LITERATURA GALEGA I

A literatura galego-portuguesa medieval. A

cantiga de amigo.
3º ESO
Primeiro trimestre.
Acto
Presentación do tema e esquema.
Esquema xeral (1)
1. A cantiga de amigo.
1.1. Orixe.
1.2. Contido. Características.
1.2.1. Tema.
1.2.2. Estrutura.
1.2.3. Simboloxía.
 Esquema xeral (2)
1.3. Forma. Recursos de repetición.
1.3.1. Xustificación
1.3.2. Paralelismo.
1.3.3. Leixaprén.
1.3.4. Refrán

1.4. Subxéneros.
1.4.1. Bailadas.
1.4.2. Cantigas de romaría.
1.4.3. Mariñas ou barcarolas
1.4.4.Albas ou alboradas
 A cantiga de amigo.
1.1 Orixe.-
Lírica autóctona popular de transmisión oral. Papel central da muller

1.2 Contido. Características:

1.2.1 Tema.- Poema de amor no que unha voz feminina xeralmente
laméntase pola ausencia do seu amigo (amado)

1.2.2 Estrutura.- Con frecuencia aprostrofada. A moza diríxese a unha

confidente (nai, irmá, amigas) ou a un elemento da natureza (ondas do mar, vento)
que aparece personificado.
1.2.3 Simboloxía. Moitas veces tanto a moza como o seu amado, ou o
relacionado co encontro carnal e a paixón amorosa, aparecen simbolizados por
elementos da natureza. Así, a auga é símbolo da muller, da moza, o vento ou o
cervo da virilidade, do amado, a fonte do lugar de encontro, a auga revolta ou o
mar tempestuoso da paixón amorosa no encontro dos amantes.
 1. A cantiga de amigo.
1.3. Forma. Recursos de repetición.
1.3.1. Xustificación. O feito de seren composicións para ser cantadas e, en
consecuencia, escoitadas, condiciona a súa forma. A súa estrutura tan marcada e
determinada polos recursos de repetición pretende facilitar a comprensión, ao que
escoita, e a memorización, ao xograr, que debe coñecer un gran número de cantigas.

1.3.2. Paralelismo. A repetición dos versos dunha estrofa, con lixeiras

modificacións , na seguinte.

1.3.3. Leixaprén. Repetición do segundo verso dunha estrofa como primeiro verso ,
non da seguinte, senón dunha máis adiante. P. ex.: O segundo verso da primeira estrofa,
repetirase no primeiro verso da terceira estrofa.

1.3.4. Refrán. A repetición de un, dous ou, ás veces,tres versos ao final de cada
estrofa.
 1. A cantiga de amor
1.4. Subxéneros.
Bailadas. A moza, contenta por estar namorada, invita as amigas a
bailar. Sempre con refrán.

Cantigas de romaría. Relacionadas coas romaxes e

peregrinacións a igrexas, ermidas e santuarios nos que, nun ambiente
festivo, se produce o encontro da moza e do seu amigo.

Mariñas ou barcarolas. Caracterizadas pola presenza do amr

como elemento ambiental. Habitualmente a moza conversa coas ondas
do mar.

Albas ou alboradas. Localizadas nas primeira horas do día.