‘’ Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

(ΜΕΡΟΣ 1ο) ’’
Εισαγωγή
Το βιβλίο της «Αποκάλυψης» είναι το 27ο και τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
και αποτελεί το επιστέγασμα της Βίβλου. Είναι από τα πιο πολυσυζητημένα,
αμφιλεγόμενα και διαφορετικώς ερμηνευμένα κείμενα στην λογοτεχνική παραγωγή
του Χριστιανισμού.
Επανέρχεται στην επικαιρότητα αρκετά συχνά, ειδικά όταν ανακύπτουν δεινά και
προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκκλησίες,
εκκλησιαστικές και παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, αδελφότητες μοναχών, σέχτες,
συνομωσιολόγοι, σκοταδιστές και λοιποί καταστροφολάγνοι, προσπαθούν ο καθένας
με τον τρόπο του να δώσουν μια ερμηνεία σε σύγχρονα γεγονότα, έχοντας ως βάση
τους το βιβλίο αυτό.
Το κείμενο χαρακτηρίζεται ως «αποκάλυψη» ήδη από τον πρώτο στίχο, ενώ αλλού
αναφέρεται και ως «προφητεία». Είναι όμως; Μας αποκαλύπτει μελλοντικά
πράγματα που δεν ξέρουμε; Μας διαφωτίζει σε κάτι που για μας είναι «καλυμμένο»;
Πολύ περισσότερο, προφητεύει κάτι;
Η πραγματικότητα όμως είναι μόνο Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση που
τελικά επικράτησε, η «Αποκάλυψη» γράφτηκε από τον Ιωάννη τον μαθητή του
Ιησού, την οποία διέδωσε δε κάποιος απατεώνας καλόγερος Χριστόδουλος που ήρθε
διωγμένος από την Μικρά Ασία περί τα τέλη του 11αι. μ.χ. για ιδιοτελείς λόγους (να
πάρει το νησί στην εξουσία του με χρυσόβουλο του Αλέξιου Κομνηνού,
απαγορεύοντας συνάμα την παρουσία γυναικών και παιδιών στο νησί όπου, μέχρι και
σήμερα η εκκλησία το κατέχει και καταπατά το μεγαλύτερο μέρος του και θησαυρίζει
από το δήθεν σπήλαιο της Αποκάλυψης πάνω στον ναό της Θεάς Αρτέμιδος) όταν
ήταν εξόριστος στο νησί της Πάτμου, περίπου το 93-96 μ.Χ. Αν διαβάσουμε σωστά
το κείμενο, «Ἐγὼ Ἰωάννης, ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν καὶ συγκοινωνὸς ἐν τῇ θλίψει καὶ
βασιλείᾳ καὶ ὑπομονῇ ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ, ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ
διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ.» [= Εγώ ο Ιωάννης, ο
αδελφός σας και συμμέτοχος εις την θλίψιν, που δοκιμάζετε εξ αιτίας των διωγμών
δια το όνομα του Χριστού, συμμέτοχος όμως και εις την ένδοξον βασιλείαν, που θα
απολαύσωμεν χάρις εις την υπομονήν μας δια του Ιησού Χριστού, ήλθα (ή ήμουν) εις
την νήσον, που λέγεται Πατμος, εξόριστος εξ αιτίας του λόγου του Θεού και της
μαρτυρίας, που δίδω και διαλαλώ δια τον Ιησούν Χριστόν.] (Αποκ. 1,9). Το ρήμα
''ἐγενόμην'' από το ρήμα ''ειμί'' σημαίνει ότι βρέθηκα στο παρελθόν εξ αιτίας των
διωγμών δια το όνομα του Χριστού, εξόριστος εξ αιτίας του λόγου του Θεού και της
μαρτυρίας (πληροφορία ή βεβαίωση), που δίδω, διαλαλώ και διδάσκω δια τον Ιησούν
Χριστόν, και όταν ήλθε στην Πάτμο ήταν ήδη παρελθόν η συγγραφή της
Αποκάλυψης ούτε ότι έλαβε εκεί τα οράματα και τις αποκαλύψεις, ούτε έμεινε εκεί
ως το τέλος της ζωής του. Πιθανώς να γράφτηκε στην Έφεσο.
Γράφω «επικράτησε», διότι κατά τους πρώτους αιώνες το βιβλίο αυτό ήταν
αμφίβολης προέλευσης, όπως και το περιεχόμενό του. Όμως ίσως είναι το μοναδικό
βιβλίο της ''Αγίας Γραφής που διατηρεί την αυθεντικότητά του και μας έχει έλθει ως
σήμερα όπως, ή περίπου όπως μας το παρέδωσε ο συγγραφέας της. Φαίνεται πως η
προειδοποίηση για τις τιμωρίες που θα υποστούν όσοι τολμήσουν να κάνουν
προσθέσεις ή αφαιρέσεις ή να αλλοιώσουν το περιεχόμενό της την προστάτευσε από
τους ''θεόπνευστους'' πλαστογράφους. (ΚΒ, 18-19) Μάλιστα στον πρώιμο
Χριστιανισμό προκάλεσε δογματικές έριδες ουκ ολίγες φορές, όπως με το δόγμα της
«χιλιετούς» επίγειας Βασιλείας του Θεού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την
σειρά, εξετάζοντάς τα από τις πηγές…
«Αποκάλυψη»
Πίνακας περιεχομένων
«Αποκάλυψη»
α) Συγγραφέας
β) Τόπος συγγραφής
γ) Έτος συγγραφής
Δομή και περιεχόμενο της «Αποκάλυψης»
Το χρονικό εύρος της επαλήθευσης των «προφητειών»
Είναι στην πραγματικότητα «προφητικό βιβλίο»;
Τελικά, ποιος είναι το Θηρίο (666 ή 616);
Αρχικές απόψεις των χριστιανών περί της Αποκάλυψης
Η μαρτυρία των συνόδων μαρτυρά εκκλησιαστική σύγχυση
Τελικά πού εξυπηρετεί η «Αποκάλυψη»;
α) Συγγραφέας
Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης», το όνομα «Ιωάννης» αναφέρεται τέσσερις φορές. Σε
καμία περίπτωση όμως δεν αναφέρεται ότι είναι ο επιστήθιος μαθητής του Ιησού.
Αντιθέτως, όταν αναφέρεται στους αποστόλους, ποτέ δεν συγκαταλέγει τον εαυτό του
ανάμεσά τους. Όταν βλέπει τους 24 πρεσβυτέρους να κάθονται σε θρόνους
περικυκλώνοντας τον θρόνο του Θεού, πουθενά δεν αναφέρει ότι ήταν και αυτός
ανάμεσά τους…
θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τοῦ θρόνου καθήμενος καὶ ὁ καθήμενος ἦν
ὅμοιος ὁράσει λίθῳ ἰάσπιδι καὶ σαρδίνῳ• καὶ ἶρις κυκλόθεν τοῦ θρόνου ὅμοιος ὁράσει
σμαραγδίνῳ καὶ κυκλόθεν τοῦ θρόνου θρόνοι εἴκοσι καὶ τέσσαρες καὶ ἐπὶ τοὺς
θρόνους εἴδον τοὺς εἴκοσι καὶ τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους περιβεβλημένους
ἐν ἱματίοις λευκοῖς καὶ ἔσχον ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς.
(Αποκάλυψη, 4:2-4)
Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, είναι οι 12 πατριάρχες των Εβραίων (που
εκπροσωπούν την «παλαιά οικονομία») και οι υπόλοιποι 12 είναι οι απόστολοι (που
εκπροσωπούν αντίστοιχα την «νέα οικονομία» του Θεού). Η «αγία Ιερουσαλήμ», που
την βλέπει να κατεβαίνει από τον ουρανό, έχει ένα μεγάλο και ψηλό τείχος που το
στηρίζουν δώδεκα πυλώνες και στους πυλώνες βρίσκονται ισάριθμοι άγγελοι, οι
οποίοι έχουν γραμμένα τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ (Αποκάλυψη,
21:12). Το τείχος αυτό έχει δώδεκα θεμέλια με τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων
(Αποκάλυψη, 21:14).
Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Διονύσιος (190- 265 κ.ε.) δέχεται ότι το κείμενο αυτό
ανήκει σε κάποιον «άγιο εκκλησιαστικό άνδρα», αλλά όχι στον απόστολο Ιωάννη.
Έχοντας ως δεδομένο ότι το «Κατά Ιωάννην» γράφτηκε από τον ομώνυμο απόστολο
όπως επίσης και η πρώτη «καθολική» επιστολή (απορρίπτει τις άλλες δύο ως νόθες)
και συγκρίνοντας τα με την «Αποκάλυψη», παρατηρεί διαφορά στο ύφος, στον τρόπο
γραψίματος, στο λεξιλόγιο, στο συντακτικό. Παρατηρεί ότι πολλές φορές ο
συγγραφέας περιττολογεί και αναφέρει ότι πολλοί είχαν το όνομα «Ιωάννης» (όπως
και σήμερα). Στο ερώτημα «ποιός Ιωάννης είναι ο συγγραφέας;», η απάντησή του
Διονυσίου είναι: «Ποιος δε ούτος, άδηλον» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 7:25:12).
Τις πληροφορίες αυτές τις αντλούμε από αποσπάσματα του χαμένου έργου του
Διονυσίου, «Επαγγελίες», που παραθέτει ο Ευσέβιος Καισαρείας στην εκκλησιαστική
του ιστορία.
Όπως θα δούμε παρακάτω, όταν θα εξετάσουμε την ιστορική πορεία του βιβλίου
αυτού μέσα από τους κανόνες της Εκκλησίας, θα καταλάβουμε ότι η καθιερωμένη
αντίληψη που θέλει τον απόστολο Ιωάννη ως συγγραφέα της «Αποκάλυψης» δεν
ήταν ούτε αυτονόητη ούτε δεδομένη, αλλά ταλάνισε επί αιώνες την Εκκλησία.
β) Τόπος
Ο τόπος όπου λαμβάνει ο Ιωάννης την «αποκάλυψη» δεν δηλώνεται ότι είναι το νησί
της Πάτμου (Δες στην εισαγωγή ανωτέρω). Εκεί που «είδε» και εκεί έγραψε (δεν μας
αναφέρει όμως που). Αυτό δηλώνεται στο ίδιο το κείμενο, ότι δηλαδή κατέγραφε επί
τόπου όσα «έβλεπε» και «άκουγε», παρ’ ότι ήταν σε έκσταση(!). «Σφράγισον ἃ
ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί καὶ μὴ ταὐτὰ γράψῃς» (Αποκάλυψη, 10:4). Ο Ιησούς
υποτίθεται ότι λέει στον Ιωάννη στο τέλος του βιβλίου, «μακάριος ὁ τηρῶν τοὺς
λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου» (Αποκάλυψη, 22:7). Ο ίδιος ο Ιησούς
στην αρχή του βιβλίου, του δίνει την εντολή «ὁ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον» (1:11).
Στην πραγματικότητα κατασκευάστηκε. Και μάλιστα σε τουλάχιστον δύο φάσεις.
γ) Έτος συγγραφής
Το έτος συγγραφής τοποθετείται επισήμως μεταξύ 93-96 κ.ε., αν λάβουμε υπόψη όσα
ισχυρίζεται ο Ειρηναίος της Λυών. Όμως, υπάρχει και μια δεύτερη πηγή
πληροφόρισης, ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας (11ος αι. μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει ότι
γράφτηκε 32 χρόνια μετά την «ανάληψη» του «Χριστού»: «…ο και συνέγραψεν εν
Πάτμω τη νήσω εξόριστος διατελών, μετά τριακονταδύο έτη της του Χριστού
αναλήψεως» (P. G 123, 1133, «Σχόλια εις το κατά Ιωάννη»). Ο Επιφάνιος Κύπρου
ρίχνει ακόμα περισσότερο την χρονολογία της συγγραφής επί Κλαυδίου, μεταξύ 41-
54 κ.ε.
Για όλες τις παραπάνω διαφορετικές απόψεις, υπάρχουν και τα αντίστοιχα
«αποδεικτικά στοιχεία», όπως συμβαίνει κατά κανόνα σε κατασκευασμένα κείμενα.
Οι ειδικοί μελετητές θεωρούν πιθανότερο ότι μέρος του κειμένου προέρχεται εν μέρει
από το 60 κ.ε. και εν μέρει προς το τέλος του πρώτου αιώνα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Έρμαν Μπάρτ, «Με βάση την λεπτομερή μελέτη όλων
των στοιχείων του κειμένου, οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν ότι μέρη του
βιβλίου γράφτηκαν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60 κοινής εποχής». Ενώ, «το
βιβλίο δεν ολοκληρώθηκε πριν περάσουν 30 χρόνια ή και περισσότερα, πιθανόν γύρω
στο 95 κοινής εποχής» (Εισαγωγή στα βιβλία της Κ. Διαθήκης, σ. 404).
Ας δούμε κάποια στοιχεία από το κείμενο…
Στο κεφάλαιο 17 αναφέρεται «τὸ κρίμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης» (στ. 1). Αυτή
κάθεται πάνω σε ένα «θηρίο» που έχει επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Η γυναίκα
αυτή φορά πορφύρα, χρυσό, τίμιους λίθους και μαργαριτάρια. Επίσης κρατά ένα
χρυσό ποτήρι γεμάτο με βδελύγματα. Στο μέτωπό της «ὄνομα γεγραμμένον
μυστήριον Βαβυλὼν ἡ μεγάλη ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς»
(στ. 5). Με το όνομα «Βαβυλών» υπονοείται η Ρώμη (θα το δούμε στον οικείο τόπο).
Αυτή μέθυσε από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων του Ιησού.
ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη εἰσίν ἑπτὰ ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ’
αὐτῶν καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν οἱ πέντε ἔπεσαν καὶ ὁ εἷς ἔστιν ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθεν
καὶ, ὅταν ἔλθῃ ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστιν καὶ αὐτὸς
ὄγδοός ἐστιν καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστιν καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει.
(στ. 9-11)
Τα επτά κεφάλια είναι επτά λόφοι. Πάνω σε αυτά κάθεται η γυναίκα του «οράματος».
Η Ρώμη ονομάζεται «επτάλοφη», καθώς βρίσκεται πάνω σε ισάριθμους λόφους. Η
πόρνη γυναίκα είναι η αυτοκρατορική ρωμαϊκή εξουσία, που όπως αναφέρεται στο
κείμενο «κάθεται πάνω σε πολλά νερά», που «λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶν καὶ ἔθνη καὶ
γλῶσσαι» (στ. 15). Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περιελάμβανε στα εδάφη της
διάφορους λαούς, έθνη, και γλώσσες. Στην συνέχεια αναφέρεται σε επτά βασιλείς, εκ
των οποίων οι πέντε έπεσαν (κυριάρχησαν στο παρελθόν), ο ένας είναι, ο άλλος
ακόμα δεν ήρθε αλλά όταν έρθει πρέπει να μείνει λίγο. «οἱ πέντε ἔπεσαν καὶ ὁ εἷς
ἔστι», κάτι που δείχνει ότι το συγκεκριμένο κομμάτι γράφεται κατά την διάρκεια της
διακυβέρνησης του 6ου -κατά χρονική σειρά- Ρωμαίου αυτοκράτορα. Αυτό το
στοιχείο αντιστοιχεί στην δεκαετία μεταξύ του 60-70 κ.ε. Ξεκινώντας την μέτρηση
από τον Ιούλιο Καίσαρα, ο έκτος στην σειρά αυτοκράτορας είναι ο Νέρωνας, που
κυβέρνησε μεταξύ 54-68 κ.ε. Συνεπώς, το εύρος τώρα διαμορφώνεται μεταξύ 60- 68
κ.ε.
Πρώτος ο Ιούλιος Καίσαρας, δεύτερος ο Οκταβιανός (27-14 π.κ.ε.), τρίτος ο Τιβέριος
(14 π.κ.ε. – 37 κ.ε.), τέταρτος ο Καλιγούλας (37-41 κ.ε.), πέμπτος ο Κλαύδιος (41-54
κ.ε.), έκτος ο Νέρων (54-68 κ.ε.).
Οι χριστιανοί τον θεωρούσαν μεγάλο εχθρό τους, καθώς θεώρησαν ότι τους δίωκε για
την πίστη τους. Στην πραγματικότητα, δίωξε μόνο τους χριστιανούς της Ρώμης
περίπου το 64 κ.ε. (άρα δεν έχουμε γενικό διωγμό), αλλά εξαιτίας του εμπρησμού της
πόλης (άρα, έχουμε ποινικό αδίκημα και όχι θρησκευτικά αίτια).
Υπάρχει όμως και ένα άλλο σημείο, όπου φαίνεται ότι ο λόγος αφορά τον Νέρωνα.
Στο κεφάλαιο 13, αναφέρεται πάλι ένα θηρίο με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα.
«εἶδον μίαν τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον καὶ ἡ πληγὴ τοῦ
θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη καὶ ἐθαυμάσθη ἕν ὅλη τῇ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου» (13:3).
Ένα από τα κεφάλια (δηλαδή, ένας από τους βασιλείς), ήταν «ὡς ἐσφαγμένην εἰς
θάνατο» αλλά τελικά θεραπεύτηκε. Με βάση τους πλαστογραφημένους «συβιλικούς
χρησμούς», ο Νέρων θα επανέρχονταν στην ζωή (πολλοί πιστεύανε ότι ο Δομιτιανός
που ήταν αυτοκράτορας την εποχή της συγγραφής της Αποκάλυψης ήταν
μετενσάρκωση του Νέρωνα).
Τέλος, να αναφέρουμε ακόμα μία άποψη που θέλει τον Ιωάννη να βρίσκεται στην
Πάτμο εξαιτίας εξορίας μετά από διωγμό, είναι αυθαίρετη. Παρά την καθιερωμένη
αυτή αντίληψη, ο αρχιμανδρίτης Β. Στεφανίδης ισχυρίζεται ότι αυτό είναι
παρανόηση…(Δες στην εισαγωγή ανωτέρω).
Ο Ιωάννης ειργάσθη δια την διοργάνωσιν των χριστιανικών κοινοτήτων της Μ. Ασίας
και διάδοσιν του χριστιανισμού. Μετέβη εις την νήσον Πάτμον, όπου έγραψε την
Αποκάλυψιν. Ως σκοπόν της μεταβάσεως η Αποκάλυψις αναφέρει ¨δια τον λόγον του
Θεού και την μαρτυρίαν του Ιησού¨, ήτοι δια το κήρυγμα και την διάδοσιν του
χριστιανισμού. Η λέξις ¨μαρτυρία¨ παρεξηγηθείσα εξελήφθη ως μαρτύριον. Εκ
τούτου προέκυψεν η είδησις, ότι ο Ιωάννης μετέβη εις την Πάτμον ως εξόριστος, το
οποίον πρώτην φοράν αναφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς.
(Εκκλησιαστική Ιστορία, σ. 39)
Δομή και περιεχόμενο της «Αποκάλυψης»
Χωρίο-κλειδί για την κατανόηση της δομής του βιβλίου, είναι το ακόλουθο: «γράψον
ἃ εἶδες καὶ ἃ εἰσὶν καὶ ἃ μέλλει γινέσθαι μετὰ ταῦτα» (Αποκάλυψη, 1:19). Επομένως,
το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το «ἃ εἶδες», είναι το πρώτο κεφάλαιο το βιβλίου
που είναι εισαγωγικό. Μαθαίνουμε ότι είναι «Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ ἣν ἔδωκεν
αὐτῷ ὁ θεός» (1:1), με σκοπό να δείξει «τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει»,
τα οποία «ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ Ἰωάννῃ» ο
οποίος βρέθηκε «ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ καὶ διὰ
τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (1:9). Εκεί είδε σε κατάσταση εκστάσεως τον Ιησού
ένδοξο, ο οποίος του παρήγγειλε να γράψει όσα βλέπει σε βιβλίο και να τα στείλει σε
επτά ιστορικές εκκλησιαστικές κοινότητες που βρίσκονται σε επτά πόλης της Μικράς
Ασίας. Στην Έφεσο, στην Σμύρνη, στην Πέργαμο, στα Θυάτειρα, στις Σάρδεις, στην
Φιλαδέλφεια και στην Λαοδίκεια. Οι επτά ιστορικές εκκλησιαστικές κοινότητες που
είχαν προσηλυτιστεί και ακολουθούσαν την αυθεντική διδασκαλία του Ιουδαϊκού
χριστιανισμού, των 12 μαθητών του Ιησού όπου σε αυτές αναφέρεται ο Ιωάννης την
εποχή της συγγραφής της Αποκάλυψης περνούσαν ήδη κρίση και συνεχώς μειωνόταν
ανησυχητικά. Οι οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού διαλύθηκαν από τους
οπαδούς της αίρεσης του Παύλου στα μισά του 2ου αιώνα, επιβίωσαν μόνο κάτι
μικρές ομάδες στην Συρία για 150 περίπου χρόνια και μετά διασπάστηκαν και
εξαφανίστηκαν. Σήμερα όλες οι χριστιανικές εκκλησίες είναι της αίρεσης του
Παύλου.
Το δεύτερο μέρος, το «ἃ εἰσὶν», είναι οι επιστολές που αποστέλλονται σε αυτές τις
κοινότητες, και είναι τα επόμενα δύο κεφάλαια. Το τρίτο και τελευταίο μέρος, είναι
το κυρίως «προφητικό», το «ἃ μέλλει γινέσθαι μετὰ ταῦτα» (κεφ. 4-22). Σε αυτά,
περιγράφεται η νίκη του Θεού και της Εκκλησίας του εναντίον των δυνάμεων του
κακού, μέσα από εικόνες και σύμβολα. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε ανάλογο
κείμενο. Στα κεφάλαιο 4, ο Ιωάννης βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον του Θεού. Στο
κεφάλαιο 5 παρουσιάζεται ένα βιβλίο κατασφραγισμένο με 7 σφραγίδες που μόνο ο
Ιησούς μπορούσε να ανοίξει. Στα επόμενα κεφάλαια έως το τέλος, τρία είναι τα
βασικά στοιχεία πριν την τελική επικράτηση της Βασιλείας του Θεού: α) το άνοιγμα
των επτά σφραγίδων των καταστροφών, β) το σάλπισμα των επτά αγγέλων που
συμπληρώνουν την καταστροφολογία, και γ) το περιβόητο χάραγμα του αντίχριστου
με το «666» (κεφ. 13).
Οι εικόνες της «Αποκαλύψεως» είναι σκληρές. Η «Αποκάλυψη» είναι γραμμένη
ώστε να προκαλεί πανικό στον αναγνώστη που θα την πάρει στα σοβαρά. Ο πλαστός
φόβος και η προσφερόμενη ελπίδα είναι τα δύο «χαλινάρια» που χρησιμοποιεί ο
ηνίοχος για να κατευθείνει εκεί που θέλει το άρμα του. Ο νοών νοείτω.
Ας δούμε ενδεικτικά ορισμένα τέτοια χωρία…
Καὶ ἤνοιξεν τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου καὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καπνὸς
καμίνου μεγάλης καὶ ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἀὴρ ἐκ τοῦ καπνοῦ τοῦ φρέατος καὶ ἐκ
τοῦ καπνοῦ ἐξῆλθον ἀκρίδες εἰς τὴν γῆν καὶ ἐδόθη αὐταῖς ἐξουσία ὡς ἔχουσιν
ἐξουσίαν οἱ σκορπίοι τῆς γῆς καὶ ἐρρέθη αὐταῖς ἵνα μὴ αδικήσωσιν τὸν χόρτον τῆς
γῆς οὐδὲ πᾶν χλωρὸν οὐδὲ πᾶν δένδρον εἰ μὴ τοὺς ἀνθρώπους μόνους οἵτινες οὐκ
ἔχουσιν τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν καὶ ἐδόθη αὐταῖς ἵνα μὴ
ἀποκτείνωσιν αὐτούς ἀλλ’ ἵνα βασανισθῶσιν μῆνας πέντε καὶ ὁ βασανισμὸς αὐτῶν
ὡς βασανισμὸς σκορπίου ὅταν παίσῃ ἄνθρωπον καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις
ζητήσουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν θάνατον καὶ οὐχ εὑρήσουσιν αὐτόν καὶ ἐπιθυμήσουσιν
ἀποθανεῖν καὶ φεύξεται ὁ θάνατος ἀπ’ αὐτῶν.
(9:2-6)
Λέγουσαν τῷ ἕκτῳ ἀγγέλῳ ὅς εἴχε τὴν σάλπιγγα Λῦσον τοὺς τέσσαρας ἀγγέλους τοὺς
δεδεμένους ἐπὶ τῷ ποταμῷ τῷ μεγάλῳ Εὐφράτῃ καὶ ἐλύθησαν οἱ τέσσαρες ἄγγελοι οἱ
ἡτοιμασμένοι εἰς τὴν ὥραν καὶ ἡμέραν καὶ μῆνα καὶ ἐνιαυτόν ἵνα ἀποκτείνωσιν τὸ
τρίτον τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ ἀριθμὸς στρατευμάτων τοῦ ἱππικοῦ δύο μυριάδες
μυριάδων καὶ ἤκουσα τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν καὶ οὕτως εἶδον τοὺς ἵππους ἐν τῇ ὁράσει
καὶ τοὺς καθημένους ἐπ’ αὐτῶν ἔχοντας θώρακας πυρίνους καὶ ὑακινθίνους καὶ
θειώδεις καὶ αἱ κεφαλαὶ τῶν ἵππων ὡς κεφαλαὶ λεόντων καὶ ἐκ τῶν στομάτων αὐτῶν
ἐκπορεύεται πῦρ καὶ καπνὸς καὶ θεῖον ὑπὸ τῶν τριῶν τούτων ἀπεκτάνθησαν τὸ τρίτον
τῶν ἀνθρώπων ἐκ τοῦ πυρὸς καὶ ἐκ τοῦ καπνοῦ καὶ ἐκ τοῦ θείου τοῦ ἐκπορευομένου
ἐκ τῶν στομάτων αὐτῶν.
(9:14-18)
Διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οἱ οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες οὐαὶ τοῖς κατοικοῦσιν
τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν εἰδὼς
ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει.
(12:12)
Καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ ναοῦ λεγούσης τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις Ὑπάγετε καὶ
ἐκχέατε τὰς φιάλας τοῦ θυμοῦ τοῦ θεοῦ εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ
ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν εἰς τοὺς
ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς τῇ εἰκόνι αὐτοῦ
προσκυνοῦντας. Καὶ ὁ δεύτερος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν
καὶ ἐγένετο αἷμα ὡς νεκροῦ καὶ πᾶσα ψυχὴ ζῶσα ἀπέθανεν ἐν τῇ θαλάσσῃ. Καὶ ὁ
τρίτος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τοὺς ποταμοὺς καὶ εἰς τὰς πηγὰς τῶν
ὑδάτων καὶ ἐγένετο αἷμα καὶ ἤκουσα τοῦ ἀγγέλου τῶν ὑδάτων λέγοντος Δίκαιος
Κύριε, εἶ ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ὅσιος ὅτι ταῦτα ἔκρινας ὅτι αἷμα ἁγίων καὶ προφητῶν
ἐξέχεαν καὶ αἷμα αὐτοῖς έδωκας πιεῖν ἄξιοί γάρ εἰσιν.
(16:1-6)
Καὶ ὁ πέμπτος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ θηρίου καὶ
ἐγένετο ἡ βασιλεία αὐτοῦ ἐσκοτωμένη καὶ ἐμασσῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου.
(16:10)
Καὶ μετὰ ταῦτα ἤκουσα φωνὴν ὄχλου πολλοῦ μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λεγόντος,
Ἁλληλουϊά• ἡ σωτηρία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν ὅτι
ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις αὐτοῦ• ὅτι ἔκρινεν τὴν πόρνην τὴν μεγάλην ἥτις
ἔφθειρεν τὴν γῆν ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς καὶ ἐξεδίκησεν τὸ αἷμα τῶν δούλων αὐτοῦ ἐκ
τῆς χειρὸς αὐτῆς.
(19:2)
Ἐγὼ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις•
ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς καὶ ὀρθρινός. Καὶ τὸ
πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη λέγουσιν, Ἐλθε, καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω, Ἐλθε, καὶ ὁ διψῶν
ἐλθέτω• καὶ ὁ θέλων λαμβανέτω τὸ ὕδωρ ζωῆς δωρεάν. Συμμαρτυροῦμαι γὰρ παντὶ
ἀκούοντι τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου, ἐάν τις ἐπιτιθῇ πρὸς ταῦτα,
ἐπιθήσει ὁ θεὸς ἐπ’ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν βιβλίῳ τούτῳ καὶ ἐάν τις
ἀφαιρῇ ἀπὸ τῶν λόγων βίβλου τῆς προφητείας ταύτης ἀφαιρήσει ὁ θεὸς τὸ μέρος
αὐτοῦ ἀπὸ βίβλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας καὶ τῶν γεγραμμένων ἐν
βιβλίῳ τούτῳ. Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα, Ναί ἔρχομαι ταχύ.
(22:16-20)
Ο συγγραφέας παίζει με τις λέξεις «άβυσσος», «σκοτάδι», «καπνός», «θειάφι».
Εικόνες καταστροφής και μάλιστα γενικής, εφόσον στον παραπάνω περιγραφόμενο
πόλεμο θα σκοτωθεί το 1/3 των ανθρώπων. ΔΕΣ: Η Αποκάλυψη του Ιωάννη – Ένα
αρρωστημένο κι αλλόκοτο «προφητικό» κείμενο, ύμνος στην παράνοια, την
καταστροφολογία και την αιμοδιψία Πνεύμα εκδίκησης παντού. Οι πιστοί
εκδικούνται τους μη πιστούς για τις αδικίες που υπέστησαν. Ο Θεός βασανίζει τους
«αρνητές» του, αντί να τους εξοντώσει μια και καλή. Ο θάνατος προκρίνεται έναντι
του πόνου που στέλνει ο Θεός, αλλά δεν βρίσκεται. Χτυπιέται η θάλασσα, τα
ποτάμια, και το πόσιμο νερό. Μετατρέπονται σε αίμα. Φυσικά, και τούτο «δίκαιο».
Θάνατος ακόμα και σε όσα βρίσκονται στη θάλασσα, παρ’ ότι δεν σχετίζονται
καθόλου με την υποδοχή του «αντίχριστου*»
[*Μια σημαντική σημείωση: Ο Ιωάννης δεν αναφέρει πουθενά στην Αποκάλυψή του
την λέξη ''Αντίχριστος'' και κατά συνέπεια είναι εύλογο το ερώτημα ποιοι είναι αυτοί
που επιμένουν να συνδέουν τον Αντίχριστο με τα οράματα του Ιωάννη και γιατί το
κάνουν; την λέξη αυτή την συναντάμε μόνο στις επιστολές Ιωάννη (Α' Ιωάννη Β', 18
και 22, Δ' 3 και Β' Ιωάννη εδάφιο 7). Οι επιστολές αυτές ΔΕΝ έχουν γραφεί από τον
Ιωάννη τον συγγραφέα της Αποκάλυψης. Αντίχριστος, σύμφωνα με τον συγγραφέα
των επιστολών αυτών είναι ο καθένας που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός-
Μεσσίας που αρνείται τον Θεό-Πατέρα και Θεό Γιό. Ο ίδιος ο συγγραφέας των
επιστολών μας δίνει ο ίδιος την πολύ σημαντική πληροφορία: «Και τώρα υπάρχουν
πολλοί αντίχριστοι» (Α' Ιωάννη Β', 18)]. Ο πόνος κάνει τους ανθρώπους να μασούν
τις γλώσσες τους. Η φρίκη και ο παραλογισμός σε όλο τους το μεγαλείο. Από την
άλλη πλευρά, χαρά και δοξολογία, εφόσον η έλευση του Ιησού είναι ταχεία.]
Προσέξτε τις ομοιότητες αναφορικά με την ψυχολογία που θέλει να προωθήσει ο
Ιωάννης, όπως διαφαίνεται σε ολόκληρο το βιβλίο του και της ψυχολογίας που
επικρατεί στις χριστιανικές (παρα)εκκλησιαστικές οργανώσεις (και όχι μόνο). Ποιος
ο χαρακτήρας του ηγέτη, του πιστού, και της κοινότητας.
Ο ψυχοθεραπευτής καθηγητής κος Καραγιάννης, γράφει στο βιβλίο του «Ρωγμές και
Αγγίγματα»…
Ασχολείται με την καταστροφολογία, το τέλος του κόσμου, την εμφάνιση του
Αντίχριστου. Περιμένει την τιμωρία των κακών ως ανταμοιβή γι’ αυτά που
στερήθηκε. Θεωρώντας, δηλαδή, τους ανθρώπους που δεν αντιστέκονται στο κακό
ως ¨τυχερούς¨, που περνούν καλύτερη ζωή από αυτόν, αναμένει την τιμωρία τους για
να δικαιωθεί ο ίδιος. Γι’ αυτό αναζητά ¨σημεία¨ που να επιβεβαιώνουν τις αντιλήψεις
του. Επομένως έλκεται από θρησκευτικές κοινότητες από διέπονται από αντίστοιχη
ιδεολογία. Που ο υπεύθυνος της ομάδας καλλιεργεί κλίμα αμείλικτης τιμωρίας της
κάθε παρακοής, και κηρύττει έναν αντίστοιχο Θεό-τιμωρό. [...] Οι συζητήσεις μέσα
στην ομάδα είναι συναισθηματικά φορτισμένες και πάντα έντονα επικριτικές για τους
ανθρώπους τους εκτός ομάδας. Ευνοείται η μεταφορά ειδήσεων που επιβεβαιώνουν
ότι ο κόσμος οδεύει στην καταστροφή, που οδηγεί μέσω των αναπτυσσόμενων
φοβιών στη συσπείρωση της ομάδας, και στην προσήλωση στον αρχηγό, που θα
προστατεύει τα μέλη από όλους τους κινδύνους. Στα πλαίσια αυτά, έχει χαθεί η
προσωπική ελευθερία.
Το χρονικό εύρος της επαλήθευσης των «προφητειών»
Η «Αποκάλυψη» ισχυρίζεται ότι περιέχει «προφητείες». «Δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι
ἐπὶ λαοῖς καὶ ἔθνεσιν καὶ γλώσσαις καὶ βασιλεῦσιν πολλοῖς» (10:11). «Μὴ σφραγίσῃς
τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστιν» (22:10).
Μάλιστα ορίζει ξεκάθαρα και τον χρονικό ορίζοντα της εκπληρώσεώς τους. Στο
πρώτο εισαγωγικό κεφάλαιο αναφέρεται σαφώς:
«Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ θεός δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ
γενέσθαι ἐν τάχει καὶ ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ
Ἰωάννῃ» (1:1).
«μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καὶ οἱ ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς προφητείας καὶ
τηροῦντες τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα ὁ γὰρ καιρὸς ἐγγύς» (1:3).
«Ἰδού, ἔρχεται μετὰ τῶν νεφελῶν καὶ ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς καὶ οἵτινες αὐτὸν
ἐξεκέντησαν καὶ κόψονται ἐπ’ αὐτὸν πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς» (1:7).
Αλλά και στο τελευταίο κεφάλαιο, ως επιστέγασμα, αναφέρεται:
«ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. μακάριος ὁ τηρῶν τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου
τούτου» (22:7).
«Μὴ σφραγίσῃς τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς
ἐστιν» (22:10).
«ἰδού, ἔρχομαι ταχύ καὶ ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον
αὐτοῦ ἐσται» (22:12).
«Ναί ἔρχομαι ταχύ» (22:20).
Όλες αυτές οι αναφορές του κειμένου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης,
ότι όλα αυτά αφορούν μια πολύ κοντινή εποχή σε σχέση με την εποχή του
συγγραφέα. Μάλιστα στο χωρίο 1:7 γίνεται αναφορά σε εκείνους που «εξεκέντισαν»
τον Ιησού. Οι σταυρωτές του θα ήταν ακόμα εν ζωή, όταν ο Ιησούς θα έκανε την
επάνοδό του στη γη. Και αυτό δείχνει ότι η Β΄ Παρουσία και το τέλος της όλης
«προφητείας» θα ελάμβανε χώρα τον πρώτο αιώνα.
Όλοι αυτοί όμως παραβλέπουν σκανδαλωδώς το γεγονός ότι η ίδια η Αποκάλυψη
προσδιορίζει το χρονικό εύρος όλων αυτών που έπρεπε να έχουν γίνει κατά τον
πρώτο αιώνα. Καθίσταται λοιπόν σαφές, ότι όσοι πιστεύουν ότι τα γραφόμενα της
«Αποκάλυψης» αφορούν την εποχή μας, βρίσκονται σε πλάνη και παρερμηνεύουν το
κείμενο. Ό,τι ήταν να γίνει, εξαντλείται σε εκείνη την -προ αιώνων- περασμένη
εποχή.
Είναι στην πραγματικότητα «προφητικό βιβλίο»;
Όπως έχει γίνει ήδη αντιληπτό από τους αναγνώστες, η ιστορική μέθοδος από μια
εποχή και μετά δεν βόλευε τους πιστούς και τους ταγούς τους. Για αυτό, εισήγαγαν
άλλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, ώστε να μην αναιρούν τα γραφόμενα από τη μία,
ενώ από την άλλη να μην στέκονται και στο γράμμα. Για παράδειγμα, κατασκεύασαν
μια άγνωστη θεολογική έννοια, άγνωστη στον συγγραφέα και τους πρώτους
χριστιανούς, το «εσχατολογικό παρόν». Με αυτήν, προσπαθούν να προσαρμόσουν τα
γραφόμενα στην εκάστοτε εποχή. Βέβαια, «εσχατολογικό παρόν» δεν υφίσταται,
όπως είδαμε όταν εξετάσαμε το χρονικό εύρος της «επαλήθευσης» των προφητειών,
που δίνει η ίδια η «Αποκάλυψη». Την ίδια γραμμή κρατούν οι θεολόγοι έως σήμερα.
α) Η «Βαβυλώνα» της «Αποκαλύψεως», είναι η ιστορική Ρώμη
Το κείμενο είναι γραμμένο σε συμβολική γλώσσα, όπως τόσα άλλα παρόμοια
κείμενα-«αποκαλύψεις». Πίσω από τους συμβολισμούς όμως, κρύβονται ιστορικά
πρόσωπα και πόλεις. Η ιστορική Βαβυλώνα αιχμαλώτισε τον λαό του Θεού (τον
Ισραήλ) και τον μετοίκησε σε ξένη γη, κατά τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης.
Μάλιστα οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν τον Ναό του Θεού και σύλησαν το ιερό. Τώρα
πλέον, λειτουργεί ως σύμβολο μιας άλλης ιστορικής πόλης, της Ρώμης. Όπως ήταν
ένδοξη η ιστορική Βαβυλώνα, είναι και η Ρώμη. Όση κοσμική δύναμη είχε η πρώτη,
έχει και η δεύτερη. Η Ρώμη είναι η έδρα της αυτοκρατορίας. Μιας αυτοκρατορίας
που δεν αναγνωρίζει επισήμως ακόμα ούτε τον Ιησού, ούτε τον «αληθινό» Θεό, ούτε
την «αληθινή» πίστη. Ζει στο «σκοτάδι», στην «ειδωλολατρία» και την «πλάνη». Και
όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον οι πιστοί νιώθουν ότι «διώκονται» για την πίστη τους.
Βεβαίως αυτό είναι αναληθές. Ούτε έδικτα υπήρξαν ποτέ (σε αντίθεση με τα υπαρκτά
έδικτα των χριστιανών αυτοκρατόρων που από τον 4ο αιώνα και εξής στρέφονται
ενάντια σε οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα χριστιανικά δόγματα), ούτε υπήρχε καν
υποψία μέσα σε εποχή άκρατου θρησκευτικού συγκρητισμού. Δεν υπήρξε ποτέ
κάποιος γενικευμένος μαζικός διωγμός για την πίστη.
Στο κεφάλαιο 17, η πόρνη γυναίκα που έχει γραμμένο στο μέτωπό της το όνομα
«Βαβυλών», κάθεται πάνω σε επτά κεφάλια. Όπως μας λέει το κείμενο, «αἱ ἑπτὰ
κεφαλαὶ ὄρη εἰσίν ἑπτὰ ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ’ αὐτῶν» (στ. 9). Η Ρώμη
προσδιορίζεται ακριβώς ως επτάλοφη. Η αρίθμηση των βασιλέων ξεκινά από τον
Ιούλιο Καίσαρα. Αυτό σημαίνει ότι ο έκτος, αυτός που «ἔστιν» κατά την εποχή της
συγγραφής, είναι ο Νέρωνας.
Στο ίδιο κεφάλαιο, στον στίχο 5, αναφέρεται πολύ καθαρά ότι το όνομα «Βαβυλώνα»
είναι «μυστήριο», δηλαδή συμβολικό. «Μυστήριον Βαβυλὼν ἡ μεγάλη ἡ μήτηρ τῶν
πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς».
Ο εκκλησιαστικός πατέρας και διδάσκαλος Ανδρέας Καισαρείας, στα «Σχόλια στην
Αποκάλυψη», αναφέρει ότι «Η πρεσβυτέρα Ρώμη, Βαβυλών εν τη επιστολή του
Πέτρου προσηγορεύεται» (PG 106, 377). Αυτό σημαίνει ότι τον παλαιό καιρό, το
όνομα «Βαβυλών» χρησιμοποιούνταν μεταξύ των πιστών ως κωδικό όνομα,
εννοώντας την Ρώμη. Επειδή ο Ανδρέας Καισαρείας ζει πολύ αργότερα (563-637
κ.ε.), προσδιορίζει την Ρώμη ως «πρεσβυτέρα», για να μην παρανοήσει κανείς και
θεωρήσει ότι αναφέρεται στην «Νέα Ρώμη», την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, γράφει:
«Ταύτην την πόρνην τινές εις παλαιάν Ρώμην, ως επάνω επτά ορέων κειμένην
εξέλαβον» (ο.π. σ. 376). Εδώ αναφέρεται στους παλαιότερους εκκλησιαστικούς,
πιθανότατα των τριών ή τεσσάρων πρώτων αιώνων. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν θα
μπορούσε να σταθεί, καθώς η ιστορική Ρώμη είχε ήδη πέσει στην εποχή του, αλλά
τίποτα δεν είχε συμβεί από όσα επαγγέλονταν η «Αποκάλυψη». Για αυτό και
συνεχίζει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ημείς δε, όσον εκ της των επομένων ακολουθίας
οδηγούμεθα, ταύτην είναι την καθόλου επίγειον βασιλείαν, την ως εν ενί σώματι· η
την μέχρι της του αντίχριστου παρουσίας, βασιλευόμενη πόλιν οιόμεθα» (ο.π. σ.
376). Με τη φράση «ημείς δε», δείχνει μια νέα ερμηνευτική κατεύθυνση που διαφέρει
από την παλαιά. Οι παλαιότεροι θεωρούσαν ότι η «Βαβυλώνα» είναι η Ρώμη. Οι
σύγχρονοί του πλέον θεωρούν ότι είναι η «Ρώμη», αλλά όχι η ιστορική πόλη. Η Ρώμη
ως σύμβολο πια κάθε της επίγειας βασιλείας. Δηλαδή, το όλο κοσμικό σύστημα
διοίκησης. Σαν μια ενότητα, σαν ένα σύνολο, σαν ένα σώμα, το οποίο θα παραμείνει
μέχρι την παρουσία του αντίχριστου όπου και θα καταστραφεί. «Η γαρ παλαιά Ρώμη
εκ πολλού το της βασιλείας κράτος απέβαλεν».
Ας δούμε όμως τι λένε και σύγχρονοι ερμηνευτές και θεολόγοι.
Στον πρόλογο του βιβλίου του καθηγητή Σ. Δεσπότη «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη»,
γράφει ο καθηγητής Ν. Ματσούκας: «Οι συναρπαστικές περιγραφές του βιβλίου
κάνουν τον αναγνώστη να νιώθει αυτούς τους τρομακτικούς τριγμούς και τον
εκκωφαντικό πάταγο, καθώς πέφτει η Βαβυλών η μεγάλη –σύμβολο της ρωμαϊκής
κυριαρχίας» (σ. 15).
Ο ίδιος ο Σ. Δεσπότης, αναφέρει ότι «ο χαρακτηρισμός της Ρώμης ως Βαβυλώνας
μαρτυρείται σε ιουδαϊκές πηγές μετά το 70 μ. Χ».
Ο καθηγητής Γ. Πατρώνος, αναφέρει: «Όταν, για παράδειγμα, ο Ιωάννης ομιλεί για
την “πόρνην τήν μεγάλην τήν καθημένην ἐπί ὑδάτων πολλῶν , μεθ’ ἧς ἐπόρνευσαν οἱ
βασιλεῖς τῆς γῆς” (Αποκάλυψη 17,1-2), ασφαλώς και δεν εννοεί κάποια πόρνη
γυναίκα που θα έρθει στο μέλλον για να γεννήσει τον αντίχριστο, όπως υποστηρίζουν
σήμερα πολλοί, αλλά ομιλεί για τη σύγχρονη του Ρώμη» (Η Αποκάλυψη του
Ιωάννη).
Επίσης, «για τον Ιωάννη της Αποκάλυψης “μεγάλη πόρνη” είναι η κραταιά Ρώμη».
Στις μαγνητοφωνημένες ομιλίες του αρχιμανδρίτη Αθανασίου Μυτιληναίου στο
βιβλίο της Αποκάλυψης, αναφέρει: «Η Ρώμη ήδη έπεσε και εξεπληρώθη ιστορικά
κατά γράμμα ότι ανεφέρθη από το βιβλίο της Αποκαλύψεως. […] Αυτή καταστροφή
της Βαβυλώνας-Ρώμης αποτελεί ένα πρότυπο που είναι για κάθε “Βαβυλώνα-Ρώμη”
κατά τη διαδρομή της ιστορίας, έως τα έσχατα».
Βλέπουμε καθαρά ότι διακρίνει την ιστορική ερμηνεία από την συμβολική. Βέβαια,
δεν είναι προφητεία το ότι έπεσε η Ρώμη. Είναι απολύτως φυσικό ότι κάποια μέρα θα
έπεφτε. Στο καθετί υπάρχει η αρχή, η ακμή, και η παρακμή- πτώση, νομοτελειακά.
Θα ήταν προφητεία μόνο στην περίπτωση που θα εκπληρώνονταν και όλα τα σχετικά
που έχει γράψει ο συγγραφέας.
Και στην συνέχεια, «ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ
τῶν βασιλέων τῆς γῆς» (17:18). Με αυτόν τον τελευταίο στίχο γίνεται σαφές ότι η
πόλη που απησχόλησε όλο αυτό το κεφάλαιο είναι η Ρώμη. Η ιστορική Ρώμη. Κατά
την εποχή εκείνη δεν υπήρχε καμία τέτοια πόλις, παρά η Ρώμη. Η πρωτεύουσα του
απεράντου εκείνου ρωμαϊκού κράτους» (6/3/1983, ομιλία 70η).
Άρα, με το πέρας της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έχουμε και το πέρας των
«προφητειών», αν και εφόσον ακολουθήσουμε την ιστορική προσέγγιση.
β) Το χάραγμα είναι παρμένο από ήδη γνωστή συνήθεια της εποχής του συγγραφέως
Άλλο ένα κεντρικό θέμα στο εν λόγω βιβλίο, είναι το περιβόητο «χάραγμα» του
αντίχριστου. Αυτό, όπως και το «666», έχουν μετατραπεί σε μαστίγια με τα οποία
καθοδηγούν και ενίοτε χρησιμοποιούν το θρησκευόμενο πλήθος.
Η αναφορά στο χάραγμα δεν μπορεί να θεωρηθεί «προφητεία». Ανατρέχοντας κανείς
σε κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, μπορεί να βρει ανάλογα σημάδια διάκρισης
πιστών- απίστων. Για παράδειγμα, στο βιβλίο «Ιεζεκιήλ» (9:4-6), δίδεται η εντολή να
σφραγιστούν στο μέτωπο όσοι από τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ στενάζουν για τις
αδικίες που γίνονται. Οι υπόλοιποι θα τιμωρηθούν με θάνατο, ακόμα και τα νήπια (τα
οποία προφανώς δεν στέναζαν για τις … αδικίες και τις ανομίες στο Ισραήλ). Ο
συγγραφέας της «Αποκαλύψεως» μιλάει τώρα για χάραγμα των μη πιστών. Όπως ο
Θεός σφραγίζει τους δικούς του αναγνωρίζοντάς τους με αυτόν τον τρόπο, το ίδιο
κάνει και ο διάβολος δια του αντίχριστου. «εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα
αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ
αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ
ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείω» (Αποκάλυψη, 14:9-
10).
Την εικόνα του χαράγματος την λαμβάνει από αυτό που ήδη ήταν συνήθεια να γίνεται
τόσο στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσο και παλαιότερα. Στα Ρωμαϊκά στρατεύματα, ο
στρατός χαράζονταν ή σφραγίζονταν και αυτό προς ένδειξη αφοσίωσης στον
αυτοκράτορα και στον αρχηγό της λεγεώνας. Ο καθηγητής Π. Μπρατσιώτης,
αναφέρει: «¨Να δώσωσι αυτοίς χάραγμα…¨ εκφράζει την εθελοδουλείαν των
ανθρώπων, καθ’ όσον δια της τοιούτης σφραγίσεως (στίξεως) παρίσταται η πλήρης
υποτέλεια των εν λόγω ανθρώπων εις το θηρίον. Η δε φράσις υπενθυμίζει την
παλαιάν ανατολικήν συνήθειαν του εγχαράσσειν ή ενστίζειν το όνομα σαρκικού ή
πενυματικού κυρίου δια πυρακτωμένου οργάνου επί της χειρός ή του μετώπου
μισθοφόρων ή δούλων, ανθρώπων ή θεών» (Αποκάλυψις Ιωάννου, σ. 217).
Σκεφτείτε τώρα και συνδυάστε όλα τα παραπάνω. Ο συγγραφέας, κινείται στο
γενικότερο «αποκαλυπτικό» ρεύμα της εποχής. Ο «κακός» άπιστος κόσμος και στον
αντίποδα οι πιστοί. Το «κράτος» και στον αντίποδα οι χριστιανικές κοινότητες. Το
«αντίθεο» θέλημα του αυτοκράτορα και στον αντίποδα το άγιο θέλημα του Θεού. Ο
χριστιανός νιώθει ξένος μέσα σε έναν κόσμο «εχθρικό» για αυτόν. Διαβολικό. Σε
έναν κόσμο όπου τα ερίφια είναι ανακατεμένα με τα πρόβατα, τα ζιζάνια με τον σίτο.
Μέσα στην κοινότητα όμως λαμβάνει θάρρος. Βρίσκει «αδελφούς», ομοϊδεάτες. Οι
ομάδες συσπειρώνονται εξαιτίας του φόβου της επικείμενης συντέλειας και αιώνιας
τιμωρίας των απειθούντων. Το μικρό ποίμνιο του Θεού που δεν πρέπει να φοβάται,
γιατί ευδόκησε σε αυτό ο Πατέρας Θεός. Καταστροφολογία, το τέλος του κόσμου,
ερχομός Αντίχριστου. Εν ολίγοις, ψυχολογία σέκτας.
Στο Αποκ. 13,16-17 «16 καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς
πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν
αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν,17 καὶ ἵνα
μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ
τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» [16 Παρασύρει δε και πείθει όλους, τους μικρούς
και τους μεγάλους, τους πλουσίους και τους πτωχούς, τους ελευθέρους και τους
δούλους, να προσκυνήσουν το είδωλον (αυτοκράτορα) και να υποταχθούν στο θηρίον
και να τους δώσουν ανεξάλειπτον χαραγμένην σφραγίδα στο δεξί των χέρι και εις τα
μέτωπά των, όπως γίνεται με τους δούλους, 17 Και δια να θλίψη και ταλαιπωρήση
τους Χριστιανούς, πειθαναγκάζει, κανείς να μη ημπορή να αγοράση η να πωλήση,
εκτός εκείνων που έχουν το χάραγμα και την σφραγίδα του θηρίου, η οποία σφραγίς
είναι το όνομα του θηρίου η ο αριθμός, που συμβολίζουν τα γράμματα του ονόματός
του.] Έχουμε εδώ μια πολύ σημαντική ιστορική μαρτυρία του Ιωάννη, που την
άφησαν θαμμένη στα απόκρυφα σκοτάδια της Αποκάλυψης του. Στους διωγμούς του
Δομιτιανού -ίσως και σε άλλους που ακολούθησαν- εφαρμόστηκαν περιοριστικά
μέτρα στις αγοραπωλησίες των χριστιανών. Τα μέτρα αυτά ίσχυαν μόνο για τους
Ιουδαίους χριστιανούς, που δεν προσκυνούσαν αγάλματα και εικόνες, των θεών της
αυτοκρατορίας, τα σύμβολα και τον αυτοκράτορα. Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα ούτε να
πουλούν ούτε να αγοράζουν αγαθά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβιώσουν.
Οι οπαδοί του Παύλου, που δήλωναν υποταγή στις αρχές της εξουσίας υπακούοντας
τις προτροπές και παραινέσεις του και δέχονταν να κάνουν προσευχές και δεήσεις
στις αρχές και εξουσίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να υποτάσσονται τυφλά
(Ρωμ. 1-7) δεν ίσχυαν τέτοια περιοριστικά μέτρα.
Το χάραγμα ισοδυναμεί και με χρίσμα.
Συνεπώς, ούτε το «χάραγμα» είναι προφητεία. Είναι μια συμβολική εικόνα παρμένη
από αυτό που γνωρίζει ότι γινόταν στην εποχή του και από «ιερά» κείμενα.
γ) Η σκόπιμη ασάφεια του 666 και τρείς βασικές παρερμηνείες των θρησκευτικών
οργανώσεων
«Εν τη ιστορία της παγκοσμίου γραμματείας είναι ζήτημα, εάν υπάρχει βιβλίον
περισσότερον ερμηνευθέν και παρερμηνευθέν παρ’ όσον η ημετέρα Αποκάλυψις»
(Αποκάλυψις Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 38).
Άλλος ένας μύθος που καταρρίπτεται από μια ενδελεχή έρευνα, είναι το κωδικός
αριθμός «666».
καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς
πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς
χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ
πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος
αὐτοῦ. ῟Ωδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς
γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´.
(Αποκάλυψη, 13:16-18)
Το «θηρίο» θεωρείτε ότι είναι ο «αντίχριστος». Σύμφωνα με τα γραφόμενα της
«Αποκάλυψης», θα εφαρμοστεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα κατά το οποίο
όποιος δεν έχει χαραχτεί στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο, δεν θα μπορεί ούτε να αγοράσει
ούτε να πουλήσει. Να προσέξουμε ότι η επίμαχη περικοπή αναφέρεται ρητά σε
«χάραγμα». Σε κάτι, δηλαδή, που χαράσσεται στο δέρμα. Ούτε σε ταυτότητες (καθώς
είναι είδος εντύπου ή κάρτας), ούτε σε τσιπ (το τσιπ εμφυτεύεται, δεν χαράσσεται).
Αν και υποτίθεται ότι όλα αυτά είναι «αποκάλυψη» για όσα πρέπει να γίνουν
γρήγορα, που δίνει ο Θεός στον Ιησού, και ο Ιησούς στους δούλους του (έτσι
ονομάζονται οι πιστοί, «δούλοι»), τα οποία τα απέστειλε δια του αγγέλου του, στην
πραγματικότητα τίποτα δεν φανερώνει. Περισσότερο συσκοτίζει και διατηρεί μια
ομιχλώδη ατμόσφαιρα που βολεύει, παρά μας δίνει να καταλάβουμε.
Αυτό που θα χαραχθεί στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο (το «χάραγμα»), θα είναι το όνομα
του θηρίου ή ο αριθμός του ονόματός του. Ποιο είναι το όνομα αυτό; Καμία σαφής
απάντηση. Αντί αυτού, μας δίδεται ένας αριθμός. Ο αριθμός μας δίδεται υπό μορφή
γραμμάτων, διότι αυτό είναι το ελληνικό σύστημα αρίθμησης. Αυτό που
χρησιμοποιούμε σήμερα, είναι το αραβικό. Τα γράμματα «χ», «ξ», «ς», σημαίνουν
αντίστοιχα τους αριθμούς «600», «60», «6». Δηλαδή, «666». Το όνομα λοιπόν του
«θηρίου» προκύπτει από τον συνδυασμό των γραμμάτων που μεταφραζόμενοι σε
αριθμούς, πρέπει να μας δίνουν άθροισμα 666. Όπως καταλαβαίνουμε, πλήθος
ονομάτων μπορεί να μας δώσει άθροισμα 666. Επομένως, πλήθος οι υποψήφιοι
«αντίχριστοι». Στην ουσία, δεν μας είπε τίποτα. Δεν μας αποκάλυψε τίποτα. Δεν μας
προφήτεψε τίποτα.
«Περί δε του αριθμού τούτου και του υπονοουμένου ανθρώπου έχουσι μεν έκπαλαι
αναρίθμητα υποτεθή και γραφή, ουδεμία δε όμως ικασία δεν έχει αποδειχθεί εντελώς
βάσιμος, δι’ ο και εξακολουθεί ενταύθα ακατάπαυστως η κατά το μάλλον ή ήττον
φαντασιοκοπική παραγωγή» (Αποκάλυψις Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 218).
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο Ειρηναίος της Λυών, είχε προτείνει το όνομα
«ΛΑΤΕΙΝΟΣ», ως ένα πιθανό όνομα του αντίχριστου. Δηλαδή: 30 + 1+ 300 + 5 + 10
+ 50 + 70 + 200 = 666.
Ακόμα πρέπει να προσέξουμε ένα δεύτερο σημείο που παρερμηνεύουν οι ηγέτες των
οργανώσεων αυτών (είτε ορθόδοξων είτε ετερόδοξων), ότι πρώτα εμφανίζεται ο
αντίχριστος (μάλιστα «αποκαλύπτεται» ο ίδιος- δεν τον ανακαλύπτουν με
υπολογισμούς), και έπειτα εφαρμόζεται το χάραγμα. Άρα, χωρίς την εμφάνιση του
αντίχριστου, το υποτιθέμενο χάραγμα δεν υπάρχει!
Σε άλλο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται: «καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ
ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς
ἀνομίας• μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ
ἄνομος ὃν ὁ κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ
ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτού» (Β΄ προς Θεσσαλονικείς, 2:6-8).
Συνεπώς, δεν έχει νόημα ο αριθμός «666» που μας δίνεται ως κωδικός αριθμός του
ονόματος του αντίχριστου. Από την στιγμή που (υποτίθεται) ότι θα αποκαλύψει ο
ίδιος τον εαυτό του, η πληροφορία της Αποκαλύψεως μας είναι άχρηστη. Βέβαια,
αλλού απευθύνεται ο Ιωάννης, αλλού ο άγνωστος συγγραφέας της «Β΄ προς
Θεσσαλονικείς» επιστολής. Ο ένας δεν έχει υπόψη του την συγγραφή του άλλου.
Ένα τρίτο σημείο, είναι ότι από την στιγμή που ο αριθμός είναι «αριθμός ανθρώπου»,
άρα το θηρίο είναι άνθρωπος/οι. Ούτε μια κατάσταση, ούτε μια περίοδος, ούτε ένα
σύστημα.
δ) Ορισμένα χειρόγραφα όμως γράφουν «616»…
Αν αναλογιστούμε ότι σε ορισμένα χειρόγραφα ο αριθμός του «θηρίου» είναι το
«616» ή διαφορετικά το «χις» ή «χιc» ή «χιστ», τότε καταρρέει το παν. Για
παράδειγμα, στο αρχαιότερο διατηρημένο χειρόγραφο της Αποκάλυψης με αριθμό
115, που χρονολογείται μεταξύ του 225- 275 κ.ε. Ή στον κώδικα Εφραίμ του 5ου
αιώνα, και στην λατινική έκδοση του Τυχωνίου, γύρω στο 390 κ.ε.
Ο Έρμαν Μπάρτ αναφέρει σχετικά: «Μερικά αρχαία χειρόγραφα του βιβλίου της
Αποκάλυψης δίνουν διαφορετικό αριθμό για το θηρίο. Σε αυτά, είναι 616 και όχι
666» (Η Καινή Διαθήκη, μια ιστορική εισαγωγή, σ. 408).
Αλλά και ο Μπρατσιώτης: «Επίσης αξιούται πολλής προσοχής η ήδη εν χειρογράφοις
της εποχής του Ειρηναίου φερομένη και υπό τούτου μνημονευομένη γραφή 616»
(Υπόμνημα στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, σ. 218).
Επομένως, λαμβάνοντας την μαρτυρία του Ειρηναίου (185 κ.ε.) ότι ήδη στην εποχή
του υπήρχαν χειρόγραφα που είχαν το 616 αντί του 666, πάμε πολύ πιο πίσω στην
χρονολόγηση από το αρχαιότερο χειρόγραφο που διαθέτουμε σήμερα.
Η ΤΡΙΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη του παρουσιάζει και περιγράφει τις τρείς δυνάμεις του
Κακού, τους τρείς επικίνδυνους και θανάσιμους εχθρούς της αυθεντικής εκκλησίας
του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και των μαθητών του και των εκκλησιών που ιδρύσανε
και που απειλώνταν να διασπαστούν και να εξαφανιστούν. Για τις δύο πρώτες απ'
αυτές τις δυνάμεις γίνεται απόλυτα σαφής. Η πρώτη και μεγαλύτερη είναι ο Σατανάς
ή Διάβολος που είναι δύναμη υπερφυσική και παραπλάνα όλη την οικουμένη, είναι
δηλαδή ο κοινός εχθρός όλων των λαών της γης. Η δεύτερη δύναμη του Κακού είναι
το μεγάλο θεριό της εποχής εκείνης με τα επτά κεφάλια, τα δέκα κέρατα και τα δέκα
διαδήματα, η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που προστάτευε την ειδωλολατρία
και με την δύναμη του Σατανά και πολεμούσε τους πιστούς δούλους του Θεού, τους
αυθεντικούς Ιουδαίους Χριστιανούς και τους ανάγκαζε να προσκυνούν τα είδωλα και
τον Αυτοκράτορα και να θυσιάζουν σε αυτά. Η τρίτη δύναμη του Κακού είναι το
Θηρίο (666 ή 616).
Τελικά, ποιος είναι το Θηρίο (666 ή 616);
Ήδη ο Ιωάννης τον αποκαλύπτει! «καὶ ἐπείρασας τοὺς λέγοντας ἑαυτοὺς ἀποστόλους
εἶναι, καὶ οὐκ εἰσί, καὶ εὗρες αὐτοὺς ψευδεῖς·» (Αποκ. 2,2, 16,13, 19,20, 20,10)
δηλαδή ο ψευδοπροφήτης, ο ΠΑΥΛΟΣ και οι οπαδοί του.
Γιατί όμως τον Παύλο αποκαλεί Ψευδοπροφήτη, και τους οπαδούς του Θηρίο;
1) ΔΕΝ ήταν μαθητής του Ιησού και δεν τον κάλεσε ως απόστολό του (αυτοχρίστηκε
και αυτοσυστηνόταν έτσι, ενώ ποτέ κανένας μαθητής του Ιησού δεν τον
αποδέχθηκαν) «καὶ ὅτι οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς, καὶ ἐπείρασας τοὺς λέγοντας
ἑαυτοὺς ἀποστόλους εἶναι, καὶ οὐκ εἰσί, καὶ εὗρες αὐτοὺς ψευδεῖς·» [= και ότι χάρις
εις την ηθικήν σου ευαισθησίαν δεν ημπορείς να ανέχεσαι τους κακούς. Και δι' αυτό
ηρεύνησες με προσοχήν και εδοκίμασες εκείνους, που λέγουν τους εαυτούς των
αποστόλους χωρίς να είναι, και τους ευρήκες ψευδείς] (Αποκ. 2,2). Οι μαθητές του
Ιησού δεν πίστεψαν ποτέ την αντιφατική ιστορία της κλήσης και μεταστροφής του.
Όταν ο Ιωάννης μιλούσε για αποστόλους πάντα εννοούσε μόνο τους 12 μαθητές του,
που πήραν μέρος στην φώτιση του ''Αγίου Πνεύματος'' την Πεντικοστή. (Αποκ.
21,14).
2) ΔΕΝ άκουσε το κήρυγμά και τους λόγους του Ιησού (ευαγγέλιό του) ούτε έζησε
μαζί του.
3) ΔΕΝ έλαβε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, η οποία σημειωτέων δεν
μεταβιβάζετε σε τρίτους (πραξ. αποστ. 8, 5-17).
4) Κήρυττε σε εθνικούς (ειδωλολάτρες), πράγμα που ο ίδιος ο Ιησούς είχε ρητά
απαγορέψει (οι αναφορές του σε έθνη αφορούσαν αποκλειστικά τις 12 φυλές του
Ισραήλ).
5) Κήρυττε σε απερίτμητους και δεν τους περιτομούσε, δηλαδή νόθευε την φυλετική
καθαρότητα των Εβραίων (εθνική προδοσία) και πρόσβαλε την αγία θρησκεία τους
(θρησκευτική αποστασία) (ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς περιτμήθηκε).
6) Κήρυττε και διαστρέβλωνε την αυθεντική διδασκαλία του Ιησού δημιουργώντας
την δικά του αίρεση ενάντια στην διδασκαλία του ίδιου του Ιησού, του Πέτρου
(Κηφά), των αυθεντικών μαθητών του Ιησού, του Απολλώς κ.α. «λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι
ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ
Χριστοῦ.» [= Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλων να παρουσιάση
ανώτερον τον εαυτόν του από τους άλλους (εννοεί την διδασκαλία του), λέγει• “εγώ
μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Άλλος λέγει• “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος•
“εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”(Πέτρου), και άλλος• “εγώ είμαι μαθητής του
Χριστού” δηλαδή της αυθεντικής χριστιανικής διδασκαλίας.] (Α' Κορ. 1,12)
7) Κήρυττε το δικό του ευαγγέλιο που ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα (κανονικά
ή μη) ευαγγέλια, μετά από δήθεν αποκάλυψη του «11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ
εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ
παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ
Χριστοῦ». [= 11 Σας γνωρίζω λοιπόν, αδελφοί, ότι το ευαγγέλιο που κηρύχτηκε από
εμένα δεν είναι ανθρώπινο. 12 γιατί ούτε εγώ το παράλαβα ούτε το διδάχτηκα από
άνθρωπο, αλλά με αποκάλυψη Ιησού Χριστού.] (Γαλ. 1, 11-12) ενώ αναθεμάτιζε όλα
τα υπόλοιπα ευαγγέλια που είχαν υπάρξει πριν το δικό του ή θα γραφούν υστερότερα
(από το ~50-60 μ.χ. καθώς και τα κανονικά που δεν είχαν γραφεί ακόμα - γράφηκαν
δεκαετίες μετά), και επαινεί τους οπαδούς τους για την γρήγορη μεταστροφή τους, «6
Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ
εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, 7 ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ
θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. 8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ
οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς
προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε,
ἀνάθεμα ἔστω». [= 6 Θαυμάζω γιατί έτσι γρήγορα μετατοπίζεστε από εκείνον που
σας κάλεσε με τη χάρη του Χριστού σε άλλο ευαγγέλιο, 7 που δεν είναι άλλο παρά
μόνο είναι μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το ευαγγέλιο του
Χριστού (εννοεί το δικό του). 8 Αλλά και αν εμείς ή άγγελος από τον ουρανό σας
ευαγγελίζει άλλο εκτός από αυτό που σας ευαγγελίσαμε, ας είναι ανάθεμα. 9 Όπως το
έχουμε προείπει και τώρα πάλι το λέω: αν κάποιος σας ευαγγελίζει άλλο εκτός από
αυτό που παραλάβατε, ας είναι ανάθεμα]. (Γαλ. 1, 6-9)
8) Οι Ιουδαίοι χριστιανοί οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού και των 12
μαθητών του, που ο ίδιος ο Θεός τους είχε επιλέξει από παλιά ''να βαστάζουν το
όνομά του'', όταν έμαθαν για τα αιρετικά και διαστρεβλωτικά έργα και τις ημέρες του
Παύλου στις περιοχές της Ασίας και της Ελλάδας και κατάλαβαν τις πραγματικές
προθέσεις του, αποπειράθηκαν να τον θανατώσουν στα Ιεροσόλυμα. Οι εξαγριωμένοι
Ιουδαίοι χριστιανοί, ανάμεσά τους οι οπαδοί του Ιάκωβου, του Ιωάννη και των άλλων
μαθητών του Ιησού, τον έσυραν βίαια έξω από τον Ναό, έκλεισαν τις πόρτες του, για
να μην μολυνθεί ο ιερός χώρος από το αίμα του, και ήταν έτοιμοι να τον λιντσάρουν
και να τον θανατώσουν, όταν έφθασαν εκεί οι στρατιώτες του Ρωμαίου χιλίαρχου και
τον έβγαλαν από τα χέρια του μανιασμένου όχλου (Πράξεις ΚΑ', 20-21 και 30-32).
Αργότερα μερικοί Ιουδαίοι, πάνω από σαράντα όταν διαπίστωσαν ότι ο χιλίαρχος
ήθελε να τον σώσει, ορκίστηκαν ότι δεν θα φάνε και δεν θα πιούν μέχρι να
σκοτώσουν τον αιρεσιάρχη Παύλο. (Πράξεις ΚΓ', 12-13)
9) Έλεγε ψέματα, «εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς
τὴν δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι» [= «Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ
και της και ασυνέπειας μου η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ,
γιατί ακόμη κατακρίνoμαι και δικάζομαι ως αμαρτωλός;], ενώ η διδασκαλία του
ήταν, ''ακάρθατα πνεύματα (ψέματα)'' «Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ
ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία
ἀκάθαρτα, ὡς βάτραχοι». (Αποκ. 16,13 )
10) Κατηγορούσε το Πέτρο τον αυθεντικό μαθητή του Ιησού, «11 ῞Οτε δὲ ἦλθε
Πέτρος εἰς ᾿Αντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν». [=
11 Όταν όμως ήρθε ο Κηφάς στην Αντιόχεια, του αντιστάθηκα κατά πρόσωπο, γιατί
ήταν αξιοκατάκριτος.»]. (Γαλ. 2, 11)
11) Ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον Πέτρο ούτε συμφωνούσε ποτέ με τους άλλους
μαθητές του Ιησού. Η εορτή της εκκλησίας στις 29/6 είναι μια μεταγενέστερη
προσπάθεια του 12ου αιώνα προκειμένου να ισορροπήσει την διαφωνία τους. Η
μερική σύμπτωση απόψεων που παρατηρείται στην Β' Πέτρου επιστολή είναι
απατηλή αφού η επιστολή αυτή είναι πλαστή και ψευδεπίγραφη.
12) Οι εθνικοί (και μη αυθεντικοί και νόμιμοι αποδέκτες της διδασκαλίας του Ιησού),
απερίτμητοι, οπαδοί της αίρεσης του Παύλου αυξάνονταν (Θέριευαν) όπου το θηρίο
αυτό θα αναδυόταν από τα βάθη της θάλασσας (τις εκκλησίες που ίδρυσε στις πόλεις
της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γύρω από την μεσόγειο θάλασσα) και θα απαιτούσε
παγκόσμια υποταγή σε βάρος της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού στην Ιερουσαλήμ
και των μαθητών του που συνεχώς μειωνόταν. Οι οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας
του Ιησού τελικά διαλύθηκαν από τους οπαδούς της αίρεσης του Παύλου στα μισά
του 2ου αιώνα, επιβίωσαν μόνο κάτι μικρές ομάδες στην Συρία για 150 περίπου
χρόνια και μετά διασπάστηκαν και εξαφανίστηκαν. Σήμερα όλες οι χριστιανικές
εκκλησίες είναι της αίρεσης του Παύλου όπου δεν έχουν καμία σχέση της αυθεντικής
διδασκαλίας και εκκλησίας του Ιησού. Τόσο ο Ψευδοπροφήτης (ο Παύλος) καθώς και
οι οπαδοί του (το θηρίο, δηλαδή όλοι οι σημερινοί χριστιανοί) μαζι με τον διάβολο
[«καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου,
ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς
εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»] (Αποκ. 20,10), θα βασανισθούν ημέρα και νύκτα,
αιώνια στην κόλαση σε λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. (Ο Ιωάννης στο κεφ. 14,
1-5 αναφέρει ότι θα σωθούν μόνο 144000 άντρες (12000 περιτμημένους άντρες, από
κάθε μία από τις 12 φυλές του Ισραήλ, παρθένοι, αμόλυντοι από γυναίκες (οι
γυναίκες στον Ιουδαϊσμό και στον χριστιανισμό είναι αποξιωμένες σε άτομα
δεύτερης κατηγορίας) (sic), και αγνοί στην ψυχή και έχοντες την αυθεντική πίστη
στην διδασκαλία του Ιησού). Ο αριθμός 144000 στην εποχή του Ιωάννη φαινόταν ένα
τεράστιο πλήθος μια που «ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστιν».
13) Είχε την ιδιότητα του πολίτη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (της μεγάλης πόρνης,
κατά τον Ιωάννη) την οποία την απέκτησε κληρονομικά από προδοσία. Για να
αποκτήσει κάποιος μη Ρωμαίος την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη ή έπρεπε να την
αγοράσει έναντι μεγάλου ποσού ή να την αποκτήσει με εκδούλευση (η οικογένεια του
Παύλου ήσαν φτωχοί σκηνοποιοί). Η παράδοση μαρτυρεί ο παππούς του είχε
βοηθήσει τους Ρωμαίους στην κατάληψη της Ιουδαίας. Είχε επίσης στενές σχέσεις με
την οικίαν του Καίσαρος «ἀσπάζονται ὑμᾶς πάντες οἱ ἅγιοι, μάλιστα δὲ οἱ ἐκ τῆς
Καίσαρος οἰκίας». [= Σας χαιρετούν όλοι οι Χριστιανοί, που ευρίσκονται εις την
Ρώμην, μάλιστα δε αυτοί που ανήκουν και ευρίσκονται εις την οικίαν του Καίσαρος].
(Φιλιπ. 4,22)
14) Κήρυττε, προέτρεπε και ζητούσε από τους οπαδούς του να υπακούν,
υποτάσσονται, προσκυνούν, αποδέχονται να πληρώνουν φόρους και τιμούν τον
αυτοκράτορα και την εξουσία της Ρώμης, «1 Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις
ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ
Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν. 2 ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ
ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται. 3 οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ
φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν. θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ
ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς· 4 Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν.
ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός
ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι. 5 διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ
μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησίν. 6 διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους
τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες. 7 ἀπόδοτε οὖν
πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν
φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν». [= 1 Καθε άνθρωπος, ας υποτάσσεται εις τας
ανωτέρας εξουσίας της πολιτείας, τους άρχοντας δηλαδή, που είναι φορείς αυτής της
εξουσίας• διότι δεν υπάρχει εξουσία μέσα εις την κοινωνίαν, που να μη απορρέη από
τον Θεόν• οι άρχοντες, που ασκούν σήμερον τας εξουσίας, έχουν ταχθή από τον
Θεόν. 2 Ωστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτίθεται εις την διαταγήν
του Θεού• δι' αυτό δε και όσοι αντιτάσσονται θα επισύρουν επάνω τους την τιμωρίαν,
που τους πρέπει. 3 Διότι οι άρχοντες (που διατάσσουν το ορθόν) δεν εμπνέουν φόβον
δια τα καλά έργα, που υποβοηθούν την ζωήν και την πρόοδον της κοινωνίας, αλλά
δια τα κακά έργα και τους κακούς• θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν των
αρχόντων; Πράττε το αγαθόν και θα έχης έπαινον από αυτούς. 4 Διότι ο άρχων είναι
υπηρέτης του Θεού δια το αγαθόν, το ιδικόν σου και των άλλων. Εάν όμως πράττης
το κακόν, τότε να φοβήσαι, διότι δεν φέρει ματαίως και ανωφελώς ο άρχων την
μάχαιραν, το δικαίωμα δηλαδή να δικάζη και να τιμωρή. Την φέρει δια να επιβάλλη
τιμωρίας, και τας πλέον αυστηράς ακόμη, διότι είναι υπηρέτης Θεού, εκδικητής υπέρ
του αγαθού και εναντίον του κακού, δια να επιβάλλη την πρέπουσαν τιμωρίαν στους
κακοποιούς και παραβάτας. 5 Δι' αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε, όχι μόνον δια
τον φόβον της τιμωρίας, αλλά και από σεβασμόν προς την συνείδησίν σας, η οποία
επιβάλλει, όπως και ο Θεός διατάσσει, αυτήν την υποταγήν. 6 Δι' αυτό άλλωστε και
καταβάλλετε φόρους στους άρχοντας, διότι αυτοί είναι υπηρέται του Θεού, που
αφήκαν κάθε άλλο ατομικόν των έργον, δια να ασχολούνται και επαγρυπνούν
συνεχώς εις την εκπλήρωσιν του καθήκοντός των. 7 Λοιπόν να αποδίδετε εις όλους
αυτούς, που κατέχουν εξουσίας, τας οφειλάς σας• εις εκείνον που εισπράττει τον
φόρον, αποδώσατε τον φόρον• εις εκείνον που έχει καθήκον να εισπράττη τον
τελωνειακόν δασμόν, αποδώσατε αυτόν τον δασμόν• εις εκείνον που του ανήκει ο
σεβασμός, όπως είναι τα δικαστικά και εκτελεστικά όργανα της Πολιτείας,
αποδώσατε τον σεβασμόν• εις εκείνον που κατέχει ανώτερα αξιώματα και του πρέπει
ιδιαιτέρα τιμή, αποδώσατε αυτήν την τιμήν.] (Ρωμ. 13, 1-7)
15) Ήταν φανατικός φαρισαίος, μαθητής του φαρισαίου νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ
όπου ο ίδιος ο Ιησούς, χαρακτήριζε τους φαρισαίους ως, ''υποκριτές, τυφλούς
οδηγούς, μωρούς και τυφλούς, δολοφόνους προφητών, γεννήματα εχιδνών'' κ.α.
(Ματθ. ΚΓ', 13-33) και συμβούλευε τους μαθητές του να προσέχουν και να μην
ξεγελαστούν ποτέ από τα λόγια και την συμπεριφορά οποιοδήποτε Φαρισαίου, που
δεν έχει αναμορφωθεί έμπρακτα ιδεολογικά και μετανοήσει πραγματικά ώστε να
δεχθεί ανεπιφύλακτα το κήρυγμά του και να μην το διαστρεβλώνει. (Ματθ. ΚΓ' 26) Ο
Παύλος ουδέποτε αποποιήθηκε την ιδιότητα του φαρισαίου και το ανάφερε με
υπερηφάνεια στις επιστολές του ακόμα και μετά την δήθεν μεταστροφή του.
16) Κατάργησε, τα κοινά συσσίτια, το σύστημα της κοινοκτημοσύνης, και τον
κοινοβιακό χαρακτήρα της αρχέγονης χριστιανικής εκκλησίας και αντί γι' αυτά
καθιέρωσε το μυστήριο της θείας ευχαριστίας και την θεία κοινωνία (μετάληψη) των
πιστών σε ανάμνηση του μυστικού δείπνου και για καταγγελία της σταύρωσης του
Ιησού (Α' Κορ. 11,20-26) αντιγράφοντας τα μυστήρια του Μίθρα.
17) Μετέτρεψε την Εβραϊκή Προπατορική Παρακοή στο μέγιστο, κληρονομικό και
αιώνιο Προπατορικό Αμάρτημα που ούτε η θυσία του Ιησού δεν μπόρεσε να
καταργήσει, φορτώνοντας τον άνθρωπο με μόνιμες ενοχές.
18) Εισήγαγε το δόγμα του Προκαθορισμού, με συνέπεια να στερεί την αυθεντική
εκκλησία του Ιησού και των μαθητών από το σωτηριακό έργο της.
19) Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν εργάζονταν και υποχρέωναν τις εκκλησίες να
πληρώνουν τα έξοδα μετακινήσεών τους, την διαμονή τους και την διατροφή τους.
(Α' Κορ. 9,4-7 και 9,11-14) και 9 Ἔγραψα τῇ ἐκκλησίᾳ· ἀλλ᾿ ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν
Διοτρεφὴς οὐκ ἐπιδέχεται ἡμᾶς. 10 διὰ τοῦτο, ἐὰν ἔλθω, ὑπομνήσω αὐτοῦ τὰ ἔργα ἃ
ποιεῖ, λόγοις πονηροῖς φλυαρῶν ἡμᾶς· καὶ μὴ ἀρκούμενος ἐπὶ τούτοις οὔτε αὐτὸς
ἐπιδέχεται τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς βουλομένους κωλύει καὶ ἐκ τῆς ἐκκλησίας
ἐκβάλλει. [= 9 Έγραψα εις την Εκκλησίαν δια το καθήκον αυτό της φιλοξενίας. Αλλ'
ο Διοτρεφής, (Παύλος) που επιδιώκει να κατέχη τα πρωτεία επί των μελών της
Εκκλησίας, δεν με δέχεται ως πρεσβύτερον, ως απόστολον του Χριστού (τον Ιωάννη
και τους εξ Ιουδαίων περιτμημένους οπαδούς του πιστούς στην αυθεντική διδασκαλία
του Ιησού). 10 Δια τούτο, εάν έλθω προς σας, θα υπενθυμίσω ενώπιον όλων τα έργα,
τα οποία πράττει φλυαρών εις βάρος μας και κατηγορών ημάς με ανόητα και
κακόβουλα λόγια. Και μη αρκούμενος εις αυτά ούτε ο ίδιος δέχεται να φιλοξενή τους
περιοδεύοντας δια το κήρυγμα του Ευαγγελίου αδελφούς, αλλά και τους εμποδίζει.
Και αν αυτοί επιμείνουν στο καθήκον της φιλοξενίας, τους διώχνει έξω από την
Εκκλησίαν (του)] (Γ' Ιω. 1, 9-10)
20) Συναναστρεφόταν και συνεργαζόταν με ανθρώπους που δεν τηρούσαν τον νόμο
του θεού και γενικά με πρόσωπα που είναι εχθροί των εκλεκτών του Θεού.
21) Κυκλοφορούσε με γυναίκες (συνήθως ύποπτες) όπου τον προστάτευαν και τον
χρηματοδοτούσαν (άρμεγε) (Α' Κορ. 9,5) που τίς θεωρούσε ως τα ευκολότερα,
εύπιστα και αφελή θύματα, όπως την Φοίβη από τις Κεγχρεές (Ρωμ.16,2), την
πορφυροπώλις Λυδία (Πραξ. Αποστ. 12,13), την Ευωδία και την Συντύχη (Φιλιπ. 4,2)
καθώς και άλλες.
22) Ήταν Γνωστικός, στις επιστολές και στο κήρυγμά του χρησιμοποιούσε
γνωστικούς όρους όπως, Πλήρωμα, Αιώνας, Βυθός κ.α.
23) Ο Παύλος Έκαψε την Ρώμη! Και έγινε αφορμή να αρχίσουν οι διωγμοί των
χριστιανών.
erevoktonos.blogspot