Realizm (II. Dünya savaşı sonrası- ) Plüralizm/Liberal Kurumsalcılık (liberal) (1970ler) Neo-Realizm (1979- ) Dünya-Sistem Teorisi (Neo-Marxist) (1970’li yıllar) İnşacılık (Soğuk Savaş sonrası dönem - ) İdealizm(1900-1930lar) İnsan doğası iyi; ilerleme mümkün Barış doğal bir durum değil; inşa edilmeli Savaşlar uluslararası problem; uluslararası çözüm lazım Demokrasi
Woodrow Wilson (Fourteen Points speech-1918)
Güç dengesi eleştirisi Kollektif Güvenlik (Milletler Cemiyeti) Şeffaf diplomasi Milletlerin kendi kaderlerini tayin etmesi prensibi Demokrasi REALİZM Uluslararası İlişkiler disiplininde ve uluslararası siyasette dominant teori Uluslararası sistem anarşik bir yapıya sahiptir. Yani sistemde, merkezi otorite boşluğu vardır. Böyle bir sistemde uluslararası siyaset «güç mücadelesi» (struggle for power) olarak tanımlanır. Realizmin/Siyasal Realizmin temel prensipleri I Hans MORGENTHAU, Politics Among Nations (Milletler Arası Siyaset) (1948)
İnsan doğası kötüdür; insan doğuştan bencildir,
açgözlüdür ve insan doğası değiştirilemez/iyileştirilemez (Thomas Hobbes) Uluslararası sistemim ana aktörleri devletlerdir Devletler rasyonel aktörlerdir (yani her zaman kendi çıkarlarını gözetirler) Realizmin/Siyasal Realizmin temel prensipleri II Hans MORGENTHAU, Politics Among Nations (Milletler Arası Siyaset) (1948)
Siyaset ve ahlak birbirinden farklı alanlardır (N.
Machiavelli); ahlaki ilkeler devletlerin davranışlarını belirlemez. Anarşik ortamda devletler kendi başlarının çaresine bakmak zorundadırlar (Kendi-kendine yetme prensibi (Principle of self-help) Güç dengesi (Balance of power) Yüksek politika - Alçak politika (high politics vs low politics) Eleştiriler Devlet-odaklı bir teori olması; başka aktörleri görmezden gelmesi Sadece savaş, çatışma ve güvenlik konularına odaklanması; küresel ısınma, ekonomik eşitsizlikler, yoksulluk vb konuları görmezden gelmesi Etik/ahlak ve siyaset arasında keskin bir ayrım yapması