ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ – ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ

Τα ρούχα στο πάτωμα, το έχω ελάττωμα

Ψυχή για τα σίδερα, βουνό τ’ αποτσίγαρα
Τρελή κι αμετάπειστη, νικάω τ’ ανίκητα
Μα εσύ δεν παλεύεσαι, με όλα ή τίποτα

Τι να λέμε, μου 'χεις λείψει

Κι έχω πιάσει στο κρεβάτι, ανεμοδαρμένα ύψη
Τι να λέμε δε σου μοιάζω
Με οπτασίες κουβεντιάζω, στο σαλόνι κύματα
Ούτε έξοδος κινδύνου, ούτε πια μηνύματα

Μου χρωστάει η ζωή, το εμείς και το μαζί

Του κορμιού σου τη σκιά, καθετί δικό σου
Τ’ όνομα σου το πρόσωπο σου

Τι να λέμε, μου 'χεις λείψει

Κι έχω πιάσει στο κρεβάτι, ανεμοδαρμένα ύψη
Τι να λέμε δε σου μοιάζω, δεν την βγάζω τελικά

Σε τοίχους και σώματα, ουράνια τα χρώματα

Κι ας είχα την άμυνα, δεν θα ‘φευγα, θα ‘μενα

Τι να λέμε τα ‘χω πάρει, που ένα κόκκινο φεγγάρι

Με φορτώνει τόση θλίψη, και δεν έχω καταλήξει
Σ’ αγαπάω κι άλλαξα, ή διαλέγοντας εσένα
Να πεθαίνω διάλεξα, να πεθαίνω διάλεξα

Μου χρωστάει η ζωή, το εμείς και το μαζί

Του κορμιού σου τη σκιά, καθετί δικό σου
Τ’ όνομα σου το πρόσωπο σου

Τι να λέμε, μου 'χεις λείψει

Κι έχω πιάσει στο κρεβάτι, ανεμοδαρμένα ύψη
Τι να λέμε δε σου μοιάζω, δεν την βγάζω τελικά