4

ΤΟΜΟΣ ΕΝΩΣΕΩΣ

ἤτοι
Πρακτικόν ἑνώσεως
ὑπογραφέν τήν 27ην Ἰανουαρίου 2019
εἰς τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ἁγίας Τριάδος Ἑξαμιλίων Κορινθίας

ΚΟΙΝΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ὑπογραφεῖσα
τήν 26ην Ἰανουαρίου 2019

Ἀθῆναι, 2-2-2019
5
 6

ΤΟΜΟΣ ΕΝΩΣΕΩΣ
27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019

Οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεοφόροι Πατέ-

ρες, ἔθεντο ὁροθεσίας καί κανόνας διά τήν καλήν ἐν
Χριστῷ διαποίμανσιν τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς Ἁγίας
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Προσέτι δέ παρέδωσαν δείγ-
ματα εὐταξίας διά τοῦ παραδείγματος αὐτῶν εἰς τήν
διοίκησιν, μέ κύριον καί πρωταρχικόν σκοπόν τήν
σωτηρίαν ψυχῶν ἀθανάτων.
Αύτούς τούς κανόνας τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τά
θεοφώτιστα παραδείγματα εὐτάκτου διοικήσεως, ἀκο-
λουθοῦντες καί ἡμεῖς οἱ ἐλάχιστοι διακονηταί καί ὑπη-
ρέται τοῦ θείου θελήματος, οἱ ὑπογράφοντες τόν πα-
ρόντα «Τόμον» Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκ-
κλησίας, σκοποῦντες εἰς τήν καλήν καί σωτήριον δια-
κονίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδό-
ξων χριστιανῶν, καί ἐν ταπεινώσει καρδίας καί ἐπιγνώ-
σει βαθείᾳ τῆς βαρείας εὐθύνης τοῦ ἔργου ἀποβλέπον-
τες εἰς τήν κατά Χριστόν ἑνότητα καί ἀποκατάστασιν
τῆς διασαλευθείσης ἀπό τινων ἐτῶν κανονικῆς ἐκκλη-
σιαστικῆς κοινωνίας, ἀπεδέχθημεν τήν πατρικήν σύ-
 7
στασιν καί πρόσκλησιν τοῦ πολιοῦ γέροντος ἐπισκό-
που Ἀργολίδος Παχωμίου ὅπως συμπορευθῶμεν ἐνώ-
πιον τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καί ἀφ’ ἑνός μέν νά
παρακαλέσωμεν τό ἄπειρον ἔλεος Αὐτοῦ διά τήν συγ-
χώρησιν ὅσων ἕκαστος ἡμάρτομεν καί ἀφ’ ἑτέρου δέ νά
ἐκζητήσωμεν ἐνθέρμως τήν θείαν φώτισιν διά τήν κατά
τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἀποκατάστασιν τῆς ἐκ-
κλησιαστικῆς κοινωνίας.
Ὅθεν ἐν ἐπιγνώσει τελοῦντες ὅτι πάντες εἴμεθα
ἀτελεῖς καί ἀδύναμοι, ἐπιρρεπεῖς μέν εἰς τήν κατά τοῦ
ἑτέρου κρίσιν καί κατάκρισιν, ἐπιφυλάσσοντες δέ δι’
ἑαυτούς τήν ἀγαθήν μερίδα καί τήν δικαίωσιν, λαβόν-
τες ὑπόψιν τόν προφητικόν λόγον, «ἡμάρτομεν, ἠνομή-
σαμεν, ἠδικήσαμεν» (Γ΄ Βασιλειῶν, 8,47) καί τήν ἀπο-
στολικήν προειδοποίησιν «ὁ δοκῶν ἑστάναι, βλεπέτω
μή πέσῃ» (Α΄ Κορ. 10,12), ἐθέσαμεν ἅπαντες ὁμοῦ καί
ἀπό κοινοῦ τό ἔργον καί τάς ἐνεργείας ἡμῶν εἰς τήν
κρίσιν τοῦ Πανσόφου Δομήτορος καί Κυβερνήτου τῆς
Ἁγίας Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ,
εἰδότες έναργῶς ὅτι ὁ Δίκαιος Κριτής καί Φιλεύσπλαγ-
χνος Πατήρ ἡμῶν, ὡς ὁ «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς»
(Ψαλμ. 7, 10) καί προγνωρίζων τήν πρόθεσιν, τήν βού-
λησιν καί τήν ἐνέργειαν ἑκάστου ἀνθρώπου, θά ἀπο-
δώση δικαίαν καί φιλάνθρωπον κρίσιν διά τάς πράξεις
 8
καί τάς παραλείψεις ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, καί θά ἐπιβε-
βαιώση τήν θέσιν καί τήν διακονίαν ἑκάστου ἐξ ἡμῶν
εἰς τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν.
Ὅθεν ἐν βαθείᾳ συναισθήσει τῆς εὐθύνης ἡμῶν
ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὡμολογήσαμεν καί ἐπα-
ναβεβαιώσαμεν τήν ὀρθόδοξον πίστιν τῆς Μίας, Ἁγίας,
Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,
καθομολογοῦντες μετά τῶν Ἁγίων Πατέρων καί θεο-
φωτίστων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας ὅσα οὗτοι ἐν
ταῖς ἱεραῖς συνόδοις ἐδογμάτισαν καί ἐν τοῖς συγγράμ-
μασιν αὐτῶν θεοφιλῶς κατέγραψαν, πρός ἀσφαλῆ καί
βεβαίαν πνευματικήν καθοδήγησιν τῶν πιστῶν καί
σωτηρίαν τῶν ἀθανάτων ψυχῶν αὐτῶν, πιστεύοντες
ἀκλινῶς καί ἀκραδάντως ὅτι «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀπο-
στόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν
Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένην ἐστήριξεν»
κατά τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Εἰδικώτερον ὑπεγράψαμεν, κατ’ ἀρχάς καί πρό
πάσης ἄλλης ἐνεργείας, κείμενον ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΠΙΣΤΕΩΣ, τό ὁποῖον ἐπισυνάπτεται εἰς τόν παρόντα
«Τόμον Ἑνώσεως», ὡς ἀναπόσπαστον τμῆμα αὐτοῦ, εἰς
τό ὁποῖον ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας ὁμολογοῦμεν ὅτι
ἀποδεχόμεθα πρῶτον τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ἤτοι τό
 9
«Πιστεύω», δεύτερον τάς ἀποφάσεις τῶν Οίκουμενι-
κῶν καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων ὡς καί τάς γνῶμας τῶν
Ἁγίων Πατέρων αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ὑπό τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τρίτον τάς ἀποφάσεις τῶν
Συνόδων ἐπί Ἁγίου Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ
Παλαμᾶ, τέταρτον τάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων
Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος διά τῶν ὁποίων κατεδικάσθη
καί ἀπερρίφθη παντελῶς ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου παπικοῦ
καλενδαρίου εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν Ἐκκλη-
σίαν. Ὁμοίως καταδικάζομεν καί ἀποβάλλομεν πάντα
ὅσα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία κατεδίκασεν καί
ἀνεθεμάτισεν ἐν Συνόδοις καί ἰδιαιτέρως καταδικά-
ζομεν καί ἀρνούμεθα τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου παπικοῦ
καλενδαρίου εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τήν γενο-
μένην ἐν ἔτει 1924 ἤ ὅτε αὕτη ἐγένετο εἰς ἄλλας χώρας,
ὡς καί τήν δι’ αὐτοῦ εἰσαχθεῖσαν αἵρεσιν τοῦ οίκου-
μενισμοῦ, ὁμολογοῦντες ὅτι πᾶσα κοινωνία μετά τῆς
αἱρέσεως ταύτης, ἀποτελεῖ ἀποδοχήν τῆς αἱρέσεως καί
κοινωνίαν μετ’ αὐτῆς.
Προσέτι δέ ἀποδεχόμεθα πρῶτον τήν Ὁμολογίαν
τοῦ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, πατριάρχου Κων-πό-
λεως καί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπι-
σκόπου Θεσσαλονίκης, δεύτερον τήν Ὁμολογίαν τῶν
Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐν ἔτει 1934, ἡ ὁποία ἐγένετο
 10
δεκτή μέ τήν Διακήρυξιν τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τῶν ἐπι-
στρεψάντων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου τό 1935, τρίτον
τήν ὁμολογίαν τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου
τήν δημοσιευθεῖσαν ἐν ἔτει 1944, τέταρτον τήν ὡς
ὁμολογίαν δημοσιευθεῖσαν Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνό-
δου τῶν Ἀρχιερέων τήν δημοσιευθεῖσαν ἐν ἔτει 1954,
πέμπτον τήν οἱονεί Ἐγκύκλιον τήν ἐκδοθεῖσαν μέ τήν
βεβαίαν εὐλογίαν τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου
ἐν ἔτει 1945 καί ἐπαναδημοσιευθεῖσαν ἐν ἔτει 1985 εἰς
τό περιοδικόν τῆς Ἐκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος «Κήρυξ
Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί μέ τήν ὁποίαν κανονίζεται ἡ
ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένη ἀπαγόρευσις
συμπροσευχῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μετά
αἱρετικῶν καί σχισματικῶν καί ἕκτον τήν Ὁμολογίαν
τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν καταδίκην τῆς αἱρέ-
σεως τοῦ οίκουμενισμοῦ τήν γενομένην διά τῆς ὑπ’
ἀριθ. 6/13-7-1983 πράξεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς
Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος.
Εἰδικώτερον δέ περί τῶν δύο θεμάτων τά ὁποῖα
ἀπετέλεσαν αἰτία προστριβῶν καί μερισμῶν εἰς τό πα-
ρελθόν, ἤτοι περί τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί περί τῆς «κοι-
νωνίας» τῶν τριῶν θείων Προσώπων, ἀπεφασίσαμεν
διά τήν διατήρησιν τῆς ἀκριβείας τῆς ὀρθοδόξου πί-
στεως καί τήν καλήν διαποίμανσιν τοῦ λογικοῦ ποι-
 11
μνίου τῆς Ἐκκλησίας, τά ἀκόλουθα, τά ὁποῖα περιλαμ-
βάνονται εἰς τό κείμενον τῆς «Κοινῆς Ὁμολογίας
Πίστεως»:
Πρῶτον. «Περί τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν
Ἱερῶν Εἰκόνων ἀποδεχόμεθα τάς θεοφωτίστους ἀπο-
φάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου καί θεωροῦμεν αὐτάς ὡς τό ἀέναον θεμέλιον
διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν
Εἰκόνων. Δηλοῦμεν δέ ὅτι ὅλας τάς ἱεράς εἰκόνας τάς
ὁποίας ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔχει
δεχθεῖ καί χρησιμοποιεῖ, σεβώμεθα καί ἀσπαζώμεθα,
ὅπως ἔπραττον καί οἱ πρό ἡμῶν πατέρες καί ἀείμνη-
στοι προκάτοχοι ἡμῶν, σεβόμενοι ταυτοχρόνως τάς
γνώμας τῶν Ἁγίων Πατέρων περί τῆς μή εἰκονίσεως
τοῦ Θεοῦ Πατρός, σκοποῦντες θεοφιλῶς εἰς τήν καλήν
διαποίμανσιν τῶν πιστῶν χριστιανῶν».
Δεύτερον. «Περί τῆς ὑπάρξεως, τῆς ζωῆς καί τῆς
ἐνεργείας τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἑνός Μόνου καί Τρια-
δικοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, ὁμολογοῦμεν καί ἀσπαζόμεθα, ὅσα ἡ Ἁγία
τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐδογ-
μάτισεν καί διδάσκει καί ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεοφω-
τίστως εἰς τά ἱερά αὐτῶν συγγράμματα διετύπωσαν.
 12
Εἰδικώτερον δέ ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες περί ἀκοινωνή-
των ὑποστατικῶν ἰδιωμάτων καί κοινωνίας καί συνερ-
γείας τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων τῶν θείων Προσώπων
τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκ συμφώνου εἰς τά ἱερά αὐτῶν
συγγράμματα μετ’ ἀκριβείας καί λεπτότητος πνεύμα-
τος διατυπώνουν καί διδάσκουν, καί ἡμεῖς ἐν ταπεινώ-
σει πνεύματος καί συστολῇ καρδίας ὁμολογοῦμεν καί
ἀποδεχόμεθα, μηδέν προστιθέμενοι καί μηδέν ἀφαι-
ροῦντες».
Προσέτι δέ περί τοῦ ὅρου «Ἄναρχος Ἐκκλησία»
διά τόν Τριαδικόν Θεόν, ἀπεφασίσαμεν ἵνα μή χρησιμο-
ποιῆται τοῦ λοιποῦ ὁ ὅρος αὐτός διά τήν Ἁγίαν Τριάδα,
πρῶτον διά νά μήν δημιουργῆται σύγχυσις μέ τόν ὅρον
Ἐκκλησία ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖται διά τήν «Μίαν,
Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν» καί
δεύτερον ἐπειδή οὐδαμοῦ εἰς τά ἱερά συγγράμματα τῶν
Ἁγίων Πατέρων ἀναφέρεται ὁ ὅρος «Ἄναρχος Ἐκκλη-
σία» ὡς ούσιαστικός προσδιορισμός τῆς Τριαδικῆς
θεότητος, ἤτοι ὡς Ἁγιοτριαδικός ὅρος εἶναι πατερικῶς
ἀμάρτυρος, διό καί περιοριζόμεθα ἀρκούμενοι εἰς ὅσα
ἀναφέρουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες περιγραφικῶς ὡς ἐνερ-
γείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
 13
Περί δέ τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» τῆς Ρωσσι-
κῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς τοῦ 1971, ἀπεφασίσαμεν
καί συμπεριελάβομεν εἰς τό κείμενον τῆς «Κοινῆς Ὁμο-
λογίας Ὀρθοδόξου Πίστεως» τά ἀκόλουθα: «Τήν ἐν ἔτει
1971 ἀπόφασιν τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς
καί τήν κατ’ ἐκτέλεσιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς γενομέ-
νην ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν, θεωροῦμεν ὡς μηδεμίαν
ἔχουσαν σχέσιν μέ τήν κανονικήν Ἀποστολικήν Διαδο-
χήν τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδό-
ξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ὡς μηδέν προσθέσασα
καί μηδέν ἀφαιρέσασα ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ἀειμνή-
στου Ματθαίου» διά τοῦτο καί «ἀποδοκιμάζομεν καί
καταδικάζομεν ὡς μή ἐκφράζουσαν τήν ἀλήθειαν οἱαν-
δήποτε ἀναφοράν ἤ δημοσίαν γνώμην περί δῆθεν ἀνα-
γνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκ-
κλησίας ἡμῶν ἐκ τῆς ἐν ἔτει 1971 ἀποφάσεως τῆς Συ-
νόδου τῆς Ρωσσικῆς Διασπορᾶς εἴτε πρόκειται περί
Δικαστικῶν ἀποφάσεων, εἴτε περί προσωπικῶν ἀπό-
ψεων ἀτόμων τινων εἴτε πρόκειται περί παλαιοτέρων ἤ
καί προσφάτων δημοσιευμάτων παλαιοημερολογιτι-
κῶν τινων παρατάξεων».
Ὡσαύτως ἀπεφασίσαμεν λόγῳ τῆς ὑπούλου ἐπι-
δράσεως τοῦ πνεύματος τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί εἰς
τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, τέκνα τῆς Μητρός ἡμῶν
 14
Ἐκκλησίας, νά συστηθῆ πατρικῶς καί πατροποθήτως
διά καταλλήλου κατηχήσεως, ἀλλά καί διά συνοδικῆς
ἐγκυκλίου, ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ πνευμα-
τική κοινωνία καί συμπροσευχή μετά τῶν οἰκουμε-
νιστῶν καί ἀφ’ ἑτέρου ὅτι τά τελούμενα ὑπ’ αὐτῶν
«μυστήρια» δέν ἀναγνωρίζωνται καί δέον νά τελοῦνται
ἐξ ἀρχῆς, καί μόνον κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν καί κατόπιν
αἰτιολογημένης ἀποφάσεως τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, ἤ
τῆς τοπικῆς Συνόδου, κατά περίπτωσιν, νά γίνεται ἡ
ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένη χρῆσις τῆς
οἰκονομίας.
Κατόπιν τῆς ἀποδοχῆς καί ὑπογραφῆς τοῦ κειμέ-
νου τῆς «Κοινῆς Ὁμολογίας Πίστεως» καί συμφωνίας
εἰς τά λοιπά θέματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἐξετά-
σαμεν ἀπό κοινοῦ τά θέματα κανονικῆς τάξεως καί τάς
συναφεῖς ἀποφάσεις. Περί τοῦ θέματος ἐλάβομεν ὑπό-
ψιν πρῶτον τήν πατερικήν σύστασιν τοῦ σοφοῦ Διδα-
σκάλου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγά-
λου: «Μηδέν τοίνυν πλέον ἐπιζητῶμεν, ἀλλά προτεινώ-
μεθα τοῖς βουλομένοις ἡμῖν συνάπτεσθαι ἀδελφοῖς τήν
ἐν Νικαίᾳ πίστιν, κἄν ἐκείνῃ συνθῶνται, ἐπερωτῶμεν καί
τό μή δεῖν λέγεσθαι κτίσμα τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μηδέ κοι-
νωνικούς αὐτῶν εἶναι τούς λέγοντας. Πέρα δέ τούτων
ἀξιῶ μηδέν ἐπιζητεῖσθαι παρ’ ἡμῶν» (Μεγ. Βασιλείου
 15
ΕΠΕ, 3,252) καί δεύτερον τό ἀνάλογον παράδειγμα τῶν
Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οἱ ὁποῖοι
ἐδέχθησαν τούς ἐκ τῶν εἰκονομάχων ἐπισκόπους μέ
μόνην τήν ἀποδοχήν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνό-
δου περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Ὅθεν ἀπεφασίσθη νά
γίνη χρῆσις τῆς οἰκονομίας εἰς ὅσας περιπτώσεις δέν
παραβλάπτεται ἡ ἀκρίβεια τῆς πίστεως. Οὕτως ἀπεφα-
σίσθη καί πρῶτον ἀνεκλήθησαν, ἠκυρώθησαν καί
ἐθεωρήθησαν ὡς μηδέποτε γενόμεναι αἱ ἑκατέρωθεν
ἀποφάσεις περί ἀποδόσεως κατηγορίας, περί ἐπιβολῆς
ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, περί διακοπῆς ἐκκλησιαστι-
κῆς κοινωνίας καί ἄλλαι συναφεῖς ἀποφάσεις καί ἐνέρ-
γειες καί δεύτερον ἔγινεν ἀνάκλησις τῶν ἑκατέρωθεν
κατηγοριῶν καί χαρακτηρισμῶν, ἀνοικείων ἐκφρά-
σεων ἤ προσβλητικῶν διατυπώσεων, καθ’ οἱονδήποτε
τρόπον καί ἄν ἔγιναν, ἰδιαιτέρως δέ ὅσων ἐδημοσιεύθη-
σαν εἴτε διά τοῦ τύπου εἴτε διά τοῦ διαδικτύου. Καί διά
πάντα ταῦτα αἰτούμεθα διά τοῦ παρόντος τήν συγχώ-
ρησιν πρῶτον τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ ἡμῶν, δεύτερον
τῶν ἀδίκως κατακριθέντων καί τρίτον τῶν διά τῶν δη-
μοσιευμάτων αὐτῶν σκανδαλισθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν.
Περί τῶν γενομένων χειροτονιῶν Ἀρχιερέων, ἐξ
ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν, ἀπεφασίσθη ὅπως αἱ χειρο-
τονίαι αὐταί γίνουν δεκταί ὡς κανονικῶς καί ἐγκύρως
 16
γενόμεναι, ἀφ’ ἧς ἐτελέσθησαν, ἐφ’ ὅσον παρεφυλάχθη
ἡ κανονική τάξις διά τήν έκλογήν καί χειροτονίαν
αὐτῶν καί οἱ χειροτονηθέντες ὑπογράψουν τόν παρόν-
τα «Τόμον Ἑνώσεως» καί τό κείμενον τῆς ἐπισυναπτο-
μένης «Κοινῆς Ὁμολογίας Πίστεως». Περί δέ τῶν γενο-
μένων ὑφ’ ἑνός ἐπισκόπου χειροτονιῶν Ἀρχιερέων,
ἀπεφασίσθη ὅπως αἱ χειροτονίαι αὐταί ὡς γενόμεναι ἐξ
ἀδηρίτου ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης καί ἐν καιρῷ διωγ-
μοῦ καί ἐλλείψεως συνόδου ἀρχιερέων, δέον νά γίνουν
δεκταί ὡς κατά πρόθεσιν καί ἐνέργειαν ἔγκυροι, ἡ δέ
ἔλλειψις κανονικοῦ συμψήφου διά τούς ἐπιζῶντας ὑφ’
ἑνός ἐπισκόπου χειροτονηθέντας Ἀρχιερεῖς, νά ἀναπλη-
ρωθῆ τό ἐλλεῖπον ἱεροκανονικῶς διά ἀρχιερατικοῦ
συμψήφου ὑπό τῶν ἐχόντων τάς πρός τοῦτο προϋπο-
θέσεις ἤτοι νά ἦσαν ἀρχιερεῖς, ὅτε ἐτελέσθη ἡ ὑφ’ ἑνός
χειροτονία.

Περί τῆς χειροτονίας εἰς ἐπίσκοπον τοῦ Βίκτωρος

Λέου, ἐκ τοῦ ὁποίου ἕλκουν τήν ἐπισκοπικήν χειροτο-
νίαν οἱ δύο Ρουμᾶνοι Ἀρχιερεῖς, Σεβασμιώτατοι Κασ-
σιανός καί Γερόντιος, ἐγένετο δεκτόν ὅτι ἐκ τῶν προ-
σκομισθέντων καί ἐξετασθέντων ἱστορικῶν στοιχείων
διαπιστοῦται ὅτι οἱ χειροτονήσαντες αὐτόν Ἀρχιερεῖς
εἶχον γίνει δεκτοί ὑπό τῆς Συνόδου τῶν Ἀρχιερέων τῆς
 17
Ρωσσικῆς Διασπορᾶς καί εἶχον ἀκώλυτον τήν ἀρχιερω-
σύνην ὅτε ἐτέλεσαν τήν ὑπό ἐξέτασιν χειροτονίαν τοῦ
Βίκτωρος Λέου. Περί δέ τῆς τηρήσεως τῆς ὀρθοδόξου
πίστεως ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου, διαπι-
στοῦται ἐκ νεωτέρων δημοσιευθέντων στοιχείων καί
ἀξιοπίστων πληροφοριῶν ὅτι ἐνδιεφέρετο μέν καί
ἐδραστηροποιεῖτο διά ἐθνικούς λόγους καί κυρίως διά
τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς πατρίδος του, ἀλλά ταυτοχρό-
νως διετήρει τήν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν, μή ἐπικοι-
νωνῶν πνευματικῶς μετά ἐτεροδόξων καί αὐτῶν τῶν
νεοημερολογιτῶν, ἀκόμη καί ὅταν εὑρίσκετο ἔγκλει-
στος εἰς τήν φυλακήν. Ὅθεν ἐγένετο δεκτόν ὅτι ἐτη-
ροῦσε τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ὁμολογίαν.

Περί τῶν γενομένων λοιπῶν ἐκκλησιαστικῶν

πράξεων καί τελεστικῶν ἐνεργειῶν ἐξ ἀμφοτέρων τῶν
πλευρῶν, ἀπεφασίσαμεν καί ἀναγνωρίζομεν αὐτάς ὡς
κατά πρόθεσιν καί ἐνέργειαν ἐγκύρους καί κανονικάς,
ἐφ’ ὅσον ἐτελέσθησαν κατά τήν τάξιν καί τάς προβλέ-
ψεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰ δέ διά τινα πρᾶξιν ἤ
ἐκκλησιαστικήν ἐνέργειαν ὑπάρχει ἤ μελλοντικῶς ἐκ-
δηλωθεῖ ἀντίρρησις ἤ ἔνστασις, ἀπεφασίσθη ὅπως
αὕτη ἐξετασθῆ ὑπό τῆς ἑνιαίας Ἱερᾶς Συνόδου κατά
τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκ-
 18
κλησίας, ἐντός προθεσμίας ἑνός ἔτους ἀπό τῆς ἡμερο-
μηνίας ἐπισφραγίσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας
διά τῆς τελέσεως ἀρχιερατικοῦ συλλειτούργου.
Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, συνεξετάσαντες τά
προταθέντα θέματα καί προκρίναντες τό μεῖζον, ὅ
ἐστίν ἡ ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ἑνότης, ἀπεφα-
σίσαμεν καί ἐνεκρίναμεν τήν ἀποκατάστασιν κατά τήν
ἐκκλησιαστικήν τάξιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί
πνευματικῆς κοινωνίας μεταξύ ἡμῶν τῶν Ἀρχιερέων
ἑκατέρων τῶν πλευρῶν καί δι’ ἡμῶν μετά τῶν λοιπῶν
Κληρικῶν καί πιστῶν χριστιανῶν, ἀμφοτέρων τῶν
πλευρῶν, ἡ ὁποία βεβαιοῦται καί ἐπικυρώνεται διά τῆς
ὑπογραφῆς τοῦ παρόντος «Τόμου Ἑνώσεως» ὑπό τῶν
Σεβ. Ἀρχιερέων ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν.
Ἡ διά τοῦ παρόντος «Τόμου Ἑνώσεως» γενομένη
ἀποκατάστασις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί πνευ-
ματικῆς κοινωνίας, ἀπεφασίσθη ὅπως ἐπισφραγισθῆ
ἐκκλησιαστικῶς διά τῆς τελέσεως Ἑνωτικοῦ Ἀρχιερα-
τικοῦ Συλλειτούργου, τό Σάββατον 27ῃ Ἰανουαρίου
2019, κατά τό ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, ἡμέρα
μνήμης τῆς Ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰωάν-
νου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀρχιεπισκόπου Κων-πόλεως, εἰς
τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Τριάδος Ἑξαμιλίων Κορινθίας,
 19
προεξάρχοντος, τοῦ ἀρχαιοτέρου ἐξ ἡμῶν, Γέροντος
Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ. Παχωμίου καί μέ τήν
συμμετοχή ὅλων τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων, ὅτε θά γίνη εἰς
σχετικήν ἐκκλησιαστικήν τελετήν πρό τῆς Θείας Λει-
τουργίας ἡ ἐπίσημος ὑπογραφή τοῦ παρόντος κειμένου
τοῦ «Τόμου Ἑνώσεως» καί θά ἀναπεμφθῆ ἐκτενής
δέησις καί ἱκετήριος παράκλησις πρός τόν Κύριον τῆς
Δόξης, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅπως ἐπι-
σφραγίση διά τῆς θείας Αὐτοῦ ἑνοποιοῦ δυνάμεως καί
τῆς εἰρηνοποιοῦ χάριτος τήν ἀποφασισθεῖσαν ἕνωσιν
πρός δόξαν τοῦ θείου Αὐτοῦ Ὀνόματος καί σωτηρίαν
τῶν εὐσεβῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

Ἐν τέλει δέ τοῦ παρόντος «Τόμου Ἑνώσεως» καί

ὡς τελευταία ἀπόφασις καί πρᾶξις αὐτοῦ ἀναπέμπεται
ἔνθερμος ἱκεσία πρός τόν Πανοικτίρμονα Κύριον καί
Θεόν ἡμῶν καί ἀπευθύνεται ἀδελφική παράκλησις
πρός ὅλους τούς Ἀδελφούς ἡμῶν, τούς παλαιότερον καί
ἐσχάτως ἀποσχισθέντας ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας τοῦ
Χριστοῦ Ἐκκλησίας νά παρίδουν τάς κατηγορίας καί
τάς συκοφαντίας, τίς «καθαιρέσεις» καί τούς «ἀφορι-
σμούς» καί νά ἐργασθοῦν φιλοπόνως καί φιλαδέλφως
ἐν ἔργοις καί λόγοις «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»
κατά τήν ἐντολήν καί τήν ἀρχιερατικήν προσευχήν τοῦ
 20
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὑπέρ τῆς σωτηρίας
ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων Σταυρωθέντος Σωτῆρος Χριστοῦ,
«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου, οὕς
δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν»
(Ἰωάννου 17, 11,22).
Ὁ παρών «Τόμος Ἑνώσεως», εἰς πίστωσιν καί
ἀπόδειξιν τῶν ἀποφασισθέντων καί βεβαίωσιν τῆς
γενομένης ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνό-
τητος καί πνευματικῆς κοινωνίας, ὑπογράφεται σήμε-
ρον τήν 27ην, μηνός Ἰανουαρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους
δισχιλιοστοῦ δεκάτου ἐνάτου (2019) εἰς τό Καθολικόν
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἑξαμιλίων Κορινθίας,
ὑπό τῶν Ἀρχιερέων, Ἀργολίδος καί Τοποτηρητοῦ Κο-
ρινθίας Παχωμίου, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύ-
κου, Βράντσεα καί πάσης Ρουμανίας Γεροντίου, Κένυας
καί Τοποτηρητοῦ Τανζανίας Ματθαίου, Κιέβου καί
ἐξάρχου πάσης Ρωσσίας Σεραφείμ, Κιτίου καί ἐξάρχου
πάσης Κύπρου Παρθενίου, Πατρῶν καί Τοποτηρητοῦ
Αὐστραλίας Εὐσταθίου καί Λιβἀνου καί Φοινίκης Σε-
ραφείμ, εἰς δόξαν, τιμήν, προσκύνησιν καί εὐχαριστίαν
τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας
τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
 21

Ὁ Ἀργολίδος καί Τοποτηρητής Κορινθίας

ΠΑΧΩΜΙΟΣ

Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ

Ὁ Βράντσεα καί πάσης Ρουμανίας

ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

Ὁ Κένυας καί Τοποτηρητής Τανζανίας

ΜΑΤΘΑΙΟΣ
 22

Ὁ Κιέβου καί πάσης Ρωσίας

ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ὁ Κιτίου καί ἔξαρχος πάσης Κύπρου

ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

Ὁ Πατρῶν καί Τοποτηρητής Αὐστραλίας

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Ὁ Λιβάνου καί Φοινίκης

ΣΕΡΑΦΕΙΜ
 23
ΚΟΙΝΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019

Χάριτι καί ἐπικλήσει τοῦ Παναγίου καί Ζωο-

ποιοῦ Πνεύματος, οἱ ὑπογράφοντες τήν παροῦσαν
κοινήν ὁμολογίαν Πίστεως, συνομολογοῦμεν καί
συναποδεχόμεθα τά ἀκόλουθα.
Πρῶτον. Πιστεύομεν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, τόν
Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως ὁμολο-
γοῦμεν εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, τό συνταχθέν καί
κυρωθέν ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ καί τῆς Β΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἰδιαιτέρως δέ πιστεύομεν καί
ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία,
Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, ἐπειδή εἶναι τό
Ἅγιον Σῶμα τοῦ Ἑνός Χριστοῦ, ὅπως ἐδίδαξαν οἱ
Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Καί ἐν τέλει πιστεύομεν ὅτι ὑπάρχει
ἀνάστασις νεκρῶν καί ζωή αἰώνιος, τήν ὁποίαν καί
προσδοκοῦμε.
Δεύτερον. Ἀποδεχόμεθα τάς Ἁγίας Ἑπτά Οἰκου-
μενικάς Συνόδους καί τάς Ἕνδεκα Τοπικάς τοιαύτας,
τάς ἀναγνωρισθείσας ὑπό τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνό-
δου, εἰς τάς ὁποίας οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλη-
σίας, διετύπωσαν μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύ-
ματος, τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τάς ἀναλ-
 24
λοιώτους ἀρχάς τῆς πίστεως, περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ,
περί τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος, περί τοῦ σωτηριο-
λογικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καί περί τῆς τιμητικῆς
προσκυνήσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων
Τρίτον. Εἰδικώτερον περί τῆς τιμητικῆς προσκυ-
νήσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀποδεχόμεθα τάς θεοφω-
τίστους ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκου-
μενικῆς Συνόδου καί θεωροῦμεν αὐτάς ὡς τό ἀέναον
θεμέλιον διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί
τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Δηλοῦμεν δέ ὅτι ὅλας τάς ἱεράς
εἰκόνας τάς ὁποίας ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ-
κλησίας ἔχει δεχθεῖ καί χρησιμοποιεῖ, σεβώμεθα καί
ἀσπαζώμεθα, ὅπως ἔπραττον καί οἱ πρό ἡμῶν πατέρες
καί ἀείμνηστοι προκάτοχοι ἡμῶν, σεβόμενοι ταυτο-
χρόνως τάς γνώμας τῶν Ἁγίων Πατέρων περί τῆς μή
εἰκονίσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, σκοποῦντες θεοφιλῶς εἰς
τήν καλήν διαποίμανσιν τῶν πιστῶν χριστιανῶν.
Τέταρτον. Ἀποδεχόμεθα τάς ἀποφάσεις τῶν Ἁγί-
ων καί Ἱερῶν Συνόδων ἤτοι τῆς λεγομένης Πρωτο-
δευτέρας ἐν ἔτει 861, τῆς ἐπί Ἁγίου Φωτίου ἐν ἔτει 879
ἐν Κωνσταντινουπόλει, τῆς ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Πα-
λαμᾶ ἐν ἔτει 1351 ὁμοίως ἐν Κωνσταντινουπόλει, τῶν
ὁποίων αἱ ἀποφάσεις ἔχουν καθολικόν καί πανορθό-
δοξον κῦρος. Ὡσαύτως ἀποδεχόμεθα τάς ἀποφάσεις
 25
τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν πατριαρχῶν τῆς
Ἀνατολῆς τοῦ 16ου αἰῶνος, εἰς τά ὁποίας διετυπώθη
καί κατεκυρώθη ἡ στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς
Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς γενομένης ὑπό τοῦ πάπα κατά
τό ἔτος 1582 ἀλλαγῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καλενδα-
ρίου, ἡ ὁποία παντελῶς καί ὁριστικῶς ἀπερρίφθη καί
κατεδικάσθη.
Πέμπτον. Ὁμολογοῦμεν καί ἀποδεχόμεθα τήν κα-
τά τό Σύμβολον τῆς Πίστεως διδασκαλίαν ὅτι ἡ Ἐκ-
κλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί
Ἀποστολική καί ὡς ἐκ τούτου ἀπορρίπτομεν καί κα-
ταδικάζομεν τήν προτεσταντικήν θεωρίαν τῶν κλάδων
περί τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὅλες οἱ αἱ-
ρέσεις ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας (κλάδους τοῦ
αὐτοῦ δένδρου) καί πρέπει νά ἑνωθοῦν διά νά ἀπο-
τελέσουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν.
Ἕκτον. Ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν τήν
πατριαρχικήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀποδέχεται
τήν ὡς ἄνω αἱρετικήν θεωρίαν τῶν κλάδων περί τῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀπετέλεσε τόν προπο-
μπόν διά τήν εἰσαγωγήν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλη-
σίαν τοῦ καταδεδικασμένου παπικοῦ καλενδαρίου τό
ἔτος 1924 καί οὕτω τήν ἀποδοχήν τῆς φρικτῆς αἱρέ-
σεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τούς ἐνσυ-
 26
νειδήτως καί προδήλως ἀκολουθοῦντας αὐτόν εἰς τήν
αἵρεσιν ἡ ὁποία εἶναι ἀπώλεια τῆς ψυχικῆς σωτηρίας.
Ἕβδομον. Ἀποστρεφόμεθα καί καταδικάζομεν
τήν αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν
καταδικαζομένην ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐκκλησια-
στικήν κοινωνίαν καί συμπροσευχήν μετά τῶν αἱρετι-
κῶν καί ἑτεροδόξων καί ἀκόμη περισσότερον εἰς τόν
θρησκευτικόν συγκρητισμόν. Πᾶσα τοιαύτη κοινωνία
καί συμπροσευχή ἀποτελεῖ τό πρῶτον βῆμα πρός τόν
οἰκουμενισμόν καί τήν ἀπώλειαν τῆς κοινωνίας μετά
τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ
Ὁποία εἶναι ἡ μόνη ὁδός κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου
μετά τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀσφαλής πηγή
σωτηρίας.
Ὄγδοον. Ἀποδεχόμεθα καί συνομολογοῦμεν τήν
κατά τό ἔτος 1935 γενομένην ἐνώπιον τοῦ πιστοῦ λαοῦ
τοῦ Θεοῦ, δημοσίαν καί εἰς ἐγκύκλιον δημοσιευθεῖσαν
ὁμολογίαν, τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τῶν ἐπιστρεψάντων
ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ νέου ἡμερολογίου κατά τήν
ὁποίαν ἡ νεοημερολογιτική ἐκκλησία δεχθεῖσα τήν
εἰσαγωγήν τοῦ νέου ἡμερολογίου κατέστη σχισματική
καί ὡς ἐκ τούτου οὐδεμία μετά τῶν μελῶν αὐτῆς ἐπι-
τρέπεται ἐκκλησιαστική κοινωνία ἤ συμπροσευχή συμ-
 27
φώνως πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν παράδοσιν
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἔνατον. Ἀποδεχόμεθα καί τιμῶμεν τήν τηρηθεῖ-
σαν στάσιν τοῦ ἀειμνήστου τότε Ἐπισκόπου Βρεσθέ-
νης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου
εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ὁμολογίαν κατά τό ἔτος
1937 καί θεωροῦμεν τάς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένας ἐξ ἀδηρί-
του ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης χειροτονίας Ἀρχιερέων
κατά τό ἔτος 1948 ὡς πλήρεις καί τελείας καί ὡς κα-
νονικήν συνέχειαν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς
Ἀποστολικῆς πίστεως διά τῶν ὁποίων διατηρεῖται
ἀδιάκοπος καί κανονική ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας
Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος.
Δέκατον. Κατά συνέπειαν θεωροῦμεν τήν ἐν ἔτει
1971 ἀπόφασιν τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς
καί τήν κατ’ ἐκτέλεσιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς γενομέ-
νην ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν ὡς μηδεμίαν ἔχουσαν σχέ-
σιν μέ τήν κανονικήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἀρ-
χιερέων τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστια-
νῶν τῆς Ἑλλάδος, ὡς μηδέν προσθέσασα καί μηδέν
ἀφαιρέσασα ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ἀειμνήστου Ματ-
θαίου, καί ὡς ἐκ τούτου οὐδεμίαν σχέσιν ἤ ἐξάρτησιν
ἔχει ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς
ἡμῶν Συνόδου ἐκ τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπο-
 28
ρᾶς, ἡ ὁποία δυστυχῶς κατέληξεν ἐν τέλει εἰς κοινω-
νίαν μετά τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τό ὁποῖον εὑρί-
σκεται εἰς κοινωνίαν μετά τῶν οἰκουμενιστῶν.
Ἐνδέκατον. Ἀποδοκιμάζομεν καί καταδικάζομεν
ὡς μή ἐκφράζουσαν τήν ἀλήθειαν οἱανδήποτε ἀναφο-
ράν ἤ δημοσίαν γνώμην περί δῆθεν ἀναγνωρίσεως τῶν
χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐκ
τῆς ἐν ἔτει 1971 ἀποφάσεως τῆς Συνόδου τῆς Ρωσσικῆς
Διασπορᾶς εἴτε πρόκειται περί Δικαστικῶν ἀποφάσε-
ων, εἴτε περί προσωπικῶν ἀπόψεων ἀτόμων τινων εἴτε
πρόκειται περί παλαιοτέρων ἤ καί προσφάτων δημο-
σιευμάτων παλαιοημερολογιτικῶν τινων παρατάξεων.
Δωδέκατον. Κατά συνέπειαν πάντων τῶν ἀνωτέ-
ρω καί συμφώνως πρός τήν κανονικήν ἐκκλησιαστικήν
τάξιν καί τήν ἀπ’ αἰώνων ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν,
οὐδεμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία ἤ συμπροσευχή
μετά τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκομένων νεοημερολο-
γιτικῶν ἤ παλαιοημερολογιτικῶν ἀκοινωνήτων μεθ’
ἡμῶν ὁμάδων ἐπιτρέπεται, καθώς πάντοτε διεκήρυσ-
σεν ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν καί δή καί διά τῆς ὑπ’ ἀρ. 6/13-
7-1983 πράξεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, οὔ-
τε βεβαίως δεχόμεθα ἀνεξετάστως τάς ἐκκλησιαστικάς
αὐτῶν πράξεις, ὅπως «μυστήρια», τελεστικές πράξεις,
ἀνακηρύξεις νέων ἁγίων καί ἄλλα παρόμοια.
 29
Δέκατον τρίτον. Περί τῆς ὑπάρξεως, τῆς ζωῆς καί
τῆς ἐνεργείας τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἑνός Μόνου καί
Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος, ὁμολογοῦμεν καί ἀσπαζόμεθα, ὅσα
ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία περί τοῦ Τριαδικοῦ
Θεοῦ ἐδογμάτισεν καί διδάσκει καί ὅσα οἱ Ἅγιοι
Πατέρες θεοφωτίστως εἰς τά ἱερά αὐτῶν συγγράμματα
διετύπωσαν. Εἰδικώτερον δέ ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες
περί ἀκοινωνήτων ὑποστατικῶν ἰδιωμάτων καί κοινω-
νίας καί συνεργείας τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων τῶν
θείων Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκ συμφώνου εἰς
τά ἱερά αὐτῶν συγγράμματα μετ’ ἀκριβείας καί λεπτό-
τητος πνεύματος διατυπώνουν καί διδάσκουν, καί
ἡμεῖς ἐν ταπεινώσει πνεύματος καί συστολῇ καρδίας
ὁμολογοῦμεν καί ἀποδεχόμεθα, μηδέν προστιθέμενοι
καί μηδέν ἀφαιροῦντες.
Τό παρόν κείμενον συνεφωνήθη καί ὑπεγράφη
κατ’ ἀρχάς ὑπό τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς τήν 3ην
Ὀκτωβρίου 2018, ἐδιορθώθη εἴς τινα σημεῖα κατά τήν
συνεδρίασιν τῶν Ἐπιτροπῶν τήν 18ην Ὀκτωβρίου 2018
καί ὑπεγράφη τήν 10ην Ἰανουαρίου 2019 ὑπό τῶν
μελῶν ἀμφοτέρων τῶν ἐπιτροπῶν. Καί σήμερον τήν
26ην Ἰανουαρίου 2019 ὑπογράφεται ὑφ’ ἁπάντων τῶν
Ἀρχιερέων, ὡς ἕπεται
 30

Ὁ Ἀργολίδος καί Τοποτηρητής Κορινθίας

ΠΑΧΩΜΙΟΣ

Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ

Ὁ Βράντσεα καί πάσης Ρουμανίας

ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

Ὁ Κένυας καί Τοποτηρητής Τανζανίας

ΜΑΤΘΑΙΟΣ
 31

Ὁ Κιέβου καί πάσης Ρωσίας

ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ὁ Κιτίου καί ἔξαρχος πάσης Κύπρου

ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

Ὁ Πατρῶν καί Τοποτηρητής Αὐστραλίας

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Ὁ Λιβάνου καί Φοινίκης

ΣΕΡΑΦΕΙΜ