NASYONALISMO SA EDUKASYON ANG TANGING SOLUSYON

Higit na dapat patatagin ang paggamit ng Filipino bilang midyum ng pagtuturo

sa edukasyon. Sa kabila ng pagtutol ng ibang sektor, ito lamang ang tanging paraan
upang ang edukasyon ay maging instrumento sa paghubog sa mga kabataang
magtataguyod ng kapakanan ng bansa. Kailangan din tiyakin ng gobyerno ang
edukasyon para sa lahat na pumapanday sa pagpapatatag ng ating kultura . Ang
English bilang pansamantalang unibersal na wika ay dapat pa ring pag-aralan
subalit hindi siyang dapat na maging sentro ng edukasyon. Ang agham at matematika
ay kailangan ding higit na pagtuunan ng pansin upang buhayin ang pambansang
industriya. Dapat ding bigyan ng magandang insentibo ang mga guro sa halip na
ang mga militar. Lahat ng mga makadayuhang patakaran sa edukasyon ay kailangang
wasakin at buuin ang isang programa ng edukasyong nakasentro sa pagpapaunlad
ng kabuhayang hindi nakabatay sa dayong kapital. Maaring ang lahat nang ito ay
panaginip at imposible para sa mga di naniniwala ngunit ang kaunahang kabiguan ay
ang hindi pagtatangka.

Edukasyon

Sukatin ang gawain

Ang edukasyon ay ang pangunahing problema ng sangkatauhan. Kung mabigyan natin ng
wastong anyo ng edukasyon at pagtuturo ang kahit isang henerasyon, matitiyak natin na ang
lahat na mga darating na henerasyon ay mapalaking maayos at mamuhay sa sukdulan. Ito ay
dahil sa ang bawa't henerasyon na makatanggap ng wastong paraan ng edukasyon ay maaari
at magkaroon ng sapat na kakayahang palakihin ang susunod na henerasyon.
Sa kabilang dako, ang kabiguan sa pagpapalaki sa gayong henerasyon sa kahit isang lipunan,
at pagmasdan ang bawa't susunod na henerasyon na mas mababa kumpara sa kanyang
sinusundan, nagbigay testigo sa katotohanang ang sangkatauhan ay hindi kamakailan man
nagkaroon ng wastong pamaraan ng edukasyon.

Pamaraan ng Edukasyon
Ang wastong pamaraan ng edukasyon ay kailangang nakabase sa pang-unawa:
1. Ang wagas na kalikasan ng sangkatauhan, lipunan, at tao (ang orihinal na anyo;
2. Ang karaniwang layunin ng sangkatauhan, lipunan, at bawa't tao (ang kahuli-hulihang anyo);
3. Ang mga pamaraang magdala ng bawa't tao, lipunan at sangkatauhan sa layuning ito.
1. Hindi buo ang pagkakilala natin sa ating tunay na kalikasan. Ang karanasan sa buhay ay
nagpahintulot sa ating magpasya na ang mga tao ay makasarili at sakim, na ang lahat ng bagay
na ating ginawa ay para lamang sa kasiyahan ng ating mga pangangailangan.
2. Ang layunin ng ating buhay, o ang guhit ng ating kapalaran, ay hindi natin alam. Nagkulang
tayo ng kaalaman sa kahuli-hulihang anyo ng pag-iiral, ang layunin na siyang ating
pinagsikapan, at organisasyong nasa pinakamabuting kalagayan ng lipunan at ng mundo.
Maaari lang nating ipalagay na hawak ng kalikasan ang gayong impormasyon hinggil sa ating
darating na mga anyo, na naglalaman ng kaalaman tungkol sa layunin ng pag-iiral ng bawa't
tao, lipunan at sangkatauhan.
3. Ang paraan upang maabot ang layuning ito ay di maaaring maisakatuparan hanggang sa
makita natin ang tungkol dito: "Ano ang layunin ng ating pag-iiral?" Ang alamin ang ating wagas
orihinal na kalikasan at ang kahuli-hulihang anyo kung alin, ayon sa plano ng paglikha, ang
kailangang maabot, ang magbigay sa atin ng pang-unawa ano ang mga katangian na ating
kailangan para maisakatuparan ang mga pagbabagong ito. Ito din ang magpasya ng anyo ng
pundasyon ng edukasyon na dapat nating kunin.

Ang dahilan ng mga pagkabigo sa edukasyon

Ating maintindihan mula sa nabanggit na hanggang sa darating tayo sa kamalayan ng
pangangailangang linawin ang layunin ng paglikha, at saka pagpasyahan ang paraan para
maabot ang layunin, lahat ng ating mga pagsusumikap para likhain ang wastong paraan ng
edukasyon ay di magtatagumpay. Ang pagkamakasarili ng tao ang magiging sanhi sa
kabiguang ito kung patuloy ang pagtubo nito mula sa isang henerasyon hanggang sa susunod,
at para sa kapakanan ng kanyang pribadong makasariling katuparan, lalamunin ng makasariling
ugali ng tao ang lahat.

Kalutasan sa problema ng edukasyon

Kailangang imbestigahan ng malawakan ang kalikasan ng tao para ang malawak na mga
samahan ng lipunan ay magiging kumbinsido na tayo, sa totoo, ay mga makasariling mga
nilalang. Kahit na gayon ang kalikasan ng ating mundo, ang mga tao, salungat sa natira sa
kalikasan, ay hindi pinagkalooban ng panloob na pag-uugaling programa, at sa gayon tayo ay
nangangailangan nito. Ang mga hayop ay hindi nangangailangan para sa kanilang mga anak na
sumailalim sa gayong edukasyon, dahil ang kanilang mga pag-uugaling kilos na likas ay
naitalaga sa loob ng kanilang kalikasan. Ito ay sapat para sa kanila para kumilos ng maayos sa
kanilang buong buhay. Sa lahat ng mga buhay na mga nilalang, ang mga tao lamang ang
kulang sa programa ng kalikasan para sa wastong pag-uugali; ang mga tao lamang ang may
kalayaang pumili ng kanilang mga gawain. Ang bawa't tao na nagkulang sa kamalayang ito ay
namuhay sa partikular na pananaw sa buhay, kasama ang sariling-gawang mga layunin at
sariling-gawang katangiang mga gawain. Ang ganoong tao ay pumili at lumikha ng kanyang
sariling sistema ng edukasyon, at ang lahat na sistemang iyon ay makaranas ng pagbagsak.
Ang lugar ng nawawalang napagkalakhang mga batas ng pag-uugali ay kailangang punuin ng
wastong paraan ng edukasyon. Hanggang sa mapag-aralan natin ang mga batas ng kalikasan,
at mapag-aralan kung paano mamuhay ng maayos sa mundo, wala tayong maipasa sa
susunod na henerasyon. Sa karagdagan, tayo ay mananatiling alanganin kung pinalaki ba natin
ang susunod na henerasyon sa maayos, at ang buong buhay natin ay magiging sunod-sunod
na pabalik-balik na mga kamalian. Ibig sabihin nito na tayo ay pinilit na imbestigahan ang ating
kalikasan at layunin, at sa basehan sa gayong mga pag-iimbestiga, likhain ang programa ng
pag-uugali para sa ating buhay sa mundong ito; at pagkatapos ituturo ito sa ating mga anak.

Edukasyon – pagkakatugma sa pinakamakapangyarihang

kalikasan
Kung obserbahan natin ang kalikasan ng ating mundo, makita natin na ang bawa't uri ng
nilalang, kung anong buhay na bagay, selula, o organo man, ay naglingkod sa pangangailangan
ng iba. Ito ang natural na mekanismo sa mundo, sa santinakpan, at sa katotohanan. Lahat ng
buhay ay kumilos gaya ng saradong sistema ayon sa iisang programa. Para mamuhay ng
maalwan sa sistemang ito, ang sangkatauhan ay kailangang magkaroon ng pagkakahawig,
homeostasis, at pagkapareho nito. Ito ay maabot sa pamamagitan ng wastong balanse sa
pagitan ng pagtanggap at pagbigay sa bawa't tao na may kaugnayan sa nakapaligid na
kalikasan at lipunan. Ang wastong pormula ng pag-uugalli sa bawa't tao, depende sa natural na
mga katangian at nakapaligid na mga pagkakataon ng bawa't tao ay pinag-aralan sa siyensya
ng Kabala. Kaya, kung wala ang kaalaman sa siyensyang ito, hindi natin maabot ang wasto at
balanseng pakikisalamuha sa mga taong nakapaligid sa atin, sa kalikasan at sa lipunan. Wala
din tayong maituturo sa ating mga anak.