Αλέξανδρος ο Μέγας

Φύτρα γιγάντων! Γυιόσ του Φιλίππου μα και του Άμμωνα Δία ο βλαςτόσ, κι απ’του Αριςτοτέλη τη ςοφία μπολιαςμένοσ τη μοίρα τησ Ελλάδασ ςτα χέρια ςου κρατώντασ την πήρεσ μακριά, ςτα πέρατα του κόςμου να την πασ. Ακροβατώντασ πάνω ςε νομοτέλειεσ βαρβάρων και ςε επίβουλη εχθρών κυριαρχία. Ίδιοσ με Άνεμο αςίγαςτο και νικηφόρο πότε μπροςτά και πότε πίςω να ςαρώνεισ αντιςτάςεισ και πάλι ςκύβοντασ με ςυγκατάβαςη πάνω από το νικημένο ςου εχθρό να ςπέρνεισ ολούθε Ελληνικέσ αμφικτιονίεσ. Για των λαών να παςχίζεισ την ομόνοια Τησ γλώςςασ τησ Ελληνικήσ να ςτήνεισ θρόνο και τησ ορμήσ ςου πάντα ςωςτά να κρατάσ το χαλινάρι. Μεγάλε Στρατηλάτη! Έκθαμβοσ ο κόςμοσ ςτο αντίκριςμά ςου Απ’την περίςςεια ςου Ανθρώπινη Σαγήνη κι απ’την πρωτοφανέρωτη ςυνάμα, θεία Φλόγα, τισ πύλεσ των λαών μια – μια θωρούνε ν’ανοίγονται μπροςτά ςου, κι απορούνε… Κι εςύ ακάματοσ. Ένα ταξίδι για μια Ιθάκη τη δική ςου, ακολουθώντασ ςαν θεία προςταγή. Τι κι αν ςαν άλλοσ Γόρδιοσ δεςμόσ και τα τριαντατρία ςου τα χρόνια ξάφνου ςπάςαν; Ήταν μακρύσ του ταξιδιού ο δρόμοσ. Τόςα τα πλούτη και οι έξοχεσ ςτιγμέσ του. Τόςη η γόνιμη ςπορά που ξέμεινε να βλαςταίνει ςτουσ αιώνεσ που και τησ Άπιαςτησ Ιθάκησ, Αλέξανδρε Μεγάλε, τ’όνειρο δικαιώνει!