Bijdragen:
Siel Verhanneman
Hoofdredactie: Christophe Vekeman
Een literaire krant door de Letterzetter en het Lettertype Collectief
Ford Mustang
1967
Geef me dan een kind,
dramt ze.
Hoe komt het toch dat we
altijd op dit punt komen. De
voorspelbaarheid van onze dis-
cussies. Ik ga op de motorkap
van de oude Mustang zitten,
steek een sigaret op. Een kind?
Alsof dat iets oplost.
Haar gaf je er wel. Ze lijkt
haar zelfzekerheid terug gevon-
den te hebben.
Geef me een sigaret. Ze
zakt dieper weg in de achter-
bank, terwijl de zon op haar
voorhoofd blakert. De tem-
peratuur bereikt het absolute
hoogtepunt. Ze doet een extra
knoopje van haar hemd open.
Het trucje herken ik meteen. En
toch blijft het werken.
Ik wil jou, niets anders.
Liv slaakt een zucht. Het is
niet genoeg, Tom
In de verte komt een auto
aangereden. Hij negeert mijn
opgestoken hand.
Godverdomme. Ik neem
terug plaats achter het stuur,
pruts wat aan de radio, en blijf
hangen bij een countryzender.
Er moet iets gebeuren.
Waarom kan alles niet bij
het oude bijven? Iedereen wil
continu vooruit, verandering
als symbool voor geluk. Liv
rolt met haar ogen, stapt uit de
Schrijven is ...
Schrijven is alle kanten opgaan, altijd weer roeke-
loos vertrekken naar een onvindbare bestemming,
om die vervolgens weer achter te laten.
Schrijven is woord na woord in beweging blijven
zonder dat het einde ooit in zicht komt, om daar-
na weer opnieuw te beginnen.
Schrijven is roeien met de zinnen die je hebt,
zinken, ten dode verdrinken en ten slotte proes-
tend boven water komen in de wetenschap dat
een unhappy end niet bestaat.
Schrijven is altijd te ver gaan.
- Christophe Vekeman
Meer info: www.kortrijk.be/letterzetter
Zondag 27 augustus 2017
auto, begint te ijsberen in de seks. Het water is bijna op. De
verdorde berm. Het stof waait fles bourbon ligt onaangeroerd
op onder haar schoenen. Je
bent nog zo jong. De woorden
op de achterbank. Ik hoor Livs
maag rommelen. Misschien
liggen op mijn lippen. Ik kan moet ik het er toch op wagen
me nog net beheersen. een tankstation te vinden.
Neem dan nog een kat of een Ik ga benzine zoeken.
hond. Je doet maar.
Klootzak. Jij blijft hier?
Daar is het. Het eind is nu Ondertussen heeft ze het
echt wel in zicht. Nog een paar knoopje van haar hemd weer
verwijten over en weer en dan dichtgedaan. De bourbon lonkt
volgt er normaal gesproken verleidelijk. Ik doe het portier
Mama
1.
Wanneer ik je vraag of ik de
wereld mag verkennen, staar je me
enkel aan. Je mondhoeken vragen
waarom ik wil betalen om van huis
te gaan. Soms dwaal je richting zee
omdat je hoeveel maanden enkel
zee kende. En omdat je in het
water gezichten dacht te herken-
nen. De zee zit nog in je ogen als
je je terug naar mij wendt. Ik vraag
of je liever wilt dat ik je een boot
bouw uit de splinters die we heb-
ben, maar het hoeft niet. Je legt
me zorgvuldig in de koffer en ik
beloof terug te keren voor het vloed
wordt.
2.
Was het legaal, dan zou je me
vastknopen aan je lichaam. Als
alternatief laat je mijn hand nooit
los tot op het punt waarop ik ver-
geten ben wie van ons de ander
open, stap uit de auto en neem
een slok. De bourbon smaakt
naar weinig, veel te warm en
van een belabberde kwaliteit. Ik
vertrek. De weg zal lang zijn.
Maar ik kom terug.
- Thomas Jacques
-
meer nodig heeft. Je vingers zit-
ten nog vol ijs. Residu van de vis
die je vanochtend versneed en van
je eerste winter hier. Ik blaas ze
warm, je vingers, en je kijkt alsof
Thomas Jacques
Mattijs Deraedt
Kimi Nguyen
Oona Loncke
Vere Verheecke
Alice Spinoy
Alice Boudry
Martijn Verhelst
Illustraties:
Larissa Viaene
Met steun van:
Bibliotheek Kortrijk
Stad Kortrijk
Pand.A
Letterzetter
Kortrijk
Als Letterzetter een
creatieve invulling van het
anders wat stoffige stadsdich-
terschap - breng ik het woord
twee jaar lang in de Kortrijkse
publieke ruimte. Daarnaast
heb ik de eer om een groep
getalenteerde woordwolven
artistiek een duwtje in de rug
geven. Hoe doe je dat beter dan
met een intensieve zomerredac-
tie? De beste manier om je stem
te vinden en je pen te scherpen
is woord na woord aan het blad
toevertrouwen. Daarom dom-
pelt het Lettertype Collectief
zich onder in de wereld van het
ongebreideld samen schrijven,
telkens onder het waakzame
oog van een gevestigd auteur als
hoofdredacteur. Die bewaakt de
redactionele insteek, doorploegt
met kennersblik de teksten en
gaat met de Lettertypes op zoek
naar die perfecte frase. Het
resultaat lees je drie dagen lang
in deze literaire krant, bomvol
proza, pozie en illustraties.
- Jonas Bruyneel
ik zonet al je seizoenen heb
vermorzeld.
- Kimi Nguyen
Pagina 2
Ik ga op reis
Ik ga op reis en ik neem mee:
De kat van de buurman,
want ze houdt toch meer van mij
dan van hem.
Mijn chocoladetabletten
en dat behoeft geen uitleg.
De blanke lelies uit mijn tuin,
want die ruiken naar betere dagen.
Een gele ballon,
die altijd naar de hemel wijst
en die me klein doet voelen.
Mijn degelijke wandelschoenen
uit de Decathlon. De weg is lang
en mijn voeten zijn zwak.
En tot slot mijn goede eigenschappen.
Vandaar de kleine valies.
- Alice Boudry
Motorkap
de rozenkrans ratelt tegen
de achteruitkijkspiegel
op de bank ligt een vrouw van gelatine
met een rode veeg naast haar mond
hij legt zijn hand op het boek
ziet zijn vingers gloeien en weet
voor hem knijpt God altijd
een oogje dicht
ooit liet hij moddersporen
achter op de motorkap
van een politiewagen
zag zijn gezicht opdoemen
uit de wand van een grot
GAAN
Een telefoontje
De voorbije avond zindert nog na. De
formele opening van de nieuwe biblioth-
eek had Anna op het eerste zicht weinig
uitnodigend geleken. Een vriendin had
haar met moeite overgehaald. Zonder
verwachtingen wandelde ze de boeken-
hal binnen, waar de menigte stond te
glunderen op de drempel van alweer een
veelbelovend alledaagse avond. Anna
baande zich een weg tussen de grijs
ogende gestaltes. Enkel hij viel op. Hij
droeg een groen hemd en een losse beige
broek met felblauwe sneakers. De tijger-
tattoo in zijn nek maakte hem gevaarlijk.
Zijn bruine ogen keken haar aan van de
andere kant van de ruimte. Tot haar
verbazing kwam hij naar haar toe.
nu slingert zijn weg als rook de hoogte in
en lost de wagen langzaam op
de geur van brandend rubber
het zingen van het licht
- Mattijs Deraedt
zondag 27 augustus 2017
bladderend wit tafeltje voor twee. Simons
blonde haren liggen slordig op zijn voor-
hoofd te rusten. Repetitief roert hij in de
koffie. Haar blik glijdt over de strakke
jukbeenderen. Zijn bruine ogen lijken
donkere poelen die haar naar een andere
wereld brengen. Anna schraapt haar
keel en begint: Goeiemorgen. Zijn lip-
pen vormen een voorzichtige glimlach.
Heb je goed geslapen? Simon kucht.
Ze wacht niet op zijn antwoord. Soms
droom ik over luchtkastelen. Anna
neemt Simons houding in zich op en gaat
mijmerend verder. Het vreemde aan die
kastelen is dat ze niet noodzakelijk in de
lucht hangen. Ze bevinden zich vaak
recht voor mijn neus. Al ben ik telkens
overtuigd met beide voeten op de grond
te staan. Ze krijgt beelden van vergeten
dromen. Of ik sta aan de rand van een
donkere diepte. Ik wil duiken maar ben
bang. Uiteindelijk moet ik steeds afdrui-
pen met hoogtevrees. Hij grinnikt. Zij
ook, zelfs luider dan hij. Toch vreemd
h. Wat zou dat allemaal kunnen bete-
kenen? Annas retorische vraag blijft
in de lucht hangen. Simons ogen kijken
haar nietszeggend aan. De stoppels op
zijn kin zou ze willen aanraken. On-
danks alles. Weet je, wij zouden eens
een koffietje moeten gaan drinken. Ge-
woon zomaar eens een koffietje drinken
misschien, jij en ik.
Anna kijkt naar de ochtendzon en ziet
een zwerm vogels vliegen. Dan kijkt ze
naar de lege stoel voor haar aan het af-
bladderend witte tafeltje. Ze plaatst haar
koffietas in de gootsteen en wandelt de
trap op, terug naar haar kamer. Kloot-
zak, denkt ze.
- Oona Loncke
Mijn naam is Simon. Keuvelend over
absurde gedachten en dromen brachten
ze samen de avond door. Simon had
het niveau van het kleurloze feest volle-
dig opgekrikt. Het kriebelde zo hard in
Annas buik dat ze haast geen blijf meer
wist met zichzelf. Ze beslisten om de
volgende ochtend een koffietje te gaan
drinken, en het was met een gelukzalig
gevoel dat Anna later onder de warme
dekens kroop.
Anna knijpt haar ogen tot spleetjes. De
ochtendzon werkt verblindend en zorgt
voor een aangename gloed op haar wan-
gen. Anna ziet Simon tegenover haar
zitten aan de ontbijttafel. Het is een af-
Pagina 3
GAAN zondag 27 augustus 2017

Daar naartoe
moet zo snel mogelijk achter de rug zijn.
Was het de moeite waard om mijn noti-
tieboek te nemen en dit op te schrijven?

Ik had een ontzettende honger, zodat ik

de gedachte vergat en haar verruilde voor
die aan een pak friet. Met mayonaise.
Ketchup kon ook.

- Siel Verhanneman

We kwamen een wit met groene
vrachtwagen tegen. Op de achterkant
stond een foto van een blonde vrouw die
breed glimlachend haar auto voltankte.
Ze had daar een speciale kaart voor die
ze vrolijk voor zich uithield. Ik vond het
belachelijk. Niemand zag er tijdens het
tanken zo gelukkig uit. Niemand zag er
zo gelukkig uit.
Ik keek uit het autoraam en dacht: ik
ben zesentwintig, ik heb geen rijbewijs
en ik laat mij voeren naar het ziekenhuis
waar mijn zus aan het doodgaan is.
Onderweg zijn naar iets waarvan je op
voorhand weet dat het niet goed afloopt
is iets raars. Het mag blijven duren en het

Passer lponge
Ik ben geen reiziger. Ze zegt het ter- boeken leunt tegen boeken over de holo- heenging. Ze laat die dan maar voor wat adem. Ze gooit zichzelf op het opge-
wijl ze aan het dekbed trekt. Die treinreis caust, balans is nooit haar sterkste kant ze zijn. maakte bed. De reis door haar kamer is
naar zee gisteren, dat was vermoeiend geweest). eigenlijk vermoeiender dan de treinreis
genoeg. Het is zon ochtend waarop De rest van de kamer vreest nog steeds van gisteren. Haar tengere lijf rolt zich
haar hoofd te klein lijkt voor de herin- Op de andere hoek van die witte kast haar opruimwoede. De vuilbak staat op, haar ogen sluiten zich terwijl ik ver-
neringen die erin zitten. Nu rangschikt staat een ingekaderde poster. De drie dreigend centraal in de ruimte; wachtend twijfeld in de deurpost blijf staan en me
ze hardhandig de kussens. Ze heeft een mannen daarop kijken me vermoeid aan op de volgende slachtoffers. Alleen wint desperaat afvraag hoe lang deze gespan-
slechte dag. Dat merk ik aan de manier
waarop ze dingen opruimt. Op dagen als
deze wordt ze radicaal en zou ze liefst
haar hele hebben en houden weggooien,
vertrekken naar de andere uithoek van
dit land en daar opnieuw beginnen. Ik
ben, al even radicaal, naar de deurpost
verbannen en moet toekijken hoe ze als
een orkaan door de kamer raast.

Op haar bureau staan welgeteld drie fo-

tos: n van vlak voor het schooltoneel,
n met haar beste vriendin en n met
haar moeder. Alsof dat de enige mo-
menten zijn die ze zich wil herinneren.
Haar bureau ligt weer eens overvol
met papieren en boeken. Verhalen die
ze schrijft en verhalen die ze leest, het
is vluchten zonder te bewegen. In de
ladekast onder het bureau kijkt er nooit
iemand, zijzelf weet ook niet meer wat
erin ligt en ik vermoed dat ze dat ook niet
wil weten.

Ernaast staan enkel halflege

waterflessen die haar lippen meer aan-
raken dan ik dat mag. Op haar bureau
ligt een placemat met de afbeelding van
een wereldkaart, ironisch voor iemand
die geen reiziger is. Ze plukt wat pa-
pieren en kasticketjes van het roodgelakte
bureau en werpt die zuchtend in de vuil-
bak (ze sorteert niet vandaag, daar heeft
ze geen tijd voor).
Aan de hoek is geen beginnen aan,
alsof ze ooit die vintage reiskoffer of
trekkersrugzak zal nodig hebben. De
witte kast is eigenlijk het enige wat ze op-
geruimd houdt; haar cd-speler, die ze van
de vorige eigenaar kreeg, staat imposant
op de hoek. De boeken die het meeste
plaats innemen op de planken grijnzen
hun titels bloot (haar collectie sprookjes-
en ik besef dat ze meer van die mannen
houdt dan van mij. Ze zucht als ze de cd-
lade opentrekt en begint te sorteren. De
cds passeren haar verkrampte handen
en ze twijfelt of ze die nog nodig heeft
in tijden van iPods en YouTube. Elke
cd wordt even liefdevol vastgehouden en
verdwijnt dan terug in de la.
Nu draait ze haar hoofd. Haar ogen
glijden nietsziend langs mij. Het mag-
neetbord vangt haar blik. Aan dat grijze
bord hangen enkel wat ansichtkaarten
van reizen die ze nooit zal maken en
uitnodigingen voor feestjes waar ze niet
haar nostalgie het vandaag en verplaatst nen vrede in haar hoofd zal duren.
ze enkel wat spullen naar de inmaak-
kasten, die nu al uitpuilen van dingen Want wat als haar trein straks vertrekt
die eigenlijk weg mogen, maar vandaag en ik op het verkeerde perron sta?
nog niet. Ik vraag me af of ze mij in die
kast zou proppen. Of ik iets ben dat ze - Vere Verheecke
eigenlijk wil weggooien maar daar de
kracht nog niet voor heeft, en mij dan
zou achterlaten tussen haar knuffels en
de collectie Jommekestrips. Ze duwt de
kast dicht.
Een langgerekte zucht kondigt het
einde van haar opruimradicalisering aan.
De kamer haalt samen met mij opgelucht
Pagina 4
GAAN zondag 27 augustus 2017

Blauwlaarsje
Ga nooit alleen het woud in. Ga nooit
het woud in met mensen die je niet
kent - of wel kent: het woud ingaan met
je stiefmoeder is sterk af te raden. Blijf
zeker op het pad, maar verschuil je in
de schemer voor mannen met baarden.
Luister niet naar sprekende dieren - of
wel: misschien heeft je peettante ze
gestuurd.
Ach, wat is goede raad nog waard in
de schaduw? Grenzen tussen wel en niet,
goed en kwaad, alles vervaagt zonder
de zon. In het woud zijn de zonden
van een mens een lokroep naar wat het
daglicht nooit gezien heeft. Blauwlaarsje
weet dat allemaal goed, en gaat zelden
het woud in. Behalve zondag na de mis,
om een kus te krijgen van de zoon van
de slager onder een dode hazelaar. Elke
zondagochtend boent ze haar blauwe
laarsjes tot ze blinken, pint ze haar
vlechten vast met twee zilveren spelden
en gaat ze met in de ene hand haar
gebedenboek en in de andere de hand
van haar zusje naar de preek luisteren. Ze
ziet er vroom en lief uit op de kerkbank,
maar ze moet al haar wilskracht aanwen-
den om niet naar de zoon van de slager
te kijken.
Op een zondag vraagt haar moeder:
Blauwlaarsje, pas jij op je zusje ter-
wijl je vader en ik koffie drinken?
Blauwlaarsje kan moeilijk weigeren,
maar haar ongeduld stoomt via haar oren
naar buiten. Ze vraagt het kind stil te
blijven zitten op een bank bij het woud,
terwijl ze even weggaat. Even later treedt
de onbetrouwbare oppas blozend terug
in het licht. Zusje? Er groeien zwammen
in Blauwlaarsjes buik. Ze snelt meteen
terug het bos in. Zusje! Zusje! Geen ant-
woord. Zou haar jongen nog onder de
boom staan? Als ze samen zoeken is nog
niet alles verloren.
Ze haast zich verder naar de boom,
rupsen vreten haar borstkas uit. Wie
hoort ze daar roepen? Blauwlaarsje,
Blauwlaarsje! Is hij dat? Ze twijfelt of
ze het pad zal verlaten, maar haar hart
overtuigt haar de lokroep te gehoor-
zamen. Blauwlaarsje! Ze volgt de stem
tussen de bomen naar een open plek. De
zoon van de slager wacht haar op met
het kind slapend op de arm. Ze kust de
handjes van het roerloze meisje, maar
wanneer ze haar held wil omhelzen,
deinst hij achteruit. Blauwlaarsje, wat
draag je in je haren? Blauwlaarsje biedt
hem de zilveren spelden aan op de palm
van haar hand, maar haar minnaar zet
nog een stap achteruit. Blauwlaarsje,
wat prikken die in mijn hals! Wat
vreemd, denkt Blauwlaarsje. Zijn het niet
dezelfde spelden die ze elke zondag
draagt?
De jongen wiegt het slappe lijfje
van haar zusje en vraagt vriendelijk:
Waarom steek je ze niet weg, toe, laat
je vlechten toch neer? Wel heb je ooit,
denkt Blauwlaarsje, dat heeft hij mij nog
nooit gevraagd. Ze wordt zich bewust
van hoe ver ze van het pad is afgeweken.
De jongen glimlacht en herhaalt zijn ver-
zoek, maar Blauwlaarsje ziet alleen wat
een zwarte tanden hij heeft. Het kind op
zijn arm heeft geen vin verroerd sinds
ze hen gevonden heeft. De spelden zijn
erfstukken, puur zilver. Zilver? Ze werpt
nog een blik op haar geliefde. Zijn huid
is groen. Waar zijn hand op de haren
van haar zusje rust groeien algen uit haar
kruin. Toe, steek die nare spelden weg,
vraagt hij nog eens.
Uit zijn open mond kruipen duizend-
poten. Wie weet wat er nog uit zou
komen als Blauwlaarsje hem op dat
moment geen speld in het voorhoofd
geboord had. Het lijk van het monster
laat niets achter dan taai dik slijm dat
blijft plakken aan de zolen van Blauw-
laarsjes schoeisel terwijl ze haar in tranen
ontwaakte zusje op de arm hijst. Waar is
dit kind aan ontsnapt? Ze vindt het pad
snel terug, beschermd door de tweede
speld die ze dreigend links en rechts uit-
steekt naar de schaduwen.
Onder de hazelaar vindt ze haar jon-
gen terug, die aardig voor haar is en niets
in twijfel trekt van wat ze hem vertelt.
Dankbaar voor de gelukkige afloop,
zweert ze nooit meer het woud in te
gaan, en al zeker niet met haar zusje. Pas
wanneer ze op de drempel van de voor-
tuin staat, merkt ze de larven op die uit
de oren van het kind kruipen.
- Alice Spinoy

Smoke on the water

Ik sta aan het water. Aan mijn voeten
liggen cds, dvds en platen. De geur van
benzine tintelt mijn neusgaten. Ik denk
aan mijn trouwdag. Het was een verduiv-
eld schone dag. Mijn brommertje viel
meerdere keren stil op weg naar Mari-
annes huis. Ik kwam een half uur te laat.
Ik belde aan, belde daarna opnieuw aan
bij het juiste huis.
De deur ging open en mijn hart stopte.
De hemel scheurde open. Engelen
kwamen naar beneden. Even was er
wereldvrede. Haar sobere witte kleed
fonkelde in de ochtendzon. Van de mis
herinner ik me niet zo veel, geloof is mijn
ding niet. Ik herinner mij de misviering
als een witte waas, waar ik meer oog had
voor Marianne dan voor de priester.
Het feest dat erop volgde ging de
geschiedenis in als het grootste feest aller
tijden. Volgens mij toch. Alles was in
buffetvorm. Ze hadden een zeevrucht-
enbuffet, op vraag van Marianne. Ze
hadden een stoofvleesbuffet, op vraag
van mij. Voor het dessertbuffet had ik
Mariannes favoriet gemaakt:
diepvriesscampis gedoopt in chocolade.
Ik herinner me de openingsdans en
voorafgaande zoektocht naar het per-
fecte lied. Marianne wou iets van
Leonard Cohen. Ik wou dansen op High-
way to hell. Na een wilde avond, verschil-
lende pillen en een tripje richting spoed
kozen we voor Child in Time. Voor de
volle tien minuten en achttien seconden
danste ik met Marianne op een andere
planeet.
Child in Time werd de soundtrack van
ons leven. En nu sta ik hier. Met alle
mogelijke versies aan mijn voeten. Ik
kan het niet meer. Ik neem een lucifer en
gooi hem op de hoop. Ik neem nog een
lucifer, strijk hem deze keer wel aan. De
herinneringen gaan in rook op. Ik hoor
de stem van Ian Gillan in de vlammen.
Schop de brandende berg in het water.
Ik stap in mijn auto en rij weg. Leonard
Cohen klinkt door de boxen. So long Mar-
ianne. Its time that we begin, to laugh and
cry and cry and laugh about it all again.
- Martijn Verhelst