Για

τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη | ΙΣΤΟΡΙΑ | ΡΙΖΟΣΠ... h>ps://www.rizospasIs.gr/storyPlain.do?id=9165491&acIo...

Κυριακή 18 Δεκέµβρη 2016

Σελίδα 20

ΙΣΤΟΡΙΑ
Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη
«Ερχονται τώρα οι "αγριότητες". Τέτοιες
γένηκαν µε τούτη τη διαφορά: α) Πολύ πιο
πολλές γένηκαν και γίνονται από την
αντίδραση. β) Απ' τις άλλες οι
περισσότερες σκηνοθετήθηκαν απ' την
αντίδραση που και τίποτα αν δεν κάναµε
πάλι θα σκηνοθετούσε σε βάρος µας
"αγριότητες" και γ) φρόντισα και έψαξα να
βρω, µα ούτε µια περίπτωση υπάρχει, που
νάχει δοθεί σαν γραµµή του ΚΚΕ να γίνουν
αγριότητες. Οµως αγριότητες έγιναν και
τέτοιες έκαναν και µέλη του Κόµµατος.
Τέτοια µέλη που, είτε προβοκάτορες ήταν,
είτε που δεν ήταν άξια νάναι µέλη του
Κόµµατος. Φυσικά οι πράξεις που κάναν τα
µέλη του Κόµµατος δηµιουργούν ευθύνες
και για το ίδιο. Μα µια που το ΚΚΕ δεν
έδωσε τέτοια γραµµή και αυτούς που
έκαναν υπερβασίες και τις υπερβασίες τις
ίδιες τις απεκήρυξε και τις αποκηρύσσει, δε Εγγλέζικο τανκ στην Αθήνα το Δεκέµβρη του 1944
δηµιουργείται ζήτηµα ηθικής τάξης για το
ΚΚΕ. Γιατί το Κόµµα µας έχει το θάρρος να διακηρύξει ότι τέτοιες περιπτώσεις, όπως του Κορώνη
(καθηγητής Πολυτεχνείου), είτε της ηθοποιού Παπαδάκη, δεν µπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει
να καταδικαστούν ανοιχτά» (Από την εισήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη στη 12η Ολοµέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ -
1945).

Η επίθεση
Ολο και πιο πυκνά το τελευταίο διάστηµα εµφανίζονται δηµοσιεύµατα, βιβλία - ένθετα σε εφηµερίδες,
ντοκιµαντέρ, αφιερώµατα στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θεατρικές παραστάσεις που στοχεύουν στη διαστρέβλωση της
Ιστορίας του ΚΚΕ. Πρωταρχική θέση κατέχει για µια ακόµα φορά η δεκαετία του 1940, οπότε οι εργατικές -
λαϊκές µάζες βγήκαν στο προσκήνιο της Ιστορίας. Οι πρωταγωνιστές της επίθεσης µπορούν να αναζητηθούν στην
πληθώρα των αστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών δυνάµεων. Ακροδεξιοί, φιλελεύθεροι δηµοκράτες,
σοσιαλδηµοκράτες, οπορτουνιστές εναλλάσσονται στο γαϊτανάκι της απόπειρας ηθικής απαξίωσης της Ιστορίας
του εργατικού - λαϊκού και κοµµουνιστικού κινήµατος, ανασύροντας τα «καινούρια» επιχειρήµατά τους από το
παλιό και γνωστό αντικοµµουνιστικό οπλοστάσιο που αναπαράγεται µονότονα, ακολουθώντας την πεπατηµένη
του γκεµπελικού «πες πες κάτι θα µείνει».
Τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ της αντικοµµουνιστικής
υστερίας η υπόθεση της δολοφονίας της ηθοποιού Ελένης
Παπαδάκη στις 21 Δεκέµβρη 1944. Η «ιστορία» της Ελένης
Παπαδάκη πέρασε πρόσφατα από τα τηλεοπτικά πλατό του
ΣΚΑΪ, για να αναπαραχθεί στη συνέχεια από τις στήλες του
«Κυριακάτικου Βήµατος», µε αφορµή τη θεατρική παράσταση
«Για την Ελένη».
Κοινή συνισταµένη η κατηγορία κατά του ΚΚΕ για τη
δολοφονία της ηθοποιού. Πρώτος στόχος, ο ηθικός
στιγµατισµός της µεγαλύτερης ιστορικά ανάτασης του
εργατικού - λαϊκού κινήµατος (1941 - 1949) που κλόνισε την
αστική εξουσία στη χώρα µας. Απώτερος στόχος, η αποτροπή
της ριζοσπαστικοποίησης ευρύτερων εργατικών - λαϊκών
µαζών που συνθλίβονται στη στενωπό της καπιταλιστικής
εκµετάλλευσης, της οικονοµικής κρίσης και των
ενδοϊµπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Η διαρκής - σχεδόν λοβοτοµική - αστική υπόδειξη ότι η
οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης της καπιταλιστικής
εξουσίας θα φέρει στο προσκήνιο το «δολοφονικό
κοµµουνισµό», δηλώνει ταυτόχρονα και τους φόβους της
καπιταλιστικής εξουσίας. Φόβους, που µπορεί να είναι
δυσανάλογοι µε τη σηµερινή κατάσταση του εργατικού -
λαϊκού κινήµατος, αλλά είναι βάσιµοι στο βαθµό που οι
ενδοϊµπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται.

1 sur 4 09/05/2018 à 19:02

Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη | ΙΣΤΟΡΙΑ | ΡΙΖΟΣΠ... h>ps://www.rizospasIs.gr/storyPlain.do?id=9165491&acIo...

Για τους παραπάνω λόγους, µέσα από µεµονωµένα

3 Δεκέµβρη 1944, το χτύπηµα των άοπλων
παραδείγµατα, επιχειρείται η συσκότιση της ιστορικής
διαδηλωτών από την Αστυνοµία που λίγο
πραγµατικότητας µιας ολόκληρης εποχής. Ετσι, ο
πριν υπηρετούσε τους Γερµανούς
δηµοσιογράφος του ΣΚΑΪ µάς «πληροφόρησε» ότι η Ελένη
κατακτητές
Παπαδάκη «δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ (...) ένα
παραστρατιωτικό τµήµα, ένα βραχίονα του ΚΚΕ, το οποίο
οργίασε κατά τη διάρκεια των Δεκεµβριανών».
Δείχνοντας το «δέντρο» της δολοφονίας Παπαδάκη, επιχειρούν ταχυδακτυλουργικά να αποκρύψουν το «δάσος»
των Δεκεµβριανών. Ως αποτέλεσµα, αποµένει η εντύπωση της ΟΠΛΑ «που οργίαζε κατά τη διάρκεια των
Δεκεµβριανών», ενώ «χάνεται» από το προσκήνιο η προσπάθεια της αστικής τάξης να διατηρήσει την εξουσία
της µε κάθε µέσο, ενάντια στις θελήσεις και τις επιθυµίες της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών
στρωµάτων, αλλά και σε συνεργασία µε τους πρώην συνεργάτες των Γερµανών, αυτούς που αιµατοκύλησαν το
λαό, και τους συµµάχους τους Βρετανούς, που έσπευσαν να διασώσουν την αστική εξουσία και να προασπίσουν
και τα δικά τους συµφέροντα.
Κάτω από το χαλί, λοιπόν, οι επιθέσεις στις 3 και 4 Δεκέµβρη 1944
εναντίον άοπλων διαδηλωτών, καµία αναφορά στον εξοπλισµό των
πρώην ταγµατασφαλιτών και των χιτών, στον κανονιοβολισµό
συνοικιών της Αθήνας, στο εµπάργκο φαρµάκων και τροφίµων στις
περιοχές που έλεγχε ο ΕΛΑΣ, στην οµηρία χιλιάδων αγωνιστών που
µεταφέρθηκαν στα σύρµατα της Μέσης Ανατολής, στη δολοφονία
εκατοντάδων άλλων. Για να µη µιλήσουµε για το τροµοκρατικό
όργιο που ακολούθησε το Δεκέµβρη και τη συµφωνία της Βάρκιζας.
Κι όλα αυτά δεν τα αναφέρουµε για να συµψηφίσουµε νεκρούς και
θύµατα, αλλά για να αναδείξουµε την επιλεκτική µνήµη των αστών
δηµοσιολόγων, που υποκρίνονται ότι κόπτονται για την ανθρώπινη
ζωή και αξιοπρέπεια. Ετσι και αλλιώς, είναι άλλο πράγµα η
σχεδιασµένη πολιτικά και στρατιωτικά δολοφονία µάχιµων ή αθώων
και άλλο πράγµα µια δολοφονία, όπως της Παπαδάκη, που όχι µόνο
δεν εντασσόταν, αλλά, πολύ περισσότερο, υπονόµευε τις πολιτικές
στοχεύσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Οπως άλλο πράγµα είναι η
φαρισαϊκή κριτική της βίας «απ' όπου και αν προέρχεται» και άλλο
πράγµα η καταδίκη της βίας που αποσκοπεί στο χτύπηµα του
εργατικού - λαϊκού κινήµατος ή που αξιοποιείται για ένα τέτοιο
χτύπηµα.
Στην πρώτη αντίληψη καταφεύγουν οι αστοί που αδιαφορούν για τη
βία της ταξικής εκµετάλλευσης και των ιµπεριαλιστικών πολέµων και
στρέφονται αποκλειστικά ενάντια στη βία που στοχεύει στην
ανατροπή της εξουσίας τους. Στη δεύτερη προσβλέπουν οι
επαναστάτες που στοχεύουν στην ανατροπή του καπιταλισµού. Η Ελένη Παπαδάκη, εδώ στο ρόλο της
Ηλέκτρας στην Επίδαυρο το 1938
Η υπόθεση
Αλλά ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή.
Λίγες µέρες µετά την Απελευθέρωση, στις 20 Οκτώβρη 1944, το ΔΣ του Σωµατείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ)
αποφάσισε τη διαγραφή ορισµένων ηθοποιών µε την κατηγορία της συνεργασίας µε τον καταχτητή. Παράλληλα,
στην απόφαση προβλεπόταν η επικύρωσή της από προσεχή Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ. Ανάµεσα στους
ηθοποιούς που καταδικάστηκαν ως συνεργάτες των καταχτητών ήταν και η πρωταγωνίστρια του Εθνικού
Θεάτρου Ελένη Παπαδάκη.
Η Ελένη Παπαδάκη διαµαρτυρήθηκε γι' αυτή την απόφαση αποστέλλοντας επιστολή τόσο προς τον υπουργό
Παιδείας, όσο και προς το ΣΕΗ. Παρ' όλα αυτά, σε αντίθεση µε άλλους συναδέλφους της που κατηγορούνταν,
δεν πήρε µέρος στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ, στις 24 Νοέµβρη 1944. Προτίµησε να αποστείλει µια επιστολή. Η
Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ αποφάσισε τη διαγραφή της από το σωµατείο, στηριζόµενη στο ότι η Παπαδάκη
διατηρούσε σχέση µε τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη και µε αξιωµατικό των ναζί.
Στις 3 Δεκέµβρη χτυπήθηκε η πορεία του ΕΑΜ ενάντια στον αφοπλισµό του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια ξεκίνησε η
µάχη της Αθήνας. Στις 33 µέρες που ακολούθησαν η εργατική τάξη και ο λαός της Αθήνας έδωσαν µια άνιση
µάχη ενάντια στα ένοπλα σώµατα της αστικής τάξης (Ιερός Λόχος, Ταξιαρχία Ρίµινι, Χωροφυλακή, πρώην
ταγµατασφαλίτες και άλλοι που εξοπλίστηκαν από τους Βρετανούς) και το βρετανικό στρατό.
Στις 21 Δεκέµβρη, η Ελένη Παπαδάκη συνελήφθη από τη Λαϊκή Πολιτοφυλακή Πατησίων - Γαλατσίου στο σπίτι
του Γραµµατέα του ΕΑΜ Θεάτρου, Δηµήτρη Μυράτ. Τόσο ο ίδιος, όσο και φιλικά πρόσωπα της Παπαδάκη
ενηµερώθηκαν ότι θα ακολουθήσει µια ανάκριση και θα απελευθερωθεί σύντοµα1. Η ενηµέρωση δεν ήταν
αποπροσανατολιστική, αφού όπως µαρτυρά ο Βασίλης Μπαρτζιώτας (Φάνης):
«Οταν τµήµατα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωµένη του
αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαµε εντολή να µην πειραχτεί. Είχαµε να µάθουµε πολλά από αυτή»2.
Σε αντίθεση µε αυτή την ενηµέρωση και τις εντολές που δόθηκαν στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή, το βράδυ της 21ης
Δεκέµβρη η Ελένη Παπαδάκη µεταφέρθηκε στην Ούλεν, όπου και δολοφονήθηκε από οµάδα, επικεφαλής της
οποίας ήταν ο καπετάν Ορέστης, στέλεχος της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Πατησίων.

2 sur 4 09/05/2018 à 19:02

Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη | ΙΣΤΟΡΙΑ | ΡΙΖΟΣΠ... h>ps://www.rizospasIs.gr/storyPlain.do?id=9165491&acIo...

Ο καπετάν Ορέστης είχε κινήσει ήδη υποψίες αναφορικά µε τη δράση του. Πιο συγκεκριµένα, υπήρχαν
καταγγελίες εναντίον του ότι συνελάµβανε φίλα προσκείµενους στο ΕΑΜ ή ακόµα και µέλη του, µόνο και µόνο
για να αποσπά χρήµατα και πολύτιµα είδη από τους ίδιους ή τους συγγενείς τους. Γι' αυτό το ΕΑΜ Πατησίων είχε
αξιώσει από την τοπική Λαϊκή Πολιτοφυλακή να ειδοποιείται για τις συλλήψεις και να παραβρίσκεται σε αυτές
ένας αντιπρόσωπός του για να αποτραπούν παρεκτροπές. Στην περίπτωση της Παπαδάκη εκπρόσωπος του ΕΑΜ
ορίστηκε ο φοιτητής Ιατρικής Κώστας Μπιλιράκης3. Για τον ίδιο λόγο, είχε αποσταλεί στην τοπική Λαϊκή
Πολιτοφυλακή ο παλιός Ακροναυπλιώτης και λοχαγός του ΕΛΑΣ Νίκος Ανδρικίδης4.
Μετά τη δολοφονία της Παπαδάκη, όπως σηµειώνει ο Σπύρος Κωτσάκης (Νέστορας), καπετάνιος του Α΄ Σώµατος
Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας:
«Ο Ανδρικίδης εντόπισε γρήγορα σαν υπεύθυνους του εγκλήµατος τον Ορέστη της Πολιτοφυλακής των
Πατησίων και δύο αµέσως συνεργάτες του. Ερεύνησε τη ζωή και τη δράση του και ανακάλυψε κι άλλες πράξεις
και ενέργειές του βρώµικες και ύποπτες. Προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ο Ορέστης ήταν
πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις στις γραµµές µας»5.
Σε σύντοµο χρονικό διάστηµα, οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και
εκτελέστηκαν δηµόσια στην Πλατεία Κολιάτσου6.
Οπως λοιπόν είναι φανερό από τα προηγούµενα, η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη δεν εντασσόταν σε ένα
σχεδιασµό του ΚΚΕ ή του ΕΑΜ. Πολύ περισσότερο, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή είχε λάβει συγκεκριµένες εντολές να
µην πειράξει την Ελένη Παπαδάκη και όταν έγινε γνωστή η δολοφονία της, εντοπίστηκαν οι υπεύθυνοι και η
τιµωρία τους ήταν άµεση και αποφασιστική. Τέλος, το ΚΚΕ δηµοσιοποίησε τις συνθήκες της δολοφονίας, όπως
και την τιµωρία των υπευθύνων και προχώρησε σε δηµόσια πολιτική τοποθέτηση στο ανώτερο επίπεδο, όπως
δείχνει και η προαναφερόµενη εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη.
Το ίδιο συνέβη και από την πλευρά του ταξικού συνδικαλιστικού κινήµατος. Ο Νίκος Ανδρικίδης κλήθηκε το 1976
να δώσει έκθεση στο Σωµατείο Ελλήνων Ηθοποιών αναφορικά µε τα γεγονότα που αφορούσαν τη δολοφονία της
Παπαδάκη. Αυτό δεν µπορούσε να γίνει νωρίτερα, εξαιτίας του ότι αρχικά υπερίσχυσε το αστικό ψηφοδέλτιο στις
εκλογές του ΣΕΗ και, στη συνέχεια, λόγω των πολύχρονων διώξεων του Νίκου Ανδρικίδη (απελευθερώθηκε
µόλις το 1964), αλλά και των νοµικών περιορισµών και απαγορεύσεων µε τις οποίες βρέθηκε αντιµέτωπο το
συνδικαλιστικό κίνηµα στο πλαίσιο του αστικού µετεµφυλιακού κράτους, αλλά και της δικτατορίας των
συνταγµαταρχών.

Η αξιοποίηση της υπόθεσης από την αστική προπαγάνδα

Η υπόθεση της δολοφονίας Παπαδάκη δεν αντιµετωπίστηκε µε τον ίδιο τρόπο από την αντίπερα όχθη. Μετά το
Δεκέµβρη και την απαράδεκτη για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνηµα συµφωνία της Βάρκιζας, η υπόθεση της
Παπαδάκη χρησιµοποιήθηκε για να εντείνει την αστική πτωµατολογία, ενός ακόµα γκεµπελικού όπλου στη
φαρέτρα της αστικής προπαγάνδας, που δρούσε από κοινού µε την αστική καταστολή.
Ηταν η εποχή που ο Βρετανός συνδικαλιστής και απεσταλµένος του Ουίνστον Τσόρτσιλ, σερ Ουόλτερ Σιτρίν,
«ανακάλυπτε» πηγάδια µε χιλιάδες πτώµατα - θύµατα του ΕΛΑΣ στην Πετρούπολη και τον Κορυδαλλό7, ενώ
άλλα πτώµατα ξεθάφτηκαν και µεταφέρθηκαν ως «σφαγιασθέντες» από τον ΕΛΑΣ στην «έκθεση» του
Περιστερίου για να αναγνωρισθούν, υποτίθεται, από τους συγγενείς τους. Οµως, ανάµεσα στα πτώµατα
βρίσκονταν µέλη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Τις ίδιες µέρες, οι αστικές εφηµερίδες δηµοσιοποιούσαν ονόµατα νεκρών,
στα οποία συµπεριλαµβάνονταν ακόµα και όµηροι που είχαν πιαστεί από τους Αγγλους και είχαν σταλεί στην Ελ
Ντάµπα8. Μάλιστα, στη βάση αυτών των χαλκευµένων στοιχείων στηρίχθηκαν οι κατηγορίες, µε τις οποίες
καταδικάστηκαν ή εκτελέστηκαν πολλοί αγωνιστές.
Μέσα σε αυτό το κλίµα της αντικοµµουνιστικής υστερίας, η δολοφονία της Παπαδάκη αποτέλεσε «θείο δώρο»
προς την ελληνική αστική τάξη και τους συµµάχους της. Η ένταξη της υπόθεσης στην οργανωµένη πτωµατολογία
της εποχής αποδεικνύεται εξάλλου και από το ρετουσάρισµα µε κάρβουνο της φωτογραφίας του πτώµατος της
Ελένης Παπαδάκη που δηµοσιεύτηκε εκείνες τις µέρες, όπως µαρτυρά ο φωτογράφος Μανώλης Κασιµάτης9.
Ετσι και αλλιώς, η αστική Δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρθηκε πραγµατικά για την τιµωρία των ενόχων της
δολοφονίας. Η Αστυνοµία συνέλαβε ορισµένα από τα µέλη της Πολιτοφυλακής Πατησίων - Γαλατσίου, οι οποίοι
καταδικάστηκαν τον Ιούνη του 1945 και τον Ιούλη του 1946 και εκτελέστηκαν στις 21 Φλεβάρη του 1948, όχι
για τη δολοφονία της Παπαδάκη (γι' αυτήν οµολόγησε µόνο ένας από τους 11, ο Βλάσης Μακαρώνας), αλλά
συνολικά για «εγκλήµατα» της Πολιτοφυλακής10.
Παράλληλα, η αστική Δικαιοσύνη δίκασε τον Ανδρικίδη επειδή διέταξε την εκτέλεση των υπαίτιων της
δολοφονίας Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης µάλιστα θα καταδικαζόταν σε θάνατο, αν δεν υπήρχε η κατάθεση του
Δηµήτρη Μυράτ, που υποστήριξε ότι χωρίς την παρέµβαση του Ανδρικίδη θα είχαν χάσει τη ζωή τους και άλλοι
αθώοι. Επειτα από αυτό, ο Ανδρικίδης καταδικάστηκε σε ισόβια11.

Η δολοφονία τότε και σήµερα

Η υπόθεση της δολοφονίας της Ελένης Παπαδάκη προσφέρει χρήσιµα συµπεράσµατα αναφορικά µε την περίοδο
του Δεκέµβρη, αλλά και µε αντίστοιχες περιόδους, όποτε στο προσκήνιο της Ιστορίας µπαίνουν µε τους αγώνες
τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές µάζες, δίνοντας έναν αγώνα ζωής ή θανάτου µε τους εκµεταλλευτές τους.
Σε τέτοιες περιόδους, από την Παρισινή Κοµµούνα έως και σήµερα, η ταχεία ριζοσπαστικοποίηση πολιτικά
ανώριµων µαζών µπορεί να οδηγήσει ακόµα και σε πράξεις που δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς και τις επιδιώξεις
του οργανωµένου µαζικού εργατικού κινήµατος, που πολύ περισσότερο στρέφονται τελικά εναντίον του. Πόσο
µάλλον, αφού σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, οι χαφιέδες και οι προβοκάτορες της αστικής εξουσίας
προσπαθούν να παρασύρουν τις ανώριµες µάζες σε τέτοια «παραστρατήµατα», όταν δεν τα στήνουν οι ίδιοι,

3 sur 4 09/05/2018 à 19:02

Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη | ΙΣΤΟΡΙΑ | ΡΙΖΟΣΠ... h>ps://www.rizospasIs.gr/storyPlain.do?id=9165491&acIo...

προκειµένου να συκοφαντήσουν τη λαϊκή επαναστατική βία συνολικά, να συσπειρώσουν το στρατόπεδο της

αντεπανάστασης, να αποκόψουν ταλαντευόµενα στρώµατα ή και συµµάχους από το στρατόπεδο της
επανάστασης ή ακόµα και να προξενήσουν ρήγµατα στο εσωτερικό του.
Παρόµοιους σκοπούς εξυπηρετούν και οι σηµερινοί απολογητές της αστικής εξουσίας. Δεν τους ενδιαφέρουν τα
ιστορικά γεγονότα της δολοφονίας της Παπαδάκη, απλά αξιοποιούν το δεδοµένο ταλέντο και τη δολοφονία της
για να συκοφαντήσουν το εργατικό - λαϊκό κίνηµα της περιόδου και ειδικά την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ.
Τότε όπως και σήµερα θέλουν να ταυτίσουν τη µαζική λαϊκή αµφισβήτηση της αστικής νοµιµότητας µε τη δράση
των εγκληµατικών συµµοριών. Υπερασπίζονται την Παπαδάκη για να αποκρύψουν ότι υπερασπίζονται την αστική
εξουσία, που είναι συνώνυµη της βίας και της εκµετάλλευσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσµού τόσο
σε περιόδους «κοινωνικής ειρήνης», όσο και σε αυτές του ταξικού πολέµου. Νοµίζουν ότι µε αυτά τα τερτίπια θα
αποφύγουν τη νέα επαναστατική ανάταση του κινήµατος.
Γι' αυτό ακριβώς η διαρκής και επίµονη αποκάλυψη των χαλκεύσεων της αστικής τάξης και των δηµοσιολόγων
της και ταυτόχρονα η γνώση και η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας αποτελούν ένα από τα απαραίτητα όπλα
της σύγχρονης εργατικής - λαϊκής πάλης.
Παραποµπές
1. Πολύβιος Μαρσάν, «Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία µε απροσδόκητο τέλος»,
Εκδόσεις «Καστανιώτης», Αθήνα 2001, σελ. 347, 349.
2. Βασίλης Γ. Μπαρτζιώτας, «Εθνική Αντίσταση και Δεκέµβρης 1944», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»,
Αθήνα 1979, σελ. 403.
3. Πολύβιος Μαρσάν, «Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία µε απροσδόκητο τέλος»,
Εκδόσεις «Καστανιώτης», Αθήνα 2001, σελ. 344 - 345.
4. Νίκος Ανδρικίδης, «28 χρόνια στα κάτεργα κρατούµενος για ελευθερία, δηµοκρατία και σοσιαλισµό
(1936-1964)», Εκδόσεις Β. Γιαννίκου - Β. Κάλδη, Αθήνα 1998, σελ. 91 - 93.
5. Σπύρος Α. Κωτσάκης, «Δεκέµβρης του 1944 στην Αθήνα», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα
1986, σελ. 211 - 212.
6. Αναστάσης Γκίκας, «Το χρονικό του Δεκέµβρη 1944» στο Τµήµα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (επιµ.),
«Δεκέµβρης του '44. Κρίσιµη ταξική σύγκρουση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ.
228.
7. Δηµήτρης Σέρβος, «Οι Αγγλοι και οι συνέπειες της συνθηκολόγησης για το λαϊκό κίνηµα»,
«Ριζοσπάστης», 12 Φλεβάρη 1998.
8. Αναλυτικές αποδείξεις για τα χαλκευµένα στοιχεία που περιείχε η έκθεση Σιτρίν βρίσκονται στο
«Το Ελληνικό Κατύν», Εκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ - Εκδοτικός Οργανισµός «Ρήγας», Αθήνα 1945.
9. Ο Μανώλης Κασιµάτης είναι φωτογράφος που έχει επιµεληθεί την έκδοση «Φωτογραφίζοντας το
Δεκέµβρη», τοµ. Ι & ΙΙ, Πολιτιστική Εταιρεία «ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ», Αθήνα 2008.
10. «Η εκτέλεσις 20 καταδίκων», «Ελευθερία», 22 Φλεβάρη 1948.
11. Αναστάσης Γκίκας, «Το χρονικό του Δεκέµβρη 1944» στο Τµήµα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (επιµ.),
«Δεκέµβρης του '44. Κρίσιµη ταξική σύγκρουση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ.
228.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
* Ο Κ. Σκολαρίκος είναι µέλος του Τµήµατος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Copyright © 1997-2018 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Σελίδα 20

4 sur 4 09/05/2018 à 19:02