ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης

30/4/2018 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ – Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης
 2310-273766  thrakikiestia1950@gmail.com
 Menu
Αρχική Ιστορική διαδρομή της Θράκης  Χάρτες Παραμύθια Εκδηλώσεις  Σχετικά με τη ΘΕΘ  Βιβλιοθήκη
Default
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
 07/10/2017  anastasios_tserkezis Βρείτε μας
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Πλατεία Ναυαρίνου 18, Τ.Κ. 54
Θεσσαλονίκη
Τηλ: 2310273766
Fax: 2310227951
Μετάφραση σε…
Greek
Πρόσφατα άρθρα
 ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ
 ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΟΖΑΝΗΣ- ΑΠΩΛΕΙΑ Α
ΘΡΑΚΗΣ
 13. Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΡΧΑΙΩΝ, ΡΩΜΑΙΚΩ
ΒΥΖΑΝΤΙΝΏΝ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩ
 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚ
Αναζήτηση στον Ιστότοπο
Αναζήτηση... Αναζήτ
Αρχείο
 Δεκέμβριος 2017
 Νοέμβριος 2017
 Οκτώβριος 2017
 Σεπτέμβριος 2017
 Ιανουάριος 2016
 Απρίλιος 2013
 Ιούνιος 2012
 Οκτώβριος 2011
ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
 Σεπτέμβριος 2011
 Μάιος 2011
 Φεβρουάριος 2011

Κατηγορίες Άρθρων
http://www.thrakikh-estia.gr/?p=2548 1/40
 Αλησμόνητες Πατρίδες (3)

 ιστορικά-λαογραφικά (4)
 ιστορική διαδρομή (1)
 Παραμύθια (4)
 ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑ
(4)
 συνέδρια (1)
 σχετικά με ΘΕΘ (2)
 φωτογραφίες εκδηλώσεων ΘΕΘ
 Χάρτες (1)
Συμβαίνει…σήμερα!
Απρίλιος 2018
Δ Τ Τ Π Π Σ
2 3 4 5 6 7
9 10 11 12 13 14
16 17 18 19 20 21
23 24 25 26 27 28
30
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ « Δεκ

Διευκρινίζουμε ότι με τα στοιχεία Ιστορίας και Γεωγραφίας της Θράκης που παραθέτουμε, προσπαθούμε να δώσουμε μία γενική
εικόνα της Θράκης, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Δεν είμαστε ιστορικοί και δεν γράφουμε ιστορία, απλά συγκεντρώνομε
και παραθέτουμε ιστορικά στοιχεία από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Στράβωνα και άλλους Αρχαίους Έλληνες
φιλόσοφους και ιστορικούς, τον Πολύδωρα Παπαχριστοδούλου, τον Κωνσταντίνο Κουρτίδη, τον Αχιλλέα Σαμοθράκη, την
Εταιρεία Θρακικών Μελετών, τον Μαγκριώτη Ι., τον Καψή Αντ., τον Ευθυμιάδη Απόστολο, τον Σαράντο Καργάκο και από
ευρήματα ανασκαφών στο χώρο της Αρχαίας Θράκης. Τα ιστορικά αυτά στοιχεία της Θράκης, θα συμπληρώνονται, θα
ενισχύονται και θα ανανεώνονται όποτε βρίσκομε και διαθέτουμε νεότερα. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε μία δεξαμενή
ιστορικών και λοιπών στοιχείων περί την Θράκη. Αναλυτικά και λεπτομερή στοιχεία περί Θράκης μπορεί να βρει ο αναγνώστης
στα βιβλία των συγγραφέων που παραπέμπουμε και διαθέτουμε στη βιβλιοθήκη της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης.
Με το παρόν ο αναγνώστης θα μπορεί μόνο εν συντομία να ενημερωθεί : για την προέλευση του ονόματος της Θράκης, τα
γεωγραφικά της όρια ανά τους αιώνες, τη Θρησκεία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την προέλευση και καταγωγή των Θρακών, τους
ραψωδούς, ποιητές, μυθικούς Βασιλείς, και προσωπικότητες της Θράκης, τα Θρακικά Έθνη και Φύλα, τις Ελληνικές αποικίες στα
Παράλια της Αρχαίας Θράκης, την πορεία της Θράκης κατά τη Μακεδονική και Ρωμαϊκή κυριαρχία καθώς και επί Βυζαντίου, την
προσφορά αίματος και τις γενοκτονίες που έχουν υποστεί οι Θράκες, το παιδομάζωμα επί Τουρκοκρατίας, την προσφορά των
Θρακών στους αγώνες του Ελληνικού Έθνους και τα Ελληνικά Τοπωνύμια και άλλα στοιχεία της Αρχαίας Θράκης και των
Αλησμόνητων Πατρίδων, που αποτυπώνονται και ενημερώνονται συνεχώς, στους Χάρτες μας (Αρχαίας Θράκης, Ανατολικής
Θράκης και Ανατολικής Ρωμυλίας της Βόρειας Θράκης). Κάθε καλοπροαίρετη διόρθωση και προσφορά θετικών στοιχείων είναι
επιθυμητή και ευπρόσδεκτη.
Δυστυχώς η Ελληνική πολιτεία δεν έχει ασχοληθεί με την ιστορία της Θράκης, δεν τη διδάσκει στα σχολεία, δεν γνωρίζει
προφανώς, για τη γενοκτονία των Θρακών ούτε για την προσφορά τους στους αγώνες του Έθνους. Η παράληψη αυτή της
Ελληνικής πολιτείας, έδωσε την ευκαιρία στους γείτονες καταπατητές της Θράκης, να παραποιούν την ιστορία της κατά το
δοκούν και σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα τους.
Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 του 1994 και 2645 του 1998 όρισε ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων και
των Μικρασιατών αντίστοιχα.
Τη γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησαν ή δεν τη γνωρίζουν οι Έλληνες Βουλευτές.
Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες των Θρακικών Σωματείων επί αυτού, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα
των Ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη και δεν τα αξιολόγησαν. Μεγάλα και δίκαια επομένως τα παράπονα όλων των Θρακών.
Δεν γνωρίζουν τα Ελληνόπουλα και οι περισσότεροι Έλληνες ότι:
Η Αρχαία Θράκη ήταν το μεγαλύτερο Έθνος στον Κόσμο μετά τους Ινδούς, εκτεινόταν από το Αιγαίο ως το Δούναβη και από τον
Όλυμπο ως το Βόσπορο, έδωσε στην υπόλοιπη Ελλάδα την Ορφική και Διονυσιακή λατρεία, συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο και
στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου με 5.000 άνδρες, ανέδειξε Ολυμπιονίκες και σπουδαίες προσωπικότητες από την
αρχαιότητα, ήταν το επίκεντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας λόγω γεωγραφικής και γεωστρατηγικής θέσης και πρόσφερε
στους Εθνικούς Αγώνες.
Θα επιχειρήσουμε μόνοι μας οι Θρακιώτες, από το διαδίκτυο, να παρουσιάσουμε την πραγματική ιστορία σε 35 γλώσσες, για να
μπορούν να τη διαβάσουν και οι γείτονες μας (καταπατητές της Θράκης και Μακεδονίας) Σλάβοι, Τούρκοι και Βούλγαροι που τη
διδάσκονται παραχαραγμένη.
Οι φίλοι μας Αμερικάνοι, Ρώσοι και άλλοι ηγέτες που αποκαλούν τα Σκόπια «MACEDONIA» και παραχώρησαν την Ελληνικότατη
Ανατολική Θράκη στην Τουρκία, και τη Βόρεια Θράκη στη Βουλγαρία, ας ρίξουν μια ματιά στους χάρτες μας και να έχουν υπόψη

τους ότι όλοι κρίνονται από την αδέκαστη ιστορία για τις πράξεις τους και τις αποφάσεις τους και εντάσσονται και
κατατάσσονται στη θέση που τους αναλογεί και τους αρμόζει ιστορικά.
1.ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ- ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ
Στην Αρία ή Ινδογερμανική ομοφυλία, κατά τους ιστορικούς ανήκουν Ινδοί, Πέρσες, Αρμένιοι, Λατίνοι, Κέλτες, Γερμανοί, Σλάβοι
και Πελασγοί (Κουρτίδης Κ). Οι αρχαιότατοι Πελασγοί κατοικούσαν στη σημερινή χερσόνησο του Αίμου, από τον Ίστρο ποταμό
μέχρι την Κρήτη, Κύπρο, στα παράλια της Μικράς Ασίας, νησιά του Αιγαίου, του Ιονίου και από Αδριατική μέχρι τον Εύξεινο
Πόντο. Διασπάστηκαν αργότερα σε διάφορα φύλλα, (Θράκες, Ίωνες, Αχαιούς, Δωριείς, Δαναούς κλπ), όλοι τους πρόγονοι των
σημερινών Ελλήνων και Ιλλυριούς (πρόγονοι σημερινών Αλβανών).
Ο Καψής Αντώνιος , ο Κούμαρης Ιωάννης, ο Γερμανός γεωγράφος Μούκκε και άλλοι, υποστηρίζουν ότι όλοι οι κάτοικοι της
Χερσονήσου του Αίμου, του Αιγαίου, της Κύπρου και των παραλίων της Μ. Ασίας ήταν Πελασγοί, αυτόχθονες, δεν ήλθαν ούτε
από την Ασία, ούτε από τα βάθη της Ευρώπης.
Τα περί Ινδοευρωπαϊκής ομοφυλίας τα θεωρούν μύθο και το αποδεικνύουν με πειστικά επιχειρήματα, με εύλογα ιστορικά
στοιχεία και αρχαιολογικά ευρήματα. Αρχαιολογικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές, αποδεικνύουν την ύπαρξη ζωής στη
Χερσόνησο του Αίμου προ χιλιάδων ετών.
Ενδεικτικά αναφέρονται τα ευρήματα του άνθρωπου του Σπηλαίου Πετραλώνων Χαλκιδικής, ηλικίας 240.000-700.000 ετών, του
Άρδα, Μακροποτάμου, ο νεολιθικός οικισμός των Προσκυνητών Ροδόπης 7ης χιλιετίας και της Παραδημής Ροδόπης 5ης
χιλιετίας κλπ.
Γενάρχης των Πελασγών ήταν ο αυτόχθονας Πελασγός, γηγενής Αρκάς, υιός του Δία και της Νιόβης και πατέρας του Λυκάονα.
(Στην Αρκαδία κτίστηκε η πρώτη πόλη της εποχής, υπόδειγμα κατασκευής, η Λυκόσουρα.) Πελασγοί από τη Θεσσαλία και Ήπειρο
μετανάστευσαν από τις Πανάρχαιες Εστίες τους προς Βορρά: Θερμαϊκό και Άθω, προς ανατολάς: στη Θρακική Χερσόνησο,
παράλια Μικράς Ασίας και Νησιά του Αιγαίου και προς νότο: Βοιωτία, Αττική, Αργολίδα και Αρκαδία. Δια τούτο η Θεσσαλία
ονομαζόταν (κατά το Στράβωνα Ε.) Πελασγιώτις. Ονομαζόταν δε η Θεσσαλία προηγουμένως και Πελασγικό Άργος και Πελασγία
από τον Βασιλιά της Πελασγό, καθώς και η Πελοπόννησος η οποία ονομαζόταν πρότερον Απία. Κατά τον Ηρόδοτο (Β. 56) η
Ελλάδα και κατά τους Ιστορικούς ακόμη χρόνους ονομαζόταν Πελασγία «της νυν Ελλάδος πρότερον δε Πελασγίας καλουμένης».
Οι Αθηναίοι ήταν Πελασγοί, ονομαζόμενοι Κραναοί, κατόπιν Κεκροπίδες από τον Βασιλιά τους Κέκροπα και επί εποχής Ερεχθέα
ονομάστηκαν Αθηναίοι.
Πελασγοί ήταν επίσης: Οι Δωριείς και Αιολείς κατά τον Στράβωνα, οι Ίωνες οι οποίοι ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς όταν
κατοικούσαν στην Αχαΐα και μετονομάστηκαν Ίωνες από τον Ίωνα υιό του Ξούθου (Ηρόδοτ. Α,56- Στράβων ΙΔ ,4,26), οι Νησιώτες
που ήταν απέναντι από τα παράλια της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσαν οι Ίωνες (που μετοίκησαν) και ονομάστηκαν και αυτοί
οι νησιώτες Ίωνες. Πελασγοί μετέβησαν στην Κρήτη και έκτισαν την πόλη Λύκτον.
Τη Σκύρο και την Σκιάθο κατέλαβαν Πελασγοί εκ Θράκης (GeogrGraec.Min).
Λήμνος και Ίμβρος κατοικούντο από Πελασγούς(Ηροδ.Ε,26).
Η Νήσος Δήλος ονομαζόταν Πελασγία και Αστερία (Fragm.Hist.Graec).
Την έρημο Νήσο ‘Άνδρο είχε εποικίσει λαός Πελασγών(Μυθ. Ελλην.144).
Επομένως σε όλη τη χερσόνησο του Αίμου κατοικούσαν Πελασγοί Πρόγονοι όλων των σημερινών Ελλήνων ( και Αλβανών από
τους Ιλλυριούς).
Περί την 4η χιλιετία πρώτοι οι Θράκες αποσπάστηκαν από τον κορμό των Πελασγών ως ιδιαίτερο Έθνος κατοικώντας στο χώρο
από το Αιγαίο ως τον Ίστρο (Δούναβη ) ποταμό και από τη Γραμμή Ολύμπου-Σκοπίων-Ναησσού ως τον Εύξεινο Πόντο.
Στη συνέχεια οι Θράκες διασπάστηκαν σε διάφορα φύλα 8 κατά τον Ηρόδοτο ή σε 22 κατά τον Στράβωνα και αυτά σε άλλα
μικρότερα (πατριάς) 70 περίπου, σε διάστημα 4 χιλιετιών.
Η 2η πχ χιλιετία είναι η χιλιετία του πολιτισμού και της προόδου των Πελασγών. Μυνηναϊκός και Μινωϊκός Πολιτισμός, Ορφικά-
Διονυσιακά Μυστήρια, Θράκες Ραψωδοί και Ποιητές, Τρωϊκός Πόλεμος, διάσπαση σε προΕλληνικά φύλα κλπ.
Ο Μινωϊκός και Μυκηναϊκός πολιτισμός βαδίζουν από νότο προς το Βορρά ενώ Ορφέας – Διόνυσος, Θράκες ποιητές και
Ραψωδοί οδεύουν προς νότο.
2.ΤΑ ΘΡΑΚΙΚΑ ΦΥΛΑ

Κατά αλφαβητική σειρά και περιληπτικά αναφέρονται τα σπουδαιότερα:
Αγριάνες,ή Αγρίαι ή Αγριείς, ή Αγράϊοι. Αρδιαίοι, Αρριανοί, Άρπιοι, Αρτάκιοι, Άσται ή Αστοι, Αψίνθιοι
Βαίτοι, Βάντιοι, Βέσσοι ή Βησσοί, Βισάλτες, Βίστωνες, Βοττιαίοι, Βρύγες, (Φρύγες Βρίγες-Βρύγοι) , Βιθυνοί, Βένοι – Βρέναι,
Βρίαντες, Βαστάρναι, ΒισάλτεςΓέτες.Δάκες ή Δάκοι, Δασαρήται ή Δασαρήτιοι, Δερσαίοι ή Δεραίοι (πιθανόν και Δαρσίοι),Δίοι,
Δίγηροι, Δόβηρες, Δρύσαι, Δόλογγοι και Αριανοί, Δρώιοι, Δαρδανοί.
Ηδωνοί ή Ήδωνες ή Ώδονες
Θύννοι
Κίκονες, Κορπίλοι, Καινοί, Κοραλλοί, Κρόβυζοι, Κοιλαλήται, Κυρμιάδαι, Κεβρύνιοι.
Λαδεψοί, Λαιταίοι.
Μαίδοι, Μοισσοί, Μελινοφάγοι, Μελανδύται, Μύγδονες (Σίθωνες).
Νιψαίοι
Ξάνθιοι
Οδρύσες, Οδόμαντες, Ορρέσκιοι 
Πίερες, Παίονες( Παναίοι, Παιόπλαι, Γρααίοι, Λαιαίοι), Παίτοι
Σαπαίοι ή Σάπαι και Σίποι, Σίντιες, Σίντοι και Σάϊοι, Σάτρες, Σατροκέντες, Σαρμάται, Σκυρμιάδες, Σέρδοι, Σκαιοί, Σίρες, Σκεβόαι.
Τα Θρακικά αυτά Φύλα μετακινούνταν εντός και εκτός Θράκης, προς επιβίωση ή λόγω εκτοπισμού από άλλα ισχυρότερα. Στη
Μικρά Ασία, μετακινήθηκαν οι Μυσοί, Φρύγες ( θράκες που κατοικούσαν στο όρος Βέρμιο με το όνομα Βρύγες ή Βρίγες), Θυνοί,
Βιθυνοί, Μαιδοβυθινοί, Βέβρυκες, Μαριανδυνοί, Μύγδονες, Μαίονες, Δρύωπες, Δόλωνες, Τρήρες κ.α. Τα φύλα αυτά κατοικούσαν
από τους αρχαιοτάτους χρόνους (πριν και μετά τον Τρωικό πόλεμο που έγινε τον 12ο π.χ. αιώνα) στις περιοχές Βιθυνία, Μυσία,
Φρυγία και Λυδία της Μικράς Ασίας. Μεταξύ των Θρακικών Εθνών που εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Ελλάδα σε πανάρχαια
εποχή είναι και οι Άβαντες. Εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Φωκίδα (όπου και πόλις Άβαντα) και κατόπιν εισήλθαν στην Εύβοια ( η
νήσος ονομάστηκε Αβαντίς). Θράκες από την Εύβοια μετανάστευσαν και στις Κυκλάδες νήσους και οι πιο πολλοί στη Νάξο που
την ονόμασαν Δία και Στρογγύλη. Θράκες εγκαταστάθηκαν στη Βοιωτία με τον Εύμολπο.
Περιληπτική περιγραφή των Θρακικών Εθνών- Φύλων.

Αγριάνες ή Αγρίαι ή Αγριείς, ή Αγράϊοι.(Πομάκοι)
Η προέλευση της λέξης «Πομάκος» ( Π. Αθανασιάδης)
Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ετυμολογικά τη λέξη «Πομάκοι» με επικρατέστερη άποψη αυτή των Βουλγάρων,
σύμφωνα με την οποία η προέλευση της λέξης οφείλεται στο ρήμα pomagam που σημαίνει βοηθώ. Οι Βούλγαροι αποκαλούσαν
τους Πομάκους «πομαγκάστ» δηλαδή βοηθούς, υποτελείς, βασανισμένους, δούλους, χωρίς δική τους ατομική και συλλογική
οντότητα.
Κατά μία ελληνική εκδοχή, προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ιππομάχος. Ήταν αυτοί που απάρτιζαν το φοβερό ιππικό του Μ.
Αλεξάνδρου. Κατά μία άλλη ελληνική ερμηνεία, η λέξη προέρχεται από το ελληνικό Πομάξ (πότης) εξαιτίας της παλιάς συνήθειας
των Θρακών να πίνουν πολύ. Οι ίδιοι όμως οι Πομάκοι τη θεωρούν προσβλητική και υβριστική ονομασία και θέλουν να
αυτοαποκαλούνται «Αχριάν», δηλαδή «Αγριάνες», όνομα αρχαίας θρακικής φυλής, που κατοικούσε στα άγονα κι ορεινά μέρη του
όρους Σκόμιο και στη Βορειοδυτική Ροδόπη και που λέγονταν κι αλλιώς «Αγρίες», «Αγραίοι» κι «Αγριείς». Φημίζονταν σαν
επιδέξιοι ακοντιστές. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε, σύμφωνα με τις έρευνες των εθνολόγων, ότι οι Πομάκοι είναι
απόγονοι των αρχαίων Θρακών. Την άποψη, ότι δηλαδή οι Πομάκοι κατάγονται από την αρχαία ελληνική φυλή, παρουσίασαν
και το 1946 στον ΟΗΕ και στους Αμερικανούς οι ίδιοι οι Πομάκοι (Ελλάδας και Βουλγαρίας) και ζήτησαν σαν Έλληνες να
ενταχθούν με τους Έλληνες στην Ελλάδα.
Οι Πομάκοι είναι κατά την πλειοψηφία υψηλοί, ξανθοί, γαλανομάτηδες, δολιχοκέφαλοι, φιλοπρόοδοι, δεν έχουν μογγολικά
χαρακτηριστικά και κατοικούν στα ορεινά της Θράκης της Δυτικής Θράκης. Επίσης, η εθνολογική έρευνα υποστηρίζει βασίμως,
ότι οι σλαβόφωνοι Πομάκοι είναι απόγονοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτόχθονος πληθυσμού. Εξάλλου, αιματολογική
εξέταση σε 1.030 κατοίκους στα χωριά Εχίνος, Σάτραι, Ωραίον, Μελίβοια και Κοτύλη, δηλαδή το 1/20 του συνολικού πληθυσμού 
των Πομάκων 4, διαπιστώνει αιματολογική συγγένεια Πομάκων και Ελλήνων σε ποσοστό 50-70%. Αλλά και ξένοι επιστήμονες
υποστηρίζουν ότι οι Πομάκοι είναι εξισλαμισμένοι και εκσλαβισθέντες γλωσσικώς, απόγονοι ή τα τελευταία υπολείμματα των
αρχαίων Θρακών και ότι έχουν φλέβα ελληνική. Γραπτά μνημεία της γλώσσας των Πομάκων, όπως και της γλώσσας όλων των
αρχαίων θρακικών φυλών δεν υπάρχουν. Είναι δηλαδή η γλώσσα ομιλούμενη, αλλά μη γραφόμενη. Όλοι γενικά οι Πομάκοι της
ελληνικής ορεινής Ροδόπης μιλούν την πομακική γλώσσα, ένα γλωσσικό ιδίωμα σλαβικό, συγγενικό με τη βουλγαρική γλώσσα
(χωρίς οι Πομάκοι να αισθάνονται Βούλγαροι ή Σλάβοι), που διασώζει όμως πολλές ελληνικές λέξεις, ίσως και πολλές θρακικές κι
έχει ανάμεσα κι ορισμένες τουρκικές λέξεις, πράγμα που συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες των Βαλκανίων, που ζυμώθηκαν
αναγκαστικά με την τουρκική γλώσσα, μέσα σε τόσους αιώνες τουρκικής κατάκτησης. Παρατηρείται ότι η πομακική γλώσσα στην
ανατολική περιοχή της Δυτικής Θράκης έχει επηρεασθεί από την τουρκική γλώσσα, ενώ αντίθετα στο δυτικό τμήμα της από τη
βουλγαρική. Πάμπολλες είναι οι ελληνικές λέξεις – και μάλιστα οι αρχαιοπρεπείς, γεγονός που ενισχύει την άποψη για την
αρχαία καταγωγή των Πομάκων και τη συγγένειά τους με τους Έλληνες. Μέχρι και το τέλος του 20ού αιώνα, που η πομακική
γλώσσα ήταν άγραφη, πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να την καταγράψουν, με πρωτοπόρο τον Πομάκο Ριτβάν Καραχότζα. Το
1996 εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Αίγειρος» της Θεσσαλονίκης, με τη χορηγία και ηθική συμπαράσταση του Πρ. Εμφιετζόγλου, το
τρίτομο έργο για την πομακική γλώσσα που εκπονήθηκε υπό την εποπτεία και την ενεργό συμμετοχή του δασκάλου Πέτρου
Θεοχαρίδη. Το έργο περιλαμβάνει ελληνο-πομακικό και πομακο-ελληνικό λεξικό και γραμματική της πομακικής γλώσσας.
Γράφτηκαν επίσης, γραμματικές, παραμύθια, εφημερίδες, τραγούδια.
Οι Αγριάνες πήραν μέρος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 336π.χ.εναντίον των Τριβαλών Θρακών και το 334
εναντίον των Περσών με το Βασιλιά τους Λάγγαρο, φίλο του Μ. Αλεξάνδρου, με 1.000 ιππείς ακοντιστές. Ο Μ. Αλέξανδρος είχε
υποσχεθεί στον Λάγγαρο ότι θα του έδινε ως σύζυγο την αδελφή του Κύνα, αλλά αυτό δεν έγινε διότι ο Λάγγαρος πέθανε από
ασθένεια μετά την επιστροφή του.
Σήμερα οι Αγριάνες ζουν στα ορεινά της Ροδόπης (140 χωριά στους Νομούς Ξάνθης – Ροδόπης και Έβρου που παρουσιάζονται
στον επόμενο χάρτη) και οι περισσότεροι στη Βουλγαρία.
Αρδιαίοι Θρακικός Λαός που κατοικούσε βορειοδυτικά των Αγριάνων. Αριανοί Αρχαίος Λαός της Θρακικής Χερσονήσου Αν.
Θράκης (Θουκιδ.VIII,104)
Άρπιοι Αρχαίος Λαός της κάτω Μυσίας στο στόμιο του Δούναβη κοντά στη νήσο Πεύκη, μάλλον οι ίδιοι με τους Καρπιανούς ή
Καρπίδες.
Αρτάκιοι ή Αρτάκοι Μικρός Θρακικός Λαός που αναφέρεται από τον Δίωνα Κάσιο. Ζούσαν παρά τον Αίμο στη χώρα τους
Αρτακινή και τον ποταμό τους Άρτακο (Τόνζος)
Άσται ή Άστοι Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην Αν. Θράκη, βόρεια της Περίνθου (Ηράκλειας)και μέχρι τη
Σωζόπολη της Βόρειας Θράκης. Η χώρα τους ονομαζόταν Αστική και Πρωτεύουσα τους ήταν η Βιζύη. Συνήθως λήστευαν
Ναυαγούς των παραλίων της Μαύρης θάλασσας η οποία εξ αυτού ονομάστηκε άξενος (αφιλόξενη) και κατ’ευφημισμό Εύξεινος
Πόντος.
ΑψίνθιοιΠολεμικός και ληστρικός Λαός της Αν. Θράκης, που κατοικούσε ανατολικά της Αίνου, στην Αψυνθίδα.
Ο Μιλτιάδης όταν κλήθηκε από τους φιλειρηνικούς Δολόγκους στη γείτονα Θρακική χερσόνησο και εγκαταστάθηκε περί το 506
π.χ., το πρώτο που έκανε ήταν η κατασκευή τειχών στον ισθμό της χερσονήσου, από την Καρδία μέχρι την Πακτύη για να
προστατευθεί από τους Αψυνθίους (Ηροδ.VI,34-37). Το 479π.χ.,ο ύπαρχος του Ξέρξη Οιοβάζος, που προσπάθησε να φύγει από
την Καρδία της Αν. Θράκης, όταν έμαθε την άφιξη Αθηναίων, συνελήφθηκε από τους Αψύνθιους, θυσιάστηκε υπέρ του τοπικού
Θεού και οι ακόλουθοι του φονεύτηκαν (Ηροδ.ΙΧ,119)
Οι Αψύνθιοι, Αριανοί, οι Αστοί, Βρένοι, , Δολόγγοι Θυνοί, Κενοί, Μελανδύτες, Παιτοί, Σκαιοί, Σίρες και άλλοι
κατοικούσαν μεταξύ Έβρου π. και Ευξείνου Πόντου, στη σημερινή Ανατολική Θράκη όπως αναγράφονται στον ακόλουθο Χάρτη.
Πόλεις τους :
Η Αίνος, Αρχαιότατη Πόλη στις εκβολές του Έβρου (αριστερά). Παλαιότερα ονόματα της: Πολτυμβρία, Άψυνθος και Σκύθος
Κύψελα: Κτίστηκε στη συμβολή των ποταμών Έβρου και Εργίνη από τον Κύψελο υιό του Ιξίονα.
Μένδη, Παραλιακή πόλη Βόρεια ανατολικά της Αίνου
Κόβρυς, Αρχαιότατος λιμένας επί της βόρειας παραλίας του Μέλανος Κόλπου
Σαπτη, αρχαιότατη πόλη και τείχος κοντά στην Αίνο.
Απρώς, Αρχαιότατη πόλη στο μέσον Ραιδεστού και Αρκαδιόπολης (Λουλέ Μπουργάζ
Πόλεις Θρακικής Χερσονήσου:
Αφροδισιάς, Πόλη της Θρακικής Χερσονήσου, βόρεια της Λυσιμαχείας, σε γεωγραφικό πλάτος 41,40 και μήκος 53,35 κατά τον
Πτολεμαίο. Στα ερείπια της βρίσκεται το χωριό Καβάκ
Καρδία ,Αποικία των Μιλησίων και Κλαζομενίων
Λυσιμαχεία, Ιδρύθηκε από τον Λυσίμαχο το 309 πχ.
Αγορά, Αποικία των Αθηναίων, μεταξύ Καρδίας και Πακτύης
Πακτύη, προς το ακρωτήριο της Χερσονήσου
Καλλίπολη (κατά τους ιστορικούς η καταστραφείσα Κριθωτή).
Κριθωτή, Κτίστηκε από τους Αθηναίους επί Μιλτιάδη
Αιγός Ποταμοί, Αρχαιότατη Θρακική πόλη μεταξύ Καλλίπολης και Σηστού.
Αλωπεκόνησος, Αρχαιότατη Αιολική αποικία επί της παραλίας της Θρακικής Χερσονήσου απέναντι της νήσου Ίμβρου κατά τον
Δημοσθένη (Κατ’Αριστοκράτους 166).
Άραπλος, Αρχαία πόλη της Θρακικής Χερσονήσου επί της δυτικής παραλίας, μεταξύ Αλωπεκοννήσου και Ελαιούντος ((υπό
Σκύλακος του Καρυανδέως στον περίπλου 67).
Σηστός, Αρχαιότατη πόλη της Θρακικής χερσονήσου, έναντι της Μικρασιατικής Αβύδου, αναφερομένη από τον Όμηρο(Ιλιαδα Β,
835-839), σύμμαχος των Τρώων κατά τον Άσιο Υρτακίδη, Αιολική αποικία κατά τον Σκύμνο το Χίο.
Κοίλα ή Κοιλούς ή Κοιλία, Αρχαία πόλη επί του Ελλησπόντου, νότια της Σηστού και πρό της ΜαδύτουΜάδυτος.
Μετά τη Θρακική Χερσόνησο προς το Βόσπορο υπήρχαν οι πόλεις:
Τιρίστασις ( Περίσταση) Αρχαία Θρακική πόλη 60 μίλια βορειοανατολικά της Καλλίπολης, πλησίον της Περίστασης επί του
λόφου Σεραϊ Μπαϊρ
Το Μύρθινον (Μυριόφυτο),
Ο Γάνος
Η Βισάνθη (Ραιδεστός) ,Παραλιακή πόλη περί τα 30 χιλιόμετρα δυτικότερα της Ηράκλειας, στις εκβολές του Άρζου ποταμού,
αποικία των Σαμίων του 6ου π.χ. αιώνα,
Σύραλλος όπου η σημερινή Τυρολόη
Η Πέρινθος (Ηράκλεια),Παραλιακή πόλη της Προποντίδας, αποικία των Σαμίων που ιδρύθηκε περί το 599π.χ.,

Το Ηραίον πλησίον της Περίνθου
Σηλυβρία ή Σηλυμβρία : ήταν αρχαία πόλη της Ανατολικής Θράκης επί της Προποντίδας, αποικία Μεγαρέων
Βυζάντιο (Κωνσταντινούπολη) Αποικία των Ελλήνων Μεγαρέων που Ιδρύθηκε από τον Βύζαντα το 667 π.χ. επί του απείρου
κάλους Κερατίου Κόλπου.
Φινιάς, Φινόπολις, Φιλόπολις Τινόπολις,
Αρχαία Θρακική πόλη στο από την πλευρά του Ευξείνου στόμιο του Βοσπόρου.
Άλλες αρχαίες παραλιακές πόλεις της Σημερινής Αν. Θράκης επι του Ευξείνου πόντου:
Κυαναί ή Κύλαι, Ανδριακή, Δέρκος, Φρυγία ή Φιλία, Μήδεια (Σαλμυδησσός), Θυνιάς
Στο χώρο της υπόλοιπης σημερινής Αν. Θράκης υπήρχαν οι πόλεις :Μέτραι (Τσατάλτζα),Τεργίσκη (Στράντζα), Βρύσες
(ΜπουνάρΧισάρ), Χαριούπολη, Καριάπολις, Απρός, Δρουζιπάρα, Ανάκτωρο (Σαράϊ), Πεντάπορος (Σαρακήνα), Βουρτόδιζος
(Μπαμπάεσκί) Νίκη, Βιζύη,
Καρπούδαιμον ή Καρποδαίμων όπου σήμερα οι 40 Εκκλησιές,
Αδριανούπολη (Ορεστιάς-Ουσκουδάμα). Αρχαιότατη Θρακική πόλη στη συμβολή των ποταμών της Έβρου, Τούντζα και Αρδα 230
χλμ. ΒΔ της Κωνσταντινούπολης .
Βιθυνοί
Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στη Μ. Ασία
τον 7ο π.χ. αιώνα, περί τον Σαγγάριο Ποταμό μεταξύ της Παφλαγονίας-Γαλατίας-Φρυγίας και Μοισίας.
Βίστωνες Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί την Βιστονίδα Λίμνη (Πόρτο Λάγος), δυτικά των Κικόνων και ανατολικά
των Αβδήρων. Πρωτεύουσα τους ήταν η Καρτέρα (παρά τα Άβδηρα)και μυθικός τους Βασιλιάς ο Διομήδης με τις ανθρωποφάγες
φοράδες.
Πόλεις των Βιστόνων: Άβδηρα , Κτισμένα μεταξύ Πόρτο Λάγους και Εκβολών του Νέστου Ποταμού (παραλία
Βοτιαίοι
Θράκες που κατοικούσαν στην Ημαθία, μεταξύ Αξιού και Αλιάκμονα ποταμού. Εκδιώχτηκαν από τους Τημενίδες και
εγκαταστάθηκαν πρός τη Χαλκιδική. Επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη επί Φιλίππου Ε΄(220-179 πχ)
Πόλεις τους:
Ειδομένη, Αρχαία πόλη, επί της Εγνατίας και της δεξιάς όχθης του Αξιού 53 χλμ από Θεσσαλονίκη όπου η σημερινή πόλη
Γευγελή της Π.Γ.Δ.Μ.
Ίχναι: Αρχαία πόλη μεταξύ Αξιού και Λουδία
Σπάρτωλος, Αρχαιότατη θρακική πόλη παρά την Όλυνθο.
Βρύγες (Φρύγες-Βρίγες-Βρύγοι) Στην πανάρχαια εποχή κατοικούσαν παρά το Όρος Βέρμιο. Αρχαία πόλη τους οι Κύδραι .
Αναφέρεται από το Στράβωνα VII 327. Το 429 π.χ. καταλήφθηκε από τον Σιτάλκη, βασιλιά των Οδρυσών Θρακών στον αγώνα
κατά του Περδίκκα των Μακεδόνων (Θουκιδ. Β, 99). Καταστράφηκε από τους Βουλγάρους και στη θέση της κτίστηκε η Δοϊράνη
(Αχ. Σαμοθράκης Θρ. Λεξ.163)
Εκτοπισθέντες οι περισσότεροι, ή προς επιβίωση, μετακόμισαν στην Ασία, μετονομάστηκαν Φρύγες και η χώρα τους Φρυγία
(Τροία) όπου δημιούργησαν πλούτο και πολιτισμό κατά τη 2η χιλιετία π.χ. που δεν υστερούσε του Μινωικού και Μυκηναϊκού.
Οι εναπομείναντες κατοικούσαν ανατολικά από τα Κεραύνια όρη πλησίον των Λυγκηστών, των Πεληγόνων και της Λυχνίτιδας
Λίμνης, όπου έρεε ο Ερίγων Ποταμός (Κουρτ.31-33).
Κατά τον Ηρόδοτο στην κάθοδο των Περσών προς Αθήνα (Περσικοί πόλεμοι) επιτέθηκαν τη νύκτα κατά των Περσών και
πλήγωσαν εντός της σκηνής του τον Μαρδόνιο.
Βισάλτες: Κατοικούσαν στα βόρεια του Στρυμόνα, στην μεταλλοφόρο οροσειρά που καταλήγει στην πεδιάδα της Μυγδονίας ως
και υπεράνω της Αμφίπολης και της Ηράκλειας της Σιντικής.
Ασχολήθηκαν με τη μεταλλουργία, που διδάχθηκαν από τους Θάσιους, πριν το 800π.χ. Βασιλείς τους :Μώσσης 500-480 π.χ..
Δημήτριος περί το 450 Π.χ., Βασταρεύς και Όναρις ( Κουρτ.36 )
Βισαλτικές πόλεις: Άργιλος. Αρχαιότατη Θρακική πόλη από τις γνωστότερες, επί της δεξιάς όχθης του Ποταμού Στρυμόνα,
μεταξύ Βρομίσκου και Αμφίπολης.
Βέργη ή Βέργα ή Βέργιον: Κειμένη κατά τον Στράβωνα (VII, 331, 36 ) επί του Στρυμόνα, 200 πόδια (37 χλμ) από την Αμφίπολη.
Βησσοί ή Βέσσοι: Κλάδος της μεγάλης φυλής των Σατρών που κατοικούσε στη Βορειοδυτική Θράκη, περί το σημείο που
συναντώνται ο Αίμος και η Ροδόπη, ανατολικά των Δαρδανών και Παιόνων και νοτιοδυτικά των Σαπαίων (Κουρτίδης). Πόλεις
τους η Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), η Βησσαπάρα δυτικά και πλησίον της Ευμολπιάδας (Φιλιππούπολης) και η Βηλαιδήπαρα
στον άνω ρου του Έβρου κατά τον Α. Σαμοθράκη. Ήταν πολεμικωτάτη ορεινή φυλή, συμμάχησε με τους Δαρδανούς και
αντιστάθηκε γενναία στους συμμάχους τους Οδρύσες, στους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους, στους οποίους υποτάχτηκαν
τελευταίοι από όλους τους Θράκες. Το 11-12 π.χ. οι Βέσσοι με αρχηγό τον Ουολόγαισο ή Βολογέζο, πρωθιερέα του Μαντείου
του Διονύσου, έτρεψαν σε φυγή τους στρατιώτες του Ροιμητάλκη των Οδρυσών Θρακών και κατέλαβαν όλη τη χώρα. Ο
Ροιμητάλκης αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τους Ρωμαίους οι οποίοι με στρατηγό τον Λεύκιο Πείσωνα υπέταξαν τους
Βέσσους (Α. Σαμοθράκης).
Βρένοι.
Κατά μήκος του Έβρου ποταμού κατοικούσαν οι Κορπίλοι Θράκες και βορειότερα αυτών οι Βρένοι. Πόλη τους η Πλωτινόπολη
όπου το σημερινό ιστορικό Διδυμότειχο
Δάκες ή Δάκο – Γέτες
Αρχαίος Θρακικός λαός που κατοικούσε προς τις εκβολές του Δούναβη (σημερινή Ρουμανία και μέρος της Ουγγαρίας).
Παλαιότερα τους έλεγαν Γέτες ή ήταν η ίδια Φυλή και μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Ήταν αγρότες, κτηνοτρόφοι και κάνανε και
εξόρυξη χρυσού και άλλων μετάλλων. Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν πεθαίνει αλλά
«μετοικίζεται». Πρωτεύουσα τους ήταν η Ζαρμιζεγέθουσα, ερείπια της οποίας σώζονται στη σημερινή Uarhely ή Gredistje της
Τρανσυλβανίας. Άλλες πόλεις τους (κατά τον Πτολεμαίο Γ,8,4) ήταν η Δακίδαβα, Πατρίδαβα, Καρσίδαβα, Αργίδαβα, Μαρκόδαβα
και άλλες. (το συνθετικό τους -δάβα σημαίνει πόλη ή οικισμός).
Κατά τον 1ο π.χ. αιώνα είχαν αποκτήσει πολλή μεγάλη δύναμη και επιτέθηκαν πολλές φορές στους Ρωμαίους ,οι οποίοι τελικά 
τους υπέταξαν και τους διαίρεσαν σε 3 τμήματα με κοινή Πρωτεύουσα. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δέχθηκαν
πολλές καταστροφικές επιθέσεις από Σλάβους, Βουλγάρους, Μαγυάρους, Αβάρους και άλλους Βάρβαρους Λαούς οι οποίοι
πολλές φορές κυριάρχησαν αλλά και απωθήθηκαν, αφήνοντας όμως τραύματα και σημάδια. Οι άνδρες τους πήγαιναν ως δούλοι
στη Νότια Ελλάδα, για αυτό και η λέξη Δακός ή Γέτης ήταν ταυτόσημη της λέξης δούλος κατά τους αρχαίους συγγραφείς
(Στράβων VII, 304). Σήμερα τους λέμε οικονομικούς μετανάστες ή εισαγόμενους εργάτες.
Δανθηλίται ή Δανθαλήται ή Δενθηλάται: Πολεμικότατος Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί τον Αίμο κατά τον Στράβωνα,
στη δεξιά όχθη του Στρυμόνα ποταμού κοντά στους Μαίδους και Βισάλτες κατά τον Πλίνιο. Κατελήφθησαν από τον Φίλιππο Β΄.
Φίλοι και Σύμμαχοι των Ρωμαίων οι οποίοι τους προστάτεψαν από τους Σκύθες και Βαστάρνες με τον Κράσσο όταν Βασιλιάς
των Δανθαλητών ήταν ο τυφλός Σιτάν.
Δαρδανοί ή Δαρδάνιοι
Θρακικό φύλο που κατοικούσε στο Βορειοδυτικό τμήμα της Θράκης πάνω από τον Αίμο και στα ανατολικά όρια της Ιλλυρίας.
Ήταν ενοχλητικοί και επικίνδυνοι επιδρομείς στους νότιους γείτονες τους Παίονες Θράκες. Άγριοι και ρυπαροί, αλλά Φίλοι της
Μουσικής. Αρχηγοί τους ο Αινείας και οι Υιοί του Αντήνορα, (του Δευτέρου ιεραρχικά στον Τρωικό πόλεμο μετά τον Πρίαμο) και
της Θεανώς: ο Αρχέλοχος και ο Ακάμας. Πατέρας της Θεανώς ήταν ο Κισσεύς ο Θράξ.
Σπουδαιότερες πόλεις τους:
Σκούποι, τα σημερινά Σκόπια, πατρίδα του Ιουστινιανού, διετέλεσε πρωτεύουσα των Δαρδανών, κατελήφθη από τον Φίλιππο Ε’
το 210 π.χ., αποικία των Ρωμαίων επί Ρωμαιοκρατίας, Ουλπιανόν (Πτολεμ. Γεωγρ. τομ. Α, σελ.455).
Δασαρήται ή Δασαρήτιοι
Ασήμαντη φυλή που Κατοικούσε δυτικά των Βησσών και καταβλήθηκε από τους Σκορδίσκους.
Δατηνοί
Θρακικός Λαός που κατοικούσε στα παράλια του Στρυμονικού κόλπου απέναντι από τη Θάσο. Πόλεις τους το Δάτον και η
Νεάπολη (Καβάλα).
Δερσαίοι- Δεραίοι (πιθανόν και Δαρσίοι)και Παναίοι

Μικρές πολεμικές φυλές που κατοικούσαν στις πηγές του Νέστου ποταμού,(ή κατά άλλους Δυτικά του Στρυμόνα) μεταξύ των
Σαπαίων και των Ηδωνών Θρακών (Ηροδ.VII,110). Τους υπέταξε ο Ξέρξης, διερχόμενος , και τους ανάγκασε να του χορηγήσουν
στρατό. Οι ίδιοι ως σύμμαχοι του Σιτάλκη, Βασιλιά των Οδρυσών Θρακών , πολέμησαν εναντίον του Περδίκκα Β, βασιλιά των
Μακεδόνων (454-413 π.χ.), κατά την περίοδο των πρώτων χρόνων του Πελοποννησιακού πολέμου που κράτησε από το 431 έως
το 404Π.Χ, (Θουκ.Β 101).
Δίοι: Πολεμικότατος Θρακικός Λαός, μαχαιροφόροι, κατοικούσαν στη Ροδόπη νοτιοανατολικά των Αγριάνων. Μέρος αυτών
αναμίχθηκε με τους Βέσσους ή Βησσούς και λέγονταν Διοβέσσοι.
Δίγηροι: Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην αριστερή όχθη του Στρυμόνα ποταμού μεταξύ των Δανθαλιτών και
Βέσσων Θρακών (Αχ. Σαμοθράκης).
Δόβηρες: Μικρή, πολεμική θρακική φυλή που κατοικούσε νότια της Παιονίας και επεκτεινόταν μέχρι το Παγγαίο.
Δόλογκοι: Λαός ειρηνικός και πολιτισμένος που κατοικούσε κατά την αρχαιότατη εποχή στη Θρακική Χερσόνησο. Αργότερα
μετανάστευσαν στην Αττική και συνοίκησαν με τους Αθηναίους και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Κουρτίδης)
Ηδωνοί ή Ήδωνες ή Ώδονες
Ένα από τα πιο γνωστά Αρχαιότατα Θρακικά Έθνη, πολεμικότατο, με μεγάλο πολιτισμό που κατοικούσε πάνω από τις εκβολές
του Στρυμόνα ποταμού και προς Ανατολάς της Κερκινίτιδας Λίμνης με κέντρο την πόλη Μυρκίνο της Ηδωνίδας Χώρας. Κατά
τους αρχαίους συγγραφείς –Ιστορικούς ήταν οι πλέον πολιτισμένοι και επικρατέστεροι των Θρακών. Τις γυναίκες τους τις
αποκαλούσαν ελκεσίποπλους διότι έσυραν επάνω την μακριά εσθήτα που φορούσαν συνήθως όλες οι γυναίκες των Θρακών
(όπως και των Τρώων (Ομ.Ιλ. Η, 297). Κατά των Ηδονών επιτέθηκαν οι Θάσιοι (και πολλοί άλλοι λόγω των χρυσορυχείων του
Παγγαίου) οποίοι όμως Θάσιοι αφού έφθασαν μέχρι την πόλη Δραβίσκο απωθήθηκαν με τη συμμαχία και άλλων γειτονικών
Θρακικών Φύλων (Ορρέσκιοι και Λαιαίοι). Βασιλιάς τους ο Πανάρχαιος Λυκούργος και ο Γέτας περί το 500 π.χ.
Πόλεις των Ηδονών Θρακών: Αμφίπολη – Ηδωνίς αποικία των Αθηναίων προ των Εκβολών του Στρυμόνα Ποταμού με πλούτο,
πολιτισμό και Ιστορία.
Μύρκινος, Αρχαιότατη Πόλη των Ηδονών Θρακών, Β.Δ. της Αμφίπολης, παρά τον Στρυμόνα ποταμό, σε υψηλή οχυρή θέση.
Γαληψός, αρχαία παραλιακή πόλη των Ηδονών ανατολικά του Στρυμόνα, μεταξύ Αμφίπολης και Απολλωνίας
Δραβήσκος, Δάτον ακμαία αποικία των Θασίων, Αισύμη ή Οισύμη,
Πέργαμος, Φαγρής,
Σκαπτή Ύλη ( εδώ έγραψε την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου ο Θουκυδίδης, όπου είχε μεγάλη κληρονομιά από τον
Θρακιώτη πατέρα του Όλορο),
Τραγίλος υπό το Παγγαίο και δυτικά των Κρηνίδων (Φιλίππων) και
Νεάπολις (Καβάλα)
Επί του Στρυμόνα ήταν κτισμένη η Ηράκλεια η Σιντική και κοντά της η Σκοτούσσα.
Θύνοι
Θρακικό φύλο που Κατοικούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου της Ανατολικής Θράκης .Θυνοί ήταν και Λαδεψοί.
Καινοί
Θρακική Φυλή που κατοικούσε στο κέντρο της Ανατολικής Θράκης, ανατολικά της πόλης Κυψέλων, βορειοανατολικά των
Κορπίλων και Αψυνθίων. Περί τα μέσα του 2ου π.χ. αιώνα οι Καινοί υπέφεραν από τη βάναυση και απάνθρωπη συμπεριφορά
των Βασιλέων τους Διήγιλι και Ζέλμιο (υιό του Διηγίλη) τον οποίο και φόνευσαν οι αγανακτισμένοι υπάκουοι του.
Κίκονες
Αρχαιότατος Θρακικός Λαός, εκ των πλέον πολιτισμένων, που κατοικούσε στα παράλια του Θρακικού πελάγους από τη
Βιστονίδα Λίμνη έως τις εκβολές του Έβρου, απόγονοι του Κίκονα υιού του Απόλλωνα και της νύμφης Ροδόπης. Με αρχηγό τους
τον Εύφημο υιό του Τροιζήνου έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο υπέρ του Πριάμου. Καλοί ιππείς και πεζοί πολεμιστές. Μετά
τον Τρωικό πόλεμο ο Οδυσσέας προσάραξε στην Ίσμαρο και φιλοξενήθηκε από τον Μάρωνα ιερέα του Απόλλωνα.
Πόλεις των Κικόνων:
Μαρώνεια. Ήταν αρχαιότατη παραλιακή πόλη των Κικόνων (Ροδόπης), Ίσμαρος κατά τον Όμηρο, αποικία των Χιών.
Κωμβρεία, Κρωβύλη, Στρύμη, Φυταίον, Ορθαγορεία, Σάλη, Ζώνη, Σερρείον, Μεσήμβρία, Δρύς, Τυροδίζα, Τέμπυρα, Χαράκωμα,
Δύμη και Δορίσκος.
Στο Θρακικό πέλαγος υπήρχαν τα νησιά:

Θάσος
Η Θάσος ήταν Θρακική Νήσος και κατά την Αρχαιότητα έφερε διάφορα ονόματα:Ηδωνίς, Αερία, Αιθρία, Ωγυγία, Χρυσή και
Θάσος από τον Θάσο υιό του Ποσειδώνα ή του Αγήνορος, όνομα το οποίο και επεκράτησε δια μέσου των αιώνων.
Σαμοθράκη
Κατά την αρχαιότητα έφερε διάφορα ονόματα: Σάμος, Μελίτη, Δαρδανία, Λευκανία, Αιθιοπία, Σαάννησος και Σαμοθράκη από τον
5ο αιώνα μέχρι σήμερα. Το νησί της Σαμοθράκης ήταν πανελλήνιο θρησκευτικό κέντρο κατά την αρχαιότητα, ονομαστό για τα
Μυστήρια των Μεγάλων θεών, που γίνονταν στον επιβλητικό χώρο του ομώνυμου ιερού.
Νήσος Ίμβρος:
Νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου του συμπλέγματος των Θρακικών Σποράδων όπως αποκαλούσαν οι Αρχαίοι τα νησιά
Σαμοθράκη, Ίμβρο, Τένεδο, Λήμνο και Αγ. Ευστράτιο. Έχει έκταση 286,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα Πήρε την ονομασία της από την
τοπική θεότητα Ίμβραμο.
Νήσος Τένεδος ή Τεν(ν)ούεδος: Ανήκει στο σύμπλεγμα των Θρακικών Σποράδων, 12 μίλια από το στόμιο του Ελλήσποντου και
3 από τα παράλια της Μικρασίας. Πήρε το όνομά του από τον οικιστή και βασιλιά του, Τέννητα, γιο του ήρωα Κύκνου (γιου του
Ποσειδώνα) από τους Κολωνούς της Τρωάδος και της Πρόκλειας, κόρης του Λαομέδοντα.
Κοιλαλήται Θρακικό έθνος που κατοικούσε κάτω από τον Αίμο και τη Ροδόπη κατά τον Πλίνιο και το Λίβιο.
Κόραλλοι: Κατοικούσαν υπεράνω του Αίμου, νότια των Κροβύζων, μέχρι τον Εύξεινο.
Κορπίλοι: Μικρή Θρακική φυλή που κατοικούσε περί τον Έβρο ποταμό, βορειότερα των Παιτών. Τα στενά των Κορπιλών ήταν
επί της Εγνατίας, μεταξύ Ροδόπης και Νέστου ποταμού, όπου σήμερα υπάρχουν οι σιδηροδρομικές σήραγγες
Κρόβυζοι ή Κρύβυζοι: Κατοικούσαν υπεράνω του Αίμου, στο ανατολικό τμήμα της κάτω Μοισίας μέχρι τον Εύξεινο Πόντο τις
εκβολές του Ίστρου Ποταμού. Κατά τον Στράβωνα λέγονταν και Τρωγλοδύται και κατοικούσαν περί τις πόλεις Κάλατιν, Τομέα
και Ίστρο μέχρι τον ποταμό Ζύρα (νύν Βάτοβσκα) που εκβάλλει λίγο νοτιότερα από τη Διονυσόπολη (νυν Μπαλτσίκ). Κατά τον
Ηρόδοτο, δια της χώρας των Κροβύζων έρρεαν οι ποταμοί Άθρυς (νυν Ιάντρα), Νόης και Αρτάνης χυνόμενοι στον Ίστρο.
Μαίδοι: Κατοικούσαν βόρεια των Οδομάντων ή κατά άλλους στα βορειότατα του Στρυμόνα, γείτονες των Ηδωνών, βόρεια των
Δανθαλιτών. Πρωτεύουσα τους η Ιαμφορίνα. Μοίρα εξ αυτών μετανάστευσε στη Βιθυνία και Ονομάστηκαν Μαιδοβυθινοί και
στο εσωτερικό της Μακεδονίας.
Μελανδύται- Μελινοφάγοι – Νιψαίοι και Σκυρμιάδαι : Ήταν θρακικά φύλα που κατοικούσαν στα παράλια του Ευξείνου
Πόντου από το Βόσπορο μέχρι τα νότια του Αίμου.
Μοισοί ή Μυσοί: Πανάρχαιο Θρακικό Έθνος που κατοικούσε μεταξύ Αίμου – Ίστρου – Ευξείνου Πόντου και δυτικά μέχρι τους
Τριβαλούς. Πολλοί από αυτούς εκτοπίστηκαν στη Μ. Ασία, από τους Γέτες και Σκύθες, προ του Τρωικού πολέμου και
αναφέρονται έκτοτε ως Μυσοί. Οι εναπομείναντες στη Θράκη με τους Γέτες κατοίκησαν μεταξύ Αίμου και Ίστρου και εξελίχτηκαν
σε σπουδαία και πολυπληθή Ρωμαϊκή επαρχία τη ΜΟΕΣΙΑ.
Μύγδονες: Γείτονες των Δοβήρων. Κατοικούσαν βόρεια της Λίμνης Βόλβης.
Πόλεις τους: Χαλάστρα, Κτίστηκε προ του 6ου π.χ. αιώνα. Βρισκόταν στην αριστερή όχθη του Αξιού κατά τον Ηρόδοτο (VΙΙ, 123).
Αρεθούσα, Αποικία των Χαλκιδέων στη Μυγδονία παρά την λίμνη Βόλβη (Στράβων VII, 331, 36).
Σίνδος, Πόλη της Μυγδονίας (ΗΡΟΔ.VII, 123), επί της παραλίας του Θερμαϊκού, στις εκβολές του Εχέδωρου ποταμού (Γαλλικού),
μεταξύ Θέρμης και Χαλάστρας.
Κρήστων, Αρχαιότατη Θρακική πόλη, πρωτεύουσα της Κρηστωνίας (ΗΡΟΔ.Α 57), Νότια της Ξυλόπολης, επί παραποτάμου του
Λαχανά (Δήμιτσας- Μακεδονία 529)
Θέρμαι ή Θέρμη, η επισημότερη του Θερμαϊκού Κόλπου κατά τον Ηρόδοτο .
Αυλών, Τοποθεσία στις εκβολές του Ρυχίου ποταμού (Μπουγάζι της Ρεντίνας) επί του Στρυμονικού κόλπου (Θουκ.IV 103).
Λητή:.Αρχαιοτάτη Θρακική πόλη της Μυγδονίας παρά την Εγνατία οδό, Β. της Θεσσαλονίκης, αριστερά του Εχέδωρου ποταμού.
Αινεία, Αρχαιότατη Θρακική πόλη επί της Βορειοανατολικής πλευράς του Θερμαϊκού Κόλπου, παρά το Αιναίον ακρωτήριο, 15
χλμ από Θέρμη (Θεσσαλονίκη).
Κίσσος, Αρχαιότατη Θρακική πόλη Ανθεμούντος (Καλαμαριάς) Χαλκιδικής που ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Κισσέα (πατέρα της
Εκάβης- πεθερό του Πριάμου), επί των υπωρειών του όρους Κισσού (Χορτιάτης). Το 315 π.χ. καταστράφηκε από τον Κάσσανδρο
Οι Σίθωνες Θράκες που κατοικούσαν στη Χαλκιδική, ήταν της φυλής των Μυγδόνων. Θρακών. Στη Χαλκιδική (στο Σπήλαιο
Πετραλώνων) βρέθηκε ο αρχάνθρωπος, ηλικίας 240.000 έως 700.000 ετών Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι στη Χαλκιδική της Θράκης
υπήρχε ζωή πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Η Χαλκιδική ήταν η πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή της Θράκης. Κτίστηκαν
πολλές πόλεις από Χαλκιδείς, Ερετριείς, Κορίνθιους Αθηναίους κ.α.
Τις παραθέτουμε σε χάρτη της Αρχαίας Χαλκιδικής.
Στο πρώτο πόδι, την Κασσάνδρα

Η Ποτίδαια (Αποικία. Κορινθίων 7ου π.χ. αιώνα).
Σάνη (Κασσάνδρας),Παραλιακή πόλη της Αρχαίας Θράκης στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής(1 πόδι), μεταξύ Ποτίδαιας και Μένδη
(Μετόχι Παπαστάθη – δυτικά της Αφύσεως νυν Αθύτου),
Μένδη, Αποικία των Ερετριέων του 8ου π.χ. αιώνα (Ηρόδ.VII,123, Θουκ.IV, Στράβ.VII,320,27), πλησίον της σημερινής Καλάνδρας,
πατρίδα του μεγάλου καλλιτέχνη Παιωνίου.
Σκιώνη, μία των σημαντικότερων πόλεων της Χερσονήσου Παλλήνης (Κασσάνδρας) αποικία Ευβοέων κτισμένη μεταξύ των
πόλεων Θεράμβου και Μένδης (Ηρόδοτος VII, 123 – Στράβ.VII, 330,27).
Θέραμβος, Θεράμβης ή Θραμβής, αποικία Ερετριέων, εντός όρμου όπου το σημερινό χωριό Παλιούρι (Δήμιτσα-Μακεδονία
σελ.614
Αίγαι ή Αιγή όπου το σημερινό χωριό Πευκοχώρι (Καψόχωρα)
Νεάπολης στο σημερινό χωριό Πολύγχρονο
Άφυτις, Αφύτη ή Άφυτος η σημερινή Άθητος ή Άφυτος. Ιδρυτής της κατά τον Στέφανο Βυζάντιο ο Μυθικός ήρωας Άφυτος.
Στο μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, τη Σιθωνία, υπήρχαν οι αρχαίες πόλεις:
Τορώνη, Η επισημότερη των πόλεων της Σιθωνίας, κειμένη επί μαγευτικού λόφου μεταξύ Γαλυψού και ακρωτηρίου Δέρρις.
Σερμύλη, Αρχαιότατη Θρακική πόλη, αποικία των Ευβοέων (Ηρόδ. VII, 122).
Γαληψός, μεταξύ Σερμύλης και Τορώνης (Ηρόδ.VII,122), όπου το μετόχι της Μονής Κασταμωνίτου και Γρηγορίου.
Άμπελος, επί του ομώνυμου ακρωτηρίου (Ηρόδ.VII, 122).
Μηκυβέρνα , Επίνειο της Ολύνθου.
Σάρτη, αρχαία πόλη της Σιθωνίας, αναφερόμενη από τον Ηρόδοτό (VII,123).
Πόλεις της Χερσονήσου του Άθως (3 πόδι):
Στο λαιμό του Άθως υπήρχαν οι πόλεις:
Σάνη (Άθως): Αποικία των Ανδρίων του 7ου π.χ. αιώνα, στη Διώρυγα του Ξέρξη στο 3ο πόδι, απέναντι από το Νησί Αμουλιανή,
Στη θέση της το 316 π.χ. ο υιός του Αντίπατρου του Μακεδόνα ο Αλέξαρχος έκτισε την Ουρανούπολη.
Ολόφυξος: Κτίσμα Πελασγών από τη Λήμνο (Στράβων VII, 331). Επί Θουκυδίδη κατοικούσαν Θράκες Βισάλτες, Κρήστωνες και
Πελασγοί.
Θυσσός: Κατά τους Αρχαιολόγους εκείτο μεταξύ των μονών Ζωγράφου και Δοχειαρίου.
Κλεωναί: Μία εκ των 5 Θρακικών πόλεων της Χερσονήσου Ακτής (Άγιου Όρους) που έκτισαν οι Πελασγοί της Λέσβου (Στράβων
νιι, 331,35). Δίον, Ακροθωον, Χαραδρούς, Άκανθοες .Οι κάτοικοι τους Τυρνησοί, Βισάλται Κρηστωναίοι, Έλληνες άποικοι και
Ήδωνες.
Στάγειρα (Σημερινή Ολυμπιάδα) πατρίδα του Αριστοτέλη.
Αρναί, Πλησίον της Ακάνθου και σε απόσταση δρόμου μιας ημέρας.
Ασσα ή Άσσηρα, Αποικία των Ευβοέων , όπου το σημερινό χωριό Πυργαδίκια.
Στο κέντρο της Χαλκιδικής και προς τον κόλπο Κασσάνδρας υπήρχε η σπουδαιότερη και αρχαιότερη πόλη, η
Όλυνθος. Κτίστηκε κατά την εποχή του Τρωικού πολέμου, (12ο π.χ. αιώνα) από τον Όλυνθο, υιό του μυθικού Βασιλιά της
Θράκης Στρυμόνα ή του Ηρακλή και της Βολίας.
Οδόμαντες: Γείτονες των Βισαλτών, πολεμικώτατοι, δεν υποτάχθηκαν στους Πέρσες. Κατοικούσαν περί την Δάτον Πόλη, στα
παράλια από το Στρυμόνα μέχρι τους πρόποδες του Παγγαίου όρους.
Κατά τον Μαργ. Δίμητσα (Τομ, Α 569) <<Η Οδομαντική επεκτεινόταν προς Βορρά της Ηδωνίδας (Αμφίπολη) και της Κερκινίδας 
Λίμνης, από την αριστερή όχθη του Στρυμόνα, μέχρι Σέρρες, Δράμα και Νέστο ποταμό>>.
Μυθικός Βασιλιάς τους ο Σίθων και γνωστός ο Πολλής (σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον Θουκυδίδη Ε 19 και μάλλον ως
προκύπτει από ευρεθέντα νομίσματα, ο Δερρόνικος (480π.χ.)και ο Δόκιμος.
Οι Οδόμαντες είχαν ασχοληθεί με τη μεταλλουργία, πριν τον 8ο π.χ. αιώνα, που διδάχθηκαν από τους Θασίους. Στην Εποχή του
Πελοποννησιακού πολέμου αυτοί πολεμούσαν εναντίον του Περδίκκα των Μακεδόνων ως σύμμαχοι του Σιτάλκη, Βασιλιά των
Οδρυσών Θρακών.
Οδρύσες: Ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος Θρακικός Λαός που κατοικούσε εκατέρωθεν των ποταμών Αρτίσκου (Τούντζα) και
Εργίνη, παραποτάμων του Έβρου κατά τον Ηρόδοτο IV,92 και από τον Έβρο την πόλη των Κυψέλων(Ύψαλα) έως την Οδησσό
(Βάρνα) κατά τον Στράβωνα VII,331,48). Μυθικός τους Βασιλιάς ο Ορφέας, σπουδαιότεροι Αοιδοί-ποιητές τους ο Φιλάμμων και ο
υιός του Θάμυρις και Βασιλείς τους οι Οδρύσος (εξ ου και το όνομα) Αμάδοκος, Κερσοβλέπτης, Βυρισάδης, Σεύθης και Κότυς. Ως
ιδρυτής όμως του ισχυρού Βασιλείου των Οδρυσών κατά τον 6ο π.χ. αιώνα, αναφέρεται ο Τήρης. Επί των ημερών του το κράτος
των Οδρυσών επεκτάθηκε μέχρι τον Εύξεινο Πόντο με την κατάληψη άλλων Θρακικών φύλων, έγινε πανίσχυρο και δεν
υποτάχθηκε στους Πέρσες το 513 π.χ. Ο Τήρης συνεργάστηκε με τους Σκύθες που κατοικούσαν πέρα από το Δούναβη, των
οποίων ο Βασιλιάς Αριαπείθης σημειωτέο είχε σύζυγο την κόρη του. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών αφήνοντας διάδοχο τον υιό του
Σιτάλκη ο οποίος ανύψωσε ακόμη περισσότερο το κράτος των Οδρυσών και το επεξέτεινε από τα Άβδηρα έως το Δούναβη και
από το Στρυμόνα έως τον Εύξεινο πόντο (Θουκ.ΙΙ,96).Πρωτεύουσες του Βασιλείου των Οδρυσών υπήρξαν κατά διαστήματα η
Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), τα Κύψελα (Ύψαλα) και η Βιζύη. Ο Σιτάλκης είχε σύζυγο την αδελφή του Νυμφόδωρου των
Αβδήρων ο οποίος των έπεισε να συμμαχήσει με τους φίλους του Αθηναίους κατά των Χαλκιδέων και Βοττιαίων το 431 π.χ., τις
χώρες των οποίων κατάστρεψε. Οι Αθηναίοι απέβλεπαν στη μεσολάβηση του και για τη σύναψη συμμαχίας με τον Περδίκκα τον
Βασιλιά της Μακεδονίας καθώς και με όλα τα Θρακικά φύλα. Τον υιό του Σιτάλκη τον Σάδοκο, τον τίμησαν οι Αθηναίοι δίνοντας
του το δικαίωμα να γίνει πολίτης των Αθηνών.
Ο Σιτάλκης σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Τριβαλλών και τον διαδέχθηκε ο υιός του αδελφού του Σαραδόκου ο Σκύθης ο Α. Επί
της Βασιλείας του Σκύθη το κράτος των Οδρυσών διασπάστηκε σε μικρότερα Θρακικά κρατίδια και σατραπείες. Ο Κότυς ο Α
(382-351 π.χ.) βασιλιάς σε ένα από αυτά, κατόρθωσε να τα επανενώσει με τη βοήθεια του Αθηναίου Στρατηγού Ιφικράτη, ο
οποίος ήταν παντρεμένος με την κόρη του Κότυ. Ο Κότυς υπήρξε πασίγνωστος και τιμήθηκε από τους Αθηναίους με χρυσό
στέφανο και δικαίωμα πολίτου των Αθηνών. Μετά το θάνατο του Κότυ το κράτος των Οδρυσών ξαναδιασπάστηκε και τελικά
καταλείφθηκε από το Φίλιππο Β΄ Βασιλιά των Μακεδόνων.
Το 335 π.χ. ο μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την κυριαρχία του στη Θράκη και το 334π.χ. ξεκίνησε την εκστρατεία του προς την
Περσία από την Πέλλα με 30.000 πεζούς, 5.000 ιππείς και με στόλο από την Κερκινίτιδα Λίμνη προς τις εκβολές του Στρυμόνα.
Στους 30.000 πεζούς υπήρχαν 5.000 Θράκες Σφενδονήτες, πολλοί Τριβαλλοί και Οδρύσες Θράκες.
Στο Ιππικό υπήρχαν 1.000 Αγριάνες Θράκες άριστοι ακοντιστές (σημερινοί Πομάκοι) με αρχηγό τον Άτταλο, πολλοί Οδρύσες
Θράκες με Αρχηγό τον Αγάθωνα και Παίονες Θράκες με Αρχηγό τον Αρίστωνα.Σε λόγο του προς τους στρατιώτες του ο μέγας
Αλέξανδρος είπε :Οι Θράκες είναι οι πολεμικώτατοι και ευρωστότατοι εκ των Λαών της Ευρώπης(Αρριαν.Αλεξ.Αναβ.2,7,5.). Μετά
το Θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη διάσπαση των Μακεδόνων, το 313 π.χ. οι Οδρύσες επαναστάτησαν κατά του
Λυσίμαχου (Στρατηγού του Μ. Αλεξάνδρου και μετέπειτα Βασιλιά των Θρακών)αλλά νικήθηκαν και υποτάχθηκαν όπως και το
184π.χ.επι Φιλίππου Ε΄. Το 168 π.χ. συνεξεστράτευσαν με τον τελευταίο Βασιλιά των Μακεδόνων, τον Περσέα, κατά των
Ρωμαίων από τους οποίους νικήθηκαν στην Πύδνα και έκτοτε παρέμειναν υπό την κυριαρχία τους έχοντες όμως σχετική
αυτονομία , ηρεμία και πρόοδο έως το 46μ.χ. οπότε όλη η Θράκη έγινε Ρωμαϊκή Επαρχία, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη
οικονομική πρόοδο επί 2 αιώνες.
Στη Βόρεια Θράκη υπήρχαν οι εξής πόλεις τις οποίες περιγράφουμε σε άλλο κεφάλαιο:
Αυλικόν ή Αυλαίον Τείχος (Αγαθούπολη), Εκαλείτο και Θήρας χωρίον κατά τον «Περίπλου» Αριανού.
Απολλωνία παρ’ Ευξείνω (σημ. Σωζόπολη), Αρχαιότατη παραλιακή Θρακική πόλις των Αστών Θρακών με το όνομα Άνθιον
(Πλίνιος IV 45) ,
Αγχίαλος (Μέσα, Απολλωνία), Η Αρχαιότατη Θρακική πόλη Μέσα, που αποικίστηκε από τους Μιλησίους τον 5ου π.χ. αιώνα, οι
οποίοι πριν 50 χρόνια είχαν αποικίσει και τη γειτονική Θρακική πόλη Άνθιον (Απολλωνία ,Σωζόπολη) στα παράλια του Ευξείνου
(γεωγρ. πλ. 44ο,30΄ και γεωγρ. 54ο ,45΄κατά τον Πτολεμαίο).
Μεσημβρία ή Μεναμβρία,
Αιμόνιον, Ακρωτήριο επί του Ευξείνου πόντου, 20 χιλιόμετρα περίπου βόρεια της Μεσημβρίας. Δυτικά αυτού υπήρχε το
πόλισμα Ναυλόχους.
Οδυσσός, Οδησσός (Βάρνα), Αρχαία πόλη της θρακικής Κάτω Μοισίας, διάφορη της ομώνυμης Ρωσικής. Έστεκε στα παράλια του
Ευξείνου Πόντου, βόρεια των εκβολών του νύν ποταμού Προβάντισκα, όπου σήμερα η Βουλγαρική πόλη Βάρνα.
Κρουνοί, , Καρών Λιμήν,
Τόμοι, Τόμις, Τομεύς:
Αποικία των Μιλησίων ιδρυθείσα περί τον 7ο αιώνα, 250 – 300 στάδια νοτίως της πόλεως Ίστρου. Βιζώνη, Αποικία της
Μεσημβρίας, νοτίως της Τιριζίδος, όπου σήμερα είναι η Βουλγαρική πόλη Καβάρνα.
Διονυσόπολις, Επιφανής και πολυάνθρωπη πόλη μικτού πληθυσμού Ελλήνων, Σκυθών και μιγάδων, 15 περίπου χλμ. δυτικώς της
Βιζώνης, όπου σήμερα η Βουλγαρική κωμόπολη Μπαλτζίκ.
Κάλλατις, Κερβάτις, Παράλια αποικία των Μιλησίων, όπου σήμερα η ρουμανική πόλη Μαγκάλια 44 χλμ. νοτίως της Κωστάντζας,
ιδρυθείσα τον 7ο αιώνα ( κατά τον Πομπόνιο Μέλαν
Αιγισσός ή Αιγυψός, Αρχαία πόλη της Βόρειας Θράκης, στο κάτω στόμιο του Ίστρου ποταμού (Δουνάβεως
Ίστρος, Ιστρόπολις :Η βορειότερη Ελληνική πόλη της αρχαίας Θράκης, στη λεγόμενη Κάτω Μοισία, κοντά στο άλλοτε χωριό Καρά
Ομάν που πρόσφατα μετονομάσθηκε σε Ιστρία.
Στα ενδότερα της βόρειας Θράκης υπήρχαν οι πόλεις:
Σαρδική, Ελληνική πόλη στο ομώνυμο υψίπεδο της Έσω Δακίας όπου σήμερα η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας Σόφια.
Καβύλη , Δορύστολον,
Αξιούπολις, Πλησίον του Ίστρου, μετά το Δορύστολον. Τα ερείπια της όπου το σημερινό Hinoh της Βουλγαρίας.
Βησσαπάρα , Αρχαία Θρακική πόλη, πρωτεύουσα της φυλής των σκληροτράχηλων Βεσσών, με περίφημο Μαντείο του Θεού
Διονύσου
Πρόβατον, Αρχαία θρακική πόλη της Κάτω Μοισίας, όπου η νύν Βουλγαρική πόλη, Προβάντια, 42 χλμ. δυτικώς της Βάρνας. 
Η Ευμολπιάς (Φιλιππούπολη), Στενήμαχος, Τύρνοβο, Διόσπολις (Υάμπολις) επί της αριστεράς όχθης του Τόνζου (Τούντζα)
Αρζός, Αρχαία πόλη της Β. Θράκης (Αν. Ρωμυλίας) 60 περίπου ανατολικά της Φιλιππούπολης, στο δρόμο προς Αδριανούπολη.
Αππιάρια, Πόλη της Βορειοδυτικής Θράκης, στη δυτική όχθη του Ίστρου ποταμού (Δούναβη), στη συμβολή του ποταμού
Οδρυσσού.
Βασοπάρα, Αρχαία Θρακική κομώπολη μεταξύ Φιλιππούπολης και Βερόης.
Βενδιπάρα, Αρχαία Θρακική κομώπολη , 25 χιλ. βόρεια της Φιλιππόπολης
Νίψα, Αρχαιότατη πόλη της Κάτω Μοισίας, πρωτεύουσα της θρακικής φυλής των Νιψαίων.
Ναϊσός, σημερινή Νίσσα της Σερβίας, επί παραποτάμου του Μάργου (Μοράβα),Πατρίδα του Μ. Κωνσταντίνου).
Αετός, Βυζαντινή πόλη της Βόρειας Θράκης ( Αν. Ρωμυλίας) μεταξύ Πύργου και Σλίβεν, η οποία αναφέρεται ως Ρωμαϊκή
Λουτρόπολη λόγω των θερμών Πηγών.
Ορρέσκιοι Γνωστοί μόνο από νομίσματα. Μάλλον ίδιοι οι Σάτρες.
Πίερες
Κατοικούσαν στην επάνω από τον Όλυμπο περιοχή, είχαν ανώτερο πολιτισμό, επίδοση στη μουσική και την ποίηση. Κατά την
έβδομη π.χ. εκατονταετηρίδα εγκαταστάθηκαν στην Πιερία οι Τημενίδαι,( οικογένεια από το Άργος της Πελοποννήσου, πρόγονοι
του Μ. Αλεξάνδρου) Υπερίσχυσαν και εκτόπισαν τους περισσότερους Πίερες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην μετά το Στρυμόνα
ποταμό περιοχή και στους πρόποδες του Παγγαίου, εκτοπίζοντας τους Ηδωνούς Θράκες και από την μεταξύ του Στρυμόνα και
Αξιού Ποταμού περιοχή, την Μυγδονία. Έκτισαν εκεί την Πέργαμο και την Φάγρητα η δε παραλία κάτω από το Παγγαίο όρος
ονομάστηκε Πιερικός κόλπος.(Όμ.Ιλ.Ξ.226-Ηροδ.Ζ,112-Θουκυδ.Β29-Κουρτ31)
Πανάρχαιες πόλεις τους:
Δίον, στις υπώρειες του Ολύμπου.
Λείβηθρον ή Λείβηθρα, Αρχαιότατη Θρακική πόλη στις υπώρειες του Ολύμπου όπου η σημερινή Λεπτοκαρυά
Πίμπλεια ή Πίμπλα: Κρήνη και όρος όπου διέτριβε ο Κίκων Ορφεύς (Στράβων Ζ,330). και κατά άλλους στο βράχο «Σκοπιά
Πιμπληίδος» η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα.
Παίονες
Ισχυρότατη Θρακική φυλή, υποδιαιρούμενη σε πολλές μικρότερες φυλές : Σιροπαίονες ,Γρααίοι, Λαιαίοι, Παίοπλες Παναίοι.
Κατοικούσαν βόρεια της Δοϊράνης Λίμνης, και στις δύο όχθες του Αξιού ποταμού. Προς Βορά συνόρευαν με τους Δαρδανούς και
τους Αρδιαίους Θράκες, εκτείνονταν ανατολικά μέχρι την Πρασιάδα λίμνη και πέρα από το Στρυμόνα ποταμό μέχρι το Παγγαίο
όρος κάποια περίοδο.
Κατά τους ιστορικούς, την παλαιά εποχή, οι Παίονες είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος Θράκης (σημερινής Νότιας Μακεδονίας) την
Κρηστωνίδα, τη Μυγδονία και μέρος της Χώρας των Αγριάνων(ιππομάχων=Πομάκων) μέχρι το Παγγαίο όρος. Είχαν
εκστρατεύσει προς Ανατολάς μέχρι την Πέρινθο (Σημερινή πόλη Ηράκλεια της Ανατ. Θράκης). Συμμάχησαν με τους Αθηναίους
αλλά και τους πολέμησαν υπό τον Φίλιππο Β ως σύμμαχοι και ηττημένοι το 355-354 π.χ.
Βασιλείς των Παιόνων: Άγις, (σύγχρονος του Φιλίππου ο οποίος επιτέθηκε στους Παίονες μετά το θάνατο του Άγη), Λύγκειος
359-340 π.χ., Πατράος 340-315 π.χ., Αυδολέων, υιός του Πατράου, 315-286 π.χ., ο Αρίστων υιός του Αυδολέοντα και ο Δροπίων
279 π.χ. υιός του Δέοντα. Το 1877 βρέθηκε στην Ολυμπία επιγραφή επί του βάθρου ανδριάντα που μαρτυρεί ότι ο ανδριάντας
στήθηκε εκεί από το κοινό προς τιμή του Βασιλέα Δροπίωνα (επιτρεπτό μόνο για Έλληνες- Κουρτ.36)
Το όνομα Παίονες (κατά τον Παυσ.Ε,1) επικράτησε από τον Παίωνα ,υιό του Ενδυμίωνα (εραστή της Σελήνης) από την Αρκαδία , ο
οποίος Παίων απομακρύνθηκε στην πάνω από τον Αξιό Χώρα όταν ηττήθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες από τον αδελφό του
Επειό.
Πόλεις των Παιόνων :
Αμυδών, Αρχαιότατη πόλη μνημονευόμενη από τον Όμηρο καθώς και πηγή της Αία που έχυνε τα διαυγέστατα νερά της στον
Αξιό ποταμό.
Πύδνα :(Στράβ. Ζ 330) Δόβηρος ή Δόβειρα: Αρχαία Θρακική πόλη που έκτισαν οι Δόβηρες μεταξύ των ποταμών Αξιού και
Εχεδώρου, περί τη σημερινή Δοϊράνη (Β.Πλ 40ο,45-Α.μ.46ο,40)
Βυλαζώρα, Μεγάλη αρχαία Θρακική πόλη στη Χώρα των Παιόνων σε δεσπόζουσα θέση των διόδων του Αξιού, φρούριο κατά των
Δαρδανών. (σημερινά Βελεσά).
Στύπιον ή Στούμπιον Πόλη των Παιόνων Θρακών μεταξύ Σαρδικής (Σόφια) και Στόβων Κίσσος, Πανάρχαια Θρακική πόλη,
πλησίον της Χαλάστρας και της Αινεία, Γαρίσκος, παρά τον ποταμό Εχέδωρο, μία εκ των 26 πόλεων που κατάστρεψε ο
Κάσσανδρος για να εποικήσει τη Θεσσαλονίκη.).
Στυβάρα , πλησίον του ποταμού Ερίγωνα που χύνεται στον Αξιό.
Στόβοι, Η επισημότερη πόλη των Παιόνων Θρακών επί του Εριγώνος (παραποτάμου του Αξιού), στη συμβολή των 2 ποταμών.
Ταυτίζεται με το σημερινό Σίρκοβο. Σκούποι (Σκόπια)* αναφέρεται ως Παιονική ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλη των Δαρδανών
μάλλον για τον ίδιο λόγο.
Βύζαμος, Αναφέρεται ως Παιονική από τον Έφορο.
Σίρις (Σέρρες), ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλις των Οδομάντων, Προφανώς σε άλλη εποχή.
Παναίοι Αρχαίος Θρακικός Λαός, της φυλής των Παιόνων Θρακών, που κατοικούσε βόρεια του Στρυμόνα, στα πεδινά
(Θουκυδίδης ΙΙ 101),πολέμησε κατά τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου εναντίον του Περδίκκα της Μακεδονίας ως
σύμμαχος του Σιτάλκη, βασιλέα των Οδρυσών Θρακών.
Παίτοι Μικρή Θρακική φυλή που κατοικούσε προς τις εκβολές του ποταμού Έβρου. Στο πέρασμα των Περσών κατά της Ελλάδας,
υποτάχθηκαν και αναγκάστηκαν να τους ακολουθήσουν (Ηρόδ.vii,110). Το 334π.χ.υποτάχθηκαν στο Μέγα Αλέξανδρο με τον
οποίο συνεξεστράτευσαν κατά των Περσών (Αριαν.Αναβ.Α,11,4).
Σαπαίοι ή Σάπαι και Σίποι, Σίντιες, Σίντοι και Σάϊοι Οι Σίντιοι-Σίντες-Σάϊοι
ήταν Θράκες, οι παλαιότεροι κάτοικοι της Σαμοθράκης και κατά τον Όμηρο της Λήμνου, μετονομασθέντες Σαπαίοι-Σάπαι και
Σίποι, από τα μεγαλύτερα Θρακικά Φύλα. Την πανάρχαια εποχή οι Σαπαίοι κατοικούσαν περί τα Άβδηρα (Ξάνθης) και
ξαπλώθηκαν μέχρι το Παγγαίο και το Στρυμόνα. Επιδόθηκαν στη Μεταλλουργία πριν τον 8ο π.χ. αιώνα, την οποία διδάχθηκαν
από τους Θασίτες και τους εκτόπισαν από την πατρίδα τους μετά από πολέμους.
Ο Περσεύς (179-168 Π.χ.)τελευταίος ηγεμόνας των Μακεδόνων επιτέθηκε στους Σαπαίους (συμμάχους των ρωμαίων) και 
εκτόπισε από την Αμφίπολη το Βασιλιά τους τον Αβρουπόλιδα Σύμμαχο των Ρωμαίων.Τοιουτοτρόπως ο Περσέας παραβίασε
τους όρους της συνθήκης που είχε υπογράψει ο πατέρας του με τους Ρωμαίους.
Σάτραι ή Σατροκένται Πολεμικωτάτη Θρακική φυλή, μαχαιροφόρων, που κατοικούσε πέρα του Παγγαίου όρους, δεν
υποτάχθηκε στους Πέρσες όπως και οι Αγριάνες και οι Οδόμαντες, λάτρευε τον ορεινό Βάκχο και σε υψηλή βουνοκορφή είχε το
Μαντείο του Διονύσου το γενικό προσκύνημα των Θρακών (Κουρτίδης Κ.).
Τραλλείς ή Τραλλίοι Πολεμικός Λαός της Θράκης από τον οποίο κατά τον Ησύχιο σταχυολογούντο μισθοφόροι και δήμιοι των
βασιλέων της Ασίας. Κατά τον Στράβωνα ήταν συνιδρυτές με τους Αργείους της πόλης της Ιωνίας Τράλλεις.
Τραυσοί Θρακικό Φύλο που κατοικούσε στη Βορειοανατολική Ροδόπη, γείτονες των Κοιλαλητών. Κατά τον Λίβιο κατοικούσαν
περί τα Τέμπυρα. Κατά τον Ηρόδοτο κατοικούσαν στις μεσημβρινές υπώρειες της Ροδόπης και την κοιλάδα του Τραύου ποταμού
(νυν Άκ Σου) και ενώ είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Θράκες είχαν και το εξής παράξενο: Όταν γεννιόταν ένα παιδί
μαζεύονταν οι φίλοι και συγγενείς και έκλαιγαν για όσα θα τραβήξει στη Ζωή του ενώ όταν πέθαινε χόρευαν και γλεντούσαν
διότι απαλλασσόταν από τα δεινά της ζωής.
Τρανιψοί Θρακικός λαός που κατοικούσε στα παράλια του Ευξείνου με τους Θύνους και Μελανδίτες και βασίλεψε ο Μαισάδης
(Κύρ.Ανάβ. VII, 2, 32)
Τρήρες Θρακικός Λαός που κατοικούσε βόρεια των Αγριάνων, την προς βορρά του Σκομίου όρους χώρα μέχρι τον Οίσκου ή
Οσκίου ποταμού (νυν Ίσκερ) που τους χώριζε από τους γείτονες τους Τριβαλούς (Θουκυδ. Β, 96). Συμμετείχαν το 429 π.χ. υπό
τον Σιτάλκη των Οδρυσών Θρακών στη εκστρατεία κατά των Μακεδόνων του Πέρδικα. Κατά τον Στράβωνα (VII, 59), μέρος από
τους Τρήρες μετανάστευσαν στη Μ. Ασία.
Τριβαλλοί Ισχυρός Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην κάτω Μυσία, από τον Οίσκο ποταμό μέχρι τον Ίστρο (Δούναβη) κοντά
στον οποίο υπήρχε και πόλη Οισκός. Δυτικά είχαν τους Τρήρες και Αγριάνες και ανατολικά τους Μοισούς. Ήταν ανδρείοι και
ταχύποδες. Στις μάχες παρατάσσονταν σε 4 φάλαγγες (την πρώτη των αδυνάτων, δεύτερη των ανδρειότερων, την Τρίτη των
Ιππέων και την τέταρτη των Γυναικών οι οποίες εμπόδιζαν και βρίζανε τους μετατρεπόμενους σε φυγή. Κατά των Τριβαλών
πρώτος εκστράτευσε ο Φίλιππος το 345 και 339 π.χ. και ο Μέγας Αλέξανδρος το 335 π.χ .με τους Αγριάνες γείτονες των
Τριβαλών. Ο ηρωικός Βασιλιάς των Τριβαλών Σύρμος νικήθηκε και προσέφυγε στη νήσο Πεύκη ( στις εκβολές του Ίστρου ) όπου
είχε στείλει τον άμαχο πληθυσμό και στην οποία νήσο δεν μπόρεσε να αποβιβαστεί ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τον Στράβωνα.
Τρωγλοδύται
Γείτονες των Κροβύζων και βορειοανατολικά αυτών, μέχρι το κατώτατο Ιερό στόμιο του Ίστρου.
Εκτός από τα ανωτέρω αναφέρονται επιγραμματικά ως Θρακικά και τα εξής:
Σαύραι, Άλογχοι, Σάκες, Σκόμβροι (Ησύχιος)
Σίρες (κατοικούσαν πάνω από το Βυζάντιο)
Σκαιοί (μεταξύ Τρωάδος και Θράκης)
Σινδομαναίοι ( Στεφ. Βυζάντιος)
Δεσιλοί, Δισόραι, Διατύλεπτοι, Βάντιοι,Τρίσπλαι, Ξάνθιοι, Ζηράνιοι,
Εντριβαί (Εκαταίος)
Ίστροι (Απολλόδωρος). Κατοικούσαν πάνω από τους Ύλλους (Ιλλυριοί).
Με την περιγραφή των Θρακικών Εθνών – Λαών – Φύλων όπως τους ονόμαζαν οι διάφοροι ιστορικοί, διαφαίνεται ότι τα
Θρακικά Φύλα μετακινιόντουσαν διαχρονικά ή για επιβίωση ή διότι εκτοπίζονταν από άλλα ισχυρότερα. Με τις αοριστίες περί
των χώρων που έζησαν τα θρακικά φύλα και χωρίς χρονολογικό προσδιορισμό από τους συγγραφείς, δημιουργείται η
εντύπωση ότι λανθάνουν, ενώ στην ουσία ο κάθε ένας εννοεί και περιγράφει διαφορετική χρονική περίοδο και σύμφωνα με τις
γνώσεις τα μέσα και τις ιδέες της κάθε εποχής. Η σκαπάνη και οι επιστήμες σήμερα δίνουν απαντήσεις και λύσεις σε πολλά
θέματα.
3. ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗ 2η ΠΧ ΧΙΛΙΕΤΙΑ

Οι Θράκες κατά τη 2η χιλιετία δημιούργησαν σπουδαίο πολιτισμό.
Πήραν από το Νότο τον Μυκηνο-Μινωικό πολιτισμό, αλλά έδωσαν τον Ορφέα (μουσική) και το Διόνυσο (Ελευσίνια Μυστήρια) .
Σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου ο Μυκηνο-Μινωικός πολιτισμός όμοια εξελίχθηκε από το νότο προς το βορά.
Οι Έλληνες μυθογράφοι, ποιητές και ιστορικοί αποδίδουν στη Θράκη τους πρώτους Ραψωδούς, Αοιδούς και Μουσικούς που
αποτελούν ιδιαίτερο γνώρισμα των αρχαίων Θρακών (1700-1500 πχ). Χρησίμευσαν δε αυτοί κατά κάποιον τρόπο (οι αρχαίοι
Θράκες Ραψωδοί) ως διδάσκαλοι του Ομήρου, ο οποίος τελειοποίησε τις δημώδεις ραψωδίες σε έπος τέλειο, επίσημο, έντεχνο,
άρτια διασκευασμένο ( Κουρτίδης κ.)
Οι σπουδαιότεροι Αρχαίοι Θράκες Ραψωδοί – Ποιητές – Μουσικοί ήταν:
Φιλάμμων Περίφημος Θράξ αοιδός σύγχρονος του Ορφέα. Συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία. Πρώτος οργάνωσε και
δίδαξε στους Δελφούς τους χορούς των παρθένων, καθώς και την τελετή των λερναίων. Υιός του αοιδού Χρυσοθέμιδος εκ
Θράκης και της Αγριόπης ή του Απόλλωνα και της Λευκονόης ή της Φιλωνίδας και του Απόλλωνα. Πατέρας του Ευμόλπου και
του Θαμύριδος.
Μουσαίος: Μυθικός εποποιός, μάντις και ιερεύς πολύ προ του Ομήρου. Θεωρείται μαθητής του Ορφέα και για πολλούς υιός
του, εισηγητής στην Αττική της θρησκευτικής ποίησης και κατά τον Αριστοφάνη εισήγαγε «θεραπείες νόσων και χρησμούς».
Μεταξύ των χρησμών του και η ήττα των Αθηναίων στην εν Αιγός ποταμοίς της Ανατολικής Θράκης μάχη «Και γάρ Αθηναίοισιν
επέρχεται άγριος όμβρος Ηγεμόνων κακότητι παραιφασίη δε τις έσται ητταλοισ΄ημούσουσι πλην, τίσουσι δε
ποινήν»(Παυσαν.1,9). Δικός του και ο ύμνος στη Δήμητρα.
Εύμολπος:
Υιός του Μουσαίου ή κατά τη μυθολογία του Ποσειδώνα και της Χιόνης. Διάσημος αοιδός, αρχαίος μουσικός, ιερέας της
Δήμητρας και πολεμιστής.
Υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες και ποίηση καλουμένη Ευμολπία. Ο Όμηρος τον ονομάζει αγήνορα (γενναίο) ελθόντα από τη
Θράκη. Βοήθησε τους Ελευσίνιους κατά των Αθηναίων και φονεύτηκε από τον Ερεχθέα μαζί με τους υιούς του Φόρβαντα και
Ιμμάραδο. Λέγεται ότι πρώτος εισήγαγε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Δύο από την οικογένεια των Ευμολπίδων που λεγόταν και των
Θρακιδών, εκλέγονταν τιμής ένεκεν Επιμελητές των Ελευσίνιων μυστηρίων. Από τον τρίτο υιό του τον Κήρυκα προήλθε πιθανώς
η οικογένεια των Κηρύκων κατά τον Παυσανία. 
Θάμυρις: Υιός του Φιλάμμωνα και της νύμφης Αργιόπης, ο νεότερος από τους γνωστούς Θράκες αοιδούς της αρχαιότητας. Κατά
τον Όμηρο, τον τύφλωσαν οι Μούσες, οι Θυγατέρες του Δία, διότι έχασε στοίχημα μουσικού διαγωνισμού στον οποίο τις
προκάλεσε και νικήθηκε, τυφλώθηκε από νόσο παρά την Ηλέκτρα πηγή (κατά τον Παυσανία). Προσθέσανε με τον Ορφέα στη
λύρα δύο άλλες χορδές την υπάτη και την περιπάτη και έγινε έκτοτε η λύρα επτάχορδη. Τα άσματα του έψαλαν νεότεροι αοιδοί
και πλανόδιοι ραψωδοί στα ανάκτορα ηγεμόνων εξυμνώντας θεούς και ήρωες.
Ορφέας:
Ο αρχαιότερος μυθικός αοιδός των Θρακών. Υιός του Βασιλιά Οίαγρου ή κατά τον Μύθο του Απόλλωνα και της Μούσας
Καλλιόπης. Σύζυγος του η Ευρυδίκη (γνωστός ο μύθος επιστροφής της από τον Άδη).Υπήρξε ο μέγιστος των Ελλήνων στις
τελετές, στις μελωδίες και τα θεολογικά. Πατήρ των μυστών, μελωδικός σωτήρ των ανθρώπων, βασιλεύς αθάνατος και τρις
στεφανωμένος. Το υπέροχο άσμα του συνάθροιζε τα άγρια θηρία και κινούσε τα δένδρα. Κέντρα δράσης του η Ροδόπη, η
πεδιάδα του Έβρου, ο Όλυμπος (Πιερία Θράκη) ο Παρνασσός και ο Ελικών. Εισήγαγε τα Διονυσιακά Μυστήρια. Είχε διδάσκαλο
τον Λίνο. Βασίλεψε στα όροι Ίσμαρο και Ροδόπη. Έλαβε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία. Πέθανε σπαραχθείς από τις
Μαινάδες της Θράκης και ετάφη στην Πιερία της Θράκης. Στο Δίον (αρχαία θρακική πόλις) υπήρχε επίγραμμα κατά το οποίο ο
Ορφεύς πέθανε κεραυνωθείς από τον Δία (Θρήϊκα χρυσολύρην τήδ’ Ορφέα Μούσαι έθαψαν Όν κτάνε υψιμέδων Ζευς Ψολόεντι
βέλει).
Ληστρικές επιδρομές κατά της Θράκης πριν τον Τρωικό Πόλεμο.
Ο ελκυστικός πλούτος της Θράκης και η Γεωγραφική και Γεωστρατηγική της θέση, υπήρξαν από την Αρχαιότητα η αιτία
ληστρικών και φονικών επιδρομών που δεχόταν από διάφορους Λαούς.
Την πρώτη μεγάλη ληστρική καταστροφή την υπέστη η Θράκη προϊστορικά από τους Αιγύπτιους με Βασιλιά τον Σεσώστριο κατά
τον Ηρόδοτο ή Σεσόωσιν κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη.
Την καταστροφή αυτή ακολούθησε δεύτερη από τους παραλιακούς Λαούς της Μικράς Ασίας Τεύκρους και τους Μυσούς και
τρίτη από τους Γετοθράκες (μετά τον Τρωικό πόλεμο). Ήτοι από τις 3 ληστρικές καταστροφές της Θράκης, οι 2 εξ ιδίων.
Στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184 π.χ.) οι Θράκες πολέμησαν στο πλευρό των συγγενών τους Τρώων με βασιλείς και μεγάλες
δυνάμεις όπως αναλύονται στα στοιχεία των Μυθικών Ηγεμόνων και Θρακικών Εθνών – Φύλων
Μυθικοί Βασιλείς και ηγεμόνες της Θράκης

Στα Έθνη και διάφορα Φύλα της Αρχαίας Θράκης ηγήθηκαν πολλοί μυθικοί Βασιλείς και Ηγεμόνες.
Οι σπουδαιότεροι από αυτούς είναι : Ο Λυκούργος, Διομήδης, Τηρεύς, Φινεύς, Οίαγρος, Πόλτυς, Τεγύριος, Ακασάμενος,
Παλαιστίνος, Ατρεύς, Κισσεύς, Σίθων, Μέντης, Ακάμας, Γορθύων, Πείροος, Εύφημος, Πυραίχμης, Ρίγμος, Μάρων, Ρήσος,
και Πολυμήστωρ.
Λυκούργος: Υιός του Δρύαντος ή του Άρεως, ηρωικός Βασιλεύς του Μαχιμωτάτου έθνους των Βιστόνων Θρακών και κατά τον
Απολλόδωρο των Ηδωνών. Κατά τη μυθολογική παράδοση προσπάθησε να φονεύσει το Διόνυσο όταν περνούσε από τη Θράκη
για την Ασία, φόνευσε τις Βάκχες του Διονύσου και στη συνέχεια ο Διόνυσος νίκησε τους Θράκες, τύφλωσε το Λυκούργο και
παρέδωσε τη Βασιλεία στο Θάροπα.
Ο υιός του Θάροπα ο Οίαγρος παρέδωσε τη Βασιλεία και τα μυστήρια των τελετών του Διονύσου στον υιό του Ορφέα, ο οποίος
τα τροποποίησε και ονομάστηκαν Ορφικές τελετές.Με το πάθημα του Λυκούργου ασχολήθηκε ο Δραματικός Σοφοκλής και λέγει:
«Και τον Οργισμένο υιό του Δρύαντος, τον Βασιλέα των Ηδωνών επειδή τον περιέπαιξε, ο Διόνυσος τον έδεσε με πέτρινα βρόχια
και έτσι ξεθύμανε η τρομερά και ανήμερος μανία του. Και εκείνος εννόησε κατόπιν πως επάνω εις την μανία του πρόσβαλε με
γλώσσα περιφρονητική τον Θεό. Τότε που εμπόδιζε τας θεόπνευστους γυναίκας εις την Βακχική φωτιά και ερέθιζε τας Μούσας,
που αγαπούν τον αυλό».
Στη Λευκαύγεια τραγωδία του Αισχύλου, που Χάθηκε, ανήκαν ως τριλογία οι Ηδωνοί, οι Βασσαρίδες, οι Νεανίσκοι και το
σατυρικό δράμα του Λυκούργου που αντιστάθηκε στην εισαγωγή της λατρείας του Διονύσου. Χάθηκαν δυστυχώς πολλά στοιχεία
της ιστορίας των Θρακών.
Κατά την παράδοση ο Λυκούργος έγινε Θεός και συνταυτίστηκε με το Διόνυσο.
Διομήδης
Ανδρείος Μυθικός Βασιλιάς των Βιστόνων Θρακών, υιός του Άρη του θεού του πολέμου. Ήταν διάσημος για τις φοράδες του 
που τρέφονταν από σάρκες ναυαγών στα άγρια παράλια του Θρακικού πελάγους. Ήταν άγριες και αλυσοδεμένες σε χάλκινες
φάτνες.
Ο Ηρακλής σε έναν από τους άθλους του πήρε τις φοράδες αφού φόνευσε τον Διομήδη.
Τηρεύς: Βασιλεύς της Θράκης, Υιός του θεού Άρη και της Βιστονίδας νύμφης, που βοήθησε τον βασιλιά της Αττικής Πανδίονα
και πήρε ως αμοιβή την θυγατέρα του Πρόκνη.
Φινεύς: Βασιλιάς ή Μάντης της Σαλμυδησού (σημερινής Μήδειας της Ανατολικής Θράκης παρά τον Εύξεινο Πόντο) εξ ου και το
όνομα Φινεϊδες Ακταί. Τυφλός οδήγησε τους Αργοναύτες στην εκστρατεία τους. Είχε δύο υιούς κατά τον Ησίοδο ,τον Θύνο και
τον Μαριανδυνό. Το Κράτος του Φινέως κατά τον Φερεκύδη επεκτεινόταν και πέραν του Βοσπόρου, επί όλων των θρακών της
Ασίας. Στην Αρχαία Ολυμπία σε μία πολυτελή λάρνακα από κέδρο μεταξύ των άλλων παριστάνεται και ο Θράξ Φινεύς.
Οίαγρος: Αρχαιότατος Βασιλιάς των Θρακών, πατέρας του Ορφέα. Οι αδελφές του Ορφέα και οι Μούσες εξ αυτού εκκαλούντο
Οιαγρίδες. Δεν έχει σχέση με τον ποιητή Οίαγρο ο οποίος πολύ αργότερα τόλμησε πρώτος και πραγματεύτηκε και έψαλε τον
Τρωικό Πόλεμο.
Πόλτυς Υιός του Ποσειδώνα, υπήρξε Βασιλιάς της Αίνου. Από τον Πόλτυ είχε η Αίνος το προηγούμενο όνομα της Πολτυμβρία. Ο
Ηρακλής φόνευσε κοντά στην Αίνο τον Αδελφό του Πόλτυ τον Σαρπηδόνα, ως υβριστή, και εκ τούτου η ακτή ονομάστηκε και
Σαρπηδονία.
Τεγύριος : Βασιλιάς της Θράκης. Έδωσε την κόρη του στον Ίσμαρο υιό του Ευμόλπου. Μετά το θάνατο του Ισμάρου, ο Εύμολπος
διαδέχθηκε τον Τεγύριο. Όταν του ζητήθηκε του Ευμόλπου βοήθεια από τους φίλους του Ελευσινίους στον πόλεμο κατά των
Αθηναίων, ανταποκρίθηκε με μεγάλη δύναμη Θρακών και φονεύτηκε στη μάχη από τον Ερεχθέα
Ο Ακασάμενος : Υιός του Θεού Ποσειδώνα, πατέρας της Περιβοίας, Βασιλιάς των Παιόνων, έκτισε την πόλη Ακασαμεναί (στη
σημερινή Μακεδονία).
Παλαιστίνος: Βασιλιάς της Θράκης, υιός του Ποσειδώνα επίσης, που πνίγηκε στο Στρυμόνα ποταμό όταν νικήθηκε από τους
εχθρούς του.
Εξ αυτού ο Στρυμόνας ονομαζόταν Παλαιστίνος
Οτρεύς-Ατρεύς
Βασιλιάς των Θρακών Φρυγών ή Βρυγών. Η Αφροδίτη, η ωραιότατη Θεά, τρωθείσα από τον Αγχίση μεταμορφώθηκε σε Κόρη του
Οτρέα.
Κισσεύς
Βασιλιάς των Φρυγών επίσης, υιός του Αντήνορος και της Θεανώς (ιέρειας της Αθηνάς)και πατέρας της Εκάβης. Είχε Έδρα την
Κισσό (πλησίον του Αξιού)
Σίθων Βασιλιάς της θρακικής Χερσονήσου, υιός του Ποσειδώνα και της Όσης, κόρη του η Φυλλίδα η οποία κρεμάστηκε όταν δεν
επέστρεψε έγκαιρα για το γάμο τους ο αρραβωνιαστικός της ο Δημοφών(υιός του Θησέα και της Φαίδρας).
Μέντης
Ηγεμόνας των Κικόνων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο
Ακάμας
Ηγεμόνας των Θρακών του Ελλησπόντου στον Τρωικό πόλεμο, υιός του Ευσώρου, υψηλός, μεγαλόσωμος και άριστος μεταξύ
των Θρακών κατά τον Όμηρο. Φημιζόταν για την ανδρεία του και την «ωκυποδία» του (ταχύτητα). Φονεύτηκε από τον Αίαντα
του Τελαμώνος κατά τη συμπλοκή (Ιλιαδ.Ζ 8).
Γοργυθίων ή Γεργυθίων
Υιός του Πριάμου και της Καστιάνειρας δεύτερης συζύγου του Πριάμου (πρώτη η Εκάβη) και καταγόταν από την Αισύμη ή
Οισύμη των Ηδωνών Θρακών (μεταξύ Στρυμόνα και Νέστου ποταμού) Η Αισύμη σύμμαχος της Τροίας, έλαβε μέρος στον Τρωικό
πόλεμο με ηγεμόνα τον Γεργυθίωνα ο οποίος φονεύθηκε από τον Τεύκρο. Άμεμπτος και ένδοξος κατά τον Όμηρο.
Πειρόος
Ένδοξος Ηγεμόνας των εξ Αίνου ακρόκομων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο, ο οποίος φονεύτηκε από τον Θόαντα τον Αιτωλό.
Πατέρας του ο Ιμβράσος από την Αίνο.
Εύφημος
Ηγεμόνας των Κικόνων Θρακών, υιός του Τροιζηνίου.
Ρίγμος Φονεύθηκε στον Τρωικό πόλεμο από τον Αχιλλέα
Ο Πυραίχμης Ηγεμόνας των Αγκυλοτόξων Παιόνων Θρακών που τους οδήγησε στην Αμυδώνα (επί του Αξιού, μεταξύ Κιλκίς και
Γιαννιτσών) και στον Τρωικό πόλεμο ως σύμμαχος και φίλος του Πριάμου όπου και φονεύτηκε από τον Πάτροκλο(Ομ.
Ιλιαδ.Β,848 και Π, 287)
Μάρων Υιός του Ευάνθους ή του Οινοπίωνα και εγγονός ή υιός του Διονύσου (Βάκχου),Ιερέας του Απόλλωνα στην Ίσμαρο,
Κικωνική παραθαλάσσια πόλη στη Ροδόπη. Επιστρέφοντας ο Οδυσσέας από την Τροία με 12 πλοία σταμάτησε στην πόλη αυτή
την οποία κυρίευσε και κατάστρεψε. Ο Μάρων φιλοξένησε τον Οδυσσέα και τους εταίρους του , του έδωσε πολλά δώρα, ασκούς
με γλυκό κρασί, επτά τάλαντα χρυσού, «Ποτήριον πανάργυρον» και 12 αμφορείς γεμάτους με παλαιό κρασί. Έσφαξε πολλά
βόδια και αρνιά για τον Οδυσσέα. Με το κρασί αυτό ο Οδυσσέας μέθυσε τον Πολύφημο (Κύκλωπα) και τους εταίρους του οι
οποίοι πήραν από την Ίσμαρο ότι πολύτιμο και τις γυναίκες τους. Πριν προλάβουν να αναχωρήσουν επέπεσαν οι Κίκονες στα
πλοία τους και αφού φόνευσαν 6 άνδρες από κάθε πλοίο (σύνολο 72), πήραν πίσω τις γυναίκες τους και τα πολύτιμα δώρα. Η
πόλη εκ του Μάρωνα ονομάστηκε Μαρώνεια.
Πολυμήστωρ: Βασιλιάς των Θρακών της Χερσονήσου της Θράκης (Καλλίπολη) κατά τον Τρωικό πόλεμο. Ο Ευριπίδης στην
τραγωδία του Εκάβη αναφέρει ότι ο Πρίαμος είχε στείλει στον Πολυμήστορα τον νεότερο υιό του με πολλά χρυσαφικά για να
διαφύγει τον κίνδυνο του πολέμου. Μόλις έπεσε η Τροία ,ο Πολυμήστωρ τον φόνευσε και τον έριξε στη Θάλασσα. Η Εκάβη όμως
που το πληροφορήθηκε, μετά την πτώση κάλεσε τον Πολυμήστορα για να του παραδώσει δήθεν τους μυθώδεις Θησαυρούς του
Πριάμου. Εκεί φόνευσαν τους υιούς του και τον τύφλωσαν για την ανόσιο πράξη του και την αθέμιτη πλεονεξία του.
Ρήσος : Τον Ρήσο στην Τροία ακολούθησε και ο ανεψιός του Ιπποκόων. Είναι θαυμάσιοι οι στίχοι του Ευριπίδη που αφιερώνει
στην απαρηγόρητη μητέρα του. Για το θάνατο του δάκρυσε ακόμα και αυτός ο σκληρός Αχιλλέας
Διάσπαση Πελασγών. 
Μετά τους Θράκες διασπάστηκαν αργότερα και οι υπόλοιποι Πελασγοί σε διάφορα φύλα, όπως ήταν οι Αχαιοί,οι Δωριείς, οι
Αιολείς, οι Δαναοί οι Ίωνες κλπ. από τα ονόματα των Γεναρχών, τον Αίολο, τον Δώρο, τον Ξάνθο, το Αίολο, παιδιά και εγγόνια του
Έλληνα ο οποίος ήταν γιός του Δευκαλίωνα.
Στον Τρωικό πόλεμο δεν πολέμησαν Έλληνες εναντίον Τρώων αλλά Αχαιοί κλπ Πελασγικά φύλλα εναντίον των Τρώων (Φρυγών =
Βρυγών Θρακών, πρώην πελασγικών φύλων).
Περί τον 7ο πχ αιώνα είχε επικρατήσει για τα διάφορα Πελασγικά φύλα η ονομασία: Πανέλληνες και από εκεί
αποσπάστηκε και γενικεύτηκε η ονομασία Έλληνες.
Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω
από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα, το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό Αχιλέα. Η ετυμολογία της λέξεως
Έλλην προκαλεί μέχρι σήμερα συζητήσεις. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι προέρχεται από τους Σελλούς (< θ. σελ- = φωτίζω),
το ελληνικό φύλο της Ηπείρου που ήταν οι ιερείς της Δωδώνης και μέρος των οποίων μετανάστευσε στη Φθία. Άλλες απόψεις
σχετίζουν το όνομα Έλλην με το θέμα ελλ- που σημαίνει ορεινός ή με τη λέξη ἔλλοψ που σημαίνει άφωνος, άφθογγος. Και άλλη
άποψη από τον Έλληνα, υιό του Δευκαλίωνα και πατέρα του Αίολου και του Δώρου και Παππού του Ίωνα και Αχαιού.
4.ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Οι Θράκες κατά τους ιστορικούς-Γεωγράφους της αρχαιότητας ήταν το μεγαλύτερο Έθνος στον κόσμο μετά τους Ινδούς.
Τα όρια της Θράκης κατά την Αρχαιότητα ήταν ο ποταμός Δούναβης (Ίστρος) προς Βορρά (σημερινά σύνορα Ρουμανίας-
Βουλγαρίας), αλλά και πέραν αυτού, το Αιγαίον Πέλαγος προς νότο, ο Εύξεινος Πόντος προς Ανατολάς, ο Πηνειός ποταμός προς
τα Νοτιοδυτικά (τουτέστιν ένα μέρος της σημερινής Θεσσαλίας-Περραιβία ανήκε στην Αρχαία Θράκη),το Βέρμιο όρος προς τα
Δυτικά(κατοικούσαν εκεί Βρύγες Θράκες) και Βορειοδυτικά μέχρι την Ιλλυρία κατοικούσαν οι Παίονες Θράκες και βορειότερα οι
ΘρακοΔαρδανοί, όπου υπήρχαν οι πόλεις Σκούποι ή Σκόποι (τα σημερινά Σκόπια), Γενέτειρα του Ιουστινιανού και Ναϊσσός (η
σημερινή Νίσσα της Σερβίας), γενέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Υπενθυμίζεται ότι οι Σλάβοι εμφανίστηκαν στη Χερσόνησο
του Αίμου μετά τον 6ο μ.χ. αιώνα. Επομένως ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Ιουστινιανός δεν είχαν καμία σχέση με τους Σλάβους
όπως αναφέρεται από κάποιους ανιστόρητους.
Ο Όλυμπος και η σημερινή μισή Δυτική Μακεδονία καθώς και η Κεντρική και η Ανατολική Μακεδονία ανήκαν στη Θράκη (βλέπε
χάρτη Αρχ. Θράκης). Οι Πελαγονες, Λυγκηστές, Ορέστιοι, Ελιμιώτες και Τυμφαίοι (Μακεδνοί) κατοικούσαν στους 3 Νομούς
περίπου της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνης-Καστοριάς-Φλώρινας).
Ο Όμηρος και ο Στράβων αναφέρουν ότι οι Μυσοί και αργότερα Μοισοί (Θρακικός Λαός) κατοικούσαν και στις δύο όχθες του
Δούναβη ποταμού (Ίστρου).
Ως μέρη της Θράκης ο Όμηρος αναφέρει και την Πιερία, την Ημαθία και την Παιονία (μέρη ερατεινά =Χαριτωμένα) και όρη της
Θράκης τον Όλυμπο και το Άθως (χιονοσκεπασμένα) (ΊλΞ΄225,Β΄30,Ε΄404,Όδ.Ά27,ζ΄240,λ΄315,Ιλ.Ξ΄229).
Τα ίδια λέει και ο Στράβων στο Ζ΄ βιβλίο σελ.329 «Κατέχον δε την Χώραν ταύτη (Ημαθία) Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε
πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες. Θρακών δε, Πίερες μεν ενέμοντο την Πιερία και τα περί τον Όλυμπο, Παίονες δε τα περί τον
Άξιον Ποταμόν και την καλουμένη δια τούτο Αμφαξίτιν, Ήδωνες δε και Βισάλται την λοιπή μέχρι Στρυμόνος».
Αυτή τη Θράκη των Ελλήνων Θρακο-Πελασγών ο Όμηρος τη μνημονεύει ως Χώρα εύφορη «εριβώλαξ» Υ΄485, κτηνοτρόφο Ίλ.
Λ΄222 ,ιππότροφο «Θρήκες ιπποπόλοι»,Ξ΄228 και πολύοινο (παρήγαγε πολλά κρασιά)(Ίλ.Ι΄72 και Όδ.ί194-196).
Κατά τον Ηρόδοτο τα σύνορα της Θράκης δυτικά εκτείνονταν και μέχρι τη χώρα των Ιλλυριών (Αλβανία) και βόρεια μέχρι τον
Ίστρο ποταμό (Δούναβη) που χώριζε τη Θράκη από τη Σκυθία (ιν:99).
Η συνολική έκταση της Αρχαίας Θράκης υπερέβαινε τα 200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Παρατίθεται ο Χάρτης της Αρχαίας
Θράκης.
Τα Θρακικά Φύλλα ζούσαν σε διάφορα μέρη της Θράκης, μετακινούμενα ενίοτε, λόγω εκτοπισμού από ισχυρότερα φύλα ή
μεταναστεύοντας ομαδικά προς επιβίωση στα Βορειοδυτικά παράλια της Μ. Ασίας ή τη Νότια Ελλάδα. Η Θράκη στην αρχαιότητα
δεν ήταν ένα Κράτος ή Έθνος με τη σημερινή έννοια και με ακριβή και καθορισμένα σύνορα.
Το έθνος των Θρακών ήταν Μέγιστο, Ισχυρότατο, Πολυπληθέστατο και Μαχιμώτατο. Μπορούσε κατά τον Στράβωνα να
παρατάξει τουλάχιστον 15.000 ιππείς και 200.000 Πεζούς, (όταν ήταν αδύναμο). Όλα αυτά βέβαια αν ήταν ενωμένοι οι Θράκες.
Δεν υπήρξαν όμως ποτέ ενωμένοι και όπως όλοι οι Έλληνες δεν σταμάτησαν τους αλληλοσπαραγμούς και τις έριδες.
5. Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Περί τον 8ο π.χ. αιώνα, ήρθε στην Πιερία της Θράκης η οικογένεια των Τημενιδών-Αργεαδών από το Άργος της Πελοποννήσου, η
οποία αναπτύχθηκε και δυνάμωσε σύντομα. Απόκτησε, μέσα στη Θράκη, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ισχύ και κατόρθωσε να
καθυποτάξει ή να εκτοπίσει τα πανίσχυρα Θρακικά Έθνη.
Κατά τον Αππιανό η οικογένεια των Αργεαδών δεν ήρθε από το Άργος της Πελοποννήσου αλλά από το Άργος Οριστικό της
Καστοριάς της Μακεδονίας ( που δεν τεκμηριώνεται όμως κατά τη γνώμη μας ιστορικά).
Οι Μακεδόνες Βασιλείς, οι οποίοι επί αιώνες πολέμησαν τους Θράκες μέσα στη Θράκη και με Θράκες, τους εκτόπισαν,
κυριάρχησαν, συμπολέμησαν και συμβίωσαν με τους Θράκες ήταν οι ακόλουθοι κατά χρονολογική σειρά κατά τη Διεύθυνση
Ιστορίας /ΓΕΣ:
Α΄ Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας
1. Περδίκας Α΄(700-652)π.χ. Πρώτος βασιλιάς του Μακεδονικού Βασιλείου
2. Αργαίος Α΄(652-621),γιός του Περδίκα Α΄
3. Φίλιππος Α΄(621-588)π.χ., έπεσε σε μάχη κατά των Ιλλυριών. Γιός του Αργαίου
4. Αέροπος Α΄(588-568)π.χ. γιος του Φιλίππου Α΄
5. Αλκέτας Α΄(568-540)π.χ. γιος του Αέροπου και πατέρας του Αλέξανδρου Α΄
Β΄ Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας
6. Αμύντας Α΄(540-498) Προανάκρουσμα Περσικών πολέμων. Αρχίζει η επικοινωνία με τη Νότια Ελλάδα.
7. Αλέξανδρος Α΄(Τημενίδης 498-454 π.χ.) έλαβε μέρος στους ολυμπιακούς.
8. Αλκέτας Β΄(454-448 π.χ.) γιός του Αλεξάνδρου Α΄, εκθρονίζεται από τους αδελφούς του Περδίκα Β΄και Φίλιππο, οι οποίοι
διένειμαν μεταξύ τους το Βασίλειο και απέκλεισαν τον τέταρτο αδελφό τους Αμύντα ως νόθο.
9. Περδίκας Β΄(448-413 π.χ.). Το 436 εκθρονίζει τον συμβασιλέα αδελφό του Φίλιππο και βασιλεύει μόνος του μέχρι το
413.Φρόντισε για την προαγωγή και ανάπτυξη της Μακεδονίας.
10. Αρχέλαος Α΄(413-399π.χ.). Νόθος γιός του Περδίκα Β΄ τον οποίο υιοθέτησε. Μεταφορά της πρωτεύουσας από τις Αίγες στην
Πέλλα.
11. Ορέστης (399-396 π.χ.). Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Αρχελάου Α΄ βασίλεψε επί 3 χρόνια με επίτροπο τον Αέροπο Β΄.
12. Αέροπος Β΄ (396-394 π.χ.). Σκότωσε τον ανήλικο βασιλιά Ορέστη και σφετερίστηκε το θρόνο.
13. Αμύντας Β΄ ο Μικρός (394-393 π.χ.) Νόθος γιός του Αρχέλαου.
14. Παυσανίας (393-392 π.χ.) Γιός του Αέροπου Β΄.
15. Αμύντας Γ΄(392-391 π.χ. και 390-369). Τον εκθρόνισε το 391 ο γιός του Αέροπου Β΄, Αργαίος Β΄ και αδελφός του Παυσανία. 
Με τη βοήθεια όμως των Θεσσαλών ευπατρίδων επανακτά το θρόνο και βασιλεύει επί 20 χρόνια.
16. Αργαίος Β΄(391-390 π.χ.)
17. Αλέξανδρος (369-368 π.χ.) Γιός του Αμύντα Γ΄.
18. Πτολεμαίος Αλωρίτης (368-365 π.χ.). Ανεβαίνει στο θρόνο μετά τη δολοφονία του Αλεξάνδρου Β΄ και παντρεύεται τη χήρα
του Αμύντα Γ , Ευρυδίκη.
19. Περδίκας Γ΄ (365-359 π.χ.) Εκδικήθηκε το θάνατο του αδελφού του Αλεξάνδρου Β΄ και αναγορεύτηκε βασιλιάς το 365. τα 359
έπεσε σε μάχη κατά των Ιλλυριών.
Γ Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας.
20.Φίλιππος Β΄(359-336 π.χ.).Αρχικά (360-359 π.χ.), επίτροπος του Αμύντα Γ΄ γιού του Περδίκα Γ΄ και τέλος μόνος Βασιλιάς,
πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
21. Αλέξανδρος Γ΄ ο ΜΕΓΑΣ (336-323 π.χ.). Δημιουργός παγκόσμιου ιστορικού μεγαλείου.
Περίοδος Αγώνα των Διαδόχων
22. Αντίπατρος (323-319 π.χ.). Μετά τον πόλεμο των διαδόχων το 321 εκλέγεται επιμελητής Αυτοκράτορας, μετά το θάνατο του
Περδίκα , επιμελητή της Βασιλικής αρχής.
23. Κάσσανδρος (319-296 π.χ.). Πριν το θάνατο του, ο Αντίπατρος ορίζει Διάδοχο του τον Πολυσπέρχοντα, πρεσβύτερο Στρατηγό
του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά ο Κάσσανδρος, γιός του Αντίπατρου, κατόρθωσε να παραμερίσει τον Πολυσπέρχοντα. Παντρεύτηκε
την κόρη του Φίλιππου Β΄ τη Θεσσαλονίκη (ετεροθαλή αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου). Το 315 ξαναέκτισε τη Θρακική πόλη Θέρμαι
στον κόλπο του Θερμαϊκού και την Ονόμασε Θεσσαλονίκη (όνομα της Συζύγου του).
24 Δημήτριος ο Πολιορκητής (294-287 π.χ.) Πέθανε το 283 π.χ. ως αιχμάλωτος του Σέλευκου.
25. Πύρρος ο Αετός (287-286π.χ.). Βασίλευσε 7 μήνες.
26. Λυσίμαχος (286-281π.χ.). Βασίλευσε 5 χρόνια και 6 μήνες.
27. Πτολεμαίος ο Κεραυνός (281-280 π.χ.). Τον σκότωσαν οι Κέλτες και Γαλάτες.
28. Μελέαγρος. Βασίλευσε 2 μήνες.
29. Αντίπατρος. Βασίλευσε 45 Ημέρες.
30. Σωσθένης. Βασίλευσε 2 χρόνια.
Περίοδος Βασιλείας Αντιγωνιδών
31. Αντίγονος Γονατάς (277-239 π.χ.).Γιός του Δημητρίου του Πολιορκητή. Γίνεται κύριος της Μακεδονίας και επαναφέρει την
τάξη και ησυχία σ’ αυτή.
32. Δημήτριος ο Β΄.(239-229 π.χ.)
33. Αντίγονος ο Δώσων (229-220 π.χ.)
34. Φίλιππος Ε΄(220 179π.χ.).Ανεψιός του Αντίγονου και γιός του Δημητρίου Β΄.
35. Περσέας (179-167π.χ.). Ο πατέρας του σκότωσε τον μεγάλο αδελφό του Δημήτριο. Μετά από ραδιουργίες πέθανε στην Άλβα
της Ιταλίας αιχμάλωτος.
36. Ανδρίσκος ή Αδραμυττηνός, ονομάστηκε ψευδοφίλιππος (167-146 π.χ.).
Αυτή η οικογένεια των Τημενιδών – Αργεαδών στην οποία ανήκουν ο Φίλιππος Β και ο Μέγας Αλέξανδρος, καθόρισε και άλλαξε
το μέλλον και την ιστορία των ΘρακοΜακεδόνων, των Ελλήνων γενικά και του Κόσμου. Εκμεταλλευόμενοι την αποδιοργάνωση
των Θρακών κατέλαβαν τμηματικά τη Θράκη που διέθετε ελκυστικό πλούτο (πλούσια εδάφη, κτηνοτροφία, ορυχεία χρυσού) και
Γεωστρατηγική θέση. Περί τα τέλη του 6ου π.χ. αιώνα κατέλαβαν πέραν από τη σημερινή Πιερία, την Ημαθία, την Πέλλα και
μέρη της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας όπου κατοικούσαν οι Ορέσται, Ελιμιώται, Λυγκησται και άλλοι, μετατοπίζοντας τα
δυτικά όρια της Θράκης στον Αξιό Ποταμό.
Περσικοί Πόλεμοι
Οι Πέρσες (Ινδοευρωπαϊκή φυλή) κατέστησαν κατά την αρχαιότητα η μεγαλύτερη δύναμη, με πολύ πλούτο, πολλές κατακτήσεις
και με βλέψεις και επιδιώξεις να τις επεκτείνουν και στην Ευρώπη, πάντα διερχόμενοι από τη λαβωμένη Θράκη.
Οι Πέρσες που είχαν επεκτείνει το κράτος τους μέχρι τα Ασιατικά παράλια του Αιγαίου , το 515 με το Δαρείο, αποβιβάστηκαν στη
Θράκη κατέλαβαν και υπέταξαν τους Θράκες, πλην των Οδρυσών, λεηλάτησαν και κατευθυνθήκαν προς τη Σκυθία. Σκοπός τους
ήταν να καταλάβουν και να ληστέψουν την πλούσια σε χρυσό Σκυθία με την οποία είχαν παλαιούς λογαριασμούς. Παρόλο που
είχαν μεγάλες δυνάμεις και πολλά μέσα, νικήθηκαν από τους Σκύθες, με πολλές απώλειες.
Το 492 π.χ. άρχισαν οι Περσικοί πόλεμοι εναντίον της Ελλάδας σε τρεις φάσεις μέχρι το 477 π.χ. ( 490 πχ η Μάχη του Μαραθώνα
μία από τις 100 μεγαλύτερες μάχες του κόσμου όλων των εποχών και το 480 πχ η Ναυμαχία της Σαλαμίνας). Διερχόμενοι οι
Πέρσες από τη Θράκη και Μακεδονία λεηλατούσαν, εκτόπιζαν πληθυσμούς και υποχρέωναν πολλούς να τους ακολουθήσουν.
Επιστρέφοντας στην Περσία μέσω Θράκης νικημένοι, προκαλούσαν στους Θράκες καταστροφές ληστείες και εκτοπισμούς.
Οι ανεξάρτητοι Οδρύσες υπό τον Βασιλέα τους Τήρη, επωφελούμενοι την εξασθένηση των Περσών, κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρη
τη Θράκη (480-450 π.χ.)
Με τη λήξη των Περσικών πολέμων και πριν συνέλθουν οι Θράκες, υπέστηκαν τις συνέπειες των επεκτατικών βλέψεων των
Μακεδόνων. Μέχρι το 454-2 π.χ. οι Μακεδόνες κατέλαβαν εδάφη των Θρακών (Παιόνων, Μυγδόνων, Βισαλτών) και επέκτειναν τα
όρια τους κοντά στο Στρυμόνα ποταμό (Εκτός από τη Χαλκιδική) .
Το 431 π.χ. έως το 404 διήρκησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών ο οποίος μεταφέρθηκε για
αρκετά χρόνια στα πλούσια παράλια της Θράκης (εκβολές του Στρυμόνα και Καλλίπολη)) Ήταν επόμενο να υποστεί η Θράκη
παράπλευρες ζημίες και καταστροφές.
Ο Στρατηγός των Πελοποννησίων Βρασίδας είχε φθάσει και κατέλαβε την Αμφίπολη πριν από το Στρατηγό των Αθηναίων το
Θουκυδίδη. Οι Αθηναίοι τότε απείλησαν το Θουκυδίδη με βαρειά ποινή. Ο Θουκυδίδης δεν επέστρεψε στην Αθήνα αλλά
παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στο κτήμα του Θρακιώτη Πατέρα του Ολόρου στη Σκαπτή Ύλη όπου και έγραψε την
Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου.
Από το 357 έως το 347 ο Φίλιππος Β κατέλαβε και κατάστρεψε τις πόλεις της Χαλκιδικής (Όλυνθο, Ποτίδαια κ.λπ.) και μέχρι το
341 π.χ. προχώρησε έως το Νέστο Ποταμό όπου και μετατοπίστηκαν τα όρια Θράκης – Μακεδονίας.
Η ΘΡΑΚΗ ΤΟΥ 341 ΠΧ.
Το 336πχ ο Φίλιππος κατέκτησε τη μισή σχεδόν Θράκη και έφτασε μέχρι έξω από το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη).
Κτίστηκαν νέες Πόλεις και μετονομάστηκαν ( Φίλιπποι, Φιλιππούπολη η Ευμολπιάς, Βέροια ή Βερόα η σημερινή Στάρα Ζαγόρα
κ.λπ.), έγιναν έργα. Δεν εκτοπίστηκαν οι Θράκες. Συμμάχησε με την Ήπειρο. Συνεργάστηκε με όλους τους Έλληνες και ηγήθηκε
για τη μεγάλη Ελλάδα (πλην Λακαιδεμονίων και που παρέμειναν ουδέτεροι. Επί Μεγάλου Αλεξάνδρου καταλήφθηκε όλη σχεδόν
η Θράκη μέχρι το 335 π.χ.
Έτσι σε χρονικό διάστημα τρεισήμισι περίπου αιώνων η οικογένεια των Αργεαδών κατέλαβε όλη τη Θράκη, η Θράκη ονομάστηκε
Μακεδονία και οι Θράκες ονομάστηκαν Μακεδόνες.
Οι Θράκες συνεργάστηκαν με το Μέγα Αλέξανδρο και έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του κατά των Περσών με 5000 πεζούς και
πάνω από 1000 ιππείς Αγριάνες.
Στο χάρτη που ακολουθεί παρουσιάζεται η μεγάλη πορεία του Μεγάλου Στρατηλάτη και ο διαμελισμός της Μεγάλης
αυτοκρατορίας 
Μετά το Θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323 πχ) έγινε διαμελισμός του Μακεδονικού κράτους. Η Θράκη από 323 έως το 301
παραχωρήθηκε στο Λυσίμαχο ως Σατραπεία και είχε τα όρια που παρουσιάζονται στον ακόλουθο χάρτη.
Το 301 σχημάτισε ιδιαίτερο Βασίλειο υπό τον Λυσίμαχο πάντα το οποίο επεκτάθηκε και επί της Μικράς Ασίας μετά τη διάλυση
του κράτους του Αντίγονου
Το 282π.χ προσαρτήθηκε στο Βασίλειο των Σελευκιδών. Το 281 αποσπάστηκε και ενώθηκε με τη Μακεδονία.
Σύντομα όμως λεηλατήθηκε από Κέλτικες φυλές οι οποίες θεμελίωσαν το 275 πχ. το Βασίλειο της Θύλης ή Τύλης επί του κάτω
Δο υνάβεως το οποίο επέκτειναν προς νότο.
Μετά 60 περίπου χρόνια οι Θράκες επαναστάτησαν και απέκτησαν την ελευθερία τους .
Το 168 π.χ. οι Οδρύσες Θράκες συνεξεστράτευσαν με τους Μακεδόνες κατά των Ρωμαίων από τους οποίους νικήθηκαν στην
Πύδνα. Εδώ τελείωσε η Μακεδονική κυριαρχία. Οι Θράκες παρέμειναν στις πατρίδες τους, συνεργάστηκαν και συμβίωσαν με
τους συγγενείς τους Μακεδόνες στο χώρο μεταξύ Δούναβη – Αιγαίου και Ευξείνου Πόντου-Ιλλυρίας, υπό Ρωμαϊκή πλέον
κυριαρχία Η Θράκη αν και καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους διατήρησε σχεδόν την αυτονομία της.
Έκτοτε η Θράκη γνώρισε επί αιώνες κατακτητές και καταπατητές. Τα όρια της τα καθόριζαν αυτοί σύμφωνα με την οργάνωση και
τα συμφέροντα τους. Άλλα και πολλαπλά ήταν τα όρια της επί Ρωμαιοκρατίας, άλλα επί Βυζαντίου, άλλα επί Τουρκοκρατίας και
άλλα τον τελευταίο αιώνα.
6.ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Στους τελευταίους 6 Αιώνες της αρχαιότητας οι Θράκες ανέδειξαν Φιλοσόφους, Προσωπικότητες, Ολυμπιονίκες και δέχθηκαν
στα παράλια τους αποικίες των Ελλήνων του νότου και εκπολιτισμό.
Εκτός από τους διάσημους ραψωδούς – ποιητές- αοιδούς και μυθικούς Βασιλείς, η Θράκη ανέδειξε κατά την αρχαιότητα και
πολλές προσωπικότητες των Γραμμάτων και επιστημών:
Αίσωπος
Καταγόταν από τη Μεσημβρία της Θράκης. Οι μύθοι του είναι παγκοσμίως γνωστοί και θεωρείται πατέρας των μυθοποιών.
Δημόκριτος:

Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης(Ν. Ξάνθης σήμερα), περί το 470-465 π.χ. και πέθανε το 361 π.χ.. Μέγας Ατομικός Φιλόσοφος
εμπνευστής και πατέρας της ατομικής θεωρίας.
Λεύκιππος :
Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης τον 5ο π.χ. αιώνα. Φιλόσοφος, συνιδρυτής της ατομικής θεωρίας με τον Δημόκριτο, ίσως και
δάσκαλος του.
Αρίσταρχος :
Γεννήθηκε στη Σαμοθράκη (220-145 π.χ.). Οξυδερκής, Διάσημος Γραμματικός και κριτικός. Εκπαίδευσε 40 Γραμματικούς τους
«Αριστάρχειους».
Βίων:
Γεννήθηκε στα Άβδηρα Θράκης (430-370 π.χ.), Μαθηματικός, Αστρολόγος, Μετεωρολόγος, μαθητής του Δημόκριτου.
Θουκυδίδης (460-397π.χ.):
Υιός του Ολόρου, Θρακιώτη Βασιλιά ή πλουσίου κτηματία , Στρατηγός των Αθηναίων και Μεγάλος Ιστορικός που έζησε και
έγραψε τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.χ.). Έζησε στη Θράκη τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα κτήματα του στην
περιοχή της Αμφίπολης- Σκαπτή Ύλη, στις εκβολές του Στρυμόνα ποταμού. Δεν επέστρεψε στην Αθήνα διότι οι Αθηναίοι τον
θεώρησαν υπεύθυνο για την κατάληψη της Αμφίπολης από τον Βρασίδα (Στρατηγό των Πελοποννησίων) και τον απείλησαν με
βαριά τιμωρία.
Πρωταγόρας (485-410 π.χ.):
Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης. Ένας από τους διασημότερους Σοφιστές της Αρχαιότητας, σύγχρονος του Σωκράτη. Είπε το
«μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος
Πιττακός (650-570 π.χ.):
Ενας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας, υιός Θρακιώτη που γεννήθηκε και διέπρεψε στη Μυτιλήνη.
Στη Θράκη γεννήθηκε ο Αριστοτέλης το 384 πχ, στα Στάγιρα Χαλκιδικής. Η Χαλκιδική καταλήφθηκε από τους Μακεδόνες, το
Φίλιππο Β (πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου) από το 357 ,έως το 347 πχ, οι πόλεις της όμως συνέχισαν να αποκαλούνται Θρακικές.
Σπάρτακος:
Θρακιώτης νομαδικού γένους ,ρωμαλέος, συνετός, πράος και μέγας πατριώτης. Αιχμάλωτος των Ρωμαίων, ανδρείος μονομάχος,
διέφυγε από την Καπύη όπου ήταν φυλακισμένος και το 71π.χ. ηγήθηκε των εξεγερθέντων σκλάβων κατά των Ρωμαίων. Έπεσε
μαχόμενος στη μάχη της Απουλίας. Παγκοσμίως γνωστός από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία.
Υπήρξαν και πολλοί άλλοι ονομαστοί άνδρες από την Αρχαία Θράκη όπως:
Ο ιατρός Ηρόδικος από τη Συλίβρια, ο γλύπτης Παιόνιος από τη Μένδη της Αν. Θράκης, ο Γραμματικός Διονύσιος από το
Βυζάντιο, ο Ευμένης ο Καρδιανός ο αρχιγραμματέας του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκδότης και
βιβλιοθηκάριος της Αλεξανδρείας ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος και
πολλοί άλλοι.
Θρακικής καταγωγής από μητέρα ήταν οι Αθηναίοι Στρατηγοί
Θεμιστοκλής της Αβρότονος , ο Κίμωνας της Ηγησιπύλης, ο Τιμόθεος, ο
Χαρίδημος και ο Ιφικράτης (ο οποίος είχε και σύζυγο Θρακιώτισα),
όπως και ο Στρατηγός Μιλτιάδης. Επίσης Θρακιώτισα ήταν και η
μητέρα του κωμικού Αντισθένη .
Ο Σεύθης ανεψιός του βασιλέως Οδρυσών Σιτάλκη
νυμφεύθηκε την αδελφή του βασιλέως της Μακεδονίας Περδίκκα
την Στρατονίκη
Θράκες Ολυμπιονίκες
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την αρχαιότητα, που ετελούντο στην Ολυμπία της Πελοποννήσου, με τη συμμετοχή μόνο
Ελλήνων αθλητών, η Θράκη ανέδειξε τους εξής Ολυμπιονίκες:
1) Τον Μενεπτόλεμο από την Απολλωνία Θράκης, στο Στάδιο Παίδων το 500 π.χ.
2) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή το 480 π.χ,
3) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή, το 476 πχ
4) Άγνωστο από τη Μαρώνεια Θράκης 476 πχ, στην πάλη,
5) Το Δαμασία στο Στάδιο 320 π.χ, ( Θρακομακεδόνας από την Αμφίπολη )
6) Το Λάμπο στο τέθριππο 300π.χ, ( Θρακομακεδόνας από τους Φιλίππους)
7) Το Δημοκράτη από την Τένέδο Θράκης, στην πάλη το 220π.χ.
και άλλοι 6 Θρακομακεδόνες. των οποίων τα ονόματα βρίσκονται μέσα στα άγνωστα.
Χαρακτηρίζουμε Θρακομακεδόνες τους Θράκες που έμειναν στις πατρογονικές τους εστίες μετά τη Μακεδονική κυριαρχία.
7.ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Κατά τη μυθολογία πήρε το όνομα της από την κόρη του θεού Ωκεανού και της Παρθενώπης τη Θράκη. Την άλλη κόρη τους τη
λέγανε Ευρώπη.
Από τον πρώτο γάμο του ο Ωκεανός με την Παμφολύγη είχε αποκτήσει άλλες δύο κόρες, την Ασία και τη Λιβύη.
Το προηγούμενο όνομα της Θράκης ήταν Πέρκη.
Ο Όμηρος την αποκαλεί Θρήκη-Θρήιξ-Θρήξ. Λεγόταν λέει και Αρία, ίσως από το Θεό Άρη που κατοικούσε εκεί, ή λόγω
καταγωγής των Θρακών εκ της Αρίας φυλής. 
Κατά τον Καρολίδη το Θράξ-Θράκη μερικοί το συσχετίζουν με το Ελληνικό θρέω-θρώ θρύλος-θρήσκος-θρησκεύω και από ηθική
έννοια μετέπεσε σε φυλετική.
Για τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής
διδασκαλίας και της ιερής ποίησης. Υπάρχουν και άλλες θεωρίες και εκδοχές.
8. ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΓΛΩΣΣΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ

Στην Ελληνική χερσόνησο του Αίμου όλοι λάτρευαν τους ίδιους Θεούς. Είχαν οι Θράκες θρησκευτικό σύστημα λατρείας του Δία
και του Απόλλωνα και μετά έγιναν θεμελιωτές του μονοθεϊσμού που υποστηρίχθηκε αργότερα και από το Σωκράτη . Ο Σαράντος
Καργάκος γράφει: Οι Θράκες πήραν από το Νότο τον Μυκηνο-Μινωικό πολιτισμό, αλλά έδωσαν τον Ορφέα (μουσική) και το
Διόνυσο (Ελευσίνια Μυστήρια) κατά τη 2η π.χ. χιλιετία. Σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου, (που κακώς ονομάστηκε Βαλκανική) ο
πολιτισμός ξεκίνησε από το νότο και όμοια εξελίχθηκε προς το βορά.
Ομιλούσαν οι Θράκες ένα Πελασγικό διαλεκτικό ιδίωμα. Δεν έγραψαν ποτέ στο ιδίωμα αυτό , παρά μόνο στην Ελληνική.
Οι Θράκες πολέμησαν στο πλευρό των συγγενών τους Τρώων στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184π.χ. και συμμετείχαν στους
Ολυμπιακούς αγώνες, που οργανώνονταν από Έλληνες και μόνο για Έλληνες. Ανέδειξαν Ολυμπιονίκες. Συμμάχησαν με τους
Αθηναίους και Λακεδαιμόνιους, συνεργάστηκαν και συνέζησαν με τους Μακεδόνες και συμμετείχαν στην πανελλήνια εκστρατεία
του Μεγάλου Αλεξάνδρου με 5000 άνδρες.
9. Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Το 27πΧ ιδρύθηκε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου(27π.χ.-14μ.χ.) .
Την εποχή αυτή γεννήθηκε ο Χριστός. Οι Θράκες ασπάστηκαν σύντομα το Χριστιανισμό και διωχτήκαν και μαρτύρησαν στη
συνέχεια για την πίστη τους επί πολλά χρόνια. Θα αναφέρουμε παρακάτω τις δυναστείες και τους Ρωμαίους και Βυζαντινούς
Αυτοκράτορες με το έργο τους περιληπτικά και τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τη
Θράκη – Θράκες.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη μεγαλύτερη έκτασή της περιλάμβανε ολόκληρη τη Δυτική και Νότια Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική, τη
Μικρά Ασία, την Αρμενία, τη Συρία, τη Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία.
Στα τέλη της Βασιλείας Αυγούστου (27 πχ-14 μΧ) η Θράκη διαιρέθηκε σε δύο μεγάλα τμήματα: α. Από τον Αίμο ως το Δούναβη με
το όνομα Μοισία (γνωστή ως Μοεσία κατά τους Ρωμαϊκούς Χρόνους) και β. από τον Αίμο και κάτω ως τα όρια της Αρχαίας
Θράκης.
Οι Ρωμαίοι έδειξαν ενδιαφέρον για τη Θράκη, λόγω της γεωγραφικής και γεωστρατηγικής της θέσης, και τον πλούτο της γενικά.
Έκτισαν νέες Πόλεις, Βελτίωσαν τις παλαιές(Ορέστια νυν Αδριανούπολη, Φιλιππούπολη που την ονόμασαν Τριμόντιουμ, τους
Φιλίππους) και ανακήρυξαν ελεύθερες τις πόλεις: Άβδηρα, Μαρώνεια και Αίνο.
Δυναστεία Ιουλίων – Κλαυδίων
14-37μ.χ Τιβέριος Α’. Καχύποπτος που επέβαλε στυγνό καθεστώς. Επί ημερών το ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε το κήρυγμα του
για την έλευση του Ιησού. Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Στην
Ιουδαία ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός. Οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν,
άλλοτε με βίαιο τρόπο και άλλοτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των
χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας.
37-41 Γάιος (Καλιγούλας) Δεσποτικός και μεγαλομανής τύραννος που απαιτούσε την απονομή τιμών Θεού. Είχε διαταραχθεί η
ψυχική του υγεία. Δολοφονήθηκε 24-1-41.
41-57 Κλαύδιος Α. Θείος του Καλιγούλα. Μεγάλωσε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κατέκτησε τη Βρετανία (και ονόμασε το γιό του
Βρετανικό). Στηριζόταν στις γυναίκες του Αγριππίνα και Μεσσαλίνα. Η πρώτη κατόρθωσε να κάνει αυτοκράτορα το γιό της (το
Νέρωνα ) από άλλο γάμο, ενώ η δεύτερη εκτελέστηκε για συνωμοσία. Το 46 μΧ όταν πέθανε και ο τελευταίος βασιλιάς της
Θράκης Ροιμητάλκης Β΄, όλη η Θράκη μεταβλήθηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσα την Πέρινθο (Ηράκλεια Ανατολικής
Θράκης).
57-68 Νέρωνας.Το 64 έκανε τον πρώτο διωγμό χριστιανών διότι τους θεώρησε υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε
και κατάστρεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Επί των ημερών του πέθαναν οι Απόστολοι Παύλος και ο Πέτρος. Το 66 έκανε
πετυχημένη περιοδεία στην Ελλάδα και το 68 αυτοκτόνησε.
Οι επόμενοι Αυτοκράτορες ήταν:
Γάλβας (68-69μΧ), Όθωνας (69μΧ), Βιτέλλιος (69μΧ) Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία
αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους.
Δυναστεία Φλαβίων
Βεσπασιανός (69-79μΧ. Ο Βεσπασιανός περιόρισε για οικονομικούς λόγους τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, εκτός από την
αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και την εκστρατεία στη Βρετανία και τη Συρία. Επί των
ημερών του η μεγάλη επαρχία της Θράκης Μοισία διαιρέθηκε σε 2 επαρχίες, την Άνω ή Δυτική Μοισία (MoesiaSuperior) και την
Κάτω ¨η Ανατολική Μοισία (MoesiaInferior) Όριο τους ήταν ο ποταμός Κίμβρος μέχρι τις Εκβολές του στο Δούναβη . Τον
διαδέχθηκε ο
γιος του Τίτος (79-81μΧ). Στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του
Βεζούβιου (79μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80μΧ).
Δομιτιανός (81μΧ- 96μΧ). Στην εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη
εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Η δεσποτική του συμπεριφορά και οι
συνωμοσίες υπήρξαν αιτία της δολοφονίας του το 96.
Δυναστεία Αντωνίνων
Νέρβας (96-98μχ). Μετριοπαθής και αδιάφθορος, με 15μηνη διακυβέρνηση.
Τραϊανός (98-117μΧ)Από τους καλούς αυτοκράτορες, μετριοπαθής, ευγενικός και δημοφιλής. Κατέκτησε σε δύο πολέμους, το 101
και 106 την πλούσια Δακία της Θράκης και πήρε πολλά λάφυρα. Έκανε αρκετές συλλήψεις χριστιανών και επί των ημερών του
πέθανε ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα.
Αδριανός (117-138μΧ) Σύνθετη προσωπικότητα, κοσμοπολίτης, Ισπανικής καταγωγής. Εφάρμοσε αμυντική πολιτική. Διεξήγαγε 
πόλεμο εναντίον των Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.) που επαναστάτησαν όταν επιχείρησε να ιδρύσει ιερό Καπιτώλιο του Δία στο χώρο
του ναού των Ιουδαίων. Πολλά ήταν τα θύματα και οι αιχμάλωτοι Ιουδαίοι.
Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ). Το πλήρες όνομα του: Τίτος ΑίλιοςΑδριανός Αντωνίνος Πίος. Γεννήθηκε το . 86 μΧ. Ήταν
Θετόςγιος του Αδριανού και αντικαταστάτης του.Ο χαρακτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε τη σύγκλητο να
θεοποιήσει τον Αδριανό. Ήταν μετριοπαθής και απέφευγε τον πόλεμο.
Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ) Ισπανικής καταγωγής, γεννημένος στη Ρώμη. Ξεχωριστή προσωπικότητα με φιλολογική και
φιλοσοφική μόρφωση. Επί αυτοκρατορίας του σημειώθηκαν φυσικές καταστροφές, πλημμύρες και επιδημία Πανώλης που
έπληξαν όλη σχεδόν την αυτοκρατορία.
Κόμμοδος (180-192μΧ). Έγινε αυτοκράτορας σε ηλικία 19 ετών. Ανίκανος και ματαιόδοξος, δολοφονήθηκε την τελευταία μέρα
του 192. Άρχισαν έριδες και εμφύλιοι για τη διαδοχή του και κρίση στην αυτοκρατορία που κράτησε πολύ.
192-193 Περτίναξ
193 Δίδιος Ιουλιανός
Σέπτιμος Σεβήρος (193-211 μΧ)και ακολούθησαν
Καρακάλλας (211-217μΧ),
Μακρίνος (217-218 μΧ),
Ηλιογάβαλος (218-222μΧ),
Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ),
Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ,
Γορδιανός Γ΄ (238-244μΧ),
Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ) ο Άραβας
Δέκτος 249-253 μΧ): Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης. Εξαπέλυσε διωγμό κατά των
χριστιανών.
Μετά από 3 αιώνες ευημερίας και ανάπτυξης, η Θράκη έγινε μία πλούσια και πολυάνθρωπη επαρχία, ελκυστική για λεηλασίες
από τους Βάρβαρους γείτονες.
Το 251 μΧ., δέχθηκε επιδρομή των Γότθων, οι οποίοι πέρασαν τον Ίστρο (Δούναβη) ποταμό, λεηλάτησαν τη Θράκη, κατέλαβαν τη
Φιλιππούπολη και ΕΣΦΑΞΑΝ όλους τους κατοίκους της .Ο Αυτοκράτορας Δέκτος τους καταδίωξε αλλά σκοτώθηκε στη μάχη.
Εξακολούθησαν τις επιδρομές τους επί 20ετία περίπου.
Αυτοκράτορες οι:
253-258 Βαλεριανός
258-268 Γαλλιηνός Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού. Ο Γαλλιηνός προσπάθησε να
επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών
268-270 Κλαύδιος Β’Το 269 ο Κλαύδιος ο Β΄ συνέτριψε τους επιδρομείς Γότθους και τους απώθησε πέρα από το Δούναβη
270-275 Αυρηλιανός Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι
οποίοι δεν τον προσκυνούσαν
275-276 Τάκιτος
276-282 Πρόβος
282-283 Κάρος
283-283 μΧ Νουμεριανός
283-284 Καρίνος
284-305 Διοκλητιανός .
Η Άνω και Κάτω Μοισία της Θράκης διαιρέθηκαν επί των ημερών του σε 5 μικρότερες:.
1. Την Πρώτη Μοισία με πρωτεύουσα το Βιμινάκιο (το σημερινό Βιδίνιο Βουλγαρίας).
2. Τη Δαρδανία, μεταξύ του όρους Σκάρδου και του ποταμού Μάργου (Μοράβα) με πρωτεύουσα τους Σκούπους (σημερινά
Σκόπια).
3. Τη Ριπαία με πρωτεύουσα τη Ρατιαρία (Νικόπολη) στη συμβολή του ποταμού
Ιατέρου ή Άρθρου (σημερινού Ιάντρα) και Δούναβη.
4. Την Έσω Δακία με πρωτεύουσα τη Σαρδική (σημερινή Σόφια).
5. Την Πραιβελιτάνα με πρωτεύουσα τη Σκόρδα
Στις ανωτέρω 5 προστέθηκαν και άλλες δύο:
6. Η Δεύτερη Μοισία, το ανατολικό μέρος μεταξύ Αίμου και Δούναβη με πρωτεύουσα τη Μαρκιανούπολη (Πρεσθλάβα)και
7. Η Μικρά Σκυθία (σημερινή περίπου Δοβρουτσά) με πρωτεύουσα τους Τόμους ή Τόμιν (Κωστάντζα σημερινή της Ρουμανίας).
Εξαπέλυσε διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο
στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο
μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας. Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό.
Το 311 μ.Χ. κατάπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της
οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους
Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ) Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου,
Σημειώνεται ότι :
α. Επί Ρωμαιοκρατίας η Θράκη ήταν διαιρημένη σε 4 επαρχίες:
1. Την Κυρίως Θράκη με πρωτεύουσα τη Φιλιππούπολη
2. Την Αιμίμοντο με πρωτεύουσα την Αδριανούπολη.
3. Τη Ροδόπη με πρωτεύουσα τα Άβδηρα.
4. Την Ευρώπη με πρωτεύουσα την Ηράκλεια.
β. Επί Βυζαντινών χρόνων εκτός των 4 επαρχιών υπήρχαν και άλλες 2 Βορειότερες της Αρχαίας Θράκης:
Γαλέριος (305- 311μΧ).
Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ) Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307-
313 μΧ). .
10. ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (324-565) ή (330-610)

Μέγας Κωνσταντίνος (306-337) από τη Ναϊσό της Θράκης- σημερινή Νίσσα της Σερβίας).

Το 312 νικά το Μαξέντιο στη Μουλβία γέφυρα του Τίβερη, το 313 ο Χριστιανισμός γίνεται νόμιμη Θρησκεία με το διάταγμα του
Μεδιολάνου = Μιλάνου, (ενώ επίσημη του Βυζαντίου έγινε το 380 με το διάταγμα της Θεσσαλονίκης), το 323 νικά τον Λικίνιο
στην Αδριανούπολη).και το 324 στέφεται αυτοκράτορας (μονοκράτορας),του Βυζαντίου (324-337), Το βυζαντινό κράτος,
ρωμαϊκό ακόμα στη διοίκηση, στο δίκαιο και στην επίσημη γλώσσα του, αναδιοργανώθηκε με τις μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου
Κωνσταντίνου. Είχε να αντιμετωπίσει τους πατροπαράδοτους εχθρούς, τους Πέρσες, τους Αλαμάνους για περίπου εκατό χρόνια
στη Δύση, τους Γότθους, Ούννους και Οστρογότθους στη Θράκη και Μακεδονία, οι οποίοι τελικά στράφηκαν προς την Ιταλία και
ίδρυσαν δικό τους βασίλειο στη θέση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους.
Για λόγους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς μετέφερε την πρωτεύουσα στο Βυζάντιο. Το 8-11-324 θεμελιώνεται η
Κωνσταντινούπολη και εγκαινιάζεται το 330 στις 11 Μαΐου .
Υποστήριξε το χριστιανισμό, με την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325) στη Νίκαια και με τη βάφτισή του ως Χριστιανός το 337.
Φρόντισε για τη διοίκηση, μείωσε τη φορολογία και δημιούργησε κυρίως μισθοφορικό στρατό.
Η Θράκη έγινε πρωταγωνιστής. Το κέντρο του Ελληνισμού μεταφέρθηκε μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Θεσσαλονίκης δηλαδή
στη Θράκη.
Είχε την Πρωτεύουσα στο χώρο της και ήταν το στήριγμα και η ασπίδα της Βασιλεύουσας. Διέθετε πλούτο .Είχε μεγάλα σύνορα
και βάρβαρους γείτονες.
Για όλα τα παραπάνω ,αλλά και λόγω της γενικότερης πολιτικής και στρατηγικής των Αυτοκρατόρων να ρίχνουν το κέντρο βάρος
προς την Ασία και να μην εξασφαλίζουν πρωτίστως τη φύλαξη των συνόρων, η ΘΡΑΚΗ υπέστη επί πολλούς αιώνες λεηλασίες,
καταστροφές, εμπρησμούς, αφανισμούς και σφαγές, ελέω αυτοκρατόρων κυρίως.
Το 330 θεμελιώνεται η Αγία Σοφία από το Μ. Κωνσταντίνο και εγκαινιάζεται το 346 από τον υιό του Κωνστάντιο.
Τον Κωνσταντίνο στη Δυναστεία του τον διαδέχονται:
Ο Κωνστάντιος (337-361) εξόντωσε τα άλλα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας και κυβέρνησε μόνος του. Υποστήριξε τον
αρειανισμό.
Ιουλιανός ο παραβάτης 361-363 (Θράξ)

Θέλησε την αναβίωση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων και τεχνών και να επαναφέρει ως επίσημη θρησκεία του κράτους την
αρχαία πολυθεϊστική, γι’ αυτό ονομάστηκε παραβάτης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τούς Πέρσες.
Ιοβιάνος 363-364 Σύνηψε ειρήνη με τους Πέρσες, αλλά πέθανε ξαφνικά σε ένα χρόνο.
Ουαλεντνινιανός Α και Ουάλης 364-375
Ουάλης, Γρατιανός και Ουαλεντινιανός Β 375-378
Το 377 ο Ουάλης επέτρεψε τους Γότθους να εγκατασταθούν μεταξύ Αίμου και Δούναβη(άνω Μυσία Θράκης) και σε άλλα μέρη της
Αυτοκρατορίας διότι τους πίεζαν Ούννοι και οι Οστρογότθοι.
Το 378 επαναστάτησαν οι Γότθοι, βάδισαν προς την Κωνσταντινούπολη λεηλατώντας τη Θράκη.
Ο Ουάλης τότε εγκατέλειψε την εκστρατεία κατά των Περσών, γύρισε στη Θράκη, ηττήθηκε από τους Γότθους κοντά στην
Αδριανούπολη και ο ίδιος κάηκε ζωντανός.
Το 378 – 457 έχουμε τη Δυναστεία του Θεοδοσίου
Ο Θεοδόσιος Α ο Μέγας (378-395) νίκησε τους Γότθους αλλά τους επέτρεψε να μείνουν και πάλι στην Άνω Μυσία Εδραίωσε το
χριστιανισμό, με τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη το 381, οργάνωσε ισχυρό στρατό, κατάργησε τους
Ολυμπιακούς αγώνες και διαίρεσε το κράτος οριστικά σε Ανατολικό (Αρκάδιος) και Δυτικό (Ονώριος).
Το 395, όταν πέθανε ο Θεοδόσιος και τον διαδέχθηκε
Αρκάδιος (395-408), οι Γότθοι με αρχηγό τους τον Αλάριχο ξαναλεηλάτησαν τη Θράκη βαδίζοντας προς την Κωνσταντινούπολη
και μετά στράφηκαν κατά της Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Πελοποννήσου που υπέστησαν τα πάνδεινα.
Τον Αρκάδιο Διαδέχθηκε
ο Θεοδόσιος Β ο Μικρός (408-450), ο οποίος επιτροπευόταν από την αδερφή του Πουλχερία και τον έπαρχο Ανθέμιο. Αξιόλογη
και δραστήρια η γυναίκα του Ευδοκία. Στην εποχή του κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη το Θεοδοσιανό τείχος,
συγκλήθηκε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο, δημιουργήθηκε ο θεοδοσιανός κώδικας, ιδρύθηκε το Πανδιδακτήριο και
ξανακτίστηκε η Αγία Σοφία που είχε καεί το 404.
Το 441 επί Θεοδοσίου Β, οι Ούννοι του Αττίλα πέρασαν το Δούναβη, κυρίευσαν τη Μοισία, κατέβηκαν ακόμη πιο κάτω στη
Θράκη, τη λεηλάτησαν και καταστρέψανε τη Φιλιππούπολη.
Μαρκιανός (450-457), Θρακικής καταγωγής, με τη γυναίκα του Πουλχερία συγκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη
Χαλκηδόνα το 451 (Στις οικουμενικές συνόδους 325 Νίκαια,381 Κωνσταντινούπολη, 431 Έφεσος και 451 Χαλκηδόνα
διατυπώθηκε το σύμβολο της πίστης και καθορίστηκε η ορθόδοξη διδασκαλία).
Από το 457 έως 518 έχουμε τη Δυναστεία του Λέοντος.
Λέων Α ο Θράξ (457-474) Από χαμηλά ξεκίνησε και στέφθηκε αυτοκράτορας από τον πατριάρχη Ανατόλιο. Διέθετε οργανωτικά
και στρατηγικά προσόντα αλλά επί των ημερών του έγινε η αποτυχημένη εκστρατεία κατά των Βανδάλων με επικεφαλής το
Βασιλίσκο. Εμπόδισε τις χριστιανικές αιρέσεις, απαγόρευσε τις εμπορικές σχέσεις τις Κυριακές (Καθιέρωσε δηλαδή την Κυριακή
ως αργία) και ανήγειρε τον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη (Μπαλουκλή). Για την ευλάβεια του, την
ταπεινότητα του και την προσφορά του στο χριστιανισμό, η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο και η μνήμη του τιμάται στις 20
Ιανουαρίου
Λέων Β 474
Ζήνων ο Ίσαυρος 474-491 διαδέχτηκε τον εξαετή γιο του Λέοντα Β΄. Στην εποχή του κάηκε η βιβλιοθήκη της

Κωνσταντινούπολης, καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος (476-479) και έγινε το σχίσμα των 2 Εκκλησιών (482).
Αναστάσιος Α 491-518 κυβέρνησε με σύνεση καταργώντας τη βαριά φορολογία. Κατασκεύασε μεγάλο τείχος γύρω από την
Κωνσταντινούπολη και διαχειρίστηκε καλά τα οικονομικά.
Εν τω μεταξύ στο δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος, το πρώτο μισό του αιώνα έχουμε το Βασίλειο των Βησιγότθων, των Σουηβών στην
Ιβηρική και των Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική Το 476 καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος και έχουμε το Βασίλειο των
Οστρογότθων στην Ιταλική χερσόνησο και των Φράγκων και Βουργουνδών στη Γαλλία.
ΕΝΑΡΞΗ ΕΠΙΔΡΟΜΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ

Το 493, εμφανίστηκαν οι Βούλγαροι, Τουρανικής καταγωγής, προερχόμενοι από τις στέπες του Τουρκεστάν και του Βόλγα (εξ ου
και Βούλγαροι). Μέχρι το 502 ενοχλούσαν τους Θράκες με αψιμαχίες στα σύνορα (στον Ίστρο ποταμό νυν Δούναβη ).
Το 517 η Θράκη δέχθηκε την πρώτη άγρια ληστρική, φονική και καταστροφική επιδρομή χιλιάδων Βουλγάρων. οι οποίοι
σκότωσαν, έκαψαν και λήστεψαν τη Θράκη μέχρι την οροσειρά του Αίμου .
ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ 518 -610
Ιουστίνος Α 518-565: Γεννήθηκε στην περιοχή της πόλης Σκούποι ή Σκόποι (τα σημερινά Σκόπια) όπου κατοικούσαν
Θρακοδαρδανοί –ΘρακοΠαίονες και Ιλλυριοί. Αγράμματος αλλά καλός στρατιώτης, εργατικός και ικανός να επιλέγει
κατάλληλους συνεργάτες.
Το 532 κατά τη «Στάση του Νίκα» , η πρωτεύουσα παραδόθηκε στις φλόγες. Ένας ανιψιός του Αναστασίου Α’ αναγορεύθηκε
αυτοκράτορας αλλά το θάρρος της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, η αποφασιστικότητα του Βελισαρίου και η δεξιότητα του Ναρσή
(Στρατηγοί του), έσωσαν το θρόνο αλλά με αποτρόπαια σφαγή, που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες λαού.
Κατανίκησε τους Βανδάλους της Αφρικής (533), τους Οστρογότθους της Ιταλίας (535-553) και κατέλαβε τμήματα της Ισπανίας.
Ανέπτυξε το εμπόριο, τη βιομηχανία, και την παραγωγή μεταξιού, κατασκεύασε πολυάριθμα κτίσματα, εκχριστιάνισε πολλούς
από τους γύρω λαούς, έκλεισε την τελευταία φιλοσοφική σχολή της Αθήνας (529), οργάνωσε την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο στην
Κωνσταντινούπολη (553), φρόντισε για τη διοίκηση και τη νομοθεσία.
Κατά τη στάση του Νίκα πυρπολήθηκε η Αγ. Σοφία και στις 23-2-532 ξανά θεμελιώθηκε και εγκαινιάσθηκε 27-12-537.
Αρχιτέκτονες ήταν οι Έλληνες Ισίδωρος ο Μιλήσιος και Ανθέμιος ο Τραλλιανός. Χρησιμοποιήθηκαν 10.000 εργάτες.
Η πρωτοβυζαντινή υπήρξε περίοδος ραγδαίου εξελληνισμού του κράτους και θεμελίωσης του Χριστιανισμού. Η ελληνική άρχισε
να αντικαθιστά σε όλους τους τομείς τη λατινική γλώσσα. Τον 4ο, 5ο και 6ο αιώνα η ελληνική γλώσσα κυριάρχησε και στη
νομοθεσία.
Το 539 επιτέθηκαν στη Μακεδονία οι Σλάβοι, από τα Καρπάθια, οι οποίοι καταστρέψανε την Κασσανδρεία Χαλκιδικής,
προήλασαν στη Θράκη και αφού καταστρέψανε και λεηλάτησαν αποχώρησαν με λάφυρα και πολλούς αιχμαλώτους.
Το 546 το επανέλαβαν καθώς και Το 549 κατά της Ιλλυρίας (σημερινή Αλβανία) και της Θράκης.
Το 553 χιλιάδες Σλάβοι έφιπποι πέρασαν το Δούναβη και με αγριότητα λεηλάτησαν και καταστρέψανε τη Θράκη. Αιχμαλώτισαν
πολλούς Θρακιώτες τους οποίους χρησιμοποιούσαν σαν δουλοπάροικους στις αγροτικές τους εργασίες.
Το 559 έσμιξαν Σλάβοι και Βούλγαροι και όλοι μαζί κινήθηκαν προς Κωνσταντινούπολη μέσω Θράκης την οποία και λεηλάτησαν
καταστρέψανε ελέω Αυτοκρατόρων οι οποίοι άφηναν τα Βόρεια σύνορα του Βυζαντίου αφύλακτα, λόγω άλλων πολεμικών
ενασχολήσεων. Θύματα πάντοτε οι γηγενείς Θράκες και Μακεδόνες. Την εποχή εκείνη εμφανίστηκαν οι Αβάροι Λαός Ουννικής
καταγωγής από τις στέπες της Κασπίας Θάλασσας οι οποίοι ζήτησαν από τον Ιουστινιανό να τους επιτρέψει να παραμείνουν
εντός του Βυζαντίου διότι είχαν υποφέρει τα πάνδεινα από τους γείτονες τους Τούρκους. Ο Ιουστινιανός τους λυπήθηκε και
τους επέτρεψε να κατοικήσουν στη βόεια Θράκη, στη Μοισία, στην πόλη Δορύστολο (Δρύστρα). «Ουδείς πιο αχάριστος όμως
των ευνοηθέντων». Μόλις δυνάμωσαν άρχισαν τις εισβολές και λεηλασίες στις γύρω περιοχές της Θράκης μέχρι που ανάγκασαν
τον Ιουστινιανό να τους καταβάλει ετήσια λίτρα.
11. ΜΕΣΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (565-1081)
Το 568, οι Λογγοβάρδοι εισέβαλαν στην Ιταλία και κατέλαβαν μεγάλο τμήμα των εκεί βυζαντινών κτήσεων. Συγχρόνως, οι
Αβάροι , Βούλγαροι και Σλάβοι στη Θράκη και οι Πέρσες στην Ανατολή, άρχισαν σφοδρές και μακροχρόνιες επιδρομές.
Τον Ιουστινιανό Α διαδέχτηκε ο
Ιουστίνος Β 565-578 ο Ρινότμητος (κοψομύτης) Κατά τον Σ. Καργάκο :
«Επί των ημερών του (568/9) υπάρχει η πρώτη επίσημη μαρτυρία για την ύπαρξη Τούρκων σε περιοχές που άλλοτε ήκμαζε το
Ελληνικό στοιχείο. Περί 575 συμφώνησαν τη μεταφορά μεταξιού του Βυζαντίου στην Κίνα μέσω της Χώρας τους, πράγμα το
οποίο δεν επέτρεπαν οι Πέρσες μέσω της Χώρας τους. Οι Τούρκοι ήταν μία ποικιλία νομαδικών φυλών που κάλυπταν με τις
μετακινήσεις τους (ειρηνικές ή πολεμικές) μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας και κυρίως το μεγάλο οροπέδιο του Τουρκεστάν.
Στις Βυζαντινές ιστορικές πηγές, αναφέρονται Τούρκοι με πολλά ονόματα και πολλές φορές μάλιστα λαοί που δεν είχαν
Τούρκικη ή εντελώς Τούρκικη καταγωγή όπως για παράδειγμα οι Ούννοι του Αττίλα. Ο πρώτος γνωστός Τουρκικός Πληθυσμός
που ανέπτυξε στενές σχέσεις (οικονομικές-πολιτικές-στρατιωτικές) με το Βυζάντιο, είναι οι Χάζαροι ή Χαζάροι της Κριμαίας ».
Σημειωτέο ότι ο Ιουστίνος Β΄ είχε νυμφευτεί θυγατέρα Χάνου των Χαζάρων, Κατά τη διάρκεια της εργασίας μας θα
αναφερόμαστε στα Τουρκικά φύλλα και τις σχέσεις τους με το Βυζάντιο.
Το 572 γεννήθηκε στη Μέκκα ο Μωάμεθ ο οποίος άρχισε από το 622 τους ιερούς πολέμους των Αράβων εναντίον «των
απίστων». Πέθανε το 632 αφήνοντας 11 συζύγους και 15 παλλακίδες. Η μικρότερη σύζυγος του ήταν 7 ετών. Αντικαταστάτης του
ο πεθερός του, ο πατέρας της 7χρονης. Θα επηρεάσει στο μέλλον ο Ισλαμισμός την πορεία του Βυζαντίου και του κόσμου. Περί
του Ισλάμ γίνεται αναφορά και στο κεφάλαιο της γενοκτονίας.
Το 577,επί Ιουστίνου Β, 100.000 περίπου Σλάβοι εξόρμησαν προς τη Θράκη, νότια του Αίμου καταστρέφοντας και λεηλατώντας
Ο Τιβέριος Β (578-582)διαδέχτηκε τον Ιουστινιανό Β΄

Το 579 Απελευθερώνονται δεκάδες χιλιάδες Θράκες αιχμάλωτοι από 60.000 περίπου πληρωμένους Αβαρούς, οι οποίοι
εισβάλανε στη Χώρα των Σλάβων. Ο Βάϊαν των Αβάρων πληρώθηκε με 80.000 χρυσά νομίσματα από τον έπαρχο της Ιλλυρίας
τον Ιωάννη για την επιχείρηση αυτή.

Τον ίδιο χρόνο όμως (579), οι Αβάροι στράφηκαν και κατά του Βυζαντίου και λεηλάτησαν τη Θράκη.
Τον Τιβέριο διαδέχτηκε ο Μαυρίκιος (582-602)
Καθιέρωσε την Ελληνική ως επίσημη Γλώσσα του Βυζαντίου.
Το 583, οι Αβάροι, κατέλαβαν τα Βυζαντινά φρούρια Σανού, έφτασαν μέχρι την Αγχίαλο λεηλατώντας τη Θράκη.
Το 584 αποχώρησαν (οι Αβάροι) αφού πήραν χρυσά νομίσματα, αλλά τον ίδιο χρόνο έστρεψαν τους Σλάβους κατά του
Βυζαντίου, οι οποίοι Σλάβοι εισέβαλαν στη Θράκη και έφτασαν μέχρι στα Μ. Τείχη.
Το 586 -7 οι Αβάροι με τους Σλάβους κατέλαβαν τα παραδουνάβια φρούρια της Μυσίας, εισέβαλαν στη Θράκη, λήστεψαν,
κατέστρεψαν, έφτασαν στα Μ. Τείχη και πολιόρκησαν την Αδριανούπολη, τη Φιλιππούπολη, Βερόη και Διοκλητιανούπολη χωρίς
αποτέλεσμα.
Το 588 Οι Σλάβοι επανέλαβαν τις λεηλασίες στη Θράκη.
Το 591 οι Αβάροι επέστρεψαν στη Θράκη, λεηλάτησαν και κατέλαβαν την Αγχίαλο και την Δρουμπάρα.
Τότε (591) ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος υπόγραψε ειρήνη με τους Πέρσες, έφερε όλα τα στρατεύματα του από την Ασία στην
Ευρώπη και εξεδίωξε τους Αβαροσλάβους επιδρομείς πέρα από το Δούναβη το 601 με τον περίφημο στρατηγό του Πρίσκο. Ο
στρατός του κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τους μακροχρόνιους πολέμους και τους δύσκολους χειμώνες, στράφηκε
εναντίον του Μαυρίκιου και της οικογένειας του, τους οποίους και σκότωσαν.
Το 602 στέφθηκε Αυτοκράτορας ο μη ικανός Φωκάς Α (602-610) οπότε και κατέρρευσε σχεδόν το Βυζάντιο.
Οι Σλάβοι ανεμπόδιστοι εισέβαλαν νότια του Δούναβη και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα σημεία της Θράκης και της Μακεδονίας.
Μετά από όλα αυτά η Θράκη καταστράφηκε οικονομικά, ερήμωσε, έχασε το μισό σχεδόν πληθυσμό της και οι κάτοικοι της
κυριεύτηκαν από φοβία και ανασφάλεια λόγω των συχνών καταστροφικών επιδρομών και σφαγών που δέχονταν από τους
Ημιάγριους Σλάβους και Βουλγάρους.
ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 610-717

Το Φωκά εκθρόνισε ύστερα από επανάσταση ο
Ηράκλειος Α΄ ο Καπαδόκης 610-641
Βρήκε το κράτος σε άθλια οικονομική και στρατιωτική κατάσταση. Οι κεντρικές επαρχίες του κράτους είχαν κυριευθεί από τους
εχθρούς. Αβάροι και Σλάβοι είχαν εγκατασταθεί στη Βαλκανική χερσόνησο, ενώ οι Πέρσες βρίσκονταν στην καρδιά της Μικράς
Ασίας. Διεξήγε πολυετείς αγώνες εναντίον των Περσών 622-628) και ζήτησε τη βοήθεια των Χαζάρων (Τούρκων). Πολυάριθμα
στίφη Σλάβων και Αβάρων ξεχύθηκαν στη Θράκη . Σκότωσαν , λεηλάτησαν και εκτόπισαν τους Θράκες. Το μεγαλύτερο τμήμα
των Αβάρων αποσύρθηκε στις περιοχές πίσω από το Δούναβη, ενώ οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Κυρίευσαν τη Μακεδονία
και τη Θράκη και σταμάτησαν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Το κύμα των σλαβικών φυλών ξεχύθηκε διά μέσου της
Θεσσαλίας στην κεντρική Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και στα ελληνικά νησιά.
Το 626 η Κωνσταντινούπολη δοκίμασε τον μεγαλύτερο κίνδυνο μιας διπλής επιθέσεως από τους Πέρσες και τους Αβάρους.
Επικεφαλής μιας μεγάλης στρατιάς των Περσών, ο Sahrbaraz, πέρασε μέσα στη Μικρά Ασία, κυρίευσε τη Χαλκηδόνα και
στρατοπέδευσε στον Βόσπορο.
Στις 27 Ιουλίου 626, εμφανίσθηκε και ο Χαγάνος των Αβάρων μπροστά στην Κωνσταντινούπολη με αναρίθμητα στίφη Αβάρων,
Σλάβων, Βουλγάρων και Γεπιδών, και πολιόρκησε την πόλη από την ξηρά και τη θάλασσα. Ο πατριάρχης Σέργιος με κηρύγματα,
ολονύχτιες ακολουθίες και κατανυκτικές λιτανείες με την εικόνα της Παναγίας τη νύκτα της 7ης Αυγούστου του 626 με όλους
τους Χριστιανούς έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο:
«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
Αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον
Ινα κράζω σοι. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.»
Τα κύματα μεγάλης θαλασσοταραχής που επικράτησε, βούλιαξαν τα πλοία πού πολιορκούσαν την Πόλη. Οι Αβαροι
αναγκάσθηκαν να λύσουν την πολιορκία και να τραπούν σε άτακτη υποχώρηση. Το Δεκέμβριο του 627, ο Ηράκλειος νίκησε τους
Πέρσες. Στις αρχές του Ιανουαρίου του 628 το Βυζάντιο ανάκτησε την Αρμενία, Μεσοποταμία, Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο .
Την άνοιξη του 630 αναστήλωσε στην Ιερουσαλήμ τον Τίμιο Σταυρό, που είχε ανακτήσει από τους Πέρσες. Ο Ηράκλειος
καθιέρωσε τη λαϊκή ελληνική προσωνυμία «βασιλεύς» που αντικατέστησε τους ρωμαϊκούς τίτλους «imperator», «caesar» και
«augustus». Η προσωνυμία του βασιλέως έγινε πλέον ο επίσημος τίτλος των βυζαντινών αυτοκρατόρων και επικράτησε στο
Βυζάντιο.
Δυστυχώς οι νέοι εχθροί, οι Άραβες του Ισλάμ με τους Ιερούς πολέμους από το 622, συνέτριψαν και κατέκτησαν την Περσία και
αφαίρεσαν από το Βυζάντιο τη Συρία, την Παλαιστίνη και Αίγυπτο και κατέκτησαν την Αφρική. Τους Αβάρους τους έδιωξε ο
Ηράκλειτος για πάντα από τη Θράκη και Δαλματία. Στράφηκαν οι Αβάροι προς τη Δύση αλλά δεν άντεξαν στη σφοδρή επίθεση
του Καρόλου του Μεγάλου το 790. Το 827 το όνομα των Αβάρων εξαφανίστηκε οριστικά από την ιστορία. Τον Ηράκλειο
διαδέχθηκαν οι αυτοκράτορες:
Κωνσταντίνος Γ και Ηράκλωνας 641, Κώνστας Β 641-668

Το 658 οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου αρχίζουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Θράκης και της Μακεδονίας από τους
Σλάβους.
Κωνσταντίνος Δ ο Πωγωνάτος 668-685

Οι Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Θράκη μεταξύ Δούναβη και Αίμου, όπου ίδρυσαν το πρώτο βουλγαρικό (Χανάτο)
κράτος στην ιστορία (681) επί Ασπαρούχ, το οποίο δυνάμωσε επί των ημερών του υιού του Τερβέλ (702-739).Επιβλήθηκαν στους
Σλάβους που είχαν εγκατασταθεί επίσης μεταξύ Δούναβη και Αίμου και έγιναν μεγάλη απειλή για το Βυζάντιο και ειδικά για τη
Θράκη. Επεδίωκαν τη διάλυση του Βυζαντίου και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Πραγματοποίησαν καταστροφικές
επιδρομές εναντίον του Βυζαντίου που τις πλήρωσε η Θράκη με Σφαγές, πυρπολήσεις, δενδροτομήσεις, λεηλασίες και
αιχμαλωσίες επί 2 σχεδόν αιώνες.
Το 673-677 οι Άραβες πολιόρκησαν, χωρίς όμως επιτυχία, την ίδια την Πόλη.
Συγχρόνως στη Θράκη ενεργούσαν επιδρομές οι Σλάβοι και οι Λογγοβάρδοι στην Ιταλία. 
Ιουστινιανός Β(1ηΒασιλεία) 685-695 Το 688 συνεχίστηκαν από τον Ιουστινιανό Β οι εκκαθαρίσεις Σλάβων στη Θράκη, ο οποίος
μετέφερε πολλές χιλιάδες στην Ασία. Άγνωστη η τύχη τους. Τον διαδέχτηκαν οι :
Λεόντιος Α 695-698
Τιβέριος Γ 698-705
Ιουστινιανός Β (2η Φορά)705-711
Φιλιππικός Βαρδάνης (711-713)
Αναστάσιος Β (Αρτέμιος) (713-716)
Θεοδόσιος Γ (Αδραμυττηνός)(716-717)
ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΑΥΡΩΝ (717-820)
Λέων Γ (717-741) ο Ίσαυρος

Πρώτη και επείγουσα φροντίδα του ήταν να αποκρούσει τον αραβικό κίνδυνο, που απειλούσε την υπόσταση της
αυτοκρατορίας. Με τις εντολές του κορανίου να υποτάξουν και να σκοτώσουν τους «άπιστους», τον Αύγουστο του 717
εμφανίσθηκαν μπροστά στην Κωνσταντινούπολη με το στρατό και το στόλο οι Άραβες και επιτέθηκαν άγρια για τη κατάληψη
της. Κατόρθωσαν και πάλι οι Βυζαντινοί με το υγρό πυρ να κάψουν τον εχθρικό στόλο, ενώ οι προσπάθειες των Αράβων να
καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη με επίθεση απέτυχαν μπροστά στα πανίσχυρα τείχη. Εκτός απ’ αυτό ο χειμώνας του 717/18
ήταν εξαιρετικά δριμύς και προκάλεσε το θάνατο μεγάλου αριθμού Αράβων, ενώ στο αραβικό στρατόπεδο ξέσπασε τρομερός
λιμός, που είχε ακόμη περισσότερα θύματα. Τέλος, εναντίον του αραβικού στρατού επιτεθήκαν και οι Βούλγαροι στον οποίο
προκάλεσαν βαριές απώλειες. Στις 15 Αυγούστου 718, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξή της, λύθηκε η πολιορκία και τα
αραβικά πλοία αποχώρησαν. Έτσι η αραβική λαίλαπα στο κατώφλι της Ευρώπης κατέρρευσε για δεύτερη φορά μπροστά στα
τείχη της βυζαντινής πρωτεύουσας.
Ο πόλεμος όμως ξανάρχισε σε λίγο στην ξηρά και μάλιστα με μεγάλη σκληρότητα. Από το 726 και κάθε χρόνο οι Άραβες
επέδραμαν στη Μικρά Ασία. Κατέλαβαν την Καισαρεία και πολιόρκησαν τη Νίκαια. Η αραβική αυτή απειλή αποκρούσθηκε
οριστικά με τη μεγάλη νίκη του Λέοντα Γ’ στο Ακροηνό, κοντά στο Αμόριο,
Το 740. Ο Λέων ο Γ’ απέκρουσε με επιτυχία τους φανατικούς Άραβες, τακτοποίησε τα οικονομικά του κράτους, αλλά προκάλεσε
την Εικονομαχία η οποία συντάραξε την αυτοκρατορία.
Κωνσταντίνος Ε (741-775) (ο λεγόμενος χλευαστικά Κοπρώνυμος). Είχε νυμφευθεί επίσης θυγατέρα χάνου των Χαζάρων
Τούρκων.
(Αρτάβασδος (742-743)
Λέων Δ (775-780) ο Χάζαρος λόγω Χαζαρικής καταγωγής της μητέρας του.
Κωνσταντίνος ΣΤ (780-797)
Ειρήνη η Αθηναία (797-802)
Νικηφόρος Α (802-811) Σταυράκιος (811)
Μιχαήλ Α ο Ραγκαβές (811-813)
ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ 809-1003.
Οι φονικότερες και καταστροφικότερες επιδρομές των Βουλγάρων πραγματοποιήθηκαν επί της Βασιλείας του Κρούμμου (803-
814), του Συμεών (894-927) και του Σαμουήλ (907-1014).
Ο πανούργος Κρούμμος, σκληρός και βάρβαρος κατέλαβε μέρη της Μακεδονίας και της Θράκης σπέρνοντας το θάνατο και την
καταστροφή.
Το 809 στη Σαρδική (Σόφια) έσφαξε περί τις 6.000 Θράκες.
Το 811 (Ιούλιο), επιτέθηκε ύπουλα στον Αυτοκράτορα Νικηφόρο που επέστρεφε με το στρατό του στην Κωνσταντινούπολη, τον
οποίο σκότωσε και προκάλεσε μεγάλη καταστροφή και απώλεια σε στρατιώτες και μέσα. Στη συνέχεια κατέλαβε τον Πύργο, τη
Βερόη και την Αγχίαλο. Έκοψε το κεφάλι του Σκοτωμένου Αυτοκράτορα Νικηφόρου, το έγδαρε και το έβαλε επάργυρο περίβλημα
για να πίνει κρασί και το περίφερε με καμάρι. Ένας απάνθρωπος, δειλός, απολίτιστος, βάρβαρος, διαταραγμένος ψυχικά και
γελοίος μόνο μπορούσε να το πράξει.
Το 813 κατέλαβε την Αδριανούπολη, την κατάστρεψε, έσφαξε όσους μπόρεσε και πήρε αιχμαλώτους περί τους 10.000 κατοίκους,
δουλοπάροικους στη Βουλγαρία, την οποία είχε επεκτείνει μέχρι την Ανατολική Ουγγαρία. Στη συνέχεια κατέλαβε στη Θράκη τη
Συλίβρια, έκαψε την Ηράκλεια και κατάστρεψε την Αίνο.
Λέων Ε ο Αρμένιος (813-820)
Στις 12-4-814, ο Λέων Ε αιφνιδίασε τον Κρούμμο, τον νίκησε, τον τραυμάτισε και πέθανε την επόμενη από αιμορραγία. Το ίδιο
έπαθε και ο αντικαταστάτης του Ομούρταγ (814-831) ο οποίος αναγκάστηκε να υπογράψει το 817 30ετή ειρήνη και να
αποσυρθούν όλοι οι Βούλγαροι πάνω από τον Αίμο. Γίνεται εκχριστιανισμός των Σλάβων και Βουλγάρων, επί Βόρις 1ου
(Μιχαήλ), με υποταγή των πρώτων στους Βουλγάρους και επικράτηση της Σλαβικής γλώσσας στο ενιαίο βουλγαρικό κράτος.
Φρυγιανή Δυναστεία (820-867)

Τη Δυναστεία των Ισαύρων διαδέχεται η Φρυγιανή Δυναστεία (του Αμόριου)
Μιχαήλ Β ο Τραυλός (820-829) ανέβηκε στο θρόνο δολοφονώντας τον προκάτοχό του.
Συνέχισε τις εκκαθαρίσεις Σλάβων. Στην εποχή του κυριεύτηκε η Κρήτη από τους Άραβες της Ανδαλουσίας (824 ή 826). μέχρι το 
961..
Θεόφιλος (829-842) ήταν άνθρωπος των γραμμάτων και ακολούθησε μετριοπαθή πολιτική στο εικονομαχικό ζήτημα. « Οι
Χάζαροι εν τω μεταξύ είχαν δημιουργήσει κράτος γύρω από τη λίμνη Μαιώτιδα (Αζώφ), αφού υπέταξαν σιγά σιγά τις
περισσότερες περιοχές του Εύξεινου Πόντου. Δημιούργησαν πολιτιστικές σχέσεις και ζήτησαν από το Θεόφιλο να τους στείλει
αρχιτέκτονες για την κατασκευή έργων. Υπόψη ότι οι Χάζαροι από ειδωλολάτρες έγιναν πολλοί χριστιανοί λόγω επιμειξιών και
άλλοι προσηλυτίστηκαν στον Ιουδαϊσμό. Το 11ο αιώνα οι Ρώσοι εξαφάνισαν οριστικά το Κράτος των Χαζάρων. Όσοι Χαζάροι με
ιουδαϊκό Θρήσκευμα έμειναν στην Κριμαία, εξοντώθηκαν από τον Χίτλερ κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο χωρίς να είναι Εβραϊκής
καταγωγής».
Το 837 τέλειωσαν οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης. Σκοτώθηκαν πολλοί Σλάβοι.
Στη Θράκη δεν έμεινε Κανένας Σλάβος. Στη Μακεδονία έμειναν ελάχιστοι στον άνω Στρυμόνα και άνω Αξιό. Έληξε η απειλή τους
για το Βυζάντιο.
Μιχαήλ Γ ο Μέθυσος (842-867) επιτροπευόταν από τη μητέρα του Θεοδώρα και το θείο του Βάρδα. Στην εποχή του λύθηκε
οριστικά το εικονομαχικό πρόβλημα (Κυριακή Ορθοδοξίας 843, αναστύλωση των εικόνων) και το862 άρχισε ο εκχριστιανισμός
των Σλάβων. Την ίδια εποχή προκλήθηκε το Σχίσμα των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, με
οριστική διάσπαση το 1054.
ΘρακοΜακεδονική Δυναστεία (867-1057)
Βασίλειος Α (867-886) και οι διάδοχοι του ήταν Θράκες. Ονομάστηκε Μακεδόνας διότι η Ανατολική Θράκη στην η οποία
γεννήθηκε διοικητικά υπαγόταν στη Μακεδονία η οποία ήταν πασίγνωστη από την ένδοξη εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Νίκησε τους Σαρακηνούς, αποκατάστησε φιλικές σχέσεις με τη Δύση και παρουσίασε νέα νομοθεσία.
Λέων ο ΣΤ ο Σοφός (886-912) συνέχισε το νομοθετικό έργο του πατέρα του.

Το 894 οι Βούλγαροι ξανάρχισαν τις επιδρομές και λεηλασίες στη Θράκη με τον πρώτο Τσάρο τους το Συμεών, υιό του Βόριδος
που είχε σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη, ήξερε τα Ελληνικά και είχε όνειρα να γίνει Τσάρος των Βουλγάρων και Ελλήνων.
Μετάφρασε σημειωτέον Ελληνικά συγγράμματα στη βουλγαρική γλώσσα. Αφού όμως ο Λέων ΣΤ συμμάχησε με τους Ούγγρους οι
οποίοι νίκησαν επανειλημμένα τους Βουλγάρους, αναγκάστηκε το 896 να υπογράψει ειρήνη την οποία βέβαια παραβίασαν οι
Βούλγαροι τον ίδιο χρόνο.
Το 899 ο Συμεών εξανάγκασε την υπογραφή νέας Συνθήκης αφού του παραχωρήθηκε η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία. Το
Λέωντα ΣΤ διαδέχτηκε ο 6χρονος υιός του ο
Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος (912-959), άνθρωπος των γραμμάτων. Το κράτος κυβερνούσαν η μητέρα του Ζωή, ο
πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός και ο πεθερός του Ρωμανός Α΄ Λεκαπηνός με τους τρεις γιους του. Στην εποχή του ο Ιωάννης
Κουρκούας νίκησε τους Άραβες, ενώ αποκρούστηκαν δύο νέες ρωσικές επιδρομές.
Επί των ημερών του ο Συμεών των Βουλγάρων οργανώθηκε και το 913 άρχισε νέα επίθεση με μανία κατά της Θράκης που
διήρκεσε 13 χρόνια.
Το 914 κατέλαβε την Αδριανούπολη για 2η φορά.
Το 917 νίκησε το στρατό του Βυζαντίου στην Αγχίαλο. Σκότωσε χιλιάδες Θρακιώτες και κατάστρεψε όλη την ύπαιθρο της
Θράκης.
Το 918 και 926 επιχείρησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Έφτασε μέχρι τα τείχη και αποσύρθηκε μετά από συνάντηση με
τον Πατριάρχη.
Το 923 κατέλαβε και λεηλάτησε για Τρίτη φορά την Αδριανούπολη.
Το 927 πέθανε ο Συμεών και τον διαδέχτηκε ο υιός του ο Πέτρος(927-969)και αυτόν ο Βόρις Β.
Ο Ρωμανός Β΄ (959-963), με το στρατηγό του Νικηφόρο Φωκά, ξανακυρίεψε την Κρήτη από τους Σαρακηνούς (961).
Ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969) αναδείχτηκε αραβομάχος. Έστρεψε τους Ρώσους κατά των Βουλγάρων και ήρθε σε ρήξη με
την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους.
Ιωάννης Α ο Τσιμισκής (969-976) ανέβηκε στο θρόνο, αφού δολοφόνησε το Νικηφόρο Β΄ Φωκά.
Το 965 καταλαμβάνουν τη Βόρεια Θράκη οι Ρώσοι σφάζοντας χιλιάδες Θρακιώτες στη Φιλιππούπολη.
Το 971 ο Τσιμισκής Αυτοκράτορας του Βυζαντίου καταλαμβάνει τη Βόρεια Θράκη, εκτοπίζει τους Ρώσους πέρα από το Δούναβη
και την ενσωματώνει στο Βυζάντιο. Οι Βούλγαροι που είχαν εγκατασταθεί (μεταξύ Αίμου και Δούναβη),δεν εκδιώκονται αλλά
γίνονται υπήκοοι του Βυζαντίου και εκχριστιανισμένοι πλέον υπάγονται στο οικουμενικό Πατριαρχείο.
Βασίλειος Β ο Βουλγαροκτόνος (976-1025) Κατά την περίοδο 976-989 στο Βυζάντιο υπήρχαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ του
Βασιλείου Β και διεκδικητών του Θρόνου. Ήταν ο σπουδαιότερος αυτοκράτορας της δυναστείας και ίσως του Βυζαντίου. Νίκησε
τους Βούλγαρους, εναντίον των οποίων πολέμησε για σαράντα περίπου χρόνια (976-1018). Επίσης νίκησε τους Άραβες και
κατέστειλε εσωτερικές επαναστάσεις. Στα χρόνια του έγινε ο εκχριστιανισμός των Ρώσων (989). Σφάλμα του ήταν η παραχώρηση
εμπορικών προνομίων στους Βενετούς, γιατί αυτοί αργότερα υπέσκαψαν τα οικονομικά θεμέλια του Βυζαντίου.
Το 1003 ο Σαμουήλ των Βουλγάρων βρήκε ευκαιρία και κατέλαβε για 4η φορά την Αδριανούπολη την οποία ισοπέδωσε με
φρικαλεότητες και σφαγές χιλιάδων Θρακών. Γενικά στην εποχή του Βουλγαροκτόνου η Βυζαντινή αυτοκρατορία έφτασε στην
πιο μεγάλη ακμή της. Όμως, η ακμή αυτή ανακόπηκε γρήγορα από τους τελευταίους ΘρακοΜακεδόνες αυτοκράτορες. Κυριότερα
γεγονότα στην εποχή τους ήταν η εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων στα ανατολικά όρια του κράτους και το οριστικό σχίσμα
μεταξύ των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης (1054). Ακολούθησε μια περίοδος 2 περίπου αιώνων με σχετική ηρεμία
από Βουλγαρικής πλευράς στη Θράκη (1004 – 1185). Η Βουλγαρία ήταν ενσωματωμένη στο Βυζαντινό κράτος από το 1018,
πολλοί Βούλγαροι υπηρετούσαν στο Βυζαντινό στρατό και η Βουλγαρική Εκκλησία υπαγόταν στο Πατριαρχείο. Προσπάθειες
Εξελληνισμού των Βουλγάρων απέτυχαν λόγω αντίδρασης τους.
Κωνσταντίνος Η (1025-1028)

Ζωή Α (1028-1050) (συμβασίλισσα με τους διαδοχικούς συζύγους της)
Ρωμανός Γ ο Αργυρός (1028-1034)
Μιχαήλ Δ ο Παφλαγών (1034-1041)Επί των ημερών του έγινε Μικροανταρσία των Βουλγάρων το 1040.
Μιχαήλ Ε ο Καλαφάτης (1041-1042)
Κωνσταντίνος Θ ο Μονομάχος (1042-1055). Το 1050 επί Κωνσταντίνου Θ του Μονομάχου έγινε κατάληψη της Φιλιππούπολης
από τους Πετσενέγκους.
Κέντρο διερχομένων η δόλια Θράκη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τους ανεπιθύμητους επιδρομείς και τις λεηλασίες τους.
Το 1051 το Βυζάντιο δέχθηκε εξ ανατολών την επίθεση των Σελτζούκων Τούρκων οι οποίοι νίκησαν τον Βυζαντινό στρατό στο
Καπετρού. Γενάρχης των Σελτζουκιδών ήταν ο Σελτζούκ της φυλής των Ούζων, ο οποίος το1034 εγκαταστάθηκε στο βασίλειο
των Σαμανιδών (Περσία) με τους 2 γιούς του, απέκτησαν δύναμη και ο γιος του Μικαήλ (Μιζαήλ) ο περίφημος Τογρούλ
δημιούργησε το κράτος των Σελτζούκων στο μεγαλύτερο μέρος της Περσίας και στις γύρω περιοχές (Αζερμπαϊτζάν, Κουρδιστάν
κ.α.)
Θεοδώρα (1055-1056)
Μιχαήλ ΣΤ ο Στρατιωτικός (1055-1057)

Η περίοδος της διακυβέρνησης του κράτους από τους αυτοκράτορες της ΘρακοΜακεδονικής δυναστείας θεωρείται ως περίοδος
της ακμής και ωριμότητας του Βυζαντίου και αυτό γιατί έκαμψαν την αντίσταση των εχθρών του κράτους, συμπλήρωσαν και
ολοκλήρωσαν την κρατική μηχανή, καταπολέμησαν τις αιρέσεις, εκχριστιάνισαν τους γύρω λαούς και η ελληνική γλώσσα
ακούγονταν από τον Δούναβη μέχρι τον Καύκασο και από την Κάτω Ιταλία μέχρι τη Συρία, ενώ η τέχνη έφτασε στον ύψιστο
βαθμό της ακμής της. Αυτή την περίοδο σημειώθηκε ανάπτυξη της Ελληνικής Παιδείας, με εμφανή την επίδραση του Αρχαίου
Ελληνικού Δικαίου και της Πλατωνικής φιλοσοφίας. Αναδιοργανώθηκε η ανώτατη σχολή της Κωνσταντινούπολης από τον Βάρδα
τον 9o αιώνα και τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο τον 11ο αιώνα και ονομάστηκε Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.
Δυναστεία Δουκών και Κομνηνών
Ισσάκιος Α Κομνηνός (1057-1059)

Κωνσταντίνος Ι΄ ο Δούκας (1059-1067). Το 1063 τον Τογρούλ των Σελτζούκων τον διαδέχτηκε ο γιός του Άρπ-Αρσλάν (γενναίο
λιοντάρι), ο οποίος άρχισε αμέσως τους πολέμους εναντίον του Βυζαντίου, που βρισκόταν σε κάμψη λόγω ανεπάρκειας και
ανικανότητας μιας σειράς αυτοκρατόρων, καταλαμβάνοντας τη μία μετά την άλλη τις μεγάλες μικρασιατικές περιοχές της
Καππαδοκίας, Κιλικίας, Φρυγίας και λεηλατώντας την Καισάρεια.
Ρωμανός Δ΄Διογένης(1067-1071) Αξιόλογος αυτοκράτορας, δραστήριος και γενναίος στρατηγός. Είχε διακριθεί στους πολέμους
εναντίον των Πατζινάκων και είχε δίκαια μεγάλη φήμη μέσα στο κόμμα των στρατιωτικών. Ανέλαβε αγώνα εναντίον των
Σελτζούκων, το 1068 και 1069 με αρκετή επιτυχία. Όμως στις 26 Αυγούστου 1071 υπέστη συντριπτική ήττα από τις δυνάμεις του
Αρσλάν στο Μαντζικέρτ (Βόρεια της λίμνης Θεσπίτιδας – Βαν), και συνελήφθηκε αιχμάλωτος.
Ως αιχμάλωτος ο Ρωμανός Διογένης έκλεισε συμφωνία με τους Σελτζούκους, η οποία του εξασφάλισε την ελευθερία του με
αντάλλαγμα όμως την υπόσχεση ετήσιων χορηγιών, λύτρων για το πρόσωπό του, να παραδώσει τους Τούρκους αιχμαλώτους
και να θέσει στη διάθεσή τους επικουρικό στρατό.
Για τη μάχη του Μαντζικέρτ ο Σαράντος Καργάκος Γράφει:
«Ουσιαστικά η ιστορία μας από τον 10 αιώνα και μετά, ιδίως μετά τη μοιραία μάχη του Μαντζικέρτ (1071) είναι μια συνεχής
πάλη με τους Τούρκους που υπό ποικίλες μορφές ήλθαν – έρχονται – εναντίον μας. Και παρόλο που ζήσαμε υπό το πέλμα τους 4
αιώνες και κάποιες περιοχές 5 και 6 αιώνες, ελάχιστα γνωρίσαμε τους πρώην – ίσως και μελλοντικούς – κατακτητές μας»
Στις 24 Οκτωβρίου 1071-1078 ο Μιχαήλ Ζ’ Δούκας (Παραπινάκιος) ανακηρύχθηκε μόνος αυτοκράτορας. Αντιμετώπισε τον ήρωα
Ρωμανό Διογένη που επέστρεφε από την τουρκική αιχμαλωσία ως εχθρό, τον εξόρισε στη νήσο Πρώτη όπου πέθανε από
φλόγωση των ματιών του το καλοκαίρι του 1072. Η συνθήκη που είχε συμφωνήσει ο Αλπ Αρσλάν με τον αυτοκράτορα Ρωμανό
είχε ακυρωθεί και οι Τούρκοι με την αφορμή αυτή άρχισαν έναν επιθετικό και κατακτητικό πόλεμο κατά του Βυζαντίου στο
οποίο τα πάντα βρίσκονταν σε τέλεια διάλυση. Δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα για τη Μικρά Ασία. Ο δρόμος ήταν ανοικτός για
τους Σελτζούκους και καμιά δύναμη ή θέληση δεν υπήρχε ικανή να τους αντιμετωπίσει.
Νικηφόρος Γ Βοτανειάτης (1078-1081). Η ήττα του Μαντζικέρτ έδωσε την ευκαιρία στους Σελντζούκους Τούρκους του Ρούμ-
Ικονίου- ( άλλη δυναστεία του Σουλεϊμάν, ανεψιού του Τοργούλ) να φθάσουν κοντά στην Κωνσταντινούπολη και να καταλάβουν
τη Νίκαια (1081).Ο ανταγωνισμός του Νικηφόρου Γ Βοτανειάτη με τον άλλο διεκδικητή του θρόνου τον Βρυέννιο, θα επιτρέψει
τους Σελντζούκους Τούρκους του Ρούμ να αναμειχθούν στα πράγματα του Βυζαντίου. Ο Βρυέννιος κάλεσε προς ενίσχυση του
τον Σουλεϊμάν ο οποίος κατέλαβε εδάφη των Ελλήνων (Ρούμ) και σχημάτισε το Σουλτανάτο των Ρούμ με Πρωτεύουσα το Ικόνιο.
Δυναστεία και Κομνηνών

Αλέξιος Α Κομνηνός (1081-1118) Θεωρείται θεμελιωτής της δυναστείας των Κομνηνών οι οποίοι έκαναν σκληρούς αγώνες
εναντίον των Σελντζούκων και ανέκτησαν πολλά εδάφη, επωφελούμενοι τις Σταυροφορίες.
Ιωάννης Β΄ Κομνηνός (1118-1143) Πολέμησε τους Σελντζούκους και επανέκτησε τα περισσότερα εδάφη. Σύμφωνα με τον
Γεώργιο Φραντζή, «Χρονικόν» Α΄, 20, ο γενάρχης της βασιλικής δυναστείας των Οθωμανών (Οσμανίδων) ήταν ένας ανιψιός του
αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνού (1118-1143). Αυτός, που ονομαζόταν επίσης Ιωάννης, εξαιτίας διαφωνιών του με τον θείο
του και αυτοκράτορα αυτομόλησε στους Τούρκους. Αλλαξοπίστησε γινόμενος μουσουλμάνος και πήρε το όνομα Τζελεπής.
Παντρεύτηκε την κόρη του αμηρά των βαρβάρων, κάποια Καμερώ, και απέκτησε μαζί της έναν γιο τον Σολιμάν. Ο Σολιμάν
γέννησε τον Ερτογρούλ, τον ιδρυτή της δυναστείας των Οσμανίδων και θεμελιωτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πατέρα
του Οσμάν. Με λίγα λόγια, ο Οσμάν ήταν δισέγγονος του Ρωμαίου (Βυζαντινού) πρίγκιπα Ιωάννη, ανιψιού του αυτοκράτορα
Ιωάννη Β΄ Κομνηνού και πρόγονος του Μωάμεθ του Πορθητή! (Γεώργιος Φραντζής, «Χρονικόν», εκδόσεις «Γεωργιάδη», Αθήνα
2001).
Μανουήλ Α΄ Κομνηνός (1143-1180) Πολεμικότατος, ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα με σκοπό να εκδιώξει τους Σελντζούκους 
από τη Μικρά Ασία. Κατέλαβε το Φιλομήλιο (Άκ Σεχίρ) και έφθασε ως το γειτονικό Ικόνιο. Δεν δέχτηκε την Ειρήνη που του
πρότεινε ο σουλτάνος Κιλίτς Αρσλάν και το 1176 μετά από αιφνιδιαστική επίθεση των Σελντζούκων υπέστη πανωλεθρία στο
Μυριοκέφαλο, τραυματίστηκε, είχε πολλούς νεκρούς. Υπόγραψε ειρήνη με υποφερτούς όρους την οποία δεν τήρησαν οι
Τούρκοι λεηλατώντας τις Τράλλεις και την Αντιόχεια της Φρυγίας. Εναντίον τους τότε ήρθε ο στρατηγός Βατάτζης ο οποίος τους
νίκησε και σκότωσε τον αρχηγό τους Ατά –μπέγ.
Αλέξιος Β΄ Κομνηνός (1180-1183)
Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός (1183-1185)
Δυναστεία των Αγγέλων
Ισσάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195) Το 1185,επί Ισσάκιου Β Αγγέλου, 2 βογυάροι, αδέλφια , ο Πέτρος και Ασάν στρατιωτικοί του
Βυζαντινού στρατού, επαναστάτησαν και κήρυξαν την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, με έδρα τους το Τύρνοβο.
Το 1185 η Βουλγαρία (μεταξύ Αίμου και Δούναβη), επαναστατεί γίνεται ανεξάρτητο και δυνατό Κράτος και αποτελεί απειλή για
το Βυζάντιο.
Το 1197 επί αυτοκρατορίας του Αλέξιου Γ Άγγελου (1195-1203) αφού είχαν δολοφονηθεί και οι 2 (Πέτρος και Ασάν)από
Βογυάρους, τους διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός τους Καλογιάν τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν Σκυλογιάννη λόγω των
σκληρών και άγριων ενεργειών του. Επί των ημερών του γίνανε άγριες σφαγές των Θρακών, καταστροφές και δενδροτομήσεις. Η
Βουλγαρία κατέστη το ισχυρό κράτος της περιοχής
Αλέξιος Δ΄(1203-1204) με τον πατέρα του Ισσάκιο Β΄Συμβ
Αλέξιος Ε΄ (1204)Δούκας ο Μούρτζουφλος (σφετεριστής)

Το 1204- 1261 έχουμε την Κατάληψη του παρακμασμένου Βυζαντίου (όλης επομένως της Θράκης)από τους Φράγκους οι οποίοι
σχεδόν διέλυσαν το Βυζάντιο και ενίσχυσαν τους εξ ανατολής εχθρούς του, Τούρκους.
Δυναστεία των Λασκαρίδων
Θεόδωρος Α ΄Λάσκαρης (1204-1222). Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, ίδρυσε νέα
αυτοκρατορία με έδρα τη Νίκαια. Οι Τούρκοι συνέχισαν τους πολέμους εναντίον των Φράγκων και των Ελλήνων της Νίκαιας. Σε
μία μάχη του Μαιάνδρου της Αντιόχειας ο Σουλτάνος Καϊχόσρου (που έζησε επί 11 χρόνια στην αυλή της Κωνσταντινούπολης)
,το 1211, σκοτώθηκε. Ο γιός του Καϊκούς για να εκδικηθεί το Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη τον συνέλαβε σε κάποια μάχη και για να τον
αφήσει ελεύθερο έλαβε πολλά λύτρα και φρούρια της Νίκαιας. Το 1219 οι Σέρβοι έχουν Ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ιωάννης Γ Δούκας Βατάτζης (1222-1254) Επί των ημερών του οι Σελτζούκοι είχαν εσωτερικές διαμάχες, έλλειψη τροφών και την
σαρωτική εισβολή του Μογγόλου Τσενγκίς Χαν. Σχεδόν διαλύθηκαν και όπως θα δούμε κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς. Ο
Σουλτάνος τους Καϊχοσρόου Β΄ για να γλυτώσει από τους Μογγόλους αναγκάστηκε να υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη φιλίας
με το Βυζάντιο πληρώνοντας φόρο υποτέλειας.
Θεόδωρος Β΄Λάσκαρις (1254-1258). Ο Σελτζούκος Αζετντιν Καϊκαοούς κατέφυγε σ’ αυτόν και του πρόσφερε ένα σώμα Ελλήνων
Στρατιωτών.
Ιωάννης Δ΄Λάσκαρης (1258-1261)
Το 1261 ο Στρατηγός Στρατηγόπουλος εκδιώκει τους Φράγκους από την Κωνσταντινούπολη και (15-8-1261 )εισέρχεται
Αυτοκράτορας ό Μιχαήλ
Η Δυναστεία Παλαιολόγων
Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγος (1261-1282) Ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη ‘όπου μετέφερε την έδρα του. Επί των ημερών του ο
Καϊκαοούς ζήτησε καταφύγιο με την οικογένεια του και τους ακολούθους του στην αυλή του Βυζαντίου όπου οργάνωσε
συνομωσία εναντίον του Αυτοκράτορα και εξορίστηκε στην Αίνο. Οι Σελτζούκοι τελικά διασπάστηκαν σε 10 μικρά κρατίδια στα
οποία εμφανίστηκε ένα νέο Βασίλειο του Οσμάν ή Οθωμαν το οποίο σιγά σιγά με τα όπλα και τις επιγαμίες κατέκτησε όλη τη
Μικρά Ασία.
Ανδρόνικος Β΄ ο Γέρων (1282-1328) Από το 1295 έως το 1320 ήταν αντιβασιλέας με τον γιό του Μιχαήλ Θ΄. Το 1299 πέθανε ο
τελευταίος Σελτζούκος Σουλτάνος και έτσι ο Οσμάν ΄Οθωμαν ήταν και τυπικά ανεξάρτητος για δράση. Κάποιοι ιστορικοί
θεωρούν το 1299 ως έτος αφετηρίας του Οθωμανικού κράτους. Ο Ανδρόνικος βλέποντας ότι κινδυνεύει η Κωνσταντινούπολη
ζήτησε βοήθεια από το χάνο των Μογγόλων , στον οποίο μάλιστα είχε δώσει για σύζυγο την αδελφή του Θεοδώρα. Εν τω μεταξύ
τη διεύθυνση του Τουρκικού στρατού ανέλαβε ο Ορχάν γιος του Οσμάν., ο οποίος απέκρουσε τους Μογγόλους.
Το 1326 οι Οθωμανοί Τούρκοι με τον Εμίρη Οσμάν. Καταλαμβάνουν την Νικομήδεια, φθάνουν έξω από το Βόσπορο και γίνονται
απειλητικοί για την Κωνσταντινούπολη. Ο Οσμάν αυτοαποκαλείται Σουλτάνος.
Ανδρόνικος Γ΄ο Νέος (1328-1341)
Ιωάννης Ε΄(1341-1376) με τον Ιωάννη ΣΤ (1341-1355)

Το 1341 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ιωάννη Κατακουζηνού και του ανηλίκου Βασιλέα Ιωάννη του Ε΄. Άρχισαν
αχαρακτήριστες ενέργειες οι οποίες αποβήκαν καθοριστικές και καταδικαστικές για το μέλλον ολόκληρης της Θράκης. Ο
Κατακουζηνός ζήτησε τη βοήθεια του Τούρκου Σουλτάνου Ορχάν που ήταν
παντρεμένος με συγγενή του. Καταφθάσανε στη Θράκη 6.000 Τούρκοι μισθοφόροι υπέρ του Κατακουζηνού οποίος επιβλήθηκε
στους αντιπάλους του και κατέλαβε το Θρόνο ως Ιωάννης ο ΣΤ΄. Οι Τούρκοι παρέμειναν στη Θράκη είδαν και έζησαν την
αποδιοργάνωση του Βυζαντίου και όταν ο Ιωάννης ο Ε΄ ανέβηκε στο θρόνο κατέλαβαν τη Θράκη.
 ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Σκοπός της ΘΕΘ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΡΧΑΙΩΝ, ΡΩΜΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΏΝ
ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
Πνευματικά Δικαιώματα (Copyright): Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης 2017

Proudly powered by WordPress | WEN Themes

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

30/4/2018 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ – Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης

Αναζήτηση στον Ιστότοπο

 Αλησμόνητες Πατρίδες (3)

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ « Δεκ

2.ΤΑ ΘΡΑΚΙΚΑ ΦΥΛΑ

Περιληπτική περιγραφή των Θρακικών Εθνών- Φύλων.

Δερσαίοι- Δεραίοι (πιθανόν και Δαρσίοι)και Παναίοι

Στο πρώτο πόδι, την Κασσάνδρα

Σαπαίοι ή Σάπαι και Σίποι, Σίντιες, Σίντοι και Σάϊοι Οι Σίντιοι-Σίντες-Σάϊοι

3. ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗ 2η ΠΧ ΧΙΛΙΕΤΙΑ

Μυθικοί Βασιλείς και ηγεμόνες της Θράκης

4.ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

5. Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

6.ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Πρωταγόρας (485-410 π.χ.):

Πιττακός (650-570 π.χ.):

8. ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΓΛΩΣΣΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ

9. Η ΘΡΑΚΗ ΕΠΙ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

10. ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (324-565) ή (330-610)

Ιουλιανός ο παραβάτης 361-363 (Θράξ)

Ουαλεντνινιανός Α και Ουάλης 364-375

Ουάλης, Γρατιανός και Ουαλεντινιανός Β 375-378

ΕΝΑΡΞΗ ΕΠΙΔΡΟΜΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ 518 -610

11. ΜΕΣΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (565-1081)

Ο Τιβέριος Β (578-582)διαδέχτηκε τον Ιουστινιανό Β΄

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 610-717

Κωνσταντίνος Γ και Ηράκλωνας 641, Κώνστας Β 641-668

Κωνσταντίνος Δ ο Πωγωνάτος 668-685

Ιουστινιανός Β (2η Φορά)705-711

Φιλιππικός Βαρδάνης (711-713)

Αναστάσιος Β (Αρτέμιος) (713-716)

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΑΥΡΩΝ (717-820)

Λέων Γ (717-741) ο Ίσαυρος

Λέων Δ (775-780) ο Χάζαρος λόγω Χαζαρικής καταγωγής της μητέρας του.

Ειρήνη η Αθηναία (797-802)

Νικηφόρος Α (802-811) Σταυράκιος (811)

Μιχαήλ Α ο Ραγκαβές (811-813)

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ 809-1003.

Φρυγιανή Δυναστεία (820-867)

ΘρακοΜακεδονική Δυναστεία (867-1057)

Λέων ο ΣΤ ο Σοφός (886-912) συνέχισε το νομοθετικό έργο του πατέρα του.

Ρωμανός Γ ο Αργυρός (1028-1034)

Μιχαήλ Ε ο Καλαφάτης (1041-1042)

Μιχαήλ ΣΤ ο Στρατιωτικός (1055-1057)

Δυναστεία Δουκών και Κομνηνών

Ισσάκιος Α Κομνηνός (1057-1059)

Δυναστεία και Κομνηνών

Δυναστεία των Αγγέλων

Αλέξιος Δ΄(1203-1204) με τον πατέρα του Ισσάκιο Β΄Συμβ

Αλέξιος Ε΄ (1204)Δούκας ο Μούρτζουφλος (σφετεριστής)

Ιωάννης Δ΄Λάσκαρης (1258-1261)

Ανδρόνικος Γ΄ο Νέος (1328-1341)

Ιωάννης Ε΄(1341-1376) με τον Ιωάννη ΣΤ (1341-1355)

 ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Πνευματικά Δικαιώματα (Copyright): Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης 2017

You might also like