Μάρκος Μέσκος

ΙΤΙΑ

Τά παιδιά κατέβαιναν με τό ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν,

δεν έκλαιγαν, δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά,
χιόνι λησμονιάς έτρύπαε τά κόκκαλα, Μάης δεν ήταν
λουλούδια μήτε, καί μόνο ή μάννα με τά πράσινα μαλλιά
έσκυβε νά χαϊδέψη δ,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια
καί χέρια κι αγκαλιές καί τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους
μιά πάνω, μιά κάτω, στό κόκκινο νερό, έστυβεν ή μάννα
μέ τά πράσινα μαλλιά (αν είχε πιά μαλλιά)
ό,τι έφτανε ν ’ άγγίση άπ’ τά νεκρά παιδιά,
τούς άνδρες
πού κατέβαιναν σκοτεινά, χωρίς φως, τό ποτάμι.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ή άρραβωνιαστικιά μου είναι κουτσή

κι ώς περπατούμε δίπλα στά ποτάμια
θαρρώ πώς μιά καταποντίζομαι βαθιά στόν ποταμό
κι. άλλοτε πάλι μέ τραβούν τά μαύρα της μαλλιά
ψηλά στά κύματα πού κελαηδούν άηδόνια.

589
 ΤΟ Α ΙΣΘ Η Μ Α

Μόνον εσύ τρυγόνα ξέρεις πόσον ώραϊο είναι

τ’ άσπρο φεγγάρι πάνω στό βουνό, θολώνεις τό νερό
καί πίνεις θάνατο όταν χαθεί ή χαρά σου ·
πάρε λοιπόν καί τήν αγάπη μου καί κρύψε την
καθώς εσύ γνωρίζεις
στη ρίζα τής άγριογκορτσιάς ή σ’ ένα
ρωμαλέο καραγάτσι.

Ο ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΣ

Τό καραούλι έπιασε μόνον εμένα

καί ή νύχτα ή βάναυση χάρηκε τά μάτια μου.
"Α χ! νά τά σφαλούσα τόσο
όσο ένα άνθισμένο δέντρο οχτώ τού ’Α πρίλη!
"Ασπρο γενάκι έχει τό βουνό
τά χωράφια υγρό κριθάρι.
Μά πού, μά πού μέ πάει αυτός ό άνεμος
μά πού, μά πού μέ πάνε αυτές οι χειροπέδες;

ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΟΒΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

XIV

"Ανθρωποι πολλοί στόν ουρανό καί κανείς

σκυλιά φοβερά καί δράκοι μέ πύρινες γλώσσες μάτια τού τρόμου
γιά τή ζωή πού χαίρεται τό χόρτο καλοκαίρι καί τό χειμώνα ήλιο
λάβαρα έξαπτέρυγα λευκά καί στάχτη ερείπια σύννεφα
κουρέλια στόν ύπνο σχισμένα χρώματα κατισχυμένα άπό τό θάνατο.

Πιό πέρα δέν έχει. Τό κέρδος πάνω στό νερό καράβι άπό σίδερο ή ξύλα
τού δάσους
τό κέρδος πάνω στην άσφαλτο σφυρίζει καί στό γραφείο σιωπά καί
τό άλλο κέρδος των μαύρων κοράκων πού άνοίγουνε στά δυό τά ύψη
— έμποροι κακοί έμποροι κακοί, πάει ή ζωή μας.

Τήν επίγεια Α γγελική θυμάμαι

ή πλάτη μου στόν πλάτανο καί τό σφιχτό της στήθος στό δικό μου στήθος
φιλιά τής νύχτας καί φιλιά τού γκιώνη καί δικά μας φιλιά

590
 ΜΟΑΤΣΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ

καί στύ ρυάκι το μικρό νερό πουλί πεθαμένο από τήν αιτία του κόσμου
ψηλά τό φεγγάρι καλούσε τό φίλο του έρημο είχε μείνει
στοιχειά καί δαίμονες μάγισσες μαύρες καί ό πόνος τής μάνας
πράγματα δηλαδή υπαρκτά όπως ή αναπνοή στήν κοιλιά τού ζώου
μιά πάνω τό νερό μιά κάτω — μην άγαπήσεις πολύ θά πεθάνεις.
κέντρα οιακοπων της επαρχίας. iBr.J
Μέσκος, Μάρκος· ποιητής και πε-
ζογράφος. Γεννήθηκε το 1935 οτην
Έδεσσα, όπου αποπεράτωσε τις
εγκύκλιες σπουδές του. Το 1962 ήρθε
στην Αθήνα και σπούδασε γραφίστας
στη Σχολή Δοξιάδη, με δασκάλους
τους Α. Τάσσο, Γ. Βακιρτζή, Η. Δεκου-
λάκο, Π. Γράβαλο και Μ. Αγραφιώτη.
Εργάστηκε σε διαφημίσεις, επιμέ­
λειες βιβλίων και μόνιμα τέλος ως
γραφίστας. Από το 1981 είναι εγκατα-
στημένος στη Θεσσαλονίκη και από
το 1987 εργάζεται ως υπεύθυνος τού
εκδοτικού τμήματος τών Αγροτικών
Συνεταιριστικών Εκδόσεων.
Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το
1956, με ψευδώνυμο, από το περιοδι­
κό «Επιθεώρηση Τέχνης». Εξέδωσε
τις συλλογές ποιημάτων: Πριν από το
θάνατο (1958), Μαυροβούνι (1963), Τα
ανώνυμα (1971), Άλογα στον Ιππό­
δρομο (1973), Ιδιωτικό νεκροταφείο
(1975), Τα ισόβια ποιήματα (1977), Τα
φαντάσματα τής Ελευθερίας (1979).
Όλες αυτές οι συλλογές, μαζί με την
ανέκδοτη Μαύρο Μαντήλι (1975-
1980), περιλαμβάνονται στη συγκε­
ντρωτική έκδοση Μαύρο Δάσος
(1981). Ακολούθησαν τα ποιητικά βι­
βλία: Άνθη στο καταραμένο φίδι
(1983) και Στον ίσκιο τής γης (1986).
Έχει επίσης εκδώσει τα πεζογραφή­
ματα Παιχνίδια στον Παράδεισο
(1978), Κομμένη γλώσσα (1979) και τα
δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενα Γνω-
στοί και Φίλοι (1987). Με δική του
επιμέλεια εκδόθηκαν τα Διηγήματα
(1978) και οι Ομιλίες (1990) τού Όμη­
ρου Πέλλα.
Με συνεχή, αλλά διακριτική παρου­
σία στα γράμματα, με ποιήματα και με
πεζά που έχουν ποιητικές αφετηρίες
και θέματα, ο Μάρκος Μέσκος έχει
κριθεί ευνοϊκά, πρώιμα ήδη, από
έγκυρους κριτικούς και συνοδοιπό­
ρους για τον πηγαίο και ιδιότυπο
χαρακτήρα τής προσφοράς του. Ο
ποιητικός του λόγος και ο ποιητικός
του κόσμος, αναπτυγμένοι σε διάστη­
μα πάνω από τριάντα χρόνων, μορφώ­
θηκαν από ένα εκτενές βιωματικό
πεδίο, το οποίο δεν ολισθαίνει στο
ιδιωτικό. Αντιθέτως μάλιστα, φανερώ­
νει ότι αντλεί την υπόστασή του από
το κοινωνικό γίγνεσθαι και αποδίδει
εμπειρίες συλλογικού φρονήματος.
Είναι ποίηση με έλλογη βάση και βατή
σε πρώτο επίπεδο, που η πυκνή αλ­
ληλουχία εικόνων και παραστάσεων
κατοχυρώνει την πολυσημία και την
αποτελεσματικότητά της.
ΑΛΚΗ. ΑΡΓΥΡΙΟΥ [Π]