http://hallofpeople.com/gr.php?

user=Βόννεγκατ%20Κουρτ

Κερτ Βόννεγκατ
Σφαγείο νούμερο πέντε

Απόσπασμα από εκδόσεις Κέδρος, 2008

μετάφραση: Φίλιππος Χρυσόπουλος

«Ο Μπίλι...ξεκόλλησε ελαφρά από το χρόνο, είδε τη νυχτερινή ταινία στην

τηλεόραση ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή, ύστερα πάλι από την
αρχή προς το τέλος. Ήταν μια ταινία με θέμα τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά
και τους γενναίους πιλότους τους. Βλέποντας την ταινία από το τέλος προς
την αρχή ο Μπίλι είδε το εξής:

Διάτρητα αμερικάνικα αεροπλάνα, τραυματίες και πτώματα πετούσαν

ανάποδα από ένα αεροδρόμιο στην Αγγλία. Πάνω από τη Γαλλία μερικά
γερμανικά καταδιωκτικά τους επιτέθηκαν ανάποδα, ρουφώντας σφαίρες και
θραύσματα οβίδων από μερικά από τα αεροπλάνα και τα πληρώματά τους.
Έκαναν το ίδιο και σε μερικά αμερικάνικα αεροσκάφη που είχαν συντριβεί
στο έδαφος, τα οποία πέταξαν ανάποδα και ενώθηκαν με το σχηματισμό.

Ο σχηματισμός πέταξε ανάποδα πάνω από μια φλεγόμενη γερμανική

πόλη. Τα βομβαρδιστικά άνοιξαν τις καταπακτές ρίψης δημιουργώντας ένα
θαυμαστό μαγνητισμό, που έκανε τις φωτιές να συστέλλονται, να
συγκεντρώνονται μέσα σε ατσάλινους κυλίνδρους, σήκωνε τους κυλίνδρους
και τους έβαζε μέσα στις καταπακτές των αεροπλάνων. Οι κύλινδροι
στοιβάζονταν τακτικά σε ράφια. Οι Γερμανοί είχαν τα δικά τους θαυμαστά
μηχανήματα, τα οποία ήταν επιμήκεις ατσάλινοι σωλήνες.
Τα χρησιμοποιούσαν για να ρουφούν περισσότερα θραύσματα από τα
πληρώματα και τα αεροσκάφη. Όμως υπήρχαν ακόμη μερικοί Αμερικανοί
τραυματίες και κάποια από τα βομβαρδιστικά είχαν υποστεί σοβαρές
ζημιές. Πάνω από τη Γαλλία όμως τα γερμανικά καταδιωκτικά
εμφανίστηκαν πάλι κάνοντας τους πάντες και τα πάντα να φαίνονται
ολοκαίνουργια.

Όταν τα βομβαρδιστικά επέστρεψαν στη βάση τους, οι ατσάλινοι κύλινδροι

βγήκαν από τα ράφια και στάλθηκαν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής, όπου σε εργοστάσια που λειτουργούσαν μέρα νύχτα, οι
κύλινδροι αποσυναρμολογούνταν και τα επικίνδυνα περιεχόμενά τους
ξεχωρίζονταν σε μέταλλα. Το συγκινητικό ήταν ότι τη δουλειά την έκαναν
κυρίως γυναίκες. Ύστερα τα μέταλλα στέλνονταν σε ειδικούς σε
απομακρυσμένες περιοχές. Η δουλειά των ειδικών ήταν να τα θάβουν στο
έδαφος, να τα κρύβουν έξυπνα, έτσι ώστε να μην ξαναβλάψουν ποτέ
κανέναν.

Οι Αμερικανοί πιλότοι επέστρεψαν τις στολές τους, έγιναν μαθητές λυκείου.

Και ο Χίτλερ έγινε μωρό υπέθεσε ο Μπίλι Πίλγκριμ. Αυτό δεν ήταν στην
ταινία. Ο Μπίλι έκανε μια εκτίμηση. Όλοι έγιναν μωρά και σύσσωμη η
ανθρωπότητα χωρίς εξαιρέσεις έκανε μια βιολογική συνομωσία για να
δημιουργήσει δύο τέλειους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα.»

Αναδημοσίευση από

http://paramythiakaiallatina.blogspot.gr/2009/01/blog-post.html
………………

Μας έπιασε περιέργεια για την πραγματική Σταυροφορία των Παιδιών, έτσι
λοιπόν ο Ο’ Χέαρ συμβουλεύτηκε ένα βιβλίο που είχε τον τίτλο Ασυνήθεις
Δημοφιλείς Αυταπάτες και η Τρέλα του Όχλου, του Τσαρλς Μακέι. Είχε
πρωτοεκδοθεί στο Λονδίνο το 1841.

Ο Μακέι είχε πολύ κακή γνώμη για όλες τις σταυροφορίες. Η Σταυροφορία
των Παιδιών τού φαινόταν λίγο περισσότερο αποκρουστική από τις
σταυροφορίες των ενηλίκων. Ο Ο’ Χέαρ μού διάβασε δυνατά το παρακάτω,
ωραίο απόσπασμα:

Η επίσημη ιστορία μάς πληροφορεί ότι οι σταυροφόροι δεν ήταν τίποτα

περισσότερο από αμόρφωτοι και βάρβαροι άνθρωποι, ότι το κίνητρό τους
ήταν ο υπερβολικός φανατισμός και ότι στο διάβα τους άφηναν μόνο αίμα
και δάκρυα. Ο ρομαντικός μύθος τους, από την άλλη, διευρύνεται λόγω της
ευσέβειας και του ηρωισμού τους, και περιγράφει με λαμπρό και
παθιασμένο ύφος την αρετή και και τη μεγαλοψυχία τους, την αλησμόνητη
τιμή που απέκτησαν και τις τεράστιες υπηρεσίες που προσέφεραν στον
χριστιανισμό. /.../

Τώρα ποιο ήταν το σπουδαίο αποτέλεσμα όλων εκείνων των αγώνων; Η

Ευρώπη ξόδεψε εκατομμύρια από τους θησαυρούς της και το αίμα δύο
εκατομμυρίων ψυχών. Και μια χούφτα φιλοπόλεμων ιπποτών διατήρησαν
στην κατοχή τους την Παλαιστίνη για εκατό περίπου χρόνια!

Ο Μακέι μάς πληροφορούσε πως η Σταυροφορία των Παιδιών ξεκίνησε το

1213, όταν δυο μοναχοί συνέλαβαν την ιδέα να δημιουργήσουν στρατούς
από παιδιά στη Γερμανία και στη Γαλλία και να τα πουλήσουν ως
σκλάβους στη Βόρεια Αφρική. Τριάντα χιλιάδες παιδιά κατατάχθηκαν
εθελοντικά, πιστεύοντας πως θα πήγαιναν στην Παλαιστίνη. Ήταν δίχως
αμφιβολία άνεργα και εγκαταλελειμμένα παιδιά που γενικώς πλημμύριζαν
τις μεγαλουπόλεις, μεγαλωμένα με φαυλότητα και τόλμη, έγραφε ο Μακέι,
και ήταν έτοιμα για όλα.
Ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ´ πίστευε κι εκείνος πως θα πήγαιναν στην
Παλαιστίνη και συγκινήθηκε. «Αυτά τα παιδιά έχουν ξυπνήσει ενώ εμείς
κοιμόμαστε!» είπε.

Τα περισσότερα παιδιά τα έστειλαν με πλοία από τη Μασσαλία και περίπου

τα μισά από αυτά πνίγηκαν σε ναυάγια. Τα υπόλοιπα μισά έφτασαν στη
Βόρεια Αφρική όπου και πουλήθηκαν ως σκλάβοι.

Εξαιτίας μιας παρεξήγησης, ορισμένα παιδιά πήγαν στη Γένοβα για να

καταταγούν, όπου εκεί δεν υπήρχαν πλοία μεταφοράς σκλάβων για να τα
περιμένουν. Οι καλοί άνθρωποι της Γένοβας τους έδωσαν τροφή και στέγη
και τα ρώτησαν ευγενικά τι έκαναν εκεί – έπειτα τους έδωσαν λίγα χρήματα
και πολλές συμβουλές και τα έστειλαν πίσω στα σπίτια τους.

Απόσπασμα από το

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

"Παρεμπιπτόντως, είμαι επίτιμος πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών

Ανθρωπιστών, έχοντας διαδεχτεί σε αυτή τη θέση που δεν έχει καμιά
απολύτως αρμοδιότητα, ένα σπουδαίο συγγραφέα επιστημονικής
φαντασίας, τον ’ιζαακ Ασίμοφ. Πριν από μερικά χρόνια, κάναμε ένα
μνημόσυνο για τον ’ιζαακ και, διαβάζοντας το λόγο, κάποια στιγμή είπα: "Ο
’ιζαακ είναι τώρα στον παράδεισο". Ήταν το πιο αστείο πράγμα που θα
μπορούσα να πω σε κοινό ανθρωπιστών. Τους έκανα να κυλιούνται στους
διαδρόμους από τα γέλια. Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να επανέλθει η
τάξη. Και άν ποτέ πεθάνω -Θεός φυλάξοι!- ελπίζω να πείτε "Ο Κερτ είναι
τώρα στον παράδεισο. Είναι το αγαπημένο μου ανέκδοτο.
Τι πιστεύουν οι ανθρωπιστές για το Χριστό; Εγώ πιστεύω για το Χριστό,
όπως όλοι οι ανθρωπιστές, ότι "Αν αυτά που είπε ήταν καλά, και τόσο
πολλά από αυτά τόσο πραγματικά όμορφα, τι σημασία έχει εάν ήταν Θεός
ή όχι;"

Εάν όμως ο Χριστός δεν είχε εκφωνήσει την "Επί του όρους ομιλία" με το
μήνυμά της για οίκτο και έλεος, δε θα ήθελα να ανήκω στο ανθρώπινο
είδος.

Ας ήμουν καλύτερα κροταλίας. Το ίδιο θα ήταν".

………………………………………………..

«Όταν μας βομβάρδιζαν στη Δρέσδη και ήμασταν σ’ ένα υπόγειο με τα

χέρια πάνω από τα κεφάλια μας για την περίπτωση που θα έπεφτε η
οροφή, ένας στρατιώτης, λες και ήταν δούκισσα που καθόταν στην έπαυλή
της μια κρύα, βροχερή νύχτα, είπε: “Αναρωτιέμαι, μια νύχτα σαν την
αποψινή, πώς να τα φέρνουν βόλτα οι φτωχοί;”. Κανένας δε γέλασε, κι
όμως ήμασταν χαρούμενοι που το είπε. Τουλάχιστον ήμασταν ακόμα
ζωντανοί! Εκείνος το απέδειξε.»

«Είδα την καταστροφή της Δρέσδης. Είδα την πόλη πριν από την επίθεση
κι έπειτα, βγαίνοντας από το αντιαεροπορικό καταφύγιο, την ξαναείδα και
σίγουρα μία από τις αντιδράσεις μου ήταν το γέλιο. Μόνο ο Θεός ξέρει ότι
μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή ανακουφίζεται».