Liars are not believed even when they speak the truth.

A Shepherd Boy tended his master’s Sheep near a dark forest not far from the village. Soon he found life
in the pasture very dull. All he could do to amuse himself was to talk to his dog or play on his shepherd’s
pipe. One day as he sat watching the sheep and the quiet forest, and thinking what he would do should
he see a Wolf, he thought of a plan to amuse himself. His master had told him to call for help should a
Wolf attack the flock, and the Villagers would drive it away. So now, though he had not seen anything
that even looked like a Wolf, he ran toward the village shouting at the top of his voice, “Wolf! Wolf!”

As he expected, the Villagers who heard the cry dropped their work and ran in great excitement to the
pasture. But when they got there they found the boy doubled up with laughter at the trick he had
played on them.

A few days later the Shepherd boy again shouted, “Wolf! Wolf!” Again the Villagers ran to help him, only
to be laughed at again.

Then one evening as the sun was setting behind the forest and the shadows were creeping out over the
pasture, a Wolf really did spring from the underbrush and fall upon the Sheep.

In terror the boy ran toward the village shouting “Wolf! Wolf!” But though the Villagers heard the cry,
they did not run to help him as they had before. “he cannot fool us again,” they said.

The Wolf killed a great many of the Boy’s sheep and then slipped away into the forest.

Gënjeshtarët nuk besohen edhe kur ata flasin të vërtetën.

Një djalë bari ruante delet e zotërisë së tij pranë një pylli të errët jo larg nga fshati. Së shpejti ai gjeti
jetën në kullota shumë të mërzitshme. E gjitha që ai mund të bënte për të zbavitur veten ishte të fliste
me qenin e tij ose të luante në fyellin e tij të bariut. Një ditë ndërsa ai ishte ulur duke shikuar delet dhe
pyllin e qetë, edhe duke menduar çfarë do të bënte ai nëse duhej të shikojë një ujk, ai mendoi një plan
për të zbavitur veten e tij. Pronari i tij i kishte thënë atij të thëriste për ndihmë nëse një ujk sulmonte
tufën, dhe fshatarët do ta përzenë atë larg. Kështuqë tani, edhe pse nuk kishte pare ndonjë gjë që edhe
dukej si një ujk, ai vrapoi drejt fshatit duke bërtitur në krye të zërit të tij, “Ujku! “Ujku!”

Ashtu siç e priste, fshatarët të cilët dëgjuan britmën lënë punën e tyre dhe turren në zemërim të madh
për tek kullota. Por kur ata arritën atje gjetën djalin përmbysur nga të qeshurat me mashtrimin që ai
kishte luajtur mbi ta.

Disa ditë më vonë djali bari përsëri bërtiti, “Ujku! Ujku!” përsëri fshatarët u turrën për ta ndihmuar atë,
vetëm për të qenë qesharak përsëri.

Në atë kohë një mbrëmje si dielli ishte duke u ulur prapa pyllit dhe hijet ishin duke u zvaritur nëpër mbi
kullotë, një Ujk i vërtetë bën të hidhet nga gëmushë (shkurre me degë të dendura) dhe bie mbi delet.

Në terror djali vrapoi drejt fshatit duke bërtitur “Ujku! Ujku!” por megjithëse fshatarët dëgjuan të
bërtiturat, ata nuk u turrën për ta ndihmuar siç kishin bërë më përpara. “ ai nuk mund të na mashtrojë
përsëri,” thanë ata.

Ujku vrau një shumë të madhe të deleve të djalit dhe më pas u largua në pyll.
 Our best blessings are often the least appreciated.

Two travelers, walking in the noonday sun, sought the shade of a widespreading tree to rest. As they lay
looking up among the pleasant leaves, they saw that it was a Plane Tree.

“how useless is the Plane!” said one of them. “it bears no fruit whatever, and only serves to litter the
ground with leaves.”

“Ungrateful creatures!” said a voice from the Plane Tree. “you lie here in my cooling shade, and yet you
say I am useless! Thus ungratefully, O Jupiter, do men receive their blessings!”

Bekimet tona më të mira janë shpesh më pak të vlerësuara

Dy udhëtarë duke ecur në një mesditë me diell, kërkonin hijen e një peme me kurorë të gjerë për të
pushuar. Si ata u shtrinë duke pare lart ndërmjet gjetheve të këndshme, ata pane se ajo ishte një rrap.

“Sa i padobishëm është rrapi!” tha një prej tyre. “ ajo nuk prodhon asnjë frut çfarëdo, dhe vetëm
shërben për të pjellë token me gjethe.”

“krijesa mosmirënjohëse!” tha një zë nga rrapi. “ju shtriheni këtu në hijen time freskuese, dhe ju ende
thoni se jam i padobishëm! Kështu mosmirënjohës, O Jupiter (kryeperëndia) bëji njerëzit të marrin
bekimet e tyre!”

We cannot expect any one to share our misfortunes unless we are willing to share our good fortune
also.

Two men were traveling in company along the road when one of them picked up a well-filled purse.

“how lucky I am” he said. “I have found a purse. Judging by its weight it must be full of gold.”

“do not say ‘ I have found a purse,’” said his companion. “say rather ‘we have found a purse’ and how
lucky we are.’ Travelers ought to share alike the fortunes or misfortunes of the road.”

“No, no,” replied the other angrily. “ I found it and I am going to keep it.”

“Just then heard a shout of “Stop, thief!” and looking around, saw a mob of people armed with clubs
coming down the road.

The man who had found the purse fell into a panic.

“we are lost if they find the purse on us,” he cried.

“No, no,” replied the other, “you would not say we before, so now stick to your I. say “I am lost.’

Ne nuk mund të presim ndonjë për të ndarë fatkeqësitë tona po të mos jemi të gatshëm për të ndarë të
mirat tona gjithashtu.
Dy burra po udhëtonin në kompaninë përgjatë rrugës kur njëri prej tyre morri një çantë goxha të
mbushur.

“sa me fat që jam” tha ai. “ kam gjetur një çantë. Duke gjykuar nga pesha e saj ajo mund të jetë plot ar.”

“mos thoni ‘kam gjetur një çantë,’” tha bashkudhëtari tij. “thuaj më saktë ‘ne kemi gjetur një çantë’ dhe
sa me fat që jemi.’ Udhëtarët duhet të ndanin njëlloj të mirat dhe të këqijat e rrugës.”

“Jo, jo,”u përgjigj tjetri me zemërim. “unë e gjeta atë dhe unë do ta mbaj atë.”

“Vetëm atëhere u dëgjua një thirje “ndalo, hajdut!” dhe duke parë përeth, pa një turmë njerëzish të
armatosur me shkopa golfi duke ardhur poshtë rrugës.

Burri i cili kishte gjetur çantën ra brenda një paniku.

Ne jemi të humbur nëse ata gjejnë çantën mbi ne,” bërtiti ai.

“Jo, jo,” u përgjigj tjetri, “ju nuk thatë ne më pare, kështuqë tani ndiq të njëjtin mendim “ unë jam i
humbur”

The Owl always takes her sleep during the day. Then after sundown, when the rosy light fades from the
sky and the shadows rise slowly through the wood, “hoo-hoo-hoo-oo-oo” echoes through the quiet
wood, and she begins her hunt for the bugs and beetles, frogs and mice she likes so well to eat.

Now there was a certain old Owl who had become very cross and hard to please as she grew older,
especially if anything disturbed her daily slumbers. One warm summer afternoon as she dozed away in
her den in the old oak tree, a Grasshopper nearby began a joyous but very raspy song. Out popped the
old Owl’s head from the opening in the tree that served her both for door and for window.

“get away from here, sir,” she said to the Grasshopper. Have you no manners? You should at least
respect my age and leave me to sleep in quiet”

But the Grasshopper answered saucily that he had as much right to his place in the sun as the Owl had
to her place in the old oak. Then he struck up a louder and still more rasping tune.

The wise old Owl knew quite well that it would do no good to argue with the Grasshopper, nor with
anybody else for that matter. Besides, her eyes were not sharp enough by day to permit her to punish
the Grasshopper as he deserved. So she laid aside all hard words and spoke very kindly to him.

“well sir,” she said, “if I must stay awake, I am going to settle right down to enjoy your singing. Now that
I think of it, I have a wonderful wine here, sent me from Olympus, of which I am told Apollo drinks
before he sings to the high gods. Please come up and taste this delicious drink with me. I know it will
make you sing like Apolllo himself.”

The foolish Grasshopper was taken in by the Owl’s flattering words. Up he jumped to the Owl’s den, but
as soon as he was near enough so the old Owl could see him clearly, she pounced upon him and ate him
up.
Bufi gjithmonë merr gjumin e saj gjatë ditës. Pastaj, pas perëndimit të diellit, kur drita rozë zbehet nga
qielli dhe hijet ngrihen ngadalë nëpër dru, “hoo-hoo-hoo-oo-oo” jehon nëpër pyll të qetë, dhe ajo fillon
gjuetinë e saj për insekte dhe brumbull, bretkosat dhe minjtë ajo i pëlqen kaq shumë për t’I ngrënë.

Tani atje ishte një buf i vjetër i cili kishte bërë shumë vuajtje dhe me vështirësi për të kënaqur si ajo u rrit
veçanërisht nëse diçka e shqetësonte përditë dremitjen e saj. Një pasdite të ngrohtë vere, si ajo bie në
gjumë tutje në çerdhen e saj në pemë prej lisi të vjetër, një karkalec afër filloi një të gëzueshme por
shumë këngë e çirrur. Bufi nxjerr kokën në dritare, duke hapur brenda pemës që i ka shërbyer si për
derë dhe për dritare.

“largoju që këtu, zotëri,” i tha ajo karkalecit. A nuk keni mirësjellje? Ju duhet që të paktën të respektoni
moshën time dhe të më lini të fle e qetë”

Por karkaleci u përgjigj i pacipëse ai kishte aq shumë të drejtë për vendin e tij në diell sa kishte bufi për
në vendin e saj prej lisi të vjetër. Pastaj ai goditi sipër një me zë të lartë akoma më shumë melodi çirrëse.

Bufi i mençur e dinte mjaft mire se kjo nuk do të bënte mire të argumentonte me karkalecin, as me
askënd tjetër për këtë çështje. Përveç kësaj, sytë e saj nuk ishin mjaft të mprehtë gjatë ditës për të lejuar
ndëshkimin e saj karkalecit siç e meritonte. Kështuqë ajo hodhi mënjanë të gjitha fjalët e ashpra dhe foli
shumë me dashamirësi me të.

“mire zotëri,” tha ajo, “nëse unë duhet të qëndroj zgjuar, unë jam duke shkuar poshtë për të rregulluar
dhe për të shijuar këndimin tuaj. Tani që e mendoj atë, kam një verë të mrekullueshme këtu, më dërgo
nga Olimpi, për të cilën jam duke i thënë Apollos duke pirë para se ai të këndojë për perënditë e larta. Ju
lutem ejani lart dhe provoni këtë pije të shijshme me mua. Unë e di se kjo do tju bëjë të këndoni si vetë
Apollo.”

Karkaleci i pamend ishte mashtruar nga fjalët lajkatare të bufit. Ai kërceu sipër për tek çerdhja e bufit,
por së shpejti ai ishte mjaft afër kështuqë bufi i vjetër e pa atë shkoqur, ajo u hodh mbi të dhe e hëngri.

Better to yield when it is folly to resist, than to resist stubbornly and be destroyed.

A giant Oak stood near a brook in which grew some slender Reeds. When the wind blew, the great Oak
stood proudly upright with its hundred arms uplifted to the sky. But the reeds bowed low in the wind
and sang a sad and mournful song.

“you have reason to complain,” said the Oak. “the slightest breeze that ruffles the surface of the water
makes you bow your heads, while I, the mighty Oak, stand upright and firm before the howling
tempest.”

Do not worry about us,” replied the reeds. “ the winds do not harm us. We bow before them and so we
do not break. You, in all your pride and strength, have so far resisted their blows. But the end is
coming.”

As the reeds spoke a great hurrivcane rushed out of the north. The Oak stood proudly and fought
against the storm, while the yielding reeds bowed low. The wind redoubled in fury, and all at once the
great tree fell, torn up by the roots, and lay among the pitying Reeds.
Më mire të japësh kur ajo është çmenduri për të rezistuar, se sa të rezistosh me kokëfortësi dhe të jesh i
shkatërruar.

Një lis gjigand qëndronte afër një përrua në të cilën u rritën disa kallamë të hollë. Kur era shpërtheu, lisi i
madh qëndroi me krenari në këmbë me qindra degë të tij të ekzaltuara në qiell. Por kallamat përkulen
poshtë në erë dhe këndojnë një këngë vajtimtare dhe të trishtuar.

“Ju keni arsye për t’u ankuar,” tha lisi. “era e lehtë shpërfill këtë rrudhosje në sipërfaqe të ujit duke ju
bërë të përkulni kokat tuaja, ndërsa unë, lis i fuqishëm, qëndroj në këmbë dhe i patundur para stuhisë
ulëritëse.”

“mos u shqetëso për ne,” u përgjigjën kallamat. “erërat nuk na dëmtojnë. Ne përkulemi para tyre dhe
kështu nuk thyhemi. Ju, në të gjithë krenarinë dhe fuqinë tuaj, keni kaq shumë rezistencë në
shpërthimin e tyre. Por fundi është duke ardhur.”

Siç po flsinin kallamat një stuhi e madhe nxitonte jashtë nga veriu. Lisi qëndron me krenari dhe Lufton
kundra stuhisë, ndërsa kallamat nënshtrohen duke u përkulur poshtë. Era dyfishon në vrull, dhe
papritmas pema e madhe ka rënë, I shqyer nga rrënjët, dhe shtrihet ndërmjet kallamave me keqardhje.

It is better to yield than to come to misfortune through stubbornness

Two Goats, frisking gaily on the rocky steeps of a mountain valley, chanced to meet, one on each side of
a deep chasm through which poured a mighty mountain torrent. The trunk of a fallen tree formed the
only means of crossing the chasm, and on this not even two squirrels could have passed each other in
safety. The narrow path would have made the bravest tremble. Not so our Goats. Their pride would not
permit either to stand aside for the other.

One set foot on the log. The other did likewise. In the middle they met horn to horn. Neither would give
away, and so they both fell, to be swept away by the roaring torrent below.

Është më mirë të hapësh udhë se sa të afrohet fatkeqësia nga kokëfortësia

Dy dhi duke eksploruar gëzueshëm mbi rrëpirë shkëmbore të një lugine malore, rastësia të hasen, një në
secilën anë të greminës nëpërmjet secilës derdhej një përrua malore e fuqishme. Trungu një pemë e
rënë i vetmi mjet i formuar për të kaluar humnerën dhe për këtë as dy ketra mund të kenë kaluar me
njëri-tjetrin në siguri. Rruga e ngushtë mund të ketë bërë që të dridhet trimi. Jo kështu për dhitë tona.
Krenaria e tyre nuk do lejojë çdonjeri të qëndrojë anash për tjetrin.

Njëri vendos këmbë mbi kërcu. Tjetri bën të njëjtën gjë. Në mes ata u takuan bri për bri. Asnjëri nuk hap
rrugë, dhe kështu ata bien të dy, që do të përfshiheshin nga përroji i zhurmshëm më poshtë.

Industry is itself a treasure

A rich old farmer, who felt that he had not many more days to live, called his sons to his bedside.

“My sons,” he said, “heed what I have to say to you. Do not on any account part with the estate that
has belonged to our family for so many generations. Somewhere on it is hidden a rich treasure. I do not
know the exact spot, but it is there, and you will surely find it. Spare no energy and leave no spot
unturned in your search.”
The father died, and no sooner was he in his grave than the sons set to work digging with all their might,
turning up every foot of ground with their spades, and going over the whole farm two or three times.

No hidden gold did they find; but at harvest time when they had settled their accounts and had
pocketed a rich profit far greater than that of any of their neighbors, they understood that the treasure
their father had told them about was the wealth of a bountiful crop, and that in their industry had they
found the treasure.

Industria është vetë një pasuri

Një fermer plak i pasur, i cili ndjeu se nuk kishte shumë ditë për të jetuar, thiri djemtë e tij anë krevatit
të tij.

“Djemtë e mi,” tha ai, “mbani parasysh çfarë kam për tju thënë. Nuk ka mbi ndonjërin pjesë llogarie me
pasuri që i takojnë familjes tonë për kaq shumë gjenerata. Diku në të është i fshehur një thesar i pasur.
Nuk e di saktësisht vendin, por ajo është atje, dhe ju me siguri do e gjeni atë. Mos i kurseni energjitë
dhe mos lëni asnjë vend pa luajtur në kërkimin tuaj. Babai vdiq, dhe jo shumë shpejt ai ishte në varrin e
tij se sa bijtë e vendosur për të punuar duke gërmuar me të gjithë fuqinë e tyre, duke kthyer lart çdo
këmbë toke me lopatat e tyre, dhe duke kontrolluar të gjithë fermën dy ose tri herë.

Nuk ka ar të fshehur që bën të gjejnë ata; por në kohën e të korrave kur ata kishin vendosur llogarinë e
tyre dhe kishin fusur në xhep një fitim të pasur shumë më të madh se çdo prej fqinjëve të tyre, ata
kuptuan se thesari i babait të tyre i kishte thënë atyre se ishte për një bollëk pasurish të korra, dhe se në
industrinë e tyre ata kishin gjetur thesarin.