Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο που έδινε και που αγαπούσε ένα αγόρι.

Κάθε μέρα, το
αγόρι πήγαινε και έπαιζε στο δέντρο, ανέβαινε στα κλαδιά του, κοιμόταν στη σκιά του. Το αγόρι
μεγάλωνε. «Μπορείς να μου δώσεις για να αγοράσω κάτι;» λέει μια μέρα στο δέντρο. «Δεν έχω λεφτά,
αλλά μπορείς να κόψεις τα μήλα μου και να τα πουλήσεις στην πόλη.» απάντησε εκείνο. Έτσι κι έγινε.
Άντρας πια, το αγόρι μια μέρα ξαναπήγε στο δέντρο. «Μεγάλωσα και χρειάζομαι δικό μου σπίτι». «Δεν
έχω σπίτι να σου δώσω, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να φτιάξεις ένα». Έτσι κι έγινε. Ο
καιρός περνούσε και το αγόρι ήρθε μία μέρα με θλίψη στα μάτια. «Νιώθω κρύα τη ζωή μου, χρειάζομαι
ηλιόλουστους τόπους». «Έχω μόνο τον κόρμο μου. Μπορείς όμως να τον κόψεις, να φτιάξεις μια βάρκα
και να φύγεις μακριά». Έτσι κι έγινε. Όταν κάποτε το αγόρι πήγε στο δέντρο, ήταν γέρος πια. «Είμαι πια
ένα κούτσουρο» του λέει το δέντρο. «Κρίμα που δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω». «Δεν χρειάζομαι
πολλά πια» του λέει το αγόρι. «Μόνο ένα ήσυχο μέρος για να ξεκουραστώ». «Ε, ακόμη κι ένα γέρικο
κούτσουρο μπορεί να κάνει αυτήν τη δουλειά. Έλα κάθισε». Έτσι κι έγινε.

Το παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν, «Το δέντρο που έδινε», θυμήθηκε η Αντουανέτ Κάμπελ, όταν
εργάτες του δήμου της Ουάσιγκτον έκοψαν κατά λάθος ένα δέντρο που είχε μπροστά στο σπίτι της.
Έγινε έξω φρενών. Και θύμωσε ακόμα πιο πολύ, όταν διαπίστωσε το άλλο πρωί πως το κλιμαστικό του
σπιτιού της ξεκινούσε δύο ώρες νωρίτερα από το κανονικό. Γιατί φτάνει ένα δέντρο με πυκνή φυλλωσιά
για να εξοικονομήσει ένα σπίτι 80 δολάρια τον χρόνο σε ενέργεια. Ναι, έτσι τα ταπεινά δέντρα των
πόλεων δροσίζουν την ατμόσφαιρα, μειώνουν τη ρύπανση, ανεβάζουν μέχρι και 25 % την αξία των
σπιτιών που βρίσκονται κοντά.

Το δέντρο πάντα έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε από τους ανθρώπους.

Ήταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της
ηλιθιότητας, ήταν ο καιρός της πίστης, ήταν ο καιρός της δυσπιστίας, ήταν η περίοδος του φωτός, ήταν
η περίοδος του σκοταδιού, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα
πάντα στη διάθεση μας, δεν είχαμε τίποτα στη διάθεση μας, όλοι μας πηγαίνουμε κατευθείαν στον
παράδεισο, όλοι μας πηγαίνουμε τντελώς αντίθετα.