‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‬

‫اﮐﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﯽ‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‬
‫اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻲ‬
‫ﻃﺮح ﺟﻠﺪ‪ :‬ﻗﺎدر ﺷﺎﻓﻌﻲ‬
‫ﭼﺎپ اول ‪ 1992‬اﻧﺘﺸﺎرات آرش‬
‫ﭼﺎپ دوم ‪ 1997‬ﻧﺸﺮ ﺑﺎران‬
‫‪ISBN: 91 88296- 76- 8‬‬

‫‪2‬‬
 ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ‪:‬‬

‫‪ -1‬در ﭼﺎپ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﻢ »اﻧﺘﺸﺎرات آرش«‬
‫آورده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﺎپ دو‪‬م ﻛﻪ ﻧﺎﺷﺮ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم آن‬
‫را ﺣﺬف ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﻣﺴﻌﻮد‬
‫ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدي‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺘﺸﺎرات آرش‪ ،‬ﻛﻪ ﻟﻄﻒ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ‪ -‬ﻛﻪ‬
‫آن روزﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻳﺎ اﻧﺘﺸﺎراﺗﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭼﺎﭘﺶ ﻧﺒﻮد ‪ -‬ﭼﺎپ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫ﻫﻢ اﺳﻢ اﻧﺘﺸﺎرات آرش را آوردهام‪.‬‬

‫‪ -2‬در ﭼﺎپ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎﻧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن داﻧﻤﺎرك ﭘﻨﺠﺎه‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ ‪ 96‬ﺳﺎل از‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺎﻧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن داﻧﻤﺎرك ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻛﺘﺎب ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻪ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﭼﺎپ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﺦ ﭼﺎپ آن‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎﻧﻮن ‪ 97‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﺪام اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ آن را ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪3‬‬
 ‫ﺷﻜﺮ ﻛﻤﺎل ﺣﻼوت ﭘﺲ از رﻳﺎﺿﺖ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ در ﺷﻜﻦ ﺗﻨﮓ از آن ﻣﻜﺎن ﮔﻴﺮد‬
‫در آن ﻣﻘﺎم ﻛﻪ ﺳﻴﻞ ﺣﻮادث از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬
‫ﭼﻨﺎن رﺳﺪ ﻛﻪ اﻣﺎن از ﻣﻴﺎن ﻛﺮان ﮔﻴﺮد‬
‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﻛﻮه ﺛﺎﺑﺖ را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻮجﻫﺎى ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻠﺰم ﮔﺮان ﮔﻴﺮد‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺼﻢ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺎخ ﻣﻰرود ﺣﺎﻟﻲ‬
‫ﺗﻮ ﺷﺎد ﺑﺎش ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻴﺶ ﭼﻨﺎن ﮔﻴﺮد‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ در ﺣﻖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان دوﻟﺖ ﻛﺮد‬
‫ﺟﺰاش در زن و ﻓﺮزﻧﺪ و ﺧﺎن و ﻣﺎن ﮔﻴﺮد‬
‫»ﺣﺎﻓﻆ«‬

‫‪4‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺮان ﺑﺰرگﻧﻴﺎ‬
‫و‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدى‬

‫‪5‬‬
6
 ‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﻛﻠﻤﻪي اﻳﺮان ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎدرم ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪي ﺟﻮاﻧﻤﺮگ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﺮادرم ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪي دوﺳﺘﻰ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪي ﻋﺸﻖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﻟﻴﺪوش ارﻣﻨﻰ ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪي ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد آﻏﻼم زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬

‫آﻫﻨﮕﻬﺎى ﻛﻮﭼﻪﺑﺎزارى ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد‪ ‬ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎ‬

‫ﺑﺮﺷﻜﺎرﻫﺎ‬
‫زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎ‬
‫ﭼﺮﺧﻜﺎرﻫﺎ‬
‫دوﻧﻪﮔﻴﺮﻫﺎ‬
‫و دﺳﺘﺪوزﻫﺎ ﻣﻰاﻧﺪازد‪.‬‬

‫‪7‬‬
 ‫‪١‬‬

‫آﻏﻼم زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎزارىدوز‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰدوز ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻏﻼم ﺑﺰرگ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻫﻤﻪي ﻣﺎ زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮ‬
‫ﺑﺎ روزى دوازده ﺗﺎ ﭘﺎﻧﺰده ﺗﻮﻣﻦ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ‬
‫آﻏﻼم ﻫﻔﺪه ﺗﻮﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫آﻏﻼم ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻴﻜﺎر ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﻏﻼم ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺗﻮى ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻏﻼم ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺟﻠﻮ ﺳﻴﻨﻤﺎ اروﭘﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻏﻼم ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺗﻮى ﻻﻟﻪزار ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻰزد‪.‬‬

‫‪8‬‬
 ‫اﺷﻚ‪ ‬ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار‬
‫ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬

‫آﺧﻪ ﻏﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻴﻮنِ ﺟﻤﻌﻰ‬
‫ﭼﺮا ﻫﺮ دم‬
‫ﻣﻨﻮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬

‫‪9‬‬
 ‫آﻏﻼم‬
‫ﻫﺮ ﺳﺎل‬
‫ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﺶ را‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪10‬‬
 ‫در داﻧﻤﺎرك‬
‫ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫‪11‬‬
 ‫‪٢‬‬

‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر ﺑﺎﻓﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﻋﺎﺷﻖِ ﻟﻴﺪوش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﻳﻚ ﺷﺐ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻟﻴﺪوش ﺟﻠﻖ ﻣﻰزد‬
‫ﻣﺎدرش دﻳﺪ‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪12‬‬
 ‫در ﻣﺠﻠﻪي ﭘﺮسِ داﻧﻤﺎرك‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬
‫اﻧﻮاع ﺷﻴﻮهﻫﺎى ﺟﻠﻖْ زدن را ﺗﻮﺿﻴﺢ دادهاﻧﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر!‬

‫‪13‬‬
 ‫وﻗﺘﻰ ﻟﻴﺪوش رﻓﺖ ﺗﻮى اﻧﺒﺎر‬
‫ﺑﻪ آﻗﺎى ﻣﻮﻟﻪروژ ﻛُُﺲ داد‬
‫و ﭼﻨﺪﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪14‬‬
 ‫ﻣﻰﺷﻜﻨﻰ‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫ‪‬ﺖ‬
‫ﭘﻴﺶِ ﻣﺮدم‬
‫آﺧﻪ اى ﭼﺸﻢِ ﺳﻴﺎه‬
‫ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ‬
‫ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺟﺎى ﺑﺎده‬
‫ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ‬
‫ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺟﺎى ﺑﺎده‬
‫ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬

‫‪15‬‬
 ‫‪٣‬‬

‫ﻟﻴﺪوش ارﻣﻨﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰ‪ ،‬دﺳﺘﺪوز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰ‪ ،‬دﺳﺘﺪوزِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪ‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ دﺧﺘﺮان ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي زﻳﺒﺎىِ ﻣﻦ‬
‫ﻳﻚ روز ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﻧﺸﺎن داد‬
‫و آن روز‬
‫ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﺎن ﻳﻚ روز‬
‫ﻣﺎ‬
‫ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر‬
‫ﺳﻪ ﺑﺎر‬

‫‪16‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺟﻠﻖ زدﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﻣﺎ‬

‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﮔﻠﻬﺎ را‬
‫روى ﺳﻴﻨﻪي ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ زﻳﺒﺎى ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ راه ﻛﺪام اﺳﺖ‬
‫ﭼﺎه ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪17‬‬
 ‫در داﻧﻤﺎرك‬
‫ﺑﺮاى ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞِ ﻟﻴﺪوشِ ﻣﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ راه ﻛﺪام اﺳﺖ‬
‫ﭼﺎه ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد ﻣﻠﻜﻪي زﻳﺒﺎى ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮم ﮔﺮداﻧﻨﺪ ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي‬
‫ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور‬
‫درﻫﺎى ﻗﺼﺮش را‬
‫ﺑﻪ روى ﻣﻦ ﮔﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻛﺎش آﻏﻼم ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰدوز ﺑﻮدم‬
‫ﻛﺎش ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺷﺎﻫﻜﺎرِ ﻫﻤﻪي ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ را‬
‫ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ‪ ‬ﺗﻮ اﺳﺘﻮار ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪18‬‬
 ‫‪۴‬‬

‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى دوﻧﻪﮔﻴﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺮ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻳﻚ ﻣﺎدرِ ﻋﻠﻴﻞ ﻫﻢ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﺑﺎ ﺷﻌﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻣﻰداﻧﺴﺖ دوﻧﻪﮔﻴﺮى ﭼﺸﻤﻬﺎى آدم را ﻛﻮر‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻣﻰرﻓﺖ ﻛﻼسِ ﺷﺒﺎﻧﻪي ﺧﺰاﺋﻠﻲ‪.‬‬
‫آروزوﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠّﻰِ اﻳﺮان ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن ﺷﺪن در ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠّﻰِ اﻳﺮان ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻰداد ﺗﺌﺎﺗﺮ‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓﺗﺮﻳﻦِ رﻓﻘﺎى ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫‪-‬اﺑﻴﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻮى ﻛﻮﻧﺪه‪ ،‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻮ ﺑﺎزى ﻛﻦ!‬
‫‪-‬اول ﻳﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪:‬‬
‫ﻳﻪ روز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﻰزد‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎره ﭘﺲ از ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل‬
‫ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ زﻣﻴﻦ‬
‫اون ﺗﻪ‪ ‬ﺗﻪ‪ ‬ﻣﺸﻴﺮﻳﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪي ﻛﻮه‬
‫ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم‬
‫اﻳﻦ زﻣﻴﻨﺘﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎ ﻛﻦ‪.‬‬
‫آﻗﺎ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ول ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨ‪‬ﻢ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨ‪‬ﻢ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨ‪‬ﻢ ﺟِﻬﺎزش ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫‪20‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨ‪‬ﻢ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨ‪‬ﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛﻨ‪ُ‬ﻢ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨ‪‬ﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨ‪‬ﻢ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨ‪‬ﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣ‪‬ﻢ ﻛُﻮ!‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨ‪‬ﻢ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨ‪‬ﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺘﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﺪﻣﺶ‬
‫ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﺮانِ ﻧﺎنِ ﻓﺮداى ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدرش ﺑﻮد‬

‫اﻣﺎ وﻗﺘﻰ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﺪﻣﺶ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮانِ ﻧﺎنِ ﻓﺮداى ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪22‬‬
 ‫در داﻧﻤﺎرك‬
‫ﻫﻴﭻ ﺑﺮادرى ﻧﮕﺮانِ ﻧﺎنِ ﻓﺮداى ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد ﺳﺮ زﻣﻴﻦِ ﺧﻮاﻫﺮانِ زﻳﺒﺎى ﺧﻮدم!‬

‫‪23‬‬
 ‫‪۵‬‬

‫آﻗﺎ ﻣﻬﺪى ﺑﺨﺎرﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﻗﺎ ﻣﻬﺪى ﻟُﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺮم آﺑﺎدى ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻣﻬﺪى آرزوﻳﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺑﮕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻣﻬﺪى ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪي ﺳﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺸﻮد‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ دﺧﺘﺮش را ﺑﮕﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﺿﺎ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻣﻬﺪى راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻃﺮف ﺗﻬﺮان‪.‬‬
‫ﭘﺮس و ﺟﻮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻠﻪي ﺳﺮﻫﻨﮕﻬﺎ را ﻧﺸﺎﻧﺶ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮى ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮد ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﻮى ﺣﻴﺎط اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪24‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻨﺎب ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوازده و ﭘﻨﺞزار‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻰﺧﻮام ﺑﺎ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوازده و ﭘﻨﺞزار‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد واﺳﻪي ﭼﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاى ﺑﻜﻨﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﻦ اﺻﻼً ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ اوﻣﺪهم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ دوازده و ﭘﻨﺞزار ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آدم ﻛُﺲِ دﺧﺘﺮِ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺑﺬاره‪ ،‬ﭘﻮﻟﻢ ﺑﺪه؟‬

‫‪25‬‬
 ‫ﺳ‪‬ﻴﺖ‪ ‬ﺑﻰﻳﺎر‪‬مِ‬
‫ﺳ‪‬ﻴﺖ‪ ‬ﺑﻰﻳﺎر‪‬مِ‬
‫ﭼﺎر‪‬ﻛﻰ وِ ﮔﻮﺷﺖ‪‬‬
‫وِ‬
‫ﻫﺎى‬
‫ﭼﺎر‪‬ﻛﻰ وِ ﮔﻮﺷﺖ‪ ‬ﺑ‪‬ﺮَه‪.‬‬

‫‪26‬‬
 ‫‪۶‬‬

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﭘﺎدو ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن دوﺳﺎل از ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ از دوﺳﺎل از ﻣﻦ رﺷﻴﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺳﺮش ﻃﺎسِ ﻃﺎس ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ اوﺳ‪‬ﺎ!‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ اﻧﻘﺪ ﻣﻨﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪه ﻛﭽﻞ!‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ اوﺳ‪‬ﺎﻣﻰ دﻳﮕﻪ‪ ،‬اوﺳ‪‬ﺎ!‬

‫‪27‬‬
 ‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود اﻃﻮﻛﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﭼﺮخﻛﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﺮﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣ‪‬ﺮد‪.‬‬

‫‪28‬‬
 ‫دﻟﻢ رﻣﻴﺪه ﺷﺪ و‬
‫ﻏﺎﻓﻠﻢ‬
‫ﻣﻦِ ﻣﺴﻜﻴﻦ‬
‫ﻛﻪ آن ﺷﻜﺎرىِ ﺳﺮﮔﺸﻨﻪ را‬
‫ﭼﻪ آﻣﺪ ﭘﻴﺶ‬

‫‪29‬‬
 ‫‪٧‬‬

‫اﻣﻴﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺎره ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺎدو‬
‫اﻃﻮﻛﺎر‬
‫ﭼﺮﺧﻜﺎر‬
‫زﻳﮕﺰاﻟﺪوز‬
‫دوﻧﻪﮔﻴﺮ‬
‫ﺑﺎﻓﻨﺪه‬
‫ﺑﺮﺷﻜﺎر‬
‫و دﺳﺘﺪوز ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﺗﻌﻤﻴﺮﻛﺎرِ زﻳﮕﺰال و ﭼﺮخﺧﻴﺎﻃﻰ ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﻋﺎﺷﻖ »ﻗﻴﺼﺮ« ﺑﻮد‬
‫و »ﻓﺮﻣﺎن«‬
‫و »ﻓﺎﻃﻤﻪ«‬

‫‪30‬‬
 ‫اﻣﻴﺮ ﻋﺎﺷﻖ »ﺧﺎن داﻳﻰ« ﻫﻢ ﺑﻮد‬
‫اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮد‪:‬‬
‫»دودﻓﻪ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﺰﻧﻪ ﻟﺐ ﺑﻮم و‪ ،‬دو دﻓﻪ ﻛﻪ اذون اﷲ اﻛﺒﺮو‬
‫ﺑﮕﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﻰره ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻰ ﺑﻮدﻳﻢ و ﭼﻰ ﺷﺪﻳﻢ!«‬

‫‪31‬‬
 ‫ﺑﺎ دوز و ﻛﻠﻚ ﺳﻰﻳﺎ ﻧﻤﻰﺷﻢ‬
‫ﺗﻮ اﻟﻚ دوﻟﻚ ﺑﭙ‪‬ﺎ ﻧﻤﻰﺷﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻧﻔﺲ داره ﻋﻠﻲﻳﻪ ﻣﻰﮔﻪ زو‬

‫ﻧﺸﻴﻦ و ﺑﻜﻦ رو‬

‫داﺷﻢ‬
‫ﻧﺸﻴﻦ و ﺑﻜﻦ رو‬

‫‪32‬‬
‫داﻧﻤﺎرﻛﻰﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﺗﺮاﻧﻪاى را در ﻣﺘﻨﻰ ﻣﻰﮔﻨﺠﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻧُﺖ‪‬‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻰاش را ﻫﻢ ﻛﻨﺎرش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻴﻦ آﻫﻨﮓ‬
‫ﺗﺮاﻧﻪي ﺳﻮﺳﻦ و ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻰ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻟُﺮى و آواز ﺷﺠﺮﻳﺎن‬
‫ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ﻣﻮﺳﻴﻘﻰاش!‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﺶ!‬

‫ﻛﻪ »ﮔﻮزﻧﻬﺎﻳﺶ« را ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ آﺗﺶ ﻧﻤﻰﻛﺸﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ﺗﺌﺎﺗﺮش »ﻋﺒﺎس آﻗﺎ ﻛﺎرﮔﺮ اﻳﺮان‬

‫ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎل«‬
‫ﻛﻪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ وﺣﺸﺘﻰ‬
‫از ﻫﻴﭻ ﭼﻤﺎﻗﺪارِ ﺟﺎﻛﺸﻰ‬
‫ﺑﻪ روى ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻰرود‪.‬‬

‫‪33‬‬
 ‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ادﺑﻴﺎﺗﺶ »ﻧﻴﺮواﻧﺎى ﻣﻦ«‬
‫ﻛﻪ ﭼﺎپ اوﻟﺶ‬
‫در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻫﺰاران ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ دور از ﺧﺎﻛﺶ‬
‫زﻳﺮ ﭼﺎپ ﻧﻤﻰرود‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺌﺎﺗﺮ و ادﺑﻴﺎﺗﺶ‬
‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻣﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻔﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗَﻚ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫ﻛﻪ »ﺳﻌﻴﺪﺳﻠﻄﺎﻧﭙﻮر«ش را‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻧﻤﻰﺑﻨﺪد‬
‫و ﻛﺎﻧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺶ را‬
‫ﺗﺨﺘﻪ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ‬

‫زﻧﺪهﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬
‫و ﻫﻤﻪي ﺗﻚ ﺗﻚ‪ ‬روزﻫﺎى ﻧﻮد و ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪي ﻛﺎﻧﻮن‬

‫‪34‬‬
 ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺶ!‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫ﻛﻪ زﻧﻬﺎﻳﺶ ﻋﺮﻳﺎن روى ﭼﻤﻦ دراز ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ‬
‫و زﻳﺒﺎﻳﻰﺷﺎن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻪ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﭘﺴﺘﺎنِ دورِ دور ﻛﻪ ﻣﺮا وادار ﺑﻪ ﺟﻠﻖ زدن ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫و ﻫﻤﺠﻨﺲﺑﺎزاﻧﺶ‬
‫ﻛﻪ در ﻣﻼء ﻋﺎم ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫و »ﺳ‪‬ﻮِن آﻛﻮن« رﻫﺒﺮ ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻜﺮاﺗﻬﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻧﮕﺮان داﻧﻤﺎرك‪ ‬ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫و روزى ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻗﺮص واﻟﻴﻮم ﻣﻰﺧﻮرد‪.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد ﺣﺘﻰ »ﭘ‪‬ﻞ اﺷﻠﻮدا« ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ داﻧﻤﺎرك‬

‫ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺪ‬
‫و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ »ﻣﻦ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﻛﺎرم‪«.‬‬

‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬

‫ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎنِ »واﺳﻼو ﻫﺎول« اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪35‬‬
 ‫»واﺳﻼو ﻫﺎول« ﻛﻪ وﻗﺘﻰ رﺳﻴﺪ ﺟﻠﻮ داﻧﺸﮕﺎه‬
‫ﻳﻜﻰ داد زد‪ ،‬ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ آﻏﻼم‪ ،‬ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد‬
‫ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ زﻳﺒﺎى ﻣﺮا‬
‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺎﺋﻴﺪﻧﺪ؟‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻣﺎدر ﻣﻦ زﻳﻨﺐ ﺑﻮد؟‬
‫ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻧُﻪﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻨﺎر ﺿﺮﻳﺢ اﻣﺎم رﺿﺎ رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد‬
‫و رﻓﺖ ﻛﻪ رﻓﺖ؟‬
‫ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ دوﻣﺶ وﻗﺘﻰ ﺳﻰﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ؟‬

‫‪36‬‬
 ‫ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﻮﻣﺶ‬
‫ﺗﻮى ﻳﻚ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮد؟‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎدرِ ﻣﻦ وﻗﺘﻰ ﻓﻘﻂ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل داﺷﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻨﻮن و ﻫﺬﻳﺎن ﺷﺪ؟‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﺮادرِ ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺎول؟‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻰ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﭼﻚ ﭼﻪ‬
‫ﺿﺮبآﻫﻨﮕﻰ دارد؟‬
‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪي ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻛﻪ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر اﻟﻌﻤﻞ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟«‬

‫ﻫﺎول‪ ،‬ﻫﺎول!‬
‫ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﻦ آن ﺟﺎﻣﻢ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ زﻧﻰ ﺳﻨﮓ‬
‫ز ﻧﺎم و ﻛُﻨﻴ‪‬ﺘَﻢ‬
‫ﮔﻴﺮد ﺟﻬﺎن رﻧﮓ؟‬

‫‪37‬‬
 ‫اﻣﻴﺮ ﺑﺮﺷﻜﺎر ﻋﺎذﻟﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ روزى ﺷﺸﺼﺪﺗﺎ ﺑﻠﻮز ﻳﻘﻪﮔﺮد و ﺳﻪ دﻛﻤﻪ ﻣﻰﺑ‪‬ﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻰﺑ‪‬ﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﻣﻰرﻗﺼﻴﺪ و ﻣﻰﺑ‪‬ﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑ‪‬ﺮﺷﻜﺎرﻫﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﻧُﻬﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫اﻣﻴﺮ ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺎﻋﺖ‪ ‬ﭼﻬﺎر ﺗﻮى ﻣﺪرﺳﻪي ﺧﺰاﺋﻠﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ از ﻋﺎذﻟﻲ دلِ ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫وﻟﻲ ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!‬
‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬

‫‪38‬‬
 ‫دوﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل داد‬
‫و ﻳﻚ زﻳﮕﺰال »ﻳﺎﻣﺎﺗﻮ«‬
‫و ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎجِ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺒﺎﺷﻰ!‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺳﻪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺮوﻳﺰ داد‬
‫و ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﻫﻴﭻ‬
‫ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺒﺎﺷﻰ!‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺑﺮاى ﻣﺤﻤﻮد ﺧﻮﺷﺪﺳﺖ‬
‫ﻳﻚ دوﻧﻪﮔﻴﺮىِ آﻛﺒﻨﺪ‪» ‬ﺗﻮﻣﺎﺟﻴﺎن« ﺧﺮﻳﺪ ﻫﺸﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ!‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!‬
‫اﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪي دﺳﺘﺪوزا ﺟﻨﺪهن!‬

‫‪39‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ‬
‫آﺧﻪ اﻳﻦ ﺣﻮرى ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺟﻨﺪهن!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻪ ﺧُﺐ!‬
‫و روزى ﻛﻪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاش آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و آﻗﺎ ﻣﻬﺪى داد زد‪:‬‬
‫آﺗﻴﺶ! آﺗﻴﺶ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺴﻮزه!‬
‫ﺑﺬار ﺑﺴﻮزه ﻫﺮ ﭼﻰ ﻛﻪ ﻣﺎلِ ﺟﺎﻛﺸﺎى روزﮔﺎره!‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮد!‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ ﺑﻮد!‬

‫‪40‬‬
 ‫اﻣﻴﺮ ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي ﻣﺪرﺳﻪي ﺧﺰاﺋﻠﻲ ﺑﻮد‬
‫و ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي داﻧﺸﻜﺪه »ﻫﻨﺮﻫﺎى دراﻣﺎﺗﻴﻚ«‬
‫و ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي »ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ«‬
‫و »ﺻﺎدقِ ﭼﻮﺑﻚ«‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ »وﻳﺘﺴﻚ‪ «‬ﺑﻰﻗﺮارِ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد‬
‫و ﻋﺎﺷﻖِ ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻏﻢ داﺷﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎدرم!‬

‫ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻣﺎدرم‬
‫ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪاى!‬

‫‪41‬‬
 ‫زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!‬
‫ﻛﻪ ﺧﻴﺎطﻛﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺰارشِ ﺣﻘﻮقِ ﺑﺸﺮ‬
‫ﺣﻘﻮقِ ﻣﺮا ﻧﻘﺾ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺮاﻧﻪاى داﻧﻤﺎرﻛﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫آدم ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻪ؟‬
‫آدم ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻪ؟‬
‫وﻗﺘﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى درﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰره‪.‬‬

‫‪42‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫از دﻳﻮارِ ﮔﻠﻰِ ﺻﺎف‪ ‬ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﻳﺨﭽﺎل ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﺎﻻ‬
‫و ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺗﻴﻠﻪي آﻫﻨﻰ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺖ‪ ‬ﺷﺼﺖ و ﺳﺒﺎﺑﻪاش‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را از آرﻧﺞ ﺧﻢ ﻣﻰﻛﺮد‬
‫ﺗﻴﻠﻪ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ راﺳﺖ‪ ‬ﺗﻴﻠﻪي ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫و درﺳﺖ ﻣﻰﻛﻮﺑﻴﺪ روى آن!‬

‫‪43‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮِ ﺑ‪‬ﺰ آوردن ﺷﺮط ﻣﻰﺑﺴﺖ‬
‫و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺎﭘﻬﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺑ‪‬ﺰ ﻣﻰآود!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺖ ﺗﻮى ﺳﻮراﺧﻬﺎى اﻳﻦ ﺗﻴﺮِ ﭼﺮاغﺑﺮق زﻧﺒﻮرِ ﺗﺨﻤﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻫﻤﻪي زﻧﺒﻮرﻫﺎى ﺗﺨﻤﻰ ﺗﻮى ﺗﻴﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ زﻧﺒﻮرِ زﻫﺮى ﺷﺪ‬
‫و ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫و از ﺗﻴﺮِ ﭼﺮاغﺑﺮق آوﻳﺰان ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ از دﻳﻮارِ ﮔﻠﻰِ ﺻﺎف‪ ‬ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﻳﺨﭽﺎل ﺑﺎﻻ ﻣﻰرﻓﺖ‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﺮو‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ اى آﻗﺎ‬
‫اى ﻣﻬﺪىِ ﻣﻮﻋﻮد‬
‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺘﻰ ﺳﺖ؟‬

‫‪44‬‬
 ‫‪٢‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﻣﺎدرم ﻫﻤﻪي ﺟﻨﻮﻧﺶ را در ﻣﻦ رﻳﺨﺖ‬
‫و از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫و ﻣﻦ ﻫﻖﻫﻖ ﻛﺮدم‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫از ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺮادر!‬
‫ﺑﺮادرِﻣﻦ!‬
‫ﺷُﻐﻠ‪‬ﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ‪ ‬دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!‬

‫‪45‬‬
 ‫‪٣‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻴﻠﻪي آﻫﻨﻰ درﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮى ﻫﺪف‬
‫و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‬
‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻴﺎط ﻧﻴﺴﺘﻰ‬
‫و ﻣﻦ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼنِ ﻧﺎﻣﺪار ﺷﺪم!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم اﻣﻴﺮ ارﺳﻼنِ ﻧﺎﻣﺪار را ﺗﻮى آﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫و ﻣﻦ ﻫﻖﻫﻖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻧﺒﻮد!‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﭼﻰ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻧﻘﺎش ﺑﻮد!‬

‫‪46‬‬
 ‫‪۴‬‬

‫ﻣﻦ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن را ﻛﺸﻴﺪم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬

‫ﻣﻦ ﻓﺮخﻟﻘﺎ را ﻛﺸﻴﺪم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ ﻗﻠﻌﻪي ﺳﻨﮕﺒﺎران را ﻛﺸﻴﺪم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ ﻗﻤﺮِ وزﻳﺮِ ﺣﺮاﻣﺰاده را ﻛﺸﻴﺪم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬

‫ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻧﻘﺎﺷﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ‬
‫و ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ!‬

‫‪47‬‬
 ‫‪۵‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم ﻫﻤﻪي ﻧﻘﺎﺷﻰﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫و ﻣﻦ زارِ زار ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺮادرم ﻣﺮا ﺑﻪ اوج رﺳﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺎش ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻰ ﻛﻪ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد!‬
‫اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﺧﺪاﻳﻰ‬
‫وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭻ!‬

‫ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﻧﻪ ﺟﺎﻛﺶ و ﻋﺼﺎﻛﺶِ ﺗﻮ!‬

‫‪48‬‬
 ‫‪۶‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻣﺎدرم‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫از او ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ!‬
‫و او‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎدرم!‬

‫‪49‬‬
 ‫‪٧‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻫﺠﺪهﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻫﻤﻪ‬
‫»اوﺳ‪‬ﺎ« ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻰزدﻧﺪ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﻛﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮىِ ﭘﻨﺠﺎهﺗﺎﻳﻰِ ﻧﻮزاد را‬
‫ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻣﻰدوﺧﺖ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﭘﺎﻳﺶ را ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ روى ﭘﺪالِ ﮔﺎز‬
‫ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬دﺳﺘﻬﺎ‬
‫و اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﺶ‬

‫‪50‬‬
 ‫ﺟﺎدو ﻣﻰﻛﺮد!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﺎرى اﺷﻜﺎل داﺷﺖ‬
‫دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﮔﻔﺖ اﺷﻜﺎﻟﺶ از ﻛﺠﺎﺳﺖ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﭼﺮخ ﺧﺮاب ﻣﻰﺷﺪ‬
‫دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﮔﻔﺖ اﺷﻜﺎﻟﺶ از ﻛﺠﺎﺳﺖ!‬

‫وﻗﺘﻰ زﻳﮕﺰال ﺧﺮاب ﻣﻰﺷﺪ‬

‫دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﮔﻔﺖ اﺷﻜﺎﻟﺶ از ﻛﺠﺎﺳﺖ!‬

‫وﻗﺘﻰ دوﻧﻪﮔﻴﺮى ﺧﺮاب ﻣﻰ ﺷﺪ‬

‫دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﮔﻔﺖ اﺷﻜﺎﻟﺶ از ﻛﺠﺎﺳﺖ!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛ‪‬ﺸﻮ ﺧﺮاب ﻣﻰﺷﺪ‬

‫دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰﮔﻔﺖ اﺷﻜﺎﻟﺶ از ﻛﺠﺎﺳﺖ!‬

‫‪51‬‬
 ‫‪٨‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺳﺎﻋﺖ دوازده‪ ‬ﺷﺐ‬
‫روى ﻣﻮﺗﻮر ﮔﺎزى ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ‬
‫و ﻣﺮا ﺗﺮك‪ ‬ﺧﻮدش ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﺪ‬
‫و ﺗﻤﺎمِ ﺧﻴﺎﺑﺎنِ آﻫﻨﮓ را‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺎز ﻣﻰداد!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ آﻏﺎ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺮﻳﻜﻮ ﻧﺎﻳﺲ‬
‫ﻛﺎرﻛﺮد‪ ‬ﺳﻪﻣﺎﻫﻪي ﻣﺎ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫ﺑﺪونِ ﻫﻴﭻ دﺷﻨﻪ و ﺧﻨﺠﺮى‬
‫او را ﻛﺸﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺎﻛﺶ!‬

‫‪52‬‬
 ‫‪٩‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫آنﻗﺪر ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺧﻴﺎط ﻧﻴﺴﺘﻰ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﻣﻦ راﺟﻨﺪراﻛﻤﺎر را ﺑﺎزى ﻛﺮدم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬

‫ﻣﻦ دﻟﻴﭗﻛﻤﺎر را ﺑﺎزى ﻛﺮدم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ راجﻛﺎﭘﻮر را ﺑﺎزى ﻛﺮدم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ ﺑﻬﺮوزوﺛﻮﻗﻰ را ﺑﺎزى ﻛﺮدم درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮدش!‬

‫ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﺑﺎزﻳﮕﺮانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ‬
‫و ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ!‬

‫‪53‬‬
 ‫‪10‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻫﻤﻪ »اوﺳ‪‬ﺎ« ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻰزدﻧﺪ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺣﺘﻰ ﻣﻦ ﻫﻢ »اوﺳ‪‬ﺎ« ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻰزدم!‬

‫‪54‬‬
 ‫‪١١‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﺣﺴﻴﻦِ ﻋﻠﻲ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم‬
‫ﻃﻴ‪‬ﺐِ ﻧﺎﻣﺮد‪ ‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﻓﺎﻣﻴﻠﻰِ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺷﺶﺗﺎ ﺑﭽﻪ‬
‫رﻓﺖ ﺳﺮِ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫ‪‬ﻮو آورد‬
‫و دو ﻫﻔﺘﻪي ﺗﻤﺎم‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺧﻮاﻫﺮم را ﻛﺘﻚ زد‬
‫و ﻟ‪‬ﻪ و ﻟَﻮ‪‬رده ﻛﺮد‬
‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮشِ اﻳﻦ ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﻳﻚ واﻧﺖﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﻫﻤﻪ‬
‫از ﺑﺎﻓﻨﺪه ﺗﺎ ﭘﺎدو ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ﺗﻮش!‬

‫‪55‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫وﻗﺘﻰ ﻫﻤﻪ از واﻧﺖﺑﺎر آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ‬
‫اﻳﻦ اﻣﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاد ﻳﻜﻰ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷ‪‬ﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪام رﻓﻴﻖ داره‬
‫وﻟﻲ اﻳﻦ اﻣﻴﺮِ ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻫﺴﺘﻰ اﻣﻴﺮ؟‬

‫ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!‬

‫‪56‬‬
 ‫‪12‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎﻳﺶ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺮادرم ﺣﺎﻓﻆ‪ ‬ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﺪ‪:‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻢﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎز آﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎن‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر!‬
‫ﻛﻠﺒﻪي اﺧﺰان ﺷﻮد روزى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬
‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎﻳﺶ ﻧﺎرو ﻣﻰزد‬
‫و ﻫﻤﻜﺎرش را ﺑﻪ ﭼ‪‬ﺲﻣﺜﻘﺎل ﻣﻰﻓﺮوﺧﺖ‬
‫ﺑﺮادرم ﺧﻴﺎمِ ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﺪ‪:‬‬
‫دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاد راﻧﺪهﮔﻴﺮ‬

‫‪57‬‬
 ‫آﺧﺮ ﭼﻪ؟‬
‫وﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪي ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻧﺪهﮔﻴﺮ‬
‫آﺧﺮ ﭼﻪ؟‬
‫ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎمِ دل ﺑِﻤﺎﻧﺪى ﺻﺪﺳﺎل‬
‫ﺻﺪ ﺳﺎلِ دﮔﺮ ﺑِﻤﺎﻧﺪه ﮔﻴﺮ‬
‫آﺧﺮ ﭼﻪ؟‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫آنﻗﺪر از ﺣﺮﻣﺖ‪ ‬رﻓﺎﻗﺖ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر‬
‫ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﻟﻴﺪوش را دﻳﺪﻳﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖِ آن ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺟﻠﻖ زدﻳﻢ‪:‬‬
‫اى دس‪ ‬ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﭘﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﻣﻤﻪت ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺸﺘﻢ‬
‫آخ اى دس‪ ‬ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﭘﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﻣﻤﻪت ﺗﻮ ﻣ‪‬ﺸﺘﻢ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم ﻧﻤﻰﺷﻪ ﻛﻪ ﻛُﺸﺘﻢ‬
‫آخ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم ﻧﻤﻰﺷﻪ ﻛﻪ ﻛُﺸﺘﻢ‬

‫‪58‬‬
 ‫‪13‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪهام‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺟﻠﻖ زدى‬
‫و ﺑﺎز ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدى‬
‫آن وﻗﺖ ﻋﺎﺷﻘﻰ!‬

‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ!‬
‫ﻣﻦ ﻫﺰار و ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﺗﻮ ﺟﻠﻖ زدهام‬
‫و ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻘﻢ!‬

‫‪59‬‬
 ‫‪14‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﺻﺎﺣﺐِ ﺗﺮﻳﻜﻮ ﻣﻮﻟﻪروژ‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﺎ را ﮔﺎﻳﻴﺪ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫ﺷﺎﻫﻜﺎرِ ﺷﻌﺮش را آﻓﺮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﺎد و ﻣﺮاد اى ﻛﻮﻧﻴﺎنِ ﺑﺰم ﺟ‪‬ﻢ!‬

‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ﻣﻦ!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دادى‬
‫ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﺎن ﻳﻚ روز‬

‫‪60‬‬
 ‫ﺳﻪ ﺑﺎر‬
‫ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺟﻠﻖ زدﻳﻢ!‬
‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺐِ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮىِ ﻗﺸﻨﮓ را ﺧﻮردى‬
‫ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﺗﻮ ﺟﻠﻖ ﻣﻰزﻧﻴﻢ!‬

‫‪61‬‬
 ‫‪15‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﻣﻰروﻳﻢ ﺗﻮى ﺻﻒ ﻧﺎﻧﻮاﻳﻰ‬
‫و ﺧﻮدﻣﺎن را ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﻢ ﺑﻪ زﻧﻬﺎى اﻳﻦ و آن‬
‫ﻳﻚ راﺳﺖ ﺑﺮدﻣﺎن ﺷﻬﺮ ﻧﻮ‪:‬‬

‫‪ -‬اﻳﻦ ﺧﻴﺎﺑﻮن او‪‬ﻟﻪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪي ﺷﺎﺷﻮﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎﺑﻮن دوﻣﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮﺗﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻦام ﭘﻮل‪.‬‬

‫‪62‬‬
 ‫‪16‬‬

‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوﺷﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮى ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ‪ ‬ﻫﺠﺪهﻋﻴﺎر‬
‫ﻓﺮوﺧﺘﻰ‬
‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوﺷﻰ ﻛﻪ رﻓﺘﻰ ﺗﻮى اﻧﺒﺎر‬
‫و ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى زﻳﺒﺎى ﻣﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﻮى دﺳﺘﻬﺎى ﺟﺎﻛﺶِ آﻗﺎى‬
‫ﻣﻮﻟﻪروژ‬
‫ﻣﺎ‬
‫ﻣﻦ و ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر‬
‫ﺗﻮى ﻛﻮﭼﻪي ﺷﺎﺷﻮﻫﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺳﻪﺗﺎ ﺗﻚ ﺗﻮﻣﻨﻰ‬
‫ﺳﻪ ﺑﺎر‬
‫ﺗﺮا از ﻋﻘﺐ ﮔﺎﻳﻴﺪﻳﻢ!‬

‫‪63‬‬
 ‫‪17‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ رﻓﺖ زﻫﺮه را ﺑﺮاى آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى ﻛﻨﺪ‬
‫ﺧﻮدش ﻋﺎﺷﻖ زﻫﺮه ﺷﺪ‬
‫و آﻗﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮاﻳﺶ رﻓﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى زﻫﺮه‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫از ﻳﻚ ﮔﺮاﻣﺎﻓُﻦِ ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﻨﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاى ﺳﻮﺳﻦ و آﻏﺎﺳﻰ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻣﺪ‬
‫ﻧﻮاى دﻳﮕﺮى ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫ﻳﺎد از آن روزى ﻛﻪ ﺑﻮدى‬
‫زﻫﺮه ﻳﺎرِ ﻣﻦ‬
‫دور از ﭼﺸﻢِ رﻗﻴﺒﺎن‬
‫در ﻛﻨﺎرِ ﻣﻦ‬

‫‪64‬‬
 ‫ﺧﺎﻟﻲ و ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﺟﺎﻳﺖ‬
‫در ﻛﻨﺎرِ ﻣﻦ‬
‫در ﺷﺎمِ ﺗﺎرِ ﻣﻦ‬
‫آﺧﺮ ﻛﺠﺎﻳﻰ زﻫﺮه؟‬

‫‪65‬‬
 ‫‪18‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﻮى ﻛﺎﻓﻪ ﺷﻴﺸﻪزارى اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل‬
‫ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻋﺮق ﺑﺨﻮرد‬
‫ﻣﺴﺖ‪ ‬ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‪:‬‬
‫ﻳﺎد دارى زﻫﺮه آن‬
‫روزى ﻛﻪ در ﺻﺤﺮا‬
‫دﺳﺖ اﻧﺪر دﺳﺖ‪ ‬ﻫﻢ‬
‫ﮔﺮدش ﻛﻨﺎن ﺗﻨﻬﺎ‬
‫راه ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و در‬
‫ﺑﻴﻦِ ﺷﻘﺎﻳﻘﻬﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻋﺎﻟﻢِ ﻣﺎ را‬
‫ﻟﻄﻒ و ﺻﻔﺎﻳﻰ زﻫﺮه‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰِ اوﺳ‪‬ﺎى ﻫﻤﻪي ﻣﺮداى ﺷﺎهآﺑﺎد!‬
‫ـ ﻧﻮش!‬

‫‪66‬‬
 ‫ﻣﻰﺷﻜﻨﻰ‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫ‪‬ﺖ‬
‫ﭘﻴﺶِ ﻣﺮدم‬
‫آﺧﻪ اى ﭼﺸﻢِﺳﻴﺎه‬
‫ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ‬
‫ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺟﺎى ﺑﺎده‬
‫ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬

‫ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ‬
‫ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺟﺎى ﺑﺎده‬
‫ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬

‫ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر!‬

‫ـ ﻧﻮش!‬

‫‪67‬‬
 ‫ﻳﺎدﺗﻪ ﻳﻪ روز‬
‫ﺗﻨﮓ‪ ‬ﻏﺮوب‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ داش ﻣﻰرف ﺗﻮ اﺑﺮا‬
‫ﮔﻔﺘﻰ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻨﻪ‬
‫ﻣﻨﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﻨﻬﺎ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮزم دلِ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺎ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ‪ ‬ﻣﻦ ﺗﻮاى‬
‫ﺧﺪا ﺧﻮدش ﻣﻰدوﻧﻪ‪.‬‬

‫ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﻴﺮ ﺧﺎنِ ﺧﻮدﻣﻮن!‬

‫ـ ﻧﻮش!‬

‫‪68‬‬
 ‫اﺷﻚ‪ ‬ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار‬
‫ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬

‫آﺧﻪ ﻏﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻴﻮنِ ﺟﻤﻌﻰ‬
‫ﭼﺮا ﻫﺮ دم‬
‫ﻣﻨﻮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬

‫ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ آﻏﻼم‬
‫ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزاى ﺷﺎهآﺑﺎد!‬
‫ـ ﻧﻮش!‬

‫‪69‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫آن ﺷﺐ‬
‫ﻧﻌﺶ ﻣﺎ ﺳﻪﻧﻔﺮ را‬
‫ﻳﻚ ﺗﻨﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد!‬

‫‪70‬‬
 ‫‪19‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ آﻏﻼم ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﻣﻰﺗﻮﻧﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﻫﻔﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ‬
‫روزى ﺷﻴﺸﺼﺪﺗﺎ ﻳﻪ رو ﺳﻴﻠﻨﺪر ﺑِﺒ‪‬ﺮّن‬
‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﺑﺮن ﻛﻼس ﺷﺒﺎﻧﻪ‬
‫و دﻳﭙﻠﻢِ ﻛﻴﺮِ ﺧﺮ ﺑﮕﻴﺮن‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫از ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮادر!‬
‫ﺑﺮادرِ ﻣﻦ!‬
‫ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!‬

‫‪71‬‬
 ‫آﻗﺎ ﻏﻼم!‬
‫ﻛﻪ ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮدى و ﺑﺰرگ‪ ‬ﻣﻦ‬
‫آﻗﺎ ﻏﻼﻣﻰ ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!‬

‫‪72‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻫﺴﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ رﻓﻴﻘﺘﻮ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪي ﻛﺘﺎب ﻣﻰﻓﺮوﺷﻰ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫از ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮادر!‬
‫ﺑﺮادرِ ﻣﻦ!‬
‫ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!‬

‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ!‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮدى‬
‫و ﺧﺎﻟﺺﺗﺮﻳﻦِ رﻓﻴﻘﺎنِ ﻣﻦ‬

‫‪73‬‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺳﺎﻻرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!‬

‫‪74‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫وﻗﺘﻰ ﻟﻴﺪوش ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ اﮔﻪ ﺟﻨﺪهام ﺑﺸﻢ‬
‫زﻳﺮِ ﺗﻮ زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﺟﺎﻛﺶ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺑﻢ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫از ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮادر!‬
‫ﺑﺮادرِ ﻣﻦ!‬
‫ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ‪ ‬دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!‬

‫ﻟﻴﺪوش!‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮى طﻼى ﻫﺠﺪهﻋﻴﺎر‬
‫ﭘﻴﺸﻜﺶ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ‬

‫‪75‬‬
 ‫از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ زﻳﺒﺎى ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!‬

‫‪76‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﻣﺎدرم‬
‫ﻫﻤﻪي ﺟﻨﻮﻧﺶ را در ﻣﻦ ﻣﻰرﻳﺨﺖ‬
‫و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰزد ﺟﺎﻛﺶ!‬
‫و ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫از ﻣﻦ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ!‬

‫‪ -‬ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻮمﺗﺮﻳﻦِ ﺟﺎﻛﺶﭘﺮورانِ اﻳﻦ ﭘﻬﻨﻪي ﭘﻬﻨﺎورِ‬
‫ﺧﺎك‪ ‬ﻗﺤﺒﻪاى‬
‫ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪي ﻟﺤﻈﺎت‪ ‬ﻫﻤﻪي آن ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!‬

‫‪77‬‬
 ‫‪20‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫آنﻗﺪر از ﺣﺮﻣﺖ‪ ‬رﻓﺎﻗﺖ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻳﻚ روز ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر ﺑﺎ ﻫﺮ دوﺟﻠﺪ‪ ‬ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن آﻣﺪ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺎﻓﻨﺪهم‬
‫راه‪ ‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﻳﺎدﺗﻪ ﻳﻪ روز ﺗﻨﮓ‪ ‬ﻏﺮوب‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ داش ﻣﻰرف ﺗﻮ اﺑﺮا‬
‫ﮔﻔﺘﻰ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ‪ ‬رﻓﺘﻨﻪ‬
‫ﻣﻨﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫‪78‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫آنﻗﺪر از اﻧﺴﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫و از ﺑﻰﺣﺪ‪ ‬و ﻣﺮز ﺑﻮدنِ او‬
‫ﺗﺎ آﻏﻼم رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ‬
‫ﺑﺎ ﻛﺘﺎبِ »ﻛﺎر ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ روى ﺧﻮد« آﻣﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻏﺮورﻣﻮ ﻧﺸﻜﺴﺘﻪم‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎزار‬
‫ده ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﻛﺎر ﻛﺮدم ﺑﺮاى ﺳﻴﺰدهﺗﻮﻣﻦ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ!‬
‫ﮔﻮش ﻛﻦ!‬
‫ﺟﺎﻛﺸﻰ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺧﻴﺎط‪ ‬ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﻮﻧﻰ!‬

‫‪79‬‬
 ‫اﺷﻚ‪ ‬ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار‬
‫ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ‬

‫‪80‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫آنﻗﺪر از ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻳﻚ روز ﻟﻴﺪوش ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ اﻓﺘﺎد‪:‬‬
‫ـ ﺧُﺐ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰدوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاد ﻳﻪ ﻣﺪ‪‬ت ﺑﺎﻫﺎم‬
‫ﺣﺎل ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﺎد و ﻣﺮا‬

‫اى ﻛﻮﻧﻴﺎنِ ﺑﺰمِ ﺟ‪‬ﻢ!‬

‫‪81‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬
‫آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻮدنِ ﺧﻮد اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮد‬
‫ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺐ‬
‫ﻣﺎدرم زارِزار ﮔﺮﻳﺴﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪا دﻳﻮوﻧﺸﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﻖِ اﻳﻦ ﺷﺐِ ﻋﺰﻳﺰ!‬
‫ﺧﺪا دﻳﻮوﻧﺸﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﭘﺎك دﻳﻮوﻧﻪ ﻛﺮدن!‬

‫‪ -‬ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻦ!‬
‫ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ دﻳﻮاﻧﮕﺎنِ اﻳﻦ ﭘﻬﻨﻪي ﭘﻬﻨﺎورِ ﺧﺎك‪ ‬ﻗﺤﺒﻪاى‬
‫ﺑﮕﺬار ﺗﺎ اﺑﺪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ و ﻋﺼﺎﻛﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ!‬

‫‪82‬‬
 ‫‪21‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪي ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖﻣﺘﺮى را‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﺧﺮﻳﺪ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪي ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖﻣﺘﺮى را‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ دوﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد‬
‫ﺑﺎ دوﺗﺎ درِ ورودىِ ﻣﺴﺘﻘﻞِ آﺑﻰِ آﺳﻤﺎﻧﻰ‬
‫و آﻫﻨﻰ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ دﻳﺪ ﻣﺎدرم‬
‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺗﺨﻤﻪي ﻫﻨﺪواﻧﻪ و ﺧﺮﺑﺰهاى ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪي ﺣﻴﺎط‬

‫‪83‬‬
 ‫ﺳﺒﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎغ‬
‫آن ﮔﻮﺷﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺑﻮﺗﻪي ﺑﺰرگ‪ ‬ﺷﻤﻌﺪاﻧﻰ ﻛﺎﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ اﻣﺮوز‬
‫ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﮔﻮﺷﻪاى از ﭘﻬﻨﻪي اﻳﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﭘﻬﻨﺎور ﻛﻪ‬
‫داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﺑﺎﻏﭽﻪي ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﺟﺎوداﻧﻪ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ اﺳﺖ!‬

‫‪84‬‬
 ‫‪22‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻫﺠﺪهﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻫﻤﻪ اوﺳ‪‬ﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻰزدﻧﺪ!‬
‫ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي ﭼﺮﺧﻜﺎرﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي اﻃﻮﻛﺎرﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي دﺳﺘﺪوزﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪي ﭘﺎدوﻫﺎ‬
‫ﺣﺘﻰ ﻣﻦ ﻫﻢ اوﺳ‪‬ﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻰزدم!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫از ﻳﻚ زﻳﮕﺰالِ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻨﻰ‬
‫ﭼﻴﺰى ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روزى ﺳﻴﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎهﺗﺎ ﺑﻠﻮزِ زﻧﺎﻧﻪ و‬

‫‪85‬‬
 ‫ﻣﺮداﻧﻪ را ﺑﺎ آن ﺑﺪوزم!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺎه‪ ‬ﺧﻴﺎطﺧﺎﻧﻪي ﻣﺰدىدوزىِ ﺷﺎﻧﺰدهﻣﺘﺮى داﺷﺖ‬
‫وﻟﻲ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎ‬
‫ﺑﺮﺷﻜﺎرﻫﺎ‬
‫زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎ‬
‫ﭼﺮﺧﻜﺎرﻫﺎ‬
‫اﻃﻮﻛﺎرﻫﺎ‬
‫و دﺳﺘﺪوزﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮق را ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰداد‬
‫و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻢ ﻧﻤﻰآورد!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﻫﻤﻪي وﺳﻌﺖ‪ ‬ﻛﺎرﮔﺎﻫﺶ ﺷﺎﻧﺰدهﻣﺘﺮ ﺑﻮد‬
‫وﻟﻲ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﻮد‪ ‬وﻳﮋه ﻣﻰداد!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﺳﻄﺮى از ﺑﻜﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪86‬‬
 ‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺑﻜﺖ‪ ‬ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد!‬

‫‪ -‬اوﺳ‪‬ﺎ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧﺦِ ﻣﺸﻜﻰ ﭼﻰ ﺷﺪ؟‬

‫‪ -‬آﻗﺎى اﻓﺨﻤﻰ ﻣﻰآﻳﺪ!‬
‫‪ -‬اوﺳ‪‬ﺎ‪ ،‬ﭘﺲ دﻛﻤﻪي آﺑﻰ ﭼﻰ ﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬آﻗﺎى اﻓﺨﻤﻰ ﻣﻰآﻳﺪ!‬
‫‪ -‬اوﺳ‪‬ﺎ‪ ،‬ﭘﻼﺗﻴﻦِ دوﻧﻪﮔﻴﺮى؟‬
‫‪ -‬اﻓﺨﻤﻰ ﻣﻰآﻳﺪ!‬
‫‪ -‬اوﺳ‪‬ﺎ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺷﻪ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺶِ دﻳﮕﻪاى ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮن ﻧﺬاره؟‬
‫‪ -‬ﺟﺎﻛﺸﺎ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرن!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻳﺪ ﻫﻤﻪي وﺣﺸﺖ‪ ‬ﻣﻦ از ﺑﻰﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﻣﺮدن اﺳﺖ‬
‫ﻫﻔﺖﻫﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪﺑﺎر‬
‫ﻧﺎمِ ﻣﺮا‬
‫ﭘﺸﺖ‪ ‬ﻳﻘﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎى ﺳﻪدﻛﻤﻪي دوازده و ﭘﻨﺞزارىِ‬
‫ﻛﻮﭼﻪﺑﺮﻟﻦ ﺛﺒﺖ ﻛﺮد‬
‫و ﻓﺮوﺧﺖ‬
‫ﻫﺸﺖ ﺗﻮﻣﻦ و ﭘﻨﺞزار!‬

‫‪87‬‬
 ‫‪23‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻰ ﻛﺮد‬
‫وﻟﻲ»ﻧﺎدﻳﺎ«‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞﺗﺮﻳﻦ رﻗﺎﺻﻪي ﻻﻟﻪزار‬
‫ﺗﻮى ﻋﺮوﺳﻰاش رﻗﺼﻴﺪ‬
‫و ﺑﻴﮋن‬
‫ﭘﺴﺮِ ﺣﺎﺟﻰ ﮔﻮزاﷲ‬
‫ﺑﺎ ﺳﻨﺘﻮرش‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ رِﻧﮕﻬﺎ را ﻧﻮاﺧﺖ!‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎ ﺣﻮرى دﺳﺘﺪوز‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻨﺪهﺳﺖ‬
‫رﻓﺖ ﺗﻮى ﺣﺠﻠﻪ‬
‫و ﺑﺎ ﺳﻨﺪ‪ ‬ﺑﻜﺎرت‪ ‬ﺣﻮرى ﺑﻴﺮون آﻣﺪ!‬

‫‪88‬‬
 ‫‪24‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﺣﻮرى ﮔﻔﺖ از او ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‬
‫و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻳﻚ ﻣﺎه رﻓﺖ ﺳﻔﺮ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻛﻨﻢ!‬

‫ﺑﺮادر!‬
‫ﺑﺮادرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪي ﺗﻚﺗﻚ‪ ‬ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎى ﻫﻤﻪي آن ﻳﻚﻣﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ رﻓﺘﻰ!‬

‫‪89‬‬
 ‫‪25‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫آنﻗﺪر‬
‫ﻫﻰ رﻓﺖ ﺗﻮى ﺳﻴﻨﻤﺎى ﻛﻮﭼﻪي ﻣﻠﻲ ﺑﺴﺖ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﻮرى ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪ!‬

‫‪90‬‬
 ‫‪26‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪي ﻋﺎذﻟﻲ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎدم‬
‫و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‬
‫و ﻗﻨﺪ ﺗﻮى دﻟﻢ آب ﺷﺪ‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﻲﻋﺎذﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﺎ آرﻧﺞ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد!‬

‫‪91‬‬
 ‫‪27‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻫﺎﺷﻢﺧﺎن رﻓﺖ‬
‫و ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭼﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺮد‬
‫ﺑﺮادرم‬
‫ﻫﺮ روز‬
‫ﺗﻮى ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪي ﺟﻮانِ ﻛﻮﭼﻪي ﺑﺎغِ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر‬
‫ﺑﺎ ﻫﺎﺷﻢﺧﺎن‬
‫آﺑﮕﻮﺷﺖ‪ ‬ﺑ‪‬ﺰﺑﺎش ﺧﻮرد!‬

‫‪92‬‬
 ‫‪28‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ دﻳﺪ‬
‫ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻬﺪى اﻃﻮﻛﺎر ﻣﻰروم ﺷﻬﺮ ﻧﻮ‬
‫ﻫﻤﻪي ﺟﻨﺪهﻫﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ را‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم »ﺑﺪرى«‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ اﺣﺴﺎس ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻛﻨﻢ!‬

‫ﺗﺎ روزى ﻛﻪ ﻳﻚ زن‬

‫در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺧﻮدﻓﺮوﺷﻰ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﻦ‬
‫ﭘﺎك ﺟﺎﻛﺸﻢ!‬

‫‪93‬‬
 ‫‪29‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫اﺳﻢ دﺧﺘﺮش را ﮔﺬاﺷﺖ »زﻫﺮه«‬
‫و اوﻟﻴﻦ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰِ ﻣﺮا ﻧﻮﺷﺖ!‬

‫‪94‬‬
 ‫‪30‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﺎه و زﻫﺮه را ﻧﻮﺷﺘﻢ‬
‫ﺗﻮى ﻛﺎﻓﻪي ﭼﺎرﻟﻰِ ﺧﻴﺎﺑﺎنِ ﺷﺎهآﺑﺎد‬
‫ﺑﺮاى زﻫﺮه ﺧﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﭼﻬﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ!‬

‫‪ -‬ﺑﻪ ﺣﻜﻢِ آنﻛﻪ ﻧﺪارم ﺣﻀﻮر ﺑﻰرخ دوﺳﺖ‬

‫ﻣﺮا ﻧﻤﺎز ﺣﺮام اﺳﺖ‬
‫و ﻣﻰ ﺣﻼل اﻣﺸﺐ‬

‫‪95‬‬
 ‫‪31‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ ﺟﻠﻴﻠﻪ آﻣﺪ‬
‫ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﺑﺴﺎزد‬
‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدو ﻛﺮد‪:‬‬

‫ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار‬
‫از اﺻﻐﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ اﻛﺒﺮش ﻛﻪ در آﻧﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫‪96‬‬
 ‫‪32‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!‬

‫آنﻗﺪر ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺧﻴﺎط ﻧﻴﺴﺘﻰ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎدرم را ﻧﻮﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻋﻴﻦِ ﺧﻮدش!‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮادرم را ﻧﻮﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻋﻴﻦِ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر را ﻧﻮﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻋﻴﻦِ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰ را ﻧﻮﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻋﻴﻦِ ﺧﻮدش!‬
‫ﻣﻦ آﻏﻼم زﻳﮕﺰاﻟﺪوز را ﻧﻮﺷﺘﻢ درﺳﺖ ﻋﻴﻦِ ﺧﻮدش!‬

‫‪97‬‬
 ‫‪33‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮادرم ﺑﻮدم!‬

‫ﺑﺮادرم در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬

‫ﺑﺮاى ﻣﻦ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﺟﺎﻛﺸﺎنِ زﻣﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ -‬اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‬
‫اﻳﻦام دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!‬

‫‪98‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻓﻘﻂ از ﮔﺮﺑﻪام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬از ﮔﺮﺑﻪام ﻛﻪ ﺳﻴﺎه اﺳﺖ و‬

‫ﻓﻘﻂ زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﻳﻚ ﮔُﻠﻪ ﺳﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ اﺳﻤﺶ ﺧﺎﻧﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻧﻮم‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻻن روى ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﺳﻔﻴﺪى ﻛﻪ دارم‬
‫روﻳﺶ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ و آرام ﻧﻔﺲ ﻣﻰﻛﺸﺪ و‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﻰآﻳﺪ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻰ رود‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎنِ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ! ﺳﻠﻄﺎنِ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ‪ ‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ از ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪ ،‬از ﻣﻦ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎنِ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ! روى ﻛﺎﻏﺬى ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬دراز ﻣﻰﻛﺸﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮك‪ ‬ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎزى‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎنِ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﻫﻤﻪي‬
‫ﻫﺴﺘﻰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر ﺣﺮف اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺎﻛﺶ!‬

‫‪99‬‬
 ‫‪٢‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ! ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪارم‬

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﺷﻴﺮ ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ! روز و ﺷﺐ ﻣﻮاﻇﺐ‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺠﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻰارزش اﺳﺖ!‬
‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﺎزﻳﭽﻪي ﭘﻨﺠﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ اوﺳﺖ!‬
‫ﻋﻜﺴﻬﺎﻳﻢ‬
‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻢ‬
‫ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪي ﭘﻨﺠﻪﻫﺎى اوﺳﺖ!‬
‫ﻣﻰرود ﺗﻮى ﻛﺸﻮِ ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻋﻜﺴﻰ را ﺑﻪ دﻧﺪان ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰرود ﺗﻮى ﻛﺸﻮِ ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪاى را ﺑﻪ دﻧﺪان ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون‬

‫‪100‬‬
 ‫ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫روى ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑِﺠ‪‬ﻮ!‬
‫ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ!‬
‫ﻫﻤﻪي ﻋﻜﺴﻬﺎى رﻓﻘﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!‬
‫ﻫﻤﻪي ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى رﻓﻘﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!‬
‫ﻫﻤﻪي ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!‬
‫ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺟﻬﺎنِ ﻣﺮا درﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰ ﺧﺎﻧﻮم!‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از آنِ ﻣﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ!‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ از آنِ ﺟﺎﻛﺸﺎنِ زﻣﺎﻧﻪ اﺳﺖ!‬

‫‪101‬‬
 ‫‪٣‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﮔﺮﺑﻪام ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ!‬

‫ﺳﮕﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﻪﻫﻢ زدهاﻧﺪ!‬
‫واﺑﺴﺘﮕﻰﺷﺎن ﭘ‪‬ﻠَﺸﺖ و ﭼﻨﺪشاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ!‬
‫اﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ .‬او ﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ .‬ﻫﻰ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ‬
‫ﻫﺴﺖ!‬
‫ﺗﻮى ﻛﻮﭼﻪ‬
‫ﺗﻮى ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫و ﺧﺎﻧﻪام!‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن از راه ﻣﻰرﺳﺪ و ﺷﺮوع ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫آراﻣﺶ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‬
‫زﻧﺪﮔﻴﻢ را درﻫﻢرﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪102‬‬
 ‫از راه ﻣﻰرﺳﺪ و ﺷﻼّق ﻣﻰزﻧﺪ!‬
‫ﺷﻼّﻗﺶ از ﻛﺎﺑﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﻳﺶ دردﻧﺎكﺗﺮ اﺳﺖ!‬
‫ﺷﻼّﻗﺶ رﺷﺘﻪاىﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻛﻠﻤﺎت‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر اﺳﻤﻰ روﻳﻢ ﻣﻰﮔﺬارد‪ ،‬ﻫﺮ اﺳﻤﻰ را ﻛﻪ دﻟﺶ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر واﻗﻌﻪاى را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺮ واﻗﻌﻪاى را ﻛﻪ‬
‫دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ از آن او ﻫﺴﺘﻢ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ! درﺳﺖ‬
‫ﻋﻴﻦِ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ؟‬
‫ﻧﻪ! ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﭼﻴﺰِ دﻳﮕﺮى ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻫﺮﭼﻴﺰى ﻓﻘﻂ ﺧﻮد‪ ‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰ اﺳﺖ!‬
‫اﻣﺎ در داﻳﺮهي اﻧﺴﺎنِ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭼﻰ؟‬

‫‪103‬‬
 ‫‪۴‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ‪ ،‬ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ از ﺟﺎﻛﺸﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ؟‬
‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﭗ ﺑﻴﻔﺘﻦ؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﺘﻮ از‬
‫دس ﺑﺪى؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﮔﺮﺑﻪﺗﻮ ازت ﺑﮕﻴﺮن و اﻳﻦ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻤﻮن ﺑﻬﺖ ﻣﻰده راﺣﺖ از ﮔﻠﻮت ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮه؟ ﭼﺮا اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰاﻳﻰ رو ﻛﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻰﮔﻢ ﻧﻤﻰﻧﻮﻳﺴﻰ دﻳﻮث؟ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻫﻤﻮن‬
‫ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز ﻧﻨﻮﺷﺘﻰ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزاى‬
‫ﺟﺎﻛﺶ ﺟﺎى داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺴﻴﺘﻮ ﺑﮕﻴﺮن؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارى از‬
‫دس ﺑﺪى ﺟﺰ ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺎﻛﺶ!‬

‫‪104‬‬
 ‫‪۵‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﮔﺮﺑﻪام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬از ﮔﺮﺑﻪام ﺧﺎﻧﻮم ﻛﻪ ﺑﺎ‬

‫ﺳﻪ ﺟ‪‬ﺴﺖ‪ ‬ﻛﻮﺗﺎه از روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬روى ﺷﺎﻧﻪام ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﮔﺮﺑﻪام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﺪام ﺟ‪‬ﺴﺖ ﻣﻰزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪام‪ ،‬از اﻳﻦ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻃﺮف‪.‬‬
‫و ﻣﺪام در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﻮاﻇﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ‪ ‬ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ ﻗﻴﮋﻗﻴﮋِ ﺗﺨﺖ‪ ‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي دﻳﻮار ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﻰآﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰرود ﻛﻨﺎرِ دﻳﻮار‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﻰاﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ ﺻﺪاى‬
‫ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻣﻰ ﮔﺮدد!‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻣﻰﮔﺮدد!‬

‫‪105‬‬
 ‫ﻫﻤﻪي ﻗﻔﺴﻪﻫﺎى ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را!‬
‫ﻫﻤﻪي ﻛﺸﻮﻫﺎى ﻣﻴﺰ را!‬
‫ﻫﻤﻪي زواﻳﺎى ﺗﻮى ﻛﻤﺪ را!‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻛﻨﺠﻜﺎو اﺳﺖ!‬

‫‪106‬‬
 ‫‪۶‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮدى و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎى‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻰ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﺷﺘﻰ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﻰﺧﻮره! ﺗﺎزه وﻗﺘﻰ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟّﻒ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ راﺣﺘﻰ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺳﺎزن‪ ،‬داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺴﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻰ؟ ﺗﺎ‬
‫ﻛﻰ ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺸﻴﻨﻰ و ﺑﺬارى ﻫﺮ ﻧﺎﻛﺲِ ﻗﺤﺒﻪاى ﺗﻮ ﺳﺮِ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺰﻧﻪ؟‬

‫‪107‬‬
 ‫‪٧‬‬

‫ﭼﻰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﻣﻰآﻳﻢ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮزى‬

‫دردﻧﺎك ﻣﻰﻣﻴﺮد؟‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾِ اﻳﻨﻜﻪ آﻣﺪم ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ‪ ،‬ﺟﺎﻛﺶ ﺷﺪ؟‬
‫ﻳﺎ از اﻳﻦ ﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدل‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدى ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪ؟‬
‫وﻗﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﻤﻪي ﺷﻜﻮه و ﺟﻼل زﻣﻴﻦ و‬
‫آﺳﻤﺎن در اوﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ زود‪ ،‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ دردﻧﺎك‪ ،‬ﺣﻘﻴﺮ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻰ ﻣﻰﺷﻮد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻧﻮﺷﺖ؟‬
‫دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪام ﺳﺮﮔﺮم ﺷﻮم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪام ﻛﻪ‬
‫آن ﺷﺎﻋﺮِ ﭘﻴﺮِ داﻧﻤﺎرﻛﻰ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮش را ﺑﺮاى او ﺳﺮوده‬
‫اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪ!‬

‫‪108‬‬
 ‫آﻫﺎى ﮔﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ!‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى دارى واﺳﻪي ﺧﻮدت‬
‫ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻰ زﻧﻰ!‬
‫ﻣﺎل ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ؟‬

‫و ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎلِ ﺧﻮدم!‬

‫‪109‬‬
 ‫‪٨‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻬﻤ‪‬ﻪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﺑﺎور ﻛﻨﻪ‬
‫ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺧﻴﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻬﻤ‪‬ﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬
‫ﻛﺴﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ! ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﻓﻘﻂ‬
‫ﻢ ﺧﺎﻳﻪي ﻣﻦام ﻧﻴﺴﺘﻦ‪،‬‬
‫ﺑﺮاى ﺧﻮدم! آدﻣﺎﻳﻰ ﻣﺚّ ِ ﺗﻮ ﭘﺸ ِ‬
‫دﮔﻮرى! ﺣﻴﻒ‪ ‬دﮔﻮرى ﻛﻪ آدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﮕﻪ! ﺣﻴﻒ‪ ‬ﺟﺎﻛﺶ!‬
‫ﺑﺮاى ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪاى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ!‬

‫‪110‬‬
 ‫‪٩‬‬

‫ﭼﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟‬
‫ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎر وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻨﻮن ﺷﺪ و از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻼش ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻣﮕﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﻫﺮ روز ﺗﻼش ﻛﺮدم‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﻼش ﻛﺮدم‬
‫و از ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‬
‫ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪام و ﺗﻼﺷﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪111‬‬
 ‫اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻳﻜﻰ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‬
‫ارزش ﺟﻨﮕﻴﺪن ﻧﺪارد‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻫﻤﻪي ﺗﻼشِ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺛﺒﺖ‪ ‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮدا ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻓﺮدا روز دﻳﮕﺮىﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪام آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ و دارد ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪاش‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮك ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻨﺎر ﺧﻮدم ﻣﻰﺧﻮاﺑﺪ‪ .‬روى ﻣﺘﻜﺎ دراز ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪي‬
‫ﮔﺮﻣﺶ را ﻣﻰﮔﺬارد روى ﺻﻮرﺗﻢ و ﭘﻮزهاش را ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ و ﻣﻦ از ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻣﺶ زﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺗﻮى ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارى ﻟﺬّتﺑﺨﺶ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻪ ﺧﺎرش در ﻣﻰآورد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﻰﻟﻴﺴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮم و زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ را‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻠﻪي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺪﻧﺶ را ﻣﻰﺑﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪112‬‬
 ‫‪10‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻧﻤﻰﺧﻮاى ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻰ؟ ﻧﻪ ﻣﻈﻔﺮ ﺟﻮن؟ ﻧﻤﻰﺧﻮاى‬

‫ﻳﻪ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻳﻰ رو ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻰ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﻳﺎدم ﺑﻴﺎد؟ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮن! اذﻳ‪‬ﺖ ﻧﻜﻦ ﺟﺎﻛﺶ! ﻧﻜﻨﻪ‬
‫ﺑﺎزم ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﮕﻰ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪم؟ آره؟‬
‫اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﺠﻴﺪ؟ آره ﻣﺠﻴﺪ ﺟﻮن؟ آره ﺟﺎﻛﺶ؟ ﭼﺮا ﺣﺮف‬
‫ﻧﻤﻰزﻧﻰ؟ آﻫﺎن‪ ،‬دارى داﻧﻤﺎرﻛﻰ ﻣﻰﺧﻮﻧﻰ؟ ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﻛﻪ واﺳﻪي آدم ﺣﻮاس ﻧﻤﻰذارﻳﻦ‪.‬‬
‫داﻧﻤﺎرﻛﻰ واﺳﻪ ﭼﻴﺘﻪ اﻛﺒﺮ ﺟﻮن؟ ﻣﻰﺧﻮاى داﻧﻤﺎرﻛﻢ ﺑﻪ ﮔُﻪ‬
‫ﺑﻜﺸﻰ؟ ﻫﻤﻮن ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻮ ﺑﻪ ﮔُﻪ ﻛﺸﻴﺪى ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺲ؟ ﻫﺎن‬
‫اﺻﻐﺮ ﺟﻮن؟ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺟﻬﺎن وﻃﻨﻰ ﺷﺪى ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻣﻰﺧﻮاى ﺟﻬﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﮔُﻪ ﺑﻜﺸﻰ؟ آره؟ واﺳﻪي ﻫﻤﻴﻦ اوﻣﺪى ﺗﻮ‬

‫‪113‬‬
‫ﻛﻠﻴﮕﻴﻮم؟ اوﻣﺪى اﻳﻨﺠﺎم ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻛﻨﻰ؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪش دﻧﺒﺎل ﻣﻦ‬
‫ﻣﻮس ﻣﻮس ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﭼﺮا دس از ﺳﺮم ﺑﺮﻧﻤﻰدارى ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻬﺖ ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ آره ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺟﻮن؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻌﻼً‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮى ﻛﻮن ﺑﺪى ﻛﻴﺮت ﻛُﻠُﻒ ﺷﻪ؟ آره اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎرى؟‬
‫ﻞ دﻳﮕﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاى ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﺤﺘﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﺴ ِ‬
‫ﻳﺎدت ﻧﺮه؟ آره ﺣﺠ‪‬ﺖ ﺟﻮن؟‬

‫‪114‬‬
 ‫‪١١‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺟﺎن و ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫روى ﻛﺘﺎب ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر راه ﻣﻰرود‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﮔﻠﺸﻴﺮى را ﻣﻰﺟﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻂ ﺳﻮم را آن ﻗﺪر ﭼﻨﮓ زده اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰى ازش‬
‫ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﮔﺎﻫﻰ رﻓﺘﺎرِ‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ را از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ‬
‫زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻠﻪي ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮ آن ﺳﭙﻴﺪى زﻳﺒﺎ ﺑﻮﺳﻪ زﻧﻢ‪.‬‬

‫‪115‬‬
 ‫‪12‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰرى ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻣﻰرى ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ ﻳﺎ ﻧﻘﺎﺷﻰ‬

‫ﻛﻨﻰ؟ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻳﻪ ﻧﻘﺎﺷﻰ از اﻳﻦ ﻛﻴﺮ و ﺧﺎﻳﻪي ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻰ ﺗﺎ‬
‫ﻫﺰارﺗﺎ از روش ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻛﻨﻢ و ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺸﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى‬
‫ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ اﻳﻤﻮن‬
‫ﺑﻴﺎرم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﻴﺮ و ﺧﺎﻳﻪي ﺧﻮدم اﻳﻤﻮن ﻣﻰآرم ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰ دﻧﻴﺎﺳﺖ؟ ﺿﺒﻂ ﻛﺮدم ﻛﻪ‪ .‬ﺑﺮات ﭘﺴﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﭼﺮا دس ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻰ؟‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻨﻢ اون ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮم ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻴﺎد ﺗﻮ ﺧﻂ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺑﺮه‬
‫ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺸﻪ ﻳﺎ ﺧﻮدﻛﺸﻰ ﻛﻨﻪ؟ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻨﻢ اوﻧﻢ؟ ﭼﺮا ﻻل‬
‫ﺷﺪي ﺟﺎﻛﺶ؟ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﻰزﻧﻰ؟ ﭼﻰﭼﻰ ﻣﻰﺧﻮﻧﻰ؟‬
‫»ﭘ‪‬ﻠﻴﺘﻴﻜَﻦ« ﻣﻰﺧﻮﻧﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﺸﻰ ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺲ؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﻣﺘﻌﻬﺪﺗﺮ ﺑﺸﻰ؟‬

‫‪116‬‬
‫اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻌﻬﺪ؟ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺳﺎزى واﺳﻪي ﻣﻦ؟ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪي ﻣﻨﻮ ﺗﺎب ﻧﻴﺎوردى؟ ﻫﺮ ﻛﻰ ﺗﻮ ﺧﻂ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻴﻪ؟ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﻛﺶ! ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ! ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﻴﻘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﮕﻮ ﭼﻜﺎر ﻛﺮدﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ دﻓﻪ! ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺟﻮرى دورهش ﻛﺮدﻳﻦ ﻛﻪ رﻓﺖ‬
‫ﺧﻮدﺷﻮ ﻛُﺸﺖ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮدﻳﻦ؟ آره ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﻣﺚ‪ ‬ﻳﻪ ﺳﮓ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﺮﺗﻴﺒﺘﻮ ﺑﺪم؟‬
‫ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﻜُﺸﻤﺖ و رو ﺟﻨﺎزهت ﺗ‪‬ﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ؟ ﻳﺎدﺗﻪ؟ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﺮدى ﻫﻴﭽﻰ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬واﺳﻪي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ رو ﭘﺸﻢ ﺧﺎﻳﻪﻣﻢ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ! اﻳﻦ ﻛﺎﺗ‪‬ﺮو‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟ اﻳﻦ دوﺳﺎل و ﺧﺮدهاﻳﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪي ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺘﺮس‬
‫ﺟﺎﻛﺶ! ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﮓ ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ! ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮام ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﺷﻪ آدم ﻛُﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ روى‬
‫ﺷﺎﻫﺮگ! آدﻣﻜُﺸﻰ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻧﺪاره‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖِ ﻫﻤﻪي آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﺳﺮﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﺑﻴﺪهن‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ﺟﺎﻛﺶ‪ ،‬اونوﻗﺖ ﺗﻮ رﻓﺘﻰ و ﺑﺎ داﺳﺘﺎنﺳﺎزى‬
‫ﺳﺮِ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﺑﻴﺪى‪.‬‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﻧﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم و ﺷﺎﻫﺮگ‪ ‬اون‬
‫رﻓﻴﻖِ ﺑﺎزﻳﮕﺮِ ﻗﺤﺒﻪﺗﻮ ﻧﺰﻧﻢ دو ﺳﺎل ﺗﻤﻮم ﻗﺮص ﺧﻮردم؟‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ دﻳﻮث؟‬

‫‪117‬‬
‫ﺗﺮس ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺚ‪ ‬ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺸﻢ و ﺗﻮ‬
‫رﻓﺘﻰ و ﺑﺎ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻨﻮ‬
‫ﻛُﺸﺘﻰ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺟﻤﻠﻪ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻋﺼﺮ دﺷﻨﻪ و ﮔﻠﻮﻟﻪ‬
‫ﻧﻴﺲ‪ .‬ﺣﺎﻻ دوران ﻣﻌﺎﺻﺮه‪ .‬دوران دﻳﻮﺛﺎﻳﻰ ﻣﺚ ﺗﻮﺋﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ آدم ﻣﻰﻛُﺸﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪي »ﭼﻄﻮرىِ« اون رﻓﻴﻖِ‬
‫ﭘﻴﺮِ ﺟﺎﻛﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ از ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﻓﺮار ﻧﻜﺮدهم‪ .‬ﻣﻦ از اﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﻓﺮار‬
‫ﻛﺮدهم ﻛﻪ ﭼﻮن وﻳﺮون ﺷﺪهن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺗﻮﻧﻦ وﻳﺮون ﻛﻨﻦ‪ .‬از‬
‫دس‪ ِ‬آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ .‬آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار‬
‫ﻣﻰﺷﻦ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺗﻮ زﻧﺪون ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس‬
‫زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﻰ ﻛﻨﻢ‪ .‬از دس‪ ِ‬آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر ﺟﺎﻛﺶ دﻳﺪهن ﻛﻪ‬
‫دﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪرو ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﻦ‪ .‬درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮد‪ ‬ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ اونﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ اون‬
‫وﺣﺸﺖ‪ ‬درونِ ﻧﻰﻧﻰِ ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺷﻜﻮه و ﺟﻼلِ زﻣﻴﻦ‬
‫و آﺳﻤﺎن ﺑﻮدى و ﺟﺎﻛﺶ ﺷﺪى!‬
‫ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻓﺎﺗﺤﻪﺗﻮ ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬

‫‪118‬‬
 ‫‪13‬‬

‫اﻳﻦ ﺧُﺮﺧُﺮِ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧُﺮﺧُﺮى ﻣﻨﻈﻢ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ ﻣ‪‬ﻠﻚ ﻣ‪‬ﻄﻠﻖ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾِ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ زﻧﮓ در را ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ ،‬از وﺣﺸﺖ‪ ،‬زﻳﺮ ﺗﺨﺖ ﻳﺎ ﻣﺒﻞ ﻛُﭗ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ از ﻫﻠﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻰ از‬

‫ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻮاى دﻳﺪن او آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻰ ﺣﺮف زدﻳﻢ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮى آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﺮدارم‪ ،‬دﻳﺪم درِ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺎز ﻧﻤﻰﮔﺬارم‪.‬‬

‫‪119‬‬
 ‫در را ﺑﺴﺘﻢ و آﻣﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬دوﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ از ﺷﻜﺴﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ زنِ آن ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ در ﺑﺎز ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺎز ﻧﻤﻰﮔﺬارم‪.‬‬
‫ﻣﻦ دوﺑﺎر درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺴﺘﻢ!‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﻦ‪ ،‬دوﺑﺎر‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮدم‪ ،‬درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬
‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﻦ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺟﺎﻳﻰﺳﺖ ﻛﻪ از آنِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬دوﺑﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬دوﺑﺎر آن را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﻖ دارم‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد‪ ‬ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻴﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ!‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻰ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﺮا؟ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﭼﻰ در‬
‫را ﺑﺎزﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ؟‬
‫در ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻰ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد؟‬
‫ﭘﺸﺖ در‪ ،‬ﻛﺖ‪ ‬ﻣﻦ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮى ﺟﻴﺐِ ﻛﺘﻢ ﻛﺎرت‪‬‬
‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و از‬
‫روﻳﺶ ﻛﭙﻰ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺧﺐ آدم ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ‬
‫اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر و ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬ﻛﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؟ وﻗﺘﻰ ﻣﻦ‬

‫‪120‬‬
‫دوﺑﺎر در را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و او دوﺑﺎر آن را ﺑﺎزﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻻﺑﺪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﺎرى ﺻﻮرت ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم در آن ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻧﺶ آرام وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﻠﻴﺪ زاﭘﺎس آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﻣﻦ ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﻔﺖ ﻛﺮون دادم و ﻗﻔﻞ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﻋﻮض‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫آﺧﺮ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺮ از اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك‪ ‬ﺟﺎﻛﺸﻬﺎﺳﺖ!‬

‫‪121‬‬
 ‫‪14‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻏﺬا ﻣﻰﺧﻮرى ﺟﺎﻛﺶ؟ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻰآى ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻨﺎر‬

‫درﻳﺎ؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﻳﻪ روز ﺑﺎ اون رﻓﻴﻖِ ﺟﺎﻛﺸﺖ رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎر درﻳﺎ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدى و ﮔﻔﺘﻰ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﺗﻮ اﻧﺠﻤﻦ ﻛﺘﺎب‬
‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﺎن؟ دﻳﮕﻪ ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻰ؟ ﻳﺎدﺗﻪ دﻳﮕﻪ ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻰ؟‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺗﺮﺳﻴﺪم؟ ﻣﻰدوﻧﻰ ﭼﺮا ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ دﻳﺪم ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﻫﻔﺘﻪ و ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻮن‬
‫ﺟﺎﻛﺸﺎى ﺳﺎلِ ﺳﻰ و دوﻳﻰ‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت‪ ‬ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ‬
‫ﻛﻴﺮى ﺧﻮدﺷﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن ﻧﻘﺶِ ﻫﺮ ﺟﺎﻛﺸﻰرو ﺑﺎزى ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ دﻳﺪم اﻣﺜﺎل ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪي ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮنِ ﺗﻚ و ﺗﻮك‬
‫آدﻣﺎى ﺷﺮﻳﻔﻰرو ﻣﻰﺧﻮرن ﻛﻪ ﺗﺨﻢ دارن و ﭘﺎﻛﻦ‪ ،‬و ﺧﺎﻟﺼﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻧﺪارى ﺑﭽﻪ ﻣ‪‬ﺰﻟّﻒ! ﻣﻦ اﻣﺜﺎلِ ﺗﻮ رو زﻳﺎد دﻳﺪهم‪.‬‬

‫‪122‬‬
‫ﺷﺐ اﻧﻘﻼبِ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰرو ﻳﺎدﺗﻪ؟ ﻳﺎدﺗﻪ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدى دمِ‬
‫ﻣﻴﻠﻪﻫﺎى داﻧﺸﮕﺎه و داد ﻣﻰزدى ﺑﺮﻳﻦ ﺗﻮ رﻓﻘﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻦ ﺗﻮ رﻓﻘﺎ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدت ﻧﻤﻰرى؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺳﺎلِ ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻳﺎدﺗﻪ‬
‫اداى رﺋﻴﺴﺎرو در آوردى و ﻫﻤﻮن دمِ درِ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن واﻳﺴﺎدى‬
‫و ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺮو ﺑﺬار رو اون ﻣﻴﺰ؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﻼخ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ اون ﺷﺐ ﻛﻪ زدن دس‪ ِ‬ﻣﺮﺗﻀﻰ رو ﺷﻜﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﺳ‪‬ﻰ‬
‫ﻛﻴﻒ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ از اﻋﻼﻣﻴﻪﺗﻮ ﺑﻨﺪازى ﻛﺮدن ﻣﻦ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ وﻗﺘﻰ داﺷﺘﻰ زﻳﺮِ ﺳﺮﭘﻮش ﻧﺠ‪‬ﺎرﺑﺎﺷﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدى‪،‬‬
‫دوﺗﺎ ﻛﺎرﺗُﻦِ ﭘ‪‬ﺮ از اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى ﺳﺎزﻣﺎنِ ﮔﻮزﺗﻮ ﺑﻪ اﺳﻢِ وﺳﺎﻳﻞ‬
‫ﻳﺪﻛﻰِ ﻛﺎرﮔﺎﻫﺖ دادى دس‪ ِ‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﺎرﮔﺎﻫﺖ ﺑﻴﺎرم؟ ﻳﺎدﺗﻪ‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﻛﺴﻰ ﺑﻮدم‪ ،‬اون رﻓﻴﻖِ ﺟﺎﻛﺸﺘﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدى ﻛﻪ ﻣﻨﻮ‬
‫ﺳﻮار ﻛﻨﻪ؟‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ اون ﮔﻔﺖ ﺑِﭙ‪ّ‬ﺮ ﺑﺎﻻ و ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪم ﻛﺎرﺗُﻨﺎرو‬
‫ﺑﺮدارم و اون ﮔﻔﺖ وﻟﺶ ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﺚِّ ﺧﺮ ﺗﻮ ﮔ‪‬ﻞ ﻣﻮﻧﺪم؟‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ ﺗﻮ واﻧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و از ﺗﻮى آﻳﻨﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ‬
‫ﻛﺎرﺗﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﻮن از ﻣﻦ دور ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدم ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻘّﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﺗﻮن از دم ﺟﺎﻛﺸﻴﻦ!‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ اﮔﻪ ﭘﺎﺳﺪارا ﺟﻠﻮﻣﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪوﻧﻢ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﻪ‪ ،‬ﻳﻪ راﺳﺖ آدرس ﻛﺎرﮔﺎﻫﺘﻮ ﻣﻰدادم؟ ﻣﻰدوﻧﻰ ﺑﻌﺪ‬

‫‪123‬‬
 ‫از اون ﻗﻀﻴﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ دﻳﻮﺛﻰ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻰ اوﻣﺪى ﮔﻔﺘﻰ ﻳﻜﻰ از رﻓﻘﺎت‬
‫ﺑﻰﭘﻨﺎﻫﻪ و ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺎه ﭘﻨﺎﻫﺶ دادم؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺗﻮ و اون ﻧﻜﺮدم‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﻰ‬
‫داﺷﺘﻢ و ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻳﻪ آدم ﺑﻰﭘﻨﺎه ﻣﻮﻧﺪه‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺚِّ‬
‫ﺗﻮ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻠﻘﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎﻛﺶ! ﻣﻦ ﺧﻮد‪ ‬ﺧﻠﻘﻢ!‬
‫ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﺎرو ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو ﺑﺰﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺟﺎﺳﻮﺳﻪ؟ ﺟﺎﻛﺸﻪ؟‬

‫‪124‬‬
 ‫‪15‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﺣﻴﻮاﻧﻰ را ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪي‬
‫ﺗﺮس اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎرﺳﺎﺳﺖ‪ .‬وﺣﺸﺖ درﺳﺖﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬وﺣﺸﺖ‪‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎهﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺗﻮى اﺗﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺘﺖ را‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺧﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪاى را ﺑﺎور‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻼش ﻛﺮدهام ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻪ وﺟﻮدم ﺑﻰاﻋﺘﻘﺎد ﺑﻮدهام‪ .‬ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دردﻧﺎك و‬
‫ﺣﺘﻰ وﺣﺸﺖآور اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﺣﺸﺘﻰ از‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ در ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﺜﺖ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻳﻜﻰ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻠﻮص ﺑﺮﺳﻢ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻛﺮدهام‪.‬‬

‫‪125‬‬
‫ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪي ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ ﻋﺮﻳﺎن ﻧﺸﻮم‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻋﺮﻳﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﺺِ اﻧﺴﺎﻧﻰﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻣﻌﺼﻮم ﭘﻨﺠﻢ را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻌﻬ‪‬ﺪ‪،‬‬
‫ذاﺗﺎً ﺣﺎﻣﻞِ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴ‪‬ﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﺑﺸﻮد ﻧﻘﺶِ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑﺎزى ﻛﺮد و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫راﺳﺘﻰ اﻳﻦ ﺗﺮاﻧﻪ را ﻛﻰ ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزى‬
‫ﻏﺮﻳﺐ اﻧﺪوﻫﺒﺎر اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻳﺎد از آن روزى ﻛﻪ ﺑﻮدى زﻫﺮه ﻳﺎرِ ﻣﻦ‬

‫‪126‬‬
 ‫‪16‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‬
‫اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!‬

‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻰآﻳﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‬
‫اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!‬

‫دﺳﺘﻢ را ﻣﻰﻛﺸﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‬
‫اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!‬

‫‪127‬‬
 ‫ﻣﺮا ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت‬
‫اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ‬
‫ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!‬

‫ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪم‬
‫ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪم‬
‫و زﻣﻴﻦ دﻳﮕﺮ زﻳﺮِ ﭘﺎﻫﺎى ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‬
‫و ﺣﺮﻛﺘﻰ ﻗﻮسوار‬
‫ﺳﺨﺘﻰِ ﺳﻨﮕﻰ راه‪ ‬ﻋﺒﻮرم را ﻣﻰﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﻳﻢ درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ دﻳﺪﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻣﺎ زﺑﺎﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﺎد و ﻣﺮاد اى ﺳﺎﻗﻴﺎنِ ﺑﺰمِ ﺟﻢ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎمِ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻰ ﺑﻪ دورانِ ﺷﻤﺎ‬

‫‪128‬‬
 ‫‪17‬‬

‫ﻣﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ در ﻣﺤﺪودﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴ‪‬ﺖ و در‬

‫ﻣﺤﺪودﺗﺮﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮدا ﺣﺮف دﻳﮕﺮىﺳﺖ!‬
‫ﻫﻤﻪي ﻫﺴﺘﻰ ﻣﻦ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ اﻳﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن اﺳﺖ و ﮔﺮﺑﻪام‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ وﻗﺘﻰ ﺷﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮرد ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻮزهاش را ﻓﺮو ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﻮى ﺟﺎمِ ﺷﻴﺮ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮى ﺷﻴﺮ زﺑﺎن ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺳﺮش را از روى ﻇﺮف ﺷﻴﺮ ﺑﺮﻣﻰدارد‪ ،‬زﻳﺮ ﭘﻮزهاش از‬
‫ﺷﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪنِ اﻳﻦ ﭘﻮزهي ﺷﻴﺮى ﺷﺪه‬

‫‪129‬‬
 ‫ﺑﻪ اوجِ ﺑﻰﻗﺮارى‪،‬‬
‫ﺑﻪ اوجِ ﻋﺸﻖ ﻣﻰرﺳﻢ؟‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻰﮔﻴﺮﻣﺶ و آن ﻧﻘﻄﻪي ﺷﻴﺮى ﺷﺪه را ﻣﻰﺑﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﻟﺤﻈﺎت ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺟﻬﺎن و‬
‫ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻰِ ازﻛﻒرﻓﺘﻪام دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻰﺷﻮد؟‬

‫‪130‬‬
 ‫‪18‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ واﻳﺴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﺎﻛﺶ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ؟ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ‬
‫زﻧﮓ ﻧﻤﻰزﻧﻰ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮى‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﺗﺎﻗﺖ‬
‫روﺑﻪروى ﺑﻠﻮك‪ ‬ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻳﺎدﺗﻪ زﻧﮓ ﻣﻰزدى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ »ﭼﻪ‪ -‬ﻃﻮ‪-‬‬
‫ري؟« ﻳﺎدﺗﻪ ﭼﻪ ﺟﻮرى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﻫﻰ زﻧﮓ‬
‫ﻣﻰزدى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻣﺎ ﻧﻤﻰآد؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶِ‬
‫ﺑﻰﺻﺤﻨﻪاى ﻛﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶِ ﺑﻰاﺳﻠﺤﻪ و ﺑﻰﻓﺸﻨﮕﻰ ﻛﻪ دارى ﻧﻮنِ ﻧﺎمِ‬
‫ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ آدﻣﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻨﻮ ﻣﻰﺧﻮرى؟ ﻳﺎدﺗﻪ دﮔﻮرى‬
‫ﺑﻴﺲﭘ‪‬ﻨﺠﺰارى؟ دﻳﻮث‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ ﺑﺮو روﺻﺤﻨﻪ‪.‬‬
‫روﺻﺤﻨﻪ ﺣﺘﻰ اﮔﻪ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻛﺸﺎر‪‬م ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ‪ ،‬واﺳﺖ دس‬
‫ﻣﻰزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻗﺤﺒﻪﺗﺮﻳﻦِ ﺑﺎزﻳﮕﺮاى روى زﻣﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ‬

‫‪131‬‬
‫ﻳﻜﻰرو ﺑﺎزى ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻰﺗﻮﻧﻴﻦ دورهم ﻛﻨﻴﻦ و‬
‫ازم ﻳﻪ دﻟﻘﻚ ﺑﺴﺎزﻳﻦ؟ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻨﻢ اون زﻧﺪوﻧﻰ دورهي‬
‫ﺷﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻴﺎد ﺗﻮ ﺧﻂ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻳﺎ ﺑﺮه ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺸﻪ ﻳﺎ ﺧﻮدﺷﻮ‬
‫ﺑﻜﺸﻪ؟‬
‫ﺟﺎﻛﺶ‪ ،‬ﻣﻦ اﺳﺘﺨﻮن از دﻫﻦِ ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪ دزدﻳﺪهم‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ‬
‫ﺣﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﺜﺎﻓﺖﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪهم‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‬
‫ﻧﻘﺶ ﺗﻮ رو ﺑﺎزى ﻧﻜﺮدهم‪ .‬اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدى‪ ،‬ﺟﻮون ﺑﻮدى‪ ،‬ﺑﺮام‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻲ دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻣﻰﺳﻮزه ﻛﻪ ﭘﻴﺮى و ﮔﻮز ﺑﻪ ﻛﻴﺮى‬
‫و ﻫﻨﻮز ﺟﺎﻛﺸﻰ!‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻜﻢِ ﮔﻮﻧﺪهﺗﻮ ﻛﻪ ﭘ‪‬ﺮ از ﮔُﻬﻪ ﭘﺎره‬
‫ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪم؟ وﺣﺸﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫از اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﺚِّ ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺸﻢ!‬

‫‪132‬‬
 ‫‪19‬‬

‫اﺻﻼً دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪي ﻗﺪﻳﻤﻰام ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﺎد‪‬‬

‫ﻫﻤﺨﺎﻧﻪام ﻣﻰاﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ »ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ اﻧﺴﺎن؟« ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺣﻴﻮانِ ﺑﻰﭘﻨﺎه رﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ و ﺳﻪ روز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ او‬
‫ﺑﺮﻧﺞ آﻏﺸﺘﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻰ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ او را ﺗﺎ دم ﻣﺮگ ﺑﺒﺮد‪،‬‬
‫ﭼﻰ ﻣﻰﺷﻮد ﻧﻮﺷﺖ؟‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪133‬‬
 ‫‪20‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮو ﻛﻮن ﺑﺪه ﻛﻴﺮت ﻛُﻠُﻒ ﺷﻪ؟‬
‫دادى ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﻛﻪ‬
‫روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬رﻫﺒﺮِ ﺟﺎﻛﺶِ ﺗﻮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ ،‬زدم ﺧﻮردش‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻛﺮدهم ﺑﺮاى ﻧﻔﻰِ ﻛﺮدنِ ﺟﺎﻛﺸﻴﻪ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮﻳﻰ‪ .‬ﻳﺎدﺗﻪ اون روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻜﺎر ﻛﺮدى؟ اون روز ﻣﻦ‬
‫ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺟﺎﻛﺶ‪ .‬اون روز ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﻰ ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺷﻚ داﺷﺘﻢ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺗﻮ دارى ﻣﻰﻛﻨﻰ واﻗﻌﻴ‪‬ﺘﻪ ﻳﺎ ﺗﺨﻴﻞِ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﻛﺎرى ﻛﺮدﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺷﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺎى ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﺗﻮرو ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﺷﻚ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮام ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻋﺼﺎﻛﺶ ﻳﻜﻰ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ و اون‬
‫رﻓﻘﺎى ﺟﺎﻛﺸﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺷﻚ‬
‫دارم؟ اﮔﻪ ﺗﺨﻢ دارى واﻳﺴﺎ ﺟﻠﻮ آدم و ﺣﺮف ﺑﺰن‪ .‬ﭼﺮا‬

‫‪134‬‬
 ‫ﻣﻰرى داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺟﺎﻛﺶ؟‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﻮ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻧﻮرﭘ‪‬ﺮت ﭼﺮﺧﻮﻧﺪى؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﻫﻰ‬
‫اﻟﻜﻰ دور زدى و ﻫﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﭙﺮس ﺳﻔﺎرت آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻛﺠﺎس؟‬
‫ﺗﻮ وادارم ﻛﺮدى ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ اون ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻳﺎدﺗﻪ اون ﺷﺐ ﻛﻪ اون رﻓﻴﻖِ ﺟﺎﻛﺸﺖ از آﻟﻤﺎن زﻧﮓ زد‪،‬‬
‫ﭼﻜﺎر ﻛﺮدى؟ اون روز ﻇﻬﺮو ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶ؟ ﺧﻮﻧﻪي ﻣﺴﻌﻮدو‬
‫ﻣﻰﮔﻢ‪ .‬ﺟﺎﻛﺶ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪش ﺑﻪ ﺧﻮدم‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺎ رﻓﻘﺎى ﻣ‪‬ﻨَﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎى ﺑﻰﻣﻘﺪار ﺑﻮدهم؟‬
‫ﻣﻰدوﻧﻰ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهم ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺣﻜﻮﻣﺖ‪ ‬ﺟﺎﻛﺸﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺳ‪‬ﺮِﺗﻮﻧﻪ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻧﺪارى دﮔﻮرى‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻂ ﻛﺸﻰ ﺷﺪهﻳﻰ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ‬
‫ﺧﻂ‪ ‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻮ ﻣﻰﮔﻴﺮى و ﭘﻴﺶ ﻣﻰرى‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ ﻋﺼﺎﻛﺶِ‬
‫ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ راه‪ ‬ﺧﻮﻧﻪي ارﺑﺎﺑﺸﻮ ﺑﻠﺪه‪.‬‬

‫‪135‬‬
 ‫‪21‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ از ﮔﺮﺑﻪام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬از ﭼﺸﻤﻬﺎى‬

‫زردش ﻛﻪ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ »ﻳﻚ‪ «‬ﺳﻴﺎه وﺳﻄﺶ اﺳﺖ و ﺷﺒﻬﺎ‬
‫ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪي ﺑﺰرگ ﺳﻴﺎه اﺳﺖ و ﺣﻠﻘﻪاى زرد ﺑﻪ دورش‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ از ﮔﺮﺑﻪام ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻫﻤﻪي ﺷﻜﻮه و ﺟﻼلِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ اﻻن ﺳﻴﺰده ﻫﻔﺘﻪ از ﻋﻤﺮش ﻣﻰﮔﺬرد‪ .‬ﻛﻪ اﺳﻤﺶ‬
‫ﺧﺎﻧﻮم اﺳﺖ و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻧﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ ﺣﺎﻻ روى‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻔﺤﻪي ﻛﺎﻏﺬ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ و ﻫﻰ دﺳﺘﺶ را دراز‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻮك ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﻢ را ﺑﮕﻴﺮد و ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪش‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻢ و زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻠﻪي ﺳﻔﻴﺪ‪ ‬ﺑﺪن اوﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻰﺑﻮﺳﻢ و ﺳﺮم را ﻣﻰﮔﺬارم روى ﺳﻴﻨﻪاش و ﺑﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻣﻨﻈﻢ‬

‫‪136‬‬
‫ﻗﻠﺒﺶ ﮔﻮش ﻣﻰدﻫﻢ‪ ،‬ﺿﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ از آنِ ﻧﺒﺾِ ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ او ﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ .‬او ﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ .‬ﺑﺎز ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ اﻣﺮوز ﻧﻴﻮﻣﺪى ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ دﺳﺖ ﺑﺮدار! وﻟﻢ ﻛﻦ!‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ دس‪ ‬ﺑﺮدارم؟ وﻟﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺟﺎﻛﺶ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ داﺳﺘﺎن‬
‫ﺳﺎزى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﮔُﻪ ﻛﺸﻴﺪى‪ ،‬ﺣﺎﻻ وﻟﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻰدوﻧﻰ‬
‫وﻗﺘﻰ رﻓﻘﺎم ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻦ اﻣﻴﺮ ﻋﺰﻳﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪي وﺟﻮد‪ ‬ﻣﻦ ﭘ‪‬ﺮ از‬
‫رﻓﺎﻗﺖ ﻣﻰﺷﺪ؟ ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم زﻧﮓ ﻣﻰزد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‬
‫اﻣﻴﺮِ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺷﻜﻮه و ﺟﻼلِ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﻮن در ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬
‫ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻰﻣﻘﺪارِ ﻧﻘﺎشِ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي ﺑﺎزﻳﮕﺮِ ﺧﻴﺎط‪ ،‬ﺗﻮ و اون‬
‫رﻓﻴﻘﺎى دﮔﻮرﻳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ ﻣﻨﻮ ازم ﮔﺮﻓﺘﻪﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺲ اﺳﺖ! وﻟﻢ ﻛﻦ!‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاى ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﭼﻰ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى‬
‫ﻫﻤﺎﻳﻮنِ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻰﺧﻮاى ﺳﺎﻋﺪى ﺑﺸﻰ ﻳﺎ‬
‫ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻳﺎ ﻧﺴﻴﻢ؟‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺴﻰ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺎﻋﺪى ﻫﺴﺖ در ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻧﺴﻴﻢ ﻳﺎ ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻫﺴﺖ در ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻌﻬ‪‬ﺪى ﺑﻪ‬

‫‪137‬‬
‫ﻛﺴﻰ دارم‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻴﺰى‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮدهام ﺑﺮاى ﺧﻮدم ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮدم ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ از اﻳﻦ ﭘﺲ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﻬ‪‬ﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارى ﺧﻮدم و اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪاى‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺪاى زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬از وﺣﺸﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮاﻇﺐ‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارى اﺧﺘﻴﺎردار ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ‬
‫ﺷﺮﻳﻚ ﻏﺬاى ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻى‬
‫ﺳﺮم ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬و آنﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻫﻲاش و آن دو‬
‫ﻧﻘﻄﻪي ﺳﻔﻴﺪ‪ ‬درون ﻣﺮدﻣﻚ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻠﻪي ﺳﻔﻴﺪ‪‬‬
‫زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻳﺎدآور ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر‬
‫ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺑﺎﻻى ﺳﺮم ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻣﻰﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺷﻼﻗﺶ را ﻓﺮود ﻣﻰآورد‪:‬‬
‫ﺟﺎﻛﺶ!‬
‫و ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻛﻪ در ﻣﺮز ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺎدر!‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻦ!‬
‫ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم و آﻣﺪم روى ﭘﺎﻫﺎى ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ ،‬از‬
‫ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫‪138‬‬
 ‫ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ‬
‫ﺑﻴﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻣﺎدرم!‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺮا ﺗﻮ‬
‫ﻛُﺸﺘﻪاى!‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮادر ﻣﺮا ﻛُﺸﺘﻪاى!‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﻛُﺸﺘﻪاى!‬
‫ﻣﻦِ ﺧﻴﺎط را!‬
‫ﻣﻨﻰ را ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ‪ ‬ﺧﻠﻖ دوﺧﺖ‬
‫ﺑﻮى ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﭘﺲ اﻛﻨﻮن آﻣﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻪاش را‬
‫ﻣﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮد ﺑﺪوزد‬
‫وﻟﻲ ﻗﺎﻣﺘﺶ درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻗﺤﺒﻪﺗﺮﻳﻦِ ﻗﺤﺒﻪﻫﺎى اﻳﻦ ﺧﺎك‪ ‬ﭘﻬﻨﺎورى‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎرى دارم‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦﺳﺎزانِ ﺟﺎﻛﺶِ ﻗﺤﺒﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻳﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ!‬
‫ﻣﺮا ﺑﺎ دروغ و دﺑﻨﮓ ﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻠﺸﻴﺮىِ زﻣﺎﻧﻪي ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺜﻼً ﻧﺴﻴﻢ‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻛﻼﻏﺶ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻛﻼﻏﺶ‬
‫را ﻛﻪ ﻛﻮر ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻴﻤﻪﻛﻮر و اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاى دﻟﺪارى دادن ﺑﻪ‬

‫‪139‬‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﻴﺪ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ وﻳﺮاﻧﻢ‪ .‬ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻮر‬
‫اﺳﺖ! ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰى از ﻋﻤﺮش ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻛﺒﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻼﻏﻲ اﮔﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺪام ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﭼﺸﻢ ﻣﺮا ﻣﻰﻧﮕﺮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ‬
‫ﮔﻠﺪﺳﺘﻪي ﻣﺴﺠﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪى و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻫﺮ ﺑﻨﺎﻳﻰ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺗﻼﺷﻰ ﺑﺮاى ﻧﻔﻰِ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ‪ ‬ﮔُﻪ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺗﺎ روزى ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻬﺎ‪ ،‬از ﻫﺮ ﻧﻮﻋﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺮاى ﭼﻰ؟‬
‫و اﺻﻼً ﺑﺮاى ﻛﻰ؟‬

‫‪140‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫دﻛﺘﺮِ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ دﻛﺘﺮﻫﺎى داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ و در‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮش ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪،‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى واﻗﻊ در »اﻧﮕﻠﻨﺪواي« زﻧﺪانِ اوﻳﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺮِ ﻣﻴﺰِ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻟﻴﺪوش ارﻣﻨﻰ را ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮدم‬
‫ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺗﻜﻪﻫﺎى آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ را ﻛﻪ ﺑﻮى ﮔُﻪ‬
‫ﻣﻰداد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور ﺗﻒ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺻﻂﻼح را ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‪ ‬ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ‬
‫ﻛﺮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﻫﻢِ ﻏﺮﺑﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪141‬‬
 ‫‪٢‬‬

‫دﻛﺘﺮِ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ دﻛﺘﺮﻫﺎى داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ و در‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮش ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪،‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى واﻗﻊ در »ﻫﺮﻟﻮ« زﻧﺪانِ اوﻳﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪،‬‬
‫ﺗﻮى اﺗﺎقِ ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‪ ‬ﺳﺎﻻر را‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮدم‪،‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﭼﺸﻤﻬﺎى دو ﻣﺮد و ﻳﻚ زن و ﻳﻚ ﻛﻮدك‪ ،‬ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺗﻜﻪﻫﺎى آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ را‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻮى ﮔُﻪ ﻣﻰداد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف‪ ‬ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور ﺗﻒ ﻛﺮدم‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ‬
‫اﺻﻂﻼح را ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‪ ‬ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﻫﻢِ ﻏﺮﺑﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪142‬‬
 ‫‪٣‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ دﻛﺘﺮﻫﺎى داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ و در‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮش ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪،‬‬
‫اﺗﺎﻗﻰ واﻗﻊ در ﻛﻠﻴﮕﻴﻮمِ »ك‪ .‬ا‪‬ف‪ .‬او‪ .‬ا‪‬م« زﻧﺪانِ اوﻳﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬و‬
‫در ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰِ ﺗﺤﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺑﺮادرم را‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺪاﻧﻬﺎى‬
‫ﺧﻮدم ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﻛﺮدم و ﺗﻜﻪﻫﺎى آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ را‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻮى‬
‫ﮔُﻪ ﻣﻰداد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور ﺗﻒ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺻﻂﻼح را ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‪ ‬ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ‬
‫ﻛﺮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﻫﻢِ ﻏﺮﺑﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪143‬‬
 ‫‪۴‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ دﻛﺘﺮﻫﺎى داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ و در‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮش ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪،‬‬
‫ﺑﻮﻓﻪي »داﻧﺸﮕﺎه ﻛﭙﻨﻬﺎگ« زﻧﺪانِ اوﻳﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬و در ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪،‬‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰى ﻛﻪ روﺑﻪروى ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدرم را در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎى ﻳﻚ ﻧﻘﺎش و ﻳﻚ داﻧﺸﺠﻮى ﻓﻠﺴﻔﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﺮاﻧﻪي‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻰ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮدم ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺗﻜﻪﻫﺎى آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ را‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻮى ﮔُﻪ ﻣﻰداد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور ﺗﻒ ﻛﺮدم‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ‬
‫اﺻﻂﻼح را ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‪ ‬ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﻫﻢِ ﻏﺮﺑﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪144‬‬
 ‫‪۵‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ دﻛﺘﺮﻫﺎى داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ و در‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮش ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز‪ ،‬آن‬
‫ﻧﻴﻤﻜﺖ روﺑﻪروى »ﭘﺮى درﻳﺎﻳﻰ« زﻧﺪانِ اوﻳﻦِ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦ و در‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪ ،‬روى ﻫﻤﺎن ﻧﻴﻤﻜﺖ‪ ،‬آﻏﻼم زﻳﮕﺰاﻟﺪوز را‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎى ﻳﻚ ﻋﻜﺎس و ﻳﻚ ﻋﺼﺎﻛﺶِ ﺟﺎﻛﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮدم ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﻛﺮدم و ﺗﻜﻪﻫﺎى آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ را‬
‫ﻛﻪ ﺑﻮى ﮔُﻪ ﻣﻰداد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي‬
‫ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور ﺗﻒ ﻛﺮدم‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﺻﻂﻼح را ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‪‬‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪:‬‬
‫اﻳﻦ وﻫﻢِ ﻏﺮﺑﺖ اﺳﺖ!‬

‫‪145‬‬
146
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮى زﻧﺪان اوﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‬
‫ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ‬

‫‪147‬‬
‫ﺑﻜﻮﺑﻢ روى ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻗﺸﻨﮓ‪ ‬ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‬
‫ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد‬
‫از ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‬
‫ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد‬
‫ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم‬
‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد‬
‫ﻣﺤﻤ‪‬ﺪ‬
‫ﺗﻮابِ ﻫﻤﻪي ﺗﻮاﺑﻬﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد را‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺒﻨﺪم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪148‬‬
 ‫‪٢‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫آﻏﻼم‬
‫ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ‬
‫ﺑﻜﻮﺑﻢ روى ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻗﺸﻨﮓ‪ ‬آﻏﻼم‬
‫ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪149‬‬
 ‫وادارم ﻛﺮد‬
‫از آﻏﻼم‬
‫ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد‬
‫ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم‬
‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد‬
‫آﻏﻼم‬
‫ﺑﺰرگ‪ ‬ﻫﻤﻪي ﺗﻮاﺑﻬﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد را‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺒﻨﺪم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪150‬‬
 ‫‪٣‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ را داﺷﺖ‬
‫و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﮔُﻠﻬﺎ را‬
‫روى ﺳﻴﻨﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎىِ ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮى ﺑﻜﺎرت‪ ‬از دﺳﺖ رﻓﺘﻪي ﻟﻴﺪوﺷﻢ‬
‫ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ را داﺷﺖ‬
‫و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﮔُﻠﻬﺎ را‬

‫‪151‬‬
‫روى ﺳﻴﻨﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎى ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد از ﻟﻴﺪوﺷﻢ‬
‫ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ را داﺷﺖ‬
‫و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﮔُﻠﻬﺎ را‬
‫روى ﺳﻴﻨﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎى ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ‬
‫ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم‬
‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﻟﻴﺪوﺷﻢ را‬
‫ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ را داﺷﺖ‬
‫و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦِ ﮔُﻠﻬﺎ را‬
‫روى ﺳﻴﻨﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎى ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺒﻨﺪم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪152‬‬
 ‫‪۴‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺜﺮ ﻛﻬﻦ ﻛﺸﺨﺎﻧﻚ‬
‫و ﺑﻪ ﻧﺜﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ‬
‫ﺣﻖْ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ‬
‫ﺑﻜﻮﺑﻢ رو و ﺗﻮى ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻣﺎدرم‬
‫ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪153‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وادارم ﻛﺮد‬
‫از ﻣﺎدرم‬
‫ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم‬
‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد‬
‫ﻣﺎدرم را‬
‫ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺒﻨﺪم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪154‬‬
 ‫‪۵‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮى زﻧﺪان اوﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻫﺮﻛﺴﻰ را ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻛﺸﻰ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪم روى ﺗﺨﻢ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺗﺎزه ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ روى ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻧﺎزﻧﻴﻦِ ﻣﻦ و‬
‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻛﺸﻰ‪.‬‬

‫‪155‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ از ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺗﺎزه از ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺗﺎزه ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‬
‫ﻣﺜﻞِ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫زﻧﺪه ﻣﻰﻛُﻨﺪم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬

‫‪156‬‬
 ‫‪۶‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد از اﻳﺮان در ﺑﺮوم‬
‫ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﻮى ﻛﭙﻨﻬﺎگ‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد از ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﮕﺮﻳﺰم‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫در اﻳﺮان و ﻛﭙﻨﻬﺎگ ﺟﺎﻛﺸﻢ‪.‬‬

‫‪157‬‬
 ‫‪7‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫وادارم ﻛﺮد ﻣﺆﺧﺮهاى ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻰ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫اﮔﺮ اﻧﺘﺸﺎرات آرش‬
‫ﺣﺪ اﻗﻞ ﭼﻬﻞ ﻧﺴﺨﻪ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﭼﺎپ ﻧﻜﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫‪158‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫اﮔﺮ اﻧﺘﺸﺎرات آرش‬
‫ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﺎز ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﭼﻪ اﻧﺘﺸﺎرات آرش اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ را‬
‫در ﭼﻬﻞ ﻧﺴﺨﻪ ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ‬
‫ﭼﻪ در ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﻧﺴﺨﻪ‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫‪159‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪهاى ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫و ﭼﻬﻞ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﻮت ﻧﻜﻨﺪ‬
‫و ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﺎﻫﻜﺎر اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻰ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﺎﻫﻜﺎر اﻛﺒﺮﺳﺮدوزاﻣﻰ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫‪160‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺲ‬
‫ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﺎﻫﻜﺎر اﻛﺒﺮﺳﺮدوزاﻣﻰ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻪ ﻧﮕﻮﻳﺪ‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮدارد ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺳﮓ ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ!«‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫‪161‬‬
 ‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﺷﻮﺧﻰ ﻛﺮد‬
‫ﭼﻮن آدم ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﺧﻮاﻧﻨﺪهاش ﻛﺪام ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ را‬
‫ﻧﻔﻬﻤﺪ و از روى ﺷﻜﻢﺳﻴﺮى در ﺑﺎره آن ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﺪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ‬
‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ را‬
‫ﺑﻔﻬﻤﺪ و از روى ﺷﻜﻢﺳﻴﺮى در ﺑﺎره آن ﻗﻀﺎوت ﻧﻜﻨﺪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪:‬‬

‫‪162‬‬
 ‫آن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﻗﺼﻪي ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻼﻏﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش ﻧﺮﺳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!‬

‫اﺻﻼً ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻛﺪام ﺟﺎﻛﺸﻰ اﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻳﻚ ﭘﺎ ﺟﺎدوﮔﺮم!‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻧﻪ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎ‪:‬‬

‫ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﺎد و ﻣﺮاد‬

‫اى ﻛﻮﻧﻴﺎنِ ﺑﺰمِ ﺧَﻢ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺎمِ ﻣﺎ ﺷُﺪ‪‬ش ﺟﺎﻛﺶ‬
‫ﺑﻪ دورانِ ﺷﻤﺎ‬

‫ِ ﮔﻮز‬
‫ِ ﮔﻮز‬
‫ِ ﮔﻮز‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ‬

‫‪163‬‬
164