‬

‫‪0‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫هغې مه هغه څه وویل کوم مې چې ما نه غوښ تل واروم او کوم څه چې لږ خمکې بنفشه راته وویل‬
‫خری ساره وویل زه درسه مینه لرم او دا هل هغه وخته هل کوم وخته چې ما ته ولیدلې او بیا مې س تا‬
‫لیاقت ولیده‬
‫ماته خندا راغهل بیا مې ورته وویل خری ساره خور داسې مه وایه‬
‫خو هغه په خپهل خوربه والړه وه‬
‫بیا مې ورته وویل ای دې خوربه واخهل او بښ نه وغواړه ای مه زما نن اخرینه ورځ ده په پوهنتون کې‬
‫بیا یېې مه وویل خری داسې مکوه زما پخاطر او اکر زما نده اکر د زړه ده او زه هل زړه درسه مینه‬
‫لرم‬

‫په دي وخت کې ټول حمصلنی راغلې وه او د صنف دروازه کې والړ ول او اس تاد مه والړ وه‬
‫ما چې د ساره اخرینې خوربې واوریدې نو خپل کتابونه مې ټول کړل او حرکت مې وکړو‬
‫ګورم دروازه کې ټول حمصلنی او اس تاد والړ دي‬
‫اس تاد وویل معرانه خریت ده چریته ځې؟‬
‫ما ورته وویل نه اس تاد جانه هیڅ خریت نیش ته او نن مې صنف کې اخرینه ورځ وه الړم کور ته‬
‫مې‬
‫هغه ډیر وویل راځه هل دي هر څه تری شه او خپل درس دې وایه‬
‫پوه شوم چې زموږ ټولې خوربي یېې اوریدلې دي‬
‫ورته مې وویل نه اس تاد جانه نشم کولې یوه دقیقه مه نور دلته پاتې مش‬
‫هغه مه وویل مسه ده زړه دي خپل‬
‫ما مه س یده د کور په طرف حرکت وکړو الړم خپل کور ته د لیلیه ملګرو ته مې مه ونه ویل چې کور‬
‫ته مځ‬
‫کور ته چې ورس یدم نو دواړه خویندي مې په حویلې کې انس تې وي او اکلې یېې مینځل زما په‬
‫لیدو سه دواړه راخمکې شوي هل ستړې مشې وروس ته مې متنا خور راته وویل معران الال ولې‬

‫‪0‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫داسې وختې راغلې ؟ تر اوسه خو دي د راتګ وخت مه نه وه پوره‬

‫ما ورته کیسه نشوه کولې خو بیا مې هبانه ورته وکړه ورته مې وویل خور جانې پوهنتون رخصت‬
‫وه ځکه راغمل‬
‫کوثر خور مې وویل الال څو ورځې رخصت یېې ؟‬
‫ما ورته وویل اماکن دې ولري چې یو څلور میاش تې رخصت وې‬
‫متنا خور مې راابندي لږه شکې غونټه شوه خو ما ورته وویل اوس ټولې خوربې دلته کوې او که ماته‬
‫چاې مه راکوې چې ډیر بد تږي می‬
‫کوثر وویل صورب شه الال زه به درته دلته توشکه اواره کړم حویلې کې کینه او موږ به اکلې ومینځو‬
‫ما ورته وویل مسه ده تامن خور راته چاې راوړلو او کوثر خور مې راته ځاې د انس تې جوړ کړو موږ‬
‫ال خوربي کولې چې د فیصل زنګ راغلو‬
‫اوکې مې کړو هل سالم الکم وروس ته یېې وویل بیدره چریه یېې بیخې نه ښاکري‬
‫ما ورته ټوهل کیسه وکړه ورته مې وویل وروره نور مې پوهنتون پریښوده او نه رامځ‬
‫هغه وویل نو ولې‪ ،‬ولې دايس کوي؟ ويل خپهل اینده خرابېې ؟‬
‫ما ورته وویل اینده نه خرابوم خو بس د دې لپاره پوهنتون ته نه مځ چې مینه وکړم د دې دپاره مځ‬
‫چې خپلې زده کړې وکړم او خپل ولس ته خدمت وکړم‬
‫هغه که څومره ډیر وویل خو زما خوربه بیا خوربه وه‬
‫اخر مې خویندې مه خوربي شوي‬
‫ما مه ورته وویل دايس کیسه وه او زه مه راغمل‬
‫کوثر خور مې راته په ټوکه کې وویل الال که ښایس ته وې درته به یېې وکړو‬
‫ما وویل خوري چې هر رمق وي نه یېې کوم‬
‫خری دوه هفتې مې کور کې تریې کړې ساره ‪ ،‬بنفشه او نورو صنفیانو به يم هر لکه مس یج اکوه‬
‫چې راشه خری دايس مکوه‬
‫خو ما نه منهل نن ورځ مې دومهه هفته پوره کیده چې پوهنتون ته نه وم تللې‬
‫هل خویندو سه د حویيل په ابغچه کې انست وم چې هل یو ان اش نا منورب څخه زنګ راغلو اوکې مې‬
‫‪0‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫کړو هل سالم الکم وروس ته مقابل کس راته وویل معران مهدرد اتسو یېې؟‬

‫ما وویل هو ښاغلیه خپهل زه می امر کوي‬

‫هغه وویل زه ‪ .....‬می د اکبل پوهنتون د طب پوهنځې رئیس‬
‫ما ورته وویل اس تاد جانه ښه یېې خریت ده‬
‫هغه مه ډیري ښي خوربې وکړې وروس ته هل ډیرو ویلو یېې راته وویل چې یول ځل س با ته راشه لږ‬
‫اکر درسه لرم‬
‫ما ورته وویل وبښه نشم کولې رامش ځکه نور پوهنتون نه وامی‬
‫هغه بیا وویل ته یو ځل راشه هل نږدي به خوربي وکړو‬
‫ما ورته وویل مسه ده ګورم به‬
‫چې لکه هل هغه څخه موابیل قطع شوو نو خویندي مې مه راته شهل شولې ویل یېې ځه یو ځل خو‬
‫ورشه چې څه درته وایېې‬
‫ما مه ومنهل س با ورځ الړم پوهنتون ته س یده د پوهنځې رئیس ته ورغمل هغه راته ډیري خوربي وکړي‬
‫ویل یېې خری خپل درس وایه دي کیسو پيس مه ګرځه دا هر څه پوهنتون او ای کورس او مکتب‬
‫کې راځې او موږ ات غونډي حمصلینو ته ډیره اړتیا لرو‬
‫ما ورته وویل خو زه دلته خاص د درس لپاره رامځ نه د مینې کولو لپاره‬
‫هغه وویل پوهیږم چې ته درس ته راغلې یېې او مور او پالر دي اتته په کتو سه ډیري هیلې په‬
‫زړه کې پیدا کوي خپل درس وایه او زه دي اوس صنف ته بیامی او وروس ته هل دي به څوک درته‬
‫څه نه وایېې‬
‫ما ورته وویل مسه ده صاحب‬
‫هغه بیا وویل ګوره معرانه پام کوه چې نوره غری حارضي ونکړي چې اماکن دي ولري حمروم يش‬
‫نوره غری حارضي ونکړي‬
‫ما وویل مسه ده صاحب نور یېې نکوم‬
‫د پوهنځې رئیس راسه خمکې شو س یده یېې صنف ته بوتمل او چې لکه صنف ته الړو نو ټول‬
‫‪24‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ودریدل بیا ټولو وویل هې شکر معران راغلو‬

‫د پوهنځې هل رئیس څخه خمکې شوم بېې ادبېې مې مه وکړه ټولو ته مې وویل زه منفکې اخمل د‬
‫درس دپاره نه می راغلې‬
‫بنفشه وویل څه ولې داسې کوې؟‬
‫د پوځنې رئیس وویل معران ټوکې کوې هغه به وروس ته هل دي په مهدي صنف کې درس وایېې او‬
‫هیڅوک دا حق نلري معران په دايس بېې ځایه خوربو وزوروي‬
‫ټولو وویل مسه ده صاحب‬
‫زه الړم په خپل ځاي کې کیناس مت رئیس مننه وکړه او هل صنف څخه الړو‬
‫چې لکه د تفرحی وخت شوو نو دا ځل مه د پخوا په شان ټول هل صنف څخه ووتل خو ساره او‬
‫بنفشه په خپل ځاې کې انس تې وي‬
‫ما دا ځل ځان وویست الړم بریون په دهلزی کې ودریدم خو ال به یوه دقیقه نه وه وتلې چې ساره‬
‫او بنفشه مه راغلې چې لکه هغوې راووتيل ما بریته اراده وکړه چې صنف ته الړ مش لکه چې مې د‬
‫صنف په دروازه پښه کیښوده بنفيش وویل معران الال ولې دومره ظمل کوي زموږ خوربه خو واوره‬
‫ما وویل نه یېې اورم ورکې شې دواړه‬
‫هغو دواړو وخندل زه الړم بریته په خپل ځاې ابندي کیناس مت چې بیا مه هغوي راغلې دا ځل ساره‬
‫وویل وبښه ما ته عفوه وکړه زه بښ نه غواړم او ته ولې دومره زدي یېې ولې داسې زد کوې؟‬
‫ما ورته وویل ګوره زه زدي نه می او نه مه زد کوم بس زه دلته خویندو د درس دپاره رالیږلې می نه د‬
‫میين کولو لپاره‬
‫هغې بیا وویل مسه ده چې هر څه وې اوس ما وبښه‬
‫ما ورته وویل هللا ج دي وبښه‬
‫هغوې دوه والړي وي چې د بنفيش غږ مې واوریده خری خور ژاړه مه هر څه به هللا ج مس کړي‬
‫ما چې پورته وکتل ساره ژړل او بنفشې ورته تسلې ورکوهل‬
‫هیڅ مې مه ونه ویل خپلو کتابونو ابندي مې س ټیټ کړو چې بنفشې بیا وویل هې ظامله د دې‬

‫‪22‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫اوښکو ته خو وګوره لږ خو زړه کې رمح پیدا کړه مور دې خداې مه بښه چې دومره ظامل یېې پیدا‬
‫کړې یېې د ظاملۍ زویه‬
‫بیا یېې زما په زړو پرهرونو مالګې واچولې دا ځل بیا مه د مور مرګ راته اید شو او دا چې زما‬
‫مور ته یېې ښریا وکړي خست درد مه راغلو او اوښکې يم مه اکبو نشوي کړلې‬
‫الړم هل صنف څخه ووتمل مخ ته مې بیا مه اوبه واچولې او بریته صنف ته راغمل‬
‫دا ځل بیا مه یوه ورور راابندي ټوکه وکړه راته یېې وویل که غواړي چې مور دي روغه جوړه يش‬
‫نو مس درس وایه او دا انز او خنري دي مکوه چې مس ډاکټر يش‬
‫ما ته خسته غوسه راغهل خو غوسه مې کنرتول کړه ځکه ځاي یېې نه وه چې غوسه شوې وم ولې‬
‫دا چې هر کس به مې مور ته رس یده نو خست به خفه کیدم او ژړا به مه نیومل‬
‫خو اخر ځان مې مه نشو ورسه عادت کیدلې ځکه د مور هغه وروس تې خوربي او د هغې زنکدن‬
‫هغه به مې سرتګو ته ودریدل او زه به یېې خست خفه کومل‬
‫درس رشوع شو خو ما نه د ساره په خوربه دومره فکر اکوه او نه مه د بنفشې په خوربه ځکه زه اصال‬
‫د دې اکر دپاره نه وم راغلې‬
‫دومه مسسرت بیست فصد امتحانونه مه رشوع شول ښه وه دا ځل مې مه هامغه خپهل اول منره ګې‬
‫ټینګه کړي وه خو دا ځل ما مه لږ څه تغری کړي وه ځکه ډیر درس به مې نشو ویيل او نمیه ورځ به‬
‫مې د ساره په اړه فکر اکوه‬
‫هره ورځ به فیصل او حید راته ویل چریته یېې او کوم چرت کې تللې یېې ؟‬
‫ما به ورته ویل می مهدلته‬
‫روح بل ځاې کې یېې‬ ‫جسم دلته یېې خو ً‬ ‫هغو به بیا وویل پوهیږو ً‬
‫دوي ریښتیا ویل زه به په جسم به اطاق کې وم او روح کې به بل ځاې وم‬
‫لکه لکه به راته د مور هغه خوربي ایدي شوې چې ویل به یېې زوی جانه ته به یو تکړه ډاکټر کیږې‬
‫او اولس ته به خدمت کوي ما مه د مهدې پخاطر درس ویل تر څو د مور هغه ارمان مه پوره کړم‬
‫ش پېې او ورځې ترییدې یوه ورځ بیا مه چې د دومه مسسرت فاینل امتحانونو ته درې ورځې پاتې‬
‫وي نو ساره وویل خری دومره ظمل مکوه یو ځل خو ووایه چې مینه درسه لرم‬
‫‪21‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫خو ما نه منهل اخر هل ډیرو ویلو وروس ته مې ورته وویل مسه ده لیونې‬
‫دا هر څه مې په غوسه کې هل خولې څخه ووتل ګنې ما هیڅ لکه مه دا اکر نه غوښت‬
‫خو خری ساره او بنفش دواړه ډیرې خوحشاهل شولې‬
‫ما چې د ساره دا خوحشالې ولیده نو زه مه چې حقیقت کې شې خست خوحشاهل شوم ځکه ما‬
‫داسې یو اکر کړې وه چې هل امهل یېې دوه کسه خوحشاهل وه خو چې یو وخت مې ځانته پام شو نو‬
‫ځان سه مې وویل چې هلکه کور دې ګډ شه دا دې څه بد وکړل دا خو دې پردي جیلې ته‬
‫داسې څه وویل چې مه دې خپهل آینده خرابه کړه او مه د بل کس‬
‫خو خری بیا مې وویل ځه خری چې په دي خوحشاهل شې مه ښه ده واده به ورسه نه کوم او نه به مه‬
‫ورسه مس یج کوم‬
‫بیا به مې فکر بل لوري ته الړه ښه که واده ورسه ونکړي او اوس دي ورته د مینې وویل دا خو‬
‫د جیلې آینده مه خرابه شوه خپهل خو دې هيس مه خرابه کړه‬
‫په مهدي فکرونو کې وم چې س ابندي مې یو شدید درد راغلو او هاملته په پوهنتون کې بېې‬
‫هوشه شوي وم‬
‫یو وخت چې يم سرتګې رڼېې کړلې ګورم د صنف په چوکې کې انست وم او خمامخ راته ټول‬
‫صنفیان والړ ول‬
‫ځان مې کنرتول کړو راجګ شوم یوه ملګري مې وویل مور دي مړه شه څه در وشول؟‬
‫ما ورته وویل وروره هیڅ خوربه مه نده بس لږ مې فشار لوړ شوو‬
‫ټولو وخندل بنفش ورته په غوسه کې وویل رشم نلري دي مریض ده او اتسو ورته خاندي‬
‫ټول خاموش شول بنفش وویل راځه الال چې اکنټنی ته الړ شو یو څه وخوره چې حال دي هل دې‬
‫څخه بدتره نيش‬
‫ما وویل مسه ده مځ‬
‫زه الړم د اکنټنی په طرف روان وم چې شاته مې د پښو ښاکلو واوریده‬
‫مخ يم واړولو ګورم ساره او بنفشه دواړه زما تر شاه راروانې دي ځان مې داسې ونیوه لکه زه چې‬

‫‪21‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫بیخې خورب مه نه می اکنټنی ته تلمل چې ساره او بنفش په بهل دروازه هل ما څخه خمکې تللې دي‬
‫بیا مې مه ځان بېې خوربه ونیوه خو یو دي هل دې جینکو مه خداي پاک ساته چې یو ځل یېې ګری‬
‫کړي هغه د خلکو خوربه زړه دې هل سینې څخه ابسې‬
‫ماته دغه الندي بیتونه راپه زړه شوه‬

‫پریه ټول هلاکن مه ندي مالمت‬

‫ش ته اجنونې چې پټ پټ هلاکن لټوي‬

‫مهدا ټپه مې وویل او الړم د اکنټنی والا ته تر څو ورته ووامی چې راته بیسکیټ او انرژي راکړي‬
‫خو بنفش هل ما خمکې شوه غږ یېې کړل‬
‫معران الال راځه موږ هر څه راوړي دي‬
‫ما ورته وویل نه مننه هغه اتسو وخوري زه ځانته نور راوړم‬
‫ساره وویل راځه تر اوسه مو بیل نده حتویل کړي هغه به بیا ته حتویل کړي‬
‫ما مه نور نه او نو ونه ویل پوه شوم چې زما دپاره راغلې دي او کوم څه ویل غواړي بس ورغمل‬
‫ساره راته کتلې نشو خو بنفش نو داسې وه لکه خپل کرش ورور سه چې انس ته وي‬
‫او مهیشه به یېې په ما ټوکې کولې‬
‫بنفشې ته مې وویل خور زه مه غواړم یو څو خوربي وکړم او اتسو دواړو ته‬
‫اول دا چې ما سه به په پوهنتون کې ډیرې خوربي نکوي او نه به مه ما سه کینې ځکه اول خو‬
‫ټول بد فکر راته کوې او بل زه دلته د درس دپاره راغلې می نه د خوربو‪ ،‬جملس او ای مه مینې لپاره‬
‫دومه زه ابید هل خپلو خویندو مه اجازه واخمل د دي پخاطر چې زه ساره سه مینه وکړم که نه‬
‫او بل ما سه مو لکه پخوا چې ډیر مس یجونه کول هغه ابید بند شې ځکه زه دومره مس یجونو ته‬
‫وخت نلرم او ابید درس ووامی‬
‫ساره وویل مسه ده مهدا چې ته پوهنتون ته رايش او ما سه مینه وکړي هغه هر څه دي‬
‫ما وویل تر اوسه مینه نکوم اول هل خویندو سه خوربه کوم بیا اتسو ته وامی‬
‫‪20‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫بنفش وویل نو خویندې دي ولې خوربوي ؟ولې مور؟‬

‫ما وویل هغه زما اکر ده اتسو پکې اکر نلري او دا شکر اوابسه چې اتسو سه اوس دلته خوربي مه‬
‫کوم ګنې زه هیڅ هل اجنونو سه نه خوربي کوم او نه مې مه کړي دي‬
‫هغو وویل مسه ده هر څرنګه چې دي خوښه وي‬
‫ما خپلې خور متنا ته زنګ ووهلو هل سالم الکم څخه وروس ته مې ورته وویل یو ځل وټساپ ته‬
‫راشه مس یج درته کوم‬
‫هغې وویل مسه ده معران الال راغمل‬
‫ما وویل مننه خور جانې‬
‫چې لکه مې خور مس یج کولو ته راغهل نو ورته مې ټوهل کیسه وکړه بیا هغې وویل زه څه نشم ویلې‬
‫ځکه نه مې جیلې لیدلې ده او نه مه راته د هغې اخالق او دین خوې خاصیت هیڅ مه ندي راته‬
‫معلوم‬
‫ما ورته وویل خوې خاصیت دین او اخالقو نه خو یېې خالصه یېې او که غواړې هغه ووینې اوس‬
‫یېې مه کولې شې‬
‫هغي وویل څنګه الال؟‬
‫ما وویل اوس دلته پوهنتون کې راسه ده یو عکس به یېې درته ولیږم‬
‫خور مې وویل مسه ده الال‬
‫ما ساره ته وویل ته دې یو ځل ماسک ښکته کړه او بنفشه خور سه کینه چې س تاسو دواړو یو‬
‫جوړه عکس مې خویندو ته ولیږم‬
‫هغوي مه مهداسې وکړل ما یېې عکس واخیست خویندو ته مې ولیږه او ورته مې وویل اول جیلې‬
‫وښایېې چې کومه یوه ده‬
‫ما د ساره او بنفش عکس یو ځاې اخیس تې وه او ورته مې ولیږه ځکه هغوې ته مې انتخاب‬
‫پریښوده‬
‫کوثر خور مې حصیح انتخاب کړي وه هغې ساره ښودلې وه او متنا بیا ویل چې بنفش به س تا نوي‬

‫‪27‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ملګري وي‬
‫ما ورته وویل نه خور جانې دغه بهل یوه چې ده هغه نوم یېې مه ساره ده او زموږ دومه منره ده او دا‬
‫بهل چې نوم یېې بنفشه ده زموږ درمی منره ده او زه بیا د دوي اول منره می‬
‫خویندو دواړو راته وویل الال ښایس ته جېلې ده او زمونږ درسه خوښه ده که س تا خوښه وې‬
‫ما وویل مسه ده نور به ګورم‬
‫کوثر خور مې راته وویل کولې مش یو ځل هل بنفش سه خوربي وکړم؟‬
‫ما وویل خریت ده ولې ؟‬
‫هغي وویل فکر کوم دا زمونږ صنفې وه او بیا په شپږم صنف کې هل دې ځاې څخه کډه شول د‬
‫اکبل په طرف‬
‫ما وویل مسه ده اوس به زه ورته ووامی‬
‫هغي مه ومنهل ما مه س یده هل بنفش څخه پوښتنه وکړه د کوم ځاې یېې؟‬
‫هغې وویل څه ته څه وایېې؟‬
‫ما ورته وویل س تا څو اکهل کېږې چې دلته اکبل کې مکتب وویل؟‬
‫هغې وویل شپږ اکهل بیا مې ورته د خور او د خپل لکې نوم واخیست چې دا پژینې‬
‫هغې وویل هو ولې نه پژیمن او بیا یېې وویل چې کوثر مې د مکتب هبرتینه ملګري وه‬
‫ما ورته د کوثر خور منورب ورکړو ورته مې وویل دې سه نوري خوربي کوه‬
‫زه پاڅیدم تر څو الړ مش کور ته چې ساره وویل زما جواب‬
‫خوهل مې هل خندا ډکه شوه یو بیسکیټ مې ورته خوهل کې ورکړو ورته مې وویل هن خوهل دې‬
‫خوږه کړه‬
‫دواړو وخندل زه نور نشوم مت کیدلې تلمل چې بنفش وویل اوس بیل مه موږ حتویل کړو که هغه‬
‫پیسې مه ته ورکوي‬
‫ساره وویل نه دا اکر زه کوم خو ما ورته پرې نښوده ورته مې وویل زه یېې کوم‬
‫هغو مه ومنهل‬
‫دومه مسسرت مو مه خالص شو او مهدايس زه بیا مه اول منره شوم خو خبت دلته د ساره خراب شو‬
‫‪23‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫چې هل اول منره ګې څخه درمی ته ولویده او د هغې په ځاې بنفشه دومه منره شوې وه‬

‫زه ساره ته په غوسه شوم ورته مې وویل دا دې څه روان کړې دي هر ځل شاته روانه یېې خلک‬
‫اول او ای دومه منره کیږې او ته هل اول څخه درمی ته الړي‬

‫هغې وویل بس مشالکت مې ډیر وه او درس مې نشو ویلې‬

‫ما ورته وویل ګوره ساره زه پوهیږم چې س تا مشالکت څه دي س تا ټول مشالکت زما مینه ده‬
‫ځکه ته ټوهل ورځ دا سوچ کوې چې څنګه معران الس ته راوړم څنګه د هغه زړه خپل کړم بس‬
‫مهدا دي مشلک ده او که ته داسې کوې ای دا ځل ښه مس پوهنتون پریږم او بیخې هل دې ځایه ځان‬
‫ورکومه او ای ته مس درس وایه‬
‫هغې وویل چې دا ځل مې درسه وعده ده چې درمی مسسرت کې به که اول منره ګې نشوه خو‬
‫دومه منره ګې به بریته خپلوم‬
‫ما ورته وویل نه ته ابید اول منره شې ځکه ته یېې لیاقت لري‬
‫هغې مه ډیر وویل چې مسه ده او ما مه ډیر ټینګار ورابندي کولو‬
‫زما خوربو یو څه په ساره ابندي تأثری کړي وه هغې به مه هر وخت درس ویل لکه لکه به یېې راڅخه‬
‫د چکر غوښ تلو هیهل مه کوهل ما به مه چې دا خفه نشې ورسه منهل اوس زه یېې مه په مینه کې‬
‫داسې غرق شوي وم چې مکوه پوښتنه هل هغه څه چې بد مې راتلل مینه وه خو اوس په هغه دام‬
‫کې زه مه لویدلې وم زما د اکاک ښځې به ریښتیا ویل‪ ،‬ویل به یېې هغه اکر دي چې نه خوښیږي هللا‬
‫ج به دي مهغه اکر کې غرق کوي‬
‫خری درمی او څلورم مسسرت مو مه خالص کړو پنځم مسسرت کې وم چې ساره راته وویل خور يم مه‬
‫کوژده شوه ما ورته وویل زه نور ات سه داسې مینه نشم کويل ابید ات خپهل کړم‬
‫او اوس خو دغه ده وار مه س تا شو‬
‫هغې وویل صورب شه ولې ورخطا یېې دا اکر به مه وکړي‬
‫ما ورته وویل بس نور نشم کولې وامی ابید کوژده وکړو او واده ته بیا زه وامی چې لکه یېې وکړو‬
‫‪20‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫هغې وویل مسه ده چې داسې ده س با دي خویندي راولیږه‬

‫ما مه ورته وویل مسه ده خور ته مې مه زنګ ووهلو ورته مې وویل س با ته راشې د ساره لیدو ته‬
‫خور مې مه وویل مسه ده درځو په س با ورځ مې خور او د اکاک ښځه راغلل د ساره لیدو ته‬
‫د اکاک ښځې مې چې ساره لیدلې وه نو ماته یېې ویل هلکه ګوره چې پردي یېې نکړي‬

‫ما خو په زړه کې ویل زما کامالتو ال پخوا خپهل کړي ده خو چې پالر یېې راته خپهل کړي‬
‫خو چې لکه دوي په دومه ځل ورغلې وه هغو ورته ویلې وه چې موږ ساره نه ورکوو او بل‬
‫س تاسو کور لري ده اتسو ته موږ ساره نه درکوو‬
‫ساره راته وویل خری یو اکر وکړه زړه مې چوې‬
‫ما ورته وویل صورب شه هللا ج به هر څه مس کړي‬
‫خو هغې مهدايس ژړل او مهدا یوه خوربه یېې کوهل خری ده یو اکر وکړه زړه به مې وچوې‬
‫ما ورته وویل ګورم به‬
‫ما ورته وویل لږ به صورب وکړو چې څه کیږې‬
‫هغې وویل مسه ده صورب به مه وکړم خو ابید ما ځانته خپهل کړي‬
‫موږ چې شپږم مسسرت خالص کړو اووم مسسرت کې وم چې دا ځل مې دواړه خویندي پتې‬
‫راوغوښ تلې او د ساره غوښ تلو ته مې ولیږلې دا ځل مې خور مه ورته ویلې وه چې هلک مه د‬
‫طب حمصل ده او اول منره مه ده د ساره مور ورته ویلې وه چې کولې شو د هلک عکسونه وګورو‬
‫خور مې ورته زما عکسونه مه ښاکره کړي وه‬
‫مور یېې ورته ویلې وه چې زما خوښه ده خو چې د مروي د پالر خوښه شې‬
‫خویندې مې حریانې شوې وې چې موږ خو د ساره کتلو او غوښ تلو ته راغلې یو او دا راته وایېې‬
‫چې د مروي پالر سه خوربه ومکه خور مې هاملته د ساره دوي کره وه چې ماته یېې مس یج وکړو‬
‫الال موږ خو د ساره کتلو ته راغلې وو او مور یېې موږ ته د مروي نوم اخلې‬
‫ما ورته وویل خور د هغې اصلې نوم مروه ده‬
‫خور مې وویل مسه ده موږ نه وو خورب‬
‫‪20‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫خو دا ځل یېې مه جواب منفې وه ماته مه خسته غوسه راغلهل خور ته مې وویل مسه ده نور ورته نه‬
‫راځو او نه یېې غواړو‬
‫اوس مانه مه نږدي لیونې جوړ شوې وه ځکه ش په او ورځ به مې د ساره د خپلولو فکرونه کول‬
‫ورځ تر بلې ډنګر کیدمل او ورځ تر بلې به مې زړه درد ډیریده‬
‫یوه ورځ چې د پوهنتون په مچن کې انست وم او خمامخ راته ډیر صنفیان انست ول یوه راته بیا د‬
‫مور ټوکه وکړه ما ته دا ځل غوسه مه راغهل او ژړا مه خو ځان مې اکبو نشو کړلې هل جملس څخه‬
‫ووتمل بنفشه راپسې راغهل او راته یېې وویل دا ته ولې هر لکه چې موږ د مور نوم اتته اخلو ته‬
‫ژړاي؟‬
‫ما هیڅ مه ونه ویل ورته مې وویل اوس مې یوازي پریږده بیا بل وخت خوربي کوو‬
‫هغې مه وویل مسه ده خو که کیسه راته وکړي ښه به وي‬
‫ما ورته وویل که مې وشو کولې ولې نه‬
‫هغې وویل نه ابید کیسه واورم او ابید یېې راته وکړي‬
‫ما ورته وویل مسه کوم یېې س با ته خو وخت ته ورته وټاکه‬
‫هغې وویل س با ته به یېې راته د پوهنتون په کتاب خانه کې کوي او س با مو دوه کرډیټه خالې دي‬
‫لږ وخته مه راشه ټوهل کیسه به راته کوې‬
‫ما وویل مسه ده هل شاه طرف څخه غږ وشو زه مه ابید کیسه واورم‬
‫ګورم ساره مې تر شاه والړه وه ما ورته وویل مسه ده ته مکه یېې ته یېې مه واوره‬
‫هغې وویل هو ابید او رضور یېې واورم‬
‫ما مه ورته وویل مسه ده واوره یېې خو هیهل کوم اوس مې ارام پریږدې چې خپل ذهن ارام کړم‬
‫هغو مه وویل مسه ده دواړه الړلې زه مه یو دوه دقیقې وروس ته الړم لکه چې لیلیه ته الړم نو خپل‬
‫درسونه مې وویل ش پېې راته مس یج وشو ګورم ساره وه هل سالم الکم څخه وروس ته مو مه تر ډیره‬
‫پورې خوربې وکړې نور ما ساره ته وویل اولنی ځل ده چې ډیرې خوربې کوو نن مهدومره بس ده‬
‫چې س با ته پوهنتون کې مه کیسه درته کوم‬
‫هغې ډیر وویل خری ده ماته یېې مهدا نن وکړه‬
‫‪20‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ما ورته وویل نه کیږې بس نشم یېې کولې نور مې مه تنګوه‬

‫هغې وویل مسه ده بښ نه کوه‬
‫ما ورته وویل کوم مشلک نلري خپل اکر کوه‬
‫هل هغې نه مې رخصت واخیست کرار بیده شوم س با سهار چې لکه پاڅیدم نو هل چاې خوړلو‬
‫وروس ته د پوهنتون په طرف لږ څه وختې روان شوم ګورم ساره او بنفشه هل ما څخه خمکې راغلې‬
‫وې‬
‫ورته مې وویل خریت ده نن څنګه داسې وختې راغلې یېې؟‬
‫ساره وویل س تا د کیسې د اوریدو لپاره راغلې یو‬
‫ما وویل مسه ده کیسه خو کوم خو اول ابید اوبه مه راړوم‬
‫بنفشې وویل ما سه یو بوتل کې ش ته هغه به واخلو‬
‫ما مه نور هغه د خلکو خوربه ځان تری ویست ځکه یو بوتل ما سه مه وې مهدا دوه بوتهل اوبه د‬
‫کیسې تر پایه پوري بس کیدلې‬
‫ما کیسه داسې رشوع کړه ورته‬
‫زه به د اوه لکو ماشوم وم چې مکتب ته مې تګ راتګ رشوع کړو مکتب ته خست خوحشال وم‬
‫ځکه د مکتب یو اولینې ورځې او یو اخرینې ورځې خست خوند لري‬
‫زموږ مکتب مه اانثیه وه مه ذکور خو د ښځو دپاره تر شپږم ټولګې پوري وه هل هغه پورته زده کړې‬
‫به یېې بل مکتب کې کولې‬
‫هل خپلې خور کوثر سه به یو ځاې مکتب ته تلمل موږ دواړه په یو صنف کې وؤ‬
‫هل اول څخه دومه او هل دومه څخه درمی ته اول منره اکمیاب شوم‬
‫په مور ابندې ډیر ګران کس زه وم هل ما مرش ورور مې نظامې وه خو هغه مه یوه ورځ خپل ژوند د‬
‫جنګ په وخت کې هل السه ورکړې وه او په مرمې ابندې په س لږیدلې وه خو اکش چې هغه‬
‫ورور خو مې ژوندي وه‬
‫‪14‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫مور ابندي زه بېې حده ګران وم هغه به هره ش په زما کوټې ته راتهل او ما به د مور په سینه ابندې‬
‫س ایښوده او زه به یېې بیده کومل او بیا به خپلې کوټې ته تلهل‬
‫ما یوه شیبه مه بېې هل مور څخه ژوند نشو کولې چې هر چریه به مې مور تلهل زه به مه ورسه وم‬
‫خو دا مینه د ډیر مک وخت دپاره وه‬
‫په درمی ټولګې کې وم چې یوه ورځ زمونږ هل لکې څخه یو لکې هغه خوا واده وه د لکیو او لکیوالو‬
‫رواج ده خری او رش د نورو خلکو کې به رشیک یېې دا داسې ورځ وه چې زموږ د کور ټول غړې‬
‫ابید واده ته تللې ول‬
‫زما دواړه خویندې چې متنا او کوثر دوې زما د نیا سه واده ته الړلۍ زه کور کې مور سه پاتې شوم‬
‫مور مې مه لږه انروغه وه دقه په دقه یېې مرض خست کیده‬
‫د غرمې وخت شو چې مور مې راته وویل زوی جانه الړ شه په تنور ( د ډوډۍ پخولو ځاې )‬
‫کې کچالو دې هغه رواخهل او وخوره یېې‬
‫ما مه وویل مسه ده مور جانې زه الړم تر څو کچالو رواخمل چې په تنور کې ولویدم او الس مې‬
‫وسوزیده دا چې په دې وخت کې زه د هنو لکو ماشوم وم نو هل سوزیدو سه ما چیغه کړه مور‬
‫بیچاره مې په بد حال پرته وه هغه خو راتللې نشو خو چې هل کوټې یېې غږ کړو ما ورته وویل الس‬
‫مې وسوزیده‬
‫مور راته وویل چې په خیو اوبو کې بوره واچوه او پري کیده یېې ښه کیږې‬
‫ما مه مهدايس وکړل چې لکه مې لږ څه د الس درد کرار شو مور راته بیا وویل چې الړ شه اوس‬
‫ډوډۍ رواچوه خو پام کوه په دې ورځ اولینه ورځ وه چې مور ماته ښریا وکړې خو ما هیڅ مه ونه‬
‫ویل‬
‫ډوډۍ مو چې وخوړه د مور وضیعت نور مه مخ په خرابیدو وه‬

‫ما وټوخل اوبو ته مې الس کړو چې ځانته مې فکر شوو ټول ګریوان مې په اوښکو لوند شوې وه‬
‫بنفشې او ساره ته مې وکتل د هغو مه سرتګې سي اوښ تې وې خو هغوې ال په اصلې کیسه نه‬
‫وه خورب شوي‬
‫‪12‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫بنفشې وویل کیسه کوه کنه ولې ودریدې؟‬

‫ما وویل صورب اوبه وڅمک کوم یېې‬
‫هغې وویل مسه ده‬
‫مور راته وویل زوی جانه ورشه نیا ته دې ووایه چې مور مې مریضه ده‬
‫ما ورته وویل هغه خو واده ته تللې ده په دې وخت کې زما پالر په کندهار کې کومه موسسه وه‬
‫هغې کې یېې اکر کولو‬
‫مور مې وویل خو هغلته ورشه کنه‬
‫ما وویل مسه ده ورمځ نیا ته ورغمل د ښځو په مینځ کې مې پیدا کړه ورته مې وویل نیا جانې د مور‬
‫وضیعت مې خراب ده او ویل یېې چې اتسو یو ځل کور ته راشې‬
‫نیا مې وویل خمکې شه راغمل‬
‫ما وویل مسه ده زه کور ته راغمل مور ته مې وویل اوس راځې‬
‫مور مې رصف دومره وویل مسه ده اخرین ځل دپاره یېې راته وویل زوی جانه زما یوه خوربه منې؟‬
‫ما وویل مور جانې یوه نه شل خوربي دي ممن ته ووایه‬
‫مور مې وویل مسه ده قرابن دې هل ژبېې مش بیا یېې وویل زوی جانه ته ابید ډاکټر شې او بل دا‬
‫چې دواړه خویندې دي اتته امانت دې چې هر څه یېې درته ویل داسې فکر وکړه چې ما درته‬
‫ویلې وي او د هغو خوربه به منې‬
‫ما وویل مسه ده مور جانې دا دوه خو ممن خو یو بل څه مه ووایه‬
‫د مور هل خولې څخه مې رصف د ال ا ههل الا هللا محمد رسول هللا لکمیه واوریده نور یېې هیڅ نه ویل‬
‫ما بیا مه وویل خری مور یو بل څه خو نور مه ووایه خو مور مې په خندانه خوهل سرتګې پټې کړلې‬
‫دا چې زه کوچنې ماشوم وم او په دې نه پوهیدم چې مور مې خپل روح حق ته وس پاره ما‬
‫مهداسې ژړل او لکه لیونې مور ته مې وویل خری مور یو بل څه خو مه ووایه خو هغې هیڅ مه نه‬
‫ویل‬
‫په مهدي وخت کې مې نیا او معه راغلل نیا مې وویل مور دې څنګه ده؟‬
‫ما ورته وویل نه پوهیږم هل غرمې نه را په دې خوا یېې سرتګې پټې دې او هیڅ غږ مه نکوې‬
‫‪11‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫نیا مې منډه کړه د کوټې په طرف ما مه ورپسې ځان کړو معه مې ال پخوا کوټې ته تللې وه‬
‫چې لکه کوټې ته ورس یدم نو ګورم چې معه مې د مور په سینه س ایښې وه او ژړل یېې‬
‫زه پوه شوم چې مور مې مړه شوې ده نور ما مه ژړا رشوع کړه‬
‫معه مې پالر ته زنګ ووهلو ورته یېې وویل چې د معران مور مړه شوې ده او بیا مهداسې د اکاک‬
‫ښځه او خویندې مې مه هل واده څخه راغلل نور مه لکیوال او ټول خپلوان راغلل په س با ورځ یېې‬
‫زما د مور جنازه مه ویوړهل لکه مې چې مور ابندې اخرینې تبېې ایښودلې نو ما چیغې کړلې او په‬
‫چیغو کې يم وویل مور پاڅه زه ډاکټر کیږم او س تا تداوې کوم په مهدي وخت کې د ماما زوی هل‬
‫السه ونیومل او د کور په طرف یېې راوس مت ما مهداسې ژړل د مور د تریي ورځې اخرینې خوربي‬
‫راته په غوږ کې داسې والړې وې لکه ګوشکې دې غوږ کې اچولې وې او مهدا یوه خوربه کوې‬
‫ته ابید ډاکټر شې او په خویندو دې پام کوه او هغو‪........‬‬
‫مهدا خوربي وې چې زما هل غوږ څخه نه وتلې‬
‫د مور هل مرګ څخه وروس ته بیخې یوازیتوب مې خوښ یده هیڅ به مې زړه نکیده چې هل انسان‬
‫سه وګورم ای مه وویمن لکه لکه به چې خویندې کوټې ته راغللې نو ورته به غوسه کیدم ورته به مې‬
‫ویل ورکې شې چې بیا دلته رانشې‬
‫هغو بیچاره ګانو به مه څه نه ویل او تلل به مرشي خور مې دوه ځهل مال ته بوتلمل او هغه تعویضونه‬
‫مه راکړل خو په دې ش یانو هیڅ اکر نکیده ځکه ماته د مور جدایېې ډیره ګرانه وه او هیڅ مې نشو‬
‫زمغلې‬
‫مکتب ته به مه مک مک تلمل‬
‫خو یوه ورځ چې کوټه کې انست وم د مور هغه خوربه راته اید ته راغهل چې ویل یېې زوی جانه ته‬
‫ابید ډاکټر شې‬
‫ما مه ځان سه تصممی ونیوه چې س هل س با به مکتب ته مځ او ښه درس به وامی چې پخری سه‬
‫ډاکټر مش مهداسې مې وکړل س با سهار چې لکه پاڅیدم اول مې خور ته وویل چاې راوړه چې‬
‫مکتب ته مځ خویندې يم حریانې پاتې شوې چې پس هل یو اکل څخه زما هل خولې څخه داسې یو‬
‫ښه حرف وځې‬
‫‪13‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ورته مې وویل داسې حریان حریان مه راته ګورې مکتب ته مځ پخری سه ډاکټر کیږم په آینده کې‬
‫مرشي خور مې وویل افرین الال خپل درس دې وایه پخری سه ته یېې کولې شې او زه اتته په کتو‬
‫سه ډیري هیلې لرم‬
‫ما ورته وویل هیڅ مغ مه مکوه زه یېې ټولې پوره کوم بس ته دعا کوه‬
‫خور مې وویل مهیشه به دعا درته کوم‬
‫ما وویل مسه ده مننه چاې مې وڅلکو الړم مکتب ته هره ورځ به مې د پخوا په شان کوشش اکوه‬
‫چې بریته خپلې اول منره ګې ته مه ولویدم او خپل مقام مې بریته واخیست د مور د مرګ مې دري‬
‫اکهل تری شول خو مور مې هریه نشوه او نه هرییده او نه به مه هریه شې د ماښام اذان ته به داسې‬
‫شل دقیقې وخت پاتې وه چې دروازه ټک ټک شوه په دې وخت کې ما د مور یو تصویر خمې ته‬
‫نیولې وه او ورته مې ګیلې کولې چې کوثر خور مې غږ کړو معرانه راشه چې څوک په دروازه کې‬
‫دي‬
‫ما وویل ښه درغمل د مور عکس مې پټ کړو دروازي ته الړم په دروازه کې دوه په معر پاخه کسان‬
‫والړ ول سالم مې ورته ورکړو هل سالم الکم وروس ته یوه پوښتنه وکړه د هبری اس تاد کور چریه ده؟‬
‫ما ورته وویل اکاک مهدا یېې کور ده او زه یېې زوی می‬
‫هغو دوو یو بل ته وکتل بیا یوه وویل کولې شې د کور کوم غټ کس ته مو غږ کړې؟‬
‫ما ورته وویل زه یېې زوی می او دوه خویندې نوري مې کور کې دې نور په کور کې څوک نلرو او‬
‫دغه د څنګ کور چې ده دا مې د اکاک کور ده‬
‫هغه یوه یېې وویل اکاک ته دې غږ کړه‬
‫ما وویل مسه ده اکاک ته مې غږ کړو ورته مې وویل اکاک زموږ دروازه کې کوم څوک والړ دې او ات‬
‫سه یېې اکر ده‬
‫اکاک مې چې راووتلو نو هغو خلکو مې اکاک ته وویل چې موږ د هبری اس تاد جنازه راوړې ده هغه‬
‫شهید شوې ده‬
‫اکاک هل خولې څخه مې ووتل څه داسې نشې کیدلې دا ریښتیا ندې‬
‫هغو خلکو ورته د تسلې په بڼه وویل وروره صورب وکړه هر څه د هللا ج په الس کې دې دا مه د‬
‫‪10‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫هللا ج خوښه او رضا وه‬

‫اکاک مې ماته وویل ځه چبیه کور ته ننوځه زه چې کور ته الړم خویندو ته مې ټوهل کیسه وکړه کور یو‬
‫ځل بیا چېغو ونیوه د ګاونډ ټول خلک او ښځې راغللې او خپل خپلوان مه راغلل‬
‫موږ دا ځل بېې پالره مه شولو خو بیا مې مه دي ته توقع وه چې خویندې خو لرم او مهدا خویندو‬
‫به راته تل تسلې راکوهل زما په س به یېې تل الس راکشولو د پالر مرګ مه خست ودردومل ما سه‬
‫اوس د دي مغ مه شو چې ډوډۍ ته به پیسې هل کومه کوم؟‬
‫خو زما یو اکاک چې په لندن کې وه هغه به مهیشه راته ویل چې مغ مکوه تر څو چې ژوندې می زه‬
‫به پیسې درلیږم او مځکې مو مه وې هغه مو مه ماما ته په دهقانې ورکړلې د پالر هل مرګ څخه‬
‫دوه اونۍ وروس ته خویندو راته وویل معرانه وروره مکتب ته الړ شه چې هسې نه بیا هل اول منره‬
‫ګې څخه شاته شې دا وخت زه په شپږم صنف کې وم خویندو مې دا فکر اکوه چې اوس به بیا‬
‫مکتب ته نه مځ خو ما ځان سه وعده کړې وه چې زه به طب ته اکمیابیږم او ډاکټر به رانه جوړیږې‬
‫مهداسې مو د مکتب دوره ډیره په خوند ترییده لسم ټولګې ته چې الړم خور مې راته کوژده وکړه‬
‫زموږ د لکې یوه جیلې وه خور مې مهیشه ډیر راته تعریف یېې اکوه مهیشه به یېې راته ویل ښه‬
‫جیلې ده‬
‫ما مه ورسه ومنهل ځکه خو یېې کوژده راته وکړه د لسم ټولګې پاې وه چې واده مې مه وکړو هل‬
‫ښځې سه مه ښه وم خوحشاهل وم دومره به یېې مغ ته نه ورکومل یوولسم ټولګې ته چې الړم نو دې‬
‫ته مې توقع وه چې هللا ج به مې په یوي لور مه انزوي خو یوه ورځ مې ښځه چې زهرا نومیده د‬
‫خپل پالر کره تللې وه که څه مه د پالر کور یېې زموږ د کور څخه لس ای پنځو دقیقو الره کې وه‬
‫خو بیا مه دا ورکره د ش پېې ورغلې وه او زما خرس هغه بیا طالب وه نو په دې ش په د هغو په کور‬
‫ابندي مببار وشو نو پکې زما مریمنې زهرا مه خپل ژوند دالسه ورکړو خست دې ته مه خفه شوم‬
‫ځکه ماته زهرا ډیره ګرانه وه زما هل خویندو سه مه ښه چلیده پس هل اوه لکو څخه بیا مهدا زهرا وه‬
‫چې زه به یېې په خپهل سینه ابندي بیده کومل او ماته به هل مور څخه مکه نه وه ځکه د مور یوه تشه‬
‫راته زهرا پوره کوهل خو حیف حیف حیف دا هر څه مرګې ظامل واخیس تل‬
‫بیا مه خپل مهت مې دالسه ورنکړو خپلو درسونو ته مې ادامه ورکړه زهرا به مه مهیشه راته ویل ته‬
‫‪17‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫به ډاکټر کیږي ما مه ورته ویلې وه چې کیږم به‬

‫نه پوهیږم دا خلکو به زما په مور پسې څنګه را اخیس تې وې هر ځاې راته مور ایدوي چې زه یېې‬
‫د نوم په اوریدو سه ډیر بد دردیږم ځکه ماته مور ډیره مینه راکوهل او د هغې هغه مینه به راته‬
‫ایدیده او زه به یېې ژړومل خو خری دولسم ټولګې کې وم چې د میدان وردګو والیت مرکز‬
‫میدانشار کې مې د اکنکور اماده ګې رشوع کړه‬
‫کوشش به مې ډیر اکوه چې د اکنکور اول منره زه و اومس خو هغه به هللا ج زما نه د ساره په‬
‫قسمت کې لیکې وه‬
‫خری بالخره داسې ورځ مه ورس یده چې زه ابید په س با یېې د اکنکور امتحان ورکړم‬
‫په دي ش په راته ټوهل ش په مور پالر او زهرا سرتګو سرتګو ته کیدل خویندې دواړه په نفلو والړې‬
‫وي او هل هللا ج څخه یېې دا دعا کوهل تر څو زه د اکنکور امتحان کې خپلې د خوښي پوهنځې ته‬
‫اکمیاب مش‬
‫هامغه د خویندو دعا ګانې وې چې نن ورځ زه دلته می‬
‫بالخره داسې ورځ مه راغهل چې د اکنکور نتاجی اعالن کیدل ماته ټولو ویل راکړه ایډې دي‬
‫ما مه ټولو ته خپهل اي ډي ورکړه خو چې لکه نتاجی اعالن کیدل نو خور مې کوثر راته وویل الال‬
‫معرانه زیري مې درابندې شه خو اول به زیري راکوې‬
‫ما وویل مسه ده ته یېې ووایه زه زیری مه درکوم‬
‫خور مې راته وویل ته د اکبل طب ته په ‪ 170‬منرو ابندې دومه منره اکمیاب شوې یېې‬
‫ما نه منهل خو په ځان مې ابور وه او ما ال دا ویل چې اماکن دې ولري چې زه اول منره اکمیاب می‬
‫خو نشو‬
‫بس مهدا دومه منره ګې مه راته ښه وه په مهدي خوربو کې زه او خویندې مې وو چې د خاهل زنګ‬
‫مه راغلو راته یېې ویل مبارک دې شه ته دومه منره معومې د اکنکور اکمیاب شوې یېې‬
‫ما وویل مننه خری ویيس‬
‫ما خویندو ته وویل د هللا ج په نوم څه صدقه کړي تر څو د هللا ج شکر مه ادا شې او زه یو چریه‬

‫‪13‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫اکر لرم بریته رامځ خور مې متنا وویل الال چریه ځې ؟‬

‫ما وویل یو چکر د مور قورب ته مځ او غواړم دا زیري مه ورابندې وکړم چې س تاسو زوی دومه منره‬
‫طب د اکبل ته اکمیاب شوې ده‬
‫خور مې راته وویل مسه ده ورشه خو پام کوه د قورب په س ژاړه مه ځکه مور او پالر بیا په عذاب‬
‫کیږې‬
‫ما وویل مسه ده الړم د مور قورب ته مور ته مې وویل مور جانې دغه ده نن زه طب ته اکمیاب شوم‬
‫پاڅه راځه هل ما سه کور ته الړه شه اوس خو مه خفه کیږه اوس خو دې زوی د زړه ارمان مه پوره‬
‫کړو خری مور پاڅه دايس خاموشه مه کینه یو څه خو ووایه زه اتته ډیره اړتیا لرم‬
‫مور ټولو خپلو راته مبارکې وویل یو ته او یو پالر پاتې دي هغوې به یېې مه ووایېې خو ته یېې مه‬
‫ووایه وخانده خوحشاهل شه ټولو ته ووایه چې زوی مې دومه منره د اکنکور شو ټولو ته ووایه چې‬
‫زوی مې طب ته اکمیاب شوې ده‬
‫خو د مور د قورب څخه هیڅ غږ نه راتلو او ما مه لکه لیونې مهدا یوه خوربه کوهل مور پاڅه راځه ما سه‬
‫کور ته الړه شه هغه ورځ ته انروغه وي ما دې تداوې نشوه کولې اوس خو غټ شوې می او چې هل‬
‫طب څخه خالص شوم تداوي دې مه کوم‬
‫په دي وخت کې یو چا زما په اوږه الس کیښوده او ویېې ویل پاڅیږه زوی جانه مور دې مړه ده‬
‫هغه خوربي نشې کولې‬
‫شاته مې وکتل یوه ښځه چې تقریب ًا د دیرشو لکونو ښاکریده راته یېې وویل زوی جانه مور دې مړه‬
‫ده او ته خو انم خدا غټ سړی یېې ولې داسې کوي مور دې قورب کې ولې په عذاب کوې‬
‫ما مه اوښکې پاکې کړلې او هغې ښځې راته وویل زه پیغهل جیلې وم خاوند مې وفات شوو او‬
‫مهداسې مې مور او خور مه وفات شوې دې دلته یېې قوربونو ته رامځ او دعا ورته کوم ورته ژاړم نه‬
‫او ته مه ورته ژاړه مه دعا ورته کوه‬
‫هغې ښځې ځان س بوالنې مه راوړې وه ماته یېې وویل راځه دا به په رشیکه سه وخورو او بیا‬
‫دې مور ته دعا وکړه ورته ژاړه مه‬
‫ما ورته وویل مسه ده خاهل جانې نه ژاړم‬
‫‪10‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫ما هل هغې ښځې سه بوالنې وخوړل نور مې مور ته دعا وکړه الړم د پالر او زهرا قورب ته هغو ته‬
‫مې مه زیر وکړو خو هغوې مه لکه مور خاموش ول او راته یېې مبارکې نه ویهل‬
‫خو خری ماښام انوخته کور ته الړم چې د اکاک مې زنګ راغلو هغه هل سالم الکم وروس ته وویل‬
‫وراره جانه خپل درس دې وایه او خلری سه پوهنتون ته دې مه ځه ټول مرصف دي زه اخمل‬
‫ما ورته وویل مننه اکاک زموږ مځکې حاصالت لري د هغو پیسې اخمل‬
‫خو اکاک مې وویل چې په هغو به دي نوره اینده جوړه کړي زه یېې درکومه‬
‫ما ورته وویل مسه ده اکاک‬
‫هل نتاجیو د اعالن څخه یوه میاشت وروس ته مو پوهنتون رشوع شو او دغه ده هل هغه تر اوسه‬
‫پوري اتسو سه می او اول مې هغه مغونه ول اوس د ساره مغونه دي‬
‫بنفشې وویل وهل معران الال خسته دردونکې کیسه وه‬
‫ما وویل بس چې زړه مو خی شوې وې نور کومه خاص څه نه وه بس د مور اید ته مې خست زړه‬
‫درد کوي‬
‫هغو وویل زموږ یېې مه زړه درد وکړو‬
‫ساره وویل اوس به دې زړه خوحشاهل وي چې د مور د زړه ارمان دې پوره کړو‬
‫ما وویل هو پوره خو شو خو چې مور مې مه ژوندې وه او هغه مه وه هغې مه هغه خوحشالې په‬
‫خپلو سرتګو لیدلې وه نور به یېې مه خوند ډیر شوې وه‬
‫په دې وخت کې د پوهنځې رئیس وویل خری چبیه هللا ج به دې په ژوند کې مهدا لیلکې وه او بل‬
‫ته کوشش کوه خپل درس ته ادامه ورکړه‬
‫د رئیس خوربي ال خالصې نه وې چې نصیب راغږ کړل ماما مبارک دي شه!‬
‫زه حریان پاتې شومل چې دا څه وایېې په پوښ تونکې نظر مې ورته وکتل ؟‬
‫نصیب دسامل په اوږه کړي وه خادل او فیصل د کتابتون په مزی ورته ډوول وهلو‬
‫نصیب په ګډیدا زما خوا ته راغلو د پوهنځې رئیس وویل موږ اتته د ساره دسامل مه راوړو او د‬
‫ساره پالر غواړي اتسو سه وګوري‬
‫ساره په منډه هل کتابتون څخه ووتهل ما وویل څه زه څنګه کولې مش هغه سه وګورم‬
‫‪10‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫په دي وخت کې د ساره پالر وویل رشمیږه مه زوی جانه راسه وګوره‬
‫زه مه ورغمل نور راته څه نه وه پاتې د ساره د پالر الس مې ښلک کړه هغه مه راته وویل زوی جانه‬
‫مبارک دي وې‬
‫ما وویل مننه حاجې صاحب اتسو ته دې مبارک وي‬
‫هغه مه مننه وکړه‬
‫زه الړم صنف ته چې بیا مه دلته نصیب دوي شور جوړ کړو ټولو ګډا کوهل او چا س ندره مه ویهل‬
‫ما ورته وویل هلاکنو اوس نو اس تاد مه راځې کینې چې رشم ده ټولو ویل که میهل نیسې کینو ګنې‬
‫بېې هل دې مه مناینده ته یېې او د نظم کس مه ته یېې زموږ منري نه مکیږې س تا مکیږې ای میهل ونیسه‬
‫ای مه موږ نظم خرابوو‬
‫ما ورته ویل مسه ده س با مې ټول میلامنه یېې خو اوس کینې‬
‫هغوې مه ښه وه کیناس تل‬
‫نصیب راته ویل چې دسامل دې موږ کور ته وړو‬
‫ما ورته ویل مسه ده اوس یېې لیلیه کې کیږدې چې مجعې ورځ شوه بیا به یېې یوسې‬
‫هغو مه وویل مسه ده وړو به یېې‬
‫چې لکه هل پوهنتون څخه الړم لیلیه ته خویندو ته مې مه زیري وکړو‬
‫هغوې مه راته مبارکې راکړه ما ورته وویل مجعې ورځ مې ملګري راسه درځې مقصد تیارې مو‬
‫نیسه خور مې وویل مسه ده الال‬
‫د پنج شنبه ورځ هل نصیب سه الړم د هغو کور ته ټول ملګري د پوهنتون راټول شوې وه غریي دوه‬
‫کسان نه وه راغلې نور ټول راغلې وه په دي ش په مې مه د نصیب دوې کره مسه همامنې ورته ونیوهل‬
‫او په س با مې هل سنت او اتر سه خپل کور ته بوتلل‬
‫په الره کې نصیب او حمید هللا ډیکونه مه رواخیس تل ما ورته ډیر وویل چې ګوره زموږ ولسوالې‬
‫کې طالبان دې او د دي ش یانو خمالف دي دا اکر به ښه نه وې بل موږ خو ټول حمصلنی یو خو په‬
‫چا یېې منې هغو هیڅ نه منهل‬
‫چې لکه زموږ کور ته ورس یدو د کور هل دروازي سه وو چې ساحل ډیک ته هغه خاندن چې‬
‫‪10‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫وایېې‬
‫ما شال اوردمی ما دسامل اوردمی هغه پلې کړهل ټول په خوحشالې سه ننوتل‬
‫ټولو مې اکاک او اکاک مې مه زما ټولو ملګرو ته مبارکیانې ویلې‬
‫ماښام به انوخته وه چې بریته اکبل ته راغلو خویندو مه راته وویل ابید کوژده او واده وکړې‬
‫ما وویل مسه ده چې لکه مې اکاک خورب شو نو هغه راته وویل چې دوه اونۍ وروس ته درمځ او بیا به‬
‫کوژده مه وکړې‬
‫ما ورته وویل مسه ده اکاک جانه‬
‫د ساره مور او پالر ته مې مه وویل چې دوه اونۍ وروس ته کوژده کوم او بیا یوه میاشت وروس ته‬
‫واده‬
‫په س با ورځ چې لکه پوهنتون ته الړم ساره نه وه راغلې هل بنفشې نه مې پوښتنه وکړه چې ساره‬
‫ولې نده راغلې ؟‬
‫هغې وویل نه پوهیږم خو ماته یېې وویل چې س تا هل خویندو سه سودا اخیس تو ته ځې‬
‫زه حریان پاتې شوم چې اوس مې خویندو مه خود سي رشوع کړي هل ما خو به یېې اجازه که نه‬
‫اخیس ته خو راته ویلې خو به یېې وه چې موږ سودا اخیس تو ته درځو‬
‫خو خری ځان مې هیڅ پوه مه نکړو غرمه همال به وه چې لکه هل پوهنتون څخه وتمل ګورم اکاک مې او‬
‫خونیدې مې د پوهنتون خمکې والړ دي‬
‫حریان شوم چې اکاک خو مې ویل چې دوه اونۍ وروس ته درمځ او دا خو پوره یوه اونۍ وتلې ده خو‬
‫بیا مه هل اکاک او خویندو سه مې ستړي مشې وکړه خویندو مې وویل چې اکاک غوښ تل ات حریان‬
‫کړي ګنې موږ بیدون دې ات هل اجازي څخه نه راتلو‬
‫ما وویل کوم مشلک نیش ته تر هغو چې اکاک ژوندي وه هل ما څخه نه بلکې هل اکاک څخه اجازه واخلې‬
‫د اکاک ښځې يم وویل ټولې خوربې مهدلته کوې که کور ته مه ځو‬
‫ما ورته وویل بښ نه کوه راځې چې ځو‬
‫کتابونه مې فیصل ته ورکړل ورته مې وویل دا لیلې ته وړه زه الړم کور ته او دوه ورځې نه رامځ‬

‫‪14‬‬
 ‫ت‬
‫لیکوال ‪ :‬میم امرخیل‬ ‫زما نوم مروه شینوازي ده ناول‬

‫هغه وویل مسه ده پخری الړ شې‬

‫لیلیه کې مې مه ورته خورب ورنکړو چې مځ بس بیدون هل اجازې څخه راغمل کور ته یوه ورځ مې هل‬
‫اکاک سه کور کې تریه کړه دا چې مسسرت مو مه وروس تې وه او زما مونګراف ش یان مه وه نو بریته د‬
‫اکاک په وینا سه راغمل پوهنتون ته په مهغه ټالکې وخت کې مو کوژده او واده مه وکړو پوهنتون مې‬
‫مه اخرینه میاشت وه غوښ تل مې ځانته وظیفه واخمل ښه وه په یو خشصې روغتون کې مې ملګري‬
‫وه هغه راته وظیفه مه واخیس ته‬
‫پوهنتون کې مه هبرتین حمصل په نوم س تاین لیک او یو راته د تکړه ترین حمصل په نوم س تاین لیک‬
‫مه راکړل شوو‬
‫کور ته راغمل یوه هفته مې کور کې تریه کړه یوه ش په مې هل خولې څخه ساره ته د هغې اصلې نوم‬
‫وویل مروه‬
‫ورته مې وویل مروه جانې یو ګیالس اوبه خو راته راوړه‬
‫په مهدي کې مې خور متنا هل ساره څخه پوښتنه وکړه س تا پوره او اصلې نوم څه ده؟‬
‫ساره ورته ویل زما نوم مروه شینواري ده‬
‫ما مه خور ته وویل هو ریښتیا هل ما څخه هری وه د ساره اصلې نوم مروه ده او د ننګرهار والیت ده‬
‫خور مې وویل ښه دېر ښه‬
‫ما یو ځل بیا د خوښې ژوند پیل کړو کور مو مه اکبل ته کډه کړو او مهداسې ما او مروي مه په‬
‫بیال بیلو روغتونونو کې دندې واخیس تې مرشه خور مې متنا مه انمزاده کړه ټول هل دې ژوند څخه‬
‫ډیر ښه خوحشاهل وؤ‬
‫بعد هل ډیر معر څخه ما هل زړه وخندل او خوحشاهل وم‬
‫پاې‬
‫کابل افغانیستان‬
‫‪21/40/2041‬‬
‫‪12‬‬
‫دغه انول مې خاص اول او اول هغه کس ته ډالې ده چې زه یېې د انول لیلکو ته وهڅومل او بیا ما لومړي‬
‫س کې مه وویل زه د ادبیاتو حمصل نه می چې انول مس ولیمک رضور مې دا او نور انولونه خامیانې لري نو‬
‫ګذاره مه کوي او د نظرایتو په وخت کې مو خپل نظر مه کولې شې راسه رشیک کړي‬

‫که چېر اتسو مه غواړي دا او داسې نور انولونه ولويل نو زموږ چینل ( د غزل ماښام ) پیج درسه په‬
‫تلګرام کې جوین کړي او کويل شې هل ارین تلک فیس بوک پیج څخه زما ټول انولونه واخلې‬
 ‫زه یېې پژیمن‬
‫متمی امرخیل د عبدالفتاح امرخیل زوی د امان ادلین امرخیل مليس د میدان وردګو والیت د نرخ ولسوالۍ‬
‫اوس یدونکې په اکل ‪ 10/41/2101‬کې یېې د میدان وردګو والیت په نرخ ولسوالۍ د کرمیدادو په لکې کې‬
‫نړې ته سرتګې غړولې دي خپلې لومړې زده کړي یېې د میدان وردګو والیت په نرخ ولسوالۍ د کرمیدادو لکې‬
‫د شهید صابر ایر په عالې لیسه کې تر سه کړي دي او هل دومه ټولګې څخه یېې پورته زده کړي د اکبل ښار‬
‫په پنځمه انحیه د ابوذر غفاري (رض) په عالې لیسه کې تر سه کړې دي او په اکل ‪ 10/40/2042‬اترخی هل‬
‫نوموړي لیسې څخه په عالې درجه فارغ او بیا د اکنکور په ازموینه کې مه د خپلې خوښې پوهنځې یعنې‬
‫اجننریي جیولوجې معدن ته اکمیاب شوو‬
‫هل لیک او لوست سه یېې هل ماشومتوب څخه شوق او عالقه وه په اولس لکنې کې یېې شعر لیلکو ته مه‬
‫رشوع وکړه او بیا د انول لیلکو ته مه‬
‫او نوموړي په متمی پښ تون ایر ای مه په پښ تون ایر ابندي مشهور ده‬
‫ال یېې د برای او موفقیت په هیهل‬

‫په احرتام سه متمی امرخیل ‪ /‬پښ تون ایر‬

‫مینه او مننه متمی امرخیل‬