Ως το "μικρότερο" και οπτικά διαφορετικό τρίδυμο παιδί, η ζωή του Βασίλειου (Basil)

Κριμπά ακροβατούσε πάντα ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο απίθανο. Γιος του ‘Έλληνα
γενετιστή Κωνσταντίνου Κριμπά, γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1960 στη Νέα Υόρκη, 21 λεπτά
αργότερα από τα ομοζυγωτικά αδέρφια του, στην κλινική του Πανεπιστημίου Columbia. Η
μητέρα των τριδύμων ήταν η Daisy Rogers, εγγονή του πάλαι ποτέ Προέδρου του
Διαμερίσματος του Μανχάταν (1946-49) και πρώην αρχηγού του Tammany Hall (1948-49)
Hugo Rogers και τότε αρραβωνιαστικιά του τελειόφοιτου αριστούχου και μέλους της
μυστικής κοινωνίας «Sachems» του Πανεπιστημίου της Columbia, William Bishin. Το ζευγάρι
αντιμετώπιζε πρόβλημα με την απόκτηση παιδιών και τόσο η πολιτική και οικονομική
επιφάνεια της οικογένειας Rogers όσο και οι διασυνδέσεις των «Sachems» (αλλά και των
«Nacoms») έκανε εφικτή τη δημιουργία μία ομάδας επιστημόνων και εξειδικευμένων
ερευνητών από όλους τους σχετικούς τομείς της Ιατρικής, της Βιολογίας και της Γενετικής.

Αυτή η μυστική σύναξη ξεκίνησε τις εργασίες της στις αρχές του 1958, και ο πρωτοπόρος
μαθηματικός/γενετιστής του Χάρβαρντ Richard Lewontin, ένας από τους πρώτους που
κλήθηκαν για να καταφέρουν την πολυπόθητη εγκυμοσύνη και επί κεφαλής της οκταμελούς
ομάδας, «έφερε» με κρατική υποτροφία το φίλο και συνάδελφό του Κωνσταντίνο Κριμπά
ως ερευνητή στο Πανεπιστήμιο. Πέρα από τον Lewontin και τον Κριμπά, στην ακραία αυτή
μυστική αποστολή συμμετείχαν ο John Rock με την Miriam Menkin και ο μέντοράς τους
Gregory G. Pincus, η Margaret Sanger, ο James E. Bowman με την παρακαταθήκη του Ernest
Everett Just και ο Celso-Ramón García. Μπορεί να μην ήταν το απόλυτο dream team για κάτι
τέτοιο, αλλά ήταν ό,τι πιο ανοιχτόμυαλο, με όρεξη για πειραματισμό και με δίψα για το
ρηξικέλευθο και το πρωτόγνωρο μπορούσε να προσελκύσει το χρήμα, η υπόσχεση για
απόλυτη ελευθερία και η λάμψη της αιώνιας δόξας στην άκρη του τούνελ. Δυστυχώς τίποτε
δεν πήγε όπως θα έπρεπε…

Μετά από σχεδόν 18 μήνες εντατικών ερευνών, πειραμάτων, έντονων αντιπαραθέσεων,

καταχρήσεων παντός είδους, φοβερών ανακαλύψεων και τραγικών αποτυχιών, η ομάδα
ήταν έτοιμη να πραγματώσουν το όνειρο του προνομιούχου ζευγαριού. Ο William και η
Daisy είχαν περάσει έναν Γολγοθά εξετάσεων, θεραπειών, φαρμακευτικών αγωγών και
ακτινοβολιών, μέχρι να φτάσουν στην κορύφωση του προσωπικού τους δράματος. Ο
δρόμος τους γεμάτος στροφές, αδιέξοδα και παρακάμψεις είχε στρωθεί με αίμα, γενετικά
κύτταρα, λεμφαδένες και αναπαραγωγικά όργανα ανδρών και γυναικών που είτε τα έδιναν
εν γνώση τους νομίζοντας ότι έπαιρναν μέρος σε κάποιο κλινική δοκιμή για κάποιο
φάρμακο, είτε χρησιμοποιούνταν εν αγνοία τους. Το τελευταίο οδήγησε σε αρκετά
ανεπιθύμητα και κατακριτέα αποτελέσματα, αλλά τίποτα που χρήματα και συμβάσεις
εμπιστευτικότητας δε μπορούσαν να καλύψουν, τελικά.

Έτσι, τα Χριστούγεννα του 1959, στην κλειστή, φαινομενικά, κλινική του Πανεπιστημίου
Columbia, η οποία είχε μετατραπεί στη διάρκεια των εορτών σε ένα υπερ-εξελιγμένο
εργαστήριο-χειρουργείο, πραγματοποιήθηκε η γονιμοποίηση των επεξεργασμένων ωαρίων
της Daisy εκτός της μήτρας της, ώστε να εμφυτευθούν εφ’ όσον η καλλιέργειά τους
προχωρούσε ικανοποιητικά. Κρυφά από την υπόλοιπη ομάδα, ο Κριμπάς γονιμοποίησε
ορισμένα ωάρια με γενετικό υλικό των ανδρών της ομάδας, που είχε διατηρήσει από
προηγούμενα πειράματα, χρησιμοποιώντας τις νεοανακαλυφθείσες τεχνικές
κρυοσυντήρησης. Δεν είχε σκοπό να αφήσει τις προσπάθειες τόσων μηνών και τόσων
εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων να πάνε χαμένες λόγω κάποιας μη-υπολογισμένης ή
απρόβλεπτης εξέλιξης. Το ζευγάρι θα αποκτούσε παιδιά, πάση θυσία. Επτά ημέρες
αργότερα, τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς του 1960, στη μήτρα της Daisy εμφυτεύθηκαν
τα δύο πιο ικανοποιητικά γονιμοποιημένα ωάρια με απόλυτη επιτυχία. Αυτό που δε γνώριζε
όμως κανένας, πέρα από τον ίδιο τον Κριμπά, ήταν ότι το ένα από τα δύο δισκάκια στην
πραγματικότητα είχε το ωάριο που είχε γονιμοποιηθεί από τον ίδιο, αν και με μη-
ικανοποιητική εξέλιξη. Ο Έλληνας σε μία στιγμή μισαλλοδοξίας ή ευφυίας (ήταν κάτι που
τον βασάνιζε μέχρι και την τελευταία του πνοή) άλλαξε τις ταμπέλες στα δισκάκια λίγο πριν
αναλάβουν οι ειδικοί της εμφύτευσης. Για δεκαετίες μετά ορκιζόταν μπροστά στον
καθρέπτη, λογομαχώντας με λυγμούς με τον εαυτό του, ότι το υποσυνείδητό του απέκτησε
φωνή και τον πρόσταξε, ουρλιάζοντας μέσα στο κεφάλι του, να το κάνει…

Μετά από επτά μήνες στενής παρακολούθησης και άκρας μυστικότητας, στην
αποκλεισμένη πτέρυγα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου, η ίδια ομάδα συναντήθηκε
ξανά με απαρτία, προκειμένου να δουν με τα μάτια τους το αποτέλεσμα του αυτού που
θεωρούσαν ως το πιο μεγάλο και πιο σημαντικό πείραμα του αιώνα. Η Daisy ήταν σε θέση,
ψυχική και σωματική, να προχωρήσει με φυσιολογικό τοκετό, κάτι που προτιμήθηκε σε
σχέση με καισαρική τομή λόγω των πολλών αντιπηκτικών θεραπειών της. Έχοντας ένα
φυσιολογικά οδυνηρό τοκετό, πρώτα βγήκαν τα ομοζυγωτικά δίδυμα, φέροντας το
χαρακτηριστικό ροδαλό δέρμα του William και τα πυρόξανθα μαλλιά της Daisy, χωρίς
ιδιαίτερη δυσκολία και χωρίς επιπλοκές. Στη συνέχεια όμως, η Daisy άρχισε να αιμορραγεί
ακατάσχετα και το ιατρικό προσωπικό διαπίστωσε πως υπήρχε και άλλο έμβρυο μέσα στην
κοιλιά της μητέρας. Τις πρώτες στιγμές της αιμορραγίας και του φρικτού πόνου της Daisy,
κανένας δεν υπέθεσε κάτι σχετικό, καθώς οι υπέρηχοι μέχρι και την προηγούμενη ημέρα
δεν είχαν δείξει τίποτα ιδιαίτερο πέρα από ορισμένες σκιές και σχηματισμούς που
αξιολογήθηκαν αλλά τελικά αγνοήθηκαν για διάφορους λόγους. Σύντομα όμως έγινε
ολοφάνερο ότι υπήρχε και άλλο έμβρυο που περίμενε να γεννηθεί.

Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να γεννηθεί φυσιολογικά δυσχεραίναν την ήδη
άσχημη κατάσταση της Daisy οπότε αποφασίστηκε να προχωρήσουν με τομή. Ανοίγοντας
την κοιλιά της μητέρας αντίκρυσαν ένα αλλόκοτο, φρικιαστικό θέαμα: Ένα έμβρυο, αρκετά
μικρότερο, σαφώς πιο μελαμψό, με σκουρόχρωμα μαλλιά και γωνιακά χαρακτηριστικά το
οποίο είχε ενσωματωμένο στο υπερμέγεθες κεφάλι του το νεκρό υποτροφικό σώμα του
δίδυμου νεογνού. Η ένωση στο κρανίο είχε σχεδόν ανοίξει στα δύο από την προσπάθεια
φυσιολογικής γέννας και πλέον η επιβίωση και του μεγαλύτερου από των δύο ενωμένων
εμβρύων, ήταν σε κίνδυνο. Οι προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού να διατηρήσουν εν
ζωή και τη μητέρα αλλά και το τρίτο έμβρυο ήταν τιτάνιες και τελικά, επιτυχημένες. Το
νεογέννητο αγοράκι κατάφερε να επιβιώσει μόνο με μερικές άσχημες ουλές στην αριστερή
μεριά του κρανίου του, ελπίζοντας όλοι ότι δεν είχε υποστεί κάποια μόνιμη εγκεφαλική
βλάβη. Από την άλλη, η Daisy θα παρέμενε για το υπόλοιπο της ζωής της σε πολύ
εύθραυστη κατάσταση (σωματικά και ψυχολογικά) και ανήμπορη να τεκνοποιήσει ξανά,
καθώς η μήτρα της αφαιρέθηκε προκειμένου να μείνει εν ζωή, σε μία απόφαση μονόδρομο
της οικογένειάς της, υπό την καθοδήγηση της επιστημονικής ομάδας που τόσο
εμπιστευόταν, αλλά και του ιατρικού προσωπικού.

Ο William δεν έμαθε πότε ότι οι απρόβλεπτες επιπλοκές συμπεριελάμβαναν και τη

«δεύτερη» γέννα ενώ η Daisy έβλεπε αχνές και απροσδιόριστες σκηνές στους εφιάλτες της
για την υπόλοιπη ζωή της, αφού ήταν ήδη ναρκωμένη κατά την καισαρική τομή. Με
προτροπή του Lewontin, το ιατρικό προσωπικό ανταμείφθηκε με πλουσιοπάροχα μπόνους
για τις ιδιάζουσες συνθήκες και με μία νέα σειρά συμβάσεων εμπιστευτικότητας, κανένας
δε ρώτησε άβολες ερωτήσεις. Σε δεύτερο χρόνο, τα μέλη της ομάδας ζήτησαν εξηγήσεις
από τον Κριμπά, ορισμένα έφτασαν μέχρι και να τον απειλήσουν για την «ανίερη
προδοσία» που διέπραξε, επικαλούμενα ύβρις και μισαλλοδοξία καταπάτηση του ιερού
Όρκου του Ιπποκράτη και καταστρατήγηση όλων των άγραφων νόμων της επιστήμης, όμως
ευτυχώς επικράτησαν τα πιο ήρεμα πνεύματα. Αληθινή ήταν και η μετάνοια του Κριμπά για
την πράξη του, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τις φρικαλέες συνέπειές της. Απομακρύνθηκε
άρον-άρον τόσο από τους κύκλους του Πανεπιστημίου όσο και από τις ΗΠΑ, επιστρέφοντας
στην Ελλάδα και στρέφοντας την έρευνά του σχεδόν αποκλειστικά στα φυτά και τα κατά ένα
μικρό μέρος στα ζώα, ιδρύοντας και διευθύνοντας το πρώτο εργαστήριο Γενετικής στην
Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.

Πριν φύγει από την Αμερική ο Κριμπάς, κατάφερε να καταχωρήσει το βρέφος στο
ληξιαρχείο της Ν. Υόρκης ως Basil Bishin (που θα ήταν και το όνομα που είχαν αποφασίσει
να δώσουν στο αγόρι τους η Daisy και ο William, ενώ για το κορίτσι Rosemary). Ερχόμενος
στην Ελλάδα το Χειμώνα του 1960, στο ληξιαρχείο Αθηνών δήλωσε την αλλαγή ονόματος
του μωρού σε Βασίλειο Κριμπά, διατηρώντας την Αμερικάνικη υπηκοότητα, αλλά όχι σαν
υιό του. Σύμφωνα με τα αρχεία του κράτους ο Βασίλειος Κριμπάς είναι εγγονός του
υπουργού Υγιεινής, επί Μεταξά, Ηλία Κριμπά, θείου του Κωνσταντίνου. Το νωρίτερο
δυνατόν και μετά από μία προσωπική καμπάνια του Κριμπά για την αναγνώριση του
κολλεγίου ως αυτόνομου εκπαιδευτικού ιδρύματος το 1962, ο Βασίλειος γράφεται στο
Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος (Deree) στις τάξεις του δημοτικού όπου και σύντομα
διαπιστώνεται ότι τελικά δεν είχε βγει αλώβητος από την γενέθλια περιπέτειά του.

Υπό το έμπειρο βλέμμα των παιδοψυχολόγων και εκπαιδευτικών εξ Αμερικής, ο Βασίλειος

γίνεται αντιληπτό ότι βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού ενώ ήδη πέρα από τον Ατλαντικό
το θέμα του Αυτισμού είχε αρχίσει παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Στις αρχές του Γυμνασίου ο
Κωνσταντίνος ταξιδεύει με τον Βασίλειο για να επισκεφθούν στην Κεντρική Ευρώπη τον
πλέον ειδήμονα στο συγκεκριμένο θέμα και διευθυντή της Παιδιατρικής στη Βιέννη, Hans
Asperger. Αυτά που παρατήρησε στον Βασίλειο δεν ήταν διαφορετικά από τη μέχρι τώρα
βιβλιογραφία, όμως διέκρινε και κάτι ακόμα που είχε μείνει στην αφάνεια έως τότε: μία
ακόρεστη δίψα και συνάμα ασυνήθιστη ικανότητα αποστήθισης για οτιδήποτε σχετικό με
το αίμα. Συνεχίζοντας την εκπαίδευσή του στο προστατευμένο περιβάλλον του
Αμερικάνικου Κολλεγίου, ο Βασίλειος πασχίζει να τιθασεύσει τον ψυχισμό του,
τυραννημένος από αυτό που σήμερα αποκαλούμε σύνδρομο Savant, όντας αυτιστικός με
σύνδρομο Asperger. Οι εμμονικές συμπεριφορές του και τα πολύ συγκεκριμένα
ενδιαφέροντά του καλύπτουν την κοινωνική του αδεξιότητα και άγνοια όσο βρίσκεται εντός
ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, όμως δύσκολα μπορεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε
ουσιώδη διαπροσωπική σχέση.

Ο ακαδημαϊκός, ερευνητικός και πειραματικός δρόμος του Βασιλείου ορίστηκε από το

τρίπτυχο της Βιολογίας, της Βιοτεχνολογίας και της Αιματολογίας στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο
της Βιέννης, μιας και δεν έγινε δεκτός από κανένα πανεπιστήμιο της Αμερικής ή της
Αγγλίας. Ο ίδιος αγνοούσε τις τρομακτικές συνθήκες δημιουργίας του και παρέμεινε στην
άγνοια μέχρι και το 2002 όταν ο Κωνσταντίνος Κριμπάς ξεκίνησε τη συγγραφή του βιβλίου
του «Κονωνιοβιολογία» και κουρασμένος από τις τύψεις και την αμφιβολία, άφησε κάποιες
υπόνοιες που θεώρησε ότι θα περάσουν απαρατήρητες από τον Βασίλειο. Αντ’ αυτού ο
Βασίλειος απέκτησε μία καινούργια μονομανία, να ανακαλύψει τις απαρχές του.

Μην έχοντας όμως τις κοινωνικές ικανότητες να κρύψει τις προθέσεις του ή και τις
ενέργειές του, άμεσα προκάλεσε διαταραχές σε ένα καλά στρωμένο αν και αμφίβολο
σχέδιο. Προλαβαίνοντας τις εξελίξεις, ο μέχρι τότε παρατηρητής βγήκε από τα πέπλα της
Νύχτας και φρόντισε το τέκνο του πάλαι ποτέ αγαπημένου του θηράματος να παραμείνει
υπό τις διαταγές του, έστω και με διαφορετική υπόσταση…

SOME LINKS

 Κωνσταντίνος Κριμπάς, 2, 3
 Η ιστορία της εξωσωματικής
 Nacoms & Sachems, 2