Μ

ια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε

ένας μονόκερος που τον έλεγαν

. Γεννήθηκε δίπλα σε

μια λίμνη με ήσυχα νερά, μέσα στην οποία

κολυμπούσαν πολύχρωμα ψαράκια, ενώ επέπλεαν

μεγάλα νούφαρα με μαργαριτάρια.

 Η λίμνη βρισκόταν κοντά σε ένα

σοκολατοδάσος και ο

σοκολατοκαταρράκτης

έριχνε σοκολατένια νερά

στη λίμνη κάθε

βράδυ.

Ο μπαμπάς του είχε μεγάλο, λευκό σώμα με

μαύρες βουλίτσες, μαύρα μακριά νύχια και

πολύχρωμη ουρά. Το κέρατό του ήταν μεγάλο, λαμπερό

και πολύχρωμο. Είχε μοβ φτερά, με τα οποία πετούσε

πάνω από το δάσος. Η μαμά του Αρθούρου ήταν μπλε.

Η ουρά και τα φτερά της είχαν τα χρώματα της ίριδας,

ενώ το κέρατό της ήταν κόκκινο και μυτερό.

Ο
όταν ήταν μωρό ήταν

κάτασπρος, αργότερα όμως άρχισε να

κιτρινίζει. Είχε ένα ασημί κέρατο και

πολύχρωμη χαίτη. Όλοι του έλεγαν πως έμοιαζε με

το ουράνιο τόξο. Εκείνος όμως αγαπούσε μόνο το

άσπρο και το μαύρο χρώμα.

Κ
αθημερινά μασουλούσε καρότα,

επειδή ήταν νόστιμα, αγγουράκια,

που τον κρατούσαν σε φόρμα,

μήλα, γιατί έβλεπε τα άλογα να τα

τρώνε συνέχεια, μελιτζάνες, καθώς του έλεγε η

μαμά του ότι είναι υγιεινές, φράουλες και

βατόμουρα για το ωραίο χρώμα τους και φυσικά

πολλή … σοκολάτα.
Έ
να πράγμα που του άρεσε πολύ, όπως

καταλάβατε, ήταν να τρώει και να

δοκιμάζει συνέχεια νέες γεύσεις.

Αγαπούσε να περνάει τον χρόνο του στο δάσος,

παραβγαίνοντας στο τρέξιμο με τα αγριογούρουνα,

φυτεύοντας σπόρους και κάνοντας νέους φίλους.

Ο
ι φίλοι του ήταν πολύ διαφορετικοί

μεταξύ τους. Κάποιοι ήταν

γαλάζιοι σαν τον βυθό της

θάλασσας, άλλοι ήταν πορτοκαλοκόκκινοι

σαν τον ήλιο, άλλοι φούξια σαν την άνοιξη και

άλλοι πράσινοι σαν τα ανθισμένα φύλλα των

δέντρων. Ο δεν έκανε παρέα μόνο με

μονόκερους.

Τα γλυκά ελαφάκια του δάσους,

Τα σκιουράκια και οι τάρανδοι του

κρατούσαν συντροφιά, ενώ ο μονόκερός

μας αγαπούσε πολύ το κουνελάκι του,

κι ας ήταν πολύχρωμο.
Ή
ταν καλόκαρδος και βοηθούσε πάντα

τους άλλους. Το σχολείο του άρεσε,

γιατί εκεί διάβαζε παραμύθια και

έκανε μαθηματικά. Ήθελε πολύ να μάθει να δένει

τα κορδόνια του και να κοιτάζει …

Το

στην χώρα των

μονόκερων ήταν

η γέφυρα που

είχαν για να

επικοινωνούν με

τον υπόλοιπο

κόσμο.
Ό
σο μεγάλωνε όμως, σκεφτόταν πως το

είναι πολύ

και άρχισε να φοβάται πως αν τυχόν ανέβει μπορεί

να

Έτσι, άρχισε να γεννιέται μέσα του μία φοβία,

υψο…φοβία θαρρώ την λένε.

 Ά
ρχισε τότε να μισεί τα έντονα

χρώματα και δοκίμασε πολλούς

τρόπους για να εξαφανίσει το

ουράνιο τόξο.. Μάταια όμως..

Ο , όσο μεγάλωνε γινόταν ολοένα και πιο

αγαπητός σε όλους. Έτσι, ο λαός της χώρας των

μονόκερων τον ανακήρυξε .. ! Ο

ήταν ο καλύτερος δήμαρχος που

πέρασε ποτέ από την μονοκερούπολη!

Φ ρόντιζε το δάσος, άκουγε

προβλήματα των συμπολιτών του

και δούλευε πολύ σκληρά για

όλους. Κάποια μέρα, όμως, ξαφνικά, το νερό του

τα

ποταμιού στέρεψε και ο , ως δήμαρχος,

έπρεπε να φύγει από την πόλη του και να περάσει

το ουράνιο τόξο για να βρει βοήθεια. Όλο το βράδυ

δεν κοιμήθηκε από την αγωνία του.

Μα πώς θα ανέβω
στο ουράνιο τόξο
αφού έχω
υψοφοβία;
Δεν μπορώ να τους
το πω.
Θα απογοητευτούν
από τον δήμαρχό
τους.
Έ
νας παλιός του φίλος , ο μαύρος

μονόκερος, ο οποίος ήθελε να

είναι δήμαρχος και να κλέψει τη

θέση του , άκουσε από το παράθυρο τα

παραμιλητά του και γέλασε πονηρά. Από μικρός

τον ζήλευε που ήταν όμορφος, έξυπνος και κυρίως

αγαπητός στους υπόλοιπους. Έτσι σκέφτηκε ένα

σχέδιο.
Πήγε να βρει τη μάγισσα του δάσους και το μικρό

της ξωτικό και της είπε ότι τον έστειλε ο

να του φέρει ένα φίλτρο, για να γεννηθούν πολλά

βατράχια για την λιμνούλα, μήπως βοηθούσε αυτό

στο πρόβλημα της μονοκερούπολης.

Η
τα πρώτα
μάγισσα

βατραχάκια.
το έφτιαξε

γρήγορα και ο μαύρος μονόκερος το

έριξε στο ποτάμι. Αμέσως γεννήθηκαν

Σε λίγες ημέρες, η

μονοκερούπολη γέμισε μικρά βατράχια, έμπαιναν

από τις καμινάδες, ξεφύτρωναν στις αυλές των

σπιτιών, έμπαιναν στην τάξη την ώρα που τα μικρά

μονοκεράκια έκαναν μάθημα. Οι μονόκεροι

άρχισαν να ανησυχούν, γιατί

εκτός από το

πρόβλημα με την

έλλειψη νερού στο ποτάμι,

είχαν και τα βατράχια.

Έ
τσι, μαζεύτηκαν όλοι στο Δημαρχείο

να ζητήσουν από τον να

κάνει κάτι. Εκεί, δούλευε με τον

γραμματέα του, ένα κοτόπουλο. Μα δεν ήταν ένα

κοτόπουλο απλό, ήταν ένα κοτόπουλο με φοβερές

ικανότητες. Η πιο σημαντική του ικανότητα ήταν

ότι μπορούσε να πετάει.

Έτσι, όταν ο δήμαρχος

είχε κάποιο πρόβλημα,

το κοτόπουλο τον

βοηθούσε πετώντας

γρήγορα...
Ο εξιστορούσε το πρόβλημά του στον

γραμματέα του, όταν ξαφνικά άκουσε τις φωνές

από το παράθυρό του. Τότε χλόμιασε από την

αγωνία του. Τώρα θα έπρεπε σίγουρα να περάσει το

και να ζητήσει βοήθεια. Το

κοτοπουλάκι προσφέρθηκε να πετάξει μακριά και

να τον βοηθήσει. Ο μονόκερος τον ευχαρίστησε,

αλλά σκέφτηκε πως πρέπει να το κάνει ο ίδιος.

Το κοτοπουλάκι, τότε, για να του δώσει θάρρος, του

θύμισε το μπαούλο από γλυκόριζα με τα

τεράστια και νοστιμότερα

που βρισκόταν στο

τέλος της γέφυρας.

 Αν καταφέρεις να περάσεις,

θα μπορέσεις να φας ένα.

Ο επειδή

λάτρευε την σοκολάτα,

σκέφτηκε πως ίσως δεν

ήταν και τόσο δύσκολο κατόρθωμα. Έτσι, γέμισε

την καρδιά του με θάρρος και κατευθύνθηκε προς

το . Όταν έφτασε, τον ξαναέπιασε

αυτή η .. υψοφοβία.
Τ
ότε, εμφανίστηκε μπροστά του το ξωτικό

του δάσος, που είχε παραμονέψει τον

μαύρο μονόκερο και κατάλαβε τι

είχε σχεδιάσει. Του τα είπε όλα και του έκανε δώρο

ένα μαγικό τραμπολίνο. Έτσι, ο πήδηξε

πάνω του και πέρασε με μιας το και

ταξίδεψε για να βρει βοήθεια για την πόλη του.