Opracowanie: Anna Kaczmarek, klasa VI c

Julian Tuwim urodzony 13 września 1894

w Łodzi, zmarł 27 grudnia 1953 w Zakopanem.
Polski poeta żydowskiego pochodzenia, pisarz,
jeden z najpopularniejszych poetów
dwudziestolecia międzywojennego.
Współzałożyciel kabaretu literackiego „Pod
Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski
współpracownik tygodnika „Wiadomości
Literackie”. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej,
niemieckiej oraz łaciny. Podpisywał się ponad
czterdziestoma pseudonimami m.in. Oldlen,
Tuvim, Schyzio Frenik, Wim, Roch Pekiński.
Poeta urodził się w Łodzi w rodzinie żydowskiej. Młody Tuwim
odziedziczył pasje językowe od swojego ojca. Ojciec poety
pracował w jednym z banków, gdzie miał stanowisko
korespondenta i urzędnika. Matką poety była Adela Krukowska,
córka właściciela zakładu drukarskiego. Po swoich rodzicach
Tuwim odziedziczył zamiłowanie do przedmiotów
humanistycznych, te szły mu świetnie. Fascynacja młodego
Tuwima językami obcymi dała o sobie znać już w roku 1911,
kiedy to przełożył na język esperanto kilka wierszy Staffa. Dwa
lata później Tuwim pisze swój pierwszy utwór, zatytułowany
„Prośba”. Utwór ten okazał się na tyle interesujący, że znalazło
się dla niego miejsce na łamach Kuriera Warszawskiego.

Matka Poety - Adela

W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do
Warszawy. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie
Warszawskim , ale zarzucił oba kierunki po ukończeniu
zaledwie pierwszych semestrów. Był jednym z założycieli
grupy poetyckiej Skamander w 1919. 30 kwietnia 1919
poślubił Stefanię Marchew. W następnym roku wybuchła
wojna polsko-bolszewicka. Julian Tuwim znalazł wówczas
zajęcie w biurze prasowym, które pracowało dla naczelnego
wodza sił zbrojnych Józefa Piłsudskiego. W młodości
inspiracją dla Tuwima była twórczość Leopolda Staffa.

Julian Tuwim - ok. 1913 rok

Okres warszawski kończy się dla poety w roku 1939 kiedy to
opuszcza Polskę i przez Rumunię i Włochy dociera do Francji.
Wraz z nim emigrują inni znani poeci tacy jak Antoni
Słonimski, Jan Lechoń, Mieczysław Grydzewski i Kazimierz
Wierzyński. Ziemia francuska nie okazała się jednak na długo
bezpiecznym schronieniem dla żydowskiego poety. W rok
później Francja kapituluje i Tuwim udaje się do Brazylii, gdzie
osiada wraz z Lechoniem w Rio de Janeiro. Ostatecznie
wspólnie też wyjechali do Nowego Jorku, gdzie poeta mieszkał
przez blisko pięć lat. Mieszkając w Ameryce poeta publikował
swoją twórczość w „Nowej Polsce” i „Robotniku”.
Do Polski Tuwim wrócił w czerwcu 1946 roku i stał
się osobowością chronioną, adorowaną i
uprzywilejowaną przez ówczesne władze. Został
okrzyknięty „poetą państwowym”. W tym samym
roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę. Po wojnie
Tuwim nie wydał już żadnego tomu poetyckiego.
Skupił się na publikacji tłumaczeń i antologii, miał
również swój stały dział w miesięczniku
„Problemy”. Dział nosił tytuł Cicer cum caule, czyli
Groch z kapustą i został wydany jako całość pod
tym samym tytułem kilka lat po śmierci poety.

Tuwim z żoną i córką

W ostatnim okresie życia, Tuwim pisał wiersze
tylko na zamówienie bliskich sobie ludzi i
redaktorów różnych pism. Wiele z tych wierszy
dotyczy różnego rodzaju rocznic. Pasja
tłumaczenia poezji z języków obcych nie opuściła
go do końca życia. W ostatnich latach nadal
tłumaczył poezję, oraz fragmenty literatury obcej,
które sam nazwał kuriozami. Julian Tuwim zmarł
27 grudnia 1953 roku w Zakopanym. Jego grób
znajduje się w wojskowej części warszawskiego
cmentarza na Powązkach.

Grób Juliana Tuwima

Julian Tuwim zasłynął przede wszystkim jako autor tekstów po
dziś wykonywanych przez różnych artystów rewiowych i
kabaretowych. Julian Tuwim pisywał też teksty o treści i
charakterze politycznym. Przez całe życie współpracował
z wieloma pismami literackimi oraz satyrycznymi. W jego
twórczości widać niezwykle bystre myślenie, humor, któremu
trudno dorównać i świeżość, która nie znika po latach. Julian
Tuwim wpisał się w historię literatury jako poeta tworzący
neologizmy językowe. Tuwim wykorzystuje w swoich wierszach
wielorakie podteksty, zróżnicowane wymowy i zwielokrotnione
znaczenia różnych słów. Dla niewprawnych językowo odbiorców,
jest to czasem trudne do przejścia.
Tuwim jest również twórcą wspaniałych dzieł
dla najmłodszych. Wiersze dla dzieci to ta
część twórczości Juliana Tuwima, którą
wszyscy znamy i z którą najbardziej kojarzy
nam się ów poeta. Wiersze te, to rymowane
opowiastki o różnych postaciach, przedmiotach,
jedzeniu i zwierzętach. Wszystkie są napisane
dowcipnym językiem, wszystkie opisują jakiś
fragment rzeczywistości, wiele z nich ma
ukryty morał lub przesłanie.
 Order Sztandaru Pracy I klasy (1949)
 Złoty Wawrzyn Akademicki (1935)
 Nagroda Literacka miasta Łodzi –
dwukrotnie (1928, 1949)
 Nagroda polskiego PEN Clubu (1935)
 Nagroda Państwowa I stopnia (1952)
 Doktorat honoris causa Uniwersytetu
Łódzkiego (1949)

Wawrzyn Akademicki
 Łódź ul. Piotrkowska 104 – Pomnik "Ławeczka
Tuwima"
 Łódź ul. Moniuszki 4A – "Popiersie Juliana
Tuwima"
 Łódź ul. Widzewska 44 – miejsce urodzenia
(obecnie ul. J. Kilińskiego 46)
 Cmentarz żydowski przy ul. Brackiej w Łodzi –
można tu znaleźć mogiły rodziców Tuwima
 Pałac Młodzieży im. Juliana Tuwima w Łodzi
 Cmentarz Wojskowy na Powązkach w
Warszawie.
Utwory Juliana Tuwima, od początku swojego istnienia, były bardzo
chętnie wykorzystywane jako teksty piosenek. Przed wojną sięgali po nie
tacy artyści, jak Mieczysław Fogg czy Hanka Ordonówna. Oto niektóre
tytułu tych piosenek:
-„Berlin1913”
-„Kamienice”

-„Miejscowa idiotka z tutejszym kretynem”

-„Prośba o piosenkę”
-„Venus”

-„Znów to szuranie”
W 2008 r. nakładem wytwórni 4ever Music ukazała się składanka „Co
nam zostało z tych lat? Piosenki Juliana Tuwima”.
W tym roku mija 60 lat od śmierci Tuwima
oraz sto lat od jego poetyckiego debiutu
– publikacji wiersza "Prośba" w "Kurierze
Warszawskim". Patronat Tuwima
zaproponował Urząd Miasta Łodzi
i Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział
w Łodzi. W październiku pomysł poparła
sejmowa Komisja Kultury i Środków
Przekazu.