PIETERNELLA VAN DIE KAAP

DALEN MATTHEE

In monoloog verwerk
Sy't die kleipot gekry waar sy dit begrawe het. Sy’t nie gekloek soos die kwartel toe sy dit
uitgrawe nie, sy’t net die trane geëet wat by haar mond inloop. Die pot was stukkend. Iets of
iemand moes oor die gat geloop het. Net skerwe...Haar ma se skerwe. Sy onthou die tyd toe
haar ma gesê het hulle gaan 'n kleipot maak. “Jakobus mag nie help nie, hy moet na Salomon
kyk. Net vroumens hande mag aan die klei vat, anders is die pot giftig. Of so iets. Eers moes
hulle 'n miershoop soek, dit met 'n dik stok breek en die kluite fyntrap. Toe dra hulle die
miershoopgrond op die stuk seil en gaan keer dit langs die huis. In die koelte. Eers het sy al
die gruis klippies uitgesoek, maar: die miereiers ingelos. Toe ‘t sy begin om die water by te
gooi en dit met haar vingers deurmekaar te maak totdat die miershoopgrond soos bruin
brooddeeg lyk. Toe ‘t sy begin knie.
“Nie te vinnig nie, anders skrik die pot.”
"Ek wil ook 'knie, Mama!"
"Nog nie,
"Hoe's 'n mens, Mama?"
"Hoe ‘s’n mens. Hoe?'
"Hoe leef 'n mens?"
"Van asem.”
"Waar kom 'n mens vandaan, Mama?"
"*Groei tussen die ma se derms in 'n blaas”
"Hoe kom jy in die blaas?"
"As jy jou kom kry, is jy maar daar. Klei is reg, jy kan maar kom knie.”
Haar ma sit eenkant een aan haar pyp en trek en, lag tussen blou wolke deur.
"Spoeg in die klei, Pieternella"
"Hoekom?"
"Spoeg!"
“Tjoef!”
"Nou't die pot 'n hart, anders het hy nie hart nie.” Toe ‘s dit mooi 'n trompet. Vir
seekatvingerties om daar oor huppel - tot laat in die nag. Toe dans haar Ma. Toe sy,
Pieternella. Maar die hartseer wou nooit heeltemal uit haar ma dans nie.

Van as tot as, staan sy opnuut,

Twee wêrelde bots, 'n waarheid in lied.
Net soos sy....
Lost in the blind, yet proudly I stand,
From ashes to dust I have learned what I must.
 A POME FOR MY PEOPLE
CHLOE COLLINS
@vanni.kaap

Let me just wys, this is not me trying to raise controversy I am serious.

This is my coulerd experience.

Always keeping it lekker, A natural optimist.

The color of my skin never mattered to me, it's not like I was opting for this.
But if you take me by face value and judge me by my skin.
You'd probably call me whity, and not to know my truth with in.

Although my hair is curly,

The fact that I speak English, automatically marked me a Stiwie.
But thanks to Taliep and David Cramer, who reminded me of my roots.
I started exploring my culture musically instead of following the disputes.
The humble guitar and the wailing saxophone is the music to my ears.
That tell the stories of my people through the years.
My people
Ek, en my ,en jy, en haar, ek en jy is tjomies.

Our culture is concentrated, not aanmaak juice.

We say, AWE! HOE LYK IT!
Instead of chucking up the dues.

We treat a begie, like we treat our top.

Because of respek en dissipline, it's not just a gangster's phrase.
Whether you my neighbor, my ma se kid, my broertjie of bra.
We may come from different strands. but let's be proud of who we are.
from ashes to ashes from dust to dust must
from a girl who learned, in colours, delight,
Being mixed race, a canvas bright.
In unity, she found her fame,
Embracing differences, all the same.

Yet from a woman, her heart bereft,

Spreading not just her mom's, but her ashes left.
Digging out echoes from the past,
In sorrow's grip, her tears amassed.

Ashes alone and frightened,