Professional Documents
Culture Documents
ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αξιότιμοι κύριοι,
Α. Εισαγωγικά
1. Με έκπληξη και πικρία ανέγνωσα την υπ’ αριθμ. πρωτ. 89 και από 29
Μαρτίου 2017 επιστολή σας προς εμέ, η οποία περιλαμβάνει και αναπαράγει αυτούσια
την υπ’ αριθμ. 153 και από 25 Μαΐου 2016 απόφαση του υμέτερου Τμήματος
Πολιτικής Επιστήμης. Διά της ως άνω πρωτοφανούς αποφάσεως, το Τμήμα Πολιτικής
Επιστήμης εισηγήθηκε προς την Κοσμητεία την ανάκληση του τίτλου του επίτιμου
διδάκτορα που μου έχει απονεμηθεί.
2. Ο τίτλος που απονεμήθηκε από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης το 2014
απετέλεσε για εμένα τον κολοφώνα μιας πνευματικής και επιστημονικής
προσπάθειας πολλών δεκαετιών, όλων αφιερωμένων στην μελέτη της νεώτερης
Ελλάδας. Η τιμή που μου απονεμήθηκε μου προκάλεσε βαθιά συγκίνηση, καθώς
απετέλεσε την έμπρακτη αναγνώριση της συνεισφοράς μου στην ιστορική επιστήμη,
και μάλιστα από ένα πνευματικό ίδρυμα της προσφιλούς μου νήσου Κρήτης. Δεν έχω
σταματήσει να επαναλαμβάνω, παρά τις επιθέσεις που δέχομαι, ότι η Ελλάδα ήταν
και παραμένει η δεύτερη πατρίδα μου. Υπό το φως αυτό, αντιλαμβάνεται κανείς
πόσο με πληγώνει η πρόταση του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, μια πρόταση που
έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις αξίες που οφείλουν να διέπουν την
ακαδημαϊκή κοινότητα, με την ιστορία του Ελληνικού Πανεπιστημίου και τις
δημοκρατικές αρχές που χαρακτηρίζουν το ελληνικό πολίτευμα. Διότι επικρατεί η
γενική εντύπωση ότι διώκομαι, με διάφορα προσχήματα και με την επίκληση
διαφόρων αφορμών, για τις επιστημονικές μου απόψεις, κατά τρόπο που δεν
περιποιεί τιμή ούτε στα πρόσωπα ούτε στους θεσμούς του Πανεπιστημίου Κρήτης.
1
Β. Νομικό μέρος.
2
οι οποίοι, εκτιμώμενοι συνολικώς, διαψεύδουν στην ουσία τους την πραγματολογική
βάση επί της οποίας στηρίχθηκε η απονομή του διδακτορικού τίτλου.
8. Ειδικότερα, η ελεγχόμενη συμπεριφορά του επίτιμου διδάκτορος απαιτείται
να συνιστά έμπρακτη άρνηση του γεγονότος ότι διέπρεψε στην επιστήμη (ή
ότι προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στην κοινωνία, αν αυτή ήταν η βάση της
απονομής του τίτλου). Οι κατά νόμον “σοβαροί λόγοι” συνεπώς ανάγονται στο
επιστημονικό υπόβαθρο επί του οποίου ερείδεται η ανακήρυξη, ήτοι κατ'
αποκλειστικό λόγο στις επιστημονικές δημοσιεύσεις του τιμωμένου. Με
αυτόν τον τρόπο, διασφαλίζεται το Πανεπιστήμιο από τις σπάνιες περιπτώσεις
ακαδημαϊκής πλαστογραφίας, λογοκλοπής κ.τ.τ. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι
προφανές ότι το Πανεπιστήμιο έχει εξαπατηθεί και ότι οφείλει να προστατευτεί από
τον απατέωνα που εμφανίστηκε ως δήθεν επιστήμονας βεληνεκούς ενώπιόν του.
Παρόμοιες διατάξεις με αυτόν τον σκοπό είναι γνωστές σε όλες τις νομοθεσίες και
παρόμοιες ανακλήσεις επίτιμων διδακτορικών τίτλων δεν είναι άγνωστοι στην
πρακτική των δημοκρατικών κρατών.
9. Εξ αντιδιαστολής όμως συνάγεται και ποιοι λόγοι δεν είναι κατά νόμον
“σοβαροί”, ήτοι δεν επαρκούν για την ανάκληση του επίτιμου διδακτορικού τίτλου:
κάθε λόγος, έστω και σπουδαίως και ειλικρινώς προβαλλόμενος, ο οποίος
ανάγεται στο επιστημονικό έργο του υποψηφίου δεν αποτελεί σοβαρό λόγο
ανάκλησης κατά νόμον, για τον πολύ απλό λόγο ότι το αν διέπρεψε ή όχι ο
τιμώμενος έχει ήδη κριθεί από τα αρμόδια όργανα του Πανεπιστημίου. Ιδίως,η εν
λόγω απόφαση είναι λογικώς, ακαδημαϊκώς και νομικώς αδιανόητο να ανακληθεί στην
βάση ενός και μόνο δημοσιεύματος που δήθεν αποκάλυψε την «αποξένωσή» μου
από την –γενικώς και αορίστως- «επιστημονική και ακαδημαϊκή λογική». Η δε κρίση
αυτή δεν δύναται να αμφισβητηθεί εκ των υστέρων από τα ίδια τα όργανα ή τα
φυσικά πρόσωπα που τα αποτελούν σε οποιαδήποτε περίπτωση πέραν της
προαναφερθείσας «ακαδημαϊκής απάτης». Το αντίθετο θα σήμαινε ότι το
Πανεπιστήμιο που απονέμει τον επίτιμο διδακτορικό τίτλο απαξιώνει το θεσμικό του
ρόλο με υπαναχωρήσεις που παραπέμπουν σε εξωακαδημαϊκές
σκοπιμότητες. Περαιτέρω, θα σήμαινε ότι το Πανεπιστήμιο δύναται κατά το δοκούν
να διασύρει τους επίτιμους διδάκτορες αφαιρώντας τους τον τίτλο για λόγους που
δεν βαρύνουν τους ίδιους (όπως αντιθέτως θα τους βάρυνε η «ακαδημαϊκή απάτη» ή
έστω η μετέπειτα καταδίκη για βαρύτατα αδικημάτα), αλλά ανάγονται στο ίδιο το
όργανο του Πανεπιστημίου που τον απένειμε και μόνον.
10. Η τελεολογία, λοιπόν,της διάταξης, όπως προερρήθη, κατατείνει
επιπροσθέτως και στην προφύλαξη του Πανεπιστημίου από πάσης φύσεως
μικροπρέπειες που μπορεί να προκύψουν κατά την απονομή τιμητικών τίτλων, όπως
είναι οι πολιτικοί υπολογισμοί ή οι προσωπικές αντιπαλότητες, όπου η διαδοχική
3
απονομή και αφαίρεση του τιμητικού τίτλου από αντίπαλες ενδοπανεπιστημιακές
παρατάξεις θα ευτέλιζε τον θεσμό. Για τον λόγο αυτό, απαιτείται ενδελεχής
έλεγχος μήπως ο δήθεν προβαλλόμενος ως σοβαρός λόγος, που αφορά
δήθεν την εν γένει συμπεριφορά του τιμωμένου, στην πραγματικότητα
υποκρύπτει έλεγχο και τιμώρηση των επιστημονικών του απόψεων. Αυτό
συμβαίνει π.χ. στις περιπτώσεις όπου το Τμήμα επανέρχεται διαδοχικά,
προβάλλοντας προσχηματικά διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, στην
ανάκληση ενός επίτιμου διδακτορικού ή όταν η ανάκληση συνιστά εν τοις πράγμασιν
αμφισβήτηση και προσβολή του τεκμηρίου αθωότητας που προστατεύει τον
τιμώμενο, πολλώ δε μάλλον αν ο τιμώμενος έχει ήδη αθωωθεί αμετακλήτως
από κάθε εις βάρος του κατηγορία.
11. Η θέση μου επί της απόφασης του Τμήματος έχει ως ακολούθως:
Καταρχάς, η απόφαση του Τμήματος προφανώς αναφέρεται σε μία και μόνη
συνέντευξη που παραχώρησα στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 15 Μαΐου
2016 (σχετ. 1), εκ της οποίας αντλεί τις εις βάρος μου αιτιάσεις της (καίτοι δεν την
αναφέρει ούτε και την παραπέμπει). Όθεν προκύπτει ότι το Τμήμα, έχοντας να
ζυγίσει αφενός μεν το ευρύ και πολυσχιδές επιστημονικό μου έργο στους τομείς της
Ιστορίας και της Πολιτικής Επιστήμης της νεώτερης Ελλάδας, που μέσα σε μια
συγγραφική πορεία 44 ετών έχει αποφέρει 39 μονογραφίες και περί τα 200
άρθρα (σχετ. 2), αφετέρου δε μία (1) συνέντευξη σε μία (1) εφημερίδα, θεωρεί ότι
η δεύτερη ζυγίζει περισσότερο από το πρώτο. Καλούμαι λοιπόν, για μία ακόμη φορά,
σε ηλικία 78 ετών, να απαντήσω σε ανυπόστατες εις βάρος μου κατηγορίες.
12. Επί των επιμέρους σημείων της απόφασης του Τμήματος, επάγομαι τα
ακόλουθα:
13. Ως προς το πρώτο σημείο, φέρομαι να διατύπωσα την άποψη ότι δήθεν
ο συνάδελφός μου ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ διατυπώνει το αντίθετο επιστημονικό
του επιχείρημα «κάτω από την απειλή απόλυσης του τελευταίου από το Ελληνικό
Πανεπιστήμιο». Η πραγματικότητα βεβαίως είναι πολύ διαφορετική. Είναι γνωστό
ότι με τον Καθηγητή Φλάισερ αποκλίνουμε στην προσέγγιση διαφόρων ιστορικών
ζητημάτων, εν οις και το ζήτημα του λεγόμενου κατοχικού δανείου, για το οποίο
ακριβώς γινόταν ο λόγος στην επίμαχη συνέντευξή μου.
14. Στο σημείο αυτό θα αναγκαστώ να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, προκειμένου
να διευκρινίσω τι ειπώθηκε και πώς ειπώθηκε στο πλαίσιο μιας προφορικής
4
συζήτησης μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Ο Καθηγητής Φλάισερ χρησιμοποιεί
επιλεκτικά στις εργασίες του την έκθεση της Τράπεζας του Ράιχ που αφορά τις
ελληνογερμανικές συναλλαγές. Συγκεκριμένα, παραθέτει χωρίο από την σελ. 114 της
έκθεσης αυτής, όπου αναφέρεται το λεγόμενο κατοχικό δάνειο των 476
εκατομμυρίων μάρκων από την Ελλάδα προς την Γερμανία (στην πραγματικότητα
πρόκειται για οφειλή εκ των εξοδων κατοχής). Ωστόσο, σε άλλα σημεία της ίδιας
έκθεσης, και συγκεκριμένα στις σελ. 35 και 156 (σχετ. 3-4), περιγράφεται το
παθητικό για την κατοχική Ελλάδα σκέλος της ίδιας συναλλακτικής σχέσης
(συνιστάμενο σε εισαγωγές τροφίμων, εμπορευμάτων και χρυσού από την ναζιστική
Γερμανία). Εκεί αναγράφεται ότι κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την
Ελλάδα και την διενέργεια των σχετικών συμψηφισμών, αφού συνυπολογίσθηκαν
κατά προσέγγιση όλες οι εγγραφές, διαπιστώθηκε τελική ελληνική οφειλή
ύψους περί τα 300 εκ. μάρκα.
15. Θεωρώ ότι ο Καθηγητής Φλάισερ, για λόγους άγνωστους σε εμένα,
απέκρυψε την συνολική εγγραφή, που ήταν παθητική για το ελληνικό κράτος,
προβάλλοντας μόνο την ενεργητική πλευρά του ισοζυγίου. Θέλω να τονίσω ότι η εν
λόγω ανακάλυψη δεν οφείλεται σε εμένα, αλλά στον γνωστό γερμανό
ιστορικό Götz Aly1, καίτοι και ο ίδιος έκανα την ίδια ανακάλυψη περίπου μισό
χρόνο μετά και ανεξάρτητα από τον Aly. Ο ίδιος ο Aly κατήγγειλε δημοσίως το
γεγονός στον γερμανικό τύπο2 (σχετ. 5) και κατηγόρησε τον Καθηγητή Φλάισερ για
«επιλεκτική παράθεση» και «ερμηνεία που παραποιεί» το έγγραφο, τις ίδιες δε
κατηγορίες υιοθέτησε και άλλος επαγγελματίας ιστορικός που ασχολήθηκε ειδικά με
το ζήτημα, ο Sven Felix Kellerhoff3 (σχετ. 6). Η εν λόγω έκθεση φυλάσσεται στο
αρχείο του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπου είναι προσιτή στον
οποιονδήποτε με αριθμό τεκμηρίου R27320 (σχετ. 7). Εν προκειμένω λοιπόν, μια
4
σειρά επαγγελματιών ιστορικών απευθύνει στον Καθηγητή Φλάισερ μια πολύ σοβαρή
κατηγορία απόκρυψης στοιχείων. Η απώλεια καθηγητικής έδρας ή άλλα
πειθαρχικά μέτρα λόγω χειραγώγησης των ιστορικών στοιχείων δεν ανήκει στις
συνέπειες που μπορούν εκ των προτέρων να αποκλειστούν κατά την γνώμη μου σε
παρόμοιες περιπτώσεις. Συνεπώς, το σχόλιό μου ήταν αμιγώς επιστημονικής και
1
Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Aly έχει ασχοληθεί ειδικώς με τα οικονομικά ζητήματα της
γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα στην μονογραφία του “Hitlers Volksstaat”, που
κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τον τίτλο “Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ” (Κέδρος, 2009),
στις σελ. 304-341.
2
http://www.berliner-zeitung.de/kolumne-griechische-schuldenlegenden-2636140 .
3
https://www.welt.de/geschichte/zweiter-weltkrieg/article138498430/Griechenlands-476-
Millionen-Anleihe-gibt-es-nicht.html.
4
http://www.archiv.diplo.de/Vertretung/archiv/de/01-Rechercheleitfaeden/1-4-
auswahlbibliographie.html.
5
ακαδημαϊκής φύσεως, χωρίς καμία αναφορά στον τρόπο διοίκησης των Ελληνικών
Πανεπιστημίων, του οποίου τις λεπτομέρειες εξάλλου αγνοώ.
16. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης ανέφερα με λίγα λόγια πώς έχει το
ζήτημα αυτό στην δημοσιογράφο που έπαιρνε την συνέντευξη, χωρίς να υπεισέλθω
αναλυτικά σε λεπτομέρειες, όπως πράττω εδώ, ζήτησα όμως να παραλειφθεί από το
κείμενο που θα δημοσιευόταν, διότι δεν επιθυμούσα προσωπική αντιπαράθεση
με τον Καθηγητή Φλάισερ. Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι λίγες ημέρες πριν, ήτοι
τον Απρίλιο 2016, ο Καθηγητής Φλάισερ είχε εξαπολύσει βαρύτατη ad hominem
επίθεση εις βάρος μου (οράτε την δημοσίευσή του5, η οποία αναδημοσιεύθηκε και
σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης6 - σχετ. 8-9), στην οποία δεν ήθελα να δώσω
συνέχεια. Η δημοσιογράφος σεβάστηκε την επιθυμία μου, διετήρησε στο κείμενο
όμως την μνεία των πειθαρχικών συνεπειών που θα ακολουθούσαν την αποκάλυψη
μιας τέτοιας επιστημονικής επιλεκτικότητας ως προς την παρουσίαση των στοιχείων,
όπως τουλάχιστον τις αντιλαμβάνομαι εγώ με βάση τα αυστηρά κριτήρια ερεύνης που
ακολουθώ.
17. Συνοψίζοντας λοιπόν, η επίμαχη αναφορά μου δεν είχε σκοπό να
προσβάλει το ελληνικό Πανεπιστήμιο ως θεσμό, πολλώ δε μάλλον το
«αυτοδιοίκητό» του. Αφορούσε σε μια απολύτως συγκεκριμένη χειραγώγηση
στοιχείων εκ μέρους ενός συγκεκριμένου συναδέλφου, που υπηρετεί σε άλλο
Πανεπιστήμιο, χειραγώγηση η οποία μάλιστα αποδεικνύεται εύκολα δι’ εγγράφων και
η οποία έχει ήδη εντοπιστεί και στιγματιστεί από άλλους ιστορικούς πριν από εμένα.
Σημειωτέον δε ότι παρά την άδικη επίθεση και στοχοποίηση που υπέστην,
ουδέποτε αναφέρθηκα συνολικά στο ελληνικό Πανεπιστήμιο με τρόπο
απαξιωτικό ούτε και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ειδικότερα (επισημαίνω
μάλιστα ότι ούτε το ίδιο το Τμήμα ισχυρίζεται το αντίθετο). Επέλεξα, μάλιστα,
να παραμείνω σιωπηλός, όταν μέλη του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, χωρίς
εξειδίκευση στο αντικείμενό μου ή πείρα που να πλησιάζει έστω την δική μου,
καταφέρονταν εναντίον μου δημοσίως με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, όπως ότι
«αρνούμαι εγκλήματα πολέμου» και είμαι συγγραφέας «διατεταγμένης διατριβής»
(Βασίλειος Δαφέρμος, σελ. 49 της υπ’ αριθμ. 2383/2015 απόφασης του Μονομελούς
Πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου) ή άνθρωπος που «μας κοροϊδεύει» ( Δημήτρης
Ξενάκης, σελ. 50). Ο ίδιος Καθηγητής Ξενάκης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον
σταθμό 9,84 του Ρεθύμνου στις 17 Φεβρουαρίου 2016 ανέφερε για μένα ότι «τέτοια
απαξιωτική συμπεριφορά [για την Ελλάδα] δεν είχαν ούτε οι αποικιοκράτες στην
Αφρική». Το ίδιο έπραξα όταν ο Καθ. Γιώργος Μαργαρίτης με αποκάλεσε στην
κατάθεσή του «απολογητή του ναζισμού» που «βλέπει με το μάτι των δολοφόνων»
5
http://metropol-verlag.de/wp-content/uploads/2016/06/zfg_04_2016-inhalt.pdf.
6
http://www.efsyn.gr/arthro/na-plirosoyn-ta-thymata-ki-ohi-oi-thytes.
6
(σελ. 105 και 108). Ήταν ο βαθύτατος σεβασμός μου προς το Πανεπιστήμιο Κρήτης
και το Ελληνικό Πανεπιστήμιο εν γένει που μου υπαγόρευσαν μία σιωπηρή
στάση, που δεν θα τα εξέθετε περαιτέρω στα μάτια της διεθνούς ακαδημαϊκής
κοινότητας. Κανέναν λόγο δεν είχα να αποκλίνω από αυτή την πάγια αρχή και θέση
μου στο πλαίσιο μιας επιστημονικής διαφωνίας, που προσπάθησα να μην μετατραπεί
σε προσωπική αντιπαράθεση.
7
19. Ως προς το τρίτο σημείο, τα μέλη του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης
γνωρίζουν ασφαλώς ότι η προφορική ιστορία, στην οποία εντάσσονται και οι
συνεντεύξεις, αποτελεί γνωστή και ανεγνωρισμένη επιστημονική μέθοδο. Έχω
εκθέσει επανειλημμένως στα δημοσιεύματά μου ότι η επίμαχη πληροφορία μού
μεταδόθηκε το έτος 1990 σε προφορική συνομιλία από Εβραίους Αριστερούς,
επιζώντες του Ολοκαυτώματος, συνίστατο δε στην παράλειψη ενημέρωσής τους για
την δυνατότητα αποζημίωσης από τις τότε ελληνικές αρχές. Η αμφισβήτηση της
πληροφορίας δεν συνιστά αμφισβήτηση της δικής μου αξιοπιστίας, αλλά
αμφισβήτηση της αξιοπιστίας των επιζώντων του Ολοκαυτώματος.
20. Την σχετική πληροφορία έχω ήδη εκθέσει στην μονογραφία μου
“Griechenland 1950-1974. Ζwischen Demokratie und Diktatur” (σειρά μονογραφιών
PELEUS, τόμος 60, σελ. 207 - σχετ. 10), η οποία εκδόθηκε το 2013 και συνεπώς
ήταν ήδη γνωστή και συνεκτιμήθηκε από το Τμήμα για την απονομή του επίτιμου
διδακτορικού τίτλου.
Παραθέτω επί λέξει ολόκληρο το σχετικό παράθεμα:
Από το απόσπασμα αυτό, που απηχεί τις απόψεις μου και δεν αποτελεί
διαστρέβλωση των γραφομένων μου από άτομα που δεν έχουν διαβάσει το
πρωτότυπο, προκύπτουν πέραν πάσης αμφιβολίας τα εξής στοιχεία: 1. ότι απευθύνω
κατηγορία κατά του ελληνικού πελατειακού συστήματος της εποχής και όχι
κατά των Εβραίων, 2. ότι καυτηριάζω το γεγονός ότι για την ελληνική
διοίκηση της εποχής οι Εβραίοι ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, 3. ότι
κατακρίνω το γεγονός ότι οι Εβραίοι δεν αποζημιώθηκαν επαρκώς, και 4. ότι,
όπως ακριβώς στον γενικό πληθυσμό υπήρξε κατά την διανομή των αποζημιώσεων
8
διάκριση μεταξύ ψηφοφόρων της ΕΡΕ και της ψηφοφόρων της ΕΔΑ, το ίδιο
πληροφορήθηκα ότι συνέβη και εντός του ειδικότερου πληθυσμού των
Ελλήνων Εβραίων. Με άλλα λόγια, η προφορική πληροφορία που έφτασε σε μένα
ήταν συμβατή και επιβεβαίωνε όσα γνώριζα ήδη για τον τρόπο διανομής των
αποζημιώσεων που επικρατούσε στον γενικότερο πληθυσμό των Χριστιανών
Ελλήνων.
21. Αν τα μέλη του Τμήματος έχουν διαφορετική πληροφόρηση, ότι δηλαδή
δεν υπήρξε προσπάθεια περιορισμού της καταβολής των αποζημιώσεων μόνο σε
ψηφοφόρους της ΕΡΕ, αλλ’ ότι και οι Εβραίοι ψηφοφόροι της ΕΔΑ αποζημιώθηκαν
ακριβώς επί ίσοις όροις από την Κυβέρνηση Καραμανλή, είμαι πρόθυμος να
ακούσω και να εκτιμήσω τα στοιχεία τους. Μαζί τους θα διαφωνούσε βέβαια ο
ίδιος ο Καθηγητής Φλάισερ, ο οποίος στην εργασία του “Ad calendas graecas?”
και ειδικότερα στην σελ. 428 αναφέρεται συγκεκριμένα στον φόβο της τότε
αντιπολίτευσης μήπως η κυβερνητική παράταξη, που ήλεγχε την δημόσια διοίκηση,
διοχέτευε κρυφά τα χρήματα της αποζημίωσης σε αιτούντες με τα ορθά φρονήματα 7.
22. Αν τα μέλη του Τμήματος έχουν πάλι την άποψη ότι τέτοια πράγματα δεν
συνέβαιναν στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1960, ευσεβάστως διαφωνώ.
Θα συμφωνούσε άλλωστε μαζί μου και ο αείμνηστος ιστορικός Χέρμαν Φρανκ
Μάγιερ, ο οποίος στο μνημειώδες έργο του «Από την Βιέννη στα Καλάβρυτα»
σχολιάζει επί λέξει τα εξής: «Η διανομή των χρημάτων [των γερμανικών
αποζημιώσεων για την Σφαγή των Καλαβρύτων] από την ελληνική κυβέρνηση έγινε
προφανώς με βάση κομματικές σκοπιμότητες. Περιοχές που είχαν ψηφίσει το
“λάθος” κόμμα δεν πήραν τίποτε» (σελ. 685 – σχετ. 11).
23. Αν όμως τα μέλη του Τμήματος δεν έχουν κανένα αντίθετο στοιχείο (και
ασφαλώς στην απόφασή τους δεν παραθέτουν απολύτως τίποτα σχετικώς), δεν
αντιλαμβάνομαι τον λόγο της πρόθυμης απολογίας υπέρ της τότε ελληνικής
Κυβέρνησης. Εκτός ασφαλώς από την υποβόσκουσα συκοφαντία του
αντισημιτισμού, συκοφαντία που την γνώρισα πολύ καλά κατά την διάρκεια της
δίκης μου και που τώρα επιχειρείται να επιστρέψει διά της πλαγίας οδού, πράγμα το
οποίο δεν πρόκειται να ανεχθώ. Διότι ουδέποτε κατηγόρησα «Εβραίους που
ψήφιζαν το τότε κυβερνόν [sic] κόμμα8», όπως παραπλανητικά διατυπώνει την
αιτίασή του το Τμήμα, παρά μόνο την τότε ελληνική Κυβέρνηση, διάκριση που
είναι προφανής σε οποιονδήποτε καλόπιστο αναγνώστη (“Ένα μεγάλο μέρος των
7
Ολόκληρο το παράθεμα του Φλάισερ έχει ως εξής: “Die Opposition befürchtete nicht nur
eine Kungelei der regierungsparteilich verfilzten Administration zugunsten von
Antragstellern mit „rechter“ Gesinnung, sondern auch Abzweigungen für obskure
Entwicklungsprojekte”.
8
Ορθώς: “το κυβερνών κόμμα”.
9
χρημάτων φαγώθηκε από το πελατειακό κράτος” αναφέρω επί λέξει στην
επίμαχη συνέντευξη – σχετ. 1).
24. Συνοψίζοντας, η προφορική πληροφορία που μνημονεύω στα
δημοσιεύματά μου διασταυρώνεται πλήρως 1. από τις υποψίες της αντιπολίτευσης
εκείνης της εποχής, 2. από τον τρόπο διανομής των αποζημιώσεων με κομματικά
κριτήρια μεταξύ των Χριστιανών Ελλήνων, 3. από τις εκτιμήσεις όλων των
επαγγελματιών ιστορικών που σχολιάζουν το ζήτημα, καθώς και 4. από τα διδάγματα
της κοινής πείρας σχετικά με τον πελατειακό και κομματικό χαρακτήρα της ελληνικής
δημόσιας διοίκησης, η έννοιά της δε διαστρεβλώνεται πλήρως στην απόφαση του
Τμήματος, κατά τρόπο απαράδεκτο και προσβλητικό για το πρόσωπό μου.
10
κάθε έννοια σεβασμού προς την ακαδημαϊκή ελευθερία και τα καθιερωμένα
ακαδημαϊκά ήθη.
Δ. Η δίκη Ρίχτερ.
11
άλλων, που δεν είχαν το ηθικό σθένος να προασπιστούν δημοσίως την ελευθερία του
λόγου ενός πανεπιστημιακού, προτίμησε, δίκην στρουθοκαμήλου, να τα
παρασιωπήσει όλα αυτά, ως δήθεν μη γενόμενα. Και να υποταχθεί πλέον οριστικά
ως Τμήμα στις διαθέσεις των κατηγόρων μου, οι οποίοι, έχοντας ηττηθεί στον πρώτο
γύρο, ελπίζουν τώρα ότι θα κερδίσουν τον δεύτερο, στο πεδίο μάχης της δικής τους
επιλογής: εντός του Πανεπιστημίου, εκεί όπου (νομίζουν ότι) δεν υπάρχει ανεξάρτητη
δικαστική εξουσία για να ελέγξει τα καμώματά τους.
31. Πρόκειται για τακτική που εκθέτει το Πανεπιστήμιο Κρήτης κατά τρόπο
θλιβερό και, πολύ φοβάμαι, ανεπανόρθωτο στα μάτια κάθε καλοπροαίρετου
παρατηρητή. Πιθανή αφαίρεση του διδακτορικού τίτλου θα έχει πολύ δυσάρεστες
επιπτώσεις στο κύρος και την φήμη όχι μόνο του Πανεπιστημίου, αλλά και
ολόκληρου του κρητικού λαού ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης. Το πραγματικό
ερώτημα συνεπώς είναι αν η Σχολή Κοινωνικών, Οικονομικών και Πολιτικών
Επιστημών θα αφεθεί να παρασυρθεί από την μερίδα εκείνη του Τμήματος
Πολιτικής Επιστήμης που έχει αναγάγει τον αντι-Ρίχτερ αγώνα της σε προσωπικό
διακύβευμα αντεκδίκησης, από τον οποίο αγώνα δεν λείπουν ασφαλώς οι
μικροπολιτικοί υπολογισμοί, ή αν η ζημιά που έχει ήδη γίνει στο κύρος του
Πανεπιστημίου Κρήτης από την ιδιότυπη σταυροφορία τους θα ολοκληρωθεί εδώ.
32. Όθεν καλώ όλα τα μέλη της Κοσμητείας να προβληματιστούν πριν
ρίξουν την ψήφο τους σχετικά με το μέγεθος της ευθύνης που
αναλαμβάνουν. Ας μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πανεπιστημιακός κόσμος της
Ελλάδας και της Γερμανίας παρακολουθεί αμέτοχος. Διατηρώ την πεποίθηση ότι τα
μέλη της Κοσμητείας θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα
κηλιδώσουν το καλό όνομα της Σχολής.
Επειδή οι εις βάρος μου αιτιάσεις του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης όχι μόνο είναι
παντελώς ανυπόστατες, αλλά αποτελούν την προσπάθεια ορισμένων μελών του να
συνεχίσουν με άλλο τρόπο την δικαστική μου δίωξη.
Επειδή σας επισυνάπτω προς ενημέρωσή σας την ενημερωμένη βιβλιογραφία
μου, περιλαμβάνουσα 39 τίτλους μονογραφιών και περί τις 200 μελέτες.
Επειδή επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
ΑΙΤΟΥΜΑΙ
12
Να διαφυλάξετε έστω και την υστάτη ώρα το κύρος του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Να απορρίψετε την πρόταση του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης.
13