i

l
n
a
s
a
a
s
g
t P susur i
a
P
ag

ng A ang Banyaga
kd

g
n
i
g
a
h
a
Bilang b angan
l
i
a
g
n
a
g
g
n
pan
n
a
k
i
it
n
a
P
:
0
11
a
T
I
s
L
n
a
a
B
s
a
n
d
a
l
n
u
u
mga Um

Roselle M. Templonuevo
Mag-aaral

r
a
t
n
a
C
e
n
le
r
a
h
C
a
i
r
Dr. Ma
Guro

Ang opisyal na
pangalan ng bansa
ay Estados Unidos
Mexicanos

Sila ang unang

nakatuklas ng tsokolate,
sili at mais

Ang pangalang Mexico ay galing sa pangalan ng

kabisera nito, ang Mexico City. Sa panahong ika14 hanggang ika-16 siglo, ang mga Aztec na sumakop sa malaking bahagi ng bansa, ay tinawag
ang kabisera sa pangalang Mexico-Tenochtitlan.
Matapos sakupin ng mga Espanyol ang kabisera
noong ika-16 siglo, sinira nila at itinayo ang Mexico sa tuktok ng Aztec capital. Ginawang kawangis
ang Mexico City na itinayo sa mga syudad sa
Espanya.

Natuklasan ang tsokolate sa Mexico. Ginawa ito

ng mga Meso-American upang magsilbing matamis na inumin gamit ang natural na pampatamis. Ang salitang chocolate ay galing sa salitang
Nhualti (xocolatI : xoco, bitter + atl, water). Ixacacao ang tawag sa Diyosa ng tsokolate ng Mayan.
Ang mais o corn (Zea maiz) ay unang sinaka sa
sentro ng Mexico. Karamihan sa mga sili ay nanggagaling sa bansang ito.

n g Ba

Matatagpuan ang
bansa sa Ring of Fire

Ang parteng ito ng mundo ay kinapapalooban

ng napakaraming bulkan at malalakas na lindol.
May bilang na 450 na bulkan at nagtataglay ng
75 porsyento ng mga aktibong bulkan. Ang pinaka
mapanganib na bulkan nito ay ang Popocatpeti,
70 kilometro ang layo sa kabisera.

Unti-unting lumulubog...

Sapagkat itinayo ang Mexican capital

sa dagat-dagatan, ito ay lumulubog ng
15 hanggang 20 sentimetro kada taon.

Bihira lamang ang

mga ganitong kuneho na matatagpuan
sa paanan ng mga
bulkan sa Mexico. Ito
ay pumapangalawa sa
pinakamaliit na kunehong
Pygmy. Ito ay may maikli
at makapal na balahibo,
maikling mga paa at maliliit

an g
s
n

Mexic

Dito
matatagpuan
ang tinatawag
na volcano
rabbit

Ang mga
batangng
Mexicano
ay hindi nakatatanggap ng
regalo sa araw
ng pasko.

Ang pagpapalitan ng regalo ay sa petsang ika-6

ng Enero. Ang araw ng
pagdiriwang ng El Dia
De Reyes (Kings Day), ang
pagdating ng tatlong hari sa
Bethlehem matapos makita ang
bituin.

Ang watawat ng Mexico

Ito ay may tatlong kulay. Ang kulay

berde sa kaliwa ay nagsisimbolo ng
hope o pag-asa, ang puti sa gitna ay
para sa dalisay at pagkakaisa samantalang ang pula naman ay sumisimbolo sa dugo
na dumanak sa mga bayani ng bansa. Base
naman sa Aztec legend ang larawan ng agilang
kagat ang ahas sa gitna.

Ang
kultura ng
Wika
Karamihan ay gumagamit ng Spanish. Ayon sa Central
Intelligence Agencys World Factbook, 92.7 porsyento
g populasyon ang nagsasalita nito. Umaabot naman sa
anim na porsyento ang gumagamit ng mga wikang
Mayan, Nahuatl at iba wpang panrehiyong wika.

Pananamit
Sa mga lalawigan, ang tipikal na damit
ng kababaihan ay saya o skirts, huipils,
quechqumitls at rebozos.
Sa kalalakihan naman ay ang sarape, bota
at sombrero.

Sining

Ilan sa mga ito ay ang paggawa ng paso,

makukulay na paghabi at paggawa ng
mga basket at alpombra.
Estilong Mariarchi- binubuo ng
mga musikero ang gamit ay vi-

Pagkain

Ang oras nang pagkain sa kanila ay

tinatawag na delayed schedule. Ang almusal nila ay sa oras ng ikapito ng umaga
hanggang ika-sampu. At ang tanghalian
naman ay mula 1:30 hanggang 4:00 ng
hapon samantalang ang hapunan naman
ay mula 8:00 hanggang 9:00 ng gabi. Ang pangunahing tanim o pagkain sa bansa ay ang mais o corn.
Ginagawa nila itong tortilla at halos sa lahat ng kanilang kinakain ay mayroon nito. Karamihan sa kanila ay
mahilig sa maanghang katulad ng sili. Kilala rin sa inuming tequila na ginagawa galing sa cactus.

Mga Pag-uugali
Malaki ang kanilang pagpapahalaga sa hirarkiya at pamilya. Malaki ang bilang ng mga pamilya na
nakatira sa iisang bahay sapagkat mahalaga sa kanila ang pagkakabuklod-buklod ng mag-anak.
Mahilig sila sa handaan na ginaganap
mismo sa kanilang bahay at mahalagang maging komportable ang mga bisita. Mataas ang paggalang sa mga nakatatanda lalo na sa mga magulang.

Selebrasyon

Ang The Feast of Our Lady of Guadalupa,

ay ipinagdiriwang tuwing ika-12 ng Disyembre. Ito ang patron ng buong
bansa.
Ang araw ng kalayaan ay
ipinagdiriwang tuwing ika-16
nng Setyembre, ang araw ng
pagkalaya mula sa Espanya.

Relihiyon

Karamihan sa kultura nito ay

umiikot sa mga panrelihiyong
pagpapahalaga at sa simbahan, pati na rin sa konsepto ng
pamilya. Roman Catholic ang pangunahing relihiyon sa bansa na binubuo
ng 88 porsyento ng populasyon nito.
Pumapangalawa ang mga Protestante at Evanghelista na may limang
porsyento.

Literatura ng Mexico

Ang literatura ng mexico ang pinaka-mabunga at impluwensyal sa wikang Spanish. Dahil sa kakulangan sa kagamitan, pasalita
ang naging unang paraan ng kanilang pagpapalaganap ng mga sariling kwento at mitolohiya.
Nang masakop ng mga Europeo, nagkaroon ng
magkahalong literature ng Espanya at Mexico na
tinatawag na mestizaje

Ika-19 na sivglo
Katulan ng literatura sa Pilipinas, ang madulang
kasaysayan at pagbabago ng pamunuan ay nagkaroon ng papel sa pagbabago ng mga Mexikanong manunulat. Ang orihinal na literature ay
galing sa MesoAmerica ngunit nang dumating
ang mga Espanyol hindi nila natiis na magsulat
ng mas lokal na pananaw ng kultura sa Mexico.

Ika-20 na siglo
Nabuo ang mga kilusang panliteratura, ang Estridentistas at Los Contemporaneos. Sila ay ang mga
grupo ng mga indibidwal na naglalayon para sa
modernisasyon ng literatura at kultura ng bansa.
Maraming manunulat sa bansa ang nagkaroon ng
mahalagang papel sa kasaysayan nito, ang kanilang mga naisulat ay nakapag-ambag sa pagkakakilanlan ng bansa. Ilan sa kanila ay sina Alfonso
Reyes Ochoa, Angeles Mastretta, Carlos Fuentes, Elena Garro at si Gregorio Lpez y Fuentes.

Gregorio Lpez y
Fuentes

Si Gregorio Lpez y
Fuentes ay isa sa mga
nobelistang
nakapagsulat ng mahahalagang
bahagi ng ksayasayan
sa Mexico. Ipinanganak siya noong ika 17
ng Nobyembre, 1985
at namatay noong ika-10 ng Disyembre, 1966.
Sa kanyang kabataan, lumipas halos ang
kanyang oras sa tindahan ng kanyang
ama at dito siya nagkaroon ng interaksyon sa mga Indian, magsasaka, at mga
manggagawa na nagbunsod sa kanyang
malalim na kabatiran tungkol sa kanila.
Una siyang nagtagumpay sa akdang Campamento(1931) sinundan ng iba pang akdang
nagpapakita ng rebolusyon sa bansa, kasali
ang Tierra(1932), isang nobela tungkol sa Mexicanong rebolsyunaryo; iMi General! (1934),
tungkol naman sa buhay ng mga heneral pagkatapos ng rebolusyon; El Indio (1935), ang
kathang isip na pag-aaral sa buhay ng Mexicanong kaatutubo. Naiparangalan siya ng National Prize of Arts and Sciences noong 1935.

Siya rin ang may akda ng Una Carta

a Dios (A Letter to God) na naisalin sa
Ingles ni Donald A. Yates na isinalin rin
Filipino ni Roselle M. Templonuevo.

Mga sipi ng akda

Ito ang orihinal na sipi ng kwento:

una Carta a Dios

por Gregorio Lpez y Fuentes

I.
La casa nica en todo el valle estaba en lo alto de un cerro
bajo. Desde all se vean el ro y, junto al corral, el campo de maz
maduro con las flores del frijol que siempre prometan una buena cosecha.
Lo nico que necesitaba la tierra era una lluvia, o a lo menos un
fuerte aguacero. Durante la maana, Lencho que conoca muy
bien el campo no haba hecho ms que examinar el cielo hacia
el noreste.
Ahora s que viene el agua, vieja.
Y la vieja, que preparaba la comida, le respondi:
Dios lo quiera.
Los muchachos ms grandes trabajaban en el campo, mientras
que los ms pequeos jugaban cerca de la casa, hasta que la mujer les grit a todos:
Vengan a comer...
Fue durante la comida cuando, como lo haba dicho Lencho,
comenzaron a caer grandes gotas de lluvia. Por el noreste se
vea avanzar grandes montaas de nubes. El aire estaba fresco
y dulce. El hombre sali a buscar algo en el corral
solamente para darse el gusto de sentir la
lluvia en el cuerpo, y al entrar exclam:
Estas no son gotas de agua que caen
del cielo; son monedas nuevas; las gotas
grandes son monedas de diez centavos y la gotas
chicas son de cinco...
II.
Y miraba con ojos satisfechos el campo de maz
maduro con las flores del frijol, todo cubierto por la transparente cortina de la lluvia. Pero, de pronto, comenz a
soplar
un fuerte viento y con las gotas de agua comenzaron
a caer
granizos muy grandes. Esos s que parecan monedas de
plata nueva. Los muchachos, exponindose a la lluvia,
corran a recoger las perlas heladas.
Esto s que est muy malo exclamaba mortificado el hombre
ojal que pase pronto...
No pas pronto. Durante una hora cay el granizo sobre la casa,
la huerta, el monte, el maz y todo el valle. El campo estaba blanco, como cubierto de sal. Los rboles, sin una hoja. El maz, destruido. El frijol, sin una flor. Lencho, con el alma llena de tristeza. Pasada la tempestad, en medio del campo, dijo a sus hijos:
Una nube de langostas habra dejado ms que esto... El granizo
no ha dejado nada: no tendremos ni maz ni frijoles este ao...

La noche fue de lamentaciones:

Todo nuestro trabajo, perdido!
Y nadie que pueda ayudarnos!
Este ao pasaremos hambre...
Pero en el corazn de todos los que vivan en aquella casa solitaria en medio del valle, haba una experanza: la ayuda de Dios.
III.
No te aflijas tanto, aunque el mal es muy grande. Recuerda
que nadie se muere de hambre!
Eso dicen: nadie se muere de hambre...
Y durante la noche, Lencho pens mucho en su sola esperanza:
la ayuda de Dios, cuyos ojos, segn le haban explicado,
lo miran todo, hasta lo que est en el fondo de las
conciencias. Lencho era un hombre rudo, trabajando como una bestia en los campos, pero
sin embargo saba escribir. El domingo siguiente, con la luz del da, despus de haberse
fortificado en su idea de que hay alguien
que nos protege, empez a escribir una
carta que l mismo llevara al pueblo para
echarla al correo. No era nada menos que una
carta a Dios.
Dios escribi si no me ayudas, pasar hambre
con toda mi familia durante este ao. Necesito cien
pesos para volver a sembrar y vivir mientras viene
la nueva cosecha, porque el granizo... Escribi A
Dios en el sobre, meti la carta y, todava preocupado, fue al pueblo. En la oficina de correos, le puso
un sello a la carta y ech sta en el buzn.
IV.
Un empleado, que era cartero y tambin ayudaba en la oficina de correos, lleg rindose mucho
ante su jefe, y le mostr la carta dirigida a Dios. Nunca en su
existencia de cartero haba conocido esa casa. El jefe de la oficina gordo y amable tambin empez a rer, pero muy pronto
se puso serio, y mientras daba golpecitos en la mesa con la carta,
comentaba:
La fe! Ojal que yo tuviera la fe del hombre que escribi esta
carta! Creer como l cree! Esperar con la confianza con que l
sabe esperar! Empezar correspondencia con Dios!
Y, para no desilusionar aquel tesoro de fe, descubierto por una

carta que no poda ser entregada, el jefe de la oficina tuvo una

idea: contestar la carta. Pero cuando la abri, era evidente que
para contestarla necesitaba algo ms que buena voluntad, tinta
y papel. Pero sigui con su determinacin: pidi dinero a su empleado, l mismo dio parte de su sueldo, y varios amigos suyos tuvieron que darle algo para una obra de caridad. Fue imposible
para l reunir los cien pesos pedidos por Lencho, y slo pudo
enviar al campesino un poco ms de la mitad. Puso los billetes en
un sobre dirigido a Lencho y con ellos una carta que tena slo
una palabra como firma: DIOS.
V.
Al siguiente domingo, Lencho lleg a preguntar, ms temprano
que de costumbre, si haba alguna carta para l. Fue el mismo cartero quien le entreg la carta, mientras que el jefe, con la alegra
de un hombre que ha hecho una buena accin, miraba por la

puerta desde su oficina. Lencho no mostr la menor sorpresa al

ver los billetes tanta era su seguridad pero se enfad al contar el dinero... Dios no poda haberse equivocado, ni negar lo
que Lencho le haba pedido! Inmediatamente, Lencho se acerc
a la ventanilla para pedir papel y tinta. En la mesa para el pblico, empez a escribir, arrugando mucho la frente a causa del trabajo que le daba expresar sus ideas. Al terminar, fue a pedir un
sello, que moj con la lengua y luego asegur con un puetazo.
Tan pronto como la carta cay al buzn, el jefe de correos fue a
abrirla. Deca:
Dios: del dinero que te ped, slo llegaron a mis manos sesenta
pesos. Mndame el resto, como lo necesito mucho; pero no me lo
mandes por la oficina de correos, porque los empleados son muy
ladrones. Lencho.

Ito naman ang naisalin sa Ingles:

A Letter to God
Gregorio Lopez y Fuentes
Translated by Donald A. Yates
The house the only one in the entire valley sat on the
crest of a low hill. From this height one could se the river
and, next to the corral, the field of ripe corn dotted with the
kidney bean flowers that always promised a good harvest.
The only thing the earth needed was a rainfall, or at least a
shower. Throughout the morning Lencho who knew his
fields intimately had done nothing else but scan the sky
toward the northeast.
Now were really going to get some water, woman.
The woman, who was preparing supper, replied: Yes, God
willing.
The oldest boys were working in the field, while the smaller
ones were playing near the house, until the woman called to
them all: Come for dinner
It was during the meal that, just as Lencho had predicted, big
drips of rain began to fall. In the northeast huge mountains
of clouds could be seen approaching. The air was fresh and
sweet.
The man went out to look for something in the corral for no
other reason than to allow himself the pleasure of feeling the
rain on his body, and when he returned he exclaimed: those
arent raindrops falling from the sky, theyre new coins. The
big drops are ten-centavo pieces and the little ones are fives
With a satisfied expression he regarded the field of ripe corn
with its kidney bean flowers, draped in a curtain of rain. But
suddenly a strong wind began to fall. These truly did resemble new silver coins. The boys, exposing themselves to the

rain, ran out to collect the frozen pearls.

Its really getting bad now, exclaimed the man, mortified. I
hope it passes quickly.
It did not pass quickly. For an hour the hail rained on the house,
the garden, the hillside, the cornfield, on the whole valley. The
field was white, as if covered with salt. Not a leaf remained on
the trees. The corn was totally destroyed. The flowers were
gone from the kidney bean plants. Lenchos soul was filled with
sadness. When the storm had passed, he stood in the middle of
the field and said to his sons: A plague of locusts would have
left more than this the hail has left nothing: this year we will
have no corn or beans
That night was a sorrowful one: All our work, for nothing!
Theres no one who can help us!
But in the hears of all who lived in that solitary house in the
middle of the valley, there was a single hope: help from God.
Dont be so upset, even though this seems like a total loss.
Remember, no one dies of hunger!
Thats what they say: no one dies of hunger.
All through the night, Lencho thought only of his one hoe: the
help of God, whose eyes, as he had been instructed, see everything, even what is deep in ones conscience.
Lencho was an ox of a man, working like an animal in the fields,
but still he knew how to write. The following Sunday, at day
break, after having convinced, himself that there is a protecting
spirit he bgan to write a letter which he himself would carry to
town and place in the mail.

It was nothing less than a letter to God.

God, he wrote, if you dont help me, my family and I will go
hungry this year. I need a hundred pesos in order to resow the
field and to live until the crop comes, because the hailstorm
He wrote To God on the envelope, put the letter inside and,
still troubled, went to town. At the post office he placed a stamp
on the letter and dropped it into the mailbox.
One of the employees, who was a postman and also helped at
the post officer, went to his boss, laughing heartily and showed
him the letter to God. Never in his career as a postman had
he known that address. The postmaster a fat amiable fellow
also broke out laughing, but almost immediately he turned
serious and, tapping the letter on his desk, commented: what
faith! I wish I had the faith of the man who wrote this letter. To
believe the way he believes. To hope with the confidence that
he knows how to hope with. Starting up a correspondence with
God!
So, in order not to disillusion that prodigy of faith, revealed by
a letter that could not be delivered, the postmaster cmae up
with an idea: answer the letter. But when he opened it, it was
evident that to answer it he needed something more than good
will, ink and paper. But he stuck to his resolution: he asked for
money from his employee, he himself gave part of his salary,
and several friends of his were obliged to give something for an
act of charity.
It was impossible for him to gather together the hundred pesos

requested by Lencho, so he was able to send the farmer only a

little more than half. He put the bills in an envelope addressed
to Lencho and with them a letter containing only a signature:
GOD
The following Sunday Lencho came a bit earlier than usual to
ask if there was a letter for him. It was the postman himself who
handed the letter to him, while the postmaster, experiencing
the contentment of a man who ahs performed a good deed,
looked on from the doorway of his office.
Lencho showed not the slightest surprise on seeing the bills
such was his confidence but he became angry when he
counted the money. God could not have made a mistake, nor
could he have denied Lencho what he had requested!
Immediately, Lencho went up to the window to ask for paper
and ink. On the public writing table, he started to write with
much wrinkling of his brow, caused by the effort he had to
make to express his ideas. When he finished, he went to the
window to buy a stamp, which he licked and then affixed to the
envelope with a blow of his fist.
The moment that the letter fell into the mailbox the postmaster
went to open it. It said;
God: Of the money that I asked for only seventy pesos reached
me. Send me the rest, since I need it very much. But dont send
it to me through the mail, because the post office employees are
a bunch of crooks. Lencho.

Ang akda naman ay isinalin sa wikang Filipino

Ang Sulat Para sa Maykapal

Ni Gregorio Lopez y Fuentes

Salin sa Ingles ni Donald A. Yates
Salin sa Filipino n: Roselle M. Templonuevo

May nag-iisang bahay na nakatayo sa tutok ng isang lambak. Sa paanang ito ay matatanaw ang ilog at sa katabi ng
kural ay ang hinog na mais at may bulaklak ng patani na
nangangako ng magandang ani. Ang tanging kailangan
na lamang ng mundo ay patak ng ulan o kahit man lang
ay panandaliang buhos nito. Sa buong umaga, si Lencho
-na kilalang kilala ang kanyang taniman- ay walang ibang
ginawa kundi ang pagmasdan ang langit patungong
hilagang-silangan.
Siguradong uulan ngayon
Ang babae, na naghahanda ng hapunan, ay sumagot:
Oo, sa kagustuhan ng Maykapal
Ang mga nakatatandang anak na lalaki ay nagtatrabaho
sa taniman, samantalang ang mga nakababata naman ay
naglalaro malapit sa bahay nang tawagin sila ng babae:
Tara at maghapunan na tayo...
Silay naghahapunan, kagaya ng hula ni Lencho, nang

pumatak ang malakas na ulan. Sa dakong hilagang-silangan, malalaking gabunwdok na ulap ang matatanaw.
Maaliwalas at matamis ang simoy ng hangin.
Lumabas ang lalaki hindi upang maghanap ng kung ano
man, kundi ay hayaan ang sariling lasapin ang mga patak ng ulan at sa kanyang pagbalik ay napabulalas siya:
Hindi iyon mga patak ng ulan na galing sa langit, silay
bagong pilak. Ang malalakiy sampung sentimo at ang
maliliit ay limang sentimo...
Mapapansin ang kaluguran ng kanyang mukha habang
iniisp niyang nababasa ng ulan ang kanyang pananim na
mais. Ngunit biglang malalakas na ulan ang pumatak.
Tunay ngang kawangis nito ang mga bagong pilak. Ang
mga batay lumabas sa ulan at kinolekta ang mga yelong
perlas.
Tunay ngang masama na ito, bulalas ng lalaki, siyay
napahiya. Sana matapos lamang ito agad.

Subalit hindi natapos agad. Sa loob ng isang oras, pumatak ang maliliit na yelo ng ulan sa bahay, hardin, sa
gilid ng burol, sa taniman ng mais at sa buong lambak.
Ang taniman ay kulay puti na parang natatakpan ng asin.
Walang dahon ang nanatili sa mga puno. Lubos na nasira
ang mga mais. Nalagas ang bulaklak ng patani. Napuno
ng kalungkutan ang kaluluwa ni Lencho. Nang matapos
na ang unos, tumayo siya sa gitna ng kanyang taniman at
sinabi sa kanyang mga anak na lalaki: Ang salot na mga
baling ay magtitira pa, hindi kagaya nito... ang unos ay
walang tinira: sa taong itoy wala tayong mais o patani.
Ang gabing iyon ay puno ng kalungkutan: Ang lahat ng
ginawa nating trabaho ay napunta sa wala!
Wala nang makatutulong saatin!
Sa gitna ng mga miyembro ng pamilya sa nag-iisang bahay sa lambak na iyon ay may natatanging pag-asa: tulong mula sa Diyos.
Huwag kang mabahala, kahit na mukhang wala ng natira. Alalahanin mong walang namamatay sa gutom!
Yun nga ang sabi nila: walang namamatay sa gutom...
Sa buong gabing magdamag, iisa lamang ang pag-asang
naisip ni Lencho: Ang tulong ng Maykapal, na ang mga
matay, ang turo sa kanya, nakikita ang lahat kahit na ang
kailaliman ng budhi nito.
Si Lencho ay mistulang isang baka, nagtatrabaho kagaya
ng isang hayop sa taniman, ngunit natuto pa rin siyang
magsulat. Sa dumating na araw ng linggo, sa pagbubukang-liwayway, matapos mapilit ang sarili na tunay
ngang may tagapagligtas ay sinimulan niyang magsulat
na siya mismo ang magdadala sa bayan at ihulog sa buson. Ito ay walang iba kundi ang sulat para sa Maykapal.
Maykapal, and sinulat niya, Kapag hindi mo ako tinulungan ay magugutom ang aking pamilya sa taong ito.
Kailangan ko ng isandaang libong piso upang magpunla
muli sa aking taniman at upang mabuhay hanggang sa
umusbong ang aking mga pananim, sapagkat ang unos...
Sinulat niya Para sa Maykapal sa sobre, pinasok sa loob
at nag-aalala pa ring tumungo sa bayan. Sa tanggapan ng
koreo, nilagyan niya ng tarang at hinulog sa buson.
Isa sa mga nagtatrabaho roon, isang kartero na tumutulong sa opisyal ng koreo, ay pumunta sa kanyang amo,
tawang-tawa at ipinakita ang sulat. Hindi kailanman sa
kanyang trabaho ay may nalaman siyang ganoong tirahan. Ang postmaster matabang mabait ay malakas
na humalakhak ngunit mabilis ding naging seryoso at
habang tinatapik ang nakasobreng sulat sa kanyang mesa
ay nagsabing: Anong pananampalataya! Sanay mayroon ako ng pananampalataya kagaya ng nagsulat nito.

Paniniwala kagaya ng kanyang tiwala. Ang buong pusong umasa na alam niyang kung paano umasa. Sa pagsisimulanng makipagsulatan sa Maykapal!
Upang hindi talugimpan ang himala ng paniniwala, na
ipinakita ng isang sulat na hindi maaaring maihatid,
nakaisip ng paraan ang postmaster: Sagutin ang sulat.
Ngunit ng buksan niya ito ay naging malinaw na upang
masagot ang sulat ay nangangailangan ito hindi lamang
ng magandang kalooban, dinsol o papel. Datapwat hindi
nagbago ang kanyang plano: humingi siya ng pera galing
sa mga nagtatrabaho sa kanya, siya mismo ay nagbahagi rin at ang iba pa niyang mga kaibigan ay pinaambag
para sa kawanggawa.
Naging hindi matagumpay para sa kanya na makatipon
ng isandaang hinihingi ni Lencho, kung kayay sobra lamang ng kaunti sa kalahati ang naipadala sa magsasaka.
Inilagay niya ang pera sa isang sobre para kay Lencho
kasama ang sulat na naglalaman lamang ng lagdang:
MAYKAPAL
Nang sumunod na araw ng linggo, mas maagang pumunta si Lencho, hindi katulad ng dati, upang magtanong kung may sulat para sa kanya. Ang kartero mismo ang nagbigay ng sulat, samantalang ang postmaster
naman ay nagmamasid, na may sapat na pagkalugod sa
mabuting nagawa, sa pinto ng kanyang opisina.
Nagulat si Lencho nang makita ang pera lubos ang
kanyang tiwala- ngunit nagalit siya nang mabilang niya
ang pera. Hindi maaring nagkamali ang Maykapal o
kayay tanggihan ang ka-hilingan ni Lencho! Agad-agad
siyang humingi ng papel at dinsol.
Nagsimula siyang magsulat
nang naka kunot
ang kilay bunga ng
pahiwatig niya sa
kanyang nararamdaman. Pagkatapos
ay bumili agad siya ng
pantatak, dinilaan
niya at dinikit sa sobre
ng may diin.
Sa pagkalaglag mismo ng sulat sa buson,
kinuhat
binuksan ito ng postmaster.
Ang sabi ay:
Maykapal:
Sa
p e r a
pong
hiningi ko, pitumpo
lamang
ang nakarating. Ipadala
niyo ho ang natitira
sapagkat kailangang
kailangan ko talaga.
Ngunit huwag
niyo pong ipadala sa
pamamagitan ng sulat sapagkat ang mga
nagtatrabaho sa
opisina ay
mandaraya.
Lencho

Pagsusuri sa akda
Lencho
Si Lencho ay puno ng tiwala at pag-asa. Taglay niya ang
pagiging isang huwarang ama at ang pagkakaroon ng dalisay na damdamin.

Postmaster

Mabuti ang kanyang kalooban. Handang tumulong sa

nangangailangan. Ganito ang dapat na maging huwaran
ng bawat isa. Nakikita ang kalagayan ng iba upang maging sapat na dahilan para tumulong at makapagbigay ng
kagaanan sa anumang suliranin.

Tema ng Kwento
Naipakita sa kwento ang kahalagahan ng pagkakaroon
ng tiwala at pag-asa. Ang tiwala na hinidi tayo pababayaan ng Maylikha sa anumang suliraning darating. Kapag tayo ay naniwala, may darating na biyaya. Sa kuwentong ito, ang biyaya ay hindi nanggaling direkta mismo sa
kamay ng Maylikha sapagkat ay ginamit niya ang kabutihang kalooban ng postmaster na nagpakita ng malasakit
sa magsasaka. Ipinapakita nito na ang biyaya ay ating
nakukuha sa mga bagay na nasa paligid lamang natin.
Laging iisiping ang magandang bagay na nangyayari sa
bawat araw ay isang biyaya galing sa Maylikha na alam
halaga ng bawat isa saatin. Naririyan lagi ang pag-asa,
hindi sumuko si Lencho sa suliranin, maiintindihang ganoon ang kanyang nagawang solusyon sapagkat ay hindi
siya nakapagtapos ng pag-aaral. Para sa kanya, ay iyon
ang mabisa at huling paraan upang mairaos ang nangangambang pagkagutom ng kaniyang pamilya.

Uri ng Maikling Kwento

Ang kwentong ito ay maaaring mauri bilang isang
maikling kwento ng katauhan. Umikot ang kwento sa
isang magsasakang si Lencho na tanging umaasa lamang
sa kanyang mga pananim bilang hanapbuhay na nangangailangan lamang ng sapat na patak ng ulan. Ngunit
sa kasawiang palad ay hindi simpleng ulan sapagkat
ay isang unos ang dumating. Dahil dito, ay nasira ang
kanyang mga pananim at nangamba na wala silang makakain sa buong taon. Napuno ng kalungkutan ang buong
pamilya, ngunit hindi ito naging dahilan upang tuluyan
nang mawalan ng pag-asa si Lencho, lalong nabuhay ang
kanyang paniniwala sa Diyos. Bilang isang pagtugon sa
ikinahaharap na suliranin, ay nagpasyang magsulat si
Lencho. Nagsulat siya sa Maykapal, humihingi ng pera
upang makapagsimulang muli. Buong tiwala niya itong
inihulog sa buson na puno ng pag-asa.
Makikilala ng mambabasa kung ano ang pagkatao
ni Lencho, sa kanyang hangarin na matustusan ang
pamilya ay nagkaroon siya ng matibay na pagtitiwala sa
kapangyarihan ng Maykapal. Ang pagtitiwalang ito ang
patuloy na nagbibigay ng pag-asa sa kanya.

Realisasyon sa Kuwento

Maganda sa pakiramdam ang

makatulong sa kapwa, ngunit kung
kagaya ng nasa akda, hindi ito nakagagaan ng kalooban. Bagamat hinAral na makukuha sa kwento di dapat manghinayang sapagkat
Minsay ang may mga bagay sa buhay na dumarating upa- ang pagtulong sa kapwa ay isang
ng subukin ang katatagan ng isang tao. Huwag tayong
makalimot na maaaring makatulong ang mataimtim na marangal na gawain. Hindi ikaw
pagtitiwala. Ngunit huwag tanggihan ang anumang tulong
na matatanggap kahit na ito ay kulang. Sapagkat ang anu- ang maigiging masama, kundi ang
mang tulong, malaki o maliit na bagay, ay pahalagahan mo hindi nakuntento.
sapagkat may nagmamalasakit saiyo.

Mga napuna sa akda

Sa unang bahagi ng akda, si Lencho
ay humihingi ng sapat lamang na ulan
upang magbunga na ang kanyang
mga pananim. Ang kahilingang ito
ay nabigyan ng sobrang kasagutan
na nagdulot ng masamang panahon
at tuluyang nasira ang kanyang mga
pananim. Samantalang sa bandang
huli naman ay nang humingi siya ulit
Sanggunian:
http://thelatinoauthor.com/countries/literature/mexican-literature/
http://www.livescience.com/38647-mexican-culture.html
http://www.globalsecurity.org/military/world/mexico/religion.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Mexican_cuisine#Basic_elements
http://www.eslconnect.com/apspanish/cartaadios.html

ng kahilingan ay kulang ang kanyang

natanggap. Minsay ang buhay ay
hindi patas.
Naipakita sa akda ang kultura ng
Mexico sa pamamagitan ng paggamit
sa mais bilang pangunahing tanim ni
Lencho at ayon din saaking pagbabasa ay nagkakaroon talaga ng snow sa
ibang bahagi ng bansa.