Jacqueline Bryk

Ten scenariusz zgłębia mroczny świat Kultu: Boskości utraconej i system, który nas więzi i trzyma w uśpieniu.
Strażnicy naszego więzienia i ich marionetki zajmują pozycje władzy w korporacjach, instytucjach religijnych
i rządach w każdym państwie. Pociągają za sznurki spośród cieni lub chowają się za fałszywymi obliczami,
służąc swym niewidocznym panom: Archontom i Aniołom Śmierci. Nikt spośród tych, co nas więżą –
nieważne, co mówią czy obiecują – nie chce dla ludzkości dobra. Tylko innego rodzaju uwięzienia.
To opowieść o takiej właśnie walce o władzę – i to na najwyższym poziomie.
Warto wspomnieć, że ten scenariusz jest dziełem fikcyjnym. Postacie, lokacje i zdarzenia
przedstawiono z metaforycznej perspektywy świata Kultu: Boskości utraconej.

Czerwony rakiet blask

 Autor
Jacqueline Bryk

Opracowanie graficzne Korekta Ilustracje

Dan Algstrand Alex Obernigg Marcin Tomalak
of Mattiaz Fredriksson Olof Nilsson

Wersja polska

Tłumaczenie Redakacja Wydawca

Andrzej Skuza Anna Jakubowska, Alis Alicja Staszewska
Andrzej Jagła

Skład i opracowanie graficzne

Bartosz Knapik & LegoBK

ISBN
978-83-959786-8-5

 Scenariusz do szybkiej rozgrywki 

 CZERWONY
RAKIET BLASK

M
Może brakowało ci punktów kredytowych na
uniwersytecie. Może twoi rodzice wspierali jego kam-
panię wyborczą i załatwili ci w niej udział. Niezależnie
od powodu, należysz do garstki stażystów wybranych
do pomocy w koordynacji kampanii, którzy towarzyszyli
samemu Trumpowi. Stresu nie brakowało, ale można było
się tego spodziewać. Jego uśmiechy są odrobinę za szerokie,
jego słowa odrobinę zbyt pospieszne, a jego kandydat na
wiceprezydenta odrobinę za cichy. Ale to normalne, prawda?
To tylko stres. Stres sprawia, że widzisz rzeczy, których nie ma –
szczególnie w noc wyborów.

Czerwony rakiet blask to scenariusz dla 3 do 5 graczy.

Zawiera gotowe postacie.

4 Czerwony rakiet blask

 Opis
Jest wczesny listopad 2016 roku, a kampania wyborcza
Trumpa wchodzi w ostatnią fazę wyścigu do Białego Domu.
Od miesięcy Trump przemawiał do najniższych instynktów
amerykańskiej ludności: potrzeby, żeby mieć więcej. Więcej
bezpieczeństwa, więcej pieniędzy, więcej broni, więcej wszyst-
kiego. Jego zwolennicy zostali doprowadzeni do amoku
i tylko czekają, żeby ruszyć na głosowanie. Cały kraj trwa
w napięciu jak struna – i dokładnie tego chce Trump.
Jesoda, Archonta Pazerności, uznano za unicestwionego
stulecia temu, podczas wojny między Archontami. Jednak
z pomocą Tiferet ukrył on swoje istnienie i zbudował marną
namiastkę własnej cytadeli wewnątrz Iluzji, chowając się
na widoku. Kompleks ukończono w kwietniu 1973 roku.
Chociaż w założeniu miała stać przez wieczność, nowa
warownia Jesoda uległa zniszczeniu 11 września 2001 roku
w ataku zaaranżowanym przez Necacha i jego sługi. Raz
jeszcze osłabiony, lecz wciąż trzymający się Elizjum, sple-
ciony z Tiferet i zmuszony do służenia jej, Jesod trwa nadal.
I knuje zemstę.
Słudzy Archonta poszli przeważnie w rozsypkę, poza bardzo
nielicznym gronem. Donald John Trump, jeden z najbardziej
oddanych i spragnionych władzy liktorów Jesoda, przy-
gotowywał siły od czasu stworzenia elizejskiej warowni
swojego pana. Poprzez procesy sądowe, układy, wystąpie-
nia w telewizji i działania obliczone jako szybkie skoki na na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Gracze
kasę wybudował własne imperium chciwości. Nieważne,
ile razy popadał w bankructwo, zawsze zdawał się mieć
zapasowy milion czy coś koło tego, schowany w dalekich
zakątkach jakiejś niedawno wybudowanej Trump Tower.
To cieszyło Jesoda – lecz było mu mało. Zawsze było mu
mało. Serce Archonta płonęło z wściekłości na Necacha
za zniszczenie jego pięknego pałacu chciwości i pragnie-
nia, ale wciąż nie miał dość sił, aby bezpośrednio ukarać
rywala. Mógł prowadzić tylko wojnę zastępczą.
Co sprowadza nas do dnia wyborów. Donald Trump
kandyduje przeciwko Hillary Clinton, liktorce Necacha,
o kontrolę nad Stanami Zjednoczonymi Ameryki Pół-
nocnej, główną domeną Necacha. Trumpowi towarzy-
szy razyda służący Gamchikotowi, Aniołowi Śmierci
władającemu Strachem. Jego Prawdziwego Imienia nie
da się wypowiedzieć ludzkim językiem, ale z powścią-
gliwym uśmiechem przedstawił się światu jako Michael
Richard Pence. Razyda rozprzestrzenia strach i ból
jak truciznę dzięki stanowisku gubernatora Indiany,
marginalizując społeczność LGBTQ+, muzułmanów,
imigrantów i wszystkich, którzy nie pasują do definicji
„normalności”. Podczas Narodowej Konwencji Partii
Republikańskiej Trump złożył Pence’owi ofertę. Układ
między upadłym Archontem i Aniołem Śmierci wzmoc-
niłby ich wspólną kontrolę nad Stanami Zjednoczonymi.
Ich Zasady przesiąkłyby kraj, wpierw powoli, a potem
skaziłyby także całe Elizjum. Po próbie odczytania woli
swojego pana, Pence się zgodził. Umowa zostanie przy-
pieczętowana krwawą ofiarą przy okazji przemowy
Clinton, gdy ta przegra wybory.
Tej dwójce dobrze się powodzi. Ich zwolennicy jak
dotąd nic nie zauważyli, nawet kiedy Iluzja czasami
się załamuje wokół nich podczas niektórych bardziej
żarliwych przemówień Trumpa. Zdolność Pence’a do wywo-
ływania strachu jednym spojrzeniem trzyma naród w duszą-
cym uścisku, podczas gdy wybuchy Trumpa spolaryzowały
społeczeństwo, obracając je w dwa silnie przeciwstawia-
jące się sobie bloki. Obaj wiedzą też, że mieszkańcy USA
niechętnie zagłosują na kobietę, i tego lęku mocno się ucze-
pili. Nieważne, czy ktoś nie lubi Hillary, jest konserwatywny
w kwestiach finansowych, czy też po prostu głosuje po linii
partii – on ich chce. Chce ich wszystkich, jeśli się da. Wtedy
może byłoby ich dość.
Postacie graczy należą do tej grupy demograficznej. Co naj-
wyżej jedna z nich jest zagorzałym wyborcą Trumpa. Cała
reszta to studenci, robiący licencjat lub magistra, odbywający
w semestrze zimowym staż w ramach kampanii wyborczej
Trumpa. Zajmuje to cały ich czas. Podróżują z rodziną Trumpa,
jedzą to, co on, przygotowują mu przemowy, prasują garnitury
i prowadzą media społecznościowe. Żaden z nich nic nie wie
o nadprzyrodzonej naturze kampanii Trumpa i Pence’a. Są prze-
pracowani, źle opłacani i zapewne zwalają wszelką dziwność
na gównianą kawę i nadgodziny.
Postacie graczy
Scenariusz zawiera gotowe postacie graczy, które są stu-
dentami z uniwersytetów wchodzących w skład Ivy League
mogą wybrać z poniższej listy potencjalnych staży-
stów (pełne opisy znajdują się w dodatku) lub stwo-
rzyć własnych.
Gotowi stażyści to:
◊
Matthew Steele, magistrant na Uniwersyte-
cie Dartmouth.
◊
Blake Stablecamp, student trzeciego roku na
Uniwersytecie Columbia.
◊ Kate Warren, studentka trzeciego roku
w Wharton School.
◊ Benjamin Roberts, student czwartego
roku na Uniwersytecie Cornella.
◊ Ian Alexander, student czwartego roku
na Uniwersytecie Princeton.
◊ June Newhouse, studentka czwartego
roku na Uniwersytecie Harvarda.
◊ Gavin Walvoort, student trzeciego
roku na Uniwersytecie Harvarda.
◊ Danielle Bishop, studentka
trzeciego roku na Uniwersyte-
cie Dartmouth.
◊ Rey Riviera, studentka
drugiego roku na Ameri-
can University.
◊ Rowena Beasley, stu-
dentka z wymiany z Uni-
wersytetu Cambridge.
Opis 5
 Temat scenariusza:
faustowski pakt
Podczas całego scenariusza MG powinien starać się by gracze czuli, że
ciągle sprzedają kawałki i skrawki swoich dusz, aby zdobyć to, czego
chcą. Z każdym prezentem wiąże się kruczek. Każdemu awansowi
towarzyszy więcej szykanowania. Każda wyświadczona przez BG
przysługa zdaje się obracać przeciwko nim. Żaden dobry uczynek nie
obejdzie się bez kary. Stażyści powinni czuć, że tkwią w pułapce wła-
snego sukcesu, a rozgrywka ma przypominać próby walki o wolność
zwierząt w klatce. Polityka wymaga czasu, energii i entuzjazmu, nawet
jeśli jest prowadzona uczciwie. Kiedy zajmują się nią faktyczne siły
ciemności, może wymagać znacznie więcej.
Wszystko to ma stanowić przygotowanie do finału scenariusza.
Trump zawarł dosłowną umowę z diabłem, jakim jest Pence,
i z siłami, które go wspierają, a wszystkie małe, trudne wybory, jakich
będzie musiała dokonać każda postać gracza, powinny znaleźć
odzwierciedlenie w wyborze liktora. Jeśli gracze odmówią poświę-
cenia kogokolwiek dla finału, jakiego chce Trump, powinni również
czuć, że coś sprzedali. W tym scenariuszu nie ma nic za darmo.
Porady dla
mistrza gry
Mniej znaczy więcej
Chociaż można czuć pokusę poprowadzenia sceny, w której staży-
sta otwiera szafę po to, aby ukazał mu się obóz tortur w Inferno
(autorka scenariusza przyznaje, że zakochała się w tym pomy-
śle), prawda jest taka, że to tylko popsułoby graczom zabawę.
Ważny, wstrząsający moment w scenariuszu ma nadejść, kiedy
Trump i Pence poproszą o oddanie życia, nie kiedy Kate czy
Matthew otworzą szafkę na dokumenty. Wszelkie przejścia do
Metropolis czy Inferno powinny być subtelne, ale w oczywisty
sposób niepokojące.
Skup się na postaciach
Niesamowicie łatwo byłoby obrócić ten scenariusz w teatr
BN-ów, gdzie gracze tylko patrzą, jak Trump się błaźni,
a Pence knuje zza kulisów. Niektórzy gracze mogą nawet
tego oczekiwać. Twoim zadaniem jako MG jest sprawić,
żeby postacie grały główne role – a co za tym idzie,
dać graczom kontrolę nad sceną. Jeśli chcą szpiegować
Trumpa i Pence’a, w porządku, ale zawsze pamiętaj,
żeby spytać, jak ich postacie się czują, jak unikają przy-
łapania przez ochronę, co chcą zrobić z daną informa-
cją i tak dalej. Trump i Pence nie powinni być niczym
więcej niż narzędziem narracyjnym, póki na koniec
nie obrócą się w antagonistów.
Nie żałuj opisów
sposób. Niektórzy gracze mogą uznać, że Kult nie jest dla
Trump Tower to błyszczący, acz sterylny budy-
nich – i nie ma w tym nic złego. Takim graczom powinno się
nek, z wyjątkiem kubków po kawie, laptopów
spokojnie pozwolić odejść od stołu. Granie w horror z przy-
i innych rzeczy rozrzuconych po siedzibie
musu nie jest dobre dla nikogo.
6 Czerwony rakiet blask
kampanii. One World Trade Center składa się z jed-
nego wieżowca w oddali i drugiego w trakcie odbu-
dowy. Biuro Trumpa jest ostentacyjne i błyszczące,
i zimne, mimo że wystrój utrzymano w ciepłych
kolorach. Biuro Pence’a to zupełnie inny świat, pełny
pluszowych dywanów i bibelotów ze Środkowego
Zachodu oraz nieco klaustrofobiczny. Protestujący
na zewnątrz na zimnie są ubrani zupełnie inaczej niż
personel i ci, którzy przebywają w wieżowcu Trumpa –
chociaż być może nie inaczej niż sami stażyści. Każda
scena w tym scenariuszu ma wywoływać konkretne
emocje, a w noc wyborów stażyści powinni czuć się
przynajmniej odrobinę przytłoczeni tym wszystkim.
Pozwalaj na
sceny poboczne
i rozmowy
Blake chce porozmawiać z June? Pozwól mu na to.
Danielle martwi się o Kate? Pozwól jej. Relacje między
stażystami są niesamowicie ważne w Czerwonym rakiet
blasku, więc nie duś ich w zarodku w imię niewolniczego
trzymania się scenariusza. Niech do samego końca roz-
wijają swoje drobne przyjaźnie i rywalizacje, i miłostki.
Ten tragizm się opłaci.
Zachowaj
elastyczność
Jako że Czerwony rakiet blask toczy się podczas trzech nie-
zwykle gorączkowych dni, a gracze mają do wyboru dzie-
sięć postaci, każde rozegranie tego scenariusza może być
trochę inne. Na przykład sesja z Matthew, Ianem, Danielle,
Gavinem i Rey będzie wyglądać zupełnie inaczej niż sesja
z Roweną, Benem, Kate, June i Blakiem. Każda gotowa
postać jest też na tyle ogólnie zarysowana, że gracze
mogą interpretować je na własny sposób, więc niewyklu-
czone na przykład, że Blake Stablecamp wypadnie bardzo
różnie przy ponownym rozgrywaniu tego scenariusza.
Nie przejmuj się, jeśli postacie nie będą zachowywać się
zgodnie z Twoją wizją.
Obserwuj swoją drużynę
Niektórzy gracze mogą nie zareagować dobrze na pewne
sceny, szczególnie ci mocno związani z USA. Niewyklu-
czone, że bycie zmuszonym raz za razem do osobistych
poświęceń dla uprzywilejowanego, białego mężczyzny, któ-
rego narcyzm nie zna granic, okaże się nieco zbyt znajome
dla części z graczy. Inni mogą źle zareagować po odkryciu,
że Trump jest liktorem lub że Pence jest razydą. Jako MG
ponosisz odpowiedzialność, aby upewnić się, czy twoi gra-
cze czują się bezpiecznie i komfortowo. Jeśli masz wrażenie,
że sytuacja robi się trochę zbyt napięta, aby pozwolić grze
trwać dalej, nie wahaj się zarządzić przerwy na przekąski czy
toaletę. Jeśli chcesz, skorzystaj z karty X lub innej mechaniki
bezpieczeństwa, aby umożliwić graczom wycofanie się, jeśli
poczują się przytłoczeni w nieprzyjemny lub niepożądany
 Scenariusz
z głównych sług Jesoda zrobi wszystko,
co w jego mocy, aby upewnić się, że nie
Wstęp
[2] Wygrać wybory. Umowa Jesoda z Gam-
Czerwony rakiet blask dzieje się na przestrzeni 72
godzin. Ekscytacja związana z nocą wyborów rozkręca
się w niemal orgiastyczny szał. Wszyscy pracują po
godzinach, aby przygotować się na ogromne zwycię-
stwo Trumpa – lub jego miażdżącą porażkę, chociaż
wspominanie o tej drugiej możliwości na głos stanowi
niepisane tabu. Gra powinna mieć formę serii krótkich
scen, podkreślających stres i energiczne prace podczas
przygotowań do dnia wyborów, jak i również przeraża-
jącą dziwność, która pojawia się niespodziewanie wraz
ze zbliżającym się podliczaniem głosów wyborczych.
Stażyści są zmęczeni i podekscytowani i pracują w nad-
godzinach. Jakiekolwiek dziwne zjawiska zostaną począt-
[3] Przypieczętować pakt. Oczywiście umowa,
kowo zapewne zrzucone na karb halucynacji wywołanych
wycieńczeniem. Bohaterowie mogą po kryjomu drzemać
po kątach lub pić więcej kawy. Otaczają ich bogactwo
i piękno; śpią na łóżkach polowych i żywią się jedzeniem
z barów szybkiej obsługi w kondominium, na które nigdy
nie byłoby ich stać. Emocje BG ciągle się wahają, zmieniają
i burzą; postacie mogą zacząć śmiać się histerycznie lub
płakać po kątach, nie mając pojęcia dlaczego. Więzi między
nimi będą w tych ostatnich godzinach niezwykle ważne –
a Trump i Pence o tym wiedzą.
Kierownictwo może rozdzielać BG lub upychać ich na małej
przestrzeni. Inni pracownicy mogą próbować manipulować
ich emocjami, aby wywołać jak najsilniejszą reakcję lub
żeby poddać ich próbie. Sytuacja, nawet bez manipulacji,
jest niesamowicie napięta i stażyści mogą czuć, że grozi im
załamanie psychiczne.
Ten scenariusz to ostre światła i głębokie cienie. W miarę
zbliżania się wyborów różne części Trump Tower mogą,
na skutek nagromadzonego rezonansu emocjonalnego, na
krótko osuwać się do Metropolis czy Inferno. Niewykluczone,
że w noc wyborów, w zależności od okoliczności, biuro
Trumpa w całości pogrąży się w Metropolis. Z wyższych pięter
wieżowca zazwyczaj widać One World Trade Center – w noc
wyborów zajmuje ono połowę rozległej panoramy. Stażyści
tkwią zamknięci w czarującym, nieco krzykliwym więzieniu
– i wiedzą o tym. To, jak bardzo utknęli, staje się widoczne
dopiero, kiedy Trump wzywa ich do swojego biura i zamyka za
nimi drzwi.
Eskalacja zagrożenia
Plan Trumpa jest stosunkowo prosty: upewnić się, że Jesod przej-
mie kontrolę nad USA i poniży Necacha. Najtrudniejsze już za
nim – dostał nominację Partii Republikańskiej na kandydata na
prezydenta i poprowadził kampanię przeciwko liktorce Necacha
(co nie było łatwe, szkoliła się do tego przez ponad dwadzieścia
pięć lat i zmiażdżyła go pod każdym względem w sondażach
przedwyborczych i wszystkich trzech debatach). Ma kilka ostat-
nich płotów do przeskoczenia, czyli:
[1] Przetrwać noc wyborów. To jest trudniejsze, niż się wydaje.
Biorąc pod uwagę zawodność jego przebrania, głodnego
razydę czekającego w Trump Tower, wszechobecnych staży-
stów i protestujących na zewnątrz, Trump zdaje sobie sprawę
Scenariusz
z tego, że może nie przetrwać. Jako jeden
zostanie zniszczony.
chikotem wyraźnie mówi, że Anioł Śmierci
uzyska nad krajem wspólną kontrolę
z Jesodem tylko wtedy, kiedy Trump zosta-
nie Prezydentem Stanów Zjednoczonych
Ameryki Północnej. Nie dojdzie do tego,
jeśli Trump nie wygra. Może to również
oznaczać, że jego życie zostanie odebrane
przez Mike’a Pence’a, razydę, który specjal-
nie odmawiał sobie regularnego zadawania
tortur, wyczekując dzisiejszej nocy. Nie zna
Inferno straszliwszej furii nad wściekłość zlek-
ceważonego razydy.
żeby przywrócić Jesodowi jego status i sprząt-
nąć Necachowi Stany Zjednoczone, pozostaje
tylko teorią, póki jej realizacja nie będzie fak-
tycznie możliwa. Wśród użytkowników magii
i potworów krąży takie powiedzenie: prawdziwa
magia tkwi w trzewiach. Aby transakcja stała
się wiążąca zarówno magicznie, jak i duchowo,
potrzeba ofiary. Oczywiście ani Trump, ani Pence
nie są skłonni, żeby zostać męczennikami, i cho-
ciaż mogliby użyć jakiejś przypadkowej osoby
z ulicy, to nie będzie to wystarczające dla umowy
takiej wagi. Planują wykorzystać jako krwawą
pieczęć jednego ze stażystów, kogoś, kto dosłownie
okupił tę kampanię wyborczą godzinami wysiłku,
krwią, potem i łzami. Ilość oddania emocjonalnego
jest bez znaczenia – fakt, że pechowa ofiara spędziła
większość swoich godzin na jawie nad kampanią za
niewspółmiernie niskie stawki, powinien wystarczyć,
aby pakt nabrał magicznego znaczenia. Kandydaci
planują złożyć ofiarę w biurze Trumpa z widokiem na
One World Trade Center.
Gdy te trzy cele zostaną osiągnięte, Gamchikot użyje swoich
mocy, aby przywrócić siły dawno zniszczonemu Archontowi
i go kontrolować. Czy Jesod grzecznie przyjmie tę kontrolę
jest zupełnie inną kwestią – ale to już problem Trumpa,
nie Pence’a.
Główne sceny
Jak już wspomniano, przy wielokrotnym rozgrywaniu scena-
riusz ten potoczy się za każdym razem inaczej ze względu na
duży wybór postaci i ich motywacji. MG powinien zapisywać
sobie, co gracze mówią, robią i wyrażają, oraz użyć tego do
tworzenia niepokojących scen pobocznych przedstawiają-
cych, jak różne postacie przypadkowo trafiają do miejsc,
w których nie powinny być, lub spotykają ludzi, których
nie powinny znać. Poniżej w z grubsza chronologicznym
porządku opisano sceny, jakie powinny wystąpić w scena-
riuszu. Jedyne absolutnie konieczne to Świt, Wróg u bram,
Na końcu korytarza, Melania i Cena zwycięstwa. Pozostałe
mogą pojawić się wedle uznania MG. Każdej scenie przypi-
sano czas, miejsce i listę sugerowanych postaci graczy.
7
 ŚWIT
Kiedy: Poranek, dwa dni przed dniem wyborów.
Gdzie: Trump Tower, siedziba stażystów. Jedno z wol-
nych mieszkań zostało obrócone w prowizoryczne biuro
i noclegownię dla stażystów biorących udział w kam-
panii wyborczej Trumpa. Niektórzy z nich leżą ściśnięci
w pomieszczeniu na pośpiesznie sprowadzonych pry-
czach czy łóżkach polowych. Posiłki i kawę dostarcza
personel cateringowy z pokoju socjalnego w wieżowcu
– nie przewyższają specjalnie jakością jedzenia z barów
szybkiej obsługi.
Kto: Wszyscy stażyści.
Ta scena służy jedynie ukazaniu, co oznacza bycie sta-
żystą podczas kampanii wyborczej Trumpa. Postacie
budzą się w wąskich, niewygodnych łóżkach; przed
nimi kolejny wyczerpujący dzień komunikatów
prasowych, odbierania telefonów i e-maili oraz
pośpiesznego kasowania jakichkol-
wiek tweetów, jakie Trump może
próbować wysłać (mimo że na
tym etapie jego Twitter został
zupełnie zablokowany, praw-
dopodobnie przez Iana). Zadaj
graczom pytania na temat tego,
jak się przygotowują do kolej-
nego wyczerpującego dnia. Czy
Danielle znowu lunatykowała?
Ile kawy pije Kate? O której
godzinie June faktycznie wstała,
jeśli w ogóle poszła spać?
Pozwól postaciom porozma-
wiać i ustalić swoją osobowość,
Mike Pence,
zanim wciągniesz je w następną
razyda Gamchikota
scenę. To powinno dać ci dobre
pojęcie o tym, kim te postacie są
jako ludzie, i jakie mają między
sobą relacje.
MEDIA
ANTYSPOŁECZNOŚCIOWE
Kiedy: Poranek lub wczesne popołudnie, dwa
dni przed dniem wyborów.
Gdzie: Trump Tower, pokój dowodzenia. Piętro
niżej niż penthouse Trumpa, gdzie zarówno Pence,
jak i Trump urządzili swoje biura; siedziba kampa-
nii przypomina rozpościerającą się ośmiornicę kabli do
laptopów i kartek A4. To tutaj stażyści i pracownicy na pełen
etat zajmują się wszystkimi wychodzącymi i przychodzącymi
przekazami dotyczącymi kampanii, jak i również dotacjami,
logistyką i innymi rzeczami.
Kto: Ian, Gavin lub June.
Dopilnowanie, żeby twój szef nie palnął nic głupiego na
swoich kontach w mediach społecznościowych, jest częścią
pracy nad kampanią polityczną. Dla stażystów biorących
udział w kampanii Trumpa to robota 24/7. Całe szczęście,
że mają wsparcie w postaci szefa sztabu wyborczego, który
pozwolił im przejąć kontrolę nad mediami społecznościowymi
Trumpa (w szczególności, ale nie tylko, nad jego Twitterem) na
ostatni tydzień kampanii. Uznano, że Najszczerszy Kandydat
8 Czerwony rakiet blask
na Prezydenta Ameryki, ten, który zawsze mówi to, co myśli,
może wiele zyskać, jeśli jego wypowiedzi zostaną jakoś prze-
filtrowane. Tym filtrowaniem zajmuje się jeden ze stażystów
wspomnianych wyżej.
Dla tego stażysty to całkiem zwyczajny dzień przypominania,
że trzeba iść głosować, i ogólnego pisania nudnych frazesów,
które nikogo by nie uraziły, gdyby nie to, że pochodzą z ust
Donalda J. Trumpa. Uwagę stażysty powinna przykuć pry-
watna wiadomość z konta bez awatara, brzmiąca po prostu:
„Wiemy”. Nie ma wzmianki o tym, co wiedzą ani kim są, tylko
po prostu: „Wiemy”.
Jakakolwiek próba odpowiedzi na tę wiadomość od razu
wyświetli komunikat mówiący: „Podane konto nie istnieje”.
Jeśli stażysta zignoruje sprawę lub się podda, godzinę później
z tego samego konta nadejdzie ta sama wiadomość. Jeśli
szef sztabu wyborczego zostanie o to spytany, wzruszy
tylko ramionami, mówiąc, że to normalne, i każe
stażyście wracać do pracy.
WEZWANIE DO BOJU
Kiedy: Popołudnie, dwa dni przed
dniem wyborów i jeden dzień
przed dniem wyborów.
Gdzie: Pokój dowodzenia. Jest
po przerwie obiadowej, więc po
biurze walają się opakowania,
butelki wody (i być może czegoś
mocniejszego) oraz styropianowe
tacki. Ten widok mocno kontra-
stuje z nieskazitelnym garniturem
i wypucowanymi, skórzanymi
butami Mike’a Pence’a, kiedy ten
wchodzi, aby wygłosić przemowę
motywacyjną do stażystów.
Kto: Ktokolwiek ze stażystów.
Pence pojawia się z rzadka, aby
przynieść personelowi pączki z pobli-
skiego sklepu i wygłosić motywujące
przemówienie. Niestety jak zwykle nieco
przynudza. Ale przynajmniej pączki są smaczne,
a niektórzy stażyści mogą po prostu pracować
dalej podczas przemowy – dokładnie takiej, jaką
mógłby wygłosić dowolny polityk wobec swoich
podwładnych: dziękuję za waszą pomoc, dzięki wam
kampania idzie świetnie, nie udało by się bez was – ten
sam stary bełkot.
Jednak stażyści, którzy będą słuchać, zauważą, że to nie jest ten
sam stary bełkot – prawdę mówiąc, to zupełnie nowy bełkot.
Jeśli któryś stażysta naprawdę spróbuje śledzić to, co Pence
faktycznie mówi (zapewne będzie to Danielle, June, Ian lub
Matthew), powoli sobie uświadomi, że w rzeczywistości powta-
rza on szereg około dziesięciu niepowiązanych ze sobą sylab,
lekko je zmieniając za każdym razem. Ta monotonna recytacja
brzmi w dużej mierze jak przećwiczone, bezbarwne frazesy
w języku angielskim, ale wygląda na to, że nic nie znaczy, jeśli
się ją rozłoży na faktyczne części składowe. Zdaje się, że nikt
inny w pomieszczeniu tego nie zauważa, i wszyscy grzecznie
biją brawo. Dowolny ze stażystów, który jest nawiedzany lub
spotkał się z duchami, może rozpoznać recytację jako coś, co
słyszał wcześniej, ale wciąż nie będzie rozumieć znaczenia.
W rzeczywistości Pence używa niesamowicie niskiej klasy
zaklęcia z magii Namiętności, aby pochwycić emocje panujące
w pomieszczeniu i wykorzystać je do własnych celów. Jeśli
postanowisz poprowadzić tę scenę, kielich zawierający emocje
zostanie wylany na głowę i ciało ofiary w scenie Cena zwy-
cięstwa. Wezwanie do boju powtarza się dwa razy w ciągu dni
wiodących do wyborów, raz dwa dni przed i raz dzień przed.
Za każdym razem Pence przynosi pączki
ERIC
Kiedy: Wieczór, dwa dni albo jeden dzień przed
dniem wyborów.
Gdzie: W windzie jadącej na najwyższe piętro. Stażystka
czegoś zapomniała lub wraca po kolacji i znajduje się sama
w windzie z Erikiem Trumpem, zmierzającym do pentho-
use’u swojego ojca.
Kto: Jakakolwiek stażystka płci żeńskiej.
Stażystka znajduje się sam na sam w windzie z drugim synem
Trumpa. Zależnie od tego, kim jest stażystka, może to uznać za
dogłębnie niezręczne doświadczenie lub spełnienie marzeń.
Za wyjątkiem przyjemnej muzyki w tle w windzie panuje cisza,
a do przejechania zostało co najmniej dziesięć pięter.
Eric uprzejmie zapyta stażystkę o to, kim jest, i wyrazi powierz-
chowne zainteresowanie jej stanowiskiem, ale pozostanie na
poziomie luźnej pogawędki. Jeśli to ona spróbuje mu o sobie
opowiadać, będzie odzywał się monosylabami i wydawał się
czymś rozproszony.
Jeśli zamiast tego stażystka spyta o Erica i jego rodzinę, natych-
miast stanie się bardziej ożywiony – co nie znaczy, że bardziej
przyjemny. Mógłby z radością gadać godzinami o Fundacji
Erica Trumpa, jak silna jest jego siostra Ivanka i jak chciałby,
żeby więcej kobiet było jak ona, o urodzie swojej nowej żony
i jak nie może się doczekać powrotu do Mar-a-Lago, rodzin-
nego domu wakacyjnego na Florydzie, kiedy już skończą się
wybory. Jeśli zostanie spytany wprost o ojca, będzie się wykrę-
cać od odpowiedzi. Jeśli zostanie spytany o Melanię Trump,
szybko zmieni temat, chociaż jego twarz lekko spochmurnieje.
Stażystka może zauważyć, że stoi on odrobinę za blisko, śmieje
się odrobinę za głośno, uśmiecha się odrobinę zbyt powścią-
gliwie i użył odrobinę za dużo wody kolońskiej. O ile sam
Eric Trump nie jest liktorem, został wychowany przez liktora
i przez to jego maniery wydają się dziwne i nieludzkie. Jeśli
na tym etapie stażystka podejrzewa, że coś nie gra, i spróbuje
wypytać Erica o zdarzenia nadprzyrodzone czy też wprost go
sprowokować, popadnie on w lodowate milczenie, przerywane
jedynie pasywno-agresywnymi, urywanymi odpowiedziami
na jakiekolwiek dalsze pytania. Jeśli zostanie fizycznie zaata-
kowany, naciśnie przycisk alarmowy, aby wezwać ochronę,
która siłą odprowadzi stażystkę do jej pokoju. Ważne jest to,
że stażystka nie zostanie zwolniona ani nawet nie dostanie
ostrzeżenia. Można do tego nawiązać później w trakcie sceny
Cena zwycięstwa.
KONFERENCJA PRASOWA
Kiedy: Rano lub po południu, dzień przed dniem wyborów.
Gdzie: Penthouse Trumpa w Trump Tower. Cały salon jest
wyposażony tak, aby prasa mogła przeprowadzić wywiad
z Trumpem dzień przed wyborami: w światła, mikrofony i dwa
duże, złocone krzesła z białymi, aksamitnymi poduszkami dla
Scenariusz
Trumpa i Pence’a. W środku jest duszno, w penthousie tłoczą
się reporterzy, technicy i sztab kampanii.
Kto: Dowolne postacie, ale w szczególności Kate, Benjamin,
June i Rey.
To ostatnia duża konferencja przed dniem wyborów, przez co
jest to ogromne, pełne krzątaniny przedsięwzięcie. Wszyscy
biegają, upewniając się, czy sprawy zostały dopięte na ostatni
guzik, i wchodzą sobie nawzajem w drogę, ku zdenerwowaniu
kandydatów. Stażyści będą prawdopodobnie przynosić kawę
i upewniać się, że Trump i Pence są przygotowani na roz-
mowę z prasą, ale raczej nie będą mieć z nimi bezpośrednio
do czynienia w żaden znaczący sposób. Jeśli Rey bierze udział
w scenie, będzie ciągle „przypadkowo” wypychana w najbar-
dziej widoczne miejsca, aby reporterzy zobaczyli, że Trump ma
w zespole latynoską stażystkę. Benjamin zostanie poproszony
o zamocowanie mikrofonu na wysięgniku, poprawienie lampy,
znalezienie kawiarni serwującej wegańską kawę i bezglute-
nowe bajgle – im bardziej poboczne i denerwujące zadanie,
tym lepiej. Złośliwi technicy będą traktować Kate protekcjo-
nalnie i „wpadać” na nią, podczas gdy June okaże się mieć
niemal całkowitą władzę nad połową ludzi o niższej randze
w pomieszczeniu mimo jej oczywistego wyczerpania.
Wreszcie dochodzi do wywiadu. Same słowa nie są wcale
tak ważne. Ważne jest to, że wszyscy przyglądający się wyda-
rzeniu stażyści zaczną widzieć dziwne rzeczy. W makijażu,
jaki nałożono Trumpowi na czas konferencji, pojawia się
siatka pęknięć – może coś jest nie tak z pudrem i podkładem?
Zęby Pence’a zdają się wydłużać i wystawać zza jego warg,
ale wracają na miejsce, kiedy tylko stażysta mrugnie – żeby
znowu błysnąć jak naostrzone noże parę minut później. Wizje
te powinny zostać przedstawione jako lekkie halucynacje
wywołane brakiem snu i nadmiarem kofeiny. W rzeczywistości
prawdziwe formy kandydatów zaczynają przeświecać przez ich
ludzkie przebrania. Podekscytowanie wywołane zbliżającym
się dniem wyborów nadwyręża Iluzję wokół obu stworzeń,
więc ich przebrania słabną.
NA KOŃCU KORYTARZA
Kiedy: W dowolnym momencie scenariusza, im bliżej dnia
wyborów, tym lepiej. Ta scena może się wydarzyć wiele
razy w wielu różnych miejscach – najlepiej by było, gdyby
się odbyła co najmniej raz dla każdego biorącego udział
w grze stażysty.
Gdzie: Gdziekolwiek w Trump Tower. Na końcu korytarza nie
powinno mieć miejsca z dala od siedziby kampanii – więc
na przykład nie po wyjściu ze sklepu z bajglami ani pod-
czas spaceru Piątą Aleją. Dobrym wyborem będą korytarze,
windy, publiczne czy współdzielone toalety i inne miej-
sca przejściowe.
Kto: Wszyscy stażyści, którzy są obecnie w grze, ale pojedyn-
czo. Jeśli Matthew i Danielle brali razem udział w bezpośrednio
poprzedzającej scenie, mogą wspólnie rozegrać Na końcu kory-
tarza, ale inni stażyści powinni być sami, kiedy iluzje pękają.
To jest nie tyle konkretna, unikalna scena, co bardziej ogólne
określenie cichych, osobistych scen, kiedy Iluzja słabnie
w i wokół Trump Tower. Rezonans emocjonalny w połączeniu
z obecnością w jednym mieście tylu potężnych nadprzyrodzo-
nych bytów, które wszystkie dążą w pewnym sensie do tego
samego celu – wygrania wyborów prezydenckich – sprawia,
9
 że w pewnych miejscach mury naszego więzienia stają się
cienkie jak papier, co najłatwiej zauważyć wewnątrz siedziby
kampanii. Nie będziemy tu opisywać siedziby Hillary, jako że
stażyści prawdopodobnie nigdy jej nie odwiedzą (chyba że
zostanie im przydzielone takie zadanie, patrz scena Pani Clin-
ton, jak sądzę), ale problem widać wyraźnie w nagle opróż-
nionych korytarzach i ustronnych zakątkach Trump Tower.
Scena, w której iluzje chwilowo pękają wokół postaci,
powinna być dostosowana do niej jako osoby. To, co Rowena
zobaczy w Metropolis i gdzie to zobaczy, okaże się zupełnie
inne niż to, co i gdzie zobaczy Blake. June może stwierdzić, że
jej kolekcja nieskazitelnych garsonek została pocięta i popla-
miona krwią menstruacyjną, a w trzydzieści sekund później
wygląda już normalnie. Benjamin może ujrzeć w lustrze, jak
jego własne odbicie jest piętnowane i wieszane na szubienicy
– za każdym razem, kiedy wraca do tej łazienki, z jego odbi-
ciem coś jest odrobinę nie tak, zupełnie jakby cokolwiek, co
znajduje się w zwierciadle (lub za nim), próbowało go naśla-
dować, zamiast faktycznie wiernie oddać jego formę. Kate
może iść przez salę, która normalnie jest dobrze oświetlona
i pełna uroczych (czyli: niewinnych i cukierkowych) portretów
kolonialnych dam i dżentelmenów spacerujących po wiejskim
krajobrazie, i zauważyć, że mężczyźni na portretach brutalnie
atakują kobiety, a co drugie światło w korytarzu nagle zgasło
i nie ma nikogo innego dookoła.
W tych scenach mniej oznacza więcej. Doświadczenia postaci
powinny być niesamowicie upiorne, ale nie powinny od razu
sprawić, że postać uwierzy, iż wpadła do alternatywnego
wymiaru. Oto parę innych przykładów poza tymi powyżej:
◊ Schody wiodą w dół. I w dół. I w dół. Stażysta chciał tylko
zejść na niższe piętro, nie zdawał sobie sprawy, że tyle się
na nie idzie. Co tu tak grzechocze?
◊ Stażysta znajduje gałkę oczną – i to tego samego koloru,
co jego własne oczy – pływającą w kawie. Kiedy znów
spogląda, oka już tam nie ma.
◊ Woda pod prysznicem wywołuje swąd i pieczenie, co
w końcu staje się niewiarygodnie bolesne. Stażysta wyska-
kuje spod prysznica, lecz odkrywa, że ślady na skórze,
które zaczęły się pojawiać, szybko znikają. Woda znów
jest zwyczajna.
◊ Za każdym razem, kiedy stażysta idzie jednym, konkretnym
korytarzem, jego buty cmokają, jakby szedł przez szczegól-
nie głębokie, żwirowate błoto. Jeśli spojrzy w dół w noc
wyborów, zobaczy, że brnie przez pobojowisko wygląda-
jące jak miazga z ziemi, wnętrzności i kości.
◊ Lista płac ma krawędzie ostre jak brzytwa i kaleczy dłoń
stażysty, gdy ją bierze.
◊ Stażysta zostaje lekko zmacany (w bardzo przypadkowy,
cwaniaczkowaty sposób w stylu „ups, chyba powinienem
uważać, gdzie się pcham”) przez technika czy innego pra-
cownika, ale dłoń tej osoby jest obrzmiała i powykręcana,
i pokryta bliznami albo larwami. Kiedy postać spojrzy
ponownie, po tej nieludzkiej kończynie nie ma śladu.
◊ Kiedy stażysta wzdycha z frustracji, robiąc coś na kompu-
terze późną nocą, jego oddech rozbija ekran i otwiera się
okno ukazujące to, co znajduje się bezpośrednio za kompu-
terem, tylko że wyglądające na dziesięć tysięcy lat starsze
i zupełnie zrujnowane. Jeśli komputer stoi tyłem do ściany,
to widok otwiera się na ogromny cmentarz, pełen duchów
10 Czerwony rakiet blask
i innych, dziwnych istot wałęsających się między nagrob-
kami. Okno na Miasto Umarłych pozostaje otwarte przez
pięć minut. Stażysta może przez nie patrzeć, ale nie może
sięgnąć ani wpłynąć na nic po drugiej stronie. Jeśli sta-
żysta zawoła kogoś innego, żeby również spojrzał, okno
pozostaje otwarte. Jeśli więcej niż dwie osoby próbują
patrzeć przez okno, natychmiast się ono zamyka. Laptop
się restartuje i ma teraz zainstalowany drobny, acz irytu-
jący wirus.
◊ Pracownik kampanii zostawia za sobą ślad krwi, kiedy
wychodzi po kawę czy bajgle późną nocą. To ostatni raz,
kiedy stażysta widzi tego konkretnego pracownika.
◊ Stażystka-BN wbiega do pomieszczenia, wrzeszcząc,
że „coś jest w łazience”. Pence wchodzi chwilę później,
próbując przywrócić spokój. Tłumaczy, że stres związany
z kampanią może kompletnie zszargać nerwy, proponuje,
że kupi stażystce kawę, i pozwala jej pójść na przerwę. To
ostatni raz, kiedy postacie ją widzą. Jeśli gracze zbadają
łazienkę, odkryją, że lustra są popękane, a na podłodze
widać krew, ale nie ma zwłok ani innych oznak walki.
Potem dostaną polecenie posprzątania tam.
TWOJE DWA GROSZE
Kiedy: Popołudnie, dzień przed dniem wyborów.
Gdzie: Biuro Mike’a Pence’a w penthousie Trumpa. Widać,
że to pokój gościnny, który został pośpiesznie przerobiony
na prywatną przestrzeń dla kandydata na wiceprezydenta,
póki nie będzie gotowe nowe biuro. Pence wypełnił pomiesz-
czenie swojskimi akcentami, jak plecione maty, kiczowate
drobiazgi z amerykańską flagą, a nawet podłączony elek-
tryczny kominek w rogu. Jest tu za dużo ciepła i zaskakująco
mało światła. Stażystom mogą towarzyszyć uczucia klaustro-
fobii i przytłoczenia.
Kto: Blake, Kate, Rowena lub Matthew. Tak naprawdę ktokol-
wiek, ale to moment, żeby wybrać jednego lub dwójkę staży-
stów, którzy zwrócili na siebie uwagę – w pozytywny czy też
negatywny sposób.
Wezwanie do biura szefa to duża rzecz, niezależnie od pracy.
Podczas kampanii Trumpa i Pence’a to się prawie nie zdarza.
Kiedy inny pracownik prosi stażystę (lub stażystów), żeby
poszedł na górę, oczy całego pokoju dowodzenia są sku-
pione na nim. Jeśli rzeczona postać ma zaburzenia lękowe
lub boi się porażki, nadszedł czas, żeby to podkreślić – szcze-
gólnie, jeśli we wcześniejszej części scenariusza utknęła
w windzie z Erikiem Trumpem.
Pence wita stażystę w swoim biurze i prosi go, żeby usiadł.
Rozpoczyna uprzejmą, acz dość banalną rozmowę o tym,
co słychać na dole i jak radzi sobie cała kampania. Dziękuje
również stażyście i proponuje mu kawę lub herbatę. Jego
kawa jest znacznie lepsza niż ta serwowana na dole. Pod-
czas tego całego spotkania Pence próbuje się przypodobać
postaci, używając swojego środkowozachodniego uroku
– i być może mu się to nie udaje. Przebywanie w jednym
pomieszczeniu z Mikiem Pencem jest niesamowicie niepoko-
jące. Uśmiech nigdy nie obejmuje jego oczu, a dłonie drgają
mu jak nerwowe pająki.
Po zakończeniu uprzejmości Pence przechodzi do sedna
sprawy. Zauważył wkład stażysty w kampanię i sądzi, że
jest super. Czy zatem stażysta chciałby wybrać innego, który
otrzyma specjalną pochwałę w noc wyborów? Czy przychodzi
mu do głowy ktokolwiek, kto naprawdę na to zasługuje?
Podkreśl tutaj wrażenie noża obracanego w ranie. Razyda wie,
że szykuje dla stażystów rozczarowanie, i zamierza się tym
w pełni delektować. Chociaż naprawdę chce wiedzieć, kto zda-
niem stażystów miał największy wkład w całą kampanię, nie
wzbrania się przed emocjonalnymi ciosami poniżej pasa dla
własnej zabawy i przyjemności.
LUNATYKOWANIE
Kiedy: Noc przed wyborami.
Gdzie: Siedziba stażystów; scena zaczyna się w pokoju
Danielle i zmierza do pokoju wspólnego.
Kto: Danielle i wszyscy inni stażyści, którzy są wciąż na
nogach i w swoich pokojach lub w pokoju wspólnym.
Danielle słynie wśród pozostałych stażystów z notorycznego
lunatykowania. Próbowała wszystkiego, aby pozbyć się pro-
blemu: od brania prysznica przed snem, przez leki, po nosze-
nie skarpetek i inne, jeszcze dziwniejsze, zabobonne środki.
Rzecz pogorszyła się w ciągu ostatniego tygodnia przed
wyborami i Danielle lunatykuje prawie co noc.
Tym razem wstaje i zaczyna coś śpiewać niskim tonem. Zapy-
taj osobę grającą Danielle, co śpiewa – może to być piosenka
pop, psalm po łacinie czy jakaś kołysanka. Cokolwiek by to
nie było, śpiewa to przez całą drogę do pokoju wspólnego,
gdzie oznajmia:
„Ona już prawie tu jest. Zróbcie miejsce dla nadzorczyni, tej,
która przypieczętuje umowę”.
Potem Danielle znowu zasypia na pobliskiej kanapie. Jeśli
zostanie obudzona, nie pamięta tego zdarzenia, ale strasznie
chce jej się pić. Pamięta jednak, że śniło jej się złote światło.
W rzeczywistości to, co ujrzała, było wizją, w której Tiferet
ostrzegła Danielle przed nadejściem jej służki (patrz Mela-
nia). Danielle jest częściowo związana z Tiferet, stąd jej
powtarzające się koszmary i lunatykowanie. Niemal od razu
po tej scenie stażyści zostaną wezwani przez innego pra-
cownika, mówiącego, żeby się ubrali, poszli przywitać żonę
Trumpa w wejściu głównym i pomogli jej wnieść bagaże
(ponieważ nikt inny nie chce wstać o trzeciej nad ranem,
żeby to zrobić).
MELANIA
Kiedy: Wczesny ranek dnia wyborów.
Gdzie: Chłodny listopadowy poranek na podjeździe przed
Trump Tower. W pełni wyposażona limuzyna Melanii wła-
śnie podjechała, a ją samą otaczają torby większe od niej.
Kto: Wszyscy stażyści. Nie mają wyboru – wszyscy zostają
obudzeni i zmuszeni do pomocy Melanii z torbami.
Jeśli wydarzenia ze sceny Lunatykowanie dobiegły końca,
stażyści zostają zgarnięci przez pracownika kampanii tak,
jak opisano to wyżej. Jeśli Lunatykowanie nie było rozgry-
wane, stażyści zostają obudzeni z niespokojnego, gorączko-
wego snu przez pracownika kampanii, który każe im zejść
na dół i pomóc Melanii zanieść jej rzeczy na górę. Nie mają
w tej kwestii wyboru. Pracownik może uciec się do znęca-
nia – dzwonienia dzwonkiem, użycia klaksonu, wylewania
Scenariusz
zimnej wody na posłania – aby, jeśli będą się
opierać, zmusić stażystów do wyjścia z łóżek.
Kiedy stażyści się ubiorą i zejdą na dół, zobaczą
Melanię i zadyszanego portiera. Melania nosi plu-
szowy płaszcz w kolorze słoneczników (w dokład-
nie tym samym odcieniu, co światło w śnie
Danielle) i jest otoczona bagażami zarówno więk-
szymi od niej, jak i wartymi więcej niż suma wypłat
wszystkich stażystów. W przeciwieństwie do innych
członków rodzin Trumpa i Pence’a, z którymi do tej
pory rozmawiali stażyści, Melania wydaje się auten-
tycznie szczęśliwa ze spotkania z postaciami i wita
się ze wszystkimi, pytając uprzednio o imiona. Jadąc
windą w górę, nawija o Mar-a-Lago i jak ślicznie o tej
porze roku jest na południu. Wydaje się zmieszana,
jeśli spytać ją o politykę czy Trumpa, i denerwuje się,
jeśli ktoś próbuje doprowadzić do konfrontacji czy
ją sprowokować.
Jednak gdy tylko wchodzi do penthouse’u Trumpa,
postawa Melanii wyraźnie się zmienia. Nie tryska już tak
energią, a jej wyraz twarzy staje się znudzony i obojętny.
Nie zwraca uwagi na stażystów poza wskazywaniem,
gdzie mają położyć torby, i wezwie ochronę, jeśli nie
będą jej słuchać. Melania bynajmniej nie dotyka Trumpa
ochoczo ani czule i zdaje się, że oddziela ją od niego
jakaś niewidzialna ściana.
W rzeczywistości Melania jest służką Tiferet, wysłaną,
aby doglądać umowy z Gamchikotem. Początkowo uka-
zała się Trumpowi w swojej prawdziwej formie, ale liktor
Jesoda ją spławił. Melanię oburza fakt, że musi udawać
robotyczną, młodą żonę na pokaz, aby w ogóle znajdować
się blisko niego, ale ta umowa jest na tyle ważna, że robi to
bez skargi.
Kiedy stażyści wychodzą, macha im lekko i woła: „Uważajcie
na siebie nawzajem”, jakby to było zabawne pożegnanie
w języku obcym. Wydaje się, że irytuje to Trumpa.
IVANKA
Kiedy: Poranek, dzień wyborów.
Gdzie: W windzie jadącej na najwyższe piętro. Stażysta udaje
się do pokoju dowodzenia i znajduje się sam w windzie
z Ivanką Trump, zmierzającą do penthouse’u jej ojca.
Kto: Jakikolwiek stażysta płci męskiej.
Stażysta znajduje się sam na sam w windzie z pierwszą córką
Trumpa. Zależnie od tego, kim jest stażysta, może to uznać za
dogłębnie niezręczne doświadczenie lub spełnienie marzeń. Za
wyjątkiem przyjemnej muzyki w tle w windzie panuje cisza, a do
przejechania zostało co najmniej dziesięć pięter.
Ivanka uprzejmie zapyta stażystę o to, kim jest, i wyrazi powierz-
chowne zainteresowanie jego stanowiskiem, ale pozostanie
na poziomie luźnej pogawędki. Jeśli to on spróbuje jej o sobie
opowiadać, będzie odzywała się monosylabami i wydawała się
czymś rozproszona. Jednak w przeciwieństwie do Erica Ivanka
jest w pełni liktorką i skupia się wyłącznie na interesach. Nie
będzie się cackać z niechcianym towarzyszem w windzie i nie
zawaha się wezwać ochrony, jeśli zostanie sprowokowana lub
rozdrażniona. Mało prawdopodobne, aby stażysta doprowadził
do sytuacji, w której Ivanka zrobi coś, co zdradziłoby jej tożsa-
mość – radzi sobie z utrzymaniem przebrania znacznie lepiej od
11
 Trumpa. Jako liktorka jest w rzeczywistości wolnym strzel-
cem – nie żeby w ogólnym rozrachunku miało to większe
znaczenie. Po prostu nie jest dostatecznie oddana Jesodowi,
aby można ją było uznać za jednego z jego liktorów.
PANI CLINTON, JAK SĄDZĘ
Kiedy: Dzień wyborów, wieczorem.
Gdzie: Siedziba kampanii wyborczej Clinton, bliżej One
World Trade Center.
Kto: Wszyscy stażyści, którzy się zgodzą.
Gdy zaczyna się liczenie głosów, Trump pragnie wykazać
się sportowym zachowaniem – albo przynajmniej tak mówi
się stażystom. Jeden z pracowników kampanii ogłasza, że
potrzebują ochotników, aby zanieśli prezent „na szczęście” do
siedziby Hillary Clinton na południowym Manhatta-
nie. Jeśli stażyści się zgodzą, zostaną zaprowa-
dzeni do jednej z limuzyn Trumpa. Wnętrze jest
pluszowe i piękne, z w pełni wyposażonym
minibarem. Jeśli będą chcieli pić,
szofer ich nie powstrzyma.
Gdy przybywają do siedziby Clin-
ton, tamtejsi stażyści patrzą na
nich z podejrzliwością. Nikt z nich
jednak nie podchodzi do postaci,
które zostają zaprowadzone do
biura Clinton.
Clinton początkowo wita je
uprzejmie, chociaż nieco z dystan-
sem. Wygląda na zmęczoną.
Jednak kiedy stażyści wręczają
prezent, butelkę stuletniej, szkockiej
whisky, jej wyraz twarzy pochmur-
nieje. Światła w dobrze urządzo-
lustrzanych ścian. Trump i Pence oraz ich rodziny stoją
na podwyższeniu, a wokół pomieszczenia ciągną się
setki metrów stołów z bufetem i barami. Sala balowa
jest pełna grubych ryb z Wall Street, prezesów korpo-
racji, inwestorów indywidualnych i wszelkiego rodzaju
innych bogatych zwolenników Trumpa. Opisuj zapachy,
muzykę, suknie po dziesięć tysięcy dolarów. Wszystko
tutaj wywiera niesamowite wrażenie. Sala balowa nie
znajduje się w Metropolis, ale iluzje są w niej słabsze.
Szybko staje się oczywiste, czemu stażyści tak naprawdę
tu są. Zwolennicy Trumpa konkurują ze sobą o status
i władzę; gdyby nie obecność postaci, musieliby
załatwiać sprawy bezpośrednio z kandydatem na prezy-
denta. W zamian za wszelkiego rodzaju łapówki stażyści
będą proszeni o przysługi, czy będzie to poniżenie rywala,
przekazanie wiadomości Trumpowi lub Pence’owi, czy też
coś bardziej osobistego. Nie ma takiej rzeczy, o którą ci
ludzie zawahaliby się poprosić. Oto centrum potęgi
Jesoda. Króluje tu chciwość.
WRÓG U BRAM
Kiedy: W ciągu całego dnia wybo-
rów, najlepiej po Pani Clinton,
jak sądzę lub Przyjęciu gorszym
od śmierci.
Gdzie: Na zewnątrz i wokół
Trump Tower. Panuje mróz, a wej-
ścia do budynku otacza mały
tłum protestujących.
Kto: Wszyscy stażyści biorący
udział w grze.
Powszechnie wiadomo, że Trump
nienawidzi, kiedy ktoś się z nim
inton,

l l a r y C l nie zgadza. Chociaż ochrona

Hi a Necacha
nym biurze zaczynają trzeszczeć
budynku wzniosła barykady,
liktork
i przygasać. Pośpiesznie i gniew-
a pokojowo protestujące tłumy
nie prosi bohaterów, żeby wyszli,
raczej ich nie przekraczają, kan-
łapiąc się za klatkę piersiową i zgrzy-
dydat na prezydenta wciąż nie jest
tając zębami. Jej cień zdaje się rosnąć,
zadowolony. Stażyści otrzymują polecenie
a spostrzegawczy stażyści zauważą, że kości
od wyższego rangą pracownika kampanii, aby
niemal falują jej pod skórą. Kiedy wychodzą,
zinfiltrowali tłum i albo skłonili go do przemocy
czują, jakby przeżyli coś podobnego do trzęsienia
(żeby można było wezwać policję i zmusić tłum
ziemi, za słabego, aby dało się je odnotować na
do rozproszenia się), albo w inny sposób prze-
skali Richtera. Towarzyszy im zapach mokrej ziemi;
konali ludzi, aby się rozeszli. Stażyści znów nie
wracają do Trump Tower bez dalszych incydentów.
mają wyboru.
PRZYJĘCIE GORSZE OD ŚMIERCI Scena ta powinna wytrącić postaci z równowagi, ale
Kiedy: Dzień wyborów, wieczorem. z zupełnie innego powodu niż pozostałe wydarzenia w wieżowcu.
Ludzie w tłumie zarabiają tyle samo pieniędzy, co stażyści, i są
Gdzie: Sala balowa dla kierownictwa w Trump Tower. ubrani tak, jak postacie ubierają się w dni wolne – nie jak człon-
Kto: Wszyscy stażyści biorący udział w grze. kowie rodzin Trumpa i Pence’a. Protestujący to zwyczajni ludzie,
nie agresywni podżegacze próbujący coś ukraść republikańskiemu
Stażyści zostają w ostatniej chwili poproszeni, aby
kandydatowi. Niektórzy z nich nie mają praw wyborczych. Niektórzy
pomóc cateringowi i kelnerom podczas przyjęcia
z nich z różnych powodów nie mogą wziąć udziału w głosowaniu,
wyborczego. Daje się im jasno do zrozumienia, że ta
więc chcą, żeby ich głos został usłyszany tutaj. Niektórzy z nich już
prośba jest w rzeczywistości poleceniem, mają więc
zagłosowali lub planują zagłosować później tego samego dnia. To
wziąć prysznic, przebrać się i udać na dół.
różnorodny tłum, ale wszyscy święcie wierzą, że Trump nie powinien
Sala balowa to najprawdopodobniej najwspanialsze zostać prezydentem. Wśród protestujących znajdują się członkowie
pomieszczenie, w jakim kiedykolwiek byli – wygląda rodzin i przyjaciele bohaterów. Zapytaj graczy, kogo ich postacie,
niemal jak ze snu. Ogromne żyrandole błyszczą się ku swojemu zaskoczeniu i przerażeniu, widzą w tłumie. Ci bliscy
nad drogimi dywanami, a ich światło odbija się od

12 Czerwony rakiet blask

są zmartwieni, widząc, jak BG obnoszą się z kolorami
Trumpa, i zachowują się, jakby zostali zdradzeni.
Jeśli gracze postanowią przekonać tłum do rozejścia się,
nie uda im się. Protestujący się na nich gniewają i odma-
wiają dalszej rozmowy, traktując ich jak podżegaczy
i szpicli. Ktoś w tłumie mruczy „wiemy” w zasięgu słuchu
jednego ze stażystów, ale nie jest on w stanie znaleźć tej
osoby. Tłum ciśnie się wokół stażystów, popycha ich i prze-
gania, a demonstrujący odmawiają dalszych rozmów.
Jeśli zamiast tego gracze postanowią podżegać tłum, to
zadziała – ale wtedy przyjedzie policja. Jako że staży-
ści noszą zwykłe ubrania i nie różnią się w zauważalny
sposób od innych demonstrujących, zostaną unierucho-
mieni, potraktowani gazem łzawiącym i będą nękani
wraz z resztą tłumu. Jakakolwiek próba porozumienia się
z funkcjonariuszami skończy się popchnięciem, uderzeniem
pięścią lub pałką. Policja nie pozwoli im wejść z powrotem
do wieżowca i BG będą prawdopodobnie musieli wrócić tyl-
nymi drzwiami lub poczekać, aż zarówno funkcjonariusze,
jak i protestujący się rozejdą, zanim znowu udadzą się do
Trump Tower, aby oglądać wyniki wyborów wraz z resztą
personelu. Mogą też odnieść w rozruchach poważne rany.
TYLNE WEJŚCIE
Kiedy: Noc wyborów.
Gdzie: Tylne wejście do mieszkania w penthousie Trumpa,
przez Labirynt w Metropolis.
Kto: Wszyscy stażyści biorący udział w grze.
Jeśli stażyści postanowią poszukać tylnego wejścia do
penthouse’u Trumpa zamiast czekać, aż policja się rozejdzie,
w bocznej uliczce odnajdą drzwi z napisem „Tylko dla pra-
cowników”. Nie są zamknięte na klucz, za to cięższe, niż się
wydają – ale otwierają się cicho, ukazując słabo oświetloną
klatkę schodową.
W miarę wspinania się po schodach na górę, stażyści mogą
zauważyć, jak bardzo jest tu cicho. Im wyżej wchodzą –
tym ciszej. Z kanałów grzewczych nie dobywają się żadne
dźwięki, nie słychać zwykłego skrzypienia i trzeszczenia
budynku. Robi się tak cicho, że niemal są w stanie usły-
szeć, jak drżą im mięśnie w powiekach. Mowa wydaje się
w jakiś sposób przytłumiona i postacie mogą się czuć, jakby
im odbijało.
Stażyści są w portalu wiodącym przez Labirynt, otwartym
przez Trumpa, aby ich ściągnąć do jego biura
CENA ZWYCIĘSTWA
Kiedy: W momencie ogłoszenia ostatecznych
wyników wyborów.
Gdzie: Biuro Trumpa, które powoli osuwa się do Metropolis,
gdzie ma nastąpić ostateczne zawiązanie paktu między Jeso-
dem i Gamchikotem.
Kto: Wszyscy stażyści biorący udział w grze.
Jeśli stażyści rozegrali Tylne wejście, to kiedy pojawią się
w biurze Trumpa, powita ich Mike Pence. Jeśli udało im
się wrócić do budynku innym sposobem, oglądają wyniki
wyborów z resztą personelu, kiedy nagle wzywa ich do biura
Trumpa nikt inny, jak sam Mike Pence. Tak czy inaczej, to
pierwszy (i zapewne ostatni) raz, kiedy zostają zaproszeni
Scenariusz
do jego wewnętrz-
nego sanktuarium.
Natychmiast po wejściu
stażyści zauważą, że biuro
Trumpa zostało urządzone
jako kpina z Gabinetu Owal-
nego. Za duże mahoniowe
biurko, ostentacyjnie inkrusto-
wane złotem, stoi na tle ogrom-
nego, sięgającego od podłogi
do sufitu okna z widokiem na
południowy Manhattan. W oddali,
dokładnie za fotelem Trumpa widać
One World Trade Center. W pomiesz-
czeniu są obecni Trump, Pence,
Melania i Ivanka.
Trump wita ich z chytrym spojrzeniem.
Znikły jakiekolwiek pozory uprzejmości
i profesjonalizmu. Pence zdaje się napierać
na szwy swojego nieskazitelnego garni-
turu, jakby cały składał się z kątów i rogów.
Trump robi wrażenie bardziej nalanego niż
zazwyczaj, a Ivanka jest bledsza, niemal jak
topielec. Melania jako jedyna wygląda stosun-
kowo normalnie.
Trump prosi o krwawą ofiarę, jakby to była najzwy-
klejsza rzecz na świecie.
Stażyści początkowo niemal na pewno mu nie
uwierzą. Może się roześmieją, zapadną w pełne szoku
milczenie lub nawet rozgniewają się. Pence podejdzie
i spokojnie wytłumaczy, że aby przypieczętować pakt
między istniejącymi od eonów, boskimi istotami (używa
tego typu słów i jeśli to możliwe, unika zdradzania imion,
woląc posługiwać się tytułami i ogólnikami), który roz-
pocznie nową erę w Ameryce i sprawi, że znowu będzie
wielka, nowi prezydent elekt i wiceprezydent elekt proszą
stażystów o wybranie jednego spośród siebie, by ten poświę-
cił życie za swój kraj w szybkiej i bezbolesnej ceremonii.
Jeśli stażyści odmówią, Pence przypomni wcześniejsze
zdarzenia, które miały miejsce w grze. Będzie wywoływał
poczucie winy, uciekał się do gaslightingu i przymilał się.
Wszystkie chwyty dozwolone. Brak poczucia bezpieczeń-
stwa, z którym boryka się Kate, pochodzenie Rey, lunatyko-
wanie Danielle, klątwa Iana – wykorzysta wszystko, co może,
by sprawić, żeby stażyści poczuli się źle i bezwartościowo
oraz myśleli, że ich jedyną drogę wyjścia stanowi hono-
rowa śmierć. Jeśli stażyści rozmawiali z Erikiem lub Ivanką,
wspomni również o tym. Dla zdeterminowanego razydy
wszystko może być bronią, a Pence nie tylko jest zdetermi-
nowany, lecz również spodziewa się oporu.
Kiedy rozmowa trwa, widok za oknem zaczyna się zmie-
niać. Budynki południowego Manhattanu rozpływają
się w deszczu fajerwerków. Początkowo są niebieskie,
ale w miarę trwania sceny stają się krwawoczerwone.
Głosy zostały zliczone i wygrali republikanie. One World
Trade Center, jedyny drapacz chmur, który nadal stoi,
zaczyna się świecić jasnym, jadowicie zielonym światłem
i rosnąć w górę.
Trump i Pence machają na to rękami. Są skupieni wyłącz-
nie na ofierze.
13
 Zakończenie fanatycznych zwolenników Trumpa, ale staż pasuje mu do CV;
przyda mu się też trochę ćwiczeń praktycznych. Ogólnie jest
zwolennikiem dobrobytu – sam pochodzi z rodziny należącej
Jeśli stażyści postanowią złożyć któregoś z nich w ofierze, do wyższej klasy średniej – i podoba mu się stanowisko, jakie
ceremonia jest szybka, ale zdecydowanie nie bezbolesna. Inne republikanie zajmują w sprawie Izraela. Gdyby go spytać,
postaci przywiązują ofiarę za nadgarstki i łydki do biurka pod na czym skupia się program jego studiów magisterskich,
kierunkiem Pence’a, który patroszy ją i ćwiartuje. Przy dźwięku odpowiedziałby „na sztuce” i na tym by poprzestał – co
wrzasków wylewa emocje zebrane w scenie Wezwanie do boju sprawia, że wielu się zastanawia, czemu wśród najważniej-
na głowę i do środka ciała ofiary; wydziela się przy tym woń róż szych stażystów u Trumpa znajduje się potencjalny magister
i przypalanego mięsa. Krew wsiąka w dywan, podczas gdy niebo sztuk pięknych. Jest raczej miły i przyjemny w obyciu, ale
przechodzi z jasnej, jadowitej zieleni w głęboką czerwień fajer- w rozmowach rzadko wykracza poza luźną pogawędkę.
werków. Zaczynają się pojawiać billboardy, ostrzegając spogląda- Wydaje się wciąż o czymś myśleć. To Matthew zawsze
jących na nie przed wyrażaniem sprzeciwu i odmiennych poglą- przewodzi reszcie stażystów i upewnia się, że wszystko
dów , przed karą za brak uległości. Kiedy postać w końcu umiera, się dzieje wtedy, kiedy ma się dziać. Jeśli w grze uczestni-
Iluzja wraca na miejsce. Pozostali stażyści po cichu otrzymują czy Danielle Bishop, to jest ona jego młodszą kuzynką.
małą premię i zostają zwolnieni z pracy przy kampanii. Trump
i Pence są przekonani, że w ciągu sześciu miesięcy popełnią samo-
bójstwo lub trafią do psychiatryka. Jakiekolwiek próby kontaktu
Blake Stablecamp
z biurem kampanii kończą się komunikatem: „Twoje połączenie nie Blake w oczywisty sposób wywodzi się z rodziny,
może zostać zrealizowane”. Potęga Jesoda rośnie tak szybko, jak w której od dawna gromadzi się i dziedziczy fortunę.
potęga Gamchikota. Uczy się na trzecim roku na Columbii, ale studiowanie
marketingu to pretekst do nawiązywania znajomości.
Jeśli bohaterowie postanowią walczyć lub uciekać, będą musieli
Chociaż polityka nieszczególnie go zajmuje, staż daje
sobie poradzić z dwoma liktorami i wściekłym razydą. Melania nie
mu praktyczne doświadczenie, jak zainteresować
wspomoże żadnej strony. Jeśli mimo wszystko ujdą z życiem, Jesod
amerykańskie społeczeństwo „produktem”. Myśli, że
i Gamchikot wciąż będą współpracować – acz teraz opierając się na
jest fajny i że miło się z nim spędza czas. Inni stażyści
zaufaniu, niebezpiecznej rzeczy, zamiast na pewności płynącej z wią-
mogą uważać go za lizusa i trochę za aroganta. Blake
żącego kontraktu. Stażyści są teraz zbiegami – kto by im uwierzył,
podkochuje się w kimś spośród innych stażystów
gdyby zaczęli opowiadać, że uciekli przed wielkim, przypominającym
(dowolnej płci) i okazuje to głównie, zachowując się
robaka potworem przybierającym kształt prezydenta elekta, pro-
nieco dupkowato.
szącym, by jeden z nich dlań zginął? Ścigają ich teraz siły zarówno
Jesoda, jak i Gamchikota i będą musieli szybko nauczyć się, jak
zacierać ślady swojego istnienia, aby uniknąć straszliwego końca. Kate Warren
Jeśli byli uprzejmi dla Melanii lub Ivanki, mogą odnaleźć w którejś Kate studiuje na trzecim roku w Wharton i jest po
z nich niespodziewanego sojusznika. Ivance przydałaby się jakaś dwudziestce. Zarejestrowała się jako demokratka,
przewaga przeciwko ojcu, a na Melanii wrażenie wywarła zarad- ale (być może naiwnie) uznała, że może zrobić coś
ność postaci. Oczywiście przyjaźń liktorki czy służki Archontki jest dobrego dla kampanii jako stażystka. Jak się oka-
niebezpieczną rzeczą, więc i tak więcej korzyści może stażystom zało, głównie roznosi kawę stażystom i perso-
przynieść po prostu niewychylanie się. nelowi płci męskiej, którzy ciągle mówią do niej
„skarbie”. Czuje się tym mocno urażona, ale wie,
że skargi nic tu nie dadzą – co tylko pogłębia tę
urazę. Studiuje ekonomię, chociaż większość
Dodatek: ludzi zakłada, że studiuje coś „miękkiego”, jak
filozofia czy politologia. Zawsze jako pierwsza

gotowi stażyści stara się zaproponować rozwiązanie, nawet

jeśli zostanie ono zbombardowane. Publicz-
nie przywdziewa maskę składającą się z sze-
Pozwól graczom wybrać po jednym ze stażystów poniżej.
rokiego uśmiechu oraz miłego i przyjaznego
Wszyscy są Śpiącymi i nie mają żadnych Mrocznych Sekretów,
zachowania. Gdyby ją przyłapać prywatnie,
Atutów ani Wad. Zapiszcie na kartach postaci istotne informa-
można by zobaczyć łzy gniewu.
cje i pozwól graczom przydzielić swoim postaciom wartości
Atrybutów wedle uznania:
Przydziel modyfikatory +2, +1 i +0 do trzech atrybutów
Benjamin
pasywnych: Odporności, Refleksu i Siły Woli. Roberts
Przydziel modyfikatory +3, +2, +1, +1, +0, −1 i −2 do siedmiu Benjamin to student filozofii z Uniwer-
atrybutów aktywnych: Charyzmy, Opanowania, Intuicji, sytetu Cornella. Chyba na czwartym
Percepcji, Rozumu, Duszy i Przemocy. roku, chociaż nikt tak naprawdę tego
nie wie, w szczególności on sam. Jest
pochodzenia żydowskiego, urodził się
Matthew Steele w dzielnicy Dupont Circle w Waszyng-
Matthew to magistrant z Dartmouth. Jest prawdopodob- tonie. Dzięki rodzinnym koneksjom
nie tuż przed trzydziestką lub tuż po niej. Nie należy do dostał się na staż, którym w zasadzie

14 Czerwony rakiet blask

nie był zainteresowany, jako że woli politykę lokalną, ale jebać
to, skoro już tu jest. Zauważył, że inni dość często zadają mu
pytania, na które nie zna odpowiedzi; musiał też na szybko
przyswoić sobie dużo logistycznego know-how. Próbował
odsyłać ludzi do innych stażystów – bez szczególnego suk-
cesu. Coś w jego szerokich ramionach i przyjaznym śmiechu
przyciąga do niego ludzi.
Ian Alexander
Ian jest na czwartym roku na Uniwersytecie Princeton. Ze
wszystkich stażystów to on najprawdopodobniej wywodzi
się z klasy robotniczej (lub podobnego środowiska). Studiuje
informatykę – i ma wszystkie talenty, jakie stereotypowo
się z tym kojarzą. Zajmuje się mediami społecznościowymi
Trumpa, jak i również stroną internetową kampanii i rzadko
pojawia się publicznie ze względu na ogrom pracy, która go
zajmuje. Chociaż początkowo wykazywał się entuzjazmem,
to konieczność ciągłego kasowania tweetów Trumpa o pod-
burzającej czy kontrowersyjnej treści zrodziła w nim poczu-
cie rozgoryczenia. Coraz bardziej go ono przytłacza i tylko
liczne dzbanki kawy oraz obietnica otrzymania znakomitych
referencji powstrzymują go przed przewróceniem biurka
i powrotem do Princeton.
June Newhouse
June studiuje zarządzanie na czwartym roku na Harvardzie.
Ze wszystkich stażystów to zapewne ona jest najbardziej
autentycznie oddana kampanii Trumpa i Pence’a. Prawdziwa
republikanka z północnego Nowego Jorku, przewodzi
Uniwersyteckim Republikanom na Harvardzie, jak i również
należy do pięciu innych kółek pozalekcyjnych oraz utrzy-
muje średnią 4.0. Zdaje się nigdy nie spać i zawsze pomaga
zajmować się ludźmi. Zazwyczaj powierza się jej oprowa-
dzanie ważnych gości i upewnianie się, że zarówno Trump,
jak i Pence są gotowi na wywiady oraz debaty. Jej energia
wydaje się niewyczerpana, przynajmniej póki nie znajdzie
się sama w pokoju bez żadnych kamer czy personelu.
Nigdy nie przyzna, że przespała drugą debatę w toalecie.
Gavin Walvoort
Gavin to student zarządzania z Harvardu. Pochodzi
z rodziny z Nowej Anglii, która zarabia na produkcji
tkanin już od końca XVIII wieku – ich fabryki należały
do pierwszych w Bostonie. Gavin to Amerykanin z krwi
i kości; mówi także płynnie kilkoma językami, wliczając
w to holenderski, hiszpański i rosyjski. Pełni rolę tłuma-
cza, kiedy Trump musi porozmawiać z zagranicznymi
reprezentantami – i przez to nawiązał pewne przestęp-
cze konszachty. Myśli o wzięciu urlopu dziekańskiego po
stażu, jako że nie wpłynął on dobrze na jego zdrowie
i samopoczucie. Gavin zobaczył kiedyś e-maila adreso-
wanego do Trumpa. To była cyrylica – napisano go po
rosyjsku. Czuje, że nie może nikomu o tym powiedzieć.
Danielle Bishop
Danielle studiuje teorię polityki i prawo publiczne na trze-
cim roku w Dartmouth. Jest znacznie cichsza od innych
kobiet biorących udział w programie stażowym, chociaż
nie wiadomo, czy wynika to z zamyślenia, nieśmiałości,
Dodatek: gotowi stażyści
czy po prostu
niewiedzy, co powie-
dzieć. Ma bardzo jasne blond włosy i nie-
nagannie się ubiera, co naturalnie sprawia, że umieszcza się
ją gdzieś w tle wszystkich „prawdziwych” zdjęć z kampanii. Nikt
do końca nie wie, jaka jest jej przynależność polityczna, jako że
rzadko o niej mówi (czy w ogóle o czymkolwiek). Niestety lunaty-
kuje, co czyni z niej dość niepokojącą współlokatorkę. Niektórzy
stażyści prosili o zmianę pokoju, kiedy się dowiedzieli, że przyjdzie
im z nią noclegować. Jednak Danielle zdaje się mieć niezłe poczu-
cie humoru i zawsze chętnie wysłucha innych. To do niej zazwy-
czaj przychodzą ludzie, aby przygotowała komunikaty prasowe
oraz podziękowania. Jeśli w grze uczestniczy też Matthew Steele,
Danielle jest jego młodszą kuzynką.
Rey Riviera
Rey jest zarówno najmłodszą stażystką, jak i jedyną Latynoską.
To studentka drugiego roku na American University, uzdolniona
wioślarka; z wielką starannością wybrano ją, aby dołączyła do per-
sonelu kampanii Trumpa. Otrzymuje wypłatę o jakieś dwadzieścia
pięć centów wyższą od reszty w zamian za to, że ciągle wystawia
się ją na pokaz jako symbol „różnorodności” w sztabie wyborczym
Trumpa. Jest „akceptowalnie brązowa” (ma opaloną skórę i ciemne
włosy), z czego zdaje sobie sprawę i w tajemnicy czuje się urażona.
Inni na spotkaniach często zbywają jej opinie; gra bardzo małą rolę
w kierowaniu codziennymi sprawami kampanii Trumpa czy we
wpływaniu na nie. Rey wie, że za zamkniętymi drzwiami określa się
ją wszelkiego rodzaju niesmacznymi przezwiskami. Cztery pokolenia
jej rodziny to Amerykanie, dziadek zdobył medal podczas II wojny
światowej, a ojciec pracuje w Kongresie. Czy to nie powinno wystar-
czyć, aby wpisywać się w definicję „normalnego Amerykanina”? Rey
może mieć wśród pozostałych stażystów rywala.
Rowena Beasley
Rowena to jedyna zdecydowanie nieamerykańska stażystka w grupie.
Studentka z wymiany z Cambridge, nie była przygotowana na rzeczy-
wistość amerykańskiej polityki, kiedy, w ramach żartu, ubiegała się
o staż przy kampanii Trumpa. Nigdy nie spodziewała się, że zostanie
przyjęta, ale ponieważ ma blond włosy, niebieskie oczy, pochodzi
z Anglii i jest ślepa na jedno oko, okazała się doskonałym przykładem
„rożnorodności” panującej w sztabie wyborczym Trumpa. Rowena
jest wręcz męcząco uprzejma – tak bardzo, że niektórzy z pozostałych
stażystów uważają ją za mocno odpychającą. Nikt nigdy nie widział,
żeby piła herbatę – chociaż inni podejrzewają, że na pewno to robi –
a ona bez marudzenia wlewa w siebie tę samą, gównianą kawę, którą
piją pozostali stażyści. Chociaż tego nie przyzna, Rowena bardzo tęskni
za domem i planuje wsiąść do pierwszego samolotu z powrotem do
Heathrow, gdy tylko skończy się kampania.
15
 Sprawdź
nowości RPG na
alisgames.pl

AGKULT09