ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝ.

ΧΑΝΤΖΟΣ
ΣΤΗΝ 79η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ, 16 - 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Σήμερα για άλλη μια χρονιά είμαστε εδώ, για να τιμήσουμε με το

μνημόσυνο την μνήμη και τις ψυχές των τραγικών θυμάτων ενός
από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν στην Πελοπόννησο.
Το μνημόσυνο που έγινε επαναλαμβάνεται τα τελευταία 79 χρόνια,
είναι αυτό: λειτουργία για τις ψυχές των θυμάτων και στη μνήμη τους.

Να πούμε ανοιχτά –καθαρά – αληθινά ήταν μια γενοκτονία.

Εδώ στην τραγική πηγάδα που είμαστε σήμερα δεν είναι γιορτή αλλά
μια εκδήλωση αγάπης προς τους νεκρούς μας, για να θυμηθούμε τι
έγινε εδώ τον Μαύρο Σεπτέμβριο του 1944.
Δεν είναι πολιτική συνάντηση – εκδήλωση.
Δεν είναι όμως ούτε γιορτή «μίσους», όπως αποκαλούν μερικοί
το μνημόσυνο, ίσως από αισθήματα ενοχής για το ανοσιούργημα
που έγινε εδώ τον Σεπτέμβριο του 1944. Είναι απαράδεκτο να
προσπαθούν οι θύτες να επιβάλλουν την λήθη των θυμάτων
και του εγκλήματος με ψεύδη, συκοφαντίες και ύβρεις.
Δεν μπορούν να ζητούν τη λήθη μας.

Εκείνες τις ημέρες, που ο Ελληνισμός ξέφυγε από το σκότος μιας

τριπλής Ξενικής Κατοχής, όμως μια μειονότητα ιδεολογικά
αγκυλωμένη στις πιο καταχθόνιες προσεγγίσεις της Ανθρωπότητας
έφερνε τα μαρτύρια της κολάσεως.

Το γεγονός ότι από λάθη, αλλά κυρίως από το υπέρμετρο πολιτικό

πάθος και την εγκληματικότητα μερικών που τότε βρέθηκαν σε θέσεις
1
δύναμης και ευθύνης, χάθηκαν εδώ χιλιάδες αθώες υπάρξεις,
νέοι με μέλλον και σίγουρη προσφορά στον τόπο τους και την Ελλάδα,
επιστήμονες και επιχειρηματίες απαραίτητοι για την ομαλή λειτουργία
της τοπικής κοινωνίας, παραβλέπεται τελείως από τους στρατιωτικά
ηττημένους του Ελληνικού Εμφυλίου.

Τα θύματα του Μελιγαλά που τιμώνται σήμερα ήταν αθώοι όχι μόνο
το λέω και το αναφέρω αλλά το εννοώ απόλυτα, αφού στην
συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν νέοι χωρίς καμιά συμμετοχή σε
εγκληματικές πράξεις, αλλά και τα όποια παραπτώματα κάποιων
ολίγων οφείλουμε να τα συγχωρέσουμε από τη στιγμή που
εκτελέστηκαν χωρίς να δικαστούν και όντες αιχμάλωτοι των
δολοφόνων τους.

Το 1917 εμφανίζεται ο κομμουνισμός στην Ρωσία και την επόμενη

χρονιά και στην Ελλάδα.

Ο κομμουνισμός στην Ελλάδα γεννήθηκε μέσα στο κλίμα της

προδοσίας του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία και στην Μακεδονία,
όπου οι θέσεις τους συνέπιπταν με τα γνωστά ξένα συμφέροντα.
Έλαβαν μέτρα είτε από την Κυβέρνηση Βενιζέλου και Μεταξά
με την περιθωριοποίηση του Κ.Κ.Ε. το οποίο κόμμα εκτελούσε πιστά
τις εντολές της Μόσχας, πρώτα από τον Λένιν και μετά από τον Στάλιν.

«Δεν υπάρχει καμία αντικομουνιστική θέση». Σήμερα έχουμε όλα

τα στοιχεία στην διάθεση μας που αποκαλύπτονται όλα για
εκείνα τα χρόνια.

Δυστυχώς η προπαγάνδα τους όμως λέει άλλα μέχρι και σήμερα.

Δεν ευθύνονται μόνο αυτοί αλλά θα τα πούμε καλύτερα σε λίγο.
Στην Κατοχή ο Κομμουνισμός βρήκε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί

2
την δύναμη- την αντοχή- την υπομονή – την επιμονή – το κουράγιο
την ελπίδα και το πνεύμα Αντίστασης των Ελλήνων.

Tον Απρίλιο του 1941 έρχεται η Γερμανική Εισβολή και η Ελλάδα

γίνεται υπόδουλος σε τριπλή Κατοχή Γερμανίας – Ιταλίας – Βουλγαρία.

Η Κατοχή είναι μια χαώδης ταραχώδης ταραγμένη περίοδος, μεγάλης

διάρκειας όπου εκτός από τον πατριωτισμό υπήρχε και ο πολιτικός
τυχοδιωκτισμός, η διχόνοια, η βία, και η εγκληματικότητα, αλλά πάνω
από όλα ειδικά το πολιτικό θράσος μιας μικρής μειοψηφίας που ενώ
στον πόλεμο είχε συνταχθεί με τους εχθρούς της πατρίδας μετά
θέλησε να χρησιμοποιήσει την Αντίσταση ως Δούρειο Ίππο για βίαιη
πολιτική επικράτηση.
Υπάρχουν άνθρωποι με ιδέες που θέλουν να πραγματοποιήσουν
τα σκοτεινά τους σχέδια που διακρίνονται προσπαθώντας να
επιβάλουν την εκμετάλλευση της Εθνικής Αντίστασης κατά των
Κατακτητών.

Έτσι με ομάδες και με την χρησιμοποίηση επιθέτων που ξεγελούσαν ,

όπως Εθνικός – Ελληνικός είχαν κατάφερε να παρασύρουν πολλές
χιλιάδες Έλληνες ( Στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ ).
Άρχισε λοιπόν να κυριαρχεί σε αστικά κέντρα και ύπαιθρο,
αξιοποιώντας άριστα τους κανόνες συνωμοτικότητας στους οποίους
είχε εκπαιδεύσει τα μέλη του. Όταν λοιπόν έβλεπαν πως καταλήγει
ο πόλεμος τότε αποκαλύπτεται και αρχίζει να θέλει να διαλύσει όλες
τις άλλες πατριωτικές αντιστάσεις και δυνάμεις του τόπου.

Τα κείμενα τα δικά μας δεν περιέχουν καμία ιστορική ανακρίβεια.

« Η μάχη του Μελιγαλά δεν έγινε «ανάμεσα στον ΕΛΑΣ, αντιστασιακό

στρατό του ΕΑΜ και τα Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ)»

3
Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ δεν ήσαν αντιστασιακές οργανώσεις,
αλλά ταξικές, κομματικές οργανώσεις, εξαρτώμενες από το ΚΚΕ.

Τα ονόματα τους περιείχαν καταλλήλως επιλεγμένες λέξεις –

Εθνικός- Απελευθερωτικός, Μέτωπο – και έτσι εξαπάτησαν στην αρχή
και πολλούς πατριώτες που τις πλαισίωσαν, ενώ δεν είχαν καμία σχέση
με την κομμουνιστική ιδεολογία.
Στόχος του ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ, και του ΚΚΕ που είχε τον έλεγχο, δεν ήταν
η αντίσταση στους Γερμανούς αλλά η κατάληψη της εξουσίας μετά
την αποχώρηση τους.
Το ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ ήταν εναντίον της ύπαρξης των πατριωτικών
οργανώσεων που είχαν συγκροτήσει αξιωματικοί του στρατού.
Το 1943- 1944, εστράφησαν με φανατισμό και πάθος εναντίον τους,
φονεύοντας πολλούς αξιωματικούς και τους αντάρτες τους.
Περισσότερη γνωστή είναι η περίπτωση του Συνταγματάρχη
Δημητρίου Ψαρρού, αρχηγού του 5/ 42 Συντάγματος Ευζώνων,
τον οποίον δολοφόνησαν μαζί με πλέον των 100 ανταρτών του
στις 16 Απριλίου 1944.
Στην Πελοπόννησο, την ίδια τύχη είχε νωρίτερα, το Φθινόπωρο
του 1943, η οργάνωση Ελληνικός Στρατός ( ΕΣ) και οι επικεφαλής
της, ο Ταγματάρχης Χρήστος Καραχάλιος και ο Ίλαρχος Τηλέμαχος
Βρεττάκος.

Χρησιμοποιούσαν όλοι οι σφαγείς του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ

ψευδώνυμα στην κατοχή για να διαφύγουν την τιμωρία των
εγκλημάτων τους.
Η Πελοπόννησος ήταν γεμάτη « Καπεταν Ατρόμητους» οι οποίοι
αντί να πολεμούν τους Γερμανούς έσφαζαν γυναικόπαιδα
από το φθινόπωρο του 1943.

4
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι υπεύθυνος για το ότι αιματοκύλησε την
Πελοπόννησο ως ηθικός υπεύθυνος χιλιάδων εγκλημάτων την περίοδο
1943- 1944 που έδρασε εκεί.

Αν αυτό δεν είναι προσβολή της μνήμης των θυμάτων?? Τι είναι??

Στην καρδιά της Κατοχής 1943, έχουμε την εμφάνιση

του Κατοχικού Εμφυλίου.

Mε το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ να μάχονται τις άλλες Αντιστασιακές

Οργανώσεις και στις περιοχές που νικούν να λειτουργούν κανονικά
στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων.

Την δε άνοιξη και το καλοκαίρι του 1944, όταν πλέον η ήττα

της Γερμανίας φαινόταν καθαρά να πλησιάζει, χιλιάδες Έλληνες που
κινδύνευαν από το μαχαίρι των κομμουνιστών άρχισαν να
κατατάσσονται στα αντικομουνιστικά Τάγματα Ασφαλείας που
οργάνωσε η Κατοχική Κυβέρνηση και όπλισαν οι Γερμανοί.

Ενώ οι Γερμανικές Δυνάμεις αποχωρούν και κατευθύνονται βόρεια

προς Πάτρα και Κόρινθο τελείως ατουφέκιστες, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ
κινούνται νότια, με πρόσθεση να λύσουν με τα όπλα τους πολιτικούς
λογαριασμούς τους με τα Τάγματα Ασφαλείας.

Ότι έγινε μετά την “νίκη” και την είσοδο του ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά
την Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου 1944, δεν υπάρχει βαθμός σύγκρισης
που ακολούθησαν σε βιαιότητες, Λαοδικεία, εκτελέσεις οπλιτών
και αμάχων, άγριο πλιάτσικο, κλπ. , ούτε μετά τις μάχες στον Πύργο
και της Καλαμάτα.
Η τιμή, η υπόληψη, η περιουσία, και η ζωή χιλιάδων αθώων ψυχών
που είχαν συγκεντρωθεί στην πόλη με ότι πολύτιμο είχαν λόγω του
φόβου που κυριαρχούσε, ήταν πλέον στην απόλυτη δικαιοδοσία
5
των νικητών και των φίλων τους.
Στον Μελιγαλά ο Βελουχιώτης, ο Αχιλλέας Μπλάνας, -- Γραμματέας
του ΚΚΕ Πελοποννήσου. Ο Νίκος Μπελογιάννης, Ο Ακρίτας,( Γιάννης
Φράγκος), ο Ωρίωνας,( Γιάννης Μιχαλόπουλος ), ο Κουλαμπάς, οι
δεκάδες μόνιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ και οι λοιποί ηγέτες του ΕΑΜ
/ΕΛΑΣ / ΚΚΕ. που ήταν παρόντες, όχι μόνο δεν προσπάθησαν να
παρέμβουν αλλά είναι αυτοί που έδωσαν τη διαταγή και οργάνωσαν
το έγκλημα που ακολούθησε.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Η μεγάλη βία πού άρχισε με την είσοδο των ανταρτών στην πόλη
με αυτοδικίες εναντίον όλων οπλιτών και αμάχων και άγριο πλιάτσικο,
καθόλα απαράδεκτη.
Την επομένη ημέρα της πτώσεως του Μελιγαλά, άρχισαν οι ατομικές
και ομαδικές εκτελέσεις. Πολλοί φανατισμένοι αριστεροί έπαιρναν
από τον σωρό όποιον μισούσαν και τον εκτελούσαν.
Η Επιτροπή των Κομμουνιστών διέταζε και εκτελούσαν συνεχώς τους
θεωρούμενους ως επικίνδυνους και σημαίνοντας.
Τους εκτελούσαν έξω από το Μπεζεστένι, όπως τους Δημήτρη. Κ.
Καπότα, Δημήτρη Ι. Καπότα από την Καλλιρρόη, τους Καρβέληδες
από το Λέζι και άλλους.
Αυτά όμως που ακολούθησαν τις επόμενες πέντε ημέρες δεν έχουν
ποτέ ξαναγίνει στην Ελλάδα.
Το σημειώνω και το επαναλαμβάνω, γιατί αυτό κάνει το έγκλημα
της Πηγάδας μοναδικό και ανατριχιαστικό.

Με την παρέμβαση του Βελουχιώτη συγκροτήθηκε αμέσως Επιτροπή

Εκτελέσεων αποτελούμενη από τους :

1) Στυλιανό Διακουμο- γιαννόπουλο.

6
2) Βασίλειο Μπράβο.

3) Ιωάννη Καραμούζη.

4) Ευστάθιο Κανναβό.

5) Πανταζή Φράγκο.

6) Τάκη Δορκοφίκη.

Για να διαχειριστεί την υπόθεση των εκτελέσεων.

Τούτο δε για να πραγματοποιηθεί η τελευταία φράση του Βελουχιώτη

προς τους «παραστρατημένους Έλληνες» που θα δουν
« πως δουλεύει το αντάρτικο σπαθί στο λαιμό τους!.
( βλ. ως άνω Ν. Ζερβή, σελ. 216).
Εν κατακλείδι, πρέπει να τονιστεί πάλι, ότι ο λαός, που εν γνωρίζει το
παρελθόν του δεν έχει μέλλον.
Όσα έγραψα ( και θα συνεχίζω να το κάνω) με το χέρι στην καρδιά μου
και στην ψυχή μου, δεν αποτελούν αναμοχλεύσεις παθών και εμφύλιο
πολεμικής διάθεση.
Αντίθετα, πρόκειται για μια προσπάθεια με την ελπίδα, μήπως έστω
και τώρα οι απόγονοι των δραστών της Πηγάδας, αντιληφθούν τα
οδυνηρά και καταστροφικά σφάλματα των πατεράδων και των
παππούδων τους και μεταβούν στον τόπο του εγκλήματος και του
μαρτυρίου, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ ζητώντας συγχώρεση από τις
ψυχές των σφραγισθέντων και πουν ένα μεγάλο συγνώμη από εμάς
στους απογόνους των θυμάτων, ώστε έτσι να επέλθει μια ειλικρινής
προσέγγιση και συμφιλίωση, για το καλό της Πατρίδας μας και,
φυσικά, αποτροπή επανάληψης των συμβάντων στον Μελιγαλά
και την Πηγάδα τον Σεπτέμβριο του 1944.

7
ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΟΥ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΙ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙ
ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.

Να επιλέγονται δηλαδή ομάδες ανθρώπων από το πλήθος που ήταν

κλεισμένο χωρίς τροφή και νερό στην πανηγυρίστρα του Μελιγαλά.
το Μπεζεστένι, να οδηγούνται σε αυτόν εδώ τον τόπο δεμένοι με
καλώδια και σύρματα ημίγυμνοι, για να δολοφονούνται ή σφάζονται
υπό απάνθρωπες συνθήκες πέραν κάθε περιγραφής και φαντασίας.
Τους μετέφεραν από τον πλάγιο δρόμο του Μελιγαλά, όπου σήμερα
είναι η οδός Τσίτουρα στην μνήμη του Γυμνασιάρχη Τσίτουρα που
τον δολοφόνησαν μαζί με τον υιό του.
Έτσι έφταναν στου Νιφοραιικου – στα Παυλοπαιικα και στου Γιώργου
του Κουτρουμπή – στα Στουπαικα και του Μίμη του Παναγόπουλου
οπότε εκεί ανέβαιναν τότε την μεγάλη ανηφόρα και έβγαιναν εκεί
που είναι το σπίτι του Κωστάκη του Μανιάτη και έτσι απέφευγαν
να περάσουν από τον κεντρικό δρόμο του Μελιγαλά για την Πηγάδα.
Σφαγιάστηκαν από παιδιά ηλικίας 14 ετών μέχρι και ηλικιωμένοι
85 ετών.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν μαθητές και μαθήτριες, αγρότες,
κτηνοτρόφοι, ιερείς, Αξιωματικοί, γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές
δικηγόροι, συμβολαιογράφοι. Εκατοντάδες οικογένειες είχαν
περισσότερα από ένα μέλος τους θύμα.
Το σύνολο των σφραγισθέντων ήταν πάνω από 1.700, οι περισσότεροι
άμαχοι αφού μόνον 750 ανήκαν στο Τάγμα Ασφαλείας.
Αυτή η αλήθεια για τον Μελιγαλά δεν έπρεπε να αμφισβητείται
από κανέναν. Παρά ταύτα, ηθελημένα ή αθέλητα η παραποίηση
είναι συνεχής από συγγραφείς και δημοσιογράφους ακόμη
και σήμερα 79 χρόνια μετά.

8
Εκτιμώ και ταυτόχρονα φοβούμαι ότι εκείνοι που αρνούνται να
αναγνωρίσουν τα σφάλματά τους από το παρελθόν, και να πάρουν
μαθήματα πατριωτικής αγωγής, είναι σίγουρο ότι θα το επαναλάβουν.
Η ρητορία πολλών στην παρούσα Εθνική κρίση αυτό ακριβώς
μαρτυρεί.
Ότι δηλαδή, η πολιτική παραφροσύνη και η Εθνική Διχόνοια
που οδήγησαν στο έγκλημα του Μελιγαλά
δεν έγινε μάθημα και κτυπητό παράδειγμα προς αποφυγή.
Τα 5 ατελείωτα εικοσιτετράωρα της σφαγής στην Πηγάδα, πολλοί
έστρεψαν αλλού τα μάτια για να μην δουν.
Οι φυσικοί και πολιτικοί απόγονοι των δολοφόνων τα στρέφουν ακόμη
μακριά, αρνούμενοι να παραδεχθούν το μεγάλο έγκλημα.
Η παραποίηση του εγκλήματος στην αριστερή ιστοριογραφία είναι
απίστευτη. Επιλέγω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο, λιβελλογράφημα
του 2011, στο οποίο ο συγγραφέας γράφει κι τα εξής για το έγκλημα
της Πηγάδας :

«……Είναι το πρώτο στυγερό έγκλημα στη φαρέτρα της προπαγάνδας…

Η προπαγάνδα και οι διάφοροι ανεγκέφαλοι εθνικοφρονάδες μιλούν
για τη Πηγάδα ως το στυγερότερο έγκλημα του Άρη Βελουχιώτη,
όμως πάντα παραλείπουν να πουν ποιους έριξε μέσα σε αυτή.
Έριξε μέσα τους γερμανοντυμένους, τους γερμανοοπλισμένους,
γερμανοτρεφόμενους, ταγματασφαλίτες, τα κοινωνικά κατακάθια,
που κατά την κατοχή έκαναν το Μωριά να βογγήξει……. Για αυτούς
δεν αρκούσε μια πηγάδα, εκατό πηγάδες χρειάζονταν….»
Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτά που γράφει ο εν λόγω συγγραφέας,
αλλά το ποιος είναι. Ο άνθρωπος αυτός έχει ακαδημαϊκή μόρφωση
καθηγητού πανεπιστημίου, δίδασκε στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή
και για χρόνια ήταν σύμβουλος στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μελετών

9
και Επιμορφώσεως ( ΚΕΜΕ ),το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του
Υπουργείου Παιδείας.
Απεφάσιζε δηλαδή τι ιστορία διδάσκονται τα Ελληνόπουλα!. (είναι ο
Δημήτριος Ν. Σακκάς και το βιβλίο του «Το ανθρώπινο κτήνος στον
καιρό του Εμφυλίου»

Υπάρχει και ένα βιβλίο ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ που είναι από εδώ
κοντά. Ο ίδιος προτιμά τον τίτλο του «αντιστασιακού», και δικαίως
βέβαια αφού έλαβε το σχετικό δίπλωμα. Ο αντάρτης λοιπόν αυτός
αντιπαρέρχεται το έγκλημα του Μελιγαλά με τα εξής λόγια :
«…..το τι έγινε μετά την μάχη, είναι λίγο – πολύ γνωστό, δεν χρειάζεται
να ασχοληθώ και δεν είμαι ιστορικός, μα ούτε και ο πλέον αρμόδιος..».
( Είναι ο ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, «Όπως τά ΄ζησα» , ο τίτλος του
βιβλίου του). Μα δεν του ζήτησε κανείς να γίνει ιστορικός για να
γράψει τι είδε και να τα κρίνει, αφού λέει ότι μπήκε από τους πρώτους
στον Μελιγαλά μετά την μάχη, και μάλιστα παρέμεινε εδώ και δεν
ακολούθησε τον ΕΛΑΣ στους Γαργαλιάνους. Άνθρωπος να ήταν αρκεί!.
Όμως ήταν και κάτι άλλο που μας έκανε εντύπωση διαβάζοντας
το βιβλίο του Βασίλικα, όπως τον αποκαλούσαν στο αντάρτικο.
Περιγράφει δύο χρόνια περιπλάνησης ανά την Πελοπόννησο, τη
συμμετοχή του ως ένορκος σε πολλά Λαοδικεία του ΕΑΜ και
ανταρτοδικεία του ΕΛΑΣ ή την παρακολούθηση τους ως θεατής,
μεταξύ των οποίων και εκείνο της νεαρής κοπέλας της Νίτσας Ρούκα
από την Καλλιρρόη. Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά τι έχει συμβεί με την
Νίτσα. Γενικά περιγράφει απίστευτη και συνεχή βία, συλλήψεις
αντιφρονούντων, συνεχείς κλοπές ξένης περιουσίας από το ΕΑΜ
και τον ΕΛΑΣ, και για χωριά που δήθεν υποδέχονταν σύσσωμα τους
αντάρτες με λουλούδια, τους άνοιγαν με χαρά τα σπίτια τους και
άκουγαν με μεγάλη προσοχή τις πολύωρες σοσιαλιστικές διαλέξεις

10
τους. Όλα αυτά του φαίνονται φυσιολογικά, στο όνομα της αντίστασης
που λέει ότι έκανε, ακόμη και μετά από 50 χρόνια, το 1990 όταν
απεφάσισε να γίνει συγγραφέας.
Στο όνομα όμως αυτής της περίεργης αντίστασης, γράφει ότι έλαβε
μέρος επανειλημμένα σε μάχες μόνον εναντίον άλλων Ελλήνων,
ενώ την μόνο μάχη που έδωσε με τους κατακτητές ήταν εκείνη
εναντίον ενός νεκρού Γερμανού στον Άγιο Φλώρο για να του πάρει
τις μπότες και τη χλαίνη του με τα οποία ήθελε να εντυπωσιάσει τον
καπετάνιο του Κώστα Κανελλόπουλο. Όταν όμως η περιγραφή του
περνά στα μετά την Βάρκιζα γεγονότα, που η κατάσταση άλλαξε --
ομολογεί ότι δεν βγήκαν και μαχαίρια –τότε άρχισε να βλέπει και να
καταγράφει βία, πόνο, και κακοπέραση, σαν καλός ιστορικός.
Η περίπτωση αυτού του αντάρτη του ΕΛΑΣ και συγγραφέα δεν είναι
μοναδική. Οι έλληνες αριστεροί και οι συνοδοιπόροι τους πιστεύουν
ότι η βία που εξασκούν αυτοί είναι καλώς καμωμένη. Ότι μόνον αυτοί
πονούν, μόνο το δικό τους αίμα έχει αξία ενώ των άλλων Ελλήνων
είναι νερό που μπορεί να χύνεται άφθονο.
Δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε για τα δικά τους φρικτά
εγκλήματα, όχι μόνον για την Πηγάδα του Μελιγαλά
και την Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943 – 1944.
Αλλά γενικά τίποτε που δεν αφορά δικά τους βάσανα.
Φοβόμαστε ότι αυτό είναι κακή συνταγή και για το μέλλον,
αφού δεν γίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από το παρελθόν.
Βέβαια, από μία πλευρά δεν έχουν και πολύ άδικο να βλέπουν έτσι
την πρόσφατη ιστορία μας. Παρατηρούν πως ανταμείφθηκαν και πως
τιμούνται οι υπεύθυνοι του εγκλήματος του Μελιγαλά και συνεχίζουν
τη άρνηση και την παραποίηση. Οι περισσότεροι από τους υπευθύνους
δεν εδιώχθησαν ποτέ ούτε ποινικά, αλλά ούτε καν ηθικά!.

11
Στον Βελουχιώτη έστησαν άγαλμα και πολλοί τον προσκυνούν ακόμη
ως ήρωα, ενώ συστηματικά αποκρύπτουν την ευθύνη του για τη
σφαγή, ακόμη και την παρουσίας του επί 48 τουλάχιστον ώρες στον
Μελιγαλά.
Στο όνομα του Νίκου Μπελογιάννη, ορκίζονται και γράφουν
μυθιστορήματα για τη δράση του που προβάλλονται από την
εθνική τηλεόραση. Σημειωτέον ότι ο Μπελογιάννης εκτός από τη
συμμετοχή του και την ευθύνη του για το έγκλημα της Πηγάδας, ήταν
αυτός που εφήρμοσε στην Πελοπόννησο την :
« αρχή της οικογενειακής ευθύνης» και έγινε έτσι ο ηθικός αυτουργός
χιλιάδων δολοφονιών αθώων ανθρώπων την περίοδο της Κόκκινης
Τρομοκρατίας του 1943 – 1944.
Από μαρτυρίες αυτόπτων γνωρίζουμε ότι μεταξύ αυτών που
πρωτοστάτησαν σε αυτοδικίες στον Μελιγαλά ήταν και δύο
καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, ο Μήτσος ο Γιαννακούρας, γνωστός
ως Πέρδικας, και ο Κώστας Κανελλόπουλος από την εδώ κοντινή
Καλλιρρόη.
Ο Κανελλόπουλος έτρεχε με το άλογο του στους δρόμους του
Μελιγαλά και ανάμεσα στους αιχμαλώτους στο Μπεζεστένι
και μοίραζε καβάλα αυτόματη δικαιοσύνη, αλλά λιβανίζεται
ως ήρωας της Αντίστασης. Τουλάχιστον αυτός εξ ανάγκης
χρησιμοποιούσε το πιστόλι, ενώ ο Πέρδικας το μαχαίρι το οποίο
χρησιμοποιούσε εκτεταμένα και στη συνέχεια στους Γαργαλιάνους
και στην Πύλο.
Στον Πέρδικα πρόσφατα έστησαν προτομή στο χωριό του, παρά το ότι
όλοι οι ιστοριογράφοι του φαίνεται ότι γνωρίζουν την φρικιαστική
δράση του στη Μεσσηνία και την συγκαλύπτουν. Ποτέ δεν αναφέρουν
ούτε καν την παρουσία του στις μάχες του Μελιγαλά και των

12
Γαργαλιάνων, ή τα γεγονότα της Πύλου.
Καταφεύγουν στη συγκάλυψη, όπως ακριβώς για το Βελουχιώτη
και το Μπελογιάννη που αποκρύπτουν την παρουσία τους στον
Μελιγαλά.
Αυτοί, είναι μερικοί από τους κορυφαίους ήρωες μιας μειοψηφίας
Ελλήνων, που όμως προβάλλονται συχνά και από τα κρατικά μέσα
πληροφόρησης.
Είναι ιδιαίτερα τραγικό ότι αυτό το φοβερό ομαδικό έγκλημα
σχεδιάστηκε και έγινε από αυτούς τους ανθρώπους που την ίδια
ώρα διακήρυτταν στον Ελληνικό λαό ότι ήθελαν να στήσουν μια
νέα κοινωνία, την σοσιαλιστική. Κανείς ανάμεσα τους δεν τους είπε
ότι οι κοινωνίες και τα καθεστώτα δεν στήνονται με σφαγές και
Πηγάδες. Παρόμοια καθεστώτα, ακόμη και αν επικρατήσουν, γρήγορα
γκρεμίζονται σαν τους αμμόλοφους από το μίσος και τη διχόνοια
που εξαπολύουν. Αυτό ας είναι το δίδαγμα του Μελιγαλά τις δύσκολες
ημέρες που περάσαμε και που πάλι περνά η Ελλάδα.
Τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων του Μελιγαλά παρά τις
δυσκολίες και τα εμπόδια δεν ξεχνάμε τα θύματα μας και δεν έχουμε
λησμονήσει ποτέ τους ανθρώπους μας που αγρίως δολοφονήθηκαν
από τον : EAM/EΛΑΣ/ΚΚΕ/ΟΠΛΑ.
Η Μεσσηνία εκτός από την Πηγάδα πλήρωσε με εκατοντάδες θύματα
στην Καλαμάτα και στους Γαργαλιάνους. Στην Πύλο και στην πλατεία
της Καλαμάτας συνέβησαν τα αποτρόπαια σχεδιασμένα
λυντσαρίσματα, ενώ ομαδικές σφαγές κυρίως νέων έγιναν στο
Κουτσοβέρι Γαργαλιάνων, στο Λεζάκι και στη Βέργα Κορυφασίου.
Οι αριθμοί μπορεί να μην πλησιάζουν της Πηγάδας, αλλά όλες οι
σφαγές ήταν εξ ίσου άδικες και αποτρόπαιες και δεν έπρεπε να
ξεχασθούν έτσι. Τα θύματα να μνημονεύονται και οι πράξεις να

13
παρουσιάζονται ως παραδείγματα εμφυλίου μίσους προς αποφυγήν.
Τα τελευταία χρόνια πρωθυπουργοί της Ελλάδος έχουν επισκεφθεί
τον Άη Στράτη και ( πιστεύω) την Μακρόνησο, τόπους εξορίας
και φυλάκισης αριστερών την περίοδο της Κομμουνιστικής Εξέγερσης
του 1946 – 1949..
Παρότι πιστεύω ότι τα δύο θέματα δεν σχετίζονται καθόλου ούτε
επιδέχονται συμψηφισμό, με λύπη μου σημειώνω ότι κανείς από
αυτούς, ούτε πιστεύω και κανένας άλλος, δεν επισκέφτηκε την
Πηγάδα.
Ελπίζω κάποτε αυτό να γίνει, και μάλιστα να προσκαλέσουν να
έρθουν μαζί τους και οι ηγέτες της αριστεράς. Αυτό θα βοηθήσει
και τους αριστερούς να αναγνωρίσουν το λάθος τους και την ηθική
οφειλή τους στα θύματα, και να προσέλθουν σε μια μελλοντική
εκδήλωση μνήμης της Πηγάδας!.
Τότε μόνο θα έχει αρχίσει να κλείνει ο κύκλος της αντιπαράθεσης!,
Θέλω να ελπίζω ότι το ίδιο θα κάνουν και οι υπεύθυνες κρατικές
αρχές. Θα αναγνωρίσουν την αθωότητα των θυμάτων, και θα ενώσουν
και τις δικές τους ευχές με τις δικές μας, για Αιωνία τους η Μνήμη!.
Άρα από όλα όσα ξέρουμε με ζωντανές, και αναμφισβήτητες
μαρτυρίες, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά , η καθαρή,
βασανιστική και πραγματική αλήθεια, ότι στην Πηγάδα του Μελιγαλά
έγινε ομαδική σφαγή από το ΕΑΜ /ΕΛΑΣ/ΚΚΕ /ΟΠΛΑ που φέρνει το
χαρακτήρα ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ κατά των πολεμιστών, αιχμαλώτων,
αμάχων, αθώων πολιτών, ακόμα και παιδιών.
Πρέπει επομένως κάποτε, να κλείσουν, μια για πάντα, τα βέβηλα
στόματα, και να παύσουν οριστικά οι ψευδείς, δόλιες, ή, ενίοτε,
και οι αφελείς γραφίδες, να εκφέρουν και να αποτυπώνουν ψεύδη
και συκοφαντίες, διαφόρων επιστρατευμένων καλοθελητών, συχνά,

14
οι οποίοι με δόλιο τρόπο τεχνηέντως και με περισσή υποκρισία,
επιχειρούν να κακοποιήσουν, και να διαστρέψουν την αλήθεια,
για την Πηγάδα του Μελιγαλά.

Έτσι, δεν είναι ασύνηθες, και δη στην εποχή μας, διάφοροι συγγραφείς
και γραφιάδες, να παραποιούν και αλλοιώνουν τα γεγονότα, με σκοπό
να παραπλανήσουν τον λαό, να αποκρύψουν τα απαίσια και
ανήκουστα εγκλήματα του ΕΑΜ /ΕΛΑΣ/ΚΚΕ /ΟΠΛΑ, που διέπραξε
εκείνη την εποχή, ασεβώντας, ούτω, και βεβηλώνοντας την μνήμη
των αθώων θυμάτων της Πηγάδας και των υπερασπιστών του
Μελιγαλά. Η Πηγάδα του Μελιγαλά, όντως υπήρξε, και είναι τόπος
εγκλήματος και μαρτυρίου, τάφος ομαδικός δολοφονημένων
εκτελεσθέντων.
Παραμένει και θα παραμείνει πάντοτε εδώ, στην θέση της, για να
θυμίζει, προς αποφυγή επαναλήψεως, τα αποτρόπαια εγκλήματα,
φόνους και φρικαλεότητες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ/ΟΠΛΑ, εναντίον
αμάχων και αιχμαλώτων, οι οποίοι, ως μόνο ελάττωμα, είχαν την
αντίθεση ή την έλλειψη συμπάθειας προς τα «κομμουνιστικά
ιδεώδη» των δημίων τους, ή κατείχαν διακεκριμένες και υψηλές
θέσεις στην κοινωνία ( γιατροί, δικηγόροι, ιερείς, τοπικοί άρχοντες,
αξιωματικοί κλπ).
Επομένως δεν είναι ακριβές « ότι οι σωροί των θυμάτων της Πηγάδας
πετάχτηκαν από τους αντάρτες και το άτακτο πλήθος από γειτονικά
με το Μελιγαλά χωριά ( π. χ. Σκάλα ) στην λεγόμενη Πηγάδα»,
όπως ανέφερε στην ομιλία του στην διημερίδα, που
πραγματοποιήθηκε στις 1 και 2 Οκτωβρίου 2016, με θέμα
«Κατοχή- Αντίσταση και απελευθέρωση», που διοργάνωσε
ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας ( βλ. στην έγκριτη εβδομαδιαία
εφημερίδα της Μεσσηνίας με τίτλο «Μεσσηνιακός Λόγος», φύλλο

15
της 13.10.2016,σελ.19).
Η Πηγάδα υπήρξε, και ούτε ο παραπάνω αναφερθείς και ουδείς άλλος
δύναται να αποφαίνεται για λεγόμενη Πηγάδα του Μελιγαλά

( Παραβάλλεται και « Ευάγγελος Αργ. Γιαννόπουλος Η Εθνική

Αντίσταση των Ελλήνων κατά των Γερμανών – Ιταλών – Βουλγάρων ….»
όπου και εδώ ο συγγραφέας προχείρως και χωρίς καμία τεκμηρίωση
αποφαίνεται για την «λεγόμενη Πηγάδα του Μελιγαλά».
Επίσης, σε Νικολάου Ζερβή , « Η Γερμανική Κατοχή στην Μεσσηνία»,
σελ.217,, « Η πραγματικότητα των ομαδικών εκτελέσεων στην Πηγάδα
του Μελιγαλά χαρακτηρίζεται ως « λεγόμενη» και τα διαπραχθέντα
από πλευράς ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ/ΟΠΛΑ που «αμαύρωσαν …. τον αγώνα»
δηλαδή την Εθνική Αντίσταση των Πανελλήνων, χαρακτηρίζονται ως
«ακρότητες» ή «υπερβολές» και ουδέν πέρα τούτου….»
Ούτε μπορεί, επ’ ουδενί, να ευσταθησει και φαντάζει κωμικοτραγικό
το διαδοθέν επίτηδες, ακόμη και σήμερον λεγόμενο από
ανυποψίαστους ή αφελείς, ότι στην Πηγάδα, τάχα, ερίφθησαν
«σκοτωμένοι κατά την μάχη» αντάρτες, για να αποφευχθούν
μολύνσεις και δυσοσμίες, και μάλιστα, προς απόδειξη τούτου
επικαλούνται το αμίμητο και ηληθιώδες, ότι ορισμένα εκ των
ανασυρθέντων πτωμάτων έφεραν γενειάδες… λες και η γενειάδα ήταν
η ταυτότητα των ανταρτών, και μόνο δικό τους προνόμιο και προσόν
και κανενός άλλου.

Απευθύνομαι λοιπόν για άλλη μια φορά σε όσους από τους γραφιάδες
της αριστερά που παραποιείτε τα γεγονότα για πολλά θέματα και
βεβαίως προς τον πραγματικό αριθμό των νεκρών κατά την τραγωδία
του Μελιγαλά, και υποκριτές που συνεχίζετε να παραποιείτε και να
παραχαράζεται την πραγματική και μοναδική αλήθεια και κατά
συνέπεια την Ιστορία.
16
Αλήθεια τα ψέματα γιατί;;
Αλήθεια, ψεύτες γιατί ;;
Αλήθεια; γιατί συμπεριφέρεστε έτσι;; - Δυστυχώς για σας,
σας γνωρίσαμε καλά.
Ματαιοπονείτε και πλανάστε ‘’πλάνην οικτράν”.
Τίποτε δεν παραχαράσσεται, δεν διαγράφετε, ούτε ποτέ ξεχνιέται.
Η αλήθεια δεν κρύβεται. Χρειάζεται η γνώση του παρελθόντος,
για να έχουμε μέλλον εμείς και τα παιδιά μας.
Ελάτε, σας παρακαλώ πολύ, να συναντηθούμε επιτέλους για να σας το
βάλουμε τελικά και οριστικά μέσα στο κεφάλι σας και μετρήσετε
τόσους θανάτους αθώων, οδύνη και φρίκη, επώδυνη καταστροφή,
διχασμό και άσβεστο μίσος προκάλεσαν τότε οι πατεράδες και
παππούδες προγονοί σας, με τις φρικαλεότητες και τα
τερατουργήματα τους, τι έκαναν στην ηρωική περιοχή μας οι πρόγονοι
σας και ηττημένοι του 1946-1949.
Αθάνατη η Μνήμη των αγρίως δολοφονημένων αιχμαλώτων θυμάτων
στην Γενοκτονία που πραγματοποιήθηκε το πενθήμερο από την :
16η - Σεπτεμβρίου μέχρι την 20η - Σεπτεμβρίου - 1944 .
στην Πηγάδα του Μελιγαλά.
Και να γίνει η Πηγάδα του Μελιγαλά :
ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ

ΤΟΥ 1944!
Ο ΑΚΡΙΒΗΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΣ –ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΤΟΥ ΕΑΜ / ΕΛΑΣ / ΚΚΕ / ΟΠΛΑ.

17
Αναφέρω εδώ σημαντικά και εξαιρετικού ενδιαφέροντος στοιχεία,
με πραγματικές και συνταρακτικές αποκαλύψεις, τις οποίες δεν
μπορεί να διαψεύσει κανένας ποτέ. Είναι πραγματικές αλήθειες
γραμμένες ιδίως από τον αείμνηστο παππού μου, τον γιατρό,
τον πατέρα της μητέρας μου, ο οποίος γεννήθηκε στις
26 – Αυγούστου- 1900 και έφυγε από την ζωή στις 5-Φεβρουαρίου-
1977. Είχε τελειώσει την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας,
αφού προηγουμένως είχε λάβει μέρος στο πόλεμο της Μικράς Ασίας.
Ο παππούς μου, λοιπόν πρόσφερε τις Ιατρικές του υπηρεσίες από
το 1949, στο τότε καινούργιο νοσοκομείο του Μελιγαλά, μέχρι
την συνταξιοδότηση του το έτος 1970. Τότε το νοσοκομείο ήταν
ένα από τα καλύτερα και είχε φτιαχτεί μετά τα Γεγονότα του
Μελιγαλά, με χρήματα που διατέθηκαν και προερχόντουσαν
από το γνωστό εκείνο της εποχής « Σχέδιο Μάρσαλ».
Τα στοιχεία και γεγονότα που θα αναφέρω παρακάτω, τα έζησε
ο παππούς μου και υπήρχαν γραμμένα από τον ίδιο με τον δικό του
βεβαίως γραφικό χαρακτήρα.
Το 1944 λοιπόν στα δραματικά Γεγονότα του Μελιγαλά, ο παππούς
μου ήταν 44 ετών. Το πώς γλύτωσε και δεν δολοφονήθηκε και αυτός
από τους κομμουνιστές και τους τοπικούς συγκεκριμένους προδότες
και εγκληματίες, μόνο η ψυχή του το ήξερε.

Γράφω λοιπόν ακριβώς, παρακάτω από τα αυθεντικά και ανέκδοτα

κείμενα των χειρογράφων του αείμνηστου παππού μου, για τα
Γεγονότα του Μελιγαλά, με πιστή αντιγραφή, στο μονοτονικό, όμως,
τα παρακάτω τμήματα :

« ……. Περνούσαν οι τελευταίοι μήνες του 1944 και ευρισκόμαστε

εν αγωνία. Ελέγαμε πότε και πότε θα ιδούμε ημέρες ησυχίας.
Φθάσαμε στα Δεκεμβριανά των Αθηνών, και όπως είναι γνωστόν η
18
μάχη διήρκησε περί τον ένα μήνα και πάλιν ευρισκόμεθα εν αγωνία,
αλλά ευτυχώς ο Θεός της Ελλάδος είναι μεγάλος.
Ήλθε το έτος 1945 και φθάσαμε στον Σεπτέμβριο του έτους.
Η τότε κυβέρνηση έστειλε συνεργείο με Ιατροδικαστάς, όπως βγάλουν
από την πηγάδα τους εκτελεσθέντας. Έστησαν το μηχάνημα ( βίτσι )
στα χείλη της πηγάδας και ήρχισαν να βγάζουν ένα-ένα τα πτώματα
των εκτελεσθέντων.
Την δευτέρα ημέρα της εξαγωγής των πτωμάτων πήγα από περιέργεια
να ιδώ τι γίνεται εκεί. Πήγα στα χείλη της πηγάδας και κοίταξα μέσα.
Είδα να είναι γεμάτη από πτώματα ακέραια, γυμνά, μόνον πολλά με
κοντά εσωβρακάκια, το χρώμα τους ητο σαν ξεροψημένες
γουρνοπούλες και στιβαγμένα σαν της σαρδέλες, που είναι στο κουτί.
Τους έβγαζαν εν- ένα και τους εξάπλωναν κατά μήκος του
παρακείμενου κτήματος. Ήσαν ακέραιοι δεν είχαν λειώσει,
το πρόσωπο τους ήτο παραμορφωμένων και δεν εγνωρίζοντο,
το όλον σώμα τους ήτο ροδοκόκινο και διατηρημένο. Όλα τα
εξαχθέντα πτώματα ήσαν μεγάλου μήκους, απόδειξης ότι ήσαν
υψηλοί. Καθώς κοίταγα με σκέψιν τα γινόμενα, βλέπω απέναντι στα
χείλη της Πηγάδας ένα ο οποίος ήτο με το υποκάμισο και ψάθινο
καπέλο τον πλησιάζω και τον ερωτώ, λέγων « Σεις είσθε ο
προϊστάμενος του συνεργείου;» αυτός αντί απαντήσεως μου λέγει΄
«ρε Κώστα εδώ είσαι; Που βρέθηκες εδώ;
Δεν με γνωρίζεις;» Εγώ πλέον του απαντώ και του λέγω «στάσου,
στάσου, θα σε θυμηθώ» και αμέσως τον έφερα στην μνήμη μου
και του λέγω « είσαι ο Θανάσης ο Ψιμάρας».
Τότε πλέον αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Ο Θανάσης ο Ψιμάρας
ήτο συμφοιτητής μου και τώρα ητο ιατρός ιατροδικαστής διαμένων
στην Αθήνα. Η καταγωγή του ήτο από το Γαλαξίδι. Αρχίσαμε την

19
συζήτησι και μου λέγει :
« Τι φρικιαστικά πράγματα είναι αυτά που έγιναν εδώ στον τόπον
τόπο σας, αυτά είναι πρωτάκουστα κακουργήματα των
κομμουνιστών», εγώ του απαντώ και του λέγω, :
« αυτά είναι τα έργα των κομμουνιστών……
Πήγα και την Τετάρτη ημέρα της εξαγωγής των πτωμάτων από την
Πηγάδα και είδα την συνεχιζομένην εξαγωγή των πτωμάτων και να
στρώνονται ένα- ένα στο παρακείμενον συκοπερίβολον και κατά μήκος
των πτωμάτων βλέπω μερικές μαυροφόρες γυναίκες να κλαίουν
δυνατά και να τραβούν τα μαλλιά τους και να ψάχνουν στα πτώματα
μήπως γνωρίσουν τους δικούς των.
Περί τας 12 ημέρας έβγαζαν πτώματα από την Πηγάδα.
Πήγα και την τελευταία ημέρα να ιδώ. Κοίταξα μέσα στην Πηγάδα.
Έφαίνετο ο πυθμήν και μέσα στον πυθμένα υπήρχαν μόνο κρανία
παραμορφωμένα. Εμέτρησα περί τα 25 κρανία. Διερωτήθην και έλεγα,
να απεκεφαλίσθησαν υπό των κομμουνιστών ή να απεκεφαλίσθησαν
υπό των κομμουνιστών ή να απεκόπησαν κατά την εκταφήν;
Το συνεργείο δεν ήτο εκεί κατ’ εκείνην την στιγμήν.
Την άλλη ημέρα ρώτησα το προσωπικό του συνεργείου, πόσα
πτώματα εξήγαγον από την πηγάδα και μου απάντησαν ότι εξήγαγον
περί τα ενεακόσια ( 900 ) πτώματα.
Τα πτώματα αυτά των εκτελεσθέντων ετέθησαν κατά σειρά στο
παρακείμενο κτήμα, το ένα κοντά στο άλλο, τα άφησαν εκεί
μερικές ημέρες μήπως γνωρισθή κανένα από τους οικείους του
και μετά τα έθαψαν ομαδικώς, δυτικώς της Πηγάδας, εκτός μερικών,
που εγνωρίσθησαν από τους οικείους των και τους μετέφεραν στα
χωριά των προς ταφήν. Αυτοί που εγνωρίσθησαν, εγνωρίσθησαν από
τα δόντια και από τους κηλεπιδέσμους.

20
Εκτός των εκτελεσθέντων στην πηγάδα, εξετελέσθησαν πολλοί στο
Μπεζεστένι, στους δρόμους του Μελιγαλά, στα σπίτια και εκείνους
που μετέφεραν στην Μερόπη και τους εξετέλεσαν.
Αυτοί οι εκτελεσθέντες κατά τους παρακολουθήσαντας τα γεγονότα
ανέρχονται εις εξακοσίους ( 600 ) περίπου».

Έχω αναφερθεί αρκετές φορές για τον αριθμό των δολοφονημένων

κατά την διάρκεια της μάχης του Μελιγαλά :
( 13-14- 15/ Σεπτεμβρίου /1944.
Και τους δολοφονημένους κατά την ακολουθήσασα Γενοκτονία
που πραγματοποιήθηκε και εκτελέστηκε από τις :
Από το Σάββατο 16/9. όπου και τελείωσε την Τετάρτη το μεσημέρι
την 20ην Σεπτεμβρίου-1944.
Αν βέβαια προσθέσεις και τους πολλούς νεκρούς στα μικρότερα χωριά
γύρω από τον Μελιγαλά τότε συνολικά ο αριθμός των νεκρών
ανεβαίνει ραγδαίως ακόμα μερικές εκατοντάδες περισσότερο
και ξεπερνάει τους ήδη τους 1.700 και είναι πολύ πιθανόν
να ‘’ακουμπά’’ ο αριθμός περίπου τις 2.000.
Βεβαίως μην ξεχνάμε την εκτέλεση 25 τραυματίες που νοσηλεύονταν
στο νοσοκομείο και όλο το Ιατρικό προσωπικό που υπήρχε και τότε
ήταν στο σπίτι του Δεληγιάννη στις ονομαζόμενες μουργιες του
Δεληγιάννη.
Οι ανταρτοκομμουνιστές τους εξετέλεσαν όλους και μετά τους νεκρούς
τους πέταγαν από τα παράθυρα. Αναφέρει ο παππούς μου ότι αυτά :
μου τα διηγούντο σωθέντες Μελιγαλαίοι.
Μετά την πτώσιν του Μελιγαλά οι ανταρτοκομμουνιστές εισελθόντες
εις τη κωμόπολιν προέβησαν εις ανηκούστους βαρβαρότητας.
Μια των τοιούτων ήτο και η εκτέλεση των τραυματιών, όπως
αναφέραμε.

21
Επίσης αναφέρει ο παππούς μου ότι του διηγούντο οι ενήμεροι των
γεγονότων, ότι κατά την τριήμερη μάχην του Μελιγαλά,
εφονεύθησαν περί τους 25 από το Τάγμα Ασφαλείας και περί
τους 80 ανταρτοκομμουνιστές.

Πολύ περίεργο να πέσει ο Μελιγαλάς με αυτή την εικόνα.

Σίγουρα κάτι άλλο συνέβη που το ξέρουμε.

Ο παππούς μου γράφει στα κείμενά του, για 900 νεκρούς,

που έβγαλαν από την Πηγάδα τα συνεργεία των Ιατροδικαστών
και επίσης άλλους 600 περίπου εκτός πηγάδας , δηλαδή
στο Μπεζεστένι μέσα και έξω, στους δρόμους, του Μελιγαλά
και στους μεταφερθέντες στην Καλαμάτα στο χωριό Μερόπη
και σε άλλα διπλανά χωριά.

Επανέρχομαι εκ νέου στα χειρόγραφα του αείμνηστου παππού μου,

από την μητρική γραμμή. Τονίζω ότι τα στοιχεία και τα γεγονότα, που
θα αναφέρω παρακάτω, τα έζησε ο ίδιος, και ακριβώς από τα
αυθεντικά και ανέκδοτα αυτά κείμενα των χειρογράφων του παππού
μου κάποια τμήματα γραμμένα από αυτόν, για τα δραματικά
γεγονότα του Μελιγαλά, της ζοφερής εκείνης εποχής. συνδέοντας με
τα προηγούμενα που έχουμε γράψει. Τα δε πρότυπα τούτων έχει στα
χέρια του το τέταρτο, κατά σειρά παιδί του.
Συνδέοντας τα με τα προηγούμενα που έχουμε γράψει, ως εξής :
« Ο Περικλής Χρ. Κουτσούκος, εκ Καλλιρρόης, ο οποίος μετεφέρθη
δύο φορές στην Πηγάδα προς εκτέλεσιν και εσώθη, μου έχει διηγηθεί
ως εξής τα γεγονότα. Ήτο χωροφύλακας, εσώθη από την μάχη της
Καλαμάτας ήλθε στο Μελιγαλά, και προσετέθη εις την Φρουρά του
Μελιγαλά. Έλαβε μέρος καθ όλον το διάστημα της μάχης.
Κατά την πτώση του Μελιγαλά έκαμε έξοδον ….. μετ άλλων 25

22
χωροφυλάκων προς το μέρος της Μερόπης. Επροχώρησαν
και , πέρασαν και την πρώτη γραμμή των ανταρτών, πέρασαν
και την δεύτερα και στην τρίτη, τους εκύκλωσαν και παρεδόθηκαν.
Τους διέταξαν να παραδόσουν τα όπλα τους. Μετά τους έκλεισαν
στο αποστειρωτήριον του χωρίου Λουτρό. Εκεί τους είπαν να
παραδώσουν ότι πολύτιμα αντικείμενα είχον, δηλαδή ωρολόγια,
δακτυλίδια, και διάφορα χρυσαφικά. Ενύκτωσε, οπότε μέσα εις
αυτούς έφεραν και 22 αξιωματικούς τους οποίους μετ΄ ολίγην ώρα
τους εξετέλεσαν απανθρωπως και τους έριξαν μέσα σε ένα πηγάδι.
Μεταξύ των αξιωματικών εγνώρισε τον Γεώργιο Κουτσούκο
και τον Γεώργιον Μπαλόπουλον. Έμαθε, ότι του Γεωργίου
Κουτσούκου του έκοψαν τοα πόδια και τα χέρια, και μετά τον έρριξαν
στο πηγάδι. Το πρωί της επομένης ημέρας τους μετέφεραν συνοδεία
στο Μπεζεστένι. Μου είπεν, ότι καθ΄όλον το διάστημα της μάχης τους
είχαν δώσει 80 φυσίγγια και κατά την έξοδο τους είχαν μείνει δύο
φυσίγγια.
Εκεί στο Μπεζεστένι η εκτελεστική επιτροπή των
ανταρτοκομμουνιστών διέτασσε και έδεναν ανά 50 κρατουμένους
με καλώδιον και με αυστηράν συνοδεία τους μετέφεραν στην Πηγάδα
και τους εκτελούσαν. Σε μια ομάδα κρατουμένων εδέθη και αυτός και
μετεφέρθη στην Πηγάδα προς εκτέλεσιν. Εκεί τους έλυον ένα –ένα,
τους πήγαιναν στα χείλη της Πηγάδας, τους εκτυπούσαν με κάποιο
σκληρό αντικείμενο εκ των όπισθεν και τους έριχναν στην Πηγάδα.
Έπλησίαζε να έλθη και αυτού η σειρά, οπότε τρέχει ο συγγενής του,
ο Θανάσης ο Καστανάς, από το Μίλα και λέγειν εις τον επικεφαλής
της συνοδείας, ότι είναι δικός τους, δεν έχει κάμει τίποτε, και πρέπει
να τον αφήση ελεύθερον. Εκείνος προέβαλε άρνησιν, ήλθον εις
λογομαχία, και εν τέλει κατόρθωσε να τον πάρη και να τον φέρη

23
στο Μελιγαλά, πήγε στο γραφείο τους για αποφυλακιστήριον, και
εκείνοι του προέβαλαν άρνησιν. Τον πήρε και τον πήγε στου Μπερσή
το σπίτι εν αναμονή. Εκεί μέσα ήσαν και άλλοι 7 αμφισβητούμενοι.
Μεταξύ αυτών και ο Παναγιώτης Δαλκαφούκης από το Διαβολίτσι.
Κάποια στιγμή πέρασε από εκεί ο Παναγιώτης Κούτρης, από την
Καλλιρρόη. Του ομιλεί ο Περικλής Κουτσούκος με την ελπίδα ότι θα
του φανή ευνοικός.
Εκείνος του κάνει νεύμα με το χέρι σαν να του λέει καλά, καλά.
Έπειτα από λίγη ώρα παιρνάει συνοδεία στο δρόμο με δεμένους
από καλώδιον, σταματάει και δένουν και τον Περικλή Κουτσούκο
και τους πηγαίνουν στην Πηγάδα προς εκτέλεσιν. Φθάσανε στην
Πηγάδα, και την στιγμή που έβγαζε την φανελίτσα του ο Περικλής
Κουτσούκος, για να μεταφερθεί στα χείλη της Πηγάδας προς
εκτέλεσιν, για καλή του τύχην, φθάνουν ασθμαίνοντες ο Θανάσης
ο Καστανάς και ο Κότσος ο Σταυρόπουλος, και οι οποίοι επενέβησαν
με πείσμα, τον πήραν από τον επικεφαλής της φρουράς, και τον
έσωσαν, για δεύτερη φοράν και υπάρχει ήδη.
Μια ημέρα είμεθα συγκεντρωμένοι καμιά δεκαριά απέξω από το σπίτι
του Δημήτρη Κανελλόπουλου στην Καλλιρρόη. Θα ήτο περίπου ένα
μήνα μετά την πτώσιν του Μελιγαλά. Εκεί ήτο και ο Κομμουνιστής
αξιωματικός Κώστας Κανελλόπουλος. Κάποιος ρώτησε τον Κώστα
Κανελλόπουλο, πως βλέπει την κατάσταση, εκείνος απαντά και λέγει :
« εμείς θα ζυμώσουμε το χώμα με το αίμα για να καταλάβουμε την
αρχή».

Ομαδικαί εκτελέσεις και ξεκλήρισμα οικογενειών τον Σεπτέμβριο του

έτους 1944 εις Μελιγαλά υπό των Κομμουνιστών.

1) Εκτέλεσις τεσσάρων αδελφών Λιακοπουλαίων από την Μερόπη.

24
 2) Εκτέλεσις τεσσάρων αδελφών Τσουμαναίων από το Κοπανάκι,
εκ των οποίων ο ένας ήτο Ιερεύς, ο άλλος Καθηγητής Φιλολογίας,
ο άλλος Ιατρός και ο άλλος υπάλληλος.

3) Εκτέλεσις τριών αδελφών και του γαμβρού των,

των Κουλοπουλαίων από την Θουρία.

4) Εκτέλεσις τεσσάρων αδελφών και δύο θηλέων του Γεωργίου

Μπένου από τον Μελιγαλά, εκ των οποίων ο εις δικηγόρος και ο
έτερος αξιωματικός.

5) Εκτέλεσιν του Σταύρου Δημ. Χαντζου, εμπόρου και του υιού του
Εμμανουήλ Στ. Χάντζου, τελειοφοίτου Νομικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών.

6)Εκτέλεσις των αδελφών Κωνσταντίνου και Γεωργίου Μανιάτη του

Λεωνίδα, έμποροι.

7)Εκτέλεσις οκτώ αδελφών και εξαδέλφων Μπαρδέων από τα

Τσουκαλέικα.

8) Εκτέλεσις τεσσάρων αδελφών Παναγοπουλαίων από το

Μελιγαλά.

9) Εκτέλεσις του Χρ. Αποστολόπουλου ή Τσιλογιάννη και των δύο

υιών του από την Στενύκλαρο.

10) Εκτέλεσις του Νικ. Παναγιωτόπουλου και των τριών υιών του
από την Στενύκλαρο.

11) Εκτέλεσις έξι Κουτσουκαίων αδελφών και εξαδέλφων

από την Καλλιρρόη.

25
 12) Εκτέλεσις εννέα Κασταναίων αδελφών και εξαδέλφων
από το Νεοχώρι Ιθώμης.( μεταξύ 16 και 50 ετών )

13) Εκτέλεσις τεσσάρων αδελφών και εξαδέλφων Καποταίων

από την Καλλιρρόη.

14) Εκτέλεσις οκτώ αδελφών και εξαδέλφων Κιρκυλαίων

από τον Μελιγαλά.

15) Εκτέλεσις του διδασκάλου Γιαννακόπουλου με τα τρία παιδιά

του από την Ανδανεία ( Σανδάνι ).

16) Εκτέλεσις του Λεωνίδα Κακούνη με τα δύο παιδιά του από

τους Κωνσταντίνους.

17) Εκτέλεσις του Πούλου Αθανασόπουλου ή Λαγάκη με τον γέρο

πατέρα του από την Στενύκλαρο.

18) Εκτέλεσις του Ιερέως Β. Κουκουλά με το παιδί του Ανδρέα

από το Δεσσύλα

19) Εκτέλεσις επτά θυμάτων από την οικογένεια Αλιφέρη από τα

Τσουκαλέικα.

20) Εκτέλεσις πέντε θυμάτων από την οικογένεια Σγουμπόπουλου

από την Μερόπη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με το 1946 - 1949 φθάνουμε να αντιληφθούν όλοι, ακόμη και οι

καιροσκόποι πολιτικοί που εναγκαλίζονταν στην περιοχή μας
με τους εγκληματίες του Κομμουνισμού και αυτουργούς της Πηγάδας,
πόσο μεγάλο κίνδυνο πέρασε ο Ελληνισμός.
Αλλοιώνουν την Ιστορία μας.

26
Έκαναν παραχάραξη της Αληθινής Ιστορίας με την ενοχική ανοχή των
νικητών του 1946-1949 και βεβαίως με την συνέχεια των απογόνων
τους.
Δεν ξεχνάμε τις θυσίες τους.
Δεν ξεχνάμε τις θυσίες του Ελληνισμού.
Δεν ξεχνάμε όσους εγκλημάτησαν και εγκληματούν κατά της Ελλάδας.

Θα ολοκληρώσω αυτή την καταγραφή των αδιάσειστων στοιχείων για

την προδοτική στάση των κομμουνιστών και την ανεκτίμητη νίκη των
Ελλήνων κατά του ολοκληρωτισμού την αυγή της 30ης Αυγούστου 1949
με το συμπέρασμα του Κ.ΤΣΑΤΣΟΥ φιλόσοφο, καθηγητή
Πανεπιστημίου Ακαδημαϊκό τέως Πρόεδρο Δημοκρατίας
στο βιβλίο του Λογοδοσία μιας ζωής.

«…..Εκείνο όμως που ιδιαίτερα με θλίβει» γράφει ο Κ. Τσατσος,

«είναι η έλλειψη αμυντικής διάθεσης όλων των άλλων Ελλήνων.
Μπρός στα μάτια μας παραχαράσσεται η Ιστορία του τόπου μας,
αποσιωπάται η αλήθεια και όλοι οι πολιτικοί και διανοούμενοι,
άνθρωποι που ζήσανε αυτά τα δραματικά γεγονότα, δεν απαντούν
στην πρόκληση.
Οι περισσότερες αφηγήσεις που δημοσιεύθηκαν πηγάζουν από την
κομμουνιστική πλευρά…. Οι νέοι γαλουχούνται από απατηλές
παρουσιάσεις από επαναλαμβανόμενους μύθους.
Μια επίμονη πλύση εγκεφάλου συντελείται και εμείς δεν αντιδρούμε…
……Γιατί το παιδί να μην βλέπει στον Βελουχιώτη τον φονιά του
Ψαρρού και τόσων άλλων αγνών αγωνιστών, αφού εμείς σωπαίνουμε.
Και όχι μόνο σωπαίνουμε αλλά φοβόμαστε να είμαστε δριμείς για να
μη φανούμε μη προοδευτικοί.
Διότι για τους ανιστόρητους, ο σήμερα ξεπερασμένος μαρξισμός είναι
η τελευταία λέξη της σοφίας……
27
…… Η αναγνώριση του ΕΑΜ, αντί να φέρει τη λήθη, ξύπνησε τη μνήμη
νεκρών και σφαγιασμένων …
Αναγνωρίζω το κομμουνιστικό κόμμα που κινείται μέσα στα
συνταγματικά πλαίσια έστω και αν γνωρίζω ότι πολιτική του είναι,
μόλις βρει ευκαιρία να τα σπάσει και να επιβάλλει ένα μονοκομματικό
ολοκληρωτικό καθεστώς
….. Αλλά δεν ανέχομαι την παραχάραξη της Ιστορίας…».
«….Αρνούμαι την θεωρία του κομμουνισμού….
……Αρνούμαι την άρνηση της Δημοκρατίας διότι είμαι Έλληνας
και Ευρωπαίος πο δεν χωρίζεται από την ατομικότητα του
και την ελευθερία του …»
……Δεν περιμένω από τους σημερινούς μπολσεβίκους, που ζουν
τον φανταστικό κόσμο της πέτρινης ιδεολογίας τους, ξεκομμένοι από
την πραγματικότητα, την λογική την αλήθεια, την τεκμηριωμένη γνώση
ως εάν η Ιστορία δεν συνέβη ποτέ, να ξυπνήσουν. Θα ήταν οδυνηρό.
Θα προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν.

Διερωτώμαι όμως :

Γιατί οι λεγόμενοι πολιτικοί, εκπρόσωποι, ηγετική τάξις, της

Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, εν Ελλάδι, εξακολουθούν
να σιωπούν και να περιθάλπουν το ψεύδος ??

Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές τους.

Ευχαριστίες.

28