History (from Greek , historia, meaning "inquiry, knowledge acquired by

investigation") is the study of the past, particularly how it relates to humans. It is

an umbrella term that relates to past events as well as the memory, discovery,
collection, organization, presentation, and interpretation of information about these
events. Scholars who write about history are called historians. Events occurring prior to
written record are considered prehistory.
History can also refer to the academic discipline which uses a narrative to examine and
analyse a sequence of past events, and objectively determine the patterns of cause and
effect that determine them. Historians sometimes debate the nature of history and its
usefulness by discussing the study of the discipline as an end in itself and as a way of
providing "perspective" on the problems of the present.
Stories common to a particular culture, but not supported by external sources (such as
the tales surrounding King Arthur) are usually classified as cultural heritage or legends,
because they do not support the "disinterested investigation" required of the discipline
of history. Herodotus, a 5th-century BC Greek historian is considered within the Western
tradition to be the "father of history", and, along with his contemporary Thucydides,
helped form the foundations for the modern study of human history. Their work
continues to be read today and the divide between the culture-focused Herodotus and
the military-focused Thucydides remains a point of contention or approach in modern
historical writing. In the Eastern tradition, a state chronicle the Spring and Autumn
Annals was known to be compiled from as early as 722 BC although only 2nd century
BC texts survived.
Ancient influences have helped spawn variant interpretations of the nature of history
which have evolved over the centuries and continue to change today. The modern study
of history is wide-ranging, and includes the study of specific regions and the study of
certain topical or thematical elements of historical investigation. Often history is taught
as part of primary and secondary education, and the academic study of history is
a major discipline in University studies.

Kahulugan ng wika
Ang wika ay isang bahagi ng pakikipagtalastasan. Kalipunan ito ng mga simbolo, tunog, at mga kaugnay
na batas upang maipahayag ang nais sabihin ng kaisipan. Tinatayang nasa pagitan ng 6,000 hanggang
7,000 ang mga wika sa daigdig, depende sa kung gaano katiyak ang pangahulugan sa "wika", o kung
paano ipinag-iiba ang mga wika at mga diyalekto. Ang siyentipikong pag-aaral ng wika ay tinatawag
na linggwistika Nag-ugat ang salitang wika mula sa wikang Malay. Samantalang nagmula naman
sa Kastila ang isa pang katawagan sa wika: ang salitang lengguwahe. Tinatawag ding salita ang wika.
Katulad ng language - tawag sa wika sa Ingles - nagmula ang salitang lengguwahe o lengwahe sa
salitang lingua ng Latin, na nangangahulugang "dila", sapagkat nagagamit ang dila sa paglikha ng
maraming kombinasyon ng mga tunog, samakatuwid ang "wika" - sa malawak nitong kahulugan
- ay anumang anyo ng pagpaparating ng damdamin o ekspresyon, may tunog man o wala, ngunit mas
kadalasang mayroon.
Kahalagahan ng wika
Mahalaga ang wika dahil ito ang batayan ng pakikipagugnayan at pakikipagtalastasan tungo sa
pagkakaunawaan at pagkakaintindihan sa sangkatauhan. Mawawalan ng saysay ang gawain ng
sangkatauhan kung wala ang wika. Dahil ang wika bilang pakikipagugnayan ay ginagamit sa
pakikipagkalakalan, diplomatikong pamamaraan ng bawat pamahalaan at pakikipagpalitan ng kaalaman
sa agham, industriya at teknolohiya. Ang wika bilang pakikipagtalastasan ay ginagamit sa pagtungo,
paghahanapbuhay at paninirahan sa ibang bansa. Ito rin ang hudyat ng ating pakikipagtalastasan sa iba
upang magkakaintindihan.
Katangian ng wika
Ito ang mga karaniwang katangian ng wika: may balangkas, binubuo ng makahulugang tunog, pinipili at
isinasa-ayos, arbitraryo, nakabatay sa kultura, ginagamit, kagila-gilagis, makapangyarihan, may antas,
may pulitika, at ginagamit araw-araw.
Kasaysayan ng wika
Kasaysayan at Pag-unlad ng Wikang Filipino Panahon ng mga Katutubo Alibata o baybayin ang tawag sa
katutubong paraan ng pagsulat Binubuo ito ng labimpitong (17) titik: tatlong (3) patinig at labing-apat (14)
na katinig Alibata 4 Ang mga katinig ay binibigkas na may kasamang tunog ng patinig na /a/. Kung nais
basahin o bigkasin ang mga katinig na kasama ang tunog na /e/ o /i/, nilalagyan ang titik ng tuldok sa
itaas . Samantala, kung ang tunog ng /o/ o /u/ ang nais isama sa pagbasa ng mga katinig, tuldok sa ibaba
nito ang inilalagay..
Teorya ng wika
Bow-wow

yum-yum

Ding-dong

ta-ta

Pohh-pooh
Yo-he-ho

sing-song
la-la

Antas ng wika
Kolokyal/pambansa - ordinaryong wika na ginagamit ng mga kabataan sa kanilang pang-araw-araw na
pakikipag-usap na kadalasang malayang pinagsasama ang mga wikang Ingles at Filipino.
Kolokyalismong karaniwan - ginagamit na salitang may "Taglish".
Kolokyalismong may talino - ginagamit sa loob ng silid-aralan o paaralan.
Lalawiganin/panlalawigan - wikang ginagamit ng isang partikular na lugar o pook.
Pabalbal/balbal (salitang kalye) - pinakamababang uri ng wikang ginagamit ng tao, na nabuo sa
kagustuhan ng isang partikular na grupo na nagkakaroon ng sariling pagkakakilanlan.
Pampanitikan - wikang sumusunod sa batas ng balarila at retorika.
Tungkulin ng wika
Interaksyonal - nakapagpapanatili, nakapagpapatatag ng relasyong sosyal.
Instrumental - tumutugon sa mga pangangailangan.
Regulatori - kumokontrol, gumagabay sa kilos/asal ng iba.
Personal - nakapagpapahayag ng sariling damdamin o opinyon.
Imajinativ - nakapagpapahayag ng imahinasyon sa malikhaing paraan.
Heuristik - naghahanap ng mga informasyon/datos.
Informativ - nagbibigay ng informasyon/datos.