Spis treści

Kolacja walentynkowa w domu spokojnej starości

Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Brunch pod chmurką z okazji Dnia Matki
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
Rozdział 11
Rozdział 12
Ślub Janet Eller i Chada Johnsona
Rozdział 13
Rozdział 14
Rozdział 15
Rozdział 16
Rozdział 17
Miejski grill z okazji Dnia Niepodległości
Rozdział 18
Rozdział 19
Rozdział 20
Rozdział 21
Pogrzeb Johna Farnswortha
Rozdział 22
Rozdział 23
Rozdział 24
Rozdział 25
Impreza dobroczynna w szpitalu dziecięcym w Birmingham
Rozdział 26
Rozdział 27
Rozdział 28
Festyn Jesienny
Rozdział 29
Rozdział 30
Rozdział 31
Rozdział 32
Obiad z okazji Dnia Dziękczynienia u państwa Williamsów
Rozdział 33
Rozdział 34
Rozdział 35
Rozdział 36
Rozdział 37
Sylwestrowy bal w Stodole
Rozdział 38
Rozdział 39
Rozdział 40
Rozdział 41
Podziękowania
O autorce
Tytuł oryginału: Maybe This Time

Przekład: Jarosław Irzykowski

Redakcja: Karolina Pawlik
Korekta: Natalia Jóźwiak
Adaptacja okładki na potrzeby polskiego wydania: Norbert Młyńczak

Zdjęcie na okładce: Michael Frost

Grafiki na okładce i wewnątrz książki © Olga Korneeva/Shutterstock
Projekt okładki: © 2019 Scholastic Inc.

Copyright © 2019 Kasie West

Copyright for the Polish edition and translation © Wydawnictwo JK, 2019

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana ani rozpowszechniana
za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych bez
uprzedniego wyrażenia zgody przez właściciela praw.

ISBN 978-83-66380-12-7D
Wydanie I, Łódź 2019

Wydawnictwo JK
Wydawnictwo JK, ul. Krokusowa 3,
92-101 Łódź
tel. 42 676 49 69
www.wydawnictwofeeria.pl

Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

Mojemu pięknemu bukietowi ślubnemu, który mój mąż wyrzuci! do śmieci.
„Te kwiaty były martwe!”
RIP Kolacja walentynkowa w domu spokojnej starości
 Kolacja walentynkowa w domu spokojnej starości
TULIPAN

Tulipany to rośliny cebulowe. Chociaż kwitną wiosną, ktoś kiedyś wymyślił

sobie: „Wiecie co, sprzedawajmy je na Walentynki”, a wszyscy najwyraźniej
mu przyklasnęli. Nie mają jeszcze takiego wzięcia jak róże, jednak są od nich
tańsze. I dlatego te kwiaty są tak pożądane przez domy opieki dla osób
starszych.
 Rozdział 1

stołówce zapanowała rewia czerwieni i różu, jakby na tę okazję

W o wystrój zadbała sama Hello Kitty. Kwiaty, mój wkład w to
przyjęcie, zajmowały na stołach centralne miejsce.
Zatoczyłam krąg wokół jednej z takich ozdób, próbując ustalić, co – poza
owiniętym metalizowanym celofanem i upstrzonym różowymi serduszkami
wazonem (który jak dla mnie powinien stamtąd zniknąć) – sprawia, że
wygląda tak dziwnie. Ja postawiłabym na grube łodygi tulipanów,
wzbogacone dla estetyki odrobiną zieleni, ale dekoracje nie zależały ode
mnie. Na ten celofan zdecydowała się moja szefowa. Zupełnie jakby
czerwone konfetti w kształcie serduszek, którym obsypane były obrusy, oraz
przywiązane do krzeseł różowe i czerwone balonowe serca same nie
załatwiały sprawy. Ale jak zawsze mawiała Caroline, gdy usiłowałam coś
zasugerować: Słonko, przekonujesz przekonaną. Robimy to dla klientów.
Miała rację – klienci będą zachwyceni. A mnie, tak szczerze, za mało to
obchodziło, bym miała się kłócić. Praca dla lokalnej florystki nigdy nie była
moim marzeniem. Ale czego się nie robi dla pieniędzy, a ja będę ich
potrzebowała, skoro zamarzyły mi się studia z projektowania mody
w Nowym Jorku. A bardzo tego pragnęłam. Z całego serca.
– Tu cię mam. – Równowagę kompozycji burzył różowy tulipan.
Wyciągnęłam go i zamieniłam miejscami ze znajdującym się obok tamtego
czerwonym. – O wiele lepiej. – Patrząc na te kwiaty, zobaczyłam w myślach
dziewczęta w jaskrawych letnich sukienkach, przemierzające pole tulipanów.
– Sophie – powiedziała Caroline, wchodząc do stołówki z kolejnym
pękiem balonów – kwiaty wyglądają wspaniale.
Zamrugałam i dziewczęta w sukienkach znikły.
 – Dziękuję.
Wszelkie Okazje były przede wszystkim kwiaciarnią. Ale w miasteczku tak
małym jak nasze Caroline pełniła też rolę organizatora imprez. Ludzie
zaglądali do sklepu po stroiki na stoły, a wychodzili z rozpisanym co do
minuty programem wydarzenia. Caroline mawiała, że przekonałaby pszczoły
do kupowania miodu.

– Byłaś ostatnio w furgonetce? – zapytała mnie teraz.

– Nie, od dawna do niej nie zaglądałam.

– Mogłabyś pójść zobaczyć, czy nie zostawiłam tam toreb z upominkami?

Są w dwóch kartonach.
– Jasne. – Wytarłam dłonie w fartuch i zebrałam niewykorzystane
materiały oraz wiadra, żeby je wynieść.

Na zewnątrz otworzyłam tył furgonetki i walnęłam wszystko do środka.

Zdjęłam fartuch i upchnęłam go w skrzynce. Nigdzie nie widziałam toreb
upominkowych, o których mówiła Caroline. Zobaczyłam za to swój plecak
i wystający z niego szkicownik mody – stertę kartek, którą ledwie
poskramiały związujące je rzemyki. Wyciągnęłam go wcześniej, bo naszło
mnie natchnienie, ale Caroline zawołała mnie jeszcze w trakcie szkicowania.
Podniosłam go teraz i po rozwiązaniu rzemyków przekartkowałam rysunki,
próbki materiałów i sprasowane liście, szukając projektu bluzki, nad którym
pracowałam. I momentalnie się skrzywiłam. Gdzie miałabym się z tym
pokazać? Był nakreślony pospiesznie i niechlujnie. Stale żałowałam, że nie
mogę poświęcić szkicownikowi więcej czasu. Liczyłam na to, że jego
zawartość pozwoli mi przekonać szkoły, że to właśnie mnie potrzebują.
Zwłaszcza że nie miałam innego doświadczenia w kwestii projektowania
mody.
– Sophie!

Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam Micah, moją najlepszą przyjaciółkę,

wybiegającą właśnie z domu opieki. Uśmiechnęłam się, wsadziłam
szkicownik do plecaka i zaczekałam na nią.
– Hej! Od kiedy tu jesteś?

– O rany, obcięłaś włosy!

Podniosłam rękę i pociągnęłam za ich końce. Dzień wcześniej skróciłam
moje długie, ciemne włosy aż do brody i wciąż przyzwyczajałam się do
nowej, postrzępionej fryzury.
– Zapowiadałam, że to zrobię.

– Wiem, ale ci nie wierzyłam.

Nie przypuszczała, że to zrobię?

– Nie podoba ci się?

– Co? Nie! Jest świetnie. Bardzo uwydatniło ci to oczy.

– Dzięki.

Micah miała na sobie mundurek cateringowej kelnerki – czarne spodnie

i białą koszulę. Szarpnęła za kołnierzyk, który wyraźnie cisnął ją w szyję.

– Wiesz, jeśli dasz mi koszulę do małej przeróbki, będziesz się potem czuła
milion razy lepiej. – Zebrałam materiał w fałdkę na wysokości talii. – Poza
kołnierzykiem zajęłabym się też tym tutaj…
– Wiem, wiem. – Micah odtrąciła moje ręce. – Tata na pewno byłby
zachwycony, że się czepiasz jego strojów służbowych. – Jej ojciec prowadził
jedyną w miasteczku firmę cateringową. Micah wskazała burzę swoich
czarnych loków, które niewątpliwie jeszcze niedawno spięte były na czubku
głowy, a teraz rozsypywały się na wszystkie strony. – A skoro mowa
o strojach służbowych, gumka do włosów mi pękła.
– Wyglądasz uroczo. Zostaw tak.
– Bo nie ma nic bardziej apetycznego niż włos w jedzeniu.

– Na pewno masz zapasową w swojej żelaznej rezerwie. – Tak właśnie

nazywałam plastikowy kuferek z przegródkami, który Micah trzymała
w bagażniku swojego samochodu. Jej żelazna rezerwa uwzględniała głównie
wypadki związane z włosami, makijażem i ubraniem, ponieważ pojemnik nie
był na tyle duży, by przechowywać w nim flary drogowe czy kołnierze
ortopedyczne.
– Kpij sobie, ale ten kuferek niezliczoną ilość razy ratował ci tyłek –
przypomniała.

– Święta prawda. – Podeszłyśmy do jej samochodu. Wyjęła go z bagażnika.

– Ciekawe, o jakim przeznaczeniu dla tych przegródek myśleli projektanci

– zadumałam się. – Są na narzędzia? Śrubki i nakrętki?

– Na to, Sophie. Na to. – Micah z uśmiechem wyjęła gumkę do włosów. –

Potrzebujesz czegoś?

Popatrzyłam na tę jej ofertę – na kolczyki, lakier do paznokci, patyczki

higieniczne, plastry, błyszczyk do ust – wszystko w swojej przegródce.
Idealny obraz tego, jak Micah chciałaby widzieć swoje życie. Każda rzecz na
właściwym miejscu.

– Mam wszystko. – Ruchem głowy wskazałam furgonetkę. – Przyszłam po

torby upominkowe.

– I to dlatego szkicowałaś?

– Nic nie szkicowałam! – Chrząknęłam. – Oglądałam wcześniejszy szkic.

– Mhm. – Moja przyjaciółka zatrzasnęła bagażnik i wróciłyśmy razem do

furgonetki kwiaciarni. – Tak przy okazji, jak się udała wczorajsza randka
z Kyle’em?

Na samo wspomnienie Kyle’a ścisnęło mnie w dołku.

– Niespecjalnie – przyznałam. – Gunnar schował się na tylnym siedzeniu
samochodu Kyle’a i po pięciu minutach jazdy wyskoczył, żeby nas
przestraszyć. – Spochmurniałam na myśl o kawałach mojego brata. – Kyle
o mało nie rozwalił swojego nowiutkiego mustanga i przez resztę wieczoru
o niczym innym nie mówił.
 Micah aż się wzdrygnęła.
– Pierwsze randki zawsze wypadają dziwnie. Powinnaś dać mu drugą
szansę.

– Nie wiem, czy on mi ją da. – Westchnęłam. – Przez mojego brata omal

nie zniszczył sobie tego swojego cacka. Tak przynajmniej mówił… cały
wieczór. – Ponownie przeszukałam tył furgonetki i w końcu wypatrzyłam
kartony za fotelem pasażera.
– Ja dałabym ci jeszcze szansę – zauważyła Micah. – Poza tym, Gunnar
jest uroczy.

To mi coś przypomniało. Wyciągnęłam z kieszeni komórkę i napisałam do

brata:

„Odrobiłeś lekcje?”

„Tak. Chcesz zobaczyć pająka? Znalazłem go pod kredensem”.

„Fuj. Nie”.
– Czyli to już? – zapytała Micah.

– Słucham? – Odwróciłam się do niej. Wpatrywała się we mnie

niecierpliwie.

– Odpuściłaś sobie Kyle’a po jednym wyjściu? To nie może się tak

skończyć. Zrobiłam wam quiz na kompatybilność. Wyszło, że on to twoje
dopełnienie.
Po tym, jak w zeszłym tygodniu Kyle zaprosił mnie na randkę, Micah
namówiła mnie na rozwiązanie znalezionego w internecie quizu.
Zaśmiewałyśmy się przy każdym pytaniu.
Przewróciłam oczami.
– Serio? Będziesz się na to powoływać jak na ewangelię?

– Jeśli będzie trzeba. – Według Micah z zasady nie dawałam chłopakom

drugiej szansy. Tu się nie myliła. Ale z Kyle’em było inaczej. Bujałam się
w nim już od paru miesięcy. Dlatego pomimo wysłuchiwania szczegółowych
opisów tego, na co stać silnik V8 o mocy czterystu trzydziestu pięciu koni
mechanicznych, gotowa byłam się z nią zgodzić, że pierwsze randki mogą
odbiegać od normy.
– Zgoda, jeszcze jedna randka.

Uśmiechnęła się.

– Świetnie. On tu dzisiaj będzie?

– Wyobrażasz sobie jego kapelę na takiej imprezie? Staruszkowie
wywołaliby zamieszki.

– Chodziło mi o to, czy nie przyjdzie odwiedzić babci. Ona nie mieszka
teraz tu, w Willow Falls?

– A mieszka? Na zeszłorocznym przyjęciu jej nie było. Ale możliwe. Ja

mogę ci tylko powiedzieć, kto tu nie mieszka: jego samochód. O jego bryce
wiem wszystko.
– Zauważyłam. – Micah pociągnęła za gumkę do włosów, żeby się
upewnić, że jej loki mocno trzymają się w koku. – Okej. Lepiej wracaj do
pracy, słonko.
Cmoknęła powietrze koło mojego policzka, potem skierowała się w stronę
budynku. Ja obeszłam furgonetkę i odsunęłam boczne drzwi.

– Aha! – Micah zawróciła i zrobiła parę kroków. – Później ci coś powiem!

Naprawdę wielka sprawa.
– Czemu nie możesz powiedzieć…? – Nie zdążyłam jeszcze dokończyć
pytania, a już była w środku, a drzwi się za nią zatrzaskiwały.
Wielka sprawa? Coś wystrzałowego czy samo dno? I czemu mi to zrobiła?
Wiedziała, że po takiej informacji nie będę mogła spokojnie siedzieć.
 Rozdział 2

ięgnęłam po kartony z torbami upominkowymi Caroline. Nie miały

S jeszcze przydziału. Rewelacja. No to już wiem, czym będę się
zajmować przez większość dzisiejszego wieczoru. Postawiłam pudła jedno na
drugim i wniosłam je do środka.
Dotarłam już do połowy korytarza, gdy ktoś za mną zawołał:

– Przepraszam?

Odwróciłam się. Stał tam chłopak, mniej więcej w moim wieku,

w dopasowanych dżinsach, pastelowej koszuli i świetnie na nim leżącej
sportowej bluzie. Na jego niebrzydkiej buźce malował się uśmiech. Wyraźnie
nie był stąd. Za wiele miał w sobie miasta.
Odpowiedziałam uprzejmym uśmiechem, licząc, że nie zajmie mi dużo
czasu.

– Impreza zacznie się nie wcześniej niż za piętnaście minut – oznajmiłam.

– Ale zapraszamy do holu. Rodziny już się tam zbierają.

Znałam całą tutejszą młodzież w wieku szkolnym (a także większość ich

krewnych, żyjących bądź już nie), ten koleś więc musiał przyjechać do kogoś
w gości. W myślach próbowałam przypasować mu kogoś z dziadków – Betty,
Carla, Leo, a może…

– Nie jesteś stąd – stwierdził, jakby przytaczał moje myśli.

Poprawiłam położenie trzymanych kartonów. Nie były ciężkie, ale za to
pękate.

– Słucham?
– Nie jesteś z Rockside – sprecyzował.
 – Akurat jestem. Od urodzenia.
– Aha. No tak. Początkowo nie wyłapałem twojego południowego akcentu.

Wyprężyłam się, nawet dumna. Ciężko pracowałam nad maksymalnym

stłumieniem akcentu, żeby na studiach nie rzucać się zbytnio w oczy.

Chłopak podszedł kilka kroków bliżej, a gdy wyciągnął schowaną za

plecami rękę, okazało się, że ma w niej różowy tulipan.

– Piękny kwiat dla pięknej dziewczyny.

Zmarszczyłam brwi. On tak serio? Nie bardzo wiedziałam, jak zareagować

na tak bezczelnie romantyczny gest. O ile o coś takiego mu chodziło. A może
o coś innego?
Spojrzałam na kartony w moich rękach, niezgrabnie oparłam je o biodro
i sięgnęłam po kwiat. Ręka zamarła mi w połowie drogi do celu, bo
zauważyłam owijający łodygę zielony kabelek, który podtrzymywał tulipan
w pionie.
Zawahałam się.

– Skąd go wziąłeś?

Pytanie go zaskoczyło, uśmiech odrobinę przygasł, ale koleś wybrnął

z tego słowami:

– Nieważne, skąd się wziął, ale do kogo trafia. – Wyciągnął rękę jeszcze
dalej.
Postawiłam pudła na podłodze i wzięłam kwiat, żeby mu się przyjrzeć.
Oczywiście drucik owijał łodygę dokładnie w ten sam sposób, jak u reszty
z przeszło setki tulipanów, które okręciłam tego ranka. Prawdę mówiąc, na
pracy z tym kabelkiem upłynęły mi całe godziny.
– Wyjąłeś go z jednego z wazonów w stołówce? – zapytałam, wciąż w to
nie wierząc.
Kiwnął głową.
 – Tak, wyzwoliłem go z jego tandetnego więzienia. Od razu wydaje się
szczęśliwszy.

Rozdziawiłam usta.
– Nie przejmuj się. Były ich tam setki. Nikt nie zauważy.

– Mam się nie przejmować? – Odwróciłam się i pomaszerowałam do

stołówki.

– Czuję, że cię uraziłem – powiedział pan Domyślny, idąc za mną. Czy

raczej pan Bufon? Może zresztą należało oba przydomki połączyć ze sobą,
skoro tak do niego pasowały.

Stanęłam w drzwiach i przeskanowałam wzrokiem stroiki.

– Sugerujesz, że rozpoznasz miejsce, w którym znalazłem ten kwiat? –

powiedział.

– Znalazłeś? Tak, powiem ci, dokładnie z której kompozycji ukradłeś

tulipan, bo ostatnie osiem godzin upłynęło mi na ich układaniu.
Zakrztusił się.

– Ach. Użyłem słowa „tandetny”? Chodziło mi o… hm… strojny.

Przewróciłam oczami. Zobaczyłam, że zerka na mnie, jakby mnie oceniał.
Miałam na sobie zieloną bluzkę z jedwabiu i spódnicę do kolan, w kwiaty.
Moją kreację imprezową. Ale niezależnie od wydarzeń związanych z pracą
lubiłam żywe kolory i klasyczny styl.
– I tak nie ty projektowałaś te stroiki – oświadczył – i dlatego nie
rozumiem, co cię tak zmartwiło.

Skrzywiłam się.

– Tego akurat nie możesz wiedzieć.

Wzruszył ramionami, jakby był innego zdania, a potem odparł:

– Nadal nie wierzę, że potrafiłabyś wskazać bukiet, z którego go wziąłem.

– Potrafię.
 – Bez liczenia kwiatów?
– Uzupełniasz tę naprędce stworzoną grę o nowe zasady?

– Tak! – przyznał z dumą. – Jeżeli ty nie zdołasz wzrokowo ustalić,

w której wiązance brakuje kwiatka, nikt inny też się nie zorientuje, a ty
będziesz musiała przyjąć mój podarek.
– Czy coś kradzionego w ogóle można nazwać podarkiem? – zapytałam
i zaczęłam krążyć wokół stołów oraz między nimi.

– Umowa stoi?

Wnuk Leo niewątpliwie byłby irytujący. A może był wnukiem Johna? John
słynął z tego, że wiecznie się czegoś domagał. Tyle że mogłabym przysiąc, iż
wszystkie jego wnuczęta poznałam na zeszłorocznym grillu z okazji
Czwartego Lipca.
– A jeśli ja wygram? – zapytałam.

Kącik jego ust uniósł się w półuśmiechu.

– W razie twojej wygranej będę ci winien tuzin kwiatów, za które zapłacę.

– Tuzin kwiatów, skomponowany przeze mnie.

– Tylko jeśli nie będzie folii.

Oczy zwęziły mi się w szparki.

– To się nazywa celofan. I nie, nie będzie.

– Coś czuję, że wyjdzie drogo.

Biorąc pod uwagę to, jak wygląda, miałam absolutną pewność, że go stać.

– A ja, że powinieneś zapłacić za tuziny skradzionych wcześniej kwiatów.

Nie zaprzeczył, wiedziałam więc, że trafiłam. Nie na mnie pierwszej

usiłował zrobić wrażenie kwiatem zgarniętym bez zastanowienia. Przeszłam
zatem od studiowania jego arogancji do ponownego przyglądania się
bukietom. Niewiele było trzeba, bym wypatrzyła ten uszkodzony. Zepsuł całą
kompozycję, kiedy wyciągnął kwiat z prawej strony. Westchnęłam,
podeszłam do stołu, a niesiony przeze mnie tulipan znów zajął należne mu
miejsce.

– Najbardziej lubię pomarańczowe kalie – oznajmiłam, wracając na

korytarz.

– Widziałaś, jak go zabierałem? – zapytał chłopak, gdy go mijałam. – To

stąd wiedziałaś?

– Nie, już ci powiedziałam. Skomponowałam każdy z nich. Rzucało się

w oczy.

– Jestem pod wrażeniem.

– Nie musisz. A tak poważnie, nie kradnij już moich kwiatów. – Gdy
odchodziłam, nadal stał w stołówce i się na mnie gapił.

Na korytarzu wyjęłam komórkę i napisałam do Micah: „Uwaga: po

budynku krąży bufon. Kontakt na własne ryzyko!”.

Zza rogu wyjechał sznur wózków inwalidzkich i na moment przeciął mi

drogę – to kilka opiekunek wiozło swoich podopiecznych w kierunku holu.

– Sophie – powiedział pan Washington, przejeżdżając obok. Opiekująca się

nim Kayla natychmiast zatrzymała wózek. – Wydaje mi się, że moja żona też
kiedyś miała taką spódniczkę.

– To wyrazy uznania, czy stwierdzenie faktu, panie W.? – zapytałam.

– Jak zawsze wyrazy uznania, panno Sophie. Wyglądasz oszałamiająco.

– Dziękuję.
– Umiałabyś zawiązać muchę? – Pokazał mi pasek jasnoczerwonej tkaniny.

– Umiałabym.
– Pomożesz starszemu panu z artretyzmem?

– Oczywiście. – Podeszłam i wsunęłam ten pasek pod kołnierzyk.

– Moja opiekunka nie miała pojęcia, jak to zrobić – stwierdził, jakby od

wszystkich na tym świecie należało oczekiwać takich umiejętności.
 – Przyznaję się bez bicia – potwierdziła Kayla. – A gdzie ty się tego
nauczyłaś, Sophie? W tym miasteczku raczej trudno o okazje do noszenia
strojów wieczorowych.
– Jako dziesięciolatka naoglądałam się trochę tutorialów na YouTubie
i ćwiczyłam na lalce – wyjaśniłam, robiąc pętelkę. – Mamy ten mój nowy
talent zbytnio nie zachwycił, bo żeby zrobić muszkę, pocięłam jedną ze
swoich spódniczek.
– Zabawne. Zapomniałam, że interesujesz się modą – odparła Kayla. –
Chcesz studiować projektowanie lub coś w tym stylu, prawda?

Tak to powiedziała, jakby chodziło o chwilową fascynację, a nie o coś, co

było dla mnie wszystkim.

– Tak.

– Wystąpisz o moje stypendium? – zainteresował się pan Washington. –

W tym roku jesteś w przedostatniej klasie, zgadza się?

Zaciągnęłam muchę i cofnęłam się o krok.

– Zgadza. Ale pan przecież nie zmienił zasad jego przyznawania, prawda?
Wydawało mi się, że ubiegać się o nie mogą jedynie uczniowie chcący
studiować w Alabamie. – Pan Washington nosił w sobie więcej miłości do
tego stanu niż ktokolwiek inny ze znanych mi ludzi i już od przeszło
dwudziestu lat kupował studentów tutejszym uczelniom.
– To prawda.
– Ja wybieram się na studia do Nowego Jorku.

Na pomarszczonym czole pana W. jeszcze przybyło zmarszczek.

– Ależ twoja mama mówiła mi, że nie możecie sobie na to pozwolić.,

– Oszczędzam. Trochę też pomoże mi tata.

Chyba wyczuł w moim głosie pewien opór, bo powiedział:

– To wspaniale, jednak o moje stypendium też nie zawadzi wystąpić. Plan
rezerwowy to nic złego.
Plan rezerwowy… moja mama też często przywoływała to określenie.
Z góry zakładała, że mój plan nie wypali.
Kiwnęłam głową.

– Zastanowię się nad tym. – Ale choćbym nie wiadomo jak długo wytężała
myśli, nie zamierzałam nic w tym kierunku robić. Jeszcze półtora roku i moje
marzenia się spełnią.
 Rozdział 3

iedy wniosłam do stołówki kartony z torbami upominkowymi, pana

K Bufona nie było nigdzie w zasięgu wzroku. I dobrze. Zobaczyłam za
to Caroline, mocującą się z głośnikami, które wcześniej ustawiła koło dwóch
roślin doniczkowych.
– O, jak dobrze! – powiedziała, podchodząc do mnie. – Bałam się, że
zostawiłam je w domu. – Zajrzała do górnego z niesionych przeze mnie
pudeł. – Czyż nie są urocze? – Wyjęła celofanową torbę w czerwone
serduszka. – Pasują jak ulał do stroików!
– Słodkie – przyznałam, starając się zabrzmieć szczerze.

– A teraz – poleciła – włóż do nich po dużej szczypcie różowej trawy

i garści tych czekoladowych serc w folijkach. Będą idealnymi prezentami dla
gości. Masz tam też wstążkę do zawiązywania torebek. – Rozejrzała się za
czymś, a potem wzięła się pod boki. – Nie możesz ich tutaj pakować. To
niezbyt profesjonalne. Sądzisz, że znajdziesz gdzieś miejsce na tę robotę?

– Na tyłach kuchni – stwierdziłam. – Pan Williams nie będzie miał nic

przeciwko temu, że zajmę blat.

– Hmmm. Nie wiem, czy dzisiaj to wypali.

– Dlaczego nie?

Spojrzała na zegarek.
– Oho, już prawie pora. Na razie wsadź te kartony do składziku, potem się
za nie zabierzesz. Teraz idź do holu i zobacz, czy zjechali już wszyscy goście.
Jeśli tak, możesz ich wprowadzić.

– Okej. – Składzik znalazłam koło kuchni. Upchnęłam pudła pod dolną

półką i skierowałam się do holu. Całe to wnętrze i pół korytarza zajmowały
pochłonięte pogawędkami rodziny. Moja ciekawość wzięła górę
i przeskanowałam wzrokiem całą tę grupę, licząc, że wreszcie powiążę z kimś
pana Bufona. Nigdzie go jednak nie wypatrzyłam. Zobaczyłam za to Kyle’a,
stojącego obok swojej babci. Jednak w tym roku przeniosła się tutaj.

Kyle przyszedł w krawacie, który już zdążył poluzować, poza tym miał na
sobie dżinsy i koszulę. Zmierzwiona blond czupryna, jak zawsze, spadała mu
na oczy. Uśmiechnął się, a ja odpowiedziałam mu tym samym, czując, że palą
mnie policzki. Może jednak mój brat nie popsuł wszystkiego.
Któraś z opiekunek wydała z siebie donośny gwizd i zawołała:

– Spokój na sali!
Ponownie skupiłam się na całej grupie.

– Cieszę się, że dobrze się państwo bawią – oświadczyłam. – Jeśli wszyscy

już dotarli, zapraszamy na główną część spotkania. Proszę za mną.
Poprowadziłam ten tłumek korytarzem, świadoma, że Kyle zapewne mnie
obserwuje. Ja jednak byłam tu w pracy, a nie po to, by mnie coś rozpraszało.

W stołówce z głośników płynęła kojąca muzyka.

– Witajcie! – Caroline wprost promieniała.

Przytrzymałam drzwi napływającemu do środka tłumowi, miałam więc
okazję słyszeć pierwsze ochy i achy. Caroline miała rację: ten pretensjonalny
wystrój ich zachwycił.
Kyle wszedł jako jeden z ostatnich. Zaraz zatrzymał się tuż przy mnie.

– Nie wiedziałem, że tu będziesz – powiedział.

– To Wszelkie Okazje zapewniły kwiaty.

– No tak. To ma sens – przyznał.

– Nie prosili was, żebyście zagrali?

Kyle i ja nie tylko chodziliśmy do tej samej szkoły, ale też od zeszłego roku
– to znaczy odkąd, spławiona przez Modyfikacje Minnie, czyli jedyną
w naszym miasteczku firmę, w której naprawdę chciałam się zatrudnić,
pracuję we Wszelkich Okazjach – zdarzyło nam się wspólnie uczestniczyć
w kilku wydarzeniach.
– Myślisz, że moja kapela dobrze by w nich brzmiała? – Z szerokim
uśmiechem wskazał ruchem głowy głośniki. Zespół Kyle’a grał głównie
muzykę głośną i bliżej nieokreśloną, ale jakoś im się to sprawdzało.

– Babcia nie lubi twojej muzyki?

Parsknął śmiechem, którego brzmienie wymusiło na mnie uśmiech.

– No to narka, Evans. – Dosiadł się do swojej babci przy środkowym stole.

Już miałam zamknąć drzwi stołówki, gdy z kuchni wypadł mężczyzna

w białej bluzie kucharza i z kwaśną miną. Mruknął coś pod nosem
i z impetem przemaszerował przez salę, pchnął drzwi prowadzące na
zewnątrz i zniknął za nimi. Wydał mi się z deczka znajomy, mimo to nie
mogłam go z niczym skojarzyć. Czyżby pan Williams zaangażował
asystenta? Nie sądziłam, że go na to stać. Zatrudniał już przecież do pomocy
przy imprezach Lance’a Linga (chłopaka z naszej, czyli Micah i mojej,
szkoły).
Tuż przy mnie nagle znalazła się Micah.

– Dokąd poszedł? – zapytała.

– Eee… – Ledwie wskazałam jej kierunek, pognała za zbiegłym szefem

kuchni.
Znów się zabrałam do zamykania drzwi. Zawahałam się jednak, zerknęłam
za siebie, a gdy zobaczyłam, że Caroline zabawia gości, ruszyłam za Micah.

Na zewnątrz udałam, że idę do furgonetki, ale prawie wcale nie kryłam, że

nadstawiam uszu. Micah i mężczyzna w białej bluzie stali na chodniku.
– Jest zaszczycony, że pan przyjechał – mówiła Micah. – Każdy byłby.
Przecież pan to Jett Hart.
Jett Hart? Omal nie westchnęłam z zaskoczenia i ponownie mu się
przyjrzałam. Pewnie, że to on. Jett Hart, gospodarz lecącego kiedyś na kanale
Food Network programu Gotuj z Hartem. Wyglądał na znacznie starszego,
niż go zapamiętałam z czasów telewizyjnego pichcenia, ale w końcu od
tamtej pory minęło z dziesięć lat. Gdzie się podziewał przez tę dekadę? Tutaj?
U nas w Alabamie? Co robił na kolacji walentynkowej? Skąd Micah go zna?
Głowę zalewało mi całe mnóstwo pytań i na żadne z nich nie znałam
odpowiedzi.
– Właśnie tak. Każdy byłby – powtórzył Jett tonem osoby przekonanej
o własnej wartości.

– Proszę tylko tam wrócić – zaapelowała Micah. – On posłucha. Ma po

prostu swoje lata i przyzwyczajenia.

– Ktoś mający swoje lata i przyzwyczajenia raczej nie będzie chętny do

słuchania.

– Będzie – obiecała.

Uświadomiłam sobie, że stoję jak słup soli i się gapię, więc ponowiłam
swój spacer w stronę furgonetki.

Kiedy mijałam Micah, chwyciła mnie za rękę i przyciągnęła do siebie.

– Panie Hart, to jest Sophie Evans. Pana wielka fanka.

Minęła się z prawdą. Kiedy jego program zszedł z anteny, byłam w drugiej
klasie podstawówki. W późniejszych latach widziałam kilka powtórek. Facet
był despotyczny, wredny i arogancki, choć niewątpliwie utalentowany.
Wiedziałam jednak, że Micah spodziewa się po mnie potwierdzenia, a ja ją
zawsze wspierałam.
– Ogromna fanka – wypaliłam. – Pana podejście do dań z ryb jest
inspirujące.
Micah strzeliła mnie łokciem w bok i odchrząknęła.

– Wydaje mi się, że minutnik przy przystawkach zaraz o sobie przypomni.

Wracajmy, zanim mój tata je przypali.
 Jej ojciec w życiu nie przypaliłby przystawek. Był świetnym kucharzem.
Pewnie, że nie tak sławnym (ani teraz, ani przed dziesięciu laty), ale wszyscy
uwielbiali jego kuchnię.
Jett prychnął, ale ruszył w stronę budynku.
Złapałam Micah za ramię, powstrzymując ją od ruszenia za nim.

– Co jest grane? Dlaczego twój tata miałby przypalić przystawki?

Przyrządza je od lat.

– Bo to nie są przystawki mojego taty. Tylko Jetta.

– Przystawki przyrządził Jett? Zmieniliście menu kolacji walentynkowej

w domu spokojnej starości? Powiedz, że nie robi czegoś ekstra bajeranckiego.
Staruszkowie i tak już się ekscytują balonami w kształcie serc.
– Będzie dobrze – odparła. Umiałam poznać, kiedy zaczynała czuć się
nieswojo, a jej starannie uporządkowane życie wchodziło w zakręt. To
właśnie działo się teraz. – Wszystko się doszlifuje.
– Tak będzie. – Wprawdzie nadal nie wiedziałam, co jest grane, i nie
mogłam być pewna, ile prawdy jest w tych słowach, wiedziałam jednak, że
ich potrzebuje. – To część tej wielkiej nowiny, którą miałaś mi przekazać? –
zapytałam.

– Tak – potwierdziła. – Później powiem ci więcej. Na razie muszę iść się

wcielić w rozjemcę.

– Okej. Powodzenia. – Obdarzyłam ją najbardziej krzepiącym uśmiechem,

na jaki było mnie stać.

Micah wbiegła do środka, a ja zostałam z mętlikiem w głowie. W Rockside

w stanie Alabama, miasteczku, w którym nigdy nie działo się nic
niezwykłego, pojawił się Jett Hart. Chciałam wierzyć, że wyjdzie z tego coś
dobrego – że to zapowiedź rzeczy ekscytujących – ale nos podpowiadał mi,
że może być wprost przeciwnie.
 Rozdział 4

usisz tu czuwać? Jako pogotowie kwiatowe? – zapytał pan Bufon,

M kiedy ponownie weszłam do stołówki. Stał obok wazy z ponczem,
z telefonem w ręce, obserwując integrujący się tłumek.
Uzupełniłam stosik serwetek.

– Otrzymałam zgłoszenie, że grasuje tu złodziej kwiatów, toteż…

Skrzywił się ironicznie.

– Nudzisz się? – zapytałam.

– Jakżebym mógł? To przecież niewątpliwie najbardziej ekscytujące

wydarzenie w całorocznym życiu tego miasteczka.

Zanim po raz kolejny zdążyłam dać wyraz swojemu oburzeniu, pojawiła

się Micah z tacą jedzenia. Przystawki najwyraźniej się nie przypaliły.

– Szybko – szepnęła. – Zjedz jedną.

– Dlaczego? – spytałam, przypatrując się tacy. Leżały na niej kwadraciki
zrobione z niewiadomej materii (chleba?), przykryte czerwono-białą masą
i dopieszczone gałązkami zieleni.
– Bo nikt ich nie je. Na mój gust smakują dobrze, ale może się mylę.

Pan Bufon chwycił jedną i natychmiast ją pochłonął.

Ja nadal studiowałam te przystawki Jetta. Narastała we mnie złość na osobę

przyprawiającą moją przyjaciółkę o taki stres.
– Wiedziałam, że testowanie nowego menu tutaj nie ma sensu –
powiedziałam do Micah. – Ci ludzie po prostu chcą hot dogów w cieście lub
tych niesamowitych kulek makaronowo-serowych, które robi twój tata. Nie
mają ochoty na fikuśne bzdety jakiegoś przebrzmiałego kucharskiego
celebryty.

– Hm… – zaczęła Micah.

– No co? – przerwałam, starając się podnieść ją na duchu. – Twój tata jest

nieziemski. Niepotrzebna mu pomoc jakiejś dawnej sławy. Co w ogóle robi tu
Jett Hart? Nie zniknął przecież bez powodu. Zgaduję, że jeśli nie chodziło
o skrajną arogancję tudzież elementarny brak przyzwoitości w tym jego
programie, to pewnie miało to wiele wspólnego z tym… czymś, co ma
uchodzić za przystawkę. – Podniosłam jeden z tych skandalicznych
kwadracików i go powąchałam. W sumie nie pachniał tak źle. Wsadziłam go
do ust. Niemal rozpływał się w ustach, pobudzając wszystkie moje kubki
smakowe.
Pan Bufon odchrząknął.
– Tak naprawdę to zniknął dlatego, że chciał wieść spokojniejsze życie
z rodziną i pomagać małym przedsiębiorcom stanąć na nogi. Ale pewnie
można by to uznać za przebrzmiałe. – Nieznacznie skinął głową. Odebrał od
Micah tacę ze słowami: – Pozwól, że ja przez chwilę popróbuję. – I już go nie
było.

Ja tylko stałam i próbowałam się nie zakrztusić tym, co miałam w ustach.

– Myślałam, że wiesz, kto to jest – syknęła Micah.

– Niby skąd miałabym wiedzieć? I nadal nie wiem, ale zgaduję, że to

rodzina Jetta?
– Syn – oznajmiła. – Andrew Hart.
Oj.

– Ale ze mnie imbecyl.

– Tak jakby.

Walnęłam ją w ramię.

– To wszystko twoja wina. Czemu nie powiedziałaś mi o tym… cokolwiek

to jest, bo wciąż jeszcze nie wiem… choćby wczoraj?
 – Temu, że do wczorajszego wieczoru też nic nie wiedziałam! –
oświadczyła Micah. – A nie chciałam psuć ci randki SMS-em.

Rozejrzałam się, czy Kyle jest w pobliżu, ale na szczęście nadal siedział
przy stole z babcią, po drugiej stronie sali.

– Mój tata zgłosił się do tego programu Jetta Harta – wyjaśniała dalej
Micah. – Jett patronuje małym przedsiębiorcom, którzy potem mogą działać
pod jego szyldem.
– Sophie! – zawołała Caroline, machaniem wskazując mi miejsce, gdzie
odwiązały się balony. – Jesteś mi potrzebna!

Ruszyłam ku niej, ale jeszcze obejrzałam się na Micah.

– Później opowiesz mi wszystko ze szczegółami – powiedziałam.

– Oczywiście. Teraz lepiej się dowiem, co Andrew robi, że te przystawki

tak mu schodzą. Tacę ma już w połowie pustą.

– Andrew Hart – mruknęłam, wkurzona na samą myśl o nim. Całe

szczęście, że po dzisiejszym dniu już nie będę musiała go oglądać.

– Rok? Jak to rok? – krzyknęłam.

– Ćśś. – Micah zgarniała do pojemnika na śmieci resztki z talerzy. Układała

potem naczynia na tacach, na których powędrują do przemysłowej zmywarki.
Ja, stojąc przy bocznym blacie, w końcu pakowałam torby upominkowe.
Obejrzałam się, ale byłyśmy w kuchni same. Pan Williams i Jett krążyli po
stołówce, słuchając uwag. Przewidywałam, że będą to głównie skargi na to,
że tata Micah nie zrobił swojego sławnego ziemniaczanego piure, tylko
wmuszał we wszystkich rukolę skropioną octem balsamicznym.
– Na tym polega ten program – wyjaśniła spokojnie Micah. – To rok
patronowania. Potem będziemy mieć prawo używać nazwiska Jetta w nazwie
firmy.
 – A ono w ogóle coś jeszcze znaczy? – Pilnowałam się, żeby nie mówić za
głośno.

– Zdziwiłabyś się.
Sięgnęłam po wiązkę różowej trawy i ułożyłam ją w torbie.

– A co ma z tego Jett?

– Myślę, że jemu naprawdę zależy na wizerunku środowiska i wsparciu

rozwoju drobnej przedsiębiorczości. – Micah wzruszyła ramionami. – No,
i po roku będzie miał procent od naszego biznesu.

– Co takiego?
– Ćśś.
– Przepraszam. Po prostu zdawało mi się, że wspominałaś coś o walce
o przetrwanie. Jak miałoby wam pomóc odpalanie Jettowi tego procentu?

– Obiecuje, że zwiększy nasze obroty o co najmniej trzydzieści procent,

a my w zamian mamy mu dawać dziesięć.

– Czy on kiedykolwiek pracował z kimś z tak małego miasteczka? –

zapytałam, nadal nieprzekonana. – Nie ma siły, żebyście tutaj zwiększyli
obroty o trzydzieści procent. – Wrzuciłam garść czekoladowych serc do
kolejnej torby.

– Chodzi o czar jego nazwiska – odparła Micah, sięgając po następny

talerz. – Da nam rozpoznawalność, której potrzebujemy, by poszerzyć zasięg
działalności o okolicę. Trzeba będzie trochę pojeździć, ale więcej zarobimy.
Do tego Jett Hart to słynny biały szef kuchni. Dzięki jego nazwisku zauważą
nas ludzie, którzy inaczej nigdy nie zamówiliby cateringu w firmie czarnych
właścicieli.
– Okej – przyznałam pokornie. Sama mogłam wymienić kilka nazwisk,
które miała na myśli, a przecież, choć przyjaźniłyśmy się od przedszkola, nie
byłam świadoma wszystkiego, z czym musiała się mierzyć Micah. – Masz
rację.
 – Andrew zaś pomoże mojemu tacie zrobić stronę internetową.
Skrzywiłam się.

– Poważnie? A Andrew nie musi chodzić do szkoły? Ile on ma w ogóle lat?

– Siedemnaście. I nie musi, pracuje z tatą. Ma indywidualny tok nauczania.
– Skąd to wszystko wiesz?

Do talerza, który trzymała, przylepił się liść sałaty, zatrzęsła więc nim tak,
że w końcu wpadł do śmietnika.

– Wieczorem, kiedy tata przyznał mi się, że wygrał, przeczytałam umowę

od a do zet. A potem spędziłam godziny w internecie, zbierając wszelkie
dostępne informacje od wcześniejszych uczestników programu.
Oczywiście, że tak. Micah, żeby w ogóle oswoić się jakoś z tą nowiną,
musiała poznać każdy szczegół. I to prawdopodobnie dlatego jej tata nie
pisnął nawet słówka, dopóki się nie dowiedział, jak sprawa się zakończy.
– I do jakiego wniosku doszłaś? – zapytałam. Nie potrafiłam jeszcze
stwierdzić, czy w pełni akceptuje ten cały plan.

– Myślę, że to się może udać. Jett naprawę odmienił los innych firm.

– A u ciebie wszystko gra? – spytałam jeszcze, uważnie się jej

przyglądając. – Wcześniej wydawałaś się zmartwiona.

– Jest dobrze. Po prostu stresowało mnie to, że Jett i tata się pokłócili.

– Tego nie łapię. Skoro twój tata sam się zgłosił do programu, to dlaczego
broni się przed zmianami?

– Mam wrażenie, że sądził, iż Jett się tu pokaże i zaraz stwierdzi: „Łał, już
jesteście wspaniali. Oto moje nazwisko i milion dolarów”.
– Serio?

– No, może niedokładnie, ale mniej więcej. – Odwróciła się do mnie. –

Myślałam, że będziesz bardziej podjarana.
– Sorki, racja, ale przecież jestem. Nie byłam tylko pewna, czy ty też, stąd
wahanie. Ale jest super. Mam nadzieję, że dobrze na tym wyjdziecie.
Micah machnęła talerzem.

– Nie o podjaranie naszym losem mi chodziło, ale dziękuję. Raczej o twoje

szanse.

Zmarszczyłam brwi.
– Niby co miałoby mnie jarać w tym względzie?

– Wyobrażasz sobie, ile kontaktów musi mieć Jett Hart? – zapytała moja
przyjaciółka z błyskiem w brązowych oczach. – Pracował w Hollywood,
mieszkał w Londynie i w Nowym Jorku. W Nowym Jorku, Sophie! Ten facet
może cię gdzieś wkręcić.
W głowie mi zawirowało. Jett Hart niewątpliwie miał kontakty w branży
gastronomicznej, ale czy i w przemyśle modowym? Hmmm. Mógł gotować
dla jakichś wielkich projektantów lub wydawców magazynów o modzie.
Może mógłby załatwić mi praktykę lub przynajmniej jakieś dojście.
– O tym nie pomyślałam. Może i masz rację.

– Miło słyszeć – stwierdziła.

Złapałam za szpulę wstążki i nożyczki, a w głowie odtwarzałam wszystkie

wydarzenia tego wieczoru.

– Jak myślisz, Andrew powie tacie, co o nim mówiłam?

Micah pokręciła głową.

– Wątpię. Może jest z niego rozpieszczony piękniś, ale nie wygląda na

takiego, co leciałby do taty na skargę.
– No, teraz gadaj wszystko – kazałam jej. Minionej nocy Micah poświęciła
na poszukiwania całe godziny, więc niewątpliwie odkryła też coś na temat
Andrew. A skoro było mi pisane znosić tego chłopaka przez okrągły rok,
wolałam dokładnie wiedzieć, z kim mam do czynienia.
Moja przyjaciółka odłożyła kolejny talerz na tacę i się wyprostowała.
 – Za wiele ci nie powiem. W ciągu siedmiu ostatnich lat mieszkał z tatą
w siedmiu różnych miejscowościach.

– Tym tłumaczy swój charakterek?

Otworzyły się drzwi i weszli przez nie Jett Hart oraz pan Williams, co
położyło kres naszym ploteczkom.

– Sophie! – odezwał się ojciec Micah, wyciągając z kartonu postawionego

na wyspie kuchennej jakieś miski do mieszania. – Cieszę się, że cię widzę.

– Też się cieszę.

Jett Hart podszedł do lodówki i zaczął wybierać składniki. Przyglądałam

mu się sceptycznie. Czy Micah miała rację? Czy on mógłby być kluczem do
przyszłości zarówno państwa Williamsów, jak i mojej? Moje serce zaczęło
walić dwukrotnie szybciej, a mózg usilnie pracował nad czymś błyskotliwym
i nadzwyczajnym, czym mogłabym błysnąć w jego obecności. Jett,
z naręczem różnych produktów, zmierzał prosto do mnie. Zamarłam, z buzią
na wpół rozdziawioną.
Zatrzymał się przy blacie, wciąż zasłanym częściami składowymi
upominków.

– Co to takiego? – zapytał ostro.

– Prezenciki? – odparłam niezbyt fortunnie.

Karton bitej śmietany zaczął wyślizgiwać się spod jego pachy.

– Zabieraj to stąd – warknął.

Poderwałam się do działania. Zsunęłam z blatu gotowe torby, żeby zrobić

mu miejsce, a następnie z pomocą Micah przeniosłam je do kartonów na
podłodze.
– Nie mam całego dnia – warknął Jett i nogą usunął sobie z drogi jedno
z moich pudeł.

Napięcie malujące się na twarzy Micah i myśl o mojej przyszłości

powstrzymały mnie przed chlapnięciem jakiegoś niemiłego komentarza. Bo
przecież miałam rok. Cały rok na przekonanie go do siebie.
 Rozdział 5

mprezy często upływały mi na gaszeniu minipożarów. Dzisiaj oznaczało

Ito wsparcie pani White w uporaniu się z sosem, którym zalała sobie bluzkę,
oraz zadbanie o to, by pan Langston nie zjadł konfetti, którym
posypał sobie danie, myśląc, że to jakaś przyprawa.
Mój ulubiony etap kolacji walentynkowej rozpoczynał się jednak dopiero
teraz.

Caroline, z mikrofonem w ręce, stanęła z przodu sali.

– Panie i panowie! – zagaiła. – Za chwilę podamy deser, ale najpierw
odbędzie się licytacja kawalera do wzięcia. Przygotujcie, proszę, waszą
willowfallsową walutę. Oto nadarza się okazja, by zdobyć na dziś partnera,
z którym wspólnie zjecie słodkości lub może potańczycie.
Pomogłam kilku starszym panom utworzyć kolejkę obok Caroline, potem
cofnęłam się, by śledzić początek licytacji. Dość szybko się zorientowałam,
że panów do wzięcia będzie więcej niż zainteresowanych pań. Niektóre
ubiegały się o więcej niż jednego wybrańca, co według mnie było zarówno
zabawne, jak i fajne. Ale kiedy przed licytującymi stanął ostatni z panów,
John Farnsworth, wiedziałam, że ciężko będzie go sprzedać. John słynął
z marudzenia, a panie na widowni już pochłaniała rozmowa z nowymi
partnerami, czyli panami, których w rzeczywistości przeważnie znały co
najmniej od dekady. Taka była tradycja, a nasze miasteczko na punkcie
tradycji miało hopla.
Złapałam się na tym, że podnoszę rękę do licytacji, mimo iż nie miałam
tych pseudopieniędzy. Nikt mnie nie przebił, a Caroline posłała w moją stronę
promienny uśmiech, gdy szłam na przód stołówki, odebrać mojego partnera.
Uszczęśliwiony klient zapewnia firmie przyszłość, mawiała zawsze. Kątem
oka wyłowiłam ironiczne spojrzenie Kyle’a z drugiej strony sali i odwróciłam
wzrok.
– Panie Farnsworth – wzięłam go pod rękę i poprowadziłam od odległego
stołu – jak mija panu wieczór?
– Pomijając brak piure i jakąś rybną pastę na krakersach?

– Tak, to możemy pominąć.

– Bywało lepiej.
– Ale też Jett Hart nigdy wcześniej nie przyjechał tu na imprezę –
odparłam. W tej sali wszyscy po trzydziestce powinni wiedzieć, kim jest Jett
Hart. A pan Farnsworth trzydzieści lat skończył bardzo dawno temu.

– Jett Hart? Chodzi o tego staruszka, który ględził o sałatce?

Skinęłam głową. Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu.

– To teraz już wszystko rozumiem! Nie sądzę, żeby starość mu służyła.

Byłam innego zdania. Jett Hart może i trochę wyglądał na zrzędę, ale przez
te gęste włosy i klasyczną urodę łatwo było zrozumieć, czemu kiedyś
zainteresowała się nim telewizja.

– Ale i tak go lubię – dodał w zadumie pan Farnsworth. – Lubiłem jego

program. Nigdy nie brał się za żadne bzdety.

Ha! Może nazwisko Jetta rzeczywiście przysłuży się firmie pana

Williamsa.

– Pana rodzina jest tu dzisiaj? – zapytałam swojego partnera, gdy

zajmowaliśmy miejsca.

– Moja rodzinka nie raczy odwiedzać mnie nawet w normalne dni.

Wyobrażasz sobie, że przylecieliby do Rockside na Walentynki?
– Współczuję.

– Nie prosiłem cię o współczucie.

– Zgadza się, wyraziłam je wyłącznie z własnej woli.
 – Gdzie ten deser, który mi obiecano? – zapytał pan Farnsworth,
rozglądając się wokoło.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się Andrew z dwoma

najmniejszymi deserami, jakie zdarzyło mi się widzieć. Jakiś budyń czy też
mus nałożono do kieliszków jak do wódki, a każdą porcję wieńczyła malina
i kleks bitej śmietany.
– Co to ma być? – Pan Farnsworth wyraził na głos dokładnie to, co sobie
pomyślałam. Pan Williams zwykle serwował solidne porcje placka
z borówkami.
– To będzie najlepsza rzecz, jakiej państwo kiedykolwiek skosztowali –
oświadczył Andrew.

– Śmiała obietnica – zauważyłam.

– Obstaję przy swoim. – Postawił przed nami po szklaneczce.

– Naparsteczek najpyszniejszej rzeczy, jaką kiedykolwiek skosztuję? –
upewniłam się. Powinnam wyhamować. To w końcu syn Jetta Harta. Poza
tym powiedziałam Micah, że skończę z tak negatywnym podejściem.
Wystarczy, jeśli będę się tego trzymać.

Pan Farnsworth najwyraźniej docenił mój komentarz, bo zachichotał.

Sięgnął po łyżeczkę i ostrożnie zjadł kęs, a potem mruknął, że to nie
najgorsze. Jak na niego był to bardzo duży komplement.
Ja nie miałam zbytniej ochoty na ten deser. Zmuszona byłabym potem
komplementować Andrew. Nie, nieprawda. Deser przyrządził tata Andrew,
nie on sam. Skosztowałam. Czekolada była lekka i puszysta, i o odpowiednio
wyważonym stopniu słodyczy. Idealnie kontrastowała z kwaskowatym
smakiem maliny.
Kiwnęłam głową.

– Nie jestem pewna, czy to najlepsza rzecz, jakiej w życiu kosztowałam,

ale niewątpliwie się tu sprawdzi, skoro motyw przewodni to… Jakiego słowa
użyłeś? – Podniosłam wzrok na Andrew. – Tandeta?
 Uniósł brew.
– A ja myślałem, że po tym, co wcześniej mówiłaś o moim ojcu, okażesz
ciut więcej skruchy.

– Jakbyś ty przeprosił za swoje wcześniejsze słowa na temat moich

dekoracji.

– Ja powiedziałem prawdę.
– Ja też. – Zagryzłam wargi, i to mocno. Uwaga była nie na miejscu.
Andrew miał rację co do stroików. Były tandetne. Co we mnie wstąpiło?

Już otworzyłam usta, żeby przeprosić, kiedy powiedział:

– Po tym jak się ubierasz, jak się czeszesz i jak bardzo próbujesz ukryć
akcent, aż nadto widać, że strasznie się starasz wyglądać na laskę z dużego
miasta. To nie działa.
Zalała mnie złość, a zaraz za nią fala wstydu. Skąd wiedział, gdzie
dokładnie dziabnąć? Czy w Nowym Jorku wszyscy się szybko zorientują, że
jestem dziewczyną z prowincji? Policzki zaczęły mnie palić.
– Wściekasz się, bo dałam ci kosza, kiedy próbowałeś mnie poderwać
w bardzo żałosny sposób – stwierdziłam, podnosząc się. – Nie pomyślałabym,
że ktoś spławił cię po raz pierwszy, ale zupełnie nie umiesz przegrywać
z wdziękiem, więc może jednak tak.
Andrew cofnął się o krok.

– Wdzięk? To właśnie prezentujesz z takim powodzeniem?

– Młody człowieku – odezwał się, ku memu zaskoczeniu, pan Farnsworth.

– Oto oblicze kobiety chcącej, żebyś sobie poszedł. Przyjrzyj mu się uważnie,
bo czuję, że widujesz takich wiele, ale nie wiesz, co oznaczają.

Nie byłam pewna, jaką minę miałam jeszcze przed chwilą, teraz jednak
zbierało mi się na śmiech.

Andrew chyba odzyskał kontakt z jakąś odrobiną zdrowego rozsądku

i uroczo uśmiechnął się do pana Farnswortha.
 – Ma pan rację, wiele takich dzisiaj widziałem. – Lekko się ukłonił. –
Dziękuję za tę życiową lekcję. – I po tych słowach już go nie było.

– Dziękuję – powiedziałam do mojego partnera i powoli usiadłam.

Pan Farnsworth poklepał mnie po dłoni.

– Zawsze stanę w obronie damy, ale i ty sama nader ślicznie dawałaś mu

łupnia. Raczej nie potrzebowałaś mojej pomocy. Proszę jednak uważać,
panno Evans. On wygląda na takiego, co w odwecie kąsa.
Byłam wściekła na własną niezdolność zapanowania nad językiem.
Dopuściłam, by jakiś tam Andrew wyzwolił we mnie to, co najgorsze… i to
po raz kolejny. Znałam go zaledwie od trzech godzin, a już trzy razy poniosły
mnie nerwy. Jeśli mam dotrzeć do Jetta Harta, to zdecydowanie nie przez jego
syna. Opanowałam drżenie dłoni i wzięłam głęboki oddech. Uważałam siebie
za profesjonalistkę. Znajdowałam się w pracy. A pomimo komentarzy
Andrew byłam dobra w tym, co robię, i dopilnuję, żeby to było widać.
– Sophie! – doleciał mnie głos z drugiego końca sali, tak donośny, że
byłam przekonana, iż wszyscy go słyszeli.

Kiedy tam spojrzałam, obok dwuskrzydłowych drzwi zobaczyłam swojego

brata z rękoma zaciśniętymi na kierownicy roweru.

O nie. Przebiegłam przez stołówkę, na nikogo nie patrząc. Byłam pewna,

że Kyle mnie obserwuje. Mój brat tym występem na pewno nie odkupił się
w jego oczach.
– Gunnar – szepnęłam, przejmując od niego kierownicę. Wyprowadziłąm
go z sali i skierowałam w stronę wyjścia. – Co tu robisz? – Przepchnęłam nas
przez ciężkie szklane drzwi i oparłam jego rower o zewnętrzną ścianę
budynku.

– Mama powiedziała, że ma dziś podwójną zmianę, a Taryn musiała pójść

do pracy, dlatego kazała mi przyjechać tutaj.

– Taryn kazała ci tu przyjechać? – Mowa była o naszej sąsiadce, czasem

zajmującej się bratem.
 – Nie, mama kazała, żebym tu przyjechał.
– Mama tak powiedziała? – To było jeszcze gorsze. Też teraz pracowałam,
mama jednak zawsze uważała to za zabawne hobby, nie zaś coś na serio.

– Powiedziała, że może mógłbym usiąść z panem Fenellem lub panną

Pinkston.

Cała ona.
– Chodź, może sobie porysujesz w holu albo coś. – Otworzyłam drzwi.
– Mogę pograć na twoim telefonie?

– Po powrocie do domu. Komórka jest mi potrzebna.

Wysunął dolną wargę.

– Wiem, skrajna niesprawiedliwość – powiedziałam. Objęłam go

ramieniem, starając się pamiętać, że to nie jego wina. Robił się wysoki. Miał
dopiero dziesięć lat, ale byłam pewna, że jako czternastolatek przerośnie moje
metr sześćdziesiąt pięć.

Kiedy weszliśmy do holu, recepcjonistka się do nas uśmiechnęła.

– June, sądzisz że mój brat mógłby tu posiedzieć do końca imprezy? –

zapytałam pełna nadziei.

June wolałaby odmówić, widziałam to po jej twarzy, ale południowa

uprzejmość jej na to nie pozwalała.

– Nie ma sprawy, Sophie.

Odwróciłam się do brata.

– Gunnar, tylko się zachowuj – powiedziałam mu najpoważniej, jak

potrafiłam.
– Włączę mu jakiś program – oznajmiła June, uruchamiając stojący
w kącie pradawny telewizor.

– Ogromnie dziękuję. Będę co rusz zaglądać, a w razie jakichś problemów,

proszę, daj mi znać.
 – Dam.
Strasznie głupio się czułam, prosząc ją o popilnowanie mojego brata, jakby
to należało do jej obowiązków.

Wracając na imprezę, wyciągnęłam komórkę, żeby napisać do mamy, ale

wcześniej telefon rozwibrował się w mojej dłoni. Caroline.

„Upominki gotowe?”
„Prawie”, odpisałam i popędziłam do kuchni. Caroline może sobie myśleć,
że spakowanie stu torebek to robota na pół godziny, ale to nieprawda. Nadal
miałam do pocięcia, zawiązania i podwinięcia wszystkie wstążki. Powinnam
dostać od niej to wszystko przed tygodniem.
Micah musiała dostrzec panikę w moich oczach, bo momentalnie przestała
ładować filiżanki na tacę i zaproponowała:

– Pomogę.

– Jesteś pewna? – zapytałam. Wiedziałam, jak metodycznie podchodzi do

sprzątania.

– Tak, i przekaż Caroline, że ma kiepskie pojęcie o tym, co nazywamy

czasem. Ciągle ci to robi.
Zabrałyśmy kartony spod ściany.

– Nie powinnam była tracić czasu na deser z moim partnerem.

Micah zrobiła wielkie oczy.

– Z Kyle’em?
Pokręciłam głową. Czułam się sfrustrowana.
– Nie! Z panem Farnsworthem.

Tym razem to Micah zrobiła dziwną minę.

– Pan Farnsworth był twoim partnerem?

– To dłuższa historia.
 Zaśmiała się i szturchnęła mnie w ramię.
– Choć, zaniesiemy to do holu.

– Dobry pomysł. Mój brat może nam pomóc.

– Jest tutaj twój brat?
Westchnęłam.

– Kolejna dłuższa historia.

– Już łapię – oznajmiła Micah. – Twoja matka. Kolejna osoba, która nie
rozumie, czym dla innych jest czas.

Moja matka nie rozumiała wielu rzeczy – generalnie wszystkiego, co jej

nie dotyczyło.
 Rozdział 6

icah i ja uporałyśmy się ze wszystkimi torebkami akurat na czas, by

M mogły wyruszyć w drogę wraz z uszczęśliwionymi
pensjonariuszami, wracającymi do swoich pokojów. Wielu z nich zabrało też
tulipanowe stroiki, wciąż jeszcze zachwycając się na głos ślicznym
celofanem.

Przyjaciele, którzy przyszli w gości, i rodziny z wolna się żegnali – wśród

nich także Kyle. Pomachał mi, wychodząc, ale nic nie powiedział.
Zastanawiałam się, czy rzeczywiście dojdzie do drugiej randki.
Ja w każdym razie musiałam się skupić na kolejnej robocie. Po powrocie
do stołówki puściłam skoczniejszą muzykę i zaliczyłam kilka piruetów,
podczas gdy Micah zbierała ze stołów szklaneczki.
Caroline przebywała w biurze, zajęta rozmową z dyrektorem domu opieki,
odbieraniem końcowej należności i prawdopodobnie dogadywaniem się już
w sprawie przyszłorocznej imprezy.
Kiedy pakowałam do pudła kilka ostatnich wazoników, Gunnar
podskakiwał obok mnie.

– Możemy już jechać do domu? – pytał. – Jak zawieziemy mój rower?

Zmieści się u ciebie w bagażniku?

– Jadę furgonetką kwiaciarni.

– O, jak świetnie! W furgonetce się zmieści. Ja lubię tę furgonetkę, fajnie
w niej jest. Nie jadłem dzisiaj kolacji. Kupimy po drodze coś do jedzenia?

– Oczywiście. Tylko zbiorę te wszystkie obrusy, wpakuję je do furgonetki

i możemy jechać – zapewniłam.
– Mogę pomóc? – poprosił.
 Przytaknęłam.
– Przy drzwiach powinno stać pudło z czarnymi workami na śmieci.
Przyniesiesz mi jeden?
– Okej! – Podbiegł we wskazane miejsce i wyszarpnął worek. Wyciągnął
co najmniej trzy następne, zanim go uwolnił.

– Dzięki – powiedziałam, gdy mi go przyniósł.

– Mogę zapakować do niego te obrusy?

– Pewnie, to mi pomoże. Tylko weź takie, które już zostały zmyte.

Kiwnął głową.

– Sophie! – zawołała Micah. – To nasza piosenka!

Wsłuchiwałam się w nią przez moment – przyjaciółka określała tak wiele

piosenek, a chwilowo nie miałyśmy żadnej.

– Nasza ulubiona! – odparłam.

Lance, współpracownik Micah, przekręcił tekst, a ona parsknęła śmiechem.

Kiedy przechodziłam obok niej, żeby podnieść zapomniany tulipan, spytała
szeptem:

– A tak w ogóle, gdzie się zmył Kyle? Już pojechał?

– No.

Zupełnie, jakby potrafiła czytać w moich myślach (zresztą prawdopodobnie

tak było), powiedziała:

– Jestem pewna, że ty też się z nim nie pożegnałaś.

Zmarszczyłam nos, ona uśmiechnęła się ironicznie.

Mój brat zapełnił obrusami wielki czarny wór na śmieci i z nim

w ramionach szedł chwiejnie do kolejnego stołu.
– Gunnar, na ten worek już wystarczy, zacznij kolejny. – Poszłam mu jakiś
przynieść, ale kiedy się odwróciłam, było już za późno. I Gunnar, i jego wór
obrusów lecieli na podłogę.
– Przepraszam, Sophie! – powiedział brat.

– Nie przejmuj się. Nic ci się nie stało?

– Stało, upuściłem wszystkie obrusy.
– Dobrze, że nie były ze szkła – zauważyłam. – Po prostu je pozbierajmy. –
Ponownie napełniliśmy worek i już miałam zanieść go do furgonetki, gdy
zobaczyłam w drzwiach Caroline.
– Sophie, czy to twój brat? – Ruchem głowy wskazała Gunnara,
rozmawiającego akurat z Micah i Lance’em.

– Tak.
– Był tu przez cały wieczór?

– Nie, przyjechał pod koniec. Moja mama nie dogadała się z opiekunką. –
To znaczy, z żadną nawet nie planowała się dogadywać.

– Jemu nie wolno wykonywać jakiejkolwiek pracy. Gdyby coś mu się tu

stało…

– Masz rację. Przepraszam.

Obejrzałam się na Gunnara, a Caroline dodała:

– Sophie, jeszcze jedno, nigdy więcej nie zabieraj go do pracy.

Ścisnęło mnie w dołku.

– To już się nie powtórzy. – Chciałabym wierzyć w swoje zapewnienie, ale
wiedziałam, że nie mam wpływu na takie sytuacje.
– Dziękuję. I spokojnej pracy. Widzimy się w tym tygodniu w sklepie. –
Uśmiechnęła się i poszła do swojego samochodu. Caroline nigdy nie
zostawała na sprzątaniu. Od tego miała mnie.
Dźwignęłam przeładowany wór i ruszyłam do furgonetki. W myślach
zrzędziłam, że gdybym pracowała w Modyfikacjach Minnie, a nie
w kwiaciarni, miałabym już o wiele więcej doświadczenia w pracy
projektantki mody. Przechodząc przez hol, usłyszałam, że June z kimś
rozmawia. Zatrzymałam się, przenosząc ciężar worka na biodro.

– June, jeszcze raz dziękuję za to, że pomogłaś mi dziś z bratem. – Kiedy

już w pełni uporałam się z ustawieniem worka, zauważyłam, że osobą
rozmawiającą z June był Andrew. Siedział z otwartym laptopem na krześle,
a recepcjonistka patrzyła mu przez ramię na coś, co jej pokazywał.
Zerknęła na mnie.

– Nie ma sprawy, kochana. Pozdrów mamę, okej?

– Tak zrobię. – Umilkłam, niemal w oczekiwaniu na to, że Andrew powie
coś złośliwego, ale on w ogóle się nie odezwał. – Okej, dobrze… To ja już…
– Wskazałam głową worek.
June walnęła Andrew w ramię.

– Idź pomóc z tym ciężarem, młoda dama czeka.

– Och, nie, wszystko gra – zapewniłam. – Poradzę sobie.

– Poradzi sobie – powtórzył Andrew.

June znów go rąbnęła w ramię, toteż niechętnie wstał, odkładając laptopa.

Ruszyłam z miejsca, pomimo worka.

– Nie trzeba – oznajmiłam, kiedy chłopak dogonił mnie i sięgnął po mój

pakunek. – Jestem prawie na miejscu.

– Też tu jestem. Daj mi ten worek.

– Łał. Twoje słowa wyzwalają w człowieku potrzebę natychmiastowego
posłuszeństwa. – Szłam dalej.

– Otworzyć ci drzwi? Czy z tym też sama sobie poradzisz?

Przy drzwiach obróciłam się tyłem i pchnęłam je pupą.

– Tak jak z większością rzeczy, które robiłam sama, zanim się pojawiłeś.

Podniósł ręce na znak, że się poddaje.

 – Owszem, udowadniasz, że potrafisz o wiele więcej, niżby się wydawało.
Zrewanżowałam mu się sztucznym uśmiechem.

– Nie mogę się doczekać, kiedy ten rok minie.

– I do tego czytasz w myślach – stwierdził, a potem zawrócił.
Nadal zrzędząc, otworzyłam furgonetkę i z tyłu umieściłam swój ciężar.
Skądś z bliska doleciał do mnie stukot szprych, a gdy się obejrzałam,
zobaczyłam Kyle’a na rowerze Gunnara. Kolana miał na wysokości łokci.
Zataczał powolne kręgi.

– Cześć – powiedziałam zaskoczona. – Myślałam, że pojechałeś.

– Nie pojechałem.

– Ten rozmiar roweru idealnie ci pasuje.

– Też tak myślę. – Zatrzymał się przy mnie z szurnięciem tylnej opony, po
czym opuścił nogi na ziemię. – Jest prawie taki fajny jak moja druga bryka.

Postukałam się palcem w usta.

– Twoja druga bryka?

– Mustang. – Ruchem głowy wskazał samochód zaparkowany trzydzieści

metrów dalej, na tyłach parkingu, pewnie w trosce o to, żeby nikt nie
porysował lakieru.

Przekrzywiłam głowę, zastanawiając się, czy mówi poważnie.

– Żartowałam. Wiem, jakim samochodem jeździsz… Zapomniałeś?
– Racja. Na tak. – Wyprostował się, wymachem wyciągnął spod siebie
rower Gunnara i władował go na tył furgonetki.

– Dzięki – powiedziałam.
– Nie ma za co. Do zobaczenia w szkole.

– Do zobaczenia. – Serce zaczęło mi walić. Przyszła pora, żebym zapytała,

czy chciałby, żebyśmy znów gdzieś wyskoczyli, i tym samym dowiodła
Micah, że nie poprzestałam na słowach. Ale zamiast tego patrzyłam, jak
odchodzi. Nie musiałam przecież pytać go już teraz. Czasu będzie dość.

Kiedy wróciłam do budynku, gwar w recepcji jeszcze się zwiększył.

Powiedziałam sobie, że odwrócę wzrok, kiedy będę ich mijać, ale nie
posłuchałam własnej rady. Do June i Andrew, siedzących przy jego laptopie,
dołączyli Micah, Lance i Gunnar. Co takiego interesującego miał w sobie ten
sprzęt? Duma zabroniła mi zapytać. Ale Micah i tak mnie zauważyła.
– Soph, chodź tutaj zobaczyć. Andrew już zaczął robić stronę mojemu
tacie.

Podeszłam, żeby z grzeczności zerknąć na komputer, ale to, co zobaczyłam

na ekranie, przykuło mój wzrok. Tło stanowiło zachwycające zdjęcie jakiegoś
dania o żywych barwach wyłożonego na talerz, a nazwa firmy biła po oczach
wielkimi grubymi literami. U góry strony widać było przyciski i Andrew
zaraz kliknął w jeden z nich, oznaczony napisem Wydarzenia. Zdążył już tam
umieścić fotki z dzisiejszej kolacji walentynkowej. Naprawdę dobre zdjęcia.
– Są superanckie – stwierdził Gunnar.

Rzeczywiście były super. Na wielu z nich było jedzenie, ale dało się też
zobaczyć niektórych gości. Stare twarze, pomarszczone w radosnych
uśmiechach, i młode, wdzięcznie roześmiane. Znalazło się nawet zdjęcie
tulipana. Na zbliżeniu widać było same różowe krawędzie, ale mnie
zachwyciło.
– Kto dzisiaj fotografował? – zapytałam, starając się, by wyszło to tak od
niechcenia. Żadnego fotografa nie zauważyłam.

– Ja – odpowiedział Andrew.
– Jak? – Jak ktoś tak bezrefleksyjny jak Andrew mógł tchnąć w zdjęcia tyle
życia?

– Telefonem – odparł. – Ma w sobie takie urządzenie, które się nazywa

aparat.
– Chodzi o to…
 – Chodzi o to, że są naprawdę dobre – odezwała się Micah, bo nie
dokończyłam. – Moja komórka nie robi takich zdjęć.

– Może to kwestia obsługującego – zasugerował Andrew, patrząc z ironią

na Micah.

– Nie wątpię, że to prawda – odparła z uśmiechem.

Przewróciłam oczami.

– Litości.
– Pokaż nam swoje inne zdjęcia – zaproponował Lance.

No i zaczął się seans Andrew. Wszystkie miejsca, które chłopak odwiedził

w ciągu ostatnich kilku lat, jedno po drugim. Głównie były to wielkie miasta
– Nowy Jork, San Francisco i Londyn, ale też i spokojniejsze miasteczka,
piękne stoki wzgórz i samotne chatynki.
– Widać, że dużo podróżujesz – stwierdziła Micah. Ona nie znosiła takich
wędrówek. Nadmiar zmiennych, występujący przeprowadzkach, budził w niej
niepokój. Najchętniej nie ruszałaby się z Rockside i na wieki pracowała dla
swojego taty.
– Mój tata uwielbia podróżować – wyjaśnił Andrew. – I zwykle mnie ze
sobą zabiera.

– A gdzie twoja mama? – zapytał Gunnar.

– Mamy nie ma – odpowiedział po prostu Andrew. – Odeszła, kiedy tacie

posypała się kariera.

– Ooo – wyrwało mi się niemal bezwiednie. Andrew spojrzał na mnie

zaintrygowany.
– O co chodzi? – zapytał.
Potrząsnęłam głową.

– O nic – odparłam chłodno. Andrew nie musiał znać szczegółów mojego

życia, na przykład takich jak to, że mój tata też odszedł, chociaż nie aż z tak
płytkich powodów.
Andrew nadal prezentował nam na ekranie przegląd swoich zdjęć. Jedno
z nich przedstawiało samolot przecinający zachmurzone niebo.

– Łał – powiedział Gunnar. – Kiedyś pojechaliśmy do Birmingham na

pokaz lotniczy i widziałem samolot – dodał jak klasyczny dzieciak
z prowincji, którym w istocie był.
– Czekaj, ty nigdy nie leciałeś samolotem? – zapytał Andrew. Nasze
spojrzenia się spotkały. W jego oczach jarzyła się drwina.

Micah, zmieniająca teraz obuwie do pracy na jakieś inne buty, rzuciła:

– Ja tak. W zeszłym roku lecieliśmy do Vegas na imprezę kulinarną.

Samoloty to beznadzieja.

Lance szturchnął ją w ramię.

– Aż tak źle nie było.

Poczułam w żołądku niemiłe palenie.

– Jedziemy, Gunnar – powiedziałam. – Robi się późno.

Lance spojrzał na Micah i Andrew.

– Gotowi załadować firmową furgonetkę?

– Tak – potwierdził Andrew. Zamknął laptop, wsadził go pod pachę
i wyszedł, nie oglądając się za siebie.
Zabrałam brata i poszliśmy do stołówki po parę ostatnich rzeczy. Kiedy
przechodziliśmy z Gunnarem przez parking, patrzyłam, jak Micah, Lance
i Andrew noszą do otwartej furgonetki wielkie tace pełne naczyń.
– Przepraszam, że przeze mnie nie możesz spędzić czasu ze znajomymi –
powiedział Gunnar.

– Nie musisz, brachu. Też już jadą do domu.

Tu, w moim miasteczku, od zawsze czułam się nie na miejscu. Jak jakiś
dziwoląg. Sądziłam, że to dlatego, że tu nie pasuję. Powinnam mieszkać
gdzieś, gdzie wiele się dzieje, a energia twórcza buzuje. Próbowałam
przekonać siebie, że kiedy wyjadę na studia, wreszcie poczuję, że odnalazłam
swoje miejsce, ludzi mojego pokroju. Ale patrząc na te wszystkie zdjęcia
Andrew, rozmawiając z nim, widząc w pełnej krasie jego światową pewność
siebie, uświadomiłam sobie, że może przez te wszystkie lata oszukiwałam
siebie.
 Brunch pod chmurką z okazji Dnia Matki
SŁONECZNIK

Rosnąc, słoneczniki przez cały dzień obracają się kwiatami do słońca. A więc
jeśli matka jest jak słońce, a jej dziecko jak kwiat… Dobra, to porównanie
mówi samo za siebie. Matki są superważne.
 Rozdział 7

pierałam się o bok furgonetki kwiaciarni, w ręce miałam otwarty

O szkicownik, a mój ołówek wściekle kreślił linie.

Usiłowałam naszkicować spódnicę. Chciałam mieć w swojej teczce

różnego rodzaju projekty, a jak dotąd czułam, że mogę pokazać zaledwie
jedną lub dwie naprawdę dobre opcje.
Przerwałam i uważnie przyjrzałam się temu, co narysowałam. Nie było
dobre. Warknęłam i pokreśliłam rysunek w sposób całkowicie
uniemożliwiający późniejsze jego poprawienie. Miałam wrażenie, że
natchnienie opuściło mnie pomiędzy Dniem Prezydentów a Wielkanocą.
Zatrzasnęłam szkicownik i rzuciłam go na wierzch plecaka akurat, gdy
Caroline wróciła do samochodu po więcej stroików.
– Twoja matka dzisiaj przyjdzie? – zapytała, podnosząc dwie blaszane
konewki pełne słoneczników. – Powinnaś zrobić sobie w jakiejś chwili
przerwę, żeby z nią posiedzieć. Myślę, że mogę dać ci godzinę wolnego.

Ja także złapałam za dwie konewki.

– Wzięła w restauracji ranną zmianę, więc może się trochę spóźnić, ale
przyjdzie.
– Wspaniale.

Przeniosłam konewki przez park, na stoły ustawione między dwoma

wielkimi dębami. Postawiłam kwiaty i się im przyjrzałam. Nie przepadałam
za blachą. Gdyby to ode mnie zależało, zestawiłabym te wielkie żółte kwiaty
z małymi białymi stokrotkami i białymi różami w malowanych glinianych
słojach. Albo może przezroczystych, wypełnionych wodą, z plasterkami
cytryny. Ale, jak powiedziała Caroline, organizatorka dorocznego brunchu
z okazji Dnia Matki, pani Jewel Jackson będzie zachwycona konewkami.

Wypatrzyłam Micah. Stała przy długim stole i zapalała palnik

podgrzewacza do potraw. Byłam ciekawa, co znajdzie się w menu. Rok temu
na Dzień Matki były muffinki, tosty z jabłkiem i cynamonem, owoce,
mrożona herbata i masa bekonu. Jeśli decyzje należały do Jetta Harta, a tego
byłam pewna, pod tymi srebrnymi pokrywkami nie należało się dziś
spodziewać żadnego bekonu.
Przeszłam po trawie, aż znalazłam się niedaleko.
– Hej, koleżanko.

Micah okręciła sobie zapalarkę wokół palca i nacisnęła spust.

– Widać, że czujesz się już lepiej – stwierdziłam. W piątek nie było jej
w szkole przez jakąś grypę żołądkową, której na szczęście nie podłapałam,
choć dzień wcześniej przy obiedzie piłyśmy napój na spółkę.
– Bo wrócił mój talent do żonglowania zapalarką? – upewniła się.

– To był główny trop.

Uśmiechnęła się.

– Czuję się o wiele lepiej. Dzięki, że przyniosłaś mi wieczorem notatki

z historii.
– Oczywista sprawa. Zwłaszcza że odkąd usłyszałam o ciasteczkach
twojego taty, szukałam pretekstu, żeby was odwiedzić.

– A ja myślałam, że tak się o mnie martwiłaś.

– No tak. To też. – Przeczesałam dłonią włosy, sięgające już za ramiona.
Przekrzywiła głowę.

– Co masz na ręce?
– Słucham? – Sprawdziłam i zobaczyłam ślady ołówka po szkicu.
Roztarłam je. – Nic. Absolutnie nic.
Usłyszałam za sobą jakiś męski głos.
 – Te dekoracje są jeszcze lepsze niż poprzednio.
Gdy się odwróciłam, zobaczyłam Andrew, niosącego na stół jakieś danie.
Nie widziałam Andrew Harta – ani jego taty – od Walentynek, i przez te
miesiące zdążyłam już przekonać samą siebie, że przesadzałam. Andrew
pewnie nie był wcale taki zły, jak mi się wydawało.
– Dziękuję – odparła Caroline, ustawiając kolejny stroik.

– No co? – zapytał Andrew, widząc, że się na niego gapię. – Facet nie

może powiedzieć komplementu? Na przykład, ładna spódniczka.

Spódnicę miałam czarną w małe pomarańcze i zestawiłam ją

z pomarańczowym sweterkiem o krótkich rękawkach, którego dół obszyłam
koronką. Zapinałam go pod szyję i nosiłam jak bluzkę.
– To mój tata zasugerował, żebyś spróbowała się dostroić do dzisiejszego
menu? – dodał.
A może jednak nie przesadziłam.

– Twój tata naprawdę rozmawia z ludźmi, których uważa za gorszych? Czy

tylko na nich warczy? – odcięłam się.

Po Walentynkach pojechałam do domu i wygooglowałam Jetta Harta.

Micah się nie myliła, miał koneksje. Fotografował się z całym mnóstwem
celebrytów – od gwiazd filmowych po modelki. Potem obejrzałam sobie na
Netfliksie kilka odcinków Gotuj z Hartem i przypomniałam sobie, jak
opryskliwy i odpychający może być jako szef kuchni. Dlatego nadzieje, że
wykorzysta swoje znajomości, żeby mi pomóc, były raczej mikre.
Andrew nie złapał się na zarzuconą przeze mnie przynętę, ale zacisnął
szczęki, wiedziałam więc, że go zabolało.

Micah zamachała zapalarką jak chorągiewką.

– Serio? Zamierzacie być wkurzający na kolejnej imprezie? Może by tak
zapanował pokój? – W odróżnieniu ode mnie w ciągu minionych miesięcy
widziała się z Andrew na trzech prywatnych imprezach z cateringiem. Na
imprezach, które obyły się bez kwiatów. To ona powiedziała mi, że chłopak
jest sympatyczniejszy, niż zapamiętałam. Myliła się.

– Mam co robić – odparłam. – Skupię się na sobie.

– Słowo? – zapytał Andrew.

Micah strzeliła go łokciem tak, że stęknął, a potem nastąpiło:

– No co?

Otrząsnęłam się z tego wszystkiego i wróciłam do furgonetki po ostatnią

parę konewek. Poradzisz sobie dziś z Andrew Hartem, powiedziałam sobie.
Jesteś profesjonalistką.
Kiedy postawiłam konewki na odpowiednich stołach, Caroline wręczyła mi
arkusz żółtego papieru.
– Turniej! – powiedziała tonem, z którego przebijało podekscytowanie tym,
co ma nastąpić.

Racja. Zapomniałam, że w brunch z okazji Dnia Matki zawsze wpisane

były jakieś zawody. U góry strony widniały słowa: Jak silna jest Wasza więź?
Pod tym tytułem następowała lista pytań, od ulubionego jedzenia, poprzez
ulubione filmy, po stałe zachowania przed snem.
– Po jednej stronie odpowiedzi matki, po drugiej córki – wyjaśniła
Caroline. – Potem się je porównuje. Drużyna, która uzyska najwięcej
punktów, wygra naszą doroczną nagrodę.
– Talon upominkowy do Grillbaru u Hanka?

– Oczywiście.

Bo nic tak oddaje uczuć do matki jak karta upominkowa do Grillbaru. Ale
nie powinnam być za surowa. Sama wprawdzie postawiłabym na talon do
spa, ale w miasteczku nie było takiej instytucji. Najbardziej zbliżoną
propozycję stanowiłoby studio paznokcia, ale i ono znajdowało się pół
godziny drogi od Rockside.
– Fajnie, prawda? – zapytała Caroline.
 – Owszem, powinno być fajnie. – Zwróciłam jej kwestionariusz.
Dokonała ostatniego przeglądu stołów i kwiatów.

– W furgonetce mamy jeszcze rezerwowe kwiaty, prawda?

– Tak – potwierdziłam.
– To dobrze, bo na stole z jedzeniem przydałoby się jeszcze troszkę czegoś.
Weź tak z tuzin słoneczników, obetnij im łodygi, a same kwiaty rozłóż
gustownie wokół podgrzewaczy, dobrze?
Przytaknęłam.

Wysokie słoneczniki czekały w wysokim wiadrze z tyłu furgonetki.

Wyciągnęłam jeden, przekręciłam kwiatem do dołu, żeby tuż przy nim odciąć
łodygę, potem odłożyłam go na bok. Sięgnęłam po kolejny słonecznik.
Odwróciłam do góry nogami i wygładziłam płatki. Zakręciłam łodygą,
patrząc, że rozkładają się jak spódniczka miniaturowej tancereczki.
Wyobraźnia zaraz podsunęła mi obraz: tuzin tancerek pomykających po
scenie w zwiewnych spódniczkach z jasnożółtego tiulu, błyskających żółtymi
balerinkami, u nóg wiją im się wstążki, a wszystko usłane jest płatkami
kwiatów. Potrząsnęłam głową. Zbyt łatwo się rozpraszałam.
Dokończyłam dzieło dekapitacji i zaniosłam te piętnaście słonecznikowych
głów na stół z jedzeniem, przy którym Micah i Andrew akurat się z czegoś
zaśmiewali.

– Nie zrobiłeś tego – stwierdziła.

– Właśnie, że zrobiłem – zaprzeczył.

– Udowodnij.
– Co, myślisz, że zrobiłem sobie zdjęcie? – zapytał.

– Ty wszystko fotografujesz – odparła.

– Kpisz z moich talentów fotograficznych?

– Nie, nic im nie można zarzucić. Śmieszy mnie tylko to, że robisz aż tyle
zdjęć.
– W związku z pracą – zaprotestował.

– Nieważne – ucięła Micah. Odwróciła się do mnie. – Twoja kolej, Soph.

Położyłam trzy kwiaty i właśnie usiłowałam orzec, czy to będzie wyglądało
dobrze, czy komicznie.

– Na co?

– Obstawiaj.

– Co? – Wydawało się jej, że śledziłam ich rozmowę?

– Andrew powiedział, że wsadził język do jednego z tych palników, kiedy

ten się palił.

– Tak – oznajmiłam.

– Tak, czyli co? Uważasz, że to zrobił? Temperatura wynosi w nich z tysiąc

stopni. Płomień jest aż niebieski!

– Tak – powtórzyłam.

– Widzisz, ona mi wierzy – podkreślił Andrew.

– Wierzę, że byłbyś tak głupi.

Micah parsknęła śmiechem, a potem zacisnęła wargi i powiedziała:

– Soph, to było wredne. – I znów się zaśmiała.

– Dzięki – powiedział jej Andrew. Potem zwrócił się do mnie:

– To tak rozumiesz skupianie się na sobie?

– Uwierz mi, staram się.

– Jak twojej mamie podobał się prezent? – zapytała Micah, zmieniając
temat. Doskonale jej wychodziło zażegnywanie burz.

Tydzień wcześniej pojechałyśmy razem na zakupy i pomyślałyśmy sobie,

że fajnie byłoby wybrać naszym mamom sukienki na dzisiejszą okazję. Moja
mama raczej nie przejmowała się modą, wytypowałam więc coś chyba
bardziej w jej stylu – rzecz nieprzesadnie elegancką, za to wygodną.
– Jeszcze jej nie odpakowała – przyznałam. – Paczkę zostawiłam na łóżku,
z dopiskiem, że powinna otworzyć, zanim się tu zjawi.
– Fajnie! Na pewno będzie zachwycona!

– Mam nadzieję. – Nie wiadomo czemu w związku z tą sprawą dręczył

mnie jakiś niepokój. – A jak twoja mama?

Micah uśmiechnęła się szeroko.

– Ogromnie się ucieszyła. Kiedy ją wręczyłam, aż się zakrztusiła, a potem

udawała, że to był kaszel.

Też się uśmiechnęłam. Pani Williams była przeurocza.

– Tak przy okazji, śliczny naszyjnik – zauważyła Micah, przechylając się
przez stół, żeby się przyjrzeć wisiorkowi na mojej szyi.

– Dzięki. Dorwałam go we Wszystkim.

– Jak to we Wszystkim? – zdziwił się Andrew.

Micah zatkało.

– Nie byłeś jeszcze we Wszystkim?

– Nie.

Wzniosła oczy ku niebu, jakby się zastanawiała nad wytłumaczeniem

niewytłumaczalnego.
– To sklep, tuż obok miejsca pracy Sophie, a sprzedają w nim…
– Głównie szajs – wtrąciłam. – Badziewie, przynoszone przez ludzi.

– Nie tylko badziewie od ludzi! Kupiłbyś tam też karton mleka. Albo
nowiutki szpadel.
– Czyli wszystko? – zapytał Andrew.

– Dokładnie tak! – potwierdziła Micah.

Uwielbiałam myszkować we Wszystkim. To tam znalazłam połowę swojej
biżuterii i niemal wszystkie ścinki materiałów, które wykorzystywałam przy
projektowaniu odzieży lub jej upiększaniu. W tak małym miasteczku jak
nasze towar rzadko bywał naprawdę przebrany. Ludzie przynosili do
Wszystkiego zawartość swoich strychów i ona tam zostawała.
– Mamo! – zawołała Micah, a potem puściła się biegiem wokół stołów
i przez trawę, żeby uściskać matkę. Pani Williams była niską kobietą
o kędzierzawych włosach, którą córka przerosła już w siódmej klasie. Miała
miedziano-brązową skórę, a włosy strzygła na długość trzech centymetrów,
podkreślając wydatne kości policzkowe i brązowe oczy. Miała na sobie
sukienkę, którą dostała od Micah – zieloną, do kolan. Wyglądała pięknie.
Ponownie skupiłam się na stole i dołożyłam tam jeden słonecznik. Starałam
się ignorować Andrew, którego spojrzenie wciąż czułam na sobie.
Usiłowałam też walczyć z nadmiernie już opadającą grzywką.

– No co? – zapytałam w końcu.

– Twój brat dziś przyjdzie?

– Na brunch z okazji Dnia Matki?

– Czemu nie?

– To nie jest dla synów. To sprawa między matkami a córkami.

– Aha. Tak to sobie ułożyliście.

– Taka tradycja. Tak po prostu jest. A o tradycji dowiesz się więcej, kiedy
doświadczysz reakcji pięćdziesięciu kobiet na brak bekonu.
Podniósł wieko jednego z podgrzewaczy.

– Wiem, że nie pochodzę z Rockside, ale czy nie to nazywa się u was
bekonem?

Mój wzrok padł na pojemnik niemal po brzegi wypełniony chrupkimi

plastrami.

– No dobra, miło, że twój tata czegoś się nauczył po poprzednim razie.

 – Zwłaszcza że niekoniecznie to w tym miasteczku wynaleziono
podawanie bekonu na brunch.

Rozłożyłam na stole kilka ostatnich główek kwiatów, gotowa, żeby się

zmyć.

– Wiesz, Sophie, jaki jest twój problem?

Zesztywniałam i spojrzałam na niego gniewnie.

– Jakiej odpowiedzi musiałabym udzielić, żebyś nie ciągnął tematu?

– Twoim problemem jest to, że masz pretensje do całego świata. Nie jestem
pewien o co, ale próbuję to rozgryźć.

– Pretensje do całego świata? – warknęłam. – Czy ty siebie słyszysz? Kto

tak mówi? Powiem ci, kto. Goście przejęci sobą, którzy nie znają
prawdziwego życia i nie mają pojęcia o prawdziwych relacjach z innymi.
Jeśli mam pretensje, to tylko do ciebie.
Do stołu podszedł Jett Hart, niosąc półmisek zakryty folią. I tak mnie tym
zaskoczył, że o mało co nie wyskoczyłam z siebie.

– Dzień dobry – powiedziałam jednak radośnie. Pewnie za radośnie, jako

że moje nozdrza wciąż jeszcze falowały z oburzenia.
Postawił ten półmisek akurat na trzech słonecznikach. Talerz nie leżał więc
prosto, toteż mężczyzna zmarszczył brwi i go podniósł, żeby zobaczyć,
w czym problem.
– Synu, zabierz je – warknął. I Andrew sprzątnął te trzy słoneczniki, jak
tylko Jett odszedł.

Zgrzytnęłam zębami. Wspaniale. To też zapamiętałam prawidłowo.

Westchnęłam i wyciągnęłam ręce po zmiażdżone kwiaty.

Andrew położył mi je na dłoniach.

– Są trochę duże i bardzo… żółte.

Przez chwilę patrzyłam mu w oczy z niedowierzaniem.
 – Mój żal do świata chyba rośnie.
Ku memu zaskoczeniu, roześmiał się. Normalnie skontrowałby moją
kąśliwą uwagę jakąś swoją. Widocznie zbiłam go z tropu swoim
stwierdzeniem. Przewróciłam oczami i zabrałam się stamtąd z resztą kwiatów
najszybciej, jak mogłam.
 Rozdział 8

runch trwał w najlepsze. Jett Hart i pan Williams troskliwie doglądali

Bjedzenia, jakby ich obecność nadawała mu lepszy smak. Żadnych utyskiwań
nie słyszałam, więc może to działało. Micah i Lance uzupełniali napoje i
odpowiadali na pytania. Andrew dotrzymywał towarzystwa gościom, a przy
tym, jak zauważyłam, robił zdjęcia. Mojej mamy zaś nadal nie było. Stałam
wpatrzona w parking i ponownie sprawdziłam komórkę. Żadnych
SMS-ów o treści: „Przepraszam, będę dużo później”.
Wetknęłam znów telefon w kieszeń spódnicy i popatrzyłam na drogę.
Możliwe, że utknęła w pracy. Swoją robotą nie ratowała nikomu życia ani nic
takiego, ale właściciel restauracji, w której pracowała, niewątpliwie zachował
się, jakby było inaczej. Może lepiej będzie, jeśli w ogóle się nie pojawi;
wtedy ja będę mogła robić swoje i się nie przejmować.

– Gdzie twoja mama? – Micah minęła mnie z dzbankiem soku

pomarańczowego.

Wzruszyłam ramionami, udając, że nie zauważyłam jej nieobecności.

– Przyjdzie – powiedziała Micah.

– Kto przyjdzie? – zaciekawił się Andrew, który musiał akurat teraz

przechodzić obok z telefonem w ręce. Grr.

– Mama Sophie.
– Jak już mówimy o mamach, twoja próbuje mnie namówić, żebym z nią
zjadł, skoro ty nie możesz – zwrócił się do Micah.

– Nie daj się jej oczarować. Sophie nie potrafi się oprzeć mojej mamie.

– To prawda – przyznałam. – Pani Williams ma nade mną władzę.

 – To dlatego, że cię uwielbia – stwierdziła Micah.
– A ja myślałem, że to mnie wyróżniła – zauważył Andrew, kładąc dłoń na
piersi.

– Nic z tych rzeczy – odparłam.

Micah machnęła ręką.

– Nie przejmuj się, Andrew, ciebie też uwielbia. – Zabrała swój dzbanek
i poszła.

– Pani Williams uwielbia wszystkich – zapewniłam go.

– Wiesz, to ty powinnaś dolewać ludziom soku pomarańczowego.
– Już dziś zrobiłeś aluzję do mojej spódnicy. Wpadnij na coś nowego.

W jego oczach błysnęło rozbawienie. Drugi raz dzisiaj docenił mój

dowcip? Nie spodobała mi się ta zmiana. Wolałam jego uszczypliwe kontry.
Unikając jego spojrzenia, znów przeczesałam wzrokiem parking.
– Powinnaś do niej napisać – powiedział Andrew.

– Słucham? – zapytałam. Po czym do mnie dotarło, że wie, kogo

wypatruję. – A ty nie powinieneś robić zdjęć?

Podniósł komórkę i pstryknął mi jedno, potem uśmiechnął się i odszedł.

Posłałam krzywe spojrzenie jego oddalającej się sylwetce.

Nadszedł czas, bym zajęła sobie głowę pracą. Znalazłam Caroline, stojącą
pod drzewem i przewijającą informacje na swoim tablecie.
– Powinnam już zacząć turniej? – zapytałam.

Podniosła wzrok.

– Nie, jeszcze nie. W tym roku znów zaśpiewają dla nas Gloria i jej córka.
Pójdziesz zobaczyć, czy są gotowe?

– Tak, hm… Czy przywiozły keyboard lub jakąś muzykę? –

Zasugerowałam to na naszym spotkaniu roboczym. Ale nie chodziło o to, że
Gloria i jej córka nie za dobrze śpiewają… No, w pewnym sensie. Bo
śpiewały przyzwoicie. Zdecydowanie umiały trzymać się melodii. Tyle że
wiedziałam, iż lepiej wypadną z jakąś muzyką w tle.

– Zdaje się, że ponownie wystąpią a cappella. Ale goście wyraźnie za tym

przepadają. Zawsze słyszę same dobre rzeczy po występie. Dziewczyny są
takie słodkie.
– Okej, idę z nimi porozmawiać. Chcesz, żeby już wystąpiły, jeśli są
gotowe?

– Tak. Dziękuję ci, Sophie. I pozdrów ode mnie mamę.

Moją mamę? Odwróciłam się w samą porę, by zobaczyć, jak jej samochód
wjeżdża na parking. Gdy wysiadła, zobaczyłam, że ma na sobie elastyczne
dżinsy, czarny T-shirt i buty na obcasie. Nie to, co nosiła dziś w pracy, ale
niewątpliwie też nie sukienkę, którą jej kupiłam. Długie, tlenione blond włosy
rozprostowała i puściła luźno.

Wzięłam głęboki oddech i poszłam szukać Glorii. Siedziała przy stole i,

ledwie mnie zobaczyła, zamachała.

– Witaj, Sophie, dobrze cię widzieć! – zawołała. – Po prostu uwielbiam

tegoroczne kwiaty.

– Dziękuję pani – odparłam. Ani projekt wystroju, ani wybór kwiatów nie
były moją zasługą, przypuszczałam jednak, że włożenie ich do konewek też
się liczyło. – Są panie gotowe, żeby zaśpiewać?

– Prawie – odpowiedziała.
– Okej, to jak panie będą, proszę po prostu tam podejść. – Wskazałam
mikrofon ustawiony pod drzym drzewem.

Gloria radośnie kiwnęła głową.

Rozejrzałam się i zobaczyłam nadchodzącą mamę. Czym prędzej wyszłam
jej na spotkanie.

– Hej, kochanie – powiedziała. – Przepraszam, że się spóźniłam.

Uściskałam ją.
 – W porządku. Cieszę się, że dojechałaś.
– Ależ kolorowo dzisiaj wyglądasz – zauważyła.

– No tak. – Popatrzyłam na swoją kreację, potem znów na mamę. –

Znalazłaś prezent ode mnie?

– Tak, to było bardzo urocze. Dziękuję.

Przełknęłam gulę.

– Myślałam, że ją dzisiaj włożysz.

– Ojej! Ale wiesz przecież, że na niezobowiązujące imprezy nie chadzam
w sukienkach.

Miała rację, zdawałam sobie z tego sprawę. Sama już nie wiedziałam,
czemu kupiłam jej właśnie sukienkę. Trzeba było wybrać dla niej jakieś
śliczne buty… albo kartę upominkową. Taka karta to bezpieczny prezent
i niezwiązany z moim gustem.
– Może będę ją nosić po domu? – dodała mama.
Przytaknęłam, jakby było mi to obojętne.

– Chodź coś zjeść – zaproponowałam. – Wyżerki jest tu mnóstwo.

Wzięła mnie pod rękę i ruszyłyśmy przez trawę.

– Jest tu Jett Hart? – zapytała szeptem.

– Tak, jest.
– Przedstawisz nas sobie? Zawsze chciałam poznać kogoś sławnego.
– Mamo, ja go właściwie nie znam. – A raczej on nie zna mnie, chyba że
jako dziewczynę, która stale wchodzi mu w drogę. – A on tak naprawdę nie
jest sławny.
Prychnęła na znak protestu, a potem stwierdziła:

– To wasza druga wspólna impreza i nawet się nie poznaliście? Czemu

jesteś taka nietowarzyska?
 – Nie jestem nietowarzyska.
– Jesteś. Wiesz, gdybyś bardziej dbała o praktykę, lepiej by ci wychodziło
nawiązywanie kontaktów.

– Dobrze sobie z tym radzę. – Przynajmniej w odniesieniu do tych, których

lubię.

– Przypuszczam, że będę musiała sama się przedstawić. Czy to on? –

Wskazała Jetta Harta, nadal stojącego nad potrawami jak jakiś wartownik.

– Mamo, wystarczy, że pomachasz albo coś. Jest naprawdę zajęty.

– Nie wygląda na zajętego.

– Nabierzmy sobie jedzenia, a kiedy dojdziemy do końca stołu, powiemy
mu, że fajnie wyglądało.
Nie słuchała. Kiedy ja brałam talerz, mama pomaszerowała z wyciągniętą
ręką prosto do Jetta,.

– Słynny Jett Hart – powiedziała wymownie. – To dla nas zaszczyt móc

gościć pana w naszym miasteczku.

Jett potrząsnął jej dłonią i obdarzył ją pierwszym uśmiechem, jaki u niego

widziałam.

– Miło mi panią poznać.

– Słyszę, że stara się pan krzewić wśród nas kulturę wymyślnej kuchni?
Wzdrygnęłam się.

– Mamo, mam dla ciebie talerz – zawołałam.

Nawet nie drgnęła.

– Usiłuję wnieść różnorodność śmiałymi smakami – oświadczył, jakby
nagle znalazł się w reklamie międzynarodowej kawy czy czegoś takiego.
A więc po nim Andrew miał to swoje gadane.
À propos różnorodności i śmiałych smaków, przyglądałam się teraz
czemuś, co wyglądało na zielone papryki przecięte na pół i wypełnione
jajkiem na twardo. Obejrzałam cały rząd potraw w poszukiwaniu innego
dania z jajkiem. Zobaczyłam bardzo kolorowy quiche i zaciekawiło mnie, co
zawiera.
– Lubię śmiałość – doleciał do mnie głos mamy. Widziałam, że Jett miał jej
już dość. Skrzyżował ręce na piersi i patrzył gdzieś ponad jej głową.
Pomyślałam, czy jej nie zaciągnąć z powrotem do kolejki, ale w tym
momencie najlepiej było zwracać na siebie jak najmniej uwagi.
Jett w końcu sam się od niej uwolnił.

– Przepraszam, muszę iść coś sprawdzić.

Mama podeszła do mnie i wzięła talerz.

– Wcale nie jest taki zły, jak go opisywałaś – oznajmiła.

– Ćśś – zaprotestowałam.
Rozejrzała się.

– Kto miałby nas podsłuchać? – I wtedy jej spojrzenie padło na Andrew

Harta. – Kto to taki?
– Kto? – Doskonale wiedziałam, o kogo pyta, nie rozumiałam za to, czemu
udaję, że nie wiem.

– Jak to kto? Szerokie bary, świetna fryzura, do tego przystojniak jak

diabli.

– Mamo, on ma siedemnaście lat.

– Dziecko, ani myślę się z nim umawiać. Po prostu zapytałam, kto to,
w uznaniu dla jego nieprzeciętnych walorów.

– To syn Jetta.
Przekrzywiła głowę i znów spojrzała na mnie.

– Jett ma syna? Jak to się stało, że dotąd nawet o nim nie wspomniałaś?

– Nie mówiłam ci o nim?

 – Nie, nie mówiłaś. To oznacza jedną z dwóch rzeczy: albo ci się spodobał,
albo go nie znosisz.

– Albo w ogóle nie zawracam sobie nim głowy.

– To odpada. A więc która opcja?

– Żadna, mamo. Możemy już zjeść?

W tym momencie Gloria i jej córka zaczęły śpiewać, a ja w duchu

podziękowałam im za przerwanie naszej wymiany zdań.
Mama przeszła wzdłuż rzędu potraw i każdej wzięła po trochę.

– Uch! – rzuciła po chwili. – Czemu Caroline wciąż daje im tutaj śpiewać?

– Mamo. Ćśś. – Wypadły naprawdę nieźle. Popracowały nad sobą.

– Siedziałam cicho – szepnęła. – Rzecz w tym, że znoszę Glorię od czasów

licealnych. A ta kobieta nie umie nie fałszować. Wiesz, że śpiewała hymn
narodowy na prawie wszystkich meczach futbolowych? A ty uważasz, że to
ja lubię zwracać na siebie uwagę.
– Nigdy tak nie mówiłam – mruknęłam.

– Potrzymaj – poleciła, wręczając mi swój talerz.

– Dlaczego?

Piosenka się skończyła, a moja mama pomaszerowała prosto do Glorii.

Kiedy dotarło do mnie, co zamierza zrobić, musiałam na szybko szukać
miejsca, żeby odstawić talerze.
– Dzień dobry wszystkim – powiedziała mama do mikrofonu. – Jak się
dzisiaj miewacie?
Doczekała się tylko jednego okrzyku radości. Przedarłam się między
stołami, kierując się w jej stronę.

– Chciałabym teraz zaśpiewać wam piosenkę Jesus, Take The Wheel

uroczej Carrie Underw…
Wyrwałam jej mikrofon.
 – Ona tak tylko żartuje. Czyż moja mama nie jest dowcipna? Smacznego
brunchu, drogie panie. Poproszę o brawa dla tej uroczej uczty, którą
przygotowali dla was panowie Williams i Hart.
Wyłączyłam mikrofon do wtóru niewielkiego aplauzu.

– Och, nie patrz tak na mnie. Było wesoło – powiedziała mama i zostawiła
mnie z mikrofonem w ręce.

Tuż koło mnie pojawiła się Micah.

– Już w porządku – oznajmiła, ściskając mnie za ramię. – Załagodziłaś
sytuację.

– Myślisz? – zapytałam, wdzięczna za jej zapewnienia, choć wiedziałam,

że kłamie jak najęta.

– Jest dobrze. Mam go gdzieś schować? – Ruchem głowy wskazała

mikrofon.

Przekazałam go jej.
– Tak, proszę.

– A ty chyba powinnaś pójść ratować Andrew.

– Co takiego? – Moja głowa sama gwałtownie się obróciła i zobaczyłam,

że moja mama, z talerzem w ręce, zmierza prosto do Andrew.

– Mamo! – zawołałam. – Nasz stół jest tam.

Nie słuchała. Zostawałam coraz bardziej z tyłu, a ona kroczyła, aż wreszcie

się przed nim zatrzymała.

– Młody człowieku – zwróciła się do Andrew. – Idziemy.

I on poszedł za nią.
 Rozdział 9

o nie wytrzymam, jeśli mama raz jeszcze zaśmieje się z jakiejś głupoty
N wypowiedzianej przez Andrew. Odkąd usiadł z nią przy naszym stole,
pokazał jej już masę zdjęć (łącznie z tym, na którym obrzucam go
spojrzeniem, jakie w swoim odczuciu kierowałam ku niemu nieustannie),
a teraz omawiali jedzenie. W tym brylowała przede wszystkim mama, która
wskazywała kolejne potrawy na talerzu i dopytywała: „A w tym co jest?”.
W oczach Andrew pełgały typowe dla niego drwiące iskierki, toteż – choć był
uprzejmy aż do przesady – wiedziałam, że w myślach poddaje mamę ocenie.
Zauważyłam, że do miejsca, w którym stał mikrofon, podchodzi Caroline.
Rozejrzała się, zapewne w poszukiwaniu tego urządzenia, schowanego
przecież przez Micah. Potem chrząknęła i powiedziała na cały głos:
– Mam dla was wszystkich turniej!

Myślałam, że ja mam go prowadzić. Zaczęłam się podnosić, ale Caroline

machnęła na mnie ręką, jakby przewidziała moją reakcję.

– Zapraszam do niego wszystkie matki i córki. – To skierowała do mnie. –

Wiecie, jaka jest stawka: grill.

– Grill? – zapytał Andrew, kiedy Caroline zaczęła rozdawać arkusze

żółtego papieru i długopisy.

– Grillbar u Hanka – wyjaśniła mama. – Najlepszy grill w miasteczku.

– Jedyny w miasteczku – doprecyzowałam.

– Czyli najlepszy – stwierdził Andrew.

– Właśnie – zgodziła się z nim mama z uśmiechem. Postarałam się nie

prychnąć z oburzenia. Z jakiej racji Andrew podbijał serca wszystkich
bliskich mi osób?
 – Powinny panie spróbować grilla mojego taty – powiedział.
– Niewątpliwie chciałabym spróbować grilla twojego taty, złotko – odparła.

Andrew uniósł brwi i na mnie spojrzał.

– Mamo – upomniałam ją.

– No co? To było stwierdzenie faktu. Gdyby okazał się tak dobry jak jego
fikuśne jajka, na pewno by mi smakował. – Machnęła widelcem nad porcją
quiche’a, którą ledwie tknęła.
– Proszę pani, a w restauracji nie serwują quiche? – zapytał Andrew.

– Mów mi Larissa. I nie, nie serwują. Tamten lokal specjalizuje się

w tłustych jajkach sadzonych, z mnóstwem sera na dodatek.

Caroline wręczyła mamie i mnie żółte kartki.

– Miłej zabawy – powiedziała.

Z westchnieniem przyjęłam kartkę i długopis. Andrew przekrzywił głowę,
żeby widzieć treść arkusza mojej mamy. Przesunęła ten papier między ich
oboje.
– Powinieneś mi pomóc odpowiedzieć na niektóre pytania o Soph –
oznajmiła mama.

– W ogóle nie powinien – zaprzeczyłam. – On nic o mnie nie wie.

Andrew podniósł długopis i zwrócił się do mamy:
– Będę pani sekretarzem. – Przyjrzał się pytaniom, potem zaczął: – Jaka
jest jej ulubiona książka?
Opuściłam wzrok, pojmując, co się szykuje i że im bardziej będę się przed
tym broniła, tym większą sprawię mu radość. Udałam, że nic mnie to nie
obchodzi, i spróbowałam się skupić na leżącym przede mną arkuszu.
Ulubiona książka mamy? Nie znosiła czytać. Jeśli nie była akurat w pracy,
przesiadywała gdzieś z koleżankami, oglądała jakiś film lub pochłaniała
programy telewizyjne. Tę rubrykę pozostawiłam pustą.
 – Łatwizna – powiedziała mama. – Uwielbia Harry’ego Pottera.
Rzeczywiście ten cykl był mi bliski, ale od czasu, gdy znajdował się na
czele mojej listy, minęło ładnych parę lat.

– Ulubiona muzyka? – zapytał Andrew.

Wpisałam mamie: klasyczny rock.

– Ona lubi pop – odpowiedziała mama. – Taki jak Taylor Swift i ci goście,
co ubierają się jak z lat osiemdziesiątych. Mają w nazwie coś z księżycem.

– Walk the Moon? – dopytał Andrew.

– Może? – odparła mama.
Ponownie była o parę lat do tyłu w kwestii mojego gustu.

– Jaka jest najbardziej krępująca rzecz, jaka jej się przytrafiła? – przeczytał.
Podniosłam rękę.
– Na tę chwilę będzie to wygrana.

Mama parsknęła śmiechem.

– Nie, nie, nie. Mam coś lepszego. Kiedy miała dwanaście lat, wybrałyśmy
się nad jezioro na obchody Czwartego Lipca…
– Mamo, poważnie?

Andrew rozparł się na krześle, jakby szykował się na dobrą rozrywkę.

– I od stóp do głów obrzygała Charliego, który w tamtych czasach strasznie

na nią leciał.

Ukryłam twarz w dłoniach.

– Biedny Charlie – zauważył Andrew.

– Biedny Charlie? – Spojrzałam na niego z wściekłością. – Wsadził mi do

kanapki robaka ze swojej przynęty na ryby! Należało mu się.

– Andrew, uważaj. – Mama się zaśmiała. – Nie chciałbyś poznać Sophie ze

złej strony.
 – Chyba już na to za późno.
– Zdecydowanie za późno – zapewniłam go.

Mama rozdziawiła usta, a potem przewróciła oczami.

– Ona tak żartuje.
– Absolutnie nie żartuję.

– Wróćmy do pytań. – Andrew ponownie nachylił się nad kartką.

– Co Sophie lubi robić w deszczowy dzień?

Mama zmrużyła oczy w zastanowieniu.

Kiedy pada, lubię prowadzić auto. Właśnie tak. Lubię wsłuchiwać się
w stukanie kropli o metalowy dach samochodu. Czasami parkowałam nad
jeziorem, nad kanałem lub przy zabytkowej budowli w centrum miasteczka
i obserwowałam krople deszczu odbijające się od kałuż albo na wodę lejącą
się z okapów.
– Ona nie znosi deszczu. Grzmoty ją przerażają.

Spojrzałam na mamę zaskoczona. Nie bałam się grzmotów. Już nie. I nagle
sobie uświadomiłam, że mama nic nie wie o mnie z ostatnich dwóch lat. Jej
wiedza zatrzymała się pięć lat temu.
Nadal żyła latem, kiedy odszedł mój tata. Od tamtej pory już na nic nie
zwracała uwagi. Nie powinno mnie to dziwić. I nie zdziwiło. Po prostu do tej
pory nie miałam na to dowodów. Andrew gapił się na mnie, więc rozluźniłam
się i spróbowałam przybrać neutralny wyraz twarzy.
– Naprawdę? – zapytał.

– Co naprawdę?
– Boisz się grzmotów?

– Próbujesz oszukiwać? Stawką jest Grillbar u Hanka. – Napisałam

odpowiedź odnoszącą się do mojej mamy: Pić kawę i oglądać czarno-białe
filmy.
 Kiedy podniosłam wzrok, spojrzenie Andrew wędrowało między mną
a moją matką.

– Wy w ogóle nie jesteście do siebie podobne – stwierdził.

Miał, oczywiście, rację. Mama była blondynką o jasnej cerze i niebieskich
oczach. Ja cerę miałam oliwkową, a oczy ciemnobrązowe. Do tego byłam
szatynką.

– Sophie wdała się w ojca – wyjaśniła mama. – Był Włochem.

– Jest, mamo – sprostowałam.

– Co jest?

– Tata jest Włochem.

– Był, jest. – Machnęła ręką, jakby nie widziała żadnej różnicy między
tymi formami.

– Twój tata jest z Włoch? – zapytał mnie Andrew.

– Jego rodzice. On się tu wychował – odpowiedziała za mnie mama.

Możliwe, że złowróżbny ton głosu mojej matki powstrzymał Andrew od

dalszego dociekania, bo spojrzał znów na kartkę i powiedział:

– Okej, proszę pani, kolejne pytanie. Proszę wymienić jeden zły nawyk
Sophie.

Byłam ciekawa, co tu poda. Pięć lat temu moje złe nawyki ograniczały się
do zostawiania brudnych ubrań na podłodze i zasypywania stołu przyborami
plastycznymi. Przyłożyłam długopis do papieru i niemal napisałam: Moja
mama myśli tylko o sobie. Powstrzymałam się jednak i zamiast tego
wybrałam: Wiecznie się spóźnia.
– Może tutaj ty powinieneś odpowiedzieć – zwróciła się mama do Andrew.
Skrzyżowałam ręce na piersi i spojrzałam na niego wyzywająco,
sygnalizując: Lepiej nie. Ale wiedziałam już, że jego złym nawykiem jest to,
iż nie słucha, oczywiście więc odpowiedział na pytanie.
 – Zły nawyk? – zagryzł wargi z zmrużył oczy. – Jest zbyt pochopna
w ocenach. Albo uparta – powiedział. – Albo zamknięta w sobie.

– Miałeś wybrać jeden – upomniałam go.

– Nie mogłem się oprzeć.

– Nigdy nie możesz. – Wyrwałam mu z ręki kartkę. – Myślę, że już

kończymy. I tak nie możemy wygrać, bo pomagałam układać ten quiz. –
Wcale tak nie było, ale miałam już serdecznie dość.
– To fatalnie – stwierdziła mama. – Zdecydowanie byśmy wygrały. –
Podniosła arkusz, na którym pisałam i przyjrzała się moim odpowiedziom. –
Tak, wygrałybyśmy. Moja córka dobrze mnie zna. – Przekazała go Andrew,
jakby chłopak był zainteresowany detalami jej życia. – Soph, nie wymieniłaś
najbardziej krępującej chwili w moim życiu.

– Bo nic mi nie przyszło do głowy. – Zastanawiało mnie często, czy moja

mama zna to uczucie. Wiedziałam, że czuła się upokorzona, kiedy mój tata
zostawił ją, żeby otworzyć w Południowej Kalifornii sklep dla surferów,
czym spełnił swoje odwieczne marzenie – marzenie, w którym najwyraźniej
nie było miejsca dla niej (ani jego dzieci). Oboje stale powtarzali, że pobrali
się za młodo. Ledwie znali sami siebie. Ale upokorzenie to nie to samo co
skrępowanie. Tak czy inaczej, nie widziałam powodu, żeby zapisywać to na
jasnożółtym papierze, by mieć szansę na talon na grilla.
 Rozdział 10

ophie! – zawołał jakiś radosny głos.

S Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam podchodzącą do naszego stołu
Janet Eller – drobnej budowy dziewczynę z burzą loków na głowie. Od
zawsze mieszkała przy naszej ulicy.
– Janet! – ucieszyłam się. – Cześć. Co u ciebie? Gotowa na wielki dzień za
miesiąc?

– Janet wychodzi za mąż – wyjaśniła mama.

– Gratulacje – odezwał się Andrew.

– Dziękuję – odparła Janet, przeczesując dłonią loki. – I nie, wcale nie
jestem gotowa. Czuję się jak kurczak po odrąbaniu głowy. Biegam w kółko
bez żadnego celu.

– Wszystko się ułoży – zapewniłam.

– Miałam nadzieję, że zrobisz mi bukiet.

– A to nie Caroline komponuje kwiaty?

– Owszem, ale do mojego bukietu chcę konkretnie ciebie.

– Dlaczego mnie? – Nie komponowałam wiązanek. W sklepie mi się to
zdarzało, ale tylko dlatego, że musiałam.

– Widziałam kilka kompozycji, które zrobiłaś dla sklepu – wyjaśniła Janet,

robiąc wielkie oczy. – Są świetne. Myślisz, że mogłabyś przygotować próbki,
z których coś bym wybrała?

Krzesło nagle zaczęło mnie uwierać.

– Naprawdę uważam, że przy takim wydarzeniu jak ślub powinnaś polegać
na doświadczonej florystce.

– Sophie – wtrąciła mama. – Janet prosi cię o pomoc. Trochę wiary

w siebie, dziecko.
Janet położyła mi dłoń na ramieniu.

– Posłuchaj matki.

Moja matka właśnie dowiodła na piśmie, że nic o mnie nie wie. Wcale nie
byłam przekonana, czy powinnam jej słuchać. Poza tym miałam niewiele
czasu wolnego; pracowałam nad projektami modowymi, a włożenie energii
w skomponowanie wiązanki mogłoby nadwątlić moją kreatywność. Ale
z twarzy Janet biła taka nadzieja, że złapałam się na tym, iż pytam:
– Masz pomysł, jakie kwiaty byś chciała?

– Nie. Dlatego zwracam się do ciebie. Chciałabym, żebyś zaprojektowała

bukiet, jaki według ciebie będzie wyglądać najlepiej.

– Jaką masz suknię?

– Tradycyjną. Dopasowana góra, rozłożysty dół.

– Białą?

– Oczywiście. Chciałabyś, żeby matka mnie ukatrupiła, zanim pojawię się

w kościele?

Uśmiechnęłam się.

– Okej, naszkicuję ci kilka projektów.

Janet przysunęła sobie krzesło i usiadła.

– Miałam na myśli to… że trochę później – doprecyzowałam.

– Może chociaż kilka szkiców tak na chybcika? – Otworzyła torebkę
i wydobyła z niej notes i ołówek.

– Teraz?
– Proszę. Czuję, jak to mi strasznie ciąży, i chciałabym mieć tę sprawę
z głowy.
– Okej, myślę, że mogę spróbować… – Wzięłam ten notes i przerzucałam
kartka po kartce notatki związane ze ślubem, dopóki nie znalazłam wolnej
strony. Wbiłam spojrzenie w biały papier. Nie tak nachodziło mnie
natchnienie, nie, kiedy trzy osoby wpatrywały się we mnie w oczekiwaniu. –
Powiedziałaś, że to tradycyjna suknia? – zapytałam.

Przytaknęła.
Naszkicowałam zarys.

– Coś takiego?
– Tak – potwierdziła Janet. – Właśnie taki kształt.

Jaki układ kwiatów wyglądałby dobrze przy takiej sukni? Ogarnęłam

wzrokiem jej zarysy i pomyślałam o symetrii.

– Sądzę, że powinnaś mieć bukiet w kształcie kuli. Ja dałabym pastelowe

róże, ciasno do siebie przylegające. Potem może jakąś wstążkę owiniętą
wokół uchwytu i trochę perłowych akcentów wetkniętych między kwiaty. –
Mówiąc, rysowałam. Potem przerwałam, by spojrzeć na projekt.
Przewróciłam kartkę, bo przyszedł mi do głowy kolejny kształt. – Albo taka
bardziej wydłużona forma. Zostawiłybyśmy łodygi i zebrały róże w pęk.
Łodygi można owinąć sznurem pereł lub prześwitującą wstążką. – Kiedy
skończyłam, pokazałam jej rysunki. – Będę potrzebowała trochę więcej czasu
na dopracowanie tych pomysłów, ale to tak na początek.
Twarz Janet promieniała.
– Jak na to wpadłaś? – zapytała. – Są wspaniałe.

– Tak? – Mnie samej zrobiło się ciepło. – Mogę wymyślić inny projekt.
– Nie, poważnie. Te są piękne. Jestem nimi zachwycona.

– Który ci bardziej pasuje?

– Ta kula.
 – Okej. To nad nią będę pracować.
– Będziesz?

– Hm… Tak.
Janet uściskała mnie, a potem ruszyła prosto do Caroline, jakby zamierzała
natychmiast powiadomić ją o swoich planach.

– Tylko popatrz na siebie. – Mama wstała. – Rysujesz i w ogóle.

Gdyby moja mama była spostrzegawcza, zauważyłaby szkicownik

z projektami, który wszędzie ze sobą taszczę. Jakim cudem go jeszcze nie
dostrzegła? Nie chciałam czuć się tym urażona, ale niechciane emocje aż we
mnie kipiały.
Mama rzuciła serwetkę na talerz, a potem wytarła dłonie w tył dżinsów.

– Dokąd idziesz? – Nie chciałam, żeby zabrzmiało to rozpaczliwie, ale

właśnie tak wyszło, co sobie zaraz uświadomiłam.

Wskazała godzinę na komórce.

– Powiedziałam Taryn, że odbiorę Gunnara w południe.

Telefon pokazywał jedenastą trzydzieści. Nagle zaczęła się troszczyć

o punktualność?

Ścisnęła mnie za ramię.

– Do zobaczenia w domu. A ciebie, Andrew, miło było poznać.

– Panią też, proszę pani.

– Mów mi Larissa! – Do samochodu poszła okrężną drogą. To tu, to tam

rozmawiała z ludźmi, ale tak naprawdę meandrowała w stronę Jetta Harta.
Andrew westchnął.
– Twoja mama jest fajna.

Przyjrzałam mu się uważnie. Mówił szczerze? Tylko przytaknęłam.

Ruchem głowy wskazał Janet.
 – To zrobiło wrażenie, Soph.
– Nie mów do mnie Soph. I nie kpij ze mnie.

Potrząsnął lekko głową, jakby się pogubił.

– Kto mówi, że z ciebie kpię?

– Twoja twarz.

– A co do tych bukietów, które narysowałaś, też takie chcesz na swój ślub?

– Widzisz, od razu wiedziałam, że kpisz.

– Tylko zapytałem.

– Oczywiście, że nie chcę takich!

– A czy Janet nie prosiła cię o coś, co według ciebie wygląda najlepiej?
– No i dostała to, co według mnie będzie najlepiej wyglądać na jej
imprezie, w zestawieniu z jej suknią. Mój gust nie ma znaczenia.

– Trochę tak jak przy tych dekoracjach? – Urwał płatek jednemu ze

słoneczników i spuścił go na biały obrus. – Jestem pewien, że w ich
przypadku też padło z twojej strony zero opinii.
– O co ci chodzi?

– Chcesz być projektantką, prawda?

– Nie twoja sprawa, ale tak. – Pewnie Micah mu wygadała. Później ją

zabiję. – Projektantką ubiorów, nie florystką.
– Projektant z prawdziwego zdarzenia we wszystko wkłada cząstkę siebie –
powiedział w zadumie Andrew. – Tak, żeby ludzie, którzy to skończone
dzieło powiedzieli: to projektowała Sophie Evans. Musisz przestać trzymać
się tak ściśle tych wszystkich zasad.
Nie do wiary.

– Wrzuciłeś kilka fotek na komputer i już uważasz się za eksperta od

projektowania i mody? – zapytałam. – Jak na razie nie wyrobiłam sobie
jeszcze nazwiska. Ludzie chcą czegoś odpowiadającego temu, jacy są.
Właśnie o to mnie proszą. A ja nieźle rozpoznaję, jacy oni są i czego chcą.
Naprawdę nieźle.
Podniosłam się i poszłam sobie.

Pomaszerowałam prosto do Micah, która gawędziła z Lance’em przy stole

z jedzeniem. Na mój widok podeszła bliżej, wyraźnie zatroskana.

Strząsnęłam złość ze swoich rąk, potem z całej reszty ciała.

– Uch.

– Ktoś cię znowu dręczy? – Z ironicznym uśmieszkiem obejrzała się na

Andrew. – Zupełnie jakby świetnie wiedział, jak ci zaleźć za skórę. Muszę
poprosić go o wskazówki.
– Bardzo śmieszne. – Mój wzrok przykuła teraz mama, która wciąż jeszcze
rozmawiała z Jettem. Jedną rękę trzymała na jego ramieniu i nachylała się,
coś do niego mówiąc. – Poważnie?

– Co takiego? – zapytała Micah.

– Moja matka. Umrę ze wstydu. Jett poznał już większość mojej rodziny
i za nic nie będzie traktował mnie serio.
– Twoja mama to nie ty – zauważyła Micah.

– Może i nie, ale i tak jedna jest odbiciem drugiej, wiesz? Nasza rodzina
nas określa, Micah, na dobre czy na złe.
 Rozdział 11

MS od taty przyszedł, gdy kierowałam się w stronę drzewa, pod którym

S Micah czekała na wyjście ostatnich gości.

„Cześć, córeczko. Od paru tygodni nie mam od ciebie żadnych wieści. Jak
leci?”

Z tatą łączyła mnie dziwaczna więź. Czy byłam na niego zła, że mógł ot
tak zostawić rodzinę? Tak. A czy rozumiałam jego pragnienie wyrwania się
z małego miasteczka i pogoni za spełnieniem marzeń? Również tak. Dlatego
wciąż miotałam się między goryczą a empatią.
Odpisałam: „Zarobiłam kolejne pięć dyszek na studia”.

„Miło. W takim razie też dodam pięćdziesiątkę do oszczędności, które dla

ciebie odkładam”.

„Dzięki, tato. Jestem w pracy. Pogadamy później”.

„OK, kochanie. XO”.

Delikatnie odrzuciłam telefon na trawę i usiadłam obok Micah.

– Sądzisz, że pani Perkins dałaby radę poruszać się jeszcze wolniej? –

zapytałam – Któregoś dnia może uda nam się opuścić ten park.
Micah zachichotała.

– Tak, akurat przed następnym Dniem Matki.

Zaczęłam zrywać mlecze i splatać je razem.
– Co sądzisz o dzisiejszym jedzeniu? – zapytała Micah. Słyszałam w jej
głosie niepokój, wahanie. Był to pierwszy od miesięcy znak, że wciąż jeszcze
nie w pełni pogodziła się z tym nowym wkładem Jetta Harta w jej
zorganizowane życie.
 – Było świetne – powiedziałam całkiem szczerze. Dobrze, że osobowość
Jetta nie stawała na przeszkodzie jego talentom kulinarnym. – Zdolny z niego
facet.
Uśmiechnęła się z ulgą.
– Też myślę, że było dobre.

– A jak twój tata? Jeszcze się przed tym broni?

– Chyba zaczyna zmieniać zdanie. Nauczył się kilku nowych rzeczy, więc
uznaję eksperyment za udany, bez względu na to, jak się skończy.

– Dlaczego sądzisz, że miałby skończyć się źle? Jeszcze nie minęło pół
roku. Macie dość czasu, żeby zdarzyła się masa dobrych rzeczy.

– Masz rację. – Micah z przekonaniem kiwnęła głową. – Masz rację.

Trąciłam ją ramieniem.

– Oczywiście, że mam.

Lance puścił jakąś muzykę, jak zawsze przy sprzątaniu. Goście już się
całkiem zmyli, a rodzice Micah gibali się między stołami we wspólnym
tańcu.
Odwróciłam wzrok. Podniosłam sznur mleczy, związałam je w wianek
i wręczyłam go Micah.

Uśmiechnęła się i włożyła go na głowę.

– Pamiętasz, kiedy jako dzieci robiłyśmy sobie takie?

– Tak – potwierdziłam.

– Słyszałam, jak Jett mówił coś o dodawaniu ich do zupy, sałatki czy
czegoś takiego.

Skrzywiłam się.

– Mlecze? Serio? To może być trochę za wiele dla tej okolicy.

– No, o jeden przepis poza normę. – Micah zmrużyła oczy. – Czy to…?
 Podążyłam za jej spojrzeniem. Na parking wturlał się Kyle swoim
mustangiem kabrioletem. W zeszłym miesiącu wybraliśmy się z Kyle’em na
jeszcze jedną randkę i okazała się odrobinę mniej niefortunna. To
wystarczyło, żebym go jeszcze całkiem nie skreśliła. Bo coś między nami
zaskoczyło, tyle że wciąż nie potrafiłam stwierdzić co.
W samochodzie była z nim reszta kapeli, Bryce, Jodi i Lincoln. Jodi
siedziała obok kierowcy, Bryce i Lincoln z tyłu. Ale przyjechał z nimi ktoś
jeszcze. Z tylnego siedzenia, spomiędzy chłopaków, sterczała noga. Upiorne.

Kyle zwolnił i podniósł rękę, żeby zamachać.

– Sophie! Micah! – zawołał.

Podniosłyśmy się i ruszyłyśmy na parking. Lance nas wyprzedził. Kiedy
dochodziłyśmy na miejsce, robił rundkę wokół mustanga. Nie miałam
wątpliwości, że Kyle to docenił. W szkole nie należeli do jednej grupy. Lance
uprawiał sport, Kyle’owi odpowiadały bardziej artystyczne klimaty.
– Hejka wszystkim – powiedziała Micah.

– Cze – odparła Jodi.

– A kto… – Właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że noga stercząca

z tylnego siedzenia nie jest ludzka. Należała do manekina. – Co wy
odwalacie?
– Veronica co najmniej przez siedemnaście lat jedynie sterczała w oknie we
Wszystkim. Pomyśleliśmy sobie, że czas, aby obejrzała sobie miasteczko –
wyjaśnił Kyle.
Micah wybuchnęła śmiechem.

– Z głową na podłodze za wiele nie zobaczy – odparłam.

– Co takiego? – Kyle się odwrócił. – Bryce! Veronica spadła, pomóż jej.
Bryce posadził Veronicę. Zauważyłam, że przydałaby się jej nowa kreacja.
Ciekawe, czy pan O’Neal, właściciel sklepu, pozwoliłby mi ją ubrać.
Lincoln otoczył Veronicę ramieniem i pokazał jej teren za nami.
 – To jest miejski park – wyjaśnił manekinowi. – Pewnego dnia może się tu
wybierzesz na doroczny brunch z okazji Dnia Matki.

– A w ogóle pytałeś ją, czy chce zostać matką? – powiedział Kyle.

Uśmiechnęłam się. Kiedy przebywaliśmy sam na sam, był całkiem inny.
Może to nerwy dawały o sobie znać?
– Nie musi chcieć być matką, żeby być mile widziana, Kyle. Przecież
każdy ma matkę – stwierdziłam.

Lance parsknął śmiechem.

– Ale z was banda świrów.

Micah klepnęła w drzwi mustanga.

– Musimy brać się do sprzątania. Bawcie się dobrze z tym tam. – Kolistym
ruchem ręki wskazała samochód i oddaliła się z Lance’em.

Ja się ociągałam.

– Gdzie potem ją zabieracie? – zapytałam.

– Do Dworu Stantonów… albo do Stodoły – odpowiedziała Jodi.

– Dobrej zabawy. – Cofnęłam się kilka kroków.

Kyle obdarzył mnie swoim leniwym uśmiechem.

– Będzie dobra. – I pojechał.

Pierwszym, co zauważyłam po powrocie do ekipy sprzątającej, było to, że
goście zaanektowali i pozabierali wszystkie stroiki (Caroline naprawdę
wiedziała, co robi). Zebrałam więc obrusy i zaniosłam je do furgonetki. Kiedy
otworzyłam tylne drzwi, z ust wyrwał mi się krótki okrzyk zaskoczenia na
widok kogoś siedzącego na podłodze.
Mózg potrzebował dwóch sekund na przyswojenie informacji, że to
Andrew. Miał na kolanach swój laptop, natomiast w rękach mój szkicownik
z projektami.
Poczułam się, jakbym miała bardzo ciężką kulę w żołądku.
 – Co ty tu robisz? – Cisnęłam obrusy na podłogę i wyrwałam mu swoją
własność. – Grzebałeś w moim plecaku?

– Co takiego? Skąd, po prostu tam leżał.

Wprawdzie nawet nie rozsznurował rzemyków szkicownika, ale mimo
wszystko…

– I uznałeś, że masz prawo do niego zajrzeć?

– Nie! – zaprzeczył obronnym tonem. – Nawet go nie otworzyłem. Co to
jest?

– Nic twojego – warknęłam.

Chyba jednak wiedział, nawet bez moich wyjaśnień, bo oznajmił:
– Wiesz, istnieją już niesamowite notatniki elektroniczne, na których
można nie tylko rysować, ale nawet da się robić nimi zdjęcia. Lepiej nadają
się do takich rzeczy.
Czy on ćwiczył ten pogardliwy ton, czy przychodziło mu to samo z siebie?
Popatrzyłam na swój szkicownik, prawie pękający w szwach, i znów
poczułam się jak wieśniara z głębokiej prowincji. Wszystko się we mnie
gotowało. Wsunęłam szkicownik do plecaka i zasunęłam zamek.
– Technologia wszystkiego nie zastąpi. Pewne rzeczy trzeba czuć… –
Powstrzymałam się przed kontynuowaniem tematu. Po co mu to tłumaczę? –
A w ogóle, co ty tu robisz? – zapytałam ponownie.
– Miałem trochę zadań do odrobienia. Do północy muszę przesłać pracę
zaliczeniową. Ostatnie klasówki są tuż-tuż.

– I wybrałeś na to właśnie tył furgonetki kwiaciarni?

– Nie znalazłem nic lepszego niż pogrążona w ciemnościach podłoga
furgonetki bez okien.

– A nie mogłeś tak po prostu wrócić do domu? Naprawdę musisz tu być?

Andrew westchnął.
 – Akurat tak. Nie przyjechałem swoim samochodem. Poza tym ojciec
wymaga mojej obecności na wszystkich imprezach.

– Zdaje się, że próbujesz mnie wkurzyć.

– Naprawdę próbuję tylko odrobić zadania. Wkurzenie ciebie to bonus. –
Nieznacznie się uśmiechnął i wskazał komputer. – Daj mi jeszcze pięć minut.

Otworzyłam usta, nie bardzo wiedząc, czemu dziwi mnie jego tupet.
– Proszę – dodał.
– Masz czas, dopóki nie załaduję tej furgonetki.

Wyprostował rękę i podciągnął rękaw koszuli aż po bark, pokazując

wyraźnie zarysowany biceps.

– Jak dobrze się znasz na ciele mężczyzny?

– Słucham?
– Moja praca jest z anatomii – odparł. – A ty co sobie pomyślałaś?
Pokręciłam głową.

– Że dokładnie wiedziałeś, co robisz.

Roześmiał się.

– Pięć minut.
Podniosłam z podłogi łodygę słonecznika, którą wcześniej przeoczyłam,
i cisnęłam w niego.
– Pospiesz się. – Potem wróciłam do kończenia porządków.

Podeszła do mnie Caroline.

– Dziękuję za kolejną wspaniałą imprezę, Sophie.

– Cieszę się, że wszystko się udało – odparłam.

– A więc to ciebie Janet poprosiła o zrobienie bukietu – powiedziała. To
nie było pytanie.
Momentalnie pojęłam, że nie powinnam umawiać się z Janet bez
wcześniejszej rozmowy z Caroline. Przecież to do niej należała kwiaciarnia,
a teraz czuła się urażona. To było widać.
– Tylko jeśli ty tak zdecydujesz – zapewniłam, starając się ratować
sytuację. – Masz o wiele większe doświadczenie ode mnie. W ogóle to jeśli
zechcesz, żebym się tym zajęła, przyda mi się przeszkolenie.

Dobrze to rozegrałam. Caroline niespiesznie pokiwała głową.

– Janet prawdopodobnie uznała, że od kogoś młodszego może oczekiwać
nowocześniejszych pomysłów. Ale ja jestem na czasie.

– Bez wątpienia.

– W ciągu najbliższych paru tygodni popilotuję cię przy kilku próbnych

bukietach.

– Dziękuję. Będę wdzięczna.

Caroline skierowała się do swojego samochodu, a ja złożyłam razem kilka
krzeseł. Firma, z której zostały wypożyczone, pakowała je teraz na swoją
przyczepę.
Podniosłam z trawy przy stołach z jedzeniem trzy ostatnie obrusy, a gdy się
odwróciłam, omal nie wbiłam się twarzą w tors Jetta Harta. W ostatniej
chwili wyhamowałam.
Już chciałam się przywitać, gdy zapytał:

– Czy to ciebie wcześniej widziałem z moim synem?

– Nie… To znaczy tak… proszę pana. Nie z wyboru.

– On na tych imprezach ma ściśle określone zadania i wolałbym, żeby na

nich się skupiał. – Machnął ręką w moją stronę. – Bez rozpraszania.

– Jemu powinien to pan powiedzieć.

– Mówię to tobie, bo wyraźnie przyda ci się taka lekcja profesjonalizmu.
 Czułam, że policzki mnie palą, a przez to oczy natychmiast zaczęły mi
łzawić. Nie znosiłam tego, że gdy coś mnie złościło, wyglądałam tak, jakby
zbierało mi się na płacz.
– Dobrze wiem, co to profesjonalizm.
– Tak jak twoja matka?

Rozdziawiłam usta i natychmiast je zatrzasnęłam.

– Te imprezy to nie spotkania towarzyskie – dodał. – Zrozumiano?

Obawiałam się, że jeśli powiem za wiele, oczy, w które szczypało mnie

wzburzenie, rzeczywiście zaleją łzy.

– Zrozumiałam doskonale.
Jett odwrócił się, żeby odejść. Lance minął mnie z krzesłami pod obiema
pachami ze słowami:

– Chodząca kupa szczęścia, co nie?

– Zgodzę się z tym, że chodząca, ale raczej taka o charakterystycznej woni,

od której wolę trzymać się z dala.

Lance zaśmiał się i ruszył dalej. Mnie, nie pierwszy już raz, przyszło do
głowy, że powinnam poszukać sobie innej pracy. Takiej, która da mi coś
więcej niż tylko wypłatę.
 Rozdział 12

drodze do furgonetki tak mocno zaciskałam szczękę, że aż mnie

W rozbolała. Po otwarciu drzwi zobaczyłam, że do Andrew dołączyła
Micah. Właśnie wskazywał którąś z kości w jej przedramieniu.
– Micah, ty serio dałaś się poderwać tekstem: pomóż mi pouczyć się
anatomii – zapytałam ponuro?

– To nie był tekst na podryw – zaprzeczył Andrew, a Micah popatrzyła na

mnie wymownie.
– Mniejsza o to. Pięć minut minęło – powiadomiłam Andrew. – Wypad.
Micah przekrzywiła głowę i przyglądała mi się z uwagą.

– Co się stało? Wyglądasz, jakbyś miała kogoś zabić.

– Jego, jeśli stąd nie zniknie. – Ruchem głowy wskazałam Andrew.

Przyjaciółka opadła na kolana, złapała mnie za rękę i wciągnęła do

furgonetki. Potem zamknęła drzwi i poleciła:

– Gadaj.

Przez przednie drzwi wpadało trochę światła, więc nie tonęliśmy w mroku.
Było też jednak na tyle ciemno, że miałam pewność, iż moje oczy giną
w cieniu. To jednak nie oznaczało jeszcze, że miałam ochotę na rozmowę.
Marzyłam tylko o powrocie do domu. Albo, jeszcze lepiej, o wyjeździe do
jakiegoś wielkiego miasta, w którego centrum będę mogła godzinami
przesiadywać na ławce, wsłuchując się w tętniące wokół mnie życie, i nikt nie
będzie wiedział, kim jestem.
– Nie zamykaj się w sobie. – Micah ściągnęła mnie na ziemię. – O co
chodzi?
 – O nic. Aha – spojrzałam na Andrew – poza tym, że z twojego taty
straszny buc, ale to żadna nowina.

– Słucham? – zapytał Andrew.

Micah chyba pojęła, że w towarzystwie Andrew nie powinnam nadawać na
jego ojca. Spróbowała to odkręcić.

– Porozmawiajmy o tym później.

– Co takiego zrobił mój tata? – nalegał Andrew. – Dziwnie na ciebie
spojrzał? Nie, czekaj, czyżby obraził wasze stroiki?

Zgrzytnęłam zębami.
– Obraził moją etykę pracy… i moją matkę.
– Dlatego, że dziś przez cały dzień się do niego przystawiała? Ciągle go to
spotyka, więc ma zero cierpliwości w takich sprawach.

– Wynoś się z mojej furgonetki – zażądałam chłodno.

– Z przyjemnością. – Zamknął komputer, wstał i natychmiast walnął głową

w sufit. Aż go przytkało. To zapewne nie była natychmiastowa zemsta losu,
ale ja tak na to patrzyłam.

– Zaczekaj. – Micah chwyciła go za ramię. – Nie rozstawajcie się tak.

Doszło między wami do nieporozumienia i musimy to rozpracować.

– Żadnego nieporozumienia nie było – oznajmiłam.

– Najmniejszego – potwierdził Andrew.

– Siadaj – poleciła Micah. Andrew nadal stał zgarbiony, trzymając się za
potylicę. Usiadł. Westchnęłam.
Spojrzała na niego.

– A więc z twojego taty wyłazi czasem buc. – Potem na mnie. – A twoja

mama flirtuje z facetami, którzy, jak uważa, potencjalnie mogliby zapewnić
jej bezpieczeństwo. Zgodzimy się przynajmniej co do tego?
Wzięłam gwałtownie kilka głębokich haustów powietrza, potem niechętnie
przytaknęłam. Andrew coś mruknął.
– I już. Czy wszyscy nie poczuliśmy się lepiej, gdy znaleźliśmy
płaszczyznę porozumienia?

Oboje z Andrew zaczęliśmy jednocześnie mówić. Ja o tym, jakim

nieporozumieniem jest ta płaszczyzna, on o ogromnej presji, której
poddawany jest jego ojciec, czy o innych durnych wymówkach.

Micah podniosła ręce i wrzasnęła:

– Dość! – Sprawiała wrażenie pokonanej. – To beznadziejnie, że nie
potraficie się dogadać.

Wywoływanie we mnie poczucia winy wychodziło jej znakomicie.

Zauważyłam, że i Andrew wygląda na odrobinę zawstydzonego. To było coś
nowego.
– Czy to jest to, o czym myślę? – zapytała Micah, wskazując złożoną żółtą
kartkę, leżącą koło jego nogi. Podniosła ją i rozprostowała.

– To wszystko, co chciałoby się wiedzieć o Sophie – wyjaśnił Andrew. –

Zdaniem jej matki.

– A skąd ta kartka wzięła się u ciebie? – spytałam.

– Pomyślałem, że chciałabyś ją mieć.

– Żeby się zapoznać z instrukcją obsługi własnej osoby?

Micah zebrało się na śmiech, a do mnie dotarło, że zaczęła czytać.

– Walk the Moon? Boi się grzmotów?

– Wiem – powiedziałam.
Zanuciła melodię, której początkowo nie rozpoznałam. Potem zaśpiewała:

– Don’t you dare look back, just keep your eyes on me. – Najpopularniejszy
kawałek Walk the Moon. – Pamiętasz, jak uwielbiałyśmy tę piosenkę?

– Taa.
 – Nie udzieliłaś wszystkich odpowiedzi.
– Nie skończyłyśmy.

– Okej, wyzwanie – rzuciła Micah. – Trzeba szczerze odpowiedzieć na

jedno z pozostałych pytań. Ja wybiorę, kto na które.

– Wybierzesz więc też pytanie dla siebie? – upewniłam się. – To ma być

uczciwe?

– I tak wiesz, jakich udzieliłabym odpowiedzi. Jestem otwartą księgą. –

Podniosła kartkę. – To co, wchodzicie w to?

– Jakie to będą pytania? – chciał wiedzieć Andrew.

– Wchodzicie czy nie? – ucięła.
– Ja wchodzę – oświadczyłam, głównie dlatego, że Andrew się wahał,
a moja małostkowość nakazywała mi reakcję całkiem odmienną od tej jego.

– Niech będzie – oznajmił.

Micah uśmiechnęła się szeroko.

– Okay, to najpierw Andrew. – Przeczytała sobie pytania raz i drugi, aż

w końcu zdecydowała, kto dostanie które, bo wreszcie zapytała:
– Czego, mój kolego, boisz się najbardziej?

– Odpowiadania na osobiste pytania – odparł.

Kopnęła go w stopę.

– Odpada, tej odpowiedzi nie przyjmuję. Próbuj dalej.

Zabębnił palcami w nogę.

– Jeśli ja odpowiem szczerze, wy obie musicie tak samo.

Micah podniosła rękę.

– Słowo skauta.
– To nie ten gest, ale co tam – stwierdził. – Najbardziej boję się zawierania
przyjaźni.
 – Co? – zapytała Micah, jakby znowu odpowiedział na odczepnego.
Do dłoni przylgnął mi zabłąkany płatek słonecznika. Zdjęłam go i zwijałam
kciukiem i palcem wskazującym. Skoro nikt się nie odzywał, zapytałam:
– Z powodu tak częstych przeprowadzek?

Spojrzał mi w oczy i ledwie zauważalnie skinął głową.

– Czyli bronisz się przed zbytnim zbliżeniem do innych? – upewniła się

Micah, jakby wcale go o to nie podejrzewała. Mnie nie zaskoczył.

– Tak. Wiecie, nawiązywanie kontaktów wychodzi mi świetnie.

Zaśmiałam się.
– W większości przypadków – skorygował. – Ale jaki ma sens
nawiązywanie bliskich więzi z ludźmi, których i tak będę musiał opuścić?
– Taki – Micah przycisnęła ręce do piersi – że każdy co jakiś czas musi
obnażyć przed kimś duszę.

– Ja nigdy tego nie potrzebowałem – zaprzeczył Andrew. – Moja dusza

siedzi mi na dłoni.

Uśmiechnęłam się ironicznie.

– Micah planuje terminy obnażeń z wyprzedzeniem.

– Prawdopodobnie powinnam – przyznała. – Przydałoby się. Cóż, Andrew,

twój najgorszy lęk się ziścił. Masz koleżanki.
Wycelowałam palec w Micah.

– Tak naprawdę to jedną.

Chłopak się roześmiał.

Micah szturchnęła mnie w ramię i pokręciła głową.

– Nie, poważnie. Już umieściłam cię w arkuszu kalkulacyjnym w kolumnie
Koledzy, zatem to jak wyryte w kamieniu.
– W arkuszu kalkulacyjnym? – zapytał.
 – Tak, to mi pomaga być na bieżąco z ludźmi. W klasach licealnych
w naszej szkole uczy się aż sto pięćdziesięcioro troje uczniów. Wolę mieć ich
uporządkowanych. – Uśmiechnęła się. – Jest tam kategoria tylko dla
przyjaciół. Są uczniowie, którzy są dobrzy z określonych przedmiotów
i chętnie udostępniają notatki. Chłopcy, z którymi się spotykałam, i tacy,
z którymi nie pójdę na randkę, bo zrobiła to wcześniej moja najlepsza
przyjaciółka.
Byłam na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że taki arkusz
kalkulacyjny nie istnieje, a ona tylko się wygłupia.

Andrew przeniósł wzrok na mnie.

– Nawet w tak małym miasteczku trzymacie się zasady, że byli najlepszej
przyjaciółki nie wchodzą w grę?

– Oczywiście. – Micah znów spojrzała na żółtą kartkę, a potem na mnie, ja

zaś nagle zaczęłam się głowić, czemu na to przystałam.

– Sophie, jak reagujesz, kiedy jesteś zła?

Andrew prychnął.

– Ja muszę mówić o swoich lękach, a ona dostaje takie pytanie?

– Każdy w złości reaguje inaczej – odparła Micah. – To może wiele
powiedzieć o człowieku.

– Sądzę, że wystarczająco wiele razy widziałem jej złość, by dokładnie

wiedzieć, jak wygląda – stwierdził Andrew. – Moim zdaniem ona też musi
odpowiedzieć na pytanie o lęk. Obie musicie.

– Nie – zaprotestowałam, a Micah w tej samej chwili potwierdziła;

– Okej.

– Zdrajczyni – wypaliłam.

– On ma rację. Tak będzie uczciwie. Twój największy lęk, Soph.

– Właśnie, wyrzuć to z siebie, Soph – powiedział.
 Ktoś załomotał w tył furgonetki, a ja podskoczyłam. Drzwi otworzyły się
z impetem na oścież i stanął w nich Jett Hart. Najpierw obdarzył mnie
najbardziej lodowatym spojrzeniem wszech czasów, a potem rzekł:
– Drew, jedziemy.

Andrew nie zaprotestował ani nie spróbował ugrać trochę czasu. Po prostu
opuścił furgonetkę i poszedł.

Kiedy wsiedli do drogiego czarnego samochodu i odjechali, Micah

westchnęła.

– To powód twojego największego lęku?

– Jett Hart?

– Nie, ten młodszy.

– Absolutnie nie. On tylko najbardziej zalazł mi za skórę. – Popatrzyłam na
opustoszały parking. – Najbardziej przeraża mnie to, że nigdy nie wydostanę
się z tego miasteczka. – Że jeśli coś osiągnę, to tylko tutaj.
 Ślub Janet Eller i Chada Johnsona
RÓŻA

To bez dwóch zdań najbardziej rozpoznawalny i najpopularniejszy z kwiatów.

Swoją upojną wonią i aksamitną fakturą płatków może i skłania setki poetów,
by kojarzyli ją z miłością i pięknem, ale co by nie mówić, jest
przereklamowana, podobnie jak te skojarzenia. Ludzie chyba często
zapominają o kolcach.
 Rozdział 13

tałam w głównej sypialni starej rezydencji w kolonialnym stylu. Jeśli

S ktoś w naszym miastecznu nie chciał brać ślubu w kościele pozostawał
mu tylko Dwór Stantonów… albo Stodoła. Patrzyłam, jak Minnie dokonuje
ostatnich poprawek kreacji Janet, a panna młoda siedzi na krześle w białej
jedwabnej halce. Minnie zajmowała miejsce przy biurku. Przed sobą miała
przybornik do szycia i rozpostartą klasyczną białą suknię ślubną. Na myśl
o tych korektach świerzbiły mnie palce, bo dokonałabym ich o wiele szybciej.
Ale zamiast tego zaciskałam dłonie na pudełku z bukietem Janet i czekałam
na swoją kolej.
– Patrzysz na Minnie z dezaprobatą? – zapytała szeptem stojąca obok mnie
Micah. Ona także ustawiła się w kolejce. Miała pytanie dotyczące menu,
a Janet, jak się dość szybko przekonałyśmy, nie była w stanie skupić uwagi na
paru rzeczach jednocześnie. Ceremonia miała się zacząć za niespełna dwie
godziny, więc w sumie ją rozumiałam. Zresztą Minnie i tak nie dałaby nam
dojść do słowa. Nieustannie trajkotała o wszystkim, co przychodziło jej do
głowy – o ciągniku, od kilku dni tkwiącym na poboczu Holiday Road,
o uroczystym rozdaniu świadectw szkolnych, które odbyło się przed dwoma
tygodniami, o młodym Harrisie, który dzięki stypendium pana Washingtona
pójdzie na uniwersytet stanowy w Alabamie, i o tym, jak dobrą mają tam
drużynę futbolową.
– Owszem, tak właśnie patrzę – przyznałam.

– Ona ma z siedemdziesiątkę – przypomniała moja przyjaciółka.

– Moje patrzenie z dezaprobatą ma podlegać ograniczeniom ze względu na
wiek?
– Tak. Poza tym myślałam, że już ci przeszło.
 – Jedyna osoba w miasteczku mająca jakiekolwiek pojęcie o projektowaniu
ubiorów odmówiła mi zatrudnienia. Nigdy mi nie przejdzie.

Micah parsknęła śmiechem i natychmiast zakryła usta dłonią, bo Minnie

obejrzała się na nią.

– Przepraszam – powiedziała, a kobieta wróciła do pracy. Micah znów

zniżyła głos. – Ona ma już podwładną, która pracuje u niej od stu lat
i zajmuje się wyłącznie poprawkami. Ty takie mogłabyś robić przez sen.
– Wiem… ale to by dobrze wyglądało w moich cefałkach – westchnęłam.
Co więcej, spędzałabym całe dni przy maszynie do szycia, zamiast się gapić
na kwiaty. Podniosłam pudełko z bukietem.
– I by mnie inspirowało. Potrzebna mi inspiracja.

– Masz problem ze swoim portfolio? Może gdyby nie składało się

z bezładnej masy kartek i przypadkowych śmieci, miałabyś bardziej otwarty
umysł?

Zapowietrzyłam się.

– Śmieci? W moim szkicowniku takich nie ma. I właśnie tak najlepiej mi

się pracuje. W chaosie.

– Sophie? – zagaiła Janet, gdy Minnie na trochę umilkła. Wyglądała przez

okno na tylny dziedziniec, na którym uwijali się ludzie przygotowujący
ceremonię. – Myślę, że będzie padać. A nie powinno. Liczyłam, że słońce
będzie chylić się ku zachodowi, upał zelżeje, a dzień okaże się idealny na
ślub.
– Nie będzie padać. – Moja pewność w tym względzie wynosiła
siedemdziesiąt procent. No dobrze, pewność aplikacji pogodowej w mojej
komórce. Prawdopodobieństwo wystąpienia opadów szacowała na trzydzieści
procent, tylko niebo jakoś nie potwierdzało tej prognozy. Wyglądało jak
wycięte z horroru.
– Trochę deszczu by się przydało – zauważyła Minnie. – Taka dziś
duchota. Ostatnio, kiedy było tak gorąco, przerwa w dostawie prądu objęła
pięć miejscowości, a biednej pani Frieson, cześć jej i chwała, zmarnowała się
cała lodówka mięsa przeznaczonego na przyjęcie.

W oczach Janet pojawiła się panika.

– Nie odetną nam prądu. Nie ma aż takiego upału – stwierdziłam. –
A z takim niebem zdjęcia wyjdą piękne.

– Ależ w deszczu nie da się robić pięknych zdjęć. Wszystko będzie mokre,
przesiąknięte, ociekające wodą. – Janet wskazała swoje włosy. – Idealne
ułożenie loków zajęło dwie godziny.
– Wyglądasz przecudnie.

Minnie wstała, powiesiła suknię ślubną na drzwiach szafy, a przybory

spakowała do torby.

– Wszystko zrobione. – Po tych słowach skierowała się do drzwi.

Micah strzeliła mnie łokciem w żebra – widocznie wciąż jeszcze się

krzywiłam.
– Miło było panią widzieć, pani Baker – zaćwierkała.

– Was również, moje panie. – Minnie opuściła pokój.

Przyniesione pudełko postawiłam na białej koronkowej narzucie

przykrywającej łóżko. Zdecydowanie należało odwrócić uwagę Janet
i cieszyłam się, że mam czym.
– Przyniosłam twój bukiet! – ogłosiłam. Wyjęłam go z pudełka. Jeśli
wliczyć moje myślenie o tym bukiecie, szkolenie przez Caroline, wykonanie
kilku wersji próbnych i w końcu dobranie najlepszych róż oraz idealne
osadzenie ich w piankowym uchwycie, poświęciłam mu praktycznie cały
miesiąc. W moim szkicowniku nie przybył w tym czasie żaden projekt, za to
wszystko wskazywało, że stałam się ekspertem w dziedzinie bukieciarstwa.
Janet zaparło dech.

– Sophie! Zupełnie, jakbyś dokładnie wiedziała, czego chcę, kiedy nawet ja

tego nie wiedziałam.
 Przez cały miesiąc przeklinałam kwiaty, ale teraz odczułam ulgę.
– Cieszę się, że ci się podoba – powiedziałam całkiem szczerze. Wyraz
twarzy Janet wywołał u mnie uśmiech.
– Bardzo. Jestem zachwycona.

– Wyszedł naprawdę śliczny, Soph – oznajmiła Micah.

Janet podniosła bukiet i tuliła go teraz w ramionach.

– Nadal się je zatrzymuje, prawda? Jak mam to zrobić? Trzymać

w lodówce, czy coś takiego?
– Nie, tak się robi z tortami. Wystarczy, że powiesisz go do góry nogami
i zasuszysz.

Przytknęła róże do nosa i wciągnęła ich zapach. Powieki jej zatrzepotały,

a z ust wydobyło się radosne westchnienie.

– Pachną niesamowicie. Jak ja kocham róże. Ty też?

– Owszem, są fajne. – Zabrałam pudełko. – Potrzebujesz czegoś jeszcze?

– Tylko, żeby deszcz nas ominął.

– Chcesz, żebyśmy rozstawiły namioty? – zaproponowałam. – Bo

przywiozłyśmy.

– Namioty to za duże ograniczenia. Chcę dzisiaj widzieć gwiazdy.

– Zobaczysz.
Na jej idealnie umalowanych ustach pojawił się uśmiech.
– Podeślesz tu moją mamę, jeśli ją zobaczysz? Miała mi pomóc przy
wkładaniu sukni.

– Jest w kuchni – powiedziała Micah. – Rozmawia z Jettem.

– Z Jettem Hartem – skojarzyła Janet. – Uwierzyłybyście, że Jett Hart
dostarczy jedzenie na moje wesele?
– To naprawdę niewiarygodne – wykrztusiłam z niemałym trudem.
 – Mam nadzieję, że będzie smaczne – zaniepokoiła się Janet. – Namówił
mnie na to dziwne cienko krojone mięso w przyprawach, chociaż ja po prostu
chciałam bułki z szarpaną wieprzowiną.
– Jedzenie jest niesamowite – zapewniła Micah. – Będziesz zachwycona.
Tylko mam do ciebie jedno pytanie…

Ścisnęłam przyjaciółkę za ramię i wyszłam w sam środek piekła. Z pokoju

po przeciwnej stronie korytarza wypadło kilka kobiet w identycznych
kasztanowych sukniach – niewątpliwie druhny – by zaraz przemknąć koło
mnie do pokoju Janet.
Zaszłam po schodach i zajrzałam do kuchni. Jett stał przy kuchence, a pani
Eller, rzecz jasna, po drugiej stronie blatu. Zdawała mu szczegółową relację
z tego dnia.
– Proszę pani – powiedziałam. – Córka pani szuka. Szykuje się do
włożenia sukni.

– Och! No tak, najwyższa pora! Dziękuję, panie Hart! – Zakręciła się

w miejscu i przeleciała koło mnie.

Jett skinął mi głową, jakbym zrobiła to dla niego. Uważał się, oczywiście,
za pępek świata.

Ja praktycznie odpuściłam już sobie próby wygrzebanie się z dziury, jaką

dla mnie wykopał.

Jeśli pisane były nam dobre profesjonalne relacje i jeśli miałby w końcu
dostrzec moją wartość, musi do tego dojść w sposób całkiem naturalny. Nadal
miałam nadzieję, że to możliwe, choć raczej już na nic nie liczyłam. Nie było
powodów.
Cofnęłam się o krok, pozwalając, by drzwi kuchni się zamknęły. Przed
przyjazdem tego człowieka miałam swoje plany, nie zmienią się one po jego
wyjeździe. Nie był mi do niczego potrzebny.

Minnie miała rację; na zewnątrz było jak w saunie. Przez ciemne chmury
nad naszymi głowami panowała duchota. Postawienie na jedwabną bluzkę
podawało w wątpliwość mój stan umysłowy. Trzeba było zdecydować się na
bawełnę. Zdążyłam się nauczyć, że na ślubach najlepiej nie rzucać się w oczy.
Dlatego włożyłam bladoróżową górę, czarną spódnicę i czarne buty na
obcasie. Korciło mnie, żeby obszyć dół spódnicy marszczoną falbaną,
a czerwone czółenka wręcz się prosiły, żebym je wybrała, ale się oparłam.
Uległam w innej kwestii. Przyszyłam wzdłuż kieszeni bluzki rząd perełek.
Ale to przynajmniej wyglądało dyskretnie. Jedyną osobą, za którą ludzie
powinni się dziś oglądać, była Janet.
– Hej, Soph, gdzie mogę to podłączyć? – Na prowizorycznej scenie stał
Kyle z kablem od wzmacniacza w ręce. Janet była jego kuzynką, nie zdziwiło
mnie więc zbytnio, że zagra dzisiaj z zespołem. Tyle tylko, że ich muzyka
w ogóle nie nadawała się na wesele.
– Za perkusją Bryce’a masz rozgałęźnik. – Pokazałam mu gdzie.

– Super. Dzięki. – Kyle wystylizował się dziś na rockmana i paradował

w ciemnych dżinsach i białej koszuli z wąskim czarnym krawatem. Jasne
włosy miał coraz dłuższe i teraz, chyba odrobinę przetłuszczone, spadały mu
na oczy. Podłączył wzmacniacz i zagrał na gitarze kilka próbnych akordów,
żeby ją dostroić.
Nie bardzo wiedziałam, czemu jeszcze tam sterczę. Nie zanosiło się na to,
że sytuacja między nami się zmieni. Nasz związek nie posunął się ani o krok,
ale też nie cofnęliśmy się do wcześniejszego etapu. I wyglądało na to, że
żadne z nas nie kwapi się do zmiany tego stanu rzeczy.
– Macie wszystko, czego potrzebujecie? – zapytałam.
Kyle odgarnął włosy z czoła.

– Tak sądzę.
Na scenę wskoczył Bryce i walnął go w plecy. Pokazał mu swoją komórkę.

– Powiedz mi, że nie gramy dzisiaj tych kawałków.

– Już o tym rozmawialiśmy – odparł Kyle. – To wesele.

 – Janet dała ci tę listę? Czy ty nie masz godności?
– Chcesz na weselu śpiewać o porzuceniu dziewczyny i wyborze
samotnego życia?

– Właśnie tak. – Bryce podszedł do swojego stołka, żeby wyregulować

wysokość.

– Ja również – oznajmił Kyle. – Ale tak nie będzie.

– I chyba dobrze – przyznałam.
Do kumpli z kapeli dołączyli Jodi i Lincoln, więc powiedziałam im
„cześć”. Akurat wtedy przechodzili koło nas Micah z tacą solniczek i Lance
z pieprzniczkami. Przyjaciółka zatrzymała się przy mnie, on poszedł dalej.

– Dzieje się tu coś interesującego? – Poruszyła znacząco brwiami, jakby

w odpowiedzi na własne pytanie.

– Rozmawiamy o coverach, które mają zagrać – odparłam.

– Uwielbiam covery.
Bryce wykrzywił wargi.

– Precz ode mnie z tymi bluźnierstwami.

– Zamówię sobie dzisiaj parę kawałków – oświadczyłam. – Może coś

Céline Dion albo Journey.

Bryce syknął. Kyle posłał mi ironiczny uśmiech, który odwzajemniłam.

– Uroczo – szepnęła Micah.

Była w błędzie. Dziwaczny impas, w którym tkwiliśmy z Kylem, nie miał

w sobie nic uroczego.
– Potrzebna mi moja druga połowa! – wrzasnął Lance znad stołu po drugiej
stronie terenu imprezy. Trzymał w górze pieprzniczkę.

– Gdzie on się plasuje w twoim arkuszu kalkulacyjnym? – zapytałam.

Odpowiedź już znałam. Micah i Lance chodzili ze sobą w pierwszej klasie,
a potem oboje uznali, że nie ma co do tego wracać. Jego imię zapewne więc
przekreśliła wielkim czerwonym iksem, chociaż według mnie oboje od tamtej
pory się zmienili. Ale Micah to Micah. Jak raz podjęła decyzję i poszła dalej,
powrotu nie było.
– Bardzo śmieszne – stwierdziła, a potem poszła do Lance’a.

Ja też powinnam się ruszyć. Przed rozpoczęciem ceremonii musiałam

powpinać kwiaty w butonierki.

– Powodzenia, ludziska – powiedziałam Kyle’owi i kapeli.

– Dzisiaj nie przyjmujemy zamówień – zawołał jeszcze za mną Bryce.
Roześmiałam się.

Obeszłam Dwór Stantonów i dotarłam na wysypany żwirem parking, na

którym czekała furgonetka kwiaciarni. Gdy zabrałam pudełko z kwiatami do
butonierek i się odwróciłam, zobaczyłam kogoś przy czarnym samochodzie.
Odwrócony tyłem, rozmawiał przez telefon, ale poznałam go po sylwetce.
Moje spojrzenie prześlizgnęło się po smokingu Andrew i natychmiast
pojęłam, że mamy problem.
 Rozdział 14

omaszerowałam do Andrew i klepnęłam go w ramię.

P Odwrócił się, zobaczył mnie i podniósł palec. Kilka razy mruknął,
jakby coś potwierdzał rozmówcy. Takiego zaciskania szczęk jeszcze u niego
nie widziałam.
– Okej – powiedział. – Pogadamy później. – Rozłączył się
i z oczekiwaniem przeniósł wzrok na mnie.

Wszystko we mnie aż się rwało do tego, żeby zapytać, z kim rozmawiał

i kto wywołał taką powagę na jego twarzy, zwykle pełnej samozachwytu, ale
się powstrzymałam.

– Coś ty na siebie włożył? – zapytałam.

– Też się cieszę.

Nie widziałam go od Dnia Matki. Celowo. Oboje z Micah zapraszali mnie

parę tygodni temu na zwiedzanie miasteczka, ale uprzejmie (choć pewnie nie
dosyć) odmówiłam. Micah nie żartowała, kiedy mu powiedziała, że zyskał
w niej przyjaciółkę, a zawsze pozostawała wierna swoim deklaracjom.

– Andrew, nie możesz się tam w tym pokazać – oświadczyłam.

– To się nazywa smoking. Widziałaś już taki? Wkłada się je na wydarzenia
takie jak śluby, gale i imprezy charytatywne. – Strój leżał na nim tak, że
mucha nie siada. Był niewątpliwie dizajnerski i szyty na miarę.
– Miałeś okazję poznać pana młodego? – zapytałam. – Jest z klasy
pracującej. Tata robotnik budowlany, a mama nauczycielka. Zamierzasz
chłopaka przyćmić? On swój smoking prawdopodobnie wypożyczył
w centrum handlowym w sąsiednim miasteczku. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby
część gości przyszła w dżinsach. – Zabrakło mi tchu. – A ty nawet nie jesteś
gościem.

Andrew spuścił wzrok na swoje buty, których wcześniej nie zauważyłam,

a okazały się czarno-białe i, o ile to możliwe, jeszcze fajniejsze niż jego
smoking.
– Oj.

– Mówiłeś chyba, że spędziłeś trochę czasu w małych miasteczkach –

syknęłam. Potem chwyciłam go za rękę i zaciągnęłam do budynku, a tam do
pokoju, z którego nie korzystano. Wepchnęłam nas do środka, odstawiłam
pudło kwiatków do butonierek na stół i skrzyżowałam ręce na piersi. – Masz
się przebrać – oznajmiłam.
– O co ci chodzi?

– O twoje ciuchy. Musisz się przebrać.

Uniósł brwi i odpiął górny guzik marynarki.

– Tak teraz?
– Co? Nie! – Byłam wściekła, że policzki mnie palą. – Tylko… Chwila.
Nie możesz iść na przyjęcie w tym smokingu.

– Sądzę, że przesadzasz. Jakoś mnie to nie dziwi.

– Zapewniam cię, że nie przesadzam.

Wskazał okno.

– Przejmujesz się tym, co mam na sobie, a powinnaś obawiać się deszczu.

– Ćśś. W obecności panny młodej nawet nie wymawiaj tego słowa.
Andrew ogarnął wzrokiem pokój.

– Ona gdzieś tu jest?

– Pójdę teraz na zwiady. Zobaczę, co noszą inni weselnicy. Wrócę
i powiem ci, czy jeśli się nie przebierzesz, wyjdziesz na największego
palanta… czy tylko na prawie największego.
 Usiadł na poręczy tapicerowanego fotela, jakby czasu miał aż nadto.
– Już się nie mogę doczekać twojego raportu.

– To spinki do mankietów? – zapytałam. – Na wszystkie świętości… –

Mrucząc pod nosem, zabrałam pudło z kwiatkami i wyszłam z pokoju.

Na korytarzu znalazłam drzwi opatrzone tabliczką „Pan młody”.

Zapukałam.
– Dostawa kwiatów.

Skrzypnęły i zaraz uśmiechnął się do mnie starszy pan Johnson.

– Sophie Evans. Jak miło cię widzieć.

– Mam co nieco do przypięcia.

Otworzył szerzej drzwi, żebym weszła do środka.

– Synu, szykuj klapę dla tej uroczej damy.

Pan młody, Chad Johnson, odszedł od okna i odwrócił się do mnie. Biła od
niego radość.

– Sophie, myślisz, że zbiera się na deszcz?

– Nie sądzę – odparłam, modląc się, żebym się nie myliła.

Podszedł do mnie. Ładnie wyglądał w typowym czarnym smokingu

i wykrochmalonej białej koszuli. Ale oczywiście jego ubiór nie dorastał do
pięt temu, który włożył Andrew. Wpięłam mu w klapę różę, tak samo jego
ojcu, ubranemu w prosty czarny garnitur z czerwonym krawatem.

– Gdzie są wszyscy drużbowie? – zapytałam.

– Zdaje się, że się porozłazili – odparł Chad, prostując sobie muchę.

– Okej, to chyba mam robotę. – Odwróciłam się, żeby wyjść. – Aha, Chad,
gratulacje. Tak się cieszę twoim szczęściem.

– Dzięki – odpowiedział, szczerząc się w uśmiechu. – Farciarz ze mnie.

Na poszukiwaniu czterech drużbów zeszło mi więcej czasu, niż się
spodziewałam – część była w ogrodzie, robiła selfiki – ale widok ich
typowych garniturów potwierdził to, o czym już wiedziałam, że Andrew
przyćmi wszystkich weselników.
Szybko pognałam znów do budynku, ale zamiast do pokoju Andrew,
poszłam do kuchni.

– Micah, możemy porozmawiać? – zapytałam najlepszą przyjaciółkę, kiedy

tylko ją znalazłam.

Odwróciła się do mnie.

– Co jest?

– Czy twój tata nadal wozi w bagażniku zapasowe spodnie i marynarki dla
kelnerów?

– Kilka chyba ma. A co?

– Bo nasz złoty chłopiec włożył na dzisiaj Armaniego.

– Niemożliwe! – zareagowała. Ulżyło mi, że nie tylko mnie to oburza. –

Armaniego?

– Co do projektanta pewności nie mam, ale zdecydowanie coś

dizajnerskiego.

– Przyniosę ci kluczyki.

Nie było szans, żeby pan Williams posiadał strój dokładnie w rozmiarze
Andrew, ale liczyłam na coś zbliżonego. W furgonetce cateringu przekopałam
się przez pudło uniformów, wytypowałam najodpowiedniejszy i poszłam
z powrotem do pokoju.

Andrew rzeczywiście na mnie czekał. Nadal w smokingu przeglądał

zdjęcia na telefonie. Wepchnęłam mu w ręce marynarkę i spodnie
przeznaczone dla kelnera.

– Ceremonia rozpocznie się za niecałe pół godziny. Nie masz czasu wrócić
do domu się przebrać. Wymyśliłam, jak temu zaradzić.
 Trzymał marynarkę tak, jakby go osobiście obraziła.
– Więc co dokładnie wymyśliłaś?

– Nie udawaj durnia.

– Aha, mam to włożyć? – Parsknął śmiechem.
– A przynajmniej rozepnij swoją marynarkę, rozluźnij krawat, podwiń
rękawy, i wrzuć na luz. – Uśmiechnęłam się bardzo powściągliwie i poszłam
się upewnić, że do wszystkich krzeseł wzdłuż przejścia przywiązano kwiaty.
Niebo wyglądało złowrogo. Ciemne chmury wisiały tak nisko, jakby
marzyły o zrujnowaniu tego dnia. Skierowałam się na miejsce uroczystości,
gdzie większość krzeseł była już zajęta, i poprawiłam kilka kwiatów, które
obluzowały się, gdy goście siadali. Zewsząd dochodził cichy gwar
pogaduszek. Kilkakrotnie dotarło do mnie słowo deszcz.

Podbiegła sześcio-, może siedmioletnia dziewczynka z koszykiem pełnym

płatków róż.

– Pani kwiaciarko, jak mam je rzucać? – Pokazała mi koszyk.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu przypuszczalnych rodziców, nikt się

chyba jednak nie przejął zniknięciem dziewczynki od kwiatków z posterunku.
Uśmiechnęłam się i odprowadziłam ją w stronę budynku.
– Będziesz szła tuż przed panną młodą i wyjmowała co chwilę garść
płatków, żeby rzucić je potem na to białe przejście.
– Tak właśnie powiedziała mama, ale chciałam się upewnić.

Doszłyśmy do tylnego ganku i tam mnie zostawiła, żeby wbiec do

budynku.
Miałam już ruszyć na miejsce powitania, gdy zobaczyłam, że Chad
wychodzi zza drzwi i zmierza prosto w kierunku pergoli. W pierwszej chwili
zauważyłam, że kwiatek w butonierce mu się przekrzywił. W drugiej, że miał
na sobie smoking Andrew i wyglądał wspaniale. Wierzyć mi się nie chciało,
że tak na niego pasował. W ogóle to wszystko było nie do uwierzenia.
 Chad przemknął obok mnie, potem przeszedł przejściem pod ozdobiony
różami łuk. Potrzebowałam sekundy na to, by otrząsnąć się z szoku i podbiec
do niego.
– Pozwól, że poprawię kwiatek – szepnęłam. – Przekrzywił ci się.
– Dzięki.

– Przebrałeś się – stwierdziłam, wypinając różę.

– Tak, przyniósł mi go do pokoju chłopak Jetta Harta. Powiedział, że to
prezent. – Odgiął połę marynarki. – Pojęcia nie miałem, że Jett jest taki hojny.
Na metce pisze Burberry. Nigdy nie słyszałem o tym Burberrym. Ale gość
robi porządne gajery.
Wyprostowałam kwiatek i na powrót wpięłam go w klapę.

– Tak, jest cudowny.

Klepnęłam go w ramię, potem usunęłam się na bok, omijając gości.

Wróciłam do budynku i tego pokoju, w którym zostawiłam Andrew, ale
chłopaka tam nie było. Gdziekolwiek się podziewał, miał na sobie smoking
wypożyczony przez Chada lub przyniesiony przeze mnie strój kelnera.

Nie miałam jednak czasu go szukać. Ceremonia miała się zacząć lada
chwila, a w czasie, gdy Janet i Chad będą brać ślub, ja miałam zadbać
o ostatnie szlify na przyjęciu.
 Rozdział 15

eremonia, jak mi powiedziano, odbyła się bez przeszkód. I, co

C ważniejsze, bezdeszczowo.

Goście już zasiadali przy stołach, a słońce powoli chyliło się ku

horyzontowi. Pomiędzy specjalnie ustawionymi masztami zapłonęły sznury
lampek, które wyglądały magicznie mimo tego, że powietrze aż falowało od
żaru. Ja natomiast wcale nie czułam się magicznie. Włosy kleiły mi się do
twarzy, a przepocona bluzka przylgnęła do pleców.

Zapaliłam ostatnią świeczkę o zapachu trawy cytrynowej (nasz pomysł na

odstraszenie wszelkich owadzich natrętów) i oderwałam z jednej z róż
zwisający płatek.
– W końcu klientka z gustem – stwierdził jakiś głos koło mnie. – Stroiki
jak się patrzy.

– Podobają ci się róże. Jak oryginalnie. – Odwróciłam się do Andrew. Bez

wątpienia odwiedził dom, bo nie miał na sobie ani smokingu z wypożyczalni,
ani ubioru kelnera. Ubrał się za to w szyty na miarę granatowy garnitur, mniej
efektowny niż burberry, ale i tak drogi.

– Doszedłem do wniosku, że jeśli chcę wyglądać fajnie, muszę zadbać o to,

żeby pan młody prezentował się jeszcze fajniej – oznajmił, ewidentnie
dostrzegając moje spojrzenie.

– A ja myślałam, że zrobiłeś to z dobroci serca.

– Raczej chyba z dobroci twojego serca.

Zdusiłam w sobie gniewną ripostę i zamiast tego powiedziałam:

– Rozumiem, że na imprezach robienie zdjęć nie jest najważniejsze.

Bardziej to, jak się wygląda?
 – Na samym ślubie jest zero jedzenia. Przyszedłem ze względu na
przyjęcie. – Podniósł telefon i sfotografował Micah, wychodzącą właśnie
z tacą przystawek.
– Lepiej niech to nie trafi na stronę – powiedziała, mijając nas.

– Pójdzie na czołówkę, na sam środek – odciął się Andrew, a ona obejrzała

się i spojrzała na niego zmrużonymi oczami.

Ich serdeczne relacje wybitnie mnie dzisiaj denerwowały. Obwiniałam o to

upał. Odgarnęłam z policzka wilgotny kosmyk, a niebo akurat rozświetliła
błyskawica.
– Wolno mi teraz powiedzieć, że chyba zbiera się na deszcz? – zapytał
szeptem Andrew.

– Andrew, wolno ci robić wszystko, na co masz ochotę – odparłam, potem

odwróciłam się gwałtownie i ruszyłam do budynku. Marzyłam o klimatyzacji,
choćby przez chwilę.
Kiedy zobaczyłam Chada w tamtym smokingu, pomyślałam sobie, że
jestem winna Andrew przeprosiny, a przynajmniej podziękowania. Tak się nie
stało, bo przeszkodziła mi w tym, jak zawsze, jego postawa.
Znalazłam najbliższy nadmuch klimy, stanęłam pod nim, oderwałam
bluzkę od skóry i z pasją zaczęłam nią trzepać. Spędziłam tak jakiś czas,
potem jednak doszłam do wniosku, że będzie lepiej, jeśli wszystkiego
dopilnuję.
Ruszyłam korytarzem. Omal nie przewrócił mnie Lance, wychodzący
z tacą pełną jedzenia.

– Sorki – powiedziałam, jako że pamiętałam, że w pełni załadowana taca

ogranicza widoczność.
– Nie ma sprawy – odparł, idąc dalej.

Ledwie znikł z korytarza, pojawiła się Micah. Na widok mojej

rozpłaszczonej na ścianie osoby zapytała:
 – Hm… Co ty robisz?
– Unikam kolizji.

Uśmiechnęła się.

– Słuszna strategia. – A potem dodała: – Zamknij oczy.

– Yyy… Co?

– Ufasz mi?
Ufałam, więc zamknęłam oczy.

– A teraz otwórz usta.

Otworzyłam, a ona wepchnęła w nie coś do jedzenia. Początkowo gryzłam

niepewnie, ale gdy całą jamę ustną wypełnił mi smak czegoś pysznego,
podniosłam powieki.

– To była krewetka?

– Tak, przystawka z krewetką. Niesamowita, prawda?

– Bardzo dobra – przyznałam. Wtedy mój wzrok padł na tacę brudnych
naczyń. – Czekaj, wzięłaś ją z jednego z tych talerzy?

– No co? – spytała z miną niewiniątka. – Nie mogłam przecież pozwolić,

żeby zmarnowała się tak wyborna krewetka.

Ze śmiechem walnęłam ją łokciem.

– Już nigdy ci nie zaufam.

Zastanowiła się nad tym.

– A więc nie zjadłabyś jej, gdybyś ją zobaczyła na talerzu po kimś?

– Okej, pewnie tak, gdybyś mi powiedziała, że jest dobra.

– Właśnie. Przecież cię znam. – Ruchem głowy wskazała coś za sobą. –

Lepiej pójdę po następne danie.

Wyszłam na dziedziniec, gdzie znowu odebrało mi oddech. Jedną

z przyczyn była duchota, drugą moja matka. Stała przy w pełni już zajętym
stole, rozmawiając z jedną z siedzących tam pań. Miała na sobie obcisłą
i kusą fioletową sukienkę, której nigdy przedtem nie widziałam.

Podeszłam do niej.
– Cześć, mamo.

– O, jesteś. Nie mam pojęcia, gdzie powinnam usiąść.

– Tam. – Państwo młodzi nie wyznaczyli gościom miejsc, więc wzięłam ją

pod rękę i zaprowadziłam do stołu w kącie, gdzie stały jeszcze wolne krzesła.

– Dostałam zaproszenie „z osobą towarzyszącą”, ale nie wiedziałam, czy to

odnosi się do Gunnara, więc zostawiłam go w samochodzie.

– Zostawiłaś Gunnara w aucie?

– Szyby są opuszczone i przecież go nie zamknęłam w środku. To
dziesięciolatek, Soph. Czemu tak na mnie patrzysz?

– Po prostu się dziwię. Nie wspominałaś, że go przywieziesz… ani że

w ogóle przyjedziesz. Myślałam, że będziesz w pracy.

Mama wzruszyła ramionami.

– Skończyłam wcześniej. Widzę tu inne dzieciaki. Idź powiedzieć

Gunnarowi, że nie ma problemu.

Miała rację, że na weselu nie brakowało dzieci, tyle że należały one do

rodzin państwa młodych.

– Porozmawiam z nim.
Poszłam na żwirowy parking i odszukałam samochód mamy. Gunnar
siedział z przodu, na miejscu dla pasażera, z nogami opartymi o deskę
rozdzielczą, i grał w coś na iPadzie. Dżinsy miał brudne, ale zieloną koszulkę
polo czystą, a włosy uczesane.
Oparłam ręce o otwarte okno.

– Hej, młody. Co robisz?

– Gram w motocross.
 – Wygrywasz?
– Ciągle się wywalam.

– Chcesz iść zobaczyć, jak inni jedzą albo tańczą, czy wolisz zostać tu
i grać? Mogę przynieść ci coś do jedzenia.

– Przyniesiesz?
– Tak.

– To wolę zostać tutaj.

– To chyba dobry wybór. Zaraz wracam.

Powędrowałam znów na przyjęcie i znalazłam Micah, która znowu

wchodziła do budynku.

– Mój brat siedzi w samochodzie. Jak sądzisz, uda ci się zwinąć dla niego
talerz jedzenia?

– Wiesz, że może tu przyjść – odparła Micah. Rozejrzała się i wskazała

dziewczynkę od kwiatków, biegnącą po trawie. – Dzieciaków jest masa. Jak
to na wiejskim weselu, Soph.
– Wiem. Tyle że Caroline odbyła ze mną rozmowę na ten temat i dlatego
usiłuję jej pokazać, jaka ze mnie profesjonalistka.

– Dobra, wykradnę ci trochę żarcia. Daj mi chwilę.

– Czy to tajny zlot obsługi imprezy? – zaciekawił się podchodzący właśnie

Andrew.
– Przepraszam, ty jesteś tu w pracy? – zapytałam. – Czy jako właściciel
posiadłości?
– Micah, Sophie nie podoba się mój garnitur. Powiedz, że fajnie wyglądam,
bo wpadnę w kompleksy.

Przyjaciółka parsknęła śmiechem.

– Przystojniak dziś z ciebie.

 Wymownie przewróciłam oczami.
– Przestańcie zawracać mi głowę – upomniała nas Micah. – Ja tu podobno
pracuję. – Zdzieliła mnie w ramię pustą tacą i już jej nie było.

Ja i Andrew przez chwilę staliśmy w milczeniu. Powietrze między nami

wypełniał śpiew Kyle’a, wykonującego jakiś wolny kawałek. Chłopak miał
ładny głos. Utwory, które jego kapela była zmuszona dziś grać, jeszcze to
podkreślały. Chad wstał, pociągnął za sobą Janet i oto tańczyli koło swoich
miejsc, mocno przytuleni.
– Jaka jest na to szansa? – zapytałam bardziej siebie niż kogokolwiek
innego.

– Na co? – zaciekawił się Andrew.

– Że dwoje idealnie pasujących do siebie ludzi się spotka i spędzi ze sobą

resztę życia.
– Nie znam dokładnej odpowiedzi – przyznał.

– Mała. Bardzo mała.

– Cyniczne podejście do miłości – stwierdził sucho Andrew. – Jak

oryginalnie.
Może i byłam w tych sprawach cyniczna. Przeniosłam wzrok na Kyle’a.
Czy to przeze mnie nasz związek się nie rozwijał? Wokół siebie nie miałam
specjalnie wiele przykładów udanych związków. Jeżeli mój tata mógł tak po
prostu odejść bez oglądania się za siebie, po piętnastu latach spędzonych
z drugim człowiekiem, na co tu można liczyć?
Miałam już sobie pójść, gdy spomiędzy stołów zaczęły dobiegać głośne
krzyki. Pierwsze skojarzenie podpowiedziało mi, że w końcu zebrało się na
deszcz. Tyle że stojący tam ludzie patrzyli nie w niebo, a na ziemię. Jedna
z uczestniczek wesela wspięła się na krzesło. Janet i Chad przestali tańczyć
i wychylali się teraz zza swojego stołu, próbując zobaczyć, co się dzieje.
– Jak sądzisz, o co chodzi? – zapytał Andrew, ale ja już szłam ku centrum
tego zamieszania.
Grupka mężczyzn otaczała bardzo dużego oposa. Zwierzę szczerzyło ostre
jak brzytwa zęby, a jego czarne ślepia się jarzyły. Kilkoro gości wyjęło
komórki i robiło fotki lub filmiki. Jeden zdjął marynarkę i nią wymachiwał,
wyraźnie usiłując przegnać zwierzaka. A biedny opos, sparaliżowany
strachem, bez wątpienia gotów był lada moment zacząć udawać trupa.

– To okropne – powiedział Andrew, stojący teraz koło mnie.

Obróciłam się na pięcie i pognałam do budynku w poszukiwaniu jakiejś

pułapki. Najbliżej była kuchnia, a pierwszym, co w niej znalazłam, okazał się
pokaźny karton, stojący na podłodze. Porwałam go i wybiegłam, ledwie
rejestrując to, że Jett coś do mnie krzyczy.
Po powrocie do zaaferowanej grupki przekręciłam karton dnem do góry
i przykryłam nim oposa. Podniosły się nieliczne wiwaty, nie obyło się też bez
buczenia, jakbym paru osobom odebrała zabawkę. Goście rozproszyli się,
żeby wrócić do swoich stołów lub na parkiet taneczny.
Janet głośno mi podziękowała, a ja pomachałam jej i Chadowi.

– Co teraz? – zapytał Andrew, skinieniem głowy wskazując karton. Wciąż

jeszcze trzymałam na nim rękę.

Nabrałam tchu.

– Teraz powoli przepchniemy to pudło za stoły, a nieproszonego weselnika

uwolnimy za tamtymi drzewami.
– My?

– Taa. Wiejskie życie zaprasza.

Myślałam, że się sprzeciwi, ale Andrew, nie zważając na swój gajerek
i całą resztę, stanął przy przeciwległym boku kartonu i zapytał:

– Gotowa?

Kiwnęłam głową. Gdy tylko zaczęliśmy przesuwać pudło, wyczuliśmy pod

nim opór. Przepychaliśmy je po kilkanaście centymetrów, wymijając stoły.
 – Często się to zdarza? – spytał.
– Nigdy na weselu. Przynajmniej nie na tych, na których byłam.

– A na innych imprezach?
– Kiedyś natrafiłam na oposa w szopie za kwiaciarnią. A starszej pani
Harris szop usiłował zjeść tort w dziewięćdziesiąte urodziny.

– Wredne zwierzę.

– Ona też tak pomyślała. – Byliśmy już na trawie, poza terenem wesela, ale
obcasy grzęzły mi w ziemi. – Zaczekaj chwilę. – Zrzuciłam buty.

Andrew wyprostował się i przeciągnął, potem zdjął marynarkę.

– Gorąco. – Już kładł ją na ziemi, obok moich butów, ale go
powstrzymałam.

– Co ty wyprawiasz? Pobrudzi się.

– Dam do czyszczenia.

Wyciągnęłam rękę. Sprawiał wrażenie zdezorientowanego, ale podał mi

marynarkę. Jakieś dziesięć metrów na lewo od nas stały jeszcze krzesła
z ceremonii ślubnej. Widziałam w półmroku ich białe zarysy. Podbiegłam tam
i wepchnęłam buty pod jedno z krzeseł, a marynarkę powiesiłam na oparciu.
Potem wróciłam i położyłam obie dłonie na pudle.

– Gotowy?
Pokazał kierunek.

– Aż do tych drzew?
– Tak, wtedy nie wróci.
– Okej, dajemy.
Dopchanie kartonu do drzew zabrało nam kolejne dziesięć minut. Na
miejscu wgapiliśmy się na przewrócone pudło.
– Ale on nas nie zaatakuje? – zapytał.
 – Nie, marzy tylko o ucieczce.
– Okej. Raz kozie śmierć. – Andrew podniósł nogę, oparł stopę na
najbliższej krawędzi kartonu i go przewrócił. Czekaliśmy, aż zwierzak
smyrgnie, ale nic się nie działo.
– Zgubiliśmy go gdzieś po drodze? – spytał Andrew, oglądając się za
siebie.

– Nie, czułam go. – Powoli obeszłam pudełko. Na ziemi nie było śladu.
Przykucnęłam, by zajrzeć do środka.

Najpierw rozległ się głośny syk, a potem zwierzę wyrwało się z kartonu.

Wrzasnęłam i siadłam na tyłek. Andrew wybuchnął śmiechem, a opos

zwiał za drzewa. Ze złością w oczach patrzyłam, jak Andrew staje przede
mną i wyciąga rękę. Pomyślałam, czy jej nie odtrącić, ale to wydało mi się
jeszcze gorsze niż zgodzenie się na pomoc. Sięgnęłam po nią. Andrew
postawił mnie na nogi tak szybko, że poleciałam do przodu. Wolną ręką
oparłam się o jego tors. Drugą Andrew puścił dopiero, kiedy odzyskałam
równowagę.
– Wszystko dobrze? – zapytał.

Spojrzałam mu w oczy, żeby potwierdzić, ale nie zdołałam wydusić słowa

– tak intensywnie się gapił. Odepchnęłam się więc od jego klatki piersiowej
i zrobiłam krok w tył.

– Tak, świetnie.
Odwrócił się i schylił.

– Czekaj, czy to… – Przewrócił karton otwartym bokiem do góry. – Skąd

to wzięłaś?
– Chwyciłam pierwsze pudło, jakie wpadło mi w ręce w kuchni.

– To karton, w którym mój tata przechowuje mikser. – Andrew wskazał

widoczne z boku zdjęcie czerwonego urządzenia kuchennego tego typu
i zagryzł wargi. – Wkurzy się.
– Oj.
Podał mi pudło.

– Powodzenia.
– Wielkie dzięki – jęknęłam.
 Rozdział 16

rzez ostatnie miesiące wielokrotnie widywałam na twarzy Jetta Harta

P grymasy niezadowolenia, ale ten był, jak dotąd, najgorszy.

– Jest uświnione – stwierdził, kierując pełną niezadowolenia minę ku

otwartym klapom kartonu. Miał rację. Były zawilgocone i poznaczone
smugami ziemi oraz trawy.
– Przepraszam – powiedziałam, żałując, że nie pomyślałam, by przed
oddaniem kartonu pójść po buty. I tak czułam się głupio, a bose stopy wcale
mi nie pomagały. – Musiałam szybko działać, a ze wszystkich pudeł, które
znalazłam, tylko to było na tyle duże, by złapać w nie oposa.
– Trzymałaś gryzonia w moim kartonie?

– Właściwie nie w nim. Raczej pod nim. – Rozglądałam się za panem

Williamsem. Mógłby się za mną wstawić, a przynajmniej jego obecność
mogłaby powstrzymać Jetta przed unicestwieniem mnie. Nie było go nigdzie
widać. Pewnie wyszedł z weselnym tortem. Często sam go zanosił.

– Nie prosiłem cię wcześniej, żebyś nie zbliżała się do moich rzeczy? –
warczał Jett. – Nie potrafisz przestrzegać prostych zaleceń?
– Naprawdę bardzo mi przykro – zapewniłam go. – Prawdopodobnie uda
mi się znaleźć inny karton podobnej wielkości, który będzie się nadawał na
pana mikser. – Ciągle dostarczano nam kwiaty w takich pudłach.
– Ja nie chcę innego kartonu! Chcę, żebyś wyhodowała mózg i choć kapkę
zdrowego rozsądku.

Cofnęłam się o krok. Naprawdę powiedział coś takiego?

– Słucham?
 – Wynocha! Już!
Napięłam ramiona i już miałam coś powiedzieć – nie bardzo jeszcze
wiedziałam co – gdy ktoś złapał mnie za rękę i wyciągnął z kuchni. Na
korytarzu Micah odwróciła mnie twarzą do siebie.
– Wiem, że jesteś wściekła – powiedziała cicho. – Ochłoń, zanim zrobisz
coś, czego będziesz żałować.

– Na przykład nawrzucam temu potworowi?

– Tak.

– Niby czemu nie powinnam? – Potrząsnęłam głową, nadal zaszokowana

zachowaniem Jetta. – Wierzyć mi się nie chce, że kiedyś chciałam, żeby mi
pomógł. Mowy nie ma, że ma jakiekolwiek kontakty, bo przecież nikt by go
nie polubił.
W oczach Micah pojawiło się błaganie.

– Soph. Odpuść sobie. Dla mnie i mojego taty?

Zgrzytnęłam jeszcze zębami i kiwnęłam głową.

Puściła mnie.

– Dziękuję.
– Do ciebie też się tak odnosi?

– Czasem wrzeszczy, ale zwykle nie tak obraźliwie. Taki temperament

artysty.

– Tak to się tłumaczy?

Przyjaciółka odprowadziła mnie do wyjścia, jakby podejrzewała, że

w chwili, gdy mnie zostawi, wparuję znów do kuchni.

– Tak przy okazji – powiedziała – kiedy ty rozwiązywałaś problem

przerośniętego szczura, ja zaniosłam Gunnarowi talerz z jedzeniem.

– Ojej! Gunnar! – Poczułam się jeszcze gorzej. – Zapomniałam. Inne

sprawy za bardzo mnie pochłonęły. Dziękuję.
 – Nie ma sprawy.
– I wszystko u niego w porządku?

– Tak. Grał sobie na iPadzie.

– A moja mama? – spytałam, gdy wyszłyśmy z budynku. – Co z nią?
– Integruje się. Wiesz, jaka jest towarzyska.

Przeczesałam wzrokiem tłum, aż zobaczyłam fioletową sukienkę mamy

koło Kyle’a i kapeli. Akurat nie grali, a ona wspinała się na palce, żeby
powiedzieć coś Kyle’owi. Nie sprawiał wrażenia zirytowanego ani
zażenowanego tym, co robiła. Kilkakrotnie kiwnął głową.
Kapela zaczęła grać jakiś skoczny kawałek, a mama zakrzyknęła:

– Dla Janet i Chada! – Złapała najbliższego gościa za rękę, usiłując

zainicjować węża. Kilka osób dołączyło, większość jednak tylko patrzyła i się
śmiała.
– Nie jestem stróżem matki swojej – oświadczyłam, akurat gdy na twarz
spadła mi kropla deszczu. Po niej przyszło kilka następnych.

O nie.

– Zdaje się, że przyjęcie skończy się przed czasem – zauważyła Micah. –

Przynajmniej zdążyli pokroić tort.

Wyglądało na to, że jej słowa zezwoliły niebu na potop. Przez szum nagłej
ulewy ledwie przebijały się krzyki i wrzaski. Bombardowana deszczem
biegłam prosto do mamy, przemykając między ludźmi, kierującymi się do
budynku lub na parking.

Kyle tulił gitarę do siebie, próbując chronić ją przed wodą. Bryce

rozpostarł nad perkusją swoją marynarkę.
– Mój bezcenny zestaw! – biadolił. – Trzeba było do umowy wpisać
klauzulę o namiocie!
– Nie było żadnej umowy! – odkrzyknął Kyle.
 Kiedy dotarłam do mamy, włosy i ubranie miałam doszczętnie
przemoczone.

– Ta burza zerwała się w trymiga! – Mama zanosiła się śmiechem.

– Gunnar ma kluczyki do auta? – wrzasnęłam. – Wszystkie szyby były
opuszczone.

Zaklęła na cały głos i już jej nie było.

Teren imprezy szybko pustoszał. Podniosłam twarz ku niebu. Po
całodziennej duchocie chłód przynosił ulgę. Wydawał się też zmywać ze mnie
całe napięcie, jakie parę chwil temu odczuwałam na myśl o Jetcie Harcie.
I o mojej matce. I o wszystkim innym. Uśmiechnęłam się do nieba.
– Tylko na tyle cię stać?

– Sophie, nie prowokuj nieba – zaapelował Bryce. – Proszę. – Razem

z Jodi, Kyle’em i Lincolnem ostrożnie demontowali cały swój sprzęt i znosili
go za scenę.
Omiotłam wzrokiem skąpany w deszczu teren imprezy i dostrzegłam na
głównym stole porzucony bukiet Janet. Nie przetrwałby tej burzy. Przedarłam
się przez poprzewracane krzesła i porozrzucane sztućce. Zapowiadało się, że
sprzątania będzie więcej niż zazwyczaj.

Jeden ze stroików przewrócił się na moich oczach. Przezroczyste kulki,

obciążające wazon, potoczyły się po stole, na podłogę, lśniąc w deszczu.
Nagle wyobraziłam sobie pantofle wysadzane diamencikami i strojne
sukienki, których posiadaczki kręcą piruety na zlanych ulewą chodnikach,
a woda i diamenty sprawiają, że obuwie się iskrzy.
Z marzeń wyrwał mnie brzęk talerzy perkusji.

– Ostrożnie z tym! – wrzasnął Bryce. Gdy się obejrzałam, kapela znikała za

rogiem z ostatnimi ze swoich sprzętów. Przekierowałam uwagę na ścieżkę
przed sobą. Za późno zauważyłam bursztynowe szkło z rozbitej butelki po
piwie i stanęłam na nim bosą stopą.
 Au!
Syknęłam z bólu. Rozejrzałam się, ale nikogo nie było w pobliżu. Chociaż
nie było szans, żeby mnie usłyszeli, i tak spróbowałam.
– Kyle!

Deszcz odrobinę zelżał i słyszałam samochody wyjeżdżające ze żwirowego

parkingu. Moja spódnica nie miała kieszeni, toteż komórkę, zaraz po
przyjściu, zostawiłam w torebce w szafce na okrycia wierzchnie. Teraz się za
to sklęłam.
Ostrożnie, na paluszkach, obeszłam resztę szkła, żeby dojść do bukietu.
Nadal wyglądał dobrze. Podniosłam go, a potem na jednej nodze poskakałam
do najbliższego drzewa, które mogło mnie choć trochę osłonić. Wciąż
z bukietem w ręce, oparta o pień, nieco podkasałam spódnicę, żeby
oszacować obrażenia.

Ze środka stopy sterczał duży kawałek szkła. Wokół niego niespiesznie

sączyła się krew. Mój żołądek fiknął kozła. Przez cały dzień zjadłam tylko
tamtą przystawkę z krewetką i na widok krwi zakręciło mi się w głowie.
Kątem oka zauważyłam w deszczu jakiś ruch.

Opuściłam nogę.

– Tutaj! – zawołałam.

Tamten ktoś zmienił kierunek i chwilę później stanął przede mną z włosami
i twarzą ociekającymi wodą.
– Sophie? – Andrew w jednej ręce trzymał moje buty, w drugiej swoją
marynarkę. – Co ty wyprawiasz?

Pokazałam mu bukiet Janet.

– Ratuję go.

– I starasz się o porażenie piorunem? – Ruchem głowy wskazał drzewo.

– Odkąd zaczęło padać, nie było błyskawic – odparłam, odgarniając

grzywkę z czoła, żeby nie kapało mi już do oczu.
 – A ja uratowałem je. – Poniósł moje buty.
– Dzięki. Szkoda, że nie miałam ich dziesięć minut temu.

Chyba wtedy uświadomił sobie, że oszczędzam jedną nogę. Do mnie zaś

dotarło, że spódnicę mam nadal podciągniętą do połowy ud. Opuściłam ją,
rumieniąc się.
– Weszłam na szkło.
Przyswojenie sensu tych słów zajęło mu chwilę, a zaraz potem spojrzał na
moją stopę.

– To masz przechlapane. – Cofnął się dwa kroki. – To na razie.

Popatrzyłam na niego spod przymrużonych powiek.

Roześmiał się.

– Dobra. Oto jakie masz opcje: chwyt strażacki lub jazda na barana.
– Noszenia nie wymagam. Użycz mi tylko ramienia i ponieś ten bukiet.

– Poważnie? – zapytał. – Będziesz się upierać przy czymś takim? Czemu

mnie to nie dziwi?

– Andrew, mam na sobie spódnicę. Nie będę ci wskakiwała na plecy. –

Skinęłam, by podszedł bliżej, a on stanął tuż obok i zaoferował mi ramię.

Przekazałam mu kwiaty i mocno się go złapałam.

– Może włożyłabyś chociaż jeden but? – zasugerował.

– Próbując skakać na jednym obcasie, pewnie skręciłabym sobie nogę.
– Fakt. – Wykonał krok, a ja skoczyłam w przód. Pod palcami czułam
grząską trawę.

W taki właśnie sposób przemierzyliśmy całą drogę do Dworu Stantonów.

Andrew, pochylony do przodu tak bardzo, jak się dało, osłaniał swoim torsem
bukiet. Lawirując pomiędzy licznymi przeszkodami na ścieżce – tu
porzucony szal, tam znowu szkło – w końcu schroniliśmy się pod dachem.
 Spodziewałam się gwaru i weselników tłoczących się na korytarzach, ale
było tu jak w jakimś opustoszałym miasteczku. Z kuchni wyjrzała Micah, bo
najwidoczniej usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Uśmiechnęła się na nasz
widok i dołączyła do nas.
– Gdzie się podziewaliście? Wyglądacie jak para zmokłych szczurów.

Wzięłam od Andrew bukiet i podniosłam go w górę.

– Janet jeszcze tu jest?

– Chwilę temu zbierała się do wyjścia.

– Sprawdzisz? Albo poszukasz jej mamy lub kogoś takiego?

– A tak w ogóle, co ci jest?

– Wlazłam na szkło.

– Dlatego na weselu bez butów ani rusz, kochana – stwierdziła Micah, do

przesady podkreślając akcent właściwy Południu.

– Pewnie – potwierdziłam. – Jakbym własną babcię słyszała.

Wzięła od nas kwiaty.

– Zajmę się nimi.

– Stąd chyba dam już sobie radę – powiedziałam Andrew, gdy Micah
zniknęła. – Do łazienki mam dosłownie dziesięć kroków.

Andrew powiesił mokrą marynarkę na wieszaku przy drzwiach, a pod nią

postawił moje buty.

– Sądzę, że stać mnie jeszcze na dziesięć kroków. Doszedłem przecież aż

tutaj.
Nasz niezgrabny taniec doprowadził nas więc do łazienki, a tam chłopak
otworzył drzwi i wprowadził mnie do środka. Zobaczyłam podłużny blat
i zaraz oparłam się o niego tyłem.
– Chwila – powiedział. – Pozwól mi jeszcze na jedno. – Złapał mnie
w talii, a w jakim celu to robi, upewniłam się dopiero, gdy mnie podsadził.
Wyrwało mi się ciche westchnienie. Odpowiedział na nie szerokim
uśmiechem, potem potrząsnął głową, rozsiewając wokół siebie krople wody.
Osłoniłam się rękoma i wbrew sobie pisnęłam.
Andrew parsknął śmiechem, a potem zrobił przysiad, przesuwając dłonią
po mojej łydce, aż do kostki.

Dreszcze przeszły mi po nodze aż po brzuch. Policzki zaczęły mnie palić,

więc aby ukryć ten fakt, odchyliłam głowę tak, że aż dotknęła lustra. On nie
miał prawa tak na mnie działać.
– Łał – powiedział.

– Co znowu? – zapytałam. Naprawdę gotów był mi wypomnieć to, że się

rumienię? Bardzo w jego stylu.

– Rzeczywiście porządny kawał szkła.

Starłam trochę wody wciąż ściekającej mi z włosów na skroń.

– No tak. Micah ma w swoim niezbędniku plastry, więc gdybyś…

Umilkłam, bo wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem.

– Myślisz, że na to wystarczy plaster?

– Pewnie nie.

Zaczął przetrząsać szuflady.

– Może mają tu gdzieś apteczkę?

– Faktycznie, mają – przyznałam, bo mi przypomniał o tym fakcie.
Przechyliłam się w stronę drugiego końca blatu i zajrzałam do szafki
o lustrzanych drzwiczkach. Na pierwszej półce stało bokiem białe pudło
z czerwonym krzyżem. Wyciągnęłam je i otworzyłam. Znalazłam w nim kilka
gazików, rolkę białego plastra i saszetki maści. Wygarnęłam te zapasy. – Jeśli
chcesz, idź po Micah, żeby mi pomogła. Możesz sobie zakrwawić te swoje
śliczne porcięta.
Wyciągnął rękę, ściągnął z wieszaka jakiś fikuśny ręcznik i położył sobie
na kolanie.
– Może przestałabyś mnie zniechęcać do pomocy? Od czasu do czasu
bywam sympatyczny.

– Dobra. – Odwinęłam gazik i wycisnęłam na niego trochę maści. – Tylko

zrób to szybko. Jak tylko wyciągniesz to szkło, tryśnie krew.

Kucając, uśmiechnął się z przekąsem.

– Może zaboleć.
– Czemu masz taką minę, jakby cię to cieszyło?

Zaśmiał się. Szarpnął za szkło i wrzucił je do śmietnika przy muszli.

Zdusiłam w sobie okrzyk bólu, a Andrew szybko docisnął ręcznik, obiema

dłońmi ciasno opasując moją stopę.

– Pana Stantona nie zachwyci, że jego ręcznik się zniszczył – zauważyłam.

– Kupię mu inny.

Czułam, że dla Andrew wszystko było takie łatwe. Ponownie oparłam

głowę o lustro. Bo znów zaczęło mi się w niej kręcić.

– Dobrze się czujesz? – zapytał.

– Świetnie. Kończmy już to.

– Tak, proszę pani.

Zabrał ręcznik i do stopy przycisnął mi gazik. Potem trzykrotnie owinął

całą stopę plastrem i oddarł go zębami. Wstał, ocierając się o moje kolana.
Trwał tak bez ruchu, z rękoma po obu stronach moich ud, patrząc mi w oczy.
Spotkałam się z nim wzrokiem, a żadne słowa, choć ich usilnie szukałam,
nie przychodziły mi do głowy. Nakazywałam rękom się ruszyć, odepchnąć go
ode mnie, ale mnie zawiodły. Nawet nie drgnęły, napierając na blat
o centymetry od jego dłoni.

– Żadnego „dziękuję”? – zapytał.

 – Racja… Tak… Dzięki – odparłam, nie bardzo wiedząc, czemu z takim
trudem przyszło mi wypowiedzenie tego słowa, które się chłopakowi jak
najbardziej należało.
– Nie ma sprawy – odrzekł, nadal całkiem nieruchomy. Przyglądał się
uważnie mojej twarzy, ale nie bardzo wiedziałam, czego w niej szukał. Z jego
miny nie sposób było nic wyczytać. Postarałam się o to samo.
– Powinieneś już iść – zdołałam w końcu powiedzieć. – Twój tata dał mi do
zrozumienia, że mam się trzymać z dala od jego własności.

Andrew zmarszczył brwi.

– Słucham?
– Sądzę, że chodziło mu głównie o ciebie.

– Nie powiedział tego – zaprzeczył Andrew.

– Owszem, powiedział.

– Mam wrażenie, Soph, że słyszysz tylko to, co chcesz usłyszeć.

– A ja, Drew, że dostrzegasz tylko to, co chcesz dostrzec. Zwłaszcza gdy

chodzi o twojego ojca.

Andrew zacisnął zęby, potem rozluźnił szczęki, wręczył mi zakrwawiony

ręcznik i wyszedł z łazienki.
 Rozdział 17

owtórz to – poleciła Micah, otwierając swój bagażnik. – Mój zmysł

P organizacyjny ma cię uratować?

Westchnęłam ciężko.
– Nie jestem pewna, czy to przez zmysł organizacyjny wozisz w bagażniku
parę moich butów. To chyba raczej obsesja. Od jak dawna je tam trzymasz?
I w ogóle jakie to buty?
Nie było szans, żebym posprzątała teren przyjęcia boso ani nawet na
obcasach, nie z tym całym szkłem, które nadal zaścielało chodniki. Ale Micah
znów przyszła mi z pomocą. Sięgnęła za swój niezbędnik, do leżącego z tyłu
pudełka.
– To nie są twoje buty. Kupiłam je dla siebie, a kiedy się okazało, że na
mnie są za duże, uznałam, że na pewno kiedyś ci się przydadzą.

– Bo takie chwile po prostu się zdarzają?

– No, ta się zdarzyła, nie? To co, docenisz moją zapobiegliwość?

Uściskałam ją.

– Dziękuję ci, Micah, za to, że jesteś moją do przesady przygotowaną na

wszystko, najlepszą na świecie przyjaciółką.
Uśmiechnęła się i wręczyła mi pudło.

– Proszę bardzo. – Podniosła starannie złożoną koszulkę. – To też włóż.

Swoje ubranie nadal miałam mokre i miło byłoby poczuć na sobie coś
suchego. Ze względu na skutki katastrofy, z którymi miałyśmy się zmierzyć,
zapowiadało się, że spędzimy tu jeszcze godzinę, o ile nie więcej. Przyjęłam
więc koszulkę i otworzyłam pudełko.
 – Kowbojki? To dlatego mi ich od razu nie dałaś. Wiedziałaś, że nie
chodziłabym w czymś takim.

Uśmiechnęła się.
– Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. A teraz schowaj sobie do
kieszeni tę swoją dumę i przebieraj się, żebyśmy zdążyły jeszcze dziś wrócić
do domu.
Zawsze wiedziała, jakich konkretnie słów użyć. Duma. To określenie
zawsze trafiało w punkt. Pokuśtykałam na siedzenie obok kierowcy w jej
samochodzie, zmieniłam bluzkę na koszulkę i wciągnęłam buty. Lusterko
wsteczne pokazało, że to był jeden z moich gorszych dni. Palcami
przeczesałam włosy i popracowałam nad smugami tuszu pod oczami. Potem
dołączyłam do reszty, zebranej na wyłożonym płytkami terenie. Przynajmniej
przestało padać.
– Cudnie! – oświadczyła Micah, zbierając ze stołów pozostawione tam
talerze.
Wycelowałam palec w Andrew, który słysząc jej opinię, podniósł głowę.

– Ani mi się waż – ostrzegłam.

– Co znowu? – zaprotestował. – Nic nie mówiłem.

– Za to twoja twarz powiedziała. – Stopa nadal mnie bolała, ale

przynajmniej była osłonięta. Przez następne pół godziny kuśtykałam to tu, to
tam, głównie zbierając kulki i przysięgając sobie, że jeśli będę miała jakiś
wpływ na realizację zamówień, już nigdy nie będziemy pakować ich do
wazonów.
Od schylania się rozbolały mnie plecy. Wyprostowałam się
i przeciągnęłam, patrząc, co jeszcze zostało do zrobienia.
Micah akurat stała przy pozostałościach po torcie weselnym.

– To nie twój tata go zrobił, prawda, Andrew?

Chłopak rzucił obrus na utworzoną już przez nas stertę.
 – Nie. Nie robi tortów weselnych. Myślę, że to dzieło miejscowej cukierni.
Micah pokiwała głową. Andrew zgarnął kawałek tortu i wpakował go sobie
do ust, by potem skrzywić się z niesmakiem.
– Co takiego? – spytałam. – Deszczówka nie sprawdza się jako dodatek?

– Czemu wy, ludzie, nie używacie namiotów? – zripostował. – Było

trzydziestoprocentowe prawdopodobieństwo deszczu. – Jego ton sugerował,
że uważa nas za idiotów, i pewnie właśnie tak myślał.
– Dlatego, że panna młoda za nic nie życzyła sobie namiotów.
Zdecydowanie jej się nie podobają – wyjaśniłam.

– Racja, zapomniałem. Klient ma zawsze rację.

– Przyjęcie w większości się udało – zauważyła Micah. – To było piękne

wesele.

– Takie pięć na dziesięć – stwierdził Andrew. – Zaliczyłem mnóstwo wesel.

To było przeciętne.
Micah nabrała w dłoń wielki kawał tortu i cisnęła w niego. Trafił go prosto
w bok głowy. Potem się zsunął i z mokrym plaśnięciem wylądował na ziemi.

Zagryzłam wargi, żeby się nie roześmiać. Andrew powoli odwrócił się do
niej. Na jego twarzy złość walczyła o lepsze z rozbawieniem.

– Za co to?

– Za snobizm – odpowiedziała.
On też zgarnął w rękę trochę tortu. Micah z wrzaskiem pognała do
Lance’a, który właśnie wyszedł z budynku. Schowała się za nim. Lance
patrzył zdezorientowany, jak Andrew obiega go i rozgniata tort na twarzy
zanoszącej się śmiechem Micah.
– Ja się w to nie bawię – ogłosił Lance.

Moja przyjaciółka prychnęła i wytarła twarz w plecy jego koszuli.

– Micah! – Lance oganiał się od niej, ale bezskutecznie.
 – Ten tort jest paskudny – oznajmiła.
Teraz też się już śmiałam. Nie mogłam nic na to poradzić. Micah, Andrew
i Lance spojrzeli na mnie, a ja pojęłam, że jestem w tarapatach.

– Nie! – krzyknęłam. – Ja nic nie zrobiłam! I jestem ranna. Nie mogę

biegać! – Pokolebałam się w stronę parkingu.

Andrew dopadł mnie pierwszy, łapiąc od tyłu w pasie i podnosząc do góry.

Zaraz Micah i Lance wyrośli tuż przede mną i całą twarz miałam w torcie.
– To nie fair! – Przetarłam policzki dłonią. Micah i Lance prowadzili teraz
minibitwę na torty, ganiając się wokół stołu.

– Postaw mnie – zażądałam.

– Wystarczy, że opuścisz nogi – powiedział Andrew tuż przy moim uchu.

– No tak. – Stanęłam na ziemi, a on mnie puścił.

Usłyszałam brzęczenie telefonu. Andrew wyciągnął go z kieszeni

i przejechał palcem po wyświetlaczu. Zobaczyłam, że szczęki mu tężeją, tak
jak poprzednio.
– Kto do ciebie pisze? – zapytała Micah, przysuwając się do nas. Nie
zauważyła, że nie ucieszył go ten SMS.

Uśmiechnął się na siłę.

– To tylko mama – wyjaśnił.

Jego mama. Jak przez mgłę pamiętałam wzmiankę o tym, że odeszła, gdy
kariera jego taty się wypaliła czy coś w tym stylu. Wydawało mi się, że
Andrew dał wtedy do zrozumienia, iż całkiem zniknęła z jego życia, ale może
się myliłam.

– Pozdrów ją od nas – zaproponowała radośnie Micah.

Patrzyłam to na nią, to na niego. Moja przyjaciółka znała go lepiej ode
mnie. Może pojednał się z mamą albo wręcz nigdy się nie poróżnili. Może
sobie uroiłam napięcie szczęki i złość w oczach. Przecież się uśmiechał.
 Andrew spojrzał mi w oczy, jakby bez słów pytał, czy mam coś do
dodania, albo nawet jakby chciał, żebym powiedziała coś, dzięki czemu
będzie mógł pozbyć się z twarzy sztucznego uśmiechu. Wróciłam myślą do
dnia, w którym wyjawił w furgonetce, że trudno mu nawiązywać przyjaźnie,
dopuszczać innych do siebie, obnażać przed nimi duszę. Bał się zbliżać do
innych, bo stale się przeprowadzał. Bo zawsze coś porzucał. Tak to
rozwiązywał. A ja nie byłam odpowiednią osobą, by wprowadzać zmiany
w przyjęte przez niego rozwiązania.
– Właśnie – potwierdziłam. – Pozdrów mamę.

Z uśmiechem jeszcze mocniej przylepionym do twarzy spojrzał znów na

telefon i zabrał się do pisania.

Wyszło chłodno. A ja wyszłam na imbecyla. Co takiego miał w sobie

Andrew, że wyzwalał we mnie to, co najgorsze?
 Miejski grill z okazji Dnia Niepodległości
GOŹDZIK

Kwiat o mocnym zapachu i charakterystycznym kształcie, znany głównie

z tego, że wybierają go skąpiradła. Przyjść do kogoś z goździkiem to jak
wręczyć mu mlecz wyrwany ze szczeliny między płytami chodnikowymi.
Goździkom jednak taka reputacja nie przeszkadza. Są odporne i długo
zachowują świeżość. Uparte kwiatuszki. Niech żyją goździki!
 Rozdział 18

puszki palców miałam w różnych odcieniach błękitu i czerwieni.

O Poprzednią noc spędziłam na farbowaniu białych goździków
barwnikami spożywczymi. To nie było trudne: trzeba przyciąć łodygi pod
wodą, a potem dodać barwniki. Brzegi płatków nasiąkały kolorem, co dawało
fajny efekt. Następnie wystarczyło powiązać razem czerwone, białe
i niebieskie kwiatki i voilà! Wszechamerykański patriotyzm w wersji
ekspresowej gotowy.
– Coś takiego nazywacie tutaj jeziorem? – zapytał Andrew, gdy znalazł
mnie przy stole piknikowym, który zajęłam na kramik. – Macie w nim
aligatory? – dodał, fatalnie imitując akcent południowca.
– Cześć, Andrew – Kiwnęłam mu głową na powitanie. – Miesiąc i prawie
zapomniałam, jaki jesteś uroczy.

– Mojego uroku nie sposób zapomnieć. – Wyszczerzył się w uśmiechu.

– Zero aligatorów – wyjaśniłam, układając w wazonie czerwone, białe

i niebieskie goździki. – Wolą południe Alabamy. – Zerknęłam na niego. Tym
razem włożył niebieską koszulkę polo z postawionym kołnierzem i szorty
w kratkę, w jakich żaden facet z tych stron za nic by się nie pokazał, bo nie
sięgały kolan.
– Jak słodko! – oświadczyła Micah, ledwie weszła. – Wy dwoje wyglądacie
tak, że moglibyście sobie strzelić wspólne selfie. – Postawiła na stole pokaźny
szklany dystrybutor do napojów.
Spiorunowałam ją wzrokiem, ale potem spojrzałam na siebie. Miała racę –
moja letnia sukienka była równie kraciasta, jak jego szorty.
– Pięknie – stwierdziłam.
 – Jak stopa? – zwrócił się do mnie Andrew.
Chwilę potrwało, nim sobie przypomniałam, że rozcięłam ją sobie podczas
naszego ostatniego spotkania, na weselu.

Trwało lato i od tamtej pory niewiele się w moim życiu działo poza pracą
we Wszelkich Okazjach, seansami w kinie samochodowym z Micah
i wypadami na coś do zjedzenia lub nad jezioro z Gunnarem, ale i tak miałam
wrażenie, że upłynęły wieki.
– W porządku – odparłam. – Zagoiła się. – Tyle że została po niej zabójcza
blizna. – A jak tam z… tym, co zwykle robisz, gdy stąd znikasz?

– Dobrze. Musiałem wyrwać się z tego miasteczka na kilka tygodni, żeby

coś zobaczyć i mieć kontakt z ludźmi.

Przewróciłam oczami.

Micah gestem wskazała widoczne przed nami jezioro.

– A teraz rozkoszuj się prawdziwym życiem. Prostym

i nieskomplikowanym.

Jezioro (tak przyjęło się je u nas nazywać) ledwie wpisywało się w tę

kategorię zbiorników wodnych. Bardziej przypominało większy wodopój.
Można było łowić w nim ryby albo sobie popływać. Akurat teraz pstrzyły je
plamy kilku kolorowych dmuchanych kół. Ich właściciele cieszyli się
upalnym dniem. Gdy słońce zajdzie, jezioro opustoszeje, a park, jak co roku,
zapełni się ludźmi żądnymi obejrzenia pokazu fajerwerków. Hank zapewnił
grilla, a pan Williams (teraz wspólnie z Jettem Hartem) dostarczył inne dania.
O kwiaty, oczywiście, zadbały Wszelkie Okazje.
– A więc tak ma wyglądać prawdziwe życie? – zapytał Andrew,
przypatrując się jezioru. – Czy może przemawia przez ciebie brak skali
porównawczej?

Micah zmarszczyła brwi.

– Wyjazd z miasteczka ci nie posłużył. Może powinnam ochrzcić cię
w tych oto wodach, w nadziei, że zmyje to z ciebie całą zrzędliwość.
Zamknął oczy, wziął głęboki oddech i znów je otworzył.

– Masz rację. Przepraszam. Kiepski dzień.

– A jakie masz wytłumaczenie na wszystkie inne dni? – zaciekawiłam się.
– Przeważnie ciebie – odpowiedział.

Parsknęłam śmiechem. Umiem docenić zręczną ripostę.

– Cóż – powiedziała Micah, ściągając łopatki do tyłu – ja będę miała
dzisiaj świetny dzień. Wiecie dlaczego?

Oboje z Andrew czekaliśmy, że dokończy.

– Spytajcie, dlaczego – zażądała.

– Dlaczego? – zapytał Andrew.

– Przyjrzyjcie mi się. Wskoczyłam w normalne ciuchy. – Zamiast

typowego stroju kelnerki cateringu miała na sobie dżinsowe szorty i czerwoną
koszulkę. – I nie muszę dzisiaj pracować. Ludzie sami będą sobie nakładać
dzisiaj jedzenie. Ja muszę co najwyżej pilnować, żeby naczynia były pełne.
Sophie tak naprawdę też nie musi nic robić. Porozstawia na stołach kwiaty
i będzie tylko czekać, co wymyśli dla niej Caroline. To moja ulubiona
z corocznych imprez!
– No tak – stwierdził Andrew. – A ja mam do zrobienia tyle samo zdjęć, co
zwykle, więc postarajcie się ciągle mi o tym nie przypominać.
– Weź przestań – zaprotestowała Micah. – I tak robisz ich zdecydowanie za
dużo. Na stronie wykorzystasz tylko jakieś dziesięć. Skończ z tą przesadną
ambicją.

– Mój tata ogląda każde z nich.

– Naprawdę? – upewniłam się. – Bo w Walentynki wrzucałeś je do sieci,
jeszcze zanim wyszłyśmy z imprezy.
Andrew przejechał dłonią po swojej gęstej ciemnej czuprynie.
 – Ocenia je i czasem każe mi któreś wymienić.
– To wtedy mówisz: „Tato, trzymaj się garów, zdjęcia to moja działka” –
stwierdziła Micah.
Zaśmiałam się.

– Ty w ogóle znasz jego tatę?

– Po prostu jest perfekcjonistą – oznajmił Andrew, jak zawsze go broniąc.

– To tak w mieście mówi się na buców? – Wzruszyłam ramionami. – Bo ja,

dzieweczka z prowincji zabitej dechami, nie znam się na takich rzeczach.

– Jesteś niemożliwa – powiedział. Po tych słowach odwrócił się i poszedł.

Micah milczała.

– No co? – spytałam. – Sam powiedział. Ma dzisiaj dzień zrzędzenia.

– Nie pomogłaś.

– Nie moja wina, że pozwala tacie po sobie jeździć i chyba nawet nie
dostrzega, jak tamten go tłamsi.

– Sophie! Po prostu bądź miła.

– Nie obiecuję.

Impreza się rozkręciła. Ludzie jedli i zanosili się od śmiechu, grali we

frisbee lub w piłkę albo też otaczali kręgiem olbrzymi grill Hanka. Był tak
wielki, że jeździł na własnych kołach, a Hank holował go ciężarówką. Na
ruszcie skwierczały żeberka i steki, a dym wzbijał się w niebo. Micah się nie
myliła, nie miałyśmy nic do roboty. Siedziałyśmy na ogrodowych krzesłach,
patrząc, jak mój brat wrzuca kamyki do jeziora. Wyjęłam komórkę i czytałam
wzór podania, znaleziony na stronie jednej z nowojorskich szkół
projektowania.
– Unikatowe – powiedziałam.
 – Słucham? – zdziwiła się Micah, co zrozumiałe, zdezorientowana.
– Już trzy razy użyli określenia „unikatowe” w opisie portfolio, którego od
nas oczekują.
– Aha… I…

Przegoniłam jakieś komary, bzyczące mi przy uchu.

– Doszłam do wniosku, że moje projekty nie są unikatowe.

Micah potrząsnęła głową.
– Twoje szkice są absolutnie unikatowe. Sama je zaprojektowałaś, więc
przecież muszą być oryginalne!
Zmrużyłam oczy i wyświetliłam na komórce zdjęcie.

– Co sądzisz o tym szkicu? – zapytałam, pokazując jej rysunek spódnicy,

którą zaprojektowałam przed kilkoma tygodniami.

Micah mu się przyjrzała.

– Jest olśniewający. Powinnaś go wykorzystać.

– A co powiesz na ten? – Przeszłam do następnego zdjęcia.

Uważnie je przestudiowała.

– Wygląda bardzo podobnie do tej poprzedniej, ale też jest śliczna.

– Tylko że nie moja – przyznałam, ponownie doznając tego samego

niemiłego uczucia, co przed tygodniem. – Zobaczyłam ją na stronie
o projektowaniu, którą lubię odwiedzać. I właśnie od tamtej pory dostrzegam
w niemal wszystkich wzorach podań, które czytam, określenie „unikatowa”.
Przecież nie dodali tego wczoraj.
Micah nie wiedziała, co powiedzieć. Widziałam po jej minie, że się głowi,
ale na próżno.

– To dwie różne spódnice – orzekła wreszcie.

– Nie dość różne – mruknęłam. – Potrzebuję czegoś, co sprawi, że moje
projekty będą w stu procentach… moje. – Dokładnie to samo parę miesięcy
temu powiedział mi Andrew. To okropne, że chyba miał rację.

– Dojdziesz do tego – zapewniła Micah. – Wierzę w ciebie.

Ucieszyło mnie, że choć jedna z nas we mnie wierzy.

– Nie chce mi się o tym teraz myśleć. – Wepchnęłam komórkę do kieszeni.

– Porozmawiajmy o czymś innym.
Moja przyjaciółka odgarnęła włosy z karku i odchyliła się na krześle.
– Kyle dzisiaj przyjdzie?

– Nie wiem. – Kyle. Jeszcze jedna sprawa w moim życiu, której ostatnio
nie byłam pewna. Do tego on nie robił nic, by to zmienić. Od tygodni nie
pisaliśmy do siebie.
Micah musiała czytać mi w myślach, jak często jej się to zdarzało, bo
powiedziała:

– Po prostu się z nim jeszcze raz umów. Jestem pewna, że na to czeka.

– Wolałabym, żeby to on odezwał się pierwszy.

– Dlaczego?

– Ponieważ posiadam w sobie ogromne pokłady samokontroli. Trochę jak

pies Walkera, gdy trzyma na nosie ciasteczko. – Wskazałam głową
wspomnianego kolesia, chłopaka z naszej szkoły, grającego teraz z Lance’em
we frisbee. Nie przyprowadził dziś swojego psa, ale to nie miało znaczenia.
Mój argument nie wymagał obecności czworonoga.
– Ale wiesz, że Walker w końcu pozwala psu je zjeść?

Możliwe, że miała rację. Może my z Kyle’em byliśmy do siebie za bardzo

podobni. Oboje będziemy czekać w nieskończoność, o ile któreś z nas nie
schowa dumy do kieszeni.
– No to chyba dzisiaj spróbuję je zjeść.

– O czym ty mówisz? – zdziwiła się, wyraźnie nie nadążając za moją

metaforą.
– Kiedy Kyle tu przyjdzie, umówię się z nim.

– Hurra! – zawołała Micah, po czym się skrzywiła. – Tak przy okazji, tej
analogii z ciasteczkiem nie złapałam. Lepiej do niej nie wracaj.

Roześmiałam się.
Nadbiegł Gunnar z dużym kamieniem.

– Myślisz, że uda mi się puścić nim kaczkę? – zapytał.

– Nie. Kamienie do kaczek muszą być płaskie i mniejsze.

– Założę się, że mnie by się udało – oświadczył Andrew, stając obok nas.
Zawsze zdawał się pojawiać znikąd. Dobra, nie znikąd. Niewątpliwie
uczestniczył w imprezie, ta zaś była dość kameralna i… no właśnie, zawsze
musiał się wtrącić.
– To o co chcesz się założyć? – zapytałam.

– O pięć dolców? – zaproponował Andrew. Kamień był wielkości jego

dłoni.

– A w ogóle puszczałeś kiedyś kaczki? – sprowokowałam go.

Sposępniał.

– Poważnie pytasz?
– Jeśli uważasz, że tym kamieniem da się puścić kaczkę, to tak, pytam
bardzo poważnie.
– Pięć dolców?

– Pięć dolców.
Gunnar przekazał Andrew kamień. W jego ręce nie wydawał się już taki
duży, ale mimo wszystko. Andrew stanął nad wodą w swoich szpanerskich
szortach.
Parokrotnie potarł kamień obiema dłońmi. Potem zamachnął się i rzucił.
Kamień poszedł prosto na dno z pluskiem, który słyszeliśmy o trzy metry
stamtąd. Gunnar uznał to za najzabawniejszą rzecz na świecie i pokładał się
ze śmiechu.
Andrew odwrócił się do mnie.
Uniosłam znacząco brwi.

– Hart, wisisz mi pięć dolców. Dopiszę je do listy twoich długów.

– Co jeszcze ci wiszę? – zapytał, wracając do nas.
– O ile pamiętam, kwiaty. Moja kompozycja, twój koszt.

Andrew uśmiechnął się ironicznie.

– Oj, prawda. Nasze pierwsze spotkanie. Jak mogłem zapomnieć? Ty, jak
widać, nie zapomniałaś.
– Nie pozwalasz mi. Ciągle się gdzieś pokazujesz.

Podniósł komórkę.

– Przysuń się do Micah. Wyglądacie teraz jak uosobienie Ameryki.

Celne spostrzeżenie. Przyjrzałam się czerwonej koszulce Micah i mojej
dwubarwnej sukience w kratę. Przyjaciółka przybliżyła się do mnie,
a Andrew pstryknął nam fotkę.
– Soph!

Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam mamę, nadchodzącą z talerzem

jedzenia.

– O, hej, Andrew! – powiedziała, zatrzymując się przed nami, jakby nie

przyszła tu tylko ze względu na niego. – Nawet cię nie poznałam.

Micah uszczypnęła mnie w ramię. Aż tak głośno prychnęłam?

– Dzień dobry, proszę pani.

– Larisso – sprostowała. – Co słychać? Jett mówił, że wybraliście się na

parę tygodni do Nowego Jorku. Pewnie dobrze się bawiliście. My nigdy nie
byłyśmy w Nowym Jorku.
– Nie byłyście w Nowym Jorku? – Andrew zwrócił się do mamy, a potem
zerknął na mnie.

– Nie – potwierdziła. – Sophie chce tam studiować, ale z niej zawsze była
trochę marzycielka. Życie zawsze znajdzie sposób, by z czasem zmienić nas
wszystkich w realistów.
Genialnie. Jakby Andrew brakowało amunicji do docinków.

Micah objęła mnie ramieniem.

– Jeśli ktoś z Rockside osiągnie coś w Nowym Jorku, to właśnie Sophie.

Zauważyłam, że Andrew nie przyklasnął ochoczo temu stwierdzeniu… Ja
zresztą też nie.

– Oj, Micah – odparła mama. – Nie zachęcaj jej. – Roześmiała się,

jakbyśmy ucięli sobie sympatyczną pogawędkę o przyszłości kogoś bliżej
nieokreślonego. – A wracając do rzeczywistości, jadę do pracy.
– Czy całe miasteczko nie zjawiło się dzisiaj tutaj? – zapytał Andrew. – Do
głowy by mi nie przyszło, ze restauracja będzie otwarta.

– Ruchu za wiele nie będzie, ale paru klientów owszem.

– Nie wiedziałam, że dziś pracujesz – stwierdziłam. – Co z Gunnarem?

– Gunnar może oczywiście zostać. Przecież w zasadzie nie pracujesz.

– Mamo, Caroline powiedziała…

– Co Caroline? Wyleje cię? Serio? Zapytaj ją, gdzie znajdzie kogoś innego,
kogo będzie mogła tak ganiać jak ciebie.
Westchnęłam.

– Ona nie…

– Nie przeżywaj tak tego. Zaraz z nią porozmawiam – powiedziała mama.

– Nawet o tym nie myśl.
 – Proszę pani, my się zaopiekujemy Gunnarem. Nic się nie stanie –
wtrąciła Micah, urodzona rozjemczyni.

– Dzięki, Micah, skarbie. A ta moja córka mogłaby czasem okazywać

trochę więcej lojalności. – Mama poklepała mnie po policzku, a potem sobie
poszła.
 Rozdział 19

to chce jeść? – zapytała Micah, jak tylko moja mama znikła. – Bo ja

K tak.

– Ja chcę jeść – odparł Gunnar. – U Hanka jest pysznie.

– Tak, chodźmy coś przekąsić – zgodziłam się, trochę jeszcze odrętwiała
po tamtym upokorzeniu.
– Przekonam się w końcu, skąd tyle hałasu wokół Grillbaru u Hanka –
oznajmił Andrew. Chociaż raz nie skorzystał z okazji, żeby powiedzieć mi
coś niemiłego. Szedł obok mnie i Micah w stronę grilla.
– Jest najlepszy – zapewnił Gunnar, tak podekscytowany, że nas
wyprzedzał.

– Popatrz no – powiedziała niemal bezgłośnie Micah, bezskutecznie

próbując powstrzymać uśmiech.

– Na co? – spytałam. Zaraz jednak zobaczyłam, o czym mówi. W kolejce

po jedzenie, dokładnie przed nami, stał Kyle.

– Czas zjeść ciasteczko – dorzuciła Micah.

– Słucham? – zainteresował się Andrew. – To jakieś południowe

powiedzonko?

– Ja bym to nazwała powiedzonkiem Sophie – sprostowała Micah.

– Nie pytaj – zastrzegłam.

Stanęliśmy w kolejce.

Wciągnęłam głęboko powietrze nosem. Czy w ogóle jeszcze chciałabym

chodzić z Kyle’em? Przez chwilę wpatrywałam się w jego potylicę. Był
cudny na swój luzacki, tumiwisistowski sposób, do tego umiał mnie
rozśmieszyć. Tak. Zdecydowałam, że to zrobię. Od dawna tego chciałam,
a nie rezygnowałam z rzeczy, których chcę.
– Cześć, Kyle.

Odwrócił się.

– Ooo, hej, Soph.

– Jak to jest, że jemu wolno mówić do ciebie Soph? – zapytał stojący obok
mnie Andrew, ale go zignorowałam.
– Jak ci mija lato? – zwróciłam się do Kyle’a.

– Bez sensacji. A tobie?

– Całkiem fajnie – odparłam.

Micah szturchnęła mnie w żebra, żebym kontynuowała rozmowę.

– Szykuje się coś ciekawego? – spytałam.

– Nic, o czym bym wiedział – odrzekł Kyle, leniwie wzruszając
ramionami.

Teraz albo nigdy.

– Może zatem… my powinniśmy coś zmontować – zasugerowałam.

– Wiesz, mam tę nową robotę, więc strasznie jestem zajęty, ale… hm…
Okej. – Kolejne wzruszenie ramionami i już się odwrócił, żeby gadać
z Lincolnem, który stał przy nim.
Zamrugałam. Nie takiej reakcji oczekiwałam. Myślałam, że to ja kontroluję
rozwój naszej relacji, nie on. Zabolało mnie, gdy mnie spławił. Spróbowałam
jednak udawać, że mnie to nie obeszło.
– Ale fajnie – powiedziałam cicho do Micah. – Zadowolona?
– Nie, bardzo niezadowolona – przyznała. – Przydałoby się wbić mu trochę
rozumu do głowy.
Spojrzałam na Andrew, który teraz milczał. Byłam pewna, że pojął, co się
tu właśnie rozegrało, ale miał w sobie dość przyzwoitości, by nie dać tego po
sobie poznać.

Kolejka posuwała się szybko i niedługo każde z nas miało swój talerz
mięsa oraz kilka dodatków. Wypatrzyliśmy wolny stół piknikowy i go
zajęliśmy. Gunnar uważnie przyglądał się Andrew, gdy ten brał do ust
pierwszy kęs żeberek. Nie potrafiłabym powiedzieć, czy chłopak wiedział, że
ma widza, czy też jego reakcja była autentyczna, ale usłyszeliśmy:
– Mmm. Łał. Ale pyszne.
– Widzisz. – Gunnar się ucieszył. – A nie mówiłem?!

– Znasz się na jedzeniu.

Micah ścisnęła mnie za ramię na znak, że przejęła się tym, co zrobił Kyle.

– Trzymam się – zapewniłam ją szeptem. Bo właśnie tak było. Choć

najadłam się wstydu, to się trzymam, powiedziałam sobie.

– Kiedy dorośniesz, będziesz kucharzem jak twój tata? – Gunnar

kontynuował rozmowę z Andrew.

Ten parsknął śmiechem.

– Nie.

– Czemu nie?

– Bo nie mam pojęcia o gotowaniu. – Tata cię nie nauczył? – zdziwił się
Gunnar.
– Tata był telewizyjnym szefem kuchni. Miał najlepszych sous-chefów. –
Umilkł, potem dodał: – To kucharze, którzy pomagają głównemu kucharzowi.
A kiedy program się skończył, sam pomagał właścicielom firm
gastronomicznym.
– Aha. – Gunnar pokiwał głową.

– Czasem tacy ludzie w ogóle nie wiedzą, co robią, chociaż to jest ich
praca. Wtedy musi ich uczyć wszystkiego od zera. – Andrew wycelował
widelec w Micah. – Nie twojego tatę. On jest dobry.
– Też coś. Pewnie mówisz to wszystkim dziewczynom – żachnęła się moja
przyjaciółka.
– Oczywiście – potwierdził, puszczając oko. A potem zwrócił się do mnie:
– Twój tata na pewno też jest świetnym kucharzem.

– Mój tata to beznadziejny nieudacznik – oświadczył Gunnar tonem naszej

matki.

– Gunnar – upomniałam go. – Nieładnie.

Andrew dostał ataku kaszlu – zapewne się zakrztusił. Micah klepała go

w plecy, aż mu przeszło.

– Już okej? – upewniła się.

– Tak. – Zakaszlał jeszcze kilka razy, potem napił się wody. – Przeszło.

– Przecież to prawda – odezwał się Gunnar. – Wszyscy o tym wiedzą.

Andrew lekko się uśmiechnął, po czym spojrzał na mnie, jakby oczekując,
że powiem coś więcej. Prawdopodobnie powinnam, ale nie byłam dziś
w nastroju, by kogoś bronić, a zwłaszcza taty. To te mieszane uczucia
względem jego osoby. Rozumiałam, czemu chciał odejść, i przeważnie nawet
go lubiłam, ale mógłby bardziej dbać o kontakt z nami. Zwłaszcza
z Gunnarem. Mógłby go odwiedzać. A przynajmniej sprawiać wrażenie,
jakby tego chciał. Niczego takiego nie robił. Nigdy nie umiał dobrze udawać.
Chyba to po nim odziedziczyłam.
– Wiesz, moja mama to też nieudacznik. Może się znają.

Gunnar wziął słowa Andrew na poważnie.

– Twoja mama mieszka w Kalifornii? To tam się przeprowadził mój tata.

– Nie wiem dokładnie, gdzie teraz jest. Kiedy ostatnio słyszałem coś na ten
temat, mieszkała w Oregonie.
Miałam więc rację. Nie układało mu się z mamą. Micah sprawiała wrażenie
zaskoczonej, ale i zainteresowanej tą wymianą zdań.
– Naprawdę?

– Naprawdę. Dlaczego twój tata wyjechał do Kalifornii? – zapytał Andrew

Gunnara.

– Bo myśli, że wciąż ma dwadzieścia lat, i chciałby nic nie robić, tylko

surfować – oznajmił Gunnar, znów jak nasza matka. Tylko że ona dodałaby
jeszcze coś o tym, że tata za wszelką cenę chciał odzyskać młodość
zmarnowaną przedwczesnym małżeństwem. Za dużo mówiła w obecności
syna.

– Gunnar, dosyć – w końcu weszłam im w słowo. – Nie baw się

w plotkarza.

– Nie plotkuję. Mówię prawdę.

– Kiedy poruszasz z kimś tematy, które go nie dotyczą, plotkujesz.

Gunnar wzruszył ramionami i wgryzł się w żeberka.

Zobaczyłam, że nadchodzi Caroline. Poruszała się zamaszyście

i zdecydowanie. Stając przy naszym stole, powiedziała:
– Sophie, możesz pokazać Bryce’owi, jak podłączyć telefon do głośników?
Myślałam, że wszystkie dzieciaki znają się na tych bezprzewodowych
sprawach, ale widocznie nie. Fajerwerki zaczną się za jakieś dwadzieścia
minut.
– Jasne – powiedziałam.

Odeszła, nawet nie spojrzawszy na Gunnara. Zastanowiło mnie, czy może

mama rzeczywiście z nią porozmawiała. Podniosłam się i wycelowałam palec
w brata.
– Zostań tutaj. Zaraz wracam.

Kiwnął głową.

– Będziemy na niego uważać – obiecała Micah.

 – Dzięki.
Kiedy dotarłam na parking, Bryce przeklinał do żywego swój telefon.
W otwartym bagażniku jego auta znajdowała się para wielkich kolumn
skierowanych w stronę parku.
– Przez brak talentów technicznych wyrobiłeś nam wszystkim fatalną
opinię u Caroline – oznajmiłam. Pokaz fajerwerków podlegał rodzicom
Bryce’a, a on sam odpowiadał za towarzyszącą mu muzykę. Fajerwerki miały
rozbłysnąć nad jeziorem z zapadnięciem nocy.
– Sophie, to przez to głupie nagłośnienie, które pożyczyła mi Caroline –
jęknął Bryce. – Powiesz swojej szefowej, żeby nie była dziesięć lat do tyłu?

Wyciągnęłam dłoń po jego komórkę.

– Mogę spróbować?

– Jodi i Kyle też tego nie rozkminili.

Na dźwięk imienia Kyle’a ścisnęło mnie w żołądku, ale nie cofnęłam ręki.
Bryce w końcu rozstał się z telefonem.

Weszłam w ustawienia i spróbowałam znaleźć nazwę tych głośników.

Dopiero po chwili zorientowałam się, że nie są włączone. Kiedy je wreszcie
uruchomiliśmy, muzyka rąbnęła w nas całą mocą. Czym prędzej skręciłam
głośność, ale w uszach i tak mi dzwoniło.
– Udało ci się! – wrzasnął Bryce, chociaż muzyka grała już cicho.
Widocznie jemu też padło na słuch.
– Dzięki.

Cofnęłam się o krok, gotowa do powrotu na imprezę, ale jeszcze się

zatrzymałam.

– Kyle kogoś ma? Coś go łączy z Jodi? – Już wcześniej się nad tym
zastanawiałam. Jodi należała do ich kapeli od co najmniej roku. Była śliczna,
z włosami ufarbowanymi na różowo i kolczykiem w nosie.
– Lepiej, żeby nie. – Bryce lekko się uśmiechnął. – Bo to ja z nią kręcę.
 – Aha. – Poczułam się rozczarowana tą odpowiedzią i dotarło do mnie, że
bardzo chciałam, by Kyle miał dobry powód dla swojego zachowania.
Otrząsnęłam się i zostawiłam Bryce’a, który pewnie sobie myślał, że jestem
strasznie żałosna.
Przy stołach Micah uzupełniała w misie zapas wymyślnej sałatki
ziemniaczanej, zrobionej przez Jetta. Pewności nie miałam, ale smakowała
tak, jakby była z winogronami.
– Hej – powiedziałam. – Gdzie mój brat? – Przeskanowałam wzrokiem
okolicę, ale go nie wypatrzyłam.

– Tam. – Micah odwróciła się w stronę stołu piknikowego, który wcześniej

zajęliśmy, ale nikogo przy nim nie było. – Jeszcze przed sekundą tu siedział.
– Obróciła się o trzysta sześćdziesiąt stopni i rozejrzała dookoła.
Ja od razu poszukałam wzrokiem grilla Hanka, bo pomyślałam sobie, że
Gunnar poszedł po dokładkę, ale tam też go nie było. Potem moja głowa sama
skierowała się w stronę wody. Gunnar umiał pływać, nie oznaczało to jednak,
że nie przeżyłam momentu paniki. Jeszcze się całkiem nie ściemniło, ale i tak
wyciągnęłam komórkę, żeby oświetlić latarką powierzchnię jeziora.
– Chyba nie sądzisz, że wszedł do wody? – zapytała Micah nerwowo.
– Nie. – Naprawdę w to nie wierzyłam, ale lepiej się upewnić, niż potem
żałować. – Kiedy przeskanowanie powierzchni jeziora nic nie wykazało,
trochę się uspokoiłam. Mój brat na pewno gdzieś się tu kręcił.
– Chwila, a gdzie Andrew? – zapytała Micah.

Bzyczenie mojej komórki zapowiedziało nową wiadomość. Przyszła

z nieznanego numeru. „Twój brat zaciągnął mnie do hangaru na łodzie”.
Podsunęłam telefon Micah.

– To numer Andrew – stwierdziła.

– Widać, kto tu ma problem z samokontrolą. Nie mógł zaczekać, aż wrócę?

– Mówisz o Gunnarze, czy o Andrew?
– O obu.
 Rozdział 20

angar na łodzie stał po przeciwnej stronie jeziora. Rozpadająca się

H rudera niegdyś służyła jako przechowalnia rowerów wodnych
i kajaków, ale teraz głównie składowano w niej rupiecie. Nie bardzo
rozumiałam, dlaczego Andrew dał się tam zaciągnąć mojemu młodszemu
bratu, ale odpowiadałam za Gunnara. Przyspieszyłam kroku, aż w końcu
biegłam dobrze wydeptaną ścieżkę, okalającą jezioro.
Dochodząc do budynku, usłyszałam głos Gunnara.

– A to jest kajak, a raczej to był kajak, bo teraz jest dziurawy.

– Według mnie to nadal kajak – odparł Andrew.

Pchnęłam drewniane drzwi, wiszące tylko na jednym zawiasie. Latarka

z komórki Andrew zalewała wnętrze miękką poświatą.

– Sophie! – powiedział Gunnar. – Pokazuję Andrew hangar. To rower

wodny. Widziałeś kiedyś rower wodny?

– Tak, widziałem – potwierdził Andrew. – Ale jeszcze nigdy nim nie

płynąłem.

– Nigdy nie płynąłeś rowerem wodnym? – powtórzył mój brat ze

śmiechem.
– Gunnar – wtrąciłam. – Lepiej już wracajmy. Lada chwila zaczną się
fajerwerki.

– Obejrzyjmy je stąd. – Brat pokazał palcem sufit, a gdy podniosłam

wzrok, zobaczyłam tam wielką dziurę o nieregularnych kształtach.

Andrew skierował światło latarki na swoją twarz i powiedział bezgłośnie:

– On się boi fajerwerków.
 Potrząsnęłam głową. Przekonanie o własnej racji aż się wylewało
z Andrew, ale ja wiedziałam swoje. Gunnar wcale się nie boi.

– Stąd nie będziemy ich dobrze widzieć.

– Ale tu nie będzie aż tak głośno – wyjaśnił Gunnar.

– Prawdopodobnie tak samo, jak gdzie indziej – stwierdziłam.

– Ale może nie – odparł zaraz Andrew.

– Właśnie – poparł go Gunnar. – Może nie.

Czyżby Andrew się nie mylił? Czy Gunnar rzeczywiście się bał? Pierwszy
fajerwerk wystrzelił w niebo, a wnętrze hangaru zalała eksplozja czerwieni.
Mój brat aż podskoczył.

– Lepiej usiądźmy tam. – Wskazał przeciwległą ścianę.

– Okej. – Wzięłam go za rękę. Dłoń miał zimną i lepką. Przeszliśmy pod

ścianę i usiedliśmy, Andrew po jednej stronie Gunnara, ja po drugiej.

Kiedy następna eksplozja rozświetliła niebo, brat wtulił twarz w ramię

Andrew.

– Mówiłem – powiedział tamten, znów bezgłośnie.

Oczywiście, musiał mi to wypomnieć. Położyłam dłoń na ramieniu brata.

– Hej, młody. To tylko fajerwerki. Nie ma się czego bać.

Gunnar nawet nie drgnął, a potem rozległ się kolejny donośny huk.
Podniosłam wzrok na niszczejący dach i fragmentaryczny widok za nim.
Oparłam się o ścianę, pewna, że gdy stąd wyjdziemy, całe plecy będę mieć
w kurzu, i obserwowałam niebo.

– Jako dziecko bałam się grzmotów – powiedziałam.

– Myślałem, że nadal się boisz – zadrwił Andrew.

– Nie, teraz mój największy strach to bogaci chłopaczkowie, którzy chcą

przejąć tutejsze firmy.
 – To zrozumiałe.
Niebo zapłonęło na niebiesko.

– Wyobrażałam sobie, że grzmot zapowiada zawalenie się całego

nieboskłonu. W burzowe noce siedziałam sztywno na łóżku i nie byłam
w stanie się ruszyć. Mama próbowała mnie przekonać, że to tylko rój
świetlików tak się pokłócił. Wiedziałam, że to nieprawda, i myślałam, że
musi mnie okłamywać, bo to coś, co robi tak okropny hałas, jest naprawdę
straszne.
– I co zrobiłaś? – zapytał Gunnar, podnosząc na mnie wzrok.

– Właśnie, co zrobiłaś? – zainteresował się Andrew, a jego roziskrzone

oczy też skierowały się w moją stronę.

Posłałam mu gniewne spojrzenie, ale jedynie się uśmiechnął.

– Włączyłam komputer i nauczyłam się wszystkiego o piorunach. Co je

powoduje. Czemu tak się dzieje. A potem zmusiłam się, żeby usiąść na ganku
podczas burzy z piorunami i ją obserwować.
– Ale ja rozumiem, co to są fajerwerki – oświadczył Gunnar.

– Wiem. Ale może powinieneś na kilka z nich popatrzeć. Są naprawdę

piękne. Nie musisz ruszać się z miejsca, wystarczy, że spojrzysz w górę. Nic
się nie stanie. Im więcej ich zobaczysz, tym mniej będziesz się ich obawiał.

Gunnar zadarł głowę do góry i przyjrzał się kilku kolejnym eksplozjom.

– Wiem, że według ciebie zachowuję się jak dziecko – powiedział. – Ale
nic na to nie poradzę.

– Wcale tak nie myślę – zaprzeczyłam, zaskoczona tym oskarżeniem. –

Strach nie zawsze ma określony powód czy przyczynę.

– Mój ma powód – oświadczył.

– Naprawdę?
– W ostatniego Sylwestra, kiedy byłaś w pracy, mama urządziła imprezę za
domem, a ja miałem spać.
– I co się stało? – zapytałam, już bojąc się odpowiedzi.

– Jacyś panowie zaczęli strzelać z pistoletów w niebo i szyba w moim

oknie się zbiła, kawałek szkła trafił mnie w rękę, a ja myślałem, że dostałem
kulą. I nikt nie przyszedł mi pomóc. Teraz to mi się przypomina przez ten
hałas. – Widziałam, że broni się przed płaczem. Robił dzielną minę,
demaskowało go tylko drżenie brody.
– Co takiego? – powiedziałam. – To stąd ta stłuczona szyba u ciebie? –
Przepełnił mnie gniew.

Gunnar pokiwał głową na potwierdzenie.

– Nie miałam o tym pojęcia. Tak mi przykro. Dlaczego mi nie
powiedziałeś?

– Bo wiedziałem, że wkurzyłabyś się na mamę. Zawsze się na nią

wkurzasz.

Przełknęłam gulę.

– Przepraszam. Możesz mi mówić o takich rzeczach. O wszystkim, o czym

będziesz chciał. Postaram się nie wkurzać.
Gunnar siadł prosto i oparł się o mnie, nie o Andrew. Otoczyłam go
ramieniem i przez jakiś czas wszyscy oglądaliśmy w milczeniu fajerwerki.
Cisza trwała tak długo, że głowa Gunnara opadła mi na ramię i coraz bardziej
ciążyła. Strach wyraźnie go wyczerpał.
– Wiesz – odezwał się Andrew – kiedy coś opowiadasz, twój południowy
akcent przybiera na sile.
– Serio?

– Tak.

– To prawdopodobnie dlatego, że opowiadam o mamie. Ona jest

południowcem z krwi i kości.
 – To jeszcze w tym temacie. Co to znaczy, że ktoś jest „za duży na swoje
galoty”?

– Niczego takiego nie powiedziałam.

– Wiem, to słowa kogoś innego z imprezy.

– Jak ci to wytłumaczyć? Chyba chodzi o to, że bierzesz siebie za

poważnie lub uważasz się za ważniejszego, niż w istocie jesteś.

– Aha. – W jego głosie słychać było rozczarowanie.

– Nie przejmuj się tym. Tutejsi mają trochę uprzedzeń względem

miastowych.

– Nie mówili o mnie – powiedział.

– Aha. – Nagle coś mnie tknęło. – Czekaj, chodziło im o mnie?
Wzruszył ramionami.

– To nieistotne.

– Dzięki – odparłam. Czułam się pokonana.

– Myślałem, że to coś pozytywnego.

– Kto to powiedział?

– Twoja mama.

Może powinno mnie to mocniej urazić, ale zareagowałam zgoła inaczej.

Być może dlatego, że wiedziałam już wcześniej, że mama tak właśnie mnie
widzi.
– Skoro nie akceptuje twoich planów na przyszłość, to czym według niej
miałabyś się zająć?

– Chciałaby, żebym wybrała coś praktyczniejszego. Na przykład została

nauczycielką. Albo dentystką.

– Twoja mama chce, żebyś została dentystką?

– To pewna praca. Ludzie zawsze będą mieli zęby.
 Andrew się roześmiał.
– Fakt. Ale ty chcesz przenieść się do Nowego Jorku i zająć
projektowaniem mody?

– Przede wszystkim chcę tam studiować projektowanie, ale potem tak,

chciałabym zostać projektantką. – Wsłuchałam się w tonu mojego głosu. Nie
brzmiał tak przekonująco, jak zazwyczaj.

– Projektantką mody?
– Tak.

– I mówi to dziewczyna, która nie mogła znieść widoku mojego

dizajnerskiego gajerka.

– Mówi to dziewczyna, która wie, kiedy dizajnerskie gajerki pasują do

sytuacji.

Na ustach Andrew pojawił się uśmiech. Popatrzył na swoją komórkę

i dotknął klawisza na ekranie. Latarka zgasła. Teraz fajerwerki widzieliśmy
jeszcze wyraźniej.
– A jak jest z tobą? – zapytałam. – Co chcesz robić w życiu?

– Tak szczerze, to nie mam pojęcia. Mój tata chce, żebym projektował
strony internetowe. Pewnie dlatego, że już teraz się na tym znam, a ludzie
zawsze będą potrzebowali usług tego typu.
– Ale tobie się to nie marzy?

Wzruszył jednym ramieniem.

– Na razie się sprawdza.

– A zdjęcia?
– Co: zdjęcia?

– Ten element pracy chyba szczególnie cię cieszy. Może mógłbyś się zająć
fotografią.
Andrew ponownie wzruszył ramionami.
 – Pod tym względem mój tata jest jak twoja mama. Wyłożył mi wszystkie
powody, dla których fotografia to niezbyt pewna ścieżka kariery.

– Twój tata to szef kuchni! Taka kariera jak żadna inna bierze się ze
spełnienia marzeń.

– I chyba między innymi w tym leży problem. – Andrew bawił się

telefonem. – Wie, jak ciężko było mu się wybić i utrzymać pozycję. Uważa,
że to niewarte stresu.
Zaczął się finał pokazu fajerwerków, jedna eksplozja następowała po
drugiej, a my zamilkliśmy, chłonąc wzrokiem widok w otworze nad nami.
Potem wszystko ucichło, ale dałabym głowę, że huk fajerwerków nadal we
mnie wibruje.
– Masz prawdziwy aparat fotograficzny, czy tylko swój telefon?

– Prawdziwy aparat to mój telefon – odparł.

– Wiem, ale…

– Nie, nie mam takiego aparatu z bajerami. Zdjęcia do internetu nie

wymagają powiększania ani innych sztuczek, więc w ich przypadku fajny
aparat w telefonie sprawdza się idealnie. – Andrew oparł głowę o ścianę. –
Kiedyś widziałem taki aparat. To był jeden ze starszych modeli, w których
trzeba ręcznie przewijać film. Strasznie chciałem go mieć. Ale moje konto
bankowe kontroluje tata.
– No i go nie dostałeś.
– Nie.

Nie bardzo wiedziałam, co na to powiedzieć. Swoją opinię na temat jego

taty wyrażałam już mnóstwo razy. Nie wydawało mi się, żeby teraz mogła
pomóc.
Andrew głową wskazał dziurę w dachu.

– Z nią jest trochę jak ze zdjęciem. Widzimy tylko część całości.

– Tyle że w tym przypadku wybór tej części nie należy do nas. –
Przekrzywiłam głowę, usiłując zobaczyć więcej nieba. – Jak w ogóle
określasz, którą część całości chcesz zawrzeć w swoim zdjęciu?

Znowu włączył latarkę w komórce i podniósł ręce, układając palce

w kwadrat. Pokazał, żebym zrobiła to samo. Gdy go posłuchałam, przesunął
moje ramiona tak, że między palcami widziałam fragment roweru wodnego.
– Po prostu szuka się elementu, który najbardziej się wyróżnia, ma
najciekawszy kształt lub opowiada najlepszą historię.

W kwadracie z palców widziałam pedały roweru. Jeden ledwie się trzymał,

dyndał tak, jakby miał zaraz odpaść, drugi był w jak najlepszym porządku.

– A jeśli nie znajdujesz tego przy pierwszym ujęciu, pozostaje ci tyle szans,
ile tylko zechcesz. – Teraz Andrew skierował ramkę z moich palców na kąt,
w którym przestrzeń między ścianami zakryła finezyjna pajęcza sieć. Gdy się
w nią wpatrywałam, w myśli wkradł mi się zalążek natchnienia. Chodziło
o spódnicę. Mogłabym ją zaprojektować tak, by się wyróżniała spośród
innych. Uczynić unikatową. Obszyć. Mogłabym dodać podszewkę
i wykończyć dół koronką własnego projektu. To mogłoby się sprawdzić.
Opuściłam ręce na kolana, uświadamiając sobie, że zbyt długo milczę.

– Dobry w tym jesteś – powiedziałam w końcu Andrew. – Powinieneś

sprawić sobie aparat i tworzyć sztukę.

Zaśmiał się, jakby dawał mi do zrozumienia, że to tak łatwo nie przejdzie.

– Mama nie będzie mi dyktować przyszłości – oznajmiłam. – Pojadę do

Nowego Jorku. – Teraz zabrzmiało to bardziej przekonująco.
– Nowy Jork jest…

– Niesamowity? – podsunęłam.
– Jest ogromny. Trudno się w nim odnaleźć. Może zjeść człowieka
żywcem.

Usta same mi się zacisnęły. Rewelacja. Jedyny mój rozmówca, który był
w Nowym Jorku, przyznawał rację mojej mamie. Również według niego nie
miałam tam szans na przetrwanie.
– Lepiej już pójdę – powiedziałam. – Kwiaty same się nie posprzątają. –
Szarpnęłam Gunnara za ramię. Kiedy otworzył oczy, pomogłam mu wstać.
 Rozdział 21

unnar, Andrew i ja ruszyliśmy w stronę pikniku. W parku zapalono

G latarnie, w świetle których widziałam, jak ludzie pakują się
i opuszczają teren.
– Gdzie się podziewaliście? – zapytała Micah, ledwie podeszliśmy.

– Bawiliśmy się w chowanego – odpowiedział Andrew, co jeszcze bardziej

zbiło ją z tropu.
Gunnar jednak uznał to za zabawne.

– Myślę, że ja wygrałem.
– No nie wiem – odezwał się Andrew. – Sophie nas znalazła, więc według
mnie ona wygrała.

Spojrzenie Micah prześlizgnęło z niego na mnie. Dostrzegłam w nim nieme

pytanie. Odparłam bezgłośnie:

– Potem ci powiem.

Skinęła głową.

– Caroline już pojechała. Powiedziała, że dokucza jej migrena, i że

będziesz musiała posprzątać bez niej.

Roześmiałam się.

– Zawsze sprzątam bez niej.

– Wiem. Musiałam ugryźć się w język, by jej tego nie powiedzieć.

Andrew ruchem głowy pokazał nam swojego tatę, pakującego naczynia.

– Skoro mowa o sprzątaniu, to lepiej pójdę pomóc.

– Narka – powiedziała Micah.
 – Następna wielka impreza naprawdę będzie dopiero w październiku? –
zapytał jeszcze Andrew.

– Stęsknisz się za nami? – zaciekawiłam się.

– Za tobą, Evans, nie, ale za Micah na pewno.

Uśmiechnęłam się, a samą szpilę odczułam znacznie słabiej, niż to zwykle

bywało.

– Za mną nie musisz tęsknić – pocieszyła go Micah. – Będę do ciebie

pisała. Coś wymyślimy.

Andrew spojrzał na mnie, jakby przyszło mu do głowy, że i ja nagle

zapragnę spotykać się z nim poza pracą. Uniosłam więc ręce.

– Bawcie się dobrze.

Poszedł do taty, a Micah zapytała:

– To co się stało? Kiedy wynurzyliście się razem z mroku, wyglądało na to,

że jesteście w świetnej komitywie.

– Szliśmy z moim młodszym bratem – przypomniałam.

– Z bratem czy nie, umiem rozpoznać radość, kiedy ją widzę.

Skrzywiłam się.

– Daruj sobie. Prędzej złość. Andrew dał mi do zrozumienia, że według

niego nie poradzę sobie w Nowym Jorku.
– Tak powiedział?

– Tak.

Micah wydęła wargi.

– Za miłe to nie było.

– Nieważne, co sobie myśli. Nieważne, co ktokolwiek sobie myśli. – Tak
przynajmniej sobie wmawiałam.
– Zuch dziewczyna.
 Podniosłam ze stołu połówkę winogrona i przyjrzałam się jej.
– Kto pakuje winogrona do sałatki ziemniaczanej?

– Niewątpliwie Jett Hart – odparła Micah.

– A teraz i twój tata. Nadal jest zadowolony, że wziął udział w programie?
Coś z tego będzie?

– Postanowił doprowadzić rzecz do końca. Dostał zamówienie na obsługę

cateringową szpanerskiej imprezy dobroczynnej w Birmingham w sierpniu.

– W Birmingham? To prawie dwie godziny drogi stąd!

– Wiem.
– Myślałam, że chcecie spróbować rozszerzyć waszą działalność na bliższe
okolice.

– To też. Ale dwie godziny to znowu nie taka wielka odległość, a ludzie
w mieście lepiej płacą.

– Serio? To dobra nowina.

Micah pokiwała głową.
– Moi rodzice posprzeczali się wczoraj o to, czy to nie sam Jett przekonał
gospodarza imprezy, by zatrudnił tatę. Ale robota to robota, prawda?

– Po której stronie ty się opowiedziałaś? – zapytałam.

– Po żadnej. – Zebrała ze stołu zużyte plastikowe widelce i wrzuciła je do

kosza na śmieci. – A gdzie ty byś stanęła?

– Mam odpowiedzieć szczerze, czy motywująco?

– Szczerze.

– Myślę, że Jett miał na to pewien wpływ. W miasteczku jego zmiany nie

cieszą się zbytnią popularnością, nie wyobrażam więc sobie, żeby poczta
pantoflowa mogła skłonić organizatora szpanerskiej imprezy, by się do was
zwrócił.
 – Trzymałabyś więc z moim tatą. – Micah podniosła do góry palec. – Ale,
jak podkreśliła mama, mieliśmy też trochę dobrych recenzji w internecie.
Głównie od jej koleżanek, ale ludzie nie z miasteczka tego nie wiedzą. I tata
ma nadzieję, że ponieważ tamci nie mają pojęcia, jakie jedzenie zazwyczaj
serwujemy, nie wyrobili sobie z góry zdania o nowym menu.
– Celna uwaga z jego strony. A jedzenie jest niesamowite. – Zgarnęłam ze
stołu kolejne winogrono. – Tyle tylko, że nie wiem, czy nasze miasteczko jest
gotowe na taką zmianę. Jett chyba trochę się rozmija z oczekiwaniami
klientów.
– Tak często słyszę, jak tata tłumaczy to Jettowi, że się dziwię, że te słowa
nie zostały jeszcze zakazane w kuchni. – Micah na chwilę umilkła, potem
dodała: – Przykro mi, że okazało się, że Jett jest fatalnym dojściem.
Wylałam na trawę wodę z wazonu i wstawiłam go do pudła. Wzruszyłam
ramionami.

– Nie potrzebuję dojścia. Sama dotrę, gdzie chcę. Cieszę się za to, że praca
z nim chyba wam służy. Może ta impreza w Birmingham zaowocuje dalszymi
zamówieniami.

– Na to liczy tata.
– Jestem też pewna, że w Birmingham Andrew poczuje się bardziej jak
w domu.

Za Micah pojawił się jakiś cień, który wszedł w krąg światła rzucanego
przez parkową latarnię. Kyle.

– Hej, Soph! Masz ochotę na jakiś deser? – zapytał.

Mój żołądek fiknął kozła z zaskoczenia.

– Teraz? – Spojrzałam na telefon. Było po dziesiątej.

– Powinnaś pojechać – powiedziała Micah, nieco za szybko. – Wezmę
furgonetkę kwiaciarni i odwiozę za ciebie Gunnara do domu. – Zrodziło się
we mnie przekonanie, że sama to zaaranżowała. Micah zrobiła wielkie oczy.
 Gdybym nie miała ochoty na randkę z Kyle’em, aż tak bym się nie
przejęła, że dał mi dziś kosza. Więc teraz dostałam, czego chciałam, prawda?

– Zgoda. To znaczy jasne, okej, pasuje mi.

– Super. – Kyle ruszył w stronę swojego mustanga. Wyraźnie się
spodziewał, że pójdę za nim.

– Super – powtórzyła Micah jak echo.

– Jeszcze nie wiem, czy się na ciebie wściekać – stwierdziłam.
– Baw się dobrze – odparła z niewinnym uśmiechem.

Kyle’a dogoniłam akurat, gdy mijaliśmy Andrew i jego tatę, pakujących do

samochodu ostatnie rzeczy. Andrew podniósł rękę i mi pomachał, a gdy
chciałam zrobić to samo, Kyle sięgnął po moją dłoń i wsunął palce między
moje. Zanim otrząsnęłam się z szoku, że trzyma mnie za rękę, Andrew z tatą
zdążyli już wsiąść do auta i odjechać.
 Pogrzeb Johna Farnswortha
LILIA

Lilia, rozmiarami i kształtem przypominająca trąbkę, wydaje się pragnąć

wszem i wobec głosić swoją obecność. A mimo to mówi się, że symbolizuje
rozstanie duszy z życiem doczesnym i powrót do niewinności. Właściwie to
nie wiem, kto kiedyś tam ustalił, co jaki kwiat symbolizuje, ale na pewno lilia
mu podpadła. Zamiast grać surmy chwały na przyjęciach, zalicza masę
pogrzebów.
 Rozdział 22

niosłam do kaplicy ostatnią kompozycję kwiatową i postawiłam ją

W na bocznym stole, obok trzech wcześniejszych. Lilie. Przywodziły
mi na myśl miejscową stację benzynową, co mogłoby się wydawać
skojarzeniem dość przypadkowym, gdyby nie to, że jej właściciel trzymał
przy kasie słoik wypełniony długopisami. Do ich końcówek zieloną taśmą
przymocowano łodyżki kolorowych sztucznych lilii.
Przez ostatnie dwa tygodnie ta stacja benzynowa przypominała mi
o Kyle’u. Kiedy Czwartego Lipca opuściliśmy park w poszukiwaniu jakiegoś
deseru, w miasteczku nie znaleźliśmy żadnego otwartego lokalu. Dlatego
pojechaliśmy z Kyle’em na stację i siedzieliśmy w mustangu ze złożonym
dachem, zajadając czekoladowe babeczki Hostess i oglądając race
rozświetlające niebo. Zapowiadało się romantycznie, ale potem Kyle
stwierdził:
– Mógłbym tu spędzać każdy Czwarty Lipca do końca życia.

Wszystko stało się jasne. Pojęłam, że quiz, który zrobiłyśmy z Micah,

powiedział nieprawdę. Kyle i ja nie pasowaliśmy do siebie. Tak przynajmniej
uznałam tamtego wieczoru. A przez następne dwa tygodnie zastanawiałam
się, czy sama sobie nie szkodziłam. Czy nie starałam się za mocno, albo
przeciwnie – za mało. Czy zbyt często nie doszukiwałam się drugiego dna
w międzyludzkich interakcjach, czy też niewystarczająco odczytywałam
sygnały. I wreszcie, czy to nic nie znaczy, że od dwóch tygodni myślę
o tamtym dniu? O Kyle’u?
– To wszystko? – Caroline wyrwała mnie ze świata wspomnień. Gdy
podniosłam wzrok, zobaczyłam, że moja szefowa wskazuje lilie, które
właśnie umieściłam na stole. Wcześniej przyniosłam duży stojący stroik,
któremu Caroline poświęciła cały ranek. Zamówiła go rodzina. Miał znaleźć
się przy trumnie przed kościołem. – Cztery kompozycje? – dodała, marszcząc
brwi. – Nikt inny nic nie zamówił?
Pogrzeby różniły się od większości przygotowywanych przez nas imprez.
Kwestia kwiatów zależała wyłącznie od ilości zamówień, a John, cóż… Nie
wygrałby żadnego konkursu popularności.

– Tak, tylko te cztery. – Nie dodałam, że jedną sama kupiłam, kiedy

zobaczyłam, jak niewiele mamy zamówień. Lubiłam Johna. I polubiłam go
jeszcze bardziej podczas kolacji walentynkowej. To były najlepiej wydane
pseudopieniądze w życiu.
Poczułam, że na to wspomnienie rośnie mi w gardle gula.
Caroline spojrzała na zegarek.

– Mamy czas. Podjedziesz do sklepu i weźmiesz jeszcze dwie lub trzy

wiązanki z naszej chłodni z przecenami? – Wspomniane urządzenie było
pełne kwiatów, które nie zeszły w chwilach swojej największej świetności.
Szefowa pokręciła głową. – Biedny stary zrzęda. Za życia tak marudził, że
ludzie nie mogą mu tego darować nawet po śmierci.
– Ja myślę, że był niezrozumiany – zauważyłam.

Machnęła ręką w stronę kwiatów.

– Nie, nie o to tu chodzi.

– Jadę do sklepu.
Przeszłam przejściem między klęcznikami, do przedsionka. Boczna salka
była otwarta, i rodzina pana Farnswortha zgromadziła się już tam na
czuwaniu. Panowała cisza. Otwarta trumna spoczywała na jednym końcu
pomieszczenia, a krewni Johna siedzieli na krzesłach pod przeciwległą ścianą.
Dałabym głowę, że już wcześniej się z nim pożegnali, a teraz nie bardzo
wiedzieli, co jeszcze zrobić ze znajdującym się w tej samej salce
nieboszczykiem.
 Kiedy przed trzema dniami jeden z jego synów poinformował mnie
w sklepie o śmierci Johna, twierdził, że to był zawał serca. Że nastąpiło to
w nocy i że John odszedł spokojnie. Przełknęłam tę gulę w gardle i poszłam
dalej, aż wyszłam na powietrze.
– John, przepraszam za brak kwiatów – powiedziałam w niebo.

– Rozmawiasz ze zmarłymi? – O furgonetkę kwiaciarni opierała się Micah.

– Właściwie to tak – przyznałam. – Nikt poza rodziną, no i mną, nie kupił

mu kwiatów. – Dopiero po tych słowach zauważyłam, że do mojej
przyjaciółki podchodzi Andrew. – Co wy tutaj robicie? – dodałam. – Przy tej
okazji nie ma cateringu. – Podobnie jak w przypadku kwiatów, w tym
miasteczku na stypę, która następowała po ceremonii na cmentarzu,
przychodziło się z jedzeniem.
Andrew odchrząknął.

– Mój tata przygotował danie dla rodziny, a Micah powiedziała, że dziwnie

będzie pokazać się na stypie, a nie na pogrzebie. Dlatego tu jestem. Ale
dziwniejsze jest dla mnie to, że idę na pogrzeb kogoś mi nieznanego.

– Poznaliście się. – Obeszłam furgonetkę i wsiadłam od strony kierowcy.

– Gdzieś się wybierasz? – zapytała Micah.

– Tak, muszę jeszcze podjechać do sklepu.

Odsunęła boczne drzwi i gestem zaprosiła Andrew. Wsiadł, a ona wspięła

się za nim i zatrzasnęła je za sobą.
– Poznaliśmy się? – powtórzył Andrew, gdy zapaliłam ślinik.

– Na kolacji walentynkowej. Był moim partnerem przy deserze.

– Ten staruszek, co mnie przeczołgał, kiedy mnie obrażałaś?
Rozejrzałam się na boki i wyjechałam na ulicę.

– Polemizowałabym z twoją wersją wspomnień, ale tak, to ten staruszek.

– Widzisz – wtrąciła Micah – poznałeś go. Możesz więc przestać biadolić,
że tu jesteś. Poza tym, czy to przypadkiem nie ty żaliłeś się Czwartego Lipca,
że do października nie będzie żadnej imprezy? Spełniło się twoje życzenie.

– Nie życzyłem nikomu śmierci! – oburzył się Andrew.

– Szczęście w nieszczęściu – stwierdziła Micah. Wychyliła się do przodu
i pociągnęła za dwuwarstwowy rękaw mojej czarnej bluzki. – Ślicznie
wyglądasz.

– Dzięki.
– A ja? – zapytał Andrew. – Też wyglądam ślicznie?

– Nie – zaprzeczyłam w tej samej chwili, gdy Micah potwierdziła:

– Zawsze.
– Dlaczego mu tak słodzisz? – zapytałam ją.
Uszczypnęła go w brodę.

– Dla tej miny. Jest taka urocza.

Andrew, uśmiechając się ironicznie, łyknął ten komplement.

Micah skupiła uwagę na drodze przed nami.

– Powtórz, dokąd jedziemy? – zwróciła się do mnie.

Skręciłam w lewo, na Main Street.

– Jak już powiedziałam, mamy tam tylko cztery wiązanki. Przywiozę ze

sklepu jeszcze kilka.
– Zobaczymy kwaterę główną? – zaciekawił się Andrew.

– Tak, przekonasz się, skąd Sophie czerpie swoje moce – odparła ze

śmiechem Micah.

– Uch – wtrąciłam. – Zobaczysz ogromny, aromatyczny pochłaniacz czasu,

wysysający ze mnie całą energię.

W lusterku wstecznym zobaczyłam, jak Micah teatralnie przewraca

oczami. Minęliśmy po prawej Wszystko, a potem wjechałam na parking
Wszelkich Okazji.
Zgasiłam silnik i wygramoliliśmy się z furgonetki. Tabliczka na drzwiach
głosiła, że mamy zamknięte ze względu na pogrzeb Johna Farnswortha, co
z miejsca zawstydzi wszystkich, którzy się na niego nie pofatygowali.
Otworzyłam zamek w drzwiach i przytrzymałam je dla Micah i Andrew.

Aromat wewnątrz sklepu był powalający. Pachniało głównie różami z nutą

zgnilizny. Zamknięciu drzwi za nami towarzyszył brzęk dzwonka. Dwie
ściany sklepu zajmowały przeszklone chłodnie, zapewniające świeżość
gotowym już wiązankom. Lada na środku sklepu była pełna różnych
gatunków świeżo ściętych kwiatów. Mieliśmy też ścianę z kartkami
okolicznościowymi i niedużymi pluszakami.
– Nie zabawimy tu długo – oznajmiłam, kierując się do chłodni
z przecenami, stojącej pod tylną ścianą. Sprawdziłam, jaki mamy wybór.
Większość bukietów kompletnie nie nadawała się na pogrzeb – kompozycja
z różowych i czerwonych róż, radosne połączenie żółtych margerytek
z pomarańczowymi chryzantemami – ale znalazłam też kilka bardziej
neutralnych opcji. Jedną był bukiet z samych białych róż, drugą hortensje
w różnych odcieniach. Przypomniałam sobie, że na zapleczu zostały nam
jakieś lilie, i zdecydowałam, że je też zabiorę.
Gdzieś za moimi plecami Andrew parsknął śmiechem, a gdy się
odwróciłam, zobaczyłam, że studiuje dużą tablicę na stelażu, stojącą teraz
w kącie. W godzinach pracy sklepu zwykle wystawialiśmy ją na zewnątrz.
Caroline umieszczała na niej komunikaty sklepu. Ja prezentowałam
charakterystyki różnych kwiatów. Tego ranka, przed zamknięciem, wrzuciłam
kilka zdań o liliach. Początkowo Caroline nie podobały się moje kąśliwe,
pozornie negatywne oceny, ale klientom tak bardzo przypadły do gustu, że
z czasem się do nich przekonała. Zdarzało mi się nawet przyłapać ją na tym,
że niektóre ją bawią.
Poszłam na zaplecze, złapałam wiadro lilii i wyniosłam je na ladę.
– Ale dużo lilii. – Micah wyciągnęła z nich duży biały kwiat i wpięła go
w swoje gęste loki, dziś puszczone luzem.
– Nie mówiłaś przypadkiem, że lilie to twoje ulubione kwiaty? – zapytał
Andrew, podchodząc do lady.
Pamiętał, że mówiłam, jakie są moje ulubione?

– Nie, powiedziałam, że najbardziej lubię kalie.

– No…

– To nie to samo – wyjaśniłam. – Nawet nie należą do tego samego

rodzaju.

Tego oczywiście nie wiedziałam, dopóki nie zatrudniłam się w tym sklepie,
ale to nie powód, by nie wykorzystać tej wiedzy przeciwko niemu.

– One tylko podobnie się nazywają – zauważyła Micah. – Nie rozumiem,

jak mogłeś je pomylić.

– Rany, dzięki – odparł Andrew.

Przyglądałam się dwóm wazonom, zastanawiając się, który wybrać.

Zdecydowałam się na ten po prawej. Czasu miałam niewiele, więc zebrałam
wiązkę lilii w ręce, dbając o symetrię układu.

Na zewnątrz zatrzymał się jakiś samochód.

– To pani Davis? – zainteresowała się Micah, wbijając wzrok w okno

sklepu. – Wyjdę uprzedzić ją, że jest nieczynne, zanim wygarnie z auta trójkę
swoich pociech.
Andrew odepchnął się od lady, by pójść za nią, ale podniosła rękę.

– To moja sprawa. Ty zostań tutaj, bo zaraz wracam.

– Przypuszczam, że zrobiła to celowo – powiedziałam, kiedy wyszła.

– Co?

– To, że zostawiła nas samych. Chce, żebyśmy się zaprzyjaźnili.

– Łudzi się – stwierdził.
 Zaśmiałam się.
– I to jak. Potrzymaj.

Wziął ode mnie kwiaty. Przycięłam łodygi i uzupełniłam bukiet w jego

ręku jeszcze kilkoma liliami.

– Jaki jest sekret dobrej kompozycji? – zapytał.

– Kształt – wyjaśniłam i cofnęłam się o krok, żeby lepiej przyjrzeć się

swojemu dziełu. – Może być. – Podstawiłam wazon pod łodygi, a Andrew
rozluźnił palce.

– Ładnie wyglądają – skomentował.

– Nie komplementuj czegoś, co zrobiłam w niecałe pięć minut.
– Pierwszy raz widzę, że robisz coś nie z myślą o konkretnym kliencie.
Potrząsnęłam głową.

– Zdecydowanie miałam na uwadze Johna Farnswortha.

– Tego zmarłego? Jak to?

– Dlatego użyłam mnóstwa lilii.

Zabrzęczał dzwonek nad drzwiami i Micah wsadziła głowę do środka.

– Kochani, chyba powinniśmy się zbierać, bo się spóźnimy na pogrzeb.

– A tego byśmy nie chcieli. – Andrew wziął dwie wiązanki, które wyjęłam
z chłodni, a ja wyniosłam tę trzecią. Teraz dekoracje będą prezentować się
o wiele lepiej. John na to zasługiwał.
 Rozdział 23

astor Greenley wygłaszał zza pulpitu kazanie o śmierci i zbawieniu.

P Jeden z wnuków Johna, Joseph, obecnie zamiejscowy, nieustannie
oglądał się z uśmiechem na siedzącą w ostatnim rzędzie Micah.

– Koleś zwichnie sobie kark – zauważył Andrew. – Mamy pogrzeb. Nawet

ja wiem, że to nieodpowiedni czas na flirtowanie.
– Każdy na swój sposób radzi sobie z żałobą – odparła Micah,
odpowiadając Josephowi uśmiechem, gdy ten znów się obejrzał.
– Ty we wszystkich dostrzegasz dobro? – zapytał Andrew.

– Przeważnie – szepnęła.

– Więcej odpuszcza przystojniakom – wtrąciłam.

– Kompletna nieprawda – zaprzeczyła.

Para siedząca przed nami odwróciła się, by spojrzeć na nas z oburzeniem.

Umilkliśmy.

Kazanie nie trwało długo, a po nim przyszedł czas na mowę pogrzebową

w wykonaniu jednego z synów Johna. Przy trumnie wystawiono wielkie
zdjęcie zmarłego, a ja wpatrywałam się w nie, gdy odczytywana była
opowieść o jego życiu. Służył w wojsku, ożenił się w wieku pięćdziesięciu
czterech lat, miał dwóch synów, jedną córkę i ośmioro wnucząt. Działał jako
wolontariusz w szpitalu dla weteranów, za młodu miał problemy z alkoholem,
ale je przezwyciężył. Fakty z jego życia odczytywano jak kolejne punkty
z listy, i dlatego zaczęłam, zapewne jak większość ludzi na takich
ceremoniach, zastanawiać się, co też przeczytano by na mojej.
Chodziła do szkoły, kochała swojego brata, wszyscy uwielbiali jej najlepszą
przyjaciółkę, marzyło jej się życie, którego nawet nie potrafiła sobie
wyobrazić, tak bardzo było jej nieznane.

– W jego sercu było specjalne miejsce dla słabszych – oświadczył syn

Johna, wyrywając mnie z rozmyślań. – Zapewne dlatego, że i siebie do nich
zaliczał. Z tej przyczyny zawsze stawał w ich obronie.
– I chyba właśnie to czyni człowieka słabszym – szepnął Andrew.

Tak strzeliłam go łokciem w żebra, że stęknął.

Pan Farnsworth mowę zakończył łzawą deklaracją wdzięczności względem
ojca, a potem usiadł.

Pastor Greenley uniósł się z miejsca.

– Przejdziemy teraz wszyscy na cmentarz. Po pogrzebie pani Lawson

ugości nas w swoim domu na uczcie pożegnalnej. – Na zakończenie
nabożeństwa duchowny odmówił jeszcze modlitwę, a potem wszyscy zaczęli
wychodzić.
Andrew ruszył do drzwi wraz z resztą wiernych, ale zatrzymał się, bo ani
Micah, ani ja nie szłyśmy za nim.

– Musimy zabrać kwiaty – powiedziała moja przyjaciółka.

– No tak. – Zawrócił i stanął przy nas. Przechodzący akurat Joseph

mrugnął do Micah. Spojrzałam na niego spode łba, a Andrew zachichotał.
Przeskanowałam wzrokiem resztę wychodzących. Ani w czasie nabożeństwa,
ani teraz nie wypatrzyłam Kyle’a. Ostatni żałobnicy opuścili kaplicę
i zostaliśmy tam tylko my troje. Micah zabrała kwiaty z kazalnicy, ja poszłam
po te ze stolika pod ścianą.
– Hm… – mruknął Andrew.
– Co znowu? – zapytałam.

– Sądzę, że rodzina o czymś zapomniała.

– O czym? – zapytałam, podchodząc do niego. – Ooo. – Ustawiona na

kołach trumna czekała sobie cierpliwie. Po jej bokach stały zdjęcie Johna
i kwietny stroik.
 – Zapomnieli? – powtórzyła Micah. – A nie po to są karawaniarze? To ich
jedyna robota.

– Może zapomnieli wynająć karawaniarzy – zasugerowałam. – Albo

karawaniarze myśleli, że potrzebni będą dopiero na cmentarzu.

– Jestem pewien, że karawan jeszcze stoi – stwierdził Andrew. – Nie

pojechałby bez trumny.

– Wiesz, kto jeździ karawanem? – zapytała Micah.

Złapałam się za głowę.

– Cholera, masz rację. Harry.

– To co, że Harry? – zdziwił się Andrew.
– Harry zupełnie nie ogarnia – wyjaśniłam. – Gdyby go zapytać, nie
pamiętałby, jak się nazywa.

Zbliżaliśmy się do dwuskrzydłowych drzwi kaplicy. Już na zewnątrz

zobaczyliśmy, jak odjeżdża ostatni samochód. Została jedynie furgonetka
kwiaciarni.

– Można by… – zaczął Andrew, przyglądając się jej.

– Nie – zaprotestowałam.
Skrzyżował ręce na piersi.

– Dlaczego nie? Zanim dojadą na cmentarz, zorientują się, jaki popełnili

błąd, i tu wrócą, miną wieki. Tam jest gorąco. Gorąco i parno. Naprawdę
zmusiłabyś wszystkich do czekania pod gołym niebem na pana Farnswortha?

– We trójkę nawet nie podnieślibyśmy tej trumny – zauważyłam.

– Jest na kółkach – odparła Micah. Czemu ona zawsze trzyma jego stronę?
Nawet gdy jego pomysły są idiotyczne. – A cmentarz jest dwadzieścia pięć
minut stąd.
– Wiem, jak daleko jest na cmentarz – stwierdziłam. – Połapią się, zanim
tam dojadą. – Przyjrzałam się im obojgu. Z miny Andrew można było
wyczytać „oczywiście tchórzysz”, Micah zaś miała na twarzy wymalowane
„nie połapią się”.

Westchnęłam.

– Dobra – powiedziałam. – Sprawdźmy, czy będzie ciężko ją ruszyć.

Andrew uśmiechnął się ironicznie, jakby ze mną wygrał. Nie on. Przekonał
mnie logiczny argument Micah – ten o odległości dzielącej nas od cmentarza.
Wyjechanie z trumną przez całą długość kaplicy i poza jej drzwi okazało
się zaskakująco łatwe. Dopiero pod drzwiami furgonetki pojęliśmy, że
możemy mieć problem. Podłoga samochodu znajdowała się wyżej niż
trumna. Zaczęłam sprzątać wiadra i puszki, żeby zrobić miejsce.
– Te kółka na pewno jakoś się podnosi i opuszcza. – Andrew schylił się,
żeby im się przyjrzeć.

– Jak w fotelu biurowym?

– Tak, mniej więcej, mądralo. – Ale mimo swojego przekonania, że zna się
na trumnach, Andrew nie mógł znaleźć mechanizmu, którego istnienia był
pewien.

– Przynajmniej próbowaliśmy – oznajmiłam.

– Czy to się dzieje naprawdę? – dumała na głos Micah.
Andrew wyszedł z inną propozycją.

– A jeśli stanę na końcu, wy dwie podniesiecie z boków jej przód tak, żeby
weszła na pakę, a ja potem popchnę ją od tyłu?
– Staniesz z tyłu? – upewniłam się. – Okej, dobra, przekonajmy się, jak to
wyjdzie.

Andrew znów założył ręce na piersi.

– Ona chce mnie zobaczyć przygniecionego. Przez trumnę.

– Pomysł był twój – przypomniałam. – Ja tylko go poparłam.

– Bo wyobraziła sobie, jak będziesz wyglądał zmiażdżony – rzuciła Micah
w stronę Andrew.
– Próbujemy czy nie? – Ustawiłam się odpowiednio.

Andrew zajął swoje miejsce, plecami opierając się o koniec trumny.

– Gotowe? – Zawahał się jeszcze. – Ale naprawdę spróbujecie, prawda?
Parsknęłam śmiechem. Micah również.

– To nie było pytanie retoryczne – powiedział Andrew.

– Spróbujemy! – zapewniła go moja przyjaciółka.

Przez chwilę miałam poczucie winy, że tak się zachowujemy. Przecież

w tej trumnie naprawdę leżał nieboszczyk. I wtedy coś do mnie dotarło.

– John uznałby to za zabawne – oświadczyłam. W myślach znów

zobaczyłam, jak jadł swoją porcyjkę deseru i jak pouczał Andrew. Satysfakcję
na jego uśmiechniętej twarzy. Żywe, błyszczące oczy. I nagle się rozpłakałam.
– Soph. – Micah obeszła trumnę i mnie objęła. Natychmiast poczułam się
lepiej. – O co chodzi?

– Umarł jeden z tych nielicznych gości, z którymi zaliczyła w tym roku

randkę – odpowiedział Andrew.

– Poważnie myślisz, że czas na takie żarty? – zgromiła go Micah.

– Próbowałem rozluźnić atmosferę.

Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. Jak obuchem rąbnęła mnie

świadomość, że życie Johna dobiegło kresu. Czy zrobił w nim wszystko,
czego pragnął? A może czuł, że nikt go nie rozumie? Że nikt go nie wspiera?
Czy był gotów odejść?
– Już dobrze. Nic mi nie jest. – Otarłam łzy.

– Na pewno? – zapytała Micah.

Nie żeby nigdy nie widziała mnie zapłakanej, ale zdarzało się to naprawdę
rzadko.
 Kiwnęłam głową. Koło nas zatrzymał się samochód, a ja aż się
wyprostowałam. Jeszcze raz wytarłam oczy i podniosłam wzrok. Długi
czarny karawan czekał na jałowym biegu.
Harry opuścił szybę. Miał dwadzieścia kilka lat i zero pomyślunku.
– Pewnie, że o nim zapomnieliśmy.

– No co ty nie powiesz? – zakpiła Micah.

Harry zeskoczył na ziemię i bez trudu przesunął trumnę na tył karawanu.
Wóz miał do tego idealną wysokość.

– Cześć, Micah. Narka, Sophie – powiedział Harry. Wrócił do karawanu

i odjechał.

– A ja co? Niewidzialny? – zapytał Andrew, przysiadając na tyle

furgonetki.

– Nie wiedział, jak masz na imię – wyjaśniłam. – Według niego uprzejmiej

więc było cię zignorować.
Micah przewróciła oczami.

– Nie o to chodzi. – Popatrzyła na Andrew. – Jesteś tutaj kimś w rodzaju

celebryty, więc ludzie krępują się traktować cię jak swojaka.

Prychnęłam.

– Tak właśnie jest! – upierała się Micah.

Patrzyłam na karawan, znikający w dole ulicy.

– Dobrze się czujesz? – zapytała.

Nie mogłam sobie pozwolić na to dziwne załamanie nerwowe, które
zdawało się mnie ogarniać.

– Kwiaty też powinny znaleźć się na cmentarzu – oznajmiłam.

– To lepiej je tam dostarczmy – powiedziała Micah i ruszyła z powrotem

do kościoła. Andrew trochę bardziej się z tym ociągał. Zwlekał, jakby miał mi
coś do powiedzenia.
 – Nie mam czasu poddawać się twojej analizie – powiedziałam mu. –
Zachowaj ją dla siebie.

Wzruszył ramionami i poszedł za Micah.

 Rozdział 24

mentarna część ceremonii przebiegła zaskakująco spokojnie. W upale,

C trochę przygnębiająco, ale spokojnie. Teraz znajdowaliśmy się w domu
pani Lawson. Stałam na środku zatłoczonego salonu, całkiem sama. Micah
i Andrew przyjechali ze mną, ale teraz nie mogłam ich znaleźć
i przymierzałam się do powrotu do domu.

– Soph. – Ktoś klepnął mnie w ramię, a gdy się odwróciłam, zobaczyłam

Kyle’a.

– Hej! Też tu jesteś. – Mogłabym przysiąc, że słyszy to ode mnie

wyjątkowo często. Czy to nie dziwne, że gdziekolwiek go widziałam, zawsze
mnie to zaskakiwało? – To znaczy, nie zauważyłam cię w kościele.
– Bo mnie tam nie było. Mieliśmy próbę kapeli. – Ruchem głowy wskazał
Jodi, która przy stole nakładała sobie coś do jedzenia na talerz. Nigdzie
jednak nie widziałam Bryce’a ani Lincolna. – Jesteś sama? – zapytał Kyle.
– Nie, przyjechałam z… przyjaciółmi – odparłam. Byłoby miło, gdyby się
teraz pokazali, bo nie brzmiałoby to tak żałośnie, ale widocznie Andrew
zjawiał się tylko, gdy tego nie chciałam.
– Super – stwierdził Kyle. – Idę zgarnąć coś do zjedzenia.

– Okej. Baw się dobrze. – Baw się dobrze?

Obdarzył mnie niespiesznym uśmiechem i dołączył do Jodi przy stole

z jedzeniem.

Umówiliśmy się trzy razy. Nasze rozmowy nie powinny przebiegać już tak
niezdarnie. Przedostałam się przez tłum na patio za domem. Było tam pusto,
jeśli nie liczyć dwóch ławek i huśtawki na ganku. Postawiłam na huśtawkę.
Po kilku minutach z domu wyszedł Andrew z talerzem jedzenia.
Oczywiście, musiał się pojawić.

– Przez sekundę zastanawiałem się, czemu wszyscy tłoczą się w środku,

a nikt nie wychodzi tutaj – powiedział. – Ale zaraz powietrze zaczęło mnie
dusić i świetnie ich zrozumiałem.
– Owszem, jest upał – przyznałam.

Usiadł obok mnie, odrobinę bujając huśtawką.

– A gdzie Micah? – zapytałam.
– Widziałem, jak rozmawia z Lance’em – odparł.

– Aha, okej.

– Coś do siebie czują, nie? – zauważył. – Powiedz, że nie tylko ja to

dostrzegam.

Zaśmiałam się, ucieszona, że ktoś oprócz mnie też tak uważa.

– Kiedyś już chodzili ze sobą. Ale wiesz, jaka uparta jest Micah. Może
tobie uda się przemówić jej do rozsądku.

– Wspominałem o tym parę razy, ale masz rację, ucina temat. – Popatrzył
na swoje jedzenie. – A zatem, znawczyni etykiety, ile czasu wypada spędzić
na stypie?

– Zrobiliśmy, co do nas należało. Musimy tylko znaleźć Micah.

– Dajmy jej chwilę, niech skończy rozmowę. – Skosztował sałatki

ambrozja.
– Co to takiego? – zapytał z pełnymi ustami.

– Deser, który udaje, że jest zdrowy.

Pokiwał głową.

– A te małe kawałeczki?
Przyjrzałam się resztkom na jego talerzu.
– Nie wiem. Może kokos?
 Nabrał trochę na widelec i podsunął mi pod nos.
– To nie jest kokos. Spróbuj.

Nie byłam w nastroju na spory. Wzięłam sałatkę do ust i chwilę

potrzymałam ją na języku. Potem powiedziałam:

– Wiśnie? To o nie ci chodziło?

– Aha. Pewnie tak. Nie przepadam za wiśniami maraskino.

– To jedna z tych rzeczy, za którymi albo się szaleje, albo nie znosi. Jak
kolendra.

– Albo placek z orzechami pekan – dodał.

– Placek z orzechami pekan? – powtórzyłam. – Tu nie ma o czym
dyskutować. A jeśli jest, widocznie nie próbowałeś… – urwałam, by nie
wypaść znowu jak prowincjuszka.

– Czyjego placka z orzechami pekan powinienem spróbować?

– Nieważne. Nie znasz jej.

Powoli pokiwał głową. Potem, pomimo zadeklarowanej niechęci do wiśni

maraskino, dalej jadł sałatkę.

– Wierzysz w życie pozagrobowe?

– Od placka z orzechami pekan do życia pozagrobowego? Niezły przeskok.

– Pogrzeby.
– Tak.
– Tak, wierzysz w życie pozagrobowe? Czy tak, w pogrzeby?

– Tak, wierzę w życie pozagrobowe. – Umilkłam i podniosłam wzrok ku

chmurom. – Nie bardzo wiem, na czym ono będzie polegało, ale wierzę, że
każdy z nas ma duszę, coś, co czyni go tym, kim jest. Kiedy umarła moja
babcia, pamiętam, że przyglądałam się jej ciału i wiedziałam, że czegoś
w nim brakuje, i że to już nie jest ona. – Zerknęłam na niego. – A ty jak
uważasz?
 – Zgadzam się.
– Łał, w czymś się zgadzamy – zauważyłam.

– Dziwne, wiem. – Kilkakrotnie uderzył stopą w gwóźdź sterczący

z drewnianej poręczy okalającej ganek. – To dlatego tak się dziś przejęłaś?
Ponieważ przypomniał ci się pogrzeb twojej babci?
– Ooo, i proszę – stwierdziłam. – Wiedziałam, że nie oprzesz się próbom
analizy mojej osoby.

– Brakuje mi jeszcze tylko ostatniego kawałeczka układanki i będę miał cię

całą rozpracowaną. – Widziałam, że żartuje, ale przemknęła mi przez głowę
myśl, że może był w tym okruch prawdy, a on naprawdę uważa, że mnie
całkiem rozgryzł. Mógłby nawet dostarczyć mi listę spostrzeżeń, bo czułam
się ostatnio niedookreślona.

– Poszukajmy Micah, żeby się stąd zabrać – zaproponowałam.

– Znowu w czymś jesteśmy zgodni. – Andrew zjadł jeszcze odrobinę
sałatki, a potem wstaliśmy. Walnął swój talerz do metalowego kosza na
śmieci przy drzwiach od podwórza i weszliśmy do domu. Chłód klimatyzacji
momentalnie przyniósł nam ulgę, ale panujący w domu gwar dawał się we
znaki. Razem przeszukaliśmy salon, korytarze, inne pokoje. Zapukałam
nawet do łazienki, ale to nie Micah mi odpowiedziała.
– Zostawiłam telefon w furgonetce – powiedziałam Andrew. – Masz może
swój?
– Mój też tam został. Na cmentarzu powiedziałaś przecież, że tak wypada.
Westchnęłam.

– Tak powiedziałam? Widocznie rzeczywiście masz mnie za znawczynię

etykiety.
– Znawczynię wiejskiej etykiety. Zrewanżuję ci się, jeśli przyjedziesz do
Nowego Jorku.
Zacisnęłam zęby i ruszyłam do drzwi. Lekcje miejskiej etykiety były mi
niepotrzebne. Miałam swój rozum, w odróżnieniu od niego.
Wcześniej zaparkowałam w dole ulicy, więc teraz wyprzedziłam Andrew
i pospieszyłam w tamtym kierunku. Samochód Kyle’a zauważyłam wcześniej
niż jego samego. Mustang zajmował miejsce za furgonetką kwiaciarni, w jego
wnętrzu dojrzałam jakiś ruch, a silnik pracował. Czyżby Kyle czekał na
mnie? Ale kiedy zbliżyłam się do samochodu od strony pasażera, okazało się,
że chłopak nie siedzi tam sam. Miejsce obok niego zajmowała Jodi. Całowali
się. Wyrwało mi się westchnienie, akurat gdy Andrew stawał koło mnie.
Kyle musiał coś usłyszeć lub wyczuć, bo przerwał pocałunek. Rozejrzał
się, zobaczył mnie i powitał kiwnięciem głowy. Nie czekałam na to, co
nastąpi po tym geście. Jodi już zaczęła się odwracać. Cała czerwona,
uciekłam w górę ulicy, obok furgonetki. Cały czas zaciskałam palce na
kluczykach.

Dogonił mnie Andrew.

– Hej, dobrze się czujesz?

– Co? A czemu bym nie miała? – Nie zamierzałam na niego warknąć, ale
tak wyszło.

– To był Kyle. Myślałem, że ty i on…?

– Słucham? Tak, nie, nieważne. My nie byliśmy… Nawet za nim… – Nie

przepadam, tak miałam zakończyć to zdanie. I choć wiedziałam, że tak
w istocie jest, nie zmieniało to faktu, że czułam się urażona, a to trudno
byłoby wytłumaczyć. Nie miałam ochoty bawić się w takie wyjaśnianie. – To
dzień pogrzebu – powiedziałam więc, by zamknąć temat.
– Każdy na swój sposób radzi sobie z żałobą – podpowiedział Andrew,
przywołując złotą myśl Micah.

Przy tym samym końcu ulicy znajdował się miejscowy park, skręciłam
więc w prawo i poszłam po trawie w kierunku wieży wielkiej zjeżdżalni.
Wspięłam się po schodach na jej szczyt i tam usiadłam, opierając się plecami
o metalowe pręty pomalowanej na niebiesko barierki. Andrew wszedł za mną
i siadł naprzeciwko, wyciągając nogi wzdłuż moich. Platforma okazała się
mniejsza, niż się spodziewałam.

– Zapomniałam wziąć komórkę – oznajmiłam.

– Ja również.

Zsunęłam buty i oparłam palce stóp na prętach koło Andrew.

– A zatem na arkuszu kalkulacyjnym Micah – zauważył – definitywnie

przesuwasz Kyle’a do kolumny nienadających się na randki, tak?
Nawet się roześmiałam i przewróciłam oczami.

– Sądzisz, że się przejęłam. Myślisz, że z Kyle’em coś mnie łączyło?

– Tak myślę.

– Otóż nic. Nie na serio – odparłam. – A takiego arkusza w ogóle nie ma,
jak się pewnie domyślasz, nie? – Wypuściłam powietrze przez zęby. – Tamto
naprawdę nie ma znaczenia. Za parę tygodni zaczyna się szkoła. To ostatnia
klasa, a jak tylko będę miała ją z głowy, wyjeżdżam.
Dłuższą chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Zeskrobywałam jakieś płatki
niebieskiej farby, odłażące od metalowych prętów, starając się zachowywać
tak, jakbym czuła się znakomicie. Bo bardzo chciałam tak się czuć.
Powinnam. I tak się czułam.

– Nie będzie ci brakowało tego miasteczka? – zapytał w końcu Andrew.

Roztarłam ręce.

– Będę tęsknić za Micah. Ale ona chce tu zostać, pracować z tatą. Będę
często wracać, odwiedzać ich. Przecież mieszka tu mój brat.

– I twoja mama.
– Racja. I ona.

– Nie będziesz za nią tęsknić?

– Kocham mamę.
 Pokiwał głową.
– Nie jest taka zła.

– Po prostu bardzo różnimy się od siebie.

– To prawda. – Uśmiechnął się do mnie. – A zatem… ostatnia klasa.
– Wiem. Tak jak u ciebie. Ale… jak to jest, przy indywidualnym toku
nauczania? Ekscytuje cię to w ogóle?

– Że niedługo koniec ze szkołą? Tak.

– Pewnie masz rację. Ale sama nie wiem. Być w szkole, uczyć się
w ostatniej klasie… Jest coś takiego, że… Nie wiem, jak to powiedzieć.
– Łapię. Chodzi o rytuał przejścia. Który ja przegapię. – Na chwilę ucichł,
potem powiedział: – Myślałem o powrocie do szkoły na ostatni rok.

– Ale…?
– Ale potem się przeprowadziliśmy.

– No tak.

– Właśnie. – Trącił swoim kolanem moje i po raz drugi podczas tej

rozmowy zmienił temat. – Wiesz, że widuję cię tylko w spódnicach lub
sukienkach? Masz w ogóle jakieś dżinsy?

– Widujemy się tylko przy okazji imprez.

– Micah i ja natknęliśmy się też na ciebie w kinie.

Pokiwałam głową, przypominając sobie to krótkie spotkanie. Zabrałam
Gunnara na najnowszy hicior o superbohaterach i w holu kina wpadliśmy na
Micah i Andrew.
– Miałam na sobie spódnicę? – zapytałam.
– Miałaś.

– Hm. Dobrze przynajmniej, że mam zabójcze nogi – stwierdziłam,

podnosząc jedną z nich do góry.
 – Rzeczywiście. – Jego spojrzenie powędrowało ku mojej stopie, a oczy
nagle się zwęziły. – Została całkiem niezła blizna.

– Słucham?
Chwycił mnie za stopę i przesunął palcem przez jej środek.

– Po szkle.

Wyszarpnęłam ją, bo przeszedł mnie dreszcz.

– I tak miałeś z tą stopą większy kontakt niż ktokolwiek inny.

– Szczera prawda.

– Halo! Jesteście tam? – wrzasnęła Micah. Stała u wejścia na parking i nam

machała. – Jedźmy już do domu!

Sięgnęłam po buty, a Andrew widocznie pochylił się, żeby wstać, bo nagle

znaleźliśmy się ramię w ramię, a nasze twarze dzieliły centymetry.

– Przepraszam – szepnął.

– Proszę bardzo.
Szybko się podniosłam.

– Tu jesteśmy!

Micah wbiegła po schodach na zjeżdżalnię, potem klapnęła między nami

i pociągnęła nas za sobą, żebyśmy znów usiedli. Zdecydowanie nie było tutaj
miejsca dla całej naszej trójki.
– Gdzie się podziewałaś? – zapytał żartobliwie Andrew.
– No wiecie… – odparła. – Wpadłam na Josepha.

– Na Josepha? – powtórzyłam zaskoczona. – Andrew mówił, że

rozmawiałaś z Lance’em.
– Tak było, ale potem przyszedł Joseph i ucięliśmy sobie miłą pogawędkę.
Westchnęłam załamana.

– Musisz natychmiast dać Lance’owi kolejną szansę – oświadczyłam.

 Micah zmarszczyła brwi.
– Co takiego? Czemu miałabym to zrobić? My nie… Ja nie… Lance
zamierza wyjechać na studia – stwierdziła.
– I co?

– I to, że związki na odległość nigdy się nie sprawdzają. – Patrzyła gdzieś

pomiędzy Andrew i mnie, jakby kierowała to stwierdzenie do nas obojga.
Musiała coś sobie uroić, jeśli uznała, że to nas dotyczy. – A w ogóle, co tu
robicie? – spytała.
Andrew spojrzał na mnie wyzywająco. Chciał prawdopodobnie, żebym
powiedziała Micah, w jakiej sytuacji dopiero co zobaczyłam Kyle’a i Jodi.
Tyle że ja nie miałam ochoty więcej o tym mówić. Sprawa była zamknięta.

– Sophie musi obnażyć duszę – oznajmił.

– Wcale nie. – Nie podobało mi się, że wtyka nos w nie swoje sprawy.
Odpowiedziałam równie zaczepnym spojrzeniem. Złapałam za pręt nad
oplatającą wieżę rynną zjeżdżalni i już sunęłam w dół.
Micah ze śmiechem wzięła ze mnie przykład. Andrew wybrał schody. Gdy
szliśmy w stronę furgonetki, chwyciła go pod rękę i to samo zrobiła ze mną.

– Nie udało mi się dziś skosztować sałatki twojego taty – powiedziała

Micah do Andrew. – Gdy się zgłosiłam po talerz, już jej nie było.

– Bo to dobra sałatka – odrzekł Andrew.

– Poza tym ze cztery osoby przyniosły zapiekankę z tartych ziemniaków –
dodałam. – A więc wybór był niewielki.

W tym momencie zza rogu wypadł z piskiem aż za dobrze mi już znany

drogi czarny samochód. Zatrzymał się tuż przy nas, a ze środka wysiadł Jett
Hart i z ogniem w oczach zatrzasnął za sobą drzwiczki.
 Rozdział 25

dzie twój telefon? – warknął Jett do Andrew bez żadnych wstępów.

G Chłopak wskazał furgonetkę.

– Tam zostawiłem.
– Prosiłem cię o przekazanie dania i kondolencji, a nie o udział w stypie
i zadawanie się z miejscowymi.
Popatrzyłyśmy na siebie z Micah.

– Przepraszam. Pomyślałem, że wypadałoby pójść na pogrzeb – powiedział

cicho Andrew.
– Kogoś obcego? – uciął Jett.

– On nie do końca był… – zaczął Andrew, ale przerwał mu znacznie

potężniejszy głos jego ojca:

– Próbuję się z tobą skontaktować od przeszło godziny. Męczy mnie już ten
twój całkowity brak szacunku dla wszystkich poza sobą, Andrew.

– Przecież właśnie panu powiedział, że poszedł na pogrzeb. Nic w tym

egoistycznego. – Ledwie mi się to wypsnęło, pojęłam, że powinnam siedzieć
cicho. To w ogóle nie była moja sprawa, ale ni stąd, ni zowąd sama się w nią
włączyłam.

Wściekły wzrok Jetta padł teraz na mnie.

– Prosiłem cię o opinię?

– Kiedy widzę, że ktoś jest w błędzie, wyrażam swoją opinię nieproszona.

– Rewelacja. W ogóle nie panowałam już nad językiem, miał swój własny
rozum. Micah mnie szturchnęła.
– Andrew – powiedział Jett. Najwyraźniej zdecydował się zignorować
mnie i moje nieproszone opinie. – Zbierzesz swoje rzeczy i najdalej za pół
godziny będziesz w domu. – Po tych słowach wsiadł do samochodu
i odjechał.
Nie bardzo wiedziałam, dlaczego pojechał bez Andrew. Możliwe, że to
moje stawianie się tak go oburzyło. A może nie chciał jechać w jednym
samochodzie z synem, kipiącym teraz złością. Milczenie, które ogarnęło
naszą trójkę, przedłużało się nieznośnie, aż w końcu przerwał je Andrew.
– Dlaczego to zrobiłaś?
– Ja? – zapytałam, kiedy do mnie dotarło, że to do mnie się zwraca. Micah
przez całą tamtą utarczkę wcale się nie odzywała.
Przyjrzałam się Andrew. Myślałam, że jest zły na tatę. Ale może to ja
obudziłam tę złość?

– Ponieważ ty nic nie mówiłeś. Pozwalałeś mu po sobie jeździć, jak

zwykle.

W jego policzku zadrgał jakiś mięsień.

– Umiem sobie radzić z ojcem.

– Nie wyglądało na to.

Staliśmy teraz twarzą w twarz.

– Nie wiesz wszystkiego, Sophie, choć zachowujesz się, jakbyś pozjadała

wszystkie rozumy – oznajmił.
– I wzajemnie – odpowiedziałam.
Potem Andrew, zupełnie jak jego tata, ruszył gdzieś, wściekły.

– Poważnie? – Odwróciłam się do Micah zdezorientowana. – Obaj mają

świra.

Skrzyżowała ręce na piersi.

– Daj spokój, Soph. Tym razem przekroczyłaś pewne granice.

– Słyszałaś jego tatę? Traktował go jak śmiecia.
 – Tata Andrew gniewał się, bo nie mógł się z nim skontaktować. Wiesz,
jacy są rodzice.

– Upokarzał go jak zawsze. Wszystkich tak traktuje.

Micah westchnęła.

– Lepiej znajdź Andrew i go przeproś.

– Mam się kajać? Nie zrobiłam nic złego.

– Soph, może schowasz swoją dumę do kieszeni i przeprosisz, żebyśmy

mogły jechać?

Obróciłam się gwałtownie. Czemu wszyscy dzisiaj są tacy wkurzający?

I dlaczego muszę wszystkich szukać? Ja tylko chciałam zaliczyć ten cholerny
pogrzeb. Korciło mnie, żeby pójść prosto do furgonetki i sobie pojechać. Nie
pojechałam. Zamiast tego ze złością obeszłam dom pani Lawson. Andrew nie
było w środku.

Pchnęłam tylne drzwi, wyszłam na ganek, potem na podwórze i wreszcie

znalazłam go opartego o szopę.

– Przepraszam – wyrzuciłam z siebie.

Andrew unikał mojego wzroku.

– W ogóle wiesz, co to słowo znaczy? Bo używasz go błędnie.

Wzięłam się pod boki.

– Możemy już jechać?

– Jedźcie. Nie prosiłem przecież, żebyście na mnie czekały.

– Przyjechaliśmy tu razem.
Milczał ze zwieszoną głową.
Ale uparciuch.

– Jestem aż taka zła? – spytałam, podchodząc bliżej niego. – Ja jedyna

w twoim życiu powiedziałam, że twój tata jest bucem? Naprawdę trudno mi
w to uwierzyć.
W końcu podniósł na mnie wzrok.

– To nie twoja sprawa. W tym rzecz.

– Aha, ale to, z kim całuje się Kyle i jak ja się z tym czuję, jest twoją
sprawą?

– To dwie zupełnie różne rzeczy.

Ja zbliżyłam się do niego jeszcze bardziej i dziabnęłam go palcem w pierś.

– To dokładnie to samo. A jeśli ktokolwiek, nawet i twój tata, będzie

bezpodstawnie tak się do ciebie odnosił, wytknę mu to.
Andrew chwycił mnie za nadgarstek i odciągnął moją rękę od swojego
torsu.

– A jeśli ty nadal będziesz udawała, że u ciebie wszystko gra, choć widać,

że tak nie jest, ja to wytknę tobie.

– Świetnie!

– Świetnie – powtórzył.

Spojrzałam na mój przegub w jego dłoni, potem znów na jego twarz.

Niebieskie oczy wpatrywały się we mnie intensywnie, a gwałtowne oddechy
wydobywały się z lekko rozchylonych ust. I nagle kontrolę nad moim ciałem
przejął chyba autopilot. Wychyliłam się do przodu i wycisnęłam na jego
wargach gniewny pocałunek.
Andrew zamarł bez ruchu, a że ja również, nasze usta wciąż przywierały do
siebie. Nagle jego wolna ręka przesunęła się na mój kark. Ta, która wciąż
więziła nadgarstek, przyciągnęła mnie jeszcze bliżej, aż oplotłam ramieniem
jego plecy. Przekrzywił głowę, pogłębiając nasz pocałunek. Ja szybko
zaczerpnęłam powietrza przez nos, zaś przez całe moje ciało przeszedł prąd.
Objęłam go rękoma, przytulona do jego ciała. Obrócił nas o sto osiemdziesiąt
stopni i przyparł mnie do szopy, nadal nie odrywając ust od moich. Nie
powinnam czuć się tak dobrze. Nie. Nie wolno mi było czuć się dobrze.
 Wsunęłam dłonie między nasze ciała i go odepchnęłam. Opuścił ręce luźno
i przez chwilę mi się przyglądał. Potem przekręcił się tak, że plecami oparł się
o szopę obok mnie. Starałam się uspokoić oddech i słyszałam, że on również.
– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałam.

– Ty to zrobiłaś – odparł, nie bez racji. – I to dlatego, że było ci mnie żal.

Zmarszczyłam brwi.

– Nie będziesz mi mówił, dlaczego coś robię.

– Nawet jeśli to prawda?

– Zwłaszcza jeśli to prawda.

Zaśmiał się.

– A może to tobie zrobiło się mnie żal? – powiedziałam.

– Nie zrobiło.
– I dobrze.

– Dobrze – powtórzył.

– Powinniśmy iść – powiedziałam, nie wykonując żadnego ruchu.

– Zdecydowanie powinniśmy – potwierdził, również się nie poruszając.

– Denerwujesz się? – zapytałam.

– Tym, że mnie znów zaatakujesz? Tak, bardzo.

Uśmiechnęłam się. Akurat poderwał się lekki wietrzyk i przyniósł trochę
tak potrzebnej po upale ulgi. Zaszeleściły liście na drzewie po drugiej stronie
podwórza.
– Powrotem do domu – wyjaśniłam.

– Widzisz, wiedziałem, że zrobiłaś to, bo było ci mnie żal.

Przygryzłam wnętrze policzka.

– Zrobiłam to, bo każdy na swój sposób radzi sobie z żałobą.

 Roześmiał się.
– To niezły sposób na żałobę.

– Zaczynam widzieć zalety – przyznałam. Natychmiast się zarumieniłam,

czego potwornie żałowałam.

– To potwierdzasz, że dobrze całuję?

Robił to rewelacyjnie.

– Tego nigdy nie potwierdzę – oświadczyłam.

Odwrócił się i teraz o ścianę szopy opierał się jednym ramieniem i bokiem
głowy.

– Mam tylko tatę. Na koniec zostajemy tylko ja i on. Nie mogę sobie
pozwolić na stratę i tego.

– To twój tata. Nie przestanie nim być, jeśli mu powiesz, co czujesz. –

Ledwie to powiedziałam, uświadomiłam sobie, że jego mama odeszła
z głupich powodów. I że mój tata zostawił nas może nie dla głupstw, ale
z przyczyn, na które nie miałam wpływu. Możliwe, że krew nie zawsze
stanowiła tę najsilniejszą więź. – Przepraszam, że wstawiłam się za tobą… –
zaczęłam. – Właściwie to nie, nie za to, że wstawiłam się za tobą.
Przepraszam, że przysporzyłam ci zmartwień.
– Kiedy konkretnie? – zapytał z błyskiem w oku.

– Za to teraz. Poprzednio w pełni ci się należało. – Chwyciłam go za rękę

i wplotłam swoje palce między jego. – Dzisiaj jest dzień zdarzeń
jednorazowych. – Spojrzałam mu w oczy, zastanawiając się, czy zrozumiał,
o co mi chodziło. O to, że nie będę już naskakiwać na jego tatę. I że bez
względu na to, jak dobrze było całować się z Andrew Hartem, nie będziemy
mogli tego powtórzyć. Daleko nam było do zgodności charakterów.
Dowodziliśmy tego raz za razem.
Skinął głową.
– Myślisz, że twój tata da mi referencje po tym, jak go tak potraktowałam?
– zastanowiłam się na głos.
– Jakie referencje?

– Nie wiem. W ogóle.

Zmrużył oczy.

– Uważasz, że mój tata mógłby cię jakoś wprowadzić w branżę modową?

– Zna więcej ludzi niż ja. Pomyślałam, że może…
Podniósł nasze wciąż splecione dłonie.

– To dlatego…?

Puściłam jego rękę.

– Nie! Gdybym chciała cię wykorzystać, nie sądzisz, że zabrałabym się do

tego dawno temu?
Przeczesał włosy palcami obu rąk.

– Sam nie wiem, Sophie. Powiedziałem wam, że dotąd nie miałam

prawdziwych przyjaciół. Trudno mi poznać, czy teraz ich mam.

– Masz, Andrew. – I byłam o tym przekonana. – Jesteśmy… przyjaciółmi.

– Jak do tego doszło? Jakoś wydawało mi się to jeszcze bardziej zaskakujące
od naszego pocałunku.

Andrew powoli pokiwał głową.

– Może pojechałabyś do Birmingham na tę imprezę dobroczynną za kilka

tygodni? Na tę, na którą catering zapewnia pan Williams.

Pokręciłam głową.

– Wszelkie Okazje nie wysyłają tam kwiatów. Znaleźli kogoś bliżej.

– Wiem. Pojedź jako obsługa cateringu, do pomocy Micah. Będzie fajnie.
Parsknęłam śmiechem. Nie byłam pewna, na ile rzeczywiście będzie fajnie,
ale mogę tam jechać. Uwielbiałam Birmingham.

– Okej.
 – Tak przy okazji, mój tata nie może ci pomóc. Nie ma dojść – powiedział
Andrew, gdy wracaliśmy do furgonetki kwiaciarni. – Ma podobny problem
jak ja. Praktycznie nie nawiązuje kontaktów.
 Impreza dobroczynna w szpitalu dziecięcym
w Birmingham
PIWONIA

Szukasz kwiatów wielkości twarzy? Piwonie ci ją przysłonią. Okej. Może

i nie są tak wielkie jak twarz, ale słyną z ogromnych, bujnie rozrośniętych
kielichów i podobno przynoszą szczęście. Jakieś wady? Mają krótki żywot.
Czasami to, co najpiękniejsze, nie trwa zbyt długo.
 Rozdział 26

oim zdaniem, to totalnie niesprawiedliwe – powiedziała do mnie

M Micah, gdy wjeżdżałyśmy do centrum Birmingham – że tobie jest
ślicznie nawet w spodniach z poliestru.
– W takim stroju nikomu nie jest ślicznie. – Siedziałam z przodu, na
miejscu dla pasażera, w takim samym mundurku kelnerki jak ona. Włosy na
tyle mi już urosły, że mogłam związać je w koński ogon. Sięgnęłam do tyłu
i ściągnęłam mocniej końce podtrzymującej go opaski.
– Tobie jest – upierała się Micah.

Prawdopodobnie pomogło w tym wprowadzenie kilku poprawek. Białą

koszulę zwęziłam tak, że nabrała jakiegoś kształtu, a szlufki spodni
uzupełniłam o cudne srebrne kółeczka.
– Ciekawe, czy też będziesz tak uważała po tym, jak strasznie wypadnę na
tej imprezie – zauważyłam, czując, jak mnie ściska w żołądku. – Gdzie ja
miałam głowę, żeby zadebiutować w roli kelnerki na imprezie dobroczynnej?

Micah nie odrywała oczu od drogi.

– Poradzisz sobie świetnie. To nic takiego.

Nerwy miałam na skraju wytrzymałości i próbowałam sobie wmówić, że to
tylko przez perspektywę noszenia bogaczom tac z jedzeniem. Że nie ma to
żadnego związku ze spotkaniem z Andrew po trzech tygodniach wzajemnego
milczenia. Po tym, jak się z nim całowałam. Co sobie wtedy myślałam?
Najwidoczniej kompletnie nic. To był dziwny dzień. I to na ten fakt zwalałam
całą winę.
Gdy przejeżdżałyśmy przez miasto, spojrzałam w okno.
– Oto jedna z moich ławek – powiedziałam. Mama rzadko zabierała mnie
do Birmingham, ale gdy już do tego dochodziło, do moich ulubionych zajęć
należało przesiadywanie na ławkach w sercu miasta i obserwowanie ludzi.
– Najnudniejsza ławka świata – stwierdziła Micah. Widocznie zaciągnęłam
ją w to miejsce o kilka razy za wiele.
– Chciałaś chyba powiedzieć, że najciekawsza. Nie czujesz tej energii? –
Chwyciłam ją za ramię i nią potrząsnęłam.
– Akurat teraz czuję, że dookoła jest za dużo samochodów. Przyprawia
mnie to o klaustrofobię. O tej energii mówisz?

Opuściłam szybę, a z wiatrem napłynęły do nas odgłosy klaksonów i syren,

a także zapachy.

– Nie. O tej.
– Dziwna jesteś – zauważyła.

– To ty tak uważasz.

Roześmiała się.
– Zapomniałaś, co mi powiedziałaś na pikniku rodzinnym w przedszkolu,
gdy miałyśmy po pięć lat?

– Dbasz o to, żebym pamiętała.

– Nazywam się Sophie i tak naprawdę nie chcę z tobą rozmawiać, ale mój
tata powiedział, że muszę.

Teraz i ja parsknęłam śmiechem.

– Nie wydaje mi się, żeby tak to brzmiało.

– Właśnie tak.
– Zawsze byłam trochę trudna, co?
– Owszem. – Micah pochyliła się do przodu i przyjrzała wzniesieniu przed
nami. – Wydaje mi się, że to ten budynek. Widzisz wjazd na podziemny
parking?
 – Po prawej – odparłam.
Micah wjechała na rampę, a potem na parking. Kierowałyśmy się
wskazówkami podanymi przez jej tatę i wkrótce zobaczyłyśmy furgonetkę
cateringu z otwartymi tylnymi drzwiami i rozładowującego ją Lance’a.
Micah opuściła szybę.

– Gdzie mam zaparkować? – zawołała.

Lance wskazał jej wolne miejsce na końcu alejki.

Po wyjściu z samochodu wróciłyśmy do furgonetki. Lance nadal tam się

kręcił z wielkim plastikowym baniakiem w rękach.

– Kwiaciareczka dzisiaj z nami pracuje? – zapytał, wręczając mi go. –

Założymy się, ile talerzy wyląduje dzisiaj na podłodze?
Micah prychnęła.

– Daruj sobie. Ona i tak się denerwuje.

– Wybrała sobie niezłą imprezę na naukę – oświadczył.

W gardle mi zaschło.

– Lance – upomniała go Micah.

Lance wepchnął jej w dłonie pudło; do mnie szeroko się uśmiechnął.

– Dasz sobie radę, nowa. Ostatnie piętro, moje panie. – Gestem wskazał
drzwi.
– Może to był kiepski pomysł – powiedziałam, gdy wychodziłyśmy
z parkingu. – Przecież twój tata dzięki tej imprezie chce wyrobić sobie
kontakty. Może po prostu połażę sobie po parku lub obadam food trucki?
Micah musiała użyć łokcia, żeby przywołać windę.
– Już się próbujesz wymigać? Tata nie wziąłby cię do tej roboty, gdyby nie
uznał, że w pełni się nadajesz. – Przyjrzała mi się. – Już to przerabiałyśmy. Po
prostu przez cały wieczór mnie naśladuj. Będzie dobrze. Zachowujesz się tak,
jakbyś wcześniej nie nosiła wielkich pudeł, pełnych stroików. Masz krzepę,
dziewczyno.
– Będzie dobrze – powtórzyłam.

Zjechała winda. Drzwi się otworzyły i zobaczyłyśmy Andrew. Zrobił krok

w przód i dopiero wtedy nas zauważył.

– Andrew! – powiedziała Micah. – Nieźle wyglądasz.

Założył kolejny ze swoich ciemnych garniturów, a do niego dobrał krawat

w drobne kwiatki. Odszedł na bok i przytrzymał ręką drzwi, żeby nas nie
przytrzasnęły. Obie jednocześnie spróbowałyśmy wejść do windy, a skutek
tego był taki, że wpadłam na Andrew.
– Sorki – powiedziałam, równocześnie słysząc jego:

– Przepraszam.
Oboje nas to rozśmieszyło. Andrew dodał jeszcze:

– Zdecydowanie wchodzę ci w drogę.

Odwróciłam się bokiem, on również, i wreszcie mogliśmy się wyminąć.

Jak tylko ja i Micah znalazłyśmy się w kabinie, Andrew puścił drzwi,
pozwalając im się zamknąć. Przesunęłam baniak na biodro i wcisnęłam guzik
najwyższego piętra.
Winda ruszyła z brzękiem, a kolejne piętra sygnalizowała dzwonkiem.
Jedno dzyń, drugie, trzecie.

– Co to miało znaczyć? – zapytała Micah.

– Że minęłyśmy piętro numer cztery – odparłam, obserwując zmieniające
się czerwone cyfry nad drzwiami.

– Doskonale wiesz, o czym mówię. O uprzejmościach. O rumieńcu.

– Co? Wcale się nie zarumieniłam.

– Ależ tak. Zupełnie, jakbyście w końcu jakoś się uporali z tym napięciem
między wami.
Spuściłam wzrok na baniak w moich rękach i zanim zdołałam się jakoś
wybronić, przyjaciółkę zamurowało.
– Doszło do czegoś? Kiedy? – zapytała.

– To nic takiego.
– Zdefiniuj „nic”.
– Całowaliśmy się. Raz. I to był błąd.

– Całowaliście się! – Micah rozdziawiła usta. – Sophie! Kiedy? Dlaczego

mi nie powiedziałaś?

– Po pogrzebie Johna. – Zagryzłam wargi. – Przepraszam, że ci nie

powiedziałam.
Pokręciła głową.

– Jeśli nie pisnęłaś słowa, to znaczy, że sprawa jest poważniejsza, niż

sugerujesz.

– Nieprawda – zaprzeczyłam szybko. Zbyt szybko.

– Coś ty sobie myślała? – zapytała.

Winda dotarła do ostatniego piętro. Drzwi się otworzyły.

Z trudem przełknęłam ślinę i wyszłam na korytarz.

– Wcale nie myślałam.

– Sophie, on za cztery miesiące wyjeżdża. Pamiętasz o tym, prawda? –
przypomniała mi, idąc za mną.
– Wiem! Powiedziałam ci, że to nic takiego. Oboje tak uważamy.

– To dobrze – stwierdziła. Mimo to westchnęła, jakby trochę zwlekała

z porzuceniem tego tematu. – Myślałam, że go nie lubisz.
Na lewo od nas białe drzwi wahadłowe prowadziły do kuchni. Dobiegał
zza nich szczęk naczyń. Zatrzymałam się i wzięłam głęboki oddech.

– Bo nie lubię. To wkurzający, arogancki bufon i uparciuch.

– Ale?
 – Nie ma ale. To był koniec mojej przemowy. Nic go nie rehabilituje.
Przygasła.

– Cholera. Kłamiesz. Okłamujesz, nie mnie, to zdecydowanie sobie. Jeśli

nie przychodzi ci do głowy nic pozytywnego na temat Andrew Harta, to
znaczy, że zamykasz oczy na prawdę.
Kategorycznie pokręciłam głową.
– To nieistotne. Właśnie to próbuję ci powiedzieć. Jak sama zauważyłaś, on
za cztery miesiące wyjeżdża. Samo to definiuje moje uczucia. Co więcej,
wiem, że on identycznie to tego podchodzi.

Micah uniosła brwi.

– Skąd wiesz?

– Instynkt mi podpowiada.

– Twój instynkt…

– Jest bezbłędny. Pamiętasz Kyle’a? I to, jak czułam, że coś tam jest nie tak
i wręcz się zmuszałam, by brnąć dalej w tę relację? No i miałam rację. Aż za
dobrze dał mi do zrozumienia, że się nie mylę.

– Jak? – zapytała.

– Nakryłam go, kiedy całował się z Jodi.

– Sophie! Kiedy? Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? Już nie jestem

twoją najlepszą przyjaciółką? – Widoczny w jej oczach ból uzmysłowił mi, że
popełniłam błąd, nie zwierzając się jej i nie mówiąc jej o tym niemal
natychmiast.

– Przepraszam, po prostu chciałam wyrzucić to z pamięci. Nadal chcę.

Obiecuję, opowiem ci o wszystkim, ale później, okej? – Zerknęłam na nią, ale
uciekła spojrzeniem. – Jeśli teraz będę o tym myśleć, zestresuję się jeszcze
bardziej. – Uniosłam swój ciężar. – Poza tym, ten baniak waży chyba tonę.
– Dobra, pogadamy później. – Micah popchnęła drzwi do kuchni. – Albo
wcale, jeśli tak wolisz.
Zacisnęłam powieki. Moja przyjaciółka się wkurzyła i miała do tego
wszelkie prawo. Ja jednak musiałam teraz myśleć wyłącznie o pracy.
 Rozdział 27

yszłam na dach budynku. Było tu niesamowicie.

W Wielka
powierzchnia, górująca nad miastem, kipiała zielenią, coś jakby
ogród na wierzchołku świata. Mieli tu trawnik i osadzone w donicach krzewy,
drzewa oraz kwiaty. Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś takiego.
Środek zajmowały przykryte stoły i krzesła, a na obrzeżach ustawiono
stanowiska z napojami. Żadnych gości nie było jeszcze widać, ale praca
wrzała.
Micah tłumaczyła, które stoły mam obsługiwać i sprzątać, ale mój wzrok
przyciągnęły stroiki. W złotych wazonach umieszczono bukiety różowych
piwonii wielkości mojej otwartej dłoni. Połączono je z białymi hortensjami
i bladozielonymi sukulentami. Nigdy jeszcze nie próbowałam takiego
zestawienia, a było ono oszałamiające. Natychmiast wyobraziłam sobie
dziewczęta w falujących bladoróżowych spódnicach i strojnych białych
bluzkach, idące boso przez zielony ogród.
– Halo? – odezwała się Micah. – Mam cię zostawić sam na sam z tymi
kwiatami?

– Są takie śliczne. Wyobrażasz sobie, że ktoś w naszym miasteczku mógłby

sobie zażyczyć takich stroików?
– Zrób zdjęcie i może uda ci się zasugerować je Caroline na jakąś przyszłą
imprezę.

– Moja komórka została w torebce, w szafce.

– Poproś Andrew, żeby je pstryknął – podpowiedziała.

Obejrzałam się, sądząc, że to oznacza, iż on gdzieś tu jest. Ale go nie było.

– Później je sobie narysuję. Szkicownik zostawiłam w domu. –
 I żałowałam tego, bo miałam wielką ochotę to utrwalić. Wciąż jeszcze
walczyłam o wydobycie z siebie tego, co wyróżniałoby mnie jako
projektantkę. Na szczęście w ciągu kilku ostatnich miesięcy udało mi się
stworzyć kilka szkiców, które nie wyglądały całkiem dennie. Może więc
zdołam się wyrobić na grudniowy termin.
– Wolałabyś je narysować niż poprosić Andrew o przysługę? – powiedziała
Micah. Cmoknęła językiem. – Łał, jest gorzej, niż myślałam.

– Nie jest. – Wskazałam skupisko otaczających mnie stołów. – To są te

moje?

– Tak. Tylko pięć. Łatwizna.

– Ile ty masz?

– Nieważne. To nie jest mój pierwszy wieczór.

– Okej, po prostu nie chciałabym, żebyś brała na siebie więcej z obawy, że

ja nie uciągnę swojej działki.

– Soph, jest dobrze. Damy radę. – Jej uwagę przyciągnęło coś za moimi
plecami. – Spójrz, jest Andrew. Może zrobi ci to zdjęcie? Andrew!

Wiedziałam, że próbuje zmusić mnie do przyznania, iż między mną a nim

zaszło coś więcej, ale nie zamierzałam robić jej tej przyjemności. Zadbałam
więc o to, by z mojej twarzy biła obojętność. Bo tak właśnie się czułam.
Całkiem zobojętniała.

Andrew podszedł z telefonem w ręce.

– Te stroiki są niesamowite – oznajmił.

– To samo właśnie powiedziała Sophie. Zrobisz któremuś zdjęcie i jej

wyślesz? – zapytała radośnie Micah.

Podniósł komórkę i strzelił kilka fotek.

– Spróbujesz je kopiować? – spytał z tą swoją nutą pogardy w głosie.

– Słucham? Nie. Ja nie kopiuję.
 – Nie ma się czego wstydzić. Czy się nie mówi, że imitowanie to
najwyższa forma uznania?

– Pomiędzy imitowaniem a inspirowaniem się jest pewna różnica –

wyjaśniłam.

– Jaka? – dopytał. – Chodzi o odczuwany poziom poczucia winy?

I dobrze. Potwierdził mi, że nasze pocałunki to czysty przypadek.

– Nie zachowuj się jak cham – powiedziałam.

– Przecież jestem w tym taki dobry.

Uniosłam znacząco brwi, sygnalizując przyjaciółce: „Widzisz, między

nami nic nie ma”.

Jedynie pokręciła głową i przewróciła oczami.

– Tak przy okazji, fajne spodnie, Sophie – rzucił Andrew, chowając telefon
w wewnętrznej kieszeni marynarki. – Dobry wybór jak na pierwszą parę.

– Ładny garnitur – zrewanżowałam się. – Jak to jest wydać tyle pieniędzy

na tuzin gajerków, z których każdy wygląda dokładnie tak samo?

Udał, że go zatkało.

– Mam co najmniej dwa tuziny.

Uśmiechnęłam się ironicznie.

– Nie wątpię.
Nie byłam pewna, czy ja i Micah mamy teraz coś jeszcze do roboty na tym
dachu, ale ruszyłam w stronę drzwi, jakbym nagle to ja kierowała pracą.
Byłam wdzięczna Micah, że poszła za mną.
– Wiesz – powiedziała, ledwie się ze mną zrównała. – Nie musiałaś się tak
zachowywać ze względu na mnie.

– Nie udawałam. Zawsze tak to wygląda między nami.

– Zawsze bez przerwy flirtujecie?
 Rozdziawiłam usta.
– To nie był żaden flirt!

– Jesteście niemożliwi. Porozmawiajmy o czymś innym.

– Z chęcią.
Wepchnęłyśmy się do kuchni. Zajrzałyśmy do niej na krótką chwilę, zanim
poszłyśmy na dach, tylko na tyle, żeby zostawić rzeczy i przywitać się z tatą
Micah. Teraz to Jett Hart stał przy jednej z płyt kuchennych i nakładał na
dużą patelnię warzywa. Cała stężałam. Jett podniósł wzrok, a na jego twarzy,
ku mojemu zaskoczeniu, pojawił się uśmiech. Spróbowałam sobie
przypomnieć, czy zdarzyło mi się już widzieć u niego taką minę. Teraz
o wiele bardziej przypominał Andrew.
– Micah – powiedział. – Moja pracowita pszczółka.

Aha. To do niej był adresowany ten uśmiech.

Unosząc brwi, obejrzałam się na przyjaciółkę.

– Dogadujemy się – poinformowała mnie niemal bezgłośnie, zanim
przysunęła się bliżej Jetta. Zapytała go: – Możemy jeszcze w czymś pomóc?

– Twój ojciec wwozi na górę kilka kartonów. Sprawdzisz, czy mu się

przydacie?

– Tak. – Wykonała jakiś gest w moją stronę. – Pamięta pan Sophie?

Jett kiwnął głową, a na jego twarz wrócił niemiły grymas.

– Dobry wieczór – powiedziałam niepewnie. Przez głowę przemknął mi

szereg określeń, którymi mogłabym go powitać (Miło pana widzieć! Bardzo
się cieszę! Nie mogę się doczekać wspólnej pracy!), ale żadne nie było
szczere, więc palnęłam tylko – Znakomity wieczór na takie przyjęcie.
Wspaniała pogoda i w ogóle.
– Owszem – potwierdził Jett.
Micah szarpnęła mnie za rękaw, więc wyszłam za nią z kuchni.
 – Od kiedy się dogadujecie? – syknęłam.
– Odkąd uznał, że jestem świetna w tym, co robię.

– Bo jesteś, ale… Polubiłaś go?

– Nie jest taki zły. Kiedy się stresuje lub jest pod presją, wyłazi z niego
grubianin, ale wszyscy chyba mamy podobnie, nie?

– Ty tak serio? – Przejęła stały tekst Andrew.

– Wiem, bywa bucem. Ale, Sophie, ja muszę z nim pracować. Staram się
więc go choć trochę polubić.

Podniosłam ręce.
– Kumam. Ale ja nie muszę.

– Tylko przez ten wieczór – zaapelowała.

Jęknęłam.

Kelnerowanie okazało się ciężkie. Kiedy odnosiłam do kuchni kolejną tacę

brudnych talerzy po sałatce, ręce dygotały mi jak galareta.

Kiedy odkładałam je na blat, obok innych stert, pan Williams uśmiechnął

się do mnie.

– Wspaniała robota, panno Sophie – powiedział. – Może zaangażuję cię na

następną imprezę.
– O ile przedtem popracuję nad mięśniami.
Podeszłam do blatu, na którym czekały główne dania.

– Ruszasz się na pół gwizdka – pogonił mnie Jett. – Bierz się za nie.
Przez cały wieczór traktował mnie oschle i – jak odnosiłam wrażenie –
ostrzej niż pozostałych kelnerów. Zastanawiałam się, czy nadal jest na mnie
zły za nasze poprzednie spotkanie. Ale tylko zacisnęłam zęby.
 – Przepraszam – odparłam, przenosząc dania na swoją tacę.
– Nie na słowach mi zależy, panno Evans, ale na działaniu. – Przynajmniej
pamiętał, jak się nazywam.

Dźwignęłam tę ciężką tacę na ramię i wyszłam bez słowa, bo jak sam

powiedział, nie na tym mu zależało.

Kobieta z pierwszego z moich stołów kiwnęła na mnie.

– Mogę prosić o dolewkę wina? – zapytała.
Ruchem głowy wskazałam najbliższe stanowisko z napojami.

– Alkohole są serwowane przy tamtej stacji, proszę pani. – Stanowiska

były co najmniej cztery, i wszystkie wolne.

– A ty nie możesz mi go przynieść?

– Jestem nieletnia. Nie wolno mi.

Prychnęła.

– Nikomu nie powiem. – Podniosła kieliszek.

– Przepraszam. Naprawdę nie mogę.

Westchnęła, sięgnęła po niedużą torebkę, pogrzebała w niej i wyłowiła

banknot dwudziestodolarowy.

– A teraz, złotko?

– Ja pani przyniosę wino – oświadczył Andrew, z uśmiechem odbierając od

tej kobiety kieliszek.
Spróbowała dać mu pieniądze, ale odmówił.

– Co za dżentelmen – zachwyciła się.

Tego wieczoru wyjątkowo często zaciskałam zęby. Rozniosłam resztę
talerzy i szłam po kolejną transzę, gdy jakiś pan zawołał:

– Dziewczyno, zabierz, proszę, to danie.

– Oczywiście, proszę pana. – Wzięłam od niego zjedzoną do połowy porcję
i rozejrzałam się za innymi. Skończyło się tym, że wracałam z pełną tacą.
– Może ja poniosę? – zaproponował Andrew, który znalazł się przy mnie,
jak tylko weszłam do budynku.
– Nie, ale dzięki za skompromitowanie mnie przy tej kobiecie od wina.

– Starałem się tylko pomóc.

– Nie pomogłeś. Przez ciebie wyszło na to, że nie chcę dolać jej wina.

– Nie chciałaś – przypomniał.

– Ponieważ mi nie wolno – powiedziałam dobitnie.

Wzruszył ramionami.

– Cóż, mnie wolno. Ja nie pracuję u pana Williamsa.

Zaśmiałam się.

– Jakbyś ty w ogóle kiedyś naprawdę pracował.

Andrew zmarszczył brwi.

– Co to ma znaczyć? Przecież pracuję.

– U swojego taty.

– Micah też pracuje u swojego.

– Ile ci płaci twój tata?

– Słucham?
– Dość, żebyś sam kupował sobie garnitury? – Potrząsnęłam głową. –
Nieważne. Nie moja sprawa. Idź już – ruchem głowy wskazałam kieszeń,
w której, jak się domyślałam, trzymał komórkę – popracować.
– A to mnie nazywasz bucem – syknął.
Odwrócił się i wyszedł na dach.

Wzięłam głęboki oddech, urażona. Ale miał rację. Okropny był ze mnie
buc. Przez niego. Nienawidziłam tego, kim się stawałam przy tym chłopaku –
 tej niepewnej siebie, gorszej wersji mnie. Nienawidziłam tego, że w głębi
duszy wiedziałam, iż to wszystko dlatego, że obchodzi mnie opinia Andrew
o moim talencie, o pracy, o zdolnościach twórczych… o mnie samej.
 Rozdział 28

hociaż raz miałam pustą tacę i nie musiałam jej natychmiast zapełnić.
C Na dachu jakaś szykowna dama w garsonce wyrażała przez mikrofon
swą ogromną wdzięczność za nieustające wsparcie szpitala. Micah stała z tacą
przy jednym ze stanowisk z napojami. Kątem oka zauważyłam, że Andrew
wymknął się z przyjęcia i schował w budynku. Starając się nie zwracać na
siebie uwagi, poszłam za nim.
W środku nie zobaczyłam Andrew, ale o ile nie zjechał gdzieś windą,
istniały tylko dwa miejsca, w których mógł się znajdować – łazienka na
końcu jednego z korytarzy lub kuchnia na końcu drugiego.
Z nadzieją, że nie wybrał kuchni, skręciłam w lewo i zaczekałam. Zaledwie
po kilku minutach drzwi łazienki się otworzyły i wyszedł z niej Andrew. Na
mój widok lekko drgnął i zaraz przyjął postawę obronną.
– A więc tak – zaczęłam zdenerwowana. – Przepraszam za to, co
powiedziałam wcześniej. Wiem, że ciężko pracujesz. Robisz niesamowite
zdjęcia i wkładasz w nie mnóstwo serca.

– Dlaczego? – zapytał tylko.

– Miałeś rację. – Splotłam dłonie. – Zachowałam się jak buc, a taka nie
jestem.

– Nie?
– A przynajmniej nie byłam, dopóki się nie pojawiłeś w moim życiu.

– Czyli to moja wina?

Westchnęłam.

– Nie. Staram się być mądrzejsza.

 – Chcesz powiedzieć: staram się być tą mądrzejszą?
Skrzyżowałam ręce na piersi.

– Nie, wcale nie. Chodzi mi o to, że chcę być lepsza.

– Lepsza od kogo?
– Lepsza, niż byłam, Andrew. Okej? Między nami wszystko gra? –
Wyciągnęłam rękę.

Przyjrzał się jej.

– Co robisz? Chcesz podać mi rękę? – Wybuchnął śmiechem.

Ja też się roześmiałam.

– Tak. – Lewą ręką przyciągnęłam jego prawą tak, że mogliśmy podać

sobie dłonie. – Już. Teraz to oficjalne.
– Co jest oficjalne?
– Znowu się przyjaźnimy.

– A przestaliśmy? Albo, skoro już o tym mowa, w ogóle zaczęliśmy?

– Już nie będę się na ciebie wkurzać – oświadczyłam. – Podaliśmy sobie

dłonie. Odtąd uważam twoje dogryzanie za urocze. Jak Micah. – Jeżeli będę
to sobie wystarczająco często powtarzać, naprawdę zacznę tak uważać. Stanę
się bezpieczną, radosną wersją siebie, nawet w obecności Andrew.
– Soph, nie rzucaj mi takich wyzwań. – Uśmiechnął się na wpół ironicznie.

– To nie wyzwanie. Muszę wracać do pracy. – Podniosłam tacę, którą

wcześniej położyłam na podłodze, i wróciłam na dach, gdzie ta sama kobieta,
co przedtem, nadal wyrażała przez mikrofon tę samą wdzięczność.
Pod ścianą najbliżej drzwi znalazła mnie Micah.
– Czas na deser – powiedziała.

– Jestem gotowa.
Gdy weszłyśmy do kuchni, Lance rozmawiał z panem Williamsem. Jett
skrapiał czekoladą część kawałków wielowarstwowego tortu. Inne tata Micah
spryskiwał polewą truskawkową.

– Hej, kwiaciareczko – zwrócił się do mnie Lance. – Jestem pod

wrażeniem. Nie upuściłaś żadnego talerza.
– Bo zapeszysz. Cofnij te słowa – zażądałam.

– Mam je cofnąć? To chyba tak nie działa.

Micah zachichotała.

– W jej świecie działa, Lance.

– Dobra, to cofam.
– Dziękuję.

Zapełniłyśmy tace talerzykami z deserem. Gdy wychodziliśmy na

zewnątrz, Andrew zrobił zdjęcie całej naszej trójce.

– Zacznę żądać za nie kasę – ostrzegła go Micah.

– Chętnie zapłacę – odparł.

Ja, zamiast przewrócić oczami, uśmiechnęłam się. Akurat patrzył prosto na

mnie, powiedziałam więc:
– Jak uroczo.
Parsknął śmiechem.

– Co się dzieje? – zapytała Micah, gdy szłyśmy w stronę stołów.

– Nic.

– Nie mogę za wami nadążyć.

– Wiem.

Rozdzieliłyśmy się przy przypisanych nam rewirach i zabrałam się do

obdzielania ludzi tortem.

Dama od wina powiedziała:

 – Chciałabym kawałek czekoladowego, nie waniliowego. Czy może mam
poprosić o to tamtego młodego człowieka?

– Nie trzeba, ja się tym zajmę. – Postawiłam przed nią wersję czekoladową.
– Nie, jednak zmieniłam zdanie – oznajmiła. – Chcę waniliowy.

Zabrałam więc ten kawałek tortu i wymieniłam go na wanilię.

– Tak sobie myślę, że jednak nie mam ochoty na tort. Chciałabym kawę
macchiato. Wiesz, co to takiego?
Widziała, że nie jestem z miasta. Wystarczyło, że na mnie spojrzała.
Uważała mnie za głupią. A ja poniekąd tak się poczułam, bo rzeczywiście nie
wiedziałam, czym jest kawa macchiato.
– Nie jestem pewna, czy mamy ją w ofercie, ale jeśli tak, to jest…

– Na stanowisku z napojami?

– Tak, proszę pani.

– I też musisz przekroczyć pewien wiek, żeby mi ją podać?

Spokojnie, Sophie.

– Nie. Sprawdzę to dla pani, jak tylko skończę podawać tort. – Przeszłam
do następnej osoby.

– Przepraszam za nią – szepnął pan, siedzący obok damy od wina. Nie

byłam pewna, czy to jej mąż, czy po prostu ktoś, kto nie trawił niemiłego
zachowania.
Uśmiechnęłam się i wybrałam mu największy kawałek tortu z mojej tacy.

Przy następnym stole starszy pan, przed którym stawiałam ostatni talerzyk,
trącił kieliszkiem krawędź naczynia i rozlał wino. W pierwszej chwili
pomyślałam, że była moja wina, ale gdy ten gość zrzucił na podłogę
widelczyk, podnosząc kieliszek, pojęłam, że jest pijany.

Schyliłam się, żeby podnieść sztuciec, i wtedy poczułam, że o moją nogę

ociera się jakaś ręka. Gdy się prostowałam, starszy pan uśmiechnął się
obleśnie. Wycelowałam w niego jego własny widelczyk.
– Proszę trzymać ręce przy sobie.

– Bo co? – wybełkotał.
– Bo wezwę ochronę, żeby pana wyprowadziła.
Tamten niby spoważniał i ostentacyjnie położył ręce na kolanach. Mnie
jednak naprawdę nie obchodziło, czy sobie kpi, czy nie, byle mnie nie
dotykał.
Odeszłam, nie oglądając się za siebie. Już wewnątrz budynku przywarłam
plecami do najbliższej ściany i powachlowałam się pustą tacą. To był długi,
męczący wieczór. Wiedziałam, że powinnam wrócić na dach, ale nie byłam
w stanie się ruszyć. Wtedy zobaczyłam, że Jett Hart i pan Williams wychodzą
z kuchni. Oni niewątpliwie też zauważyli, jak podpieram ścianę podczas
nieregulaminowej przerwy. Jett obrzucił mnie typowym dla siebie
spojrzeniem, ale na szczęście nie przerwał rozmowy.
– Dobrze się tu wpasujesz – mówił do taty Micah. – Do twarzy ci
z miejskim życiem. Od dzisiejszych gości dostałem już trzy wizytówki. Jeśli
na każdej imprezie trzy osoby wystawią ci pochlebne opinie, zamówienia
zaczną spływać jak… – Jego głos cichł, w miarę jak się oddalali. Szli na dach
spotkać się z gośćmi.
Próbowałam przyswoić sobie to, co właśnie usłyszałam. Pan Williams
nigdy nie opuściłby Rockside. Nieważne, co mówił Jett Hart. Prawda?
Wyszłam za nimi, licząc, że uda mi się usłyszeć odpowiedź pana
Williamsa, ale oni już zniknęli w tłumie. Ludzie w większości wstali już
z miejsc, mieszali się jedni z drugimi, tańczyli, popijali napoje.
Zobaczyłam Micah, stojącą przy poręczy, wpatrzoną w światła miasta.
Ruszyłam w jej stronę, ale zbliżyła się do mnie dama od wina. Rewelacja. Nie
załatwiłam jej kawy macchiato i teraz się nasłucham.

Ale zamiast normalnej dla niej wyniosłości, na jej twarzy malowało się
zaciekawienie.
 – Czy to był Jett Hart? – zapytała.
– Tak – potwierdziłam ostrożnie.

– To oznacza, że ta firma cateringowa jest objęta jego programem?

– Tak – potwierdziłam ponownie.
Uśmiechnęła się szeroko i zaczęła przeszukiwać torebkę. Wygrzebała z niej
małą wizytówkę i chciała mi ją podać.

– Przekaż mu ją, dobrze? Moja siostra jest właścicielką firmy cateringowej

znajdującej się jakieś pół godziny jazdy na zachód stąd i przydałby się jej ktoś
taki. Zgłosiła się do jego programu, ale nie dostała odpowiedzi.
Pokazałam jej, gdzie Jett zniknął wśród ludzi.
– Szef gdzieś tutaj się kręci. Powinna go pani znaleźć.

– Spróbuję, ale gdyby był zbyt zajęty, tobie też dam jedną. – Wcisnęła mi
wizytówkę w dłoń. – Dziękuję!

Skinęłam głową.

Jeszcze posłała mi uśmiech i poszła w swoją stronę, prawdopodobnie

szukać Jetta.

Zmarszczyłam brwi i wreszcie dotarłam do poręczy i Micah.

– Kto to był? – zapytała przyjaciółka.

Pokazałam jej wizytówkę.

– Pewna dama, która chce, by Jett popracował z jej siostrą. Przez cały
wieczór była dla mnie niemiła, ale jak widać nie jest tego świadoma. Uznała,
że ma pełne prawo poprosić mnie o przysługę, niczym nie tłumacząc swojego
zachowania.
– Witaj w świecie kelnerowania.

Wepchnęłam wizytówkę do kieszeni i zapatrzyłam się na przednie i tylne

światła samochodów, sunące daleką autostradą niczym sznury choinkowych
lampek.
 – Aha, tak przy okazji – powiedziałam – nawet sobie nie wyobrażasz, co
Jett powiedział twojemu tacie. Podsłuchałam ich.

– Co takiego? – zapytała Micah.

– Stwierdził, że właściwym miejscem dla niego jest miasto, czy coś w tym
stylu.

Micah pokiwała głową.

– Mnie powiedział to samo.

– Naprawdę? – Zjeżyłam się. – On w ten sposób działa? Tak pomaga

rozwijać firmy? Wyciąga ludzi z małych miasteczek, wrzuca do dużych
i proszę bardzo, natychmiastowy wzrost obrotów?
Roztarła ramiona, jakby jej było zimno. Nagle ja również odczułam lekkie
oziębienie powietrza, sygnał, że lato zmierza ku końcowi.

– Możliwe – powiedziała Micah.

– Przecież to znaczy, że albo nieustannie będziecie kursowali na imprezy

tutaj, albo się tu przeniesiecie. A życie jest droższe o co najmniej trzydzieści
procent niż w Rockside, więc wyjdzie prawie na to samo – perorowałam. –
A poza tym, wyobrażasz sobie mieszkanie tutaj?
Odwróciłam się w stronę ludzi na dachu i pierwszy raz tego wieczoru
dotarło do mnie, jak bardzo się od siebie różnią. Zupełnie inaczej niż
w naszym miasteczku.
– Może… – zaczęłam.

– Może co? – dopytała Micah, bo nie dokończyłam zdania.

– Może Jett ma rację. Może miasto okaże się lepsze dla waszej firmy. Nie
będziecie mieli do czynienia z Hobbsami ani ze Smithami. – Żadna z tych
rodzin nie korzystała z usług pana Williamsa i wszyscy wiedzieli dlaczego.

– Rasiści są wszędzie – powiedziała Micah.

– Wiem, ale tu mielibyście więcej opcji.
 Zanim się do tego odniosła, wyszedł Andrew i oparł się o poręcz po drugiej
stronie Micah.

– Co was tak interesuje w tym tłumie? – spytał.

– Nic – stwierdziła Micah. – Robimy sobie małą przerwę przed
sprzątaniem.

Andrew kiwnął mi głową.

– Dobrze sobie poradziłaś z tamtym pijaczkiem.
Spojrzałam na niego pobłażliwie.

– Wydaje ci się, że wielkomiejskie przyjęcia mają monopol na pijaków?

Wiejskie ochlapusy bywają jeszcze bardziej nawalone i skore do pchania się
z łapami. Dlatego tak, umiem sobie radzić.
– Bo wieś tak ogólnie jest gorsza od miasta, nie? – wtrąciła Micah.

– Słucham? – zapytałam.

Przyjaciółka odwróciła się do mnie, zaciskając usta.

– Ty już machnęłaś na to ręką, prawda? – powiedziała. – Marzy ci się

świetlana przyszłość i aż się do niej palisz. To dlatego już mi o niczym nie
mówisz?

Ścisnęło mnie w żołądku. Co ona gada?

– Nie… nie, na nic nie machnęłam ręką – wydusiłam z siebie. – Byłam

marną przyjaciółką i za to przepraszam. Porozmawiamy, oczywiście, że
porozmawiamy. Tylko nie… – spojrzałam na Andrew – teraz.
Potrząsnęła głową.

– Jestem zmęczona. Biorę się do sprzątania. – Po tych słowach odeszła.

Odprowadzałam ją wzrokiem, gotowa iść za nią, ale wiedziałam też, że

moja najlepsza przyjaciółka potrzebuje czasu dla siebie. I że muszę go jej dać.

– O co jej chodziło? – zapytał Andrew.

 – O mnie. Poszło o mnie. – Byłam Micah winna wielkie przeprosiny
i rozmowę od serca. Wtedy wszystko się ułoży. Byłam tego pewna.

– Czyli miała rację? – dopytywał się Andrew. – W mieście wszystko jest

lepsze niż na wsi?

Wróciłam spojrzeniem do świateł w oddali, zastanawiając się nad jego

pytaniem.

– Nie. Na wsi gwiazdy są o niebo lepsze. Te miejskie są jakieś kijowe.

Spojrzał w górę, jakby szukał potwierdzenia moich słów.

– Tu bym się z tobą zgodził.

Chwilę patrzyłam, jak przygląda się ciemnemu niebu. Potem wyjęłam
z kieszeni wizytówkę.

– Trzymaj.

– Co to?

– Ta dama od wina ma siostrę. – Wizytówka mówiła sama za siebie.

Widniał na niej napis Country Catering uzupełniony o czapę szefa kuchni. –
Dla twojego taty. Jak rozumiem, ubiega się o objęcie programem.

– Aha.

Miałam wrażenie, że każde słowo czyta po dwa razy.

– Ale chyba byłoby za blisko tegorocznego podopiecznego, nie?

– Może. Ale raz już spędziliśmy dwa lata prawie w tej samej miejscowości.

– W takim razie musisz się wstawić za siostrą damy od wina. – Możliwe,

że nawet za cztery miesiące Andrew Hart będzie bliżej, niż przypuszczałam.
Chłopak uśmiechnął się i wreszcie schował wizytówkę do kieszeni.
Chwyciłam za poręcz, odchyliłam się i jeszcze raz spojrzałam w niebo.
Znów poczułam lekką nutę zimna w powietrzu zapowiadającą prędką jesień.
– Aha! – zawołałam, prostując się. – Wiesz, co jeszcze jest lepsze na wsi
niż w mieście? Festyn Jesienny. On jest po prostu najlepszy.
– Niech zgadnę – powiedział Andrew. – Będziesz mieć robotę przy tym
festynie. Oczywiście będą tam kwiaty?
– Będą. I wielki labirynt w polu kukurydzy. I zespół muzyczny – dodałam.
– Zwykle zresztą porządny. – Inaczej mówiąc, nie ten Kyle’a. – I masa
jedzenia.

– No to chyba jesteśmy umówieni. – Andrew spojrzał na mnie, ale szybko

wrócił wzrokiem do wcześniejszych widoków.

– To ja lepiej – pokazałam palcem to, co miałam za plecami – poszukam

Micah.

– Powodzenia.

Przyjaciółkę znalazłam w kuchni. Śmiała się z Jettem i swoim tatą.

Postałam tam chwilę, czekając na okazję, żeby z nią porozmawiać, ale Jett
rozdzielił prace porządkowe i każda z nas poszła w swoją stronę. Gdy już się
uporałyśmy ze sprzątaniem, Micah wrócił szampański humor, a ja zaprosiłam
ją do siebie na noc w przyszły weekend. Zgodziła się, że potrzebne nam
nocne pogaduchy. Miałam nadzieję, że wszystko się wtedy naprawi.
 Festyn Jesienny
KWIAT POLNY

Tak mówi się o dziko rosnących kwiatach – czyli takich, które wyrosły siłami
natury, bez niczyjej pomocy. Gdzieniegdzie ich zrywanie jest sprzeczne
z prawem, ale nawet takie kwiaty udaje się hodować w niewoli. Oswojone.
 Rozdział 29

estyn Jesienny miał w sobie coś takiego, że przedkładałam go nad

F wszystkie inne imprezy. Może chodziło o pogodę: liście nabierały żywych
barw, a letnia duchota ostatecznie ustępowała. A może o to, że festyn
odbywał się na farmie pana Hancocka – na ośmiu hektarach wypełnionych
kukurydzą, jabłoniami i zwierzętami. Albo chodziło o woń miliona potraw
pitraszonych równocześnie lub o to, że wreszcie mogłam włożyć sweter.
Niezależnie od powodu, było idealnie.
Pod jedną pachą niosłam puszkę z polnymi kwiatami, pod drugą mały
snopek siana. Kierowałam się w stronę strefy gastronomicznej, na którą
składał się półokrąg stoisk z jedzeniem otoczony trzydziestoma stołami
piknikowymi.
– Ty naprawdę masz dżinsy – stwierdził Andrew. Odszedł od straganu, by
unieść telefon i strzelić mi zdjęcie. – To będzie dowód.

– A ty się dorobiłeś kowbojek. – Zszokowana przyglądałam się jego

butom. – Od kiedy je masz?

– W zeszłym tygodniu Micah zabrała mnie na zakupy i się uparła.

– Jej ciężko odmówić.

Moje stosunki z Micah wyszły na prostą. Po imprezie dobroczynnej
w Birmingham urządziłyśmy sobie noc zwierzeń. Przeprosiłam ją za to, że się
tak odizolowałam i nie opowiedziałam o tym, co się wydarzyło z Andrew
i Kyle’em. Ona pomogła mi odkryć, dzięki sążnistej liście za i przeciw, że
mój ewentualny związek z Andrew absolutnie by nie wypalił, a przynajmniej
nie wyszedłby poza przyjaźń. I wszystko znów się poukładało.
– Owszem. – Wepchnął dłonie w kieszenie, a jego spojrzenie padło na
puszkę, którą stawiałam na stole.

– Ładne kwiaty.

– No i mamy problem. Już nie kupuję tego komplementu. Za często

strzelałeś sobie w nim w stopę.

Uśmiechnął się.
– Nie mogę się z tym kłócić. Ale jeśli chcesz wiedzieć, mówiłem szczerze.
– Rozejrzał się. – A więc to jest twoja ulubiona impreza, hm?

– Jak się domyśliłeś?

– Wspominałaś o tym w sierpniu, na imprezie dobroczynnej.

– Racja. Zgadza się, to moja ulubiona.

Jett Hart był na stoisku. Razem z panem Williamsem przyglądali się

pokrętłom frytkownicy.
– Twój tata rzeczywiście będzie dziś coś smażył? – zapytałam
z niedowierzaniem.

– Wydaje mi się, że to pan Williams robi swoje słynne kulki makaronowo-

serowe. Uczy mojego tatę.

Uniosłam brwi.

– Poważnie?

– Zdarzały się dziwniejsze rzeczy.

– Koniecznie musisz ich spróbować – powiedziałam. – Trudno o coś
pyszniejszego.

Przyszła Micah, w takich samych kowbojkach jak te Andrew. Uwiesiła się

na jego ramieniu i zapytała:
– O czym rozmawiamy, przyjaciele?

– O kulkach makaronowo-serowych – odpowiedziałam.

– Najlepsze robi mój tata – stwierdziła.
 – Też tak słyszałem – przyznał Andrew. Ja ogarnęłam wzrokiem rozległy
teren.

– Powinniśmy później wszyscy zmierzyć się z labiryntem – oznajmiłam.

Micah spojrzała na widoczne w oddali wejście do niego.

– Oby mi starczyło czasu. Mam dziś do roboty więcej od ciebie.

– To prawda – zgodziłam się z nią.

Poklepała Andrew po policzku.

– A on ma do zrobienia mnóstwo zdjęć. – Obejrzała się za siebie. – Lepiej
już pójdę. Tata potrzebuje pomocy.
– To narka – powiedziałam.

Dołączyła do swojego taty i Jetta przy ich stoisku i zobaczyłam, jak

rozpakowuje kilkukilogramowe torby bułki tartej.

– Między wami wszystko gra? – zapytał Andrew znienacka.

– Tak… A nie? – Odwróciłam się do niego. – Coś ci mówiła?

– Nie, nic. Po prostu na tamtej imprezie dobroczynnej wyglądałyście jak…

– No tak. – Ciągle zapominałam, że był świadkiem tamtych scen. –

Pogodziłyśmy się.

– To świetnie.

– Juu-huuu! – rozległo się za moimi plecami. – Sophie!

Wzięłam głęboki oddech i się odwróciłam. Z drugiej strony drogi machała
do mnie mama.

Gunnar ją wyprzedził, a potem raz i drugi obiegł mnie i Andrew, by

w końcu zatrzymać się przed nami i powiedzieć:
– Cześć wszystkim. Mama powiedziała, że mogę dziś wybrać cztery
atrakcje, więc będę łowił jabłka, wystartuję w konkursie jedzenia placków,
w konkursie rzucania lassem, i oczywiście pójdę do labiryntu. Mama
powiedziała, że mam już jedenaście lat, więc powinienem przejść go sam
w tym roku.

Ten labirynt był ogromny. Zajmował dwa hektary.

– Naprawdę tak mu powiedziałaś? – zapytałam mamę, gdy do nas dotarła.

– Co powiedziałam? – odpowiedziała pytaniem, stając na jednej nodze

i wytrząsając grudkę ziemi z jednego buta, a potem z drugiego. Nie wiem,
czemu na Festyn Jesienny przyszła w szpilkach. Nigdy przedtem tego nie
robiła.
– Powiedziałaś, że Gunnar powinien sam przejść labirynt?

– Ma jedenaście lat – odparła. – Oczywiście, że tak.

– W regulaminie jest zalecenie, żeby dzieci poniżej czternastego roku życia

nie wchodziły tam same.

– Zalecenie? – Wysunęła język. – Od kiedy? Napisali to, bo w tych czasach

wszyscy mają świra na punkcie odpowiedzialności za dzieci. Nic mu nie
będzie.
Zrozumiałam, że mama, spoglądająca w tym roku na świat z wyżyn swoich
obcasów, raczej nie marzy o przemierzaniu z Gunnarem dwuhektarowego
labiryntu.

– Ja mogę z nim pójść – zaproponowałam.

– Jasne, że możesz – potwierdził Gunnar, co uświadomiło mi, że

najprawdopodobniej usłyszał od mamy, że jeśli chce w tym roku zwiedzić
labirynt, będzie musiał zrobić to sam.

– Nie możesz go stale niańczyć – oświadczyła mama.

– I tak się tam wybieram – wyjaśniłam.
– Ty też z nami pójdziesz? – zwrócił się Gunnar do Andrew.

– Zdecydowanie tak – potwierdził tamten.

– Hurra! – Gunnar aż skakał z radości.
 – Nie musisz – powiedziałam Andrew. Przypomniałam sobie, że Micah
mówiła coś o robieniu zdjęć.

– Ale chcę.
– Sophie, mam nowinę – powiedziała mama.

Odwróciłam się znów do niej.

– Jaką?
Wypięła pierś i z tylnej kieszeni dżinsów wydobyła kopertę z rozerwanym
brzegiem.

– Dostałaś stypendium!
Zamrugałam zdezorientowana.

– Co? Jakie stypendium?

– Pana Washingtona. – Wepchnęła mi w dłonie kopertę. Nadal za nią nie

nadążałam.

– Nie występowałam o nie.

– Ja to zrobiłam – oświadczyła z promiennym uśmiechem. – Gratulacje!

– Ale… ja nie zamierzam studiować w Alabamie. – Wciąż wpatrywałam

się w kopertę. – A to stypendium dotyczy tylko szkół z Alabamy.

Prychnęła.

– Teraz masz wybór. – Wskazała stoisko pana Williamsa.

– O, Micah. Pójdę się przywitać.

Patrzyłam, jak się oddala. Potem mój wzrok znów padł na kopertę,
zaadresowaną do mnie, a już otwartą. Ścisnęło mnie w piersi. Nie. Nikt nie
będzie mi narzucał przyszłości, której nie chcę. Złożyłam kopertę na pół
i wepchnęłam ją do tylnej kieszeni dżinsów. Gdy podniosłam wzrok, dotarło
do mnie, że Andrew właśnie stał się świadkiem kolejnej krępującej sceny.
– Muszę jeszcze przynieść pięć stroików – powiedziałam szybko. – Narka.
 Kiwnął głową, wyjął komórkę i włączył się w zaczynający napływać
tłumek.

Wróciłam do furgonetki kwiaciarni, przełykając rosnącą mi w gardle gulę

frustracji. W środku zastałam Caroline.

– Świetna robota – oznajmiła, przyglądając się kwiatom z tyłu auta. –

Cieszę się, że cię posłuchałam.

Uśmiechnęłam się, momentalnie zapominając o mamie i stypendium. Przy

okazji tej imprezy po raz pierwszy zabrałam głos w kwestii dekoracji. Po raz
pierwszy przyszłam na spotkanie przygotowawcze z gotową koncepcją.
Z kwiatami polnymi.
Na ten pomysł wpadłam na całodniowej wyprawie z bratem na wzgórza.
Polne kwiaty przywołały mi na myśl nimfy, omszałe bory i leśne chochliki.
Chciałam, żeby mój projekt wywoływał podobne skojarzenia. Z ulgą
przyjęłam to, że Caroline zaakceptowała mój pomysł.
– W porządku – powiedziała. Wręczyła mi dwa stroiki. – Baw się dzisiaj
dobrze.

Koperta, ciążąca mi w kieszeni, zdawała się drwić z tej zachęty.

Zgrzytnęłam zębami, wyciągnęłam ją i rzuciłam na przednie siedzenie
furgonetki. Nie zepsuje mi tego wieczoru.
Z głośników doleciał brzęk strojonej gitary. Na scenie w strefie
gastronomicznej zobaczyłam Kyle’a z kapelą. Co takiego? Grają dzisiaj?
Zwykle na tę imprezę wybierano miejscowy zespół country.
Czekałam, aż na jego widok ogarnie mnie irytacja, ale nie poczułam prawie
nic.
– Będę się dobrze bawić – zapewniłam Caroline. – Na pewno.
 Rozdział 30

akie są zasady? – zapytał Andrew.

J – Nigdy nie łowiłeś jabłek? – zdziwiłam się. – W ogóle?
– Mówisz, jakby to była normalna, codzienna praktyka.

– Jest tak amerykańska jak bejsbol.

– Jakoś mi się nie wydaje, że to prawda – stwierdził. – Chyba mylisz

łowienie jabłek z jabłecznikiem. Gdzieś go podają?

– Może to tylko wiejski zwyczaj – przyznałam.

Micah, która zobaczyła mnie i Andrew przy beczkach i do nas podeszła,

prychnęła.

– Wcale nie.

Machnęła ręką w stronę kogoś za mną, a gdy się odwróciłam, zobaczyłam

zbliżającego się Lance’a.

– Co robicie? – zapytał.

– Uczymy Andrew łowić jabłka – wyjaśniła Micah.

– To gra, w której nie ma zwycięzców – stwierdził Lance.

Moja przyjaciółka parsknęła śmiechem.

– Nieprawda.
– Tak czy inaczej, człowiek kończy mokry – odparł Lance.
– Nie zwracaj uwagi na te dygresje – powiedziałam do Andrew. – A więc
zasady. – Wskazałam Gunnara, który klęcząc, przymierzał się do beczki. –
Nie wolno używać rąk.
 – Dopuszczalne jest tylko posługiwanie się zębami – doprecyzowała
Micah.

– Zgadza się – potwierdziłam. – I będą liczyć czas. Dopiszą twoje imię na

tamtej superbajeranckiej tablicy. A pod koniec wieczoru osoba, która
najszybciej wyciągnęła jabłko zębami, zostanie ogłoszona mistrzem.

– To wielki zaszczyt – rzucił sarkastycznie Lance.

– Marudzisz, bo zawsze biję cię na głowę – powiedziała Micah.

– Że co? – Lance udał, że go zatkało. – Chyba ci pamięć siadła.
Micah szturchnęła go w ramię i się roześmiała.

Andrew spojrzał na mnie, uniósł znacząco brwi, a potem wskazał głową

beczkę. – Wydaje się dość łatwe.
– Ale nie jest – uprzedziłam go.

– Łowcy, przygotować się – zawołał pan Pitman.

– Podejmujesz wyzwanie? – zapytałam Andrew, bo podwijał rękawy

w przygotowaniu.

– W następnej kolejce. Najpierw podpatrzę technikę.

– Dobry pomysł – przyznałam.

– Start! – ogłosił pan Pitman, wciskając guzik stopera.

Gunnar wpakował do beczki całą głowę, rozchlapując wodę, gdzie

popadło.

Zrobiłam krok w tył.

– Wiesz już, o co mi chodziło? – powiedział Lance.

– Metoda naprawdę doskonała – zauważyła Micah.

Wszyscy patrzyliśmy, jak głowa Gunnara zatacza kręgi w beczce. Andrew
się śmiał. W końcu mój brat wyprostował się z jabłkiem w zębach, odrzucając
w tył głowę i posyłając w tłum widzów bryzgi wody.
 Odgryzł solidny kęs swojego jabłka i się uśmiechnął.
– Tak się to robi! – oświadczył.

– Już rozumiem – stwierdził Andrew, robiąc kroczek w przód.

– Tylko nie myśl o tej całej ślinie, która dostała się do tej beczki –
ostrzegłam go. – Nikt tutaj się tym chyba nie przejmuje.

– To dlatego ty nie startujesz? – zapytała Micah.

– Nie, ja po prostu jestem próżna i nie chcę zepsuć sobie makijażu.

Przyjaciółka uśmiechnęła się, potem podniosła rękę.

– Andrew, wyzywam cię.

Wycelował w nią palec.

– Wyzwanie przyjęte.
– Uważaj, ona oszukuje – zauważył Lance.

– W życiu!

Pan Pitman zapowiedział przygotowanie do startu. Micah i Andrew uklękli,

chowając ręce za plecami.

– I start! – wrzasnął pan Pitman.

Zabawnie było obserwować Andrew. Chłopak nie miał pojęcia, co robić.

Jabłka to wypływały na powierzchnię, to się zanurzały, bo nie potrafił wpaść
na to, żeby szukać płaszczyzny oporu – ścianki beczki, dna, czegoś takiego.
Oczywiście więc jako pierwszą z jabłkiem w ustach ujrzeliśmy Micah. Zaraz
się nachyliła i wepchnęła głowę Andrew głębiej. Wyprostował się, pękając ze
śmiechu i chlapiąc wodą z włosów na wszystkie strony.
– Ale zabawa – powiedział, gdy już było po ich zawodach.
– To dlatego, że my tutaj umiemy się bawić – odparła Micah z uśmiechem.
– A skoro o tym mowa, wracajmy do roboty. – Lekko walnęła mnie w ramię,
co mnie rozśmieszyło, i poszła wraz z Lance’em.
 Andrew obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni.
– Co teraz?

– Spodziewasz się, że przez cały wieczór będę organizować ci rozrywki?

– To twoja ulubiona impreza. A więc tak, liczyłem na to, że dotrzymam ci
towarzystwa przez cały ten wieczór.

Nie wiadomo, dlaczego mój żołądek fiknął kozła na tę wieść. Postarałam

się to zignorować, ale nie wiedziałam, co powiedzieć. Poskubałam uchwyt
stojącej obok mnie beczki, potem zauważyłam rolkę papierowych ręczników,
leżącą na stole. Podałam ją Andrew.
– Do mokrych włosów.

Oderwał pasek papieru i wytarł sobie czoło. Na stoiskach z jedzeniem, za

jego plecami, rozbłysły zdobiące je lampki.

– Gotowy na skosztowanie prawdziwego jedzenia z Południa? – zapytałam,

bo już burczało mi w brzuchu. – Zgaduję, że choć mieszkasz tu już trochę,
jeszcze nie miałaś z nim do czynienia. Faszerują cię jajkami po
benedyktyńsku, sałatką z brokułów i musem czekoladowym.

– W lipcu byłem na grillu. Nie zapominaj o tym.

– Ty, jak widać, nie potrafisz zapomnieć. Właśnie tak działa niesamowite
jedzenie. Zmienia człowieka.

Roześmiał się.
– Oglądałaś stare odcinki Gotuj z Hartem?
– Nawet nie tak dawno. Próbowałam odkryć, jak wkraść się w łaski
twojego taty.

– Jeśli odkryjesz jakiś sposób, daj mi znać.

Westchnęłam.

– Skoro twoje siedemnaście lat dogłębnych studiów niczego nie wykazało,

raczej na to nie liczę.
 – Nie powiedziałbym, że mojego tatę przestudiowałem do głębi. –
Przechylił głowę w bok. – To od którego stoiska zaczniemy?

– Od okry, oczywiście.
Zmarszczył nos.

– Okrę już jadłem i nie było to doświadczenie, które chciałbym powtórzyć.

– Ta jest smażona, Andrew, do tego z serem. Czegoś takiego jeszcze nie
próbowałeś, możesz mi wierzyć. – Chwyciłam go za rękę i pociągnęłam
w kierunku jedzenia.

– Jeżeli zjem kęs więcej, umrę – jęknął Andrew, odsuwając na środek stołu
talerz ze zjedzonym do połowy piklem.

– Słabo – stwierdziłam. – Jeszcze nawet nie doszliśmy do deserów.

– Też są smażone?

– Niektóre.

– Jakim cudem ty jeszcze się nie najadłaś?

– Wszystkiego brałam po parę kęsów. A z ciebie najwyraźniej jest jeszcze

amator.

– Oczywiście nie podzieliłaś się ze mną tym sekretem.

– Zrobiłam to! Powiedziałam: „ Opanuj się, Andrew, przed nami jeszcze

połowa budek”.

– Racja. – Oparł czoło o ręce, złożone na blacie. – Daj mi jakieś pół

godziny. Złapię drugi oddech.

Przy naszym stole pojawił się Gunnar.

– Gotowi na labirynt? – zapytał niecierpliwie. – Mama powiedziała, że za
godzinę wychodzimy. Może braknąć nam czasu. Zdążymy, Soph?
– Jeżeli teraz ruszymy. – Podniosłam się, a Gunnar zawrócił na pięcie
i pognał przed siebie szaleńczym sprintem.
Andrew znów jęknął.

– Nie musisz iść – zapewniłam go.

– Nie, pójdę. Bardzo powoli, ale pójdę.
– Micah! – zawołałam, widząc ją po drugiej stronie drogi, sprzątającą stół.
Kiedy na mnie spojrzała, machnęłam ręką w stronę labiryntu. – Pora na
wyprawę!
Uniosła w górę palec.

Gunnar podbiegł, złapał mnie za rękę i szarpnął.

– Myślałem, że idziemy.

– Prawie. Czekamy jeszcze na Micah.

Andrew podźwignął się na nogi jedynie po to, by oprzeć się ręką o stół.
Minęła nas spora grupa chłopaków ze szkoły. Jeden z nich cisnął do
pobliskiego kosza pojemnik pełen frytek, tyle że chybił, a pocisk wylądował
na ziemi tuż obok mnie i obryzgał całe moje dżinsy keczupem.
– Dzięki, Brady – zawołałam.

Pomachał mi.

– Nie ma sprawy, kochana.

– Uch – warknęłam, bo poszli dalej. – Frajerzy. – Złapałam za serwetki
i wzięłam się do wycierania spodni.

– Jacy frajerzy? – zapytała podchodząca właśnie Micah. Jej wzrok

przylgnął do tamtej grupy i wyraźnie się zastanawiała, kogo mam na myśli.
Nic więcej nie powiedziała.
W oddali zauważyłam mamę. Co krok zatrzymywała się i wytrząsała piach
ze szpilek.

– Gdzie ona miała głowę? – powiedziałam.

 – Chciała wyglądać jak najlepiej. – Gdy mowa była o mamie, Micah
zawsze opowiadała się po mojej stronie, teraz więc mnie zaskoczyła.

– Wygląda idiotycznie – stwierdziłam. – Przyszła na farmę w szpilkach.

– Nie na każdej imprezie obowiązuje dress code – obstawała przy swoim
Micah. – Chociaż ty byś pewnie wolała, żeby tak było.

– Rozumiem to – przyznałam. – Ale do pewnych spraw wystarczy podejść

zdroworozsądkowo.

– Na przykład do opuszczenia miasteczka? – zapytała Micah, odwracając

się do mnie. – O takie zdroworozsądkowe podejście chodzi? Żeby wszyscy
tego pragnęli? – Nagle zaczęła mówić tak szybko, że jej słowa zlewały się
w jedno. – A mieszkańcy powinni żyć tak, jakby każdy spędzony tu dzień ich
przekreślał? Niektórzy ludzie potrafią się cieszyć chwilą nawet w takiej małej
mieścinie na wygwizdowie. Możliwe jednak, że dotyczy to tylko ludzi
małego kalibru, których miejsce jest właśnie tutaj. Frajerów.
Rozdziawiłam usta i zaraz je zamknęłam. Potem jednak udało mi się
przemówić.

– S-słucham? – wyjąkałam. – Czemu tak mówisz? Myślałam, że już to

sobie wyjaśniłyśmy. Pochłonęło mnie portfolio i myśli o przyszłości, ale to
nie znaczy, że uważam mieszkańców Rockside za frajerów.
– To dlaczego nikomu stąd nie dajesz szans się do siebie zbliżyć? – Micah
zerknęła na Andrew, jakbym trzymała się z nim tylko dlatego, że nie jest
miejscowy. – Zupełnie jakbyś uważała, że im mniej będzie cię łączyć z tym,
co masz tutaj, tym łatwiej przyjdzie ci, to wszystko porzucić.

– Co takiego? – Nie wiedziałam, co powiedzieć. Potrząsnęłam głową,

szukając właściwych słów. – Ja… oczywiście, że niczego nie porzucę. Mam
tu mamę i brata. Mam tu ciebie.
– Twój tata raczej nie miał problemu, żeby wszystko zostawić. Wyjechał,
nie oglądając się za siebie.
– Mój tata?
 – Tak. Ten człowiek, który od wyjazdu ani razu nie przyjechał
w odwiedziny.

Czułam, jak wzbiera we mnie zdumienie.

– I tobie to się nie podoba? – zarzuciłam Micah, patrząc na nią z góry. –
Akurat ty masz idealne życie rodzinne, więc nic ci do moich problemów
z tatą. To nie twoja sprawa.
– Nawiązałam do nich, bo czuję, że jesteś zupełnie taka sama jak on –
oświadczyła bezczelnie Micah. A potem, jak gdyby nigdy nic, odwróciła się
na pięcie i sobie poszła.
Ruszyłam za nią, rozdarta między poczuciem urażonej dumy a złością, ale
Andrew chwycił mnie za rękę.

– Daj jej chwilę – powiedział. – Po tego rodzaju przemowie trzeba

odrobiny czasu na przemyślenie.
Wyrwałam mu się.

– To już znasz moją najlepszą przyjaciółkę lepiej niż ja sama?

– Mówiłem o odrobinie czasu dla ciebie.

Pod powiekami zapiekły mnie łzy. Złapałam się za głowę. Miał rację. Nie
podobało mi się to, ale tak właśnie było. Zareagowałam bez zastanowienia.
Co się porobiło?
– Mój tata ma prawo do marzeń – oznajmiłam. – Nie powinien musieć ze
wszystkiego rezygnować.

Andrew nie skomentował tego ani słowem.

– A ja nie nienawidzę Rockside – kontynuowałam. – Są tu oczywiście

rzeczy, których nie znoszę, ale chyba każdy czegoś nie lubi w swoim miejscu
zamieszkania, prawda?

– Owszem – potwierdził.
– I zdecydowanie nie nienawidzę Micah. Ona jest dla mnie wszystkim. –
Przeszłam trzy kroki i o tyle samo się cofnęłam. – Jasne, bywam pochopna
w ocenach. I może czasem traktuję innych protekcjonalnie, a także… –
Zamurowało mnie. – O nie. – Spojrzałam na Andrew. – Ja bywam tobą.
– Dzięki – powiedział.

– Och, wiesz, o co mi chodzi.

Nieznacznie się uśmiechnął.

– Tak, wiem.
– Ale to, co powiedziała Micah…

Gdzieś na lewo ode mnie rozległ się potężny huk, po którym dała się
słyszeć wiązanka przekleństw wywrzaskiwanych przez Jetta Harta. Głowa
sama mi się obróciła. Pierwszym, co zobaczyłam, była leżąca na ziemi
frytkownica i para unosząca się nad rozlanym wszędzie olejem. Drugim –
mój brat, stojący ze spuszczoną głową i rękami przyciśniętymi do piersi.
Odwróciłam się i pognałam do niego.
 Rozdział 31

obiegłam do brata, akurat gdy Jett przystępował do kolejnej procji

D wrzasków.

– Jesteś nieobliczalnym, nadaktywnym bachorem, wymagającym

nieustającej kontroli! Gdzie twoja matka?

Zatrzymałam się przy Gunnarze i uklękłam, przyglądając mu się uważnie.

– Coś sobie zrobiłeś? – zapytałam. – Poparzyłeś się?
Pokręcił przecząco głową ze łzami w oczach.

– Jemu oczywiście nic się nie stało – warknął Jett. – Za to zburzył całe
stoisko!
Rozejrzałam się za panem Williamsem, ale był zajęty proszeniem
Lance’a o przyniesienie pojemnika na śmieci.

Podniosłam się i odwróciłam do Jetta.

– To tylko dziecko. Zdarzył się wypadek.

– Aha. Twój braciszek. – Uniósł brew. – Jak mógłbym zapomnieć? Panno

Evans, zapłacisz za te szkody! Czas wreszcie ponieść konsekwencje. Ludzie
tutaj obchodzą się z tobą jak z jajkiem.
– Tato – usłyszałam głos Andrew, cichy, lecz stanowczy. Nie zauważyłam,
kiedy przy mnie stanął. – Przestań.
– Synu, to nie twoja sprawa. Pomóż panu Williamsowi posprzątać i zabierz
tego winowajcę do jego matki.

Zacisnęłam pięści i miałam już coś powiedzieć, ale Andrew znów się
odezwał.
 – To jest moja sprawa – oświadczył – bo dotyczy moich przyjaciół, a ty nie
zachowujesz się w porządku. Tracisz nad sobą panowanie.

Rysy Jetta stężały.

– Chłopcze, odejdź, zanim powiesz coś, czego będziesz żałował.

– Przez całe życie żałowałem, że czegoś nie mówię.

– Andrew – wtrąciłam, bo nie chciałam przyczyniać się do jego konfliktu

z ojcem, ani sama, ani z powodu brata.
Podniósł dłoń, ale wciąż patrzył w oczy tacie.

– To tylko dziecko. Chłopczyk, który nie ma jak się przed tobą obronić.
Nie możesz oczekiwać, że okaże się dorosłym w wersji mini, że będzie znał
wszystkie odpowiedzi i zrobi wszystko tak, jak ty byś to zrobił.
Zaczęłam się zastanawiać, czy Andrew nadal mówi o Gunnarze.

– Na pewno nie oczekuję od dzieciaka biegania po strefie gastronomicznej

i potykania się o przewody – uciął Jett.

– Jeżeli potknął się o przewody, wina leży po twojej stronie – odparł

Andrew.

Twarz jego taty z każdą chwilą coraz bardziej purpurowiała. Czy on chciał
doprowadzić do katastrofy?

– Andrew, natychmiast się zamknij – zagrzmiał Jett.

Chciałam wziąć Gunnara za rękę, ale moja dłoń nie znalazła nic poza
powietrzem. Gdy się obejrzałam, zobaczyłam, że brat zniknął.

– Gdzie się podział Gunnar? – zapytałam, rozglądając się wokoło.

– Nie mam zamiaru – odpowiedział Andrew tacie.

– Mój brat – powiedziałam głośniej. – Czy ktoś widział, dokąd poszedł? –

Niespodziewane widowisko przyciągnęło spory tłumek, ale wszyscy kręcili
przecząco głowami. Natrafiłam na spojrzenie Micah. Stała na skraju tej grupy
i wskazywała labirynt.
 – Mój brat poszedł do labiryntu – powiadomiłam Andrew.
– Co? – W końcu znów skupił się na mnie.

– Gunnar pobiegł do labiryntu. Muszę go znaleźć.

– Idę z tobą – oznajmił Andrew.
– Niczego takiego nie zrobisz – doleciał do nas głos Jetta, gdy oboje już
pędziliśmy w stronę wejścia do labiryntu.

– Trzymasz się? – zapytałam Andrew w biegu.

– Nie bardzo – przyznał z napięciem w głosie.

Usłyszałam za nami odgłos stóp, a gdy się odwróciłam, zobaczyłam Micah.

– Pomogę wam – oświadczyła.

Skinęłam głową. Żadna z nas nawet nie wspomniała o kłótni sprzed chwili.
Zasypanie przepaści, która się między nami otwarła, oczywiście będzie
wymagało znacznie więcej, niż tylko rozmowy.
Dopadliśmy do wejścia do labiryntu i razem wtargnęliśmy do środka. Na
końcu pierwszego prostego odcinka ścieżki rozchodziły się w dwie strony.

– Ja pójdę w prawo – powiedziała Micah. – Jeśli go znajdę, napiszę do

ciebie.

My z Andrew skręciliśmy w lewo.

– Czy w tym labiryncie są platformy, z których można się zorientować

w swoim położeniu? – zapytał, rozglądając się.

Pokazałam mu gdzie. Na środku labiryntu, daleko od nas, wznosił się

drewniany podest.
– Okej, spróbujmy tam dotrzeć – zaproponował.
Kiwnęłam głową. Gardło miałam zbyt ściśnięte, żeby mówić.

– Wiesz, że nic mu nie będzie, prawda? – zapytał. – Gdzieś tutaj jest. Inni
ludzie też tu są. W końcu znajdzie wyjście.
 Znów pokiwałam głową, a w głowie kotłowały mi się tysiące myśli.
Doszliśmy do kolejnego rozdroża.

– Idę w lewo – oznajmiłam i już miałam to zrobić.

Andrew jednak chwycił mnie za rękę i wziął mnie w objęcia.

– Przepraszam, Sophie. – powiedział. – Za to, jak mój tata was

potraktował, za to, co powiedziała Micah, i za to, co wcześniej spotkało twoją
mamę. I jeszcze za to, że twój brat zapewne bardzo się teraz smuci. Ogromnie
cię przepraszam.
Co za niesamowity wieczór, uświadomiłam sobie, gdy ot tak, wyrzucił
z siebie to wszystko.

– To nie twoja wina. – Nagle zawładnęło mną jakieś odrętwienie. – Muszę

iść szukać brata. – Odepchnęłam go od siebie. – Po prostu muszę iść go
szukać. – Chwiejnie ruszyłam lewą ścieżką. Ucieszyło mnie, że Andrew nie
poszedł za mną.
Samotnie przemierzałam mroczny labirynt, okolony wysokimi łodygami
kukurydzy. Coś w tej sytuacji sprawiło, że mój mózg zaczął wałkować
wszystko, co powiedziałam lub zrobiłam w ciągu ostatnich… siedemnastu lat.
Czy Micah miała rację? Naprawdę miałam uraz do wszystkich i wszystkiego
w miasteczku? To właśnie nadawało ton moim relacjom z matką? Czy
pragnienie zmiany i tęsknota za życiem na większą skalę były aż tak złe?
Mama wystąpiła o stypendium dla mnie i mi je przyznano. Czy nie byłoby
głupotą w ogóle nie wziąć tego pod uwagę?
– To dlatego, że ona nie wierzy w twoje szanse, Sophie – powiedziałam
sobie szeptem. Byłam pewna, że nijak nie podkoloryzowałam tego faktu.
Do jednego musiałam się przyznać. Rzeczywiście tutejszym chłopakom
nigdy nie dawałam szansy. Tu Micah miała rację, to dlatego, że wiedziałam,
iż chcę stąd wyjechać. Resztę miasteczka – choć tej reszty naprawdę nie było
wiele – we własnej ocenie zawsze traktowałam dość uczciwie. Odkąd
sięgałam pamięcią, zawsze szanowałam wszelkie tradycje i uczestniczyłam
we wszystkich wydarzeniach. To fakt, że teraz mi za to płacono, ale nie
zawsze tak było.

Za rogiem przede mną rozległ się hałas.

– Gunnar? – zawołałam. Zza zakrętu wypadli chłopcy Carterów i przebiegli
koło mnie ze śmiechem. – Widzieliście Gunnara? – krzyknęłam do nich. Nie
odpowiedzieli.

Westchnęłam i poszłam dalej.

Mój umysł nie zamierzał się wyłączyć. Micah też nie była ideałem. Jak
widać, całymi latami dusiła w sobie przemyślenia na mój temat, wcale się
nimi nie dzieląc. Ale nie miała prawa mieć mi za złe decyzji mojego taty. Nie
miała prawa zachowywać się, jakby to jej dotyczyły. Ani myśleć o moim
tacie gorzej, niż ja sama. Starłam łzę, która wymknęła mi się z oka.
Pokłóciłyśmy się z Micah. Pokłóciłyśmy się na dobre. I nie bardzo
wiedziałam, jak to naprawić.
Dotarłam do kolejnego rozwidlenia i ponownie poszłam w lewo. Czy jeśli
będę trzymała się takiego skręcania to zatoczę wielki krąg, czy tylko pójdę
inną trasą niż Andrew?
– Gunnar! – zawołałam kolejny raz.

Cisza.

Bzyczenie telefonu zapowiedziało rozmowę, więc odebrałam, nie patrząc

na wyświetlacz.
– Znalazłeś go?

– Co się stało? – To była moja mama.

– Gunnar pobiegł sam do labiryntu, bo Jett na niego nawrzeszczał za
przewrócenie frytkownicy.

Po drugiej stronie zapadła tak długa cisza, że odsunęłam telefon od ucha,

żeby sprawdzić, czy nas nie rozłączyło. Nadal była na linii.
– To był wypadek, mamo. Nie bądź na niego zła. Ja go znajdę, a ty
zabierzesz go do domu.
– Jett Hart nawrzeszczał na Gunnara? – Głos miała lodowaty.

– Tak – potwierdziłam cicho.

– No to zaraz mu się ode mnie dostanie – oświadczyła.
– Naprawdę? – Zamierzała nakrzyczeć na Jetta Harta?

– A niby czemu nie? Ciebie też bronię, kiedy słyszę na rynku, że jesteś
dziwaczką.

Co???

– Słucham? – zapytałam.
– Zawsze staję w obronie moich dzieci. I zamierzam pokazać Jettowi
Hartowi, co o nim myślę.

– Mamo, nie. Już jest dobrze. Andrew z nim porozmawiał, ja także, i…

Halo? – Ponownie spojrzałam na wyświetlacz. Rozłączyła się. Zagryzłam
wargi, wpatrzona w czarny ekran.
Wspięłam się na palce, próbując namierzyć platformę na środku labiryntu,
ale widziałam jedynie łodygi kukurydzy.

Zza rogu wybiegła kolejna grupa roześmianych dzieci.

– Czy ktoś z was widział Gunnara? – zapytałam je.

– Nie – odpowiedziało jedno z nich, nie zatrzymując się. Brnęłam więc

dalej ku środkowi labiryntu z nadzieją, że wypatrzę stanowisko widokowe.

– Soph! – zawołał ktoś.

Obróciłam się w kółko, ale nikogo nie zobaczyłam.

– Na górze!
Zadarłam głowę. Powyżej labiryntu stał Andrew, niewątpliwie na
niewidocznej dla mnie platformie. Ta drewniana konstrukcja musiała być
nieco niższa niż kukurydza.
 – Widzisz stamtąd Gunnara? – krzyknęłam do Andrew.
Pokręcił przecząco głową. Chętnie bym się tam wspięła i sama rozejrzała,
ale dzieliły go ode mnie co najmniej dwa rzędy.

– Jak się tam dostać? – zawołałam.

Przyjrzał się terenowi wokół mnie.

– Idź prosto swoją ścieżką. Mniej więcej w połowie twojego rzędu skręć
w prawo. Na rozwidleniu też wybierz ścieżkę w prawo. Doprowadzi cię do
schodów. Spotkamy się w połowie drogi.
– Nie, lepiej zostań tam na wypadek, gdybym pobłądziła – odparłam, ale
było już za późno. Zniknął z mojego pola widzenia.

Poszłam za jego wskazówkami. Tak przynajmniej sądziłam. Nie udało mi

się bowiem znaleźć korytarza wiodącego w prawo, o którym mówił. Moja
ścieżka prowadziła wyłącznie do skrętu w lewo. Możliwe, że Andrew nie
załapał, w którym rzędzie jestem. Poszłam dalej i przy pierwszej możliwej
okazji skręciłam w prawo. A kiedy po dziesięciu minutach nie odkryłam
żadnych schodów, wiedziałam już, że wybrałam niewłaściwą ścieżkę.
Napisałam do niego: „Wracaj na platformę. Zgubiłam się”.

„Jak mogłaś się zgubić? Miałaś dosłownie trzy kroki”.

„Może podajesz źle kierunki”.

„Wykluczone”.
„Na pewno tak”.
Aż podskoczyłam, bo wibracje telefonu zapowiedziały połączenie. Znowu
mama.

– Słucham?
– Wyszedł.

– Co?
– Gunnar już wyszedł z labiryntu.
 – Nic mu nie jest? – zapytałam, oddychając z ulgą.
Musiała przekazać komórkę Gunnarowi, bo to on się odezwał. Nadawał jak
najęty.

– Cały labirynt przeszedłem sam. Dobrze sobie poradziłem, bo jestem

szybki. Mama miała rację, że jestem już duży. Nawet nie musiałem korzystać
z platformy. Miałem w głowie wszystkie zakręty, jak na mapie, i było
świetnie. Następnym razem powinniśmy zrobić sobie wyścigi. Chłopcy
Carterów się ścigali, a ja chyba mógłbym przegonić ich obu…
– Cieszę się, że nic ci nie jest – przerwałam mu. – I kapitalnie się spisałeś
w tym labiryncie.

– Dzięki. Daję ci mamę.

– Hej – powiedziała. – No to my się już zbieramy.

– Okej… Jak poszło z Jettem? Był dla ciebie… niemiły?

– Ten facet jest mocny tylko w gębie.

A więc moja mama postawiła się Jettowi Hartowi. Byłam pod wrażeniem.

– Wyżyłaś się na nim? – zapytałam.

– Powiedziałam, co było trzeba.

– Dziękuję, mamo.

– Słucham? Teraz mi dziękujesz? Przynoszę ci list o darmowej kasie i nic.

Nawrzeszczę na jakiegoś dorosłego faceta i „dziękuję, mamo”.
Złość, o której ze strachem myślałam, że wiecznie się będzie we mnie tlić,
rozgorzała na nowo.
– Mamo…

– O co chodzi?

– O tamto stypendium. Wiesz, że go nie chciałam. Dokładnie ci

opowiedziałam, co zamierzam zrobić ze swoim życiem. Dla mnie twoje
zachowanie oznacza tylko tyle, że we mnie nie wierzysz. – W końcu to
powiedziałam. Pewnie, że tylko przez telefon, a więc nie musiałam patrzeć jej
w oczy, ale jednak.

Mama nie spieszyła się z odpowiedzią. Wstrzymałam oddech. Wyglądało

na to, że dziś czekały mnie same kłótnie.

– Sophie, ja żyję w realnym świecie – odezwała się w końcu mama. –

I w tym realnym świecie, żeby pójść na studia, trzeba pieniędzy.

– Mam oszczędności. Tata też odkłada.

– Tata? Masz na myśli człowieka, któremu w zeszłym tygodniu
pożyczyłam stówkę, bo nigdy w życiu nie był w stanie zaoszczędzić choćby
centa? Ten tata? Czy może przysposobiłaś sobie innego, który nie ma
problemów z pieniędzmi?
Zamrugałam.

– To nieprawda. Odkłada tyle samo, co ja.

Jedynie się roześmiała.

Mój tata nie odkładał pieniędzy moje studia? Odkryłam w sobie czarną
dziurę, która chciała mnie pochłonąć.
– Nie o to chodzi! – zaprotestowałam, czując, jak ogarnia mnie rozpacz. –
To nieważne. Mogę się ubiegać o dotacje, wsparcie i…

– Stypendia? – podsunęła.

Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Ledwie łapałam oddech.

– Do zobaczenia w domu, Sophie – powiedziała mama głosem, w którym
czuło się odrobinę więcej współczucia. – Aha, zanim wrócisz, weź dla mnie
trochę ciasteczek od pani Angel. Mówiła, że szykuje kolejną blachę. –
W słuchawce zapanowała cisza. Mama się rozłączyła.
Zamknęłam oczy. Potem, wciąż jeszcze pałając wściekłością, napisałam do
taty: „Czy to prawda? Nie odkładasz pieniędzy na moje studia? Nigdy cię o to
nie prosiłam, więc dlaczego mnie okłamywałeś?”.
 Nacisnęłam Wyślij.
Chwilę później odpowiedział jednym tylko słowem: „Przepraszam”.

A potem wyświetlacz zrobił się czarny. Nie zwracałam uwagi na poziom

baterii, ale telefon musiał mi się rozładować, bo nie mogłam go włączyć.

Zagapiłam się na ten czarny ekran, z którego wpatrywał się we mnie zarys
moich oczu. Pałały złością. Rewelacja. Mama mówiła prawdę. Tata nie
odłożył dla mnie ani centa. Byłam ugotowana.
Wepchnęłam telefon do tylnej kieszeni. Pora poszukać wyjścia, choć tak
naprawdę marzyłam o tym, by się wtopić w ziemię i zespolić z kukurydzą.
Wiedziałam jednak, że niektóre marzenia nie mają szans się spełnić. Może
zresztą nie tylko niektóre.
 Rozdział 32

ój młodszy brat potrafił się wydostać z tego labiryntu, a ja nie?

M I dlaczego wyglądało na to, że poza mną nikogo tu nie było? Od co
najmniej piętnastu minut nie widziałam żywej duszy.

– Halo? – wrzasnęłam. – Poddaję się. Przyślijcie ekipę ratunkową!

Ponownie wyciągnęłam telefon i spróbowałam go włączyć. Bateria nie

naładowała się w magiczny sposób przez kontakt z dżinsami. Desperacko
potrząsnęłam komórką. Skręciłam za róg, upychając ją w kieszeni, ale
wpadłam na kogoś całą sobą. Poleciałam do tyłu i o mało się nie
przewróciłam.

– Andrew – powiedziałam z ulgą.

Uśmiechnął się do mnie.

– To miejsce jest jak…

– Labirynt? – dokończyłam za niego.

– I to naprawdę trudny.

– Taki, z którym poradzi sobie nawet jedenastolatek. – Odgarnęłam włosy

z twarzy.
– Chcesz powiedzieć, że Gunnar znalazł wyjście?

– Tak.
Andrew znów się uśmiechnął i odetchnął głęboko.
– To dobrze.

– Mogę pożyczyć twój telefon? – zapytałam. – W moim padła bateria.

– Aha. To dlatego przestałaś odpowiadać na moje wiadomości? – Podał mi
swoją komórkę. – Myślałam, że może zmęczyły cię moje drwiny z twojej
orientacji w terenie.

– To również.
Weszłam w jego kontakty, odszukałam Micah, potem wcisnęłam „połącz”.

Odebrała po pierwszym dzwonku.

– Znalazłeś go?
– Tak – potwierdziłam.
– A, to ty. W ogóle się z Andrew nie rozdzieliliście?

– Rozdzieliliśmy się. Dopiero co się znaleźliśmy. Rozładował mi się

telefon, ale to nieważne. Trzeba cię ratować?

Zaśmiała się.

– Nie, znajdę wyjście. Wejście, jak na razie, minęłam dwa razy. Tata mnie
zabije.

– No tak… – Przestępowałam z nogi na nogę. – Dzięki za pomoc.

– Spoko – odparła i się rozłączyła.

Westchnęłam, usiłując zdecydować, czy ponownie do niej zadzwonić, czy

nie, lecz Andrew powiedział:

– To prawdopodobnie nie jest rozmowa na telefon.

– Uważasz, że umiesz czytać mi w myślach? – zapytałam, oddając mu

telefon.

– Już ci powiedziałem, że tak. Rozpracowałem cię, Sophie Evans.

Zmęczona potrząsnęłam głową.

– Może mógłbyś mnie oświecić?

– W czym?

– W niczym. Czemu nie rozpracujesz tego, jak nas stąd wyprowadzić,

panie Wszystkowiedzący?
 Ruchem głowy wskazał kierunek, z którego przyszedł.
– Myślę, że mogę doprowadzić nas przynajmniej do platformy. To nam
pomoże.

– Jeśli nie, mam w kieszeni zapałkę. Spalimy wszystko.

Roześmiał się.

– Może jednak nie do końca cię rozpracowałem.

Dłuższą chwilę szliśmy w ciszy, a potem zapytałam:

– Widzisz teraz, o co mi chodziło z gwiazdami?

Zadarł głowę. Ja również.

– Stąd wydają się naprawdę niewiarygodne.

Czułam, że mówienie mu ciąży, tak jak mnie.

– Wszystko dobrze? – spytałam. Postawił się swojemu tacie, a wiedziałam,

że nie przyszło mu to łatwo.
– Samotne błąkanie się w labiryncie na swój sposób skłania człowieka do
samoanalizy.

– Pełna zgoda. Powinniśmy wszyscy przechodzić coś takiego raz na

tydzień. Taka terapia labiryntowa.

– Jakim cudem nikt jeszcze na to nie wpadł? – zapytał.

Zaśmiałam się cicho i poszliśmy dalej.

– No więc do czego doszedłeś? – zaciekawiłam się.

– A to już tajemnica labiryntu.
– Masz rację. Oby ten labirynt potrafił dochować sekretów. – Bo nie
paliłam się do wyjawiania komuś, z czym przyszło mi się dzisiaj w nim
mierzyć. Chciałabym wyrzucić to z pamięci i na jakiś czas pogrzebać w tym
labiryncie.
Andrew spojrzał mi w oczy. Minę znów miał filuterną.
 – Może powinniśmy podrzucić mu jeszcze trochę tajemnic?
Rąbnęłam go w ramię.

– Bardzo śmieszne.
Szliśmy dalej. Andrew wyciągnął rękę i trącił jakiś liść.
– Oto w czym rzecz: mój tata jest bucem. Ty zawsze o tym wiedziałaś, ja
zawsze o tym wiedziałem, świat też to wie. Ja tylko chciałem… sam nie
wiem, rozstrzygnąć wątpliwości na jego korzyść. Spróbować zrozumieć,
dlaczego. A że sama wiesz, jak dobrze idzie mi rozpracowywanie ludzi,
oczywiście…
– Oczywiście.

– Myślałem, że rozumiem, dlaczego jest, jaki jest. Stres, presja, próby

wygrzebania się z dołka niepowodzeń, w który według siebie wpadł.

– Z dołka niepowodzeń?

– Tak. Jego program okazał się niepowodzeniem, tak samo jak małżeństwo,
a restauracja, ta, którą usiłował otworzyć po zdjęciu programu z anteny, nie
wypaliła. To dlatego podejmuje się współpracy z podupadającymi firmami
i pomaga im odnieść sukces. Myślę, że w ten sposób odpycha od siebie
demony. Ale jak widać, nieskutecznie. Bo demony, które podpowiadają mu,
że nie ma nic złego w wydzieraniu się na dziecko, nadal się tam czają.
– Jeśli to coś zmienia – powiedziałam – mojemu bratu nic nie będzie. Nie
pierwszy raz na niego nawrzeszczano. Poza tym o własnych siłach przeszedł
ten labirynt i jest z tego megadumny.
– Powinien. To nie byle co.

– Prawda?

– Ale dla zachowania mojego taty nie ma wytłumaczenia. A że wątpię

w jego przeprosiny, składam je w jego imieniu.

– Nie musisz. Tak przy okazji, moja mama mu nagadała. To znaczy,

twojemu tacie.
 Brwi Andrew podjechały do góry.
– Twoja mama?

– Tak. Moja normalnie samolubna, zwykle apatyczna, często niezważająca

na innych mama postawiła się człowiekowi, z którym od pięciu miesięcy
flirtowała. To był dziwny wieczór.
– Jeśli chcesz wiedzieć, to uważam, że twoja mama nie powinna
przychodzić w szpilkach na farmę – zauważył Andrew. – Nie bardzo
rozumiem, dlaczego akurat ta uwaga oburzyła Micah.
– Dzięki – odparłam cicho, ale nie byłam pewna, czy mu wierzyć. –
Niewątpliwie nie chodziło o tę uwagę. Wyraźnie coś w niej narastało. –
O łokieć otarła mi się łodyga kukurydzy, więc ją odtrąciłam. – A jeśli chodzi
o mamę, mam swoje zastrzeżenia. Choćby nie wiem co, dopatrzę się w jej
zachowaniu czegoś złego. Często mnie zawstydza.

– Słucham? – Andrew udał zaszokowanego.

– Wiem, wiem. Nie mam już do niej cierpliwości i chyba przestałam

dostrzegać, jaka jest naprawdę. – Wzruszyłam ramionami. – Sama nie wiem.
Ten labirynt nie potrafił mi wyraźnie powiedzieć, na czym polegają moje
głęboko zakorzenione problemy z matką. Przerabialiśmy to, zanim wpadłam
na ciebie. Ale możliwe, że się mylę… w wielu sprawach.
Skręciliśmy i oto mieliśmy przed sobą drewniane schodki prowadzące na
platformę.
– Wiedziałem, że ją znajdę – stwierdził Andrew. Wspięliśmy się na górę.
Stamtąd, w milczeniu, ogarnialiśmy wzrokiem całe pole kukurydzy.

Na czym polegały moje problemy z matką? Poza tym, że na każdym kroku

przynosiła mi wstyd. Bo przecież musiało być coś więcej, prawda? Inaczej
miałabym naprawdę durny powód do nieustającej złości.
– Może obwiniałam ją… o odejście ojca – powiedziałam w końcu. –
Gdyby nie była… tak bardzo sobą… on pewnie chciałby zostać. Mój tata
nadal by tu był. – Położyłam ręce na poręczy platformy i opuściłam na nie
głowę. – Oto, co jest ze mną nie tak. On nas zostawił, powinnam być na niego
wściekła. Zamiast tego wydawało mi się, że rozumiem, dlaczego chciał
odejść. Spójrz na mnie. Sama przebieram nogami, żeby się stąd wynieść.
Micah dobrze mnie oceniła. Jestem pochopna w ocenach, zadufana w sobie
i okropna. – I Micah w końcu to sobie uświadomiła. Miała mnie serdecznie
dosyć. Powiedziała, co o mnie myśli, i zamknęła sprawę.
– Sophie. – Andrew położył mi dłoń na ramieniu.

Odwróciłam się do niego, pozwalając, żeby mnie objął.

– Nie jesteś okropna – zapewnił.

– Jestem. Nie wściekam się na tatę. A raczej nie wściekałam się do dzisiaj.
Cały czas mnie okłamywał, do tego jest nieodpowiedzialny, lekkomyślny
i samolubny, więc co, jeśli się całkiem w niego wdałam? – Łzy, te same,
przed którymi broniłam się przez cały wieczór, pociekły mi po twarzy. Już nie
umiałam ich powstrzymać.

Andrew delikatnie gładził mnie po plecach.

– Było ci łatwiej wściekać się na mamę, bo widujesz ją codziennie.

– Jestem zmęczona swoją złością.

– Kiedy moja mama odeszła, winiłem tylko ją, nie dostrzegając, że z moim
tatą musiało być ciężko wytrzymać. Ty i ja jesteśmy swoimi
przeciwieństwami.

– Jesteśmy – potwierdziłam. – Pod wieloma względami.

– Czy to dlatego tak trudno nam się dogadać? – zapytał, owiewając mi
oddechem skroń.
– Prawdopodobnie. Albo dlatego, że jesteś niemożliwy.

Zaśmiał się, a ja poczułam te wibracje swoją piersią.

Zaczęłam się uśmiechać, lecz nagle dał o sobie znać cały ciężar tego
wieczoru.
 – Ten labirynt dochowa tajemnicy, prawda? – zapytałam, podnosząc wzrok
na Andrew. – Nie chcemy przecież, żeby ludzie coś sobie o nas pomyśleli.

Nie widziałam wyrazu jego oczu, ale kiwnął głową.

– W pełni ufam temu labiryntowi.

Kiedy wreszcie udało nam się wyjść, oboje wydaliśmy z siebie tryumfalny
okrzyk.

– Muszę zapamiętać, żeby nigdy nie zapisywać nas na konkurs układania

puzzli na czas – oznajmił Andrew.

– Gdyby to były puzzle, rozpracowałabym je o wiele szybciej –

zaprotestowałam.

– Poważnie?

– Tak.

Już miał coś na to odpowiedzieć, ale popatrzył wokoło.

– Hm… Całe miasteczko stwierdziło, że po prostu nas tam zostawi?

Ja też się rozejrzałam. Ile czasu tonęliśmy w ciemności? Wszystkie stoiska

zostały zwinięte i wywiezione. Stoły, ułożone w sterty, czekały na zabranie.
Z parkingu niemal całkiem zniknęły samochody. Poza furgonetką kwiaciarni.
Obok niej czekały ustawione puszki z kwiatami. Caroline już pojechała.
Micah pojechała. Wszyscy pojechali.
– Sądzisz, że mogłabyś podwieźć mnie do domu? – zapytał Andrew.

– Oczywiście.

Wesoły nastrój sprzed chwili rozwiał się, gdy szliśmy do furgonetki.

– Twojemu tacie w końcu przejdzie – powiedziałam po dłuższej chwili
ciszy.

– Micah również – odparł.

 Wiedziałam, że oboje nie do końca wierzymy w wypowiedziane przez nas
zapewnienia. Zwłaszcza że jeśli chodziło o Micah, to wiedziałam jedno.
Ilekroć się od kogoś odsuwała, robiła to na dobre.
 Obiad z okazji Dnia Dziękczynienia u państwa
Williamsów
POMARAŃCZOWA KALIA

Według greckiego mitu Zeus podsunął swojej śpiącej żonie, Herze, dziecko
swojej kochanki, żeby napiło się jej mleka. Bogini obudziła się
i rozzłoszczona odtrąciła niemowlę, a krople mleka bryznęły w niebo. Z tych,
które spadły na ziemię, wyrosły kalie. To jedna z najdziwniejszych opowieści
o pochodzeniu kwiatów. Ale czasami dziwne znaczy piękne.
 Rozdział 33

myśl tradycji, co roku w Święto Dziękczynienia odwiedzaliśmy

W państwa Williamsów. Większość potraw przyrządzał pan Williams.
My z mamą przynosiłyśmy przystawki, udając, że nasz wkład był niezbędny.
A potem wszyscy jedliśmy, zanosiliśmy się śmiechem i dawaliśmy wyraz
naszej wdzięczności. W tym roku jednak było inaczej. Micah i ja nie
rozmawiałyśmy ze sobą od miesiąca. Od miesiąca. Próbowałam ją przeprosić,
a ona mnie, a potem z miejsca na nowo wybuchał ten sam spór,
uniemożliwiający porozumienie.
Dlatego ostatnie tygodnie spędziłam głównie sam na sam ze swoim
szkicownikiem. Praktycznie nadszedł już czas na składanie aplikacji, a ja nie
wysłałam ani jednej. Micah, z masą znajomych w miasteczku, oczywiście
spędziła ten miesiąc bardziej aktywnie – na kontaktach towarzyskich. To
jedynie potwierdziło jej racje.
Pomimo naszej kłótni, niepodejrzewający niczego rodzice podtrzymali
tradycję, dlatego teraz znajdowałam się pod domem Micah, w samochodzie,
razem z bratem, który na tylnym siedzeniu trzymał naczynie z puddingiem
kukurydzianym, oraz mamą ubraną w sukienkę, którą kupiłam jej na dzień
matki.
Nagle zrozumiałam, czemu jej dotąd nie nosiła. Szczyciłam się, że zawsze
robię to, co najlepsze dla klienta, mimo to wybrałam mamie kreację
całkowicie i zdecydowanie do niej niepasującą. Z podwyższoną talią, tuż za
kolano. Miała luźny krój, wzór w pionowe pasy, a mama wyglądała w niej tak
przykładnie, że równie dobrze mogłaby się wybrać do szkółki niedzielnej.
Gdzie ja miałam oczy? Usilnie chciałam mamę zmienić, oto co sobie
myślałam.
 – Wszyscy gotowi? – zapytała mama, gasząc silnik.
– Daj mi jeszcze minutę – odparłam. Miałam na kolanach szkicownik. –
Chciałabym dokończyć ten rysunek.

– Sophie – zaczęła mama, ale wystarczyło, że na nią spojrzałam. – Okej,

okej. Dołączysz do nas za chwilę.

Ona i Gunnar wysiedli z samochodu. Patrzyłam, jak podchodzą do drzwi

i wita ich pani Williams. Zobaczyłam, że do mnie macha. Odpowiedziałam
tym samym. Potem opuściłam wzrok na szkicownik.
– Uch. – Przekreśliłam projekt sukienki, nad którym pracowałam bez
zbytniego przekonania. Może wszyscy mieli rację. Możliwe, że Nowy Jork
znajdował się poza moim zasięgiem. Przez ostatnie tygodnie sporo o tym
myślałam. Miałam w garści stypendium i mogłam się ubiegać o studia tutaj,
w Alabamie. Nadszedł czas, by przyznać się do klęski. Wsadziłam
szkicownik do torby i wygramoliłam się z auta, przepełniona lękiem przed
tym dniem.
Zapukałam do drzwi. Pani Williams otworzyła mi z szerokim uśmiechem.

– Sophie Evans! Gdzie się podziewałaś przez ostatnie tygodnie? Wchodź,

wchodź, moja ty śliczności. – Położyła mi dłoń na policzku i cmoknęła
w drugi.

– Dzień dobry, pani Williams. Wesołego Święta Dziękczynienia.

Mama i Gunnar nie spieszyli się z wyjściem z przedpokoju, gdzie

rozmawiali z panem Williamsem.
– Mam nadzieję, że nie będziecie mieli nic przeciwko dodatkowym
gościom w tym roku. – Pani Williams spojrzała prosto na mojego brata. –
Wiem, że kilka tygodni temu pan Hart nie potraktował was zbyt uprzejmie,
ale obiecał zachowywać się jak najlepiej.
Nie miałam pojęcia, że przyjdą Hartowie, mama jednak nie wyglądała na
zaskoczoną, widocznie więc ją uprzedzili.
 – Nie ma sprawy – oznajmił Gunnar. – W zeszłym tygodniu Andrew
przyniósł mi koktajl mleczny od jego taty, a to znaczy, że jest mu bardzo
przykro.
Dałabym głowę, że koktajl nie był od taty Andrew, ale na Gunnara
podziałał, jak należało.

– Czy to dla mnie? – zapytała pani Williams mojego brata, wskazując

naczynie, które trzymał.

– To pudding kukurydziany. – Gunnar go jej przekazał.

– Doskonale! – oświadczyła pani Williams. – Dokładnie tego nam
brakowało. – Powtarzała to co roku, niezależnie od tego, z czym przyszliśmy.
Gdybyśmy przynieśli torbę wypełnioną jedynie powietrzem, też
prawdopodobnie usłyszelibyśmy: „Właśnie tego było nam trzeba”.
Gunnar sprawiał wrażenie uradowanego tym zapewnieniem.

– Micah! – zawołała pani Williams. – Jest już Sophie! – Moja przyjaciółka

jednak się nie pojawiła, więc jej mama gestem wskazała korytarz.

– Sądzę, że jest u siebie. Możesz pójść po nią.

– Okej, dzięki.
– A mnie pokaż wino – powiedziała mama. Pani Williams parsknęła
śmiechem i poprowadziła ją w głąb domu, za nimi zaś powędrował mój brat.

Ściskając pasek plecaka, wpatrywałam się w długi, ciemny korytarz przede

mną. Przez ten miesiąc Micah, otoczona gronem przyjaciół, mogła nie
dostrzegać mojej nieobecności, ja jednak czułam się tak, jakby wyrwano mi
kawałek duszy. Koniecznie trzeba to naprawić. Najtrudniejszy był pierwszy
krok. Potem moje stopy bez trudu znalazły drogę do jej drzwi.
Zapukałam cicho.

– Proszę – powiedziała.

Otworzyłam drzwi i stanęłam w progu. Siedziała przed toaletką, nakładając

na powieki opalizujący złoty cień. Nasze spojrzenia spotkały się w lustrze.
 – Cześć – powiedziałam.
– Cześć – odpowiedziała. Odłożyła cień do kosmetyczki i zalała się łzami.
Zsunęłam plecak z ramienia prosto na podłogę. Podbiegłam do niej,
również cała zapłakana.

– Przepraszam, Soph – powiedziała. Uklękłam i uściskałam ją mocno,

czując ogromną ulgę, że odpowiada mi tym samym.

– Ja też – odparłam. – Ogromnie cię przepraszam.

– Stęskniłam się. Nie dam rady żyć bez ciebie.

– Ani ja. – Wyglądało na to, że sam fakt, że wypowiedziała te słowa, coś

we mnie uporządkował. – Miałaś rację. Byłam snobką. Nie marzyłam
o niczym innym, jak tylko wyjechać z tego miasteczka, byłam niemiła,
pochopna w osądach i trudna do zniesienia.
– Nie. – Micah pociągnęła nosem i uwolniła się z uścisku. – To znaczy tak,
trochę taka byłaś, ale to ja za bardzo się bałam, że cię stracę. Też miałaś rację.
Uczepiłam się czegoś, co cię spotkało, odejścia twojego taty, i potraktowałam
je jak wróżbę na przyszłość. – Potrząsnęła głową. – Wiem, że ty nie jesteś
nim. I że nigdy byś o mnie nie zapomniała.
– Nigdy.

– A ja w zamian odsuwałam cię od prawdziwej miłości.

Już zaczęłam przytakiwać, ale dotarło do mnie, co słyszę.

– Czekaj, od kogo?
– Od Andrew.

Nawet się zaśmiałam, ocierając oczy.

– O czym ty gadasz?

– Chciałam, żebyś związała się z kimś z Rockside, z kimś takim jak Kyle.
Miałam nadzieję, że to cię tu zatrzyma. Dlatego od pierwszego dnia
przekonywałam cię, żebyś ignorowała chemię między tobą a Andrew.
 Ukryłam twarz w dłoniach.
– Kompletnie nic tu nie zawiniłaś. Andrew i ja nie dogadujemy się zupełnie
bez niczyjej pomocy.

– Uwierz mi, od samego początku potrzebowaliście tylko, żeby was lekko

pchnąć ku sobie – oświadczyła Micah. – Zamiast tego ja każde z was
odciągałam od tego drugiego. Ale proszę, nie wściekaj się już na mnie.

Roześmiałam się.
– Nie mam powodu. Nie kocham się w nim.
Jęknęła.

– Widzisz, wybiłam ci go z głowy. Przez mnie go znienawidziłaś.

– Andrew jest w porządku. Rozumiem nawet, czemu ludzie go lubią.
Zdecydowanie go nie nienawidzę. Nawet się dogadujemy… – urwałam. –
O nie.

– Widzisz? Kochasz go.

Przeraziłam się. Cholerka. Ona ma rację.

Zaraz, spokojnie. O tej tam miłości nie potrafiłabym nic powiedzieć, ale…
nie mogłam jej już całkiem zanegować. Czułam coś do Andrew Harta.
Czułam coś do osoby, która nie dość, że wyjedzie stąd za niespełna dwa
miesiące, to jeszcze jest tak dalece poza moim zasięgiem, że praktycznie
rzecz biorąc, w ogóle nie mieliśmy prawa się spotkać.
– On wyjeżdża za jakieś sześć tygodni – powiedziałam. – Za późno, żeby
się nad tym zastanawiać.

– Wiem. To moja wina!

Ścisnęłam ją za rękę.

– Przestań. Niczemu nie jesteś winna. Mówił ci może, gdzie potem pojadą?
Jego tata już zdecydował?
– Nie wydaje mi się. A czemu?
 – Tak tylko… Zgłosiła się do niego kobieta, która mieszka w pobliżu. Na
tamtej imprezie dobroczynnej poznałam jej siostrę. Pomyślałam sobie, że
może…
– Oho! – Micah się rozpromieniła. – Że też na to nie wpadłam. To mogłoby
się udać. Musimy wziąć się do roboty. To będzie moja pokuta.

– A jaką pokutę mi zadasz? – zapytałam.

– Po prostu przestań być snobką – odpowiedziała z uśmiechem. –

Przyjeżdżaj tu i odwiedzaj mnie w każde ważniejsze święto. Może być
z kwiatami.

Parsknęłam śmiechem.
– Żadnych kwiatów, ale będę przyjeżdżać. – Przesunęłam dłonią pod
oczami. – Tylko popatrz, obie wyglądamy okropnie.

Odwróciła się do lustra.

– A ja właśnie się umalowałam! – Wyciągnęła ze swojego niezbędnika

chusteczkę do demakijażu i mi ją podała. – Musimy chyba zacząć od nowa.

Kiedy ramię w ramię pracowałyśmy nad naszymi makijażami, nie

potrafiłam powstrzymać się od uśmiechu. Po użyciu kredki do oczu
sięgnęłam do miseczki z różnego rodzaju cukierkami, którą Micah zawsze
miała pod ręką na toaletce, tuż obok lustra. Wzięłam z niej hershey’s kiss,
odwinęłam go i wsadziłam do ust.
– Czemu zabrałaś plecak? – Micah głową wskazała mój ciśnięty w kąt
worek. – Zaplanowałaś na dziś odrabianie lekcji?

– Hm, mam tam swój szkicownik. Ale też… – Przesunęłam się do plecaka,
by przyciągnąć go do Micah. – Któregoś dnia byłam we Wszystkim i coś
znalazłam. – Rozsunęłam zamki i wydobyłam wysoką prostopadłościenną
skrzynkę z dwiema soczewkami z przodu i kilkoma gałkami po bokach.
 Micah wytrzeszczyła oczy.
– Co to jest?

– Aparat fotograficzny retro. Widocznie ktoś sprzątał strych i nie sądził, że

posiada skarb. Powiedz, nie jest super?

– Jest super… Ale nie wiedziałam, że kręcą cię aparaty.

– Nie mnie. Był tani. – Poniekąd. – Pomyślałam, że może spodobać się

Andrew. Dałybyśmy mu go pod choinkę.
Wzięła ode mnie ten aparat i kilkakrotnie obróciła go w rękach.

– Poważnie starasz się mnie przekonać, że do dzisiaj nie wiedziałaś

o swoich uczuciach do Andrew?

– Ja… zdaje się, za dobrze siebie nie znam. Od niedawna się o tym
przekonuję.

Usłyszałyśmy pukanie w drzwi, a potem głos Andrew:

– To ja. Mogę wejść?

 Rozdział 34

zybko schowałam aparat w plecaku i go zapięłam.

S – Nie mów mu.
– O czym konkretnie mam nie mówić? – zapytała Micah z niewinnym
uśmiechem. – O tym? – Wskazała worek. – Czy o tym? – Wycelowała palec
w moją twarz, a ja poczułam, że się rumienię.
– Proszę – zaapelowałam, porwałam tusz do rzęs ze sterty przyborów do
makijażu Micah i odwróciłam się do lustra.

– Proszę – zawołała śpiewnie moja przyjaciółka. Andrew wetknął głowę

w drzwi.

– Powiedziano mi, że impreza jest tutaj.

Roześmiałam się, chociaż to wcale nie było śmieszne. Cholera. Micah nie
musi mu nic mówić – sama się wkopię swoim zachowaniem. Andrew na razie
nie powinien się dowiedzieć, że się w nim zabujałam. Nie, skoro za sześć
tygodni wyjeżdża, a ja nie mam pojęcia, co on do mnie czuje.

Jego wzrok przeskoczył na mnie.

– Sophie Evans – powiedział. – Moja towarzyszka z labiryntu. Ładna

bluzka.

Przyjrzałam się swojej koszulce z długimi rękawami, granatowej, całej

w malutkie trzmiele. Potem stwierdziłam:
– Mogę ci taką załatwić.

Wszedł do pokoju.

– Mają też z golfem? Tylko takie koszulki noszę. – Usiadł na skraju łóżka.
 – Nie kuś – ostrzegłam.
Wzruszył ramionami.

– Sama zaproponowałaś.
Przyglądałam mu się uważnie z mojego miejsca. Andrew Hart był
przystojny. Nie, żebym nie zauważyła tego wcześniej. Rzuciło mi się to
w oczy już w dniu naszego pierwszego spotkania. Tyle że dla mnie większą
rolę odgrywa osobowość i im lepiej go poznawałam, tym mniej zwracałam
uwagę na jego aparycję. W ciągu kilku ostatnich miesięcy – może zaczęło się
od wspólnego oglądania fajerwerków z okazji Dnia Niepodległości przez
dziurę w dachu albo od chwili, gdy na stypie zjadłam z jego widelczyka
sałatkę ambrozja, albo też od wspólnego szukania wyjścia z labiryntu w polu
kukurydzy – coś się zmieniło i mogłam już obiektywnie stwierdzić, że
chłopak jest bardzo, ale to bardzo przystojny. Składał się na to szereg cech –
swoboda i pewność siebie, z jakimi się nosił, gęste ciemne włosy, wesołe
niebieskie oczy i zaraźliwy uśmiech.
– Co jest? – zapytał.

Przyłapał mnie na gapieniu się na niego. Próbując to ukryć, zabrałam się do

malowania rzęs.
– To tak spędziłeś szereg ostatnich Świąt Dziękczynienia? – zapytałam,
patrząc w lustrze na Micah.

– Z wizytą u Micah? Nie, znamy się przecież dopiero od początku roku.

Przyjaciółka parsknęła śmiechem i dała mu klapsa w nogę.

Ja przewróciłam oczami.
– Mam na myśli: z ludźmi z firmy, której twój tata akurat patronuje lub coś
w tym stylu.
– Właściwie to w Święto Dziękczynienia zajmowaliśmy się zwykle
cateringiem – odparł Andrew.
– Słucham? – zdziwiłam się, znajdując w lustrze jego wzrok. – Poważnie?
 – Poważnie.
– Biedny, przepracowany biały chłopcze – powiedziała Micah.

– Moje życie to istny wyciskacz łez – zauważył.

Przyjaciółka wyciągnęła rękę po tusz, więc położyłam go jej na dłoni.
– To rzeczywiście trochę smutne – przyznała.

– Smutne w sensie, że żałosne? Czy tak smutne, że chciałabyś otoczyć

mnie opieką?

– Trochę jedno i drugie – odparła Micah.

– Ja się tobą zaopiekuję – wypaliłam i zaraz zrobiło mi się gorąco w uszy.

Miał być żart, a wyszedł jakiś megaflirt.
Andrew, zaskoczony, zmarszczył brwi.

– Lepszej oferty chyba dzisiaj nie dostaniesz – stwierdziła Micah. – Choć

możliwe, że moja matka złoży ci podobną.

– Hm… – usłyszała w odpowiedzi.

– To zabrzmiało niewłaściwie – powiedziała Micah. – Bez sensu. Chodziło

mi tylko o to, że ona naprawdę lubi matkować ludziom. Wszyscy zaznamy
dzisiaj opieki mojej matki. A ja już się zamknę.
Parsknęłam śmiechem, wdzięczna, że rozładowała tę niezręczną chwilę, bo
przecież znajdowałam się na jednokierunkowej trasie wiodącej ku Drodze bez
Powrotu.
Micah zakręciła swój tusz i wrzuciła go do kosmetyczki.

– I już. Jestem jeszcze piękniejsza.

Uśmiechnęłam się do niej. Z natury miała długie rzęsy i w ogóle nie
potrzebowała tuszu.

– Dołączymy do reszty gości? – zapytałam.

– O ile nikt więcej nie chce pożyczyć czegoś do makijażu. – Micah
mrugnęła do Andrew.
– Zawsze się zastanawiałem, jak bym wyglądał z oczyma podkreślonymi
kredką.

– Wyglądałbyś niesamowicie – stwierdziła Micah, a potem wstała

i wskazała dywan, na którym przed chwilą siedziała. – Chodź, czas żebyś
przestał się zastanawiać.

– Żartowałem – zaprotestował.
– Żarty niosą za sobą konsekwencje, mój przyjacielu. Dla ciebie będą
właśnie takie. – Szukała w kosmetyczce kredki do oczu. – No, Andrew, ruchy.

Przewrócił oczami i usiadł na dywanie, obok mnie.

– Sophie radzi sobie z robieniem kresek lepiej ode mnie. To kwestia

pewnej ręki artystki – oświadczyła Micah. Wyciągnęła w moją stronę kredkę.

Nie uciekłam wzrokiem. Micah wyzywająco poruszyła brwiami, jakby

pytała, jaki zamierzam zrobić użytek z nowo odkrytych uczuć.
– Rzeczywiście jestem świetna w robieniu kresek. – Wyrwałam jej z ręki
kredkę i odwróciłam się do Andrew. Zdjęłam nakrętkę, potem przyjrzałam się
końcówce.
– Oto ponure konsekwencje żartu – stwierdził Andrew. – Musiałem
dopuścić ciebie i twoje ostre narzędzie do moich oczu.

– Nie ufasz mi? – zapytałam.

Uniósł kącik ust w półuśmiechu i oświadczył:
– Nie. – Ale jednocześnie przysiadł na kolanach i odwrócił się twarzą do
mnie. Postarałam się zignorować walenie mojego serca.

– Wolisz wygląd spod znaku „jestem frontmanem rockowej kapeli” czy

„jam jest kapitan Jack Sparrow”? – spytałam.

– Wolę wersję minimalistyczną, jaka by nie była.

– On woli „tylko tak, żeby te błękitne oczka wyglądały jeszcze błękitniej”
– wtrąciła Micah. – Ja serio nie rozumiem, czemu mało który facet się maluje.
Nachyliłam się bliżej niego. Jego oczy skupione były na mnie.

– Musisz patrzeć w dół – pouczyłam go.

Posłuchał. Aż do tej chwili nigdy nie zastanawiałam się nad robieniem
kresek komuś innemu. Krawędź dłoni trzymającej kredkę musiałam oprzeć
o jego policzek, a wolną dłonią przytrzymać podbródek, by go ustabilizować
i kontrolować jego ruchy.
– Zaraz wracam – powiedziała Micah. – Muszę się upewnić, że tata nie
potrzebuje mojej pomocy.

Kiedy wychodziła, zrobiłam wielkie oczy, ale odpowiedziała na to jedynie

niewinnym uśmieszkiem, a potem zamknęła za sobą drzwi. Mój oddech się
spłycił, spróbowałam jednak go uspokoić. Kontynuowałam obrysowywanie
prawego oka Andrew.
– Pachniesz czekoladą – powiedział.

– Tak, zjadłam… – umilkłam.

– Co takiego? – zapytał.

Policzki tak mnie paliły, że wiedziałam, iż nie dam rady wypowiedzieć

drugiego członu nazwy cukierka, kompletnie się nie demaskując.

– Trochę czekolady – dokończyłam. – Spójrz w górę.

Przechylił całą głowę.

– Nie, tylko oczami.

– Aha. – Uwzględnił pouczenie, a ja wykończyłam jego prawe oko od dołu.
Potem opuściłam rękę i odchyliłam się, żeby ocenić dzieło.
– Jak to wygląda? – zapytał.

Ten przystojniak przed tobą wyjedzie. Zawsze wyjeżdża, upomniałam

siebie.
– Hm… rzeczywiście błękitne. Zajmiemy się drugą stroną.
 Opuścił wzrok bez proszenia, teraz jednak musiałam oprzeć dłoń o jego
nos.

– Sorki – powiedziałam.
– Czego się nie robi dla urody. – Gdy jego dłoń otarła się o moje kolano,
o mało nie maznęłam mu krechy przez skroń.

Udało mi się zapanować nad kredką.

– Spójrz w górę. – Wykonał polecenie, a ja doprowadziłam pracę do końca.
– I już. – Wciąż trzymając go za podbródek, skierowałam jego twarz najpierw
w jedną stronę, potem w drugą, by się upewnić, że wyszło równo. – Laleczka.
– Sama nie wiem, czemu to powiedziałam. Wypsnęło mi się. Udałam, że to
najzupełniej normalny komentarz. Pewnie zresztą tak było. Micah zwróciłaby
się w ten sposób do przyjaciela. Andrew niczego sobie nie pomyśli, o ile nie
będę się dziwnie zachowywać. Tyle że właśnie tak się zachowywałam.
Opuściłam rękę i odsunęłam się od niego. – Sam zobacz. – Wskazałam lustro.
Obrócił się, żeby spojrzeć na swoje odbicie.

– O co się założymy, że nikt nawet nie zauważy tych malunków?

– Już i tak wisisz mi masę rzeczy, ale zakład przyjmuję. – Wyciągnęłam

rękę.

– Ty i to twoje potrząsanie dłońmi. – Wziął mnie za rękę i mocno chwycił.

Nasze spojrzenia się spotkały. Kredka rzeczywiście podkreśliła jego oczy.
Były zachwycające. Kilkakrotnie potrząsnął moją dłonią, potem raptownie się
podniósł, podciągając i mnie.
– Jak układy z Micah? – zapytał, nie puszczając mojej dłoni.

– Coraz lepiej. A u ciebie? Jak ci się układa z tatą?

– Też coraz lepiej. Nie uwierzysz, ale nawet przeprosił. Powiedział, że był
pod straszną presją. – W końcu mnie puścił.

– Czyli miałeś rację.

Wzruszył ramionami.
 – To żadne wytłumaczenie, ale może musiał wsiąść na jakiegoś malca,
żeby pojąć, jak bardzo już jest z nim źle. Wygląda na to, że się stara.

– To dobrze. – Staliśmy wpatrzeni w siebie. Mój brzuch odczuwał trzepot

miliona skrzydlatych owadów, którym wyraźnie marzyła się ucieczka. A ja
najchętniej uciekłabym wraz z nimi.

Tak też zrobiłam.

– Lepiej chodźmy pomóc w kuchni. – Obróciłam się na pięcie i wyszłam

z pokoju zbyt szybko, by wypadło to naturalnie.
 Rozdział 35

kuchni wrzało jak w ulu, rzuciłam się więc w sam środek prac, żeby
W zaprzątnąć tym myśli. Pan Williams mieszał na kuchence jakiś sos,
ustawiłam się więc przy nim.
– Ja bardzo dobrze mieszam – zasugerowałam.

Powierzył mi to zajęcie, a sam przeszedł do krojenia masła, żeby dodać je

do purée ziemniaczanego. Micah wyjmowała z kredensu nakrycia i nosiła je
do sąsiadującej z kuchnią jadalni. Jett stał w samym centrum tego wiru, ale
tak zagubionego jeszcze go w kuchni nie widziałam.
– Jett – powiedział pan Williams, wyraźnie nie po raz pierwszy. – Dzisiaj
jesteś moim gościem. Możesz dołączyć do innych w salonie.
Ojciec Andrew prawdopodobnie nie palił się do tego, by siedzieć tam
z moją matką, nie wiedziałam tylko, czy bardziej niepokoiło go, że może na
niego nawrzeszczeć, czy że zacznie z nim flirtować.
Nie posłuchał. Podszedł do stojącej na blacie misy i przemieszał sałatkę,
która już wyglądała na przemieszaną.

– Dalej nie rozumiem, czemu nie oferujesz dzisiaj usług cateringowych –

zwrócił się do pana Williamsa. – Za Święto Dziękczynienia ludzie płacą i trzy
razy więcej.
– To dzień dla rodziny, Jett. Właśnie dlatego – odparł pan Williams. –
Pieniądze czasem się nie liczą.

Jett tylko głośno chrząknął.

– W Boże Narodzenie też nie będę pracował.

– Twoja strata – stwierdził Jett.
 – Wolę myśleć o tym jak o swoim zysku – zauważył pan Williams. – Jeśli
macie ochotę, zapraszamy was do nas na świąteczny obiad.

– Skoro nie planujesz cateringu, myślę, że na święta pojedziemy do domu –

odrzekł Jett.
– Na Manhattan? – zapytałam.

– Tak – potwierdził.

– Sophie chciałaby studiować na Manhattanie – powiedział pan Williams.

– Może – odpowiedziałam.

Ostatnio uświadomiłam sobie coś nowego – że wbrew temu, co zawsze

sobie wyobrażałam, miasto nie zmieni mnie w osobę z klasą, gdy tylko się
tam pojawię. To, jaka będę, zależy wyłącznie ode mnie, nie od miejsca
zamieszkania.
– Zamierzam złożyć papiery w wielu różnych miastach.

Głowa Micah, zbliżającej się właśnie do drzwi z czterema szklankami,

gwałtownie obróciła się w moją stronę.

– Co takiego? – spytała przyjaciółka. – Już nie Nowy Jork? Od kiedy?

– Od… Sama nie wiem. Od kiedyś. I nadal chciałabym kiedyś tam trafić. –
Może potrzebowałam najpierw nabrać większej pewności, żeby kompletnie
nie pogubić tych kawałków siebie, które odnajdywałam w ogarniającym mnie
chaosie.
Jett po raz pierwszy… absolutnie pierwszy… spojrzał na mnie z odrobiną
zainteresowania.

Micah, z naręczem szklanek, przepchnęła się przez drzwi.

Przestałam mieszać.

– Myślę, że sos ma już dość – powiedziałam.

– Świetnie, świetnie – odparł pan Williams. – Przelej go do tamtej sosjerki
i zacznij nosić jedzenie na stół.
 Zaniosłam więc sosjerkę do jadalni. Pierwszym, co tam zobaczyłam, była
zajmująca środek długiego stołu kompozycja kwietna, którą zrobiłam dzień
wcześniej. Składała się głównie z kalii w obramowaniu liści palmowych.
Informacja o tym telefonicznym zamówieniu, którą zostawiła mi Caroline,
głosiła: „Kompozycja z pomarańczowych kalii, według twojego uznania.
Odbiór w środę wieczorem”.

Poprzedniego dnia skończyłam pracę o czwartej, nie miałam więc pojęcia,

kto odebrał zamówienie. Czyżby złożyła je pani Williams? Rozejrzałam się
wokoło, ale byłam w jadalni sama. Słyszałam śmiechy dochodzące z salonu.
– Spłaciłem jeden ze swoich długów – doleciało zza moich pleców. –
Kompozycja kwiatowa, na mój koszt, ale ułożona przez ciebie.
Pomarańczowe kalie.
Gdy odwróciłam się, by spojrzeć na Andrew, odrobina sosu chlapnęła mi
na rękę. Był tak gorący, że aż syknęłam, zaraz jednak odstawiłam sosjerkę na
stół i wytarłam dłoń.

– Są piękne – powiedział, gdy się nie odzywałam.

– Moje ulubione.

– Dlatego, że są piękne, czy że ci się z czymś kojarzą?

Miałam skojarzenia dotyczące kalii. Mieliśmy na szkolnym balu taniec

ojców z córkami i tata przyniósł mi jedną. Mama wplotła mi ją w kucyk.
Fajny był ten wieczór. Byliśmy całkiem solidną rodzinką. Tata to wszystko
odrzucił. I nadal odrzucał. Gdy po tym, jak napisał mi „Przepraszam”,
zadzwoniłam do niego, potwierdził wszystkie swoje kłamstwa. Nie odłożył
dla mnie ani centa. Powiedział, że zamierzał to zrobić. Wciąż miał nadzieję,
że uda mu się to nadrobić. Po prostu jeszcze nie nadszedł ten moment.
– Czuję, że się kojarzy – stwierdził Andrew.

Uświadomiłam sobie, że wciąż wpatruję się w tę kompozycję, widocznie

niezbyt czule. Odwróciłam się, żeby odpowiedzieć, ale do jadalni napłynął
sznur ludzi, dźwigających różne dania.
 – Dziękuję ci – powiedziałam do niego cicho.
– Tak przy okazji, od lutego nie ukradłem żadnego kwiatka. Poprawiłem
się.
Odpowiedziałam uśmiechem.

– Jedzmy! – zarządził pan Williams.

Mój talerz po raz drugi stał pusty, za to żołądek był przepełniony. Jęknęłam
i rozparłam się na krześle. Pan Williams przyrządził smażonego indyka, kulki
makaronowo-serowe, świeże bułeczki, zieloną fasolkę i o wiele więcej
potraw, a ja skosztowałam prawie wszystkiego.
– Nie regulowałaś sobie tempa – zwrócił mi uwagę Andrew, siedzący obok
mnie.

Mój brat, po mojej drugiej stronie, właśnie pałaszował purée.

– Wiem – potwierdziłam. – Błąd nowicjusza.

Andrew podniósł misę z sałatką ambrozja, żeby mi ją podać.

– Tego nawet nie spróbowałaś – powiedział.

Celowo pominęłam sałatkę. Przypomniałaby mi pewien upalny dzień, gdy

w szopie całowałam się z chłopcem o ustach smakujących wiśniami. Ani
w głowie było mi teraz rozpamiętywanie pocałunków Andrew. Starałam się
mieć w pamięci to, że wyjeżdża, a nie myśl, że wolałabym, by został.
– Nie, dzięki – odparłam.

Z drugiej strony Andrew siedziała Micah, i to ona wychyliła się teraz

w przód, żeby na mnie spojrzeć. Dotąd nie skomentowała mojej złożonej
w kuchni deklaracji odnoszącej się do Nowego Jorku, toteż czekałam, co
powie. Ograniczyła się jedynie do:
– Mam nadzieję, że zostawiłaś miejsce na deser.
 – Uch – mruknęłam, masując brzuch. – Zaraz, Micah. Macie jeszcze ten
sprzęt do karaoke? – Od paru lat go u nich nie widziałam.

– Tak – przyznała ostrożnie. – A czemu?

– Bo w karaoke moja mama by wszystkich wymiotła.

– Sądzisz, że nigdy nie brałam udziału w karaoke? – wtrąciła mama,

zajmująca miejsce naprzeciwko mnie.

Wzruszyłam ramionami.
– Nie w mojej obecności.

– Ale masz rację. Jestem w tym niesamowita. Moglibyśmy urządzić turniej

piosenki.

Uśmiechnęłam się, a Micah spojrzała na mnie niepewnie. Normalnie

w Święto Dziękczynienia nie robiłyśmy nic takiego. Zwykle po obiedzie
szłyśmy na spacer lub rzucałyśmy sobie piłkę za domem, a dorośli gawędzili
w środku, ale wprowadzanie nowych tradycji też mogło okazać się fajne.
Micah obejrzała się na swoją mamę, która uśmiechnęła się i skinęła głową.
Moja przyjaciółka powiedziała więc:

– Okej, ustawię wszystko, gdy sprzątniemy po obiedzie.

Andrew nałożył sobie na talerzyk odrobinę puddingu kukurydzianego.

– Ciebie to nie kręci? – zapytałam.

– To interesujące. – Odłożył widelczyk. – Przy okazji, co wygrywam?

– W czym?

– Za to, że nikt nie zauważył moich pięknych oczu.

– A co chcesz? – zapytałam.
W jego oczach pojawił się wesoły błysk.

– Jestem ci winna pięć dolarów – oznajmiłam, zanim wyraził słowami to,

co zapowiadały te iskierki. – To całkowicie wymazuje piątkę, którą ty mi
wisiałeś. Wychodzi więc na zero.
– Nie znasz się na zabawie.

– To prawda. – Uśmiechnęłam się i wstałam od stołu.

Mama świetnie się bawiła, wkładając całe serce w podkładanie głosu pod
Carrie Underwood. Wolałam nie myśleć, co chodzi po głowie Jettowi
Hartowi, siedzącemu w fotelu w kącie pokoju bez cienia uśmiechu na twarzy.
Ale moje problemy zaczęły się właśnie od tego, że zanadto się przejmowałam
tym, co czują inni. Powinnam zwracać większą uwagę na własne emocje.
A teraz cieszył mnie widok uszczęśliwionej mamy. Mówiła prawdę – miała
dobry głos. Zapewne lepszy niż Gloria i jej córka.
– Szkoda, że nie ty zaśpiewałaś w liceum hymn państwowy! – zawołałam
do mamy, przekrzykując muzykę.

– Prawda? – powiedziała do mikrofonu. – Niektórzy ludzie mają we krwi

hymn narodowy! Jesus, take the wheel! – dodała, wracając do słów piosenki.

Andrew parsknął śmiechem.

– Twoja mama jest przezabawna.

– To prawda – przyznałam.

W kieszeni zadźwięczał mi telefon. Zaintrygowało mnie to, gdyż wszyscy

ludzie, z którymi zwykle rozmawiałam, znajdowali się w tym pokoju.
Wyjęłam go i spojrzałam na wyświetlacz.

Tata.

Wstałam i wymknęłam się za rozsuwane przeszklone drzwi, na ganek za

domem.

– Słucham?

– Soph! – powiedział tata. Od ostatniej bolesnej rozmowy wymieniliśmy ze

sobą jedynie kilka SMS-ów, ale zaskoczyła mnie złość, którą w sobie
poczułam na dźwięk jego głosu.
– Cześć – odpowiedziałam krótko.

– Szczęśliwego Dziękczynienia, młoda. Jesteście wszyscy u Micah?

– Tak.
– Tęsknię za Dziękczynieniem u Williamsów.

– Serio?
– Oczywiście, że tak.

Tylny ganek okalał oba boki domu, przeszłam więc, koło kilku dużych
krzewów w donicach na ogrodową huśtawkę, skrytą we wnęce. Usiadłam.
– Jesteś tam jeszcze? – zapytał tata.

– Tylko za tym tęsknisz? – Wiedziałam, że chcę się czegoś uczepić, że

potrzebuję usłyszeć, jak się broni, a zarazem nie mogę mu otwarcie
powiedzieć, czego oczekuję. Te emocje były bowiem dla mnie zbyt nowe.
Zwykle poruszaliśmy z tatą tematy powierzchowne i lekkie. Tego też do tej
pory sobie nie uświadamiałam.
– Tęsknię za wieloma rzeczami – powiedział. – Najbardziej jednak za tobą
i twoim bratem.

Pokiwałam głową, choć nie mógł mnie widzieć.

– Ale czujesz się szczęśliwy? – spytałam.

– Coś się dzieje, Sophie? Wszystko dobrze?

– Nadzwyczaj. Myślę, że może przez te wszystkie lata opowiadałam się po

niewłaściwej stronie.
– Nie rozumiem, o co ci chodzi – przyznał.
– O ciebie i o mamę.

– Tu nie ma żadnych stron – zaprzeczył. – Oboje cię kochamy.

– To wiem. Tyle że jedno z was okazuje to bardziej niż drugie.
 – Nadal chodzi ci o pieniądze?
– Nie – oświadczyłam z przekonaniem. – To nigdy nie była sprawa
pieniędzy, tato. Chodzi o kłamstwa. O to, że przez te wszystkie lata uważałam
mamę za osobę przynoszącą mi wstyd, surową dla mnie i samolubną. A była
tylko samotną matką, starającą się zapewnić nam utrzymanie. Pewnie, że się
wiecznie spóźnia. Pewnie, że potrzebuje pomocy przy Gunnarze. Bo musi
robić wszystko. A ty jedynie dzwonisz od czasu do czasu, żeby powiedzieć
parę miłych rzeczy.
– Skąd ci to wszystko przyszło do głowy, Sophie? – zapytał tata. – Daj mi
porozmawiać z Larissą.

– To nie jej przemyślenia. Są moje własne. O wiele za późno, ale jednak do

nich doszłam. – Bujnęłam się na huśtawce i wzięłam głęboki oddech. –
Kocham cię. Zawsze będę. Jesteś moim tatą. Musisz jednak wykonać jakiś
krok. Jeszcze nie jest za późno. Przyjedź tu nas odwiedzić albo zafunduj
Gunnarowi lot do siebie. Zrób coś.

– Niewiarygodne – stwierdził tata, a potem się rozłączył. Tak mnie tym

zaskoczył, że nie byłam pewna, czy sobie czegoś nie uroiłam. Komórka
jednak pokazywała zakończenie połączenia. Na chwilę zamknęłam oczy. To
uciekinier, upomniałam siebie. Kiedy zrobiło się trudno, dał nogę.
Podciągnęłam kolana do piersi i oparłam o nie brodę.
Właśnie wtedy usłyszałam dwie osoby rozmawiające za rogiem. One
oczywiście nie wiedziały, że dociera do mnie każde wypowiedziane przez nie
słowo. Głosy należały do Micah i Andrew, a rozmawiali o mnie.
 Rozdział 36

o ja podkopałam jej wiarę we własne siły, czy ty? – zapytała Micah.

T Musiała trzepnąć ręką w liście doniczkowego krzewu, który mi ją
zasłaniał. Usłyszałam klaśnięcie i zobaczyłam, jak ten krzaczor się zatrząsł.

– O czym mówisz? – odpowiedział pytaniem Andrew. Jego głos był

cichszy, ale i tak wyraźnie słyszalny.
– Czy to przez ciebie i to twoje gadanie o tym, jak trudno jej będzie
wpasować się w towarzystwo w Nowym Jorku? Czy przeze mnie i moją
przemowę o tym, jak nienawidzi naszego miasteczka i jego mieszkańców?

– Nigdy nic jej nie powiedziałem o Nowym Jorku.

– Owszem, powiedziałeś.

Wychyliłam się w przód na huśtawce, wstrzymując oddech.

– Może i wspomniałem coś o tym, że ciężko się tam żyje i że to miasto

pożera ludzi żywcem, ale nie mówiłem o niej. Miałem na myśli głównie
siebie.
– Pomyślała, że to o niej.

– Prawdopodobnie nie będzie tam pasować – przyznał Andrew. – Ale

Nowy Jork jest miastem, w którym powinno się wyróżniać, nie
dopasowywać. A ona zdecydowanie będzie się wyróżniać.

– Musisz jej to powiedzieć.

– Uważa, że odradzam jej wyjazd do Nowego Jorku? Nic dziwnego, że
mnie znienawidziła.

– Wcale cię nie nienawidzi – zaprzeczyła Micah. – Po prostu ją załamałeś

i tyle.
 – A co z twoją drugą koncepcją? Że to ty ją załamałaś, kiedy jej zarzuciłaś,
że jest snobką?

– Masz rację. Ja też ją złamałam. – Micah westchnęła. – Oboje tego

dokonaliśmy i ona teraz nie chce jechać do Nowego Jorku. To jej życiowe
marzenie, a ona je sobie odpuszcza. Poddaje się. Daje za wygraną czy coś
w tym stylu.
– Wcale nie daję za wygraną! – zawołałam.

Micah narobiła wrzasku, a potem zajrzała za krzak, do niszy, w której

siedziałam na huśtawce, delikatnie poruszanej odpychaniem stopy.

– Soph, nieładnie jest podsłuchiwać – oświadczyła.

– Może to wy nie powinniście rozmawiać o mnie za moimi plecami.

– Zawsze mówię o tobie za twoimi plecami. Przeważnie dobrze. Albo, jak

w tym przypadku, udzielam rad, jak postawić cię na nogi.

– Nie jestem załamana.

Przyjaciółka podeszła i przysiadła obok mnie na huśtawce.

– To o co chodzi? Czy ma to coś wspólnego z tym, co wygadywałam na

Festynie Jesiennym?

Zerknęłam na Andrew, który wciąż trzymał się w tyle, być może niepewny,
czy ma sobie pójść, czy nie. Moje zastanawianie się, czy postawić na Nowy
Jork, czy na Alabamę, nie miało nic wspólnego ze słowami Micah. Wiele za
to z faktem, że czułam się niegodna, odkąd to miasto, pod postacią Andrew
Harta, wkroczyło w moje życie, zdając się mówić, że moje projekty i ja sama
nie jesteśmy na nie dość dobrzy. To jednak była tylko moja interpretacja. Mój
brak pewności siebie, którego przyczynę przypisywałam jemu.
– Chodzi o mnie – odezwał się Andrew. – Jeżeli jakoś dałem ci do
zrozumienia, że w Nowym Jorku nie dasz sobie rady, nie miałem takiego
zamiaru. Nowy Jork powita cię z radością. – Spuścił wzrok na ziemię, zanim
spojrzałam mu w oczy.
 – Nie, to nie żadne z was – powiedziałam, przenosząc spojrzenie z Andrew
na Micah. – Zapewniam. To ja sama. To mój durny szkicownik, zapełniony
rzeczami, w których nie ma nic na tyle wyjątkowego, by od razu dało się
z nimi coś zrobić. Po prostu muszę mieć trochę czasu na zastanowienie się
nad sobą, a do tego Nowy Jork nie jest mi niepotrzebny.
Przyjaciółka oparła głowę o moje ramię.

– Ty siebie znasz. Mam wrażenie, że lepiej, niż ci się zdaje.

Zaśmiałam się.

– Te dwa zdania wzajemnie sobie przeczą. Właśnie o tym mówię.

– A więc skorzystasz z tego stypendium? – zapytała Micah. Miesiąc temu

by ją to ucieszyło, teraz nie wyglądała na uradowaną.

– Myślę, że tak.

– Zaraz wracam. – Podniosła się i zniknęła za rogiem. Usłyszeliśmy głos

mojej mamy, śpiewającej całkiem nową piosenkę, który nagle ucichł, gdy
Micah odsunęła, a potem zamknęła przeszklone drzwi.
Andrew chwilę jeszcze stał, nic nie mówiąc, później wskazał miejsce obok
mnie, zwolnione przez moją przyjaciółkę. Gdy kiwnęłam głową, usiadł.
– To twój tata dzwonił? – zapytał.

Tata. Już prawie zapomniałam, jak fatalnie się zakończyła tamta rozmowa.

– Tak.
– Wszystko w porządku?

– Sama nie wiem. Ostatnio zrozumiałam wiele rzeczy i z niektórymi z nich

trudno mi się pogodzić.
– Chyba właśnie po tym poznajemy, że dorastamy. – Powiedział to lekko,
jakby zażartował, ale miał rację. Właśnie tak, po części, wyobrażałam sobie
dorastanie – jako widzenie rzeczy w ich prawdziwej postaci, a nie tak, jak
chciałoby się je widzieć. Tak jak ciebie, Andrew, miałam ochotę powiedzieć.
Bo to znowu była taka sama sytuacja. Coś mi się marzyło, ale istniała też
rzeczywistość – przyszłość, która poprowadzi nas innymi drogami.

– Wyglądasz na strasznie smutną – zauważył Andrew, przykrywając moją

dłoń swoją. – Co mogę z tym zrobić?

– Nie jestem smutna. – Spojrzałam na niego. Błękit jego oczu wydał mi się
bardzo intensywny. – Ostatnio patrzę bardziej realistycznie… Muszę po
prostu… Twoje oczy mnie rozpraszają. Musisz natychmiast zmyć tę kredkę.
Uśmiechnął się. Ja przekręciłam dłoń wnętrzem do góry, umożliwiając
naszym palcom bliższy kontakt.

Oplótł swoimi moje.

– Przepraszam, że przez większość tego roku zachowywałem się wobec
ciebie jak buc.

Odpowiedziałam uśmiechem.

– I wzajemnie. Cieszę się, że teraz się przyjaźnimy.

Opuścił wzrok na nasze ręce.

– Ja też.
Przyjaźnimy się, powiedziałam sobie twardo. I na przyjaźni musimy
poprzestać.

Tupot stóp Micah, uderzających w drewnianą podłogę ganku, zaanonsował

jej powrót. Puściłam rękę Andrew i odwróciłam się w jej stronę, akurat gdy
wychodziła zza rogu. W ręce miała mój szkicownik, a na twarzy niepokój.
– Tylko się nie wściekaj! – zaapelowała. – Wiem, że nie lubisz, jak się go
dotyka. Ale czy możemy ci pomóc? Pozwól nam!

Zmarszczyłam brwi.
– Jak moglibyście mi pomóc?

– Może dałabyś nam go przejrzeć. – Skinieniem głową zachęciła Andrew. –

Powiedzielibyśmy, co według nas się wyróżnia, co wydaje się unikatowe.
 Automatyczny odruch nakazywał mi podnieść gardę, a szkicownik zakopać
tu, za jej domem, pod wierzbą. Wypadłoby to jednak nazbyt teatralnie.
Reakcja byłaby nietrafiona. Przemówiłaby przeze mnie duma. Czy to coś
złego skorzystać z pomocy?
– Okej – powiedziałam cicho.

– Tak? – upewniła się, podekscytowana.

Kiwnęłam głową.

Podeszła do drugiego końca huśtawki.

– Dobra, przesuńcie się. – Gestem nakazała mi przybliżyć się do Andrew.
Huśtawka nie była zaprojektowana dla trzech osób, ale chłopak przemieścił
się jak najdalej na prawo i wyciągnął rękę wzdłuż oparcia, by zrobić jeszcze
więcej miejsca. Ja przesunęłam się bliżej niego. Fajnie pachniał, świeżym
płótnem i wodą kolońską o zapachu piżma. Micah usiadła po mojej lewej
i położyła mi na kolanach szkicownik. Potem oboje z Andrew oparli się
o mnie, czekając.
– Otóż trochę tu bałaganu, bo ilekroć coś mnie zainspirowało, dodawałam
rysunki bez ładu i składu – zastrzegłam, kurczowo ściskając szkicownik.

– Skończ to odwlekanie – zaprotestował Andrew.

– Właśnie, wolimy zobaczyć, co siedzi w tym twoim zabałaganionym

mózgu – oświadczyła Micah.

– Nie pomagasz – powiedziałam.

Łupnęła swoim ramieniem w moje, więc otworzyłam notatnik.

Zaczęłam od pierwszej strony: od szkicu, który narysowałam ponad dwa

lata wcześniej. Przedstawiał typową ołówkową spódnicę z bufiastą bluzką.
Nic specjalnego, ale był dobrze narysowany. Nadal pamiętałam, ile czasu
poświęcałam każdej kresce. Przewróciłam kartkę, ukazując wycinek
z jakiegoś magazynu, z różową sukienką, która mi się spodobała. Nie mogłam
sobie przypomnieć, dlaczego wpadła mi w oko. Była wdzięczna, ale
kompletnie nie w moim stylu. Micah i Andrew siedzieli wyjątkowo cicho
i zastanawiałam się nawet, czy może czekają, że poproszę ich o opinię. A ja
byłam zbyt zdenerwowana, by to zrobić.
Przerzucane kartki w dużej mierze zawierały to samo. Strona po stronie
szkiców, obrazków z pism lub skrawków materiału. Ilekroć trafiałam na coś,
co podobało się Micah, zaczynała mruczeć pod nosem.
– Jak właściwie ma mi to pomóc? – zapytałam. Nie byłam pewna, czy
oglądanie tego wszystkiego nie osłabi mojej wiary w to, że mogę być kimś
więcej niż tylko naprawdę niezłą rysowniczką.
– One są dobre, Soph – odparła Micah. – Miałam nadzieję, że sama to
zauważysz.

Przewróciłam kartkę i miałam to samo zrobić z następną, ale się

zatrzymałam. Ten szkic nie był jakoś wybitnie szczegółowy, prawdę mówiąc,
kreska była niepewna, poza tym nie był skończony, ale zdecydowanie różnił
się od innych. Spódnica na wysokości bioder była dopasowana, a na dole
rozszerzona, z przodu nieco krótsza, a tył układał się w łagodny szpic. Bardzo
przypominała kalię. Taką odwróconą kwiatem do dołu. Spojrzałam na datę,
którą zanotowałam w rogu. Szkic powstał w tym samym tygodniu, w którym
rozpoczęłam pracę w kwiaciarni.
Andrew też musiał dostrzec w tym szkicu coś odmiennego. Zapytał:

– Co się zmieniło?
– W tamtym tygodniu podjęłam pracę – wyjaśniłam. Otworzyłam koleją
stronę. Był na niej szkic sukienki z guziczkami w kształcie różyczek i dołem
złożonym z warstw nakładających się na siebie jak płatki róży.
– Kwiaty – szepnęła Micah. – To jest twój patent.

Przerzucałam kolejne kartki. Nie wszystkie moje projekty nawiązywały do

kwiatów. Nawet nie jedna trzecia. Ale te, które były nimi inspirowane,
wydawały się wychodzić z kartek, nabierały życia. Pomyślałam o tych
wszystkich scenach, które w tym roku ujrzałam oczami wyobraźni, kiedy
zajmowałam się kwiatami – o ubranych w sukienki dziewczętach
maszerujących przez pole tulipanów, o baletnicach tańczących nad
słonecznikami. Możliwe więc, że źródło inspiracji miałam cały czas na
wyciągnięcie ręki.
– Czy to jest ten kwiat, który ci dałem? – zapytał Andrew. Położył dłoń na
szkicowniku, czym powstrzymał mnie przed przewróceniem kolejnej kartki.
Zasuszony różowy tulipan całkiem się już spłaszczył, a na stronie, do której
go przykleiłam, widniał szkic bluzki o rękawach zakończonych półokrągłymi
ząbkami. Może powstał tego dnia, gdy poznałam Andrew. Myślałam, że ten
projekt do niczego się nie nada, ale tak nie było. Patrząc na niego, teraz
wiedziałam, że zamiast samych półokrągłych ząbków wykończenie rękawów
powinny stanowić zachodzące na siebie warstwy.
– To nie ten, który dostałam od ciebie – zaprzeczyłam. – Kiedy go tu
wkładałam, jeszcze się nawet nie znaliśmy.

– Jasne…

– Ten tutaj to odpad. Łodyga nie była dość długa.

– Powiedzmy – rzekł z typowym dla siebie przekąsem.

Kiedy uszczypnęłam go w bok, roześmiał się. Zamknęłam szkicownik.

– Czekaj, co ty robisz? – zdziwiła się Micah. – Jeszcze nie skończyliśmy.

– Skończyliśmy – stwierdziłam. – Macie rację. Mój patent to kwiaty.

Doprowadzę do perfekcji wszystkie moje kwiatowe szkice i to one będą
stanowić moje portfolio do szkół projektowania. – Czułam, jak rozgrzewa
mnie przypływ pewności siebie.

– Do nowojorskich szkół projektowania – podkreśliła Micah.

Przycisnęłam szkicownik do piersi i przytaknęłam.

Przyjaciółka chwyciła mnie w ramiona.

– Dzięki za ten rodzaj presji. – Zerknęłam na Andrew w nadziei, że wie, iż
te słowa jego też dotyczą. Uśmiech powiedział mi, że wiedział.
Zza rogu wyłonił się pan Williams.
– Tu jesteście – stwierdził. – Pora na deser.

– Idziemy – powiedziała Micah. – Zjedzmy trochę ciasta. Zasłużyliśmy.

 Rozdział 37

ej, Gunnar, chcesz pograć z nami w futbol? – zapytałam, gdy

H
zjedliśmy deser. Nie bardzo wiedziałam, skąd wzięła się tradycja uprawiania
aktywności fizycznej w dniu, w którym wszyscy się przejadają.
Według mnie jedyną sensowną rzeczą byłaby poobiednia drzemka, ale
przyjęło się co innego.

– Mogę? – Brat już się poderwał.

– Tak – potwierdziłam. – Chcę mieć cię w swojej drużynie, bo tak szybko

biegasz.

Krzyknął z radości i jakby chcąc dowieść prawdziwości moich słów,

wybiegł przez drzwi na podwórze za domem Williamsów.
– To chyba oznacza, że ja jestem w twojej – powiedział Andrew do Micah.
– Jesteś chociaż w tym dobra?

– Najlepsza – odparła Micah, idąc w ślady Gunnara.

– Miło. Sophie, toniesz – oznajmił Andrew.

– Jak ten kamień, którym próbowałeś puścić kaczkę na jeziorku? –

zapytałam.
– Hm… W sumie, to tak. Chciałaś wzmocnić moje stwierdzenie
przykładem? – zasugerował.

Zastanowiłam się nad tym.

– Nie. Próbowałam wydrwić twoje umiejętności miotacza.

Micah podniosła stojący przy tylnych drzwiach kosz z klapkami, których

zawsze używała do wyznaczania granic na trawie.
– Następnym razem powiedz wprost, że umiesz rzucać, i tyle – poradziła
mi Micah.

– Myślałam, że jesteś w drużynie ze mną – zganił ją Andrew.

– Jestem, ale Sophie potrzebowała pomocy, żeby ci dociąć.

– Od kiedy potrzebujesz asysty? – Andrew zerknął na mnie. – Od początku
roku walisz we mnie swoimi najlepszymi docinkami.

Szliśmy na trawę. Kopnęłam go w nogę.

– Wiem. Za bardzo zmiękłam.

– Coś mi się wydaje, że wcale nie.

Graliśmy już jakiś czas, gdy z domu wyszli dorośli, żeby do nas dołączyć.
Zdarzyło się to po raz pierwszy, zaczęło mnie więc zastanawiać, co takiego
działo się tam wewnątrz, że uprawianie sportu z nami wydało się im
atrakcyjne.
Pan Williams, niepytany, udzielił mi odpowiedzi:

– Jett nigdy jeszcze nie grał w futbol dotykowy.

– Poza tym – dodała mama – wydaje mu się, że to łatwe.

Pewnie za sprawą Gunnara. Mały wyłapywał prawie każdą piłkę, którą mu

rzuciłam, a jego szybkość spełniła moje nadzieje. Totalnie rozwalaliśmy
Micah i Andrew, wyraźnie ku jego rozpaczy.
– My bierzemy moich rodziców! – zawołała moja przyjaciółka, machając
do swojej mamy i taty, by dołączyli do niej i Andrew. Ja uważnie przyjrzałam
się Jettowi, kiedy tylko stawił się w mojej drużynie.
– Mam się bać, że przez pana przegram? – zapytałam.
Andrew się roześmiał. Wyglądało na to, że mama też poddała Jetta ocenie.

– Nasi górą – powiedziała do mnie, podnosząc rękę. Przybiłyśmy piątkę.

– Przepraszam, że musiałaś włożyć dla mnie tę sukienkę – szepnęłam.
 – Jest naprawdę wygodna.
– Możesz jej już nigdy nie nosić.

Ze śmiechem, objęła mnie ramieniem.

– Kocham cię, dzieciaku.
– Ja też cię kocham.

Zachowałam pozycję rozgrywającego. Wyglądało na to, że odkąd nowa

krew zasiliła drużynę przeciwników i Andrew nie musiał już robić za
odbierającego, jego głównym celem stało się mnie dopaść, zanim rzucę piłkę.
Po raz czwarty od chwili włączenia się dorosłych do gry znalazłam się
w sytuacji, w której próbowałam go wyminąć. Gunnar był obstawiany przez
rodziców Micah, moja mama nieprzepisowo przytrzymywała Micah na
miejscu, za to Jett był całkiem wolny.
Dotąd do niego nie rzucałam, ale podniósł ręce i zawołał:

– Dawaj, kwiaciareczko!

Zacisnęłam wargi i rzuciłam, akurat gdy Andrew do mnie dotarł. Chłopak

podniósł mnie do góry i okręcił.
– Za późno – zawołałam.

Zaśmiał się, a potem zamarł, ze mną w ramionach, i oboje patrzyliśmy, jak

jego tata chwyta piłkę i wbiega w strefę końcową.

– Ha! – krzyknęłam.

– Okazuje się, że mój tata ma wrodzony talent – stwierdził Andrew. – I że

pasuje do twojej drużyny.

Nadbiegł Gunnar i wpadł na mnie i Andrew, przewracając nas oboje.

Andrew ze stęknięciem wylądował na plecach, ja na nim, również plecami,
a na mnie rozpłaszczył się mój brat.
 – Wygraliśmy! – oświadczył ten ostatni. Stoczył się ze mnie, skoczył
w górę, a potem zrobił honorową rundkę wokół podwórza, żeby to
zwycięstwo wszystkim zapadło w pamięć. Ja sturlałam się z Andrew
i leżałam na boku, twarzą do niego.
– Wszystko dobrze? – zapytałam.

– Brakuje mi tchu – odparł, wciąż jeszcze na plecach, trzymając się za

pierś, jakby nie mógł oddychać.

Palnęłam go w ramię
– Ciesz się, że graliśmy bez zwarć, mięczaku.
Zapatrzył się w niebo, lekko uśmiechnięty.

– Oto dlaczego w Święto Dziękczynienia ludzie nie zajmują się

cateringiem – zauważył.

– Dlaczego?

– Spędzanie czasu z rodziną jest o wiele lepsze.

Też się uśmiechnęłam, a następnie siadłam prosto i się rozejrzałam. Mama

pokazywała Jettowi, jak trzymać piłkę. Micah drażniła się z Gunnarem,
wmawiając mu, że dała nam wygrać. Państwo Williamsowie studiowali jakieś
zielsko na skraju trawnika, czule objęci. Co prawda nie byliśmy jedną wielką
rodziną, ale rozumiałam, co Andrew chciał powiedzieć. Rodzina jest
najważniejsza.
 Sylwestrowy bal w Stodole
NIEZAPOMINAJKA

Skoro średnica kwiatu wynosi niecały centymetr, dziwić się można, skąd
u tego maleństwa takie miano. A on, dzięki swemu pięknemu niebieskiemu
kolorowi i zdolności do rozpleniania się, która ułatwia mu swobodne
zawłaszczanie kwietników, umie zadbać o to, by nikt o nim nie zapomniał.
 Rozdział 38

iedziałam w furgonetce kwiaciarni, czując, że grozi mi hiperwentylacja.

S Bardzo tego nie chciałam. Nabrałam głęboko powietrza przez nos
i wypuściłam je ustami, próbując się uspokoić. Nie widziałam Andrew od
Święta Dziękczynienia i przygotowywałam się na nasze dzisiejsze spotkanie.
Na początku grudnia razem z Micah obsłużyli kilka zamiejscowych
imprez, jako że biznes cateringowy, zgodnie z obietnicami Jetta, się rozkręcał,
a potem Andrew z tatą wrócili na święta do Nowego Jorku. Trochę do siebie
pisaliśmy. Zmusiłam Micah do wysłania mu aparatu, który kupiłam dla niego
na Boże Narodzenie, zaznaczając, że ma powiedzieć, iż to od nas obu, żeby
za wiele sobie nie pomyślał.
Wyciągnęłam komórkę i przeczytałam naszą ostatnią korespondencję.

„Wesołych Świąt! Dzięki za aparat, koleżanko. Nie spodziewałem się

prezentu, bo też bym ci coś kupił”.

„Jak powiedziałam, znalazłam go we Wszystkim. Wiesz, że ciągle tam

bywam. Nic wielkiego”.

„Myślałem, że Micah go znalazła”.

„Racja. My go znalazłyśmy. Ona znalazła. Kiedy byłyśmy tam razem”.

„Jest niesamowity. Uwielbiam go! Mówiłem ci kiedyś, że chciałem mieć

dokładnie taki?”.
„Tak, mówiłeś”.
„Dzięki tobie spełniają się marzenia”.

„Jak mijają Ci święta?”.

„Przyjechała mama. Jest dziwnie”.
 „Wszystko okej?”.
„Właściwie tak. Jakby jakaś kuzynka przyjechała albo ktoś taki. Znam ją,
ale i nie znam. Rozumiesz?”.
„Rozumiem”.

„Tak myślałem, że zrozumiesz. A skoro o tym mowa, rozmawiałaś z tatą

po Święcie Dziękczynienia?”.

„Zadzwonił dzisiaj i zachowywał się tak, jakby się nic nie stało. Uczę się,
że taki po prostu jest. Nie radzi sobie z konfrontacjami. Ale dobra nowina jest
taka, że bierze Gunnara do siebie na wiosenne ferie”.

„Tylko Gunnara?”.

„Wie, że ja bym odmówiła”.

„Odmówiłabyś?”

„Prawdopodobnie”.

„Współczuję”.

„Nie musisz. Zrób trochę zdjęć bożonarodzeniowego Nowego Jorku i mi je

prześlij. To pomoże”.

Odpowiedzią były fotki. Zdjęcia lampek na choinkach i w witrynach

sklepów. Foty psa z rogami renifera i szkieletowatego Świętego Mikołaja na
rogu ulicy. Ludzi na lodowisku i zwałów wielkich czerwonych ozdób.
A także śniegu. Śniegu na poręczach i na schodach, okrywającego gałęzie
drzew.
Pewnie obszedł cały Manhattan, żeby zrobić te zdjęcia. A może zresztą
tylko jedną przecznicę. Sama nie wiem. Ostatnim zdjęciem, jakie przesłał, był
selfik na jakimś dachu, w czapce, z barwnymi światłami w tle i głupkowatym
wyrazem twarzy. Uśmiechnęłam się, kiedy to zobaczyłam, a potem
schowałam telefon i wzięłam kolejny głęboki oddech.
Nic ma się czym przejmować. Zobaczę się z Andrew. Jesteśmy
przyjaciółmi. I niewątpliwie dowiedliśmy też, że nasza przyjaźń może trwać
nawet wtedy, gdy przebywamy w różnych stanach. Mowa motywacyjna
chyba na mnie podziałała, bo wygramoliłam się z szoferki, kompletnie
spokojna, i przeszłam na tył furgonetki.
Po otwarciu drzwi powitała mnie eksplozja błękitu i bieli. Kompozycje
z niezapominajek i gipsówki zajmowały kilka pudełek. Stodoła zawsze miała
stoły, wewnątrz i na zewnątrz, które dekorowałyśmy. Ale większa część nocy
i tak miała upłynąć na tańcach, do których przygrywać będzie na żywo kapela
country.

– Kiedy mówiono o stodole, wyobraziłem sobie coś bardziej rustykalnego.

– Dobiegający zza moich pleców głos Andrew sprawił, że serce znów mi
przyspieszyło. Oddychaj, upomniałam siebie. Nie słyszałam nadjeżdżającego
samochodu, więc chłopak musiał tu już być od jakiegoś czasu.
– To nie jakaś tam stodoła, Andrew. To jest Stodoła. Sądzę, że od dekad nie
oglądała zwierząt. – Kiedy upewniłam się, że jestem w stanie prowadzić
normalną rozmowę, zdobyłam się na to, żeby się odwrócić. Andrew
wyglądał… niesamowicie. Włożył garnitur ze ślubu Janet i Chada, a ja
zdążyłam już zapomnieć, jak fantastycznie się w nim prezentował. Nie wiem,
jakim cudem. Miałam przecież wrażenie, jakbym przez ostatni miesiąc bez
ustanku oglądała w myślach jego twarz.
– Łał – powiedział, przyglądając mi się. Miałam na sobie sukienkę do
połowy uda, bez rękawów, u góry obcisłą, w srebrnym kolorze.
Rozkloszowany dół z błękitnej koronki obszyłam niebieskimi kwiatuszkami.
– Ja… Ty…
– Co? – Spojrzałam w dół i wygładziłam sukienkę, nagle skrępowana.

– Wyglądasz świetnie – dokończył niezdarnie.

– To według jednego z projektów, które wysłałam z moimi podaniami.

– W takim razie na pewno cię przyjmą.

– Mam nadzieję.
– Co u ciebie? – Podszedł, żeby mnie objąć ramieniem.
 Pewna, że chce mnie uściskać, odwróciłam się, przez co mieliśmy
chwilowy problem z ułożeniem ręki. Cofnęłam się o krok.

– Zupełnie jakbyśmy nigdy się nie przytulali – stwierdził.

– A przytulaliśmy się? – zapytałam, robiąc w myślach przegląd
tegorocznych imprez.

– W labiryncie w kukurydzy? – podsunął, wyraźnie dokonując takiej samej

analizy. – Spróbujemy ponownie?

Parsknęłam śmiechem, ale on nie żartował. Zrobił krok i mnie objął, potem
teatralnie zakołysał mną w tył i w przód.

– Widzisz, doskonały ze mnie przytulacz.

Uśmiechnęłam się i położyłam głowę na jego ramieniu, rewanżując się

uściskiem. Przestał żartować i przytulił mnie, jak należy. Pachniał pięknie,
a jego bliskość była jeszcze lepsza.
To nie miało prawa się dziać. Opuściłam ręce i odwróciłam się w stronę
furgonetki.

– Pomożesz mi wnosić te kartony?

– Oczywiście. – Dźwignął jedno pudło, ja drugie i zanieśliśmy je

w milczeniu do Stodoły.

– Zdaje się, że wybrałam sobie kiepską robotę – zauważyła Micah, ledwie

mnie zobaczyła. – Chcę być dzisiaj taką laską.
Zaśmiałam się.
– Myślałam, że udało ci się namówić tatę, żeby pozwolił ci się wystroić. –
Wsunęłam karton na stół.

– Jak widać, nie – stwierdziła, szarpiąc za swoje poliestrowe portki

kelnerki cateringowej.

– Gdzie chcesz to dać? – zapytał mnie Andrew, mając na myśli pudło, które
wciąż trzymał.
 – Ach! Postaw je po prostu obok mojego.
Tak zrobił, a potem wyszedł, prawdopodobnie po następny karton.

Micah popatrzyła na oddalającego się Andrew i uniosła brwi.

– I co? Jak tam spotkanie po tygodniach?

– Dobrze. – Od Święta Dziękczynienia Micah i ja byłyśmy sobie bliższe
niż kiedykolwiek przedtem. Strasznie się cieszyłam, że omawiamy nasze
problemy. Co prawda odmiennie widziałyśmy sytuację z Andrew. Ona
uważała, że powinnam cieszyć się nim, póki mogę, a po jego wyjeździe
znaleźć sobie kogoś nowego. Według mnie zamknięcie sprawy z Andrew nie
byłoby tak łatwe, jak to przedstawiała. Dlatego postanowiłam się nie
angażować. Stopa przyjacielska. Przyjaźń nie łamie serc. – Jest dobrze.
– Dobrze? Tylko dobrze? Wiem, że możesz zmienić to na świetnie. –
Spojrzała na mnie krytycznie. – Ja w każdym razie poszukam sobie chłopaka,
z którym będę się całować o północy. Nieważne kogo.
– Poważnie? – zdziwiłam się. – Nie zaznaczyłaś nikogo w swoim arkuszu
kalkulacyjnym? Nie podkreśliłaś żadnego nazwiska? Kogoś, kogo najpierw
zasypiesz pytaniami o lojalność względem rodzinnego miasta?
– Nie! – oświadczyła Micah. – Zamierzam… pójść na żywioł.

Uniosłam brwi, nie w pełni przekonana, ale gotowa na to przystać.

– Ten plan mi się podoba.

– To nie jest plan! – zaprzeczyła. – To naturalna kolej rzeczy.

Właśnie wtedy zauważyłam Lance’a, niosącego na stół w głębi wielki słój

miętówek. Zerknął w stronę Micah.
Naszło mnie przeczucie, że moja przyjaciółka nie będzie miała dziś
problemu ze znalezieniem kogoś do całowania.

– Słusznie. Bardzo naturalna.

– To w końcu Sylwester – oznajmiła Micah. – Pamiętasz, jak w zeszłym
roku pocałował cię ten chłopak z Jasper? I jaka byłaś wtedy wściekła?
Nazywał się jakoś?

– Całujecie się z bezimiennymi? – zapytał Andrew, ustawiając na stole

kolejny karton kwiatów.
– Miał imię – odparłam. – Tyle że ja nie chciałam go poznać.

– Wydaje mi się, że przez całą noc nazywałaś go Jasper – powiedziała

Micah.

– I co z nim? – zapytałam.

– Nie wiem. Po prostu przyszedł mi na myśl – odpowiedziała. – Z tamtym

chłopakiem to nie była naturalna kolej rzeczy. Ja nie popełnię tego błędu. To
będzie musiało być obopólne. Bo najlepszy jest obopólny pocałunek. Weźcie
to sobie do serca, oboje.
Andrew i ja spojrzeliśmy na siebie. Ze wszystkich sił starałam się nie
zarumienić. Wskazałam głową wejście.

– Pójdę po ostatni karton.

– Ja mogę go przynieść – zaproponował Andrew, ruszając za mną.

– Dzięki.

– Tylko popatrz – zauważył. – Pozwalasz mi coś zrobić.

– Wiem. Przeszłam długą drogę. – Ale nadal nie dawałam sobie szans. –
Długo jeszcze będziecie w miasteczku? – zapytałam. Miałam nadzieję, że
zabrzmiało to zwyczajnie. – Twój tata wybrał już następne miejsce na
patronat, czy jak to tam nazywa?

Andrew dźwignął ostatnie pudło, a ja zatrzasnęłam tylne drzwi furgonetki.

– Tak. Wyjeżdżamy w przyszłym tygodniu.

Krew odpłynęła mi z twarzy.

– Tak szybko?
– Tak.
 – Yyy… daleko? – Dotarło do mnie, że pytanie było niekompletne, więc
sprecyzowałam: – Dokąd jedziecie? Daleko stąd?

– Pamiętasz tę kobietę od wina, z imprezy dobroczynnej? Tę z siostrą koło

Birmingham?
– Tak. – Moje nadzieje poszybowały w górę.

– O mało nie padło na nią.

– Ale jednak nie – powiedziałam, bo przecież użył zwrotu „o mało”. Mój

dobry nastrój zaliczył glebę.

– Nie. Wracamy do Nowego Jorku, bo powiedziałem tacie, że chcę

skończyć szkołę średnią stacjonarnie. Znalazł więc coś odpowiedniego na
Manhattanie.
– I racja, bo przecież w Birmingham właściwie nie ma szkół –
powiedziałam.

– Mój tata najwyraźniej uważa, że nie.

Andrew nadal pozwalał, by tata układał mu życie. A może po prostu chciał
wrócić do Nowego Jorku. Raczej nie znał nikogo w Birmingham.
I niewątpliwie nie miał powodów, żeby spędzić ostatni semestr w szkole dwie
godziny drogi ode mnie.

– Łał, niesamowite. Spędzisz w szkole całe pięć miesięcy! – zauważyłam.

– Prawda? Tak się spełnia marzenia! – Wróciliśmy do Stodoły i Andrew

postawił karton na stole. – Soph, będziesz za mną tęskniła?

– A czemu miałabym tęsknić? – odparłam. – Widujemy się tylko przy

szczególnych okazjach. Jakbyś był moim kuzynem czy kimś takim.
Po co to powiedziałam? Po co? Tych samych słów użył w stosunku do
swojej matki. A ja, choć o tym wiedziałam, i tak to powiedziałam, bo jestem
wredna. I dlatego, że mógł poprosić tatę, żeby wybrał Birmingham.
Powiedziałam tak właśnie dlatego, że będę za nim tęsknić. Że tak bardzo
bolało mnie w piersi i chciałam ten ból powstrzymać.
 Jednak ani trochę nie poczułam się lepiej, gdy moja szpila trafiła w punkt.
Gdy poznałam po jego oczach, że moje słowa go dotknęły.

– Racja – powiedział cicho. – Przecież my się nawet nie znamy.

Nieprawda! – niemal krzyknęłam. Właśnie, że się znamy.

Spędziliśmy ze sobą prawie rok.

Oczywiście, że zdążyliśmy się poznać.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zajęczał podłączany mikrofon. I to

było jak pobudka.
– Lepiej wezmę się do pracy – powiedziałam. – Zaraz zbiorą się tu ludzie.
Andrew podniósł telefon.

– Ja też mam robotę.

 Rozdział 39

– zapytała Micah, uzupełniając wodę

C zy ty to widzisz?
w dystrybutorze.

– Czy co widzę? – odpowiedziałam pytaniem, próbując udawać, że nie

wiem, o czym mówi. Bo oczywiście to widziałam. Shelby Dickenson,
studentka pierwszego roku na Uniwersytecie Alabamy, niewątpliwie
z międzysemestralną wizytą w rodzinnych pieleszach, od godziny rozmawiała
z Andrew. I nie ograniczała się tylko do tego. Śmiała się, zarzucała włosami
i dotykała jego ramienia. A ja nie czułam do niej żalu. Miała prawo z nim
flirtować. Nie zniechęcał jej, a był przystojny, dowcipny i błyskotliwy.
– Doskonale wiesz, o czym mówię – szepnęła moja przyjaciółka. – Jeśli
czegoś nie zrobisz, to jej usta za dwie godziny, o północy, dotkną jego warg.

– Micah, on mógł wybrać Birmingham. Tak więc teraz już wiem, co do

mnie czuje.

Zdecydowanie potrząsnęła głową.

– Przede wszystkim, on sam niczego nie wybiera. Robi to jego ojciec.

– Ale zachowywał się tak, jakby w ogóle nie chciał tam wylądować –
zaprotestowałam. – Nie okazał cienia rozczarowania.

– Po drugie – kontynuowała, jakbym nic nie powiedziała – nie potrafisz

czytać w myślach, choć udajesz, że tak. Nie masz pojęcia, co on czuje, bo
z was takie głupki, że o tym nie rozmawiacie. A ja tak bardzo zajęłam się
problemem tego, z kim bez wątpienia nie będziesz się dziś całowała, że
zaniedbałam przygotowanie sobie gruntu pod moje dzisiejsze pocałunki.
– Czekaj, masz już kogoś na oku?
Chwyciła mnie za ramiona i obróciła w stronę oddalonego od nas kąta. Stał
tam wysoki i przystojny ciemnoskóry chłopak i z boku obserwował parkiet.
Włosy miał krótko ścięte, a na sobie niebieski garnitur.
– A podobno niczego nie planowałaś. Wydawało mi się, że zdajesz się na
naturalną kolej rzeczy – podpuściłam ją.
Ogarnął mnie niepokój. Gdzie się podziewał Lance? Jeżeli nie włączy się
do gry, zmarnuje okazję.
– Tak było, dopóki nie zobaczyłam jego.

– Kto to taki? – zapytałam.

– No właśnie! – powiedziała Micah. – Muszę się tego dowiedzieć. A raczej

ty dowiesz się tego dla mnie.

– Ja?

– Tak, i się pospiesz. Zostały mi dwie godziny.

– Okej. – Ruszyłam już w stronę tego nowego chłopaka, kiedy drogę

zastąpił mi Kyle.
– Cześć, Sophie.

– Cześć. – Zapuściłam żurawia za jego plecy, żeby sprawdzić, czy mój cel
jeszcze tam jest. Był.

– Zatańczymy?

– Słucham? – Natychmiast spojrzałam na Kyle’a.

– Masz ochotę zatańczyć?

– Hm… Pewnie. – Usiłowałam sobie wmówić, że zatańczę z Kyle’em nie

dlatego, że Andrew rozmawia z Shelby Dickenson, ale w głębi mojego
płytkiego serca wiedziałam, że zdecydowałam się właśnie z tego powodu.
Kawałek zaliczał się do tych wolnych, toteż gdy Kyle wziął mnie
w ramiona, bujaliśmy się z pół minuty w całkowitym milczeniu

– Twoja kapela dziś nie gra – powiedziałam w końcu.

 – Chcieli zespołu country. My takiej muzy nie gramy.
– Fakt. – Zatoczyliśmy powolne kółeczko. – Jak tam Jodi? – Sama nie
wiem, czemu o nią zapytałam. Wyszłam na zazdrosną lub złą o to, co
zobaczyłam latem, choć w rzeczywistości od tamtego czasu w ogóle nie
zaprzątałam sobie tym głowy.
– Przekonałem się, że umawianie się z osobą z kapeli nie służy tej kapeli.

– Tę lekcję przerobiło przed wami wiele zespołów. Szkoda, że wcześniej

nie zapoznałeś się z tematem.

Odpowiedział tym swoim leniwym uśmiechem.

– Zwłaszcza że Bryce też się w niej bujał – dodałam. – To zdecydowanie

musiało kiedyś wybuchnąć.

– Owszem – przyznał. – Nie wiedziałem, że Bryce na nią leci… dopóki nie

było za późno.

– Znasz tego gościa w kącie? – zapytałam na koniec, bo Micah zwróciła na

siebie moją uwagę i stukała palcem w nieistniejący zegarek na swoim
nadgarstku.

– Którego gościa? – zaciekawił się Kyle.

Gdy zrobiliśmy kolejne kółeczko, pokazałam, o kogo mi chodzi.

– Aha, to kuzyn Damona. – Czyli chłopaka z naszej klasy

i prawdopodobnie najlepszego ucznia w miasteczku.
– Ile ma lat? – Nie sądziłam, by dla Micah miało to znaczenie, ale ja byłam
ciekawa. Wyglądał na odrobinę za starego dla niej. A może po prostu
doszukiwałam się w nim wad.
– Nie wiem. Chyba studiuje.
– Okej, dzięki. – Opuściłam ręce i zaczęłam się odwracać.

– Jeszcze leci piosenka – zauważył Kyle.

– No tak. – Całkiem zapomniałam, że nie rozmawiam z nim tylko po to, by
wyciągnąć info o kuzynie Damona.
Reszta piosenki boleśnie się wlokła. Gdy dobiegła końca, mruknęłam:

– Narka, Kyle. – I poszłam.

– Nara – odpowiedział moim plecom, chyba z lekkim żalem.
Kuzyn Damona już gdzieś się oddalał, gdy wreszcie dotarłam do jego kąta.

– Poczekaj – zawołałam, a on się odwrócił. – Cześć.

– Cześć – odpowiedział niepewnie.

Wyciągnęłam rękę i momentalnie przypomniało mi to, jak Andrew kpił

z tego mojego podawania dłoni.
– Jestem Sophie – powiedziałam, ale nie cofnęłam ręki.

– Russell – przedstawił się.

– Miło cię poznać. Skąd jesteś?

– Z Birmingham.

– Gdzie przecież niewątpliwie są szkoły – zauważyłam.

Spojrzał na mnie ze najzupełniej zrozumiałym zdziwieniem.

– No… tak. Studiuję tam.

– Twoja uczelnia na pewno jest świetna i ma znakomitą pozycję
w rankingach.
– Słucham?

– Nic, nic. Sorki. – Oparłam dłoń na biodrze. – Masz może dziewczynę? –

Subtelne gry kompletnie mi dziś nie szły. No dobra, możliwe, że celowo tak
się zachowywałam. Lance zasługiwał na szansę, żeby zawalczyć o Micah,
a ten koleżka o brązowych oczach jak z marzeń i aksamitnym głosie miał
wszelkie atuty, by zmienić go w odległe wspomnienie.
– Chwilowo nie. – Nadal sprawiał wrażenie megazaniepokojonego moim
towarzystwem. Zapewne dlatego, że nie zachowywałam się normalnie.
 – Przepraszam, jestem koleżanką Damona – wyjaśniłam, jakby to mogło
w czymś pomóc. – To twój kuzyn, prawda?

– Tak. Nasze mamy to siostry.

– To pani Brown nie jest stąd?

– Nie, obie wychowały się w Auburn. Moja mama zresztą nadal tam
mieszka.

– To tłumaczy, dlaczego jesteś tutaj sam. Birmingham leży na tyle blisko,

że przyjechałeś odwiedzić kuzyna. Jestem pewna, że mógłbyś wpadać do
niego, kiedy tylko byś chciał. Choćby co weekend, gdybyś zapragnął.
Russell spojrzał na mnie z ukosa, z każdą chwilą coraz bardziej
zdezorientowany.

– Nie odwiedzam kuzyna co weekend.

– Ale teoretycznie mógłbyś.

– Pewnie… Teoretycznie. To dwie godziny drogi stąd.

– Wiem! Tak blisko!

– Sophie – powiedziała Micah, która nagle znalazła się przy mnie. Może
zresztą wcale nie nagle. Możliwe, że stała tu od jakiegoś czasu. – Wydzierasz
się na tego biedaka?
– Nie, wcale się nie wydzierałam na Russella. Wydzierałam się na ciebie? –
zwróciłam się do niego.
– Tak trochę – przyznał.

– Ach. Przepraszam.
– Cześć, Russell. Jestem Micah. – Nie wyciągnęła ręki na przywitanie.
Zastąpiła to olśniewającym uśmiechem.

– Cześć, Micah. Pracujesz tutaj? – zapytał, rzucając okiem na jej strój.

– Wiesz, noszę to, bo lubię, ale tak, również tu pracuję. Zapewniamy tej
imprezie catering.
 – Mhm, to ty pracujesz z Jettem Hartem, zgadza się? Jaki on jest?
– Z czasem nabiera się do niego przekonania – podpowiedziałam.

– Jest świetny. – Micah strzeliła mnie łokciem. Sygnał, bym sobie poszła.
– Muszę sprawdzić… kwiaty – powiedziałam, bo mojego mózgu nie było
stać na lepszy pretekst. Nie czekając, aż poproszą o wyjaśnienie, zostawiłam
przyjaciółkę z urokliwym Russellem, który może zdobyć jej serce.
– Lance – syknęłam, jak tylko znalazłam go w tłumie.
– Co takiego? – Zatrzymał się z tacą w ręce.

– Znajdź Micah o północy.– Dlaczego?

– Bo dzisiaj ktoś koniecznie ma być szczęśliwy.

– Aha… Okej.

– To świetnie. Dzięki.

Odchodząc stamtąd, uznałam, że może rzeczywiście warto sprawdzić

kwiaty. Goście byli znacznie młodsi niż normalnie na naszych imprezach,
a niektórzy ludzie nie potrafią się oprzeć pokusie psucia stroików. Powolny
obchód zaczęłam od najdalszego kąta. Gdzieniegdzie musiałam poprawić
opadający kwiatek lub przesunąć wazonik na środek stołu.
W połowie sali moją uwagę przyciągnęła machająca do mnie ręka. To
Caroline stała przy dość odległych drzwiach. Dotarłam do niej przez środek
parkietu.
– I jak tam? – zapytała. Jej spojrzenie powędrowała po mojej sukience. –
Jest zachwycająca, Sophie. Te maleństwa to niezapominajki?

– Zgadza się.
– Urocze.

– Dziękuję. – Zarumieniłam się z dumy.

– No więc… dzisiaj nie będę mogła pociągnąć za sznur.

 – Słucham? – zapytałam, zbita z tropu nagłą zmianą tematu rozmowy.
– O północy. – Wskazała sufit i sieć pod nim, wypełnioną setkami balonów.

– Ale pani przecież uwielbia uwalnianie balonów – zauważyłam. Bo tak

właśnie było. Niecierpliwie wyczekiwała tej chwili już od świąt.

– To prawda. Ale ostatnio przeniosła się do mnie mama. Wspominałam ci

o tym?

– Tak.

– No, właśnie. I kiedy dziś wychodziłam, nie czuła się dobrze, boję się
więc zostawić ją na dłużej samą.

– Okej. Nie ma problemu, mogę wziąć na siebie pociągnięcie za sznur.

Gdzie mam go szukać? – Lokalizacji miejsca umożliwiającego uwolnienie
balonów z sieci Caroline strzegła niczym tajemnicy wojskowej. Zawsze
powtarzała, że gdyby je komuś wyjawiła, „któryś z tych chłopaków” za
wcześnie pociągnąłby za sznur i wszystko popsuł.

Na jej twarzy odmalowała się powaga, podkreślająca znaczenie tej chwili.

– Chodź za mną.

Minęłyśmy drzwi i poszłyśmy wzdłuż zewnętrznych ścian Stodoły,

a potem wspięłyśmy się po drewnianych schodach na zapleczu, schowanymi
za zamkniętym na kłódkę wejściem na stryszek górujący nad główną salą.
Przed wzrokiem bawiących się na dole osłaniała go niewysoka ścianka.
Caroline zaprowadziła mnie pod przeciwległą ścianę, gdzie, zgodnie z moimi
oczekiwaniami, czekał nawinięty na hak gruby sznur. Podtrzymywał sieć nad
parkietem do tańca.
– O północy pociągniesz za niego – oznajmiła.
O północy będę tu stała, uwalniając balony. Z tego miejsca doskonale
widać wszystkich w dole.

Jakby czytała mi w myślach, Caroline powiedziała:

– To naprawdę najbardziej ekscytująca scena z całej nocy. Będziesz
zachwycona. Ta energia elektryzuje.
A więc to tutaj stawała przez ostatnie lata, a ja nie miałam o tym pojęcia.
Nikt też nie będzie wiedział, że ja tu jestem.
Popatrzyłam teraz na nich wszystkich. Micah nadal rozmawiała w kącie
z Russellem. W jej towarzystwie uśmiechał się i śmiał. Lance wydawał się
nie zważać na nic poza pracą, możliwe więc, że to dlatego nic się nie zrodziło
z chemii łączącej go z Micah nawet po roku wspólnej pracy. Andrew w obu
rękach trzymał teraz napoje i wracał do stołu, przy którym czekała Shelby,
gładząca palcem niebieski kwiatuszek w wazonie. Kyle tańczył z Lisą Marks
ze szkoły i jakoś umiał z nią rozmawiać.
Caroline powoli omiotła wzrokiem uwięzione w sieci morze balonów,
jakby żegnała się z najwspanialszym z doświadczeń jej życia.

– Obiecuję, że spiszę się dobrze – powiedziałam.

– Wiem, że tak. Ty i ten sznur jesteście więc umówieni o północy.

Poklepałam wspomnianą linę.

– Już się nie mogę doczekać.

 Rozdział 40

kryłam się w kuchni i oparłam o najbliższy blat. Jett Hart, krojący

S właśnie cytryny w plastry do napoju, podniósł wzrok.

– Coś ci jest? – zapytał, widząc, że się nie ruszam i nic nie mówię.
– Nie. Tam jest po prostu za tłoczno. – O dwie osoby, gdybym miała
doprecyzować. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka głębokich oddechów. – Tak
przy okazji, znalazłam dla pana idealny karton. Mieliśmy dostawę
w kwiaciarni i dam głowę, że pudło jest idealnej wielkości.
– Pudło? – zapytał Jett. – Na co?

– Na pana mikser. W zamian za tamto, w które złapałam gryzonia.

– Aha. – Pokroił kolejną cytrynę. – Już sobie znalazłem nowe.

– Aha.

Wróciłam myślą do tamtego deszczowego i dusznego czerwcowego

wieczoru. Do tego, jak z Andrew przesuwaliśmy po trawie odwrócony karton.
Jak opatrywał moją stopę, gdy nadepnęłam na szkło.

Do kuchni wszedł pan Williams z koszem pełnym brudnych naczyń.

– Sophie! – powiedział wesoło, jak to on. – Czy nie jesteś dziś śliczna jak
śliweczka?

– Śliweczka? – zdziwił się Jett. – To ma być szczyt piękności?

– Sądzę, że panu Williamsowi chodziło o aliterację. – Podeszłam do
lodówki. Kiedy ją otworzyłam, chłodny podmuch podziałał kojąco na moją
rozpaloną twarz.

– Według mnie śliwki są piękne – stwierdził pan Williams.

 – Ja bym powiedział, że najpiękniejszy owoc to truskawka – odparł Jett.
– To już nie brzmi tak fajnie – powiedziałam z głową w lodówce.

– A co powiecie na tryskającą zdrowiem jak truskawka? – zasugerował pan

Williams.

Jett stęknął.

– Jeśli chodzi o skojarzeniach z pięknem – kontynuowałam –

prawdopodobnie lepiej trzymać się kwiatów, a z jedzeniem dać sobie spokój.
– Oto głos urodzonej kwiaciareczki – oświadczył Jett, a ja się roześmiałam.
Teraz tę ksywkę przyjmowałam z dumą. Kwiaty uratowały mi przyszłość.

– Pomóc ci coś tam znaleźć, Sophie? – zapytał pan Williams, stając przy
mnie.
– Słucham? Nie. – Właśnie wtedy zauważyłam na półeczce przed sobą
słoik wiśni maraskino. – Do czego są te wiśnie? – zaciekawiłam się.

Pan Williams podniósł słoik i przyjrzał się etykietce.

– Nie wiem, kto to przyniósł, ale Andrew dodawał je wcześniej do

koktajlu.

– Do jakiego koktajlu? – Zamknęłam lodówkę i oparłam się o nią plecami.

– Do Shirley Temple – wyjaśnił pan Williams. – Masz ochotę?

– Hm… – Zacisnęłam wargi. – Właściwie to tak. – Chętnie znów poczuję

smak wiśni. Naprawdę go lubię. Andrew i jego pocałunki mi tego nie odbiorą.
Pan Williams przyrządził koktajl, wrzucił do niego dwie wisienki i podał
mi szklankę.
– Dziękuję – powiedziałam. – Która godzina?

Spojrzał na zegarek.

– Jedenasta czterdzieści pięć.

– Lepiej już pójdę na swój posterunek – stwierdziłam.
 Na zewnątrz znacznie się ochłodziło, ale ludzie jeszcze siedzieli przy
stołach i spacerowali po oświetlonych ogrodach otaczających Stodołę. Mimo
to, gdy dotarłam na zaplecze, byłam tam całkiem sama. Otworzyłam kłódkę
i wspięłam się po schodach. Doszłam do przeciwległej ściany i usiadłam obok
sznura nawiniętego na hak. Trąciłam go swoją szklanką.
– Szczęśliwego Nowego Roku, partnerze – powiedziałam. Wypiłam
kolejny łyk Shirley Temple. Widzicie, trzymam się.

Wyciągnęłam komórkę. Miałam kilka nieodebranych wiadomości od

Micah.

„Gdzie jesteś?”.

„My z Russellem trzymamy się Andrew i odwracamy jego uwagę od wiesz

kogo. Zapraszamy”.

„Gdzie jesteś?”.

Odpisałam: „Mam za zadanie uwolnić balony”.

Odpowiedź była niemal natychmiastowa: „Szczęściara! Gdzie to?”.

„Gdybym ci powiedziała, na pewno natychmiast padłabym trupem.

Dorwałby mnie duch Nowego Roku”.

„Myślałam, że Nowy Rok symbolizuje bobasek. Chcesz powiedzieć, że

zabiłby cię bobas?”.
„Tak, właśnie o tym mówię. Hej, postaraj się, żeby Lance do was dołączył.
Wyglądał, jakby chciał o północy pracować. Każdy zasługuje na zabawę
choćby przez pierwszą minutę Nowego Roku”.
„Okej”.

Zachowałam się wrednie. Oto Micah próbuje żyć bez układania planów,
a ja jej brużdżę. Tyle że czułam, sercem najlepszej przyjaciółki, że Lance
lepiej do niej pasuje.
 Kapela przestała grać i jakiś głos powiedział do mikrofonu:
– Za pięć minut północ, ludziska. Zagramy jeszcze jedną piosenkę, łapcie
więc osobę, z którą chcecie tanecznym krokiem wejść w Nowy Rok,
i zasuwajcie na parkiet!
Tłum radośnie zawył, a potem muzyka rozwibrowała ścianę za moimi
plecami. Zdjęłam sznur z haka i usiadłam, trzymając go kurczowo.

Jeszcze trzy minuty.

Zagryzłam wargi i podniosłam się na kolana, a potem wstałam. Oparłam
się łokciem o ścianę i wróciłam do sączenia koktajlu. Parkiet był już
zatłoczony i z góry trudno było rozróżnić wszystkich tańczących. Ale
wypatrzyłam Micah. Po lewej miała Lance’a, a po prawej Russella. Andrew
też tam był, a ona całą tę trójkę uczyła kroków tańca liniowego. Shelby z nimi
nie było, przeskanowałam więc wzrokiem salę, by ją znaleźć. Stała przy stole
z jedzeniem i właśnie wygarnęła miętówkę z wielkiego słoja. Na balu
sylwestrowym w Stodole zawsze mieliśmy miętówki. Pomysł Micah.
Dwie minuty.

Zsunęłam szpilki. Stopy mnie dziś dobijały. Z dołu dobiegał jednolity

tupot, wszyscy tam bowiem wykonywali podskokową sekwencję tańca
liniowego. Wypiłam ostatni łyk koktajlu. Na dnie szklanki zostało tylko kilka
kostek lodu i dwie wisienki.

– Minuta! – wrzasnął ktoś. Zaczęło się wiwatowanie. Wróciłam wzrokiem

do Shelby, która rozejrzała się po sali i zaczęła przeciskać się przez tłum.
Andrew też się rozglądał, jakby właśnie do niego dotarło, że ma niecałą
minutę, żeby ją znaleźć. Wspiął się na palce.
Micah nachyliła się do niego i coś powiedziała. Pokręcił głową.

Prawdopodobnie wypatrzył Shelby, bo ścisnął Micah za ramię i zostawił ją

z Lance’em i Russellem.

Trzydzieści sekund. Dziwnie było śledzić to wszystko z góry. Widziałam,

jak tych dwoje – Shelby i Andrew – zbliża się do siebie zygzakami, a za
chwilę też będę świadkiem tego, jak skończy się ich spotkanie.
Muzyka ucichła, a piosenkarka zawołała przez mikrofon:

– Dwadzieścia, dziewiętnaście…
Tłum podchwycił jej odliczanie.

– Osiemnaście, siedemnaście…
Podniosłam szklankę do ust i zjadłam jedną z wisienek. Głowę natychmiast
wypełniło mi wspomnienie pocałunków z Andrew. Spojrzałam na sznur
w mojej ręce. Co ja wyprawiam? Naprawdę zamierzam powitać północ sam
na sam z tym kawałkiem liny? Mam wysłać Andrew prosto w usta Shelby?
– Piętnaście, czternaście…
Wzięłam głęboki oddech i szarpnęłam za sznur. Balony wysypały się
z sieci, a po okrzykach zdumienia natychmiast nastąpiły kanonada,
oznaczająca ich pękanie. Pop. Pop.

– Jedenaście, dziesięć…

Puściłam sznur, zostawiłam szklankę i zbiegłam boso po schodach. Pędem

okrążyłam Stodołę i wpadłam do pełnej ludzi sali.

– Trzy!

Nigdzie go nie widziałam.

– Dwa!
Pop. Pop.

– Jeden!

Obróciłam się o trzysta sześćdziesiąt stopni, witana wszędzie tylko przez

cudze plecy.
– Szczęśliwego Nowego Roku!

Przepychałam się przez ludzi, usiłując zorientować się, gdzie jestem. Stąd
wszystko wyglądało inaczej, a ja nie pamiętałam, gdzie widziałam Andrew.
Ludzie wokół mnie się ściskali. Wpadłam na jakąś bryłę i zobaczyłam, że to
Russell, złączony ustami z moją najlepszą przyjaciółką. Ten widok mnie
podłamał. Przepchnęłam się na lewo, torując sobie drogę przez tłum i latające
wszędzie balony.
– Lance! – powiedziałam, o mało go nie przewracając. – Co ty
wyprawiasz?

– Co? – Wydawał się nic nie rozumieć.

– Nic. Widziałeś Andrew?

Lance pokręcił głową, więc go zostawiłam. Nie mogłam znaleźć Andrew.
Do tego wiedziałam, że już jest za późno. Za długo zwlekałam. Czy naprawdę
chciałam zaraz wpaść na Shelby i Andrew? Nie marzyło mi się oglądanie ich
razem.
Skierowałam się więc na zewnątrz, okrążyłam Stodołę i wróciłam na tamte
schody. Wyłowiłam ze szklanki ostatnią wisienkę. Patrzyłam, jak Lance błąka
się bez celu pośród tłumu. Co chwilę to podnosił szczątki balonów, to
zaczynał miniporządki. Ten obraz przyprawiał mnie o depresję. Odwróciłam
się, żeby odejść.

U szczytu schodów stał Andrew.

Odebrało mi oddech.

Na jego twarzy powoli rozlał się uśmiech.

– Szczęśliwego Nowego Roku, Soph.
Z trudem łapałam powietrze.

– Trudno cię znaleźć. A przy okazji, szybka jesteś – powiedział.

Pokonanie dzielącej nas odległości wymagało ode mnie pięciu wielkich
kroków, a potem zabrakło mi odwagi. Zastygłam w bezruchu w zasięgu jego
ramion.
Z jego odwagą nadal wszystko było w porządku. Jedną ręką objął mnie
w talii i podniósł, przygarniając do siebie.
 – Zamierzam cię teraz pocałować – oznajmił.
Palce moich stóp musnęły podłogę, a ja kiwnęłam głową. Wyraźniejszego
przyzwolenia nie potrzebował. Dotknął swoimi ustami moich. Objęłam go za
szyję i odwzajemniłam pocałunek. Andrew smakował wiśniami. A może ja
sama. Nieważne, smakował niebiańsko. Całowałam się z Andrew. Może
pisane było mu w przyszłości złamać mi serce, może okazać się miłością
mojego życia, możliwe też, że nie trzeba było teraz o tym myśleć, tylko się
cieszyć tym, co jest. Cieszyłam się więc tym, że do niego przywieram, że
czuję każdy jego oddech i ruch. Wydawało mi się, że unoszę się w powietrzu
i w bufiastej srebrnej sukni tańczę wśród chmur. Andrew postawił mnie na
podłodze, ale nie wypuścił z objęć, a jedynie wycisnął na moim ramieniu
kolejny pocałunek. Potem oparł swój policzek o mój.
– Jadłaś wiśnie? – zapytał.

Uśmiechnęłam się.

– Przepraszam. Wiem, że ich nie znosisz.

– Teraz uwielbiam. I to bardzo.

Pocałowałam go w policzek, potem spojrzałam na jego piękną twarz.

– Muszę coś ci wyznać – powiedział.

– Co takiego? – spytałam, nadal pozbawiona tchu.

Cofnął się trochę, a ja dostrzegłam, że lewą rękę chowa za plecami.

Wyciągnął ją teraz przed siebie, pokazując niebieski kwiatuszek.
– Jestem recydywistą.

Spróbowałam zmrużyć oczy, udając gniew, ale mi nie wyszło.

– Tyle że znam autorkę tych stroików i myślę, że mi wybaczy. – Podsunął
mi niezapominajkę. – Piękny kwiat dla pięknej dziewczyny.

Ten tekst również teraz wydał mi się groteskowy, ale i sprawił, że myślami
znów znalazłam się w chmurach. Przyjęłam kwiatek i podsunęłam sobie pod
nos, a potem delikatnie musnęłam nim wargi.
 Andrew wpatrywał się we mnie intensywnie.
– Powiesz coś? – zapytał w końcu.

– Na przykład?
– Sam nie wiem.
– Jakieś „nie wyjeżdżaj”? – dopytałam.

– Na początek.
– Albo „namów, proszę, tatę, żeby przyjął ten patronat w Birmingham”?

– Chcesz mieć mnie w Birmingham? – upewnił się.

Przytaknęłam.

– Chcę cię tutaj, ale jeśli nie mogę, to Birmingham jest następne w kolejce.
– Myślałem, że po skończeniu szkoły przeniesiesz się do Nowego Jorku –
odparł Andrew. – Dlatego uznałem, że lepiej będzie, jak tam zaczekam.

Ojej.

– To dlatego nie naciskałeś na Birmingham? – zapytałam.

– Oczywiście. – Andrew nachylił się, by na mnie spojrzeć. – Przecież

wybierasz się po szkole do Nowego Jorku, prawda? Na tyle cię znam.
Uznałaś, że twoje marzenia zasługują na realizację.

Rzeczywiście mnie rozpracował.

– Jadę do Nowego Jorku. – Taką przynajmniej miałam nadzieję. Nabrałam

tchu. – Nie jestem jednak swoim ojcem. W pogoni za marzeniem nie muszę
porzucić domu i tych, których kocham.
– Oczywiście, że nie. Kochasz to miasteczko – stwierdził.

Uśmiechnęłam się.

– Kocham.

Skinął głową.
 – Czyli rozstajemy się na pięć miesięcy. Tyle możemy wytrzymać.
Zawalczmy o to – powiedział.

– O to?
– O nas.

– O nas – zgodziłam się z nim.

– To się może udać – zauważył, jakby nadal próbował mnie przekonać. –

Możemy esemesować, dzwonić do siebie i przesyłać zdjęcia.

Obdarzyłam go uśmiechem.

– To chyba jest do przejścia.

Andrew chwilę milczał, a potem powiedział:

– Pragnę mieć cię przy sobie, odkąd w tamtym starym hangarze na łodzie
oglądaliśmy wspólnie fajerwerki.
– Serio? Ha. A ja tamtego dnia jeszcze cię nie znosiłam.
Zaśmiał się.

– Wiem. – Sięgnął po moją rękę i dotknął nią swych ust. – Kiedy zmieniłaś
zdanie?
– Nie wiem. Może wtedy, gdy cię tak wkurzyło, że Kyle całuje się z kimś
innym.

– Wkurzyło mnie nie to, że całuje kogoś innego. Ogromnie chciałem, żeby
całował się nie z tobą. Chyba, że miałoby cię to ranić. I gdybyś chciała zająć
miejsce tamtej dziewczyny.

– Nie chciałam.
– To dobrze. Bo tamtego dnia całowałaś się ze mną.
– Pamiętam.

– Od tamtej pory nie mogę sobie wybić ciebie z głowy.

– Z wzajemnością.
 – Naprawdę świetnie to ukrywałaś.
– Ty również! – zaprotestowałam.

– Czyli… Nowy Jork? – upewnił się, znów biorąc mnie w ramiona.

– Odbiło nam? Może to bez sensu?
– Przejmujesz się? Jeśli upaść spektakularnie, to teraz. Mamy całe życie na
to, żeby się podnosić.

Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy.

– Jesteś piękna – szepnął. Delikatnie dotknął ustami moich warg.

Miękłam przy nim. Był ciepły i silny. Czułam jego serce, bijące
równomiernie.

– Jakaś cicha dziś jesteś – powiedział. – O czym myślisz?

– O tym, jaka jestem szczęśliwa.

– Ja też. – Znów zaczął mnie całować. – Ja też.

 Rozdział 41

todoła sama się nie posprząta – oświadczyła Micah. Pałętaliśmy się we

S trójkę, ja, ona i Andrew, gdy goście zaczynali się rozchodzić, i tak
natrafiliśmy na stertę siana, wysoką na sześć snopków i na tyle samo szeroką.
Andrew podsadził nas na górę i teraz leżeliśmy obok siebie (ja w środku),
wpatrzeni w jaśniejące nad nami gwiazdy.

– Może jej się uda, jeśli tam nie wrócimy – stwierdziłam.

– Mówiłaś chyba, że w tej stodole nie trzyma się zwierząt. – Andrew

poklepał wiązkę koło siebie. – O co chodzi z tym sianem?

– Przydaje się na wesela. Jako siedziska, do dekoracji lub też… –

Zawiesiłam głos.
– Nie przychodzi ci do głowy trzecie zastosowanie? – zapytała Micah.

– A tobie?

– Pewnie by mogło, ale nie wpuszczę się w ten temat – odparła.

– A gdzie twój chłopak? – zwrócił się do niej Andrew.

– Mój chłopak? – powtórzyła.

– Ten, z którym się całowałaś.

– Andrew, to były pocałunki o północy. Nie próbuj swatać mnie z kimś,

z kim całowałam się z takiej okazji.
– Aha – powiedział.
A ja się uśmiechnęłam. To dobrze wróżyło Lance’owi. Zwłaszcza że Micah
naprawdę pogadała z tamtym pięknym chłopcem i odkryła chyba, że nie
odpowiada jej kryteriom.
 Andrew przetoczył się na bok i oparł głowę na dłoni.
– Wiesz, co Sophie wrzeszczała Russellowi o Birmingham? – zapytała
Andrew Micah. – Że to miasto leży tak blisko i skoro on mieszka
w Birmingham, łatwo byłoby mu ją odwiedzać.
– Marzą ci się odwiedziny Russella? – Andrew się wyszczerzył.

– Tak, właśnie o to chodziło. – Cisnęłam w niego źdźbłem słomy. Potem

tak samo potraktowałam Micah. – A to jeszcze nie wszystko, co mówiłam, ale
nieważne.
Andrew objął mnie w talii i przyciągnął bliżej.

Micah pokazała nam język.

– Może rzeczywiście będę potrzebowała chłopaka, skoro teraz jesteście

razem. Sama nie dam rady.
Zerknęłam na Andrew, zastanawiając się, jak przyjął to, że ogłosiła nas
parą. Chyba czytał mi w myślach, bo uniósł brwi w niemym pytaniu.
Złapałam za jego rozluźniony już krawat, żeby przyciągnąć go do siebie
i pocałować.

– Właśnie – skomentowała to Micah. – Zdecydowanie potrzebny mi

chłopak. Masz jakichś przyjaciół w Nowym Jorku?

Tym razem to Andrew rzucił w nią źdźbłem.

– Chyba ci mówiłem, że ja nie mam przyjaciół.

– Nie miałem – wtrąciłam. – Musisz zacząć używać czasu przeszłego.

– Fakt – przyznał.
– Micah! – W rześkim nocnym powietrzu rozległ się głos Lance’a. Moja
przyjaciółka usiadła prosto.

– Pewnie potrzebuje pomocy w sprzątaniu. Cześć wam na razie. –

Zeskoczyła ze snopków i poszła szukać Lance’a.
– Jeszcze nie widziałem, żeby się tak paliła do sprzątania – zauważył
Andrew, gdy się oddalała.
– Tak, właśnie o to chodziło – powiedziałam po raz drugi. – O sprzątanie.

– Nie chcesz chyba powiedzieć, że… Ahaa – zawołał, bo wreszcie go

oświeciło. – To dobrze, bo zacząłem łapać doła, gdy całowała się
z Russellem.
– Ja też. – Oparłam się na rękach, żeby widzieć, jak Micah i Lance,
pogrążeni w rozmowie, idą razem do Stodoły. Uśmiechnęłam się.

– Kiedy powinnaś dostać odpowiedzi z uczelni? – zapytał Andrew.

– Od teraz do lutego. Im szybciej, tym lepiej, bo jestem cała w nerwach.

– Widziałem twoje projekty – przypomniał. – Nie masz się czym

denerwować.
Kiwnęłam głową. Czułam pewien niepokój. Ale też po raz pierwszy od
długiego czasu wierzyłam w swoje prace.

– Dziękuję.

Andrew wsunął mi za ucho niesforny kosmyk włosów, potem obrysował

mi je palcem.

– Słyszałem, że w tym roku szykuje się kolacja walentynkowa w tutejszym

domu spokojnej starości.

– To już tradycja – powiedziałam, choć przeszedł mnie dreszcz.

– Chciałabyś, żebym to ja ci w tym roku towarzyszył podczas tego

wydarzenia?

– Nie wiem – przyznałam. – Losy mojego ostatniego partnera

walentynkowego nie za dobrze się potoczyły.
Andrew zaśmiał się i pocałował mnie w policzek.

– Jestem gotów zaryzykować.

– Przyjechałbyś z tej okazji? Nie sądzisz, że będziesz wtedy pracował na

całkiem innej nowojorskiej imprezie? – zapytałam, przesuwając dłonią po
jego krawacie.
– Nie. Przecież się umówiliśmy.

Uśmiechnęłam się.

– Okej.
– Spotkajmy się też w ten piątek – zaproponował Andrew.

– Co będzie w ten piątek? – zdziwiłam się.

– Nic. Inicjuję tradycję spotykania się z tobą bez specjalnej okazji.

– Jak to będzie? – spytałam. – Widywać się tak po prostu?

Andrew przyciągnął mnie bliżej siebie i razem spojrzeliśmy w gwiazdy.

– Myślę, że będzie doskonale – odpowiedział.

 Podziękowania

i z was, którzy znają mnie osobiście, wiedzą, że jestem

C nieposkromioną ekstrawertyczką! (W powyższym zdaniu nie należy
się doszukiwać ironii. Oddaje szczerą prawdę.) Jakiekolwiek imprezy,
przyjęcia, wspólne wakacje, właściwie wszelkie takie okazje to mój żywioł
i miejsce dla mnie! Możecie więc sobie wyobrazić, jaką frajdę miałam, pisząc
tę książkę. Książkę o wydarzeniach towarzyskich. Nie lada wyzwaniem było
tak wprowadzić czytelnika w to, co działo się pomiędzy bohaterami, by
zbytnio nie spowolnić rytmu opowieści, ufam jednak, że mu sprostałam. Mam
też nadzieję, że dobrze się bawiliście, towarzysząc Sophie przez ten rok
uroczystości, dokonywania odkryć, a także mierzenia się z miłością.
Dziękuję moim najbliższym, którzy wspierali mnie we wszystkim. Mojemu
mężowi Jaredowi i moim dzieciom: Skyler, Autumn, Abby i Donavanowi.
Jak każda rodzina przeżywaliśmy wzloty i upadki, dla mnie jednak
szczęściem zawsze będzie to, że mamy siebie.
Podziękowania należą się też wam, Czytelnicy, za to, że przez cały ten czas
jesteście ze mną. Albo za to, że odkryliście mnie w tej książce. Niezmiernie
wiele znaczy dla mnie to, że czytacie moje opowieści i dyskutujecie o nich
w internecie (lub walicie nimi o ścianę, co również przynosi im pewien
rozgłos). Dziękuję za Wasze dobre słowa od tylu już lat.
Skoro o latach mowa, z moją agentką, Michelle Wolfson, współpracuję już
od siedmiu! Szczęśliwa siódemka. Możecie mi wierzyć, każdy rok tej
współpracy niósł mi poczucie, że jestem szczęściarą. Oby czekało nas siedem
następnych, Michelle. Nie masz sobie równych.

Dziękuję też tobie, Aimee Friedman, moja redaktorko! Niezwykła z ciebie

profesjonalistka i urocza osoba. Autentycznie się cieszę z naszej współpracy
i czasu, który spędzamy razem. Myślę, że to prawdziwa rzadkość (lub tylko
tak sobie wmawiam, by się dowartościować) i ogromnie jestem za nią
wdzięczna. Podziękowania wędrują także do całej rodziny ze Scholastic:
Davida Levithana (za świetny pomysł!), Josha Berlovitza, adiustatorki
Kerianne Steinberg, Yaffy Jaskoll, Olivii Valcarce, Rachel Feld, Elisabeth
Ferrari, Tracy van Straaten, Lizette Serrano, Emily Heddleson i całemu
zespołowi sprzedaży. Ekipo Klubów i Targów, kocham was! Wiem, że
wydanie książki to praca zespołowa, a ja trafiłam na świetnych ludzi!
W moim życiu istnieje też grupa niezwykłych kobiet, takich, które jeśli
trzeba, staną przy mnie w mgnieniu oka: to Stephanie Ryan, Candi
Kennington, Jenn Johansson, Renee Collins, Bree Despain, Natalie Whipple,
Michelle Argyle, Elizabeth Minnick, Rachel Whiting, Brittney Swift, Mandy
Hillmann, Jamie Lawrence, Emily Freeman, Megan Grant, Misti Hamel
i Claudia Wadsworth. Dziękuję Wam, przyjaciółki. Wszystkie Waskocham.
Na koniec, choć to nie mniej ważne, dziękuję mojej niesamowitej rodzinie.
Niech więc przyjmą ode mnie podziękowania Chris DeWoody, Heather
Garza, Jared DeWoody, Spencer DeWoody, Stephanie Ryan, Dave Garza,
Rachel DeWoody, Zita Konik, Kevin Ryan, Vance West, Karen West, Eric
West, Michelle West, Sharlynn West, Rachel Braithwaite, Brian Braithwaite,
Angie Stettler, Jim Stettler, Emily Hill, Rick Hill, dwadzieścioro pięcioro
dzieci tego grona oraz (tu już straciłam rachubę) potomstwo ich dzieci.
Jesteście kochani!
 O autorce

Kasie West ma w swoim dorobku wiele powieści dla młodzieży, w tym

Chłopak z innej bajki, Chłopak z sąsiedztwa, Chłopak na zastępstwo, P.S.
I Like You, Blisko ciebie, Szczęście w miłości i Słuchaj swego serca. Za swe
książki otrzymała liczne dowody uznania, takie jak rekomendacje ALA Quick
Pick for Reluctant Readers i YALSA Best Books for Young Adults. Mieszka
wraz z rodziną we Fresno w Kalifornii, a w internecie znajdziecie ją pod
adresem www.kasiewest.com.