W pewnej wsi uboga staruszka zebrała w ogródku garść grochu i postanowiła go ugotować.

Podpaliła
więc pod kominem, aby zaś się szybciej paliło, roznieciła ogień garścią słomy. Kiedy wsypała groch do
garnka, jedno ziarenko upadło jej na podłogę i potoczyło się obok słomki. Wkrótce potem z pieca
wyskoczył żarzący się węgielek i padł obok nich.
Słomka rozpoczęła rozmowę:
- Skąd idziecie drodzy przyjaciele?
- Szczęśliwie umknąłem z ognia - odparł węgielek. - Czekała mnie tam śmierć. Spaliłbym się na popiół.
- I ja ocaliłem skórę - rzekł groch. - gdyby staruszka wrzuciła mnie do garnka zostałbym niemiłosiernie
ugotowany i zjedzony jak moi towarzysze.
- Czyżby mój los był lepszy? - Słomka na to. - Wszystkie me siostry rzuciła staruszka do pieca.
Sześćdziesiąt chwyciła jedną ręką i przyprawiła o śmierć. Ja wymknęłam się jej szczęśliwie między
palcami
- I cóż poczniemy teraz? - rzekł węgielek.
- Sądzę - odparł groch. - że jeśli szczęśliwi uniknęliśmy śmierci, to powinniśmy jak dobrzy towarzysze
ruszyć razem w obce kraje, aby nas tu nowe jakieś nieszczęście nie spotkało.
Pomysł spodobał się wszystkim i cała trójka wyruszyła w drogę. Wkrótce przybyli nad strumyk, gdzie
nie było mostka ani kładki. Nie wiedzieli więc, jak się przedostać na drugą stronę.
Wreszcie słomka znalazła radę:
- Ja jestem najdłuższa, położę się więc w poprzek strumyka a w wyjedziecie po mnie.
Tak też uczyniła a węgielek, który był krewkiej i gorącej nuty pierwszy skoczył odważnie na nowy
most. Jednakże gdy już był na środku usłyszał pod sobą szum wody, zdjął go lęk zatrzymał się więc,
bojąc się iść dalej.
W tejże chwili słomka zapaliła się pękła na dwoje i wpadła do strumyka. Węgielek potoczył się za nią,
a gdy wpadł do wody zasyczał i wyzionął ducha.
Groch który przez ostrożność pozostał na lądzie, tak się począł śmiać że nie mógł już przestać i pękł.
I na niego przyszłaby już ostatnia godzina, gdyby nie młody krawczyk wędrowny który siadł właśnie
nad strumykiem, aby wypocząć. Widząc nieszczęście grochu, dobył igłę i nitkę i zaszył go z powrotem.
Groch podziękował mu jak mógł najpiękniej, że jednak krawczyk użył czarnej nitki, więc od tego czasu
wszystkie ziarenka grochu mają czarny szew.
Fragment tekstu „Syzyfowe prace”(bez znaków interpunkcyjnych).
Obydwoje państwo Borowiczowie postanowili odwieźć jedynaka na miejsce. Zaprzężono konie do
malowanych i kutych sanek, główne siedzenie wysłano barwnym strzyżonym dywanem, który
zazwyczaj wisiał nad łóżkiem pani i około pierwszej z południa wśród powszechnego płaczu
wyruszono. Dzień był wietrzny i mroźny. Mimo to jednak, że szczyty wzgórz kurzyły się nieustannie
od przelatującej zadymki, na rozległych dolinach między lasami zmarznięte pustkowia leżały w
spokoju i prawie w ciszy. Szedł tylko tamtędy zimny przeciąg wiejąc sypki śnieg niby lotną plewę.
Gdzieniegdzie wałęsały się nad zaspami smugi najdrobniejszego pyłu, jak pyłek przyduszonego
paleniska. Chłopak siedzący na koźle, podobny do głowy cukru opakowanej szarą bibułą, w swym
spiczastym baszłyku który w tamtych okolicach od dawien dawna uległ nostryfikacji i otrzymał
swojską nazwę maślocha i w brunatnej sukmanie, mocno trzymał lejce garściami ukrytymi w
niezmiernych rękawicach wełnianych o jednym wielkim palcu. Konie były wypoczęte, nie chodziły
bowiem od pewnego już czasu do żadnej ciężkiej roboty toteż pomykały parskając ostrego kłusa po
ledwo przetartej a, już znowu na pół zadętej drożynie i sucho jednostajnie trzaskały podkowami o
nadmarzniętą zwierzchnią skorupę śniegu.

Fragment tekstu „Mały Książę” (bez znaków interpunkcyjnych).

Dorośli poradzili mi żebym przestał się zajmować rysowaniem otwartych albo zamkniętych węży boa i
zainteresował się raczej geografią historią rachunkami i gramatyką. Tym sposobem zarzuciłem w
wieku sześciu lat wspaniałą karierę malarską. Zniechęciło mnie niepowodzenie mojego rysunku
numer 1 i rysunku numer 2 Dorośli nigdy niczego sami nie potrafią zrozumieć i wciąż trzeba im coś
objaśniać, co dla dzieci jest bardzo męczące. Przez to musiałem obrać inny zawód i nauczyłem się
pilotować samoloty. Obleciałem nieomal cały świat, A geografia przyznaję ogromnie mi się przydała.
Już na pierwszy rzut oka potrafiłem odróżnić Chiny od Arizony. Bardzo to praktyczne jeśli człowiek
zabłądzi w środku nocy. Tak oto miałem w życiu mnóstwo kontaktów z mnóstwem poważnych ludzi.
Zebrałem sporo doświadczeń wśród dorosłych. Obserwowałem ich naprawdę z bliska. To
niespecjalnie poprawiło moje zdanie o nich. Kiedy trafiałem wśród nich na kogoś kto wydawał się w
miarę bystry, przeprowadzałem na nim doświadczenie ze swoim rysunkiem numer 1, który
zachowałem od dzieciństwa. Chciałem wiedzieć czy ten ktoś rzeczywiście coś rozumie, Jednak za
każdym razem odpowiedź brzmiała To jest kapelusz, Więc nie wspominałem już o wężach boa ani o
dżungli ani o gwiazdach. Dostosowywałem się do poziomu tego dorosłego. Mówiłem z nim o brydżu,
o golfie, o polityce i krawatach. A dorosły był bardzo zadowolony że poznał tak rozsądnego człowieka.