Transcriptie toespraak J.

Kornalijnslijper
Nu we zijn doorgelopen tot bijna het einde van de westerstraat staan we voor nummer 266, de woning
waar de familie Akker woonde, Salomon Daniel (Saal) Akker, Sophia de Levie en zijn zonen Samuel
en Frits. Samuel Max Akker heeft hier voor het laatst in vrijheid gewoond .

Twee jonge Enkhuizers legden de struikelstenen voor Samuel Max en de familie De Groot
Het gezin van Salomon woonde op nummer 266 en het gezin van zijn neef Daniel (Daan) Akker op
nummer 262. Daan was getrouwd met Celina Snijders waaruit blijkt dat ook Joodse gezinnen vaak
door werk of huwelijk met elkaar zijn verbonden.

De Akkers hebben al een lange verbintenis met Enkhuizen en hebben binnen de stad op verschillende
adressen gewoond. Net als de andere Joodse families zoals de Groot, Snijders, Kornalijnslijper waren
de Akkers geworteld in Enkhuizen. Saal en Daan en hun borstelfabriek waren een begrip.

De herkomst van de familie Akker moeten we zoeken in het hoge noorden in Groningen, Winsum en
Appingedam. Er liggen meerdere struikelstenen van de familie Akker in Appingedam. Familie van de
Enkhuizer tak

Het was Heiman Isaak Akker die met zijn echtgenote Roosje Jacob Goldsmith in 1880 naar Enkhuizen
trok. Hij had gesolliciteerd voor de functie van Gazan en Godsdienst onderwijzer en was
aangenomen.
Joodse Groningers die in Enkhuizen een bestaan zouden opbouwen als Borstelmakers, een beroep wat
bij de familie Akker op het lijf geschreven stond. Maar die ook binnen de Joodse gemeente Enkhuizen
bijzonder actief waren.

Heiman en Roosje hadden met 8 kinderen een flink gezin.

Twee zonen zetten het maken van borstels voort. Jacob Filipus Heiman met Roosje Meijer en Samuel
Heiman met Schoontje Meijer.

Jakop Filippus Heiman en Roosje kregen drie kinderen waarvan Daniel, Daan, van nummer 262
hiernaast met de borstelmakerij verder ging.

Samuel Heiman Akker en Schoontje Meijer kregen twee kinderen waarvan Samuel Daniel, Saal, in de
borstelfabriek stapte.

Daniel, Daan, is getrouwd met Celina Snijders en Salomon, Saal met Sophia Saartje de Levie.
Ze hebben de borstelfabriek na de oorlog wel weer opgestart maar in een veranderende wereld hield de
fabriek geen stand. De kinderen van Daan en Saal gingen een andere route dan hun vaders en hun
grootvaders. Het maken van borstels was voorbij en het interieur van de fabriek is nu nog te
bezichtigen in het Zuiderzee-museum.

Maar dan zijn we de oorlog al voorbij.

In de oorlog wisten de Akkers op een veilige plaats onder te duiken. Daan ging nog wel naar
Amsterdam maar kon toch nog op tijd onderduiken in Monnickendam.

Ook Salomon en zijn gezin heeft een schuilplaats gekregen. Namen als Mazereeuw en Appelhof
spelen daarin een grote rol.

Het leek in die tijd verstandig om gescheiden onder te duiken. Dus ouders bij de een en kinderen
ergens anders waardoor het gevaar van allemaal gepakt worden kleiner werd.

Zo bleven de ouderen in Enkhuizen, Samuel Max ging via Ede en Utrecht naar Brabant en Frits naar
Arnhem.

Voor de oudste zoon van Salomon en Sophia Akker liep dat niet goed af. Samuel Max werd onder de
naam Pietje Bakker ondergebracht bij de familie Rippe in Ede. Daarna heeft hij nog even, op de
vlucht, met zoon Nico Rippe in Utrecht gewoond. Het ging mis toe hij na een derde verplaatsing in
Tilburg terecht kwam. Een “verkeerde” politieman (SD) liet “Pietje Bakker” uit het tehuis halen door
de Marechaussee. Zijn reisdoel veranderde in Westerbork en verder naar Auschwitz.

(Pas na plaatsing van de struikelsteen werd er meer bekend over het te korte leven van Samuel Max
Akker. Een publicatie is in voorbereiding)

Op 3 september 1943, een paar weken voor hij 7 jaar zou worden, is Samuel Max Akker vermoord.
Zijn broer Frits heeft een aantal jaren geleden nog een plaquette geplaatst tussen de grafstenen van zijn
vader en moeder in op de Nederlands Israëlitische begraafplaats hier vlak bij zijn ouderlijk huis .

Vandaag plaatsen we een Struikelsteen met zijn naam. Opdat we niet vergeten en zijn naam blijven
noemen. “Want je bent pas vergeten als je naam is vergeten”.