Αναφέρετε τα στοιχεία εκείνα που μαρτυρούν τη μεταφύτευση φεουδαρχικών

θεσμών στον ελληνικό χώρο κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας.

Η οργάνωση της φράγκικης κοινωνίας στηριζόταν στο καθεστώς του δυτικού

φεουδαρχικού συστήματος , δηλαδή στο συνδυασμό της υποτέλειας και της
εκχώρησης φέουδου , όπως οριζόταν στην τελετή της περιβολής . Κυρίαρχη
κοινωνική κατηγορία αποτελούσαν οι Φράγκοι σταυροφόροι της κατάκτησης ,
δηλαδή ο πρίγκιπας και οι βαρόνοι . Χαμηλότερα στην ιεραρχία ήταν οι φεουδάρχες
απλής υποτέλειας , στους οποίους είχαν ενσωματωθεί οι βυζαντινοί άρχοντες που
συμβιβάστηκαν με τους κατακτητές . Στο πριγκιπάτο αναφέρονται δύο είδη φέουδων
. Πρώτον , τα φέουδα της κατάκτησης τα οποία ανήκαν με βάση το κληρονομικό
δικαίωμα στους απογόνους των πρώτων κατακτητών και μεταβιβάζονταν στα
πρωτότοκα αγόρια ή κορίτσια ή σε πλάγιους συγγενείς , Κατά δεύτερον τα φέουδα
<<νέο δόμα>> , τα οποία δεν ήταν τόσο προνομιούχα , διότι μεταβιβάζονταν μόνο σε
άμεσους απογόνους . Επίσης αναφέρονται συγκυριαρχίες , τα εισοδήματα των
οποίων μοιράζονταν εξίσου Βυζαντινοί και Φράγκοι . Ο καθορισμός των χρονικών
ορίων για τη διεκδίκηση των φέουδων ήταν πάντα αυστηρός . Ο δικαιούχος οφείλει
να παρουσιαστεί εντός 40 ημερών . Αν δεν το διεκδικούσε σε ένα χρόνο και μία μέρα
έχανε τα ετήσια εισοδήματα , ενώ αν καθυστερούσε περισσότερο από δύο χρόνια και
δύο μέρες έχανε το φέουδο , το οποίο επέστρεφε στον πρίγκιπα , ακόμη και αν
απουσίαζε δικαιολογημένα από το πριγκιπάτο . Σύμφωνα με το Χρονικό του Μορέως
, (το οποίο αποτελεί πολύτιμη πηγή για την οργάνωση του πριγκιπάτου της Αχαΐας
και γράφτηκε τον 14ο αιώνα) , καθώς και από το νομικό κώδικα της περιοχής , τις
Ασσίζες της Ρωμανίας , οι Φράγκοι φεουδάρχες, βρίσκονταν στην υπηρεσία του
πρίγκιπα όλο το χρόνο . Όποίος είχε ένα φέουδο όφειλε να υπηρετεί αυτοπροσώπως ,
ενώ ο κάτοχος τεσσάρων φέουδων παρείχε στον πρίγκιπα έναν ιππότη και δώδεκα
πολεμιστές και για κάθε επιπλέον φέουδο έναν ιππότη ή δύο έφιππους . Οι
φεουδάρχες όφειλαν τέσσερις μήνες στρατιωτική υπηρεσία , τέσσερις μήνες φύλαξη
συνόρων και τους υπόλοιπους τέσσερις μήνες του χρόνου είχαν τη δυνατότητα να
βρίσκονται όπου ήθελαν μέσα στο πριγκιπάτο . Ο αγροτικός πληθυσμός , ο οποίος
ήταν ελληνικός στην πλειονότητα του , διατήρησε τα κτήματά του συνέχισε να
καταβάλει τις εισφορές και επί Βυζαντινών . Αναφορικά με την απονομή της
δικαιοσύνης αρμόδιες ήταν οι τοπικές διοικητικές αρχές. Η <<μεγάλη κούρτη>> ,
όπου συμμετείχε ο πρίγκιπας , οι Βαρόνοι και υποτελείς των εξαρτημένων περιοχών ,
ασκούσε την υψηλή λεγόμενη δικαιοσύνη , ενώ η <<μικρή κούρτη>> στο εσωτερικό
κάθε βαρονίας , ασκούσε τη λεγόμενη χαμηλή δικαιοσύνη . Το δίκαιο που ίσχυε ,
ήταν ο φεουδαρχικός κώδικας των Ασσιζών της Ρωμανίας . Αποτελείτο από 219
άρθρα που καθόριζαν τις νομικές σχέσεις μεταξύ παροίκων και κυρίων , όπως και
τις υποχρεώσεις των φεουδαρχών και του πρίγκιπα και ίσχυε στις λατινικές κτήσεις
της Ρωμανίας . Στην οικονομία το εμπόριο διεξαγόταν από τις τοπικές
εμποροπανηγύρεις , ενώ το εξωτερικό εμπόριο είχε παραχωρηθεί στους Βενετούς ,
οι οποίοι βάσει της συνθήκης της Σαπιέντζας το 1209 είχαν το δικαίωμα της
ελεύθερης κυκλοφορίας χωρίς την καταβολή δασμών στο πριγκιπάτο και είχαν
κρατήσει ως βάσεις τη Μεθώνη και την Κορώνη . Ο Κάρολος ο Α’ ο Ανδεγαυός ,
αναδιοργάνωσε το νομισματοκοπείο της Γλαρέντζας , αλλά η λειτουργία του
νομισματοκοπείου διεκόπη τον 14ο αιώνα .