Δραπέτης στον Άδη

Ήρθαν και απόψε

Τα κάγκελα χτυπούν

Ακούω τα δόντια τους να τρίζουν

Τακούνια να χτυπούν

Ρίχνουν μια ματιά

Φεύγουν, βαριεστημένοι

Πάνε στον επόμενο

Δίχως να πουν κουβέντα

Μουρμουρητά

Σχόλια, κουτσομπολιά

Φάλτσα γέλια, ξερές αναπνοές

Ούτε ένα τραγούδι

Μου πήραν τα τραγούδια

Τόσα «σ’ αγαπώ»

Που να τα πω;

Μου πήραν την ποίηση

Μάτια στεγνά

Κόρες στενεμένες

Ζέστη, φώτα κίτρινα

Κρύες, λευκές φλόγες

Μου πήρανε τη νύχτα

Τη γλύκα της μοναξιάς

Τη νοσταλγία στο σκοτάδι

Τις βουβές κουβέντες με τον Ωρίωνα

Η ανάσα πέφτει στο σίδηρο

Δεν χωράνε τα πνευμόνια

Φουσκώνουν

Σπάνε τα πλευρά

Αέρας υγρός

Αέρας ξηρός

Αέρας αποπνικτικός

Αέρας δίχως οξυγόνο

Τρέμουν τα πόδια

Τακούνια χτυπάνε τις πλάκες

Σπάζουν τσιμέντα και πέτρες

Κολλάνε στις λάσπες

Μου πήραν το δρόμο

Τα στενά σοκάκια

Τις βόλτες στην έρημη πόλη

Τους μεθυσμένους, τους αλήτες, τα πρεζάκια

Πρησμένες κοιλιές

Πρησμένα χείλη

Δόντια γαμψά

Σπασμένες ψυχές

Μου αφήσαν μια κλεψύδρα

Γεμάτη αίμα

Αδειάζει, στάλα-στάλα

Στα διψασμένα χείλη της αβύσσου

Φωτιά

Λιώνει το σίδηρο

Πάγος

Ραγίζει η γη

Δάκρυα

Πέφτουν στον πάγο

Καπνός

Τυλίγει τον κόσμο

Θάνατος

Θάνατος

Θάνατος

Θάνατος

Ο φλοίσβος της θάλασσας

Ένας λύκος ουρλιάζει

Γέμισαν τα μάτια σελήνη

Βρέχει αστέρια, βρέχει ασήμι

Ανάμεσα σε δύο γαλαξίες

Στις ρωγμές του στερεώματος

Σε ένα παγκάκι

Χαράσσω το όνομα μου

Πλάι μου κάθισε ο Σίσυφος

Μαζί του η Μέδουσα

Να και οι Δαναΐδες

Γύρω από τον Τάνταλο χορεύουν

Σε ένα παγκάκι
Στο σύνορο της Λήθης και της Ύπαρξης

Χάραξα το όνομα μου

Και το τελευταίο «Σ’ αγαπώ»