Św.

Efrem Syryjczyk, Duchowy Psałterz, Psalm 120

Daj przebaczenie, Panie, i poślij mi siłę. Nawróć mnie tak, abym żył w świętości, wedle świętej
Twej woli. Uświęć me serce, które stało się jaskinią i siedliskiem demonów.

Nie godzien jestem wypraszać dla siebie przebaczenia, Panie, albowiem wielokrotnie
obiecywałem pokajanie i okazywałem się kłamcą, nie spełniającym swej obietnicy. Już wiele razy
podnosiłeś mnie, lecz ja znów za każdym razem dobrowolnie upadałem.

Dlatego sam na siebie wydaję wyrok i przyznaję, że zasługuję na wszelkie kary i męki. Ile razy
oświecałeś zamroczony mój umysł, lecz ja znów wracam w najgorsze! Cały drżę, rozmyślając o
tym, a grzeszna słodycz znów mnie zwycięża.

Jak mam zliczyć wszystkie dary Twej łaski, Panie, które ja żałosny otrzymałem, lecz swym
niedbalstwem obróciłem i obracam wniwecz. Napełniłeś mnie tysiącami darów, a ja, ubogi, daję
Ci to, co jest wbrew Tobie.

Lecz Ty, Panie, skoro w Tobie morze cierpliwości i otchłań dobroci, nie pozwól wyciąć mnie,
bezowocnego figowca, i nie dopuść, aby wypalono mnie na nie skoszonym jeszcze polu życia.
Nie pochwyć mnie, nieprzygotowanego, nie zabieraj niezapalonej jeszcze lampy, nie zabieraj
mnie stąd, nie mającego na sobie weselnej szaty, lecz jako Dobry i Miłujący człowieka, zmiłuj się
nade mną. Daj mi czas na pokajanie i nie stawiaj obnażonej mej duszy przed strasznym i
nieprzekupnym Twym tronem, jakby na żałosnym widowisku hańby.

Jeśli sprawiedliwy ledwo się zbawi, to gdzie ja skończę, nikczemny i grzeszny? Jeśli droga
wiodąca do życia jest ciasna i wąska, to jak mogę być zaszczyconymi tymi dobrami, skoro żyję
zbytkownie, wygodnie i nieuważnie? Lecz Ty, Panie, Zbawicielu mój, Synu Boga prawdziwego,
jak Sam wiesz i jak Sam tego pragniesz, jedynie dzięki Twej dobroci, odwróć mnie od
przebywającego we mnie grzechu i zbaw od zatracenia.