Reicharen Lengoaia Viktor Kemplerer filologo alemanaren liburuan, nazismoaren garaian
hizkuntzak izandako iraulketa aztertzen da hitzen esanahiaren aldaketei segituz. Sanjurjo jeneralaren hilobitik ateratzearen harira familiak esandakoek ekarri didate gogora. Adiskedetzearen, elkarrizketaren eta errespetuaren defentsatik mintzo gara azaldu dute. Erreparatu hitzei. Beste testuinguru batean Euskal Gatazkaren konponketarako ere balioko zuten, edo Palestinako Gatazkarako edo, estutzen banauzue, Trumpen ahotan jarrita, AEBtan hemendik aurrera izango den politikaren ildoak markatzeko. (Esan gabe doa Sanjurjo jeneral golpistaren hezurrak ez dituztela kalean barreiatuko, familiari emango zaizkio nahi dituen tokian hilobiratzeko). Kontua da hitzek zentzua galdu dutela, eta zentzu galtze horren jabe eskuina egin dela, filologo alemanaren garaietan bezala. Zer esan nahi du demokrazia hitzak amets demokratikoa, joko demokratikoa, eztabaida demokratikoa, ikuspuntu demokratikoa, diktadura demokratikoa, afera demokratikoa, opor demokratikoak bezalako esamoldeak barra-barra erabiltzen direnean? Izenondoak zentzua galdu duela eta autoritarismorik oldarkorrena ezkuta daitekeela hitzaren atzean, eta, neurri horretan, boterea duenak eransten diola esanahia hitzari. Zer esan nahi du terrorista hitzak disidentziarik nimioena ere kondenatzeko erabiltzen denean? Ezer ez; baina hitzek oraindik izandako esanahiaren arrastoa gordetzen dutenez, badute errealitatea konbokatzeko sorginkeria. Terrorista bat da norbait, zerbait, pentsamolde bat (sic) ere izan omen daiteke, helburu politikoak lortzeko izua erabiltzen duena; horraino ongi, baina izua zer den hitza ahoskatzen duen boteredunak erabakitzen du. Alegia, eskuinak(egun zentroa du izena). Eskuina egin da hizkuntzaren jabe, hustu eta esanahi berria eransteko ahalmena lortu du. Hortik ezkerraren (hitzik ez daukat ezkerra definitzeko) porrot ikaragarria. (Ez legoke esan beharrik baina bada ez bada: Hillary Clinton ez da ezkerrekoa, eta Sanjurjoren familiari bost axola adiskidetzea).