Przewodnik

Kairski Fragmenty do użycia z kampanią Makabryczny żart

Cairo Guidebook, Przewodnik Kairski © 1995, 2024 Chaosium

Inc. Wszystkie prawa zastrzeżone.
La Broma Macabra, Makabryczny żart © 2021, 2024 ASMO-
DEE GROUP SAS (Edge Studio) Wszystkie prawa zastrzeżo-
ne. Opublikowano na licencji.
Call of Cthulhu © 1981–2024 Chaosium Inc. „Chaosium Inc.”,
Znak Starszych Bogów (Chaosium Arcane Symbol) oraz „Call
of Cthulhu” są zarejestrowanymi znakami towarowymi Cha-
osium Inc. i są używane na licencji.
Niniejsza publikacja jest utworem fabularnym. Przewodnik
Kairski może zawierać opisy prawdziwych osób, miejsc i wy-
darzeń. Mogą one zostać przedstawione inaczej niż w świecie
rzeczywistym, ponieważ wszelkie materiały zostały zreinter-
pretowane przez pryzmat mitów Cthulhu i gry fabularnej Zew
Cthulhu. Niniejszy tekst nie ma na celu obrażenia żadnych
osób, zarówno żyjących, jak i zmarłych, ani mieszkańców
miejsc wykorzystywanych w tekście.
Kopiowanie, dystrybuowanie lub przesyłanie materiałów z ni-
niejszej publikacji w jakiejkolwiek formie z wykorzystaniem
jakichkolwiek środków, w tym nośników fotograficznych,
elektronicznych bądź innych nośników odtwórczych, jest
zabronione i wymaga uprzedniej pisemnej zgody Chaosium.
Wyjątkiem są sytuacje wykorzystania krótkich cytatów
w recenzjach lub inne niekomercyjne wykorzystanie okre-
ślone przepisami prawa autorskiego.
 MAKABRYCZNY ŻART
Aasim al-Rahman
(handlarz antykami)
Właściciel sklepu z antykami przy wejściu na bazar Chan
al-Chalili. Wysoki, elegancki Arab około pięćdziesiątki. Ma
niezwykle długie dłonie i palce. Dla wszystkich jest uprzej-
my i grzeczny. Specjalizuje się w artefaktach pochodzących
z dynastii od XIV do XX (w tym także tych związanych z Tu-
tanchamonem i jego heretyckim ojcem Echnatonem). Ma
bogatą kolekcję uszebti, urn kanopskich, stelli, skarabeuszy
i papirusów. Większość przedmiotów nie jest warta zacho-
du. Najcenniejsze rzeczy ma w swojej prywatnej kolekcji
w mieszkaniu nad sklepem i nie rozstanie się z nimi za żadne
skarby. Jego ceny są przystępne, a większość sprzedawanych
rzeczy jest oryginalna.
Przed grudniem 1922 roku słyszał pogłoski o nowym, cu-
downym grobowcu, którego poszukuje w Dolinie Królów
dwóch Anglików. Podejrzewa, że może to być grobowiec Tu-
tanchamona, który miał być pochowany z wieloma skarbami.
Po grudniu 1922 roku słyszał o tym, że sporo artefaktów
z grobowca Tutanchamona trafiło na rynek: „Cóż to za wspa-
niałości!”. Niektóre miały przedstawiać nieznanych staro-
żytnych bogów, jakich próżno szukać w innych grobowcach.
Kustosze Muzeum Kairskiego zaprzeczają istnieniu takich
przedmiotów, ale jedno z jego źródeł doniosło, że osoba,
która widziała jeden z tych przedmiotów, uciekła z wrza-
skiem na pustynię dwa dni później – nie udało się jej dotąd
odnaleźć. Aasim podejrzewa, że posążki ciągle znajdują się
w laboratoriach muzealnych w Tebach. Nie udało mu się ich
zdobyć, chociaż oferował za nie bajońskie sumy. Gdyby mu
się powiodło, miałby je już w swoich zbiorach.
W koszu z rozmaitościami, stojącym z tyłu sklepu, znajdu-
je się niewielki kawałek czegoś zdobionego koralami. Jeżeli
zostanie przełamany lub stłuczony, ze środka wyzierać bę-
dzie mała, zasuszona szponiasta ręka. Zapytany o ten artefakt,
Aasin odpowie, że zakupił go razem z innymi przedmiotami
znalezionymi w aleksandryjskich katakumbach. Obiekt nie
ma wysokiej wartości i może go sprzedać za 60 piastrów. Kie-
dy usunie się koral (znajomy kustosz z muzeum może to zro-
bić za niewielką opłatą), ukaże się kunsztowna figurka przed-
stawiająca „ryboczłeka”. W jednej szponiastej dłoni trzyma
rybę, a drugą wznosi ku górze w ofiarnym geście. Udany test
Mitów Cthulhu ujawnia, że jest to wyobrażenie istoty z głę-
bin (utrata 0/1 punktów Poczytalności). Znalezisko może
prowadzić do przygód w Aleksandrii.
Bractwo Czarnego Faraona
Bractwo jest grupą czcicieli Nyarlathotepa – bogatych Egip-
cjan i Sudańczyków, którzy zajmują eksponowane stano-
wiska. Chcą spełniać jego wolę na Ziemi i nie zawahają się
przed niczym. Spotykają się nieregularnie, aby odprawiać
rytuały na pustyni niedaleko piramid Sakkary i w jaski-
niach pod Wielkim Sfinksem w Gizie. Kultowi przewodzi
Omar al-Shakti, bogaty plantator bawełny z okolic Fajum.
2
Charles Behler
Charles Behler jest managerem hotelu Shephard’s od począt-
ku lat 20. XX wieku do ich połowy. Szwajcar z pochodzenia,
piął się po szczeblach kariery, aby w latach 80. XIX wieku
zostać głównym kelnerem, a później przejść na stanowisko
kierownicze i wreszcie stać się głównym udziałowcem hotelu
na początku XX wieku. Pod koniec lat 20. XX wieku przekaże
hotel innemu Szwajcarowi – Freddy’emu Elwertowi.
Dzielnica prostytutek
Tę funkcję pełni północno-wschodnia część Ezbekii, mię-
dzy hotelem Shepheard’s i Nilem oraz wzdłuż Muski. Po-
dróżnicy opisywali ją jako „spacer po zoo z wymalowanymi
nierządnicami przyczajonymi niczym drapieżne ptaki za
żelaznymi kratami parterowych burdeli. Obok hałaśliwy
tłum mieszkańców, żołnierzy i turystów przepycha się wą-
skimi uliczkami”.
Każdy znajdzie tu coś dla siebie – jeżeli ktoś jest na tyle
biedny, że musi uciekać się do prostytucji w Kairze, rzadko
może być wybredny. Są też rodziny, w których prostytucja
jest tradycją. Ojcowie naganiają klientów do swoich córek
i synów. Matki wyglądają na pięćdziesięcioletnie matro-
ny, gdy często nie przekroczyły jeszcze trzydziestki. Więk-
szość mieszkańców nazywa uprawiających ten proceder
„jednoszylingowcami”.
Wyższej klasy prostytutki i żigolaki pracują w najlepszych
hotelach, udając początkowo samotnych podróżnych, a póź-
niej domagając się pieniędzy, aby uniknąć skandalu. Niektó-
re prostytutki są najmowane przez agentów wywiadów, aby
szpiegować dyplomatów z innych ambasad. Można je zoba-
czyć na hotelowych balach, przyklejone do ramion ich celów.
Gasparini
Gasparini jest Włochem i zarządza „długim barem” na tyłach
hotelu. Zawsze chętnie pożyczy kilka piastrów, jeśli komuś
brakuje akurat na taksówkę, a bywa, że jest to kilka funtów,
aby móc się zabawić na mieście. Przechwala się, że zawsze
odzyskuje pieniądze i że jest ekspertem w ocenianiu charak-
teru swych rozmówców. Sprawia wrażenie, jakby zawsze był
w pracy. Od bladego świtu stoi za barem z uśmiechem che-
rubina na twarzy, gotowy przygotować swego popisowego
drinka pobudzającego zwanego „Wskrzeszeniem Ciała”. Ska-
cowany biesiadnik zalega na barze, gdy Gasparini wiąże na
szyi biały fartuch, przygotowuje koktajl i wlewa go do gardła
gościa, ocierając mu na koniec usta białą serwetką. Później
delikatnie prowadzi go do fotela w loży. Pół godziny później
nieszczęśnik odzyskuje wigor.
 PRZEWODNIK KAIRSKI
Hans, Sven i Lars Meyerowie
To główni portierzy w Shepheard’s. Tych trzech szwajcar-
skich braci dzieli między siebie obowiązki portiera, odźwier-
nego i bagażowego. Swoją pracę traktują niezwykle poważnie.
Niewiele wydarzeń w hotelu uchodzi ich uwadze.
Historia odkryć w Dolinie Królów
1769: James Bruce (Wielka Brytania) odkrywa grobowiec
Ramzesa III. Jest pusty.
Październik 1817: Giovanni Batista Belzoni (Włochy i Wiel-
ka Brytania) odkrywa częściowo nietknięty grobowiec
Setiego I.
1876: Na rynku pojawiają się papirusy i przedmioty z niezna-
nego grobowca z XXI dynastii.
1881: Mahammed Abd-er-Rasul prowadzi Emaila Brugscha
Beja z Wydziału Antyków do wejścia do sieci kata-
kumb zawierających wiele sarkofagów i mumii zebra-
nych z oryginalnych grobowców i umieszczonych tu
w czasach XXI dynastii. Katakumby, Deir el-Bahari,
zawierają mumie Totmesa II i III, Setiego I, Ramzesa
II i III i wiele innych. Mumie i część przedmiotów są
w zasadzie nienaruszone.
1881–1886: Sir Gaston Maspero nadzoruje przenosiny
przedmiotów i sarkofagów z Deir el-Bahari do nowego
Muzeum Egipskiego w dzielnicy Bulak w Kairze. Tłu-
my obserwują z brzegów Nilu podróż dawnych królów.
1898: M. Loret odkrywa grób Amenhotepa II. W sarkofa-
gu ciągle znajduje się mumia. Jest to pierwszy faraon
odnaleziony w swoim własnym grobowcu. Większość
przedmiotów została rozkradziona, ale sarkofag po-
został nietknięty. W bocznych komorach znajduje
się dziewięć mumii królewskich, w tym Totmesa IV,
Amenhotepa III i Ramzesów IV–VI. Archeolodzy po-
zostawiają mumię Amenhotepa II w grobowcu.
1901: Grobowiec Amenhotepa II zostaje splądrowany mimo
obecności uzbrojonych strażników.
1902: Theodore M. Davis (Stany Zjednoczone) finansuje dal-
sze prace wykopaliskowe w dolinie. Zatrudnia począt-
kowo Howarda Cartera, później zastępuje go Wigal-
lem, a jeszcze później Ayrtonem.
1903: Carter odkrywa grobowiec Totmesa IV. Mumia została
już odnaleziona w grobowcu Amenhotepa II, ale znaj-
duje się tu wiele przedmiotów pogrzebowych.
1902–1912: Sponsorowane przez Davisa ekspedycje od-
krywają grobowce Królowej Hatszepsut, Siptaha
i Horemheba.
1905: Davis, Maspero i Weigall odkrywają całkowicie nie-
tknięty grobowiec Juja i Czuji (dziadków Echnato-
na). Davisowi niemal udaje się podpalić wyłożone
drewnem ściany grobowca. To największe znalezisko
w Egipcie do czasu odkrycia grobowca Tutanchamo-
na. Znajdują się tu liczne papirusy, złote i drewniane
figurki, a także wspaniałe sarkofagi.
1906: Davis znajduje mały grobowiec, częściowo zasypany
gliną, w którym odkrywa artefakty noszące imię Tu-
tanchamona. Sądzi, że to splądrowany grobowiec tego
władcy. Inni naukowcy pozostają sceptyczni.
1907: Carter rozpoczyna wykopaliska pod patronatem lor-
da Carnarvona.
1907: Davis i Weigall odkrywają grobowiec Teje – matki
Echnatona. W środku znajdują sarkofag Echnato-
na, „lśniący jak całe złoto Egiptu upchnięte w jednym
miejscu”. Davis zaprzecza, jakoby znajdowała się tam
mumia Echnatona. Twierdzi, że to mumia Teje, nawet
gdy szkielet okazuje się należeć do mężczyzny. Wejście
do grobowca jest oznaczone pieczęcią Tutanchamona,
co wskazuje, że to on umieścił tam Echnatona.
1908: Davis odkrywa grobowiec Horemheba. Grobowiec zo-
stał splądrowany, ale sarkofag jest nietknięty.
1912: Carter i Carnarvon publikują monografię zatytułowa-
ną Pięć lat wykopalisk w Tebach, opowiadającą o ich
dotychczasowych odkryciach.
1915: Davis porzuca prace w Dolinie Królów. Prawa do wy-
kopalisk przejmuje Carter pod patronatem Carnarvo-
na. Przez całą pierwszą wojnę światową prowadzą nie-
wielkie prace.
5 listopada 1922: Carter odkrywa zapieczętowane drzwi
grobowca. Telegrafuje do Carnarvona, by ten przybył
natychmiast do Egiptu.
26 listopada 1922: Carter i Carnarvon otwierają grobowiec,
by odkryć „cudowne rzeczy”. Grobowiec jest w więk-
szości nietknięty. Splądrowana zewnętrzna komora
prowadziła do fałszywych drzwi. Prawdziwy grobo-
wiec krył się za ukrytymi drzwiami.
30 listopada 1922: Do gazet na całym świecie trafia telegram
o treści: „Popołudniem lord Carnarvon i Howard
Carter zaprezentowali światu coś, co może zapowia-
da się na największe odkrycie stulecia… pogrzebowe
przedmioty egipskiego faraona Tutanchamona, jed-
nego z najsłynniejszych heretyckich władców XVIII
dynastii”.
Grudzień 1922: Carnarvon zapada na poważną infekcję
wskutek ukąszenia przez owada.
Kwiecień 1923: Carnarvon umiera w Kairze. W świat idzie
plotka o „klątwie faraona”.
3
 MAKABRYCZNY ŻART
Kawiarnia Groppi
To miejsce, w którym należało bywać, będąc w Kairze w la-
tach 20. XX wieku. Jest to luksusowy lokal, założony na
przełomie wieków przez szwajcarską rodzinę mieszkającą
obecnie w Aleksandrii. Początkowo lokal miał tylko jedną
siedzibę, przy Sharia Manak 11, ale w 1924 roku otwarto
drugi oddział, zwany Groppi’s Corner House, przy skwerze
Sulejmana Paszy.
Poza wyśmienitym jedzeniem, oba lokale sprzedają rów-
nież doskonałą chińską porcelanę i wyroby szklane (Sevres,
Meissen, Lalique), oraz srebrną zastawę stołową. Za dnia
goście przychodzą tu na popołudniową herbatę, aperitif, sło-
dycze, ciastka i inne delikatesy. Wieczorami serwuje się tu
wykwintne dania kuchni francuskiej i brytyjskiej. Na tyłach
drugiej restauracji znajduje się ogród ze zdobioną witrażami
rotundą. W sezonie, trzy razy w tygodniu odbywają się tam
koncerty, a w pozostałe dni tygodnia zabawy taneczne. Do
1924 roku podobny plan dnia obowiązuje również w pierw-
szym lokalu, ale później zabawy zastąpione zostają wieczor-
nymi występami kwartetu smyczkowego.
Księga umarłych
Jest to najsłynniejsza ze wszystkich magicznych ksiąg staro-
żytnego Egiptu. W zasadzie nie jest to książka, ale raczej kilka-
naście różnych tekstów zapisanych na papirusach i ścianach
grobowców. Zawierają ponad 180 zaklęć i opisów potrzeb-
nych do przeprowadzenia udanej mumifikacji i wskrzeszenia.
Treść i zaklęcia z Księgi umarłych i tekstów towarzyszących –
Księgi tego, co jest w zaświatach oraz Księgi Bram – można
znaleźć w większości grobowców starożytnego Egiptu i mu-
zeach na całym świecie. Wiele z reprodukcji papirusów sprze-
dawanych turystom zawiera zaklęcia z tych ksiąg.
Niektóre z zaklęć dotyczą:
i Sprawienia, by uszebti pracowały dla człowieka – ani-
mowanie podobnej do golema uszebti, pozostającej pod
kontrolą rzucającego.
i Wejścia i wyjścia – pozwala na przejście między krainą
żywych i umarłych.
i Odpędzenia krokodyla – chroni i odstrasza krokodylo-
podobne stwory mitów zwane petesouczi.
i Władzy nad wrogiem – pozwala przejąć kontrolę nad
konkretną osobą.
i Przemiany w dowolny, wybrany kształt – pozwala czło-
wiekowi zmienić się w zwierzę. Najczęstsze przemiany
to sokół, czapla, feniks, jaskółka, wąż i szakal. Warianty
tego zaklęcia są używane przez dzieci sfinksa.
i Przemiany w krokodyla – to zaklęcie stosowane przez
stworzenia mitów zwane petesouczi.
4
Księga umarłych zawiera złożone zaklęcia i rytuały prowa-
dzące przez wszystkie etapy wskrzeszania zwłok. Opisuje, jak
usunąć wszystkie organy z ciała po śmierci. Ciało jest potem
mumifikowane i wraz z organami umieszczane w grobowcu,
z którego może udać się do krainy umarłych zamieszkałej
przez bogów śmierci. Wskrzeszający musi zatem udać się do
tej krainy, odtworzyć ciało, znaleźć i zastąpić duszę zmarłe-
go (w formie skarabeusza, który umieszczany jest w ciele),
i powrócić z mumią do krainy żywych. Krainy umarłych są
zamieszkałe przez jadowite węże i skorpiony, demony i złe
duchy, a także przez bogów Ozyrysa, Thota, Ptaha i Seta.
Wskrzeszona osoba może uchodzić za zwykłego człowie-
ka. Mumiami stają się ci, których wskrzeszono bez organów
lub duszy.
Zaklęcia związane z prawdziwym wskrzeszeniem obejmu-
ją „Nie pozwolisz ciału zginąć”, „Ożywienie ciała” i „Wyjście
za dnia”. Klasyczna egipska mumia może być wskrzeszona za
pomocą zaklęcia „Życie po śmierci”.
Zaklęcia medyczne
Ludzkie ciało podzielone jest na trzydzieści sześć części, a za
każdą z nich odpowiada jeden bóg. Ab wyleczyć chorobę, na-
leży zwrócić się do odpowiedniego bóstwa. Są to m.in. Nu
(włosy), Hathor (oczy), Anubis (usta) i Thoth, który jest bo-
giem utrzymującym ciało w całości.
Istnieje wiele papirusów z zaklęciami rozrzuconych po
muzeach i bibliotekach Egiptu. Większość to proste medycz-
ne zaklęcia leczące. Papirusy zawierają słowa wypędzające
demony choroby, postępowanie w procesie leczenia, instruk-
cje tworzenia amuletów chroniących itp. W większości przy-
padków kształt amuletu odpowiada kształtowi leczonego
organu. Patrząc na liczbę odnalezionych amuletów, można
wnioskować, że starożytni Egipcjanie cierpieli na szereg cho-
rób związanych z organami rozrodczymi.
Zaklęcia snów
W wielu egipskich i zachodnich muzeach można znaleźć
papirusy dotyczące wywoływania i interpretacji snów. Egip-
scy magowie potrafili zesłać na swych klientów konkretne
sny, kreśląc magiczne znaki i wypowiadając magiczne słowa.
Pozwalało to śniącemu na rozmowę i skierowanie prośby
do bogów. Każdy bóg miał swój własny rytuał. Znaki mu-
szą być wymalowane krwią zwierzęcia poświęconego dane-
mu bóstwu.
 PRZEWODNIK KAIRSKI
Muzeum Egipskie
Jedno z najsłynniejszych muzeów na świecie leży niedaleko
brzegu Nilu, przy alei Królowej Nazli (dawniej Sharia Abbas),
na północ od mostu Kasr el-Nil. Muzeum, założone przez
Augusta Mariettego w 1857 roku, pierwotnie znajdowało
się w dzielnicy Bulak, około dwóch kilometrów od obecnej
lokalizacji. W 1902 roku przeniesiono je do obecnego bu-
dynku w stylu greko-romańskim, zaprojektowanego przez
francuskiego architekta M. Dourgona. Powiększane i rozbu-
dowywane przez kolejnych dyrektorów (Grebaut, de Morgan,
Loret i Maspero), gromadzi największą i najbardziej przekro-
jową kolekcję starożytnych egipskich artefaktów na świecie.
Obecnie dyrektorem jest szanowany francuski archeolog
Pierre Lacau, który jest jednocześnie dyrektorem generalnym
Egipskiej Służby Starożytności. Zarządza dużą grupą konser-
watorów, wśród których znajdują się Garth Weder, Reginald
Engelbach, Battiscombe „Batty” Gunn, Sumi Effendi Gabra
i Mahmud Effendi Hamza.
Zimą muzeum otwarte jest od 9:00 do 16:30 we wtorki,
środy, soboty i niedziele, oraz od 9:00 do 11:15 i od 11:40
do 16:00 w piątki. Od maja do października działa od 8:30
do 13:00, a w piątki od 8:30 do 11:15. Wstęp kosztuje 10 pia-
strów zimą i 1 piastra latem. Rysowanie, kopiowanie i foto-
grafowanie wystaw jest zazwyczaj dopuszczalne, z wyjątkiem
przedmiotów związanych z Tutanchamonem (po 1923 ro-
ku). Aby ustawić statyw do aparatu lub kamery, potrzebne
jest pozwolenie.
Opuszczający muzeum zazwyczaj mają wrażenie, że jest
tam zbyt wiele do zobaczenia i nie dość czasu. Drugie wra-
żenie jest takie, że Egipcjanie byli niezwykle zafascynowa-
ni śmiercią.
Zakazane eksponaty
Jak można się domyślić, w kraju tak starej cywilizacji na wy-
kopaliskach sporadycznie odkrywa się przedmioty związane
z mitami Cthulhu. Za ich restaurowanie odpowiada dyrektor
i Garth Weder. Zajmują się też katalogowaniem takich znale-
zisk i umieszczaniem ich w bezpiecznych miejscach.
Takie eksponaty można znaleźć w czterech salach w pod-
ziemiach budynku, gdzie wejść można tylko z jednego po-
mieszczenia w piwnicy, zamykanego na klucz. Dostanie się
tam jest niezwykle trudne. Nad drzwiami umieszczono Znak
Starszych Bogów. Niektóre artefakty są chronione osobny-
mi znakami.
Znajduje się tu m.in. figurka przedstawiająca Ojca Dagona
(pozyskana z Aleksandrii), tabliczka z zaklęciami wezwania
Azathotha, papirus z modlitwami do Czarnego Faraona –
Nyarlathotepa (z Tel el-Amarny i Teb), a także oślizgłe per-
gaminy pokryte arabskim pismem (są to fragmenty orygi-
nalnego Al-Azif sprowadzonego do Kairu z Damaszku przez
Saladyna). Można znaleźć tutaj również inne artefakty.
Garth Weder
Austriacki ekspert od restaurowania drewnianych, papiruso-
wych i materiałowych reliktów. Garth dzieli swój czas między
warsztaty muzealne w Tebach i Muzeum w Kairze. Można go
spotkać w Muhammed Ali Club, Automobile Club lub In-
stitut Francais d’Archeologie Orientale. Garth jest też człon-
kiem wewnętrznego kręgu kairskiej Loży Masońskiej i człon-
kiem założycielem Złotego Świtu w Kairze. Wie, że istnieje
Bractwo Czarnego Faraona, ale uważa ich za amatorów.
Atrakcyjny i charyzmatyczny, o przenikliwym spojrzeniu
i silnych dłoniach. Koledzy mówią o nim, że ma „zabójczy
urok”. Określenie to jest znacznie bliższe prawdy, niż sądzą.
Jego ostatnie cztery kochanki nigdy nie wróciły do domu
z egipskich wakacji. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, Garth szyb-
ko wkradnie się w łaski Badaczy (pozwoli im nawet na dostęp
po godzinach do zamkniętych części muzeum) i będzie im
towarzyszył, patrząc im na ręce. Jeżeli Badacze zbytnio mu
zaufają, narażą się na śmiertelne niebezpieczeństwo.
Garth Weder
44 lata, kurator, morderca i kultysta
S 65 KON 70 BC 65
ZR 50 INT 80 WYG 85
MOC 75 WYK 80 P 20
PW 13
Modyfikator Obrażeń: +1K4
Krzepa: 1
Ruch: 7
Punkty Magii: 15
Walka Wręcz (Bijatyka) 25% obrażenia 1K4 + 1K4 (MO)
Walka Wręcz (Nóż) 60% obrażenia 1K4 + 2 + 1K4 (MO)
Broń Palna (Pistolet) 45% obrażenia 1K8
Umiejętności: Archeologia 80%, Mity Cthulhu 40%,
Okultyzm 50%, Sztuka/Rzemiosło (Restaurowanie) 65%,
Uwodzenie 60%.
Języki: Angielski 34%, Arabski 20%, Niemiecki 80%.
5
 MAKABRYCZNY ŻART
Omar al-Shakti
Ten potężny czarnoksiężnik kontroluje Bractwo Czarne-
go Faraona – przynajmniej w Egipcie – i otrzymuje bez-
pośrednią pomoc i doradztwo od Nyarlathotepa. Chociaż
egipskie, brytyjskie i francuskie depesze czasami wspomi-
nają o Al-Shaktim, to związane z nim ważne dokumenty
i ich powiązania są za każdym razem niszczone przez po-
żar w ciągu kilku miesięcy. Istnieją nieliczne zeznania po-
datkowe i akty własności, ale żadne dossier na temat Oma-
ra al-Shaktiego nigdy nie przetrwało zbyt długo.
Kairski półświatek czasem o nim wspomina, ale głównie
jako o jednym z setek kairskich biznesmenów. Publicznie,
pan Al-Shakti jest uczciwym obywatelem, bystrym biznes-
menem o nienagannych manierach i pomniejszym synem
prominentnej egipskiej rodziny. Mówi biegle po angielsku
i w kilku innych językach, w tym po mandaryńsku.
Al-Shakti wielokrotnie przechodził reinkarnację i prze-
żył więcej niż jakikolwiek inny człowiek. Lubi ludzkie życie
i jeśli zginie, zostanie najpewniej ponownie wskrzeszony
przez bogów mitów, bo zawsze wiernie im służył – zwłasz-
cza Nyarlathotepowi.
Miasto Umarłych
Mieszkańcy Kairu i całego Egiptu od wieków byli zafascyno-
wani śmiercią. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że śmierć jest
tylko kolejnym etapem w życiu, i robili wszystko, co w ich
mocy, aby odpowiednio przygotować się do tej wielkiej
podróży.
Od wschodu i południa Kair jest otoczony cmentarza-
mi, zarówno starymi, jak i współczesnymi. Noszą wspólne
miano Miasta Umarłych. W latach 20. XX wieku osobno
wymienia się grobowce Mameluków i Kalifów oraz bardziej
współczesne cmentarze koptyjskie, prezbiteriańskie, katolic-
kie i żydowskie. Wszystkie cmentarze mają bogato zdobione
grobowce. Wiele z nich zostało splądrowanych, a wyniesione
stamtąd ciała wykorzystano do przeróżnych celów, od pro-
dukcji leków po zapewnienie źródła „kości słoniowej” sprze-
dawanej na bazarach naiwnym turystom. Wiele grobowców
ma rozmiary wielopiętrowych domów. Niektóre to mauzolea,
które mieszczą zarówno żywych, jak i umarłych.
Na starsze cmentarze organizowane są wycieczki. Agenci
zachwalają wyprawy po zmroku, a szczególnie podczas peł-
ni księżyca, która dodaje miejscu „niezapomnianego uro-
ku”. W rzeczywistości są to jedne z najniebezpieczniejszych
miejsc w Kairze, gdzie łatwo stracić nie tylko portfel, ale i ży-
cie. Przeciwnikami Badaczy staną się nie tylko rabusie i mor-
dercy, ale także sępy czy ghule, których nie brakuje w pod-
ziemnych tunelach pod cmentarzami.
Tłusty Nubijczyk
Na północnym wschodzie Ezbekii znajduje się slums zwa-
ny Wasa. Jego królem jest tłusty Nubijczyk. Kontroluje on
większość zorganizowanej prostytucji i handlu narkotykami
6
w Kairze. Zwykle można go spotkać przed jego pałacem na
Sharia Abd el-Khalik. Siedzi ze skrzyżowanymi nogami na
ławce, w kobiecym stroju z najlepszych białych jedwabi. Ten
bożek jest otoczony czcią przez swych pracowników, którzy
lgną do niego jak ćmy do światła. Sporadycznie pozdrawia
znajomych przechodniów uniesieniem upierścienionej ręki.
Jeżeli ktoś mu się spodoba, może liczyć na zaproszenie do
domu na chłodny napój lub żeby spojrzeć na wspaniałą ko-
lekcję starożytnych artefaktów. Zazwyczaj po takiej wizycie
gość znika bez śladu. Tłusty Nubijczyk kontroluje handel bia-
łymi niewolnikami, dostarczając kultom młode białe kobiety
do złożenia w ofierze. Policja próbowała go powstrzymać, ale
z mizernym skutkiem. Ma na swe usługi wielu sędziów.
Uniwersytet Al-Azhar
W średniowiecznej dzielnicy znajduje się uniwersytet
i meczet Al-Azhar. Meczet został ukończony w 971 roku,
a funkcje uniwersyteckie przyjął na mocy edyktu kalifa El-
-Aziza w 988 roku. To najstarszy nieprzerwanie działający
uniwersytet na świecie. Podobnie jak w przypadku więk-
szości kairskich meczetów, na jego teren nie mogą wcho-
dzić kobiety, a niewierzący mogą przebywać tam tylko
w towarzystwie osób uprawnionych.
Oryginalna budowla została praktycznie w całości
przebudowana przez sułtana Babarsa po trzęsieniu ziemi
w 1303 roku. Kolejni sułtani dokładali swoje cegiełki do re-
nowacji i przebudowy. Jedyną pozostałością oryginalnego
budynku jest kopuła w centralnej części świątyni.
Uniwersytet jest poważany w świecie muzułmańskim. Je-
go kadra liczy 246 wykładowców, a w 1927 roku uczęszczało
tam 4838 studentów, z których tylko 700 pochodziło spoza
Egiptu. Większość zagranicznych studentów przybywa z Sy-
rii, Turcji i krajów Afryki Północnej, ale trafiają się też osoby
z Afganistanu, Iraku, Indii, Jawy, Persji (Iran), Sennaru (Su-
dan) i Somalilandu, a także innych krajów muzułmańskich.
Biblioteka
Biblioteka uniwersytecka znajduje się w Madrasie Al-Akbu-
ghawija. Jej zbiory liczą ponad 52 tysiące woluminów, z cze-
go 15 tysięcy to oryginalne manuskrypty. Jest uważana za
największą bibliotekę świata arabskiego.
Biblioteka jest niedostępna dla obcokrajowców, a stu-
denci muszą uzyskać pozwolenie od wykładowców, zanim
będą mogli badać księgi. Znajdują się tutaj prace większo-
ści następców Mahometa. W zamkniętym pomieszczeniu
przechowywana jest kolekcja starożytnych pism z czasów
faraońskich. Znajduje się tam pełna kopia Księgi umarłych
i wiele papirusów zawierających zaklęcia i uroki. Treści te
nigdy nie są udostępniane studentom.
W kręgach akademickich krążą plotki, że można tam
znaleźć kompletną arabską wersję niesławnej księgi Al-Azif.
Miał ją tu przywieźć z Damaszku Saladyn. Nikt z pracowni-
ków biblioteki nie wie nic na temat tej księgi.
 PRZEWODNIK KAIRSKI

Khalil Karim Ibrahim Amin

Specjalista od arabskich manuskryptów z VI–XII wieku.
Khali jest nieufny wobec Badaczy. Jego najlepszy student –
Ibrahim – towarzyszy Badaczom podczas wizyt na uniwersy-
tecie. Jeżeli Badaczom uda się zdobyć jego zaufanie, pozwoli
Ibrahimowi prowadzić za nich poszukiwania w bibliotece.
Na wspomnienie Al-Azif wzdryga się ze zgrozą. Nigdy nie
widział jej w Kairze i uważa, że to bezbożne dzieło nie istnie-
je. Jest przekonany, że w bibliotece uniwersyteckiej nie ma
egzemplarza tej księgi.
Będąc na studiach już 14. rok, Ibrahim liczy, że w kolej-
nym wreszcie uzyska dyplom. Pochodzi z Maroka i poznał
na własnej skórze, jak dyskryminujący potrafią być rdzenni
mieszkańcy Kairu. Jeżeli Badacze zwrócą się do niego z pro-
blemami, będzie niezwykle empatyczny. Włada biegle kil-
koma językami, chociaż przekład XIV-wiecznych arabskich
manuskryptów na współczesny arabski i angielski sprawia
mu pewną trudność.

Ibrahim Amin
Khalili Kareem 28 lat, student
59 lat, wykładowca na Uniwersytecie Al-Azhar
S 65 KON 50 BC 65
S 50 KON 60 BC 55 ZR 80 INT 75 WYG 70
ZR 75 INT 75 WYG 60 MOC 65 WYK 85 P 65
MOC 60 WYK 95 P 60
PW 11
PW 11 Modyfikator Obrażeń: +1K4
Modyfikator Obrażeń: Brak Krzepa: 1
Krzepa: 0 Ruch: 8
Ruch: 6 Punkty Magii: 13
Punkty Magii: 12 Walka Wręcz (Bijatyka) 55% obrażenia 1K3 + 1K4 (MO)
Walka Wręcz (Bijatyka) 50% obrażenia 1K3 Umiejętności: Historia 60%, Kaligrafia 70%.
Umiejętności: Historia 80%, Kaligrafia 85%. Języki: Angielski 70%, Arabski 85%, Francuski 60%, Nie-
Języki: Angielski 60%, Arabski: 95%. miecki 40%.