THIS MACHINE μοιάζει θάλασσα που μαίνονται σκέψεις φουρτούνες στα ανώτερος ποιός κατώτερος παίζουμε μονοι βγαίνουμε

Μην περπατάς με τα βρώμικα πόδια σου στο κεφάλι μου, κύτταρα στίβονται λέξεις σερβίρουνε κοίτα τα, δεύτεροι δώσ’ μου μουσική
αφήστε με στην πλάνη που υφαίνει το κανάτι μου, κρύβουν αισθήματα και αναμνήσεις τα συνεχή ανομήματα πάνω σ’ αυτήν είμαστε ελεύθεροι.
η μποτίλια το μικρόφωνο μου είναι μηχανή με έχουνε σπάσει στα δύο αρχίζω να νιώθω Αγαπάω όπως ο παππούς στον Αη - Γιώργη το γράψιμο,
που φασίστες σκοτώνει στ’ αλήθεια. πως μάλλον λυγίζω έχω αγκαλιαστεί στυλ προ των skills και καμιά λογική, είναι η oldschool
Δεν προέρχομαι απ’ το Σείριο, δεν είμαι ο ξανθός με πάθος κι οίστρο κι ίσως θα έπρεπε να μη με νοιάζει θα διδαχή πάνω στο κάψιμο - άσχημο -
γαλανομάτης, δεν είμαι ούτε αυτός ο γνωστός αρχαίος έπρεπε να ΄μουν εντάξει που καίγεται ο τόπος, που ορίζω σε ράπερς δικάσιμο.
έλληνας, συστήνομαι chain gang, ποιοί αγανακτισμένοι που σφαδάζει δικάζει τους πολίτες του τους δοκιμάζει Τα φράγκα σου κάνε επενδύσεις, τα φράγκα μου κάνω
να πάρει η οργή, τίγκα feelings επίθεση όπως φίλε το καθημερινά κι είναι χειρότερη κάθε μεταγενέστερη γενιά. αναμνήσεις, ονειρεύομαι εξεγέρσεις κι ονειρεύονται
greeklish σ’αυτή τη γλώσσα, μoιάζω με beat μα είμαι εγώ Μα δε γαμιέται τί είχαμε τί χάσαμε χεστήκαμε, πωλήσεις, Raw Assault explicit lyrics με το γαμώ-greeklish
μετανάστης είμ’ απ’ τη χώρα στης οργής τα κατατόπια με αργήσαμε πολύ και στον καθρέφτη όταν κοιταχτήκαμε σαν ύβρη.
το πιο αρρωστημένο στυλ που μπόρεσα να βρω, είχαμε γεράσει στην Αθήνα κι αν μ’ ακούς σε συντροφεύω Γεμάτο κομμάτι δε βρίσκω ψεγάδι και ψάχνω τον τρόπο,
μπαίνω τραίνο, αρνούμαι τη θητεία, ρίμες σε σκληρούς ξανά καιρόυς. δεν ξέρω τί θέλω να πώ κάντε στην άκρη ανοίξτε δρόμο,
εγώ θυμάμαι - ποιά θρησκεία; Στον πόνο, και στην αγαλίαση, στα τωρινά, στα ύστερα, σε αναπτήρα στη μπύρα τρώτε καπάκι σα να ‘σασταν πάνω σε
Σε εκκλησίες φοβάμαι πως μένει ο διάβολος λύπες, και χαρές, κι από τα εύκολα στα δύσκολα, σε πάρτυ, κάποιο παπάκι, νομίζουν πως κάνω καμάκι με κοιτούν σα
κι απλώνει τα φτηνά πολυεθνικά του πλοκάμια, και σε μάχες, στα ωραία μα και στα μίζερα, εκεί που να ‘χω υφάκι, jammin φτιαγμένο απ’ των ονείρων την ύλη,
πως κοιμάστε τόσα ματωμένα βράδυα; πορευόμουν στηριζόμουνα και στήριζα, στο δρόμο μου, ήρθαμε να ενοχλήσουμε της τέχνης το σύμπαν,
Σαν του Woody Guthrie την αλήτικη κιθάρα, στο δρόμο τους, στο δρόμο μας με όρκο: στάσου ώμο με έστω για λίγο τα κόμπλεξ μου πίσω αφήνω φτύνω της ρίμας
την παλαβομάρα του Dylan σφαλίαρα, talking blues ώμο να μοιράσουμε τον φόβο - στάσου όταν θα πέφτω για τα κάγκελα, μπουκέτα σαν τον Rubin Carter man,
στους καιρούς αυτούς που μοιάζουν να σηκωθώ ξανά, αν πέσουμε κι εμείς θα πέσει όλη η γενιά. σ’ αφήνω ανάσκελα, τυφώνας και βάλ’ το στα μεγάλα
κατευόδιο μιάς αλήθειας Στάσου είπα και στάθηκαν αλήτες μα ήταν λίγοι κι όσοι κατορθώματα, στα χνάρια μιας ψυχικής κονόμας
που έχει πάψει να φλερτάρει τα μικρόφωνα, πέρασαν, ξέχασαν, κι έφυγαν να ξέρεις δε με εκπλήσει φτύνω στ’ όνομα της τέχνης για την τέχνη δε συστήθηκα,
βαλκάνικο μου στυλ και φουλ στα μπάσα, βγάζω τους καθώς κυλά ο χρόνος και η γή σαφώς γυρίζει μία θλίψη που η προβολή μιας προσβολής στα ηχοσυστήματα.
παπάδες απ’τα ράσα τους, σηκώνω όσους δεν είναι με δυό θα σβήσει μόλις οίνος την ποτίσει. Με τρόπο το γράφω, Assault υπογράφω, mc αναπτύσσω
πόδια μες’την κάσα, νεκρούς δεν ανασταίνω αφού και ο Να ‘χεις αλάνι ψηλά το κεφάλι, αρχίδια κουβάλα και πάθος ταχύτητα, καλύτερα πάσο, πήγαινε πάσο,
jesus δεν ραπάρει για τ’αλάνια του. στη μάχη, να στέκεις σα δέσμη φωτός στο σκοτάδι που πηγαίνω για τ’ άλλα επίπεδα, τ’ άπιαστα πιάνω και βγαίνω
Είδα όνειρο ολοζώντανο φίλε, αράζαμε τα κόλλαγα, τα τείνει και σένα να φάει, να γεύεσαι τις μυρωδιές της ζωής, να στην πιάτσα, ραπάρω και φτύνω τις ρίμες σαν να ‘πια ξύδια,
έσκαγε ο Kerouac, ο Ginsberg έκαν’έρωτα σ’ ουρλιαχτά απαιτείς ό,τι θέλεις να κάνεις να πείς, να παίρνεις εικόνες, φάπα για τα μυαλά τ’ απότιστα, σφαλιάρα θα ‘μαστε πάντα,
ανένδοτα κι ο Burroughs στο κουτάλι έλεγε ανέκδοτα να δίνεις αγώνες για ό,τι σε πνίγει - να σφάλεις, ποτέ σου μη ανέβηκα πήρα τη σκάλα κι έμεινες κάτω,
Μικρόφωνο λοιπόν σε θέση ισχύος μέσα στο χέρι μου. μάθεις - να πάθεις, να πιάσεις στυλό και να γράψεις, κάτω και πάνω σου νά το, το πρώτο σαν πρώτα γεμάτο,
Mικρόφωνο λοιπόν σε θέση μάχης, θέλω το μπάσσο να νοιώθεις μπορούν οι προτάσεις, για τέτοιου τύπου γαμάτο εκπλήξεις ποτέ να μην πλήξεις να λείπουνε yo
να ομορφαίνει κάθε λέξη μου δειλή που τέτοιες μέρες στις γεμάτες εντάσεις ευθύνομαι, ωμό και επιτίθομαι αγνό παλιών επιπλήξεις μη δείχνεις, θα ΄ρθούμε στη φάση σου,
καρδίες δεν λέει να φτάσει, και επιτίθεμαι με beats και καθαρό σα μητρώο μωρού δυνατή η φωνή του θνητού μάθε τη φαση σου ρίμες, τις ρίμες σου βάλε ξανά στο
drums ξεφύγαμε, κάθε κίνηση είναι πολιτική αθάνατη κουλτούρα σε εποχές κανιβαλισμού. ν τ ο υ λ ά π ι ,
μόλις αρχίσαμε, θυμάμαι, ακόμα οπλίζομαι χέρια και δεν είμαι το φώς μα έχω δεί το σκοτάδι
στόμα και βγαίνω στου δρόμου την όμορφη βρώμα, ευτυχώς δεν είχα άκρες δυστυχώς δε βρίσκω άκρη,
τραγουδώ σαν να ‘ρθε η ώρα, πρώτη στάση εξέγερση ΤΖΑΜΜΙΝ δεν είμαι Loco μα λένε το σκύλο μου,
στο στόχαστρο πολλοί κι η μουσική Είναι το Jammin τρελό χαοτικό σαν το Jumanji, στέκομαι πάντα στο ύψος μου,
μια πληγή στο κεφάλαιο. είμαι κάθε φυλή αλλά καμιά σ΄ αυτό το πάρτυ. στο ύψος δηλαδή των περιστάσεων.
Δεν μας σκίαζουν ελ, μασόνοι, νεφελίμ, ανατριχίμ κυρίες Στάζω κάτι και μάλλον μελάνι, χτυπιέμαι σαν το ψάρι,
και κύριοι το flow προς κάθε άρρωστο. μικρόφωνο σε θέση ισχύος που να πάρει
Μπαίνω σαν να είμαι ποιητής δοξασμένος, σαν να ‘μαι στον ταξικό μας πόλεμο η μουσική αιχμή, ROOSEVELT’S TRAP
ο πιο όμορφος στίχος, μπαίνω σαν να ‘μαι μόνο εγώ, όλο θέλω τη γνώση όχι κάθε πληροφορία φτηνή. Δεν είμαι ελεύθερος, έχω ακόμα αλυσίδες,
το μένος, ένα όπλο οπλισμένο με τον hitler στον τοίχο Να καθορίζω τη ζωή μου, ελλειπής η μόρφωσή μου τα πόδια μου βαδίζουνε πίσω από ουτοπίες.
στημμένο, το μυαλό μου είναι λίγο αρρωστημένο, τεχνοκρατικές μέθοδοι με κρατάν στο κλουβί μου. Είναι τα μάτια μου δεμένα σε μια εικόνα εκμετάλλευσης,
πτώμα φέρτε τον goebbels δεν περιμένω. Μπάσιμο είν’ ο εχθρός του μισθοφόρου αρνούνται να κοιτάξουν αλλού,
Ποιός αλήθεια δεν βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια; στης καρδιάς το μονοπάτι όχι τα εφήμερα σόου, στης παραπλάνησης το όχημα ανέβηκαν πολλοί
Πώς να αλλάξουμε ό,τι αφήσαμε με απάθεια να χτιστεί; παρεμβάλλω σαν τη σάτιρα στην καθημερινότητα, μα δεν τρακάραμε κι ας είμασταν μονίμως ξυδιασμένοι
Είτε είσαι ενεργός είτε απολίτικος στ’αρχίδια σου είμαι funky, funky για του δρόμου τα παλιόπαιδα κι ας γελάγαμε, κι όσα καταστολής νταλαβέρια
ή δέσμιος στο πρίσμα σου κι απλώς στον κλειστό σου αφήστε κάθε flow, μουσικώς έχω ταυτότητα, ανώριμα τον κι αν κάνανε εμείς ποτέ μας δε μάθαμε.
κύκλο με τους ομοϊδεάτες είναι ομαδικές πολλές φορές οι ώριμο φτάνω με στυλ στα πρόθυρα παλιμπαιδισμού, Πολιτιστικές ντόπες
α υ τ α π ά τ ε ς . δεν έχω πρότυπα γιατί δεν είδα πουθενά ποτέ μου πρότυπα. κουλτούρας κι αυταπάτης, δολοφονημένη η κρίση,
Βγαίνει σαν λυσσασμένος σκύλος και αγρότης δίχως δολοφόνος ο συντάκτης του νόμου,
σύνταξη στης μόδας τα παλάτια το πραξικόπημα οι κάμερες προσβάλλουνε το εγώ μου,
CALLING FOR BACKUP σαν τους Βανδαλούπ βγαίνει σαν βάνδαλος κι απλώς γίνεται της πουτάνας στο μυαλό μου.
Eπαναφέρω τ’ όμορφο όχι πια το γάμημενο για τις γενιές του χάους θέλει ρώτημα; Τρελαμένοι σε μια έκρυθμη κατάσταση κοντεύουμε να
στυλ των δρόμων, άνευ μένους κανόνων μα δομημένο Σε ένα ρυθμό που σε σκαλώνει σαν γκραφίτυ los/holy χάσουμε το λίγο μυαλό που μας απέμεινε,
λεκτικά, επιλεκτικά μ’αρέσει, επιθετικά να παίζει, απόλυτα ωμά και δίχως ράσα γι’ αυτό σπάστα αφήστε κάθε δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσει το τώρα, ποιό αύριο;
σε αυτιά που παίρνουν θέση θα πέσει σαν λαοθάλασσα, flow είπα φέρνω βιτριόλι να ξερνάμε να κάψουμε την Μιζέρια στης Αθήνας το προαύλιο.
οργή που δεν της έκαναν καλούπια. Aπ’το λευκό στη λούπα πιάτσα. Aνεβαίνουν στα charts ενώ πέφτουμε στη δίνη της Θέλω ναυτεργάτες, οικοδόμους, μετανάστες,
και mcs djs για σούπα ρύζι κάνω τρίπλες λυρικές ψάχνουν ποίησης: η ποίηση πίνει κι αράδες φτύνει, αντιεξουσιαστές στα χαρακώματα,
σακούλα, ριμάρεις σαν ραπάρεις της έμπνευσης οι λέξεις είναι όμορφες μα πόρνες έχω προβλήματα πές μου πώς λύνονται;
μοιάζει απλώς με νταπα ντουπα. καταθέτω ψυχή στο λευκό, σουλατσάρω κόβω βόλτες σε Το σύστημα με θέλει όπως είμαι, δουλοπρέπεια κ’ ίντριγκα,
Ζωγραφίζω λέξεις - πεταλούδες μια λούπα, το μεθυστικό της άρωμα πανώρια και απέραντα δουλειά και κάτω το κεφάλι, φεστιβάλ τρομολαγνείας
σε κάποιο φθινωπορινό τοπίο, της μουσικής τοπία. Έ κύριε μουσική! Δώσε μας κάτι προσέλθετε οι δειλοί, κοινωνικής χορογραφίας η αρχή
δεν αράζω εγώ προστάζω τράβα πές τους συλλαβές, κι ας είναι απλώς παραλήρημα. κι όλοι στο ίδιο μοτίβο: υποχρεώσεις, χρέη, άγχη να μας
εγώ προστάζω, δεν αλλάζω man γι’ αυτές. Προσπαθώ να απαλλαγώ από ενοχές μα το μυαλό δε μου κλέβουνε τον ύπνο.
Η αντίληψή μου οχυρωμένη αισθητικά αφήνει περιθώρια να εξιλεωθώ, να πιστέψω σε κάτι Σ’ ένα μοτίβο ίδιο κι απαράλακτο,
δίνω προβάδισμα στο σάστισμα αφού αφού τι νόημα έχει η μάχη όταν δε γίνεται συνειδητά, παρόν που δεν πίστεψε στο αύριο, γιατί δεν υπάρχει
στην ερμηνεία όταν φτάνει έχει ευτράπελα θέλω να πράττω με ανιδιοτέλεια ποτέ δεν ονειρεύτηκα παρέλαση, κάνει ο νόμος απλά για το νόμο και μόνο, αν
μάταια γεμίζουμε τετράδια και γράφουν όλοι βλέπω πως ήταν όλα τέλεια όμως σιχάθηκα τη μέγγενη του μίσους κάτι βρωμάει δεν είναι το χνώτο
μα δε γράφει η καρδιά τους, και έτσι βγάζουν απάθεια ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη μα δεν ήρθε και η συντέλεια μα η γλώσσα που τάζει κι απλά σε προστάζει.
γεννάν αποστροφή, πώς κάναμε στροφή δεν είναι πλέον στους χαλεπούς αυτούς καιρούς λαλήσαμε, τους ρόλους Μα πώς πιστεύεις σ’ αλλαγή μέσα απ’ την κάλπη ακόμα,
το hip hop πνευματική τροφή, που μας δώσανε ορθά υποδυθήκαμε το δρόμο μας πώς πιστεύεις σε τροπή προς το συμφέρον μας,
MCs σ’ ανάπαυση ακολουθεί ταφή τραβήξαμε, δεν έχω πεπρωμένο να αυτοκαταστρέφομαι πώς πιστεύεις ότι θα ‘ρθει η εποχή που δε θα νιώθουμε
αρχής γεγονότων των πραγμάτων όλα αλλάζουν εμμένω, μπαίνω ποιό ταλέντο; ο κόσμος είναι γκέτο, ντροπή αφού όλοι πάντα περιμένουμε από άλλους την
κι όμως ίδια να μοιάζουν μας δικάζουνε οι επιλογές μας υποφέρω από ενοχές μα όταν τραγουδώ ξεφεύγω αρχή, το ζήτημα είναι πως η αλλαγή δεν έρχεται μέσα απ’
αυτές που μόνοι κάνουμε. γι’ αυτό γράφω, η μουσική είναι ασπίδα στους καιρούς το σύστημα, μιλάω για αίμα έχω μάτια γυρισμένα τόσο
Είμαι στον κόκκινο πλανήτη γράφω πια στο ονειρολόγιο παραλήρημα σε funky ρυθμούς. οργή όσο θέμα στο οινόπνευμα μέσα
κουπλέ πιο βέβηλα απ’τον Βέβηλο τον ίδιο, έχω σαλέψει απ’ αυτά που βλέπω αδέρφια-
ανώνυμα όπως των Razastarr τα όνειρα Τώρα σκοτώνουν μετανάστες μες’ στα σπίτια τους ειναι
ξέρεις έμαθα πως είναι τα πιο όμορφα ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΗΜΑΤΑ επίσημο έχουμε πόλεμο
βάζω στην άκρη τις σκιές τα λαϊκά σκουπίδια Ήθελα να γράψω και σαν γράψω να χτυπήσει σαν να είν’ ο τώρα είν’ η αλήθεια μας απλά και η αλήθεια τους
pop και techno αρχίδια καίω του autotune τα σπίτια, Κατρίνα, να αποτάξω ό,τι μ’ ακινητοποιεί, είναι το εγώ μου και τ’ όνειρό μου σκληρό ωμό κ’ ηλιόλουστο.
παίζω με τις λέξεις και δεν είμαι ο Στραβαλέξης, ή οι θεσμοί; Είναι που ορίζει η δειλία ή ο νόμος φοβερίζει
προκαλώ λιποθυμίες σαν τον Πάνα. τις ψυχές μας καθορίζοντας σε ένα νοήμων πλάσμα σ’
Ξεχασμένος ήρωας στη χώρα της μιζέριας να φωνάζω αριθμό τα νοήμοντα πλάσματα-μάζες ΕΧΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ραψωδοί που ‘ναι οι πένες σας; προσπαθώ να αποδράσω από τέτοιες γενικότητες κι όμως Είμαι το φαύλο προϊόν μιας σάπιας γης είμ’ ο αντίλογος
Θέλω οι στίχοι μου να γίνουν του δρόμου ευαγγέλιο, αδυνατώ, οι αντιξοότητες μ’ αφήνουνε πίσω στο λόγο, στον κόσμο να πείς: jammin φύλακας, το ξέρω
να ανατριχιάζεις όταν στου λευκού το ναρκοπέδιο μπαίνω και υποπέφτω σε λάθη, σβήνω τη δίψα μου σε πάθη πως μπορεί σε όσα πώ να είσαι αντίθετος, συγγνώμη,
κι ανατινάζω κάθε σκέψη που δε μού ‘κανε, αλκοολούχα, ραψωδός μα με τί μούτρα να δηλώσω; εκφράζομαι απλά δεν είμαι κήρυκας
τετράδιο έχω δικό μου Jammin κούνια που με κούναγε Αφού της ψυχής μου κάνανε συμβόλαιο με τον πόνο. δε μπαίνω σε τριπάκια γαλανόλευκα,
ο φίλος δίπλα κόλλαγε και έπινε πιο δίπλα ο άλλος σούταρε Έχω εφιάλτες που θα κάνουν τον Serpico μπλέ στο δέρμα, δεν κάνω εμβόλια περηφάνιας στη χαμένη μου ταυτότητα,
και ο πιτσιρικάς δεν ήξερε έναν στίχο, κούναγε τα ΄χερια, όνειρα με φέρετρα σε κόκκινο φόντο, πού διδάσκεται πού βρίσκεται η απλότητα;
τα πόδια, τα μυαλά τους είναι όπα βλέπω τον δρόμο: δυστυχία ως το τέρμα Πού ταξιδεύει η αλήθεια; δεν τη γνώρισα.
δεξιά κι όλο ευθεία για τα μπουζούκια προχώρα - δίνω όπως της άπορης μητέρας το φόβο. Άγρια πετούμενα ελεύθερης βοσκής βουτήξαμε γυμνοί
πούλο λοιπόν σε κάθε ούφο και σε κάθε φιλοχρήματο Έχω ένα φίλο που ‘χε ένα φίλο που ο φίλος του στα ιερά της μουσικής νερά και μέσα στη χαρά της
τσούλο - έχουμε πόλεμο κι η hip hop μουσική σε κάθε είπε σε έναν γνωστό μας πως η Μόρα παιδικής μας άγνοιας δώστε μας τ’ ακαταλόγιστο.
πόλεμο έχει υποχρέωση να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ήρθε στον ύπνο του – ποιό ψέκασμα Μπορεί η καύλα μας νεκρούς να μας ρίξει με μία σφαίρα,
και να σηκώνει το γαμημένο βάρος δεν χρειαζόμαστε ώθηση, σαν αφαιρείς το παραπέτασμα Αλέξη έλα με κουφάρια βουλευτών μετράω τ’ αστέρια,
που δηλώνει το όνομά της κι οι ιδέες μας φίλος. ηθικής έρχεται η μόλυνση, στρατόπεδα συγκέντρωσης για γιατί δεν είναι ένας αστυνόμος, είναι όλοι.
Είμαι σε έκσταση σαν να ’μαι bebop μα είμαι hip hop, μετανάστες, γι’ αυτούς ήδη ξεκίνησε η αποκέντρωση, Είναι το άρρωστό τους σύστημα πιόνι, το σύστημα, στη
φτύνω στίχο μοιάζει θρήνος στον ήχο κοιμάστε ταμμένοι στις πατριωτικές πνευματικές σας φύση μας η βία, πέφτει απ’ τον ουρανό,
είναι chain gang το δίνω. στάχτες, μιλάμε τώρα σε λίγο κυνηγάμε. εκεί που χάθηκε η παιδεία που χολαίνει το μυαλό.
Με το πιο αρρωστημένο στυλ που η γής έχει γεννήσει Ζούμε γρήγορα, παλεύουμε για ένα ατόφιο τίποτα, Έχω το δρόμο σπιτικό από τα δώδεκα,
μη μου λες να σταματήσω, μη μου πείς δεν έχω αρχίσει δεν ξέρουμε πού πάμε έχω την αλφαβήτα φίλη και γκόμενα.
ακόμα, δεν έχω θέση όπου κοιμούνται, μα βαδίζουμε με σίγουρα βήματα Είμαι αυτός που σε χτυπά με το μικρόφωνο απ’ απόσταση:
δε δύναμαι να κλείσω το γαμημένο μου στόμα, ή έτσι μοιάζουν σ’ άλλους, καλύτερα, Raw Assault, τι hip hop; πολεμική ανταπόκριση,
ένας ακόμα αλήτης στων θαυμάτων την πρωτεύουσα παλεύουμε κι ας φύγουμε μια ώρα αρχύτερα. αγόρευση σε ώρα που παλιά είχε απαγόρευση
όταν ήμουν μεγάλος μου ‘χαν πεί ένα παραμύθι, Είναι η φρόνηση μια πλούσια γριά γεροντοκόρη ο λόγος είναι όπλο - ποιά προώθηση;
ταξίδευα παρόλ’ αυτά γι’αυτό ποτέ δε σκεύρωσα που τη φλερτάρει η ανικανότητα, Είμαι γραμμόφωνο παλιό μέσα σε μπρούτζινο χωνί κι είν’
στης χαράς την κορυφή γαμώ το σπίτι. φυλακίζει τον αυθορμητισμό και τον σκοτώνει οι εχθροί μου στοχευμένοι το μαύρο πανί.
Έχω ξεφύγει, από πού ‘ρθα και παράξενα μιλάω; αργά οδυνηρά τον λιώνει στο όνομα αυτής της πουτάνας Μου ‘παν πως είμαι είτε μέρος της λύσης ή μέρος του
Είν’ η επίθεση, οι πρώτες ριπές, της θεάς, της γενιάς μας την θέα, την ανοχή - την ανοχή, προβλήματος, πως είμαι είτε οργή είτε ανοχή.
είναι οι άρρωστες, άγνωστες των chain gang βουλές, στην ανοχή προσευχηθήκαμε οι δειλοί στα καβούκια μας Είμαστε όλοι τρελοί, λέμε τρελοί να παραμείνουμε, δεν
βάλε και πιές, γυμνοί σαν σαλιγκάρια που περιμένουν τη βροχή να θέλουμε να γίνεται χρυσάφι ότι αγγίζουμε, ακόμα
Raw Assault γράφω στο τώρα με το χτές. σ ο υ λ α τ σ ά ρ ο υ ν . τριγυρίζουμε σε πάρκα, σατιρίζουμε σε ξύλινα παγκάκια,
Δεν πιστεύω ότι δε βλέπω αλλά τώρα τελευταία δε νομίζω μιλάω για τις κακές συνήθειες που απέκτησα κι απέκτησες,
καν πως βλέπω, τα μάτια μου θολά, δε συνήθισαν ποτέ τη για όλα αυτά που κέρδισες, εκεί που μόνο έχανες, αυτά που
ICE Q μιζέρια για χατίρι της δε γράφω κουπλέ, θέλεις τόσο πολύ να πάρεις πίσω,
Αποφασίζουμε, δεν διατάζουμε ούτε και τάζουμε, γράφω δυο λέξεις, να πάει να γαμηθεί, γράφω δυο λέξεις, αυτά που δε γυρίζουνε ποτέ,
στάζουμε όμως κουπλέ να κλαίει ο νόμος η καρδιά μου ειναι ολότελα τρελή και στον επίλογο αυτά που ίσως λίγο κρατάνε, μα είναι εκείνα που γαμάνε,
να ζητωκραυγάζει ο δρόμος όταν με δείς και πάλι θα ‘ναι στην κηδεία της αυτά που σε μεθάνε και μετά ξερνοβολάς,
chain gang αμαν ανελλήνιστα υποκείμενα ποιός νώθος γιός ή μέσα στο Jammin μου φέρετρο. αυτά που σε κερδίζουνε αμέσως και που χάλια σε αφήνουν
Raw Assault ο μόνος. Μα τα συναισθήματά μου με κινούν σα μαριονέτα, μα να αφήσεις δεν τολμάς.
Είμαι το φαύλο προϊόν μιας σάπιας γης, δεν είμαστε από ΄κείνους που ασπαστήκαν την πεζότητα,
είμ’ ο αντίλογος στο λόγο, σκοτώνω τη μιζέρια λεκτικά στα έξι μέτρά και ξαπλώνω * Ίσως να’ ναι πιο πολλά αυτά που θα ’θελες,
στον κόσμο να πείς θα ‘μαι φύλακας, στων σκηνικών τα δώματα, γιατί μετράμε τη ζωή ίσως να είμαι πιο πολύ απ’ αυτό που θες,
το ξέρω πως μπορεί σε όσα πώ να είσ’ αντίθετος με αλλαγές, μπορεί μικρές, τρομακτικής όμως εντάσεως ίσως θ’ αρκούσε να μαι ψεύτης, να γίνομαι επαίτης
συγγνώμη εκφράζομαι απλά, δεν είμαι κύρηκας, στιγμές, απ’τις ρωγμές αυτής της σάπιας ρουτίνας για λίγες φθαρμένες στιγμές.
δε μπαίνω σε τρυπάκια γαλανόλευκα, δεν κάνω εμβόλια τρεφόμαστε κι ας είναι δύσκολο να μην αναλωνόμαστε. Ή απλά να μουν παραμυθιασμένος με το τίποτε,
περηφάνιας στη χαμένη μου ταυτότητα - Και λέω ας ξέρεις δεν έγινε ποτέ κι ούτε γίνεται.
πού διδάσκεται, πού βρίσκεται η απλότητα; πάψουμε του γάμου την κηδεία, λέω να κάψουμε τη μαύρη Τώρα βρες μου από τα χάπια που πίνετε
Πού ταξιδεύει η αλήθεια; Δεν την γνώρισα. εκκλησία, κι έτσι κι αν διώξουμε και του αίματος τη φάρα όλοι εσείς που με ψέμματα χύνετε.
Άγρια πετούμενα ελεύθερης βοσκής βουτήξαμε γυμνοί ίσως σπάσει μια για πάντα η αιώνια κατάρα. Και βρες μου τρόπο να μαι αυτός που υποκρίνεται,
στα ιερά της μουσικής νερά και μέσα στη χαρά μια συνταγή να ξεπουλάω τ’ οτιδήποτε,
της παιδικής μας άγνοιας δώστε μας τ’ ακαταλόγιστο. κι έτσι να ζούμε κι η ζωή ν’ απομακρύνεται,
Φοβάστε τα μικρόφωνα τ‘ αυτόνομα, μόνιμα πυροβολάνε, OLDSCHOOL εκεί κοντά που η αμοιβαιότητα πνίγεται,
δεν μας σταματάνε. Κοίτα πώς γίνεται όταν ευθύνεται η ρίμα εκεί κοντά που η φιλαρέσκεια γδύνεται.
Φοβούνται εικόνες που κρύβουν ζωντάνια - του hip hop τη και όχι το χρήμα, γραπώνω το beat αυθαδιάζω, όσο δίνει
φάρα - φοβούνται: καταλήψεις, στέκια, πάρκα τα βράδια, το μπάσο αλαλάζω, κάζο κάνω, κοίτα πάνω
τα άνομα σπάμε το πάτωμα θέλουμε ατόφιο ξεφάντωμα εξ’ αρχής ήταν Jammin το πλάνο γι’ αυτό jam όταν το κάν’
νή του
χάλι, είμαστε γάλλοι με shotgun στιχουργικό που σφάλει ο ένας στον άλλο, δε διατάζω δε διατάζομαι ακόμα είχαμε με τη φω γάλο
ε αυ τό το ν δί σκο ό,τι πηγές οι κι έν α με
συνεχώς, συνεπώς εξελίσσεται μάλλον πορεύεται μ’ ήθος ψάχνομαι καμία κατεύθυνση σπίτι, βγαίνω στο δρόμο σαν για να φτιάξουμ ήταν συχνά απλά ντέμο ή οδ
ηγ
κο
ό τον Β. Ζαμπί
μην κρίνετε, να ξέρετε δε λογοκρίνεται, να ξέρετε γράφει δε τους beatnik στο city, RAW ASSAULT ς που έγινε στο ηχοβρύχιο απ
υλ ειά
σβήνεται, τίγκα μελάνι, πνίγει καδένες, γδέρνει αδένες, κι αν βρήκανε κάπου να ανήκουνε άσ’ τους κομμάτι της δο η τους. να
τηρία και η χρήσ είχε προλάβει
παίρνει φανέλες πολυεθνικές φτύνω και φλέγονται μέχρι εκεί είναι τα μυαλά τους, PhD ήταν η σω άτια που ο RAW ASSAULT ακό σίτυ μπλούζ”
μμ λι
συστημικά ήταν κι είναι τα πάντα Έπίσης στα κο κουπλέ κάναμε τα εξής: στο “η μπορεί να τους
δεν κάνω γκέλες. γράψει μονάχα
ένα
υ μαντεύοντας
πως
λέ,
Αρπάζω μικρόφωνο παίρνει φωτιά συστημικά και τα όνειρά αγου δή σα με εμείς στίχους το το ίδιο για το δεύτερο κουπ
τρ το ν δρ όμ ο”
τ ο υ ς , “έχω .
λεκτικό υλικό και να καίει. Ό,τι κι αν γίνει κοιτάζω έλεγε, και στο τον Γ. Παυλίδη ο
ποιός ε ί ν α ι πρ οσ θή κη ρεφραίν από άρ χουν έπαιξε
μπροστά το κενό να αρρωσταίνει, μοιράζω τις ρίμες σαν αλ λά με
τε ς όπ ου υπ
Φυσικές τρομπέ
μ α ύ ρ ο , ς Σαϊβανίδης. ούτε τα μισά απ
ό τα
ξερνάω κι απλώνω το κέφι, Κ ωσ τα ντ ίνο
ς R A SH Lt d. δεν θά χαμε ό τη ν ψυ χική
Χωρίς τη βοήθ
εια τη ίχνος απ
ροή που ‘χει δέσει, δεν έχουμε σχέση το έν α τρ ίτο του κεφιού, ούτε ήμασταν λιγότερο
λογότυπα, ούτε ίς τη βοήθεια του WZA θα
κι αφήστε το να παίζει. μας ηρεμία. Χ
ωρ
r),
nima (Jolly Roge
ωρ αί οι τύ πο ι.
ρι στ ώ στ ου ς TNT, Ήρωα, A νε ίσως το πι ο
ευχα ί μας δώσα
Τέλος τεράστιο αρ άξ εν ο γι ατ χρ όν ων .
έχνη, και Π ν τεσσάρων
ΗΛΙΑΚΟ ΣΙΤΥ ΜΠΛΟΥΖ Άψινθο, Κακοτ ν τε λε υτ αί ων αυτών περίεργω
ι τω
Και πάει κάπως έτσι: ζωντανό κομμάτ
Ρεμβάζω στο μπαλκόνι βλέπω την check:
άλλοτε πράσινη Πάρνηθα magoofanachaingang.download
όμορφη Αθήνα κι ας
ήσουν πιο γκρίζα για
μ έ ν α
θα ήσουνα ίδια.
Σπατάλησα σάλιο
μελάνι και λέξεις για
συναισθήματα
πάσχισα να
εκφράστω ο
νούς μου
 ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ
Είμαι το dealing στης Αθήνας τα στενά, είμαι το αίμα απ’ τη σφαίρα στο σώμα του Αλεξάκη, είμαι πρεζάκιας πατέρας με δύο ορφανά και τρύπια χέρια, είμαι η
πόρνη από την Αφρική μα ήμουν μητέρα κάποτε, μας άφησε η ψυχή σε χέρια σάπια, μας έκαναν βουντού τώρα κοιμόμαστε για φράγκα, ο μετανάστης που
μαζεύει λαχανικά από κάτω είμαι όταν αδειάζει η λαϊκή στο κάτω-κάτω, νεοναζί χρυσαυγιτών, είμαι τ’ αντίτιμο, ντροπή των γκρίζων λύκων και των
τσάμηδων, ένας τουρκόσπορος με λίγο γερμανό ιταλό κι αιγύπτιο, κουλτουριάρικο, μυξιάρικο σε φυλακές σκυλάδικων μέσα.
Είμαστε απόρροια λάθος χειρισμών των κυβερνήσεων, της φτώχειας κι ισοστάθμιση ανίδεων, λοιπόν, αυτοοργάνωση, λόγος προάσπιση
ιδεών, είμαστε η άρρωστη πλευρά της μουσικής.
Ρίμα να λύνει τις καρδιές από το άδραγμα της λήθης, μουσική κι εσύ αντιμέτωπος με φόντο χαρμολύπης με τους δαίμονες που
βρίσκονται μέσα σου, να γελάσει ο θλιμένος - ο αλήτης να δακρύσει η παραστρατημένη μας αλήτισσα,
δεν έχω δεί ούτε τα μισά απ’ αυτά που ήθελα και είδα παραπάνω απ’ τα μισά που όμως δεν ήθελα ποτέ,
δε γαμιέται - τα ξύδια ξέρουν σίγουρα

“Νύχτωσε μητέρα πότε φτάνουμε;” Κάθε μέρα και κάθε πρωί θα φτάνεις μάγκα μου, κάθε
αγκαλιά και κάθε τελευταίο τσιγάρο και πάμε παρακαλώ χορεύοντας.

Mας ‘μάθαν να κλειδώνουμε τις πόρτες μας τη νύχτα, να προσέχουμε περίεργα

ντυμένους, κλέφτες, τέρατα, κανένας δε μας είπε πως τα εγκλήματα συμβαίνουν
μες στα μάτια μας στο άπλετο φώς, πως ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα
από σφαίρα, έχουμε αόρατους με κατασταλτικούς σκοπούς εχθρούς
κλείσε τα αγχωμένα μάτια σου και βάζε τα γέλια
με τα μάτια της ψυχής σου να κοιτάζεις,
κι όταν κάνω συνειρμούς από χαρά σε φρέσκο αίμα
μην τρομάζεις δεν τρελάθηκα
στα είκοσι τρία,
κι όταν μιλάει η αταξία η τάξη να
σ ω π α ί ν ε ι -
σ κ α σ μ ο ς .